Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for Ιούνιος, 2013

ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ!

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 17th, 2013 | filed Filed under: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ, εορτολογιο

Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. 2,1-11)

ΜΕ ΜΙΑ  ΚΑΡΔΙΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ!

«Ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό» (Πράξ. 2,1)

 

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ιστΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, εἶνε μία ἀπὸ τὶς πιὸ μεγάλες ἑορτές. Σήμερα ἦρθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο στοὺς ἀποστόλους.
Ἀπ᾿ ὅλα τὰ νοήματα, ποὺ ἔχει σήμερα ἡ Ἐκκλησία, θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξουμε τὸ στίχο τοῦ ἀποστόλου, τὸν ὁποῖο καὶ προέταξα στὴν ἀρχή ὡς ῥητό.

* * *

Λέει· «Ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό» (Πράξ. 2,1). Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ὅταν συμπληρωνόταν ἡ ἡμέρα τῆς πεντηκοστῆς, δέκα μέρες μετὰ τὴν ἀνάληψι τοῦ Κυρίου καὶ πενήντα μέρες μετὰ τὴν ἀνάστασί του, τότε ποὺ εἶχαν μαζευτῆ στὰ Ἰεροσόλυμα ἀπὸ παντοῦ ὅλοι οἱ Ἑβραῖοι, τότε «ἦσαν ἅπαντες (οἱ ἀπόστολοι) ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό». Ἦταν στὸ ἀνώγειο ἐκεῖνο ὅπου ἔγινε ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος, ἐκεῖ ὅπου ἐμφανίσθηκε ὁ Ἰησοῦς κεκλεισμένων τῶν θυρῶν καὶ εἶπε τὸ «Εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰωάν. 20,19).
«Ἦσαν ἅπαντες» συγκεντρωμένοι. Ὄχι ἁπλῶς πάντες, ἀλλὰ «ἅπαντες». Δὲν ἀπουσίαζε οὔτε ἕνας. Ἦταν πρῶτα – πρῶτα οἱ δώδεκα ἀπόστολοι· στὴ θέσι τοῦ Ἰούδα εἶχε ἐκλεγῆ ὁ Ματθίας. Ἦταν ἔπειτα οἱ ἑβδομήκοντα ἀπόστολοι. Ἦταν ἀκόμη ὁ ὅμιλος τῶν μυροφόρων γυναικῶν. Καὶ κοντὰ στὶς μυροφόρες ἡ παμφαὴς σελήνη, ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος.
Δὲν ἀρκεῖ ὅμως νὰ εἶνε μόνο μαζεμένοι. Γιατὶ κ᾿ ἐμεῖς μπορεῖ νὰ μαζευτοῦμε. Καὶ τὰ θηρία μαζεύονται. Καὶ οἱ λῃσταὶ μαζεύονται ὅλοι μαζί. Δὲν εἶνε ἁπλῶς τὸ νὰ μαζευτοῦμε. Σημασία ἔχει ἡ ἄλλη λέξι ποὺ λέει ὁ ἀπόστολος. Γιατὶ δὲν ὑπάρχει τίποτε περιττὸ στὰ θεόπνευστα λόγια. Καὶ μία ἀκόμη λέξι, καὶ μία τελεία μέσα στὸ ἱερὸ κείμενο ἔχει τεραστία σημασία. Ὅλη ἡ σημασία τοῦ ἀποστόλου σήμερα ποῦ εὑρίσκεται· ὅτι ὅλοι αὐτοί, ποὺ ἦταν μαζεμένοι, δὲν ἦταν μαζεμένοι γιὰ φαγοπότι, γιὰ διασκέδασι, γιὰ χορό, γιὰ πάρτυ, γιὰ τίποτε ἄλλο, λ.χ. γιὰ ποδοσφαιρικὰ μὰτς κ.λπ.. Ἀλλὰ ἦταν μαζεμένοι «ὁμοθυμαδόν». Τί θὰ πῇ αὐτὸ τὸ «ὁμοθυμαδόν»; Εἶνε μία λέξι τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσης, τῆς γλώσσης ποὺ ἐκφράζει καὶ τὰ λεπτότερα νοήματα. Ἡ λέξι αὐτὴ σχεδὸν εἶνε ἀμετάφραστη. Ὅσο κι ἂν κοπιάσῃς, δὲν θὰ μπορέσῃς νὰ μεταδώσῃς τὸ βαθὺ νόημά της. Τί θὰ πῇ «ὁμοθυμαδόν»; Θὰ πῇ, ὅτι τὴν ὥρα ἐκείνη ποὺ ἦταν μαζεμένοι ἐκεῖ οἱ ἀπόστολοι, ἡ σκέψι τους – ποῦ ἤτανε; Στὶς γυναῖκες, στὰ παιδιά τους; στὴ δουλειά τους, στὸ ψάρεμα; στὶς παλαιές τους ἀναμνήσεις; Ἡ σκέψι τους τὴν ὥρα ἐκείνη ἦταν ὅλη στὸ Χριστό. «Ὁμοθυμαδὸν» θὰ πῇ λοιπόν, ὅτι ὅλη ἡ σκέψι των ἦταν στὸ Χριστό.
Καὶ μόνο ἡ σκέψι; Καὶ ἡ καρδιά τους. Ἅμα ἀγαπᾷς ἕνα πρόσωπο, τὸ βλέπεις τὴν ἡμέρα, τὸ βλέπεις καὶ τὴ νύχτα στὸ ὄνειρό σου. Ἡ καρδιὰ τῶν ἀποστόλων τὴν ὥρα ἐκείνη ἦταν ἕνα φλογερὸ καμίνι, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ σβήσουν ὅλοι οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι κι ὅλος ὁ κόσμος ἐκεῖνος. Καὶ μέσ᾿ στὸ φλογερὸ αὐτὸ καμίνι ἔκαιγε ὁ ἔρως, ὁ αἰώνιος ἔρως πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* * *

 Ὅπως ἐκεῖνοι «ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτὸ» στὸ ἀνώγειο, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς εμεθα στὸ ἀνώγειο τῆς ἐκκλησίας. Ἆραγε είμεθα «ἅπαντες ἐπὶ τὸ αὐτό»; Ἂς ρωτήσουμε σήμερα, τέτοια ἁγία ἡμέρα· εἶνε ἐδῶ ὅλη ἡ ἐνορία; Γιὰ νὰ εμεθα σύμφωνα μὲ τὸν ἀπόστολο τῆς σημερινῆς ἡμέρας, πρέπει κ᾿ ἐμεῖς νὰ εμεθα ὅλοι ἐδῶ. Ἐδῶ λοιπὸν στὸ ὑπερῷο, στὸ ἀνώγειο αὐτό, ἂν ἔλθῃ σήμερα ὁ Ἰησοῦς, ἂν ἔλθῃ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, εμεθα «ἅπαντες»; Πόσες οἰκογένειες ἔχει ἡ ἐνορία; Ἂν σταθῇ ἄγγελος στὴν πόρτα καὶ μετρήσῃ, πόσες ψυχὲς εμεθα ἐδῶ μέσα;
Ὦ Πόντε, ὦ Σμύρνη, ποὺ δίχως καμπάνες οὔτε ἕνας ἔλειπε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία! Μόνο οἱ λεχῶνες, οἱ ἄρρωστοι καὶ οἱ ἑτοιμοθάνατοι ἔλειπαν. Τώρα; Γιά φαντάσου νά ᾿σαι σ᾿ ἕνα στρατόπεδο μὲ δέκα χιλιάδες στρατιῶτες, καὶ νὰ χτυπήσῃ ἡ σάλπιγγα καὶ νὰ μαζευτοῦν μόνο ἑκατό. Γιὰ φαντάσου νά ᾿σαι δάσκαλος σ᾿ ἕνα σχολεῖο μὲ πεντακόσα παιδιά, καὶ νὰ χτυπήσῃ τὸ κουδούνι καὶ νὰ ᾿ρθοῦν μόνο δέκα παιδιά. Γιὰ φαντάσου νά ᾿σαι καπετάνιος στὸν ὠκεανό, καὶ νὰ καλῇς τοὺς ναῦτες τοῦ πλοίου ἐν ὥρᾳ θυέλλης κι ἀπὸ τοὺς ἑκατὸ τοῦ πληρώματος νὰ παρουσιαστοῦν μόνο δέκα!
  Γεννᾶται ὅμως καὶ ἄλλο, πιό σοβαρὸ ἐρώτημα. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ σωματικὴ παρουσία, ὑπάρχει σήμερα καὶ τὸ «ὁμοθυμαδόν»; Τὸ «ὁμοθυμαδὸν» προχωρεῖ ἀκόμη περισσότερο καὶ φθάνει στὸ κέντρο τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Τὸ δὲ κέντρο τῆς ὑπάρξεως εἶνε ἡ βούλησις, ἡ θέλησις. «Ὁμοθυμαδὸν» σημαίνει μιὰ καρδιά. Πόσοι εμεθα ἐδῶ μέσα· νὰ ἔχουμε ὅλοι ἕνα θέλημα! Ποιό θέλημα; Τί λέμε στὸ «Πάτερ ἡμῶν»· «…Γενηθήτω τὸ θέλημά σου» (Ματθ, 6,10). Ὄχι τὸ δικό μας θέλημα, ἀλλὰ τὸ θέλημά Του. Ὄχι, κυρά μου, δὲν θὰ γίνῃ τὸ θέλημά σου· θὰ γίνῃ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὸ τὸ διασαφηνίζουν οἱ πνευματικοὶ μέσα στὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως.
«Ὁμοθυμαδὸν» θὰ πῇ, νά ᾿χουμε ὅλοι ἕνα θέλημα. Ἂς πάρουμε λοιπὸν τὴ ζυγαριὰ αὐτὴ τοῦ «ὁμοθυμαδὸν» κι ἂς μποῦμε σ᾿ ἕνα σπίτι, νὰ δοῦμε ὑπάρχει ἐκεῖ μέσα τὸ ἕνα θέλημα; Ἡ γυναίκα ὑπακούει σήμερα στὸν ἄντρα; Τὰ παιδιὰ ὑπακούουν στὸν πατέρα, τὰ κορίτσια στὴ μάνα; Ὑπακούει ἡ οἰκογένεια στὸν οἰκογενειάρχη, ποὺ κάθε μέρα ὁ ταλαίπωρος στύβεται σὰν τὸ λεμόνι γιὰ νὰ τοὺς ζήσῃ;
Ὅσα κεφάλια εἶνε μέσα στὸ σπίτι, τόσα καὶ τὰ θελήματα. Δὲν ὑπάρχει τὸ «ὁμοθυμαδόν». Ὑπάρχει τρομερὰ διχόνοια. Σὲ ποιό σήμερα σπίτι ὑπάρχει μιὰ καρδιά, τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου;
Ἐὰν ὑπάρχῃ τὸ «ὁμοθυμαδόν», ποὺ λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος, τότε ὑπάρχει ἁρμονία. Σπάνια σπίτια αὐτά. Ἁρμονία, θεῖο πρᾶγμα, κι ἂς κάθωνται μέσα σὲ καλύβα. Βρῆκα σὰν ἱεροκήρυκας σπίτια καλύβες, ποὺ μέσα ἦταν ἄγγελοι· καὶ βρῆκα παλάτια, ποὺ μέσα ἦταν κόλασι. Ὅταν ὑπάρχῃ ἀγάπη καὶ ὁμόνοια, ὅταν τὸ ἀντρόγυνο εἶνε ἀγαπημένο, τότε τὸ νεράκι ποὺ πίνουν γίνεται βούτυρο καὶ ἡ μπομπότα κρέας. Ὅταν δὲν ὑπάρχῃ ἡ ἀγάπη, τί νὰ τὰ κάνῃς τὰ σερβίτσια καὶ τὰ ψυγεῖα; Κρέας θὰ τρῶς καὶ ἀπὸ καρκίνο θὰ πεθαίνῃς.
Πάω παραπέρα. Ἐδῶ εἶνε ἐργοστάσιο. Θὰ βρῶ ἐδῶ μέσα τὴν ὁμόνοια; Ἀντὶ ὅμως νὰ δῶ τὸν κεφαλαιοῦχο μὲ τὸν ἐργάτη νὰ συνεργάζωνται, βλέπω κ᾿ ἐδῶ μία πάλη ἄγρια, μιὰ ζούγκλα. Δὲν ὑπάρχει ὁ Ναζωραῖος, δὲν ὑπάρχει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο· ὑπάρχει διχόνοια.
Ποῦ ἀλλοῦ νὰ πάω, γιὰ νὰ τελειώνω; Πηγαίνω σ᾿ ἕνα μεγάλο ἀνώγειο. Ὄχι σὰν ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ ἀπόστολος. Αὐτὸ εἶνε ἀνώγειο μὲ ἀσανσέρ. Ἔχει δεκαέξι πατώματα. Οὐρανοξύστης. Μέσα στὸ μεγάλο αὐτὸ σπίτι μαζευτήκανε ὅλα τὰ ἔθνη. Ἀπ᾿ ἔξω ἔχουν ὑψωμένες τὶς σημαῖες ὅλου τοῦ κόσμου κ᾿ ἐπάνω τὴν ταμπέλλα· «Ὀργανισμὸς Ἡνωμένων Ἐθνῶν». Μπαίνω μέσα. Ὑπάρχει ὁμόνοια, ὑπάρχει κατανόησις, ὑπάρχει τὸ «ὁμοθυμαδόν»;
Κάθε ἔθνος ἔχει τὶς βλέψεις του, τὰ συμφέροντά του. Δὲν ὑπάρχει τὸ «ὁμοθυμαδόν». Ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα ἀπειλεῖται ἔκρηξι. Ἂν εἶχα δικαίωμα, θὰ ξεκρεμοῦσα τὸ «Ο.Η.Ε.», ποὺ εἶνε ἕνας ἐμπαιγμὸς καὶ μία εἰρωνεία, κ᾿ ἐκεῖ στὸ ἀνώγειο αὐτὸ τῆς ἀνθρωπότητος, ποὺ μιλοῦν τόσες γλῶσσες ἀλλὰ δὲν μιλοῦν τὴ γλῶσσα τοῦ παναγίου Πνεύματος, θὰ ἔγραφα· Βαβέλ (=Σύγχυσις) τῶν ἐθνῶν! Τί ἐστι Βαβέλ, ἀνοῖξτε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη νὰ δῆτε (βλ. Γέν. 11,1-9).

* * *

Βαβὲλ ἡ οἰκογένεια. Βαβὲλ τὸ σχολεῖο. Βαβὲλ τὸ πανεπιστήμιο, τὸ κοινοβούλιο, ἡ πολιτική… Σύγχυσις καὶ ταραχή. Γιατί; Διότι λείπει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Ὄχι ὅτι ἔπαυσε νὰ ὑπάρχῃ. Ὑπάρχει. Ποτάμι τρέχει τὸ Πνεῦμα ἅγιο. Τρέχει, κ᾿ ἐλᾶτε ὅλοι μὲ κύπελλα καθαρὰ νὰ πάρετε. Κάντε τὴν καρδιά σας κύπελλο, καὶ πλησιάστε τὸ Πνεῦμα ἅγιο, ποὺ περνᾷ σὰν ποτάμι ποὺ καθαρίζει, σὰν ποτάμι ὁρμητικό, σὰν Ἁλιάκμονας, σὰν Δούναβις.
Ἂς γονατίσουμε. Ὅσοι πιστοί, ἂς παρακαλέσουμε νὰ ᾿ρθῇ Πνεῦμα ἅγιο στὰ σπίτια μας, στὰ σχολεῖα μας, στὰ δικαστήριά μας, στὰ ἐργοστάσιά μας, στὸ στρατό μας, στὴν ἐκκλησία μας. Νὰ ᾿ρθῇ Πνεῦμα ἅγιο στὸν κόσμο, στοὺς διεθνεῖς ὀργανισμούς. Νὰ ᾿ρθῇ. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ Πνεῦμα ἅγιο. Καὶ τότε «ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτὸ» νὰ ὑμνοῦμε Πατέρα, Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(παλαιὰ ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης σὲ ἐνοριακὸ ναὸ τῶν Ἀθηνῶν, πρὸ τοῦ 1967)

ΛΑΤΡΕΙΑ ΕΝ ΜΕΣΩ ΔΙΩΓΜΩΝ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 17th, 2013 | filed Filed under: ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Οι Χριστιανοι της Ρωμης

Ο ΚΑΛΟΣ ΠΟΙΜΗΝΘα ήτο ευχάριστο να παρουσιασθεί ως κινηματογραφική ταινία το βιβλίο της Φαβιόλας. Εγώ, ο οποίος είμαι εναντίον του κινηματογράφου (όχι εναντίον του καλού κινηματογράφου, αλλά εναντίον του διεφθαρμένου κινηματογράφου), θα μπορούσα να πω ότι θα ήτο μία έξοχος ταινία η οποία βέβαια για να παρασκευαστεί χρειάζεται πολλά εκατομμύρια, διότι πρόκειται να παρουσιάσει μια ολόκληρη παλιά και ένδοξη ιστορία.

Γύρω από τη Φαβιόλα είναι πλείστα όσα πρόσωπα τα οποία άλλα μεν εξ αυτών είναι ενάντια εις τον Χριστό, αλλά είναι υπέρ του Χριστού.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι την εποχή εκείνη εκηρύχθει ο διωγμός, ο πρώτος διωγμός του Νέρωνος, ο οποίος έβαλε φωτιά και έκαψε την πόλη, για να απολαύσει τι θέαμα από την ταράτσα, να δει πως καίγεται η Ρώμη. Είχε διαβάσει κάποτε στον Όμηρο ότι εκαίετο η Τροία και ήθελε να έχει και αυτός μία εικόνα. Κινηματογράφος δεν υπήρχε, ήθελε να κάνει φυσικό κινηματογράφο και έβαλε φωτιά για να δει και να απολαύσει και αυτός το θέαμα μίας πυρκαγιάς. Δεν είχε με τι να διασκορπίσει την ανία του και έβαλε αυτή την πυρκαγιά και εκαίετο η Ρώμη. Εξανέστη ο λαός και ο Νέρων για να γλιτώσει από τη μανία του λαού, διέδωσε ψευδώς, ότι οι Χριστιανοί έβαλαν το πυρ. Τότε έγιναν συλλήψεις, μεταξύ των οποίων συνελήφθησαν και οι απόστολοι, οι δύο κορυφαίοι απόστολοι.

Επί Νέρωνος άρχισε απηνής – απηνέστατος διωγμός εναντίον του χριστιανισμού, διότι η Ρώμη ήτο και το κέντρο της ειδωλολατρίας. Γι’ αυτό βλέπετε και ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν ηθέλησε να μείνει στη Ρώμη και μετέφερε την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του στην Κωνσταντινούπολη. Επί του Νέρωνος παρουσιάσθει αυτό το φαινόμενο με τους διωγμούς και δημιουργήθηκαν αί κατακόμβαι. Ήρθαν κατόπιν άλλοι βάρβαροι και εκάλυψαν τις κατακόμβες και ήταν άγνωσται. Όπως η Αμερική ήταν άγνωστη και η ανακάλυψη της από τον Κολόμβο δημιούργησε μέγα σάλο ένα παρόμοιο αίσθημα αισθάνθει η ανθρωπότης όταν ηκούσθη ότι ανεκαλύφθησαν αί κατακόμβαι.

Διαχωρισμός (λατρεία εν μέσω διωγμών)

Έγιναν έρευνες μεγάλες επιστημόνων. Οι κατακόμβες είναι κάτι φοβερόν. Όπως το μυρμήγκι ζει κάτω από τη γη και ανοίγει σήραγγες στα χωράφια, βαθιές γιατί είναι πλασμένο να ζει κατ’ αυτόν τον τρόπο, έτσι οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων άνοιξαν στη γή σήραγγες μεγάλες μήκους πολλών χιλιομέτρων, απέραντες σήραγγες και εκεί μέσα εκινούντο σαν μυρμήγκια.

Είχαν χωριστεί από τους ειδωλολάτρες. Δεν μπορούσαν πλέον να ζήσουν μέσα στη Ρώμη. Κατά τις βραδινές ώρες από τα διάφορα σημεία της Ρώμης οι Χριστιανοί κατέφευγαν και εισήρχοντο στις κατακόμβες. Καμιά φορά ανεκαλύπτοντο. Έχουμε περιπτώσεις που προδότες οδήγησαν τους διώκτας την ώρα κατά την οποία λειτουργούνταν μέσα στις κατακόμβες οι Χριστιανοί, κοντά στα μνήματα των ηρώων και των μαρτύρων και έβαλαν φωτιά εις τας εισόδους, εξαντλήθηκε ο αέρας και πέθαναν όλοι οι Χριστιανοί από ασφυξία. Έχουμε και τοιαύτα μαρτύρια.

Ήταν δε φανερά η πίστη όλων αυτών των ανθρώπων μέσα εις τας κατακόμβας. Δεν εγράφετο επάνω στα μνήματα η λέξη «απέθανε» αλλά «εκοιμήθη» «εκοιμήθη εν Κυρίω». Δεν υπήρχε μνήμα στο οποίο να μη γράφεται η λέξη «εκοιμήθη». Θεωρούσαν τον θάνατο ως έναν ύπνο. Είχανε πίστη, πιστεύανε εις την πέραν τάφου ζωή και είχανε μία τέτοια βεβαιότητα περί της πέραν του τάφου ζωής, μεγάλη. Έγραφαν συνεχώς παντού, ότι Χριστός ζει και βασιλεύει εις τους αιώνας. Ένας κόσμος μεταφυσικός, φοβερός κόσμος, τρομερός κόσμος, εν Χριστώ Ιησού.

Μέσα σ’ αυτόν εκινούντο δύο αιώνες. Τώρα επισκέπτονται τις κατακόμβες από όλα τα μέρη του κόσμου. Είναι ένα θέαμα αξιοθέατον, με τα μαρτυρία των πρώτων Χριστιανών.

Ασυμβίβαστοι (διαχωρισμός)

Τι μας διδάσκουν οι κατακόμβες; Ότι η Ρώμη εδιχάσθη διότι ο Χριστός είναι «σημείον αντιλεγόμενον». Από το ένα μέρος ήταν οι ειδωλολάτρες με τα αμφιθέατρα τους, με την πολυτέλεια τους, με όλα τα μέσα τα οποία τους έδινε η ειδωλολατρική ζωή με τας διασκεδάσεις των, με τα όργια των και τα πάθη των. Και απ’ το άλλο μέρος ήτανε οι ολίγοι Χριστιανοί οι οποίοι ήταν μειονότης μέσα στη Ρώμη.

Δύο Ρώμαι λοιπόν ήταν, μία Ρώμη ειδωλολατρική και μία Ρώμη η χριστιανική. Και ήταν ασυμβίβασται αυταί αι Ρώμαι. Δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν μολονότι οι Χριστιανοί ήταν οι πιο φιλήσυχοι άνθρωποι του κόσμου. Οι ειδωλολάτρες κατηγορούσανε με ψεύδη και ανυπόστατα πράγματα τους Χριστιανούς. Εν τούτοις όμως στην κοινή γνώμη ανεπτύσετο αποστροφή προς τους ειδωλολάτρες.

Δύο Ρώμαι. Από το ένα μέρος η απάνω από το έδαφος Ρώμη, που ήταν ειδωλολατρική και από το άλλο η κάτω από το έδαφος Ρώμη στα βάθη, στα σπλάγχνα της γης αυτή ήτανε η χριστιανική κοινωνία, οι άνθρωποι του Θεού.

Διαχωρισμός μεγάλος λοιπόν, συγκλονιστικός διαχωρισμός. Τώρα δεν έχουμε τέτοιο διαχωρισμό. Τώρα ζούμε ανακατεμένοι. Όπως λέγει η παραβολή της σαγήνης αλιεύουν και είναι μέσα στη σαγήνη ανακατεμένα και τα καλά ψάρια και τα κακά ψάρια. Αλλά είναι όμως γεγονός, ότι τα τελευταία χρόνια, ιδίως στην πατρίδα μας αρχίζει να γίνεται ένας διαχωρισμός της χριστιανικής κοινωνίας από την υπόλοιπη κοινωνία. Εδώ σχήματι μεν είμεθα Χριστιανοί, αλλά πράγματι έχουμε ειδωλολατρία, φοβερά ειδωλολατρία.

Έχουν τα επιχείρημα αυτοί οι κατ’ όνομα χριστιανοί και λένε ότι· Εμείς βαφτιστήκαμε Χριστιανοί. Αυτό είναι μόνο. Αυτό βέβαια δείχνει ότι κρατιόνται με κάποια «κλωστή» από τον χριστιανισμό, δεν το αρνούμαι. Τα σημεία των καιρών όμως δεικνύουν, ότι αυτοί πλέον διαχωρίζονται από τον Χριστιανισμό. Καυχώνται για τη νέα θρησκεία τους η οποία παρουσιάζεται με τεραστίαν δύναμη όπως δηλαδή τότε η ειδωλολατρία. Νέα θρησκεία είναι ο μαρξισμός, η μαρξιστική θρησκεία. Οι μαρξιστές είναι δυναμικοί. Αυτοί πλέον διαχωρίζονται από την χριστιανική πίστη. «Είμαι μαρξιστής», σου λέει. Υπερηφανεύονται, καυχώνται για το μαρξισμό τους. Κι οπωσδήποτε, τώρα μεν έχουμε έμμεσον διωγμόν αλλά μετ’ ολίγον θα έχουμε και άμεσον διωγμόν.

Aπο βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 22-25

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

«ΤΑ 5 ΚΟΣΚΙΝΑ»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 16th, 2013 | filed Filed under: ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

Βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΠΑΤΗΣΤΕ ΚΑΤΩ, ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

“ΤΑ 5 ΚΟΣΚΙΝΑ”

ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 12th, 2013 | filed Filed under: Αντιβλασφημικος αγων
  • Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»
    του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
    sel. 65-70

Φρικταί βλασφημίαι

 

αντιβλασφ. ιστΟ Χριστός, αγαπητοί μου αναγνώσται, ο Χριστός είνε ο μεγαλύτερος ευεργέτης του κόσμου. Ο Χριστός είνει ο Ευεργέτης. Ο κορυφαίος μαθητής του, αυτόπτης και αυτήκοος της ζωής και της διδασκαλίας του, ο απόστολος Πέτρος, είπε χαρακτηριστικώς περί του Χριστού˙ «Διήλθεν ευεργετών» (Πράξ. 10, 38). Η δε ευεργετικότης του Χριστού δεν περιωρίσθη εις ωρισμένον τόπον και χρόνον. Αλλά μετά θαυμαστόν τρόπον, μυστηριώδη τρόπον, μετεδόθη, μεταδίδεται και θα μεταδίδεται μέσρι συντελείας των αιώνων εις όλην την ανθρωπότητα. Και οι άπιστοι κατά έναν τρόπον απολαύουν της ευεργεσίας του Χριστού. Οι λόγοι του ως ακτίνες ηλίου διασκορπίζονται εις όλον τον κόσμον. «Ουκ έστιν ως αποκρυβήσεται της θέρμης αυτού» (Ψαλμ. 18, 7). Από την θείαν διδασκαλίαν και ζωήν του Χριστού λαμβάνουν ιδέας πολλοί εκ των λεγομένων μεγάλων, αλλʼ αποφεύγουν νʼ αναφέρουν το όνομα του. Δεν λέγουν ένα «ευχαριστώ». Δεν υψώνουν τους οφθαλμούς των προς τα άνω. Δεν ευλογούν τον Χριστόν.

Ομοιάζουν ούτοι με τα ακάθαρτα εκείνα τετράποδα, τα οποία κατʼ αγέλας εισέρχονται εις δάσος βελανιδιών, τρώγουν και απολαμβάνουν λαιμάργως τους κατά γης ερριμμένους καρπούς, γρυλλίζουν, θορυβούν, και ουδέποτε υψώνουν την κεφαλήν των προς τα άνω, δια να ίδουν πόθεν πίπτουν οι καρποί. Η μόνη εκδήλωσις ευγνωμοσύνης προς το δένδρον είνε, ότι λερώνουν τον κορμόν, βρωμίζουν τον τόπον, και έπειτα απέρχονται! Αλλά το δένδρον και πάλι θα δώση τους καρπούς του εις τα αχάριστα τετράποδα. Δένδρον ζωής αθάνατον, ευσκιόφυλλον και αγλαόκαρπον, είνε ο Χριστός. Οι καρποί του και τα φύλλα του εις θεραπείαν των εθνών. Αχάριστα όντα οι άνθρωποι, απολαμβάνουν τα μύρια αγαθά, τα οποία σκορπίζει η μεγαλόδωρος αξία του, και ένα «ευχαριστώ» δεν λέγουν. Και όχι μόνον τούτο, αλλά και με την ακάθαρτον γλώσσαν των προσπαθούν να ρυπάνουν το αμόλυντον και ακηλίδωτον όνομα του Χριστού. Είπα προσπαθούν, διότι ουδέποτε θα το κατορθώσουν. Όπως όλα τα πτύσματα των ανθρώπων δεν δύνανται να σβήσουν τον ήλιον, ούτω και όλαι αι βρωμεραί και κακόηχοι λέξεις δεν δύνανται ουδέ κατʼ ελάχιστον να βλάψουν τον Κύριον. Το μόνον, το οποίον κατορθώνουν, είνε ότι εκδηλώνουν την κακίαν της διεφθαρμένης ψυχής των. Εκείνον, τον οποίον έπρεπε νʼ αγαπούν υπέρ πάντα, να ευχαριστούν και να δοξολογούν ημέραν και νύκτα δια τας φανεράς και αφανεις ευεργεσίας. Εκείνον αυτοί μισούν, υβρίζουν και βλασφημούν με τας χυδαιοτέρας των λέξεων. Read more »

TI ΘA MAΣ ΣΩΣH;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 10th, 2013 | filed Filed under: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Μετανοειτε»

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ιστ..Ο τελευταῖος λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ εἶνε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30). Ἀλλὰ ὅση ἀξία ἔχει τὸ «Τετέλεσται», ὡς σφραγίδα μιᾶς ἁγίας ζωῆς, τόσην ἀξίαν ἔχει καὶ ὁ πρῶτος λόγος ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὰ πανάχραντα χείλη τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ πρῶτος λόγος εἶνε τὸ «Μετανοεῖτε» (Ματθ. 4,17). Εἶνε λόγος πολυσήμαντος. Καὶ ἀναλύοντας τὴν ἔννοιαν τῆς μετανοίας, ποὺ συνιστͺᾶ ὡς κορυφαῖο κήρυγμα ὁ Θεάνθρωπος, λέγομεν τὰ ἑξῆς.

Ἡ ἀνθρωπότης νοσεῖ· ποιά ἡ αἰτία;

Ἡ ἀνθρωπότης, ἀγαπητοί, ―καὶ ὅταν λέγωμεν ἀνθρωπότης, δὲν ἐννοοῦμε μόνον τὴν γωνίαν αὐτὴν τῶν Βαλκανίων, εἰς τὴν ὁποίαν κατοικοῦμε καὶ μαρτυροῦμε, ἀλλ᾿ ἐννοοῦμεν ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα― ἡ ἀνθρωπότης, λέγω, εἶνε ἀσθενής. Διὰ νὰ μεταχειρισθῶ τὴν γλῶσσαν τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ἀνθρωπότης εὑρίσκεται «ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾶ θανάτου» (Ψαλμ. 87,7). Ἡ ἀνθρωπότης νοσεῖ ἠθικῶς, νοσεῖ κοινωνικῶς, νοσεῖ οἰκονομικῶς, νοσεῖ ποικιλοτρόπως.

Ποία ἡ αἰτία τῆς νόσου; Ἡ αἰτία τῆς νόσου εἶνε μία. Ἐπῆλθε διαταραχὴ εἰς τὸ σύμπαν, εἰς τὸ ἠθικὸν σύμπαν, λόγῳ παραβάσεως νόμου.
Δὲν ὑπάρχουν μόνο οἱ φυσικοὶ νόμοι. Τὸ φυσικὸ σύμπαν, ποὺ βλέπετε, κυβερνᾶται ἀπὸ φυσικοὺς νόμους. Ἂν οἱ φυσικοὶ νόμοι διασαλευθοῦν, τὸ σύμπαν γίνεται σκόνη εἰς τὸ ἄπειρον. Ἀλλ᾿ ὅπως πρέπει νὰ τηροῦνται οἱ φυσικοὶ νόμοι, κατὰ παρόμοιον τρόπον πρέπει νὰ τηροῦνται καὶ οἱ ἠθικοὶ νόμοι. Ὁ ἠθικὸς δὲ νόμος συνοψίζεται εἰς τὸν Δεκάλογον, τὸν ὁποῖον ἔλαβεν ὁ Μωϋσῆς εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Σινᾶ, ἐν μέσῳ ἀστραπῶν καὶ βροντῶν. Ὁ Δεκάλογος εἶνε ὁ ἠθικὸς νόμος, τὸν ὁποῖον ἐξύψωσε εἰς ἀπροσπέλαστα ὕψη ἠθικῆς ὁ Κύριος εἰς τὴν Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν του, ἡ ὁποία εἶνε ὁ πραγματικὸς συνταγματικὸς χάρτης ὅλων τῶν ἐλευθέρων λαῶν.
Δυστυχῶς τόσον τὸν Δεκάλογον ὅσον καὶ τὴν Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν, ἡ ὁποία ἐπαναλαμβάνω ὅτι εἶνε ὁ ἀληθινὸς συνταγματικὸς χάρτης ὅλων τῶν ἐλευθέρων λαῶν καὶ ὅλων τῶν δικαιωμάτων καὶ καθηκόντων τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, δυστυχῶς τὸν νόμον αὐτὸν καταπατοῦμε.
Ἡ καταπάτησις τοῦ θείου νόμου
Οὐδέποτε ἄλλοτε ἡ ἀνθρωπότης, ὡς σύνολον καὶ ὡς ἄτομα, ὡς οἰκογένεια καὶ ὡς κοινωνία καὶ συγκροτημένα κράτη, κατεπάτησε τὸν ἠθικὸν νόμον τοῦ Εὐαγγελίου τόσον ὅσον ἡ σύγχρονος γενεά. Εὐκολώτερον εἶνε νὰ μετρήσωμε τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης, εὐκολώτερον εἶνε νὰ μετρήσωμε τὰ φύλλα τῶν δένδρων, εὐκολώτερον εἶνε νὰ μετρήσωμε τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, παρὰ νὰ μετρήσωμε τὰ ἁμαρτήματά μας.
Ὤ τὰ ἁμαρτήματά μας, ὤ τὰ ἐγκλήματά μας! Ὁ αἰὼν αὐτὸς τῶν πυραύλων θὰ ὀνομασθῇ αἰὼν τοῦ ἐγκλήματος. Ἐγκλήματος ποὺ οὐδέποτε ἄλλοτε ἐπαρουσιάσθη στὸν πλανήτη αὐτόν.

