Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2

Κυριακὴ τῶν ἁγ. Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκ. Συν.
14 Ἰουλίου 2019 ἑσπέρας
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Φλογερα, αλλα και σφενδoνη

(Πρὶν ἀπὸ 70 σχεδὸν χρόνια ὁ π. Αὐγουστῖνος κήρυττε, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ λαό, καὶ στοὺς συναδέλφους του ἱεροκήρυκες. Εἶχε νὰ πῇ καὶ σ᾽ αὐτοὺς σοβαρὰ πράγματα. Ἂς τὸν ἀκούσουμε)

«…Ἀκούγονται, ἀγαπητοί μου, κουδουνί­σματα προβάτων καὶ φλογέρα βοσκοῦ νὰ παίζῃ γλυκά. Οἱ Ἕλληνες ἔκαναν τὸν ἦχο της σῆμα τοῦ ῥαδιοφωνικοῦ σταθμοῦ· στὸ ἄκου­σμά της ἡ φαντασία πετᾷ στὴν Πίνδο, ἀλ­λὰ καὶ στὴ Βηθλεὲμ ὅπου ἀντήχησε τὸ «Δόξα ἐν ὑ­­ψί­στοις Θεῷ…» (Λουκ. 2,14). Ὅταν ὅμως ἐμφανισθῇ λύκος, ὁ βοσκὸς ἀ­φήνει τὴ φλογέρα, παίρνει σφεντόνα, ῥίχνει πέτρες, καὶ μόνο ὅταν ὁ λύκος ἀ­πομακρυν­θῇ τότε ξαναπιάνει τὴ φλογέρα. Ἀλ­λοίμο­νο ἂν ὁ βοσκὸς εἶχε μόνο φλογέρα. Οἱ λύκοι δὲν φεύγουν μὲ φλογέρα, θὰ τοῦ φᾶνε τὰ πρόβατα. Ὑπάρχει βοσκός, ποὺ παίζει φλογέρα τὴν ὥρα ποὺ χρειάζονται σφεν­τόνες καὶ ῥόπαλα;

* * *

Οἱ βοσκοὶ εἶνε εἰκόνα τῶν κληρικῶν καὶ τῶν ἱεροκηρύκων, ποὺ ἔχουν ἀναλάβει τὴ μέριμνα γιὰ τὰ λογικὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ. Κρατοῦν φλογέρα, μιλοῦν δηλαδὴ ἥ­συχα, περιγράφουν τὸ κάλλος τῆς ἀρετῆς ἢ τὴν ἀ­σχημία τῆς ἁμαρτίας. Σὲ καιρὸ εἰρήνης ποιός μπορεῖ νὰ τοὺς κατηγορήσῃ; Ἀλλ᾽ ἐνῷ παίζουν τὴ φλογέρα τους νά καὶ παρουσιάζονται λύκοι· λύκοι πεινασμένοι, αἱμοβόροι, ἀραβικοὶ ὅ­πως λέει ὁ προφήτης (βλ. Ἀββ. 1,8), λύκοι διαφό­ρων χρωμάτων καὶ προελεύσεων. Καὶ τέτοιοι εἶνε ἐκεῖνοι ποὺ μὲ διαφόρους τρόπους βλάπτουν σωματικὰ ἢ πνευματικὰ τὸ λαό. Νάτους· ὁ ἕ­νας συντηρεῖ κακόφημα σπίτια, ὁ ἄλ­λος χαρτο­παικτικὲς λέσχες, ὁ τρίτος κινηματογράφο καὶ μὲ κακὲς ταινίες καταστρέφει παιδιά, ποὺ τὰ κόκκαλά τους θὰ «διασκορπιστοῦν παρὰ τὸν ᾅδην» (Ψαλμ. 140,7), ὁ ἄλλος ἐκμεταλλεύεται ἐρ­­γάτες, ὁ ἄλλος ὀργανώνει καλλι­στεῖα, ὁ ἄλ­λος ἐκδίδει αἰσχρὰ περιοδικά, ὁ ἄλ­λος σκορπάει προσηλυτιστικὰ ἔντυπα διαφόρων αἱρέσεων. «Λύκοι βαρεῖς» (Πράξ. 20,29), ἀλλὰ προ­βατόσχημοι· ξέρουν νὰ ὑποκρίνωνται κ᾽ ἐξαπατοῦν. Read more »

+ΕΣΤΙΑ+

Γραπτο κήρυγμα της Κατοχῆς
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὺγουστίνου Καντιώτου, ὰριθ. φυλλ. 15/1945

ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑ ΕΘΝΗ

Σε ερωτά. Εις ποίαν θρησκείαν ανήκεις; Άθεος δεν πιστεύω να είσαι. Μόνον παράφρονες ημπορούν να είπουν, Θεός δεν υπάρχει. Συ πιστεύεις, ότι υπάρχει κάποια ανωτέρα Δύναμις. Λέγεις, ότι ανήκεις εις την Χριστιανικήν θρησκείαν, εκτελείς κάποτε – κάποτε τυπικώς μερικά θρησκευτικά καθήκοντα, εμφανίζεσαι ως κομμήτης τρεις ή τέσσερες φοράς τον χρόνον εις την εκκλησίαν, και αρέσκεσαι να ακούης τον Ακάθηστον Ύμνον, το τροπάριον της Κασσιανής, Επιτάφειον Θρήνον, το «Χριστός ανέστη»!
Τι; Να σε ονομάσω τώρα Χριστιανόν; Αλλά Χριστιανός είναι όνομα τιμημένον, υπούργημα μεγάλο, αποστολή υψίστη. Χριστιανός = ακόλουθος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μέχρι θανάτου. Ο Χριστιανός αρχηγόν έχει τον Χριστόν. Απ’ αυτόν λαμβάνει διαταγάς, από αυτόν εξαρτάται και κατευθύνεται.
Αλλ’ οι περισσότεροι που λέγονται σήμερον Χριστιανοί, τον Χριστόν ή τον αγνοούν ή τον έχουν τρομερά παρεξηγήσει και έχουν πλάσει έναν ιδικόν των Χριστόν σύμφωνα με τας επιθυμίας των, ή και το χειρότερον τον έχουν προδώσει. Ναι, τον αγνοούν. Ποιος είναι ο Χριστός; Ποια είναι η διδασκαλία του; Ποια τα έργα του; Δεν ηθέλησαν να το μάθουν. Δεν ήνοιξαν ποτέ το Ευαγγέλιον, την αγίαν Γραφήν, όπου εις κάθε σελίδα της ακτινοβολεί το πρόσωπον του Ιησού. Δυστυχώς οι άνθρωποι του αιώνος τούτου εφρόντισαν και έμαθαν πολλά πράγματα, εμπλούτισαν τον εγκέφαλόν των με γνώσεις, ως επί το πλείστον αχρήστους, προσεκολλήθησαν σαν στρείδια εις διάφορα συστήματα, αλλ’ έχουν μεσάνυκτα ως προς την γνώσιν του Χριστού. Αγνοούν τα στοιχεία της Χριστιανική πίστεως, δεν γνωρίζουν καν το αλφαβητάριον του Χριστιανισμού. Απλούσταται ερωτήσεις γύρω από την θρησκείαν μένουν σήμερον αναπάντητοι όχι από τον λαόν μας – αυτός κάτι γνωρίζει και εφαρμόζει από την πίστιν μας – αλλά απ’ εκείνους που έχουν την αξίωσιν ότι είναι αι μορφωμέναι και ηγέτιδες τάξεις της κοινωνίας. Τόση είναι η άγνοιά των, ώστε αποδίδουν εις τον Χριστόν διδασκαλίας που ποτέ του δεν είπε, όπως π.χ. το «Πίστευε και μη ερεύνα». Ώ, εάν κάθε πρωί εδιάβαζαν από 5 μόνον στίχους του Ευαγγελίου! Εάν προσπαθούσαν να εμβαθύνουν εις λόγια του Χριστού μας, θα έβλεπαν ότι ασφαλέστερος οδηγός μέσα εις τον σάλον της σημερινής ζωής δεν ημπορεί να είναι άλλος από τον Χριστόν. Read more »

Απο  «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», Φεβρουαριου 1965
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης Αὺγουστίνου

ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Ὑπάρχει εἰς πολλοὺς ἡ ἁντίληψις ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς εἶνε ἀδιάφορος πρὸς πᾶν τὸ ἐκκλησιαστικόν. Τὸ τί ἐπίτροποι, τί ψάλται, τί ἱερεῖς καὶ τί ἀρχιερεῖς εὑρίσκονται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, τοῦτο, λέγουν, δὲν ἐνδιαφέρει τὸν πολὺν λαό. Ὁ λαὸς ἐνδιαφέρεται ζωηρῶς διʼ ἄλλας ὑποθέσεις. Φιλονεικεῖ διὰ πολιτικά, κατέρχεται εἰς συλλαλητήρια, κάμνει πορείας πολλῶν χιλιομέτρων, διανυκτερεύει εἰς τὸ ὕπαιθρο, κηρύττει ἀπεργία πείνης προκειμένου νὰ διεκδικήση δίκαια τῆς ἐπαγγελματικῆς του τάξεως. Ἄκόμη δὲ ὁ λαὸς ἐνδιαφέρεται ζωηρῶς καὶ διʼ ἕν ποδοσφαιρικὸ μάτς. Διʼ ἕν ἄθλιο ὑποκείμενο, τὸ ὁποῖον δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο παρὰ σάρκες καὶ νεῦρα καὶ μόνην ἱκανότητα ἔχει νὰ κλωτσᾶ τὴν μπάλλαν καὶ νὰ εἰσπράττη τεράστια ποσά, ὁ λαὸς δύναται νὰ συμπλακῆ εἰς γήπεδα, νὰ θραύση πᾶν τὸ προστυχόν, καὶ ὡς ἀσυγκράτητος εἰς τὴν ἐκδήλωσι τῶν αἰσθημάτων του νὰ μεταβάλη εἰς γῆν Μαδιὰμ τὸν ποδοσφαιρικὸ χῶρο. Ἀλλὰ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν μὴν τοῦ ὁμιλήσης. Οὔφ! Μὲ τοὺς παπάδες τώρα θʼ ἀσχολούμεθα;…
Αὐτὴ ἡ ἀδιαφορία τῶν πολλῶν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ἀποτελεῖ τὸ ἀναπαυτικὸν προσκέφαλον ἐπὶ τοῦ ὁποίου κοιμῶνται μακαρίως οἱ σκανδαλοποιοὶ κληρικοί. Θὰ κάμωμεν, λέγουν κατὰ φρένα ὡρισμένοι ἀρχιερεῖς, θὰ κάμωμεν ὅ,τι θέλομεν! Τὸ θέλημά μας θὰ γίνη νόμος τοῦ Κράτους. Θὰ έπιδιώξωμεν τὴν μετάθεσίν μας εἰς τὰς μεγαλυτέρας Μητροπόλεις. Θὰ πατάξωμεν τοὺς ἀντιδρῶντας. Θὰ ἐξοντώσωμεν τοὺς εὐθαρσεῖς ἱεροκήρυκας. Θὰ συμμαχήσωμεν καὶ μὲ αὐτὸν ἀκόμη μὲ τὸν Διάβολον. Θὰ ζητήσωμεν τὴν βοήθειαν καὶ αὐτοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου διὰ τὴν ἐπιτυχίαν τῶν σκοπῶν μας. Ἡμεῖς εἴμεθα ἡ Ἐκκλησία… Ἐὰν δὲ ὑπενθυμίση κἄποιος τὸν λαόν, ἀπαντοῦν εἰρωνικῶς καὶ σαρκαστικῶς˙ Ποιὸς λαός; Ποιὸς ἐνδιαφέρεται διὰ τὰ ἐκκλησιαστικά; Μερικοὶ τρελλοὶ φωνάζουν. Καὶ ὁ λαὸς γελᾶ εἰς βάρος των…
Αὐτὴ ἡ ἀδιαφορία τῶν πολλῶν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ἐκτρέπει τὰ μεγαλύτερα σκάνδαλα. Ἐὰν καὶ ὁ χειρότερος τῶν ἐπισκόπων ἐγνωριζεν ὅτι διὰ πᾶσαν ἀταξίαν περὶ τὸν βίον του καὶ διὰ πᾶσαν ἀντικανονικὴν πρᾶξίν του περὶ τὴν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας θὰ προεκαλεῖτο θύελλα διαμαρτυριῶν του λαοῦ ἱκανὴ νὰ τὸν σείση καὶ νὰ τὸν σαρώση, θὰ ἦτο πολὺ συνεσταλμένος καὶ προσεκτικός. Ἐνῶ τώρα, πλὴν σχολίων, εἰρωνειῶν καὶ καγχασμῶν εἰς βάρος τῶν ῥασοφόρων, ὁ πολὺς λαὸς ἀδιαφορεῖ καὶ τὰ σκάνδαλα καθημερινῶς πληθύνονται. Τίς ὁ ἐντόνως διαμαρτυρόμενος καὶ ὁ ἀγωνιζώμενος διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ὡς περὶ ἱερᾶς καὶ θείας ὑποθέσεως; Read more »

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΛΥΚΟΙ ΒΑΡΕΙΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΟΥΝ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Απο  «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», Φεβρουαριου 1965
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης Αὺγουστίνου

Εἰς τὴν ἀδιαφορία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ διὰ τὴν ἀνόρθωσι τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων συνετέλεσαν καὶ συντελοῦν πολλοὶ παράγοντες, ἐκ τῶν ὁποίων ἕνα ἐδῶ μνημονεύομεν, τὸν καθʼ ἡμᾶς κυριώτερον. Ὅτι δηλαδὴ ὑπὸ εὐλαβῶν κηρύκων καὶ πνευματικῶν πατέρων, μὴ θελόντων διὰ τὸ ἀπερίσπαστον τῆς ἱερᾶς διακονίας των νὰ ἔλθουν εἰς σύγκρουσιν μὲ παρανομοῦντας ἀρχιερεῖς καὶ νὰ ἐμπλακοῦν εἰς περιπέτειας καὶ ἀγῶνας, κατʼ αὐτοὺς ἀκάρπους, ἐκαλλιεργήθη μία περιδεὴς συνείδησις. Διʼ ὄνομα Θεοῦ! Μὴ τὰ βάζετε μὲ τοὺς ἁγίους ἀρχιερεῖς. Δὲν εἴμεθα ἡμεῖς εἰς θέσιν νὰ τοὺς έλέγχωμεν. Θὰ τοὺς ἐλέγξη ὁ Θεός.Ἡμεῖς νὰ κοιτάξωμεν τὴν ψυχοῦλά μας. Εἶνε ἁμαρτία νὰ κρίνομεν τὸν κλῆρον… Αὐτὰ εἶνε ὅ,τι ἐχρειάζοντο οἱ ἅγιοι ἀρχιερεῖς διὰ νὰ ζοῦν καὶ νὰ δροῦν ἀσυδότως.

Read more »

«Μαχαιρι»

«Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν» (Ματθ. 10,34)

Ὄχι εἰρήνη, ἀλλὰ μαχαίρι ἦρθα νὰ βάλω. Ὁμιλεῖ ὁ Κύριος. Ὁ Κύριος; καὶ λέει τέτοια λόγια; Μὰ ἐκεῖνος δὲν εἶνε ὁ «ἄρχων τῆς εἰρήνης» (Ἠσ. 9,6); στὴ γέννησί του δὲν ἔψαλλαν οἱ ἄγγελοι «καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη» (Λουκ. 2,14); ὁ ἴ­διος δὲν μακάρισε τοὺς «εἰρηνοποιούς» (Ματθ. 5,9); ἐκεῖ­­νος δὲν χαιρέτισε μετὰ τὴν ἀνάστασί του μὲ τὸ «Εἰ­­ρήνη ὑμῖν» (Λουκ. 24,36); Πῶς τώρα λέει «Οὐκ ἦλ­­θον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν»; τὰ παιδιά του θὰ πιάσουν μαχαίρια, ὅπως οἱ σταυροφόροι τοῦ πά­πα; Δὲν εἶνε ἀντίθετα τὸ Σφάζετε μὲ τὸ «Ἀγαπᾶ­τε ἀλλήλους» (Ἰω. 13,34), μαχαίρι καὶ κλαδὶ ἐλιᾶς;
Τί μαχαίρι ἐννοεῖ ὁ Κύριος, τὸ γνωστὸ σιδερένιο ὄργανο ποὺ σφάζει τ᾽ ἀρνάκια; Μὰ αὐτὸ θά ᾽ταν τελείως ἀντίθετο μὲ τὸ ὅλο πνεῦμα του. Ἄοπλος ὁ ἴδιος, ἄοπλοι ἤθελε νά ᾽νε καὶ οἱ ἀ­πό­στολοί του. Γι᾽ αὐτό, ὅταν ὁ Πέτρος στὴ Γεθση­μανῆ χτύπησε τὸ Μάλχο, ὁ Κύριος εἶπε· «Ἀπόστρεψόν σου τὴν μάχαιραν εἰς τὸν τόπον αὐτῆς· πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀ­ποθανοῦν­ται» (Ματθ. 26,52). Ἀθάνατα λόγια! θ᾽ ἀρ­γήσουν, φαίνεται, νὰ τὰ νιώσουν οἱ λαοὶ τῆς γῆς.

