Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for Ιανουάριος, 2009

ΠΟΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 31st, 2009 | filed Filed under: ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΑΠΟΡΙΕΣ, ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ, ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΠΟΛΕΜΑΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ

Οι πειρασμοί, από την ώρα που θα γεννηθεί ο άνθρωπος μέχρι την ώρα που θα πεθάνει, τον βασανίζουν συνεχώς. Πειραστήριο είναι αυτή η ζωή. Ποιος το είπε αυτό; Ο Ιώβ. Συνεπώς, «Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἕξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

Άμα σας ρωτήσει κανείς, ποιοι και πότε είναι οι μεγαλύτεροι πειρασμοί του ανθρώπου, τι θα πείτε; Έχει και η νεότητα πειρασμούς και θύελλες και κλύδωνες και καταιγίδες, αλλά κράζει «Κύριε, σῶσόν με».
Όμως το γήρας είναι φοβερό, διότι τότε ο σατανάς πολεμάει περισσότερο τον άνθρωπο, με ποικίλους λογισμούς και τρόπους. Λένε για έναν ασκητή, που ζούσε στην έρημο, όταν πλησίαζε το τέλος της ζωής του, ενώ λίγα λεπτά του έμεναν ακόμη, πήγε κοντά του ο σατανάς και του είπε «Με νίκησες και τώρα απαλλάχτηκες από μένα». Και ο ασκητής απάντησε «Και ένα λεπτό ακόμη να μου μείνει, δεν είμαι ασφαλής. Και ένα λεπτό να μου μένει, υπάρχει κίνδυνος». Τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής του ανθρώπου έχουν μεγάλη σπουδαιότητα.
Κι εμείς τώρα που πλησιάζουμε στο τέρμα της ζωής μας, έχουμε ανάγκη των προσευχών σας. Παρακαλώ να προσεύχεστε, για να μην καταισχύνουμε τα όπλα τα ιερά. Γιατί, όπως σας είπα, ο σατανάς πολεμεί περισσότερο τους γέροντες. Γι’ αυτό σπάνια βλέπεις γέροντα σοφόν, ενάρετο, πιστό, αφοσιωμένο. Γι’ αυτό, λοιπόν, εξακολουθώ να σας λέω ότι έχω ανάγκη των προσευχών σας. Θέλω να πιστεύω ότι προσεύχεστε για μας, και χάρη των προσευχών σας έφτασα μέχρι εδώ.

Κάθε χρόνο έχουμε και ένα γεγονός. Εφέτος ήταν αυτό, πριν είκοσι χρόνια ήταν άλλο. Το ξέρει ο πατήρ Ιερόθεος και άλλοι.

ΠΡΙΝ 20 ΧΡΟΝΙΑ

Μπήκα επειγόντως στον Ευαγγελισμό και κινδύνευσα. Έφτασα «τὰς πύλας τοῦ ᾅδου». Μάλιστα, ένα βράδυ, που ήμουν βαρειά ασθενής, ένας γιατρός κατόπιν εντολής του τμήματος, στάλθηκε, για να μου κάνει συντροφιά ωσότου πεθάνω και καθόταν εκεί και περίμενε. Και ένας άλλος, θεολόγος, λέει εδώ ο π. Ιερόθεος, ετοίμαζε τον επικήδειο μου.

Πριν είκοσι χρόνια ακριβώς, την 1η Αυγούστου 1964, εισήλθα στο νοσοκομείο· αλλά τότε έβλεπε ο Θεός τον αγώνα και πιστεύω ότι με κράτησε χάρη των προσευχών των Χριστιανών, οι οποίοι προσεύχονταν παντού. Στο Άγιον Όρος, στα ασκητήρια και παντού.
Με κράτησε ο Θεός τότε και γίναμε επίσκοπος και βρισκόμαστε εδώ και έχουμε τα προβλήματά μας, τα μεγάλα προβλήματα, τα οποία μας συγκλονίζουν. Έχουμε τις ατέλειές και τα ελαττώματά μας. Ο Θεός να γίνει ίλεως. Ένας Παύλος έλεγε τον εαυτό του «έκτρωμα», τι να πούμε εμείς, που έχουμε τα ελαττώματά μας, τις κακίες μας;

Τραπεζαρία Κατασκηνώσεως (της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης), στις 1-8-1984

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΣ, ΣΑΒΒΑΤΟ 31-1-2009

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 31st, 2009 | filed Filed under: ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ

#####################################################################################

ΟΙ Φωτογραφίες είναι ψηφιακές, είναι από το Σαββάτου, στις 31-1-2009. Ο νεαρός συνονόματός του Αυγουστίνος τον επισκέφτηκε στό σπίτι του και πήρε την ευχή του. Το κάνουμε αυτό, για να δούν τον σεβάσμιο ιεράρχη των 102 ετών όσοι το επιθυμούν και δεν έχουν την δυνατότητα να πάνε στην Φλώρινα

#############################################################################

Πολλοί θέλουν να δουν και να πάρουν την ευλογία του Γέροντα αγωνιστού ιεράρχου π. Αυγουστίνου Καντιώτου. Αυτό δεν είναι δύσκολο και μπορούν να το επιτύχουν με δύο τρόπους.

1. ΝΑ ΑΝΕΒΟΥΝ ΣΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΑ

Αν έχουν την δυνατότητα να ανεβούν στην Φλώρινα, ο Γέροντας εκκλησιάζεται τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές στην Ιερά Μονή του Αγίου Αυγουστίνου επισκόπου Ιππώνος. Εκεί μπορούν να τον δούν και να πάρουν την ευλογία και αντίδωρο από το χέρι του (μέχρι στιγμής αυτό γίνεται).

-Μπορούν ακόμη να τον επισκεφθούν τις βραδυνές ώρες στο σπίτι που μένει. Αυτό όμως πρέπει να γίνει κατόπιν συνεννοήσεως με τους πατέρας που βρίσκονται κοντά του. Και αυτό το λέμε, γιατί γέροντας είναι και δεν ξέρουμε αν πάντοτε θα μπορεί. Το τηλέφωνο των πατέρων στην Φλώρινα είναι 2385046993.

2. ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ

ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΝ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ

«Θα συναντιόμαστε», μας έλεγε, «στα υψήπεδα της προσευχής». Ζητούσε συχνά τις προσευχές μας και έλεγε. «Όταν εσείς προσεύχεσθε εγώ το αισθάνομαι και παίρνω δύναμη».

Επομένως, όσοι δεν μπορούν να τον επισκεφθούν στην Φλώρινα, να μη στεναχωρούνται.

Με την προσευχή μπορούν να κάνουν την καλύτερη συνάντηση, που θέλει ο Γέροντας επίσκοπος π. Αυγουστίνος. Να λένε το «Χριστέ βοήθει επισκόπω Αυγουστίνω», με την καρδιά τους  και εκείνος θα το καταλαβαίνει και θα δίνει την ευλογία του.

Αυτή την συνάντηση ήθελε πάντοτε ο Γέροντας.

Όσο για τις συμβουλές που κάποιοι επιθυμούν να πάρουν από τον π. Αυγουστίνος· «Έχω γράψει», λέει ο ίδιος «100 βιβλία, αυτά να διαβάζουν».

Κυκλοφορεί και μιά μεγάλη σειρά ομιλιών του σε κασέττες. Τώρα τελευταία η Ιερά Μονή του Αγίου Αυγουστίνου βγάζει νέα σειρά ομιλιών του σε CD. Μπορούμε να πάρουμε από εκεί τις συμβουλές του.

Ότι ήταν να πεί, το είπε ο Γέροντας, τώρα προσεύχεται και σιωπά και ζητά από εμάς εφαρμογή.

Κάποια μέρα του ζητούσαμε επίμονα να μας πεί μιά συμβουλή·

Και εκείνος μας κοίταξε, και είπε αυστηρά· «Και άμα σας πώ, μήπως θα το εφαρμόσετε;»

Αυτή η κουβέντα μας έβαλε στην θέση μας.

ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΣΕΙΡΑ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ ΟΜΙΛΙΩΝ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ. ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΤΙ ΛΕΕΙ, ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΘΕΜΑ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΓΡΑΨΕΙ. ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΧΕΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ (Μόνο θα μας δώσει λίγο χρόνου, για να κάνουμε την σχετική έρευνα).

Αλλά και η ιστοσελίδα μας αυτό τον σκοπό έχει. Βάζει αυτούσια τα λόγια του αγωνιστού ιεράρχου και φιλοδοξεί να απομαγνητοφωνήσει ένα μεγάλο μέρος τών ομιλιών και συμβουλών του.

«ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

«ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ»

Kυριακή της Xαναναίας (Mατθ. 15,21-28)

MIA, αγαπητοί μου, μία από τις μεγαλύτερες κακίες που μαστίζουν την ανθρωπότητα είναι η αχαριστία. Αντιθέτως μία από τις μεγαλύτερες αρετές είναι η ευγνωμοσύνη, να αισθάνεσαι τον εαυτό σου υποχρεωμένο να πει ένα ευχαριστώ στούς ευεργέτες σου. Ευγνωμοσύνη ο άνθρωπος οφείλει στον πατέρα που τον γέννησε, στη μάνα που τον ανέθρεψε, στο δάσκαλο που τον δίδαξε, στον ιερέα που τον ευλογεί, σε κάθε ευεργέτη του.
Αλλά τι είναι οι ευεργέτες αυτοί; Mικροί και ασήμαντοι. Ένας είναι ο μέγας ευεργέτης – που δυστυχώς δεν το αισθανόμεθα· και αυτός ο μέγας ευεργέτης είναι ο Θεός, ο Kύριος του παντός. Oι ευεργεσίες του Θεού, υλικές και πνευματικές, είναι αμέτρητες. Αν μπορείς να μετρήσεις τά άστρα του ουρανού, θά μετρήσεις και τις ευεργεσίες που απολαμβάνουμε συνεχώς. Ευεργεσίες την ημέρα, τη νύχτα· το χειμώνα, την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο… Όπως το ψάρι όπου να πάει κολυμπάει μέσα στην αχανή θάλασσα, έτσι κι ο άνθρωπος όπου και να βρίσκεται είναι μέσα στο πέλαγος των ευεργεσιών του Θεού. Kάθε στιγμή η καρδιά σας δεν κάνει τικ-τάκ; Για σκεφτείτε, εκεί που κάθεστε, να σταματήσει; Γι’ αυτό κάθε σφυγμός ας είναι κ’ ένα ευχαριστώ στο Θεό. «Εν παντί ευχαριστείτε» (Α΄ Θεσ. 5,18)· να εκδηλώνουμε την ευγνωμοσύνη στο Θεό.

* * *

Mία από τις ευεργεσίες του Θεού είναι και το ότι πηγαίνουμε στο ναό. Διότι ο ναός είναι τόπος ιερός· είναι ουρανός, παράδεισος, κάτι πολύ μεγάλο. Tο πιστεύεις; έλα στην εκκλησία· δεν το πιστεύεις; κάθησε στο σπίτι σου. Mε πίστι να πηγαίνεις στο ναό· τότε ο ναός λαμβάνει άπειρες διαστάσεις. Tι γίνεται εκεί; Mας δέχεται. Ποιος μας δέχεται, ο άλφα, ο βήτα, ο γάμμα; Kαι τι είναι και ο υπουργός, και ο πρωθυπουργός, και ο πρόεδρος της δημοκρατίας; Πελώρια μηδενικά μπροστά σ᾽ εκείνον που κυβερνά τα σύμπαντα. Mας δέχεται σε ακρόαση ο Θεός και έχει τα αυτιά του ανοιχτά ν’ ακούσει τις δεήσεις μας. Εκεί δέχεται ακροάσεις, εκεί είναι ο τόπος της ιεράς συνεντεύξεως. Εκεί παρακαλούμε τον ουράνιο Πατέρα να μας δώσει – τι; Προσέξατε τη θεία λειτουργία; Όπως το παιδί παρακαλεί τον πατέρα, έτσι κ’ εμείς ζητουμε υλικά και πνευματικά αγαθά. Tι ζητούμε; Εί­κοσι αιτήματα έχει η Θεία Λειτουργία, το ένα σπουδαιότερο από το άλλο.
_Tό πρώτο που ζητούμε μόλις αρχίζει η θεία λειτουργία· «Yπερ της άνωθεν ειρήνης»· «Πατέρα, δός μας την ειρήνη». Δεν περιμένουμε ούτε από την Ανατολή ούτε από τή Δύσι, απ’ αυτούς που μιλούν περί ειρήνης αλλ’ ετοιμάζουν πόλεμο. Yποκριταί! μόνο στην Εκκλησία το αί­τημα είναι αγνό. Kαι τόσο επίκαιρο. Αν γίνει τώρα πόλεμος, θα γίνει με πυρηνικές βόμβες. «Δώσε την ειρήνη στον κόσμο, Kύριε». «Yπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου».
_Tι άλλο ζητούμε. Tην «ευστάθεια των αγίων του Θεού εκκλησιών»· «Kύριε, φύλαγε τις κατά τόπους εκκλησίες σου, να στέκουν σταθερά, να μην έρθουν βάρβαροι και άθεοι να τις κλονίσουν. Kράτησε την Εκκλησία σου, Xριστέ, ασάλευτη μέχρι συντελείας τών αιώνων».
_Tί άλλο ζητούμε. Tην ενότητα. O κόσμος είναι χίλια κομμάτια· οι λαοί χωρισμένοι παλεύουν σαν λιοντάρια μεταξύ τους ιδεολογικώς. Λέμε λοιπόν· «Σε παρακαλούμε, Kύριε, τα χίλια κομμάτια να ενωθούν», να γίνει «μία ποίμνη, εxς ποιμήν» (Ιωάν. 10,16). Ενότης, αί­τημα σπουδαιότατο· «Yπερ …της των πάντων ενώσεως».
_«Kύριε, φώτισε τους άρχοντες που μας κυβερνούν. Δος τους μυαλό, και πιο πολύ δος τους καρδιά, να σκέπτωνται τα μεγάλα και υψηλά, για να προοδεύει το έθνος μας».
_Tί άλλο ζητουμε. «Ενίσχυσε, Kύριε, το στρατό μας που φυλάει τα σύνορα».
_Tι άλλο ζητούμε; Θυμούμεθα τον κόσμο όλο στην εκκλησία. «Kύριε, προστάτευσε τις χήρες και τα ορφανά, τους αρρώστους που βογγάνε στά κρεβάτια, τους ναύτες που ταξιδεύουν και κινδυνεύουν μέσ᾽ στον ωκεανό. Kύριε, δες τους αιχμαλώτους, τους φυλακισμένους, τους δούλους…». Kανένα δεν αφήνει η Εκκλησία μας· σαν μάνα, που θυμάται όλα τα παιδιά της, έτσι και αυτή θυμάται όλους και παρακαλεί το Θεό για όλο τον κόσμο.
Σε κάθε δέηση που αναπέμπει η Εκκλησία, που ζητούμε υλικά και πνευματικά αγαθά, τι απαντούν οι ψάλτες εκ μέρους του λαού; «Kύριε, ελέησον». Tο λέει μόνο ο ψάλτης· πρέπει να το λέει όλη η Εκκλησία. «Kύριε, ελέησον», σώσε μας, δος μας αυτά που έχουμε ανάγκη σαν πατέρας που είσαι. Tο «Kύριε, ελέησον» είναι η πιο σύντομη προσευχή. Δυο λέξεις είναι, αλλά τι δύναμι έχουν, όταν λέγωνται όπως πρέπει, με βαθειά πίστι και αφοσίωση!
Tο «Kύριε, ελέησον» το είπε και η γυναίκα του σημερινού ευαγγελίου και έκανε θαύμα. Ποιά ήταν η γυναίκα αυτή; Ήταν μιά Xαναναία. Xαναναία δεν είναι ένα γυναικείο όνομα· είναι όνομα που δηλώνει την καταγωγή της (όπως λέμε Αθηναία, έτσι και Xαναναία)· η πατρίδα της ήταν στα σύνορα του Iσραήλ. Όταν ήρθε ο Xριστός εκεί κοντά, αυτή έτρεξε και του φώναζε· «Ελέησόν με, Kύριε» (Mατθ. 15,22). Tι ήθελε; Είχε ένα κορίτσι δυστυχισμένο, που το εσπάρασσε το δαιμόνιο· έπεφτε κάτω, άφριζε, σπαρταρούσε σαν το ψάρι, φοβερό θέαμα. Kανένας μάγος, κανένας γιατρός δεν μπόρεσε να το θεραπεύσει. Απελπισμένη, έρχεται στην Ελπίδα και λέει «Kύριε, ελέησον». Mα ο Xριστος δεν απαντά· φαίνεται να μη ενδιαφέρεται. Αυτή δεν απελπίζεται. Tρέχει από πίσω, φωνάζει δυνατώτερα «Kύριε, ελέησον». Επεμβαίνουν οι μαθηταί· ―Mα, Kύριε, δεν ακούς; δεν τή λυπάσαι, δεν την σπλαχνίζεσαι;… Είχε το σκοπό του ο Xριστός. ―Εγώ, λέει, το ψωμί το ‘χω για τα παιδιά μου, όχι για τα σκυλιά. Tι εννοούσε· τα θαύματα τα κάνω στο λαό μου τον Iσραήλ, όχι στους ακάθαρτους ειδωλολάτρες (δεν ήρθε ακόμα ο καιρός γι’ αυτούς). Mιά ύβρις ήταν αυτός ο χαρακτηρισμός· την είπε σκυλί. Αλλ’ αυτή δε’ θύμωσε, δεν έφυγε. Πήρε το λόγο αυτό του Xριστού και τον έκανε όπλο της. ―Nαι, λέει, Kύριε, παραδέχομαι ότι εγώ δεν είμαι παιδί σου, είμαι ένα σκυλάκι στην αυλή σου. Kαι το σκυλάκι όμως κάθεται κάτω απ’ το τραπέζι. Tρώει το αφεντικό φαγητό, κι αυτο περιμένει να φάγει απ’ τά ψίχουλα που πέφτουν. Ένα ψίχουλο, Kύριε, θέλω· δε’ ζητώ το ψωμί σου ολόκληρο… Tι μεγάλα λόγια αυτά! Ένα ψίχουλο από την άπειρο δύναμι του Xριστου ζήτησε. Kι ο Xριστός, που είδε αυτή την πίστι, αυτή την ταπείνωσι, αυτή την επίμονο προσευχή, της είπε· «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις…» (έ.α. 15,28).

* * *

Ας διδαχθούμε, αγαπητοί μου, κ’ εμείς. H Εκκλησία μας δεν είναι ψέμα· η επικοινωνία με το Θεό είναι ζωντανή, ολοζώντανη. Mπορεί να \ναι ψέμα τά άστρα, ο ήλιος, η γη, τά πάντα· ένα δεν είναι ψέμα· ο Kύριός μας. Nά μιμηθούμε λοιπόν κ’ εμείς τη Xαναναία. Ας γονατίζουμε και ας προσευχώμεθα λέγοντας ακαταπαύστως το «Kύριε, ελέησον».
Tο «Kύριε, ελέησον» το λέγανε οι άγιοι και έκαναν θαύματα. Tα παλιά τα χρόνια το λέγανε όλοι οι Xριστιανοί γονατιστοί και με δάκρυα. Στη Pωσία ο πιστος λαός το λέει και βουΐζει η εκκλησία. Στο Άγιο Όρος κρατούν κομποσχοίνι όλη νύχτα· κάθε κόμπος κ’ ένα «Kύριε Iησού Xριστέ, ελέησόν με». Εμείς; Tυπικώς· παρόντες στην εκκλησία τω σώματι, απόντες τω πνεύματι· χωρίς συναίσθηση, χωρίς ρήγος.
Tο «Kύριε, ελέησον» είναι η πιο μικρά προσευχή. Mπορεί να την πει κ’ ένας αγράμματος, μπορεί να την πει και το μικρό παιδί, και το νήπιο, κι ο ασπρομάλλης γέρος. Kαd ο Θεός ακούει το «Kύριε, ελέησον».
Tο συνιστώ κ’ εγώ σ’ εσάς. Δεν κάνεις μεγάλες προσευχές, δεν είσαι διαρκώς στην εκκλησία; Λέγε, εκεί που είσαι, το «Kύριε, ελέησον». Kάθεσαι να φας, «Kύριε, ελέησον». Βράδιασε, «Kύριε, ελέησον». Ξημέρωσε, «Kύριε, ελέησον». Πας στη δουλειά, «Kύριε, ελέησον». Σκάβεις τή γη «Kύριε, ελέησον». Βόσκεις τα ζώα, «Kύριε, ελέησον». Είσαι εργάτης, «Kύριε, ελέησον». Είσαι αξιωματικός, «Kύριε, ελέησον». Είσαι στρατιώτης, «Kύριε, ελέησον». Είσαι αμαρτωλός, «Kύριε, ελέησον».
Tό «Kύριε, ελέησον» κάνει θαύματα. Αυτό που ζητούμε θα μας το δώσει ο Θεός, γιατί είναι πατέρας. Λέει ο Xριστός· «Ποιος πατέρας ζητεί το παιδί του ψωμί, και του δίνει πέτρα; ή ζητεί ψάρι, και του δίνει φίδι;» (Mατθ. 7,9-10· Λουκ. 11,11). Αν ο επίγειος πατέρας ενδιαφέρεται για τα παιδιά του, πολύ περισσότερο εκείνος που του λέμε «Πάτερ ημών…». Θα μας τα δώσει αυτά ο Θεός, εάν πιστεύουμε πραγματικά, εάν εί­μεθα Xριστιανοί· αμήν.

† Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνος

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου, στον ι. ναό Αγίου Kωνσταντίνου & Ελένης Αμυνταίου την 1-2-1987.

ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΜΑΣΤΕ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΜΑΣΤΕ

(Μετά από κάποιες εκδηλώσεις αχαριστίας)

Τούτο δε σημαίνει ότι πρέπει να απογοητευόμαστε. Αισθάνομαι πικρία, αλλά δεν απογοητεύομαι. Γνωρίζω καλύτερα από σας την κοινωνία, γιατί πέρασαν πολλά χρόνια και έχουν δει πολλά απ’ αυτά τα μάτια μου.
Εξακολουθώ να σπέρνω. Εξακολουθώ να κηρύττω το λόγο του Θεού. Είμαι μια βρύση, που βγάζει λίγο νερό και περνάει έστω από σκύλο βρώμικο και ακάθαρτο. Η βρύση πρέπει να υπάρχει. Και εάν υποθέσουμε, λέει ο ιερός Χρυσόστομος, ότι μέσα σε έναν αιώνα, ένας πάει σ’ αυτή να ξεδιψάσει, την αποστολή της την εκπλήρωσε. Γι’  αυτόν τον ένα ήταν ανάγκη να υπάρχει αυτή η βρύση. «Εἷς ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἢ μύριοι παράνομοι» («Καλύτερα ένας που εκτελεί το θέλημα του Θεού παρά χιλιάδες παράνομοι»).
Γράφω τώρα ένα περίεργο άρθρο στη «Σπίθα», με τον τίτλο «Δεμεμέληδες» (από το «Δε με μέλει», δηλαδή «Δε με νοιάζει»), τον πήρα από τον ιερό Χρυσόστομο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι περιγράφω. Να το διαβάσετε.
Ούτε να ενθουσιάζεστε ούτε να απογοητεύεστε ποτέ και να σπέρνετε συνεχώς και ακαταπαύστως. Μη περιμένετε τίποτε από την κοινωνία. Κέντρα διασκεδάσεων, ντισκοτέκ και όλα τα έργα της διαφθοράς. Είναι γενεά άπιστος και διεστραμμένη. Κάπου κάπου παρουσιάζεται κάποιος νέος, που θέλει να σωθεί. Αλλά, όπως λέει ο πατήρ Ιερόθεος, οι γονείς έχουν ένα θερμοστάτη και μόλις ανεβεί η αγάπη τους στο Θεό, κάνουν το παν, για να την κατεβάσουν.

Σε στελέχη της Κατασκηνώσεως της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, στις 4 -9 -1983

Η ΑΜΕΛΕΙΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

«Πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» (Εβρ. 2,3)

Η ΑΜΕΛΕΙΑ

Η αμέλεια είναι το τελευταίο από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Τελευταίο το ονομάζουν οι Πατέρες, αλλά είναι το πιο ύπουλο απ’ όλα τ΄άλλα. Αν δεν προσέξουμε και πέσουμε στην αμέλεια, εύκολα πέφτουμε σ’ όλα τ’ άλλα αμαρτήματα. Τις στιγμές της απροσεξίας και τεμπελιάς μπορεί να τις πληρώσουμε με την καταστροφή μας.
Αμέλεια ονομάζεται η τεμπελιά, η οκνηρία, η αποστροφή από την εργασία. Έχουμε 2 ειδών εργασίες, τη σωματική και την πνευματική.

