O ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ

(Tο άρθρο είναι του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου.
Εδημοσιεύθη στο περιοδικό «Χριστιανική Σπίθα» τον Δεκέμβριο του 1952, φυλ. 137).

Ζητήματα Ἄμβωνος

Ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοί, θεολόγοι, κήρυκες του θείου λόγου, πάντες φρουροί τῆς ἱερᾶς ποίμνης τοῦ Ἰησοῦ. Ινα τί κοιμάσθε; Λύκοι εις τα πρόβατα. Ποιοι είναι οι λύκοι; Αιρετικοί όλων των χρωμάτων και αποχρώσεων, μπήκαν εις τας Μητροπόλεις, τας ενορίας και τα σχολεία.
Ποιοι είναι οι λύκοι; Άνδρες άρπαγες και πλεονέκται τον Μαμμωνά λατρεύοντες και τον λαό κατά ποικίλους τρόπους ληστεύοντες. Λύκοι κοινωνικοί. Λύκοι εκκλησιαστικοί. Λύκοι αραβικοί….

Ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο τῆς «Χριστιανικῆς Σπίθας», φ. 137

τοῦ 1952 τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

ἐδῶ ://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=11592

.

Την περίληψι τοῦ παραπάνου ἄρθρου σὲ ἁπλῆ γλῶσσα, διαβάστε την παρακάτω

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2147

Μνήμη Χριστοφόρου Παπουλάκου
Παρασκευὴ 18 Ἰανουαρίου 2019

Ο Παπουλακος

(Μία ἁγία μὰ παραγκωνισμένη ἐκκλησιαστικὴ μορφὴ εἶνε ὁ Παπουλάκος, ἕνας ἁπλὸς ὀλιγογράμματος μοναχός, ποὺ ὅμως «πίστει» (Ἑβρ. 11,3 κ.ἑ.) ἀναδείχθηκε ἕνας νέος ἀπόστολος Χριστοῦ)

Γεννήθηκε, ἀγαπητοί μου, τέλη τοῦ 1700 στὰ Ἄρ­μπουνα, ἕνα ἄσημο χωριὸ τῶν Καλαβρύ­των, ποὺ θά ᾽λεγες «Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀ­γαθὸν εἶναι;» (Ἰω. 1,47)· καὶ ὅμως ἀπὸ ἐκεῖ προ­ῆλ­θε. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Χρῆστος Πανα­γιωτόπουλος. Εἶδε τὴν ἐπανάστασι τοῦ ᾽21 καὶ τοὺς μαχητὰς ἐκείνους ποὺ μὲ τὴν πίστι «ἐγε­νήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβο­λὰς ἔκλι­ναν ἀλλοτρίων» (Ἑβρ. 11,34) καὶ μᾶς ἐλευθέρωσαν.
Συγκινημένος ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ περιπέτεια καὶ πικραμένος ἀπὸ οἰκογενειακὰ ἐπεισόδια, ζήτησε ἀνάπαυσι στὸ μοναχισμὸ καὶ πῆρε τὸ ὄ­­νομα Χριστοφόρος σὲ μιὰ πλαγιὰ τῶν Ἀροα­νί­­­ων. «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωὴ μακαρία ἐστὶ θεϊκῷ ἔ­ρωτι πτερουμένοις» (ἀναβ. πλ. α΄)· ἤθελε μοναχι­κὴ ζωή. Ἀλλὰ οἱ βουλὲς τοῦ Θεοῦ ἦταν ἄλλες.
Τὸν ἐπισκέφθηκε ἐκεῖ ὁ Κεφαλονίτης Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος, ἱδρυτὴς τῆς Ἀδελφότητος Φι­λορθοδόξων καὶ συντάκτης τοῦ φυλλα­δίου «Ἡ φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας». Ἦταν τότε Βαυαροκρα­τία κ᾽ ἡ Ὀρθοδοξία δεχόταν πλήγματα. Τὸ νεο­σύστατο κράτος, ἀντὶ εὐ­χαριστῶ, ὑποδούλωνε τὴν εὐεργέτιδά του Ἐκ­κλησία. Σύμβου­λοι ἀλ­λόδοξοι πλαισίωναν τὸν βασιλέα Ὄθωνα καὶ δρών­τας παρασκηνι­ακὰ κυβερνοῦσαν. Οἱ τότε ἑλληνι­κὲς κυβερνή­σεις ἦταν ἀνδρείκελα τῶν Βαυαρῶν. Μὲ διατά­γματα καὶ νόμους ζητοῦσαν νὰ ἀλ­­λοι­ώ­σουν ἤ­θη καὶ παραδόσεις τῶν Ἑλλήνων. Ἡ Ὀρ­θόδοξος πίστις μυκτηριζόταν. Τὰ παιδιὰ τοῦ Λου­θήρου καὶ τοῦ Καλβίνου εἶχαν βάλει στό­χο τὴν Ἐκκλησία μας. Τὰ μοναστήρια διαλύον­ταν, μο­­ναχοὶ διώ­κον­ταν, μοναχὲς ἀναγ­κάζονταν νὰ παντρευτοῦν, ἱερὰ σκεύη ἔβγαιναν σὲ δημοπρα­σία, καντήλια καὶ εἰκόνες ῥίχνον­ταν κάτω. Ὅ,τι δὲν τόλμησαν οἱ ὀθωμα­νοί, τὰ ἔκαναν τώ­ρα ὑ­πάλληλοι τοῦ κράτους κατὰ διατα­γὴ τῶν ξένων. Ἔκφρασι τοῦ πόνου γι᾽ αὐτὰ ἦταν τὸ κήρυγμα τοῦ Φλαμιάτου. Βλέποντας ὅτι οἱ ἐπίσκοποι ἐκτὸς ἐλαχίστων εἶ­χαν τρομοκρατηθῆ κ᾽ ἐκτελοῦ­σαν ὅ,τι διέταζαν οἱ μυστικοσύμβουλοι τοῦ Ὄθωνος, στράφηκε στὸ λαὸ καὶ εἶπε· Ἄντρες καὶ γυ­ναῖκες βαπτισμένοι, ἐσεῖς εἶστε οἱ φρουροὶ τῆς μυστικῆς ἀμπέλου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησί­ας· ἀναλάβετε τὴν φύλαξί της, ὁ ἀγώνας ἀρχίζει!
Χρειάζονταν ὅμως στελέχη. Καὶ ὁ Φλαμιᾶ­τος ἔκρινε κατάλληλο τὸν Χριστοφόρο. Ὁ μονα­­χὸς ἔπρεπε ν᾽ ἀφήσῃ τὸ ἀσκηταριὸ καὶ νὰ βγῇ στὸν ἀ­γῶ­να· γι᾽ αὐτὸ πῆγε καὶ τὸν βρῆκε ὁ Φλαμιᾶ­τος. Ἡ φωνὴ τοῦ Φλαμιάτου συγ­κλόνισε τὸν ἀ­­σκητή. Πειθαρχεῖ καὶ ῥίχνεται στὸν ἀγῶνα. Ἀρ­χίζει νὰ περιοδεύῃ καὶ νὰ κηρύτ­τῃ.
Τὸ κήρυγμά του ἔχει κάτι ἀπ᾽ τὸ κήρυγμα τῶν ἁλιέων τῆς Γαλιλαίας καὶ τοῦ ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Εἶχε Πνεῦμα ἅ­γιο. Δὲν προσωπο­λη­πτοῦ­σε. Εἶχε ἀ­πόφασι νὰ μαρτυρή­σῃ γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὅπως ὁ Κύριος ποὺ εἶπε στὸν Πι­λᾶ­το «Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυ­θα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀ­ληθείᾳ» (Ἰω. 18,37).
Ὁ λόγος του πυρακτωμένο σίδερο. Πει­νοῦ­σε καὶ διψοῦσε «τὴν δικαιοσύνην» (Ματθ. 5,6). Ὅταν ἔβλεπε φιλαργύρους καὶ πλεονέκτες νὰ βασα­νίζουν τὸ φτωχὸ χειρότερα ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ Τοῦρ­κοι, τοὺς στηλίτευε. Εἶστε φονιᾶδες, ἔλεγε, δίνε­τε μαχαιριὲς στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού ᾽νε οἱ φτωχοί· σταυρωτές! κάθε ἀδικία εἶνε κ᾽ ἕνα καρ­­φὶ στὰ πόδια Του… Ὅταν ἔβλεπε γραμματι­σμένους φερμένους ἀπ᾽ τὴ Δύσι νὰ πε­ριφρονοῦν τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ νὰ γίνων­ται σκάνδαλο, ἔλεγε· «Τὰ ἄθεα γράμματα θὰ κα­ταστρέψουν τὸν τόπο». Read more »

ΧΡΙΣΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Ιανουαριου 1965, φυλ. 277
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΛΑΟΥ

Ἐκκλησιαστικὰ θέματα

(Ἡ «Σπίθα» φρονεῖ ὅτι ὁ εὐσεβὴς Ἑλληνικὸς λαὸς πρέπει νὰ λαμβάνη γνῶσιν τοῦ τὶ συμβαίνει μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἐνδιαφέρεται ζωηρῶς καὶ νὰ μάχεται διὰ τὴν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ. Τὸ Κανονικὸν Δίκαιον ἀποδίδει μεγάλην σημασίαν εἰς τὸν εὐσεβῆ λαόν. Τότε δὲ ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται εἰς τὴν δόξαν της, ὅταν ὁ λαὸς ἐκδηλώνη ζωηρὸν τὸ ἐνδιαφέρον του διὰ τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας. Πιστὸς λαός, ὡς μαρτυρεῖ ἡ Ἱστορία, διὰ βοῆς ἀνεβίβασεν εἰς τὸν θρόνον τοὺς ἐνδοξοτέρους Πατέρας καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἀντιθέτως, ἀδιάφορος καὶ ἄπιστος λαὸς ἀφῆκε νʼ ἀνέλθουν ἐπὶ τῶν θρόνων τὰ πλέον ἀνάξια ὑποκείμενα…
Διὰ τοῦτο ἡ «Σπίθα», εἰς τὴν διέγερσιν ἐκκλησιαστικοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ λαοῦ ἀποβλέπουσα, δημοσιεύει κατωτέρω ἐπιστολήν, τὴν ὁποίαν ὁ συντάκτης αὐτῆς ἐπὶ τῆ 1η τοῦ ἔτους ἀπέστειλε πρὸς τὸν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Χρυσόστομον. Ἡ ἐπιστολὴ αὕτη ἐδημοσιεύθη καὶ εἰς τὸ φίλον ἀγωνιστικὸν περιοδικὸν «Ἐνορία».
Νομίζομεν ὅτι ἡ δημοσίευσις δὲν θὰ βλάψη, ἀλλὰ θὰ ὠφελήση. Διότι ἐπισημαίνει τὰς εὐθύνας ὅλων, Ἱεραρχῶν καὶ λαοῦ, διὰ τὴν τραγικὴν κατάστασιν τῆς συγχρόνου Ἐκκλησίας. Ἕκαστος ἄς ἀναλογισθῆ τὰς εὐθύνας του).

ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ,
Ἐπί τῶ νέω σωτηρίω ἔτει πλῆθος συγχαρητηρίων καὶ εὐχῶν κατακλύζει τὸ γραφεῖον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος. Ἐπὶ τῆ εὐκαιρία ταύτη ἄς ἐπιτραπῆ καὶ εἰς ἐμὲ τὸν ἱερομόναχο νʼ ἀπευθύνω τὸ παρὸν γράμμα. Ἐν αὐτῶ, μὲ γλῶσσαν ὠμῆς εἰλικρινείας μὲ τὴν ὁποίαν πάντοτε ὁμιλῶ, θὰ ἐκφράσω τὰς ἰδέας μου ἐπί τινων ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Τὰς ἰδέας ταύτας ἐξέφρασα πρὸς ὑμᾶς πρὸ ἡμερῶν προφορικῶς, ἀλλὰ κρίνω σκόπιμον, λόγω τῆς κρισιμότητος τῶν καιρῶν, νὰ ἐκφράσω καὶ γραπτῶς. Read more »

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

H ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» & Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΤΗΣ

ΠΗΓΗ : «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», έτος 29ο, 1964, αριθ. 331-332, σσ. 81-88. Toῦ Ἁγιορείτου μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτη,

(Τελευταῖο ἀπόσπασμα σελ. 86-88)

«…Ἴσως ἕνα ἀκόμη. Ἀφοῦ δὲν δυνάμεθα νὰ ἀμφισβητήσωμεν τὴν εὐεργετικότητα καὶ τὴν ἀνάγκην τοῦ ἐλέγχου καὶ ἐκ τοῦ ἄλλου ἀναγνωρίζοντες τὴν καταλληλότητα καὶ τὰ θεάρεστα ἐλατήρια τοῦ π. Αὐγουστίνου, θὰ ἠθέλαμεν ὅπως τὰ σφάλματα τοῦ παρελθόντος γίνουν πεῖρα διὰ τὸν ἔλεγχον τοῦ μέλλοντος. Οἱ σοφοὶ σὲ ἠγάπησαν περισσότερον. Οἱ ὑπὸ τῆς ἰδίας συνειδήσεως ἐλεγχόμενοι καὶ οἱ ἀφελεῖς σὲ ἐμίσησαν. Μὴ σοὶ μελέτω.

Καὶ συγκεκριμένως εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Ἐπισκόπου. Πολλοὶ βλάπτονται ἐκ τοῦ ἐλέγχου τῶν Ἐπισκόπων σὲ θέματα ἥσσονος σπουδαιότητος διὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἂν καὶ δὲν ὑπάρχουν μικρά, «ὅταν εἰς μέγα ἐκβαίνουν».
Ἀλλὰ θὰ τὸ ἐπιτύχῃ αὐτὸ ὁ π. Αὐγουστῖνος; Πολὺ ἀμφιβάλλομεν. Διότι εἶναι ἰδιοσυστασία ποὺ ζητεῖ τὸ ἀπόλυτον. Καὶ παρασύρεται πολλάκις, λησμονῶν ὅτι ζῇ εἰς ἕναν κόσμον ἑλκόμενον ἀπὸ τὸ σχετικόν. Τοὺς φορεῖς τοῦ Ὀρθοδόξου πνεύματος θέλει ἰδεώδεις. Διὰ τοῦτο, παρ᾽ ὅ,τι ἀνέχεται τὴν πνευματικὴν των καθίζησιν, ἐξεγείρεται ὁσάκις εἰς τὴν ἀντιπνευματικότητα προστεθῇ καὶ τὸ σκάνδαλον.
Εἰς τὸν νοῦν του ἔχει πρότυπα ἁγίων Ἐπισκόπων. Καὶ ταράσσεται κυκλούμενος ἀπὸ μετριότητας. Θητεύων εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ὑπὲρ τὰ τριάκοντα ἔτη γνωρίζει σχεδὸν ἐκ παίδων τοὺς πλείωνας τῶν ἐπισκόπων. Καὶ ἐπαναλαμβάνει τὸ τοῦ Παπουλάκου: «Καὶ σὺ Μῆτρο Δεσπότης»; Ἀλλὰ πῶς νὰ κάμωμεν π. Αὐγουστῖνε, ὅταν ὁ Θεὸς δίδῃ κατὰ τὴν καρδίαν τοῦ λαοῦ τοὺς ἄρχοντας; Μᾶς φθάνει ἡ ὁμολογία των, ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξοι. Ἂν δὲν φωτίζουν τὸν λαόν, ὅμως τὸν ἁγιάζουν. Μόνον σκάνδαλα νὰ μὴ κάμνουν καὶ νὰ ὑπερμαχοῦν τῆς πίστεως κινδυνευούσης. Τὰ σκάνδαλα βλάπτουν καὶ ἡ ὑποτονία τοῦ φρονήματος τῆς Ὀρθοδοξίας. Τί πταίουν εἰς ἡμᾶς ἂν δὲν ἠμποροῦν νὰ ἐξαρθοῦν ὑψηλότερα; Πταίουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ δώσουν λόγον.

* * *

Χωρὶς «τὸ ἐπίφθονον καὶ ἐπικίνδυνον ὕψος» τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, πολλοὶ θὰ ἧσαν θαυμάσιοι χριστιανοί. Θέλει δύναμιν μεγάλην διὰ νὰ ἀνθέξῃς εἰς τὸ ὕψος. Τὸ σφάλμα εὑρίσκεται εἰς τὴν συγκατάθεσιν. «Εἰ τις ὀρέγεται ἐπισκοπῆς…». Ἀπὸ ἐκεῖ ἀρχίζει τὸ κακὸ, δι᾽ ἑαυτοὺς καὶ τὴν Ἐκκλησία. Τινὲς δὲν εἶναι μικροὶ ὅσον φαίνονται. Τοὺς κάμνει τὸ ὕψος τοῦ ἀξιώματος. Ὅσον εἶσαι εἰς τὸ χωρίον σου θεωρεῖσαι ἀξία. Μετεφέρθης εἰς τὴν πρωτεύουσα, ἐχάθης.
Λοιπόν; Θὰ ἀφήσωμεν μοιρολατρικῶς τὰ πράγματα εἰς τὴν φοράν των; Ἐὰν ὁ Χριστὸς εἶναι παρὼν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ του, ἂς μὴ θέλωμεν νὰ τὰ διορθώσωμεν ὅλα ἡμεῖς. Ἂς κρατήσωμεν περιθώρια ἐνεργείας καὶ εἰς τὸν Χριστόν. Τὸ δρᾶμα τῶν ἐκλεκτῶν πνευμάτων καὶ τῶν θεωρητικῶν ψυχῶν εἶναι αὐτὴ ἡ ὕπαρξίς των ἐν μέσῳ μετρίων καὶ ἀπτέρων ἀνθρώπων. Ἔρχεται ὅμως ἡ χριστιανικὴ ταπείνωσις καὶ βλέπεις τὸν ἑαυτόν σου «χείρονα δαιμόνων» καὶ εἰρηνεύεις. Μόνον ποὺ δὲν παύεις νὰ ἐλέγχῃς ἂν ἔλαβες τὸ χάρισμα. Καὶ τὸ χάρισμα τοῦτο τὸ ἔχει ὑπερεκπερισοῦ. Ἂν σταματήσῃ τὸν ἔλεγχο θὰ ἀποθάνῃ ὡς πνευματικὸς λειτουργός. Πάρετε τὸν Ἠλία τὸν Θεσβίτην. Ὑποχρεώσατε τὸν ὀρεσίβιον αὐτὸν νὰ ζῇ εἰς τὰς πόλεις, ἀφαιρέσατε καὶ τὸν ἔλεγχο καὶ ἰδού. Δὲν θὰ εἶναι πλέον Ἠλίας. Μεταφέρατε τὸν κοινωνικώτατον καὶ φιλόξενον Ἀβραάμ ἀπὸ τῆς πόλεως εἰς τὴν ἔρημον διὰ νὰ ἀσκήσῃ ἡσυχασμόν. Καὶ ἰδοὺ  ἐχάθη ὁ ὑμνηθεὶς ὡς μέγας φιλόξενος. Ἀμεταμέλητα τὰ χαρίσματα. Read more »

Λαβαμε απο πνευματικο αδελφο το επειγον μηνυμα

ΕΠΕΙΓΟΝ Έκκληση για ΑΙΜΑ: Συνάνθρωπος μας, γνωστός, φίλης μου, έπεσε από οικοδομή πριν από λίγο και είναι σέ Κώμα. Είναι αυτή τή στιγμή στήν εντατική τού γενικού κρατικού νοσοκομείου Νίκαιας. Τό όνομα του είναι Πέτρος Ράλλης του Γεωργίου, αν δεν βρεθεί έγκαιρα αίμα θά πεθάνει.

Υ.Γ. Για σήμερα βρέθηκε η ποσότητα που χρειάστηκε, για αύριο άγνωστο.

