Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1512

Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28 – 9,1)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Υπαρχει διαβολος

«Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν…» (Ματθ. 8,31)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Μᾶς διηγεῖται ἕνα θαῦμα, ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τὸ θαῦ­μα εἶνε, ὅτι θεράπευσε δυὸ ἀνθρώπους μέσα σ᾽ ἕνα δευτερόλεπτο.
Ἀπὸ τί ἔπασχαν αὐτοί; Κλινικῶς δὲν παρου­σίαζαν τίποτα τὸ παθολογικό· τὸ σῶμα τους ἦ­­ταν ἐν τάξει. Ἔπασχαν ψυχικῶς. Οἱ δὲ ψυχι­κὲς ἀσθένειες εἶνε οἱ φοβερώτερες, καὶ ἀπ᾽ αὐτὲς προέρχονται καὶ οἱ σωματικές. Ῥίζα ὅλων τῶν ἀσθενειῶν εἶνε ἡ κακὴ ψυχικὴ κατάστασις τοῦ ἀν­θρώπου.
Ποιά ἦταν ἡ ἀσθένειά τους; Μία λέξις – μὴ γελάσῃ κανείς, τὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀλλάζει· οἱ ἄρρωστοι αὐτοὶ ἦταν «δαιμονιζόμενοι» (Ματθ. 8,28). Τί θὰ πῇ δαιμονιζόμενοι; Ὅπως τὰ μικρόβια μπαίνουν στὸ αἷμα, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ οἱ δαίμονες μπαίνουν στὴν καρδιά. Ὅπως σὲ κουφάλες δέντρων φωλιάζουν κουκουβάγιες κι ἀλεποῦδες καὶ σὲ σπηλιὲς θηρία, ἔτσι καὶ οἱ δαίμονες μπαίνουν σὲ ἀφύλαχτες καρδιές. Ἔχετε δεῖ σπίτια ἔ­ρημα κ᾽ ἐγκαταλελειμ­μένα; Ἐγώ, ποὺ περιώδευσα σὰν ἱεροκήρυκας, εἶδα στὴ Μακεδονία τέτοια σπίτια. Ὅπως λοι­πὸν σὲ σπίτια ποὺ λείπει ὁ νοικοκύρης ἐγκαθί­στανται κακοποιοί, ἔτσι καὶ σὲ ψυχὲς ποὺ λείπει ὁ νοικοκύρης, δηλαδὴ ὁ Θεὸς – τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο, φωλιάζουν πονηρὰ πνεύματα. Κι ἀ­πὸ τότε τὸ σῶμα καὶ τὸ μυαλὸ καὶ τὴν καρδιὰ τὰ διευθύνει ὁ διάβολος· ὁ ἄνθρωπος τελεῖ ὑ­πὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος.
Μὰ τί ἔπαθες, θὰ μοῦ πῆτε, καὶ μιλᾷς γιὰ διαβόλους; Τὰ πίστευαν αὐτὰ ἄλλοτε γριοῦ­λες καὶ ἀναλφάβητοι. Τώρα ποὺ ἡ ἐπιστήμη πετάει μὲ πυραύλους σὲ ἄλλους πλανῆτες, ἔρ­χεσαι σὺ νὰ μᾶς μιλήσῃς γιὰ διαβόλους;… Μάλιστα, ἀδελφοί μου, γιὰ διαβόλους θὰ σᾶς μιλήσω. Διότι τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμε­ρα. «Παρεκάλουν», λέει, «αὐτόν» (ἔ.ἀ. 8,31), πέσανε μπρούμυτα οἱ δαίμονες μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ τὸν παρακαλοῦσαν. Ὁμολογῶ, ὅτι θὰ ἤθε­λα κ᾽ ἐγὼ νὰ μὴν ὑπάρχουν δαίμονες καὶ κόλασι, γιατὶ κ᾽ ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ φοβοῦ­μαι· ἔλα ὅμως ποὺ ὑπάρχουν; Δὲν θὰ γίνω λοιπὸν ἐγὼ ἀνώτερος ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο.
Ὑπάρχουν δαίμονες; ἔχουμε ἀποδείξεις; Μὲ συντομία παρουσιάζω μερικὰ ἐπιχειρήματα. Read more »

Περίοδος Γ΄ – Ἔτος ΙΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 684

Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28 – 9,1)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Κατα κρημνου»

«Καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ
εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν» (Ματθ. 8,32)

Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, μιλάει γιὰ δύο δαιμονισμένους ποὺ θεράπευσε ὁ Χριστός. Δύο οἱ δαιμονισμένοι στὸ εὐαγγέλιο· ἀλλὰ στὴ σημερινὴ κοινωνία οἱ δαιμονισμένοι εἶνε τόσοι ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς μετρήσουμε. Κάθε ἀμετανόητος ἁ­μαρτωλὸς εἶνε κ᾿ ἕ­νας δαιμονισμένος. Καὶ ὅ­ποιος βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ πονηροῦ πνεύματος, εἶνε ἐπικίνδυνος στοὺς συνανθρώπους του ὅ­πως ἦταν καὶ οἱ δαιμονιζόμενοι τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.
Θέλετε ἀπόδειξι; Λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι ἐ­κεῖ ποὺ ἦταν οἱ δαιμονισμένοι δὲν τολμοῦσε νὰ περάσῃ κανείς. Δὲ μοῦ λέτε, καὶ σήμε­ρα στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ καὶ σ᾿ ἄλλες πόλεις, δὲν ὑ­πάρχουν μέρη καὶ δρόμοι, ποὺ ὅταν νυχτώ­σῃ φοβᾶται νὰ περάσῃ ὁ ἄνθρωπος;
Λέει ἀκόμη τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι οἱ δύο δαιμο­νισμένοι ἦταν ἀναιδέστατοι· ἔσχιζαν τὰ ῥοῦ­χα τους καὶ παρουσιάζονταν γυμνοί, χωρὶς ντροπὴ στὸν κόσμο. Δὲ μοῦ λέτε, καὶ σήμερα δὲν γίνεται αὐτό; δὲν παρουσιάζονται οἱ γυναῖκες ξεγυμνωμένες, χωρὶς καμμιὰ ντροπή; Ἑπομένως, κι αὐτὲς εἶνε κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν ἴδιων πονηρῶν πνευμάτων, καὶ σκαν­δαλίζουν καὶ βάζουν φωτιὰ στὴν κοινωνία.
Γιὰ δυὸ δαιμονισμένους μᾶς μιλάει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Ἀλλ᾿ ἐγὼ θ᾿ ἀποσπάσω τὴν προσοχή σας ἀπὸ τὰ ἄλλα σημεῖα τῆς περικοπῆς καὶ θὰ τὴν στρέψω σὲ ἕνα. Ποιό εἶν᾿ αὐτό; Εἶνε ὁ «κρημνός», ὁ γκρεμός (Ματθ. 8,32).
Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξετε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2304

Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28 – 9,1)
12 Ἰουλίου 2020 πρωὶ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

Απαλλαγη απο τα δαιμoνια

Φοβερά, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὅσα διηγεῖ­ται σήμερα στὸ εὐαγγέλιο ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος (Ματθ. 8,28 – 9,1). Περιγράφει τὴν κατάστασι δύο δαιμονιζομένων, ἀλ­λὰ καὶ τὴ θεραπεία τους.

