Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for Μάρτιος, 2010

Η Θαλεια Δραγωνα απειλει να διωξει την ηρωικη δασκαλα του Εβρου!

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 31st, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

*******************************************

Η Θαλεια Δραγωνα απειλει να διωξει

την ηρωικη δασκαλα του Εβρου!

************************

Dragona  2

Ο ΑΡΧΙΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΔΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 31st, 2010 | filed Filed under: ΑΡΧΙΚΗ

Ο ΑΡΧΙΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΔΡΑΣ

ΚΑΙ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ


Του Παναγιώτη Τελεβάντου
____________________________________________________________________
“Ο αρχιεξορκιστής της “Αγίας Έδρας” Γκαμπριέλε Αμόρθ άναψε φωτιές στο Βατικανό με τις αποκαλύψεις του περί σεξουαλικών σκανδάλων.

Ο διάβολος είναι παράνομος μετανάστης, αλλά με πασίγνωστη διεύθυνση κατοικίας: Το Βατικανό! Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται ο πάτερ Γκαμπριέλε Αμόρθ, ο επί 25 χρόνια αρχιεξορκιστής της Αγίας Έδρας, στο βιβλίο του με τίτλο «Οι αναμνήσεις ενός εξορκιστή», το οποίο κυκλοφορεί τις ημέρες αυτές στην Ιταλία. Σύμφωνα με όσα υποστηρίζει στο βιβλίο του ο 85χρονος ιερέας, τα περιστατικά παιδεραστίας εντός των κόλπων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας έχουν πληθύνει και ο αέρας γύρω από την πλατεία του Αγίου Πέτρου μυρίζει θειάφι. Οι αναμνήσεις του πάτερ Αμόρθ, ο οποίος πήρε επίσημα τον τίτλο του εξορκιστή το 1986 και έκτοτε λέει ότι έχει αντιμετωπίσει πάνω από 70.000 περιπτώσεις δαιμονισμού, αναμένεται να «διαολίσουν» για τα καλά την Παπική Έδρα. «Μέσα στο Βατικανό μπορεί κανείς να δει τη σήψη» γράφει στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του με τίτλο «Οι αναμνήσεις ενός εξορκιστή» ο Ιταλός Γκαμπριέλε Αμόρθ, ο 85χρονος που εδώ και μερικές ημέρες έχει βάλει με τους ισχυρισμούς του όλο το Βατικανό να «καίει σε αργή φωτιά». Ο πάτερ Αμόρθ, μια σύγχρονη ενσάρκωση του Ιγνάτιου Λογιόλα, του διαβόητου ιησουίτη μοναχού και επικεφαλής της ισπανικής Ιεράς Εξέτασης κατά τον 16ο αιώνα, κατηγορεί την Παπική Εδρα ως θύλακα παιδοφιλικών πράξεων και ανομολόγητων σεξουαλικών σκανδάλων”.

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥΣ;
_____________________

Τα ακούουν αυτά οι ιεραρχες της Εκκλησίας της Κύπρου; Συνειδητοποιούν ότι τώρα είναι η ώρα να δράσουν; Αντιλαμβάνονται ότι έχουν ευθύνη έναντι του Θεού και του ποιμνίου τους να ακυρώσουν την επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο; Υπάρχουν τα ακόλουθα ενδεχόμενα:

Ο ΠΑΠΑΣ ΘΑ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ;
____________________

Το πρώτο: Οι δίκην χιονοστιβάδος αποκαλύψεις για το έγκλημα της παιδεραστίας να κουρελιάσει το όποιο κύρος του Βατικανού και ο Πάπας Βενέδικτος να εξαναγκαστεί να παραιτηθεί.

ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ “ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΙΝΕΖΟ”;
_____________________

Υπάρχει μια δεύτερη πιο πιθανή εκδοχή: Ο Πάπας, παρά τη συσσωρευμένη αγανάκτηση των πιστών και των ΜΜΕ αναφορικά με τις αποκαλύψεις για τα κυκλώματα παιδεραστίας στο Βατικανό τα οποία επιμελώς κουκούλωνε, να αποδειχθεί κατά τη λαική έκφραση “μουσαμάς”. Να συνεχίσει “να κάνει τον Κινέζο”. Και όχι μόνον αυτό! Θα ζητά και τα ρέστα. Θα συνεχίσει να κατηγορεί τα ΜΜΕ ότι διογκώνουν το πρόβλημα για να πλήξουν το κύρος του!!!

Η κοινή γνώμη φυσικά θα αντιδρά με θυμηδία για την ασυνέπεια και τις εκτός τόπου και χρόνου δηλώσεις του. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι ενδεχόμενο να πραγματοποιήσει τελικά την επίσκεψή του στην Κύπρο. Υπάρχει και η τρίτη λύση: Οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου να αρθούν στο ύψος τους και να ζητήσουν τη ματαίωση της παπικής επίσκεψης. Αυτό πρέπει να γίνει για τους ακόλουθους λόγους:

Καταρχήν επειδή δεν έπρεπε ποτέ η Εκκλησία της Κύπρου να απευθύνει πρόσκληση στον αιρεσιάρχη της Ρώμης.

Δεύτερον επειδή ακόμη και αν εστάλη η πρόσκληση με την αφελή ψευδαίσθηση ότι ο ποντίφηκας θα βοηθήσει το εθνικό μας θέμα όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση το κύρος του Ποντίφηκα είναι πολύ κάτω του μηδενός και έτσι η δυνατότητά του να βοηθήσει θα είναι εξ αντικειμένου ανύπαρκτη. Και όχι μόνον αυτό. Αντί να δοθεί δημοσιότητα στην επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο με θετικό τρόπο από τα ΜΜΕ θα επικεντρωθεί στο σκάνδαλο της ύπαρξης τεράστιου κυκλώματος παιδοφίλων στο Βατικανό και προπαντός στο γεγονός ότι συστηματικά ως Αρχιεπίσκοπος Μονάχου, ως καρδινάλιος υπεύθυνος “για τα την ορθότητα της πίστης” και ως Πάπας κουκούλωνε και εξακολουθεί να κουκουλώνει τους παιδεραστές φραγκοπαπάδες. Με αυτά τα δεδομένα ποιο ηθικό κύρος έχει να μιλήσει για την αποκατάσταση των δικαίων του Κυπριακού Ελληνισμού και για τη σύληση των εκκλησιών και των ιερών προσκυνημάτων μας στον Τουρκοκρατούμενο Βορρά αφού ο ίδιος είναι ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου ως υπέυθυνος για το κουκούλωμα της παιδεραστίας;

Αγιοι Αρχιερείς της Κύπρου: Ωρα υμάς εκ του ύπνου εγερθήναι. Πριν το κακό πάρει ευρύτερες διαστάσεις

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ (Παναγιωτου Τελεβανδου)

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 31st, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

“ΑΝΑΓΚΗ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗΣ”

ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ ΙΣΤ΄

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

__________________________________________

“Η ανθρωπότητα «έχει ανάγκη» από μία «πνευματική και ηθική αναβάπτιση» προκειμένου να «βγει από τη βαθύτατη κρίση», τονίζει ο Πάπας Βενέδικτος ΧVI στο παραδοσιακό ετήσιο μήνυμα του Πάσχα.

«Για να βγούμε από την κρίση, που είναι βαθύτατη, η ανθρωπότητα δεν έχει ανάγκη μόνο από επιφανειακές διορθώσεις», αλλά, «από μία πνευματική και ηθική αναβάπτιση», τόνισε ο Πάπας από τον Εξώστη του Βατικανού στο καθιερωμένο οικουμενικό μήνυμα urbi et orbi, το οποίο απηύθυνε σε 65 γλώσσες.

Στο παγκόσμιας εμβέλειας μήνυμά του ο Ποντίφικας διακηρύσσει πως η ανθρωπότητα «έχει ανάγκη από την υγεία του Ευαγγελίου», καθότι η ηθική κρίση που βιώνει ο πλανήτης «απαιτεί βαθιές αλλαγές, ξεκινώντας από τις αλλαγές στη συνείδηση»”. (Πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων “Ρομφαία”)

ΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΑΣ ΑΡΧΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

_______

Kύριε ελέησον! Τι νομίζει ο Πάπας; Οτι ο κόσμος τρώγει κοτόχορτο; Αντί να ασχολείται με την εφαρμογή του Ευαγγελίου στη Λατινική Αμερική, τη Μέση Ανατολη, την Ασία, το Βορρά και το Νότο δεν είναι καλύτερα να κάνει αρχή από τη βρώμικη φωλίτσα του;

ΚΟΥΚΟΥΛΩΝΕ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ

__________

Χιλιάδες αθώα παιδάκια μαγαρίστηκαν από τους παιδεραστές φραγκοπαπάδες και ο ίδιος ως Αρχιεπίσκοπος Μονάχου τους κάλυπτε και κουκούλωνε το έγκλημα. Τα ίδια και χειρότερα έκανε όταν έγινε Καρδινάλιος (και μάλιστα για “την ορθότητα της πίστης” παρακαλώ!).

ΝΑ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ

______________

Αν είχε την πιο ελάχιστη συναίσθηση ευθύνης και έγνοιας για την εφαρμογή του Ευαγγελίου θα καθαιρούσε αμέσως τους χιλιάδες παιδεραστές φραγκοπαπάδες που κουκούλωνε για να συνεχίσουν απτόητοι το ανόσιο έργο τους. Και φυσικά θα υπέβαλλε παραίτηση από τη θέση του ως ελάχιστη ένδειξη της συναίσθησης του εγκλήματος που για δεκαετίες διέπραττε.

ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΥΤΑΞΕΙ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

______________

Αντί αυτού μας διαμήνυσε ότι η πίστη μας ως Ορθοδόξων είναι λειψή επειδή δεν έχουμε κοινωνία μαζί του!!!, ασχολείται με όλα τα θέματα της υφηλίου, κηρύττει “την ανάγκη πνευματικής και ηθικής αναβάπτισης” της ανθρωπότητας και ετοιμάζεται απτόητος να συνεχίσει τα ποντιφικά του ταξίδια με επόμενο προορισμό την Εκκλησία της Κύπρου. Πάει δηλαδή να μαγαρίσει τα χώματα της Αγιοτόκου και ηρωοτόκου Κύπρου με πρόσκληση -δυστυχώς- των Επισκόπων της!!!

ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΠΡΟΣΚΑΛΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ;

_______________________

Αλήθεια! Γιατί τον προσκάλεσαν να πάει στην Κύπρο; Για να ενισχύσει με το παγκόσμιας αίγλης ηθικό κύρος του τους αγώνες της Κύπρου για απελευθέρωση από τους Τούρκους εισβολείς; Μήπως για να βοηθήσει στην αποκατάσταση των καταπατηθέντων ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή (Θεός φυλάξοι!) για να ευλογήσει τα παιδάκια;

***************************************************

_____________________________________________

ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ-ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ; ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΘΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ!!!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

****************************************************

Αναφέρει το Αθηναικό πρακτορείο ειδήσεων: “Οι διαδηλωτές είχαν συγκεντρωθεί έξω από το ναό και άφησαν τα παπούτσια στο εξωτερικό κιγκλίδωμα. Ορισμένοι όμως επιχείρησαν να μπουν μέσα για να τα βάλουν στην Αγία Τράπεζα, ωστόσο οι περισσότεροι από αυτούς απωθήθηκαν.
Ο αρχιεπίσκοπος του Δουβλίνου, Ντιάρμουντ Μάρτιν, γιουχαΐστηκε από τα θύματα και τους συγγενείς τους ενώ έμπαινε στο ναό. Στα πλακάτ που κρατούσαν οι διαδηλωτές έγραφαν: «Η Καθολική Εκκλησία βιάζει, αποπλανά, καταστρέφει παιδιά και συγκαλύπτει το σκάνδαλο».
Τους τελευταίους μήνες έχουν δει το φως της δημοσιότητας πολλές λεπτομέρειες για το πώς η Καθολική Εκκλησία της Ιρλανδίας προστάτευε επί πολλές δεκαετίες τους ιερείς που είχαν διαπράξει σεξουαλικά εγκλήματα σε βάρος εκατοντάδων παιδιών. Πολλοί επίσκοποι που
κατηγορήθηκαν ότι δεν κατήγγειλαν ποτέ το σκάνδαλο έχουν υποβάλει τις παραιτήσεις τους”.

ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

___________________
Μακαριότατε, Αγιοι Αρχιερείς της Κύπρου: Οι φωνές των χιλιάδων αθώων παιδιών που βίαζαν συστηματικά για δεκαετίες οι φραγκοπαπάδες στη Γερμανία, στην Αμερική, στην Ιρλανδία ανεβαίνουν προς το θρόνο του Θεού σπαρακτικά. Τα ΜΜΕ σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου διαμαρτύρονται για το έγκλημα. Εσείς δεν ακούτε τίποτα; Δεν σας συγκινούν οι κραυγές των αθώων παιδιών; Δεν ακούτε τις διαμαρτυρίες των θυμάτων που μεταδίδουν τα μεγαλύτερης εμβέλειας ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο;

ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΣΚΑΛΕΣΑΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΟΦΙΛΩΝ;

__________________
Γιατί προσκαλέσατε τον προστάτη των παιδεραστών φραγκοπαπάδων στην Κύπρο; Τι βοήθεια μπορεί να προσφέρει στο εθνικό μας θέμα ο προστάτης των παιδόφιλων; Ποιο ηθικό έρεισμα έχει να μιλήσει για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού μας από τους Τούρκους αυτός που συγκάλυπτε για δεκαετίες τους παιδεραστές; Γιατί δεν ακυρώνετε την πρόσκληση προς τον Πάπα;

ΜΗΝ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ;

___________________
Με αυτόν τον άνθρωπο θα συμπροσευχηθείτε; Μας έχετε δώσει, δυστυχώς, κατ’ επανάληψη οικτρά δείγματα γραφής για την έλλειψη σεβασμού που δείχνετε έναντι των Ιερών Κανόνων με τις συμπροσευχές σας με τους Παπικούς, άλλους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους. Με την παραμονή της Εκκλησίας μας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των αιρέσεων γνωστό ως ΠΣΕ. Με την διοργάνωση Διαθρησκειακών. Με τα ανεκδιήγητα της συνάντησης Παπικών-Ορθοδόξων στην Πάφο. Με δημοσιεύματα υποστήριξης στο κοινό κείμενο της Ραβέννας. Με τόσα άλλα οικουμενιστικά και συγκρητιστικά που προβαίνετε.

Η ΚΥΠΡΟΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ;

_____________
Τώρα όμως; Ούτε το ότι θα χρησιμοποιηθεί η Κύπρος ως πλυντήριο των εγκλημάτων του Πάπα δεν σας ενδιαφέρει; Σας παρακαλούμε θερμά: Ως μη οφείλατε, προσκαλέσατε τον Πάπα. Αν τελικά έρθει στην Κύπρο ελπίζουμε ότι τουλάχιστον δεν θα συμπροσευχηθείτε μαζί του. Προσευχόμαστε ότι δεν θα τον υποδεχθείτε με ωμοφόρια λες και είναι ορθόδοξος Πρωθιεράρχης (και μάλιστα της πρεσβυτέρας Ρώμης, όπως ατυχέστατα του έγραψε στην επιστολή που του απηύθυνε ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος). Σας παρακαλούμε θερμά: Μην παραπλανήσετε τους πιστούς να υποδεχθούν και να προσκυνήσουν τα λείψανα του Αποστόλου Βαρνάβα, ενώ στην πραγματικότητα θα τους ξεγελάσατε για να αποδώσουν τιμές στον προστάτη των παιδόφιλων. Σας ικετεύουμε θερμά! Στο όποιο φιλότιμο έχετε ως ιεράρχες, ως χριστιανοί, ως άνθρωποι τέλος πάντων. Μη για το Θεό υποδεχθείτε με σταυρό, εξαπτέρυγα και λαμπάδες τον προστάτη των παιδόφιλων, τον αιρεσιάρχη της Ρώμης που τα χέρια του στάζουν αθώο αίμα παιδικών ψυχών που θυσιάστηκαν στο βωμό της αισχύνης της παιδεραστίας που είναι απλωμένη σαν ιστός αράχνης στο σώμα του Παπισμού. Αυτού του ανόσιου θεσμού που πριν μολύνει αθώες παιδικές ψυχές νόθευσε τις αλήθειες της πίστης μας.

Tι σχεση εχει ο Δαρβινισμος και ο «διανθρωπισμος»;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 31st, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Tι σχέση έχει ο Δαρβινισμός και ο «διανθρωπισμός»;

[«Διανθρωπισμός» είναι η μετατροπή του ανθρώπου σε μηχανοποιημένο ανθρωπόμορφο ρομπότ.]

«O μόνος τρόπος για να πάμε μπροστά είναι ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΟΥΜΕ.» λένε οι «διανθρωπιστές», δηλαδή εκείνοι οι επιτήδειοι που προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα της μόνιμης υβριδίωσης ανθρώπου και κομπιούτερ με την τοποθέτηση ηλεκτρονικού τσιπ στον άνθρωπο. Oι πολυεθνικές εταιρείες ηλεκτρονικής τεχνολογίας υμνούν κι αυτές την προπαγάνδα λέγοντας το άσπρο μαύρο αφού αυτές παράγουν και εμπορεύονται τα ηλεκτρονικά κυκλώματα και όλα τα ηλεκτρονικά «gadgets». Για τον λόγο αυτό,έχουν δημιουργήσει και χρηματοδοτούν πολλούς οργανισμούς ανά την υφήλιο, ώστε να πεισθούν άπαντες περί της αναγκαιότητας αυτής της ΕΞΕΛΙΞΗΣ… Και βεβαίως, αναθερμαίνουν την «εγκυρότητα» της δήθεν αποδεδειγμένης θεωρίας του Δαρβίνου για την προέλευση των ειδών αλλά και του ανθρώπου, με βιβλία, ημερίδες, ομιλίες και δημοσιεύματα περί «αποδείξεων από απολιθώματα», όπως το δημοσίευμα σημερινού άρθρου της εφημερίδας «Καθημερινή» με «νέα δεδομένα» από απολιθώματα που σύμφωνα με τους οπαδούς της θεωρίας της εξέλιξης του ανθρώπου από τον πίθηκο, «αποδεικνύουν» την θεωρία της εξέλιξης… Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτησή μου ΕΔΩ.
Ειρήνη Βούλγαρη

ΨΕΥΔΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙA ΣΤΟ YouTube

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 30th, 2010 | filed Filed under: ΑΓΩΝΕΣ

YouTube - episkoposaKAΠΟΙΟΣ ΨΕΥΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ «Antixristos» βάλθηκε να κατεβάσει όλες τις ορθόδοξες αγωνιστικές βιντεοταινίες από το YouTube κάνοντας ψευδείς καταγγελίες.

Μας ήρθε μήνυμα μέσω e-mail από το YouTube, στις 25-3-2010 το βράδυ που μας έλεγε ότι έγινε εις βάρος μας καταγγελία από «Antixristos» που έλεγε ότι οι βιντεοταινίες που ανεβάσαμε στο διαδίκτυο  χρησιμοποιούν υλικό υποκλοπής, που υποπίπτει στο άρθρο 512 (στ) του νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Και το  YouTube  διέγραψε την βιντεοταινία του Γέροντος επισκόπου π. Αυγουστίνου Καντιώτου με θέμα «ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ», ως δήθεν προϊόν υποκλοπής, και μας ενημέρωσε ότι θα μας κατεβάσει και όλες τις άλλες βιντεοταινίες, αν συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τέτοιο υλικό.

Αυτό είναι ψέμα, καθ’ ότι κανένα υλικό υποκλοπής δεν  περιέχουν οι βιντεοταινίες του Γέροντος που ανεβάζουμε στο διαδίκτυο. Όλες είναι κατασκευή δική μας, με δικό μας οπτικό και ηχητικό υλικό. Τα βιντεάκια που ανεβάζουμε είναι μικρά αποσπάσματα ταινιών που κυκλοφορούμε σε DVD και βρίσκονται σε ορισμένα χριστιανικά βιβλιοπωλεία. Και κάτω από τον τίτλο της ομιλίας αναγράφεται· Επιμέλεια Ανδρονίκης Καπλάνογλου.

Επομένως καμία υποκλοπή ξενου υλικού δεν γίνεται και αυτό που μας γράφουν είναι ή μιά δικαιολογία για να κατεβούν όλες οι αγωνιστικές Ορθόδοξες βιντεοταινίες  από το διαδίκτυο, που ενοχλούν τους Οικουμενιστάς και τους αθέους ή υπάρχει λογοκρισία και δεν θέλουν να μας το πουν;

ΨΕΥΔΗ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟ YouTube

Ηδη γράψαμε στην ιστοσελίδα μας κάποια μηνύματα που πήραμε και από άλλους αδελφούς, που τους κατεβάσαν όλες τις βιντεοταινίες από το YouTube, με την ίδια δικαιολογία.

Το μήνυμα που μας έστειλαν λέει·

ΑΝΤΙΧΡ...Μετάφραση από τα Αγγλικά στα Ελληνικά
Εμφάνιση γραφής με λατινικούς χαρακτήρες
Έχουμε άτομα …κοινοποίηση μέρος από Antixristos υποστηρίζοντας ότι αυτό το υλικό παραβιάζει:

Επίσκοπος AΥΓ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ «ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ»
http://www.youtube.com/watch?v=X86rhf4abp0

Σημείωση: Αν επαναλάβετε τα περιστατικά της παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων θα έχετε ως αποτέλεσμα τη διαγραφή του λογαριασμού σας και όλα τα βίντεο που έχετε ανεβάσει στο λογαριασμό σας. Προκειμένου να αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο, παρακαλώ διαγράψτε κάθε βίντεο με το οποίο δεν είστε ιδιοκτήτες των δικαιωμάτων, και να απέχουν από το φόρτωμα επιπλέον βίντεο που παραβιάζουν τα πνευματικά δικαιώματα τρίτων. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την πολιτική πνευματικής ιδιοκτησίας του YouTube, παρακαλώ διαβάστε το Copyright Συμβουλές οδηγό.

