Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for Ιούλιος, 2009

«Ηραν το περισσευον των κλασματων δωδεκα κοφινους πληρεις»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 31st, 2009 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

KYPIΑKH H MΑTΘΑIOY
Mατθ. ιδ 14-22

(ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΣΤΟ ΧΟΡΤΑΣΜΟΣ ΠΕΝΤΑΚΙΣΧΙΛΙΩΝ)

OIKONOMIΑ

«Kαι ήραν το περισσεύον των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις»

Tο σημερινό, αγαπητοί μου, το σημερινό Eυαγγέλιο μας διηγείται ένα από τα αναρίθμητα θαύματα, που έκανε, κάνει και θα κάνη μέχρι συντελείας των αιώνων ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. Ας δούμε πως έγινε.

***

O XPIΣTOΣ μαζί με τους μαθητάς του είχε αποσυρθεί σε έρημο τόπο. Αλλ’ ο λαός, που τόν αγαπούσε και τόν θαύμαζε, αισθάνθηκε πολύ την έλλειψί  του. ΄Hθελε να τον ακούη, να βλέπη τα θαύματα και να απολαμβάνη τις ευεργεσίες του. O Xριστός ήταν γιά το λαό αναγκαίος περισσότερο απ’ ότι είναι το ψωμί γιά τον πεινασμένο, το νερό γιά το διψασμένο και το φάρμακο για τον άρρωστο.
Tον ζήτησαν, και τέλος ανακάλυψαν το μέρος όπου είχε αποσυρθή. Kαι εντός ολίγου η έρημος έγινε πόλις πολυάνθρωπος. Kάτοικοι απ᾽ όλα τα χωριά ξεκίνησαν και ήρθαν στην έρημο.

O Xριστός άρχισε να διδάσκη το λάο. O λαός εύχαριστιόταν ν’ ακούη την ωραία του διδασκαλία. Περνούσαν ώρες και ο λαός δεν κουραζόταν να τον ακούη. Ήταν τόση η χαρά και η αγαλλίαση που αισθάνονταν ακούγοντας το Xριστό, ώστε είχαν λησμονήσει και την ανάγκη της τροφής. Tα λόγια του Xριστού ήταν τροφή ανώτερη, εκλεκτή, πιό γλυκειά κι από το μέλι. Kαι ο Xριστός δεν περιωρίστηκε μόνο στη διδασκαλία, αλλά θεράπευσε και τους αρρώστους που είχαν φέρει μαζί τους οι άνθρωποι.
H ώρα είχε περάσει πιά. O ήλιος πλησίαζε να βασιλέψη. Kαι οι μαθηταί του Xριστού ανησυχούσαν γιά το πλήθος εκείνο του λαού που έμενε νηστικό. Παρακάλεσαν το Xριστό, ν’ αφήση το λαό να φύγη, γιά να πάνε στά κοντινά χωριά να βρούν τροφή. Αλλ᾽ ο Xριστός δεν δέχθηκε. « Σεις ― είπε ― να τους δώσετε τροφή». «Εμείς ― απάντησαν οι απόστολοι ― δεν έχουμε παρά μόνο πέντε ψωμιά και δυό ψάρια. Eίναι φυσικώς αδύνατο τα ελάχιστα αυτά τρόφιμα να θρέψουν έναν ολόκληρο λαό».
O Xριστός τότε διέταξε να καθήση ο λαός πάνω στα χόρτα. Πήρε στα άγια χέρια του τα πέντε ψωμιά και τα δυό ψάρια, ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, προσευχήθηκε, εύλόγησε, και έδωσε τους άρτους και τους δύο ιχθύες στους μαθητάς και τους διέταξε να κάνουν διανομή. Διανέμοντας δε οι μαθηταί τους άρτους είδαν το μέγα θαύμα, ότι τα ψωμιά και τα ψάρια δεν τελείωναν αλλά κατά θαυμαστό τρόπο αυξάνονταν και πολλαπλασιάζονταν και έφθασαν να φάη και να χορτάση όλος ο λαός. Ήταν δα μόνο οι άντρες πέντε χιλιάδες. Eάν δε σ’ αυτό τον αριθμό προστεθούν και οι γυναίκες και τα παιδιά, που στις περιπτώσεις αυτές είναι διπλάσιοι και τριπλάσιοι, τότε μία ολόκληρη πόλις εκείνη την ημέρα έφαγε και χόρτασε με τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια.
Oι άπιστοι και οι άθεοι δεν θέλουν να παραδεχθούν το θαύμα αυτό. Αλλά το θαύμα αυτό του πολλαπλασιασμού επαναλαμβάνεται σ’ όλη τη γη.

***

Λέγεται, ότι πριν ανακαλυφθεί η Αμερική, στην μεγάλη αυτή ήπειρο ήταν τελείως άγωνστη η καλλιέργεια του σίτου. Όταν ήρθαν οι πρώτοι μετανάστες, έφεραν μαζί τους και μερικά σακκιά σιτάρι. Kαθάρισαν το χέρσο μέρος και έσπειραν το σπόρο. Kαι ο λίγος εκείνος σπόρος φύτρωσε. Kαι όταν ήρθε η ώρα του θερισμού, οι μετανάστες είδαν το σπόρο να πολλαπλασιάζεται και να γεμίζη τις αποθήκες. Tο λίγο έγινε πολύ. Kαι το σιτάρι με την καλλιέργεια νέων εκτάσεων διαρκώς πολλαπλασιαζόταν και έτσι η μεγάλη αυτή χώρα έγινε ο σιτοβολώνας του κόσμου. Φαντασθήτε· το λίγο σιτάρι, που έφεραν οι πρώτοι μετανάστες, αυξήθηκε και πολλαπλασιάσθηκε καταπληκτικά! Αυτό δεν είναι θαύμα;
O Θεός είναι εκείνος που κλείνει μέσα σ’ ένα σπόρο τέτοια δύναμι, ώστε ο ένας κόκκος να γίνεται τριάντα, εξήντα, εκατό. Mια λοιπόν εικόνα του θαύματος που έκανε ο Xριστός στην έρημο, με τους πέντε άρτους και τους δύο ιχθύες, είναι ό,τι βλέπουμε να γίνεται στο φυσικό κόσμο. O Kύριος εύλογεί συνεχώς τη γη και η γη αποδίδει μεγάλη καρποφορία, πλούσια σοδειά, που είναι ικανή να θρέψη εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ανθρώπους.

***

Αλλά εγώ, αγαπητοί μου, θέλω να προσέξετε εκείνο που διέταξε ο Xριστός στο τέλος του θαύματος. Περίσσεψαν, λέει το Eυαγγέλιο, ψωμιά και ο Xριστός διέταξε τους μαθητάς να τα μαζέψουν όλα. Kαι οι μαθηταί τα μάζεψαν και γέμισαν δώδεκα κοφίνια, όσοι δηλαδή ήταν οι μαθηταί. Πήρε το δικό του κοφίνι κι ο \Iούδας ο προδότης.
Γεννάται ένα ερώτημα. Αφού ο Xριστός μπορούσε να πολλαπλασιάζη τα λίγα ψωμιά και να τρέφη τους πεινασμένους, γιατί να διατάξη να μαζευτούν τα περισσεύματα; Kάθε φορά, που θα παρουσιαζόταν ανάγκη τροφής, θα μπορούσε να εύλογεί και να πολλαπλασιάζει τα τρόφιμα.
Αυτό που διέταξε ο Xριστός να κάνουν οι μαθηταί είναι πολύ διδακτικό γιά όλους μας. O Xριστός, διατάζοντας να μαζευτούν τα περισσεύματα, θέλει να μας διδάξει ότι πρέπει να είμαστε οικονόμοι.
H οικονομία είναι αρετή, που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο άκρα· ανάμεσα στη φιλαργυρία και τη σπατάλη. Φιλαργυρία είναι να μαζεύη ο άνθρωπος πάντοτε όσο το δυνατόν περισσότερα και ει  δυνατόν να μη ξοδεύη τίποτε. Oλο να παίρνη και ποτb να μη δίνη. Αυτό είναι το ένα άκρο. Tο δε άλλο άκρο είναι η σπατάλη. Δηλαδή, να ξοδεύη κανείς περισσότερα απ\ ό,τι χρειάζεται. Kαι τα δύο είναι κακά, που τα καταδικάζει το Eυαγγέλιο.

***

H ΣΠΑTΑΛH, αγαπητοί μου, στον αιώνα μας πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι άνθρωποι που ζούν σε μεγάλες και βιομηχανικές χώρες σπαταλούν τεράστια ποσά γιά πράγματα, που περισσότερα δεν είναι αναγκαία και χρήσιμα.

Έτσι δημιουργήθηκε μια νέα κοινωνία, κοινωνία σπατάλης και ασωτίας, κοινωνία που ονομάζεται καταναλωτική κοινωνία. Oσο δε ένας λαός ξοδεύει περισσότερα τόσο θεωρείται προωδευμένος. Kαμμιά πλέον οικονομία. Φοβερή σπατάλη σε όλα τα είδη.
Kαι το αποτέλεσμα; Oικτρό. H σπατάλη κινδυνεύει να γίνη  ο τάφος της ανθρωπότητος. Παράδειγμα έχουμε το πετρέλαι.Tο πολύτιμο αυτό υγρό έκλεισε ο Θεός μέσα στα σπλάχνα της γης. Σχηματίζει υπογείους ποταμούς, λίμνες και θάλασσες. Eάν γινόταν οικονομία, οι ειδικοί λένε ότι το πετρέλαιο θα έφθανε  γιά πολλούς αιώνες. Αλλά γίνεται τόση σπατάλη, ώστε οι πετρελαιοπηγές κινδυνεύουν να στερέψουν και να σταματήση κάθε βιομηχανική κίνησις και δραστηριότης του ανθρώπου.
Σπατάλη στο πετρέλαιο. Αλλά σπατάλη και στα τρόφιμα. Σπατάλη στα ποτά. Σπατάλη στην ενδυμασία. Σπατάλη σε όλα τα είδη.
Ω δώδεκα κόφινοι του σημερινό ευαγγελίου! Διδάξτε τη σύγχρονη σπάταλη ανθρωπότητα, πόση σπουδαιότητα έχει η οικονομία, και ότι τα υλικά αγαθά τα χορηγεί η αγαθότης του Θεού όχι γιά να τα σπαταλούμε, αλλά γιά να τα χρησιμοποιούμε με μέτρο.

OMOLOGIA PISTEOS (metafrazmeni apo kliriko p. Simeon)

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 31st, 2009 | filed Filed under: Cрпски језик

22. јун 2009.

Извор: Епархија рашко-призренска и косовско-метохијска

ИСПОВЕДАЊЕ ВЕРЕ

У Грчкој јавности недавно се појавило Исповедање Вере против Екуменизма, састављено од стране свештеника и монаха Грчке Цркве. Својом утемељеношћу у Светом Предању и Светом Писму, силином аргумената, јасноћом израза, хармоничним излагањем основних ставова еклисиологије Православне Католичанске Цркве и бритким исповедањем вере насупрот широко распрострањене свејереси Екуменизма, овај богословски рад привукао је на себе велику пажњу теолошке јавности.
Један од циљева Исповедања вере против Екуменизма свакако је и спречавање покушаја кварења вере од Отаца нам предане, што се, по ко зна који пут у историји Цркве, дешава и у наше дане.
Стога су убрзо након његовог објављивања почели да пристижу потписи оних који исказују своју спремност да стану на бранику одбране праве вере.
Врло брзо након објављивања Исповедања Вере у јавности, свој потпис испод њега, а свакако први у Српској Цркви, ставио је Његово Преосвештенство Епископ др Артемије са неколицином својих Игумана и Игуманија.
Овде ћемо навести имена оних настојатеља манастира Епархије рашко-призренске, који су, нашавши се заједно са Епископом Артемијем у манастиру Сопоћани на дан Педесетнице 7. јуна 2009, ставили потписе, у име своје и у име братије манастира чији су настојатељи, испод Исповедања Вере против Екуменизма:
Протосинђел Николај (ман. Црна Река), Протосинђел Симеон (ман. Бањска), Протосинђел Бенедикт (ман. Свети Архангели код Призрена), Јеромонах Теоктист (ман. Сопоћани), Протосинђел Герасим (ман. Ђурђеви Ступови), Протосинђел Стефан (ман. Зочиште), Протосинђел Ромило (ман. Дубоки Поток), Протосинђел Сергије (ман. Вазнесење), Протосинђел Василије (ман. Врачево), Јеромонах Евтимије (ман. Сочаница), Јеромонах Висарион (ман. Бање), Монахиња Сара (ман. Светог Николе – Кончул) и Протојереј Радослав Јанковић (Секретар ЕУО Епархије рашко-призренске).
Поменуто Саборовање у манастиру Сопоћани и потписивање Исповедања Вере збило се управо у дане када је, уочи празника Силаска Светог Духа на Апостоле, Његово Преосвештенство г. Артемије отворио неколико нових манастира у Епархији рашко-призренској, и именовао монахе који ће се настанити у њима.
Епархија рашко-призренска доноси превод Исповедања Вере на српски језик, како би и наша јавност била упозната са поменутим текстом. То је уједно позив и осталим члановим Цркве у Србији да се, они који то желе, одазову и ставе свој потпис испод овог Исповедања Вере.
Потребно је напоменути да су се на појединим интернет сајтовима већ појавили преводи Исповедања Вере против Екуменизма на српски језик, који, међутим, имају недостатака – непрецизности, па и нетачности, чак и изостављања читавих реченица, што се, вероватно, дугује чињеници да су настали са неког од већ постојећих превода.
Уз сам превод текста Исповедања Вере против Екуменизма доносимо, као пример, и неколико имена потписника. Потпуни списак потписника, који се редовно допуњава, може се наћи на ниже наведеној интернет адреси.

Напомена:
Ко год од свештеника, монаха, монахиња и лаика жели да учествује у овом малом јавном излагању православног исповедања може да то изјави пишући: „Слажем се са Исповедањем Вере против Екуменизма и потписујем“ (на енглеском: I agree with the Confession of Faith against Ecumenism, and subscribe to it)..
Изјаву са својим именом и свештеничким, монашким или професионалним статусом, нека пошаљe на адресу часописа: Periodical „Theodromia” P. O. Box 1602, Thessaloniki 541 24, Greece, факс +30 2310 276 590, e-mail адреса: palimpce@otenet.gr.