Ὁλόκληρη ἡ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ, Ὁκτωβρίου 1964, φυλ. 274
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠΡΟΣ ΑΘΡΗΣΚΟΝ ΠΑΙΔΕΙΑΝ;

«Δράξασθε παιδείας μήποτε ὀργισθῆ Κύριος
καὶ ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας» (Ψαλμ. 2, 12)

Ἐθνικὰ προβλήματα

ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Ο Λυκουργος

Πολλά, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, εἶνε τὰ προβλήματα ἐκεῖνα, ἐκ τῆς λύσεως τῶν ὁποίων θὰ ἐξαρτηθῆ τὸ Ἔθνος μας νὰ σταθῆ ὄρθιον ἐν μέσω τῶν ἄλλων Ἐθνῶν. Tίς ὅμως δύναται νὰ ἀρνηθῆ τὸ σπουδαιότερον, τὸ πρῶτον πρόβλημα διὰ τὴν ζωὴν καὶ τὴν πρόοδον τοῦ Ἔθνους μας εἶνε ἡ παιδεία; Τὸ ἐλύσαμεν ὀρθῶς; Ἐὰν ναί, ὄχι ἁπλῶς ἡ ζωή, ἀλλʼ ἡ πρόοδος, ἡ ἀκμή, ἡ μεγαλουργία, ἡ τιμή, ἡ δόξα τοῦ μικροῦ τούτου Ἔθνους θὰ ἔχουν ἐξασφαλισθῆ. Ἐὰν ὅμως ὄχι, τότε τὸ μέλλον τοῦ Ἔθνους προοιωνίζεται σκοτεινόν. Τὸ πᾶν ἐξαρτᾶται ἐκ τῆς ὀρθῆς διαπαιδαγώγησης τῆς Ἑλληνικῆς νεότητος, ἡ ὁποία πρέπει νʼ ἀρχίζη ἀπὸ τῆς βρεφικῆς ἡλικίας, ἀπʼ αὐτοῦ τοῦ λίκνου. Γνωστὸν θὰ εἶνε εἰς τοὺς πολλοὺς ἀνέκδοτον ἐκ τῆς ζωῆς τοῦ Λυκούργου, ὅστις θεωρεῖται ὁ σοφὸς νομοθέτης τῆς ἀρχαίας Σπάρτης. Οὗτος ἐκλήθη νὰ διοργανώση τὴν πολιτείαν τῆς Σπάρτης, ἡ ὁποία εὑρίσκετο εἰς χαώδη κατάστασιν. Ἐκάλεσε τὸν λαὸν εἰς δημοσίαν συγκέντρωσιν. Καὶ ἐκεῖ ἔδωκε πρωτότυπον καὶ ἐποπτικὸν μάθημα περὶ τῆς ἀξίας τῆς ἀγωγῆς. Ποῖον; Ὁ Λυκοῦργος ἐκράτει δύο σκύλακας, δύο νεαρὰ σκυλιά. Ἔθεσε κατὰ γῆς πινάκιον πλῆρης τροφῆς, ἤνοιξε δὲ κλωβόν, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχε ἐγκλωβισμένον λαγωόν, καὶ ταυτοχρόνως ἀφῆκεν ἐλευθέρους τοὺς δύο σκύλακας. Ποῦ θὰ ἐτρέποντο; Πρὸς τὸ πινάκιον ἤ πρὸς τὸν λαγωόν; Ὁ ἕνας ὀσφρανθεὶς τὸ φαγητὸν ὥρμησεν ἀκάθεκτος πρὸς τὸ πινάκιον, ἐβύθισεν ἐντὸς αὐτοῦ τὸ ῥύγχος του, ἔτρωγε λαιμάργως καὶ ἠκούετο ὁ πλαταγισμὸς τῆς γλώσσης του. Ὁ ἄλλος, ἄν καὶ εἶδε τὸ πινάκιον, ἐν τούτοις ἐτράπη ἐπὶ τὴν καταδίωξιν τοῦ λαγωοῦ, τὸν ὁποῖον καὶ ἥρπασε καὶ ἱκανοποιημένος ἔφερεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Λυκούργου. Βλέπετε; εἶπε τότε ὁ σοφὸς νομοθέτης στρεφόμενος πρὸς τὸ πλῆθος, τὸ ὁποῖον μὲ περιέργειαν παρηκολούθει τὸ θέαμα μὴ δυνάμενον νὰ ἐννοήση τί διʼ αὐτοῦ ἤθελε νὰ παραστήση οὗτος. Καὶ τὰ δύο σκυλιὰ ἡ ἴδια μάνα τὰ ἐγέννησεν. Ἀλλʼ ἔτυχον διαφορετικῆς άνατροφῆς. Τὸ ἕνα τὸ παρέλαβεν ὁ κυνηγὸς καὶ τὸ ἐξάσκησεν εἰς τὸ κυνήγιον. Τὸ ἄλλο ἔμενε διαρκῶς εἰς τὴν οἰκίαν καὶ διημέρευε πλησίον τοῦ μαγειρείου, ὁ δὲ κρότος τῆς χύτρας ἦτο τὸ μόνον πρᾶγμα, τὸ ὁποῖον τὸ ἠλέκτριζε καὶ τὸ ἔκαμνε νὰ χοροπηδᾶ. Οὕτω κατὰ διάφορον τρόπον ἀνατραφέντα τὰ δύο ζῶα ἔγιναν τὸ μὲν ἕνα λαίμαργον καὶ ἄχρηστον, τὸ δὲ ἄλλο ἕνα θαυμάσιο κυνηγετικὸ σκυλί. Τὸ δίδαγμα˙ Ἐὰν τὰ παιδιὰ ἀφεθοῦν ἄνευ χειραγωγίας καὶ σκληρᾶς ἀσκήσεως, ἀσύδοτα, θὰ καταντήσουν ἄχρηστοι καὶ ἐπιβλαβεῖς πολῖται εἰς τὴν Σπάρτην. Ἐὰν ὅμως συμφωνήσετε τὰ παιδιὰ τῆς Σπάρτης νὰ ὑποβληθοῦν εἰς ὡρισμένην ἀγωγήν, ἡ ὁποία θὰ τὰ σκληραγωγήση καὶ θὰ ἐμβάλη εἰς αὐτὰ ὡρισμένας ἕξεις ἀναγκαίας διὰ τὸν σκοπὸν τῆς πολιτείας, τότε τὸ μέλλον τῆς Σπάρτης θὰ εἶνε ἔνδοξον. Οἱ Σπαρτιᾶται συνεφώνησαν καὶ καθωρίσθη πρόγραμμα ἐκπαιδεύσεως τῆς Σπαρτιατικῆς νεότητος, πρόγραμμα τὸ ὁποῖον ἐκπλήσσει διὰ τὴν σκληραγωγίαν μὲ τὴν ὁποίαν ἀνετρέφοντο οἱ παῖδες καὶ οἱ νέοι τῆς Σπάρτης. Ἐξ ἐκείνης τῆς νεότητος, ἡ ὁποία ἐπάνω ἀπὸ τὴν ζωὴν καὶ τὰς ἀπολαύσεις εἶχε τὸ ἡρωικῶς ζῆν καὶ θνήσκειν ὑπὲρ πατρίδος, ἐκ νεότητος ἐκείνης ἡ ὁποία ὡς σύνθημα εἶχε τὸ «ἤ τὰν ἤ ἐπὶ τᾶς» προῆλθεν ὁ Λεωνίδας μὲ τοὺς τριακόσιους του, οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν τὴν ἀθάνατον σελίδα τῶν Θερμοπυλῶν προμαχοῦντες τῆς ἐλευθερίας ὅλης τῆς Ἑλλάδος. Ὄπισθεν λοιπὸν τῶν τριακοσίων τούτων ἀνδρῶν καὶ ὅλων τῶν ἡρῶων τῆς Σπάρτης ἦτο ὁ Λυκοῦργος, ὁ θεμελιωτὴς τοῦ σπαρτιατικοῦ μεγαλείου.
Ἴσως ἐρωτήση τις˙ Ἦτο τὸ ἐκπαιδευτικὸν σύστημα τῆς Σπάρτης τὸ ἄριστον; Ὄχι βεβαίως. Ὑπὸ τὸ φῶς τῆς Χριστιανικῆς Ἠθικῆς ἐλέγχεται ἀτελές, ὅπως καὶ ὅλα τὰ ἐκπαιδευτικὰ συστήματα τοῦ ἀρχαίου κόσμου, καὶ αὐτὸ τὸ ὡς ἄριστον θεωροῦμενον ἐκπαιδευτικὸν σύστημα τῶν Ἀθηνῶν, τὸ ἐπὶ δημοκρατικωτέρας καὶ πνευματικωτέρας βάσεως στηριζόμενον. Ἀλλʼ ἐπειδὴ ἐν τὼ σπαρτιατικῶ συστήματι ἐτονίζοντο ὡρισμέναι ἀρεταὶ καὶ πᾶσα παρέκκλισις ἀπʼ αὐτῶν ἐτιμωρεῖτο αὐστηρῶς καὶ τὸ καλὸν ἐπηνεῖτο ἰδιωτικῶς καὶ δημοσίως, διὰ τὴν συνέπειαν ταύτην μεταξὺ θεωρίας καὶ πράξεως ἡ Σπάρτη ἠξιώθη νὰ ἴδη ἡμέρας δόξης καὶ νὰ ἡγεμονεύση τῆς Ἑλλάδος. Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΣΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» φυλ. 273, Ἰούνιος 1964
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Κατιώτου

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΩΝ

»Η ΑΜΒΛΩΣΙΣ»