* * *

Κάτι ἄλλο λοιπὸν ἐννοεῖ ὁ Χριστός. Φώτισέ μας, Κύριε, νὰ τὸ καταλάβουμε. Ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη μάχαι­ρα. Ποιά; Κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, μάχαιρα εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· αὐτὸς εἶ­νε «ζῶν καὶ ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑ­πὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον» (Ἑβρ. 4,12). «Μάχαιρα τοῦ Πνεύματος» εἶνε τὸ «ῥῆ­μα Θεοῦ» (Ἐφ. 6,17). Αὐτὴ νικᾷ τὰ φονι­κὰ ὅπλα καὶ τὰ μεταβάλλει σὲ γεωργικὰ ἐργαλεῖα κατὰ τὸν Ἠσαΐα (βλ. 2,4). Μ᾽ αὐτὴν ἦταν ὡπλισμένοι οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ πατέρες. Κρατῶ ξίφος σιδήρου τομώτερον, ἔλεγε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.
Ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου εἶνε μάχαιρα χειρουργική· κόβει – χωρίζει τὸ ὑγιὲς ἀπὸ τὴ γάγγραινα· γίνεται «χωρισμὸς τοῦ χείρονος ἀ­πὸ τοῦ κρείττονος», λένε οἱ πατέρες. Στὸν μέθυσο π.χ. ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ λέει· «Μέθυσοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομή­σουσι» (Α΄ Κορ. 6,10). Ἂν τὸ δεχτῇ, βάζει μαχαίρι στὸ πάθος, παύει νὰ πίνῃ, κόβει τὴ συναναστροφὴ μὲ θαμῶνες τοῦ Βάκχου σὲ ταβέρνες καὶ κοσμικὰ κέντρα. Πάθος ὀλέθριο, λέει, θὰ σὲ σφάξω! αὐτὴ εἶνε ἡ ἀπόφασι τοῦ μετανοημένου. Ἀλλὰ ἕως ὅ­του νικήσῃ τὸν κακὸ ἑαυτό του, τί πόλεμος! πόλεμος ὅμως εὐλογημένος, ποὺ φέρνει στὸ τέλος τὴν ἀσύλληπτη «εἰρήνην τοῦ Θεοῦ» (Φιλιπ. 4,7). Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» 1965, φ. 277
Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ

Μέχρι τώρα ἡ «Σπίθα», ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἐδημοσίευεν ἕν μόνον ἄρθρον, εἰς τὸ ὁποῖον προσεπάθει νὰ διαφωτίση ἐκ διαφόρων πλευρῶν τὴν κοινὴν γνώμην ἐπὶ ἑνὸς φλέγοντος θέματος. Ἀπὸ τοῦ παρόντος φύλλου ἡ «Σπίθα» θὰ παρουσιάζη τὴν ἐξῆς διάρθρωσιν ὕλης˙ Εἰς τὴν πρώτην σελίδα θὰ δημοσιεύη κύριον ἄρθρον. Εἰς τὴν δεύτερην καὶ τρίτην θὰ ἀναπτύσσεται διεξοδικῶς πῶς ἕν ἐπίκαιρον θέμα, ἐκ τῆς κοινωνικῆς ἤ ἠθικῆς ἤ ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Εἰς δὲ τὴν τελευταίαν σελίδα ὑπὸ τὸμν τίτλον «Σαλπίσματα» θὰ δημοσιεύωνται σύντομα κριτικὰ σημειώματα, διὰ τῶν ὁποίων τὸ περιοδικὸν τοῦτο θὰ σαλπίζη πρὸς τὸν ἑλληνικὸν λαὸν τὸ «φύλακες γρηγορεῖτε!».
Ἐπιφέροντες τὴν ἀνωτέρω μεταβολὴν ἐλπίζομεν ὅτι θέλομεν ἀνταποκριθῆ πληρέστερον εἰς τὴν πνευματικὴν ἀνάγκην τῶν φίλων ἀναγνωστῶν μας, οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν ὅπως ἡ «Σπίθα», ἡ μικρὰ αὐτὴ μαχητικὴ ἐφημερίς, έπεκτείνη τὸν ἔλεγχον περισσοτέρων σημείων τῆς συγχρόνου ζωῆς, ἡ ὁποία δυστυχῶς ὁλονὲν καὶ ἀπομακρύνεται περισσότερον ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ παρουσιάζει ἔκδηλα τὰ σημεῖα τῆς φοβερᾶς καταιγίδος, ἡ ὁποία ἔρχεται διὰ νὰ σαρώση τὴν γῆν…

«ΝΑ ΤΗΡΗΣΩΜΕΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ»

Ὁ νεοεκλεγεὶς Πρόεδρος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς κ. Τζόνσον ἐπὶ τῆ εἰσόδω εἰς τὸ νέον ἔτος ὁμιλῶν ἀπὸ Ραδιοφώνου μετέδωκε μήνυμα πρὸς τὸ Κογκρέσσον καὶ τὸν Ἀμερικανικὸν λαόν, εἰς τὸ ὁποῖον ἐξέθετε τὴν κατάστασιν τοῦ Ἔθνους, τοὺς κινδύνους τοὺς ὁποίους διατρέχει ἡ παγκόσμιος εἰρήνη, καὶ τὰ μέτρα τὰ ὁποῖα σκέπτεται νὰ λάβη διὰ τὴν πρόοδον τοῦ Ἔθνους καὶ τὴν διασφάλισιν τῆς εἰρήνης. Ἀλλʼ ὑπεράνω ὅλων τῶν ἐπειδειώξεών μας, κατέληξεν ὁ Πρόεδρος κ. Τζόνσον, εἶνε, «Θεοῦ θέλοντος, νὰ κρατήσωμεν τὴν πίστιν τῶν πατέρων μας».
Δὲν θέλομεν νὰ προβάλωμεν τὴν Ἀμερικὴν ὡς πρότυπον χριστιανικοῦ Ἔθνους. Ἔχει καὶ τὸ κραταιὸν τοῦτο Ἔθνος τὰς ἐλλείψεις καὶ τὰ τρωτά του. Ἔχει τὸ διεθνὲς ἐκεῖνο πορνεῖον, ποὺ λέγεται Χόλλυγουντ. Ἔχει τοὺς γκάνγκστερς. Ἔχει τὰ μεγάλα τράστ. Δὲν ἀμβλυωποῦμεν. Βλέπομεν τὰ μελανὰ σημεῖα τοῦ πολιτισμοῦ του. Πρέπει ὅμως νὰ βλέπωμεν καὶ τὰ φωτεινὰ σημεῖα, τὰ ὁποῖα παρουσιάζει τὸ Ἔθνος τοῦτο, ὡς καὶ πᾶν ἄλλο Ἔθνος. Καὶ τὰ μὲν κακὰ τῶν ἄλλων Ἐθνῶν τὰ ἀποστρεφώμεθα, τὰ δὲ καλὰ νὰ μιμώμεθα, ἐφαρμόζοντες τὸ ἀποστολικόν˙ «Τὰ πάντα δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε» ( Α΄ Θεσσ. 5, 21).
Καὶ ἐρωτῶμεν˙ Εἶνε μικρὸν ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἀμερικῆς νὰ διακηρύττη, ὅτι ὑπεράνω τῶν ἄλλων κοσμικῶν σκοπῶν, τοὺς ὁποίους ἐπιδιώκει, τίθεται ἡ διαφύλαξις τῆς πίστεως τῶν προγόνων του; Ἡ διακήρυξις αὕτη εἶνε ἔλεγχος τῶν ἡμετέρων πολιτικῶν ἡγετῶν, οἱ ὁποῖοι εἰς τὰ μηνύματά των πρὸς τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν ἐντρέπονται νὰ κάμουν λόγον περὶ τῆς πίστεως τῶν Πατέρων μας, τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς πίστεως, τὴν ὁποίαν οἱ ἀείμνηστοι ἐκεῖνοι ἄνδρες διὰ ποταμῶν αἱμάτων παρέδωκαν εἰς ἡμᾶς καὶ τὴν ὁποίαν ὡς τὸ πολιυτιμότερον ἀγαθόν, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ πρέπει νὰ διαφυλάξωμεν. Ἀλλὰ πῶς νὰ εἴπουν λόγον θερμὸν ὑπὲρ τῆς πίστεως σὲ κυβερνῆται μας, ὅταν εἰς ἐπικαίρους θέσεις, παρὰ τὴν βοὴν τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, διατηροῦν ἄτομα ἐπισήμως καταγγελθέντα ἐπὶ ἀπιστία καὶ ἀθεΐα; Read more »

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ‘Ιανουαρίου 1965, 277

ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ;

