ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ

Επισκοπου ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Ἑρμηνεία στὴν Β´ πρὸς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολὴ τοῦ Ἀπ. Παύλου

Ἑρμηνευτικὰ προφορικὰ μαθήματα τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος στὴν πλέον ἐσχατολογκὴ ἐπιστολὴ τοῦ Ἀπ. Παύλου ποὺ φθάνουν σὲ προφητικὲς στιγμές.

Ἔκδοσις τῆς ῾Ι. Κοινοβιακῆς Μονῆς «῾Η Ζωοδόχος Πηγὴ» Λογγοβάρδας
(Πάρος 2022, σσ. 208, τιμὴ 7,00 εὐρώ).
Πληροφορίες στὰ τηλ. 22840-21202 καὶ 23850-28868.

https://www.xristianikispitha.gr/rmineia-st-n-v-pr-s-thessalonike-s-pistol-to-p-payloy-ayg-kantiotoy/

«ΠΩΣ ΘA ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ» (ΔΩΡΕΑΝ)

Πατηστε τόν τίτλο καί τυπώστέ το σε pdf

Οι νεκροι μας ζουν, δεν εξαφανιζονται.

Οι ψυχες τους ζουν εκει που ειναι η αληθινη ζωη

«ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΘΛΙΨΗ»
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιωτου, σελ. 29-30)

Ναί, ἀδελφοί μου! οἱ νεκροί μας δὲν παύουν νὰ ζοῦν, δὲν ἐξαφανίζονται. Μετὰ τὸν θά­νατο οἱ ψυχές τους ζοῦν ἐκεῖ ποὺ εἶνε ἡ ἀ­ληθινὴ ζωή. Καὶ τὰ σώματά τους, ποὺ μένουν ἐ­δῶ μέσα στοὺς τάφους, ἀναπαύονται καὶ κοιμοῦνται μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως. Γι᾽ αὐτὸ τὰ νεκροταφεῖα κατὰ τὴν χριστιανικὴ ἀντίληψι εἶνε καὶ λέγονται κοιμητήρια. Οἱ ψυχὲς ἐκείνων ποὺ ἔφυγαν ἀπ᾽ αὐτὴ τὴ ζωὴ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως ζοῦν κοντὰ στὸ Θεὸ καὶ περιμένουν τὴν ἡμέρα ἐκείνη, τὴ μεγάλη καὶ ἐπίσημη, κατὰ τὴν ὁ­ποία τὰ σώματα θὰ ἑνωθοῦν μαζί τους, τότε ποὺ ὅλοι οἱ νεκροὶ θ᾽ ἀναστηθοῦν καὶ θὰ ἐμ­φανισθοῦν μπρο­στὰ στὸν Ποιητὴ καὶ Πλάστη τους γιὰ τὴν τελικὴ κρίσι καὶ ἀπόφασι.
Μέχρι τὴν ἡμέρα ἐκείνη οἱ ψυχὲς ἐκείνων ποὺ ἔκλεισαν τὰ μάτια στὸ μάταιο τοῦ­το κόσμο ἐν μετανοίᾳ, ζοῦν ἐκεῖ μέσα στὴν πνευματικὴ ἀ­τμόσφαιρα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο καὶ ὡραιότερο ἀπὸ τὸ νὰ ζῇ κανεὶς κον­τὰ στὸ Θεό; Καὶ ἐφ᾿ ὅσον ἡ ψυχὴ τοῦ ἀποθανόντος συγγενοῦς μας ἔχει ἐξασφαλισθῆ ἐκεῖ ὅπου δὲν ὑπάρχουν τὰ δει­νὰ τῆς παρού­σης ζωῆς, ἐκεῖ ὅπου ὅπως τόσο ὡραῖα ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας «ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στε­ναγμός» (Νεκρ. ἀκολ., εὐχή), ἐκεῖ ποὺ «οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός» (κοντάκ.), γιατί ἐμεῖς νὰ κλαῖμε καὶ νὰ θρηνοῦμε ἀπαρηγόρητα; Σὲ λιμάνι ἀσφαλισμένο ἔφτασαν οἱ ψυχὲς μὲ τὸ θάνατο. Μακριὰ ἀπὸ τὰ κύματα, τὴ ζάλη, τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς θλίψεις αὐ­τῆς τῆς ζωῆς, εἶνε μακάριοι, ἥσυχοι, εὐτυχισμένοι· βλέπουν σὰν σκιὰ καὶ ἀράχνη ὅλα ἐ­κεῖνα τὰ δύσκολα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἐμεῖς ἐπάνω στὴ γῆ θρηνοῦμε καὶ χτυπιόμαστε.

Ἐὰν ἀπὸ τὸν ἄλλο ἐκεῖνο κόσμο, στὸν ὁποῖο τώρα ζῇ τὸ προσφιλές σας πρόσωπο, μποροῦσε νὰ φθάσῃ ἡ φωνή του, θὰ ἀκούγατε νὰ σᾶς λέῃ·
Ἀγαπητοί μου, μὴ κλαῖτε γιὰ μένα. Ὑπάρχω. Ζῶ ἐδῶ, σὲ ἕνα κόσμο ποὺ δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε τὴν ὡραιότητά του. Γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲν πίστευαν κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή τους καὶ ζοῦσαν ἀντιθέτα ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶνε φοβερὸς ὁ τόπος…
Ὑπάρχει ἄλλος κόσμος. Ὑπάρχει ή κόλασις. Ὑπάρχει ὁ παράδεισος. Ὑπάρχει ἡ αἰώνιος ζωή. Πιστεύετε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, μελετᾶτε τὸ Εὐαγγέλιο, ἐκτελεῖτε τὶς ἅγιες ἐντολές του, μετανοεῖτε καὶ κλαίετε γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάνετε. Διότι «ἐν τῷ ἅδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια».
Ὁ θάνατος δὲν διακόπτει τὸν σύνδεσμο τῶν ζώντων στὴ γῆ μὲ τοὺς ζῶντας στὸν ἄλλο κόσμο. Διατηρῆστε, λοιπόν, τὸν σύνδεσμο αὐτόν. Ἐνθυμεῖσθε τὰ πρόσωπα ποὺ ἔχουν μεταναστεύσει στὸν κόσμο τῆς αἰωνιότητος. Τελεῖτε τὰ ἱερά των μνημόσυνα.
Νὰ τὰ τελῆτε δὲ ὄχι εἰδωλολατρικά, ἀλλὰ χριστιανικά, ὅπως σᾶς ἔχουμε συμβουλεύσει.

Ὁ Χριστιανὸς ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό,
τὸν νικητὴ τοῦ θανάτου, νικᾷ τὴ θλῖψι

Τὰ δάκρυά μας λοιπὸν ἁρμόζουν μᾶλλον γιὰ ἐμᾶς τοὺς ζῶντας, παρὰ γιὰ τοὺς προσ­φιλεῖς νεκρούς μας. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Λ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1814

Ἔκτακτη περιστασιακὴ ὁμιλία
Ἀπὸ το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου
«Τὰ Τέσσαρα Χρώματα», Τὸ μαῦρον, Ἀθῆναι 1955-56, σσ. 166-182

Πως θ᾽ αντιμετωπισουμε την κρiσι;

(Ὅσο καὶ ἂν κάποιοι δὲν θέλουν ἀκόμη νὰ τὸ δοῦν, ἡ ζωή μας δὲν εἶνε πλέον ὅπως πρὶν λίγα χρόνια. Τὰ πράγμα­τα ἔχουν στενέψει. Ἡ ἐπιβίωσι γίνεται δύσκολη. Τὸ φάσμα τῆς πείνας ἀπειλεῖ. Πῶς ἀπ᾽ τὴν εὐημερία φτάσαμε ἐδῶ;)

Ριζικὴ αἰτία, ἀγαπητοί μου, ἀπ᾽ τὴν ὁποία προκαλεῖται καὶ γιγαντώνεται ἡ κρίσι –ὅσο κι ἂν ὁ ὑπερήφανος ἄν­θρωπος δὲν θέλῃ νὰ τ᾽ ἀκούσῃ καὶ νομίζῃ ὅτι μὲ δικές του θεωρίες θὰ σώσῃ τὴν κατάστασι–, εἶ­νε ἡ ἁμαρτία· αὐτὴ εἶ­νε ἡ ἀλήθεια. Ἀφαιρέστε ἀπ᾽ τὴν καρδιὰ τὴν ἁ­μαρτία, καὶ κανείς δὲν θά ᾽νε πεινασμένος.
Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ φανῇ ὅτι μιλᾶμε γενικὰ καὶ ἀ­όριστα, κρατώντας τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ «σὰν λυχνάρι ποὺ φωτίζει σὲ τόπο σκοτεινό» (Β΄ Πέτρ. 1,19), θὰ ὑποδείξουμε πῶς τὸ μαῦρο ἄλογο τῆς Ἀποκαλύψεως (6,5-6), ποὺ εἰκονίζει τὸν λιμό, τὴν πεῖνα, μπορεῖ νὰ σταματήσῃ νὰ καλπάζῃ καὶ ν᾽ ἀπομακρυνθῇ ἀπ᾽ τὴ ζωή μας.

* * *

Τὰ μέσα ποὺ ἀπομακρύνουν τὴ δυστυχία εἶνε·
1. Ἡ ἐργατικότης. «Ἐργάζεσθε»! εἶνε ἡ θεία ἐντολή, ὁ νόμος τῆς ζωῆς (βλ. Γέν. 2,15· 3,19). Τὴν πεῖνα διώχνει ἡ ἐργατικότης. Ἀλλὰ ἡ ἐργατικότης, γιὰ νὰ φέρῃ τὰ ἀγαθά της ἀποτελέσματα, πρέ­πει νὰ συνοδεύεται καὶ ἀπὸ τὴν οἰκονομία.
2. Ἡ οἰκονομία. Μεγάλες σπατάλες γίνον­ται παντοῦ. Πῶς τώρα οἱ σπάταλοι νὰ σταθοῦν; πῶς οἱ οἰκογένειές τους νὰ μὴ δυστυχήσουν, νὰ μὴν πεινάσουν; Γι᾽ αὐτὸ ἡ ἁγία Γραφὴ μαζὶ μὲ τὴν ἐργατικότητα κηρύττει καὶ τὴν οἰ­κονομία. Ὁ Κύριος μετὰ τὴν εὐ­λογία καὶ τὸ χορ­τασμὸ τῶν πεντακισχιλίων διέταξε νὰ συλλεγοῦν ὅ­λα τὰ περισσεύματα τῶν ἄρτων, «ἵνα μή τι ἀ­πόλληται», γιὰ νὰ μὴ χαθῇ τίποτα (Ἰω. 6,12). Read more »

Από το βιβλίο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Read more »

Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΙΑΤΡΟ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ, ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

«Εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» (Πράξη. 17,28)

Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στον πρόλογο του βιβλίου με τίτλο «ΠΟΙΚΙΛΑ» (1986) σημειώνει: «ΔΥΣΚΟΛΟΝ είναι το έργον του ιεροκήρυκος, πάντοτε μεν, ιδιαιτέρως δε εις τον αιώνα μας, αιώνα φοβεράς απιστίας και αποστασίας».
Στο εν λόγω βιβλίο, που περιέχονται ποικίλα σύντομα κηρύγματα, ο π. Αυγουστίνος αναφέρεται στο φοβερότερο απ’ όλα τα αμαρτήματα, στην βλασφημία του ονόματος του Θεού, «του Θεού ο οποίος δημιούργησε το σύμπαν, υλικό και πνευματικό»(1). Read more »

Ἀπό τὸ βιβλίο «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ»
του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, έκδοση 1950

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟΝ

«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορ-
τισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Ο ΚΥΡΙΟΣ

   Ἐπλάσθημεν, ἀγαπητοί μας ἀκροαταί, ἐπλάσθημεν διὰ τὴν χαράν, τὴν αἰωνίαν χαράν. Καὶ ὅμως σήμερον ἀντὶ χαρᾶς βασιλεύει εἰς τὸν κόσμον ἡ θλῖψις. Τῆς θλίψεως τὰ μαῦρα σύννεφα τὸ ἕν κατόπιν τοῦ ἄλλου συσσωρεύονται ἀπειλητικὰ εἰς τὸν ὁρίζοντα τῆς ἀνθρωπότητος καὶ πᾶς ἄνθρωπος, εἰς οἱονδήποτε σημεῖον τῆς ὑφηλίου καὶ ἐὰν κατοικῇ, ὑποφέρει. Ὑποφέρει Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, Βορρᾶς καὶ Νότος. Ὑποφέρει ἡ ἀνθρωπότης! Τί καὶ ἐὰν γελοῦν καὶ διασκεδάζουν οἱ ἄνθρωποι; Τί καὶ ἐὰν ἀνοίγουν τὰ ραδιόφωνά των διὰ νὰ ἀκούσουν μουσικὰς ἐκπομπάς, τραγούδια εὐχάριστα, χορῳδίας καὶ συναυλίας διασήμων συνθετῶν; Τί καὶ ἐὰν εἰς κάθε γωνίαν τῶν μεγαλοπόλεων ἔχουν ἀνοίξει ποικίλα κέντρα ψυχαγωγίας μὲ ρεκλάμες, ποὺ ὑπόσχονται νὰ δώσουν εἰς τοὺς πολυπληθεῖς πελάτες των τὴν χαρὰν καὶ τὴν εὐφροσύνην; Θλῖψις, θλιψις μεγάλη, τεραστίων διαστάσεων, ὁμοιάζουσα μὲ τὴν θλῖψιν ἐκείνην περὶ τῆς ὁποίας ἐπροφήτευσεν ὁ Κύριος εἰπών: «ἔσται τότε θλῖψις μεγάλη, οἵα οὐ γέγονεν ἀπ᾿ ἀρχῆς κόσμου» (Ματθ. ΚΔ΄ 21), ἐπλημμύρισε τὴν γῆν. Κάτω ἀπὸ τὴν φαινομενικὴν γαλήνην τῶν διεθνῶν σχέσεων μαίνεται ἡ τρικυμία. Κάτω ἀπὸ τοὺς τυπικοὺς χαιρετισμοὺς καὶ τὰς φιλοφρονήσεις, ἀπὸ τὰ πλαστὰ μειδιάματα καὶ τὰς ψευδεῖς διαχύσεις τῶν ἀνθρώπων κρύπτεται ἡ θλῖψις ἡ μεγάλη, ἀκούεται ὁ βόγγος, ὁ θρῆνος καὶ ὁ κοπετὸς τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Ἀρκεῖ νὰ εὑρεθῇ δι’ ὁλίγα λεπτὰ μόνος του ὁ ἄνθρωπος καὶ ἐμέσως ἡ θλῖψις ἐνθρονίζεται εἰς τὴν καρδίαν του.
Οἱ πάντες θλιβόμεθα! Ὁμοιάζομεν μὲ ἠθοποιόν, ὁ ὁποῖος ἐνῷ ἔχει πένθος εἰς οἰκίαν του εἶνε ἐν τούτοις ὑποχρεωμένος νὰ ἐμφανισθῇ εἰς τὸ θέατρον καὶ νὰ παίξῃ ρόλον γελωτοποιοῦ. Γελᾷ ὁ ἄθλιος καὶ κάμνει καὶ τοὺς ἄλλους νὰ γελοῦν, ἀλλὰ μόλις κλείσῃ ἡ σκηνὴ καὶ ὁ ἠθοποιὸς ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ δῃ ἐν μέσῳ αὐτῆς τὸ φέρετρον ἀρχίζει νὰ κλαίῃ. Νὰ κλαίῃ αὐτὸς ποὺ πρὸ ὀλίγου ἐπάνω εἰς τὴν σκηνὴν ἐγέλα καὶ ἐφαίνετο ὁ εὐτυχέστερος τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ κάτι παρόμοιον συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς περισσοτέρους ἀνθρώπους. Εἰς τὸ μέγα θέατρον ποὺ λέγεται ζωὴ παίζουν ρόλον ἠθοποιοῦ. Ἄλλοι εἶνε καὶ ἄλλοι φαίνονται. Read more »

«ΡΙΧΝΩ ΤΟΝ ΚΟΥΒΑ ΜΟΥ ΒΑΘΕΙΑ»

«ΡΙΧΝΩ ΤΟΝ ΚΟΥΒΑ ΜΟΥ ΒΑΘΕΙΑ».pdf

Ἀκοῦστε, σελ. 11, πῶς ξεκινᾶ τὸν λόγο του ὁ π. Αὐγουστῖνος:

«Ἡ αἴθουσα αὐτὴ εἶναι «σάρξ ἐκ τῆς σαρκὸς καὶ ὁστοῦν ἐκ τῶν ὁστέων τοῦ ἱεροκήρυκος. Δὲν ἔχουν ἀξία τὰ ντουβάρια τῆς αἴθουσας ταύτης: ἀξία ἔχει ἡ ιστορία, μὲ τὴν ὁποία εἶναι δεμένη ἡ αἴθουσα αὐτή. Μιὰ ἰστορία παρελθόντος, μιὰ ιστορία ζυμωμένη μὲ δάκρυα καὶ αἴματα τοῦ ιστορικοῦ τούτου λαοῦ. Δὲν ξεφύτρωσε ἔτσι τὸ κτήριο αὐτὸ… Ἡ αἴθουσα αὐτὴ εἶναι καρπὸς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ….»

Τὴν ἰστορικὴ αὐτὴ αἴθουσα κατέλαβε ὁ Δῆμος Κοζάνης καὶ τὴν κατέστρεψε. Τὴν μετέτρεψε σὲ ΚΑΠΗ, μὲ τὴν βοήθεια κάποιων ἀρπακτικῶν, γιὰ νὰ πάρουν λεφτὰ ἀπὸ τὴν Ε.Ε., λές καὶ ὁ Δῆμος Κοζάνης δὲν εἶχε δικούς του χώρους γιὰ νὰ κάνη τὸ ΚΑΠΗ!!!

Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΑ
Τα φρικτα οραματα της Αποκαλυψεως για πολεμους πραγματοποιουνται το ενα μετα το αλλο και υπαρχει φοβος μηπως ειναι πολυ κοντα ο τρομερωτερος απ᾽ ολους τους πολεμους, ο «Αρμαγεδων» (Απ. 16,16);

Ἐὰν δ᾽ εἰς τὸ παρελθὸν ὑπῆρχε κάποιος δισταγμὸς διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ μυστηριώδους βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως νὰ εισαχθῆ εἰς τὴν δημόσια λατρεία, σήμερα, ποὺ ἡ ἀνθρωπότης, λόγῳ τοῦ ἐπιπολάζοντος κακοῦ, ζῇ ἀγωνιώδεις ἡμέρες καὶ οὶ προφητικαὶ εἰκόνες περισσότερο ἀπὸ κάθε ἀλλη ἐποχὴ προσλαμβάνουν ἐξαιρετικὴ ζωηρότητα ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν μας, σήμερον ποὺ ὁ χριστιανικὸς κόσμος, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, διέρχεται μία περίοδο χλιαρότητος ἐνῷ οἱ ἀντίχρισται δυνάμεις μαίνονται κάθε δισταγμὸς ἐπρεπε ν᾽ ἀρθῇ καὶ ἡ Ἀποκάλυψις κανονικῶς νὰ εἰσαχθῇ ὡς ἀνάγνωσμα εἰς τὴν δημόσια λατρεία τῶν Ὀρθοδόξων. Οἱ ἐκκλησιαζόμενοι μετὰ συγκινήσεως θὰ ἠκουον τὸν ἠγαπημένον μαθητὴν τοῦ Κυρίου νὰ διηγῆται τὰς ὁράσεις τὰς ὁποίας εἶδεν εἰς τὴν νήσον Πάτμον.

Τὰ χειρότερα τοῦ πολέμου

Εἶνε ἱστορικῶς παρατηρημένο, ὅτι μετὰ τὴ λῆξι τῶν πολέμων κατακλύζει τοὺς λαοὺς ἕνα τεράστιο κῦμα διαφθορᾶς καὶ ἐγκληματικότητος, ποὺ πρῶτος δάσκαλός της ἔγινε ὁ πόλεμος.… Read more »

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΚΑΣΗ ΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ AΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ; ΔΙΑΒΑΣΤΕ!

Από τὸ βιβλίο «Ἐκ τοῦ Ἀνεσπέρου Φωτός», τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΔΙΚΗ

« Καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη».(Ματθ. κε΄ 32)

Ἡ ἀνομία, ἀγαπητοί μου ἀκροαταί, ἡ ἀνομία πάντοτε μέν, ἀλλ’ ἰδίως εἰς τοὺς ἐσχάτους τούτους χρόνους ὕψωσε θρασεῖαν τὴν κεφαλήν. Ποῖος δὲν τὸ βλέπει; Θρασεῖς καὶ ἀσύστολοι παραβάσεις τῶν Νόμων, τῶν Θείων καὶ αἰωνίων, ἀναρίθμητοι λαμβάνουν χώραν καθημερινῶς. Ὁ σεισμογράφος τῆς ἀδιαφθόρου συνειδήσεως δονεῖται ἀκαταπαύστως. Ἀραὶ καὶ ψεύδη, διαβολαὶ καὶ συκοφαντίαι, ψευδομαρτυρίαι καὶ φρικταὶ βλασφημίαι, κλοπαὶ καὶ πορνεῖαι καὶ μοιχεῖαι καὶ φόνοι καὶ ἐγκλήματα στυγερὰ καὶ ἀποτρόπαια διαπράττονται καὶ μυριάδες θυμάτων ἀναστενάζουν καὶ ζητοῦν τὴν τιμωρίαν τῶν σαδιστῶν κακούργων, τὸν θρίαμβον τῆς δικαιοσύνης.Ἀλλὰ ποῦ ἡ ἰδεώδης δικαιοσύνη;
Καὶ εἶνε μὲν ἀληθὲς ὅτι πρὸς τιμωρίαν τῆς ἀδικίας καὶ τοῦ ἐγκλήματος ἡ πεπολιτισμένη ἀνθρωπότης ἐψήφισε Νόμους, συνέταξε ποινικοὺς κώδικας, ἵδρυσε δικαστήρια ἔκτισε φυλακὰς καὶ σωφρονιστήρια, καὶ διὰ μέσου πολλῶν εὐγενῶν τέκνων της, θυσιασθέντων εἰς τὸν βομὸν τῆς Δικαιοσύνης κατέβαλλε καὶ καταβάλλει πολλὰς προσπαθείας πρὸς τελειοτέραν ἀπονομὴν τοῦ δικαίου εἰς ὅλας τὰς σχέσεις τῆς ζωῆς. Ἀλλὰ ἆράγε τὰ δίκτυα τῆς δικαιοσύνης ποὺ ἁπλώνονται ἐπάνω εἰς τὸν πλανήτην μας ὑπὸ τὴν μορφὴν ποικίλων δικαστηρίων τῶν ἐλευθέρων λαῶν, συλλαμβάνουν ὅλους τοὺς πραγματικῶς ἐγκληματίας καὶ τιμωροῦν ὅλα τὰ ἐγκλήματα πάσης μορφῆς; Ἀσφαλῶς ὄχι. Πολλοὶ εἶνε ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι διὰ διαφόρους αἰτίας κατορθώνουν νὰ διαφύγον τὴν ἁρπάγην τῆς ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης, οὐχὶ δὲ σπανίως μεγάλοι καὶ διεθνεῖς ἀπατεῶνες καὶ ἐπιστήμονες τοῦ ἐγκλήματος μὲ σατανικὴν τέχνην σκεπάζουν τὰ κακουργήματά των, νίπτουν τὰς χεῖρας ὡς ἄλλοι Πιλᾶται καὶ ἐνῷ εἶνε Κάϊν καὶ Νέρωνες καὶ τὰ αἵματα τῶν θυμάτων των ἀκόμη ἀχνίζουν, αὐτοὶ φοροῦν τὸ προσωπεῖον τῆς ἀθωότητος καὶ παρουσιάζονται ὡς ἥρωες καὶ εὐεργέται τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἀξιοῦν ἀπὸ τοὺς τρέμοντας λαούς των νὰ τοὺς ἀνακηρύξουν ὡς Σωτῆρας! Ποῖος θὰ τοῖς ἀφαιρέσῃ τὰ προσωπεῖα; Ποῖος θὰ κάμῃ τὰ ἀποκαλυπτήρια τῆς ψυχικῆς των καταστάσεως καὶ θὰ τοὺς παραστήσῃ ἐνώπιον ὅλων ὁποῖοι πραγματικῶς εἶνε καὶ θὰ τοῖς εἴπῃ:«Κύριοι! Μὴ ἀπατᾶτε πλέον. Εἶσθε ὑποκριταὶ καὶ ἀπατεῶνες, ἐκμεταλλευταὶ καὶ πλαστογράφοι τῆς ἀρετῆς». Read more »

ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ

Ὁ πύρρινος ῾ἵππος τῆς Ἀποκαλύψεως

Ἀπὸ βιβλίο «ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ»
τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ἀμύθητοι θησαυροὶ σπαταλῶνται γιὰ νὰ συντηρηθῇ τὸ «κόκκινο ἄλογο». Μὲ τὸ χρῆμα, ποὺ ἡ ἄσωτη ἀνθρωπότης διασκόρπισε σὲ ξηρές, θάλασσσες καὶ ὠκεανοὺς κατὰ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους, ὅλα τὰ ἀκαλλιέργητα ἐδάφη, ὅλες οἱ στέππες, ὅλες οἱ ἔρημοι, κι αὐτὲς ἀκόμα ἡ Σιβηρία καὶ ἡ Σαχάρα, θὰ μποροῦσαν νὰ μεταβληθοῦν σὲ εὔφορες πεδιάδες. Ἀντὶ νὰ μάχωνται οἱ ἄνθρωποι ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου, θὰ ἐπιδίδονταν σὲ μιὰ ἄλλη μάχη, εὐλογημένη, ἁγία μάχη· στὴ μάχη, νὰ νικηθῇ ἡ ἀγριότητα τῆς φύσεως ποὺ ἐπακολούθησε μετὰ τὴν ἁμαρτία, ὥστε καὶ ἡ πιὸ μικρὴ γωνία τῆς γῆς νὰ ἡμερωθῇ, νὰ καλλιεργηθῇ ἐπιστημονικὰ καὶ νὰ μεταβληθῇ σ᾽ ἕνα ἐπίγειο παράδεισο. Καὶ ἡ μάχη αὐτὴ γιὰ ἐξημέρωσι τῆς γῆς θὰ ἦταν σύμφωνη μὲ τὸ ἀρχικό, τὸ θεῖο πρόσταγμα τοῦ Δημιουργοῦ «Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς» (Γέν. 1,28).

Ἀλλὰ οἱ ὑλικὲς καταστροφὲς εἶνε μικρὲς καὶ ἀνεπαίσθητες, ἂν θὰ θέλαμε νὰ τὶς συγκρίνουμε μὲ ἄλλες μεγαλύτερες καταστροφὲς ποὺ σκορπάει τὸ πέρασμα τοῦ «πυρροῦ ἵππου» διὰ μέσου τῆς γῆς. Εἶνε οἱ καταστροφὲς ὄχι πλέον στὴν ἄψυχη καὶ ἀναίσθητη ὕλη, στὰ κατασκευάσματα ἀπὸ ξύλο καὶ πέτρα καὶ σίδερο καὶ χάλυβα, ἀλλὰ στὰ ἔμψυχα, στὰ λογικὰ καὶ ἐλεύθερα πλάσματα. Ἡ συμφορὰ τοῦ πολέμου πλήττει ὄχι πλέον τὰ τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως εἶνε τὰ ποικίλα ὑλικὰ ἀγαθὰ ποὺ ἔχει συσσωρεύσει μὲ τὴν ἐργατικότητά του, ἀλλ᾿ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ σῶμα καὶ ψυχή. Ποιός δὲν βλέπει, ὅτι ὁ πόλεμος πλήττει καὶ γκρεμίζει τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων, τὸ καθένα ἀπὸ τὰ ὁποῖα κατὰ τὴ διδασκαλία τοῦ κορυφαίου ἀποστόλου εἶνε «ναός» (Α΄ Κορ. 6,19), ποὺ ἀξίζει ἀσυγκρίτως περισσότερο κι ἀπὸ τὸν μεγαλοπρεπέστερο ναὸ τοῦ κόσμου; Ἡ καταστροφὴ τοῦ Παρθενῶνος σὲ περίπτωσι πολέμου θὰ εἶνε μικρὴ – μηδαμινὴ ἐμπρὸς στὴν βιαία καταστροφὴ μὲ ποικίλα φονικὰ μέσα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Γιατὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶνε τὸ ἔξοχο καλλιτέχνημα τοῦ Ὑψίστου. Καὶ ὅμως τὸ σῶμα, τοῦ ὁποίου καὶ ἕνα ἀκόμη κύτταρο προκαλεῖ τὸ θάμβος τῆς ἐπιστήμης· τὸ σῶμα, γιὰ τὴ θεραπεία τοῦ ὁποίου σὲ περίπτωσι ἀσθενείας πλῆθος γιατροὶ ὅλων τῶν εἰδικοτήτων ἀσχολοῦνται· τὸ σῶμα αὐτὸ ἔρχεται καὶ τὸ γκρεμίζει κατὰ τὸν πιὸ ἀπαίσιο τρόπο ὁ πόλεμος. Ἕνα σπίτι ἢ ἕνας ναὸς ποὺ γκρεμίζονται, ἀνεγείρονται καὶ πάλι καὶ μάλιστα ὡραιότερα ἀπ᾿ ὅ,τι ἦταν πρίν. Ἀλλὰ τὸ σῶμα ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ σκοτώθηκε στὸν πόλεμο ποιός μπορεῖ πλέον νὰ τὸ ἐμψυχώσῃ καὶ νὰ τὸ ἐπαναφέρῃ στὴ ζωή; Χιλιάδες ἐπιστήμονες νὰ μαζευτοῦν, ἀδυνατοῦν νὰ κάνουν νὰ ξαναρχίσῃ μία καρδιὰ νεκροῦ νὰ πάλλῃ, ἕνα μάτι νὰ βλέπῃ, ἕνα αὐτὶ ν᾿ ἀκούῃ. Τὰ ὑπέροχα αὐτὰ μηχανήματα, ποὺ ἔγιναν μὲ τὴν ἀσύλληπτη σοφία τοῦ Δημιουργοῦ, ὁ ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ νὰ τὰ ἐπαναφέρῃ στὴ ζωὴ καὶ τὴν κίνησι. Μόνο, ἂν προσβληθοῦν ἀπὸ ἀσθένειες, προσπαθεῖ μὲ φάρμακα, μὲ ἐγχειρήσεις, μὲ κόπους πολλοὺς νὰ τὰ κάνῃ νὰ λειτουργοῦν καὶ πάλι κανονικά. Καὶ δὲν τὸ ἐπιτυγχάνει πάντοτε.
Τί ἀντίθεσι ὅμως καὶ τί σύγκρουσι βλέπει κανεὶς στὶς ἐνέργειες τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου! Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ὅλα τὰ κράτη ἔχουν ὑπουργεῖα ὑγιεινῆς καὶ δείχνουν μεγάλο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ὑγεία τῶν κατοίκων τους, ἐνῷ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος ἔχουν κτήρια, ποὺ καταλαμβάνουν χιλιάδες τετραγωνικὰ χιλιόμετρα, καὶ μέσα σ᾽ αὐτὰ συντηρεῖται καὶ τρέφεται ὁ «πυρρὸς ἵππος» τῆς Ἀποκαλύψεως, ἕτοιμος νὰ ἐξορμήσῃ καὶ μὲ τοὺς ἀναβάτες ποὺ τὸν ἱππεύουν νὰ δώσῃ αἱματηρὲς μάχες καὶ μέσα σὲ λίγες ὧρες νὰ στείλῃ στὰ νοσοκομεῖα τραυματίες, ποὺ ὁ ἀριθμός τους ξεπερνάει τὸν ἀριθμὸ τῶν ἀσθενῶν ὅλου τοῦ ἔτους ποὺ ἔρχονται σ᾽ αὐτὰ γιὰ νοσηλεία. Στρατιωτικὰ καὶ πολιτικὰ νοσοκομεῖα γεμίζουν πληγωμένους, σχολεῖα καὶ νάρθηκες ναῶν μεταβάλλονται σὲ ἰατρεῖα καὶ χειρουργεῖα, σκηνὲς στήνονται στὸ ὕπαιθρο… Νά μιὰ εἰκόνα τῆς καταστροφῆς τοῦ πολέμου. Ἀλλὰ κι ἀπὸ τὴν εἰκόνα αὐτὴ ὑπάρχει ἄλλη θλιβερώτερη· εἶνε οἱ νεκροί. Σὲ μία στατιστικὴ ἀπωλειῶν τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου εἴδαμε, ὅτι τὸ σύνολο τῶν νεκρῶν ἀνέβηκε στὰ 13 ἑκατομμύρια. Ὑπολογίστηκε ὅτι, ἂν τὰ φέρετρα ὅλων αὐτῶν τῶν νεκρῶν τοποθετοῦνταν κατὰ μῆκος τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο σὲ μιὰ εὐθεῖα γραμμή, ἡ γραμμὴ ποὺ θὰ σχηματιζόταν θὰ εἶχε μῆκος 6.459 χιλιόμετρα. Μιὰ γραμμὴ ἀπὸ φέρετρα, ποὺ θὰ ἄρχιζε ἀπὸ τὴ μία ἄκρη τῆς Εὐρώπης καὶ θὰ ἔφθανε ὣς τὴν ἄλλη, θὰ ἄρχιζε ἀπὸ τὴ Λισσαβῶνα, θὰ περνοῦσε μέσα ἀπὸ τὴ Μαδρίτη, τὸ Παρίσι, τὸ Βερολῖνο, τὴ Βαρσοβία καὶ θὰ ἔτεινε νὰ φθάσῃ μέχρι τὴ Σιβηρία καὶ τὸ Βόρειο Πόλο. Μία μαύρη ταινία, ἐπάνω στὴν ὁποία μὲ τὸ κόκκινο χρῶμα τοῦ «πυρροῦ ἵππου» θὰ ἔπρεπε νὰ γραφῇ τὸ ῥητὸ «Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (ἔ.ἀ.). Καὶ ἂν παραλλήλως πρὸς τὴ γραμμὴ αὐτὴ τῶν νεκρῶν σχηματιζόταν ἄλλη γραμμή, ἡ γραμμὴ τῶν ἀναπήρων, οἱ ὁποῖοι λόγῳ τῆς σωματικῆς βλάβης τους δὲν μποροῦν νὰ ἐργασθοῦν, ἀλλὰ περπατοῦν μὲ δεκανίκια καὶ ἔχουν ξύλινα χέρια καὶ γυάλινα μάτια… Καὶ ἂν σχηματιζόταν καὶ μιὰ τρίτη ἀκόμη γραμμή, παράλληλη πρὸς τὶς δύο αὐτές, ἐπάνω στὴν ὁποία νὰ σταθοῦν τὰ θύματα τοῦ πολέμου, οἱ χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά… Καὶ ἂν ἐν συνεχείᾳ μπορούσαμε ἀπὸ κάποια θέσι νὰ δοῦμε ὅλη τὴν ἐκτύλιξι καὶ τῶν τριῶν αὐτῶν ταινιῶν, τί εἰκόνα θλίψεως καὶ πένθους δὲν θὰ παρουσιαζόταν μπροστὰ στὰ μάτια μας; Νεκροί, τραυματίες, θύματα πολέμου! Μὰ οἱ ταινίες δὲν ἔφτασαν στὸ τέρμα· μὲ τὶς ἀπώλειες σὲ νεκρούς, τραυματίες καὶ θύματα τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου (1939-1944), ποὺ εἶνε ἀσυγκρίτως περισσότεροι ἀπὸ τοῦ πρώτου, ἐπεκτάθηκαν κατὰ χιλιάδες ἀκόμη χιλιόμετρα καὶ τὸ μῆκος τους ἔφθασε τὴν περίμετρο τῆς Γῆς· τὴν περιέζωσαν μὲ ζῶνες θανάτου, καὶ ἀπὸ κάθε σημεῖο τῆς περιμέτρου τῆς Γῆς ἀκούγεται ἡ φωνή· Νεώτεροι Κάϊν! ποῦ εἶνε οἱ ἀδελφοί σας; τὸ αἷμα τους βοᾷ πρὸς τὸν Θεό (βλ. Γέν. 4,9-10).
Σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἔργα του ὁ ἀρχαῖος ποιητὴς Ἀριστοφάνης παρουσιάζει ἐπάνω στὴ σκηνὴ κάποιον ποὺ ρωτάει, Καὶ τί πρόκειται νὰ κάνῃ ὁ πόλεμος;… καὶ παίρνει τὴν ἀπάντησι, ὅτι ὁ πόλεμος ἔχει κατασκευάσει ἕνα τεράστιο γουδί, μέσα στὸ ὁποῖο ἔχει σκοπὸ νὰ συντρίψῃ ὅλες τὶς πόλεις τῆς Ἑλλάδος. Καὶ πράγματι· εἴδαμε τὸν πόλεμο νὰ συντρίβῃ καὶ νὰ κονιορτοποιῇ πόλεις, καὶ νὰ πολτοποιῇ τὶς σάρκες τῶν ἀνθρώπων.
Ἀλλὰ γιὰ κάποιον ποὺ φιλοσοφεῖ βαθειὰ ἐπάνω στὰ ἀνθρώπινα πράγματα ὁ θάνατος δὲν ἀποτελεῖ τὸ τραγικώτερο στοιχεῖο τοῦ πολέμου. Διότι ἐπὶ τέλους ὁ θάνατος, θὰ μᾶς πῇ, θὰ μᾶς βρῇ ὅλους. Καὶ ἂν ὁ «πυρρὸς ἵππος» ἀδρανήσῃ ἐπὶ χρόνια πολλὰ καὶ βάλῃ τὸ μαχαίρι του στὴ θήκη, δὲν ἀργεῖ ὅμως οὔτε λεπτὸ τῆς ὥρας τὸ ἄλλο μαχαίρι, τὸ δρεπάνι τοῦ φυσικοῦ θανάτου, νὰ κόβῃ μὲ μυρίους τρόπους τὸ νῆμα τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ ἐξαποστέλλῃ στὸν ᾅδη πολὺ περισσοτέρους ἀπ᾿ ὅ,τι στὶς ἡμέρες τῆς δράσεώς του ἐξαποστέλλει ὁ πόλεμος.
Γι᾽ αὐτὸ ἂς μὴ περιορίσουμε τὴν προσοχή μας μόνο στὶς ὑλικὲς ζημιὲς καὶ τὶς σωματικὲς βλάβες, στὰ ἐρείπια, στὶς πληγὲς καὶ τοὺς θανάτους ποὺ παρουσιάζει ὁ πόλεμος. Πέρα ἀπ᾽ αὐτὰ ὑπάρχουν καὶ ἄλλες βλάβες καὶ ζημιές. Ζημιὲς καὶ βλάβες, ποὺ παρουσιάζουν τὸν πόλεμο ὡς μία βιαία ἀνατροπὴ τῆς φυσικῆς καὶ ἠθικῆς τάξεως, τὴν ὁποία ὥρισε ὁ Θεός.

(ἀπὸ τὸ βιβλίο Τὰ τέσσαρα χρώματα, Τὸ κόκκινον, Ἀθῆναι 1955-56, σσ. 96-102, μτγλ.)

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΙΣΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ

Ἀπὸ βιβλίο «ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ»
τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ἡ ὄψι τοῦ μαύρου ἵππου τῆς Ἀποκαλύψεως παρουσιάζεται καὶ πάλι μπροστά στοὺς λαοὺς ἀπαίσια.

Ἀγαπητοί μου! Τὸ πρόβλημα τῆς συντηρήσεως τῶν ἀνθρώπων θὰ ἦταν εὔκολο νὰ λυθῇ. Ἀλλά, ὅπως εἴδαμε, ἡ κακία τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἔμπλεξε τόσο πολύ, ὥστε κατήντησε ἕνα ἀπὸ τὰ δυσκολώτερα προβλήματα, καὶ οἱ ἄνθρωποι διαιρέθηκαν γιὰ τὴ διανομὴ καὶ τὴν ἀπόλαυσι τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Καὶ ὁρίστε· ἡ γῆ, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ θρέψῃ τριπλάσιο πληθυσμὸ ἀπὸ τὸ σημερινό, κυλιέται στὸ αἷμα, καὶ λαοὶ πεινοῦν καὶ δυστυχοῦν καὶ ἀναζητοῦν τὴ λύσι τοῦ προβλήματος τῆς ζωῆς τους. Καὶ ἔρχονται τώρα οἱ διάφοροι αὐτοχειροτόνητοι σωτῆρες τῆς ἀνθρωπότητος· καθένας ἀπ᾽ αὐτοὺς κρατάει μιὰ πρόχειρη συνταγή, καὶ λένε σὲ πεινασμένους καὶ κουρασμένους λαούς· Ἐμεῖς ἔχουμε βρῆ τὴ λύσι· ἐλᾶτε σ᾽ ἐμᾶς· κοντά μας θά ᾽χετε πλούσιο τὸ ψωμί, τὸ ψωμὶ τῶν γυναικῶν σας καὶ τῶν παιδιῶν σας…
Καὶ οἱ λαοί; Ὤ οἱ λαοί! Παρασυρόμενοι ἀπὸ διάφορα ἀπατηλὰ συνθήματα τρέχουν πίσω ἀπὸ τέτοιους ἀρχηγούς. Ἀλλὰ δὲν ἀργοῦν ν᾿ ἀντιληφθοῦν, ὅτι ἀπατήθηκαν οἰκτρά. Ἡ ὄψι τοῦ «μέλανος ἵππου» παρουσιάζεται καὶ πάλι μπροστά τους ἀπαίσια, πιὸ ἀπαίσια καὶ πιὸ ἄγρια ἀπὸ πρίν. Ἄπιστοι καὶ ἄθεοι ἀρχηγοί, γιατί ἀπατᾶτε τοὺς λαούς; Γιατί δὲν δείχνετε τὴ μόνη ὁδὸ διὰ τῆς ὁποίας οἱ λαοὶ τῆς γῆς θὰ λύσουν τὰ προβλήματά τους καὶ θὰ ζήσουν εὐτυχισμένοι; Ἐσεῖς δὲν θὰ δώσετε ποτέ τὸ ψωμὶ ποὺ θὰ χορτάσῃ τοὺς λαούς! φώναζε σὲ προφητικὴ γλῶσσα ὁ ῾Ρῶσος Ντοστογιέφσκυ. Θὰ ἔρθῃ ἡ ὥρα ποὺ οἱ λαοί, πεινασμένοι μὲ τὴ διπλῆ πεῖνα, τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς, ἀηδιασμένοι καὶ ἀγανακτισμένοι ἀπὸ τὶς ψεύτικες ὑποσχέσεις τῶν ἀπατεώνων, θὰ ἔλθουν πρὸς ‘Eκεῖνον ποὺ εἶνε ὁ ἀληθινὸς «ἄρτος» τοῦ κόσμου (πρβλ. Ἰω. 6,35,41,48,51). Ναί, θὰ ἔλθουν πρὸς τὸν Ἰησοῦ· καὶ ἐφαρμόζοντας τὴν θεία διδασκαλία του, ποὺ συνοψίζεται σὲ λίγα ἁπλᾶ ἀλλὰ σοφὰ καὶ παντοδύναμα λόγια, οἱ λαοὶ θὰ βροῦν καὶ τὴν κοινωνικὴ εἰρήνη καὶ εὐημερία τους, καὶ θὰ ἐκπληρωθῇ ἔτσι ἡ προφητεία τοῦ Ἰεζεκιὴλ ποὺ λέει· «Ἀναστήσω αὐτοῖς φυτὸν εἰρήνης, καὶ οὐκέτι ἔσονται ἀπολλύμενοι λιμῷ ἐπὶ τῆς γῆς», δηλαδή· Θὰ τοὺς χαρίσω εἰρηνικὴ περίοδο νὰ καρποφορῇ ἡ φυτεία τους, καὶ δὲν θὰ πεθαίνουν πιὰ πάνω στὴ γῆ ἀπὸ τὴν πεῖνα (Ἰεζ. 34,29).

(ἀπὸ τὸ βιβλίο Τὰ τέσσαρα χρώματα, Τὸ μαῦρον, Ἀθῆναι 1955-56, σσ. 166-182, μτγλ.)

ΠΩΣ AΠOKAΛYΠTETAI O ΘEOΣ

Kαι των δύο κόσμων, του υλικού και του πνευματικού, δημιουργός είναι ο Θεός. Mε μία διαφορά. Ότι εις μεν τον υλικόν κόσμον εμμέσως αποκαλύπτεται ο Θεός δια μέσου των δημιουργημάτων, ενώ εις την αγίαν Γραφή ο Θεός αποκαλύπτεται αμέσως. Aκούεται η φωνή του. Oμιλεί ο ίδιος. Φανερώνει το θέλημά του. Eκτυλίσσει το σχέδιόν του. Mας καλεί να τον πλησιάσωμε δια να γίνωμε παιδιά του ηγαπημένα, κληρονόμοι της βασιλείας του, κόσμου απεριγράπτου μεγαλείου.

+Eπίσκοπος Aυγουστίνος Καντιώτης – Aπό βιβλίο «ΘAYMATA», σελ. 74

TO ANΘPΩΠINON ΣΩMA

Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Eάν το σώμα ενός νεκρού ανθρώπου που ζυγίζει 65 κιλά οδηγηθεί εις το χημείο και γίνει ανάλυσις των στοιχείων, εκ των οποίων συνίσταται, ο χημικός θα μας είπει, ότι το σώμα αυτό περιέχει τα εξής συστατικά·
Nερό 45 κιλά.
Λίπος τόσον, όσο χρειάζεται δια να κατασκευασθούν 7 σαπούνια.
Άνθρακα τόσον, όσο χρειάζεται δια να κατασκευασθούν 9.000 μολύβια.
Φώσφορον τόσον, όσο χρειάζεται δια να κατασκευασθούν 2.200 σπίρτα.
Mαγνήσιον διά μίαν δόση καθαρτικού.
Σίδηρον δια τήν κατασκευήν ενός καρφιού. Και ασβέστιο διά να ασβεστωθεί ο τοίχος ενός μικρού δωματίου.

Αυτή είναι η χημική σύσταση του ανθρώπου. Και τώρα, εφ’ όσον γνωρίζεις από ποιά ακριβώς στοιχεία αποτελείται το ανθρώπινο σώμα, μπορείς με ελάχιστη τιμή ν’ αγοράσεις τις μικρές ποσότητες των ανωτέρων υλικών, να φωνάξεις ένα χημικό και να του πεις· «Ιδού τα υλικά. Κατασκεύασε μου ένα άνθρωπο». «Αδύνατον», θ’ απαντήσει ο επιστήμων, εάν δεν σε περάσει για παράφρονα. Αλλά τότε, ω χημικέ μου, πως έγινε ο άνθρωπος; Προήλθεν αυτομάτως εκ της γης;

+Eπίσκοπος Aυγουστίνος Καντιώτης – Aπό βιβλίο «ΘAYMATA», σελ. 121

Eξέλεξε ο Θεός το ευτελέστερον, το χώμα, δια να κατασκευάσει εξ αυτού το ανθρώπινον σώμα. Kαι τούτο όχι ασκόπως. Ως φιλοσοφεί ο Γρηγόριος Nύσσης, η θέα και μόνον της γης, εκ της οποίας προήλθε το ανθρώπινο σώμα, αρκεί δια να διδάξει την ματαιότητα της Read more »

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟΝ

«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Ο ΚΥΡΙΟΣ

• Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
  Απόσπαμα ομιλίας που εκφωνήθηκε απο το Ραδιοφωνικό
  Σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων το 1949 και περιέχετε
  στο βιβλίο «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ»

 Πλασθήκαμε, ἀγαπητοί μας ἀκροαταί, πλασθήκαμε διὰ τὴν χαράν, τὴν αἰωνία χαράν. Καὶ ὅμως σήμερον ἀντὶ χαρᾶς βασιλεύει εἰς τὸν κόσμον ἡ θλῖψις. Τῆς θλίψεως τὰ μαῦρα σύννεφα τὸ ἕν κατόπιν τοῦ ἄλλου συσωρεύονται ἀπειλητικὰ εἰς τὸν ὁρίζοντα τῆς ἀνθρωπότητος καὶ κάθε ἄνθρωπος, εἰς οἱονδήποτε σημεῖον τῆς ὑφηλίου καὶ ἐὰν κατοικῇ, ὑποφέρει. Ὑποφέρει Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, Βορρᾶς καὶ Νότος. Ὑποφέρει ἡ ἀνθρωπότης ! Τί καὶ ἐὰν γελοῦν καὶ διασκεδάζουν οἱ ἄνθρωποι; Τί καὶ ἐὰν ἀνοίγουν τὰ ραδιόφωνά των διὰ νὰ ἀκούσουν μουσικὰς ἐκπομπάς, τραγούδια εὐχάριστα, χορῳδίας καὶ συναυλίας διασήμων συνθετῶν; Τί καὶ ἐὰν εἰς κάθε γωνίαν τῶν μεγαλοπόλεων ἔχουν ἀνοίξει ποικίλα κέντρα ψυχαγωγίας μὲ ρεκλάμες, ποὺ ὑπόσχονται νὰ δώσουν εἰς τοὺς πολυπληθεῖς πελάτες των τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐφροσύνη; Θλῖψις, θλiψις μεγάλη, τεραστίων διαστάσεων, ὁμοιάζουσα μὲ τὴν θλῖψιν ἐκείνην περὶ τῆs ὁποίας ἐπροφήτευσεν ὁ Κύριος εἰπών: «ἔσται τότε θλῖψις μεγάλη, οἵα οὐ γέγονεν ἀπ᾿ἀρχῆς κόσμου» (Ματθ. ΚΔ΄ 21), ἐπλημμύρισε τὴν γῆν. Κάτω ἀπὸ τὴν φαινομενικὴν γαλήνην τῶν διεθνῶν σχέσεων μαίνεται ἡ τρικυμία. Κάτω ἀπὸ τοὺς τυπικοὺς χαιρετισμοὺς καὶ τὰς φιλοφρονήσεις, ἀπὸ τὰ πλαστὰ μειδιάματα καὶ τὰς ψευδεῖς διαχύσεις τῶν ἀνθρώπων κρύπτεται ἡ θλῖψις ἡ μεγάλη, ἀκούεται ὁ βόγγος, ὁ θρῆνος καὶ ὁ κοπετὸς τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Ἀρκεῖ νὰ εὑρεθῇ δι’ ὁλίγα λεπτὰ μόνος του ὁ ἄνθρωπος καὶ ἐμέσως ἡ θλῖψις ἐνθρονίζεται εἰς τὴν καρδίαν του.

Οἱ πάντες θλιβόμεθα! Ὁμοιάζομεν μὲ ἠθοποιόν, ὁ ὁποῖος ἐνῷ ἔχει πένθος εἰς οἰκίαν του εἶνε, ἐν τούτοις ὑποχρεωμένος νὰ ἐμφανισθῇ εἰς τὸ θέατρον καὶ νὰ παίξῃ ρόλον γελωτοποιοῦ. Γελᾷ ὁ ἄθλιος καὶ κάμνει καὶ τοὺς ἄλλους νὰ γελοῦν, ἀλλὰ μόλις κλείσῃ ἡ σκηνὴ καὶ ὁ ἠθοποιὸς ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ δῃ ἐν μέσῳ αὐτῆς τὸ φέρετρον ἀρχίζει νὰ κλαίῃ. Νὰ κλαίῃ αὐτὸς ποὺ πρὸ ὀλίγου ἐπάνω εἰς τὴν σκηνὴν ἐγέλα καὶ ἐφαίνετο ὁ εὐτυχέστερος τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ κάτι παρόμοιον συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς περισσοτέρους ἀνθρώπους. Εἰς τὸ μέγα θέατρον ποὺ λέγεται ζωὴ παίζουν ρόλον ἠθοποιοῦ. Ἄλλοι εἶνε καὶ ἄλλοι φαίνονται. Ἄς γελοῦν, ἄς διασκεδάζουν, ἄς φαίνονται ὅτι πλέουν εἰς πελάγη χαρᾶς. Αὐτὴ δὲν εἶνε ἡ πραγματικὴ εἰκὼν τῆς ψυχικῆς των καταστάσεως.Ὄχι! Εἰς τὸ βάθος τοῦ ψυχικοῦ κόσμου τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων παίζεται δρᾶμα, δρᾶμα ποὺ Read more »

Χωρισμον, σεβασμιωτατοι!

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

(Τὴν εὔσημη τούτη ἡμέρα ἀξίζει νὰ  θυμηθοῦμε τὴ διδαχὴ τοῦ ἀειμνήστου  γέροντος π. Αὐγουστίνου μεταφέροντάς  την ἐδῶ μέσα ἀπὸ ἕνα γνωστὸ ἔργο  του· εἶνε τὸ τέλος τοῦ βιβλίου  Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία [Ἀθῆναι  1954-55, σσ. 209-212, σὲ μεταγλώττισι].  Ἐκφράζει τὸν πόνο του γιὰ τὴν  Ἐκκλησία μας καὶ μὲ παρρησία  ἀγωνίζεται νὰ ξυπνήσῃ τὶς  συνειδήσεις τῶν τότε ποιμένων της  ποὺ συγκροτοῦσαν τὴν ἱ. Σύνοδο  τῆς Ἱεραρχίας. Πέρασαν βέβαια ἀπὸ  τότε 60 χρόνια· μήπως ἆραγε ὁ λόγος  του ἔγινε πιὰ ἀνεπίκαιρος καὶ  ἀταίριαστος γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ  ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα; Ἂς τὸν  ἀκούσουμε.)

Ὤ πῶς κοιμῶνται οἱ ἱεράρχες μας,  αὐτοὶ ποὺ κατὰ τὴ χειροτονία τους,  μπροστὰ σὲ χιλιάδες λαοῦ, πατώντας  ἐπάνω στὸν δικέφαλο ὡρκίστηκαν,  πὼς θά ᾽νε ἄγρυπνοι φύλακες τῶν  νόμων τῆς Ἐκκλησίας μας;

Ἀλλὰ δὲν λείπουν καὶ ἱεράρχες ποὺ  ἀναστενάζουν γιὰ τὴ δουλεία τῆς  Ἐκκλησίας. Ὁ ἀείμνηστος  Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, ὅταν γύρω  στὸ 1930 ὡς ἱεράρχης τοῦ  Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐλάμβανε πρώτη  φορὰ μέρος σὲ συνεδρίασι τῆς  Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, εἶχε τὸ  θάρρος νὰ διακηρύξῃ, ὅτι τὸ  Ἑλληνικὸ κράτος, κυβερνώμενο ἀπὸ  τῆς συστάσεώς του ἀπὸ σκοτεινὲς  δυνάμεις μὲ πρώτη τὸν μασονισμό, ἐξ  δωσε νόμους ποὺ ἀποτελοῦν ἄρνησι  τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς τοῦ  Εὐαγγελίου. Καὶ γεμᾶτος ἱερὰ  ἀγανάκτησι ἐπρότεινε, ἡ Ἱεραρχία  ἐπει γόν τως, τελεσιγραφικά, νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὴν κυ βέρνησι μέσα σὲ  ὡρισμένη προθεσμία «τὴν ἀπάλειψι  ἀπὸ τὴ Νομοθεσία κάθε Νόμου ποὺ  ἀντιστρατεύεται στὰ δόγματα, τὰ  μυστήρια, τὸ Κανονικὸ Δίκαιο, τὶς  παραδόσεις καὶ τὸν ἠθικὸ βίο τῆς  Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Καὶ ἂν ἡ  προθεσμία περάσῃ ἄπρακτη, ἡ  Ἐκκλησία νὰ χωριστῇ ἀπὸ τὸ κράτος·  νὰ διακηρυχθῇ, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος  πίστις μας βρίσκεται σὲ διωγμό, καὶ  ν᾿ ἀνατεθῇ ἡ ὑπεράσπισί της στὸν  εὐσεβῆ Ἑλληνικὸ λαό, τὸ μόνο  φύλακα τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν μας παραδόσεων. Ἀλλὰ καὶ ὁ  ἀρχιεπί­σκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων,  στὸ συνέδριο τῶν θεολόγων ποὺ ἔγινε  στὴν Ἀθήνα τὸ 1949, εἶχε τὴν  εἰλικρίνεια νὰ ὁμολογήσῃ, ὅτι ζῇ  καὶ αὐτὸς ὡς πρωθιεράρχης μέσα  στὴν ἀθλιότητα τῆς δουλείας, ὅτι  βλέπει τὴν Ἐκκλησία δεμένη ἀπὸ τὸ  κράτος χειροπόδαρα, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔκανε ἔκκλησι στοὺς συνέδρους, νὰ  Read more »