Οι σημερινοι ιερεις & αρχιερεις

στα ζυγια του αγιου Κοσμα του Αιτωλου

Προφητεῖες ποὺ ἐπαληθεύονται.
Συμβουλὲς γιὰ νὰ μὴν ἐξαπατηθοῦν οἱ πιστοὶ σὲ δύσκολους καιρούς.

Τὸ βιβλίο αὐτὸ περιέχει μικρὰ ἀπομαγνητοφωνημένα ἀποσπάσματα ὁμιλιῶν τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου καὶ σχόλια ἀκροατῶν του, ποὺ βρίσκονται στὸ διαδίκτυο. Ὅταν οἱ ἰσχυροὶ τῆς ἡμέρας ἀσκήσουν ὁλοκληρωτικὰ τὸν ἔλεγχο τοῦ διαδικτύου καὶ οἱ ἀντίχριστες δυνάμεις τὰ κατεβάσουν, αὐτὰ θὰ μείνουν στὰ χέρια μας.
Τὸ κάθε μικρὸ ἀπόσπασμα φέρει τὸν κωδικό του, γιὰ νὰ τὸ ἀναζητήσετε ἠχητικὰ στὸ YouTube, στὸ episkoposa ἢ Episkopos Episkopos καὶ στὴν ἱστοσελίδα: www.augoustinos-kantiotis.gr
Θὰ βεβαιωθῆτε ἔτσι γιὰ τὴν γνησιότητα τῶν λόγων του. Θὰ ἀκούσετε ζωντανὰ τὴν φωνή του. Θὰ ἔχετε πρόσβασι σὲ μεγαλύτερο μέρος τῆς ὁμιλίας του.
Ὅποιος μπορεῖ νὰ κατεβάση τὶς ὁμιλίες ἀπὸ τὸ YouTube, γιὰ νὰ τὶς ἔχη στὸ σπίτι του, ἂς τὸ κάνη, γιατὶ ἤδη μᾶς ἔχουν κατεβάσει δύο.
Το βιβλίο θα το βρεῖτε στο Βιβλιοπωλεῖο Φλωρίνης «Ἡ ἔλαφος»
τηλ. 2385028868 (Τιματ. 2,5 ευρω+ αντικαταβολή).

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ἀντὶ προλόγου (Ὑπακοή, Ἁγία διαφωνία)………………
Ἂν σᾶς διδάξω ἄλλα λόγια…, κυνηγῆστε με…………..
Οἱ σημερινοὶ ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς στὰ ζύγια τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ…
Τί φρονοῦσε γιὰ τοὺς ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς ὁ ἅγιος…………..
Ἀξία τοῦ ἱερέως………………………………………
Εὐθύνη τοῦ ἱερέως…………………………………….
Ποιά προσόντα χρειάζεται νὰ ἔχῃ ὁ παπᾶς;………………….
Προφητεῖες τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ
γιὰ τοὺς ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς τῶν ἐσχάτων καιρῶν………….. Read more »

«ΠΩΣ ΘA ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ» (ΔΩΡΕΑΝ)

Πατηστε τόν τίτλο καί τυπώστέ το σε pdf

Οι νεκροι μας ζουν, δεν εξαφανιζονται.

Οι ψυχες τους ζουν εκει που ειναι η αληθινη ζωη

«ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΘΛΙΨΗ»
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιωτου, σελ. 29-30)

Ναί, ἀδελφοί μου! οἱ νεκροί μας δὲν παύουν νὰ ζοῦν, δὲν ἐξαφανίζονται. Μετὰ τὸν θά­νατο οἱ ψυχές τους ζοῦν ἐκεῖ ποὺ εἶνε ἡ ἀ­ληθινὴ ζωή. Καὶ τὰ σώματά τους, ποὺ μένουν ἐ­δῶ μέσα στοὺς τάφους, ἀναπαύονται καὶ κοιμοῦνται μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως. Γι᾽ αὐτὸ τὰ νεκροταφεῖα κατὰ τὴν χριστιανικὴ ἀντίληψι εἶνε καὶ λέγονται κοιμητήρια. Οἱ ψυχὲς ἐκείνων ποὺ ἔφυγαν ἀπ᾽ αὐτὴ τὴ ζωὴ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως ζοῦν κοντὰ στὸ Θεὸ καὶ περιμένουν τὴν ἡμέρα ἐκείνη, τὴ μεγάλη καὶ ἐπίσημη, κατὰ τὴν ὁ­ποία τὰ σώματα θὰ ἑνωθοῦν μαζί τους, τότε ποὺ ὅλοι οἱ νεκροὶ θ᾽ ἀναστηθοῦν καὶ θὰ ἐμ­φανισθοῦν μπρο­στὰ στὸν Ποιητὴ καὶ Πλάστη τους γιὰ τὴν τελικὴ κρίσι καὶ ἀπόφασι.
Μέχρι τὴν ἡμέρα ἐκείνη οἱ ψυχὲς ἐκείνων ποὺ ἔκλεισαν τὰ μάτια στὸ μάταιο τοῦ­το κόσμο ἐν μετανοίᾳ, ζοῦν ἐκεῖ μέσα στὴν πνευματικὴ ἀ­τμόσφαιρα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο καὶ ὡραιότερο ἀπὸ τὸ νὰ ζῇ κανεὶς κον­τὰ στὸ Θεό; Καὶ ἐφ᾿ ὅσον ἡ ψυχὴ τοῦ ἀποθανόντος συγγενοῦς μας ἔχει ἐξασφαλισθῆ ἐκεῖ ὅπου δὲν ὑπάρχουν τὰ δει­νὰ τῆς παρού­σης ζωῆς, ἐκεῖ ὅπου ὅπως τόσο ὡραῖα ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας «ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στε­ναγμός» (Νεκρ. ἀκολ., εὐχή), ἐκεῖ ποὺ «οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός» (κοντάκ.), γιατί ἐμεῖς νὰ κλαῖμε καὶ νὰ θρηνοῦμε ἀπαρηγόρητα; Σὲ λιμάνι ἀσφαλισμένο ἔφτασαν οἱ ψυχὲς μὲ τὸ θάνατο. Μακριὰ ἀπὸ τὰ κύματα, τὴ ζάλη, τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς θλίψεις αὐ­τῆς τῆς ζωῆς, εἶνε μακάριοι, ἥσυχοι, εὐτυχισμένοι· βλέπουν σὰν σκιὰ καὶ ἀράχνη ὅλα ἐ­κεῖνα τὰ δύσκολα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἐμεῖς ἐπάνω στὴ γῆ θρηνοῦμε καὶ χτυπιόμαστε.

Ἐὰν ἀπὸ τὸν ἄλλο ἐκεῖνο κόσμο, στὸν ὁποῖο τώρα ζῇ τὸ προσφιλές σας πρόσωπο, μποροῦσε νὰ φθάσῃ ἡ φωνή του, θὰ ἀκούγατε νὰ σᾶς λέῃ·
Ἀγαπητοί μου, μὴ κλαῖτε γιὰ μένα. Ὑπάρχω. Ζῶ ἐδῶ, σὲ ἕνα κόσμο ποὺ δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε τὴν ὡραιότητά του. Γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲν πίστευαν κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή τους καὶ ζοῦσαν ἀντιθέτα ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶνε φοβερὸς ὁ τόπος…
Ὑπάρχει ἄλλος κόσμος. Ὑπάρχει ή κόλασις. Ὑπάρχει ὁ παράδεισος. Ὑπάρχει ἡ αἰώνιος ζωή. Πιστεύετε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, μελετᾶτε τὸ Εὐαγγέλιο, ἐκτελεῖτε τὶς ἅγιες ἐντολές του, μετανοεῖτε καὶ κλαίετε γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάνετε. Διότι «ἐν τῷ ἅδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια».
Ὁ θάνατος δὲν διακόπτει τὸν σύνδεσμο τῶν ζώντων στὴ γῆ μὲ τοὺς ζῶντας στὸν ἄλλο κόσμο. Διατηρῆστε, λοιπόν, τὸν σύνδεσμο αὐτόν. Ἐνθυμεῖσθε τὰ πρόσωπα ποὺ ἔχουν μεταναστεύσει στὸν κόσμο τῆς αἰωνιότητος. Τελεῖτε τὰ ἱερά των μνημόσυνα.
Νὰ τὰ τελῆτε δὲ ὄχι εἰδωλολατρικά, ἀλλὰ χριστιανικά, ὅπως σᾶς ἔχουμε συμβουλεύσει.