Το εκπαιδευτικον προβλημα

ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Περίεργον δὲν φαίνεται τὸ ἐρωτηματικὸν τῆς ἐπικεφαλίδος; ἄλλοτε, θὰ μᾶς εἴπη φίλος ἐκπαιδευτικός, εἶχε θέσιν τὸ ἐρωτηματικὸν τοῦτο. Ἦτο ἡ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ Ἔθνος μας κατόπιν ἐπικοῦ ἀγῶνος ἐξήρχετο ἐκ τοῦ σκότους δουλείας τεσσάρων αἰώνων καὶ ἀντίκρυζε τὸ γλυκὺ τῆς ἐλευθερίας φῶς καὶ εἰσήρχετο εἰς τὴν τροχιὰν τῶν ἐλευθέρων λαῶν. Πρώτη φροντὶς τοῦ ἀειμνήστου κυβερνήτου, τοῦ Ἰωάννου Καποδιστρίου, ἦτο τὸ σχολεῖον. Διότι ἐκ τῆς παιδείας, τῆς ὀρθῆς παιδείας, τῆς στηριζομένης ἐπὶ τῆς Θρησκείας τοῦ Ναζωραίου, ἀνέμενεν ἐκεῖνος τὴν ἀναγέννησιν τοῦ Ἔθνους. Ἀλλὰ ποῦ τότε διδάσκαλοι καὶ καθηγηταί; Ἐλάχιστα ἦσαν τὰ φυτώρια τῆς παιδείας, ἐλάχισται αἱ σχολαὶ τῆς ὁπωσδήποτε ἀνωτέρας μορφώσεως, τὰς ὁποίας διʼ ἰδίων ἐξόδων συνετήρει τὸ ὑπόδουλον Γένος, μὲ ἀνώτατον ἐπόπτην τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως. Ἐπέκτασιν τῆς Παιδείας δὲν ἐπέτρεπεν ὁ βάρβαρος κατακτητής. Εἰς τοὺς νάρθηκας τῶν ναῶν καὶ εἰς τὰ κελλία τῶν μοναστηρίων ἐν καιρῶ νυκτὸς ἐμάνθανον τὰ Ἑλληνόπουλα τὰ στοιχεῖα τῶν γραμμάτων, γραφὴν καὶ ἀνάγνωσιν. Διδάσκαλοί των ταπεινοὶ μοναχοὶ καὶ ἱερεῖς. Ἀναγνωστικὰ τὸ Ψαλτήριον καὶ ἡ Ὀκτώηχος…
Τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ὁ διδάσκαλος ἦτο πρόσωπον σπάνιον καὶ περιζήτητον. Ἀλλὰ τώρα; Δόξα τῶ Θεῶ! 25000 περίπου εἶνε οἱ ἐκπαιδευτικοὶ λειτουργοί, οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν εἰς τὴν στοιχειώδη ἐκπαίδευσιν. 8000 εἰς τὴν Μέσην. 3000 νεαροὶ ἐκπαιδευτικοὶ ἀναμένουν διορισμόν. Τινὲς ἐξ αὐτῶν ἀπελπισθέντες περὶ τοῦ διορισμοῦ των, ὡς εἶνε οἱ τῆς Θεολογίας, ἀνεχώρησαν εἰς τὸ ἐξωτερικὸν καὶ ἐργάζονται εἰς τὰ ἐργοστάσια τῆς Γερμανίας καὶ τὰ ἐστιατόρια τῆς Ἀμερικῆς καὶ ἐκεῖ ἀναμένουν τὸν διορισμόν των διὰ νὰ ἐπιστρέψουν εἰς τὴν Ἑλλάδα. 4000 δὲ καὶ πλέον φοιτοῦν εἰς τὰς Παιδαγωγικὰς Ἀκαδημίας καὶ τὰς Καθηγητικὰς Σχολὰς τῶν δύο Πανεπιστημίων μας. Πλῆθος πολύ, πληθώρα διδασκάλων καὶ καθηγητῶν. Πῶς, λοιπόν, σεῖς ἐρωτᾶτε˙ «Ποῦ διδάσκαλοι;». Read more »

O ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ

(Tο άρθρο είναι του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου.
Εδημοσιεύθη στο περιοδικό «Χριστιανική Σπίθα» τον Δεκέμβριο του 1952, φυλ. 137).

Ζητήματα Ἄμβωνος

Ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοί, θεολόγοι, κήρυκες του θείου λόγου, πάντες φρουροί τῆς ἱερᾶς ποίμνης τοῦ Ἰησοῦ. Ινα τί κοιμάσθε; Λύκοι εις τα πρόβατα. Ποιοι είναι οι λύκοι; Αιρετικοί όλων των χρωμάτων και αποχρώσεων, μπήκαν εις τας Μητροπόλεις, τας ενορίας και τα σχολεία.
Ποιοι είναι οι λύκοι; Άνδρες άρπαγες και πλεονέκται τον Μαμμωνά λατρεύοντες και τον λαό κατά ποικίλους τρόπους ληστεύοντες. Λύκοι κοινωνικοί. Λύκοι εκκλησιαστικοί. Λύκοι αραβικοί….

Ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο τῆς «Χριστιανικῆς Σπίθας», φ. 137

τοῦ 1952 τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

ἐδῶ ://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=11592

.

Την περίληψι τοῦ παραπάνου ἄρθρου σὲ ἁπλῆ γλῶσσα, διαβάστε την παρακάτω

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2147

Μνήμη Χριστοφόρου Παπουλάκου
Παρασκευὴ 18 Ἰανουαρίου 2019

Ο Παπουλακος

(Μία ἁγία μὰ παραγκωνισμένη ἐκκλησιαστικὴ μορφὴ εἶνε ὁ Παπουλάκος, ἕνας ἁπλὸς ὀλιγογράμματος μοναχός, ποὺ ὅμως «πίστει» (Ἑβρ. 11,3 κ.ἑ.) ἀναδείχθηκε ἕνας νέος ἀπόστολος Χριστοῦ)

Γεννήθηκε, ἀγαπητοί μου, τέλη τοῦ 1700 στὰ Ἄρ­μπουνα, ἕνα ἄσημο χωριὸ τῶν Καλαβρύ­των, ποὺ θά ᾽λεγες «Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀ­γαθὸν εἶναι;» (Ἰω. 1,47)· καὶ ὅμως ἀπὸ ἐκεῖ προ­ῆλ­θε. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Χρῆστος Πανα­γιωτόπουλος. Εἶδε τὴν ἐπανάστασι τοῦ ᾽21 καὶ τοὺς μαχητὰς ἐκείνους ποὺ μὲ τὴν πίστι «ἐγε­νήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβο­λὰς ἔκλι­ναν ἀλλοτρίων» (Ἑβρ. 11,34) καὶ μᾶς ἐλευθέρωσαν.
Συγκινημένος ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ περιπέτεια καὶ πικραμένος ἀπὸ οἰκογενειακὰ ἐπεισόδια, ζήτησε ἀνάπαυσι στὸ μοναχισμὸ καὶ πῆρε τὸ ὄ­­νομα Χριστοφόρος σὲ μιὰ πλαγιὰ τῶν Ἀροα­νί­­­ων. «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωὴ μακαρία ἐστὶ θεϊκῷ ἔ­ρωτι πτερουμένοις» (ἀναβ. πλ. α΄)· ἤθελε μοναχι­κὴ ζωή. Ἀλλὰ οἱ βουλὲς τοῦ Θεοῦ ἦταν ἄλλες.
Τὸν ἐπισκέφθηκε ἐκεῖ ὁ Κεφαλονίτης Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος, ἱδρυτὴς τῆς Ἀδελφότητος Φι­λορθοδόξων καὶ συντάκτης τοῦ φυλλα­δίου «Ἡ φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας». Ἦταν τότε Βαυαροκρα­τία κ᾽ ἡ Ὀρθοδοξία δεχόταν πλήγματα. Τὸ νεο­σύστατο κράτος, ἀντὶ εὐ­χαριστῶ, ὑποδούλωνε τὴν εὐεργέτιδά του Ἐκ­κλησία. Σύμβου­λοι ἀλ­λόδοξοι πλαισίωναν τὸν βασιλέα Ὄθωνα καὶ δρών­τας παρασκηνι­ακὰ κυβερνοῦσαν. Οἱ τότε ἑλληνι­κὲς κυβερνή­σεις ἦταν ἀνδρείκελα τῶν Βαυαρῶν. Μὲ διατά­γματα καὶ νόμους ζητοῦσαν νὰ ἀλ­­λοι­ώ­σουν ἤ­θη καὶ παραδόσεις τῶν Ἑλλήνων. Ἡ Ὀρ­θόδοξος πίστις μυκτηριζόταν. Τὰ παιδιὰ τοῦ Λου­θήρου καὶ τοῦ Καλβίνου εἶχαν βάλει στό­χο τὴν Ἐκκλησία μας. Τὰ μοναστήρια διαλύον­ταν, μο­­ναχοὶ διώ­κον­ταν, μοναχὲς ἀναγ­κάζονταν νὰ παντρευτοῦν, ἱερὰ σκεύη ἔβγαιναν σὲ δημοπρα­σία, καντήλια καὶ εἰκόνες ῥίχνον­ταν κάτω. Ὅ,τι δὲν τόλμησαν οἱ ὀθωμα­νοί, τὰ ἔκαναν τώ­ρα ὑ­πάλληλοι τοῦ κράτους κατὰ διατα­γὴ τῶν ξένων. Ἔκφρασι τοῦ πόνου γι᾽ αὐτὰ ἦταν τὸ κήρυγμα τοῦ Φλαμιάτου. Βλέποντας ὅτι οἱ ἐπίσκοποι ἐκτὸς ἐλαχίστων εἶ­χαν τρομοκρατηθῆ κ᾽ ἐκτελοῦ­σαν ὅ,τι διέταζαν οἱ μυστικοσύμβουλοι τοῦ Ὄθωνος, στράφηκε στὸ λαὸ καὶ εἶπε· Ἄντρες καὶ γυ­ναῖκες βαπτισμένοι, ἐσεῖς εἶστε οἱ φρουροὶ τῆς μυστικῆς ἀμπέλου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησί­ας· ἀναλάβετε τὴν φύλαξί της, ὁ ἀγώνας ἀρχίζει!
Χρειάζονταν ὅμως στελέχη. Καὶ ὁ Φλαμιᾶ­τος ἔκρινε κατάλληλο τὸν Χριστοφόρο. Ὁ μονα­­χὸς ἔπρεπε ν᾽ ἀφήσῃ τὸ ἀσκηταριὸ καὶ νὰ βγῇ στὸν ἀ­γῶ­να· γι᾽ αὐτὸ πῆγε καὶ τὸν βρῆκε ὁ Φλαμιᾶ­τος. Ἡ φωνὴ τοῦ Φλαμιάτου συγ­κλόνισε τὸν ἀ­­σκητή. Πειθαρχεῖ καὶ ῥίχνεται στὸν ἀγῶνα. Ἀρ­χίζει νὰ περιοδεύῃ καὶ νὰ κηρύτ­τῃ.
Τὸ κήρυγμά του ἔχει κάτι ἀπ᾽ τὸ κήρυγμα τῶν ἁλιέων τῆς Γαλιλαίας καὶ τοῦ ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Εἶχε Πνεῦμα ἅ­γιο. Δὲν προσωπο­λη­πτοῦ­σε. Εἶχε ἀ­πόφασι νὰ μαρτυρή­σῃ γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὅπως ὁ Κύριος ποὺ εἶπε στὸν Πι­λᾶ­το «Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυ­θα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀ­ληθείᾳ» (Ἰω. 18,37).
Ὁ λόγος του πυρακτωμένο σίδερο. Πει­νοῦ­σε καὶ διψοῦσε «τὴν δικαιοσύνην» (Ματθ. 5,6). Ὅταν ἔβλεπε φιλαργύρους καὶ πλεονέκτες νὰ βασα­νίζουν τὸ φτωχὸ χειρότερα ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ Τοῦρ­κοι, τοὺς στηλίτευε. Εἶστε φονιᾶδες, ἔλεγε, δίνε­τε μαχαιριὲς στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού ᾽νε οἱ φτωχοί· σταυρωτές! κάθε ἀδικία εἶνε κ᾽ ἕνα καρ­­φὶ στὰ πόδια Του… Ὅταν ἔβλεπε γραμματι­σμένους φερμένους ἀπ᾽ τὴ Δύσι νὰ πε­ριφρονοῦν τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ νὰ γίνων­ται σκάνδαλο, ἔλεγε· «Τὰ ἄθεα γράμματα θὰ κα­ταστρέψουν τὸν τόπο». Read more »

ΧΡΙΣΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Ιανουαριου 1965, φυλ. 277
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΛΑΟΥ

Ἐκκλησιαστικὰ θέματα

(Ἡ «Σπίθα» φρονεῖ ὅτι ὁ εὐσεβὴς Ἑλληνικὸς λαὸς πρέπει νὰ λαμβάνη γνῶσιν τοῦ τὶ συμβαίνει μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἐνδιαφέρεται ζωηρῶς καὶ νὰ μάχεται διὰ τὴν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ. Τὸ Κανονικὸν Δίκαιον ἀποδίδει μεγάλην σημασίαν εἰς τὸν εὐσεβῆ λαόν. Τότε δὲ ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται εἰς τὴν δόξαν της, ὅταν ὁ λαὸς ἐκδηλώνη ζωηρὸν τὸ ἐνδιαφέρον του διὰ τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας. Πιστὸς λαός, ὡς μαρτυρεῖ ἡ Ἱστορία, διὰ βοῆς ἀνεβίβασεν εἰς τὸν θρόνον τοὺς ἐνδοξοτέρους Πατέρας καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἀντιθέτως, ἀδιάφορος καὶ ἄπιστος λαὸς ἀφῆκε νʼ ἀνέλθουν ἐπὶ τῶν θρόνων τὰ πλέον ἀνάξια ὑποκείμενα…
Διὰ τοῦτο ἡ «Σπίθα», εἰς τὴν διέγερσιν ἐκκλησιαστικοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ λαοῦ ἀποβλέπουσα, δημοσιεύει κατωτέρω ἐπιστολήν, τὴν ὁποίαν ὁ συντάκτης αὐτῆς ἐπὶ τῆ 1η τοῦ ἔτους ἀπέστειλε πρὸς τὸν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Χρυσόστομον. Ἡ ἐπιστολὴ αὕτη ἐδημοσιεύθη καὶ εἰς τὸ φίλον ἀγωνιστικὸν περιοδικὸν «Ἐνορία».
Νομίζομεν ὅτι ἡ δημοσίευσις δὲν θὰ βλάψη, ἀλλὰ θὰ ὠφελήση. Διότι ἐπισημαίνει τὰς εὐθύνας ὅλων, Ἱεραρχῶν καὶ λαοῦ, διὰ τὴν τραγικὴν κατάστασιν τῆς συγχρόνου Ἐκκλησίας. Ἕκαστος ἄς ἀναλογισθῆ τὰς εὐθύνας του).

ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ,
Ἐπί τῶ νέω σωτηρίω ἔτει πλῆθος συγχαρητηρίων καὶ εὐχῶν κατακλύζει τὸ γραφεῖον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος. Ἐπὶ τῆ εὐκαιρία ταύτη ἄς ἐπιτραπῆ καὶ εἰς ἐμὲ τὸν ἱερομόναχο νʼ ἀπευθύνω τὸ παρὸν γράμμα. Ἐν αὐτῶ, μὲ γλῶσσαν ὠμῆς εἰλικρινείας μὲ τὴν ὁποίαν πάντοτε ὁμιλῶ, θὰ ἐκφράσω τὰς ἰδέας μου ἐπί τινων ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Τὰς ἰδέας ταύτας ἐξέφρασα πρὸς ὑμᾶς πρὸ ἡμερῶν προφορικῶς, ἀλλὰ κρίνω σκόπιμον, λόγω τῆς κρισιμότητος τῶν καιρῶν, νὰ ἐκφράσω καὶ γραπτῶς. Read more »

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

H ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» & Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΤΗΣ

ΠΗΓΗ : «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», έτος 29ο, 1964, αριθ. 331-332, σσ. 81-88. Toῦ Ἁγιορείτου μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτη,

(Τελευταῖο ἀπόσπασμα σελ. 86-88)

«…Ἴσως ἕνα ἀκόμη. Ἀφοῦ δὲν δυνάμεθα νὰ ἀμφισβητήσωμεν τὴν εὐεργετικότητα καὶ τὴν ἀνάγκην τοῦ ἐλέγχου καὶ ἐκ τοῦ ἄλλου ἀναγνωρίζοντες τὴν καταλληλότητα καὶ τὰ θεάρεστα ἐλατήρια τοῦ π. Αὐγουστίνου, θὰ ἠθέλαμεν ὅπως τὰ σφάλματα τοῦ παρελθόντος γίνουν πεῖρα διὰ τὸν ἔλεγχον τοῦ μέλλοντος. Οἱ σοφοὶ σὲ ἠγάπησαν περισσότερον. Οἱ ὑπὸ τῆς ἰδίας συνειδήσεως ἐλεγχόμενοι καὶ οἱ ἀφελεῖς σὲ ἐμίσησαν. Μὴ σοὶ μελέτω.

Καὶ συγκεκριμένως εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Ἐπισκόπου. Πολλοὶ βλάπτονται ἐκ τοῦ ἐλέγχου τῶν Ἐπισκόπων σὲ θέματα ἥσσονος σπουδαιότητος διὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἂν καὶ δὲν ὑπάρχουν μικρά, «ὅταν εἰς μέγα ἐκβαίνουν».
Ἀλλὰ θὰ τὸ ἐπιτύχῃ αὐτὸ ὁ π. Αὐγουστῖνος; Πολὺ ἀμφιβάλλομεν. Διότι εἶναι ἰδιοσυστασία ποὺ ζητεῖ τὸ ἀπόλυτον. Καὶ παρασύρεται πολλάκις, λησμονῶν ὅτι ζῇ εἰς ἕναν κόσμον ἑλκόμενον ἀπὸ τὸ σχετικόν. Τοὺς φορεῖς τοῦ Ὀρθοδόξου πνεύματος θέλει ἰδεώδεις. Διὰ τοῦτο, παρ᾽ ὅ,τι ἀνέχεται τὴν πνευματικὴν των καθίζησιν, ἐξεγείρεται ὁσάκις εἰς τὴν ἀντιπνευματικότητα προστεθῇ καὶ τὸ σκάνδαλον.
Εἰς τὸν νοῦν του ἔχει πρότυπα ἁγίων Ἐπισκόπων. Καὶ ταράσσεται κυκλούμενος ἀπὸ μετριότητας. Θητεύων εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ὑπὲρ τὰ τριάκοντα ἔτη γνωρίζει σχεδὸν ἐκ παίδων τοὺς πλείωνας τῶν ἐπισκόπων. Καὶ ἐπαναλαμβάνει τὸ τοῦ Παπουλάκου: «Καὶ σὺ Μῆτρο Δεσπότης»; Ἀλλὰ πῶς νὰ κάμωμεν π. Αὐγουστῖνε, ὅταν ὁ Θεὸς δίδῃ κατὰ τὴν καρδίαν τοῦ λαοῦ τοὺς ἄρχοντας; Μᾶς φθάνει ἡ ὁμολογία των, ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξοι. Ἂν δὲν φωτίζουν τὸν λαόν, ὅμως τὸν ἁγιάζουν. Μόνον σκάνδαλα νὰ μὴ κάμνουν καὶ νὰ ὑπερμαχοῦν τῆς πίστεως κινδυνευούσης. Τὰ σκάνδαλα βλάπτουν καὶ ἡ ὑποτονία τοῦ φρονήματος τῆς Ὀρθοδοξίας. Τί πταίουν εἰς ἡμᾶς ἂν δὲν ἠμποροῦν νὰ ἐξαρθοῦν ὑψηλότερα; Πταίουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ δώσουν λόγον.

