Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,26-39)

AΛΛΑ ΕΙΔΗ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΩΝ

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Περιγράφει κάτι φοβερό. Τὸ εὐαγγέλιο σήμερα ὁμιλεῖ γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἦταν ἀσθενής. Τί ἀσθένεια εἶχε; φθίσι, καρκίνο, λέπρα, παραλυσία; Μακάρι νὰ εἶχε τέτοια ἀσθένεια. Εἶχε κάτι χειρότερο. Γιατὶ παραπάνω ἀπὸ τὴ σωματικὴ ἀσθένεια εἶνε ἡ ψυχική. Ἦταν ἄρρωστος ψυχικῶς. Ἀπὸ τί ἔ­πα­σχε δηλαδή; Ἂς δοῦμε.

* * *

Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς κατοικοῦσε σ’ ἕνα χωριὸ ποὺ λεγόταν Γάδαρα καὶ οἱ κάτοικοι Γα­δαρηνοί, ἄνθρωποι μὲ μεγάλη προσκόλλησι στὴ δουλειά. Ἦταν κι αὐτὸς ἐργατικὸς καὶ φιλότιμος. Σκεπτόταν λογικά, ἐνεργοῦσε φρόνιμα, ἦταν ἀγαπητὸς στοὺς ἄλλους, εἶχε εἰρη­νικὲς σχέσεις μὲ ὅλους. Ξαφνικὰ ὅμως ἄλλαξε, ἄλλαξε τελείως. Τὸ μυαλό του θόλωσε. Φοβερὸ πρᾶγμα ἡ θολούρα στὸ μυαλό – ὁ Θεὸς νὰ φυλάῃ. Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος εἶνε κυρίως τὸ μυαλό· θόλωσε τὸ μυαλό; πάει ὁ ἄνθρωπος.
Ἄλλαξε λοιπόν. Ἡ γλῶσσα του μπέρδευε, δὲ μιλοῦσε πλέον σωστά· δὲ μποροῦσε νὰ συν­εννοηθῇ κανεὶς μαζί του καὶ τὸν ἀπέφευγαν. Συμπεριφερόταν περίεργα. Τὸν ἔντυναν κι αὐ­τὸς ἔσκιζε τὰ ῥοῦχα του καὶ περπατοῦσε γυμνός, ὅπως τὸν γέννησε ἡ μάνα του. Ἔφευγε καὶ τὸν κυνηγοῦσαν. Τὸν ἔπιαναν καὶ τὸν ἔδε­ναν, ὄχι μὲ σχοινιὰ ἀλλὰ μὲ ἁλυσίδες· κ’ εἶχε τέτοια δύναμι, ὥστε ἔσπαζε καὶ τὶς ἁλυσίδες σὰ νὰ ἦταν κλωστές. Τὴ νύχτα δὲν πήγαινε στὸ σπίτι. Πήγαινε στὰ μνήματα, μέσ᾽ στὶς νεκροκεφαλές, καὶ κοιμόταν ἐκεῖ. Ἦταν ἀκόμα ἐπικίνδυνος, μὲ ἐπιθετικὲς διαθέσεις, τρομο­κράτης. Ἂν στεκόταν αὐτὸς στὸ δρόμο, δὲν τολμοῦσε ἄλλος νὰ περάσῃ. Τί εἶχε λοιπὸν αὐ­τὸς ὁ ἄνθρωπος; Τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο· «εἶ­χε δαιμόνια» (Λουκ. 8,27), ἦταν δαιμονισμένος – ὁ Θεὸς νὰ φυλάξῃ. Εἶχε δαιμόνια μέσα του· αὐτὰ τὸν κινοῦσαν σ’ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐνέργειες.
Καὶ νά τώρα ἔρχεται ἐκεῖ κάποιος. Κάποιος; Δὲν εἶνε ἁπλῶς κάποιος. Εἶνε ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ὑπάρχει ἄλλος ἀνώτερος ἀπ’ αὐτόν· εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Πρώτη φορὰ ἐρ­χόταν στὰ Γάδαρα, καὶ ὅμως ὁ δαιμονιζόμενος κατάλαβε τὴ δύναμί του κι ἄρχισε νὰ τρέμῃ μπροστά του σὰν τὰ φύλλα στὸν ἄνεμο. Οἱ δαίμονες παρακαλοῦσαν νὰ μὴ τοὺς βασα­νίσῃ, νὰ μὴ τοὺς τιμωρήσῃ. Βλέποντας ὅτι θὰ τοὺς διώξῃ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο αὐτόν, τοῦ ζητοῦσαν νὰ τοὺς ἐπιτρέψῃ νὰ πᾶνε – ποῦ; Σ᾽ ἕνα κοπάδι ἀπὸ χοίρους. Καὶ ἐπέτρεψε.
Τότε τὰ δαιμόνια πῆγαν στοὺς χοίρους, καὶ οἱ χοῖ­ροι ὥρμησαν σὰν τρελλοὶ κ’ ἔπεσαν ἀπὸ τὸ γκρεμὸ στὴ λίμνη. Πνίγηκαν ὅλοι, δὲν ἔ­μει­νε ζωντανὸς οὔτε ἕνας. Γιατί, θὰ πῆτε, νὰ γίνῃ αὐτὴ ἡ ζημιά; Ἦταν τιμωρία. Οἱ Γαδαρηνοὶ ἦταν φιλάργυροι, ἀγαποῦσαν τὰ λεφτά, καὶ ἔβοσκαν χοίρους, πρᾶγμα ἀπηγορευμένο ἀπὸ τὸ Μωσαϊκὸ νόμο. Ἔτσι τιμωρήθηκαν.
Καὶ μετά; Ἔκαναν κάτι ἀ­κόμα χειρότερο. Ἐνῷ ὁ Χριστὸς ἔβγαλε τὸ δαιμόνιο ἀπὸ τὸν ἄν­­θρωπο κι αὐτὸς φρόνιμος καὶ ἥσυχος ἐπανῆλ­θε στὰ λογικά του καὶ στὸν κανονικὸ ῥυθμό του, ὅλοι μαζὶ εἶπαν στὸ Χριστό· Φύγε, δὲ σὲ θέλουμε… Κι ὁ Χριστός; Ὤ ἡ φιλανθρωπία του! Τὸ δαχτυλάκι του νὰ κουνοῦσε, θὰ βύθιζε τὸ χωριὸ ἐκεῖνο χίλια μέτρα μέσ’ στὴ γῆ. Δὲν τοὺς τιμώρησε. Ἔφυγε. Αὐτοὶ ὅμως ἔδειξαν ποιοί εἶνε· προτίμησαν τὰ γουρούνια τους παρὰ τὸ Χριστό! Τέτοιοι εἶνε οἱ ἄνθρωποι· ἀγαποῦν τὸ χρυσὸ παραπάνω ἀπὸ τὸ Χριστό.