Κοινωνικὰ θέματα

ΑΝΤΙΝΟΜΙΑΙ

Ἀστικόν, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ἀστικὸν χαρακτηρίζεται τὸ ἡμέτερον κοινωνικὸν καθεστώς. Καὶ διὰ τοῦ χαρακτηρισμοῦ τούτου τὸ καθεστὼς διαστέλλεται ἀπὸ ἄλλα καθεστῶτα, παλαιότερα καὶ νεώτερα, τὰ ὁποῖα, ἀνακηρύσσοντα τὸ κράτος ὡς ὑπερτάτην ἀξίαν χάριν τοῦ ὁποίου τὰ πάντα πρέπει νὰ θυσιάζωνται, περιορίζουν μέχρις ἀσφυξίας τὴν ἐλευθερίαν τῶν πολιτῶν, ἐπιδιώκουν δὲ διὰ βιαίων μέσων ὅπως δημιουργήσουν ἕνα ὡρισμένον τύπουν πολίτου, ἕνα «καλοῦπι» ἀπὸ τὸ ὁποῖον πρέπει ὅλοι νὰ περάσουν διὰ νὰ ἐπιτευχθῆ ἡ κατὰ πάντα ὁμοιομορφία, καθʼ ὅν τρόπον ἐξ ὡρισμένων τύπων «καλουπίων» ἐργοστασίων πλινθοποιΐας ἐξέρχονται πανομοιότυπα κατασκευάσματα. Τὸ ἀστιὸν ὅμως καθεστώς, ποὺ κατηγορεῖ τὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα διὰ τὸν σφαγιασμὸν τῆς ἐλευθερίας, καυχᾶται διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῶν πολιτῶν, διὰ τοὺς δημοκρατικοὺς θεσμούς, διὰ τὴν δυνατότητα ποὺ ἔχει πᾶς ἄνθρωπος νὰ ἀναπτύξη τὴν προσωπικότητά του, καυχᾶται διὰ τὰ ἀνθρωπιστικὰ ἤ καὶ χριστιανικὰ ἰδεώδη του. Τοιοῦτον παρουσιάζουν τὸ ἀστικὸν καθεστὼς οἱ ῥήτορες, ἐκθειάζονες τὰ μεγαλεῖά του…
Ἀλλʼ ἐνῶ τὸ ἀστικὸν καθεστὼς ἐν τοῖς λόγοις παρουσιάζεται ὅτι σέβεται τὴν ἀνθρωπίνην προσωπικότητα καὶ ὑποστηρίζει τὰ ἀνθρωπιστικὰ ἤ τὰ χριστιανικὰ ἰδεώδη, ἐν τοῖς πράγμασι παρουσιάζεται πολὺ διάφορον. Ὑπάρχουν δὲ περιπτώσεις, κατὰ τὰς ὁποίας ἡ ἀντίθεσις τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος πρὸς τὴν ἠθικὴν καὶ θρησκευτικὴν τάξιν εἶνε τόσον ἔκδηλος, ὥστε διερωτᾶταί τις ἐπὶ ἐδάφους τίνος ἐπικρατείας εὑρίσκεται. Ἐπικρατείας ἡ ὁποία πιστεύει εὶς τὸν Θεὸν ἤ ἐπικρατείας ἡ ὁποία ἀναφανδὸν ἔχει ἀναπετάσει τὴν σημαίαν τῆς ἀθεΐας καὶ τοῦ ὑλισμοῦ; Read more »

ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΘΗΣΟΥΝ «ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ!»

ΠΕΜΠΤΗ 15 ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟ ΑΙΓΙΟ!

ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΙΓΙΟΥ!

__Με το υπ΄ αριθμ. Β17-246 ΚΛΗΤΗΡΙΟ ΘΕΣΠΙΣΜΑ της Κυρίας Εισαγγελέως Πλημμελειοδικών Αιγίου καλούμαι ενώπιον του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αιγίου την 15ην Μαρτίου για να δικασθώ ως κατηγορούμενος επί παραβάσει των άρθρων 1,12,14,18,26 §1α, 27 §1, 51, 53, 57 79, 94 και 196 του Π.Κ. και του άρθρου 1 του Ν. 927/79, ως ετροποποιήθη με το άρθρ, 1 του Ν. 4285/14.
____Ειδικώτερα κατηγορούμαι, ότι……….
http://mkka.blogspot.gr/2018/03/blog-post_12.html

«Η τακτικη της ψευδοσυνεσεως εβλαψε την Εκκλησια» (Επισκοπος Αυγουστινος Καντιωτης)

Νικ. Σακαλακη, μαθηματικου

Η θέση αυτή αναλύθηκε στο περιοδικό «Χριστιανική Σπίθα» του Ιανουαρίου 1973 και έδωσε διαχρονικές απαντήσεις σε αρκετά κρίσιμα Εκκλησιαστικά – Εκκλησιολογικά γεγονότα της εποχής εκείνης, που παρ’ όλους τους εποχιακούς διαφορισμούς, ως θεώρηση και μεθοδολογία, προκαλούν δυναμική προσαύξη προβλημάτων στην Ορθοδοξία μέχρι και σήμερα.

Το άρθρο αυτό, με τίτλο «ΣΥΝΕΣΙΣ», περιλαμβάνεται και στο βιβλίο του «Εκκλησιαστικός Στρουθοκαμηλισμός» (ΑΘΗΝΑ 1973). Γράφει σχετικά ο π. Αυγουστίνος: «στο πρώτο μέρος του βιβλίου αναδημοσιεύομεν δύο άρθρα υπό τους τίτλους «Σύνεσις», «Ευγένεια», δια των οποίων ελέγχομεν την παραποίησιν, την διαστροφήν, την κιβδηλοποίησιν των υψηλών εννοιών, τας οποίας αι λέξεις αυταί περικλείουν».
Βαθειά και πάντα επίκαιρη η χαρισματική διείσδυση του επισκόπου Αυγουστίνου στον πυρήνα των Εκκλησιαστικών γεγονότων. Στο βιβλίο αυτό παραθέτει σειρά θεολογικών – Πατερικών επιχειρημάτων, Αγιογραφικών αναλύσεων και θέσεων διακεκριμένων Ορθοδόξων, που επιβεβαιώνουν την απομάκρυνση της θεσμικής Εκκλησίας από την γραμμή των Πατέρων ενώ, παράλληλα, δικαιώνουν την οπτική του ως Ορθοδόξου Επισκόπου.
Στην Εκκλησιαστική ζωή η συλλογική υποκειμενικότητα έχει τη βεβαιότητα ότι η πνευματική ζωή οριοθετείται μόνο στα όρια μιας εσωτερικής – προσωπικής καθάρσεως, ως εξατομίκευση της συνέσεως.
Αυτή τη συλλογική υποκειμενικότητα, την φιλοοικουμενιστική γραμμή, που παρουσιάζεται ως Ορθόδοξη δημιουργική έκφραση, ανέδειξε ο π. Αυγουστίνος ως κιβδηλοποίηση και διαστροφή της εννοίας της συνέσεως, όπως αυτή νοείται στο Ιερό Ευαγγέλιο. Η ψευδοσύνεση επιστράτευσε διαδικασίες ετεροδοξίας ενώ η σύνεση του Ευαγγελίου, όπως ορθά την αναλύει ο π. Αυγουστίνος, ποτέ δεν έβλαψε την Εκκλησία. Αναμφίβολα, οι θέσεις του περί αληθούς συνέσεως είναι συνέχεια της Πατερικής Θεολογίας. Read more »

ΧΡΙΣΤΙΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ φυλ. 264-265, Σεπτέμβριου-Οκτώμβριου 1963 (Α´ἀπόσπασμα)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟΝ

Ἐκκλησιαστικὰ θέματα

«Ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ θήσω τὸν θρόνον μου» (Ἡσαΐου 14, 13)

Τὸ κρατίδιον

Τί εἶναι το Βατικανόν; Ὑπῆρξε κἄποτε ἕνα ἐκ τῶν ἰσχυροτέρων Κρατῶν τῆς Εὐρώπης, ποὺ ἔτρεμαν βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνες Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Ἀλλὰ τώρα, ὤ τώρα! Ὁποία ματαιότης τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Ὁποία παταγώδης διάψευσις ἐγκοσμίων ἐλπίδων καὶ ὀνείρων. Τὸ πανίσχυρον Κράτος τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ ἄλλοτε ἐκινητοποίει στρατοὺς καὶ στόλους ὁλοκλήρους, καὶ ἀνεστάτωνεν Ἀνατολὴν καὶ Δύσιν, καὶ ἐταπείνωσε πανισχύρους αὐτοκράτορας, ἔχει τώρα ἀπολέσει τὴν τεραστίαν ἐδαφικήν του ἔκτασιν, καὶ ἔχει περιορισθῆ εἰς μικρὰν λωρίδα γῆς, εἰς ἕν κρατίδιον, τὸ ὁποῖον ὁ ἀπαισίας μνήμης διʼ ἡμᾶς τοὺς Ἕλληνας δικτάτωρ τῆς Ρώμης Μουσολίνι ηὐδόκησε τὸ 1929 νʼ ἀναγνωρίση ἐπισήμως. Διʼ ὑπογραφῆς μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ Πάπα εἰδικῆς συνθήκης, τῆς συνθήκης τοῦ Λατερανοῦ, καθωρίσθησαν τὰ ἐδαφικὰ ὅρια καὶ τὰ κοσμικὰ δικαιώματα τοῦ κρατιδίου. Οὕτω τὸ Βατικανόν, ἐπὶ τῆς δεξιᾶς ὄχθης τοῦ Τιβέρεως κείμενον, ὡς σφὴν ἐντὸς τῆς αἰωνίας πόλεως, ἔχει ἔκτασιν 440 στρεμμάτων γῆς, ἀριθμεῖ πληθυσμὸν 1000 περίπου κατοίκων, καὶ περιλαμβάνει πλῆθος κτιρίων, ποὺ ἀριθμοῦν ἄνω τῶν 1100 δωματίων. Ὅλων δὲ τούτων τῶν κτιρίων δεσπόζει ὁ περιλάλητος ναὸς τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ὁ μεγαλύτερος ναὸς τῆς Χριστιανωσύνης, καὶ τὸ καύχημα τοῦ Παπισμοῦ. Τὸ Βατικανόν, δυνάμει τῆς εἰρημένης συνθήκης, ἔχει ἰδικήν του σημαίαν, ἰδικήν του Ἀστυνομίαν, ἰδικόν του νόμισμα, ἰδικήν του ταχυδρομικὴν ὑπηρεσίαν, καὶ κυβερνᾶται ὑπὸ κυβερνήσεως, τῆς ὁποίας ὅλα τὰ μέλη εἶνε κληρικοί, ἀνώτεροι ἀξιωματοῦχοι τοῦ Πάπα. Διακρίνεται δὲ μεταξὺ ὅλων τούτων ὁ Ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν, τὸ ἐπισημότερον μετὰ Πάπαν πρόσωπον τοῦ Βατικανοῦ, μετὰ τοῦ ὁποίου ἔρχονται εἰς ἐπαφὴν οἱ παρὰ τῆ Ἁγία Ἕδρα διωρισμένοι πρεσβευταὶ τῶν Κρατῶν, τὰ ὁποῖα ἀναγνωρίζουν τὸ Βατικανὸν ὡς Κράτος. Μερικὰ δὲ Κράτη ἔχουν συνάψει μετὰ τοῦ Βατικανοῦ καὶ εἰδικὰς συμφωνίας, τὰ λεγόμενα Κονκορδᾶτα, διὰ τῶν ὁποίων ἡ Δυτικὴ «ἐκκλησία» ἀποκτᾶ ὡρισμένα πλεονεκτήματα ἐκκλησιαστικῆς δράσεως ἐντὸς τῆς περιοχῆς τῶν Κρατῶν τούτων. Ἡ Ἑλλάς, εὐτυχῶς, παρʼ ὅλην τὴν πίεσιν τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, ἥτις ἐπέμενεν εἰς σύναψιν Κονκορδάτου, χάρις εἰς τὴν σθεναρὰν ἀντίδρασιν τῶν μακαριστῶν Ἀρχιεπισκόπων Σπυρίδωνος καὶ Δωροθέου δὲν συνῆψε Κονκορδάτον, καὶ πρεσβευτὴς τῆς Ἑλλάδος παρὰ τῆ Παπικῆ αὐλὴ δὲν ὑπάρχει (Ἰδὲ τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 186 φύλλον τῆς «Σπίθας»). Read more »