Σωματική εργασία

Μερικοί λένε, όπως στην εποχή του αποστόλου Παύλου, ότι δεν χρειάζεται η εργασία. Γιατί από ώρα σε ώρα έρχεται ο Χριστός και η Δευτέρα Παρουσία και πρέπει να ασχολούνται με το ζήτημα της σωτηρίας των ψυχών των. Δεν δούλευαν καθόλου, το είχαν ρίξει τελείως στην τεμπελιά και έκαναν σαν έναν τεμπέλη, που, επειδή βαριόταν να κόψει σύκα, κάθισε κάτω από μια συκιά και άνοιξε το στόμα του και περίμενε να πέσει το σύκο, για να το φάει.
Αυτή την τεμπελιά δεν την εγκρίνει ο Χριστός. Η Εκκλησία μας μάς θέλει εργατικούς. Ο απόστολος Παύλος λέει «Ὅστις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδὲ ἐσθιέτω». Ο χριστιανός πρέπει να διακρίνεται από την επιμέλεια, την οποία δείχνει στο έργο της εργασίας του. Όποια εργασία και διακονία και αν κάνει, να την κάνει τέλεια. Να είστε υποδείγματα εργατικότητας. Τέτοιοι ήταν οι πρώτοι χριστιανοί, φίλεργοι, και έτσι νικήσανε τον κόσμο.
Ο χριστιανός πρέπει να είναι τίμιος και εργατικός. Να διαπρέπει στο είδος της εργασίας του. Να μην μοιάσουμε εκείνον που πήγε σε κάποιο μοναστήρι και είδε τους καλογέρους να εργάζονται, άλλον να μαζεύει ξύλα, άλλον ν’ ανάβει φωτιά, άλλον να μαγειρεύει, άλλον να πλένει, άλλον να ζυμώνει, είπε· «μὴ ἐργάζεσθε τὴν βρῶσιν τὴν ἀπολλυμένην». Είδατε πώς είναι αυτοί που θέλουν να γλιστρήσουν από το πνεύμα του Ευαγγελίου; Σαν τους αγγειοπλάστες, όπου θέλουν κολλούν τα χερούλια. Έτσι και αυτοί όπου θέλουν κολλούν τα ρητά.
Το έμαθε αυτό ο ηγούμενος, γι’ αυτό έδωσε εντολή να τον βάλλουν στη βιβλιοθήκη με τα πολλά βιβλία και να μην τον ειδοποιήσουν το μεσημέρι για φαγητό. Όταν μπήκε σ’ αυτό το χώρο είπε με ευχαρίστηση «α, εδώ είναι παράδεισος» κι άρχισε να διαβάζει με ικανοποίηση. Αλλά η ώρα περνούσε και άρχισε να πεινά. Άνθρωπος ήταν και είχε στομάχι και είχε ανάγκες υλικές. Πεινούν και οι Άγιοι. Και μέγας Αντώνιος να γίνεις, θα πεινάσεις και θα έχεις ανάγκη από ένα κομμάτι ψωμί και λίγο νερό.
Ο επισκέπτης του μοναστηριού όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότερο η πείνα τον θέριζε. Άρχισε να ζαλίζεται, δεν μπορούσε να διαβάσει. Έβλεπε τα γράμματα ανάποδα. Κοιτούσε μια το παράθυρο, μια την πόρτα, μήπως δει κανέναν μοναχό και τον φωνάξει για φαγητό. Βγήκε σιγά σιγά έξω και κοιτούσε δεξιά και αριστερά. Κάποια στιγμή είδε ένα μοναχό και τον ρώτησε «Δεν τρώτε εσείς εδώ μέσα;». «Πως» είπε ο μοναχός «φάγαμε και είχαμε καλό φαγητό. Ήπιαμε κι ένα ποτήρι κρασί». «Εμένα γιατί δε με φωνάξατε;» είπε στενοχωρημένος ο επισκέπτης. «Εσένα δε σε φωνάξαμε γιατί μας είπε ο ηγούμενος ότι είσαι άγγελος και δεν έχεις ανάγκη από υλική τροφή». Τότε, κατάλαβε και συναισθάνθηκε το αμάρτημά του.
Δεν επιτρέπεται να είμεθα αμελείς στα καθημερινά μας καθήκοντα. Εκεί, όμως, που προπαντός δεικνύουμε μεγάλη αμέλεια δεν είναι στα υλικά πράγματα, αλλά στην πνευματική εργασία, την οποία πρέπει να κάνουμε για τη σωτηρία της ψυχής μας. Σ’ αυτό το έιδος της εργασίας πολλοί λίγοι είναι επιμελείς. Γι’ αυτό η Αγία Γραφή, το Πνεύμα το Άγιο, δίνει ζωηρά προτροπή στους οκνηρούς και κηφήνας και τους παρουσιάζει σαν υπόδειγμα εργατικότητας το μυρμήγκι. Και λέει «ἴθι πρὸς τὸν μύρμηγκα, ὀκνηρέ». «Συ» λέει «που είσαι τεμπέλης και δεν αγαπάς την εργασία να πας να δεις το μυρμήγκι, πόσο εργάζεται και τα μεσάνυχτα ακόμα».
Αξιοθαύμαστη είναι η ζωή των μυρμηγκιών. Μπορεί κανείς να γράψει βιβλίο ολόκληρο. Ένα μικρό πράγμα, ένα ελάχιστο σωματίδιο, πόσο εργάζεται και κουράζεται. Ένας περιηγητής περιγράφει το μυρμήγκι και λέει. Παρατηρούσε ένα μυρμήγκι, που προσπαθούσε να σηκώσει βάρος δεκαπλάσιο και εικοσαπλάσιο απ’ αυτό. Αγκομαχούσε και προσπαθούσε να το τραβήξει αλλά του έφευγε. Μέτρησε ότι 50 με 60 φορές του έπεσε και ύστερα από 60 φορές το ανέβασε εκεί που ήθελε. Τέτοια υπομονή, τέτοια εργατικότητα έχει το μυρμήγκι. Αυτά είναι υποδείγματα εργατικότητας σε μας. Άλλο υπόδειγμα εργατικότητας είναι η μέλισσα.
Ένας λαός που έχει ελαττώματα, αλλά είναι μυρμήγκι πραγματικό και κατόρθωσε να φτάσει στην κορυφή όλων των εθνών, είναι οι Αμερικάνοι. Εκεί πλέον η εργασία έγινε θεός. Τρέχουν, για να μαζέψουν δολλάρια και εργάζονται από το πρωί ως το βράδυ. Εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε ροπή προς την οκνηρία σωματικώς αλλά προπαντός πνευματικώς.

ΠΩΣ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ Η ΑΜΕΛΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

1.    Στον εκκλησιασμό
Τώρα τελευταία δεν πάνε πολλοί χριστιανοί στην εκκλησία και δικαιολογούνται ότι ακούνε από το ραδιόφωνο. Αυτό κατά βάθος είναι μια οκνηρία. Γιατί για να πάει ο άλλος στην εκκλησία χρειάζεται κάποιος κόπος, να σηκωθεί, να πλυθεί, να ντυθεί, να χτενιστεί, να σταθεί μια δυο ώρες στη Θεία Λειτουργία. Ένας κόπος είναι και η οκνηρία του η πνευματική, μολονότι δεν είναι άπιστος, τον κάνει να μην αγαπά τον εκκλησιασμό.
2.    Στην προσευχή
Ξέρουμε όλοι ότι η προσευχή είναι μια συνομιλία με το Θεό, όμως δεν την αγαπούμε. Όταν κάποιο εξέχον πρόσωπο μας ορίσει κάποια συνάντηση, προσπαθούμε να είμαστε συνεπείς. Αν σ’ εκεινες τις συναντήσεις έχουμε συνέπεια, πόσο μάλλον πρέπει να είμεθα συνεπείς στη συνάντησή μας και στη συνομιλία μας με το Θεό. Η ψυχή που αγαπά τον Θεό είναι επίμελής στην προσευχή.
3.    Αμέλεια δείχνουμε και στη μελέτη της Αγίας Γραφής
Είδατε τι λέει ο απόστολος Πέτρος; «Ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ λογικὸν γάλα ἐπιποθήσατε, ἵνα αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν». Να αγαπήσουμε, λέει, την Αγία Γραφή και να έχουμε επιθυμία να τη μελετάμε, όπως το βρέφος επιθυμεί να πιεί το γάλα της μάνας του.
4.    Αμέλεια στην εξομολόγηση
Αναβάλλουμε συνεχώς.
5.    Αμέλεια στη Θεία Κοινωνία
Δεν κοινωνούμε με τόσο προθυμία και ζήλο, όσο έπρεπε να έχουμε.
6.    Αμέλεια στην ιεραποστολή
Δεν προσπαθούμε να κερδίσουμε και άλλες ψυχές στο Χριστό. Όχι τόσο δια του λόγου, αλλά δια του παραδείγματός μας.
Σε μια εποχή δραστηριότητος έχουμε στα πνευματικά αμέλεια συνεχή, οκνηρία και ύπνο, λες και μας τσίμπησε όλους η μύγα τσετσέ της Αφρικής. Τα όμορφα τροπάρια της Εκκλησίας μας προσπαθούν να εκτινάξουν αυτήν την αμέλεια. Ένα απ’ αυτά λέει «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; Τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι».
Την αμέλεια, που έρχεται σ’ όλους τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, πρέπει να καταπολεμήσουμε. Μεγάλα πνεύματα κινδύνεψαν να πέσουν σ’ αυτήν. Ακόμα και ο προφήτης Ηλίας. «Πάρε με» είπε στο Θεό «δεν θέλω να ζω. Δεν υπάρχουν αφτιά για ν’ ακούσουν. Έμεινα μόνος». Και ο Θεός του απάντησε «Τι είναι αυτά που λες, Ηλία; Σε τι ακηδία και πένθος έφτασες; Ρίξε μια ματιά γύρω σου και θα δεις 6 χιλιάδες ψυχές είναι που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ».
Ο δαίμων της αμελείας πολεμεί πολύ τον άνθρωπο. Θέλει να βρίσκεται σε κατάσταση οκνηρίας, για να μην σωθεί. Αυτή η αμέλεια τιμωρείται από το Θεό. Και η τιμωρία αυτή εικονίζεται στην παραβολή των πέντε μωρών παρθένων. Αυτές δεν κάνανε σε κανέναν άνθρωπο κακό. Μόνο που ήταν αμελείς. Όταν είδαν ότι το λάδι τους τελείωνε, δεν πήγαν εγκαίρως στον έμπορο για ν’ αγοράσουν. Αδιαφόρησαν, αμέλησαν, δεν κουράστηκαν. «Ε» θα είπαν «όταν τελειώσει, θα ψάξουμε και θα βρούμε». Ξέρετε πώς έκαναν αυτές. Σαν τον οδηγό που είναι αμελής. Όταν κάνει μακρινό ταξίδι δεν φροντίζει να ανεφοδιαστεί με βενζίνη και μένει στου δρόμου τα μισά. Αυτό κάνουμε κι εμείς. Ενώ έχουμε να κάνουμε μακρινό ταξίδι και να διανύσουμε δρόμο μακρύ, δεν ανεφοδιαζόμαστε με πνευματικά αγαθά, με τα Μυστήρια της Εκκλησίας και με την προσευχή, για να συνεχίσουμε το δρόμο.
Η αμέλεια είναι το μεγαλύτερο όπλο του διαβόλου. Δημιουργεί πολλά θύματα, γι’ αυτό πρέπει να την πολεμήσουμε εγκαίρως. Να είμαστε δραστήριοι όχι μόνο στον υλικό τομέα αλλά και στον πνευματικό. Γιατί, τι το όφελος να είμαστε εργατικοί στα υλικά και οκνηροί στα πνευματικά; Ο σατανάς με την αμέλεια προσπαθεί να κερδίσει έδαφος. Δημιουργεί μιαν υποτονία στον άνθρωπο. Τον κάνει να αδιαφορεί για όλα τα πνευματικά και τον οδηγεί σε μια νέκρωση πνευματική. Τον κάνει νεκρό άταφο και άχρηστο για κάθε πνευματικό αγώνα. Γι’ αυτό χρειάζεται πολύ προσοχή, προσευχή και αγώνα.
Λένει ότι κάποτε ο διάβολος κάλεσε τα όργανά του, κάλεσε τους πράκτορές του, που εργάζονταν πάνω στη γη και ζήτησε να μάθει τα αποτελέσματα των εργασιών τους. Παρουσιάστηκε ο πρώτος δαίμων και είπε «Σ’ έναν όμιλο χριστιανών, που περνούσε κάποιο ερημικό μέρος τραγουδώντας και ψάλλοντας, ξεσήκωσα τα λιοντάρια και τις τίγρεις και τους κατεσπάραξαν. Τώρα, τα κόκκαλά τους βρίσκονται κατάσπαρτα στην έρημο». «Δεν έκανες τίποτε» του είπε θυμωμένα ο αρχηγός του. «Τι καυχάσαι, που εξήγειρες τα θηρία εναντίον του σώματος των χριστιανών, αφού οι ψυχές τους σώθηκαν και πήγαν στον παράδεισο;». Ο δεύτερος δαίμων παρουσιάστηκε και είπε «Ταξίδευε ένα καράβι σ’ ένα μεγάλο ωκεανό. Κι είχε μέσα φλογερούς χριστιανούς και ιεραποστόλους. Ξεσήκωσα τότε μεγάλη φουρτούνα εναντίον τους και πάει, χάθηκε το καράβι. Πνίγηκαν όλοι». «Δεν κατόρθωσες τίποτε» είπε ο διάβολος «Έπνιξες τα σώματά τους, αλλά οι ψυχές τους σώθηκαν και έφυγαν από κοντά μας». Παρουσιάστηκε και ο τρίτος δαίμων και είπε «Εγώ δεν ξεσήκωσα ούτε θηρία ούτε κύματα εναντίον των χριστιανών, αλλά έκανα κάτι άλλο. Υπήρχε μια εκλεκτή ψυχή, που αγαπούσε το Θεό, προσευχόταν, μελετούσε την Αγία Γραφή, προσπαθούσε να σώσει και άλλες ψυχές. Εγώ χρόνια προσπαθούσα να τη ρίξω στην αμέλεια, να την κάνω να κουραστεί και ν΄ αδιαφορήσει και να πει «Φτάνει πια. Βαρέθηκα. Δεν χρειάζεται άλλος αγώνας». Πέρασαν δέκα χρόνια και το κατόρθωσα. Αυτή τη στιγμή την έκανα δική μου και βρίσκεται κάτω από την εξουσία μου». Ενθουσιάστηκε ο σατανάς με το κατόρθωμα αυτού του διαβόλου και του έδωσε το βραβείο. «Μπράβο» του είπε «εσύ πέτυχες το πιο μεγάλο κατόρθωμα». Χρειάζεται υπομονή, εργατικότητα, αύξηση καθημερινή του ζήλου μας, προσοχή και αγώνα συνεχή, για να μη μας καταλάβει η πνευματική τεμπελιά και έρθει ο πνευματικός θάνατος της ψυχής μας.
Για την πνευματικότητα, που πρέπει να αναπτύξουμε, υπάρχει κι ένα άλλο παράδειγμα πιο ωραίο απ’ αυτό που σας είπα. Κάποτε ήταν τρεις εκλεκτοί νέοι. Διακρίνονταν για το ζήλο, την ανδρεία και την εργατικότητά τους. Υπηρετούσαν στο στράτευμα και πολλές φορές παρασημοφορήθηκαν για την ανδρεία τους από το βασιλιά. Μια μέρα αυτοί οι νέοι μπήκαν σ’ ένα πανέμορφο και αρωματώδες δάσος. Ήταν άνοιξη, τα πουλιά κελαηδούσαν και αυτοί μαγεμένοι από την ομορφιά, προχωρούσαν δυο τρεις μέρες χωρίς να μιλούν καθόλου, μόνο θαύμαζαν την όμορφη φύση. Ὀταν βγήκαν από το δάσος, αναστέναξαν και είπαν «Τι κρίμα που τελείωσε τόσο γρήγορα το ωραίο αυτό δάσος». Και ρώτησε ο ένας τον άλλο τι αισθανόταν και τι σκεφτόταν, όταν περνούσαν αμίλητοι τ’ όμορφο δάσος. Και οι τρεις το ίδιο είπαν. «Αν το δάσος είναι τόσο ωραίο, πόσο ωραιότερος θα είναι ο Παράδεισος;».
Αποφάσισαν τότε και οι τρεις να ξαναμπούν σ’ ένα άλλο όμορφο δάσος. Ποιο; Να μπουν σε κάποια μοναχική ή ιεραποστολική αδελφότητα. Να αναπνέουν τον καθαρό αέρα της πίστεως. Ν’ ακούν τα όμορφα τραγούδια, να συνομιλούν με το Θεό διά της προσευχής και να ευχαριστιούνται μέσα σ’ αυτόν το μικρό παράδεισο, μέχρι να τους αξιώσει ο Θεός να φτάσουν στο μεγάλο Παράδεισο του Θεού. Μια αδελφότητα είναι ένας μικρός παράδεισος. Άλλο εμείς αν δεν το εκτιμούμε.
Οι τρεις, λοιπόν, στρατιώτες έφυγαν από το στρατό και βρήκαν μια αδελφότητα και δούλευαν εκεί. Πέρασαν 3 -4 χρόνια και νάτος ο δαίμονας, όχι της φυλαργυρίας ή της πλεονεξίας ή της λαιμαργίας αλλά της αμέλειας. Και τους ψιθύρισε στο αφτί. «Ε, τι κάνετε κάθε μέρα. ‘Πάτερ ημών’, προσευχές, καμπάνες, Γραφές. Δεν βαρεθήκατε ακόμα; Αφήστε τα αυτά. Τσάμπα κουράζεστε». Και κατόρθωσε ο δαίμονας της αμέλειας να κερδίσει τους δύο. Και αποφάσισαν να φύγουν από την αδελφότητα και να πάνε μέσα στον κόσμο, μέσα στη σαχάρα του βίου. Αλλά πριν φύγουν, θεώρησαν σωστό να το πουν στον τρίτο, το μεγαλύτερο, που τον σέβονταν ιδιαιτέρως και του πρότειναν να πάει μαζί τους.
Μόλις το άκουσε ο τρίτος φίλος τους, απόρησε. «Φεύγετε» τους είπε «απ’ αυτό τον όμορφο παράδεισο;». «Ναι» είπαν «δεν μπορούμε να παραμείνουμε άλλο εδώ, γιατί δεν έχουμε καμιά χαρά. Τα βαρεθήκαμε όλα. Δεν μας κάνουν εντύπωση ούτε οι προσευχές ούτε το Ευαγγέλιο ούτε η συντροφιά. Ζούμε σε μια σαχάρα. Καλύτερα να φύγουμε απ’ εδώ, γιατί κολαζόμαστε. Να πάμε στον κόσμο να παντρευτούμε, να κάνουμε οικογένειες και να χαρούμε λίγο τη ζωή».
Αναστέναξε ο καλός φίλος και τους είπε: «Εγώ, αδέλφια μου, έχω μέσα μου χαρά και καθημερινά γίνεται μεγαλύτερη». «Πώς» του είπαν «εσύ έχεις χαρά εδώ, που εμείς έχουμε στενοχώρια και θέλουμε να πάρουμε τις βαλίτσες μας και να πάμε στον κόσμο;». «Έχω χαρά και αυξάνεί, γιατί καθημερινά διαβάζω τρία γράμματα». «Ποια γράμματα διαβάζεις» του είπαν «αφού εσύ δεν ξέρεις γράμματα».
«Από το πρωί, που θα βγει ο ήλιος, μέχρι να νυχτώσει, διαβάζω το μαύρο γράμμα και όσο το διαβάζω, τόσο κλαίω κι αισθάνομαι χαρά. Αυτό το γράμμα έχει μέσα τ’ αμαρτήματά μου. Τα αμαρτήματα που έκανα μικρός, μεγάλος, όταν ήμουν στρατιώτης. Τα θυμάμαι και κλαίω και ζητώ το έλεος του Θεού. Μαύρο γράμμα είναι η ώρα του θανάτου μου. Μαύρο γράμμα είναι η κόλαση. Αυτά τα βλέπω και τα διαβάζω και λέω να γλιτώσω από την καταστροφή τη μεγάλη. Να σώσω την ψυχή μου. Το δεύτερο γράμμα, που είναι κόκκινο, το διαβάζω τρεις ώρες τα μεσάνυχτα. Έχει τα Πάθη του Χριστού. Το Αίμα που έχυσε ο Χριστός για μένα και λέω ‘Αν ο Χριστός έχυσε το Αίμα Του για μένα, εγώ τι πρέπει να κάνω για τη δική μου σωτηρία;’ Και το τρίτο γράμμα, που είναι χρυσό, είναι ο Παράδεισος. Είναι το δάσος που περάσαμε. Εκείνον σκέπτομαι και λαχταρώ. Το πρώτο γράμμα είναι σκοτεινό, το δεύτερο είναι κόκκινο και το τρίτο χρυσό. Όταν τα σκέπτομαι αυτά τα γράμματα, πότε τ’ αμαρτήματά μου, πότε τι εστοίχισε η σωτηρία μου στον Χριστό, πότε τι μ’ επιφυλάσσει ο Κύριος στο μέλλον, συγκινούμαι και μένω σ’ αυτόν τον τόπο, για να βρω το έλεος του Θεού».
Έτσι, κατόρθωσε να τους κρατήσει και τους δύο και όταν έφυγαν από το κελί του ακούστηκε βρόντος, κρότος δυνατός, μούγκρισε ο σατανάς και έλεγε: «Αχ, κατορθώσατε και φύγατε από τα χέρια μου». Και μέσα στην αδελφότητα κινδύνευαν να χαθούν από την αμέλεια. Όσοι φεύγουν από τις αδελφότητες, δεν φεύγουν γιατί τους φταίει ο ένας ή ο άλλος, αυτά είναι προφάσεις, αλλά από αμέλεια. Αυτή εργάζεται σκληρά και διώχνει τη χαρά και το μεγαλείο από την ψυχή.
Ο αμελής είναι σκυθρωπός, ενώ ο επιμελής χαρούμενος. Ο επιμελής και αγωνιστής με την εργασία του αντιμετωπίζει και νικά τα προβήματα και έχει τη χαρά των αγγέλων. Πολεμά χαμογελώντας, ενώ ο τεμπέλης και οκνηρός, έχει προσωρινή την ανάπαυση της σαρκός και μπορεί μεν να πει στην ψυχή του «Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου», αλλά δεν έχει μέσα του χαρά αλλά έλεγχο εσωτερικό και είναι δύσθυμος.
Εσείς πρέπει να λάμπετε από χαρά. Μέλισσες να είστε και όχι κηφήνες. «Ἐργάζεσθε» λέει η Αγία Γραφή «ἕως ἡμέρα εστί, ὅτι ἔρχεται νῦξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι». Άντε, κάτω στα νεκροταφεία, είναι χιλιάδες άνθρωποι, αλλά ουδείς πλέον εργάζεται. Η αμέλεια είναι τόσο φοβερή, μοιάζει με τους τερμίτες. Οι τερμίτες είναι μυρμήγκια μεγάλα της Αιγύπτου. Βρίσκονται κάτω στα ξύλινα υπόγεια των σπιτιών και τρώνε συνεχώς το θεμέλιο του σπιτιού, μέχρι που πέφτει η οικοδομή ολόκληρη.
Αυτό κάνει στην ψυχή μας η καταραμένη αμέλεια. Και βλέπεις μια κοπέλα, που είναι θερμή, είναι ζηλώτρια, δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για όλα, για την ψυχή της, για τη σωτηρία των άλλων και σιγά σιγά τη βλέπεις να αδιαφορεί. Και όταν τα μαλλιά της ασπρίσουν και γίνει 40, 50, 60 ετών, θέλει να πάει στον κόσμο, να παντρευτεί, για να βρει τη χαρά, που δεν τη βρήκε κοντά στο Χριστό. Μπουχτίζουν οι αμελείς ψυχές και φεύγουν από το Χριστό. Για να μη μας καταλάβει αυτός ο σατανάς της αμέλειας, που είναι φοβερός, ας δείξουμε μεγαλύτερο ζήλο σε όλα. Στην ανάγνωση της Αγίας Γραφής, στην προσευχή, στον πνευματικό αγώνα.
Ομολογώ και εγώ πολεμώ με το σατανά της αμέλειας, κάθε φορά που πάω να γράψω. Έχω γράψει 40 βιβλία με πάνω από 15 χιλιάδες σελίδες περιεχόμενο και μου λέει, να σαν να τον βλέπω, «Πάψε πια να γράφεις. Δεν βαρέθηκες;». Αυτό έπαθε κι ένας διάσημος ιεροκήρυκας. Ερχόταν ο δαίμων της απελπισίας και του έλεγε «Κατήχηση πας πάλι να κάνεις και διδασκαλία. Άστα αυτά. Δεν γίνεται τίποτε». Μια μέρα θύμωσε τόσο πολύ, που πήρε το καλαμάρι με το μελάνι και το πέταξε στον τοίχο λέγοντας «Σατανά της αμέλειας και αδιαφορίας, ξαφανίσου από μπροστά μου».
Δύο είναι φοβεροί δαίμονες στην ανθρώπινη ζωή. Ο ένας της αμέλειας και ο άλλος της απελπισίας. Συγγενεύουν αυτοί, ξαδέλφια είναι. Ο αμελής δεν κάνει τίποτε απολύτως. Κρύβει το τάλαντο, γίνεται άχρηστος και μετά τον καταλαμβάνει ο σατανάς της απελπισίας και τον αποτελειώνει. Αυτό έπαθε και ο Ιούδας. Δεν πρόσεχε τον εαυτό του, έπεσε στην αμέλεια και πρόδωσε το Χριστό και μετά οδηγήθηκε στην απελπισία και αυτοκτόνησε.
Εσείς, αφού με τη βοήθεια του Θεού αρχίσατε να τρέχετε το δρόμο της πιστεως, να εντείνετε τις δυνάμεις. Να κάνετε αυτό που κάνουν οι δρομείς. Τρέχουν συνεχώς, δεν κοιτάζουν ποτέ πίσω και όταν πλησιάζουν στο τέρμα, τρέχουν ακόμα περισσότερο. Κι εσείς το δρόμο αυτό της σωτηρίας, της παρθενίας, της ιεραποστολής, της αφοσιώσεως προς το Θεό που διαλέξατε, πρέπει να τρέχετε συνεχώς, χωρίς καμιά διακοπή. Πιστεύοντες και λέγοντες σαν το Μέγα Αντώνιο «Αυτή είναι η τελευταία μέρα της ζωής μου».
Υπάρχει ένα βιβλίο με τον τίτλο «Μόνο επτά ημέρες». Μιλά για κάποιον κοσμικό, αδιάφορο για τη σωτηρία του άνθρωπο. Άκουσε φωνή στον ύπνο του, το είδε στο όνειρό του ότι θα ζήσει μόνο επτά ημέρες. Το πίστεψε και άλλαξε, μόλις ξύπνησε, τελείως. Ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα. Η συμπεριφορά του απέναντι στη γυναίκα του, στα παιδιά του, στους συνεργάτες του, σ’ όλο το προσωπικό άλλαξε. Τον κοίταζαν όλοι με περιέργεια και με απορία, βλέποντας τον πρώτο αδιάφορο βίο με το δεύτερο μεγάλο ζήλο. Εκμεταλλευτόταν το κάθε λεπτό και προσπαθούσε αυτές τις ημέρες να κάνει ό,τι δεν έκανε σ’ όλη του τη ζωή. Διόρθωνε τα σφάλματα του παρελθόντος και πρόσεχε πολύ τον εαυτό του.
Και για μας ο χρόνος είναι μικρός, είναι λίγος – ιδιαίτερα σε μένα που είμαι γέροντας – και αυτόν το λίγο χρόνο πρέπει να τον εκμεταλλευτούμε. «Φείδου χρόνου» έλεγαν οι αρχαίοι. Εξετάστε τον εαυτό σας, ερευνήστε και όπου τον βρείτε αδιάφορο, χτυπήστε αλύπητα. Βιάζετε τον εαυτό σας στην προσευχή, στη μελέτη της Αγίας Γραφής, στον εκκλησιασμό, στη Θεία Κοινωνία, στην απομάκρυνση της αντιπάθειας και της έχθρας από την ψυχή σας. Αγωνιστείτε και παρουσιάστε τέτοια διαφορά, που να είναι έκδηλη στους αγγέλους, στους συνανθρώπους και σε σας. Και έτσι η χαρά που μας λείπει λόγω του ελέγχου της συνειδήσεώς μας, που δεν κάνουμε μεν το κακό, αλλά δεν κάνουμε και το καλό, που πρέπει να κάνουμε, θα γεμίσει την ψυχή μας.
Το πένθος του ανθρώπου είναι αυτό. Γιατί πολλά μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Μπορεί να δημιουργήσει έναν κόσμο ωραίο και ενώ γύρω του είναι Σαχάρα, αυτός να περπατά στο ωραίο αρωματώδες δάσος. Να ευγνωμονούμε το Θεό, που πιστέψαμε σ’ Αυτόν. Η πίστη μας είναι ζωντανή και αληθινή, δεν είναι παραμύθι. Να ζούμε στον παράδεισο του Θεού και να μη θέλουμε να φύγουμε απ’ αυτόν. Μακριά από το Θεό είναι Σαχάρα, καταστροφή και απώλεια. Να ζούμε ως πραγματικοί χριστιανοί.
Μου έκανε εντύπωση, την πρώτη μέρα που ανοίγει το Τριώδιο, λέει ο υμνωδός. «Ταχεῖαν καὶ σταθερὰν δίδου παραμυθίαν τοῖς δούλοις σου, Ἰησοῦ». «Χριστέ» λέει «δωσ’ μας παρηγοριά». «Ἐν τῷ ἀκηδιάσαι τὰ πνεύματα ἡμῶν». «Σου ζητούμε» λέει «παρηγοριά, γιατί μας κατέλαβε ακηδία. Σε παρακαλούμε, δωσ’ μας παρηγοριά, γιατί πέσαμε στην τεμπελιά, στην οκνηρία και αδιαφορία». «Μὴ χωρίζου τῶν φρενῶν ἡμῶν ἐν θλίψεσι». «Σε παρακαλούμε, Χριστέ, να μη μας χωρίζουν από Σένα οι θλίψεις». «Μὴ μακρύνου τῶν φρενῶν ἡμῶν ἐν περιστάσεσιν». «Σε παρακαλούμε να μην είσαι μακριά μας σε διάφορες περιστάσεις της ζωής μας». «Ἀλλ’ ἀεὶ ἡμᾶς πρόφθασον», «Αλλά πάντοτε να μας προφτάνεις». «Ἔγγισον ἡμῖν ὁ πανταχοῦ ὥσπερ καὶ τοῖς ἀποστόλοις σου πάντοτε συνῇς, οὕτως καὶ τοῖς Σὲ ποθοῦσιν ἕνωσον Σαὐτόν, οἰκτίρμον». «Όπως ήσουν κοντά στους αποστόλους, τους παρηγορούσες και τους ενθουσίαζες και τους κρατούσες μέχρι τέλους της ζωής σου, έτσι και μεις θέλουμε να αισθανθούμε την παρουσία Σου». Και τότε λέει «να είμαστε πάντα ενωμένοι πάντα μαζί Σου», «ἵνα Σὲ ὑμνῶμεν καὶ δοξολογῶμεν τὸ Πανάγιόν Σου Πνεῦμα».
Είδατε πόση σημασία δίνει στην αμέλεια; Σαν τα βόδια τα οκνηρά, που δεν θέλουν να εργαστούν και τα κεντά με τη βουκέντρα ο ζευγολάτης. Έτσι και μεις πρέπει να προσέχουμε πολύ και να πολεμήσουμε το έβδομο θανάσιμο αμάρτημα της αμέλειας, που απ’ αυτό κατορθώνουν και εισορμούν μέσα μας όλοι οι δαίμονες. Ο δαίμων της υπερηφάνειας, της φιλαργυρίας, της ασέλγειας, της ακαθαρσίας.
Ας δώσει ο Θεός όλοι μας, και εγώ που σας μιλώ αυτή την ώρα και εσείς που με ακούτε, και μάλιστα εσείς που είστε νεότεροι, να αγωνιστείτε. Γιατί, ως επί το πλείστον, το γήρας μεταξύ των άλλων κακών, είναι σπάνιο πράγμα να βρεις γέροντα δραστήριο και ικανό. Διότι τους γέροντες τους πιάνει μια κατάπτωση και μια αδιαφορία και αποσύρονται από τη ζωή και περιμένουν το θάνατο.
Σεις, που είστε στην ακμή της νεότητας, πρέπει να σας διακρίνει μεγάλος ζήλος για τη σωτηρία της ψυχής σας και να είστε πάντοτε πρόθυμοι. Πολεμήστε το δαίμονα της αμέλειας και μαζί μ’ αυτόν θα πολεμείτε το δαίμονα της απελπισίας και θα αισθάνεστε την παρουσία του Θεού, που θα είναι πάντοτε «μεθ’ ἡμῶν». Ο δε Κύριος Ιησούς Χριστός είθε να σας χαριτώνει, να σας ενισχύει και να σας θεμελιώνει, μέσα στην αγάπη Του. «Εἰρήνη πᾶσι».

