Ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ

Τού Συνεργάτου μας Κ.Θ.
(Πρός πάντα αναζητούντα
αυτόν τόν Θ η σ α υ ρ ό ν)

«Γιαννάκημ’, σάν τρυπουφράχτς μοιάζ’ ού Μάρκους ανάμισα στ’ άλλοι Ευαγγελιστές. Ίμένα, δέν ξέρου γιατί, μ’ αρέσ’ πουλύ. Τάχει μαζουμένα ούλα μαζί στού δέκα πέντι κιφάλιου, Στάυρωσ’ , ΄Ανάστασ’ , κι’ απου κουντά τήν ΄Ανάληψ.
Τσ’ έντικα. Ντρουπή τς! Καλά τσ’ έκανι. Τσ’ ωνείδησ’ π’ φάνκαν άπιστ’ κι σκληρόκαρδ. Αλλά, τούς σχώρεσε μειτά καί τσ’ απέστλε σ’ όλουν τούν κόσμο. Κι’ αϊ, γιά, τί τσ’ είπει! Μή σκιαχθήτε, ωρέ, νά κηρύξτη τού βαγέλιο σ’ ολινοί. Ίγώ θά πααίνω, μπρουστά ‘που σάς, κι μαζί σας. Τίπουτα δέ θά μπουρέσ’ νά σάς βλάψ….(Μαρκ.16,14-15).
΄Ετσι μίλαγε, μέ τέτοια χωριάτικη απλότητα καί ρουμελιώτικη προφορά, μά μέ βαθειά πίστη, ό παπούλης μου ό Παπα-Καραβάνας, ό Παπα-Γιάννης τών Κλεισορρευμάτων Μεσολογγίου, πού μέ τόν, γιά κάποιους σημερινούς υπερσώφρονας καί λογικούς(!), «τρελο-Αυγουστίνο»!!, ώσγωσαν όλα τά περί τήν γεννέτηρα τού Πατροκοσμά τού Αιτωλού χωριά, στηρίζοντας από κοινού, τούς βασανισμένους καί εγκαταλελειμμένους κατοίκους περί τήν Τριχωνίδα καί Λυσιμαχία. Τιμή καί προσκύνηση στόν εορτάζοντα Άγιο Μάρκο, μέσ’ στή χαρά τής Αναστάσεως, αλλά παράλληλα, τιμή καί σεβασμό άς αποδίδωμε αξιοχρέως καί ευγνωμόνως, σ’ αυτούς τούς αφανείς ήρωες τής ακραιφνούς, τής Πατροπαραδότου Πίστεως μας, πού μέ τόση λύσσα σήμερα βάλθηκαν κάποιοι, μάταια όμως, νά τήν ξεριζώσουν, γιατί μερικοί επίορκοι, γίνονται καθημερινά αίτιοι νά βλασφημήται. Καί είναι αλήθεια αυτό. Ἀλλ’ «ανένδεκτον τού μή ελθείν τά σκάνδαλα»!(Λουκ.17,1 Πιό πρόστυχο όμως είναι, τό νά κάνουμε μπαϊράκι τά σκάνδαλα, καί βρίσκοντας σ’ αυτά έρεισμα, νά τά χρησιμοποιούμε σάν ντοκουμέντα, όπλα καί αφορμές, νά κατεδαφίζουμε τούς πάντας καί τά πάντα, καθιστάμενοι ιεροεξεταστές καί σύγχρονοι Ροβεσπιέροι. Ναί μεν ούτως, ώς πρός τούτο.΄Αλλά μεγίστη ανησυχία καί προσοχή στήν διαφοροποίηση καί ειδοποιό διαφορά, ώς πρό τά κατωτέρω. Έπειδή μερικοί αποδεικνύονται «λύκοι πού χαίρονται στήν αναμπουμπούλα», χρειάζεται πάρα πάρα πολύ διάκριση καί πνευματικό ζύγισμα, νά ξεχωρίσης τούς υπερβάλλοντας ζηλωτάς, τούς υγιείς καί ορθοδόξως απαρεκκλίτως φρονούντας, από καιροσκόπους, τούς ιδιοτελείς σκοπούς εξυπηρετούντας μέ τά εφήμερα καί μακροπρόθεσμα «καμώματά» τους, μέσα σέ – από ετών – είς σκοτεινούς χώρους καί αίθουσες τεκτενομένους τά προσχεδιασμένα οικουμενιστικά, παγκοσμιοποιητικά, πανθρησκειακά προγράμματα καί κατορθώματά τους. Θέλετε; Νάσου καί τό πιό φρέσκο, τό έν πλήρει ελευθερία καί ασυδοσία παγκόσμιο ξεφρένιασμα, τό, από πού αλλού; τό εξ Αμερικής εξικνούμενο καί στά πέρατα τής υφηλίου εξαπλούμενο «σατανικό κίνημα». Έχει τώρα καί επίσημο ναό(!) τού σατανά, μέ άδεια τού IRS (Αμερικανική Υπηρεσία Εσωτερικών Εσόδων… τρέχα γύρευε), μέ φοροαπαλλαγές, δυνατότητα εισχωρήσεως, παρεδρεύσεως καί ελέγχου τών πάντων, μέ ανεξέλεγκτη πρόσβαση απαιτητικά καί είς τά πλέον απόρρητα καί κρύφια κράτους, θρησκειών κ.ο.κ., γωνίες εφεξής καί παραπληρωματικαί!!! / Καί μή χειρότερα; Σέ τί. Ύπάρχει χειρότερο;
Εδώ, όμως, εγώ γελάω. Καί γελάω μέ βαθειά συναίσθηση καί πίστη. Γιατί; Γιατί … μέ συγχωρήτε γιά τήν λαϊκή-πεζή έκφραση, δέν εμπαίζω τά θεία. Γιατί «λογαριάζουν χωρίς τόν .. Ταβερνιάρη!» (Λαϊκή θυμοσοφία).
Σέ Αναστημένο Χριστό πιστεύω. Στό νικητή τού τελευταίου καί μεγαλύτερου εχθρού τού ανθρώπου, τό θάνατο. Τί είναι ό σατανάς καί διάβολος μπροστά σ΄ Αυτόν «πού ήρθε καί κατήργησε τά έργα τού διαβόλου»(Α΄Ιωαν.3,8), αυτού «τού νταή»! τού άρχοντος καί κοσμοκράτορος τού αιώνος τούτου, υπό τήν θεμελιώδη καί προδεδηλωμένην προϋπόθεσιν, ότι ό Χριστός «εξήλθε νικών καί ίνα νικήση»;(Αποκ.6,2) Τί μάς διαβεβαιοῖ στήν Β΄πρός Θεσσαλονικείς Κεφ.2.3-12; «…όν ό Κύριος αναλώσει τώ πνεύματι τού στόματος αυτού καί καταργήσει τή επιφανεία τής παρουσίας αυτού»! Είναι δυνατότερος, ό διάβολος ή ό Χριστός; «Κράτα τήν ψυχήν σου στόν άδη, καί μή απελπίζεσαι»(Γέρων Σιλουανός). Ναί, είναι επικίνδυνος. ΄Οχι όμως ανίκητος.

Ό πλήρης Πνεύματος Αγίου Ίωάννης στήν Α΄Καθολική του 4,4 μάς ενισχύει λέγοντάς μας, ότι είναι «μείζων ό έν ημίν (Χριστός) ή ό έν τώ κόσμω (διάβολος)». Καί, χωρίς νά ξεθαρρεύω, γνωρίζοντας τίς παγίδες του (μνήσθητι Μ.΄Αντωνίου) τολμώ νά καλέσω πάντα καλόπιστον,νά συμπορευθούμε καί νά μή ορρωδήσωμε. Νά κρατήσωμε σταθερά τό μέτρο κρίσεως καί δοκιμασίας, τού πνεύματος υφ’ ού εμφορούνται «οί έκ τού κόσμου όντες», καί «τών οποίων ό (ομογνωμών) κόσμος ακούει» (Α΄Ιωάν.4,4-6). Καί, έκ τού Θεού όντες, οί τού Θεού, ομονοούντες μαζί μας, θά μάς ακούνε, θά μάς καταλαβαίνουν καί θά συναπολαμβάνωμεν τών δωρεών τού Θεού, τών χαρίτων Του, θεούμενοι κατ’ ελάχιστον καθ’ ημέραν. Ύπό τήν «κραταιάν αυτού χείρα υποτασσόμενοι καί ταπεινούμενοι, θά υψωθώμεν υπ’ αυτού έν καιρώ»(Α΄Πετρ.5,6), καί , «επιρρίπτοντες επ’ αυτόν πάσαν τήν μέριμναν ημών», θά εύρωμεν βεβαιοτάτην τήν ανταπόκρισίν Του καί τήν απάντησιν εἰς τά αιτήματά μας, «ότι αύτώ μέλει περί ημών»(αυτόθι).
΄Επικεντρούμενοι, άς συγκεκριμενοποιήσωμεν τόν λόγον.
Ή ανθρώπινη υπόστασή μας, έχει καταγωγήν-προέλευσιν, προορισμόν-σκοπόν υπάρξεως, καί τελολογικήν απόληξιν.
Ή καταγωγή μας-προέλευσις, ήτο προεγνωσμένη, αϊδίως προ-υπάρχουσα στόν νού τού Δημιουργού μας Θεού – καθ’ ότι Εκείνος, ναί! Μόνος εστίν αϊδιος – , λαβούσα αρχήν «άμα τή συλλήψει»(Ίσίδωρος Πηλουσιώτης), καί εισερχομένη-εισαγομενη είς τήν ιστορίαν, μέλλει εισελθείν είς τήν ατελεύτητον αιωνιότητα μετά θάνατον. ΄Εχομεν απαρχήν ιστορίας. Δέν προέσχομεν ιστορίαν.΄Απότυτος η τοιαύτη τοποθέτησις.
Γεννώμενοι, « έν τή γή διαβιούντες καί έν αυτή ποιούντες τήν διατριβήν ημών» (Άποστολικαί Διαταγαί), σκοπόν καί προορισμόν έχομεν, ώς «κατ’ εικόνα Θεού πλασθέντες» (Γέν.1,16), νά προαγώμεθα είς τό «καθ’ όμοίωσις» (Εβρ.4,15), διότι «γένος Θεού εσμέν»(Πράξ.17,18-19).
Τελολογικά (εσχατολογικά), περί ημών εμερίμνησεν ό Θεός καί επιθυμεί νά καταπαύσωμεν, αιωνίως καί ατελευτήτως ζώντες παρ’ αυτώ είς τήν βασιλείαν τών ουρανών, εκεί πού «πρόδρομος είσήλθε Χριστός», καί όπου «τήν άγκυραν ημών ρίχνωμεν»(Έβρ.6,19-20). Τούτο θέλομεν επιτύχει «τά αγαθά ποιήσαντες»(Ίωάν.5,29). Πράξαντες φαύλα, θέλομεν υπάγει «είς κόλασιν αιωνίαν, τήν ητοιμασμένην τώ διαβόλω καί τοίς αγγέλοις αυτού»(Ματθ.25,41).
Αυτής τής απολαβής επιθυμούντες νά τύχουν οί Άγιοι, απεφαίνοντο. «Ψευδείς Θεούς εμείς δέν προσκυνούμε. Έμείς λατρεύουμε τόν ΕΝΑ αληθινό Θεό, πού δημιούργησε τόν ούρανό καί τήν γή. Τόν Κύριό μας Ίησού Χριστό.
Λένε πώς όλα σήμερα αγοράζονται. Ναί, μέ τό χρήμα μπορείς σήμερα νά αγοράσης πολλά. ΄Οχι όμως όλα.
Μόνον ό Χριστός δέν αγοράζεται, μέ όλα τά πλούτη τού κόσμου.
Όμως χωρίς Χριστό
αληθινή ζωή, δέν υπάρχει
σωτηρία, δέν υπάρχει
αιώνια ζωή, δέν υπάρχει
Τί νά κάνουμε γιά νά βρούμε, «Τόν Μόνο Άληθινό Θησαυρό»; Άς «ακολουθήσωμε τοίς ίχνεσι τού Κυρίου»(Α΄Πετρ.2,21). Ήμείς «οίς απελιμπάνατο υπογραμμόν»(αυτόθι), «ίνα, ούτω, μή απολεσθώμεν». Καί τούτο, παρακολουθούντες τήν ανησυχίαν καί τίς σκέψεις ενός συγχρόνου ανθρώπου, φοβουμένου τόν Θεόν. Άς ακούσωμε δέ ταύτα, πάντες οί καλοπροαίρετοι καί τήν σωτηρίαν μας επιποθούντες, από Πατριάρχου, μέχρι τής ελεεινότητός μου!
Άρνούμαι (λέγει) νά πιστέψω σέ λάθος Θεό, σέ είδωλα, σέ ψέμματα.
Δέν πιστεύω στό θεό τής χλιδής, τής υποκρισίας, τών ενοχικών συμπλεγμάτων, τών υπερβολικών μύθων, τής σκληρότητος, τής εκδίκησης, τής τιμωρίας.
Πόσες φορές δέν παρατηρείται μιά ταύτιση τής μειονεξίας μέ τήν θεοφιλή ταπείνωση!! Καί δικαίως τούτο καταλογίζεται είς βάρος τής Έκκλησίας, καί είναι δικαιολογημένο, γιατί ή ΄Εκκλησία δέν τό πληροφορεί σωστά, όρθά στό πλήρωμά της.
Διερωτώμεθα άν ή Έκκλησία μέ τό τελετουργικό της, τίς ενδυμασίες, τή γλώσσα είναι εκτός εποχής;!
Βλέποντας βαθιά καί υπεύθυνα τά πράγματα, οί άνθρωποι τής Έκκλησίας, γενικά, πρέπει νά εργάζωνται έτσι, πού ή Έκκλησία νά είναι εργαστήρι αγιότητος, δηλαδή νά γεννάη αγίους, μ’ αυτή τήν αρχαία γλώσσα, ξεπερνώντας τή φαντασμάρα τής ενδυμασίας (μίτρα κ.λ.π.), καί τό τελετουργικό κάνοντάς το πιό ιεροπρεπές, σεμνό, απέριττο, παραδιδομένης κάθε στιγμής καί κινήσεως καί φωνητικής αποδώσεως, στά χέρια καί τήν έκφραση τού Χριστού, ώς νά τελετουργούσε ΄Εκείνος. ΄Εχουμε τόσα παραδείγματα. Τόν Άγιο Νεκτάριο, τόν ΄Αντώνιο Κόμπο Σιατίστης, τόν Καντιώτη Φλωρίνης, τόσους άλλους.
΄Ολοι αυτοί καί ΄μείς σήμερα, ζούσαν καί πρέπει νά ζούμε, οί ίδιοι πρώτα τό κήρυγμα-μήνυμα τού Χριστού καί τού ευαγγελίου.
Τσακώνονται οί Πατριάρχες γιά τό ποιός είναι πρώτος.
Οί Δεσποτάδες διαφημίζουν τό ποιός κάνει τό μεγαλύτερο έργο, νά πάρουν οί δικοί του Παπάδες τό Νόμπελ Φιλοπτωχότητος!
Οί Ίερείς δέν σέβονται, καί δέν μιλούν ό ένας στόν άλλον. ΄Αντί να περιπτυχθούν τήν ώρα τής καταλλαγής καί νά αισθανθούν ότι είναι όντως ό Θεός έν τώ μέσω αυτών, τολμούν νά λέν πολλάκις, «φύγε, δέν θέλουν νά σέ βλέπουν τά μάτια μου»! Τί κατάντια!!
Πάς σέ μιά Έκκλησία νά λειτουργήσης ή σέ πανήγυρη, καί πνίγεσαι από ένα πομπώδες χωρίς περιεχόμενο καί βάθος κλίμα, σού δημιουργήται μιά αρρωστημένη κατάνυξη. Δέν σού δίδουν αυτά τίποτε, ίδίως στούς νέους!
Φανταστείτε μιά λειτουργία, στήν ίδια ακατάληπτη αρχαία διάλεκτο, μέσα σ’ ένα εκκλησάκι μέ τόν ίδιο διάκοσμο, τίς ίδιες ψαλμωδίες, όμως ανάμεσα σέ ανθρώπους πού αληθινά προσεύχονται, πού ή προσευχή τους καί ή ψαλμωδία τους τρυπάει τόν ουρανό! ΄Οχι όπως έχει καταντήσει τό Βατοπαίδι καί τό Πανόραμα μέ τά τρία τέταρτα (τά βαλσάκια), καί τά εφτά όγδοα (τά Καλαματιανά), ποιήματα δήθεν τού χαμογελαστού τρεχαγυρευόπουλου Ίωσήφ, Ρωμανού Κραγιοπουλιακού κ.ο.κ. Τό πιό πάνω, τό ατόφιο, τό γνήσια Παραδοσιακό διαφέρει. Μιλάει πολύ βαθιά, καί στήν ψυχή. Μπορεί ό πιστός νά μήν έχει καταλάβει τίποτα, έχει όμως αισθανθεί κάτι μεγάλο. Νιώθεις τήν πίστη σου.Εισέρχεσαι στό μυστήριο. Τό ψιλαφάς. Τό γεύεσαι.
Ύπ’ αυτή τήν έννοια, ό στόχος τής Έκκλησίας δέν πρέπει νά είναι ό «εκσυγχρονισμός» της, αλλά ή αυθεντική βίωση τής διαχρονικής αληθείας της. Ταπεινά, σεμνά, αρχοντικά. Ό 16ος Κανόνας τής Ζ΄Οίκουμενικής, τά χαρακτηρίζει απερίφραστα όλα αυτά ώς «Βλακεία». Δέν είναι σκληρό καί υπερβολικό αυτό.
΄Η Μεγάλη Πέμπτη φωνάζει, «όχι πρωτεία. ΄Ως ό έσχατος. ΄Ως ό διάκονος τού άλλου»(Μάρκ.  9,35). Διαφοροτρόπως, θά εμπνευσθούν ποτέ οί πιστοί;
Έάν ή Έκκλησία θέλει, καί πρέπει πραγματικά νά τό θέλη, νά αγκαλιάση τόν κόσμο, πρέπει νά δώση τήν εμπειρία τής αγιότητος, νά μπορέση νά τή μεταβιβάση γνήσια, αδιαμφισβήτητη, ατόφια, ακραιφνή, θεοπαράδοτη, όπως τήν πήρε από τά χέρια τού Χριστού. Νά μεταδώση ό καθένας, παραμερίζοντας τίς όποιες αδυναμίες, βιωμένο τόν ευαγγελικό λόγο. ΄Αλλιώς, είναι μιά κοινωνική «λέσχη» άλλης εποχής, ένα club, μιά θρησκεία μέ δικαιώματα καί διεκδικήσεις (όρα «Αυτούργια»Κανών ΙΒ΄Ζ΄Οίκ.Συν. Πηδάλιον σελίσ. 333), ΄Απόστολος Παύλος «ίδίαις χερσί εργαζόμενος(Α΄Κορ.4,12), ίνα μή επιβαρύνω τινάς(Α΄Θες.2,9: Β΄Θες.3,8). Ίνά επαρκέσω καί τοίς σύν εμοί», «υποπιάζω τό σώμα μου καί δουλαγωγώ, ίνα μή άλλοις κηρύξας εαυτός αδόκιμος γένωμαι»(Α΄Κορ.9,27).
Ή Έκκλησία διαθέτει τό μοναδικό θησαυρό! Μπορεί νά ακουμπήση τίς νεανικές ψυχές, νά άπαντήση σέ όλα τά ερωτηματικά τού κόσμου. ΄Αρκεί νά είναι αυθεντικός ό λόγος της!
Πρέπει νά γίνη επέμβασις ελέγχου τής υποκρισίας καί σκληροκαρδίας τού club τών θρησκευομένων (τότε τών Φαρισσαίων καί Γραμματέων, σήμερον πάσης παραλλήλου-αντιστοίχου ανωμαλίας καί αταξίας, έφ’ όλων τών επιπέδων. Πρωτίστως, πρόκρισις αναζητήσεως καί αναδείξεως στό ποίμνιο, τής ελπίδος, υπό τών είς τήν βάσιν εφθαρμένων καί τήν ρίζαν μολυσμένων εκφραστών αυτής τής, πολλάκις χειμερικής-ουτοπικής, ελπίδος, υπό τών διά τού κηρύγματος αγωνιώντων καί προσπαθούντων νά αναζωπυρήσουν καί τονώσουν αυτήν.
Μεγάλη Έβδομάδα. Τί ΄Εκκλησιαστική αρχοντιά! Τί λεπτότης καί ευγένεια ψυχής! Τί μητρική στοργή αλλά καί ανδρειόφρων διάκρισις! Μεταθέτει τή μνήμη μεγάλων ΄Αγίων, π.χ. τού Αγίου Γεωργίου. Καί κρατά;… Τήν ανάμνηση τής μετανοούσης Πόρνης γυναικός καί τού Ευγνώμονος Ληστού!!! Καί τά προβάλλει! Τί μεγαλείο! Τί Πατερική σοφία!
Ή αγκαλιά τού Χρστού χωράει όλους. Ό,τι κι’ άν έχουν κάνει, όσο κι’ άν έχουν αμαρτήσει. ΄Αρκεί νά είναι αληθινοί.΄Αρκεί νά έχουν ή νά μπορούν, νά δέχωνται νά μετανοήσουν καί, αφήνοντας τό δώρο, νά σπεύδουν νά διαλλαγούν τώ αδελφώ, καί νά επιστρέφουν νά προσφέρουν αυτό (τό δώρο) (Ματθ.5,24) έννομα, γνήσια, μέ συναίσθηση τής υψίστης συγκαταβάσεως πού κάνει πρός αυτούς ό Θεός, καίτοι δέν τό αξίζουν. «Δούλος αχρείος»(Λουκ.17,10) νά νιώθει πώς είναι καθένας. Χατηρικά τού προσφέρεται ο,τι τού παρέχεται. Δέν έχει τίποτε δικότου, πού νά μή τό έλαβε παρά Θεού. Κι’ έτσι, νιώθοντας συντετριμμένος, αναβλέπει ευγνώμονα πρός τόν ουρανό, νά εύχαριστήση τόν Πατέρα, καί νά λαχταρά σάν τόν Παύλο «πότε νά άναλύση καί είς Χριστόν είναι»! (Φιλιπ.1,23) Αυτή είναι ή ανταμοιβή, ή αποπληρωμή, ή επιβράβευσις καί ή ανάπαυσις τής αγαπώσης τόν Θεόν ψυχής. Πού εμπράκτως αυθόρμητα παραδίδεται υϊκά στήν αγκαλιά τού Πατέρα, «νηπιάζων τή κακία»(Α΄Κορ.14,20), καί έχει βαθιά μέσα του γνωρίσει, πώς ό Θεός «επιβλέπει επί τού ταπεινού τήν καρδία, τού τρέμοντος τούς λόγους του» (Ήσαϊας 66,1-2). ΄Οχι νιώθοντάς τον δυνάστη καί μπαμπούλα, αλλά πλούσιο καί στοργικό Πατέρα. Τό «θησαυρό του»!! (Ματθ.13,44 : Λουκά 12,33)
Ναί «οί Τελώναι καί αί Πόρναι» (Ματθ.21,31-32), οί Λησταί, Θέλεις; οί «κακάσχημοι» γιά κάτι «μορφονιούς, σπαθάτους, αεράτους, στό πιτσικαντίνι», θὰ σωθοῦν.
Αφού ή Παγκοσμιοποίηση, αποτελεί τεράστια – έν γνώσει σας –απειλή γιά τήν κατάλυση τών πολιτισμών, τών παραδόσεων καί τής ζωής μας.
Αφού τό ξερίζωμα τής Πίστης στήν Έλλάδα διενεργείται διαρκώς καί εμφανώς, δέν εγκλείει, τούλάχιστον, εγκληματική αφέλεια ή στάση τής επισήμου Έκκλησίας, τή στιγμή πού ή ταυτότητά μας, ή παράδοσή μας, υβρίζονται βάναυσα από τό κοσμικό κράτος;
Στήν Έλλάδα υπάρχει ένας πλούτος θεολογίας. Κάθε γωνιά, ό αέρας στήν Πατρίδα μας, έχει, αναδίδει άρωμα αγιότητος. Τό χώμα είναι ποτισμένο μέ αίματα Μαρτύρων καί Έθνομαρτύρων!
Ύπάρχουν πρότυπα. Ύπάρχει ζωή. Ύπάρχει ιστορία. Ύπάρχει πολιτισμός. Τά έθιμά μας, όλα έχουν σφραγίδα πίστεως! Οί αργίες μας είναι εκκλησιαστικές, είναι όρθόδοξες καθώς καί τά πανηγύρια. Δέν ήξεραν Θεολογία οί άνθρωποι. Πίστευαν όμως στό Θεό.
Στήν εκλογή ΄Αρχιεπισκόπου, ίσχύει(δοτική) τού συστήματος τής «νόμω κρατούσης πολιτείας», είναι παρών ώς εγγυητής(!) τής διαδικασίας (έκ μέρους τής πολιτείας) ό Ύπουργός Παιδείας. Δέν γνωρίζει τί γίνεται; ….. Μόνο τή «σιμωνία» (Πραξ.8,18-21) νά ανασύρω, αρκεί.
Περαίνων, απλά λέγω πώς, τόν ΄Ελληνα τόν κρατούν ή γλώσσα, ή γνώση τής ιστορίας, ή αίσθηση τού πολιτισμού, ή εμπειρία τού πνεύματος. Χωρίς αυτά, έσβησε! Χάνεται ή σοφία, αυτού τού τόπου πού είναι πλασμένος μέ σοφία.
Ή σοφία τών αρχαίων Έλλήνων είναι αποτυπωμένη παντού, καθώς καί ή αισθητική, τό κάλος. Άν δέν έχεις σφραγίδα τού ελληνικού μας πολιτισμού, μπορεί νά νιώθης ξένος μέσα στήνΈλλάδα
Άν σβήσουν μέσα σου οί συγκινήσεις πού κλείνεις βαθειά από τά παιδικά σου χρόνια, τότε λίγο-λίγο θά σβήσης κι’ εσύ. Καί σάν ΄Ελληνας καί σάν Χριστιανός