«Χριστιανικη Σπιθα», φυλ. 263, Ἰούλιος-Αὐγουστος 1963
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου
«Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ανήφθη;» (Ο ΚΥΡΙΟΣ)

Ο ΧΙΛΙΑΣΜΟΣ

Ἐχθροὶ τῆς Πίστεως

«Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς
ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται,
καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι»
(Α΄ Ἰωάν. Σ, 18)

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, εἰς ἕνα σπίτι μιᾶς πυκνωκατωκημένης περιοχῆς πιάση πυρκαϊά, μεγάλη άνησυχία προκαλεῖται εἰς τὴν περιοχήν. Καὶ αὐτοὶ ποὺ κοιμῶνται, ἐξυπνοῦν, καὶ ὅλοι σπεύδουν νὰ σβήσουν τὴν πυρκαϊάν. Διότι γνωρίζουν, ὅτι ἐὰν ἀμελήσουν, ἡ πυρκαϊὰ θὰ ἐξαπλωθῆ ῥαγδαίως, θὰ φθάση καὶ εἰς τὰ ἰδικά των σπίτια, καὶ ὅλη ἡ περιοχὴ θὰ γίνη παρανάλωμα τοῦ πυρός. Πόσαι περιοχαὶ καὶ πόλεις δὲν κατεστράφησαν ἀπὸ πυρκαϊάς! Διὰ τοῦτο, μόλις ἀκουσθῆ «φωτιά!», τὸ πᾶν κινητοποιεῖται διὰ τὴν κατάσβεσίν της. Καὶ ἔτσι μὲν ἐνεργοῦν οἱ ἄνθρωποι, προκειμένου νὰ σβήσουν μίαν πυρκαϊάν, ποὺ ἀπειλεῖ τὰ σπίτια των. Ἀλλά, δυστυχῶς, τὴν ἰδίαν δραστηριότητα δὲν δεικνύουν καὶ ὅταν εἰς τὸν τόπον των παρουσιασθῆ κίνδυνος ἄλλου εἴδους πυρκαϊᾶς, πυρκαϊᾶς πολὺ χειροτέρας ἀπὸ τὴν συνήθη, πυρκαϊᾶς ἡ ὁποῖα ἀπειλεῖ νὰ καταστρέψη ὄχι πλέον οἰκίας καὶ καταστήματα, ἀλλὰ περιουσίαν πνευματικήν, ἀνεκτίμητον. Περιουσία δὲ πνευματικὴ καὶ ἀνεκτίμητος εἶνε ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις μας. Ναί! Ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις εἶνε ὁ ἀνεξιχνίαστος πλοῦτος μας. Ὤ! Ἐὰν ἡμεῖς οἱ νεώτεροι Ἕλληνες ἠθέλαμεν ἐννοήσει καὶ αἰσθανθῆ τοῦτο. Πόσον ἄγρυπνοι φύλακες θὰ ἤμεθα! Ἐνῶ τώρα… Ἡμεῖς ποὺ σπεύδομεν νὰ σβήσωμεν τὴν φωτιὰν ποὺ ἀπειλεῖ νὰ καύση μίαν καλύβην, ἡμεῖς οἱ ἴδιοι ἐλάχιστα, ἤ οὐδόλως συγκινούμεθα, ὅταν βλέπωμεν ὅτι ὁ Σατανᾶς καὶ τὰ ὄργανα αὐτοῦ λαμβάνουν πῦρ ἐκ τῆς κολάσεως καὶ τὸ ῥίπτουν, διὰ νὰ καύσουν τὸ μεγάλο Σπίτι, ποὺ ὀνομάζεται Ὀρθόδοξος Ἑλλὰς.
Ἰδοὺ καὶ ὁ Χιλιασμός! Κίνδυνος μέγιστος διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ὄντως φωτιὰ καὶ λάβα τῆς Κολάσεως. Ἐὰν πρὸ πενῆντα ἐτῶν, ὅταν διὰ πρώτην φορὰν ὁ Σατανᾶς ἔρριψε τὸ πρῶτον πῦρ τοῦ Χιλιασμοῦ εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἐὰν τότε οἱ φύλακες τῆς Ἑλλάδος ἠγρύπνουν, καὶ ἐλάμβανον δραστικὰ μέτρα κατασβέσεως τοῦ κατηραμένου τούτου πυρός, δὲν θὰ ἐχρειάζετο σήμερον νὰ ἀσχολούμεθα μὲ τὸν Χιλιασμόν. Δυστυχῶς ὅμως, δὲν ἐδόθη εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ἡ δέουσα σημασία, καὶ ἰδοὺ σήμερον τὸ ἀποτέλεσμα. Ἡ Ἑλλὰς πυρπολεῖται. Χιλιάδες Ἑλλήνων ἔχουν ὑποστῆ, ἐκ τῆς πυρκαϊᾶς αὐτῆς τοῦ Σατανᾶ, θανατηφόρα ἐγκαύματα, καὶ ἡ πυρκαϊὰ καθημερινῶς ἐξαπλοῦται. Οἱ Χιλιασταὶ γαυριοῦν διὰ τὴν πρόοδόν των, καὶ ἡ θρασύτης των ἔφθασεν εἰς τοιοῦτον σημεῖον, ὥστε τὸ Ἀρχηγεῖον τῆς ἐν τῶ Ἐξωτερικῶ ἑδρεούσης σατανικῆς ὀργανώσεώς των νὰ ὁρίση τὴν Ἑλλάδα ὡς τόπον διεθνοῦς Χιλιαστικοῦ Συνεδρίου. Read more »

EΘΝΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΝΑ ΠΑΥΣΗ Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

Ἀπόσπασμα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
ἀριθμ. φυλ. 251, Αὐγουστος 1962

• Πολύ νωρίς ὁ προφητικός ἀγωνιστής Ἑλλην ἱεράρχης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης κατήγγειλε τὸν κίνδυνο τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τοὺς ἀνθέλληνες πατριάρχες καὶ προσπάθησε νὰ προλάβη τὸ κακό. Διαβᾶστε καὶ το κάτω ἄρθρο για νὰ δῆτε μέχρι ποὺ ἔφθασε ὁ ἀνθέλληνας πατριάρχης ἀκολουθοῦντας τὰ χνάρια τοῦ προκατόχου του Ἀθηναγόρα
  

1) Ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης, δεν μιλᾶ τὴ γλώσσα τῆς ἀληθείας καὶ δὲν συγκινεῖ τὶς καρδιὲς τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων

Οἱ ἄξιοι πατριάρχαι ὁμολογοῦσαν τὴν Ἑλληνικη καταγωγή τους καὶ ὑπερασπίζονταν τα δικαιώματα τοῦ ποιμνίου τους
Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ὅπως εἶνε σήμερα, δὲν μπορεῖ δυστυχῶς νὰ λαλήση τὴν φωνὴν ἐκείνη, ἡ ὁποῖα μπορεῖ νὰ συγκινήση τὶς καρδιὲς τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Οἱ ἐπὶ σειρὰν αἰώνων σκληρῆς δουλείας ἀοίδιμοι Πατριάρχαι, ὅσες φορὲς ἐνεφανίζοντο ἐνώπιον τῶν πλέον ἀπολυταρχικῶν Σουλτάνων, εἶχαν τὸ θάρρος νὰ λέγουν˙ «εἴμεθα Ἕλληνες τὴν καταγωγὴν καὶ ὡς πνευματικοὶ αὐτῶν ἀρχηγοὶ ὑποστηρίζομεν τὰ ὑπὸ τῆς ἐξουσίας καταπατούμενα δίκαιά των. Ὑπεραμυνόμεθα αὐτῶν μέχρι θανάτου…». Ἔτσι μιλοῦσαν ἐνώπιον τῶν Σουλτάνων οἱ ἄξιοι Πατριάρχαι.

2) Σημερινος πατριάρχης ἂν καὶ ἑλληνας, εὐκαίρως ἀκαίρως ἀκούγεται νὰ λέει ὅτι εἶναι Τοῦρκος!