* * *

Χωρὶς «τὸ ἐπίφθονον καὶ ἐπικίνδυνον ὕψος» τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, πολλοὶ θὰ ἧσαν θαυμάσιοι χριστιανοί. Θέλει δύναμιν μεγάλην διὰ νὰ ἀνθέξῃς εἰς τὸ ὕψος. Τὸ σφάλμα εὑρίσκεται εἰς τὴν συγκατάθεσιν. «Εἰ τις ὀρέγεται ἐπισκοπῆς…». Ἀπὸ ἐκεῖ ἀρχίζει τὸ κακὸ, δι᾽ ἑαυτοὺς καὶ τὴν Ἐκκλησία. Τινὲς δὲν εἶναι μικροὶ ὅσον φαίνονται. Τοὺς κάμνει τὸ ὕψος τοῦ ἀξιώματος. Ὅσον εἶσαι εἰς τὸ χωρίον σου θεωρεῖσαι ἀξία. Μετεφέρθης εἰς τὴν πρωτεύουσα, ἐχάθης.
Λοιπόν; Θὰ ἀφήσωμεν μοιρολατρικῶς τὰ πράγματα εἰς τὴν φοράν των; Ἐὰν ὁ Χριστὸς εἶναι παρὼν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ του, ἂς μὴ θέλωμεν νὰ τὰ διορθώσωμεν ὅλα ἡμεῖς. Ἂς κρατήσωμεν περιθώρια ἐνεργείας καὶ εἰς τὸν Χριστόν. Τὸ δρᾶμα τῶν ἐκλεκτῶν πνευμάτων καὶ τῶν θεωρητικῶν ψυχῶν εἶναι αὐτὴ ἡ ὕπαρξίς των ἐν μέσῳ μετρίων καὶ ἀπτέρων ἀνθρώπων. Ἔρχεται ὅμως ἡ χριστιανικὴ ταπείνωσις καὶ βλέπεις τὸν ἑαυτόν σου «χείρονα δαιμόνων» καὶ εἰρηνεύεις. Μόνον ποὺ δὲν παύεις νὰ ἐλέγχῃς ἂν ἔλαβες τὸ χάρισμα. Καὶ τὸ χάρισμα τοῦτο τὸ ἔχει ὑπερεκπερισοῦ. Ἂν σταματήσῃ τὸν ἔλεγχο θὰ ἀποθάνῃ ὡς πνευματικὸς λειτουργός. Πάρετε τὸν Ἠλία τὸν Θεσβίτην. Ὑποχρεώσατε τὸν ὀρεσίβιον αὐτὸν νὰ ζῇ εἰς τὰς πόλεις, ἀφαιρέσατε καὶ τὸν ἔλεγχο καὶ ἰδού. Δὲν θὰ εἶναι πλέον Ἠλίας. Μεταφέρατε τὸν κοινωνικώτατον καὶ φιλόξενον Ἀβραάμ ἀπὸ τῆς πόλεως εἰς τὴν ἔρημον διὰ νὰ ἀσκήσῃ ἡσυχασμόν. Καὶ ἰδοὺ  ἐχάθη ὁ ὑμνηθεὶς ὡς μέγας φιλόξενος. Ἀμεταμέλητα τὰ χαρίσματα. Read more »

Λαβαμε απο πνευματικο αδελφο το επειγον μηνυμα

ΕΠΕΙΓΟΝ Έκκληση για ΑΙΜΑ: Συνάνθρωπος μας, γνωστός, φίλης μου, έπεσε από οικοδομή πριν από λίγο και είναι σέ Κώμα. Είναι αυτή τή στιγμή στήν εντατική τού γενικού κρατικού νοσοκομείου Νίκαιας. Τό όνομα του είναι Πέτρος Ράλλης του Γεωργίου, αν δεν βρεθεί έγκαιρα αίμα θά πεθάνει.

Υ.Γ. Για σήμερα βρέθηκε η ποσότητα που χρειάστηκε, για αύριο άγνωστο.

Ὁλόκληρη ἡ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ, Ὁκτωβρίου 1964, φυλ. 274
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠΡΟΣ ΑΘΡΗΣΚΟΝ ΠΑΙΔΕΙΑΝ;

«Δράξασθε παιδείας μήποτε ὀργισθῆ Κύριος
καὶ ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας» (Ψαλμ. 2, 12)