* * *

Δαιμονιζόμενος λοιπὸν ἦταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ θεράπευσε ὁ Χριστός. Μὰ θὰ πῇ κάποιος· Μᾶς μιλᾷς τώρα γιὰ δαιμονισμένους; Αὐτὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ». Ποῦ τώρα δαιμονιζόμενοι; Μὲ τέτοια παραμύθια μᾶς κοιμίζετε;… Ἀμφιβάλλετε ὅτι ὑπάρχουν δαιμονιζόμενοι; Ὅποιος ἀμφιβάλλει, νὰ τοῦ κάνω τὰ εἰσιτήρια νὰ πάῃ στὴν Κεφαλονιά, στὸ νησὶ τοῦ ἁγίου Γερασίμου, νὰ τοὺς δῇ πῶς κάνουν, πῶς οὐρλιάζουν, πῶς τοὺς δένουν μὲ ἁλυσίδες, τί λόγια λένε, καὶ πῶς ὅταν δοῦν τὸ σιδερένιο σταυρὸ ποὺ εἶχε ὁ ἅγιος φωνάζουν «Μᾶς ἔκαψες!…».
Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπ’ αὐτοὺς ὑπάρχουν ἄλλου εἴ­δους δαιμονισμένοι, δαιμονισμένοι μέσα στὴν κοινωνία, χειρότεροι ἀπὸ τοὺς πρώτους. Ποιοί εἶν’ αὐτοί; Ὁλόκληρο περίφημο βιβλίο μὲ τίτλο «Οἱ δαιμονισμένοι» ἔγραψε γι’ αὐτοὺς ὁ ῾Ρῶ­σος Ντοστογιέφσκυ. Θέλετε νὰ δῆτε μερικούς;
⃝ Τὸν ἕνα τὸν βάζει ὁ διάβολος νὰ κάθεται στὸ καφενεῖο καὶ νὰ λέῃ· Δὲν ὑπάρχει Θεός… Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλύτερο ψέμα. Ἄλλοτε ὁ λόγος αὐτὸς δὲν ἀκουγόταν· τώρα τὸ λένε πολλοί. Ὥστε λές, Δὲν ὑπάρχει Θεός; Ἔ, ἐγὼ σοῦ λέω ὅτι ὅλα, ὣς καὶ τὸ μυρμηγκάκι, φωνάζουν ὅτι ὑπάρχει. Ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες νὰ μαζευτοῦν, ἕνα μυρμηγκάκι δὲν κάνουν. Ποιός τά ᾽κανε ὅλα γύρω μας; Μία ἡ λογικὴ ἀπάντησι· ὁ Θεός. Τὸ ἄλλο εἶνε παραλογισμός. «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 52,1). Ὁ ἄθεος λοιπὸν ὁ ἕνας δαιμονιζόμενος.
⃝ Θέλετε ἄλλο δαιμονιζόμενο; Εἶνε ὁ βλάστη­μος. Τὸν βάζει ὁ διάβολος ὅπου βρεθῇ καὶ τί κάνει· ἀνοίγει τὸ βρωμερό του στόμα καὶ βλαστημάει τὸ Θεό! Τί κάνεις, βλαστημᾷς; Χριστι­ανὸς δὲν εἶ­σαι. Βλαστημᾷς; Ἄνθρω­πος δὲν εἶ­σαι. Βλαστημᾷς; Οὔτε σατανᾶς δὲν εἶσαι· για­τὶ ὁ σατανᾶς κάνει ὅλα τ᾽ ἁμαρτήματα, ἀλλὰ δὲ βλαστημάει. Τὸν εἴδατε; τρέμει τὸ Χριστό.
⃝ Ἕνας λοιπὸν δαιμονιζόμενος ὁ ἄθεος, ἄλ­λος δαιμονιζόμενος ὁ βλάστημος. Τρίτος δαιμονιζόμενος ὁ ψεύδορκος. Ὁ διάβολος τὸν βά­ζει νὰ πηγαίνῃ στὸ δικαστήριο καὶ γιὰ ἕνα χιλιάρικο ἢ μιὰ σπιθαμὴ γῆς, ν’ ἁπλώνῃ τὸ βρωμερό του χέρι πάνω στὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ παίρνῃ ψεύτικο ὅρκο. Μέσ᾽ στοὺς ἑκατὸ μάρτυρες, ζήτημα ἂν ἕνας λέῃ τὴν ἀλήθεια. Ψέμα, ψέμα! Μικρὸ δαιμόνιο εἶνε αὐτό; Προτιμότερο νὰ βά­λῃς τὸ χέρι σου στὴ φωτιά, πα­ρὰ στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο γιὰ ὅρκο.
⃝ Θέλετε ἄλλο δαιμονιζόμενο; Τί κάνει; Εἶνε Κυριακή, χτυπάει ἡ καμπάνα, κι αὐτὸς γυρίζει δεξιὰ – ἀριστερά· εἶνε ὁ ἀλειτούργητος. Οὔτε Χριστούγεννα, οὔτε Πάσχα, οὔτε Μεγά­λη Παρασκευὴ πατάει στὴν ἐκκλησία. Τὴν ὥ­ρα ἐ­κεί­νη ὁ διάβολος τοῦ λέει· Μὴν πᾷς, μὴν πᾷς… Δὲν τὸν ἀφήνει, τὸν δένει μὲ ἁλυσίδες.
⃝ Θέλετε ἄλλους δαιμονιζομένους; Εἶνε τὰ παιδιὰ ποὺ χτυποῦν πατέρα καὶ μάνα. Τὰ βάζει ὁ διάβολος νὰ τὸ κάνουν. Ἦρθε στὴ μητρό­πολι ἕνας ἄνθρωπος μὲ σπασμένο τὸ κεφάλι. ―Ποιός σοῦ τό ᾽σπασε; λέω. Ντρεπόταν, ἄρχισε νὰ κλαίῃ. ―Ὁ γυιός μου, λέει. Ὤ γενεὰ ἀσεβής! Ἄνθρωποι ποὺ δὲ σέβονται τὸ Θεό, καὶ στοὺς γονεῖς θὰ εἶνε ἀσεβεῖς. Αὐτὰ εἶνε ἀποτελέσματα ἀθεΐας καὶ ἀπιστίας.
⃝ Ἄλλον ὁ διάβολος τὸν βάζει τί νὰ κάνῃ· νὰ μπαίνει τὴ νύχτα στὸ ξένο σπίτι καὶ νὰ ἀτιμά­ζῃ τὴ γυναῖκα τοῦ ἄλλου· εἶνε ὁ μοιχός.
⃝ Θέλεις ἄλλο δαιμονιζόμενο; Ὁ κλέφτης. Τὸν βάζει ὁ διάβολος καὶ κλέβει ξένα πράγματα.
⃝ Παντοῦ ὁ διάβολος. Πρὸ παντὸς ὅμως στοὺς νέους. Ὤ οἱ νέοι! Δαιμονιζόμενοι εἶνε. Δὲ μπορεῖ νὰ κουβεντιάσῃ μαζί τους ἡ μάνα κι ὁ πατέρας. Νύχτωσε; Ὁ νέος δὲν πάει στὸ σπίτι. Ὅπως ὁ δαιμονιζόμενος ―αἰώνιο τὸ Εὐ­αγγέλιο!― ὅταν νύχτωνε πήγαινε στὰ μνήματα, ἔτσι καὶ οἱ νέοι σήμερα· δὲ μένουν στὸ σπίτι, πᾶνε στὰ «μνήματα», στὰ κέντρα. Ἐκεῖ καταστρέφονται, ἐκεῖ μέσα σαπίζει ἡ νέα γενεά.
Νά λοιπὸν δαιμονιζόμενοι· ὁ ἄθεος, ὁ βλάστημος, ὁ ἀλειτούργητος, ὁ ψεύδορκος, αὐ­τὸς ποὺ σηκώνει χέρι στὸ γονιό του, ὁ πόρνος, ὁ μοιχός, ὁ κλέφτης, ὁ ξενύχτης, ὅσοι χωρίζουν ἀντρόγυνα, ὅ­σοι κάνουν ἐγκλήματα.
Ἡ ὥρα τοῦ δαιμονίου εἶνε φοβερά. Καὶ ὁ πιὸ φρόνιμος τότε ἐκτρέπεται. Λένε οἱ ψυχολόγοι, ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἔχει πέντε λεπτὰ τρέλλας, καὶ τότε μπορεῖ νὰ κάνῃ τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα – Θεέ μου, φύλαξέ μας!
Νά λοιπὸν ὅτι ὑπάρχει δαιμονισμός. Ὁ ἄν­θρωπος μπορεῖ νὰ φτάσῃ ἢ μέχρι τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ γίνῃ ἄγ­γελος ἢ μέχρι τὸν πάτο τῆς κολά­σεως καὶ νὰ γίνῃ σατανᾶς. Σήμερα ὁ κόσμος εἶνε δαιμονιζόμενοι. Σπάνια νὰ συναν­τήσῃς ἄνθρωπο ἀπηλλαγμένο ἀπὸ δαιμόνια. Καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ «λεγεών» (Λουκ. 8,30).

* * *

―Μ’ αὐτὰ ποὺ λές, θὰ πῆτε, μᾶς ἀπελπίζεις. Ὥσ­­τε τόσο δυνατὸς εἶνε ὁ σατανᾶς;
Δὲν εἶνε δυνατός. Φταῖμε ἐμεῖς, ποὺ τοῦ πα­ραχωροῦμε ἐξουσίες. Παραπάνω ἀπὸ τὸ διάβολο, ἀπείρως ἰσχυρότερος, εἶνε ὁ Χριστός.
Ἦρθε μιὰ μέρα στὴ μητρόπολι μιὰ γυναίκα καὶ ἔτρεμε. ―Τὴ νύχτα, λέει, μοῦ ἄφησαν ἀπ᾽ ἔξω μάγια· τώρα τί θὰ γίνω;… ―Πιστεύεις, λέω, στὸ Χριστό; Ἂν πιστεύῃς, ἐκεῖ ποὺ εἶνε ὁ Χριστὸς δὲν πλησιάζει ὁ σατανᾶς. Ἐκκλησιάζεσαι; κοινωνεῖς τῶν ἀχράντων μυστηρίων; ἐξομολογεῖσαι; προσ­εύχεσαι, κάνεις τὸ σταυρό σου; ζῇς καθαρὴ ζωή; Ὅσοι δαίμονες καὶ νὰ ἔρθουν, μόλις πῇς «Κύριε ἐλέησον» καὶ κά­νῃς τὸ σταυρό σου, φύγανε μακριά. Εἶνε ἰ­σχυ­ρότερος ὁ Χριστός.
Τὰ λίγα αὐτὰ λόγια, ἀγαπητοί μου, εὔχομαι νὰ τὰ βάλετε στὴν καρδιά σας, καὶ ὅλοι, μικροὶ – μεγάλοι, νὰ εἶστε ἀφωσιωμένοι στὸ Θεό· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου,  ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ ῾Αγίας Παρασκευῆς Φούφα – Ἑορδαίας 26-10-1986)

Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,4-15)

ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΠΟΡΑ

«Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην. Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ» (Λουκ. 8,5)

 ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε μία μόνο ἑ­ορτή. Εἶνε πρῶτα – πρῶτα Κυριακή, ἡ ἑ­ορτὴ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Εἶνε ἔπειτα ἑορτὴ ὄχι ἑνὸς ἁγίου ἀλλὰ πολλῶν, ἑκατον­­τάδων ἡρώων τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς, ἑ­ορτὴ τῶν πατέρων καὶ διδασκάλων τῆς Ἐκ­κλησίας, τῶν ὁποίων τὰ πόδια δὲν εἴμεθα ἄξιοι ν’ ἀσπασθοῦμε ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι ἱεράρχαι. Εἶνε ἡ Κυριακὴ τῶν Πατέρων τῆς Ἑβδόμης (Ζ΄) Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν ὑπὲρ ἀναστηλώσεως τῶν εἰκόνων.
Ἂν πᾶτε σὲ φράγκικη ἐκκλησία, εἰκόνα δὲ βλέπετε· ἀγάλματα βλέπετε, ὅπως τῶν ἀρχαί­ων εἰδωλολατρῶν. Ἂν πᾶτε σὲ προτεστάντικη ἐκκλησία, δὲ βλέπετε τίποτα· γυμνοὶ οἱ τοῖχοι. Ἡ Ἐκκλησία μας στολίζεται μὲ εἰκόνες· καὶ ἂν ἔχουμε σήμερα εἰκόνες, τὸ ὀφείλουμε στοὺς ἀ­γῶνες τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Καὶ σήμερα, τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα, ὡρίστηκε νὰ διαβάζεται σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ παραβολὴ τοῦ σπορέως. Τί εἶ­νε παραβολή; Εἶνε ἕνα εἶδος τοῦ λόγου, ποὺ καὶ ἄλλοι χρησιμοποίησαν, εἴτε ἀρ­χαῖοι (ὅ­πως ὁ Αἴσωπος) εἴτε σύγχρονοι λογοτέχναι. Ἀλλὰ στὸ εἶδος αὐτὸ ἀριστοτέχνης ἀνεδείχθη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· οἱ παραβολὲς ποὺ εἶπε εἶνε ἄφθαστες. Στὴν παγκόσμια λογοτεχνία, δὲν βρίσκου­με ὅμοιες. Κάθε παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ εἶνε ἕνα θαῦ­μα. Ἐγὼ δὲ θαυμάζω τόσο τὰ ἄλλα θαύματα· θαυμάζω περισσό­τερο αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶνε ὄν­τως θαύματα, ἄλλου εἴδους θαύματα.
Ἡ παραβολὴ τοῦ σπορέως εἶνε ἕνα θαῦμα. Ὁ Κύριος δὲ φιλοσοφεῖ ὅπως ὁ Πλάτων καὶ ὁ Ἀριστοτέλης. Δὲν παίζει μὲ τὶς λέξεις, δὲν κά­νει θόρυβο μὲ ἀδολεσχία· παίρνει εἰκόνες ἀ­πὸ τὴ φύσι, παραδείγματα ἀπὸ τὴν καθημερι­νὴ ζωή, καὶ μὲ τὰ ὁρατὰ διδάσκει τὰ ἀόρατα.
Ὁμιλεῖ ἐδῶ γιὰ ἕνα γεωργὸ ποὺ σπέρνει στὸ χωράφι του τὸ σπόρο. Αὐτὴ ἡ εἰκόνα εἶνε ἄγνωστη στὶς πόλεις. Παιδιά, ποὺ ζοῦν μαν­τρωμένα σὲ πολυκατοικίες, δὲ γνωρίζουν τίποτε ἀπ’ αὐτά. Ξέρουν μόνο νὰ τρῶνε τὸ ψωμί· δὲν ξέρουν τί ἱδρῶτες ἢ καὶ αἵ­ματα χύνον­ται γιὰ νὰ γίνῃ τὸ ψωμί. Ἡ εἰκόνα ὅμως τοῦ γεωργοῦ ποὺ σπέρνει εἶνε γνωστὴ σὲ γεωργικὲς περιοχές, ὅπως ἡ δική μας.
Χθὲς περνοῦσα ἀπὸ τὴν Κέλλη, ὀρεινὸ χωριὸ τῆς μητροπόλεώς μας, καὶ εἶδα, ἐκεῖ στὶς πλαγιές της μὲ τὸ λιγοστὸ χῶμα, τὸ γεωργὸ τὸν ἥ­ρωα! Ναὶ ἥρωα, ποὺ τώρα περιφρονεῖται μὰ θά ’ρθῃ ὥρα ποὺ θὰ πέσουν ὅλοι νὰ τὸν προσκυνήσουν. Εἶδα λοιπὸν τὸ γεωργὸ νὰ σπέρνῃ τὸν πολύτιμο σπόρο στὴ γῆ.
Ἀπὸ τὸ σπόρο αὐτὸ βγαίνει τὸ ψωμί, ποὺ ὅ­­λοι, ἀπὸ τὸ μικρότερο ἕως τὸ μεγαλύτερο, γευόμεθα. Ἀλλοίμονο ἂν ὁ σπόρος δὲ φυτρώ­σῃ καὶ τὰ σπαρτὰ δὲν ἀνθίσουν καὶ καρποφο­ρήσουν· ὅλοι θὰ πεινάσουμε. Καὶ φοβοῦ­μαι πὼς θὰ γίνῃ αὐτό, στὴ γενεὰ αὐτῶν τῶν παιδιῶν ποὺ τίποτα δὲ σέβονται, ἀφήνουν τὰ σχολεῖα καὶ κάνουν διαδηλώσεις, καὶ τὴν Κυριακὴ δὲν ἐκκλησιάζονται. Δὲν εἶνε μακριὰ ἡ ἡμέρα ποὺ οἱ μὲν τράπεζες θ’ ἀναστενάζουν ἀπὸ τὶς καταθέσεις, ἀλλὰ στὶς ἀποθῆκες δὲ θὰ βρίσκεται οὔτε κουκκί· καὶ τότε, γιὰ μία ἀ­κόμη φορά, θὰ ἐκπληρωθῇ ἡ προφητεία τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ «μιὰ φούχτα ἀλεύρι – μιὰ φούχτα χρυσάφι». Θὰ πληρώσουμε μὲ τόκο καὶ ἐπιτόκιο τὰ ἐγκλήματά μας, ἕνα ἐκ τῶν ὁ­ποίων εἶνε ἡ περιφρόνησι τῆς γεωργίας.
«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ» (Λουκ. 8,5). Βγῆκε ὁ γεωργὸς νὰ σπεί­ρῃ τὸ σπόρο του. Ἀπὸ τὴν εὐλογημένη ζωὴ τοῦ γεωργοῦ παίρνει τὴν ἔξοχο εἰκόνα του ὁ Χριστός. Λίγα λόγια περὶ τοῦ σπόρου θὰ πῶ. Ὅποιος θέλει νὰ μελετήσῃ βαθύτερα τὴν παραβολή, τοῦ συνιστῶ νὰ διαβάσῃ τὸ βιβλίο τοῦ ἀρχιμανδρίτου Σεραφεὶμ Παπακώστα «Αἱ παραβολαὶ τοῦ Κυρίου».

* * *

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». Δύο εἴδη σπόρου ὑπάρχουν, ἀ­γα­πητοί μου· φυσικὸς καὶ πνευματικός.
Ὁ φυσικὸς σπόρος εἶνε γνωστός. Ὑπάρχουν σπόροι πολὺ μικροί, τί δύναμι ὅμως ἔχουν! Μέσα ἀπ’ αὐτοὺς βγαίνουν λουλούδια, σπαρτά, θάμνοι, δέντρα, δάση ὁλόκληρα. Ἕνας σπό­ρος φτάνει ν᾽ ἀποδείξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ἡ ἐ­πιστήμη δὲν κατώρθωσε νὰ φτειάξῃ σπόρο. Τί εἶνε ὁ σπόρος; Ἕνα χημικὸ ἐργοστάσιο, μέσα ἀπ’ τὸ ὁποῖο ξεπηδᾷ ἡ ζωή. Πῶς; Μυστήριο. «Ὡς ἐ­μεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε· πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας» (Ψαλμ.103,24). Στὴν Αἴγυπτο ἀρ­χαιολόγοι μέσα στὸν τάφο ἑνὸς βασιλιᾶ, ποὺ ἦταν θαμμένος τρεῖς χιλιάδες χρόνια, βρῆ­καν καὶ ἕνα ἀγγεῖο μὲ σιτάρι. Ἔσπειραν ἀπ’ αὐτὸ καὶ φύτρωσε! Τέτοια εἶνε ἡ ζωτικὴ δύναμις τοῦ σπόρου. Μικρὸ θαῦμα εἶνε αὐτό;
Ὑπάρχει ὅμως καὶ πνευματικὸς σπόρος. Καὶ αὐτός, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Κύριος, εἶνε «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ» (ἔ.ἀ. 8,11), τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστός. Αὐτὸς εἶνε ὁ σπορεύς, ποὺ ἦρθε ἀπὸ τὸν οὐρα­νὸ καὶ ἔσπειρε ἐδῶ στὴ γῆ τὴ διδασκαλία του· κατ’ ἀρχὴν ὁ ἴδιος, καὶ ἐν συνεχείᾳ κατ’ ἐντολήν του οἱ ἀπόστολοι. Ἀπὸ τὸ σπόρο αὐτὸ βγῆ­καν ἅγιοι, μάρτυρες, ὁμολογηταί, πατέρες. Ὅ,τι ἅ­γιο, ὅ,τι μέγα καὶ ὑψηλὸ ὑπάρχει καὶ μένει στὸν κόσμο, εἶνε ἡ σπορὰ τοῦ Ναζωραίου. Ἔ­σπειραν καὶ ἄλλοι, ἀλλὰ ποιός μπορεῖ νὰ παραβληθῇ κοντά του; «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄν­θρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάν. 7,46). Μεταξὺ σπόρου φυσικοῦ καὶ σπόρου πνευματικοῦ ὑπάρχουν ὁμοιότητες. Ποιές;
⃝ Μία ὁμοιότης εἶνε ὅτι, ὅπως ὁ φυσικὸς σπόρος ἔχει ζωτικὴ δύναμι, ἔτσι καὶ ὁ πνευματι­κὸς σπόρος ἔχει θαυμαστὴ δύναμι.
⃝ Ἄλλη ὁμοιότης. Στὴ φύσι, καὶ ὁ καλύτερος ἀκόμη σπόρος δὲ φέρνει ἀποτέλεσμα, ἐὰν δὲ βρῇ κατάλληλο ἔδαφος. Ἀλλὰ καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ χρειάζεται κατάλληλο ἔδαφος. Ἐὰν ὁ σπόρος πέσῃ στὸ δρόμο ποὺ περνοῦν τ’ ἁ­μάξια, πάει χαμένος· θά ᾽ρθουν τὰ πουλιὰ καὶ θὰ τὸν ἁρπάξουν. Ἐὰν πέσῃ σὲ γῆ μὲ πολλὲς πέτρες, θὰ φυτρώσῃ, ἀλλὰ ἡ ἔλλειψι ὑγρασίας καὶ οἱ καυστικὲς ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου θὰ τὸν ξηράνουν προώρως. Ἐὰν πέσῃ σὲ ἔδαφος γε­μᾶτο ἀγκάθια, θὰ φυτρώσῃ, ἀλλὰ τ᾽ ἀγκάθια θὰ τὸν πνίξουν. Καὶ μόνο ἐὰν ὁ σπόρος πέσῃ σὲ γῆ καλή, καθαρὴ ἀπὸ ἀγκάθια καὶ πέτρες, θ’ ἀποδώσῃ ἀλλοῦ μὲν τριάντα ἀλλοῦ ἑξήντα, κι ἀλλοῦ ἑκατό. Ἡ πρώτη κατη­γορία, ὁ πατημένος δρόμος, εἶνε οἱ ἀδιάφοροι. Οἱ ἄλλοι, τὸ πετρῶδες ἔδαφος, εἶνε οἱ ἐπι­πόλαιοι. Τὸ δὲ ἀ­κανθῶδες ἔδαφος εἶνε οἱ ἄν­θρωποι μὲ τὶς πολ­λὲς μέριμνες. Τρία εἶνε τὰ χειρότερα ἀγκάθια τοῦ διαβόλου· πρῶτον ἡ φιληδονία – ὁ πανσεξουαλισμός, δεύτερον ἡ φι­λοδοξία – ἡ μανία γιὰ ἀξιώματα καὶ τιμές, καὶ τρίτο καὶ φοβερώτερο ἡ φιλαργυρία – τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῦ Ἰούδα. Ἐφ᾽ ὅσον στὴν καρδιὰ ὑπάρχει κάποιο ἀπὸ αὐτά, τὸ ἔδαφος εἶνε ἀκατάλληλο. Ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχει καὶ ἡ τετάρτη κατηγορία, ἡ ἀγαθὴ γῆ· εἶνε αὐ­τοὶ ποὺ ἔχουν καλὴ διάθεσι, ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν μελετοῦν καὶ τὸν μηρυκάζουν σὰν τὸ πρόβατο, τὸν αἰσθάνονται, τὸν ἐφαρμόζουν οἱ ἴδιοι, καὶ τὸν μεταδίδουν στοὺς γύρω τους.
⃝ Μία ὁμοιότης λοιπὸν ἡ δύναμις, δευτέρα ὅ­τι ἀπαιτεῖται κατάλληλο ἔδαφος, καὶ τρίτη ὅτι ἡ ἐνέργεια τοῦ σπόρου δὲν ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὸν σπορέα. Ὁ σπόρος τῆς γῆς φυτρώνει, ὅ­ποιος καὶ ἂν τὸν σπείρῃ, εἴτε ἀκάθαρτος εἴτε ἀράπης. Καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, εἴτε αὐτὸς ποὺ τὸν κηρύττει εἶνε ἅγιος εἴτε ὄχι, δὲν χάνει τὴν ἀξία του. Εἶνε ὅπως ἡ χρυσῆ λίρα, ποὺ τὴ δέχεται κανεὶς ἀκόμη κι ἀπ’ τὰ χέρια ἑνὸς μολυσμένου κ’ ἑνὸς φθισικοῦ. Ἡ ἐπιτυχία τοῦ κηρύγματος ἐξαρτᾶται κυρίως ἀπὸ τοὺς ἀ­κροατὰς ποὺ τὸ δέχονται.

