Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 30

Ειστε σημαδεμενοι

Ἐσεῖς ὅμως εἶστε σεσημασμένοι, εἶστε σημαδεμένοι, ἔχετε τὴν σφραγῖδα τοῦ ἀρνίου. Ὅπου βρίσκονται ζωντανοὶ Χριστιανοί, τοὺς γνωρίζουν ἕναν – ἕνα. Μπορεῖ αὐτοὶ σὲ μιὰ νύχτα νὰ τοὺς πιάσουν ὅλους αὐτούς.
Δὲν λένε ἐδῶ πέρα στὴν πόλι οἱ οἰκουμενισταὶ καὶ οἱ μαρξισταί;· «Tί νὰ κάνουμε; Ἐμεῖς ξέρουμε πολὺ καλὰ τοὺς Χριστιανούς, μὴ μᾶς μιλᾶτε γι’ αὐτούς. Ψόφιοι εἶνε. Ἂν μπορέσουμε νὰ διώξουμε τὸν Καντιώτη, τελείωσε ἡ ὑπόθεσι. Ὅλη ἡ Φλώρινα δική μας εἶνε». Ἔτσι θὰ κάνουν· θὰ χτυπήσουν κατακέφαλα.
Tέτοια διάθεσι ἔχουν. Σφοδρῶς πολεμοῦν τὰ κατηχητικὰ σχολεῖα, τὰς κινήσεις, τοὺς ἱεράρχας ποὺ ἀκόμα στέκονται καὶ ἔχουν ἐπὶ κεφαλῆς ἕναν ἀρχιεπίσκοπο ὁ ὁποῖος εἶνε πειθήνιον ὄργανον τῶν θελήσεών τους.
Ὕστερα ὁ καθένας τὸ σπιτάκι του, τὴν οἰκογένειά του, καὶ τίποτε περισσότερο. Δὲν τὸν ἐνδιαφέρουν καθόλου τὰ ἄλλα. Εἶνε ἰδιοτελεῖς πλέον οἱ ἄνθρωποι. Τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῦ Ἰούδα κυριαρχοῦν, ἡ ἰδιοτέλεια καὶ τὸ συμφέρον βασιλεύουν.
Tὸ πρωΐ ἦρθαν νὰ μοῦ παραπονεθοῦν γιὰ κάποιον ἱερέα. Θύμωσα καὶ ὠργίστηκα. Κλοπή, κλοπή, κλοπή! Δίνουν οἱ ἄνθρωποι χρήματα γιὰ τὴν ἐκκλησία, καὶ τὰ ἁρπάζει ὁ παπᾶς ὅλα καὶ δὲν ἀφήνει τίποτα στὴν ἐκκλησία. Νέοι Ἰοῦδαι. Πέρα ἀπὸ τὴν παπαδιά τους καὶ τὰ παιδιά τους τίποτε ἄλλο ἱερὸ καὶ ὅσιο δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει. Σπάνιο πρᾶγμα εἶνε οἱ εὐλαβεῖς ἱερεῖς ποὺ εἶνε ἕτοιμοι γιὰ θυσίες.

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 31

Δενμεμεληδες Ελληνες και Ελληνιδες, ξυπνηστε!

Ἀδελφοί, «ἐσχάτη ὥρα ἐστίν» (Α΄ Ἰωάν. 2,18). Ἀπὸ τὸ ὑπερπέραν, ὅπου ἀναπαύονται οἱ ἥρωες καὶ οἱ μάρτυρες τῆς φυλῆς μας, ἀκούεται φωνή·
Δενμεμέληδες Ἕλληνες καὶ Ἕλληνίδες, διατί κοιμᾶσθε; Διατί ζῆτε ἀδιάφοροι καὶ ἀναίσθητοι; Ἐὰν πιάσῃ φωτιὰ εἰς τὸ σπίτι σας, δὲν μένετε ἀδιάφοροι, ἀλλὰ σπεύδετε νὰ διασώσετε ὅ,τι προλάβετε ἀπὸ τὴν ὑλικήν σας περιουσίαν. Ἀλλ᾿ ἰδοὺ τώρα μία πυρκαϊὰ ἀπείρως φοβερωτέρα τῆς ὑλικῆς, πυρκαϊὰ ποὺ καθημερινῶς προσλαμβάνει μεγαλυτέρας διαστάσεις καὶ ἐντείνεται καὶ ἐπεκτείνεται σφοδρότατα καὶ ἀπειλεῖ ἠθικῶς καὶ θρησκευτικῶς νὰ πυρπολήσῃ τὸ πᾶν. Ὁ εὐλογημένος αὐτὸς πνευματικὸς οἶκος ποὺ λέγεται ὀρθόδοξος Ἑλλάς, κόποι αἰώνων, κινδυνεύει νὰ γίνῃ παρανάλωμα τοῦ πυρός.
Ἐμπρὸς εἰς τὸ φρικτὸν αὐτὸ θέαμα θὰ μείνετε ἀδιάφοροι; Δὲν πρέπει νὰ μείνετε ἀδιάφοροι. Καιρὸς νὰ ἐγερθῆτε ἐκ τοῦ πνευματικοῦ ληθάργου, νὰ ἐξεγερθῆτε καὶ νὰ πολεμήσετε μὲ τὰ νόμιμα μέσα ποὺ παρέχει τὸ φιλελεύθερον καὶ δημοκρατικὸν πολίτευμα τῆς πατρίδος, μὲ τὴν φωνήν σας. Μὲ πίστιν ἀκατάβλητον ἀγωνισθῆτε, ἀγωνισθῆτε μὲ ἐπιμονὴν καὶ μὲ σύστημα. Καὶ τότε νὰ εἶσθε βέβαιοι, ὅτι οἱ δαίμονες τῆς κολάσεως, ὁποιονδήποτε χρῶμα καὶ ἂν ἔχουν, θὰ ἐξαφανισθοῦν, καὶ ἡ Ἑλλὰς θὰ παραμείνη χώρα Ὀρθοδοξίας.

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 133-135

Θα συλληφθουν στα διχτυα του Αντιχριστου

εκεινοι που δεν αγαπουν την αληθεια

Θὰ συλληφθοῦν στὰ δίχτυα τῆς ἀπάτης αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν διάθεσι, ποὺ δὲν ἀγαποῦν τὴν ἀλήθεια, ποὺ τοὺς ἀρέσει νὰ ζοῦνε στὸ ψέμα.
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦν τὴν ἀλήθεια εἶνε πολὺ λίγοι. Δὲν βλέπετε κάθε βράδυ τί γίνεται μὲ τὰ ῥαδιόφωνα καὶ στις τηλεοράσεις; Αὐτὸς ὁ κόσμος εἶνε ἀνόητος, εἶνε τρελλοκομεῖο. Ὁ ἱστορικὸς τοῦ μέλλοντος ―ἐὰν σωθῇ τίποτε μὲ τὴν ἀπάτη ποὺ κυκλοφορεῖ― θὰ τὸ γράψῃ. Οἱ περισσότεροι ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ῥαδιοφωνικοὺς σταθμούς εἶνε μεγάλοι ἀπατεῶνες. Ἁπλώνουν κάθε βράδυ τὰ δίχτυα τους. Τ᾿ ἁπλώνουν ὅπως ὁ ψαρᾶς. Ἔχουν μέσα μασκαρᾶδες, λωποδύτες, ἀπατεῶνες, ψεῦτες… Καὶ ἀπατοῦν τὸν κόσμο κι ἁρπάζουν ὅ,τι μποροῦν.
Βλέπεις τὸν ἄλλο, τὸ χάνο, νὰ κάθεται ὧρες ὁλόκληρες καὶ ν᾿ ἀκούῃ τὸ ῥαδιόφωνο. Ὁ ἕνας ἀκούει τὸ Βελιγράδι, ὁ ἄλλος τὴ Σόφια, ὁ ἄλλος τὰ Τίρανα, ὁ ἄλλος τὴ Μόσχα, ὁ ἄλλος τὴν Ἀγγλία, ἄλλος ἀκούει ἀπὸ ᾿δῶ κι ἄλλος ἀπὸ ᾿κεῖ. Καὶ κάθεται καὶ τοὺς θαυμάζει καὶ τοὺς πιστεύει. Ἆ, σοῦ λέει, τὸ εἶπε τὸ ῥαδιόφωνο, τὸ εἶπε ἡ τηλεόραση, τὸ ἔγραψε ἡ ἐφημερίδα!
Δὲν πρέπει ὁ ἄνθρωπος, ὅπως κατήντησαν αὐτά, οὔτε νὰ τ᾿ ἀνοίγῃ. Θὰ εἶνε πολὺ καλύτερος ὁ ἄνθρωπος, ὅταν δὲν ἀσχολῆται μ᾿ αὐτά. Τώρα ὅλοι πέφτουν στὰ δίχτυα αὐτὰ καὶ δημιουργεῖται ἕνα πνεῦμα πλάνης. Τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης εἶνε σὰν μιὰ ἀσθένεια. Ἂν δὲν προλάβουμε νὰ καταπολεμήσουμε τὴν ἀσθένεια ἐγκαίρως, ἐπεκτείνεται καὶ δημιουργεῖται ῥεῦμα πλάνης.
Μπορεῖ λ.χ. στὴ Ῥωσία ἢ κάπου ἀλλοῦ νὰ παρουσιαστῇ ἕνας ἰός, ἕνα μικρόβιο. Αὐτὸ πολλαπλασιάζεται καταπληκτικῶς καὶ μεταφέρεται διὰ διαφόρων μέσων. Ἔτσι ἡ γρίππη γίνεται παγκόσμια. Ὅπως λοιπὸν τὸ μικρόβιο ξεκινᾷ ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ ἔχει ξαφνικὰ καταπληκτικὴ διάδοσι καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ φράξῃ κανείς, ἔτσι καὶ τὸ κακό, ἀπὸ μικροσκοπικὸ μικρόβιο ξεκινᾷ καὶ γνωρίζει τεραστία ἐξάπλωσι μέσα στὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἀπειλεῖ ὅλους νὰ τοὺς κλείσῃ στὰ δίχτυα του. Τὰ μικρὰ ἁμαρτήματα νὰ φοβᾶστε, ἐκεῖνα νὰ προσέχετε· ἀπὸ ᾿κεῖ ἀρχίζει τὸ κακό.

Ὑπάρχει πνεῦμα πλάνης στὸν κόσμο

Ζοῦμε σ᾿ ἕνα τεράστιο παγκόσμιο ῥεῦμα πλάνης, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὰ μικρότερα καὶ φθάνει ἕως τὰ μεγαλύτερα. Θὰ πέσουν, λέει ἐδῶ ὁ ἀπόστολος, στὰ δίχτυα τοῦ ἀντιχρίστου ὄχι ὅλοι, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν καλὴ διάθεσι. Αὐτοὶ ποὺ τεντώνουν τ᾿ αὐτιά τους πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ. Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 14

«Εν πασι τοις διωγμοις υμων» (Β΄ Θεσ. 1,4)

Ἐκεῖ πᾶμε. Θὰ ἐπανέλθουμε στοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους. Αὐτὸ θὰ γίνῃ ἢ μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἢ ἀπ᾿ ἔξω μὲ ἐξωτερικὸ διωγμό. Ὅπως στὴ Ῥωσία ἦταν ἑκατομμύρια ψευτοχριστιανοί. Μετὰ ἦρθε τὸ μεγάλο κόσκινο καὶ κοσκινίστηκαν οἱ Χριστιανοί. Τώρα ὑπάρχουν λίγοι, ἀλλὰ πραγματικοὶ Χριστιανοί. Ζήτημα μέσα στὴ Μόσχα, ποὺ εἶνε 8 ἑκατομμύρια, νὰ ὑπάρχουν 100 – 200 Χριστιανοί. Ἀλλ᾿ αὐτοὶ ἔχουν μέσα τους δύναμι. Ὁ βίος τους, τὸ παράδειγμά τους, ἡ αὐτοθυσία τους τὸ δείχνει.
Ἐδῶ ἐμεῖς εἴμαστε ὅλοι χριστιανοὶ τοῦ γλυκοῦ νεροῦ. Ἂν πιστεύαμε στὸ Θεό, θὰ εἴχαμε ἐγκαταλείψει κάθε ἄλλη κοσμικὴ ἀσχολία. Τί νὰ τὰ κάνῃς τ᾿ ἄλλα· τὸ Εὐαγγέλιο ποιός ἐφαρμόζει.
Στὴ Θεσσαλονίκη ὅμως τότε ἦταν πραγματικοὶ Χριστιανοί. Καὶ ἀπόδειξις, ὅτι δὲν λυγίζανε στοὺς διωγμούς. Ἐκεῖνα τὰ πτωχαδάκια πάλευαν μ᾿ ὅλες τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες, ποὺ ἦταν ἐχθρικές. Αὐτοὶ οἱ λίγοι Χριστιανοὶ ἐθεωροῦντο ἀμελητέοι, δὲν τοὺς ὑπολόγιζαν· καὶ ὅμως αὐτοὶ ἦρθαν σὲ ῥῆξι μὲ ὅλους τοὺς ἰσχυροὺς τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ὑπέστησαν πολλοὺς διωγμούς.
Ἀλλὰ καὶ πάντοτε τὰ πτωχαδάκια διώκονται, καὶ μένουν κοντὰ στὸ Χριστό. Οἱ ἄλλοι, ποὺ ἔχουν ἀξιώματα, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον πολεμοῦν τὸ Χριστό.
Θὰ γίνῃ διωγμός. Θὰ τὰ δῆτε ἐσεῖς ποὺ θὰ ζήσετε, ἐγὼ γέρος ἄνθρωπος εἶμαι. Θὰ γίνῃ διωγμός, καὶ θὰ δῆτε ὅλους τοὺς δασκαλάκους νὰ προσκυνᾶνε τὸ κόκκινο θηρίο. Τριάντα χιλιάδες εἶνε ὅλοι οἱ δάσκαλοι· ζήτημα νὰ μείνουν ἑκατὸ ποὺ νὰ ποῦν· Προτιμοῦμε νὰ γίνουμε λοῦστροι στὴν πλατεῖα τῆς πόλεως, παρὰ νὰ κηρύττουμε ἀθεΐα. Ὅλοι οἱ ἄλλοι, μὲ ὅση εὐκολία χειροκροτοῦσαν τὸν Παπαδόπουλο, μὲ ὅση εὐκολία χειροκροτοῦσαν τὸν Καραμανλῆ, μὲ τὴν ἴδια εὐκολία θὰ χειροκροτοῦνε καὶ τὸν ἀντίχριστο. Θὰ τὰ δῆτε αὐτά. Συμφέρον καὶ μόνο συμφέρον εἶνε σήμερα οἱ ἄνθρωποι, καὶ τίποτε περισσότερο. Τέτοιοι εἶνε καὶ οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ καθηγηταὶ καὶ οἱ ἀξιωματικοί, γιατί ὄχι καὶ οἱ παπᾶδες καὶ οἱ δεσποτάδες – δὲν κάνω καμμία διάκρισι. Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 9

Ο αληθινος Χριστιανος ειναι το αλατι του κοσμου

Ὁ κάθε Χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶνε τὸ ἁλάτι. Ὑπάρχει τίποτε ἄλλο πιὸ χρήσιμο ἀπὸ τὸ ἁλάτι; Τὸ ἁλάτι εἶνε στὸ πιάτο καὶ τοῦ φτωχοῦ καὶ τοῦ βασιλιᾶ. Τὸ ἁλάτι εἶνε κάτι ἀπαραίτητο. Εἶνε στοιχεῖο ἀναγκαῖο γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Μιὰ μικρὴ ποσότητα ἁλατιοῦ νοστιμίζει ὅλο τὸ φαγητό. Τὸ ἁλάτι ἔχει ἀκόμα τὴν ἰδιότητα νὰ συντηρῇ, νὰ προλαμβάνῃ τὴν σῆψι, τὴ σαπήλα, τὴν ἀποσύνθεσι τῶν τροφίμων.
Ἔτσι ἀκριβῶς πρέπει νὰ εἶνε καὶ ὁ Χριστιανὸς μέσα στὴν κοινωνία· τὸ ἁλάτι, τὸ ἁλάτι τὸ πνευματικό.
―Καὶ πῶς, κατὰ ποιό τρόπο θὰ γίνῃ ὁ Χριστιανὸς τὸ ἁλάτι τῆς κοινωνίας; Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 6

Τα προσοντα του Χριστιανου συμφωνα με τους Μακαρισμους

Ὅπως ὁ μαθητὴς ἔχει προσόντα, ὁ στρατιώτης προσόντα, ὁ καθένας ἔχει προσόντα, καὶ δὲν προσλαμβάνεται κανείς στὶς ὑπηρεσίες ἐὰν δὲν ἔχῃ ἕνα ὡρισμένο ἀριθμὸ προσόντων, ἔτσι ὑπάρχουν καὶ τὰ προσόντα τοῦ Χριστιανοῦ. Ποιά εἶνε αὐτά; Τὰ προσόντα τοῦ Χριστιανοῦ εἶνε·
Πρῶτο – πρῶτο ἡ ῥίζα τῶν ἀρετῶν. Ὁ Χριστιανὸς εἶνε ἕνα σύνολο, μία σύνθεσις ἀρετῶν. Ἡ πρώτη ἀρετή, ἡ ῥίζα, ποιά εἶνε; Ὅπως τὸ δέντρο ἔχει ῥίζα, ἔτσι καὶ τὸ δένδρο τῆς ἀρετῆς, ποὺ ποτίζει μὲ τὰ δάκρυα καὶ τὰ αἵματα ἡ πίστις μας, τὸ δένδρο αὐτὸ τῆς ἀρετῆς ποὺ θάλλει αἰωνίως, ἔχει μιὰ ῥίζα, ἀγαπητοί. Καὶ ὅσο πιὸ βαθειὰ εἶνε αὐτὴ ἡ ῥίζα, τόσο στερεώτερος εἶνε ὁ Χριστιανὸς καὶ τόσο ὡραιότερος καὶ εὐπρεπέστερος καὶ ἰδανικώτερος εἶνε στὸν κόσμο αὐτόν. Ἡ ῥίζα τοῦ δένδρου αὐτοῦ εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἡ ταπείνωσις. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶνε ταπεινὸς. Κἂν σοφός, κἂν φιλόσοφος, κἂν ποιητής, κἂν ταξιδεύσῃ σὲ ὅλο τὸ πλάτος τοῦ κόσμου, κἂν πετάξῃ ἐπάνω στοὺς ὁρίζοντες, πρέπει νὰ εἶνε ταπεινός. Θυμᾶστε τί ψάλλουμε στὴν ἀκολουθία τῆς κηδείας; «Ἐμνήσθην τοῦ προφήτου βοῶντος· Ἐγώ εἰμι γῆ καὶ σποδός…». Τί εἶσαι, ἄνθρωπε, ὁπουδήποτε καὶ ἂν φθάσῃς; μιὰ χούφτα χῶμα καὶ στάχτη.
Ταπεινὸς λοιπόν. Ἡ ταπείνωσις πρέπει νὰ διακρίνῃ τὸν Χριστιανό. Ἀλλ᾿ ἐκτὸς τῆς ταπεινώσεως ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ἔχῃ καὶ κάτι ἄλλο. Τὸ δάκρυ, τὸ δάκρυ τῆς μετανοίας. Ἐὰν ἁμαρτάνῃ ―καὶ ἁμαρτάνει ὁ Χριστιανός, διότι δὲν μπορεῖ νὰ εἶνε ἀναμάρτητος κανείς ἐπὶ τῆς γῆς―· ἐὰν ἁμαρτάνῃ αὐτός, ἐὰν ἁμαρτάνῃ ἡ γυναίκα του, ἐὰν ἁμαρτάνουν τὰ παιδιά του, ἐὰν ἁμαρτάνῃ ἡ κοινωνία, αὐτὸς πρέπει νὰ κλαίῃ καὶ νὰ θρηνῇ. «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Ματθ. 5,4). Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 5

Χριστιανος, ονομα και πραγματικοτης

Ἡ ὀνομασία μας, τὸ ὅτι λεγόμεθα Χριστιανοί, δὲν εἶνε ἀρκετό. Ἡ ὀνομασία πρέπει ν᾿ ἀνταποκρίνεται καὶ σὲ μιὰ πραγματικότητα. Ὅπως τὸ χαρτονόμισμα· δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς νὰ γράφῃ ἕνα ποσό, ἀλλὰ τὸ ποσὸν αὐτὸ ποὺ εἶνε γραμμένο ἐπάνω στὸ χαρτονόμισμα πρέπει ν᾿ ἀνταποκρίνεται σὲ ἕνα ἀπόθεμα χρυσοῦ. Δηλαδή, τὴν ὥρα ποὺ θὰ τὸ πᾶμε στὴν τράπεζα, νὰ μπορῇ ἡ τράπεζα νὰ μᾶς δώσῃ ἑκατὸ χρυσᾶ φράγκα, ἐὰν γράφῃ ἑκατό, ἢ χίλια, ἐὰν γράφῃ χίλια. Διότι ἀλλιῶς, θὰ εἶνε ἕνα ἁπλὸ χαρτί. Κατὰ παρόμοιο τρόπο δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς ἡ ὀνομασία μας, ὅτι λεγόμεθα Χριστιανοί, γιὰ νὰ δικαιώσῃ τὴν ὕπαρξί μας στὸν κόσμο αὐτόν.
Ἡ ὀνομασία δημιουργεῖ ὑποχρεώσεις, συνοδεύεται ἀπὸ ὑποχρεώσεις καὶ καθήκοντα. Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ κάθε ὀνομασία. Εἶσαι μηχανικός, ὀνομάζεσαι μηχανικός; πρέπει νὰ εἶσαι εἰς θέσιν νὰ χτίζῃς σπίτια γερὰ καὶ στερεά. Ὀνομάζεσαι δάσκαλος; πρέπει νὰ εἶσαι εἰς θέσιν νὰ μάθῃς τὰ παιδιὰ γράμματα. Ὀνομάζεσαι γιατρός; δὲν ἀρκεῖ αὐτό· πρέπει καὶ νὰ εἶσαι εἰς θέσιν νὰ κάνῃς διάγνωσι, νὰ βρίσκῃς τὰ κατάλληλα φάρμακα, νὰ ὁρίζῃς τὴν κατάλληλη δίαιτα· τότε θὰ εἶσαι γιατρός, δὲν ἀρκεῖ μόνο τὸ ὄνομα καὶ ἡ φίρμα «εἶμαι γιατρός». Ὀνομάζεσαι πλοίαρχος καὶ καπετάνιος; δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ ἔχῃς τὸ ὄνομα, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶσαι κυβερνήτης ἐπάνω στὸ πλοῖο καὶ μέσα στοὺς ὠκεανούς. Ὀνομάζεσαι στρατιώτης καὶ ἀξιωματικός; δὲν φτάνουν τὰ κουμπιὰ καὶ τὰ γαλόνια, δὲν φτάνουν οἱ στολές, οἱ παρελάσεις, οἱ τρομπέττες καὶ τὰ γυμνάσια· χρειάζεται κάτι παραπάνω ἀπ᾿ ὅλα αὐτά· ποιό; ἡ ἀνδρεία, ἡ ἀπόφασις ἐν ἀνάγκῃ νὰ θυσιάσῃς ὄχι μία ζωή, χίλιες ζωὲς γιὰ τὴν πατρίδα· αὐτό κάνει τὸν στρατιώτη. Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 3

Δεν σας θεωρω ακροατας, αλλα συναγωνιστας

Θὰ δῆτε πολλὰ δεινὰ στὴν πατρίδα μας, φοβερώτερα ἀπὸ ὅ,τι εἴδαμε ἐμεῖς. Ἀλλὰ ὅ,τι καὶ ἂν συμβῇ, καὶ τὰ ἄστρα νὰ πέσουν καὶ τὰ ποτάμια νὰ στερέψουν καὶ τὰ πάντα νὰ καταστραφοῦν, ἕνα θὰ μείνῃ· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος.

Ἔχετε κάποιο ἐνδιαφέρον θρησκευτικό, ποὺ εἶνε σπάνιο πρᾶγμα σήμερα, καὶ αἰσθάνεσθε ἕνα πόνο γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα. Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο θέλω νὰ σᾶς ἀνακοινώσω τὰ ἑξῆς ἀναγκαῖα.
Ὡς στρατιῶται Χριστοῦ, ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα, ἀλλὰ νὰ δείχνουμε ζωηρὸν ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Πρέπει οἱ Χριστιανοὶ νὰ εἶνε ἀγωνισταί. Καὶ ὅταν λέμε νὰ εἶνε ἀγωνισταί, δὲν ἐννοοῦμε νὰ πάρουν ῥόπαλα, τουφέκια, καραμπῖνες, ὅπλα. Ὄχι. Μακριὰ αὐτὰ ἀπὸ μᾶς. Χρειαζόμεθα ὅπλα πνευματικά. Καὶ πνευματικά μας ὅπλα εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· εἶνε ἡ διαμαρτυρία μας, εἶνε οἱ φωνές μας, τὸ «αἶσχος», ὅλο αὐτὸ τὸ κλίμα τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ δημιουργήσωμε, ποὺ εἶνε τὸ φραγγέλλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο θὰ πρέπῃ νὰ ὑψώσουμε διαμαρτυρόμενοι γιὰ τὴν ἀθλία κατάστασι τῆς κοινωνίας.
Στὰ μαρτυρολόγια μένουμε κατάπληκτοι βλέποντας τὴν ἀνδρεία τῶν Χριστιανῶν. Ἐμφανίζονταν μπροστὰ στοὺς αὐτοκράτορας καὶ τοὺς τυράννους καὶ φωνάζανε· Αἶσχος, ντροπή σας, ἀπάνθρωποι καὶ σκληροί! Διαμαρτύροντο γιὰ τὴν σκληρότητά των. Τοὺς πιάνανε κι αὐτοὺς καὶ τοὺς βασανίζανε. Τέτοιοι ζωντανοὶ Χριστιανοὶ ἦταν ἐκεῖνοι.
Ἔχουν σύστημα οἱ ἄθεοι νὰ γκρεμίσουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ὑπερασπίσουμε τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια. Νὰ μὴν ἀναπαυώμεθα στὸ «ἔχει ὁ Θεός» καὶ στὸ «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18). Ἀσφαλῶς δὲν θὰ σβήσῃ ἡ Ἐκκλησία· ἀλλὰ μπορεῖ νὰ σβήσῃ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ὅπως ἔσβησε καὶ ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία. Ποῦ εἶνε ἡ Ἐκκλησία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας; ποῦ εἶνε οἱ πενήντα μητροπόλεις της; ποῦ εἶνε οἱ ναοί της; ποῦ εἶνε τὰ μοναστήρια της; ποῦ εἶνε τὰ προσκυνήματά της; ποῦ εἶνε τὰ λείψανά της; ποῦ; ποῦ; ποῦ;
Ἂν ἔχετε διάθεσι ν’ ἀγωνιστῆτε, ὑπάρχει ἐλπὶς νὰ νικήσωμε· ἂν δὲν ἔχετε διάθεσι, θὰ μᾶς σαρώσῃ τὸ κῦμα τῆς ἀπιστίας τῆς ἀθεΐας καὶ ὅλων τῶν αἱρέσεων.
Ἐγὼ σήμερα – αὔριο φεύγω, γέρος ἄνθρωπος εἶμαι. Ἀλλὰ σᾶς προειδοποιῶ καὶ σᾶς λέγω· Θὰ δῆτε πολλὰ δεινὰ στὴν πατρίδα μας, φοβερώτερα ἀπὸ ὅ,τι εἴδαμε ἐμεῖς. Ἀλλὰ ὅ,τι καὶ ἂν συμβῇ, καὶ τὰ ἄστρα νὰ πέσουν καὶ τὰ ποτάμια νὰ στερέψουν καὶ τὰ πάντα νὰ καταστραφοῦν, ἕνα θὰ μείνῃ· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὅν παῖδες ὑμνεῖτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 70

Διαμαρτυρομενος ο λαος

κατα των αναξιων αρχιερεων δεν ασεβη

«…Διαμαρτυρόμενος ὁ λαὸς κατὰ τῶν ἀναξίων ἀρχιερέων δὲν ἀσεβῇ, διότι·Ὁ εὐσεβὴς λαὸς κατὰ τὸ κανονικὸ δίκαιο εἶνε ὁ ΦΡΟΥΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ καὶ ἔχει ὑποχρέωσι, ὅσες φορές κάποιος ἀρχιερεὺς παρεκκλίνει ἐκ τῶν γραμμῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ κηρύττει κάτι ποὺ εἶνε ἀσυμβίβαστον μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστι, ὁ λαὸς ὄχι μόνον πρέπει νὰ διαμαρτύρεται, γιὰ τὴν παρεκτροπή, ἀλλὰ καὶ νὰ διακόπτῃ κάθε πνευματικὴ σχέση με τον παρεκτρεπόμενο ἀρχιερέα.
Ἐπικαίρως δὲ ὑπενθυμίζομε κάτι ποὺ ἐγράφη ἀπὸ τὸν κ. Τρεμπέλα, ὅτι· ὁ εὐσεβὴς λαὸς ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου, ἔχοντας πνευματικοὺς ὁδηγούς δύο μοναχούς, τὸν Σωφρόνιον καὶ τὸν Μάξιμον, ἐπέτυχε τὴν καθαίρεσι καὶ τὸν ἀναθεματισμὸ ὄχι μόνον τῶν πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς ἀλλὰ καὶ τοῦ πάπα Ρώμης. Κατά τοὺς χρόνους τῆς ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδου καταξέσχισε τὸ ἑνωτικόν της ψήφισμα, ὑπό τὴν ἡγεσίαν ἑνὸς καὶ μόνον ἐπισκόπου, τοῦ Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ.
Δυστυχῶς δὲν ὑπάρχει σήμερα Χρυσόστομος, δὲν ὑπάρχει σήμερα Βασίλειος, δὲν ὑπάρχει Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός. Δυστυχῶς οἱ ὁλίγοι καλοὶ ἐπίσκοποι ποὺ ὑπάρχουν εἶνε δειλοί, δὲν ἔχουν σθένος ν’ ἀγωνισθοῦν. Τρέμουν τοὺς κακούς, φοβοῦνται νὰ μὴ καθαιρεθοῦν· καὶ εἶνε εἰς θέσιν νὰ τοὺς καθαιρέσουν. Καὶ ξεχνοῦν οἱ καλοὶ ἐπίσκοποι, ὅτι μία καθαίρεσις εἶνε τίτλος τιμῆς, δι’ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος καθαιρεῖται, λόγῳ προσηλώσεως στὴν πίστι.
Καθηρημένος ἀπέθανε ὁ Χρυσόστομος, ἀλλὰ ἡ δόξα του εἶνε αἰωνία μέσα στὴν Ἐκκλησία. Χίλιες φορὲς νὰ καθαιρεθῶ, ἀπὸ τοιούτους ἐπισκόπους, καὶ νὰ πάω στὴν ἔρημο νὰ κλαίω τ’ ἁμαρτήματά μου, παρά νὰ ζῶ μέσα ἐδῶ στὴν πόλι καὶ νὰ φιλῶ τὴν κακοήθεια καὶ τὴν διαφθορά.
Ἠγωνίσθησαν, λοιπόν, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες. Σήμερα ἀγών δὲν γίνεται. Κληρικοί δὲν ἀγωνίζονται. Δὲν ὑπάρχει πλέον ἀγωνιστικὸ πνεῦμα.
Τί μέλλει γενέσθαι; Ὁ ἀγῶνας πέφτει στὸν λαό. Read more »

ΦΥΣΑΕΙ ΑΓΡΙΟΣ ΑΝΕΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, ΠΡΟΣΕΞΤΕ!

ΟΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΑ ΞΕΡΡΙΖΩΣΗ· & ΠΙΣΤΗ & ΠΑΤΡΙΔΑ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 «…και όποιος δεν έχει ριζα βαθια, είτε λέγεται παπᾶς είτε λέγεται δεσπότης, είτε λέγεται καλόγερος, είτε…, ότι νάνε, θα τους ξερριζώση και θα γίνη ροταριανός, θα γίνη μασόνος, θα γίνη…, χριστιανός μόνο δεν θα είναι..»

______

(Ἀπόσπασμα μελέτης Ἁγίας Γραφῆς ἀνδρῶν τοῦ 1976, ἀπό Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αὐγουστiνο Καντιώτη, στην αἰθουσα τοῦ ὑπογείου, τοῦ Μητροπολιτικοῦ Μεγάρου. Περιέχεται απομαγνητοφωνημένο ολόκληρο, στο βιβλιο τοῦ Μητροπολίτου: «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ» )

_______

Νὰ μὴ σαλευθῆτε

• Mέχρι νὰ ἔρθῃ ἡ ἡμέρα ἐκείνη, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, προσέξτε· «εἰς τὸ μὴ ταχέως σαλευθῆναι ὑμᾶς…» (B΄ Θεσ. 2, 2). Nὰ μὴ σαλευθῇ κανείς. Τί σημαίνει αὐτό; Θυμᾶστε τὸν Πέτρο; Εἶπε ὁ Xριστός· Ἀπόψε θὰ μ᾿ ἐγκαταλείψετε, θὰ μ᾿ ἀφήσετε ὅλοι. Ὄχι, εἶπε ὁ Πέτρος, ἐγὼ δὲν σ᾿ ἐγκαταλείπω (Ματθ. 26,30-35). Πέτρο, λέει ὁ Xριστός, θὰ μ᾿ ἐγκαταλείψῃς. Ὁ σατανᾶς θὰ σὲ κοσκινίσῃ «ὡς τὸν σῖτον», ἀλλὰ «ἐγὼ ἐδεήθην περὶ σοῦ, ἵνα μὴ ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου» (Λουκ. 22,32). Ἕνας Πέτρος κλονίστηκε καὶ ἔπεσε καὶ ἀρνήθηκε τὸ Xριστό.
  Προσέξτε, λέει ὁ ἀπόστολος, γιατὶ φυσάει ἄγριος ἄνεμος, φυσάει ὁ ἄνεμος τοῦ διαβόλου. Προσέξτε, γιατὶ ὑπάρχει κίνδυνος νὰ ξερριζωθῆτε.
  Eἴδατε μέσα στὸ δάσος, ὅταν φυσάῃ ἄνεμος, τί θόρυβος γίνεται; Πῶς κινοῦνται τὰ φύλλα, πῶς ξερριζώνονται δέντρα ὁλόκληρα; Τέτοιος ἀκριβῶς σατανικὸς ἄνεμος πνέει στὴ σημερινή μας κοινωνία καὶ πάει νὰ τὰ ξερριζώσῃ ὅλα. Πάει νὰ ξερριζώσῃ καὶ θρησκεία καὶ οἰκογένεια καὶ πατρίδα καὶ γλῶσσα καὶ τὰ πάντα. Πάει νὰ ξερριζώσῃ ὄχι μόνο καλάμια, ὄχι μόνο δεντράκια, ἀλλὰ καὶ πλατάνια, ποὺ εἶνε ῥιζωμένα βαθειὰ μέσα στὴ γῆ. «Εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς» (Ματθ. 24,24).
  Προσέξτε, λέει, σὲ μιὰ τέτοια ἐποχὴ νὰ μὴ σαλευθῆτε. Βάλτε τὶς ῥίζες σας, ὅπως τὸ δέντρο, βαθειὰ στὴ γῆ, γιὰ νὰ μὴ μπορέσῃ κανείς σατανᾶς νὰ σᾶς κλονίσῃ. Oἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ εἶνε χωρὶς βαθειὲς ῥίζες. Γι᾿ αὐτό, ἂν συμβῇ κάτι, θὰ δῆτε πράγματα καὶ θὰ φρίξετε. Θὰ δῆτε ἀνθρώπους, ποὺ τοὺς θεωρούσατε Χριστιανοὺς μεγάλους, νὰ μὴν τὸ ἔχουν γιὰ τίποτε νὰ βγοῦν μεθαύριο ἔξω καὶ νὰ ὑψώσουν παντιέρες ξένες πρὸς τὸ χριστιανισμὸ καὶ νὰ φωνάζουν καὶ νὰ ὠρύωνται.

Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 148

Δεν θα σωθητε

Ἂς κοινωνᾶτε, ἂς ἐξομολογῆσθε· δὲ θὰ σωθῆτε, ἐὰν δὲν ἀνοίγετε καὶ τὸ στόμα σας γιὰ τὸ Χριστό. Ὁ χριστιανισμὸς ἔφθασε μέχρι σ᾿ ἐμᾶς διὰ τῆς διαδόσεως τοῦ εὐαγγελίου, ἡ ὁποία εἶνε ἱερὰ ὑποχρέωσις παντὸς Χριστιανοῦ. Καὶ εἶνε ψευτοχριστιανὸς αὐτὸς ὁ ὁποῖος δὲν ἀνοίγει τὸ στόμα του νὰ μιλήσῃ γιὰ τὸ Χριστό.

Φωτιζει ο Θεος τους πιστους

Φωτίζει ὁ Θεὸς καὶ τὸν πιὸ ἀγράμματο ἄνθρωπο ν᾿ à­ποστομώνῃ τὸν πιὸ αὐθάδη ἐπιστήμονα. Ἐγὼ δὲ θὰ ξεχάσω στὸ χωριό μου ἕναν παπᾶ ἀγράμματο, ποὺ ἔβαλε στὴ θέσι του ἕναν αὐθάδη φοιτητή.
Ἦρθε ἕνας τελοιόφοιτος φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς στὸ χωριό μου, ἄθεος καὶ ὀπαδὸς τοῦ Δαρβίνου. Ὁ φοιτητὴς ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἦταν πολὺ σπάνιο πρᾶγμα, κομήτης ἦτο.
Ἄ α α! κάνανε καὶ τὸν κοιτάζανε, λέει σπουδαῖα πράγματα! Καὶ αὐτὸς ἔλεγε· Δὲν ὑπάρχει Θεός καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Νά λοιπὸν καὶ ἔρχεται ὁ παπᾶς καὶ τοὺς ρωτᾷ·
―Τί συζητᾶτε αὐτοῦ.
―Μᾶς λέει ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ἀπήντησαν.
―Κ᾿ ἐσεῖς δὲν τὸν βάζετε στὴ θέσι του; Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 152

Δημιουργῆστε παρέες καὶ ζῆστε τὴ χριστιανικὴ ζωή.

«…Καὶ ἂν ἀκόμα μείνῃς ἕνας ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ἂν ἀκόμη τὸ περιβάλλον σου εἶνε Σόδομα καὶ Γόμορρα καὶ κατακλυσμός, μπορεῖς ἂν θέλῃς, διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, νὰ ζήσῃς ἠθικὸν βίον, σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο.
Φτειάξτε παρέες, λέει ὁ Καρρέλ, δυὸ – δυό, τρεῖς – τρεῖς. Δημιουργῆστε παρέες σ᾿ ὅλη τὴν κοινωνία· καὶ μέσα στὸ Σικάγο, στὴ Νέα Ὑόρκη, στὸ Παρίσι, στὴν Ἀθήνα, παντοῦ· σὲ κάθε πόλι καὶ χωριό. Δημιουργῆστε παρέες, συντροφιὲς – συντροφιές καὶ ζῆστε τὴ χριστιανικὴ ζωή. Οἱ ὀλίγες αὐτὲς συντροφιὲς καὶ οἱ συνομιλίες οἱ χριστιανικὲς θὰ δημιουργήσουν ἕνα ἰσχυρὸ ῥεῦμα ἀντιστάσεως.
Ἀλλὰ γιατί νὰ χρησιμοποιοῦμε καὶ νὰ θαυμάζουμε τὰ λόγια ἑνὸς ἐπιστήμονα, ποὺ εἶνε ἕνα μηδενικὸ μπροστὰ στὸ Χριστό; Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὅπου εἰσὶ δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18,20).
Φτειάξτε τέτοιες ὁμάδες, ποὺ θὰ εἶνε μαζί σας ὁ Χριστός· ἔτσι θὰ σταθῆτε. Τώρα παίζετε μιὰ μὲ τὸ Χριστὸ μιὰ μὲ τὸν κόσμο. Δὲν εἶστε σταθερές.

Ὀργανωθῆτε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

Νὰ κάνετε ἁλυσίδα. Τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ χριστιανισμοῦ, τοὺς πρώτους αἰῶνας, οἱ Χριστιανοὶ ἦταν ἑνωμένοι, εἶχαν ἁλυσίδα· τρεῖς, τρεῖς, τρεῖς…, πρὸς τιμὴν τῆς ἁγίας Τριάδος. Ὅπως στὴ Ῥωσία· ἐκεῖ ἕνα μικρὸ ἀθῷο παιδάκι, χαριτωμένο, πῆγε στὸν παπᾶ καὶ τοῦ λέει·
—Θέλω νὰ σοῦ πῶ κάτι στὸ αὐτί.
―Τί ἔχεις νὰ μοῦ πῇς; ρωτᾷ ὁ παπᾶς.
―Νά, λέει ὁ μικρός, τώρα γινήκαμε τρεῖς. Στὴ γειτονιά μου εἶνε ἄλλα δυὸ παιδιά, ποὺ συμφωνοῦν μὲ τὶς ἰδέες τὶς χριστιανικές, καὶ γινήκανε τρεῖς.
Λοιπὸν κ᾿ ἐσεῖς, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, νὰ ὀργανωθῆτε κατὰ τριάδας. Σᾶς βάζω κανόνα· καθένας ἀπὸ σᾶς ὄχι μόνος του, ἀλλὰ τρεῖς-τρεῖς, τρεῖς-τρεῖς. Εἶστε 130; νὰ γίνετε 400, 500. Εἶστε σύμφωνοι;

Ἡ νίκη ἀνήκει στὸν Χριστό
(Μελετάτε τὴν Ἀποκάλυψι)

Ἐὰν ἡ μελέτη τῆς Ἀποκαλύψεως εἶνε πάντοτε ὠφέλιμος, πολὺ περισσότερο στὶς ἡμέρες τῶν μεγάλων θλίψεων. Τότε φαίνεται ἡ ἀξία τοῦ βιβλίου αὐτοῦ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 52

Πως θα γινουμε ζωντανοι Χριστιανοι

Λοιπὸν πρέπει νὰ προετοιμάσουμε τὸν ἑαυτό μας. Ἀλλὰ φαίνεται ὅτι εἶνε καὶ ἐκ Θεοῦ γεγραμμένα αὐτὰ νὰ συμβοῦν, διότι πέσαμε σὲ μιὰ ἀδράνεια ὅλοι μας. Περάσαμε σὲ μιὰ κατάστασι χλιαρότητος, εἴμεθα χλιαροὶ Χριστιανοί, δὲν εἴμεθα θερμοὶ καὶ ζωντανοὶ Χριστιανοί. Λέμε λέμε λέμε, ἀλλὰ δὲν ἔχομεν ἔργα, δὲν ἔχομεν ἀρετάς, ὁποίας εἶχαν οἱ ἅγιοι. Ὀρθῶς ἐλέχθη, ὅτι ὁ χριστιανισμὸς εἶνε δένδρο τὸ ὁποῖο ἐφύτευσε ὁ Θεός, ἐφύτευσε ἡ ἁγία Tριάδα· καὶ πᾶν δένδρον τὸ ὁποῖο φυτεύει ὁ Θεὸς δὲν ξερριζώνεται. Θὰ προσπαθήση βέβαια ἡ ἀθεΐα νὰ τὸ ξερριζώσῃ τὸ δένδρο αὐτό, θὰ καταβάλῃ μεγάλη προσπάθεια, ἀλλὰ παρ’ ὅλας τὰς προσπαθείας των δὲν θὰ ξερριζωθῇ τὸ δένδρο αὐτό. Ἐμεῖς βέβαια οἱ Χριστιανοί, ποὺ ἀνήκομεν στὸ δένδρο αὐτό, παρουσιάζουμε μία ξηρότητα, ἔχομε πολλὰ ξηράδια· καὶ ἔχομεν ἀνάγκη κλαδέματος, πρέπει νὰ τὸ ὑποστοῦμε. Ὅπως εἶπα καὶ ἄλλοτε, σήμερα τὸ δένδρο τῆς χριστιανοσύνης παρουσιάζεται μαραμένο, καὶ ἔχει ἀνάγκη ζωογονήσεως. Tὸ δένδρο τὸ φυσικό, γιὰ νὰ ζωογονηθῇ, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ πότισμα καὶ κλάδεμα. Tὸ δένδρο τῆς χριστιανοσύνης, γιὰ νὰ ζωντανέψῃ, νὰ βγάλῃ ἀνθοὺς καρποὺς καὶ φύλλα, ἔχει ἀνάγκη δύο πραγμάτων· ἀπὸ τὰ δάκρυα τῶν μετανοούντων, ὅλων τῶν μετανοούντων, καὶ ἀπὸ τὰ αἵματα τῶν μαρτύρων.

Δάκρυα μετανοούντων καὶ αἵματα μαρτύρων

Ἐὰν λοιπὸν δὲν εἶνε θέλημά του νὰ μᾶς ζητήσῃ ὁ Θεὸς τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων, πάντως καὶ τὸ δάκρυ αἷμα εἶνε. Ἐφ’ ὅσον εἴμεθα στὸ δένδρον αὐτό, τοὐλάχιστον νὰ εἴμεθα διατεθειμένοι νὰ ἔχωμε τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας. Τότε θὰ ξαναζωντανέψῃ τὸ δένδρο αὐτό, τότε καὶ αὐτὴ ἡ ἀδελφότης θὰ ζωντανέψῃ. Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ.5

Χριστιανος, ονομα και πραγματικοτης

Ἡ ὀνομασία μας, τὸ ὅτι λεγόμεθα Χριστιανοί, δὲν εἶνε ἀρκετό. Ἡ ὀνομασία πρέπει ν᾿ ἀνταποκρίνεται καὶ σὲ μιὰ πραγματικότητα. Ὅπως τὸ χαρτονόμισμα· δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς νὰ γράφῃ ἕνα ποσό, ἀλλὰ τὸ ποσὸν αὐτὸ ποὺ εἶνε γραμμένο ἐπάνω στὸ χαρτονόμισμα πρέπει ν᾿ ἀνταποκρίνεται σὲ ἕνα ἀπόθεμα χρυσοῦ. Δηλαδή, τὴν ὥρα ποὺ θὰ τὸ πᾶμε στὴν τράπεζα, νὰ μπορῇ ἡ τράπεζα νὰ μᾶς δώσῃ ἑκατὸ χρυσᾶ φράγκα, ἐὰν γράφῃ ἑκατό, ἢ χίλια, ἐὰν γράφῃ χίλια. Διότι ἀλλιῶς, θὰ εἶνε ἕνα ἁπλὸ χαρτί. Κατὰ παρόμοιο τρόπο δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς ἡ ὀνομασία μας, ὅτι λεγόμεθα Χριστιανοί, γιὰ νὰ δικαιώσῃ τὴν ὕπαρξί μας στὸν κόσμο αὐτόν.
Ἡ ὀνομασία δημιουργεῖ ὑποχρεώσεις, συνοδεύεται ἀπὸ ὑποχρεώσεις καὶ καθήκοντα. Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ κάθε ὀνομασία. Εἶσαι μηχανικός, ὀνομάζεσαι μηχανικός; πρέπει νὰ εἶσαι εἰς θέσιν νὰ χτίζῃς σπίτια γερὰ καὶ στερεά. Ὀνομάζεσαι δάσκαλος; πρέπει νὰ εἶσαι εἰς θέσιν νὰ μάθῃς τὰ παιδιὰ γράμματα. Ὀνομάζεσαι γιατρός; δὲν ἀρκεῖ αὐτό· πρέπει καὶ νὰ εἶσαι εἰς θέσιν νὰ κάνῃς διάγνωσι, νὰ βρίσκῃς τὰ κατάλληλα φάρμακα, νὰ ὁρίζῃς τὴν κατάλληλη δίαιτα· τότε θὰ εἶσαι γιατρός, δὲν ἀρκεῖ μόνο τὸ ὄνομα καὶ ἡ φίρμα «εἶμαι γιατρός». Ὀνομάζεσαι πλοίαρχος καὶ καπετάνιος; δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ ἔχῃς τὸ ὄνομα, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶσαι κυβερνήτης ἐπάνω στὸ πλοῖο καὶ μέσα στοὺς ὠκεανούς. Ὀνομάζεσαι στρατιώτης καὶ ἀξιωματικός; δὲν φτάνουν τὰ κουμπιὰ καὶ τὰ γαλόνια, δὲν φτάνουν οἱ στολές, οἱ παρελάσεις, οἱ τρομπέττες καὶ τὰ γυμνάσια· χρειάζεται κάτι παραπάνω ἀπ᾿ ὅλα αὐτά· ποιό; ἡ ἀνδρεία, ἡ ἀπόφασις ἐν ἀνάγκῃ νὰ θυσιάσῃς ὄχι μία ζωή, χίλιες ζωὲς γιὰ τὴν πατρίδα· αὐτό κάνει τὸν στρατιώτη. Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ.83

Ένα είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ότι έρχεται ο αντίχριστος. Και εδώ μας δίνει ο απόστολος Παύλος τα γνωρίσματα του, για να τον καταλάβουμε.

ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ

Από την διδασκαλία του αγίου Κοσμά «Ο αντίχριστος είναι· ο ένας ο Πάπας και ο έτερος είναι αυτός όπου είναι εις το κεφάλι μας, χωρίς να είπω το όνομά του, το καταλαβαίνετε, μα είναι λυπηρό να σας το είπω, διότι αυτοί οι αντίχριστοι είναι εις την απώλεια, καθώς το έχουν. Ημείς εγκράτεια, αυτοί απώλεια, ημείς νηστεία αυτοί πολυφαγία· ημείς δικαιοσύνη, αυτοί αδικωσύνη.

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Όμως η Αγία Γραφή μας λέγει να το ειπώ: Σήμερον αύριον καρτερούμεν πείνες, δίψες, πανούκλες λοιμικές· θανατικά μεγάλα, να μη προφθάσουν οι ζωντανοί να θάψουν τους νεκρούς. Σήμερον αύριον καρτερούμεν σεισμούς, πολέμους και ακαταστασίες. Και θέλουν πέσει όλα τα βουνά κάτω και όλος ο κόσμος να αποθάνει.
Ημέρες του αντιχρίστου

Θα έρθουν χρόνια φοβερά και απαίσια και θα παρουσιαστεί ο αντίχριστος. Ο Θεός να μας φυλάει για να μη ζήσουμε στις ημέρες του αντίχριστου. Αν και εγώ πιστεύω, ότι θα έρθει στις μέρες μας. Από ώρα σε ώρα έρχεται. Έξω από τις πόρτες μας είναι ο αντίχριστος, και δεν το καταλάβαμε. Ο Θεός να μας φυλάει, να μας δίνει υπομονή, διότι έρχεται. Αυτά που ακούμε, αυτά που βλέπουμε, αυτά που αισθανόμεθα, το μαρτυρούν. Να είμαστε έτοιμοι. Διότι θα είναι πάνοπλος ο αντίχριστος. Και θα κάνει πράγματα, τα οποία θα εντυπωσιάζουν και θα προξενούν κατάπληξη στον κόσμο και θα κλονίζουν την πίστη. Όπως συμβαίνει ήδη σήμερα. Πηγαίνετε στα χωριά να δείτε. Εγώ γυρίζω, πάω στα χωριά. Κι ακούω, ότι και τσοπαναραίοι ακόμα, και γεωργοί και οι πάντες σου λένε· Θεός, τι Θεός; Θεός είναι σήμερα η επιστήμη… Φανταστείτε τότε τι θα γίνει, όταν παρουσιαστεί κι ο αντίχριστος στον κόσμο, τι κατάπληξη θα τους κάνει.
Μπορεί επί των ημερών μας ο αντίχριστος να πάρει τους ανθρώπους και να τους πάει στο φεγγάρι. Μπορεί ακόμη να κάνει άλλα καταπληκτικά και φοβερά πράγματα· εκείνο που λέει «Και σημεία απ’ του ουρανού μεγάλα έσται» (Λουκ. 21,11). Εγώ θεωρώ «σημεία απ’ ουρανού» τις ακτίνες του θανάτου. «Σημεία εν… σελήνη», λέει. Αποκλείεται, ν᾽ ανεβούν επάνω στη σελήνη, να κάνουν σταθμό και από εκεί να πυροβολούν τη Γη; Και άλλα φοβερά σημεία θα κάνει. Αυτός θα είναι ο αντίχριστος. Read more »