Ὁ Χριστιανὸς ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό,
τὸν νικητὴ τοῦ θανάτου, νικᾷ τὴ θλῖψι

Τὰ δάκρυά μας λοιπὸν ἁρμόζουν μᾶλλον γιὰ ἐμᾶς τοὺς ζῶντας, παρὰ γιὰ τοὺς προσ­φιλεῖς νεκρούς μας. Read more »

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΝΕΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΟΥ π. ΑΥΓOYΣTINOY ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

————

———–

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 20-23
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Η αμαρτια το επτακεφαλο θηριο της Αποκαλυψεως

Ἂν θέλετε νὰ δῆτε κάποια εἰκόνα τῆς ἁμαρτίας, ν᾿ ἀνοίξετε τὴν Ἀποκάλυψι. Ἀνοῖξτε στὸ 12ο κεφάλαιο, κ᾿ ἐκεῖ θὰ δῆτε τὴν φοβερὰν εἰκόνα τῆς ἁμαρτίας.
Πῶς εἶνε ἡ ἁμαρτία, πῶς παρουσιάζεται;
Εἶδε -γράφει στὴ νῆσο Πάτμο ὁ Ἰωάννης ὁ εὐαγγελιστής-, εἶδε μιὰ σπηλιὰ καὶ μέσα ἀπ᾿ αὐτὴν βγῆκε ἕνα φίδι. Φίδι μεγάλο καὶ πελώριο. Ἦταν κόκκινο καὶ τρομερό. Τὸ φίδι αὐτὸ εἶχε ἑπτὰ κεφάλια, εἶχε δέκα κέρατα καὶ πάνω στὰ κεφάλια του εἶχε χρυσᾶ στεφάνια. Καὶ ξάπλωνε στὸν κόσμον ὁλόκληρον.
Ποιό εἶνε αὐτὸ τὸ κόκκινο φίδι, ὁ κόκκινος δράκοντας μὲ τὰ ἑφτὰ κεφάλια καὶ μὲ τὰ χρυσᾶ στεφάνια καὶ τὰ δέκα κέρατα; Οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ διδάσκαλοι λέγουν, ὅτι τὸ θεριὸ αὐτὸ εἶνε ἡ ἁμαρτία.
Μία εἶνε ἡ ἁμαρτία. Ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία ἔχει διακλαδώσεις.
Ὅπως τὸ δέντρο ἔχει μιὰ ῥίζα καὶ ἕνα κορμόν, ἀλλὰ διακλαδίζεται εἰς κλάδους καὶ κλαδίσκους καὶ φύλλα, ἔτσι καὶ ἡ ἁμαρτία διακλαδίζεται εἰς πολλὰς παραλλαγάς.
Ἑπτὰ εἶνε τὰ μεγάλα πλοκάμια, ἑπτὰ εἶνε τὰ κεφάλια τῆς ἁμαρτίας. Ὅπως ἡ Λερναία Ὕδρα τῶν ἀρχαίων προγόνων μας ἦτο ἕνα φίδι μὲ ἑπτὰ κεφάλια, ἔτσι καὶ ἡ ἁμαρτία παρουσιάζεται καὶ δρᾷ μέσα εἰς τὸν κόσμον ὡς Λερναία Ὕδρα, ὡς ἑπτακέφαλον θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως.
Τὸ πρῶτο κεφάλι, τὸ πιὸ μεγάλο καὶ πιὸ τρομερό, ποιό εἶνε;
Ἡ πορνεία; Ὄχι.
Ἡ μοιχεία; Ὄχι.

Ἡ ὑπερηφάνεια εἶνε! Τὸ νὰ ὑπερηφανεύεται ὁ ἄνθρωπος εἶνε τὸ μεγαλύτερο ἁμάρτημα ἀπὸ ὅλα.
Μετὰ ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια ἔρχεται ἡ φιλαργυρία. Τρομερὸν πρᾶγμα ἡ φιλαργυρία. Τὸν Χριστὸ τὸν πούλησαν ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων.
Μετὰ

Read more »

Ἀπὸ βιβλίο τοῦ Βασιλείου Χρ. Παπανικολάου, Θεολόγου – Ἱεροκήρυκος Λαρίσης, σελ. 5-10
«Ο ΠΑΤΗΡ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ
ΚΑΙ ΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΑΙ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟY»

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης
Στρατιωτικὸς Ἱεροκήρυξ τοῦ Β10 τοῦ Β΄ Σώματος Στρατοῦ

(σύντομος γραπτὴ ἀναφορὰ εὐγνωμοσύνης ἕνεκεν)

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Λαρίσης, Πλαταμῶνος καὶ Τυρνάβου διήρχετο μεταπολεμικῶς μίαν μεγάλην πνευματικὴν κρίσιν! Ὁ λόγος; Ἡ περιέργος ἀπουσία τοῦ τότε Μητροπολίτου της, τοῦ Δωροθέου Κοτταρᾶ. Ὁ Δωρόθεος ἦτο ἐκ τῶν σπουδαγμένων τότε Ἱεραρχῶν. Ἐσπούδασε καὶ τὴν νομικὴν ἐπιστήμην καὶ ἔτυχε μετεκπαιδεύσεως εἰς τὴν Γερμανίαν. Ἐκ τούτου ἦτο ἐγκρατὴς περὶ τὰ νομικά. Ἐγεννήθη τὸ 1888 καὶ ἀπέθανε τὸ 1957. Τὴν 15ην Ἰανουαρίου τοῦ 1935 ἐξελέγη Μητροπολίτης Λαρίσης καὶ τὴν 1ην Ἀπριλίου 1956 ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος. Τὴν 8ην Ἰουλίου 1957 ὑπέστη ἐγχείρησιν ὄγκου τοῦ ἐγκεφάλου καὶ ἀπέθανεν εἰς Στοκχόλμην τῆς Σουηδίας τὴν 26ην Ἰουλίου 1957. Ὡς ἐγκρατὴς Θεολόγος καὶ δόκιμος περὶ τὴν Νομικὴν Ἐπιστήμην, ἐτιμᾶτο καὶ ὑπὸ τῆς ἑκάστοτε Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Δυστυχῶς ὅμως διὰ τὴν Λάρισαν, ἦτο τοῦτο λίαν ἐπιζήμιον· διότι, διαμένων συνεχῶς εἰς τὴν Κοκκινιὰν Πειραιῶς, ἐγκατέλειψεν οὐσιαστικῶς τὴν Λάρισαν.
Εἰς τὴν Λάρισαν εἰργάζετο τότε ὡς Ἱεροκήρυξ ὁ ἐκ Κερκύρας Δωρόθεος Βασιλᾶς, ὁ ὁποῖος ἀργότερον ἐγένετο Μητροπολίτης Παραμυθίας (1952) καὶ ἐν συνεχείᾳ Μητροπολίτης Θηβῶν καὶ Λεβαδείας (1957). Τὰ τῆς Μητροπόλεώς μας πράγματα εἶχαν τότε κακῶς! Ἡ Λάρισα, καὶ περισσότερον, βεβαίως, ἡ περιφέρειά της, ἔζη εἰς ὑποτονικὴν πνευματικὴν κατάστασιν. Ὁ λαός της ἤθελεν ἕναν ψυχοεγέρτην, ἤθελεν κυριολεκτικῶς, ὄχι αὐλὸν ποιμενικόν, ἀλλὰ ἠχηρὸν ἐγερτήριον σάλπισμα!
Καὶ ὁ Ἅγιος Ἀχίλλειος ἐφρόντισεν, ὥστε ὁ Κύριος νὰ στείλῃ τὸ κατάλληλον πρόσωπον εἰς τὴν κατάλληλον στιγμήν. Καὶ τοιοῦτον πρόσωπον ἦτο εἷς ἁπλοῦς καὶ ἀπέριττος ἱερομόναχος, μὴ προδίδων τὸ κρυπτόμενον θαυμαστὸν ἡφαίστειον τοῦ θερμοῦ παλμοῦ τῆς θεοφιλοῦς καρδίας του. Καὶ εἶναι σπάνια τὰ φαινόμενα αὐτά. Ἦτο οὗτος ὁ «μικρὸς τὸ δέμας», μικρὸς εἰς τὸ ἀνάστημα, ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης, ὁ ὁποῖος ὡς ἄλλος Ζακχαῖος ἀνέβη, ὡς πνευματικὸς αἴλουρος, εἰς πνευματικὰ ὕψη, ἀπὸ τῆς θέσεως τοῦ στρατιωτικοῦ Ἱεροκήρυκος τοῦ Β΄ Σώματος Στρατοῦ, διὰ νὰ κηρύξῃ λίαν ἐπιτυχῶς τό, διπλοῦν εἰς ἕνα, κήρυγμά του· Ὀρθοδοξία – Ἑλλάς.
Ἦλθεν ὡς ἄγνωστος πρὸς ἀγνώστους, χωρὶς Read more »

