O ΑΠΟΣΤOΛOΣ ΠΑΥΛΟΣ & TA ΜΕΓΑΛΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ ΤΩΝ ΔΕΣΠΟΤΑΔΩΝ

Απόσπασμα ομιλίας του ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

___

___

Πέτρου & Παύλου τῶν πρωτοκορυφαίων

ΠΑΥΛΟΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ οἱ κορυφαῖοι τῶν ἀποστόλων, ὁ Πέτρος καὶ ὁ Παῦλος. Ἀπὸ τοὺς δύο, ἐκεῖνος ποὺ κήρυξε περισσότερο μεταξὺ τῶν εἰδωλολατρῶν, εἶνε ὁ Παῦλος. Γι᾿ αὐτὸ ὀνομάζεται «ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν» (βλ. Ῥωμ. 11,13). Ἀπ᾿ ὅλα δὲ τὰ ἔθνη, ἐκεῖ ποὺ κήρυξε περισσότερο εἶνε ἡ ἀγαπητή μας πατρίδα ἡ Ἑλλάς. Ἀπ᾿ ὅλα δὲ τὰ μέρη τῆς Ἑλλάδος ἀγάπησε ἰδιαιτέρως τὴ Μακεδονία μας. Φίλιπποι, Θεσσαλονίκη, Βέροια, εἶνε πόλεις ποὺ ἐπεσκέφθη καὶ ἔσπειρε τὸ λόγο τοῦ εὐαγγελίου. Μετὰ τὴ Βέροια κατέβηκε στὴν Ἀθήνα καὶ στὸν Ἄρειο Πάγο εἶπε· Ἀθηναῖοι, μετανοεῖτε! Ὕστερα πῆγε στὴν Κόρινθο καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα μέρη. Ἔφθασε καὶ στὴν Πρέβεζα, ποὺ τότε ὠνομάζετο Νικόπολις, καὶ ἔμεινε ἐκεῖ ὁλόκληρο χειμῶνα. Ἐπεσκέφθη ἐπίσης πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, καὶ τὶς μεγαλονήσους Κρήτη καὶ Κύπρο.
Καὶ ὄχι μόνο ἐπεσκέφθη τὰ μέρη μας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς 14 ἐπιστολές του 10 ἀπευθύνονται σὲ Ἕλληνες καὶ ἑλληνικὲς πόλεις. Τί τιμὴ ἀλλὰ καὶ τί εὐθύνη γιὰ τὸ ἔθνος μας! Θά ᾿πρεπε νὰ τιμοῦμε ἰδιαιτέρως τὸν ἀπόστολο Παῦλο.
Δὲν ἔχει ὅμως ἀνάγκη ἀπὸ δικούς μας ἐπαίνους. Τὸν ἐπαινεῖ ἡ Ἐκκλησία διὰ μέσου τῶν αἰώνων μὲ ὡραιότατους ὕμνους. Ἀλλὰ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον τὸν ἐγκωμίασε ὁ βασιλεὺς τῶν ῥητόρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀντάξιος μαθητής του, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὑπάρχουν 7 ὁμιλίες τοῦ Χρυσοστόμου, μὲ τὶς ὁποῖες ἐγκωμιάζει τὸν ἀπόστολο Παῦλο.

* * *

Παῦλος ἀπόστολος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ! Ἂν θέλετε νὰ δῆτε μέχρι ποιό σημεῖο καταπτώσεως φτάνει ὁ ἄνθρωπος, δέστε τὸν Ἰούδα τὸν προδότη· κι ἂν θέλετε νὰ δῆτε μέχρι ποιό ὕψος φτάνει ὁ ἄνθρωπος, τότε δέστε τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὁμιλεῖ γι᾿ αὐτὸν μὲ μεγάλη θερμότητα. Ἀφ᾿ ὅτου ἔγινε ὁ κόσμος, λέει, πολλὲς ἅγιες μορφὲς ἔζησαν· ἀλλ᾿ ἀνώτερος ἀπ᾿ ὅλους τοὺς ἁγίους εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Εἶνε ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Ἄβελ, τὸ ἄκακο ἐκεῖνο ἀρνάκι ποὺ ἔσφαξε μὲ τὸ μαχαίρι ὁ κακοῦργος ἀδελφός του ὁ Κάιν. Γιατὶ ὁ Παῦλος κατεδιώκετο ὄχι ἀπὸ ἕναν ἀλλ᾿ ἀπὸ πολλοὺς Κάιν, τοὺς ἀπίστους Ἰουδαίους, ποὺ σὲ κάθε βῆμα τὸν κατεδίωκαν καὶ ἤθελαν νὰ πιοῦν τὸ αἷμα του. Ἀνώτερος τοῦ Ἄβελ· διότι ὁ Παῦλος ὄχι μόνο μιὰ μέρα, ἀλλὰ κάθε μέρα ἐθυσιάζετο γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ ἔλεγε· «Καθ᾿ ἡμέραν ἀποθνῄσκω» (Α΄ Κορ. 15,31).
Ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Ἄβελ ὁ Παῦλος. Ἀλλ᾿ ἀνώτερος, λέει ὁ Χρυσόστομος, κι ἀπὸ τὸ Νῶε, ποὺ ἔφτειαξε κιβωτό, μέσα στὴν ὁποία διασώθηκαν 8 ψυχὲς καὶ ἔγιναν ὁ σπόρος μιᾶς νέας ἀνθρωπότητος. Διότι ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔφτειαξε μιὰ κιβωτὸ ὄχι ἀπὸ σανίδια καὶ πίσσα, ἀλλὰ κιβωτὸ ἄφθαρτη, ποὺ ἔσωσε ὄχι 8 ἀλλὰ μυριάδες ψυχές. Καὶ ἡ πνευματικὴ κιβωτὸς τοῦ Παύλου εἶνε ἡ διδασκαλία του, οἱ 14 ἐπιστολές του, πού, μέσα σ᾿ ἕναν ἄλλο κατακλυσμό, διαπορθμεύουν πρὸς τὸν οὐρανὸ μὲ ἀσφάλεια κάθε ψυχὴ ποὺ καταφεύγει ἐκεῖ.
Ἀνώτερος τοῦ Ἄβελ, ἀνώτερος τοῦ Νῶε· ἀλλ᾿ ἀνώτερος καὶ τοῦ Ἀβραάμ, ποὺ ἐγκατέλειψε Read more »

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΜΕ ΖΗΛΟ ΘΕΟΥ ΠΕΠΥΡΩΜΕΝΟ

Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου.

Έγινε στην Κοζάνη στις 16-6-1967, λίγο προ της ενθρονίσεως του στην Ιερά Μητρόπολη Φλωρίνης.

_________

_______

Ο ατρόμητος και φλογερός ιεροκήρυκας της Κατοχής π. Αυγουστίνος Καντιώτης έρχεται τον χειμώνα του 1943 στην πόλη της Κοζάνης εις αντικατάσταση του μαρτυρήσαντος από τους Γερμανούς ιεροκήρυκος Ιωακείμ Λιούλια. Έρχεται στην Κοζάνη όταν οι Γερμανοί έκαιγαν τα χωρία και πεινασμένοι και ρακένδυτοι οι χωρικοί κατέφευγαν στην πόλη, για να σωθούν.
Ο μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ εγκατέλειψε το ποίμνιό του και έφυγε στα βουνά διωκόμενος από τους Γερμανούς. Ο π. Αυγουστίνος ήρθε ως άγγελος Θεού στην Κοζάνη, για να ενισχύσει, να βοηθήσει, να τόνωσε την πίστη, να δυνάμωσε την ελπίδα με τα φλογερά κηρύγματά του, να ενισχύσει το πατριωτικό συναίσθημα των σκλαβωμένων Ελλήνων και να θρέψει τον πεινασμένο και δυστυχισμένο λαό.
 Έκανε συσσίτια, που άρχισαν σαν ρυάκι από 50 πιάτα και σαν ποταμός έφτασαν τα 8.150 πιάτα ημερησίως.
Επιστράτευσε γιατρούς που παρακολουθούσαν δωρεάν την υγεία των παιδιών και των γερόντων. Όσοι κινδύνευαν έμπαιναν σε ειδικό πρόγραμμά με παρακολούθηση των γιατρών και με ενισχυμένη τροφή μέσα στην ΕΣΤΙΑ συσσιτίων. Πάρα πολλά παιδιά σώθηκαν χάρη στην δική του φροντίδα. Ο ίδιος δεν έφαγε ποτέ ούτε σπυρί φαγητό από τα μεγάλα συσσίτια που έκανε. Έτρωγε στην λέσχη των δημοσίων υπαλλήλων τα νερόβραστα και ευτελή φαγητά που προσέφεραν.
Κινδύνεψε στην πόλη πολλές φορές. Οδηγήθηκε στα Γερμανικά αποσπάσματα, Κατηγορήθηκε στους Γερμανούς από τους μαυραγορίτες και από άλλους φθονερούς ανθρώπους ως κομμουνιστής, γιατί μέσα στα συσσίτια ήταν και 500 παιδιά Ελλήνων, που οι γονείς τους έφυγαν στα βουνά για να αντισταθούν στον κατακτητή.
Κινδύνευε, αλλά δεν εγκατέλειπε τον αγώνα· δεν έφευγε στα όρη για να σωθεί και ο Θεός τον προστάτευε και θαυματουργικός επενέβαινε και τον έσωζε..
Όσοι μεγάλη στην ηλικία Κοζανίτες ζούν αισθάνονται ακόμα ευγνωμοσύνη για την προσφορά του.
(Τα βιβλια «Μια Ζωντανή Ιστορία Νο1 & Νο2, ο π. Αυγουστίνος στην Κοζάνη» και το βιβλίο «Αντίσταση της Αγάπης» δίδουν πολλές μαρτυρίες γι’ αυτή την περίοδο)
Ο Δήμος Κοζάνης με δήμαρχο τον Κουκουλόπουλο και αντιδήμαρχο τον Λάζαρο Μαλουτά και κάποια μικρή παρέα τους που με πρακτικά μαϊμού εμφανίστηκαν ως μέλη του ιστορικού Συλλόγου των «40 Μαρτύρων», φάνηκαν οι μόνοι αχάριστοι στην Κοζάνη.
 Έχοντας τις πλάτες 2 εισαγγελέων, άρπαξαν το ίδρυμά του, κατέστρεψε την αίθουσα διδασκαλίας, που ο π. Αυγουστίνος έκανε και εκήρυττε, για να το κάνουν ΚΑΠΗ και να πάρουν χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έκαναν έξωση τις φτωχές μαθήτριες του Οικοτροφείου των «40 Μαρτύρων Κοζάνης» και την υπεύθυνη που δωρεάν προσέφερε τις υπηρεσίες της 30 χρόνια σ’ αυτό και μέχρι σήμερα δεν διόρθωσαν τα εγκληματικά τους λάθη.
Τον επίσκοπος Ιωακείμ Αποστολίδη που έφυγε στα όρη τον έκαναν τεράστιο άγαλμα στο κέντρο της πόλεως και τον Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη, που έμεινε δίπλα στο λαό, τα δύσκολα εκείνα χρόνιια και έσωσε με την βοήθεια του Θεού την πόλη όχι μόνο του άρπαξαν το Οικοτροφείο και του κατέστρεψαν την αίθουσα διδασκαλίας, αλλά δεν του έβαλε ούτε σε μια οδό με το όνομά του!!! Αυτές τις εντολές φαίνεται δίνει η μασονία.
Η αχαριστία του Δήμου Κοζάνης σ’ όλο της το μεγαλείο!!!

Έμμεσος διωγμός – Πρέπει ν’ αντιδράσουμε

Aπο βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 25-28

Έμμεσος διωγμός είναι τα διατάγματα, που βγάζουν συνεχώς και ακαταπαύστως, δια των οποίων προσπαθούν να εξευτελίσουν την Εκκλησία. Διατάσσουν και ορίζουν άλλα πράγματα, τα οποία καταδικάζει η Εκκλησία. Τα εγκωμιάζουν και τα παρουσιάζουν ως ωραία. Ως επί παραδείγματι το γυμνισμό. Γυμνισμός δεν υπήρχε εδώ στην Ελλάδα, αλλού ήταν. Εν τούτοις όμως, όταν πήγαμε εκεί στο υπουργείο να διαμαρτυρηθούμε, είπαν ότι «Οι γυμνισταί είναι οι πλέον ενάρετοι άνθρωποι. Είναι ηθικοί και ανώτεροι άνθρωποι. Έχουν ανώτερο είδος πολιτισμού…». Το μαύρο έγινε άσπρο, και το άσπρο μαύρο. Φθάσαμε, λοιπόν, σ’ αυτή την αμοραλιστική κοινωνία. Η Εκκλησία μας σήμερον πολεμείται, πολεμείται εμμέσως. Πολεμείται εσωτερικώς και εξωτερικώς. Πολεμείται από αθέους και απίστους, που έχουν κυριολεκτικώς λύσσα. Δεν το πίστευα στην Ιεραρχία κάποιος δεσπότης, που είναι πολύ μπασμένος σ’ αυτά τα θέματα και σχετίζεται με διάφορα στρώματα της κοινωνίας, μας έλεγε προ ετών, πρό πέντε ετών νομίζω,« Έχουν συνεδριάσει οι κεφαλές των αθέων και απίστων και έχουν ένα σύνθημα, «Γκρεμίστε την Εκκλησία». Θέλουν να γκρεμίσουν την Εκκλησία του Χριστού και χρησιμοποιούν όλα τα μέσα».

Πολεμείται η Εκκλησία μας από ραδιοφώνου. Πολεμείται από τηλεοράσεως. Πολεμείται από τας στήλας των εφημερίδων. Πολεμείται από περιοδικά. Πολεμείται από φωτογραφίες. Πολεμείται από διάφορα κέντρα νυκτερινά. Πολεμείται συνεχώς και ακαταπαύστως και προσπαθούν να τη διαλύσουν την Εκκλησία του Χριστού. Βεβαίως η Εκκλησία έχει ιδρυτήν όχι άνθρωπον αλλά τον Θεάνθρωπο και είναι γνωστό ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».

Η Εκκλησία θα νικήσει δια της συμβολής όλων μας. Και εμείς ως στρατιώται, ως πιστά τέκνα της Εκκλησίας, δεν πρέπει να αδιαφορήσομε για την κατάσταση αυτή, αλλά να δείξωμε ζωηρόν ενδιαφέρον.

Και σας αναφέρω μερικές περιπτώσεις.

Σε μία επαρχία της μητροπόλεως μας έφθασε ένα κοπάδι χιλιαστών με τσουβάλια έντυπα. Πάνε κάποιοι Χριστιανοί στις αρχές και λένε – Ήρθαν χιλιασταί, προστατεύστε την πόλη. – Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, απαντούν έχουμε διαταγή να μην τους πειράζουμε. Έχουμε δημοκρατία. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αν πετάξουνε χαρτιά στο δρόμο, θα τους μηνύσουμε για τη ρύπανση των δρόμων…

Άκου πράγματα. Ρυπαίνουν τις ψυχές, σκορπίζουν δηλητήριο και φαρμάκι στις ψυχές και αυτό δεν είναι τίποτε. Αν ρυπάνουν τους δρόμους με τα χαρτιά, αυτό είναι το κακό! Αυτό είναι έμμεσος διωγμός στην Εκκλησία. Οι χιλιασταί είναι προνομιούχοι Έλληνες είναι προστατευόμενοι του κράτους. Είναι ελεύθεροι όχι μόνο να μοιράζουν τα φυλλάδια τους, όχι μόνο να έχουν τυπογραφεία, όχι μόνο να περιοδεύουν ελευθέρως κάθε γωνιά της Ελλάδος, αλλά ακόμα και το σπουδαιότερο, απαλλάσσονται της ενόπλου στρατείας. Όλα τα παιδιά της Ελλάδος στρατεύονται και είναι στον Έβρο ποταμό, οι μόνοι που δεν στρατεύονται σήμερα είναι οι χιλιασταί. Κατάλαβες; Τέτοια προνόμια δίνουν στους εχθρούς της Εκκλησίας. Το λένε και οι ίδιοι οι χιλιασταί, ότι πουθενά δεν έχουμε τόση ελευθερία δράσεως όπως στην Ελλάδα. Είναι δηλαδή η πατρίδα μας ένα αμπέλι ξέφραγο.

Και όμως, ενώ έχουν τόση ελευθερία δράσεως, πρέπει να σας πώ μετά χαράς ότι το σχέδιο τους απέτυχε. Δεν κατόρθωσαν τίποτα, τίποτα απολύτως. Γιατί; Δύο – τρεις άνθρωποι τους ενίκησαν. Ενήργησαν δραστηρίως. Ο δε πάπας ανέβηκε στο καμπαναριό και χτυπούσε πένθιμα την καμπάνα. Οι άλλοι δύο τους πήραν από πίσω και ενημέρωναν τον κόσμο.

Η πολεμική αυτή του κράτους προς την Εκκλησία είναι έμμεσος είναι διωγμός όλων εκείνων των στοιχείων τα οποία απαρτίζουν την Ορθοδοξία. Δεν βλέπετε τώρα, πως το κράτος ξευτελίζει την Εκκλησία; Μαζευτήκανε όλοι οι δεσποτάδες και είπανε ομοφώνως, Όχι στο αυτόματο διαζύγιο! Λόγια, λόγια χωρίς αντίκρισμα. Εγώ έβλεπα και καταλάβαινα που θα πάει η κατάσταση. Λοιπόν φωνάζανε όλοι τους, Αυτό το διαζύγιο είναι αντιχριστιανικό, αντιχριστιανικό… Ουδείς τόλμησε να πει ότι το αυτόματο διαζύγιο είναι χριστιανικό.

Ήρθε κατόπιν το συναινετικό διαζύγιο ακόμα χειρότερο δηλαδή. Πάλι φωνές οι δεσποτάδες, Αντισυνταγματικό. Αντισυνταγματικό το συναινετικό… Είναι αποφάσεις αυτές, γραμμένες σε εγκυκλίους, σε φυλλάδια, σε συλλαλητήρια στην Ελλάδα, που το καταδικάζουν. Ύστερα απ’ αυτά όλα τα λόγια ύστερα από τις φωνές αυτές, τι κάναμε; Έρχεται ο εισαγγελέας, φέρνει το αυτόματο ή συναινετικό διαζύγιο και λέει, Δεσπότη υπόγραψε. Και υπογράφει ο δεσπότης από κάτω! Υπάρχει Εκκλησία; Όχι να μου πείτε αν υπάρχει εκκλησία πλέον. Την ώρα που υπογράφουν οι δεσποτάδες, υπογράφουν την καταδίκη τους. Πνευματική αυτοκτονία είναι αυτό.

Και για μας δε βλέπετε τι κάνουν;

Τα έχουμε γράψει και τα έχετε διαβάσει. Δύο φύλλα εξέδωκα. Το ένα λέει «Τι θα πράξετε;» και το ΄άλλο με πασχαλινό θέμα, εις τα οποία φαίνονται εκεί ευκρινώς οι διαθέσεις των κρατούντων, των σημερινών κυβερνώντων, οι οποίοι ζητούν να εξευτελίσουν τελείως την Εκκλησία. Θέλουν να την υποτάξουν, να γίνει η Εκκλησία κρατική. Ήδη είναι κρατική αλλά θα γίνει ακόμα περισσότερο κρατική. Και τη νύχτα κατά τις 2 με 3 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, μαζευτήκανε αυτοί και ψηφίσανε τροπολογία δια της οποίας μόνο η φωτογραφία μας λείπει. Θέλουν να μας εκδιώξουν εκ της έδρας μας για το μεγάλο έγκλημα που κάναμε διότι τέλος πάντων παρόλη την ατέλεια και αμαρτωλότητα μας, κρατούμε την Ορθοδοξία.

Λοιπόν, διωγμός εναντίον της πίστεως, εναντίον των πιστών, εναντίον των δογμάτων, εναντίον της ηθικής εναντίον όλων αυτών. Δυστυχώς δεν υπάρχει πνεύμα αντιστάσεων και αγωνιστηκότητος, ιδίως των αρχιερέων και του κλήρου.

ΣYNEXIZETAI

Δευτέρα τοῦ ἁγίου Πνεύματος

«ΤΙΣ ΘΕΟΣ ΜΕΓΑΣ ΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ;»

«Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)» (Ψαλμ. 76,14-15)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε μεγάλη ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Ἑορτάζει τὸ Πνεῦμα. Ὄ­χι ἁπλῶς τὸ πνεῦμα. Ὑπάρχει πνεῦμα μὲ πῖ μικρὸ καὶ Πνεῦμα μὲ πῖ κεφαλαῖο.
Στὴν ἁγία Γραφὴ πνεῦμα (μὲ μικρὸ πῖ) ὀνομάζεται ὁ ἀέρας, ποὺ εἶνε μὲν ἀόρατος, ἀλλὰ γίνεται αἰ­σθητὸς ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματά του. Σὲ ἄλλα χωρία πνεῦμα ὀνομάζεται ὁ ἄνθρωπος, ἡ ψυ­χὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἰδίως ὅταν σκέπτεται τὰ μεγάλα καὶ τὰ ὑψηλά. Ἐπίσης πνεύματα ἄυλα ὀνομάζονται οἱ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι. Ἀλλὰ στὴν κορυφὴ ὅλων τῶν ἀΰλων πνευμάτων εἶ­νε ὁ Θεός. Αὐτὸ εἶνε ἀποκάλυψις τῆς ἁγίας Γρα­φῆς. Ἐκεῖ ὑπάρχει τὸ σπουδαιότατο ἐκεῖ­νο ῥητὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς πα­ρὰ τὸ φρέαρ Συχάρ, ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσ­κυ­νοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωάν. 4,23). Πνεῦμα εἶνε ὁ Θεός. Καὶ Πνεῦμα ἅγιον (μὲ πῖ κεφαλαῖο) λέγεται εἰδικῶς τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Θεότητος, τοῦ Τριαδικοῦ Θε­οῦ. Δὲν εἶνε δηλαδὴ ἕ­νας μῦθος, μία θεωρία, μία ἰδέα πλατωνικὴ ἢ κάτι ἄλλο, ἀλλὰ εἶνε μία ὀν­τότης, μία ὑπόστασις, ἕνα πρόσωπο τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

* * *

Ποιός, ἀδελφοί μου, αἰσθάνεται τὸ μεγαλεῖο τῆς σημερινῆς ἡμέρας; Ἂς εἴμεθα εἰλικρινεῖς· ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι στεκόμαστε ἐμ­πρὸς στὸ μέγα τοῦτο μυστήριο. Γιατί; τί συμβαίνει; Ἀπαντῶ διὰ παραδείγματος. Ὅποιος ἔχασε τὴν αἴσθησι τῆς ὀσφρήσεως, καὶ ἂν ἀ­κό­μα τὸν βάλῃς μέσα σ᾽ ἕνα περιβόλι γεμᾶτο ἄνθη, δὲν αἰσθάνεται καμμία εὐωδία. Κι ὅποιος ἔχασε τὴν αἴσθησι τῆς ἀκοῆς, κι ἂν ἀκόμα βρίσκεται ἐνώπιον συναυλίας Μπετόβεν, τίπο­τα δὲν ἀκούει. Κι ὅποιος ἔχασε τὴν ὅρασί του, δὲν εἶνε εἰς θέσιν νὰ δῇ τί μεγαλεῖο ἔχει ἡ χαραυγὴ τοῦ ἡλίου. Ὅπως λοιπὸν αὐτοὶ ποὺ χάνουν τὶς αἰσθήσεις δὲν ἀντιλαμβάνονται τὰ μεγαλεῖα τῆς φύσεως, κατὰ παρόμοιο τρόπο κι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν χάσει τὴν πίστι τὴν ὀρθόδοξο, τὴν ἕκτη αἴσθησι, δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ αἰ­σθανθοῦν τὰ μεγαλεῖα τοῦ ὑπερφυσικοῦ, τοῦ ὑπερπέραν, τοῦ πνευματικοῦ κόσμου.
Ἀλλὰ τώρα δὲν εἴμεθα μόνο ψυχροὶ καὶ ἀ­διάφοροι ἀπέναντι τοῦ μυστηρίου τῆς ἁγίας Τριάδος καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἰδικώτερον· στὶς ἡμέρες μας παρουσιάστηκαν καὶ ἐμπαῖ­κται καὶ χλευασταὶ καὶ βλάσφημοι τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ποτέ ἄλλοτε στὴν ἱστορία τοῦ γένους μας δὲν παρουσι­άστηκε τέτοιο φαινόμενο. Γιὰ ν᾽ ἀντιληφθῆτε τὸ μέγε­­θος τῆς βλασφημίας, σᾶς ἀναφέρω τὸ ἑξῆς. Τὰ συντάγματα τῆς πα­τρίδος μας ἀπὸ τοῦ 1821 μέχρι σήμερα, ὅλα, ἔχουν κάτι μοναδικὸ στὸν κόσμο. Ἐνῷ τῶν ἄλ­λων λαῶν τὰ συντάγματα ἀρχίζουν «Εἰς τὸ ὄ­νομα τοῦ λα­οῦ» ἢ κάτι ἄλλο παρόμοιο, τὸ ἑλ­ληνικὸ εἶ­νε τὸ μόνο σύνταγμα ποὺ ἀρχίζει «Εἰς τὸ ὄ­νομα τῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Αὐτὰ ὁμολογοῦμε· ὅτι παρα­πάνω ἀπὸ τὸν πρωθυπουργὸ καὶ τὸν πρόεδρο δημο­κρατίας, παραπάνω ἀπ’ ὅλα εἶνε ἡ ἁγία Τρι­άς. Ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον! Ἀλλ’ ἐνῷ αὐ­τὴ εἶ­νε ἡ πίστι τῶν προγόνων μας, βρέ­θηκε τώρα κάποιος ὁ ὁποῖος στὰ γραπτά του ἐμ­­παί­­ζει καὶ χλευάζει μὲ τὸν αἰσχρότερο τρόπο τὴν ἁγία Τριάδα. Κι ὅμως τὰ ἔργα τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ διδάσκονται στὰ σχολεῖα μας, γιὰ νὰ διαπλασθῇ μία νέα γενεὰ ποὺ νὰ μὴ πιστεύῃ στὴν ἁγία Τριάδα. Ὁ συγγραφεὺς αὐ­τὸς εἶνε ὁ Καζαντζάκης, τὸν ὁποῖο πολλοὶ θαυμάζουν.
Καταντήσαμε ἔθνος ἀντιφάσεων· ἐνῷ ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ὁμολογοῦμε ὅτι στὴν κορυφὴ εἶνε ἡ ἁγία Τριάς, ἀπὸ τὸ ἄλλο ἐπιτρέπουμε σὲ διαφόρους ὄχι μόνο νὰ ἀρνοῦνται τὸ ὕψιστο μυστήριο ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ βλασφημοῦν.
Ἀλλ’ ὅποιος δὲν πιστεύει στὸ Θεὸ θὰ πιστέ­ψῃ στὸν διάβολο. Καὶ ἡ σημερινὴ ἀνθρωπότης, ὅπως εἶπε ἕνας Γάλλος φιλόσοφος, δὲν πιστεύει στὴν ἁγία Τριάδα· πιστεύει – ποῦ; Σὲ μιὰ ἄλλη τριάδα, σατανική. Ποιά εἶνε ἡ σατανικὴ τριάς; Τρεῖς θεοὶ – τρία εἴδωλα. Ἕνα εἶνε τὸ χρῆμα, τὰ τριάκοντα ἀργύρια, ὁ μαμωνᾶς. Δεύτερο εἶνε ἡ γροθιά, ποὺ ὑψώνεται νὰ θρυμ­ματίσῃ τὸν ἀντίπαλο, ἡ βία. Καὶ τρίτο εἶνε τὸ σέξ, ἡ αἰσχρὰ ἡδονὴ τῆς σαρκός. Σ᾽ αὐτὴ τὴν σατανικὴ τριάδα πιστεύουν σήμερα πολλοί.
Ἀλλ’ ἐγὼ δὲν ἀπευθύνομαι σὲ ἀπίστους· ἀ­πευθύνομαι σὲ πιστούς. Καὶ παρακαλῶ τὴν ἁ­γία Τριάδα, ἡ σπίθα αὐτὴ τῆς πίστεως νὰ μὴ σβήσῃ, ἀλλὰ νὰ γίνῃ φλόγα πυρός, ἀπὸ τὶς γλῶσσες ἐκεῖνες ποὺ φάνηκαν στὸ ὑπερῷο ὅταν κατῆλθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο στοὺς δώδεκα ἀγραμμάτους μαθητάς.
Οἱ δώδεκα ἀπόστολοι κατώρθωσαν ἔργο μεγαλύτερο τοῦ Πλάτωνος καὶ τοῦ Ἀριστοτέ­λους, μεγαλύτερο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου· ἀνεγέννησαν τὸν κόσμο. Πῶς, μὲ ποιά δύναμι; Μόνο μὲ τὴ δύναμι τοῦ Θεοῦ. «Τίς Θεὸς μέ­γας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)» (Ψαλμ. 76,14-15).
Εἶνε ἀσύλληπτο τὸ μυστήριο τῆς Πεντηκο­στῆς, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας· «καὶ τὸ μυ­­­στήριον ὅσον; ὡς μέγα τε καὶ σεβάσμιον!» (στιχηρ. ἑσπερ. Πεντ.). Ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, πα­τὴρ τῆς Δύσεως καὶ τῆς οἰκουμένης ὁλοκλήρου, ἕνα ἀπὸ τὰ δέκα μεγαλοφυέστερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος, φιλοσόφησε ἐπὶ τοῦ μυστη­ρίου τῆς ἁγίας Τριάδος. Καὶ τὸ συμ­πέ­ρα­σμά του στὸ τέλος ποιό ἦταν· Παραδίδω τὰ ὅπλα, εἶνε ἀδύνατον ἡ ἀνθρωπίνη διάνοια νὰ εἰσέλθῃ στὸ μέγα τοῦτο μυστήριο… Ἐὰν μπο­ρῇ σ᾽ ἕ­να ποτήρι τοῦ νεροῦ νὰ χωρέ­σῃ ἡ θάλασσα, τό­τε θὰ μπορέσῃ καὶ τὸ μικρὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐν­νοήσῃ τὸ μέγα μυστήριο. Σκουλήκια ποὺ ἕρ­πουν ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου, μό­λις διὰ τῶν κεραιῶν τῆς πίστεως τὸ προσεγγίζουμε καὶ κλίνοντες γόνυ λέμε· Ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον· ἁγία Τριάς, ἐλέησον καὶ τὴν πατρίδα μας, ποὺ συνεστήθη «εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁ­γίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Γι’ αὐτό, ἐφ᾽ ὅσον θὰ ὑπάρχουν ἄστρα καὶ θ’ ἀ­νατέλλῃ ὁ ἥλιος καὶ θὰ ῥέουν οἱ ποταμοὶ καὶ θὰ θάλλουν οἱ δάφνες, ὁ λαός μας, ὁ Ἑλληνι­κὸς λαός, δὲν θὰ λατρεύσῃ τὴν σατα­νικὴ τρι­άδα, οὔτε τὸ χρῆμα οὔτε τὴν ἡδονὴ οὔτε τὴ βία· θὰ πιστεύῃ στὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, τὸ προσ­κυνητὸν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

* * *

Πρὶν τελειώσω θέλω νὰ σᾶς μεταφέρω μία παραστατικὴ εἰκόνα γιὰ τὸν πλοῦτο τῶν εὐ­λο­­γιῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Στὸ τεσσαρακοστὸ ἕ­βδομο (μζ΄) κεφάλαιο τοῦ προφήτου Ἰ­ε­ζε­κιὴλ ὑπάρχει τὸ ἑξῆς ὅραμα. Ὁ προφήτης βλέ­πει ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοῦ ναοῦ τῆς πόλεως του Κυρίου νὰ βγαίνῃ μιὰ φλέβα νεροῦ καὶ νὰ σχηματίζῃ ποτάμι. Τὸ ποτάμι στὴν ἀρ­χὴ τρέχει ἥσυχα καὶ τὸ νερό του φτάνει μέχρι τοὺς ἀστραγάλους τοῦ προφήτου. Μετὰ ἀπὸ ὡρισμένο διάστημα τὸ ῥεῦμα ἀρχίζει ν’ αὐξάνεται καὶ φτάνει τότε μέχρι τοὺς μη­ρούς του. Μετὰ ἀπὸ λίγο ὑψώνεται ἀκόμη περισσότερο καὶ καλύπτει τὴ μέση του. Τέλος, καθὼς συνε­­χῶς μεγαλώνει, κάνει τὸ ποτάμι ἀ­διάβατο. Ὁ προφήτης θαυμάζει, καὶ ὁ θαυμα­σμός του γίνεται μεγαλύτερος ὅταν δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ βλέπει νὰ ἔχῃ ἀναπτυ­χθῆ πλουσιωτάτη καὶ ἀειθαλὴς βλάστησι. Πλῆ­θος δέντρα καὶ οἱ καρποί τους πλούσιοι. Καὶ ὅ­ταν ὁ ποταμὸς φτάνει στὶς ἐκ­βολές, τὸ ζωο­γόνο ῥεῦμα του κάνει τὴ θάλασ­σα νὰ γεμίζη ἀπὸ ψάρια. Ἄφθονα ψάρια, καὶ ἁλιευτικὰ συνεργεῖα ῥίχνουν τὰ δίχτυα τους καὶ ψαρεύουν.
Τί σημαίνει τὸ ὅραμα; ποιό εἶνε τὸ ποτάμι αὐτό; Εἶνε ἡ Ἐκκλησία μας. Ξεκίνησε ἀπὸ μία μικρὴ φλέβα, μιὰ φούχτα ἀγράμματους ψαρᾶ­δες. Οἱ δώδεκα ἔγιναν ἑκα­τὸν εἴκοσι, οἱ ἑκα­τὸν εἴκοσι τρεῖς χιλιάδες, οἱ τρεῖς χιλιάδες πέντε χιλιάδες, οἱ πέντε χιλιάδες ἑκατομμύρια. Σήμερα ὅπου νὰ πᾶτε, εἴτε στὴ Σαχάρα εἴτε στὸ Βόρειο Πό­λο, ὑπάρχουν Χριστι­ανοὶ ὀρθόδοξοι ποὺ πιστεύουν. Καὶ στὶς πέντε ἠ­πείρους οἱ εὐγενέστερες ψυχὲς πιστεύ­­ουν στὸ Εὐαγγέλιο ὀρθοδόξως. Ἀπὸ μία φλέβα ἔγινε ὁ μεγά­λος αὐτὸς καὶ ἀστείρευτος πο­ταμός, ἡ ἁγία μας θρησκεία. «Τίς Θεὸς μέ­γας ὡς ὁ Θεὸς ἡ­μῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)».
Κι ὄχι μόνο ποσοτικῶς ἀλλὰ καὶ ποιοτικῶς αὐξήθηκε ὁ χριστιανισμός. Καὶ αὐτὸ εἶνε τὸ σπουδαιότερο. Ἄπιστε καὶ ἄθεε, ἔλα νὰ μοῦ ἐξηγήσῃς ἕνα φαινόμενο· μπορεῖ ἕνας λαγὸς νὰ γίνῃ λιοντάρι; Καὶ ὅμως ἔγινε. Ποιός ἦταν ὁ λαγός; Ὁ Πέτρος. Αὐτός, ποὺ φοβήθηκε ἐμ­πρὸς σὲ μιὰ ὑπηρέτρια καὶ ἀρνήθηκε, σήμερα κηρύττει ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου!

* * *

Δὲν ὑπάρχει, ἀδελφοί μου, δὲν ὑπάρχει ἄλ­λη θρησκεία σὰν τὴ δική μας, δὲν ὑπάρχει τίποτε σὰν τὸ μεγαλεῖο τῆς ἁγίας Τριάδος. Πιστεύετε! Κι ἂν ἀκόμα ὅλος ὁ κόσμος γονατί­σῃ καὶ προσκυνήσῃ τὴν τριάδα τοῦ διαβόλου, ἐ­σεῖς νὰ μὴ γονατίσετε! Ἀλ­λὰ καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας νὰ λατρεύετε τὴν ἁ­γία Τριάδα. Ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον. Ἁγία Τριάς, ὁ Πατὴρ ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, σκέπε τὰ τέκνα σου· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον ιερό ναό της Ἁγιας Τριάδος Πτολεμαΐδος 14-6-1976)

__

Αποσπάσματα νέων ομιλιών του π. Βασιλείου Βολουδάκη

Αποσπάσματα  από ομιλία του π. Βασιλείου Βολουδάκη με οδηγό το βιβλίο του Αγίου Αυγουστίνου » ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ», τόμος Β΄την  Κυριακή 16-6-2013.
Ο π. Βασίλειος αναλύει σύμφωνα με τις οδηγίες της Εκκλησίας μας, διάφορες σωτηριολογικές έννοιες και τις συνδέει με επίκαιρα γεγονότα που άπτονται  της καθημερινής συμπεριφοράς κληρικών και λαϊκών.
Οι ομιλίες γίνονται κάθε Κυριακή από τις 12.00- 13.30 μμ, στην αίθουσα της πνευματικής εστίας » ΥΠΑΚΟΗ» Μαυρομιχάλη 96, στην Αθήνα.

Η διαφθορά του κλήρου δείχνει και τη διαφθορά του λαού 

______

________

ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ

ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΕΥΧΟΣ 55

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ιερός Ναός Αγίας Κυριακής Χαριλάου
www.agkyriaki.gr

ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ

Oἱ Ἱερεῖς καὶ τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Συμβούλιον τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ἱεροῦ Ναοῦ μὲ αἰσθήματα ἀγάπης καὶ ἐκτιμήσεως σᾶς προσκαλοῦν, νὰ συνεορτάσετε εἰς τὴν Ἱερὰν Πανήγυριν τοῦ Ἱ. Ναοῦ μας ποὺ θὰ τελεσθῇ συμφώνως τῷ κάτωθι προγράμματι:

ΣΑΒΒΑΤΟΝ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013, Ὥρα 7:00 μ.μ.
Μέγας Πανηγυρικὸς Ἀρχιερατικὸς ἙσπερινὸςΧοροστατοῦντος τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Ἀνθίμου.
Ὥρα 9:00 μ.μ. Ἱερὰ Λιτάνευσις τῶν Τιμίων Λειψάνων καὶ τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς.

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013, Ὥρα 7:00 π.μ.
Ὄρθρος καὶ Πανηγυρικὴ Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου
Θεσσαλονίκης κ.κ. Ἀνθίμου.
_

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑΤΑΚΙ ΤΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΚΑΛΟΥΣ; ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΚΟΜΑ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ; ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ;;;

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλε εὐλαβῶς πρός τόν Παναγιώτατον Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ τήν κάτωθι ἐπιστολήν:

᾿Αριθμ. Πρωτ. 722                                          ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 27ῃ Ἰουνίου 2013

Τῆ Αὐτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι,
τῷ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,
Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῶ Πατριάρχῃ
Κυρίῳ μοι κ. Βαρθολομαίῳ Α΄,
RumPatrikhanesi
34.220 Fener – Haliç – Instabul
TURKIYE

Παναγιώτατε, Θειότατε καί Πάνσεπτε Δέσποτα,

Μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ καί εἰλικρινοῦς υἱϊκῆς ἀγάπης, προαγόμεθα νά γνωρίσουμε εἰς Ὑμᾶς τά κάτωθι˙ ταπεινῶς φρονοῦμεν, ὅτι ὡς ἔσχατο μέλος τοῦ Παναγίου καί Παναχράντου Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί δή ὡς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, πέραν τῆς ὑπαγωγῆς μας στήν οἰκεία Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἁγιωτάτης καί Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική μας Ἀρχή, ἀνήκουμε ἐν ταυτῶ καί στήν καθόλου καί Ἀδιαίρετο Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία καί ἔχουμε ταπεινό λόγο γιά τά θεολογικά, δογματικά καί ἐκκλησιολογικά θέματα. Γι’αὐτό, στήν ὀψέποτε συγκληθησομένη Οἰκουμενική ἤ Πανορθόδοξο ἤ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο ἐάν δέν εὑρισκόμεθα ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτου ἐπιθυμοῦμε νά συμμετέχουμε, ὡς διαποιμαίνοντες Ὀρθόδοξο ποίμνιο. Ἡ ἀναφορά στά θέματα αὐτά δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς παρέμβαση στά ἐσωτερικά ἄλλης Ὁμοδόξου Ἐκκλησίας καί δή τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μετά τοῦ ὁποίου, ὅμως, ὅπως καί μεθ’ὅλων τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, κοινό εἶναι τό Εὐαγγέλιο, κοινή ἡ θεολογική καί ἐκκλησιαστική παράδοση, κοινόν τό Ἱερό Πηδάλιο τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, κοινή ἡ δογματική διδασκαλία, κοινή ἡ Ἱερά καί ἡ Πατερική Παράδοση.

Υἱϊκῶς καί ταπεινῶς ἐπικοινωνοῦντες μεθ’ Ὑμῶν, Παναγιώτατε Δέσποτα, οὐδέποτε λησμονοῦμεν ὅτι ὀφείλουμε τήν Ἀρχιερωσύνη κατ’ ἄνθρωπον στήν ἐγνωσμένη Ὑμετέρα ἀγάπη καί ὅτι ἔχουμε γευθεῖ τῆς εὐγενείας καί τῆς  Ὑμετέρας στοργῆς. Διά τοῦ παρόντος ὅμως Ἐπισκοπικοῦ γράμματος, ἐπιθυμοῦμεν ὡς υἱός πρός τόν Πατέρα αὐτοῦ νά ἐκφράσουμε, τήν ἄφατη ἀγωνία καί συνοχή, θλίψη καί ἔκπληξη, πού δοκιμάσαμε ἐξ αἰτίας τῶν δηλώσεων, ἐκδηλώσεων καί ἐν γένει κινήσεων τῆς Ὑμετέρας Πανσέπτου Παναγιότητος, κατά τήν πρόσφατη πατριαρχική ἐπίσκεψη Ὑμῶν στό Μιλᾶνο τῆς Ἰταλίας, ἀλλά καί εἰς Κωνσταντινούπολιν, μέ ἀφορμήν τόν ἑορτασμόν τῆς συμπληρώσεως 1700 ἐτῶν ἀπό τήν ὑπογραφή τοῦ «Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων», καθώς καί γιά τήν πρότριτα γενομένη ἐπίσκεψη Ὑμῶν στήν Τσεχία καί Σλοβακία, κατά τίς ὁποῖες ἐκφράζονται θέσεις, ἐκτιμήσεις καί ἀπόψεις, ἐλάχιστα συμβιβαζόμενες πρός τό Ὀρθόδοξο δόγμα, ἦθος καί ἔθος καί οἱ ὁποῖες προκαλοῦν καί ἐμποιοῦν ἀπορία στό πλήρωμα τῶν πιστῶν, ἐγκυμονοῦν δέ καί κινδύνους καί ἀπροβλέπτες συνέπειες διά τήν ἑνότητα αὐτῆς ταύτης τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῶ συνόλῳ αὐτῆς.

Διευκρινίζοντας πλέον σαφέστερα τά πράγματα, μέ ἀπόλυτο σεβασμό πρός τό θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί πρός τό Πατριαρχικό Ἐκκλησιαστικό καί Διακονικό ἀξίωμα Ὑμῶν καί πρός τό Θεοτίμητο πρόσωπο Ὑμῶν, καταθέτουμε πρός Ὑμᾶς τά κάτωθι μέ καρδιακό πόνο, ἀγάπη καί εἰλικρίνεια καί ἀλήθεια.

Κρίνουμε ἀδήριτη τήν ἀνάγκη συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου μέ τή συμμετοχή ἁπάντων τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων, Μητροπολιτῶν καί Ἐπισκόπων καί λαϊκῶν θεολόγων, ἡ ὁποία θά ἔχει μέγα χρέος καί πρώτιστο καθῆκον νά καταδικάσει τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπό τό φῶς τῆς Ἁγιογραφικῆς, Ἁγιοπατερικῆς καί Ἱεροκανονικῆς διδαχῆς καί παραδόσεως καί νά ἐξαγγείλει στήν Πόλη καί τήν Οἰκουμένη, ὅτι ἡ σωτηρία δίδεται μόνο ἐντός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὅτι, δίχα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, δέν ὑπάρχει δυνατότης κοινωνίας μετά τοῦ ζῶντος Θεοῦ διό καί ἡ παροῦσα ἀναφορά μας ὑποβάλλεται ὡς σχετική αἴτησις πρός Ὑμᾶς τόν Ἔχοντα τήν θεόθεν εὐθύνην συντονισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.

Τά πραχθέντα καί λεχθέντα ὑφ’ Ὑμῶν, Παναγιώτατε Δέσποτα, στό Μιλᾶνο, ἀναμοχλεύουν στή μνήμη μας τά λόγια τοῦ ἡγιασμένου Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ἀπευθυνομένου πρός τόν ἀοίδιμο προκάτοχο καί ποδηγέτη Ὑμῶν, κυρό Ἀθηναγόρα. Γράφει ὁ Γέρων : «Ἐπειδή βλέπω τόν μεγάλο σάλο εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας, ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων φιλενωτικῶν κινήσεων καί τῶν ἐπαφῶν τοῦ Πατριάρχου (Ἀθηναγόρα) μετά τοῦ Πάπα, ἐπόνεσα κι ἐγώ σάν τέκνον Της καί ἐθεώρησα καλόν, ἐκτός ἀπό τίς προσευχές μου, νά στείλω κι ἕνα μικρό κομματάκι κλωστή (πού ἔχω σάν φτωχός Μοναχός), διά νά χρησιμοποιηθεῖ κι αὐτό, ἔστω γιά μία βελονιά, διά τό πολυκομματιασμένο φόρεμα τῆς Μητέρας μας… Φαντάζομαι ὅτι θά μέ καταλάβουν ὅλοι, ὅτι τά γραφόμενά μου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας βαθύς μου πόνος διά τήν γραμμήν καί κοσμικήν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μιάν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική «Ἐκκλησία», διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή. Αὐτή ἡ ἀγάπη, πού ἀκούσθηκε ἀπό τήν Πόλι, βρῆκε ἀπήχησι σέ πολλά παιδιά του, πού τήν ζοῦν εἰς τάς πόλεις. Ἄλλωστε αὐτό εἶναι καί τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας : ἡ οἰκογένεια νά χάση τό ἱερό νόημά της, πού ὡς σκοπόν ἔχουν τήν διάλυσιν καί ὄχι τήν ἕνωσιν (sic).

Μέ μία τέτοια περίπου κοσμική ἀγάπη καί ὁ Πατριάρχης μας φθάνει στή Ρώμη. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά δείξη ἀγάπη πρῶτα σέ μᾶς τά παιδιά του καί στή Μητέρα μας Ἐκκλησία, αὐτός, δυστυχῶς, ἔστειλε τήν ἀγάπη του πολύ μακριά. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀναπαύσει μέν ὅλα τά κοσμικά παιδιά, πού ἀγαποῦν τόν κόσμο καί ἔχουν τήν κοσμικήν αὐτήν ἀγάπην, νά κατασκανδαλίση, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ.

Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει»[1].

Α) Ποιά πανορθόδοξη ἀπόφαση;

Λαμβάνουμε υἱϊκῶς θάρρος καί ἐρωτοῦμεν Ὑμᾶς, Παναγιώτατε Δέσποτα: Ἡ μετάβαση Ὑμῶν, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τῆς Σεπτῆς Κορυφῆς τῆς ὑπ’ οὐρανόν Ὀρθοδοξίας, στό Μιλάνο ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα καί ἀπόφαση κάποιας Συνόδου Πανορθοδόξου; Θεωροῦμε ὅτι γιά ἕνα τέτοιο σοβαρό ζήτημα, πού ἅπτεται τῶν σχέσεων μέ τούς αἱρετικούς Παπικούς, θά ἔπρεπε νά ἐρωτηθοῦν ἅπασαι οἱ κατά τόπους Ἱερές Σύνοδοι τῶν Ἱεραρχῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί νά ὑπάρχει συγκατάθεση, ἀπόφαση, εὐλογία. Ἡ πανορθοδόξως ἀποφασισθεῖσα διεξαγωγή θεολογικοῦ διαλόγου μέ τήν ἑτεροδοξία καλύπτει τέτοιες ἐνέργειες «συγχοροστασίες καί συμπροσευχές»;

Β) Ἐκκλησιολογική σύγχυση

Εἶναι πασιφανές, ὅπως προκύπτει ἀπό τίς ὁμιλίες, πού ἐκφώνησε ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης στό Μιλάνο, ὅτι διδάσκετε καινοφανῆ, πρωτοφανῆ καί  οἰκουμενιστική ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία, βεβαίως, τυγχάνει ἀλλοτρία καί ξένη πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία.  Ἀποδέχεσθε τίς κακόδοξες οἰκουμενιστικές θεωρίες περί «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» και «δύο πνευμόνων». Ἀναγνωρίζετε τίς αἱρετικές παρασυναγωγές τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ (Λουθηρανοί, Μεταρρυθμισμένοι) ὡς «Ἐκκλησίες» ἰσότιμες καί ἰσάξιες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀναγνωρίζετε τόν αἱρεσιάρχη Πάπα, τούς Καρδιναλίους, τούς Πάστορες σάν νά ἔχουν ἔγκυρη ἱερωσύνη, μυστήρια καί ἀποστολική διαδοχή. Χρησιμοποιεῖτε ὁμοειδῆ θεολογία καί γιά τούς ἀλλοθρήσκους (Μουσουλμάνους, Ραββίνους). Γιά Σᾶς, Παναγιώτατε, ὅλες οἱ παραπάνω αἱρέσεις μαζί μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελοῦν ἤδη τή «Μία Ἐκκλησία», ἡ ὁποία ὅμως, στόν παρόντα καιρό εἶναι διηρημένη καί προχωρᾶ πρός τήν ἑνότητά της.  Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, παραθέτομεν τά Ὑμέτερα λόγια ἀπό τίς ὁμιλίες Ὑμῶν :

Στό Μιλᾶνο ἀποκαλέσατε πολλάκις Read more »

ΟΜΙΛΙΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ  ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

»ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;;»

________

_________

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

__

_____

Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

______

__

ΤΟ ΡΑΣΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ 1821

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

_

___

Ο ΛΕΒΗΤΑΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΚΙΝΔΥΝΕΤΕΙ ΝΑ ΕΚΡΑΓΕΙ

ΣΟΡΤΣ

(ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΑΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΙΔΕΙΞΕΙΣ)

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

• Διὰ τοῦ ἄρθρου τούτου μόνον μίαν πτυχὴν τοῦ ὅλου θέματος τοῦ γυμνισμοῦ ἀνασύρομεν. Διότι ὁ γυμνισμὸς δὲν εἶναι μόνον τὰ σόρτς. Γυμνισμὸς εἶναι καὶ τὰ καλλιστεῖα ποὺ κινδυνεύουν νὰ γίνουν ἐπιδημικὴν νόσος καθʼ ἅπασαν τὴν Ἑλλάδα. Γυμνισμὸς εἶνε καὶ τὰ μπὲν-μίξτ, τὰ μικτὰ λουτρά. Γυμνισμὸς καὶ αἰ ἄσεμναι, αἱ ἐξωφρενικαὶ ἐνδυμασίαι τῶν γυναικῶν κατὰ τὴν περίοδο τοῦ θέρους. Γυμνισμὸς καὶ τὰ μπαλέτα τῶν θεάτρων καὶ κινηματογραφικαὶ παραστάσεις καὶ αἱ διαφημίσεις, ποὺ πάντα ἔχουν τὴν γυναῖκα γυμνήν, καὶ αἱ φωτογραφίαι τῶν ἐφημερίδων καὶ τῶν περιοδικῶν. Παντοῦ τὸ γυμνόν. Προχώρησε καὶ μέσα εἰς τοὺς Ἱ. Ναοὺς, εἰς τοὺς ὁποίους αἱ γυναῖκες εἰσέρχονται ἡμίγυμνοι καὶ ἐψιθυμιώμεναι κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Ἐσχάτως εἰς τοὺς ναοὺς τῆς πρωτευούσης καὶ ἄλλων πόλεων αἱ νύμφαι προσέρχονται ἡμίγυμναι διὰ νὰ στεφανωθοῦν. Κανεὶς δὲν διαμαρτύρεται. Ἡ δὲ Ἱεραρχία μας περὶ ἄλλα τυρβάζουσα σιωπᾶ. Ἀλλά, Θεέ μου. Τὶ βλέπω; Κατὰ προφήτην Ἱερεμίαν «Βλέπω λέβητα ὑποκαιόμενον καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου Βορρᾶ˙ καὶ εἴπε Κύριος πρὸς μέ˙ ἀπὸ προσώπου Βορρᾶ ἐκκαυθήσεται τὰ κακὰ ἐπὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας ἐὴν γῆν». (Ἱερεμ. 1, 13-14). Κύριε! Φείσθητι τοῦ λαοῦ σου.

Ἐκ Φλωρίνης, ἀγαπητοί, ἔχομεν εὐχάριστα νέα! Ὡ πληροφορούμεθα κατὰ τὰ τέλη τοῦ τρέχοντος μηνὸς παρουσία τοῦ λαοῦ καὶ τῶν δημοσίων ἀρχῶν θὰ γίνουν τʼ ἀποκαλυπτήρια ἀγάλματος. Τίνος ἀγάλματος; Τοῦ Ἕλληνος στρατιώτου; Τοῦ μάρτυρος κληρικοῦ; Τοῦ ἀπαγχονισθέντος διδασκάλου; Τῆς ποδήρους Ἀθηνᾶς; τῆς αἱδήμονος κόρης, τῆς ἑλληνίδος κόρης τῆς Μακεδονίας, ἡ ὁποία μὲ ὅλην τὴν ψυχήν της ἀντέστη κατὰ τὴν φρικτὴν περίοδον καὶ ὕψώθη εἰς φωτεινὸν ἀρετῆς μετέωρον καὶ κατηύγανε τὸν οὐρανὸν τῆς Ἑλλάδος; Ὄχι τοιούτων ἀγαλμάτων, αλλʼ ἄλλων ἀγαλμάτων θὰ γίνουν τὰ… ἔνδοξα ἀποκαλυπτήρια. Ἀγαλμάτων ὄχι ἀψύχων, ἀλλʼ ἐμψύχων, σωμάτων παρθενικῶν, νεανίδων τῆς Φλωρίνης. Τέσσαρες καὶ πλέον ἑκατοντάδες ἑλληνίδων μαθητριῶν τῆς μαρτυρικῆς αὐτῆς περιφερείας θὰ παρελάσουν σχεδὸν γυμναί. Θὰ εἶνε θέαμα πρωτοφανὲς διὰ τὴν ἀκραίαν αὐτὴν πόλιν τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ποῖοι θὰ γυμνώσουν τὰς ἑλληνίδας; Ἰταλοί; Γερμανοί; Βούλγαροι; Ρώσοι; Ὄχι! Ἀλλὰ τὸ κράτος, τὸ Ἑλληνικὸν κράτος. Αὐτὸ θὰ γυμνώση τὰς ἑλληνίδας. Διότι ἔφθασε ἕως εἰς τὴν Φλώριναν διαταγῆ τῆς νέας Βαβυλῶνος, τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, διαταγή, ἡ ὁποία ὑποχρεώνει ὅλας τὰς μαθητρίας τοῦ Γυμνασίου χάριν τῶν γυμναστικῶν ἀσκήσεων καὶ ἐπιδείξεων νὰ προμηθευθοῦν τὰ περιβόητα σόρτς. Τὶ δὲ ἐστὶ σόρτς; Ματαίως θʼ ἀναζητήσετε τὴν λέξιν ταύτην εἰς τὰ λεξικὰ τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσης. Ἡ λέξη σόρτς, ὅπως καὶ τόσαι ἄλλαι, εἰς τὴν ἐποχὴν αὐτὴν τοῦ πηθικισμοῦ καὶ μοδερνισμοῦ μᾶς ἧλθον ἀπʼ ἔξω. Τὸ σόρτς εἶναι φροῦτο, εἶναι προϊὸν τοῦ ὡραίου πολιτισμοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ εἰς τὰς μεγάλας πόλεις τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς. Σημαίνει κοντὸ παντελονάκι ποὺ φοροῦν ὄχι ὅλαι, ἀλλὰ ὡρισμέναι Ἀγγλίδες καὶ Ἀμερικανίδες καὶ Γαλλίδες, αἱ ὁποῖαι εἰς τὰ παιχνίδια των, τὰ σπόρ, τὰς γυμναστικὰς ἐπιδείξεις, τὰς ὀρειβατικάς των ἀναρριχήσεις, τὰς θαλασσίας ἐκδρομάς των μὲ θαλαμηγοὺς εὑρίσκουν τὴν εὐκαιρίαν, ὑπὸ τὸ πρόσχημα σωματικῶν δήθεν ἀσκήσεων, νὰ ἐκθέτουν εἰς κοινὴν θέαν καὶ δημόσιον πλειστηριασμὸν τὰς σάρκας αὐτῶν. Ἔκφυλα ὄντα τοῦ 20οῦ αἰῶνος. Μὲ τὴν ἐμφάνισίν των σκανδαλίζουν, προκαλοῦν καὶ διαφθείρουν τὴν νεότητα καὶ μὲ τὸν γυμνισμόν των ἐξηυτέλισαν τὴν ἀξιοπρέπειαν τῆς γυναικός. Τὸ φθηνότερον πρᾶγμα εἰς τὰς μεγάλας ἀγορὰς τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς εἶνε ἠ γυναῖκα. Πωλεῖται ἀντὶ ἑνὸς ποτηρίου σαμπάνιας ποὺ προσφέρει εἰς τὸ τυχὸν δεσποινάριον τοῦ δρόμου ἕνας στρατιώτης…

* * *

Σόρτς εἰς τὴν Ἀμερικὴν καὶ τὴν Εὐρώπην. Σόρτς καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα. Σόρτς ἕως Φλωρίνης. Ὀλίγον ἀκόμη καὶ τὸ σόρτς θὰ γίνη σῆμα κατατεθὲν τῆς νέας γενεᾶς τῶν Ἑλληνίδων.  H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ· Read more »

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

ΤO EΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΨΥΧΩΝ

«Ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου σῶσαι τὸ ἀπολωλός» (Ματθ. 18,11)

ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΜΕ ἄλλοτε ν᾿ ἀπαντήσουμε στὸ θέμα, τί εἶνε ἡ ἁγία Τριάς, καὶ εἰδικώτερα τί εἶνε Πνεῦμα ἅγιο. Σήμερα προβάλλει τὸ ἐπίσης μεγάλο σχετικὸ θέμα· τί εἶνε ὁ Χριστός; Σ᾿ αὐτὸ εἶνε ἀνάγκη ν᾿ ἀπαντήσουμε.
Τί εἶνε ὁ Χριστός; Οἱ ἄπιστοι καὶ ἄθεοι λένε, ὅτι ὁ Χριστὸς ―ἥμαρτον, Θεέ μου― εἶνε ἕνα παραμύθι· δὲν ὑπῆρξε ποτέ, ἀλλὰ τὸν ἔπλασε ἡ φαντασία τῶν ὀπαδῶν του. Αὐτοὶ εἶνε σὰν ἐκεῖνο τὸν τρελλὸ πού, ἐνῷ ἦταν μεσημέρι κι ὁ ἥλιος ἔκαιγε, ἀμφισβητοῦσε ὅτι ὑπάρχει ἥλιος. Οἱ περισσότεροι βέβαια δὲν ἀμφισβητοῦν τὸ Χριστό. Ἔχουν ὅμως συγκεχυμένη ἰδέα γιὰ τὸ πρόσωπό του. Ἄλλοι λένε, ὅτι ἦταν κι αὐτὸς ἕνας ἄνθρωπος μὲ ἀτέλειες καὶ ἀδυναμίες, ὅπως τὸν φαντάστηκε ὁ Καζαντζάκης. Ἄλλοι λένε ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν ἕνας ποιητής, ἄλλοι ὅτι ἦταν ἕνας φιλόσοφος ἢ ὁ μέγιστος τῶν φιλοσόφων, ἄλλοι ὅτι ἦταν μιὰ μεγάλη μορφή, ἄλλοι ὅτι ἦταν ἕνας κοινωνικὸς ἐπαναστάτης… Συγκεχυμένες ἰδέες. Ἀλλὰ ἔτσι δὲν ἦταν καὶ οἱ ἀπόστολοι πρὶν τὴν Πεντηκοστή; Μόνο ὅταν ἦρθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ἀπέκτησαν τὴν ὀρθὴ γνώμη γι᾿ αὐτὸν καὶ κήρυξαν παντοῦ τὸ εὐαγγέλιο.
Τί εἶνε ὁ Χριστός; Κι ἂν ἐμεῖς σιωπήσουμε, ὅλη ἡ κτίσις ἀπαντᾷ, ὅτι δὲν εἶνε ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶνε ὁ δημιουργός της.
Τί εἶνε ὁ Χριστός; Ἀκριβέστερα ἀπαντᾷ τὸ Σύμβολο τῆς πίστεως – αὐτὴ εἶνε καὶ ἡ δική μας ἀπάντησι· ὁ Χριστὸς εἶνε «Θεὸς ἀληθινός», τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς ἁγίας Τριάδος, ὁ «διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν… ἐνανθρωπήσας». Ἔχει λοιπὸν ἑνωμένες τὴ θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη φύσι, δηλαδὴ εἶνε Θεάνθρωπος.
Τί εἶνε ὁ Χριστός; Στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ὁ διος δίνει τὴν ἑξῆς ἀπάντησι, ποὺ δείχνει τὴν ἀποστολή του· «Ἦλθε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου σῶσαι τὸ ἀπολωλός» (Ματθ. 18,11). Ἐγώ, λέει, κατῆλθα ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἔγινα ἄνθρωπος μὲ μία εἰδικὴ καὶ μοναδικὴ ἀποστολή· νὰ σώσω τὸ ἀπολωλός.
Ἐπ᾿ αὐτοῦ ἂς ποῦμε κ᾿ ἐμεῖς λίγα λόγια.

* * *

«Ἦλθε», λέει, «ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου (ὁ Χριστός) σῶσαι τὸ ἀπολωλός». Ὁ Χριστὸς κατὰ τὴ συνήθειά του ν᾿ ἁπλοποιῇ τὰ ὑψηλὰ καὶ δύσκολα ὁμιλεῖ παραβολικῶς. Ἐδῶ πῆρε παράδειγμα ἀπὸ τὴν ποιμενικὴ ζωή, ἀπὸ τὸ βοσκό.
Περιφρονημένο τὸ ἐπάγγελμα τοῦ βοσκοῦ. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς τὸ ἐτίμησε. Διότι τὴ νύχτα τῆς γεννήσεώς του βοσκοὶ ἄκουσαν τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις…» (Λουκ. 2,14). Τὸ ἐτίμησε ὅταν ὁ διος εἶπε «Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός» (Ἰωάν. 10,11). Τὸ ἐτίμησε ὅταν ὠνόμασε τοὺς διαδόχους του κληρικοὺς βοσκοὺς καὶ ποιμένας (πρβλ. Ἰωάν. 21,15-17). Καὶ ἐδῶ χρησιμοποιεῖ στὴ διδασκαλία του μία ὡραία σχετικὴ παραβολή. Στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ὑπάρχει συνεπτυγμένη· ἐγὼ σᾶς τὴν παρουσιάζω κάπως ἀνεπτυγμένη.
Ἕνας βοσκός, λέει, εἶχε ἑκατὸ πρόβατα. Τ᾿ ἀγαποῦσε, καὶ πρωῒ – πρωῒ σηκωνόταν καὶ τὰ ὡδηγοῦσε σὲ χλοερὰ λιβάδια καὶ κρυστάλλινα νερά. Τὰ φύλαγε ἀπὸ λύκους, τοὺς ἔπαιζε φλογέρα. Καὶ τὸ βράδυ στὸ μαντρί, ποὺ τό ᾿χτισε γιὰ νὰ τὰ ἀσφαλίζῃ, πρὶν τὰ βάλῃ μέσα ―τό ᾿χετε δεῖ αὐτό; ἐγὼ τό ᾿χω δεῖ―, μετροῦσε τὰ πρόβατά του· ἕνα, δύο, τρία, τέσσερα…· κι ὅταν τά ᾿βρισκε ἑκατό, ἡσύχαζε. Καὶ τὴ νύχτα δὲν κοιμόταν· ἀγρυπνοῦσε κρατώντας σφενδόνη, ἕτοιμος μὲ τὰ τσοπανόσκυλα νὰ ὑπερασπίσῃ τὸ ποίμνιό του. Ἀλλὰ μιὰ μέρα ἕνα πρόβατο χάθηκε. Τὰ μετράει, τὰ ξαναμετράει· ἐνενηνταεννέα. Τὸ ἕνα ποῦ εἶνε; Δὲν εἶπε «Δὲ᾿ βαριέσαι· χάθηκε ἕνα, ἔχω τὰ ἄλλα», ἀλλὰ τί ἔκανε. Ἀσφάλισε τὰ ἐνενηνταεννέα, καὶ βγῆκε ἔξω στὰ ρουμάνια καὶ στὰ δάση, φωνάζοντας καὶ ζητώντας «τὸ ἀπολωλός», τὸ χαμένο πρόβατο. Ἐπὶ τέλους τὸ βρῆκε μπλεγμένο σ᾿ ἕνα ἀπόκρημνο βράχο, χτυπημένο, πληγωμένο, ἕτοιμο νὰ γκρεμιστῇ στὴν ἄβυσσο. Μὲ δυσκολία ἔφθασε κοντά του καὶ τὸ ἐλευθέρωσε. Κατόπιν τὸ πῆρε μὲ χαρὰ στοὺς ὤμους, τό ᾿φερε στὸ μαντρί, καὶ κάλεσε φίλους καὶ συγγενεῖς νὰ χαροῦν τὸ γεγονός, διότι τὸ πρόβατο ἦταν «ἀπολωλὸς καὶ εὑρέθη» (βλ. Λουκ. 15,4-10,32).
Ποιός εἶνε ὁ βοσκός; ποιά εἶνε τὰ ἐνενηνταεννέα πρόβατα; ποιό τὸ ἀπολωλός; ποιά ἡ μάντρα; Βοσκὸς ἀνυπέρβλητος εἶνε ὁ Χριστός· οἱ βοσκοὶ ἔχουν τὰ πρόβατα γιὰ ἐκμετάλλευσι, ὁ Χριστὸς ἀντιθέτως θυσιάστηκε γιὰ τὰ πρόβατά του. Τὰ ἐνενηνταεννέα πρόβατα, κατὰ τοὺς ἑρμηνευτάς (τὸ Χρυσόστομο καὶ ἄλλους) εἶνε τὰ πλήθη τῶν ἀγγέλων. Τὸ δὲ ἕνα πρόβατο ποιός εἶνε; Εἶμαι ἐγώ, εἶστε σεῖς, εἶνε ὅλη ἡ ἀνθρωπότης, ποὺ ἐπλανᾶτο στὰ ἀδιέξοδα τῶν φιλοσόφων χωρὶς ἀνάπαυσι. Κανείς δὲν τὴν ἔσωσε παρὰ μόνο ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τὴν ἔσωσε μὲ τὴ διδασκαλία του, μὲ τὰ θαύματά του, μὲ τὸ σταυρὸ καὶ τὴν ἀνάστασί του. Γι᾿ αὐτὸ εἶπε· «Ἦλθε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου σῶσαι τὸ ἀπολωλός».

* * *

Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ ποιμήν, ὁ ἀρχιποίμην. Καὶ μετὰ τὴν ἀνάληψί του ἐφρόντισε νὰ ὑπάρχουν στὴν Ἐκκλησία του ποιμένες, διάδοχοι καὶ ἀντικαταστάται του. Αὐτοὶ εἶνε οἱ ἐπίσκοποι καὶ ὅλοι οἱ κληρικοί. Σ᾿ αὐτοὺς ἔδωσε ἐντολὴ «Ποίμαινε τὰ πρόβατά μου» (Ἰωάν. 21,16). Γι᾿ αὐτὸ λέγονται ποιμένες τῶν λογικῶν προβάτων. Ἔχουν τὴν ἐντολὴ νὰ φυλάττουν τὸ ποίμνιο καὶ νὰ μὴ τὸ ἐγκαταλείπουν. Μεταξὺ τῶν πολλῶν καλῶν ποιμένων ἕνας τελευταῖος ἦταν ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης. Ὅταν μπῆκαν στὴν πόλι οἱ αἱμοβόροι λύκοι ―ποὺ ὡρισμένοι ἐσχάτως θέλουν νὰ τοὺς παρουσιάζουν ὡς πρόβατα―, ὅλοι ἔφευγαν. Ὁ Ἀμερικανὸς πρεσβευτὴς τὸν προέτρεπε νὰ φύγῃ κι αὐτὸς γιὰ νὰ σωθῇ. Τότε ὁ Χρυσόστομος τοῦ εἶπε· «Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. 10,11). Ἔμεινε ἐκεῖ καὶ θυσιάστηκε!
Οἱ καλοὶ ποιμένες φροντίζουν γιὰ τὸ ποίμνιό τους· τὸ ὁδηγοῦν στοὺς λειμῶνας καὶ τὰς πηγὰς τῶν Γραφῶν, ἑρμηνεύουν τὸ Εὐαγγέλιο, τελοῦν τὰ μυστήρια, λειτουργοῦν. Καὶ ἂν κάποτε ἕνα πρόβατο χαθῇ, τρέχουν νὰ τὸ βροῦν. Παλαιότερα στὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ τὸν Πόντο οἱ ἐφημέριοι ―τὸ ἄκουσα ἀπὸ ἕνα γέροντα― μετροῦσαν τοὺς πιστούς· κι ἂν ἕνας ἔλειπε, ὁ καλὸς ποιμὴν πήγαινε τὸ βράδυ στὸ σπίτι· ―Γιῶργο, ποῦ ἤσουν σήμερα; σὲ παρακαλῶ μὴ λείψῃς ἄλλη φορά… Αὐτὸ ἔκαναν ἐκεῖνοι. Δεῖξτε μου σήμερα ἕναν ἱερέα ποὺ τὸ κάνει.
Δὲν κατηγορῶ κανένα· κατηγορῶ πρῶτο τὸν ἑαυτό μου. Διότι καὶ τὰ ἄμφια ποὺ φοροῦμε διδάσκουν μὲ τὸ συμβολισμό τους. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὸ φέρουμε οἱ ἀρχιερεῖς στοὺς ὤμους καὶ λέγεται ὠμοφόριον. Τί συμβολίζει; Ὅπως ὁ βοσκὸς παίρνει στὸν ὦμο τὸ πρόβατο, ἔτσι κ᾿ ἐγὼ σηκώνω ὅλους σας ἐπάνω μου ὡς πρόβατα ἀπολωλότα. «Τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον ἐγώ εἰμι», ποὺ λέμε στὴν κηδεία. Αὐτὸ λοιπὸν σημαίνει τὸ ὠμοφόριο· ὁ ἀρχιερεὺς ἀκολουθεῖ τὸ Χριστό, ποὺ εἶνε «ὁ αρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 1,29). Μελαγχολία μὲ πιάνει, δάκρυα μοῦ ἔρχονται. Θέλω νὰ φύγω, τώρα στὰ γεράματά μου, νὰ πάω σὲ μιὰ σπηλιὰ τοῦ Ἁγίου Ὄρους νὰ κλάψω τ᾿ ἁμαρτήματά μου· ποιός εἶμαι;… ποιό τὸ ἔργο μου;… τί ποσοστὸ ἐκκλησιαζομένων ἔχει ἡ ἐπισκοπή μου;… Σήμερα ἀπὸ τὰ ἑκατὸ πρόβατα δὲ᾿ λείπει πλέον τὸ ἕνα, λείπουν τὰ ἐνενηνταεννέα! Πῶς θὰ ξαναγυρίσουν στὴ μάντρα τους;…
Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶνε ἔργο μόνο τοῦ ἀρχιερέως καὶ τοῦ ἱερέως· εἶνε καὶ δικό σας. Χριστιανὸς Χριστιανός, μοῦ λές· ποῦ εἶνε τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ σωτηρία ψυχῶν; Ἐγὼ θαυμάζω τοὺς κομμουνιστάς. Ἔχω ζήσει τὸ δρᾶμα καὶ δὲ᾿ σᾶς λέγω ὑπερβολή. Ἕνας κομμουνιστὴς στὸ νησὶ ποὺ ἤμουν δάσκαλος ―δὲν ὑπῆρχε ἐκεῖ πρὶν οὔτε ἕνας κομμουνιστής― πῆγε ἀπὸ καλύβα σὲ καλύβα καὶ τοὺς ἔκανε σχεδὸν ὅλους κομμουνιστάς. Μπράβο του! Κ᾿ ἕνας χιλιαστὴς πῆγε σ᾿ ἕνα χωριὸ καὶ τοὺς ἔκανε ὅλους χιλιαστάς. Ἐμεῖς; Βουβὰ πλάσματα. Δὲ᾿ μιλᾶμε. Δὲ᾿ μιλᾶς γιὰ τὸ Χριστό; δὲν εἶσαι Χριστιανός. Ὅποιος δὲν προσπαθεῖ νὰ φέρῃ ἕναν ἄλλο κοντὰ στὸ Χριστό, δὲν εἶνε Χριστιανός. Ὁ Χριστιανὸς ἔχει πόθο νὰ μεταδώσῃ τὸ εὐαγγέλιο μέχρι τοὺς Ἐσκιμώους καὶ μέχρι τὴν Ἀφρική – ἂν πιστεύουμε ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἀληθινό· ἂν δὲν τὸ πιστεύουμε, τότε νὰ πᾶμε μὲ τοὺς ἀθέους καὶ νὰ τὸ κάψουμε, γιατὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ζοῦμε στὸ ψέμα. Ἀλλὰ ὅλα μπορεῖ νά ᾿νε ψέμα· ἕνα δὲν εἶνε ψέμα, τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Γιατί λοιπὸν ἐσὺ δὲν προσπαθεῖς νὰ τὸ ζήσῃς καὶ νὰ τὸ μεταδώσῃς;
Τελειώνοντας σᾶς βάζω κανόνα. Τὴν Κυριακὴ μὴν πᾶτε στὴν ἐκκλησία μόνοι σας· νὰ φέρετε μαζί σας καὶ ἕναν ἄλλο. Διότι Ἐκκλησία εἶνε τὸ μαντρὶ τοῦ Χριστοῦ· καὶ πρόβατο ποὺ φεύγει ἀπ᾿ τὸ μαντρί, τὸ τρώει ὁ λύκος. Ἂν πιστεύετε, πυκνῶστε τὴν Ἐκκλησία. Νὰ αὐξηθοῦν οἱ Χριστιανοί, πρὸς δόξαν τοῦ Χριστοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης στον ιερό ναὸ της  Ἁγίας Τριάδος Πτολεμαΐδος 30-5-1988)

Ερημίτες Αγίου Όρους – agioritikovima.gr

____

___

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης – Ιστορίες από το Άγιον Όρος [ΒΙΝΤΕΟ]

http://katanixis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_1252.html

http://www.youtube.com/watch?v=a6sIN4Ph3to

_

Τῶν ἁγίων Πάντων

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

Η ΑΓΑΠΗ

 «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10,37)

 
Καλότυχος αὐτὸς ποὺ ἔχει τ᾿ αὐτιά του ἀνοιχτά. Γιατὶ πολλοὶ εἶνε ἐκεῖνοι ποὺ τὰ ἔχουν βουλωμένα καὶ δὲν θέλουν ν᾿ ἀκούσουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπὸ τοὺς ἀκροατὰς ἄλλοι εἶνε σὰν τὸ σφουγγάρι, ποὺ ῥουφάει τὸ νερό, κι  ἄλλοι σὰν τὸ ξύλο, ποὺ δὲν τραβάει τίποτε.
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ῥουφοῦν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ὅπως τὸ παιδάκι ποὺ θηλάζει ἀπὸ τὸ μαστὸ τῆς μάνας του, σὰν τὸ ἀρνάκι στὸ μαστὸ τῆς προβατίνας, σὰν τὸ μοσχαράκι ποὺ ρουφάει τὸ γάλα τῆς ἀγελάδας.
Ὤ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ! Εἶνε γάλα καθαρό. Εἶνε κρυστάλλινο νερό. Εἶνε χρυσάφι καὶ διαμάντι. Ἔχουν ἄπειρη ἀξία. Εὐτυχισμένοι ὅσοι στὸν αἰῶνα αὐτόν, τῆς διαφθορᾶς, τῆς ἀπιστίας, τῆς πλάνης τοῦ σατανᾶ, ἔχουν τ᾿ αὐτιά τους ἀνοιχτὰ γιὰ νὰ ἀκοῦνε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου.

* * *

Ἕνα λόγο τοῦ Χριστοῦ θὰ ἑρμηνεύσω. Μία λέξι. Τί λέει ὁ Χριστός;
Ἂν πάρῃς τὰ Εὐαγγέλια, τοὺς Ἀποστόλους, τὰ ἄλλα ἱερὰ βιβλία, ὅλα λένε μία λέξι· καὶ δὲν εμεθα ἄξιοι νὰ τὴν ποῦμε, γιατὶ εμαστε ἁμαρτωλοί. Μιὰ λέξι, ποὺ δὲν τὴ νιώσαμε ἀκόμα. Ἂν τὴ νιώσουμε καὶ τὴν ἐφαρμόσουμε στὴ ζωή μας, ὁ κόσμος θὰ γίνῃ τρισευτυχισμένος.
Ποιά εἶνε ἡ λέξι αὐτή; Μόνο τὰ μικρὰ παιδάκια, τὰ ἀθῷα, ποὺ εἶνε σὰν τοὺς ἀγγέλους, μποροῦν νὰ τὴν ποῦν. Καὶ αὐτὴ εἶνε ἡ λέξι ἀγάπη.
«Ἀγαπᾶτε», ὄχι μισεῖτε, εἶπε ὁ Χριστός (Ματθ. 5,44). Ξερριζῶστε μέσα ἀπ᾿ τὶς ψυχές σας τὸ μῖσος, ποὺ εἶνε σὰν ἀγκάθι ποὺ ἀγκυλώνει.
Ἀγαπῆστε τὸ Θεό. Ἀγαπῆστε καὶ «τὸν πλησίον» ὡς ἑαυτόν (Ματθ. 22,39).
Εἶσαι παιδί; Ὕστερα ἀπὸ τὸ Θεὸ ποιόν πρέπει ν᾿ ἀγαπᾷς; Τὸν πατέρα σου καὶ τὴ μητέρα σου. Γιατὶ ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα εἶνε σὰν μικροὶ θεοὶ ἐπὶ τῆς γῆς. «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται, καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἔξ. 20,12).
Θέλεις νὰ προοδεύσῃς; Θέλεις νὰ πιάνῃς χῶμα καὶ νὰ γίνεται μάλαμα; Ἀγάπα τὴ μάνα ποὺ σὲ γέννησε, ἀγάπα τὸν πατέρα σου. Πάρε τὴν εὐχή τους καὶ διάβαινε τὸ θάνατο. Δὲν τοὺς ἀγαπᾷς; Τότε εἶσαι θεριό, καὶ κάτι χειρότερο.
Μιὰ μέρα ἦρθε στὴ μητρόπολι κάποιος καὶ μοῦ εἶπε κλαίγοντας·
―Ἔχω καημὸ μεγάλο.
―Τί σοῦ συμβαίνει; τοῦ εἶπα.
―Ἔχω ἕνα παιδί, ἕνα ἀγόρι. Τὸ σπούδασα, ἔκανα τὸ πᾶν γι᾿ αὐτό. Καὶ χθὲς τὸ βράδι πῆρε ἕνα ξύλο καὶ μὲ κτύπησε…
Ὤ γενεὰ ἀχαριστίας καὶ σκληρότητος! Τέτοια χέρια, ποὺ χτυποῦν πατέρα καὶ μάνα, εἶνε κατηραμένα. Δὲν θὰ βροῦν προκοπή.
Ἀγάπα λοιπὸν τὸν πατέρα καὶ τὴ μητέρα σου. Ἔπειτα, ἦλθες σὲ γάμο; Πῆρες γυναῖκα; Νὰ τὴν ἀγαπᾷς σὰν τὴ μάνα σου, καὶ παραπάνω ἀπὸ τὴ μάνα σου. Αὐτὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο.
Γι᾿ αὐτὸ οἱ πεθερὲς δὲν πρέπει νὰ στενοχωροῦνται ὅταν βλέπουν τὸ παιδί τους νὰ ἀγαπάῃ τὴ γυναῖκα του παραπάνω ἀπ᾿ αὐτές. Εἶνε ἀπὸ τὸ Θεὸ αὐτό. Ἀλλοίμονο Read more »

ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΑΝΑΞΙΟΙ 

Για όσους απορούν για την εθνική και πολιτική κατάντια μας

Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΕΣΠΟΤΑΔΩΝ

ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ

Καί νέο κροῦσμα ἀπαξίωσης τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως ἀπὸ τὸν πρ. Ζακύνθου Χρυσόστομο.

•Καταδικάζεται σὲ φυλάκιση ὁ πρώην μητρ. Ἀττικῆς καὶ κάποιοι συνάδελφοί του, τῆς «Ἱερᾶς» Συνόδου τὸν δικαιώνουν.
•Καταγγέλλεται ὁ μητροπολίτης Μεσσηνίας γιὰ αἱρετικὴ διδασκαλία καὶ δικαιώνεται ἀπὸ τὴν «Ἱερὰ» Σύνοδο.
•Καταγγέλλεται ὁ μητρ. Περγάμου γιὰ αἵρεση καὶ ἡ «Ἁγία καὶ Ἱερὰ» Σύνοδος οὐδόλως ἀσχολεῖται.
•Ἀποκαλύπτεται ὅτι ἡ «Ἁγία καὶ Ἱερὰ» Σύνοδος ἔχει ἐκδώσει ἀπόφαση προτρέποντας τοὺς πιστοὺς ὑπὲρ τῶν δολοφονικῶν μεταμοσχεύσεων, καὶ οἱ γιὰ ἄλλα λαλίστατοι Ἐπίσκοποι σιωποῦν.
•Καταγγέλλεται ὅτι ἕνας Ἐπίσκοπος κι ἕνας ἀρχιμανδρίτης εἶναι «πνευματικοί»(!) τοῦ μασωνικοῦ τάγματος τῶν Ναϊτῶν, μὲ τὴν σιωπηρὴ ἔγκριση τοῦ πατρ. Βαρθολομαίου καὶ τοῦ φίλου τους Ἀρχιεπισκόπου Ἱερώνυμου, καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοί «ἡγέτες» «ἀγρὸν ἠγόρασαν».
Ἂς τὰ δοῦν αὐτὰ ἄλλη μιὰ φορά, ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ κάνουμε ὑπακοὴ στοὺς τέτοιους Ἐπισκόπους, παρὰ τὴν ἀντίθετη διδασκαλία καὶ πρακτικὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅσοι ἀγανακτοῦν γιὰ τὸν χωρὶς τελειωμὸ διασυρμὸ καὶ διάλυση τῆς πατρίδας μας. Κι ἂς μὴ ἐκπλήσσονται ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς ἐγκατέλειψε στὰ χέρια ἄθεων καὶ ἀνήθικων πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν! Τὰ χειρότερα, δυστυχῶς, ἔρχονται!

“Πατερικὴ Παράδοση»

Κι ἕνα ἀπὸ τὰ σχόλια στὸ ἱστολόγιό μας:

Aν όλοι αυτοί οι κουστουμαρισμένοι κληρικοί, που μοιάζουν με ραββίνους και ουνίτες είναι εντός Εκκλησίας, τότε καταλαβαίνετε αδελφοί γιατί τον μονοχίτωνα και σπηλαιώτη π. Ευθύμιο τον θεωρούν εκτός Εκκλησίας. Ο Ζακύνθου έχει βίλα με πισίνα, έδωσε συνέντευξη σε πορνοπεριοδικό, έχει πει τόσα και τόσα βλάσφημα και αισχρά, εκπροσωπεί όμως την Εκκλησία της Ελλάδος στα διεθνή fora καί στίς ἐκθέσεις. Ο π. Ευθύμιος ζει σε ένα σπήλαιο που διαμόρφωσε ως κατοικία, έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη των Αγ. Πατέρων κι αγωνίζεται εναντίον των συγχρόνων αιρέσεων κι όμως τον καθήρεσαν. Αναλογισθείτε ποιός ομοιάζει περισσότερο με τον Χριστό και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Αυτοί είναι ικανοί και τον ίδιο τον Χριστό, τό Θεό μας να τον βγάλουν εκτός Εκκλησίας. Ο νοών νοείτω.

Πηγή: Αποτείχιση

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! ΠΕΤΑΞΕ ΤΑ ΡΑΣΑ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

• (www.augoustinos-kantiotis.gr· Δεν είναι καθόλου απίστευτο. Γνωστή είναι η πορεία του Δωδώνης. Αν κάποιος δεν πιστεύει, τί τα θέλει τα ράσα!
• Θα πείτε· Γιατί τότε τον έστειλαν να εκπροσωπήσει την Εκκλησία της Ελλάδος; Αυτοί που τον έστειλαν δεν θα είναι καλύτεροι. Σε κάποια μασωνική στοά θα ανήκουν.
• Αν εμείς οι χριστιανοί δεν ξυπνήσουμε και δεν αγωνιστούμε τέτοιοι και χειρότεροι θα μας εκπροσωπούν!!! Όσο για τα ράσα του Δωδώνης δεν είναι η πρώτη φορά που τα έβγαλε και άλλη φορά το έκανε).

ΔΩΔΩΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝΤΑΣ ΜΕ ΚΟΣΤΟΥΜΙ ΚΑΙ ΓΡΑΒΑΤΑ

ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΕ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ!!! Read more »

Απὸ το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου «Τὰ τέσσαρα χρώματα»,  εκδοση 1955-56, σσ. 166-182

ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;

• (Ὅσο καὶ ἂν κάποιοι δὲν θέλουν ἀκόμη νὰ τὸ δοῦν, ἡ ζωή μας δὲν εἶνε πλέον ὅπως πρὶν λίγα χρόνια. Τὰ πράγμα­τα ἔχουν στενέψει. Ἡ ἐπιβίωσι γίνεται δύσκολη. Τὸ φάσμα τῆς πείνας ἀπειλεῖ. Πῶς ἀπ᾽ τὴν εὐημερία φτάσαμε ἐδῶ;)

῾Ριζικὴ αἰτία, ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχεται καὶ αὐξάνεται καὶ γιγαντώνεται σὲ θηρίο ὁ λιμός, εἶνε μία, ἡ ἁμαρτία. Ὅσο καὶ ἂν ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος δὲν θέλῃ ν᾽ ἀκούσῃ κἄν, ἀλλὰ γελάῃ καὶ καγχάζῃ γιὰ τὴν ὑπόδειξι τῆς ἁμαρτίας ὡς ῥιζικῆς αἰτίας τοῦ κακοῦ, καὶ νομίζῃ ὅτι μὲ δικές του θεωρίες θὰ διορθώσῃ τὴν κατάστασι, ἐν τούτοις αὐτὴ εἶνε ἡ ἀλήθεια. Ἄνθρωποι, ἀφαιρέστε ἀπὸ τὸ στῆθος σας τὴν ἁμαρτία καὶ κανείς δὲν θὰ εἶνε πεινασμένος!
Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ φανῇ ὅτι μιλᾶμε γενικὰ καὶ ἀόριστα, κρατώντας τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ σὰν λυχνάρι ποὺ φωτίζει «ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ», σὲ τόπο σκοτεινό (Β΄ Πέτρ. 1,19), θὰ ὑποδείξουμε τὰ μέσα ἐκεῖνα, μὲ τὰ ὁποῖα αὐτὸς ποὺ ἱππεύει στὸ μαῦρο ἄλογο τῆς Ἀποκαλύψεως (6,5-6) ποὺ εἰκονίζει τὸν λιμό, τὴν πεῖνα, μπορεῖ νὰ σταματήσῃ νὰ καλπάζῃ καὶ ν᾽ ἀπομακρυνθῇ ἀπ᾽ τὴ ζωή μας.

* * *

Τὰ μέσα ποὺ προλαμβάνουν τὸν κίνδυνο καὶ ἐξαφανίζουν την δυστυχία εἶνε τὰ ἑξῆς.
1. Ἡ ἐργατικότης. «Ἐργάζεσθε»! εἶνε ἡ θεία ἐντολή, ὁ νόμος τῆς ζωῆς (βλ. Γέν. 2,15· 3,19). Τὴν πεῖνα διώχνει ἡ ἐργατικότης. Ἀλλὰ ἡ ἐργατικότης, γιὰ νὰ φέρῃ τὰ ἀγαθά της ἀποτελέσματα, πρέπει νὰ συνοδεύεται καὶ ἀπὸ τὴν οἰκονομία.
2. Ἡ οἰκονομία. Μεγάλες σπατάλες γίνονται παντοῦ. Πῶς τώρα οἱ σπάταλοι εἶνε δυνατὸν νὰ σταθοῦν οἰκονομικά; πῶς στὶς οἰκογένειές τους νὰ μὴν ἐμφανισθῇ ἡ δυστυχία; πῶς νὰ μὴν πεινάσουν; Γι᾽ αὐτὸ ἡ ἁγία Γραφὴ μαζὶ μὲ τὴν ἐργατικότητα κηρύττει καὶ τὴν οἰκονομία. Εἶνε ἄξιο ἰδιαιτέρας παρατηρήσεως τὸ γεγονὸς ποὺ ἀναφέρεται στὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι δηλαδὴ ὁ Κύριος μετὰ τὴν εὐλογία καὶ τὸ χορτασμὸ τῶν πεντακισχιλίων διέταξε νὰ περισυλλεγοῦν ὅλα τὰ περισσεύματα τῶν ἄρτων. Νά ἡ διαταγή του· «Συναγάγετε τὰ περισσεύσαντα κλάσματα, ἵνα μή τι ἀπόλληται» (Ἰω. 6,12).
Καὶ ἡ διαταγὴ αὐτὴ τοῦ Κυρίου ἔχει βαθυτάτη σημασία γιὰ ὅλους. Μᾶς διδάσκει ἕνα πολυτιμότατο κοινωνικὸ δίδαγμα. Ἀκούγεται φωνή· Παιδιά μου! Ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ ποὺ τίθενται στὴ διάθεσί σας, θὰ χρησιμοποιήσετε ὅσα χρειάζονται γιὰ τὴ συντήρησι τῆς ζωῆς σας, καὶ τὸ ὑπόλοιπο δὲν θὰ τὸ πετάξετε στοὺς δρόμους, δὲν θὰ τὸ σπαταλήσετε ἀπερίσκεπτα, ἀλλὰ θὰ τὸ κρατήσετε, γιατὶ θὰ σᾶς χρειαστῇ γιὰ τὶς ἀνάγκες τὶς δικές σας ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων.
Ὑπογραμμίζουμε τὴ φράσι «καὶ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων». Γιατὶ ἂν φυλᾶμε τὰ περισσέματα τῶν ἀγαθῶν μόνο γιὰ τὶς δικές μας ἀνάγκες, τότε θὰ πέσουμε ἀπ᾽ τὸ ἕνα κακὸ στὸ ἄλλο, ἀπὸ τὴ Σκύλλα στὴ Χάρυβδι, ἀπ᾽ τὴν ἀσωτία δηλαδὴ στὴ φιλαργυρία, στὴν ἀποταμίευσι γιὰ τὴν ἐξυπηρέτησι ἐγωιστικῶν καὶ μόνο σκοπῶν τῆς ζωῆς.
Γι᾽ αὐτό, γιὰ νὰ φέρῃ τὰ ἀγαθὰ ἀποτελέσματά της ἡ οἰκονομία ποὺ συνιστᾷ ἡ ἁγία Γραφή, πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπαραιτήτως ἀπὸ μία ἄλλην ἀρετή, τὴν ἀγάπη.
3. Ἡ ἀγάπη. Ἄνθρωποι, εἰργασθήκατε, καλλιεργήσατε τὴ γῆ, ἐκμεταλλευθήκατε τὶς πηγές, συγκεντρώσατε τὰ περισσέματα σὲ ἀποθῆκες, σὲ τεράστιες ἀποθῆκες τροφῶν; Τώρα τί θὰ κάνετε; Θὰ μιμηθῆτε τὸν ἄφρονα ἐκεῖνο πλούσιο τῆς παραβολῆς καὶ θὰ κλείσετε τὶς ἀποθῆκες καὶ θὰ ὑπογράψετε συμβόλαιο μὲ …τὸ θάνατο καὶ θὰ πῆτε «Ψυχή (μου), ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου» (Λουκ. 12,19); Ἢ θὰ μιμηθῆτε τὸν Ἰώβ, ποὺ τὰ περισσέματα τῶν ἀγαθῶν τὰ διέθετε γιὰ νὰ θρέψῃ, νὰ ντύσῃ καὶ νὰ παρηγορήσῃ τοὺς φτωχούς, καὶ ἔλεγε «Ὀφθαλμὸς ἤμην τυφλῶν, ποῦς δὲ χωλῶν, ἐγὼ ἤμην πατὴρ ἀδυνάτων»; (Ἰὼβ 29,15-16). Ἐσεῖς τί θὰ διαλέξετε τώρα, τὴν πλεονεξία ἢ τὴν ἐλεημοσύνη;
Ἡ ἁγία Γραφὴ θεωρεῖ τὴ γῆ ὅτι ἀνήκει στὸ Θεό, καὶ τὸν ἄνθρωπο ὄχι ὡς ἰδιοκτήτη ἀλλὰ ὡς ἕνα οἰκονόμο, ὡς διαχειριστὴ τῶν ἀγαθῶν, στὸν ὁποῖο ὁ Κύριος σαφῶς δίνει ἐντολὲς πῶς νὰ διαχειρισθῇ τὰ ἀγαθὰ ἀλλὰ καὶ τὸν ἀπειλεῖ μὲ τὶς πιὸ φρικτὲς τιμωρίες σὲ περίπτωσι ποὺ θὰ τὶς ἀθετήσῃ. Ὅπως ὁ δημόσιος ταμίας, ποὺ μέσα στὸ χρηματοκιβώτιό του ἔχουν εἰσρεύσει χρήματα ἀπὸ διάφορες πηγές, δὲν μπορεῖ νὰ πῇ, Αὐτὰ εἶνε δικά μου καὶ θὰ τὰ κάνω ὅ,τι θέλω, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἔρχονται στὰ χέρια του ὑλικὰ ἀγαθὰ ἀπὸ ποικίλες πηγές, δὲν μπορεῖ νὰ πῇ, Αὐτὰ εἶνε ἀπολύτως δικά μου καὶ θὰ τὰ χρησιμοποιήσω ὅπως θέλω. Δὲν μπορεῖ νὰ πῇ, Ἥλιε μόνο γιὰ μένα πρέπει ν᾿ ἀνατέλλῃς, ποτάμια μόνο γιὰ μένα πρέπει νὰ τρέχετε, ἄνεμοι μόνο γιὰ μένα θὰ πνέετε, δέν­τρα μόνο γιὰ μένα θὰ δίνετε τοὺς καρπούς σας… Ὄχι. Φῶς – νερὸ – ἀέρας, τὰ τρία αὐτὰ βασικὰ ἀγαθά, εἶνε κοινά, ἀνήκουν ἐξ ἴσου σὲ ὅλους, καὶ ὁ βασιλιᾶς ἀλλὰ καὶ ὁ ἰδιώτης παίρνουν τὴ μερίδα ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ χωρὶς καμμία διάκρισι. Ἀλλὰ καὶ τὰ ὑπόλοιπα ὑλικὰ ἀγαθά, ἐκεῖνα ποὺ ἐξαρτῶνται ἀπολύτως ἀπὸ τὰ τρία αὐτὰ βασικά, πρέπει νὰ μὴν περιορίζωνται σὲ λίγα ἄτομα, ἀλλὰ μὲ τὸ νόμο τῆς ἀλληλεγγύης καὶ τῆς ἀγάπης νὰ διαμοιράζωνται κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχῃ κανένας ποὺ νὰ στερῆται τὴν καθημερινὴ τροφή.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἂς τὸ διακηρύξουμε· ἡ ἀρχικὴ μορφὴ τῆς ζωῆς, ἡ πρὶν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, δὲν ἦταν νὰ εἶνε ἡ γῆ χωρισμένη μὲ σύνορα καὶ γύρω ἀπ᾽ τὰ σύνορα νὰ φιλονικοῦν διαρκῶς οἱ γείτονες καὶ νὰ μαλώνουν, ἀλλὰ ὁ παράδεισος τῆς τρυφῆς ἦταν ἀνοιχτὸς γιὰ ὅλους, σὰν ἕνας βασιλικὸς κῆπος ποὺ οἱ πόρτες του εἶνε ἀνοιχτὲς γιὰ κάθε ἐπισκέπτη. Ἀλλὰ μετὰ τὴν τραγικὴ ἐκείνη πτῶσι εἰσώρμησε τὸ κακὸ στὴ ζωή. Τότε ἡ πλεονεκτικὴ τάσι καὶ ὁρμὴ ἐξώρμησε καὶ ὁ πλεονέκτης ἄνθρωπος εἶπε· Κι αὐτὸ εἶνε δικό μου, καὶ τ᾽ ἄλλο δικό μου, κ᾽ ἐκεῖνα ποὺ βρίσκονται μακριὰ εἶνε δικά μου, καὶ ὅλα εἶνε δικά μου. Ἀλλὰ ὁ λόγος αὐτός, Αὐτὸ εἶνε δικό μου κι αὐτὸ εἶνε δικό σου, αὐτὸ προκάλεσε καὶ προκαλεῖ τὰ μαλώματα, τὶς φιλονικίες, τοὺς πολέμους.
Τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα θὰ μποροῦσε νὰ λυθῇ ῥιζικὰ μόνο μὲ τὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία θὰ ἕνωνε σὲ ἕνα ὅλους καὶ θὰ ἐπανέφερε στὴ γῆ τὶς ὡραῖες ἐκεῖνες καὶ εἰδυλλιακὲς ἡμέρες τῆς ζωῆς τῶν πρωτοπλάστων στὸν παράδεισο, ἢ τοὐλάχιστον τὶς ἄλλες ἐκεῖνες ἡμέρες ποὺ ἔζησε ἡ πρώτη χριστιανικὴ κοινωνία, ὅπως τὴν ζωγραφίζει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων (βλ. Πράξ. 4,32-35).
Ἀλλὰ πόσο μακριὰ βρίσκεται ἡ σημερινὴ ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὸ ἰδεῶδες αὐτό! Ὁ αἰώνας μας εἶδε φρικτὲς εἰκόνες ἀσπλαχνίας. Εἶδε, κατὰ τὴν πρὸ τοῦ τελευταίου πολέμου εἰρηνικὴ περίοδο, πλούσιες χῶρες νὰ μὴ διανέμουν τὰ ἀγαθὰ ποὺ τοὺς περίσσευαν σὲ πειναλέους λαούς, ἀλλὰ νὰ παραδίδουν στὴ φωτιὰ τεράστιες ἀποθῆκες σιτάρι καὶ ἄλλα προϊόντα· εἶδε νὰ χύνουν στὴ θάλασσα ποτάμια ἀπὸ γάλα, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν πέσῃ ἡ τιμὴ τῶν προϊόντων στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ φτωχύνουν κατὰ μερικὰ ἑκατομμύρια οἱ μεγιστᾶνες τοῦ μαμωνᾶ. Εἶδε τοὺς πλουσίους νὰ ζοῦν μέσα σὲ ἀφάνταστη χλιδὴ καὶ πολυτέλεια… Καὶ ἔπειτα ἀπορροῦμε πῶς ξεσποῦν οἱ κοινωνικὲς ἐπαναστάσεις, πῶς γίνονται οἱ παγκόσμιοι πόλεμοι!
Τέλος ὡς ὅπλο ἰσχυρὸ κατὰ τοῦ «μαύρου ἀλόγου» (τῆς Ἀποκαλύψεως) ὑποδεικνύεται ἡ προσ­ευχή.
4. Ἡ προσευχή. Ἀλλὰ τί ἀνακατεύετε τὴν προσευχὴ σὲ ἕνα θέμα καθαρὰ ρεαλιστικό, ὅπως εἶνε τὸ θέμα τῆς διατροφῆς τοῦ λαοῦ; θὰ ποῦν ἴσως οἱ κοινωνιολόγοι καὶ οἰκονομολόγοι τῶν σημερινῶν καιρῶν. Στοὺς κυρίους αὐτούς, ποὺ παραξενεύονται γιατί στὸ θέμα τοῦτο ἐπιικαλούμεθα καὶ μεταφυσικὲς δυνάμεις, ἔχουμε ν᾿ ἀπαντήσουμε τὰ ἑξῆς.
Ὁρίστε, κύριοι. Τὰ χωράφια σκάφτηκαν βαθειὰ μὲ τὶς μηχανές, τὰ τρακτέρ· τὰ χώματά τους πλουτίστηκαν μὲ τὰ χημικά σας λιπάσματα· βρέθηκε ἐκλεκτὸς σπόρος, καὶ ὄχι μὲ τὸ χέρι κανενὸς ἀμαθοῦς γεωργοῦ ἀλλὰ μὲ τὸ χέρι ἐπιστήμονος γεωπόνου σπάρθηκε μὲ τάξι… Καί, βέβαιοι πλέον ὅτι τὰ χωράφια σας δέχτηκαν ἐξαιρετικὴ καλλιέργεια, χαίρεστε καὶ ἑτοιμάζεστε γιὰ τὴν πλούσια σοδειά. Ἀλλά, κύριοι, ἂν ὁ οὐρανὸς δὲν βρέξῃ, ἢ ἂν ὁ καιρὸς δὲν εἶνε κατάλληλος γιὰ τὴ βλάστησι καὶ ὡρίμασι, ἢ ἂν σύννεφα μαῦρα ἀκρίδων πέσουν ἐπάνω στὴν πράσινη πεδιάδα, ἢ χαλάζι μεγάλο σὰν καρύδι τσακίσῃ καὶ ῥίξῃ θανάσιμα τραυματισμένα τὰ σπαρτὰ κατὰ γῆς, σᾶς ἐρωτῶ, τί θὰ κάνετε ἐσεῖς; Μπορεῖτε ν᾿ ἀποτρέψετε τὴ συμφορά; Ἢ μήπως νομίζετε ὅτι τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως περιφέρονται ἀδέσποτα ἐδῶ κ᾽ ἐκεῖ καὶ δὲν ὑπάρχει ὁ Νοῦς ποὺ τὰ κυβερνᾷ;
Ἂς τὸ πιστέψουμε, ἂς τὸ καταλάβουμε· κάθε προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἀνάγ­κη τὴν εὐλογία Ἐκείνου.

* * *

Ἀγαπητοί μου! Τὸ πρόβλημα τῆς συντηρήσεως τῶν ἀνθρώπων θὰ ἦταν εὔκολο νὰ λυθῇ. Ἀλλά, ὅπως εἴδαμε, ἡ κακία τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἔμπλεξε τόσο πολύ, ὥστε κατήντησε ἕνα ἀπὸ τὰ δυσκολώτερα προβλήματα, καὶ οἱ ἄνθρωποι διαιρέθηκαν γιὰ τὴ διανομὴ καὶ τὴν ἀπόλαυσι τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Καὶ ὁρίστε· ἡ γῆ, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ θρέψῃ τριπλάσιο πληθυσμὸ ἀπὸ τὸ σημερινό, κυλιέται στὸ αἷμα, καὶ λαοὶ πεινοῦν καὶ δυστυχοῦν καὶ ἀναζητοῦν τὴ λύσι τοῦ προβλήματος τῆς ζωῆς τους. Καὶ ἔρχονται τώρα οἱ διάφοροι αὐτοχειροτόνητοι σωτῆρες τῆς ἀνθρωπότητος· καθένας ἀπ᾽ αὐτοὺς κρατάει μιὰ πρόχειρη συν­ταγή, καὶ λένε σὲ πεινασμένους καὶ κουρασμένους λαούς· Ἐμεῖς ἔχουμε βρῆ τὴ λύσι· ἐλᾶτε σ᾽ ἐμᾶς· κοντά μας θά ᾽χετε πλούσιο τὸ ψωμί, τὸ ψωμὶ τῶν γυναικῶν σας καὶ τῶν παιδιῶν σας…
Καὶ οἱ λαοί; Ὤ οἱ λαοί! Παρασυρόμενοι ἀπὸ διάφορα ἀπατηλὰ συνθήματα τρέχουν πίσω ἀπὸ τέτοιους ἀρχηγούς. Ἀλλὰ δὲν ἀργοῦν ν᾿ ἀντιληφθοῦν, ὅτι ἀπατήθηκαν οἰκτρά. Ἡ ὄψι τοῦ «μέλανος ἵππου» παρουσιάζεται καὶ πάλι μπροστά τους ἀπαίσια, πιὸ ἀπαίσια καὶ πιὸ ἄγρια ἀπὸ πρίν. Ἄπιστοι καὶ ἄθεοι ἀρχηγοί, γιατί ἀπατᾶτε τοὺς λαούς; Γιατί δὲν δείχνετε τὴ μόνη ὁδὸ διὰ τῆς ὁποίας οἱ λαοὶ τῆς γῆς θὰ λύσουν τὰ προβλήματά τους καὶ θὰ ζήσουν εὐτυχισμένοι; Ἐσεῖς δὲν θὰ δώσετε ποτέ τὸ ψωμὶ ποὺ θὰ χορτάσῃ τοὺς λαούς! φώναζε σὲ προφητικὴ γλῶσσα ὁ ῾Ρῶσος Ντοστογιέφσκυ. Θὰ ἔρθῃ ἡ ὥρα ποὺ οἱ λαοί, πεινασμένοι μὲ τὴ διπλῆ πεῖνα, τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς, ἀηδιασμένοι καὶ ἀγανακτισμένοι ἀπὸ τὶς ψεύτικες ὑποσχέσεις τῶν ἀπατεώνων, θὰ ἔλθουν πρὸς ἐκεῖνον ποὺ εἶνε ὁ ἀληθινὸς «ἄρτος» τοῦ κόσμου (πρβλ. Ἰω. 6,35,41,48,51). Ναί, θὰ ἔλθουν πρὸς τὸν Ἰησοῦ· καὶ ἐφαρμόζοντας τὴν θεία διδασκαλία του, ποὺ συνοψίζεται σὲ λίγα ἁπλᾶ ἀλλὰ σοφὰ καὶ παντοδύναμα λόγια, οἱ λαοὶ θὰ βροῦν καὶ τὴν κοινω­νικὴ εἰρήνη καὶ εὐημερία τους, καὶ θὰ ἐκπληρωθῇ ἔτσι ἡ προφητεία τοῦ Ἰεζεκιὴλ ποὺ λέει· «Ἀναστήσω αὐτοῖς φυτὸν εἰρήνης, καὶ οὐκέτι ἔσονται ἀ­πολ­λύμενοι λιμῷ ἐπὶ τῆς γῆς», δηλαδή· Θὰ τοὺς χαρίσω εἰρηνικὴ περίοδο νὰ καρποφορῇ ἡ φυτεία τους, καὶ δὲν θὰ πεθαίνουν πιὰ πάνω στὴ γῆ ἀπὸ τὴν πεῖνα (Ἰεζ. 34,29).

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Απριλιο 1952, αριθ. φ. 128

ΔΙΑΖΥΓΙΑ ΑΠΟ 1940-1951=12.672

• ( Διαζυγια μόνο το 2008 περίπου 13.000. Η πιο πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας (ΙΨΣΥ) έδειξε πως τον Φεβρουάριο του 2010 σημειώθηκε αύξηση κατά 11,4% στα διαζύγια σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα, έναν χρόνο πριν.  Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν οι ερευνητές είναι ότι ο θεσμός της οικογένειας περνάει κρίση τα τελευταία χρόνια).

12672. Ἀριθμὸς τίτλος ἄρθρου; Περίεργον! Θὰ εἴπητε. Τὶ σημαίνει ὁ πενταψήφιος αὐτὸς ἀριθμός; Τὶ σημαίνει; Νὰ κρυφθῶμεν εἰς τὰς ὀπᾶς καὶ τὰ σπήλαια τῆς γῆς καὶ ἐκεῖ ἄς κλαίωμεν ἐπὶ ἔτη διὰ τὴν ἀθλιότητά μας. Διότι αὐτὸς ὁ ἀριθμὸς ποὺ ἐτέθη ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶναι ἕνας καθρέπτης, ἕνας δείκτης, ἐκ τῶν πολλῶν δεικτῶν, τοῦ νεωτέρου πολιτισμοῦ, ὅπως κατορθώσαμεν νὰ τὸν πλάσωμεν ὅλοι. Ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς φανερώνει τὰ θύματα, μιᾶς συμφορᾶς μας, συμφορᾶς, διὰ τὴν ὁποίαν θρηνεῖ ἡ Ἑλλάς, ἡ ἁγνή, ἡ ἀδιάφθορος, ἡ Χριστιανικὴ Ἑλλάς. Ἡ Ἑλλὰς αὐτὴ θρηνεῖ. Ἀπὸ Ἔβρου μέχρι Ψηλορίτη καὶ ἀπὸ Ἀκροκεραυνίων ὀρέων μέχρι Κύπρου. Θρηνεῖ ἡ Ἑλλάς. Θρηνεῖ διὰ τὴν μεγάλην συμφορά. Ἀλλὰ ποία ἡ συμφορά; Ἐὰν – ὅ μὴ γένοιτο – μίαν νύκτα τὸ λεκανοπέδιον τῆς Ἀττικῆς ἐσείετο ἀπὸ ἕναν ἰσχυρὸν σεισμὸν καὶ κατεκρημνίζοντο 12672 σπίτια τῆς πρωτευούσης καὶ κάτω ἀπὸ τὰ ἐρείπια εὕρισκον οἰκτρὸν θάνατον πενταπλάσιος ἀριθμὸς κατοίκων, ἀσφαλῶς ἡ τοιούτου εἴδους συμφορὰ θὰ ἔκαμνεν αἴσθησιν βαθυτάτην καὶ ἀπὸ ἐπίσημα χείλη κυβερνόντων θὰ ἐχαρακτηρίζετο ὡς ἐθνικὴ συμφορά. Καὶ θὰ ἦτο ὄντως ἐθνικὴ συμφορά. Ἀλλὰ ἡ συμφορὰ, περὶ τῆς ὁποίας τόσον εὐγλώττως ὀμιλεῖ ὁ ἀριθμός, εἶναι ἀπείρως τραγικωτέρα. Ἐδῶ, φίλοι μου, δὲν θρηνούμεν ἀψύχων, ἀλλὰ ἐμψύχων οἰκοδομῶν τὴν καταστροφήν. Ἐδῶ δὲν θρηνοῦμεν φόνους, ἀλλὰ τῶν φόνων κάτι χειρότερον˙ τὴν διάλυσιν τοῦ γάμου τῶν Ὀρθοδόξων, τὴν διάσπασιν τῆς οἰκογενείας, τὸν χωρισμὸν ἀνδρὸς καὶ γυναικός, οἱ ὁποῖοι ἑνωθέντες διὰ τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου ἀποτελοῦν μίαν ἐνότητα ἀδιάσπαστον. Φόνου χειρότερον ἡ διάλυσις μιᾶς οἰκογενείας. Διότι ἄς ἐρωτήσωμεν˙ τὶ εἶναι ὁ θάνατος; Χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τοῦ σώματος. Τὶ δὲ εἶναι τὸ διαζύγιον; Χωρισμὸς τοῦ ἀνδρός, ἀπὸ τῆς γυναικός, οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ μυστηρίου ἑνωθέντες εἰς μίαν ψυχήν, εἰς μίαν σάρκα, ἔδωκεν περὶ τῆς ἑνότητός των ταύτης ἱερὰς ὑποσχέσεις ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων λέγοντες˙ «σὲ καὶ μόνον αἰωνίως». Αὐτὴ εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς ἀγάπης δύο ὑπάρξεων ποὺ ἑνώνει διὰ τοῦ μυστηρίου ἡ Ἁγία Τριάς. Διὰ τῆς γεννήσεως δὲ τέκνου σχηματίζουν καὶ αὐτοὶ τριάδα, τριάδα ἱερᾶς ἑνότητος, ἑνότητος ποὺ δίδει μίαν μικρὰν ἀμυδροτάτην ἔστω, ἰδέαν τῆς ἀπολύτου ἐκείνης ἐνότητος, ἡ ὁποία βασιλεύει μεταξὺ τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καὶ αἴφνης ἡ ἱερὰ αὐτὴ ἐνότης θρυμματίζεται, ὁ γάμος διαλύεται, τὰ στέφανα ποδοπατοῦνται, τὰ παιδιὰ ρίπτονται εἰς τοὺς δρόμους, καὶ ἀποτελοῦν παράξενον εἶδος ὀρφανῶν, συγγενεῖς καὶ φίλοι τῶν διαζευγμένων θρηνοῦν καὶ αὐτὸς ὁ οὐρανός μας συννεφιάζει. Δὲν βλέπετε; Πυκνὰ σύννεφα ὀργῆς τοῦ Θεοῦ συσσωρεύονται, ἕτοιμα νὰ ρίψουν πῦρ καὶ θεῖον ἐπὶ τὰς κεφαλὰς τῶν ἀναιδῶν παραβατῶν γραπτῶν καὶ ἀγράφων Νόμων τῆς Θεότητος. Ἡ γῆ τῆς Ἑλλάδος σείεται. Για τη συνέχεια εδώ· Read more »

Κυριακὴ Β΄ Ματθαίου (Ματθ. 4,18-23)

Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

«Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ» (Ματθ. 4,20)

Ἀπὸ τὴν ἑβδομάδα, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὴν ἑβδομάδα ποὺ ἀκολουθεῖ μετὰ τὴν Κυρι­ακὴ τῶν ἁγίων Πάντων ἕως τὶς 29 Ἰουνίου εἶ­νε περίοδος νηστείας· εἶνε ἡ νηστεία τῶν ἁ­γί­ων ἀποστόλων. Μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολο­γίου δυστυχῶς ὡρισμένες χρονιές, ὅταν τὸ Πάσχα πέφτῃ ἀργά, ἡ νηστεία αὐτὴ μειώνε­­ται καὶ κάποτε μηδενίζεται. Ἡ νηστεία αὐ­τὴ εἶνε σχετικῶς εὔκολη, διότι ἐπιτρέπεται τὸ ψάρι. Δὲν ξέρω ἂν ἐσεῖς τὴν τηρῆτε.
Ἡ νηστεία αὐτὴ θεσπίσθηκε γιὰ νὰ προετοι­μάζῃ τοὺς Χριστιανοὺς γιὰ τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῶν ἀποστόλων. Καὶ ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἡ δευτέρα (Β΄) Κυριακὴ τοῦ Ματθαίου, τὶς περισσότερες φορὲς πέφτει μέσα στὴ νηστεία τῶν ἁ­γί­ων ἀποστόλων. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα εἶνε σχετικὸ μὲ τοὺς ἁγίους ἀποστόλους.

* * *

Τί λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο; Στοὺς Ἁγίους Τόπους ὑπάρχει μία λίμνη μὲ νερὰ καθαρά. Εἶνε μία ἀπὸ τὶς πιὸ ὄμορφες λίμνες τῆς Γῆς. Τὸ Εὐαγγέλιο τὴν ὀνομάζει «θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας» (Ματθ. 4,18) ἢ «τῆς Τιβεριάδος» (Ἰω. 6,1· 21,1). Ἐπειδὴ εἶνε πολὺ μεγάλη, οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ Ἄραβες τὴ λένε θάλασσα.
Σ᾿ αὐτὴ λοιπὸν τὴ θάλασσα, στὴ λίμνη τῆς Τιβεριάδος, πῆγε ὁ Χριστός. Τί νὰ κάνῃ; Νὰ διαλέξῃ τοὺς μαθητάς του, νὰ διαλέξῃ τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους, ποὺ θὰ συνέχιζαν τὸ ἔργο του στὸν κόσμο. Ποιό ἔργο του;
Δὲν ὑ­πάρχει πιὸ δύσκολο ἔργο ἀπὸ τὸ ἔρ­γο τοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν σᾶς ἔδειχνα ἕνα πλατάνι μεγάλο καὶ σᾶς ἔλεγα, ὅτι τὸ πλατάνι αὐτὸ θὰ τὸ ξερριζώσῃ ἕνα μικρὸ παιδάκι, δὲν θὰ γελούσατε; Τὸ πλατάνι, γιὰ νὰ ξερριζωθῇ, δὲν φτάνουν οὔτε ἑκατὸ ἄντρες. Μπουλντόζα καὶ γερανὸ καὶ φουρνέλλο θέλει, γιὰ νὰ τὸ ξερριζώσῃς. Ἔτσι ἦταν τὸ κακὸ στὸν κόσμο. Σὰν πλατάνι ῥιζωμένο βαθειὰ μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἔπρεπε νὰ τὸ ξερριζώσῃ ὁ Χριστός· νὰ ξερριζώσῃ τὴν εἰδωλολατρία καὶ νὰ φυτέψῃ τὴ νέα ἀληθινὴ πίστι.
Πῆγε ἐκεῖ ὁ Χριστός, γιὰ νὰ διαλέξῃ τοὺς συνεργάτες του. Ἄλλος στὴ θέσι του θὰ διάλεγε ἄλλους ἀνθρώπους· θὰ διάλεγε πλουσί­ους, ποὺ ἔχουν λεφτὰ πολλά, θὰ ζητοῦσε νὰ συμμαχήσῃ μὲ τὸ κεφάλαιο· θὰ ζητοῦσε νὰ βρῇ στρατηγούς, ποὺ ἔχουν σπαθιὰ καὶ διατά­ζουν στρατιῶτες· θὰ ζητοῦσε νὰ βρῇ σοφοὺς καὶ φιλοσόφους καὶ μορφωμένους. Μὰ ὁ Χριστός μας δὲν τὸ ἔκανε. Γιατί; Γιατὶ ἂν ἔ­παιρνε πλουσίους, ὅλοι θὰ ἔλεγαν ὅτι ὁ χριστι­ανισμὸς ξαπλώθηκε μὲ τὰ λεφτά. Ἂν ἔπαιρ­νε σοφοὺς καὶ φιλοσόφους καὶ ῥήτορες, θὰ ἔλεγαν ὅτι ἡ θρησκεία μας ἐπικράτησε μὲ τὴ φιλοσοφία καὶ τὴ ῥητορεία. Κι ἂν ἔπαιρνε μαζί του σπαθιά, θὰ ἔλεγαν ὅτι κυβέρνησε τὸν κόσμο μὲ τὰ σπαθιά. Οὔτε σπαθιὰ πῆρε, οὔτε πουγκιὰ πῆρε, οὔτε φιλοσόφους πῆρε. Τί πῆ­ρε; φτωχούς, ψαρᾶδες, ἀνθρώπους ξυπόλητους, ποὺ δὲν τοὺς ἔδινε κανεὶς σημασία.
Μά, θὰ μοῦ πῆτε, μόνο αὐτοὶ οἱ δώδεκα ψα­­ρᾶδες ἦταν ἐκεῖ; δὲν ὑπῆρχαν ἄλλοι; Ὑπῆρ­χαν καὶ ἄλλοι. Πόσοι; Τοὐλάχιστον χίλιοι – δυὸ χιλιάδες ψαρᾶδες θὰ ἦταν γύρω – γύρω στὰ χωριὰ τῆς λίμνης. Γιατί ὁ Χριστὸς ἀπ᾿ ὅ­λους ἐκείνους διάλεξε αὐτούς; Κουτουροῦ τοὺς πῆρε, ὅπως κουτουροῦ ἁπλώνεις τὸ χέρι σου καὶ πιάνεις τὰ χαλίκια; Ὄχι δά! Τοὺς διάλεξε.
Γιατί τοὺς διάλεξε; Γιατὶ μέσ᾿ στὰ χαλίκια αὐτοὶ ἦταν διαμάντια. Καὶ γιατί ἦταν διαμάντια; Γιατὶ ὁ Χριστὸς δὲν κοιτάζει τὰ ροῦχα μας, δὲν κοιτάζει τὸ πορτοφόλι μας, δὲν κοιτάζει τὰ σπίτια ποὺ κατοικοῦμε, δὲν κοιτάζει τὴν ὀμορφιά μας, δὲν κοιτάζει τίποτε ἀπ᾿ αὐ­τά. Τὴν καρδιά μας ζητάει. Καὶ σὰν καρδιογνώ­στης, ἔβλεπε ὅτι αὐτοί, κάτω ἀπὸ τὰ ῥοῦχα τοῦ ψαρᾶ, ἦταν ψυχὲς εὐγενεῖς.
⃝ Γιατί τοὺς διάλεξε; Γιά κοιτάξτε πρῶτα – πρῶ­τα ποῦ τοὺς βρῆκε; Τοὺς βρῆκε στὸ καφενεῖο; τοὺς βρῆκε στὴν ταβέρνα μὲ τὰ ποτήρια στὰ χέρια νὰ κουτσοπίνουνε; τοὺς βρῆ­κε νὰ παίζουν ζάρια; Ὄχι. Ποῦ τοὺς βρῆκε; Στὴ δουλειά. Ἔρριχναν τὰ δίχτυα οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ καὶ ἔπιαναν ψάρια. Τοὺς βρῆκε στὴ δουλειά.
⃝ Τοὺς διάλεξε ἀκόμα – γιατί; Δὲν φτάνει νά ᾿σαι ἐργατικός. Ὑπάρχουν ἐργατικοὶ ἄνθρωποι, ἀλλὰ δὲν συνεργάζονται μὲ ἄλλους· εἶνε μόνοι τους. Οἱ ψαρᾶδες ὅμως αὐτοὶ ποὺ διάλεξε ὁ Χριστός, ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ Πέτρος, ὁ Ἰ­ωάννης καὶ ὁ Ἰάκωβος, εἶχαν συνεταιρισμό. Ἦταν μαζί, δούλευαν μαζί· ὁ Ἀνδρέας μὲ τὸν Πέτρο, ὁ Ἰάκωβος μὲ τὸν Ἰωάννη ποὺ εἶχαν καὶ τὸν πατέρα τους τὸ Ζεβεδαῖο. Εὐλογημένα σπίτια! Παλαιότερα τὰ ἀδέρφια δὲν χώριζαν, ζοῦσαν πατριαρχικῶς. Πῆγα σ᾿ ἕνα χωριὸ καὶ χάρηκε ἡ ψυχή μου. Βρῆκα ἕνα σπίτι ποὺ ἦταν ὅλοι μαζί· ἑπτὰ ἀδέρφια, ἑπτὰ νυφάδες, εἴκοσι παιδιά, ἐγγονάκια, καὶ στὴ μέση ἕνας χαριτωμένος γέροντας τσομπᾶνος ὀγδόντα χρονῶν. Ἄ, εὐλογημένος ἄνθρωπος, σὰν τὸν πατριάρχη! Τώρα, λίγα σπίτια εἶνε πιὰ μαζί. Χωρίζουν τὰ ἀδέρφια, χωρίζουν οἱ πεθερὲς μὲ τὶς νύφες, χωρίζει ὁ κόσμος. Ἐνῷ ἐδῶ στὸ εὐαγγέλιο βλέπεις, ὅτι οἱ δώδεκα αὐτοὶ ψα­ρᾶ­δες ποὺ διάλεξε ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν μόνο ἐργατικοί, ἀλλὰ εἶχαν κ᾿ ἕνα πνεῦμα συνεργασίας, συνεργάζονταν.
⃝ Τοὺς διάλεξε λοιπὸν ὁ Χριστὸς γιατὶ ἦταν ἐργατικοί, τοὺς διάλεξε γιατὶ ἦταν ἀγαπημένα ἀδέρφια. Τοὺς διάλεξε ἀκόμα, γιατὶ ἦταν ἀ­νώτεροι ἄνθρωποι. Ποῦ τὸ βλέπουμε αὐτό; Ὅταν τοὺς εἶπε, Ἐλᾶτε κοντά μου κι ἀφῆστε τὰ δίχτυα σας, αὐτοὶ τί ἔκαναν; Ἄφησαν τὰ δίχτυα τους, ἄφησαν τὰ καΐκια τους, τὰ ἄφησαν ὅλα καὶ ἦρθαν κοντά του. Τὰ θυσίασαν ὅ­λα γιὰ τὸ Χριστό. Ὑπήκουσαν ἀπολύτως. Γι᾿ αὐτὸ τοὺς διάλεξε ὁ Χριστός μας.
Καὶ μετὰ αὐτοὶ οἱ δώδεκα τί ἔκαναν; Τὸ πιὸ μεγάλο θαῦμα, ἐγὼ δὲν ξέρω ἄλλο μεγαλύτε­ρο. Τὸ πιὸ μεγάλο θαῦμα εἶνε αὐτὸ ποὺ θὰ γιορτάσουμε μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν ἁγίων ἀποστό­λων. Ψαρᾶδες, ξυπόλητοι, χωρὶς γράμματα, χωρὶς ἐπιστήμη, χωρὶς μπουκιά, χωρὶς σπα­θιά, χωρὶς κανόνια, χωρὶς πυραύλους, χωρὶς τίπο­τα, ν᾿ ἀναποδογυρίσουν τὸν κόσμο ὁλόκλη­ρο! Ἐ­ὰν ὑποθέσουμε ὅτι σ᾿ ἕνα χωριὸ πέφτει ἕνα κοπάδι πεινασμένοι λύκοι, χίλιοι – δυὸ χιλιάδες λύκοι, καὶ τὸ κοπάδι τῶν λύκων κυκλώνει δώδεκα προβατάκια, ποιοί θὰ νικήσουν; Θὰ νικήσουν τὰ ἀρνιά; Δὲν θὰ μεί­νῃ ποδαράκι, τίποτε δὲν θὰ μείνῃ. Οἱ λύκοι θὰ νική­σουν. Καὶ ὅμως, νά τὸ θαῦμα. Τὰ ἀρνάκια τοῦ Χριστοῦ μας νίκησαν τοὺς ἄγριους λύκους. Καὶ ὄχι μόνο τοὺς νίκησαν, ἀλλὰ καὶ ἔ­καναν τοὺς λύκους ἀρνιά! Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγά­λο θαῦ­μα· ὅτι μὲ δώδεκα ψαρᾶδες, μὲ δώδεκα φτωχοὺς καὶ ἀσήμαντους κατὰ κόσμον, ὁ Χριστὸς ἔκανε τὴ μεγάλη μεταβολὴ στὸν κόσμο.

* * *

Τοὺς γιορτάζουμε. Τί πρέπει νὰ κάνουμε; Νὰ νηστέψουμε αὐτὲς τὶς μέρες. Νὰ προετοι­μαστοῦμε, νὰ ἐξομολογηθοῦμε, νὰ πᾶμε νὰ κοινωνήσουμε. Κι ὅταν χτυπήσουν οἱ καμπάνες στὴ γιορτὴ τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, νὰ πλησιάσουμε κ᾿ ἐμεῖς καὶ νὰ τοὺς ἐκφράσουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας.
Τί ἄλλο νὰ κάνουμε; Νὰ θυμηθοῦμε. Εἴπαμε· ἐργατικοὶ ἦταν αὐτοί, δούλευαν ὅλη νύχτα στὴ λίμνη. Ἐργατικοὶ αὐτοί, ἐργατικοὶ κ᾿ ἐμεῖς. Ἐργατικὸς πρέπει νὰ εἶνε ὁ ἄνθρωπος. Πότε ὅμως ἐργατικός; Σᾶς τό ᾿πα καὶ ἄλλοτε, τὸ ἐπαναλαμβάνω καὶ τώρα· Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο δουλειά, σὰν τὰ μυρμήγκια. Εἶνε εὐλογημένη ἡ δουλειά. Κυριακὴ ὅμως ὄχι. Τὶς ἄλλες μέρες δουλειά! Γιατὶ τὸ νερὸ ποὺ δὲν τρέχει σκουληκιάζει, καὶ τὸ σίδερο ποὺ δὲν δουλεύει τὴ γῆ σκουριάζει· καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν δουλεύει σαπίζει. Δουλειὰ ὅλες τὶς καθημερινές. Κυριακὴ πρωὶ ὅμως; ἦρθε ἡ ὥρα; χτύπησε ἡ καμπάνα; Νὰ σταματήσουν ὅλα. Ἡ γυναίκα θ᾿ ἀφήσῃ τὸ ῥάψιμο, τὸ σκούπισμα, τὸ μαγειρειό. Ὁ ἄντρας θ᾿ ἀφήσῃ τὴν τσάπα, ὁ τσοπᾶνος τὰ πρόβατα στὸ μαντρί, ὁ δάσκαλος τὸ σχολεῖο, ὁ ὑπάλληλος τὸ γραφεῖο, οἱ πάντες. Φτερὰ στὰ πόδια καὶ ὅλοι στὴν ἐκκλησία. Τὸ κάνουμε; εὐλογία· δὲν τὸ κάνουμε; θὰ τὸ πληρώσου­­με, θά ᾿ρθῃ ἡ ὥρα αὐτή… Σᾶς πονῶ καὶ σᾶς φωνάζω, πρὶν νά᾿ νε ἀργά. Χτυπάει ἡ καμ­πάνα καὶ περνᾶνε τὰ ἅγια καὶ διαβάζεται τὸ Εὐ­αγγέλιο, καὶ κάθεσαι ἐσὺ μὲ τὸ τσιγάρο στὸ στόμα καὶ κοροϊδεύεις μέσ᾿ στὴν πλατεῖα; ἔρ­χεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ!…
Ἂς πέσουμε κι ἂς παρακαλέσουμε νὰ γίνῃ ἵλεως ὁ Θεός. Καὶ νὰ μιμηθοῦμε τοὺς ἀποστό­λους, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν εὐχὴ τῶν ἁγίων ἀ­ποστόλων καὶ τῶν ἁγίων πατέρων. Εἴθε ὁ Θεὸς διὰ τῶν πρεσβειῶν καὶ τῆς Παναγίας Θεοτόκου νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ πάντας ἡμᾶς· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱερό ναὸ της Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Σκοπιᾶς – Φλωρίνης τὴν 20-6-1971.

Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. 2,1-11)

ΤA MEΓΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 2,11)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε μεγάλη ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Σήμερα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὰ γενέθλιά της. Σὰν σήμερα παρουσιάστηκε στὸν κόσμο ἡ Ἐκκλησία.
Ἀπ᾿ ὅλα τὰ χρυσᾶ νομίσματα ποὺ σκορπάει σήμερα τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς ἐξαργυρώσω ἕνα. Εἶνε ὁ τελευταῖος στίχος τοῦ ἀποστόλου. Τὸν ἀκούσατε;
Στὰ Ἰεροσόλυμα μετὰ τὴν ἀνάληψι τοῦ Χριστοῦ εἶχαν μαζευτῆ χιλιάδες Ἰουδαῖοι, γιὰ νὰ γιορτάσουν τὴν Πεντηκοστή τους. Ἦταν ἀπὸ κάθε μέρος· ἄλλοι ἀπὸ τὸ Ἀραρὰτ καὶ τὴν Ἀρμενία, ἄλλοι ἀπὸ τὸν Καύκασο καὶ τὰ μέρη τῆς Περσίας, ἄλλοι ἀπὸ τὴ Μεσοποταμία, ἄλλοι ἀπὸ τὴν Ἰουδαία καὶ τὴν Καππαδοκία, ἄλλοι ἀπὸ τὸν Πόντο, τὴν Ἀσία καὶ τὴν Ἰωνία, ἄλλοι ἀπὸ τὴ Φρυγία καὶ τὴν Παμφυλία, ἄλλοι ἀπὸ τὴν Αγυπτο, τὴ Λιβύη καὶ τὴν Κυρήνη, ἄλλοι ἀπὸ τὴ Ῥώμη, ἄλλοι ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ τὴν Κύπρο, ἄλλοι ἀπὸ τὴν Ἀραβία. Καθένας μιλοῦσε τὴ δική του γλῶσσα. Μόλις ὅμως ἦλθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο οἱ ἀπόστολοι ἄρχισαν νὰ μιλοῦν ξένες γλῶσσες, κι ὅλο τὸ πλῆθος ἄκουγαν ἔκπληκτοι, καθένας στὴ γλῶσσα του, τὴ διδαχή τους, μὲ τὴ χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ ξέρῃ ὅλες τὶς γλῶσσες; Δὲν ὑπάρχει. Τὸ πολὺ – πολὺ νὰ μάθῃ ἕξι – ἑπτὰ γλῶσσες. Οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ ὅμως μιλοῦν ὅλες τὶς γλῶσσες. Καὶ τὸ σπουδαῖο ποιό εἶνε· ὅτι τὶς ἔμαθαν μέσα σὲ μιὰ στιγμή. Καὶ μόνο αὐτό; Μπορεῖ νὰ μάθῃς γλῶσσες σὰν τὸν παπαγάλο· ἀλλὰ τί λές; ποιό εἶνε τὸ περιεχόμενο τῶν λόγων σου; Ἐκεῖνα ποὺ ἔλεγαν οἱ ἀπόστολοι εἶνε σπουδαῖα. Τί ἔλεγαν οἱ ἀπόστολοι; Λαλοῦσαν «τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ» – ἔτσι τελειώνει ὁ ἀπόστολος (Πράξ. 2,11). Ποιά εἶνε, λοιπόν, αὐτὰ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

* * *

Ὅπου νὰ κοιτάξῃς, βλέπεις μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ τὰ συνηθίσαμε καὶ δὲν τοὺς δίνουμε σημασία. Ἐὰν ἕνας τυφλὸς ἐκ γενετῆς θεραπευθῇ ξαφνικά, θὰ θαμπωθῇ τόσο, ὥστε συνεχῶς θὰ ρωτάῃ σὰν τὸ μικρὸ παιδί· ποιός τά ᾿κανε αὐτά; Ἐμεῖς μάτια ἔχουμε, καὶ μάτια δὲν ἔχουμε. Ζοῦμε μέσα σ᾿ ἕνα πανόραμα. Ὅλη ἡ φύσις καὶ τὸ σύμπαν, ἰδού τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ διαλέγω τρεῖς – τέσσερις εἰκόνες. Θέ᾿ς νὰ δῇς μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ; Ξύπνα νωρὶς τὸ πρωῒ νὰ δῇς πῶς βγαίνει ὁ ἥλιος. Τί μεγαλεῖο εἶν᾿ αὐτό! Ἢ περίμενε τὸ βράδυ νὰ βασιλέψῃ· «Ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐτοῦ… Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας» (Ψαλμ. 103,19,24). Μεγαλεῖο ἡ ἀνατολή, μεγαλεῖο ἡ δύσις τοῦ ἡλίου. Ἂν θέ᾿ς ἀκόμα, ἀνέβα σὲ μιὰ ψηλὴ κορφὴ ἢ πέταξε μὲ ἀεροπλάνο, κι ἀπὸ ᾿κεῖ δὲς τὸν κάμπο, τὰ ποτάμια, τὴ θάλασσα μὲ τὰ νησιά· ὅλα εἶνε μεγαλεῖο. Δὲν σοῦ ἀρκοῦν αὐτά; Τότε γίνε ἀστροναύτης καὶ βγὲς στὸ διάστημα, νὰ δῇς τὴ γῆ σὰν μιὰ τεράστια σφαῖρα νὰ στρέφεται μέσα στὸ ἄπειρο. Γεμᾶτο εἶνε τὸ σύμπαν ἀπὸ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ!
Ἀλλὰ οἱ ἀπόστολοι δὲν μίλησαν τότε γι᾿ αὐτά. Οὔτε ἐγὼ σκοπεύω νὰ σᾶς περιγράψω ἐδῶ τὴν ἀνατολὴ ἢ τὸ ἡλιοβασίλεμα κ.τ.λ.. Ὅταν λέει ἐδῶ, ὅτι τὰ πλήθη τοὺς ἄκουγαν νὰ λαλοῦν «τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», δὲν ἐννοεῖ τὰ φυσικὰ μεγαλεῖα. Ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο. Θὰ τὸ πῶ, ἀλλὰ θὰ τὸ προσέξετε; ἂν δὲν τὸ προσέξετε, πολύ θὰ λυπηθῶ καὶ εἰς μάτην θὰ πάῃ ὁ λόγος μου. Παραπάνω ἀπ᾿ τὸν ἥλιο καὶ τὰ ἄστρα, τὰ ποτάμια καὶ τὶς θάλασσες, ὑπάρχει ἕνα ἄλλο μεγαλεῖο. Ποιό; Πάρτε κιμωλία καὶ γράψτε. Μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ εἶνε ἡ ἁγία Γραφὴ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Εἶνε μεγαλεῖο· ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ δῇς, πρέπει νὰ πιστεύῃς· ἂν δὲν πιστεύῃς, δὲν θὰ τὸ καταλάβῃς. Χρειάζονται μάτια πνευματικά. Τότε, μόλις ἀνοίξῃς τὴν ἁγία Γραφή, θὰ σὲ πάρουν φτερὰ ἀγγέλων καὶ θὰ σὲ ἀνεβάσουν – ποῦ; Ὄχι ἐκεῖ ποὺ ἀνέβηκαν οἱ ἀστροναῦτες, ἀλλὰ στὸν «τρίτον οὐρανόν» (Β΄ Κορ. 12,2), στὸ θρόνο τοῦ Δημιουργοῦ. Ἐκεῖ, στὴν ἀρχὴ τῆς Δημιουργίας, θ᾿ ἀκούσῃς ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ ν᾿ ἀντηχῇ μέσα στὸ χάος ἡ μεγάλη προσταγή· «Γενηθήτω φῶς» (Γέν. 1,3). Δὲν ὑπάρχει ἀλλοῦ αὐτὸς ὁ λόγος. Γι᾿ αὐτὸ ἐμπρὸς στὶς λέξεις αὐτὲς στάθηκαν μὲ προσοχὴ οἱ εἰδικοὶ ἐπιστήμονες.
Σὲ παίρνει κατόπιν ἄλλος ἄγγελος καὶ σ᾿ ἀνεβάζει ψηλά, στὴν κορυφὴ τοῦ Ἀραράτ, καὶ σοῦ δείχνει ἐκεῖ τὸ Νῶε, τὸν δοῦλο τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔμεινε μόνος, διότι ἡ ἀνθρωπότης ἔγινε σάρκες καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁ κόσμος ὅλος πνίγηκε ἀπὸ τὰ νερὰ τοῦ κατακλυσμοῦ.
Μετὰ ἕνας ἄλλος ἄγγελος σὲ παίρνει καὶ καὶ σὲ ἀνεβάζει ἐπάνω στὸ ὅρος Σινὰ καὶ βλέπεις τὸ Μωυσῆ νὰ δέχεται τὶς δέκα ἐντολές, ποὺ οὐδέποτε ὣς τότε εἶχε ἀκούσει ὁ κόσμος. Δέκα δάχτυλα σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ δέκα εἶνε οἱ ἐντολές του. Κόβεις ἕνα δάχτυλό σου; Ὄχι. Καὶ ὅμως πολλοὶ τώρα εἶνε… μὲ κομμένα «δάχτυλα», κόβουν δηλαδὴ τὶς ἐντολές. Ἔ, ἐσὺ ποὺ κόβεις τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, πόσο μικρὸς καὶ ἀσήμαντος εἶσαι!…
Ἀνοίγεις ἀκόμα τὴν ἁγία Γραφὴ καὶ ἀκοῦς φωνὲς προφητῶν. Διάβασε τὸν Ἠσαΐα, διάβασε τὸν Ἰερεμία, διάβασε τὸ Δαυΐδ, διάβασε τὸν Ἰωήλ, ποὺ 800 χρόνια π.Χ. προφήτευσε γιὰ τὴ σημερινὴ ἑορτὴ ὅτι θὰ ἔλθῃ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο στὸν κόσμο (βλ. Ἰωὴλ 3,1). Πήγαινε καὶ μέσα σ᾿ ἕνα καμίνι ν᾿ ἀκούσῃς τρία παιδιὰ νὰ ψάλλουν «Τὸν Κύριον ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας» (βλ. Δαν. 3,34 κ.ἑ.).
Κι ἅμα κλείσῃς τὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἀνοίξῃς τὴν Καινὴ Διαθήκη, ἐκεῖ ἀντηχεῖ ἐξαίσια ἁρμονία, μπροστὰ στὴν ὁποία οἱ μουσικὲς τῆς γῆς σιγοῦν. Μόλις ἀνοίξῃς τὸ Εὐαγγέλιο, θ᾿ ἀκούσῃς οὐράνια στρατιὰ ἀγγέλων νὰ ψάλλῃ· «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14).
Ἐκεῖ ἀκοῦς τὸν διο τὸ Χριστὸ νὰ μιλάῃ. Θέ᾿ς νὰ δῇς θαύματα μεγάλα; ἄνοιξε τὸ Εὐαγγέλιο. Δὲν σὲ πείθουν αὐτά; εἶσαι ἄπιστος; Τότε διάβασε μιὰ φορά, δυὸ φορές, τρεῖς φορὲς τὰ πάθη τοῦ Κυρίου· κι ὅταν δῇς τὸ Γολγοθᾶ νὰ σείεται ὁλόκληρος, τότε μαζὶ μὲ τὸν ἑκατόνταρχο θὰ γονατίσῃς κ᾿ ἐσὺ γιὰ νὰ πῇς «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος» (Ματθ. 27,54). Καὶ ἂν εἶσαι ἁμαρτωλός, ὁσοδήποτε ἁμαρτωλός, κι ἂν τὰ χέρια σου εἶνε βουτηγμένα στὸ αἷμα, θὰ πῇς κ᾿ ἐσὺ μαζὶ μὲ τὸ λῃστή· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).
Ὅλα αὐτὰ τὰ ὡραῖα ἔχει μέσα τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Καὶ αὐτὰ ἦταν «τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», γιὰ τὰ ὁποῖα μιλοῦσαν οἱ ἀπόστολοι καὶ τοὺς ἄκουγε τὸ πλῆθος.

* * *

Προτοῦ νὰ τελειώσω, ἀδελφοί μου, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πάρω μιὰ ζυγαριὰ νὰ ζυγίσω ὅλους, πρῶτα τὸν ἑαυτό μου καὶ ἔπειτα ἐσᾶς, νὰ δοῦμε πόσων καρατίων Χριστιανοὶ εμεθα. Σᾶς ἐρωτῶ· Οἱ ἀπόστολοι μιλοῦσαν γιὰ «τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», ἐμᾶς μᾶς ἀκούει κανεὶς νὰ μιλοῦμε γιὰ «τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ»;
Ἦρθε κάποτε στὴν Ἑλλάδα ἕνας ξένος, ποὺ ἤξερε καλὰ τὰ ἑλληνικά. Ἄκουγε, ὅτι ἡ χώρα αὐτὴ κατοικεῖται ἀπὸ ὀρθοδόξους, ἔχει κληρικοὺς καὶ ἱεροκήρυκες, καὶ εἶπε· Ἂς πάω ἐκεῖ, νὰ βρῶ σωστοὺς Χριστιανούς. Στὸν Πειραιᾶ μπῆκε σ᾿ ἕνα καράβι καὶ στὴ διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ περπατοῦσε ἀπὸ τὴ μία ἄκρη τοῦ πλοίου μέχρι τὴν ἄλλη. Ἤθελε νὰ μάθῃ τί κουβεντιάζουν οἱ Ἕλληνες (γιατὶ πές μου τί συζητᾷς, νὰ σοῦ πῶ ποιός εἶσαι). Τέντωσε τ᾿ αὐτί του στὴ γέφυρα, στὸ κατάστρωμα, δεξιὰ – ἀριστερὰ σὲ ὅλες τὶς θέσεις. Σὲ μιὰ παρέα συζητοῦσαν πολιτικά, σὲ ἄλλη συζητοῦσαν γιὰ οἰκονομικά, κάποιοι νεώτεροι παραπέρα ἦταν ἕτοιμοι νὰ πιαστοῦν γιὰ τὸ ποδόσφαιρο, κάτι ἄλλοι μιλοῦσαν γιὰ ταινίες καὶ κινηματογραφικὰ ἔργα. Πιὸ πέρα συναντᾷ καὶ κάτι μεσόκοπους μὲ γκρίζα μαλλιά, ποὺ τοὺς ἀπασχολοῦσε – τί; τὸ πῶς θὰ πάρουν διαζύγιο! Τρεῖς μέρες μέσ᾿ στὸ καράβι, μιὰ φορὰ μόνο ἄκουσε τὴ λέξι Θεός· ὄχι ὅμως ὡς δοξολογία, ἀλλὰ ὡς βλαστήμια δυστυχῶς! Ἀπογοητεύθηκε.
Γι᾿ αὐτὸ ἐρωτῶ· ποιός πατέρας καὶ μάνα ἀπὸ σᾶς, ὅταν βρεθῇ στὸ σπίτι μὲ τὰ παιδιά, θὰ τοὺς μιλήσῃ γιὰ τὸ Θεό; Ἐνώπιον τοῦ ἐσταυρωμένου Κυρίου, ἐνώπιον τῶν ἁγίων καὶ τῶν μακαρίων προγόνων μας, σᾶς ἐξορκίζω, ἂν ἔχετε γλῶσσα μιλᾶτε γιὰ τὸ Θεό μας, γιὰ τὸν Κύριό μας, γιὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο! Σήμερα οἱ Χριστιανοὶ ἔγιναν μουγγοί, ντρέπονται νὰ μιλήσουν. Καὶ ἡ αἰτία ποιά; Δὲν ἔχουμε Πνεῦμα ἅγιο, εμεθα σάρκες! Ἡ καρδιά μας εἶνε ψυχρά, μιὰ κολώνα πάγου ἔχουμε μέσα μας. Ἂς παρακαλέσουμε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο νὰ λειώσῃ τὸν πάγο, νὰ θερμάνῃ τὴν καρδιά μας, καὶ τὸ στόμα μας, ἡ ζωή μας, ἡ ὕπαρξί μας, τὰ πάντα νὰ αἰνοῦν καὶ νὰ δοξάζουν Πατέρα, Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου σε ιερό ναό των Ἀθηνῶν 13-6-1965)