ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΙΣΧΥΝΘΗΤΕ

Ευρίσκετο προ ετών εις την Πατρίδα μας μία μικρά ομάς νεαρών Αιθιόπων, οι οποίοι ήλθον εκ της μακρινής των χώρας δια να σπουδάσουν εδώ την Θεολογικήν επιστήμην. Εφοίτων εις την Ιερατικήν Σχολήν Κορίνθου. Επιμελείς, κατώρθωσαν μέσα εις μικρόν χρονικόν διάστημα να μάθουν την Ελληνικήν γλώσσαν. Ζωηρός πόθος των εκλεκτών αυτών νέων της Αιθιοπίας ήτο να μορφωθούν, να προσλάβουν ότι καλόν έχει η Ελλάς, δια να μεταδώσουν κατόπιν εις την πατρίδαν των. Με τους νέους αυτούς συνηντήθην και συνωμίλουν, η δε συνομιλία μας περιεστρέφετο γύρω από την θρησκευτικήν κατάστασιν της πατρίδος των. Εις μίαν δε ερώτησιν μου εάν υπάρχουν βλάσφημοι εις την χώραν των, οι ξένοι ιεροσπουδασταί μου απήντησαν, ότι εις όλην την Αιθιοπίαν δεν ακούεται βλασφημία. Εξέφρασαν δε την βαθείαν λύπην, την οποίαν εδοκίμασαν, όταν αποβιβασθέντες εις την Ελλάδα ήκουσαν δια πρώτην φοράν εις την ζωήν των τας φρικτάς βλασφημίας των Θείων.
Ηκούσατε, φίλοι αναγνώσται; Ας το επαναλάβωμεν. Ας το γράψωμεν με κεφαλαία γράμματα˙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑΝ ΟΥΔΕΜΙΑ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ. Επί τη πληροφορία ταύτη ομολογώ, ότι ως Έλλην ησχύνθην, εδάκρυσα, σκότος εκάλυψε την ύπαρξιν μου. Ενόμισα, ότι έβλεπον ενώπιον μου όλην την Αιθιοπίαν, την χώραν των μαύρων, λευκήν, μη έχουσαν ούτε ένα στίγμα της φρικτής βλασφημίας, την δε Ελλάδα, την χώρα του φωτός και της προόδου, μαύρην από το πλήθος των βλασφημιών, που εξακοντίζουν καθημερινώς τα απύλωτα στόματα των βλασφήμων.
Αμόρφωτος χώρα με ελάχιστα σχολεία θεωρείται η Αιθιοπία, η δε Ελλάς θεωρείται χώρα πολιτισμένη.
Και όμως οι μαύροι αυτοί, όπως τους αποκαλούν περιφρονητικώς οι Ευρωπαίοι, ως προς το σέβας του ονόματος του Θεού, απείρως υπερτερούν ημών. Και ερωτώμεν˙ Ποίοι είνε ανώτεροι εις τον πολιτισμόν; Αυτοί, οι οποίοι ακούουν το όνομα του Θεού και εκδηλώνουν άπειρον τον σεβασμόν των, ή ημείς, οι οποίοι το υβρίζομεν ημέρας και νυκτός; Εγώ τουλάχιστον θα προετίμων να κατοικήται όλη η Ελλάς από αγραμμάτους μεν, αλλʼ ευσεβείς ανθρώπους, παρά από εγγραμμάτους με απολυτήρια Γυμνασίων και πτυχία Πανεπιστημίων και άλλων Ανωτάτων Σχολών, αλλʼ ασεβείς. Διότι εκ της ασεβείας, ως από ρίζης, προέρχονται όλα τα κακά, που μαστίζουν την κοινωνίαν μας. Αυτό εκήρυττε και ο Μέγας Βασίλειος λέγων˙ «Ἄμεινον καὶ συμφερώτερον ἰδιώτας καὶ ὁλιγομαθεῖς ὑπάρχειν καὶ διὰ τῆς ἀγάπης πλησίον γενέσθαι τοῦ Θεοῦ, ἤ καὶ πολυμαθεῖς καὶ ἐμπείρους δοκοῦντας εἶναι βλασφήμους εἰς τὸν ἑαυτῶν εὑρίσκεσθαι Δεσπότην». Άξιον σημειώσεως είνε ότι το ρητόν τούτο του θείου Πατρός ευρίσκεται εις την προμετωπίδα ενός εκ των πολλών εκείνων βιβλίων, που εξέδιδε το περίφημον τυπογραφείον της Βενετίας με τον σκοπόν να διδάξη τους υποδούλους τότε Έλληνας την πρώτην σοφίαν, το ανώτερον εξ όλων των μαθημάτων, τον φόβο του Θεού. Και ο φόβος του Θεού ήτο άλλοτε ερριζωμένος εις τας καρδίας των Ελλήνων, και ουδεμία βλασφημία ηκούετο εις την Χώραν μας. Και εάν ηκούετο ποτε, προεκάλει τον έλεγχον της Εκκλησίας, την πάνδημον αγανάκτησιν των πιστών. Δεν ηδύνατο να ζήση πλέον εις την Ελλάδα ο βλάσφημος. Τώρα βλασφημούν μύρια στόματα, και ο κόσμος αδιαφορεί.

* * *

Εγράφομεν άλλοτε ότι, και μία μόνον βλασφημίαν εάν ηκούετο εις την Πατρίδα μας, θα έπρεπεν όλοι οι Έλληνες νʼ ανησυχήσωμεν τόσον τουλάχιστον, όσον θʼ ανησυχούμεν, εάν επληροφορούμεθα ότι εις κάποιον χωρίον παρουσιάσθη κρούσμα πανούκλας. Ταλαίπωροι ημείς, οι οποίοι επί τω ακούσματι και μόνον, ότι κάποιος προσεβλήθη απο λοιμώδη νόσον, το παν κινητοποιούμεν, απομονώνοντες και το πλέον προσφιλές μας πρόσωπον, και ουδείς κατηγορεί ημάς επί σκληρότητι. Επί τω ακούσματι όμως της φρικτής βλασφημίας, της λοιμικής ταύτης ψυχικής νόσου των νεωτέρων Ελλήνων, η οποία μολύνει και τον ατμοσφαιρικόν αέρα, μένομεν ψυχροί και αδιάφοροι.

Ποίος θα κλαύση δια την κατάστασιν μας αυτήν; Πρέπει, οσάκις ακούωμεν την βλασφημίαν, να κλαίωμεν και να θρηνώμεν, διότι μεγάλα κακά έρχονται εις την Ελλάδα εξ αιτίας των βλασφημιών των κατοίκων αυτής. Αλλά δεν χρειάζονται μόνον δάκρυα. Χρειάζεται και δράσις ανάλογος δια να εξαλειφθή το στίγμα αυτό της Ελλάδος. Οι διάφοροι θρησκευτικοί σύλλογοι θα έπρεπε να παρακινήσουν τα μέλη των, να τα θερμάνουν, δια νʼ αρχίση επί τέλους μία πραγματική σταυροφορία κατά του απαισίου τούτου κακού, που έφθασε μέχρι τοιούτου σημείου, ώστε και νήπια ακόμη να βλασφημούν ενώπιον των γονέων των, οι οποίοι τα καμαρώνουν! Χριστιανός, που ακούει την βλασφημίαν και δεν αγανακτεί, δεν λυπείται, δεν απευθύνει μίαν παρατήρησιν εις τον βλάσφημον, δεν δύναται να ονομάζεται Χριστιανός. Διότι δεν πονεί δια την Θρησκείαν του.

Αλλʼ εκείνοι, οι οποίοι είνε κυρίως υπεύθυνοι δια την εξάπλωσιν της βλασφημίας εις το Έθνος ημών, είνε οι ποιμένες της Εκκλησίας. Ω, αυτοί οι ποιμένες, οποίαν Read more »

ΔΙΑΤΙ ΣΙΩΠΑΣ;

  Και πάλιν ο λόγος περί της φρικτής αμαρτίας που λέγεται βλασφημία. Θεωρούμεν το κακόν της βλασφημίας μέγιστον. Στίγμα του πολιτισμού μας, κοινωνικήν πληγήν, γάγγραιναν που τείνει να εξαπλωθή παντού. Μίαν των κυριωτέρων αιτιών, ένεκα των οποίων η οργή του Θεού εκσπά επί τους ασεβείς και αχαρίστους, οι οποίοι, ενώ βλέπουν τα θαυμάσια του Θεού, ενώ απολαύουν απείρων ευεργεσιών, φανερών και αφανών, ενώ έχουν εις το στόμα των τον άρτον, αυτοί, ως κύνες λυσσώντες αφρίζουν, βλασφημούν, δαγκώνουν τον ευεργέτην Θεόν.

Εγράψαμεν κατά της βλασφημίας πολλάκις, γράφομεν τώρα, και δεν θα πα΄συωμεν να γρέφωμεν έως ότου η βλασφημία εξαφανισθή από τον Ελληνικόν χώρον. Ασθένειαι, αι οποίαι άλλοτε απεδεκάτιζον τον πληθυσμό της Ελλάδος, ήδη έχουν εξαφανισθή, και ουδέ το όνομα των ακούεται σήμερον. Η ιατρική επιστήμη εκινήθη δραστηρίως δια την καταπολέμησιν των. Διατί και όσοι ασχολούνται με την θεραπείαν των νοσημάτων της ψυχής, ιερείς και αρχιερείς, διδάσκαλοι και καθηγηταί, διατί και αυτοί να μη επιδιώκουν με ίσην τουλάχιστον δραστηριότητα την θεραπείαν του θανασίμου νοσήματος της γλώσσης, της απαισίας βλασφημίας; Δεν υπάρχει τρόπος θεραπείας; Δεν υπάρχουν φάρμακα; Δεν υπάρχει ελπίς να έλθουν οι βλάσφημοι εις επίγνωσιν της αμαρτίας των και να διορθωθούν; Εφθάσαμεν εις πώρωσιν, δια την οποίαν ουδέν πλέον φάρμακον ισχύει; Αλλά δια να είπουν το τελευταίον τούτο οι ποιμένες και οι πνευματικοί εν γένει άνθρωποι, πρέπει προηγουμένως να εξαντλήσουν όλα τα μέσα της διαφωτίσεως και Read more »

ΕΝΟΧΟΙ ΟΙ ΒΛΑΣΦΗΜΟΙ – ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ

‘Ενοχοι! Ποιοι; Οι βλάσφημοι. Αυτοί, οι οποίοι οπουδήποτε και αν σταθούν, ακονίζουν την γλώσσαν των, ανοίγουν το στόμα των και ωσάν φίδια φαρμακερά χύνουν το δηλητήριον των, υβρίζουν με το αισχρότερον λεξιλόγιον τα ιερά και όσια της Θρησκείας μας. Φρίκη! Όλοι οι λαοί, και αυτοί ακόμη οι άγριοι, σέβονται τον θεόν των˙ και μόνον ημείς οι Έλληνες, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, υβρίζομεν τα ιερά και όσια της Θρησκείας μας.