Ἔχουμε παραβάσεις τοῦ Δεκαλόγου· παραβάσεις μικρὲς καὶ μεγάλες. Ἐὰν ὑπῆρχε ἐπάνω στὴν κορυφὴ τοῦ Προφήτου Ἠλία ἕνα ῥαντάρ ―ὄχι ῥαντὰρ τέτοιο, τὸ ὁποῖο συλλαμβάνει τὸν ἦχο τῶν ἀεροπλάνων ποὺ διέρχονται, ἀλλ᾿ ἐὰν ὑπῆρχε ἕνα ῥαντὰρ πνευματικό―, τὸ ὁποῖο θὰ συνελάμβανε τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἀνθρώπων, τὶς παραβάσεις τοῦ ἠθικοῦ νόμου, καὶ θὰ τὰ ἐσημείωνε ἐπάνω στὸν πίνακα, θὰ βλέπατε, ὄχι κάθε ἡμέρα ἀλλὰ κάθε λεπτὸ τῆς ὥρας, νὰ καταγράφῃ πολυψήφιο ἀριθμό, χιλιάδες ἑκατομμύρια ἁμαρτημάτων.
Στὴν ἀνθρωπότητα σήμερα ἁρμόζει αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Δαυῒδ ὁ προφήτης, ὅτι «Αἱ ἀνομίαι μου ὑπερῇραν τὴν κεφαλήν μου, ὡσεὶ φορτίον βαρὺ ἐβαρύνθησαν ἐπ᾿ ἐμέ» (Ψαλμ. 37,5).
Στὴν ἀνθρωπότητα ἁρμόζει ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο εἶπε ὁ προφήτης Ὠσηέ· ὅτι «Ἀρὰ καὶ ψεῦδος καὶ φόνος καὶ κλοπὴ καὶ μοιχεία κέχυται ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ αἵματα ἐφ᾿ αἵμασι μίσγουσι» (Ὠσ. 4,2).
Στὴν ἀνθρωπότητα ἁρμόζει ἡ θαυμασία εἰκόνα, τὴν ὁποίαν διεζωγράφισε ὁ πέμπτος εὐαγγελιστής, ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὁ ὁποῖος ἔλεγε, ὅτι ὅλη ἡ ἀνθρωπότης, ἀπὸ τὴν κορυφὴ μέχρι τὰ νύχια, εἶνε γεμάτη ἀπὸ ἕλκη, εἶνε γεμάτη ἀπὸ ἁμαρτήματα, «οὐκ ἔστι μάλαγμα ἐπιθῆναι» (Ἠσ. 1,6).

Ποιός θὰ σώσῃ τὴν ἀνθρωπότητα;

  • Νοσεῖ, λοιπόν, ἡ ἀνθρωπότης· τὸ φωνάζουν καὶ οἱ πέτρες ἀκόμη.
  • Καὶ τώρα ποῖος θὰ θεραπεύσῃ αὐτὴν τὴν πάσχουσαν ἀνθρωπότητα;

Ἰδού, στὸ κρεβάτι τοῦ ἀσθενοῦς βλέπω ἰατρικὸ συμβούλιο. Ὅπως ὅταν εἶνε πολὺ βαρειὰ ὁ ἀσθενὴς στὰ μεγάλα νοσοκομεῖα συσκέπτονται οἱ ἰατροὶ καὶ ἔχουν ἰατρικὸ συμβούλιο, γιὰ νὰ δοῦν ἂν ὑπάρχῃ τρόπος θεραπείας, κάπως ἔτσι καὶ στὸ κρεβάτι τῆς ἀνθρωπότητος βρίσκονται ἰατροὶ καὶ γίνεται ἰατρικὸ συμβούλιο. Ἰατρικὸ συμβούλιο δὲ ἐννοῶ τοὺς κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, φιλοσόφους, κυβερνήτας κρατῶν, οἱ ὁποῖοι συσκέπτονται ἐὰν ὑπάρχῃ θεραπεία στὸν κόσμον καὶ διχάζονται οἱ γνῶμες.
 
Οἱ ἀπαισιόδοξοι· Δὲν ὑπάρχει θεραπεία…
Ἄλλοι μέν, ἀπαισιόδοξοι, λένε·
―Ὄχι, δὲν ὑπάρχει πλέον θεραπεία στὸν κόσμο. Ἐκεῖ ποὺ ἔφτασε ἡ ἀνθρωπότης, παρ᾿ ὅλα τὰ ἐπιτεύγματα ποὺ ἐσημείωσε στὸν φυσικὸ τομέα, ὁδηγεῖται πρὸς αὐτοκτονίαν. Καὶ ὅπως ἕνας ἀπελπισμένος παίρνει τὸ πιστόλι καὶ τινάζει στὸν ἀέρα τὰ μυαλά του, ἔτσι καὶ ἡ ἀνθρωπότης βρῆκε τεράστιο πιστόλι, βρῆκε τὴν πυρηνικὴ ἐνέργεια, καὶ ὁδηγεῖται πρὸς αὐτοκτονίαν. Ἑκατὸ βόμβες νὰ πέσουν στὸν πλανήτη μας, ὁ πλανήτης καταστρέφεται. Οὔτε ἔντομο, οὔτε πνοὴ ζωῆς θὰ ὑπάρχῃ ἐπὶ τῆς γῆς…
Αὐτοὶ εἶνε οἱ ἰατροὶ ποὺ καταθέτουν τὰ ὅπλα, αὐτοὶ εἶνε οἱ φιλόσοφοι τῆς ἀπαισιοδοξίας.
 
Οἱ ὑπεραισιόδοξοι· Βαδίζουμε πρὸς πρόοδον!
Ἀλλ᾿ ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη μερίδα, ἡ ὁποία εἶνε ὑπεραισιόδοξη. Αὐτοὶ λένε·
―Δὲν πάσχει ἡ ἀνθρωπότης· μὴν ἀκοῦτε τοὺς ἱεροκήρυκες καὶ τοὺς ἀπαισιοδόξους. Ἡ ἀνθρωπότης προχωρεῖ μὲ γοργὸ βῆμα πρὸς μεγάλες ἐξελίξεις. Ἐντὸς ὀλίγου θὰ πλησιάσουμε τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ θὰ κατοικήσουμε στοὺς ἄλλους πλανῆτες. Μὴν ἀπελπίζεσθε, λένε αὐτοί· ἐμεῖς εμεθα αἰσιόδοξοι, ἐμεῖς ἐλπίζουμε…
Καὶ ὅταν τοὺς ἐρωτήσουμε τοὺς ἀξιοτίμους αὐτοὺς ἰατρούς, τοὺς θεραπευτὰς αὐτοὺς τῶν νοσημάτων τῆς ἀνθρωπότητος, Ποιά εἶνε τὰ φάρμακά σας; αὐτοὶ ἔχουν συνταγὰς προχείρους· εἶνε ἐκεῖνα τὰ νεώτερα ποὺ λήγουν εἰς ―ισμός (λ.χ. καπιταλισμός, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, κ.τ.λ.). Ἔχουν διαφόρους συνταγάς, ἔχουν διάφορα χάπια. Καὶ νομίζουν οἱ ταλαίπωροι, ὅτι μὲ χάπια θὰ θεραπευθῇ ἡ πάσχουσα ἀνθρωπότης.
 
Οἱ ἐπαναστάται· τὸ αἱματοκύλισμα
Ἔχουμε λοιπὸν τοὺς ἀπαισιοδόξους, ποὺ λέγουν ὅτι εἶνε ἐγγὺς θανάτου ἡ ἀνθρωπότης. Ἔχουμε τοὺς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι βαδίζομε πρὸς πρόοδον. Ἔχουμε καὶ μιὰ ἄλλη τρίτη κατηγορία ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν, ὅτι ὑπάρχει τρόπος θεραπείας.
―Ἀντὶ νὰ κάθεστε σὰν τὶς γριὲς στὰ παραγώνια ἐν καιρῷ χειμῶνος καὶ νὰ ἐλεεινολογῆτε τὸν ἑαυτό σας καὶ νὰ κλαῖτε, κάνετε κάτι ἄλλο. Δὲν χρειάζονται οὔτε δάκρυα οὔτε μοιρολόγια· χρειάζονται γρόνθοι. Χρειάζεται ἐπανάστασι! λέγουν αὐτοί. Ὅλοι ὁμολογοῦν, ὅτι ἡ ἀνθρωπότης νοσεῖ καὶ ὅτι εἶνε ἐγγὺς θανάτου· καὶ δὲν θεραπεύεται οὔτε μὲ χάπια οὔτε μὲ συνταγὲς οὔτε μὲ σκέψεις ἀπαισιόδοξες. Ἡ ἀνθρωπότης εἶνε ἕνας βαρέως ἀσθενής, ποὺ θέλει χειρουργεῖο. Δὲν θεραπεύεται παθολογικῶς· θεραπεύεται χειρουργικῶς. Πρέπει νὰ μπῇ στὸ χειρουργεῖο…
―Γιὰ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἀπαντοῦν οἱ ἄλλοι. Ἡ ἀνθρωπότης ὑπέστη χειρουργικὴ ἐπέμβασι μία καὶ δύο φορές (=δύο παγκόσμιοι πόλεμοι). Δὲν ἀντέχει πλέον σὲ τρίτη χειρουργικὴ ἐπέμβασι.
Αὐτοὶ ὅμως ἐπιμένουν καὶ φρονοῦν, ὅτι μὲ τὸ αἷμα, μὲ τὴν ἐπανάστασι, μὲ τὸ αἱματοκύλισμα, θὰ ἔλθῃ ἡ …θεραπεία τῆς ἀνθρωπότητος.

Μοναδικὸς ἰατρὸς ὁ Χριστὸς

  • Τί ἔχομε νὰ ποῦμε ἐμεῖς; Ἐμεῖς, στὸ συνέδριο αὐτὸ τῶν φιλοσόφων καὶ κοινωνιολόγων, λέγομεν· Δὲν συμφωνοῦμε οὔτε μὲ τοὺς ἀπαισιοδόξους, οὔτε μὲ τοὺς ὑπεραισιοδόξους, οὔτε μὲ τοὺς ἐπαναστάτας ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν μὲ αἱματηρὰς ἐπαναστάσεις καὶ ἐμφυλίους σπαραγμοὺς νὰ θεραπεύσουν τὴν ἀνθρωπότητα. Ἐμεῖς δὲν προσκυνοῦμε ἰατροὺς ἐπιγείους.
  • Ἀποκαλυφθῆτε, κύριοι, ἐνώπιον τοῦ μόνου Ἰατροῦ!
  • Ἀδελφοί μου καὶ πατέρες, ἂν δὲν πίστευα στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, θὰ ἔσπαζα αὐτὴ τὴν ῥάβδο(*) καὶ θὰ γινόμουν λοῦστρος καὶ ταπεινὸς ὁδοκαθαριστὴς στὴν πλατεῖα τῆς πόλεώς σας(**). Πιστεύω στὸ Εὐαγγέλιο, πιστεύω στὸν Κύριο, πιστεύω σὲ ὅλη τὴν παράδοσι τοῦ γένους μας, καὶ λέγω·
  • Ὑπάρχει Ἰατρός! Ἰατρὸς μοναδικός. Ἂν προσέξατε, πρὸ ὀλίγου στὴν θεία λειτουργία ἀκούσαμε ἕνα χρυσὸ λόγο, ἕνα μαργαριτάρι. Λέει στὸν Κύριο· «…Τοὺς νοσοῦντας ᾳσαι, ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν». Ὀνομάζει τὸν Χριστὸ «ἰατρὸν τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν». Ἰατρὸν ἐν ἀπολύτῳ ἐννοίᾳ. Ὄχι ὅτι οἱ ἄλλοι γιατροὶ δὲν θεραπεύουν· ἀλλὰ ἐν ἀπολύτῳ ἐννοίᾳ ἰατρὸς εἶνε μόνον ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
  • Αὐτός μόνο εἶνε Ἰατρός. Ναί, εἶνε ὁ Ἰατρός.

Ποιό τὸ ἰατρεῖο καὶ ποιά τὰ φάρμακά του;

Προσέξτε τὴ σκέψι μου.Ἂν μποροῦσε ἡ ἀνθρωπότης νὰ θεραπευθῇ ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους, ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονας, ἀπὸ τὸν τεχνικὸ πολιτισμό, ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, δὲν θὰ ἐρχόταν ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Ἦρθε στὸν κόσμο ὁ Χριστός, γιατὶ ὁ κόσμος εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν παρουσία του. Ἦρθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ δώσῃ φάρμακο ἰσχυρὸ καὶ ῥωμαλέο.

Καὶ ποιό εἶνε τὸ ἰατρεῖο τοῦ Χριστοῦ;

  • Ἡ Ἐκκλησία! Ἐδῶ εὑρισκόμεθα. Ὅλοι ἐμεῖς εμεθα ἀσθενεῖς. Ἂν ὑπάρχῃ κάποιος ὑγιής, κάποιος ἀναμάρτητος, ἂν ὑπάρχῃ κάποιος «ἄγγελος», ἂς βγῇ ἀπὸ τὸ ναό. Εμεθα ὅλοι ἁμαρτωλοί, ὅλοι ἀσθενεῖς, τῷ σώματι καὶ τῷ πνεύματι. «…Τίς ὀδυνώμενος καὶ προσπίπτων τῷ ἰατρείῳ τούτῳ οὐ θεραπεύεται;» (Παρακλητική, ἦχος δ΄, Κυριακὴ ἑσπέρας, ἀπόστιχα κατανυκτικά).

Καὶ ποιά εἶνε τὰ φάρμακα τοῦ Χριστοῦ;

  • Ὤ τὰ φαρμακά του! Ἔχει φάρμακα ὑπέροχα. Ἔχει φάρμακα δοκιμασμένα γιὰ κάθε ἀσθένεια. Δὲν ἔχω καιρὸ νὰ σᾶς ἀνοίξω ὅλα τὰ φάρμακα τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ φάρμακα αὐτὰ εἶνε τὸ γενικώτερο, τὸ δραστικώτερο, τὸ ῥωμαλεώτερο. Αὐτὸ δημιουργεῖ ἀνακαίνισιν μέσα στὸν ἄνθρωπο, τὸν ἐξυγιαίνει μέχρι τῶν τελευταίων ἰνῶν τῆς ὑπάρξεώς του.
  • Τὸ φάρμακο αὐτό, κύριοι, μπορεῖ νὰ φαίνεται δυσάρεστο (καὶ γνωρίζετε πολὺ καλά, ὅτι ἀρκετὰ φάρμακα εἶνε πικρὰ καὶ δυσάρεστα). Ὁσονδήποτε ὅμως δυσάρεστο καὶ νὰ εἶνε, εἶνε σωτήριο. Τὸ φάρμακο αὐτό, ποὺ προσφέρει ὁ Κύριος, εἶνε μία λέξις· μετάνοια. «Μετανοεῖτε» (Ματθ. 4,17). Μόνο διὰ μετανοίας θὰ σωθῇ ὁ κόσμος.

Ἐπιτρέψτε μου, νὰ πῶ, λίγες ἀκόμη λέξεις καὶ νὰ τελειώσω…..

Από βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγοστίνου Καντιώτου «TI ΘA MAΣ ΣΩΣH;» σελ. 49-54

 ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΧΙΛΕΙΟ ΠΡΕΣΠΩΝ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 3rd, 2013 | filed Filed under: VIDEO p. AYGOYST.

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΧΙΛΕΙΟ ΠΡΕΣΠΩΝ

ΜΕ ΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

_______

______

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ – ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 3rd, 2013 | filed Filed under: VIDEO p. AYGOYST., ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ

Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης μαθητής το 1922 της Γ΄ Γυμνασίου, μιλά για τα αίτια της Μικρασιατικής καταστροφής και την αναισθησία των μεγάλων δυνάμεων.

______

_______

jubpls

O Στρατηγος Φραγκος Φραγκουλης   για τη Θρακη μας.

_

_______

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΚΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 2nd, 2013 | filed Filed under: ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. 9,1-38)

Γιατι πασχουμε;

«Ῥαββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ;» (Ἰωάν. 9,2)

ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ..ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε Κυριακή. Εἶνε ἡ ἕκτη Κυριακὴ ἀπὸ τὸ Πάσχα.
Ἀκούσατε τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁμιλεῖ γιὰ ἕνα θαῦμα. Μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ ἄνοιξαν καὶ εἶδε τὸ φῶς του.
Θέλω νὰ προσέξουμε ἕνα σημεῖο. Ποιό; Ὅταν οἱ μαθηταὶ εἶδαν τὸν τυφλό, τὸν λυπήθηκαν καὶ ρώτησαν· Δάσκαλε, γιατί αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος νὰ γεννηθῇ τυφλός; ἔκανε ὁ διος ἁμαρτίες, ἢ ἔκαναν οἱ γονεῖς του; (Ἰωάν. 9,2).
Αὐτὸ τὸ «γιατί;» θὰ ἐξηγήσουμε. Διότι καὶ σήμερα ὑπάρχει στὸν κόσμο αὐτὸ τὸ «γιατί;». Καὶ σήμερα ὑπάρχουν δυστυχισμένοι· ἔρχονται συμφορές, ἀρρώστιες καὶ θάνατος· καὶ σήμερα ὑπάρχει φτώχεια καὶ συκοφαντία, διαβολές, διωγμοὶ καὶ τόσα ἄλλα κακά. Καὶ πῶς τ᾿ ἀντιμετωπίζουν οἱ ἄνθρωποι; Ἡ ψυχὴ ἀρχίζει ν᾿ ἀγανακτῇ καὶ νὰ λέῃ· Θεέ μου, γιατί; Ἐγὼ λοιπὸν εἶμαι ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς στὸν κόσμο; Γιατί σ᾿ ἐμένα τόσα κακὰ καὶ τόσες συμφορές;… Τί μᾶς ἀπαντᾷ τὸ Εὐαγγέλιο;
Τὰ κακὰ ποὺ μᾶς βρίσκουν, χωρίζονται σὲ τρεῖς κατηγορίες. Ἄλλα προέρχονται ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας. Ἄλλα προέρχονται ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ιδιους. Καὶ ἄλλα τέλος τὰ ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Θὰ τὸ κάνω λιανὰ αὐτό.

* * *

Εἶπα, ὅτι μερικὰ δυστυχήματα προέρχονται ἀπὸ τοὺς γονεῖς. Μὰ πῶς;
Περιοδεύοντας ὡς ἱεροκήρυκας μπῆκα σ᾿ ἕνα χωριό. Μόλις ἔφθασα βλέπω ἕνα παλληκαράκι 17 χρονῶν, ἐκεῖ ποὺ στεκόταν ὄρθιο καὶ ἄκουγε, ἔπεσε κάτω καὶ ἔβγαζε ἀπὸ τὸ στόμα του ἀφρούς. Τὰ μάτια καὶ τὸ πρόσωπό του ἀγρίεψαν. Σπαρταροῦσε ὅπως τὸ ψάρι ὅταν τὸ βγάλῃς ἀπὸ τὸ νερό. Πῆγα κοντά του. Ἦρθαν κι ἄλλοι. Τοῦ ῥίξαμε νερό, τοῦ κάναμε ἀέρα, καὶ σηκώθηκε. Θέλησα νὰ μάθω, τί συμβαίνει. Ῥώτησα τὸν παπᾶ καὶ ἔμαθα, ὅτι ὁ πατέρας του ἦταν ἀλκοολικός, καὶ γι᾿ αὐτὸ τὸ παιδὶ ἔγινε ἐπιληπτικό.
Πατέρα, παντρεύτηκες γιὰ νὰ γλεντᾷς. Ἔτσι νομίζεις εἶνε ἡ ζωή; Ὅταν πίνῃς, τὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννήσῃς θὰ γίνῃ ἐπιληπτικὸ καὶ θὰ τὸ βλέπῃς καὶ θὰ καίγεσαι. Αὐτὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο σήμερα.
Πολλὰ παιδιὰ εἶνε σακατεμένα, κι αὐτὸ ὀφείλεται στοὺς πατεράδες. Κάτι ἄλλοι πῆγαν στὸ στρατό, ἢ ταξίδεψαν στὸ ἐξωτερικό, ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ ᾿κεῖ, σμίξανε μὲ γυναῖκες καὶ κόλλησαν ἀπὸ ᾿κεῖ ἀσθένειες ποὺ ντρέπομαι νὰ πῶ. Καὶ μετὰ αὐτοὶ μὲ τὶς ἀσθένειες παντρεύτηκαν ἀθῷες Ἑλληνίδες κόρες.
Βρὲ πατέρα, ποῦ παντρεύεις τὸ κορίτσι σου μὲ ἕναν τέτοιο σάπιο ἄνδρα; Ἀπὸ τέτοιο πατέρα θὰ γεννηθοῦν παιδιὰ ποὺ θὰ εἶνε ἄλλα τυφλά, ἄλλα κουτσά, ἄλλα τρελλά, ἀλλὰ ἀνισόρροπα. Δὲ᾿ σοῦ φταῖνε τίποτα αὐτὰ τὰ παιδιά. Δὲ᾿ σοῦ φταίει τίποτα ἡ κοινωνία νὰ γίνῃς βάρος της.
Ἑπομένως δὲν φταίει ὁ Θεὸς γιατὶ τὰ παιδιὰ εἶνε σακάτικα. Φταίει ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα, ποὺ ζοῦν ἔξω ἀπὸ τὸ Θεό.

* * *

Ἄλλα λοιπὸν κακὰ εἶνε ἀπὸ τοὺς πατεράδες. Τὸ λέει· Ἁμαρτίαι «πατέρων ἐπὶ τέκνα, ἕως τρίτης καὶ τετάρτης γενεᾶς» (Ἔξ. 20,5). Ἄλλα ὅμως προέρχονται ἀπὸ τὰ ίδια τὰ παιδιά.
Δὲν φταίει ἡ μάνα κι ὁ πατέρας. Φτωχὸς χωριάτης ὁ πατέρας, ἀλλὰ γερός. Δὲν πῆγε μὲ γυναῖκες, δὲν κάθεται στὶς ταβέρνες, δὲν γνωρίζει τίποτε ἀπὸ τὰ πονηρά. Καὶ τὸ παιδί, ποὺ γεννήθηκε ἀπ᾿ αὐτόν, πῆρε μιὰ πολὺ μεγάλη κληρονομιά. Πῆρε γερὸ κορμί. Μικρὸ πρᾶγμα εἶνε ἡ ὑγεία;
Ἕνας πλούσιος στὴ Νέα Ὑόρκη, ποὺ μποροῦσε ν᾿ ἀγοράσῃ ὄχι μιὰ φορὰ ἀλλὰ ἑπτὰ φορὲς τὴν Ἑλλάδα, αὐτὸς εἶπε· Πεθαίνω· ἂν βρεθῇ γιατρὸς νὰ μὲ κάνῃ καλά, ἐγὼ θὰ τοῦ δώσω ὅλα τὰ δολλάριά μου, καὶ ἂς γίνω πάλι φτωχός, ὅπως ἥμουν στὸν πατέρα μου, ποὺ ζοῦσε σὲ μιὰ καλύβα πέρα στὸν Ἀμαζόνιο ποταμό… Ἀκοῦτε; Λοιπὸν μὴ γογγύζεις ἐσύ, γιατὶ ὁ πατέρας σου δὲν σοῦ ᾿δωσε σπίτια καὶ πολυκατοικίες. Νὰ πᾷς στὸν τάφο του καὶ νὰ πῇς· Πατέρα, δὲν μοῦ ᾿δωσες ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ μοῦ ᾿δωσες τὸ ὄνομά σου, τὴν εὐγένεια τοῦ χαρακτῆρος σου, μοῦ ᾿δωσες καὶ τὴν ὑγεία σου· σ᾿ εὐχαριστῶ.
Ἀλλ᾿ ὅταν τὸ παιδὶ αὐτὸ φύγῃ ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ πάῃ παρακάτω καὶ σμίξῃ μὲ κακὲς παρέες, τότε ἀρρωσταίνει.
Ἦρθε μιὰ μάνα στὴ μητρόπολι καὶ ἔκλαιγε. Σῶσε με, ἔλεγε. Τὸ παιδί μου γυρίζει δεξιὰ κι ἀριστερά, καὶ τὶς πρωϊνὲς ὧρες ἔρχεται στὸ σπίτι. Εἶνε σκεπτικὸ καὶ μελαγχολικό. Δουλειὰ δὲν ἔχει. Δὲν στέκεται στὰ πόδια του ἀπὸ τὰ ξενύχτια…
Πῆγα μιὰ μέρα στὸ Ἄσυλο Ἀνιάτων στὴν Ἀθήνα, καὶ βλέπω ἐκεῖ νέα παιδιά. Ὅλα ἄρρωστα, ἄλλα κουτσά, ἄλλα παράλυτα. Ρωτάω καὶ μαθαίνω – τί; Ὅτι ἦταν ξενύχτηδες. Γλεντοῦσαν, διασκέδαζαν μὲ τ᾿ αὐτοκίνητά τους καὶ μὲ γυναῖκες. Καὶ σαπίσανε τὰ νειᾶτα.
Δὲ᾿ φταίει λοιπὸν ὁ πατέρας. Φταῖς ἐσὺ ὁ ίδιος, ποὺ μόνος σου, μὲ τ᾿ ἁμαρτήματά σου, μὲ τὴν ἔκφυλη ζωή σου, δημιούργησες τὴν καταστροφή σου.

* * *

Είδαμε λοιπόν, ὅτι ἄλλα κακὰ εἶνε ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὴ μάνα, ἄλλα κακὰ εἶνε ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους. Καὶ μερικὰ ἄλλα εἶνε μυστηριώδη πράγματα, ὅπως συνέβη μὲ τὸν τυφλό.
Δὲν φταίει, εἶπε ὁ Χριστός, οὔτε ὁ πατέρας του οὔτε ἡ μάνα του. Δὲν φταίει οὔτε ὁ ίδιος. Ἀλλὰ τὸν ἄφησε ἔτσι ὁ Θεός, γιὰ νὰ δοξασθῇ τὸ Ὄνομά Του (ἔ.ἀ. 9,3). Τοῦ στέρησε γιὰ λίγο αὐτὸ τὸ φῶς, γιὰ νὰ δῇ ἕνα ἄλλο φῶς. Τοῦ ἔδωσε μιὰ μικρὴ συμφορά, γιὰ ν᾿ ἀπολαύσῃ μιὰ μεγάλη εὐεργεσία.
Γιὰ φαντάσου, ὁ τυφλὸς αὐτὸς τί ἀξιώθηκε! Εἶδε κάτι, ποὺ δὲν τὸ εἶδαν γενεὲς γενεῶν. Ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, χιλιάδες χρόνια, περίμεναν νὰ δοῦνε – τί νὰ δοῦνε; ποιόν; Τὸ Χριστό. Καὶ τὸν εἶδε μὲ τὰ μάτια του ὁ τυφλός. Παρουσιάστηκε μπροστά του ὁ Χριστὸς καὶ τὸν ἔκανε καλά. Καὶ ὅταν κατόπιν τὸν ρωτοῦσαν, Πῶς ἔγινε καλά; ὁ τυφλὸς τοὺς ἔλεγε· Κάποιος ποὺ τὸν ἔλεγαν Ἰησοῦ μ᾿ ἔκανε καλά· καὶ δὲν μπορεῖ αὐτὸς νὰ μὴν εἶνε ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἔκανε σ᾿ ἐμένα τέτοιο πρωτάκουστο θαῦμα. Ἀλλὰ οἱ φαρισαῖοι, ποὺ δὲν ἤθελαν ν᾿ ἀκούσουν γιὰ τὸ Χριστό, ἔδιωξαν τὸν τυφλὸ καὶ τὸν ἔβγαλαν ἔξω.
Τὸ ἄκουσε αὐτὸ ὁ Χριστός, κι ὅταν τὸν ξαναεῖδε τοῦ εἶπε· Ἐσὺ πιστεύεις στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ; Ὁ τυφλὸς ἀπαντᾷ· Καὶ ποιός εἶνε, Κύριε, γιὰ νὰ πιστεύσω σ᾿ αὐτόν; Καὶ ὁ Χριστὸς φανερώνει τὸν ἑαυτό του καὶ τοῦ λέει· Ἐγὼ εἶμαι ποὺ μὲ βλέπεις καὶ σοῦ μιλῶ. Τότε ὁ τυφλὸς ἔπεσε καὶ τὸν προσκύνησε λέγοντας· Πιστεύω, Κύριε (ἔ.ἀ. 9,38).
Αὐτός, μαζὶ μὲ τὸ φῶς τῶν ματιῶν του, εἶδε καὶ τὸ ἄλλο φῶς, τὸ μεγάλο φῶς, τὸ ἀνέσπερο φῶς.
Δὲν ζημιώθηκε λοιπὸν ὁ τυφλός. Εἶχε μιὰ μικρὰ ζημία, γιὰ νὰ ἔχῃ ἔπειτα ἕνα μεγάλο κέρδος. Νὰ γνωρίσῃ, νὰ πιστέψῃ καὶ νὰ γίνῃ παιδὶ τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει καὶ ἕνα ἄλλο παράδειγμα, τὸν Ἰώβ, ποὺ τὸν βρήκαν μεγάλα κακὰ χωρὶς νὰ φταίῃ καθόλου ὁ διος. Ἦταν δίκαιος, τὸ καλὸ ἔκανε στὸν κόσμο. Καὶ ὅμως τί ἔπαθε; Σὲ μιὰ μέρα τὰ ἔχασε ὅλα καὶ κατεστράφη. Καὶ ἡ γυναίκα του, ὅταν τὸν εἶδε στὰ χάλια ποὺ ἧταν, τοῦ εἶπε·
―Ἄντρα, ὅλα τὰ χάσαμε. Τί τὴ θέλεις τὴ ζωή; Βλαστήμησε τὸ Θεὸ καὶ αὐτοκτόνησε.
Ἔφριξε ὁ Ἰώβ. Καὶ τῆς λέει·
―Ἄμυαλη γυναίκα, τί εἶνε αὐτὰ ποὺ εἶπες; Τόσα χρόνια εχαμε τὰ πάντα· καὶ παιδιά, καὶ περιουσία. Ὁ Θεὸς μᾶς τὰ ἔδιδε. Ὁ Θεὸς λοιπόν, ποὺ μᾶς τὰ ἔδωσε, ὁ Θεὸς μᾶς τὰ πῆρε.
Καὶ εἶπε τότε κάτι λόγια, ποὺ δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυγίσουμε. Μ᾿ αὐτὰ τελειώνει ἡ Θεία Λειτουργία· «Ειῃ τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος».

* * *

Ναί, ἀδέλφια μου. Σᾶς ἔδειξα, ὅτι δὲν φταίει ὁ Θεὸς γιὰ τὰ κακὰ ποὺ μᾶς βρίσκουν. Φταίει τὸ μυαλό μας, ἡ κακὴ ἀνατροφή μας. τὸ παρελθόν μας.
Ὁ Θεὸς δὲν φταίει. Ὁ Θεὸς εἶνε καλός. Εἶνε πατέρας, μᾶς ἀγαπάει. Καὶ ἂν καμμιὰ φορὰ ἐπιτρέψῃ κάποιο κακό, γιὰ τὸ καλὸ καὶ γιὰ τὴ σωτηρία μας θὰ εἶνε.
Ἂς τὸν δοξολογοῦμε σὰν τὸν Ἰὼβ καὶ ἂς λέμε τὸ «Είῃ τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος». Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, έγινε στον ἱερό ναὸ του Ἁγίου Γεωργίου Τριποτάμου – Φλωρίνης, 18-5-1969

Aνθρωποι, απογειωθητε! «Ανω σχωμεν τας καρδιας» (θ. Λειτουργια)

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 2nd, 2013 | filed Filed under: εορτολογιο

Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως

Aνθρωποι, απογειωθητε!

«Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας»(θ. Λειτουργία)

εικ. ΑναληψεωςΕΧΟΥΝ περάσει, ἀγαπητοί μου, σαράντα μέρες ἀπὸ τὸ Πάσχα, ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ ἀκούστηκε τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Ἡ ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ εἶνε τὸ μεγαλύτερο γεγονός, τὸ θεμέλιο τῆς πίστεώς μας. Εἶνε ἀλήθεια τετραγωνική, ποὺ βεβαιώθηκε μὲ πολλὲς ἐμφανίσεις τοῦ Χριστοῦ στοὺς μαθητάς. Ἕνδεκα (11) ἐμφανίσεις ἱστοροῦν τὰ εὐαγγέλια. Τελευταία δὲ εἶνε αὐτὴ ποὺ ἔγινε σήμερα, ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως.

* * *

Ποῦ ἔγινε ἡ Ἀνάληψις; Ἔξω ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα εἶνε ἕνα μικρὸ προάστιο, ἕνα χαριτωμένο χωριό, ἡ Βηθανία (ἡ πατρίδα τοῦ Λαζάρου). Ἐκεῖ εἶνε ἕνας λόφος, τὸ Ὄρος τῶν ἐλαιῶν. Ἐκεῖ συγκεντρώθηκαν ἡ Παναγία, οἱ μαθηταὶ καὶ οἱ μυροφόρες, καὶ ἐκεῖ ἐμφανίστηκε ὁ Χριστὸς γιὰ τελευταία φορά.
Τοὺς μίλησε γιὰ τὴ βασιλεία του. Ἀλλὰ οἱ μαθηταί, ποὺ ἀκόμα δὲν εἶχαν λάβει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, παρεξηγοῦσαν τὰ λόγια του. Αὐτοὶ ἐφαντάζοντο, πὼς ὁ Χριστὸς θὰ ἵδρυε μιὰ μεγάλη Ἰουδαϊκὴ αὐτοκρατορία, πιὸ ἔνδοξη κι ἀπὸ τοῦ Δαυῒδ καὶ τοῦ Σολομῶντος. Καὶ ρωτοῦν· Ἦρθε λοιπὸν ἡ ὥρα; Εἶχαν λάθος. Τὸ διο λάθος, ποὺ κάνουν μέχρι σήμερα οἱ Ἑβραῖοι ὀπαδοὶ τοῦ σιωνισμοῦ· κι αὐτοὶ φαντάζονται, ὅτι μιὰ μέρα θὰ σβήσουν τὰ ἄλλα κράτη καὶ ἐπὶ τῶν ἐρειπίων ὅλων τῶν κρατῶν θὰ ἱδρυθῇ μία παγκόσμιος Ἑβραϊκὴ αὐτοκρατορία μὲ πρωτεύουσα τὴν Ἰερουσαλήμ. Λάθος αὐτό. Ὅπως λάθος ἔχουν καὶ οἱ χιλιασταί, ποὺ λένε ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ ἔρθῃ πάλι γιὰ χίλια χρόνια στὴ γῆ, νὰ ἱδρύσῃ τὴ δική του βασιλεία. Πλάνη. Ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ ἱδρύσῃ βασιλεία, τῆς ὁποίας «οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. 1,33). Καὶ τὴν ἵδρυσε. Καὶ ἡ βασιλεία του δὲν θὰ ἔχῃ τέλος. Ἐνῷ οἱ ἄλλες βασιλεῖες τοῦ κόσμου; Ῥίξτε μιὰ ματιὰ στὴν ἱστορία νὰ δῆτε. Ἡ μία βάσταξε 300 χρόνια, ἡ ἄλλη 100, ἄλλη 50, ἄλλη 200, ἄλλη 1000 χρόνια· καὶ μετὰ σβήσανε, κ᾿ ἔμειναν ἐρείπια. Ἔτσι καὶ τὰ σημερινὰ κράτη· ἔτσι καὶ τὰ ἐφήμερα κόμματα, ποὺ οἱ ὀπαδοί τους φωνάζουν καὶ ξελαρυγγιάζονται γιὰ χάρι τους· θὰ καταργηθοῦν. Μία βασιλεία, ἕνα κράτος θὰ μείνῃ, ἕνα ὄνομα δὲ᾿ θὰ λησμονηθῇ· ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία του!
Ἔσφαλλαν λοιπὸν οἱ μαθηταὶ ποὺ φαντάστηκαν κοσμικὴ αὐτοκρατορία. Ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ ἱδρύσῃ βασιλεία πνευματική. Καὶ τώρα, ἀφοῦ ἀπήντησε στὸ ἐρώτημά τους, ἔγινε τὸ θαῦμα. Ποιό θαῦμα; Τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ μας, τὰ εὐλογημένα πόδια ποὺ ἐπὶ 33 χρόνια πατοῦσαν τὴ γῆ καὶ ἐπὶ 3 χρόνια περπάτησαν στὴν Παλαιστίνη γιὰ τὸ κήρυγμα τοῦ θείου λόγου, τὰ πόδια ποὺ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι καρφώσαμε στὸ Γολγοθᾶ, τὰ ματωμένα πόδια τοῦ Χριστοῦ, ἀπεσπάσθησαν ἀπὸ τὸ ἔδαφος, ξεκόλλησαν ἀπὸ τὴ γῆ. Ἔγινε ἀπογείωσις, ὅπως στὰ ἀεροπλάνα. Ὁ Χριστὸς ―γιὰ νὰ μιλήσουμε μὲ σύγχρονη γλῶσσα― ἀπογειώθηκε. Ἄφησε πλέον τὴ γῆ καὶ ἀνέβαινε στὰ οὐράνια ἐπάνω σὲ νεφέλη. Καὶ οἱ μαθηταὶ ἔκθαμβοι παρατηροῦσαν τὸ ἔξοχο θέαμα, ὁ ἄνθρωπος Χριστὸς ν᾿ ἀνεβαίνῃ στὰ οὐράνια!
Τότε παρουσιάστηκαν δύο ἄγγελοι. Ὅπως ὅταν ἦρθε στὴ γῆ ὁ Χριστὸς ἄγγελοι ἔψαλλαν στὴ γέννησί του τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ…» (Λουκ. 2,14), ἔτσι καὶ τώρα ποὺ φεύγει ἀπὸ τὴ γῆ, ἄγγελοι τὸν συνοδεύουν. Καὶ λένε στοὺς μαθητάς· Τί σταθήκατε καὶ βλέπετε; Μὴ σᾶς φαίνεται παράξενο. Ὅπως τώρα βλέπετε τὸ Χριστὸ ν᾿ ἀνεβαίνῃ στὰ οὐράνια, ἔτσι θὰ τὸν δῆτε νὰ ἔρχεται πάλι γιὰ νὰ κρίνῃ τὸν κόσμο.
Αὐτὸ εἶνε μὲ λίγα λόγια τὸ ἱστορικὸ τῆς Ἀναλήψεως. Καὶ πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ὅτι ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς δὲν χωρίστηκε ποτέ ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα. Ἀλλὰ τώρα μὲ τὴν Ἀνάληψι ἀνῆλθε καὶ ὡς ἄνθρωπος στὰ οὐράνια καὶ ἐκεῖ πλέον κάθεται «ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός».

* * *

Τί μᾶς διδάσκει ἡ ἑορτὴ αὐτή; Πολλὰ πράγματα. Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ εἶνε τὸ ἑξῆς. Τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναλήψεως μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ Ἐκκλησία κάθε φορὰ ποὺ γίνεται θεία λειτουργία. Ἀπὸ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία…» μέχρι τὸ «Δι᾿ εὐχῶν…» βλέπουμε ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Στὴν ἀρχὴ εἶνε ἡ Γέννησί του· μέσα στὸ ἱερὸ βῆμα ὑπάρχει ἡ ἁγία πρόθεσι, ποὺ εἰκονίζει τὴ φάτνη. Ἐν συνεχείᾳ ἡ εσοδός του στὸν κόσμο καὶ τὸ κήρυγμα ποὺ γίνεται μὲ τὰ ἀναγνώσματα τοῦ ἀποστόλου καὶ τοῦ εὐαγγελίου. Ἔπειτα εἶνε ἡ Θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, ποὺ εἰκονίζει ὁ Ἐσταυρωμένος καὶ τὸ θυσιαστήριο, ἡ ἁγία τράπεζα. Κατόπιν ἔρχεται ἡ Ἀνάστασι, μὲ τὴ θεία κοινωνία. Καὶ τέλος οἱ πιστοὶ ζοῦν τὴν Ἀνάληψί του μὲ τὰ λόγια «Ὑψώθητι ἐπὶ τοὺς οὐρανούς, ὁ Θεός, καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἡ δόξα σου» (Ψαλμ. 56,6,12). Ἀλλὰ καὶ στὴν καρδιὰ τῆς θείας λειτουργίας, ἂν ἔχουμε προσοχή, ἀκοῦμε· «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας», μιὰ προτροπὴ ποὺ ταιριάζει μὲ τὴν Ἀνάληψι. Σὰ᾿ νὰ μᾶς λέῃ ἡ Ἐκκλησία· Ἄνθρωποι, ἀπογειωθῆτε! Μὴ μένετε κολλημένοι στὰ γήινα ὅπως τὰ στρείδια στὸ βράχο. Ἡ γῆ αὐτὴ δὲν εἶνε πατρίδα σας. Πατρίδα σας εἶνε ὁ οὐρανός, ἐκεῖ ποὺ εἶνε ὁ Χριστός, οἱ ἄγγελοι, οἱ ψυχὲς καὶ τὰ πνεύματα τῶν προγόνων σας.
Ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε τὴ σκέψι μας, τὰ αἰσθήματά μας καὶ τὴ βούλησί μας στραμμένα διαρκῶς στὰ χαμηλά. Ξέρετε πῶς μοιάζουμε; Σὰν τὰ τετράποδα, ποὺ ἔχουν τὸ κεφάλι κάτω. Ἀλλ᾿ ὁ ἄνθρωπος εἶνε τὸ μόνο πλάσμα ποὺ στέκει ὀρθό. Γιατί μᾶς ἔκανε ὄρθιους ὁ Θεός; Γιὰ νὰ βλέπουμε τὸν οὐρανό. Κατὰ μία ἐτυμολογία αὐτὸ σημαίνει καὶ ἡ λέξι ἄν-θρωπος. Ἐν τούτοις ἐμεῖς δὲν τιμοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Τὸν ὑποβιβάζουμε στὴν τάξι τῶν ζῴων. Μοιάζουμε μὲ τοὺς χοίρους, ποὺ ἔχουν τὸ ῥύγχος καὶ τὰ μάτια συνεχῶς κάτω, στὴ λάσπη, καὶ ποτέ δὲν ὑψώνουν τὸ βλέμμα ἐπάνω παρὰ μόνο μιὰ φορά. Πότε; Ὅταν τοὺς πᾶνε στὸ σφαγεῖο καὶ τοὺς ἀναποδογυρίζουν γιὰ νὰ μπῇ τὸ μαχαίρι στὸ λαιμό· τότε γιὰ πρώτη φορὰ τὰ μάτια τους ἀντικρύζουν οὐρανό. Ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς. Λησμονοῦμε ποιά εἶνε ἡ πατρίδα μας κι ὅτι ἐδῶ στὴ γῆ εμεθα πρόσκαιροι καὶ παρεπίδημοι· καὶ μόνο ὅταν πλέον ἔρθῃ ἡ μάχαιρα τοῦ ἀρχαγγέλου, τὴν τελευταία στιγμή, βλέπουμε ἔκπληκτοι ποιός ἦταν ὁ προορισμός μας. Μὰ τότε εἶνε ἀργά.
Ἄνθρωπος εἶνε αὐτὸς ποὺ βλέπει πρὸς τὰ ἄνω, αὐτὸς ποὺ σκέπτεται τὸ Θεό, αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾷ τὸν πλησίον, αὐτὸς ποὺ ἔχει εὐγενῆ αἰσθήματα· πίστι, ἐλπίδα, εὐσυνειδησία, στοργή, δικαιοσύνη, πατριωτισμό, αὐτοθυσία… Ὤ τί ὡραῖο πρᾶγμα εἶνε ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶνε πράγματι ἄνθρωπος! ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Τώρα ὅμως κατήντησε σὰν τὰ κτήνη καὶ χειρότερα, ἀφοῦ τὰ πάθη του τὸν ἀποκτηνώνουν, ὅπως λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.
Καὶ ὄχι μόνο κτῆνος κατήντησε ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ θηρίο, τὸ ἀγριώτερο θηρίο. Μὴ φοβηθῆτε τὰ λιοντάρια καὶ τὶς τίγρεις. Ἕνα θηρίο πόσους μπορεῖ νὰ φάῃ; 100; 200; παραπάνω ὄχι. Ἐνῷ ὁ ἄνθρωπος, μὲ τὸ μυαλὸ ποὺ τοῦ ᾿δωσε ὁ Θεός, ἀντὶ νὰ γίνῃ ἄγγελος, γίνεται ἐπιστημονικὸ θηρίο. Ἀνεβαίνει στὰ «μαυροπούλια», ὅπως λέει τὰ πολεμικὰ ἀεροπλάνα ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καὶ ῥίχνει βόμβες τρομερές, ποὺ ἀφανίζουν πολιτεῖες ὁλόκληρες. Αὐτὸ ἔγινε στὴν Ἰαπωνία. Εἶνε λοιπὸν ἢ δὲν εἶνε ὁ ἄνθρωπος τὸ ἀγριώτερο θηρίο; Τὸν πρῶτο ἀεροπόρο ποὺ πῆγε καὶ ἔρριξε ἀτομικὴ βόμβα στὴν Ἰαπωνία καὶ ἔσβησε μιὰ ὁλόκληρο πόλι, μετὰ τὸν κάνανε ἥρωα στὴν Ἀμερική. Ἀλλ᾿ αὐτὸς εἶχε μέσα του κάρβουνο τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως ποὺ τὸν ἔκαιγε καὶ τοῦ φώναζε· Ἂς ἔχῃς τὰ παράσημα ὅλου τοῦ κόσμου· εἶσαι κακοῦργος… Ἔχασε τὸν ὕπνο του. Προσπαθοῦσαν νὰ τὸν ἡσυχάσουν· τέλος αὐτοκτόνησε, δὲ᾿ μποροῦσε νὰ ὑποφέρῃ.
Ἐνῷ λοιπὸν ἡ ἀνθρωπότης βρίσκεται σὲ τέτοια κατάπτωσι, ἔρχεται ἡ Ἀνάληψις τοῦ Χριστοῦ καὶ λέει· Ἄνθρωποι, κοιτάξτε ψηλά, στὰ ἄστρα. Ὑψῶστε τὸ νοῦ στὰ οὐράνια· «ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας». Ἀπογειωθῆτε· ξεκολλῆστε ἀπὸ τὴ λάσπη καὶ τὰ πάθη, ἐλευθερωθῆτε ἀπὸ τὸ μῖσος καὶ τὴν ἔχθρα, ἀπαλλαγῆτε ἀπὸ τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὴν πλεονεξία, ἀποδεσμευθῆτε ἀπὸ τὸ θυμὸ καὶ τὴν ὀργή, τὸ φανατισμὸ καὶ τὴν προσωπολατρία, τὸν κομματισμὸ καὶ τὴ φατρία, τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Μὴ μοιράζεστε. Ὁ Χριστὸς δὲν διαιρεῖ, ὁ Χριστὸς ἑνώνει. Ἑνωμένοι ὅλοι, σὰν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ὡς μέλη τοῦ ἑνὸς σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς μιᾶς ἁγίας του Ἐκκλησίας.
Πατρίδα μας δὲν εἶνε ἡ γῆ ἐδῶ κάτω, τὰ οἰκόπεδα καὶ τὰ κτήματα. Πατρίδα μας εἶνε ὁ οὐρανός· καὶ ἀρχηγός μας εἶνε ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, εις τον ιερό ναὸ Ἀναλήψεως Πέρδικα – Ἑορδαίας Πέμπτη Ἀναλήψεως 27-5-1982)

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 2nd, 2013 | filed Filed under: εορτολογιο

Τοῦ ἁγίου Αὐγουστίνου
15 Iουνίου

Tου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ

  • «Ἀδελφοί, ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας» (Ῥωμ. 13,13-14)

ΑΓΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου. Ἐὰν ἐξετάσουμε τὸν ἅγιο Αὐγουστῖνο κατὰ κόσμον, χωρὶς ἀμφιβολία ἦταν χαρισματοῦχος μὲ ἔξοχα τάλαντα· ῥήτορας σπάνιος, συγγραφεὺς ἐμπνευσμένος, δημιουργὸς μὲ πλούσια φαντασία, μεγαλοφυΐα, πνεῦμα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ σπανίως παρουσιάζονται. Ἀλλὰ τί νὰ τὰ κάνῃς ὅλα αὐτά; Τὸ σπουδαιότερο ἀπ᾿ ὅλα γιὰ τὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο εἶνε, ὅτι ἦταν ἅγιος. Περιφρονημένη σήμερα ἡ ἀξία τῆς ἁγιότητος. Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ὡραιότερος τίτλος ἀπὸ αὐτόν. Μία εὐσεβὴς ψυχὴ λέει· «Θέλω νὰ γίνω ἅγιος, ὅσο κι ἂν μοῦ στοιχίσῃ». Ἅγιος θὰ πῇ καθαρὸς ἀπὸ ἁμαρτία.

* * *

Ἅγιος λοιπὸν ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος. Ἀλλὰ ἦταν ἅγιος ἐκ γενετῆς; Ὄχι. Κάθε ἄνθρωπος γεννιέται μὲ τὸ λεγόμενο προπατορικὸ ἁμάρτημα. Ὅπως ψάλλει ὁ Δαυΐδ, «ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου» (Ψαλμ. 50,7). Νιώθει ἔνοχος γιὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ἀλλ᾿ ἔνοχος καὶ λόγῳ τῶν προσωπικῶν του ἁμαρτημάτων. Γι᾿ αὐτὸ ζητάει τὴ λύτρωσι. Ξέρετε πῶς μοιάζει; Ὅπως ἐκεῖνος ποὺ ἔπεφτε στὸ λαβύρινθο τῆς ἀρχαίας μυθολογίας. Ποιός νὰ τὸν βγάλῃ ἀπό ᾿κεῖ; ἡ φιλοσοφία; ἡ ποίησις; ἡ πολιτική;… Μόνο ὁ μίτος, τὸ νῆμα. Καὶ ποιός εἶνε ὁ μίτος; Ἡ πίστις στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὅποιος πιστεύει στὸ Χριστὸ καὶ μετανοεῖ εἰλικρινῶς, βρίσκει τὴ λύτρωσι. Αὐτὸ βλέπουμε στὸν βίο καὶ τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου.
Ἁμαρτωλὸς ἦταν, μεγάλος ἁμαρτωλός. Παρασύρθηκε ἀπὸ τὸ ῥεῦμα τοῦ κακοῦ στὴν παιδικὴ καὶ νεανική του ἡλικία. Ἡ ἁγία μητέρα του, ἡ Μόνικα, προσευχόταν στὸ Θεὸ καὶ ἔκλαιγε γι᾿ αὐτόν. Τότε ἕνας ἐπίσκοπος ποὺ τὴν ἄκουσε τῆς εἶπε· «Παιδί, ποὺ ἡ μάνα του κλαίει τόσο πολὺ γι᾿ αὐτό, εἶνε ἀδύνατον νὰ χαθῇ». Καὶ πράγματι ὁ Αὐγουστῖνος ἐν τέλει μετανόησε. Μιὰ μέρα, ἐκεῖ ποὺ καθόταν στὸ περιβόλι του κάτω ἀπὸ μιὰ συκιά, ἄκουσε μία μυστηριώδη φωνὴ νὰ τοῦ λέῃ· «Πάρε καὶ διάβασε». Μόλις ἄνοιξε τὴν ἁγία Γραφή, τὰ μάτια του ἔπεσαν στὸ ῥητὸ «Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας» (Ῥωμ. 13,13-14). Τότε ἦλθε σὲ μετάνοια, μετάνοια βαθειά. Καὶ ὄχι ἁπλῶς ἐξωμολογήθηκε τὰ ἁμαρτήματά του, ἀλλὰ καὶ τὰ ἔγραψε σὲ βιβλίο ποὺ λέγεται «Ἐξομολογήσεις».
Ἔτσι ὁ Αὐγουστῖνος ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἄρχισε πλέον μιὰ νέα ζωή.

* * *

Στὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο βλέπουμε, ἀγαπητοί μου, δύο πράγματα· τὸ βάθος καὶ τὸ ὕψος. Ἔφθασε σὲ πυθμένα ἁμαρτίας, ἀλλὰ κατόπιν καὶ σὲ ὕψη ἁγιότητος διὰ τῆς μετανοίας. Read more »

ΘΑ ΕΝΩΘΗ ΠΟΤΕ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 2nd, 2013 | filed Filed under: ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κυρ. Πατ. Α΄ Οἰκ. Συνόδου (Ἰω. 17,1-13)

ΘΑ ΕΝΩΘΗ ΠΟΤΕ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ;

«…Ἵνα πάντες ἓν ὦσι» (Ἰω. 17,21)

p. Augoust. 2000 istΕνότης! Στὸ ἄκουσμα καὶ μόνο τῆς λέξεως αὐτῆς ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος, ποὺ ζῇ μέσα σ᾽ ἕνα ἀπερίγραπτο κοινωνικὸ χάος, θὰ κουνήσῃ μελαγχολικὰ τὸ κεφάλι καὶ θὰ μᾶς ρωτήσῃ· Ἑνότης; ποῦ ὑ­πάρχει; Καὶ ὅμως ὑ­πάρχει ἑνότης, ἀγαπητέ μου φίλε! Ἑνότης θαυμα­στή, ἡ ὁποία στὸν προσεκτικὸ θεατὴ προκαλεῖ κατάπληξι, θάμβος καταπλήξεως.

* * *

Ὑπάρχει ἑνότης στοὺς οὐρανούς. Θέλεις νὰ δῇς ἑνότητα; θέλεις νὰ τὴν ἀπολαύσῃς σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο; Περίμενε νὰ νυχτώσῃ. Ξεκάρφωσε τότε τὸ βλέμμα σου ἀ­πὸ τὸ μικρο­σκοπικὸ τοῦτο πλανήτη ποὺ λέγεται Γῆ καὶ ὕ­ψωσέ το ἐπάνω. Τί βλέπεις; Ἄστρα μικρὰ καὶ μεγάλα τρεμολάμπουν καὶ σὰν καντήλια ἑνὸς ἀχανοῦς ναοῦ φωτίζουν τὸν οὐράνιο θόλο. Πόσα εἶνε; Ἂν ρωτήσετε τοὺς ἀστρονόμους, θὰ σᾶς ποῦν· ἀμέτρη­τα. Μὲ τὰ σύγχρονα τηλεσκόπια, ποὺ ἔ­χουν στήσει σὲ κορυφὲς βου­νῶν, ἀνα­καλύπτουν ὁλοένα καὶ νέα μεμονωμένα ἄστρα, συστήματα ἀστέρων, γαλαξίες ὁ­λόκληρους. Καὶ ἕνα μόνο γαλαξία ἂν τολμοῦσε νὰ μετρήσῃ κάποιος, θὰ ἄρχιζε τὴ μέτρησι σὰν μικρὸ παιδί, θὰ τὴ συνέχιζε νέος, καὶ σίγουρα θ᾽ ἄ­σπριζαν τὰ μαλλιά του καὶ θὰ κατέβαινε στὸν τάφο, ἀλλὰ ἡ καταμέτρησι δὲν θὰ τελείωνε… Κανένας ἀστρονόμος δὲν θὰ μπορέσῃ ποτὲ νὰ δώσῃ τὸν ἀκριβῆ ἀριθμὸ τῶν ἄστρων. Ὤ πόσο μεγάλος εἶσαι, Θεέ μου!
Ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ περισσότερο μᾶς κάνει νὰ θαυμάζουμε δὲν εἶνε τόσο ὁ ἀριθμός τους ὅσο κάτι ἄλλο· εἶνε ἡ τάξις, ἡ ἁρμονία, ἡ θαυμαστὴ ἑνότης ποὺ βασιλεύει ἐκεῖ ἐπάνω. Ἑκατομμύρια – δισεκατομμύρια τὰ ἄστρα, καὶ δὲν μένουν ἀκίνητα σ᾽ ἕνα σημεῖο τοῦ οὐρανοῦ οὔ­τε ἕνα δευτερόλεπτο. Συνεχῶς κινοῦντ­αι. Ἁπλῶς κινοῦνται; Τρέχουν! Δὲν ἀρκεῖ ἡ λέξις «τρέχω» νὰ μᾶς δώσῃ μιὰ ἰδέα τῆς κινήσεώς τους. Τρέχουν ἀπείρως ταχύτερα ἀπὸ τὸν πύρ­αυλο, τρέχουν ἰλιγγιωδῶς. Διασχίζουν τὶς ἀ­χανεῖς ἐκτάσεις τοῦ σύμπαντος. Καὶ ὅμως καμ­μία σύγκρουσις δὲν συμβαίνει μεταξύ τους. Ἀλ­λοίμονο ἂν συγκρούονταν! Φανταστῆτε τί θὰ γινόταν, ἂν τὸ δικό μας λεωφορεῖο ποὺ λέ­­γεται Γῆ (καὶ στὸ ὁποῖο τὴ στιγμὴ αὐτὴ ἄνω τῶν 6,5 δισεκατομμύρια ἄνθρωποι ζοῦν καὶ ταξιδεύουν – τρέχουν ἰλιγγιωδῶς) συγκρουόταν μὲ ἄλλο λεωφορεῖο τοῦ οὐρανοῦ, π.χ. τὸν πλανήτη Ἄρη. Τρέμουμε καὶ μόνο μὲ τὴν ἰδέα μιᾶς ἐναερίου συγκρούσεως δύο πλανητῶν στὸ ἄπειρο! Θρύψαλα θὰ γίνονταν οἱ δύο σφαῖρες.
Ἄπειρα λοιπὸν ἀστέρια ζοῦν μὲ εἰρήνη, ἁρ­μονία καὶ θαυμαστὴ ἑνότητα, σὰν μία οἰκογένεια. Πῶς; Ἁπλούστατα· διότι ὅλοι αὐτοὶ οἱ οὐράνιοι κόσμοι κινοῦνται πάνω εἰς ὡρισμένες τροχιές, ὑπακούουν σὲ παγκοσμίους νόμους ποὺ ἔχει ὁρίσει γι᾿ αὐτοὺς ὁ ὑπέρτατος Νοῦς, ὁ Δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος. Διαβάστε τὸν Προοιμιακό, τὸν ὑπ᾿ ἀριθμὸν 103 ψαλμὸ τοῦ Ψαλτηρίου σας, γιὰ νὰ δῆτε μὲ τί ἐκφράσεις ἀφθάστου λυρισμοῦ περιγράφει ὁ ψαλμῳδὸς τὴν ἁρμονία τῆς φύσεως. «Ἐποίησε σε­λήνην εἰς καιρούς, ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐ­τοῦ. Ἔθου σκότος, καὶ ἐγένετο νύξ» (Ψαλμ. 103,19-20).
Ἑνότης θαυμαστὴ στοὺς πλανητικοὺς κόσμους. Καὶ ἂν τὸ πνεῦμα μας μὲ τὸν ἀετὸ τῆς Πάτμου, τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, πετάξῃ πέρα ἀπὸ τὰ ἄστρα καὶ ἔστω ἀπὸ μακριὰ θεωρή­σῃ τὸ μέγα μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος, ἐ­κεῖ ἡ ἑνότης ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ τῶν προσώ­πων τῆς Θεότητος ξεπερνᾷ κάθε ἀν­θρώπινη κατανόησι. Ἐμπρὸς σ᾽ αὐτὴ τὴν ἑνότητα ὁ νοῦς ἰλιγγιᾷ κυριο­λεκτικῶς. Πατὴρ – Υἱὸς – ἅγιον Πνεῦμα· μία τρισυπόστατος Θεότης!

* * *

Ἀλλ᾽ ἂς ἀφήσουμε τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἂς κατεβοῦμε στὴ Γῆ. Τί βλέπουμε; Ἐνῷ στοὺς οὐρανοὺς ὑπάρχει ἑνότης, στὴ Γῆ ἔχουμε συγκρούσεις. Θεέ μου, τί θέαμα παρουσιάζει τὴ στιγμὴ αὐτὴ ἡ Γῆ! Ὁ πλανήτης αὐτός, πάνω στὸν ὁποῖο μᾶς τοποθέτησες γιὰ νὰ ζοῦμε εὐτυχισμένοι καὶ ν᾽ ἀπολαμβάνουμε πλούσια τ᾽ ἀγαθὰ ποὺ σκόρπισε παντοῦ ἡ πατρική σου ἀγάπη, ἔχει μεταβληθῆ σὲ ἕνα πεδίο ἀγριωτάτης μάχης, ὅπου ἀκούγονται οἱ βρυχηθμοὶ τῶν συμπλεκομένων θηρίων. Τὰ ἀγριώ­τερα θηρία, ἐμπρὸς στὰ ὁποῖα ἡ ἀγριότης τῶν θηρίων τῆς ζούγκλας ὠχριᾷ, εἴμαστε ἡμεῖς, Θεέ μου, οἱ ἀποστάτες υἱοί σου.
Ἡ Γῆ ἐξ αἰτίας μας κολυμπᾷ σὲ λίμνη αἵματος καὶ δακρύων. Τὰ παιδιά της εἶνε τρομερὰ χωρισμένα σὲ κάθε ἐκδήλωσι τῆς ζωῆς τους. Χωρισμένα οἰκονομικῶς. Ἄλλοι ζοῦν σὲ οὐρα­νοξύστες καὶ ἄλλοι δὲν ἔχουν οὔτε καλύβα. Ἄλλοι κολυμποῦν στὸ χρυσάφι καὶ ἄλλοι δὲν ἔχουν ν᾽ ἀγοράσουν οὔτε τὸν ἐπιούσιο ἄρτο. Ἄλλοι λαοὶ κατέχουν εὐφορώτατες πεδιάδες μὲ ἀραιότατο πληθυσμὸ καὶ ἄλλοι συνωστίζονται μέχρι ἀσφυξίας σὲ ἀπόκρημνα βράχια.
Πέρα ἀπὸ τὶς διαιρέσεις ποὺ δημιουργεῖ ἡ ἄδικη κατανομὴ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὑ­πάρχουν ἄλλες διαφορές, βαθύτερες, τὶς ὁποῖ­ες δημιουργοῦν ὄχι πλέον τὰ ὑλικὰ ἀγα­θά –αὐ­τὰ μπορεῖ μιὰ μέρα νὰ τὰ τακτοποιήσουμε χω­ρὶς ὅμως καὶ νὰ εἰρηνεύσουμε–, διαφορὲς ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴ διαφορετικὴ καὶ ἐσφαλμένη ἐνατένισι τῆς ζωῆς. Διότι τὴ ζωὴ τῶν ἀν­θρώπων, τὸ πιὸ πολύπλοκο ψυχολογικὸ φαινόμενο, δὲν τὸ βλέπουμε ὅλοι μὲ τὰ ἴδια μάτια, μὲ τὸν ἴδιο δηλαδὴ νοῦ. Καὶ ἐδῶ ἀκρι­βῶς εἶνε τὸ δρᾶμα. Ὁ νοῦς, ποὺ ἄλλοτε στὸν παρά­δεισο ἦταν διαυγὴς σὰν τὸ κρύσταλλο καὶ ἔ­βλεπε τὰ πάντα ὅπως εἶνε, τὸ μαῦρο μαῦ­ρο, τὸ ἄσπρο ἄσπρο, μετὰ τὴν πτῶσι ἔχει σκοτι­σθῆ τρομερά, ἔχει θολωθῆ· γι᾿ αὐτὸ κάθε ἄνθρωπος βλέπει θολά, συγκεχυμένα, θεωρεῖ καὶ κρί­νει πρόσωπα καὶ πράγματα μὲ δικό του πρῖ­σμα, μὲ τὴ νοσηρή του νοοτρο­πία, ἡ ὁποία διαφέρει ἀπὸ τὴ νοσηρὴ πάλι νοοτροπία τοῦ γείτονά του. Μὲ κάποιο χιοῦμορ ὁ διάσημος συγ­γραφεὺς Φί­λιππος Ὁππενχάιν στὸ ἔργο του «Πρέπει ν᾽ ἀλλάξῃ τὸ μυα­λό μου» λέει· «Ἀπὸ ἐτῶν ζητῶ ἕνα μικρὸ κομμάτι ἐγκεφάλου γιὰ ν᾽ ἀν­τικαταστήσω μ᾽ αὐτὸ τὸ ἀντίστοι­χο κομμάτι τοῦ δικοῦ μου ἐγκεφά­λου. Ἡ ἀντικατάστασι αὐτὴ εἶνε ἕνα πρᾶγμα πολὺ ἁπλό, ἀλλ᾽ ὣς τώρα δὲν στάθηκα τυχερός. Ὅλοι οἱ ἐγ­κέφαλοι ποὺ ἐξέτασα ἦταν χρωματισμένοι. Κα­τέληξα στὸ συμπέρασμα, ὅτι ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος πάσχει ἀπὸ κάποια ἀρρώστια μυστηριώδη».
Καὶ μέσα ἀπὸ τὴ σύγκρουσι αὐτὴ ἰδεῶν, πα­θῶν καὶ μυρίων συμφερόντων γεννᾶται ἡ βα­βὲλ τῆς παγκοσμίου συγχύσεως, στὴν ὁποία χίλιες γλῶσσες μιλοῦν γιὰ ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ ζήτημα καὶ ὅμως δὲ μποροῦν νὰ συνεννοηθοῦν, νὰ ἀποκτήσουν τὴ ζηλευτὴ ἑνότητα σκέψεως καὶ ἐνεργείας.

* * *

Καὶ λοιπὸν αἰωνίως θὰ εἶνε διῃρημένος ὁ κόσμος; Δὲν ὑπάρχει τρόπος ἡ διάσπασις νὰ ἐκλείψῃ καὶ νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ ἑνότης τῆς ἀνθρω­πότητος; Ὑπάρχει! ἀπαντοῦμε χωρὶς διστα­γμό. Καὶ ὁ τρόπος ποὺ ἡ γῆ θὰ βρῇ τὴν παγκόσμια ἑνότητα, εἶνε ἁπλούστατος· νὰ πιστέψου­με ὅ­λοι στὴ χάρι τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ὑπακούσουμε σὲ ἕνα νόμο θεμελιώδη, ὁ ὁποῖος γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ἔχει τὴ σημασία ποὺ ἔ­χει γιὰ τὴν ἄψυχη ὕλη ὁ νόμος τῆς παγκοσμίου ἕλξεως· εἶνε ὁ νόμος τῆς ἀγάπης, τὴν ὁ­ποία δίδαξε καὶ ἐφήρμοσε σὲ ὅλο τὸ βάθος καὶ τὸ πλάτος ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής. Εἶνε τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 13,34· 15,12,17), οἱ δύο αὐ­τὲς μαγικὲς λέξεις, ποὺ τὴν ἔννοιά τους δὲν μπόρεσε ἀκόμη, παρ᾽ ὅλα τ᾽ ἀναρίθμητα πανεπιστήμιά της, νὰ συλλάβῃ ἡ ἀνθρωπότης.
Ἡ ἀγάπη, ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη, ἰδοὺ ὁ παγ­κόσμιος νόμος τῆς ἕλξεως τῶν ψυχῶν, ποὺ θὰ ἑνώσῃ τὴν ἀνθρωπότητα. Ἂν ὅλοι πειθαρ­χήσουμε στὸν βασικὸ τοῦτο νόμο τῆς Καινῆς Δι­αθήκης καὶ –γιὰ νὰ μιλήσουμε πιὸ συγκεκρι­­μένα– ἂν ὅλοι οἱ κάτοικοι τοῦ πλανήτου μας ἀρ­χίσουμε νὰ σκεπτώμαστε ὅπως ὁ Χριστός, νὰ πράττουμε ὅ,τι ἔπραττε ἐπὶ τῆς γῆς ἐκεῖ­νος, ὁ ἀπαράμιλλος τύπος καὶ ὑπογραμ­μὸς κάθε ἀρε­τῆς, τότε θ᾽ ἀποκτήσουμε ἕνα νοῦ, τὸν «νοῦν Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 2,16), καὶ τότε τὸ ὅραμα τῶν προφη­τῶν, ἡ θερμὴ προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ «Ἵ­να πάν­­τες ἓν ὦσι» (Ἰω. 17,21) ποὺ σήμερα Κυριακὴ τῶν ἁ­γίων Πατέρων ἀκούστηκε σὲ ὅ­λους τοὺς να­οὺς τῆς Ὀρθοδοξίας, θὰ ἐκπληρωθῇ. Τότε Βορ­ρᾶς καὶ Νότος, Δύσι καὶ Ἀνατολὴ θὰ ἑνωθοῦν καὶ θὰ γίνῃ «μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» (ἔ.ἀ. 10,16).
Ἡ ἀνθρωπότης,ἀγαπητοί μου, δὲν θὰ εἶνε πάν­τα χωρισμένη. Ἡ ἑνότης εἶνε αἴτημα παν­ανθρώπινο, αἴτημα ποὺ βαπτίσθηκε καὶ ἐξαγνίσθηκε στὴν ἀρχιερατικὴ προσευχὴ τῆς Με­γάλης Πέμπτης. Ἔκτοτε τὰ πραγματικὰ τέκνα τοῦ Χριστοῦ, ὅπου κι ἂν κατοικοῦν πάνω στὴ γῆ, εὔχονται –καὶ ὄχι μόνο εὔ­χονται, ἀλ­λὰ καὶ μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις τους ἐργάζονται– «ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» (θ. Λειτ.) κάτω ἀ­πὸ τὴ σημαία τοῦ σταυροῦ.
Καὶ ἡ λαμπρὴ αὐτὴ ἡμέρα ὁπωσδήποτε θ᾿ ἀ­νατείλῃ, γιὰ νὰ θέσῃ τέρμα στὰ δεινὰ τῆς ἀν­θρωπότητος. Γιὰ ν᾽ ἀνατείλῃ ὅμως ταχύτερα, ἂς ἐργασθοῦμε «ἵνα πάντες ἓν ὦσι».

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ομιλία του επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου, δημοσιεύθηκε στην ἐφημ. «Θεσσαλικὰ Νέα» φ. 5-6-1949 και περιέχεται στο βιβλίο του Μητροπολίτου· «Ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός», Βόλος 1950, σσ. 231-234

 

ΠOIOΣ ΕΙΝ᾿ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΤΟΣΟ ΨΗΛΑ;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 2nd, 2013 | filed Filed under: εορτολογιο

Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως

ΠOIOΣ ΕΙΝ᾿ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΤΟΣΟ ΨΗΛΑ;

ΑΝΑΛΗΨ.ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε δεσποτικὴ ἑορτή. Γιατί ὀνομάζεται δεσποτική; Διότι ἑορτάζει ὁ Δεσπότης. Ποιός δεσπότης, ἡ ἀφεντιά μου; Κ᾿ ἐγὼ δεσπότης λέγομαι, ἀλλὰ ἡ ἐξουσία μου εἶνε μικρά. Ἔχω κάποια ἐξουσία ἀπὸ τὸ Θεό· καὶ πρέπει κλῆρος καὶ λαὸς νὰ ὑπακούῃ στὰ λόγια μας, ὅταν αὐτὰ εἶνε λόγια τοῦ Χριστοῦ μας. Μικρὰ ὅμως εἶνε ἡ ἐξουσία μας· σήμερα εἶμαι δεσπότης, αὔριο δὲν εἶμαι. Αἰώνιος δεσπότης εἶνε ὁ Χριστός, ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόντων, καὶ ἡ βασιλεία του εἶνε αἰώνιος· «καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. 1,33· Σύμβ. πίστ.). Εἶνε βασιλεὺς τῶν «ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων» (Φιλ. 2,10). Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἀξίζει νὰ λέγεται Δεσπότης. Καὶ ἡ σημερινὴ ἑορτὴ εἶνε πρὸς τιμήν του.
Δεσποτικὲς ἑορτὲς ὑπάρχουν ἀρκετές, ὅπως λόγου χάριν τὰ Χριστούγεννα, τὰ Θεοφάνεια, ἡ Μεταμόρφωσις, ἡ Σταύρωσις, ἡ Ἀνάστασις ποὺ ἑωρτάσαμε σαράντα ἡμέρες – χθὲς τὸ βράδυ σταμάτησε τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Σήμερα εἶνε ἡ Ἀνάληψις, δεσποτικὴ κι αὐτὴ ἑορτή, ἡ τελευταία ἀπὸ τὰ γεγονότα τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, μιλώντας στὴν ἑορτὴ αὐτή, εἶπε ὅτι δὲ᾿ βρίσκει λέξεις νὰ ἐκφράσῃ τὸ μεγαλεῖο της. Ἐμεῖς τί νὰ ποῦμε; Ἂς προσπαθήσουμε νὰ δώσουμε τὸ νόημά της.

* * *

Ὁ Θεὸς δημιούργησε ὅλα ὅσα βλέπουμε, καὶ τελευταῖο τὸν ἄνθρωπο, ποὺ εἶνε ἡ κορωνίδα, τὸ ἄριστο δημιούργημά του. Καὶ μόνο ὁ ἄνθρωπος νὰ ὑπῆρχε στὸν κόσμο, ἔφτανε ν᾿ ἀποδείξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός· ὑπάρχει ἄνθρωπος; ἄρα ὑπάρχει Θεός. Θεῖο μεγαλούργημα ὄχι μόνο ὡς πνεῦμα ἀλλὰ καὶ ὡς σῶμα. Ὅλη ἡ ἐπιστήμη νὰ μαζευτῇ, δὲ᾿ μπορεῖ νὰ φτειάσῃ ἕνα μάτι, ἕνα αὐτί, μιὰ καρδιὰ νὰ κτυπάῃ, ―τί λέω;― δὲ᾿ μπορεῖ νὰ φτειάσῃ ἕνα κύτταρο τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ. Κάθε κύτταρο εἶνε ἕνα τέλειο ἐργοστάσιο, ἕνα θαῦμα, ἕνα μυστήριο. Ὁ Θεὸς ἔφτειαξε τὸν ἄνθρωπο, τὸ τέλειο δημιούργημα. Καὶ ὄχι μόνο τὸν δημιούργησε, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἔδωσε ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ ζήσῃ εὐτυχής. Δὲν τὸν ἔῤῥιξε σ᾿ ἕνα ἄλλο ἀστέρι· τὸν ἔβαλε πάνω στὴ γῆ, ποὺ εἶνε ὁ ὡραιότερος πλανήτης. Ἐδῶ ὑπάρχουν ποτάμια, θάλασσες, βρύσες, βλάστησι, δέντρα, πουλιά, δάση, ζῷα, ἀέρας μὲ ὀξυγόνο ποὺ δὲν ὑπάρχει σ᾿ ἄλλο πλανήτη. Σκεφθῆτε· λίγα λεπτὰ νὰ λείψῃ ὁ ἀέρας, δὲ᾿ θὰ μείνῃ οὔτε ἕνας ζωντανὸς πάνω στὴ γῆ. Εἶνε ὁ πλανήτης μας ἕνας μικρὸς παράδεισος, μία Ἐδέμ.
Ἀλλὰ δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος ἄκουσε τὸν διάβολο καὶ παρήκουσε τὸ Θεό. Ἀπὸ τότε ἀρχίζει ἡ μεγάλη του συμφορά. Ἔπεσε ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο σὲ μία διαφθορά. Ἔπαυσε νὰ λατρεύῃ τὸν ἀληθινὸ Θεό, κ᾿ ἔκανε θεοὺς τὰ είδωλα, ἀγάλματα ἀπὸ ξύλο, σίδερο, μπροῦντζο, μάρμαρο· ἀλλοῦ λάτρευαν τὰ ζῷα, κι ἀλλοῦ τὸν ἥλιο ἢ ἄλλα στοιχεῖα τῆς φύσεως· «ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα» (Ῥωμ. 1,25). Καὶ διέπραττε πλῆθος ἁμαρτήματα ὁ ἄνθρωπος· ἔγινε ἡ γῆ Σόδομα καὶ Γόμορρα.
Ξέρετε πῶς ἔμοιαζε ὁ ἄνθρωπος; Σὰ᾿ νὰ περπατάῃ κάποιος καὶ νὰ μὴν προσέχῃ, καὶ αίφνης νὰ πέσῃ σ᾿ ἕνα πηγάδι. Μπορεῖ νὰ βγῇ μόνος του; Ἀδύνατον. Οὔτε ἡ φωνή του δὲ᾿ φτάνει ν᾿ ἀκουστῇ ἀπὸ ᾿κεῖνο τὸ βάθος. Πῶς νὰ σωθῇ; Θὰ μείνῃ ἐκεῖ, ἐκτὸς ἂν τοῦ ῥίξῃς σχοινὶ καὶ τὸ πιάσῃ. Ἔτσι ἦταν ὁ ἄνθρωπος. Γλίστρησε μὲ τὸ ἁμάρτημα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, κ᾿ ἔπεσε σ᾿ ἕνα πηγάδι, σ᾿ ἕναν ᾅδη ἀπωλείας. Καὶ ποιός τὸν ἔσωσε; Ὁ Χριστός. Ἂν μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθῇ μόνος του, δὲ᾿ θὰ ᾿ρχόταν ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος ἦταν πάνω στὰ οὐράνια, καὶ χαμήλωσε σὰν ἀετός. Εἶδα ἐγὼ στὰ Γρεβενὰ ἀετὸ-χρυσάετο, ποὺ διέγραφε κύκλους κ᾿ ἦρθε καὶ κάθησε πάνω σ᾿ ἕνα βράχο – ὡραῖο, μεγαλοπρεπὲς θέαμα!. Ἔτσι κι ὁ Χριστὸς χαμήλωσε χαμήλωσε ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἦρθε ἐδῶ στὴ γῆ, ἔγινε ἄνθρωπος σὰν κ᾿ ἐμᾶς, καὶ πῆρε σάρκα ἀπὸ τὰ ἁγνὰ αἵματα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Καὶ ἔζησε φτωχός. Κανείς ἄλλος δὲν ἔζησε τόσο φτωχά. Ἀκτήμων ἦταν. Ὑπάρχει κανεὶς ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς ἡγέτας, ποὺ λένε ὅτι ἀγαποῦν τάχατες τοὺς ἐργάτες, ποὺ νὰ ἔζησε ἔτσι; Ψέματα λένε. Στὴ Ῥωσία γκρεμίσανε ἕνα τσάρο, καὶ φτάσανε αὐτοὶ νὰ ζοῦν ἐκεῖ πλουσιώτερα. Δὲν ἀνήκω σὲ κόμματα, ἀλλὰ πρέπει νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶνε, ὅτι κανείς δὲν ἔχει νὰ δείξῃ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ. Ἔζησε μὲ ἁπλότητα. Περπατοῦσε ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό. Διψοῦσε, πεινοῦσε, κοιμόταν στὰ χορτάρια σὰν τὸν τελευταῖο ἄνθρωπο. Δίδαξε τὰ ὡραιότερα καὶ ὑψηλότερα λόγια. Ἔκανε θαύματα ἀναρίθμητα. Τέλος σταυρώθηκε καὶ ἔχυσε τὸ τίμιό του αἷμα γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ κατόπιν ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν.
Σαράντα μέρες ἔμεινε πάνω στὴ γῆ, καὶ μετὰ ἔγινε τὸ θαῦμα. Ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους· ἐμεῖς πιστεύουμε. Ὁ Χριστὸς ἔβγαλε τοὺς μαθητάς του ἔξω σ᾿ ἕνα ὕψωμα· ἦταν καὶ ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος. Κ᾿ ἐκεῖ ποὺ τοὺς μιλοῦσε γλυκὰ – γλυκά, ξαφνικά, ὅπως τὸ ἀεροπλάνο βάνει μπροστὰ τὴ μηχανὴ καὶ μὲ τὸν ἕλικα ξεκολλάει ἀπὸ τὸ ἔδαφος καὶ πετάει στὰ ὕψη, ἔτσι κι ὁ Χριστός. Ἂν ὁ ἄνθρωπος βρῆκε τρόπο νὰ ὑψώνῃ ἕνα ἀεροπλάνο, γιατί ὁ Θεὸς δὲν εἶχε τὴ δύναμι αὐτή; Ἔτσι λοιπὸν ὑψώθηκε. Σὲ μιὰ στιγμὴ τὰ τρυπημένα πόδια τοῦ Θεανθρώπου δὲν πατοῦσαν πλέον τὴ γῆ· ὑψώθηκε, ὑψώθηκε μεταξὺ γῆς καὶ οὐρανοῦ, καὶ οἱ μαθηταὶ κοίταζαν. Πέρασε τὰ σύννεφα, τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς γῆς, τὰ φεγγάρια καὶ τὰ ἄστρα, πέρασε τὸν ἥλιο, καὶ ἔφθασε – ποῦ; Πέρα ἀπὸ τὸν ὑλικὸ οὐρανό, στὸν πνευματικὸ οὐρανό, ἐκεῖ ποὺ εἶνε ὁ «τρίτος οὐρανός» (Β΄ Κορ. 12,2).
Τότε, λέει ἡ Γραφή, ὅταν οἱ ἄγγελοι εἶδαν τὸ Θεάνθρωπο, εἶδαν ἀνθρώπινο σῶμα στὰ ὕψη, ἀπόρησαν· Ἄνθρωπος στὸν οὐρανό; Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἔπεσε βαθειὰ μέσ᾿ στὸ πηγάδι τῆς ἀθλιότητος, τώρα ἀνεβαίνει στὰ οὐράνια; Σήμανε συναγερμός. Ποιός εἶν᾿ αὐτὸς ποὺ ἀνεβαίνει τόσο ψηλά; Καὶ γιατί φορεῖ κόκκινα ῥοῦχα; Αὐτὰ λέει προφητικῶς ὁ Ἠσαΐας (βλ. Ἠσ. 63,1-2). Καὶ ποιά ἡ ἀπάντησι στὴν ἀπορία τῶν ἀγγέλων; Αὐτὸς εἶνε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔγινε καὶ υἱὸς ἀνθρώπου· καὶ εἶνε κόκκινα τὰ ροῦχα του, διότι εἶνε βαμμένα στὸ αἷμα τῆς Σταυρώσεως.
Ἔτσι ὁ Χριστός, κατὰ τὴν πίστι μας, ἀνῆλθε στὰ οὐράνια καὶ κάθισε «ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός» (Σύμβ. πίστ.). Καὶ θὰ ἔρθῃ πάλι. Ὅσο βέβαιο εἶνε ὅτι ὑπάρχει γῆ, τόσο εἶνε βέβαιο ὅτι μιὰ ἡμέρα ὁ διος θὰ ἐπιστρέψῃ ἐδῶ, γιὰ νὰ κρίνῃ τὸν κόσμο σὲ θεῖο δικαστήριο.

* * *

Ἡ ἔνδοξος ἀνάληψις τοῦ Κυρίου διδάσκει, ὅτι ὁ Θεὸς πῆρε τὸν ἄνθρωπο, ποὺ εἶχε πέσει χαμηλά, καὶ τὸν ὕψωσε μέχρι τὰ οὐράνια, τὸν κάθισε στὰ δεξιὰ τῆς Θεότητος ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς ἁγίας Τριάδος.
Λέει ἀκόμα τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, ὅτι οἱ μαθηταὶ εἶχαν τὰ μάτια τους καρφωμένα στὸ Χριστὸ ποὺ ἀνυψώνετο. Κοίταζαν ψηλὰ στὸν οὐρανό. Κ᾿ ἐμεῖς ψηλὰ νὰ κοιτάζουμε. Ὄχι σὰν τὰ τετράποδα νὰ κοιτάζουμε κάτω. Εἶδα στὸ Ξηρόμερο τῆς Ἀκαρνανίας ἕνα κοπάδι χοίρων. Τοὺς ἔβαλαν σ᾿ ἕνα δάσος βελανιδιᾶς καὶ τρώγανε ἀπλείστως τὰ βελανίδια πού ᾿ταν στρωμένα κάτω. Κανένας χοῖρος δὲν ὕψωσε τὸ μάτι στὴ βελανιδιὰ νὰ δῇ ἀπὸ ποῦ πέφτουν τὰ βελανίδια. Κ᾿ ἐμεῖς ζοῦμε κάτω ἀπὸ μιὰ βελανιδιά· βελανιδιὰ εἶν᾿ ὁ Χριστὸς καὶ Θεός μας. Ὑψώνουμε ποτὲ τὰ μάτια στὸν οὐρανὸ νὰ ποῦμε στὸ Θεὸ ἕνα εὐχαριστῶ; Ὅταν ἔρθῃ ὁ ἀρχάγγελος νὰ πάρῃ τὴν ψυχή μας, τότε πλέον θὰ εἶνε ἀργά. Λοιπὸν «ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας» (θ. λειτ.), ἐκεῖ ποὺ εἶνε ἡ πατρίδα μας.
Γι᾿ αὐτὸ ἂς ἑτοιμαστοῦμε. Πρέπει ὅλα μας νὰ εἶνε καθαρά, ψυχὴ καὶ σῶμα. Καθαρὰ τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὰ αὐτιά, τὰ μάτια, ἡ γλῶσσα … Νὰ μείνουμε πιστοὶ καὶ ἀφωσιωμένοι στὸ Θεό. Τὰ ζῷα μᾶς διδάσκουν σ᾿ αὐτό. Εἶδα ἐγὼ σκυλὶ πιστὸ σ᾿ ἕνα χωριό· τὸ ἀφεντικὸ πέθανε, ἡ γυναίκα του πρὶν τὰ σαράντα ἔκανε δεύτερο γάμο, τὸ σκυλί του ὅμως δὲν τὸν ξέχασε· πῆγε στὸν τάφο κ᾿ ἔκλαιγε, κ᾿ ἐκεῖ πάνω ψόφησε! Ἐμεῖς γίναμε χειρότεροι ἀπὸ τὰ ζῷα; Νὰ συναισθανθοῦμε τ᾿ ἁμαρτήματά μας καὶ νὰ καθαριστοῦμε ἀπὸ αὐτὰ διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως. Δὲ᾿ θὰ μᾶς δικάσῃ ὁ Θεὸς γιατὶ ἁμαρτάνουμε· θὰ μᾶς δικάσῃ γιατὶ δὲ᾿ μετανοοῦμε. Χίλιες φορὲς νὰ ἁμαρτήσῃς, χίλιες φορὲς νὰ πῇς Μετανοῶ! Κι ὁ Χριστός, ποὺ δέχτηκε ἄλλους ἁμαρτωλούς, θὰ δεχθῇ κ᾿ ἐσένα καὶ θὰ σὲ ὑψώσῃ κοντά του.
Ταῦτα, ἀγαπητοί μου. Καὶ εὔχομαι, πάντοτε μὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι νὰ ἑορτάζουμε τὴν ἔνδοξο ἀνάληψι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό  ναὸ της Ἀναλήψεως  Ἁγίου Ἀθανασίου (χωριόν Ἐδέσσης) 23-5-1985

ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟY ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 2nd, 2013 | filed Filed under: OMIΛΙΑ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

 

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ 24 ΗΧΗΤΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

+ 24 ΒΙΝΤΕΟ ΟΜΙΛΙΕΣ ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΜΕΝΕΣ  ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ, ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ & ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

 
4219881

»Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ»

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟY ΕΠΙΣΚΟΠΟY ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

_

 

_

ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» 

(Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ)

ISTOSELIDA http://www.xrspitha.gr/
4219881

 

«Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΤΑΝΟΚΡΑΤΕΙΤΑΙ !!!»

 ΟΜΙΛΙΑ (7) ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟY ΕΠΙΣΚΟΠΟY ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

http://www.youtube.com/watch?v=1H8xyhN_P3U

_

«ΕΝΑΣ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

http://www.youtube.com/watch?v=vL8ikayIg5E

__

«Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ»

ΟΜΙΛΙΑ (6) ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟY ΕΠΙΣΚΟΠΟY ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

__

«Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ – ΚΑΙ Η ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΉΝΗ»

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟY ΕΠΙΣΚΟΠΟY ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

http://elladapoyantisteketai.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4682.html

____________

ΜΗΝΥΜΑΤΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 2nd, 2013 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

_

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΡΑΗΜ ΠΑΣΑ-

ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

24 ΙΟΥΝΙΟΥ 1827- Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΔΩ http://www.mkka.blogspot.gr/2013/06/blog-post_17.html

8d542426c8ab5796f8b9f3ff

_

Μπροστά στον προβληματισμό των ημερών με αφορμή τις προκλητικές παρελάσεις «υπερηφάνειας» τις οποίες οργάνωσαν και στήριξαν με κάθε μέσο ο Δήμαρχος Αθηνών (9ο Gay Pride Αθηνών), και ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης (2ο Gay Pride Θεσσαλονίκης), ο πατήρ Σαράντης Σαράντος μας απέστειλε κείμενό του που αφορά την ομοφυλοφιλία, με αφορμή την «Ε΄ Ὁμιλία τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου  στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου»

Περί ὁμοφυλοφιλίας. Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου

_8d542426c8ab5796f8b9f3ff

Ἡ μετα-πατερικὴ καινοτομία

«ἀεὶ καινοτομίας τίκτει καὶ οὐδαμοῦ στήσεται» (Ἰω. Χρυσόστομος)

Νέα, σκόπιμη ἁγιογραφικὴ διαστροφὴ ὑπὸ τὶς εὐλογίες τοῦ Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιου

ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ

ΚΑΙ ΚΑΚΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

  • «Ἰδοὺ ὠδίνησεν ἀδικίαν, συνέλαβε πόνον καὶ ἔτεκεν ἀνομίαν. λάκκον ὤρυξε καὶ ἀνέσκαψεν αὐτόν, καὶ ἐμπεσεῖται εἰς βόθρον, ὃν εἰργάσατο» (Ψαλμ. ζ΄ 14)

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ Ἱ. Μ. Δημητριάδος δὲν παύει «διαστρέφων τάς οδούς Κυρίου τάς ευθείας» (Πράξ. ιγ’ 9-10). Δὲν χρησιμοποιεῖ πιὰ ὡς ἐφαλτήριο διαστρεβλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου μόνο τὴν ἁμαρτωλὴ Οἰκουμενιστικὴ «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν», ἀλλὰ προχωρεῖ ἀνεξέλεγκτα καὶ στὴν ἀλλοίωση τοῦ ὅποιου ὀρθοδόξου ἀκόμα φρονήματος διασώζεται στὶς ψυχὲς τῶν ἐκκλησιαζομένων πιστῶν. Μόλις χθές, κυκλοφορήθηκε ἀπὸ τὴν Μητρόπολη (καὶ διαβάστηκε στοὺς ἱ. Ναούς) ἐξηγητικὸ κείμενο τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος, στὸ ὁποῖο γίνεται ἀπροκάλυπτα καὶ στοχευμένα ἐπίθεση στοὺς πιστοὺς ἐκείνους ποὺ ἐλέγχουν τὶς αἱρετικὲς παρεκκλίσεις τοῦ κ. Ἰγνάτιου.

Εἶναι φοβερὴ ἡ πώρωση καὶ ἡ τύφλωση τοῦ κ. Ἰγνάτιου Γεωργακόπουλου, ἀλλὰ καὶ ἡ μανία του ἐναντίον μας. Καὶ ἡ αἰτία; Ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἐναντιωθήκαμε πολλάκις στοὺς ἐν τῷ Βόλῳ μετα-πατερικοὺς νεωτερισμούς του, χρησιμοποιήσαμε φωτογραφία ποὺ ἔδειχνε τὸν κ. Ἰγνάτιος στὴν πρώτη σειρὰ τῶν συμμετεχόντων στὸ Ἱεραποστολικὸ Συνέδριο τοῦ Π.Σ.Ε στὴν Ἀθήνα τὸ 2005, καὶ κυρίως τὴν δημοσιογραφικὴ ἀποκάλυψη ὅτι ὑπέγραψε τὴν προδοτικὴ συμφωνία τοῦ 2006 τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, διὰ τῆς ὁποίας οἱ αἱρέσεις ἀποκαλούνται «χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».  Συμφωνία ποὺ ἀποτελεῖ «βλασφημία» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Καὶ ὁ μὴ ἔχων τί νὰ ἀντείπει κ. Ἰγνάτιος, ἀποφάσισε ὡς ἐξουσίαν ἔχων, νὰ διαβάλλει στὴν τοπικὴ μας κοινωνία αὐτήν —τὴν σύμφωνη μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες— ἐνέργειά μας, ὡς τάχα …καταδισμένη ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο ὡς «ζηλωτικὴ» ἐνέργεια!

Καὶ χρησιμοποιεῖ γι’ αὐτὸ τὸν δόλιο σκοπό, τὸν ἱερὸ ἄμβωνα, τὸν ὁποῖο θεωρεῖ ἐφαλτήριο τῆς ἀναδείξεώς του γιὰ ὑψηλότερες θέσεις καὶ ὡς τσιφλίκι του! Ἐξάλλου εἶναι συνηθισμένος στὸν μονόλογο, νὰ μιλάει ἀπὸ καθέδρας καὶ νὰ ἐξαπολύει μύδρους ἐναντίον αὐτῶν ποὺ δὲν τοῦ κάνουν ὑπακοὴ στὰ οἰκουμενιστικά του  σχέδια.  Ζητήσαμε ἀρκετὲς φορὲς νὰ κάνουμε διάλογο, τὸν προσκαλέσαμε νὰ συζητήσουμε τὰ θέματα γιὰ τὰ ὁποῖα τὸν ἐγκαλοῦμε, ἀλλὰ ἡ ταπεινότητά του δὲν εὐδόκησε νὰ καταδεχθεῖ νὰ ἀσχοληθεῖ μαζί μας. Μᾶς θεωρεῖ ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ δὲν χάνει χρόνο εὐκαίρως–ἀκαίρως νὰ μᾶς ἐπιτίθεται χωρὶς ὅμως ἐμεῖς νὰ ἔχουμε κάποιο ἄλλο τρόπο, πέραν τῶν κατὰ καιρούς διαμαρτυριῶν μας, νὰ ἐκφράσουμε τὴ δυσαρέσκειά μας καὶ τὴν ἀντίθεσή σας σ’ αὐτὰ ποὺ κάνει.

Δυστυχῶς ὅμως γι’ αὐτόν· τὸ ἴδιο τὸ κείμενο τοῦ κηρύγματος ποὺ χρησιμοποιεῖ, τὸν καταδικάζει. Διότι μεταξὺ ἄλλων λέγει σ’ αὐτό: Ἡ διαστρέβλωση τῆς πίστεως καὶ ἡ παρερμηνεία τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ αἵρεση. Καὶ ἡ αἵρεση εἶναι τὸ φοβερότερο κακὸ ποὺ μπορεῖ νὰ συμβεῖ σὲ ἕναν ἄνθρωπο.

Αὐτὸ ἀκριβῶς λέμε κι ἐμεῖς κ. Ἰγνάτιε. Ἔχετε περιπέσει στὸ φοβερότερο κακὸ ποὺ μπορεῖ νὰ συμβεῖ σ’ ἕναν ἄνθρωπο (καὶ μάλιστα Ἐπίσκοπο) καὶ προσπαθεῖτε νὰ παρασύρετε κι ἐμᾶς στὶς πλάνες σας: Στὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ στὴν μετα-πατερικὴ θεολογία. Κακίζετε ὅσους ἐλέγχουν τὸ μεγάλο ἁμάρτημα τῆς αἱρέσεως, ποὺ γεννᾶ σχίσματα, ποὺ ἀναγκάζει τοὺς πιστοὺς νὰ ἀφίστανται ἀπὸ τὸν αἱρετίζοντα Ἐπίσκοπο. Καὶ αὐτοὺς Read more »

ΚΙΝΔΥΝΟΣ- ΘΑΝΑΤΟΣ Η ΑΜΕΛΕΙΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 2nd, 2013 | filed Filed under: ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ

 Η ΑΜΕΛΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΑΛΛΟΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ
ΕΤΣΙ ΕΞΗΓΗΤΑΙ ΠΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ  ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΚΑΤΑΝΤΟΥΝ ΜΑΣΟΝΟΙ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ

ΠΩΣ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ Η ΑΜΕΛΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Σε συγκέντρωση ιεραποστολικών προσώπων στη Φλώρινα, στις  13-3-1978

ΠΝΕΥΜ. ΘΑΝΑΤΟΣ1.     Στον εκκλησιασμό

  • Τώρα τελευταία δεν πάνε πολλοί χριστιανοί στην εκκλησία και δικαιολογούνται ότι ακούνε από το ραδιόφωνο. Αυτό κατά βάθος είναι μια οκνηρία. Γιατί για να πάει ο άλλος στην εκκλησία χρειάζεται κάποιος κόπος, να σηκωθεί, να πλυθεί, να ντυθεί, να χτενιστεί, να σταθεί μια δυο ώρες στη Θεία Λειτουργία. Ένας κόπος είναι και η οκνηρία του η πνευματική, μολονότι δεν είναι άπιστος, τον κάνει να μην αγαπά τον εκκλησιασμό.

2.     Στην προσευχή

  • Ξέρουμε όλοι ότι η προσευχή είναι μια συνομιλία με το Θεό, όμως δεν την αγαπούμε. Όταν κάποιο εξέχον πρόσωπο μας ορίσει κάποια συνάντηση, προσπαθούμε να είμαστε συνεπείς. Αν σ’ εκεινες τις συναντήσεις έχουμε συνέπεια, πόσο μάλλον πρέπει να είμεθα συνεπείς στη συνάντησή μας και στη συνομιλία μας με το Θεό. Η ψυχή που αγαπά τον Θεό είναι επίμελής στην προσευχή.

3.     Αμέλεια δείχνουμε και στη μελέτη της Αγίας Γραφής

  • Είδατε τι λέει ο απόστολος Πέτρος; «Ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ λογικὸν γάλα ἐπιποθήσατε, ἵνα αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν». Να αγαπήσουμε, λέει, την Αγία Γραφή και να έχουμε επιθυμία να τη μελετάμε, όπως το βρέφος επιθυμεί να πιεί το γάλα της μάνας του.

4.     Αμέλεια στην εξομολόγηση

  • Αναβάλλουμε συνεχώς.

5.     Αμέλεια στη Θεία Κοινωνία

  • Δεν κοινωνούμε με τόσο προθυμία και ζήλο, όσο έπρεπε να έχουμε.

6.     Αμέλεια στην ιεραποστολή

  • Δεν προσπαθούμε να κερδίσουμε και άλλες ψυχές στο Χριστό. Όχι τόσο δια του λόγου, αλλά δια του παραδείγματός μας.

Σε μια εποχή δραστηριότητος έχουμε στα πνευματικά αμέλεια συνεχή, οκνηρία και ύπνο, λες και μας τσίμπησε όλους η μύγα τσετσέ της Αφρικής. Τα όμορφα τροπάρια της Εκκλησίας μας προσπαθούν να εκτινάξουν την αμέλεια. Ένα απ’ αυτά λέει «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; Τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι».

Την αμέλεια, που έρχεται σ’ όλους τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, πρέπει να καταπολεμήσουμε. Μεγάλα πνεύματα κινδύνεψαν να πέσουν σ’ αυτήν. Ακόμα και ο προφήτης Ηλίας. «Πάρε με» είπε στο Θεό «δεν θέλω να ζω. Δεν υπάρχουν αφτιά για ν’ ακούσουν. Έμεινα μόνος». Και ο Θεός του απάντησε «Τι είναι αυτά που λες, Ηλία; Σε τι ακηδία και πένθος έφτασες; Ρίξε μια ματιά γύρω σου και θα δεις 7 χιλιάδες ψυχές είναι που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ».

Ο δαίμων της αμελείας πολεμεί πολύ τον άνθρωπο. Θέλει να βρίσκεται σε κατάσταση οκνηρίας, για να μην σωθεί. Αυτή η αμέλεια τιμωρείται από το Θεό. Και η τιμωρία αυτή εικονίζεται στην παραβολή των πέντε μωρών παρθένων. Αυτές δεν κάνανε σε κανέναν άνθρωπο κακό. Μόνο που ήταν αμελείς. Όταν είδαν ότι το λάδι τους τελείωνε, δεν πήγαν εγκαίρως στον έμπορο για ν’ αγοράσουν. Αδιαφόρησαν, αμέλησαν, δεν κουράστηκαν. «Ε» θα είπαν «όταν τελειώσει, θα ψάξουμε και θα βρούμε». Ξέρετε πώς έκαναν αυτές. Σαν τον οδηγό που είναι αμελής. Όταν κάνει μακρινό ταξίδι δεν φροντίζει να ανεφοδιαστεί με βενζίνη και μένει στου δρόμου τα μισά. Αυτό κάνουμε κι εμείς. Ενώ έχουμε να κάνουμε μακρινό ταξίδι και να διανύσουμε δρόμο μακρύ, δεν ανεφοδιαζόμαστε με πνευματικά αγαθά, με τα Μυστήρια της Εκκλησίας και με την προσευχή, για να συνεχίσουμε το δρόμο.

Η αμέλεια είναι το μεγαλύτερο όπλο του διαβόλου. Δημιουργεί πολλά θύματα, γι’ αυτό πρέπει να την πολεμήσουμε εγκαίρως. Να είμαστε δραστήριοι όχι μόνο στον υλικό τομέα αλλά και στον πνευματικό. Γιατί, τι το όφελος να είμαστε εργατικοί στα υλικά και οκνηροί στα πνευματικά; Ο σατανάς με την αμέλεια προσπαθεί να κερδίσει έδαφος. Δημιουργεί μιαν υποτονία στον άνθρωπο. Τον κάνει να αδιαφορεί για όλα τα πνευματικά και τον οδηγεί σε μια νέκρωση πνευματική. Τον κάνει νεκρό άταφο και άχρηστο για κάθε πνευματικό αγώνα. Γι’ αυτό χρειάζεται πολύ προσοχή, προσευχή και αγώνα.

Λένει ότι κάποτε ο διάβολος κάλεσε τα όργανά του, κάλεσε τους πράκτορές του, που εργάζονταν πάνω στη γη και ζήτησε να μάθει τα αποτελέσματα των εργασιών τους. Παρουσιάστηκε ο πρώτος δαίμων και είπε «Σ’ έναν όμιλο χριστιανών, που περνούσε κάποιο ερημικό μέρος τραγουδώντας και ψάλλοντας, ξεσήκωσα τα λιοντάρια και τις τίγρεις και τους κατεσπάραξαν. Τώρα, τα κόκκαλά τους βρίσκονται κατάσπαρτα στην έρημο». «Δεν έκανες τίποτε» του είπε θυμωμένα ο αρχηγός του. «Τι καυχάσαι, που εξήγειρες τα θηρία εναντίον του σώματος των χριστιανών, αφού οι ψυχές τους σώθηκαν και πήγαν στον παράδεισο;». Ο δεύτερος δαίμων παρουσιάστηκε και είπε «Ταξίδευε ένα καράβι σ’ ένα μεγάλο ωκεανό. Κι είχε μέσα φλογερούς χριστιανούς και ιεραποστόλους. Ξεσήκωσα τότε μεγάλη φουρτούνα εναντίον τους και πάει, χάθηκε το καράβι. Πνίγηκαν όλοι». «Δεν κατόρθωσες τίποτε» είπε ο διάβολος «Έπνιξες τα σώματά τους, αλλά οι ψυχές τους σώθηκαν και έφυγαν από κοντά μας». Παρουσιάστηκε και ο τρίτος δαίμων και είπε «Εγώ δεν ξεσήκωσα ούτε θηρία ούτε κύματα εναντίον των χριστιανών, αλλά έκανα κάτι άλλο. Υπήρχε μια εκλεκτή ψυχή, που αγαπούσε το Θεό, προσευχόταν, μελετούσε την Αγία Γραφή, προσπαθούσε να σώσει και άλλες ψυχές. Εγώ χρόνια προσπαθούσα να τη ρίξω στην αμέλεια, να την κάνω να κουραστεί και ν΄ αδιαφορήσει και να πει «Φτάνει πια. Βαρέθηκα. Δεν χρειάζεται άλλος αγώνας». Πέρασαν δέκα χρόνια και το κατόρθωσα. Αυτή τη στιγμή την έκανα δική μου και βρίσκεται κάτω από την εξουσία μου». Ενθουσιάστηκε ο σατανάς με το κατόρθωμα αυτού του διαβόλου και του έδωσε το βραβείο. «Μπράβο» του είπε «εσύ πέτυχες το πιο μεγάλο κατόρθωμα». Χρειάζεται υπομονή, εργατικότητα, αύξηση καθημερινή του ζήλου μας, προσοχή και αγώνα συνεχή, για να μη μας καταλάβει η πνευματική τεμπελιά και έρθει ο πνευματικός θάνατος της ψυχής μας.

Για την πνευματικότητα, που πρέπει να αναπτύξουμε, υπάρχει κι ένα άλλο παράδειγμα πιο ωραίο απ’ αυτό που σας είπα. Κάποτε Read more »