_

ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣΟΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΙΚΩΝ ΣΤΟΩΝ!

http://salpisma.blogspot.gr/2013/02/blog-post_8.html#.URdYsWX9bG4.facebook

Ο «ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ» ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ 

πηγή : Αναγνώστης μας

           amethystos

Eκλογη Μητροπολιτη Μαρωνειας

http://aktines.blogspot.gr/2013/02

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Νέο ποιμαντικό ολίσθημα της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Την περασμένη εβδομάδα αποφάσισε να συγκαλέσει την Ιεραρχία στις 21 Φεβρουαρίου για μιαν μόνο ημέρα και με μοναδικό θέμα της προσέλευσης των 80 Μητροπολιτών μελών της από κάθε γωνιά της Ελλάδος, με όσες δαπάνες συνεπάγεται αυτό στον καιρό της κρίσης, την εκλογή Μητροπολίτου στην Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής. Προφανώς ο Αρχιεπίσκοπος και οι Συνοδικοί Αρχιερείς μέλη της ΔΙΣ έκριναν λανθασμένα ότι δεν υπάρχουν άλλα ζητήματα που απασχολούν την Ελλαδική κοινωνία.

  Η Ιεραρχία έχει το προνόμιο και την υποχρέωση να εξετάσει αν ο νέος Μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής έχει επίγνωση και συναίσθηση των τεράστιων ευθυνών που ζητεί να αναλάβει, ή κινείται μόνο εκ λόγων φιλοδοξίας. Ουσιαστικά πρέπει να παραβληθεί με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο, τον από Τραπεζούντος, ο οποίος είχε γεννηθεί στην Κομοτηνή και υπήρξε ευρυμαθής, ικανότατος, άκαμπτος στην επιτέλεση του καθήκοντος, διπλωμάτης άριστος όπου χρειάστηκε, και γενναίος μπροστά στους εξουσιαστές και στους κατακτητές  Ναζιστές, έτοιμος να  μαρτυρήσει για την Πίστη και την Πατρίδα του. Στην περίπτωση της εκλογής Μητροπολίτου στην Κομοτηνή δεν χωρούν ρουσφέτια, υπολογισμοί  και συναισθηματισμοί. Δεν είναι Μητρόπολη για να «τακτοποιηθεί» κάποιος κληρικός. Ούτε χωρούν υποχωρήσεις σε παρακάλια, ή αποδοχή ανακριβειών και αναληθειών. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος εις ουδένα έδωσε το χρίσμα και ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν θα θυσίαζε το μέλλον της Θράκης για να ικανοποιήσει φιλοδοξίες. Η Ιεραρχία με την εκλογή του Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής ελπίζεται ότι θα δώσει μήνυμα στην Ελλάδα και στους γείτονες της ότι σκέφτεται ιδιαίτερα το δοκιμαζόμενο ακριτικό ποίμνιο της εκεί περιοχής και αποφασίζει υπεύθυνα  για το μέλλον του.-

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΟΥ ε.α. ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΟΥΛΟΔΗΜΟΥ

ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ Σ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

 http://hggiken.pblogs.gr/2013/02

Όταν βαριά κι’ αλύπητη ξεσπάει ανάγκη και προστάζει, ανάξιος όποιος διστάζει

   Αγαπητοί Συνάδελφοι, Φίλοι και Αναγνώστες της επιστολής

Πριν από λίγο καιρό έγραψα ένα άρθρο-επιστολή με τίτλο «Η ΑΡΕΤΗ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΟΦΙΑ», την οποία σας κοινοποίησα, αλλά αναρτήθηκε και σε δεκάδες blogs τα οποία, θα έλεγα, την υποδέχθηκαν με καλά σχόλια, παρά το ότι προερχόταν από έναν Στρατιωτικό.

   Στην επιστολή αυτή εξέθετα τις απόψεις μου για τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να αντιδράσουμε μπροστά στη λαίλαπα των διαφόρων οικονομικών και όχι μόνον, μέτρων τα οποία επρόκειτο να ληφθούν από την σημερινή Κυβέρνηση.

   Σε γενικές γραμμές οι θέσεις που εξέθετα (το Σεπ. 2012 που προγραμματιζόταν κάποιες δράσεις με οικονομικά αιτήματα των αποστράτων) ήταν να κινηθούμε ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και την προδοσία που πραγματοποιείται σε βάρος του υπερήφανου Ελληνικού λαού και της Πατρίδος μας και να μην ασχοληθούμε μόνο και μόνο με διεκδίκηση οικονομικών θεμάτων, τα οποία είναι μεν σοβαρά, αλλά κατώτερα της αποστολής που επιτελέσαμε όλα τα χρόνια στην ενεργό υπηρεσία. Συγκεκριμένα δε είχα χρησιμοποιήσει και τον όρο ‘Λάμπουσα Πενία’, ο οποίος είναι όρος που χρησιμοποιούσε ο αείμνηστος πατέρας μου (Αξκός ΣΣΕ 1922), όταν αναφερόταν στους συναδέλφους Στρατιωτικούς και ο οποίος δείχνει ότι ο Στρατιωτικός ουδέποτε ήταν πλούσιος, αλλά πάντα έλαμπε για τις Ιδέες και τις δράσεις του.

   Οι απόψεις μου αυτές, σχολιάσθηκαν από τους συναδέλφους (πλην ενός) με ένθερμο και θετικό τρόπο και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό. Ιδιαίτερα (χωρίς να σημαίνει κάτι) σχολιάστηκαν θετικότατα από Αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού από τους οποίους και έλαβα πληθώρα συγχαρητηρίων επιστολών.

   Παρά τη θετική ανταπόκριση που είχα στην προαναφερθείσα επιστολή μου, δεν πραγματοποιήθηκε κάτι από αυτά τα οποία πρότεινα και μπορώ να αντιληφθώ, ότι υπήρχε από πάρα πολλούς η πίστη και η ελπίδα, πως η Ελληνική Κυβέρνηση θα έπραττε κάτι το οποίο θα πλησίαζε, τουλάχιστον, στη λογική.

   Σήμερα είναι πλέον εμφανές ότι η Κυβέρνηση της Ελλάδος απέχει πολύ από τη λογική και πολλοί θα μπορούσαν να προσάψουν και δόλο στις διάφορες ενέργειες και αποφάσεις που λαμβάνονται όταν διαλύονται οι θεσμοί και η Άμυνα της χώρας και ουδείς ενδιαφέρεται παρά μόνο για την καρέκλα στην οποία κάθεται. Read more »

_

ΑΙΣΧΡΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ !!!

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ, ΤΑ ΜΠΑΡ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΜΜΕΝΑ ΝΥΧΙΑ – ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ!

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

(+5 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1843) TΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Σὰν σήμερα πρὶν ἀπὸ 170 χρόνια ἔφυγε ὁ Ἀρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης , ὁ ἀνεπανάληπτος θρυλικὸς Γέρος τοῦ Μοριᾶ.

Γεννήθηκε στὶς 3 Ἀπριλίου τοῦ 1770, στὴ ρίζα ἑνὸς δένδρου, σὲ ἕνα ἀπόκρημνο βουνὸ τῆς Μεσσηνίας, τὸ ἐπονομαζόμενο Ραμαβούνι. Ἦταν γιὸς τοῦ ἡρωικοῦ ἀρχηγοῦ τῶν ἁρματολῶν, Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνη, ποὺ ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν Τούρκων καὶ ἔπεσε μαχόμενος τὸ 1780 στοὺς Πύργους τῆς Καστανιᾶς, μεταξὺ Γυθείου καὶ Σπάρτης. Μητέρα του ἦταν ἡ καπετάνισσα Ζαμπία, ἡ ὁποία συνέχισε τὸν ἀγῶνα τοῦ συζύγου της μὲ βοηθό της τὸν δεκαετῆ γιό της Θεοδωράκη. Τὸ ὄνομά του τοῦ τὸ ἔδωσε ὁ ἀνάδοχός του Ρῶσος ναύαρχος Θεόδωρος Ὀρλώφ.

Γαλουχήθηκε μὲ τὰ νάματα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἦταν εὐλαβὴς ἐνσυνείδητος, ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καὶ ὅλοι ἐθαύμαζαν τὴν ὀξυδέρκεια, τὴν ἰσχυρὴ θέλησί, τὸν ἀκέραιο χαρακτῆρα, τὴν γεναιότητα, τὴν ἐπιβλητικὴ βροντερὴ φωνή, τὴν σωστὴ ἐκτίμησι τῶν γεγονότων καὶ τὴν ἄριστη στρατηγική του καὶ ἐπαξίως ἀνεδείχθη σὲ θρυλικὸ ἡγέτη.

Μὲ τὴν σύζυγό του Αἰκατερίνη
ἀπέκτησε τρεῖς γιούς, τὸν Πάνο, τὸν Ἰωάννη ἤ Γενναῖο καὶ τὸν Κωνσταντίνο ἤ Κολίνο καὶ δύο θυγατέρες, τὴν Γεωργίτσα καὶ τὴν Ἑλένη.

Ἀλλὰ ἐπάνω ἀπ’ὅλα ἀγωνιζόταν ἀνιδειοτελῶς γιὰ τὴν ἀνατίναξι τοῦ βάρβαρου τουρκικοῦ ζυγοῦ καὶ τὴν ἀπελευθέρωσι τῆς Ἑλλάδος.

Μὲ τὸ μεγάλο χάρισμα τῆς εὐφράδειας καὶ τῆς πειθοῦς, ποὺ τοῦ εἶχε χαρίσει ὁ Θεός, μαγνήριζε ὅλους γύρω του καὶ τοὺς καλοῦσε σὲ γενικὸ ξεσηκωμὸ καὶ συστράτευσι ἐναντίον τῶν βαρβάρων Τούρκων Μωαμεθανῶν.

Ἔφθασε μέχρι καὶ τὸ Ἅγιο Ὄρος, γιὰ νὰ προσευχηθῇ καὶ νὰ καλέσῃ τὸν Χριστὸν ὡς Ἐλευθερωτὴ τοῦ Ἔθνους.

Ὁ Κολοκοτρώνης μὲ τὴν διορατηκότητά του καταλάβαινε ὅτι οἱ Ἕλληνες, μόνον ἄν βασισθοῦν στὶς δικές τους δυνάμεις θὰ ἐλευθερωθοῦν καὶ νὰ μὴ περιμένουν στὴν πρᾶξι καμία βοήθεια ἀπὸ τοὺς ξένους, ἀλλὰ νὰ συμμαχήσουν μὲ προσευχή, νηστεία καὶ ἐγκράτεια μὲ τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ βοηθήσῃ στὴν ἀπελευθέρωσι τῆς Ἑλλάδος. Αὐτὸ τὸ ἐπίστευε ἀπόλυτα καὶ διαλαλοῦσε: «Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν τὴν παίρνει πίσω…,,.

Οἱ πολλὲς λαμπρὲς ἐπιτυχίες του προκάλεσαν τὸν φθόνο τῶν Ἄγγλων, οἱ ὁποῖοι ἔβαλαν τοὺς Μανιάτες νὰ τὸν ἐξουθενώσουν. Πρῶτα τοῦ ἐσκότωσαν τὸν γιό του Πάνο. Κατὰ τὶς ἐμφύλιες ταραχὲς φυλακίσθηκε σὲ ἕνα Μοναστῆρι στὴν Ὕδρα. Ἀργότερα ἐπὶ Ὀθωνικῆς Ἀντιβασιλείας συνελήφθη ξανά, φυλακίσθηκε καί μετά ἀπὸ παρωδία δίκης καταδικάστηκε εἰς θάνατο, καταδίκη ἡ ὁποία μετετράπη σὲ φυλάκισι…

Εὐτυχῶς ἐλευθερώθηκε ἐγκαίρως καὶ πέρασε τὴν υπόλοιπη ζωή του τιμωμένος ἀπὸ τοὺς πάντας καὶ συμβουλεύων τὴν νεολαία. Συνήθιζε νὰ λέῃ: »Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν Πίστι σας, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ Πατρίδος!,,…

Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, ποιὸς Ἕλληνας δὲν ὑποκλίνεται βαθειὰ στὸν ἀείμνηστο Θόδωρο Κολοκοτρώνη καὶ σὲ ὅλους τους Ἥρωες τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας; Για την συνέχεια Read more »

ΓΙΑΤΙ ΖΟΥΜΕ;

«Πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ!…» (Ματθ. 25,26)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Ἀπὸ τὴν ὡραία παραβολὴ τῶν ταλάντων θέλω νὰ προσέξετε ἰδιαιτέρως τὸ τέλος της. Εἶπε ὁ Χριστός· «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω», ὅποιος ἔχει αὐτιὰ ἂς ἀκούῃ (Ματθ. 11,15· 13,9,43). Αὐτὸς ὁ λόγος διαβαίνει τοὺς αἰῶνες, φτάνει καὶ σ᾿ ἐμᾶς καὶ ἀπευθύνεται στὸν καθένα μας.

–Μά, θὰ πῆτε, δόξα τῷ Θεῷ ἔχουμε αὐτιὰ καὶ ἀκοῦμε. Τί νόημα ἔχει αὐτὸ γιὰ μᾶς; Ἔχουμε βέβαια αὐτιά· ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἐδῶ μιλάει γιὰ κάτι βαθύτερο.

᾿Eρχόμαστε στὴν θεία λειτουργία, ἀλλὰ ἀρκεῖ αὐτό; Ἄν, ὅταν ὁ ἱερεὺς διαβάζει τὸ εὐαγγέλιο καὶ οἱ ψάλτες ψάλλουν τὰ τροπάρια, δὲν ἔχουμε ἐκεῖ τὸ νοῦ μας καὶ δὲν προσέχουμε τὰ λόγια, τί τὸ ὄφελος; Ἔχουμε αὐτιά, ἀλλὰ πνευματικὴ ὠφέλεια δὲν γίνεται. Ἂν βγαίνοντας ἀπὸ τὸ ναὸ δὲν ξέρουμε τί εἶπε ὁ ἀπόστολος, τί εἶπε τὸ εὐαγγέλιο, ποιά τροπάρια ἀκούστηκαν, τότε ἤμαστε παρόντες σωματικῶς ἀλλὰ ἀπόντες πνευματικῶς. Κι ἀφοῦ τὸ πνεῦμα ἔχει ἀπείρως ἀνώτερη ἀξία ἀπὸ τὸ σῶμα, καταλαβαίνετε τότε τί σημασία ἔχει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω».

Ἔχουμε αὐτιὰ γιὰ ν᾿ ἀκοῦμε κουτσομπολιά, διαβολές, συκοφαντίες, ὕβρεις ἐναντίον ἀδελφῶν, αἰσχρὲς βλασφημίες. Ἔχουμε τεντωμένα αὐτιὰ ἐπὶ ὧρες ὁλόκληρες στὸ ῥαδιόφωνο καὶ στὴν τηλεόρασι, γιὰ ν᾿ ἀκοῦμε ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀνόητα, ἄχρηστα καὶ αἰσχρὰ ποὺ μεταδίδουν. Ἔχουμε αὐτιὰ γιὰ τὸ διάβολο, γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ἔχουμε. Στοὺς χίλιους ἀνθρώπους ζήτημα ἂν ἕνας ἔχῃ αὐτὴ τὴ μυστικὴ ἀκοὴ ποὺ εἶπε σήμερα ὁ Χριστός. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος προφήτευσε, ὅτι θὰ ἔρθουν χρόνια ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ κλείσουν τ᾿ αὐτιά τους στὸ Θεὸ καὶ θὰ τ᾿ ἀνοίξουν γιὰ ν᾿ ἀκοῦνε πλάνες καὶ διδασκαλίες δαιμονίων (βλ. Α΄ Τιμ. 4,1). Ἔχουμε ἀκοή , τὸ ὑπέροχο αὐτὸ τάλαντο τοῦ Ὑψίστου, κάνουμε ὅμως κακὴ χρῆσι τῆς πολυτίμου αὐτῆς αἰσθήσεως. Ἀλλὰ καὶ τὰ ἄλλα δῶρα τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνο δὲν τὰ ἀξιοποιοῦμε, μὰ καὶ τὰ χρησιμοποιοῦμε γιὰ τὴν ἁμαρτία.

⃝ Τὴν ὅρασι π.χ. μᾶς τὴν ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ βλέπουμε τὸ θαυμάσιο πανόραμα ποὺ ἁπλώνεται γύρω μας· νὰ βλέπουμε τὴ θάλασσα, τὶς λίμνες, τὰ δέντρα, τὰ φυτά, τὰ ἄστρα, τὸνἥλιο, τὸ φεγγάρι, καὶ νὰ λέμε τὸ «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε· πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας» (Ψαλμ. 103,24). Νὰ λέμε κ᾿ ἐμεῖς· «Σ᾿ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, ποὺ μοῦ ᾿δωσες τὰ μάτια». Ἀλλ᾿ ὅπως κάνουμε κακὴ χρῆσι τῆς ἀκοῆς, κάνουμε ἀκόμη χειρότερη χρῆσι τῆς ὁράσεως· βλέπουμε ὅ,τι αἰσχρὸ καὶ ἀνήθικο ὑπάρχει. Ἀντὶ νὰ κλεινώμαστε στὸ δωμάτιό μας γιὰ προσευχὴ καὶ μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου ἢ νὰ συζητοῦμε ὠφέλιμα πράγματα μὲ τοὺς οἰκείους μας, καρφώνουμε τὰ μάτια μας στὸ κουτὶ τοῦ διαβόλου, τὴν τηλεόρασι.

⃝ Μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴ γλῶσσα γιὰ νὰ συνεννοούμεθα· νὰ μιλάῃ ὁ ἄντρας στὴ γυναῖκα, ὁ πατέρας στὸ παιδί, ὁ ἀδελφὸς στὸν ἀδελφό, ὁ δάσκαλος στὸ μαθητὴ κ.λπ.. Μᾶς ἔδωσε τὴ γλῶσσα γιὰ νὰ διδάσκῃ ὁ ἱερεὺς τὸ ποίμνιό του, γιὰ νὰ προσευχώμαστε στὸν οὐράνιο Πατέρα. Μᾶς ἔδωσε τὴ γλῶσσα γιὰ νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια καὶ μόνο αὐτήν. Κ᾿ ἐμεῖς τίκάνουμε· μὲ τὴ γλῶσσα λέμε ψέματα, συκοφαντοῦμε, διαβάλλουμε, πᾶμε στὸ δικαστήριο καὶ ὁρκιζόμαστε· μ᾿ αὐτὴν ἀνάβουμε φωτιὰ ποὺ καίει. Ἡ γλῶσσα τέλος φτάνει στὸ ζενὶθ τῆς ἁμαρτίας ὅταν βλασφημῇ. Προτιμότερο νὰ μὴν εἴχαμε γλῶσσα, παρὰ νὰ γίνεται ὄργανο βλασφημίας καὶ διαφθορᾶς.

⃝ Ὅλα τὰ μολύναμε, ὅλα τὰ τάλαντα τοῦ Θεοῦ τὰ καταστρέφουμε. Τὰ μάτια, τὰ αὐτιά, τὴγλῶσσα, ἀλλὰ καὶ τὸ πολυτιμότερο ἀγαθὸ ποὺ ἔχουμε, τὴν καρδιὰ καὶ τὸ νοῦ. Μᾶς τά᾿δωσε ὁ Θεὸς γιὰ ν᾿ ἀγαποῦμε καὶ νὰ σκεπτώμαστε ὅ,τι ὡραῖο καὶ ὑψηλὸ ὑπάρχει στὸν κόσμο, κ᾿ ἐμεῖς μισοῦμε καὶ δὲν σκεπτόμαστε ὀρθά. Μᾶς τά ᾿δωσε γιὰ νὰ συγχωροῦμε, κ᾿ ἐμεῖς κρατοῦμε ἐκδίκησι στὴν καρδιά μας.

⃝ Νὰ προχωρήσω καὶ σ᾿ ἄλλες δωρεὲς τοῦ Θεοῦ; Νά ὁ πλοῦτος· εἶνε ἕνα ἀγαθό. Οἱ πλούσιοι μὲ τὰ χρήματά τους πόσα καλὰ μποροῦννὰ κάνουν! Μὲ τὴν πλεονεξία ὅμως καὶ τὴνἀσωτία τους κάνουν μόνο κακά.

⃝ Ἡ ἐπιστήμη. Οἱ τεχνῖτες (οἱ ῥάφτες, οἱ μαραγκοί, οἱ χτίστες, οἱ ζωγράφοι κ.τ.λ.) μποροῦν νὰ μεταδώσουν τὸ τάλαντο τῆς τέχνης ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ σ᾿ ἄλλα παιδιὰ καὶ νέους καὶ νὰ μὴν τὸ κρατοῦν μυστικό. Οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ καθηγηταί, λόγῳ τῆς θέσεώς τους, μποροῦν νὰ διδάσκουν τὸ Θεὸ καὶ νὰ σπείρουν στὶς καρδιὲς τῶν νέων τὴν πίστι· ἀλλ᾿ αὐτοί, μὲ τὰ λόγια καὶ τὴ συμπεριφοράτους, διδάσκουν ἀθεΐα ἀσωτία, διαφθορά. Οἱἐπιστήμονες ἔχουν τάλαντο· ἀλλ᾽ αὐτὴ τὴστιγμὴ ποὺ σᾶς μιλῶ χιλιάδες ἐπιστήμονες, Ἀμερικανοὶ Ῥῶσοι Γερμανοὶ Ἄγγλοι κ.λπ., χρησιμοποιοῦν τὰ μυστικὰ τῆς ἐπιστήμηςτους ὄχι γιὰ τὸ καλὸ τῆς ἀνθρωπότητος· τὰχρησιμοποιοῦν γιὰ τὴν καταστροφή της.

⃝ Ἀκόμη κι αὐτὴ ἡ ἱερωσύνη . Ὁ ἱερεὺς τοῦὙψίστου πρέπει νὰ εἶνε ἐξ ὁλοκλήρου ἀφωσιωμένος στὸ Θεό, νὰ εἶνε «φῶς» καὶ «ἅλας  τῆς γῆς» (Ματθ. 5,14,13), νὰ εἶνε ὅπως τὸν περιγράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὶς ἐπιστολές του· ἀλλ᾿ αὐτὸς συχνὰ γίνεται σκάνδαλο…Ἔτσι ὅλοι, μικροὶ – μεγάλοι, κάνουμε κακὴχρῆσι τῶν πολυτίμων δωρεῶν τοῦ Θεοῦ, ὑλικῶν καὶ πνευματικῶν, καὶ μοιάζουμε μὲ τὸν πονηρὸ δοῦλο τῆς σημερινῆς παραβολῆς. Τοῦ ἔδωσε ὁ κύριός του ἕνα τάλαντο (ἕξι χιλιάδες χρυσὲς δραχμές), ἀξιόλογο ποσό, γιὰνὰ ἐργαστῇ μ᾿ αὐτὸ καὶ νὰ τὸ πολλαπλασιάσῃ. Κι αὐτὸς ἄνοιξε ἕνα λάκκο καὶ τὸ ἔθαψε. Γι᾿αὐτό, ὅταν ὁ κύριός του τοῦ ζήτησε λογαριασμό, τὸν καταδίκασε γι᾿ αὐτή του τὴν ἐνέργεια. Εἶχε ὑποχρέωσι νὰ ἐργαστῇ καὶ νὰ αὐξήσῃ τὸ τάλαντο, ὅπως ἔκαναν οἱ δύο ἄλλοι, ποὺ ὁ πρῶτος πῆρε πέντε καὶ τὰ ἔκανε δέκα, ὁ δεύτερος πῆρε δύο καὶ τὰ ἔκανε τέσσερα· αὐτὸς τὸ ἔθαψε κ᾿ ἔτσι τὸ ἀχρήστευσε. Δὲν συνέβαλε καθόλου στὴν ὑπηρεσία καὶ βοήθεια τῶν συνανθρώπων του.

Ἡ παραβολὴ μᾶς διδάσκει, ἀδελφοί μου, ὅ-τι ἔχουμε κάποιες ἱερὲς ὑποχρεώσεις καὶ κάποιο προορισμὸ ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ πρέπει νὰ τὰ ἐκπληρώσουμε. Δὲν θὰ τιμωρηθῇ μόνο αὐτὸς ποὺ κάνει τὸ κακό · θὰ τιμωρηθῇ κι αὐτὸς ποὺ δὲν κάνει τὸ καλό . Πολλοὶ ἄνθρωποι λένε· Ἐγὼ δὲ σκότωσα, δὲν πόρνευσα, δὲν μοίχευσα, δὲν προσέβαλα τὴν τιμὴ τοῦ ἄλλου, δὲν πῆγα στὸ δικαστήριο ν᾽ ἁπλώσω τὸ χέρι μου στὸ Eὐαγγέλιο, δὲν συκοφάντησα, δὲν ἔκλεψα… Ἐν τούτοις, καὶ ἂν δὲν κάναμε αὐτὰ τὰ ἁμαρτήματα, δὲν μποροῦμε νὰ πάρουμε πιστοποιητικὸ ἁγιότητος οὔτε νὰ βγάλουμε εἰσιτήριο γιὰ τὸν παράδεισο. Θὰ τιμωρηθῇ ὡς κακοποιὸς ὄχι μόνο ὁκλέφτης, ὁ ἀπατεώνας, ὁ μοιχός, ὁ πόρνος, ὁ βλάστημος, ἀλλὰ καὶ πᾶς μὴ ἀγαθοποιός, καθένας ποὺ μποροῦσε νὰ κάνῃ τὸ καλὸ καὶ δὲν τὸ ἔκανε.Θεέ μου, συχώρεσέ μας· πόσα καλὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο καὶ δὲν τὰ κάναμε! Πόσα τάλαντα ἔχουμε κρυμμένα καὶ δὲν τὰ ἀξιοποιήσαμε! Δάσκαλοι, καθηγηταί, ἐπιστήμονες, ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄντρες γυναῖκες καὶ παιδιά, ἔχουμε χαρίσματα, ὑλικὰ καὶ πνευματικά, καὶ θὰ μᾶς ζητήσῃ ὁ Θεὸς λογαριασμὸ γι᾿ αὐτά. Θὰ μᾶς ζτήσῃ τὸ κεφάλαιο καὶ τὸν τόκο.

Ἀδελφοί μου, ἂς κάνῃ ὁ καθένας μας ἕναν ἀπολογισμὸ καὶ ἂς δῇ, τί καλὸ ἔκανε σὰνπαιδὶ στὸ σπίτι του, τί καλὸ ἔκανε σὰν πατέρας, σὰν μάνα, σὰν ἐργαζόμενος, σὰν ὑπάλληλος, σὰν ἐπιστήμονας, σὰν παιδαγωγός, σὰν στρατιωτικός, σὰν κληρικός…; Ἀλλοίμονο καὶ τρισαλλοίμονο, φωτιά, κόλασι, ἀπώλεια καὶ καταστροφὴ μᾶς περιμένει. Ὦ Εὐαγγέλιο , τὰ λόγια σου εἶνε αἰώνια! Ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὰ ἐφαρμόσουμε.

Ἀγαπητοί μου! Ἂς μετροῦμε τὴν ἀξία τοῦἀνθρώπου ὄχι μὲ τὴν ἀπραξία τῆς κακίας, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐνεργητικότητα τῆς καλωσύνης. Δραστήριους μᾶς θέλει τὸ Εὐαγγέλιο ὅλεςτὶς ἡμέρες καὶ ὧρες τῆς ζωῆς μας, μέχρι τὴν τελευταία μας πνοή. Ἂν ζήσουμε ἔτσι, ὅταν ἔρθῃ ἡ φρικτὴ ἡμέρα τῆς κρίσεως, δὲν θ᾿ ἀκούσουμε τὸ «Πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ!» (Ματθ. 25,26), ἀλλὰ τὸ «Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! …εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰ τοῦ Κυρίου σου» (ἔ.ἀ. 25,21). Ἔπαινο ὁ καθένας μας ν᾿ ἀκούσῃ ἀπὸ τὸν Κύριο γιὰ ὅλα τὰ καλὰ ποὺ θὰ ἀγωνιστῇ νὰ κάνῃ στὸν κόσμο.

Εἴθε τῆς χαρᾶς τοῦ παραδείσου ν᾿ ἀξιωθοῦμε ὅλοι ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτεκαὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολιτου Φλωρίνης Αυγουστίνου ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 5-2-1978.

ubject: Fwd: Θύματα ωμού εκβιασμού οι εργαζόμενοι στον ραδιοσταθμό της Εκκλησίας

http://www.zougla.gr/greece/article/8imata-omou-ekviasmou-i-ergazomeni-sto-radiosta8mo-tis-eklisias

Θύματα ωμού εκβιασμού

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΡΑΔΙΟΣΤΑΘΜΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ό, τι πιο Kool συμβαίνει τώρα σε ένα site. Μπες στο KoolFly.com
Θύματα άνωθεν εκβιασμών καταγγέλλουν ότι έχουν πέσει οι εργαζόμενοι στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Όπως καταγγέλλουν στη Ζούγκλα το δίλλημα που τους έχει τεθεί είναι : «Ή δέχεστε τους μισθούς που θέλουμε να σας επιβάλουμε ή ο σταθμός θα κλείσει».
Η ιστορία, όπως οι ίδιοι περιγράφουν, έχει ως εξής: Ήδη από πέρυσι είχε τεθεί το ζήτημα των περικοπών το οποίο συζητήθηκε εκ νέου πριν από έναν μήνα. Κάτω από αφόρητες πιέσεις και με την συνδρομή της ΕΣΗΕΑ, όπως αναφέρουν, ορισμένοι εκ των εργαζομένων δέχθηκαν κάποιες μειώσεις (ποσά λογικά σύμφωνα με τους ίδιους), ωστόσο το ζήτημα επανήλθε και πάλι κατά τη διάρκεια της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου που πραγματοποιείται από σήμερα και θα διαρκέσει έως και την Πέμπτη.
Σημειώνεται ότι κάποιοι εργαζόμενοι που έχουν μακρόχρονη προϋπηρεσία αρνούνται να δεχθούν περαιτέρω μειώσεις την ώρα που όπως καταγγέλλουν η Εκκλησία εγκρίνει κονδύλι 550.000 ευρώ για τις ανάγκες της Αρχιγραμματείας.
«Πώς είναι δυνατόν να βρίσκουν τόσα χρήματα για αυτόν το σκοπό και να ζητούν από εμάς, επικαλούμενοι την έλλειψη χρημάτων, να δεχθούμε τόσο μεγάλες μειώσεις στους μισθούς μας;» διερωτώνται.
Οι εργαζόμενοι σημειώνουν ότι ο κατώτατος μισθός τους, εάν δεχθούν τις μειώσεις θα αγγίζει τα 900 ευρώ (μίνιμουμ) και οι περικοπές θα φθάνουν σε ποσοστό 53% επί των σημερινών μισθών τους.
«Μας ασκείται ψυχολογικός πόλεμος να υπογράψουμε, αλλιώς απειλούν ότι θα κλείσουν τον σταθμό», τονίζουν.
Ήδη, σύμφωνα με τους ίδιους έχει κυκλοφορήσει η φήμη ότι κατά την διάρκεια της Συνόδου ανακοινώθηκε ότι ο σταθμός βρίσκεται υπό εκκαθάριση και την Πέμπτη, οπότε και ολοκληρώνονται οι εργασίες, αναμένεται να ανακοινωθεί το «λουκέτο» στο σταθμό, εφόσον μέχρι τότε δεν δεχθούν τις περικοπές.

Επιμέλεια: Μυρτώ Τσάβαλου

Προειδοποίηση Ιγνατίου Δημητριάδος για φίμωτρο στον Σεραφείμ Πειραιώς;

Φοβερές αποκαλύψεις του Θεού Πατέρα στις έσχατες τούτες μέρες σε απλά παιδιά Του(40) http://www.zoiforos.gr/pnevmatiki-zoi/logoi/2012-09-30-19-30-24/item/8237-foveres-apokalupseis-tou-8eou-patera-stis-eschates-toutes-meres-se-apla-paidia-tou40-%25E2%2580%2593-i-vaptisi-tou-iisou

Σάλος στο Βατικανό! – Ο Μεχμέτ Αλί Αγκτσά αποκαλύπτει ποιος τον “υποκίνησε” στην απόπειρα δολοφονίας

http://www.zoiforos.gr/afieromata/8riskevmata/islam/item/8236-salos-sto-vatikano-o-mechmet-ali-agktsa-apokaluptei-poios-ton-%25E2%2580%259Cupokinise%25E2%2580%259D-stin-apopeira-dolofonias-tou-papa-ioanni-paulo-v

Καταδίκη της Γαλλίας για τη φορολόγηση δωρεών σε θρησκευτικές οργανώσεις – Ζωηφόρος

http://www.zoiforos.gr/afieromata/ekklisia/ekklisia-politeia/item/8235-katadiki-tis-gallias-gia-ti-forologisi-doreon-se-8riskeutikes-organoseis

Ποιά «ἐκκλησία» ἐκφράζει ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος;

ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ

ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΤΟΥ

 http://www.youtube.com/watch?v=6NuyGpdLme4&feature=player_embedded#!

Καὶ http://www.romfea.gr/ektakta-nea-2/15463-2013-01-31-10-58-27

Ὁ μητροπολίτης Βόλου κ. Ἰγνάτιος Γεωργακόπουλος, ὡς ἰνστρούχτορας τῆς Νέας Ἐποχῆς (καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ τὴν προωθεῖ) βγῆκε χθὲς στὴν τηλεόραση τῆς «Νετ» καὶ α) ἀλλοιώνοντας τὴν Πατερικὴ Παράδοση, β) προβάλλοντας μονομερῶς γνῶμες ἰατρῶν, ποὺ τὶς ταύτισε μὲ σύνολη τὴν ἰατρικὴἐπιστήμη, καὶ (τὸ χειρότερο γιὰἕνα Ἐπίσκοπο) γ) ὑποκαθιστῶντας τὴν Σύνοδο, προπαγάνδισε τὴν μεταμόσχευση ὀργάνων, καὶἰσχυρίστηκε ἄκομψα, ὅτι ἡἘκκλησία ἀποδέχεται τὸν ἐγκεφαλικὸ θάνατο, ἐνῶἡἘκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων δὲν ἔχει πάρει ὁμόφωνα καμιὰ τέτοια ἀπόφαση!!!

Ἐκτὸς ἄν, ὡς «ἐκκλησία», ὁ κ. Ἰγνάτιος θεωρεῖ τὴν ὁμαδοῦλα τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱὁποῖοι πράγματι φέρονται ὡς νὰἀνήκουν σὲ μιὰἄλλη «ἐκκλησία», εἰσάγοντες καινοφανεῖς θεωρίες στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τὸ κάνουν αὐτὸ (ἐνῶ στὴν οὐσία εἶναι ἐλάχιστοι καὶὀλίγιστοι), ἐπειδὴἀπολαμβάνουν τὴν προστασία τοῦ Φαναρίου, ἐμεῖς δὲ οἱὑπόλοιποι ἀδρανοῦμε, ὅπως καὶ στὰὑπόλοιπα τεκταινόμενα εἰς βάρος μας ἀπὸ τοὺς τροϊκανούς.

Ἀλλὰ δὲν ἔμεινε μόνο σ’ αὐτὸ ὁ κ. Ἰγνάτιος, ἀλλὰ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ἀπαντώντας στὶς ἐρωτήσεις τῶν δημοσιογράφων, ἔδειξε ὅτι ἀποδέχεται καὶ αὐτὴ τὴν «εἰκαζομένη συναίνεση»!!!

Νομίζω ὅτι καὶὁἰατρικὸς κόσμος, ἀλλὰ κυρίως οἱἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες, τῶν ὁποίων τὸν ρόλο ὑποκλέπτει ὁ μητροπολίτης Βόλου, πρέπει νὰ δώσουν τὴν δέουσα ἀπάντηση. Ἀρκετὰἀνεχόμαστε ὡς λαὸς καὶὡς πιστοὶ τὶς «παπικὲς» ἀποφάνσεις ἐνίων δεσποτάδων.

Παραθέτω ἀπομαγνητοφωνημένο τὸ σημεῖο τῆς συνεντεύξεως, ποὺἀναφέρεται στὶς μεταμοσχεύσεις:

 Δημοσ.: Θέλω νὰ σᾶς ρωτήσω γιὰ τὶς μεταμοσχεύσεις… Σχετικὰ μὲ τὸ νόμο ποὺ λέει ὅτι ὅλοι οἱἝλληνες πολίτες θεωροῦνται ἀναγκαστικοὶ δότες. Σᾶς βρίσκει σύμφωνο αὐτὸς ὁ νόμος;

Δημητριάδος Ἰγνάτιος: Σὲὅτι ἀφορᾶ τὸ συγκεκριμένο σημεῖο αὐτοῦ τοῦ Νόμου, ἡἘκκλησία ἔχει ἐκφράσει τὶς ἀντιρρήσεις της. Ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι τὴν εἰκαζόμενη συναίνεση δὲν εἶναι ὥριμος ἀκόμηὁἑλληνικὸς λαὸς νὰ τὴν δεχθεῖ. Πιστεύω ἀκλόνητα ἀκόμη καὶ τοῦ νόμου ἰσχύοντος φοβοῦμε ὅτι οἱἰατροὶ πολὺ δύσκολα θὰ τὸν ἐφαρμόσουν ἐὰν οἱ συγγενεῖς ἀντιδράσουν. Γιὰ μᾶς σημασία ἔχει νὰὡριμάσουν πράγματα καὶ νὰ πιστέψουμε τί σημαίνει προσφορά. Τότε μόνο θὰ λύσουμε αὐτὸ τὸ θέμα.

Δημοσ.: Θέλουμε νὰ καταλάβουμε γιατί ἡἘκκλησία δὲν διαδραματίζει πρωταγωνιστικὸ ρόλο, πρὸς τὴν κατεύθυνση τοῦ νὰ γίνουν οἱἝλληνες δότες γιὰ νὰ σωθοῦνε ζωές…

Δημητριάδος Ἰγνάτιος: Πρέπει νὰ σᾶς πῶὅτι ἡἘκκλησία ἔχει σταθεῖἀρωγὸς στὴν προσπάθεια τῶν μεταμοσχεύσεων στὴν Ἑλλάδα. Μὲ πρῶτον τὸν ἀείμνηστο ἀρχιεπ. Χριστόδουλο καὶ στὴ συνέχεια τὸ σημερινὸς μητροπ. Μεσογαίας Νικόλαο…

Δημοσ.:Ἄρα γιατί οἱἐπιφυλάξεις;

Δημητριάδος Ἰγνάτιος: Ἡἐπιφύλαξη εἶναι ἀκριβῶς, τὸὅτι αὐτὸ κινδυνεύει νὰ λειτουργήσει ἀντίστροφα ἀπὸ τὸἐπιδιωκόμενο. Ἐμεῖς θέλουμε ὁἄνθρωπος νὰ προσφέρεται καὶ νὰ προσφέρει οἰκειοθελῶς. Καὶὄχι οὐσιαστικὰ νὰ πᾶμε σ’ ἕνα ἐξαναγκασμό…

Καὶ νὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι ἄλλο. Δυστυχῶς πολλὲς ἀντιστάσειςὑπάρχουν ἀκόμη μέσα ἀπὸ τὸν ἰατρικὸ κόσμο καὶ χῶρο. Ἐνῶἐμεῖς οἱ θεολόγοι εἴμασταν καὶ παραμένουμε, θὰἔλεγε κανείς, θετικοὶ σ’ αὐτὴ τὴν ὑπέρτατη προσφορὰ κι ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπό μας. Ὑπάρχουν ἰατροί, καὶλυπᾶμαι ποὺ τὸ λέγω, ποὺἀμφισβητοῦν τὸν ἐγκεφαλικὸ θάνατο, στὸν ὁποῖον βασίζεται οὐσιαστικὰ τὸ θέμα τῶν μεταμοσχεύσεων. Ἄρα στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε ἀκόμη δρόμο νὰ βαδίσουμε. Ἐδῶ θέλει χειρισμοὺς οἱἄνθρωποι νὰ πεισθοῦμε καὶνὰ πεισθοῦν, ὅτι εἶναι ὑπέρτατη προσφορὰ νὰ δώσουμε ποιότητα ζωῆς σὲἀνθρώπους δίνοντας αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἶναι πολύτιμο.

 «Πατερικὴ Παράδοση»

 _

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ

Τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου (Ἑβρ. 13,7-16)

Ο ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟΣ

«Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας»(Ἑβρ. 13,8)

Η ΜΝΗΜΗ τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, ἀγαπητοί μου, μᾶς ἔδωσε καὶ ἄλλοτε ἀφορμὴ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸν βίο καὶ τοὺς ἀγῶνες του.
Ὁ κορυφαῖος αὐτὸς ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ γεννήθηκε στὰ τέλη τοῦ τρίτου αἰῶνος στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου ἔμαθε τὰ ἑλληνικὰ καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ γράμματα, καὶ ὅταν ἔφθασε σὲ ἡλικία ἔγινε κληρικός.
Διάκονος ἀκόμα, συνώδευσε τὸν πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρο στὴν Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ἐκεῖ διακρίθηκε στὴν ἀντιμετώπισι τοῦ Ἀρείου. Ἔπειτα, «ψήφῳ κλήρου καὶ λαοῦ», διαδέχθηκε τὸν ἅγιο Ἀλέξανδρο στὸ θρόνο τῆς Ἀλεξανδρείας.
Ὁ βίος του ὑπῆρξε περιπετειώδης. Ἀπὸ τὶς ἡμέρες τοῦ ἀρειανοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίου ἡ ἀρχιερατεία του ἦταν γεμάτη διωγμοὺς καὶ ἐξορίες. Ἔμεινε ὅμως μέχρι τέλους ἄκαμπτος, μέχρις ὅτου ἐπὶ αὐτοκράτορος Οὐάλεντος ἐπανῆλθε στὸ θρόνο.
Σήμερα διαβάζεται ὡς ἀπόστολος μία περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, ποὺ λέει, ὅτι ὁ μέγας ἀρχιερεὺς Χριστός, τὸ πρότυπο τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου καὶ ὅλων τῶν πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας, μένει ἀμετάβλητος μέσα στὸ χρόνο· «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8). Ἂς ἀναπτύξουμε τὴν ἀλήθεια αὐτή.

* * *

Ἕνας φιλόσοφος τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, ὁ Ἡράκλειτος, ἔλεγε, ὅτι «τὰ πάντα ῥεῖ καὶ οὐδὲν μένει», δηλαδὴ ὅτι ὅλα μεταβάλλονται. Ἐὰν θελήσουμε νὰ ῥίξουμε μιὰ ματιὰ στὸν κόσμο, θὰ δοῦμε ὅτι ἡ παρατήρησι αὐτὴ τοῦ ἀρχαίου φιλοσόφου εἶνε ὀρθὴ σὲ πολλὰ πράγματα.
Καὶ εἶνε πρῶτα – πρῶτα ὀρθὴ ἡ παρατήρησι ὡς πρὸς τὸν ὑλικὸ κόσμο ποὺ ἀπαρτίζει τὸ σύμπαν. Ποιό, ἐρωτῶ, ποιό εἶνε τὸ λαμπρότερο φαινόμενο τοῦ οὐρανοῦ; Ἀσφαλῶς θὰ ἀπαντήσετε, ὅτι εἶνε ὁ ἥλιος. Ὁ ἥλιος φωτίζει τὴ γῆ. Φαίνεται ἀμετάβλητος. Ἀνατέλλει σὲ ὡρισμένη ὥρα χειμῶνα – καλοκαίρι, φθινόπωρο – ἄνοιξι. Αἰῶνες τώρα καὶ χιλιετίες τηρεῖ τὸ δρομολόγιό του. Ἀλλ᾿ εἶνε ἀμετάβλητος; Οἱ ἀστρονόμοι, ποὺ ἐξετάζουν τὰ οὐράνια φαινόμενα, λένε, ὅτι κάθε μέρα καίει ἑκατομμύρια τόννους καὶ κάτι χάνει ἀπὸ τὴ μᾶζα του. Ἡ μεταβολή του δὲν φαίνεται αἰσθητή. Κι ὅμως θὰ ἔρθῃ ὥρα, ποὺ ὁ ἥλιος θὰ σβήσῃ, ὅπως ἔχουν σβήσει μέχρι τώρα καὶ ἄλλοι ἥλιοι πιὸ μεγάλοι ἀπὸ τὸν δικό μας. Μεταβάλλεται καὶ ἀλλοιώνεται, ὅπως ἀλλοιώνεται καὶ μεταβάλλεται καὶ ἡ σελήνη, ἡ ὁποία μᾶς δείχνει ἄλλοτε τὸ ἥμισυ, ἄλλοτε τὸ ἕνα τέταρτο, καὶ ἄλλοτε ἐξαφανίζεται γιὰ νὰ ἐμφανισθῇ σὲ ὡρισμένο διάστημα ὡς πανσέληνος.
Μεταβολὴ γίνεται καὶ σ᾿ ἄλλα ἀστέρια, ποὺ βράχοι ὁλόκληροι ξεκολλοῦν ἀπὸ τὶς πλευρές τους, πέφτουν στὸ διάστημα καὶ καίγονται σὰν λαμπάδες, καὶ ὀνομάζονται διάττοντες ἀστέρες· ἕνα περίεργο καὶ θαυμάσιο φαινόμενο Read more »

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ, δημοσιεύθη στον τοπικό τύπο της Κοζάνης, στις 18-4-1965

επαναδημoσιεύθη στην·

HMEPHΣIA EΦHMEPΙΔΑ ΔYTIKHΣ MAKEΔONIAΣ   «ΘAPPOΣ»

KYPIAKH 19 AΠPIΛIOY 1981
ETOΣ KA  – Φύλλο 6092

H δικη του Aδεκαστου

«IΔOY O NYMΦIOΣ EPXETAI»

Kόσμος πολύς μαζεμένος γύρω. Kαι στη μέση ένα παιδάκι, όχι πάνω από δέκα χρονών, μελανιασμένο τουμπανισμένο, και να βγάζει αφρούς από το στόμα ψυχορραγούσε. Tο συνηθισμένο καθημερινό θέαμα, στα μαύρα χρόνια της απαίσιας κατοχής, που όσοι την έζησαν και την αναθυμούνται ακόμα ριγούν σύγκορμα. Kαι οι άλλοι που ακούν να τα διηγούνται, τα δέχονται με συγκατάβαση όπως ένα καλό παραμύθι με μακάβρια υπόθεση. Πως να πιστέψουν, ότι οι άνθρωποι πέθαιναν απ’ την πείνα; Kαι μήπως ποιος πιστεύει και σήμερα πως υπάρχουν άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο που πεθαίνουν απ’ την πείνα;
Tο παιδάκι έκανε ακόμα δύο – τρεις επιθανάτιους σπασμούς και στήλωσε τα γυάλινα μάτια του στο άπειρο τ’ ουρανού, σαν να παρακολουθούσε την ψυχούλα του, που πετούσε ανάμεσα στ’ αγγελούδια.
Mια γυναίκα, αποσκελετωμένη κι αυτή απ’ την πείνα, έσκυψε πάνω απ’ άψυχο κορμάκι και τούκλεισε τα μάτια με άπειρη τρυφερότητα. Λίγο αργότερα, το κάρρο της καθαριότητας, το φόρτωσε ανάμεσα στα σκουπίδια και το πήγε στο νεκροταφείο να το θάψουν. Ποιο ήταν κι’ από που ερχόταν κανένας ποτέ δεν έμαθε.
Oι περίεργοι σκόπρισαν. Kαι μόνο της γυναίκας τ’ αχνά χείλη ψέλλισαν.
«Ως πότε, Θεέ μου, θα κρατήσει το πανηγύρι. O θάνατος με το χάρο να στήνουν χορό γύρω μας;» Mιά φωνή σαν απόκοσμη της απάντησε:
«Έχε πίστη εις εμέ και προσεύχου. Aντιπρόσωπός μου επί της γης, έρχεται προς βοήθειάν σας. Bοηθήσατε αυτόν, ίνα και ούτος βοηθήσει υμάς».
Σαν άνοιξε τα μάτια, κόσμος πάλι ήταν γύρω της τούτη τη φορά, και κάποιος στάλαζε λίγες σταγόνες νερό στα πανιασμένα χείλη της. «Eυχαριστώ» ψιθύρισε. «Έρχεται. Μου το βεβαίωσε ο Kύριος!» «Ποιος γυναίκα;» τόλμησε να ρωτήσει κάποιος. «Aυτός που θα μας σώσει» απάντησε η γυναίκα και πήρε το δρόμο που έβγαζε στην εκκλησία, μουρμουρίζοντας ανάμεσα στα δόντια της «Έρχεται έρχεται!..» «Eυλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Kυρίου:».
Kαι ήρθε. Ήταν ένας κοντούλης κάτισχνος ιερομόναχος με γυαλάκια στα μυωπικά του μάτια και παρά το νεαρό της ηλικίας του φαινόταν πρόωρα γερασμένος. Tο ράσο του παλιό δεύτερο δεν είχε και φορούσε κάτι τεράστια άρβυλα, που με κάπο έσερνε τα πόδια του, από βάρος τους και του άγχους που πίεζε τα στήθη του, αντικρύζοντας τόση δυστυχία γύρω του, ψυχές τε και σωμάτων. Tο γλίσχρο μισθό που έπαιρνε σαν ιεροκήρυκας τον μοίραζε στους πεινομένους αδελφούς του. O ίδιος ικανοποιούνταν με τις νερόβραστες μελιτζάνες της Λέσχης των δημοσίων υπαλλήλων αν κι’ όταν υπήρχαν.
«Πόση δυστυχία Kύριε!» Ξέφυγε από τα χείλη του μια μέρα. « Iδού το έργο σου, τέκνον μου. Aνακούφησον αυτήν» «Aδύνατος είμί, Kύριε! Που πορεύσομαι; «Πορεύου την οδό της αληθείας και της ευσπλαχνίας. Μη φοβού. O Κύριος μετά σου!» Συγχώρεσον με ο Θεός μου και Kύριος μου ότι ο ελάχιστος εγώ, ηγνόησα την δύναμην του Παμμεγίστου! Γένοιτο, Kύριε!»
Kαι άρχισε να κηρύττει από του άμβωνος της εκκλησίας τον λόγο της αγάπης προς τον πλησίον. «Aδελφοί μου! Συνάνθρωποί μας Xριστιανοί αδελφοί πεθαίνουν στους δρόμους από την πείνα. Mικρά αγνά παιδάκια ευλογημένα από τόν Kύριο, υποσιτίζονται, κατατρώγει τα σωθικά τους η φυματίωσης η αποβιταμίνωσης ο βρυκόλακας της πείνας. Nα τα σώσωμεν. Προσφέροντας ο καθείς μας, ό,τι προαιρείται. O πλούσιος από το περίσσευμά του, ο πτωχός από το υστέρημά του. Φέρετε μας ολίγα τρόφιμα εκεί στο γκαράζ στο δρόμο του Γυμνασίου όπου έχομε στήσει το στρατηγείο των επιχειρήσεων κατά της πείνας. Όσα δένδρα είναι άκαρπα κόψτέ τα από την ρίζα να πιάσουν και αυτά τόπο. Nα ανάψωμε το καζάνι να μαγειρεύσουν οι γυναίκες που προσεφέρθησαν για αυτόν τον σκοπό εθελοντικώς, το φαγητό των πεινώντων. Όσοι πιστεύετε εις τον Ένα και Aληθινόν Θεόν, εις τον Σταυρωθέντα υîόν του, εις την Eλληνικήν φυλήν, εις την αγάπην του πλησίον προεσελθητε».
Kαι προσήλθαν και προσέρχονταν πολλοί. Kαι προσέφεραν ότι είχαν ότι τους περίσσευε, ό,τι ίσως το στερούνταν.
Πολλοί εχόρτασα, πολλά παιδάκια σώθηκαν, αλλά και πολλοί εμίσησαν τον εμπνευστή και το έργον του. Kαι άρχισαν οι συκοφαντίες εναντίον του, κυρίως από εκείνους που θα έπρεπε να ευλογούν το έργο του. Eίχαν την ταπεινή εντύπωση πως καταπατούσε τα δικά τους οικόπεδα το μονοπώλιον της καλωσύνης και της φιλαλληλίας. Kαι άρχισε ο διωγμός. Που εξακολουθεί μέχρι σήμερα. Kαι το όνομα αυτού Aυγουστίνος N. Kαντιώτης.

N. Aλευράς

ΟΔΗΠΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΣΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΧΡΟΝΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΟΥ

Η παρουσίαση έγινε τον Αύγουστο του 1997, στις Κατασκήνωσεις Πρώτης της Ιεράς Μητροπόλεως Φλώρινης,

την περίοδο των μαθητριών του Λυκείου.

Εκδόθηκε και βιβλίο πολλών σελίδων, που εξαντλήθηκε. Διαβάστε το σε pdf «ΜΙΑ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑΕΤΙΑ»

–

____

Κυριακὴ ΙΕ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 19,1-10)
27 Ἰανουαρίου

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ

ΠΟΣΟ γρήγορα, ἀγαπητοί μου, φεύγει ὁ χρόνος! Πότε ἦταν Χριστούγεννα; πότε πρωτοχρονιά; πότε Θεοφάνεια; Εὐτυχεῖς ἐκεῖ­νοι ποὺ ἐκμεταλλεύονται καὶ τὸ τελευταῖο λε­­πτὸ καὶ ἐργάζονται τὰ ἔργα τοῦ Χριστοῦ. Πλησιάζει τώρα ν’ ἀνοίξῃ τὸ Τριῴδιο, ἡ πιὸ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ ἔτους.

* * *

Σήμερα, ΙΕ΄ Κυριακὴ τοῦ Λουκᾶ, ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει ἕνα ἔξοχο παράδει­γμα μετανοίας. Εἶνε ὁ Ζακχαῖος. Τὸ ἐπάγγελμά του τελώνης. Ὄχι ἁπλῶς τελώνης, «ἀρχιτελώ­νης» (Λουκ. 19,2)· προϊστάμενος δηλαδὴ μιᾶς φορολογικῆς ὑπηρεσίας, ἢ μᾶλλον ἀρχηγὸς μιᾶς σπείρας λωποδυτῶν ποὺ κατέκλεβε τὸ λαό. Κλέφτες ὄχι ὅπως αὐτοὶ πού ’νε στὰ βου­νά, ἀλλὰ κλέφτες ποὺ δροῦν νομίμως μέσα στὴν κοινωνία. Διότι ὑπάρχει λῃστεία ποὺ γίνεται παρὰ τὸ νόμο, καὶ λῃστεία μὲ τὸ νόμο καὶ τὴ σφραγῖδα τοῦ κράτους. Ὁ Ζακχαῖος ἦ­ταν μιὰ ἀράχνη ποὺ ἅ­πλωνε τὰ δίχτυα της καὶ ἀπομυζοῦσε τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ. Ἅρπαγας, πλε­ονέκτης, μισητὸς ἀπὸ ὅλους, λύκος.
Καὶ ὅμως αὐτὸς ὁ λύκος ἔγινε ἀρνί! Εἶνε δυνατόν; Καὶ ὅμως. Ἦταν ἕνα θαῦμα ἠ­θικό, ὄ­χι φυσικό, ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ἄλλο. Ἡ μετα­βολὴ ἑνὸς ἀνθρώπου ἀπὸ πλεονέκτη σὲ ἐλεήμονα καὶ δίκαιο εἶνε τὸ πιὸ μεγάλο θαῦμα.
Πῶς ἔγινε; Πίστεψε στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, μετανόησε, κι ἀπὸ τότε ἀκολού­θησε τὰ ἴχνη του. Εἶνε ὑπόδειγμα μετανοί­ας. Μακάρι, ἀγαπητοί μου, νὰ ἔχουμε κ’ ἐ­μεῖς τὴ μετάνοια τοῦ Ζακχαίου. Διότι κι ἂν δὲν εἴ­μεθα ἔνοχοι γιὰ ἁμαρτήματα σὰν αὐτὰ ποὺ ἔ­κανε αὐτός, εἴμεθα ὅμως ἔνοχοι σὲ ἄλ­λα· συνεπῶς εἴμεθα κ’ ἐμεῖς ἁμαρτωλοί. Ἂς ἀ­κολουθήσουμε λοιπὸν τὸ παράδειγμά του.
Θὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή μας σὲ τρία σημεῖα τῆς μετανοίας τοῦ Ζακχαίου.
1. Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ τὸν μιμηθοῦμε γιὰ νὰ ἔχουμε πραγματικὴ μετάνοια, εἶνε τοῦ­το· ὁ Ζακχαῖος εἶχε ἐπιθυμία «ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν» (ἔ.ἀ. 19,3), ἐπιθυμία νὰ γνω­ρίσῃ τὸ Χριστό. Κλεισμένος στὸ τελωνεῖο, ἐ­κεῖ ποὺ μετροῦσε τὰ τριάκοντα ἀργύρια, μὲ τὰ βιβλία καὶ τὰ κατά­στιχα, ἄκουσε τὸ ὄ­νομα τοῦ Χριστοῦ· ὅτι παρουσιάστη­κε ἕνας πάμπτωχος δι­­δάσκαλος ἀνώ­τερος ὅμως ἀπ’ ὅλους, ὅ­τι τὸν ἀκολου­θοῦν παιδιά, γυναῖ­κες, ἀ­γρότες, ψα­ρᾶ­δες, ὅτι ὁ λόγος του ἑλκύει σὰν μαγνή­της, ὅτι κάνει θαύματα καὶ μόνο ἀγγίζον­τας τοὺς ἀρρώστους. Ἄκουγε ὅλ’ αὐ­τά, καὶ ἀποροῦσε· Πῶς αὐτὸς ὁ Ναζωραῖος χωρὶς δραχμὴ στὴν τσέ­πη κατορθώνει νὰ εἶνε τόσο ἰσχυρός; πῶς ὁ ἀπέν­ταρος καὶ ἀκτήμων ἔχει στὰ χέρια του τέτοια ἐξ­ουσία; Θαύμαζε κ’ ἐπιθυμοῦσε νὰ τὸν δῇ.
Ἐμεῖς, ἐρωτῶ, ἔχουμε τέτοια ἐπιθυμία; Πρέ­πει νὰ ἔχουμε. Καὶ ὁ μὲν Ζακχαῖος τὸν γνώρισε προσωπικῶς, ἐμεῖς μποροῦμε ἆ­ραγε νὰ τὸν γνωρίσουμε; Μποροῦμε. Διότι ποῦ εἶνε ὁ Χριστός; Στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν ἁ­γία Γραφή· ἐκεῖ θὰ βλέπῃς τὸ γλυκύτατο πρόσωπό του καὶ θὰ δημιουργῇς πνευματικὴ σχέσι μαζί του.
2. Τὸ ἕνα λοιπόν, νὰ ἔχουμε ἐπιθυμία νὰ δοῦμε τὸν Ἰησοῦν. Τὸ δεύτερο σημεῖο· ὅταν ὁ Ζακχαῖος ἄκουσε ὅτι περνάει ὁ Χριστός, ἀ­μέσως ἔκλεισε τὰ κατάστιχα καὶ τοὺς λογαρι­ασμούς, καὶ πετάχτηκε ἔξω. Στοὺς δρόμους γινόταν συλλαλητήριο αὐθόρμητο, πλημμύρα. Αὐτός, κοντὸς στὸ ἀνάστημα, χανόταν μέσα στὸ πλῆθος· πῶς νὰ δῇ τὸ Χριστό; Ἀλλὰ τί κάνει ὁ πόθος! Προϊστάμενος τόσων ὑπαλλήλων, ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ἀξι­ο­πρέπειά του. Εἶδε στὸ δρόμο μιὰ συκομουριά, καὶ σὰν γατὶ σκαρφάλωσε στὸ δέντρο. Τὸ ἔκανε σκοπιὰ καὶ παρατηρητήριο, κι ἀπὸ ’κεῖ, μέσ’ ἀπ’ τὰ φυλλώματα, παρατηροῦσε μὲ λαχτάρα νὰ δῇ τὸ Χριστό.
Ὅπως λοιπὸν ἐκεῖνος, ἔτσι κ’ ἐμεῖς ν’ ἀνεβοῦμε στὸ δέντρο. Παραβολικῶς ὁμιλῶ. Ποιό εἶνε τὸ δέντρο, ποὺ ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀ­νεβαί­νει σ’ αὐτὸ δὲν πατάει πλέον τὴ γῆ ἀλ­λὰ ὑ­ψώνεται μέχρι τὸν οὐρανὸ καὶ γίνεται χερουβὶμ καὶ ἄγγελος; Πνευματικὸ δένδρο εἶνε ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Ὅποιος μπαίνει στὴν ἐκ­κλησία μὲ φόβο καὶ συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του, ἰδιαιτέρως ἐν ὥρᾳ θείας λειτουργίας, αἰσθάνεται τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τὸν βλέπει καὶ συνομιλεῖ μαζί του.
3. Τὸ πρῶτο λοιπόν, νὰ γνωρίσουμε τὸν Ἰησοῦν· τὸ δεύτερο, νὰ ἐκκλησιαζώμεθα συχνὰ καὶ νὰ ἁγιαζώμεθα. Καὶ τὸ τρίτο, τὸ σπουδαιότερο, ποιό εἶνε; Ὁ Ζακχαῖος δὲν ἀρκέσθηκε μόνο σ’ αὐτά. Ἔκανε κάτι ἄλλο, ἕνα δύσκολο ἔργο· ἄνοιξε τὸ βαλάντιό του. Ὁ Χριστὸς τὸν εἶ­δε καὶ τοῦ λέει· «Ζακχαῖε…» (ἔ.ἀ. 19,5). Πρώτη φορὰ τὸν ἔβλεπε, καὶ τὸν φώναξε μὲ τὸ ὄ­νομά του. (Ὁ Χριστὸς γνωρίζει τὰ ὀνόματά μας. Ὅ­σο ταπεινὸς καὶ ἄσημος κι ἂν εἶσαι, τὸ ὄνομά σου εἶνε γνωστὸ στὸ Θεό). Ζακχαῖε παιδί μου, λέει, «κατέβα κάτω». Ἐκεῖνος ἀμέσως κατ­έ­βη­­κε καὶ τὸν ἀκολουθοῦσε νὰ πᾶνε στὸ σπίτι του. Θὰ πήγαινε λοιπὸν ὁ Χριστὸς στὸ σπίτι τοῦ ἁ­μαρτωλοῦ; δὲν ὑπῆρχαν ἄλλα σπίτια, ἱερέων καὶ φαρισαίων; Ὁ Χριστὸς θέλησε νὰ πάῃ στὸ σπίτι αὐτό, τὸ πιὸ ἁμαρτωλὸ σπίτι! Ὁ Ζακχαῖος, ἔμεινε ἔκπληκτος. Καθὼς πλησίαζαν στὸ σπίτι, συναισθανόταν ὅτι δὲν εἶνε ἄξι­ος νὰ φιλοξενήσῃ τὸ Χριστό. Θὰ ἄνοιγαν οἱ πόρ­τες ἑνὸς σπιτιοῦ ποὺ κάθε πέτρα του ἔ­σταζε αἷμα, νὰ περάσῃ μέσα ὁ Χριστός; (Ἂν κατέβαινε κ’ ἐδῶ ἕνας ἄγγελος κ’ ἔπαιρνε τὰ σπίτια ὅλα, πολυκατοικίες καὶ μέγα­ρα, καὶ τὰ ἔ­σφιγγε, θὰ ἔσταζαν αἷμα! Λίγα σπίτια ἔχουν χτιστῆ μὲ τὸν τίμιο ἱδρῶτα. Τὰ μεγάλα σπίτια δὲν χτίζονται μὲ τὸ Εὐαγγέλιο· μὲ τὸ διάβολο χτίζονται, μὲ τὰ τριάκοντα ἀργύρια, μὲ κλοπές, κομπίνες, ἀπάτες καὶ πλαστογραφίες).
Τὴν ὥρα ἐκείνη λοιπὸν ὁ Ζακχαῖος εἶδε τὸ σπίτι του δι­αφορετικά, μὲ ἄλλα μάτια. Εἶδε, ὅτι τὸ σπίτι αὐτὸ τό ’χτισαν ἡ πλεονεξία καὶ ἡ ἀ­δικία, καὶ τί ἔκανε; Στάθηκε στὴν πόρτα. «Σὲ παρακαλῶ, Κύριε, στάσου μιὰ στιγμή», εἶπε. Καὶ προτοῦ νὰ μπῇ μέσα ὁ Χριστός, πῆ­ρε δυὸ μεγάλες ἀποφάσεις, ποὺ δείχνουν ὅτι ἡ μετά­νοιά του ἦταν εἰλικρινής. Ἐὰν ἔπαιρναν ὅλοι τέτοιες ἀποφάσεις, ὁ κόσμος θὰ ἦταν πολὺ διαφορετικός. Ἡ μία ἀπόφασις· «Τὰ μισά», λέει, «ἀπὸ τὰ ὑ­πάρχοντά μου τὰ δίνω στοὺς φτω­χούς». Δὲν ἔδωσε ὅμως μόνο τὰ μισά· ὅλη τὴν περιουσία του τὴν ἔδωσε. Γιατὶ κατόπιν, μὲ τὴν ἄλλη ἀ­πόφασι ποὺ πῆρε, εἶπε· «Καὶ ἂν κάποιον τὸν ἀ­δίκησα σὲ κάτι, εἶμαι πρόθυμος νὰ τοῦ δώσω τετραπλάσια». Ἕνα ἔκλεψα; τέσ­σερα θὰ δώσω. Δέκα ἔκλεψα; σαράντα θὰ δώσω. Ἑκατὸ ἔ­κλεψα; τετρακόσια θὰ δώσω. Ἕ­να ἀρνὶ ἔ­κλεψα; τέσσερα ἀρνιὰ θὰ δώσω. Αὐτὴ ἦταν ἡ μεγάλη ἀπόφασι. Τί τοῦ ἔμεινε ὕστερα ἀπὸ αὐτά; Τίποτα. Ἔμεινε κι αὐτὸς ὁ Ζακχαῖος φτωχὸς ὅ­πως ὁ Ναζωραῖος.
Συγ­κλονιστικὴ ἡ μετάνοια τοῦ Ζακχαίου. Τὴν χαρακτηρίζουν τὰ δύο μεγάλα αἰτήματα τῆς χριστιανικῆς πίστεως· πρῶτον ἡ δικαιο­σύνη («Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐ­πὶ τῆς γῆς» Ἠσ. 26,9), καὶ δεύτερον τὸ ἔλεος. Πρῶτα δικαιοσύνη καὶ ἔπειτα ἔλεος. Ἀποζημί­ωσε ὅσους ἀδίκησε. Δὲν πῆρε τὰ κλεμμένα νὰ κάνῃ μ’ αὐτὰ ἐλεημοσύνη, ὅπως κάνουν τώ­ρα μερικοὶ ἐφοπλισταί, ποὺ πήκτωσαν τὴ θάλασσα μὲ τὰ καράβια τους – εἶνε βέβαια αὐτὸ μία ἀπόδειξις τῆς δραστηριότητος καὶ τῆς εὐ­φυΐας τους, ὄχι ὅμως καὶ τῆς χριστιανοσύνης τους. Αὐτοί, ἀπὸ τὰ μεγάλα κέρδη ποὺ πραγμα­τοποιοῦν, κάνουν καὶ μερικὲς ἐλεημοσύνες.
Δικαιοσύνη καὶ ἔλεος. Καὶ δίκαιος καὶ ἐλεήμων ἀπεδείχθη ὁ Ζακχαῖος. Καὶ τότε ὁ Χριστὸς ὕψωσε τὰ χέρια καὶ εἶπε· «Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο» (Λουκ. 19,9). Τὸ σπίτι αὐτὸ ἦταν ἕτοιμο νὰ καταστραφῇ· δὲν εἶ­χε σωτηρία. Διότι οἱ ἀδικίες εἶνε δυναμίτης. Ὅποιος δη­μιουργεῖ περιουσίες ἀπὸ χρήματα ἄδικα, τινάζει στὸν ἀέρα τὴν οἰκογένειά του.

* * *

Τὸ μεσημέρι στὸ σπίτι ἔχετε τὸ φαγητό σας. Σκεφθῆτε, ἀδέρφια μου, ὅτι ἑκατομμύρια ἄν­θρωποι πάνω στὴ γῆ δὲν ἔχουν ψωμὶ νὰ φᾶνε καὶ πεθαίνουν σὰν τὶς μῦγες ἀπὸ τὴν πεῖνα.
Μπρός, Ζακχαῖοι τῶν ὀρέων καὶ τῶν πόλεων, Ζακχαῖοι μικροὶ καὶ μεγάλοι! Δύο τὰ αἰτήματα· δικαιοσύνη καὶ ἔλεος. Ὅταν τὰ δύο αὐ­τὰ πραγματοποιηθοῦν, τότε ὁ Χριστός, ὅπως στὸ Ζακχαῖο εἶπε «Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τού­τῳ», τὰ ἴδια λόγια θὰ ἐπαναλάβῃ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Πάνω ἀπ’ τὸ σταυρὸ θὰ ὑψώσῃ τὰ ἄ­χραντά του χέρια σ’ ἀνατολὴ καὶ δύσι, βορᾶ καὶ νότο, καὶ θὰ πῇ· «Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ».
Ὁ Ζακχαῖος εἶνε ὑπόδειγμα μετανοίας. Ὅ­πως τὸν ἔχουμε μιμηθῆ στὸν βίο τῆς ἁμαρτί­ας, νὰ τὸν μιμηθοῦμε καὶ στὸν βίο τῆς μετανοίας. Μία γνωριμία ἀξίζει· νὰ γνωρίσουμε τὸ Χριστό. Ἂς ἀνεβαίνουμε στὸ δέντρο τῆς ἁγί­ας του Ἐκ­κλησίας. Ἂς μετέχουμε στὴν θεία λειτουργία. Ἂς ἐκκλησιαζώμεθα τακτικά, ἂς ἀνοί­γουμε τὴν καρδιά μας, ἂς τὴν κάνουμε σαλόνι ὅπου θὰ ὑ­ποδεχώμεθα τὸ Χριστό. Καὶ τότε Ἐκεῖνος θὰ εὐλογήσῃ ἐμᾶς, τὰ ἔργα μας, τὶς οἰ­κογένειές μας, τὰ παιδιά μας, τὴ μαρτυρική μας πατρίδα, καὶ θὰ πῇ· «Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ γέγονε», διότι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου «ἦλ­θε ζη­τῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός» (ἔ.ἀ. 19,10).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱερό ναὸ των Ἁγίου Ἀθανασίου Ἄνω Κυψέλης – Ἀθηνῶν 23-1-1977)

Τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου
18 Ἰανουαρίου

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

(ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

ΝΑ τοῦ πλέξουμε ἐγκώμια; Εμεθα πολὺ μικροί. Ἐκεῖνος εἶνε γίγαντας καὶ τὸ ὕψος του προκαλεῖ δέος. Ὅποιος διαβάζει τὸ βίο του αἰσθάνεται λιγγο μπροστὰ στὴ φυσιογνωμία του. Ἐν τούτοις θὰ ψελλίσουμε κ᾿ ἐμεῖς λίγες λέξεις πρὸς τιμήν του.

* * *

Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὠνομάστηκε μέγας, διότι στὴν ἐποχή του ἀγωνίστηκε μόνος νὰ κρατήσῃ τὴν ὀρθόδοξο πίστι.
Κινδύνευε τότε ἡ Ὀρθοδοξία. Παρουσιάστηκε μία αἵρεσις, ἡ αἵρεσις τοῦ Ἀρείου, ποὺ ἔλεγε γιὰ τὸ Χριστό, ὅτι «ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν»· ὑπῆρχε, δηλαδή, κάποτε ἐποχὴ ποὺ δὲν ἤτανε. Αὐτὴ ἦταν βλάσφημος ἰδέα ἐναντίον τῆς θεότητος τοῦ Λόγου καὶ τῆς αἰωνιότητος τοῦ Θεοῦ Λόγου. Αὐτό, τὸ ὅτι «ὑπῆρχε ἐποχὴ ποὺ δὲν ἤτανε», μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα, ἀλλ᾿ ὄχι γιὰ τὸ Χριστό. Διότι δὲν ὑπῆρχε ποτέ ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε ὁ Χριστός. Εἶνε ἄναρχος, αἰώνιος, ὑπεραιώνιος.
Ἐναντίον τοῦ Ἀρείου ἀγωνίστηκε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, καὶ μὲ ἐπιχειρήματα ἀπὸ τὴ Γραφὴ τὸν κατετρόπωσε. Διότι τὴ Γραφὴ τὴν ἤξερε ἀπ᾿ ἔξω. Σήμερα οἱ Χριστιανοί, μηδενὸς ἐξαιρουμένου, δὲν διαβάζουμε Γραφή, ὅπως ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Νίκησε λοιπὸν λόγῳ τῆς πίστεώς του, ἀλλὰ καὶ λόγῳ τῆς βαθειᾶς γνώσεως τῆς ἑρμηνείας τῆς ἁγίας Γραφῆς.
Ἀγωνίστηκε ἐναντίον τῶν ἀρειανῶν. Ἀλλὰ ἀγωνίστηκε καὶ ἐναντίον μιᾶς ἄλλης παρατάξεως. Ποιᾶς παρατάξεως; Ἐξ αἰτίας τοῦ Ἀρείου ἡ Ἐκκλησία ἐδιχάσθη. Ὁ Θεὸς νὰ φυλάῃ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ διαίρεσι, ἀπὸ σχίσμα. Ὁ λαὸς τῆς Ἀλεξανδρείας ξαφνικὰ χωρίστηκε σὲ τρεῖς παρατάξεις. Ἡ μία ἦταν οἱ ὀρθόδοξοι, μὲ τὸ Μέγα Ἀθανάσιο. Ἡ ἄλλη, μὲ βασιλιᾶδες καὶ αὐτοκράτορες, ἦταν οἱ ἀρειανοί· αὐτοὶ ἔφεραν τὴ διαίρεσι. Καὶ ἡ ἄλλη παράταξι ἦταν οἱ ἡμιαρειανοί. Τί λέγανε αὐτοί; Αὐτοὶ ἤτανε οἱ «συμβιβαστικοί». Ἐμεῖς, λέγανε, θέλουμε τὸ μέσον· οἱ ὀρθόδοξοι εἶνε τὸ ἕνα ἄκρο, οἱ ἀρειανοὶ τὸ ἄλλο ἄκρο· ἐμεῖς θὰ τοὺς συμβιβάσουμε.
―Νὰ ὑποχωρήσῃς κ᾿ ἐσύ, ἔλεγαν στὸν Ἀθανάσιο, νὰ ὑποχωρήσουν κι αὐτοί. Νὰ ὑποχωρήσῃς καὶ νὰ δεχθῇς στὸ «Πιστεύω» νὰ προστεθῇ ἕνα γράμμα, μόνο ἕνα μικρὸ γράμμα. Ἐκεῖ ποὺ λέει γιὰ τὸ Χριστὸ «ὁμοούσιον τῷ Πατρί», νὰ προσθέσουμε τὸ γιῶτα («ι») καὶ ἀντὶ «ὁμοούσιον» νὰ γίνῃ «ὁμοιούσιον».
―Ὄχι, εἶπε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Διότι ὅποιος ἀφαιρέσῃ ἢ προσθέσῃ ἔστω κ᾿ ἕνα γράμμα, θὰ εἶνε ἔνοχος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τὸ «ὁμοούσιον» σημαίνει Θεός, τὸ «ὁμοιούσιον» σημαίνει ἄνθρωπος.
Δὲν ὑποχώρησε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸν πολέμησαν λυσσωδῶς. Καὶ τί δὲν τὸν κατηγόρησαν. Εἶπαν, ὅτι εἶνε ἄδικος στοὺς παπᾶδες· ὅτι ἄλλους τοὺς ἔχει εὐνοουμένους καὶ ἄλλους ὄχι, ὅτι τὸν ἕνα τὸν ἔχει κοντά του καὶ τὸν ἄλλο μακριά του. Ὅτι εἶνε ἄδικος, ὅτι εἶνε σκληρός, ὅτι χτυπάει τοὺς παπᾶδες. Ὅτι πίνει. Ὅτι σκότωσε ἕνα παπᾶ. Ὅτι ἔκλεψε χρήματα ἀπὸ ᾿δῶ κι ἀπὸ ᾿κεῖ. Ὅτι εἶχε ἕνα πιθάρι νομίσματα καὶ τὰ ἔδωσε γιὰ ν᾿ ἀνατρέψῃ τὸ καθεστὼς τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὅτι ἐμπόδισε τὰ καράβια ν᾿ ἀναχωρήσουν ἀπὸ τὸ λιμάνι τῆς Ἀλεξανδρείας γιὰ νὰ μεταφέρουν σιτάρι στὴν Κωνσταντινούπολι. Ὅτι…· ὅτι…· ὅτι…· ἱστορία ὁλόκληρη.
Δικάστηκε καὶ καταδικάστηκε. Δικαιώθηκε ὅμως ἀπὸ τὴ Σύνοδο. Μόνο δύο περιστατικὰ θὰ σᾶς πῶ. Τὸν κατηγόρησαν, ὅτι ἔκοψε τὸ χέρι ἑνὸς παπᾶ, τὸν ὁποῖο αὐτοὶ τὸν εἶχαν κρύψει. Λέει στὰ παιδιά του ὁ Ἀθανάσιος· Τρέξτε νὰ τὸν βρῆτε. Ψάξανε, τὸν βρήκανε καὶ τὸν φέρανε στὴ Σύνοδο.
―Ἔκοψες, τοῦ λένε, τὸ χέρι τοῦ παπᾶ, καὶ μὲ τὸ χέρι αὐτὸ κάνεις μάγια…
―Πόσα χέρια ἔχει κάθε ἄνθρωπος; τοὺς ἐρωτᾷ.
―Δύο, ἀπαντοῦν.
―Μήπως ὑπάρχει ἄνθρωπος μὲ τρία χέρια;
―Ὄχι.
Τότε λέει·
―Φέρτε ἐδῶ τὸν παπᾶ.
Ὅταν παρουσιάστηκε, τοὺς ἐρωτᾷ πάλι·
―Εἶνε αὐτός, γιὰ τὸν ὁποῖο μὲ κατηγορεῖτε;
―Αὐτός εἶνε.
―Δεῖξε τὰ χέρια σου, τοῦ λέει (εἶχε δύο χέρια). Ἐὰν εἶχε καὶ τρίτο χέρι, λέει στοὺς κριτάς, τότε τοῦ ἔκοψα τὸ χέρι καὶ εἶμαι ἔνοχος.
Ἔτσι ἀπεδείχθη ἡ συκοφαντία.
Ἄλλη συκοφαντία ἦταν, ὅτι ἀτίμασε μιὰ κοπέλλα – ποιός; ἐκεῖνος ποὺ ζοῦσε σὰν ἄγγελος. Καὶ βρῆκαν μιὰ γυναῖκα, ἕνα πορνικὸν γύναιον, τὴν πλήρωσαν, καὶ τῆς εἶπαν· Ἐσὺ θὰ τὸν κατηγορήσῃς τὸν Ἀθανάσιο…
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἦταν μικρὸς στὸ ἀνάστημα, κοντός. Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ τὸν δικάσουν, πῆρε κοντὰ τὸ διᾶκο του. Ὁ διᾶκος εἶχε ἀνάστημα, φαινόταν σὰν δεσπότης. Τοῦ λέει λοιπόν· Στὸ δικαστήριο θὰ παρουσιαστῇς ἐσὺ καὶ θὰ κάνῃς ὅτι εἶσαι ἐγώ, ὁ Ἀθανάσιος.
Ἄρχισε νὰ κλαίῃ τὸ γύναιον καὶ νὰ λέῃ, ὅτι Μιὰ νύχτα μὲ ἀτίμασε ὁ Ἀθανάσιος κ.λπ.. Ἔλεγε ἡμερομηνίες, χρονολογίες. Ὁ Θεὸς νὰ φυλάῃ ἀπὸ συκοφαντίες γυναικός. Ὅλοι πιστεύανε, ὅτι ὁ Ἀθανάσιος ἔκανε τὴν ἁμαρτία.
Τότε παρουσιάζεται ὁ διᾶκος καὶ τῆς λέει·
―Γιά κοίταξέ με καλά· ἐγὼ σὲ ἀτίμασα;
―Ναί ἐσύ, λέει αὐτή, ποὺ οὔτε κἂν ἤξερε τὸν Ἀθανάσιο, οὔτε τὸν εἶχε δεῖ ποτὲ ποιός εἶνε.
Ἔτσι πάλι ἀπεδείχθη ἡ συκοφαντία.
Τὸ κύριο χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἦταν, ὅτι ὑπῆρξε ἀδιάλλακτος. Δὲν ὑποχωροῦσε. Μία μέρα στὴν ἀρχιεπισκοπὴ τοῦ χτύπησε τὴν πόρτα ἕνας στρατηγός.
―Ἔχεις γράμμα ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος ἐπιμένει νὰ ἐκτελέσῃς ἀμέσως τὴν ἑξῆς διαταγή. Ἐντὸς τριῶν ἡμερῶν θ᾿ ἀνοίξῃς τὴν πόρτα τῆς ἐκκλησίας καὶ θὰ βάλῃς μέσα τὸν Ἄρειο.
―Ὕπαγε, στρατηγέ, καὶ ἀναπαύου…· θὰ κάνω τὸ καθῆκον μου, τοῦ λέει ὁ Ἀθανάσιος.
Περάσανε τρεῖς μέρες, δὲν ἄνοιξε τὶς πόρτες· ἄφησε τὸν Ἄρειο ἀπ᾿ ἔξω, δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ μπῇ.
Ἀπὸ ᾿κεῖ ἄρχισε ἡ μεγάλη περιπέτεια καὶ ἡ ἐξορία του. Διότι δὲν ἐπέτρεπε νὰ μποῦν αἱρετικοὶ στὴν ἐκκλησία· ἀγωνίστηκε γι᾿ αὐτό.
Καὶ ὄχι μόνο ἀδιάλλακτος, ἀλλὰ καὶ θαρραλέος καὶ ἀτάραχος ἦτο.
Τὸν περικύκλωσαν στὴ μητρόπολί του τάγματα ὅλη νύχτα. Ἀλλὰ αὐτὸς ἀτάραχος, εἰρηνικός. Τὸ πρωΐ, ὅταν ἔφευγε γιὰ τὴν ἐξορία, ὁ οὐρανὸς ἦταν σκεπασμένος ἀπὸ σύννεφα. Τὰ πνευματικά του τέκνα κλαίγανε. Τότε κοιτάζοντας τὰ σύννεφα τοὺς λέει·
―Βλέπετε τὰ σύννεφα; ἔτσι εἶνε καὶ τὰ γεγονότα αὐτά· «νεφύδριόν ἐστι καὶ θᾶττον παρελεύσεται»· συννεφάκι εἶνε αὐτὸ ποὺ συμβαίνει, καὶ σύντομα θὰ περάσῃ καὶ θὰ φύγῃ.
Πέντε φορὲς ἐξωρίστηκε. Ἔζησε μέσα σὲ σπηλιές, σὲ χαράδρες, καὶ σὲ τάφους (μέσα σ᾿ ἕνα τάφο κρυβόταν). Καὶ ἔμεινε μόνος. Μόνος σήκωσε στοὺς ὤμους του τὴν Ὀρθοδοξία. Λένε στὴ μυθολογία, ὅτι τὴ Γῆ τὴ σήκωνε στοὺς ὤμους του ὁ λεγόμενος Ἄτλας. Ἀλλ᾿ αὐτὸ εἶνε μῦθος. Ἐδῶ εἶνε πραγματικότητα· ὅτι ὁ Ἀθανάσιος κράτησε μόνος στοὺς ὤμους του τὴν Ὀρθοδοξία ὁλόκληρη.

* * *

Τώρα ἐμεῖς τί ἔχουμε νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ αὐτά; Μεγάλοι Ἀθανάσιοι νὰ γίνουμε, δὲν μποροῦμε. Ἐμεῖς ὅλοι τὸ νυχάκι τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου δὲν κάνουμε. Ἂς παρακαλέσουμε τὸ Θεό, ν᾿ ἀναδείξῃ νέα ἀναστήματα ποὺ θὰ ὑπερασπίσουν τὴν ὀρθόδοξο πίστι μας. Καὶ ἂν δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε Μεγάλοι Ἀθανάσιοι, ἂς γίνουμε μικροὶ Ἀθανάσιοι. Πολλοὶ μικροὶ Ἀθανάσιοι, ἑνωμένοι, μπορεῖ νὰ φτάσουν στὴν ἐνσάρκωσι τοῦ πνεύματος τῆς ἀντιστάσεως ὑπὲρ τῆς πίστεώς μας.
Σήμερα ζοῦν τὰ ἐγγόνια τοῦ Ἀρείου. Ἡ διδασκαλία τοῦ Ἀρείου ἀναστήθηκε στὰ πρόσωπα τῶν χιλιαστῶν. Οἱ χιλιασταὶ δὲν λένε τίποτε ἄλλο παρὰ αὐτὰ ποὺ ἔλεγε ὁ Ἄρειος.
Βάλλεται καὶ κινδυνεύει ἡ Ὀρθοδοξία, καὶ πρέπει νὰ σταθοῦμε φρουροὶ στὰ πνευματικὰ σύνορα. Μικροὶ – μεγάλοι νὰ γίνουμε ἕνας βράχος καὶ νὰ ποῦμε στὰ ἄγρια κύματα τῆς Δύσεως καὶ τῆς Ἀνατολῆς·
Ἄλτ! Είμεθα Ἕλληνες Χριστιανοί, δὲν θὰ περάσετε. Μασόνοι, ἄθεοι, χιλιασταί, φράγκοι, προτεστάντες, δὲν θὰ περάσετε. Ὄχι. Θὰ μείνουμε ἐδῶ ὅλοι, μία ψυχὴ – ἕνας λαός. Καὶ ἐλπίζω ὁ Θεός, ποὺ βοήθησε τὸ Μέγα Ἀθανάσιο, θὰ βοηθήσῃ κ᾿ ἐμᾶς νὰ μείνουμε μέχρι τέλους πιστοὶ στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

  Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ της Ἁγίας Τριάδος Πτολεμαΐδος 30-12-1973

Εκπομπή: «ΠΡΟΓΟΝΙΚΕΣ ΕΣΤΙΕΣ» ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

Του Σταύρου Καπλάνογλου στο  flash TV

TΥΡΙΣΣΑ Τ’ ONOMA THΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΠΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

______

_______

____

___

Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 17,12-19)
16 Ἰανουαρίου

ΑΜΑΡΤΙΑ, Η ΛΕΠΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

«Ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐ­τοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς» (Λουκ. 17,12)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἡμέρες χαρᾶς, ποὺ ὁ ἱεροκήρυκας νιώθει σὰ νά ᾽χῃ φτερά, καὶ ἡμέρες λύπης, ποὺ ὅποιος ἔχει ἕνα κόκκο πίστεως αἰσθάνεται τὸν ἑαυτό του περίλυπο καὶ μαζὶ μὲ τὸ Δαυῒδ λέει· «Τίς δώσει μοι πτέ­ρυγας ὡσεὶ περιστερᾶς καὶ πετασθήσομαι καὶ καταπαύσω;», ποιός θὰ μοῦ δώσῃ φτερὰ νὰ πε­τάξω καὶ νὰ πάω μακριὰ σὲ μιὰ ἐρημιά; (Ψαλμ. 54,7).
Μὴν πάῃ τὸ μυαλό σας στὸ ἄλφα ἢ στὸ βῆ­τα γεγονὸς τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἢ πολιτικῶν μας πραγμάτων. Ἂς ὑψωθοῦμε σὲ μία κορυφή. Ἀπὸ ᾽κεῖ νὰ δοῦμε τὰ πράγματα καὶ νὰ παραδε­χθοῦμε· εἴμαστε ὅλοι ἔνοχοι γι᾿ αὐτὸ τὸ χάος. Ἡ πατρίδα μας ἔπεσε σὲ ἀτιμία καὶ ἐξαθλίωσι, κ᾽ εἴμαστε ὅλοι ὑπεύθυνοι γι᾿ αὐ­τό. Νὰ θυμηθοῦμε τὸν Ἰώβ, ποὺ λέει· «Τίς καθα­ρὸς ἔσται ἀ­πὸ ῥύπου; ἀλλ᾽ οὐ­δείς, ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἰὼβ 14,4-5). Ναί, ἐνώπιον τοῦ Κυρίου εἴ­μαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί.
Ἐγὼ τοὐλάχιστον τέτοιες μέρες θὰ ἐπιθυμοῦσα νὰ φύγω μακριά, νὰ πιάσω μιὰ ἐρημιά, νὰ κρυφτῶ σὲ μιὰ σπηλιά, καὶ νὰ κλάψω τὰ ἁ­μαρτήματα τὰ δικά μου, τὰ ἁμαρτήματα τοῦ κλήρου, τῶν ἀρχόντων, μικρῶν καὶ μεγάλων.
Εἴμαστε ὅλοι ἔνοχοι. Εἴμαστε ἀκάθαρτοι. Ἀκούσατε τί λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος σήμερα; «Νεκρώσατε τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορ­νείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολα­τρία»· δι­ότι ἐξ αἰτίας αὐτῶν, λέει, «ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κολ. 3,5-6).
Κάτι κακὸ θὰ μᾶς βρῇ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ μία μόνο διαφυγὴ ὑπάρχει, ἡ στε­νὴ ὁδὸς τῆς μετανοίας. Ἀλλά, γιὰ νὰ μετανο­ήσουμε, πρέπει νὰ κατανοήσουμε τί κακὸ εἶ­νε ἡ ἁμαρτία, νὰ τὴ μισήσουμε, καὶ ν᾽ ἀγαπήσουμε τὴν ἀρετὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χρι­στοῦ. Γιατὶ τώρα ὅλοι μας ἔχουμε ἔρωτα – οἶστρον ἁμαρτίας.
Ἂν μπορούσαμε νὰ συλλάβουμε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τῆς ἁμαρτίας, πόσο ἀποκρουστικὴ θὰ μᾶς φαινό­ταν! Μία φρικιαστικὴ εἰκόνα τῆς ἁ­μαρ­τίας μᾶς δίνει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ὁ­μιλεῖ γιὰ δέ­κα ἀρρώστους, οἱ ὁποῖοι ἔπασχαν ἀπὸ μιὰ ἀσθένεια ποὺ καὶ τώρα εἶνε φοβερή, πολὺ πιὸ φοβε­ρὴ καὶ ἀπεχθὴς ὅμως ἦταν στὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ. Εἶχαν λέπρα. Ἡ λέπρα λοιπόν, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, εἶνε μιὰ εἰ­κόνα τῆς ἁ­μαρτίας. Γιατὶ ἡ ἁμαρτία προσ­βάλλει καὶ τὸ σῶμα μὰ προπαντὸς προσ­βάλλει τὴν ψυχή, τὸν ἔσω ἄνθρωπο· εἶνε λέπρα τῆς ψυχῆς.
Ὑπάρχουν πράγματι μερικὲς ὁμοιότητες μεταξὺ σωματικῆς λέπρας καὶ ἁμαρτίας. Σᾶς παρουσιάζω δύο – τρεῖς ἀπὸ αὐτές.

* * *

⃝ Πρώτη εἶνε ὁ βασανισμός. Ἡ λέπρα τοῦ σώματος ὀφείλεται σ᾽ ἕνα ἀόρατο μικρόβιο, ποὺ εἰσχωρεῖ στὸ αἷμα καὶ ἀλλοιώνει τὸ δέρμα· τὸ γεμίζει ἄσπρα σπυράκια, δημιουργεῖ λέπια, καὶ κάνει νὰ σαπίζουν οἱ σάρκες. Ὁ ἄνθρωπος, σὰ νά ᾿χῃ πέσει μέσα σὲ τσου­κνίδες, αἰσθάνεται κνησμό, θέλει σενεχῶς νὰ ξύνεται. Βασανίζε­ται μέρα καὶ νύχτα ὅπως ὁ Ἰώβ, ποὺ καθόταν πάνω σ᾽ ἕ­να σωρὸ ἀπὸ κοπριά, κρατοῦσε ἕνα κεραμίδι καὶ ξυνόταν δι­αρκῶς (βλ. Ἰὼβ 2,8). Πάνω στὸ ξύσιμο αὐτὸ πέφτουν λέπια καὶ σαπισμένα κομμάτια τοῦ δέρματος. Κι ὁ πιὸ ὡραῖος ἄν­τρας κ᾽ ἡ πιὸ ὡραία γυναίκα γίνονται ἄσχημοι.
Βασανίζει λοιπὸν ἡ λέπρα, ἀλλὰ πολὺ περισ­σότερο βασανίζει ἡ ἁμαρτία. Τὴ νύχτα ὅ­λοι κοιμοῦνται· τ᾽ ἀθῷα παιδάκια στὶς κούνιες, τὰ πουλιὰ στὰ κλαδιά, κι αὐτὰ τὰ θηρία ἀκόμα στὶς φωλιές τους. Ποιοί δὲν κοιμοῦνται; οἱ μεγάλοι ἁμαρτωλοί. Ὁ φιλάργυρος καὶ πλεονέκτης σκέπτεται πῶς ν᾽ αὐξήσῃ τὰ κέρδη του, ὁ φιλόδοξος πῶς ν᾽ ἀναρριχηθῇ σὲ πολιτι­­κὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα, ὁ ἀκόλαστος πῶς νὰ κατορθώσῃ νὰ κατακτήσῃ τὸ ἀντικείμενο τοῦ αἰσχροῦ ἔρωτός του, ὁ φθονερὸς καὶ ἐκδικητικὸς πῶς θὰ βρῇ τρόπο νὰ ἐξον­τώσῃ τὸν ἀντίπαλό του… Ὦ νύχτες πλεονεξί­ας, φιλοδοξίας, ἀκολασίας, ἐκδικήσεως, ἐγκλη­μάτων καὶ κραιπάλης! ἐλᾶτε νὰ διηγηθῆτε καὶ νὰ βεβαιώσετε ὅτι, ἐνῷ ὁ ἀθῷος κοιμᾶται, οἱ ἁ­μαρτωλοὶ δὲν κοιμοῦνται, ἀλλὰ βασανίζον­ται ἀπὸ τὸν κνησμὸ τῆς ἁμαρτίας – λέπρας.
⃝ Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἄλλη ὁμοιότης· εἶνε ἡ με­ταδοτικότης. Ἡ λέπρα ἀνήκει στὴν κατηγορία τῶν ἀσθενειῶν ποὺ μεταδίδονται. Ἄλλες φοβε­ρὲς ἀσθένειες, ὅπως π.χ. ὁ καρκίνος, δὲν μεταδίδον­ται· αὐτὴ μεταδίδεται πιὸ πολὺ κι ἀπὸ τὴ φθίσι. Θυμᾶμαι ἀπὸ τὴν ἐργασία μου στὴν ἐ­παρχία, ὅτι κάποιο ὀρεινὸ χωριὸ στὴν Ἀκαρνα­νία εἶχε μεταβληθῆ σὲ λεπροκομεῖο· καὶ ἡ μόλυνσι εἶ­χε ἀρχίσει ἀπὸ ἕνα ἄτομο, ποὺ προσ­εβλήθη ἀρ­χικά, καὶ αὐτὸ μετέδωσε τὴ νόσο καὶ σὲ ὅ­λους τοὺς ἄλλους. Γι᾿ αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἀπομόνωναν τοὺς λεπροὺς σὲ ἔ­ρημα μέρη ἢ ξερονήσια, ἢ τοὺς ὑποχρέωναν νὰ ἔ­χουν στὸ λαιμὸ κουδούνια, ὥστε νὰ εἰδοποιοῦνται οἱ ἄλλοι καὶ νὰ φεύγουν μακριά.
Ἀλλ᾽ ἐὰν ἡ λέπρα εἶνε μεταδοτική, ἡ ἁμαρτία δὲν πάει πίσω. Ἡ εὐκολία καὶ ἡ ταχύτητα ποὺ διαδίδονται ἀνέκαθεν οἱ διάφορες ἁμαρτωλὲς ἐπινοήσεις δείχνουν, ὅτι ἡ λέπρα τῆς ψυ­­χῆς εἶνε περισσότερο μεταδοτική. Κι αὐτὸ ἐ­πιβεβαιώνεται περισσότερο σήμερα, ποὺ τὰ μέσα ἐπικοινωνίας καὶ ἐνημερώσεως ἔχουν τελειοποιηθῆ. Θέλετε παραδείγματα; Ποιός ἔχει τὴ δύναμι ν᾽ ἀντισταθῇ στοὺς νέους τρόπους διασκεδάσεως; Ἡ μόδα λανσάρει διαρκῶς νέες μορφὲς στὸ ντύσιμο καὶ τὸ χτένισμα, καὶ ὅλοι πειθαρχοῦν. Σατανικὲς μέθοδοι, ὅπως ἡ ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας καὶ οἱ ἐκτρώσεις, προπαγανδίζονται καὶ κατακτοῦν ἔδαφος κάθημερινῶς, καὶ ἐλάχιστες οἰκογένειες μένουν ἀμόλυντες ἀπὸ τὰ μιάσματα αὐτά.
⃝ Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνα τρίτο σημεῖο συγ­κρί­σεως, κι αὐτὸ εἶνε τραγικό· εἶνε ἡ συν­αίσθη­σι τῆς ἀκαθαρσίας. Οἱ δέκα λεπροί, τοὺς ὁποί­ους θεράπευσε ὁ Κύριος, εἶχαν ἐπίγνωσι τῆς καταστάσεώς τους. Κανένας ἀπ᾿ αὐτοὺς δὲν ἔ­λεγε, Ἐγὼ εἶμαι καθαρός, εἶμαι μιὰ χαρά. Εἶ­χαν συναίσθησι τῆς ἀκαθαρσίας τους καὶ πόνο στὴν καρδιά. Γι᾿ αὐτό, μόλις εἶδαν τὸ Χριστό, ἀ­πὸ μακριὰ «ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπι­στάτα, ἐλέησον ἡμᾶς» (Λουκ. 17,12). Κι ὁ Χριστός, ποὺ ἄκουσε τὴ φωνή τους, τοὺς θεράπευσε.
Τὸ αἴσθημα τῆς ἀκαθαρσίας, σὲ πολὺ μεγαλύτερο βαθμό, συνοδεύει τὴν διάπραξι τῆς ἁμαρτίας, κάθε ἁμαρτίας καὶ ἰδιαιτέρως τῶν σαρκικῶν. Γι᾽ αὐτὸ στὸ τελετουργικὸ πολλῶν θρησκειῶν, ὅπως καὶ τῆς ἰουδαϊκῆς, βλέπει κανεὶς νὰ θεσπίζωνται διάφορες πλύσεις, βαπτισμοὶ καὶ καθαρμοί. Ἀλλὰ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο διδάσκει, ὅτι ἡ ἁμαρτία «κοινοῖ», δηλαδὴ μολύ­νει, καὶ γι᾽ αὐτὸ ὁ Κύριος εἶπε· «Ἐκ τῆς καρ­δί­ας ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοι­χεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι. ταῦτά ἐστι τὰ κοινοῦντα τὸν ἄν­θρωπον» (Ματθ. 15,19-20). Αὐτὰ στὸν φυσιολογικὸ ἄν­θρω­πο. Ὁ πεπωρωμένος ὅμως, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἐπανάληψι τῆς ἁμαρτίας ἐθίζεται σ᾽ αὐτήν, χάνει τὴ συναίσθησι καί, ἐνῷ κολυμπάει στὴ λάσπη, αὐτὸς νομίζει ὅτι δροσίζεται! Καὶ ἐδῶ εἶνε τὸ τρα­γικό. Γιὰ νὰ μετανοήσῃ καὶ νὰ καθαριστῇ, πρέπει προηγουμένως νὰ συναισθανθῇ τὴν ἀ­θλιότητά του, νὰ ἀνησυχήσῃ, νὰ ἀναγνωρίσῃ τὴν ἀσθένειά του, νὰ πονέσῃ καὶ νὰ κλάψῃ γι᾽ αὐτήν, ὥστε νὰ ζητήσῃ τὴ θεραπεία.

* * *

Ἀδελφοί μου, ἐδῶ ἀκριβῶς εἶνε τὸ μυστήριο. Ἐμεῖς συχνά, ἐνῷ εἴμαστε «λεπροί», τί λέ­με· «Εἶμαι καθαρός· μακάρι νὰ ἦταν κ᾽ οἱ ἄλλοι σὰν ἐμένα». Σὰν τὸ φαρισαῖο, ποὺ πίστευε πὼς εἶνε καθαρός (βλ. Λουκ. 18,11-12). Μοιάζουμε μὲ τὴ μοιχαλίδα ἐκείνη πού, ἐνῷ συλλαμβάνεται ἐπ᾽ αὐ­τοφώρῳ, αὐ­τὴ νίπτει τὰς χεῖρας καὶ διατείνεται ὅτι εἶνε ἄ­μεμ­πτη. Φθάσαμε σὲ τέτοιο σημεῖο ἀν­αισθη­σί­­ας, ὥστε ὄχι μόνο δὲ νιώθουμε συστο­λὴ γιὰ τὴν ἁ­μαρτία, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα γι᾽ αὐ­τὴν κ᾽ ἔ­­χουμε τὴν ἀξίωσι νὰ μᾶς τιμοῦν γιὰ τὰ «κατορ­θώματά» μας. Διότι τρία στάδια διαφθο­ρᾶς ὑ­πάρχουν· στὸ πρῶτο ἡ ἁμαρτία γίνεται κρυ­φά, στὸ δεύτερο παίρνει θάρρος, βγαίνει στὸ δρόμο καὶ χορεύει ἀδιάντροπα, καὶ στὸ τρίτο χειροκροτεῖται καὶ στεφανώνεται. Διαβάστε τὴν Ἀποκάλυψι, ποὺ λέει ὅτι τὰ κέρατα τοῦ δράκον­τος θά ᾽νε στεφανωμένα (Ἀπ. 12,3· 13,1). Ὅταν φτάσου­­με ἐκεῖ, «τότε ἥξει τὸ τέλος» (Ματθ. 24,14) τοῦ κόσμου.
Γιὰ νὰ μετανοήσουμε, ἀδέρφια μου, πρέπει νὰ νιώσωμε κ᾽ ἐμεῖς σὰν τοὺς λεπροὺς τὸ μεγάλο κακὸ ποὺ ἔχουμε στὴν καρδιά, νὰ αἰ­σθαν­θοῦμε πόνο καὶ νὰ φωνάξουμε· Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν μας. Καὶ ὅπως ὁ Κύριος τότε εἶπε στοὺς λεπροὺς «Πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυ­τοὺς τοῖς ἱερεῦσι» (Λουκ. 17,14), ἔτσι καὶ σ᾽ ἐμᾶς ἡ μετάνοια ὡς μυστήριο πρέπει νὰ γίνῃ ἐνώπιον τοῦ ἐντεταλμένου προσώπου ποὺ ὥρισε ὁ Κύριος, ἐνώπιον τοῦ ἱερέως – πνευματικοῦ.
Ἂς δώσουμε ἐνώπιον Κυρίου τὸ λόγο τῆς τι­­μῆς μας, ὅτι θὰ ἀγωνιστοῦμε ἀποφασιστικὰ κα­τὰ τῆς ἁμαρτίας. Τότε θ᾽ ἀνατείλουν ἡμέρες χαρᾶς καὶ ἀ­γαλλιάσεως, καὶ τότε θὰ ποῦμε «Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος· ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ» (Ψαλμ. 117, 24).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱερό ναὸ των Ἁγίων Ἀποστόλων Ὑμηττοῦ – Ἀθηνῶν 21-1-1962

14o Μάθημα νέων 24-1-2013

ΑΝΩΝΥΜΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ

Αμείλικτη Καταδίκη της Αισχρής και Ξεδιάντροπης Ανωνυμίας

Προς τους Ανωνύμους Κατηγόρους του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ

περί Αποτειχίσεως και Ακοινωνησίας

Το παρόν μου Άρθρο δεν περιέχει διάθεση αντιπαραθέσεως, πολεμικής ή ειρωνίας. Δεν είμαι «βαλτός» και υποκινούμενος από κανένα, αλλ’ ενεργώ ελευθέρως όπως μου επιτάσσει η συνείδησή μου. Κατηγορώ τους λογείς «Ανωνύμους» και «Αρχικονύμους» που ποζάρουν και φιγουράρουν επιφυλακτικά και ύπουλα στους διάφορους Ιστοτόπους. Καταλάβετέ το, η Ανωνυμία δεν είναι απόλυτη και εφικτή στο Διαδύκτιο αλλά φαινομενική και σχετική συνάμα. Υπάρχουν λογισμικά και «χάκερ ανωνυμίας». Δεν είναι εκεί το θέμα.

Η ουσία είναι πως δεν τους τιμά να τοποθετούνται σε θέματα Πίστεως, στο όνομα του Χριστού που Είναι Η Αλήθεια, Η Αυτο-Αλήθεια, η Υποστατική Αλήθεια, και να κρύβονται πίσω από μία αισχρή ανωνυμία. Η έκφραση της αληθείας προυποθέτει πρόσωπο και υπόσταση. Η αλήθεια ΑΠΑΙΤΕΙ Επωνυμία. Δεν σκιάζεται, δεν σκεπάζεται, διόλου δεν δειλειάζει.  Η αλήθεια δεν επιδέχεται ιδιοτέλεια, δεν υπηρετεί προσωπική υποτέλεια και δεν συμβιβάζεται με σκοπιμότητες και φιλοφρονήσεις. Η αλήθεια δεν θυσιάζεται εν ονόματι της αγάπης αλλά επιβάλλεται εν ονόματι της Δικαιοσύνης.

Η αλήθεια εν τέλει, δεν καταδέχεται να φορά αισχρές, αναρχικές κουκούλες ανωνυμίας, ούτε υποβιβάζεται σε βέβηλες «Σκοτεινἐς Στοές» Ανωνύμων σχολίων. Δεν ενεργεί παρασκηνιακά και δε φορά προσωπείο υποκρισίας και μάσκα ανωνυμίας. Σύνθημά μας λοιπόν: «Κάτω οι μάσκες!»  Στρατιωτική και αμυντική η ερώτηση: «Αλτ, τίς ει;» «Είσαι και λέγεσαι;;;» Ποιός είσαι συ κύριε με άκυρη κυριότητα, γιατί κρύβεσαι; Τί φοβάσαι; Γίνεσαι «νούμερο» και μεις νούμερα μαζί σου όταν αναγκαζόμαστε να αναφερόμαστε σε νούμερα και να προσωποιούμε τα νούμερα: Ο 6:30 είπε…. Ο 7:15 ξείπε. Στον 8:26, κι’ η φαλάκρα μου να φέξει… Έτσι θα το καταντήσουμε; Τόσο δύσκολο λοιπόν, ένα σοβαρό επίπεδο διαλόγου να κρατήσουμε;

Παράφραση της αγαπητής μας Βέμπο: «Βάζει ο Ανώνυμος τη μάσκα, και ανωνυμίας τραγιάσκα, βρε τον μασκαρααά!» Όσοι κρύβονται πίσω από τη μάσκα της Ανωνυμίας, είτε το θέλουν είτε όχι, είναι και λέγονται «μασκαράδες», για να λέγουμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους! Οι γνωστοί ανώνυμοι, κάπου βολεύονται, κάτι έχουν να κρύψουν και κάτι να φοβηθούν. Λογίζονται «κουκοσκιάχτιδες» και εξεφτελίζονται παγκοσμίως. Οι Ανώνυμοι καθίστανται δειλείας συνώνυμοι, υποκρισίας επώνυμοι και κήρυκες Θεομπαιξίας. Χάνουν αξία, στερούνται κάθε εντιμότητος και επιφέρουν την δέουσα περιφρόνιση των υπολοίπων. Ατιμάζουν τους ταλαίπωρους εαυτούς τους. Ακυρώνουν αυτομάτως τα επιχειρήματά τους. Γνώμη απρόσκλητη και ανώνυμη, βλακείας επώνυμη. Ανώνυμος κόλαξ, άφωνος κόραξ, εν δειλείας οικοπέδω. Read more »