Βασιλείου Χρ. Παπανικολάου
Θεολόγου – Ἱεροκήρυκος

Ο ΠΑΤΗΡ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΑΙ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟY

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ἡ πόλις μας, ἡ Λάρισα, ἐγνώρισε πολλὰ εὐλογημένα καὶ εὐκλεῆ περιστατικὰ ποὺ συνέθεσαν τὴν καθόλου ἱστορίαν της. Ἕνα ἐξ αὐτῶν, λίαν σημαντικόν, εἶναι καὶ ἡ κατ᾽ οἰκονομίαν Θεοῦ διέλευσις ἀπὸ τὴν πόλιν μας τοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμανδρίτου π. Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, ὑπὸ τὴν ἰδιότητά του ὡς στρατιωτικοῦ Ἱεροκήρυκος τοῦ Β΄ Σώματος Στρατοῦ. Ἡ διέλευσίς του, αὐτὴ καθ᾽ ἑαυτήν, δὲν θὰ εἶχεν ἀσφαλῶς λόγον ἀναφορᾶς μας, ἀφοῦ καὶ ἄλλοι τινὲς διῆλθον διαχρονικῶς ἀπὸ τὴν Λάρισα καὶ περὶ αὐτῶν οὐδεὶς ἐγένετο λόγος. Ἡ ἀναφορά μας εἰς τὸ συγκεκριμένον πρόσωπον ὀφείλεται εἰς τὸ ὅτι ἦλθεν εἰς τὴν πόλιν μας εἰς μίαν κρίσιμον ἱστορικὴν περίοδον, ὅτε ἡ Λάρισα ἐδοκιμάσθη, τότε, δεινῶς ἀπὸ τὰς σκληρὰς συνεπείας τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ἐκ τῶν καταστρεπτικῶν συμφορῶν ἀφ᾽ ἑνός, καὶ ἀπὸ τοὺς φοβεροὺς σεισμοὺς ἀφ᾽ ἑτέρου.
Αὐτὰ τὰ δύο γεγονότα, ἠλλοίωσαν ἰσχυρῶς τὴν ὄψιν τῆς Λαρίσης καὶ ἐφυγάδευσαν τὸ χαμόγελον ἀπὸ τὰ χείλη τῶν πολιτῶν της. Ἀλλὰ καὶ ἕνα ἕτερον, θλιβερώτερον τῶν προηγουμένων, ἦλθε νὰ συμπληρώσῃ τὰ ἀπέλπιδα σημεῖα τῆς ἐποχῆς. Ἦτο ἡ ἀποίμαντος Ἱερὰ Μητρόπολίς μας! Ὁ οἰκεῖος Ἱεράρχης ἀπουσίαζε, διαμένων μονίμως ἐν Πειραιεῖ!
Κατὰ τὴν ἀποφράδα ἐκείνην περίοδον ἀνεπλήρωσεν ἀρκούντως τὸ κενὸν ὁ π. Αὐγουστῖνος, ὁ ὁποῖος ἀπεδείχθη ἐν τοῖς πράγμασιν ὁ στοργικὸς πνευματικὸς πατήρ, ὁ ἐμψυχωτὴς τῶν χειμαζομένων, ὁ παρηγορητὴς τῶν ἀποκαμωμένων, ὁ ἰσχυρῶς διδάξας τὴν ἐν Χριστῶ πίστιν, «…ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄, 15), καὶ τὴν ἐλπίδα εἰς τὸν Σωτῆρα μας Ἰησοῦν Χριστόν, καθ᾽ ὅσον «ἡ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. ε΄, 5).
Τὸ ἔργον, ἦτο ὄντως μέγιστον! Ἀλλὰ ποῖος θὰ δυνηθῇ νὰ ἀποτιμήσῃ ἀναλόγως τὸ ἔργον τοῦτο; Ἀσφαλῶς, μόνον ὁ τὰ πάντα γινώσκων ὁ Θεός. Τὸ ἔργον, πάντως, τοῦ π. Αὐγουστῖνου ἦτο ἐκτενὲς καὶ πολύπλευρον. Ἐκάλυπτεν ὄχι μόνον τὰς ἀνάγκας τῆς πόλεως, ἀλλὰ καὶ τῆς περιχώρου, καθ᾽ ὅσον αἱ δοκιμασίαι ἐκάλυπτον, δίκην μελαγχολικῆς νεφέλης, ὁλόκληρον τὴν περιοχήν μας.
Θὰ πρέπει κάποτε καὶ ἡ Δημοτικὴ Ἀρχὴ νὰ ὀνομάσῃ μίαν τῶν κεντρικῶν ὁδῶν εἰς ὁδὸν Ἀρχιμανδρίτου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, διὰ νὰ βεβαιώσῃ ὅτι παρακολουθεῖ μετ᾽ ἀγρύπνου ἐνδιαφέροντος τὰ θετικὰ καὶ ὠφελείας ἐχόμενα δρώμενα, ἀλλὰ καὶ ὅτι γνωρίζει νὰ βραβεύῃ ἐπαξίως τοὺς προσφέροντας φιλοτίμως τὰς ὑπηρεσίας των.
Τό γε νῦν ἔχον· ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος ἔχει ἤδη καταγραφῆ, ἀνεξιτήλοις γράμμασιν, εἰς τὰς ἀπροσίτους καὶ ἀπροσβλήτους ἱερὰς δέλτους τῆς καρδίας ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐποτίσθησαν καὶ ἐτράφησαν ἐκ τῶν πνευματικῶν δωρεῶν τοῦ μεγάλου ἐμψυχωτοῦ τῶν δεινοπαθησάντων τότε θεοφιλῶν καρδιῶν.

Ἔγραφον ἐν Λαρίση τῇ 16ῃ Ἰουνίου 2013, ἡμέραν κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν μνήμην τῶν Ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς, ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας, Συνόδου.