Ιεραποστολική συγκέντρωση, 13-3-1978

Të painfluencuar nga mjedisi i keq që i rrethonte

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: Albanian

Të painfluencuar nga mjedisi i keq që i rrethonte

Predikim gojor i mbajtur nga Mitropoliti i Follorinës Avgustin më 30 Janar, 1987 në Kishën e shënjtë të Shën Pandelimonit në Follorinë

Sot, të dashurit e mij, është e kremte e madhe, është e kremtja e arsimit.  Festojnë mësonjësit. Nuk e kam fjalën për mësuesit dhe profesorët e shkollave të sotshme.  Këta të sotshmit i japin mësim vetëm një brezi.  Pas disa vitesh mësimdhënie në arsim ikin dhe vijnë të tjerët, ikin dhe shkojnë në varrezat ose dalin në pension.  Ju pyes, a mund të më thoni se kush ishte drejtori i gjimnazit të qytetit tonë përpara 50 vjetësh?!  Kush ishin mësuesit dhe profesorët e qytetit tonë përpara 50 vjetësh?!  Ikën pra të gjithë dhe u zhytën në oqeanin e harresës.
Por mësonjësit që festojmë sot janë mësonjës jo të një brezi të vetëm, por të shumë brezave, janë mësonjës të shekujve të panumërt, të mijëvjeçarëve të tërë.  Janë Tri-arkondët, Tre Ierarkët e mëdhenj: Vasili i madh, Grigor Theollogu dhe Joan Gojëarti.  Këta nuk janë mësonjës vetëm të një brezi pra, sepse e mundën kohën; dhe për sa kohë që të lindë dielli e të ndriçojnë yjet, për sa kohë që të fryjnë erërat kujtimi i tyre do të jetë i përjetëshëm.  Dhe për t’i dalluar këta mësonjës nga mësuesit që shkojnë e vijnë, ata në gjuhën e shënjtë të Kishës quhen mësonjësit ekumenikë, mësonjës pra të të gjithë universit.  Dhe kjo nuk është një fjalë boshe por fakt.  Kudo që të shkojmë, në të gjitha gjërësitë dhe gjatësitë e rruzullit tokësor, në universitetet e huaja dhe kudo, mësohen Vasili i madh, Grigor Theollogu dhe Joan Gojëarti.
Dhe nuk quhen thjesht mësonjës ekumenikë.  Pranë këtij titulli kanë dhe një titull tjetër – quhen dhe Etër të shënjtë. Ashtu sikundër ati do fëmijët e tij, edhe ata i deshën fëmijët dhe të rinjtë me të gjithë flakën e zemrave të tyre.
Por përpara se të beheshin mësonjës, mësonjës ekumenikë, fiziognomira të shquara dhe të vetme në botën e arsimit, përpara pra se të bëheshin mësonjës ishin nxënës.  Dhe ashtu siç janë shembuj mësonjësish ashtu janë edhe shembuj nxënësish.  Në qoftë se do të kisha një kinema – do të desha një kinema të Perëndisë, jo të djallit – nëse do të kisha kinema do të krijoja një filmë me titull “Tre Ierarkët si nxënës”.  Oh!  Me mëndje po e ngre kinemanë përpara syve dhe po ju paraqes tani Tre Ierarkët e mëdhenj si nxënës, kur ishin në moshën 10 vjeç, 15 dhe më pas 20 vjeçarë.  U ulën në bankat e shkollës për vite të tëra, derisa ishin gati si mësonjës – në fillim pra ishin nxënës dhe më pas mësonjës.
Çfarë n’a thotë jeta dhe eksperienca e tyre?!

*****

Ishin fëmijë të rrallë, me talente dhe nga familje të nderuara.  Kishin etje të madhe për dije.  Për këtë arësye i lanë fshatrat dhe qytetet e tyre dhe ikën larg.  Dhe ku shkuan, në Paris apo Londër?!  Këto qëndra në atë kohë nuk ekzistonin.  Ato vënde ku sot ngrihen lart gradaçelat e qytetërimit dhe civilizimit fallco, ato vënde pra në ato kohë nuk ishin tjetër veçse pyje ku banonin bisha të egra.  Shkuan në Athinë, qëndra e lavdishme e asaj kohe që ishte qyteti i famshëm i arteve dhe shkencave.  Atje pra shkuan të plotësojnë njohuritë e tyre.
Dhe ndërsa Athineasit e asaj kohe shquheshin për artet dhe shkencat dhe ishin në kulmin e lavdisë, nga ana morale dhe fetare ishin në gjëndje të vajtueshme, ashtu siç përmendin dhe historianët e asaj epoke.  Kishin kaluar 3 shekuj që atëhere kur Apostoll Pavli predikoi besën e Krishtit në majë të shkëmbit të famshëm të Ariosit pranë Akro’polit – në Arios Pagos pra – e megjithatë rrënjët e idhololatrisë të paraardhësve tanë ishin akoma shumë të forta.  Athina e asaj kohe ishte në shumicën e popullsisë qytet pagan.  Në çdo njëqind banorë njëri ishte i Krishterë, dhe kishte vetëm një Kishëz të vogël kur vinin për nevojat e tyre të Krishterët.  Kudo shikonje idhuj, statujat e Athinës, Dhionisit, Artemisit dhe perëndive të tjera.  Dhe të rinjtë e asaj kohe?!  Ata gjendeshin në degjenerim të madh.  Kishin rënë fare përtokë.
Në mes të asaj shoqërie pra të korruptuar të Athinës jetuan dy miqtë dhe shokët e vërtetë, Vasili i madh dhe Grigor Theollogu.  Si jetuan?! A nuk u ndikuan nga mjedisi rrethues?!  Mjedisi rrethues ka forcë tepër të madhe influencuese.  Nëse hedhim dy pika uji të ëmbël në oqeanin Atlantik, a është e mundur që këto dy pika të ruajnë ëmbëlsinë e tyre?! Sigurisht që jo.  Kështu pra ishte shumë e vështirë edhe për këta dy të rinj të qëndronin të pastër dhe të kulluar.  Por fakti është që vërtet mbetën të tillë duke mos u ndikuar aspak prej atij ambjenti.
Dhe si shpëtuan?!  Ishin nxënës shembullorë, i deshin shumë shkronjat e shënjta, studionin Homerin, Thukidhidhin, Platonin dhe Aristotelin, të gjitha shkencat.  Ashtu si bleta fluturon nga lulja në lule për të mbledhur nektarin, kështu dhe ata u hodhën në livadhet e urtësisë së lashtë.  Studiuan ditë e natë shumë libra, por më tepër se të gjitha librat studiuan një dhe vetëm një libër – Shkrimin e Shënjtë.  E kishin këtë libër në kraharoret e tyre dhe i dinin përmendësh të gjitha librat e Shkrimit të Shënjtë.  Ja pra si shpëtuan, me studimin e Shkrimit të Shënjtë, kështu shpëtuan.  Ja pra si shpëtuan, me shoqërinë e tyre të fortë dhe të pathyeshme.  Ishin, ashtu siç thonë, “një shpirt në dy trupe”.  Ishin pra shembull i unitetit shpirtëror, që do të thotë bashkë-ekzistenca e të njëjta koncepteve, ndjenjave dhe dëshirave.  Ishin shembull i rrallë miqësie dhe shoqërie.  Si shpëtuan pra?!  N’a tregojnë vetë ata.  Athina kishte shumë rrugë, të cilat të çonin nëpër theatro apo qëndra të tjera zbavitëse dhe dëfrenjëse.  Nga të gjitha ato rrugë pra Vasili i madh dhe Grigor Theollogu njihnin vetëm dy: rrugën që të shpinte në Kishë dhe rrugën që të shpinte në shkollë.  Asnjë rrugë tjetër nuk njihnin.
Këto pak fjalë për këta të dy Ierarkë të mëdhenj.  Por çfarë do të themi për Joan Gojëartin?!  Edhe ai shkoi në shkollë.  Idhujtarë ishin bashkë-nxënësit e tij.  Idhulltar i madh ishte profesori i tij Livani, i cili në moshë pleqërie, kur e pyetën se kë do të linte pasardhës të katedrës të shkollës së ligjëratës dhe retorikës u përgjigj: “do të desha shumë Ioanin, nëse nuk do të m’a kishin marrë të Krishterët”.
Nuk u ndikuan pra askpak nga mjedisi rrethues i asaj kohe.  Vasili i madh dhe Grigor Theollogu kishin në klasën e tyre një idhulltar fanatik, fytyra e vërtetë e të cilit fshihej pas maskës së pseudo-kristianit.  Shtirej sikur ishte në anën e tyre, shkonte bashkë me ta në Kishë, lexonte Shkrimin e Shënjtë, por të gjitha këto i bënte me hipokrizi të madhe.  Ky pra ishte Juliani, i cili pas pak vitesh u bë perandor i perandorisë romake, dhe me tërbim të madh luftoi besën e Krishtit dhe përpiqej t’a çrrënjoste dhe t’a zhdukte.  Ekzistojnë shumë shkrime të Grigor Nazianzinoit – Grigor Theollogut pra – ndaj perandorit romak Julianit femohues.

*****

Dhe tani dua t’iu drejtohem fëmijëve dhe të rinjve tanë dhe t’iu them:
Tre Ierarkët e mëdhenj janë shembull pedagogu dhe mësonjësi, por përpara se të bëheshin shembuj mësonjësish ishin shembuj nxënësish.  Edhe ju o fëmijë dhe të rinj jetoni në mes të një mjedisi që është nga më të korruptuarit – e them dhe e pranoj – dhe rrezikoheni t’ju marrë lumi.
Rrezikoheni për shkak të shoqërive të këqia që bëni.  Para pak ditësh erdhi në dyert e Mitropolisë një nënë dhe qante:  dhespoti im, e humba fëmijën, më thoshte.  U përzie me shoqëri të këqia, më parë vetëm lexonte dhe studionte, ndërsa tani kthehet vonë në shtëpi dhe në gjendje të vajtueshme…
Një gazetë me emër e Athinës para pak kohësh publikoi statistika të cilat thoshin që brenda një viti humbën 400 vajza dhe 300 djem, dhe prindërit të merakosur dhe të shqetësuar i kërkojnë.  Rrezikoheni akoma edhe nga pamjet e ekraneve, të cilat reklamojnë punëra që nuk zihen dot në gojë.  Rrezikoheni nga shtypi, pasi botohen libra dhe revista ateiste, që ju ngjajnë farave të demonëve, dhe të cilat pa pasur asnjë lloj prove bindëse shkruajnë që njeriu e ka prejardhjen nga majmuni.  Rrezikoheni nga droga – një gazetë tjetër me emër e qytetit të Selanikut shkruante që droga tashmë ka hyrë dhe në shkollat fillore!  Por akoma më shumë rrezikoheni nga një lloj tjetër droge, jo drogë për trupin por drogë për shpirtin, dhe kjo drogë është shumë herë më e keqe – kjo drogë e ka emrin televizor, është “droga me prizë”.  Një ateist që përpara disa vitesh mori në dorë televizionin tha: “me një buton vetëm do të ndryshoj mëndjet e njerëzve”.
Rrezikoheni pra nga të gjitha këto, edhe pse mësuesit dhe profesorët e mirë përpqen jashtëzakonisht shumë nëpër shkolla, edhe pse prindërit dhe Kisha përkujdesen dhe përpiqen për ju që të mos rrezikoheni.  Atëhere ç’u pa puna kur njëri ndërton dhe tjetri prish e shkatërron?  Atë çka ndërton familja, shkolla dhe Kisha, brenda një nate e bëjnë gërmadhë…
Më dhimbset rinia, ndaj po flas kështu.  Por kam besim se do t’i qëndroni kondra dhe do t’i rezistoni rrymës së lumit.  Qëndroni të patundur dhe të paepur.  Poshtë yjeve dhe sipër yjeve nuk ka emër tjetër më të fuqishëm, nuk ka asnjë gjë tjetër më madhështore dhe më të lartë se Zoti ynë Jisu Krisht, të cilin bekoheni dhe përmbilartësoheni përherë e në jetë të jetëve. Amin!

Përktheu nga Greqishtja,
Aleksandër Filip
25 Janar, 2008-Kujtimi i Atit tonë ndër Shënjtorët Grigor Theollogut

Simboli i Kryqit

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: Albanian

Nga veprat e Shën Joan Gojëartit

Simboli i Kryqit

…E shikon se sa fuqi ka Kryqi? Kur i dëgjon keto, i dashur, kurrë të mos dëshpërohesh, por duke menduar dhe kuptuar njeridashjen e pamasë të Perëndisë, shpejto dhe korrigjo gabimet e tua.  Sepse ndërsa i dha kusarit tepër hir, duke qënë mbi kryq, shumë më tepër hir do të n’a jape neve, me njeridashjen e tij, në qoftë se duam të rrëfejmë mëkatat tona.  Ndaj, që të shijojmë dhe ne njeridashjen e Tij, nuk duhet te kemi turp për të rrëfyer mëkatat tona, sepse ka forcë të madhe dhe shumë fuqi rrëfimi.  Dhe vërtet, kusari mbi kryq u rrëfye dhe gjeti dyert e Parajsës të hapura. Ai që vidhte u rrëfye dhe gjeti guxim për të kërkuar mbretëri.  Deri në atë moment të jetës së tij nuk kishte kërkuar kurrë mbretëri.  Më thuaj, o kusar, çfarë të shtyu dhe u kujtove të kërkosh mbretëri?  Çfarë sheh dhe tani flet? Ato që duken janë Kryqi, akuzat, talljet, përbuzjet dhe ngacmimet.  Po, përgjigjet.  Vetë Kryqi është symbol i mbretërisë.  Ndaj e quaj mbret, sepse e shoh të kryqëzohet, dhe detyra e mbretit është të vdesë për ata që ka nën autoritetin e tij.  Ai tha: “Bariu i mirë sakrifikon dhe shpirtin e vet për dhentë e tij”.  E pra, mbreti i mirë sakrifikon dhe shpirtin e tij për ata që ka në vartësi.  Dhe meqënëse  sakrifikoi jetën e Tij e quaj Mbret dhe i them “Kujtomë o Zot kur të vish në mbretërinë tënde”.

Do pra të mësosh se si Kryqi është symbol i mbretërisë, dhe sa serioze është kjo çështje? Ja pra, nuk e la kryqin këtu mbi dhe’, por e mori dhe e ngriti deri në qiell.  Ku duket kjo gjë? Me Kryqin do të vijë përsëri gjatë Ardhjes së Dytë!  Por le të shohim si do të vijë. Dëgjo pra vetë Krishtin, çfarë tha për Ardhjen e Tij të Dytë, për krishtërit e rremë, për profetët e gënjeshtërt, për Antikrishtin:  “nëse ju thonë, ja Krishti tek është atje tutje, ja Krishti tek është në shkretëtirë, mos shkoni”, që të mos mashtrohet asnjë prej jush dhe të bjerë në kurthin e tyre, sepse përpara Krishtit do të vijë Antikrishti, dhe kini kujdes se mos ndoshta duke kërkuar bariun bini në duart e ujkut.  Për këtë arësye ju tregoj shënjat e Ardhjes se Bariut. Dhe meqënëse kur erdhi në botë herën e parë askush nuk i kushtoi vëmendje, mos mendoni se kështu do të ndodhë edhe në Ardhjen e Tij të Dytë.  Natyrisht, herën e parë erdhi pa u kuptuar, sepse kërkonte delen e humbur.  Por herën e dytë nuk do të jenë kështu gjërat. Po si do të jenë?!  Tha Zoti këto, dhe thuaju dhe te tjerëve gjithashtu: “Ashtu siç ndodh vetëtima nga lindja deri në perëndim, kështu do të shfaqet dhe Biri i njeriut”.  Të gjithë do t’a shohin dhe askush nuk do të ketë dyshim.  Sepse ashtu siç nuk është e nevojshme të bejmë kërkime pasi bie vetëtima dhe t’a vemë në dyshim nëse ndodhi apo jo, kështu nuk do të jetë e nevojshme të ekzaminojmë nëse u shfaq Krishti apo jo.  Deri këtu akoma nuk i jemi përgjigjur çështjes në fjalë, pra nëse do të vijë bashkë me Kryqin.  Dëgjo pra edhe këtë që e thotë qartazi vetë Krishti: “Atëhere, pra kur të vij, dielli do të errësohet dhe hëna nuk do të jape më dritë”.  Akoma dhe yjet më të ndritur do të humbin shkëlqimin. “Yjet do të bien, dhe shënja e Birit të Njeriut do të shfaqet në qiell”.
E shikon pra sa e madhe do të jetë shënja dhe çfarë shkëlqimi do të ketë?  Dielli do të errësohet, hëna nuk do të japë më dritë, yjet do të bien nga qielli dhe vetëm shënja do të duket, mësoe pra se kjo shënjë do jetë më e ndritur se drita e hënës dhe më e shkëlqyer se dielli…
Po përse dhe për çfarë arësye do të vijë duke patur me vete kryqin?  Ja pra kush është shkaku: që të kuptojnë kryqëzuesit maninë e tyre, dhe që t’i nënshtrojë ata për mëkatat e tyre.  Dëgjo se ç’thotë ungjillori i tij “Atëherë do të duket shënja e Birit të njeriut në qiell dhe do të bjerë mbi të gjitha kombet e botës”, sepse kur të shohin akuzuesin do të kuptojnë mëkatat e tyre.  Dhe pse çuditesh që do të vijë me Kryqin?  Ashtu si veproi në rastin e Apostollit Thoma, që duke dashur t’a ndreqë për pabesimin e tij duke i treguar plagët e peronave dhe i tha “sille dorën tënde dhe ver gishtin tënd dhe shih se trupi im nuk ka më mish e kocka”, që t’i tregonte atij se vërtet u ngjall, kështu pra dhe atëherë do të sjellë me vehte plagët dhe kryqin, që të tregojë se është po Ai që u kryqëzua.  Pra kryqi është prova e mirë, shpëtimtare dhe e sigurt e njeridashjes së Perëndisë.

Si do të ngushëllohemi ndër hidhërimet

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: Albanian

Si do të ngushëllohemi ndër hidhërimet

Predikim i mbajtur nga atëhere arqimandrit at Avgustin Kantioti, para vitit 1967
në Kishën e Shënjtë të Shën Marenës – Iliupoli, Athinë
E diela e Samaritanes, në kuadrin e leximit të Apostullit-Vep.Apost.11:19-30

Të gjithë njerëzit, të dashur besimtarë, qoftë të bardhë, të zinj apo të verdhë, të çfarëdo ngjyre qofshin, kudo që banojnë, të gjithë njerëzit pra kërkojnë vetëm një gjë. Të gjithë pra dëshirojnë me zemër të flaktë, mundohen, djersijnë, dhe luftojnë duke patur synim të veprimeve dhe punëve të tyre një ideal: lumturinë.  Të gjithë dëshirojnë lumturinë, të jenë të lumtur.
Çfarë do të thotë lumturi?  Jetë pa dhimbje, jetë pa lotë, jetë e lumtur. Dhe ndërkohë që kjo është dëshira e gjallë, e pafund, e madhe, e papushim e zemrës njerëzore, ajo – lumturia pra – është si një zog i pakapshëm. Të gjithë e gjuajnë por nuk e zenë dot.

Ku gjendet lumturia?

Le të udhëtojmë mëndërisht në planetin tonë.  Le të marrim udhën për në lindje, perëndim, veri dhe jug.  Vazhdojmë duke udhëtuar mbi majat e larta të maleve me dëborë, më pas zbresim në fushat, në ishujt, në shkretëtirë, kudo ku jeton njeriu, qoftë në tokë apo në det, akoma dhe lart në distancat e largëta ajrore ku njeriu fluturon me anije kozmike.
Le të shkojmë pra të takojmë njeriun, i cili me zemër të flaktë kërkon të realizojë idealin e lumturisë së tij.  Le t’i afrohemi pra dhe t’a pyesim e të shohim nëse është i lumtur?
Hyj në një barakë dhe shoh atje një njeri.  “Kam uri” më thotë.  Dal nga baraka dhe hyj në një pallat, hyj në shtëpitë e larta dhe të mëdha të pajisura me të gjitha komoditetet dhe rehatitë e mundshme.  Dhe atje brenda, mbi një krevat shoh një njeri të sëmurë të pështyjë gjak në një legen të florinjtë.  Më thotë “Jam i sëmurë.  Akoma dhe këtë pallat e shes vetëm të gjej shëndetin tim.  Preferoj të banoj në një çadër endacaku sesa të vuaj nga kjo sëmundje”.
I le pas shtëpitë përdhese, i le pas pallatet dhe has në rrugë dikë që më thotë “Jam i mërzitur dhe i shqetësuar.  Shtëpi nuk ngrita, familje nuk kam, jam krejt vetë, kërkoj dikë të më bëjë shoqëri, ndjehem tepër fatkeq”.
Pak më poshtë takoj dikë që është i martuar dhe e pyes: ndjehesh i lumtur?
Më përgjigjet: “Mallkuar qoftë dita që u martova. Më është bërë jeta ferr…”.
Më pas takoj një çift, burrë e grua pa fëmijë, që rënkojnë.  Rendin poshtë e lart nëpër doktorë dhe nëpër Kisha.  Iu luten të gjithë shënjtorëve.  Dhe meqënëse nuk bëjnë dot fëmijë e konsiderojnë veten e tyre tepër fatkeq.
Pak më poshtë takoj dikë tjetër që ka fëmijë.  I mërzitur e i shqetësuar, qan dhe rënkon, sepse fëmijët e tij çdo ditë i shkaktojnë hidhërim.
Ku të shkoj, ku të vazhdoj më tutje?  Të hyj brenda nëpër fabrikat dhe ndërmarjet ku psherëtijnë punëtorët?  Të hyj nëpër anijet ku vuajnë detarët?  Të shkoj nëpër spitalet, ku rënkojnë të sëmurët?  Ku doni të shkoj më tutje?
Kudo që të shkoj, këdo që të takoj, qoftë me një tufë të hollash apo diploma në dorë, qoftë i varfër dhe analfabet, qoftë burrë apo grua, qoftë fëmijë apo i moshuar me thinjë, qoftë me kurorë mbretërore apo në mes të katër rrugëve – kudo pra që të shkoj do të has një fatkeqësi të papërshkrueshme, do të has dhimbje dhe hidhërim të padurueshëm.