Παρακαλώ σημειώστε ότι σύμφωνα με το άρθρο 512 (στ) του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, κάθε πρόσωπο που αλλοιώνει ουσιαστικά εν γνώσει ότι το υλικό που είχε με αναπηρία οφείλεται σε λάθος ή σε εσφαλμένη μπορεί να είναι υπεύθυνος για τις ζημίες.

Φιλικά

____________________________

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ YouTube

Greece,26-3-2010

Dear Sirs,

At first, we would like to thank YouTube for the little movies that you provide to the world,
and the opportunity for the world to see them.
The reason for this message is to protest for a message that we got, on 25 March 2010, via e-mail
regarding the videos, we upload, and that informed us that the videos were a stolen product and not a product protected by copyright. This video was tagged: episkoposa.ΑΥΓ. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ “ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ” -HTTP://ww.youtube.com/watch?v=x86rhf4abp0

We declare that the complaint that you received from a user, called “Antixristos” is fake. The videos uploaded are our own and they do not include any photos, nor movies nor speaches,or music that are products of interception and they are already in stores, under editing Androniki Kaplanoglou, in Greece.
For any information, please contact with our e-mail or by
Home Phone +30.24610….. (Greece Language)
Mobile Phone+30.697….. (Greece Language)
Work Phone  +30.231……  (Little English Language)


Yours sincerely,
Androniki Kaplanoglou

Θα ελθη ημερα δικαιοσυνης;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 30th, 2010 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

Μεγάλη Τρίτη

Θα ελθη ημερα δικαιοσυνης;

«Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9β΄)

KYRIOS-+

ΧΘΕΣ, ἀγαπητοί μου, μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ μιλήσουμε ἐπάνω στὸν πρῶτο στίχο τοῦ προφήτου Ἠσαΐου «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦ­μά μου…» (Ἠσ. 26,9α΄). Πιστεύω τώρα νὰ εἶστε προθυμότεροι στὴν προσ­ευχή. Ὅπως λέει κ᾽ ἕνας πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, «μνημονευ­τέον Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον»· ἡ προσ­ευχὴ εἶνε πιὸ ἀναγκαία κι ἀπ᾽ τὴν ἀναπνοή. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶπε· «Ἀδια­λείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17).
Ἀπόψε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ δεύτερο στίχο τοῦ ἀλληλούια, ὁ ὁποῖος λέει· «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9β΄).

* * *

Ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ἀγαπητοί μου, δὲν ἔ­ζησε μακριὰ ἀ­πὸ τὴν κοινωνία, σὲ κάποιο μονα­στήρι. Ἔμενε μέ­­­σα στὸν κόσμο. Συμβίωνε μὲ μία γενεὰ εἰδωλολατρική, γεμάτη πλάνες καὶ ἁμαρτίες, σὲ μιὰ κοινωνία ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ ἀδικία ἀπ᾽ τὰ ἀνάκτορα μέχρι τὶς καλύβες. Ὅπως τὰ λιοντάρια κατασπα­ράζουν τὶς ἀντιλόπες, ἔτσι καὶ οἱ κακοὶ ἄρχον­τες κατέτρωγαν τοὺς φτωχούς. Τὰ ἔ­βλεπε αὐτὰ ὁ Ἠ­σαΐας καί, εὐαίσθητη ψυ­χή, αἰσθανόταν λύπη.
Ἀλλ᾽ ὡς προφήτης ἔβλεπε μακριά. Ἔβλεπε, ὅτι μετὰ 800 χρόνια θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ ἡ ἀ­­δικία θὰ κορυφωθῇ καὶ τότε θὰ γίνῃ τὸ μεγαλύ­τερο ἀδίκημα ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ αὐτὸ εἶνε ὅτι, ὅταν ἦρθε ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖ­ος, ἐκεῖ­νος ποὺ «ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐ­δὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Ἠσ. 53,7-9· Α΄ Πέτρ. 2,22), ὁ κατ᾽ ἐξοχὴν ἀθῷος, αὐτὸς δικά­στηκε καὶ κα­ταδι­κά­στηκε σὲ θάνατο φρικτό. Μὲ τὴ δίκη ἐ­κείνη «ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη» (Ἠσ. 53,8), τὸ δίκαιό του χάθηκε, ἔχασε τὸ δίκιο του ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου.
Δικασταὶ τοῦ Χριστοῦ ἦταν οἱ φαρισαῖοι, οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ ἀρχιερεῖς. Ποιοί ἦταν αὐ­τοί; Ἐφαίνοντο μὲν δίκαιοι καὶ ἐνάρετοι, ἀλ­λὰ στὸ βάθος ἦταν πλήρεις κακίας καὶ ἀδικί­ας. Ἔδειχναν πὼς ἐφαρμόζουν μερικὲς εὔ­κο­­­λες ἐντολές, ἀλλ᾽ ἄφηναν «τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν» (Ματθ. 23,23). Καταπατοῦσαν τὸ δίκαιο. Ἀ­δι­κοῦ­σαν χῆρες καὶ ὀρφανά, ἦταν ἄδικοι κριταί. Ἕ­ως ὅτου διέπραξαν καὶ τὸ μέγιστο τῶν ἐγκλημάτων· κατεδίκασαν τὸ Χριστό. Ἂς ἔ­πλυνε ὁ Πιλᾶτος τὰ χέρια του λέγοντας «Ἀ­θῷ­ός εἰμι ἀ­πὸ τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου» (ἔ.ἀ. 27,24). Αὐτοὶ τὸν δίκασαν παρανό­μως, κατὰ παράβα­σιν τοῦ ἑβραϊκοῦ ἀλλὰ καὶ τοῦ ῥωμα­ϊκοῦ δικαίου· δὲν τηρήθηκαν οἱ διατάξεις. Σ᾽ αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς δικαστὰς ἀπευθύνεται προφητι­κῶς ὁ Ἠσαΐας καὶ λέει· «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς».
Ἀλλ᾽ αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ἠσαΐας δὲν ἴσχυε μόνο τότε· ἰσχύει πάντα, καὶ κατ᾽ ἐξοχὴν στὴν ἐ­ποχή μας. Διότι ἡ ἐποχή μας καυχήθηκε, ὅτι εἶνε ὁ αἰὼν τῶν φώτων· καὶ ὅμως ἀπεδείχθη αἰ­ὼν σκότους. Ὠνομάστηκε ἐποχὴ τῆς προόδου καὶ χλεύασε ὡς καθυστε­ρημένους ἐ­κείνους ποὺ πηγαίνουν στὴν ἐκκλη­σία κι ἀνάβουν κερὶ καὶ προσκυνοῦν τὴν εἰκόνα· καὶ ὅ­μως ἡ δῆθεν πρόοδος αὐτὴ ὡδήγησε σὲ ἐκφυλισμό. Γιατί; Δι­ότι ἔλειψε ἡ ἀγάπη καὶ ἡ δικαιοσύνη.
Ἡ δικαιοσύνη εἶνε ἀναγκαία. Ἀ­φαί­ρεσε τὴ δικαιοσύνη, καὶ ἡ κοινωνία γίνεται ζούγκλα. Ὅ­πως καὶ ἔγινε σήμερα. Ἡ δικαιοσύ­νη εἶνε μία ἀπὸ τὰς τέσσερις μεγάλας ἀρε­τὲς ποὺ ἐγ­­­­κωμίαζαν οἱ πρόγονοί μας (οἱ ἄλ­λες τρεῖς εἶ­νε ἡ φρόνησις δηλαδὴ ἡ σοφία, ἡ ἀνδρεία, καὶ ἡ σωφροσύνη (Πλάτ., Νόμ. 979c, Πολ. 427e). Γι᾽ αὐτό, ἀπὸ τόσο νωρίς, ὁ Ἠσαΐας φωνάζει· «Δικαιοσύ­­­νην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς».

* * *

Ἀναστενάζει, ἀγαπητοί μου, ὁ πλανήτης μας ἀπὸ τὶς ἀδικίες. Παντοῦ συναντοῦμε ἀδικίες.
Στὶς συναλλαγὲς ὑπάρχει ζυγὸς δικαιοσύνης; Ὁ ἱ. Χρυσόστομος ἔλεγε, ὅτι μεταξὺ πωλητῶν καὶ ἀγοραστῶν ὑπάρχει μία σατανικὴ ἅμιλλα ἀδικίας. Καὶ σήμερα σιωπηρῶς ἐπικρατεῖ τὸ «Ἅρ­παξε νὰ φᾷς καὶ κλέψε νά ᾽χῃς». Δὲν τὸ ὁμολογοῦν ἀπὸ ντροπή, ἐν τούτοις αὐ­τὸς εἶνε ὁ κανών. Ἀδικία στὸ ἐμπόριο, στὴν ἀ­γορά, σὲ ὅλη τὴν οἰκονομικὴ κίνησι.
Στὴν διοικητικὴ ἱεραρχία ὑπάρχει δικαιοσύ­νη; Ἀναστενάζουν οἱ ὑπάλληλοι, χύνουν δάκρυα – στὴν Ἐκκλησία καταφεύγουν νὰ ποῦν τὸν πόνο τους. Δὲν ἔχουμε κράτος δικαίου. Δὲν ὑπάρχει ἀξιοκρατία στὶς προαγωγές. Ὁ τεμπέλης καὶ ἀνάξιος προάγεται, ἀρκεῖ νὰ εἶ­νε γραμμένος στὸ κόμμα· ὁ τίμιος καὶ εὐσυνείδητος καὶ ἐργατικὸς παραγκωνίζεται.
Στὴν ἐργασία καὶ τὴν ἰδιοκτησία ὑπάρχει δικαιοσύ­νη; Ὁ ἐργαζόμενος δὲν ἀμείβεται, δὲν ἀσφαλίζεται, δὲν συνταξιοδοτεῖται πρεπόν­τως. Φορολογεῖται δυσβάστακτα καὶ δυσανάλογα. Τοῦ παίρνουν τὸν ἱδρῶ­τα, τὴν περιουσία του. Καὶ μόνο τοῦ ἐργάτου; Τὸ κράτος κατ᾽ ἐ­πανάληψιν ἅπλωσε χέρι καὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀκόμη περιουσία. Τὸ ἀδηφάγο θηρίο τῆς ἀδικί­ας δὲν ἱκανοποιεῖ­ται· ἀπογυμνώνει καὶ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ κάθε περιουσιακὸ στοιχεῖο, νὰ μὴ μπορῇ πλέον νὰ κάνῃ κανένα ἔργο.
Στὴν οἰκογένεια ὑπάρχει δικαιοσύνη; Ἂν ὑ­πῆρχε δικαιοσύνη, θὰ ὑπῆρχε ἁρμονία. Ἀδικία δυσ­τυχῶς κ᾽ ἐδῶ. Ἀδικεῖ ὁ ἄντρας τὴ γυναῖ­κα· τὴ μεταχειρίζεται σὰν ζῷο. Ἀδικεῖ ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα· τὸν βρίζει χυδαῖα. Δὲν ὑποφέ­­ρω τὴ γλῶσσα της, ἔλεγε κάποιος· προτιμότερο νὰ μὲ πυροβολοῦσε στὸ στῆθος… Ἀ­δι­κοῦν ἔπειτα οἱ γονεῖς τὰ παιδιά· παρ᾽ ὅλη τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχουν, τὴν ὥρα τῆς ὀργῆς καὶ τοῦ θυμοῦ τὰ ἀδικοῦν. Στὴν Πτολεμαΐδα ἕνας πατέρας ἐπέπληξε δριμύτατα καὶ χτύπησε τὸ παιδί του, κι αὐτὸ (26 ἐτῶν) πῆρε καραμπίνα καὶ αὐτοκτόνησε. Ἀδικοῦν ὅμως καὶ τὰ παιδιὰ τοὺς γονεῖς, ποὺ κοπιάζουν γι᾽ αὐτά. Γνωρίζω στὴν Ἀθήνα πατέρα, ποὺ ἔπαθε ἔμφραγμα ἀπὸ τὴ διαγωγὴ τοῦ παιδιοῦ του, καὶ γνωρίζω θυγατέρες ποὺ πικραίνουν τὶς μητέρες των.
Στὰ δικαστήρια τοὐλάχιστον, ὅπου οἱ ἄνθρω­ποι καταφεύγουν γιὰ νὰ δικαιωθοῦν, βρίσκουν τὸ δίκαιο; Δὲν ἀρνοῦμαι, ὅτι οἱ δικασταί μας ἔ­χουν τὴ διάθεσι νὰ ἀπονείμουν δικαιοσύνη. Δὲν μποροῦν ὅμως. Γιατί; Διότι ἔρχονται ψευ­δομάρτυρες, ποὺ παλαμίζουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀθῳώνουν μὲν τὸν Βαραββᾶ καταδικάζουν δὲ τὸν Ἰησοῦν. Κάποιος παρωμοίασε τὴ δικαιο­σύνη μὲ ἀραχνόπανο, ποὺ πιάνει τὰ μυγάκια ἀλλ᾽ ὄχι καὶ τὶς σφῆκες· μικροὶ ἐγκληματίες τι­μωροῦνται, οἱ μεγάλοι μένουν ἀτιμώρητοι.
Θέλετε νὰ πᾶμε καὶ πιὸ πέρα; Ἀδικία ὑπάρχει καὶ στὶς διεθνεῖς σχέσεις καὶ τοὺς ὀργανι­σμούς. Ὤ ἐκεῖ πλέον! Ἔφτειαξαν τὸν Ο.Η.Ε., ἄλλους διεθνεῖς συνδέσμους καὶ δικαστήρια, γιὰ νὰ ἐπιλύωνται οἱ ὑποθέσεις· καὶ ὅ­μως τὰ μεγάλα ἔθνη ἀδικοῦν τὰ μικρά, καὶ ἰδιαιτέρως τὴν πατρίδα μας. Παράδειγμα ἡ Κύπρος. Σέβονται ἐκεῖ τὸ δίκαιο; Ὁ Ἀτίλλας κατέλαβε τὸ ἓν τρίτον τῆς νήσου· πέρασαν τόσα χρόνια, ἡ Ἑλλὰς κατ᾽ ἐπανάληψιν προσέφυγε στὸ συμβούλιο τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, ζήτησε τὸ δίκαιό της· κ᾽ ἐνῷ ἡ ὑπόθεσις μποροῦσε νὰ λυ­θῇ μέσα σὲ λίγα λεπτά, αὐτοὶ παίζουν ὅπως ἡ γάτα μὲ τὸ ποντίκι. Δὲν ἔχουν δικαιοσύνη.

* * *

Ὁ Θεὸς μὲ τὸ στόμα τοῦ Ἠσαΐα ἀπευθύνεται πρὸς ὅλους καὶ λέει· Ἄνθρωποι, «δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς».
Γονεῖς, μὴ τιμωρεῖτε ἄσπλαχνα τὰ παιδιά.
Παιδιά, ὄχι ἀχάριστοι στοὺς γονεῖς σας.
Διδάσκαλοι, μὴ βάζετε τὸ ἄριστα στὸ παιδὶ τοῦ βιομήχανου, καὶ ἀδικεῖτε τὸ φτωχόπαιδο.
Ἀξιωματικοί, σταθῆτε ἴσοι ἀπέναντι ὅλων τῶν στρατιωτῶν ὅποια καταγωγὴ κι ἂν ἔχουν.
Προϊστάμενοι, ἀμείψατε τὸν ὑπάλ­ληλό σας κατ᾽ ἀξίαν, χω­ρὶς κομματικὰ κριτήρια.
Δικασταί, σεῖς πρὸ παντός, κρατῆστε ἐπὶ τῆς ἕδρας καλὰ τὸν ζυγό· ἀποδῶστε δικαιοσύνη.
Βουλευταί, μὴ γίνεσθε ἀνδρείκελα στὶς ἐπι­ταγὲς τοῦ κόμματος. Τὸ κόμμα δὲν εἶνε θεός. Ψηφίζετε κατὰ συνείδησιν. Μὴ θάψετε τὴν ἱ­στορική μας αὐτὴ πατρίδα. Μὴ γίνετε «ὁδηγοὶ τυφλοὶ τυφλῶν» (Ματθ. 23,16· βλ. καὶ 15,14), καὶ καὶ φθάσῃ τὸ ἔθνος στὴν καταστροφή.
Κ᾽ ἐσύ, πρωθυπουργέ· κ᾽ ἐσεῖς, ὑ­πουργοί· κ᾽ ἐσύ, πρόεδρε τῆς δημοκρατίας, προσέξτε! «Δι­καιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦν­τες ἐπὶ τῆς γῆς».
Χρυσᾶ – ἀθάνατα λόγια ψάλλει, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκ­κλησία μας, ποὺ ἀγγίζουν τὴ ζωή μας. Εὐ­χαριστούμεθα ν᾽ ἀκοῦμε ὄμορφα ψαλσίμα­τα. Ἀλλ᾽ ὅπως εἴπαμε, ἡ μουσικὴ εἶνε τὸ τσῶφλι· τὴν ἀξία ἔχει ὁ καρπός. Καὶ καρπός, ποὺ μένει, εἶνε ἡ ἐφαρμογὴ τῆς δικαιοσύνης στὴ ζωή μας.
Ἀδικία ὑπῆρχε, ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχῃ. Ὁ μεγάλος Ἄγγλος ἱστορικὸς Τόυνμπη θέτει τὸ ἐρώτημα· Θὰ ἐκλείψῃ ποτὲ ἡ ἀδικία ἐπὶ τῆς γῆς; Καὶ ἀπήντησε ὁ ἴδιος· Στὴν παροῦσα φάσι, ὅσο τὸ κακὸ βασιλεύει στὴν καρδιά, ὅσο ὁ ἄνθρωπος βαρύνεται μὲ τὸ προπατορικὸ ἁ­μάρτημα, τὸ κακὸ ἁπλῶς περιορίζεται.
Θὰ ἔρθῃ ὅμως ἡμέρα, ναὶ θὰ ἔρθῃ, ποὺ ἡ δικαιοσύνη θὰ ἐπικρατήσῃ πλήρως. Πότε; Ὅταν βασιλεύσῃ ὁ Χριστός, ὁ βασιλεὺς τῆς δικαιοσύ­νης (Ἑβρ. 7,2)· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶνας· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον Ιερό Ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 13-4-1987 βράδυ)

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΓΕΛΟΙΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ!

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 30th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Για το αποτελεσμα της δικης

Δυστυχώς η δίκη της 10ης Μαρτίου 2010 κατα του Mega channel είχε αποτέλεσμα που ευχαρίστησε τους δαίμονες ιδιαίτερα, αφού αθωώθηκε το επαίσχυντο κανάλι mega για τις φοβερές βλασφημίες κατα του Θεού που πρόβαλλε μέσω του «Κώδικα ντα βίντσι», με αστήρικτες και γελοίες προφάσεις και δικαιολογίες!
Οι ευθύνες ανήκουν σε όλους όσους δεν διαμαρτυρήθηκαν έντονα και ιδίως στους διοικούντες την Εκκλησία. Μόνο έτσι βγαίνουν τέτοιες ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ και ΓΕΛΟΙΕΣ αποφάσεις!

Ας παραξενευτούμε μετά για τις φοβερές συμφορές που θα έρθουν ως αποτέλεσμα της αδιαφορίας μας και της ένοχης σιωπής μας σε τόσο φρικτές βλασφημίες…


*****

Παρακάτω υπάρχουν παραπομπές για τα σχετικά δημοσιεύματα .

Κυπριανός Χριστοδουλίδης, Το δόγμα της αναθεώρησης και η δίκη του MEGA
http://aktines.blogspot.com/2010/03/mega.html (δείτε και τα σχόλια που ακολούθησαν)
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
http://www.orthodoxia.gr/show.cfm?id=1447&obcatid=11
Αθώο το MEGA, ένοχος ο … Θεός!

Απίστευτη άδικη απόφαση της ελληνικής δικαιοσύνης…
(17/03/2010 16:50)
Πανηγυρίζουν και χαίρονται οι ιδιοκτήτες του τηλεοπτικού σταθμού MEGA για την αθωωτική γι’ αυτούς απόφαση της ελληνικής δικαιοσύνης στη μηνυτήρια αναφορά για τη μεγάλη ύβρη κατά του Ιησού Χριστού και του τριαδικού Θεού που επιτεύχθηκε με την προβολή της κινηματογραφικής ταινίας «Κώδικας Ντα Βίντσι»! Συγκεκριμένα οι δικαστές που εκδίκασαν τη μηνυτήρια αναφορά των δυό δικηγόρων γυναικών στις 10 Μαρτίου αδυνατούσαν να διαγνώσουν(!!!) ως αποδείχθηκε πως υβρίσθηκε ο τριαδικός Θεός, ούτε φαίνεται πως κατάλαβαν ότι διαστρεβλώθηκε η αναλλοίωτη αλήθεια της Ορθόδοξης πίστης!
Στο εκκοσμικευμένο εν γένει πνεύμα άλλωστε που επικρατεί στο σύνολο της κοινωνίας ήταν εύλογο να εκλάβειο το δικαστήριο ως κάτι φυσιολογικό την μεγάλη βλασφημία προς το Θεό, επικαλούμενοι και αποδεχόμενοι τη φιλοσοφία της δαιμονικής ελευθερίας, που εκπορεύεται κατά κύριο λόγο από τους σκοτεινούς διαδρόμους των στοών. Βέβαια αν μία τέτοια βλασφημία είχε διατυπωθεί κατά των γονέων τους η των υπόλοιπων αγαπημένων μελών της οικογένειάς τους θα παρουσιάζονταν διαφορετικοί. Τότε ως άμεσα θιγμένοι από τη βλασφημία θα ήταν αμείλικτοι και σκληροί και πιθανόν να αξίωναν την επιβολή της ανώτατης προβλεπόμενης ποινής. Τώρα όμως, εφόσον η βλασφημία αφορούσε το Θεό και την πίστη είναι εύκολο να την ξεπεράσουν με τη συνειδητή επιλογή της μη τήρησης του νόμου… Προτίμησαν τα παράθυρα της αδικίας για να αποφύγουν την προβλεπόμενη απονομή της αδικίας…
Ως ήταν λοιπόν φυσικό, αφού δεν συνειδητοποίησαν τα απλά να αδυνατούσαν να καταλάβουν και τα πιο σύνθετα… Τα επακόλουθα δηλαδή της βλασφημίας τον Δεκέμβριο του 1998 (βλ. επεισόδια) αλλά και μέχρι σήμερα (βλ. κρίσεις)! Η μήπως ηθελημένα το φτωχό το μυαλό τους να μην τα συνέλαβε; Μήπως προτίμησαν να παραμείνει τούτο εγκλωβισμένο στην επικρατούσα λογικοκρατία που χαρακτηρίζει την εποχή μας για να μην τύχουν των επιπτώσεων της αοράτου απειλής του φερομένου ως ισχυρού και κατέχοντος κομική εξουσία τηλεοπτικού σταθμού;
Τον ουρανό βέβαια καλοί μου δικαστές δεν τον αγγίζουν τα φαρμακερά βέλη της αμφισβήτησης που ρίχνουν κατά καιρούς ανόητοι, άμυαλοι, δυστυχείς και άρρωστοι στο νου άνθρωποι. Τα βέλη αυτά, όμως, φθάνουν ως ένα σημείο και έπειτα επιστρέφουν στα κεφάλια αυτών που τα εκτόξευσαν αλλά και των υπολοίπων που αδιαφορούν, αποσκοπώντας στον συνετισμό και τη μετάνοια όλων.
Το συγκεκριμένο λοιπόν τηλεοπτικό κανάλι μέσα στον χρόνο που μεσολάβησε δέχθηκε ένα από τα βέλη αυτά… Το βέβαιο είναι πως θα δεχθεί και άλλα με τη μορφή πληγών σαν του Φαραώ που σκοπό θα έχουν να κάμψουν τη σκληρότητα της διαβολής που απλόχερα και χωρίς αιδώ συνεχίζει να σκορπίζει. Αλλά και η πατρίδα μας, η Ελλάδα από την οποία εκτοξεύθηκε ως πύραυλος η μεγάλη αυτή βλασφημία δέχθηκε και θα δεχθεί τα βέλη είτε με τη μορφή κάθε λογής κρίσεων είτε με τη μορφή επιδημιών, σεισμών και καταποντισμών κ.ο.κ. μέχρι να κατανοήσουμε όλοι το λάθος και γονυπετείς ικετεύσουμε συγχώρηση…
Τις βαρύτατες επιπτώσεις ως συνάφεια της αθωωτικής απόφασης είναι βέβαιο πως θα δεχθούν και οι συγκεκριμένοι δικαστές αλλά και το σύνολο της κλυδωνιζόμενης από τα σκάνδαλα σήμερα ελληνικής δικαιοσύνης που στο όνομα της ανασφάλειας και της ιδιοτελούς ενίοτε τρόπου σκέψης επικροτεί το άδικο ανοίγοντας τις σκοτεινές πύλες γνωστών στοών για να αλωνίζει ανεξέλεγκτα ο μιαρός Σατάν.
Οι δικηγόροι που μήνυσαν το MEGA δεν ζητούσαν αποζημιώσεις και άλλα συναφή ευτελή ανταλλάγματα, ούτε επεδίωκαν τον εύκαιρο εντυπωσιασμό αλλά αξίωναν μέσω μίας τυπικής επίπληξης τη δέσμευση των διοικούντων του τηλεοπτικού σταθμού να υπηρετούν εφεξής την αλήθεια και να σέβονται τον τηλεθεατή, να στηρίζουν την οικογένεια! Και οι δύο δικηγόροι προχώρησαν σε κάτι τέτοιο διότι θέλησαν να προλάβουν τις σημερινές τραγικές επιπτώσεις της μεγάλης βλασφημίας προς τον τριαδικό Θεό.
Θα μου πείτε πως κάτι τέτοιο θα έπρεπε να κάνουν οι καλοί μας ρασοφόροι, οι ορατοί στυλοβάτες και διάκονοι της Ορθοδοξίας μας. Αλλά δυστυχώς, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων μετρημένων στα δάχτυλα της μίας παλάμης αυτοί σιώπησαν ενώπιον της δαιμονικής απειλής του δημοσίου χλευασμού… Ενώπιον της μεγάλης βλασφημίας προτίμησαν να καλυφθούν στο σκότος που προκαλεί η αγκίστρωση στο βδελυρό και τρισάθλιο άρμα της εκκοσμίκευσης. Ταυτίστηκαν δηλαδή με εκείνους τους Ιουδαίους που τη μία Κυριακή υποδέχονταν τον Σωτήρα Χριστό, στα Ιεροσόλυμα ως βασιλιά και την επόμενη φώναζαν «σταύρωσον-σταύρωσον». Γιατί η βλασφημία λογίζεται πνευματικά ως καρφί στο σταυρό του Κυρίου μας.
Ο ουρανός βλέπει τη στάση όλων μας ανεξαιρέτως και θρηνεί για την κατάντια αυτού του τόπου. Γιατί ως κατάντια νοείται η ισοπέδωση των πάντων, η καταρράκωση των χριστιανικών ιδανικών και αξιών, η κορύφωση της αδικίας και του ψεύδους, η ασέβεια και εν γένει η αποστασία από τις αρχές που κοσμούσαν τον ελληνικό λαό και ολάκερο το Έθνος. Η σήψη και η δυσωδία από τη συνεχιζόμενη αδιαφορία μας στην τότε μεγάλη βλασφημία προς το Θεό αλλά και στις ύβρεις που καθημερινά εκτοξεύονται μέσω της προβολής της πορνείας, της διαφήμισης του κιναιδισμού και κάθε ανωμαλίας που αποτελούν έμμεσες μορφές βίας ειδικά προς τους νέους και τις νέες!
Χριστιανοί μου, ας υψώσουμε όλοι τα χέρια στον Θεό παρακαλώντάς Τον να σταματήσει αυτήν την κατρακύλα που μας οδηγεί στον αβυσσαλέο θάνατο και την καταστροφή. Ήρθε ο καιρός να εγκαταλείψουμε τη ραθυμία και να απαιτήσουμε από τους εαυτούς μας, από τους ιερείς μας και από τους φίλους μας να αλλάξουμε ρότα ώστε να στραφούμε προς τον Σωτήρα Χριστό. Τι λέτε, δεν είναι καιρός να ατενίσουμε προς την πηγή της ευτυχίας και ευημερίας;

Οι εχθροι του Χριστου θα κατακαουν

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 29th, 2010 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

Μεγάλη Τετάρτη

Οι εχθροι του Χριστου θα κατακαουν

«Ζῆλος λήψεται λαὸν ἀπαίδευτον, καὶ νῦν πῦρ τοὺς ὑπεναντίους ἔδεται» (Ἠσ. 26,11β΄)

+3ΝυμφιοσΕΡΜΗΝΕΥΣΑΜΕ, ἀγαπητοί μου, τοὺς δύο πρώτους στίχους τοῦ ἀλληλούια. Ἂς δοῦ­με τώρα τὸν τρίτο στίχο, ὁ ὁποῖος λέει· «Ζῆ­λος λή­ψεται λαὸν ἀπαίδευτον, καὶ νῦν πῦρ τοὺς ὑπεναντίους ἔδεται» (Ἠσ. 26,11β΄). Δύσ­κο­λος στίχος· θὰ τὸν ἑρμηνεύσουμε πρακτικῶς.

* * *

Ὁμιλεῖ γιὰ ζῆλο. Ὁ ζῆλος, ὡραία λέξις τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσης, ἔχει δύο ἔννοι­ες· ὑπάρχει ζῆ­λος μὲ καλὴ καὶ ζῆλος μὲ κακὴ ἔννοια.
Μὲ καλὴ ἔννοια, ζῆλος εἶνε ἡ εὐγενὴς ἅ­μιλ­λα, ποὺ παρακινεῖ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἰδίως τὸ νέο νὰ μιμηθῇ καλὰ πρότυπα, ὅ,τι ὑπέρο­χο βλέπει. Ὅποιος ἔχει καλὸ ζῆλο, προσπαθεῖ νὰ φθάσῃ καὶ νὰ ξεπεράσῃ τὰ πρότυπά του. Ἡ εὐγενὴς ἅμιλλα εἶνε ἐλατήριο μεγάλων πράξεων. Οἱ νέοι τῆς ἀρχαίας Σπάρτης σὲ ἡμέρες ἑορτῶν ἔλεγαν πρὸς τοὺς μεγαλυτέρους των στὴν πλατεῖα τῆς πόλεως· «Ἁμὲς δὲ γ᾽ ἐσόμεθα πολλῷ κάρρονες», ἐμεῖς θὰ γίνουμε πολὺ καλύτεροι ἀπὸ σᾶς.
Μὲ κακὴ ἔννοια ζῆλος εἶνε ἡ ζηλοτυπία. Εἶ­νε τὸ αἴσθημα ἐκεῖνο ποὺ συχνὰ σὰν ἀγκάθι φυτρώνει στὶς σχέσεις τοῦ ἀνδρογύνου. Ὁ Θεὸς νὰ φυλάῃ τὸν ἄνδρα ἀπὸ ζηλοτυπία γυναικὸς ἢ τὴ γυναῖκα ἀπὸ ζηλοτυπία ἀν­δρός. Ἡ ζήλεια, ὁ φθόνος, τρώει τὴν καρδιὰ ὅπως ἡ σκουριὰ τὸ σίδερο, ὅπως τὸ σκουλήκι τὸ ξύ­λο. Ζήλεια εἶχε ὁ Κάϊν· φθονοῦσε τὸν ἀδελφό του τὸν Ἄβελ καὶ γι᾽ αὐτό τὸν ἐφόνευσε.
Ἐδῶ, στὸ στίχο αὐτὸ τοῦ Ἠσαΐα, ἡ λέξι ζῆ­λος εἶνε μὲ κακὴ ἔννοια. «Ζῆλος λήψεται λα­­ὸν ἀπαίδευτον». Κακὸς ζῆλος, βρασμὸς ψυχῆς, θὰ πιάσῃ τὸ λαὸ ποὺ δὲν παιδαγωγήθηκε μὲ τὸ νό­μο τοῦ Κυρίου. Ὁμιλεῖ γιὰ ζῆλο ὄχι ἑνὸς ἀν­θρώπου ἀλλὰ ἑνὸς ὁλοκλήρου λαοῦ. Ποιός εἶ­νε ὁ λαὸς αὐτός; Ὁ Ἰουδαϊκ­ός. Αὐτὸς κατε­λήφθη ἀπὸ κακὸ ζῆ­λο ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ.
Ὅταν ἐμφανίσθηκε ὁ Χριστὸς ὡς ῥαββί, ὡς δι­δάσκαλος, στὴν ἀρχὴ τὸν πίστεψαν. Τὸν ἀ­κολούθησαν ὅλοι μὲ ἐνθουσιασμό. Ὡμολογοῦσαν τὰ θαύματά του. Βάδιζαν χιλιόμετρα, γιὰ νὰ τὸν βροῦν. Κρέμονταν ἀπὸ τὰ χείλη του (Λουκ. 19,48), αἰσθάνοντο ὑπερτάτη ἡδονὴ νὰ τὸν ἀκοῦνε, καὶ ἔλεγαν· «Οὐδέποτε οὕτως ἐ­λάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάν. 7,46), ποτέ δὲ μίλησε κανεὶς ὅπως αὐτός. Τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων σὰν λαοθάλασσα τὸν ὑ­ποδέχθηκαν μὲ πρωτοφανεῖς ἐκδηλώσεις καὶ ζητωκραυγὲς «ὡσαννά» (Ματθ. 21,9 κ.ἀ.). Ποτέ βα­σιλιᾶς δὲν ἔγινε ἀντικείμενο θερμοτέρας ὑπο­δοχῆς. Τὰ «ὡσαννὰ» ὅμως κράτησαν μόλις 4 ἡμέρες. Μετὰ ἔσβησαν. Οἱ καρδιὲς πάγω­σαν, διεστράφησαν. Ἀντὶ «ὡσαννά», ὁ ἴδιος αὐτὸς λαός, τὸ πρωὶ τῆς Παρασκευῆς κάτω ἀπ᾽ τὸ πραιτώριο τοῦ Πιλάτου φώναζαν· «Σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν» (Λουκ. 23,21· Ἰωάν. 19,6).
Πῶς μετεβλήθη ὁ λαὸς αὐτός; μεσολάβησαν δαίμονες; Κάτι χειρότερο. Ὑπάρχουν περιπτώσεις, ὅπως λέει ὁ Τζοβάννι Παπίνι στὸ ἔργο του Ἱστορία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὁ ἄνθρωπος κάνει κακὸ μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ διάβολο. Ὁ ἐμπαθής, ὁ φθονερός, ὁ φιλήδονος, ὁ φιλό­­δοξος, ὁ ἀλαζὼν ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ βλά­ψῃ περισσότερο κι ἀπὸ μία λεγεῶνα δαιμόνων. Ποιοί λοιπὸν μεσολάβησαν; Ὄχι βέβαια οἱ ἀ­γράμματοι ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας. Μεσολάβησαν οἱ γραμματισμένοι, ἡ ἐλὶτ τῆς κοι­νω­νίας, οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι. Αὐτοὶ φθόνησαν τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Τοὺς κατέλαβε κακὸς ζῆ­λος καὶ ἄρχισαν νὰ τὸν διαβάλλουν. Καὶ τί δὲν εἶπαν ἐ­ναντίον του! Αὐτὸν ἀκοῦτε, αὐτὸν ἀκο­λουθεῖτε; Εἶνε «φάγος», «οἰνοπότης», «φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν», αὐτὸς εἶνε «Βεελ­ζεβούλ» (Ματθ. 11,19· 10,25. Λουκ. 7,34). Τὸν ἀρχηγὸ τῶν ἀγγέλων ἀπεκάλεσαν ἀρχηγὸ τῶν δαιμόν­ων· τὸ φῶς ἀπεκάλεσαν σκότος!
Καὶ ὁ λαός; Ἀντὶ νὰ κλείσῃ τὰ αὐτιά του σ᾽ αὐτοὺς τοὺς δημαγωγούς, τοὺς ἄκουσε καὶ μέ­σα του ἡ φυσιογνωμία τοῦ Χριστοῦ ὑποβα­θμίστηκε, ἐκμηδενίστηκε. Παρασυρόμενος ἔ­τσι ἀπὸ τοὺς ἡγέτες του, διέπραξε τὸ μεγαλύ­τερο ἔγκλημα τῶν αἰώνων· σταύρωσε τὸ Χριστό.

* * *

Ὁ λαός, ἀδελφοί μου, ὅταν δὲν ἔχῃ ἀξίους ἡγέτας (πολιτικούς, θρησκευτικούς, στρατιωτικούς κ.λπ.), ἐκφυλί­ζε­ται, παρασύρεται. Παύει πλέον νὰ εἶνε λαός· γίνεται ὄχλος. Καὶ ὁ ὄχλος μπορεῖ νὰ διαπράξῃ καὶ τὰ μεγαλύτερα ἐγ­κλήματα. Ἀλλοίμονο ἂν ὁ λαὸς πέσῃ σὲ δημα­γωγούς. Ἂν ἀνοίξουμε τὴν ἱστορία τοῦ γέ­νους μας, θὰ δοῦμε ὅτι, ὅσο κακὸ μᾶς ἔκαναν οἱ δημαγωγοί, δὲν μᾶς ἔκαναν οἱ ἐχθροί.
⃝ Μεγάλος δημαγω­γὸς στὴν ἀρχαία Ἀθήνα ἦ­ταν ὁ Ἀλκιβιάδης. Ἀ­νάστημα ἐντυπωσιακό, ὡραῖος σὰν τὸν Ἄ­δω­νι, μὲ λάμψι δυνάμεως καὶ ἀλκῆς, εὐφυὴς καὶ ῥήτορας. Τί νὰ τὰ κά­νῃς ὅμως αὐτά; Ἦτο ἀλαζὼν καὶ ὑπερήφανος. Καὶ ὅ,τι ἔχτισε ὁ Περικλῆς, τὸ κατέ­στρε­ψε αὐτὸς σὲ λίγες ὧρες. Τὸ νὰ δημιουργήσῃς εἶνε δύσκολο, αἰῶνες χρειάζονται· τὸ νὰ καταστρέψῃς εἶνε εὔκολο. Παρέσυρε τοὺς Ἀθηναίους σὲ μία ἄφρονα ἐκστρατεία στὴ Σικε­λία, ἐκεῖ ποὺ δὲν εἶχαν καμμιά δουλειά. Ματαίως φώναζε ὁ Νικίας, οἱ φρόνιμοι στρατηγοὶ καὶ οἱ σύμμαχοι, ὅτι θὰ γίνῃ καταστροφή. Τίποτε αὐτός. Καὶ ἐκεῖ στὴ Σικελία ἐτάφη τὸ ἄνθος τοῦ Ἀθηναϊκοῦ λαοῦ. Αὐτὰ κάνουν τὰ συνθήματα τῶν δημαγωγῶν. Ὁ λαὸς αὐτὸς δὲν εἶνε πλέον φρόνιμος· εἶνε «λαὸς ἀπαίδευτος».
Θέλετε ἕνα νεώτερο παράδειγμα; Ἤμουν μικρὸς καὶ ἔζησα τὰ δραματικὰ γεγονότα. Εἶ­δα τοὺς γονεῖς μου, τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους νὰ ἐκστρα­τεύουν, ν᾽ ἀδειάζῃ τὸ χωριό μας (μεγάλο χωριό), καὶ μόνο στὴ μάχη τοῦ Κιλκὶς χάσαμε 20 παιδιά. Ἔφθασε τότε ἡ πατρίδα μας στὰ πρόθυρα τῆς Κωνσταν­τι­νουπόλεως· ὁ Πλαστήρας ἀπ᾽ τὸ Καλὲ-Γκρό­το ἔβλεπε μὲ τὰ κιάλια τὴν Ἄγκυρα. Πῶς ἐν συνεχείᾳ ἡττηθήκαμε; Δημαγωγοὶ κατέστρεψαν τὸ ὄνειρο.
Κ᾽ ἕνα παράδειγμα τῶν ἡμερῶν μας. Ὁ λα­ός μας εἶνε εὐγενής· γνώρισμά του εἶνε ἡ ἀ­γάπη πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Κάποιοι ὅμως ἔῥ­­­­ῤι­­ξαν τὸ σύνθημα «Γκρεμίστε τὴν Ἐκκλησία!». Καὶ γιὰ νὰ τὸ πετύχουν, ἄρχισαν νὰ διαβάλλουν τὸ κῦ­ρος τοῦ κλήρου, ἐκμεταλ­λευ­όμενοι ὡρισμέ­να ἐλαττώματα καὶ ἁμαρτήματά του. Δὲν τὰ ἀρ­νοῦμαι, πρῶτος ἐγὼ τὰ ἔχω ἐλέγξει. Ἀλ­λὰ σὲ ποιό κλάδο δὲν ὑπάρχουν καὶ προδόται; Δώ­δε­κα ἦταν οἱ ἀπόστολοι καὶ ἕνας ἦταν προ­δότης· θὰ κρίνουμε τὸ Χριστὸ ἀπὸ αὐτό; Καὶ θὰ κρίνουμε τὸν κλῆρο μας, διότι μέσα σὲ χιλιά­δες παπᾶδες ὑπάρχουν καὶ μερικοὶ ποὺ λη­σμόνησαν τὴν ἀποστολή τους; Οἱ συκο­φάνται λοι­πὸν μὲ ὅλα τὰ μέσα (περιοδικά, ἐφημερίδες, ῥαδιόφωνο, τηλεόρασι, θεατρικὲς πα­ρα­στά­σεις, κινηματογραφικὰ ἔργα, δωρεὰν εἰ­σι­τή­ρια κ.λπ.) προ­­σπάθησαν νὰ διακωμῳδήσουν τὸ ῥάσο, νὰ κλονίσουν τὴν ἐμπιστοσύνη. Καὶ ὁ λαὸς ὁπωσδήποτε ἐπηρεάζεται. Ἀπὸ τέτοιες κατηγορίες εἶμαι κ᾽ ἐγὼ κατάφορτος· ἀλλὰ θε­ωρῶ τὶς ὕβρεις ὡς παράσημα. Μποροῦν ὅ­μως ὅλοι νὰ τὸ ἀνεχθοῦν αὐτό; Γι᾽ αὐτὸ πολὺ δύσκολα ἕνας νέος ἀποφασίζει σήμερα νὰ γίνῃ κληρικός. Ἐὰν ἤμεθα λαϊκοί, θὰ μᾶς ὑπολείπτοντο· τώρα ποὺ φοροῦμε τὸ ῥάσο, μᾶς μισοῦν. Δὲν μισοῦν βέβαια ἐμᾶς· μισοῦν τὸν Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖο, τοῦ ὁποίου τὴν εἰκόνα παρὰ τὴν ἀναξιότητά μας πε­ριφέρουμε στὸν κόσμο. «Τὸν ὀνειδισμὸν αὐ­τοῦ φέρομεν», ὅ­πως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. 13,13). Καὶ ὁ Χριστὸς μακάρισε – ποιούς; Τί εἶπε· «Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀ­νειδίσωσιν ὑμᾶς …καὶ εἴ­πωσι πᾶν ῥῆμα καθ᾽ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκα ἐμοῦ» καὶ τοῦ εὐαγγελίου μου (Ματθ. 5,11).

* * *

Παράσημα, ἀγαπητοί μου, θεωροῦμε τὶς ὕ­βρεις καὶ χαιρόμεθα γι᾽ αὐτά. Θρηνοῦμε ὅ­μως γι᾽ αὐτοὺς ποὺ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία. Διότι πῶς τελειώνει ὁ στίχος τῆς προφητείας τοῦ Ἠσαΐα· «…καὶ νῦν πῦρ τοὺς ὑπεναντίους ἔδεται»· φωτιά, λέει, θὰ καταφάγῃ τώρα «τοὺς ὑπεναντίους», τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ. Αὐ­τοὺς ποὺ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἴδιο τὸν Ἐσταυρωμένο, φωτιὰ θὰ πέσῃ καὶ θὰ τοὺς κάψῃ. Τὸ λέει ὁ προφήτης.
Παρακαλοῦμε τὸ Θεὸ νὰ μετανοήσουν οἱ ἐκ­κλησιομάχοι, νὰ γίνουν πάλι παιδιὰ τῆς Ἐκ­κλησίας, καὶ νὰ τιμοῦν τὸν κλῆρο ποὺ προσέφερε τόσες θυσίες. Κλαίω κι ἀναστενάζω γι᾽ αὐ­­τούς. Δὲν τοὺς μισῶ. Κάθε βράδυ προσ­εύχομαι καὶ παρακαλῶ τὸ Θεὸ νὰ τοὺς φωτίσῃ νὰ μετανοή­σουν, ὅσο ὑπάρχει καιρός, καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στοὺς κόλπους τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Τελειώνω μὲ ἕνα λόγο ποὺ εἶπε ὁ ἀείμνηστος πρωθυπουργὸς Γεώργι­ος Παπανδρέου, ποὺ ἦτο υἱὸς ἱερέως. Εἶπε κάποτε στοὺς ὑ­πουργούς του· Μὴν πειράζετε τὸν κλῆρο· τὸ ῥάσο εἶνε κάρβουνο ἀναμμένο καὶ θὰ σᾶς κά­ψῃ. Θὰ ἔπρεπε νὰ σηκωθῇ ἀπὸ τὸν τάφο νὰ τὸ ξαναπῇ σὲ ὅσους τολμοῦν νὰ θεομαχοῦν.
Ταῦτα λέγω, ταῦτα κηρύττω, ταῦτα ὁμολο­γῶ. Ὁ δὲ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν νὰ φωτίσῃ ὅλους νὰ μετανοήσουμε, ν᾽ ἀγαπήσουμε τὴν Ἐκκλησία μας, τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν ἐσταυ­ρωμένον· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλια Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἀγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 14-4-1987 βράδυ)

ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 28th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.


Αναρτίθηκε από ιστοσελίδα·  “ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ”

Αγαπητοι φιλοι και επισκεπτες μας.

Aς θυμηθουμε σημερα Μεγαλη Παρασκευη, ολους τους Εσταυρωμενους, ολους τους διωκομενους, ολους τους καταφρονεμενους, ολους τους αδικημενους ανθρωπους της Γης.

Και μαζι με αυτους και τους αδικημενους εκεινους 11 μητροπολιτας που σφαγιασθηκαν από τους αρχιερεις της αισχυνης των ημερων μας.
Τους 10 κεκοιμημενους και τον 1 ζωντα και θαλερο και ακμαιο.
Ιδιοι και απαραλλακτοι ηταν, οι πληρεις μισους και φθονου Αρχιερεις που σταυρωσαν τον Ιησου Χριστο επανω στον λοφο του Γολγοθα, με τους σημερινους αρχιερεις που εχουν μεσα τους φθονο και μισος και κακια προς ολους εκεινους που δεν ειναι ομοιοι με αυτους και φθανουν μεχρι σταυρωσεως των αλλων, αρκει να ικανοποιησουν τα εμπαθη αισθηματα τους.

Σημερα ζη και υπαρχει ενας και μονον επιζων, που τον κρατουν ομηρο της κακιας και της μοχθηριας τους οι αρχιερεις της αισχυνης των ημερων μας, οι οποιοι αγωνιζονται να εμφανιζωνται μπροστα στα ματια των ανθρωπων ως δικαιοι και ως ακακοι και ως αμιαντοι και ως αμετοχοι απο του αιματος αυτου.

Ειναι ο μητροπολιτης Αττικης και Μεγαριδος κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ.

Που αποτελει μεγα και βασανιστικο καρφος στους οφθαλμους τους.

Θα προτιμουσαν να ειχε πεθανει και αυτος μαζι με τους αλλους.

Αχ, γιατι να επιτρεπει ο Θεος να ζει και να τους ταλαιπωρει η εντονος και η θορυβωδης παρουσια του;

Για να τους καταστρεφει την επιπλαστη καρναβαλιστικη και υποκριτικη εικονα τους;

Για να τους χαλαει την ηρεμια τους;

Για να τους εμποδιζει την απολαυσι των αγαθων του αρχιερατικου τους αξιωματος, της δοξας, του χρηματος, και των …λοιπων απολαυσεων;

Γιατι, γιατι;


Ας θυμηθουμε και τους διωκομενους πατερες και αδελφους μας εκει πανω στην Σερβια.

Τον εσταυρωμενο αγιο και μαρτυρικο ιεραρχη του Κοσσοβου ΑΡΤΕΜΙΟ.
Episkop.ArtemijeΤον αιματωμενο πιστο λαο του και τους διωκομενους ευσεβεις μοναχους και κληρικους του. Που υποφερουν τα πανδεινα απο παρομοιους με τους δικους μας αρχιερεις της αισχυνης και του φθονου, τους τερατομορφους και καταπτυστους ψευδοαρχιερεις του Σατανα, που καταταλαιπωρουν την Εκκλησια του Θεανθρωπου και την οδηγουν δεσμια και καταμωλωπισμενη στα μαγαρισμενα χερια των σημερινων αιρετικων και των εωσφοριστων της αποκαλυπτικης Παγκοσμιοποιημενης εποχης μας.

Τιμιοι πατερες και αδελφοι.
Ψηλα τα λαβαρα της μαρτυρικης και Εσταυρωμενης Ορθοδοξιας μας.

Ψηλα τα λαβαρα.
Γενναιο το φρονημα.
Ορθιες οι καρδιες.

Ο Εσταυρωμενος και Αναστας Ιησους, ειναι ο Κυριος της Ζωης και του Θανατου.
Και εκ του στοματος Αυτου εκπορευεται ρομφαια οξεια και διστομος, ινα εν αυτη πατασση αυτους.

Και Αυτος, ως σκευη κεραμεως συντριψει αυτους.

Και Αυτος μας διαβεβαιωνει:

Ιδου ερχομαι ταχυ ως φωνη οχλου πολλου και ως φωνη υδατων πολλων και ως φωνη βρωντων ισχυρων, λεγοντων Αλληλουια.

Οτι εις τους αιωνας εβασιλευσε Κυριος ο Θεος ο Παντοκρατωρ.

**********************************

ΠΗΓΗ ΑΝΩΜΑΛΙΩΝ ΤΟ «ΕΚΚΛΗΤΟΝ» ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 28th, 2010 | filed Filed under: ΑΓΩΝΕΣ

π.-Αυγ.-Κ.Ο Γέροντας Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης δίδει σκληρή απάντηση  στον παριάρχη Βαρθολομαίο που με το «έκκλητον» θέλησε να επαναφέρει στην Μητρόπολη τον διεφθαρμένο και καταδικασμένο από την Ελληνική δικαιοσύνη Μπενζανίτη.

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡΟΕΒΛΕΨΕ ΟΤΙ ΤΟ «ΕΚΚΛΗΤΟΝ» ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΗ ΑΝΩΜΑΛΙΩΝ, ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1977 ΤΟ ΕΙΣΗΓΑΓΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΠΩΣ  ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ ΤΟΤΕ:

Δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην «Χριστιανική Σπίθα»

«ETIAMSI OMNES, EGO NON»

(=ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΕΓΩ ΟΧΙ)

ΣΤΙΣ 24 Αὐγούστου 1977 ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος ὑπέβαλε στὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑπόµνηµα, στὸ ὁποῖο ἐκφράζει τὸν πόνο τῆς ἀγωνιώσης καρδίας του γιὰ ὡρισµένες διατάξεις τοῦ νέου (τότε) Καταστατικοῦ Χάρτου (ν. 590/1977), ποὺ ὑπενθυµίζουν τὸ ἁµάρτηµα τοῦ Ἠσαῦ (ὁ ὁποῖος ἐπώλησε ὡς γνωστὸν τὰ πρωτοτόκιά του ἀντὶ πινακίου φακῆς). ∆ὲν διστάζει νὰ χαρακτηρίσῃ τὸν ἰσχύοντα αὐτὸν Καταστατικὸ Χάρτη ἐν πολλοῖς ὡς πηγὴ ἀνωµαλιῶν γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τὰ λόγια του, ὄντως προφητικά, τὸν δικαιώνουν ὅταν ἡ Ἐκκλησία µας περιέρχεται σὲ ἀδιέξοδα. Ἀναδηµοσιεύουµε κατωτέρω τὶς σκέψεις τοῦ π. Αὐγουστίνου γιὰ τὸ ζήτηµα τοῦ «Ἐκκλήτου», διότι κατὰ τὰ φαινόµενα οἱ σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου πρόκειται νὰ κλυδωνισθοῦν ἐξ ἀφορµῆς του.
Τὸ Ἔκκλητον. Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὸ ἔκκλητον πρὸς τὸ Οἰκουµενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον διὰ πρώτην φορὰν θεσπίζεται ἐν τῷ νέῳ Καταστ. Χάρτῃ, ἔχοµεν νὰ παρατηρήσωµεν συντόµως τὰ ἑξῆς:

  • Ἐφ᾽ ὅσον ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀποτελεῖ αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν, ἐξυπακούεται ὅτι αὕτη, µὴ διατελοῦσα πλέον ὑπὸ τὴν ἄµεσον κηδεµονίαν ἄλλης τινὸς Ἐκκλησίας, δύναται νὰ διοικῆται ἀφ᾽ ἑαυτῆς καὶ ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ἱερῶν Κανόνων νὰ ἐπιλύῃ τὰ διοικητικά της προβλήµατα, καὶ µόνον διὰ θέµατα πίστεως καὶ ἠθικῆς, ἀναγόµενα εἰς τὴν σφαῖραν τῆς Οἰκουµενικότητος, νὰ ἐπιζητῆται ἡ ἀπο κοινοῦ ἀντιµετώπισις τούτων.
  • Τίθεται λοιπὸν ὠµὸν τὸ ἐρώτηµα: Εἶνε ἢ δὲν εἶνε αὐτοκέφαλος ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος; Ἐὰν ναί, τότε πρὸς τί τὸ ἔκκλητον διὰ θέµατα καθαρῶς διοικητικὰ καὶ δικαστικά; Πρὸς τί νὰ ἐµπλέκεται τὸ ἐµπερίστατον Πατριαρχεῖον εἰς ἡµέτερα διοικητικὰ θέµατα, δυνάµενα εὐχερῶς νὰ ἐπιλύωνται ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας µας, ὅταν ὑπάρχῃ πνεῦµα Χριστοῦ; Ἄλλαι αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι δὲν καταφεύγουν εἰς τὸ Οἰκουµενικὸν Πατριαρχεῖον διὰ θέµατα διοικητικῆς ἢ δικαστικῆς φύσεως. Ἔκκλητον καὶ αὐτοκέφαλον δὲν φαίνονται συµβιβαζόµενα. Μόνον ὡς δεῖγµα καταπτώσεως καὶ πνευµατικῆς χρεωκοπίας µας θὰ ἠδύνατο νὰ χαρακτηρισθῇ ἡ ἀδυναµία νὰ ἐπιλύωµεν ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας µας τὰς ἑκάστοτε ἀνακυπτούσας διαφοράς.
  • Ἐὰν ὅµως δὲν εἴµεθα αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία, τότε θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπέλθουν καὶ ἄλλα σοβαραὶ µεταβολαὶ ἐν τῷ διοικητικῷ συστήµατι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁπότε θὰ ἠµφεσβητεῖτο πλέον ἰσχυρῶς ἐὰν καὶ κατὰ πόσον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν θὰ ἐδικαιοῦτο νὰ εἶνε ὁ πρῶτος τῆς Ἐκκλησίας καὶ πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.
  • Ἀλλὰ τὸ αὐτοκέφαλον στεντορείως διακηρύττουν ὅλα τὰ µετὰ τὸ 1850 Ἑλληνικὰ Συντάγµατα καὶ πέριξ τούτου διεξήχθησαν πείσµονες ἀγῶνες µεταξὺ Οἰκονόµου καὶ Φαρµακίδου. Διὰ ταῦτα φρονοῦµεν, ὅτι τόσον ἡ ἐπίσηµος θέσπισις τοῦ ἐκκλήτου ἐν τῷ Καταστατικῷ Χάρτῃ, εἰς ἡµέρας µάλιστα, καθ᾽ ἃς ἡ θέσις τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου καθίσταται δυσχερὴς λόγῳ τῆς λαίλαπος τοῦ Ἀττίλα, δηµιουργεῖ σοβαρὰ προβλήµατα νοµοκανονικῆς φύσεως, τὰ ὁποῖα κατὰ τὴν ἐφαρµογὴν τούτου θὰ αὐξηθοῦν καὶ θὰ περιπλέξουν τὰ πράγµατα ἔτι περισσότερον, θὰ προκαλέσουν δὲ σύγχυσιν Ἐξουσιῶν ἐπὶ ζηµίᾳ τῆς ἀγαστῆς συνεργασίας καὶ τοῦ γοήτρου ἀµφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν (βλ. Ἐπισκ. Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, «Ἀπολογισµὸς Γ΄ τετραετίας, Ἀθῆναι 1980, σελ. 339-340).
  • ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Τὸ σπουδαῖο αὐτὸ ὑπόµνηµά του ὁ σεβαστὸς γέροντας κατακλείει µὲ τὴ λατινικὴ φράσι «Etiamsi omnes, ego non», ποὺ σηµαίνει «ἀκόµη καὶ ἂν ὅλοι σας χειροκροτεῖτε τὸν Καταστατικὸ Χάρτη, ἐγὼ ὄχι». Τὸ 1977 πολλοὶ ἀπὸ τοὺς σηµερινοὺς µητροπολῖτες κατεῖχαν ἐξουσία, ἀλλὰ ἐστερηµένην δυνάµεως, δὲν εἶχαν δηλαδὴ τὸ σθένος νὰ φέρουν ἀντιρρήσεις στὴν ψήφισί του. ∆υστυχῶς ἡ τρικυµία ἔρχεται ἀπὸ παλαιά…

________________________

  • Αγαπητή κα Καπλάνογλου σας συγχαίρω για την παράθεση του θαυμάσιου κειμένου στο υπέροχο μπλογκ σας του πολιού γέροντος Αυγουστίνου αναφορικά με το έκκλητο. Ο γέροντας δικαιώθηκε όπως και σε τόσα μα τόσα θέματα. Αναδιφώντας κατά καιρούς τα αναφερόμενα σε διάφορα εκκλησιαστικά θέματα κείμενα του γέροντος ιδίως όπως αυτά αποτυπώνονται στη ΣΠΙΘΑ και τον ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ διαπίστωσα το μέγεθος της νομοκανονικής του κατάρτισης αλλά και του θάρρους του, της παρρησίας του και της ακάματης μαχητικότητάς του. Εκεί που συγκινούμαι ιδιαιτέρως είναι οι παρεμβάσεις του στο ζήτημα της έκπτωσης των 12 μητροπολιτών, των παρά πάσαν έννοιαν ηθικής και δικαίου εκβληθέντων των θρόνων των. Πόσο μα πόσο αγωνίστηκε ο γέρων Αυγουστίνος για την αποκατάσταση των 12 που συνιστά ταυτόχρονα αποκατάσταση της τόσο δεινώς τρωθείσης κανονικής τάξεως στην Ελλαδική Εκκλησία! Ειδικά σήμερα μας είναι τόσο επίκαιρα τα κατά καιρούς ηρωικά του δημοσιεύματα εν όψει της παράτασης της εκκρεμότητας στη μητρόπολη Αττικής εις βάρος του μαρτυρικού μητροπολίτη Νικοδήμου. Δυστυχώς ο Αυγουστίνος Καντιώτης δεν είναι πλέον μέλος της ιεραρχίας και  λίγοι μόνο επίσκοποι μετρημένοι στα δάχτυλα της μιας χειρός προσπαθούν να βαδίσουν στη γραμμή που εκείνος χάραξε. Οι πολλοί έχουν συμβιβαστεί! Δυστυχώς! Και πάλι σας συγχαίρω για την παράθεση του κειμένου για το έκκλητο και σας παρακαλώ να δημοσιεύετε κι άλλα τέτοια κείμενα-μνημεία.
  • Λυκούργος  Νάνης

Ορθριζουμε προς το Φως; – MÂNECĂM SPE LUMINĂ?

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 28th, 2010 | filed Filed under: Român (ROYMANIKA), ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

Μεγάλη Δευτέρα

Ορθριζουμε προς το Φως;

«Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός,

διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς»

ΝΥΜΦΙΟΣΟ ΠΡΩΤΟΣ ἀπὸ τοὺς τέσσερις στίχους, ποὺ συνοδεύουν τὸ ἀλληλούϊα στὴν ἀρχὴ τῆς ἀκολου­θί­ας τοῦ Νυμφίου τὰ βράδια τῆς Μεγάλης Ἑ­βδομάδος, λέει· «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9α΄).
Τί θὰ πῇ αὐτό; Εἶνε λόγια τοῦ προφήτου Ἠ­σαΐα. Μποροῦμε ἆραγε νὰ τὰ ἐπαναλάβουμε κ᾽ ἐμεῖς; Γιατί τὰ εἶπε ὁ Ἠσαΐας; Δὲν εἶνε ἕ­νας ἁπλὸς λόγος· εἶνε μία πραγματικότης, ποὺ ὁ προφήτης τὴ ζῇ. Θεέ μου, λέει, σὲ ἀγαπῶ. Σὲ ἀ­γαπῶ τόσο, ὥστε σὲ θυμᾶμαι ὄχι μόνο τὴν ἡ­μέρα, ἀλλὰ καὶ τὴ νύχτα. Πάω νὰ κοιμη­θῶ, καὶ ξυπνῶ νωρίς. Σηκώνομαι ἀπ᾽ τὸ κρεβά­τι πολὺ πρὶν ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος, καὶ ἡ καρδιά μου εἶ­νε σ᾽ ἐσένα, σὲ λατρεύω καὶ σὲ δοξάζω.

* * *

Εἶστε, ἀγαπητοί μου, ἔγγαμοι καὶ ἄγαμοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι. Ποιός ἀπὸ σᾶς ποὺ ἔχετε οἰκογένεια καὶ ποιός νέος ἢ νέα δὲν αἰσθάνθηκε τὴν ἕλ­­ξι τοῦ ἔρωτος; Εἶνε κάτι ἀκατηγό­ρητο· ἀπὸ τὸ Θεὸ εἶνε ἡ ἕλξι ἀνδρὸς – γυναικός· εἶνε φυ­σικὸ καὶ εὐλογημένο, ὅταν δὲν ἐκ­τρέπεται καὶ δὲν λαμβάνῃ διαστάσεις πάθους. Τί γίνεται λοιπὸν στὸν σώφρονα ἔρωτα; Ὅποιος ἀγαπᾷ, εἴτε ἄντρας εἴτε γυναίκα, τὸ πρό­σω­­πο ποὺ ἀγαπᾷ τό ᾽χει μέσ᾽ στὴν καρδιά του. Ἀρέσκεται νὰ τὸ βλέπῃ. Εὐχαριστιέται ν᾽ ἀκούῃ τὰ λόγια του· ὄχι μιὰ ὥρα, ἀλλὰ δυὸ καὶ τρεῖς καὶ περισσότερες ὧρες κουβεντιάζει μαζί του· νυχτώνει, περνοῦν τὰ μεσάνυχτα, ξημερώνει, καὶ τὰ λόγια δὲν τελειώνουν.
Ἀρέσκεσαι λοιπὸν νὰ μιλᾷς μὲ τὴν ἀγαπημένη ἢ τὸν ἀγαπημένο σου; Ἔ, δὲ θὰ εἶσαι ἄν­­θρωπος, ἂν πέρα ἀπὸ τὸν ἔρωτα αὐτὸν δὲ νιώ­θῃς καὶ κάποιον ἄλλον ἔρωτα. Ὑπάρχει ἕ­νας ἔ­ρωτας ἀπείρως μεγαλύτερος καὶ ὑψηλό­τε­ρος· εἶνε ὁ ἔρως τοῦ Θεοῦ. Ναί! Ἀκατανόητα – κινέζικα φαίνονται αὐτά; Ἀλλ᾽ ὅσοι τὸ αἰ­σθάν­θηκαν μέσα τους αὐτό, ὅπως τὸ αἰ­σθάνθηκε ὁ Ἠσαΐας, αὐτοὶ λένε μαζί του· Σὲ ἀγα­πῶ, Κύριε, σὲ λατρεύω. Σὲ σκέπτομαι μέρα – νύ­χτα καὶ ὣς τὰ μεσάνυχτα, καὶ τὸ πρωῒ ἀπ᾽ τὸ βα­θὺ ὄρθρο σὲ ἀναζητῶ. Ὁ ἔρωτας δὲν ἀφήνει τὸν ὕπνο νὰ σφαλίσῃ τὰ μάτια μου. Νωρὶς – νω­ρὶς ξυπνῶ καὶ σοῦ μιλῶ. «Ἐκ νυκτὸς ὀρ­θρί­ζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός…»· λόγια, ποὺ δείχνουν τὴν φλογερὰ ἀ­γάπη ποὺ εἶχε ὁ Ἠ­σαΐας στὸ Θεό.
Καὶ μόνο ὁ Ἠσαΐας; Καὶ ὁ Δαυῒδ ἐπίσης λέει· «Ὁ Θε­ὸς ὁ Θεός μου, πρὸς σὲ ὀρθρίζω· ἐδίψη­­σέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐ­­ρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ». Βασιλιᾶς αὐ­τός, μὲ τόσες μέριμνες καὶ φροντίδες, ξυπνοῦ­σε ἀπὸ τὸν ὄρθρο διψώντας νὰ βρῇ τὸν Κύριο. Κι ἀλλοῦ λέει· «Με­σονύκτιον ἐξεγειρόμην τοῦ ἐξομολογεῖ­σθαί σοι…» (Ψαλμ. 62,2· 118,62). Ἀκοῦ­τε; Μεσάνυχτα, λέει, Κύριε, σηκωνόμουν γιὰ νὰ σὲ δοξολογή­σω.
Καὶ μόνο ὁ Ἠσαΐας καὶ ὁ Δαυΐδ; Καὶ σήμερα ὑπάρχουν ἀσκηταὶ σὲ σπηλιές, ποὺ τὴ νύχτα, ἐνῷ ὅλα κοιμῶνται, αὐτοὶ δὲν κοιμῶνται· ψάλλουν ὕμνους στὸ Θεὸ καὶ λένε τὸ «Ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα».
Καὶ μόνο ἀσκηταί; Καὶ ἁπλοῖ πιστοί. Ἀπὸ μιὰ ἀγράμματη γερόντισσα καταγομένη ἀπὸ τὸν Πόντο διεπίστωσα, ὅτι ἐκεῖ, ὅπως καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ στὴ Μακεδονία, ὑ­πῆρ­χε μιὰ ὡ­ραία συνήθεια. Πῶς ἔσβησαν τώρα οἱ ὡραῖ­ες συνήθειες καὶ γίναμε ἄγριοι, παρ᾽ ὅλο τὸ λεγόμενο πολι­τι­σμό! Τί ἔμαθα λοιπὸν ἀπὸ αὐτήν. Ἐκεῖ, λέει, εἴχαμε συνήθεια νὰ ξυ­πνοῦμε τὰ με­σάνυχτα καὶ νὰ κάνουμε προσ­ευχή… Ὑπάρχει ἀκόμα μιὰ παράδοσι, ὅτι τὸ σύμπαν ὁλόκληρο σταματάει τὰ μεσάνυχτα ἕνα λεπτό, γιὰ νὰ ὑμνήσῃ κι αὐτὸ τὸν Μεγαλοδύναμο.

* * *

«Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός…». Ἐφαρμόζεται ἆραγε σήμερα ὁ λό­­γος αὐτός, ἢ ἁπλῶς τὸν ἀκοῦμε νὰ τὸν ψάλλουν μόνο οἱ ψαλτάδες μας τώρα τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα;
Ζοῦμε σὲ χρόνια ποὺ πραγματοποιεῖται ἡ προφητεία τοῦ Χριστοῦ μας ὅτι «Ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. 24,12)· θὰ παγώσῃ, θὰ γίνῃ ψυγεῖο – Βόρειος Πόλος ἡ ἀγάπη τῶν πολ­λῶν γιὰ τὸ Θεό. Σημεῖο κατάρας, σημεῖο ἀντιχρίστου αὐτό. Δὲ θ᾽ ἀγαποῦν τὸ Θεό, δὲ θ᾽ ἀ­γαποῦν κανένα. Ἂν ὑπῆρχε ἕνα πνευματι­κὸ θερμόμετρο καὶ τὸ βάζαμε στὴν καρδιά μας, θὰ ἔδειχνε ὑπὸ τὸ μηδέν. Σὲξ καὶ ἔρωτες σαρ­κικοὶ ὑπάρχουν, ἀλλὰ ὁ ἔρως τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀγά­πη τοῦ Κυρίου ἔσβησε, δὲν ὑπάρχει.
Ἀπόδειξις ὁ ἐκκλησιασμός. Βλέπεις, Κυρι­ακὴ ἡμέρα, χτυπᾷ ἡ καμπάνα, καὶ δὲν πηγαίνουν στὴν ἐκ­κλησία. «Στοῦ κουφοῦ τὴν πόρτα ὅσο θέλεις χτύπα». Οἱ περισσότεροι βρίσκουν τὴν ὥρα αὐτὴ νὰ κοιμηθοῦν. Εἶνε ἁ­μαρ­τία, τὴν ὥρα ποὺ χτυποῦν οἱ καμπάνες καὶ σὲ καλοῦν, ἐσὺ νὰ κοιμᾶσαι. Εἶσαι σὰν ἕνα στρατιώτη πού, ἐνῷ ἡ σάλπιγγα σαλπίζει ἐ­γερ­τήριο, αὐτὸς δὲν δίνει τὸ παρών. Σὲ καλοῦν οἱ καμπάνες, οἱ σάλπιγγες τοῦ οὐρανοῦ. Αὐτὲς οἱ καμπάνες, ποὺ τώρα χτυπᾶνε, μιὰ μέρα στὸν ἄλλο κόσμο θὰ μᾶς δικάσουν. Βλέπεις λοιπὸν τὸ λεγόμενο χριστιανὸ καὶ δὲ σηκώνεται νὰ πάῃ μιὰ ὥρα στὴν ἐκκλησία, νὰ δο­­ξάσῃ τὸ Θεό, ἢ ἔρχεται βραδὺς – βρα­δύς, ἀρ­γά, περὶ τὸ τέλος τῆς θείας λειτουργίας. Ποῦ εἶν᾽ ἐκεῖνες οἱ μάνες ποὺ λέει τὸ ποίημα·
«…Ἔ, παιδιά, καιρός, ξυπνᾶτε, εἶναι Κυριακή,
ἡ καμπάνα μᾶς φωνάζει, τὴν ἀκοῦτ’ ἐκεῖ;…»
(Ἠλία Τανταλίδη, Ἡ Κυριακή· Ἀναγν. Γ΄ Δημ., σ. 61).
Ἔρημος εἶνε τώρα ὁ ναὸς ἀπὸ παιδιά. Τὰ μετρῶ, δὲν εἶνε οὔτε δέκα. Ὦ μανάδες, θὰ τὸ πληρώσετε ἀκριβά. Τὰ παιδιά, χωρὶς Θεό, θὰ γί­νουν τρομοκράται. Χωρὶς Θεὸ ὁ ἄνθρω­πος δὲν ζῇ, πολιτισμὸς δὲν ὑπάρχει.
Δὲν ξυπνοῦν λοιπὸν νὰ ἔρθουν στὴν ἐκ­κλη­σιά. Περνάει ὅμως ἡ μέρα, νυχτώνει, βγαίνουν τὰ ἄστρα, καὶ τότε τί βλέπω; Ἀγρυπνία. Τί ἀγρυπνία; Ἀγρυπνία τοῦ διαβόλου. Γέμισε ὁ τόπος ἀπὸ νυχτερινὰ κέντρα, χιλιάδες, περισσότερα ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες. Ἐκεῖ μαζεύον­ται τὴ νύχτα καὶ γίνεται σατανικὴ ἀγρυπνία. Κι ἂν μετρήσετε αὐτοὺς ποὺ ἀγρυπνοῦν γιὰ τὸ διάβολο, θὰ δῆτε ὅτι εἶνε περισσό­τεροι ἀπ᾽ αὐτοὺς ποὺ ἀγρυπνοῦν γιὰ τὸ Θεό.

* * *

«Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐ­πὶ τῆς γῆς». Ὀρθρίζω πρὸς ἐσένα, Θεέ μου, λέει. Γιατί; Τὸ αἰτιολογεῖ. Διότι οἱ προσ­ταγές σου εἶνε φῶς πάνω στὴ γῆ. Ἡ διδασκαλία δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ, τὰ λόγια του, οἱ ἐντολές του, τὰ προστάγματά του, εἶνε φῶς.
Ὅλα τὰ λόγια καὶ ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ Χρι­στοῦ εἶνε φῶς, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως λάμπει, μὲ ἐξαιρετικὸ φῶς, τὸ τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς του. Τὰ γεγο­νότα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἔ­χουν ἀ­σύγ­κριτη ὀμορφιά. Γι᾽ αὐτὸ σ᾽ ἕνα ὡραῖο τροπά­ριο ἀκούσαμε· «Τὰ πάθη τὰ σεπτὰ ἡ παροῦ­σα ἡ­μέρα ὡς φῶτα σωστικὰ ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ» (κάθ. ὄρθ. Μ. Δευτ.). «Φῶτα σωστικὰ» εἶνε τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ. Μόνο χυδαῖοι ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ αἰσθανθοῦν τὸ μεγαλεῖο αὐ­τῆς τῆς ἑβδομάδος. Ἔλα κοντὰ στὴν Ἐκκλη­σία, νὰ γεμίσῃ ἡ καρδιά σου ἀπὸ φῶς. «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς».

* * *

Ἀδελφοί μου, σεῖς τὸ μικρὸ ποίμνιο ποὺ ἀ­γρυπνεῖτε γιὰ τὸν Κύριο, δοξάστε τὸ Θεό, δι­ό­τι ἀπολαμβάνετε τέτοιους ὕμνους καὶ ἀκοῦτε ὅτι «φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς».
Φῶς εἶνε οἱ ἐντολὲς τοῦ Κυρίου μας. Ὅ­ποιος πιστεύει στὸ Χριστό, ὅποιος τὸν ἀκούει κι ἀ­κολουθεῖ τὸ δρόμο του, ἔχει φῶς. Ὅποιος δὲν πιστεύει καὶ δὲν ζῇ κατὰ τὸ Εὐ­αγγέλιο, ἔ­χει σκοτάδι κ᾽ εἶνε δυστυχής, ἔστω κι ἂν ξέρῃ γράμματα κ᾽ ἔχῃ διπλώματα καὶ ξέρῃ γλῶσ­σες. Κρίμα στὰ σχολειὰ καὶ στὰ πανεπιστήμια, ποὺ ἀντὶ νὰ διδάσκουν Χριστὸν ἐ­σταυρωμένον, διδάσκουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος κα­τάγεται ἀπὸ τὸν πίθηκο. Γέμισε ὁ τόπος πανεπιστήμια, καὶ ὅ­μως σκοτάδι ἁπλώνεται γύρω. Ἕνας ἀγράμμα­τος ποὺ πιστεύει στὸ Θεὸ ἀξίζει παραπάνω ἀπὸ ἕνα ἐπιστήμονα ποὺ δὲν πιστεύει τίποτα
. Γι᾽ αὐτὸ ἕνας μεγάλος ποιητὴς τῆς Γερμανί­ας εἶπε ὅτι, παρ᾽ ὅλα τὰ «φῶτα» τοῦ αἰῶνος τούτου, σκοτάδι ἐξακολουθεῖ νὰ ἐπικρατῇ. Ὅ­ταν σταυρώθηκε ὁ Χριστὸς τὴ Μεγάλη Παρασκευή, «σκότος ἐγένετο ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν» (Ματθ. 27,45)· καὶ κάθε φορὰ ποὺ ὁ Χριστὸς ξανασταυ­ρώνεται μὲ τὴν ἀπιστία καὶ ἀποστασία, σκοτάδι βασιλεύει πάνω στὴ γῆ.
Ἂς δοξάσουμε τὸ Θεό, διότι στὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ βλέπουμε τὸ μεγαλεῖο τῆς πίστεώς μας. Ἂς παρακολουθοῦμε τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες. Καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ δοῦμε καὶ τὴν ἔνδοξο ἀνάστασι τοῦ Κυρίου καὶ ν᾽ ἀκούσουμε τὸ «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέ­ρου φωτός…» (πανν. Πάσχα). Τὸ δὲ ἀνέσπερο φῶς εἶνε ὁ Χριστός, «ὃν ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον Ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 12-4-1987 βράδυ)

**********************************

ΚΑΙ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

***************************************

OMILIE A MITROPOLITULUI AUGUSTIN DE FLORINA ÎN SFÂNTA ŞI MAREA LUNI

MÂNECĂM SPE LUMINĂ?

De noapte mânecă duhul meu către Tine, Dumnezeule, pentru că

lumină sunt poruncile Tale pe pământ”

Primul din cele patru stihuri care însoţesc aliluiarul la începutul slujbei Mirelui în serile Săptămânii Mari spune: „De noapte mânecă duhul meu către Tine, Dumnezeule, pentru că lumină sunt poruncile Tale pe pământ” (Isaia 27, 9).

Ce vrea să spună asta? Sunt cuvintele profetului Isaia. Putem oare să le repetăm şi noi? De ce le-a spus Isaia? Nu este un simplu cuvânt. Este o realitate pe care profetul o trăieşte. Zice: Dumnezeul meu, Te iubesc. Te iubesc atât de mult încât mă gândesc la Tine nu doar ziua, ci şi noaptea. Merg să mă culc şi mă trezesc devreme. Mă ridic din pat cu mult înainte de a răsări soarele şi inima mea este la Tine, Te ador şi Te slăvesc.

***

Iubiţii mei, sunteţi căsătoriţi şi necăsătoriţi, mici şi mari. Care dintre voi care aveţi familie şi care tânăr sau tânără nu a simţit farmecul iubirii? Este ceva ireproşabil. De la Dumnezeu este atracţia bărbat – femeie. Este un lucru firesc şi binecuvântat atunci când nu se deviază şi nu ia dimensiuni pătimaşe. Aşadar ce se întâmplă cu iubirea cuminte? Oricine iubeşte, fie bărbat, fie femeie, poartă în inimă persoana pe care o iubeşte. Îi place să o vadă. Este mulţumit să-i asculte cuvintele. Nu o oră, ci două şi trei şi mai multe ore vorbeşte cu ea. Se înnoptează, trec de miezul nopţii, se crapă de ziuă şi nu termină de vorbit.

Aşadar, îţi place să vorbeşti cu iubita sau iubitul tău? Ei, nu eşti om dacă dincolo de această dragoste nu simţi şi o altă dragoste. Există o dragoste infinit mai mare şi mai înaltă. Este dragostea lui Dumnezeu. Da! De neînţeles – litere chinezeşti vi se par? Dar toţi aceia care au simţit în ei lucrul acesta, cum l-a simţit Isaia, ei zic cu el: Te iubesc, Doamne, Te ador. Mă gândesc zi şi noapte la Tine şi chiar la miezul nopţii şi dis-de-dimineaţă Te caut. Dragostea nu lasă somnul să-mi închidă ochii. Foarte devreme mă trezesc şi Îţi vorbesc: „De noapte mânecă duhul meu către Tine, Dumnezeule…”; cuvinte care arată iubirea arzătoare pe care o avea Isaia faţă de Dumnezeu.

Şi doar Isaia? Şi David zice asemenea: „Dumnezeul meu, Dumnezeul meu, către Tine mânec; însetat-a de Tine sufletul meu, suspinat-a după Tine trupul meu în pământ pustiu şi neumblat şi fără de apă”. Acesta – împărat cu atâtea griji şi necazuri, se trezea de dimineaţă însetând să-L găsească pe Domnul. Şi în altă parte zice: „La miezul nopţii m-am sculat ca să mă mărturisesc Ţie…” (Psalm 62, 2; 118, 62). Auziţi? La miezul nopţii, Doamne, – zice – m-am sculat ca să Te slăvesc.

Şi doar Isaia şi David? Şi astăzi există pustnici în peşteri, care noaptea, în timp ce toţi şi toate dorm, ei nu dorm; cântă imne lui Dumnezeu şi spun: „Aliluia, Aliluia, Aliluia”. Şi doar pustnicii? Şi simpli credincioşi. De la o bătrână analfabetă originară din Pont m-am încredinţat că acolo, ca şi în Asia Mică şi în Macedonia, a existat un frumos obicei. Cum s-au stins acum frumoasele obiceiuri şi am devenit primitivi, în ciuda a tot ceea ce se numeşte civilizaţie! Ce am aflat deci de la ea? Acolo, zice, aveam obiceiul să ne trezim la miezul nopţii şi să facem rugăciune…Mai există o tradiţie că întregul univers se opreşte la miezul nopţii un minut pentru a-L lăuda şi el pe Cel Preaputernic.

***

„De noapte mânecă duhul meu către Tine, Dumnezeule…”. Oare se aplică astăzi acest cuvânt sau doar îl auzim că-l cântă doar psalţii noştri acum în Săptămâna Mare?

Trăim în anii în care se împlineşte profeţia Hristosului nostru că „dragostea multora se va răci” (Matei 24, 12), va îngheţa, se va face rece ca gheaţa– Polul Nord, iubirea multora faţă de Dumnezeu. Semn de blestem, semn al lui antihrist este acesta. Nu Îl vor iubi pe Dumnezeu, nu vor iubi pe nimeni. Dacă ar fi existat un termometru duhovnicesc şi l-am fi pus în inima noastră, ar arăta sub zero. Sex şi iubire trupească există, dar iubirea lui Dumnezeu, dragostea Domnului s-a stins, nu există.

Ca dovadă, frecventarea Bisericii. În zi de duminică, bate clopotul, şi nu merg la biserică. „La poarta celui surd bate cât vrei”. Cei mai mulţi îşi găsesc să doarmă tocmai în momentul acesta. Este păcat, ca în clipa în care clopotele bat şi te cheamă, tu să dormi. Eşti ca un soldat care, în timp ce trâmbiţa dă deşteptarea, el nu spune prezent. Te cheamă clopotele, trâmbiţele cerului. Aceste clopote, care acum bat, într-o zi, în cealaltă lume ne vor judeca. Aşadar, vezi pe aşa-numitul creştin că nu se ridică să meargă o oră la biserică, să-L slăvească pe Dumnezeu sau vine greoi-greoi, încet, pe la sfârşitul Dumnezeieştii Liturghii. Unde sunt acele mame despre care spune poemul:

„…Ei, copii, e vremea, treziţi-vă, este duminică,

Clopotul ne strigă, îl auziţi colo?…” (Ilia Tantalidi, „Lectură duminicală”, III Dim. , p. 61).

Acum, Biserica este pustie de copii. Îi număr, nu sunt nici zece. O, mame, veţi plăti scump pentru asta. Copiii fără Dumnezeu vor deveni terorişti. Fără Dumnezeu omul nu trăieşte, nu există civilizaţie.

Aşadar, nu se trezesc să vină la biserică, însă trece ziua, se înnoptează, ies stelele şi atunci ce văd? Priveghere. Ce priveghere? Privegherea diavolului. S-a umplut ţara de cluburile de noapte, mii, mai multe decât bisericile. Acolo se adună noaptea şi se face priveghere satanică. Şi dacă îi veţi număra pe cei care priveghează pentru diavolul, veţi vedea că sunt mai mulţi decât cei care priveghează pentru Dumnezeu.

***

De noapte mânecă duhul meu către Tine, Dumnezeule, pentru că lumină sunt poruncile Tale pe pământ”. Mânec spre Tine, Dumnezeul meu, zice. De ce? O explică: Pentru că lumină sunt poruncile Tale pe pământ. Adică învăţătura lui Hristos, cuvintele Lui, poruncile Lui, îndreptările Lui sunt lumină. Toate cuvintele şi toată viaţa lui Hristos sunt lumină, dar în mod deosebit străluceşte, cu o lumină deosebită, sfârşitul vieţii Lui pământeşti. Evenimentele din Săptămâna Mare au o frumuseţe neasemuită. De aceea, într-un frumos tropar am auzit: „Cinstitele Patimi ziua de astăzi ca pe nişte lumini mântuitoare le răsare lumii” (Sedelna Utreniei din Lunea cea Mare). „Lumini mântuitoare” sunt patimile lui Hristos. Doar oamenii bădărani nu pot să simtă măreţia acestei săptămâni. Vino la Biserică, să ţi se umple inima de lumină. „De noapte mânecă duhul meu către Tine, Dumnezeule, pentru că lumină sunt poruncile Tale pe pământ”.

***

Fraţii mei, voi, turma cea mică care privegheaţi pentru Domnul, slăviţi-L pe Dumnezeu, pentru că vă desfătaţi de astfel de cântări şi auziţi că „lumină sunt poruncile Tale pe pământ”. Lumină sunt poruncile Domnului nostru. Cine crede în Hristos, cine Îl ascultă şi urmează drumul Lui, are lumină. Cine nu crede şi nu trăieşte potrivit Evangheliei, e în întuneric şi este un nefericit, chiar dacă ştie carte şi are diplome şi ştie limbi. Păcat că în şcoli şi în universităţi în loc să se înveţe despre Hristos cel Răstignit, se învaţă că omul se trage din maimuţă. S-a umplut ţara de universităţi şi cu toate acestea întunericul în jurul nostru se extinde. Un analfabet, care crede în Dumnezeu, valorează mai mult decât un om de ştiinţă care nu crede în nimic. De aceea un mare poet din Germania a spus: În ciuda tuturor „luminilor” acestui veac, întunericul continuă să stăpânească. Când s-a răstignit Hristos în Vinerea cea Mare, „întuneric s-a făcut peste tot pământul” (Matei 27, 45). Şi de fiecare dată, când Hristos se răstigneşte din nou prin necredinţă şi apostazie, întunericul împărăţeşte pe pământ.

Să-L slăvim pe Dumnezeu, pentru că în Patimile lui Hristos vedem măreţia credinţei noastre. Să participăm la sfintele slujbe şi să ne învrednicească Dumnezeu să vedem şi slăvita Înviere a Domnului şi să auzim cuvintele: „Veniţi de luaţi lumină din lumina cea neînserată…” (Din slujba de Paşti). Iar lumină neînserată este Hristos, „pe care lăudaţi-L şi preaînălţaţi-L întru toţi vecii”.

+ Episcopul Augustin

(Omilie a Mitropolitului de Florina, părintele Augustin,

în Sfânta Biserică a Sfântului Panteleimon, Florina, 12-4-1987, seara)

(traducere din elină: monahul Leontie)

Γιατι κλαιει ο Χριστος;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 27th, 2010 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

Κυριακὴ τῶν Βαΐων

Γιατι κλαιει 0 Χριστ0ς;

«Καὶ ὡς ἤγγισεν, ἰδὼν τὴν πόλιν ἔκλαυσεν ἐπ᾽ αὐτῇ» (Λουκ. 19,41)

ΒαΪοφοροςΟ ἀπόστολος, τὸ εὐαγγέλιο, ὅλα τὰ τροπάρια, ἀγαπητοί μου, μᾶς φωνάζουν σήμερα· Ἔρχεται! Ποιός ἔρχεται; Ἐὰν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅ­γιο μᾶς φώτιζε νὰ νιώσουμε ποιός ἔρχεται, τότε στὰ μυστικὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς μας θ᾽ ἀ­κούγαμε τὸ σάλπισμα τῶν ἀγ­γέλων ποὺ λέει σὲ ὅλους· Ἐξέλθετε πρὸς προ­ϋπάντησιν τοῦ Χριστοῦ! Μικροὶ καὶ μεγάλοι, γυναῖκες καὶ ἄν­τρες, φτωχοὶ καὶ πλούσιοι, ἐξ­έλθετε ἅπαντες γιὰ νὰ λάβετε μέρος στὴν ὑ­ποδοχή του.
Ἡ ὑποδοχὴ αὐτὴ ἔγινε σήμερα στὴν πόλι τῶν Ἰεροσολύμων, τὴν πρωτεύουσα τοῦ Ἰσρα­ήλ. Ποιά γλῶσσα μπορεῖ νὰ τὴν περιγράψῃ!

* * *

Πολλὲς ὑποδοχές, ἀγαπητοί μου, ἔχουν γίνει καὶ γίνονται. Καὶ ἡ πρωτεύουσα τῆς Ἑλ­λάδος λ.χ., ἡ Ἀθήνα, τὸ 1913 ἔζησε μιὰ τέτοια ἡ­μέρα. Ἦταν Ἰούλιος. Τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος γύριζαν νικηταί. Ὕστερα ἀπὸ ἀγῶνες ὀκτὼ μη­νῶν, ὁ Ἑλληνικὸς στρατὸς ἐπέστρεφε δαφνο­στεφὴς μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ἔνδοξο βασιλέα ἀπὸ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους. Οἱ καμπάνες χτυποῦσαν, οἱ σάλπιγγες ἠχοῦσαν, οἱ σημαῖες ἀνέμιζαν, ὅλα τὰ μάτια δάκρυζαν. Τέτοιος ἦταν ὁ ἐνθουσιασμός, ὥστε ἔπεφταν καὶ φιλοῦσαν τὰ πόδια τοῦ ἀλόγου τοῦ βασιλέως!
Μὰ γιατί τὰ λὲς αὐτά; θὰ πῆτε. Τὰ λέω ὡς πα­ράδει­γμα. Ἡ ὑποδοχὴ ἐκείνη εἶνε μιὰ σκιά, ποὺ μπορεῖ κάπως νὰ ζων­τανέψῃ μπροστά μας τὴ σημερινὴ ὑποδο­χή, τὴν ὑποδοχὴ ποὺ ἑτοίμα­σε ὄχι πλέον ὁ λαὸς τῶν Ἀθηνῶν σ᾽ ἕναν ἐπίγειο βασιλιᾶ ἀλλὰ ὁ λαὸς τῶν Ἰεροσολύμων στὸν βασιλέα Χριστὸ ὡς τὸν μεγαλύτερο νικητή.
Πολλοὺς νικητὰς ἀναφέρει ἡ ἱστορία. Οἱ ἄλ­λοι νικηταὶ πρέπει νὰ γράφωνται μὲ νῦ μικρό· αὐτὸς γράφεται μὲ νῦ κεφαλαῖο, Νικητής. Διότι οἱ ἄλλοι νίκησαν ἀνθρώπους. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, ποὺ σήμερα ὑποδέχονται τὰ Ἰεροσόλυ­μα μὲ ἔξαλλο ἐνθουσιασμό, εἶνε ὁ μονα­δικὸς νικητής. Νίκησε ἐκεῖνον ποὺ κανένας ἄλλος δὲν μπόρεσε νὰ νικήσῃ· νίκησε τὸ μεγαλύτερο ἐχθρὸ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὸ θάνατο. Σὰν χθὲς πῆγε στὰ μνήματα καὶ εἶπε «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (Ἰω. 11,44), καὶ ὁ Λάζαρος αὐ­τοστι­γμεὶ ἀναστή­θηκε ἐκ νεκρῶν. Αὐτὸ ἦταν τὸ με­γαλύτερο θαῦμα ποὺ ἔ­κανε ἡ δύναμίς του.
Ἡ εἴδη­σι τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λα­ζάρου, διαδόθηκε ἀ­στραπι­αίως καὶ ἐξέπλη­ξε ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους. Γι᾽ αὐτὸ τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔγινε κάτι πρω­τοφανές. Ὑπολογίζουν οἱ ἱ­στορικοί, ὅτι πάνω ἀ­πὸ ἕνα ἑκατομμύριο ἄν­θρωποι ἦταν συγκεν­τρω­­μένοι ἐκεῖνες τὶς μέρες στὴν ἁγία πόλι γιὰ νὰ ἑορτάσουν τὸ πάσχα. Μόλις λοιπὸν ἄκουσαν ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, ὁ θριαμβευτὴς καὶ νικη­τὴς τοῦ θανάτου, βγῆκαν ὅλοι ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν. Τέτοια ἦταν ἡ χαρά τους, ὥστε ἔβγαζαν τὰ ῥοῦχα τους καὶ τὰ ἔ­στρωναν κάτω νὰ γίνουν τάπητας νὰ πατήσουν τὰ ἅγιά του πόδια, ἀνέβαιναν στὰ δέντρα καὶ ἔκοβαν κλαδιὰ καὶ βάια. Κι ὅταν πλέον τὸν ἀν­τίκρυσαν πάνω στὸ γαϊδουράκι, σεί­οντας τὰ βάια ξέσπα­σαν σὲ οὐρανομήκεις ζητωκραυγὲς «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (ἔ.ἀ. 12,13).
Ἔτσι αἰσθάνονταν οἱ ἄνθρωποι, ὁ λαὸς τῶν Ἰεροσολύμων, ὑποδεχόμενοι τὸν Νικητή. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς πῶς ἆ­ρα­γε αἰσθανόταν μπροστὰ σ᾽ αὐτὸ τὸ παραλή­ρημα; Θὰ νόμιζε κανεὶς ὅτι αὐ­τὴ ἦταν ἡ ὡραιότερη ἡμέρα τῆς ζωῆς του. Καὶ ὅμως ἐκεῖνος, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸν λαό, εἶνε λυπημένος, καὶ κλαίει. Γιατί;
Κλαίει, διότι ὡς Θεὸς βλέπει τὰ πρά­γματα βαθύτερα. Ἐμεῖς βλέπουμε τὴν ἐπι­φάνεια, ἐ­κεῖνος βλέπει στὸ βάθος. Ἡ θάλασσα στὴν ἐπιφάνεια εἶνε γαλανὴ καὶ ὡραία, στὸ βυθὸ ὅμως κρύβονται κήτη καὶ τέρατα. Καὶ ὁ Χριστὸς μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀνθρωποθάλασσα βλέπει ὅτι ὑ­πάρχουν σκορπιοὶ καὶ φίδια φαρμακερά. Ἦταν οἱ ἄρχοντες, πολιτικοὶ καὶ θρησκευτικοί, ποὺ ἦταν διεφθαρμένοι ψυχικῶς ἀπὸ τὰ πάθη· τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὸ συμφέρον, τὸ φθόνο ἐ­ναντίον κάθε καλοῦ καὶ ὡραίου, τὴ φιλαργυρία καὶ τὴν πλεονεξία, καὶ πρὸ παντὸς ἀπὸ ἕ­να ἐ­λάττωμα ποὺ τὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ δὲν τὸ ὑ­πέφεραν, τὴν ὑποκρισία. Τὰ πιὸ αὐστηρὰ λόγια του ὁ Χριστὸς δὲν τὰ εἶπε γιὰ ἄλλους ἁ­μαρτωλούς· τὰ εἶπε γιὰ τοὺς ὑποκριτάς, κα­τὰ τῶν ὁ­ποίων ἔρριξε τοὺς καυστικούς του μύ­δρους. Οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι εἶχαν διαφθαρῆ ἀπὸ τὴν ὑποκρισία· ἄλλο ἦταν καὶ ἄλλο ἔδειχναν· ἦταν δαίμονες καὶ παρουσιάζονταν ὡς ἄγγελοι. Αὐτὸ δὲν τὸ ἀνέχθηκε ὁ Χριστός.
Κλαίει λοιπὸν ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς ἄρχον­τες, κλαίει καὶ γιὰ τὸ λαό. Καθὼς κατεβαίνει ἀπὸ ὕψωμα κι ἀντικρύζει ὅλη τὴν πόλι τῶν Ἰεροσο­λύμων μὲ τὸν κόσμο ἐκεῖνο, κλαίει γιὰ τὸ πλῆ­θος αὐτό. Γιατί; Διότι ὁ λαὸς ἦταν σὰν πρόβα­τα χωρὶς ποιμένα. Κλαίει ἀκόμα γιὰ τὸ λαὸ αὐτό, διότι δὲν εἶνε σταθερός. Εἶνε ἐπιπόλαι­ος καὶ εὐμετάβλητος. Γρήγορα θὰ ἀλλάξῃ. Σή­μερα εἶνε κοντά του καὶ ζητωκραυγάζει «Ὡ­σαννά»· ἀλλὰ αὔριο Μεγάλη Δευτέρα τὸ «Ὡ­σαννὰ» θὰ χαμηλώσῃ, τὴ Μεγάλη Τρίτη θὰ χα­μηλώσῃ περισσότερο, τὴ Μεγάλη Τετάρτη ἀ­κόμη περισσότερο, τὴ Μεγάλη Πέμπτη ἀκόμη περισσότερο, καὶ τὸ πρωὶ τῆς Μεγάλης Παρα­σκευῆς θὰ σβήσῃ τελείως, καὶ ἀντὶ τοῦ «Ὡσαν­νὰ» θ᾽ ἀκούγεται τὸ «Ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» (ἔ.ἀ. 19,15). Γι᾽ αὐτὸ σήμερα ὁ ὑμνογράφος σχολιάζει τὸν ἀγνώμονα λαὸ σὲ ἕναν ὕμνο καὶ λέει· «Μετὰ κλάδων ὑμνήσαντες πρότερον, μετὰ ξύλων συνέλαβον ὕστερον, οἱ ἀγνώμονες Χριστόν, Ἰουδαῖοι τὸν Θεόν…»· οἱ Ἰουδαῖ­οι, ποὺ προηγουμένως ὕμνησαν τὸν Θεάνθρω­πο Χριστὸ μὲ κλαδιὰ στὰ χέρια, ὕστερα τὸν συν­έλαβαν μὲ ξύλα οἱ ἀχάριστοι (ὑπακ.).
Κλαίει λοιπὸν ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς ἄρχον­τες, κλαίει γιὰ τὸ λαό· κλαίει ἀκόμα γιὰ τὸ μέλλον τῆς πόλεως· μπροστά του σὰν σὲ ταινία βλέπει ὅτι ὕστερα ἀπὸ τριάντα περίπου χρόνια αὐτὴ ἡ πόλις μὲ τὶς ὡραῖες οἰκοδομές της, τὰ μέγα­ρα τοῦ Ἄννα καὶ τοῦ Καϊάφα, τὸ πραιτώριο τοῦ Πιλάτου, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ περίλαμπρος ναὸς ποὺ ἦταν τὸ καύχημά τους, θὰ γίνουν γῆ Μαδιάμ. Ὅπως καὶ ἔγιναν πράγματι· ἀλέτρι πέρασε, δὲν ἔμεινε «λίθος ἐπὶ λίθον» (Ματθ. 24,2).
Ἰδού λοιπὸν γιατί τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὁ Χριστὸς «ἰδὼν τὴν πόλιν ἔ­κλαυσεν ἐπ᾽ αὐτῇ» (Λουκ. 19,41).

* * *

Ἀλλ᾽, ἀδελφοί μου, τὸ κλάμα τοῦ Χριστοῦ μας δὲν ἔπαυσε, δὲν στέρεψαν τὰ μάτια του. Ἐξακολουθεῖ νὰ κλαίῃ καὶ σήμερα, καὶ τὰ δάκρυά του πέφτουν στὴ γῆ· κι ὅπου πέφτει τὸ δάκρυ τοῦ Χριστοῦ, σείεται ὁ κόσμος. Κλαίει ὁ Χριστός ὅταν κλαίῃ ἡ χήρα, ὁ φτωχός, ὁ ἀ­δικούμενος, ὅταν κλαῖνε λαοὶ ὁλόκληροι· τὸ δάκρυ τους εἶνε τὸ δάκρυ τοῦ Χριστοῦ. Δὲν κλαίει πιὰ ὁ Χριστὸς γιὰ Ἰουδαίους, ποὺ τὸν σταύρωσαν μιὰ φορά· κλαίει γιὰ Χριστιανούς, ποὺ τὸν σταυρώνουν καθημερινῶς. Κλαίει γιὰ ὅλες τὶς ἀδικίες, τὰ ἐγκλήματα καὶ τὰ ὄργια ποὺ τελεῖ ὁ λεγόμενος χριστιανικὸς κόσμος.
Ὑπερβολικὰ φαίνονται τὰ λόγια μου; Παρτε στὰ χέρια σας τὸ κόσκινο, τὴν ψιλὴ κρησά­ρα τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ κοσκινίστε. Κοσκίνισε πρῶτα – πρῶτα τὸν ἑαυτό σου. Αὐτὲς τὶς ἅγι­ες ἡμέρες ἄσε πιὰ τὶς δουλειὲς καὶ τὶς ἐπιχειρήσεις σου, καὶ στρέψε τὴν προσοχὴ στὴν ἀθάνα­τη ψυχή σου, ποὺ ἀξίζει παραπάνω ἀπ᾽ ὅλο τὸν κόσμο. Πέρασε ἀπὸ κόσκινο τοὺς λογισμούς σου, τὰ λόγια σου, τὴ συμπεριφορά σου, ὅλη τὴ ζωή σου, καὶ θὰ δῇς ἂν ἐσὺ εἶσαι Χριστιανός. Πάρε κατόπιν τὸ κόσκινο καὶ κοσκίνισε τὴν οἰ­κογένειά σου, τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά σου. Πά­ρε μετὰ τὸ κόσκινο καὶ κοσκίνισε τοὺς ἄρχον­τες πολιτείας καὶ ἐκκλησίας, τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς ἀνεξαιρέτως. Πάρε τὸ κόσκινο καὶ κοσκίνισε ὅλη τὴν πατρίδα καὶ τὴν κοινωνία μας. Καὶ θὰ δῇς, ἀπὸ τὰ τόσα ἑκατομμύρια, πόσοι ζοῦν τὸ δρᾶμα τοῦ Χριστοῦ, πόσοι ζοῦν τὸ μεγαλεῖο τοῦ χριστιανισμοῦ.
Φοβοῦμαι, ἀδελφοί μου, ὅ­τι δὲν εἴμαστε Χριστιανοί· εἴμαστε χειρότεροι κι ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους. Δὲν ἀξίζουμε νὰ κρατοῦμε τὰ βάια στὰ χέρια μας· διότι τὰ βάια εἶνε σύμβολα νίκης, κ᾽ ἐμεῖς εἴμαστε ὑπόδουλοι στὰ πάθη. Μᾶς ἔμεινε μόνο μιὰ ἐπιδερμίδα Χριστιανισμοῦ· στὰ βάθη μας δὲν ὑπάρχει ἡ ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον, δὲν ὑπάρχει ἡ δικαιοσύνη, δὲν ὑπάρχει τὸ πραγματικὸ εἶναι τοῦ Χριστιανοῦ.
Ἂς ξυπνήσουμε λοιπόν. Θέλετε νὰ γιορτά­σετε σωστά; «Ἐξέλθετε» ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὰ ἐλαττώματα, ἀπὸ τὰ κέντρα τῆς διαφθορᾶς, ἀ­πὸ τὶς σπηλιὲς τοῦ διαβόλου, καὶ «δεῦτε προσ­κυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν Χριστῷ». Κάψτε τὸ βρωμερὸ «πουκάμισο» ποὺ φορᾶτε, τὸ ντύμα τῆς ἁμαρτίας, καὶ ντυθῆτε τὸ ἔνδυμα τῆς μετανοίας. Ὑποδεχθῆτε τὸ Χριστό. Πλέξτε στεφάνι καὶ στεφανῶστε τον. Καὶ πρὸ παν­τὸς ἑτοιμάστε του τὸ σαλόνι σας. Θέλει σαλόνι ὁ Χριστός. Καὶ σαλόνι εἶνε ἡ καθαρὴ καρδιά. Ἐκεῖ ἀναπαύεται καὶ τελεῖ τὸ Πάσχα.
Εὔχομαι, μὲ καρδιὰ καθαρὴ νὰ ἑορτάσουμε τὰ πάθη καὶ τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ λέγον­τας «Τὴν ἀνάστασίν σου, Χριστὲ σωτήρ, ἄγγε­λοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς καὶ ὑμᾶς τοὺς ἐπὶ γῆς καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σὲ δοξάζειν».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ιερό Ναό Ἀναλήψεως Βύρωνος -Ἀθῆναι 10-4-1960)

ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΚΑΡΠΙΑΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 27th, 2010 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

Κυριακὴ Βαΐων
28 Μαρτίου 2009 βράδυ

ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΚΑΡΠΙΑΣ

«Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα» (Ματθ. 21,19)


ΞΗΡΑΝ. ιστ ΣΥΚΗΤΟ πρωί, ἀγαπητοί μου, μᾶς ἀξίωσε ὁ Κύριος νὰ ἑορτάσουμε τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῶν Βαΐων, κι ἀπόψε ἀρχίζει ἡ ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἡ ἀνθρώπινη καρδιὰ συγκινεῖται.
Στὸν ὄρθρο τῆς Μεγάλης Δευτέρας, ἡ Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν ξηρανθεῖσα συκιὰ ποὺ ἀναφέρει τὸ εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 21,18-22).

* * *

Ὁ Χριστὸς σὰν σήμερα ἔμεινε ὅλη τὴν ἡμέρα στὰ Ἰεροσόλυμα. Μόλις ὅμως βράδιασε ἔφυγε. Ὑπῆρχε κίνδυνος. Στὴν πόλι ὑπῆρχαν κακοποιοὶ μὲ ψυχὴ μοχθηρή. Γι᾿ αὐτὸ προτιμᾷ τὴν ἔρημο. Καλύτερα μὲ τὰ ἄγρια ζῷα παρὰ μὲ ἀνθρώπους κακούς. Λέει καὶ ἀλλοῦ ἡ Γραφὴ γιὰ τὸν ἄντρα, ὅτι εἶνε προτιμότερο νὰ κατοικήσῃ μὲ τὰ λιοντάρια παρὰ μὲ γυναῖκα «γλωσσώδη» (Παρ. 21,19). Δὲν ὑπάρχει ἀγριώτερο θηρίο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, εἴτε ἄντρας εἶνε εἴτε γυναίκα.

Ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς μαθητὰς βγῆκε στὴν ὕπαιθρο. Ἐκεῖ διανυκτέρευσε καὶ προσευχόταν. Ὅταν ξημέρωσε πῆρε πάλι τὸ δρόμο πρὸς τὰ Ἰεροσόλυμα. Ἂν καὶ γνώριζε ὅτι ἐκεῖ θὰ ὑποστῇ πάθη καὶ θὰ σταυρωθῇ, ἦταν ἀποφασισμένος νὰ θυσιασθῇ καὶ νὰ χύσῃ τὸ αἷμα του «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας» (θ. Λειτ. Μ. Βασ., καθαγ.). Καθὼς ἐπέστρεφε στὴν πόλι, στὸ δρόμο «ἐπείνασε» (Ματθ. 21,18). Μὴ μᾶς φαίνεται παράξενο αὐτό. Ἦταν τέλειος Θεός, ἀλλ᾽ ἦταν καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Ἔτσι καὶ πεινοῦσε, καὶ διψοῦσε, καὶ κουραζόταν καὶ εἶχε ἀνάγκη ὕπνου, ὅπως ἐμεῖς. Αὐτὰ λέγονται ἀδιάβλητα πάθη.
Αὐτὸς λοιπὸν ποὺ τρέφει ὅλο τὸν κόσμο τώρα πεινάει. Κ᾽ ἐκεῖ ποὺ βαδίζει βλέπει μιὰ συκιά. Πλησιάζει, ἁπλώνει τὰ ἄχραντα χέρια του καὶ ψάχνει στὰ φυλλώματα νὰ βρῇ σῦκο. Μὰ δὲ βρῆκε. Καὶ τότε ἀπὸ τὰ χείλη του βγῆκε μιὰ κατάρα. Εἶπε στὸ δέντρο· «Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα»· νὰ μὴ γίνῃ καρπὸς ἀπὸ σένα ποτέ πλέον. Καὶ «ἐξηράνθη παραχρῆμα ἡ συκῆ», ἀμέσως ἡ συκιὰ ξεράθηκε (Ματθ. 21,19-20)· τὰ φύλλα κιτρίνισαν, ὁ χυμός στέγνωσε, κλαδιὰ καὶ κορμὸς ἦταν πλέον μόνο γιὰ τὴ φωτιά.

* * *

Θὰ ρωτήσῃ κανείς· Γιατί ὁ Χριστὸς νὰ κάνῃ κακὸ στὸ δένδρο; ἔφταιγε αὐτό;… Ἀπαντοῦμε.
Ὁ Χριστὸς σὲ ὅλη τὴν ἐπίγεια ζωή του δὲν ἔκανε κακό. Κάποτε οἱ συγχωριανοί του ἅρπαξαν λιθάρια νὰ τὸν λιθοβολήσουν, ἄλλοτε οἱ Γαδαρηνοὶ τὸν ἔδιωξαν, ἄλλοι τὸν συκοφαντοῦσαν· κανένα δὲν τιμώρησε, ἂν καὶ μποροῦσε. Καὶ πάνω στὸ σταυρὸ ἀκόμη προσευχήθηκε ὑπὲρ τῶν σταυρωτῶν του. Ἀλλ᾽ ἐνῷ δὲν τιμώρησε ἄνθρωπο, ἔδωσε ὅμως δύο δείγματα τῆς τιμωρητικῆς του δικαιοσύνης – γιατὶ ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε μόνο ἀγάπη, εἶνε καὶ δικαιοσύνη «καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν» (Ψαλμ. 10,7· 44,8), καὶ μᾶς προτρέπει «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9). Συνεπῶς βραβεύει τὸ καλὸ καὶ τιμωρεῖ τὸ κακό. Δεῖγμα λοιπὸν τῆς τιμωρητικῆς δυνάμεώς του εἶνε δύο παραδείγματα στὴ Γραφή. Τὸ ἕνα εἶνε ὅτι ἐπέτρεψε νὰ μποῦν τὰ δαιμόνια σ᾽ ἕνα κοπάδι χοίρων ποὺ ἔτρεφαν οἱ Γαδαρηνοί, οἱ χοῖροι ὥρμησαν στὸ γκρεμὸ καὶ πνίγηκαν (βλ. Ματθ. 8,28-32). Ἦταν τιμωρία τῆς πλεονεξίας καί φιλαργυρίας τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων.
Τὸ ἄλλο εἶνε αὐτὸ ποὺ ἀκοῦμε σήμερα στὸ εὐαγγέλιο, ὅτι ξήρανε ἕνα δέντρο, γιὰ νὰ δώσῃ ἕνα δίδαγμα. Ποιό δίδαγμα; Παρακαλῶ προσέξτε.

Δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λέει ὁ Πλάτων· ὁ ἄνθρωπος εἶνε δέντρο, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι τὸ δέντρο δὲν αἰσθάνεται, ἐνῷ αὐτὸς αἰσθάνεται, ἔχει λογική. Ὅπως τὸ δέντρο ἔχει ῥίζα, κι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ῥίζα. Ἡ ῥίζα τοῦ δέντρου εἶνε κάτω στὴ γῆ, ἡ ῥίζα τοῦ ἀνθρώπου εἶνε πάνω στὸν οὐρανό· ὁ ἄνθρωπος συνδέεται μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ αὐτὸν ἀντλεῖ πνοή· ἂν κοπῇ αὐτὴ ἡ ῥίζα, ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἕνα κτῆνος πλέον. Ἄλλες ὁμοιότητες· τὸ δέντρο ἔχει φύλλα, καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔχει φύλλα· τὰ «φύλλα» τοῦ ἀνθρώπου εἶνε τὰ καλά του λόγια. Τὸ δέντρο ἔχει ἄνθη, ἄνθρωπος ἔχει ἄνθη· τὰ «ἄνθη» του εἶνε τὰ εὐγενῆ συναισθήματα καὶ οἱ ὡραῖες ἐφέσεις. Τὸ δέντρο ἔχει καρπούς, καὶ γι᾽ αὐτοὺς κυρίως ὑπάρχει· καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔχει καρπούς· οἱ «καρποὶ» τοῦ ἀνθρώπου εἶνε τὰ καλά του ἔργα.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ βλέπουμε, ὅτι ἡ ξηρανθεῖσα συκῆ εἶνε σύμβολο κάποιων ἀνθρώπων. Ποιῶν;
Συμβολίζει πρῶτον καὶ κυρίως τὴν ἰουδαϊκὴ συναγωγή. Τί ἔκαναν οἱ ἰουδαῖοι καὶ ἰδίως οἱ ἡγέται τους οἱ φαρισαῖοι; Εἶχαν ναό, ἔκαναν καθημερινῶς θυσίες, νηστεῖες μεγάλες, προσευχὲς μακρές, ἐλεημοσύνες ἐπιδεικτικές. Ὅλα τὰ εἶχαν, ἀλλὰ τὸ Θεὸ δὲν τὸν εἶχαν. Ἀπόδειξις ὅτι, ὅταν ἦλθε ὁ Χριστός, τὸν σταύρωσαν.
Ἦταν λοιπὸν ὑποκριταί. Καὶ ἡ συκιὰ εἶνε σύμβολο τῶν ὑποκριτῶν ἰουδαίων, ποὺ ἐμφάνιζαν ἕνα ἐξωτερικὸ μεγαλεῖο, ἀλλὰ μέσα τους δὲν εἶχαν τίποτε. Ἔμοιαζαν, κατὰ μία ἄλλη εἰκόνα ποὺ εἶπε ὁ Χριστός, μὲ τάφους, ποὺ ἀπ᾽ ἔξω εἶνε ὡραῖοι, ἀλλὰ μέσα εἶνε πλήρεις «ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας» (Ματθ. 23,27). Ἡ ξηρανθεῖσα συκῆ λοιπὸν εἶνε σύμβολο ὅλου τοῦ ἰουδαϊσμοῦ, τὸν ὁποῖο ἀποδοκίμασε ὁ Θεός.
Κι αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός, «Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα» (ἔ.ἀ. 12,19), εἶνε καὶ προφητεία. Μέχρι σήμερα βλέπουμε ὅτι τὸ δέντρο τοῦ Ἰσραὴλ εἶνε ἄκαρπο, ἀρνητικὸς εἶνε ὁ ῥόλος του στὸν κόσμο· τίποτε θετικὸ δὲν ἔχει παρουσιάσει καὶ δὲν ἑλκύει τὴ συμπάθεια. Μ᾽ αὐτὰ δὲν κατηγοροῦμε τὸ λαὸ αὐτό· ξέρουμε ὅτι μιὰ μέρα οἱ Ἰσραηλῖτες θὰ μετανοήσουν
καὶ θὰ πιστέψουν κι αὐτοὶ στὸ Χριστό (βλ. ῾Ρωμ. 11,26). Μέχρι τώρα πάντως εἶνε δένδρο ξηραμμένο· μόνο καρποὺς πικροὺς παράγει στὸν κόσμο.
Ἀλλ᾽ ὅπως ὁ Θεὸς φύτευσε στὴν παλαιὰ διαθήκη τὸν Ἰσραὴλ γιὰ νὰ εἶνε καρποφόρο δέντρο, παράγων πολιτισμοῦ καὶ ἐξημερώσεως τῆς ἀνθρωπότητος καὶ πρωτοπόρο στὴ θεογνωσία, ἔτσι στὴν καινὴ διαθήκη ἐξέλεξε τὸ δικό μας ἔθνος. Ὅταν Ἕλληνες ζήτησαν νὰ δοῦν τὸ Χριστό, ἐκεῖνος εἶπε· «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. 12,23). Ἔτσι τὸ ἔθνος μας ἔγινε χριστιανικό. Σήμερα ὅμως εἴμαστε χριστιανικὸ ἔθνος; Τυπικῶς εἴμαστε· στὴν οὐσία δὲν εἴμαστε, ἀφοῦ ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου· δὲν ἔχουμε νὰ δείξουμε ἔργα φωτεινά, ἅγια, καρποὺς καλούς. Ἑπομένως ἡ ἄκαρπη συκιὰ συμβολίζει τὴν ἀκαρπία καὶ τοῦ δικοῦ μας ἔθνους.
Τέλος συμβολίζει καὶ κάθε ψευδοχριστιανό, ποὺ ἔχει μὲν φύλλα καὶ ἀνθούς, ἀλλὰ δὲν ἔχει καρπούς. Τέτοιοι εἶνε οἱ χριστιανοὶ τοῦ αἰῶνος μας, οἱ χριστιανοὶ τῆς ταυτότητος, τῶν ἑορτῶν καὶ πανηγύρεων. Μπορεῖ νὰ ἐμφανίζωνται κάπου – κάπου στὴν ἐκκλησία, νὰ προσκυνοῦν εἰκόνες, ν᾽ ἀνάβουν κανένα κερί, νὰ νηστεύουν λίγο, νὰ ἐκτελοῦν μερικὰ τυπικὰ καθήκοντα· ἀλλ᾽ αὐτὰ εἶνε φύλλα. Καλὰ εἶνε κι αὐτά, ποιός τὰ καταδικάζει; εἶνε ὅμως ἁπλῶς φύλλα. Καὶ τὰ φύλλα ὑπάρχουν γιὰ τὸν καρπό.
Ἀναγκαῖα λοιπὸν κι αὐτά, μὰ δὲν ἀρκοῦν. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ δώσῃ καὶ καρπούς. Καὶ καρποὶ εἶνε τὰ ἔργα, οἱ πράξεις, οἱ θυσίες, ἡ αὐταπάρνησις, ἡ τήρησις τῶν ἐντολῶν, ὁ ἀγώνας γιὰ ἀγάπη, δικαιοσύνη, ἁγιότητα.

* * *

Θὰ ὠφεληθοῦμε σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἐὰν καθένας μας τὸ βράδυ στὸ σπίτι, προτοῦ πέσῃ νὰ κοιμηθῇ, ἀναρωτηθῇ· Εἶμαι δέντρο φυτεμένο ἐδῶ 20, 30, 70, 80 χρόνια, ὅσα δώσῃ ὁ Θεός· τί ἔχω ἀποδώσει;…
Τοὺς καρποὺς τῶν δέντρων τοὺς γνωρίζουμε· οἱ καρποὶ ποὺ περιμένει ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸν Χριστιανὸ ποιοί εἶνε; Σᾶς παρακαλῶ ἀνοῖξτε τὴν Καινὴ Διαθήκη σας στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή, κεφάλαιο 5ο, στίχο 22· ἐκεῖ θὰ δῆτε, ὅτι οἱ καρποὶ τοῦ δέντρου ποὺ λέγεται βαπτι-σμένος Χριστιανὸς εἶνε ἐννέα. Πρῶτος εἶνε ἡ ἀγάπη, ἡ κάθετος (πρὸς τὸν Θεό) καὶ ἡ ὁριζοντία (πρὸς τὸν πλησίον)· ἐὰν δὲν ἔχω ἀγάπη, εἶμαι «κύμβαλον ἀλαλάζον» (Α΄ Κορ. 13,1). Τοὺς ἄλλους καρποὺς δὲν σᾶς τοὺς λέω· κεντῶ τὴν περιέργειά σας νὰ τοὺς βρῆτε ἐσεῖς…
Εἴμαστε σὰν δέντρο «πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων» (Ψαλμ. 1,3). Καὶ μᾶς ποτίζει ὁ Θεὸς ὄχι μὲ νερὸ ἀλλὰ μὲ τὸ ἴδιο του τὸ αἷμα! «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες…», εἶπε (Ματθ. 26,27). Γι᾽ αὐτὸ ἔχει ἀπαιτήσεις. «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων», λέει, «ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (ἔ.ἀ.μ5,16). Γιὰ ὅποιον θὰ μείνῃ ἄκαρπη συκιά, ὅπως ὁ Ἰούδας κι ὅπως ἡ ἰουδαϊκὴ συναγωγή, ἰσχύει –ἀλλοίμονο– ἡ κατάρα τοῦ Χριστοῦ «Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα» (ἔ.ἀ. 21,19) καὶ τὰ ἀπειλητικὰ λόγια τοῦ Προδρόμου πρὸς ὅλους, λαϊκοὺς καὶ κληρικούς, ἄρχοντες καὶ ἀρχομένους· «Ἤδη ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (ἔ.ἀ. 7,19), ξερριζώνεται καὶ ῥίχνεται στὴ φωτιά· σὲ φωτιὰ ὄχι ὑλικὴ ἀλλὰ «εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (ἔ.ἀ. 25,41).

Εἴθε ν᾽ ἀξιωθοῦμε νὰ εἴμαστε δέντρα καρποφόρα πρὸς δόξαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀ π ο μ α γ ν η τ ο φ ω ν η μ έ ν η ὁ μ ι λ ί α του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου  στὸν ἱ ερόν του  Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης τ ὴ ν 1 9 – 4 – 1 9 8 1 τ ὸ β ρ ά δ υ .

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΗΣΑΪΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 27th, 2010 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

Κυριακὴ Βαΐων

Προφητεια του Ησαΐου

p.-Ayg....ist_ΑΡΧΙΖΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, οἱ ἀκολουθίες τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος. Ἀπόψε τὸ βράδυ, ἐνῷ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ γίνεται ἡ ἀκολουθία τοῦ ἑ­σπερινοῦ, ἐν τού­τοις τε­λεῖται ἡ ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου. Μπορεῖ λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία νὰ κάνῃ τέτοιες ἀλ­λαγές. Δὲν ἔχει σημασία κυρίως τὸ πότε ἑορτάζου­με, ἀλλὰ τὸ πῶς ἑορτάζουμε. Ἔτσι ἀπόψε ψάλ­λεται ὁ ὄρθρος τῆς ἑπομένης ἡμέρας, τῆς ἁ­γίας καὶ Μεγάλης Δευτέρας.
Ἡ ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου εἶνε ὑπέροχη, συγ­κινητική. Ἀρχίζει, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, μὲ τὸν ἑξάψαλμο, ποὺ εἶ­νε μία συλλογὴ ἕξι ψαλμῶν τοῦ Δαυῒδ ἀπὸ τὸ Ψαλτήρι. Εἶνε οἱ ψαλμοὶ 3, 37, 62, 87, 102 καὶ 142. Τὸ ἄκουσμα τῶν ψαλμῶν αὐτῶν δημιουργεῖ κατάνυξι καὶ φέρνει δάκρυα στὰ μάτια. Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ ἐρχώμεθα νωρὶς στὸ ναὸ καὶ νὰ παρακολουθοῦμε τὸν ἑξάψαλμο μὲ σιωπή, μεγάλη προσο­χὴ καὶ δέος. Στὰ θεόπνευστα λόγια τῶν ψαλμῶν αὐτῶν βλέπουμε, ὅτι τὸ μόνο καταφύ­­γιο καὶ ἡ ἀληθινὴ παρηγορία τοῦ ταλαιπώρου ἀν­θρώπου στὴ θλῖψι του, ὅταν ὅλοι τὸν περι­φρονοῦν καὶ τὸν ἐγκαταλείπουν ἢ τὸν κα­τατρέχουν καὶ τὸν πληγώνουν, εἶνε ὁ Θεός.
Τὶς ἡμέρες αὐτὲς μετὰ τὸν ἑξάψαλμο, ἀντὶ ν᾽ ἀκουστῇ τὸ «Θεὸς Κύρι­ος καὶ ἐπέφανεν ἡ­μῖν…» ποὺ λέγεται συνήθως, ἀ­κοῦμε νὰ ψάλλεται τὸ ἀλληλούϊα τριπλὸ καὶ τέσσερις φορές. Τὸ ἀλληλούϊα εἶνε χαρακτηριστικὸ τῆς πενθί­μου περιόδου τῆς νηστείας. Τί σημαίνει «ἀλ­ληλούϊα»; Εἶνε ἑβραϊκὴ λέξις· στὴν ἑλ­ληνι­κὴ σημαίνει «αἰνεῖτε τὸν Κύρι­ον». Μὲ ἄλλα λόγια· ἂν ἀγαπᾷς τὸν Κύριο, κάνε τὴν καρδιά σου κι­θάρα καὶ βιολί, νὰ παί­ζῃ μέρα – νύχτα καὶ νὰ λέῃ «Αἰνεῖτε τὸν Θε­όν» (Ψαλμ. 150,1). Τότε ἡ ὑ­μνῳδία σου θὰ εἶνε λατρεία λογική· δι­αφορε­τικά, θὰ εἶσαι «χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον» (Α΄ Κορ. 13,1). Ἔχει μεγάλη σημα­σία ποιόν ἀγαπᾷ καὶ ποιόν ὑμνεῖ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλληλούϊα ψάλλει τὸ σύμ­­παν ὁλόκληρο· ὁ οὐρανός, ὁ ἥλιος, ἡ σε­λήνη, τὰ ἄ­στρα, ἡ γῆ, τὰ ὄρη, οἱ πεδιάδες, οἱ ποταμοί, τὰ δέν­τρα, τὰ ἄνθη, τὸ χορτάρι. Ἀλ­ληλούϊα ψάλλουν στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ οἱ ἄγ­γελοι, οἱ ἀρχάγγελοι, οἱ ψυχὲς τῶν δικαίων, ὅλη ἡ θρι­αμβεύουσα ἐκκλησία· κρατοῦν κιθά­ρες καὶ τὸν ὑμνοῦν. Ἑπομένως καὶ ἡ ἐπὶ τῆς γῆς στρατευομένη ἐκ­κλησία ἂς ψάλλῃ μαζί τους, ἂς δοξά­ζῃ τὸ Θεὸ καὶ ἂς ἐπαναλαμβάνῃ «Ἀλ­ληλού­ϊα, ἀλ­ληλούϊα, ἀλ­λη­λούϊα», «Αἰνεῖτε τὸν Κύρι­ον».
Ἂν εἶστε φιλακόλουθοι καὶ προσεκτικοί, θὰ παρατηρήσετε ὅτι κάθε φορὰ ποὺ ψάλλεται τὸ τρι­πλὸ ἀλληλούϊα δὲν λέγεται μόνο του· προηγεῖ­ται κάποιος στίχος. Τέσσερις φο­­ρὲς ψάλλεται τὸ ἀλληλούϊα, τέσσερις στίχοι ἀ­κούγονται. Ὁ πρῶτος στίχος λέει· «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9α΄). Ὁ δεύτερος στίχος λέει· «Δικαιοσύ­νην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (ἔ.ἀ. 26,9β΄). Ὁ τρίτος στίχος λέει· «Ζῆλος λήψεται λαὸν ἀ­­παίδευτον, καὶ νῦν πῦρ τοὺς ὑπεναντίους ἔ­δεται» (ἔ.ἀ. 26,11β΄). Καὶ ὁ τέταρτος στίχος λέει· «Πρόσ­θες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες (αὐ­τοῖς) κα­κὰ τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς» (ἔ.ἀ. 26,15).
Ἀπὸ ποῦ εἶνε παρμένοι οἱ στίχοι αὐτοὶ ποὺ προηγοῦνται τοῦ ἀλληλούϊα; ποιός τὰ εἶπε τὰ λόγια αὐτά; Τὰ εἶπε ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος, ἕνας προφήτης, ἕνας ἀ­πὸ τοὺς μεγάλους προφῆτες τῆς παλαιᾶς δι­αθήκης, ὁ Ἠσα­ΐας. Ὁ προφή­της Ἠ­σαΐας ἔζησε 800 χρόνια πρὸ Χριστοῦ. Ὅποιος θέ­λει, ἂς ἀνοίξῃ τὸ βιβλίο του στὸ εἰ­κοστὸ ἕκτο (ΚΣΤ΄ = 26ο) κεφά­λαιο, κ᾽ ἐκεῖ θὰ βρῇ τὰ λόγια αὐτὰ τῶν στίχων τοῦ ἀλληλούϊα. Εἶνε λόγια ποὺ δυσκολευόμεθα τώρα νὰ τὰ κατα­λάβουμε.
Οἱ στίχοι αὐτοὶ εἶνε ἀπὸ μία ποιη­τικὴ προσ­ευχὴ τοῦ Ἠσαΐου. Στὸ κεφάλαιο αὐτὸ τῆς προ­φητείας τοῦ Ἠσαΐου βρίσκεται ἡ πέμ­πτη ᾠδή. Καὶ πρέπει στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ποῦμε, ὅτι οἱ ᾠ­δὲς ποὺ ἔχει καθιερώσει στὴ λατρεία της ἡ Ἐκκλησία μας εἶ­νε ἐννέα. Τί εἶνε αὐτὲς οἱ ἐν­νέα ᾠδές; Εἶνε ἔμμετρες, δηλαδὴ ποιητικές, προσευχές, τὶς ὁποῖες συν­έλεξε ἡ Ἐκκλησία μέσα ἀ­πὸ τὰ θεόπνευστα βιβλία ὅλης τῆς ἁ­γίας Γραφῆς, Παλαι­­ᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης. Τὶς ἐννέα αὐτὲς βιβλικὲς ᾠδὲς τὶς ἔχει ἑρμηνεύσει ὅλες, μὲ τὴ σοφία καὶ τὴ φιλοπονία του, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σὲ ἕνα ὡραιότατο βιβλίο, ποὺ σᾶς συνιστῶ νὰ τὸ διαβάσε­τε· λέγεται «Κῆπος χαρίτων». Ἐκεῖ ὑπάρχει καὶ ἡ ἑρμηνεία τῶν τεσσάρων αὐτῶν στίχων τοῦ ἀλληλούϊα.
Ἐπειδὴ ὑπάρχει δυσκολία στὴν κατανόησί τους, θὰ προσπαθήσουμε ἐν συνεχείᾳ, σὲ μία μικρὰ σειρὰ ὁμιλι­ῶν, νὰ ἐξηγήσουμε, ὅσο μπο­ροῦ­με, τοὺς στίχους αὐτούς, ἀφιερώνοντας μία ὁμιλία γιὰ τὸν καθένα.
Δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς νὰ τ᾽ ἀκοῦμε τὰ λόγια αὐ­τά· πρέπει καὶ νὰ τὰ ἐννοοῦμε, νὰ τὰ νιώθουμε στὴν καρδιά μας, καὶ πιὸ πολὺ νὰ τὰ ἐφαρμό­ζουμε. Ἅμα τ᾽ ἀκοῦμε ἁ­πλῶς νὰ ψάλλωνται τέρπεται μόνο ἡ ἀκοή. Ὡ­ραῖα εἶνε τὰ ψαλσίμα­τα, κανείς δὲν ἀμφιβάλ­λει· ἀλλὰ χωρὶς νὰ ἐννοοῦμε – νὰ καταλαβαίνουμε τὰ λόγια τους καὶ χωρὶς νὰ τὰ ἐφαρμόζουμε ξέρεις τί καταν­τοῦν; Τσῶφλια. Ὅπως ὁ καρπός· ἔχει τσῶφλι, ἀλλὰ τὸ περιεχόμενο εἶν᾽ ἐκεῖνο ποὺ τρώγεται. Χρήσιμα εἶνε βέβαια καὶ τὰ τσῶφλια, γιατὶ προστατεύουν τὸν καρπό, ἀλλ᾽ ἕως ἐκεῖ. Ἐὰν δὲ σπά­σῃς τὸ καρύδι καὶ δὲ βρῇς τὴν ψίχα, δὲν τρῶς τίποτα. Καρπὸς εἶ­νε τὰ θεῖα νοήματα, τσῶφλι – περίβλημα εἶνε ἡ μουσική, τὸ ἄ­κου­­σμα τῆς μελῳδίας. Ἢ ―γιὰ νὰ ποῦμε αὐ­τὸ ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 21,18-22)― ἡ μουσι­κὴ εἶνε σὰν τὰ φύλλα τῆς συκιᾶς. Ὡ­ραῖα εἶνε τὰ φύλλα, ἀλλὰ παραπάνω ἀπὸ τὰ φύλλα εἶνε ὁ καρπός. Ὁ Χριστὸς ἔψαχνε στὰ κλαδιὰ τῆς συκιᾶς νὰ βρῇ σῦκα· βρῆκε φύλλα, μόνο φύλλα· καρπὸ τίποτα. Καὶ ὠργισμένος εἶπε· «Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰ­ῶνα» (ἔ.ἀ. 21,19). Μὴν εἴμαστε λοιπὸν κ᾽ ἐ­μεῖς σὰν τὴν ἄκαρπο συκῆ· μόνο φύλλα, μόνο λόγια, μόνο ψαλσίματα. Νὰ δώσουμε καὶ καρπό· κατανό­ησι, συμμετοχὴ μὲ τὴν καρδιά, ἐφαρμογὴ στὴν πρᾶξι. Γι᾽ αὐτὸ λέω, ὅτι αὐτοὶ οἱ στί­χοι, ὅπως καὶ ὅλα τὰ ὡραῖα τροπά­ρια ποὺ ψάλλονται, ἔχουν ἀνάγκη ἑρμηνείας. Καὶ αὐ­τὸ θὰ τολμήσω ὁ γέρων ἐγὼ ἐπίσκοπος.

* * *

Ὁ Ἠσαΐας ἔζησε σὲ ἐποχὴ ποὺ βασίλευε φο­βερὸ σκοτάδι εἰδωλολατρίας, πλάνης καὶ ἁμαρτίας. Τότε λοιπὸν εἶδε – προφήτευσε καὶ εἶπε· Μιὰ μέρα τὸ σκοτάδι θὰ σβήσῃ· μέσα στὴ βαθειὰ νύχτα τῆς εἰδωλολατρίας θ᾽ ἀνατείλῃ λαμ­πρὸς ἥλιος.
Δὲν ἐννοεῖ τὸν φυσικὸ ἥλιο. Ὁ ἥλιος αὐ­τός, ποὺ βλέπουμε, εἶνε μία σκιὰ μπροστὰ σ᾽ ἕναν ἄλλο ἥλιο. Ὅπως τὸ ὑλικὸ στερέωμα ἔ­χει ἕναν ἥλιο ποὺ τὸ φωτίζει, ἔτσι τὸ πνευμα­τικὸ στερέωμα, ἡ Ἐκκλησία μας, ποὺ εἶνε ἕ­νας ἄλλος οὐρανός, ἔχει τὸν δικό του ἥ­λιο· καὶ ὁ ἥλιος αὐτὸς εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χρι­στός. Αὐτὸς φωτίζει, θερμαίνει καὶ ζωογο­νεῖ κάθε κτίσμα, κάθε λογικὴ ὕπαρξι, κάθε ἀν­θρώ­πινη ψυχή. Θὰ σβήσῃ λοιπὸν τὸ σκοτάδι καὶ θὰ ἔρθῃ τὸ φῶς· αὐτὸ προφήτευε ὁ Ἠσα­ΐας.
Καὶ δὲν εἶπε μόνο αὐτό· εἶπε καὶ πολλὰ ἄλ­λα, ποὺ ὅλα ἐκπληρώθηκαν στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐκείνη ἡ ὑπέροχη προφητεία ποὺ ἀκούγεται τὴ Μεγάλη Παρασκευή, ποὺ δείχνει τὸν πάσχοντα Χριστὸ καὶ λέει· «Οὗτος (ὁ Χριστὸς) τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει» (Ἠσ. 53,4).
Τί θαῦμα κι αὐτό! Ἡ προφητεία εἶνε ἕ­να θαῦμα. Ἂν θέλετε νὰ τὸ καταλάβετε κα­λύτερα, φανταστῆτε νὰ σηκωθῇ σήμερα κά­ποιος καὶ νὰ πῇ, ὅτι μετὰ ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια θὰ ἐμ­φανισθῇ ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος θὰ εἶ­νε «αὐτὸς κι αὐτός», νὰ περιγράψῃ δηλαδὴ μὲ ἀ­κρίβεια τὰ χαρακτηριστικά του γνωρίσμα­τα, καὶ ὄντως μετὰ ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια τὰ λόγια του νὰ πραγματοποιηθοῦν μὲ κάθε λεπτο­μέ­ρεια. Ἢ φαν­ταστῆτε κάποιος νὰ εἶχε πε­ριγρά­ψει τὴ μορφὴ καὶ τὸ χαρακτῆρα καὶ τὸ ἔρ­γο λ.χ. τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου – πότε; ἑ­κατὸ χρόνια προτοῦ νὰ ἐμφανιστῇ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος. Ἀδύνατον αὐτὸ τὸ πρᾶγμα γιὰ τὴν ἀνθρώπινη διάνοια. Μόνο ἕνας ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, ἕνας προφήτης, φωτιζόμε­νος ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, μπορεῖ νὰ πῇ τέτοια λόγια καὶ νὰ κάνῃ τέτοιες προβλέψεις. Γι᾽ αὐ­τὸ ἡ θεόπνευστος προφητεία εἶνε θαῦμα.
Περιέγραψε λοιπὸν ὁ Ἠσαΐας τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν μὲ ὅλες τὶς λεπτομέρειες, ἀπὸ τὴ γέν­νησί του μέχρι τὰ σεπτά του πάθη. Καὶ ὅποιος τὰ μαζέψῃ αὐτὰ ὅλα, θὰ φτειάξῃ ἕνα ἄλλο Εὐ­αγγέλιο. Ἔχουμε τέσσερα Εὐαγγέλια; αὐ­τὸ εἶνε τὸ κατὰ Ἠσαΐαν Εὐαγγέλιον. Γι᾽ αὐτὸ τὸν Ἠσαΐα τὸν εἶπαν καὶ πέμπτον εὐαγγελιστή.

* * *

Ὦ Θεέ μου, τί θαύματα ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ δὲν τὰ γνωρίζουμε! Γι᾽ αὐτὸ τὶς ἡμέρες αὐτὲς θὰ προσπαθήσουμε ν᾽ ἀναλύσουμε τοὺς προφητικοὺς αὐτοὺς στίχους.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ΟΜΙΛΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ 1987)

Η Μεγαλη Εβδομαδα

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 26th, 2010 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

Μεγάλη Τετάρτη βράδυ

H Μεγάλη Eβδομάδα

3+ΝΥΜΦΙΟΣΟ ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου, συνιστᾷ νὰ γίνεται κήρυγμα συχνὰ – πυκνά. Λέει· «Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐνοικείτω ἐν ὑ­μῖν πλουσίως» (Κολ. 3,16). Σύμφωνα μὲ τὸ ῥητὸ αὐτὸ ἡ διδασκαλία μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα δὲν εἶνε ἀρκετή. Ὅπως κανείς ἀπὸ μᾶς δὲν τρώει μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα, ἀλ­λὰ συχνὰ κάθεται στὸ ὑλικὸ τραπέζι καὶ μετα­λαμ­βάνει ὑλικῆς τροφῆς γιὰ τὴν συντήρησι τοῦ σώματός του, κατὰ παρόμοιο τρόπο ἔ­χουμε ἀ­νάγκη νὰ πλησιάζουμε συχνὰ καὶ στὴν τράπεζα τοῦ θείου λόγου.
Δύο πράγματα εἶνε τὰ ἀπολύτως ἀναγκαῖα, καὶ γι’ αὐτὸ αὐτὰ βρίσκονται πάνω στὴν ἁγία τράπεζα· τὸ ἕνα εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ δεύτερο τὸ δισκοπότηρο, ἡ θεία κοινωνία. Χριστιανὸς ποὺ δὲν ἀκούει συχνὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν κοινωνεῖ συχνὰ τῶν ἀχράντων μυστηρίων, ὁ Χριστιανὸς αὐτὸς εἶνε νεκρός.
Γιὰ τὴ διδασκαλία λοιπὸν ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος εἶπε· «Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως». Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶ­νε ὁ ἄρτος ὁ πνευματικός, τὸν ὁποῖο ζητοῦν οἱ ψυχὲς ποὺ πεινοῦν τὸ Θεό. Σήμερα δυσ­τυχῶς ἔχει ἐπέλθει κάμψις, ψυχρότης, ἀπροθυμία γιὰ τὴν ἀκρόασι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Σὲ ἡμέρες ἔνδοξες ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἐργαζόταν μὲ ζῆλο, ὅπως λ.χ. στὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὁ λαὸς ὄχι μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα, ἀλλὰ καθημερινῶς, πρωὶ καὶ βράδυ, ἄκουγε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Πολλὰ εἶνε τὰ θέματα, μὲ τὰ ὁποῖα πρέπει ν’ ἀσχοληθῇ ὁ ἄμβων. Δὲν εἶνε δυνατὸν βέβαια νὰ τὰ θίξουμε ὅλα. Παραμερίζουμε λοι­πὸν τὰ ἄλλα γιὰ νὰ δώσουμε προτεραιότητα στὸ πιὸ ἀναγκαῖο. Εἶνε τὸ θέμα τὸ ὑπερ­άνω ὅλων τῶν θεμάτων, τὸ θέμα ποὺ τὶς ἡμέρες αὐτὲς συγκλονίζει τὶς ψυχὲς ὅλων μας· εἶνε ὁ ἐσταυρωμένος Κύριος, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκ­κλησίας· εἶνε τὰ σεπτά του πάθη, ἡ Μεγάλη Ἑβδομάς. Θὰ σᾶς παρακαλέσω, μὲ ἰ­διαιτέρα προσοχὴ καὶ κατάνυξι νὰ παρακολουθήσουμε ἀπό­ψε τὸ κήρυγμα, ποὺ ἀποβλέ­πει στὸ νὰ πλησιάσουμε μὲ περισσοτέρα κατανόησι τὰ σεπτὰ καὶ ἅγια πάθη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

* * *

Μεγάλη Ἑβδομάδα! Γιατί, ἀγαπητοί μου, ὀ­νομάζεται Μεγάλη; Μήπως οἱ ἡμέ­ρες της ἔ­χουν διάρκεια μεγαλύτερη ἀπὸ τὴ διάρκεια τῶν ἡμερῶν τῶν ἄλλων ἑβδομάδων;
Ἂν μελετᾶτε ἐπιμελῶς τὴν ἁγία Γραφή, θὰ συναντήσετε στὶς σελίδες της δύο ἐπεισόδια, ποὺ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε ἡ ἡμέρα νὰ γίνῃ μεγαλύτερη.
Τὸ πρῶτο βρίσκεται στὸ βιβλίο τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ. Λέει ἐκεῖ, ὅτι ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, ὁ διάδοχος τοῦ Μωϋσέως, ἔδιδε μάχη σκλη­ρὰ ἐναντίον τῶν Ἀμορραίων. Ὁ ἥλιος βασίλευε. Ὁ Ἰσραὴλ χρειαζόταν μερικὲς ὧρες ἀ­κό­μη γιὰ νὰ νικήσῃ καὶ νὰ ἐξουδετερώσῃ τοὺς ἀλλοφύλους. Μὲ τὸ κλείσιμο τῆς ἡμέρας, μέσα τὸ σκοτάδι, οἱ ἐχθροὶ θὰ διέφευγαν. Τότε, λέει ἡ Γραφή, τὴν κρίσιμη ἐκείνη ὥρα ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ἐστράφη πρὸς τὸν ἥ­λιο —δικαίωμά τους νὰ μὴν πιστεύουν οἱ ὀρ­θολογισταί— καὶ εἶπε· «Στήτω ὁ ἥλιος κατὰ Γαβαὼν καὶ ἡ σελήνη κατὰ φάραγγα Αἰλών» (Ἰησ. 10,12). Καὶ σταμάτησε ὁ ἥλιος γιὰ ὡρισμένες ὧρες, παρετάθη ἡ ἡμέρα, καὶ στὸ διάστημα αὐτὸ ὁ Ἰσραὴλ εἶχε τὸν καιρὸ νὰ καταγάγῃ θρίαμβο. Ἄλλη μιὰ περίπτωσι, ποὺ ἡ ἡμέρα μεγάλωσε, συναντοῦμε στὸ βιβλίο τοῦ προφήτου Ἠσα­ΐου. Ἦταν τότε ἕνας βασιλεύς, ὁ Ἐζεκίας, ὁ ὁ­ποῖος ἁμάρτησε· μέσα στὴν αὐλή του εἶχε μα­ζέψει αὐλοκόλακες, ποὺ εἶνε οἱ νεκροθάπται τῶν βασιλέων. Ὁ Ἐζεκίας σκανδάλισε τὸ λαό, καὶ τοῦ ἦρθε μήνυμα ἀπὸ τὸ Θεὸ διὰ τοῦ προφήτου Ἠσαΐου· Λίγες εἶνε οἱ μέρες τῆς ζωῆς του· «τάξαι περὶ τοῦ οἴκου σου, ἀποθνῄ­­σκεις γὰρ σὺ καὶ οὐ ζήσῃ» (Ἠσ. 38,1). Τότε ὁ Ἐζεκίας, ποὺ ἦταν ἄρρωστος, γύρισε τὸ πρόσωπό του πρὸς τὸν τοῖχο καὶ ἔκλαυσε πολύ, κλαυθμὸ μεγάλο. Καὶ ὁ Θεός; Τὸν συγχώρησε· καὶ ὄχι μόνο τοῦ παρέτεινε τὴ ζωή, ἀλ­λὰ γλύτωσε καὶ τὸν ἴδιο καὶ τὸ λαό του ἀπὸ τοὺς Ἀσσυρίους ποὺ τοὺς ἀπειλοῦσαν. Γιὰ νὰ τὸν βεβαιώσῃ δὲ ὅτι ὄντως θὰ γίνουν αὐ­τά, τοῦ ἔδωσε τὸ ἑξῆς σημάδι· ἔκανε τὴ σκιὰ τοῦ ἥλιου, ποὺ εἶχε κατέβει δέκα σκαλοπάτια, νὰ γυρίσῃ πίσω. Δὲν ὑ­πῆρχαν τότε τὰ σημερινὰ ρολόγια, ὅπως γνωρίζετε· ὑπῆρχαν μό­νο τὰ λεγόμενα ἡλιακὰ ρο­λό­για, τὰ ὁποῖα μὲ τὶς γραμμὲς τῆς σκιᾶς ἔ­δειχναν τὴν ὥρα. Ὅ­ταν λοιπὸν ὁ Θεὸς ἄκουσε τὸ μεγάλο κλαυ­θμὸ καὶ εἶδε τὰ δάκρυα τοῦ Ἐζεκία, ποὺ μετανόησε εἰλικρινῶς, τότε, λέει, τὸ ἡλιακὸ ρολόι ἐ­στράφη 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 γραμμές, ἡ σκιά του πῆγε 10 γραμμὲς πίσω. Ὅπως λέει ὁ Ἠσαΐας, «ἀνέβη ὁ ἥλιος τοὺς δέκα ἀ­να­βα­θμούς, οὓς κατέβη ἡ σκιά» (Ἠσ. 38,8). Ἦ­ταν τὸ σημεῖον ὅτι τὸν συγχωρεῖ. Καὶ πρά­γματι ἡ ζωὴ τοῦ Ἐζεκία παρετάθη.
Μήπως λοιπὸν καὶ στὴν περίπτωσι τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἔχουμε κάποιο ἀνάλογο φαινόμενο; μήπως συμβαίνει κάτι παρόμοιο μὲ ἐκεῖνα ποὺ συνέβησαν στὴν ἱστορία τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ καὶ στὴν ἱστορία τοῦ Ἐζεκία; Μήπως καὶ ἐδῶ ἐπλατύνθη ὁ χρόνος, μήπως καὶ ἐδῶ ἐστάθη ὁ ἥλιος; Ὄχι· δὲν ἔγινε παράτασις τοῦ χρόνου. Ἡ διάρκεια τῆς ἑβδομάδος αὐτῆς εἶνε ὅ­ση καὶ τῆς καθεμιᾶς ἀπὸ τὶς 52 ἑβδομάδες ποὺ ἔχει τὸ ἔτος. Ἀλλὰ ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα εἶνε ἡ βασίλισσα τῶν ἑβδομάδων ἀπὸ ἄλλης πλευ­ρᾶς. Ὀνομάζεται Με­γάλη, διότι κατ᾽ αὐτὴν ἔ­γιναν τὰ μεγάλα καὶ πρωτοφανῆ γεγονότα, τῶν ὁποίων οἱ συνέπει­ες καὶ τ’ ἀποτελέσματα ἁπλώνονται σὲ ὅ­λη τὴν οἰκουμένη, σὲ ὅλη τὴν ὑφήλιο, καὶ σὲ ὅ­­λους τοὺς αἰῶνες καὶ τὶς ἐποχές· μέχρι τῆς συν­τελείας τῶν αἰώνων ἐξ­ακολουθεῖ ἡ ἐπίδρασις τῶν γεγονότων τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος.
Δὲν μνημονεύει ἡ παγκόσμιος ἱστορία μεγαλύτερα γεγονότα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἑορτάζουμε τὶς ἡμέρες αὐτές. Ὁ Γολγοθᾶς ἔγινε τὸ κέν­τρο τῆς γῆς καὶ τῆς παγκοσμίου ἱστορίας. Ὁ Ἐσταυρωμένος, εἴτε τὸ θέλουν μερικοὶ εἴ­τε ὄχι, εἶνε τὸ Α (ἄλφα) καὶ τὸ Ω (ὠμέγα), εἶνε ὁ ἄξων τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου. Ὅπως ἡ γῆ ἔχει ἄξονα, γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο στρέφεται, ὅπως ὅλο τὸ σύμπαν ἔχει νοητὸν ἄξονα γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο στρέφεται μέσα στὸ ἄπειρο, ἔτσι πνευματικὸς ἄξων τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου εἶ­νε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος» (Ἀπ. 21,6). Γύρω ἀπὸ τὸν Ἐ­σταυ­ρωμένο στρέφονται τρεῖς κόσμοι· ὁ κόσμος τῆς σκέψεως, ὁ κόσμος τοῦ αἰσθήματος, καὶ ὁ κόσμος τῆς βουλήσεως κάθε λογικῆς ὑπάρξεως. Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ ἄξων τῆς σκέψεώς μας, τῆς καρδίας μας, καὶ τῆς βουλήσεως καὶ ἐνεργείας μας.

* * *

Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἀγαπητοί μου, τὰ γε­γονότα τῆς ἑ­βδομάδος αὐτῆς, τὰ πάθη τοῦ Σω­τῆρος, εἶνε ὁ ἥλιος ποὺ χύνει φῶς ἐπάνω στὰ ἐπίγεια, στὰ μεγάλα προβλήματα τῆς παρούσης ζωῆς. Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα ποιό εἶ­νε; Μιὰ ἀνησυχία, ποὺ ὑπάρχει μέσα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν τρώει σὰν σκουλήκι. Ἡ ἀνησυχία αὐτὴ ὑπάρχει σὲ ὅλους· καὶ στὸ βασιλιᾶ ποὺ κάθεται στὸ θρόνο, καὶ σ’ αὐτὸν ποὺ εἶνε στὴν καλύβα, καὶ σ’ αὐτὸν ποὺ εἶνε φυλακισμέ­­νος, καὶ στὸν πλούσιο ποὺ κατοικεῖ στοὺς οὐρανοξύστες, καὶ στὸν Ἐσκιμῶο, καὶ στὸν ἰ­θαγενῆ τῆς Ἀφρικῆς. Μέσα στὰ βάθη τῆς ψυ­χῆς ὅλων ὑπάρχει μιὰ ἀγωνία, ἕνας σκορπιὸς ποὺ κεντάει τὴ συνείδησι. Ποιός εἶνε; Ἡ ἐνοχή. Ὅλοι αἰσθανόμεθα μέσα μας ἐνοχή. Ἐνο­χὴ γιὰ τ’ ἁμαρτήματα ποὺ κάναμε μικρὰ παιδιά, τ’ ἁμαρτήματα ποὺ κάναμε ὡς νέοι, τ’ ἁ­μαρτήματα ποὺ κάνουμε μεγάλοι μέσα στὴν οἰ­κογένεια. Ἐκτὸς τῆς ἐνοχῆς ὁ ἄνθρωπος αἰ­­σθάνεται καὶ κάτι ἄλλο· τὴ δίψα τῆς λυτρώσεως, τὸν πόθο τοῦ λυτρωμοῦ, τὴν ἀνάγκη νὰ σπάσῃ τὰ δεσμά του, νὰ γίνῃ ἕνας πνευματι­κὸς πύραυλος, νὰ πετάξῃ ψη­λὰ στοὺς οὐρανούς, νὰ εἰσέλθῃ στὸ βασίλειο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πῇ στὴν ἁγία Τριάδα τὸ «Ἀλληλούϊα».
Μεγάλη Ἑβδομάδα! Ἥλιος ποὺ φωτίζει καὶ τὰ καταχθόνια, τὸν ᾅδη. Κ’ ἐκεῖ ἔφθασε ἡ λάμ­ψι τοῦ Ἐσταυρωμένου· φώτισε γενεὲς γενε­ῶν τῶν προαπελθόντων, ἐλευθέρωσε ψυχὲς δι­­καί­ων, λαφυραγώγησε τὸ βασίλειο τοῦ διαβόλου, νίκησε τὸ θάνατο διὰ τοῦ θανάτου.
Τὸ φῶς, ποὺ ἄστραψε ἐπάνω στὸ Γολγοθᾶ, εἶνε φῶς ἀνέσπερο, δὲ θὰ σβήσῃ ποτέ.
Πρὸς τὸ φῶς αὐτὸ, τὸ φῶς τῶν ἱερῶν κοσμοϊστορικῶν γεγονότων, μᾶς καλεῖ ὁ προφή­της Ἠσαΐας τώρα μὲ τὰ λόγια του ποὺ ἀ­κούγονται στὴν ἀρ­χὴ τῆς ἀκολουθίας· «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, διότι φῶς τὰ προστά­γμα­τά σου ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9). Ὁ δὲ ὑμνῳδὸς στὴν ἀρχὴ τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἀκούστη­κε νὰ ψάλλῃ· «Τὰ πάθη τὰ σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡ­μέρα ὡς φῶτα σωστικὰ ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ» (κάθ. ὄρθρ. Μ. Δευτ.). Ἂς δεχθοῦμε τὸ ὑπέροχο αὐ­τὸ φῶς, ποὺ ὁ­δηγεῖ στὴ σωτηρία· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου σον ἱερό ναὸ του  Ἁγ. Παύλου ὁδ. Ψαρρῶν Ἀθηνῶν 30-3-1958 ἑσπέρας)