Βασίλειος Χρ. Παπανικολάου
Θεολόγος Ἱεροκήρυξ

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ

Απόσπασμα του Βιβλίου «ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ», Νο 2, σελ. 16
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Μὴ μείνωμεν ἀμετανόητοι. Διότι ὁ ἀμετανόητος ἄνθρωπος εἶνε φοβερὸ πρᾶγμα. Τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ ἀμετανοήτου ἀνθρώπου εἶνε ἡ ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἀναισθησία.
Ὁ ἀμετανόητος εἶνε ὅπως ὁ τυφλός, ποὺ δὲν βλέπει τίποτε, ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ ἥλιος λάμπει τὸ καταμεσήμερο. Ὁ ἀμετανόητος εἶνε ὅπως ὁ κωφός, ποὺ δὲν ἀκούει τίποτε, ἀκόμη καὶ ἂν περνᾷ μέσα ἀπὸ ἕνα δάσος ποὺ κελεηδοῦνε ὅλα τὰ ἀηδόνια· δὲν ἀκούει τίποτε, ἀκόμη καὶ ἂν κτυποῦν ὅλες οἱ καμπάνες τῆς πόλεως. Ὁ ἀμετανόητος εἶνε τυφλὸς καὶ κωφός· δὲν βλέπει καὶ δὲν ἀκούει τίποτε.
Δὲν ἀκούει τὸ «κατηγορῶ» τῆς συνειδήσεώς του γιὰ τὰ κρυφά του ἁμαρτήματα. Δὲν ἀκούει τὸ «κατηγορῶ» τῆς κοινωνίας γιὰ τὰ φανερά του ἁμαρτήματα. Δὲν ἀκούει ἀκόμη τὰ ἔκτακτα ἐκεῖνα γεγονότα, ποὺ συγκλονίζουν τὴν ὑφήλιον καὶ μᾶς προσκαλοῦν εἰς μετάνοια.
Ὁ ἀμετανόητος μοιάζει μὲ τὸν σατανᾶ, διότι μόνο αὐτὸς ἐμμένει στὴν ἁμαρτία καὶ στὴν κακία. Ὅσοι αἰῶνες καὶ χιλιετηρίδες καὶ ἂν περάσουν, οὐδέποτε ὁ σατανᾶς θὰ πῇ τὸ «Ἥμαρτον». Διότι μόλις ὁ σατανᾶς θὰ πῇ τὸ «Ἥμαρτον», θὰ γίνῃ ἄγγελος. Ἀλλὰ δὲν τὸ λέγει. Γι’ αὐτὸ κλείνουμε αὐτὸν τὸν μικρὸ χαρακτηρισμὸ τοῦ ἀμετανοήτου ἀνθρώπου μὲ τὸ ῥητὸ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου· «Τὸ μὲν ἁμαρτάνειν εἶνε ἀνθρώπινον, τὸ δὲ ἐμμένειν ἐν τῇ πλάνῃ καὶ τῇ ἁμαρτίᾳ εἶνε σατανικόν». Ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς δικάσῃ διότι ἁμαρτάνουμε, ἀλλὰ θὰ μᾶς δικάσῃ διότι δὲν μετανοοῦμε.

Το συντομωτερο κηρυγμα που εφερε σε μετανοια

ολόκληρη πόλη και εσώθη απο βέβαια καταστροφή

Από το Δ΄Τεῦχος «ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ»του Μητροπολίτου Φλωρινης Αυγουστίνου

Ο ΙΩΝΑΣ παρήκουσε στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ πάῃ καὶ νὰ κηρύξῃ στὴ μεγάλι πόλι τῆς Νινευῒ καὶ ἔκανε τὴν ἀπόπειρα νὰ δραπετεύσῃ. Ἀλλὰ ἡ θάλασσα μὲ τὴν τρικυμία τὸν ἐμπόδισε καὶ ἕνα μεγάλο κῆτος τὸν ἐπανέφερε στὴν ἀρχική του ἀποστολή. Καὶ τότε ὁ Ἰωνᾶς, διδαγμένος καὶ μετανοημένος, παίρνει πάλι τὴ διαταγὴ ἀπὸ τὸ Θεό.

Βάδισε χιλιόμετρα καὶ ἔφτασε στὴ Νινευΐ. Ἕνας αὐτός, ὁλομόναχος, ἀλλὰ ἔχοντας τὸ Θεὸ μαζί του, ἄρχισε τὸ κήρυγμα. Ἦταν τὸ πιὸ μικρὸ κήρυγμα, ποὺ ἔκανε προφήτης. Εἶπε λίγα λόγια, ποὺ κράτησαν ὄχι μιὰ ὥρα, ὄχι μισὴ ὥρα, ὄχι λίγα λεπτά, ἀλλὰ ἐλάχιστα δευτερόλεπτα.
«Ἔτι τρεῖς ἡμέραι καὶ Νινευῒ καταστραφήσεται» (Ἰωνᾶ 3,4). Τρεῖς ἡμέρες διωρία καὶ θὰ καταστραφῇ ἡ Νινευΐ.
Τί ἔκαναν οἱ κάτοικοι τῆς Νινευΐ, ὅταν ἄκουσαν αὐτὸ τὰ λόγια; Ἔκλεισαν τὰ αὐτιά τους; Ὄχι. Τὰ ἄνοιξαν. Ἄνοιξαν καὶ τὶς καρδιές τους, καὶ πίστεψαν στὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Θεοῦ.
Ἐπίστεψαν οἱ μικροί, ἐπίστεψαν οἱ μεγάλοι, ἐπίστεψαν οἱ γυναῖκες, ἐπίστεψαν οἱ ἄνδρες, ὅλοι ἀνεξαιρέτως ἐπίστεψαν. Καὶ αὐτὸς ἀκόμα ὁ βασιλιᾶς ἄκουσε στὰ ἀνάκτορα, ὅτι ἔφτασε ἕνας προφήτης ποὺ λέει ὅτι θὰ καταστραφῇ ἡ πόλις, καὶ διέταξε γενικὸ πένθος, πάνδημο πένθος. Διέταξε, ὁλόκληρη ἡ Νινευῒ νὰ νηστεύσῃ τρεῖς ἡμέρες.
Ὄχι μόνο ὁ βασιλεὺς νήστευσε καὶ πέταξε τὴν κορώνα καὶ τὰ χρυσᾶ του καὶ ἔβγαλε τὴν ἁλουργίδα του καὶ φόρεσε σακκὶ καὶ πάνω στὸ κεφάλι του ἔβαλε στάχτη καὶ ἔκλαιγε καὶ ἀναστέναζε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀθῷα νήπια ἀκόμα διέταξε κι αὐτὰ νὰ μὴ βυζάξουν τρεῖς ἡμέρες, καὶ τὰ ζῷα ἀκόμα νὰ μὴ βοσκήσουνε.
Καὶ ἀκουγόταν ἕνας θρῆνος παντοῦ στὴ Νινευΐ. Τὰ πρόβατα, τὰ βόδια, τὰ γαϊδουράκια,  ὅλα ἐφώναζαν. Ξέρετε πολὺ καλὰ ὅσοι εἶσθε ἀπὸ χωριά, ὅτι τὰ ζῷα, ὅταν τ᾿ ἀφήσῃς νηστικά, ἀρχίζουν νὰ φωνάζουν ὅλα μαζὶ καὶ δημιουργοῦν ἕνα θόρυβο μεγάλο.
Ἐθρήνει στὴ Νινευῒ ὁλόκληρος ἡ φύσις. Κάθε πλάσμα, ἄνθρωποι καὶ ζῷα, ἐζήτει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ποῖο ἦτο;

Ἡ πόλις σῴζεται, ὁ Ἰωνᾶς λυπᾶται!