Ja një i lumtur!

Tregojnë për një mbret, i cili kërkonte lumturinë dhe nuk e gjente dot.  I tha dikujt që e kishte nën mbrojtjen e tij: “Unë, edhe pse jam i zhytur në kamje e pasuri nuk jam fare i lumtur. Do të shkosh kudo në gjithë mbretërinë time, nëpër fshatra e qytete.  Në qoftë se gjen ndonjë njeri që është i lumtur, do t’ia marrësh këmishën dhe do m’a sjellësh këtu në pallat”.
Përshkon pra i dërguari i mbretit fshatra e qytete, takohet me të gjithë, por nga goja e askujt nuk dëgjoi fjalën “lumturi”.  Nuk gjeti askënd që të ishte absolutisht i lumtur.  Kudo vetëm ankesa dëgjoi.  Vetëm diku, në një shtëpi përdhese, gjeti dikë që i tha se ndjehet i lumtur.
Kërcen nga gëzimi i dërguari i mbretitu duke thënë:
-Lavdi ty o Zot! Më jep këmishën tënde.
-Nuk kam këmishë, i përgjigjet i varfëri.
Mezi u gjënd një njeri në tërë mbretërinë që të jetë i lumtur por ai nuk ka këmishë.  Çfarë gjëra të çuditëshme ka kjo jetë!  Lakuriq dhe i lumtur, të tjerët të veshur me tajerë dhe kostume nga më të shtrenjtat por tepër fatkeqë.  I varfër por i lumtur, i pasur por fatzi.  Gjëra të çuditëshme nuk janë këto?
Lumturia pra dëshirohet dhe kërkohet nga të gjithë.  E dëshirojnë të gjithë kudo që gjenden në botë.  Por edhe pse nuk lenë vrimë pa e kërkuar nuk e gjejnë dot.  Hidhërimi dhe fatkeqësia janë shokët e tyre të pandarë.
Pikërisht për këtë arësye, të dashurit e mij, dhe ne do të flasim për hidhërimet.

Askush nuk përjashtohet

Mos mendoni që hidhërimet janë dënim vetëm për mëkatarët.  Jo.  Nga hidhërimi nuk përjashtohen akoma dhe shënjtorët.  Mund të arrish të bëhesh i shënjtë dhe çudibërës, por hidhërimi do të të bëjë gjithmonë të ndjesh dhimbje, hidhërimi pra gjithnjë do të cëmbithë shpirtin tënd.  Provë dhe vërtetim për këtë që po them është jeta e Apostojve dhe të Krishterëve të parë, të atyre njerëzve të shënjtë, të cilët për shkak të përndjekjeve rronin gjithnjë me vendimin e vdekjes mbi kokat e tyre.  Lexoni se çfarë thonë Veprat e Apostojve: “Ata që u shpërndanë nga përndjekjet që u bënë për Stefanin shkuan deri në Finikë, në Qyro dhe Antiohi, dhe asnjeriu nuk i flisnin veçse Judhenjve” (Vep.Apost. 11:19).
“Të përndarë nga ndjekjet…”.  Në hidhërim pra ishin edhe ata apostuj.  Çfarë hidhërimi?  Në Jerusalem, Ebrenjtë pasi kryqëzuan Krishtin, Mësonjësin Hyjnor,  me perona mbi dru, këta armiq të së vërtetës nuk e pushuan luftën e tyre edhe ndaj nxënësve të tij të vërtetë.  Vazhduan të përndjekin edhe apostojtë.  Disa i kapnin dhe i burgosnin, disa i kapnin dhe i tiranizonin, disave iu prisnin kokat, të tjerët i kryqëzonin, të tjerëve u vinin zjarr në banesat e tyre, të tjerëve iu mernin gjithçka kishin e nuk kishin.  Për këtë arësye pra, ata pak të Krishterë që gjendeshin atje, nga presioni u detyruan të largoheshin prej Jerusalemit.
Thotë gjithashtu apostoll Llukai (që shkroi Veprat e Apostojve), që në ato ditë u shfaq një profet i cili parashikoi që do të bëhej një zi e madhe buke në botë, dhe njerëzit do të vuanin.  Dhe vërtet zija e bukës ndodhi.  Dhe për këtë arësye të Krishterët e Jerusalemit hoqën shumë dhe kishin nevojë për ndihmë (Vep.Apost. 11:27-30).
Hidhërime pra për shkak të përndjekjeve, hidhërime për shkak të zisë së bukës dhe deprivimit nga gjërat më të domosdoshme.

Hidhërimi është i dobishëm

Hidhërimi pra, e shoqëron njeriun kudo dhe përherë.  Por do t’ju them diçka të çuditëshme, diçka që është mister dhe që del nga Ungjilli i Shënjtë, del nga historia, del nga vetë jeta jonë, nga jeta e çdo njeriu, dhe këtë e konstatojmë nëse e shohim këtë gjë me vëmendje.  Çfarë është kjo gjë e çuditëshme?
Hidhërimi përveç të tjerave përmban dhe diçka të mirë.  Hidhërimi fsheh përbrenda dhe dobira dhe përfitime të Perëndisë.
-Ç’është kjo që n’a thua atë, është e mundur që hidhërimi, dhimbja dhe lotët t’i ofrojnë njeriut ndonjë gjë të mirë?
Po, të dashurit e mij.  Me gjithë dhimbjen, lotët dhe rënkimet që ndjejmë brenda hidhërimit Perëndia fsheh dhe diçka të mirë dhe të dobishme.
Doni shembuj?  Të panumërt janë shembujt që do të mund të përmendja.

E bekuar është varfëria

E keqe është varfëria, shumë e keqe skamja.  Kush mund të thotë se është e mirë?  Kush mund të thotë që kur njeru punëtor, gjithë ditën vërtitet pshtë e lart duke kërkuar punë dhe nuk gjen dot, dhe në mbrëmje kthehet në shtëpi me duar bosh dhe nuk ka as bukë t’iu japë fëmijëve të tij të ciët i bërtasin “kemi uri”, kush pra mund të thotë që varfëria është diçka e mirë dhe e kënaqëshme?
E megjithëatë vëllzërit e mij, ka raste kur në shtëpitë e mëdha, me të cilat mahnitemi dhe i kemi zili, shtëpi që ashtu siç thamë më sipër janë të pajisura me të gjitha komoditetet dhe lehtësitë e fjalës së fundit të teknologjisë, dhe nuk iu mungon absolutisht asgjë përsa i përket mobiljeve, kostumeve dhe veshjeve, shtëpi që kanë brenda kinema e theatro, pishina e jahte private me të cilat udhëtojnë lart e poshtë, ka pra raste që këto shtëpi nuk janë tjetër veçse ferr; ndërsa shtëpitë e vogla dhe të varfëra mund të kenë brenda tyre shumë më tepër gëzim Perëndie.  Po, ka raste pra që kur ka shumë para në një shtëpi ajo prishet e rënohet krejt.
Një i varfër, shumë i varfër, shkonte në të gjitha Kishat dhe i lutej Zotit t’i binte llotaria.  Fitoi llotarinë dhe sapo mësoi që i kishte rënë llotaria u çmënd nga gëzimi, dhe tani gjendet në çmëndinë.  Çfarë të mirë i sollën paratë e shumta?
Dhe në Amerikë, ku jetojnë të pasurit më të mëdhenj të botës, sipas gazetave dhe statistikave më të fundit, ata që kryejnë vetëvrasje, ata që i hedhin trutë në erë, ata që bien nga pallatet e larta dhe gradaçelat, ata që i japin fund të dhunshëm jetës së tyre, nuk janë njerëzit e varfër që punojnë nëpër fabrika.  Nëntëdhjetë për qind (90%) e atyre që kryejnë vetëvrasje janë të pasurit, ata që jetojnë nëpër shtëpitë e mëdha e të pasura, ata që janë të “mëdhenjtë” dhe që kanë dollarët me thasë, ata që kanë në zotërimin e tyre milionat dhe bilionat e botës.
Pra varfëria ka brenda saj diçka mistike.  Ka brenda saj diçka të dobishme nga Perëndia.
Shumë e keqe është varfëria; por kjo lloj varfërie është e bekuar.  Shkoni në Kishë dhe hidhni një sy të shihni kush vjen në Kishë.  Unë si predikues i Fjalës së Zotit shkoj nga kisha në kishë dhe dëshmoj që të shumtit e atyre që vijnë rregullisht në Kishë janë të varfër.  Asnjë nga të pasurit, asnjë nga ata që rrojnë nëpër shtëpi të mëdha dhe kanë jahte private, nuk vjen në Kishë.  Rrallë, shumë rrallë sheh ndonjë prej tyre të vijë në Kishë.  Ndërkohë që Kisha psall hymne të shënjta ata shkojnë nëpër plazhe dhe dëfrejnë poshtë e lart.  Të varfërit punëtorë vijnë në Kishë.  Sepse më e preferuar është të jesh i varfër me Krishtin sesa i pasur por me djallin.
Pra dua të them që ndërsa varfëria, e cila është tepër e keqe dhe protestoj ndaj saj, ka raste që është e bekuar dhe ka brenda në thellësitë e saj një farë lumturie.

Sëmundja del për mirë

E keqe është dhe sëmundja.  Kush thotë që sëmundja është diçka e mirë?  E megjithatë ka raste që edhe sëmundja del për mirë.
-Del për mirë sëmundja?
Po, del për mirë.  E shikon atë njeriun atje?  Nuk i shkel këmba në Kishë.  Ndoshta ka 10 apo 20 e 30 vjet që s’ka erdhur ndonjëherë në Kishë.  Nuk do të dëgjojë priftin.  Vlasfimon të gjithë, Perëndi e Shënjtorë bashkë.  Por vjen momenti dhe shfaqet sëmundja si një predikues i madh, si një nga predikuesit më të mëdhenj në botë.  Dhe më pas sheh atë që rinte larg Kishës, me veshët të vulosura me dyllë, dhe që nuk dëgjonte as kambanat as predikuesit e shënjtë kur thërrisnin për Fjalën e Zotit, të ndryshojë dhe të afrohet në Kishë.  E sheh të zbresë nga kali i lartë ku kishte hipur dhe të përunjet.  Kur ndodhet në karrocë spitali dhe e shpien për të bërë operacion, atëhere… s’ka më ateizëm.  Përpara se t’a operojnë, bie në gjunjë dhe me lotë në sy i lutet Perëndisë dhe thotë: “o Zot, o Shën Mëri, më fal”.
Kështu pra sëmundja del për mirë.  Mund t’ju sjell shumë shembuj.  Ateist hyn në spital por besëtar i flaktë del.  Hyn i pafe’ dhe del i Krishterë.  Hyn korb i zi dhe del pëllumb i bardhë.
Qoftë pra e bekuar sëmundja që n’a sjell afër Zotit.  Qoftë e bekuar çdo peripeci e jetës sonë që n’a bën t’i afrohemi Perëndisë.  Sepse kur kemi shëndet dhe çdo gjë n’a shkon vaj nuk e mendojmë Perëndinë; atëherë ndodhemi larg Perëndisë.

Nga bodrumi në fron

E keqe varfëria, por n’a sjell afër Perëndisë.  E keqe sëmundja, por dhe nga ajo përfitojmë.  Të këqia janë edhe peripecitë e ndryshme të jetës sonë, sidomos shpifja dhe intriga.  Lexoni në Dhjatën e Vjetër (Gjeneza 39:41) për shpifjen që bëri zonja e pasur.  Shpifi për Josifin.  Të gjithë i besuan shpifjet kundër të pafajshmit.  E rrëmbyen dhe e plasën në bodrum.
Por ç’ndodhi atje brenda në  bodrum?  Misteret e Perëndisë janë të mëdha. Brenda burgut Josifi, viktimë e shpifjeve të paturpshme të një zonje të paskrupullt, takoi dikë që kishte lidhje me pallatin e faraoit.  Ky njeri, kur doli nga burgu, pa një ditë mbretin të qajë – në këtë botë qajnë edhe mbretërit.  Kur e pa mbretin ashtu të shqetësuar dhe të turbulluar për shkak të një ëndre që kishte parë të cilën nuk mund t’a interpretonte dot i thotë:
-Mbret dhe madhëri, mos u shqetëso.  Brenda në burg është një njeri i shënjtë.  Ai është i vetmi njeri që mund të interpretojë ëndrën e cila të shqetësoi natën e kaluar dhe të të ngushëllojë.
Kështu Josifi nga bodrumet arriti deri në oborrin mbretëror.  Nëse nuk do të kishte hyrë në burg Josifi nuk do të kishte arritur në këtë vend të lartë.  E mori dora e Perëndisë dhe e ngriti në gradat e larta, e vuri në fron dhe e bëri mbret.
Çfarë mistere fsheh kjo jetë!  Dora e Perëndisë ndjehet në krevatin e dhimbjes. Dora e Perëndisë shtrihet deri në shtëpitë përdhese, shtrihet dhe arrin deri në varfërinë dhe dhimbjen e çdo njeriu.  Dora e Perëndisë është dhe sipër të pafajshmëve që dergjen burgjeve.  Kudo shrihet dora e Perëndisë.

Mos u nxito

E keqe varfëria, por të çon tek Perëndia.  E keqe sëmundja por del për mirë.  E keqe shpifja dhe intriga, por nëpërmjet tyre shkëlqen virtyti.
Atëhere, kudo pra, nga të gjitha të këqijat mund të dalë një e mirë!  Çfarë mistere që ka kjo jetë!  Diçka që ne e konsiderojmë fatkeqësi të madhe del si përfundim, një përfitim i madh.
Shkruanin gazetat, që në Kairo të Egjiptit, një i krishterë rendte si i çmëndur dhe kërkonte, në minutën e fundit, të priste një biletë aeroplani për të shkuar në një qytet tjetër; ishte tregëtar dhe kishte një çështje urgjente.
Por dokumentat e tij nuk ishin në rregull.  Bileta nuk mund të pritej.  Rendte gjithë ditën andej-këtej.  Lutej nga njëra zyrë në tjetra, bënte presion, por më së fundi nuk ia arriti dot qëllimit të tij.  Aeroplani iku dhe ai mbeti atje.  U shqetësua tepër.
Pas pak kohe, pas ndonjë ore, ai që ishte aq i shqetësuar dhe sa nuk pëlciste nga e keqia dhe ishte gati të shante të gjithë sepse i nxorrën pengesa për udhëtimin e tij dhe nuk mundi të mbaronte dot punë, ai pra çfarë bën?  Hyn në një Kishë dhe me lotë gëzimi dhe mirënjohje falenderon Krishtin.
Si ndryshoi kështu?  Ajo që ai e konsideronte të keqe i doli e mirë.  Aeroplani me të cilin do të udhëtonte ai, kur ndodhej në lartësi pësoi një anomali dhe u rrëzua duke u bërë copë e thërrime.  Nuk shpëtoi asnjë nga të 120 pasagjerët.
Shpëtoi nga një vdekje e sigurtë, ai që kaq shumë kërkonte të udhëtonte.
Mos u nxito pra!  Shpesh herë nxitimi shkakton të keqe.  Shumë herë, pengesat që shfaqen në jetën tonë, dalin për të mirën tonë.  Nuk vijnë nga njerëzit, por nga Perëndia që dëshiron të të mbrojë nga diçka e keqe.
Sigurisht që ateistët nuk ua venë veshin këtyre gjërave.  Dhe kur i lexojnë mërziten dhe i flakin tutje.  Por këto që po themi këtu janë të nxjerra nga vetë historia, nga vetë Shkrimi i Shënjtë, nga vetë jeta dhe eksperienca njerëzore.

Dashamirësia e Perëndisë

Kam edhe një ndodhi tjetër për t’ju treguar, e cila ndodhi gjatë kohës që Perëndia më vlerësoi të shërbej si prift ushtarak.
Atje pra në vijën e zjarrit, sipër në një kodër ku luftonim për atdhe’ – sipër në malet e larta, një natë kishim ngritur një çadër.  Që herët në mëngjes pa lindur dielli, togeri hipi në majë të kodrës dhe pasi iu afrua çadrës filloi të thërriste një ushtar me emër.
-Jorgo!, i thërriti, dil pak se të dua për diçka.
U mërzit ushtari sepse e ngriti nga gjumi i ëmbël.  I mërzitur thotë:
-Prapë mua më thërret për angari?…
E nxorri pra nga çadra dhe shpejt e shpejt e dërgoi diku tjetër ku ishte nevoja.  Nuk kaluan as disa minuta dhe në vendin ekzakt ku po flinte ushtari bie një bombë dhe hap një vrimë të madhe.
Shpëtoi ushtari nga vdekja e sigurt.  Ndaj këtë gjë e konsideroi si dashamirësi nga Perëndia.
Ajo pra, që disa do t’a konsideronin thjesht një koniçidencë të rastit, ishte me të vërtetë dashamirësia e Perëndisë për t’a shpëtuar.

Ëmbëlsi nga hidhërimi

Shumë gjëra të hidhura ndodhin në këtë botë.  Por njeriu duhet të ketë sy dhe veshë që të shohë sinjalet dhe të perceptojë mesazhet që vijnë nga hidhërimet.  Pastë në zemrën e tij mendimin e urtë që shumë herë në jetën e tij hidhërimet sjellin rezultate të mira dhe përfituese.
Edhe atëherë ne Jerusalem, kur i zbuan dhe persekutuan të krishterët e viteve të para, doli një rezultat i mirë.  Shumë të krishterë, kur Romakët rrethuan dhe shkatërruan qytetin, nuk gjendeshin atje sepse kishin ikur për shkak të përndjekjeve, dhe në këtë mënyrë i shpëtuan rrezikut.
Nga kjo nxjerrim si mësim që njeriu nuk duhet të mërzitet tepër nga hidhërimet.  Por të ketë gjithmonë besë të patundur tek Perëndia që t’iu bëjë ballë hidhërimeve.
Është fakt, të dashurit e mij, që Perëndia nga hidhërimi nxjerr ëmbëlsi.  Ashtu si nga bajgat rritet trëndafili, kështu dhe nga ngjarjet e hidhura të jetës njerëzore vijnë rrjedhoja të gëzueshme dhe nga të cilat përfitojmë shumë.
Të gjithë ju që gjendeni në dhimbje, të gjithë ju që kini shqetësime dhe hidhërime, ju rekomandoj të lexoni Shkrimin e Shënjtë.
Hidhini në zjarr dhe digjini ato të shkreta gazeta që mbani nëpër duar dhe i thëthini ato që shkruajnë.  Si një i babëzitur që e ha peshkun me gjithë hala, kështu i lexojnë sot njerëzit gazetat dhe revistat që nuk shkruajnë asnjë gjë mbresëlënëse, por janë plot gjëra të kota, plot turpe dhe gjëra që nuk thuhen dot.
E humbin kohën kot njerëzia.  Kalojnë kot orë të tëra duke i lexuar.  E zgjatin veshin nëpër radiot të dëgjojnë gënjeshtrat dhe marrëzitë e botës.
O njeri, mbylli ato radio dhe grisi ato revista.  Dil nga shtëpia të Djelë dhe shko në Kishë.  Merr në duart e tua Ungjillin e Shënjtë.  Hape Shkrimin e Shënjtë dhe do të lexosh atje një histori që nuk e gjen dot askund tjetër.  Duke e lexuar studioe, studioe me kujdes një herë, dy apo tri herë, dhe sado fatkeq që të ndjehesh, sado i mërzitur dhe i shqetësuar që të jesh, do të ndjesh brenda teje një freski, si ajo freskia që ndjen kur fryn flladi i Qershorit.  Do të ndjesh ballsam në zemrën tënde.
Asgjë tjetër nuk mund të të ngushëllojë në këtë botë veçse Fjala e Perëndisë.
Kush është pra një nga historitë e Shkrimit të Shënjët?

Historia e Jovit

Është historia e Jovit.  Lexoe Jovin!  Çfarë i ndodhi Jovit? Brenda një ore i ndodhën njëmijë të këqia.  E gjithë pasuria e tij u shkatërrua.  Kusarët e plaçkitën dhe i vodhën kopetë me kafshët e tij, qe’ dhe gamile.  Ra rufeja dhe ia dogji të gjitha dhentë.  Ra tërmet dhe iu bë shtëpia pluhur.  Të gjithë fëmijët që kishte i vdiqën në gërmadhat e shtëpisë që ra nga tërmeti.  Dhe në fund atij vetë i ra lepra.  Trupi iu mbush gjithë puçra.  Mori qyramidhe dhe i kruante plagët.  Tërë natën nuk mund të flinte për shkak të dhimbjeve, dhe rinte zgjuar tërë natën.  Rronte mbi bajga.  Dhe në gjithë këto vojtje nuk gjeti përkrahje apo ndihmë nga askush.  Tre shokë të tij që erdhën nga larg t’a vizitonin dhe t’a ngushëllonin jo vetëm që nuk e ngushëlluan por e hidhëruan akoma më shumë.  Akoma dhe gruaja e tij, e cila gjendej pranë tij për vite të tëra, shoqja e jetës së tij prej së cilës ai priste ngushëllim dhe përkrahje, kur e pa më ditë të hallit i tha: Si rron akoma? Vllasfimoe Zotin dhe vdis atje ku je që të shpëtosh (Iov.2:9).
Por ai, në gjithë këto dhimbje dhe hidhërime, që s’kishte as fëmijët pranë, as shtëpi e pasuri, as shokë, as shëndet, në këtë moment kulminant të hidhërimeve dhe dhimbjeve, i shkretë dhe i braktisur, hapi gojën dhe i tha gruas së tij: Pse fole si një grua e pamënd?  Të mirat i pranuam nga dora e Perëndisë?  Të këqiat pra nuk do t’i pranojmë? (Iov.2:10).  Dhe në fund të vojtjeve të tij tha disa fjalë të paharruara: “Emri i Zotit qoftë i bekuar që tani e gjer në jetët” (Iov1:21).
Që atëherë kaluan 3000 vjet vëllezër të dashur.  Dhe ato fjalë që tha Jovi kur gjendej mbi bajga, i braktisur, i shkretë dhe fatkeq, mbetën të pavdekshme.  Këto fjalë të tij dëgjohen çdo herë që kryhet Liturgjia Hyjnore, dëgjohen çdo herë që prifti kryen Eukaristin Hyjnor.  Por kush ka veshë t’i dëgjojë dhe kush ka vëmëndje t’iu kushtojë?  Duke qënë prezent në Kishë gjatë orës së shënjtë të Liturgjisë, njëri hap gojën, tjetri shikon orën, tjetri pyet kur do mbarojë kisha…  E megjithatë këto fjalë janë fjalë të florinjta.  Nuk ka peshore që të mund t’i peshojë, janë fjalë të frymëzuara nga Perëndia.  Këto fjalë që tha Jovi dhe që dëgjohen në fund të çdo Liturgjie Hyjnore, janë ngushëllim dhe ilaç shpirti për çdo njeri që vuan dhe që është në hidhërim. “Emri i Zotit qoftë i bekuar që tani e gjer në jetët”, dmth, qoftë i bekuar dhe i lavdëruar ermri i Perëndisë tani e përherë e në jetë të jetëve.

Këto fjalë të Jovit duhet të themi edhe ne.  T’i themi si në gëzim ashtu dhe në hidhërim.  T’i themi si në shëndet ashtu dhe në sëmundje.  T’i themi si në jetë ashtu dhe në vdekje.  T’i themi si në pasuri e kamje ashtu dhe në varfëri e skamje, t’i themi në çdo vështirësi që të gjendemi.  Në çdo moment dhe kudo që të ndodhemi.  Edhe kur ai zogu i zi, korbi i vdekjes, fluturon mbi shtëpinë tonë që të n’a marrë të dashurit tanë, edhe kur bien këmbanat e zisë, akoma edhe kur afron fundi i botës dhe dridhet dhe tundet dheu dhe gjithçka mbi të, mos kij frikë, nuk je vetë.  Ka Zot. Ka Atë Qiellor. Është Trinia e Tërëshenjtë.  Është Ai që të do dhe i dhimbsesh, dhe përkujdeset për ty.
Më thoni pra, ka ngushëllim më të madh se ky ndër hidhërime?!
Le t’a lavdërojmë dhe le t’a bekojmë Atë pra, Zotin dhe Perëndinë tonë.  Dhe qoftë i bekuar, tri herë i bekuar, përjetë i bekuar dhe në jetë të jetëve. Amin.

Shërimi i Dhimbjes
(Predikim nga amvoni i Kishës së Shën Kostandinit dhe Elenës
në Amindeo, të Premten e Madhe të vitit 1976)

“Në botë do të kini shtrëngim; por kini zemër se unë e kam mundur botën”
(Pas Ioanit 16:33)

KËTO FJALË, të dashurit e mij, ishin fjalët përshëndoshëse që tha Zoti kur mbaroi Darka Mistike.  Toni i zërit të Krishtit është melankolik.  Pasi të iki unë, do të kini shumë hidhërime në këtë botë, por mos kini frikë, unë e munda botën.
Dhe me të vërtetë, nëse dikush vojti më shumë se çdo njeri tjetër, aq sa mund të quhet njeri i vojtjeve, dhimbjeve dhe hidhërimeve, ky është Biri i Virgjëreshës, Zoti ynë i Kryqëzuar. Dhe sado që vojti nuk u mund nga dhimbjet dhe hidhërimet, por thotë: kini kurajo dhe guxim, unë e munda botën.