Υβρίζομεν! Όλοι λοιπόν υβρίζομεν; Όλοι είμεθα βλάσφημοι; Δεν αρνούμεθα ότι υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι ποτέ εις την ζωήν των δεν εβλασφήμησαν. Καυχώνται μάλιστα δια τούτο και το παρουσιάζουν ως τίτλον αγιότητος. Αλλά και αυτοί έχουν μερίδα εις την ενοχήν των βλασφήμων, και θα δώσουν λόγον δια τας φρικτάς βλασφημίας, αι οποίαι ακούγονται επάνω εις την γην. Ναι, είνε συνένοχοι. Διότι ακούουν με απάθειαν, με αδιαφορίαν να βλασφημήται η Θρησκεία μας. Παρατηρήσατε τι γίνεται! Ένας βλάσφημος εις την πλατείαν της πόλεως βλασφημεί. 50, 100, 200, 1.000 άνθρωποι τον ακούουν. Δεν είνε Εβραίοι ούτε Τούρκοι. Χριστιανοί είνε. Λέγουν, ότι πιστεύουν εις τον Χριστόν. Και όμως, ούτε ένας από αυτούς, οι οποίοι ήκουσαν την φρικτήν βλασφημίαν, δεν συνεκινήθη, δεν εταράχθη, δεν εθύμωσε, δεν ηγανάκτησε, δεν ήνοιξε το στόμα του δια να διαμαρτυρηθή δια την δημοσίαν προσβολήν της Θρησκείας. Πως να ονομάσωμεν τους Χριστιανούς αυτούς του 20ου αιώνος; Χλιαρούς, απαθείς, αδιαφόρους; Επιεικής ο χαρακτηρισμός. Η ενοχή των είνε μεγάλη, τεραστία.

Θα ηθέλομεν να ερωτήσωμεν ένα από αυτούς, οι οποίοι ακούουν αδιάφορι τας βλασφημίας˙ Άνθρωπε! Υπόθεσε,

ότι εις την πλατείαν κάποιος υβρίζει με τας χυδαιοτέρας λέξεις την γυναίκα σου ή την μητέρα σου ή την αδελφήν σου. Τι θα κάμης; Θα κάθεσαι νʼ ακούης με απάθειαν τας ύβρεις; Θʼ ανέχεσαι να υβρίζεται η οικογενειακή σου τιμή; Όχι. Μέσα εις το στήθος σου κύμα αγανακτήσεως θα φουντώση. Πως τολμά αυτός, θα είπης, ο αυθάδης νʼ αναφέρη τόσον υβριστικά το όνομα της οικογενείας μου; Η γυναίκα μου και η μητέρα μου και η αδελφή μου είνε τίμιαι γυναίκες. Αυτός, ο οποίος τας υβρίζει, θα έπρεπε να πλύνη πρώτον το στόμα του δια νʼ αναφέρη το όνομα των. Αλλά τώρα θα μάθη να μη υβρίζη το σπίτι μου. Και πλησιάζεις τον υβριστήν της οικογενειακής σου τιμής. Και τον παρατηρείς, και τον ελέγχεις δημοσία, και τον μηνύεις εις τα δικαστήρια, και κάμνεις το παν δια νʼ αποκατασταθή η προσβληθείσα τιμή της οικογενείας σου. Αυτά κάμνεις, άνθρωπε, όταν υβρίσουν ένα προσφιλές μέλος της οικογενείας σου.

Αλλά τώρα; Δεν ακούεις; Δεν έχεις αυτιά; Δεν έχεις καρδίαν; Δεν έχεις αίσθημα; Δεν έχεις νεύρα; Δεν έχεις θυμόν; Τι έπαθες; Ιδού! Αυτός ο αυθάδης υβρίζει μίαν γυναίκα, η οποία αξίζει ασυγκρίτως περισσότερον από την μητέρα σου και από την γυναίκα σου και από την αδελφήν σου. Είνε η Παναγία μας, η «γλυκειά Μάνα» όλων των Χριστιανών. Αυτήν παρακαλείς εις τον κίνδυνον˙ «Παναγία, σώσε με». Και τώρα την υβρίζουν. Την υβρίζουν με λέξεις, με τας οποίας δεν τολμούν να υβρίσουν και την χειροτέραν του κόσμου γυναίκα. Και συ τι κάμνεις; Κάθεσαι και καμαρώνεις τον βλάσφημον. Και ονομάζεσαι Χριστιανός!… Εντός ολίγου ακούεις άλλον να υβρίζη Εκείνον, του οποίοι η αρετή «εκάλυψεν ουρανούς». Είνε ο Χριστός. Δεν υπάρχει άλλος ανώτερος απʼ αυτόν. Ούτε μας ηγάπησεν άλλος, όπως ο Χριστός. Ούτε υπάρχει άλλος ευεργέτης της ανθρωπότητος μεγαλύτερος από τον Χριστόν. Και όμως, ακούομεν να υβρίζεται το όνομα του καθημερινώς, και ημείς ουδεμίαν διαμαρτυρίαν κάμνομεν.

* * *

Ω! Εάν επιστεύομεν πραγματικώς εις την Θρησκείαν μας, δεν θʼ ανεχόμεθα την βλασφημίαν. Μόλις θα ηκούομεν την βλασφημίαν, θα επλησιάζομεν τον βλάσφημον, οποιοσδήποτε και εάν ήτο, θα διεμαρτυρόμεθα εντόνως και θα του ελέγομεν˙ «Πρόσεξε! Δεν σου επιτρέπομεν να βλασφημής τον Πατέρας μας. Πατέρας μας είνει ο Θεός. Δεν σου επιτρέπομεν να βλασφημής την Μητέρας μας. Μητέρας μας είνε η Παναγία. Δεν σου επιτρέπομεν να βλασφημής τον προστάτην μας. Προστάτης μας είνε ο Άγιος…».

Το καθήκον σου Χριστιανέ, είνε ολοφάνερον. Δεν αρκεί να λέγης «Δεν εβλασφήμησα», αλλʼ έχεις υποχρέωσιν και νʼ αντιδράς εναντίον των βλασφήμων. Μη κλείσης το στόμα σου όταν βλασφημήται η Θρησκεία μας. Άνοιξε το! Συμβούλευσε την πρώτην, έλεγξε την δευτέραν φοράν. Τιμώρησε την τρίτην. Το παν πράξε, ώστε εις το σπίτι σου, εις το χωρίον σου, εις την πόλιν σου να μη ακούεται βλασφημία. Εις κάθε χωρίον και εις κάθε πόλιν πρέπει οι Χριστιανοί, οι οποίοι πιστεύουν εις τον Χριστόν, να ενωθούν , να ιδρύσουν Αντιβλασφημικόν Σύλλογον, και να πολεμήσουν τον εωσφόρον της βλασφημίας.

Εμπρός, Χριστιανοί μου! Ας αγωνισθώμεν όλοι δια να εξαλείψωμεν την βλασφημίαν από την Πατρίδα μας και να διδάξωμεν όλους, ότι υπεράνω όλων των ονομάτων είνε το όνομα του Ιησού Χριστού, το όνομα Εκείνου, ενώπιον του οποίου θα γονατίση μίαν ημέραν ολόκληρος η κτίσις.

«Ὥσπερ εὐδοκιμούντων ἡμῶν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ δοξάζεται, οὕτως ἁμαρτανόντων βλασφημεῖται καὶ ὑβρίζεται».

(Ἱερὸς Χρυσόστομος)

ΕΠΙ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ…

«Ὁ βάλλων λίθον εἰς ὕψος ἐπὶ κεφαλὴν αὐτοῦ βάλλει»  (Σοφ. Σειρ. 27, 25)

Αγαπητοί μας αναγνώσται! Ίδετε την εικόνα, η οποία δημοσιεύεται εις την σελ. 105; Κάτω από τον Σταυρόν ζωγραφίζονται δύο άνθρωποι με όλως διαφορετικήν στάσιν απέναντι του Εσταυρωμένου Κυρίου μας.

Ο ένας είνε Χριστιανός Έλλην στρατιώτης. Αυτός αισθάνεται την Θεότητα, αναγνωρίζει την δύναμιν του Χριστού, πλησιάζει με μεγάλην ευλάβειαν τον Σταυρόν, γονατίζει και προσεύχεται. Προσεύχεται δια την γλευκειάν του Πατρίδα, την Ελλάδα, την οποίαν σταυρώνουν νέοι Άνναι και Καϊάφαι και Πόντιοι Πιλάτοι και Ιούδαι της ανθρωπότητος.

Αλλʼ ενώ ο Χριστιανός Έλλην στρατιώτης προσεύχεται, κάποιος άλλος με πολιτικήν ενδυμασίαν, ο οποίος ευρίσκεται μακράν από την φωτιάν και τους καθημερινούς κινδύνους, τολμά ο άθλιος και ανοίγει το στόμα του και χύνει τον βόρβορον της ακαθάρτου καρδίας του και βλασφημεί τα όσια και ιερά της Πίστεως μας. Αυτός είνε ο βλάσφημος. Αχάριστος, ασεβής, απολίτιστος, αλλά και παράφρων. Διότι, όπως ουδείς λίθος τον οποίον ρίπτουν προς τον ουρανόν οι παράφρονες φθάνει τον ήλιον και τα άστρα, ούτω και ουδεμία βλασφημία την οποίαν εκτοξεύουν τα βέβηλα χείλη των βλασφήμων φθάνει την Θεότητα. Όλαι αι βλασφημίαι επιστρέφουν εις την γην. Ως λίθοι θα πέσουν επάνω εις την κεφαλήν του βλασφήμου. Αυτός θα ζημιωθή. Αυτός θα υποστή τας συνεπείας της φρικτής αμαρτίας.

Βλασφημείς λοιπόν αδελφέ; Έγινες παράφρων, ο μεγαλύτερος παράφρων! Είνε ως να πτύης και να λιθοβολής τον ήλιον. Αι βλασφημίαι σου αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν και θα συντρίψουν την κεφαλήν σου, και θα καταράσαι την στιγμήν, κατά την οποίαν ήνοιγες το βέβηλον στόμα σου δια να βλασφημήσης, και με αναστεναγμούς θα λέγης˙ Προτιμότερον θα ήτο να εγίνετο σεισμός, να ήνοιγεν η γη να με καταπίη, παρά να ανοίξω το στόμα μου και να βλασφημήσω τον Πλάστην μου, τον Λυτρωτήν μου, τον Κύριον μου!