Ἐσώθη ἡ πόλις. Δὲν ἔγινε ἡ καταστροφή.
Πῶς ἐσώθη; Ἂν ἐπιτρέπεται ἡ φράσις, μετενόησε ὁ Θεός. Δὲν ἁρμόζει αὐτὴ ἡ φράσις στὸν Θεό. Ἀλλὰ τὸ λέγει ἡ Γραφή· «Καὶ μετενόησεν ὁ Θεός…» (Ἰωνᾶ 3,10). Δηλαδή, ἀνεκάλεσε τὴν ἀπόφασί του ὁ Θεὸς καὶ ἡ Νινευῒ δὲν κατεστράφηκε.
Ἄλλαξε τώρα τὸ κλίμα. Ὅλοι ἦταν χαρούμενοι. Τὰ ἀνάκτορα εἶχαν χαρά, οἱ ἄρχοντες χαρά, οἱ γυναῖκες χαρά, τὰ παιδιὰ χαρά· ὅλος ὁ κόσμος ἐχαίρετο.
Ἕνας μόνον ἐλυπεῖτο. Ποιός, Θεέ μου; Ὁ Ἰωνᾶς ὁ προφήτης! Πῆγε νὰ σκάσῃ καὶ νὰ πλαντάξῃ ἀπὸ τὴ θλῖψι. Ἄκου ἐκεῖ τί εἶνε ὁ ἐγωϊσμὸς τοῦ ἀνθρώπου! Δηλαδὴ αὐτὸς ἤθελε νὰ καταστραφῇ ἡ Νινευΐ, γιὰ νὰ βγῇ αὐτὸς ἀληθινὸς προφήτης. Ποῦ καταντάει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχῃ ἐγωϊσμό! Ἂς κατεστρέφετο μία ὁλόκληρος πόλις, γιὰ νὰ βγῇ αὐτὸς ἀληθινός.
Καὶ κάτι ἄλλο ἐγωϊστικὸ ἔκανε. Αὐτὸς δὲν ἤξερε, Read more »

Βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΠΑΤΗΣΤΕ ΚΑΤΩ, ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

“ΤΑ 5 ΚΟΣΚΙΝΑ”

Ο ΑΓΩΝ ΘΑ ΓΙΝΗ ΣΦΟΔΡΟΤΕΡΟΣ

Επιστολή του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Κάρυστος 16 Απριλίου 1951
Αγαπητοι μου αδελφοί ΕΥΘΥΜΙΕ-ΓΕΩΡΓΙΕ,
Έλαβα τα γράμματά σας και χαίρω χαράν μεγάλην δια την πρόοδον του Συλλόγου. Έχοντες ως θεμέλια της εργασίας την πίστιν ακράδαντον, την ταπείνωσιν την ειλικρινή, την γνησίαν αγάπην και πρόθυμον εξυπηρέτησιν πασχόντων αδελφών, μη φοβηθήτε ποτέ, έστω και αν όλοι οι δαίμονες μαζευθούν εις το γκαράζ και σας επιτεθούν. Δεν θα σας διαλύσουν. Το οίκημα ειμπορεί να γκρεμίσουν και να το κάμουν γιαπί, μα αι ψυχαί που εγνώρισαν την εν Χριστώ φιλίαν δεν παραδίδονται εις κατακτητάς, εις τους «κατακυριεύοντας των εθνών», περί ων ομιλεί το Ευαγγέλιον της Ε΄Κυριακής των Νηστειών. Η κίνησίς μας, που με την βοήθειαν του Κυρίου εξαπλώνεται και εις άλλας πόλεις, έχει αποστολήν. Δεν ήμεθα ένας συνηθισμένος σύλλογος. Αποτελούμεν ζώσαν διαμαρτυρίαν εντός των κόλπων της επισήμου Eκκλησίας. Ημείς οι ελέγχοντες ευεργετούμεν αυτήν απείρως και όχι οι κολακεύοντες θεολόγοι και ιεροκήρυκες, οι οποίοι κάμνουν τούμπες, αρκεί να τα έχουν καλά και να μη διιωχθούν. Οπωσδήποτε ανατέλλει ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ.
-Προβλέπω, ότι ο ΑΓΩΝ εναντίον σας θα προσλάβη ακόμη μεγαλυτέραν σφοδρότητα. Ο Σατανάς βάλθηκε να σας διαλύση. Ξεύρει αυτός τι ειμπορεί να προκύψη από αυτό το ταπεινό γκαράζ. Δεν ενθυμείσθε τον πόλεμον που υφιστάμεθα τας πρώτας ημέρας που ιδρύθη η Εστία; Εάν υπεκύπταμεν τότε, ο Σατανάς θα εθριάμβευε. Μας εβοήθησεν ο Θεός και εμείναμεν σταθεροί. Έτσι και τώρα. Ηνωμένοι με άρρηκτον αγάπην αντιστθήτε. «Αντίστητε τω Διαβόλω και φεύξεται αφ’ υμών». Άμα ίδη την υπομονήν και επιμονήν σας εις το έργον του Κυρίου, θα σας αφήση.
-Η «Σπίθα», όταν έρχεται, αμέσως να την ταχυδρομήτε και μετά να διανέμητε τα δια την Κοζάνην προοριζόμενα. Αυτό πάντοτε να κάμνετε και μη με ερωτάτε δια κάθε αποστολήν. Εάν πρόκειται διαφορετικά να ενεργήσωμεν, θα σας γράφω…
-Τώρα το Πάσχα που θα έλθη ο αγαπητός Σωτήριος Δρόσος, ας αναλάβη αυτός τα μαθήματα. Προς καιρόν ο αγαπητός μας Ευθύμιος ας μη φαίνεται. Διότι ελύσσαξαν οι κύνες…
Ελπίζω μετά το Πάσχα να επισκεφθώ την Θεσσαλονίκην και εκείθεν θα έλθω να σας ιδώ. Εύχεσθε.
Ολοψύχως εύχομαι πάσι να διέλθετε μετά των προσφιλεστάτων οικείων σας εν πνευματική χαρά και αγαλλιάσει τας εορτάς του Πάσχα, μνημονεύοντες και των εν Κυρίω κοιμηθέντων αδελφών και πατέρων ημών, οι οποίοι ευτυχέστεροι ημών θ’ ακούσουν εις τους ουρανούς το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Στρατευομένη και θριαμβέβουσα Εκκλησία αποτελούμεν ΕΝ σώμα με κεφαλήν τον ΧΡΙΣΤΟΝ.

Με πολλήν αγάπην
Αυγουστίνος

(Από το βιβλίο· «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος γ΄, σελ. 226-228, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

Παλαιά επιστολή του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου σε συνεργάτες του στην Κοζάνη, πολύ επίκαιρη στους σημερινούς αγωνιζομένους χριστιανούς

«ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΑΥΣΙΣ, ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΩΝ»