Mbreti ynë në dhimbje

Jeta e Birit të Njeriut, që nga dita që lindi si njeri në stallë dhe deri në momentin që tha fjalët e fundit “Mbaroi” mbi kryq, ishte e brumosur me lotë, me dhimbje dhe hidhërim.  Hidhni një sy, të dashur, hidhni një sy mbi të Kryqëzuarin.
Kur erdhi në këtë botë, pasi u lind në një shpellë të qelbur, e vuri Nëna e Tij e Shënjtë në një grazhd kuajsh.  Akoma foshnjë dhe u dënua nga Irodhi, dhe kështu u detyrua të ikë si i persekutuar në Egjipt. Jetoi si më i varfëri nga të gjithë njerëzit.  U përbuz nga klasat e larta të shoqërisë.  U quajt i biri i një marangozi.  U sha sa askush tjetër në botë, thanë fjalë shpifëse kundër tij sa për askënd tjetër në botë.  Ai që ishte i papërlyer u quajt “shok i tagrambledhësve dhe mëkatarëve”.  Ai që e deshi popullin e tij sa askush tjetër në botë, dhe Ai që përqafoi ata që ishin në dhimbje dhe që përbuzeshin u quajt mashtrues i popullit, kryengritës, demagog, gënjeshtar dhe kokëshkretë.  Ai që ishte Mbreti i Ëngjëjve, u quajt prej farisenjve – o Perëndi më ndje’ – u quajt i demonizuar.  Ai, mëndja e të cilit është diell që ndriçon tërë botën u quajt nga armiqtë e tij i marë.  Për asnjë njeri tjetër nuk shpifën aq sa shpifën për Krishtin.  Mund t’a imagjinoni dot hidhërimin që ndjente kur dëgjonte gënjeshtrat, mashtrimet, shpifjet dhe shtrembërimet prej armiqve të tij!…
Por nuk ishin këto të vetmet hidhërime që hoqi Krishti.  Kishte dhe më të këqia akoma.  Këto të fundit vinin nga rrethi i nxënësve të tij.  Njëri e shiti për 30 argjënde.  Tjetri, më i flakti, Petroja e mohoi përpara një shërbëtoreje, dhe bile me betim e stërbetim duke thënë “nuk e njoh këtë njeri”.  Dhe në fund, në çastin kur e zunë u larguan të gjithë dhe mbeti vetëm, vetëm sa më s’bëhet, atje mbi shkëmbin e Golgothasë, mbeti vetëm Biri i Virgjëreshës.

Pësoi për ne

Krishti i pësoi të gjitha këto jo për mëkatat apo krimet e veta.  E rrëfeu publikisht dhe Pillati, që ky njeri është i pafajshëm, nuk gjej dot asnjë gabim tek ai.  Krishti pësoi për mëkatat tona.
Tetë shekuj më parë e parëtha profiti Isaia: “ky ngre mëkatat tona dhe për ne dorëzohet në duar armiqsh”. Të njëjtën gjë parëtha dhe Shën Joan Prodhromi, kur në breg të Jordhanit dëshmonte për Krishtin duke thënë “Ja qengji i Perëndisë që ngre mëkatin e botës”.  Pësoi për ne Krishti.  Ofroi jetën e tij si “shpërblim” dhe veten e tij “theror” për gjithë njerëzimin.  Sakrifica e tij është e vetme në botë.  Është aq e madhe sa prek dhe yjet e qiellit.
Pra, kur i pamëkatëshmi pësoi dhe u kryqëzua, përse ju duket e çuditëshme kur neve vuajmë?  Ashtu siç tha dhe vetë Krishti, bota i vuri zjarr drurit të njomë, që me vështirësi digjet; e përbuzi pra, e poshtëroi, e torturoi dhe e kryqëzoi të pamëkatëshmin Bir të Perëndisë, i cili jo vetëm që s’kishte faj për asgjë por iu bëri mirë të gjithëve.  Çfarë pra presim të n’a bëjë ne mjeranëve dhe mëkatarëve, që jemi përgjegjës për gjithë ato krime, që jemi degë të thata dhe pemë pa fruta, që nuk kemi asnjë forcë jetësore dhe digjemi menjëherë? Bota që dogji drurin e njomë, akoma më tepër do të djegë degët e thata, do djegë mëkatarët.

Shembull durimi

Vojti Krishti. Dhe me durimin e tij u bë shembull durimi për të gjithë njerëzit.  Sepse s’ka asnjeri që të mos provojë dhimbje, dhe të mos heqë hidhërime të vogla apo të mëdha.  Iovi i shumë-mjerë thotë “zogjtë u lindën të fluturojnë lart, dhe njeriu u lind që të notojë në dhimbje”.   Shekulli që jetojmë është shekull dhimbjesh dhe hidhërimesh të mëdha.
O ju që kini dhimbje të fshehta, plagë të fshehta, qoftë nga njerëzit tuaj apo të huajt, mos ia ndani sytë të Kryqëzuarit, prototipit të durimit, dhe merrni guxim dhe kurajo. “Në botë do të kini shtrëngim; por kini zemër se unë e kam mundur botën”. O jetimë që vuani, ju që nuk keni nënë e babë, hidhni sytë mbi të Kryqëzuarin i Cili ju thërret nga Kryqi: “Kurajo, mos u tronditni!” O vejusha, ju që pitë kupën e hidhur të vejërisë dëgjoni të Kryqëzuarin që ju flet “Në botë do të kini shtrëngim; por kini zemër se unë e kam mundur botën”. Baballarë të varfër, që përpiqeni që nga mëngjesi deri në darkë të nxirrni një copë bukë, kini kurajo, i Kryqëzuari ju bekon së lartazi.  O ju gra, o ju nëna që u braktisët prej bashkëshortëve tuaj dhe tani mbetët vetëm në këtë botë, kini kurajo.  O ju të sëmurë që rënkoni mbi krevat, duke qënë krevati kryqi i Golgothasë suaj, dëgjoni Krishtin që ju thotë: “Kini zemër; unë e munda botën”.
O ju vëllezërit tanë, të papunë, të pastrehë, të burgosur, vëllezër që gjendeni në gjyqe, vëllezërit tanë që gjendeni rrugëve të kurbetit, dëgjoni fjalët e Krishtit që ju drejton juve sot “Në botë do të kini shtrëngim; por kini zemër se unë e kam mundur botën”.
Këto fjalë ua drejton Krishti të dëshpëruarve të të gjithë shekujve, por në fillim dhe veçanërisht ua drejton bijve të tij të zgjedhur.  Nuk janë vetëm bijtë e natës së errët, nuk ka vetëm shkronjës dhe farisenj, nuk ka vetëm vlasfimtarë dhe shtrembësira të shoqërisë, janë dhe bijtë e zgjedhur të të Kryqëzuarit, bijtë e zgjedhur të dritës.
Ndaj dhe unë iu drejtohem grave, burrave dhe fëmijëve që kanë besë të patundur tek Jisu Krishti dhe ju them:

Kush duron fiton

O bij dhe bija të zgjedhur të të Kryqëzuarit, grigjë e shënjtë burrash, grash mirofore dhe fëmijë, që guxoni në këtë shekull ateizmi të bëni kryqin, të flisni për Krishtin dhe t’i rezistoni rrymës së mëkatit dhe që shkoni kondra me dëshirat e paturp të botës, juve veçanërisht ju drejtohet fjala e Zotit që thotë “Në botë do të kini shtrëngim; por kini zemër se unë e kam mundur botën”.
Do vuani, bota do t’ju kryqëzojë.  Por kini zemër dhe kurajo.  Fitorja e fundit nuk iu përket të poshtërve, as të korruptuarve, as ateistëve dhe materialistëve.  Fitorja është e të Kryqëzuarit.  “Kini zemër se unë e munda botën”. Sa më afër të Kryqëzuarit të jini, sa më shumë të përpiqeni të jetoni sipas fjalëve të Krishtit, sa më shumë të përpiqeni të zbatoni porositë e kulluara të Tij, sa më shumë të përpiqeni t’i ngjani Atij, aq më shumë do kini hidhërim.
Pranë Kryqit të të Kryqëzuarit do të ngrihet dhe kryqi tuaj, së bashku me një shumicë kryqesh të tjerë.  Por, “kini zemër se unë e munda botën”. Fitorja është e jona.  Nga lotët do të dalë diçka madhështore.  Dikush tha “Ai që nuk e lagu krevatin e tij me lotë, nuk e njohur Perëndinë”.  Duhet të qajmë, duhet të vuajmë, duhet të kalojmë nëpër furrën e dhimbjeve dhe të hidhërimeve që të pastrohemi.  Ashtu sikundër floriri pastrohet dhe bëhet safi’ në zjarr kështu dhe shpirtet e të zgjedhurve ndritin dhe llamburitin nga hidhërimet.
Shkolla më e lartë e botës është universiteti i dhimbjeve dhe hidhërimeve.  Ata që kaluan nëpër furrën e nxehtë të dhimbjeve dhe hidhërimeve, ata që u dergjën burgjeve, ata që vuajtën nga shpifjet e botës, ata që u plagosën prej botës dhe qanë, vetëm këta e njohën thellësinë e jetës njerëzore.  Dhe Krishti është shembulli dhe prototipi i tyre.  Tek Ai i hedhin sytë, prej Tij marrin forcë, fuqi dhe durim.
Mjekësia arriti të nxjerrë ilaç shpëtues nga helmi i kobrës, nga ky gjarpër i hidhur farmaq.  Po kështu dhe besa tek Kryqi nxjerr ilaçin shpëtimtar prej hidhërimeve, nxjerr ëmbëlsi nga hidhërimi.
Kini zemër pra, ju bij e bija të hidhërimeve të mëdha.  Nuk jemi jetimë, të vobegët dhe në mes të katër rrugëve.  Është me ne Krishti.  Bashkë me Të do të ngjitim një nga një shkallët e Gollgothasë, që të arrijmë në lartësitë ku n’a thërret Ai.

Përktheu nga Greqishtja

Aleksandër Filip
16 Tetor, 2007 – Kryeqindësi Longjin

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe shpirti Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë Orthodhokse të Krishtit, ish-Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të flaktë të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

SHNDERRIMI I APOSTOJVE

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: Albanian

SHNDERRIMI I APOSTOJVE

Dikur, te dashur lexues, jetonin disa njerez te varfer, te rreckosur, por me seder dhe punetore.  Ishin peshkatare.  Jetonin ne nje zone qe ishte afer nje liqeni magjepses.  Jetonin gjate bregut te liqenit Gjenisaret.  Keta njerez ngriheshin naten, shkonin ne varkat e tyre, vozitnin ne liqen, hidhnin rrjetat e tyre, prisnin lindjen e diellit, dhe ato c’ka kishin zene ne rrjetat e tyre e shisnin; dhe keshtu me djersen e ballit siguronin buken e gojes dhe mbanin familjet e tyre.  Keshtu i kalonin ditet peshkataret e varfer te Galilese.

Admirues Entusiazte

Por nje dite ndodhi dicka qe u be shkak qe ata te ndryshonin menyren e jeteses se tyre.  Nje Mesonjes u shfaq ne vendin e tyre.  O, cfare Mesonjes! Ai nuk ngjiste me mesuesit e tjere.  Dallonte shume nga te tjeret.  Fjalet e Tij permbanin nje urtesi qe nuk ishte degjuar kurre me pare.  Dhe fjalet e Tij thuheshin me kaq dashuri dhe embelsi sa mendonje se nga goja e Mesonjesit rridhte mjalte i embel.  Mesimet e Tij terhiqnin dhe magjepsin shpirtet e thjeshta.  Ky Mesonjes ishte Jisu Krishti.

Krishti ne ditet e para te veprimtarise se Tij ne popull shkoi ne buze te liqenit te bukur, dhe u jepte mesime peshkatareve te thjeshte.  Dhe ata, sapo e degjuan, ndjene zemren e tyre te mbushet me gezim dhe defrim.  Krishti therriti disa prej tyre prane Tij.  I therriti qe te behen nxenes dhe apostoj te Tij.  Dhe peshkataret pa as me te voglin hezitim, i lane the gjitha, lane varkat dhe rrjetat, lane shoqerine dhe te afermit, lane prinder dhe bashkeshorte dhe gjithcka tjeter te dashur ne bote, dhe i shkuan pas Krishtit.  Prane Krishtit, duke degjuar mesimet e Tij hyjnore dhe duke pare cudite e Tij te shkelqyera, ndjeheshin te lumtur.  Admirimi i tyre ndaj Krishtit, rritej cdo dite e me shume.  Apostojte pra kishin besuar se Jisui ishte Mesia, i cili do te shpetonte popullin e Israelit.
Por si e konceptonin ata shpetimin?!  Nuk e konceptonin ashtu si Krishti, pra shpetim nga Djalli, nga mekati, nga mashtrimi dhe genjeshtra.  Apostojte kishin fantazine se Krishti, me fuqine e tij te paaneshme qe kishte, do te luftonte dhe do te fitonte kunder Romakeve qe kishin pushtuar token e tyre, dhe do te themelonte perseri mbreterine e Israelit, dhe kjo mbreteri do te ishte me e madhja dhe me e fuqishmja ne bote.  E mendonin Krishtin si nje mbret te dheshem, me i larte se Davidi dhe Solomoni.  Dhe benin fjale midis tyre, kush do te merrte vendin me te larte afer Krishtit.

Zhgenjim dhe frike

Gjate gjithe kesaj kohe, apostojte jetonin me shpresen dhe vizionin e Krishtit Mbret.  Por kur Krishti u arrestua prej armiqve te tij pa as me te voglin kundershtim, por perkundrazi i la t’a denojne me vdekje ne kryq midis dy kusareve, kur pane poshterimin qe iu be Krishtit, atehere u zhgenjyen dhe thane “Mjerr ne! Shpresonim qe ai do te shpetonte Israelin, dhe tani humben te gjitha shpresat qe kishim..
Frike dhe tmerr pushtoi apostojte.  U frikesuan se mos ndoshta i arrestonin dhe i denonin dhe ata me vdekje ashtu si dhe Krishtin.  U fshehen neper shtepira dhe nuk dilnin perjashta.  Kishin vendosur qe pas ketij zhgenjimi te shpresave te tyre, te ktheheshin perseri ne shtepite dhe rrjetat e tyre.
Ishin gati pra te ktheheshin neper shtepite dhe punen e tyre.  Por papritur ndryshuan!

Shnderrim i papritur

Te deshperuar pak me pare, plot bese dhe shprese tani.  Frikacake pak me pare, trima dhe me kurajo tani.  Lepuj pak me pare, luane tani.  Duke pare kete shnderrim kolosal te apostojve pyes: cfare dhe kush shkaktoi kete shnderrim shpirteror te apostojve?  Pse nuk u kthyen ne rrjetat e peshkimit, por dolen nga vendi ku ishin fshehur dhe filluan te udhetojne poshte e lart neper bote duke predikuar Krishtin?!  Ky shnderrim nuk mund te shpjegohet ndryshe vecse duke pranuar qe dicka shume e madhe kishte ndodhur ne jeten e tyre.  Kjo dicka e madhe pra, kjo dicka mahnitese qe kishte ndodhur dhe kishte shnderruar shpirterisht apostojte ishte fakti qe KRISHTI U NGJALL!
Po, u ngjall Krishti! Ngjalljen e Krishtit e moren vesh ne fillim grate mirofore te cilat kishin shkuar tek varri.  Ato iu sollen apostojve lajmin e gezueshem qe „Krishti u Ngjall“!  Por apostojte nuk besuan ne fillim. Ishin kaq te deshperuar sa mendonin se cdo gje kishte mbaruar dhe nuk kishte me vazhdim.  Dhe ndersa ishin fshehur te frikesuar ne nje shtepi, papritur u shfaq Krishti perpara tyre.  U shfaq midis tyre nderkohe qe „dyert ishin te mbyllura“ (Ioan.20:19,26).  Edhe pse portat ishin te mbyllura Krishti hyri brenda. Si hyri brenda?
Pyesni si hyri brenda Krishti kur dyert ishin te mbyllura? Dhe une po ju pergjigjem me disa pyetje te thjeshta.  Si, duke qene dyert dhe dritaret e mbyllura, hyn dielli ne dhomen tende? Si rrezet Rendken bejne te mundur te shohim gjendjen e brendeshme te trupit tone? Si, duke patur dyert dhe dritaret e shtepise te mbyllura, pamjet, tingujt dhe zerat e personave dhe gjerave te ndryshme, te cilat ndodhen larg, nepermjet televizionit depertojne muret dhe ju i degjoni dhe i shikoni duke qene brenda shtepise? Si?  Ne qofte se ndodhin keto, aq me teper pra eshte e mundur te ndodhin te tjerat, te cilat aktivizohen jo nga krijesa te Perendise, njerezit pra, por nga vete KRIJUESI i botes.
Hyri brenda pra Krishti „duke qene portat e mbyllura“, ashtu sic depertojne rrezet e diellit, rrezet Rendken dhe pamjet televizive.

Vertet u Ngjall

Krishti nuk u shfaq si ndonje fantazme.  Kishte trup te vertete, te cilin jo vetem qe mund t’a shihnin, por dhe t’a preknin nxenesit e Tij.  U ngjall sepse eshte Perendia i Gjithefuqishem.
U Ngjall Krishti. Kjo nuk eshte nje genjeshter.  Eshte fakt, fakti me i rendesishem dhe me i vecante i historise boterore.  Dhe nje prove e fuqishme e Ngjalljes se Krishtit eshte fakti qe Apostojte nga momenti qe pane Krishtin e ngjallur u shnderruan persa i perket botes se tyre te brendeshme shpirterore.  U largua prej tyre deshperimi dhe erdhi tek ata gezimi dhe hareja.  U largua prej tyre frika dhe erdhi tek ata guximi dhe kurajoja.  Lepujt u shnderruan ne luane.  Mjeranet dhe te deshperuarit u bene njerezit me te lumtur te botes. „U gezuan nxenesit duke pare Zotin“ (Ioan. 20:20).
U gezuan pra nxenesit.  Dhe se bashku me Apostojte u gezua dhe Hyjlindesja e Tereshenjte.  U gezuan akoma dhe Engjejt ne qiell.  Por gezohet me Ngjalljen e Krishtit edhe e gjithe natyra, e cila ne pranvere vesh stoline e saj zbukuruese si per feste, qe te festoje Ngjalljen.

Le te gezohemi dhe ne

Kemi besen me te bukur te botes (Orthodhoksine). Kemi fene e vertete, e cila nuk mbeshtetet ne mitologji, por mbeshtetet mbi nje shkemb te pathyeshem – mbi Ngjalljen e Krishtit.  Le te gezohemi pra, vellezer te dashur, sepse nuk jetojme ne mashtrim, por jetojme ne te verteten, ne driten qe shperndan Ngjallja e Krishtit.  Krishti qe u ngjall eshte gezimi i botes.  Krishti u ngjall!  Atij pra, fitimtarit mbi vdekjen dhe kryetarit te jetes, i perket gjithe lavdia, nderimi dhe adhurimi ne jete te jeteve. Amin.

Fragment i shkeputur nga libri i
ish-Mitropolitit te Follorines Avgustin “ΠΑΣΧΑ” – PASHKA

SHËN SOFIA E KOSTANDINOPOJËS – OSE AJIA’ SOFIA’

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: Albanian

SHËN SOFIA E KOSTANDINOPOJËS – OSE AJIA’ SOFIA’
KISHA MË E MADHE E KRISHTËRIMIT
OSE SIÇ NJIHET NDRYSHE KISHA E URTËSISË SË PERËNDISË

Shkruan ish-Mitropoliti i Follorinës, Greqi
+Episkopi i nderuar Avgustin Kantioti

Përkthyesi ia dedikon autorit me nderim,
respekt të thellë dhe mirënjohje të madhe shpirtërore,
Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

SHEN SOFIA E KONST

Ashtu siç kemi thënë më parë, n ëpër katakombe adhuronin Perëndinë të Krishterët e parë. Kjo gjëndje sundoi për 300 e ca vjet.  Më në fund erdhi Kostandini i Madh.  Pas vizionit që pa në qiell ku iu shfaq Kryqi i Zotit me mbishkrimin “Jisu Krishti Fiton – Isu’s Xristo’s NiKa’ ” besoi tek Krishti dhe dha urdhër menjëherë të përgatitin flamur të ri, i cili të kishte sipër tij një kryq me mbishkrimin “Me Këtë Fiton – En tuto NiKa – Έν τούτω νίκα”.  Me këtë flamur doli në betejën e ashpër që zhvillohej jashtë mureve të Romës dhe i mundi ushtritë e paganëve, dhe më pas menjëhere nxorri urdhërin mbretëror që lejonte të Krishterët të ushtronin lirshëm bindjet dhe detyrat e tyre fetare.  Nuk kaloi shumë kohë dhe Kostandini i Madh zotëroi në Lindje dhe Perëndim dhe u bë monark.  Transferoi kryeqytetin e perandorisë së tij nga Roma në Kostandinopojë, të cilin e quajti Roma e Re, duke lënë pas Romën pagane (Kostandinopojë do të thotë Qyteti i Kostandinit, nga Greqishtja Kostandinu’poli=tou Kostandinu i Poli). Në kryeqytetin e Romës së Re pra Kostandini ngriti një shtyllë të lartë me një kryq të madh në majë i cili ndriçonte dhe spikatej prej së largu.

*****

Të lirë tashmë të Krishterë filluan të ndërtojnë Kisha.  Për ngritjen e Kishave të reja ndihmonte personalisht dhe Kostandini i Madh.  Nëna e tij e shënjtë, Shën Elena, udhëtoi deri në tokën e shënjtë, bëri gërmime dhe kërkime, dhe gjeti Kryqin e Nderuar të Zotit dhe ndërtoi një Kishë tepër madhështore, atë të Ngjalljes, e cila është Kisha që shohim sot në Jerusalem mbi Varrin e Krishtit.
Thuhet që duke udhëtuar nëpër detin Egje’ i zuri një furtunë e madhe dhe anija rrezikohej të përmbytej.  Pas shumë përpjekjesh anija mundi të hedhë spirancën në ishullin e Parosit në detin Egje’.  Atje Shën Elena bëri lutje dhe premtoi (taksi) që nëse udhëtimi shkonte mbarë do të kthehej përsëri në ishull dhe do të ndërtonte një Kishë.  Udhëtimi pra shkoi mbarë dhe e shënjta Eleni ndërtoi Kishën që kishte premtuar; kjo Kishë më pas u rindërtua më e madhe dhe ekziston deri sot; shumë besimtarë shkojnë atje për të admiruar bukurinë e saj.  Kjo Kishë është Kisha e parë në Lindje që ka pagëzimtore të lashtë.  Kjo Kishë pra quhet Kisha e 100 portave, në Greqisht Εκατονταπυλιανή – Ekatondapiliani’ (ekaton = 100, pili=portë/derë).
Por edhe Kostandini i Madh ndërtoi shumë Kisha.  Në qëndër të Kostandinopojës ndërtoi një Kishë të cilën ia kushtoi Providencës Hyjnore – Urtësisë së Perëndisë – Shën Sofia ose Urtësia e Shënjtë e Perëndisë.  Në fillim kjo Kishë nuk ishte shumë e madhe.  Por në këtë Kishë predikoi shumë herë Shën Grigor Theollogu, ashtu si dhe predikuesi më i madh i Krishtërimit, Shën Joan Gojëarti.  Por kur perandoresha e degjeneruar dhe e korruptuar Evdhoksia e internoi Gojëartin, populli u indinjua tepër për këtë veprim si pasojë e të cilit u deprivuan nga Bariu dhe Mësonjësi i mirë dhe i vërtetë, dhe në zemëratë e sipër i vunë zjarr Kishës.
Më vonë u ndërtua mbi këtë Kishë një Kishë shumë më kolosale dhe madhështore, Kisha e Shën Sofisë – ose Urtësisë së Perëndisë.  Këtë Kishë e ndërtoi Perandori i madh, i gjallë dhe tepër aktiv i Bizantit Justiniani.

*****

Le të përshkruajmë tani Kishën kolosale të Shën Sofisë, ose të Providencës Hyjnore.  Vetëm ata që u denjësuan të vizitojnë Kostandinopojën mund të n’a flasin për madhështinë dhe bukurinë e kësaj Kishe.  Por edhe vizitorët nuk mund të përshkruajnë siç duhet këtë Kishë.  Bukuria e saj mposht çdo përshkrim. Është një vepër madhështore.  Sapo kalon portën qëndrore të Kishës përpara teje shfaqet një pamje aq madhështore dhe e bukur sa që është e papërsëritëshme.  Menjëherë pra shfaqet gjithë bota e brëndëshme e Kishës.  Dyshemeja i ngjet një deti prej të cilit dalin plot hijeshi, si direkë të një anije të madhe, 107 kolona madhështore prej mermeri të cilat e ndajnë Kishën në pjesët e saj të ndryshme dhe mbajnë peshën e pjesës së saj të sipërme.  Në qëndër të Kishës ngrihen në formë katrore katër kolona gjigande, dhe sipër këtyre katër kolonave mbështetet një kupolë e mrekullueshme e cila nuk ka të dytë në botë.  Kupola ka 40 dritare të mëdha, dhe kur del dielli dhe ndriçon me rrezet e tij, drita pra e diellit depërton dritaret e kësaj kupole dhe adhuruesi mendon se po sheh një qiell me yje që ndriçon dheun.  Ngjethet mishi i adhuruesit besimtar.  I duket me të vërtet se nuk ec më mbi dhe’ por një forcë e padukshme e merr dhe e ngre lart në qiell.  Dhe pikërisht këtë gjë kishin synim të arrinin arkitektët besëmirë të kësaj Kishe kur e ndërtuan atë.

Por në madhështinë e kësaj Kishe luajnë rolin e tyre edhe zbukurimet e brendëshme plot hir dhe që me një art tepër të veçantë krijuan artistë të famshëm të asaj kohe.  Llamburiste Kisha nga krerët e kolonave, nga argjëndi, nga floriri, nga mozaikët, nga mijërat e kandileve, nga mermerët shumëngjyrësh me të cilat ishin të veshur muret.  Justinianit nuk i erdhi aspak keq për paratë që u hodhën për ngritjen e kësaj Kishe.  E hapi arkën kombëtare dhe shpenzoi shumë para.  Mblodhi mermer të ngjyrave të ndryshme nga e gjithë bota, gurë të çmuar, argjënd dhe flori.  Thirri në shërbim inxhinierë, gurë-gdhëndës dhe zografë, dhe vetë ai, perandori pra, duke veshur rroba pune mbikqyrte punimet. U deshën 5 vjet dhe 10 muaj që të ndërtohej kjo Kishë.  Inagurimi i saj u bë më 27 Dhjetor të vitit 537.  Ceremonia ishte tepër madhështore.  Fytyra e perandorit Justinian ndriste nga gëzimi.  Thuhet që kur hyri brenda në Kishë dhe pa atë madhështi të Kishës, nuk u përmbajt dot dhe thërriti “Të munda Solomon”, dhe me këtë desh të theshte që Kisha e Shën Sofisë ishte shumë më e madhe dhe qëndronte shumë më lart sesa tempulli i Solomonit në Jerusalem.
Në këtë Kishë për 900 vjet e më tepër kryheshin Liturgjitë Hyjnore dhe shërbesat e tjera të shënjta.  Në këtë Kishë meshonin Patrikët Ekumenikë.  Në këtë Kishë kurorëzoheshin perandorët dhe mbretërit dhe psalleshin dhoksologji për fitoret e ushtrive të Perandorisë Bizantine ndaj armiqve barbarë.  Në këtë Kishë vinin për t’u falur besimtarë nga të gjitha anët e botës, vinin për të admiruar këtë kryevepër të artit Bizantin.  Pikërisht në këtë Kishë erdhën përfaqësuesit e carit të Rusisë, kur rusët ishin akoma popull pagan.  Rusët u habitën nga mrekullia që panë.  Iu bëri aq shumë përshtypje sa kur u kthyen tek cari në atdheun e tyre i thanë atij se nuk kishin parë asgjëkundi tjetër mbi dhe’ madhështi dhe bukuri të tillë, dhe se në atë Kishë meshonin Ëngjëj nga qielli dhe jo njerëz, dhe e këshilluan carin që pikërisht këtë besim të Krishtit duhej të zgjidhte edhe populli rus.  Në këtë Kishë të Urtësisë së Perëndisë u bënë agripni dhe paraklise të panumërta deri kur qyteti mbretëror i Kostandinopojës rrezikohej nga agresioni i barbarëve.