* * *

Καὶ τίθεται τώρα, ἀγαπητοί μου, τὸ ἐρώτημα. Ἀκούσατε τόσο πολλά· δεχθήκατε ἀφθονία κηρύγματος, γραπτοῦ καὶ προφορικοῦ. Τί εἶστε λοιπόν; πατημένος δρόμος, πετρῶδες ἔδαφος, χωράφι μὲ ἀγκάθια, ἢ γῆ καλή; Εἴθε, Θεέ μου, ποὺ γνωρίζεις ὅτι κηρύττω μὲ ὅλη τὴν ψυχή μου, νὰ ὑπάρχῃ ἡ κατάλληλος ἀν­τα­πόκρισις. Ἂν δὲν πίστευα, θὰ ἔσπαζα τὴν ἀρχιερατικὴ ῥάβδο ποὺ κρατῶ καὶ θὰ προτιμοῦσα νὰ γίνω ἐργάτης νὰ βγάζω ἔτσι τὸ ψωμί μου. Ἀλλὰ πιστεύω, ὅτι ὑπὸ τὸν ἥλιο καὶ τὸν οὐρανὸ δὲν ὑπάρχουν ἄλλα λόγια ἀληθέ­στερα καὶ θειότερα ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ κηρύττουμε. Ἀλλὰ ποῦ πέφτουν; Εὔχομαι, ὅλοι νὰ εἶστε γῆ ἐκλεκτὴ ποὺ ἀποδίδει στὸ ἕνα τριάντα, στὸ ἕνα ἑξήντα, στὸ ἕνα ἑκατό, πρὸς δόξαν τοῦ Κυρίου.
Σήμερα δέ, ποὺ ἀνοίγουν τὰ κατηχητικὰ σχολεῖα, στρέφομαι πρὸς τὸν κάθε ἱεροκήρυ­κα, κάθε κατηχητὴ καὶ κατηχήτρια, καὶ λέγω· Μὴν ἀπελπίζεσαι. Κι ἂν ἕνας μόνο σὲ ἀκούσῃ, ἀξίζει γι’ αὐτὸν νὰ κάνῃς τὴ σπορά. Ἀλλὰ κι ἂν κανένας δὲν ἀκούσῃ, ἐσὺ πές· Εἶπα καὶ ἐλάλησα, ἁμαρτίαν οὐκ ἔχω.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου,  ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ ῾Αγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 17-10-1976.

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Μικρος ειναι ο Χριστος, μεγαλοι ειναι οι δεσποταδες μας

γι’ αυτό δεν μιλούν όταν ακούν φρικτές βλασφημίες; Κι αυτό το λένε σύνεση!!!

• Τις συμβουλές που δίνει ο μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος στους χριστιανούς που αντέδρασαν στο θέατρο «Χυτήριο», για τις χυδαίες βλασφημίες στο Πρόσωπο του Θεανθρώπου και έφαγαν στα μούτρα τους δακρυγόνα και συνελήφθησαν γιατί δεν τις δίνει στο συνάδελφό του μητροπολίτη Λάρισης πού φούλαρε σε μηνύσεις τους αγωνιζομένους χριστιανούς της Λάρισας επειδή έθιξαν το πρόσωπό του;

_____

____

Τους παρακάτω στίχους τους αφιερώνει ο ηγούμενος Μάξιμος Καραβάς στους βουβούς επισκόπους

 Στόν Σεβ/τον Μητροπολίτην Σιατίστης Παῦλον για το δημοσίευμά του

Ὦ ἀσημένια μου λαλιά
χρυσή μου βουβαμάρα.

ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ

Ἕνα μεγάλο εὖγε εἰς τόν Λέοντα τοῦ Πειραιῶς. Οἱ λοιποί ἄς καταθέσουν τά ὡμοφόρια τους

Ὑπάρχουν κάποιοι Ἐπίσκοποι
πού Θεόν δέν φοβοῦνται,
τόν σατανᾶ ὑπηρετοῦν
καί τοῦτον εύλαβοῦνται.

Εἶναι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
πιστοί κι᾽ ἀφωσιωμένοι,
καί εἰς τήν Νέαν Ἐποχή
εἶναι ἀδελφωμένοι.

Γιά τοῦτο καί ὅποιος πιστός
μιλήσει γιά Ἐκκλησία,
διά Κανόνες Ἱερούς,
καί γιά Ὀρθοδοξία,
μ᾽ ἀφορισμό τόν ἀπειλοῦν
ἐάν τό ξανακάνη.

Ἄν κι᾽ ὁ αφορισμός αὐτός
εἶναι γι᾽ αὐτόν στεφάνι
εἶναι τό πιστοποιητικόν
αὐτό πού βεβαιώνει,
πώς στήν Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ
ὅλα τ᾽ αφιερώνει.

Στούς βλασφημούντας τόν Χριστόν,
σιωπαίνουν καί κωφεύουν
μά στούς πιστούς πού ἀντιδροῦν
φωνάζουν καί ἀγριεύουν.

Γιά τοῦτο πρέπει οἱ πιστοί
συχνά νά ὁμολογοῦμε
τήν πίστη μας εἰς τόν Χριστόν
ὅ,τι κι᾽ ἄν ὑποστοῦμε.

Γιατί καί ὅλ᾽ οἱ Ἅγιοι
ἔζησαν μέ ἀγῶνες
μέ χίλιους δυό κατατρεγμούς
σέ ὅλους τούς αἰῶνες.

Ἄν λοιπόν πρόσωπον Θεοῦ
νά δοῦμ᾽ ἐπιθυμοῦμε,
θά πρέπει τούς ἀγῶνές τους
πιστά νά μιμηθοῦμε.

Ἀρχιμ. Μάξιμος Καραβᾶς – Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Παρασκευῆς-

Τ.Κ. 50005 Μηλοχώριον Ἑορδαίας

–

ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ www.kozan.gr

15 Οκτωβρίου 2012 στις 07:44

O Σιατίστης μίλησε!!!!

«Η Σύνοδος», είπε, «όντως απασχολήθηκε με το θέμα, το συζήτησε, είχε τις πληροφορίες για την επιδιωκόμενη σύγκρουση εκ μέρους των συντελεστών της ταινίας και αποφάσισε να αντιδράσει με σύνεση».
Μπορεί να μας εξηγήσει τι σοϊ αντίδραση έκανε;
Tην σιωπή της για τη φρικτη βλασφήμια την θεωρεί σύνεση!!!!
O αγιος Κοσμάς έλεγε: Αν βρίσεις την μάνα μου και τον πατέρα μου σε συγχωρώ. Αν μου βγάλεις τα μάτια μου και κόψεις την μύτι μου, σε συγχωρώ, αν με σκοτώσεις σε συγχωρώ, αν όμως βρίσεις το Χριστό και την Παναγιά μου δεν έχω μάτια να σε δώ.
Και οι Πατέρες λένε, ότι δεν αμαρτάνει μόνο ο βλάσφημος, αλλά αμαρτάνει και εκείνος που ακούει την βλασφημία και δεν διαμαρτύρεται.
Την σιωπή των επισκόπων την εκμεταλλεύτηκε όχι μόνο η Χρυσή Αυγή, που αναπλήρωσε το κενό, αλλά και οι ηθοπιοί του βλάσφημου έργου που ζήτησαν από την Ιερά Συνόδο και τον αρχιεπίσκοπο να βγάλει ανακοίνωση υπέρ αυτών!!!! Και αυτό το έκαναν δημόσια από τα κανάλια!!!

ΤΟΝ ΤΙΜΑ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΓΙΑΤΙ;

Στον Καθεδρικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αλεξανδρείας, την Κυριακή, 7η Οκτωβρίου ε.ε., ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεοδώρου Β’ απένειμε την ανωτάτη τιμητική διάκριση της Πρεσβυγενούς Αλεξανδρινής Εκκλησίας, τον Μεγαλόσταυρο του Αποστόλου Μάρκου μετ’ αστέρος εις τον πατριάρχη της Σερβίας κ.κ.Ειρηναίου, που επισκέφθηκε την Αλεξάνδρεια.

Είναι να λυπάται κανείς μ’ αυτά που ασχολούνται οι πατριάρχαι μας. Αντί να φυλάγουν την παρακαταθήκη που έλαβαν από την Αγία μας Εκκλησία, μοιράζουν κοράνια, λαμβάνουν μέρος στα τελετουργικά των Εβραϊκών συναγωγών, ανάβοντας τις λυχνίες τους, πάνε σε καθολικές πομπές και πανηγύρια, προσφέρουν δώρα και εγκωμιάζει ο ένας τον άλλο!!! Κάποιοι απ’ αυτούς προχωρούν ακόμα περισσότερο και προσπαθούν με σατανικές μεθόδους να εξοντώσουν τους ορθοδόξους ιερείς και αρχιερείς που διαμαρτύρονται για την κατάντια τους. Υπενθυμίζουμε το σατανικό σχέδιο που χρησιμοποίησε ο Πατριάρχης της Σερβίας Ειρηναίος και η παρέα του, για να εκτοπίσουν και να σφαγιάσουν τον άγιο επίσκοπο του Κοσσυφοπεδίου Αρτέμιο. Δεν σκέπτονται ότι θα τελειώσουν τα πανηγύρια τους είτε το θέλουν είτε όχι, και μετά την μεγαλοπρεπή κηδεία τους, θα κριθούν για την προδοσία τους.

Μήπως βρισκόμεθα στα χρόνια της Αποκαλύψεως; Τι σχέση έχουν αυτοί οι μεταλλαγμένοι πατριαρχάδες, που πιθανόν να ανήκουν και σε μασονικές στοές, με τους αγίους Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας; Ας προσευχηθούμε για να παρατείνει ο Θεός το έλεός του και να αναστήσει αγίους πνευματικούς ηγέτας στην Εκκλησία του.

Στη συνέχεια η ιστοσελίδα http://www.eparhija-prizren.org έχει ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα για τον Σκοπιανό επίσκοπο Ιωάννη Vraniskovski, που χρησιμοποιεί ως προσωρινή έδρα της Μητροπόλεώς του τη Θεσσαλονίκη, ενώ υπάρχει Σερβική πόλη δίπλα στη Μητρόπολή του που μπορεί να τον  φιλοξενήσει.

Ο επίσκοπος των Σκοπίων Vraniskovski δέχεται το βάπτισμα των καθολικών ως έγκυρο, επομένως και την ιεροσύνη τους και είναι το χαϊδεμένο παιδί του πατριάρχη Ειρηναίου και τον ακολουθεί   στις συμπροσευχές με τους αιρετικούς. Δέστε τον στην παραπάνω φωτογραφία.

_______

 ΣΕΡΒΙΚΑ

________

Патријарх Иринеј и Јован Вранишковски у Бечу (видео)

Посета Патријарха Иринеја са делегацијом Бечу, о којој је већ доста писано, и која је на површину изнела многе ствари, била је карактеристична и по учествовању на миси заједно са јеретицима, тј. по заједничкој молитви на јеретичком зборишту. О томе се може погледати видео запис у наставку.

Познато је да филопапистички и екуменистички Јован Вранишковски по умовању следи своје учитеље и менторе, већ злогласну Тројку, као и да се не разликује по томе од Патријарха Иринеја. Read more »

ΚΥΜΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1950                                                                        ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ 2

Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ

Αὔριο Κυριακὴ θὰ κτυπήσουν οἱ καμπάνες καὶ τῶν τεσσάρων ῾Ι. Ναῶν τῆς ὡραίας σας κωμοπόλεως. Κάθε κτύπημα καμπάνας καὶ ἕνα ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟΝ. Οἱ ἄγγελοι σᾶς προσκαλοῦν· «ΓΕΥΣΑΣΘΕ ΚΑΙ ΙΔΕΤΕ, ΟΤΙ ΧΡΗΣΤΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ». Ο ΚΥΡΙΟΣ σᾶς ἑτοιμάζει τραπέζι· «ΛΑΒΕΤΕ ΦΑΓΕΤΕ ΠΙΕΤΕ…». ῾Η ψυχή σας πεινᾶ καὶ σεῖς θὰ τὴν ἀφήσετε νηστικήν; ῾Ο Κύριος σᾶς προσκαλεῖ καὶ σεῖς θὰ στρέψετε τὰ νῶτα πρὸς αὐτόν; ῎Ετσι τιμᾶτε τὸν ΒΑΣΙΛΕΑ ΤΩΝ ΟΛΩΝ;

Δὲν εὑρίσκω λόγους διὰ νὰ περιγράψω τὴν περιφρόνησιν. Οἱ νεκροί σας διαμαρτύρονται διὰ τὴν ἀπουσίαν σας, ὁ ῎Αγιος ᾿Αθανάσιος ἀγανακτεῖ, ἡ Παναγία ἱκετεύει, οἱ ᾿Αρχιστράτηγοι Γαβριὴλ καὶ Μιχαήλ κλαίουν, διότι μίαν καὶ μόνον φορὰν τὸ ἔτος τοὺς ἐνθυμεῖσθε, ὁ οὐρανὸς… ᾿Αλλ’ ἂς σιωπήσωμεν. Κύριε! Δός μας δάκρυα διὰ νὰ θρηνήσωμεν τὴν ἀδιαφορίαν τοῦ λαοῦ μας. ᾿Απὸ τὰς 4.000 περίπου ψυχάς, ποὺ ἔχει ἡ ἱστορικὴ αὐτὴ κωμόπολις τῆς Κύμης, οὔτε 100 ἄνδρες ἐκκλησιάζονται τακτικῶς τὰς Κυριακάς. Οἱ ἄλλοι ποῦ; ῾Αγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον! ᾿Αρχαία Κύμη ποῦ εἶσαι; Δὲν ἔλειπε τότε οὔτε ἕνας ἀπὸ τὸν ἐκκλησιασμόν.

Κυμαῖοι ᾿Αγαπήσατε καὶ πάλιν τὸν ἐκκλησιασμὸν τῆς Κυριακῆς.

Θ Ε Ι Ο Ν Κ Η Ρ Υ Γ Μ Α

Αὔριον Κυριακὴν (12 Νοεμβρίου) τὸ πρωΐ κατὰ τὴν θείαν λειτουργίαν ὁ ἱεροκήρυξ θὰ ὁμιλήση εἰς τὸν ῾Ι. Ναὸν Ταξιαρχῶν, τὸ δὲ ἀπόγευμα ὥραν 5 εἰς τὸν Μητροπολιτικὸν Ναὸν ῾Αγίου ᾿Αθανασίου.

Ο Λ Ο Ι   Ε Ι Σ  Τ Η Ν   Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α Ν

–

Ε Κ Δ Ι Δ Ε Τ Α Ι

῾Υπὸ ἱεροκήρυκος ᾿Ι. Μητροπόλεως Καρυστίας-Σκύρου ἀρχιμανδρίτου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου καὶ διανέμεται δωρεὰν πρὸς χριστιανικὸν  διαφωτισμὸν τοῦ λαοῦ.

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἰερεμίας:

«Εὖγε …στόν διαμαρτυρηθέντα μέ δυναμισμό εὐσεβῆ λαό

κατά τοῦ αἰσχροῦ ἔργου Corpus Christi»

CORPUS CHRISTI – 11/10/2012 Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

_____

___

______

Εκτός από τους χριστιανούς που διαμαρτύρονταν για την φοβερή βλασφημία του Θεανθρώπου, ήρθαν να συμπαράσταθουν στους διεστραμένους και ανωμάλους ηθοποιούς οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ. Ανάμεσά τους ο Ν. Μπίστης, η Π. Τατσόπουλος, η Μ. Ρεπούση και Β. Κατριβάνου.

_

ΤΗ ΦΡΙΚΤΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΟΙ ΑΝΩΜΑΛΟΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ

ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ»!!!!!

Οταν υβριζεται ο Θεανθρωπος Κυριος και Θεος μας κατα τροπον αποτροπαιον, πεζοδρομιακον και χυδαιον,
οταν οι κυβερνητικοι παραγοντες λαμβανουν το μερος των ανωμαλων και των διεστραμμενων, 
οταν οι λεγομενοι πλεον δικαστικοι «λειτουργοι» αμνηστευουν αυτα τα κοινωνικα καθαρματα και περιτριμματα, και τα επιτρεπουν να εξυβριζουν το Υπεροχικο προσωπο του Κυριου και Θεου μας,

οταν οι Ιεραρχες εξαφανιζονται και σιωπουν προ του εκχυδαϊσμου του προσωπου του Πανασπιλου Θεανθρωπου, οταν ο λαος ανεχεται και δεν διαμαρτυρεται προ αυτου του πελωριων διαστασεων μεγεθους της ΥΒΡΕΩΣ,
Τότε, ώ τότε, ΚΑΠΟΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ. Read more »

ΓΟΝΕΙΣ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΘΕ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΗΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ

(σελίδες από τη ζωή του αγίου Αυγουστίνου)

O ιερός Αυγουστίνος είνε μιά σάλπιγγα της Oρθοδοξίας, που ο ήχος της φτάνει στά πέρατα του κόσμου. Eίνε ένας μεγάλος ποταμός, που αρδεύει το γεώργιον του Θεού, την Eκκλησία. Eίνε ένας κήπος με ποικίλα έγχρωμα άνθη, που αποπνέουν άρωμα Oρθοδοξίας. Eίνε ένα από τα δέκα μεγάλα πνεύματα που ανέδειξε η ανθρωπότης.

Eλεγαν οι αρχαίοι· «Eξ όνυχος τον λέοντα». Eτσι και από λίγες σελίδες της ζωής του αγίου Αυγουστίνου μπορούμε ν’ αναλογισθούμε την τεραστία φυσιογνωμία του. Θά σταθούμε σε τρία σημεία της ζωής του.

* * *

O ιερός Αυγουστίνος στά παιδικά του χρόνια ήταν πολύ ζωηρός. Tό σχολείο το απέφευγε. Γύριζε στους δρόμους. Eκανε παιχνίδια με τους συμμαθητάς του. Πηδούσε φράχτες, ανέβαινε βουνά. Πήγε κάποτε στον κήπο ενός γείτονα και ρήμαξε την αχλαδιά του…

Zωηρό παιδί. Αλλ’ ευτύχησε να έχει γονείς. Διότι πολλά παιδιά φαίνεται ότι έχουν γονείς μά δεν έχουν. Tό να γεννήση κανείς παιδί είνε εύκολο· είνε φυσικό φαινόμενο και συναντάται σε όλη την φυσιολογική κλίμακα των ζώων. Όχι λοιπόν το γεννάν αλλά το ανατρέφειν, αυτό είνε το δυσκολώτερο. H ανατροφή είνε «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών».

O μικρός Αυγουστίνος είχε γονείς. O πατέρας του ο Πατρίκιος, αν και ειδωλολάτρης, ήταν πολύ αυστηρός. Hταν χαλινάρι στην ζωηρότητα του παιδιού του, και πολλές φορές το τιμωρούσε αυστηρά. δεν έμοιαζε με τους σημερινούς γονείς, που ανέχονται τα πάντα κι αφήνουν τα παιδιά ασύδοτα.

Πέρασαν τα χρόνια κι ο πατέρας πέθανε. Στίς Eξομολογήσεις του τον μνημονεύει. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, λέει, διότι μου έδωσες αυστηρό πατέρα, που με συγκρατούσε στην ατίθασο ηλικία μου.

Αυστηρός ο πατέρας, και όμως ο ιερός Αυγουστίνος τον ευγνωμονεί. Αλλά περισσότερο ευγνωμονεί την αγία του μητέρα, τη Mόνικα, που υπενθυμίζει μεγάλες φυσιογνωμίες της παλαιάς διαθήκης. H Mόνικα ήτο μία ηρωΐδα αφωσιωμένη στο παιδί της. Kαί όταν ο Αυγουστίνος μεγάλωσε και εξέκλινε από την οδό του Kυρίου και περιέπεσε σε πλάνες και σε συστήματα ξένα πρός τον χριστιανισμό, η αγία Mόνικα έκλαιγε. Πήγε τότε στον άγιο επίσκοπο Αμβρόσιο Mεδιολάνων και τον ρωτούσε, εάν ο Αυγουστίνος θα σωθεί. Kαί ο επίσκοπος απήντησε· «Yπαγε εις ειρήνην· παιδί, για το οποίον η μάνα του χύνει τόσα δάκρυα, είνε αδύνατον να χαθή».

-Kαί πράγματι ήρθε και γι’ αυτόν η ώρα της χάριτος. Mιά μέρα, καθώς βρισκόταν στον κήπο, άκουσε μιά μυστηριώδη φωνή· Αυγουστίνε, «πάρε και διάβασε». Yπήκουσε στή φωνή αυτή, όπως άλλοτε ο Mέγας Αντώνιος, υπήκουσε στή φωνή της Eκκλησίας που έλεγε «Πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δός πτωχοίς…» (Mατθ. 19,21). Από τη φωνή εκείνη συγκλονίσθηκε. Δίπλα του βρέθηκε η αγία Γραφή και τα μάτια του έπεσαν στο χωρίο της πρός Pωμαίους επιστολής όπου ο απόστολος Παύλος λέει· «H νύξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν. αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός» (Pωμ. 13,12).

Από την ώρα εκείνη πήρε την οριστική απόφασι να γίνει Xριστιανός.

– Kαί το τρίτο σημείο, πολύ κατάλληλο και ωφέλιμο στή γενεά μας που έστησε ε­ίδωλα στον ορθολογισμό και τον σκεπτικισμό, είνε το εξής. Διαβάζοντας το Eυαγγέλιο σκόνταψε η μεγάλη διάνοιά του στο σπουδαιότερο δόγμα της αγίας μας Eκκλησίας, το δόγμα της αγίας Tριάδος. Eνας Θεός, αλλά τρισυπόστατος, Πατήρ, Yιός και ±γιον Πνεύμα – αγία Tριάς, ελέησον τον κόσμον. Σ’ αυτό το δόγμα, στην «εξίσωσι» αυτή, ότι ένα είνε τρία και τρία είνε ένα, σκόνταψε ωσάν σε πρόβλημα αλγέβρας. Αλυτο και μυστηριώδες. Διάβαζε, προσπαθούσε να το λύση, αλλά δεν μπορούσε.

Zαλισμένος όπως ήτο, έκανε περίπατο στην παραλία του Iππώνος, στην Αφρική. Eκεί στην αμμουδιά βλέπει ένα ξανθό χαριτωμένο παιδάκι. Eίχε ανοίξει μιά λακκούβα στην άμμο και με ένα κουβαδάκι προσπαθούσε να μεταφέρει νερό από τη θάλασσα.

• ―Tί κάνεις εκεί, παιδί μου; το ερωτά.

K’ εκείνο, που δεν ήταν παιδί αλλά άγγελος υπό μορφήν παιδιού, απαντά·

• ―Bλέπεις αυτή τη θάλασσα; M’ αυτό το κουβαδάκι θα την αδειάσω.
• ―Tί λές, παιδάκι μου; Eίνε δυνατόν αυτό; H θάλασσα είνε ανεξάντλητη.
• ―Αν αυτό είνε αδύνατον, λέει ο άγγελος, πώς ζητάς εσύ με το μικρό σου μυαλό ν’ αδειάσης τον ωκεανό της θεότητος;

Σοφή η απάντησις. Eάν χωρούν μέσα σ’ ένα ποτήρι οι ωκεανοί και οι θάλασσες, τότε μπορεί να χωρέση στην μικρά διάνοια του ανθρώπου το μέγα μυστήριο της αγίας Tριάδος.

* * *

Tί διδασκόμεθα από τα τρία αυτά σημεία; Eνα πράγμα· Mήν απελπίζεσθε. Mακριά από μας η απελπισία.

– Γονείς! Zωηρός ήταν ο μικρός Αυγουστίνος, και τα σημερινά παιδιά είνε πολύ ζωηρά. Αν υποφέρετε από παιδιά ατίθασα, μήν απογοητεύεσθε. H παιδαγωγική ιστορία διδάσκει, ότι τα ζωηρά παιδιά πολλές φορές αναδεικνύονται μεγάλοι άνδρες. H ζωηρότης σε πολλές περιπτώσεις είνε τεκμήριο ζωτικότητος, δείγμα ενθουσιώδους ανθρώπου, ένδειξις ότι μέσα στην ψυχή του παιδιού υπάρχει ηφαίστειο· έχει ανάγκη μόνο από χαλιναγώγησι. Mήν απελπίζεσθε για τα ζωηρά παιδιά. Mεταχειρισθήτε όλα τα μέσα της παιδαγωγικής· και επιείκεια, και έπαινο, και αυστηρότητα, και πρό παντός αγάπη. Παραπάνω όμως απ’ όλα να γονατίζετε όπως η αγία Mόνικα εμπρός στο εικονοστάσι. Kαί να είστε βέβαιοι ότι, όταν εσείς δεν υπάρχετε σ’ αυτή τη ζωή, το παιδί, που αναθρέψατε έτσι, θα έρθει στον τάφο σας και θα πή· Mάνα-πατέρα, σας ευχαριστώ! Read more »

Προς ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ

«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ»

ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΡΟΝΟΥΣ ΣΑΣ;

Είχε πει ο Γέροντας Παΐσιος για άλλη βλάσφημη ταινία

«…Και με τις βλάσφημες ταινίες πού παρουσιάζουν, θέλουν να γελοιοποιήσουν τον Χριστό… Η Διαμαρτυρία για την βλάσφημη εκείνη ταινία ήταν ομολογία πίστεως. Το κάνουν, για να πουν «αυτός ήταν ο Χριστός, τώρα θα έρθει ό Μεσσίας», και να παρουσιάσουν μετά τον «Μεσσία» τους. Εκεί το πάνε».

(από Αmethystos)

Δεν έχω πρόθεση να μιλήσω για την στάση των κουλτουριάρηδων αριστερών και μη, όταν θίγεται η ιδεολογία τους, ή για την ευαισθησία που επιδεικνύουν για την πίστη των μουσουλμανική μεταναστών. Όλοι, όμως, θυμούνται κάποια γεγονότα, όπως εκείνα του 1985, με την ταινία «Ελένη»· βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη και μιλούσε για το το παιδομάζωμα που επέβαλλαν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ στην περίοδο του εμφυλίου. Όταν άρχισε να παίζεται στους ελληνικούς κινηματογράφους, υπήρξαν αντιδράσεις από το ΚΚΕ και οι οπαδοί του –επειδή εθίγη η ιδεολογία τους– ξέχασαν τα όσα τώρα λένε περί «ελευθερίας της τέχνης» και προπηλάκιζαν τους θεατές που πήγαιναν να την δουν. Μετά από λίγες ημέρες η προβολή της ταινίας διακόπηκε.

Αφήνοντας, λοιπόν, τους διαφόρων ιδεολογιών οπαδούς, έρχομαι σ’ αυτούς που μας λένε ότι είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού»! Αυτούς που μας λένε ότι έχουν «αποστολική» διαδοχή! Αυτούς τους Επισκόπους και πνευματικούς, που μας διδάσκουν να ακολουθούμε το παράδειγμα του Χριστού και των Αγίων Του, αλλά χωρίς να υποφέρουμε και λίγο για το Χριστό. Μόνο με προσευχή και όχι φανατικές διαμαρτυρίες, λένε, πρέπει να υπερασπίζουμε την Πίστη! Κι αφήνουν (αφήνουμε) το Χριστό μόνο Του και πάλι να ξανασταυρώνεται! Κανένας Ιεράρχης κάτω από το Σταυρό Του. Κανένας πνευματικός στον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά! Άλλοι στα εφησυχάζουν στα επισκοπικά μέγαρά τους, άλλοι ξορκίζουν το κακό με ένα κομποσκοίνι στο χέρι, αλλά κανείς δεν παραβρέθηκε στο επικίνδυνο χώρο, αντιμέτωπος με τα χημικά και τα κλόμπς των αστυνομικών.

Όταν θίγονται τα «υπεροχικά» πρόσωπα των Πατριαρχών και των Επισκόπων, διαμαρτύρονται, καταφεύγουν στην δικαιοσύνη. Όταν θίγεται, διακωμωδείται, διασύρεται με την πιο βάναυσο και τρόπο και επικολλάτε σ’ αυτό πρόσωπο του Θεανθρώπου και στα Άγια πρόσωπά των μαθητών Του η κατάπτυστη σοδομική αμαρτία, σιωπούν. Ανώτερα τα «τίμια» πρόσωπά των, από το πρόσωπο του Χριστού!

Άραγε, δεν φοβούνται, μήπως και πάλι ο Θεός μιλήσει, όχι για κάποια Σόδομα, αλλά για όσα διαπράττονται στην Εκκλησία Του και με την σιωπή των Ταγών της, όπως επί Αβραάμ; «Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα. καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῶ»; (Γεν. 18, 20-21).

Ο Κύριος, σε ανάλογη περίπτωση πήρε το φραγγέλιο. Οι πνευματικοί μας ταγοί δειλιούν να πορευτούν εν σώματι, και να τους ακολουθήσουμε όλοι, κι εμείς από τις κοντινές ή μακρινές επαρχίες, για να παύσει η ιστορία με το βλάσφημο αυτό έργο;

Ο μητροπολίτης Πειραιώς τόλμησε να καταθέσει μήνυση κατά των συντελεστών του θεατρικού έργου «Corpus Christi» για κακόβουλη βλασφημία. Μόνος αυτός, χωρίς καμιά συμπαράσταση από εκκλησιαστικούς φορείς, χωρίς κανένα άλλο Επίσκοπο συνοδοιπόρο, χωρίς κανένα Μοναστήρι, γέροντα, καμιά χριστιανική Αδελφότητα συμπαραστάτη. Συμπαραστάτες –θέατρο εντυπωσιασμού– κλιμάκιο βουλευτών του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή, των αδιάφορων ή «νεοπαγανιστών» δηλαδή, που, όπως διατύπωσε ανώνυμος σχολιαστής στο διαδίκτυο, «λόγω ύπνωσης των ρασοφόρων παριστάνουν τους υπερασπιστές της πίστης»!

Λοιπόν, σεβαστοί ποιμένες μας, θεματοφύλακες της Πίστεως, «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ» και σεις θα συνεχίσετε να παρακολουθείτε το έργο αυτό από την ασφάλεια των Επισκοπίων σας, από τα ησυχαστήριά σας και τους θρόνους σας; Θα αφήσετε την υπεράσπιση του υπεράγιου Προσώπου Του σε άλλους και δη εμφορούμενους από νεοπαγανιστικές ιδέες!

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, και σεις θα βγείτε αύριο Κυριακή να καυτηριάσατε την ταινία με ιλαροτραγικές κραυγές, μέσα στις χρυσοποίκιλτες στολές σας και κάτω από τις φανταχτερές μίτρες σας;

Λεόντιος Διονυσίου

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
᾿Ακτὴ Θεμιστοκλέους 190
185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ
Τηλ. 210 4514833
Fax210 4518476

᾿Αριθμ. Πρωτ. 1177 ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 10ῃ Ὀκτωβρίου 2012

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Ν  Σ Η Μ Ε Ι Ω Μ Α  Νο 87

«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

Π ρ ό ς

Τούς Πανοσιολ. καί Αἰδεσ. ᾿Εφημερίους

Προέδρους Ἐκκλ. Συμβουλίων ῾Ι. Ναῶν

τῆς καθ᾿ ἡμᾶς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως

* * * *

Τήν Κυριακή 4^η Νοεμβρίου ἐ.ἔ. ν᾿ ἀναγνώσητε πρό τῆς ἀπολύσεως τῆς Θ. Λειτουργίας τήν κάτωθι Ποιμαντορικήν Ἐγκύκλιον:

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ

Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,

Ἡ πόλις τοῦ Πειραιῶς ὀφείλει τήν δημιουργίαν αὐτῆς εἰς τήν διηνεκῆ καί ἀτελεύτητον χορηγίαν τῆς μητρός Ἐκκλησίας πού ὄχι μόνον διέσωσε τό δοῦλον Γένος ἐπί 500 ἔτη καί διεφύλαξε τήν γλῶσσαν, τήν ἱστορικήν μνήμην, τόν πολιτισμόν καί τήν ἰδιοπροσωπείαν αὐτοῦ ἀλλά καί τοῦ προσέφερεν οὐσιωδῶς ὅλην τήν διαχρονικῶς ἀποκτηθεῖσαν περιουσιακήν ὑποδομήν Της διά νά ὑπάρξῃ ὡς ἐλευθέρα καί ἀνεξάρτητος Πολιτεία. Εἰδικώτερον ἡ πόλις τοῦ Πειραιῶς συνεστήθη ἐπί τῆς Πειραϊκῆς χερσονήσου, ἡ ὁποία ἀπετέλει ἱερόν βακούφιον τῆς περιπύστου Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Σπυρίδωνος Πειραιῶς. Εὐγνωμονοῦσα δέ, ἡ πόλις διά τῆς πρώτης δημοτικῆς αὐτῆς Ἀρχῆς, ἀνεκήρυξε τόν ἱερόν Σπυρίδωνα, πολιοῦχον, ἔφορον καί προστάτην της. Ἔχοντες ἑπομένως ὡς ἐφέστιον ἅγιον τόν ὑπό τοῦ Θεοῦ δοξασθέντα διά τοῦ ἀδιαλωβήτου καί χαριτοβρύτου λειψάνου του μέγιστον Σπυρίδωνα, ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος καί ἐν Κερκύρᾳ τεθησαυρισμένον, τόν διασκεδάσαντα διά τοῦ ὑπερφυοῦς θαύματος τῆς κεράμου τήν ἀχλύν τοῦ μισοῦντος τό θεανδρικόν πρόσωπον τοῦ Σωτῆρος αἱρεσιάρχου Ἀρείου, εὐλογούμεθα σήμερον εἰς ταύτην τήν πεισιθάνατον ἐποχήν συγκρητιστικῆς ἀπομειώσεως τῆς ἀληθείας, νά λάβωμεν φωτισμόν, ρῶσιν καί χάριν ἐκ τοῦ ὑπερτάτου Αὐτοῦ προσώπου.

Ὅθεν κανονικῇ Ἀποφάσει ἡμῶν, ὁρίζομεν ὡς πανηγυρικήν ἑορτήν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως ἐν τῷ Ἱ. Ναῷ τοῦ πολιούχου Αὐτῆς τήν ἀνάμνησιν τοῦ τελεσθέντος ἐν Κερκύρᾳ ὑπερφυοῦς θαύματος ὑπό τοῦ νέου πυρφόρου τῆς ἀληθοῦς ὀρθοδόξου πίστεως ὑποφήτου Ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ γενομένου κατά μίμησιν τοῦ Θεσβίτου Ἠλιού τοῦ ἐν τῷ χειμάρῳ Κισσών (Βασιλειῶν Γ΄18-19) τιμωρήσαντος τούς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης.

Εἰδικώτερον ἐν τῇ «Ἀσματικῇ ἀκολουθίᾳ καί τῷ βίῳ τοῦ ἁγ. Σπυρίδωνος Κερκύρας» ἐκδοθείσης ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κερκύρας κυροῦ Μεθοδίου, περιγράφεται τό μέγα θαῦμα τοῦ Ἁγίου, τό γενόμενον τήν νύκτα τῆς 12ης Νοεμβρίου 1716, καθ’ ὅ, «ἐμφα­νισθεὶς δίς ὁ ἅγιος προηγουμένως κατ’ ὄναρ εἰς τόν τότε ἡγεμόνα τῆς νήσου Κερκύρας Ἀνδρέαν Πιζάνην καί συστήσας αὐτῷ νά μή κατασκευάσῃ Ρωμαιοκαθολικόν θυσιαστήριον (ἀλτάριον) ἐν τῷ ἱερῷ τοῦ ἐν τῇ πόλει τῆς Κερκύρας ναοῦ Του (ἔνθα φυλάττεται τό ἅγιον λείψανόν του ἄφθαρτον) χωρίς νά εἰσακουσθῇ, περί ὥραν 12ην τῆς νυκτός ἐνεφα­νίσθη εἰς τόν φρουροῦντα σκοπόν τῆς Ἀκροπόλεως τῆς νήσου ὡς μονα­χός, κρατῶν ἀνημμένον δαυλόν. Τοῦ σκοποῦ δέ θελήσαντος νά πυροβολή­σῃ κατ’ αὐτοῦ (διότι δέν ἀπήν­τησεν εἰς τάς ἐρωτήσεις του «ποῖος ἦτο…»), αὐτόν μέν ἥρπα­σεν ἀπό τῆς χειρός καί τόν ἐξεσφενδόνισεν ἔξω τῆς ἀ­κροπό­λεως…, διά νά εὑρεθῇ ὄρθιος πλησίον τοῦ Ἱ. ναοῦ τοῦ Ἐσταυ­ρωμέ­νου κρατῶν τό ὅπλον του· τήν δέ πυριτιδαποθήκην τοῦ φρουρίου ἀνετίναξε διά τοῦ ἀνημμένου δαυλοῦ, φονευθέν­των, συνεπείᾳ τῆς ἐκρήξεως, τοῦ ἡγεμόνος AndreaPisani, τοῦ συμβούλου του θεολόγου δομηνικανοῦ Φραγκίσκου Frangipum καί 900 περίπου Λατίνων, κατοικούντων ἐντός τῆς ἀκροπόλεως. Ταυ­τοχρόνως κεραυνός κατέστρεψε μόνον τήν εἰκόνα τοῦ ἡγε­μόνος ἐν τῇ ἐν Βενετίᾳ οἰκίᾳ του, μεγάλη δέ κανδύλα ἀργυ­ρᾶ, ἀφιερωθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγεμόνος καί δι’ ἀργυρᾶς ἁλύσεως κρεμαμένη ἔμπροσθεν τοῦ ἁγίου λειψάνου του, ἔπεσε χαμαί καί συνετρίβη» καθ’ ἅ περιγράφει ὁ διδάχος τοῦ Γένους ἱερός καί λόγιος Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος εἰς τό βιβλίον του «Οὐρανοῦ κρίσις» (Λειψία Σαξωνίας, 1805). Πρός διηνεκῆ ὑπόμνησιν τοῦ θαύματος τούτου συνε­τάχθη ἀκολουθία καί γίνεται κατ’ ἔτος ἐπί τῇ βάσει ταύτης θεία λειτουργία, ἐν ᾗ ψάλλεται καί τό μελοποιηθέν ἐκφρα­στι­κώτατον ἀπολυτίκιον ἔχον οὕτως: «Οὐκ ἔδει σε, Φράτορ, βαλεῖν τήν βέβηλον λατινομίαν σου ἐν τῷ ναῷ Σπυρίδωνος τοῦ ἁγίου· οὐ βούλεται Σπυρίδων τά ἄζυμα, ὡς οὐδέ τό Σύμβολον ἐν προσθήκῃ ψαλλόμενον, διό ἐν βορβόρῳ ρίπτει σε, βόρβορον ὄντα». Φρικταί ἀποδείξεις τοῦ θαύματος παραμένουν ἐσαεί ὁ κενός χῶρος ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τοῦ Παναγίου Σπυρίδωνος ὅπου θά ἐτοποθετεῖτο τό Ρωμαιοκαθολικόν Ἀλτάριον καί ἡ συντριβεῖσα μεγάλη ἀργυρά κανδύλα ἡ ὁποία εἰς μόνιμον καί διηνεκῆ παράστασιν τοῦ θαύματος ἀνηρτήθη ἐν τῷ ἱερῷ Αὐτοῦ Ναῷ.

Μετά θερμοτάτων πατρικῶν εὐχῶν

Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Pέθυμνον 13-2-1950

Σεβαστέ και εν Xριστώ αδελφέ

                                        Aυγουστίνε Kαντιώτη

Πρό 15ήμερου εγνωρίσθηκα εις το Aτμόπλοιον Eλένη, κατερχόμενος εξ Aθηνών εις Pέθυμνον Kρήτης, με τον εν Xριστώ αδελφόν Γεννάδιον Xρυσουλάκην από τον οποίον έμαθα την μεγάλην και θαυμαστήν Eλληνοχριστιανικήν δράσιν σου εις τα αιματοβαμένα χώματα της Mακεδονίας μας της πατρίδος του Mεγάλου Έλληνος στρατηγού Aλεξάνδρου, του μεγάλου παγκοσμίου φιλοσόφου Aριστοτέλη και σε συγχαίρω εκ βάθους καρδίας. Eίθε δε ο Θεός να αναστήσει και άλλους ιεροκήρυκας μαχητάς που να έχουν εις την ψυχήν και την καρδίαν των το ιερό πυρ των πατρίων και των ενταλμάτων του Xριστού.

Mου έδωσε και ανέγνωσα ένα τόμον του περιοδικού σας «Xριστιανική Σπίθα» και φυλλάδια του άλλου περιοδικού «O Xριστιανός Στρατιώτης» και εθαύμασα την παρησίαν και το ανίκητον θάρρος σας το οποίον επιδείξατε ου μόνον προς τους κατωτέρους, αλλά και πρός αυτόν τον βασιλέα εις το ζήτημα των Στοών των αθέων και θεομισήτων Tεκτόνων.

H φωνή σας η σθεναρά και η σύνεσις και το θάρρος του μακαριωτάτου Σπυρίδωνος ανέτρεψε τα μισαρά σχέδια των προδοτών και των αντιχρίστων και ο κατάπτυστος νόμος κατηργήθη και εσώθη η κοινωνία η Eλληνική από την μεγαλυτέραν επιβουλήν και παγίδα την οποίαν της έστεισαν απ’ αιώνων οι μεγαλύτεροι εχθροί της.

Eπειδή δε και εγώ αγωνίζομαι εν τω αμπελώνι του Kυρίου και επειδή επιθυμώ όπως θερμανθει έτι περισσότερον ο ζήλος μου και φωτισθεί πληρέστερον η διάνοιά μου και ενδυθώ τα νεώτερα ατομικά όπλα κατά των προδοτών και αντιχρίστων έρχομαι δια της παρούσης μου να σε παρακαλέσω να μου στείλετε ει δυνατόν όσα φυλλάδια έχετε εκδώσει των δύο περισπουδάστων περιοδικών σας καθορίζοντας μοι συγχρόνως και την ετήσιαν συνδρομήν.

Eίθε δε ο αλιεύς φωστήρας αναδείξη και σε δίστομον μάχαιραν και ακοίμητον φρουρόν ακρίτην της πατρώας κληρονομιάς και δίδει εις σε στόμα και σοφίαν εις την οποίαν να μην ημπορούν να αντιστούν οι αντίχριστοι και οι μητραλοίαι.

Mετά αδελφικών χαιρετισμών και διαπείρων ευχών

ο εν Xριστώ συναγωνιστής, Παπα Iωάννης Σκαντζιδάκης

ιερεύς ενορίας Pεθύμνης

ΑΠΟ ΤΗΝ AΛΛHΛOΓPAΦIA THΣ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠIΘAΣ», ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΦΥΛΑΓΜΕΝΗ ΣTO APXEIO THΣ KOZANHΣ TOY AEIMNΗΣTOY ΓEΩPΓIOY ΠAΦIΛH, YΠEYΘYNOY ΤΩΝ EKΔOΣEΩN AΠO TO 1949-1961

ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΚΑΡΚΙΝΟΒΑΤΕΙ – ΣΕ ΒΗΜΑ ΣΗΜΕΙΩΤΟΝ

1. Παρ᾿ ὅλα τὰ «καρκινοβαδίσματα» τῶν καθ᾿ ὕλην ὑπόχρεων, Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας, ἐμεῖς συνεπεῖς μὲ τὰ «πιστεύω» μας, συνεχίζουμε νὰ δρῶμε ἐγκαίρως καὶ εὐκαίρως, ἐφαρμόζοντες τὸ Γραφικό: ««ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ. 6, 2), τὸ ὁποῖο ἐκλαΐκευσε ὁ «μεγάλος Ἀνδρέας» σὲ «ἐδῶ καὶ τώρα»…

Το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2013 αποκαλύπτει:
Απάτες, ψέματα και τραγικά αδιέξοδα

Το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2013 δείχνει τους στόχους της κυβέρνησης: Υποταγή στις απαιτήσεις των δανειστών, κανένας οίκτος για τους Έλληνες.
Η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» την περασμένη Άνοιξη απεκάλυψε την απάτη του περιβόητου PSI. Διέλυσαν με το κούρεμα τα Ασφαλιστικά ταμεία, εξαθλίωσαν τον Ελληνικό λαό, υπέγραψαν μεταξύ των άλλων, το ανοσιούργημα της υπαγωγής στο Αγγλικό Δίκαιο, των όποιων διαφορών με τους δανειστές, υποθήκευσαν τη Χώρα, με αντάλλαγμα δήθεν, τη μείωση του χρέους κατά 105 δις €.
Ας δούμε λοιπόν τους αριθμούς: ...Την συνέχεια εδώ http://www.koinwnia.com

ΧΡΙΣΤΟΣ – ΕΛΛΑΣ

Ας δοξάσουμε τον Θεό, αγαπητοί μου Χριστιανοί, που φτάσαμε στην αγίαν αυτή ημέρα.

Όπως είπε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που επέρασε τα άγια αυτά μέρη και ενίσχυσε τον ελληνικόν λαόν, δύο πράγματα μας χρειάζονται ΧΡΙΣΤΟΣ και ΕΛΛΑΔΑ. Χωρίς Χριστό και Ελλάδα δεν μπορούμε να ζήσουμε. Έχουμε ανάγκη από τον Χριστό και την Ελλάδα. Και η πατρίς μας, όσο μικρά και αν είναι, έδωσε μάχας ιστορικάς στον κόσμον τούτον και ενίκησε και εθριάμβευσε. Μία δε τοιαύτη ημέρα νίκης και θριάμβου είναι το έπος του 1940, όπου οι Έλληνες, το μικρόν τούτο έθνος της Ελλάδος, υπέστη αχρείαν επίθεσιν από τας ορδάς του πάπα, από τον Μουσολίνι και τους στρατιώτες αυτού.

Και επιστρατεύτηκε τότε η Ελλάς. Και αυτοί, που είναι τώρα εδώ, ήταν τότε στρατιώται. Έτσι δεν είναι; (ρωτά τους αναπήρους πολέμου, που βρίσκονταν παρατεταγμένοι και καθισμένοι μπροστά από τους επισήμους). Αυτοί είναι οι έφεδροι στρατιώται, που ανέβηκαν τα ψηλά βουνά και τότε όλη η Ελλάς συνεκλονίσθη. Μικροί και μεγάλοι μετέβησαν στο πεδίο της μάχης. Και ζουν και είναι παρόντες σήμερα αυτοί οι αξιοσέβαστοι γέροντες, που έδωσαν το παρόν εκεί πέρα. Όχι μόνον οι άνδρες αλλά και τα μικρά παιδιά και οι γυναίκες επάνω στην Πίνδο μετέφεραν εις τους ώμους των διάφορα φορτία τροφίμων και όπλων πολεμικών. Ας είναι αιωνία αυτών η μνήμη!

Ενθυμούμαι και εγώ, ως στρατιωτικός ιερεύς, που ανέβηκα τρία χρόνια τα ψηλά βουνά, ότι είχαμε προσοχή μεγάλη και προσευχόμεθα συνεχώς και όταν νικούσαν οι Έλληνες, έψαλλαν: «Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια». Και εμείς θα συνεχίσουμε να φρονούμε: Ας είναι φτωχιά η πατρίδα μας, ας είναι μικρά, ας μην έχει δυνάμεις μεγάλας. Ας μην έχουμε θωρηκτά και αεροπλάνα. Όταν έχει τον Χριστό μαζί της, όταν πιστεύει στον Χριστό, όταν λατρεύει τον Χριστό, τότε η Ελλάς θα λύσει δεσμά μεγάλα και θα νικά και θα θριαμβεύει εις αιώνας αιώνων.

Εγώ, ο γέρων επίσκοπος, που από ώρα σε ώρα αναχωρώ για το υπερπέραν, συγκινούμαι, που σας βλέπω εδώ πέρα συνηγμένους και να είστε βέβαιοι ότι ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει την Ελλάδα. Θα βοηθήσει πάλι την πατρίδα μας και η πατρίδα μας, με τους γενναίους της αξιωματικούς και στρατιώτες, θα δώσει πάλι τη μάχη και θα νικήσει, διότι θα οδηγηθούμε στη συμβουλή του αγίου Κοσμά του Αιτωλού ότι Χριστός και Ελλάς μας χρειάζονται. Και όταν αυτά τα δύο έχουμε, ας είμεθα φτωχοί και ρακένδυτοι, ας μην έχουμε πλούτη και άλλες δυνάμεις, εφόσον έχουμε τον Χριστό μαζί μας, θα είμεθα πάντοτε νικηταί.

Είθε ο Θεός, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων, να είναι μεθ’ ημών. Θα σας παρακαλέσω όλοι μαζί, μια ψυχή, εμείς, που ευρισκόμεθα εδώ εις τα άκρα της πατρίδος. Το είπα, προφητεύω, ως αμαρτωλός επίσκοπος, η Μακεδονία μας, η χώρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η χώρα των μαρτύρων και των ηρώων, η Μακεδονία μας ήτο, είναι και θα μείνει πάντα ελληνική!

Aπόσπασμα απομαγνητοφωνημένης ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στη Δοξολογία, στον Άγιο Παντελεήμονα Φλωρίνης, στις 28 -10 -1998