* * *

⃝ Ποῦ ζοῦσαν, ἀδελφοί μου, οἱ δύο δαιμονιζό­­­μενοι; Στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν (ἔ.ἀ. 8,28. Μᾶρκ. 5,1) ἢ Γαδαρηνῶν (Λουκ.. 8,26,37). Εἶνε μία περιοχὴ ἡ ὁποία βρισκόταν στὴ «λίμνην Γεννησαρέτ» (Λουκ. 5,1) ἢ «θά­λασσαν τῆς Γαλιλαίας» (Ματθ. 15,29. Μᾶρκ. 1,16· 7,31. Ἰω. 6,1) ἢ τῆς «Τιβεριάδος» (Ἰω. 6,1,23· 21,1), ἀπέναν­­­τι ἀπὸ τὴν Καπερναούμ. Ἀπὸ τὸ μέρος αὐ­τὸ κατάγονταν οἱ δύο ταλαίπωροι ἄνθρωποι.
Δὲν ἦταν ἀνέκαθεν δαιμονιζόμενοι. Ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ οἱ δύο αὐτοὶ ἄντρες ζοῦ­σαν καλά. Ὁ σατανᾶς δὲν εἶχε ἀκόμη ἐξουσία νὰ τοὺς πει­ράξῃ. Ἦ­ταν δυὸ γερὰ παλληκάρια ποὺ ἔ­μεναν στὸ σπίτι τους καὶ δούλευαν στὰ κτήμα­τά τους· κανένα δὲν ἐνωχλοῦσαν, ἦταν καμάρι τοῦ χωριοῦ τους.
Ἀλλὰ μιὰ μέρα, μέρα κατηραμένη, τὸ δαιμό­νιο βρῆκε εὐκαιρία νὰ πειράξῃ τοὺς δύο νέ­ους. Σὰν λῃστὴς χτύπησε τὴν πόρτα τῆς ψυ­χῆς τους, τὴ βρῆ­κε ἀνοιχτὴ καὶ μπῆκε μέσα. Ἀπὸ τὴ μέρα ἐ­κείνη ἄλλαξε ἀπότομα ἡ ζωή τους. Ἔ­γιναν ἀγνώριστοι· προηγουμένως ἦ­ταν ἥ­συ­­χα παιδιὰ καὶ τώρα ἔγιναν ἄγρια θηρία, ἦ­ταν ἐργατικοὶ καὶ τώρα ἔγιναν ἄνεργοι γυρίζοντας ἀπὸ μέρος σὲ μέρος χωρὶς δουλειά, ἦταν ἡ χαρὰ τοῦ χωριοῦ τους καὶ τώρα ἔγιναν τὸ φόβητρο ὅλων. Στὸ σπίτι τους δὲν ἔ­­με­­­ναν. ῾Ροῦχο δὲν φοροῦσαν πάνω τους. Τὴν ἡμέρα γύριζαν ἐδῶ κ᾽ ἐκεῖ· καὶ τὴ νύχτα, σὰν τὰ ἄγρια θηρία, κοιμοῦνταν μέσα σὲ σπηλιὲς ποὺ οἱ ἀρ­χαῖοι τὶς χρησιμοποιοῦσαν καὶ γιὰ νεκροταφεῖα. Ἐκεῖ μέσα ἔμεναν. Κι ὅταν ξημέρωνε αὐτοὶ ἄφηναν τὴ σπηλιά, σκαρφάλωναν σὲ ῥάχες, ἔστηναν ἐκεῖ τὸ παρατηρητήριό τους καὶ δὲν ἄφηναν νὰ περάσῃ καν­ένας ἀπὸ τὸ μέρος τους· σὰν λυσσασμένα σκυλιὰ ὡρμοῦσαν σὲ κάθε περαστικό.

Οἱ διαβάτες τοὺς φοβοῦνταν περισσότερο κι ἀπὸ τοὺς λῃ­στές. Οἱ λῃστὲς ἔχουν καὶ κάποια λογική, ἐνῷ αὐτοὶ δὲν λογικεύονταν· ἦ­ταν χειρότεροι ἀπὸ τοὺς λῃστές, για­τὶ οἱ λῃ­στὲς ἔχουν σωματικὴ δύναμι μὰ ἡ δύ­ναμι τῶν δαιμο­νιζομένων ἦταν πολὺ πιὸ μεγάλη, ὑπερ­­άνθρω­πη. Τὸ λῃστὴ μπορεῖς νὰ τὸν δέ­σῃς, νὰ τὸν κλείσῃς στὴ φυλακὴ κ᾽ ἐκεῖ μέσα νὰ σαπί­σῃ· μὰ αὐτοὺς δὲν μποροῦσε ἄνθρωπος νὰ τοὺς δεσμεύσῃ· οἱ συγγενεῖς τοὺς ἔ­δεναν μὲ ἁλυσίδες κι αὐτοὶ τὶς ἔσπαζαν ὅπως σπᾶμε ἐ­μεῖς τὴν κλωστὴ καὶ τὸ σπάγκο.
Δυστυχισμένοι οἱ δαιμονιζόμενοι. Δυστυχι­σμένοι ὅμως καὶ οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι τους· δυσ­τυχισμένη καὶ ὅλη ἐκείνη ἡ περιοχή, τὴν ὁ­ποία ταλαιπωροῦσαν καὶ τυραννοῦσαν –ἄθελά τους βέβαια– αὐτοὶ οἱ ­δυό. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ματθ. 8, 5-13

Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΣ

«Προσῆλθεν αὐτῶ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτόν»(Ματθ. 8, 5)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ἀγαπητοί μου, τὸ Εὐαγγέλιο μιλάει σήμερα γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ τὸν ʼπαίνεσε καὶ τὸν βράβευσε ὁ Χριστὸς δημοσίως. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν ἦταν ἰουδαῖος. Δηλαδὴ δὲν ἀνῆκε στὴν ἀληθινὴ θρησκεία τοῦ Ἰσραήλ. Ἦταν εἰδωλολάτρης στὸ θρήσκευμα, στὴν πατρίδα Ρωμαῖος, στὸ ἐπάγγελμα ἀξιωματικὸς τῆς πανίσχυρης Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας ποὺ ἐξουσίαζε ὅλο τὸν τότε κόσμο. Ὁ βαθμός του ἦταν ἑκατόνταρχος, ποὺ ἀντιστοιχοῦσε μὲ τὸ σημερινὸ βαθμὸ τοῦ λοχαγοῦ, καὶ εἶχε στὶς διαταγές του ἑκατὸ στρατιῶτες. Κατοικοῦσε δὲ προσωρινὰ στὴν πόλι Καπερναούμ, ὅπου ὑπηρετοῦσε ὡς ἀξιωματικός.
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 792

Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,5-13)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Πιστις, η μεγαλυτερα δυναμις

«Οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον» (Ματθ. 8,10)

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, βρεθῆτε σὲ ἕνα κύκλο χιλίων ἀνθρώπων, διαφόρων ψυχοσυνθέ­σεων, διαφόρων ἐπαγγελμάτων, διαφόρων κλίσεων καὶ ῥοπῶν, καὶ τοὺς ὑποβάλετε τὸ ἐ­ρώτημα, Ποιά εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη δύναμι στὸν κόσμο; δὲν θὰ συμφωνήσουν ἀλλὰ θὰ δώσουν διάφορες ἀπαντήσεις.
⃝ Οἱ μὲν –κι αὐτοὶ εἶνε οἱ περισσότεροι– θὰ φωνάξουν· Ἡ πιὸ μεγάλη δύναμι στὸν κόσμο εἶνε τὰ λεφτά!… Εἶ­νε οἱ ἄνθρωποι ποὺ σὰν τὰ στρείδια εἶνε κολλημένοι στὸ μαῦρο βράχο τοῦ μαμωνᾶ. Πέρα ἀπὸ τὰ λεφτὰ δὲν βλέπουν τίποτε ἄλλο.
⃝ Ἄλλοι ὅμως θὰ διαφωνήσουν καὶ θὰ ποῦν, ὅτι ἡ πιὸ μεγάλη δύναμι στὸν κόσμο εἶνε τὸ ξίφος, τὸ σπαθί. Αὐτοὶ λατρεύουν τὸν Ἄρη, τὸ θεὸ τοῦ πολέμου. Νομίζουν, ὅτι τὸ ξίφος εἶνε ἡ μόνη δύναμι μὲ τὴν ὁποία λύνονται τὰ προβλήματα παγκοσμίως. Νομίζουν, ὅτι τὸ ξίφος τους εἶνε σὰν τὸ ξίφος τοῦ Μεγάλου Ἀ­λεξάνδρου, ποὺ ἔκοψε τὸν γόρδιο δεσμό.
⃝ Οἱ μὲν βλέπουν ὡς δύναμι τὸ χρῆμα, οἱ δὲ τὸ ξίφος. Ἄλλοι νομίζουν κάτι ἄλλο. Τὸ κάλλος, λένε, ἡ ὀμορφιά, καὶ ἰδίως τὸ γυναικεῖο κάλλος, εἶνε ἡ δύναμι ποὺ συνταράσσει τὸν κόσμο ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τῆς γενετησίου ἕλξεως, τοῦ σέξ, καὶ ἐννοοῦν τὶς ἡδονὲς τῆς σαρκός. Τὸ γυναικεῖο κάλλος, λένε, ἔκανε καὶ τοὺς γενναιότερους ἄντρες νὰ πέσουν στὰ πόδια τῶν γυναικῶν· αὐτὸ ἔρριξε τὸν Ἡρακλῆ στὴν ἀγκάλη τῆς Ὀμφάλης, αὐ­τὸ τὸν Ἀν­τώνιο στὰ δίχτυα τῆς Κλεοπάτρας, αὐτὸ τὸν Σαμψὼν στὰ πόδια τῆς Δαλιδᾶ.
⃝ Καὶ ἄλλοι πάλι λένε· Ὄχι τὸ χρῆμα, ὄχι τὸ ξίφος, ὄχι τὸ γυναικεῖο κάλλος, ἀλλὰ μία ἄλ­λη νέα δύναμις εἰσέρχεται στὰ πεπρωμένα τῆς ἀνθρωπότητος· καὶ ἡ δύναμις αὐτὴ εἶνε ἡ ἐ­πιστήμη!… Ὅταν λένε τὴ λέξι ἐπιστήμη, λὲς καὶ γεμίζει τὸ στόμα τους μὲ γαλακτομπού­ρε­­κο ζαχαροπλαστείου. Ἡ ἐπιστήμη, σοῦ λένε, ἡ ἐπιστήμη!… Καὶ μᾶς δείχνουν τὰ ἀεροπλάνα, τοὺς πυραύλους, τὰ διαστημόπλοια, τοὺς ἀστροναῦτες. Καὶ καυχῶνται καὶ λένε, ὅτι ἡ ἐπιστήμη θὰ λύσῃ τὰ παγκόσμια προβλήματα.
Δὲν τὰ ἀρνοῦμαι αὐτά. Δὲν πετῶ στὰ ἄ­στρα, στὴ γῆ πατῶ. Δύναμις τὸ χρῆμα, δύναμις τὸ ξίφος, δύναμις τὸ κάλλος τῶν γυναι­κῶν, δύναμις ἡ ἐπιστήμη. Ἀλλ᾿ ὑπεράνω γυναι­κῶν, ὑπεράνω χρημάτων (δολλαρίων, χρυσίου καὶ ἀργυρίου), ὑπεράνω ξίφους, ὑπεράνω ὅλων, εἶνε μία ἄλλη δύναμις. Ποιά; Ἔχετε αὐτιά; Τὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Ποιά εἶνε ἡ δύνα­­μις αὐτή; Ἂς γελάσουν ὅσο θέλουν οἱ ἄπιστοι, ἂς καγχάσουν ὅσο θέλουν τὰ βατράχια τοῦ βυθοῦ. Τὸ γεγονὸς εἶνε, ὅτι ὑπεράνω ὅ­λων τῶν ἄλλων δυνάμεων εἶνε ἡ δύναμις ἐ­κείνη ποὺ ὀνομάζεται πίστις. Ὤ ἡ πίστις! Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1685

Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,5-13)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Κντιώτου

Γιατι δεν πιστευετε;

Στὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο σήμερα, ἀγαπη­τοί μου, ὄχι ἕ­νας ἄνθρωπος ἀλλ᾽ αὐτὸς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπαινεῖ κάποιον. Δὲν εἶνε οὔτε Ἰουδαῖος, οὔτε ἱερεὺς ἢ ἀρχιερεὺς ἢ φαρι­σαῖος, οὔτε κανένας ἀσκητής· εἶ­νε εἰδωλολάτρης, ζῇ μέσα στὴν κοινωνία, καὶ ἀ­σκεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σκληρὰ ἐπαγγέλματα, εἶ­νε ῾Ρωμαῖος ἀξιωματικός, ἑκατόν­ταρχος.
Στὴν Καινὴ Διαθή­κη βλέ­πουμε κι ἄλλους σὰν αὐτόν, ὅπως τὸν κεντυρίωνα, ποὺ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ στὸ Γολγο­θᾶ, ὅταν εἶ­δε τὰ συγ­κλονιστικὰ γεγονότα κι ἄκουσε τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὁ σκληρὸς ἐκεῖ­­νος ἄν­δρας (ποὺ τὸ ὄνομά του κατὰ τὴν παρά­δοσι ἦ­ταν Λογγῖνος) εἶπε· «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗ­τος» (Ματθ. 27,54. βλ. καὶ Μᾶρκ. 15,37-39). Στὶς Πράξεις τῶν ἀποστό­λων βλέπουμε ἐπίσης ὅτι ὁ Κορνήλιος, μιὰ ἄλ­λη ἐξαιρετικὴ φυσιογνωμία ἑκατοντάρ­χου, ἦ­ταν τόσο εὐλαβὴς ὥστε οἱ προσευχὲς κ᾽ οἱ ἐ­λε­ημοσύνες του ἀνέβηκαν στὸν οὐρανό (βλ. Πράξ. 10,1-4).
Δὲν ἐμποδίζει λοιπὸν τὸ ἐπάγγελμα νά ᾽νε κανεὶς κοντὰ στὸ Θεό. Κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ σωθῇ, ὁποιοδήποτε ἐπάγγελμα καὶ ἂν κάνῃ· αὐτὸ βλέπουμε καὶ ἐδῶ.

* * *

Πῶς εἰσακούστηκε, ἀγαπητοί μου, ὁ ἑκατόνταρχος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου; Εἰσακούστηκε μὲ τὴν πίστι του, τὴν ὁποία συνώδευαν ἡ ταπείνωσι καὶ ἡ ἀγάπη. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ματθ. 6, 22-33
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΜΑΜΩΝΑΣ

«Οὐ δύνασθε Θεῶ δουλεύειν καὶ μαμωνᾱ»(Ματθ. 6, 24)

ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ὑπάρχει στὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, μιὰ λέξι ποὺ δὲν εἶνε ἑλληνική. Εἶνε λέξι συριακή. Εἶνε ἡ λέξι μαμωνᾶς. Σημαίνει πλούτη, θησαυρούς. Κάτι περισσότερο˙ τὴ λατρεία πρὸς τὸ χρῆμα, ποὺ οἱ ἄνθρωποι τὸ θεοποιοῦν. Ὁ μαμωνᾶς ἔτσι γίνεται θεός, ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς θεοὺς ποὺ λάτρευαν οἱ ἀρχαῖοι.
Καὶ σήμερα ὅμως, ἄν ρίξουμε μιὰ ματιὰ στὸν κόσμο, θὰ δοῦμε ὅτι ὁ μαμωνᾶς δὲν ἔπαψε νὰ λατρεύεται. Καὶ στὶς χῶρες ἀκόμη ἐκεῖνες ποὺ ὀνομάζονται χριστιανικές, ἀλλὰ δὲν ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ χρυσὸς καὶ ὄχι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνα μας. Κράτη μεγάλα καὶ ἰσχυρὰ εἶνε ἕτοιμα σὰν ἄγρια θηρία νὰ ὁρμήσουν τὸ ἕνα πάνω στὸ ἄλλο γιὰ τοὺς ὑλικοὺς θησαυρούς, γιὰ τὸ μαμωνᾶ.
Ἀλλʼ ὁ Χριστὸς στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο διεκήρυξε, ὅτι Θεὸς καὶ μαμωνᾶς δὲν συμβιβάζονται. Ἤ τὸν ἕνα θʼ ἀγαπήσης καὶ τὸν ἄλλον θὰ μισήσης, ἤ θὰ προσκολληθῆς στὸν ἕνα καὶ τὸν ἄλλο θὰ περιφρονήσης.

* * *

Ἀλλὰ γιατί Θεὸς καὶ μαμωνᾶς εἶνε ἀσυμβίβαστα; Ὁ Χριστὸς σὰν μέσο γιὰ τὸν πορισμὸ τοῦ ἐπιουσίου ἄρτου συνιστᾶ τὴν ἐργασία. Ὁ μαμωνᾶς ὅμως δὲν ἀρκεῖται σὲ μιὰ λιτὴ καὶ ἀπλῆ ζωῆ, δὲν ἀρκεῖται στὸν ἐπιούσιο ἄρτο˙ ζητεῖ νʼ ἀυξήση τὰ κεφάλαιά του, νὰ τὰ πολλαπλασιάση, νὰ ξαπλωθῆ καὶ ἄν εἶνε δυνατὸν νὰ καταλάβη ὅλη τὴ γῆ. Τὸ χρῆμα γίνεται πιὰ γιὰ τὸν πλεονέκτη καὶ φιλάργυρο, ὄχι μέσο, ἀλλὰ σκοπὸς τῆς ζωῆς. Γιὰ τὸ χρῆμα ζῆ καὶ ἀναπνέει ὁ ἄνθρωπος τοῦ μαμωνᾶ. Κινεῖται καὶ ἀναπτύσσει τεράστια δραστηριότητα, καὶ ταξιδεύει στὴν ξηρὰ καὶ τὴ θάλασσα, καὶ ρίχνεται στὶς πιὸ ἐπικίνδυνες ἐπιχειρήσεις, καὶ δὲν ἡσυχάζει οὔτε μέρα οὔτε νύχτα, ἀλλʼ ὅπως ὁ ἄφρων πλούσιος τῆς παραβολῆς ἀγωνιᾶ καὶ προσπαθεῖ νὰ βρῆ λύσι τοῦ προβλήματος, τί θὰ κάνη, πῶς θʼ ἀσφαλίση τοὺς θησαυροὺς καὶ τὰ πλούτη του ποὺ διαρκῶς συσσωρεύονται. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2297

Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου (Ματθ. 6,22-33)
28 Ἰουνίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Τα παθη τυφλωνουν, ο απαθης διακρινει

«Ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον;» (Ματθ. 6,23)

Διδάσκει, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Διδάσκαλος μὲ δέλτα κε­φαλαῖο – μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔννοια τῆς λέξεως. Πρόκειται γιὰ τὴν περίφημη Ἐπὶ τοῦ ὄ­ρους ὁ­μιλία (βλ. Ματθ. κεφ. 5ο-7ο), ποὺ λόγῳ τῆς σπουδαιότητός της ἔχει χαρακτηρισθῆ ὡς «ἡ καρδιὰ τοῦ Εὐαγγελίου». Ὁ Χριστὸς δὲν βρίσκεται σὲ μία πόλι ἢ χωριό, οὔτε στὸ ναὸ τῶν Ἰεροσολύ­μων ἢ στὴν αἴ­θουσα κά­ποιας συναγωγῆς· βρίσκεται σὲ ὕπαιθρο, ἐπά­νω στὸ ὕψωμα ἐ­κεῖνο ποὺ ἀπὸ τότε πῆρε τὸ ὄνομα «ὄρος τῶν μακα­ρισμῶν», ἐ­πειδὴ ἡ ὁμιλία του αὐτὴ ἀρχίζει μὲ τοὺς γνωστοὺς 9 Μακαρισμούς (ἔ.ἀ. 5,1-12).
Ὑψηλό­τερες ἀλήθειες δὲν μποροῦν ν᾽ ἀ­κου­­στοῦν· δὲν διδάσκει ἕνας θνητός, διδάσκει ἡ ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Θεοῦ. Μακαρίζει ὄχι τοὺς πλουσίους καὶ δυνατούς, ὄχι τοὺς ἄρ­χον­­τες καὶ μεγιστᾶνες, ὄχι τοὺς διασήμους καὶ ἐν­δόξους· μακαρίζει αὐ­τοὺς ποὺ φροντίζουν νὰ φυτέψουν στὴν ψυ­χή τους τὸ δέντρο τῆς ἀ­ρε­τῆς καὶ τῆς ἁγιότητος, τὸ ὁποῖο ὡς καρποὺς πα­ράγει· τὴν αὐτογνωσία καὶ τὴν ταπεί­νωσι, τὴ συν­αίσθησι καὶ τὴν αὐτομεμψία, τὴν ἔμπρα­κτη μετάνοια, τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν ἐ­λεημοσύ­νη, τὴν καθαρότητα, τὴν εἰ­ρήνη, τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ὁμολογία. Διδασκαλία πρωτάκουστη!
Διδάσκει μὲ λόγια ἁπλᾶ, ποὺ ἀγγίζουν τὴν καρδιά. Χρησι­μοποιεῖ εἰ­κόνες γνωστὲς καὶ παρ­αδεί­γμα­τα ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωή. Λέει ὅ­μως μεγάλες ἀλήθειες, ποὺ καθηλώνουν καὶ τὸν φιλόσοφο καὶ ἐπιστήμονα. Δὲν ἀναπτύσσει θεωρίες προοριζόμενες γιὰ μία ἀ­ριστοκρατία διανο­η­τῶν ἀλλὰ μένουν ἀκατανό­η­τες ἀπὸ τὸν πολὺ λαό. Ἀ­πευ­θύνεται σὲ ὅ­λους· ἀ­παιτεῖ μόνο αὐτὸ ποὺ μποροῦν ὅλοι νὰ διαθέσουν, μιὰ ψυχὴ καθαρὴ καὶ εἰλικρινῆ. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2296

Κυριακὴ Β΄ Ματθαίου (Ματθ. 4,18-23)
21 Ἰουνίου 2020

Σαλπιζει προσκλητηριο!

«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. 4,19)

Ὁ Χριστὸς προσκαλεῖ, ἀγαπητοί μου, ὅπως ἀκοῦμε στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Βηματίζει στὴν ἀκροθαλασσιὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ πλησιάζει τοὺς ψαρᾶδες. Προσ­καλεῖ δύο ἀ­δέρφια, τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἀνδρέα· καὶ πιὸ πέρα ἄλλα δύο ἀδέρφια, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη. Τί ἆραγε σκοπεύει νὰ κάνῃ;
Ἀνοίγει σχολεῖο, ἀρχίζει νὰ συγκεντρώνῃ μα­θητὰς κι αὐτοὶ οἱ τέσσερις εἶνε οἱ πρῶτοι· τοὺς προσ­καλεῖ νὰ τοὺς ἐγγράψῃ στὸ μαθητο­λόγιό του, νὰ τοὺς ἐκ­παι­δεύσῃ, γιὰ νὰ τοὺς ἀναδείξῃ μιὰ μέρα δι­­δασκά­λους καὶ καθηγη­τὰς τῆς οἰκουμένης. Ἔχει νὰ κάνῃ καὶ πόλεμο, χρειάζεται μαχητάς· στρατολογεῖ λοιπὸν αὐ­τοὺς τοὺς τέσσερις ἄνδρες, ποὺ τοὺς βρίσκει κατάλληλους γιὰ τὸ σῶμα ποὺ ἑτοιμάζει.
Καὶ οἱ τέσσερις αὐτοί, μαθηταὶ καὶ ὑποψήφιοι μαχηταί, ὑπακούουν ἀμέσως στὴν πρόσ­κλησι τοῦ Χριστοῦ. Ἀφήνουν τὰ δίχτυα τους, τὰ πλοιάριά τους, τοὺς γονεῖς τους, ὅ,τι πιὸ ἀ­­γαπητὸ εἶχαν σ᾽ αὐτὸ τὸν κόσμο, καὶ χωρὶς δισταγμὸ ἀκολουθοῦν τὸ Ναζωραῖο. Τὸν ἀκολουθοῦν ὄχι γιὰ λίγο, ὄχι προσωρινά, ἀλλὰ διὰ βίου, γιὰ πάν­τα· θὰ μείνουν πιστοὶ καὶ ἀ­φωσιωμένοι σ᾽ αὐτὸν μέχρι θανάτου.

* * *

Ὁ Κύριος ὅμως, ἀγαπητοί μου, δὲν προσ­κάλεσε κοντά του ἀνθρώπους μόνο τότε· συνέχισε νὰ προσκαλῇ καὶ μετὰ τὴν ἐμφάνισι τῆς Ἐκκλησίας του, διὰ μέσου τῶν αἰώνων, σὲ κά­θε ἐποχή, σὲ κάθε γενεά. Ἐξ­ακολουθεῖ λοι­­πὸν νὰ προσκαλῇ καὶ σήμερα. Ὅ­πως προσ­κάλεσε τοὺς τέσσερις ἐκείνους μαθητάς, ἔτσι προσκαλεῖ τώρα κ᾽ ἐμᾶς. Μᾶς προσ­­καλεῖ ὄχι βέβαια γιὰ νὰ μᾶς κάνῃ ἀποστόλους του ὅ­πως ἐκείνους· ἐκείνη ἦταν μία μοναδικὴ πρόσ­κλησι γιὰ κάτι ἰδιαίτερο, κάτι ἐξαιρετικό, γιὰ τὴ σω­τηρία τοῦ κόσμου. Ἐμᾶς μᾶς προσκαλεῖ ὄ­χι γιὰ νὰ σώσουμε ἄλλους, ἀλλὰ γιὰ νὰ σωθοῦ­με οἱ ἴδιοι· μᾶς προσκαλεῖ γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ.
Γι᾽ αὐτὴ τὴν πρόσκλησι τοῦ Χριστοῦ λοι­πὸν ἂς μιλήσουμε κ᾽ ἐμεῖς τώρα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2295

Κυριακὴ Ἁγίων Πάντων (Α΄ Ματθαίου)
14 Ἰουνίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Aγαπη πανω απ᾽ oλα στo Χριστo!

«Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·
καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10,37)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τῶν ἁ­γίων Πάντων. Δὲν ἑορτάζει ἕνας ἅγιος· ἑ­ορτάζουν πολλοὶ μαζί, ἑκατομμύρια, ἀν­αρίθμη­τοι ἅγιοι. Εἶνε ἀπ᾽ ὅλο τὸν κόσμο, ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἡλικίες, ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐπαγγέλ­ματα, ἀπ᾽ ὅλες τὶς τάξεις, ἀπ᾽ ὅλες τὶς φυλές. Ἅγιοι εἶνε νήπια, μεγαλύτερα παιδιά, ἄντρες, γυναῖκες· εἶ­νε βα­σιλεῖς καὶ ἄρχον­τες, στρατιῶτες καὶ φτωχοί.

* * *

Ἅγιοι ὑπάρχουν σὲ κάθε ἐ­ποχή. Δὲν ἦταν μόνο «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», εἶνε καὶ σήμερα· ὑ­πάρ­χει καὶ σήμερα ἀρετή, ἁγιότης. Ἡ κοινωνία μας βέβαια ἔγινε ἀκάθαρ­τη, ὄ­ζει – βρωμάει, εἶνε κοπριὰ τοῦ διαβόλου. Ἀλλ᾽ ὅ­πως κάποτε ψάχνοντας βρίσκει κανεὶς καὶ μέσ᾽ στὴν κοπριὰ κάτι πολύτιμο, ἔτσι καὶ μέσα στὴ σημερινὴ κοινωνία κρύβονται δια­μάντια, βλέπεις ἐκδηλώσεις ποὺ συγκινοῦν· ὑπάρχει ἁ­γι­ωσύνη, ὄχι ἁπλῶς καλωσύνη. Παραδείγματα; Νά.
Στὴν Ἀθήνα ἕνα φτωχαδάκι ταξιτζῆς, ποὺ δὲν εἶχε οὔτε σπίτι, βρῆ­κε μέσα στ᾽ ἁμάξι του ἕ­να δέμα ποὺ ξέχασε κάποιος ἐπιβάτης. Εἶχε μέσα – πόσα λέτε; Πεντακόσες χιλιάδες! Τὰ πῆρε; Ὄχι. Δὲν τὰ ἄγγιξε. Τί ἔκανε; Πῆγε κατ᾽ εὐθεῖαν στὴν ἀστυνομία. –Δὲν εἶνε δικά μου αὐτά, εἶπε. Αὐτὴ ἡ τιμιότης δὲν εἶνε ἁγιότης;
Θέλετε ἄλλο; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1439

Κυριακὴ Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. 7,37-52· 8,12)
Το[υ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Α’υγουστίνου Καντιώτου

Ο κατα Θεον διχασμος

«Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾽ αὐτόν» (Ἰωάν. 7,43)

Η Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δὲν εἶνε ἔργο ἀνθρώπων· εἶνε θεοκατασκεύαστο ἵδρυμα. Καὶ σήμερα πανηγυρίζει τὰ γενέθλιά της.
Στὴν πρόσοψι τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Φλωρίνης, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ὑπάρχει ἕνα ψηφιδωτό. Εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς ἕνα πλοῖο. Κυβερνήτης του εἶνε ὁ Χριστός· βο­ηθοὶ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ κληρικοί· ἐπιβάται ὅ­λοι οἱ Χριστιανοί· καὶ ἄνεμος οὔριος, ποὺ κολπώνει τὰ πανιά του, εἶνε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.
Τὸ πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας ὅμως διὰ μέσου τῶν αἰώνων συχνὰ πλέει σὲ τρικυμία, ποὺ σηκώνουν τὰ κύματα τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀπιστί­ας. Ἐσωτερικοὶ διχασμοὶ αἱρέσε­ων καὶ σχισμά­των, ἐξωτερικοὶ διωγμοὶ εἰδωλολατρῶν καὶ ἀ­πίστων, ἀλλὰ καὶ ἐπεμβάσεις τοῦ ―χριστιανι­κοῦ θεωρουμένου― κράτους δημιουργοῦν κα­τὰ καιροὺς σάλο. Μικρὸ δεῖγμα τέτοιου σάλου ἔζησαν οἱ πιστοὶ στὴν πατρίδα μας λ.χ. στὰ τέλη τῆς δεκα­­ετίας τοῦ ᾽80. Ἔγινε τότε ἀ­­πόπειρα ν᾽ ἀποδυ­ναμωθῇ ἡ Ἐκκλησία μὲ μιὰ νέα ἀ­φαίρεσι τῆς κτηματι­κῆς της περιουσίας. Μεγαλύτερος κίνδυνος ὅ­μως ἦταν ἡ ἀπειλὴ κατὰ τῆς πνευματι­κῆς της αὐτοτελείας. Οἱ κομματι­κὲς συμπάθειες καὶ ἀντιπάθειες προκάλεσαν τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ἀντιθέσεις καὶ διαίρε­σι.
Καὶ μόνο τότε; Πολλὲς φορὲς δημιουργοῦν­ται παρόμοιες καταστάσεις. Καὶ ὡρισμένοι, ποὺ ἔ­χουν τὴ γνώμη ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ᾽­νε πάντα ὑποταγμένη στὴν πολιτεία, μᾶς λέ­­νε· Σεῖς εἶστε οἱ αἴτιοι τῆς ὀξύτητος ποὺ δη­μιουργεῖται στὶς σχέσεις Ἐκκλησί­ας καὶ πο­λιτείας.
Κατηγοροῦν ἐμᾶς, ὅτι εἴμεθα ὑπαίτιοι τοῦ διχασμοῦ. Τί ἔχουμε ν᾽ ἀπαντήσουμε; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΔ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1347

Κυριακὴ Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. 7,37-52· 8,12)
Tοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Περι ευτυχiας

«Ἐάν τις διψᾷ…» (Ἰωάν. 7,37)

ΕΟΡΤΗ μεγάλη σήμερα, ἀγαπητοί μου. Ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πανηγυρίζει ἕνα κοσμοϊστορικὸ γεγονός, ποὺ μετέβα­λε τὴν ὄψι τῆς ἀνθρωπότητος· πῆρε τοὺς ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας καὶ τοὺς ἔκανε παγ­κοσμίους διδασκάλους. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν ἀρ­χαία ἑλ­ληνικὴ ποὺ δυστυχῶς τὴ λησμονήσαμε, λέγεται ἐπιδημία ἢ ἐπιφοίτησις ἢ κάθοδος ἢ ἁ­πλούστερα ἐρχομὸς τοῦ ἁ­γίου Πνεύματος. Τὰ νο­ήματα εἶνε ὑψηλά· ἴλιγγος καταλαμβάνει ὅ­ποιον μελετᾷ τὸ ὑπερφυσικὸ γεγονός.
Σχετικὸ μὲ τὴν ἑορτὴ εἶνε τὸ σημερινὸ ὑ­πέ­­ροχο εὐαγ­γέλιο (Ἰωάν. 7,37-52· 8,12). Δεκαεπτὰ στίχοι, δεκαεπτὰ διαμάντια. Ἂς ῥίξουμε ἕνα βλέμμα στὸν πρῶτο στίχο, ὁ ὁποῖος λέει· «Ἐ­άν τις δι­ψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω» (ἔ.ἀ. 7,37).

* * *

Πότε εἶπε αὐτὸ τὸ λόγο ὁ Χριστός; Πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ἀγαπητοί μου, ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι ὄχι μόνο τότε ἀλλὰ καὶ μέχρι σήμε­ρα τηροῦν τὶς παραδόσεις των. Ἀκόμη καὶ τώρα, μετὰ τρεῖς χιλιάδες χρόνια, ἑ­ορτάζουν μία ἑορτὴ ποὺ ὀνομάζεται ἑορτὴ τῆς σκη­νοπη­γί­ας. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2293

Κυρ. Πατ. Α΄ Οἰκ. Συνόδου (Ἰω. 17,1-13)
31 Μαΐου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

ΕΝΩΘΗΤΕ!

«Ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς… Ἵνα πάντες ἓν ὦσι… Ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν» (Ἰω. 17,11,21,22,23)

Μὴν περιμένετε ἀπὸ μένα, ἀγαπητοί μου, νὰ σᾶς πῶ πράγματα παράξενα καὶ δυσνόητα. Τὸ Εὐαγγέλιό μας δὲν εἶνε καμμιὰ φιλοσοφία· εἶνε λόγια τόσο ἁπλᾶ, ποὺ μποροῦν νὰ τὰ καταλάβουν καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ καὶ νὰ τὰ αἰσθανθοῦν στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τους.

* * *

Ἀρχίζω λοιπὸν τὸ κήρυγμά μου μὲ ἕνα παράδει­γμα παρμένο ἀπὸ τὰ ἀκριτικά μας μέρη. Περιοδεύοντας ἐκεῖ ἔφτασα σ᾽ ἕνα χωριὸ καὶ μπῆκα σὲ μιὰ καλύβα. Στὸν τοῖχο εἶδα μερι­κὲς μικρὲς κορνίζες. Σὲ μία – δύο ἦταν φωτο­­γραφίες· σὲ μία ἄλλη ἦταν κάτι γράμματα. Τὴν κατέβασα νὰ τὰ διαβάσω. Ρωτάω τὸν χωρικό· –Τί εἶνε αὐτό; –Ἄ, μοῦ λέει, εἶνε ἕνα γράμμα σημαντικό. –Τί λέει δηλαδή; –Μοῦ τὸ ἔ­στειλε ὁ πατέρας μου ἀπὸ ἄλλο χωριό, ὅπου βρι­σκόταν τὶς δύσκολες ἡμέρες τῆς γερμανι­κῆς κατοχῆς· μοῦ ἔδινε συμβου­λὲς νὰ μείνω πιστὸς στὴν πατρίδα, καὶ στὸ τέλος μοῦ ἔδινε τὴν εὐ­­χή του· διαβάστε το. Τὸ διάβασα λοιπὸν καὶ δὲν μποροῦσα νὰ κρατήσω κ᾽ ἐγὼ τὰ δάκρυά μου. –Σκεφθῆτε ἀκόμη, μοῦ λέει, ὅτι εἶ­νε τὰ τελευ­ταῖα λόγια τοῦ πατέρα μου· λίγη ὥρα ἀφ᾽ ὅ­του τὰ ἔγραψε, ἐκεῖνος πέθανε ἀ­πὸ συγ­κοπὴ καρδίας, μὴ ὑποφέρον­τας τὸ δρᾶ­μα τῆς πατρίδος. Γι᾽ αὐτὸ τό ᾽χω κειμήλιο· τὸ διαβάζω ὁ ἴδιος, τὸ διαβάζω καὶ στὰ παιδιὰ κ᾽ ἐγγόνια μου, νὰ μὴ ξεχαστῇ τί ὑπέφερε αὐτὴ ἡ Μακεδονία!… Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1176

Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. 9,1-38)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Περι αχαριστιας και δειλιας

Εἶνε ἀξία ἐπαίνου ἡ προθυμία σας, ἀγαπητοί μου, νὰ ἀκοῦτε ὀρθόδοξο διδασκαλία. Μὰ ποιός θὰ εἶνε ὁ διδάσκαλός σας; Σήμερα διδάσκαλος δὲν θὰ εἶμαι οὔτε ἐγὼ ὁ μικρὸς οὔτε κάποιος ἐκ τῶν μεγάλων πατέρων τῆς Ἐκ­κλησίας. Σήμερα διδάσκαλος ὅλων μας θὰ γίνῃ ὁ τυφλὸς τοῦ εὐαγγελίου. Ἕνας ἄνθρωπος μὲ σβησμένα μάτια, ἀγράμματος, ποὺ δὲν φοίτησε σὲ σχολὲς καὶ πανεπιστήμια. Ἀλλὰ «τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ» (Α΄ Κορ. 1,27). Ὁ τυφλὸς ἐ­παίτης γίνεται διδάσκαλος στοὺς σοφοὺς τοῦ κόσμου καὶ πρὸ τῆς θεραπείας του ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν θεραπεία του. Πρὸ μὲν τῆς θεραπεί­ας του γιὰ νὰ διορθώσῃ τὴν ἀχαριστία μας, μετὰ δὲ τὴν θεραπεία του γιὰ νὰ διορθώσῃ τὴ δειλία μας.

* * *

Στὴν ἐποχή μας πολλοὶ παραπονοῦνται ὅτι εἶνε φτωχοί. Ἀλλὰ νά ὁ τυφλὸς μὲ τὴν καθα­ρὴ φωνή του κράζει· Ὄχι δὲν εἶστε φτωχοί, ἔχετε πλοῦτο· εἶστε ὅμως ἀχάριστοι.
Πράγματι, ἀδέρφια μου, εἴμαστε πλούσιοι. Ἔχουμε ἐν πρώτοις ἕνα θησαυρὸ ἀνεκτίμητο ποὺ λέγεται ὑγεία καὶ δὲν ἀγοράζεται μὲ τίποτα. Φανταστῆτε π.χ. νὰ ἔρθῃ ὁ μαμωνᾶς κρατώντας λίρες καὶ νὰ πῇ· «Θὰ δώσω τὶς λίρες σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ θὰ καθήσῃ νὰ τοῦ βγάλω τὰ μάτια». Ποιός τὸ δέχεται; Κανείς· ἐκτὸς ἂν τρελλάθηκε ἀπ᾿ τὴν πλεονεξία. Ἄρα λοιπὸν τὰ μάτια εἶνε ἕνας πλοῦτος ἀνεκτίμητος. Εἶ­σαι πλούσιος, ἀδελφέ μου, διότι ἔχεις μάτια, ἔχεις αὐτιά, ἔχεις σκέψι, ἔχεις συνείδησι, ἔ­χεις μνήμη. Εἶσαι πλούσιος πρὸ παντός, διότι ἔχεις σωτῆρα τὸ Χριστό. Γιὰ ὅλα αὐτὰ πὲς ἕνα εὐχαριστῶ.
Μιὰ φορά, σὲ ἡμέρες θλιβερές, ἕνας ἱεροκήρυκας βρέθηκε σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ εὐλογημένα χωριὰ τῆς Μακεδονίας μας ποὺ εἶχε καῆ. Μάζεψε τοὺς ἁπλοϊκοὺς ἐκείνους Χριστιανούς, τοὺς πραγματικοὺς Ἕλληνες, κάτω ἀπὸ ἕνα πλατάνι καὶ ἄρχισε νὰ τοὺς ἀναπτύσσῃ τὸ ῥητὸ «Ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε» (Α΄ Θεσ. 5,18). Τότε μιὰ γυναικούλα ἄρχισε τοὺς μορφασμοὺς καὶ τὸν διέκοψε· Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1433

Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου (Ἰωάν. 5,1-15)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ελευθερια γνωρισμα του ανθρωπου

«Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» (Ἰωάν. 5,7)

ΕΝΑ θαῦμα, ἀγαπητοί μου, διηγεῖται σήμερα τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναρί­θμητα θαύματα ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
Ποιό εἶνε τὸ θαῦμα αὐτό; Ὁ Χριστὸς ἀνέστησε ἕνα νεκρό. Λάθος κάνεις, θὰ μοῦ πῆτε· ἐμεῖς δὲν ἀκούσαμε σήμερα στὸ εὐαγγέλιο ὅτι ἀνέστησε νεκρό· ἀκούσα­με ὅτι θεράπευσε ἕνα παράλυτο. Ναί, ἀλλ᾽ αὐτὸς ἦ­ταν σὲ τέτοιο βαθμὸ παραλυσίας, ὥστε δὲν δι­έφερε ἀπὸ ἕνα νεκρό. Ἦταν νεκρὸς ἄταφος· χέρια εἶχε καὶ χέρια δὲν εἶχε, πόδια εἶχε καὶ πόδια δὲν εἶχε. Ἦταν διαρκῶς ἀκίνητος.
Ζωὴ σημαίνει κίνησις. Τὸ σκουληκάκι κι­νεῖ­ται μέσα στὸ βόρβορό του, τὸ μυρμήγκι δι­ανύει χιλιόμετρα, ἡ μέλισσα φθάνει σὲ ἀπίστευτες ἀποστάσεις ἀπὸ τὴν κυψέλη της, τὰ πουλιὰ ἔρχονται μακριά, ἀπὸ τὸ Βόρειο καὶ τὸ Νότιο πόλο, στὴν πατρίδα μας. Ὅλα ὅσα ἔ­­χουν ζωή, κινοῦνται· ἕνας δὲν ἐκινεῖτο, ὁ παράλυτος. Εἶδα στὸ Ἄσυλο Ἀνιάτων τῶν Ἀ­θηνῶν ἕνα παράλυτο, περίπου μιὰ εἰκόνα τοῦ παραλύτου τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Ἦταν τελείως ἀκίνητος, οὔτε τὸ χέρι του δὲν μποροῦσε νὰ σηκώσῃ· ἡ νοσοκόμος τὸν τάιζε.
Ἔτσι ἦταν λοιπὸν ὁ παράλυτος τῆς Βηθε­σδά. Καὶ πόσα χρόνια, παρακαλῶ, ζοῦσε τὸ δρᾶμα αὐτό; Ὄχι ἕνα ἢ δύο ἢ τρία χρόνια· 38 χρόνια, μιὰ ὁλόκληρη ζωή. Καὶ δὲν ἦταν μόνο παράλυτος, ἀσθενὴς πολυχρόνιος καὶ ἀνίατος· κον­τὰ σ᾽ αὐτὰ εἶχε καὶ κάτι ἄλλο, ποὺ τὸν πονοῦ­σε περισσότερο· ἦ­ταν ἐγκαταλελειμμένος. Κάποιος σπλαχνικὸς γείτονας τὸν πῆρε στὸν ὦ­μο καὶ τὸν ἔφερε ἐ­κεῖ στὸ ὑπόστεγο τῆς δεξαμενῆς, ὅ­που κάθε τόσο, ὅπως ἀκούσαμε, σὲ ἄγνωστη ὥρα, ἕνας ἄγγελος τάραζε τὸ νε­ρὸ καὶ τότε αὐτὸ ἔπαιρνε τρόπον τινὰ ῥαδιενέργεια, θαυματουργικὴ δύναμι, καὶ θεράπευε ἐκεῖνον ποὺ θὰ εἶχε τὸ εὐτύχημα νὰ πέσῃ πρῶτος μέσα στὰ ταραγμένα νερά. Ἀλλ᾽ αὐ­τὸς δὲν μποροῦσε νὰ κινηθῇ· ἔμενε ἐκεῖ, δίπλα στὴ δεξαμενή, τὴ θαυματουργικὴ στέρνα, ἀκίνητος σὰν πέτρα, μολύβι ἀσήκωτο.
Τὸν εἶχαν λησμονήσει ὅλοι. Δὲν εἶχε ἆραγε αὐτὸς οἰκογένεια; Φαίνεται, ὅτι ἀκόμα καὶ ἡ γυ­ναίκα του, ποὺ θά ᾽πρεπε νά ᾽νε δίπλα του, ἀπουσί­α­ζε. Δυστυχῶς καὶ ἡ συζυγικὴ ἀγάπη ἔρχον­ται περιστάσεις ποὺ ἀτονεῖ. Τί φοβερό! κι αὐ­τὴ ποὺ ἀγάπησες μὲ τὴν πιὸ τρυφερὰ ἀ­γάπη, μπορεῖ νὰ σ᾽ ἐγκαταλείψῃ· τὸ παιδὶ ποὺ γέννησες καὶ ἀνέθρεψες, μπορεῖ νὰ σ᾽ ἐγκαταλείψῃ. Ὅλοι μπορεῖ νὰ σ᾽ ἐγκαταλείψουν καὶ νὰ μείνῃς μόνος· ἕνας δὲν σὲ λησμονεῖ, ὁ Θεός. Στὰ χρόνια τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως στὴν Πελοπόννησο, σὲ μιὰ δύσκολη περίστασι, ἄφησαν ὅλοι τὸ γέρο – Κολοκοτρώνη κ᾽ ἔ­μεινε ὁλομόναχος. Τότε κατέφυγε σ᾽ ἕνα ἐκκλησάκι, προσευχήθηκε, καὶ πῆρε θάρρος· αἰσθάνθηκε, ὅτι ἔχει τὸ Θεὸ μαζί του. Κι ὅποιος ἔχει τὸ Θεὸ μαζί του, δὲ νιώθει μόνος.
Ὁ παράλυτος λοιπὸν τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου ἦταν ἐγκαταλελειμμένος ἀπὸ τοὺς ἀν­θρώπους, ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν τὸν ξέχασε. Read more »