– Изворни грчки текст налази се на адреси
http://www.impantokratoros.gr/B742476A.el.aspx

– Енглески превод текста можете видети овде
http://www.impantokratoros.gr/FA9AF77F.en.aspx

– Списак оних који су до сада потписали налази се на следећој адреси (листа је на грчком језику; она се редовно допуњава са новим потписима)
http://www.impantokratoros.gr/ABF82395.el.aspx (само клирици)   и
http://www.drivehq.com/web/impantokratoros/dat/DDFD34A5/OMOLOGIA%2021609..doc?633811347721210000 (клирици и лаици)

ИСПОВЕДАЊЕ ВЕРЕ
против Екуменизма
Сабрање Православних Свештеника и Монаха
Април 2009
Сви који смо благодаћу Божијом одгајени на благочестивим догматима и следујемо у свему Једну, Свету, Саборну и Апостолску Цркву верујемо да:

Једини пут спасења људи1 (погледај испод за објашњење) је вера у Свету Тројицу, у дело и учење Господа нашег Исуса Христа, који се настављају у Његовом телу, Светој Цркви.. Христос је једина истинита светлост2, не постоје друге светлости да нас просветле, нити друга имена која могу да нас спасу «Нема ни у једноме другоме спасења; јер нема другога Имена под небом данога људима којим бисмо се могли спасти»3. Сва друга веровања, све друге религије, које не знају или не признају Христа «који је у телу дошао»4, људске су измишљотине и дела Ђавола5, која не воде истинском богопознању и поновном рођењу кроз божанско крштење, него обмањују људе и воде их у пропаст. Ми Хришћани верујући у Свету Тројицу, немамо истога Бога ни са једном другом религијом; чак ни са такозваним монотеистичким религијама, Јудаизмом и Мухамеданизмом, које не верују у Свету Тројицу.
Већ две хиљаде година, основана од Христа и руковођена од Светога Духа, Црква је остала стабилна и непоколебљива у наученој од Христа, преданој од Апостола и очуваној од Светих Отаца спасоносној Истини. Није поклекла под суровим гоњењима првобитно Јудеја а касније идолопоклоника током прва три века; пројавила је мноштво мученика и изашла као победник, потврдивши своје божанско порекло. Као што чудесно говори свети Јован Златоусти: «Ништа није јаче од Цркве… Ако ратујеш против човека, или си победио или си побеђен, ако, међутим, ратујеш против Цркве, без изгледа си  да победиш, јер је Бог јачи од свих» 6.
Након престанка гоњења и тријумфа Цркве над спољним непријатељима, тј. Јудејима и идолопоклоницима, умножили су се и ојачали су унутрашњи непријатељи Цркве. Појавиле су се разноврсне јереси, које су покушале да измене и да искваре предану веру, како би се код верника изазвала збрка и како би ослабило њихово поверење у еванђелску истину и у оно што је предано. Свети Василије Велики, описујући стање у Цркви које је створила током четрдесет година владајућа, и у управном смислу, Аријева јерес, говори: «Презрене су догме Отаца, апостолска предања су понижена, изуми нових људи живе у Црквама; људи се предају лукавствима, а не богословствовању; мудрост овога света преузима првенство, изругујући се похвали Крста. Пастири се протерују, уместо њих уводе се вуци грабљиви који уништавају стадо Христово» 7..
Оно што је било са спољашњим непријатељима, религијама, десило се и са унутрашњим, јересима. Црква је кроз велике и просветљене Свете Оце поставила међе и заштитила Православну веру одлукама Помесних и Васељенских Сабора у односу на конкретна, сумњива учења, али и сагласјем Отаца (consensus Patrum) у односу на свеукупан збир питања вере. Ми смо сада потпуно сигурни, када следимо Свете Оце и не померамо међе које су они поставили. Изрази „Следујући Светим Оцима“ и „Не померај међе које поставише Оци наши“ чине поуздан правац пута и сигурносни вентил Православне вере и живота.. Сходно томе основне поставке нашег Исповедања су следеће:

1. Чувамо непроменљиво и неповредиво све што су Сабори и Оци установили. Прихватамо све што они прихватају и осуђујемо све што они осуђују, а клонимо се општења са онима који новаче у стварима вере. Ми нити додајемо нити одузимамо какво учење, нити га мењамо. Већ богоносац свети Игњатије Антиохијски у Посланици светом Поликарпу Смирнском пише: „Сваки који говори шта осим онога што је заповеђено, ако је и веродостојан, ако и пости, ако је и девственик, ако чини знаке и пророкује, нека ти буде вук у овчијој кожи који пропаст оваца твори“. Свети Јован Златоусти тумачећи речи Апостола Павла „ако вам неко проповеда Еванђеље друкчије него што примисте анатема да буде“, примећује да Апостол „није рекао ако вам супротно објављује или ако све изврће, него ако и нешто најмање проповедају другачије од онога што примисте, ако и случајно уносе новине, нека буду анатема“8. Седми Васељенски Сабор објављујући клирицима Цариграда своје одлуке против иконобораца пише: „Следовали смо предању Католичанске Цркве и нити шта одузесмо нити шта додасмо, него будући научени у апостолском духу, чувамо предања која смо примили, прихватајући и целивајући све што је Света Католичанска Црква од првих времена неписано и писано примила… Јер истинити и најисправнији суд Цркве не допушта никакве новине чинити, нити одузимати било шта. Стога ми, следујући отачким законима, примивши благодат од једнога Духа, без новачења и без умањења сачувасмо све што се на Цркву односи“9.
Са Светим Оцима и Саборима одбацујемо и анатемишемо све јереси које су се појавиле током историјског хода Цркве. Од старих јереси које су преживеле до данас осуђујемо Монофизитизам, како онај екстремни Евтихија тако и онај умерени Севира и Диоскора, сагласно са одлукама Четвртог Васељенског Сабора у Халкидону и христолошким учењем великих Светих Отаца и Учитеља, као Светог Максима Исповедника, Светог Јована Дамаскина, Светог Фотија Великог и богослужбеним химнама.

2. Објављујемо да је Папизам извор јереси и заблуда; учење о Filioque, тј. исхођењу Светога Духа и од Сина, супротно је свему што је сам Христос учио о Светоме Духу. Целокупни лик Отаца и на Саборама и самостално сматрају Папизам за јерес, јер је осим Filioque произвео још мноштво других заблуда, као што су примат и непогрешивост Папе, употреба бесквасних хлебова, учење о чистилишту, о безгрешном зачећу Богородице, о створеној благодати, о куповини опроштаја грехова (индулгенције); изменио је скоро читаво учење и праксу Крштења, Миропомазања, Божанске Евхаристије и других светих тајни и претворио је Цркву у световну државу.
Данашњи Папизам је још више, у односу на средњевековни Папизам, одступио од учења Цркве, тако да не представља више наставак древне Западне Цркве. Увео је мноштво нових претеривања у „Мариологију“, као што је учење о Богородици као „саискупитељки“ (corredemptrix) људског рода. Ојачао је „Харизматични Покрет“ пентикосталних група, тобоже духоцентричних. Усвојио је источњачке спиритуалне методе молитве и контемплације. Увео је даље новине у богослужење, као што су плесови и музички инструменти. Скратио је и суштински разорио Божаствену Литургију. У области Екуменизма Другим Ватиканским Концилом поставио је основе за Сверелигију, признајући „духовни живот“ припадницима других религија. Догматски минимализам довео је до снижења нивоа моралних захтева, због чврсте везе догме и морала, што је имало за последицу моралне падове врховних клирика и умножавање међу клирицима моралних настраности хомосексуалности и педофилије10.
Уопштено говорећи постоји радикална промена Папизма и окретање према Протестантизму након Другог Ватиканског Концила, као и усвајање различитих „спиритуалних“ покрета „Новог доба“.
Према светом Симеону Солунском, Мистагогу (Тајноводцу), Папизам је Цркви нанео више штете него што су нанеле све јереси и расколи заједно. Ми Православни имамо заједницу са Папама који су живели пре схизме и многе Папе прослављамо као светитеље. Папе након схизме су јеретици; престали су да буду наследници Римског трона, немају апостолско прејемство, пошто немају веру Апостола и Отаца. Из тог разлога са сваким од тих Папа „не само да немамо заједницу, него га и јеретиком називамо“. Због хуле на Светога Духа учењем о Filioque изгубили су Светога Духа, и све је код њих безблагодатно. Ниједна њихова света тајна није ваљана према светом Симеону. „Хуле, дакле, новатори и далеко су од Духа, хулећи на Светога Духа, и нема у њима уопште Духа Светога, зато су и њихове свете тајне безблагодатне, пошто благодат Духа одбацују и унижавају га… зато и Духа Светога у њима нема, и ничега духовнога у њима и све је ново и измењено код њих и мимо Божанскога предања“11.

3. То исто важи, у још већој мери, за Протестантизам, који је као чедо Папизма наследио многе јереси, и још више додао; одбацује Предање прихватајући само Свето Писмо (Sola Scriptura), које, међутим, погрешно тумачи; укида Свештенство као посебну тајинску благодат, такође и поштовање Светих и икона; унизио је личност Богородице, одбацује Монаштво; од Светих Тајни прихвата само Крштење и Божаствену Евхаристију, кварећи и у њима учење и праксу Цркве; учи о апсолутном предодређењу (Калвинизам) и оправдању само вером, а од скоро његов „авангардни“ део увео је Свештенство жена и брак истополних, које примају чак и у Свештенство. Најважније, међутим, лишен је еклисиологије, јер не постоји појам Цркве, онако како га разуме Православно Предање.

4. Једини начин да се васпостави наша заједница са јеретицима јесте да они одбаце своје заблуде и да се покају, како би постојало истинско јединство и мир; јединство са истином а не са заблудом и јересју. За утеловљење јеретика у Цркву канонска тачност (ακρίβεια) захтева њихово примање кроз Крштење. Претходно њихово „крштење“, вршено ван Цркве, без трикратног погружења и уздизања крштенога у води освећеној посебном молитвом и од стране православног свештеника, није крштење; лишено је благодати Светога Духа, која не постоји у расколима и у јересима, и следствено томе немамо ништа заједничко што би нас сједињавало, као што каже свети Василије Велики: „Они који од Цркве отпадоше немају више благодат Светога Духа на себи; јер је престало предавање (благодати) пошто су прекинули прејемство… а они који се одвојише, будући да постадоше лаици, нити да крштавају нити да рукополажу немају више власти, не могући да предају благодат Светога Духа, од које су сами отпали“12.
Због тога је неутемељен и неоснован нови покушај Екумениста да промовишу став како имамо заједничко крштење са јеретицима, те да на овом непостојећем крштењском јединству утврђују јединство Цркве, која тобоже постоји тамо где постоји крштење13. У Цркву, међутим, неко улази и бива њен члан не било којим крштењем, него једним и јединственим крштењем обављеним од стране свештеника који имају Свештенство Цркве.

5. Докле год јеретици продужавају да остају у заблуди, избегавамо општење са њима, посебно заједничке молитве. Свештени канони у целини забрањују не само заједничко служење Литургије и заједничке молитве у храмовима, него чак и обичне молитве на приватним местима. Строги став Цркве према јеретицима проистиче из истинске љубави и искреног интересовања за њихово спасење и из пастирске бриге како се верни не би повели за јересју. Онај ко љуби исказује љубав, и не оставља другог да пребива у лажи; у противном су љубав, као и јединомислије и мир са њим, вештачки и лажни. Постоји добар рат и лош мир. „Бољи је славни рат него мир који одваја од Бога“ каже свети Григорије Богослов14. И свети Јован Златоусти саветује: „Ако негде видиш да се наноси штета благочешћу, не претпостављај једномислије истини, него стој храбро до смрти… нипошто не издајући истину“. И још саветује наглашавајући: „Ни један кривотворени догмат не прихватајте, изговарајући се притом на љубав“15. Такав став Отаца усвојио је и велики борац и исповедник Православне вере против Латина Свети Марко Ефески Евгеник, који своје Исповедање вере у Фиренци завршава на следећи начин: „Сви учитељи Цркве, сви Сабори и сва божаствена Писма опомињу да треба бежати од инакомислећих и туђити се општења са њима. Зар ћу ја, све њих презирући, следити онима који заповедају да се под образином вештачког мира ујединимо? И то са онима који кваре свештени и божански Символ (вере), уводећи Сина као другог узрочника Светога Духа? А остала безумља остављам, узимајући ово за сада, од којих би и једно само било довољно да нас од њих одвоји. Да нам се никада тако нешто не догоди, Утешитељу благи, нити да на такав начин изгубимо свој разум, него да држећи се твога учења и блажених мужева које си ти надахњивао, будемо придодати нашим оцима, ово, ако не било шта друго, одавде поневши, побожност“16.

6. До почетка 20. века Црква је непоколебиво и непроменљиво држала став који је одбацивао и осуђивао све јереси, као што се то управо изражава у Синодику Православља који се чита у Недељу Православља. Анатемишу се све јереси и јеретици, свака појединачно; да не би на неки начин нека остала изван анатеме, постоји на крају општа анатема: „Свима јеретицима анатема“.
Нажалост, овај јединствени, чврсти и непоколебиви став Цркве до почетка 20. века, почео је постепено да бива напуштан, након Енциклике коју је разаслала Васељенска Патријаршија 1920. године „Свима црквама Христовим“, и која по први пут званично карактерише јереси као цркве, које нису отуђене од Цркве, него су јој своје и сродне. Препоручивала је да се „распламса и ојача пре свега љубав међу Црквама, не сматрајући једна другу за страну и туђу, него као блиску и сродну у Христу, санаследником и сутелесником обећања Божијег у Христу“17.
Тиме је отворен пут да буде усвојена, уобличена и развијена у оквиру Православне Цркве, првобитно протестантски изум, а сада прихваћена и од стране Папизма, јерес Екуменизма, та свејерес, која усваја и озакоњује све јереси као цркве и удара на догмат о Једној, Светој, Саборној и Апостолској Цркви. Развијена је већ, предаје се и намеће се од стране Патријараха и Епископа нова догма о Цркви, нова еклисиологија. Сагласно њој ниједна Црква нема право да захтева искључиво за себе карактер католичанске и истините Цркве. Свака од њих је један одломак, један део, не и целовита Црква. Тек све заједно чине Цркву.
Пале су све међе које су поставили Оци; не постоји линија разграничења између јереси и Цркве, између истине и заблуде. И јереси су цркве, а многе од њих, као што је папска, сматрају се сада сестринским црквама, којима је Бог, заједно са нама, поверио бригу за спасење људи18. И у јересима постоји благодат Светога Духа, зато су њихово крштење, као и све остале свете тајне, ваљане. Сви који су крштени, без обзира којој јереси припадају, чланови су тела Христовог, Цркве. Осуде и анатеме Сабора не важе и треба да буду избрисане из богослужбених књига. Сместили смо се под кров „Светског Савета Цркава“ и у суштини смо издали – самим укључењем – нашу црквену самосвест. Укинули смо догму о Једној, Светој, Саборној и Апостолској Цркви, догму „један Господ, једна вера, једно крштење“19.

7. Овај међухришћански синкретизам проширио се сада и на међурелигијски синкретизам, који изравнава све религије са јединственим, божанског порекла и од Христа откривеним богопоштовањем, богопознањем и животом по Христу. Доводи се у питање не само догма о Једној, Светој, Саборној и Апостолској Цркви у односу на јереси, него и темељна догма јединственог у свету Откривења и спасења људи кроз Исуса Христа, у односу на религије света. То је најгора заблуда, највећа јерес свих векова.

8. Ми верујемо и исповедамо  да само у Христу постоји могућност спасења. Религије света и јереси воде у пропаст. Православна Црква није само истинита Црква; она је једина Црква. Само она је остала верна Еванђељу, Саборима и Оцима, и следствено томе само она представља истиниту католичанску Цркву Христову. По преподобном старцу Јустину Поповићу, Екуменизам је заједничко име за све псевдоцркве Западне Европе. Њихово заједничко име је свејерес20.
Ову свејерес прихватили су од стране Православних многи Патријарси, Архиепископи, Епископи, клирици, монаси и лаици. Њу проповедају „откривене главе“, њу примењују и њу намећу у пракси,  заједничарећи на разне начине са јеретицима, у заједничким молитвама, разменама посета, пастирском сарадњом, постављајући себе суштински изван Цркве. Наш став који произилази из канонских одлука Сабора и из примера Светих је јасан. Свако треба да преузме своју одговорност.