Ἐθνικὰ προβλήματα

ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Ο Λυκουργος

Πολλά, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, εἶνε τὰ προβλήματα ἐκεῖνα, ἐκ τῆς λύσεως τῶν ὁποίων θὰ ἐξαρτηθῆ τὸ Ἔθνος μας νὰ σταθῆ ὄρθιον ἐν μέσω τῶν ἄλλων Ἐθνῶν. Tίς ὅμως δύναται νὰ ἀρνηθῆ τὸ σπουδαιότερον, τὸ πρῶτον πρόβλημα διὰ τὴν ζωὴν καὶ τὴν πρόοδον τοῦ Ἔθνους μας εἶνε ἡ παιδεία; Τὸ ἐλύσαμεν ὀρθῶς; Ἐὰν ναί, ὄχι ἁπλῶς ἡ ζωή, ἀλλʼ ἡ πρόοδος, ἡ ἀκμή, ἡ μεγαλουργία, ἡ τιμή, ἡ δόξα τοῦ μικροῦ τούτου Ἔθνους θὰ ἔχουν ἐξασφαλισθῆ. Ἐὰν ὅμως ὄχι, τότε τὸ μέλλον τοῦ Ἔθνους προοιωνίζεται σκοτεινόν. Τὸ πᾶν ἐξαρτᾶται ἐκ τῆς ὀρθῆς διαπαιδαγώγησης τῆς Ἑλληνικῆς νεότητος, ἡ ὁποία πρέπει νʼ ἀρχίζη ἀπὸ τῆς βρεφικῆς ἡλικίας, ἀπʼ αὐτοῦ τοῦ λίκνου. Γνωστὸν θὰ εἶνε εἰς τοὺς πολλοὺς ἀνέκδοτον ἐκ τῆς ζωῆς τοῦ Λυκούργου, ὅστις θεωρεῖται ὁ σοφὸς νομοθέτης τῆς ἀρχαίας Σπάρτης. Οὗτος ἐκλήθη νὰ διοργανώση τὴν πολιτείαν τῆς Σπάρτης, ἡ ὁποία εὑρίσκετο εἰς χαώδη κατάστασιν. Ἐκάλεσε τὸν λαὸν εἰς δημοσίαν συγκέντρωσιν. Καὶ ἐκεῖ ἔδωκε πρωτότυπον καὶ ἐποπτικὸν μάθημα περὶ τῆς ἀξίας τῆς ἀγωγῆς. Ποῖον; Ὁ Λυκοῦργος ἐκράτει δύο σκύλακας, δύο νεαρὰ σκυλιά. Ἔθεσε κατὰ γῆς πινάκιον πλῆρης τροφῆς, ἤνοιξε δὲ κλωβόν, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχε ἐγκλωβισμένον λαγωόν, καὶ ταυτοχρόνως ἀφῆκεν ἐλευθέρους τοὺς δύο σκύλακας. Ποῦ θὰ ἐτρέποντο; Πρὸς τὸ πινάκιον ἤ πρὸς τὸν λαγωόν; Ὁ ἕνας ὀσφρανθεὶς τὸ φαγητὸν ὥρμησεν ἀκάθεκτος πρὸς τὸ πινάκιον, ἐβύθισεν ἐντὸς αὐτοῦ τὸ ῥύγχος του, ἔτρωγε λαιμάργως καὶ ἠκούετο ὁ πλαταγισμὸς τῆς γλώσσης του. Ὁ ἄλλος, ἄν καὶ εἶδε τὸ πινάκιον, ἐν τούτοις ἐτράπη ἐπὶ τὴν καταδίωξιν τοῦ λαγωοῦ, τὸν ὁποῖον καὶ ἥρπασε καὶ ἱκανοποιημένος ἔφερεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Λυκούργου. Βλέπετε; εἶπε τότε ὁ σοφὸς νομοθέτης στρεφόμενος πρὸς τὸ πλῆθος, τὸ ὁποῖον μὲ περιέργειαν παρηκολούθει τὸ θέαμα μὴ δυνάμενον νὰ ἐννοήση τί διʼ αὐτοῦ ἤθελε νὰ παραστήση οὗτος. Καὶ τὰ δύο σκυλιὰ ἡ ἴδια μάνα τὰ ἐγέννησεν. Ἀλλʼ ἔτυχον διαφορετικῆς άνατροφῆς. Τὸ ἕνα τὸ παρέλαβεν ὁ κυνηγὸς καὶ τὸ ἐξάσκησεν εἰς τὸ κυνήγιον. Τὸ ἄλλο ἔμενε διαρκῶς εἰς τὴν οἰκίαν καὶ διημέρευε πλησίον τοῦ μαγειρείου, ὁ δὲ κρότος τῆς χύτρας ἦτο τὸ μόνον πρᾶγμα, τὸ ὁποῖον τὸ ἠλέκτριζε καὶ τὸ ἔκαμνε νὰ χοροπηδᾶ. Οὕτω κατὰ διάφορον τρόπον ἀνατραφέντα τὰ δύο ζῶα ἔγιναν τὸ μὲν ἕνα λαίμαργον καὶ ἄχρηστον, τὸ δὲ ἄλλο ἕνα θαυμάσιο κυνηγετικὸ σκυλί. Τὸ δίδαγμα˙ Ἐὰν τὰ παιδιὰ ἀφεθοῦν ἄνευ χειραγωγίας καὶ σκληρᾶς ἀσκήσεως, ἀσύδοτα, θὰ καταντήσουν ἄχρηστοι καὶ ἐπιβλαβεῖς πολῖται εἰς τὴν Σπάρτην. Ἐὰν ὅμως συμφωνήσετε τὰ παιδιὰ τῆς Σπάρτης νὰ ὑποβληθοῦν εἰς ὡρισμένην ἀγωγήν, ἡ ὁποία θὰ τὰ σκληραγωγήση καὶ θὰ ἐμβάλη εἰς αὐτὰ ὡρισμένας ἕξεις ἀναγκαίας διὰ τὸν σκοπὸν τῆς πολιτείας, τότε τὸ μέλλον τῆς Σπάρτης θὰ εἶνε ἔνδοξον. Οἱ Σπαρτιᾶται συνεφώνησαν καὶ καθωρίσθη πρόγραμμα ἐκπαιδεύσεως τῆς Σπαρτιατικῆς νεότητος, πρόγραμμα τὸ ὁποῖον ἐκπλήσσει διὰ τὴν σκληραγωγίαν μὲ τὴν ὁποίαν ἀνετρέφοντο οἱ παῖδες καὶ οἱ νέοι τῆς Σπάρτης. Ἐξ ἐκείνης τῆς νεότητος, ἡ ὁποία ἐπάνω ἀπὸ τὴν ζωὴν καὶ τὰς ἀπολαύσεις εἶχε τὸ ἡρωικῶς ζῆν καὶ θνήσκειν ὑπὲρ πατρίδος, ἐκ νεότητος ἐκείνης ἡ ὁποία ὡς σύνθημα εἶχε τὸ «ἤ τὰν ἤ ἐπὶ τᾶς» προῆλθεν ὁ Λεωνίδας μὲ τοὺς τριακόσιους του, οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν τὴν ἀθάνατον σελίδα τῶν Θερμοπυλῶν προμαχοῦντες τῆς ἐλευθερίας ὅλης τῆς Ἑλλάδος. Ὄπισθεν λοιπὸν τῶν τριακοσίων τούτων ἀνδρῶν καὶ ὅλων τῶν ἡρῶων τῆς Σπάρτης ἦτο ὁ Λυκοῦργος, ὁ θεμελιωτὴς τοῦ σπαρτιατικοῦ μεγαλείου.
Ἴσως ἐρωτήση τις˙ Ἦτο τὸ ἐκπαιδευτικὸν σύστημα τῆς Σπάρτης τὸ ἄριστον; Ὄχι βεβαίως. Ὑπὸ τὸ φῶς τῆς Χριστιανικῆς Ἠθικῆς ἐλέγχεται ἀτελές, ὅπως καὶ ὅλα τὰ ἐκπαιδευτικὰ συστήματα τοῦ ἀρχαίου κόσμου, καὶ αὐτὸ τὸ ὡς ἄριστον θεωροῦμενον ἐκπαιδευτικὸν σύστημα τῶν Ἀθηνῶν, τὸ ἐπὶ δημοκρατικωτέρας καὶ πνευματικωτέρας βάσεως στηριζόμενον. Ἀλλʼ ἐπειδὴ ἐν τὼ σπαρτιατικῶ συστήματι ἐτονίζοντο ὡρισμέναι ἀρεταὶ καὶ πᾶσα παρέκκλισις ἀπʼ αὐτῶν ἐτιμωρεῖτο αὐστηρῶς καὶ τὸ καλὸν ἐπηνεῖτο ἰδιωτικῶς καὶ δημοσίως, διὰ τὴν συνέπειαν ταύτην μεταξὺ θεωρίας καὶ πράξεως ἡ Σπάρτη ἠξιώθη νὰ ἴδη ἡμέρας δόξης καὶ νὰ ἡγεμονεύση τῆς Ἑλλάδος. Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΣΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» φυλ. 273, Ἰούνιος 1964
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Κατιώτου

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΩΝ

»Η ΑΜΒΛΩΣΙΣ»

Κοινωνικὰ θέματα

ΑΝΤΙΝΟΜΙΑΙ

Ἀστικόν, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ἀστικὸν χαρακτηρίζεται τὸ ἡμέτερον κοινωνικὸν καθεστώς. Καὶ διὰ τοῦ χαρακτηρισμοῦ τούτου τὸ καθεστὼς διαστέλλεται ἀπὸ ἄλλα καθεστῶτα, παλαιότερα καὶ νεώτερα, τὰ ὁποῖα, ἀνακηρύσσοντα τὸ κράτος ὡς ὑπερτάτην ἀξίαν χάριν τοῦ ὁποίου τὰ πάντα πρέπει νὰ θυσιάζωνται, περιορίζουν μέχρις ἀσφυξίας τὴν ἐλευθερίαν τῶν πολιτῶν, ἐπιδιώκουν δὲ διὰ βιαίων μέσων ὅπως δημιουργήσουν ἕνα ὡρισμένον τύπουν πολίτου, ἕνα «καλοῦπι» ἀπὸ τὸ ὁποῖον πρέπει ὅλοι νὰ περάσουν διὰ νὰ ἐπιτευχθῆ ἡ κατὰ πάντα ὁμοιομορφία, καθʼ ὅν τρόπον ἐξ ὡρισμένων τύπων «καλουπίων» ἐργοστασίων πλινθοποιΐας ἐξέρχονται πανομοιότυπα κατασκευάσματα. Τὸ ἀστιὸν ὅμως καθεστώς, ποὺ κατηγορεῖ τὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα διὰ τὸν σφαγιασμὸν τῆς ἐλευθερίας, καυχᾶται διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῶν πολιτῶν, διὰ τοὺς δημοκρατικοὺς θεσμούς, διὰ τὴν δυνατότητα ποὺ ἔχει πᾶς ἄνθρωπος νὰ ἀναπτύξη τὴν προσωπικότητά του, καυχᾶται διὰ τὰ ἀνθρωπιστικὰ ἤ καὶ χριστιανικὰ ἰδεώδη του. Τοιοῦτον παρουσιάζουν τὸ ἀστικὸν καθεστὼς οἱ ῥήτορες, ἐκθειάζονες τὰ μεγαλεῖά του…
Ἀλλʼ ἐνῶ τὸ ἀστικὸν καθεστὼς ἐν τοῖς λόγοις παρουσιάζεται ὅτι σέβεται τὴν ἀνθρωπίνην προσωπικότητα καὶ ὑποστηρίζει τὰ ἀνθρωπιστικὰ ἤ τὰ χριστιανικὰ ἰδεώδη, ἐν τοῖς πράγμασι παρουσιάζεται πολὺ διάφορον. Ὑπάρχουν δὲ περιπτώσεις, κατὰ τὰς ὁποίας ἡ ἀντίθεσις τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος πρὸς τὴν ἠθικὴν καὶ θρησκευτικὴν τάξιν εἶνε τόσον ἔκδηλος, ὥστε διερωτᾶταί τις ἐπὶ ἐδάφους τίνος ἐπικρατείας εὑρίσκεται. Ἐπικρατείας ἡ ὁποία πιστεύει εὶς τὸν Θεὸν ἤ ἐπικρατείας ἡ ὁποία ἀναφανδὸν ἔχει ἀναπετάσει τὴν σημαίαν τῆς ἀθεΐας καὶ τοῦ ὑλισμοῦ; Read more »

ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΘΗΣΟΥΝ «ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ!»

ΠΕΜΠΤΗ 15 ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟ ΑΙΓΙΟ!

ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΙΓΙΟΥ!

__Με το υπ΄ αριθμ. Β17-246 ΚΛΗΤΗΡΙΟ ΘΕΣΠΙΣΜΑ της Κυρίας Εισαγγελέως Πλημμελειοδικών Αιγίου καλούμαι ενώπιον του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αιγίου την 15ην Μαρτίου για να δικασθώ ως κατηγορούμενος επί παραβάσει των άρθρων 1,12,14,18,26 §1α, 27 §1, 51, 53, 57 79, 94 και 196 του Π.Κ. και του άρθρου 1 του Ν. 927/79, ως ετροποποιήθη με το άρθρ, 1 του Ν. 4285/14.
____Ειδικώτερα κατηγορούμαι, ότι……….
http://mkka.blogspot.gr/2018/03/blog-post_12.html

«Η τακτικη της ψευδοσυνεσεως εβλαψε την Εκκλησια» (Επισκοπος Αυγουστινος Καντιωτης)

Νικ. Σακαλακη, μαθηματικου

Η θέση αυτή αναλύθηκε στο περιοδικό «Χριστιανική Σπίθα» του Ιανουαρίου 1973 και έδωσε διαχρονικές απαντήσεις σε αρκετά κρίσιμα Εκκλησιαστικά – Εκκλησιολογικά γεγονότα της εποχής εκείνης, που παρ’ όλους τους εποχιακούς διαφορισμούς, ως θεώρηση και μεθοδολογία, προκαλούν δυναμική προσαύξη προβλημάτων στην Ορθοδοξία μέχρι και σήμερα.

Το άρθρο αυτό, με τίτλο «ΣΥΝΕΣΙΣ», περιλαμβάνεται και στο βιβλίο του «Εκκλησιαστικός Στρουθοκαμηλισμός» (ΑΘΗΝΑ 1973). Γράφει σχετικά ο π. Αυγουστίνος: «στο πρώτο μέρος του βιβλίου αναδημοσιεύομεν δύο άρθρα υπό τους τίτλους «Σύνεσις», «Ευγένεια», δια των οποίων ελέγχομεν την παραποίησιν, την διαστροφήν, την κιβδηλοποίησιν των υψηλών εννοιών, τας οποίας αι λέξεις αυταί περικλείουν».
Βαθειά και πάντα επίκαιρη η χαρισματική διείσδυση του επισκόπου Αυγουστίνου στον πυρήνα των Εκκλησιαστικών γεγονότων. Στο βιβλίο αυτό παραθέτει σειρά θεολογικών – Πατερικών επιχειρημάτων, Αγιογραφικών αναλύσεων και θέσεων διακεκριμένων Ορθοδόξων, που επιβεβαιώνουν την απομάκρυνση της θεσμικής Εκκλησίας από την γραμμή των Πατέρων ενώ, παράλληλα, δικαιώνουν την οπτική του ως Ορθοδόξου Επισκόπου.
Στην Εκκλησιαστική ζωή η συλλογική υποκειμενικότητα έχει τη βεβαιότητα ότι η πνευματική ζωή οριοθετείται μόνο στα όρια μιας εσωτερικής – προσωπικής καθάρσεως, ως εξατομίκευση της συνέσεως.
Αυτή τη συλλογική υποκειμενικότητα, την φιλοοικουμενιστική γραμμή, που παρουσιάζεται ως Ορθόδοξη δημιουργική έκφραση, ανέδειξε ο π. Αυγουστίνος ως κιβδηλοποίηση και διαστροφή της εννοίας της συνέσεως, όπως αυτή νοείται στο Ιερό Ευαγγέλιο. Η ψευδοσύνεση επιστράτευσε διαδικασίες ετεροδοξίας ενώ η σύνεση του Ευαγγελίου, όπως ορθά την αναλύει ο π. Αυγουστίνος, ποτέ δεν έβλαψε την Εκκλησία. Αναμφίβολα, οι θέσεις του περί αληθούς συνέσεως είναι συνέχεια της Πατερικής Θεολογίας. Read more »

ΧΡΙΣΤΙΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ φυλ. 264-265, Σεπτέμβριου-Οκτώμβριου 1963 (Α´ἀπόσπασμα)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟΝ

Ἐκκλησιαστικὰ θέματα

«Ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ θήσω τὸν θρόνον μου» (Ἡσαΐου 14, 13)

Τὸ κρατίδιον

Τί εἶναι το Βατικανόν; Ὑπῆρξε κἄποτε ἕνα ἐκ τῶν ἰσχυροτέρων Κρατῶν τῆς Εὐρώπης, ποὺ ἔτρεμαν βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνες Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Ἀλλὰ τώρα, ὤ τώρα! Ὁποία ματαιότης τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Ὁποία παταγώδης διάψευσις ἐγκοσμίων ἐλπίδων καὶ ὀνείρων. Τὸ πανίσχυρον Κράτος τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ ἄλλοτε ἐκινητοποίει στρατοὺς καὶ στόλους ὁλοκλήρους, καὶ ἀνεστάτωνεν Ἀνατολὴν καὶ Δύσιν, καὶ ἐταπείνωσε πανισχύρους αὐτοκράτορας, ἔχει τώρα ἀπολέσει τὴν τεραστίαν ἐδαφικήν του ἔκτασιν, καὶ ἔχει περιορισθῆ εἰς μικρὰν λωρίδα γῆς, εἰς ἕν κρατίδιον, τὸ ὁποῖον ὁ ἀπαισίας μνήμης διʼ ἡμᾶς τοὺς Ἕλληνας δικτάτωρ τῆς Ρώμης Μουσολίνι ηὐδόκησε τὸ 1929 νʼ ἀναγνωρίση ἐπισήμως. Διʼ ὑπογραφῆς μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ Πάπα εἰδικῆς συνθήκης, τῆς συνθήκης τοῦ Λατερανοῦ, καθωρίσθησαν τὰ ἐδαφικὰ ὅρια καὶ τὰ κοσμικὰ δικαιώματα τοῦ κρατιδίου. Οὕτω τὸ Βατικανόν, ἐπὶ τῆς δεξιᾶς ὄχθης τοῦ Τιβέρεως κείμενον, ὡς σφὴν ἐντὸς τῆς αἰωνίας πόλεως, ἔχει ἔκτασιν 440 στρεμμάτων γῆς, ἀριθμεῖ πληθυσμὸν 1000 περίπου κατοίκων, καὶ περιλαμβάνει πλῆθος κτιρίων, ποὺ ἀριθμοῦν ἄνω τῶν 1100 δωματίων. Ὅλων δὲ τούτων τῶν κτιρίων δεσπόζει ὁ περιλάλητος ναὸς τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ὁ μεγαλύτερος ναὸς τῆς Χριστιανωσύνης, καὶ τὸ καύχημα τοῦ Παπισμοῦ. Τὸ Βατικανόν, δυνάμει τῆς εἰρημένης συνθήκης, ἔχει ἰδικήν του σημαίαν, ἰδικήν του Ἀστυνομίαν, ἰδικόν του νόμισμα, ἰδικήν του ταχυδρομικὴν ὑπηρεσίαν, καὶ κυβερνᾶται ὑπὸ κυβερνήσεως, τῆς ὁποίας ὅλα τὰ μέλη εἶνε κληρικοί, ἀνώτεροι ἀξιωματοῦχοι τοῦ Πάπα. Διακρίνεται δὲ μεταξὺ ὅλων τούτων ὁ Ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν, τὸ ἐπισημότερον μετὰ Πάπαν πρόσωπον τοῦ Βατικανοῦ, μετὰ τοῦ ὁποίου ἔρχονται εἰς ἐπαφὴν οἱ παρὰ τῆ Ἁγία Ἕδρα διωρισμένοι πρεσβευταὶ τῶν Κρατῶν, τὰ ὁποῖα ἀναγνωρίζουν τὸ Βατικανὸν ὡς Κράτος. Μερικὰ δὲ Κράτη ἔχουν συνάψει μετὰ τοῦ Βατικανοῦ καὶ εἰδικὰς συμφωνίας, τὰ λεγόμενα Κονκορδᾶτα, διὰ τῶν ὁποίων ἡ Δυτικὴ «ἐκκλησία» ἀποκτᾶ ὡρισμένα πλεονεκτήματα ἐκκλησιαστικῆς δράσεως ἐντὸς τῆς περιοχῆς τῶν Κρατῶν τούτων. Ἡ Ἑλλάς, εὐτυχῶς, παρʼ ὅλην τὴν πίεσιν τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, ἥτις ἐπέμενεν εἰς σύναψιν Κονκορδάτου, χάρις εἰς τὴν σθεναρὰν ἀντίδρασιν τῶν μακαριστῶν Ἀρχιεπισκόπων Σπυρίδωνος καὶ Δωροθέου δὲν συνῆψε Κονκορδάτον, καὶ πρεσβευτὴς τῆς Ἑλλάδος παρὰ τῆ Παπικῆ αὐλὴ δὲν ὑπάρχει (Ἰδὲ τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 186 φύλλον τῆς «Σπίθας»). Read more »