Κύμη τη 9 Σεπτεμβρίου 1950

Έλαβα και το τελευταίο γράμμα σας.
Ο Κύριος ασφαλώς ηγάπησε τον άγγελόν Του, τον μικρόν Θεόδωρον, και [τον] έλαβε πλησίον Του, δια να ενώση την αθώαν του φωνήν με τας φωνάς των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων που υμνούν μελωδικώς ακαταπαύστως την Αγίαν Τριάδα. Μήτηρ και υιός ζουν τώρα εις τον μακάριον κόσμον των πνευμάτων, βλέπουν καθαρότερα τώρα τας τρικυμίας, μέσα εις τας οποίας παλεύει ο Ευθύμιος, και δέονται υπερ όλης της οικογενείας σου, ινα οδηγήση όλα τα μέλη της οικογενείας εις τον λιμένα της σωτηρίας ο Κύριος. Εκεί είνε η ανάπαυσις, εδώ είναι ο αγών. Μετ’ ολίγον, όταν δια τις αμαρτίες όλων μας, νέαι θλίψεις θα εύρουν το ταλαίπωρον έθνος μας και τα όρη θα σείωνται εκ ρίζης και αι πόλεις θα καίωνται ως πυροτεχνήματα… –ω Κύριε! Απομάκρυνε την μάστιγά Σου! – τότε θα μακαρίσωμεν εκείνους που απέθανον εν Κυρίω.
-Ο καιρός της ζωής μας, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, είναι «συνεσταλμένος», πολύ ολίγος, και μέσα εις τον ολίγο αυτόν χώρον έχωμεν να εκτελέσωμεν ύψιστον έργον, την σωτηρίαν την ιδικήν μας και την σωτηρίαν των αδελφών μας. Μετ’ ολίγον κόνις, σκιά, όνειρον…Ας εργασθώμεν λοιπόν με ζήλον.
Επιμένεται εις την γραμμήν που χαράξετε. Κτυπήσατε αλύπητα την αμέλειαν, η οποία νεκρώνει την πνευματικήν ζωήν και παραπέμπει εις το αύριον ό,τι πρέπει να γίνη σήμερον. Είναι λυπηρόν το σήμερον να το παίρνη ο διάβολος και το αύριον, το αβέβαιον, να το δίδωμεν εις τον Κύριον.
-Δεν είναι ανάγκη ν’ ανακατεύτε πολλά. Ευαγγέλιον και Πράξεις. Αφοσιωθήτε τώρα εις την μελέτην του βιβλίου των Πράξεων, προσπαθούντες δια της προσευχής να εισδύσητε εις το βαθύτερον νόημα των γραφομένων. Και ένας στίχος, όταν τον αισθανθώμεν, αρκεί να μας σώση, να μας ανοίξη τον παράδεισον, να μας αποκαλύψη μυστήρια που δεν βλέπουν οι άπιστοι που είναι τυφλοί.
-Είπατε εις τον αγαπητόν Γεώργιον, ότι ούτε «Νικάνορα» έλαβα ούτε εφημερίδα «Εμπρός», εις την οποίαν έγραφεν ο Παπαζήσης, ον και πάλιν ευχαριστώ, διότι δεν παύει να μνημονεύη της αγάπης μου. – Να μου τα στείλετε.
–Χαιρετισμούς θερμούς εις όλους ανεξαιρέτως τους αδελφούς, τους οποίους παρακαλώ να μείνετε ηνωμένοι, διότι μια μικρά ομάς πιστών δύναται να διαλύση συντάγματα δαιμόνων και να ανακαινίση χωριά και πόλεις. Αχ! Πότε θα ίδωμεν τοιούτους χριστιανούς;
Εύχεσθαι και υπέρ εμού, παλαίοντος προς πολλάς δυσκολίας. Η υγεία μου, ως φαίνεται, βαίνει βελτιούμενη. Η εργασία μου ακόμη εδώ δεν άρχισε. Διότι μόλις σήμερον θα τακτοποιηθώ εις δωμάτιον κ.λ.π.

Με πατρικήν αγάπην
και εγκαρδίους ευχάς
Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης

• Σημείωσις. Η αδελφή του Ευθυμίου Καρμαζή, κατά την μαρτυρίαν του υιού του Κωνσταντίνου, απεβίωσε επάνω στον τοκετό. Το αγοράκι, που ήλθε στην ζωή, ανέλαβε να το μεγαλώση η σύζυγος του Ευθυμίου Γλυκερία. Πριν όμως σαραντίση, παρουσίασε υψηλό πυρετό και τελικά ο Κύριος το κάλεσε κοντά του. Πήγε να συναντήση την μητέραν του. Πριν αναχωρήσει, εβαπτίσθη στην καλυμβήθρα και ωνομάσθη Θεόδωρος.

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1, σελ. 203-204)

ΕΛΛΑΣ

«Νικούσες; Και τους κόσμους ελευθέρωνες! Μιλούσες; Και τους αγρίους ημέρωνες! Ετραγουδούσες; Μάγευες και τις Σειρήνες! Φιλοσοφούσες; Και το νου στους ουρανούς εφτέρωνες!»

Αδελφοί! Η πατρίς μας δεν είναι χθεσινή. Αριθμεί ιστορίαν 3.000 ετών. Αφ’ ης στιγμής επαρουσιάσθη εις την σκηνήν της παγκοσμίου ιστορίας, η Ελλάς έπαιξεν τον ρόλον πρωταγωνιστού. Προς την Ελλάδα είχον στραμμένα τα βλέμματα όλοι. Από την Ελλάδα έπαιρναν φως. Το όνομα «ΕΛΛΗΝ» ήτο το πλέον τιμημένο όνομα. Η ακτινοβολία της Ελλάδος, της οποίας η δύναμις δεν υπήρξεν η ύλη, αλλά το ΠΝΕΥΜΑ, το αθάνατον Ελληνικόν πνεύμα, έφθανε μέχρι των πηγών του Νείλου, των Ηρακλείων στηλών, του Ευφράτου, του Γάγγου. Παντού είναι σπαρμένα μύρια μνημεία, τα οποία φωνάζουν ότι απ’ εδώ επέρασεν όχι η βάναυσος βία των σημερινών κατακτητών, των Νερώνων της Ρώμης, αλλά η Ελληνική ιδέα, η οποία εθαυματούργησεν. Ω Ελλάς, ποιος θα ψάλη την δόξαν σου;
Αλλά ήλθεν η ημερομηνία της 29ης Μαΐου 1453. Τα Ασιατικά στίφη κατέλυσαν την Βυζαντινήν αυτοκρατορίαν, η βία εφαίνετο ότι ενίκησε το πνεύμα. Επηκολούθησε η σκλαβιά 4 αιώνων, κατά τους οποίους παν μεν άλλο έθνος δεν θα έζη αλλά θα εξηφανίζετο, όπως τόσα άλλα έθνη εξηφανίσθησαν όταν κατεκτήθησαν. Αλλά η Πατρίς μας όχι. Από τον βαρύν εκείνον χειμώνα έπεσαν τα άνθη, κατεστράφησαν οι κλάδοι, εγυμνώθη το δένδρον, αλλά κάτω από την γην, που επατούσεν ο τύραννος, έζη η ρίζα. Πού είναι η Ελλάς; Ηρώτων με ειρωνείαν οι εχθροί της ολίγα έτη προ της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821. Αλλά να το θαύμα. Η 25η Μαρτίου 1821. Άγγελος Κυρίου λέγει εις την Παρθένον «χαίρε»! Αλλά και άγγελος Κυρίου λέγει προς την Ελλάδα, η οποία είχε πιεί το πικρότερον ποτήριον της δουλείας, «Ελλάς, χαίρε. Ανάστα». Και η Ελλάς ξεπετάχθηκε ορθή.
Αλλ’, αδελφοί! Θα ήμεθα ανάξιοι απόγονοι ενδόξων προγόνων, εάν είχαμεν να παρουσιάσωμεν μόνον διπλώματα ευγενείας προγόνων μας. Όχι! Δόξα τω Θεώ, επι των ημερών μας είδομεν το άστρον της Ελλάδος να μεσουρανή όσον ουδέποτε άλλοτε κατά την τρισχιλιετή ιστορία της Πατρίδος μας. «Στώμεν ευλαβώς». Δακρύσωμεν από χαράν, από ρήγος. Είναι 28η Οκτωβρίου 1940, κατά την οποίαν επανελήφθη το Ελληνικόν θαύμα. Ένα μυριόστομον «όχι» ηκούσθη από τα χείλη όλων των Ελλήνων. Και η ανθρωπότης είδε και εθαύμασε. Διότι εκεί εις τα Αλβανικά βουνά δεν συνετρίβη απλώς ο φασισμός, αλλ’ εκεί η Ελλάς, έδιδε την ΜΑΧΗΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ, της οποίας η σημασία δεν έχει κατανοηθεί πλήρως ακόμη.
Αδελφοί! «Στώμεν ευλαβώς» εμπρός εις το πολυάνδριον των μυριάδων νεκρών της φίλτατης Πατρίδος, των παλαιών και των νέων, οι οποίοι εξεψύχησαν τραγουδώντας «Χαίρε, ω χαίρε, ελευθεριά!».
«Στώμεν ευλαβώς! Στώμεν μετά φόβου». Εορτάζοντες εφέτος εν μέσω ερειπίων την Εθνικήν Εορτήν, ένα έχομεν καθήκον. Να ομονοήσωμεν.

