Ὁμιλία Μητροπολίτου Κοζάνης Διονυσίου στὴν γιορτὴ τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Αγιο Παντελεήμονα Φλωρίνης 16-6-1985

    16 Ἰουλίου τοῦ 1967, δεκαοκτώ, δηλαδὴ χρόνια παρα ἕνα μήνα ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Αὐγουστῖνος, μητροπολίτης τῆς ἀκριτικῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης, ἐρχόμενος ἐδῶ γιὰ νὰ ἐνθρονιστῇ, πέρασε ἀπὸ τὴν Κοζάνη, ὄχι γιατὶ τὸν ἔφερε ὁ δρόμος, ἀλλὰ γιατὶ ἦταν σωστὸ νὰ περάσῃ ἀπὸ τὴν πόλι στὴν ὁποία σὲ δύσκολες ἡμέρες εἶχε διακονήσει τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπὸ τότε συνδέθηκε μαζί της. Τότε στὴ λειτουργία ποὺ ἔγινε στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τὸν προσφώνησα καὶ μέσα σὲ ἄλλα τοῦ εἶπα· Ξέρω ὅτι κοινὴν ἔχωντες τὴν καταγωγήν, ἐκ τῶν Κυκλάδων νήσων ὀρμόμενοι, κοινὴν ἔχωμεν δη τὴν κλίσιν καὶ τὴν ἀποστολήν, ἐν τοῖς ἱερεῖς τούτοις τόποις τῆς Μακεδονίας. Τί κρῖμα ἀλήθεια ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τί κρῖμα ὅτι τώρα μέσα σὲ 18 μόλις χρόνια, δὲν μπορῶ νὰ ὁμιλήσω, τὴν ὡραίαν ἐκείνη γλῶσσα.
Σήμερα, ἀγαπητὲ ἀδελφέ, καὶ συλλειτουργέ, ἅγιε Φλωρίνης κ. Αὐγουστῖνε, ὅταν ἀξιώνομαι πάλι νὰ σὲ προσφωνῶ, χαίρομαι ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τότε. Γιατὶ τώρα δὲν εὔχομαι τὴν καρποφόρο ποιμαντορία σου, ἀλλὰ βλέπω, καὶ βλέπει ὅλος ὁ κόσμος, τοὺς πλούσιους καρποὺς τῆς ἐπισκοπικῆς σου διακονίας. Ἀλλὰ συμπάθησέ με, δὲν ἐκφράζομαι καλά.
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία δὲν ἑορτάζει τὰ 18 χρόνια τῆς ἁρχιερατίας σου, ἀλλὰ τὰ πενήντα χρόνια τῆς ἐπισκοπικῆς σου διακονίας. Ἀπὸ τὸ 1935 μέχρι σήμερα. Μὲ τρομάζει αὐτὸ τὸ τόσο μεγάλο βάρος, τὸ τόσο μεγάλο χρονικὸ διάστημα καὶ καταλαβαίνω τὸ βάρος του, γιατὶ καὶ ἐγὼ ὁ ἴδιος, πενήντα χρόνια καὶ ἕνα παραπάνω, εἶμαι μέσα στὸ ράσο. Είμαστε καὶ οἱ δυὸ πιὰ γέροντες. Δόξα τῷ Θεῷ, ὅτι μᾶς κρατάει εἰς τὴν ζωή, γιὰ νὰ ὑπηρετοῦμε τὴν Ἐκκλησία, ποὺ δὲν εἶνε βέβαια ἡ Ἐκκλησία μόνο τῶν γερόντων, ἀλλὰ ποὺ χρειάζεται, πολὺ χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία τοὺς γέροντες. Θέλω νὰ εἰπῷ πολλά, μὰ φοβοῦμαι μήπως προσκρούσω εἰς τὴν ἀσκητική σου αὐστηρότητα. Γι’ αὐτὸ σὲ παρακαλῶ, ἐπίτρεψέ μου καὶ ἄφησέ με νὰ ὁμιλήσω στοὺς ἀγαπητοὺς χριστιανούς, νὰ ὁμιλήσω στὰ παιδιὰ γιὰ τὸν πατέρα τους. Ὄχι, γιὰ νὰ μάθουν ἀπὸ μένα τὰ παιδιὰ γιὰ τὸν πατέρα τους, ἀλλὰ γιὰ νὰ χαροῦν τὰ παιδιά. Ὅτι καὶ ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, ξέρουμε καλά, καὶ τιμοῦμε καὶ σεβόμαστε τὸν πατέρα τους.