Τὸ νὰ ὁμολογῇ κάποιος τὴν ἐθνικήν του καταγωγὴν δὲν ἀποτελεῖ ἔγκλημα, ἀφοῦ καὶ αὐτὸς ὁ κορυφαῖος Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, ὁ ὁποῖος διεκήρυττε, ὅτι «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θήλυ˙ πάντες γὰρ ὑμεῖς εἶς ἐστε ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28), δὲν ἀρνεῖτο τὴν προγονικήν του καταγωγήν, ἀλλʼ ἐνώπιον ἀρχόντων διεκήρυττεν «ἀνὴρ Ἰουδαῖος εἰμι» (Πράξ. 21, 39 καὶ 22, 3).
Ἀλλʼ ὁ σημερινὸς Πατριάρχης, ἄν καὶ ἔλκη τὴν καταγωγήν του ἐξ Ἑλλάδος, ἄν καὶ ἐγεννήθη ἐπὶ ἑλληνικοτάτης χώρας, τῆς Ἠπείρου, ἐν τούτοις ὑπὸ τὴν φοβίαν τῶν Τούρκων ἐπισήμων καὶ ἀνεπισήμων, ἀλλὰ καὶ Ἑλλήνων ἀκόμη, εὐκαίρως ἀκαίρως, ἀκούεται νὰ λέγη «εἶμαι Τοῦρκος», ἐκθειάζει τὸ μεγαλεῖον τῆς «μεγάλης πατρίδος του Τουρκίας» καὶ ἔχει ἀναρτήσει εἰς αἴθουσαν τῶν Πατριαρχίων μεγάλην φωτογραφία τοῦ Κεμάλ, ὁ ὁποῖος ὁσονδήποτε «μέγας» καὶ ἄν θεωρῆται ὑπὸ τῶν ὁμοεθνῶν του δὲν παύει νὰ εἶνε ὁ δήμιος ἐξολοθρευτὴς ἑκατομμυρίου Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Ποιὰ ἡ ἀνάγκη τῆς ἀναρτήσεως τῆς φωτογραφίας τοῦ Κεμάλ, τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία σὲ πολλὰ σπίτια καὶ μέγαρα Τούρκων δὲν ὑπάρχει; Ἀλλʼ ὁ Ἀθηναγόρας καὶ τοὺς Τούρκους ἀκόμη ὑπερβάλλει σ’ ἐπαίνους καὶ κολακείας, ἡ δὲ ὑπερβολὴ αὐτή, ὅπως παρετηρήθηκε καὶ ἀπὸ ἄλλους, δὲν ἐπιτυγχάνει τοῦ ἐπιδιωκομένου σκοποῦ, ἀλλὰ μᾶλλον προκαλεῖ τὴν δυσπιστίαν τῶν Τούρκων διὰ τὴν εἰλικρίνειαν τῶν αἰσθημάτων του. Οἱ Τοῦρκοι θὰ ἐκτιμοῦσαν τὸν Πατριάρχην, ὅταν θὰ μιλοῦσε σ’ αὐτοὺς ὄχι μὲ γλῶσσαν Εὐρωπαίου διπλωμάτη, ἀλλὰ μὲ τὴν γλῶσσαν ἑνὸς Παύλου Ἀποστόλου.

3) Ὁ πατριάρχης κόλακας καὶ ὑμνητὴς τῆς Τουρκίας!

Ὁ Πατριάρχης παντοῦ καὶ πάντα κολακεύει τοὺς πολιτικοὺς ἄρχοντας τῆς Τουρκίας καὶ ψάλλει τὸ μεγαλεῖον «τῆς μεγάλης πατρίδος Τουρκίας». Περὶ δὲ τῆς Ἑλλάδος εἶνε ἰχθύος ἀφωνότερος.
Ἐὰν τώρα ὑποτεθῆ, ὅτι ὁ νῦν Πατριάρχης παίρνει ἄδεια ἀπὸ τὴν Τουρκικὴ κυβέρνησι καὶ βγαίνει ἀπὸ τὴν Κων]πόλι καὶ ἐπισκέπτεται τὶς ἀκμάζουσες ἑλληνικὲς Κοινότητες τῆς Ἀμερικῆς καὶ Αὐστραλίας καὶ λειτουργεῖ στοὺς ναοὺς των, περιμένετε μὲ τοὺς λόγους του νὰ θερμάνη τὶς καρδίες τῶν ἀποδήμων Ἑλλήνων καὶ νὰ τονίση τὶς ὑποχρεώσεις, τὶς ὁποίες ἔχουν ἔναντι τῆς ἰδιαιτέρας των Πατρίδος καὶ νὰ ἐλέγξη καὶ στηλιτεύση τὶς ἀδικίες καὶ τὰ ἐγκλήματα τὰ ὁποία διέπραξαν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος οἱ κακοί τους γείτονες, οἱ ὁποῖοι καὶ τοὺς τάφους τῶν Πατριαρχῶν ἀνέσκαψαν καὶ τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ ἐβεβήλωσαν; Νὰ εἶσθε βέβαιοι, ὅτι ὑπὲρ τῆς ταλαιπώρου καὶ ἀδικημένη μας πατρίδας καμμία φωνὴ δὲν θὰ ἀκούετο ἐκ τῶν πατριαρχικῶν χειλέων. Ὁ Πατριάρχης θὰ περιώδευεν ὡς ἀντιπρόσωπος τῆς «μεγάλης πατρίδος Τουρκίας».

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ «ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

• (Πατῆστε τὸν τίτλο καὶ κατεβάστε τὸ ἐντυπο σὲ pdf. Μοιράστε το, ἄν μπορεῖτε, γιὰ νὰ ἐνημερωθοῦν οἱ πιστοί. Οἱ οἰκουμενισταί προχωροῦν στὴν παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως στους αὶρετικούς ὲκμεταλλευόμενοι τήν ἄγνοια τῶν πιστῶν)

Α΄. Ο Πατριάρχης, επανειλημμένα, έχει εκφράσει το θαυμασμό του για τον σφαγέα του μικρασιατικού ελληνισμού, Κεμάλ Ατατούρκ. Έχει και τη φωτογραφία του πάνω από το γραφείο του!1 Επίσης, ο κ. Βαρθολομαίος έχει επισκεφθεί δύο φορές το σπίτι-μουσείο του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, υπογράφοντας με θερμά λόγια το βιβλίο επισκεπτών! Την τελευταία φορά, μάλιστα, έγραψε: «Ευχόμενοι, ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του[!;], ικετεύουμε τον Μεγαλοδύναμο, οι μεταρρυθμίσεις του να ζουν για πάντα και ο λόγος του, όσο περνάει ο χρόνος, να γίνεται πραγματικότητα. Με τις ευλογίες μας»!2 Για την κίνησή του αυτή πήρε τα εύσημα από την τουρκική εφημερίδα Χουριέτ!3 (Ένα άλλο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ο Πατριάρχης ταυτίζει τον Αλλάχ με τον Τριαδικό Θεό μας!)

Β΄. Στην επίσκεψή του, το 2009, στα κεντρικά γραφεία της Coca Cola, στις Η.Π.Α., απευθυνόμενος στον, τουρκικής καταγωγής πρόεδρό της, τού είπε, με χαρά: «Σήμερα είναι η γιορτή της πατρίδας μας, της Τουρκίας».4 Read more »

«Xριστιανικὴ Σπίθα», Δεκέμβριο 1962, αρ. φυλ. 255
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΜΙΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣ

Ἐκκλησιαστικὰ θέματα

Τὸ ἔγκλημα!

Τὴν 18ην Μαΐου 1960 ἐν ἡμέρα καθημερινῆ ἐπρόκειτο νὰ λάβη χώραν χειροτονία ἐπισκόπου. Λαὸς πολὺς συνέρρευσεν εἰς τὸν Μητροπολιτικὸν Ναὸν τῶν Ἀθηνῶν. Φίλοι καὶ συγγενεῖς τοῦ χειροτονουμένου, ὡς καὶ ἄλλοι πολλοί, οἱ ὁποῖοι ἐκ περιεργείας σπεύδουν νʼ ἀπολαύσουν τὸ μεγαλοπρεπὲς θέαμα τῆς χειροτονίας ἐπισκόπου, ἀπετέλουν τὸ ἐκκλησίασμα. Εἰς τὸν ναὸν ὅμως ἐκτὸς τῶν συγγενῶν, τῶν φίλων καὶ τῶν φιλοθεαμόνων τὴν ἡμέραν ἐκείνην εἶχον εἰσέλθει καὶ ἑκατοντὰς περίπου ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχον συνείδησιν τῶν δικαιωμάτων καὶ καθηκόντων των ὡς τέκνων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔτσι ἐπόθουν νὰ ἴδουν τὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὸ ἀρχαῖον αὐτῆς κάλλος.
Ἡ θεία Λειτουργία εἶχεν ἀρχίσει. Ἐν τῶ ναῶ ἄκρα σιγή. Οὐδὲν σημεῖον προμηνῦον θύελλαν. Ἀρχιερεῖς περιβεβλημένοι τὴν λαμπρὰν στολήν των ἐφάνταζον ἀπὸ τὰς ὡραίας πύλης ὡς πρίγκηπες καὶ αὐτοκράτορες τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ ὥρα τῆς χειροτονίας ἐπλησίαζεν. Ἰδοὺ καὶ ἀκούεται ἡ προτρεπτικὴ φωνὴ τοῦ διακόνου πρὸς τὸν προεξάρχοντα τῆς τελετῆς τῆς χειροτονίας˙ «Κέλευσον˙ Κελεύσατε!». Ἀλλʼ εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο ἔκ τινος σημείου τοῦ ναοῦ ἀκούεται φωνὴ Ἀνάξιος! Ἡ φωνὴ αὕτη ἐπαναλαμβάνεται διὰ πολλῶν στομάτων, ὑψώνεται ἐντωνοτέρα, γίνεται κραυγὴ καὶ βοὴ λαοῦ, καὶ μάχεται πρὸς ἄλλας φωνάς, φίλων καὶ συγγενῶν τοῦ χειροτονουμένου, οἱ ὁποῖοι μὲ τὰς κραυγάς των Ἄξιος προσπαθοῦν νὰ πνίξουν τὰς φωνὰς τῆς ἀποδοκιμασίας. Καὶ οἱ τελευταῖοι οὗτοι δὲν ἀρκοῦνται μόνον εἰς τὰ ἐπιφωνήματα Ἄξιος. Ἀλλὰ πλήρεις ὀργῆς καταφεύγουν τινὲς ἐξ αὐτῶν εἰς τὴν βίαν, χρησιμοποιοῦντες γρόνθους καὶ ῥάβδους, διὰ νὰ φιμώσουν τὰ στόματα τῶν φωναζόντων Ἀνάξιος. Ἀλλʼ αὐτοὶ ἐπιμένουν φωνάζοντες Ἀνάξιος. Εἶς δὲ ἐξ αὐτῶν καὶ δέρεται ἀνηλεῶς εἰς τὸ πρόσωπον ὑπό τινος μπράβου. Τὸ αἷμα τοῦ νέου ῥέει καὶ τὸ δάπεδον τοῦ ναοῦ καὶ αἱ βαθμῖδες αὐτοῦ βάφονται ἐρυθρά. Σεβάσμιος Ἱεράρχης, ἥμισυ περίπου αἰῶνος ὑπηρετῶν τὴν Ἐκκλησίαν, ὅταν εἶδε τὸ αἷμα ἐσταυροκοπήθη καὶ εἶπεν˙ Εἰς ποίους καιρούς, Κύριε, ζῶμεν! Ἀνεμνήσθη δὲ Πατερικοῦ τινος λόγου, κατὰ τὸν ὁποῖον χειροτονία βαφόμενη διʼ αἵματος δὲν εἶνε σημεῖον εὐοίωνον διὰ τὴν Ἐκκλησίαν.
Ἐκ τῶν φωνῶν Ἄξιος – Ἀνάξιος θόρυβος μέγας ἐν τῶ ναῶ ἐδημιουργήθη. Οἱ Ἀρχιερεῖς πρὸς στιγμὴν ἐταράχθησαν καὶ ἐστάθησαν ἐνεοί, ἀποροῦντες περὶ τοῦ πρακτέου. Θὰ ἔπρεπε, συμφώνως πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας (1) νὰ σταματήσουν τὴν χειροτονίαν καὶ νὰ ἐνεργήσουν ἀνακρίσεις, διατὶ ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἐφώναξεν Ἀνάξιος. Ἀλλὰ δυστυχῶς εἰς ἕν νεῦμα τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου τὰ ἐν τῶ ναῶ ἀστυνομικὰ ὄργανα σπεύδουν καὶ συλλαμβάνουν ὅσους καὶ ὅσας ἀκούουν νὰ φωνάζουν τὸ Ἀνάξιος. Read more »

