«Χαιρε, ακτις νοητου ηλιου∙ Χαιρε, βολις του αδυτου φεγγους»(Του ΝΙΚ. Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗ)



«Χαιρε, ακτις νοητου ηλιου∙
Χαιρε, βολις του αδυτου φεγγους»
(Οίκος 21ος – Ακάθιστος Ύμνος)
Του ΝΙΚ. Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Στη θεολογική οργάνωση των νοημάτων – αληθειών των στίχων «Χαίρε, ακτίς νοητού ηλίου∙ χαίρε, βολίς του αδύτου φέγγους», ο ποιητής χρησιμοποιεί εικόνες εκ της φυσικής – κτιστής πραγματικότητας. Δεν είναι λάθος η μεταφορά και η εφαρμογή στον πνευματικό, φιλοσοφικό και κοινωνικό τομέα εικόνων εκ του φυσικού κόσμου και αληθειών της επιστήμης, όταν δεν καταλήγουμε σε υλιστική – ματεριαλιστική συνείδηση.
Ας σταθούμε, πρώτα, στο γεγονός – θαύμα της αφλέκτου βάτου, της μη καιομένης, που είδε ο Μωϋσής στους πρόποδες του όρους Χωρήβ: Πλησίασε (ο Μωϋσής) και είδε ότι «η βάτος καίεται πυρί, αλλ’ ου κατεκαίετο» (Εξ. γ΄, 2).
Ως συνέχεια του γεγονότος (προτυπώσεως) της «καιομένης βάτου», εξυμνείται η Κυρία Θεοτόκος, ως εξής:
«Μωσής κατενόησεν εν βάτω το μέγα Μυστήριον του τόκου σου∙ Παίδες προεικόνισαν τούτο εμφανέστατα, μέσον πυρός ιστάμενοι και μη φλεγόμενοι, ακήρατε αγία Παρθένε, όθεν σε υμνούμεν εις πάντας τους αιώνας» (Ωδή ζ΄- Ειρμός – Ακάθιστος Ύμνος). Read more »