Δὲν ξέρετε ἐσεῖς ἀγαπητοί χριστιανοί, δὲν μπορεῖτε νὰ ξέρετε, τὶ πάει νὰ πῇ ἕνας ἄνθρωπος νὰ εἶνε τιλιγμένος πενήντα χρόνια μέσα στὸ μαῦρο ράσσο. Ὅπως καὶ ἂν τὸ πάρομε, ἄν εἶνε ἕνα κάρβουνο ἀναμένο ἢ ἕνα κάρβουνο σβηστό. Μὰ εἶνε γνωστὸ παντοῦ, πὼς ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος εἶνε πυρακτωμμένο σίδερο. Δὲν ἔχει καμμιὰ σημασία, πὼς πολλοί δὲν συμφωνοῦν μαζί του. Ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος εἶνε ἐκεῖνος ποὺ εἶνε, ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἄλλους, κατὰ ποὺ τὸ λέγει ἡ Ἀποκάλυψι, μπορεῖ νὰ εἴμαστε οὔτε ζεστεῖ, οὔτε ψυχροί, ἀλλὰ μᾶλλον χλιαροί.
Θὰ μποροῦσα νὰ σκιαγραφίσω τὸν ἄνθρωπο καὶ ἱερέα Αὐγουστῖνο, ἀναφερόμενος σὲ κάποια χαρακτηριστικὰ χωρία τοῦ ἀποστόλου Παύλου, χωρὶς κανένα ἄλλο σχόλιο καὶ ἐρμηνεία.
Γράφει, λοιπόν, ὁ μεγάλος ἀπόστολος·

«Οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ». (Β Τιμ. 1,7 ) Καὶ κήρυξον τὸν λόγον, ἐπίστηθι εὐκαίρως, ἀκαίρως, ἔλεγξον, ἐπιτίμησον καὶ ἔλεγχε μετὰ πάσης ἐπιταγῆς»(…). Καὶ ἀκόμα, «Οὔτω λαλοῦμε, οὐχ ὡς ἀνθρώποις ἀρέσκοντες»(..).
Ποιός μπορεῖ τάχα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ποιός μπορεῖ νὰ μοῦ ἀμφισβητήσῃ, ὅτι αὐτὰ δὲν εἶνε τὰ πρῶτα καὶ κύρια γνωρίσματα τῆς εἰκόνας τοῦ ἐπισκόπου Αὐγουστίνου; Ἀλλὰ δὲν ἀπαρτίζεται σ᾿ αὐτὰ μόνον ἡ εἰκόνα του. Αὐτὸ εἶνε μόνον τὸ σχέδιο στὸ ὁποῖον πρέπει νὰ προσθέσωμε τὰ χρώματα.
Γράφει, λοιπὸν πάλι, ὁ μεγάλος ἀπόστολος καὶ αὐτὰ τεριάζουν ἁπόλυτα στὸν σήμερα ἑορτάζοντα σεβασμιώτατο ἐπίσκοπο· «Τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον»(Β Τιμ. 4,8). Δηλαδή, γέμισε ὅσον μπορεῖς περισσότερο τὴν ζωήν σου, μὲ τὸ ἔργο σου καὶ ἀφοσιώσου ὁλοκληροτικὰ εἰς τὴν διακονίαν σου. Καὶ γράφει ἀκόμα· «Μὴ συσχηματίζεστε τῷ αἰὠνι τοῦτῳ»(Ρωμ. 12,2). Καὶ γράφει, πάλι. Ἀντεχόμενον κατὰ τὴν διδαχὴν πιστοῦ λόγου καὶ τοὺς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν»(…).
