Κυριακὴ τῶν Βαΐων (Ἰω. 12,1-18)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Ο βασιλευς των καρδιων

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ἰω. 12,13)

Πολλὲς περιπτώσεις, ἀγαπητοί μου, ἀναφέρει ἡ ἱστορία καὶ ἡ σύγχρονη ζωή, ποὺ οἱ λαοὶ ἀναστέναζαν καὶ ἀναστενάζουν κάτω ἀπὸ τὴν διακυβέρνησι σκληρῶν βασιλέων καὶ στυγνῶν τυράννων. Εἶνε δὲ τραγικὴ εἰρωνεία, ἐκεῖνοι ποὺ ὑψώνουν κάποιον στὴν ἐξουσία, οἱ ἴδιοι ἔπειτα νὰ ὑποφέρουν ἀπὸ τὸν ἀπάνθρωπο τρόπο ποὺ αὐτὸς τοὺς διοικεῖ.
Σήμερα ὅμως, Κυριακὴ τῶν Βαΐων, τὸ εὐ­αγ­γέλιο ὁμιλεῖ γιὰ ἕναν ἄλλο βασιλέα, ποὺ δὲν ἔ­χει καμμία σχέσι μὲ τοὺς βασιλεῖς καὶ ἄρχον­τες τῆς γῆς. Ἐκεῖνοι στηρίζουν τὴν ἐξουσία τους στὴν πίεσι καὶ τὴ βία, αὐτὸς στὴν ἀνοχὴ καὶ τὴν ὑπηρεσία· ἐκεῖνοι στηρίζονται στὴν κο­λακεία καὶ τὸ ψέμα, αὐτὸς στὴν εἰλικρίνεια καὶ τὴν ἀλήθεια· ἐκεῖνοι στὴ δημαγωγία καὶ τὴν ἀ­πάτη, αὐτὸς στὴν εὐθύτητα καὶ τὴν ἀγάπη.
Ὅλη του ἡ ζωὴ αὐτὸ δείχνει. Ἰδιαιτέρως ὅ­μως τὰ γνωρίσματα αὐτὰ φαίνονται σήμερα, ποὺ ἔρχεται γιὰ τελευταία φορὰ στὴν πρωτεύ­ουσα τοῦ Ἰσραήλ, γιὰ νὰ κάνῃ τὸ τελευταῖο πάσχα τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, τὸ τελευταῖο ἰουδαϊκὸ πάσχα, καὶ νὰ ἐγκαινιάσῃ τὸ δικό του πάσχα, τὸ πάσχα τῆς Ἐκκλησίας του. Read more »

Κυριακὴ τῶν Βαΐων
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Γιατι κλαιει o Χριστoς;

«Καὶ ὡς ἤγγισεν, ἰδὼν τὴν πόλιν ἔκλαυσεν ἐπ᾽ αὐτῇ» (Λουκ. 19,41)

Ὁ ἀπόστολος, τὸ εὐαγγέλιο, ὅλα τὰ τροπάρια, ἀγαπητοί μου, μᾶς φωνάζουν σήμερα· Ἔρχεται! Ποιός ἔρχεται; Ἐὰν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅ­γιο μᾶς φώτιζε νὰ νιώσουμε ποιός ἔρχεται, τότε στὰ μυστικὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς μας θ᾽ ἀ­κούγαμε τὸ σάλπισμα τῶν ἀγ­γέλων ποὺ λέει σὲ ὅλους· Ἐξέλθετε πρὸς προ­ϋπάντησιν τοῦ Χριστοῦ! Μικροὶ καὶ μεγάλοι, γυναῖκες καὶ ἄν­τρες, φτωχοὶ καὶ πλούσιοι, ἐξ­έλθετε ἅπαντες γιὰ νὰ λάβετε μέρος στὴν ὑ­ποδοχή του.
Ἡ ὑποδοχὴ αὐτὴ ἔγινε σήμερα στὴν πόλι τῶν Ἰεροσολύμων, τὴν πρωτεύουσα τοῦ Ἰσρα­ήλ. Ποιά γλῶσσα μπορεῖ νὰ τὴν περιγράψῃ!

* * *

Πολλὲς ὑποδοχές, ἀγαπητοί μου, ἔχουν γίνει καὶ γίνονται. Καὶ ἡ πρωτεύουσα τῆς Ἑλ­λάδος λ.χ., ἡ Ἀθήνα, τὸ 1913 ἔζησε μιὰ τέτοια ἡ­μέρα. Ἦταν Ἰούλιος. Τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος γύριζαν νικηταί. Ὕστερα ἀπὸ ἀγῶνες ὀκτὼ μη­νῶν, ὁ Ἑλληνικὸς στρατὸς ἐπέστρεφε δαφνο­στεφὴς μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ἔνδοξο βασιλέα ἀπὸ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους. Οἱ καμπάνες χτυποῦσαν, οἱ σάλπιγγες ἠχοῦσαν, οἱ σημαῖες ἀνέμιζαν, ὅλα τὰ μάτια δάκρυζαν. Τέτοιος ἦταν ὁ ἐνθουσιασμός, ὥστε ἔπεφταν καὶ φιλοῦσαν τὰ πόδια τοῦ ἀλόγου τοῦ βασιλέως!
Μὰ γιατί τὰ λὲς αὐτά; θὰ πῆτε. Τὰ λέω ὡς πα­ράδει­γμα. Ἡ ὑποδοχὴ ἐκείνη εἶνε μιὰ σκιά, ποὺ μπορεῖ κάπως νὰ ζων­τανέψῃ μπροστά μας τὴ σημερινὴ ὑποδο­χή, τὴν ὑποδοχὴ ποὺ ἑτοίμα­σε ὄχι πλέον ὁ λαὸς τῶν Ἀθηνῶν σ᾽ ἕναν ἐπίγειο βασιλιᾶ ἀλλὰ ὁ λαὸς τῶν Ἰεροσολύμων στὸν βασιλέα Χριστὸ ὡς τὸν μεγαλύτερο νικητή.
Πολλοὺς νικητὰς ἀναφέρει ἡ ἱστορία. Οἱ ἄλ­λοι νικηταὶ πρέπει νὰ γράφωνται μὲ νῦ μικρό· αὐτὸς γράφεται μὲ νῦ κεφαλαῖο, Νικητής. Διότι οἱ ἄλλοι νίκησαν ἀνθρώπους. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, ποὺ σήμερα ὑποδέχονται τὰ Ἰεροσόλυ­μα μὲ ἔξαλλο ἐνθουσιασμό, εἶνε ὁ μονα­δικὸς νικητής. Νίκησε ἐκεῖνον ποὺ κανένας ἄλλος δὲν μπόρεσε νὰ νικήσῃ· νίκησε τὸ μεγαλύτερο ἐχθρὸ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὸ θάνατο. Σὰν χθὲς πῆγε στὰ μνήματα καὶ εἶπε «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (Ἰω. 11,44), καὶ ὁ Λάζαρος αὐ­τοστι­γμεὶ ἀναστή­θηκε ἐκ νεκρῶν. Αὐτὸ ἦταν τὸ με­γαλύτερο θαῦμα ποὺ ἔ­κανε ἡ δύναμίς του.
Ἡ εἴδη­σι τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λα­ζάρου διαδόθηκε ἀ­στραπι­αίως καὶ ἐξέπλη­ξε ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους. Γι᾽ αὐτὸ τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔγινε κάτι πρω­τοφανές. Ὑπολογίζουν οἱ ἱ­στορικοί, ὅτι πάνω ἀ­πὸ ἕνα ἑκατομμύριο ἄν­θρωποι ἦταν συγκεν­τρω­­μένοι ἐκεῖνες τὶς μέρες στὴν ἁγία πόλι γιὰ νὰ ἑορτάσουν τὸ πάσχα. Μόλις λοιπὸν ἄκουσαν ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, ὁ θριαμβευτὴς καὶ νικη­τὴς τοῦ θανάτου, βγῆκαν ὅλοι ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν. Τέτοια ἦταν ἡ χαρά τους, ὥστε ἔβγαζαν τὰ ῥοῦχα τους καὶ τὰ ἔ­στρωναν κάτω νὰ γίνουν τάπητας νὰ πατήσουν τὰ ἅγιά του πόδια, ἀνέβαιναν στὰ δέντρα καὶ ἔκοβαν κλαδιὰ καὶ βάια. Κι ὅταν πλέον τὸν ἀν­τίκρυσαν πάνω στὸ γαϊδουράκι, σεί­οντας τὰ βάια ξέσπα­σαν σὲ οὐρανομήκεις ζητωκραυγὲς «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (ἔ.ἀ. 12,13). Read more »

Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 10,32-45)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Μαθηται καθυστερημενοι;

«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἰεροσόλυμα…» (Μᾶρκ. 10,33)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶνε Πέμ­πτη (Ε΄) Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Εἶνε ἡ μνή­μη τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ποὺ ἔζησε ζωὴ αὐστηρῆς ἀσκήσεως σαράντα χρό­νια πέραν τοῦ Ἰορδάνου. Εἶνε ἐπίσης, μαζὶ μὲ τὴ μνήμη τῆς ὁσίας Μαρίας, καὶ ἡ μνημη τοῦ σπανίου ἐκείνου πνευματικοῦ, τοῦ ἐξομολόγου τῆς ὁσίας Μαρίας, τοῦ ἁγίου Ζωσιμᾶ, στὸν ὁποῖον ἡ ἴδια ἄφησε τὴν παραγγελία «Θάψον, Ζωσιμᾶ, τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτωλῆς Μαρίας». Σή­μερα εἶνε ἀκόμα τὸ προοίμιο τῶν σεπτῶν πα­θῶν τοῦ Κυρίου, τὸ προανάκρουσμα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Σήμερα ἀκοῦμε τὸ «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἰεροσόλυμα…» (Μᾶρκ. 10,33).
–Μά, θὰ πῆτε, ἐγὼ εἶμαι φτωχαδάκι. Ἐγὼ δὲν ἔχω λεφτὰ νὰ κινηθῶ ἐντὸς τῆς πόλεως, καὶ θὰ πάω στὰ Ἰεροσόλυμα;
Μπορεῖ κάποιος νὰ εἶνε πλούσιος καὶ νὰ πη­γαίνῃ στὰ Ἰεροσόλυμα, καὶ ὅμως νὰ μένῃ ψυχικῶς μακριὰ ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα. Καὶ μπορεῖ ἐσὺ νὰ εἶσαι φτωχαδάκι καὶ νὰ μὴν ἔχῃς οὔτε τὰ εἰσιτήρια γιὰ τὴ δουλειά σου, καὶ ὅ­μως νὰ μεταφέρεσαι νοερῶς στὰ Ἰεροσόλυμα, νὰ κάνῃς τὴν καρδιά σου Ἰεροσόλυμα. Πῶς γίνεται αὐτό; Read more »

Κυριακὴ Δ΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 9,17-31)

7 Ἀπριλίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Γονεις, τι λογο θα δωσετε;

«Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρὸς σέ, ἔχοντα πνεῦμα ἄ­λα­λον. καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται» (Μᾶρκ. 9,17-18)
Ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν κατοικία, περιουσία, τιμές, ἀξι­ώματα, καὶ παρ᾽ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶνε εὐτυχισμέ­­νοι. Καὶ δὲν εἶνε εὐτυχισμέ­νοι, γιατὶ μοιά­ζουν πολὺ μὲ τὸν δυστυχισμένο πατέρα τοῦ νέου ποὺ θεράπευσε ὁ Χριστὸς στὸ σημερινὸ εὐ­αγγέλιο. Ἀλλ᾽ ἂς δοῦμε μὲ συντομία τὸ δυσ­τύχημα αὐτοῦ τοῦ πατέρα, γιὰ νὰ δοῦ­με καὶ ἀ­νάλογα παθήματα τῶν ἀνθρώπων γενικά.

* * *

Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶχε ἕνα παιδί. Ἀλλὰ τὸ παιδὶ νωρὶς τὸ κατέλαβε φοβερὸ δαιμόνιο. Τὸ πονηρὸ πνεῦμα εἶχε ἀποβῆ ὁ φοβερὸς τύραννος τοῦ δυστυχισμένου πλάσματος. Τοῦ ἔ­δενε τὴ γλῶσσα καὶ τὸ ταλαίπωρο δὲν μποροῦσε καθόλου νὰ μιλήσῃ. Τοῦ δέσμευε τὴν ἀ­­κοή, τοῦ ἔφραζε τ᾽ αὐτιά, δὲν τ᾽ ἄφηνε ν᾽ ἀ­κούσῃ πιὰ οὔτε μιὰ λέξι ἀπὸ τὸ στόμα τῆς μάνας του, τοῦ πατέρα του, τῶν συγγενῶν του. Τὸ παιδὶ εἶχε γίνει ἄλαλο καὶ κουφό (Μᾶρκ. 9,25).
Ἀλλὰ καὶ ἄλλα μαρτύρια ἔκανε στὸ παιδὶ τὸ δαιμόνιο. Τὸ ἔρριχνε στὸ ποτάμι μὲ σκοπὸ νὰ τὸ πνί­ξῃ, τὸ ἔρριχνε καὶ στὴ φωτιὰ θέλοντας νὰ τὸ κά­­­ψῃ. Τὸ πονηρὸ πνεῦμα μετέβαλλε τὸ παι­δὶ σὲ ἕ­να θηρίο. Τὴν ὥρα ποὺ πάθαινε τὴν κρίσι κυλιόταν χάμω, ἔτριζε τὰ δόντια του, ἔ­βγαζε ἀ­φροὺς ἀπὸ τὸ στόμα· ξερὸ καὶ ἀναίσθητο γινόταν πολλὲς φορές (ἔ.ἀ. 9,18).
Δυστυχισμένο ἕνα τέτοιο παιδί, μὰ πολὺ πιὸ δυσ­τυχισμέ­νος ὁ γονιός του. Γιατὶ ἡ ἀρρώστια τοῦ παιδιοῦ εἶ­νε δεινὴ συμφορὰ γιὰ τὸν πατέρα ποὺ τὸ γέννησε καὶ τὸ πονάει. Φαν­ταστῆτε τὸν δυστυχισμένο πατέρα νὰ βλέ­πῃ τὸ σπλάχνο του νὰ σπαράζῃ κάτω ἀπ᾽ τὰ νύχια τοῦ διαβόλου ὅπως σπαρταράει τὸ ψάρι στὸ ἀγκίστρι τοῦ ψαρᾶ. Read more »

Kυρ. Γ΄ Νηστ. Σταυρ/σεως (Μᾶρκ. 8,34 – 9,1)
Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Ψυχη και Χριστος σας χρειαζεται»

(Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ τρίτη Κυρι­α­κὴ τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Βρισκόμαστε στὸ μέσον ἑνὸς δύσβατου δρό­μου καὶ δι­εξάγουμε μία πνευματικὴ μάχη. Νιώ­θουμε τὴν ἀνάγκη κάπου νὰ σταμα­τήσου­με γιὰ ν᾽ ἀ­νανεώσουμε δυνάμεις καὶ νὰ πάρουμε θάρρος. Σ᾽ ἕνα πόλεμο, ὅταν ἡ μάχη βρίσκεται σὲ δύσκολη φάσι, οἱ μαχηταὶ ἀναπτερώνονται ὅ­ταν δοῦν νὰ ξεδιπλώνεται μπρο­στά τους ἡ σημαία· τότε, ὅσο δειλοὶ καὶ νά ᾽νε, ἐνθουσιάζον­ται γιὰ ν᾽ ἀγωνισθοῦν. Ἔτσι λοι­πὸν κ᾽ ἐμεῖς. Ὁ­δοιποροῦμε, καὶ στὰ μισὰ τοῦ δρόμου βρίσκου­με τὸ μεγάλο εὐσκιόφυλ­λο δέντρο, τὸν τίμιο σταυ­ρό. Στρα­τιῶτες τοῦ Χριστοῦ εἴμεθα, καὶ σὲ μία κρίσιμη στιγμὴ τῆς μάχης ἐ­ναν­τίον τῆς ἁμαρτίας, τοῦ κόσμου, τῆς σαρκός, καὶ τοῦ διαβόλου, ἡ Ἐκκλησία μᾶς ξεδιπλώνει τὴν ἀ­ήττητη σημαία της, τὸν τίμιο σταυρό.
Κάτω ἀπ᾽ τὸ φλάμπουρο αὐτὸ τοῦ Ἐσταυρω­μένου, ἀγωνίστηκαν μυριάδες ἁγίων. Κά­τω ἀπὸ αὐτὸ καλεῖ κ᾽ ἐμᾶς τώρα ἡ Ἐκκλησία μας μὲ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ στὸ σημερινὸ εὐ­αγγέλιο. Ἀκοῦτε τί σαλπίζει; «Ἐμπρός, προ­χωρεῖ­τε, μὴ μένετε στάσιμοι!».
Τὸ πρῶτο του σάλπισμα εἶνε σάλπισμα ἐλευ­θε­ρίας. Κανείς ἄλλος δὲν κήρυξε τόσο ἔντονα τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας ὅπως ὁ Χριστός. Τί σαλπίζει σήμερα· «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀ­­κολουθεῖν…» (Μᾶρκ. 8,34), ὅποιος θέλει. Δὲν βι­άζει κανένα. Μπροστά σου εἶνε τὸ νερὸ καὶ ἡ φωτιά· ἂν βάλῃς τὸ χέρι σου στὸ νερὸ θὰ δρο­σι­στῇς, ἂν τὸ βάλῃς στὴ φωτιὰ θὰ καῇς· διάλεξε καὶ πάρε (βλ. Σ. Σειρ. 15,16). Ἀφήνει ἐλευθερία, δὲν ἀσκεῖ βία. Θέλει ἐθελον­τάς, πρόθυμους νὰ ὑπακούουν στὰ ἱερά του κελεύσματα.
Τὸ ἄλλο διάγγελμα τοῦ Χριστοῦ μας λέει· Σᾶς καλῶ σὲ μάχη ὄχι γιὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα πράγματα· πρόκειται γιὰ ὕψιστο ζή­τημα – καὶ λέει λόγια ἀνεκτίμητα· «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐ­ὰν κερδή­σῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιω­θῇ τὴν ψυ­χὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀν­­τάλλα­γμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μᾶρκ. 8,36-37). Ἄμ­ποτε νὰ δώσῃ ὁ Θεὸς ν᾽ ἀ­νοίξουν οἱ σκληρὲς καρδιές μας, ν᾽ ἀκούσουμε τὰ λόγια αὐ­τά, ποὺ τ᾽ ἄκουγαν παλαιότερα οἱ ἄνθρωποι καὶ αἰσθά­νονταν τὸν ἅγιο σεισμὸ τῆς μετανοίας.
Read more »

Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 2,1-12)
24 Μαρτίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Εικονες της αμαρτιας

«Τέκνον, ἀ­φέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μᾶρκ. 2,5)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο. Σᾶς εἶνε γνωστό. Διηγεῖται ἕνα θαῦ­μα. Τί εἶ­­πα, ἕνα; Λάθος, δύο θαύματα δι­­ηγεῖται. Ἂν πι­στεύετε μόνο τὸ ἕνα, δὲν εἶστε Χριστιανοί· ἂν πι­στεύετε καὶ τὰ δύο, καὶ μάλιστα τὸ δεύτε­ρο, τότε εἶ­­στε. Δύο θαύματα λοιπόν· τὸ ἕ­να μικρό, τὸ ἄλλο μεγάλο· τὸ ἕνα ὁρατό, τὸ ἄλλο ἀόρατο. Θέλω νὰ τὸ πιστέψετε! Κι ὄ­χι ἁπλῶς νὰ τὸ πιστέψε­τε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ζήσετε· γιατὶ τὸ δεύτερο θαῦμα μπορεῖ νὰ γίνῃ καὶ δικό σας!

* * *

Τὸ μικρὸ θαῦμα ποιό εἶνε; Ἕναν ἀσθενῆ, ἕ­να παράλυτο ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ κουνή­σῃ οὔ­­τε χέρια οὔτε πόδια, νεκρὸ ἄταφο, τέσσερις σπλαχνικοὶ ἄνθρωποι τὸν σήκω­σαν ὅπως σηκώ­νουν ἕνα φέρετρο καὶ τὸν πῆγαν στὸ Χριστό. Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε· «Ἔγειρε καὶ ἆρον τὸ κρά­βαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου» (Μᾶρκ. 2,11). Καὶ ἔ­φτασε αὐτὴ ἡ διαταγὴ γιὰ νὰ γί­νῃ τὸ θαῦ­μα. Τὰ ναρκωμένα νεῦρα ζωντάνεψαν, ἡ δύνα­μίς του ἐπανῆλθε, κι ὅπως ἡ ἀκρίδα τινάζε­ται στὰ χορτάρια τώρα τὸ καλοκαίρι, ἔτσι τινάχτηκε πάνω, σὰν νὰ τὸν πέρασε ῥεῦ­μα. Ἀμέσως στάθηκε ὄρθιος καί, αὐτὸς ποὺ δὲν μποροῦ­σε νὰ σηκώσῃ οὔτε τὸ κουτάλι του γιὰ νὰ φάῃ καὶ τὸν τάιζαν ἄλλοι, πῆρε στὴν πλάτη του ὁ­λόκληρο κρεβάτι καὶ μπροστὰ στὸν κόσμο ξεκίνησε καὶ πῆγε στὸ σπίτι του! Τὸ εἶδαν ὅ­λοι καὶ θαύμασαν. Αὐτὸ εἶνε τὸ μικρὸ θαῦμα.
–Μικρὸ τὸ λές; θὰ πῆτε. Στὴν Ἀθήνα εἶνε τὸ Ἄσυλο Ἀνιάτων μὲ παραλύτους ποὺ μένουν στὰ κρεβάτια ἀκίνητοι· ὅλοι οἱ γιατροὶ δὲν μπο­­ροῦν μὲ τίποτα νὰ τοὺς κάνουν νὰ κουνηθοῦν. Ἂν πάῃ τώρα ἕνας πιστὸς παπᾶς καὶ σταυρώ­σῃ ἕναν ἀπ᾽ αὐτούς, καὶ πιστεύῃ κι ὁ ἀσθενὴς πιστεύουν καὶ οἱ συγγενεῖς, καὶ σηκωθῇ ὄρθι­ος, δὲν θὰ φωνάξουν ὅλοι ὅτι ἔγινε θαῦμα;
Ναί, ἀλλ᾽ αὐτὸ εἶνε μικρό· εἶνε σὰν τὸ πρῶ­το ἀπ᾽ τὰ δύο ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Τὸ δεύτερο, τὸ μεγάλο θαῦμα, ποιό εἶνε; Ἐπαναλαμβάνω· ἂν δὲν τὸ πιστέψετε ματαίως πᾶ­τε στὴν ἐκκλησία, καὶ ἂν δὲν τὸ ζήσε­τε Πάσχα δὲν κάνετε. Ποιό εἶνε τὸ δεύτερο; Read more »

περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2166

Κυριακὴ Α΄ Νηστειῶν – τῆς Ὀρθοδοξίας
17 Μαρτίου 2019
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Τι εινε Εκκλησια;

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανή­γυρις μεγάλη. Δὲν ἑορτάζει ἕνας ἢ δύο ἢ τρεῖς ἢ σαράντα ἢ χίλιοι ἅγιοι· ἑορτάζει ἐ­κεί­νη ποὺ γέννησε ὅλους τοὺς ἁγίους καὶ μάρ­τυρας, ἡ «μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» (Σύμβ. πίστ. 9). Πανη­γυρίζει τὴν ἔνδοξη νίκη της, τὸν θρίαμβο ποὺ κατήγαγε ἐναντίον τῆς αἱ­ρέ­σεως τῶν εἰκονοκλαστῶν, καὶ τιμᾷ τὴ μνήμη «τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων» (Συνοδικόν).
Θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς ἐξηγή­σω μὲ ἁ­πλᾶ λόγια τί εἶνε Ἐκκλησία, στὴν ὁποία κ᾽ ἐ­μεῖς ἀνή­κουμε, καὶ τί χρέος ἔχουμε ἀ­πέναντί της. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2164

Κυριακὴ τῆς Τυροφάγου (Ματθ. 6,14-21)
10 Μαρτίου 2019
Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Αφανιζουσι τα προσωπα»

«Μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί…· ἀ­φανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν» (Ματθ. 6,16)

Σήμερα, ἀδελφοί μου, εἶνε ἡ τελευταία ἡ­μέ­ρα τῶν Ἀπόκρεω ἢ ἀκριβέστερα τῆς Τυ­ρι­νῆς. Αὔριο Δευτέρα μπαίνουμε σὺν Θεῷ στὴν ἁ­γία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ὅπως πάντα τὶς καλὲς μέ­ρες ἡ νοικοκυρὰ καθαρίζει ὅλο τὸ σπίτι καὶ ἰδιαιτέρως τὴν εἴσοδο, ἔτσι κ᾽ ἐ­μεῖς αὔ­ριο νὰ πάρουμε μιὰ πνευματικὴ σκούπα καὶ νὰ σκουπίσουμε τὸ σπίτι αὐ­τὸ ποὺ λέγε­­ται ψυχή· πρέπει νά ᾽νε καθα­ρὸ ὅλη τὴν ὡραία αὐτὴ περί­οδο, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως αὔριο, ποὺ γίνε­ται ἡ εἴσ­οδος στὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Γι᾽ αὐ­τὸ ἀκριβῶς, ἀπὸ ὅλες τὶς ἡμέρες τοῦ ἔτους, ἡ ἡ­μέρα αὐτὴ ὀνομάζεται Καθαρὰ Δευτέρα. Καὶ τὸ σπίτι λοιπὸν ἀλλὰ προπαντὸς ἡ καρδιά μας καὶ ἡ ζωή μας, ὅλα νὰ εἶνε καθαρά.
Ἐρωτῶ ὅμως· εἶνε αὔριο ἡ ἡμέρα καθαρή; Τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ ἡμερολόγια τὴ λέ­νε «Καθαρὰ Δευτέρα», ἀλλ᾽ ἐὰν κοιτάξου­­με ἔξω θὰ δοῦμε ὅτι ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶνε ἀκάθαρτη, ὄχι καθαρή. Καθαρὴ μέσα στὴν ἐκκλησία, ἔξω ὅ­μως ἀκάθαρτη. Γιατὶ ὀνομαζόμαστε μὲν Χριστι­ανοί, ἀλλὰ ζοῦμε εἰδωλολατρικά.
Ἂν ἤ­μασταν εἰδωλολάτρες, αὐτὸ δὲν θὰ ἦ­ταν παράδοξο· τώρα ὅμως τὸ νὰ ὀνομαζώμαστε Χριστιανοὶ καὶ νὰ γιορτάζουμε τὶς ἅγιες αὐ­­­τὲς ἡ­μέρες, ἀλλὰ νὰ ζοῦμε εἰδωλολατρικά, αὐ­­τὸ εἶ­νε μεγάλη ὑποκρισία. Ταιριάζει λοιπὸν καὶ σ᾽ ἐμᾶς ὁ τίτλος τοῦ ὑποκριτοῦ, αὐτὸ ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· «Μὴ γίνεσθε ὥσ­περ οἱ ὑ­­ποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρό­­σωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νη­στεύοντες» (Ματθ. 6,16). Καὶ ἀκριβῶς γιὰ τὴν ὑ­ποκρισία αὐτή, ποὺ δείχνουμε στὴ ζωή μας, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ λίγα λόγια. Read more »

Oμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΛΑΣΗ & ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ – EYΑΓΓΕΛΙΟ ΚΡΙΣΕΩΣ

———————–

——————-

Oμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Πατῆστε τον παρακάτω τίτλο και διαβάστε το σε.ptf

ΣE NEKΡOTAΦEIO XOΡOI;

Δυο ὁμιλίες ἀπο την Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω (Ματθ. 25,31-46)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Ἡ πρώτη εἶναι σὲ pdf

1)  EXOYME ΔIKH

Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω (Ματθ. 25,31-46)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

2) ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

«Καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη…» (Ματθ. 25,32)

Χθές, ἀγαπητοί μου, ψυχοσάββατο, μνήμη δηλαδὴ τῶν προσφιλῶν μας νεκρῶν. Σήμε­ρα Κυριακή, Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω.
Τί εἶνε ἀπόκρεως; Ἀπόκρεως ἴσον ἀποχαιρετισμὸς τῆς κρεοφαγίας, προοίμιο τῆς ἁγί­ας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς, προανάκρου­σμα γιὰ ἀγῶνες πνευματικούς. Ἀλλὰ δυστυ­χῶς ὁ κόσμος, μὲ τὴ σατανικὴ ἰδέα ὅτι τὶς μέρες αὐτὲς ὅλα ἐπιτρέπονται, ἐκτρέπεται σὲ μεγάλες ἁμαρτίες. Σήμερα λοιπόν, ποὺ πολλοὶ ὀργιάζουν, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε νὰ διαβάζεται στοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ φοβερώτερο εὐαγγέλιο ὅλου τοῦ χρόνου, τὸ εὐαγγέλιο τῆς μελλούσης κρίσεως. Ὅποιος τ᾿ ἀκούει κ᾿ ἔχει μέσα του ἕνα μόριο πίστεως καὶ λογικῆς, τρέμει.
Τὸ εὐαγγέλιο μᾶς προειδοποιεῖ ὅλους. Θὰ γίνῃ κρίσις, δικαστήριο παγκόσμιο, κι ὁ δικαστὴς ποὺ θὰ μᾶς κρίνῃ εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰ­ησοῦς Χριστός. Θὰ χωριστῇ ἡ ἀνθρωπότης σὲ δυὸ μεγάλες παρατάξεις· ἀπὸ τὴ μιὰ οἱ δίκαιοι, ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί. Καὶ θ᾿ ἀκουστοῦν δύο τελεσίδικες – ἀμετάκλητες ἀποφάσεις· ἡ μία «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν…», ἡ ἄλλη «Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνι­ον…», στὴν αἰώνια κόλασι (Ματθ. 25,34,41).
–Κόλασις; Ποιός πιστεύει σήμερα κόλασι!
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει· Θὰ ἤθελα κ᾿ ἐ­γὼ νὰ μὴν ὑπάρχῃ, γιατὶ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ τὴ φοβᾶμαι· καὶ ὅμως ὑπάρχει κόλασις. Ὅσο βέβαιο εἶνε ὅτι ὑπάρχει νύχτα, τόσο βέβαιο εἶ­νε ὅτι ὑπάρχει κόλασις, κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις.
Ποῦ τὸ στηρίζουμε αὐτό; Μήπως εἶνε ἕνας μῦθος μὲ τὸν ὁποῖο ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ ἀποκοιμί­ζουμε τὸ λαό; Ἡ ἀλήθεια τῆς μελλούσης κρίσε­ως καὶ ἀνταποδόσεως ἔχει ἰσχυρὰ στηρί­γματα. Τὸ ἕνα εἶνε, ὅτι τὸ φωνάζει ἡ δικαιοσύνη. Τὸ ἄλλο, ὅτι τὸ φωνάζει ὅλος ὁ κόσμος. Καὶ τὸ τρίτο καὶ σπουδαιότερο, ὅτι τὸ βεβαιώνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἐπιτρέψτε μου αὐτὰ νὰ τὰ ἀναλύσω. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2160

Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου
24 Φεβρουαρίου 2019
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιωτου

ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ· 12.672

• (Πρὶν ἀπὸ 70 περίπου χρόνια, τὸ 1952, στὸ περιοδικὸ «Χριστιανικὴ Σπίθα» ὁ ἱερομόναχος Αὐ­γουστῖνος Καντιώτης, παρακολουθώντας μὲ πόνο ψυχῆς τὴν πορεία τοῦ λαοῦ μας, ἔθιγε μία πληγὴ τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, ποὺ σήμερα ἔχει γίνει ἀσυγκρίτως σοβαρώτερη· ἦταν ἡ δι­άλυσι τῆς οἰκογενείας. Μέσα σὲ δέκα χρόνια τότε, ἀπὸ τὸ 1940 μέχρι τὸ 1950, τὰ διαζύ­για εἶχαν σχεδὸν εἰκοσαπλασιασθῆ, ἀπὸ 700 ἔφτασαν τὰ 13.000 περίπου. Ἔκρουε λοιπὸν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου μὲ ἕνα ἄρθρο, ποὺ ἀντὶ γιὰ τίτλο εἶχε ἕνα θλιβε­ρὸ ἀριθμό· 12.672. Ἦταν ὁ ἀριθμὸς τῶν διαζυγίων. Σήμερα, ποὺ τὸ κακὸ ἔχει πάρει ἀνεξ­έ­λεγκτες πλέον διαστάσεις, ἀξίζει νὰ τὸ θυμηθοῦμε. Στὸ ἄρθρο αὐτὸ διαπίστωνε τὴν σοβαρότητα τοῦ κακοῦ, ὑπογράμμιζε τὰ αἴτια τῆς συμφορᾶς καὶ ἐπρότεινε μέτρα θεραπείας). Ἂς τὸν ἀκούσουμε ὅλοι, λαὸς καὶ ἄρχοντες, καὶ ἂς βάλουμε μυαλὸ ὅσο ὑπάρχει καιρός)

12.672, ἀγαπητοί μου! Ἕνας ἀριθμὸς γίνεται τίτλος ἄρθρου; περί­εργο! θὰ πῆτε. Τί σημαίνει ὁ πενταψήφιος αὐ­τὸς ἀριθμός; Τί σημαίνει; Σημαίνει, νὰ κρυφτοῦμε ὅλοι στὶς τρύπες καὶ τὰ σπήλαια τῆς γῆς κ᾽ ἐκεῖ νὰ κλαῖμε. Ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς δηλώ­νει τὰ θύματα μιᾶς συμφορᾶς, γιὰ τὴν ὁ­ποία θρηνεῖ ἡ Ἑλλάδα. Ἂν –μὴ γένοιτο– γινό­ταν στὴν πρωτεύουσα σεισμὸς καὶ γκρεμί­ζονταν 12.672 σπίτια, οἱ κυβερνῶντες θὰ τὸ χαρακτήριζαν ὡς ἐθνικὴ συμφορά. Ἀλλὰ ἐδῶ πρόκειται γιὰ κάτι τραγικώτερο· θρηνοῦμε τὴν καταστροφὴ ὄχι ἀψύχων ἀλλὰ ἐμψύχων οἰ­κοδομῶν· θρηνοῦμε ὄχι φόνους ἀλλὰ κάτι χειρότερο, τὴν διάλυσι τοῦ γάμου τῶν ὀρθοδό­ξων, τὴν διάσπασι τῆς οἰκογενείας, τὸν χω­ρισμὸ τῶν συζύγων, ποὺ εἶνε κάτι χειρότερο ἀ­πὸ φόνο. Γι᾽ αὐτὸ πυκνὰ σύννεφα ὀργῆς τοῦ Θεοῦ συσσωρεύονται καὶ ἡ γῆ τῆς πατρίδος μας σείεται.

* * *

Ὁ βαθμὸς σοβαρότητος τῆς συμφορᾶς εἶ­νε μεγάλος καὶ πρέπει νὰ μᾶς ἀφυπνίσῃ.
Διαζύγιο. Ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ τὸ διαζύγιο καὶ ὡς λέξις ἀκόμα προξενοῦσε τρόμο μεγαλύτερο ἀπὸ τὴ λέξι θάνατος· τώρα, Read more »

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου. Εκφωνήθηκε στις 20-2-1949, από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Λαρίσης. Περιέχεται στο βιβλίο του Μητροπολίτου «ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ» σελ. 148, έκδοση 1950

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΣΩΤΟΙ

« Καὶ ἐκεῖ δεισκόρπισε τὴν οὐσίαν αὑτοῦ ζῶν
ἀσώτως» (Λουκ. ιε΄, 13)

Ἡ σημερινή, ἀγαπητοί μας ἀκροαταί, ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἡ Β΄ Κυριακὴ τοῦ Τριῳδίου, εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν γλῶσσαν ὀνομάζεται Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου, ἔλαβε δὲ ὡς γνωστόν, τὸ ὄνομα αὐτὸ ἀπὸ τὴν περίφημον παραβολὴν τοῦ Κυρίου, τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, τὴν παραβολὴν τοῦ Ἀσώτου, ἡ ὁποία ἐχαρακτηρίσθη ὡς ὁ ἀδάμας καὶ ἡ κορωνὶς ὅλων τῶν ἐν ταῖς Ἁγίαις Γραφαῖς ἀναφερομένων παραβολῶν.
Περὶ τῆς παραβολῆς αὐτῆς σοφὸς συγγραφεὺς εἶπεν, ὅτι καὶ ἐὰν ἀκόμη οὐδεμίαν ἄλλην διδασκαλίαν ἔκαμνεν ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἔφθανεν ἡ παραβολὴ αὕτη ν’ ἀποδείξῃ, ὅτι Ἐκεῖνος, ὅστις τὴν εἶπε, δὲν ἦτο ἁπλῶς ἕνας μέγας φιλόσοφος, ἀλλὰ Ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον τὸ πλήρωμα τῆς Θεότητος κατεσκήνωσε σωματικῶς. Διότι μόνον ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ἔπλασε τὴν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου καὶ γνωρίζει λεπτομερῶς τὰς μυστηριώδεις αὐτῆς κινήσεις, τὰ σκοτεινὰ σπήλαια καὶ τὰς ἀβύσσους, εἰς τὰς ὁποίας δύναται νὰ καταπέσῃ αὕτη, ἀλλὰ καὶ τὰ φωτεινὰ ὕψη, εἰς τὰ ὁποῖια δύναται νὰ ἀνέλθῃ, μόνος ὁ Θεὸς ὁ καρδιογνώστης θὰ ἠδύνατο νὰ μᾶς δώσῃ τὴν πιστὴν εἰκόνα, τὴν ἀκτινογραφίαν οὕτως εἰπεῖν, τῆς καρδίας τοῦ ἀποστάτου καὶ τοῦ ἐπιστρέφοντος ἀνθρώπου, τὴν παραβολὴν τοῦ ἀσώτου, ὁμοίαν τῆς ὁποίας ματαίως θ’ ἀναζητήσωμεν εἰς τὴν παγκόσμιον φιλολογίαν. Μέσα εἰς τὰς πλήρεις οὐσίας λέξεις τῆς παραβολῆς συμπτύσσεται ὅλον τὸ δρᾶμα τῆς ἀνθρωπότητος, ἀλλὰ καὶ ὑποδεικνύεται ἡ λύσις τῆς τραγῳδίας μας. Θὰ ἤξιζε δὲ διὰ τοῦτο ἡ ἀμίμητος αὐτὴ παραβολὴ καὶ μὲ εἰκόνας καὶ μὲ ποιήματα καὶ μὲ καθημερινὴν μελέτην καὶ ἀποστήθισιν νὰ γίνῃ πνευματικὸν κτῆμα τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων, καὶ αἱ ἀθάνατοι ἰδέαι αὐτῆς νὰ ριζώσουν εἰς τὴν καρδίαν πααντὸς τέκνου τῆς γῆς. Ὤ! ποῖον θησαυρὸν ἔχομεν ἡμεῖς οἱ Χριστιανοὶ εἰς τὰς χεῖράς μας καὶ δυστυχῶς δὲν θέλομεν νὰ τὸν ἐκμεταλλευθῶμεν. Δι’ αὐτὸν καὶ μόνον τὸν λόγον θὰ ἔπρεπε νὰ ὀνομασθῶμεν ἄσωτοι, ὡς μὴ χρησιμοποιοῦντες τὸ θαυμάσιον μέσον τῆς σωτηρίας, τὸ ὁποῖον προσφέρει ἡ παραβολή.
Εἰς τὰ ὀλίγα λεπτὰ τὰ ὁποῖα διαθέτει ἡ ραδιοφωνικὴ αὐτὴ ἐκπομπὴ εἶνε φύσει ἀδύνατον ν’ ἀναπτύξωμεν ὅλον τὸ περιεχόμενον τῆς θαυμασίας αὐτῆς παραβολῆς. Ἀλλ’ ἄς προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν ἔστω μίαν ἀμυδρὰν εἰκόνα τοῦ ἀσώτου, τοῦ συγχρόνου ἀσώτου, ὅπως παρουσιάζεται σήμερον μὲ τὰς μυρίας παραλλαγάς του εἰς τὴν γενεάν μας…

Για τὴ συνέχεια ἐδῶ: https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=32971

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2157

Κυρ. Τελώνου & Φαρισαίου (Λουκ. 18,10-14)
17 Φεβρουαρίου 2019
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΑΝΑΒΑΙΝΩΜΕΝ!»

«Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι» (Λουκ. 18,10)

Ἡ ζωὴ αὐτὴ ποὺ ζοῦμε ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ζυμωμένη μὲ δάκρυα. Κανείς ἐν τού­τοις δὲν μπορεῖ ν᾽ ἀρνηθῇ, ὅτι ἔχει καὶ ὧρες χα­ρᾶς, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι χαρὰ ἀπὸ χαρὰ διαφέ­ρει. Χαρὰ τοῦ φιλαργύρου π.χ. εἶνε τὸ κέρδος, χαρὰ τοῦ φιλοδόξου τὰ ἀξιώματα, χαρὰ τοῦ σαρκολάτρου ἡ ἡδονή, χαρὰ τοῦ φιλάθλου ἡ νίκη τῆς ὁμάδος του, χαρὰ τῆς νέας οἱ ἀρρα­βῶ­­νες καὶ ὁ γάμος της…· θὰ ἐμάκραινε πολὺ ὁ λόγος ἂν ἤθελα νὰ σᾶς παρουσιάσω ὅλο τὸ δειγματολό­γιο τῆς ἐγκοσμίου χαρᾶς.
Ἂν ὅμως φύγουμε ἀπὸ τὸν κόσμο μὲ τὴ δι­αφθορά του καὶ πᾶμε ἐκεῖ ποὺ ἔζησαν καὶ ζοῦν ἅγιοι ἄνθρωποι καὶ τοὺς ρωτήσουμε, ποιά εἶ­νε ἡ ὥρα ποὺ τοὺς δίνει χαρά, θὰ μᾶς ποῦν, ὅτι αὐτὴ εἶνε ἡ ὥρα τῆς προσευχῆς, ὅταν γονατί­ζουν μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ λένε «Ὁ Θεός, ἱ­λά­σθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13).
Ἀκριβῶς τὴ χαρὰ αὐτή, ποὺ δοκιμάζει ὁ ἄν­θρωπος ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὴν προσευχή, μᾶς περιγράφει σήμε­ρα τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο. Οἱ πρῶτες λέξεις του εἶνε «Ἄνθρω­ποι δύο ἀνέβησαν…» (ἔ.ἀ. 18,10). Δὲν θὰ ἐξηγήσω ὅ­λο τὸ εὐαγγέλιο· θὰ ῥίξω ἕνα βλέμμα μόνο στὶς πρῶτες αὐτὲς λέξεις του καὶ θὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας ἰδί­ως στὴ λέξι «ἀνέβησαν». Ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται νὰ μὴ ἔχῃ κάποια σημασία, ἀλλ᾽ ἐὰν ἐμβαθύνουμε στὴν ἔννοιά της, θὰ συλλάβου­με τὸν πολύτιμο μαργαρίτη· ἔκτακτα νοήματα, ὑπέροχες σκέψεις, εὐγενῆ συν­αισθήματα, ποὺ περικλείει ἡ λέξις αὐτή. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ (: Κατα Ματθαιον Ευαγγελιο, κεφ. 15, χωρια 21 εως 27)
Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ
(Απόσπασμα από την ομιλία ΝΒ΄ από το Υπόμνημα του αγίου στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο)

«Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγαζεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται (:Και αφού έφυγε από κει ο Ιησούς, αναχώρησε προς τα μέρη της Τύρου και Σιδώνας. Τότε μια γυναίκα Χαναναία που βγήκε από τα σύνορα εκείνα, Του φώναξε δυνατά: ‘’Ελέησέ με, Κύριε, ένδοξε απόγονε του Δαβίδ. Η κόρη μου κατέχεται από δαιμόνιο και υποφέρει φρικτά’’)»[Ματθ.15,21-22].
Ο ευαγγελιστής Μάρκος λέγει ότι δεν μπόρεσε να εισέλθει στην οικία διαφεύγοντας την προσοχή του πλήθους[Μαρκ.7,24: «Καὶ ἐκεῖθεν ἀναστὰς ἀπῆλθεν εἰς τὰ μεθόρια Τύρου καὶ Σιδῶνος. καὶ εἰσελθὼν εἰς οἰκίαν οὐδένα ἤθελε γνῶναι, καὶ οὐκ ἠδυνήθη λαθεῖν(:Έπειτα ο Ιησούς έφυγε από εκεί και πήγε κοντά στα σύνορα της Τύρου και της Σιδώνος. Κι αφού μπήκε σ’ ένα σπίτι, όπου διάλεξε να μείνει, δεν ήθελε να γίνει γνωστό ότι ήταν εκεί. Αλλά δεν μπόρεσε να ξεφύγει την προσοχή του κόσμου)»]. Read more »

Κυριακὴ τῆς Χαναναίας (Ματθ. 15,21-28)
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΑΣ ΜΙΑ ΑΓΡΑΜΜΑΤΗ

Περιμένετε βέβαια λόγον. Θὰ μιλήσω, ἀγα­πητοί μου· ἂν καὶ σήμερα νομίζω, ὅτι δὲν πρέπει νὰ μιλήσω ἐγὼ ἀλλὰ κάποιος ἄλλος. Καὶ αὐτὸς ὁ ἄλλος, τὸν ὁποῖο προβάλλει ἡ ἁ­γία μας Ἐκκλησία, εἶνε παρακαλῶ μιὰ γυναίκα. Δὲν εἶνε μορφωμένη, ἐπιστήμων, θεολόγος, ἱ­ε­ροκή­ρυκας, ἐπίσκοπος· ἀγράμματη εἶ­νε, δὲν φοίτησε σὲ σχολεῖα. Τί νὰ τὰ κάνῃς τὰ λύκεια καὶ πανεπιστήμια, ὅταν λείπῃ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶνε «ἀρχὴ σοφίας»; (Ψαλμ. 110,10. Παροιμ. 9,10. πρβλ. Σ. Σειρ. 1,14). Αὐτὴ εἶχε μέσα της τὸ φῶς ποὺ ἔχει κάθε ἄν­θρωπος· τὸ λογικό, τὴ συνείδησι, τὸ αὐτεξού­σιο – ἐλευθερία. Φωτιζόταν ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι πρόγονοί μας καὶ ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ Ἰουδαῖοι διὰ τῆς ἱερᾶς ἀ­ποκαλύψεως τῆς Παλαι­ᾶς Διαθήκης.
Γυναίκα ἀγράμματη. Καὶ μόνο ἀγράμματη; καὶ εἰδωλολάτρις. Ζοῦσε σὲ βαθὺ σκοτάδι. Δὲν εἶ­χε χάσει ὅμως αὐτὸ τὸ ἀμυδρὸ φῶς. Αὐτὴν λοιπὸν προ­βάλλει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Καὶ τὸ ὄνομά της; «Χαναναία» (Ματθ. 15,22). Δὲν εἶ­νε τοῦτο τὸ μικρό της προσωπικὸ ὄνομα· εἶνε τὸ ἐ­θνικὸ ὄ­νομά της (ὅπως π.χ. ἡ γυναίκα τῆς Φλωρίνης λέγεται Φλωρινιώτισσα), δηλώνει ὅμως καὶ τὸ θρή­σκευμά της· καταγόταν ἀπὸ χαναανιτικὰ φῦ­λα, ἀπὸ χώρα ὅ­που ἐπικρατοῦσε ἡ χαναανιτι­κὴ θρησκεία, ἡ πλήρης εἰδωλολατρίας καὶ ὀργίων.

* * *

Αὐτή, ἀγαπητοί μου, προβάλλεται ὡς παρά­δειγμα μεγάλης πίστεως. Πῶς; Ἀκοῦστε. Read more »