Αυγουστίνος Καντιώτης



ΑΝΘΡΩΠΕ, ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΕΙΣ;

ΑΝΘΡΩΠΕ, ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΕΙΣ;

Εις την Θεσσαλονίκην εις ένα καροτσάκι αχθοφόρου, που με την τίμια δουλειά του αγωνίζεται να ζήσει την οικογένειάν του, είδα μια επιγραφή: “Η ΚΑΛΛΥΤΕΡΗ ΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΣ”.
Πόσον είχε δίκαιον ο απλοϊκός αυτός άνθρωπος! Χωρίς ελπίδα η ζωή είναι ένα βάρος χωρίς την παραμικράν ανακούφισιν, μια ατέλειωτη νύκτα χωρίς αστέρι, μια Σαχάρα χωρίς όασιν, μια Κόλασις, έξωθι της θύρας της οποίας ο μεγαλοφυής ποιητής Δάντης έγραψε το: «Αφήσατε κάθε ελπίδα όσοι θα περάσετε από την θύραν αυτήν».
Η ελπίς είναι μια δύναμις, με την οποίαν ο άνθρωπος, κάτω από τας πλέον δυσμενείς συνθήκας, βαδίζει προς τα εμπρός. Με αυτήν νικά και κατακτά την ζωήν. Δι’ αυτό «Τρέφετε τας ελπίδας», είναι το σύνθημα των ανθρώπων, των ευγενών αγωνιστών που δεν αποκάμνουν, αλλά με ακατάβλητον δραστηριότητα εργάζονται εις όλας τας χώρας της Γης, δια να διαλυθούν τα μαύρα σύννεφα του μίσους και της αλληλοεξοντώσεως των εθνών και να ανατείλει επί τέλους ο χριστιανικός ήλιος της αγάπης του Θεανθρώπου.
Αλλά σήμερον μύριαι ελπίδες υπάρχουν εις τα στήθη των ανθρώπων. Άλλοι ελπίζουν εις τον χρυσόν, τον μαμωνάν, τα πλούτη. Άλλοι εις τα αξιώματα. Και άλλοι εις την προστασίαν ισχυρών προσώπων ή εις την προστασίαν της Α ή Β ή Γ διεθνούς Καταστάσεως. Ανάμεσα εις την διακύμανσιν των ελπίδων αυτών που ζει ο Κόσμος, συ αναγνώστα μου, ποίαν ελπίδα εκλέγεις ως άγκυραν της ζωής σου; Που στηρίζεις τας ελπίδας; Εις το χρήμα; Αλλά θα ευρεθείς σύντομα απατημένος, διότι εις πάσαν γενεάν και ιδίως εις την σημερινήν γενεάν μας βλέπομεν εις μύρια παραδείγματα να επαληθεύει το αιώνιον ρήμα της θρησκείας «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν…». Που ελπίζεις; Εις τας θέσεις, που κατέχεις σήμερον; Αλλά ρίξε ένα βλέμμα γύρω σου για να ιδείς, πόσοι θρόνοι τρίζουν, πόσα αξιώματα κοπροκυλίονται, πόσοι από το ζενίθ της δόξης ευρίσκονται σήμερον εις το ναδίρ της ταπεινώσεως. Που ελπίζεις; εξακολουθώ να σ’ ερωτώ. Εις την Α ή Β ή Γ Κραταιάν Δύναμιν, που σήμερον νικά και θριαμβεύει; Αλλ’ άνοιξε, παρακαλώ, την παγκόσμιον Ιστορίαν, φυλλομέτρησε τας σελίδας της, δια να ίδεις εκεί εις οποία θρύψαλα και ερείπια μεταβάλλονται και αι μεγαλύτεραι αυτοκρατορίαι του κόσμου.
Ω ελπίδες απατηλαί! Είχε δίκαιον να ομιλεί για σας τόσον περιφρονητικώς ο μέγας ιστορικός Θουκυδίδης και να γράφει ότι αι ελπίδες αυταί είναι δια τα άτομα και τα έθνη «μητέρες ξυμφορών».
Και τότε που να ελπίσω; «ΕΛΠΙΖΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΣΩΘΗΣΕΙ ΣΥ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΣ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΣ ΣΟΥ».
Το να ζει κανείς χωρίς Χριστόν είναι να ζει χωρίς ελπίδα. Διότι θα έλθει ημέρα, και δεν είναι μακράν, που μέσα σε ολίγα δευτερόλεπτα θα βλέπωμεν με μεγάλην μας πικρίαν να χάνωνται όλα εκείνα τα υλικά αγαθά, επάνω εις τα οποία εστηρίξαμεν το οικοδόμημα των ελπίδων μας! Μακάριος τότε θα είναι ο άνθρωπος «ο ελπίζων επί Κύριον».
Τώρα που εισερχόμεθα εις νέον έτος, ας συνδεθώμεν όλοι μας στενώτερον με τον ΧΡΙΣΤΟΝ. Μέσα εις την σημερινήν καταιγίδα, που όλοι και όλες μας απογοητεύουν καθημερινώς, ελπίς μας ας γίνει ο Χριστός.
Βαδίζοντες επάνω εις τα ίχνη της παναγίας Του Ζωής, έχοντες ως καθρέπτην στο βίο μας το παράδειγμά Του, προσπαθούντες να μεταδώσωμεν την ζωήν Του, θα κρατούμεν την άγκυραν και θα ελπίζωμεν ότι οι ευγενείς πόθοι των καρδιών μας θα γίνουν δια της δυνάμεως Εκείνου ζωνταναί πραγματικότητες. Διότι ο Χριστός είναι η ελπίς του κόσμου, η μόνη Γέφυρα που θα ενώσει την διασπασθείσαν ανθρωπότητα. Επ’ ΑΥΤΟΝ ΔΕ ΕΘΝΗ ΘΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1945 ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΤΕΛΕΤΗ

Το απόγευμα της πρωτοχρονιάς, ώρα 3 μ. μ., εις την Εστίαν θα γίνει μικρά τελετή, θα κοπεί υπέρ των ασθενικών παιδιών η Βασιλόπιττα κατά πατροπαράδοτον Ελληνικόν έθιμο, θα ψάλουν τα παιδιά καινούργια χριστιανικά τραγούδια, και θα ομιλήσει ο ιεροκήρυξ αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης.

«ΕΣΤΙΑ» φ. 3, Δεκέμβριο 1944

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 149-150, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

     Add A Comment

You must be logged in to post a comment.