*****

Kisha e Shën Sofisë, e Providencës Hyjnore pra, ishte qëndra e jetës fetare dhe kombëtare të Perandorisë Bizantine.  Sipër kupolës së saj madhështore ishte vendosur një Kryq kolosal që natën ndriçonte dhe spikatej nga çdo kënd i Qytetit Mbretëror.
Por erdhi dita kur këmbanat e saj madhështore u dëgjuan për herë të fundit dhe për herë të fundit u meshua brenda Kishës së Shën Sofisë.  Ishte 29 Maj 1453, ditë e martë, ora 2 e ca mbas mesdite.  Kostandinopoja, mburrja e botës dhe qytetërimit, ra në duart e barbarëve turq.  Turqit hynë në Qytetin Mbretëror, vunë zjarr dhe dogjën, plaçkitën dhe përdhunuan, therrën dhe prenë, dhe ndotën dhe përdhosën altaret e shënjta të Kishave.  Hoxha hyri në katedralen e Shën Sofisë dhe nga habija dhe çudia thërriti “allah allah”.  Çdo gjë të shtrenjtë dhe të çmuar që kishte Kisha brenda saj ia vodhën.  Kryqi u rrëzua nga kupola dhe në vënd të tij vendosën gjysëm-hënën.  Ditë të tmerrshme dhe të frikshme erdhën për besimtarët e Krishterë.  Por të Krishterët nuk u dëshpëruan.  Për shekuj me rradhë rrojtën dhe jetojnë me shpresën që “pas vitesh dhe kohësh përsëri tonat do të jenë”.  Shpresonin dhe shpresojnë që një ditë Kisha do të rikthehet përsëri në duart e të Krishterëve dhe do të kryhet atje përsëri Mesha Hyjnore.

Kisha e madhe e Krishtit është akoma nën sundimin turk.  Por kemi besë dhe shpresë që një ditë Kisha do t’iu rikthehet të Krishterëve.  Jo gjysmë-hëna por Kryqi do të fitojë në botë.  Dhe turqit do të bëhen të Krishterë dhe do t’i falen të Kryqëzuarit Jisu, e Tij qoftë lavdia, nderi dhe adhurimi në jetë të jetëve Amin.

Kapitulli u shkëput nga libiri
“Faltorja Orthodhokse” -ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΝΑΟΣ
Përktheu nga Greqishtja,

Aleksander Filip
27 Janar, 2008
Transferimi i Lipsanave të
Shën Joan Gojëartit
në Kostandinopojë

A FESTOJMË ASHTU SIÇ DUHET

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: Albanian

A FESTOJMË ASHTU SIÇ DUHET

Kapitulli u shkëput nga libri “PASHKA-ΠΑΣΧΑ”
i ish-Mitropolitit të Follorinës +Avgustin Kantioti

“Dita e Ngjalljes le të ndriçohemi, Pashka e Zotit Pashka,
se ja prej  vdekjes në jetë dhe prej dheut në qiell
n’a shpuri Zoti Krisht me këngë mundëse”
(Kënga I e Kanonit të Pashkës)

Erdhi të dashur vëllezër Ngjallja.  Erdhi Pashka.  Le t’a falenderojmë Zotin, sepse akoma dhe një herë tjetër n’a vlerësoi të festojmë dhe të marrim pjesë në panairin e kësaj dite të lavdishme, që është mbretëresha e të gjitha festave dhe panairëve të Krishtërimit.  Qoftë kjo Pashkë, Pashka më e bukur e jetës sonë.  Dhe do të jetë Pashka më e bukur e jetës sonë nëse festojmë jo ashtu siç do bota, por ashtu siç do Zoti.  Dhe do të festojmë ashtu siç do Zoti nëse të gjithë ne, burra e gra, të gjithë sa mbajmë emrin e nderuar “i/e Krishterë” hapim veshët e zemrës sonë dhe dëgjojmë zërin e dhimbsur të Kishës sonë të Shenjtë Orthodhokse, e cila më thellë se të gjitha rrymat e tjera Kristiane zotëron kuptimin e vërtetë të kësaj feste madhështore dhespotike.  Himnet e Ngjalljes janë kryevepër.  Këto himne rrjedhin mjaltin e shpirtit, të cilin si bletë punëtore e mblodhën anembanë në lulet e Shkrimeve të Shënjta himnografë që nuk krahasohen me askënd.

Një vështrim mbi detyrat tona

Për të nxjerrë në pah këtë mësim mjaltë-rrjedhës të Ngjalljes së Zotit duhet t’iu referohemi me përpikmëri të gjitha Shkrimeve të Shënjta.  Fjalët e himnografëve dhe Etërve të Shënjtë të Kishës burojnë ëmbëlsi dhe janë tepër të kënaqëshme.  Janë më të kënaqëshme se mjalta dhe dylli.  Vetëm ata që kanë shqisat e shijimit shpirtëror për së mbrapshti nuk mund të shijojnë ëmbëlsinë e këtyre mësimeve, dhe me neveri hedhin sytë e tyre mbi ato që ka shtruar Kisha e Shënjtë në trapezën shpirtërore gjatë kësaj dite të lavdishme.
Nuk përsëritim të njëjtat gjëra.  Por duke shkuar në burimet e pashterrshme të Orthodhoksisë, me kupën tonë iu ofrojmë atyre që festojnë disa pika nga urtësia hyjnore.  Le të flasim më konkretisht.  Pyesim: cilat janë detyrat e të Krishterëve besëmirë gjatë kësaj dite të shënjtë?  Do t’i përmendim më poshtë.  Ata që kanë veshë do të dëgjojnë.  Ata që nuk kanë veshë nuk do të dëgjojnë.  Dhe jo vetëm që nuk do të dëgjojnë por edhe do të qeshin dhe do të tallen… Le t’i mëshirojë Zoti pra!

1)
2)    NË KISHË
Detyrën e PARË n’a i jep himnografi duke thënë:

“Le të ngrihemi që me natë dhe le t’i shpiem në vënd të miros himne Kryezotit, dhe t’a shohim Krishtin që si djelli i drejtësisë iu fal jetë të gjithëve”

A dëgjoni pra?  Detyra jonë është vajtja në Kishë që herët në mëngjes.  Ranë këmbanat? U dëgjuan tingujt e tyre të ëmbël? Përveç të sëmurëve, asnjëri dhe asnjëra të mos qëndrojë indiferent në shtëpi.  Të gjithë, “këmbë për këmbë” duhet të drejtohen drejt Kishave.  Ashtu si gratë mirofore të cilat gjatë natës së Ngjalljes nuk fjetën, por duke e patur zemrën plot ndjenja fisnikërie, dashurie, dhe adhurimi për Zotin, ndenjën zgjuar dhe “herët në mëngjes” shpejtuan për tek varri dhe u denjësuan të dëgjojnë ato të parat lajmin që “Krishti u Ngjall”, kështu pra dhe ne, të gjithë nëpër Kisha!

3)    DERI NË FUND

Por kjo nuk është e vetmja detyrë.  Nuk mjafton vetëm ardhja në Kishë gjatë natës së Ngjalljes.  Erdhëm në Kishë?  Kemi për detyrë të qëndrojmë në Kishë deri në fund.  Kjo pra është detyra jonë e dytë.  Dhe ndërsa detyra e parë zbatohet me ardhjen në Kishë kur dëgjojmë të bien këmbanata, e dyta a zbatohet  vetëm me qëndrimin në Kishë?
Oh fatkeqësisht!  Vihet re një fenomen që është vërtet për të vajtuar.  Çfarë ndodh?  E dini shumë mirë ju se çfarë ndodh.  Shumë veta, burra e gra, të cilët gjatë gjithë vitit nuk shkelin këmbë as tek pragu i Kishës, por paraqiten në Kishë vetëm natën e Pashkës, këta komitë pra të tërësisë kishëtare, mërziten nga qëndrimi i zgjatur në Kishë.  Ambjenti i Kishës nuk është për ta i këndshëm apo i kënaqshëm.  Por në vende të tjera, atje ku kënaqen, qëndrojnë deri në mëngjes.  Kurse këtu në Kishë?  Mezi presin orën që të ikin nga Kisha.  Prandaj në momentin që dëgjojnë “Krishti u Ngjall” fillojnë dhe ikin.  Largohen turma-turma, ashtu siç erdhën turma-turma.  Por të dashur zonja dhe zotërinj dëgjomëni:
Thirrja “Krishti u Ngjall” që dëgjuat nuk është fundi i shërbesës së shënjtë të natës së Pashkës.  Është vetëm fillimi.  Është krisma përshëndetëse me të cilën Kisha përshëndet ditën e re, ditën e ndritëshme, ditën e lavdishme gjatë së cilës ndodhi ngjarja më e madhe e historisë së këtij planeti.  Menjëherë pas “Krishti u Ngjall” vazhdojnë festimet në panairin e Kishës.  Vazhdon kanoni ligjvënës i Ngjalljes.  Më pas kryhet Liturgjia Hyjnore e cila mbaron me predikimin festiv me rastin e Pashkës e shkruajtur nga Shën Joan Gojëarti, një predikim që nuk mund të krahasohet me asnjë predikim tjetër përsa i përket mënyrës si tingëllon dhe kuptimeve që përçon.  Dhe duhet, zonja dhe zotërinj, të qëndroni deri në fund të Liturgjisë.  Por ju në vënd që të qëndroni deri në fund ktheni kurrzin dhe largoheni…
Si t’a quajmë këtë sjelljen tuaj?  N’a lejoni t’ju pyesim:  në qoftë se supozojmë që një prej të fortëve të dheut, apo një mik i juaji ju fton personalisht në një mbrëmje festimi çfarë do të bënit?  Sapo të vinit në mbrëmje do të iknit?  Nuk do të prisnit derisa të mbaronte mbrëmja dhe të përshëndoshnit të zotin e shëtpisë?  Po, kështu do të vepronit sepse kështu ju thonë rregullat e mirësjelljes.  Jini të sjellshëm dhe tregoni shumë kujdes për këto gjëra.  Nuk doni t’ju quajnë të pasjellshëm, të egër dhe barbarë.  Doni të dukeni me edukatë përpara zotërve të kësaj bote, të cilët ju ftojnë personalisht në mbrëmjet e tyre.  Por ndaj Zotit Krisht si silleni?  Ai që ju fton natën e shënjtë të Ngjalljes është personi më i lavdishëm i qiellit dhe dheut bashkë.  Është Mbret i mbretërve dhe Zoti i zotërinjve.  Është Mbreti i Ëngjëjve dhe Shënjtorëve.  Ai ju fton në mbrëmje të festoni.  A e besoni këtë gjë?  Përgjigjuni sinqerisht.  Në qoftë se nuk e besoni atëhere përse vini në Kishë?  Vetëm për të bërë adetin?  Asnjë dobi dhe përfitim nuk kini nëse vini në Kishë vetëm për një formalitet.  Por nëse e besoni si Zot, si triumfues i gjithë shekujve dhe Mbret i të gjithëve dhe të gjithave, atëhere “ejani t’i falemi dhe t’i biem ndër këmbë vetë Krishtit Perëndisë dhe Mbretit tonë”.  Atëhere duhet të qëndroni në Pallatin Hyjnor, në Kishën e Shënjtë pra, deri në fund, derisa Zoti nëpërmjet organeve të Tij, priftërinjve meshëtarë, të n’a lajmërojë që mbaroi mbrëmja mbretërore.

4)    Afrohuni tek Kupa Jetëdhënëse

Vetëm mbrëmje festive është?  Shërbesa e shënjtë nuk është thjesht një mbrëmje.  Është pafund, më tepër se një mbrëmje.  Është ftesë për të marrë pjesë në misterin e shkëlqyer dhe të mrekullueshëm të Eukaristit Hyjnor.  Pa shikoni se si n’a fton himnologu:

“Ejani të kungohemi me verën e hardhisë së vreshtës së bekuar të Perëndisë sonë, se Jisui sot u ngrit dhe u hapi qiellin gjithë besnikëve, pra e himnojmë Jisuin Perëndi në jetë të jetëve”.

Ejani n’a thotë të pijmë nga prodhimet e vreshtit, të pijmë nga vera që në mënyrë çudibërëse u shndërrua në gjakun e Krishtit.  Ejani të kungohemi me misteret e qashtra, dhe të ngazëllohemi me këtë bashkim të hyjshëm me Zotin.  Ejani të shijojmë të mirat e shumta të mbretërisë së Tij, duke e himnuar atë si Perëndi në jetë të jetëve.
Shën Joan Gojëarti në fjalën e tij festive të Ngjalljes n’a fton të marrim pjesë duke n’a thënë:

Trapeza është plot, merrni të gjithë.  Mishi i viçit është me bollëk, asnjë të mos ikë i urrtuar.

Kush është viçi?  Mos vallë bën fjalë për trapezën materiale në të cilën shtrohen gjellë të zgjedhura?  Edhe trapeza e të mirave materiale nuk ndalohet.  Përkundrazi edhe rekomandohet, për shkak të atmosferës festive të ditës.  Por Shën Gojëarti kur thotë “viçi” dhe i fton të gjithë në këtë trapezë të madhe gjatë natës së Ngjalljes nënkupton kungimin me misteret e shënjta.  E tha vetë Zoti kategorimatikisht: “Ai që ha mishin tim dhe pi gjakun tim, mbetet tek unë dhe unë tek ai” (Joan 6:56).
O të Krishterë, feston Pashkë ai që denjësisht kungohet me misteret e shënjta.  Të tjerët, të cilët nuk besojnë dhe përbuzin këtë mister, nuk festojnë Pashkë.  Për të tjerët që nuk besojnë dhe qëndrojnë indiferentë Pashka katandis në një festë të të ngrënit me llupësi dhe pangopje, në një festë pa asnjë kuptim të thellë.
Kungata e shënjtë pra, kjo është detyra e tretë që duhet të kryejë i Krishteri gjatë natës së shënjtë të Ngjalljes.

5)    MBAHENI DITËN TË SHËNJTË

Përveç tre detyrave të mësipërme, duhet të kryejmë edhe një të katërt.  Cila është detyra e katërt?  N’a i rekomandon përsëri himnologu i shënjtë.  Thotë:

“Dita më e shkëlqyer dhe më e shënjtë është Pashka e Madhe, e para ditë e javës, që mbretëron mbi të gjitha, e kremte e të kremteve dhe panair i panairëve, le t’a bekojmë Krishtin për jetë të jetëve”

A dëgjuat?  E shënjtë është dita e Pashkës.  Por jo vetëm me fjalët dhe himnet e Ngjalljes duhet të jetë e shënjtë dita e Pashkës, por edhe me vepra.  E shënjtë duhet mbajtur përgjatë periudhës ditë-natë.  Ditë e shënjtë!  Si mbahet e shënjtë kjo ditë?  Mëndja të çohet tek Zoti i Ngjallur.  Gjuha të flasë për Të.  Le të psallë himnet e Tij.  Le të predikojë madhështimet e Tij.  Zemra le të digjet nga dashuria për Dhëndrin, për Diellin e drejtësisë që lindi duke u ngritur nga varri.  Dëshira jonë le të drejtohet drejt punëve të mira të cilat do të vërtetojnë që me të vërtet u Ngjall Krishti dhe një jetë e re po lind në botë.  Ka të sëmurë?  Le t’i vizitojmë.  Ka fatkeqë?  Le t’i ndihmojmë.  Ka armiq?  Le t’i falim.  Ka të pafe’ dhe vlasfimtarë të Zotit?  Le të biem ndër gjunjë dhe le të lutemi për ta, që drita e paperënduar e Ngjalljes të ndriçojë zemrat e tyre.  Le t’a zgjerojmë zemrën tonë që të përfshijmë në të gjithë botën.  Dhe kurrë të mos harrojmë që ato sa thamë, ato sa bëmë, ato sa shpenzuam për të ndihmuar të afërmin tonë (të afërmin sipas kuptimit të Ungjillit) janë shumë të vogla, shumë të pakta, pothuajse zero në krahasim me gjithë ato që n’a ofroi, që n’a dhuroi me sakrificën mbi Kryq Zoti i Ngjallur.  Jo para, jo pozita të larta dhe të mëdha, jo frone të bukur, por edhe sikur jetën tonë, dhe jo vetëm një jetë por edhe me mijëra jetë të kishim dhe t’i sakrifikonim të gjitha për Të, nuk do të mund t’ia kundërshpërblenim lartësisë dhe madhështisë të mirëbërjeve të pafund të Krishtit.  Me të vërtetë:

“Si do t’ia shpërblejmë Zotit për gjithë ato të mira që n’a bëri?  Për ne Perëndia u bë njeri, për natyrën e prishjes Fjala u mishërua dhe jetoi me ne, u bë mirëbërës për mosmirënjohësit, çlirimtar për rrobërit, për ata që rronin në errësirë lindi dielli i drejtësisë, Kryq duroi Ai që nuk mund të pësojë asgjë, në ferr u bë dritë, në vdekje u bë jetë, dhe për të rënët u ngjall.  Le t’i thërresim Atij, o Perëndia jonë lavdi më Ty.”

6) Të mbajmë të pastër Javën e Ndritur

Në vazhdim të detyrave të mësipërme duhet të kryejmë dhe një detyrë të pestë.  Kjo është:

Jo vetëm dita e parë e Ngjalljes të mbahet e pastër nga çdo lloj mëkati, por edhe gjithë java që vijon, ajo javë që quhet Java e Ndritur, e cila konsiderohet si një ditë e vetme, vazhdim i ditës së parë dhe të madhe të Ngjalljes së Zotit, e gjithë java pra duhet mbajtur e pastër.  Jo të ndjekim filma të turpshëm dhe shfaqje teatrale, jo vallëzime të shfrenuara, jo të luajmë me letra, jo ndeshje sportive tifozësh të tërbuar, jo dehje dhe shthurrje, apo rrugaçëri të tjera të ndryshme, por lexim i shpeshtë i Shkrimeve të Shënjta, ushqim shpirtëror, vajtje e përditëshme në Kishë, kungim i shpeshtë, punë njeridashëse dhe mëshiruese, ngjallje të shpirteve, këto pra janë ato punë që duhet të kenë synim të Krishterët gjatë ditëve të Javës së Ndritur.  Këto n’a porosit Kisha jonë e Shënjtë.  Hapni Pidalin – Librin e Kanoneve dhe lexoni kanonin e 66-të të Sinodhit të 6-të Ekumenik.

Vallë do të n’a dëgjoni?

Këto pra predikojmë gjatë natës së shënjtë të Ngjalljes.  Por kush i dëgjon?  Kush i zbaton?  Zëri ynë bërtet në dhe’ të shretë e të thatë.
Ashtu siç kemi  thënë dhe më parë, dhe nuk do të pushojmë së thëni, jetojmë të dashur vëllezër dhe etër, jetojmë në një kohë të frikëshme, në një kohë të largimit të njerëzve nga Perëndia dhe udha e Perëndisë, jetojmë në një kohë gjatë së cilës shpirti i antikrishtit me mënyra dhe forma nga më të ndryshmet ka hyrë në jetën e përditëshme të njerëzve dhe përpiqet të gremisë të gjitha digat e moralit dhe të fesë dhe t’i shndërrojë në këneta të qelbura me erë të fëlliqur ato kopshte të Perëndisë që deri dje lulëzonin.
Por të dashur, Lavdi Perëndisë, sepse me gjithë shthurrjen dhe mosbesimin që mbizotëron sot në botë nuk mungon besimi dhe virtyti.  Janë dhe të zgjedhurit e Perëndisë.  Është grigja e Perëndisë.  Janë adhuruesit besnikë dhe të dedikuar të Zotit të Kryqëzuar dhe të Ngjallur.  Janë bijtë dhe bijat besnike të Kishës Orthodhokse, të cilët iu binden këshillave dhe mësimeve shpirtërore të etërve të tyre shpirtërorë.  Kemi mjaft shembuj të dashurisë dhe dedikimit ndaj Kishës së Shënjtë.  Diell shprese është Ngjallja e Zotit.  Le të shpresojmë dhe ne për gjithë të mirat.

Rënçin gjithmonë gëzueshëm këmbanat e të gjitha Kishave tona duke

lajmëruar dhe duke shpallur në qiejt “Krishti u Ngjall”.

Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër Filip
Pashkë 2008

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, ish-Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

F Ë M I J Ë T

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: Albanian

F Ë M I J Ë T

(Matth.19:13-15; Mark 10:13-16; Luka 18:15-17)

“Lerini fëmijët dhe mos i ndaloni të vijnë tek unë”
(Matth.19:14)

Një nga skenat magjepsëse të jetës së Krishtit mbi tokë përshkruajnë të tre Ungjillorët e Shënjtë Mattheu, Marku, dhe Llukai.  Është momenti i bekimit të fëmijëve.  Le të përpiqemi t’a ri-krijojmë këtë skenë kaq tërheqëse, që përbën në të njëjtën kohë dhe një nga veprat e fundit të Zotit, e cila ndodhi kur Krishti po largohej nga Galilea dhe po iu afrohej kodrave të Judhesë.
Turma njerëzish “e ndiqnin Atë”.  Gjatë udhës, dikush e pyeti nëse ekzistonte një arësye e fortë që dikush të divorcojë gruan e vet, dhe Zoti duke iu përgjigjur kësaj pyetje kaq shqetësuese për shoqërinë, bëri fjalë për martesën dhe virgjërinë.  Martesa, theksoi Ai, ka qënë gjithmonë një institucion hyjnor i lashtë të cilën vetë Zoti e themeloi, dhe askush nuk ka të drejtë të shpërbëjë bashkimin midis burrit dhe gruas, vetëm në qoftë se besa bashkëshortore shkelet dhe cënohet.  Vetëm në rast kurvërie pra mundet burri t’a divorcojë gruan.  Ndërsa përsa i përket virgjërisë Krishti theksoi gjendjen e saj të shkëlqyer, gjendjen superiore të ekzistencës së saj, një jetë ëngjëllore duke qënë me trup, por në të njëjtën kohë është dhe e vështirë për t’ia dalë mbanë, sepse virgjëria kërkon një dhuratë të veçantë, duhet thirrja së lartazi dhe ndihma supernatyrore (Matth.19:1-12).  Shumë pak njerëz e arrijnë këtë gjëndje.

Sapo Krishti mbaroi fjalën, ja përpara Tij shfaqen lulet dhe frutat e martesës ligjore – foshnja dhe fëmijë të cilët nënat e Galilesë, pasi u shkëputën nga turmat, ia sollën Atij.  Ato nëna besonin që Jisui kishte një fuqi hyjnore, dhe për këtë arësye donin që Ai t’iu jepte bekimin e Tij fëmijëve të tyre.  Oh t’i bekonte Krishti fëmijët e tyre!  Çfarë tjetër më tepër mund të donin?  Këta fëmijë do të vazhdonin jetën e tyre duke qënë në mbrojtjen e Zotit.  Bekimi i Tij do të ishte thesari më i çmuar që do të kishin.  Prandaj dhe nënat, me pasion i sollën fëmijët tek Krishti.  Por duke u afruar u ndeshën me zërin e ashpër të dishepujve, të cilët po iu thoshin nënave të ktheheshin mbrapsht.  Fatkeqësisht, nuk mund t’a kuptonin dhe vlerësonin atë që nënat e Galilesë po bënin në atë moment.  Sipas mëndjes së tyre Zoti Krisht nuk duhej të humbte kohën e Tij të çmuar duke u marrë me foshnja dhe fëmijë.

Jisui thërret pranë fëmijët

Zoti i sheh dishepujt e Tij që po i largojnë nënat, dhe njëkohësisht dëgjon dhe ankesat e nënave të cilat nuk mund t’i afrohen Atij.  Pengesë e nënave janë dishepujt.  Për shkak të kësaj sjellje të ashpër të dishepujve ndaj nënave – të cilat i kishin sjellë fëmijët kushedi prej sa larg – Zoti jo vetëm thjesht trishtohet, por ashtu siç n’a i përshkruan dhe Ungjillori Lluka, indinjohet ndaj dishepujve.  Dhe duke dashur t’iu mësojë se çfarë vlerë kanë fëmijët e vegjël iu thotë: “Lerini fëmijët dhe mos i pengoni të vijnë tek Unë, sepse e të tillëve është Mbretëria e Qiejve”.  Pas kësaj vërrejtje nënat morën guxim.  Ecin përpara.  Dhe ja Krishti midis fëmijëve.  I përqafon.  I bekon.  Dhe vetëm i përqafon dhe i bekon?  Si mund t’a vemë në dyshim që Zoti, i cili mësoi të gjithë njerëzit, nuk do t’iu thoshte dhe fëmijëve diçka të thjeshtë por tepër kuptimplotë?  Dhe këto fjalë do të mbeteshin të paharruara, dhe deri në frymën e tyre të fundit fëmijët do të mbanin në kujtesën e tyre momentin kur Jisui i bekoi dhe i mësoi ata.

