Απὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 82
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

  Δευτερο μεσον που οδηγει στην μετανοια &  σωτηρια ειναι: Ο γραπτος θειος λογος, η αγια Γραφη

β΄. Ὁ γραπτὸς θεῖος λόγος 

Οἱ σύγχρονοι θεολόγοι ἔχουν μικρὰν ἰδέαν καὶ περιπαίζουν κάποια θρησκευτικὰ βιβλία. Ἐγὼ ὅμως δὲν τὰ περιπαίζω. Οἱ μοντέρνοι θεολόγοι, ποὺ σπουδάζουν στὸ Παρίσι, στὸ Λονδῖνο, στὴ Νέα Ὑόρκη καὶ γεμίζουν τὸ κεφάλι τους ἀπὸ διάφορες ἰδέες, τὰ περιπαίζουν τὰ βιβλία ἐκεῖνα ποὺ γράφτηκαν μέσα στὰ μοναστήρια καὶ στὰ σπήλαια, ποὺ τὰ γράψανε σπουδαῖοι ἄνδρες τὰ μεσάνυχτα μὲ τὸ δάκρυ τους, ἔχοντες συντροφιὰ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Ἐγὼ δὲν τὰ περιφρονῶ τὰ βιβλία αὐτά. Ἔμαθα ἀπὸ μικρὸ παιδὶ νὰ τὰ ἐκτιμῶ. Καὶ μολονότι σὰν θεολόγος μελετῶ πολλὰ βιβλία, ἀλλὰ ὅσο ἐκτιμῶ τὰ βιβλία αὐτὰ δὲν ἐκτιμῶ τὰ ἄλλα.
Θὰ τὸ πῶ, λοιπόν, καὶ ἂς γελάσουν κάποιοι ἀπὸ τὰ μοντέρνα πνεύματα ποὺ γέμισε τώρα ὁ κόσμος. Ἐγὼ ἀποδίδω μεγάλη σημασία σὲ ἕνα βιβλίο, τὸ ὁποῖο ἔσωσε πολλὲς ψυχὲς καὶ τὶς ἐπέστρεψε στὸν Κύριο. Εἶνε ἡ «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία». Πόσες ψυχὲς ἔχει σώσει τὸ βιβλίο αὐτό! Τὸ ἔγραψε ἕνας ἀσκητής, ὁ Ἀγάπιος ὁ Κρὴς ὁ μοναχός· σῴζεται καὶ ἡ σπηλιά του· κλαίοντας τὸ ἔγραφε.
Ἀλλὰ παραπάνω ἀπὸ κάθε ἄλλο θρησκευτικὸ βιβλίο, ἀδελφοί μου, εἶνε ἕνα βιβλίο ἀπ᾿ τὸ ὁποῖο ἀπορρέουν ὅλα τὰ ἄλλα θρησκευτικὰ βιβλία, ἕνα βιβλίο ἀνεκτιμήτου ἀξίας, ἕνα βιβλίο ποὺ εἶνε πομπὸς μεγάλων ἰδεῶν. Ἕνα βιβλίο, ποὺ πρέπει νὰ τὸ ἔχωμε στὸ προσκέφαλό μας. Εἶνε ὁ βασιλεὺς τῶν βιβλίων, ἡ ἁγία Γραφή, Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη. Read more »

Απὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 78
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

ΠΟΙΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ:

2. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ

Ἕνα λοιπὸν μέσον, ποὺ ξυπνᾷ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν φέρνει σὲ συναίσθησι τῶν ἁμαρτημάτων του καὶ σὲ μετάνοια, εἶνε ἡ μνήμη τοῦ θανάτου. Ἀλλ᾿ ἐκτός, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὴ μνήμη τοῦ θανάτου, ἡ ὁποία εἶνε συντελεστικὴ στὸ νὰ δημιουργήσῃ ἕνα κλίμα μετανοίας στὸν ἄνθρωπο, ὑπάρχει καὶ ἕνα ἄλλο μέσον. Ποιό εἶνε τὸ μέσον αὐτό; Εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.
Μεγάλη δύναμι ἔχει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ προφορικὸς ἀλλὰ καὶ ὁ γραπτὸς λόγος. Ἀφαίρεσε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καὶ νεκροταφεῖο πνευματικὸ θὰ γίνῃ ὁ κόσμος. Ἀφαίρεσε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ ἡ ζωὴ ἡ πνευματικὴ θὰ ἐκλείψῃ.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶνε ἕνας ἄλλος δρόμος, μὲ τὸν ὁποῖον οἱ περισσότεροι φτάνουν καὶ ἀνεβαίνουν στὸ ὄρος τῆς μετανοίας καὶ σῴζονται. Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶνε δύο πράγματα· εἶνε τὸ προφορικὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου καὶ ὁ γραπτὸς θεῖος λόγος.

α΄. Τὸ προφορικὸ κήρυγμα

Θὰ σᾶς ἀναφέρω ὡρισμένα παραδείγματα.