Καὶ ἀκόμα· «Ἀφιλάργυρος ὁ τρόπος καὶ ἀξίως τοῦ Εὐαγγελίου πολιτεύεστε». Καταλαβαίνετε, ὅτι σᾶς παραθέτω, δηλαδή, ἀσύνδετα καὶ ἀρνερμήνευτα γραφικὰ χωρία. Ἀλλὰ αὐτὴ τὴ στιγμή, εἶνε τὸ μόνο δυνατό. Ἂν πῶ, τίποτε ἄλλο, θὰ εἶνε λόγια δικά μου, γι᾿ αὐτὸ θὰ συνεχίσω ἀκόμα γιὰ λίγο, ἀφήνωντας τὸν ἀπόστολο καὶ δανιζόμενος τὸν λόγο ἀπὸ τοὺς ἁγίους πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, ποὺ εἶνε τὸ καθημερινὸ ἐν τρύφημα τοῦ ἐπισκόπου Αὐγουστίνου.
«Κάματον καὶ πόνον πολύν Ἐκκλησίας προστασία παρέχει τῆς κυβερνώσιν αὐτήν». Καὶ εἶνε ἀλήθεια ὅτι ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος ἐπαλαιώθει ἐν τοῖς ἔργοις αὐτοῦ. Γέρασε, 50 χρόνια μέσα στὸ ἱερατικό καὶ κηρυκτικὸ κυρίως ἔργο του, γιὰ τοῦ Θεοῦ τῇ δόξα, γιὰ τῆς Ἐκκλησίας τὴν οἰκοδομή, ὅπως καὶ αὐτὰ εἶνε λόγια τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου. Ἤ γὰρ ὁ Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἑαυτὸν ἐπέδωκε, τίνος ἂν ἡμεῖς είημεν ἀπολογίας καὶ συγνώμης ἄξιοι, τοσούτου λαοῦ προστασίαν ἐγκεχειρισμένοι καὶ μὴ πάντα ἐρούμενοι καὶ ποιῆσαι καὶ παθεῖν ὑπὲρ τοῖς τῶν ἐγχειρησθέντων ἡμῖν ἀσφαλείας;». Εἶνε καὶ αὐτὰ λόγια τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου, μὲ τὰ ὁποῖα πραγματικὰ κοιμᾶται καὶ ξυπνᾶει ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος.
Πενήντα χρόνια ἱερέας μελετᾶ συνεχῶς καὶ γράφει,γιατὶ τὸν δίδαξε ὁ δάσκαλός του ὅτι· «Οὐδέν οὖτως ἄχρηστον τῆς Ἐκκλησίας προστασίαν, ὡς ἡ ἀργία καὶ ἀμελετησία».
«Ἐκδίκησον τὸν τόπον», γράφει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος πρὸς τὸν ἅγιον Πολύκαρπον ἐπίσκοπον Σμύρνης καὶ ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος, δὲν ἀφήνει καὶ κραττάει καλὰ τὸν τόπον του, στὴν ἀκριτηκήν ἐδῶ ἔπαλξι ποὺ τὸν ἔταξε ἡ Ἐκκλησία. Καὶ πιστεύει καὶ ἐπαναλαμβάνει μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο καὶ Μέγα Βασίλειο, ποὺ ὅλη ἡ ζωή του δὲν ἦταν οὔτε τὰ 50 χρόνια τῆς δικῆς μας ἱερατείας. Ἐπαναλαμβάνει μαζὶ μὲ τὸν ἅγιον καὶ Μέγα Βασίλειο· «Ἕως ἀναπνέωμεν ὑπεύθυνοι ἐσμέν μηδὲν ἐλιμπάνειν τῶν εἰς οἰκοδομὴν τῶν καλῶν».
Συγχώρησέ με, ἀγαπητέ, καὶ σεβαστέ, ἀδελφέ, καὶ συλλειτουργέ, ὄχι μόνον γιατὶ κατεπόνησα τὸ θεοφιλές ποίμνιόν σου, μά, καὶ γιατὶ δὲν μπόρεσα νὰ ζωγραφίσω καλὰ καὶ τέλεια τὴν ἱερή σου εἰκόνα. Ὅσο σπουδαιότερο εἶνε τὸ πρώτυπο, τόσο δυσκολότερο εἶνε τὸ ἔργο τοῦ ζωγράφου. Καὶ ἐγώ, δὲν εἶμαι, ποὺ δὲν εἶμαι ὁποσδήποτε καλὸς ζωγράφος, ἀλλὰ μοῦ ἔτυχε καὶ ἕνα πρότυπο ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς μας ἱεραρχίας.
Πενήντα χρόνια δάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου, μισὸς αἰώνας ἱερατικῆς ζωῆς καὶ διακονίας. Ἀπὸ ποῦ νὰ ἀρχίσω καὶ ἀπὸ ποῦ νὰ τελειώσω; Γιὰ ποιούς ἐκκλησιαστικοὺς ἀγῶνες; Γιὰ ποιά ποιμαντικὰ ἔργα; Γιὰ ποιές πολισέλιδες συγγραφές, νὰ ὁμιλήσω; Μὰ θὰ εἶνε καὶ μάταιο. Γιατὶ ὅλα αὐτὰ κανένας δὲν τὰ ἀγνοεῖ, καὶ εἶνε εἰς ὅλους γνωστά. Ὁ Θεὸς νὰ σὲ πολυχρονίζει, ἐπίσκοπε Αὐγουστῖνε. Νὰ βλέπῃς καὶ νὰ εὐλογῇς τὰ πνευματικά σου παιδιά, συναγμένα γύρω στὴν εὐχαριστιακήν σου τράπεζα. «Κύκλο τῆς τραπέζης σου, ὡς στελέχοι βλέπων τὰ ἔγγονά σου, χαῖρε, εὐφραίνου, προσάγον ταῦτα τῷ Χριστῶ ποιμενάρχα». Ἀμήν.
―――――――

Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος ἀπαντᾶ:

Ὁ ἅγιος Κοζάνης μὲ συνεκίνησε βαθύτατα, ἡ ἀγάπη του εἶνε μεγάλη, ἀλλὰ τὰ ρητὰ ποὺ ἀρίθμησε· 1,2, 3, 4,5, ἦταν γιὰ μένα ζυγαριά, ἦταν πλάστιγγες ποὺ ἐζύγησαν τὴν ἑλαχιστότητά μου, καὶ γνωρίζει ὁ ἅγιος Κοζάνης νὰ ὀμιλῇ. Ἄς μὴν τὸν ἀπολογίσω.
Προσεπάθησα, ὅσο τὸ δυνατὸν κατ’ ἄνθρωπον, νὰ ἐκτελέσω τὸ καθῆκον μου, σὲ ἡμέρες σκληρές.
Ἡ ἀρχὴ τοῦ Εὐαγγελίου μου, ἡ ἀρχὴ τῆς ἀποστολῆς μου εἶνε πρὸ πενήντα χρόνια καὶ ἡ ἀρχὴ εἶνε τὸ Μεσολόγγιον, ἱερὰ πόλις τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὸ τέλος μου εἶνε πάλι ἡ Φλώρινα, τὸ νέο Μεσσολόγγι τῆς Μακεδονίας μας. Ἔτσι θέλησε ὁ Θεός ….
Εὐχαριστῶ τὸν ἅγιο γέροντα, ὁ ὁποῖος ἦρθε ἐδῶ, ἀπὸ τὴν Κοζάνη καὶ μᾶς ἑτίμησε. Θὰ τὸν παρακαλέσω, νὰ μοιράσει τὸ ἀντίδωρο σ᾿ ὅλο τὸ ποίμνιόν μας.

(Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος δὲν ἔστελνε προσκλήσεις στὶς γιορτές του, ὅπως κάνουν οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἐπισκοπους. Κάποιοι εὐτυχῶς ἑλάχιστοι, τοὺς δίνουν καὶ 1.000 ευρώ γιὰ τὶς βενζίνες καὶ τὸν κόπο τους!!! )