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑΝ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ἓν παράδειγμα

Σήμερον, ἀγαπητοί μου, θὰ σᾶς διηγηθῶμεν κάτι ποὺ εἰς τὴν ἀρχὴν θὰ σᾶς κάμῃ ἴσως νὰ γελάσητε. Ἀλλ᾿ ἐὰν παρακολουθήσητε τὴν συνέχειαν καὶ προσέξητε τὴν βαθυτέραν του ἔννοιαν, τότε τὸ γέλιο σας θὰ μεταβληθῇ εἰς κλάμα.
Ἕνας εἶχε μίαν μαϊμοῦ. Τὴν ἔμαθε νὰ χορεύῃ. Τὴν ἐστόλισε ὡς νύμφην, καὶ διὰ νὰ μὴ φαίνηται ἡ ἀπαισία ὄψις τοῦ ζῴου, κατεσκεύασεν ἓν ὡραιότατον προσωπεῖον (μάσκαν) γυναικὸς ποὺ ἐσκέπαζεν ὅλο τὸ κεφάλι, τὴν ἔφερεν εἰς τὴν πλατεῖαν τῆς πόλεως καὶ τὴν ἔβαλε νὰ χορεύσῃ. Κόσμος πολὺς ἐμαζεύθη. Ἡ μαϊμοῦ – νύμφη ἐχόρευε καὶ τοὺς πλέον ἰδιοτρόπους χοροὺς καὶ ἐλυγίζετο μὲ τόσην ἐπιδεξιότητα, ὥστε ὅσοι τὴν ἔβλεπον τὴν ἐθαύμαζον καὶ ἐνόμιζον ὅτι ἦτο ἄνθρωπος. Ἕνας ὅμως, ποὺ ἐγνώριζεν ὅτι ἡ χορεύτρια δὲν ἦτο ἄνθρωπος ἀλλὰ μαϊμοῦ καὶ δὲν ὑπέφερε νὰ βλέπῃ τὰ πλήθη νὰ χειροκροτοῦν, νὰ θαυμάζουν καὶ ν᾿ ἀποθεώνουν ἓν κτῆνος, ἀπεφάσισε ν᾿ ἀποκαλύψῃ τὴν ἀπάτην. Ἔκαμε λοιπὸν τὸ ἑξῆς. Ἐπειδὴ ἐγνώριζεν ὅτι οἱ μαϊμοῦδες ἀγαποῦν πολὺ τὰ ἀμύγδαλα, τὴν στιγμὴν ποὺ ἡ μαϊμοῦ – νύμφη ἐχόρευε καὶ ὁ κόσμος τὴν ἐχειροκροτοῦσε καὶ ὁ κύριός της ἐχαίρετο διὰ τὰς λαμπράς της ἐπιτυχίας, ὁ φίλος μας ἔρριψεν ἐμπρὸς εἰς τὰ πόδια της μερικὲς χοῦφτες ἀμύγδαλα. Αὐτὸ ἔφθασε διὰ νὰ γίνουν τὰ ἀποκαλυπτήρια. Ἡ χορεύτρια, μόλις εἶδε τὰ ἀμύγδαλα, αὐτοστιγμεὶ μετεβλήθη· ἐλησμόνησε τὸν κύριόν της, τὰ πλήθη, τὴν δόξαν, τὰ πάντα, καὶ ὥρμησεν εἰς τὰ ἀμύγδαλα. Καὶ ἐπειδὴ τὸ προσωπεῖον τὴν ἠμπόδιζε διὰ νὰ τὰ φάγῃ, μὲ τὰ νύχια της τὸ ἔσχισε, τὸ ἔκαμε κομμάτια, τὸ ἐπέταξε μακριά, καὶ τότε ἐφάνη ὁποία ἦτο· μαϊμοῦ καὶ ὄχι ἄνθρωπος! Ὅλοι ἤρχισαν νὰ γελοῦν καὶ νὰ καγχάζουν διὰ τὸ πάθημά της.
Τὸ παράδειγμα αὐτὸ (ποὺ σημειωτέον ἀναφέρει εἰς τὸ τέλος μιᾶς περιφήμου ὁμιλίας του καὶ ἕνας ἐκ τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Νύσσης Γρηγόριος, ἀδελφὸς τοῦ Μ. Βασιλείου) ἀναφέρομεν ἐδῶ, διότι νομίζομεν ὅτι εἶνε μία ζωηρὰ εἰκὼν τῆ σημερινῆς πραγματικότητος.

Ὁ ἄνθρωπος μὲ προσωπεῖον

Read more »

«Xριστιανικὴ Σπίθα», Αὐγουστος 1962,αρ. φυλ. 251
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

“ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ„…

• (Τὸ κύριον ἄρθρον τοῦ προηγουμένου φύλλου τῆς «Σπίθας» ὑπὸ τὸν τίτλον «ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ;» προὐκάλεσε διαταραχὴν μεταξὺ τῶν δημοσιογραφικῶν κύκλων. Ἐξ αφορμῆς σημειώματος μεγάλης πρωϊνῆς Ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδος ἠναγκάσθημεν νʼ ἀποστείλωμεν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν ἐκδότην, διαμαρτυρόμενοι διʼ ἄδικον κρίσιν. Τὴν ἐπιστολὴν ταύτην δημοσιεύομεν ὁλόκληρον πρὸς γνῶσιν τῶν ἀναγνωστῶν μας.
  Πάντως, ἐφʼ ὅσον τὸ Πολιτικὸν Γραφεῖον δὲν διαψεύδει τὴν εὐρύτατα διὰ τῶν ἐφημερίδων κυκλοφορήσασαν φήμην ὅτι ὁ Πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος βλασφημεῖ τὰ Θεῖα, τὸ θέμα τοῦτο παραμένει ἐκκρεμὲς καὶ ὁ εὐσεβὴς λαὸς θλίβεται διὰ τὴν ἀπάθειαν, μετὰ τῆς ὁποίας οἱ ἐν τέλει ἀκούουν τὴν φρικτὴν κατηγορίαν. Θὰ μείνουν ἄρά γε ἀπαθεῖς, ὅταν διὰ τὰς φρικτάς μας βλασφημίας ἠ γὴ τῆς Ἑλλάδος σιεσθῆ ἐκ θεμελίων διὰ σεισμοῦ τινός…;).

Μια απαντησις

Πρὸς τὸν ἀξιότιμον κ. Χ.Δ. Λαμπράκην
ἐκδότην τῶν Ἀθηναϊκῶν ἐφημερίδων«Βῆμα» καὶ «Νέα»
Ἐνταῦθα
Εἰς τὸ φύλλον τῆς 18-8-62 τοῦ «Βήματος» καὶ εἰς τὴν στήλην τῶν Σημειωμάτων ὑπὸ τὸν τίτλον «Παραδοξολογίαι» ὑμέτερος συντάκτης ἐδημοσίευσεν ἀρθρίδιον, διὰ τοῦ ὁποίου χαρακτηριζόμεθα ὡς θορυβοποιὸς ἱερωμένος, θορυβώδης ἱεροκῆρυξ, ἀνόητός τις καὶ παραδοξολόγος, ὅστις προτείνει πράγματα «αὐτόχρημα γελοῖα», ἀφορμὴ δὲ τῆς δημοσιογραφικῆς ταύτης ἐπιθέσεως ὑπῆρξεν ἡμέτερον ἄρθρον δημοσιευθὲν ἐν τῶ ὑπʼ ἀριθμ. 250 φύλλω τῆς «Σπίθας» ὑπὸ τὸν τίτλον «ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ;». Read more »

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΝ 

Ὁ ΥΠ’  ΑΡΙΘΜΟΝ ΕΝΑ ΕΧΘΡΟΣ ΟΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΙ Ο ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΕΓΚΑΘΕΤΩΝ ΗΓΟΥΜΕΝΩΝ, ΑΝΕΥ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ

«Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ανήφθη;» (Ο ΚΥΡΙΟΣ)

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ, Φ.250, Ιούλιος 1962
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου

TA ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ

«Τοῖς ἐρημικοῖς ἡ ζωὴ μακαρία ἐστὶ
θεϊκῶ ἔρωτοι πτερουμένοις» (Ἀναβαθμοὶ – πλάγ. Α΄)

