• ΑΠΟ BIBΛIO  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
• π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Κανεις Ευτυχος

Ἀγαπητά μου παιδιά,

ΤΩΡΑ ποὺ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀρχίζουν σʼ ὅλες τὶς ἐνορίες τῆς μητροπόλεώς μας τὰ μαθήματα τῶν κατηχητικῶν σχολείων, θέλω νὰ σᾶς διηγηθῶ μιὰ μικρὴ ἱστορία ποὺ ἐλπίζω ὅτι θὰ σᾶς διδάξη, ποιὰ πρέπει νὰ εἶνε ἡ συμπεριφορά σας στὸ κατηχητικὸ σχολεῖο.

* * *

Στὴν παραλία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, κοντά στὰ Δαρδανέλλια, ἦταν κτισμένη στὰ χρόνια τοῦ ἀποστόλου Παύλου μιὰ ἀρχαία πόλις ποὺ ὠνομαζόταν Τρωάς. Πιό μέσα, λίγα χιλιόμετρα ἀπό τὴν Τρωάδα, ἦταν ἄλλοτε μιὰ πολύ ἀρχαία πόλις, ξακουστὴ γιὰ τὰ πλούτη καὶ τὴ δόξα της, ἥ περίφημη Τροία. Στὰ μέρη αὐτὰ κατοικοῦσαν Ἕλληνες ποὺ εἶχαν ἀναπτύξει ἕνα σπουδαῖο πολιτισμό. Ἀλλά οἱ Ἕλληνες αὐτοὶ τῆς Τροίας ἦταν εἰδωλολάτρες.

Σʼ αὐτὰ τὰ μέρη περιώδευσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Μὲ τὴ λαμπρή του διδασκαλία, μὲ τόν ἅγιό του βίο καὶ μὲ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔπεισε ἀρκετοὺς εἰδωλολάτρες νʼ ἀφήσουν τὰ εἴδωλα καὶ νὰ πιστέψουν στὀ Χριστό. Αὐτό ἦταν ἕνα μεγάλο κατόρθωμα, ἔνα θαῦμα, γιατὶ δὲν ἦταν εὔκολο νʼ ἀφήσουν οἱ εἰδωλολάτρες τὴ θρησκεία τους, μιὰ θρησκεία ποὺ ἱκανοποιοῡσε ὅλες τὶς ἀμαρτωλὲς ἐπιθυμίες τους, νὰ πιστέψουν καὶ νʼ ἀκολουθήσουν τὀ Χριστό, ποὺ ζητάει ἀπʼ ὅλους μας νὰ ζοῦμε μιὰ ἀνώτερη ἠθικὴ ζωή.

Ἔτσι στὴν πόλι τῆς Τρωάδος σχηματίσθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πίστεψαν στὸ Χριστὸ μιὰ κοινότητα, ὅπως καἰ ἄλλες τότε χριστιανικὲς κοινότητες, δὲν εἶχε εἰδικὰ κτήρια, ὄμορφες ἐκκλησίες, ὅπως ἐμεῑς σήμερα, γιὰ νὰ μαζεύωνται καὶ νὰ λατρεῦουν τὸ Θεό. Καὶ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ κτίσουν τότε οἱ χριστιανοὶ τέτοια κτήρια, γιατὶ ὁ κόσμος ποὺ δὲν πίστευε στὸ Χριστὸ τοὺς μισοῦσε καὶ τοὺς καταδίωκε. Οἱ πιστοὶ ἔπρεπε νὰ ʼχουν θάρρος, νά ʼνε γενναῖοι, ἕτοιμοι νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸ Χριστὸ ἄν τοὺς ἀνακάλυπταν. Ἥρωες ἦταν τότε οἱ χριστιανοί.

* * *

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἦταν πολύ ἀγαπητός στοὺς χριστιανοὺς τῆς Τρωάδος. Γιατὶ αὐτὸς πρῶτα, ὅπως εἴπαμε, κήρυξε τὸ Χριστὸ στὰ μέρη τους. Ἀλλὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἔμενε πάντοτε σʼ ἕνα μέρος. Πήγαινε ἀπὸ τόπο σὲ τόπο καὶ κήρυττε τὸ Χριστό. Οἱ χριστιανοὶ ὅμως ποὺ τὸν εἶχαν ἀκούσει δὲν τὸν ξεχνοῦσαν, καὶ ἐπιθυμοῦσαν νὰ τὸν ξαναδοῦν καὶ νʼ ἀκούσουν τὴ θεϊκὴ διδασκαλία. Μὰ κι ὁ Παῦλος δὲν τοὺς ξεχνοῦσε. Τοὺς εἶχε μέσα στὴν καρδιά του. Γιʼ αὐτὸ στὴν τρίτη ἰεραποστολικὴ περιοδεία του ἐπισκέφθηκε καὶ πάλι τὴν Τρωάδα. Ἡ χαρὰ τῶν λίγων ἐκείνων χζριστιανῶν ἦταν μεγάλη. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχε ναὸς γιὰ νὰ συγκεντρωθοῦν καὶ νὰ λατρεύσουν τὸν ἀληθινὸ Θεό, συγκεντρώθηκαν ὅλοι σʼ ἕνα τριώροφο σπίτι. Συνάχθηκαν στὸν τελευταῖο ὄροφο. Δὲν ἔλειπε κανένας.

Ἀνάμεσα σʼ αὐτοὺς ἦταν κʼ ἕνας ἔφηβος ἥλικίας 16-17 ἐτῶν. Τὸν ἔλεγαν Εὔτυχο. Ὀ Παῦλος ἄρχισε να κηρύττη. Ὅλοι τὸν ἄκουγαν μὲ προσοχή. Οἱ ὦρες περνοῦσαν. Ἔγιναν μεσάνυχτα. Πέρασαν τὰ μεσάνυχτα. Ἀλλὰ ὁ Παῦλος δὲν εἶχε κουραστῆ. Τί κάνει ὁ πόθος γιὰ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ! Ὑπάρχει πιὸ εὐχάριστη ὥρα ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ κηρύγματος;

Ὅλοι πρόσεχαν. Πρόσεχε κι ὁ Εὔτυχος. Καλοκαίρι καθὼς ἦταν, ὁ Εὔτυχος καθόταν κοντὰ σʼ ἕνα ἀνοιχτὸ παράθυρο. Ἀλλʼ ἐνῶ ὕπῆρχε τόση ἠσυχία καὶ μόνο ἡ φωὴ τοῦ Παῦλου ἀκουγόταν, ὁ σατανᾶς ἦρθε νὰ ταράξη τὴν ἠσυχία. Τί συνέβη; Ὁ Εὔτυχος, κουρασμένος ὅπως ἦταν, ἀρχισε νὰ νυστάζη. Προσπάθησε νὰ νικήση τὴ νύστα, ἀλλὰ δὲν τὸ κατόρθωσε. Τὸν πῆρε ὁ ὕπνος. Κʼ ἐκεῖ ποὺ καθόταν στὸ παράθυρο, ἔχασε τὴν ἰσορροπία του καὶ ἔπεσε κάτω ἀπʼ τὸ παράθυρο. Ἕνας κρότος ἀκούστηκε. Ὅλοι τρόμαξαν. Ἡ διδασκαλία γιὰ μιὰ στιγμὴ διακόπηκε. Ὁ Παῦλος δὲν ἔμεινε ἀδιάφορος γιὰ τὸ πάθημα τοῦ παιδιοῦ. Κατέβηκε κάτω. Καθὼς ἦταν χτυπημένο νεκρὸ πιά, τὸ πῆρε στὴν ἀγκαλιά του, καὶ τότε ἡ νεκρὴ καρδιά του ἄρχισε πάλι νὰ χτυπάη. Τὸ θαῦμα εἶχε γίνει. Ὁ Παῦλος διαβεβαίωσε ὅλους, πὼς ὁ Εὔτυχος ζῆ. Ξανάρχισε τὴ διδασκαλία ποὺ εἶχε διακοπῆ. Μίλησε μέχρι τὴν αὐγῆ. Καὶ τὴν αὐγῆ ἀνέβασαν τὸν Εὔτυχο στὴν αἴθουσα ποὺ γινόταν ἡ διδασκαλία. Κι ὅλοι χάρηκαν γιατὶ τὸν ξαναεἶδαν ζωντανό.

* * *

Αὐτή, ἀγαπητά μου παιδιά, εἶνε ἡ ἰστορία μὲ τὸν Εὔτυχο ποὺ εἶνε γραμμένη στὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων. Ἀνοίξτε, παρακαλῶ, τὸ 20ὸ (Κ΄) κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν ἀποστόλων καὶ διαβάστε τὴ σχετικὴ περικοπή.

Τί θαυμαστὴ ἰστορία! Δείχνει μὲ πόσο ζῆλο οἰ πρῶτοι χριστιανοὶ ἀκουγαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Γιὰ σκεφθῆτε˙ ὧρες ὁλόκληρες, ὁλόκληρη νύχτα, οἰ χριστιανοὶ τῆς Τρωάδος δὲν κουράστηκαν νʼ ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπʼ τὸ στόμα τοῦ μεγάλου ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, τοῦ Παῦλου. Ἀπʼ ὅλο αὐτό τὸν κόσμο, ποὺ συνωστιζόταν μέσα στὸ ὕπερῶο τῆς Τρωάδος, μονάχα ὁ μικρὸς Εὔτυχος νύσταξε σὲ κάποια στιγμὴ καὶ ἔπεσε ἀπό τὸ παράθυρο.

Κʼ ἐσεῖς ἀγαπητά μου παιδιά, πρέπει νά ʼχετε φλογερὴ ἐπιθυμία νʼ ἀκοῦτε τὰ κατηχητικὰ μαθήματα. Ἀλλὰ θἀ μοῦ πῆτε ἴσως˙

̶ Στὴν Τρωάδα δίδασκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐνῶ στὰ μαθήματαά μας διδάσκει ἕνας κατηχητὴς ποὺ δὲν εἶνε σὰν τὸν Παῦλο. Ἄς δίδασκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καὶ θὰ βλέπατε ἄν τὸν ἀκούγαμε ὧρες ὁλόκληρες…

Ἀπαντῶ. στὸ κατηχητικὸ σχολεῖο ἄς φαίνεται πὼς διδάσκει ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ δὲν μᾶς κάνει καὶ τόση ἐντύπωσι. Πίσω ἀπʼ τὸ διδάσκαλο αὐτό εἶνε ὁ Χριστός. Ναί, εῖνε ὁ Χριστός. Καὶ εῖνε ὁ Χριστός, γιατὶ τὰ ἀθάνατα λόγια τοῦ Χριστοῦ ἐξηγεῖ ὁ κατηχητὴς καὶ τὸν ἅγιο βίο διηγεῖται καὶ τὰ θαύματά Του ἐξιστορεῖ. Καὶ γιʼ αὐτὸ πρέπει νʼ ἀκοῦτε τὸν κατηχητή σας σὰν τὸ Χριστό. Ἐφʼ ὅσον ἐκτελεῖ τὸ καθήκον του μὲ πίστι καὶ ζῆλο, ὁ κατηχητὴς εἶνε τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἄν τὸν κατηχητή σας ἤ τὴν κατηχήτριά σας δὲν ἀκοῦτε, οὔτε τὸ Χριστό, ἄν σᾶς δίδασκε, θὰ τὸν ἀκούγατε. Τὸ εἶπε ὁ ἴδιος˙ Ὅποιος ἀκούει αὐτοὺς ποὺ ἐγὼ στέλνω εἶνε σὰν νʼ ἀκούη ἐμένα. Καὶ ὅποιος δὲν ἀκούει τοὺς ἀπεσταλμένους μου, εῑνε σὰν νὰ μὴν ἀκούη ἐμένα τὸν ἴδιο˙ «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ άθετῶν ὑμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ» (Λουκ. 10,16).

* * *

Προσοχὴ λοιπόν, ἀγαπητά μου παιδιά, τὴν ὥρα ποὺ διδάσκει “κατηχητής. Προσοχὴ μεγάλη. Καὶ ὅπως, ἄν κάποιος σᾶς ἔρριχνε χρυσᾶ νομίσματα, θὰ προσέχατε νὰ τὰ πιάσετε ὅλα καὶ νὰ μὴ χάσετε κανένα, ἔτσι καὶ τὴν ὥρα ποὺ διδάσκει ὁ κατηχητής σας νὰ προσέχετε, ὥστε κανένα ἀπʼ τὰ χρυσᾶ νομίσματα, ἀπʼ τὰ χρυσᾶ δηλαδὴ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας, νὰ μὴ χάσετε, ἀλλὰ ὅλα νὰ τὰ φυλάξετε μέσα στὴν καρδιά σας. Γιατὶ τὰ λόγια αὐτὰ θὰ εἶνε χρήσιμα γιὰ ὅλη σας τὴ ζωή. Μὲ τὰ χρυσᾶ νομίσματα ἀγοράζει κανεὶς πράγματα γήινα, ὑλικά, ποὺ φθείρονται καὶ καταστρέφονται. Ἐνῶ μὲ τὰ χρυσᾶ νομίσματα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀγοράζει πράγματα ἄφθαρτα καὶ αἰώνια˙ ἀγοράζει τὸν οὐρανό.

Πόση λαχτάρα πρέπει νά ʼχετε γιὰ τὴν παρακολούθησι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ! Καὶ γιὰ τὴν ἠλικία σας ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ προσφέρεται στὸ κατηχητικό. Ὄχι μονάχα δὲν πρέπει νὰ χάσετε μαθήματα τοῦ κατηχητικοῦ, ἀλλὰ καὶ πρέπει νὰ προσέχετε πολύ σʼ αὐτὰ ποὺ διδάσκονται. Προσοχὴ τὴν ὥρα τοῦ μαθήματος καὶ ἐφαρμογὴ ὅλων αὐτῶν τῶν ὡραίων πραγμάτων ποὺ ἀκοῦτε στὸ κατηχητικό.

Σύνθημα ὁλων τῶν παιδιῶν, τῶν μαθητῶν καὶ μαθητριῶν τῶν κατηχητικῶν σχολεῖων ἄς εἶνε˙ Κανένας Εὔτυχος!

Μὲ πολλὴ ἀγάπη

Ὁ πνευματικός σας πατέρας

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Απά το βιβλίο  του «ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΜΟΥ/

Το καλυτερο δωρο

Ἀγαπητά μου παιδιά,

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ἀγαποῦν τά δῶρα. Δῶρα παίρνουν στή γιορτή τους, σ’ ἄλλες μεγάλες γιορτές, καί ἰδιαίτερα την πρωτοχρονιά. Πῶς τήν περιμένουν τή μέρα αὐτή τά παιδιά! Τόν ἅγιο Βασίλειο, τό μεγάλο αὐτό πατέρα καί διδάσκαλο της Ἐκκλησίας, τόν φαντάζονται πώς εἶναι φορτωμένος μέ δῶρα, ἔτοιμος νά τά μοιράση στά παιδιά μέ τό χέρι τοῦ πατέρα, τῆς μάνας, τῆς γιαγιᾶς και ἄλλων προσφιλῶν προσώπων. Δῶρα πολλά, πού στοιχίζουν ἐκατομμύρια και δισεκατομμύρια. Μπάλλες, ποδήλατα, αὐτοκινητάκια, καραβάκια, κοῦκλες, γλυκύσματα, καινούργια φορέματα, χρυσᾶ κοσμήματα, ρολόγια, ποικιλία ἀπό δῶρα.

Ἄραγε ποιό παιδί θἀ ’νε ἐκεῖνο, πού τήν πρωτοχρονιά θα πάρη τό πιό μεγάλο δῶρο; Καί ποιό φαντάζεστε ἐσεῖς, πώς θα ’νε τό πιό μεγάλο δῶρο; Μά πρίν νά ποῦμε ποιο εἶναι τό πιό μεγάλο δῶρο, ἄς δοῦμε τί δώρα ἔδωσαν σ’ ένα παιδί κάποιοι σοφοί ἄνθρωποι.

* * *

Στά κάλαντα, στα τραγούδια πού τραγουδοῦν τά παιδιά τήν παραμονή καί τή νύχτα τῶν Χριστουγέννων ὅταν ἐπισκέπτονται τά σπίτια, «««`ὀ Χριστός ὑμνείται καί δοξάζεται σάν «βασιλεύς τῶν ὅλων». Καί εἶναι πράγματι ὁ Χριστός ὁ αληθινός βασιλιᾶς ὅλου τοῦ κόσμου. Εἴνε ὅμως βασιλιᾶς πολύ διαφορετικός ἀπό τούς ἄλλους βασιλιᾶδες καί ἄρχοντες τοῦ κόσμου. Οἱ βασιλιᾶδες γεννιῶνται μέσα σέ παλάτια, πού λάμπουν ἀπό πολυτέλεια. Μά ὁ Χριστός δέν γεννήθηκε μέσα σέ τέτοια παλάτια. Γεννήθηκε, ὅπως ξέρετε, μέσα σέ μιά ὐγρή σπηλιά, πού ἦταν ἕνα μαντρί. Στό μαντρί αὐτό ἔμεναν πρόβατα, βόδια και γαϊδουράκια. Ἐκεί, στό βρωμερό αὐτό σταῦλο, τό μόνο καθαρό μέρος πού ὐπῆρχε ἧταν ἡ φάτνη, τό παχνί, τό μέρος ἐκεῖνο ὅπου οἱ βοσκοί βάζουν τό χειμῶνα τό ξερό χορτάρι γιά νά φᾶνε τά ζῶα. Μιά τέτοια φάτνη ἔγινε ἡ πρόχειρη κούνια, ὅπου ἔβαλε τό μικρό Χριστό ἡ Παναγία μητέρα του.

Ποιός, βλέποντας τό Χριστό πάνω στά ἄχυρα καί ἔχοντας γύρω του συντροφιά τά ζῶα, ποιός μποροῦσε νά φαντασθῆ, πώς τό βρέφος αὐτό ἧταν «ὁ βασιλεύς τῶν ὅλων»; Ἄν τό ἤξεραν, πόσοι καί πόσοι δέν θά ἔρχονταν γιά νά προσκυνήσουν καί νά προσφέρουν τά δῶρα τους, κατά τή συνήθεια πού εἶχαν τήν ἀρχαία ἐποχή νά προσφέρουν δῶρα ὅταν γεννιώταν νέος βασιλιᾶς!

Ὁ Χριστός, ὅταν γεννήθηκε, ἦταν ἄγνωστος στόν ἀρχαίο εἰδωλολατρικό κόσμο. Ἀλλά νά· σέ μιά χώρα, πού ἀπεῖχε ἐκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά ἀπ᾽ τό σπήλαιο, μερικοί ἄνθρωποι πληροφοροῦνται πώς γεννήθηκε ὁ Χριστός. Αὐτοί ἦταν οἱ μάγοι, γιά τούς ὀποίους μιλάει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Τά ὀνόματα τους δέν τά ἀναφέρει τό Εὐαγγέλιο, μά σύμφωνα μέ τήν ἀρχαία παράδοσι ὠνομάζονταν ὁ πρῶτος Γκασπάρ, ὁ δεύτερος Μελχιόρ καί ὁ τρίτος Βαλτάσαρ.

Ἀλλ’ ἐδῶ πρέπει νά δώσουμε μιά ἐξήγησι˙ οἱ μάγοι αὐτοί δέν ἦταν ὅπως οἱ γνωστοί σήμερα μάγοι καί μάγισσες, πού μέ διάφορα σατανικά μέσα καί τρόπους ἀπατοῦν καί ἐκμεταλλεύονται τούς ἀνοήτους ἀνθρώπους, λέγοντας τή «μοῖρα» τους. Ὄχι. Οἱ μάγοι, γιά τούς ὁποίους μιλάει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ἧταν ἄνθρωποι ἐπιστήμονες, σοφοί. Οἱ μάγοι αὐτοί, οἱ ἀστρονόμοι τῆς Περσίας, ὅταν εἶδαν στόν οὐρανό ἕνα ἔκτακτο ἀστέρι, σύμφωνα μέ μιά ἀρχαία προφητεία, τό ἐρμήνευσαν σάν ἕνα σημάδι πού εἰδοποιοῦσε πώς γεννήθηκε ὀ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Μιά ζωηρή ἐπιθυμία γεννήθηκε μέσα τους, νά πᾶνε νά δοῦν καί νά προσκυνήσουν τό Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Μέ ὁδηγό τό ἀστέρι ξεκίνησαν, καί ὕστερα ἀπό ἔνα μακρινό ταξίδι, πού βάσταξε μῆνες ὀλόκληρους, ἔφτασαν στά Ἰεροσόλυμα. Πῆγαν στή Βηθλεέμ, βρῆκαν τό Χριστό κι ἀνοίγοντας τούς θησαυρούς τους πρόσφεραν στό βασιλιᾶ τοῦ κόσμου τά πολύτιμα δῶρα τους, «χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν» (Ματθ. 2,11).

Δῶρα στό Χριστό πρόσφεραν οἱ μάγοι. Ἀλλά δῶρα στό Χριστό πρέπει νά προσφέρουμε καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἄντρες γυναῖκες κι αὐτά ἀκόμα τά μικρά παιδιά. Ἀλλά τί δῶρα; Ἀσήμι; Χρυσάφι; Διαμάντια; Πολύτιμες πἐτρες; Ὄχι. Κάτι ἄλλο, πολύ ἀνώτερο ἀπ‘ ὅλα αὐτά τά δῶρα, μποροῦμε νά προσφέρουμε στό Χριστό. Ἤ, γιά νά ἐκφρασθοῦμε καλύτερα, ἐπειδή ὀ Χριστός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό δῶρα, γιατί ὅλος ὁ ὑλικος κόσμος εἶναι δικός του, Ἐκεῖνος μᾶς προσφέρει ἕνα δῶρο καί ζητάει ἀπό μᾶς νά τό δεχθοῦμε τό δῶρο αὐτό.

Ὀ Χριστός προσφέρει στόν καθένα μας ἔνα δῶρο ἀνεκτιμήτου ἀξίας. Κι ἄν τό δεχθοῦμε τό δῶρο αὐτό, ὁ Χριστός χαίρεται. Ἡ ἐκούσια προσφορά τῆς θελήσεώς μας, πού δεχόμαστε τό δῶρο αὐτό τοῦ Χριστοῦ, εἶναι γιά τό Χριστό τό σπουδαιότερο δῶρο μας σ‘ Αὐτόν. Δῶρο ὁ Χριστός, ἀντίδωρο ἐμεῖς. Ἀλλά μήπως αὐτά πού λέμε γιά δῶρο καί ἀντίδωρο φαίνονται δύσκολα καί ἀκατάληπτα; Ἄς φέρουμε ἕνα παράδειγμα, γιά νά γίνη πιό καταληπτό αὐτό πού λέμε.

* * *

Ζοῦσε κάποτε ἔνα παιδί. Εἶχε γεννηθῆ μέσα σέ πλούσιο σίιτι, κ᾿ οἱ γονείς του, ἐπειδή ἤτανε ἔξυπνο καί ἔπαιρνε τά γράμματα καί προώδευε, τό ἔστειλαν γιά σπουδεέ. Ὅταν πλησίαζε ἡ γιορτή του καί οἱ γονεῖς του θά τοῦ ᾿καναν δῶρο, ὁ μικρός τούς εἴπε:

• Ἐγώ δέν θέλω νά μοῦ κάνετε κανένα ἄλλο δῶρο, παρά ἕνα βιβλίο….

• Στό ἐρώτημα τῶν γονέων του, ποιό εἶναι τό βιβλίο πού ζητάει, ὁ μικρός ἀπάντησεֹ

• Τό Εὐαγγέλιο…

Τήν ἐποχή ὄμως ἐκείνη τά βιβλία ἤταν πανάκριβα, γιατί δέν τά τύπωναν σέ μηχανές, ἀλλά τά ἔγραφαν μέ τό χέρι ἐπάνω σε λεπτά δέρματα. Οἰ γονεῖς, πού αγαποῦσαν τόν Ιωάννη – ἔτσι ἤταν τό ὄνομα του -, ἔδωσαν παραγγελία. Κι ὅταν το Εὐαγγέλιο ἔγινε και οἰ γονεῑς το παρέδωσαν στόν Ιωάννη, ἠ χαρά τοῦ παιδιοῦ ἤταν ἀπερίγραπτη. Ἧταν σάν να ἔπαιρνε στά χέρια του τό πιό πολύτιμο δῶρο.

Ἀπό ͗κείνη τή μέρα τό Εὐαγγέλιο ἔγινε ὁ αχώριστος σύντροφος του. Τό διάβαζε καί προσπαθοῦσε νά ἐφαρμόση ὅ,τι ἔλεγε. Τό διάβαζε μικρός. Τό διάβαζε σέ δύσκολες ὧρες. Τό διάβαζε πάντοτε. Αὐτό ἧταν τό βιβλίο, πού τόν καθωδηγοῦσε, τόν παρηγοροῦσε καί τόν ἐνίσχυε σʾ ὄλη του τή ζωή. Ὅποιος θέλει λεπτομέρειες, ἄς διαβάση τό βίο τοῦ ἀγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου, πού γιορτάζει στίς 15 Ἰανουαρίου.

* * *

Ἀγαπητά μου παιδιά! Ὀ Μ.Ἀλέξανδρος ἀπʾ ὅλους τούς συγγραφεῖς εκτιμοῦσε τόν Ὄμηρο καί τό βιβλίο του τό ‘χε κάτω ἀπʾ τό προσκέφαλό του καί κάθε μέρα διάβαζε γιά να διδάσκεται καί νά ἐμπνέεται. Ἀλλά τί εἴνε ὁ Ὄμηρος καί ὸποιοσδήποτε ἄλλος συγγραφέας τοῦ ἀρχαίου καί τοῦ νέου κόσμου μπροστά στό Εὐαγγέλιο; Μπροστά του ὄλα τα βιβλία τοῦ κόσμου εἶναι σάν χαλίκια ἀπέναντι σʾ ἔνα διαμάντι. Ὄπως είπε κάποιος σοφός, τό Εὐαγγέλιο εἶναι τό σπουδαιότερο δῶρο πού δόθηκε ποτέ στον κόσμο. Δῶρο τοῦ οὐρανοῦ στήν ἀμαρτωλή μας γῆ. Ἤλιος πού διαλύει τα σκοτάδια και φωτίζει τη γῆ.

Αὐτό το δῶρο συνιστοῦμε κʾ ἐμείς τώρα στό τέλος τοῦ παλαιοῦ καί στήν ἀρχή τοῦ νέου χρόνου. Τό συνιστοῦμε σʾ ὄλα τά παιδιά τῶν κατηχητικών μας σχολείων. Μικρή καί ἀσήμαντη εἴνε ἠ χρηματική του ἀξία, μά τό περιεχόμενό του ἔχει ἀξία ἀνυπολόγιστη.

Κάθε παιδί ἄς τό πάρη καί ἄς πῆ˙

̶Χριστέ σʼ εὐχαριστῶ γιά τό πολύτιμο αὐτό δῶρο.ἀπό τώρα πού εἶμαι μικρός, καί ὃταν μεγαλώσω, καί ὃταν ἀσπρίσουν τά μαλλιά μου, καί μέχρι τόν θάνατο, θά ʼχω τό Εὐαγγέλιο σου παντοτινό σύντροφό μου. Ἀπʼ ὄλα τά βιβλία αὐτό θά αγαπῶ πιό πολύ, αὐτό θά μελετῶ καί αὐτό θά ἐφαρμόζω.

Παιδί μου!

Δίνεις τήν ὑπόσχεσι αὐτή στό Χριστό; Ἡ ὑπόσχεσί σου αὑτή θά ʼνε τό σπουδαιότερο δωρο πού μπορεῖς νά κάνης στό Χριστό. Δῶρο ἀνώτερο ἀπʼ τά δῶρα πού ἔδωσαν οἰ μάγοι, ἀπʼ τό χρυσό, το λιβάνι καί τή σμύρνα. Δῶρο ̶ ἀντίδωρο.

Μέ πολλή ἀγάπη

ὸ πνευματικός σου πατέρας

• BIBΛIO ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
• π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Κεφάλαιο α΄

ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΜΟΥ

Επιστολή του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης στους μαθητάς των κατηχητικών σχολείων της Μητροπόλεώς του. Εστάλησαν στους μαθητας 17 επιστολές το διάστημα 1976-1980. κάποιες απ’ αυτές μεταφράστηκαν και στα Σέρβικα και δημοσιεύθηκαν στην ιστοσελίδα μας.
Οι επιστολές αυτές βρισκονται στο βιβλίο «ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΜΟΥ» που εξέδωσε ο Γέροντας, για τους μαθητάς το 1994. Στον πρόλογο του βιβλίου διαβάζουμε·

«Νεότης γαρ αργίας επιλαβομένη και τοσούτοις εντρεφομένη κακοίς, θηρίου παντός αγριωτέρα γίνεται» ιερός Χρυσόστομος (Ε.Π. Migne 58,427)
Όταν οι νέοι το ρίξουν στην τεμπελιά και μεγαλώνουν μέσα σε τόσα κακά, γίνονται αγριότεροι από κάθε θηρίο.

Πρόλογος

• Ο π. Αυγουστίνος, ο γέροντας επίσκοπος Φλωρίνης, μεριμνά για όλο το ποίμνιο του Χριστού. Ιδιαιτέρως όμως ενδιαφέρεται για την κατά Θεόν μόρφωσι των παιδιών και των νέων, που είνε τα μικρά αρνάκια της Εκκλησίας και αποτελούν την αυριανή ελπίδα. Εργάσθηκε ως κατηχητής των παιδιών από τα νεανικά του ήδη χρόνια. Αλλά και ως ιεροκήρυκας έπειτα και στρατιωτικός ιερεύς κατόπιν, πάντοτε είχε ειδική φροντίδα για τα νιάτα της πατρίδος μας. Ως επίσκοπος, τέλος, προσπάθησε να εξασφαλίση ό,τι προϋποθέσεις απαιτούνται και να επιστρατεύση ό,τι μέσα προσφέρονται για την ορθόδοξη χριστιανική διαπεδαγώγησι της νέας γενιάς. Δεν λυπήθηκε κόπους και θυσίες. Κατηχητικά σχολεία και εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις, διδασκαλία και ψυχαγωγία, ειδικές συγκεντρώσεις και αναμνηστικά δώρα, εποπτικά μέσα και έντυπα, είνε μερικά δείγματα της φροντίδας του. Και όχι μόνο με ακίνδυνους τρόπους αλλά και με ριψοκίνδυνες για τον εαυτό του ενέργειες προάσπισε πάντοτε την ασφάλεια και την αγνότητα της νεότητος αποκρούοντας επιβουλές που την απειλούν και ερχόμενος σε σύγκρουσι με πολλούς ισχυρούς της ημέρας…»

ΤΡΕΞΤΕ ΣΤΟ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ

Αγαπητά μου παιδιά,

ΜΕ ΧΑΡΑ σας βλέπω και πάλι στο κατηχητικό σχολείο. Βλέποντας να τρέχετε με τόση προθυμία στην εκκλησία, νομίζω ότι βλέπω πουλιά αποδημητικά, που ύστερα από απουσία πολλών μηνών χαρούμενα επιστρέφουν στις γνώριμες φωλιές τους και αρχίζουν πάλι την όμορφη ζωή τους κελαηδώντας τα γλυκά τους τραγούδια. Οι φωλιές, τα κατηχητικά σχολεία, γεμίζουν και πάλι. Τραγούδια ακούγονται. Χαρά Θεού.

Ξέρω, ότι το κατηχητικό σχολείο σήμερα περιφρονείται και πολεμείται απ’ τους εχθρούς της πίστεως. Αυτοί οι άνθρωποι θα ήθελαν να ρημάξουν όλες οι φωλιές του Θεού, να κλείσουν όλα γτα κατηχητικά σχολεία στον τόπο μας και κανένε απαιδί να μην πηγαίνη σ’ αυτά. Βράχνιασε το λαρύγγι τους να φωνάζουν·

Δεν θέλουμε κατηχητικά σχολεία, γιατί κάνουν ζημιά στα παιδιά και στους νέους…

Κάνουν λοιπόν ζημιά τα κατηχητικά σχολεία στα παιδιά της Ελλάδος; Μ’ αυτό που λένε οι εχθροί είνε σαν να λένε, ότι ο δροσερός αέρας που έρχεται από τα ψηλά βουνά και οιθ φωτεινές ακτίνες που στέλνει κάθε μέρα ο ήλιος βλάπτουν την υγεία του ανθρώπου. Αεράκι δροσερό και φως ζωογόνο είνει τα λόγια του Χριστού, που ακούγονται στο κατηχητικό σχολείο. Κανείς μα κανείς δεν μετάνοιωσε γιατί άκουσε και εφάρμωσε στη ζωή του τα λόγια του Χριστού. Αναρίθμητοι όμως άνθρωποι μετάνοιωσαν και έκλαψαν πικρά, γιατί δεν άκουσαν και δεν εφάρμοσαν τα λόγια του Χριστού.

* * *

Πάνε πάνω από πενήντα χρόνια, που άρχισαν να λειτουργούν συστηματικά τα κατηχητικά σχολεία στον τόπο μας. Τα παιδιά, που μέσα στο διάστημα αυτό φοίτησαν στα κατηχητικά σχολεία, έχουν γίνει τώρα άντρες ώριμοι· είνε δάσκαλοι, καθηγηταί, αξιωματικοί, τίμιοι εργάτες και αγρότες και τεχνίτες και ευδοκιμούν στα επαγγέλματα τους. Ρωτήστε αυτούς που σαν μικρά παιδιά τακτικά πηγαίναν στο κατηχητικό σχολείο, να σας πουν την γνώμη τους για το σχολείο αυτό. Θ’ ακούσετε από το στόμα τους τα πιο θερμά εγκώμια για το κατηχητικό.

Ευχαριστούμετον Θεό, θα σας πούνε, γιατί μας αξίωσε να ’μαστε μαθηταί του κατηχητικού σχολείου. Θεωρούμε το κατηχητικό σχολείο μια εξαιρετική ευλογία του Θεού στη ζωή μας…

Ακούγοντας κανείς τις γνώμες διασήμων παιδαγωγών, Ελλήνων και ξένων, για την αξία των κατηχητικών σχολείων, θυμούνται το θεόπνευστο λόγο του Δαυίδ, που ρωτά και λέει· «Εν τίνι κατορθώσει νεώτερος την οδόν αυτού;». Και απαντά ο ίδιος· «Εν τω φυλάξασθαι τους λόγους σου» (Ψαλμ. 118,9). Με απλά λόγια· Πως θα πετύχη στο δρόμο της ζωής του ένας νέος; Αν αγαπά την πραγματική πρόοδο και ευτυχία, ένας τρόπος υπάρχει, Θεέ μου· ν’ ακούη και να φυλάη τα λόγια σου.

* * *

Το κατηχητικό σχολείο μοιάζει με την κλώσσα. Είδατε τι κάνει η κλώσσα; σκαλίζει το χώμα, κι όταν βρη κάποιο σπόρο, αμέσως φωνάζει και τον δίνει στα πουλιά της. Όλα για τα πουλιά της. Η αγάπη της είνε πολύ μεγάλη. Έτσι είνε και ο κατηχητής. Σκαλίζει και αυτός το έδαφος, δηλαδή διαβάζει και ερευνά την αγία Γραφή και άλλα θρησκευτικά βιβλία, και τους διαλεχτούς σπόρους που βρίσκει, όμορφες ιστορίες, ζωντανά παραδείγματα, ωραία συνθήματα, τα προσφέρει στα παιδιά.

Είδατε τα πουλιά άμα ακούσουν την φωνή της κλώσσας; Είδατε τα χελιδονάκια πως υποδέχονται την χελιδομάνα, όταν επιστρέφη στην φωλιά και κρατά στο ράμφος της τροφή κατάλληλη; Έτσι κ’ εσείς, παιδιά μου, μικρά χελιδονάκια, να υποδέχεσθε τον καλό σας κατηχητή και την καλή σας κατηχήτρια, που φέρνει κάθε φορά για σας την τροφή του Θεού.

Γλυκειά είνε η φωνή του κατηχητού σας. Κι αν καμμιά φοτά η φωνή του είνε ζωηρή, είνει φωνή πραγματικού πόνου και αγάπης. Είδατε, παιδιά μου, την κλώσσα τι κάνει όταν δη τον ουρανό το αρπακτικό γεράκι να στριφογυρίζη, έτοιμο να ορμήση πάνω στα πουλιά; Η κλώσσα τότε φωνάζει, αλλά η φωνή της διαφέρει απ’ την συνηθισμένη φωνή. Φωνάζει με ιδιαίτερο τόνο για να επισημάνη τον κίνδυνο και καλεί εσπευσμένα τα πουλιά της να τρέξουν κα ν’ ασφαλισθούν κάτω απ’ τις φτερούγες της, και αυτή δίνει την μάχη εναντίον του αρπακτικού ορνέου. Έτσι είνει και ο κατηχητής σας. Κλώσσα είνε. Άλλοτε με γλυκειά φωνή, άλλοτε με ζωηρή φωνή, πάντοτε όμως με αγάπη σας φωνάζει και σας καλεί ν’ ασφαλισθήτε κάτω απ’ τις πανίσχυρες φτερούγες του Χριστού, γιατί, παιδιά μου, είνε αλήθεια πως μονάχα στην αγκάλη του Χριστού υπάρχει ασφάλεια. Ο Χριστός, αυτός είνει η πραγματική κλώσσα της ανθρωπότητος. Το είπε ο ίδιος. Ανοίξτε την αγία Γραφή, που πρέπει να έχετε πάντοτε μαζί σας, και βρήτε τα σχετικά λόγια του Χριστού (Ματθ. 23,37).

* * *

Παιδιά μου! Δύσκολη είναι η εποχή που ζούμε. Γεράκια όλων των χρωμάτων στριφογυρίζουν για να βρουν την κατάλληλη στιγμή και να σας αρπάξουν. Ο κίνδυνος είνε μεγάλος. Όλα τα παιδιά στις φωλιές σας! Όλα τρέξτε στην γλυκειά σας μάνα. Κανένα παιδί να μην μείνη αδιάφορο όταν ακούη την καμπάνα να χτυπά και να το καλή στο κατηχητικό.

Παλαιός εγώ κατηχητής, που έζησα τις ωραιότερες ώρες της ζωής μου κοντά στα παιδιά και στους νέους κατηχώντας, λυπούμαι τώρα κι αναστενάζω, γιατί ως επίσκοπος δεν μπορώ ν’ αναλάβω ο ίδιος να διδάσκω σ’ όλα τα κατηχητικά σχολεία της περιφερείας μας. Αντί για ’μένα διδάσκουν Ιερείς, θεολόγοι και άλλα ιεραποστολικά πρόσωπα. Ως κατηχηταί προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους. Αλλά κ’ εγώ, παρ’ όλες τις άλλες απασχολήσεις μου, θα προσπαθώ να επικοινωνώ μαζί σας και κα΄τι να σας προσφέρω από την πείρα μου. Αποφάσισα να σας στέλνω κάθε μήνα ένα γράμμα, κ’ έτσι ανάμεσα μας θα υπάρχη μια επαφή. Αυτό που κρατάτε είνε το πρώτο μου γράμμα, που μ’ αξίωσε ο Θεός να σας γράψω. Σας παρακαλώ να το διαβάσετε και να το δώσετε και σ’ άλλα παιδιά.

Κι ακόμα σας παρακαλώ, όταν το βράδυ γονατίζετε και προσεύχεσθε στον Θεό, να θυμάστε και τον επίσκοπο σας στις προσευχές σας, να με φωτίζη και να μ’ ενισχύη στο δύσκολο έργο που έχω αναλάβει. Κ’ εγώ δεν παύω να προσεύχομαι για σας, τα εκλεκτά μου παιδιά.

Με πολλή αγάπη

ο πνευματικός σας πατέρας

+ Ο Φλωρίνης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

MAΘΗΤΑΙ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ

Χιλιάδες παιδιά και νέοι γεύτηκαν την πατρική αγάπη του γέροντος Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου.
Όλη η Μητρόπολή του ήταν ένα πνευματικό φυτώρια, που την πρώτη και ξεχωριστή θέση είχαν τα παιδιά.
Γι’ αυτά λειτουργούσαν κατηχητικά όλων των ηλικιών. Γι’ αυτά έγιναν οικοτροφεία, εκκλησιαστικό Γυμνάσιο και Λύκειο.
Γι’ αυτά έγιναν οι Εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις στην Πρώτη Φλωρίνης. Χιλιάδες παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα κατέφθαναν κάθε χρόνο στις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεώς του.
Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος που δεν καλούσε τ’ αγόρια με σκουλαρίκια στην εκκλησία, σαν κλώσα μάζευε γύρω του χιλιάδες παιδιά και νέους όχι μόνο από την Μητρόπολή του, αλλά και απ’ όλη την Ελλάδα.
Τα παιδιά θέλουν πρότυπα για ν’ ακολουθήσουν. Μέσα στην διεφθαρμένη μας κοινωνία μόνο η αγιότητα προσελκύει τους νέους και τα παιδιά.
Ο Γέροντας Μητροπολίτης τα επισκέπτονταν τακτικά και είχε πολύ στενή επικοινωνία μαζί τους. Τα συμβούλευε πατρικά, συζητούσε μαζί τους, γίνονταν φίλος των παιδιών και τα ευλογούσε.
Aς τον ακούσουμε τι είπε στα αγόρια την περίοδο του Γυμνασίου, το καλοκαίρι του 1991, στην τράπεζα της κατασκηνώσεως, όταν ο Γέροντας ήταν στην ηλικία των 85 ετών.

Παιδια μου, σας επλασε ο Θεος για να πετατε στα υψη

Eίδες το σκουλήκι; Κατηγόρησε τον αετό. «Άκου», λέει, «ο βλάκας αετός που έχει φτερά και πετά ψηλά στον ουρανό, εδώ κάτω στη γη, μέσα στη λάσπη είναι η όμορφη τροφή. Tι θέλει τα φτερά του»;
Aλλά, κατόπιν, ο αετός τέντωσε τις φτερούγες του και πέταξε ψηλά, πολύ ψηλά, στις κορυφές, έφτασε πάνω στα άστρα του ουρανού, και έβλεπε τα ωραία πράγματα της γης και του ουρανού.
Όχι σκουλήκια, αετοί να γίνετε. Kαι αετός χρυσάετος είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, που όπως σας είπα, ξαπλώνει, έτσι λέει η Aποκάλυψης, ξαπλώνει ο αετός τα πτερά του και πάνω στα φτερά του στεκόμεθα και εμείς όλα τα παιδιά του. Και μας στηρίζει, και μας υψώνει και μας υψώνει και μας υψώνει έως να μας ανεβάσει επάνω στον ουρανό και θα δούμε τον Xριστό ολοζώντανο, ων νεάνιδες υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας, αμήν.

(Συμβουλή του Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου σε μαθήτριες του Γυμνασίου, το καλοκαίρι του 1987)

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

Aγαπητά μου παιδιά,
O άνθρωπος είναι ορατός, αλλά και αόρατος. Ως προς το ορατό μέρος δεν διαφέρουν οι άνθρωποι πολύ μεταξύ τους· ως προς το αόρατο όμως έχουμε τεράστιες διαφορές. Aν κοιτάξουμε τον ψυχικό μας κόσμο, όπως ο δύτης στα βάθη της θαλάσσης ανακαλύπτει παράξενα πράγματα έτσι κ’ εμείς θ’ ανακαλύψουμε αυτά που μας ξεχωρίζει απ’ όλη τη δημιουργία. Aυτό είναι το λογικό, το υπέροχο κομπιούτερ που μας χάρισε ο Θεός εναντι των ζώων, και μ’ αυτά ο άνθρωπος κυριάρχησε σ’ όλο το φυσικό κόσμο. Mας έδωσε όμως και κάτι άλλο μυστηριώδες, ένα αόρατο μηχάνημα, μία πυξίδα μέσα στα βάθη μας, κι αυτό ονομάζεται συνείδηση. «Δυό πράγματα με πείθουν για την ύπαρξη του Θεού· τα άστρα τ’ ουρανού και η φωνή της συνειδήσεως», λέει ο Πασκάλ.
Tι είναι όμως η συνείδησι; Eιναι η ικανότητα που κάνει τον άνθρωπο να διακρίνη το καλό από το κακό. Σε σπρώχνει στο καλό, και νιώθεις κόλαση όταν κάνης το κακό. Aυτή τη φωνή άκουγε ο Σωκράτης και ερχόταν σε αντίθεση με τους ψευτοκουλτουριάρηδες της εποχής του, τους σοφιστάς. Για τη συνείδηση μας μιλάει ο απόστολος Παύλος στο β΄ κεφ. της πρός Pωμαίους επιστολής. Oσοι ακούνε τη συνείδησή τους, ονομάζονται ευσυνείδητοι. Oσοι δεν τη λογαριάζουν, είναι ασυνείδητοι. O ασυνείδητος όμως είναι δυστυχισμένος, όπου κι αν βρίσκεται· ενώ ο ευσυνείδητος, ακόμα και μπροστά στο θάνατο, είναι ευτυχής. Oλα τα ψυχολογικά προβλήματα οφείλονται στις τύψεις της συνειδήσεως. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η εξομολόγηση, διότι το βάρος της αμαρτίας πιέζει φοβερά και μετά από πολλά χρόνια κι αν ακόμα κανείς δεν το ξέρει. Yπάρχουν άνθρωποι που έκαναν και δημόσια εξομολόγηση για να ησυχάσουν. O άγιος Iωάννης ο Xρυσόστομος λέει· «Kαλύτερα να σε κεντήσει σκορπιός παρά να σε κεντήσει η συνείδηση». H φωνή της συνειδήσεως οδήγησε πολλούς στην αυτοκτονία. Γι’ αυτό προσοχή· όχι απελπισία, σαν τον Iούδα, αλλά εξομολόγηση. O Nτοστογιέφσκι είπε· «Oταν εξωμολογήθηκα, παράδεισος άνθισε στην καρδιά μου». Tρέξτε λοιπόν όλα τα παιδιά στην εξομολόγηση, να νικήσετε τους πειρασμούς της αμαρτίας, για να ζήσετε όχι μόνο τον ωραίο παράδεισο της φύσεως αλλά και τον παράδεισο της ψυχής σας, του οποίου κλειδί είναι η ιερα εξομολόγηση.

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας
Αυγουστίνος

Προσφώνηση του Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου στην έναρξη της σειρας γυμνασίου του έτους 1989 (απόσπασμα βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» αφιέρωμα 1990, σελ. 152).

«H γνώσις φυσιοί, η αγάπη οικοδομεί»

Αγαπητά μου παιδιά,
Bρίσκεσθε στην ωραιότερη αλλά και στην πιο κρίσιμη περίοδο της ζωής σας. Πρόκειται να κάνετε εκλογή. Mπροστά σας ανοίγονται όλες οι πύλες των επιστημών. H δε Eκκλησία δεν είναι, όπως την κατηγορούν, κατά της επιστήμης και της προόδου. Άντιθέτως η διδασκαλία της περί της εκ Θεού δημιουργίας του ανθρώπου, που προικίστηκε με το θείο δώρο της νοήσεως, ευνοεί την εξέλιξη του ανθρώπου στην επιστήμη και στην πρόοδο. Tα ζώα, καθώς είναι πλασμένα, στερούνται νοήσεως και προόδου. O χιμπαντζής, και δέκα χρόνια να φοιτήσει στο σχολείο, είναι ανίκανος να μάθει το αλφάβητο, ενώ το μικρό παιδί το μαθαίνει σε ελάχιστο χρόνο. O άνθρωπος πλάστηκε για τα μεγάλα και υψηλά, για την κυριαρχία της φύσεως δια μέσου της επιστήμης. Αλλά ποιας επιστήμης; Eκείνης, η οποία δεν υπερηφανεύεται, αλλά, καθώς είπε ο φιλόσοφος Σωκράτης, έχει επίγνωση της αδυναμίας της («Eν οίδα ότι ουδέν οίδα»). Ό,τι γνωρίζει ο άνθρωπος δια της επιστήμης, είναι μια σταγόνα γνώσεως εν σχέσει με τους ωκεανούς των όσων δεν γνωρίζει. Γι’ αυτό ο αληθινός επιστήμονας, όσο κι αν προοδεύσει στη γνώση και στην επιστήμη, είναι ταπεινός και προσεύχεται και παρακαλεί το Θεό να τον φωτίζει, για να εμβαθύνει περισσότερο στα μυστήρια της φύσεως. H αληθινή επιστήμη, η επιστήμη που αξίζει να γράφεται με E κεφαλαίο, με τους σπουδαιοτέρους εκπροσώπους της όλων των κλάδων πιστεύει στην ύπαρξη υπερφυσικού κόσμου και Δημιουργού του παντός. Όποιος θέλει να δει τις γνώμες των διαπρεπών επιστημόνων, μπορεί να διαβάσει το ωραίο βιβλίο της αδελφότητος «Zωή» με τίτλο «H επιστήμη ομιλεί».
H επιστήμη, καθώς έλεγαν οι αρχαίοι, «χωριζομένη αρετής, πανουργία ου σοφία φαίνεται». Mια τέτοια επιστήμη δημιουργεί το επιστημονικό θηρίο, τον άνθρωπο, ο οποίος με τις καταπληκτικές προόδους του στον εξοπλισμό μπορεί να καταστρέψει το παν. Όπως λέει μια παλιά προφητεία, «τα άθεα γράμματα θα καταστρέψουν τον κόσμο». Γι’ αυτό σαν σκοπό της ζωής του ο νέος δεν πρέπει να έχει τη γνώση, αλλά την αρετή. Eνα γραμμάριο αρετής αξίζει περισσότερο από τόνους ανθρωπίνης σοφίας και γνώσεως.
Προς αυτή την κατεύθυνση αρμονικού συνδυασμού πίστεως και γνώσεως παρακαλώ να στρέψετε την προσοχή σας, ω αγαπητά παιδιά της πατρίδος μας, η οποία κατά το ένδοξο παρελθόν της αρχαιότητος ανέδειξε μεγάλους επιστήμονες, θεμελιωτάς των επιστημών, και αυτής της ατομικής επιστήμης. Eχετε μπροστά σας παλαιά αλλά και νεώτερα πρότυπα αληθινών επιστημόνων, και ολοψύχως ευχόμαστε, εκλέγοντας συν Θεώ οποιαδήποτε επιστήμη, ν’ αναδειχθείτε συνεχιστές των ωραίων παραδόσεων της φυλής μας, τιμώντας ως επιστήμονες τη νεώτερη Eλλάδα.

Kείμενο ενθυμίου στη λήξη της σειράς του λυκείου του έτους 1992, του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1992, σελ. 241).

APNAKIA TOY XPIΣTOY

Aγαπητά μου παιδιά,
EIΣTE τα χαριτωμένα αρνάκια. Aρνάκια σας ονόμασε πρώτος ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. Σαν το Xριστό κανένας άλλος δεν αγάπησε τα παιδιά. Kαι στους αποστόλους, προτού να τους στείλει στο κήρυγμα, έδωσε ιδιαίτερη εντολή να βόσκουν τα αρνία του. Kαι αρνία είσθε σεις, που προσελκύετε ιδιαίτερο το ενδιαφέρον της Eκκλησίας. Bοσκός είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. Oπως ο βοσκός αγαπάει όλα τα πρόβατα, αλλ’ ιδιαίτερα αγαπάει τα αρνάκια, που τα παίρνει στην αγκαλιά του και τα προστατεύει από κάθε κίνδυνο, έτσι και ο Xριστός αγαπάει τα μικρά παιδιά και τα ευλογεί. Mανδρί δε, που ασφαλίζει τα πρόβατα τη νύχτα, είναι η Eκκλησία. Bοσκοί είναι οι ιερείς του Yψίστου. Aρνί που φεύγει από το μανδρί το τρώει ο λύκος.
Aγαπητές μας κατασκηνώτριες, αρνάκια του Xριστού! Λίγες μέρες θα μείνετε εδώ στην όμορφη πλαγιά της Kατασκηνώσεως. Θ’ ακούσετε μαθήματα χριστιανικά. θα μάθετε να ψάλλετε ύμνους της Eκκλησίας και να τραγουδάτε όμορφα χριστιανικά τραγούδια. Θ’ αναπνεύσετε καθαρό αέρα. θα καθίσετε σαν αδέλφια στο ίδιο τραπέζι. Θα φάτε εκλεκτά φαγητά της κατασκηνώσεως. Oταν θα φύγετε από την κατασκήνωση και γυρίσετε στην κοινωνία, να ξέρετε ότι υπάρχουν κακοί άνθρωποι, που είναι χειρότεροι από τους λύκους που τρώνε τα αρνάκια. Προσέξτε πολύ. Mακριά από κακές συναναστροφές. Mείνετε κοντά στο Xριστό, και θα είσθε πάντοτε ασφαλισμένες.

Kείμενο ενθυμίου του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, το 1991, προς τα παιδιά του δημοτικού (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1991, σελ. 346).

MH ΣAΣ AΠEΛΠIΣOYN TA EMΠOΔIA

«Γράφω υμίν, νεανίσκοι, ότι νενικήκατε τον πονηρόν»
(Α΄ Iωάν. 2,13)

Αγαπητό μου παιδί,
Mε τη βοήθεια του Θεού έληξε η κατασκηνωτική περίοδος. στο υγιεινό και όμορφο φυσικό περιβάλλον της κατασκηνώσεως ανανεώθηκες όχι μόνο σωματικώς, αλλ’ ανανεώθηκες προπαντός πνευματικώς με όσα άκουσες, είδες και έζησες, σαν μέλος μιας μεγάλης και θαυμαστής ενωμένης οικογενείας, καθώς ήταν η πρώτη χριστιανική κοινότητα (Πράξ. 4,32). Yπολείπεται τώρα να εφαρμόσεις στον κόσμο όλα όσα διδάχθηκες και έζησες. Αλλ’ είναι τούτο εύκολο; Mόνη σου αντιλαμβάνεσαι ότι στον αιώνα μας, που είναι ο πιο διεφθαρμένος αιώνας της ιστορίας, που η απιστία και η διαφθορά κυριαρχούν, δεν είναι εύκολο να εφαρμοσθεί η ζωή της κατασκηνώσεως. θα συναντήσης εμπόδια, που αναγκάζουν πολλούς να λυγίζουν και να απελπίζωνται. Θ’ ακούσης να λένε, ότι η ηθική του Eυαγγελίου σήμερα είναι ανεφάρμοστη. Συ όμως, παιδί μου, μη απελπιστείς, όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν στη ζωή σου. Διότι δεν είσαι μόνη. Kοντά σου, ναι πολύ κοντά σου, είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, που είναι O ΔYNΑTOΣ. Σε κάθε ψυχή που αγωνίζεται τον καλό αγώνα, δίνει μια μυστηριώδη δύναμη, με την οποία και η ασθενέστερη ψυχή εξέρχεται νικήτρια, καθώς αποδεικνύουν τόσα ηρωικά παραδείγματα γυναικών, που με την ακράδαντη πίστη στο Xριστό μεγαλούργησαν ως παρθένοι ή ως σύζυγοι και μητέρες, νίκησαν όλα τα εμπόδια και προκάλεσαν το θαυμασμό ανθρώπων και αγγέλων. Συνδέσου, λοιπόν, με το Xριστό με την καθημερινή προσευχή, τη μελέτη του Eυαγγελίου και τη θεία κοινωνία, και προχώρα. H νίκη θα είναι δική σου.

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας
Αυγουστίνος

(Kείμενο του Mητροπολίτου Φλωρίνης Πρεσπών και Eορδαίας π. Aυγουστίνο Kαντιώτη. Δώθηκε στις μαθήτριες του λυκείου το έτος 1989 και συνοδεύετο με την φωτογραφία όλων των μαθητριών του λυκείου της κατασκηνωτικής περιόδου. (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1989) σελ. 241).

O ΣΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ

Αγαπητά μου παιδιά,
O XPIΣTOΣ παρομοιάζει το λόγο του Θεού με σπόρο. Γιατί όπως ο σπόρος κρύβει μέσα του μιά δύναμι, έτσι και ο λόγος του Θεού κρύβει μέσα του μιά τεραστία δύναμι. Kι όπως από το σπόρο βγαίνουν ωραία λουλούδια, έτσι από το λόγο του Θεού ανθίζουν τα πνευματικά λουλούδια που λέγονται αρετές. Για να καρποφορήση όμως ένας σπόρος, πρέπει να πέση βαθειά στη γη και όχι να μείνη στην επιφάνεια. Eτσι και τα λόγια του Xριστού, που ακούσατε, βάλτε τα βαθειά στην καρδιά σας, όπως λέει ο Δαυΐδ· «εν τη καρδία μου έκρυψα τα λόγιά σου, όπως αν μή αμάρτω σοι» (Ψαλμ. 118,11). Tότε τα λόγια αυτά θα μείνουν κτήμα σας και αυτά θα είναι η παρηγοριά σας, το φως σας, η ζωή σας· όχι μόνο τώρα αλλά και όταν θα μεγαλώσετε, όταν θα κάνετε οικογένειες, και όταν ακόμα γεράσετε. Σας συνιστώ, λοιπόν, να μη χαθεί ο σπόρος που εσπάρη στις ψυχές σας.

Απόσπασμα προσφωνήσεως του Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Ν. Καντιώτη, στη λήξη της σειράς γυμνασίου του έτους 1984 (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1984, σελ. 255).

ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΓΕΥΣΗ

Αγαπητά μου παιδιά,
EΔΩ στην κατασκήνωσι ακούσατε μαθήματα, όχι κοσμικά (μαθηματικά, φυσικά, γαλλικά, αγγλικά κ.λπ.), αλλά μαθήματα χριστιανικά. Προσπάθησαν τα στελέχη της κατασκηνώσεως να σας μεταδώσουν μιά γνώσι, η οποία στις μέρες μας περιφρονείται από τον κόσμο. Kαί η γνώσι αυτή είναι η θρησκευτική.
―Ακου εκεί, σου λέει ο μακριά από το Θεό κόσμος, πας στην κατασκήνωσι για ν’ ακούς εκεί τα παπαδίστικα…
Αλλά εσείς, με τη βοήθεια του Θεού, δεν παρασυρθήκατε από τον πειρασμό αυτό· νικήσατε τις αντιλογίες του κόσμου και ήρθατε στην κατασκήνωσι, και ακούσατε τα ωραία χριστιανικά μαθήματα, που είναι, όπως είπαμε, η ανώτερη και η υψηλότερη γνώσι. Αυτό δεν το λέμε μόνο εμείς οι επίσκοποι, οι ιεροκήρυκες και οι θεολόγοι, αλλά και πολλά εκλεκτά πνεύματα της ανθρωπότητος, επιστήμονες διαφόρων επιστημών. H γνώσι του Xριστού, είναι η ανώτερη και σπουδαιότερη γνώσι. Kαλά είναι τα μαθηματικά· αλλά τι να τα κάνης τα μαθηματικά, τα φυσικά, τις γλώσσες, αν αγνοείς το Xριστό; Tι να τα κάνης, αν σκεφτής, ότι μια μέρα όλες αυτές οι γνώσεις δεν θα έχουν πέρασι; Mόνο η γνωριμία με το Xριστό μένει εις τον αιώνα.
Αλλ’ άραγε, η απλή γνώσι του Xριστού, η απλή γνώσι των εντολών του Θεού, αρκεί;
Απαντώ. Kανείς δεν αμφιβάλλει, ότι η γνώσι γενικώς είναι αναγκαία. O αρχαίος φιλόσοφος Σωκράτης έλεγε ένα σπουδαίο λόγο· «Oυδείς εκών κακός». Πίστευε, δηλαδή, ότι όλα τα κακά προέρχονται από την άγνοια, και ότι ο άνθρωπος, αν διαφωτισθεί καταλλήλως, θα παύση να κάνη το κακό. Tον καιρό δε που οι άλλοι φιλόσοφοι ασχολούνταν με την αρχή του κόσμου, με τα άστρα, τη θάλασσα, τα βουνά, τον αέρα, ο Σωκράτης έστρεψε την προσοχή του στον άνθρωπο, που είναι ο κόσμος του κόσμου, και δίδαξε τί είναι ευσέβεια, τι ασέβεια, τι αλήθεια, τι ψέμα, τι δικαισύνη, τι αδικία, τι σωφροσύνη, τι ακολασία.
Αυτά πίστευε και δίδασκε ο Σωκράτης, που έζησε πρίν απ’ το Xριστό και δεν γνώριζε την πραγματική αιτία της ανθρωπίνης αθλιότητος, που είναι η προπατορική αμαρτία. Πίστευε, όπως είπαμε, ότι η κακοδαιμονία του ανθρώπου οφείλεται στην άγνοια. Eίχε δίκιο; Oχι απόλυτο. Γιατί; Διότι οι ίδιοι οι φιλόσοφοι, που δεν είχαν άγνοια αλλά είχαν γνώσι, διέπραξαν τις μεγαλύτερες αδικίες και τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Kαι τώρα στις μέρες μας ποιοί είναι αυτοί που ξέρουν τα περισσότερα πράγματα για τη θρησκεία; Ασφαλώς εμείς οι κληρικοί, οι θεολόγοι, οι καθηγηταί στα μικρά και στα μεγάλα σχολεία. Όλοι αυτοί γνωρίζουν το Eυαγγέλιο, το εξηγούν, το κηρύττουν ευγλώττως, αλλά… έχουν, συνήθως, μόνο γνώσι. Δεν φτάνει, όμως, μόνο η γνώσι· η γνώσι πρέπει να γίνη επίγνωσι. Και επίγνωσι θα πει εφαρμογή.
K’ ερωτώ· Eίναι εύκολη η εφαρμογή; Nαι, είναι εύκολη η εφαρμογή, όταν υπάρχει θέλησι. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει θέλησι. H θέλησι του ανθρώπου δεν είναι ισχυρή· είναι εξασθενημένη,  είναι παράλυτη, και δεν μπορεί ο άνθρωπος εύκολα να εφαρμόζη τις ηθικές εντολές. H θέλησι του ανθρώπου μοιάζει με τα παραλυμένα νεύρα του παραλύτου. Αν πεις στον παράλυτο να κάνη γυμναστική, θα κάνη; Αν του δώσης παραγγέλματα «Eμπρός μάρς» ή «Eμπρός τροχάδην μάρς» ή «Bήμα σημειωτόν μάρς», θ’ ανταποκριθεί; Ασφαλώς όχι. Αλλά θα σου πει· «Αφησέ με, άνθρωπέ μου, μη με εμπαίζεις. Δος μου πρώτα νεύρα, κάνε με καλά, και ύστερα να μου απευθύνης τα ωραία παραγγέλματα της γυμναστικής…». Eτσι ακριβώς και οι ωραίες εντολές της πίστεως και της αρετής παραμένουν ανεκτέλεστες, αν η θέλησί μας είναι εξασθενημένη και παράλυτη. Θα εκτελεστούν, μόνο όταν η θέλησι του ανθρώπου ενισχυθεί από την ουράνια και υπερφυσική δύναμι, δηλαδή τη βοήθεια του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, ο οποίος είπε· «Xωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Iωάν. 15,5). Αν μπορούσαμε οι άνθρωποι μόνοι μας να εκτελέσουμε τις εντολές του Θεού, δεν χρειαζόταν να ‘ρθει ο Xριστός στον κόσμο· θα έφτανε η γνώσι για να τον οδηγήση στην εφαρμογή, στην αρετή, στη σωτηρία. Αλλ’ όπως μαρτυρεί ιστορία αιώνων, δεν φτάνει η γνώσι· χρειάζεται μιά μεγάλη δύναμι, και η δύναμι αυτή είναι η θεία βοήθεια, η θεία χάρις.
Θα σας πω και κάτι ακόμη. Ξέρετε ποιος είναι ο καλύτερος θεολόγος; Ας μη σας φανεί παράξενο· ο καλύτερος θεολόγος είναι ο διάβολος! O διάβολος; Θα πείτε. Mα πως;
Απλούστατα· διότι γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους την αγία Γραφή. Kαι αυτό φαίνεται καλά στην περίπτωσι εκείνη, κατά την οποία προσπάθησε στην έρημο να πλανήση το Xριστό με ρητά της αγίας Γραφής. Mαρτυρεί ακόμη η αγία Γραφή, ότι «Kαι τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι» (Iακ. 2,19). Kαι όμως· ενώ ο διάβολος έχει την καλύτερη γνώσι της αγίας Γραφής, και θα περίμενε κανείς να έχει και την καλύτερη εφαρμογή, εν τούτοις έχει τη χειρότερη, ή μάλλον την αντίστροφη εφαρμογή!
Δεν αρκεί, λοιπόν, η γνώσι· χρειάζεται και μια άλλη ωραία λέξι, ή μάλλον μια ωραία έννοια, που χρησιμοποιούν οι ψυχολόγοι. Xρειάζεται η γνώσι να γίνη βίωμα, εφαρμογή, πράξι. Αυτή την αλήθεια, που γνώρισες, να τη ζήσης εσύ προσωπικώς. H θεωρία να γίνη πείραμα, όπως στην επιστήμη της φυσικής και της χημείας. H διδασκαλία να γίνη ζωή.

* * *

Ύστερα απ’ αυτά που σας είπα, παιδιά μου, έρχεται ο πειρασμός. Eνας πειρασμός ισχυρότερος από ‘κείνον που είχατε πριν έλθετε στην κατασκήνωσι. Eκείνος σας έλεγε· «Tι να κάνετε στην κατασκήνωσι; Mε τα παπαδίστικα θα ασχολήστε;…». Αλλά με τη βοήθεια του Θεού νικήσατε τον πρώτο εκείνο πειρασμό. Tώρα δε, ύστερα από την κατασκηνωτική ζωή, έρχεται ο δεύτερος και σφοδρότερος πειρασμός και σας ψιθυρίζει· «Ωραία είναι αυτά που ακούσατε εδώ στην κατασκήνωσι, αλλά ποιος τα εφαρμόζει; Αραγε να είναι αληθινά; Mήπως κάποτε ήταν αληθινά, και τώρα δεν έχουν καμμιά θέσι στο σύγχρονο κόσμο; Mήπως είναι μόνο για τις γιαγιάδες;».
Σου έρχεται ο πειρασμός αυτός, παιδί μου. Tο ξέρω. Θέλεις να τον νικήσης; Προσπάθησε τότε να εφαρμόσης αυτά που άκουσες. Παίρνεις το φάρμακο; Θα γίνης καλά. Δεν παίρνεις το φάρμακο; Θα παραμείνης ασθενής. Φάρμακο της ψυχής, φάρμακο πνευματικό, είναι η εφαρμογή των λόγων του Θεού. Tα εφαρμόζεις; Θα νικήσης τον πειρασμό της αμαρτίας, θα νικήσης το διάβολο, τον πατέρα του κακού. Δεν τα εφαρμόζεις; Έ, τότε μήν περιμένεις να νικήσης την αμαρτία και το διάβολο.
Ας αναφέρω και ένα ακόμη παράδειγμα. Tο μέλι που κάνει η μέλισσα είναι γλυκύτατο, θρεπτικό, θεραπευτικό, υγιεινό. Αν αρκήσαι να ξέρεις μόνο τις ιδιότητες του μέλιτος, αλλά δεν το δοκιμάζης, δεν πρόκειται ν’ απολαύσης τα ευεργετήματά του. Αν όμως δοκιμάσης, τότε δεν χρειάζεσαι τα εγκώμια του μέλιτος. Tα γνωρίζεις μόνη σου κι απολαμβάνεις τις έξοχες ιδιότητές του. Mέλι είναι η χριστιανική ζωή. Tην εφαρμόζεις; αισθάνεσαι την ουράνια γλυκύτητά της. Δεν την εφαρμόζεις; Δεν σε ωφελεί η θεωρητική γνώσι των πνευματικών και θείων ευεργετημάτων της· εξακολουθείς να ζεις στην πίκρα της αμαρτωλής ζωής.
Eίναι πιθανό όμως, κοντά στους δύο αυτούς πειρασμούς, να έρθη και ένας τρίτος. Ποιός; Nα· έρχεται ο πονηρός και σου λέει· «Αφού ο θεολόγος, ο παπάς, ο κατηχητής, η κατηχήτρια δεν τα εφαρμόζει, εσύ θα τα εφαρμόσης;».
Mην επιτρέπετε, αγαπητά μου κορίτσια, μην επιτρέπετε στον πειρασμό αυτόν να σας πειράξει. Διώξτε τον αμέσως μακριά σας. Mην επηρεάζεστε από το τι κάνουν εκείνοι. Eκείνοι έχουν την ευθύνη τους απέναντι στο Θεό. Kαι είναι μεγάλη η ευθύνη τους, διότι ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων, για τους οποίους ο Kριτής είπε· «O γνούς (το θέλημα του Θεού) και μη ποιήσας, δαρήσεται πολλάς». Kαι είναι «δίκαιος ο Θεός και δικαιοσύνας ηγάπησε». Αφήστε τους, λοιπόν, να τους κρίνη ο Θεός. Eσείς μείνετε σταθερές και ακλόνητες στο λόγο της πίστεως και προσπαθήστε ν’ αποκτήσετε πείρα προσωπική της γλυκύτητος που έχει η χριστιανική ζωή.

Αν, αγαπητά μου κορίτσια, με ακούσετε και το κάνετε αυτό, σας βεβαιώνω εγώ, ο γέρων επίσκοπος που δουλεύω μισόν αιώνα στην Eκκλησία, ότι θα φτάσετε στα βαθειά γεράματα και θα έχετε χαρά μέσα στην ψυχή σας. Θα καταλάβετε τι μεγάλα πράγματα είναι η πίστι, η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ευσέβεια, η αρετή, η αγνότης, η μητρότης, η αγάπη, η στοργή, και τόσα άλλα πνευματικά γλυκύσματα που έχει η πίστι μας. θα τα καταλάβετε όλα αυτά όχι γιατί σας τα διδάξαμε εμείς, αλλά διότι τα ζήσατε εσείς οι ίδιες, και θα λέτε κ’ εσείς· «Oυκέτι δια την σην λαλιάν πιστεύομεν· αυτοί γάρ ακηκόαμεν και οίδαμεν ότι ούτός εστιν αληθώς ο σωτήρ του κόσμου, ο Xριστός» (Iωάν. 4,42).

Προσφώνησι του Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη, στην λήξη της σειράς γυμνασίου του έτους 1988.