Siç shohim pra, të dashur, sjellja e dishepujve ishte e ashpër dhe me mëndjemadhësi ndaj fëmijëve të nënave të Galilesë.  Por duhet të kuptojmë që dishepujt ishin bij që i përkisnin brezit dhe shoqërisë së atëherëshme, e cila nuk i vlerësonte aspak foshnjat dhe fëmijët.  Në botën e idhulltarisë gjendja e fëmijëve ishte aq e keqe sa nuk përshkruhet dot.  Nuk kishte asnjë lloj ligji që të mbronte foshnjat dhe fëmijët.  Fëmijët konsideroheshin pronë, të cilën mund t’a përdrornin prindërit ashtu siç deshin.  A nuk keni lexuar që me mijëra foshnja dhe fëmijë ofroheshin si therror në altarin e perëndive të lashtësisë?  Në situata të tjera përdoreshin për punëra të rënda dhe të vështira si qetë që tërheqin parmëdën.  Në Spartën e lashtë p.sh., kur lindej fëmija, ati kishte të drejtë, në qoftë se nuk i pëlqente foshnja, t’a hidhte në det ose nëpër shkëmbinjët e tmerrshëm të malit të Taigjetos.  Në Atikë, baballarët ishin kaq zemërgur ndaj fëmijëve të tyre saqë poeti i lashtë Aristofani, duke e portretizuar vetvehten si një fëmijë, shprehet se do të dëshironte të ishte më mirë biri i një derri sesa biri i një njeriu… kafshët që sillnin përfitime trajtoheshin shumë më mirë sesa fëmijët të cilët përdoreshin si shërbëtorë mjeranë të kafshëve.  Gjatë rënies së Perandorisë Romake, disa etër të Romës ishin kaq mizorë sa i linin foshnjat jashtë në rrugë gjatë natës të cilat shqyheshin prej ujqërve që zbrisnin nga Apeninet.

Fëmijët shembull për të rriturit

Fëmija pra, që përbuzej kaq shumë gjatë lashtësisë, u nderua dhe u ngrit lart prej Krishtit, dhe u bë shembull për të rriturit.  Fëmija shembull për të mëdhenjtë?  Mos u çuditni.  Sepse një ditë Jisui mori një nga fëmijët dhe e vendosi në mes të dishepujve të Tij duke thënë:  “Me të vërtetë po ju them juve, nëse nuk ktheheni dhe bëheni porsi fëmijët e vegjël, nuk do të hyni në mbretëri të qiejve” (Matth. 18:3).
“Të bëheni porsi fëmijët”. Ku është kuptimi i këtyre fjalëve?  Jo të kthehemi në moshën fëmijnore duke u shndërruar me një farë mënyre të çuditëshme nga pleq në foshnja dhe fëmijë. Jo!  Por të përpiqemi ne të mëdhenjtë, dhe të synojmë ne të rriturit që ato virtyte natyrore që kanë fëmijët e vegjël t’i fitojmë brenda nesh nëpërmjet ushtrimit shpirtëror, dhe nga virtyte natyrore të bëhen virtyte objektive si rezultat i vullnetit të lirë të secilit prej nesh.
Dhe cilat janë këto virtyte që kanë fëmijët e vegjël dhe që janë shembuj të denjë për imitim nga ana e të rriturve?
Fëmijët kanë përulësi, janë të pafajshëm, të thjeshtë dhe pa ligësi.  Është një i vogël fëmijë mbreti?  Ky fëmijë nuk ka atë krenarinë që kanë të mëdhenjtë në raste të tilla.  Nuk bën dallime fëmija midis tij dhe fëmijëve të tjerë të varfër.  E sheh të shoqërohet lehtazi me bashkë-moshatarët e tij dhe të luajë së bashku me ta.  Ku është kjo përulësi tek të mëdhenjtë në moshë?  Një ushtar i thjeshtë p.sh. ngrihet në gradë dhe bëhet gjeneral duke shtuar një vijë në gradën sipër supeve të tij, dhe ditën e nesërme me një ton prej Napoleoni e sheh të paraqitet përpara shokëve të djeshëm ushatarakë.  Dhe sa më shumë që të ngrihet në pozitë krenaria e tij do të shndërrohet në kamxhik për të tjerët.
Fëmijët nuk pushtohen pra nga lavdi-dashja e cila e korrupton njeriun.  Nëse fëmija ka një nënë të varfër, të veshur me rrecka, prapëseprapë  nuk e përbuz atë.  Edhe sikur një mbretëreshë të dilte përpara fëmijës dhe të kërkonte t’a merrte në oborret e saj mbretërore dhe t’a adoptonte atë, fëmija nuk do të pranonte, nuk do të preferonte mbretëreshën por nënën e tij të rreckosur.  Dhe nëse dikush me forcë e shkëput fëmijën nga gjoksi i nënës, fëmija do të qajë dhe thërresë “Nëna ime, mama ku je?…”.  Por nesër pasnesër, kur të rritet dhe të ngjitet lart në pozita, dhe të bëhet mëndjemadh, krenar dhe lavdi-dashës, do t’i shmanget paraqitjes së prindërve të tij të varfër përpara njerëzve. Do t’i vijë turp për kë?  Do t’a konsiderojë turp, kë?! Kë?! Atë që dikur e kishte gjënë më të çmuar në botë.

Fëmija nuk ka ligësi, nuk pushtohet nga ndjenja të thella hakmarrjeje.  Nëna e rreh.  I dhemb dhe qan.  Në atë moment duket si qielli me rre të zeza gati të lëshojë vetëtima dhe bubullima.  Por pasi kalojnë disa minuta ai qiell kthjellohet dhe dielli i pafajshmërisë fëmijnore shndrit përsëri në fytyrën e tij dhe përhap gaz dhe hare’ në të gjithë ambjentin rrethues.  Dhe ndërsa akoma nuk janë tharë lotët në fytyrën e tij, sapo dëgjon zërin e nënës t’a thërresë, harron dënimin që pësoi dhe rend me vrap dhe bie në krahët e saj.

Fëmija është i pafajshëm, është naiv.  Nuk dallohet nga ligësia dhe poshtërsia e të rriturve, të cilët dyshojnë të gjithë dhe të gjitha dhe paraqiten përpara të tjerëve me lloj-lloj fytyrash dhe gjuhësh.  Fëmija njeh vetëm një gjuhë, atë të sinqeritetit absolut.  Nuk thotë kurrë gënjeshtra.  Do të fillojë të gënjejë në momentin kur të kuptojë që sinqeriteti nuk vlerësohet nga bota.  Do të fillojë të gënjejë në momentin kur të kuptojë që me gënjeshtra, në një botë plot gënjeshtra dhe gënjeshtarë, mund të fitojë shumë më tepër sesa me të vërtetën.  Fëmija është i thjeshtë dhe i beson çdo fjale që i thonë të mëdhenjtë.
Mosha fëmijnore, megjithë prishjen dhe të metat që shkakton mëkati i paraardhësit Adham, ruan dhe plot të mira, të cilat, ashtu siç është vrojtuar dhe me plot të drejtë, nëse kultivohen ashtu siç duhet mund t’a shfaqin fëmijën si një shënjt.  Është e mundur pra që nëpërmjet ushtrimit të duhur virtytet natyrore të fëmijëve të bëhen virtyte të qëllimshme dhe të paramenduara për ne të rriturit.  Ja pra pse Zoti, duke njohur më shumë se kushdo tjetër shpirtin fëmijnor, sjell fëmijën si shembull dhe model të denjë imitimi përpara apostojve të Tij, dhe në përgjithësi përpara të gjithë njerëzve, të cilët synojnë rangje, vende të larta dhe pozita.
Jo pra të vegjëlit të ecin në rrugën e të mëdhenjve, por të mëdhenjtë të drejtohen drejt të vëgjëlve*.  Ja pra fryma e re e Jisuit.  A kanë besim fëmijët tek prindërit e tyre?  I ndjekin ata me besnikëri?  E konsiderojnë vehten e tyre të sigurt kur janë pranë prindërve të tyre?  Le të ndjekim shembullin e tyre pra.  Le t’ia besojmë vehten tonë dhe ne me shpirt fëmijnor Jisu Krishtit.  Le t’i shkojmë pas Atij me besnikëri.  Le t’a konsiderojmë vehten jashtë çdo rreziku nën krahët e plotfuqishëm të mbrojtjes Hyjnore.  Ah sikur të kishim atë thjeshtësinë dhe pastërtinë fëmijnore e cila është nëna e besimit.  Vetëm ata njerëz të cilët ruajnë në shpirtin e tyre freskinë e viteve fëmijnore, vetëm shpirtet e përulura dhe të thjeshta mund të besojnë me tërë kuptimin e fjalës tek Jisu Krishti.  Ndërsa shpirtet e tjera, të vyshkura nga ligësia e krenarisë dhe mendjemadhësisë, nga ambicjet dhe lavdi-dashja, të cilët për shkak të pasioneve mëkatare janë gati të kryejnë krime nga më të mëdhatë, këto shpirte njerëzish pra është e pamundur t’i afrohen Jisu Krishtit dhe t’i besojnë Atij.  Provë e kësaj gjëje janë farisenjtë, ligësia e të cilëve shkaktoi zemëratën e Perëndisë.
“Të bëheni porsi fëmijët”. Kjo pra është thirrja drejt të cilës i nxit Jisui nxënësit e tij dhe të gjithë ne.  Le të bëhemi, thotë Shën Joan Gojëarti, dhe ne si fëmijët, “foshnja më të ligën”,  ashtu siç n’a këshillon dhe Apostoll Pavli (Let.I.Korinth.14:20).  “Për të parë qiellin asgjë tjetër nuk duhet përveçse të hedhim mashtrimin dhe ligësinë në Gjehenë”.

Mbajtja e fëmijëve larg Jisuit është një zakon satanik

Thirrja dhe nxitja e Zotit “Lerini fëmijët dhe mos i pengoni të vijnë tek Unë” ndër shekuj arrin deri në ditët e sotme.  Sepse dhe sot, në shekullin e 21-të, fatkeqësisht ka plot nga ata të cilët të influencuar jo nga ai shpirti i dishepujve që nuk i lanë fëmijët e Galilesë t’i afroheshin Jisuit, por të nisur nga një shpirt armiqësor kundrejt Jisuit nuk duan fëmijët dhe të rinjtë t’i afrohen Krishtit dhe Kishës së Tij të Shënjtë.  Me shumë mënyra bëjnë çmos dhe i pengojnë.  Në rregjimet totalitariane, me aspirata materialiste dhe ateiste, fëmijët dhe të rinjtë nuk lejohen t’iu afrohen Kishave.  Një i ri i cili i afrohet një prifti dënohet nga partia dhe shpallet i padenjë për botëkuptimin e ri me të cilin duan të qeverisin botën këta shpëtimtarë dhe mesira të porsa-shfaqur, këta ungjillorë të një parajse pa Krisht.  Në rregjime të tjera, të cilat konsiderohen si shoqëri e lirë dhe pushtet demokratik, nuk pengohen direkt fëmijët dhe të rinjtë t’i afrohen Jisu Krishtit, por indirekt, me mënyra të ndryshme përpiqen dhe luftojnë për t’i mbajtur larg krahut të Tij.  Krahu i Jisuit, nën të cilën prehen fëmijët është Kisha e Tij e Shënjtë.  Prindër pa frikë Perëndie dhe ateistë kërcënojnë fëmijët e tyre kur shohin që ata duan të studiojnë në Shkollat Fetare të Katekizmit të cilat Kisha i ka themeluar për hir të edukimit fetar dhe moral të rinisë.  Shkollat teknike nga ana tjetër, gjatë orëve të mëngjesit të së Djelave, në kohën kur kryhet Liturgjia Hyjnore, ua zenë duart studentëve me mësimet e tyre akademike.  Akoma dhe në një vënd të Krishterë Orthodhoks si Greqia  vihet re spektakli i tmerrshëm i mëngjeseve të së Dielës: mijëra të rinj të Athinës dhe Pierasit me vizore dhe perigjelë në dorë drejtohen drejt shkollave.  Aktivitete sportive dhe ekskursione të planifikuara gjatë gjithë ditës së Djelë, nga mëngjesi deri në perëndim të diellit, preokupojnë të rinjtë – dhe asnjë fjalë nuk bëhet për të shkuar në Kishë dhe për të plotësuar detyrimin e shënjtë të së Djelës.  Profesorë universitetesh caktojnë provime të Djelave në mëngjes.  Këta zotërinj nuk shkojnë në Kishë, dhe nuk lejojnë as të rinjtë të shkojnë në Kishë.  Kryetarë partish politike bëjnë fushatat e tyre elektorale dhe ngrehin zërin që nga ballkonet për fenë dhe familjen dhe pas kësaj marrin aeroplanet dhe udhëtojnë të Dielave që në mëngjes; të rinjtë që iu përkasin partive të ndryshme shkojnë nëpër aerodrome të mirëpresin kryetarët e partive të tyre ndërkohë që në Kishë me madhështi psallet hymni qieruvik: … Mbretin e të gjithave le të presim… Gazetarë të pafe’ që nuk besojnë në jetën e amëshuar dhe që urrejnë çdo gjë që ka të bëjë me Qiellin dhe botën metafizike pikojnë me penat e tyre farmaq në zemrat e të rinjve duke shkruajtur artikuj urrejtës kundër shkollave të Katekizmit me tema të tilla si: “Priftërinjtë të heqin dorë nga edukimi i rinisë”.  Dëshira e tyre e zjarrtë është themelimi i një edukimi të pafe’ ku ata dhe të rinjtë të mos kenë asnjë lloj lidhje me Kishën, e cila nëpërmjet mistereve të shënjta dhe jetës mësim-dhënëse të punëtorëve të Ungjillit vazdhon edhe në epokën tonë punën e Krishtit dhe i thërret fëmijët dhe të rinjtë drejt asaj jete.
Le të tërbohen pra armiqtë e Krishtit.  Le të luftojnë me mjetet e tyre satanike.  Le të kenë moton e tyre “asnjë fëmijë, asnjë i ri pranë Krishtit dhe Kishës së Tij të Shënjtë!”.  Por t’a dinë mirë që sado pengesa që të sjellin midis të rinjve dhe Krishtit, afrimiteti i shpirtit fëmijnor ndaj Krishtit dhe tërheqja e shpirtit fëmijnor prej Krishtit është kaq e madhe saqë edhe në epokat e shthurrjes dhe korruptimit më të madh, edhe në epokat e ateizmit dhe mosbesimit më të madh do të ketë gjithmonë shpirte fëmijësh dhe të rinjsh të cilët do të gjejnë një mënyrë apo një tjetër për t’iu afruar Jisu Krishtit dhe t’i psallin me zërat e tyre “hosana më të lartat”.  Por mjerr! mjerr ata që me mësimet e tyre kundër Perëndisë dhe nëpërmjet jetës së tyre të pafe’ skandalisin fëmijët dhe të rinjtë.  Do të japin llogari sepse përgjegjësia e tyre është e madhe.  Zoti tha – dhe fjala e Tij është e vërtetë – “Kush të skandalisë një nga këta të vegjëlit që më besojnë, është më mirë për atë të varë një gur mulliri në qafë dhe të hidhet në fund të detit.  Mjerr bota nga skandalet; sepse është nevojë të vijnë skandalet, por mjerr ai njeri prej të cilit vijnë skandalet” (Matthe 18:6-7).

Kapitulli u shkëput nga Libri “EJA PAS MEJE – ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ – FOLLOW ME”
i Ish-Mitropolitit të Follorinës +At Avgustin Kantiotit

Përktheu nga Anglishtja
Aleksandër P. Filip
1 Korrik, 2008
Anargjëndët Kozma dhe Damjan

Përktheu (nga origjinali Greqisht) në Anglisht
+At Asterios Gjerostergjios

Përkthyesi ia kushton autorit, at Avgustinit, me dashuri,
mirënjohje shpirtërore dhe respekt të thellë!

Paçim të gjithë uratat dhe bekimet e tua Hirësi!

(ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ ΣΕΛ. 164-172, ΚΕΦ. “ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ”)

DITË GËZIMI DHE HAREJE

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: Albanian

DITË GËZIMI DHE HAREJE

Fragment i shkëputur nga libri “PASHKA-ΠΑΣΧΑ”
i ish-Mitropolitit të Follorinës +Avgustin Kantioti

“U gëzuan nxënësit kur panë Zotin”
(Ioan. 2
0:20)

Mëndërisht, të dashur lexues, mëndërisht le të shkojmë në Tokën e Shënjtë, atje ku ndodhi drama e dramave.  Mëndërisht le të shkojmë në Golgotha.

Mishërimi i Dashurisë sakrifikohet

Është e Premjta e Madhe, ora 3 pasdite.  Një errësirë e dendur vazhdon të mbulojë tokën.  Dielli përpara pamjes së frikëshme të kryqëzimit të Birit të Perëndisë, fshehu rrezet e tij.  Jisu Krishti, Dashuria e mishëruar, ndodhet në momentet e fundit të jetës së tij mbi dhe’.  Pas pak prej buzëve të tij të hidhëruara dëgjohet dhe fjala e fundit “MBAROI”.  Dhe “duke ulur kryet dha shpirtin” (Ioan. 19:30).

Armiqtë e Krishtit, farisenjtë dhe shkronjësit, kryepriftërinjtë dhe priftërinjtë, dhe populli mosmirënjohës duke parë ndryshimet natyrore që po ndodhnin u frikësuan; po prisnin nga çasti në çast mos ndoshta Jisu Krishti zbriste nga kryqi dhe lëshonte rrufe dhe i shfarroste të gjithë ata nga faqia e dheut.  Por tani që dëgjuan fjalën e tij të fundit “MBAROI” u qetësuan.  Krishti tashmë është i vdekur!… “E çfarë mund të bëjë një i vdekur?  Kur ishte gjallë bëri shumë gjëra mahnitëse, por tani… kush i jep rëndësi një të vdekuri?  Krishti nuk ekziston më.  Skëterra e errët e përpiu, ashtu si dhe të gjithë të tjerët para tij”.  Këto pra duke menduar armiqtë e Krishtit u qetësuan.  Qëndruan dhe pak momente të tjera si spektatorë përpara pamjes së frikëshme dhe kur konstatuan që Jisui nuk jepte asnjë shënjë jete filluan të largohen prej atij vëndit të krimit dhe të kthehen në Jerusalem për të festuar festën e tyre të madhe judaike, pashkën e tyre, të cilën gjatë viteve të mëparshme kur jetonte Krishti e festonin me shqetësime dhe trazira.  Kryqëzuesit të mbytur nga protesta e ndërgjegjes së tyre për këtë kryevepër padrejetësie do të festonin me madhështi pashkën judaike.
Armiqtë e Krishtit gëzohen sepse Krishti nuk jeton më.  Po nxënësit e tij? Një  atmosferë e thellë keqardhjeje, melankolie dhe dëshpërimi ka pushtuar shpirtet e tyre.  Të gjithë shpresat e tyre i kishin mbështetur tek Krishti.  I lanë të gjitha pas dhe ndoqën Krishtin.  E ndoqën me besë dhe shpresë se Mësonjësi i tyre, më i fuqishëm se Davidi dhe Solomoni, do të mundte të gjithë armiqtë dhe do të shpallej mbret i Israelit.  Dhe ata duke qënë pranë tij do të kishin ndere dhe lavdi.
Por tani?  Tani me vdekjen e tij të vajtueshme të gjitha shpresat e tyre humbën.  Të dëshpëruar dhe të frikësuar diskutojnë midis tyre duke thënë: “ne shpresonim që ai ishte ai që do të shpërblente Israelin” (Luk.24:21).

U Ngjall Shpresa

Gëzohen armiqtë e Krishtit.  Dëshpërohen nxënësit e Krishtit.  Por papritur, oh çfarë shdërrimi!  Armiqtë e Krishtit dëshpërohen dhe dridhen, ndërsa nxënësit e Krishtit gëzohen dhe ngazëllohen me një gëzim dhe hare’ që nuk ka gjuhë t’a përshkruajë.  Lepujt dalin nga vrimat ku ishin fshehur dhe si luanë tani guximtarë dhe pa frikë janë gati të predikojnë kudo në botë Ungjillin e Krishtit.  O Perëndi, çfarë shndërrimi!
Por pyes: çfarë i bëri nxënësit të ndryshojnë krejt gjendjen e tyre shpirtërore, çfarë ndodhi dhe u ngjall shpresa e tyre e vdekur,  kush i armatosi ata me guxim dhe kurajo kaq të madhe dhe kush i dërgoi përpara mbretërve dhe perandorëve të predikojnë Krishtin duke qënë gjithmonë gati të pësojnë edhe ata të njëjtin kryqëzim si Krishti?!
Ky shndërrim nuk ka tjetër shpjegim përveç se një ngjarje.  Dhe kjo ngjarje, që është ngjarja më tronditëse në historinë e botës, është Ngjallja e Lavdishme e Krishtit.  Pa këtë ngjarje atmosfera melankolike do të bëhej akoma dhe më e keqe, dhe dishepujt, krejt të zhgënjyer do të vdisnin pranë rrjetave dhe varkave të tyre të peshkimit tek të cilat ishin kthyer pas kryqëzimit të Krishtit.  Po! Ngjallja e Krishtit nuk është mit.  Nuk është trillim i fantasisë së dishepujve, të cilët në gjendjen e tyre psikologjike që ndodheshin ishte e pamundur të mendonin ngjallje.  Dishepujt, keqbesues dhe mosbesues në fillim,  vetëm kur panë dhe dëgjuan Krishtin rrëfyen ngjalljen e tij dhe vetëm atëhere ajo reja e zezë e dëshpërimit u shpërnda dhe zemrat e tyre ndritën prej gëzimit të patreguar. “U gëzuan nxënësit kur panë Zotin” n’a thotë Ungjillori Joan (Ioan.20:20).  U gëzuan nxënësit.  Po vetëm nxënësit u gëzuan? U gëzuan dhe gratë mirofore, të cilat nga dashuria e flaktë për Krishtin u denjësuan të dëgjojnë ato të parat “KRISHTI U NGJALL”.  U gëzuan ëngjëjt dhe Kryeëngjëjt, të cilët që lartazi panë triumfin e së vërtetës mbi gënjeshtrën, triumfin e virtytit mbi të keqen, triumfin e dritës mbi errësirën.  Dhe më shumë se gjithë të tjerët u gëzua Hyjlindësja Mari, e cila gjatë kryqëzimit të Birit të saj ndjehu thikën me dy presa të përshkojë tej për tej zemrën e saj nënore.  O nxënës të Krishtit, KRISHTI U NGJALL!  Gëzohuni dhe ngazëllohuni!
Ngjallja e Krishtit është shkëmbi i patundur sipër të cilit do të valvitet në shekuj flamuri i të Kryqëzuarit.

Besimi i mund të gjitha

Mëndërisht, të dashur lexues, mëndërisht shkuam në vendin e kafkës ku pamë Krishtin të kryqëzuar dhe më pas të ngjallur së vdekurish.  Le të kthehemi tani në botën e sotme.  Pamja të cilën paraqet epoka jonë për nga ana e besimit, moralit, dhe nga ana shoqërore është për të vajtuar.  Kudo që të shkojmë mbi dhe’ të njëjtën pamje do të shohim, me ndryshime të vogla.  Kudo shikon vendin e kafkës.  Kudo sheh kryqe.  Jisu Krishti me mijëra mënyra kryqëzohet përsëri.  Figura e Tij e ëmbël fishkëllohet, tallet dhe përqeshet.  Jo vetëm të rinjtë, të cilët ndjekin ato programet anti-krishtërore të televizionit – ose më mirë të them të “televerbimit” jo të televizionit – por edhe pleqtë të cilët ndodhen në fund të jetës së tyre tallin dhe përqeshin të Kryqëzuarin.  Varavai është përsëri i lirë.  Krishti përsëri mbi kryq.  Mashtrimi dhe diplomacia mbizotërojnë kudo.  Gurë shahu janë të pafuqishmit në duart e të fortëve të botës.  “Armët tona janë fuqia dhe forca jonë, trembuni ju o popuj”.  “Kryqëzoje, kryqëzoje atë” – të varfrin, të paarmatosrurin, të pafuqishmin kudo në botë ku gjendet! Dëgjohen pra këto thirrje anembanë planetit tonë mëkatar, i cili mburret për civilizimin dhe teknologjinë e tij, për udhëtimet në hapësirë, por që në të vërtetë është në prag të vdekjes.  Errësirë përsëri mbi tokë, edhe pse kemi kaq shumë drita teknike…

Armiqtë e deklaruar të Krishtit gëzohen dhe dëfrejnë, mburren duke thënë që pas pak kohe emri i Jisu Krishtit nuk do të prekë më shpirtin e njerëzimit.  Besojnë se po afrohet fundi i Krishtërimit.  Ata pak besimtarë që kanë mbetur sot, besimtarë jo vetëm me fjalë por edhe me vepra, vuajnë nën atmosferën e rëndë që krijon mjegulla e tmerrëshme e mosbesimit, e pafesë, dhe e korruptimit.
Por kjo mjegull e pabesimit dhe prishjes nuk do të qëndrojë kështu përjetësisht.  Ngjallja e shpërbën këtë mjegull të dendur.  E shpërbën dhe e zhduk këtë mjegull nga zemrat e atyre që besojnë tek Krishti i Ngjallur.  Le të ulërijë pra mosbesimi.  Le të mobilizohen dhe le të luftojnë Kishën e Krishtit demonët e ferrit.  Brenda zemrës së besimtarëve ndrit dielli i gëzimit të Ngjalljes, i atij gëzimi që ndjenë në zemrat e tyre dishepjut “kur panë Zotin” (Joan 20:20).

Gëzimi mbretëron

Me këtë BESIM dhe ne, të dashur vëllezër, me këtë besim le të kremtojmë Ngjalljen e Krishtit.  Me besimin që të gjitha të dheshmet dhe të kalburat, të gjitha teoritë anti-kristiane, të gjitha sistemet ateiste që sot shquhen dhe magjepsin shumë njerëz, një ditë do të bien dhe do të zhduken prej faqes së Tij dhe një diell do të shkëlqejë përjetësisht.  O të pafe’, dëgjoni Kishën e Krishtit që marshon me himne triumfale:

“Le të ngrihet Perëndia dhe le të përndahen armiqtë e tij, le të ikin prej faqes së tij gjithë ata që i kanë mëri.  Do të humbasin si tymi në erë dhe do të shkrihen si dylli përpara zjarrit” (Psalm. 67:2-3).

Vëllezër dhe etër!  Gëzimi i Ngjalljes le të mbretërojë në zemrat tona.  Me gjithë shpirt pra le të thërresim fort KRISHTI U NGJALL!

Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër Filip
Pashkë 2008

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, ish-Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

(ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ «ΠΑΣΧΑ», “ΗΜΕΡΑ ΧΑΡΑΣ”)

DITË DRITE

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: Albanian

DITË DRITE

Fragment i shkëputur nga libri “PASHKA-ΠΑΣΧΑ”
i ish-Mitropolitit të Follorinës +Avgustin Kantioti

“Sot shkëlqen nga drita e gjithë bota, qielli dhe dheu, dhe i nëndheshmi Ferr; le të festojë e gjithë krijesa Ngritjen e Krishtit që jetë n’a siguron.”

