Από το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου που εξαντλήθη·
«ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ», σελ. 15-17, εκδοση 1981

(ΜΙΑ ΕΡΕΥΝΑ)

Απάντησις εις μίαν ένστασιν

  Εγώ δεν έχω τηλεόρασιν εις την Μητρόπολιν, αλλʼ ούτε και εις τα ιδρύματα, τα οποία με την βοήθειαν του Θεού έχω ιδρύσει εις την περιφέρειαν μου και αλλού. Δεν παρακολουθώ προγράμματα τηλεοράσεως. Και ίσως δια τούτο κάποιος από τους αναγνώστας να μας είπη˙ «Πάτερ μου, αφού δεν παρακολουθείς τηλεόρασιν, πως κρίνεις την τηλεόρασιν και προτρέπεις τον λαόν να κλείση τας τηλεοράσεις;». Απαντώ˙ Δεν βλέπω τηλεόρασιν. Αλλʼ ακούω τας κρίσεις των ανθρώπων, οι οποίοι είνε εις θέσιν να κρίνουν περί του ηθικού ποιού των θεαμάτων που προβάλλει η τηλεόρασις. Και όπως ένα δηλητήριον, του οποίου η επιβλαβής δραστικότης είνε γνωστή, δεν το δοκιμάζει τις δια να πεισθή προσωπικώς, έτσι και ένα θέαμα αισχρόν, που άλλοι μαρτυρούν ως δηλητηριώδη τροφήν του πνεύματος, πρέπει νʼ αποφεύγη τις και να μη θέλει να δοκιμάση εις τον εαυτόν του τας συνεπείας του ψυχικού τούτου δηλητηρίου. Αλλά, δυστυχώς, ενώ πας φοβείται και προσέχει μη λάβη ουδέ ελαχίστην ποσότητα δηλητηρίου, προκειμένου περί αισχρών θεαμάτων, ψυχικής τροφής, όντως δηλητηρίου των ψυχών, οι άνθρωποι δεν αρκούνται εις την μαρτυρίαν των άλλων, δεν λαμβάνουν υπʼ όψιν τα φρικτά αποτελέσματα, που είχον τα αισχρά θεάματα επί των ψυχών των συνανθρώπων των, αλλά θέλουν οι ίδιοι να ίδουν και απολαύσουν αυτά. Θλιβερόν δε είνε το εξής φαινόμενον˙ όταν ένα θέαμα χαρακτηρίζεται αυστηρώς ως ακατάλληλον δια τους νέους, αντί ο χαρακτηρισμός αυτός να απομακρύνη τους πάντας από την δηλητηριώδη αυτήν ατμόσφαιρα του θεάματος, αντιθέτως ο χαρακτηρισμός αυτός ως μαγνήτης του Διαβόλου ελκύει τους πολλούς. Και αν το θέαμα αυτό είνε τελευταίον εις το πρόγραμμα, πέραν του μεσονυκτίου, οι τηλεθεαταί δεν θα κοιμηθούν, αλλά θʼ αγρυπνήσουν δια νʼ απολαύσουν το θέαμα, δηλαδή, οι άνθρωποι του αιώνος μας, παρά τας προειδοποιήσεις περί βλαβεράς επιδράσεως των αισχρών και γκαγκστερικών θεαμάτων, πίπτουν θεληματικώς εις τους δηλητηριώδεις βόθρους, εις τα επικίνδυνα δηλαδή κανάλια των τηλεοράσεων, και αυτοδηλητηριάζονται, αυτοκτονούν.

Εκάησαν άλλοι, διότι ήγγισαν τα ηλεκτροφόρα σύρματα. Είνε ανάγκη και συ, άνθρωπε μου, να τα αγγίσης, να ίδης δηλαδή το θέαμα που καίει και πυρπολεί την ψυχήν σου, εφʼ όσον τόσοι μαρτυρούν περί της ολεθρίας επιδράσεως που έχουν επί των ψυχών τα θεάματα της μεγάλης και της μικρής οθόνης;

Και ημείς, αγαπητοί μου, χωρίς να παρακολουθώμεν τα προγράμματα της τηλεοράσεως, δυνάμεθα εξ όσων ακούομεν και μελετώμεν εν σχέσει με την κακοποιόν δράσιν του επιτυχώς αποκληθέντος νεωτέρου τούτου «Δράκουλα», να κρίνωμεν και να δικάσωμεν. Και οι δικασταί δεν βλέπουν τα εγκλήματα που διέπραξαν οι κατηγορούμενοι. Αλλά πιστεύοντες εις την μαρτυρίαν αξιοπίστων μαρτύρων, οι οποίοι υπήρξαν αυτόπται και αυτήκοοι του εγκλήματος, κρίνουν και καταδικάζουν. Εδώ, εις την περίπτωσιν της τηλεοράσεως, πλήθος μάρτυρες συνωστίζονται δια να καταθέσουν την μαρτυρίαν των. Εδώ γονείς, διδάσκαλοι, καθηγηταί, παιδαγωγοί, ψυχίατροι, δημοσιογράφοι, με τας παρατηρήσεις, τας οποίας κάνουν παρακολουθούντες τα θύματα της τηλεοράσεως, μαρτυρούν περί της ολεθρίας επιδράσεως αυτής…

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