9. Постоје свакако и заједничке одговорности, и то пре свега наших Јерараха и теолога са екуменистичким мишљењима, наспрам православне пуноће и наспрам њихове пастве. Њима поручујемо са страхом Божијим и љубављу, да су такав њихов став и отвореност према екуменским активностима, са сваке стране достојни осуде, јер:
а) у пракси доводе у питање наше православно-отачко предање и веру
б) сеју сумњу у срца пастве и збуњују многе, водећи у поделе и расколе, и
в) одвлаче део пастве у заблуду и тиме у духовну погибао.

Поручујемо, напокон, да, због поменутих разлога, сви који се крећу у овој екуменистичкој неодговорности, без обзира на то који положај да заузимају у Црквеном Организму, супротстављају се предању наших Светих и према томе налазе се насупрот њих.

Због тога њихов став треба да буде осуђиван и да се одбацује од целокупног збора Јерараха и од верног народа.

Превод са јелинског
Протос. Симеон

1Види спис Патријарха Цариградског Генадија Схоларија: ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ Β` ΣΧΟΛΑΡΙΟΥ, Περί της μόνης οδού προς σωτηρίαν των ανθρώπων (тј. О једином путу за спасење људи), у ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΣΧΟΛΑΡΙΟΥ, Άπαντα τα ευρισκόμενα, Oerves Completes de Georges Scholarios, том I-VII, Paris 1928-1936, издање L. PETIT – X. SIDERIDES – M. JUGIE, том III, 434-452 (световно име Патријарха Цариградског Генадија Схоларија било је Георгије, тако да су сва његова дела написана пре 1450, када је замонашен, потписана са Георгије Схоларије; многи сачувани рукописи са његовим делима, од којих су неки написани и његовом руком, помињу промену имена; тако рукопис бр. 127 из манастира Пантократора на Светој Гори, на листу 212r, носи белешку коју је начинио сам Схоларије, о делу које је написао као Георгије: „то је написано осам година пре пада Цариграда, а три године пре пада Цариграда Генадије поста монах“ – прим. прев).

2Јн. 8, 12: „Ја сам светлост света; ко иде за мном неће ходити у тами, него ће имати светлост живота“. Исто 3, 19 „Светлост је дошла у свет и заволеше људи више таму неголи светлост“.

3ДАп. 4, 11-12.

41. Јн. 4, 2-3: „Сваки дух који признаје да је Исус Христос у телу дошао, од Бога је; а сваки дух који не признаје да је Исус Христос у телу дошао, није од Бога; и то је дух Антихриста, за којега сте чули да долази и сада је већ у свету“.

5Види код светог Козме Етолског: ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ, Διδαχές (Проповеди), у Ι. ΜΕΝΟΥΝΟΥ, Κοσμά του Αιτωλού Διδαχές (και Βιογραφία), издање «Τήνος», Αθήνα, Проповед А1, 37, стр. 142: „Све (друге) вере су лажне, преварне, све су од Ђавола. Ово само знам као истинито, божанско, небеско, исправно, савршено и кроз моју реч и кроз Вашу реч, да је једино вера побожних и православних хришћана добра и света, а то је да верујемо и да се крштавамо у име Оца и Сина и Светога Духа“.

6Ομιλία προ της εξορίας (Беседа пред изгнанство) 1, ЕПЕ 33, 186.
7Επιστολή 90, Τοις αγιωτάτοις αδελφοίς και επισκόποις τοις εν τη Δύσει(Најсветијој браћи и Епископима на Западу) 2, ΕΠΕ 2, 20.
8Гал. 1, 9. Εις Γαλ. Ομιλ. Κεφ. 1, PG 61, 624
9MANSI 13, 409-412.
10Морално пропадање и назадовање чак и међу клирицима, запазио је још почетком 15. века свети Симеон Солунски. Види Επιστολήν Δογματικήν 16 (Догматска Посланица) у D. BALFOUR, Συμεών αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (1416/17-1429) Έργα Θεολογικά, Ανάλεκτα Βλατάδων 34, Θεσσαλονίκη 1981, стр. 218: „И још, блуд међу њима не сматра се кажњивим, чак ни међу свештеницима, него напротив, необуздано се препуштају блуду са наложницама и децом и уз то свакога дана служе у цркви“. Исто 15, стр. 216: „И живе живот не еванђелски; јер се свако уживање и блуд међу њима не сматра за осуду, нити било друго шта од онога што је забрањено Хришћанима“. У последње време запажено морално пропадање Православних клирика, проистиче из слободоумља Екуменизма и посветовњачења.
11Διάλογος (Дијалог) 23, PG 155, 120-121. Επιστολή περί των Μακαρισμών (Посланица о блаженствима) 5, у D. BALFOUR, Συμεών αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (1416/17-1429) Έργα Θεολογικά, Ανάλεκτα Βλατάδων 34, Θεσσαλονίκη 1981, стр. 226.

12Επιστολή Κανονική Α`, Προς Αμφιλόχιον Ίκονίου, κανών α (Канонска Посланица Прва, Амфилохију Иконијском, канон 1).
13У тексту 9. Генералне скупштине Светског савета цркава одржане 2006. у Porto Alegre у Бразилу, који је прихваћен од стране представника Православних Цркава и има наслов „Позвани да буду Једна Црква“ (Called to bi One Church), у 8. параграфу се наводи: „Сви крштени у Христа сједињени су у његовом Телу“. У параграфу 9: „Чињеница да сви ми заједно припадамо Христу кроз крштење у име Оца и Сина и Светога Духа, даје могућност црквама и позива их да заједно ходе чак и када међу њима постоје неслагања. Потврђујемо да постоји једно крштење, као што управо постоји једно тело и један Дух, једна нада нашега призвања, један Господ, једна Вера, један Бог и Отац свих нас (види Еф. 4, 4-6)“. Митрополит Пергамски Јован (Зизјулас) у делу Orthodox Ecclesiologiy and the Ecumenical Movement, Sourozh Diocesan Magazine (Енглеска, август 1985, том 21, стр.. 23) најавио је овакав став пишући: Within baptism, even if there is a break, a divison, a schism, you can still speak of the Church… The Orthodox, in may understanding at least, participate in the ecumenical movement as a movement of baptised Christians, who are in a state of division because they cannot express the same faith together. In the past this has happened because of a lack of love which is now, thank God, disappering. (Унутар крштења, чак иако постоји прекид, подела, раскол, можеш још увек говорити о Цркви… Православни, барем према мом мишљењу, учествују у екуменском покрету као покрету крштених Хришћана, који се налазе у стању подељености, јер не могу да изразе исту веру заједно. У прошлости ово се догађало због недостатка љубави, који сада, хвала Богу, ишчезава).
14Απολογητικός της εις Πόντον φυγής 82, ΕΠΕ 1, 176 (Апологија прибегавања у Понт)

15Εις Ρωμ. Ομιλία (Беседа на Посланицу Римљанима) 22, 2, PG 60, 611. Εις Φιλιπ. Ομιλία (Беседа на Посланицу Филипљанима) 2, 1, PG 62, 119.

16Ομολογία πίστεως εκτεθείσα εν Φλωρεντί (Исповедање вере изложено у Фиренци), у Documents relatifs au Concile de Florence, 2, Ouevres anticonciliaires de Marc d` Ephese, par L. PETIT, Patrologia Orientalis 17, 442.
17Види Ι. ΚΑΡΜΙΡΗ, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας (Догматски и Символични Споменици Православне Католичанске Цркве), том 2, стр. 958.
18Види Заједничко Саопштење папе Јована Павла Другог и патријарха Вартоломеја током његове посете Риму 29. јуна 1995. Нешто раније исто је објавила и Мешовита Теолошка Комисија за Дијалог између Православних и Паписта у Баламанду (Либан) 1993.
19Еф. 4, 5.
20Архим. Јустин Поповић, Православна Црква и Екуменизам, Солун 1974, стр. 224

ЛИСТА ПОТПИСНИКА
(непотпуна листа)
Митрополит китирон и антикитирон Серафим
Митрополит етолски и акарнаниски Козма
Митрополит пирејски Серафим
Митрополит гортински и мегалополски Јеремија, професор Теолошког факултета у Атини
Епископ рашко-призренски Артемије

Архим. Јосиф, Игуман ман. Ксиропотам, Света Гора
Архим. Христодул, Игуман ман.. Кутлумуш, Света Гора
Протојереј Георгије Металинос, професор Теолошког факултета у Атини (у пензији)
Протојереј Теодор Зисис, професор Теолошког факултета у Солуну (у пензији)
Архим. Марко Манолис, Председавајући „Свејелинске Православне Уније“
Архим. Атанасије, Игуман ман. Ставровунион, Кипар
Архим. Тимотеј Сакас, Игуман ман. Параклит, Оропос
Архим. Хризостом Кехајоглу, Игуман ман. Пантократора Мелисохориу
Архимандрит Саранти Саранту, старешина храма Успења Пресвете Богородице, Амарусија, Атика,
Архимандрит Максим Каравас, игуман ман. Свете Параскеве, Милохори, Птоломеида
Архимандрит Григорије Хаџиниколау, игуман ман. Свете Тројице, Ано Газеја, Волос
Архимандрит Атанасије Атанасиу, игуман ман. Велики Метеори
Архимандрит Теоклит Болкас, игуман исихастрије св. Арсенија Кападокијског, Халкидики
Архимандрит Хризостом, игуман киновије преподобног Никодима, Пенталофос, Гуменица
……………………………………
…………………………………..
……………………………………

ΠΕΤΡΟΒΟΛΟΥΝ ΤΟΝ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 27th, 2009 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΥΒΡΙΣΤΑΣ

ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ Π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Μετά λύπης ανέγνωσα τις υβριστικές αντιδράσεις τυφλωμένων αδελφών αναφορικά με την ομιλία του π. Αυγουστίνου για τους ομοφυλοφίλους! Είμαι μαθήτρια και βρίσκομαι στα πρώτα στάδια της γνωριμίας μου με τον Θεό. Μέχρι πριν λίγα χρόνια βίωνα τη μοντέρνα εκκλησία, έχω ενθουσιαστεί με τη θεία αλήθεια κι η ζωή μου πλέον έχει βρει νόημα, χαρά και παλμό. Ονειρεύομαι πως κάποια μέρα θα αξιωθώ και εγώ να δείξω (όπως μου έδειξαν και σε μένα) τον δρόμο προς το ΦΩΣ, και σ’ άλλα παιδιά τόσο πύρινα όσο και ο π. Αυγουστίνος, που μόνο στενός και τεθλιμμένος δεν είναι, αλλά γεμάτος ευτυχία… Αυτόν τον πόθο λοιπόν κι αυτή τη φλόγα που μου άναψαν οι κατηχήτριες μου, δυναμώνει κάθε που διαβάζω ομιλίες και βιβλία του πατρός και θλίβομαι βαθειά βλέποντας πόσο ατιμωτικά του μιλούν, παρηγορούμαι όμως σκεπτόμενη πως αντιδράσεις τέτοιου τύπου προκαλεί η αλήθεια που πονά… Αυτό γίνεται γιατί οι λόγοι του πατρός είναι ελεγκτικοί κι αυτό εμάς τους αμαθείς, ξεπεσμένους και εγωιστές ανθρώπους μας ενοχλεί, μας η ενοχλεί αλήθεια. Θιγόμαστε γιατί είμαστε ανάξιοι να φτάσουμε ψηλά και ως κακοί όποιον παρατηρήσουμε να χαράζει ανοδική πορεία θέλουμε να τον ρίξουμε κι αυτόν στο επίπεδό μας ή καλύτερα στη λάσπη μας… Ντρεπόμαστε για την κατάντια μας και επιθυμούμε να αφανίσουμε οποιονδήποτε μας θυμίζει πόσο βρώμικοι και σιχαμεροί είμαστε… Πόσο άδικα φέρεστε σε κάποιον που προσπαθεί να σας ανοίξει τα μάτια και γιατί αφού είναι ανάξια αυτά που υποστηρίζει για να τα ασπαστείτε, μπήκατε στον κόπο να τον βρίσετε κι αφού αυτά είναι παραμύθια γιατί χυμάτε πάνω του, γιατί σας ενοχλούν τα παραμύθια?? Μήπως δεν είναι? Μόνο κάτι που υπάρχει, που είναι δυνατό μας προκαλεί. Αν δεν ήταν, θα μας άφηνε αδιάφορους…

Νιώθω επιτακτική την ανάγκη να εκφράσω ευχαριστίες για την επιμέλεια του site που μας θυμίζει τη φλόγα του αξέχαστου ποιμενάρχου μας!!

ΣΤΕΝΗ ΚΑΙ ΤΕΘΛΙΜΕΝΗ Η ΟΔΟΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 26th, 2009 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

«ΣΤΕΝΗ ΚΑΙ ΤΕΘΛΙΜΜΕΝΗ Η ΟΔΟΣ»

«…Ενώ κακοπαθώ μέχρι δεσμών ως κακούργος»
(B΄ Tιμ. 2,9)

ΣTO σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα (B΄ Tιμ. 2,1-10) ο απόστολος Παύλος μεταξύ των άλλων περιγράφει την περιπετειώδη ζωή του με μιά χαρακτηριστική λέξη. Είναι η λέξη «κακοπαθώ». Δύο φορές αναφέρει τη λέξι «κακοπαθώ» (ε.α. 2,3 και 9). «Kακοπαθώ» θα πει υποφέρω. Yπέφερε ο απόστολος σωματικώς, υπέφερε και ψυχικώς. Mαρτύριο υπήρξε η ζωή του. Kαι γιά να μας δώσει μιά ιδέα του τι υφίστατο, αναφέρει τρεις – τέσσερις εικόνες.
H πρώτη εικόνα είναι του γεωργού. Kοιτάξτε το γεωργό. O βίος του πάντοτε, αλλ’ ιδίως τότε, που δεν υπήρχαν τα σημερινά μέσα, ήτο κοπιώδης. Ξερριζώνει τ’ αγκάθια, καθαρίζει το κτήμα από τις πέτρες, οργώνει βαθειά με το άροτρο το χώμα. Σπέρνει το σπόρο σε όλη την έκταση. Kατόπιν σηκώνει τα χέρια του στον ουρανό και παρακαλεί το Θεό, να στείλει την ζωογόνο βροχή, για να φυτρώσουν τα γεννήματα. Kαι περιμένει με αγωνία το θέρος, για να πάρει τους καρπούς των κόπων του.
Δεν κοπιάζει όμως μόνο ο γεωργός. H δεύτερη εικόνα είναι του αθλητού. O αθλητής και τώρα, αλλά και την εποχή των ελληνιστικών χρόνων, τότε που έγραφε ο απόστολος, εκοπίαζε. Oι ιδανικοί αθληταί πάντοτε κοπιάζουν. Πρέπει να ζουν τρόπον τινά σαν ασκηταί. Yποβάλλονται συνεχώς σε ασκήσεις. Απέχουν από καταχρήσεις. Έχουν αυστηρό διαιτολόγιο. Προπονούνται απ’ το πρωί ως το βράδι, ώστε ν’ ανταποκριθούν στά καθήκοντά τους.
Kοπιάζει ο γεωργός. Kοπιάζει ο αθλητής στο στίβο, γιά να λάβει τόν δάφνινο στέφανο της νίκης. Αλλά κοπιάζει ―η τρίτη εικόνα―, κοπιάζει και ο στρατιώτης. O στρατιώτης κακοπαθεί. Εγκαταλείπει την οικογενειακή του θαλπωρή. Στο άκουσμα της σάλπιγγος εγκαταλείπει πατέρα, μητέρα, παιδιά, σύζυγο. H νεώτερη γενεά, που έπεσε στην ύλη, δεν γνωρίζει τι εστι πατρίς και τί εστι αγάπη πατρίδος. Mόνο οι παλαιότεροι γνωρίζουν τί σημαίνει, να χτυπήσουν τη νύχτα οι καμπάνες και ν’ ακουσθεί ότι «H πατρίς ευρίσκεται εν κινδύνω». Nα βλέπεις νέους, νεονύμφους, που δεν συνέζησαν ούτε μία εβδομάδα με την εκλεκτή τους, εν μέσω δακρύων, ασπασμών και σπαραγμών να εγκαταλείπουν τα πάντα και να τρέχουν στά όρη, γιά να υπερασπισθούν τη μικρή αλλ’ ένδοξη αυτή πατρίδα.
Kοπιάζει ο στρατιώτης. Στην εποχή μάλιστα του αποστόλου Παύλου ο στρατός δεν είχε αυτοκίνητα. O στρατιώτης ήταν υποχρεωμένος να σηκώνει βαρύτατο οπλισμό, να ζει κάτω από σκηνές, να βαδίζει χιλιόμετρα….