Read more »

Απὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 71
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

ΠΟΙΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

1. Μνήμη θανάτου

Γιὰ νὰ μὲ καταλάβετε, θὰ σᾶς ὁμιλήσω μὲ ἕνα μικρὸ ἀνέκδοτο.
Ὑπῆρχε μιὰ κυρία, ποὺ ὅλη τὴν ἡμέρα δὲν ἔκανε τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ φροντίζῃ τὴν ἐμφάνισί της. Ἦταν μιὰ κυρία τῆς ἀριστοκρατίας, φιλάρεσκος, ποὺ προσπαθοῦσε νὰ ἐπιδεικνύεται ἐξωτερικῶς.
Ἡ κυρία αὐτὴ συνάντησε μιὰ μέρα ἕνα διδάσκαλο, ἕνα φιλόσοφο, ποὺ θὰ ἔφευγε γιὰ ταξίδι στὸ ἐξωτερικό. Θὰ πήγαινε σὲ μιὰ πόλι, ποὺ φημιζόταν γιὰ ὡρισμένα προϊόντα της, προϊόντα πολυτελείας. Ἰδίως φημιζόταν διότι στὴν πόλι αὐτὴ ἔφτειαχναν τοὺς καλύτερους καθρέπτες. Τὸν παρεκάλεσε λοιπὸν ἡ φιλάρεσκος κυρία, ὅταν ἐπιστρέψῃ ἀπὸ τὴν πόλι ἐκείνη, νὰ τῆς φέρῃ ἕνα καθρέπτη. Ὁ φιλόσοφος ἐφάνη πρόθυμος. Καὶ ὅταν μετὰ ἀπὸ λίγους μῆνες ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸ ταξίδι, ἔφερε καὶ ἕνα κιβώτιο μὲ τὸν καθρέπτη. Ἡ κυρία γέμισε ἀπὸ χαρὰ ὅταν τὸ ἔμαθε. Καὶ ὁ φιλόσοφος τῆς λέει·
―Ἐξετέλεσα τὴν ἐπιθυμία σας. Ἀγόρασα τὸν καθρέπτη τὸν πολύτιμο. Ἀνώτερος ἀπ᾿ αὐτὸν δὲν ὑπάρχει ἄλλος. Θὰ σᾶς παρακαλέσω ὅμως, ἐπειδὴ ὁ καθρέπτης εἶνε μεγάλης ἀξίας καὶ πρέπει νὰ τὸν θαυμάσῃ ὅλος ὁ κόσμος, νὰ τὸν παρουσιάσω στὸ σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ σας, ὅταν θὰ μαζευτοῦν ὅλες οἱ φίλες σας.
Ἐδέχθη ἡ κυρία καὶ ἔκανε ὅ,τι τῆς εἶπε ὁ διδάσκαλος.
Τὴν ὡρισμένη ἡμέρα στὸ σαλόνι μαζεύτηκαν ὅλες οἱ φιλενάδες τῆς κυρίας καθὼς καὶ πολλοὶ ἄλλοι. Καὶ τότε ὁ διδάσκαλος, μπροστὰ σὲ ὅλους, ἄνοιξε τὸ κιβώτιο. Τὰ μάτια ὅλων ὅσοι βρίσκονταν στὸ σαλόνι, ἦταν ἐπάνω στὸ κιβώτιο ποὺ περιεῖχε τὸν πολύτιμο καθρέπτη.
Νὰ μὴν τὰ πολυλογοῦμε, ἀνοίγει τὸ κιβώτιο. Ἀλλὰ μόλις τὰ χέρια του πιάσανε τὸν πολύτιμο καθρέπτη, τρόμος καὶ φόβος κατέλαβε τὶς κυρίες καὶ τὶς δεσποινίδες. Ἕνα ἐπιφώνημα φόβου βγῆκε ἀπὸ τὰ στόματα ὅλων, καὶ ἄρχισαν ὅλες νὰ φεύγουν μία – μία μέσα ἀπὸ τὸ σαλόνι. Τί συνέβη;

Read more »

πὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 69
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Πως οι σκληρες καρδιες θα πουν το «Ημαρτον»;

Ἀλλὰ πῶς μιὰ καρδιὰ σκληρή, μιὰ καρδιὰ ποὺ δὲν συγκινεῖται γιὰ τὶς ἁμαρτίες της, πῶς τὴν καρδιὰ αὐτὴ θὰ μπορέσουμε νὰ τὴν κάνουμε νὰ κλαύσῃ καὶ νὰ πῇ τὸ «Ἥμαρτον»;
Ἀδελφοί μου, τόσα χρόνια κηρύττω καὶ αὐτὸ εἶνε τὸ παράπονό μου. Ἡ μεγαλύτερη δυσκολία στὸν αἰῶνα ποὺ ζοῦμε εἶνε, πῶς θὰ κατορθώσουμε τὴ σκληρὴ καρδιὰ τῶν ἀνθρώπων τοῦ αἰῶνος μας, τὴν καρδιὰ τῶν ὑπερήφανων ἀνθρώπων, νὰ τὴν κάνουμε νὰ κλαύσῃ καὶ νὰ μετανοήσῃ μπροστὰ στὸ Θεό.
Καὶ τὴν πιὸ σκληρὴ πέτρα, ὅταν τὴ χτυπᾷς μὲ σκληρὸ σφυρί, σπάζει. Καὶ τὸν πιὸ σκληρὸ βράχο, ὅταν βάζῃς φουρνέλλο, τὸν κάνεις σκόνη. Τὴν σκληρὴ ὅμως καρδιά, πῶς θὰ τὴν κάνωμε νὰ μετανοήσῃ καὶ νὰ γονατίσῃ μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ νὰ πῇ τὸ «Ἥμαρτον»;
Ὦ Θεέ μου, δός μου τὰ μέσα γιὰ νὰ μπορέσω τὶς καρδιὲς τὶς σκληρὲς νὰ τὶς φέρω εἰς μετάνοιαν.

Δρόμοι ποὺ ὁδηγοῦν στὴ μετάνοια

Read more »

Ανειλικρινης και ελλιπης η «συγνωμη» σας
Πρωτοσυγκελε της μητροπολεως Φλωρινης

Του Βασίλη Κερμενιώτη
Σεβαστέ Πρωτοσύγκελε της μητροπόλεώς μας, χαίρετε.
Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας μ’ αυτό που είδαμε πριν λίγες μέρες: Στο εξώφυλλο του επίσημου περιοδικού της μητροπόλεώς μας, της «Σάλπιγγας της Ορθοδοξίας», μία αποκρουστική «αγιογραφική» παράσταση: τον Άγιο Γεώργιο πάνω σε άλογο να φοράει …μάσκα και να σημαδεύει έναν …κορωνοϊό, κρατώντας στο χέρι του, αντί για ακόντιο, ένα …εμβόλιο!
Η συνέχεια του αρθρο εδω:
https://drive.google.com/file/d/1nhg6jxiQSRRz-e4XBcZui_g_I6S59-tf/view?usp=sharing

Απὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 67
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

Αμετανοητος λαος

Μετανοεῖτε, λοιπόν. Ἀλλὰ δυστυχῶς, λὲς καὶ ὁ σατανᾶς βούλωσε τ᾿ αὐτιά μας μὲ βουλοκέρι, δὲν ἀκοῦμε τὸ σωτήριο αὐτὸ κήρυγμα τῆς μετανοίας. Εἴμεθα λαὸς ἀμετανόητος.
Θέλετε ἀπόδειξι; Ὑπάρχει ἕνα χωριὸ ἔξω ἀπὸ τὴ Φλώρινα, ποὺ ἔχει 100-200 σπίτια. Ὅσο καιρὸ εἶμαι ἐπίσκοπος, δὲν παρέλειψα ―καὶ ὄχι μόνο σ᾿ αὐτὸ τὸ χωριό― νὰ στέλνω τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ πνευματικὸ πατέρα σεβάσμιο. Πάει στὴν ἐκκλησία, χτυπᾷ τὴν καμπάνα. Τὴ χτυπάει μιά, τὴ χτυπάει δυό, τὴ χτυπάει τρεῖς φορές. Δὲ᾿ βαριέσαι! «Στοῦ κωφοῦ τὴν πόρτα ὅσο θέλεις χτύπα καὶ βρόντα». Λοιπόν, ποιοί πᾶνε γιὰ ἐξομολόγησι; Κάτι μικρὰ παιδιὰ τοῦ σχολείου, ποὺ τὰ ὁδηγεῖ ὁ καλὸς δάσκαλος, καὶ κάτι γέροντες καὶ γριὲς ποὺ δὲν ἀκοῦνε. Ἄντρες; Οὔτε ἕνας! Κάθονται στὸ καφενεῖο ἢ στὴν ταβέρνα, παίζουνε χαρτιά, βωμολοχοῦνε, αἰσχρολογοῦνε, βλαστημᾶνε…· δὲν μπορεῖς νὰ τοὺς ξεκολλήσῃς οὔτε μὲ βίντσι ἀπὸ ᾿κεῖ.
Ἀμετανόητος λαός.

Ποιός φταίει;

Ἀλλὰ γιατί, ἀδελφοί μου, νὰ κατηγορήσω τὸ λαὸ ὡς ἀμετανόητο; Ἂς κατηγορήσωμε τὸ ῥάσο, ἂς κατηγορήσωμε τοὺς παπᾶδες καὶ τοὺς δεσποτάδες.
Πόσοι εἴμεθα; Ἑκατὸ δεσποτάδες ἔχει ἡ πατρίδα. Ὅλα τὰ Βαλκάνια δὲν ἔχουν τόσους δεσποτάδες ὅσους ἔχει ἡ μικρὰ Ἑλλάς. Πόσοι παπᾶδες εἶνε; Ὀκτὼ χιλιάδες παπᾶδες.
Δώδεκα ἀπόστολοι, μιὰ ντουζίνα, καὶ ἀλλάξανε τὸν κόσμο. Κ᾿ ἐμεῖς ὀκτὼ χιλιάδες δὲν μποροῦμε ν᾿ ἀλλάξουμε τὴν κοινωνία μας, τὴ γειτονιά μας, τὸ σπίτι μας. Γιατί; Γιατὶ εἴμεθα κ᾿ ἐμεῖς ἀμετανόητοι. Διδάσκομε μετάνοια, προτρέπουμε τοὺς ἀνθρώπους σὲ μετάνοια, ἀλλὰ ἐμεῖς μένουμε ἀμετανόητοι.

Read more »

Απὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 66
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

Σαλπισμα μετανοiας

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ τῆς μετανοίας σαλπίζει σὲ ὅλους τὰ πιὸ ἔντονα σαλπίσματα ἀφυπνίσεως. Μᾶς φωνάζει καὶ μᾶς λέει· ἀρχιερεῖς τοῦ Ὑψίστου, ἱερεῖς, λαὲ τοῦ Θεοῦ, ἄνδρες, γυναῖκες, μικρὰ παιδιά, νέοι καὶ νέες, μετανοήσατε.
Καὶ ἔχουμε, ἀγαπητοί μου, ὅλοι ἀνάγκη μετανοίας, γιὰ δύο λόγους.
Πρῶτον, διότι κανείς δὲν εἶνε ἀναμάρτητος. Ὅπως πολλάκις ἐτονίσαμε καὶ δὲν παύομε νὰ τονίζωμε, καὶ μία ἡμέρα ἐὰν εἶνε ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ εἶνε ἐκτὸς ἁμαρτίας (βλ. Ἰὼβ 14,4-5). Μόνο ἐὰν κανεὶς ἀπὸ σᾶς εἶνε ἄγγελος μὲ λευκὰ φτερὰ δὲν ἔχει ἀνάγκη μετανοίας. Ἀλλὰ καὶ ἄγγελος κανεὶς ἀπὸ σᾶς ἐὰν εἶνε, πρέπει νὰ φοβᾶται· διότι ἄγγελος καὶ ἀρχάγγελος καὶ ἑωσφόρος καὶ ἄστρο τῆς αὐγῆς τηλαυγέστατο δὲν ἤτανε ὁ σατανᾶς; Καὶ ὅμως ἔπεσε καὶ συνετρίβη καὶ ἔγινε μαῦρος καὶ ἀπαίσιος.
Λοιπὸν Read more »

πὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 64
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

«Θα με συγχωρηση ο Θεος;…»

Ἀκούω ὅμως δισταγμούς·
―Μὰ θὰ μὲ συγχωρήσῃ ὁ Θεός; λέει ὁ ἁμαρτωλός.
Δῶστε μου τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Μικρά μου παιδιά, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Νέοι μου, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Ἐπιστήμονες, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Ἰατροί, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες ―κ᾿ ἐσεῖς γυναῖκες ἁμαρτωλές―, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Δῶστε ὅλοι ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματά σας.
Ἐὰν συγκεντρώσωμε τ᾿ ἁμαρτήματα τοῦ κόσμου, θὰ κάνουμε ἕναν Ὄλυμπο. Ἕναν Ὄλυμπο ὄχι ἀπὸ πέτρες, ἕναν Ὄλυμπο ὄχι ἀπὸ θάμνους, ἀλλὰ ἕναν Ὄλυμπο ἀπὸ κάρβουνα ἀναμμένα.
Φανταστῆτε ἕναν Ὄλυμπο καιόμενον καὶ φλεγόμενον, ἀπὸ κάρβουνα ἀναμμένα. Ποιός μπορεῖ νὰ τὸν σβήσῃ; Ὅλες οἱ ὑδραντλίες νὰ μαζευτοῦν, εἶνε ἀδύνατον νὰ τὸν σβήσουν. Καὶ ὁ Πηνειὸς ποταμὸς εἶνε ἀδύνατο νὰ σβήσῃ ἕναν Ὄλυμπο καιόμενο.
Καὶ ὅμως, ἀδελφοί! Πάρτε τ᾿ ἁμαρτήματα ὅλα καὶ ῥίψατέ τα στὸν ὠκεανό. Καὶ θὰ δῆτε, ὅτι ἡ φωτιὰ δὲ᾿ νικάει τὴ θάλασσα ἀλλὰ ἡ θάλασσα νικάει τὴ φωτιά.
Ποιά εἶνε ἡ θάλασσα; Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 59
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

Ποιο το ιατρειο και ποια τα φαρμακα του;

Προσέξτε τὴ σκέψι μου.
Ἂν μποροῦσε ἡ ἀνθρωπότης νὰ θεραπευθῇ ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους, ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονας, ἀπὸ τὸν τεχνικὸ πολιτισμό, ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, δὲν θὰ ἐρχόταν ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Ἦρθε στὸν κόσμο ὁ Χριστός, γιατὶ ὁ κόσμος εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν παρουσία του. Ἦρθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ δώσῃ φάρμακο ἰσχυρὸ καὶ ῥωμαλέο.
Καὶ ποιό εἶνε τὸ ἰατρεῖο τοῦ Χριστοῦ;
Ἡ Ἐκκλησία! Ἐδῶ εὑρισκόμεθα. Ὅλοι ἐμεῖς εἴμεθα ἀσθενεῖς. Ἂν ὑπάρχῃ κάποιος ὑγιής, κάποιος ἀναμάρτητος, ἂν ὑπάρχῃ κάποιος «ἄγγελος», ἂς βγῇ ἀπὸ τὸ ναό. Εἴμεθα ὅλοι ἁμαρτωλοί, ὅλοι ἀσθενεῖς, τῷ σώματι καὶ τῷ πνεύματι. «…Τίς ὀδυνώμενος καὶ προσπίπτων τῷ ἰατρείῳ τούτῳ οὐ θεραπεύεται;» (Παρακλητική, ἦχος δ΄, Κυριακὴ ἑσπέρας, ἀπόστιχα κατανυκτικά).
Καὶ ποιά εἶνε τὰ φάρμακα τοῦ Χριστοῦ;

Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 56
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

Ποιος θα σωση την ανθρωποτητα;

Νοσεῖ, λοιπόν, ἡ ἀνθρωπότης· τὸ φωνάζουν καὶ οἱ πέτρες ἀκόμη.
Καὶ τώρα ποῖος θὰ θεραπεύσῃ αὐτὴν τὴν πάσχουσαν ἀνθρωπότητα;
Ἰδού, στὸ κρεβάτι τοῦ ἀσθενοῦς βλέπω ἰατρικὸ συμβούλιο. Ὅπως ὅταν εἶνε πολὺ βαρειὰ ὁ ἀσθενὴς στὰ μεγάλα νοσοκομεῖα συσκέπτονται οἱ ἰατροὶ καὶ ἔχουν ἰατρικὸ συμβούλιο, γιὰ νὰ δοῦν ἂν ὑπάρχῃ τρόπος θεραπείας, κάπως ἔτσι καὶ στὸ κρεβάτι τῆς ἀνθρωπότητος βρίσκονται ἰατροὶ καὶ γίνεται ἰατρικὸ συμβούλιο. Ἰατρικὸ συμβούλιο δὲ ἐννοῶ τοὺς κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, φιλοσόφους, κυβερνήτας κρατῶν, οἱ ὁποῖοι συσκέπτονται ἐὰν ὑπάρχῃ θεραπεία στὸν κόσμον καὶ διχάζονται οἱ γνῶμες.

Οἱ ἀπαισιόδοξοι· Δὲν ὑπάρχει θεραπεία…

Ἄλλοι μέν, ἀπαισιόδοξοι, λένε·
―Ὄχι, δὲν ὑπάρχει πλέον θεραπεία στὸν κόσμο. Ἐκεῖ ποὺ ἔφτασε ἡ ἀνθρωπότης, παρ᾿ ὅλα τὰ ἐπιτεύγματα ποὺ ἐσημείωσε στὸν φυσικὸ τομέα, ὁδηγεῖται πρὸς αὐτοκτονίαν. Καὶ ὅπως ἕνας ἀπελπισμένος παίρνει τὸ πιστόλι καὶ τινάζει στὸν ἀέρα τὰ μυαλά του, ἔτσι καὶ ἡ ἀνθρωπότης βρῆκε τεράστιο πιστόλι, βρῆκε τὴν πυρηνικὴ ἐνέργεια, καὶ ὁδηγεῖται πρὸς αὐτοκτονίαν. Ἑκατὸ βόμβες νὰ πέσουν στὸν πλανήτη μας, ὁ πλανήτης καταστρέφεται. Οὔτε ἔντομο, οὔτε πνοὴ ζωῆς θὰ ὑπάρχῃ ἐπὶ τῆς γῆς…
Αὐτοὶ εἶνε οἱ ἰατροὶ ποὺ καταθέτουν τὰ ὅπλα, αὐτοὶ εἶνε οἱ φιλόσοφοι τῆς ἀπαισιοδοξίας. Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 53
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

«Μετανοεῖτε»

Ο τελευταῖος λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ εἶνε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30). Ἀλλὰ ὅση ἀξία ἔχει τὸ «Τετέλεσται», ὡς σφραγίδα μιᾶς ἁγίας ζωῆς, τόσην ἀξίαν ἔχει καὶ ὁ πρῶτος λόγος ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὰ πανάχραντα χείλη τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ πρῶτος λόγος εἶνε τὸ «Μετανοεῖτε» (Ματθ. 4,17). Εἶνε λόγος πολυσήμαντος. Καὶ ἀναλύοντας τὴν ἔννοιαν τῆς μετανοίας, ποὺ συνιστᾷ ὡς κορυφαῖο κήρυγμα ὁ Θεάνθρωπος, λέγομεν τὰ ἑξῆς.

Ἡ ἀνθρωπότης νοσεῖ· ποιά ἡ αἰτία;

Ἡ ἀνθρωπότης, ἀγαπητοί, ―καὶ ὅταν λέγωμεν ἀνθρωπότης, δὲν ἐννοοῦμε μόνον τὴν γωνίαν αὐτὴν τῶν Βαλκανίων, εἰς τὴν ὁποίαν κατοικοῦμε καὶ μαρτυροῦμε, ἀλλ᾿ ἐννοοῦμεν ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα― ἡ ἀνθρωπότης, λέγω, εἶνε ἀσθενής. Διὰ νὰ μεταχειρισθῶ τὴν γλῶσσαν τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ἀνθρωπότης εὑρίσκεται «ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου» (Ψαλμ. 87,7). Ἡ ἀνθρωπότης νοσεῖ ἠθικῶς, νοσεῖ κοινωνικῶς, νοσεῖ οἰκονομικῶς, νοσεῖ ποικιλοτρόπως.
Ποία ἡ αἰτία τῆς νόσου; Ἡ αἰτία τῆς νόσου εἶνε μία. Ἐπῆλθε διαταραχὴ εἰς τὸ σύμπαν, εἰς τὸ ἠθικὸν σύμπαν, λόγῳ παραβάσεως νόμου. Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 51
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

Η αμαρτια εινε Κιρκη

Ἀδελφοί μου, πρίν τελειώσω ἐπιθυμῶ νὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἐπάνω στὴν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας. Θέλω νὰ σᾶς παρουσιάσω τὴν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας μ᾿ ἕνα παράδειγμα, τὸ ὁποῖον ἐλπίζω νὰ προσέξετε καὶ ν᾿ ἀποτελέσῃ αὐτὸ τὸ ἐπιστέγασμα τῆς ταπεινῆς μου ὁμιλίας.
Ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, ὅτι σὲ κάποιο μυθικὸ νησάκι ὑπῆρχε μιὰ βασίλισσα μὲ θέλγητρα φοβερὰ καὶ ἀπαίσια. Εἶχε χτισμένο ἕνα παλάτι καὶ μέσα στὸ παλάτι ἀκούγονταν διαρκῶς ὁλόγλυκα τραγούδια. Ὅποιος ἔμπαινε σ᾿ αὐτό, τὸν ὑπεδέχετο ἡ βασίλισσα. Τὸν ἔβαζε πάνω σὲ μαλακὰ ἀνάκλιντρα, τοῦ παρουσίαζε τὰ καλύτερα φαγητά. Τοῦ ἔψαλλαν οἱ χορεύτριες τὰ ὡραιότερα τραγούδια καὶ τὸν διεσκέδαζαν. Ἀλλὰ κάποια στιγμὴ αὐτὴ ἡ βασίλισσα, ποὺ ἦταν μάγισσα, τοῦ προσέφερε ἕνα μεθυστικὸ ποτὸ καὶ ἀμέσως αὐτὸς ἔχανε τὶς αἰσθήσεις του. Ξεχνοῦσε τὰ παιδιά του καὶ τὴ γυναῖκα του. Ἄρχιζε νὰ ὑφίσταται μυστηριώδη ἀλλοίωσι.

Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 49
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

Το τελος της αμαρτiας

Ὦ ἀδελφοί μου, νὰ σᾶς δείξω τὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας; Ποῖον εἶνε τὸ τέλος; Γλέντα, ἄνθρωπε, διασκέδαζε, πιὲς ἀπ᾿ ὅλα τὰ ποτήρια τῆς ἁμαρτίας. Τὸ τέλος εἶνε -ὦ Θεέ μου, ἂς μὴ φθάσῃ κανείς μας στὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας, διότι ἡ ἁμαρτία δὲν εἶνε παιχνίδι-, τὸ τέλος εἶνε καταστροφή. Ἐπάνω σ᾿ ἕνα βράχο εἶνε στημένη μιὰ ἀγχόνη, μιὰ κρεμάλα. Τὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας εἶνε τὸ τέλος τοῦ Ἰούδα. Ἔτσι καὶ ὁ Ἰούδας, κατρακυλώντας κατρακυλώντας ἔφθασε στὸ τέλος.
Ἐξαπατᾶ ὁ σατανᾶς τὸν ἄνθρωπο λέγοντας· Δὲν εἶνε τίποτα ἡ ἁμαρτία, προχώρα, προχώρα καὶ μὴ φοβᾶσαι… Κι ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνῃ τὴν ἁμαρτία καὶ ὁ σατανᾶς τὸν ὁδηγήσῃ στὴν ἄβυσσο, τότε τοῦ λέγει· Τί ἔκανες! τώρα γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει σωτηρία, δὲν ὑπάρχει ἔλεος… Αὐτὸ εἶπε καὶ στὸν Ἰούδα, καὶ «μεταμεληθεὶς …ἀπελθὼν ἀπήγξατο» (Ματθ. 27,3-5).
Αὐτὸ εἶνε τὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ καταστροφή.

Μην απελπιζεσθε, υπαρχει συγχωρησις

Ὁ Χριστὸς συγχωρεῖ τ’ ἁμαρτήματά μας. Ἂν κανένα κορίτσι ἢ κανένας ἄνδρας ἢ καμμιὰ γυναίκα στὸν μάταιο καὶ ἀπατηλὸ καὶ ἀπατεῶνα αὐτὸ κόσμο γλυστρήσῃ καὶ πέσῃ, ὄχι, νὰ μὴ ἀπελπισθῇ.
Τί νὰ κάνῃ; Νὰ τρέξῃ στὸ Χριστό.
Τί νὰ κάνωμε; Σὰν τὸν ἄσωτο, σὰν τὴν πόρνη, σὰν τὸ λῃστή, νὰ πέσωμε στὰ ματωμένα πόδια τοῦ Χριστοῦ μας καὶ νὰ τοῦ ποῦμε· Χριστέ, συχώρεσέ μας.

Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 185
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Μιμηται του Χριστου

Τί λέει ἡ Γραφή· ἔκλαυσε ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς. «Σπλαγχνίζομαι ἐπὶ τὸν ὄχλον», εἶπε (Ματθ. 15,32), διότι εἶνε «ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα» (ἔ.ἀ. 9,36). Κι ὅταν εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὴν πόλι τῶν Ἰεροσολύμων, μὲ τὰ σπίτια μὲ τὰ μέγαρα μὲ τοὺς δρόμους μὲ τὸν περιλάλητο ναὸ τοῦ Σολομῶντος, ὅταν εἶδε πόσο πολὺ ἁμαρτωλὴ ἦταν ἡ πόλις αὐτή, ὁ Χριστὸς δὲν καταράστηκε, ἀλλὰ ἔκλαυσε. Ὁ Χριστὸς «ἰδὼν τὴν πόλιν» τῶν Ἰεροσολύμων, ἡ ὁποία εἶχε διαπράξει πολλὰ ἁμαρτήματα καὶ ἑτοιμαζόταν νὰ διαπράξῃ τὸ πιὸ μεγάλο ἔγκλημα, νὰ σταυρώσῃ τὸ Χριστό, «ἔκλαυσεν ἐπ᾿ αὐτῇ» (Λουκ. 19,41) καὶ εἶπε· «Ἰερουσαλὴμ Ἰερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς ἀπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε». Ὦ Ἰεροσόλυμα, λέει, πόσες φορὲς ἠθέλησα νὰ σᾶς μαζέψω κοντά μου ὅπως μαζεύει ἡ κλῶσσα τὰ πουλιά της κ᾿ ἐσεῖς δὲν θελήσατε (Ματθ. 23,37).
Μιμητὴς λοιπὸν τοῦ Χριστοῦ εἶνε κάθε Χριστιανός, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νὰ χύνῃ ἕνα δάκρυ, ὄχι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλη τὴν ἀμετανόητη ἀνθρωπότητα. Καλὸ εἶνε αὐτό, καὶ μάλιστα τὴν περίοδο τῆς νηστείας καὶ τῆς τεσσαρακοστῆς.
Μιμηταὶ τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ εἴμεθα ὅλοι, ἀλλὰ προπαντὸς ἐμεῖς οἱ κληρικοί. Γιατί φορᾶμε μαῦρα ῥάσα καὶ ὄχι κόκκινα; γιατὶ ἔτσι τὸ θέλανε κάποιοι; Ὄχι. Ὑπάρχει λόγος, ἀπαντοῦν οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα ἔχουν σημασία, καὶ τὰ καλυμμαύχια καὶ τὰ ῥάσα καὶ τὰ ἄμφια. Ὅλα μιλᾶνε στὸν παπᾶ. Φορᾶμε μαῦρα, γιατὶ πενθοῦμε. Καὶ ὅπως αὐτὸς ποὺ πενθεῖ τὸν θάνατο προσφιλοῦς του προσώπου δὲν φοράει κόκκινα, ἀλλὰ μαῦρα, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς πενθοῦμε τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου. Μάλιστα· αὐτὸ τὸ μαῦρο πανὶ εἶνε τὸ πένθος ποὺ πρέπει κ᾿ ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ νὰ ἔχουμε. Διότι ἐσεῖς οἱ λαϊκοὶ θὰ δώσετε λόγο μόνο γιὰ τὴν ψυχή σας, ἐμεῖς ὅμως οἱ κληρικοί, ποὺ ἔχουμε τὸ βάρος μιᾶς ἐνορίας ἢ τὸ βάρος μιᾶς ἐπισκοπῆς ―ἂν είμεθα ἐπίσκοποι―, τὸ βάρος τῆς ποιμαντορίας, θὰ δώσουμε λόγο γιὰ ὅλες τὶς ψυχές. Καὶ πρέπει νὰ κλαῖμε γιὰ τὶς ψυχὲς ποὺ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ νὰ θεωροῦμε τὰ ἁμαρτήματα τοῦ λαοῦ ὡς δικά μας ἁμαρτήματα.
Πόσο συγκινήθηκα μιὰ μέρα! Ἕνας ἱερεὺς ―ὑπάρχουν καὶ κληρικοὶ φαινόμενα εὐσεβείας καὶ πίστεως―, ποὺ στὸ χωριό του ὠργίαζαν τὶς ἀπόκριες, πῆγε νὰ διαμαρτυρηθῇ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔκαναν τὰ ὄργια. Καὶ τί τοῦ εἶπαν· Ὄχι ὁ δεσπότης νὰ ἔρθῃ, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς νὰ κατέβῃ ἐδῶ στὸ χωριό, ἐμεῖς θὰ κάνουμε τὸ γλέντι μας, θὰ χορέψουμε, θὰ φορέσουμε μάσκες, θὰ πιοῦμε κρασί, θὰ κάνουμε τὸ κέφι μας. Ὁ Χριστὸς νὰ κατέβῃ δὲν τὸν ἀκοῦμε!… Κι ὅταν τὸ βράδυ χτύπησε ἡ καμπάνα γιὰ ἀπόδειπνο, κανένας δὲν πῆγε στὴν ἐκκλησία. Ὁ ἱερεὺς τοῦ χωριοῦ ἄρχισε νὰ κλαίῃ. Ἔκλαιγε γοερῶς, ἔκλαιγε βλέποντας αὐτὴ τὴ σκληρὰ πέτρα, ποὺ οὔτε δυναμίτης δὲν μπορεῖ νὰ τὴ σπάσῃ.

Ἕνα εὐφυὲς τέχνασμα

Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 180
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Μεσα μας υπαρχει ενας νεκρος!

...Ἀλλὰ στὸ τροπάριο τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα Κρήτης γίνεται μία διάκρισις. Δὲν ὁμιλεῖ ὁ ποιητὴς γιὰ τὸν θρῆνο ποὺ γίνεται σὲ κάθε σπίτι ὅταν ἔχουν φέρετρο. Ὁμιλεῖ περὶ ἄλλου εδους θρήνου, ποὺ εἶνε σπάνιος στὴν ἀνθρωπότητα. Εἶνε ὁ θρῆνος τῆς ψυχῆς, εἶνε ὁ θρῆνος ποὺ πρέπει κάθε ἄνθρωπος νὰ ἔχῃ στὸν κόσμο αὐτόν, διότι μέσα του ὑπάρχει ἕνας νεκρός!
―Νεκρός;
Μάλιστα, νεκρός. Μὴ σᾶς φανῇ παράξενο αὐτὸ ποὺ σᾶς λέγω. Ἂς φαίνεται ἔνας ἄνθρωπος ζωντανός, ἂς εἶνε ἀθλητής, ἂς εἶνε ἱκανὸς νὰ γυμνάζεται στὰ γήπεδα καὶ στὰ στάδια καὶ νὰ ἐκσφεδονίζͺη τὴ μπάλλα ψηλὰ στὸ ποδόσφαιρο, ἂς εἶνε ῥωμαλέος ὅπως ὁ Ἡρακλῆς καὶ ἂς εἶνε γενναῖος ὅπως ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ ἂς εἶνε δραστήριος δραστηριώτατος ὅπως οἱ πλούσιοι καὶ ἡγεμόνες τοῦ κόσμου. Παρ᾿ ὅλα ταῦτα ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁσοδήποτε δραστήριος καὶ νὰ εἶνε, ἐὰν εἶνε ἀμετανόητος ἁμαρτωλός, τότε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶνε νεκρός· νεκρὸς ὄχι σωματικῶς, ἀλλὰ νεκρὸς ψυχικῶς. Καὶ ἀλλοίμονο ἐὰν δὲν θρηνήσῃ.
Θυμᾶστε τὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, ποὺ εἶπε ὁ Χριστός; Ἔφυγε ὁ ἄσωτος σὲ χώρα ξένη καὶ μακρινή. Ἦτο νέος, καὶ ἐκεῖ ἔζη μὲ γυναῖκες πόρνες καὶ ἁμαρτωλές. Γύριζε δεξιὰ κι ἀριστερὰ καὶ ῥουφοῦσε τὸ ποτήρι τῆς ἡδονῆς μὲ ὅλες τὶς αἰσθήσεις του. Ἀλλὰ τί λέει τὸ Εὐαγγέλιο, τί λέει ὁ Χριστός; «Νεκρὸς ἦν» (Λουκ. 15,24,32). Ναί, ἦτο νεκρός, καὶ ἀνέστη διὰ τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας.
Καὶ μέσα μας ὑπάρχει αὐτὴ ἡ νεκρότης, τὴν ὁποία δημιουργεῖ ἡ ποικίλη ἁμαρτία. Μέσα μας ὅλοι φέρουμε τὸν προπάτορα Ἀδὰμ ἢ μᾶλλον κάτι χειρότερο, ὅπως λέει ἐν συνεχείᾳ ὁ Μέγας Κανών (βλ. ζ΄ τροπ. «Ἐπαξίως τῆς Ἐδέμ…»). Ἐμεῖς, λέει, εἴμεθα χειρότεροι ἀπὸ τὸν Ἀδάμ. Διότι ὁ Ἀδὰμ μιὰ ἐντολὴ παρέβη, ἐνῷ ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε ἄνθρωπος, δὲν παραβαίνει μία μόνο ἐντολή, ἀλλὰ πολλές. Παραβαίνει τὰ ἱερὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ εἶνε παραβάτης. Καὶ ἂν ὁ Ἀδὰμ ἤτανε νεκρὸς γιὰ τὰ ἁμαρτήματά του, πολὺ περισσότερο εἴμεθα ἐμεῖς νεκροὶ πνευματικῶς. Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 178
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Γιατι θρηνει ο ανθρωπος;

Θρῆνος ψυχῆς! Πόθεν αὐτὸς ὁ θρῆνος τῆς ψυχῆς;
Ὁ Θεός, ὁ ἀγαθὸς καὶ φιλεύσπλαχνος πατέρας, ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο «κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσίν» του, ὅπως λέει ἡ Γραφή (Γέν. 1,26), καὶ ἔβαλε τὸ πρῶτο ζεῦγος, τοὺς πρωτοπλάστους, σὲ μία ὑπέροχη περιοχή, ποὺ βρισκόταν μεταξὺ τῶν δύο μεγάλων ποταμῶν τῆς Ἀνατολῆς, τοῦ Εὐφράτου καὶ τοῦ Τίγρεως, κάτω στὴ Μεσοποταμία. Ἔβαλε τὸν ἄνθρωπο στὸν παράδεισο· ἔτσι ὀνομάζεται ὁ τόπος ἐκεῖνος ὁ μοναδικός, ὅπου ὑπῆρχε νερὸ ἄφθονο καὶ κρυστάλλινο, ὅπου ὑπῆρχαν μελῳδικὰ πουλιὰ ποὺ ἔψαλλαν, ὅπου ὑπῆρχαν καρποὶ ἄφθονοι.
Γιὰ νὰ δοκιμάσῃ ὁ Θεὸς τὴν θέλησι τῶν πρωτοπλάστων, τοὺς ἔδωσε μία μικρὰ ἐντολή. Ἀλλὰ δυστυχῶς, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ὁ ἄνθρωπος ὑπέκυψε στὸν πειρασμό, παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἁμάρτησε, καὶ ἄγγελος Κυρίου τὸν ἐξεδίωξε ἀπὸ τὸν παράδεισο. Ἀπὸ τότε ὁ κῆπος κλείστηκε καὶ πύρινη ῥομφαία φρουροῦσε τὴν πύλη τῆς Ἐδέμ. Καὶ ὁ Ἀδὰμ κάθησε ἀπέναντι τοῦ πα ραδείσου καὶ ἔκλαυσε πικρῶς. Ἀπὸ τότε, μὲ τὸ θρῆνο τοῦ Ἀδάμ, ἄρχισε ὁ θρῆνος τῆς ἀνθρωπότητος.
Ποία ἡ αἰτία ποὺ θρηνεῖ ὁ ἄνθρωπος; Read more »