Χριστιανέ αναγνώστα! Μη έλθης ποτέ εις την θέσιν του βλασφήμου. Μη μολύνης τον αέρα της Πατρίδος μας με τας αισχράς φράσεις κατά των Θείων, αλλά πατών το Ελληνικόν έδαφος, το οποίον έχει γίνει «Κρανίου τόπος» και είνε πλήρες σταυρών μαρτύρων και ηρώων, γονάτιζε ως ο εκατόνταρχος του Ευαγγελίου προ του Σταυρού του Κυρίου, και λέγε με φλογεράν καρδίαν˙

«Αληθώς συ είσαι ο Θεός μου, ο Λυτρωτής μου. Σε λατρεύω, σε υμνολογώ και σε δοξάζω πάσας τας ημέρας της ζωής μου. Χάριν σου και των ωραίων ιδανικών σου είμαι έτοιμος να χύσω και την τελευταίαν σταγόναν του αίματος μου, όπως συ έχυσες το πανάγιον σου Αίμα δια να λυτρώσης εμέ και όλην την ανθρωπότητα εκ της αιχμαλωσίας των δεινών. Ω Κύριε! Εάν ποτέ σε εβλασφήμησα, τώρα κλαίω και αναστενάζω, πίπτω έμπροσθεν σου, φιλώ τους παναχράντους σου πόδας και σε παρακαλώ να με συγχωρήσης. Συ πάντοτε συγχωρείς, και τον μεγαλύτερον αμαρτωλόν, όταν ειλικρινώς μετανοή. Δέξαι με πλησίον σου. Και όταν απέλθω εκ της προσκαίρου ταύτης γης, αξίωσον με να είπω δια τελευταίαν φοράν την προσευχήν του μετανοήσαντος ληστού˙ “Μνήσθητί μου, κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῆ βασιλεἰα σου”. Αμήν».

EΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ

«Ἐγερθήσεται ἔθνος ἐπὶ ἔθνους καὶ βασιλεία
ἐπὶ βασιλείαν, καὶ ἔσονται λιμοὶ καὶ λοιμοὶ καὶ
σεισμοὶ κατὰ τόπους˙ πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων»
(Ματθ. 24, 7-8)

TIΣ H AITIA;

Συμφορά άνευ προηγουμένου έπληξε τας τρεις ωραίας μυροβόλους νήσους του Ιονίου πελάγους, την Ιθάκην, την Κεφαλληνίαν και την Ζάκυνθον.

«Φωνὴ σεισμοῦ μεγάλου» ηκούσθη. Υποχθόνιοι κρότοι ως κρότοι γιγαντιαίας τινός σφύρας, η οποία εσφυροκόπει τα έγκατα της γης. Η γη έκλινεν «ὡς ὁ μεθύων καὶ κραιπαλῶν». Το έδαφος εσείσθη. Τα όρη εσείσθησαν. Βράχοι, αμετακίνητοι επί αιώνας, βιαίως απεσπάσθησαν και ώρμησαν προς τα κάτω, προς την θάλασσαν, συμπαρασύροντες τα πάντα. Η θάλασσα εταράσσετο. Η γη έτρεμε. Τα μνημεία ήνοιγον και πτώματα εξήρχοντο. Χωρία και πόλεις εκρημνίζοντο μετά πατάγου. Εκρημνίζοντο εντός δευτερολέπτου τα έργα κόπου και μόχθου πολλών γενεών. Κονιορτός, σύννεφα σκόνης υψώνονται και εσαβάνωναν τα ερείπια. Και εκ των ερειπίων φωναί σπαρακτικαί ηκούοντο. Μητέρες έχανον τα τέκνα των. Τέκνα έχανον τας μητέρας των. Άνθρωποι εφονεύοντο. Άνθρωποι εθάπτοντο κάτω από σωρούς λίθων. Άνθρωποι ετραυματίζοντο… Άνθρωποι πανικόβλητοι, αλλόφρονες έφευγον προς την παραλίαν, προς την θάλασσαν. Εμπρός εις τον κλόνον της γης, την τρικυμίαν του εδάφους, η θάλασσα εφαίνετο στερεά. Ευτυχείς όσοι ευρίσκοντο επί της θαλάσσης, επί ενός μονοξύλου. Εκοίταζον την ξηράν και εσταυροκοπούντο!

Εικόνες αποκαλύψεως! Αι τρεις νήσοι μετεβλήθησαν εις φρικτούς τόπους κολάσεως, που δεν θα ηδύνατο να φαντασθή ούτε η τολμηρά φαντασία ενός Δάντη, περιγράφοντος την Κόλασιν.

Τις Έλλην και Ελληνίς δεν έκλαυσε; Τις δεν εθρήνησε; Ποίος δεν συμμετέσχεν εις το Πανελλήνιον πένθος;

Αγαπητοί αναγνώσται! Μεγάλη συμφορά έπληξε την Ελληνικήν Πατρίδα. Αλλά τις η αιτία της συμφοράς; Τις η αιτία των σεισμών; Ιδού το ερώτημα, που ενδιαφέρει, πρέπει να ενδιαφέρη όλους μας.

Τις η αιτία των σεισμών; Δεν το εμάθατε; «Ὁ Ἐγκέλαδος, αἱ ὑποχθόνιοι θεότητες, αἱ αὐθαίρετοι, αἱ τυφλαὶ δυνάμεις, ἡ Τύχη, ἡ Μοίρα… μᾶς ἔπληξαν σκληρά, ἀπάνθρωπα». Αυτά έγραφον εις ατελεύτητα άρθρα περογραφών των σεισμών οι πολιτικοί συντάκται των Αθηναϊκών εφημερίδων και περιοδικών. Η Τύχη, η Μοίρα! Ωσάν οι δημοσιογράφοι μας να είχον μόλις αποφοιτήσει από κάποιαν σχολήν μαγίσσης, η οποία περιφέρεται εις τας συνοικίας της Πρωτευούσης. Εάν δε αφήσωμεν τους δημοσιογράφους και ερωτήσωμεν τους αρμοδιωτέρους, τους σοφούς επιστήμονας, μας απαντούν˙ «Σεισμοί; Ἀπλούστατα! Φυσικά φαινόμενα»! Και αρχίζωμεν τας θεωρίας περί πετρωμάτων, καθιζήσεων, κενών, τεκτονικών σεισμών… Ένας μάλιστα ειδικός καθηγητής, ασχολούμενος με τους σεισμούς, με την γεωλογίαν, μετέβη εις τας νήσους, εξήτασε τα φαινόμενα και επιστρέφων εις την Πρωτεύουσαν ήνοιξε το στόμα του και εφθέγξατο σοφίας ρήματα, που διεφώτισαν πλήρως το κοινόν περί της αιτίας των σεισμών! Ήξευρε και δεν ήξευρεν ο άνθρωπος πότε θα γίνουν! Ταλαίπωροι επιστήμονες! Η Ελλάς σας ευγνωμονεί δια την διαφώτισιν σας! Αλλά, θα ηθέλομεν, οι άνθρωποι αυτοί, οι καυχώμενοι δια τας επιστημονικάς των γνώσεις, την ώραν των σεισμών να ευρίσκοντο εις το Αργοστόλιον, και θα εβλέπομεν που θα εκσφεδνονίζοντο τα εργαλεία των, τι θα έκαμνον οι ίδιοι και ποιαν παρηγορίαν θα προσέφερον εις τον λαόν. Η επιστήμη, το είδωλον των, τας τραγικάς εκείνας στιγμάς θα συνετρίβετο, και ουδέ λέξιν θα ηδύνατο να είπη εις τον κόσμον. Δια τοιούτου είδους επιστήμονας θα ηδύνατο εις τας ημέρας μας να επαναληφθή το ρητόν του προφήτου Ιερεμίου˙ «Ἐμωράνθη πᾶς ἄνθρωπος ἀπό γνώσεως» (10, 14). Ορθώς χρονογράφος καθημερινής εφημερίδος, σχολιάζων τας ανακοινώσεις των ειδικών, έγραφε˙ «Καλά, οἱ δημοσιογράφοι ἔχουν τὸν Ἐγκέλαδο καὶ διασκεδάζουν. Οἱ ὲπιστήμονες ὅμως, οἱ γεωλόγοι καὶ σεισμολόγοι; Δὲν ἔπαθε μονάχα ὁ σεισμογράφος τὴν ἐξάρθρωσιν. Καὶ ἡ ἐξήγησις τῶν ἀρκετά ἐξηρθρώμενη. Ἐγνώριζον – λένε – ἀπό καιρό, ὅτι ἡ περιοχὴ αὐτή ἦτο… ὥριμος γιὰ καταστροφές˙ ἤξεραν ὅτι θὰ γίνουν οἱ σεισμοί, ἀλλὰ δὲν ἤξεραν πότε ἀκριβώς… Ἐπομένως ἦτο ἀδύνατον νὰ εἰδοποιήσουν τοὺς πληθυσμούς! Ἀλλά τότε εἰς τὶ χρησίμευον αἱ γνώσεις των;».

Αληθώς! Των τοιούτων επιστημόνων και ο σεισμογράφος και ο νους των έπαθον εξάρθρωσιν τελείαν και εγένποντο αντικείμενα γελειοποιήσεως. Εις βάρος των γελούν οι αγράμματοι χωρικοί της Πατρίδος μας, οι οποίοι δεν εσπούδασαν επιστήμην δια να λέγουν ανοησίας και βλακείας, τας οποίας ούτε ένα παιδί λέγει. Τουναντίον το παιδί με την αθωότητα της καρδίας του συλλαμβάνει καθαρώτερον το νόημα των τραγικών γεγονότων, και το βλέπετε να γονατίζη και τα χείλη του να ψελλίζουν ολόθερμον προσευχήν˙ «Χριστέ, σῶσε μας…». Και από τας προσευχάς των αθώων νηπίων σώζεται ο κόσμος. Σώζεσθε και σεις, άπιστοι!

Εμωράνθησαν οι σοφοί μας. Διατί; Read more »

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

«Καὶ οἱ οἶκοι αὐτῶν εἰς ἀφανισμὸν» (Σοφον. 1, 13)

«Φοβηθῆτε, ἀδελφοί, τὴν κόλασιν καὶ τιμωρίαν, ὁπου μέλλουν νὰ λάβουν οἱ βλάσφημοι μετὰ θάνατον, καὶ παύσετε ἀπὸ τὰς βλασφημίας˙ φοβηθῆτε τὴν μεγαλειότητα καὶ βασιλείαν τοῦ παντοκράτορος καὶ παντοδύναμου Θεοῦ, καὶ εἰς τὸ ἐξῆς μὴ τολμᾶτε νὰ ἀνοίγετε τὸ στόμα καὶ νὰ βλασφημῆτε ἤ τὸ φοβερὸν καὶ δεδοξασμένον του ὄνομα, τὸ ὁποῖον δοξολογεῖται ἀπὸ ὅλας τὰς χιλιάδας καὶ μυριάδας τῶν ἀναριθμήτων Ἀγγέλων καὶ Ἀρχαγγέλων, ἤ τὴν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ ἤ τὴν πίστιν ἤ τὰ θεῖα μυστήρια. Πρῶτον διὰ τί, καθῶς ἐκεῖνος ὅπου ρίπτει πέτραν εἰς τὸν οὐρανὸν δὲν βλάπτει τὸν οὐρανόν, ἀλλὰ βλάπτει τὸν ἐαυτόν του, ἐπειδὴ γυρίζει ἡ πέτρα καὶ τοῦ συντρίβει τὴν κεφαλήν, ἔτσι καὶ ὅποιος βλασφημεῖ κατὰ τοῦ Θεοῦ, δὲν βλάπτει τὸν Θεόν, ἀλλὰ μόνον καὶ μόνον βλάπτει τὸν ἐαυτόν του καὶ τὴν ψυχήν του κολάζει ὀ ἄθλιος, ὡς λέγει  ὁ θεῖος Χρυσόστομος… Καὶ δεύτερον˙ διὰ τὶ ὁ Θεὸς δὲν ὑποφέρει τὰς βλασφημίας ὁπου τοῦ κάμνετε, ὅθεν ὀργίζεται κατʼ ἐπάνω σας καὶ σᾶς παιδεύει μὲ διαφόρους παιδείας, καὶ εἰς ὅλον τὸ ὕστερον σᾶς θανατώνει».

(Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

«ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ»!…

Εις το φύλλον της 18-8-62 της εφημερίδος «Το Βήμα» και εις την στήλην των Σημειωμάτων υπό τον τίτλον «Παραδοξολογίαι» εδημοσιεύθη αρθρίδιον, δια του οποίου χαρακτηριζόμεθα ως θορυβοποιός ιερωμένος, θορυβώδης ιεροκήρυξ, ανόητος τις και παραδοξολόγος, όστις προτείνει πράγματα «αυτοχρήμα γελοία». Αφορμή δε της δημοσιογραφικής ταύτης επιθέσεως υπήρξεν ημέτερον άρθρον δημοσιευθέν εις το υπʼ αριθμ. 250 φύλλον της «Σπίθας» υπό τον τίτλον «Βλασφημεί;».

Είμαι βέβαιος ότι ο συντάκτης δεν εδιάβασε το άρθρον, αλλʼ ηρκέσθη εις μίαν περίληψιν του άρθρου, δημοσιευθείσαν εις άλλην εφημερίδα, περίληψιν διαστρεβλώνουσαν τας εννοίας του άρθρου. Εάν ο άγνωστος μοι συντάκτης εδιάβαζε το άρθρον, και είχε εν εαυτώ ολίγην πίστιν, δεν θα έγραφεν ό,τι έγραψεν, αλλά θα συνεμερίζετο και αυτός το αίσθημα της λύπης και της αγανακτήσεως, το οποίον αισθάνεται πας εις Θεόν πιστεύων Έλλην, ο οποίος εις τας πολιτικάς εφημερίδας πολλάκις έχει διαβάσει, ότι ο Πρωθυπουργός βλασφημεί. Ιδίως δε χρονογράφοι και σκιτσογράφοι ημερησίων εφημερίδων παρουσιάζουν κατά τον παραστατικώτερον τρόπον τον Πρωθυπουργόν βλασφημούντα.

Αι εφημερίδες λοιπόν μες τα σκίτσα των και τα χρονογραφήματα των εδημιούργησαν παρά τη κοινή γνώμη την πεποίθησιν, ότι ο Πρωθυπουργός βλασφημεί τα Θεία, και ότι οι Υπουργοί προ των φρικτών ύβρεων και βλασφημιών του φεύγουν προτροπάδην φράσσοντες τα ώτα. Και τώρα η προαναφερθείσα πρωινή εφημερίς έρχεται υπεραμυνομένη του Πρωθυπουργού και βεβαιούσα, ότι δεν ηκούσθη ποτέ να βλασφημή τα Θεία! Προσπαθών δʼ ο συντάκτης να δικαιολογήση τας εκ του στόματος του Πρωθυπουργού, κατά τους χρονογράφους και σκιτσογράφους, εκτοξευομένας φρικτάς βλασφημίας, γράφει, ότι ταύτα «ποιητική αδεία» λέγονται. Ώστε «ποιητική αδεία» επί έτη τώρα ο Πρωθυπουργός του μοναδικού εν τω κόσμω Ορθοδόξου Βασιλείου παρουσιάζεται υπό των εφημερίδων βλασφημών «Χριστούς» και «Παναγίες»; Και ήσαν όλα ταύτα ψευδή και ανυπόστατα, λεγόμενα προς διασκέδασιν των αναγνωστών και πολιτικήν εκμετάλλευσιν; Τι να είπη τις δια την νοοτροπίαν αυτήν των συντακτών;

Αναπαύει την συνείδησιν του κ. Διευθυντού της εφημερίδος το «ποιητική αδεία»; Αλλά τότε «ποιητική αδεία» οι δημοσιογράφοι και οι χρονογράφοι ας παρουσιάσουν μίαν ημέραν εις τα φύλλα του, ότι κάποιο σημαίνον πρόσωπον εκσφενδονίζει κατά της μνήμης του μακαρίτου πατρός του φοβεράν ύβριν, λέγων ότι ήτο… Ερωτώ˙ Read more »

ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ

«Καὶ εἱστήκει ὁ λαὸς θεωρῶν. Ἐξεμυκτηρίζον δὲ καὶ οἱ ἄρχοντες σὺν αὐτοῖς λέγοντες..»

(Λουκ. 23, 35)

«Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν˙ ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἔσχάτη ὥρα ἐστίν» (Α΄ Ἰωάν. 2, 18)

Δεν υπάρχει, αγαπητοί μας αναγνώσται, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η ανθρωπότης εισήλθεν εις μίαν από τας σκοτεινοτέρας περιόδους της Ιστορίας. Σημεία, που συμβαίνουν εσχάτως εις τον φυσικόν, ηθικόν και πνευματικόν κόσμον, και προκαλούν φόβον, σύγχυσιν, ταραχήν, αγωνίαν, προειδοποιούν τους πάντας. Η γη σείεται. Τα στοιχεία της φύσεως μαίνονται. Αι συνειδήσεις κλωνίζονται. Αι κοινωνίαι ταράσσονται εκ βαθέων. Τα μικρά έθνη τρέμουν, τα μεγάλα και ισχυρά βρυχώνται ως θηρία εν κλωβοίς. Αι δε απανταχού της γης Εκκλησίαι κλυδωνίζονται. Βαθείς ερμηνευταί της Βίβλου βλέποντες τα ολοέν πυκνούμενα σημεία λέγουν και γράφουν, ότι η σκιά του Αντιχρίστου ενεφανίσθη επί της γης. Οι πρόδρομοι του έφθασαν, και ως οι μάγοι της Αιγύπτου επί της εποχής του Μωυσέως ενεργούν κατᾶ παραχώρησιν Θεού σημεία και τέρατα, εντυπωσιάζουν, τρομοκρατούν τους αμαθείς, κλονίζουν ιεράς πεποιθήσεις, κάμνουν θραύσιν. Ολίγον ακόμη και έφθασεν ο Αντίχριστος.

(*) Εδημοσιεύθη εις το υπ. Αριθμ. 199/1957 φύλλον του περιοδικού «Χριστιανική Σπίθα». Η βλασφημία, η οποία ελέγχεται εις το άρθρον τούτο, δεν είνε εκ των συνήθως ακουομένων βλασφημιών. Πρόκειται διʼ όσα βλάσφημα κατά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού συνέλαβεν η αισχρά φαντασία και εξέθεσεν ο λογοτεχνικός κάλαμος αθέου λογοτέχνου.

Τις ούτος; Ύψιστε Θεέ, ελέησον τον κόσμον! Η φοβερά προφητεία του Κυρίου περί συντελείας των αιώνων αρχίζει να εκπληρώνεται (Ματθ. 24, 3-31). Ουαί τη οικουμένη εκ των επερχομένων αυτή δεινών!…

Σημείον των καιρών είνε ότι εν 20ω αιώνι των φώτων και των επιστημών ο γλυκύτατος Ιησούς ανασταυρώνεται. Σταυρωταί του δε την φοράν αυτήν είνε όχι Ρωμαίοι στρατιώται, αλλά… Χριστιανοί, οι οποίοι εγεννήθησαν υπό Χριστιανών γονέων, εβαπτίσθησαν εις το όνομα του, εθήλασαν το άδολον γάλα της πίστεως του, ηνδρώθησαν εν τοις κόλποις της Εκκλησίας, και έπειτα… απεφάσισαν να τον σταυρώσουν εκ νεου. Και τον σταυρώνουν κατά ποικίλους τρόπους. Ένας δʼ εξ αυτών είνε και ο δια της απίστου και αισχράς λογοτεχνίας των ημερών μας. Αντί καρφιών οι νέοι αυτοί σταυρωταί χρησιμοποιούν «τις πέννες των», των οποίων αι αιχμαί πληγώνουν βαθύτερον τον Ιησούν ή όσον οι ήλοι εκείνοι. Και όχι πλέον το σώμα του, αλλά το πνεύμα του, την διδασκαλίαν του την αθάνατον, την αρετήν του την άφθαστον, την καλύπτουσαν ουρανούς, την μυστηριώδη επιρροήν του επί της σκέψεως, του συναισθήματος και της βουλήσεως των ανθρώπων, το ευεργετικώτατον καθίδρυμα, την Εκκλησίαν του, εντός της οποίας φυλάσσεται η ιερά παρακαταθήκη της Πίστεως, αυτά όλα θέλουν να πλήξουν, να κρημνίσουν, να εξευτελίσουν ενώπιον ολοκλήρου της ανθρωπότητος, ίνα μη και η ανάμνησις του ταράσση τον ύπνον των.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς λέγει, ότι εις τον φρικτόν Γολγοθάν, κάτωθεν του Εσταυρωμένου, στρατιώται και άρχοντες του Ισραήλ «εξεμυκτήριζον» τον Ιησούν. Και με την λέξιν αυτήν μας δίδει ο ιερός Ευαγγελιστής αφορμήν να σκεφθώμεν οποίος βόρβορος από βάναυσα πειράγματα, απρεπείς αστειολογίας, βωμολοχίας, χυδαίας ύβρεις, φρικτάς βλασφημίας θα εξήλθεν από τα χείλη εκείνα εναντίον του ασπίλου Υιού της Παρθένου. Και τι δεν θα είπον! Και ο λαός; Φευ! Ο Εβραϊκός λαός, ο οποίος τόσας φοράς είχεν ευεργετηθή υπό του Κυρίου και εις στιγμάς ενθουσιασμού εξεφράζετο και έλεγεν ότι ουδέποτε τοιούτος ηθικός και θρησκευτικός ηγέτης ενεφανίσθη εις το πρόσωπον της γης, ο λαός αυτός, αντί να διαμαρτυρηθή, ίστατο εκεί και ήκουε το κατά του Ευεργέτου του υβρεολόγιον, ως να επρόκειτο περί θεάματος, το οποίον ικανοποιεί απλώς την περιέργειαν των.

* * *

Αλλʼ όσα και εάν εξήμεσαν κατά του Εσταυρωμένου την ημέραν εκείνην τα ακάθαρτα χείλη αγροίκων Ρωμαίων στρατιωτών και τυφλών ηγετών του Ισραήλ, πρέπει να θεωρηθούν μικρά, ελάχιστα εμπρός εις όσα όχι απλώς διενοήθη και είπεν, αλλʼ είχε το θράσος και την αναίδειαν να γράψη εις ογκώδη μυθιστορήματα ένας εκ των λογοτεχνών του συγχρόνου κόσμου της παρακμής, Έλλην δυστυχώς την καταγωγήν και Χριστιανός Ορθόδοξος το θρήσκευμα, ο οποίος κατά τον μήνα τούτον (Νοέμβριον του 1957), ως ο άφρων πλούσιος του Ευαγγελίου, «απέθανε και ετάφη».

Το περιοδικόν «Χριστιανική Σπίθα» και άλλοτε ηναγκάσθη νʼ ασχοληθή με τον λογοτέχνην αυτόν, ο οποίος έφερε το όνομα Νικ. Καζαντζάκης. Εις το υπʼ αριθμ. 169 φύλλον του μηνός Απριλίου 1955, εξητάσαμεν σελίδα προς σελίδα ένα εκ των βιβλίων του Κ., το υπό τον τίτλον «Ο Καπετάν Μιχάλης», και απεδείξαμεν με παράθεσιν αυτουσίων περικοπών, ότι ο συγγραφεύς του βιβλίου τούτου δεν άφηκεν ευκαιρίαν δια να πλήξη και να μυκτηρίση τα δόγματα της αμωμήτου ημών Πίστεως. Φωνή Αντιχρίστου, ως απαίσιος συριγμός όφεως, ηκούετο δια των σελίδων του βιβλίου εκείνου. Φρίκης δʼ αίσθημα κατέλαβε το πολυπληθές ακροατήριον εν τη μεγάλη αιθούση του Συλλόγου «Οι Τρεις Ιεράρχαι», ότε ανεγνώσαμεν περικοπάς του επαισχύντου βιβλίου.

Αλλά και το βιβλίον τούτο, ως και παν άλλο δημοσίευμα αυτού, υπερέβη εις εκφράσεις ασεβείας έτερον βιβλίον αυτού, όπερ μετεφράσθη και εις ξένας γλώσσας,

εκυκλοφόρησεν εις χιλιάδας πολλάς αντιτύπων μεταξύ των λαών της Ευρώπης και Αμερικής, επηνέθη και εχειροκροτήθη υπό των λογοτεχνών, οπαδών του Αντιχρίστου, οίτινες ηγωνίζοντο να απονείμουν εις τον συγγραφέα και το βραβείον Νόμπελ. Το βιβλίον αυτό φέρει την επιγραφήν «Ο τελευταίος πειρασμός». Υπόνομος των Αθηνών εκκενούμενος θα ανέδιδε τόσην δυσωδίαν, όσην το βιβλίον τούτο. Σεβασμός προς το άχραντον πρόσωπον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού θα επέβαλλε να μη επαναλάβωμεν και ημείς τα όσα επί του χάρτου γράφονται, αλλά μιμούμενοι την λακωνικότητα του ύφους του ευαγγελιστού Λουκά να γράψωμεν και ημείς, ότι εν έτει σωτηρίω 1955 ενεφανίσθη Έλλην τις, το όνομα Ν. Καζαντζάκης, όστις δια της γραφίδος του εξεμυκτήρισε το μυστήριον της θείας ενσαρκώσεως, ο δε Ελληνικός λαός, και ιδιαιτέρως ο λαός της ιδιαιτέρας του πατρίδος, «ειστήκει» ακούων απαθώς τας ύβρεις και θεωρών ανασταυρούμενον τον Ιησούν, οι δε άρχοντες του Ορθοδόξου Βασιλείου θανόντα εκήδευσαν δημοσία δαπάνη τον υβριστήν του Θεανθρώπου, χυδαιότερον του οποίου δεν είδον οι αιώνες.

Αλλʼ επειδή ο πολύς λαός δεν έχει διαφωτισθή περί των φοβερών ύβρεων του συγγραφέως, τα δε συγγράμματα του, λόγω της διαφημίσεως ολοκλήρου σχεδόν του Ελληνικού τύπου, εφημερίδων και περιοδικών, και βραβεύσεως τινων εξ αυτών υπό του Υπουργείου Παιδείας, έχουν διαδοθή μέχρι των ακροτάτων περιοχών της ταλαιπώρου Πατρίδος μας, και φοιτηταί και μαθηταί και μαθήτριαι εντρυφούν εια τας σελίδας αυτών, δια τούτο είμεθα ηναγκασμένοι, αν όχι όλας τας ασεβείς εκφράσεις, τουλάχιστον μερικάς εκφράσεις, που περιέχοντια εις το βιβλίον «Ο τελευταίος πειρασμός», ως δειγματολόγιον, να δημοσιεύσωμεν. Ο ιερός Χρυσόστομος, πριν αναφέρη από του άμβωνος εκφράσεις συγχρόνων αιρετικών και απίστων, εζήτει συγγνώμην παρά των ακροατών του, λέγων, ότι αισχύνεται δια τούτο, αλλʼ η ανάγκη της προφυλάξεως, αμύνης και ανασκευής τοιούτων συκοφαντιών κατά των αληθειών του Χριστιανισμού επιβάλλει, ίνα μολύνη την γλώσσαν του, ως ο ιατρός, όστις δια να θεραπεύση τον άρρωστον, τον πλήρη ελκών, αναγκάζεται να μολύνη τας χείρας του με την ακαθαρσίαν, που εξέρχεται από τας πυορροούσας πληγάς. Ας μιμηθώμεν, λοιπόν, εν προκειμένω και ημείς τον ιερόν τούτον Πατέρα και ας αποκαλύψωμεν τας πλάνας, τας ύβρεις, τας χυδαιολογίας, τας φρικτάς, τας πρωτοφανείς βλασφημίας, αι οποίαι ως ακάθαρτος ποταμός ρέουν των σελίδων του ανωτέρω βιβλίου.

Εν τω βιβλίω τούτω «Ο τελευταίος πειρασμός», ο Κ. κτυπά όλας τας βάσεις της Πίστεως, όλας τας θεμελιώδεις αληθείας επί των οποίων στηρίζεται το Χριστιανικόν οικοδόμημα.

1.- Και εν πρώτοις Read more »

ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου (σελ. 76-83)

«Καὶ ἐμασῶντο τὰς γλώσσας αὐτῶν ἐκ τοῦ
πόνου, καὶ εβλασφήμησαν τὸν Θεὸν
τοῦ οὐρανοῦ ἐκ τῶν πόνων αὐτῶν καὶ ἐκ
τῶν ἑλκῶν αὐτῶν, καὶ οὐ μετενόησαν
ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν»
(Αποκ. 16, 10-11)

Ζώμεν αγαπητοί μας αναγνώσται, ζώμεν εις ημέρας αφαντάστως πονηράς. Το Φως και το Σκότος παλαίουν. Ο αγών εισέρχεται εις κρισιμωτέρας φάσεις. Ποιος θα νικήση; Δεν πρέπει να υπάρχη καμμία αμφιβολία, ότι τελικώς τὸ Φως θα νικήση το Σκότος, ο Χριστός τον Σατανάν, η γη θα πλημμυρίση και πάλιν από κύματα φωτός και λαοί και έθνη θʼ αλαλάζουν από την χαράν ψάλλοντες: «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν». Άλλʼ έως ότου η ανθρωπότης φθάση εις την λαμπράν εκείνην ημέραν, θα διέλθη δια πολλών σταδίων, δια πολλών σκοτεινών περιόδων. Και διʼ αυτό οι Χριστιανοί, οι οποίοι ζουν εις σκοτεινάς και ταραχώδεις ημέρας, πρέπει να κρατούν τας λυχνίας των πάντοτε αναμμένας, να προσεύχωνται, να μελετούν την Αγίαν Γραφήν, τα Προφητικά αυτής βιβλία και μάλιστα την Αποκάλυψιν του Ιωάννου, και ούτως, ενώ οι άπιστοι θα κυλίωνται εις τα σκότη, οι πιστοί εν μέσω του σκότους θα γνωρίζουν τα σημεία των καιρών, θα προσανατολίζωνται σταθερώς προς τον Αστέρα ο οποίος εφάνη υπεράνω της Βηθλεέμ.

Σκοτειναί, ταραχώδεις, πονηραί ημέραι! Ποιος αμφιβάλλει; Δεν είναι υπερβολή εάν είπωμεν ότι η τρομερά σκιά του Αντιχρίστου, περί του οποίου ομιλούν αι Γραφαί, πλανάται τώρα επὶ της γης. Πολλά τα σημεία, που προειδοποιούν τον Χριστιανικόν κόσμον, ότι ο Αντίχριστος από ημέρας εις ημέραν κάμνει απαισιωτέραν την εμφάνισιν του εις τον πλανήτη μας. Το κακόν, η υπό ατόμων, κοινωνιών, μικρών και μεγάλων εθνών, φανερά, ασύστολος και αναιδής παραβίασις των αναλλοιώτων Αρχών του Ευαγγελικού Νόμου, λαμβάνει οσημέραι και μεγαλυτέρας διαστάσεις.

* * *

Ο Αντίχριστος μαίνεται και ο πλανήτης σείεται. Εν από τα πρώτα σημεία της εμφανίσεως Read more »

• Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»
  του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
  sel. 65-70

Φρικταί βλασφημίαι

Ο Χριστός, αγαπητοί μου αναγνώσται, ο Χριστός είνε ο μεγαλύτερος ευεργέτης του κόσμου. Ο Χριστός είνει ο Ευεργέτης. Ο κορυφαίος μαθητής του, αυτόπτης και αυτήκοος της ζωής και της διδασκαλίας του, ο απόστολος Πέτρος, είπε χαρακτηριστικώς περί του Χριστού˙ «Διήλθεν ευεργετών» (Πράξ. 10, 38). Η δε ευεργετικότης του Χριστού δεν περιωρίσθη εις ωρισμένον τόπον και χρόνον. Αλλά μετά θαυμαστόν τρόπον, μυστηριώδη τρόπον, μετεδόθη, μεταδίδεται και θα μεταδίδεται μέσρι συντελείας των αιώνων εις όλην την ανθρωπότητα. Και οι άπιστοι κατά έναν τρόπον απολαύουν της ευεργεσίας του Χριστού. Οι λόγοι του ως ακτίνες ηλίου διασκορπίζονται εις όλον τον κόσμον. «Ουκ έστιν ως αποκρυβήσεται της θέρμης αυτού» (Ψαλμ. 18, 7). Από την θείαν διδασκαλίαν και ζωήν του Χριστού λαμβάνουν ιδέας πολλοί εκ των λεγομένων μεγάλων, αλλʼ αποφεύγουν νʼ αναφέρουν το όνομα του. Δεν λέγουν ένα «ευχαριστώ». Δεν υψώνουν τους οφθαλμούς των προς τα άνω. Δεν ευλογούν τον Χριστόν.

Ομοιάζουν ούτοι με τα ακάθαρτα εκείνα τετράποδα, τα οποία κατʼ αγέλας εισέρχονται εις δάσος βελανιδιών, τρώγουν και απολαμβάνουν λαιμάργως τους κατά γης ερριμμένους καρπούς, γρυλλίζουν, θορυβούν, και ουδέποτε υψώνουν την κεφαλήν των προς τα άνω, δια να ίδουν πόθεν πίπτουν οι καρποί. Η μόνη εκδήλωσις ευγνωμοσύνης προς το δένδρον είνε, ότι λερώνουν τον κορμόν, βρωμίζουν τον τόπον, και έπειτα απέρχονται! Αλλά το δένδρον και πάλι θα δώση τους καρπούς του εις τα αχάριστα τετράποδα. Δένδρον ζωής αθάνατον, ευσκιόφυλλον και αγλαόκαρπον, είνε ο Χριστός. Οι καρποί του και τα φύλλα του εις θεραπείαν των εθνών. Αχάριστα όντα οι άνθρωποι, απολαμβάνουν τα μύρια αγαθά, τα οποία σκορπίζει η μεγαλόδωρος αξία του, και ένα «ευχαριστώ» δεν λέγουν. Και όχι μόνον τούτο, αλλά και με την ακάθαρτον γλώσσαν των προσπαθούν να ρυπάνουν το αμόλυντον και ακηλίδωτον όνομα του Χριστού. Είπα προσπαθούν, διότι ουδέποτε θα το κατορθώσουν. Όπως όλα τα πτύσματα των ανθρώπων δεν δύνανται να σβήσουν τον ήλιον, ούτω και όλαι αι βρωμεραί και κακόηχοι λέξεις δεν δύνανται ουδέ κατʼ ελάχιστον να βλάψουν τον Κύριον. Το μόνον, το οποίον κατορθώνουν, είνε ότι εκδηλώνουν την κακίαν της διεφθαρμένης ψυχής των. Εκείνον, τον οποίον έπρεπε νʼ αγαπούν υπέρ πάντα, να ευχαριστούν και να δοξολογούν ημέραν και νύκτα δια τας φανεράς και αφανεις ευεργεσίας. Εκείνον αυτοί μισούν, υβρίζουν και βλασφημούν με τας χυδαιοτέρας των λέξεων. Read more »

Γνωστός… εκ των βλασφημιών

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

sel. 59-62

Υπάρχει όνομα, έντιμον και ένδοξον υπέρ παν άλλο όνομα. Είνε το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Θα έπρεπε με αισθήματα βαθύτατης ευγνωμοσύνης νʼ αναφέρεται το γλυκύτατον τούτο όνομα. Διότι παν ό,τι υπέρ της ανθρωπότητος έπραξεν ο Χριστός, ουδείς άλλος ηδυνήθη να πράξη. Όχι μόνον άνθρωποι, αλλʼ ούτε άγγελοι και αρχάγγελοι. Άπλωσε τὶς παλάμες του επί του ξύλου της κατάρας, άνοιξε τις φλέβες του, εξέχεε το πανάγιόν του Αίμα, προσέφερε εαυτόν θυσίαν άμωμον υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας. Έκτοτε ο μετανοών αμαρτωλός ευρίσκει εν τω Σταυρώ την αιώνια λύτρωσι.

Αλλʼ οι άνθρωποι, ευγνώμονες προς τους συνανθρώπους των, δια μικροεξυπηρετήσεις που τους προσφέρουν, δεικνύονται αχάριστοι προς τον ύψιστον Ευεργέτην των, τον Χριστό. Φαντασθήτε άνθρωπον να ευχαριστεί ένα, ο οποίος του εδώρησεν εν ευτελές χαρτονόμισμα, αλλά να μη ευχαριστεί ένα άλλον, ο οποίος του εδώρησεν αδάμαντα αμυθήτου αξίας. Όχι μόνον δε να μη τον ευχαριστεί, αλλά και να τον υβρίζη με τις χυδαιοτέρες των λέξεων. Είνε δυνατόν να συμβαίνη μία τοιαύτη περίπτωσις; Και όμως! Η περίπτωσις αυτή είνε συνηθέστατη. Μυρία «ευχαριστώ», υποκλίσεις και ασπασμοί χειρών, διαβεβαιώσεις περί αιωνίας αφοσιώσεως και αγάπης, ευχαριστήριοι επιστολαί που δημοσιεύονται εις τον καθημερινόν τύπον, ιδού αι εξωτερικαί εκδηλώσεις της ευγνωμοσύνης των ανθρώπων προς τους συνανθρώπους των. Αλλά προς τον Χριστόν, ο οποίος αενάως ευεργετεί τον άνθρωπον με υλικάς και πνευματικάς ευεργεσίας, με φανεράς και αφανείς, οποία ψυχρότης και αδιαφορία! Δεν ενθυμούνται το όνομα του. Δεν το αναφέρουν εις το καθημερινόν των λεξιλόγιον. Δεν ομιλούν περί του προσώπου του. Τον αγνοούν. Θέλουν να τον αγνοούν. Εάν τις θερμός λάτρης του Εσταυρωμένου αναφέρη το όνομα του και υπενθυμίση την διδασκαλίαν του και την αγίαν του ζωήν, ο αγνώμων και αχάριστος, εάν δεν τον ειρωνευθή, θα προσπαθήση νʼ αλλάξη θέμα συζητήσεως. Άλλα πρόσωπα και πράγματα τον ενδιαφέρουν και τον ενθουσιάζουν. Και δύναται επί ώρας πολλάς να ομιλή περί αυτών μετά πολλής ζωηρότητος και πάθους. Αλλοίμονον! Ο Χριστός είνε εκτός των ενδιαφερόντων του. Του είνε άγνωστος.

* * *

Θέλετε παραδείγματα της προς τον Χριστόν αχαριστίας και αγνωμοσύνης της συγχρόνου γενεάς μας; Εκ των πολλών ας αναφέρωμεν εδώ 2-3 χαρακτηριστικά της αδιαφόρου, υλόφρονος, αγνώμονος και βλασφήμου γενεάς μας.

Προ ετών εκ του λιμένος του Πειραιώς εξεκίνησεν εν εκ των πολυτελών εκείνων πλοίων, τα οποία κάμνουν κρουαζιέρες κατά τους θερινούς μήνας εις τα ωραία νησιά του Αιγαίου. Το πλοίον κατηυθύνετο εις Ρόδον. Ήτο πλήρες επιβατών Ελλήνων, παρακαλώ, και Ελληνίδων. Ο καιρός ήτο θαυμάσιος. Η νυξ μαγευτική. Ο ουρανός έλαμπεν από τα άστρα. Οι επιβαται είχον ανέλθει εις το κατάστρωμα και απελάμβανον την δροσερότητα της θαλάσσης. Συζητήσεις ζωηραί ηκούοντο. Μεταξύ των επιβατών ήτο και κάποιος, ο οποίος εφιλοσόφει επί της ανθρωπίνης ζωής και διεκρίνετο δια την οξείαν παρατηρητικότητα του. Ηθέλησε λοιπόν ούτος να κάμη μίαν έρευναν δια να διαπιστώση περί ποία θέματα περιεστρέφοντο αι συζητήσεις των επιβατών. Προς τούτο με τρόπον επλησίασε κατά σειράν όλας τας ομάδας των συζητούντων, ανδρών και γυναικών, από πρώρας μέχρι πρύμνης. Ω, και τη δεν συνεζήτουν! Θέματα εμπορικά, βιομηχανικά, πολιτικά, ποδοσφαιρικά. Αλλά κυρίως πυκνός ήτο ο λόγος δια συνοικέσια, γάμους και διαζύγια, σκάνδαλα οικογενειακά. Σεξουαλική φλυαρία αφάνταστος! Ουδαμού ήκουσε σοβαράν συζήτησιν, η οποία να εξέρχεταιαπό τον κύκλον των μικρών και ταπεινών και εφημέρων ζητημάτων και να άπτεται του κύκλου της αιωνιότητος. Αλλʼ ιδού! Εν μέσω μυριάδων λέξεων ηκούσθη και η λέξις Θεός. Πως όμως; Όχι διʼ αίνον και δοξολογίαν. Ηκούσθη ως βλασφημίαν. Ηκούσθη κατʼ επανάληψιν. Έφριξεν ο άνθρωπος δια την κατωτερότητα της σκέψεως και των λόγων των επιβατών. 500 άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, και ουκ ην αυτοίς σκέψις και έννοια Θεού…

Το άλλο περιστατικόν εις την Φλώριναν. Ως είνε γνωστόν, περί τα 100 άτομα δεν ανήκον εις την Χριστιανικήν Θρησκείαν. Ήσαν Μουσουλμάνοι. Ως σκηνίται κατά τους θερινούς μήνας εκινούντο ανά την ύπαιθρον και ήρχοντο εις επαφήν με πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι ήσαν όλοι βαπτισμένοι και ανήκον εις την Χριστιανικήν Θρησκείαν. Όταν ήρχισεν η κατήχησις των, εις εκ των κατηχητών ηρώτησε τους αθιγγάνους, εάν έχουν ακούσει κάτι δια τον Χριστόν. Ένας νέος εξ αυτών απήντησε: «Ξέρω το όνομα του Χριστού. Το άκουσα πολλές φορές. Το άκουσα να το βλασφημούν οι Χριστιανοί»!

Ο Χριστός ήτο γνωστός εις τους αθιγγάνους από τας βλασφημίες των «Χριστιανών».

Και το τρίτον περιστατικόν. Προ πολλών ετών δύο νέοι της Αβησσυνίας είχον ακούσει περί της Ελλάδος, ότι είνε μία χώρα χριστιανική, εκ των πρώτων χριστιανικών χωρών της Ευρώπης, και επεθύμησαν να επισκεφθούν και να γνωρίσουν την χώραν αυτήν, να εγγραφούν εις την Θεολογικήν Σχολήν, νʼ ακούσουν χριστιανικάς παραδόσεις θεολόγων και να γνωρίσουν περισσότερον τον Χριστόν. Ήλθον λοιπόν εις την Ελλάδα και εγνώρισαν τον Χριστόν. Η πρώτη λέξις, την οποίαν ήκουσαν, ήτο το όνομα του Χριστού. Το ήκουσαν εις την προκυμαίαν του Πειραιώς. Το ήκουσαν να βλασφημήται! Οι Αβησσυνοί νέοι έφριξαν επί τω ακούσματι των βλασφημιών. Διότι εις την ιδικήν των χώραν ουδεμία βλασφημία ακούεται. Και αν ποτέ ακουσθή, η βλασφημία εις την Αβησσυνίαν θεωρείται μέγιστον έγκλημα και τιμωρείται αυστηρώς.

Παλαιότερον η γλώσσα βλασφήμου, όταν κατʼ επανάληψιν ηκούετο να βλασφημή τον Θεόν, εκόπτετο και ερρίπτετο εις τους κύνας… Διότι άνθρωπος που εβλασφημεί τον Θεόν εκρίνετο ανάξιος να έχη γλώσσαν. Η γλώσσα εδόθη εις τον άνθρωπον όχι δια να βλασφημή τον Θεόν, αλλά δια να τον υμνή και δοξάζη. Οι Αβησσυνοί νέοι τόσον ελυπήθησαν και απεγοητεύθησαν από το άκουσμα των φρικτών βλασφημιών, ώστε δεν ήθελον να μείνουν εις την Ελλάδα. Ήθελον να φύγουν το συντομώτερον. Η χριστιανική των συνείδησις δεν ηνείχετο νʼ ακούη τον Χριστόν βλασφημούμενον. Συνεκρατήθησαν όμως, διότι Έλλην κληρικός τους παρηγόρησε και τους είπεν, ότι η Ελλάς δεν κατοικείται εξ ολοκλήρου από βλασφήμους. Υπάρχουν, τους είπε, και Χριστιανοί, οι οποίοι πιστεύουν και αγαπούν τον Χριστόν, και αναφέρουν το όνομα του με σεβασμόν και ευγνωμοσύνην. Αλλά, παρετήρησαν οι δύο Αβησσυνοί νέοι, εάν υπάρχουν, διατί οι Χριστιανοί αυτοί δεν εξεγείρονται κατά των βλασφήμων, διατί δεν αγωνίζονται να εξαλειφθή η θανάσιμος αυτή αμαρτιά;…

Θλιβερά τα ανωτέρω περιστατικά. Δεν είνε τα μόνα. Είνε πολλά. Το δε θλιβερώτερον είνε, όπως έχομεν γράψει πολλάκις και δεν θα παύσωμεν να γράφωμεν, ότι αι βλασφήμιαι, αι οποίαι ακούονται καθημερινώς εις την Πατρίδα μας, δεν προκαλούν το αίσθημα της φρίκης εις τους ακούοντας, της φρίκης εκείνης, την οποίαν ησθάνθησαν οι δύο Αβησσυνοί επί τω ακούσματι της βλασφημίας.

***

Ω αγαπητοί μας αναγνώσται! Πότε εις την Πατρίδα μας θα εξαλειφθή η βλασφημία; Πότε το έντιμον και δεδοξασμένον όνομα του Χριστού θα τιμάται και θα δοξάζεται από όλας τας γλώσσας των Ελλήνων;

Το πότε εξαρτάται εκ της δραστηριότητος, την οποίαν θʼαναπτύξουν οι αληθώς πιστεύοντες και αγαπώντες τον Κύριον προς καταπολέμησιν της βλασφημίας δια παντός τρόπου.

selida 59-62

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΧΡΙΣΤΟΣ;

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

… Φιλόχριστος ο Ελληνικός Στρατός; Όσοι κατά την τελευταίαν δεκαετίαν υπηρέτησαν ως στρατιωτικοί ιερείς˙ όσοι εκ των νέων ζουν μίαν όχι τυπικήν, αλλά συνειδητήν χριστιανικήν ζωήν και στρατευθέντες έζησαν επί έτη εις τους στρατώνας και εκ του πλησίον εγνώρισαν την στρατιωτικήν ζωήν, δύνανται να μαρτυρήσουν περί τούτου. Και η μαρτυρία των είνε αληθής.

Φιλόχριστος ο Ελληνικός Στρατός; Αλλʼ ιδού μία εκ των εντολών του Δεκαλόγου· «Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω», η επιτάσσουσα απόλυτον σεβασμόν προς το όνομα του Θεού, ιδού πως τηρείται. Ας αφήσωμεν νεοσύλλεκτον στρατιώτην να ομιλήση· «Με πόνον ψυχής – γράφει – με δακρυσμένα μάτια, με τρεμάμενο χέρι σας γράφω την μεγάλην πνευματικήν κατάπτωσιν του Στρατού μας. Η Πατρίδα με εκάλεσε να την υπηρετήσω εις τας τάξεις του Στρατου. Μόλις ειδοποιηθήκαμεν, εσπεύσαμεν… Αλλά κατά κακήν σύμπτωσιν, μπαίνοντες εις κέντρον εκπαιδεύσεως και πριν ακόμη φορέσωμεν το ηρωικόν χακί, που έχει αγωνισθή επανειλημμένως δια την Πίστιν την αγίαν και της Πατρίδος την ελευθερίαν, μόλις συναντήσαμεν τους πρώτους αξιωματικούς, με μεγάλην μου έκπληξιν ακούω να βλασφημούν τα Θεία…».

Δυστυχώς της φρικτής βλασφημίας το κάκιστον παράδειγμα δίδουν βαθμοφόροι, αξιωματικοί, ουχί σπανίως δε κατέχοντες τας ανωτέρας και ανωτάτας βαθμίδας της στρατιωτικής ιεραρχίας. Ο γράφων τας γραμμάς ταύτας, ότε υπηρετούν ως στρατιωτικός ιερεύς, επεσκέφθην διʼ υπηρεσίαν τα Γραφεία Ανωτέρας Στρατιωτικής Διοικήσεως. Έκπληκτος ήκουσα τον Διοικητήν να βλασφημή τα Θεία κατά τονχυδαιότερον τρόπον. Δεν συνεκρατήθην. «Αλτ! τω φωνάζω. Εδώ είνε Ελλάς, η χώρα των αγίων και των μαρτύρων του Χριστιανισμού. Δεν σου επιτρέπεται να βλασφημής…». Το τι επηκολούθησε μετά την σφοδράν εκείνην διαμαρτυρίαν μου δεν είνε του παρόντος να εξιστορήσωμεν. Τόσον μόνον γράφομεν, ότι η φωνή μου εκείνη ηκούσθη ως «φωνή βοώντως εν τη ερήμω». Το Γ.Ε.Σ. , εις το οποίον εγνώσθη η σοβαρωτάτη παρεκτροπή του Διοικητού, ουδεμίαν έδωκε σημασίαν. Μετʼ ολίγας ημέρας ο μεν υβρίσας ενώπιον του επιτελείου του καπηλικώς τον Θεόν προήχθη εις στρατηγόν, ο δε ελέγξας τούτον ιεροκήρυξ παρετηρήθη… Το κύρος, βλέπετε, του Διοικητού της Μονάδος έπρεπε να διατηρηθή, αλλά περί του σεβασμού προς τον Θεόν ουδείς λόγος. Το υβρίζειν τον Θεόν δεν σημαίνει τίποτε. Είνε ίσως ένδειξις ανδρείας! Αλλά το παρατηρείν και ελέγχειν αξιωματικόν δια την βλασφημίαν απαγορεύεται. Ενώ θα έπρεπε την ώραν που βλασφημείται ο Βασιλεύς των απάντων, ενώπιον του οποίου μηδέν είνε όλοι οι βασιλείς και μεγιστάνες του κόσμου, την ώραν εκείνην της φρικτής βλασφημίας θα έπρεπε πας τις να έχη το δικαίωμα να ελέγχη και νʼ ανακαλή εις την τάξιν τον ασεβή. Να υπηρετώ εγώ την Πατρίδα και νʼ ακούω τον αξιωματικόν να υβρίζη τον Χριστόν μου και εγώ να σιωπώ; Τι Χριστιανός είμαι; Τι αγάπην έχω εις τον Χριστόν; Θα πρέπει νʼ ανοίξη η γη να με καταπίη εάν σιωπήσω. Και εάν πρόκειται να με παραπέμψουν εις Στρατοδικείον δια την ύβριν… (τον έλεγχον), ας με παραπέμψουν. Έτσι θα έπρεπε και να ενεργή πας πιστός του Χριστού στρατιώτης, εάν θέλη να ονομάζεται και να είνε φιλόχριστος.

Δυστυχώς σήμερον Read more »

Κανείς δεν ανελάμβανε…

Από το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης

π. Αυγουστίνου Καντιώτου «ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

… Εξύπνησα νύκτα. Τα άστρα έλαμπαν ακόμη εις τον ουρανό. Μαζί με ένα καλόγηρο ξεκινήσαμε από την Ι. Μονήν Αγ. Νικάνορος-Ζάβορδας, επεράσαμε δάση και εφθάσαμε εις το χωρίον Τ… της περιοχής Γρεβενών. Ήτο Κυριακή πρωί. Επήγαμε εις την Εκκλησία. Ευρήκαμε τον εφημέριον μόνον. Εκκλησίασμα μηδέν. Κτυπούμε την καμπάνα, εξερχόμεθα οι ίδιοι εις την πλατεία, προσκαλούμε όσους ευρήκαμε εκεί, στέλνουμε και τα παιδιά, που ως λαγωνικά σκορπίζονται εις όλο το χωρίο δια να εύρουν και να ειδοποιήσουν τους μεγάλους. Και ήρθαν σχεδόν όλοι. Πολλοί ήρθαν από περιέργεια για νʼ ακούσουν τον ιεροκήρυκα. Διότι έως τότε δεν είχε περάσει από το χωρίο των ιεροκήρυκας. Δεν είχαν ακούσει ποτέ λόγον Θεού. Δυστυχισμένε λαέ! Χρόνια, δεκαετίας ολοκλήρους έμεινες χωρίς χριστιανική διαφώτισι… Με πόσην δίψαν οι χωρικοί ήκουσαν το κήρυγμα! Όπως το χωράφι, που περιμένει την βροχούλαν του φθινοπώρου!

Μετά το κήρυγμα και την θεία Λειτουργία κατʼ αρχαίο Μακεδονικό έθιμο συνεκεντρώθησαν εις το προαύλιον του ι. Ναού. Εκεί κατά τα χρόνια της Τουρκικής δουλείας συνεζήτουν και έλυον τας διαφοράς των κατά χριστιανικόν τρόπον. Εκεί και εγώ τους ωμίλησα εκ νέου. Τους έδωκα διαφόρους πρακτικάς συμβουλάς. Και συμφώνως προς εγκύκλιον της Ι. Μητροπόλεως Γρεβενών, έκαμα σύστασιν να σχηματισθή και εις το χωρίον αυτό μία Αντιβλασφημικη Επιτροπή δια την καταπολέμησιν της βλασφημίας. Τους είπα˙ «Ποιος από σας θέλει να αναλάβη και να γίνη μέλος της Επιτροπής; Πέντε φθάνουν δια να σχηματισθή μία τέτοια επιτροπή στο χωριό σας». Οι χωρικοί ήκουσαν την πρότασιν μου, αλλά κανείς δεν επροθυμοποιείτο νʼ αναλάβη. Περίεργον! Ηπόρησα και τους ηρώτησα εκ νέου˙ «Γιατί κανείς από σας δεν αναλαμβάνει; Εάν σας καλούσα να γίνετε μέλη μιας άλλης επιτροπής, όλοι θα θέλατε να λάβετε μέρος εις την επιτροπήν. Αλλά τώρα, που σας προσκαλεί η Εκκλησία να λάβετε μέρος εις μίαν αγίαν εκστρατείαν εναντίον της βλασφημίας, κανείς δεν αναλαμβάνει. Γιατί;…».

Τότε ένας, ζωηρότερος από όλους, μου απήντησε˙ «Πάτερ! Δεν τολμούμεν να γίνουμε μέλη της επιτροπής αυτής, διότι σήμερον όλοι μας βλασφημούμεν. Όλο το χωριό να ερευνήσης, δεν θα βρης ένα που να μη έχη μολύνει την γλώσσαν του με βλασφημίας. Θέλεις να ακούσης και κάτι άλλο; Read more »

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ;

Η κατʼ εξοχήν αμαρτία της Ελλάδος είνε η βλασφημία των Θείων. Η βλασφημία ωργιάζει εις τον τόπον μας. Που να σταθή άνθρωπος και δεν θʼ ακούση βλασφημίαν; Οι ξένοι που επισκέπτονται την χώραν μας φρίττουν ακούοντες τας δεινάς βλασφημίας. Εις μίαν νήσον του Ιονίου πελάγους, ένας ξένος, που ήλθεν εκεί προς παραθερισμόν, από την ημέραν της αφίξεως του μέχρι την ημέραν της αναχωρήσεως του, εις οιονδήποτε σημείον της νήσου και αν ευρίσκετο, ήκουε τους κατοίκους να βλασφημούν τον Θεόν. Έφριξε και ανεχώρησε μήπως κανένας σεισμός, χειρότερος του προηγουμένου, καταποντίση την νήσον. Το ίδιον δυστυχώς συμβαίνη και εις τα άλλα μέρη της Ελλάδος. Ο Τουρισμός, που ενδιαφέρεται δια την καθαριότητα των τουριστικών τόπων, αδιαφορεί δια την βλασφημίαν, που είνε η χειροτέρα ακαθαρσία. Άνθρωποι, που βλασφημούν τα Θεία, έχουν στόματα που εκπέμπουν δυσοσμίαν και μολύνουν τον ατμοσφαιρικόν αέρα και προκαλούν ένα αίσθημα ασφυξίας εις ανθρώπους που έρχονται εις την Ελλάδα όχι μόνον νʼ αναπνεύσουν καθαρόν οξυγόνον, αλλά και να θαυμάσουν την πατροπαράδοτον ευσέβειαν των Ελλήνων, η οποία έκτιζε Παρθενώνας και Αγίας Σοφίας.

Ακούοντες οι ξένοι τας φρικτάς βλασφημίας διερωτώνται και λέγουν˙ «Αυτοί οι άνθρωποι, που κατοικούν την ωραίαν αυτήν χώραν με τας ωραίας παραδόσεις, είνε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, που τόσον εσέβοντο τα Θεία;».

Εις σιδηροδρομικούς σταθμούς και λιμένας, εις οδούς και πλατείας, εις γήπεδα και κέντρα διασκεδάσεως, εις διαδρόμους δικαστηρίων, εις εργοστάσια, εις δημόσια γραφεία, εις στρατώνας, παντού ακούεται η επάρατος βλασφημία. Ιδού η αμαρτία της Ελλάδος.

* * *

Η βλασφημία οργιάζει εις την Ελλάδα. Παλαιότερον βλάσφημοι εν Ελλάδι ήσαν μόνο οι μεγαλύτεροι εις ηλικίαν άνδρες. Νέος, που να βλασφημή τον Θεόν, ήτο σπάνιον. Μικρόν δε παιδί, που να βλασφημή τον Θεόν, ήτο αδιανόητον. Οι μικροί, όταν ήκουον κάποιον να βλασφημή τον Θεόν, έντρομοι κατέφευγον εις τας μητέρας των, ως να διησθάνοντο με την αθώαν ψυχήν των, ότι κάποιο μεγάλο κακόν διέπραξεν ο άνθρωπος που εβλασφήμησε, και ότι έπρεπε να φύγουν από πλησίον του δια να μην πάθουν κανένα κακόν. Γιαγιάδες, υπέροχοι διδάσκαλοι της ευσεβείας κατά τας προηγουμένας γενεάς, με απλά λόγια διεφώτιζον τους εγγονούς των δια το φρικτόν αμάρτημα της βλασφημίας. «Παιδάκι μου! Μακρυά απʼ τη βλασφημία. Αστροπελέκι θα πέση και θα κάμη κάρβουνο αυτόν που βλασφημεί τον Θεό». Έτσι ο μικρός ήκουε βλασφημίαν και έτρεμε. Και όχι μόνον βλασφημίαν δεν έλεγεν ο μικρός, αλλʼ ούτε ένα αισχρόν λόγον δεν ετόλμα να είπη, διότι το πιπέρι ήτο εις ενέργειαν… Read more »

Έθνος βλασφημων;

«Ένας άνθρωπος να υβρίση τον πατέρα μου,
την μητέρα μου, τον αδελφό μου,
έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω.
Το δε να υβρίση τον Χριστόν μου και την Παναγίαν μου,
δεν θέλω να τον βλέπω»
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

«Με τι στόμα, ανόητε και πονηρέ άνθρωπε,
αποτολμάς και υβρίζεις το όνομα Του Θεού και το παραδίδεις;
Ομοίως με τους αγίους;
Δεν φοβάσαι, τρισάθλιε μήπως ανοίξη η γη και σε καταπίη;
Ο διάβολος δεν αποτολμά να υβρίζη το όνομα του Θεού,
διότι φοβείται μήπως πέση αστραπή και τον κατακαύση˙
και συ, άγνωστε άνθρωπε,
ανοίγεις το στόμα σου και παραδίδεις το όνομα Του Θεού.
Αλλοίμονον εις εκείνους όπου υβρίζουν το όνομα Του Θεού,
διότι θα τους καίη ο πύρινος ποταμός πάντοτε».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Έθνος βλασφημων;

«Τούτο γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις…έσονται οι άνθρωποι… βλάσφημοι» (Β’ Τιμ. 3, 1-2)

Ως αποδεικνύει η ψυχολογία της θρησκείας, εμφυτευμένη εις τα στήθη παντός ανθρώπου είνε η προς τον Θεόν κλίσις και ροπή. Ον τρόπον το φυτόν «ήλιος» στρέφει την κεφαλήν του προς τον ήλιον, ούτω πως και το ουράνιον φυτόν, ο άνθρωπος επλάσθη δια να στρέφη νουν, καρδίαν, θέλησιν, όλην την ύπαρξίν του, προς τα άνω, προς τον ουρανόν, προς τον Θεόν. Ανεκρίζωτος τάσις και ροπή. Το σέβεις το Θείον, ως εδίδασκεν ο αρχαίος των Αθηνών φιλόσοφος Σωκράτης, εθεωρείτο το πρώτον παρʼ άπασιν ανθρώποις.

Άγραφος νόμος, εγκεχαραγμένος εις τα βάθη της συνειδήσεως, επέβαλλε εις τα έθνη, τα μη Νόμον έχοντα, ό,τι επέβαλλεν εις τους Ιουδαίους ο Νόμος, η 3η εντολή του Δεκαλόγου˙«Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» (Εξόδ. 20, 7). Τα αρχαία έθνη, παρʼ όλην την εσφαλμένην και ψευδή ιδέαν, την οποίαν είχον περί του Θεού, εσέβοντο το Θείον. Εξ όλων δε των εθνών διεκρίνετο δια την ευσέβειαν του το Ελληνικόν έθνος. Ο κορυφαίος Απόστολος, ο Απόστολος των εθνών Παύλος, ότε τω 51μ.Χ. επεσκέφθη τας Αθήνας και είπεν επῖ του Αρείου Πάγου την περίφημον εκείνην ομιλίαν του, εν τω προοιμίω αυτής έπλεξε το εγκώμιον της θρησκευτικότητος του Ελληνικού λαού. «Άνδρες Αθηναίοι! – είπε -. Σας θεωρώ ως τους ευσεβεστέρους ανθρώπους του κόσμου…». Πλείστα τα δείγματα. Εν και τούτο˙ Διερχόμενος τότε ο Απόστολος, ως και πας άλλος επισκέπτης, τας Αθήνας και πάσαν άλλην πόλιν του Ελληνισμού, δεν ήτο δυνατόν νʼ ακούση ένα ειδωλολάτρην να βλασφημή τον Δία, τον Απόλλωνα, τον Ποσειδώνα, την Άρτεμιν, την Αθηνάν, και εί τινα άλλον θεόν. Η κατά θεών προσβολή εθεωρείτο μέγιστον κατά της πόλεως κακούργημα. Εις την αρχαίαν των Αθηνών πολιτείαν η εσχάτη των ποινών επεβάλλετο εις τον ασεβώς εκφραζόμενον κατά του θεού και κλονίζοντα τας θρησκευτικάς πεποιθήσεις του λαού.

Ταύτα τω 51μ.Χ. Εαν τώρα υποθέσωμεν, ότι ο Παύλος μετά πάροδον 19 αιώνων, ως ένας άγνωστος οδοιπόρος εισήρχετο εκ νέου εις την Πρωτεύουσαν του νεωτέρου Ελληνισμού, θα έβλεπεν ωραίους Ναούς, οι οποίοι φέρουν εις την κορυφήν τον τίμιον Σταυρόν. Αλλʼ η εξωτερική αυτή ωραιότης και λάμψις δεν θα ηδύνατο νʼ αποκρύψη από τους οφθαλμούς του οξυδερκεστάτου Αποστόλου την πραγματικότητα. Εκτός των άλλων φοβερών εκδηλώσεων της αντιχριστιανικής ζωής και πολιτείας της μεγάλης πλειονότητος των συγχρόνων Ελλήνων, θα έφθανον εις τα αυτιά του Αποστόλου φρικταί βλασφημίαι. Θα έβλεπεν εν μέσαις Αθήναις άρχοντας και αρχόμενους, αξιωματικούς και στρατιώτας, επιστήμονας και αγραμμάτους, μεγάλους και μικρούς, και νήπια ακόμη, να λαμβάνουν εις τα μεμολυσμένα χείλη των τον πολύτιμον μαργαρίτην, το όνομα το υπέρ παν όνομα, το όνομα εκείνο, υπέρ του του οποίου διαρκώς έπαλλεν η αγία του καρδία, το γλυκύτατον όνομα του Ιησού Χριστού, και να το ρίπτουν αναισχύντως εις τον δυσώδη βόρβορων των αισχροτέρων λέξεων και φράσεων, που δεν υπάρχουν εις το λεξιλόγιον κανενός άλλου έθνους. Και ακούων εν τη Πρωτευούση της νεωτέρας Ελλάδος ο Παύλος τας βδελυράς βλασφημίας κατά παντός οσίου και ιερού, θα έμενε κατάπληκτος. Και θα διηρωτάτο˙ «Κύριέ μου, που ευρίσκομαι; Εδώ είνε η Ελλάς; Εδώ κατοικεί το ευσεβέστατον γένος των Ελλήνων; Μου φαίνονται αγνώριστοι. Τω 51μ.Χ., ότε δια πρώτην φοράν επεσξέφθην την πόλιν ταύτην, ουδείς τότε Αθηναίος εβλασφήμει τους θεούς των. Και οι θεοί των εκείνοι ήσαν ψευδείς. Τώρα, μετά παρέλευσιν 1900 και πλέον ετών από την επικράτησιν της νέας Πίστεως χιλιάδες Αθηναίων και λοιπών Ελλήνων βεβαπτισμένων Ορθοδόξων Χριστιανών βλασφημούν τον Θεόν. Και είνε αυτός ο αληθινός Θεός, τον οποίον επί του Αρείου Πάγου κήρυγμά μου εφανέρωσεν εις τους προγόνους των. Και ονομάζεται το βασίλειον των Ορθοδόξων. Και έχουν πλήθος επισκόπων και ιερέων και εκατοντάδας θρησκευτικών συλλόγων και αδελφοτήτων!…». Και εκ των χειλέων του Παύλου, παροξυνομένου δια την πλήμμυραν αυτήν της βλασφημίας, θα εξήρχετο και πάλιν η κραυγή˙ «Ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα. Μαράν αθά». (Α΄ Κορ. 16, 22).

Αλλʼ η οικτρά αυτή κατάστασις, κατά την οποίαν η παντός είδους βλασφημία έχει λάβει μορφήν επιδημίας ….την συνέχεια εδώ· Read more »