* * *

Αυτές τις εικόνες αναφέρει ο απόστολος· γεωργός – αθλητής – στρατιώτης. Ποιός είναι ο γεωργός, ποιός είναι ο αθλητής, ποιός είναι ο στρατιώτης; O Παύλος ο απόστολος!
Γεωργός ο Παύλος. ΄Oπως ο γεωργός σπέρνει το σπόρο στη γη, έτσι και ο απόστολος πήρε σπόρο, όχι γήϊνο αλλά ουράνιο, το σπόρο του Ευαγγελίου, και τόν έσπειρε σ’ ανατολή και δύση, σε όλα τα σημεία της γης. Tον έσπειρε στην Έφεσο, στους Φιλίππους, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, το κέντρο της φιλοσοφίας και των επιστημών, στην Kόρινθο, όπου η ακολασία ήτο στο κατακόρυφο, στη Pώμη, παντού. Ακούραστος γεωργός, δεν έπαυσε με τόν παλμό της καρδιάς του να σπέρνει το σπόρο της αληθείας.
Δεν ήτο όμως μόνο γεωργός· ήτο και αθλητής. Αθλητής, που διάπρεψε σε όλους τους αγώνες της αρετής και της πίστεως, ώστε στο τέλος του βίου του να λέει· «Tον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα· λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Kύριος εν εκείνει τη ημέρα» (B΄ Tιμ. 4,7-8).
O Παύλος ήτο ακόμη στρατιώτης, στρατιώτης του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Αρχηγός του ο Xριστός. Σημαία του ο τίμιος σταυρός. Σάλπιγγά του το Ευαγγέλιο με το μήνυμα «Kακοπάθησον» (ε.α. 2,3).

* * *

Αλλά δεν μένει μέχρι εδώ ο απόστολος. Προχωρεί περισσότερο. «Kακοπαθώ», λέει, όχι απλώς ως αθλητής, όχι απλώς ως γεωργός, όχι απλώς ως στρατιώτης, αλλά «μέχρι δεσμών ως κακούργος» (ε.α. 2,9). Kακούργος λοιπόν ο Παύλος;
΄Oταν έγραφε την επιστολή αυτή ο απόστολος δεν βρισκόταν σ’ ένα ωραίο γραφείο όπως εμείς. Δεν αναπαυόταν σε μαλακό κρεβάτι. Δεν βρισκόταν μέσα σε μέγαρα, εν μέσω δορυφόρων και υπηρετών. Xωρίς συγγενείς κοντά του, χωρίς περιποιήσεις, χωρίς ανέσεις, χωρίς μίτρες και πολυτέλειες. Eίχε συλληφθεί από το ρωμαϊκό απόσπασμα σε ένα λόφο της Pώμης την ώρα που εκήρυττε. Mε γροθιές και ξυλοδαρμούς διεκόπη το κήρυγμά του. Tον έρριξαν στα μπουντρούμια. H ακαθαρσία και ελεεινότητα των ρωμαϊκών φυλακών δεν περιγράφεται. Mέσα από τα κάγκελλα ανέπνεε τον ακάθαρτο αέρα.
Kαι ποιό το έγκλημά του; Tό κήρυγμα του Ευαγγελίου! Έπρεπε να παύσει να κηρύττει την αλήθεια. Γι’ αυτό τόν φύλαγαν λεγεωνάριοι, κι από στιγμή σε στιγμή περίμενε ν’ ανοίξει η πόρτα γιά να τόν οδηγήσουν στον τόπο της εκτελέσεως.
Αλλ’ ενώ ο Παύλος είναι στις φυλακές και υποφέρει αυτά, ρίξτε ένα βλέμμα στο θρόνο της Pώμης. Ποιός κάθεται εκεί; O Nέρων! Αποφώλιο τέρας, ενσαρκωμένη κακία. Είναι εκείνος, που στο πέρασμά του όλοι ένιωθαν αποτροπιασμό. Kαι όμως· ο Nέρων τιμώμενος και δορυφορούμενος, ο δε Παύλος στις φυλακές! Nα γιατί υπάρχει κόλασι και παράδεισος. O Nέρων στο θρόνο και ο Παύλος στο κάτεργο, δεμένος με αλυσίδες, κι από ‘κεί γράφει στον Tιμόθεο· «Kακοπάθησον ως καλός στρατιώτης» και ότι «κακοπαθώ μέχρι δεσμών ως κακούργος» (B΄ Tιμ. 2,3 και 9).

* * *

Αυτό το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου προβάλλει σήμερα η Eκκλησία μας.
Αλλά γιατί ορίσθηκε να διαβάζεται σήμερα αυτή η περικοπή; Yπάρχει λόγος. Ποιός λόγος;
O άγιος Παντελεήμων, που εορτάζει σήμερα, υπήρξε μιμητής του αποστόλου Παύλου κατά πάντα. Bάδισε στα ίχνη του. Ήτο και αυτός κήρυξ του Ευαγγελίου. Έζησε στη Nικομήδεια της Mικράς Ασίας, μια πόλι ελληνικωτάτη, με ωραιότατους ναούς και κατοικίες και με 90.000 χριστιανικό πληθυσμό τότε…. Eκεί έζησε ο άγιος Παντελεήμων, και εκεί έσπειρε το θείο λόγο με τη διδασκαλία του και με τα θαύματά του. Eκεί τέλος συνελήφθη και αυτός, ερρίφθη στις φυλακές, και υπέστη το μαρτύριο.
Nα λοιπόν γιατί σήμερα η Eκκλησία μας διαβάζει αυτό τόν απόστολο. Για τον άγιο Παντελεήμονα, ως αντάξιο μιμητή του αποστόλου Παύλου.
Kαι το συμπέρασμα; Ένα το συμπέρασμα. ΄Oτι «στενή» και «τεθλιμμένη» είναι η οδός του ευαγγελίου (βλ. Mατθ. 7,14). Eάν Παύλος υπέφερε, εάν ο άγιος Παντελεήμων υπέφερε, εάν όλοι οι άγιοι πέρασαν από την στενή και τεθλιμμένην οδόν, όποιος από μας θέλει να τους ακολουθήσει θα περάσει απ\’αυτό το δρόμο.

Εμπρός, γενναίοι! δεν είναι το Ευαγγέλιο ένα μικρό και ασήμαντο πράγμα. Eμπρός, γενναίοι! Προσπαθήστε, μέσα στο σπίτι σας, μέσα στην κοινωνία μας, μέσα στο λαό μας να ζήσετε κατά το Ευαγγέλιο. Προσπαθήστε, δάσκαλοι, να διδάξετε αγνό το Ευαγγέλιο. Προσπαθήστε, δικασταί, να δικάζετε βάσει του Ευαγγελίου. Προσπαθήστε, αξιωματικοί και στρατιώται, να ζήσετε με το Eυαγγέλιο και να γίνετε νέοι υπερασπισταί της πατρίδος. Προσπαθήστε, πλούσιοι και πτωχοί, να ζήσετε με το Ευαγγέλιο. Προσπαθήστε, όλοι οι Xριστιανοί, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, μικρά παιδιά και ασπρομάλληδες γέροντες. Προσπαθήστε, άρχοντες της γης, που βρίσκεστε σε υψηλούς θρόνους. Προσπαθήστε, ιερείς του Yψίστου, αρχιερείς και πατριάρχες, προσπαθήστε να ζήσετε με το Ευαγγέλιο. Kαι τότε μιά κοσμογονία θα γίνει γύρω σας.
Kαι εάν κόσμος υλιστικός και άθεος, που δεν υποφέρει τη φωνή της αληθείας, και εάν μύριοι δαίμονες ξεσηκωθούν εναντίον σας από κάθε σημείο της γης, εσύ, στρατιώτα του Xριστού, έχε θάρρος. Mη φοβείσαι. Bάδισε πρός τα εμπρός. Mη φοβείσαι κανένα εμπόδιο. Oύτε φυακές, ούτε κάτεργα, ούτε συκοφαντίες και διαβολές. Mη σε τρομάζει τίποτε
.
Oι άγιοι μάρτυρες αποδεικνύουν, ότι ο Xριστός ζει και βασιλεύει και θριαμβεύει. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Εορδαίας
Αυγουστίνος
(Στον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονος, πολυούχου της Φλώρινας 27-7-1969)

ΥΒΡΙΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 20th, 2009 | filed Filed under: ΤΑ ΥΠΕΡ & ΤΑ ΚΑΤΑ

Υβριστηκα μηνυματα για την ομιλια του Γεροντος

π. Αυγουστινου κατα των ομοφυλοφιλων

(Εστάλη από το YouTube Servic στο E-mail, ήταν γραμμένα με λατινικούς χαρακτήρες)

Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης τα θεωρεί και τα ονομάζει παράσημα

Comment posted on «ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΕΘΝΩΝ, ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ «
Αποστολέας: YouTube Servic

DeusXLMII has made a comment on ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΕΘΝΩΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ:

1ο Μήνυμα (21-7-2009)

Επειδή οι γήινοι έχουν αλλάξει τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις ένας ολόκληρος πλανήτης θα γίνει ολοκαύτωμα.
Ασε μας στην ησυχία μας καημένε και πήγαινε προς το Σινά να βρεις κανένα Εβραίο να εξομολογήσεις!!

2ο Μήνυμα

Πάρε και ένα άστρο, γιατί πολύ γαβγίζεις! (Εστάλη την Κυριακή 20-7-2009)

3ο Μήνυμα

Βρε άντε στο Σινά εσύ και οι αξούριστοι.
Δώσε μας πίσω τους 12 και το πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους το λύνουμε στα γρήγορα και ο Καιάδας τους περιμένει όλους.
Αλλά σταμάτα να γαβγίζεις και να προσποιείσαι το φύλακα των καλών ηθών, γιατί ξέρουμε τι διαβολικά κουμάσια είστε και σεις!!

(Ο αποστολέας είναι μάλλον δωδεκαθεϊστής και όχι ομοφυλόφιλος)

LJUBAV U ISTINI

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 18th, 2009 | filed Filed under: Cрпски језик

+ Avgustinos Mitropolit Florine

LJUBAV U ISTINI

(ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ)

– Nek se uređuje žena i nek ima i 15 suknji u kući ako treba, ali danas se drugačije živi. Žena je neuredna u kući a uređuje se samo kada treba da izađe iz kuće, da bi se dopala drugima.
– Nemojte imati poverenja u telesnu ljubav.
– Kada počne bračni par da govori, ovo je moje a ovo tvoje, počinje razvod. Svi vi ovde da ispunjavate ljubav u istini.
(Saveti episkopο o. Avgustinos Kandiotis, u Kampu 4-7-1988 godine, učenicama Gimnazije).

DAJTE VAŠE DETE HRISTU

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 18th, 2009 | filed Filed under: Cрпски језик

+ Avgustinos Mitropolit Florine

DAJTE VAŠE DETE HRISTU

(ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ)

Reći ću vam nešto veoma ozbiljno imajte to na umu. Jednog dana ćete odgovarati pred Bogom. Nije dovoljno samo da rodite decu. I majka svetog Kozme je rodila dete, ali nije ga zadržala pored sebe, da ga oženi i da vidi unuke i praunuke. Nije, sigurno, ni to greh, ali postoji i nešto uzvišenije. Majka svetog Kozme je blagoslovena, što njen sin nije imao prirodno potomstvo, ali je imao hiljade duhovne dece. Dakle, ovo što ću vam reći je ozbiljno. U današnje vreme, kada mi živimo, sveti Kozma se moli da bude još njegovih sledbenika . Ne samo da ga imamo na ikoni i da ga obilazimo i gledamo, ali da još bude novih Kozmi, koji će raditi kao misionari u našem narodu. Da postanu sveštenici kao sveti Kozma. Kada bih imali deset hiljada sveštenika a da budu kao sveti Kozma, radovala bi se Grčka, raj i nebo osvetljeno bi bila Grčka. Da imamo misionare i da rade u našim parohijama poput svetog Kozme. Ne samo da ostanu u unutrašnjosti Grčke, ali da putuju i van naše zemlje. U Australiju, u Afriku, u Indiju, u Koreju i na drugim mestima traže misionare, ali nemamo koga da pošaljemo. Majke žele da njihova dečica budu učitelji i profesori. Ne dozvoljavaju da njihova deca budu misionari, ne žele da njihova deca budu jedan novi sveti Kozma.
Srećom u naše vreme, setio se bar jedan svetog Kozme i uzeo je i njegovo ime. To je jedno dete siromašne i časne porodice iz Soluna. Aslanidis se zove po imenu, bio je ovde u Florini pre dvadeset godina. On je sazidao Krst (blizu proplanka sela Sitaria kod Florine) ali i jedan krst još veći na visini od 1020m u Florini a zatim je otišao u Afriku. Tamo je poučio i krstio 3 000 ljudi i umro je mučeničkom smrću. Njegova majka je srećna!
Koja od vas majki će se smilovati da jedno svoje dete da crkvi, gde imamo veliku potrebu kako za spoljne tako i za unutrašnje misionare. Ne možete vi majke da razumete koliko je velika stvar da jedno svoje dete date Hristu. Pominjaće vas u vekove, vekova. Da sada, ime Kozme Alanidisa, spominju u Africi i plaču. Blagoslovena je kažu njegova majka! I njegov otac je išao u Afriku a onaj divlji narod mu je noge celivao.
Da, da, da! Vaspitajte vašu decu, da budu misionarska lica i biće vam to u večni spomen. U Rusiji, jedan mladić od 25 godina je otišao kod jednog ruskog Starca (učitelja) – imaju veoma važne duhovne očeve, ispovednike Rusi i reče mu:
– Učitelju, oče, da li da se ženim? -Velika je to tema o kojoj me pitaš. Pusti, dete moje, da razmislim. Prošla je jedna sedmica. Mladić je ponovo išao da pita starca koji mu reče : -Sačekaj još malo, jer još nisam čuo nikakav glas. Sačekao je drugu i treću sedmicu. I tada je odgovorio mladiću: – Čuo sam nešto s neba. Znaš li šta mi je rečeno? Ako možeš, u ovom veku prokletom i nevernom, da imaš dete a da postane sveto, tada da se oženiš, ali, ukoliko ne možeš i tvoje dete bi postalo kradljivac, hulnik, lutalica, nevernik il neznabožac, nemoj se ženiti.
Nije dovoljno samo da rodite dete, ali da date vašu decu Bogu, da ih posvetite.
Želim, dakle, na ovaj sveti dan, kada smo obavili pomen svetom Kozmi, tom novomučeniku, koji je bio mučenik za veru, za naše sveto Pravoslavlje, želim i druga deca da se nadahnu njegovim primerom i da postanu misionari, da idu u Afriku i Indiju, u Koreju ali i ovde u Grčkoj da propovedaju gde ljudi žive u dubokom mraku. Potrebni su nam misionari i nek Bog počuje naše uzdahe i naše molitve i da promeni umove žena i majki.
U Greveni – jao, jao! – jedna majka umalo da me ubije! Izlazila je na prozore i vikala: Anatema! Nije školovao svoje dete i došao je ovde da uzme moje dete…. Ja sam uzeo njeno dete? Dođe mi da se pokupim i odem, da idem na Svetu Goru i da se sakrijem u jednu spilju.
Veoma redak je primer majke da se obraduje jer se njeno dete posvetilo Bogu. U hiljadu to je jedna. Naravno, raduje se kada se njeno dete venča a posle mesec dana, se razvodi. To je lepa stvar u naše doba! Dakle, nisam protiv braka. Blagosiljam brak, koji je Tajna. Ali želim i nešto uzvišenije od Boga da tražite. Sveti Kozma je to tražio u svojoj molitvi da se žrtvuje za Hrista!

ROĐENDANI

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 18th, 2009 | filed Filed under: Cрпски језик

+ Avgustinos Mitropolit Florine

ROĐENDANI

(ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ)

Danas naša crkva slavi uspomenu na svetog Jovana Zlatoustog. Njegov rođendan je 13 Novembra. Kako! Mi znamo da naša Crkva ne slavi rođendane. I to je nešto po čemu se razlikujemo od rimokatolika. Mi, Pravoslavci, slavimo samo dan kada slavi naš Svetitelj, da bismo se prisetili njegovog života. Suprotno od nas, Zapadnjaci slave svoje rođendane. To je jedan ružan običaj, koji je dospeo i u našu domovinu, posebno se odnosi na decu. Hajde, nek se sada sete rođaci i prijatelji kada se rodio neko. Dok je imendan lepši. Zajedno sa uspomenom na Svetitelja, slave i muškarac ili žena, koji nose njegovo ime.
Mi, Pravoslavci, nemamo takav običaj da slavimo rođendane ljudi. Samo poštujemo i slavimo tri rođenja: rođenje Presvete Bogorodice, rođenje svetoga Jovana Krstitelja, najvećeg od svih Proroka, i pre svega rođenje našeg Gospoda Isusa Hrista, koji predstavlja prekretnicu u istoriji i najveći je događaj u svetu. Osim tih rođendana nemamo druge.
A o rođenju svetog Zlatousta, ne znamo kada se tačno rodio. Ali, znamo, veoma dobro dan njegovog usnuća. Taj dan, kada je usnuo u Gospodu, sveti otac, je 14 Septembar. Pošto se njegov praznik zasenio od značajnog praznika Vozdizanja Časnog Krsta, radi toga naša Crkva je premestila njegov praznik, za mesec dana, a to je 13 Novembar. Usnuće Svetitelja je njegov rođendan. Svaki hrišćanin smatra izlazak iz ovoga života kao jednu vrstu duhovnog rođenja. I kao što malo dete, koje izlazi iz utrobe svoje majke, pozdravlja novi život, tako i čovek kroz svoju smrt, kao kroz majčinu utrobu izlazi, da bi pozdravio drugi život, večni život, blaženstvo.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 16th, 2009 | filed Filed under: ΒΙΟΓΡΑΦ. π. ΑΥΓΟΥΣΤ.

ΘΕΜΑ Α΄

Εκτός από μια Σκοπιανή ιστοσελίδα που υβρίζει τον Γέροντα και τον θεωρεί επικίνδυνο και στα 103 του χρόνια, υπάρχει και κάποιος άλλος από την Αθήνα, που προσπαθεί εδώ και χρόνια να αποδείξη ότι ο Γέροντας είναι φυτό! Και ενώ αυτός ρίχνει λάσπη στα τίμια γηρατειά του σεβάσμιου ιεράρχου και οι Σκοπιανοί τον υβρίζουν, συμφωνούν και οι δύο σε κάτι. Γράφουν ότι ιστοσελίδα μας «γελοιοποιεί τον Καντιώτη».

Οι σκοπιανοί τον ονομάζουν «Χοειμενί της Μακεδονίας» και παίρνουν από την ιστοσελίδα αποσπάσματα παλαιοτέρων κηρυγμάτων του Γέροντος και τα ειρωνεύονται. Ο φίλος από την Αθήνα βλέπει τις φωτογραφίες της ιστοσελίδος μας, που δεν έχουν κίνηση, και βρίσκει ευκαιρία να τις αρπάξει για να αποδείξει ότι έχει δίκαιο αυτός και ο φίλος του ο Αεράκης, που πριν από την παραίτηση του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου  Καντιώτου τον παρουσίαζαν, πως δήθεν, δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον του!!!

Για την ομάδα αυτών των ανθρώπων, που προσέφεραν μεγάλες ή μικρές υπηρεσίες στους εχθρούς των γηρατειών του σεβάσμιου ιεράρχου (δέστε στην κατηγορία ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ – ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ της ιστοσελίδος μας), αφιερώνουμε την πρώτη φωτογραφία απο την επίσκεψη του Γέροντα στην Πάρο. Έγινε 6 μήνες μετά την παραίτησή του από τον Μητροπολιτικό θρόνο. Ταξίδευσε με το πλοίο της γραμμής από Θεσσαλονίκη. Έκανε 18 ώρες ταξίδι και οι συμπατριώτες του οι Λευκιανοί του επιφύλαξαν θερμή υποδοχή. Περισσότερα γι’ αυτή την επίσκεψη, θα δείτε σε βίντεο που σύντομα θα κυκλοφορήσει.
Τι θέλουν από ένα Γέροντα των 103 ετών; Να κάνει αγώνες δρόμου; Να παίζει μπάλλα, ή να χοροπηδά; Λίγο σοβαρότητα δεν βλάπτει. Ο π. Αυγουστίνος έχει πλήρη γνώση τι του γίνεται και αυτό το βλέπουν όσοι είναι κοντά του και δοξάζουν τον Θεό.
Ενα φυτό κάθεται στο κρεβάτι του και δεν πάει στην εκκλησία. Δεν μπορεί να μείνει 2 και 3 ώρες στο ναό. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να μοιράσει αντίδωρο και να ευλογήσει τον λαό.
Ο Γέροντας σήμερα βρίσκεται πιο κοντά στο Θεό και κάνει αυτό που έχει ανάγκη περισσότερο ο κόσμος. Προσεύχεται. Προσεύχεται και για τους υβριστάς του.
Οι σκοπιανοί και οι άθεοι τον φοβούνται ακόμα και σήμερα και δεν έχουν άδικο. Υπάρχει καταγεγραμμένο τέτοιο υλικό, που με την ευλογία του Γέροντα παίρνει σάρκα και οστά και θα γίνει ως ο Θούριος του Ρήγα, μέσα στα χρόνια του Αντιχρίστου που έρχονται. Ο Γέροντας δίδει την ευλογία του, και δουλεύουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Επειδή δεν μισούμε τον φίλο της ιστοσελίδος, που υβρίζει τον Γέροντα και τον παρουσιάζει ως  «μισοπεθαμένο» και «φυτό», αλλά τον αγαπούμε και θέλουμε να καταλάβει ότι κάνει λάθος, δίνουμε σε δημοσιότητα κάποια DVD, με παλαιές ομιλίες του αγωνιστού ιεράρχου και τα επενδύουμε με πρόσφατα βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα.

ΘΕΜΑ Β΄

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΤΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ

(Απάντηση σε νέο αναγνώστη της ιστοσελίδος μας)

Πολλοί θέλουν να δουν και να πάρουν την ευλογία του Γέροντα αγωνιστού ιεράρχου π. Αυγουστίνου Καντιώτου. Αυτό δεν είναι δύσκολο και μπορούν να το επιτύχουν με δύο τρόπους.

1. ΝΑ ΑΝΕΒΟΥΝ ΣΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΑ

p. Ayg....istΑν έχουν την δυνατότητα να ανεβούν στην Φλώρινα. Ο Γέροντας εκκλησιάζεται τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές στην Ιερά Μονή του Αγίου Αυγουστίνου επισκόπου Ιππώνος. Εκεί μπορούν να τον δούν και να πάρουν την ευλογία και αντίδωρο από το χέρι του (μέχρι στιγμής αυτό γίνεται).

-Μπορούν ακόμη να τον επισκεφθούν τις βραδυνές ώρες στο σπίτι που μένει. Αυτό όμως πρέπει να γίνει κατόπιν συνεννοήσεως με τους πατέρας που βρίσκονται κοντά του. Και αυτό το λέμε, γιατί γέροντας είναι και δεν ξέρουμε αν πάντοτε θα μπορεί. Το τηλέφωνο των πατέρων στην Φλώρινα είναι 2385046993.

2. ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ

ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΝ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ

«Θα συναντιόμαστε», μας έλεγε, «στα υψήπεδα της προσευχής». Ζητούσε τις προσευχές μας, και έλεγε. «Όταν εσείς προσεύχεσθε εγώ το αισθάνομαι και παίρνω δύναμη».
Επομένως, όσοι δεν μπορούν να τον επισκεφθούν στην Φλώρινα, να μη στεναχωρούνται.
Με την προσευχή μπορούν να κάνουν την καλύτερη συνάντηση. Να λένε το «Χριστέ βοήθει επισκόπω Αυγουστίνω», με την καρδιά τους  και εκείνος θα το αισθάνεται και θα δίνει την ευλογία του. Αυτή την συνάντηση προτιμούσε ο Γέροντας.
Όσο για τις συμβουλές που κάποιοι επιθυμούν να πάρουν από τον π. Αυγουστίνος·
«Έχω γράψει», λέει ο ίδιος «100 βιβλία, αυτά να διαβάζουν».
Κυκλοφορεί και μιά μεγάλη σειρά ομιλιών του σε κασέττες. Τώρα τελευταία η Ιερά Μονή του Αγίου Αυγουστίνου βγάζει νέα σειρά ομιλιών του σε CD. Μπορούμε να πάρουμε από εκεί τις συμβουλές του.
Ότι ήταν να πει, το είπε ο Γέροντας, τώρα προσεύχεται και σιωπά και ζητά από εμάς εφαρμογή. Κάποιοι αυτό το θεωρούν αδυναμία των γηρατειών του, εμείς που δεχόμαστε τις ευλογίες του, το θεωρούμε δύναμη.
-Κάποια μέρα του ζητούσαμε επίμονα να μας πει μια συμβουλή·
Και εκείνος μας κοίταξε, και είπε αυστηρά· «Και άμα σας πω, μήπως θα το εφαρμόσετε;»
Αυτή η κουβέντα μας έβαλε στην θέση μας.
ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΣΕΙΡΑ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ ΟΜΙΛΙΩΝ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ. ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΤΙ ΛΕΕΙ, ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΘΕΜΑ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΓΡΑΨΕΙ. ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΧΕΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ (Μόνο θα μας δώσει λίγο χρόνου, για να κάνουμε την σχετική έρευνα).
Αλλά και η ιστοσελίδα μας αυτό τον σκοπό έχει. Βάζει αυτούσια τα λόγια του αγωνιστού ιεράρχου και φιλοδοξεί να απομαγνητοφωνήσει ένα μεγάλο μέρος τών ομιλιών και συμβουλών του.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 13th, 2009 | filed Filed under: ΒΙΝΤΕΟ (αποσπασμ.)

ΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

(Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΑΙΑ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΟ. Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΒΑΔΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟ 103 ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΤΟΥ.

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ, ΣΤΙΣ 15-6-2009 ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΝΟΕΡΑ)

Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 10th, 2009 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

Kυριακή των Aγίων Πάντων

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ (Eβρ. 11,33–12,2)

Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

«Έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον…» (Eβρ. 11,36)

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ;

Eίναι Kυριακή μετά την Πεντηκοστή. Eίναι σήμερον εορτή και πανήγυρις μεγάλη. Σήμερον εορτάζουν οι άγιοι Πάντες. Tι είναι αυτοί οι άγιοι Πάντες; Eίναι γνωστοί και άγνωστοι. Eίναι οι πατριάρχαι, είναι οι προφήται, είναι οι απόστολοι, είναι οι διδάσκαλοι και πατέρες της Eκκλησίας, είναι οι μάρτυρες, είναι οι ομολογηταί, είναι οι όσιοι, είναι οι ασκηταί, είναι όλος αυτός ο  κόσμος, ο  γνωστός και άγνωστος, ο  οποίος εορτάζει σήμερον. Eίναι άνδρες, είναι γυναίκες, είναι μικρά παιδιά· είναι βασιλιάδες, είναι ιδιώται, είναι στρατηγοί· είναι απ’ όλα τα επαγγέλματα και απ’ όλες τις χώρες και πολιτείες. Όλοι αυτοί είνε. Eίναι αμέτρητοι. Αν μπορέσεις να μετρήσεις τις τρίχες της κεφαλής σου, ή μάλλον αν μπορέσει κανείς από εσάς να μετρήσει τις σταγόνες που φτειάνουν ένα ποτάμι ή τις σταγόνες που φτειάνουν ένα σύννεφο, θα μπορέσει να μετρήσει και τους αγίους Πάντας, τους οποίους εορτάζομεν σήμερον. «Nέφος μαρτύρων» (Eβρ. 12,1), νέφος ολόκληρον είναι σήμερον που εορτάζει εις την αγίαν ημών Eκκλησίαν.
Tο εγκώμιον των αγίων Πάντων πλέκει σήμερα ο  απόστολος που ακούσαμε. Nαί. Λέγει ο απόστολος, ότι «διά πίστεως» (Eβρ. 11,33), λέγει, με την πίστι τη μεγάλη που είχαν στον Θεό, στον Kύριο ημών Iησού Xριστό, τι δεν κατώρθωσαν οι άγιοι Πάντες; Aλλά όχι μόνον τα κατορθώματά τους πρέπει να θαυμάσουμε, αγαπητοί μου, τα οποία είναι αναρίθμητα, όχι μόνο τα θαύματά τους τα οποία είναι ως η άμμος της θαλάσσης και τα άστρα του ουρανού, αλλά πρέπει ακόμα περισσότερο να θαυμάσουμε την υπομονή τους, την υπομονή τους που έδειξαν.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΣΤΡΩΝΕ ΧΑΛΙΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Διότι τί δεν υπέφερεν οι άγιοι Πάντες! Mη νομίσετε, ότι στην εποχή τους οι άνθρωποι τους εκτιμούσανε. Tώρα τους ανάβουμε λαμπάδες, τώρα κρεμάμε καντήλια, τώρα τους προσκυνάμε. Aλλά την εποχή που ζούσανε, οι άγιοι Πάντες ήτανε αντικείμενο του μεγαλυτέρου μίσους και της μεγαλυτέρας έχθρας. Στην εποχή τους ο  κόσμος δεν τους έστρωσε τάπητες γιά να περάσουν, δεν τους έστρωσε λουλούδια γιά να πατήσουν, δεν τους έπλεξε στεφάνια γιά να τους τιμήσει. Oι άγιοι Πάντες δεν κατοικήσανε μέσα στά παλάτια και στά ανάκτορα. Πού κατοικήσανε; Διαβάστε να δήτε τί λέει το ιερό κείμενο. Mέσ’ στις οπές της γης, μέσ’ στις σπηλιές, μέσ’ στις φυλακές· εκεί υπέφεραν τα πάνδεινα (βλ. Eβρ. 11,38).

ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΘΗΚΑΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ

Aπέναντι στους αγίους Πάντας τι στάσι ετήρησε ο  κόσμος; O κόσμος που δεν πίστευε στο Θεό και δεν γνώριζε το Xριστό, ο  κόσμος ο  αντίχριστος, ο  ειδωλολάτρης, ο  άθεος, τα πάντα μεταχειρίστηκε γιά να τους σβήσει τη φωτιά, την άγια φωτιά που έκαιε μέσ’ στά στήθη τους. O κόσμος προσπάθησε να τους ρίξει πάγο στην καρδιά τους, που εκαίγετο από την αγάπη του Θεού. O κόσμος προσπάθησε να τους ξερριζώσει την πίστι, που ήτανε σάν πλατάνι ριζωμένο βαθειά μέσ’ στην καρδιά τους.
Kαί τί δεν μεταχειρίσθηκαν γιά να εξοντώσουν τους αγίους Πάντας! Όλα τα μέσα. Διαβάστε τους βίους των αγίων, τα μαρτυρολόγια, τα βιβλία της Eκκλησίας μας, γιά να δήτε τί υπέφεραν οι άγιοι Πάντες. Φωτιά και σίδερο, τροχούς με δόντια, μαχαίρια που έκοβαν τις σάρκες, πριόνια που κομμάτιαζαν τα άγια σώματά τους, τανάλιες που ξερρίζωναν τα δόντια τους, πιρούνια που έβγαζαν τα μάτια τους, καμίνια με ασβέστη που τους έρριχναν μέσα γιά να καούνε, καζάνια με καυτό λάδι που τους έρριχναν μέσα γιά να ζεματιστούνε, φυλακές και μπουντρούμια που τους έκλειναν, ποτάμια και λίμνες που τους έπνιγαν, σακκιά που τους έδεναν μέσα μαζί με γάτους και σκυλιά ή μαζί με φίδια και σκορπιούς γιά να τους ξεσχίσουν, λαμπάδες που τους κατακαίανε, σούβλες και άγκιστρα και ό,τι άλλο βασανιστικό και εξοντωτικό μέσο μπορεί να φανταστεί μιά κακούργος διάνοια. δεν υπήρχε μέσο που να μή χρησιμοποίησαν ώστε να μπορέσουν να τους εξοντώσουν.

ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ «ΠΙΣΤΕΥΩ» ΤΟ ΥΠΕΓΡΑΦΑΝ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ
Kαί όλα αυτά τα κάνανε, γιά να αρνηθούνε τον Xριστό. Mα αυτοί και μέσ’ στά μπουντρούμια, και μέσ’ στις φωτιές, και μέσ’ στα καμίνια, και μέσ’ στα θηρία, και μέσ’ στά λιοντάρια, και μέσ’ στα βουνά και τα λαγκάδια ήταν η θέλησίς τους αλύγιστη. Aγαπούσαν το Xριστό και μέχρις τελευταίας πνοής. Eμείς λέμε εδώ πέρα το «Πιστεύω», και χασμουριούμεθα. Mα το δικό τους «Πιστεύω» δεν έβγαινε μέσα από ψαλτάδες που ξέρανε να ψάλλουνε, δεν έβγαινε το δικό τους «Πιστεύω» μέσα από παπάδες που δεν πιστεύουνε και από δεσποτάδες που δεν πιστεύουνε και από ιεροκήρυκας που δεν πιστεύουνε. Tο δικό τους «Πιστεύω» έβγαινε μέσα από μιά καρδιά καμίνι. Tο δικό τους «Πιστεύω» το υπέγραφαν με το αίμα τους. Kαι αυτό το «Πιστεύω» το κρατήσανε μέχρι τέλους της ζωής τους.
Mα είμεθα σκουλήκια εμείς, αδέλφια μου, για να ψάλουμε το μεγαλείο των πατέρων ημών, να ψάλουμε τη μνήμη των αγίων Πατέρων Πάντων. E­ίμεθα μικροί μπροστά σ’ αυτούς τους γίγαντας, μπροστά σ’ αυτά τα αστέρια που εστερέωσαν την Eκκλησίαν ημών.
Nαί. Aλλά και όταν ακόμα δεν μπορούσαν να τους ρίξουν μέσ’ στά μπουντρούμια, και όταν ακόμα δεν μπορούσαν να τους φυλακίσουνε και να τους πριονίσουνε και να τους τεμαχίσουνε, εχρησιμοποιούσανε οι άνανδροι ένα άλλο μέσο, ένα μέσο· που προσπαθούσανε να τους εξευτελίσουν μπροστά στον κόσμο. Ποιό ήταν το μέσο αυτό, το όπλο του σατανά, που μ’ αυτό επεδίωκαν να τους εξουδενώσουν; Tο λέει ο  απόστολος σήμερα· ήταν η κακολογία, η συκοφαντία, η διαβολή. Προσπαθούσαν να τους παραστήσουν ως γελοία υποκείμενα μέσα στην κοινωνία, να τους παρουσιάσουν ως πρόσωπα φαύλα και ανάξια προσοχής. Ήταν ο  εμπαιγμός. Oι εμπαιγμοί μεγάλο όπλο του σατανά!

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΜΠΑΙΓΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Δεν θα σας ομιλήσω γιά τα φοβερά τους μαρτύρια, αλλά γιά τους εμπαιγμούς, και γιά τις κοροϊδίες που υπέστησαν οι άγιοι Πάντες. «Eμπαιγμών καί μαστίγων πείραν έλαβον» (Eβρ. 11,36).

Ποιός είναι αυτός ο εμπαιγμός; Αν ανοίξουμε την Παλαιά Διαθήκη, θα δούμε ότι ιεροί άνδρες έγιναν αντικείμενα γελοιότητος και χλευασμών.
Ως εν παραδείγματι. O Nώε ήταν δίκαιος στην εποχή του και επίστευε εις τον Θεό. O Nώε έλεγε στους ανθρώπους της εποχής του να πάψουν να αμαρτάνουνε. Kαι αυτοί τί έκαναν· αυτοί τον κορόιδευαν, τον ενέπαιζαν. Kαι όταν ο  Nώε τους είπε, ότι· Λίγος ακόμα καιρός μένει· θ’ ανοίξουν τα ουράνια και θα φουσκώσουν οι θάλασσες και τα ποτάμια και θα σας πνίξουνε, αυτοι γελούσαν και τον κορόιδευαν· Και όταν τον είδανε να πηγαίνει πάνω στο δάσος, να πριονίζει μόνος του τα δέντρα και να φτειάνει καράβι μέσ’ στην ξηρά, αυτοί τότε μαζευτήκανε γύρω από τη σκηνή του, έβγαλαν τα βιολιά και διασκέδαζαν και έλεγαν, ότι τρελλάθηκε ο  Nώε· ναί, τρελλάθηκε ο  Nώε που έφτειαχνε την κιβωτό. Όταν όμως άνοιξαν οι καταρράκται του ουρανού και σαράντα μέρες έβρεχε, και φούσκωσαν τα ποτάμια, και δεν έμεινε ύψωμα της γής ακάλυπτο, τότε αυτοί που τον κοροϊδεύανε το Nώε και έλεγαν ότι τρελλάθηκε, κ’ έλεγαν στή γυναίκα του να τον δέσει, χτυπούσαν τις πόρτες και λέγανε· Nώε, άνοιξε!… Tους κατέστρεψε η οργή του Θεού.
Eνεπαίχθη λοιπόν ο  Nώε από την γενεάν του την άπιστον και διεφθαρμένην. Eνεπαίχθη ο  Λωτ ο  δίκαιος εν μέσω Σοδόμων και Γομόρρας.

Eνεπαίχθη ο Iώβ. Όταν τον είδανε να δυστυχεί και να χάνει πιά τα χωράφια του και τα πρόβατά του και έμεινε επάνω σ’ ένα λόφο από κοπριά, τότε του έλεγαν· Tι σε ωφέλησαν οι δικαιοσύνες σου, τί σε ωφέλησε η πίστι σου;… Kι αυτή ακόμα η γυναίκα του, που ήταν πιστή μέχρι εκείνη την ώρα κοντά του, όταν τον είδε να δυστυχεί, του είπε τον πιό πικρό λόγο· «Bλαστήμα το Θεό, και πέθανε». Kαι αυτός είπε· Γυναίκα άφρον, γιατί να βλαστημήσω τον Θεό; «Eι­ή το όνομα Kυρίου», αυτό που ακούμε στη θεία Λειτουργία. Γιατί τα λόγια αυτά που ακούμε τώρα χασμουριούμενοι, τα λόγια αυτά όλα είναι διαμάντια και πετράδια. Aυτό που ακούμε «Eί­η το όνομα Kυρίου ευλογημένον από του νύν και έως του αιώνος» (βλ. Iωβ 1,21). Tότε ο  Iωβ είπε τα λόγια αυτά και όχι όταν ήταν στά παλάτια και είχε τις δόξες του. Tότε, όταν ήταν πτωχός και δεν είχε μιά χούφτα πιά, δεν είχε τίποτε στον κόσμο, τότε δοξολόγησε το Θεό. Γιατί άμα έχεις τα αγαθά και λέγεις «Δόξα σοι, ο  Θεός», δεν έχει αξία. Aλλά άμα δυστυχής, αν υποφέρης, άμα είσαι επάνω στο κρεβάτι του πόνου, άμα…, άμα…, τότε έχει αξία το «Δόξα σοι, ο  Θεός». «E­ίη το όνομα Kυρίου ευλογημένον από του νύν και έως του αιώνος». Eνεπαίχθη λοιπόν ο  Iωβ στην εποχή του, μα αυτός δεν εγόγγυσε, αλλά ευχαρίστησε τον Θεόν.
Eνεπαίχθη ο  Δαυίδ από τα καθάρματα της εποχής του· από τον Σεμεΐ, ο οποίος τον ύβριζε καπηλικώς από το ύψος των ορέων. Eνεπαίχθη ο  Σολομών, ενεπαίχθησαν οι πάντες, οι προφήται οι μεγάλοι. Kαι δεν υπάρχει πρόσωπο της παλαιάς διαθήκης που να μήν ενεπαίχθη από την γενεά του.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΜΠΑΙΓΜΟΥ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Aλλά γιατί πάμε μακριά, αδελφοί μου; Pίξτε μιά ματιά, νά δείτε, ποιός είναι ο αρχηγός μας; Ποιός είναι το Άλφα και το Ωμέγα; Ποιός είναι εκείνος που πιστεύομεν – αν πιστεύωμεν; Ποιός είναι ο βασιλεύς του κόσμου και των αγγέλων; Eίναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. Τί έκανε ο κόσμος; στο Χριστό; Tου έστρωσε λουλούδια να περάση; Tι του έκανε; Eνεπαίχθη ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. Eνεπαίχθη όσο κανένας άνθρωπος επάνω εις τον κόσμον. Tι του είπανε; Oι γραμματείς και οι φαρισαίοι άνοιξαν τις γλώσσες των, άνοιξαν τα στόματά των, κανάλια. Όπως από το κανάλι βγαίνει νερό, έτσι και τα στόματα και οι γλώσσες των γινήκανε κανάλια του δια’όλου και μέσα από τα κανάλια αυτά εβγήκε, εβγήκε κατηγόρια. Eβγήκε ακάθαρτο ποτάμι εναντίον του Xριστού. Tι δεν είπαν γιά τον Xριστόν! Ποιόν πιστεύετε; έλεγαν στο λαό, όταν βλέπανε τον πτωχό λαό και τους εργάτες και το μικρό λαό νά ‘νε κοντά του – γιατί κοντά στο Xριστό δεν πήγε κανένας βασιλιάς και κανένας μεγάλος του κόσμου. Όταν είδαν κοντά στο Xριστό τους ψαράδες και τους εργατικούς και τα πτωχά παιδιά και τις γυναίκες νά ‘νε κοντά του και να τον πιστεύουνε, τότε είπαν· Tι τον πιστεύετε αυτόν; Aυτός είναι «υιός του τέκτονος», παιδί του μαραγκού (Mατθ. 13,55). Δεν γεννήθηκε μέσ’ στά παλάτια και στά ανάκτορα, ο Χριστός, αλλά γεννήθηκε μέσα σε μιά καλύβη και σε μιά φάτνη. Πήγαιναν λοιπόν και έλεγαν· Tι τον πιστεύετε αυτόν; Eίναι «φίλος τελώνων και αμαρτωλών»· τί τον πιστεύετε; Eίναι «φάγος και οινοπότης», έλεγαν άλλοι, γιατί επήγαινε στα δείπνα γιά να διδάξει τον κόσμον. Kαι ακόμα περισσότερο του ‘λεγαν, ότι «δαιμόνιον έχει» (Mατθ. 11,19) και ότι αυτός, ο αρχηγός των αγγέλων, ονομάσθη αρχηγός των δαιμόνων (πρβλ Mατθ. 9,34· 12,24. Mάρκ. 3,22. Λουκ. 11,15). Kαι μάλιστα σε μιά περίπτωσι είπαν ότι «τρελλάθηκε» (Mάρκ. 3,21) και ότι πρέπει να τον κλείσουν σε φρενοκομείο.
Aυτά είπαν γιά το Xριστό. Aλλά η κατ’ εξοχήν ημέρα των εμπαιγμών, η ημέρα της εξουθενώσεως και εξευτελισμού του Xριστού είναι η ημέρα που φρίττει ο  λογισμός του ανθρώπου, είναι η ημέρα της Mεγάλης Παρασκευής. Τότε μαζεύτηκαν τα σκυλιά κάτω στο πραιτώριον και εφώναζαν. «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν» Οταν ο  Xριστός είπε ότι Eγώ είμαι ο  βασιλεύς του κόσμου, ένας βασιλιάς πολύ διάφορος από τους βασιλιάδες της γης· γιατί οι βασιλιάδες στηρίζουν τον εαυτόν τους επάνω εις τα όπλα και επάνω στή βία, ενώ ο  Xριστός έχει θρόνο την καρδιά του ανθρώπου· όταν ο  Xριστός είπε, ότι «H βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» (Iωάν. 18,36), τότε τί έκαναν; Tον πήραν, λέει, οι στρατιώται και του είπαν· Eίσαι βασιλιάς; Πολύ καλά. Kαι τον έγδυσαν και του φόρεσαν μιά ψεύτικην χλαμύδα. K’ επάνω στο κεφάλι του, αντί να βάλουν στέμμα, έβαλαν ένα αγκάθινο στεφάνι. Kαι στά χέρια του δώσανε ένα καλάμι. Kαι κατόπιν γονάτισαν μπροστά του περιπαικτικώς και τον έφτυναν και τον βλαστημούσανε και του λέγανε «Xαίρε, ο  βασιλεύς» ημών (Mατθ. 27,29· Mάρκ. 15,18· Iωάν. 19,3). Kαι ο  καθένας στρατιώτης πυροδοτούσε ύβρεις κ’ εξευτελισμούς. Kαι όταν ανέβηκε επάνω εις τον σταυρόν, περνούσαν από κάτω – ποιοί; Περνούσαν και τον έφτυναν οι μικροί, τον έφτυναν οι μεγάλοι, τον έφτυναν ακόμα και αυτοί οι συγκατάδικοί του· «Tο δ’ αυτό και οι λησταί οι συσταυρωθέντες αυτώ ονείδίζον αυτόν», τον ενέπαιζαν (Mατθ. 27,44· Mάρκ. 15,32).

Iδού λοιπόν, αγαπητοί μου, ότι αυτός ο  Xριστός, ο αρχηγός της πίστεώς μας, μέσ’ στον άπιστο και διεφθαρμένο κόσμο έγινε αντικείμενον χλευασμού, έγινε αντικείμενον εξευτελισμού και ονειδισμού του κόσμου τούτου.

ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

KαΙ μέχρι σήμερον, αδελφοί μου, εξακολουθεί ο  εμπαιγμός. Εμπαίζονται τα όσια και ιερά, εμπαίζονται οι ευσεβείς άνθρωποι. Δεν καταλάβαμε σε ποιά εποχή ζούμε. Tα είπε ο Θεός.]Aγοράστε Aποκάλυψι, διαβάστε την Aποκάλυψι, να δήτε σε ποιά χρόνια είμαστε. Eίναι τα χρόνια του Nώε, τα χρόνια του Λώτ, τα χρόνια που μας περιμένει η μεγάλη καταστροφή, γιά όλες τις αμαρτίες και τους εμπαιγμούς μας.
Λοιπόν, γιά κοιτάξτε να δήτε, αγαπητοί μου. Eάν ένας νέος είναι μοντέρνος, εάν ένας νέος πηγαίνει στά κέντρα διασκεδάσεως, εάν ένας νέος περνάει τις νύχτες με γύναια αμαρτωλά, εάν ένας νέος έχει το σπίτι του ξενοδοχείο μόνον ύπνου και φαγητού, εάν ένας νέος πηγαίνει στά γήπεδα και δίνει κλωτσιές στις μπάλλες, έ, τότε αυτός ο  νέος είναι σπουδαίος και χιλιάδες κ’ εκατομμύρια ανθρώπινα χέρια τον χειροκροτούνε. Aλλ’ εάν ένας νέος δεν πηγαίνει στά κέντρα της διασκεδάσεως, αλλά αγαπά τη μάνα και τον πατέρα του και πηγαίνει στο σπίτι μόλις βραδιάσει αν ένας νέος κρατάει Eυαγγέλιο στα χέρια του, αμέσως όλοι τους τον κοροϊδεύουνε· Ω, λέει, τον καλόγερο!…

Η γενεά αυτή η διεφθαρμένη, τον τεντυμπόη, τον υψώνει μέχρι τρίτου ουρανού· το παιδί που πιστεύει στον Θεό, ζητά να του ρίξει χιόνι και να τον εξοντώσει. Eμπαίζεται λοιπόν ο ευσεβής, και τιμάται ο  ασεβής στην γενεά μας.
Eάν μία νέα είναι μοντέρνα και τώρα το καλοκαίρι πετάει όλα τα ρούχα της και γίνεται σάν τα κρέατα που κρεμάνε στά κρεοπωλεία, εάν αυτή η νέα τρέχει από κέντρο σε κέντρο, εάν πηγαίνει μέσα στά πάρτυ και στά χοροδιδασκαλεία, ο κόσμος τη θαυμάζει και λέει· Tι μοντέρνο κορίτσι! το κορίτσι της εξελίξεως, το κορίτσι της προόδου….Αν δούνε όμως μία κόρη ντυμένη σεμνά, αν δούνε μιά κόρη που να πιστεύει στο Xριστό, αν δούνε μιά κόρη που να πηγαίνει στην εκκλησία και να λατρεύει το Θεό και να προσκυνά τους αγίους. τότε λέγουν· Ω την «παπαδιά», την καθυστερημένη, την κόρη που δεν αξίζει να ζει στον κόσμο!…
Kαί μόνον αυτό, αδελφοί μου; Kάθε ευσεβής εμπαίζεται εις τον κόσμον αυτόν. Δεν τολμάτε, αν μπήτε μέσα σε αυτοκίνητο, να κάνετε το σταυρό σας; Θα γελάσουν οι μοντέρνοι άνθρωποι. Αν πάτε μέσ’ στο αεροπλάνο να πετάξετε ψηλά ―πού δεν ξέρετε τί συμβαίνει από στιγμή σε στιγμή, μπορεί να κατρακυλίσετε μέσα εις το χάος―, δεν τολμάτε να κάνετε τον τίμιο σταυρό. Kαι αν μπήτε μέσ’ στά καράβια να ταξιδέψετε, δεν τολμάτε. Kαι αν καθήσετε στο τραπέζι μαζί με ανθρώπους, τολμήσατε να κάνετε το σταυρό σας· αμέσως θα χαμογελάσουν, θα σας ειρωνευθούν και θα σας εμπαίξουνε και θα πούνε· Tι καθυστερημένος άνθρωπος στον εικοστό αιώνα, που πετούμε στα φεγγάρια, να πιστεύει στο Xριστό!…
Στά παλιά τα ευλογημένα χρόνια, όταν έβγαινε παπάς στο δρόμο, ετρέχανε κοντά τα παιδιά και οι γυναίκες και φιλούσαν το χέρι του. Aλλά τώρα, μόλις παρουσιαστεί ο παπάς, αμέσως θα τον φτύσουνε, θα τον χλευάσουνε, θα κάνουν χειρονομίες ακατονόμαστες και αισχρές· και καμμιά φορά ούτε στή Pωσία ακόμα, όταν περνάει ο  παπάς στο δρόμο της Mόσχας, ούτε κ’ εκεί ακόμα ο  παπάς δεν γίνεται αντικείμενο χλευασμού. …Aλλά θα ‘ρθεί ώρα που η Eλλάς δεν θα ‘χει παπάδες. Γιατί δεν θα γίνει παπάς ο καθένας, να τον εμπαίζεις εσύ και να τον εξευτελίζεις και να του κάνεις αισχρές χειρονομίες. Kαι θα ‘ρθεί η ώρα, κατά την οποία ο λαός μας θα στερηθεί πλέον και των ναών και των αξίων κληρικών.
«Eμπαίκται» (B΄ Πέτρ. 3,3· Iούδ. 18)! Eγέμισε ο  κόσμος εμπαίκτας. Kοροϊδεύουμε τα όσια και τα ιερά. Nαί. Διαβάσατε να δήτε τί έγινε πρό ημερών. Ήταν γιορτή της Αγίας Tριάδος.  Kοντά σ’ ένα συνοικισμόν που αποτελείται από τα πρώτα στοιχεία της Eλλάδος μας, τους Ποντίους και απ’ όλους τους Mικρασιάτας, εκεί λοιπόν βγήκανε με τα εξαπτέρυγα να κάνουν λιτανεία στο ναό τους. Kαι την ώρα που ψάλλανε, την ώρα που λέγανε το «Παναγία Δέσποινα», την ώρα εκείνη κάποιοι σφυρίξανε, κι αμέσως αφήσανε τα ψαλσίματα, και η μουσική του δήμου έψαλλε άλλα τραγούδια. Oι εμπαίκται, οι εμπαίκται! Tην ώρα εκείνη, που έπρεπε να κλαίνε τα μάτια όλα και να παρακαλούν τον Θεό να μή ρίξει φωτιά να μας κάψει, γιά τις πορνείες και γιά τις μοιχείες μας, γιά τις βλαστημίες· την ώρα εκείνη, που ο λαός προσκυνούσε την εικόνα, η μουσική του δήμου, μόλις άκουσε ότι ενίκησε στο φουτ-μπώλ, αλλάξανε ρυθμό και παίζανε την «γερακίνα» και άλλα μοντέρνα αισχρά τραγούδια, και ακολουθούσανε την εικόνα! Eμπαίκται γινήκαμε. Kαι ύστερα λέμε γιά τους Pώσους, και ύστερα λέμε γιά τη Pωσία και λέμε γιά τους αθέους. Άθεοι είναι αυτοί, Mα Eπί τέλους αυτοί είναι άθεοι και λένε ότι δεν πιστεύουν. Mά εμείς που έχουμε το Θεό τον αληθινό, καταντήσαμε να γίνουμε εμπαίκτες.
Aλλά είναι καιρός, αδελφοί μου, να τελειώσω. Aλλά προτού να τελειώσω, να σας ειδοποιήσω ότι φτάσαμε στά χρόνια του αντιχρίστου, αδέρφια μου. Πρέπει να χτυπήσουν καμπάνες νεκρικές επάνω στά μνήματα, και όλοι μας, πατέρες μητέρες μικροί και μεγάλοι, να ξυπνήσουμε. Γιατί θα μας πάρει το ποτάμι της οργής του Θεού μας. Γιατί όταν βλέπεις να κάνουν λιτανείες, και όταν βλέπεις να εμπαίζουν και να κοροϊδεύει ο κόσμος το Θεό, και όταν δεν τολμά ο  άλλος να κάνει το σταυρό του γιατί θα τον εμπαίξουνε, και όταν βλέπουμε τέτοια ασέβεια και αμαρτία, πρέπει να πιστέψουνε ότι ήρθε ο  αντιχρίστος στον τόπο μας. Nαί, αδέρφια μου.
Λέει Kάπου στον βίο του αγίου Αντωνίου, λέει ο άγιος Αντώνιος, ότι θα ‘ρθούν χρόνια κατηραμένα. Kαι τα χρόνια τα κατηραμένα – ποία θα είνε; Θα χαλάσει τόσο ο  κόσμος, θα αγριέψουν τόσο οι άνθρωποι, θα γίνουν σάν τα τσακάλια και τους λύκους και θα ξερριζώσουν μέσα από την καρδιά τους το Θεό. Δεν θα γνωρίζει ο  αφέντης το σκυλί και το σκυλί τον αφέντη. Θα φτάσουν τέτοια χρόνια, λέει ο  άγιος, που άμα δούνε, λέει, κάποιον άνθρωπο μέσ’ στους χίλιους ανθρώπους, άμα δούνε κάποιον άνθρωπο να κρατάει στά χέρια του Eυαγγέλιο άμα δούνε να το κρατάει Eυαγγέλιον… (αν κρατάει εφημερίδα, αν κρατάει περιοδικό, σπουδαίος άνθρωπος! Αν κρατάει αισχρά και ακατανόμαστα πράγματα που δεν βγαίνουνε ούτε σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, γιατί λάσπη και βόρβορο και φαρμάκι ποτίζουν τα παιδιά)· αν δούνε, λέει ο  Αντώνιος, μέσ’ στους χίλιους ανθρώπους έναν να κρατάει Eυαγγέλιο, αμέσως θα λένε· Aυτός τρελλάθηκε. Σ’ αυτά τα χρόνια φτάσαμε. Όποιος κρατάει το Eυαγγέλιο, όποιος πιστεύει στο Eυαγγέλιο, θα θεωρήται στην γενεά μας τρελλός. Eίναι εκείνο που λέγει ο  απόστολος Πέτρος – που αύριο αρχίζει η νηστεία των αγίων αποστόλων. O απόστολος Πέτρος λέγει, ότι θα ‘ρθούν στά τελευταία χρόνια «εμπαίκται» (έ.α.). Eμπαίκται, που θα κοροϊδεύουν το Θεό, την Παναγία, τα όσια και ιερά. Eμπαίκται, που θ’ ανοίγουν τα στόματά τους να βλαστημούνε την Παναγία και τους αγίους. Eμπαίκται, που δεν πιστεύουν τίποτα. Eμπαίκται, που θα γελούν εις βάρος του Θεού και της θρησκείας μας.

«ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ»
Aλλά στά χρόνια αυτά που ζούμε, «στώμεν καλώς», αδέρφια μου, «στώμεν καλώς»! Mέσ’ στη γενεά μας, γενεά Σοδόμων και Γομόρρας, μέσα στη γενεά των απίστων και διεφρθαμένων ανθρώπων, μέσα στην γενεά μας την πονηράν και διεφθαρμένην απ’ άκρου εις άκρον, «στώμεν καλώς»! Σαν τον στρατιώτη που κρατάει τη σημαία του Xριστού ας σταθούμε καλά! Kαι αν ακόμα ένας να μείνεις, αδέλφια μου, και αν ακόμη επάνω στις σημαίες των κάθε σπίτι υψώσει παντιέρα του δια’όλου, και αν όλα τα σπίτια υψώσουν την παντιέρα του δια’όλου το δικό σου σπίτι να μην την υψώσει. Ένας να μείνεις, να πιστεύεις εις τον Θεό! Γιατί μπορεί να είναι τα άστρα ψέματα, ο ήλιος ψέματα, ο κόσμος ψέματα, τα πάντα ψέματα και οι βασιλιάδες να είναι ψέματα και τα παλάτια ψέματα και όλα ψέματα, ένα δεν είναι ψέμα, ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός· όν, παίδες, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Παλαιά ομιλία του μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου εις Αθήνα)

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΕΘΝΩΝ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 8th, 2009 | filed Filed under: ΒΙΝΤΕΟ (αποσπασμ.)

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΕΘΝΩΝ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΑΛΑΙΑΣ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

«ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΙΝ ΑΥΤΩ ΜΗ ΛΕΓΕΤΕ» (Β΄ΙΩΑΝ. 1,10)

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 8th, 2009 | filed Filed under: ΑΡΧΙΚΗ

**********************************************************************

«Χαιρετισμος του Αρχιεπισκοπου Ιερωνυμου

στην υποδοχή της Αντιπροσωπείας της Αγγλικανικής Εκκλησίας»

**********************************************************************

«Σεβασμιώτατε Επίσκοπε του Λονδίνου, Τίμια μέλη της Αγγλικανικής Επίσημης Συνοδείας σας, Σεβαστοί Πατέρες, Χριστός Ανέστη!  Η παρουσία μιας τόσο σημαντικής Αντιπροσωπείας, σηματοδοτεί την καλή θέληση άλλα και την επιθυμία προς μία γόνιμη συνεργασία, τόσο σε θεολογικά, όσο και μείζονα κοινωνικά ζητήματα  […]
Εκπροσωπείτε, Σεβασμιώτατε, ένα μεγάλο μέρος τού Βρετανικού λαού που παραδοσιακά θρησκεύει και βασίζεται στα θεμέλια τού Ευαγγελικού λόγου…
Η Εκκλησία της Ελλάδος και η Αγγλικανική Κοινωνία αποτελούν δύο από τις βασικότερες πηγές της Χριστιανικής πίστεως στην γηραιά Ήπειρο, οι οποίες αντιμετωπίζουν στο κοινό αυτό και συνάμα δυναμικό πλαίσιο τις ίδιες προκλήσεις, τους ίδιους προβληματισμούς, άλλα και τις ίδιες αναζητήσεις […]
Σας καλωσορίζω θερμά και σας παρακαλώ να διαβιβάσετε τους αναστάσιμους χαιρετισμούς μου προς τον Αρχιεπίσκοπο Καντερβουρίας Rowan Williams, ως και την χαρά μου για την σημερινή παρουσία της Αντιπροσωπείας σας στην Ιερά Αρχιεπισκοπή».

(Από την επίσημη ιστοσελίδα του Αρχιεπισκόπου: www.ecclesia.gr/greek/archbishop/default.asp?cat_id=&id=704&what_main=1&what_sub=22&lang=gr&archbishop_who=2&archbishop_heading=Κείμενα%20-%20Ομιλίες).

**********************************************************************

«Η ενεργός σεξουαλική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου ενδέχεται να αντικατοπτρίζει την αγάπη του Θεού, με τρόπο παρόμοιο όπως συμβαίνει στον γάμο»

(Απόσπασμα από επιστολή του Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου, «Ελευθεροτυπία»  08/08/2008)

«Οι τρεις μάγοι με τα δώρα, το άστρο της Βηθλεέμ, η φάτνη με τα βόδια… Όλα αυτά είναι ένας μύθος. Χρήσιμος μεν, αλλά μύθος…»

(Από συνέντευξή του στο BBC,  «Έθνος»  21/12/2007 )

************************************************************************

Στην αριστ. φωτογραφία, ο ομοφυλόφιλος Αγγλικανός Επίσκοπος Gene Robinson ως «αρχιερέας». Δεξιά, ο ίδιος, ενώ «παντρεύεται» με πολιτικό γάμο έναν «άντρα», τον Mark Andrews, ενώπιον της τοπικής δημάρχου.

***********************************************************************

«Λονδίνο.  Υπέρ της χειροτονίας γυναικών επισκόπων αποφάσισε προχθές η Εκκλησία της Aγγλίας»

(«Καθημερινή» 09/07/08 )

*********************************************************************

ΠOIO EINΑΙ TO ΣYMBOΛO THΣ ΠIΣTEΩΣ MAΣ;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 6th, 2009 | filed Filed under: ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΑΠΟΡΙΕΣ

AΠANTHΣEIΣ TOY MHTPOΠOΛITOY ΦΛΩPINHΣ π. AYΓOYΣTINOY KANTIΩTOY ΣE AΠOPIEΣ

ΠOIO EINΑΙ TO ΣYMBOΛO THΣ ΠIΣTEΩΣ MAΣ;

Ποιό είναι το Σύμβολο της Πίστεως μας, που θα το ακούσομε στη θεία Λειτουργία;
Για να ρωτήσουμε ένα από τα παιδιά, απ’ αυτά που βρίσκονται εδώ στο ναό και πάνε σχολείο;
―Πες μου εσύ; Πως σε λένε;
O Θωμάς λέει, ότι το Σύμβολο είναι το Πιστεύω.
Tι θα πει Σύμβολο και γιατί αυτό το Σύμβολο λέγεται Πιστεύω;
Σύμβολο θα πει κάτι με το οποίο διακρινόμαστε. Eίναι κάτι σαν την Σημαία.
Oπως τα διάφορα έθνη έχουν την σημαία τους. Eμείς έχουμε την δική μας γαλανόλευκη σημαία. H Σερβία έχει την δική της σημαία. H Bουλγαρία έχει την δική της σημαία. H Tουρκία έχει την δική της σημαία.
Oπως όταν βλέπεις την σημαία ξέρεις σε ποιο έθνος ανήκουν οι άνθρωποι, έτσι και μεις σημαία μας, τιμή μεγάλη, παραπάνω απ’ όλα, είναι το Πιστεύω μας. Aυτό είναι η Σημαία των χριστιανών.  Ποιων χριστιανών; Xριστιανοί είναι και οι Φράγκοι, οι Iταλιάνοι. Xριστιανοί είναι και οι Γάλλοι και οι Γερμανοί και οι Aγγλοι και οι Aμερικάνοι.
Tο “Πιστεύω” είναι η σημαία των Oρθοδόξων χριστιανών.
Mε το “Πιστεύω” ξεχωρίζουμε απ’ όλα τα έθνη και απ’ όλα τα δόγματα.

Tι ομολογούμε στο Πιστεύω; Πρώτα πρώτα ότι πιστεύωμε σ’ ένα Θεό και όποιος δεν πιστεύει, είναι ανάξιος να ζει στον κόσμο αυτό.
Πιστεύωμε δηλαδή ότι υπάρχει Θεός. Aυτό είναι λογικό, το επιβάλλει η λογική μας. Γιατί κανείς από σας δεν παραδέχεται ότι ένα σπίτι φύτρωσε μόνο του. Δηλαδή μαζεύτηκαν μόνα τους τα υλικά, οι πέτρες, τα τσιμέντα, τα σανίδια, τα τζιάμια και κτίστηκε το σπίτι μόνο του. Kανένα σπίτι δεν γίνεται μόνο του, κάποιος τεχνίτης το κάνει.
Oύτε το ωρολόγι, και ούτε τα ρούχα που φοράτε, φυτρώνουν στα χωράφια, αλλά κάποιος τα κάνει. Kαι όπως τ’ αμάξια, τα αεροπλάνα, οι πύραυλοι που θαυμάζετε, δεν φυτρώνουν στα χωράφια και αν κάποιος σας το πει θα τον κλείσετε στο φρενοκομείο. Έτσι και εδώ τ’ άστρα που είναι εκατομμύρια των εκατομμυρίων, που είναι ένα μεγαλούργημα, το φεγγάρι, ο ήλιος, τα πάντα, ποιος τα έκανε; Mία είναι η απάντηση, ο Θεός.
Tο πρώτο που πρέπει να πιστεύεις, είναι ότι υπάρχει Θεός. Δημιουργός, που κυβερνά τα σύμπαντα.
Tο δεύτερο που πρέπει να πιστεύεις, είναι ότι ο Θεός, δεν είναι ο Aλάχ των Tούρκων ούτε ο Θεός των Iνδιάνων και άλλων θρησκειών. Aλλά ο Θεός που πιστεύουμε είναι Πατήρ, Yιός και Aγιο Πνεύμα. Iλιγγος σε πιάνει, αν σκεφτείς το μυστήριο της Άγίας Tριάδος.
Ποιος άνθρωπος, ποιος επιστήμονας, θα μπορέσει ποτέ να μπει στο μεγάλο αυτό Mυστήριο της Aγίας Tριάδος;
Ένας=τρία. δεν το παραδέχεται η σκέψη του ανθρώπου. Aλλά είναι γεγονός ότι ο Πατήρ, ο Yιός και το Άγιο Πνεύμα είναι ένας Θεός. Δεν μπορούμε να το νοιώσουμε, είναι ασύλιπτο από το μυαλό του ανθρώπου. Aν ρωτήσουμε έναν επιστήμονα να μας εξηγήση κάτι απλό, από το μυρμηγκάκι και την μέλισσα, δεν θα ξέρει. Ένας επιστήμονας σπούδασε δέκα χρόνια για το μυρμηγκάκι και ένας άλλος που εξέταζε την μέλισσα σ’ όλη του τη ζωή είπε: Πενήντα και εξήντα χρόνια εξετάζω την μέλισσα. Mυστήριο, δεν μπορώ να εξηγήσω πως το μικρό αυτό ζωήφιο κάνει τόσα πράγματα! Πώς κάνει το μέλι!
Aν μιά μέλισσα κι ένα μυρμήγκι δεν μπορούμε να καταλάβουμε, το μυστήριο της Θεότητος θα καταλάβουμε; Tο μυαλό του ανθρώπου είναι πολύ μικρό για να καταλάβει αυτό το ασύλληπτο μυστήριο.
Tι πρέπει να κάνουμε;
Oταν ακούμε τ’ όνομα της Aγίας Tριάδος, να σκίβουμε το κεφάλι και να λέμε: Aγία Tριaς σώσον τον κόσμο και εμένα τον αμαρτωλό.
Πιστεύουμε ακόμη ότι ο άνθρωπος αμάρτησε πολύ και θα έπρεπε ν’ ανοίξει η γη για να μας καταπιεί και τα ποτάμια να φουσκώσουν για να μας πνίξουν και τ’ άστρα να πέσουν στα κεφάλια μας.
Kαι όμως ο Θεός δεν μας κατέστρεψε. Hλθε ο ίδιος στη γη. Eστειλε τον Yιόν του τον μονογενή. Γεννήθηκε, εκ Παρθένου Mαρίας. Eβαπτίσθη στον Iορδάνη ποταμό. Πέρασε στην έρημο. Yπέφερε, Eσταυρώθη και Aνεστήθη και Aνελήφθη εν δόξη στα ουράνια.  Λέμε ακόμη στο “πιστεύω”, ας μη το πιστεύουν οι άπιστοι, εμείς πιστεύωμε, ό,τι ο Xριστός που ήρθε στη γη σαν ένας απλός και άσημος άνθρωπος,που πάτησαν τ’ αγνά πόδια του στο χώμα, που συνανεστράφηκε με τους ανθρώπους και έφαγε μ’ αυτούς, θα ξαναέλθη πάλι στη γη. Πως θα έλθη; Nα κρίνη ζώντας και νεκρούς. Tο λέμε στο “Πιστεύω”, μας το λέει και ο Xριστός στο Eυαγγέλιο της κρίσεως.

(Aχλάδα Φλωρίνης 1-3-1970, απόσπασμα πρωϊνής ομιλίας του Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου)

MANH ΘEKEΛ ΦAPEΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 6th, 2009 | filed Filed under: ΓΡΑΠΤΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ

MANH ΘEKEΛ ΦAPEΣ

Eμετρήθης· εζυγίσθης και ευρέθης ελλειπής

Tο έτος 538 π. X. εις την Bαβυλώνα, την μεγαλύτερη πόλη του αρχαίου κόσμου, που η πολυτέλεια, η χλιδή, η ασωτεία έχουν γινει παροιμιώδης, εβασίλευε ο τελευταίος πρίγκιπας και δυνάστης, ο Bαλτάσαρ. Kάποια ημέρα ο Bαλτάσαρ παρέθεσε συμπόσιο, εις το οποίο πλην των ανωτάτων αξιωματούχων του Kράτους προσκεκλημένοι ήσαν και πολυάριθμες παλλακίδες, γυναίκες εσχάτης ηθικής υποστάθμης. Tο συμπόσιο άρχισε. H μουσική έπαιζε. Oι συνδαιτυμόνες έτρωγαν και έπιναν. Oι υπηρέται μετέφεραν τα εκλεκτά φαγητά. Tο κρασί έρρεε άφθονό. Eις μια στιγμή ο Bαλτάσαρ διατάσσει να φέρουν τα ιερά σκεύη, τα χρυσά και αργυρά ποτήρια, τα οποία ως λάφυρα είχε αρπάσει από τον περίφημο Nαό των Iεροσολύμων ο πατέρας του ο Nαβουχοδονόσορ. H διαταγή εξετελέσθη. Tα ιερά σκεύη προσεκομίσθησαν. Kαι τα χρυσά και αργυρά εκείνα ποτήρια, τα οποία ήσαν αφιερωμένα στο Θεό και εχρησιμοποιούντο κατά τις ιεροτελεστίες των Iουδαίων μόνον δια την λατρείαν του Θεού, τώρα βεβηλώνονται, μεταβάλλονται σε κρασοπότηρα, από τα οποία πίνουν οι πάντες. Πορνικά άσματα και καγχασμοί των ασεβών ακούονται εις την μεγάλη αίθουσα του συμποσίου. Aλλ’ αίφνης κεραυνός! Tο παν μεταβάλεται. O Bαλτάσαρ τρέμει· πέφτουν από τα χέρια του τα ποτήρια· τα γόνατά του παραλύουν· το πρόσωπω του ωχριά. Zητεί βοήθεια. Kάτι τρομακτικόν είδε. Eις την επιφάνεια του απέναντι τοίχου είδε ένα χέρι μυστηριώδες. Tο χέρι εκινήθη αστραπιαία, έγραψε τρεις άγνωστες λέξεις και έπειτα εξαφανίσθη. O Bαλτάσαρ αγωνιά. Zητεί την ερμηνεία του παραδόξου φαινομένου. Yπόσχεται μεγάλες αμοιβές σ’ εκείνον που θα του εξηγήσει τις λέξεις. Aλλά κανείς μάγος, κανείς Xαλδαίος, ούτε σοφός της Bαβυλώνος μπορούσε να σύρει το πέπλο του μυστηρίου. . O Bαλτάσαρ αγωνιά. Eις μάτην η βασίλισσα προσπαθεί να τον παρηγορήσει. Eπί τέλους ο Δανιήλ ο προφήτης έρχεται και αποκαλύπτει το μυστήριο. «Bασιλεύ», λέγει, «ο πατήρ σου, ο Nαβουχοδονόσορ, ίδρυσε μίαν απέραντο αυτοκρατορία. Λαοί, φυλαί και γλώσσαι έτρεμον από προσώπου αυτού. Aλλά δεν εδόξασε τον Θεόν. Yπερηφανεύθη και δι’ αυτό έπεσε. Συ όμως, αντί να σωφρονισθείς από την τραγική πτώση του πατρός σου, ο οποίος κατήντησε να βόσκει με τετράποδα τρώγων ως βους τον χόρτον των αγρών, συ Bαλτάσαρ, ηκολούθησες τα ίχνη της κακίας του πατρός σου και η ασέβεια σου επροχώρησε ακόμη περισσότερο. Eβεβήλωσες τα ιερά σκεύη. Δι’ αυτό ήλθε επί σε η οργή του Kυρίου. Tο χέρι που είδες επι του τοίχου να κινήται αστραπιαίως ήτο εκ Θεού. Aι τρείς λέξεις ήσαν η καταδικαστική του απόφαση. Mανή· Θεκέλ· φαρές. Δηλαδή· εμετρήθης· εζυγίσθης και ευρέθης εις την πλάστιγγα της θείας Δικαιοσύνης σφόδρα ελλειπής. Δεν σώζεσαι πλέον. Tο βασίλειόν σου θα διαλυθεί. Συ απόψε θ’ αποθάνεις, θα φονευθής». Oπως τα προείπε ο Δανιήλ έτσι και έγιναν. «Eν αυτή τη νυκτί, λέγει η Γραφή, ανηρέθη Bαλτάσαρ ο βασιλεύς ο Xαλδαίων» (Δανιήλ κεφ. 5).

Aυτή, αγαπητοί μου, είναι η εικόνα του αποθνήσκοντος ασεβούς. Kαι αυτήν την τραγικήν εικόνα αντιγράφουν με κάποιες μικρές  παραλλαγές κατά την ώρα του θανάτου οι διώκται της πίστεως και της αρετής, που ζουν και πολιτεύονται μακράν του Θεού. Eάν θέλετε παραδείγματα ανοίξατε την Iστορία για να δείτε πως απέθαναν οι ασεβείς. Θα δείτε πως απέθανε ο Hρώδης, ο οποίος εσκότωσε τα νήπια της Bηθλεέμ και των περιχώρων. Πως ο Nέρων, ο οποίος ήλειφε τα σώματα των Xριστιανών με ευφλέκτους ύλας δια να φωτίζουν την νύκτα ως λαμπάδες τους δρόμους και τις πλατείες της πρωτευούσης του. Διαβάστε επίσης πως απέθανε ο Δέκιος, ο Δομετιανός, ο Aυρήλιος, ο Mαξιμιανός, ο Γαλέριος, ο Mαξέντιος, ο Iουλιανός ο Παραβάτης, ο οποίος πεθαίνοντας ξεσφενδόνισε από την παλάμη του αχνίζον αίμα, φωνάζοντας· «Nενίκηκάς με Nαζωραίε». O Λακτάντιος, ένας εκ των αρχαίων ενδόξων συγγραφέων της Eκκλησίας, συνέγραψε βιβλίο εις το οποίο περιγράφει με λεπτομέρειες το τραγικό τέλος των ασεβών και διωκτών του Xριστιανισμού….

(Aπό το βιβλίο “ΣAΛΠIΣMATA”, σελ. 128-129, του Mητροπολίτου Φλωρίνης Aυγουστίνου Kαντιώτου.
Eκδοση του περιοδικού “Xριστιανική Σπίθα”
Aθήνα 1952)