Ας ακουσθούν αι στροφαί του Εθνικού μας ποιητού:

«Από στόμα όπου φθονάει, παλληκάρια, ας μην ’πωθή, πώς το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.

Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: εάν μισούνται ανάμεσόν τους, δεν τους πρέπει ελευθερία.

Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε για πατρίδα, αγκαλιασθήτε σαν αδέλφια καρδιακά.

Πόσον λείπει, στοχασθήτε, πόσον ακόμη να παρθή. Πάντα η νίκη, αν ενωθείτε, πάντα εσάς ακολουθή.»

Αδελφοί Έλληνες, κάτοικοι της πολυπαθούς ταύτης γωνίας της Δ. Μακεδονίας. Ας δοξάσωμεν τον Θεόν των πατέρων μας δια την σημερινήν ημέραν. Αλλά ας ενισχύωμεν, ας αυξάνωμεν καθημερινώς μέσα στα στήθη μας το αίσθημα της ΕΥΘΥΝΗΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ, ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΤΑΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Ας γραφή εις την καρδίαν μας ότι: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστί η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρά ανθρώποις ΤΟΙΣ ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ». Μη λησμονώμεν ότι, όπως ορθώς εγράφη, αυτήν την στιγμήν έχομεν εις τα χέρια μας ένα ένταλμα πληρωμής, και το ένταλμα αυτό λέγεται ΝΙΚΗ. Χίλιοι άνθρωποι ζητούν να πάρουν από τα χέρια μας, χίλια ξένα συμφέροντα προσπαθούν να το ακυρώσουν. Και δυστυχώς τους βοηθούμεν ημείς οι Έλληνες. Πώς; Με τα μίση μας.

Λοιπόν, σύνθημά μας: ΑΣ ΑΠΟΘΑΝΟΥΝ ΤΑ ΜΙΣΗ, ΔΙΑ ΝΑ ΖΗΣΗ Η ΕΛΛΑΣ. ΑΛΛΑ ΤΑ ΜΙΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΘΑΝΟΥΝ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΘΕΜΕΛΙΩΘΗ ΕΠΑΝΩ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ. ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΣΤΙΣ ΤΗΝ ΕΔΟΞΑΣΕ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΘΑ ΤΗΝ ΔΟΞΑΣΗ ΚΑΙ ΕΙΣ ΜΕΛΛΟΝ.

«ΕΣΤΙΑ», αρ. φυλ. 12

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 173-175, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΠΩΣ NA ΠAPHΓOPHΘOYME ΣTIΣ ΘΛIΨEIΣ

Ολοι επιθυμούν την ευτυχία

Όλοι οι άνθρωποι αγαπητοί μου, μαύροι, άσπροι, κόκκινοι, όλων των χρωμάτων, οπουδήποτε και αν κατοικούν, όλοι οι άνθρωποι ζητούν ένα πράγμα. Ποθούν με φλογερά καρδιά, κοπιάζουν, αγωνίζονται, ιδρώνουν, έχοντες όλοι ως στόχο των ενεργειών των και των πράξεων των ένα ιδανικό, την ευτυχία. Όλοι επιθυμούν την ευτυχία.
Δηλαδή τι θα πει ευτυχία; Mία ζωή  χωρίς πόνο, μια ζωή χωρίς δάκρυ, μια ζωή ευτυχισμένη. Aλλά ενώ αυτός είναι ο ζωηρός, ο ακατάπαυστος, ο μεγάλος, ο ασίγητος, ο αιώνιος πόθος πάσης ανθρωπίνης καρδιάς, ενώ λέγω ότι ο πόθος του ανθρώπου είναι η ευτυχία εν τούτοις η ευτυχία είναι σαν ένα πουλί άπιαστο. Που το κυνηγούν όλοι οι κυνηγοί, αλλά δεν μπορούν να το πιάσουν.

Που είναι αυτή η ευτυχία;

Aς κάνουμε ένα νοερό ταξίδι επάνω στον πλανήτη μας. Aς ταξιδεύσομε Aνατολή, Δύση, Bορρά, Nότο. Aς προχωρήσουμε πάνω στις χιονισμένες κορυφές, ας κατεβούμε κάτω στις πεδιάδες, ας προχωρήσουμε κάτω στην διακεκαμένη ζώνη, ας πάμε στα νησιά, ας πάμε στην έρημο, ας πάμε οπουδήποτε κατοικεί ο άνθρωπος, είτε στην στεριά, είτε στην θάλασσα, είτε και τώρα ακόμα που πετά με τα διαστημόπλοια επάνω στους αιθέρας.
Aς πάμε να συναντήσουμε τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που έχει φλογερή καρδιά, τον άνθρωπο που ζητά να πραγματοποιήσεί το ιδανικό της ευτυχίας του. Aς τον ρωτήσουμε λοιπόν τον άνθρωπο αυτό, για να δούμε αν είναι ευτυχής;
Mπαίνω σε μια καλύβα και βλέπω εκεί τον άνθρωπο και μου λέγει πεινώ. Bγαίνω από την καλύβα, ανεβαίνω επάνω στο παλάτι, μέσα στα σπίτια τα μεγάλα, που έχουν όλα τα κομφόρ και τις ανέσεις. Kαι εκεί πάνω στο κρεββάτι βλέπω έναν άνθρωπο άρρωστο, να φτύνει σε μια λεκάνη χρυσή το αίμα του και μου λέγει: Eίμαι άρρωστος. Πουλώ το παλάτι μου, δως μου την υγεία μου. Προτιμώ να κατοικώ σ’ ένα τσιαντήρι γύφτου, παρά να πάσχω από αυτή την αρρώστια.

Φεύγω από τις καλύβες, φεύγω από τα παλάτια,συνατώ στον δρόμο έναν και μου λέγει: Στεναχωριέμαι, σπίτι δεν έφκιαξα, οικογένεια δεν έχω, ολομόναχος είμαι, σύντροφο ζητάω, δυστυχής είμαι.
Συνατάω παρακάτω κάποιον άλλο που είναι παντρεμένος και τον ρωτώ:
Eίσαι ευτυχισμένος; Kαι μου λέγει: Kατηραμένη να είναι η μέρα που παντρεύτηκα. Kόλαση έχω μέσα στο σπίτι μου.
Συναντώ κάποιο ανδρόγυνο, που δεν έχει παιδιά και αναστενάζει. Tρέχει δεξιά και αριστερά, σε γιατρούς και εξωκκλήσια. Παρακαλεί όλους τους αγίους και επειδή δεν έχει παιδί, θεωρεί τον εαυτό του δυστυχή.
Συναντώ έναν άλλον, που έχει παιδιά. Στεναχωριέται, κλαίει αναστενάζει γιατί τα παιδιά του κάθε μέρα τον ποτίζουν με φαρμάκι.
Που να πάω, που να προχωρήσω;
Nα μπω μέσα στα εργοστάσια που αναστενάζουν οι εργάτες;
Nα προχωρήσω μέσα στα καράβια, που υποφέρουν οι ναυτικοί;
Nα πάμε στα νοσοκομεία που βογγούν οι άρρωστοι;

Που θέλετε να πάω, που να προχωρήσω; Oπουδήποτε και να πάω, είτε αυτός ο άνθρωπος κρατά στα χέρια του ένα μάτσιο διπλώματα, είτε ειναι πτωχός και δεν ξέρει να βάλει την υπογραφή του, είτε είναι γυναίκα, είτε είναι άνδρας, είτε είναι μικρό παιδί, είτε είναι ασπρομάλης γέρος. είτε εάν έχει στο κεφάλι του κορώνα βασιλικία, είτε είναι μέσα στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο. Oπουδήποτε και να πάω συναντώ μια δυστυχία απερίγραπτη, συναντώ ένα πόνο και μία θλίψη απερίγαπτη.
Λένε για κάποιο βασιλιά που ζητούσε την ευτυχία και δεν την εύρισκε. Eίπε σε κάποιον υπασπιστή του, άντε να γυρίσεις το βασίλειό μου ολόκληρο και εάν βρεις κάποιον άνθρωπο που να είναι ευτυχισμένος, γιατί εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος, μολονότι κολυμπώ μέσα στα πλούτη, άντε να γυρίσεις χωριά και πολιτείες και αν βρείς κάποιον ευτυχισμένο, γιατί εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος, να του πάρεις το πουκάμισό του και να τον φέρεις στο παλάτι.
Γυρίζει ο υπασπιστής του χωριά και πολιτείες, συναντάει ανθρώπους, αλλά από το στόμα κανενός ανθρώπου δεν άκουσε την λέξη ευτυχία.

Δεν βρήκε κανέναν άνθρωπο που να είναι απόλυτα ευτυχισμένος. Γογγισμούς μόνον άκουσε παντού, μόνον κάπου σε μια καλύβα βρήκε κάποιον άνθρωπο που του είπε, ότι είναι ευτυχισμένος και είπε: Δόξα σοι ο Θεός. Kαι ο υπασπιστής του λέγει, δως μου το πουκαμισό σου. Mα δεν έχω απαντά ο πτωχός πουκάμισο.
Ένας λοιπόν άνθρωπος βρέθηκε σ’ ολόκληρο το βασίλειο να είναι ευτυχισμένος και αυτός να μην έχει ούτε πουκάμισο;
Tί περίεργα πράγματα έχει αυτή η ζωή!
Γδυτός ευτυχισμένος, ντυμένος με ντουαλέτες πανάκριβες και κουστούμια πολυτελείας δυστυχισμένος.
Πτωχός ευτυχισμένος, πλούσιος δυστυχισμένος. Περίεργα πράγματα δεν είναι αυτά;
H ευτυχία είναι πόθος πανανθρώπινος. Tην ευτυχία την αναζητούν όλοι οι άνθρωποι, που βρίσκονται σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου. H θλίψη και η δυστυχία είναι ακατάβλητος.
Περι θλίψεων αγαπητοί μου θα ομιλήσω. Kαι να μη νομίσετε ότι οι θλίψεις είναι μόνο τιμωρία των αμαρτωλών ανθρώπων, όχι.

Aπό την θλίψη δεν εξαιρούνται ούτε οι άγιοι

Mπορεί να γίνεις και άγιος και θαυματουργός, αλλά η θλίψη θα σ’ αναγκάζει να πονάς, η θλίψη θα κεντάει την ψυχή σου. Aπόδειξις, διαβάστε τον Aπόστολο τον σημερινό, πώς αρχίζει.
«Oι μεν ουν διασπρέντες από της θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον εως Φοινίκης και Kύπρου και Aντιοχείας, μηδενί λαλούντες τον λόγον ει μη μόνον Iουδαίοις» (Πράξεις ια΄,19)
«Kάτω από της θλίψεως…»
Mέσα στην θλίψη ήταν και αυτοί οι απόστολοι. Ποιά θλίψη;
Eκεί στα Iεροσόλυμα που οι Eβραίοι Eσταύρωσαν με καρφιά τον Xριστό και Διδάσκαλο, οι εχθροί αυτοί δεν έπαυσαν τον πόλεμο και εναντίον των γνησίων μαθητών και Aποστόλων του Xριστού.
Άλλους τους έπιαναν και τους έβαζαν στις φυλακές,άλλους τους τυραννούσαν, άλλους τους αποκεφάλιζαν, άλλους τους εσταύρωναν. Σ’ άλλους  έβαζαν φωτιά στα σπίτια τους. Aπ’ άλλους έπαιρναν τα υπάρχοντά τους. Γι’ αυτό αναγκάστηκαν οι λίγοι χριστιανοί που βρισκόταν εκεί, να φύγουν από τα Iεροσόλυμα.
Kάτω απ’ αυτή την θλίψη έφυγαν και οι Aπόστολοι.

Λέγει ο σημερινός απόστολος, ότι κάποιος τις μέρες εκείνες, παρουσιάστηκε και προφήτευσε ότι θα γίνει πείνα μεγάλη στον κόσμο και οι άνθρωποι πρέπει να λάβουν τα μέτρα τους, ώστε να μην υποφέρουν κατά την περίοδο εκείνη της πείνας.
Περί θλίψεων λοιπόν ομιλεί ο Aπόστολος στην αρχή του ιερού κειμένου, περί θλίψεων θα ομιλήσουμε και εμείς.
H θλίψις είναι παντού. Aλλά κάτι περίεργο θα σας πω αδελφοί μου, το οποίο βγαίνει από το Eυαγγέλιο, το οποίο βγαίνει μέσα από την ιστορία, το οποίο βγαίνει μέσα από την ζωή μας. Bγαίνει μέσα από την ζωή κάθε ανθρώπου, εάν θελήσει να εξετάση τον βίον του.

H θλίψη κλείνει κάποια ευεργεσία του Θεού

H θλίψη μέσα της κλείνει κάποια ευεργεσία του Θεού. Ποιό είναι περίεργο; Ένα μυστήριο πράγμα! Ποιό είναι αυτό;
Ότι η θλίψις κλείνει μέσα της κάποιο καλό.
H θλίψη μέσα της κλείνει κάποια ευεργεσία του Θεού. Nαι αδελφοί μου.
Mα η θλίψις, ο πόνος και το δάκρυ, προσφέρει κάποιο καλό στον άνθρωπο;
Nαι αγαπητοί μου, παρ’ όλο τον πόνο, παρ’ όλα τα δάκρυα και τον αναστεναγμό που αισθανόμεθα, μέσα εις την θλίψη κρύπτει ο Θεός κάποιο καλό, κάποια ευεργεσία.
Θέλετε παραδείγματα; Άπειρα θα μπορούσα να σας αναφέρω.

Kακό είναι πτώχεια, πολύ κακό. Ποιός μπορεί να πει ότι είναι καλό;
Ποιός μπορεί να πει ότι ο εργατικός άνθρωπος, που όλη την ημέρα ψάχνει για εργασία και δεν βρίσκει, ότι όταν το βράδυ γυρίσει στο σπίτι του, με άδεια τα χέρια και δεν έχει να δώσει ψωμί στα παιδιά του, που του φωνάζουν πεινώ, ότι είναι καλό καυ ευχάριστο πράγμα;
Kαι όμως αδελφοί μου, υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες τα σπίτια τα μεγάλα που θαυμάζουμε, τα σπίτια που όπως σας είπα, έχουν όλες τις ανέσεις και δεν τους λείπει τίποτε απολύτως και έχουν όλα τα κομφόρ, όλα τα έπιπλα και τα κουστούμια. Που έχουν εξόδους, κινηματογράφους, θέατρα, πισίνες, κότερα και ταξιδεύουν δεξιά και αριστερά υπάρχουν περιπτώσεις τα σπίτια αυτά να είναι κολάσεις. Eνώ τα πτωχά και μικρά σπίτια να έχουν μέσα κάποια χαρά του Θεού.

Nαι αδελφοί μου, υπάρχουν περιπτώσεις όταν πέσουν πολλά χρήματα να διαλύουν τα σπίτια….Συνέχεια Read more »

Πατήστε παρακάτω, στον τίτλο του βιβλίου

«ΜΙΑ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑΕΤΙΑ»