Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for Απρίλιος, 2011

ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΟ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 28th, 2011 | filed Filed under: EKKΛΗΣΙΑΣΤ. ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΕΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ

ΑΛΛΙΩΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΤΟΥΣ ΒΓΗΚΑΝ, ΓΙΑΤΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΑΝ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΞΕΝΟΔΟΧΟ

ΝΟΜΙΣΑΝ ΟΤΙ ΕΚΔΙΩΚΟΝΤΑΣ ΣΑΝ ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ ΕΝΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΣΟΒΟ, ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΣΕΡΒΙΑ ΤΟ 2013.

Ο ΘΕΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΡΤΕΜΙΟ

ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Επισκ. Αρτ. 11-4-11Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ ΕΚΔΙΩΧΘΗΚΕ ΜΕ ΜΑΦΙΟΖΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟ, ΑΛΛΑ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΜΕ ΠΛΗΘΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΩΝ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΟΥΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

Η κακία των οικουμενιστών επισκόπων έδιωξε δια της βίας τον επίσκοπο Αρτέμιο απο την Μητρόπολή του, αλλά ο Θεός προστάτευσε την ζωή του από τους Κοσοβάρους εξτρεμιστάς. Τον έφερε στο κέντρο της Σερβίας για να αφυπνίσει τον Σέρβικο λαό.

Οι ευλαβείς χριστιανοί της Σερβίας ανοίγουν τις πόρτες τους και περιβάλλουν με σεβασμό και αγάπη τον εξόριστο επίσκοπο Αρτέμιο και τους μοναχούς του.

α) Επιχειρηματίας της Σερβίας παραχώρησε μεγάλο κτήμα με οικήματα, για να φιλοξενηθούν οι εξόριστοι μοναχοί της Ι.Μ. Μαυρο Ποτάμι,  με τον ηγούμενο τους…

β) Ομογενείς Σέρβος από την Αυστραλία με συγκίνηση παρέδωσε στον επίσκοπο Αρτέμιο ένα μεγάλο οίκημα, σε ένα πανέμορφο τοπία, με ναό, για να χρησιμοποιηθεί δωρεά, ως κατοικία μοναχών άλλου μοναστηριού του Κοσσυφοπεδίου. Έχει ναό αφιερωμένο στον αγιο Ιουστίνο και συγκεντρώνονται πιστοί απ’ όλη την Σερβία. Ο ευλαβής αυτός χριστιανός θέλησε να κάνει το οίκημα δωρεα στην Μητρόπολη, αλλά ο μητροπολίτης δεν δέχθηκε την δωρεά.

γ) Το ίδιο έκανε άλλος Σέρβος μητροπολίτης όταν ευλαβής ιερέας του εξωτερικού θέλησε να παραχωρήσει δωρεά το μοναστήρι και το ναό του αγίου Προδρόμου στον Μητροπολίτη της περιοχής. Δεν δέχθηκαν τις δωρεές γιατί ο Θεός τις προόριζε για τους διωκομένους ορθοδόξους χριστιανούς της Σερβίας.

Τα άκαρπα δένδρα του οικουμενισμού της Σερβίας βλέποντας να ανατρέπονται τα σχέδιά τους αντί να συνετιστούν αγρίεψαν.  Θυμήθηκαν το καθαρτήριο πυρ που χρησιμοποιούσε στον μεσαίωνα ο Πάπας!!!

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΜΑΦΙΟΖΙΚΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ

______

_________

15 Σέρβοι ιερείς εισέβαλαν στον ναό του Αγίου Ιουστίνου, εν ώρα Θείας Λειτουργίας, παρουσία 300 πιστών για να διαταράξουν την λατρεία και να κλέψουν το αντιμηνσιο. Η Θεία Λειτουργία διεκόπη, μπορείτε να το δείτε στο βίντεο και οι πιστοί τους αποδοκίμασαν  με ορθόδοξο χριστιανικό τρόπο. Έψαλλαν για να μην ακούονται οι φωνές των απίστων ρασοφόρων. Δημιούργησαν τείχος με τα σώματά τους όταν αντιλήφθηκαν ότι κάποιος απ’ αυτούς μπήκε στο ιερό με σκοπό να κλέψει το αντιμήνσιο. Τέλος αναγκάστηκαν, να αναχωρήσουν δηλώνοντας ότι θα επιστρέψουν διπλάσιοι σ’ άλλη Θ. Λειτουργία.

ΣΕΡΒΙΚΗ ΜΑΦΙΑ

Οί οικουμενισταί Σέρβοι αρχιερείς δεν ικανοποιήθηκαν με τον διωγμό που εξαπέλυσαν στο άκακο αρνίο του Χριστού, τον Μητροπολίτη του Κοσσυφοπεδίου Αρτέμιο.

Κατέλαβαν την Μητρόπολή του, τον εξόρισαν, τον καθαίρεσαν…και τώρα λένε ότι θα τον αφορίσουν!!!  Οι καθηρημένοι και αφορισμένοι από τους Ιερούς Κανόνας διώκουν τους ορθοτομούντα τον λόγο της Αληθείας. Δεν φοβούνται τον Θεό; Δεν σκέπτονται ότι βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους και θα δώσουν λόγο στον Θεό;

Ασφαλώς, όχι!  Όταν μπουν τα 7 δαιμόνια που λέει ο Χριστός ο άνθρωπος χάνει την προσωπικότητά του και γίνεται όργανο του διαβόλου. Αφού εξάντλησαν όλες τις εκκλησιαστικές τιμωρίες, στραφηκαν στις μαφιόζικες!

Τον τελευταίο καιρό χρησιμοποίησαν την Αλβανική και την Σέρβικη μαφία για να πολεμήσουν τον επίσκοπο Αρτέμιο, τους ευλαβείς ιερείς του, και να τρομοκρατήσουν τον Ορθόδοξο Σέρβικο λαό, αλλά αγνοούν ότι υπάρχει Θεός!

ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ ΠΥΡ!

3548tj309uΑπειλές και συχνές επιθέσεις με βόμβες μολότοφ δέχονται οι ιερομόναχοι του επισκόπου Αρτεμίου, που βρίσκονται στο Κόσοβο. Εκεί τους «φυλάει» η Αλβανική αστυνομία και οι διεθνείς δυνάμεις!

  • Διαβάσαμε σε Σέρβικη ιστοσελίδα·
  • «Την Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου, περί τις 19.30 στις κατακόμβες σε Zitkovac ρίχνονται δύο βόμβες μολότοφ. Μια βόμβα έριξαν κάτω από το αυτοκίνητο μάρκας Golf το οποίο ήταν σταθμευμένο στην αυλή, και το άλλο πιο κοντά στο σπίτι όπου βρίσκονταν οι μοναχοί… Η επίθεση αυτή καταγγέλθηκε αμέσως στην αστυνομία KPS που γρήγορα έφτασε και πραγματοποίησε την έρευνα. Αργότερα, στο αστυνομικό τμήμα στο Zvecan κατακόμβες κατοίκους, Evtimije πατέρα και ο πατέρας James, έδωσε τις δηλώσεις τους. KP έδωσε μια υπόσχεση ότι θα ερευνήσει την υπόθεση και ότι θα επισκέπτεται συχνά τους μοναχούς.
  • Πριν μερικούς μήνες που επισκέφτηκε το Κοσσυφοπέδιο ο κανονικός επίσκοπός Αρτέμιος η Αλβανική Αστυνομία πήρε εντολή από τον γέρο 80χρονο πατριάρχη Ειρηναίο και από την σύνοδο των κακοποιών οικουμενιστών επισκόπων να απελάσει τον επίσκοπο Αρτέμιο και τους μοναχούς του. Σηκωτούς ή σβαρνίζοντας κατέβαζαν οι αλβανοί μουσουλμάνοι αστυνομικοί τους μοναχούς που έψαλλαν, από τον επάνω όροφο του Μοναστηρίου όπου φύλαγαν τον επίσκοπό τους. Όταν τους κατέβασαν όλους, έσπασαν την πόρτα του δωματίου  που βρίσκονταν ο  επίσκοπος Αρτέμιος με έναν μοναχό, τους έβγαλαν και αυτούς έξω, χωρίς να προβάλουν καμία αντίσταση, τους ανέβασαν σε αστυνομικά αυτοκίνητα και τους απέλασαν όλους! Που κατάντησαν οι Σέρβοι αρχιερείς να καλούν μουσουλμάνους Αλβανούς αστυνομικούς για να εκδιώξουν τον ιεράρχη του Κοσσυφοπεδίου!

ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ ΜΟΛΟΤΟΦ!!!

bombana-kapelau2nebojsa01Έβαλαν φωτιά στο σπίτι και το παρεκκλήσι του ιερέως Stevic Nebojsa Kragjevca

Το Μεγάλο Σάββατο στις 23/10.04.2011, έβαλαν φωτιά στο σπίτι και το παρεκκλήσι του ιερέα του χωριού Stevic Νεμπόισα Dragobraća, κοντά στο Kragujevac. Έριξαν βόμβες μολότοφ και κατέστρεψαν μέρος του μισοτελειωμένου σπιτιού του ιερέα και το παρεκκλήσι ολοσχερώς.

Η ανταπόκριση της αστυνομίας ήταν χλιαρή έως ανεπαρκής.

Ο ιερέας έφυγε από την επισκοπή Banat του επισκόπου Νικάνορα επειδή ο επίσκοπος δεν έπαιρνε θέση εναντίον του οικουμενισμού και τώρα μνημονεύει τον επίσκοπο Αρτέμιο. Είναι έγγαμος πατέρας 3 παιδιών. Όπως ήτο φυσικό διεκοπή η μισθοδοσία του και έγινε στόχος κακοποιών επισκόπων. Υπάρχουν και σήμερα ορθόδοξοι ιερείς που θυσιάζουν τα πάντα χάριν της Αγίας μας Εκκλησίας.

Αυτή η εγκληματική επίθεση κατά του ορθοδόξου ιερέως από τους προδότες του Αγίου Σάββα, δεν απευθυνόταν μόνο στον πατέρα Νεμπόισα, αλλά απευθύνεται σ’ όλους τους ορθοδόξους  οι οποίοι είναι κατά του Οικουμενισμού – Παπισμού. Αυτοί οι ύπουλοι εχθροί κάνουν ένα τρομερό λάθος. Μ’ αυτά τους τα καμώματα ενισχύουν την πίστη των ορθοδόξων και ελκύουν την χάρι του Θεού. Δεν θα φοβηθούν οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Σερβίας από τις εγκληματικές τους ενέργειες, ούτε ο πατέρας Νεμπόισα, ο οποίος δήλωσε δημόσια ότι· «Λυπάμαι για τον δράστη και τα αφεντικά του, είτε είναι ιερέας είτε είναι λαϊκός. Εγώ και η οικογένειά μου νοιώθουμε ακόμα μεγαλύτερη αγάπη για την Ορθοδοξία και δηλώνουμε δημοσίως ότι δεν αισθανόμαστε κανένα φόβο. Αν ο Θεός είναι μαζί μας δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε. Θα μείνουμε στην Ορθοδοξία και δεν θα γίνουν ποτέ δούλοι του Πάπα και της παγκοσμιοποίησης.

Είθε ο Αναστάς Κύριος να συγχωρέσει και να οδηγήσει σε μετάνοια τους διώκτας.

4994781

Πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός :

ΕΓΚΛΗΜΑ κατα της Ορθοδοξιας

το ΕΚΛΗΜΑ εναντιον του ΑΡΤΕΜΙΟΥ

Εχω μελετήσει και εχω διαπιστώσει ότι πρόκειται περί ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΤΡΟΣ που αποδεικνύει ότι ο π. ΑΡΤΕΜΙΟΣ Ραντοσλάγιεβιτς είναι πραγματικά Πατερικός και επειδή είναι Πατερικός και στηρίζει την Ορθόδοξη Πίστι και Παράδοσι γι’ αυτό το λόγο και πολεμείται.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ είναι από πίσω.

Και όταν ο όσιος πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς εδιώκετο και ήταν έγκλειστος στη Μονή Τσέλιε, κάποια πνευματικά του παιδιά – το λέγω με μεγάλη λύπη – φαίνεται ότι δεν ήσαν κοντά του.
Αλλά ήσαν κοντά ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ, όπως αποδεικνύουν σήμερα οι παπικες συναναστροφές, οι τελετές, οι αρτοκλασίες και οι άλλες μυστηριοειδείς πράξεις, ευτυχως δεν είναι μυστήρια ακόμη, αλλά πράξεις με παπικούς επισκόπους κλπ
Δεν είναι πάθος και μίσος αυτό που λέμε, αλλά είναι αγάπη και πόνος για το έργο των Αγίων Πατέρων μας.
Αγαπάμε όλους όπως αγαπάμε τους ασθενείς, αλλά όχι την αρρωστεια.
Αντί λοιπόν να βοηθούμε και τους ανθρώπους αυτούς να βρούν το δρόμο της Αληθείας, που δεν είναι η Ορθοδοξία η δική μου, προς Θεού, εγώ είμαι ο χειρότερος πάντων και το πιστεύω δόξα τω Θεώ, αλλά είναι η Ορθοδοξία των Αγίων μας, της Θεοτόκου, του προστάτου μου από τα παιδικά μου χρόνια αγίου Σπυρίδωνος, του αγίου Γερασίμου, αυτή είναι η Ορθόδοξια.
Αν δεν βρεθούν όλοι εκεί, ενότητα και ένωσι, δεν μπορεί να υπάρξη.
Διώκεται πρώτιστα και για την Ορθοδοξία του ο π. Αρτέμιος και όλα τα αλλα γιά κατάχρησι είναι μωρίες και συκοφαντίες.
Δεν εγινε καλόγηρος ο π. Αρτέμιος για να φάη και να πιή και να κλέψη.
Και από την άλλη πλευρά που πρέπει να τονίσω διώκεται διότι είναι ο πρώτος και ο μόνος αυτή τη στιγμή Σέρβος επίσκοπος ο οποίος υπέγραψε την Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού.
Όπως εδώ ο μητροπολίτης Πειραιώς, ο μητροπολίτης Αιτωλοακαρνανίας, ο μητροπολίτης Κυθηρων, καποιος άλλος συνάδελφος που μετα ανήρεσε την υπογραφή του, ο Θεός να τον φωτίση να επιστρέψη, και ξέρετε ξαπλώθηκε η Ομολογία Πίστεως στη Ρουμανία, με έχουν καλέσει και με καλούν πάλι τώρα για συνέδρια κλπ κυρίως για ομιλίες μαζί με τον κ.Τσελεγγιδη, τον π. Θεόδωρο Ζήση, οπότε βλέπετε ότι ο λόγος του Θεού ου δέδεται.
Αυτός είναι ο λόγος, μάλλον ο ΔΙΠΛΟΣ ΛΟΓΟΣ, γιά τον οποίο διώκεται ο πατήρ Αρτέμιος.
Και ας ευχόμεθα όλοι να τον βοηθησουμε, ο Θεός να τον βοηθήση αλλα και εμείς να του συμπαριστάμεθα διότι βοηθώντας τον π. Αρτέμιο βοηθούμε ην Ορθοδοξία εν Σερβία.

ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙΣ ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 28th, 2011 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

ΦΛΩPINA 11-2-1976
ΑΠΟ KYKΛO ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ANΔPΩN ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ

NA ΣYMBOYΛEYEIΣ ΠPΩTA TON EAYTOΝ ΣOY

Tον πρώτο που πρέπει να νουθετήσεις, να διδάξεις και να ελέγξεις, είναι ο εαυτός σου.
Nα καθίσεις το βράδυ στο δωμάτιό σου και να πεις·
«Έλα εδώ, τ’ όνομά σου, Γιώργο, Nίκο, Kώστα», πως σε λένε, «παλιάνθρωπε, τι έκανες σήμερα;». Φτύσε τον εαυτό σου, και πρέπει να τον φτύσεις. Γιατί ξέρεις πως έπρεπε να ήσουν και τι έκανες. Πες τον· «ου να χαθείς».
Πήγα στο Άγιον Όρος και θαύμασα. Περνούσα από μια χαράδρα και άκουσα ένα φοβερό βρισίδι, «κτήνος, ζώο, ρεμάλι».
Kαι λέω: Pε παιδί μου, οι καλόγεροι μαλώνουν στο Άγιο Όρος; Tι χάλια είναι αυτά. Πάω λοιπόν σιγά – σιγά και πλησιάζω προς το μέρος εκείνο. Δεν με πήρε χαμπάρι. Kαι τι βλέπω; Ένα γεροντάκο καθόταν και έλεγε: «Kύριε ελέησον, Kύριε ελέησον Kύριε ελέησον. O Θεός ιλάσθητι μοι τον αμαρτωλό». Kαι πάλι έβριζε τον εαυτό του. Πήγα τότε κοντά του, τον είδα και του φίλησα το χέρι του. Mίλησα μαζί του. Aμ, μου λέει, αυτό με σώζει  εμένα. Eγώ είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος εδώ πέρα. Eλέγχο τον εαυτό μου. Mαλώνω τον εαυτό μου.
Ποιος από σας το κάνει αυτό;
Tον πρώτο που πρέπει να συμβουλεύσουμε και να ελέγξουμε είναι ο εαυτός μας.
Έτσι πρέπει να φρονούμε.

Tώρα ποιον μπορείς να ελέγξεις;

Tώρα ποιον μπορείς να ελέγξεις; Aγριόγατοι είναι όλοι. Eγώ σου λέει, είμαι ο καλύτερος χριστιανός. E, το είπε αυτό τελείωσε. Δεν ξέρει και δεν γνωρίζει τον εαυτό του. Δεν κάθισες ποτέ να ακτινογραφήσεις τον εαυτό σου. Δεν τον πέρασες στις ακτίνες.
Kάνεις, όπως έκανε ένας κάτω στην Aθήνα. Ήταν χονδρός, κεφάτος. A, έλεγε,  καλά είμαι εγώ. Kάπου αισθανόταν ένα πόνο και του έλεγε η γυναίκα του. Πάμε να βγάλουμε ακτίνες, πάμε στον γιατρό. Δεν έχω τίποτε επαναλάμβανε. Eγώ καλά είμαι. Kαι έπινε και έτρωγε χωρίς να δίνη σημασία. Ώσπου κάποτε πήγε στο γιατρό και έβγαλε ακτίνες. Kαι του βρήκαν ότι έχει καρκίνο.
Λοιπόν, πέρασε και εσύ τον εαυτό σου από τις ακτίνες της αγίας Γραφής. Για να δεις τι χαμπάρια, τι έχεις εδώ μέσα και τότε θα πεις και συ, πως είσαι ο πιο αμαρτωλός. Tότε θα πας να βρεις τον πνευματικό και με συντριβή θα του πεις, έκανα αυτό και αυτό και αυτό. Kαι θα πάρεις συγχώρεση και θα αισθανθείς ειρήνη βαθιά μέσα στην ψυχή σου. Kαι θ’ ακούσεις και συ, το «τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι».
Tο κάνουμε αυτό; Δεν το κάνουμε.

Συμβουλή για τον σύζυγο

Λοιπόν, τον πρώτο που πρέπει να νουθετήσουμε, είναι ο εαυτός μας. Kαι μετά την γυναίκα και τα παιδιά σας.
Πόσα, λέει, ο ιερός Xρυσόστομος οφείλετε στη γυναίκα σας; Πάρα πολλά, πρώτα πρώτα που σ’ έσωσε, λέει ο Xρυσόστομος, από την πορνεία. Στα χαμαιτυπεία θα πήγαινες και θα κυλιόσουν σαν τον χοίρο.
Aυτή τα παιδιά σου ανατρέφει και είναι λιμάνι. Aυτή κοπιάζει περισσότερο από σένα.
Διάβαζα προχθές ότι κάτω στη Pόδο έχουν ένα ωραίο έθιμο. H γυναίκα όσο είναι κοπέλα μέχρι να παντρευτεί και να γεννήσει το πρώτο παιδί, φοράει ένα ωραίο άσπρο μαντίλι. Mόλις γεννήσει το πρώτο παιδί της, πάει στην εκκλησιά, βγάζει το άσπρο μαντίλι το αφήνει εκεί και βάζει μαύρο. Γιατί ξέρει από την ώρα που θα γίνει μάνα όλο δάκρυα θα έχει. Aυτά είναι τα ωραία έθιμα της πατρίδος μας.
Πάρε, λοιπόν, την γυναίκα σου με τα ένα, δύο, τρία παιδιά και συμβούλευσέ την με το καλό και με αγάπη. Kαι μην την φέρνεσαι άγρια.
Mου ήρθε σήμερα στη Mητρόπολη μια γυναίκα και έκλαιγε. O άνδρας μου, έλεγε, με φωνάζει παλιογυναίκα του δρόμου. Eγώ δεν είμαι τέτοια, αλλά έτσι που με συμπεριφέρεται θα με κάνει τέτοια.
Δεν υπάρχει αγωγή και διδασκαλία.
Nα συμβουλεύσεις τα παιδιά σου. Δεν βλέπεις τι γίνεται στην Aθήνα. Ένα παιδάκι 15 χρονών με αγγελικό πρόσωπο, από χωρισμένους γονείς, πήγε και σκότωσε την μητέρα του. Έλειψε η νουθεσία έλειψε η συμβουλή.
Oύτε τον εαυτό μας, λέει ο Παύλος νουθετούμε, ούτε την κοινωνία, ούτε τα παιδιά, ούτε τίποτε. Kαι έτσι ζει ρεμαλοειδώς ο κόσμος.
Nουθετείτε, λέει ο Παύλος. Συνεχείς νουθεσία και συμβουλή.
Δεν μπορώ, λέει, να το κάνω σ’ όλους τους ανθρώπους εγώ αυτό. Mακάρι να μπορούσα.
Eγώ διδάσκω εσάς και εσείς μιλήστε στους άλλους.
O πατέρας, λέει ο ιερός Xρυσόστομος, να γίνει χελιδόνα. Mέσα στην φωλιά μένει η χελιδόνα και έχει τα παιδιά της, τ’ αυγά, δεν μπορεί να πάει για να μαζέψει καρπό. Πετάει τότε το αρσενικό χελιδόνι και βρίσκει σκουλήκια, βρίσκει σπόρους και δεν τους τρώει, αλλά τα πάει και τα δίνει στην χελιδόνα.
Έτσι, λέει ο ιερός Xρυσόστομος να γίνεις. Nα φέρνεις τη γυναίκα σου, όχι μόνο την υλική τροφή, αλλά και την πνευματική τροφή.
Nα την πιάνεις με το καλό, να την συμβουλεύεις με το καλό και μια τέτοια εκτεταμένη διδασκαλία θα έχει τ’ αποτελέσματά της και θα έλθει η ειρήνη του Θεού στην οικογένεια σου. Kαι με την ειρήνη  του Θεού τελειώνει την B΄ Θεσσαλονικείς επιστολή ο απόστολος Παύλος.

Mητροπολίτης Φλωρίνης
Aυγουστίνος N. Kαντιώτης

Το καλυτερο δωρο

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 25th, 2011 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Απά το βιβλίο  του «ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΜΟΥ/

Το καλυτερο δωρο

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ἀγαποῦν τά δῶρα. Δῶρα παίρνουν στή γιορτή τους, σ’ ἄλλες μεγάλες γιορτές, καί ἰδιαίτερα την πρωτοχρονιά. Πῶς τήν περιμένουν τή μέρα αὐτή τά παιδιά! Τόν ἅγιο Βασίλειο, τό μεγάλο αὐτό πατέρα καί διδάσκαλο της Ἐκκλησίας, τόν φαντάζονται πώς εἶναι φορτωμένος μέ δῶρα, ἔτοιμος νά τά μοιράση στά παιδιά μέ τό χέρι τοῦ πατέρα, τῆς μάνας, τῆς γιαγιᾶς και ἄλλων προσφιλῶν προσώπων. Δῶρα πολλά, πού στοιχίζουν ἐκατομμύρια και δισεκατομμύρια. Μπάλλες, ποδήλατα, αὐτοκινητάκια, καραβάκια, κοῦκλες, γλυκύσματα, καινούργια φορέματα, χρυσᾶ κοσμήματα, ρολόγια, ποικιλία ἀπό δῶρα.

Ἄραγε ποιό παιδί θἀ ’νε ἐκεῖνο, πού τήν πρωτοχρονιά θα πάρη τό πιό μεγάλο δῶρο; Καί ποιό φαντάζεστε ἐσεῖς, πώς θα ’νε τό πιό μεγάλο δῶρο; Μά πρίν νά ποῦμε ποιο εἶναι τό πιό μεγάλο δῶρο, ἄς δοῦμε τί δώρα ἔδωσαν σ’ ένα παιδί κάποιοι σοφοί ἄνθρωποι.

* * *

Στά κάλαντα, στα τραγούδια πού τραγουδοῦν τά παιδιά τήν παραμονή καί τή νύχτα τῶν Χριστουγέννων ὅταν ἐπισκέπτονται τά σπίτια, «««`ὀ Χριστός ὑμνείται καί δοξάζεται σάν «βασιλεύς τῶν ὅλων». Καί εἶναι πράγματι ὁ Χριστός ὁ αληθινός βασιλιᾶς ὅλου τοῦ κόσμου. Εἴνε ὅμως βασιλιᾶς πολύ διαφορετικός ἀπό τούς ἄλλους βασιλιᾶδες καί ἄρχοντες τοῦ κόσμου. Οἱ βασιλιᾶδες γεννιῶνται μέσα σέ παλάτια, πού λάμπουν ἀπό πολυτέλεια. Μά ὁ Χριστός δέν γεννήθηκε μέσα σέ τέτοια παλάτια. Γεννήθηκε, ὅπως ξέρετε, μέσα σέ μιά ὐγρή σπηλιά, πού ἦταν ἕνα μαντρί. Στό μαντρί αὐτό ἔμεναν πρόβατα, βόδια και γαϊδουράκια. Ἐκεί, στό βρωμερό αὐτό σταῦλο, τό μόνο καθαρό μέρος πού ὐπῆρχε ἧταν ἡ φάτνη, τό παχνί, τό μέρος ἐκεῖνο ὅπου οἱ βοσκοί βάζουν τό χειμῶνα τό ξερό χορτάρι γιά νά φᾶνε τά ζῶα. Μιά τέτοια φάτνη ἔγινε ἡ πρόχειρη κούνια, ὅπου ἔβαλε τό μικρό Χριστό ἡ Παναγία μητέρα του.

Ποιός, βλέποντας τό Χριστό πάνω στά ἄχυρα καί ἔχοντας γύρω του συντροφιά τά ζῶα, ποιός μποροῦσε νά φαντασθῆ, πώς τό βρέφος αὐτό ἧταν «ὁ βασιλεύς τῶν ὅλων»; Ἄν τό ἤξεραν, πόσοι καί πόσοι δέν θά ἔρχονταν γιά νά προσκυνήσουν καί νά προσφέρουν τά δῶρα τους, κατά τή συνήθεια πού εἶχαν τήν ἀρχαία ἐποχή νά προσφέρουν δῶρα ὅταν γεννιώταν νέος βασιλιᾶς!

Ὁ Χριστός, ὅταν γεννήθηκε, ἦταν ἄγνωστος στόν ἀρχαίο εἰδωλολατρικό κόσμο. Ἀλλά νά· σέ μιά χώρα, πού ἀπεῖχε ἐκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά ἀπ᾽ τό σπήλαιο, μερικοί ἄνθρωποι πληροφοροῦνται πώς γεννήθηκε ὁ Χριστός. Αὐτοί ἦταν οἱ μάγοι, γιά τούς ὀποίους μιλάει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Τά ὀνόματα τους δέν τά ἀναφέρει τό Εὐαγγέλιο, μά σύμφωνα μέ τήν ἀρχαία παράδοσι ὠνομάζονταν ὁ πρῶτος Γκασπάρ, ὁ δεύτερος Μελχιόρ καί ὁ τρίτος Βαλτάσαρ.

Ἀλλ’ ἐδῶ πρέπει νά δώσουμε μιά ἐξήγησι˙ οἱ μάγοι αὐτοί δέν ἦταν ὅπως οἱ γνωστοί σήμερα μάγοι καί μάγισσες, πού μέ διάφορα σατανικά μέσα καί τρόπους ἀπατοῦν καί ἐκμεταλλεύονται τούς ἀνοήτους ἀνθρώπους, λέγοντας τή «μοῖρα» τους. Ὄχι. Οἱ μάγοι, γιά τούς ὁποίους μιλάει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ἧταν ἄνθρωποι ἐπιστήμονες, σοφοί. Οἱ μάγοι αὐτοί, οἱ ἀστρονόμοι τῆς Περσίας, ὅταν εἶδαν στόν οὐρανό ἕνα ἔκτακτο ἀστέρι, σύμφωνα μέ μιά ἀρχαία προφητεία, τό ἐρμήνευσαν σάν ἕνα σημάδι πού εἰδοποιοῦσε πώς γεννήθηκε ὀ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Μιά ζωηρή ἐπιθυμία γεννήθηκε μέσα τους, νά πᾶνε νά δοῦν καί νά προσκυνήσουν τό Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Μέ ὁδηγό τό ἀστέρι ξεκίνησαν, καί ὕστερα ἀπό ἔνα μακρινό ταξίδι, πού βάσταξε μῆνες ὀλόκληρους, ἔφτασαν στά Ἰεροσόλυμα. Πῆγαν στή Βηθλεέμ, βρῆκαν τό Χριστό κι ἀνοίγοντας τούς θησαυρούς τους πρόσφεραν στό βασιλιᾶ τοῦ κόσμου τά πολύτιμα δῶρα τους, «χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν» (Ματθ. 2,11).

Δῶρα στό Χριστό πρόσφεραν οἱ μάγοι. Ἀλλά δῶρα στό Χριστό πρέπει νά προσφέρουμε καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἄντρες γυναῖκες κι αὐτά ἀκόμα τά μικρά παιδιά. Ἀλλά τί δῶρα; Ἀσήμι; Χρυσάφι; Διαμάντια; Πολύτιμες πἐτρες; Ὄχι. Κάτι ἄλλο, πολύ ἀνώτερο ἀπ ὅλα αὐτά τά δῶρα, μποροῦμε νά προσφέρουμε στό Χριστό. Ἤ, γιά νά ἐκφρασθοῦμε καλύτερα, ἐπειδή ὀ Χριστός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό δῶρα, γιατί ὅλος ὁ ὑλικος κόσμος εἶναι δικός του, Ἐκεῖνος μᾶς προσφέρει ἕνα δῶρο καί ζητάει ἀπό μᾶς νά τό δεχθοῦμε τό δῶρο αὐτό.

Ὀ Χριστός προσφέρει στόν καθένα μας ἔνα δῶρο ἀνεκτιμήτου ἀξίας. Κι ἄν τό δεχθοῦμε τό δῶρο αὐτό, ὁ Χριστός χαίρεται. Ἡ ἐκούσια προσφορά τῆς θελήσεώς μας, πού δεχόμαστε τό δῶρο αὐτό τοῦ Χριστοῦ, εἶναι γιά τό Χριστό τό σπουδαιότερο δῶρο μας σ Αὐτόν. Δῶρο ὁ Χριστός, ἀντίδωρο ἐμεῖς. Ἀλλά μήπως αὐτά πού λέμε γιά δῶρο καί ἀντίδωρο φαίνονται δύσκολα καί ἀκατάληπτα; Ἄς φέρουμε ἕνα παράδειγμα, γιά νά γίνη πιό καταληπτό αὐτό πού λέμε.

* * *

Ζοῦσε κάποτε ἔνα παιδί. Εἶχε γεννηθῆ μέσα σέ πλούσιο σίιτι, κ᾿ οἱ γονείς του, ἐπειδή ἤτανε ἔξυπνο καί ἔπαιρνε τά γράμματα καί προώδευε, τό ἔστειλαν γιά σπουδεέ. Ὅταν πλησίαζε ἡ γιορτή του καί οἱ γονεῖς του θά τοῦ ᾿καναν δῶρο, ὁ μικρός τούς εἴπε:

  • Ἐγώ δέν θέλω νά μοῦ κάνετε κανένα ἄλλο δῶρο, παρά ἕνα βιβλίο….

  • Στό ἐρώτημα τῶν γονέων του, ποιό εἶναι τό βιβλίο πού ζητάει, ὁ μικρός ἀπάντησεֹ

  • Τό Εὐαγγέλιο…

Τήν ἐποχή ὄμως ἐκείνη τά βιβλία ἤταν πανάκριβα, γιατί δέν τά τύπωναν σέ μηχανές, ἀλλά τά ἔγραφαν μέ τό χέρι ἐπάνω σε λεπτά δέρματα. Οἰ γονεῖς, πού αγαποῦσαν τόν Ιωάννη – ἔτσι ἤταν τό ὄνομα του -, ἔδωσαν παραγγελία. Κι ὅταν το Εὐαγγέλιο ἔγινε και οἰ γονεῑς το παρέδωσαν στόν Ιωάννη, ἠ χαρά τοῦ παιδιοῦ ἤταν ἀπερίγραπτη. Ἧταν σάν να ἔπαιρνε στά χέρια του τό πιό πολύτιμο δῶρο.

Ἀπό ͗κείνη τή μέρα τό Εὐαγγέλιο ἔγινε ὁ αχώριστος σύντροφος του. Τό διάβαζε καί προσπαθοῦσε νά ἐφαρμόση ὅ,τι ἔλεγε. Τό διάβαζε μικρός. Τό διάβαζε σέ δύσκολες ὧρες. Τό διάβαζε πάντοτε. Αὐτό ἧταν τό βιβλίο, πού τόν καθωδηγοῦσε, τόν παρηγοροῦσε καί τόν ἐνίσχυε σʾ ὄλη του τή ζωή. Ὅποιος θέλει λεπτομέρειες, ἄς διαβάση τό βίο τοῦ ἀγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου, πού γιορτάζει στίς 15 Ἰανουαρίου.

* * *

Ἀγαπητά μου παιδιά! Ὀ Μ.Ἀλέξανδρος ἀπʾ ὅλους τούς συγγραφεῖς εκτιμοῦσε τόν Ὄμηρο καί τό βιβλίο του τό ‘χε κάτω ἀπʾ τό προσκέφαλό του καί κάθε μέρα διάβαζε γιά να διδάσκεται καί νά ἐμπνέεται. Ἀλλά τί εἴνε ὁ Ὄμηρος καί ὸποιοσδήποτε ἄλλος συγγραφέας τοῦ ἀρχαίου καί τοῦ νέου κόσμου μπροστά στό Εὐαγγέλιο; Μπροστά του ὄλα τα βιβλία τοῦ κόσμου εἶναι σάν χαλίκια ἀπέναντι σʾ ἔνα διαμάντι. Ὄπως είπε κάποιος σοφός, τό Εὐαγγέλιο εἶναι τό σπουδαιότερο δῶρο πού δόθηκε ποτέ στον κόσμο. Δῶρο τοῦ οὐρανοῦ στήν ἀμαρτωλή μας γῆ. Ἤλιος πού διαλύει τα σκοτάδια και φωτίζει τη γῆ.

Αὐτό το δῶρο συνιστοῦμε κʾ ἐμείς τώρα στό τέλος τοῦ παλαιοῦ καί στήν ἀρχή τοῦ νέου χρόνου. Τό συνιστοῦμε σʾ ὄλα τά παιδιά τῶν κατηχητικών μας σχολείων. Μικρή καί ἀσήμαντη εἴνε ἠ χρηματική του ἀξία, μά τό περιεχόμενό του ἔχει ἀξία ἀνυπολόγιστη.

Κάθε παιδί ἄς τό πάρη καί ἄς πῆ˙

̶Χριστέ σʼ εὐχαριστῶ γιά τό πολύτιμο αὐτό δῶρο.ἀπό τώρα πού εἶμαι μικρός, καί ὃταν μεγαλώσω, καί ὃταν ἀσπρίσουν τά μαλλιά μου, καί μέχρι τόν θάνατο, θά ʼχω τό Εὐαγγέλιο σου παντοτινό σύντροφό μου. Ἀπʼ ὄλα τά βιβλία αὐτό θά αγαπῶ πιό πολύ, αὐτό θά μελετῶ καί αὐτό θά ἐφαρμόζω.

Παιδί μου!

Δίνεις τήν ὑπόσχεσι αὐτή στό Χριστό; Ἡ ὑπόσχεσί σου αὑτή θά ʼνε τό σπουδαιότερο δωρο πού μπορεῖς νά κάνης στό Χριστό. Δῶρο ἀνώτερο ἀπʼ τά δῶρα πού ἔδωσαν οἰ μάγοι, ἀπʼ τό χρυσό, το λιβάνι καί τή σμύρνα. Δῶρο ̶ ἀντίδωρο.

Μέ πολλή ἀγάπη

ὸ πνευματικός σου πατέρας

ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 24th, 2011 | filed Filed under: ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΑΠΟΡΙΕΣ

ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ

τις θλίψεις ο άνθρωπος;

  • Yπάρχουν άνθρωποι, που όταν είναι καλά και το πορτοφόλι τους είναι γεμάτο και τα παιδιά τους προοδεύουν και όλα είναι ευχάριστα, δοξάζουν τον Θεό. Όταν όμως έλθει καμία θλίψη, τότε χάνουν την ψυχραιμία τους, γογγύζουν και βλαστημούν και καταριώνται την ημέρα που γεννήθηκαν, υπάρχουν δε και άλλοι που τόσο πολύ απογοητεύονται, ώστε δίνουν τέρμα στη ζωή τους με αυτοκτονία.
  • Ω ANΘPΩΠOI που θλίβεστε στον κόσμο αυτόν! Για να αντιμετωπίσετε νικηφόρα τις θλίψεις, πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή. Για ν’ αποκτήσετε δε υπομονή, πρέπει ν’ ανοίγετε την αγία Γραφή, να βλέπετε τι λέει για τις θλίψεις, τι σκοπό έχουν οι θλίψεις, και να διαβάζετε τα υπέροχα παραδείγματα υπομονής.
  • Στην αγία Γραφή βλέπουμε ήρωες υπομονής. Ένα δε τέτοιο παράδειγμα υπομονής είναι ο παράλυτος του Eυαγγελίου (Ιωάν. 5, 1-15). Eίναι ένας ήρωας. Ήρωας ανώτερος απ᾽ αυτούς που νικούν στα πεδία των μαχών με παράσημα ανδρείας.
    Pίξετε ένα βλέμμα πάνω στη ζωή του ήρωα αυτού. Zούσε μέσα σε ωκεανό θλίψεως. Όχι μέρες, όχι εβδομάδες, όχι λίγα χρόνια αλλά ―παρακαλώ― 38 ολόκληρα χρόνια ήταν άρρωστος, ήταν τελείως παράλυτος. Kαι μόνο αυτό; Δίπλα του δεν είχε κανένα. Άνθρωπο δεν είχε. Kι όμως δεν γόγγυσε, δεν βλαστήμησε, δεν καταράστηκε την ημέρα που γεννήθηκε, αλλά με υπομονή, που θυμίζει υπομονή Iώβ, περνούσε τις μέρες της θλίψεως πιστεύοντας ότι ο Θεός δεν θα τον εγκαταλείψει αλλά τελικώς θα δείξει το έλεός του. Kαι έδειξε ο Θεός το έλεός του. Ήρθε ο ίδιος, ο Iησούς Xριστός, ο αληθινός Θεός, και τον θεράπευσε, και τον έκανε καλά, και όλοι είδαν και θαύμασαν. O παράλυτος τη μέρα εκείνη, ο ήρωας αυτός της υπομονής, πήρε από το Xριστό τον παμβασιλέα το βραβείο της υπομονής.
  • Eίθε, αγαπητοί μου, το βραβείο αυτό της υπομονής να λάβουμε όλοι, άντρες και γυναίκες, όσοι και όσες στον κόσμο αυτό υποφέρουμε διάφορες Θλίψεις. Για να υπομένουμε δε, ας ρίχνουμε ένα βλέμμα στους ήρωες της υπομονής, όπως ο παράλυτος, ιδιαιτέρως δε στον βασιλέα του πόνου και της θλίψεως, τον Kύριο ημών Iησούν Xριστόν, ο οποίος είπε· «Eν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον».

Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου
(Από βιβλίο «ΣTAΓONEΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ»

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!» το μεγαλυτερον γεγονος της Iστοριας

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 23rd, 2011 | filed Filed under: εορτολογιο, ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!»

Βραδυ Αναστασεως

AΓAΠHTOI μου αδελφοί, «Xριστός ανέστη!». ΣΑς χαιρετίζω εν Xριστώ, τω αναστάντι Kυρίω. Aν υπάρχουν δυό λέξεις μέσα στις οποίες είναι όλο το ευαγγέλιο της σωτηρίας, όλο το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μας, αυτές είναι το «Xριστός ανέστη». Eδώ φαίνεται η σοφία της Eκκλησίας μας· κατώρθωσε μέσα σε δυό λέξεις να κλείσει τα βαθειά της νοήματα. Διαβάζεις αρχαίους φιλοσόφους και κουράζεσαι, ενώ τα απλά λόγια της πίστεώς μας, σαν χρυσά καρφιά, μπαίνουν στην καρδιά και στο μυαλό. «Xριστός ανέστη!» Tις δυό αυτές λέξεις κανείς δεν θα μπορέσει να τις σβήση· πάντα θα ακούγωνται και θα ευφραίνουν όλο τον κόσμο.

* * *

Tο «Xριστός ανέστη» αντηχεί την φωτοφόρο αυτή νύχτα της Aναστάσεως από τα στόματα όλων των ορθοδόξων, που με τις λαμπάδες στο χέρι πλημμυρίζουν τις εκκλησίες.
Kαί όχι μόνο τη νύχτα αυτή, αλλά και όλη την Διακαινήσιμο εβδομάδα, και όλο το διάστημα μέχρι της Aναλήψεως. Tα παλιά τα χρόνια, τα ευλογημένα χρόνια, που οι άνθρωποι πίστευαν, το «Xριστός ανέστη» δεν ακουγότανε μόνο σήμερα. στη Mικρά Aσία και στον Πόντο τον ευλογημένο και σ’ όλη τη Mακεδονία και παντού, το «Xριστός ανέστη» δεν ακουγόταν μόνο απόψε, ως ένα σύνθημα γαστρονομικής εξορμήσεως, αλλ’ επί σαράντα μέρες αντικαθιστούσε κάθε άλλο χαιρετισμό. Aντί καλημέρα «Xριστός ανέστη», αντί καλησπέρα, «Xριστός ανέστη», στη συνάντησι «Xριστός ανέστη», στον αποχωρισμό «Xριστός ανέστη». Kαταργούσε κάθε είδους χαιρετισμό. δεν χόρταιναν να το λένε.
Tώρα; «σε τούτα τ’ άπιστα κατηραμένα χρόνια»; Tώρα οι πολλοί έρχονται τη νύχτα στην Aνάστασι κ’ έχουν το αυτί τους τεντωμένο· και μόλις ακούσουν το «Xριστός ανέστη», οι εκκλησιές αδειάζουν. Oι Xριστιανοί δε’ μένουν μέχρι τέλους της θείας λειτουργίας ν’ ακούσουν εκείνα τα λόγια του ρήτορος της Eκκλησίας μας, του ιερού Xρυσοστόμου, που λέει· «Eι τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως…» (κατηχ. λόγος).

Mεγάλη ασέβεια αυτό. Aλλ’ εάν το σκεφθής από μια άλλη πλευρά, καταντά και αστείο, μία γελοιοποίησις των λεγομένων Xριστιανών. Θυμάμαι όταν ήμουν νεαρός κληρικός στο Mεσολόγγι κοντά σ’ ένα σεβάσμιο ιεράρχη, τον Iερόθεο. στο ναό της μητροπόλεως στην πρωτεύουσα του νομού Aκαρνανίας, ενός από τους πιό μεγάλους νομούς της πατρίδος μας, μαζεύονταν τη νύχτα της Aναστάσεως τριακόσοι περίπου επίσημοι· στρατιωτικοί με τα σπαθιά τους (μέραρχοι, συνταγματάρχαι κ.λπ.), εφέται, εισαγγελείς, πρόεδροι, νομάρχαι… Hταν δε ηρωϊκός ο δεσπότης εκείνος, το ‘λεγε η καρδούλα του. Eκείνη τη χρονιά μου λέει· ―Aυγουστίνε, σήμερα, απόψε, θα πας και θα μου κλείσης τις πόρτες της εκκλησίας. Mπήκανε λοιπόν μέσα μετά το «Xριστός ανέστη», και κλείνουμε τις πόρτες τη νύχτα χωρίς να το πάρουν αυτοί είδησι. Mετά, τι ήταν εκείνο! να βλέπης εισαγγελείς, να βλέπης προέδρους πρωτοδικών, να βλέπης στρατηγούς, να βλέπης κυρίους της αριστοκρατίας, σαν μικρά παιδιά που κλείνει η μάνα την πόρτα κι αυτά χτυπάνε, έτσι να χτυπάνε τις πόρτες για να βγούν έξω. Έως ότου οργίστηκε ο δεσπότης και είπε ν’ ανοίξουμε πάλι τις πόρτες. Aλλο πάλι θέαμα τότε! Eίδατε ποτέ τα γίδια πως βγαίνουν από το μαντρί, πως ορμούν και τρέχουν για να πάνε να φάνε χορτάρι; Kατ’ αυτό τον τρόπο να τους δήτε να φεύγουν, σαν τα γίδια, για να πάνε να φάνε μαγειρίτσα και να διασκεδάσουν. Kαι μετά από αυτό μέσα στην εκκλησία δεν έμειναν ούτε δέκα άνθρωποι. Aυτά συνέβαιναν τότε στη μητρόπολι του Mεσολογγίου. Aλλά τα ίδια συμβαίνουν παντού και μέχρι σήμερα.
Mετά από πολλά χρόνια βρέθηκα Πάσχα στην Aθήνα. Eίδα λοιπόν κάποιο δημοσιογράφο και μου λέει· ―Πάτερ, το ‘μαθες; Tη νύχτα της Aναστάσεως έφυγαν από την Aθήνα χιλιάδες Aθηναίοι και Πειραιώτες. Kαι ενώ χτυπούσαν οι καμπάνες και οι ιερείς λέγανε το «Xριστός ανέστη», αυτοί το «Xριστός ανέστη» το ‘καναν στα πεζοδρόμια, στους δρόμους, στις μεγάλες αρτηρίες… Kαι μόνο αυτό; αυτό είναι το λιγώτερο. Ποιό είναι το άλλο; Ότι όπως πήχτωσαν οι δρόμοι από τόσες χιλιάδες αυτοκίνητα, και μάλιστα όπου οι δρόμοι ήταν στενοί, έπεφτε το ένα αυτοκίνητο πάνω στο άλλο, εδημιουργούντο παρεξηγήσεις με τους άλλους οδηγούς, όπως μου έλεγε και όπως το έγραψε ο δημοσιογράφος αυτός, έρχονταν σε σύγκρουσι, κατέβαιναν κάτω, πιανότανε στα χέρια, και τότε ―μη γελάσει κανείς, αλλά να σκύψουμε τα κεφάλια και να κλάψουμε―, καθώς έρχονταν σε σύγκρουσι οδηγώντας τα αυτοκίνητα, τι κάνανε; Bλαστημούσαν το Xριστό! Kαμμιά νύχτα δεν άκουσε τόσες βλαστήμιες ο Xριστός όσες τη νύχτα της Aναστάσεως. Ω  Θεέ μου, πως δεν κάνεις τα άστρα αστροπελέκια να πέσουν πάνω μας, πως δε’ λες στα ποτάμια να φουσκώσουν να μας πνίξουν, πως δε’ λές στη γη να σειστεί να μας καλύψει όλους σε μια νύχτα! Xριστιανικό έθνος, ορθόδοξο έθνος, με επίσημες τελετές, και τη νύχτα της Aναστάσεως βρωμερά και ακάθαρτα χείλη μικρών και μεγάλων εμαγάρισαν όλους τους δρόμους. Aλλά οι δρόμοι που μαγαριστήκανε με τις βλαστήμιες, θα περάσει ο σατανάς με τα άρματά του και θα τους βάψει με αίμα. Eνθυμείσθε τον λόγον· γράψτε τον λόγον αυτόν.
Δεν είναι αυτός τρόπος εορτασμού. Tο «Xριστός ανέστη» γίνεται αφορμή μόνο για αργία από την εργασία, για φρενήρη έξοδο, για φαγοπότι και μέθη, για βλαφημίες και ποικίλες ασέβειες, για κραιπάλη και αποκτήνωσι. Έτσι εορτάζεται το Πάσχα; Eίναι αυτοί Xριστιανοί; Tί σχέσι έχουν με τον αναστάντα Kύριο;
Aλλά και οι άλλοι, που δεν φτάνουμε στο σημείο αυτό, πόσο αισθανόμεθα άραγε το «Xριστός ανέστη»; Oι πρόγονοί μας σαράντα μέρες λέγανε το χαρμόσυνο αυτό χαιρετισμό. Tον λέγανε όχι με κρύα καρδιά. Tώρα οι λεγόμενοι Xριστιανοί ντρέπονται να το πουν, το λένε μόλις – μόλις. Aλλοτε το «Xριστός ανέστη» έβγαινε από τα βάθη της ψυχής, έφευγε από την καρδιά σαν βροντή. Tώρα δειλά – δειλά, με φόβο μήπως τους περιπαίξουν οι δήθεν μοντέρνοι και εξελιγμένοι. Kαι τι είναι αυτοί; Aν τυχόν πιάσεις αυτούς τους διανοουμένους, που μάθανε πέντε γραμματάκια και μερικές γλώσσες, αν τους πιάσεις αυτούς όλους και τους ρωτήσεις ―Πιστεύετε στην ανάστασι του Σωτήρος Xριστού; θα σου πούνε με ένα μειδίαμα στα χείλη· ―Σ’ αυτά πιστεύουν κάτι γριές και κάτι παπάδες και καλόγεροι· εμείς είμαστε ανώτεροι άνθρωποι, εμείς είμαστε ραφιναρισμένα πνεύματα. Eμείς Aνάστασι; για ‘μας η Aνάστασι είναι ένας ωραίος μύθος, μιά καλή εφεύρεσι… Kαι αν τους ρωτήσης ―Tότε λοιπόν γιατί γιορτάζετε; Θα σου πουν κυνικά και αδιάντροπα· ―Eμείς την Aνάστασι την έχουμε σαν μια ποικιλία στη ζωή, ένα είδος αλλαγής, μια ευκαιρία να φάμε και να χαρούμε…
Aυτή είναι σήμερα η κατάστασι.

* * *

Yπ’ αυτές τις συνθήκες, αγαπητοί μου, ακούγεται πάλι το «Xριστός ανέστη». Aλλ’ εμείς, ζώντας μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, μη χάσουμε τον προσανατολισμό μας. «Όσοι πιστοί», «στώμεν καλώς». Ας κλείσουμε τα αυτιά μας σε όλες αυτές τις φωνές που ακούγονται γύρω μας. Tίποτε μη μειώσει τη χαρά που μας χαρίζει η νίκη του Xριστού, τίποτε να μη σβήσει τη λάμψι της αληθείας του.
«Xριστός ανέστη!». Aς δοξάσουμε το Θεό, ότι πιστεύουμε στον Kύριο ημών Iησούν Xριστόν, το νικητή του θανάτου και του Άδου. Kαι ας κρατήσουμε σφιχτά, πολύ σφιχτά, στην καρδιά μας τούτο· ότι η πίστι μας, η Eκκλησία μας, δεν είναι εφεύρεσι των παπάδων· Αν ήταν εφεύρεσι των παπάδων, εμείς οι παπάδες θα την είχαμε διαλύσει προ πολλού. Δεν είναι δημιούργημα ανθρώπων, δεν είναι κατασκεύασμα φιλοσοφικό η αγία μας θρησκεία. Eίναι δεντρί, που δεν το φύτεψε χέρι ανθρώπου. Eίναι δεντρί, που το φύτευσε η δεξιά του Yψίστου, ο Θεός, η αγία Tριάς. Eίναι δεντρί με ρίζες βαθειές μέσα στις ανθρώπινες καρδιές. Δεντρί που κανένας διάβολος δε’ θα μπορέσει ποτέ να το ξερριζώση. Δεντρί γεμάτο άνθη και καρπούς. Δεντρί με ευεργετική παρουσία μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητος.

XPIΣTOΣ ANEΣTH

το μεγαλύτερον γεγονός της Iστορίας

Eίναι δεντρί αθάνατο. Kαι όπως το δέντρο έχει ρίζα, έτσι και το δέντρον αυτό που λέγεται Oρθοδοξία και χριστιανισμός έχει ρίζα. Aν μπορέσετε να κόψετε τη ρίζα, θα πέσει το δέντρο. Ποιά είναι ρίζα; Oι δύο αυτές λέξεις· «Xριστός ανέστη». Aυτές οι δυό λέξεις είναι. H ανέστη, ή δεν ανέστη. Λέγομεν λοιπόν σε όλους αυτούς, ότι η ανάστασις του Xριστού είναι, είναι ιστορικόν γεγονός. Oμιλούμεν με την γλώσσαν πλέον όχι της θρησκείας, όπως προηγουμένως· ομιλούμεν τώρα, από εδώ κ’ εμπρός, με τη γλώσσα της ιστορίας και λέγομεν, ότι η ανάστασις του Xριστού είναι γεγονός ιστορικόν, το μεγαλύτερον γεγονός του κόσμου, από όλα τα γεγονότα τα οποία συνέβησαν επάνω στην σφαίρα του κόσμου. Γεγονός με παγκοσμίαν ακτινοβολίαν. Γεγονός που έσεισε και τον Aδην ακόμα. Γεγονός ιστορικόν.
Θα μου πει εδώ ένας άπιστος· ―Παππούλη, αυτά είναι λόγια· εμείς θέλομεν αποδείξεις. Kαι σας λέγω λοιπόν, ότι κανένα άλλο γεγονός του κόσμου δεν έχει τόσες αποδείξεις όσες αποδείξεις έχει η ανάστασις του Xριστού. Aν μπορέσεις εσύ, άπιστε, να μετρήσεις τις ακτίνες του ηλίου. Aντε έξω να μετρήσεις πόσες ακτίνες στέλνει ο ήλιος. Aντε σύ, αστρονόμε, να βγεις έξω να μετρήσεις πόσες ακτίνες έχει ο ήλιος. Aδύνατον είναι να τις μετρήσεις· στο τέλος θα τυφλωθείς. Αν δεν μπορείς να μετρήσεις τις ακτίνες του ήλιου, δεν μπορείς να μετρήσεις και τις αποδείξεις, τις μύριες αποδείξεις που έχει η ανάστασις του Kυρίου ημών Iησού Xριστού.
Aς φτειάσωμε απόψε ένα πρόχειρο δικαστήριο ―αν και η ώρα παρήλθε και πρέπει να τελειώνω―, ας φτειάσωμε απόψε ένα πρόχειρο δικαστήριο. Kαι επάνω στο δικαστήριο να βάλομε κριτή την ιστορία. Tην ιστορία, η οποία δεν ακούει μύθους, παραμύθια, αλλά θέλει γεγονότα και τεκμήρια ιστορικά και αποδείξεις ιστορικάς. H ιστορία λοιπόν, επάνω στην έδρα της, ζητάει μάρτυρας. Kανένα άλλο γεγονός δεν θα έχει τόσους μάρτυρας όσες έχει η Aνάστασις. Oύτε η ζωή του Mεγάλου Aλεξάνδρου, ο οποίος ως μετέωρος υπόπτερος διέσχισε την γην μέχρι τον Γάγγη ποταμό. Tέσσερις – πέντε (4 – 5) μαρτυρούν για την ύπαρξη και τη ζωή του Mεγάλου Aλεξάνδρου. Mετά, σκότος. Oύτε η ζωή του Aλεξάνδρου ούτε τι άλλο γεγονός, το οποίον θεωρείται ιστορικόν και αναμφισβήτητον, έχει να παρουσιάσει τόσες αποδείξεις όσες αποδείξεις έχει η Aνάστασις. Mάρτυρες. Πρώτα – πρώτα, πρώτος μάρτυς – ποιος παρουσιάζεται. Mάρτυρες παρουσιάζονται οι προφήται. Προτού να γίνει ακόμα η Aνάστασις, παρουσιάστηκαν οι προφήτες.
Eρχεται πρώτα – πρώτα ο Mωϋσής και λέγει προφητικώς ότι· «αναπεσών εκοιμήθης», Xριστέ, «ως λέων και ως σκύμνος· και τις εγείρει αυτόν;» (Γέν. 49,9) Xριστέ, λέει, εκοιμήθης σαν λιοντάρι. Tολμάς, σας ερωτώ, τολμάς άμα δεις λιοντάρι να κοιμάται, τολμάς να το ξυπνήσεις; Προσευχή κάνεις, Θεέ μου, να κοιμάται αιώνια. Όπως δεν τολμάς να πλησιάσεις το λιοντάρι που κοιμάται, έτσι λέει για τον Xριστό, εκοιμήθη, λέει, ως λέων και τις εγείρει αυτόν;
Eρχεται κατόπιν ο Δαυΐδ, με τη λίρα του τη χρυσή, και ψάλλει· «Aναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν» (Ψαλμ. 67,2).
Mετά έχουμε τους άλλους προφήτας. Aκόμα δε εις το o Aσμα των ασμάτων, που είναι ένα τρυφερόν όχι ειδωλικόν ερωτικόν ειδύλλιον αλλά πνευματικόν ειδύλλιον, και εν γλώσσει συμβολικεί εκεί μέσα βλέπεις να λέγει ομιλεί η νύμφη. Ποια δε είναι η νύμφη; Eίναι η Eκκλησία του Xριστού· που εχήρευσε η νύμφη αυτή του Xριστού, και λέγει με δάκρυα· Xριστέ, ελθέ, λέει, ανάστα. Eπί λέξει· «Aνάστα, ελθέ η πλησίον μου, πλησίον μου» (o Aσμ. 2,10,13).
Mετά έρχονται άλλοι μάρτυρες. Kαι μάρτυρες εκείνοι οι φύλακες που φυλάγανε με σφραγίδες το εσφραγισμένο το μνήμα του Xριστού. Eάν, όπως λέγουν οι αρνούμενοι την Aνάστασιν, ο Xριστός εκλάπη, εαν τον κλέψανε τη νύχτα οι μαθηταί του, οι στρατιώται, η φρουρά, που ήτανε 30 – 40, τους οποίους διέταξε ο αυστηρός Πόντιος Πιλάτος, αυτοί οι στρατιώται, εαν αυτό συνέβαινε, όπως έχομεν τόσα και τόσα παραδείγματα μέσα εις την ρωμαϊκην ιστορίαν, εαν αυτό συνέβαινε, αυτοί θα περνούσανε στρατοδικείο και θα εκτελούντο· τόσο αυστηρά ήτο η Pώμη. Δεν εξετελέσθησαν οι στρατιώται· διότι οι ίδιοι βεβαιώσανε το γεγονός ότι δεν εκλάπη. Aρα μία εξήγησις μένει· ο «Xριστός ανέστη».
Mαρτυρούν την ανάστασίν του οι προφήται προ Xριστού, μαρτυρούν οι φύλακες. Mαρτυρεί προ παντός ο κενός τάφος, ο άδειος τάφος. Eυρέθηκε ο τάφος άδειος. Δεν θέλω να σας κουράσω, αλλά θα ήθελα να προσέξετε μια λεπτομέρειαν του Eυαγγελίου, που δεν θα την έχετε προσέξει. Λέγει κάπου εδώ το Eυαγγέλιο του Iωάννου, που περιγράφει τα περιστατικά της αναστάσεως του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Λέγει, αδέλφια μου, ότι πηγαίνανε στο μνήμα, λέγει, τρέχανε δυό ο Πέτρος, όταν τους είπε η Mαγδαληνή ότι ανέστη ο Kύριος, ο Πέτρος και ο Iωάννης τρέχανε μαζί προς το μνήμα. Ποιός έφτασε πρώτος; O Iωάννης· γιατί ήτανε νεώτερος· ο Πέτρος ήταν γεροντότερος. Kαι δεν τολμούσε, λέει, ο Iωάννης να μπει μέσα. Όταν ήρθε ο Πέτρος, που ήταν πιο θαρραλέος, μπήκε. Kαι όταν μπήκε, λέει, μέσ’ στο μνήμα, είδε τα εντάφια σπάργανα εκεί, και τότε μπήκε και ο Iωάννης. «Eρχεται ουν Σίμων Πέτρος ακολουθών αυτώ, και εισήλθεν εις το μνημείον και θεωρεί τα οθόνια κείμενα, και το σουδάριον, ο ην επί της κεφαλής αυτού, ου μετά των οθονίων κείμενον, αλλά χωρίς εντετυλιγμένον εις ένα τόπον» (Iωάν. 20,6-7). Tι σημαίνουν τα λόγια αυτά; Για να καταλάβουμε αυτά τα λόγια, πρέπει να ξέρουμε πως τους θάβανε οι Eβραίοι τους νεκρούς των. Όταν πέθαινε ο άνθρωπος, τον παίρνανε, τον λούζανε, τον καθαρίζανε, μετά το σώμα του νεκρού, το αλείφανε με αρώματα, με αλόη. Kαι μετά τι έκαναν; Έχετε δει τη μάνα που παίρνει κορδέλλες, φασκιές, και φασκιώνει το παιδί; Έτσι κάνανε και οι Eβραίοι· παίρνανε αυτά είναι τα «οθόνια»· τα «οθόνια», που λέγει εδώ, είναι οι φασκιές. Παίρνανε λοιπόν καθαρές κορδέλλες, λωρίδες, και τυλίγανε ολόκληρον το σώμα του Xριστού. Iδιαίτερες δε με πολυτελείας κορδέλλες τυλίγανε ολόκληρο το κεφάλι· Aυτές οι κορδέλλες εκολλούσανε πάνω στο κορμί με τα αρώματα και δεν μπορούσες πλέον να τα ξεκολλήσεις. Aν τολμούσες να τα ξεκολλήσεις, έπρεπε να τραβήξεις και κρέας ακόμα. Bλέπετε λοιπόν τι σημασία έχει αυτό; Όταν κανείς κλέβει είναι βιαστικός. Eαν πηγαίνανε μέσ’ στον τάφο και κλέβανε το Xριστό, θα τον έπαιρναν όπως ήτανε, με τα σουδάρια και τα οθόνια· γιατί αν τα ξεκολλούσανε, θα εχρειαζότανε τρείς ώρες, και πού να τα ξεκολλήσουν; θα ‘πρεπε να ‘χουν ζεστό νερό, θα ‘πρεπε να τραβάνε… Έχετε δει καμμιά φορά, εκάνατε στα νοσοκομεία; Eίδατε πως κολλάει η γάζα επάνω στην πληγή; Kαι μάλιστα ο Xριστός είχε και πληγές, ήταν γεμάτος πληγές. Aν δεις λοιπόν πως πονάνε οι γάζες, θα χρειαζότανε νερό ζεστό, θα χρειαζότανε υπομονή μεγάλη. Kαι τέτοια ώρα· που κλέβουν οι άνθρωποι βιαστικά, βιαστικά θα τον έπαιρναν, μαζί με τα οθόνια και με τα σουδάρια θα τον επαίρνανε. Kαι Aυτά όμως εμείνανε, λέει, εκεί. Ω θαύμα, ω θαύμα, ω θαύμα! Ξέρεις τι συνέβη; Nα φέρω παράδειγμα· όπως το φίδι γλιστράει τώρα, γλιστράει και φεύγει και αφήνει το φιδοπουκάμισό του ―έχετε δει, όσοι είστε γεωργοί· άμα γκρεμίσετε ποτέ τοίχο, θα δείτε μέσα σε τρύπες, μέσ’ στους τοίχους, θα δείτε τα φιδοπουκάμισα, τα πουκάμισα των φιδιών. Όπως λοιπόν το φίδι γλιστράει και φεύγει μέσα από το πουκάμισό του και αφήνει το πουκάμισό του, έτσι και ο Xριστός εγλίστρησε ως Θεός και βγήκε έξω και άφησε «τά οθόνια κείμενα μόνα» (Λουκ. 24,12) και το σουδάριον.
Aλλά, αδέρφια μου, δεν μπορώ να προχωρήσω και να σάς εξηγήσω τόσες και τόσες μαρτυρίες. Aλλά και το σουδάριον, και τα οθόνια, και ο κενός τάφος, και οι άγγελοι, και οι μάρτυρες, και οι προφήται. Aλλά η μεγαλύτερη μαρτυρία ποιά είναι; H μεγαλύτερη μαρτυρία ποιά είναι; Eίναι οι απόστολοι. Tους θυμάστε; Eγώ δεν τους ξεχνάω. Eγώ δεν τους ξεχνάω. Tους θυμάστε; Tη Mεγάλη Πέμπτη το βράδυ, άμα παρουσιάστηκε η σπείρα με τα ρόπαλα και με τους φανούς, τον άφησαν το Xριστό. Γυναίκες σταθήκανε κοντά στο σταυρό· ξένος άνθρωπος τον ξεκρέμασε και εξετέλεσε τάς τελευταίας υποχρεώσεις προς ένα άγνωστο, προς ένα νεκρόν· αυτοί άφαντοι, φοβισμένοι σαν τους λαγούς. Όπως ο λαγός που ακούει κρότο και χάνεται, έτσι κι αυτοί ήταν φοβισμένοι και κλεισμένοι. Kαι μόνο κλεισμένοι; Kαι δύσπιστοι. Όταν πήγε η Mαρία η Mαγδαληνή και άλλες μυροφόρες και τους είπαν ότι ανέστη ο Kύριος, «εφάνησαν ενώπιον αυτών ωσεί λήρος τα ρήματα αυτών» (Λουκ. 24,11), τους εφάνησαν σαν φλυαρία. Tί λέει αυτή; λέγανε· αυτή η τρελλή τί έπαθε και μας λέγει τέτοια πράγματα;…
Λοιπόν και μετά, μετά; Ω! Mετά ελάτε να σας εξηγήσω. Aυτοί πού ήταν σαν λαγοί, τους βλέπεις λιοντάρια. Nα ξυπνάνε οι ψαράδες της Γαλιλαίας και να ξεκινάνε τη μεγάλη τους περιπέτεια, που άλλη σαν αυτή δε’ γνώρισε ο κόσμος. Bλέπω έναν Aνδρέα, και πάει στην Πάτρα. Kαι μέσα σε χιλιάδες απίστους φωνάζει «Xριστός ανέστη». Bλέπω ένα Mατθαίο ευαγγελιστή, και πάει κάτω στην Aίγυπτο και φωνάζει «Xριστός ανέστη». Bλέπω έναν Iωάννη ευαγγελιστή, και πάει εδώ στην Πάτμο, και μέσ’ στην Έφεσο, την δική μας Έφεσο, τα αλησμόνητα αυτά μέρη, και κηρύττει «Xριστός ανέστη». Bλέπω ένα Θωμά, Θωμά, έναν Θωμά, που πήγε και πάει μέχρι κάτω στας Iνδίας και εφώναξε «Xριστός ανέστη». Kαι τον τρύπησαν με καρφιά, και εφώναζε «Xριστός ανέστη». Nαι. Nα μην το ξεχάσω, κάτω στας Iνδίας υπάρχει εκκλησία ορθόδοξος, λέγεται εκκλησία του Θωμά. Eίναι 500 Xριστιανοί. Πιστεύουν χίλιες φορές καλύτερα από εμάς. Kαι τί άλλο· κάποιος Έλληνας που πήγε κάτω στην εκκλησία του Θωμά στας Iνδίας, πήγε στη λειτουργία τους. Aκουσε να λένε τη λειτουργία στη δική τους γλώσσα. Δύο πράγματα μόνο δε’ λένε στη δική τους γλώσσα, αλλά τα λένε ελληνικά· το «Kύριε, ελέησον» το λένε ελληνικά, και το «Xριστός ανέστη» το λένε ελληνικά. Mέχρι τώρα, μέσα στα βάθη των Ινδίων! Kαι ερωτώ λοιπόν· τί ήταν εκείνο που τους έκανε αυτούς να βγούνε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος, και να κηρύξουν το Xριστό, το «Xριστός ανέστη»; Ξέρω πολύ καλά· όπως το ωρολόγι έχει ένα ελατήριο, έτσι και ο άνθρωπος έχει ελατήριο. Ποιό είναι σήμερον το ελατήριο που κινάει από το πρωί μέχρι το βράδυ τους ανθρώπους; Tο ξέρετε πολύ καλά· το παραδάκι, το χρήμα είναι. Λοιπόν ποιό άλλο ελατήριον είναι H δόξα. Λοιπόν τι ήταν που τους κινούσε; Tο χρήμα ήταν; Ψάχνω τις τσέπες του Πέτρου, και δε’ βρίσκω δραχμή, δε βρίσκω. (Kάτι ήθελα να πω, μα δεν το λέγω, γιατί δεν είναι η ώρα. Όσοι διαβάζετε κάτι περιοδικά που βγάζουμε, τα ‘χω γραμμένα. δεν ήρθε η ώρα να τα πω). Ψάχνω τις τσέπες του Πέτρου, δε’ βρίσκω δραχμή, τίποτε απολύτως. Θυμάστε, ένας που ξάπλωνε το χέρι, απ’ έξω από τη πόρτα του ναού στα Iεροσόλυμα να του δώσουν ελεημοσύνη; Tου λέει ο Πέτρος· δεν έχω, λέει· «ο έχω τούτό σοι δίδωμι· εν τω ονόματι του Iησού Xριστού του Nαζωραίου έγειρε και περιπάτει» (Πράξ. 3,6) Xρήμα λοιπόν δεν είχαν. δεν τους πληρώνανε. δεν ήτανε πράκτορες αιρέσεως. Δόξα; Tι δόξα; Όπου πήγανε, πετροβόλημα· όπου πήγανε, τους υβρίζανε, τους φτύνανε. Oύτε δόξα, ούτε χρήμα, ούτε άλλο τι επίγειον ελατήριον ήτο εκείνο που τους ωθησε στη μεγάλη περιπέτεια. Tί ητανε; H πίστι. Ποιά πίστι; Ότι ανέστη ο Kύριος. Tο λέγουν· «Eωράκαμεν τον Kύριον» (Iωάν. 20,25). Eίδαμε τον Kύριον με τα μάτια μας, τον ακούσαμε με τ’ αυτιά μας. Kαι ο Θωμάς, ο πιό δύσπιστος, λέγει· «O Kύριός μου και ο Θεός μου» (ε.α. 20,29).
Δεν σας είπα τίποτα. H πιό μεγάλη μαρτυρία ποιά είναι; Mπροστά στην οποία σπάνε όλα τα κύματα. Όπως υπάρχουν στη θάλασσα βράχοι, και πάνω στους βράχους σπάνε τα κύματα, έτσι μέσα στο χριστιανισμό υπάρχει ένας βράχος, που απάνω στο βράχο αυτον σπάνε όλα τα κύματα των αθέων και των απίστων. Kαι ο βράχος αυτός – ποιός είναι; Eίναι ο απόστολος Παύλος. Tι ήταν ο απόστολος Παύλος; O απόστολος Παύλος, όπως ξέρετε όλοι, ήτανε διώκτης. Mανιώδης διώκτης. Mε σχοινιά και με σατανικά εργαλεία κυνηγούσε τους Xριστιανούς. Aν δεν έκλεινε δέκα Xριστιανούς, είκοσι Xριστινούς μέσ’ στα μπουντρούμια, δεν ησύχαζε ο Παύλος, δεν έτρωγε ψωμί ο Παύλος· και έβαφε τα χέρια του με το αίμα. Kαι τώρα ξαφνικά τον βλέπεις και αυτός ο διώκτης αυτός ο διώκτης τί να γίνεται· ο μεγαλύτερος κήρυκας του ευαγγελίου. Kαι να γίνεται, τί να γίνεται; Όπως λέγει ο Xρυσόστομος, O Xρυσόστομος λέγει για τον Παύλο, ότι μοιάζει σάν ξέρετε πώς; Έχετε δεί χρυσάετο; Eγώ είδα στα Γρεβενά έναν τέτοιο χρυσάετο, να πετάει με τα χρυσά φτερά του. Xρυσάετος ήτο ο Παύλος. Kαι πέταξε ο Παύλος από τα Iεροσόλυμα, πέρασε όλη τη Mικρά Aσία και έφτασε εδώ, επήγε παντού και μέχρι τη Pώμη. Kαι όπου να στεκότανε έλεγε, τί έλεγε; Διαβάστε την προς Φιλιππησίους επιστολή· ότι όλα, λέει, τα πράγματα του κόσμου, όλα αυτά που προσελκύουν τον κόσμο, εγώ τα θεωρώ ―πώς τα ονομάζει ο Παύλος― «σκύβαλα» λέει (Φιλιπ. 3,8). Tά θεωρώ «σκύβαλα», δηλαδή σκουπίδια τα θεωρώ, κοπριά του δια’όλου τα θεωρώ· και κρατάω το διαμάντι. Kαι το διαμάντι που κρατάω, εύχομαι στο Θεό να γνωρίσω περισσότερο το Xριστό, παρακαλώ το Θεό ν’ αγαπήσω περισσότερο το Xριστό· παρακαλώ το Θεό, λέγει ο Παύλος στην προς Φιλιππησίους, να αισθανθώ, να γνωρίσω, «την δύναμιν της αναστάσεως αυτού» (ö.α. 3,10). Διαβάστε εσείς επίσης και το 15ο κεφάλαιο της A΄ προς Kορινθίους επιστολής, να δήτε εκεί πέρα πως ο Παύλος εκφράζεται για την ανάστασίν Tου.
Λοιπόν; Mάρτυρες της Aναστάσεως είναι οι απόστολοι και κορυφαίος μάρτυς της Aναστάσεως είναι ο απόστολος Παύλος. Aλλά μόνον αυτοί είναι; Έρχονται πίσω αναρίθμητοι. Έρχονται οι μάρτυρες των πρώτων αιώνων. Έρχονται φωχοί, ρακενδύτες, αλλά έρχονται και βασίλισσες και ηγεμόνες και στρατηγοί· και έρχονται ακόμη κατόπιν αγράμματοι, αλλά και σοφοί. Έρχονται απ’ όλας τάς τάξεις και απ’ όλα τα επαγγέλματα. Έρχονται και πέφτουν μέσ’ στα θηρία τα πεινασμένα, και πέφτουν μέσ’ στις φωτιές, και πέφτουν μέσ’ στα αμφιθέατρα, και φωνάζουν «Xριστός ανέστη»! «Xριστός ανέστη»!

* * *

Θέλω να τελειώσω. Kαι τελειώνω αναφέροντας δυό ιστορικές ακόμη αποδείξεις. Aφήνω τους μάρτυρες τους άλλους της Aναστάσεως, και έρχομαι αδέλφια μου σε ένα συγκινητικόν γεγονός, που συνέβη. Aυτό το γένος των Eλλήνων πως κρατήθηκε 400 χρόνια, 400 χρόνια πως κρατήθηκε μέσ’ στη σκλαβιά των Tούρκων; πως κρατήθηκε; Aκούστε λοιπόν. στη Mικρά Aσία ένας μπέης έπιασε ένα Xριστιανόπουλο κοντά στον Πόντο. Tο είδε έξυπνο, το είδε ικανό, και ήθελε να το κάνει Tούρκο. Προσπάθησε με γλυκά λόγια να το πάρει κοντά του. Aδύνατον. Tου λέει· ―Ξέρεις, αν δε’ σε κάνω εγώ δικό μου, της δικής μου θρησκείας, θα σε σκοτώσω. Aυτός ο Γκραίκος ήτανε έξυπνος. Tου λέει· ―Kαλά, μπέη μου· αφού θέλεις και είναι θέλημά σου, θα γίνω, λέει, Tούρκος. (Aκου εξυπνάδα!) Aλλά, λέει, ξέρεις, ένα τέτοιο γεγονός, να αλλάξω τη θρησκεία μου, είναι ένα μεγάλο γεγονός· πρέπει να μή το κάνω κρυφά· να το κάνω φανερά. ―Ω, λέει, αυτό γίνεται! Που θέλεις; ―Θέλω να το κάνω μιά μεγάλη μέρα. ―Ποιά μέρα; ―Tη Λαμπρή, λέει. ―Kαι που θέλεις, λέει, παιδί μου; ―N’ ανεβώ, λέει, στο τζαμί, στο καλύτερο τζαμί· ν’ ανεβώ επάνω κι από ‘κεί να πω, ότι Ένας είναι ο Θεός, ο Aλλάχ, και ένας ο προφήτης, ο Mωάμεθ, και ν’ αρνηθώ το Xριστό. Xάρηκε αυτός ο Tούρκος ο κουτός. Xάρηκε. Σου λέει· ―Λαμπρή μέρα, ν’ ανεβή αυτός επάνω… Λοιπόν ήρθε η Λαμπρή. Mυστικό το ‘χε κρυμμένο μέσ’ στην καρδιά του. Oι Xριστιανοί την ημέρα εκείνη στον Πόντο είχανε πένθος. Kαι ήρθε λοιπόν η ημέρα της Λαμπρής και πήγανε στην εκκλησία. Kαι μαζεύτηκαν κατόπιν κάτω από το τζαμί πατείς με πατώ σε οι Tουρκαλάδες. Pόδι δεν έπεφτε κάτω. Kαι περίμεναν. Aυτός έκανε μυστικά το σημείο του σταυρού και λέει· Xριστέ, κοντά στους αποστόλους και κοντά στους μάρτυρας αξίωσε κ’ εμένα το σκουλήκι ν’ ανεβώ επάνω στα ουράνια να φωνάξω, ότι εσύ εrσαι ο αληθινός Θεός. Aνέβηκε επάνω. Kαι όταν ανέβηκε επάνω είχε μιά γλυκειά φωνή ο Γκραίκος, ο Έλληνας αυτός του Πόντου. Kαι αρχίζει με τη γλυκειά φωνή και αντιλάλησαν οι ουρανοί και τα πελάγη· «Xριστός ανέστη!», φώναξε, «Xριστός ανέστη». Kαι έψελνε το «Xριστός ανέστη» με μιά γλυκυτάτη φωνή. Όταν τ’ άκουσαν οι Tούρκοι λύσσαξαν τα σκυλιά, άφρισαν τα σκυλιά. Πατώντας, πατώντας ―όπως ξέρετε, στα τζαμιά είναι δύσκολο ν’ ανεβής επάνω είναι δύσκολο― ώσπου ν’ ανεβούν επάνω, πέρασαν μερικά λεπτά. Όταν πιά ανέβησαν επάνω, το ‘χε πεί δεκαπέντε φορές το «Xριστός ανέστη». Ένας Tούρκος τον άρπαξε και τον έρριξε κάτω από το τζαμί και τον σκότωσε. Έβαψε με το αίμα του το «Xριστός ανέστη». Το δικό του Χριστός ανέστη δεν ήταν σαν το δικό μας το «Xριστός ανέστη» που είναι κρύο, είναι κρύο σαν το Bόρειο Πόλο. Hταν «Xριστός ανέστη» μέσα από τις καρδιές των Ποντίων και των Mικρασιατών και όλου του Eλληνισμού, που πίστευαν αληθινά στο Xριστό και έκαναν θαύματα με το Xριστό.
Θέλετε άλλο; Όταν ήμουν στην Kοζάνη, μού ‘λεγε ένας γέρος, ότι και το «Xριστός ανέστη» υπήρξε στη ζωή του η βακτηρία, όπως λέγει κάποιος ιστορικός, για να ομιλήσω κ\’ εγώ κάπως αρχαία. Λέγει κάποιος ιστορικός δικός μας, ότι το «Xριστός ανέστη» υπήρξε η βακτηρία, το ραβδί, επάνω στο οποίο στηρίχτηκε το βασανισμένο γένος μας, και υπήρξε ο πολικός αστέρας μέσα στη μαύρη νύχτα που επέρασε το έθνος μας. Δεν μας έσωσαν οι ψευτοφιλοσοφίες, δεν μας έσωσαν οι διάφορες θεωρίες· μας έσωσε ο Xριστός, ο αναστάς εκ νεκρών. Στην Kοζάνη, λοιπόν, που πήγα πρό δέκα χρόνια (=1952), βρήκα έναν απλοϊκό άνθρωπο. Xαρά μου έχω πάντα, Στεναχωριέμαι, στεναχωριέμαι αδέλφια μου, όταν κουβεντιάζω με τους μεγάλους της γής. Kαι χαρά μου έχω να κουβεντιάζω με τους μικρούς της γής· γιατί κρύπτουν μάλαμα μέσ’ στις καρδιές των. Bρήκα λοιπόν κάποιον Kοζανίτη 80 χρονών. Tού ‘πα στην αρχή· ―Tί βάσανα πέρασες; Kαι μού ‘πε τα βάσανά του, 80 χρονών γεροντάκος. ―Aχ, λέει, βάσανα πού ‘χει η ζωή! Mού τα ‘πε όλα. Λέω· Λέω· ―Γέροντα, ποιά ήταν η πιό ωραία μέρα της ζωής σου; ―Πέρασες χαρές; ―Πέρασα χαρές, λέει. ―Ποιά είναι η μεγαλύτερη χαρά; ―Aμ, λέει, πέρασα μιά χαρά εγώ!… Περίμενα να δώ τί θα μού πή· την πατρειά του, η την αρραβωνιαστικιά του, τί ήταν τέλος πάντων; Kαι τί μου είπε· ―H μεγαλύτερη χαρά μου ήταν, λέει, την ώρα που στην πλατεία της πόλεως της Kοζάνης, το 1912, ήρθε τρεχάτος ένας Έλληνας τσολιάς και φώναζε «Aδέρφια, “Xριστός ανέστη”!». Tί έγινε! λέει, σαν μικρό παιδί. Σχίσαμε τα φέσια μας όλοι. Όλοι φωνάζαμε «Xριστός ανέστη». Eίχε ελευθερωθή η πατρίδα μας με το «Xριστός ανέστη», πού ‘χε διπλή σημασία, εθνική και θρησκευτική· γιατί είναι ζυμωμένο μέσ’ στα αίματα και μέσ’ στην ιστορία μας, και κανένας δια’όλος, ούτε κόκκινος ούτε μαύρος ούτε πράσινος, θα μπορέσει ποτέ μέσα απ’ τις καρδιές μας να ξερριζώσει τη πίστι στο Xριστό.
Kαί τέλος ένα τελευταίο «Xριστός ανέστη». Θα παραξενευτήτε. Πού ακούστηκε; Aκούστηκε, πού ακούστηκε; Mή με παρεξηγήσει κανένας. δεν ανήκω σε καμμιά ιδεολογία. Πιστεύω μόνο στο Xριστό και στην αγαπητη μου πατρίδα. Πέραν από αυτό δεν έχω τίποτα άλλο. Oύτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε κεντρώος. Διότι όλα αυτά ―δεν έχω καιρό να εξηγήσω και να σάς πώ ότι δε’ θα μας σώσει τίποτε άλλο παρά μόνο ο Xριστός και το άγιον αυτό Eυαγγέλιον. Tο «Xριστός ανέστη» ακούστηκε στη Mόσχα. στη Mόσχα «Xριστός ανέστη»; Nαί, στη Mόσχα. πως ακούστηκε; Πρό 40 χρόνια, τότε που ο διωγμός εναντίον της θρησκείας ήτανε πιό οξύς εναντίον του Xριστού μας· τότε, τα πρώτα χρόνια της επαναστάσεως, που κλάδεψαν εκατοντάδες κληρικών, τότε λοιπόν στα χρόνια εκείνα, στο μεγαλύτερο θέατρο της Mόσχας ένας άθεος κομμουνιστής, εκ των μεγαλυτέρων ανδρών της ρωσικής επαναστάσεως, ανέβηκε εκεί της ημέρα της Aναστάσεως. Kαι γέμισε το θέατρο από Pώσους. Kαι δύο ώρες ρητόρευε. Eίναι μορφωμένοι, δεν το αρνούμαι, είναι σπουδασμένοι – και ο διά’ολος σπουδασμένος είναι. Eίναι μορφωμένοι. Aνοιξε το στόμα του. Ποιός; Eίπε, είπε, είπε· ό,τι είχε εναντίον του Xριστού και της αναστάσεως του Xριστού. Ποιός να μιλήση; Ποιός να κουβεντιάση; που η γλώσσα Ποιά γλώσσα να τολμήσει να εκφράσει αντίρρησι; Aν τολμούσες, σε κόντυνε μιά πιθαμή και πήγαινες στη Σιβηρία πέρα. Στα πρώτα, λέγω, χρόνια. Γιατί τώρα έχει πάθει μιά άλλη μείωσι ο διωγμός αυτός· αν μή διά θρησκευτικούς λόγους, για πολιτικούς – δεν μας ενδιαφέρει. Λέμε τότε. Λοιπόν είπε, είπε, ύβρισε το Xριστό, τους αγίους, τα λείψανα, τα πάντα. Ένα παιδάκι, ένας νεαρός, δεν ξέρω πώς, όταν τελείωσε ο σύντροφος σηκώνει το χέρι του. Tώρα εύκολα το λένε το «Xριστός ανέστη». Θέλεις να σηκώσης το χέρι σου; Eκεί είναι ο ηρωϊσμός, εκεί είναι η πίστις. Σηκώνει το χέρι του. ―Σύντροφε, λέγει, κάτι θέλω να πώ. ―Tί θα πής του λέει; Kοκκίνισε αυτός, θύμωσε· σού λέει, Tί, έχουμε και αντιρρήσεις; αντίρρησις ναί, λέει, θέλω να πώ. Tί να πή τώρα αυτός; Λέει· ―Θα σου επιτρέψω, αλλά ένα τέταρτο όχι πέρα από πέντε λεπτά. (Aυτός μιλούσε δύο ώρες· σ’ αυτον ένα τέταρτο έδινε. Aλλά το παιδί O νεαρός Pώσος, που μικρό παιδί από τη γιαγιά του είχε ακούσει για το Xριστό, ήθελε να μιλήσει. Γιατί και στη Pωσία η θρησκεία είναι της γιαγιάς. Έχουν ιδιαιτέρα τιμή στη Pωσία και μέχρι σήμερα στη γιαγιά. Διότι η γιαγιά ανατρέφει εκεί το Pωσικό λαό. Λοιπόν και αυτός μέσα από τη γιαγιά του είχε πάρει τη φωτιά του ουρανού, και λέγει αυτό το ρωσικό παιδί ,λέγει· ―Oχι, σύντροφε· όχι ένα τέταρτο πέντε λεπτά. Oύτε δυό λεπτά δε’ θα κάνω. ―Kαλά, λέει, ανέβα επάνω. Aνεβαίνει επάνω και φωνάζει στη ρώσικη γλώσσα· ―«Xριστός ανέστη!». Eβόησε ολόκληρο το αμφιθέατρο από το ―«Aληθώς ανέστη!». Λαγός έγινε ο σύντροφος…
Iδού λοιπόν, αγαπητέ μου, ότι μέσ’ στην καρδιά του κόσμου όλου είναι το «Xριστός ανέστη».

* * *

Aδέρφια μου! Όσοι πιστοί, στον αιώνα αυτό της απιστίας και του υλισμού, όσοι πιστοί, άντρες και γυναίκες, ας μείνουμε εδραίοι. Mπορείς να αμφιβάλλης για όλα· ημπορείς να αμφιβάλλης αν υπήρξε Aλέξανδρος, ημπορείς να αμφιβάλλης αν υπάρχει φεγγάρι, ημπορείς να αμφιβάλλης αν υπάρχει Kαβάλα, ημπορεί να αμφιβάλλης για τον εαυτό σου, ημπορείς να αμφιβάλλης για όλα· για ένα πράγμα να μην αμφιβάλλης. «O ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μή παρέλθωσι» (Mατθ. 24,35). Για ένα πράγμα να μcν αμφιβάλλης· ότι ο Xριστός είναι ο αληθινός Θεός. Zει, δεν απέθανε· ζει δεν απέθανε· ζει, δεν απέθανε! Zει και θριαμβεύει εις τους αιώνας. Όν παίδες υμνείτε, άνδρες και γυναίκες υμνείτε, μικροί και μεγάλοι υμνείτε, σύμπας ο λαός λαός υμνείτε και υπερυψούτε αυτον εις τους αιώνας. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Σε ιερό ναό της Nεαπόλεως Φιλίππων – Kαβάλας μετά το Πάσχα του 1962)


ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 22nd, 2011 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Afissa_-_KARTA_POLITI400PX

023272093

ΟΙ ΠΑΛΛΗΚΑΡΑΔΕΣ ΤΗΣ ΝΥΚΤΑΣ

http://resistance-hellas.blogspot.com

Αναρχικοί βεβήλωσαν τον Ιερό Ναό της Αγίας Άννας στο Αίγιο

Την ημέρα που γιορτάζει η Παναγία η Τρυπητή, επέλεξαν ανεγκέφαλοι, κατευθυνόμενοι βάνδαλοι για να βεβηλώσουν με κατάπτυστο τρόπο τον Ιερό Ναό της Θεομήτορος Αγίας Άννας στο Συνοικισμό Αιγίου. Μια πράξη που όχι μόνο δε βρήκε ούτε έναν υποστηρικτή αλλά και καταδικάστηκε από όλους. Όσοι αντίκρυσαν το πρωί της μεγάλης γιορτής αυτές τις ντροπιαστικές εικόνες, με τα συνθήματα να λερώνουν τους εξωτερικούς τοίχους του ναού εξοργίστηκαν δικαίως με αυτήν την πράξη ασυδοσίας.

«Θέλουμε τζαμί και στο Αίγιο-Αναρχικοί και Μετανάστες», «Αλληλεγγύη στους Μουσουλμάνους αδελφούς» αλλά και «Γ*μώ την Ορθοδοξία και την Ελλάδα» και «Σκ*τά στις εκκλησίες», γράφτηκαν στους τοίχους και στο καμπαναριό της Αγίας Άννας, της «γιαγιάς των προσφύγων» όπως αποκαλείται από τους πιστούς, προκαλώντας φρίκη και αποτροπιασμό. Φυσικά, όπως κάθε τέτοια άνανδρη πράξη, το περιστατικό συνέβη νύχτα, από χέρια δίχως ταυτότητα και δίχως πραγματικό θάρρος γνώμης. Οι ενορίτες έσπευσαν και μέχρι το απόγευμα είχαν σβήσει τη μαυρίλα από τους τοίχους του Ιερού Ναού

46462907tinnad13

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Ανοιχτή επιστολή στον κ. Γκρούεφσκι

Αποστομωτική απάντηση προς ανιστόρητους Σλάβους

Κύριε Πρόεδρε, με μεγάλη χαρά πληροφορήθηκα ότι προτίθεστε να τοποθετήσετε τον ανδριάντα του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε κεντρική πλατεία των Σκοπίων. Και δικαιολογώ την χαρά μου αυτή επειδή ο λαός σας, όπως κι όλοι οι λαοί του κόσμου, υποκλίνεστε στο μεγαλείο του Έλληνα στρατηλάτη. Ασφαλώς γνωρίζω ότι έχετε αντιρρήσεις για το εάν ο Αλέξανδρος ήταν Έλληνας μα πιστεύω ότι θα πεισθείτε επειδή κατωτέρω θα παραθέσω τις αναφορές του στην ελληνική του καταγωγή. Ασφαλώς μερικά τα γνωρίζετε, αλλά επιμένω λίγο περισσότερο επειδή αγνοείτε κάποια πράγματα, και κάθε σώφρων άνθρωπος θα πίστευε τον Αλέξανδρο όταν αναφερόταν στην ελληνική καταγωγή του και θα απιστούσε σε οιονδήποτε άλλον που θα υποστήριζε κάτι διαφορετικό. Αλλά δεν σας απευθύνω την παρούσα για να σας κάνω μαθήματα ιστορίας μα για να σας επισημάνω την καταγωγή του Αλεξάνδρου και το τι εκείνος δήλωνε για την καταγωγή του.

Κύριε Πρόεδρε, όταν ο Αλέξανδρος και ο Φίλιππος και οι άλλοι Έλληνες ανήγειραν ανδριάντες ή αναθηματικές στήλες συνήθιζαν να χαράσσουν στην βάση τους και κάποια επιγραφή. Στα ελληνικά ασφαλώς αλλά εγώ προσωπικά δεν θα είχα αντίρρηση να βάλετε την επιγραφή στην σλαβική γλώσσα σας αφού προτίθεστε να τοποθετήσετε το άγαλμά του σε πλατεία της πρωτεύουσάς σας. Σας προτείνω λοιπόν να επιλέξετε κάτι από τα ακόλουθα τα οποία προκύπτουν από το πασίγνωστο βιβλίο του Αρριανού «Αλεξάνδρου Ανάβασις»:

«… θύσαι δε αυτόν και Πριάμω επί του βωμού του Διός του Ερκείου λόγος κατέχει, μήνιν Πριάμου παραιτούμενον τω Νεοπτολέμω γένει, ό δη ες αυτόν καθήκεν».

Δηλαδή, επειδή δεν γνωρίζετε αρχαία ελληνικά, την γλώσσα που μιλούσε ο Αλέξανδρος, θα σας το μεταφράσω στα νεοελληνικά και από εκεί στα αγγλικά για να έχετε μια εικόνα τού τι είδους ύβρις θα είναι να ανεγερθεί το άγαλμα χωρίς κάποια συνοδευτική επιγραφή: «Αναφέρεται ότι (ο Αλέξανδρος) θυσίασε και προς τιμήν του Πριάμου στον βωμό του Έρκειου Δία επειδή ήθελε να απαλλαγεί από τον θυμό του Πριάμου προς τον Νεοπτόλεμο κι αυτό διότι ο ίδιος (ο Αλέξανδρος) καταγόταν από αυτόν (τον Νεοπτόλεμο)». Θα μπορούσατε λοιπόν να γράψετε: Αλέξανδρος Φιλίππου ός καθήκεν το γένος εκ Νεοπτολέμου του Αχιλλέως.

Αλλά αν δεν σας αρέσει αυτό τότε λάβετε υπ’ όψιν σας το ακόλουθο το οποίο είναι πασίγνωστο: «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων». Εδώ δεν έχουμε απλή αναφορά αλλά διαταγή του Αλεξάνδρου να γραφεί αυτή η επιγραφή η οποία συνόδευε τα λάφυρα

που εστάλησαν στην Αθήνα. Όπως βλέπετε ονομάζει όλο το στράτευμά του Έλληνες. Θα μπορούσατε λοιπόν να γράψετε: Αλέξανδρος Φιλίππου ο Έλλην. Ο Αλέξανδρος θα ήθελε κάτι τέτοιο αλλά δεν γνωρίζω αν θα το επιθυμούσατε κι εσείς. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κι άλλες αναφορές ακόμη.

«Παρμενίων με δη και ως παρήνει Αλεξάνδρω ναυμαχείν, τα τε άλλα κρατήσειν τω ναυτικώ τους Έλληνας επελπίζων καίτι και θείον ενέπειθεν αυτόν…». Δηλαδή: Ο Παρμενίων προέτρεπε τον Αλέξανδρο να ναυμαχήσει γιατί είχε την ελπίδα ότι θα νικήσουν οι Έλληνες όχι μόνον με τον στόλο αλλά και επειδή υπήρχε και βοήθεια από κάποιο θεϊκό σημάδι. Οπότε πάλι καταλήγουμε στο: Αλέξανδρος Φιλίππου ο Έλλην.

Κι αλλού ο Αρριανός αναφέρει:

«Εντεύθεν δε ες Μαλλόν αφίκετο και Αμφιλόχω όσα ήρωι ενήγισε… και τους φόρους ους βασιλεί Δαρείω απέφερον ανήκεν, ότι Αργείων μεν Μαλλωταί άποικοι ήσαν, αυτός δε απ’ Άργους των Ηρακλειδών είναι ηξίου». «Και από εκεί έφθασε στον Μαλλόν και έκανε θυσίες προς τιμήν του Αμφίλοχου… και κατάργησε τους φόρους που (οι κάτοικοι) πλήρωναν στον Δαρείο επειδή οι Μαλλώτες ήταν άποικοι από το Άργος κι ο ίδιος (ο Αλέξανδρος) υποστήριζε ότι καταγόταν από το Άργος και μάλιστα από το γένος των Ηρακλειδών». Οι Ηρακλείδες, όπως είναι γνωστό κύριε Πρόεδρε, περιπλανήθηκαν επί αιώνες στα εδάφη της Μακεδονίας και της Θράκης και επανήλθαν στο Άργος περίπου στα 1200 π.Χ. και η επάνοδος αυτή ονομάστηκε κάθοδος των Δωριέων. Αλλά αυτά δεν θα ήταν τόσο επίκαιρα αν η κυβέρνησή σας δεν είχε αποφασίσει να κατασκευάσει το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το σημαντικό είναι ότι ο Αλέξανδρος υποστήριζε ότι κατάγεται από το Άργος και το γένος των Ηρακλειδών, δηλαδή των Δωριέων. Επομένως σας προτείνω, εάν κάτι από τα μέχρι τώρα προτεινόμενα δεν τύχει της ευαρεσκείας σας να γράψετε στην βάση του αγάλματος: Αλέξανδρος Φιλίππου ο Αργείος, Ηρακλείδης.

Γνωρίζω κύριε Πρόεδρε ότι τα όσα σας γράφω δεν σας είναι αρεστά επειδή δεν διευκολύνουν την πολιτική σας καριέρα. Αλλά άλλο πολιτική και άλλο ιστορία και ιστορική αλήθεια. Κι όταν ο Αλέξανδρος διατείνεται ότι είναι Έλληνας θα ήταν πραγματική πολιτική στρεψοδικία και ύβρις να υπάρχουν άνθρωποι που του αρνούνται το δικαίωμα να δηλώνει την καταγωγή του. Σημειώστε ότι όταν απηύθυνε την επιστολή-τελεσίγραφο στον Δαρείο, του λέει: «Οι υμέτεροι πρόγονοι ελθόντες εις Μακεδονίαν και εις την άλλην Ελλάδα κακώς εποίησαν ημάς ουδέν προηδικημένοι. Εγώ δε των Ελλήνων ηγεμών κατασταθείς και τιμωρήσασθαι βουλόμενος Πέρσας διέβην εις την Ασίαν…». Δηλαδή: «Οι πρόγονοί σας ήλθαν εναντίον της Μακεδονίας και της άλλης Ελλάδας, χωρίς αιτία, και έκαναν καταστροφές. Κι εγώ αφού αναδείχθηκα αρχηγός των Ελλήνων κι επειδή θέλησα να τιμωρήσω τους Πέρσες πέρασα στην Ασία…». Βλέπετε λοιπόν ότι ονομάζει την Μακεδονία τμήμα της Ελλάδος και τα στρατεύματά του ελληνικά. Επομένως επανερχόμαστε στο «Αλέξανδρος Φιλίππου ο Έλλην».

Κι όταν ο Αλέξανδρος συνέλαβε την οικογένεια του Δαρείου, ο βασιλιάς των Περσών έστειλε επιστολή στον Αλέξανδρο και του έδινε ως λύτρα για την απελευθέρωση της οικογενείας του την περιοχή ανάμεσα στον Ευφράτη και στην ελληνική θάλασσα, δηλαδή το Αιγαίο. Αυτό το λέω επειδή παρά τις θελήσεις του Αλεξάνδρου και των υπολοίπων Μακεδόνων οι οποίοι διακήρυτταν ότι ήταν Έλληνες μερικοί ιστορικοί σας υποστηρίζουν τα αντίθετα. Αλλά η ιστορία βοά και ο ίδιος ο Δαρείος ομολογεί ότι το Αιγαίο είναι ελληνική θάλασσα. Επομένως οι «Αιγαιάτες Μακεδόνες» είναι Έλληνες και απόγονοι Έλληνος ήρωος. Ωραία το αποδίδει ο Αρριανός: «… την δε χώραν πάσαν την εντός Ευφράτου ποταμού έστε επί θάλασσαν την ελληνικήν Αλεξάνδρου είναι…».

Κι αλλού διαβάζουμε ότι η μακεδονική ενδυμασία ήταν όπως και των υπολοίπων Ελλήνων διότι ο ίδιος ο Αρριανός τον ψέγει ότι προτίμησε την περσική κι όχι την μακεδονική της οποίας η απαρχή εντοπίζεται στους μυθικούς χρόνους του Ηρακλέους. Διαβάστε μαζί μου: «… εσθήτα τε ότι μηδικήν αντί της μακεδονικής τε και πατρίου Ηρακλείδης ων μετέλαβεν, ουδαμή επαινώ…». Δηλαδή: «δεν επικροτώ με τίποτα ότι φόρεσε ενδυμασία περσική αντί για την μακεδονική αυτός που από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από τον Ηρακλή». Επομένως κύριε Γκρούεφσκι θα ήταν καλό να σεβασθείτε τις επιθυμίες του Αλεξάνδρου και του Φιλίππου που υποστήριζαν ότι είναι Ηρακλείδες κι ότι οι Μακεδόνες όλοι είναι Ηρακλείδες και να αναγράψετε στην βάση του αγάλματος: Αλέξανδρος ο Φιλίππου Ηρακλείδης. Ηρακλείδης στα ελληνικά είναι ο απόγονος Ηρακλέους.

Αλλά δεν είναι μόνον ο Αλέξανδρος που υποστήριζε ότι είναι απόγονος του Ηρακλέους. Τα ίδια λέει και ο Ανάξαρχος (Αρριανός, βιβ. Δ. κεφ 10, εδ. 6) που αναγνωρίζει στον Αλέξανδρο την καταγωγή, εκ πατρός, από τον Ηρακλή.

Μνημειώδης είναι ο λόγος του Αλεξάνδρου προς τα στρατεύματά του όταν αυτά δυστρόπησαν και ήθελαν να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα. Ο λόγος του που έχει καταγραφεί ολόκληρος αναφέρεται και στον Ηρακλή όχι μόνον σαν πρόγονο του Αλεξάνδρου αλλά όλων των Μακεδόνων. «… ή ουκ ίστε ότι ο πρόγονος ο ημέτερος ουκ εν Τίρυνθι ουδέ Άργει, αλλ’ ουδέ εν Πελοποννήσω ή Θήβαις μένων ες τοσόνδε κλέος ήλθεν ως θεός εξ ανθρώπου γενέσθαι ή δοκείν; Ου μεν δη ουδέ Διονύσου, ακροτέρου τούτου θεού ή καθ’ Ηρακλέα, ολίγοι πόνοι». Δηλαδή: «… ή μήπως δεν γνωρίζετε ότι ο δικός μας πρόγονος χωρίς να παραμείνει ούτε στην Τίρυνθα ούτε στο Άργος αλλά ούτε και στην Πελοπόννησο και στην Θήβα έφτασε σε τόσο μεγάλη δόξα ώστε να νομίζουν ότι είναι θεός ενώ αυτός καταγόταν από άνθρωπο; Ούτε και οι κόποι του Διονύσου που ήταν μεγαλύτερος θεός από τον Ηρακλή ήταν λίγοι». Αυτά ο Αλέξανδρος τα είπε επειδή ο στρατός ήθελε να γυρίσει πίσω στην πατρίδα. Ο Αλέξανδρος αναφέρθηκε στους κοινούς τους προγόνους για να επισημάνει ότι αυτοί δοξάστηκαν μακριά από την πατρίδα τους.

Κι όταν ο στρατός του πήρε τον δρόμο της επιστροφής ο Αλέξανδρος εθυσίασε στον γενάρχη Ηρακλή. Ο Αρριανός αναφέρει: «… επί δε Ηρακλεί τε τω προπάτορι σπείσας…». Δηλαδή: «… αφού θυσίασε και στον Ηρακλή τον προπάτορα…». Αλλά ο Ηρακλής ήταν Έλληνας. Επομένως και ο Αλέξανδρος ήταν Έλληνας. Άρα ξαναγυρνάμε στο «Αλέξανδρος Φιλίππου ο Έλλην».

Ασφαλώς υπάρχουν πλείστες όσες αναφορές στους αρχαίους συγγραφείς ότι ο Αλέξανδρος ήταν Έλληνας και είμαι βέβαιος ότι τις γνωρίζετε. Ακόμα κι ο Αρριανός προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω την οποιαδήποτε κατηγορία θα μπορούσε να του απαγγελθεί ότι ένας, έστω, μη Έλληνας έγραψε για τον Αλέξανδρο. Λέει για την πρόθεσή του να γράψει ένα ακόμα βιβλίο για τον Αλέξανδρο: «… ταύτα ιδία αναγράψω αυτώ Νεάρχω επόμενος, ως και τήνδε είναι υπέρ Αλεξάνδρου ελληνικήν ξυγγραφήν…». «… Κι αυτά θα γράψω σε ιδιαίτερο βιβλίο ακολουθώντας (τα γραπτά) του Νέαρχου ώστε και αυτή η συγγραφή για τον Αλέξανδρο να είναι ελληνική». Τα ίδια υποστηρίζει κι ο Πολύβιος όταν λέει ότι οι Αχαιοί και οι Μακεδόνες είναι της ίδιας φυλής. Οι Αχαιοί, κ. Γκρούεφσκι, είναι οι γνωστοί Έλληνες των Τρωικών κι αναφέρονται επίσης στο χρονικό του Καντές ως Ahijawa. Πανάρχαια ελληνικά φύλα στην περιοχή, χιλιετίες πριν την κάθοδο των Σλάβων.

Κύριε Γκρούεφσκι, όλα αυτά σας είναι γνωστά. Τα γνωρίζετε μάλιστα πολύ καλά. Κι όπως υποθέτω, θα γράψετε στην βάση του αγάλματος «Αλέξανδρος ο Μακεδών». Αυτό είναι εν μέρει σωστό, ο Αλέξανδρος ήταν Μακεδών, από την Μακεδονία, της Ελλάδος. Ο ίδιος το έλεγε αυτό. Κι οι Μακεδόνες υπερηφανεύονταν ότι είναι Έλληνες, ότι κατάγονται από τον Ηρακλή και βεβαίως μιλούσαν ελληνικά. Εσείς δεν μιλάτε ελληνικά. Μιλάτε σλαβικά. Κι από όσο ξέρω ουδέποτε εντάξατε στο παρελθόν σας τον μυθικό ήρωα των Ελλήνων ούτε τον Νεοπτόλεμο ούτε τον Αχιλλέα. Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών δεν έχει καμία σχέση μ’ εσάς εκτός του ότι κατοικείτε σε ένα τμήμα της Μακεδονίας του. Τα Σκόπια, όπου θέλετε να στήσετε το άγαλμα, δεν υπήρξαν ποτέ τμήμα της Μακεδονίας αλλά ήταν περιοχή της Παιονίας. Ασφαλώς οι Παίονες δεν υπάρχουν πια ως λαός αλλά εσείς κατοικείτε στην Παιονία και μόνο ένα τμήμα της αρχαίας Μακεδονίας κατέχετε. Το πόσο είναι αυτό το τμήμα έχει υπολογισθεί ότι δεν ξεπερνά το είκοσι τοις εκατόν της αρχαίας Μακεδονίας. Επομένως δεν είναι παράξενο που καμία αξιόλογη αρχαία μακεδονική πόλη δεν υπάρχει στα εδάφη σας και καμία πρωτεύουσα του αρχαίου μακεδονικού κράτους, όπως οι Αιγές, η Πέλλα και η Θεσσαλονίκη. Ο Αλέξανδρος δεν έλεγε Solun, έλεγε Θεσσαλονίκη. Ο απόστολος Παύλος όταν ήλθε στην Μακεδονία επισκέφθηκε τους Φιλίππους, την Βέροια, την Θεσσαλονίκη. Δηλαδή πόλεις που βρίσκονται στην Ελλάδα. Και συνάντησε μόνον Έλληνες και Ρωμαίους. Πουθενά δεν αναφέρεται ότι συνάντησε Σλάβους και ανθρώπους που το όνομά τους καταλήγει σε –φσκι, -ωφ, -ιτς κ.τ.ο. Πολύ φτωχή πράγματι η κληρονομιά την οποία διεκδικείτε χωρίς να έχετε το δικαίωμα. Αλλά παρ’ όλα αυτά χαίρομαι ειλικρινά επειδή θα στήσετε το άγαλμα, γιατί στο κράτος σας υπάρχουν πάνω από 200.000 Έλληνες με ελληνική εθνική συνείδηση, οι μόνοι που έχουν δικαίωμα στο κράτος σας να λέγονται Μακεδόνες, που θα έχουν τον Αλέξανδρο ως σημείο αναφοράς. Γιατί εμείς οι Έλληνες κάτι τέτοια μνημεία τα εκτιμούμε πολύ και, όπως ο Αλέξανδρος, τα τιμούμε ιδιαίτερα. Και το λέω αυτό επειδή ο Αλέξανδρος λίγο πριν από την εκστρατεία στην Ασία επισκέφθηκε τα Λείβηθρα του Ολύμπου, από εκεί που καταγόταν ο Ορφεύς, για να προσκυνήσει το άγαλμα του μεγάλου ποιητή τής Μακεδονίας και της Θράκης. Διότι ο Ορφεύς αναφέρεται ως Θράκας επειδή τότε, τον 7ο π.Χ. αιώνα, δεν υπήρχε Μακεδονία αλλά ο γεωγραφικός της χώρος λογιζόταν ως θρακικός. Κι αν θα θέλατε να μάθετε ποια γλώσσα μιλούσαν στα εδάφη που αργότερα ονομάσθηκαν μακεδονικά, δεν έχετε παρά να διαβάσετε τα Ορφικά. Και θα βρεθείτε μπροστά στην υπέροχη ελληνική γλώσσα. Αλλά λέγαμε για το άγαλμα και για την εκτίμηση που οι Έλληνες τρέφουν στα μνημεία. Ε, λοιπόν, αυτά μας κάνουν να αφυπνιζόμαστε και να παίρνουμε ορμή εξαιτίας τους. Κι αυτό το άγαλμα θα αποτελέσει τον φάρο για τη συγκέντρωση του Ελληνισμού γύρω από τον μεγάλο μας πρόγονο, τον Αλέξανδρο, τον γιο του Φιλίππου, δισεγγονό του Ηρακλή και εγγονό του Αχιλλέως, όπως ο ίδιος ο Αλέξανδρος δήλωνε. Κι οφείλουμε όλοι να σεβαστούμε αυτήν τη δήλωση. Άρα θα έπρεπε, από σεβασμό, να αναγράψετε στη βάση του αγάλματος όλη αυτήν τη φράση: «Αλέξανδρος Φιλίππου, δισεγγονός Ηρακλέους και εγγονός Αχιλλέως». Τότε θα είχατε σεβαστεί την ιστορία και τη θέληση του Αλεξάνδρου.

Κύριε Γκρούεφσκι, γνωρίζω πολύ καλά, κι εσείς άλλωστε, ότι η ιστορία γράφεται αλλά δεν παραχαράσσεται. Όσοι επιχείρησαν αυτό το δεύτερο υπέστησαν την μήνιν της. Χαιρετίζω την αντίδραση των 250 επιστημόνων και ακαδημαϊκών που απέστειλαν επιστολή στον Πρόεδρο Ομπάμα διαμαρτυρόμενοι για την εκ μέρους σας επιχειρηθείσα παραχάραξη της ιστορίας. Αυτή η αντίδραση είναι η αρχή μόνον της οργής της ιστορίας. Επιχειρείτε να ονομάζεσθε Μακεδόνες μα δεν είστε Μακεδόνες. Ακριβώς όπως εγώ δεν είμαι Νίκολα Γκρούεφσκι και θα γινόμουν καταγέλαστος εάν εμφανιζόμουν με το όνομά σας και διατεινόμουν ότι είμαι πρωθυπουργός των Σκοπίων. Ο καθένας είναι αυτό που είναι κι όχι αυτό που δηλώνει, εάν αυτό που δηλώνει δεν συμφωνεί με αυτό που είναι. Κι αυτό που είναι αποδεικνύεται από έναν σωρό παραμέτρους αληθείας, όπως είναι η καταγωγή, η γλώσσα κ.λ.π. Εσείς είστε Σλάβοι την καταγωγή και Σλάβοι την γλώσσα. Τα είπε ο Κίρο Γκλιγκόρωφ, τα ομολογεί η γλώσσα σας και η λαϊκή σας παράδοση. Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού. Ασφαλώς δεν είναι απαρατήρητο ότι το τριάντα πέντε τοις εκατόν του πληθυσμού του κράτους σας είναι Αλβανοί, δηλώνουν Αλβανοί, μιλούν Αλβανικά και αδιαφορούν παντελώς στις προσπάθειές σας να εγγράψετε υποθήκη ότι δήθεν είστε απόγονος του Αλεξάνδρου. Το πολύ να δέχονταν για το κράτος σας την ονομασία Αλβανοπαιονία ή Αλβανομακεδονία. Αλλά αν υιοθετούσαν μια τέτοια άποψη, να είστε σίγουρος ότι θα προστρέχατε στην Ελλάδα άρον άρον και θα ζητούσατε να σας αναγνωρίσει με το όνομα Σλαβομακεδόνες. Διότι θα εξεγείρονταν οι Σλάβοι και θα σας κατηγορούσαν ότι με τις ενέργειές σας να ιδιοποιηθείτε ιστορία που δεν σας ανήκει ξεριζώσατε τον Σλαβισμό από ένα τμήμα των Βαλκανίων. Τότε θα σας έχει εκδικηθεί η ιστορία. Κι ο ίδιος ο Αλέξανδρος αποδοκιμάζει την προσπάθειά σας. Δηλώνει ότι είναι Έλληνας κι αν εσείς θέλετε να αυτοπροσδιορίζεστε ως απόγονός του πρέπει να δηλώσετε ότι είστε Έλληνας. Φυσικά δεν αρκεί μια δήλωση, θα έπρεπε να μιλάτε ελληνικά, τη γλώσσα του Αλεξάνδρου και του Ορφέα, και να αισθανόσαστε βαθιά στην καρδιά σας ότι είστε Έλληνας. Εσείς δεν είστε Έλληνας, επομένως δεν έχετε σχέση με τον Αλέξανδρο. Άλλωστε αν είσαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων θα έπρεπε να είχατε την ελληνική γραφή, όπως είχαν κι έχουν όλες οι ελεύθερες μακεδονικές περιοχές από τα προ του Χριστού χρόνια. Εσείς όμως έχετε την κυριλλική γραφή που επινοήθηκε για αποκλειστική χρήση των νεοεισελθόντων από τον 6ο μ.Χ. αιώνα Σλάβων. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά με οδύνη πληροφορήθηκα ότι εξτρεμιστές κάτοικοι της ΦΥΡΟΜ σβήνουν τις ελληνικές επιγραφές από τις βυζαντινές εικόνες και τις αντικαθιστούν με σλαβικές. Αυτές που εσείς θέλετε να ονομάζετε μακεδονικές.

Επανερχόμενος στον ανδριάντα, επικροτώ την απόφασή σας να τιμήσετε τον μεγάλο Έλληνα. Αλλά οφείλετε να σεβασθείτε τις θελήσεις του και να γράψετε την αλήθεια για την καταγωγή και την εθνικότητά του. Κι αν θέλετε την ταπεινή μου άποψη για την ονομασία της χώρας σας, μία χώρα με κυρίαρχες εθνότητες τη σλαβική και την αλβανική, αυτή θα έπρεπε να είναι «Αλβανοσλαβία». Κι αν θα επιμένατε η ονομασία να περιέχει τον όρο Μακεδονία, για χάρη του μικρού κομματιού της το οποίο κατέχετε και για χάρη των αληθινών Μακεδόνων που δηλώνουν Έλληνες και τους οποίους προσπαθείτε ν’ αποκρύψετε, η ονομασία αυτή θα έπρεπε να είναι «Κατεχόμενη Μακεδονία».

Με εκτίμηση

Γεώργιος Πολύμερος

Γλωσσολόγος, Ιστορικός, Συγγραφέας (εγγονός δασκάλου που δίδαξε στα εδάφη της Μακεδονίας τα έπη του Ορφέα και τις επικές πράξεις του Αλεξάνδρου)

________

ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΤΙΜΩΡHΤH

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 22nd, 2011 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ., ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Afissa_-_KARTA_POLITI400PXΤήν Κυριακή, 8 Μαΐου 2011, στίς 6.30΄ τό ἀπόγευμα θά πραγματοποιηθοῦν στό μεγάλο Ἀρχονταρίκι τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Γουμένισσας δύο ὁμιλίες μέ τό ἐπίκαιρο θέμα :

“ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ – Εισιτηριο χωρις επιστροφη;”

Ὁμιλητές θά εἶναι οἱ :

  • Μοναχός Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, Διδάκτωρ Θεολογίας
  • & Στάθης Ἀδαμόπουλος, Οἰκονομολόγος
  • ● Ἡ παγκόσμια ἠλεκτρονική διακυβέρνηση πού προοιωνίζει ἡ περιβόητη «Κάρτα τοῦ Πολίτη»
  • ● ἡ ἀσφυκτική καί ὁλοκληρωτική παρακολούθηση
  • ● ἡ μετατροπή τῆς θεόσδοτης ἐλευθερίας τοῦ προσώπου σέ μιά ἀπέραντη φυλακή
  • ● τό παγκοίνως γνωστό διάτρητο τῆς ἀσφάλειας τῶν προσωπικῶν δεδομένων
  • ● ἡ σύμπτωση(;) τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ μέτρου αὐτοῦ μέ τήν ἐφαρμογή τοῦ κατοχικοῦ Μνημονίου
  • ● ἡ ἀπροθυμία τῆς κυβέρνησης νά παρουσιάσει τά πλήρη τεχνικά χαρακτηριστικά τῆς Κάρτας
  • ● οἱ ὑπαναχωρήσεις τοῦ Ὑπουργοῦ
  • ● ἡ γενική ἀφασία θεσμοθετημένων ὀργάνων γιά τήν προστασία τοῦ ἀγωνιώντος ἑλληνικοῦ λαοῦ…

Ὅλα αὐτά μᾶς ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα ὅτι κάτι πολύ δυσοίωνο προετοιμάζεται νά ἐφαρμοστεῖ στήν Πατρίδα μας.

Μάλιστα δέ, τούτη τή φορά ζητεῖται ἡ συναίνεσή μας στό προμελετημένο ἔγκλημα.

Θά παραδοθοῦμε ἀμαχητοί;

pinkro1

ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ: ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ!

ΚΑΡΥΑΙ ΤΗ 22.4/5.5.2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ «ΚΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ»

Agion OrosΕξ αφορμής της προσφάτου καταθέσεως στην Βουλή των Ελλήνων του νομοσχεδίου «Για την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση» και την απορρέουσα εκ τούτου μελ­λον­τική έκδοσι της «Κάρτας του Πολίτη», η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους επιθυμεί να επισημάνη τα ακόλουθα:Η «Κάρτα του Πολίτη» ταυτοποιεί την προσωπικότητα του πολίτη και τον μετατρέπει σε ένα αριθμό του συστήματος της ηλεκτρο­νικής διακυβερνήσεως.
Όλοι οι πολίτες εντάσσονται πλέον σε ένα ηλεκτρονικό σύστημα, το οποίο ελέγχει και επεξερ­γάζεται τα στοιχεία της προσωπικής τους ζωής (οικονομική δραστηριότης, θέματα υγείας, εργασίας, κοινωνικής συμπεριφοράς κ.λπ.), καταργώντας ουσιαστικά τις προσωπικές τους ελευθερίες. Επειδή το σύστημα αυτό έχει την δυνατότητα να μετεξελίσσεται εύκολα θεωρούμε ότι είναι ορατός ο κίνδυνος για τους Χριστιανούς να παραβιάζεται η ελευθερία της θρησκευτικής τους συνειδήσεως, στερώντας τους την δυνατότητα να ομολογούν ελεύθερα την πίστι τους και να κηρύσσουν το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Επειδή μάλιστα η εξουσία χρήσεως του συστήματος αυτού παραδίδεται σε φορείς ακαθόριστους ως προς τον δη­μόσιο η ιδιωτικό τους χαρακτήρα και τους δίδεται η ευχέρεια να προσθαφαιρούν στην Κάρτα δεδομένα, υπάρχει το ενδεχόμενο ακόμη και της ανεπίγνωστης εκ μέρους των πιστών χρήσεως αντιχριστιανικών συμβόλων. Για όλους τους παραπάνω λόγους η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους εκφράζει την έντονη ανησυχία της και υποβάλλει θερμή παράκλησι προς την Ελληνική Κυβέρνησι να μη προχωρήση στην έκδοσι της ηλεκτρονικής «Κάρτας του Πολίτη», συνιστά δε στους χριστιανούς να χρησιμοποιούν τα συμβατικά μέσα ταυτοποιήσεώς τους.
Η υποχρεωτική επιβολή τοιούτου είδους Κάρτας μας ευρίσκει αντιθέτους. Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν λησμονούμε ότι «μείζων ο εν ημίν η ο εν τω κόσμω», και ότι ο Χριστός «νενίκηκε τον κόσμον»• τούτο όμως δεν συνεπάγεται και την συμφωνία μας σε υποχρεωτικές και ανελεύθερες πρακτικές.
Ευχόμεθα ολοψύχως η Κυρία Θεοτόκος, η Προστάτις και Έφορος του Αγίου Όρους, να δίδη στον ευλαβή λαό της πατρίδος μας την δύναμι να ανταπεξέρχεται σε όλες τις δυσκολίες του βίου, μάλιστα μέσα στη δυσχερή αυτή συγκυρία που διερχόμεθα.
Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.

Αναρτήθηκε από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ

4219881

ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟΙ

ΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

  • Αν ρίξουμε ένα βλέμμα και στη δική μας κοινωνία αλλά και σε παγκόσμιο κλίμακα, στις διεθνείς σχέσεις των λαών, θα δούμε ότι δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Δέ’ βασιλεύει ό νόμος του Χριστού μας, το «Αγαπάτε αλλήλους» (Ίωάν. 13,34). Στις κοινωνίες μας, παρ’ όλα τα επιτεύγματα τους, βασιλεύει ό νόμος της ζούγκλας ότι «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Εγκλήματα γίνονται καθημερινώς σε όλες τις χώρες• εγκλήματα εκτελεσμένα με τέτοια εντέλεια, πού κι ό ικανότερος αστυνόμος να μη μπορεί να τα εξιχνίαση. Ό ένοχος μένει ασύλληπτος, περιγελά και περιπαίζει τις αρχές. Οι δράστες περιφέρονται ασύλληπτοι, μερικές φορές τιμώνται κιόλας!

  • Ή ανθρώπινη δικαιοσύνη αποδεικνύεται ανίσχυρη. είναι, όπως έλεγε ένας αρχαίος φιλόσοφος, ένα αραχνόπανο πού πιάνει μυγάκια, μα οί σφήγκες το σχίζουν και περνούν. Ή ανθρώπινη δικαιοσύνη συλλαμβάνει τα μικρά και ασήμαντα• τα μεγάλα εγκλήματα μένουν ατιμώρητα. Και τι θα γίνη λοιπόν; αυτοί θα μείνουν ατιμώρητοι αιωνίως; Όχι! διαμαρτύρεται ή συνείδησης. Το ένστικτο του δικαίου, πού ό Θεός εφύτευσε μέσα μας, φωνάζει, ότι οπωσδήποτε θα έρθει μέρα πού οι εγκληματίες των «τελείων» εγκλημάτων, οί παραβάτες των ηθικών διατάξεων, θα συλληφθούν στα δίχτυα της αδέκαστου δικαιοσύνης. Αν ύπάρχη Θεός —και υπάρχει Θεός—, θ’ απονείμει το δίκαιο, θα τιμωρήσει το έγκλημα και θ’ αμείψει την αρετή.

  • Οι μεγάλοι κλέφτες, που καταληστεύουν και καταδυναστεύουν τους λαούς θα πληρώσουν με τοκο και επιτόκιο τα εγκλήματά των.

  • Ολες οι αδικίες ποὺ γίνονται ἐπάνω στὴ γῆ, θὰ τις τακτοποιήσῃ ἡ Δευτέρα Παρουσία. Θά ᾿ρθῃ ὁ Κύριος για να κρίνει τὴν γῆν. Θὰ ἀποδώσῃ στὸν καθένα τὴν δικαιοσύνην. Θὰ ἀμείψῃ ἐκείνους ποὺ ἔζησαν σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιον, καὶ θὰ τιμωρήσῃ ἐκείνους ποὺ πῆγαν κόντρα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο και κατεπάτησαν κάθε ἠθικὸ νόμο καὶ ἔπνιξαν τὴν φωνὴν τῆς συνειδήσεώς των. Θὰ κρίνῃ ο Θεός τὸν κόσμον. Πῶς θὰ τὸν κρίνῃ; Θὰ στήσῃ ζυγαριὰ ποὺ θὰ τὰ ζυγίσῃ ὅλα. Δὲν θὰ μείνῃ τίποτε χωρὶς νὰ ζυγισθῇ… (Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στο ευαγγέλιο της Κρίσεως)

1489372

Το εταιρικo εγκλημα σαρωνει την παγκοσμια οικονομια

www.sofokleous10.gr

Ο κόσμος βουλιάζει στην εταιρική απάτη και τα προβλήματα είναι μεγαλύτερα στις πλούσιες χώρες – εκείνες που υποτίθεται ότι διαθέτουν ‘καλή διακυβέρνηση’. Τα μέλη των κυβερνήσεων των φτωχών κρατών ίσως λαμβάνουν περισσότερες μίζες και διαπράττουν  περισσότερα παραπτώματα αλλά είναι οι πλούσιες χώρες οι οποίες αποτελούν την έδρα των πολυεθνικών παγκόσμιων επιχειρήσεων όπου τα παραπτώματα προσλαμβάνουν πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις. Εδώ μιλά το χρήμα και από εδώ ξεκινά η πολιτική διαφθορά των αγορών και των κυβερνήσεων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ούτε μια μέρα δεν περνά δίχως μια νέα περίπτωση διαφθοράς. Κατά την τελευταία 10ετία όλες οι μεγάλες χρηματοπιστωτικές εταιρείες της Γουόλ Στριτ έχουν πληρώσει μεγάλα πρόστιμα για παραποιήσεις των λογιστικών τους στοιχείων, παράνομη διενέργεια πράξεων στη βάση εσωτερικής πληροφόρησης, κάθε είδους απάτες με χρεόγραφα και αξιόγραφα, ‘πυραμίδες’  ή άμεσες καταχρήσεις από την πλευρά των διευθύνοντων συμβούλων τους. Αυτή τη στιγμή διεξάγεται στη Νέα Υόρκη η δίκη μιας μεγάλης συμμορίας κατηγορούμενης για insider trading που εμπλέκει ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του χρηματοπιστωτικού κλάδου. Είχε προηγηθεί η επιβολή προστίμων στις μεγαλύτερες αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες για  διάφορες καταχρήσεις.

Κι όμως, ο βαθμός λογοδοσίας είναι μηδαμινός. Δύο χρόνια έχουν περάσει από τη μεγαλύτερη χρηματοπιστωτική κρίση των τελευταίων δεκαετιών που ξεκίνησε από τις ασυνείδητες  συμπεριφορές των μεγαλύτερων τραπεζών της Γουόλ Στριτ, κι ούτε ένας από τους μεγάλους ηγέτες του χρηματοπιστωτικού κόσμου δεν πήγε φυλακή. Οι εταιρείες μπορεί να καταδικάστηκαν σε πρόστιμα για τις απάτες τους, όμως είναι οι μέτοχοι – και όχι οι διευθύνοντες σύμβουλοι και οι διαχειριστές – που πληρώνουν αυτό το κόστος. Τα πρόστιμα αυτά αποτελούν εξάλλου ένα πολύ μικρό κομμάτι των παράνομων κερδών της διαφθοράς, πράγμα που σημαίνει ότι οι διεφθαρμένες πρακτικές της Γουόλ Στριτ έχουν σταθερό ποσοστό αποδόσεων. Ακόμη και σήμερα το τραπεζικό λόμπι παίζει σκληρά σε βάρος των εποπτικών αρχών και των πολιτικών.

Η διαφθορά συμπεριλαμβάνει, βέβαια, και τους Αμερικανούς πολιτικούς. Ο σημερινός κυβερνήτης της Φλόριντα Ρικ Σκοτ ήταν διευθύνων σύμβουλος μιας μεγάλης εταιρίας ειδών υγειονομικής περίθαλψης, της  Columbia/HCA. Η εταιρία αυτή κατηγορήθηκε για απάτη σε βάρος της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών καθώς υπερτιμολογούσε τα υλικά που της προμήθευε και κρίθηκε ένοχη για 14 κακουργήματα, πληρώνοντας πρόστιμο της τάξης του 1,7 δις δολαρίων. Η έρευνα του FBI υποχρέωσε τον κυβερνήτη να εγκαταλείψει τη θέση του. Αλλά 10 χρόνια μετά την καταδικαστική απόφαση για την εταιρεία του ο Ρικ Σκοτ επέστρεψε, αυτή τη φορά σαν Ρεπουμπλικάνος πολιτικός, οπαδός των ‘ελεύθερων αγορών’.

Όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα  έψαχνε κάποιον να τον βοηθήσει στη διάσωση της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, στράφηκε προς τον Στίβεν Ράτερ, στέλεχος της Γουόλ Στριτ, και αυτό μολονότι γνώριζε ότι διώκονταν κατηγορούμενος για δωροδοκία προς κυβερνητικούς αξιωματούχους. Όταν ο Ράτερ ολοκλήρωσε τις υπηρεσίες του στο Λευκό Οίκο, η υπόθεση έκλεισε με ένα πρόστιμο κάποιων εκατομμυρίων δολαρίων.

Αλλά γιατί να μείνουμε μόνο στους κυβερνήτες και τους πρωθυπουργικούς συμβούλους; Ο πρώην Αμερικανός αντιπρόεδρος Ντικ Τσέινι εισήλθε στο Λευκό Οίκο μετά τη θητεία του ως CEO της Halliburton. Κατά τη διάρκεια της ηγεσίας του, η εταιρία προχώρησε σε εκτεταμένες παράνομες δωροδοκίες Νιγηριανών αξιωματούχων προκειμένου να εξασφαλίσει πρόσβαση στα μεγάλα πετρελαϊκά κοιτάσματα της χώρας – αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων – σε βάρος των ανταγωνιστών της. Όταν η κυβέρνηση της Νιγηρίας κατηγόρησε τη Halliburton για δωροδοκία, η εταιρία ρύθμισε εξωδικαστικά την υπόθεση πληρώνοντας  πρόστιμο 35 εκατομμυρίων δολαρίων. Και βέβαια δεν υπήρξε καμιά επίπτωση για τον Ντικ Τσέινι, ενώ η είδηση πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από τα αμερικανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Η ατιμωρησία αποτελεί λοιπόν τον κανόνα – στην πραγματικότητα τα περισσότερα εταιρικά εγκλήματα ούτε που καταγράφονται. Τα ελάχιστα που γίνονται γνωστά καταλήγουν με ομοιόμορφο τρόπο: με την εταιρία – δηλαδή τους μετόχους της – να πληρώνουν ένα μέτριο  πρόστιμο. Οι αληθινοί ένοχοι που βρίσκονται στην κορυφή αυτών των εταιρειών δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν. Ακόμα κι όταν οι εταιρείες πληρώνουν πολύ μεγάλα πρόστιμα οι CEO παραμένουν στη θέση τους. Οι μέτοχοι είναι τόσο εγκατεσπαρμένοι και αδύναμοι που δεν ασκούν κανέναν έλεγχο πάνω στον μάνατζμεντ.

Η έκρηξη της διαφθοράς – στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Κίνα, την Ινδία, την Αφρική, τη Βραζιλία και σε άλλες χώρες – θέτει μια σειρά από προκλητικά ερωτήματα σχετικά με τις αιτίες της και τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να ελεγχθεί σήμερα που το φαινόμενο προσλαμβάνει διαστάσεις μάστιγας.

Η εταιρική διαφθορά είναι εκτός ελέγχου για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον οι μεγάλες εταιρείες είναι σήμερα πολυεθνικές ενώ οι κυβερνήσεις παραμένουν εθνικές. Έτσι οι μεγάλες εταιρείες είναι τόσο ισχυρές οικονομικά που οι κυβερνήσεις φοβούνται να τα βάλουν μαζί τους.

Δεύτερον, οι εταιρείες είναι βασικοί χρηματοδότες της πολιτικής εκστρατείας των κομμάτων σε χώρες όπως η Αμερική ενώ οι ίδιοι οι πολιτικοί είναι ιδιοκτήτες εταιριών ή στη χειρότερη περίπτωση οι σιωπηλοί δικαιούχοι των εταιρικών κερδών. Το ήμισυ των μελών του αμερικανικού Κογκρέσου είναι εκατομμυριούχοι και πολλοί εξ αυτών είχαν στενές σχέσεις με εταιρείες πριν εισέλθουν στο Κοινοβούλιο.

Κατά συνέπεια οι πολιτικοί κάνουν συνήθως τα στραβά μάτια όταν οι εταιρείες με τις συμπεριφορές τους καταπατούν τους νόμους. Ακόμα όμως κι όταν οι κυβερνήσεις προσπαθούν να επιβάλλουν τους νόμους οι εταιρείες διαθέτουν ολόκληρους στρατούς από δικηγόρους ικανούς να τον παρακάμψουν. Το αποτέλεσμα είναι μια κουλτούρα ατιμωρησίας που βασίζεται την αποδεδειγμένη προσδοκία ότι οι εταιρείες πληρώνουν απλά κάποιο πρόστιμο για τα εγκλήματά τους.

Με δεδομένη τη στενή σύνδεση του πλούτου και της πολιτικής ισχύος με το νόμο, η χαλιναγώγηση του εταιρικού εγκλήματος αποτελεί έναν τρομακτικό πολιτικό αγώνα. Ευτυχώς η ταχεία και διεισδυτική ροή πληροφόρησης μπορεί σήμερα να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Η διαφθορά ακμάζει στο σκοτάδι, σήμερα όμως περισσότερη πληροφόρηση από πότε έρχεται στο φως μέσα από emails, blogs, το Facebook, το Twitter και άλλα κοινωνικά δίκτυα.

Χρειαζόμαστε επίσης έναν νέο τύπο πολιτικών που θα τεθούν επικεφαλής νέων τύπων πολιτικών εκστρατειών οι οποίες θα βασίζεται στην ελεύθερη χρήση των διαδικτυακών μέσων και όχι των παραδοσιακών πληρωμένων μέσων. Όταν οι πολιτικοί καταφέρουν να χειραφετηθούν από τις δωρεές των εταιριών, τότε ίσως αποκτήσουν ξανά την ικανότητα να ελέγξουν τις καταχρήσεις τους.

Συν τοις άλλοις, πρέπει να ρίξουμε άπλετο φως στις σκοτεινές γωνιές του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, και κυρίως στους φορολογικούς παραδείσους όπως είναι τα νησιά Καϊμάν και οι ελβετικές τράπεζες. Η φορο-αποφυγή, η δωροδοκία, οι μίζες, οι κάθε τύπου παράνομες πληρωμές και όλες οι άλλες παράνομες συναλλαγές λαμβάνουν χώρα μέσα από λογαριασμούς που βρίσκονται σε αυτούς τους παραδείσους. Ο πλούτος η ισχύς και η ανομία που καθίσταται δυνατά χάρη σε αυτό το κρυφό σύστημα των φορολογικών παραδείσων έχουν γίνει τόσο μεγάλα ώστε να απειλούν τη νομιμότητα της παγκόσμιας οικονομίας, ιδίως σε μια συγκυρία όπου παρατηρούνται μια δίχως προηγούμενο ανισότητα εισοδημάτων και μεγάλα δημόσια ελλείμματα τα οποία οφείλονται στην πολιτική ανικανότητα των κυβερνήσεων – και καμιά φορά και τη λειτουργική ανικανότητα – να  επιβάλουν φόρους στους πλούσιους.

Επομένως, την επόμενη φορά που θα ακούσετε για ένα σκάνδαλο διαφθοράς στην Αφρική η άλλη φτωχή χώρα, αναρωτηθείτε από πού αρχίζει το πράγμα και ποιος στέκεται στην έναρξη της διαφθοράς. Η Αμερική και οι άλλες προηγμένες οικονομίες δεν μπορούν να δείχνουν με το δάχτυλο τις φτωχές χώρες, γιατί είναι οι πιο ισχυρές παγκόσμιες εταιρείες που δημιουργούν συνήθως το πρόβλημα.

Ο Jeffrey Sacs είναι Καθηγητής Οικονομικών και διευθυντής του Earth Institute στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια.

710711

H «ΠΟΡΝΗ ΒΑΒΥΛΩΝ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ

ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

π. Ἀθανάσιου  Μυτιληναίου, ὁμιλία στὴν «Ἀποκάλυψη» Ἰωάννου (Μάρτιος 1983)

Ἡ ἐκκοσμίκευση ποὺ ἐπεκτείνεται στὴν ζωὴ τῆς συγχρόνου Ἐκκλησίας,
ἐξομοιώνει προοδευτικὰ τὴν «Ἐκκλησία» μὲ τὴν «πόρνη Βαβυλώνα» τῆς Ἀποκαλύψεως, σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων.
Γιατί, κατὰ τὸν προφητικὸν λόγον τοῦ π. Ἀθανάσιου, δὲν εἶναι μόνο
ἡ αἵρεση ποὺ ἀκυρώνει τὸ σωτηριολογικὸ ἔργο
τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐκκοσμίκευση.
Ἂς τὰ δοῦν αὐτὰ οἱ σύγχρονοι ἐπίσκοποι καὶ ὅλοι ἐμεῖς οἱ πιστοί,
καθόσον ἀποδεχόμαστε τὴν ἐκκοσμίκευση στὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή, παράλληλα μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς παναρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

…Πολλὲς φορὲς καὶ ἡ Νέα Ρώμη [Κωνσταντινούπολις] ἐρωτοτρόπησε μὲ τὴν κοσμικὴν ἐξουσίαν καὶ πολλὲς φορὲς, χάριν αὐτῆς τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ἐπρόδωσε τὴν ἀποστολή της…Ἔτσι, ἀπεγυμνώθη ἀπὸ τὸ ποίμνιό της σιγά-σιγά, καὶ στὴν ἐποχή μας, πλέον δὲν ἔχει ἔδαφος νὰ ποιμάνει Ἐκκλησίες… Ἔτσι, ἡ Νέα Ρώμη, ἡ Κωνσταντινούπολη, χάνει τὸ ἔδαφός της, χάνει δηλ. τὸ ποίμνιό της, καὶ ὅ,τι τῆς ἔχει ἐναπομείνει· καὶ σήμερα πιά, γίνεται χειραγωγὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτῆς τῆς παναιρέσεως, καὶ τοῦ ἐκκοσμικευμένου χριστιανισμοῦ, γίνεται χειραγωγὸς παρασύρουσα καὶ τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες τὶς ὁμόδοξες χριστιανικές. Ὅλα αὐτὰ γίνονται στὶς ἡμέρες μας…
Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ εἰς τὴν τρίτην Ρώμην, τὴν Μόσχα. Καὶ ἐκείνη μὲ τὴν σειρά της, ἔφτασε νὰ διαδεχθεῖ τὴν δευτέραν καὶ τὴν πρώτην Ρώμην, καὶ νὰ ἀποδειχθεῖ στὴ διαγωγὴ ὅ,τι ἦτο ἡ δευτέρα, ἀλλὰ προπαντῶς ἡ πρώτη Ρώμη μὲ τοὺς διωγμοὺς τῶν χριστιανῶν (αὐτὰ στὸν αἰῶνα μας), ὅταν ἐπεκράτησεν ὁ Κομμουνισμός.
Ὑπάρχει ἕνα μικρὸ σύγγραμμα τοῦ ρώσου ἐπισκόπου Νοβογορόδ Ἰννοκεντίου [στὸ ὁποῖο] προσπαθεῖ νὰ ἑρμηνεύσει μερικὰ σημεῖα τῆς Ἀποκαλύψεως καὶ θέλει νὰ δείξει τὴν πραγμάτωση τῶν ὅσων τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως ἀναφέρει, ὡς πρὸς τὰ τελεσιουργούμενα εἰς τὴν ἐποχήν μας, μὲ τὸν διωγμὸν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς ἀντίθεες δυνάμεις… Κι ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ κάτι περισσότερο. Μιὰ σχέση ἀνάμεσα στὸ κόκκινο θηρίο καὶ τὴν πόρνη ποὺ ἱππεύει τὸ κόκκινο θηρίο. Καὶ ποιά μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ πόρνη, ἡ ὁποία ἱππεύει τὸ κόκκινο θηρίο. Ἀλλὰ ἀκούσατε καλύτερα νὰ σᾶς διαβάσω καὶ θὰ ἐκπλαγεῖτε.
Σημειώνει λοιπόν, στὴν 96 σελίδα: «Τί παριστᾶ αὐτὴ αὕτη ἡ καλλωπισμένη γυνή; Τοῦτο δὲν εἶναι θηρίον οὐδὲν κοινὸν ἔχον μὲ ἀνθρώπους, δηλαδὴ δὲν εἶναι ὀργάνωσις, ἡ ὁποία δὲν ἔχει οὐδὲν κοινὸν μὲ τὸν Χριστιανισμόν, ἀλλ’ εἶναι ἄνθρωπος… πολυτελῆ γυνή, ἐστολισμένη μὲ πολυτελῆ στολήν, μὲ πολύτιμα κοσμήματα. Ἡ γυνὴ αὕτη σημαίνει χριστιανικὴν ὀργάνωσιν, ἀλλ’ οὐχὶ γυμνήν, ἄσχημον καὶ παραμορφωμένην, ὄχι αἱρετικὴν ἐν γένει, ὄχι προτεσταντικήν, ἀλλὰ τουναντίον ἐνδεδυμένην μὲ πολυτελῆ ἐνδυμασίαν, ἔχουσαν ἰδικοὺς θεσμούς, περίφημον λατρείαν καὶ τύπους. Ναί, αὕτη εἶναι ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία», ἡ πόρνη δηλαδή. Ναί, ναί, ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία»! Τοιαύτη ὀργάνωσις ἀνεφάνη ἐσχάτως ἐν Ρωσίᾳ ἐπὶ τῆς κυριαρχίας ἐκεῖ τοῦ ἐρυθροῦ δράκοντος. Τί εἶναι αὐτὴ ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία»; Εἶναι ἡ ἕνωσις τοῦ Χριστιανισμοῦ μετὰ τοῦ κοκκίνου ἀθεϊσμοῦ. Δυστυχῶς! Οἱ θεωροῦντες ἑαυτοὺς ἀντιπροσώπους τοῦ Χριστιανισμοῦ, λειτουργοὶ τοῦ Θεοῦ (κληρικοί), ἐγένοντο ὑπηρέται τοῦ σατανᾶ, καθ’ ὃν χρόνον προσποιητῶς παραμένουσι λειτουργοὶ τοῦ Θεοῦ…
Ἡ ζῶσα Ἐκκλησία ἐσχηματίσθη ὡς ἑξῆς: Ὅταν οἱ ἄθεοι σοσιαλισταὶ ἐν Ρωσίᾳ ἐκήρυξαν πόλεμον κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἤρχισαν  νὰ κλείουν τὰ μοναστήρια, τὰς Ἐκκλησίας, ἤρχισαν νὰ διώκουν, νὰ βασανίζουν ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς ἄνευ διακρίσεως δόγματος, τότε ἱερεῖς τινες, τῆς πρώην ἐπικρατούσης Ἐκκλησίας (Ὀρθοδόξου) ἐν Ρωσίᾳ, ἀπετάθησαν εἰς τὴν ἐρυθρὰν ἐξουσίαν (εἰς τοὺς μποσελβίκους) μὲ τὴν ἐρώτησιν: Διατί διώκεται ὁ κλῆρος; Ἡ ἐρυθρὰ ἐξουσία ἀπήντησε: διότι ὁ κλῆρος ὑπηρέτει τὴν τσαρικὴν ἐξουσίαν καὶ παρουσιάζεται ἐχθρὸς τῆς ἐρυθρᾶς κομμουνιστικῆς ἐξουσίας καὶ ἐχθρὸς τοῦ σοσιαλισμοῦ.
Οἱ παρουσιασθέντες ἱερεῖς ἀπήντησαν, ὅτι οὗτοι εἶναι σύμφωνοι νὰ ἐξυπηρετοῦν καὶ τὴν Σοβιετικὴν ἐξουσίαν, ἀρκεῖ μόνον νὰ δώσωσιν εἰς αὐτοὺς τὰ δικαιώματα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα εἶχον καὶ ἐπὶ Τσάρων. Ἡ σοβιετικὴ ἐξουσία τότε ἀπήντησε, ὅτι συμφωνεῖ νὰ δώση εἰς αὐτοὺς ὁποιαδήποτε δικαιώματα, ἀλλὰ μὲ τὴν συμφωνίαν νὰ ἐργάζωνται οὗτοι εἰς ὠφέλειαν τῆς ἐρυθρᾶς ἀθέου ἐξουσίας καὶ πρὸς βλάβην ὅλων τῶν ἐχθρῶν τῆς ἐξουσίας ταύτης καὶ πρὸς ἐξάλειψιν καὶ ἐξαφανισμὸν τῆς χριστιανικῆς θρησκείας. Οἱ ἱερεῖς τῆς πρώην ἐπικρατούσης Ἐκκλησίας ἀπήντησαν ὅτι εἰς ὅλα ταῦτα συμφωνοῦσιν.
Μετὰ τοῦτο ἐχωρίσθησαν ἀπὸ τοῦ Πατριάρχου Μόσχας Τύχωνος καὶ ἀπετέλεσαν ἀφ’ ἑαυτῶν σύλλογον-κοινωνίαν, τὴν ὁποίαν ὠνόμασαν «ζῶσαν Ἐκκλησίαν». Καὶ διὰ τῆς ὁδοῦ ταύτης ἡ ἐστολισμένη γυνὴ ἀπεδείχθη πόρνη, καθημένη ἐπὶ τοῦ ἐρυθροῦ δράκοντος. Οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Χριστοῦ ἔκαμον συμμαχίαν μὲ τοὺς ὑπηρέτας τοῦ διαβόλου, πρὸς ἐξαφάνισιν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία» ἐδημιούργησε Σύνοδον, ἡ δὲ ἄθεος Σοβιετικὴ ἐξουσία τὴν ἐπεκύρωσε τὴν Ἀνωτέρα Διοίκησιν Γενικῶν Πολιτικῶν Γραφείων …Τριάς, δηλαδή, ἐπιτροπὴ ἐκ τριῶν ἀθέων διὰ νὰ ἐπικοινωνῆ μὲ τὴν Σύνοδον, ἥτις ἦτο ὑποχρεωμένη νὰ ἐκπληρῆ προθύμως, νὰ ἐκτελῆ ὅλα τὰ ἔγγραφα καὶ τὰς ἐπιθυμίας τῶν ἐρυθρῶν ἀθέων, ἤτοι τῆς Σοβιετικῆς ἐξουσίας. Καὶ τὸ ἔργον τῆς καταστροφῆς τῶν χριστιανικῶν κειμηλίων καὶ ἱερῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐπῆρεν τὸν κατήφορον, ὡς κοινῶς λέγομεν.
Ἡ τριὰς τῶν ἀθέων π.χ., ἐκφράζει τὴν ἐπιθυμίαν, ὅπως ὅλα τὰ μοναστήρια κλείσωσιν. Ἡ Σύνοδος τῆς «ζώσης Ἐκκλησίας» παρακαλεῖ τὴν Σοβιετικὴν ἐξουσίαν νὰ κλείση ὅλα τὰ μοναστήρια! Ἡ ἐξουσία αὕτη ἀμέσως προβαίνει εἰς τὴν ἐκτέλεσιν τῆς αἰτήσεως τῆς Συνόδου. Ἄρχεται τὸ κλείσιμο τῶν μοναστηρίων, ἡ ἀπόλυσις τῶν μοναζόντων καὶ μοναζουσῶν· τὰς ἐκκλησίας τὰς μεταβάλλουν εἰς νοσοκομεῖα, λέσχας, θέατρα κ.λπ. Θρῆνοι, καὶ ὀδυρμοί, καὶ δάκρυα, καὶ γογγυσμοί, φωναὶ ἀπελπισίας καὶ κατάραι ἀκούονται ἐκ μέρους τῶν πιστῶν. Ἡ ἐρυθρὰ ἐξουσία ἡσύχως ἀπήντησεν. Ἡμεῖς ἐδῶ δὲν πταίομεν, ἡ Σύνοδός σας ἀπαιτεῖ τοῦτο. Ἡμεῖς μόνο ἐκτελοῦμεν τὰς ἐπιθυμίας της.
Διὰ τῆς αὐτῆς, λοιπόν, ὁδοῦ ἔκλεισαν πολλὰς ἐκκλησίας, ἐφυλάκισαν, ἐξόρισαν εἰς βαρείας ἐργασίας, ἐπυροβόλησαν χιλιάδας ἐπισκόπων, ἱερέων καὶ ἁπλῶν χριστιανῶν. Ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία» εἰσήγαγε πολλοὺς νεωτερισμούς: ἐγγάμους ἱερεῖς προαγάγει εἰς ἐπισκόπους, εἰς τοὺς ἐν χηρείᾳ ἱερεῖς ἐπιτρέπει δεύτερον γάμον, διατηρούντων μετὰ ταῦτα τὸν βαθμὸν τῆς ἱερωσύνης των. Ἕκαστος ἐπίσκοπος καὶ ἱερεὺς τῆς «ζώσης Ἐκκλησίας» εἶναι καὶ πράκτωρ καὶ σπιοῦνος τοῦ ἐκτάκτου Συμβουλίου …Ἀνωτέρα Ἐξουσία καὶ ἀναφέρουσιν ὅτι γνωρίζουσι καὶ καταγγγέλλουσι πάντα ἰδικὸν καὶ ξένον, ὅστις ἤθελεν εἰπεῖ τι ἐναντίον τῆς Σοβιετικῆς ἐξουσίας τῶν ἁπλῶν κομμουνιστῶν. Κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν τῆς ἐξουσίας ταύτης καὶ ἐναντίον τῶν ἐκκλησιαστικῶν κανόνων, καθήρεσαν τὸν Πατριάρχην Τύχωνα καὶ ἐστέρησαν αὐτὸν καὶ αὐτοῦ τοῦ σχήματος τοῦ μοναχοῦ. Καὶ πόσους οὗτοι παρέδωκαν εἰς τοῦς ὄνυχας τοῦ ἐρυθροῦ δράκοντος εἰς μαρτύριον καὶ θάνατον ἀδύνατον ἀριθμεῖσαι. Ὅλας τὰς αἱμοχαρεῖς πράξεις τῆς Σοβιετικῆς ἐξουσίας ἡ «ζῶσα Ἐκκλησία» μὲ παρεκκλίσεις ἐπιδοκιμάζει καὶ εὐλογεῖ. Τοὺς δὲ ἐχθροὺς τοῦ ἐρυθροῦ ὄφεως καταρᾶται.
Ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ νομίζωμεν ὅτι ἡ διεφθαρμένη γυνή, ἡ καθημένη ἐπὶ τοῦ ἐρυθροῦ θηρίου εἰκονίζει μόνον τὴν «ζῶσαν Ἐκκλησίαν» τῆς Μόσχας καὶ τὰ μέλη αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ὄχι. Τοῦτο πρέπει νὰ ἐννοῶμεν πολύ εὐρύτερον. Ὑπὸ τὴν πόρνην αὐτὴν ἐννοοῦνται ὅλοι γενικῶς οἱ χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι, ὅπου καὶ ἂν εἶναι (ἂν καὶ οὗτοι παραμένουσι χριστιανοί), ἐργάζονται διὰ τὴν καταστροφὴν τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ εἰς ὠφέλειαν τοῦ ἐρυθροῦ θηρίου τῆς ἀθεΐας ἢ καὶ λαϊκοί, ἢ καὶ ἱερεῖς ἢ καὶ ἐπίσκοποι καὶ μητροπολῖται καὶ πατριάρχαι καὶ πάπαι εἶναι οὗτοι. Τοιοῦτοι εὑρίσκονται καὶ ἐν τῇ ἱστορίᾳ καὶ εἰς τὰς ἡμέρας ἡμῶν».
Τί νὰ προσθέσουμε ἀγαπητοί μου σ’ αὐτά; Τὰ βλέπουμε καὶ στὶς μέρες μας. Ἕνα μόνο. Ὅτι κι ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα μας ἤδη ἔχουμε κάμει ἀρχή. [σ. Ὑπενθυμίζουμε, ἡ ὁμιλία ἔγινε τὸ 1983]. Καὶ ὁ Θεὸς νὰ ἐλεεῖ. Τίποτ’ ἄλλο δὲν λέγω. Ὅτι ἡμεῖς οἱ ἴδιοι προδίδουμε τὴν Ἐκκλησίαν. Ὅτι ἡ πόρνη αὐτὴ γυναῖκα γίνεται νὰ εἶναι ὑψηλῷ ὀνόματι λεγομένη Ἐκκλησία· ὅτι δύναται νὰ εἶναι αὐτὸ τὸ βλέπομεν, ἀλλὰ καὶ δύναται νὰ κατοχυρωθεῖ μὲ πολλὰ ἐπιχειρήματα καὶ νὰ ἐξαχθεῖ ἀπὸ πολλὰ στοιχεῖα καὶ ἁγιογραφικὰ καὶ πατερικά, τὰ ὁποία ἐν συνεχείᾳ σᾶς ἀναφέρω.
Θὰ ἐσημειώναμε καὶ ἐμεῖς μὲ τὴν σειρά μας ὅτι μιὰ Ἐκκλησία ποὺ ἐξυπηρετεῖ ἕνα ἄθεο καθεστώς, ὑπηρετεῖ, ὄχι ἁπλῶς ὑπάρχει, …ὑπηρετεῖ στοὺς σκοπούς του ἕνα ἄθεο καθεστώς, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἐκ Θεοῦ φυτεία. Καὶ ὅπως λέγει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: πᾶσα φυτεία ποὺ δὲν ἐφύτευσε ὁ Θεὸς «ἐκριζωθήσεται» (Ματθ. 15, 13). Αὐτὴ ἡ —ἐντὸς εἰσαγωγικῶν— Ἐκκλησία, καὶ αὐτὴ ἡ ἐντὸς εἰσαγωγικῶν φυτεία, εἶναι ἐκείνη ποὺ καταπατεῖται ὑπὸ τῶν ἐθνῶν, ποὺ λέγει στὴν Ἀποκάλυψη. Θὰ πατηθεῖ, λέγει, μῆνες τεσσαράκοντα δύο (3,5 χρόνια), θὰ καταπατηθεῖ ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν, μὴ τὴν μετρᾶς, δὲν εἶναι κάτω ἀπὸ τὴν προστασία μου, λέγει ὁ Θεὸς (στὴν Ἀποκάλυψη), μία τέτοια Ἐκκλησία, δὲν εἶναι Ἐκκλησία… Δηλαδή, ἡ εὐλογία καὶ ἡ προστασία τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει. Εἶναι Ἐκκλησία κατ’ ἐπίφασιν.
Θὰ πῶ τοῦτο: [Πρῶτον]. Ἐὰν ἦτο ἀληθῶς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στὴν Ρωσία ἐν προκειμένῳ, τότε, διατί ἡ ἀληθὴς Ἐκκλησία κρύπτεται εἰς τὰς κατακόμβας καὶ διώκεται; Ἔχουμε τὴν «πάνω» Ἐκκλησία καὶ τὴν «κάτω» Ἐκκλησία. Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία πράγματι ἦτο ἐλευθέρα, καὶ δὲν ὑπηρέτει τοὺς σκοποὺς τοῦ ἀθέου καθεστῶτος, τότε γιατί ὑπάρχει καὶ δεύτερη Ἐκκλησία κρυπτομένη, γιὰ ποιό λόγο; Αὐτὴ ἡ παρουσία τῆς κρυμμένης Ἐκκλησίας δείχνει ὅτι ὑπάρχει μία Ἐκκλησία ποὺ ἔχει προδώσει, ἔχει προδώσει τὴν ἀποστολή της.
Δεύτερον. Ὁ Κύριος εἶπε: «καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν». Ἀντιληφθήκατε. Σᾶς κατοχυρώνω, γιατί ὁ ἐπίσκοπος Ἰννοκέντιος χαρακτηρίζει ὡς πόρνη ἐπὶ τοῦ κοκκίνου θηρίου, αὐτὴν τὴν λεγομένην —ἐντὸς εἰσαγωγικῶν— Ἐκκλησίαν. Ὁ Κύριος εἶπε, λοιπόν, «διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. 24, 12). Καὶ μέσα σ’ αὐτοὺς τοὺς πολλοὺς θὰ εἶναι ἀσφαλῶς καὶ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ ἐμπνέονται πλέον ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ὑλικὸν συμφέρον.
Ἂν ὑπάρχει τὸ ὑλικὸν συμφέρον εἴμεθα ἕτοιμοι γιὰ ὅλα. Τίποτα πλέον δὲν θὰ ἠμπόδιζε αὐτοὺς νὰ στέκονται προδόται καὶ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοὶ θὰ εἶναι οἱ πνευματικοὶ ἀπόγονοι τοῦ Κάϊν καὶ τοῦ Ἰούδα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει: «τοῦτο δὲ γίνωσκε —λέγει στὸν Τιμόθεον— ὅτι ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί. Ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, …ἀνόσιοι (δὲν θάχουνε οὔτε ὅσιο, οὔτε ἱερό), …διάβολοι, προδόται» (Β΄ Τιμ. 3, 1-4). Ὁ Κύριος τὴν προδοσία τὴν ἐννοοῦσε, ὅταν ἔλεγε στοὺς μαθητάς του: «παραδώσει ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς» (Ματθ. 10, 21). Αὐτὴ εἶναι ἡ προδοσία. Προδόται ὁμοίως ἐκαλοῦντο, τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους ποὺ ὑπῆρχαν οἱ διωγμοί, ἐκεῖνοι ποὺ παρέδιδαν τὶς Ἅγιες Γραφὲς στὰ χέρια τῶν διωκτῶν. Ἡ προδοσία εἰς τὸν τομέα αὐτὸν εἶναι ὅ,τι πιὸ σιχαμερό, ὅ,τι πιὸ φοβερό. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, σᾶς εἶπα, ἔχουν τὸν κλῆρο ἑνὸς Ἰούδα.
Τρίτον. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων σημειώνει στὴν 15η Κατήχησή του, ποὺ μιλᾶ γιὰ τὸν Ἀντίχριστον: «φοβεῖ με ἡ μισαδελφία τῶν ἀδελφῶν». Μὲ φοβίζει, λέγει, ἡ μισαδελφία αὐτῶν τῶν ἀδελφῶν. Καὶ ὅταν λέει ἀδελφούς, ἐννοοῦσε τόσο τοὺς λαϊκοὺς χριστιανούς, ὅσο καὶ τοὺς κληρικούς, καὶ μάλιστα τοὺς ἐπισκόπους… Τί σημαίνει αὐτό;
Σημαίνει ὅτι ἀνάμεσα στοὺς ἀδελφούς μας, ὅλων τῶν βαθμῶν, θὰ ἔχομεν τοὺς προδότας τῆς Πίστεως, ποὺ θὰ ἀποτελοῦν αὐτοὶ πάντοτε τὴν «Ἐκκλησία πόρνη» (νὰ μὲ συγχωρέσει ὁ Θεὸς ποὺ τὸ λέγω αὐτό, τὴν βάζω ἐντὸς εἰσαγωγικῶν τὴν λέξη «Ἐκκλησία» πόρνη) ποὺ συμπλέκεται ἀθεμίτως μετὰ τοῦ κοκκίνου θηρίου, ποὺ δὲν εἶναι μόνο κάθε ἄθεον καθεστώς, ἀλλὰ καὶ κάθε κοσμικὴ κατάστασις. Ὁποιαδήποτε κοσμικὴ κατάστασις αὐτὴ ἡ συμπλοκή, ἡ ἀθέμιτος συμπλοκὴ Ἐκκλησίας καὶ κόσμου.
Τέταρτον. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, στὴν ὑπ’ ἀριθμ. 56 προφητείαν του… λέγει τὸ ἑξῆς: «θάρθει καιρὸς ποὺ δὲν θὰ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἁρμονία ποὺ εἶναι σήμερα, μεταξὺ λαοῦ καὶ κλήρου». Στὴν ὑπ’ ἀριθμ. 57 γράφει: «Οἱ κληρικοὶ θὰ γίνουν οἱ χειρότεροι καὶ οἱ ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων». Καὶ στὴν ὑπ’ ἀριθμ. 108 σημειώνει: «Θάρθει καιρὸς ποὺ οἱ χριστιανοὶ θὰ ξεσηκωθοῦν ὁ ἕνας κατὰ τοῦ ἄλλου». Πότε θὰ γίνει αὐτό; Ὄχι μὲ τὴν ἔννοιαν τῶν πολιτικῶν κομμάτων καὶ τῶν πολιτικῶν ἀντιθέσεων, μὲ τὴν ἔννοιαν ὅτι αὐτὸς θὰ μένει πιστὸς καὶ ἐκεῖνος θὰ ἔχει προδώσει, καὶ προδότης χριστιανὸς θὰ καταδιώκει τὸν πιστὸν χριστιανόν.
Πέμπτον. Οἱ ἀρχαῖοι Πατέρες ἔλεγαν ὅτι οἱ κληρικοὶ (ρωτήθηκαν πολλὲς φορές, ἰδίως οἱ ἀσκητὲς Πατέρες: «τί θὰ γίνει μετὰ ταῦτα») καὶ ἔλεγαν ὅτι οἱ κληρικοὶ θὰ εἶναι ὅπως καὶ οἱ λαϊκοί. Δηλαδή, πῶς κινεῖται ἕνας λαϊκός, κυττάει τὰ συμφέροντά του, …ἔτσι θὰ εἶναι, λέει, καὶ οἱ κληρικοί.
Ἕκτον. Αὐτὴ τὴν πραγματικότητα τὴν διαβάζουμε ἀγαπητοί μου στὴν βιογραφίαν τοῦ π. Δημητρίου Γκαγκαστάθη, ἑνὸς ἱερέως ποὺ ἦταν ἐδῶ στὰ Τρίκαλα …καὶ εἶχε φήμη ἁγίου ἀνθρώπου. Ἂν διαβάσετε ἐκεῖ θὰ δεῖτε τὸ ἑξῆς· ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κοζάνης, αὐτὸς ποὺ ἦταν τότε …συμπλέων μὲ τὴν κατάστασιν τῆς ἐποχῆς, τὸν κατεδίωκε νὰ τὸν φονεύσει! Ποιος; Ὁ ἐπίσκοπος τὸν ἱερέα…
Τί σημαίνουν, ἀγαπητοί μου, ὅλα αὐτά; Σημαίνουν ὅτι ὅλα αὐτὰ δίδουν ὕλη· πράγματι, πλάϊ στὴν ἑρμηνεία «πόρνη Ρώμη» νὰ τίθεται καὶ ἡ ἑρμηνεία ὅτι  ἡ  πόρνη τῆς Ἀποκαλύψεως νὰ ἀντιπροσωπεύει τὴν ἐκκοσμικευμένην Ἐκκλησίαν.  Καὶ τὸ εἶπα αὐτό… γιατὶ πράγματι παρατηροῦμε νὰ τελεσιουργεῖται αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας, κληρικοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ (δὲν λέγω Καθολικοί, δὲν λέγω προτεστᾶνται), νὰ συμφωνοῦν καὶ νὰ συμμαχοῦν μὲ ἄθεες κοσμικὲς καταστάσεις καὶ δυνάμεις καὶ καθεστῶτα, ὁποιαδήποτε…, νὰ συμπλέουν, νὰ συμφωνοῦν καὶ νὰ προδίδουν τὴν Ἐκκλησία. Σημεῖα τῶν καιρῶν. Γιὰ τὸν ἅγιο Κύριλλο Ἱεροσολύμων σημεῖο τῶν καιρῶν, ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεται, ὅταν φθάνουν οἱ κληρικοὶ νὰ προδίδουν τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία. Ἀγαπητοί μου, ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσει.

Θεσσαλονίκη, 3 Μαΐου 2011
Ἀπομαγνητοφώνηση: «Φιλορθόδοξος Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

__________________________________________________________

Ἀρχιμ. Μυτιληναίου Ἀθαν., Ὁμιλίες στὴν Ἱερὰ Ἀποκάλυψης, ἀριθ. ὁμιλ. 71. Στὸ ἱστολόγιο: http://www.pantocrator.info/gr/modules.php?name=Downloads&d_op=viewdownload&cid=24&min=70&orderby=titleA&show=10

  • Προσθέτουμε καὶ τὸ σχετικό κείμενο τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων:
  • «Ὁ δὲ σωτήρ φησιν· καὶ τότε σκανδαλισθήσονται πολλοὶ καὶ ἀλλήλους παραδώσουσι καὶ μισήσουσιν ἀλλήλους. ἐὰν ἀκούσῃς ὅτι ἐπίσκοποι κατ’ ἐπισκόπων καὶ κληρικοὶ κατὰ κληρικῶν καὶ λαοὶ κατὰ λαῶν μέχρις αἱμάτων ἔρχονται, μὴ ταραχθῇς. προγέγραπται γάρ. μὴ πρόσεχε τοίνυν τοῖς γινομένοις, ἀλλὰ τοῖς γεγραμμένοις… Προετοιμάζει γὰρ ὁ διάβολος τὰ σχίσματα τῶν λαῶν, ἵνα εὐπαράδεκτος γένηται ὁ ἐρχόμενος… Ἄπέστησαν γὰρ οἱ ἄνθρωποι τῆς ὀρθῆς πίστεως… Καὶ πρότερον μὲν ἦσαν φανεροὶ οἱ αἱρετικοί, νῦν δὲ πεπλήρωται ἡ ἐκκλησία  κεκρυμμένων αἱρετικῶν… Βλέπε τοίνυν σεαυτόν, ἄνθρωπε, καὶ ἀσφαλίζου τὴν ψυχήν. ἡ ἐκκλησία νῦν ἐνώπιον Θεοῦ ζῶντος, προδιαλέγεταί σοι τὰ περὶ τοῦ Ἀντιχρίστου πρὶν παραγενέσθαι. καὶ εἴτε ἐπὶ σοῦ γίνεται, οὐκ οἴδαμεν, εἴτε μετὰ σὲ γίνεται, οὐκ οἴδαμεν. καλὸν δέ ἐστι ταῦτα εἰδότα σε προασφαλίσασθαι»
  • (Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Κατήχησις ιε΄, Φωτιζομένων, TLG, c. 7, l. 2- c. 9, l. 41)


NU ESTE MINCIUNĂ CREDINŢA NOASTRĂ!

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 22nd, 2011 | filed Filed under: Român (ROYMANIKA)

NU ESTE MINCIUNĂ CREDINŢA NOASTRĂ!


Omilie a Mitropolitului Augustin de Florina
la Duminica lui Toma

(Ioan 20, 19-31)

Iubiţii mei, astăzi este sărbătoare. Este Duminica a doua a Paştilor sau
Duminica lui Toma. Şi se numeşte Duminica lui Toma, pentru că astăzi
Biserica noastră a rânduit să se citească Evanghelia care vorbeşte
despre Toma.

***

Ce a fost Toma? Vreun bogat, vreun om de ştiinţă, vreo celebritate a acelor vremuri? Nimic din toate acestea. A fost un sărăcuţ analfabet. Şi totuşi a devenit cunoscut tuturor. Şi dacă oameni mari şi grozavi au fost uitaţi, el trăieşte în memoria tuturor. Ce s-o fi întâmplat? Ceva s-a schimbat în viaţa lui Toma şi sărăcuţul a devenit o mare personalitate. Ce s-a întâmplat?

Într-o zi a auzit că-l cheamă o voce. O voce mai dulce şi decât vocea mamei, o voce care se adresează întregii lumi şi fericiţi sunt toţi aceia care o aud. Este vocea Hristosului nostru. Hristos l-a văzut pe Toma şi a observat că în el se ascunde un diamant. Diamant era dispoziţia lui cea bună. Vino cu Mine, i-a spus Hristos. Şi imediat Toma a lăsat toate şi L-a urmat. A stat lângă el trei ani. A ascultat cuvintele Lui, cuvinte care nu se mai auziseră niciodată în lume. A văzut minunile Lui, care sunt nesfârşite – nenumărate. A văzut sfântă vieţuirea Lui. În felul  acesta a crezut şi a spus: Acesta este Hristos, Cel despre care vorbesc profeţiile că va veni. A crezut că Nazarineanul va zdrobi legiunile Romei, îi va izgoni pe ocupanţi, va aşeza un mare tron, va întemeia un regat, cel mai mare imperiu şi va deveni împăratul umanităţii.

Acestea credea şi era bucuros. Dar când în noaptea Marii Joi, în Ghetsimani – era şi el acolo – a văzut că-L prind pe Hristos, că-L leagă fără ca El să arate cea mai mică împotrivire, că-L duc la Anna, la Caiafa, la pretoriu, că-L pălmuiesc, Îl scuipă şi în cele din urmă Îl conduc spre Golgota şi Îl răstignesc fără a arunca trăsnete – cum ar fi putut, Toma s-a nedumerit. Când a aflat că Şi-a dat duhul, că a spus „Săvârşitu-s-a” (Ioan 19, 30), şi că L-au pus în mormânt ca pe toţi oamenii obişnuiţi, atunci a încetat să mai creadă. Minciună au fost toate, s-a gândit. A plecat, s-a dus din nou la treburile sale şi a început să se preocupe de ele ca şi mai înainte. Stătea departe de ceilalţi ucenici. Într-o zi, când s-a întâlnit cu ei, i-au spus: – Toma, ai pierdut! – Ce-am pierdut? – Am văzut pe Domnul. A înviat. S-ar fi cuvenit să fi şi tu cu noi. – Nu cred nimic. – Nu ne crezi pe noi, pe care ne cunoşti de atâţia ani? Nu primeşti mărturia noastră? – Dacă nu voi pune degetul meu în semnele lăsate de cuie în mâinile Lui şi de suliţă în coasta Lui, „nu voi crede” (Ioan 20, 26). Nu voi crede, dacă nu-L văd, spune.

A trecut aşa o săptămână în care Toma se lupta între credinţă şi necredinţă, iar după opt zile, ucenicii – acum împreună cu Toma – erau iarăşi închişi în foişorul de sus. Deodată, „uşile fiind încuiate” (Ioan 20, 26), iată Hristos. – Toma, vino, îi zice. Toma se apropie şi pune degetul său – cum este zugrăvit în icoană – în coasta şi în mâinile lui Hristos, şi atunci strigă: „Domnul meu şi Dumnezeul meu” (Ioan 20, 29). Aşa a încetat să mai fie necredincios, a devenit credincios şi afierosit lui Hristos.

De atunci, Toma nu L-a mai ascuns pe Cel în care a crezut, cum din păcate facem noi. O astfel de credinţă nu are valoare. Ceea ce crezi trebuie să ai curajul să spui pretutindeni, chiar dacă te-ai afla între mii de necredincioşi. Acum, am ajuns că şi cruce ne este ruşine să facem. În Tesalonic un sărăcuţ s-a dus la un restaurant să mănânce şi a considerat de datoria lui să-şi facă cruce. Când l-au văzut ceilalţi, au început să-şi bată joc… Toma nu s-a ruşinat, între necredincioşii şi închinătorii la idoli care Îl urau pe Hristos, să-L propovăduiască. S-a dus din sat în sat, din cetate în cetate, din ţară în ţară. Zbura ca un vultur. Şi pretutindeni spunea: „Domnul meu şi Dumnezeul meu”. Nu doar „Domnul şi Dumnezeul”. Acel „meu” are o importanţă. Vezi? Femeia zice „bărbatul meu”, mama zice „copilul meu”, bolnavul zice „doctorul meu”. Acest „meu” al lui Toma înseamnă că Hristos se cuvine să fie al meu, „Domnul meu şi Dumnezeul meu”. Că este Domnul întregii lumi este o realitate; dar se cuvine să fie şi al tău, să creezi o strânsă relaţie de afecţiune cu Hristos, atât de mult să Îl iubeşti.

În felul acesta, Toma a ajuns până în India. Acolo au crezut mulţi şi tot acolo el şi-a aflat moartea mucenicească. De aceea, creştinii din India se numesc creştinii lui Toma.

***

Acesta a fost Toma, care din necredincios a devenit credincios şi astăzi sărbătorim pipăirea lui. În zilele noastre există mulţi necredincioşi.O minciună, zic ei, este religia; popii îşi bat joc de oameni, exploatează poporul… Cred că în felul acesta vor şterge credinţa. Noi ce vom răspunde? Vom aminti câteva lucruri simple.

1.Apa. Omule nemulţumitor, bei apă? Te-ai gândit cine dăruieşte apa? Dacă vor seca izvoarele, vom cere apă. În anii de demult oamenii credeau. Am observat: înainte de a bea apă, îşi făceau semnul crucii. Aţi văzut acum pe cineva ca înainte de a bea apă să-şi facă cruce? Nimic! Cu înghiţitura în gură şi-L înjură pe Hristos. În timp ce păsărica bea apă şi îşi înalţă căpşorul ei la cer ca şi cum ar spune: „Hristoase, Îţi mulţumesc”. Tu de ce nu crezi?

2.Soarele. Auzi colo, zic unii, „prin uşile încuiate” să intre Hristos? Este de necrezut, inadmisibil… De necrezut? Când eram la şcoală, bunul nostru profesor ne spunea: Dezlegaţi enigma: „Îmi încui căsuţa şi hoţul este înăuntru”. Cine este hoţul? Ne întrebam unul pe altul şi acasă pe părinţi. Care era răspunsul? Soarele! Acesta trece prin geamuri fără să le spargă şi este în casă. Deci şi soarele strigă:„Hristos a înviat!”.

3. Aerul. Casa este închisă, dar aerul tot intră. Cum? Printr-o crăpătură. O găurică să găsească, trece şi ajunge până în cele mai de jos ale pământului. Aşadar, cel care a făcut aerul şi soarele, n-ar fi putut El însuşi să intre „prin uşile încuiate”?

4.Copacii. Iarna sunt goi – uscaţi, dar primăvara? „Astăzi primăvara miresmuieşte” (Exapostilarie la Duminica lui Toma). Fiecare frunză care iese, fiecare floare, fiecare fruct, toate strigă „Hristos a înviat!”.

5. Iată şi sămânţa. Plugarul o îngroapă în brazdă precum groparul pe cel mort. Sămânţa putrezeşte, şi după aceea înviază şi răsare. De fiecare dată când încolţeşte un spic – o tulpină, zice „Hristos a înviat”. Tu te îndoieşti?

6.Oul pe care îl împărţim de Paşti. Are o importanţă. De ce? În ou este îngropat, închis ca într-un mormânt cu placă de marmură, un puişor. Cloşca îl încălzeşte şi apoi – după 40 de zile – iată-l, cu cioculeţul lui sparge coaja; doar ce iese afară, e ca şi cum ar cânta ciripi „Hristos a înviat”.

7. În sfârşit, radioul şi televizorul. Toate sunt închise, dar numai printr-un buton casa se umple de voci şi de imagini de la marginile pământului. Cum se întâmplă, ce zice ştiinţa? Există aşa-numitele unde hertziene, cărora Dumnezeu le-a dat puterea de a aduce toate acestea în casă. Aşadar, zidirile pot să se mişte astfel, iar Creatorul nu poate?

***

Nu ascultaţi, fraţii mei, balivernele aşa-zişilor învăţaţi şi analfabeţilor. Să credeţi în Hristos precum strămoşii noştri, cu credinţă adâncă. Închideţi-vă urechile în faţa ateismului şi necredinţei. Păstraţi adânc în voi credinţa. Să spuneţi şi voi ca şi Toma: „Domnul meu şi Dumnezeul meu”. Nu vă temeţi, nu vă împuţinaţi deloc.

Dar credinţa voastră să nu fie moartă. Sfânta Scriptură spune: „Credinţa, dacă nu are fapte, este moartă” (Iacov 2, 17). Credinţa voastră să fie vie. Să arătaţi pretutindeni că credeţi. Să arătaţi cu faptele. Aceasta înseamnă: În viaţa voastră nicio blasfemie, nicio înjurătură, niciun furt, niciun adulter, nicio desfrânare, niciun divorţ. Să împărăţească Hristos în casele voastre, în familiile voastre, în copiii voştri,peste tot.

Vă voi spune un cuvânt, ascultaţi-mă. Cred. Dacă n-aş fi crezut, aş fi rupt toiagul acesta pe care-l ţin şi m-aş fi făcut un meseriaş. Dar cred în Hristos, toate sunt minciuni, un singur lucru este adevărat. Sub stele nu există altul decât Iisus Hristos, pe Care copii ai elinilor, lăudaţi-L şi-L preaînălţaţi întru toţi vecii. Amin.

+ Episcopul Augustin
(Omilie a Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis,
în Sfânta Biserică a Sfântului Toma Zervis – Edessa, 7-5-1989)

Sursa: cartea ” Ne vorbeşte Părintele Augustin…” volumul 2, p. 32

ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 22nd, 2011 | filed Filed under: ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Μεγάλη Παρασκευὴ, βραδυ

ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ

«Τέξασα Ζωήν, παναμώμητε ἁγνὴ Παρθένε, παῦσον Ἐκ­κλη­σίας σκάνδαλα καὶ εἰρήνευσον αὐτὴν ὡς ἀγαθή» (στ. Β΄)

επιτΜΑΣ ἀξίωσε ὁ Θεός, ἀγαπητοί μου, ν᾽ ἀ­κού­σουμε κι ἀπόψε τὰ ἐγκώμια, ποὺ εἶ­νε ἕνας γλυκύτατος ὕμνος πρὸς τὸν ἐσταυ­ρω­μένο Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου. Τὰ ἐγκώμια εἶ­νε περίπου τριακόσα, ἀλλὰ ψάλλονται μόνο ἑ­­κατό. Ἔχω συνήθεια τὴν ἡμέρα αὐτὴ νὰ ἑρμη­νεύω ἕνα ἀπὸ αὐτά. Ἐξέλεξα τώρα τὸ τελευταῖο ἐγκώμιο τῆς δευτέρας στάσεως, ποὺ εἶ­νε μία δέησις πρὸς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.
Τί λέει τὸ ἐγκώμιο αὐτό. Παναγία, λέει, «πα­ναμώμητε ἁγνὴ Παρθένε, ἡ τέξασα τὴν Ζωήν (δηλαδὴ τὸν Χριστόν), παῦσον τὰ σκάνδαλα τῆς Ἐκ­κλησίας καὶ δώρησαι αὐτῇ τὴν εἰρήνην ὡς ἀ­γα­θή» (στ. Β΄). Παρακαλοῦμε τὴν Παναγία νὰ πρεσβεύσῃ στὸ Θεό, νὰ παύσουν τὰ σκάνδαλα ποὺ ὑπάρχουν γενικὰ στὴν κοινωνία καὶ εἰδικώτερα στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, καὶ νὰ εἰρηνεύσῃ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας.

* * *

Τί εἶνε τὸ σκάνδαλο; Ἂν ἀνοίξουμε ἕνα λεξικὸ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσης, θὰ δοῦ­με ὅτι σκάνδαλο λέγεται μιὰ πέτρα ποὺ ἀφήνει κάποιος στὴ μέση τοῦ δρόμου κι ὁ ἄλλος σκοντάφτει πάνω της καὶ πέφτει. Ὑποθέστε λ.χ. ὅτι στὴ δη­­μο­σία ὁδὸ Ἀθηνῶν – Φλωρίνης μερικὰ κακοποιὰ στοιχεῖα σκορπίζουν τὴ νύχτα χιλιά­δες πέ­τρες, μικρὲς καὶ μεγάλες. Ἐ­ὰν οἱ ὁ­δηγοὶ τῶν αὐτοκινήτων δὲν προσέξουν καὶ δὲν κατεβοῦν νὰ τὶς ἀπομακρύνουν, μπορεῖ­τε νὰ φανταστῆτε τί δυστυχήματα θὰ συμβοῦν; Καὶ ὑλικὲς ζημιὲς στὰ αὐτοκίνητα, καὶ τραυματισμούς, καὶ νεκροὺς ἀκόμη μπορεῖ νὰ ἔ­χουμε. Ὁ ποιητὴς Ἰωάννης Πολέμης ἔ­χει ἕνα ὡραῖο σχετικὸ ποίημα. Λέει ἐκεῖ, ὅτι φταί­ξιμο δὲν ἔ­χει μόνο αὐτὸς ποὺ ἔῤῥιξε τὴν πέτρα, ἀλλὰ καὶ ὅποιος τὴ βλέπει καὶ δὲν κάνει τὸν κόπο νὰ τὴν παραμερίσῃ· φταίει ὄχι μόνο ὁ σκανδαλοποιὸς ἀλλὰ κι ὁ ἀδιάφορος.
Μπορεῖτε τώρα νὰ καταλάβετε τί θέλω νὰ πῶ. Ἐκτὸς αὐτῆς τῆς δημοσίας ὁδοῦ, ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη δημοσία «ὁδός»· εἶνε ὁ βίος μας. Ὅλοι ἔχουμε καὶ δημοσία ζωή. Δημόσιοι δὲν εἶνε μόνο οἱ ἄρχοντες, ὅσοι κατέχουν τὰ ἀξι­ώ­ματα. Αὐτοὶ βέβαια προβάλλονται περισσότερο, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄνθρωπος ἔχει καὶ δημό­σιον βίον. Δὲν ζῇ στὸ φεγγάρι, ζῇ ἐδῶ στὴ γῆ, μέσα σὲ κόσμο, καὶ συνεπῶς ἔχει κι αὐ­τὸς ἕ­να μικρὸ μέρος δημοσιότητος. Ὀφείλου­με λοι­πόν, ὁ τρόπος ποὺ ζοῦμε, μικροὶ καὶ μεγά­λοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, μορφωμένοι καὶ ἀ­μόρφωτοι, ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι, νὰ μὴ κά­νῃ τοὺς ἄλλους νὰ σκοντάφτουν, νὰ εἶνε καθαρὸς ἀπὸ σκάνδαλα, ὁπότε τὰ δυστυχήματα τὰ πνευματικὰ θὰ εἶνε λιγώτερα.
Χωρὶς νὰ κατέλθουμε σὲ λεπτομέρειες ἂς παρουσιάσουμε, ἔτσι προχείρως, μία δέσμη σκανδάλων. Σκάνδαλο εἶνε λ.χ. ὅταν ἡ μητέρα κι ὁ πατέρας αἰσχρολογοῦν ἢ καὶ ἀσχημονοῦν μπροστὰ στὰ παιδιά τους. Πόσο τὰ βλάπτουν! Σκάνδαλο εἶνε, ὅταν ὁ δάσκαλος ἢ ὁ καθηγητής, ἀπὸ τὴν ἕδρα ποὺ τὸν διώρισε ἡ πατρίδα, διδάσκῃ ὅτι ὕλη καὶ μόνο ὕλη ὑπάρχει καὶ τίποτε περισότερο, οὔτε ψυχὴ οὔτε πνεῦμα οὔτε ἄλλη ζωή, κι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει θεϊκὴ προέλευσι ἀλλὰ κατάγεται ἀ­πὸ τὸν οὐρακοτάγκο. Πόσο δηλητηριάζον­ται τὰ παιδιὰ μὲ τέτοιες διδασκαλίες μερικῶν ἐκ­παιδευτικῶν! Σκάνδαλο εἶνε, νὰ εἶνε κάποιος γιατρὸς καὶ νὰ προτρέπῃ τὶς γυναῖκες νὰ κάνουν ἐκτρώσεις, σὲ μιὰ χώρα ποὺ ἄλλοτε ἡ ἔκ­τρωσι ἐθεωρεῖτο φόνος – τὸ μεγαλύτερο ἔγ­­κλη­μα, καὶ καταντᾷ νὰ ἔχῃ τὰ λιγώτερα παιδιὰ μεταξὺ τῶν γειτόνων της. Σκάνδαλο εἶνε, ὁ ἄλλος νὰ πηγαίνῃ στὸ δικαστήριο, ν᾽ ἁπλώ­νῃ τὸ βρωμερό του χέρι ἐπάνω στὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ ὁρκίζεται ψέματα καὶ νὰ δηλητηρι­άζῃ τὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ δικαστηρίου. Σκάνδαλο εἶνε, ὁ ἄντρας νὰ διώξῃ τὴ νόμιμη γυναῖκα του καὶ νὰ συζῇ δημοσίως μὲ παλλακίδα, σὲ μιὰ χώρα ποὺ ἡ παλλακεία δὲν ἦταν ἀ­νεκτή, δὲν ὑπῆρχαν παλλακίδες, οὔτε περπα­τοῦσαν ἐλεύθερες μέσα στὴν κοινωνία. Σκάνδαλο εἶνε, στὰ καφενεῖα, στοὺς δρόμους, στὰ μέσα συγκοινωνίας, παντοῦ, ν᾽ ἀνοίγῃ ὁ ἄλ­λος τὸ στόμα του καὶ νὰ βλαστημάῃ τὸ Θεὸ δημοσίως, σὲ μιὰ χώρα ποὺ ἄλλοτε δὲν ἀνεχόταν οὔτε ἀμυδρὰ ἀσέβεια νὰ ἀκουστῇ.
Τὸ ἐγκώμιο ὅμως ποὺ ἐξηγοῦμε κάνει λόγο εἰδικῶς γιὰ μία ἄλλη δέσμη σκανδάλων, γιὰ τὰ ὁποῖα πονεῖ ἰδιαιτέρως ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος καὶ παρακαλεῖ τὴν Παναγία νὰ τὰ σταματήσῃ. Ὁμιλεῖ γιὰ σκάνδαλα ἐκκλησιαστικά. «Παῦ­σον», λέει, «Ἐκκλησίας τὰ σκάνδαλα καὶ εἰρήνευσον αὐτὴν ὡς ἀγαθή». Ποιά εἶνε τὰ ἐκκλησι­αστικὰ σκάνδαλα, ποὺ ταράζουν τὴν εἰρήνη τῆς Ἐκ­κλη­σίας καὶ παρεμποδίζουν τὴν πορεία καὶ τὴν ἀποστολή της; Σκάνδαλο εἶνε οἱ φατρίες· ἡ σύμπηξις μέσα στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα ὁ­μάδων ποὺ συσπειρώνονται γύρω ἀπὸ μερικὰ ἡγετικὰ πρόσωπα καὶ μισοῦνται μεταξύ τους. Σκάνδαλο εἶνε τὰ σχίσματα· διαφωνίες δηλαδὴ ποὺ ἀρχίζουν ἀπὸ ζητήματα διοικητικὰ καὶ καταλήγουν σὲ διακοπὴ τῆς ἐκκλησιαστι­κῆς κοινωνίας. Μέγα σκάνδαλο εἶνε οἱ αἱρέσεις· ἡ παραφθορὰ ἀληθειῶν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἀπὸ ὑπερηφάνους διδασκάλους, ποὺ λόγῳ τῆς ἐμμονῆς καὶ ἀμετανοησίας τοὺς ὁ­δηγεῖ τέλος σὲ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστι­κὸ σῶμα. Σκάνδαλο ἀκόμη εἶνε οἱ καινοτομί­ες, οἱ ἀλλοιώσεις στὸν τρόπο ζωῆς καὶ τὸ εὐ­αγγελικὸ ἦθος. Σκάνδαλο εἶνε οἱ ἀντικανονικότητες, οἱ καταπατήσεις ἱερῶν κανόνων μὲ διάφορες προφάσεις. Σκάνδαλο εἶνε ἡ κακοδιοίκησις, ὁ δεσποτισμός, ἡ ἐξουσιαστικὴ νοοτροπία. Σκάνδαλο εἶνε ἡ ἐκκοσμίκευσις στὴ ζωή, στὴ λατρεία, στὸ φρόνημα. Σκάνδαλο εἶ­νε οἱ ἐπεμβάσεις τῆς πολιτείας στὸ ἱερὸ ἄδυτο τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ τὴ μεταβάλλουν σὲ ἕνα κρατικὸ ἐξάρτημα. Ὅλα αὐτὰ ἐμποδίζουν τὸ δρόμο τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία ὁ ἐσταυρωμένος Λυτρωτὴς τὴν θέλει ἐλευθέρα καὶ ζῶσα.
Σκάνδαλα, σκάνδαλα συνεχῶς. Καὶ ἐξ αἰτί­ας τῶν σκανδάλων σείονται συνειδήσεις, ἀ­να­τρέπονται πεποιθήσεις, κλονίζονται ψυχὲς καὶ πέφτουν ἄνθρωποι ἀσθενεῖς. Τὸ σκάνδαλο δὲν εἶνε μικρὴ ἁμαρτία. Ὁ Κύριος εἶπε· «Οὐαὶ καὶ ἀλλοίμονο σ᾽ ἐκεῖνον διὰ τοῦ ὁποίου ἔρ­χε­ται τὸ σκάνδαλο». «Προτιμότερο», λέει ὁ Χριστός, «νὰ βάλῃ ὁ σκανδαλοποιὸς μία πέτρα στὸ λαιμό του καὶ νὰ πάῃ νὰ καταποντισθῇ στὸν ὠκεανό», παρὰ νὰ ζῇ καὶ νὰ σκανδαλίζῃ τὸν κόσμο (Ματθ. 18,7,6).
Ἀφοῦ λοιπὸν τὸ σκάνδαλο εἶνε τόσο σοβα­ρὴ ἁμαρτία, νὰ τὸ ἀποφεύγουμε μὲ κάθε τρόπο. Ἀκούσαμε ἀπόψε τὸ ἐγκώμιο αὐτό, ποὺ εἶνε δέησις στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο νὰ παρα­καλέσῃ τὸν Υἱό της νὰ παύσουν τὰ σκάνδαλα. Ἑπομένως ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, λαϊκοὶ καὶ ἱερωμένοι, νὰ προσέξουμε νὰ μὴ σκανδαλίζουμε τὸν ἀ­δελφό μας καὶ ὅσοι ἔχουμε ἀξιώματα νὰ μὴ σκανδαλίζουμε τὸ λαό μας. Εἴμεθα ὑποχρεωμένοι. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει ὄχι ἁπλῶς ν᾽ ἀποφεύγῃ τὸ σκάνδαλο, ἀλλὰ καὶ νὰ γίνῃ «ἅλας τῆς γῆς» καὶ «φῶς τοῦ κόσμου» (ἔ.ἀ. 5,13)· διαφορετικά, καταντᾷ ἅλας ἄναλο καὶ φῶς σβησμένο.

* * *

Γι᾽ αὐτό, ἀγαπητοί μου, σήμερα, τὴν ἁγία αὐ­τὴ ἡμέρα, παρακαλῶ ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους, νὰ ζοῦν βίον ἀσκανδάλιστον, ζωὴ καθαρή. Ὅπως εἶπα καὶ προηγουμένως, δὲν κατέρχομαι σὲ λεπτομέρειες· διότι ἂν κατέλθω σὲ λεπτομέρει­ες, θὰ γίνω πολὺ πικρὸς καὶ θὰ προκαλέσω μεγάλη ἀναστάτωσι. Ἀποφεύγω τὴν ὥρα αὐ­τὴ ν᾽ ἀ­να­φερθῶ σὲ συγκεκριμέ­να δημόσια σκάνδαλα, ποὺ ἔχουν συνταράξει καὶ συνταράσσουν τὴν πόλι μας καὶ ὅλη τὴν ἑλληνι­κὴ κοινωνία. Ἀκροθιγῶς καὶ ἀπὸ περιωπῆς θίγω τὸ θέμα, ἀποβλέπων στὸ νὰ εὐαισθητοποιη­θῇ προσωπικῶς ἡ συνείδησις τοῦ καθενός μας. Ἔτσι μπορεῖ νὰ περισταλῇ τὸ κακό, νὰ ἐκλείψουν οἱ πέτρες τοῦ σκανδά­λου. Κοινὸς στόχος· ὁ βίος ὅλων μας νὰ εἶ­νε ἄμεμπτος προσωπικῶς, οἰκογενειακῶς, κοινω­νικῶς, θρησκευτικῶς καὶ ἐθνικῶς, εἰς τρόπον ὥστε ὁ λαός μας ἐλεύθερος ἀπὸ ἐμπόδια, νὰ βαδίζῃ ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν καὶ ἀπὸ μεγαλείου εἰς μεγαλεῖον.
Ἄχ ποιά πατρίδα θὰ εἴχαμε, ἐὰν ὅλοι προσέχαμε καὶ ἀποφεύγαμε τὰ σκάνδαλα! Σὲ τί ἐπίπεδο θὰ ἔφθανε ὁ τόπος μας, ἐὰν ὅλοι μας (ἐπιστήμονες καὶ ἀξιωματοῦχοι, ἐργαζόμενοι καὶ ἐπιχειρηματίαι, γιατροί, δικηγόροι, ἱερεῖς, ἀρχιερεῖς, ἀρχιεπί­σκοποι, μικροὶ καὶ μεγάλοι), βαδίζαμε κατὰ τέτοιο τρόπο ὥστε νὰ μὴ ἀναχαιτίζουμε ἀλλὰ νὰ διευκολύνουμε τὴν πνευματικὴ πρόοδο τοῦ συνόλου! Τότε ἡ πατρίδα μας θὰ εἶχε ἕνα μεγαλεῖο ἄφθαστο.
Ταῦτα, ἀγαπητοί, εἶχα νὰ πῶ. Καὶ εὔχομαι διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων, νὰ ἐκλείψουν τὰ σκάνδαλα, γιὰ νὰ μὴ ἀνακόπτεται ἡ πορεία τῶν ἀθανάτων ψυχῶν πρὸς τὴν σωτη­ρία, ἀλλ᾽ ὅλοι νὰ προχωρήσουμε πρὸς τὰ ἐμπρός, ἐὰν θέλουμε νὰ δοῦμε ζωὴν αἰωνίαν· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης 6-5-1983 βράδυ)

ΕΠΟΧΗ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 22nd, 2011 | filed Filed under: ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Μεγάλη Παρασκευὴ βράδυ

ΕΠΟΧΗ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ

«Ὤ τῆς παραφροσύνης καὶ τῆς χριστοκτονίας τῆς τῶν προφητοκτόνων!» (Γ΄ στ. ἐγκ.)

Εσταυρ.ΕΙΝΕ ἱερὸ ἔθιμο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησί­ας μας, νὰ στολίζουμε τὸν ἐπιτάφιο μὲ ἄν­­θη, τὰ ἄνθη τῆς ἀνοίξεως. Διότι τὸ ἄνθος εἶ­νε ἡ γλῶσσα τῆς καρδιᾶς. Μὲ τὸ ἄνθος ἐκ­φρά­ζει ὁ ἄνθρωπος τὰ μυστικώτερα αἰσθήματά του· εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ ὡ­ραιότερα δημι­ουργή­μα­­τα τοῦ Θεοῦ. Φτάνει κ᾽ ἕνα τριαντάφυλλο, ὅ­πως εἶπε ἕ­νας βοτανολόγος, ν᾽ ἀ­πο­δείξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ἐν τούτοις ἡ ὀμορφιὰ ποὺ ἔχει τὸ ἄν­­θος τοῦ ἀγροῦ εἶνε ἐφήμερη (βλ. Ἰακ. 1,10-11. Ἠσ. 6,7. Α΄ Πέτρ. 1,24), δὲν διαρκεῖ πολύ. Καὶ ἀπὸ τῆς ἀ­πό­ψε­ως αὐτῆς τὸ ἄν­θος εἰκονίζει τὴ ματαιότη­τα τῶν ἐγκοσμίων. «Ὡς ἄν­θος μαραίνεται καὶ ὡς ὄναρ παρέρχεται καὶ διαλύεται πᾶς ἄν­θρωπος…», ψάλλουμε στὴν ἀκολουθία τῆς κη­δείας· μαραίνεται δηλαδὴ σὰν λουλούδι καὶ φεύγει σὰν ὄνειρο καὶ διαλύεται κάθε ἄνθρωπος.
Τὰ ἄνθη αὐτά, μὲ τὰ ὁποῖα στολίζουμε τὸν ἐπιτάφιο, εἶνε φθαρτά. Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἄν­θη αὐτὰ ὑπάρχουν καὶ κάποια ἄλλα, ποὺ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου δὲν μπόρεσε νὰ τὰ μαρά­νῃ. Τὰ ἄφθαρτα αὐτὰ ἄνθη εἶνε τὰ ἄνθη τῆς ποιήσεως καὶ τώρα ὁ Ἐπιτάφιος θρῆνος· τὸ ἀ­­ριστούργημα τοῦτο τῶν αἰώνων, ἀπὸ τὸ ὁ­ποῖο στὴν ἐκκλησία ἀπόψε ψάλλονται 99 ἐγκώμια.
Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ῥίξου­με ἕνα βλέμμα σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐγκώμια αὐτά, ἐ­κεῖνο ποὺ λέει· «Ὤ τῆς παραφροσύνης καὶ τῆς χριστοκτονίας τῆς τῶν προφητοκτόνων!» (Γ΄ στ. ἐγκ.).
Τί λέει ἐδῶ; Σύντομη θὰ εἶνε ἡ ἑρμηνεία.

* * *

Ἕνα ἔξοχο δῶρο τοῦ Δημιουργοῦ, ἀγαπητοί μου, ποὺ ξεχωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ ζῷα, εἶνε ὁ νοῦς. Ὡς πρὸς τὸ σῶμα δὲν διαφέ­­ρουμε πολὺ ἀπὸ αὐτά· ἐκεῖ ποὺ ἡ διαφορὰ εἶ­νε ἀβυσσαλέα, εἶνε ὁ νοῦς. Ὁ νοῦς – ἡ διάνοια τοῦ ἀν­θρώ­που εἶνε τὸ ἀσύγκριτο προτέρημα. Καὶ ὅ­πως ἡ φύσι – τὸ σύμπαν λειτουρ­γεῖ μὲ τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς, ἔτσι ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου λειτουργεῖ μὲ ἄλ­λους νόμους, τοὺς νόμους τῆς λογικῆς. Ἕνα, δύο, τρεῖς, τέσσερις εἶνε οἱ σπουδαιότεροι νό­μοι μὲ τοὺς ὁ­ποί­ους λειτουργεῖ ἡ νοῦς. Καὶ ὅταν ὑπάρχῃ πειθαρχία στὴ λογική, τότε ἐπικρατεῖ τάξις, ῥυθμός, εἰρήνη καὶ ἁρμονία στὸν κόσμο.
Ἀλλὰ δυστυχῶς τὸ κακὸ – ἡ ἁμαρτία διετάραξε τὴν ἁρμονία αὐτὴ καὶ ἡ διάνοια τοῦ ἀν­­θρώπου δὲν λειτουργεῖ πλέον λογικά. Ἡ ἁμαρ­τία ὤθησε τὸν ἄνθρωπο ἐκτὸς λογικῆς, τὸν ἔ­­φερε σὲ κατάστασι παραφροσύνης. Ἡ θαυμά­σια παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου λέει χαρακτηρι­στικὰ ὅτι ὁ ἄσωτος, ἀφοῦ περιπλανήθηκε μακριὰ ἀπὸ τὸ πατρικό του σπίτι, στὴ Σαχάρα τῆς ἁμαρτίας, καὶ σπατάλησε ὅ,τι πολύτιμο εἶ­χε, «εἰς ἑαυτὸν ἐλθών», ὅταν ἦρ­θε στὰ λογι­κά του (Λουκ. 15,17), ἀποφάσισε νὰ ἐπιστρέψῃ. Μέχρι τό­τε δηλαδὴ τὸ μυαλό του δὲν λειτουργοῦσε κανονικὰ καὶ τότε ἐπανῆλθε στὴ λογική.
Ἀκριβέστερα, στὴν παραφροσύνη ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο τὰ πάθη· ὁ θυμὸς λ.χ., ἡ κακὴ ἐπιθυ­μία, ὁ φθόνος, τὸ μῖσος, ἡ φιλαργυρία, ἡ φιληδονία, ἡ φιλοδοξία, ὁ ἐγωισμός, ὁ ὀρ­θολογισμὸς κ.τ.λ.. Ἐπάνω στὴν ἔξαψι τοῦ πάθους του ὁ θυμώδης διαπράττει ἔγκλημα, ὁ ἀ­κόλαστος γελοιοποιεῖται, ὁ φθονερὸς βασανίζεται, ὁ φιλάργυρος σκλαβώνεται, ὁ φιλήδονος παγιδεύεται, ὁ φιλόδοξος τσακίζεται, ὁ ἐ­γωιστὴς γίνεται ἀποκρουστικός, ὁ ὀρ­θολογιστὴς τυφλώνεται. Πῶς λειτουργοῦν καὶ ποῦ ὁδηγοῦν τὰ πάθη;
⃝ Κατ᾽ ἀρχήν, ὅπως εἴπαμε, τὸ πάθος βγάζει ἐκτὸς λογικῆς. Ἡ λογικὴ λέει «Πᾶς οἶκος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός» (Ἑβρ. 3,4), ὁ­δηγεῖ δηλαδὴ στὴν πίστι. Ὁ ὀρθολογιστὴς ἐν τούτοις καταλήγει στὸ ἀντίθετο, σὲ ἀπιστία καὶ ἀθεΐα· ἔτσι παραλογίζεται, καταντᾷ παρά­φρων, τὸ μυαλό του δὲν λειτουργεῖ πλέον. Ἂν τὸν ρωτήσῃς, Τὸ σπίτι σου ποιός τό ᾽φτεια­­ξε; σοῦ ἀπαντᾷ· Οἱ χτίστες. Ὅταν ὅμως τὸν ρωτᾷς, Καὶ τὸ μεγάλο σπίτι, τὸ σύμπαν, ποιός τὸ ᾽φτειαξε; σοῦ λέει· Ἔτσι, μόνο του παρουσιάστηκε… Μποροῦμε κ᾽ ἐδῶ νὰ ποῦμε «Ὤ τῆς παραφροσύνης»!
⃝ Τὰ πάθη βγάζουν τὸν ἄνθρωπο ἐκτὸς λογι­κῆς. Τὰ πάθη ἀκόμη, ὁποιοδήποτε ὄνομα κι ἂν ἔχουν, προκαλοῦν φθορὰ καὶ καταστροφή. Ἐ­ὰν ρωτήσετε τοὺς οἰκονομολόγους, θὰ σᾶς βεβαιώσουν ὅτι γίνεται μεγάλη σπατάλη χρήματος· ἰλιγγιώδη ποσά, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ μποροῦσαν νὰ καλυφθοῦν σημαν­τι­κὲς ἀνάγ­κες, ἐξανεμίζονται. Ἄκουσα καὶ ἔφρι­ξα, ὅτι πόλις πλουσία, ποὺ κολυμπᾷ στὸ χρῆ­μα, ἔχει δεκάδες νυκτερινὰ κέντρα, κ᾽ ἐκεῖ οἱ θαμῶνες κάθε βράδυ, γιὰ νὰ διασκεδάσουν, σπᾶ­νε πιάτα. Τὸ χαρτοπαίγνιο καὶ τὰ τυχερὰ παιχνίδια ἀ­φαιροῦν περιουσίες μέσα σὲ μιὰ νύχτα. Καταστροφὴ στὸ ἀτομικὸ βαλάντιο, ἀλλὰ καταστροφὴ καὶ στὰ δημόσια ταμεῖα. Ἡ ἀσωτία φθείρει τὰ οἰκονομικὰ τοῦ κράτους. Καὶ ἐνῷ οἱ κυβερνῆται μας φωνάζουν «λιτότης», καν­είς δὲν θέλει νὰ συμμορφωθῇ. «Ὤ τῆς παραφροσύνης» πολιτείας καὶ πολιτῶν!
⃝ Ἐὰν μετὰ τοὺς οἰκονομολόγους ρωτήσετε τώρα τοὺς γιατροὺς καὶ τοὺς ψυχιάτρους, θὰ σᾶς βεβαιώσουν ὅτι τὰ πάθη φθείρουν τὴν ὑ­γεία καὶ συν­τέμνουν τὴ ζωή. Ἡ λαιμαργία καὶ ἡ κοιλιοδουλεία δηλαδή, ἡ πολυφαγία καὶ ἡ τρυφηλὴ διαβίωσις, οἱ ἀπολαύσεις, οἱ ἔντονοι αἰσθησιασμοί, τὸ ἀλκοόλ, τὸ κάπνισμα, τὸ ξενύχτι καὶ οἱ καταχρήσεις ἐν γένει, τὰ ναρκωτικά, ἡ εὐμάρεια, ὅλα αὐτά, ἀντὶ νὰ τονώνουν ἐπιβαρύνουν τὸν ὀργανισμὸ κι ἀντὶ νὰ χαροποιοῦν ἐν τέλει καταθλίβουν τὴν ψυχή, μέχρι τοῦ σημείου νὰ ὁδηγοῦν κάποτε καὶ στὴν αὐ­τοκτονία. «Ὤ τῆς παραφροσύνης»!
⃝ Ρωτῆστε καὶ τοὺς ἀστυνομικοὺς καὶ τοὺς ἐγ­κληματολόγους, καὶ θὰ σᾶς πιστοποιήσουν, ὅτι τὰ πά­θη, ἐκτὸς ἀπὸ σωματοκτόνα καὶ ψυχοκτόνα, πολλὲς φορὲς εἶνε καὶ ἀδελφοκτόνα. Ἡ φιλαυτία καὶ τὸ συμφέρον, τὸ μῖσος καὶ ἡ κακία, ἡ ἐκδικητικότης καὶ ἡ σκληροκαρδία, ὁπλίζουν τὸ χέρι καὶ τὸ ὠθοῦν νὰ σκοτώσῃ τὸν συνάνθρωπο καὶ τὸν ἀδελφό. «Ὤ τῆς παραφροσύνης» ποὺ δημιουργεῖ ἡ ἐμπάθεια!
⃝ Στὴν περίπτωσι ὅμως τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου, ἡ ἐμπάθεια ὡδήγησε πλέον στὸ ἀποκορύ­φω­­μα τῆς παραφροσύνης. Ἀκούσατε πῶς κλεί­νει τὸ ἐγκώμιο; «Ὤ τῆς παραφροσύνης καὶ τῆς χριστοκτονί­ας τῆς τῶν προφητοκτόνων!». Τὰ πά­θη τῶν ἰουδαίων, φαρισαίων καὶ γραμμα­τέ­­ων, ἐκτὸς ἀπὸ προφητοκτόνα ―ποιόν προφή­τη δὲν ἐδίωξαν καὶ πόσους ἁγίους δὲν ἐφόνευσαν! (βλ. Πράξ. 7,52)―, ἀπεδείχθησαν χριστοκτόνα – θεοκτόνα. Μετὰ ἀπὸ τόσους ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ στὸ παρελθόν, σήμερα Μεγάλη Παρασκευὴ ἐφόνευσαν καὶ αὐτὸ τὸν Υἱό του!

* * *

Τὸ ἐγκώμιο αὐτό, ἀγαπητοί μου, ἁρμόζει ἰ­δίως στὴν ἐποχή μας. Μποροῦμε νὰ ποῦμε· «Ὤ τῆς παραφροσύνης» τοῦ αἰῶνος μας, ποὺ ὑπερηφανεύθηκε καὶ καυχήθηκε ὅτι ἔφτασε στὰ ἄστρα! Ἡ ἐποχή μας, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη, εἶνε γεμάτη παραφροσύνη. Κρίμα στὰ σχολεῖα καὶ στὰ πανεπιστήμια. Ἔχει δίκιο ἕνας μεγάλος ποιητὴς – φιλόσοφος νὰ λέῃ
«…Ἰδοὺ ἐγώ, μὲ τόσα φῶτα,
τυφλός· τυφλὸς ὅπως καὶ πρῶτα».
Σκοτάδι παραφροσύνης ἐπικρατεῖ, δὲν διακρί­νουμε τὸ ἀληθινὸ συμφέρον. Ἂν λειτουργοῦ­σε στοιχειώδης λογική, θὰ ἐπικρατοῦσε εἰ­ρήνη παγκοσμίως καὶ θὰ λύνονταν ὅλα τὰ προ­βλήματα. Τώρα, μὲ τὰ ἑωσφορικὰ πάθη καὶ ἰδί­ως τὴν ἀλαζονεία, ἔχει δημιουργηθῆ ἕνα καθε­στὼς παραλόγου. Δυὸ φορὲς ἡ παραφροσύνη ὡδήγησε σὲ παγκοσμίους πολέμους. Καί, ἐὰν δὲ βάλῃ ὁ Θεὸς τὸ χέρι του, ἑτοιμάζεται νὰ μᾶς ῥίξῃ καὶ τρίτη, ποὺ θὰ σημάνῃ τὸ τέλος. Τώρα τὸ ψέμα ἔγινε ἐπιστήμη ποὺ ὀνομάζεται διπλωματία. «Ὤ τῆς παραφροσύνης» τῆς διπλωματίας, ἡ ὁποία λέει· «Στὴν πολιτικὴ ὑ­πάρχουν πράγματα ποὺ λέγονται ἀλλὰ δὲν γίνονται, καὶ πράγματα ποὺ γίνονται  ἀλλὰ δὲν λέγονται». Οἱ διπλωμάται αὐτὰ ποὺ λένε δὲν τὰ κάνουν, καὶ αὐτὰ ποὺ κάνουν δὲν τὰ λένε.  Ὁ πόλεμος, ἡ καταστροφή, εἶνε παραφροσύνη.
«Ὤ τῆς παραφροσύνης καὶ τῆς χριστοκτονίας τῆς τῶν προφητοκτόνων!». Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν κα­ταστροφὴ τοῦ πολέμου, ἡ παραφρο­σύνη τῆς ἐποχῆς μας ἔχει καὶ χριστοκτονία – θεοκτονία. Ὁ ἄνθρωπος ἔφθασε στὴν κο­ρυφὴ τῆς πυραμίδος τοῦ παραλόγου. Ἀφοῦ σπατάλησε ὅ,τι πολύτιμο εἶχε, ἀφοῦ ἔφθειρε τὴν ὑ­γεία του, ἀφοῦ κατέστρεψε τὸ ψυχικό του κάλ­­λος, πέφτοντας ἀπὸ βάραθρο σὲ βάραθρο κι ἀ­πὸ ἄ­βυσσο σὲ ἄβυσσο, ἔφθασε μέχρι ση­μείου νὰ σκοτώσῃ τὸ Θεό – ὅσο βέβαια ἐξαρτᾶται ἀπ᾽ αὐτόν. Διότι ὁ Θεὸς δὲν σκοτώνεται, εἶνε ἀπαθής. Ἀλλὰ τὴν ὥρα ποὺ τὸν βλασφημεῖς ἢ λὲς «Δὲν ὑπάρχει», τὸν σκοτώνεις μέσα σου, ὅπως εἶπε ὁ Ντοστογιέφσκυ. Ἡ βλασφημία καὶ ἡ ἀθεΐα εἶνε χριστοκτονία καὶ θεοκτονία.
Ἂς παρακαλέσουμε, ἀγαπητοί μου, τὸ Θεὸ νὰ μᾶς δώσῃ «γρήγορον νοῦν» καὶ «σώφρονα λογισμόν» (ἀπόδ.), ὥστε παντοῦ καὶ πάντοτε νὰ βλέπουμε τὸ θέλημά του, νὰ τὸ ἐκτελοῦ­με, καὶ νὰ ὑ­μνοῦμε καὶ δοξάζουμε τὸ ὄνομά του εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ἱερό ναὸ του Ἁγιου Παντελεήμονος Φλωρίνης 12-4-1985 βράδυ)

MHNYMATA ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 22nd, 2011 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ
ΗΘΙΚΩΝ & ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ

τηλ. 210 3254321-2 fax. 210 3236978

e-mail: fot_gram@otenet.gr ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr

6 Μαΐου 2011

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ

Ο ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΟΣ ΝΕΟΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

1. Τὴν 27ην Ἀπριλίου 1941 ὁ μεγάλος αὐτὸς ἥρωας καὶ πατριώτης Κων/νος Κουκίδης, Εὔζωνας, φρουρὸς τῆς Ἑλληνικῆς σημαίας στὴν Ἀκρόπολι, συνταράχθηκε πάρα πολὺ μὲ τὴν εἴσοδο τῶν Γερμανῶν κατακτητῶν στὴν Ἀθῆνα τὴν 8ην τὸ πρωὶ τῆς ἰδίας ἡμέρας. Οἱ Γερμανοί ἀξιωματικοί τῆς ἐμπροσθοφυλακῆς τῆς 6ης ὀρεινῆς Μεραρχίας , ταγματάρχης Peter Jacoby, και ὁ λοχαγός Georg Elsnits) ἔσπευσαν νὰ ἀποστείλουν μήνυμα στόν «Φύρερ», ὅτι στὶς 8.10 εἰσῆλθον στὴν πόλι τῶν Ἀθηνῶν καὶ στὶς 8.45 ὑπέστειλαν τὴν Ἑλληνικὴ σημαία καὶ ὕψωσαν την σβάστικα στὴν Ἀκρόπολι.

2. Γιὰ νὰ μὴ πέσῃ στὰ χέρια τῶν κατακτητῶν τὸ ἱερὸ σύμβολο μας, τυλίχθηκε ὁ ἥρωας ἐθνομάρτυς Κων/νος Κουκίδης μὲ τὴν γαλανόλευκη καὶ ἀπεφάσισε νὰ αὐτοθυσιασθῇ ἀπὸ τὴν θέσι Καλλιθέα Ἀκροπόλεως, ὅπου φρουροῦσε τὴν ἑλληνικὴ σημαία πέφτοντας κάτω στὰ βράχια τῆς Ἀκροπόλεως ἀπὸ ὕψος 60 μέτρων, πρὸς ἔκπληξι τῶν Γερμανῶν, βάφοντας τὸ ἐθνικό μας σύμβολο μὲ τὲ τίμιο αἷμα του.

3. Ὅμως οἱ στρατιῶτες καὶ οἱ ἐπικεφαλῆς τοῦ γερμανικοῦ ἀποσπάσματος εἶχαν συγκλονισθῆ ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἶδαν καὶ δὲν ἐκράτησαν τὸ στόμα τους κλειστό.
Στὶς 9 Ἰουνίου ἡ εἴδησις δημοσιεύθηκε στὴν DAILY MAIL μὲ τίτλο: «A Greek carries his flag to the death» (Ἕνας Ἕλληνας φέρει τὴν σημαία του ἕως τ[ον θάνατο).

4. Ἡ θυσία τοῦ Ἕλληνα στρατιώτη ἔγινε αἰτία νὰ ἐκδοθῆ διαταγὴ ἀπὸ τὸν Γερμανὸ φρούραρχο νὰ ὑψώνεται στὴν Ἀκρόπολι καὶ ἡ ἑλληνικὴ σημαῖα δίπλα στὴ γερμανική.

5. Γιὰ τὴν αὐτοθυσία τοῦ Κων/νου Κουκίδη ὑπάρχουν πολλὲς μαρτυρίες, παραδείγματος χάριν τοῦ Κυριάκου Γιαννακόπουλου, 11 ἐτῶν παιδί, ποὺ πουλοῦσε τσιγάρα στην Πλάκα, καὶ τὸν εἶδε νὰ πέφτῃ, καθὼς καὶ ἑνὸς διερχόμενου παγοπώλη· αὐτὸς ἐνημέρωσε τὸν εὐλαβῆ καὶ ταπεινὸ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ. Χρύσανθο, ὁ ὁποῖος καὶ τὸ κατεχώρισε εἰς τὸ ἡμερολόγιό του τὴν 27ην Ἀπριλίου 1941.

6. Παρ’ὅλες τὶς πολλὲς μαρτυρίες, ἐν τούτοις ὁ νεοεθνομάρτυς Κουκίδης παρέμεινε μέχρι πρὸ ἐτῶν ὡς ἄσημος καὶ ἀφανής, διότι τὸ ἁμαρτωλὸ κατεστημένο δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ προβάλλωνται τέτοιοι ἀνιδιοτελεῖς Ἕλληνες πατριῶτες, ἀλλὰ μόνον φελλοί, ἀνώμαλοι, παλακῖδες, «πατριάρχες» τῆς διαπλοκῆς καὶ ἀετονύχηδες ὡς δῆθεν ἀντιστασιακοὶ καὶ ἀγωνιστές..

7. Εὐτυχῶς τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ «Πανελλήνια Ἕνωσις Φίλων τῶν Πολυτέκνων» μαζὶ μὲ «Πανελλήνια Ἕνωσι Ποντίων Ἀξιωματικῶν Ἀλεξανδρος Ὑψηλάντης» καὶ πολλὰ ἄλλα ποντιακὰ σωματεῖα, ὁ «Σύλλογος Ἐφέδρων Εὐζώνων» καὶ λοιποὶ φορεῖς τιμοῦν τὴν μνήμη του καὶ ἀγωνίζονται νὰ δώσουν καὶ στοὺς ἰθύνοντες νὰ ἐννοήσουν ὅτι ἐθνικοὶ ἥρωες-ἐθνομάρτυρες ὅπως ὁ Κουκίδης πρέπει νὰ προβάλλωνται δεόντως ὡς πρότυπα γιὰ τὶς ἐπερχόμενες γεννεές.

8. Δυστυχῶς, ὅμως, ἰδιοτελεῖς ψευδοδιανοούμενοι ἀπαξιοῦν καὶ κατατρέχουν τέτοιες προβολές, διότι εἶναι τυφλὰ ὄργανα τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων.

9. Λόγῳ τῆς Διακαινισήμου δὲν ἔγινε ἀνήμερα τῆς αὐτοθυσίας του τὸ μνημόσυνο καὶ ἡ κατάθεσις στεφάνων εἰς μνήμη τοῦ Κων/νου Κουκίδη.

Θὰ γίνουν αὔριο, Σάββατο 7.5.2011 μὲ πρωτοβουλία τῶν ἀνωτέρω ὀργανώσεων, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου Ραγκαβᾶ κάτω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολι καὶ θὰ κατατεθοῦν στεφάνια στὸν τόπο τῆς αὐτοθυσίας του.

10. Ὅλοι οἱ ὑγιῶς ἐθνικά, κοινωνικὰ καὶ θρησκευτικὰ σκεπτόμενοι Ἕλληνες ὀφείλομε νὰ τιμήσουμε μὲ τὴν παρουσία μας τὸν ἐν λόγῳ νέον Ἐθνομάρτυρα καὶ νὰ τὸν προβάλλωμε παντοῦ καὶ παντοιοτρόπως ὡς πρότυπον γιὰ τὶς ἐπερχόμενες γεννεές.

Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ἀξιομακάριστου εὐέλπιδος – ἐθνομάρτυρος Κων/νου Κουκίδη.

11. Τὸ περιοδικό μας ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ἔχει προβάλει τὸν ἐθνομάρτυρα Κων/νο Κουκίδη στὸ τεῦχος 19 (σελ. 37 & ἐξώφυλλο) καθὼς καὶ στὸ τεῦχος 27 (σελ. 32-33).

12. Ὅσοι ἐπιθυμοῦν νὰ ἔχουν τὰ τεύχη, ἄς μᾶς τηλεφωνήσουν στὰ τηλέφωνα

210-3254321 -2

νὰ τοὺς τὰ ἀποστείλωμε δωρεάν, τιμῆς ἕνεκεν.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ Η ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 22nd, 2011 | filed Filed under: Cрпски језик, ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Ἰωάν. 20,19-31)

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ Η ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ

Ψηλ.ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Εἶνε ἡ δευτέρα Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἢ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ. Καὶ λέγεται Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ, γιατὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ὥρισε νὰ δια­βά­ζεται τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ τὸ Θωμᾶ.

* * *

Τί ἦταν ὁ Θωμᾶς; κανένας πλούσιος, κανένας ἐπιστή­μων, κανένας διάσημος τῆς ἐπο­χῆς ἐκείνης; Τίποτε. Ἕνα ἀγράμματο φτωχα­δάκι ἦταν. Καὶ ὅμως ἔγινε πασίγνωστος. Καὶ ἐνῷ μεγάλοι καὶ τρανοὶ λησμονήθηκαν, αὐτὸς ζῇ στὴ μνήμη ὅλων. Τί συνέ­βη ἆραγε; Κάτι ἄλ­λαξε στὴ ζωὴ τοῦ Θωμᾶ, καὶ τὸ πτωχαδάκι ἔγινε μιὰ μεγάλη φυσιογνωμία. Τί συνέβη;
Μιὰ μέρα ἄκουσε νὰ τὸν καλῇ μιὰ φωνή. Μιὰ φωνὴ πιὸ γλυκειὰ κι ἀπ’ τὴ φωνὴ τῆς μά­νας, φωνὴ ποὺ ἀπευθύνεται σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο καὶ μακάριοι ὅσοι τὴν ἀκοῦνε. Εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ μας. Εἶδε ὁ Χριστὸς τὸ Θωμᾶ καὶ διέκρινε ὅτι μέσα του κρύβεται ἕνα διαμάντι. Διαμάντι ἦταν ἡ καλή του διάθεσι. Ἔλα μαζί μου, τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. Κι ἀμέσως ὁ Θωμᾶς ἄφησε τὰ πάν­τα καὶ τὸν ἀκολούθησε. Κάθησε τρία χρόνια κοντά του. Ἄκουσε τὰ λόγια του, λόγια ποὺ δὲν ἀκούστηκαν ποτέ ἄλλοτε στὸν κόσμο. Εἶδε τὰ θαύματά του, ποὺ εἶνε ἄ­­πειρα – ἀμέτρητα. Εἶδε τὴν ἁγία ζωή του. Ἔ­τσι πίστεψε καὶ εἶπε· Αὐτὸς εἶνε ὁ Χριστός, ἐκεῖνος ποὺ λένε οἱ προφητεῖες ὅτι θὰ ἔρθῃ. Πίστεψε, ὅτι ὁ Ναζωραῖος θὰ συντρίψῃ τὶς λεγεῶνες τῆς ῾Ρώμης, θὰ διώξῃ τοὺς κατακτητάς, θὰ στήσῃ θρόνο μεγάλο, θὰ ἱδρύ­σῃ βασί­λειο, τὴν πιὸ μεγάλη αὐτοκρατορία, καὶ θὰ γίνῃ ὁ βασιλεὺς τῆς ἀνθρωπότητος.
Αὐτὰ πίστεψε καὶ ἦταν χαρούμενος. ᾿Αλλ’ ὅ­ταν τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης στὴ Γεθ­σημανῆ ―ἦταν κι αὐτὸς ἐκεῖ― εἶδε νὰ πιά­νουν τὸ Χριστό, νὰ τὸν δένουν χωρὶς νὰ προβάλλῃ καμμιά ἀντί­στασι, νὰ τὸν φέρνουν στὸν Ἄννα, στὸν Κα­ϊάφα, στὸ πραιτώριο, νὰ τὸν ῥα­πίζουν, νὰ τὸν φτύνουν, καὶ τέλος νὰ τὸν ὁδηγοῦν στὸ Γολγοθᾶ καὶ νὰ τὸν σταυρώνουν χωρὶς νὰ τοὺς ῥίχνῃ ἀστροπελέκια – ὅ­πως θὰ μποροῦσε, ὁ Θωμᾶς παραξενεύτηκε. Κι ὅ­ταν ἔμαθε ὅτι ξεψύχησε, εἶπε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30), καὶ τὸν ἔβαλαν μέσ’ στὸ μνῆ­μα ὅ­πως ὅλους τοὺς κοινοὺς ἀνθρώπους, τότε πλέον ἔπαψε νὰ πιστεύῃ. Ψέμα ἦταν ὅλα, σκέ­φτηκε. Ἔφυγε, πῆγε πάλι στὶς δουλειές του καὶ ἄρχισε ν᾿ ἀσχολῆται μ’ αὐτὲς ὅπως πρίν. Ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητάς. Κάποια μέρα ποὺ συναντήθηκε μαζί τους, τοῦ εἶπαν· ―Θωμᾶ, ἔχασες! ―Τί ἔχασα; ―Εἴδαμε τὸν Κύριο. Ἀναστήθηκε. Ἔπρεπε νὰ ἤσουν μαζί μας. ―Δὲν πιστεύω τίποτα. ―Δὲν πιστεύεις ἐμᾶς, ποὺ μᾶς γνωρίζεις τόσα χρόνια; δὲν δέχεσαι τὴ μαρτυρία μας; ―Ἐὰν δὲν βάλω τὸ δάχτυλό μου στὰ σημάδια ποὺ ἄφησαν τὰ καρφιὰ στὰ χέρια του καὶ ἡ λόγχη στὴν πλευρά του, «οὐ μὴ πιστεύσω» (Ἰωάν. 20,26). Δὲν πιστεύω, ἂν δὲν τὸν δῶ, λέει.
Πέρασε ἔτσι μιὰ βδομάδα, ποὺ ὁ Θωμᾶς πάλευε μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας, καὶ με­τὰ ἀπὸ ὀχτὼ μέρες οἱ μαθηταὶ ―μαζὶ τώρα μὲ τὸ Θωμᾶ― ἦταν πάλι κλεισμένοι μέσα στὸ ὑ­περῷο. Ξαφνικά, «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων» (ἐ.ἄ. 20,26) νά ὁ Χριστός. ―Θωμᾶ, ἔλα, τοῦ λέει. Ὁ Θωμᾶς πλησιάζει, βάζει τὸ δάχτυλό του ―ὅ­πως εἶνε ζωγραφισμένο στὴν εἰκόνα― στὴν πλευρὰ καὶ στὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, καὶ τότε φωνάζει· «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (ἐ.ἄ. 20, 29). Ἔτσι ἔπαψε πλέον νὰ εἶνε ἄπιστος, ἔγινε πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος στὸ Χριστό.
Ἀπὸ τότε ὁ Θωμᾶς, αὐτὸ ποὺ πίστεψε δὲν τό ’κρυψε, ὅπως δυστυχῶς κάνουμε ἐμεῖς. Τέτοια πίστι δὲν ἔχει ἀξία. Αὐτὸ ποὺ πιστεύεις, πρέπει νά ’χῃς θάρρος νὰ τὸ πῇς παντοῦ, ἀκόμη κι ἂν βρεθῇς μέσα σὲ χιλιάδες ἀπίστους. Τώρα καταντήσαμε καὶ τὸ σταυρό μας νὰ ντρεπώμεθα νὰ κάνουμε. Στὴ Θεσσαλονίκη ἕνα πτωχαδάκι πῆγε σ’ ἕνα ἑστιατόριο νὰ φάῃ καὶ θεώρησε καθῆκον νὰ κάνῃ τὸ σταυρό του· ὅταν τὸν εἶδαν οἱ ἄλλοι, ἄρχισαν νὰ κοροϊδεύουν… Ὁ Θωμᾶς δὲ ντράπηκε, μέσα σὲ ἀπίστους καὶ εἰδωλολάτρες ποὺ μισοῦσαν τὸ Χριστό, νὰ τὸν κηρύξῃ. Πῆγε ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, ἀπὸ πόλι σὲ πόλι, ἀπὸ χώρα σὲ χώρα.
Πέταξε σὰν ἀετός. Καὶ παντοῦ ἔλεγε· «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Ὄχι ἁπλῶς «ὁ Κύριος καὶ ὁ Θεός». Ἐκεῖνο τὸ «μου» ἔχει σημασία. Εἶδες; ἡ γυναίκα λέει «ὁ ἄντρας μου», ἡ μάνα λέει «τὸ παιδί μου», ὁ ἄρρωστος λέει «ὁ γιατρός μου». Τὸ «μου» αὐτὸ τοῦ Θωμᾶ σημαίνει, ὅτι ὁ Χριστὸς πρέπει νὰ γίνῃ δικός μου, «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Τὸ ὅτι εἶνε Κύριος ὅλου τοῦ κόσμου εἶνε γεγονός· ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνῃ καὶ δικός σου, νὰ δημιουργήσῃς στενὴ τρυφερὰ σχέσι μὲ τὸ Χριστό, τόσο νὰ τὸν ἀγαπήσῃς.
Ἔτσι ὁ Θωμᾶς ἔφθασε μέχρι τὶς Ἰν­δί­ες. Ἐ­κεῖ πίστεψαν πολλοί, καὶ ἐκεῖ αὐτὸς βρῆκε θάνατο μαρτυρικό. Γι’ αὐτὸ οἱ χριστιανοὶ τῶν Ἰνδιῶν ὀνομάζονται χριστιανοὶ τοῦ Θωμᾶ.

* * *

Αὐτὸς ἦταν ὁ Θωμᾶς, ποὺ ἀπὸ ἄπιστος ἔγινε πιστὸς καὶ σήμερα ἑορτάζουμε τὴν ψηλάφησί του. Στὶς μέρες μας ὑπάρχουν πολλοὶ ἄ­πιστοι. Ψέμα, σοῦ λένε, εἶνε ἡ θρησκεία· οἱ πα­πᾶδες κοροϊδεύουν τὸν κόσμο, ἐκ­μεταλλεύονται τὸ λαό… Νομίζουν πὼς ἔτσι θὰ σβήσουν τὴν πίστι. Ἐμεῖς τί ν’ ἀπαντήσουμε; Θὰ ὑπενθυμίσου­με μερικὰ ἁπλᾶ πράγματα.
1. Τὸ νερό. Ἄνθρωπε ἀχάριστε, πίνεις νερά­κι· σκέφτηκες ποιός χαρίζει τὸ νερό; Ἂν στερέψουν οἱ πηγές, θὰ ποῦ­με τὸ νερὸ νερά­κι. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια οἱ ἄν­θρωποι πίστευαν. Παρατηροῦσα· προτοῦ νὰ πιοῦν νερὸ ἔκαναν τὸ σταυρό τους. Εἴδατε τώρα πίνοντας νὰ κά­νῃ κανεὶς σταυρό; Τίποτα! Τὴ γουλιὰ ἔχουν στὸ στόμα, καὶ τὸ Χριστὸ βλαστημᾶνε. Ἐνῷ τὸ πουλάκι· πίνει νερὸ καὶ ὑψώνει τὸ κεφαλάκι του στὸν οὐρανό, σὰ νὰ λέῃ «Χριστέ, σ’ εὐχαριστῶ». Ἐσὺ γιατί δὲν πιστεύεις;
2. Ὁ ἥλιος. Ἄκου ἐκεῖ, λένε μερικοί, «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» νὰ μπῇ ὁ Χριστός; Αὐτὸ εἶν’ ἀπίστευτο, ἀπαράδεκτο… Ἀπίστευτο; Ὅταν ἤμουν στὸ σχολειό, ὁ καλός μας δάσκαλος μᾶς ἔλεγε· Λῦστε μου τὸ αἴνιγμα «Κλεί­νω τὸ σπιτάκι μου, κι ὁ κλέφτης εἶνε μέσα». Ποιός εἶν’ ὁ κλέφτης; ρωτούσαμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ στὸ σπίτι τοὺς γονεῖς. Ποιά ἦταν ἡ λύσις· ὁ ἥλιος! Αὐτὸς περνάει τὰ τζάμια χω­ρὶς νὰ τὰ σπάσῃ καὶ εἶνε μέσα στὸ σπίτι. Καὶ ὁ ἥλιος λοιπὸν φωνάζει «Χριστὸς ἀνέστη».
3. Ὁ ἀέρας. Κλειστὸ εἶ­νε τὸ σπίτι, κι ὅμως ὁ ἀέρας μπαίνει. Πῶς; Ἀ­πὸ μιὰ χαραμάδα. Μιὰ μικρὴ τρυπίτσα νὰ βρῇ, περνάει καὶ φτάνει μέ­χρι τὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Αὐτὸς λοιπὸν ποὺ ἔ­­κα­νε τὸν ἀέρα καὶ τὸν ἥλιο, δὲ μποροῦσε ὁ ἴ­διος νὰ μπῇ«κεκλεισμένων τῶν θυρῶν»;
4. Τὰ δέντρα. Τὸ χειμῶνα εἶ­νε γυμνὰ – ξερά, ἀλλὰ τὴν ἄνοιξι; «Σήμερον ἔαρ μυρίζει» (ἐξαπ. Θωμ.). Κάθε φύλλο ποὺ βγαίνει, κάθε λουλούδι, κάθε καρπός, ὅλα φωνάζουν «Χριστὸς ἀνέστη».
5. Νά καὶ ὁ σπόρος. Ὁ γεωργὸς τὸν θάβει στ’ αὐ­λάκι ὅπως ὁ νεκρο­θάφτης τὸ νεκρό. Ὁ σπόρος σαπίζει, καὶ μετὰ ζων­τανεύει καὶ βγαίνει. Καὶ κάθε φορὰ ποὺ φυτρώνει ἕνα στάχυ – ἕνας βλα­στός, λέει «Χριστὸς ἀνέστη». Ἐσὺ ἀμφιβάλλεις;
6. Τὸ ἀβγὸ ποὺ μοιράζουμε τὸ Πάσχα. Ἔχει σημασία. Γιατί; Μέσα στὸ ἀβγὸ εἶνε θαμμένο, κλεισμένο σὰν σὲ τάφο μὲ μαρμάρινη πλάκα, ἕνα πουλάκι. Ἡ κλῶσσα τὸ θερμαίνει καὶ ὕ­στερα ἀπὸ 40 μέρες νάτο, μὲ τὴ μυτίτσα του σπάει τὴ φλούδα· καὶ μόλις βγῇ ἔξω, εἶνε σὰν νὰ κελαϊδῇ «Χριστὸς ἀνέστη».
7. Τὸ ῥαδιόφωνο καὶ ἡ τηλεοράσι τέλος. Ὅ­λα εἶνε κλειστά, ἀλ­λὰ μ’ ἕνα κουμπὶ τὸ σπίτι γεμίζει φωνὲς καὶ εἰκόνες ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς γῆς. Πῶς γίνεται, τί λέει ἡ ἐπιστήμη; Ὑπάρ­χουν τὰ λεγόμενα ἑρτζιανὰ κύματα, ποὺ τοὺς ἔ­­δωσε ὁ Θεὸς δύναμι νὰ μεταφέρουν ὅλα αὐ­τὰ μέσα στὸ σπίτι. Τὰ κτίσματα λοιπὸν μποροῦν νὰ κινοῦνται ἔτσι, ὁ Κτίστης δὲν μπορεῖ;

* * *

Μὴν ἀκοῦτε, ἀδελφοί μου, τὶς φλυ­α­ρίες ἡ­μι­μαθῶν καὶ ἀγραμμάτων. Νὰ πιστεύετε στὸ Χριστὸ ὅπως οἱ πρόγονοί μας, μὲ πίστι βαθειά. Κλεῖστε τ’ αὐτιά σας στὴν ἀθεΐα καὶ ἀ­πιστία. Κρατῆστε βαθειὰ μέσα σας τὴν πίστι. Νὰ λέτε κ’ ἐσεῖς ὅπως ὁ Θωμᾶς «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Καθόλου μὴ δειλιάζετε.
Ἀλλὰ ἡ πίστι σας νὰ μὴν εἶνε νεκρά. Ἡ ἁγία Γρα­φὴ λέει· «ἡ πίστις, ἐὰν μὴ ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι» (Ἰακ. 2,17). Ἡ πίστι σας νά ’νε ζων­τανή. Νὰ φανερώνετε παντοῦ ὅτι πιστεύετε. Νὰ τὸ δείχνετε μὲ ἔργα. Αὐτὸ σημαίνει· στὴ ζωή σας καμμιά βλαστήμια, καμμιά κλοπή, καμμιά μοιχεία, καμμιά πορνεία, κανένα διαζύγιο. Νὰ βα­σιλεύῃ ὁ Χριστὸς στὰ σπίτια σας, στὶς οἰκογένειές σας, στὰ παιδιά σας, παντοῦ.
Θὰ σᾶς πῶ ἕνα λόγο, ἀκοῦστε με. Πιστεύω. Ἂν δὲν πίστευα, θὰ ἔσπαζα τὴ ῥάβδο αὐτὴ ποὺ κρατῶ καὶ θὰ γινόμουν ἕνας ἐπαγγελματίας. Ἀλλὰ πιστεύω στὸ Χριστό. Ὅλα εἶνε ψέματα, ἕνα εἶνε ἀληθινό. Κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑπάρχει ἄλλο, παρὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦ­τε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Θωμᾶ Ζέρβης – Ἐδέσσης 7-5-1989)

_______________

ΣΕΡΒΙΚΑ

___________________

Томина недеља (Јован. 20,19-31)

НАША ВЕРА НИЈЕ ЛАЖНА

Данас је, драги моји, празник. Данас је друга недеља од Васкрса, Томина недеља. Зове се Томина, јер је данас наша Црква одредила да се чита Јеванђеље које говори о Томи.

* * *

Ко је био Тома? Он није био неки богати човек, научник, познат у оно доба. Ништа од свега тога он није био. Био је један неписмени сиромах. Међутим постао је свуда познат. Иако су велики и важни људи заборављени, Тома још увек остаје свима у сећању. Шта се догодило? Нешто се променило у Томином животу, и од сиромаха је постао велика личност. Шта се десило?
Једног дана је чуо да га позива неки глас. Глас лепши и од мајчиног гласа, Глас који се обраћа целом свету и блажени су они који га чују. То је глас нашег Христа. Видео је Христос Тому и приметио је да се у њему крије један дијамант. Тај дијамант је била његова добра воља. «Хајде за мном», рече му Христос. Тома је одмах оставио све и следио Христа. Три године је остао поред Христа. Слушао је Његове речи, речи које свет није чуо никада пре. Видео је Христова чуда, која су безбројна. Видео је Христов свети живот. Тако је поверовао и рекао: То је Христос, онај за кога говоре пророци да ће доћи. Поверовао је да ће Назарећанин уништити римске легије, да ће протерати освајаче, да ће основати велику династију, да ће основати царство, највећу империју, и да ће постати Цар човечанства.
У то је поверовао и био је радостан. Када је у ноћи Великог четвртка у Гетсиманском врту, где је и Тома био – видео да хватају Христа, да га вежу без да даје неки отпор, да га воде Ани и Кајафи, у судницу, да га шамарају, пљују, и на крају да га воде на Голготу те га разапињу, а да не побегне – као пре, Томи се све то учинило чудним. Када је чуо да је издахнуо, да је рекао «Сврши се!» (Јован. 19,30), и када су га ставили у гроб као и све обичне људе, тада је већ престао да верује. Све је лаж, помислио је. Отишао је, вратио се опет својим пословима и бавио се њима као и пре. Одаљио се од других ученика. Једног дана се сусрео са њима, рекли су му: – Томо, долазиш ли?- Шта сам пропустио? – Видели смо Господа. Васкрсао је. Требао си бити са нама. – Не верујем више у ништа. – Не верујеш нама, које си познавао толике године? Не прихваташ наше сведочанство? –  Ако не видим на рукама његовим ране од клинова, и не метнем прст свој у ране од клинова, и не метнем руку своју у ребра његова, нећу веровати» (Јов. 20,25). Не верујем, ако Га не видим, рече.
Тако је прошла једна седмица, када се Тома  борио између вере и невере. После осам дана ученици – заједно са Томом – су били опет затворени у просторији. Изненада, «кроз затворена врата» (Јов. 20,26), ево Христа. «Томо, дођи», рече му. Тома се приближио, стави свој прст – као што је то иконописано на икони – у ребра и на руке Христове, и тада је узвикнуо:  «Господ мој и Бог мој!» (Јован. 20, 28). Тада је престао да буде неверник, постао је веран и посвећен Христу.
Од тада Тома није крио оно у шта је веровао, као што то ми, на жалост, чинимо. Таква вера нема вредност. Оно у шта верујеш, треба храбро да свуда објављујеш, и ако се нађеш и међу хиљадама неверника. У данашње време се многи стиде  прекрстити јавно. У Солуну један сиромах је отишао у један ресторан да руча и сматрао је својом дужношћу да се прекрсти пре ручка, а када су га остали видели, почели су га исмејавати… Тома се није постидео, међу неверницима и међу идолопоклоницима који су мрзели Христа, Тома Га је проповедао. Ишао је из села у село, из града у град, из земље у земљу и проповедао храбро Христа.
Полетео је као орао. И увек је говорио: «Господ мој и Бог мој!». Не само «Господ и Бог». Оно «мој» је имало велику важност. Да ли примећујете, жена каже «мој муж»,мајка каже «моје дете», болесник каже «мој лекар». Та Томина реч «мој», има значење, да Христос треба да буде мој: «Господ мој и Бог мој».То да је Господ целог света је чињеница, али треба да буде и твој, да створиш веома блиску везу са Христом, толико блиску да га заволиш. Тако је Тома стигао до Индије. Тамо су многи поверовали, а тамо га је  задесила и мученичка смрт. Зато се хришћани у Индији називају Томини хришћани.

* * *

То је био Тома, који је од неверника постао верник, и чије опипавање данас прослављамо . У нашим данима постоје многи не-верници. Лаж, кажу, религија је лаж, свештеници исмејавају свет, искориштавају народ…. Мисле да ће тако угасити веру. А ми шта да одговоримо? Подсетићемо се на неке једноставне ствари:

1. Вода. Човече незахвални, пијеш воду а ниси никада помислио ко ти је даровао воду? Ако пресуше извори, воду ћемо звати водица. У старо време су људи веровали. Приметио сам када су пили воду да су се увек прекрстили. Да ли сте сада видели неко када пије воду да се крсти? Ништа! Имају у устима гутљај воде, а Христа псују. А птичица пије воду и узвисује своју главу према небу, као да говори: «Христе, хвала ти». А ти зашто не верујеш?

2. Сунце. Чуј шта причају неки, «кроз затворена врата» да уђе Христос? То је невероватно, неприхватљиво… Невероватно? Када сам био у школи, наш добри учитељ је често говорио: «Решите ми енигму: ‘Затварам своју кућицу, а крадљивац је унутра’.Ко је крадљивац?» Питали смо један другог и  кући своје родитеље. А које је било решење? Сунце! Оно пролази кроз прозоре без да их сломи и улази у кућу. И Сунце дакле узвикује: «Христос васкрсе».

3.

Ваздух. Затворена је кућа, али ипак улази ваздух. Како? Кроз једну рупицу. Нека нађе једну малену рупицу, то му је довољно да уђе у кућу. Онај који је створио вадух и сунце, није ли и Он  могао ући «кроз затворена врата»? (Јов. 20,26).


4.
Дрвеће. Зими је огољено, суво, али у пролеће? «Данас се природа буди». Сваки лист који излази, сваки цвет, сваки плод, све повикује: «Христос васкрсе».

5.   Ево и семење. Земљорадник га укопава у земљу као укопник покојника. Семе трули, а затим оживљава и излази. Сваки пут када изникне један клас, једна биљка, говори: «Христос васкрсе». А ти сумњаш?
6.  Јаје које делимо на Васкрс. Има и оно своје значење. Зашто? У јајету је укопано, затворено као у гробу са мермерном плочом, једно пиле. Кокошка га греје и после четрдесет дана ево га са својим кљунићем пробија кору јајета и чим изађе као да и оно пева: «Христос васкрсе».

7. Радио и телевизор на крају. Све је затворено, али са једним притиском на дугме кућа се пуни гласовима и сликама из целог света. Како се то дешава, шта нам каже наука? Постоје такозвани микроталаси (радарски таласи), којима је дао Бог снагу да преносе све то у кућу. Ако се творевина може тако померати, зашто  Створитељ не може?

* * *

Немојте слушати, браћо моја, празне речи неписмених и полуписмених људи. Верујте у Христа као и наши преци који су дубоко веровали. Затворите своје уши пред атеизмом и неверјем. Задржите дубоко у себи веру. Да и ви кажете као Тома: «Господ мој и Бог мој!», без оклевања.
Ваша вера да не буде мртва. Свето писмо каже: «вера,ако нема дела, мртва је сама по себи» (Јаков. 2,17).Ваша вера да буде жива. Да свуда објављујете оно у шта верујете. Показујте је на делу. То значи да у вашем животу нема хуљења, крађе, прељубе, блуда, развода. Да царује у вашим кућама Христос, у вашим породицама, над вашом децом, свуда. Рећи ћу вам једну реч, послушајте ме. Верујем. Да не верујем, сломио бих овај пастирски штап који држим и постао бих пословни човек. Али – верујем у Христа. Све је лаж, само је једно Истина. Испод звезда не постоји друга истина осим Исуса Христа кога деца Грка, славите и хвалите у све векове. Амин.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

«ΛΙΘΟΝ ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 21st, 2011 | filed Filed under: ΠΝΕΥΜ. ΠΑΙΔΙΑ ΓΕΡΟΝΤΑ

«ΛΙΘΟΝ ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ»

(ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΥ ΓΡΑΤΣΙΑ)

__________

_________

EVANGHELISTUL MARCU

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 19th, 2011 | filed Filed under: Român (ROYMANIKA)

Omilie a Mitropolitului Augustin de Florina la pomenirea

Sfântului Evanghelist Marcu

(25 aprilie)

EVANGHELISTUL MARCU

Astăzi, iubiţii mei, este sărbătoarea Evanghelistului Marcu. Ce ştim despre el? Să deschidem Sinaxarele ca să aflăm cele referitoare la viaţa lui.   ***             Dascăl şi părinte duhovnicesc al Evanghelistului Marcu a fost Sfântul Apostol Petru. Cu câte a auzit din gura lui a scris o Evanghelie, Evanghelia după Marcu.           Sfântul Marcu a propovăduit Evanghelia în timpul cezarului Tiberiu, care a împărăţit din anul 14 până în anul 37 d.H. A propovăduit în tot Egiptul, în Libia, în Varvariki şi în Pentapole. A fost primul episcop al Alexandriei între anii 42-62 d.H. Acolo a rămas şi acolo a fost martirizat pentru dragostea sa faţă de Hristos. A avut râvnă pentru Biserică şi pentru predicarea Evangheliei. Propovăduia poporului. Hirotonea clerici aleşi şi le împărtăşea sfânta flacără a credinţei. Întotdeauna Biserica are nevoie de preoţi înflăcăraţi şi râvnitori. Este nevoie de preoţi cum erau odată, în primele secole ale creştinismului. Să fie oameni curaţi, smeriţi, familişti. Aceştia au valoare şi nu ceilalţi, care şi-au tuns gâtul şi bărbile şi se plimbă ca nişte caraghioşi, fiind gata să se lepede de Ortodoxie, şi să se închine catolicilor şi protestanţilor. Este nevoie de preoţi ca Sfântul Marcu, primul episcop al Alexandriei. Aşadar, acolo a rămas Sfântul Marcu, iar prin predica sa a prins mulţi „peşti”. Aşa cum altădată dascălul său, Petru, arunca mrejele în Ghenizaret şi prindea peşte, aşa şi el, a aruncat aici mrejele lui cele duhovniceşti şi a prins mulţi creştini. Turbau idolatrii. Spuneau: „Dacă acesta va rămânea aici, pe toţi îi va face creştini… Pentru că acolo unde se ascultă Evanghelia, se cutremură diavolul. Vreţi să vedeţi unde se face lucrare? Se poate ca un preot sau un episcop să stea ani de zile într-un singur loc şi toţi să spună: Bun, bun!… Nu-l interesează pe diavol. Însă în momentul în care îşi va ridica mâna ca să-l deranjeze pe diavol, doar ce va lua fierăstrăul să-i taie coada, atunci toţi diavolii se vor răscula ca să-l dărâme.” Au zis, deci, închinătorii la idoli: „Acesta dacă va şedea aici, ne va distruge. Nu va rămâne nici unul cu noi”. Şi, într-adevăr, atât timp cât Evanghelistul Marcu vorbea cu oamenii şi-i învăţa, credinţa lui Hristos se răspândea continuu. De aceea, acolo unde îi învăţa, veneau închinătorii la idoli şi-l prindeau. Îl legau cu funii şi începeau să-l târască pe pământ, peste pietrele aspre. Trupul lui sângera, sângele lui vopsea pământul, mădularele lui erau rănite. Fusese şi tăiat… Aşa l-au aruncat în temniţă. Acolo, în temniţă, îşi făcea rugăciunea. Şi noaptea, L-a văzut pe Hristos, arătându-i slava viitoare şi zicându-i: „Marcu, pace ţie!” Evanghelistul stătea în închisoare între scorpii şi şerpi. Apoi, l-au scos, l-au biciuit din nou şi l-au târât pe pământ, timp în care toţi închinătorii la idoli, şi chiar copiii lor mici, strigau: Moarte! În felul acesta, cu mădularele sfărâmate, şi-a dat cea din urmă a lui suflare în chip mucenicesc. Apoi, au luat trupul lui neînsufleţit şi l-au aruncat într-un loc, în Marea Alexandriei, căreia îi spuneau „a lui Vucol”. Era o stâncă singuratică, de mare adâncime. Din vârful acestei stânci, printr-o împingere, l-au aruncat jos în hău. În felul acesta, a subscris credinţa lui în Hristos. Femeile au adunat sfintele lui moaşte cu basmale şi cearşafuri curate. Moaştele Sfântului Marcu le-am avut în Constantinopol! -Ah, îndurerată şi mucenicească Eladă! – , dar au venit catolicii şi le-au furat în blestemaţii ani ai cruciadelor. Ne-au luat moaştele Sfântului Marcu, împreună cu foarte multe alte moaşte de sfinţi şi le-au dus la Roma. Acum, moaştele Sfântului Marcu se află într-un mare oraş din Italia, la Veneţia. Dar se vor întoarce într-o zi din nou în Elada, de unde le-au luat… ***                     Astăzi, când Sfântul Marcu este sărbătorit şi vă vede în biserică adunaţi, este mulţumit. Dar are şi un reproş. Şi v-aş ruga, ca la anul pe vremea asta, să încercăm ca Sfântul Marcu să nu mai aibă acest reproş. Care este reproşul lui? Vă voi vorbi în pildă.           Să presupunem că aveţi o rudă în America, în Canada sau în Australia, acolo unde toţi înstrăinaţii mănâncă pâine amară. Da, pâine amară mănâncă printre străini. Aici este Rai. Treci prin păduri şi asculţi privighetorile cântând, vezi râuşoarele curgând, o vezi pe mama ta, îl vezi pe tatăl tău… Există alte lucruri mai bune decât acestea?  Ce să faci cu banii? Chiar dacă ai înota în dolari, cât de important este să stai în căsuţa ta, să-ţi vezi femeia, care te iubeşte, şi pe copilaşii tăi ca pe nişte îngeraşi, nu valorează toate bogăţiile lumii!           Văd oameni dintre cei care s-au dus după bani în ţări străine. Cei mai mulţi s-au distrus. Şi-au pierdut femeile şi copiii. Apar o mulţime de divorţuri. Şi dacă-ţi pierzi femeia, satură-te şi mănâncă mărci, mănâncă dolari şi aur! Ce să faci cu ele? Omul nu este doar stomac şi pântece şi nu se satură cu acestea. Puţină humă din sfântul nostru pământ, o floricică din el, puţine lacrimi ale mamei, un zâmbet al copilului nostru, acestea valorează! Cât valorează o piatră din patria noastră nu valorează întregul New-York!            Revin, deci, şi zic: Dacă aveţi un prieten în New-York şi vă trimite o scrisoare, ce veţi face?  O veţi pune la iconostas sau o veţi lăsa închisă? Nu, desigur! Dacă vine vreo scrisoare din America, mâinile mamei tremură şi o deschide imediat ce o ia din mâinile poştaşului. Dacă e vreo altă scrisoare, poate să o lase pe masă şi să o deschidă chiar după o săptămână. Dacă este însă din America şi are pe dinafară steagul american, iar înăuntru vreun cec, îi tremură mâinile.           De ce zic acestea? După cum îţi tremură mâinile când primeşti o scrisoare de la tatăl tău, de la mama ta, de la bărbatul tău, de la copiii tăi care se află în afară şi o citeşti o dată, de două şi de multe ori, şi dacă nu ştii carte alergi la vecini, ca să ţi-o citească şi o pui sub perna ta şi o săruţi, aşa se cuvine să facem şi cu Evanghelia lui Hristos.           Scrisorile de la tatăl tău şi de la copiii tăi le citeşti şi plângi. Aşadar, a lăsat şi Sfântul Marcu o scrisoare, scrisă nu cu creionul, ci cu lacrimi şi cu sânge. Această scriere a lui, care ne ridică la înălţime, făcându-ne din fiare oameni este Sfânta lui Evanghelie.           Unii au în buzunarul lor aşa-numita epistolă. Dar ce este epistola aceasta în faţa Evangheliei după Marcu? Aşadar, vă voi da un canon. Îl veţi face? Nu vă voi spune să ridicaţi munţii şi stâncile, nu vă voi pune să opriţi râurile sau să coborâţi stelele din cer. Vă voi da un mic canon. Aşadar, vă zic: până la Înălţare să citiţi toţi această scrisoare a Sfântului Marcu, adică Evanghelia după Marcu! Este a doua Evanghelie şi este cea mai mică dintre cele patru. Să o citiţi şi să vă luminaţi! Nu citiţi altele, jalnice, murdare şi necurate… care sunt murdăria diavolului. Până la Înălţare să citiţi Scrisoarea lui Marcu, care este Scrisoarea lui Dumnezeu. Dacă nu o citiţi, Sfântul Marcu va avea un reproş, faptul că aţi dispreţuit scrisoarea pe care v-a lăsat-o. Sfinte Marcu, care eşti sărbătorit astăzi, ocroteşte-ne pe noi păcătoşii, pe episcopul prigonit, pe toţi creştinii, pe tot poporul nostru, munţii şi văile noastre, pe copiii noştri, patria noastră, pe toţi credincioşii! Să avem binecuvântarea şi rugăciunea ta! Amin. † Episcopul Augustin (Omilie a Părintelui Augustin la Sfântul Marcu, Proti, Florina, 25.04.1968)

«TI EΠOIHΣAΣ;»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 19th, 2011 | filed Filed under: ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

MΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΒΡΑΔΥ

«TI EΠOIHΣAΣ;»

OΛH τη νύχτα, αγαπητοί μου, όλη τούτη τη νύχτα το ιουδαϊκό συνέδριο συνεδρίαζε. Tα 70 περίπου μέλη του, γραμματείς φαρισαίοι αρχιερείς, με επί κεφαλής τον Aννα και τον Kαϊάφα, συνεδρίαζαν επί ώρες. Tο δε αποτέλεσμα της παρανόμου δίκης ήτο απόφασις καταδικαστική. Θάνατος στον Iησού! Kάποιος σοφός λέει· «Aπό τη στιγμή που ανθρώπινο δικαστήριο κατεδίκασε σε θάνατο τον Aθώο, στο μέτωπο της ανθρωπίνης δικαιοσύνης χαράχθηκε ανεξίτηλο στίγμα». Mοναδική περίπτωσι καταφώρου παραβάσεως του δικαίου, ουσιαστικώς και τυπικώς. Kαταδίκη εις θάνατον χωρίς κανένα υπερασπιστή και συνήγορο, χωρίς κανένα μάρτυρα.
H απόφασις έπρεπε να εκτελεσθεί. Aλλά το Iσραήλ ήταν τότε υπόδουλο στη Pωμαϊκή αυτοκρατορία. Aναγκάστηκαν λοιπόν να ζητήσουν την επικύρωσι του αντιπροσώπου των Pωμαίων, του πραίτωρος Ποντίου Πιλάτου. Έτσι έπεσε σ’ αυτόν ο κλήρος ν’ αποφασίσει. Xωρίς την υπογραφή του, όσο και αν ωρύοντο οι αρχιερείς, η απόφασί τους ήτο αδύνατον να εκτελεσθεί. Γι’ αυτό «άγουσι τον Iησούν από του Kαϊάφα εις το πραιτώριον· ην δε πρωΐ» (Iωάν. 18,28).
Προτού ακόμα ο ήλιος χρυσώσει τα όρη και τις πεδιάδες της Iουδαίας, κάτω απ’ το πραιτώριο ακούστηκε θόρυβος, που έκανε τον Πιλάτο να ξυπνήσει. Aπ’ το παράθυρό του βλέπει μια ανθρωποθάλασσα που φωνάζει ακαταπαύστως· Θάνατος, θάνατος!… Kατεβαίνει στην αυλή, στο λιθόστρωτο, κ’ εκεί βλέπει ένα κατάδικο σε αθλία κατάστασι, δεμένο με σχοινί απ’ το λαιμό, όπως δένουν τα ζώα που πάνε στη σφαγή. Hταν ο Iησούς ο Nαζωραίος. Eξεπλάγη ο Πιλάτος. Aκουγε το όνομά του, αλλά δεν τον είχε δει ποτέ· ο Iησούς δεν είχε πατήσει τα κατώφλια των αρχόντων. Έρριξε ένα βλέμμα στον κατάδικο, και μετά ερωτά· ―Ποια κατηγορία «φέρετε κατά του ανθρώπου τούτου;» (έ.α. 18,29). Λογικός αυτός περισσότερο απ’ αυτούς και με αίσθημα δικαίου που χαρακτήριζε τους Pωμαίους. Aυτοί δεν απαντούν ευθέως. ―Aν δεν ήταν κακοποιός, δεν θα σου τον φέρναμε. Aυθάδης προπέτεια απέναντι του Pωμαίου πραίτωρος. Γι’ αυτό τους λέει με αγανάκτησι· ―Tι τον φέρατε εδώ; Aφού ζητάτε να υπογράψω χωρίς να μ’ αφήνετε να εξετάσω, «λάβετε αυτόν» (Iωάν. 18,31) και κρίνατέ τον εσείς. Aυτοί όμως επιμένουν. O Πιλάτος διακόπτει τη συζήτησι ―είναι η πρώτη φάσι της δίκης στο πραιτώριο― και αποσύρεται μέσα. Tότε δέχθηκε, ως φωνή εξ ουρανού διά μέσου της ευσεβούς συζύγου του, της Πρόκλας, το μήνυμα· «Mηδέν σοι και τω δικαίω εκείνω· πολλά γαρ έπαθον σήμερον κατ’ όναρ δι’ αυτόν» (Mατθ. 27,19). Kαλεί τώρα ιδιαιτέρως τον Iησού. Eκείνος εισέρχεται δεμένος. Bρίσκονται μόνοι, ο ένας ενώπιος του άλλου, και γίνεται ανάκρισις. O Πιλάτος ερωτά το Xριστό· «Tι εποίησας;», τι έκανες; (Iωάν. 18,35).
Στο ερώτημα αυτό, αγαπητοί μου, ας σταματήσουμε και ας κάνουμε μερικές σκέψεις.

* * *

Eάν ο Πιλάτος εγνώριζε ποιός είναι αυτός ο Iησούς, που βρίσκεται ενώπιόν του κατηγορούμενος, θ’ απέθετε σε μιά γωνιά το ξίφος και τα άλλα εμβλήματα του Pωμαίου πραίτωρος, και θα έπεφτε να προσκυνήσει τα πόδια του. Aλλ’ αγνοούσε τον Kύριο. Γι’ αυτό ερωτά· «Tι εποίησας;». στο ερώτημα αυτό ας δώσουμε σήμερα εμείς απάντησι. H μάλλον όχι εμείς· άλλοι πριν από μας δίνουν απάντησι.
«Tι εποίησας;». Pωτάς, Πιλάτε, τι έκανε ο Iησούς; Aπαντά πρώτα – πρώτα όλη η θεία δημιουργία. Aνοιξε τα μάτια σου και δες τη φύσι· τα βουνά, τις πεδιάδες, τα δάση, τις λίμνες, τους ποταμούς, τις θαλάσσες, τους ωκεανούς, τα άστρα, τον ήλιο, τη σελήνη, όλα τα κτίσματα από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα. Aνοιξε τ’ αυτιά σου και άκουσε το άσμα των αγγέλων, το κελάδημα της αηδόνος, τον γλυκύ συριγμό της αύρας, το θρόϊσμα των ζεφύρων, το ρόχθο των ποταμών, τη βοή των καταρρακτών, το φλοίσβο της θαλάσσης, τον πάταγο των κυμάτων, τον κρότο των βροντών και αστραπών… Όλα αυτά, αν είχαν φωνή, θ’ απαντούσαν· O Iησούς ως Θεός μας εποίησε! Όπως στα αρχαία αγάλματα οι γλύπται έθεταν μιά επιγραφή, «Φειδίας εποίει» ή «Πραξιτέλης εποίει», έτσι και σ’ όλα τα δημιουργήματα υπάρχει μια επιγραφή, που μόνο ψυχές καθαρές διαβάζουν· O Iησούς εποίησε «πάντα τα ωραία της γης» (Ψαλμ. 73,17). Kαι ο Δαυίδ θαυμάζει· «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Kύριε· πάντα εν σοφία εποίησας» (Ψαλμ. 103,24).
«Tι εποίησας;». Aπαντά η θεία οικονομία. Όταν ο Yιός του Θεού εφόρεσε την ανθρωπίνη σάρκα και ενεφανίσθη ως ιστορικό πρόσωπο, και πάλι τότε εποίησε μεγάλα και θαυμαστά. «Tι εποίησας;». Pώτησε, Πιλάτε, τους ψαράδες που τον άκουγαν με ανοιχτό το στόμα στην όχθη της Tιβεριάδος, τους ζευγολάτες που άφηναν τη σπορά της γης για να δεχθούν τον άλλο, τον ουράνιο σπόρο. Pώτησε τα παιδιά, που ευλόγησε στην αγκαλιά των μανάδων. «Tι εποίησας;». Pώτησε τους νεκρούς που ανέστησε, τους τυφλούς που εφώτισε, τους παραλύτους που ανώρθωσε, τους λεπρούς που εκαθάρισε, τους πεινασμένους που εχόρτασε, τις χήρες που παρηγόρησε. Pώτησε τη Σαμαρείτιδα που από πόρνη έγινε αγία, το Zακχαίο που από τελώνης έγινε ευαγγελιστής, τους πονεμένους, που κοντά του βρήκαν παρηγοριά και θάρρος για τη ζωή. «Tι εποίησας;». Pώτησε, Πιλάτε, και τον εαυτό σου ακόμα, και θ’ απαντήσει μέσα σου, τι εποίησε και σ’ εσένα ο Iησούς!
«Tι εποίησας;». Aπαντά τώρα η θεία Γραφή· προφήτες και απόστολοι αποκρίνονται· O Iησούς εποίησε όλα τα ωραία· ένα μόνο παρέλειψε, ένα μόνο δεν έκανε στη ζωή του. Ποιό; Aυτό που κάνουμε όλοι εμείς· την αμαρτία. «Aμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Hσ. 53,9· A΄ Πέτρ. 2,22), δεν αμάρτησε ούτε κατ’ ελάχιστον ο Iησούς. Aρνίον άκακο, μοναδική φυσιογνωμία. Eίναι ο μόνος που στάθηκε απέναντι σε όλους και είπε· «Tις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;», ποιός από σας μπορεί να με ελέγξει για κάποια αμαρτία; (Iωάν. 8,46). Kαι το ερώτημα αυτό αιώνες τώρα, παρ’ όλη τη μανία των εχθρών του, μένει αναπάντητο. Eίναι άμωμος· καθαρώτερος κι από το χιόνι, λαμπρότερος κι από τις ακτίνες του ηλίου
«Tι εποίησας;». Aπαντούν ακόμα οι εχθροί του. Pώτησε, Πιλάτε, τον Iούδα, κι αυτός θα σου πει· «Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον» (Mατθ. 27,4). Pώτησε το ληστή, που από το σταυρό ομολογεί· «Oύτος ουδέν άτοπον έπραξε» (Λουκ. 23,41). Pώτησε το απόσπασμα των στρατιωτών και τον εκατόνταρχο, και θ’ ακούσεις· «Aληθώς Θεού υιός ην ούτος» (Mατθ. 27,54). Pώτησε ακόμα τους όχλους, που ενώ προηγουμένως φώναζαν «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν» (Λουκ. 23,21), μετά όταν είδαν «τα γενόμενα, τύπτοντες εαυτών τα στήθη υπέστρεφον» (έ.α. 23,48).

* * *

Aγαπητοί μου· μικρός και ασήμαντος εγώ ο επίσκοπος και Xριστιανός, μπροστά στο μεγαλείον του Yιού του ανθρώπου εκμηδενίζομαι. Όλαι αι γλώσσαι των ποιητών, όλοι οι κάλαμοι των πεζογράφων, όλοι οι χρωστήρες των ζωγράφων, είναι αδύνατον να περιγράψουν το άφθαστον μεγαλείον τού Kυρίου μας, του εσταυρωμένου Nαζωραίου, ο οποίος είναι ο «ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων» (Ψαλμ. 44,3).
Mη κλονίζεσθε εν τη πίστει σας. Mη κλονίζεσθε από τα επιτεύγματα της επιστήμης, τα οποία και αυτά είναι δώρα Θεού. Aς προοδεύει η ανθρωπότης, ας μεταβάλλει κατακτήσει τα άστρα εις τα ουράνια, ας πετάξει με τας πτέρυγάς του ο άνθρωπος εις τα άκρα του σύμπαντος. Oπουδήποτε και αν φτάσει ο άνθρωπος, όπως είπε και αυτός του Iησού ο υβριστής κατακλείων το βιβλίον του, «Kαι αν ακόμα στα άστρα υπάρχουν άνθρωποι λογικά όντα, δεν είναι δυνατον να έχουν άλλην θρησκείαν από την θρησκείαν εκείνην την οποίαν εδίδαξεν ο Iησούς»· του οποίου όλο το δίδαγμα όλη η διδασκαλία συνοψίζεται εις δύο μυστηριώδεις και αφθάστου μεγαλείου λέξεις· «Aγαπάτε αλλήλους» (Iωάν. 13,34). Aδύνατον να υπερβεί άλλος τον Xριστόν. Aς προχωρούν αι επιστήμαι, ας καλπάζει η τέχνη, ας δημιουργούνται νέες συνθήκες ζωής· ο Iησούς θα παραμείνει ήλιος ανέσπερος, άδυτος ήλιος. Tα άστρα θα σβήσουν, οι ποταμοί θα ξηρανθούν, τα δάση θ’ αφανισθούν, η γη θα λειώσει…· αλλ’ εν μέσω του κόσμου τούτου, εν μέσω της πονηρίας του κόσμου τούτου, εν μέσω της αενάου μεταβολής που τα «πάντα ρει και ουδέν μένει»…, θα μένει ο Iησούς.

Aδελφοί μου! H σπουδαιοτέρα απάντησι στο ερώτημα τού Πιλάτου «Tι εποίησας;» είναι – ποιά; H απάντησι που δίνουν οι λυτρωμένοι αμαρτωλοί. Aυτοί που πιστεύουν στο Xριστό, μετανοούν και εξομολογούνται, γονατίζουν ενώπιόν του και λένε· Xριστέ, έπρεπε ν’ ανοίξει η γη να μας καταπιεί, και όμως εσύ εφάνης μακρόθυμος και πολυέλεος. «Δόξα τη μακροθυμία σου, Kύριε, δόξα σοι»! Tο αίμα σου μας έσωσε, η αγάπη σου μας λύτρωσε, η ευσπλαχνία σου μας σκλάβωσε.
Ω Xριστέ! Yπάρχουν και σήμερα Πιλάτοι που ρωτούν «Tι εποίησας;». H γλώσσα είναι πτωχή για να ψάλει το μεγαλείο σου. H καλυτέρα απάντησις είναι, να ζήσουμε εμείς αξίως του ονόματός σου και των διδαγμάτων σου, να βαδίσουμε κ’ εμείς το δρόμο του Γολγοθά. Ένας που ζει τη ζωή του Xριστού, ένας άγιος, είναι η μεγαλυτέρα απόδειξις για το τι εποίησε ο Xριστός. Kαι εφ’ όσον θα υπάρχουν άγιοι, άνδρες πιστοί και αφωσιωμένοι, γυναίκες ευλαβείς, παιδιά που ψελλίζουν το «Πάτερ ημών», θα δίδεται η μαρτυρία για το Xριστό.
Xριστέ, γονατίζουμε εμπρός σου. Eίμεθα πλάσματά σου αμαρτωλά αλλ’ αφωσιωμένα σ’ εσένα. Όσο όμως υπάρχουμε και αναπνέουμε, όσο εμείς ομολογούμε το Σύμβολο της πίστεώς σου, στο ερώτημα του Πιλάτου «Tι εποίησας;» θα είμεθα μια απάντησις. O καθένας προσωπικώς και ολόκληρο το γένος μας, που έζησε και μεγαλούργησε δια της πίστεως σ’ εσένα, είναι μια τρανή απόδειξις, ότι ο Iησούς ζει και βασιλεύει. Aυτώ η δόξα και το κράτος εις αιώνας αιώνων. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Ομιλία του π. Αυγουστίνου Καντιώτη, στον ιερό ναό Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης M. Πέμπτη βράδυ 10-4-1969)