Ἐκκλησιαστικὰ θέματα

Νὰ κλείσουν! Ἡ κραυγὴ τοῦ Διαβόλου.
Περὶ μοναστηρίων θὰ γράψετε; Δὲν ἔχετε ἄλλα θέματα διὰ νʼ ἀσχοληθῆτε; Θὰ μᾶς εἴπουν οἱ πολλοί. Μοναστήρια! Δυστυχῶς, καὶ μόνον ἡ λέξις προκαλεῖ τὰς εἰρωνείας, τοὺς χλευασμοὺς καὶ τοὺς μυκτηρισμοὺς τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων. Ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἔχει νὰ διηγηθῆ καὶ ἕν εὐτράπελον ἀνέκδοτον ἐξ ἐκείνων, τὰ ὁποῖα εἰς βάρος τῆς μηχανικῆς ζωῆς καὶ πολιτείας κατασκευάζει ἡ νοσηρὰ φαντασία τῶν πολεμίων (*) τοῦ μοναχισμοῦ. Οἱ τοιοῦτοι ἄνθρωποι, ὡς μυῖαι ἀκάθαρτοι, δὲν ἐλκύονται ἀπὸ τὰ ἄνθη, ἀλλὰ μετὰ μανίας ἀναζητοῦν πληγάς˙ διότι ἀρέσκωνται νὰ ὀσφραίνωνται τὴν δυσοσμίαν καὶ νʼ ἀνασκαλεύουν τὸ πύον. Διὰ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς καὶ ὁ πλέον ἰδεώδης μοναχὸς θʼ ἀποτελέση ἀντικείμενον δυσμενοῦς κριτικῆς, ἥτις κρίνει τὴν ἥλιον ἐκ τῶν κηλίδων αὐτοῦ, παραβλέπουσα τὸ ἄπλετον φῶς τοῦ ἄστρου τῆς ἡμέρας. Εἰς τὸν εἰκοστὸν αἰῶνα, τὸν αἰῶνα τοῦ διαστήματος, κατὰ τὸν ὁποῖον οἱ ἀστροναῦται ἱπτάμενοι δὲν συνήντησαν πτερὰ ἀγγέλων, δὲν πρέπει, λέγουν, νὰ ὑπάρχουν μοναστήρια. Εὑρίσκονται ἐκτὸς τοῦ ῥυθμοῦ τῆς συγχρόνου ζωῆς. Εἰς τὴν θέσιν τῶν μοναστηρίων πρέπει νὰ κτισθοῦν τουριστικὰ κέντρα, διὰ νὰ κάμνουν ἐκεῖ τὰς ἐκδρομάς των κατὰ τὰς Κυριακὰς τὰ μέλη τῶν φυσιολατρικῶν συλλόγων καὶ νὰ προσφέρουν τὴν λατρείαν των εἰς τὸν θεὸν Πᾶνα, νὰ λατρεύουν τὴν κτίσιν ἀντὶ τοῦ Κτίσαντος! Καὶ ἤδη ἤρχισεν ἡ ἀνέγερσις τουριστικῶν κέντρων εἰς κορυφὰς ὀρέων, τὰς ὁποίας ἄλλοτε ἡ εὐσέβεια τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶχεν ἀφιερώσει εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον καὶ εἰς τοὺς Ἁγίους. Μοναὶ καὶ ἐξωκκλήσια ἐστόλιζον ἄλλοτε τὰς κορυφὰς μαγευτικῶν τοπίων τῆς Ἑλλάδος, στῆλαι διαλαλοῦσαι τὴν εὐλάβειαν τῶν Ἑλλήνων. Νέα θεότης, ὁ Τουρισμός, ἐξαπλώνει τὴν κυριαρχίαν του καὶ τὰ πάντα θέλει νὰ μεταβάλλη εἰς ναοὺς καὶ ναΰδρια τῆς σαρκολατρίας τοῦ αἰῶνος μας. Τὰ πάντα διὰ τὸ σῶμα, διὰ τὰς ἀνέσεις καὶ ἀπολαύσεις τοῦ σαρκίου. Διὰ τὸ πνεῦμα οὐδεμία θέσις. Πανταχόθεν τοῦτο ἐκτοπίζεται. Ἐπιστρέφομεν εἰς εἰδωλολατρίαν. Ἐντὸς ὀλίγου δὲν θὰ ἀκούεται πλέον ὁ γλυκὺς ἤχος τῆς καμπάνας τῶν ἐξωκκλησίων μας, ποὺ αὐτὸς καὶ μόνος ἔφθανε διὰ νὰ ὑπενθυμίζη εἰς τὸν ἄνθρωπον, ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἄλλα καθήκοντα, ὑψηλότερα, καὶ ὅτι ἄλλος κόσμος μᾶς ἀναμένει, τοῦ ὁποίου ὁ παρὼν κόσμος εἶνε μία σκιά. Ἀλλὰ καὶ αὐταὶ ἀκόμη αἱ ὑπομνήσεις τῆς αἰωνιότητος ἐνοχλοῦν τοὺς συγχρόνους ἀνθρώπους, καὶ πρέπει καὶ αὐταὶ νὰ σβήσουν. Οὔτε κρούσεις κωδώνων, οὔτε ψαλμωδίαι, οὔτε θυμιάματα, Read more »

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ
κ.κ. ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΝ

Ὁλόκληρη ἡ ἀνοικτή ἐπιστολή πρὸς τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, στὴν «Χριστιανικὴ Σπίθα», αριθμ. φυλ. 248-249, Μαϊος Ἰουνιος 1962

• «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἄν ἀξιόπιστος ἦ, κἄν νηστεύη, κἄν παρθενεύη, κἄν σημεῖα ποιῆ, κἄν προφητεύη, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾶ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος» (Θεοφόρος Ἰγνάτιος)
  

  

Ζητήματα πίστεως
Παναγιώτατε Δέσποτα,

Ἐν πρώτοις ὀφείλω νὰ κάμω μίαν ἐξομολόγησιν. Νὰ γνωρίσω ὑμῖν, ὅτι ὁ ὑποφαινόμενος, πρὶν ἤ λάβω τὴν τολμηρὰν ἀπόφασιν νʼ ἀπευθύνω πρὸς Ὑμᾶς, τὴν κορυφὴν τῆς Iεραρχίας τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, τὴν παροῦσαν ἐπιστολήν, διῆλθον διά τινος ἐσωτερικῆς κρίσεως. Ἐπάλαισα πολὺ μὲ τὸν ἑαυτόν μου, προσπαθῶν νὰ ὑπερνικήσω τοὺς δισταγμούς, τοὺς ὁποίους ἐγέννα εἰς τὸ πνεῦμά μου ἡ σκέψις, ὅτι ἐλάχιστος ἐγὼ ἱερομόναχος ἀναγκάζομαι νὰ ἔλθω εἰς διαφωνίαν καὶ σύγκρουσιν μὲ τὴν Ὑμετέραν Παναγιότητα. Ναί! Ἐδίσταζον. Διότι Ὑμεῖς δὲν εἶσθε ἕνα κοσμικὸν πρόσωπον, δὲν εἶσθε ἄρχων πολιτείας, τὸν ὁποίον δημοσία παρεκτρεπόμενον καὶ σκανδαλίζοντα τὸν λαὸν δυνάμεθα εὐχερῶς νὰ ἐλέγξωμεν, ἐπαναλαμβάνοντες ἐν τῆ συγχρόνω ἐποχῆ τὸ «οὐκ ἔξεστί σοι» τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου (Μάρκ. 6, 18). Οὕτως ἐν τῆ δημοκρατικῆ μας πατρίδι διʼ ἀνοικτῆς ἐπιστολῆς ἠλέγξαμεν τὸν Βασιλέα τῶν Ἑλλήνων, ὅταν εἴδομεν ὅτι ὡρισμένη ἐνέργεια, υπογραφὴ Β. Διατάγματος προστατεύοντος τὴν ἀντίχριστον Μασονίαν, ὑπενόμευε τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ἧς οὗτος ὡς βασιλεὺς Ὀρθοδόξου βασιλείου ἔχει ὁρκισθῆ νὰ εἶνε φρουρὸς (Ἴδε «Σπίθαν», φύλλον 179/1956). Τὸν Βασιλέα τῶν Ἑλλήνων ἠλέγξαμεν, ἀλλὰ πῶς νὰ παρατηρήσωμεν, πῶς νὰ ἐλέγξωμεν ἕνα ἀνώτατον ταγὸν τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα Πατριάρχην, καὶ μάλιστα ὄταν ὁ Πατριάρχης αὐτὸς κατέχη τὸν ἐνδοξότερον Θρόνον τῆς Ὀρθοδοξίας; Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἐν τῆ συνειδήσει ὅλων τῶν ὀρθοδόξων, τῶν κατοικούντων εἰς τὴν μικρὰν αὐτὴν γωνίαν τῆς γῆς, ἡ ὁποία ὀνομάζεται Ἑλλάς, ἔχει θέσιν ἰδιάζουσαν, περιβάλλεται μὲ πνευματικὴν αἴγλην αἰώνων, ὑπενθυμίζει σκληροὺς καὶ αἱματηροὺς ἀγῶνας. Πρὸς τὸ Πατριαρχεῖον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔστρεφον ἐναγωνίως τὰ βλέμματά των γενεαὶ γενεῶν Ἑλλήνων καὶ ἐκεῖθεν ἐλάμβανον πνευματικὴν καθοδήγησιν καὶ ἐνίσχυσιν ἐν δυσχειμέροις καιροῖς. Ὡς τηλαυγῆ φάρον μὲ παγκόσμιον ἀκτινοβολίαν θέλουν νὰ βλέπουν καὶ οἱ νεώτεροι Ἕλληνες τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως. Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐν τῆ συνειδήσει τοῦ λαοῦ μας εἶνε ἔννοιαι ταὐτόσημοι. Ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης θεωρεῖται ὡς κανὼν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Διὰ τοῦτο ἡ συνείδησις τοῦ λαοῦ φρικιᾶ καὶ ἐπὶ τῆ σκέψει ἀκόμη, ὅτι ὁ Πατριάρχης δύναται καὶ ἐπʼ ἐλάχιστον νὰ παρεκκλίνη ἐκ τῶν γραμμῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Πατριάρχης ἐτάχθη νὰ εἶνε ὁ βράχος, ἐφʼ οὗ νὰ θραύωνται ὅλα τʼ ἀβυσσαλέα καὶ ἀφρίζοντα κύματα τῆς πλάνης. Read more »