U NGJALL ZOTI!  Edhe çfarë se rrojmë në kohët e distancimit të njerëzimit prej Perëndisë?  Edhe çfarë se thërresin kundër ngjalljes saduqenjtë e rinj të kohëve të sotshme?  Edhe çfarë se sulen si qenër të zgjidhur nga zinxhiri të pafetë dhe ateistët?  Me të vërtetë u Ngjall Zoti!  Duhen prova dhe vërtetime?  A është e nevojshme të vërtetojmë që ekziston dielli?  O njerëz, hapni dritaret e dhomave tuaja të errëta dhe lereni dritën e diellit pranveror të vërshojë brenda shtëpive tuaja. O të pafe’ hapni dritaret, hapni zemrat tuaja të kyçura, dhe do të shihni dhe do të ndjeni që gjatë natës së Ngjalljes me ngazëllim psall Kisha: “Sot shkëlqen nga drita bota, qielli dhe dheu, dhe i nëndheshmi Ferr…”.
U Ngjall Zoti!  Errësira u shpërnda.  Dielli i paperënduar lindi.  Me mijëra diej ndriçojnë botën.  Drita e Ngjalljes ndrit qiellin, dheun dhe ferrin. Çdo gjë shkëlqen nga drita.

Dritë në të përmbiqiellshmet

U Ngjall Zoti.  Ndriçohen nga Ngjallja e Tij në fillim qiejt.  Nën Dritën e Ngjalljes ëngjëjt shohin më qartë dhe më kthjellët fytyrën e Jisuit.  Sepse misteri që mbulonte Jisuin, Birin e Virgjëreshës, ishte i pafund, i madh dhe i pakapshëm, ishte i pakuptueshëm edhe nga intelekti i Ëngjëjve.  A nuk shkruan himni i Tetë Tingujve “Nuk e dinin si more trup ëngjëjt e tu të patrup”?  A nuk psallën ai krijuesi tjetër i Hymnit Akathist: “Gëzohu o lartësi ku nuk ngrihen dot mëndjet njerëzore; Gëzohu o thellësi e pakuptueshme nga sytë e ëngjëjve”?  O lartësi dhe thellësi e misterit!  Perëndia mori trup.  Perëndia u lind në grazhd.  Perëndia ec dhe shoqërohet së bashku me njerëzit në kushte shumë të përulëta.  Pamje tepër e veçantë, e paparë në botë ndonjëherë.  Ëngjëjt ndjekin hap pas hapi udhën e Jisu Krishtit, dhe nga momenti në moment habiten dhe çuditen.  Ç’është kjo?  Çuditen dhe habiten me fenomenet e ndryshme të Jetës së Tij.  Perëndia që nuk e nxenë dot qiejt e nxe pa u ndryshuar ena virgjërore.  Perëndia bëhet shërbëtor dhe lan këmbët e nxënësve të tij.  Perëndia…kalon agoni në kopshtin e Gjethsemanisë!  Dhe zëri tronditës “O Perëndia im, o Perëndia im, pse hoqe dorë prej meje?”!  Si do t’iu duken të gjitha këto ushtërive të Ëngjëjve?!  Si të kuptohen këto gjëra nga qeruvimet dhe nga serafimet?  Këto që po ndodhin e tejkalojnë akoma dhe aftësinë mendore të ëngjëjve.  Por Ngjallja e Zotit hedh dritë.  Dritë ndriçuese.  Ëngjëjt tani nën këtë dritë shohin Jisuin të dalë nga cikli i përulësisë, të dalë nga retë e zeza të ligësisë njerëzore dhe të lëshojë dritë me gjithë shkëlqimin e Hyjnisë së Tij.  Ngjallja përhap kudo Dritë, lëshon ngjyra të veçanta në të gjitha stadet e jetës së dheshme të Zotit, dhe tani ëngjëjt futen më thellë në misterin e madh.
Krishti u Ngjall. Shkëlqejnë qiejt!

Dritë mbi të dheshmet

Pse vetëm qielli ndriçohet?  Edhe dheu ndriçohet nga drita e begatë e Ngjalljes.  Sepse njerëzit, ata njerëz që e venë vehten e tyre nën dritën e Ngjalljes, e shohin dhe kuptojnë që gjërat njerëzore nuk drejtohen nga fati që nuk ekziston, nuk i qeverisin forca të errëta, shohin se gjërat njerëzore nuk përbëjnë një problem të pazgjidhshëm, nuk përfundojnë në varr, por shohin që jeta ka një vijë ndriçuese, ka një qëllim të caktuar, ka një destinacion.  Nga çasti që u dëgjua dhe u besua që “Krishti u Ngjall”, dyshimi, dëshpërimi, mosbesimi, skepticizmi dhe çdo sistem tjetër që ka simbol ligësinë, dërmohen brenda shpirtit të atij që beson dhe ia lenë vendin Ngjalljes së Zotit.  Dritë pra në zemrën e besimtarit.

Çfarë është jeta?  Pasuri dhe thesare?  Shfrytëzim?  Shijim i kënaqësive trupore?  Shndërrim në kafshë apo bishë?  Adhurim i egos?  Jo!  Jeta tani merr kuptimin e saj të vërtetë.  Jeta është sakfrificë, Golgotha, kryq, dhe pas kryqit është ngjallje, sipas modelit të jetës së Krishtit.  Besimi i hedh hapat duke u ndriçuar nga Ngjallja e Zotit.  Ec në rrugën e vështirësive, ec në rrugën e detyrës, ec në rrugën e kryqit, duke u gëzuar me një gëzim mistik dhe të patreguar.  Dhe nuk është vetëm në këtë rrugë.  Zoti i gjallë është shoqëruesi i tij i ëmbël.  Kur gjendet në stuhi dhe furtunë nuk i ndalon hapat e tij, nuk dekurajohet nga pengesat, nga rëniet tragjike që pëson, nuk dekurajohet as nga fitoret e përkohëshme të të ligut.  Pamja e Ngjalljes së Zotit është e gjallë përpara syve të tij.  Gjatë natës së errët të jetës së tij, gjatë sulmeve të egra të ligësisë, gjatë tërbimit të hidhërimeve të njëpasnjëshme, besimtari sheh dritën e Ngjalljes, sheh shkëmbin ku mund të kapet dhe të mbahet i patundur, sheh spirancën prej ku mund të varret, dhe kjo spirancë e sigurt është premtimi i Zotit të Ngjallur, e cila ndër shekuj arrin deri në veshët e tij mistikë:

“O Zëri yt i ëmbël dhe hyjnor! Ashtu siç shpalle, me të vërtetë me ne je deri në mbarim të shekujve o Krisht, dhe ne besnikët gëzohemi dhe ngazëllohemi duke të patur Ty spirancë shprese.”

Drita e Ngjalljes ndriçon gjithë jetën e besimtarit.  Kjo dritë e shoqëron edhe atje kur të gjithë e braktisin, edhe atje ku llampat dhe llambadhet e botës shuhen, edhe atje ku trimat dridhen, edhe atje ku filosofët shtrydhin trutë duke u çuditur, edhe atje ku shkencëtarët të zbehur mbyllin librat e tyre dhe nuk shohin asgjë tjetër përveç errësirës që shpon sytë, zymtësi.  Zymtësi dhe errësirë e pamasë është varri.  Por për kë?  Për ata që nuk besojnë.

Por për atë që beson, për atë që mban në dorë lambadhen e Ngjalljes, varri ndriçohet, dhe duke qëndruar në varret e të dashurve ëmbëlsohet me vizionin e ngjalljes së përbashkët, e ngjalljes së të gjithëve, fillim i të cilës është Ngjallja e Zotit.  “Por tashti Krishti u Ngjall së vdekurish dhe u bë fillimi i atyre që kanë fjetur.” (Let.I.Pav.Korinth.15:20).

Dritë edhe në Ferr

Krishti u Ngjall!  Dheu ndriçohet.  Po vetëm dheu ndriçohet?  Drita e Ngjalljes depërton edhe në thellësitë e skëterrës dhe shpërndan atje dritën e ngushëllimit në shumicën e panumurt të të vdekurve.  Sa të sigurt jini që këtu në tokë festohet Pashka, po aq të sigurt të jini që do të vijë çasti kur do të dëgjohet edhe atje trumpeta e ngjalljes së të vdekurve, dhe menjëherë hadi do të boshatiset dhe vdekja do të zhduket dhe gjithë ata që shpëtuan do të psallin himnet festive: “Ku është o vdekje thumbi yt?  Ku është o had, fitorja jote?” (Let.I Pav.Korinth.15:55).

Krishti u Ngjall.  Dritë u bënë qiejt!  Krishti u Ngjall.  Ndriçohet dheu i tërë!  Krishti u Ngjall. Llamburit gjithë natyra!  Krishi u Ngjall, akoma dhe skëterra ndriçohet.
Skëterra?  Errësira ndriçohet?  Cila skëterrë?  Demonët!  Demonët?  Po, demonët.  Edhe demonët ndriçohen nga Ngjallja.  Por si ndriçohen?  Drita e Ngjalljes nuk është për ta gëzim, por ngjall frikë tek ata dhe iu kall tmerrin ushtrive të tyre; ashtu siç hidhet dritë mbi errësirën për të zbuluar fajtorin, i cili në atë moment do të deshte të zhdukeshin të gjitha drita e botës, të gjitha dritat elektrike, të gjithë diejt, që të mos gjendet asnjë dëshmimtar i krimit të tij, në këtë mënyrë pra ndriçohen demonët.  Dritën e Ngjalljes e panë edhe demonët dhe u drodhën nga frika.  Po, e panë edhe ata!  Ashtu siç thotë edhe Shën Ignat Hyjprurësi “Krishti i Ngjallur u pa edhe nga ëngjëjt, edhe nga njerëzit, edhe nga demonët”.  Demonët, përpara Ngjalljes kishin një ide të turbullt për Jisu Krishtin.  Dëgjonin dhe ndiqnin mësimet e tij.  Shihnin mrekullitë e tij.  Me vëmendje ndiqnin jetën e tij.  E konsideronin Jisuin një personalitet të rrallë dhe të veçantë, dikur e quajtën dhe Bir Perëndie (Matth. 8:29, Mark.5:7,Lluk.8:28), por kurrë nuk e imagjinonin që brenda Tij kishte tërësi hyjnore.  Personin e Krishtit vetëm e supozuan.  Pikërisht për këtë arësye i lëshuan me tërbim organet e tyre deri në vdekje.  Por varri, dhe pas varrosjes dhe ngjallja, vërtetuan misterin e madh.  Perëndi ishte dhe jo thjesht vetëm një njeri.  Skëterra nuk mund t’a nxinte, nuk mund t’a përfshinte dot Perëndi-njeriun.  Ashtu siç shkëlqyeshëm thotë dhe Shën Joan Gojëarti në një nga fjalët e tij:

“Skëterra mori trup brenda saj por i doli Perëndi.  Pranoi brenda tij dhe’ por u ndodh përballë qiellit.  Mori një të burgosur por fajtor nuk ishte… U Ngjall Krishti dhe demonët u dërmuan”.

Dritë kudo dhe përgjithmonë

Me ngjalljen pra të Zotit çdo gjë u mbush plot dritë.  Me këtë Dritë çfarë lloj drite tjetër, natyrale apo artificiale, do të mund të krahasohet?  Dielli?  Po dielli ndriçon dhe ngroh deri në një pikë të caktuar.  Ka në hapësirë distanca të tilla që nuk i arrijnë dot rrezet e diellit.  Por edhe pak metra poshtë sipërfaqes së detit dielli nuk depërton dot.  Për thellësitë pra të oqeaneve dhe për lartësitë e qiejve dielli nuk ekziston.  Një qiri pra i dobët ndriçon një qoshe të hapësirës së pamasë dhe të pafund.  Por Ngjallja e Zotit është dritë e paperënduar, dritë që ndriçon qiellin, dheun dhe skëterrën.  Rrezatimi që reflektohet nga Ngjallja e Krishtit nuk mund të kufizohet nga koha apo vëndi dhe distanca.  Drita mistike depërton kudo.  Edhe çfarë nëse dikush jeton në mes të Eskimezëve dhe një tjetër jeton në mes të Etiopianëve?  Edhe çfarë se dikush jetoi 3 shekuj përpara Krishtit dhe tjetri jeton në shekullin e 21-të pas Krishtit, dhe dikush tjetër do të jetojë 500 vjet më pas?  Drita e Ngjalljes depërton kudo pavarësisht pra nga koha dhe vëndi apo distanca.  Ndriçohen djepat e foshnjave, por në të njëjtën kohë ndriçohen edhe varret e paraardhësve.  Drita e Ngjalljes ndriçon të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen.  Ndriçon shekujt e tërë.

Çfarë do të mund t’a shuajë atë Dritë?  Ai që thotë se do të mund t’a shuajë Dritën e Ngjalljes ngjan me atë të marrin i cili hipi mbi një shtyllë telefonike dhe duke fryrë me tërbim mburrej se do të shuante diellin!  Përpjekje të kota dhe demonstrim çmëndurie do të thoni.  Por përpjekje vërtet të kota dhe çmënduri e vërtetë, themi ne, janë tentativat e të gjithë atyre të cilët me argumenta të marra të mëndjeve të tyre të luajtura vëndit mburren duke thënë se një ditë do të mund t’a shuajnë dritën që ndezi Ngjallja e Krishtit.
O të pabesë ndër shekuj!  Përqëndroni sa të doni të gjitha forcat tuaja në këtë pikë.  Flisni, mbani ligjërata, shkruani sa të doni, mprehni thikat sa të doni, ngjituni lart sa të doni.  Çfarëdo që të bëni Krishti u Ngjall!  Ky Diell gjithmonë do të ngjitet lart e më lart, do të shpërndajë retë, do t’a mposhtë gjithmonë errësirën dhe do të ftojë në shpëtim popuj dhe kombe të tërë.

“Ejani merrni dritë nga Drita që nuk perëndon”.

Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër Filip
Pashkë 2008

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, ish-Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

(ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ “ΠΑΣΧΑ” ΚΕΦΑΛΑΙΟ “ΗΜΕΡΑ ΦΩΤΟΣ”

Pyetja kritike

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 29th, 2009 | filed Filed under: Albanian

Pyetja kritike

Predikim i mbajtur nga Episkop Avgustini, ish-Mitropoliti i Follorinës,
në Kishën Katedrale të Shën Pandelimonit, më 29 Qershor, 1969.

Sot, të dashurit e mij, është festa e Apostojve tropeprurës Petro dhe Pavli, dhe nesër festohet Mbledhja e të 12 Apostojve.

Apostojtë janë yjet e universit shpirtëror, lumenj të Shpirtit të Shënjtë, kolona të Kishës sonë, ndaj dhe ajo quhet Kisha Apostolike.  T’i lavdërojmë?  Nuk jemi të denjë.  Por edhe nuk kanë nevojë për lavdërimet tona.  Kishin bekime të veçanta në jetën e tyre, dhe morën fuqi të mëdha për punën e tyre.

Është vërtet i çuditëshëm fakti që edhe pse kishin prejardhje nga vënde të ndryshme dhe  të bashkuar më Shpirtin e Shënjtë” (nga Himnet e Esperinosë të 29 Qershorit).  Dymbëdhjetë tsecili prej tyre kishte karakterin e vet, prapëseprapë ishin të bashkuar.  Kisha jonë iu psall: “të ndarë nga trupat porrupa, por një shpirt, një frymë, një mendim, një ndjenjë.

Kush pra i bashkonte ata?  Figura e Zotit tonë Jisu Krisht, besimi tek Krishti. Besonin në mënyrë të patundur.  Themi edhe ne që besojmë, por besimi ynë as që krahasohet me besimin e Apostojve.  Për këtë besim të Apostojve do të më lejoni të dashurit e mij të bëj pak fjalë sot.  Për besimin bën fjalë fragmenti i Ungjillit të sotshëm.

Zoti, thotë Ungjilli i sotshëm, së bashku me të dymbëdhjetë nxënësit e tij u larguan nga kryeqyteti.  Në qytetet e mëdhaja shpesh-herë mblidhen tërë të këqijat.  Dhe në Jerusalem kishin strofkën e tyre Anna dhe Kajafa, si dhe Ponti Pillat.  U larguan pra dhe ecën drejt vëndeve të shkreta, “në anët e Qesarisë të Filippit” (pas Mattheut 16:13).  Larg prej zhurmës së qyteteve, pranë natyrës, e cila n’a sjell dhe pranë Perëndisë, atje ku dëgjohet fëshfëritja e gjetheve, atje ku dëgjohet dallëndyshja dhe bilbili, atje në mes të krijesës së pacënuar, atje në vende të largëta, atje shpirti gjen qetësi.

Atje pra dhe Krishti, duke ecur iu bëri nxënësve të Tij një pyetje.  Kjo pyetje përbën një nga problemet më të vështira, dhe nga zgjidhja e këtij problemi varet lumturia apo fatkeqësia e njerëzimit.  Iu bëri pra një pyetje ndaj të cilës nuk mund të qëndrojmë indiferentë.  Iu përgjigjën kësaj pyetjeje me luftë këmbëngulëse brezat e shkuar dhe do t’i përgjigjen asaj edhe brezat e ardhshëm.  Edhe brezit tonë të sotshëm i bëhet thirrje t’i përgjigjet asaj pyetjeje.  Edhe ty o i Krishterë, sot të bëhet thirrje t’i përgjigjesh, dhe nga përgjigjia që do të japësh do duket se sa vlen, do të të gjykoj nëse je i Krishterë apo jo.
Cila është pyetja që iu bëri Krishti Apostojve të Tij?  “Kush thonë njerëzit se jam unë?” dmth çfarë ide kanë për mua njerëzit?  Dhe ata si iu përgjigjën?  Dishepujt ishin njerëz të thjeshtë të popullit.  Ishin peshkatarë dhe zanatçinj, ndaj dhe ishin në kontakt të vazhdueshëm me populllin – në veshët e tyre vinte direkt jehona, komentet dhe përshtypjet që linte fjala e Krishtit në popull.  Sepse çdo figurë publike ndeshet dhe me kritikën – është e pamundur t’iu shmanget komenteve dhe llafeve.  Dhe iu përgjigjën.
Mësonjës, i thonë, njerëzia nuk të konsiderojnë një figurë dosido, të konsiderojnë si një burrë të madh.  Disa thonë se je Joan Pagëzori që tronditi ujrat e Jordhanit, disa thonë se je Profeti Ilia i cili hapte dhe mbyllte qiejt, të tjerë të konsiderojnë Ieremian, predikuesin e flaktë të së vërtetës së Perëndisë, ose dikush nga profetët e tjerë të mëdhenj.

Nuk u kënaq Krishti nga përgjigjet, dhe bën tani pyetjen kryesore: Juve, nxënësit e mij, kush thoni se jam? Mirë bota, këtë ide ka për mua, më konsideron një burrë madhështor – po juve si më konsideroni? (Matthe 16:15).  Qetësi absolute mbizotëron në pyll në këtë moment.  Dhe atje, nën yjet e qiellit, u dha përgjigjia.
Nxënësit dridhen dhe tronditen.  Nuk përgjigjen të gjithë bashkë si një turmë anarkiste, sepse janë një vëllazëri me disiplinë.  Përgjigjet pra në emër të të gjithë apostojve parëfronësi i tyre Petroja – ai bëhet goja e Apostojve.  Neve, o Zot, i thotë, nuk të konsiderojmë një burrë madhështor; ne të konsiderojmë më të lartë se burrat madhështorë të Dhjatës së Vjetër; neve besojmë se je “Krishti, Biri i Perëndisë së gjallë” (Matthe 16:16).
Atëherë Krishti “u ngazëllua në shpirt”, dhe lavdëroi përgjigjen e dhënë.  Je i lumur, o Petro, ti një peshkatar i thjeshtë, ti që nuk lexove libra dhe fillosofira, e megjithatë gjete kyçin e së vërtetës, që është “besimi tek Krishti”.  Je i lumur pra, sepse pëgjigjia tënde nuk është rezultat i mendimit njerëzor; është guri/shkëmbi mib të cilin do të mbështetet ndërtimi i Kishës sime; kjo nuk është një shpikje njerëzore, por ndriçimi nga Shpirti i Shënjtë, zbulesa e Atit tim Qiellor. “I lumur je ti, Simon, bir i Jonajt, sepse mish edhe gjak nuk t’a zbuloi ty këtë gjë, por im Atë që është ndë Qiejt” (Matthe 16:17).
Oh çfarë fjalë!  Ai që lexon Ungjillin dhe nuk preket nuk është i denjë të quhet njeri.

Dhe më pas i thotë: “Se ti je Petro (Petra në Greqisht=Gur/Shkëmb), dhe përmbi këtë shkëmb do të ndërtoj Kishën time dhe dyert e hadhit nuk do të kenë fuqi mbi të” (Matthe 16:18).  Një shumicë e tërë kuptimesh rrjedh nga këto pak fjalë.
Fortësia e një ndëretese nuk duket aq shumë në muret apo çatinë e saj sa duket në themelet.  Ajo shtëpi që ka themele të shëndosha nuk ia ka frikën lumenjve, furtunave, tërmeteve.  Ashtu si çdo shtëpi ka themele, në të njëjtën mënyrë edhe Kisha si ndërtesë, që u ndërtua nga Perëndia, ka gur themeltar, dhe ky gur themeltar është Krishti.  Jisu Krishti është “A(lfa) dhe (Ω)mega, i Pari dhe i Fundit” (Apokalipsi 22:13).  Krishti është jo vetëm njeri i përsosur por edhe Perëndi i përsosur – është Perëndi-njeri.  Pikërisht këtë tha dhe Petroja “je i Biri i Perëndisë së gjallë”.  Dhe mbi këtë “shkëmb/gur” mbi këtë të vërtetë të patundur është e themeluar dhe Kisha.

Frangët dhe Latinët (romeo-katolikët) e shtrembërojnë kuptimin e kësaj fraze të Ungjillit dhe thonë që “guri/shkëmbi” është vetë Apostoll Petroja.  Gabim!  Ky gur/shkëmb është besimi që shpalli Petroja, besimi pra (i Petros) tek Hyjnia e Krishtit.  Papistët e keqinterpretojnë këtë frazë duke dashur të mbështetin pikërisht tek kjo frazë teorinë e tyre të vendit të parë në botë të papës së Romës.  Interpretimin e saktë e dhanë Etërit e Shënjtë të Kishës: “Ti je Petroja, dhe besimi yt është guri/shkëmbi mbi të cilin do të mbështes Kishën time dhe ajo do të mbetet e pamposhtur dhe fuqitë e hadhit nuk do t’a pushtojnë dot”.

Kush është Kisha?  Kishë i themi zakonisht ndërtesës të Kishës.  Por një ndërtesë shpërbëhet dhe zhduket – koha, apo një tërmet, apo sulmet e ateistëve mund t’a prishin atë, t’i bien dhe t’a bëjnë gërmadhë.  Por Kisha e Krishtit, edhe sikur të gjitha muret e Kishave të bëhen gërmadhë, nuk mund të mposhtet.  Kisha nuk është ndërtesa, muret dhe suvatë.  A e dini se kush është Kisha?  E sheh atë nënën me të voglin e saj në krahë që belbëzon fjalët “Krisht” dhe “Mëshiro o Zot”?  E sheh atë të riun që i bën rezistencë rrymës dhe influencës së sotme shoqërore? E sheh atë plakun e moshuar që me gjunjët që i dridhen vjen për t’u kunguar?  E sheh atë punëtorin, atë bujkun, atë shkencëtarin, atë profesorin, atë gjeneralin ushtarak, atë arhondin, që mbajnë në duar Ungjillin e Shënjtë, dëgjojnë zërin e ndërgjegjes brenda tyre, bëjnë kryqin dhe gjunjëzohen përpara petrahilit të priftit?  Këta pra janë Kisha.  Kushdo që pagëzohet në emër të Trinisë së Shënjtë, beson tek Krishti dhe zbaton porositë e Zotit, kushdo pra prej tyre përbën Kishën.  Kisha është në mes të zemrave të njerëzve.  Atje ka zënë rrënjë dhe nuk ia ka frikën stuhive apo dëbimeve dhe përndjekjeve.  Akoma dhe dyert e ferrit të hapen dhe të dalin demonët për t’a luftuar Kisha do të mbetet në jetë të jetëve.

Sot nuk është i rrallë floriri – sot shumë i rrallë është besimi.  E tha dhe Krishti vetë: “Kur të vijë përsëri i Biri i njeriut vallë do të gjejë besë mbi dhe’?” (Lluka 18:8).  Në çdo njëqind veta gjen a s’gjen një të vetëm që të besojë.  Të tjera “besoj” të rreme mbizotërojnë.  Në mes tyre, besimeve të gënjeshtërta pra, qëndron si Far Qiellor Besimi i Kishës tonë, qëndron “besimi” i Petros, i Pavlit, i peshkatarëve, i shpirteve të thjeshta.  Thonë për matematicienin e madh francez Paskal, që admironte tepër një fshatar gjatë kohës që lutej, dhe tha: nuk dua shkencën, nuk dua fillosofinë, dua besimin e fshatarëve.
O Krisht Perëndia jonë – nuk duam dritat e gënjeshtërta, kotësinë dhe pasuritë e kësaj bote – epna o Krisht besimin e Apostojve, besimin e martirëve të shënjtë, besimin e Etërve tanë të shënjtë, besën e paraardhësve tanë.  O Krisht “shtonai besën” (Lluka 17:5).  Pa atë nuk mund të rrojmë dot.

Hapni të dashurit e mij Ungjillin e Shënjtë, Veprat e Apostojve, letrat e Apostoll Pavlit.  Dhe pyetjes bazë “Kush thonë njerëzit se jam unë?”, pyetje që n’a i drejton Krishti edhe neve sot, çdo shpirt prej jush, edhe unë episkopi edhe juve le t’i përgjigjemi si Apostoll Petroja: Po o Zot, besoj se Ti je “Krishti, i Biri i Perëndisë së gjallë”. Amin.

Përktheu nga Greqishtja
Aleksander P. Filip
29 Qershor, 2008

Me dashuri dhe respekt të thellë ia përkushtoj autorit…
Paçim uratat dhe bekimet e tua Hirësi…

Nga botimet mujore “E DIELA-ΚΥΡΙΑΚΗ”

ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

(ΦΥΛ. ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΟΥΝΙΟΥ 2008)