Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1636

Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 17,12-19)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Αμαρτια, η λεπρα της ψυχης

• «Ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες,
  οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐ­τοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες·
  Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς» (Λουκ. 17,12)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἡμέρες χαρᾶς, ποὺ ὁ ἱεροκήρυκας νιώθει σὰ νά ᾽χῃ φτερά, καὶ ἡμέρες λύπης, ποὺ ὅποιος ἔχει ἕνα κόκκο πίστεως αἰσθάνεται τὸν ἑαυτό του περίλυπο καὶ μαζὶ μὲ τὸ Δαυῒδ λέει· «Τίς δώσει μοι πτέ­ρυγας ὡσεὶ περιστερᾶς καὶ πετασθήσομαι καὶ καταπαύσω;», ποιός θὰ μοῦ δώσῃ φτερὰ νὰ πε­τάξω καὶ νὰ πάω μακριὰ σὲ μιὰ ἐρημιά; (Ψαλμ. 54,7).
Μὴν πάῃ τὸ μυαλό σας στὸ ἄλφα ἢ στὸ βῆ­τα γεγονὸς τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἢ πολιτικῶν μας πραγμάτων. Ἂς ὑψωθοῦμε σὲ μία κορυφή. Ἀπὸ ᾽κεῖ νὰ δοῦμε τὰ πράγματα καὶ νὰ παραδε­χθοῦμε· εἴμαστε ὅλοι ἔνοχοι γι᾿ αὐτὸ τὸ χάος. Ἡ πατρίδα μας ἔπεσε σὲ ἀτιμία καὶ ἐξαθλίωσι, κ᾽ εἴμαστε ὅλοι ὑπεύθυνοι γι᾿ αὐ­τό. Νὰ θυμηθοῦμε τὸν Ἰώβ, ποὺ λέει· «Τίς καθα­ρὸς ἔσται ἀ­πὸ ῥύπου; ἀλλ᾽ οὐ­θείς, ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἰὼβ 14,4-5). Ναί, ἐνώπιον τοῦ Κυρίου εἴ­μαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί.
Ἐγὼ τοὐλάχιστον τέτοιες μέρες θὰ ἐπιθυμοῦσα νὰ φύγω μακριά, νὰ πιάσω μιὰ ἐρημιά, νὰ κρυφτῶ σὲ μιὰ σπηλιά, καὶ νὰ κλάψω τὰ ἁ­μαρτήματα τὰ δικά μου, τὰ ἁμαρτήματα τοῦ κλήρου, τῶν ἀρχόντων, μικρῶν καὶ μεγάλων.
Εἴμαστε ὅλοι ἔνοχοι. Εἴμαστε ἀκάθαρτοι. Ἀκούσατε τί λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος σήμερα; «Νεκρώσατε τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορ­νείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολα­τρία»· δι­ότι ἐξ αἰτίας αὐτῶν, λέει, «ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κολ. 3,5-6).
Κάτι κακὸ θὰ μᾶς βρῇ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ μία μόνο διαφυγὴ ὑπάρχει, ἡ στε­νὴ ὁδὸς τῆς μετανοίας. Ἀλλά, γιὰ νὰ μετανο­ήσουμε, πρέπει νὰ κατανοήσουμε τί κακὸ εἶ­νε ἡ ἁμαρτία, νὰ τὴ μισήσουμε, καὶ ν᾽ ἀγαπήσουμε τὴν ἀρετὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χρι­στοῦ. Γιατὶ τώρα ὅλοι μας ἔχουμε ἔρωτα – οἶστρον ἁμαρτίας. Read more »

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα (Ματθ. 4,12-17)
Ἀποσπάσματα ὁμιλίας τoῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιωτου

Η ΩΡΑ ΕΙΝΕ ΔΩΔΕΚΑ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ

«Μετανοεῖτε» (Ματθ. 4,17)

Πιστὸς λαὸς περιμένει ἀπὸ μᾶς κήρυγμα, ἀλλὰ τί νὰ πῶ καὶ τί νὰ λα­λήσω; Σήμερα, ἀγαπητοί μου, δὲν χρειάζον­­ται κηρύγματα· χρει­άζονται δάκρυα. Ζοῦμε στὴν πιὸ σκοτεινὴ περί­οδο τῆς ἀνθρωπότητος. Ἔρχεται – ἦρθε ὁ ἀν­τίχριστος! Τὰ βήματά του γιγαν­τι­αῖα, ἡ φωνή του βρα­χνή, οἱ κήρυκές του πολλοί.
Σημεῖα πολλὰ παρουσιάζονται· σημεῖα «ἐν ἡλίῳ» (Λουκ. 21,25) μὲ καύσωνες, σημεῖα στὴ θάλασσα, σημεῖα σὲ ποταμούς, σημεῖα στὰ ἔγκατα τοῦ πλανήτη μὲ τρομεροὺς σεισμούς. Καὶ τὸ 666 σημεῖο εἶνε. Δὲν εἶ­νε τυχαῖα γεγονότα αὐ­τά· εἶνε προειδοποιήσεις γιὰ τὸ τέλος.
Ἀλλὰ περισσότερο ἀπὸ αὐτὰ ἐγὼ βλέπω κάτι ἄλλο. Βλέπω ἐκεῖνο ποὺ προέβλε­ψε ὁ ἀ­πόστολος Παῦλος (βλ. Β΄ Τιμ. 3,1-5). Καὶ τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶνε ἡ ἠθικὴ διαφθορά. Δὲν θὰ κάνω ἐπισκόπησι τῆς παγκοσμίου κονίστρας· θὰ περιορισθῶ στὴ μικρὴ αὐτὴ γωνιὰ ποὺ κατοικοῦμε. Ἂς ῥίξουμε μιὰ ματιὰ στὴν Ἑλ­λάδα τὴν πατρίδα μας· μᾶς ἐν­διαφέρει ὁ οἶ­κος μας, ὅπου βρίσκον­ται οἱ τάφοι τῶν προγόνων μας.

* * *

⃝ Ἄλλοτε, ποὺ δὲν ὑπῆρχαν σχολεῖα καὶ πανεπιστήμια κ᾽ οἱ Ἕλληνες κατοικοῦσαν στὶς καλύβες ἀλλα ὑπῆρχε σέβας στὸ Θεό. «Ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου» (Ψαλμ. 110,10).
⃝ Ἄλλο σημεῖο συγκρίσεως εἶνε ὁ ἐκκλησιασμός. Οἱ πρόγονοί μας δὲν ἔλειπαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. «Ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματά σου, Κύριε τῶν δυνάμεων. ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου» (Ψαλμ. 83,1-3).
Ἄλλο σημεῖο εἶνε ἡ οἰκογένεια. «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος» (Ἑβρ. 13,4). Κάθε σπίτι ἦταν καὶ μιὰ ἐκκλησία.
Δεῖξτε μου τώρα σπίτια ποὺ προσεύχονται οἰκογενειακῶς. Σπάνιο πρᾶγμα σήμερα.
⃝ Ἕνα ἄλλο σημεῖο καταπτώσεως εἶνε τὰ διαζύγια. Παλαιότερα διαζύγιο δὲν ὑπῆρχε, μόνο τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη χώριζε τὸ ἀντρόγυνο. Τώρα,… μέσα στοὺς τρεῖς γάμους ὁ ἕνας διαλύεται!
⃝ Θέλετε κι ἄλλο σημεῖο; Ὤ, ἐδῶ τώρα, μὲ συγχωρεῖτε, θὰ σᾶς πικράνω. Διότι καὶ ἐδῶ μέσα πολλοὶ εἶστε δολοφόνοι!
―Δολοφόνοι ἐμεῖς; θὰ πῆτε, ποὺ ἐρχόμαστε στὴν ἐκκλησία κι ἀνάβουμε κεράκι κι ἀκοῦμε κηρύγματα καὶ κάνουμε τὰ χρέη μας, ἐμεῖς δολοφόνοι; Ναί, δολοφόνοι! Ποιοί καὶ πόσοι εἶνε δολοφόνοι; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2253

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα (Ματθ. 4,12-17)
12 Ἰανουαρίου 2020

Να λαμψη ο Ηλιος, να λειωση ο παγος

«Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις
ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. 4,16 = Ἠσ. 9,2)

Ἐκεῖ, ἀγαπητοί μου, ποὺ σβήνει ἕνα ἀστέρι, ἐκεῖ ὁ Θεὸς ἀνάβει ἕναν ἥλιο. Αὐτὸ δὲν γίνεται κάθε πρωὶ στὸν φυσικὸ οὐρανό; Τελευταῖο λαμπρὸ ἀστέρι ποὺ φαίνεται στὴν ἀνατολὴ εἶνε ὁ αὐγερινός· σὲ λίγο ὅμως, μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἥλιου, τὸ φῶς τοῦ αὐγερινοῦ σβήνει, γιατὶ τὸ καλύπτει ὁ ἥλιος μὲ τὸ ἀ­συγ­κρίτως ἰσχυρότερο φῶς του. Αὐτὸ λοιπὸν ποὺ βλέπουμε στὸν φυσικὸ οὐρανὸ εἶνε μιὰ εἰκόνα, γιὰ νὰ ἐννοήσουμε καὶ αἰσθανθοῦμε αὐτὰ ποὺ πα­ρατηροῦμε τώρα στὸν πνευματι­κὸ οὐ­ρανὸ μὲ τὶς ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἀστέρι λαμπρό, αὐγερινὸς ποὺ προμήνυε τὴν ἀνατολή, ἦταν ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος· καὶ ἥλιος ὁ Χριστός. Τὸ ἀστέρι, ὁ Ἰωάννης, ἀ­φοῦ ὡλοκλήρωσε κανονικὰ τὴν τροχιά του, ἀφοῦ φώτισε τὸν ὁρίζοντα τῆς γενεᾶς του μὲ τὰ ἀφυπνιστικὰ κηρύγματά του κι ἀφοῦ προετοίμασε κάθε καλοπροαίρετη ψυχὴ μὲ τὸ «βά­πτισμα μετανοίας» (Μᾶρκ. 1,4. Λουκ. 3,3) στὶς ὄχθες τοῦ Ἰορδάνου, ἔ­σβησε. Ἔσβησε μέσα στὴ φυ­λακή, ποὺ τὸν εἶχε ῥίξει ἡ κακία τοῦ Ἡρῴδου.
Ἀλλὰ τὴν ὥρα ποὺ ὁ Πρόδρομος βασίλευε σὰν ἀστέρι ἐδῶ στὴ γῆ γιὰ ν᾽ ἀνατείλῃ καὶ νὰ πάρῃ τὴ θέσι του στὸν οὐράνιο πλέον κόσμο, τότε ἀκριβῶς στὸν ὁρίζοντα τοῦ κόσμου παρουσι­­άζεται ὁ Χριστός· ἀνατέλλει σὰν ὁλόλαμ­προς Ἥλιος, ποὺ φωτίζει, θερμαίνει καὶ ζωογονεῖ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Read more »

Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων (Μᾶρκ. 1,1-8)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Πιστευετε – μετανοειτε

«Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. 3,10)

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο. Τὸ καταλάβατε ἆραγε; Εἶνε δύσκολο. Γι᾽ αὐ­τὸ θὰ προ­σπαθήσω νὰ τὸ κάνω λιανά, νὰ τὸ ἑρ­μη­νεύσω ὅσο μπορῶ πιὸ ἁπλᾶ.

* * *

Ὅλα, ἀγαπητοί μου, ὅσα βλέπουμε γύρω μας κηρύττουν τὸ μεγα­λεῖο τοῦ Θεοῦ. «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔρ­γα σου…» (Μ. Ἁγ. Θεοφ.). Τὰ συνη­­θίσαμε ὅμως καὶ μόνο ὅταν τὰ στερούμεθα τὰ ἐκ­τιμοῦμε. Παράδει­γμα ὁ ἥλιος. Στὴν Ἀφρικὴ οἱ ἄγριοι τὸν προσκυνοῦν ὡς θεό· σ᾽ ἐ­μᾶς δὲν κά­νει τόση ἐντύπωσι. Θά ᾽πρε­πε κάθε πρωὶ μὲ τὴν ἀνατο­λὴ νὰ λέμε στὸ Θεό· «Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς…». Γιατὶ χω­ρὶς ἥλιο δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ ὁ κόσμος. Ἀπείρως ὅ­μως περισσότερο πρέπει νὰ τὸν εὐ­χαριστοῦ­­με γιὰ κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερο. Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα. Πῶς νὰ σᾶς τὸ παρουσιάσω; Θὰ κάνω μιὰ ὑπόθεσι.
Ὑποθέστε ὅτι ἕνα ἐξωγήϊνο λογικὸ ὂν ἔρ­χεται στὴ γῆ ἀπὸ ἄλλους πλανῆτες. Φθάνει καὶ προσγειώνεται νύχτα. Δὲ βλέπει φῶς, καὶ ἀ­πελπίζεται. ―Πώ πω σκοτάδι! λέει. Κάποιος πλησιάζει καὶ τοῦ λέει· ―Περίμενε· ὕστερα ἀπὸ λίγες ὧρες θὰ παρουσιαστῇ στὸν οὐρα­νὸ ἕνα φωτεινὸ σῶμα ποὺ λέγεται ἥλιος· αὐ­τὸ θὰ φωτίσῃ τὴ γῆ. Καὶ πράγματι περνάει ἡ νύχτα καὶ νά, προβάλλει ὁ ἥλιος καὶ φωτίζει.
Τί θέλω νὰ πῶ μ᾽ αὐτό; Πρὶν 2.000, 3.000, 4.000, 5.000 χρόνια, ὑπῆρχε ὁ φυσικὸς ἥλιος, ἀλ­λὰ δὲν ὑπῆρχε φῶς πνευματικό· ἐπικρατοῦ­­σε πνευματικὸ σκοτάδι. Δηλαδή; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2250

Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων (Μᾶρκ. 1,1-8)
5 Ἰανουαρίου 2020
Toυ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

Τι σημαινει «αρχη» και τι «ευαγγελιον»;

«Ἀρχὴ τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Μᾶρκ. 1,1)

Τὸ εὐαγγέλιο σήμερα, ἀγαπητοί μου, ὁμιλεῖ γιὰ «ἀρχή», ἔτσι ἀρχίζει· «Ἀρχὴ τοῦ εὐ­­αγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Θεοῦ» (Μᾶρκ. 1,1). Ἀκοῦμε αὐτὰ τὰ λόγια, ἀλλὰ σκεφτήκαμε ποτὲ προσεκτικὰ τὸ νό­ημά τους; Ἂς προσπαθήσουμε σήμερα ν᾽ ἀναλύσουμε μὲ ἁπλᾶ λόγια τὶς δύο αὐτὲς ἔννοιες, «ἀρχή» καὶ «εὐαγγέλιον».

* * *

⃝ Πρῶτον, λοιπόν, τί σημαίνει «ἀρχή»;
Ὅλα στὸν κόσμο ἔχουν μία ἀρχή, ἀλλὰ ἔ­χουν καὶ ἕνα τέλος. Θέλετε παραδείγματα; Read more »

Κυριακὴ μετὰ Χρ. Γέννησιν (Μτθ. 2,13-23)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Γενοκτονια!

«Φωνὴ ἐν Ραμᾷ ἠκούσθη…» (Ματθ. 2,18)

ΤΑ Χριστούγεννα, ἀγαπητοί μου, ποὺ μᾶς ἀ­ξίωσε ὁ Θεὸς νὰ ἑορτάσουμε, εἶνε ἡ ἀρ­χὴ τῶν ἑορτῶν. Ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν ἐγεννᾶτο, δὲν θὰ εἴχαμε ἄλλες ἑορτές. Καὶ σήμερα ὁ ἑορτασμὸς συ­νεχίζεται. Χαίρουν οἱ ἄγ­γελοι, ἡ ὑ­­περ­αγία Θεοτόκος, ὁ δίκαιος Ἰωσήφ, οἱ ποιμέ­νες, οἱ μάγοι, ὁ οὐρανός, τὸ ἀστέρι, τὰ βουνά, οἱ πηγές, ὅλη ἡ κτίσις. Ἕνας μόνο δὲν χαίρει· ὁ Ἡ­ρῴ­δης. Δὲν κοιμᾶται· συστρέφεται σὰν τὸ φίδι ἀπ᾽ τὴν κακία του. Λυπήθηκε, γιατὶ ἄκουσε ὅ­τι γεννήθηκε ὁ βασιλεὺς τοῦ κόσμου καὶ φο­βήθηκε πὼς αὐτὸς θὰ τοῦ πά­ρῃ τὴ βασιλεία.
Ταράχθηκε, ἀδίκως ὅμως. Πρῶτον μὲν διότι ὁ ἴδιος ἦταν γέρος πιά, 70 – 80 ἐτῶν, καὶ ἕως ὅ­του νὰ μεγαλώ­σῃ τὸ μικρὸ παιδάκι ὁ Χριστὸς καὶ νὰ διεκδικήσῃ βασιλικὰ δικαιώματα, αὐτὸς θὰ εἶχε πεθάνει – ὅπως καὶ ἔγινε· ὅταν ὁ Χριστὸς ἦταν τεσσάρων – πέντε ἐτῶν, ὁ Ἡρῴ­δης πέ­θανε. Ταράχθηκε ἀδίκως, δεύτε­ρον, δι­ότι ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ δὲ μοιάζει μὲ τὶς βασι­λεῖ­ες τοῦ κόσμου, ποὺ στηρίζον­ται στὰ ὅ­πλα καὶ τὴ βία· ἡ βασιλεία του στηρίζεται στὴν ἐλευθερία, τὴν ἀγάπη, τὴ δικαιοσύνη. Θρόνος τοῦ βασιλέως Χριστοῦ εἶνε οἱ καρδιὲς τῶν πιστῶν. Ταράχθηκε ἄδικα, τρίτον, δι­ότι, ἂν εἶ­νε θέλη­μα Θεοῦ νὰ γίνῃ κάτι (νὰ βασιλεύσῃ ὁ Χριστός), ποιός μπορεῖ νὰ πάῃ κόντρα; Ἀ­δύνατον νὰ ματαιώσῃ κανεὶς τὶς βουλές Του. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1714

Κυριακὴ πρὸ Χρ. Γεννήσεως (Ματθ. 1,1-25)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Οι κατα σαρκα προγονοι του Χριστου

Λίγα ἁπλᾶ λόγια θὰ σᾶς πῶ, ἀγαπητοί μου, καὶ παρακαλῶ νὰ τὰ προσέξετε. Ἀκούσατε ὅλοι τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο.
Τί εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο; Τὸ πιὸ ὡραῖο βιβλίο τοῦ κόσμου. Δὲν ὑπάρχει ἄλλο ἀνώτερο. Γι᾽ αὐ­­τὸ πρέπει ὅλοι καθημερι­νῶς νὰ τὸ διαβάζουμε. Ὅπως δὲν περνάει μέρα χωρὶς φαΐ, ἔτσι δὲν πρέπει καὶ νὰ περνάῃ χωρὶς νὰ διαβάσου­­με ἕνα μέρος ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ ὅμως δὲν τὸ διαβάζουμε δυσ­τυχῶς. Μόνο μιὰ φο­ρὰ τὴ βδομάδα τὸ ἀκοῦμε στὴν ἐκκλησία. Εἶνε σὰν μιὰ φορὰ τὴ βδομάδα νὰ τρῶμε ψωμί! Ποιός φταίει γι᾽ αὐτό; Φταῖνε οἱ μανάδες κ᾽ οἱ πατεράδες, ποὺ δὲν ἔμαθαν τὰ παιδιά τους νὰ τὸ μελετοῦν, ὅπως γινόταν τὰ παλιὰ τὰ εὐλογημέ­να χρόνια. Κι ὅσοι δὲν πατοῦν στὴν ἐκ­­κλησία, δὲν τ᾿ ἀκοῦνε ποτέ στὴ ζωή τους.
Ἄλ­λοι πάλι τὸ Εὐαγγέλιο τὸ βλέπουν μόνο στὸ δικαστήριο ὅταν ὁ πρόεδρος τοὺς λέει «Βάλε τὸ χέρι στὸ Εὐαγγέλιο νὰ ὁρκιστῇς» κι αὐτοὶ τὸ βάζουν καὶ καίγονται. Γιατὶ προτιμό­τερο νὰ βάλῃς τὸ χέρι σου στὴ φωτιὰ παρὰ νὰ ὁρκιστῇς στὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ Εὐαγγέλιο λέει νὰ μὴν κάνουμε ὅρκο καθόλου (βλ. Ματθ. 5,34). Ὁ ὅρ­κος, ἀ­κόμα κι ὁ ἀληθινός, εἶνε ἁμαρτία, μεγά­λη ἁμαρ­­τία. Στὴ Φλώρινα βρέθηκα ὅταν μαζεύτηκαν πεν­τακό­σοι νέοι δήμαρχοι καὶ πρόεδροι κοινοτήτων ὅλου τοῦ νομοῦ. Κάθησα καὶ τοὺς μί­λησα μὲ ἀ­γάπη· ἀλλὰ στὴν ὁρκωμοσία τους δὲν ἔμεινα. Ἔ­φυ­γα, δι­ότι ὁ ὅρκος ἀπαγορεύεται. Εἶπα μάλι­στα στοὺς βουλευτὰς τοῦ νομοῦ, νὰ συμβά­λουν νὰ ψηφιστῇ ἀπὸ τὴ Βουλὴ νόμος ποὺ θὰ καταργῇ τὸν ὅρκο· κανείς νὰ μὴν ὁρκίζεται. Δυσ­­τυχῶς τόσοι ἀντίθεοι νόμοι ψη­φίστηκαν, καὶ ἕ­νας τέτοιος εὐλογημένος νόμος, 100% σύμφω­νος μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ψηφίστηκε ἀκόμη.
Ἂς δοῦμε ὅμως τί λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Ἡ Κυριακὴ αὐτὴ λέγεται Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως. Διότι τὴν ἑβδομάδα αὐ­τὴ θὰ ἑορτάσουμε τὴ Γέννησι τοῦ Κυρίου γιὰ μία ἀκόμη φορά, ἴσως τελευταία.
―Γιατί λὲς «ἴσως τελευταία φορά»; ἐδῶ ὅ­λοι λέ­με «χρόνια πολλά»… Δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς ἀλλ᾽ ἀπὸ τὸ Μεγαλοδύναμο ποὺ κυβερνάει τὸν κόσμο. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΓ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1984

Κυριακὴ ΙΑ΄Λουκᾶ (Λκ. 14,16-24· Μθ. 22,14)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Μακρια οι προφασεις!

«Ἀγρὸν ἠγόρασα… Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε… Γυναῖκα ἔγημα…» (Λουκ. 14,18-20)

Στὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ σημερινοῦ εὐ­αγ­­γελίου, ἀγαπητοί μου, βλέπουμε ἕνα παρά­δοξο πρᾶγμα. Ποιό δηλαδή;
Κάποιος ἀπὸ τὴν ἀρχοντικὴ τάξι τῶν φαρισαίων, ὅπως ἱστορεῖ ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστής, εἶ­­χε καλέ­σει, ἡμέρα Σάββατο, τὸν Κύριό μας νὰ τοῦ κά­­νῃ τὸ τραπέζι (βλ. Λουκ. 14,1-15). Ὁ Χριστός, παρ᾽ ὅλο ποὺ ἐγνώριζε ὅ­τι οἱ διαθέσεις τῶν φαρισαίων δὲν εἶνε ἀγαθές, ὅ­τι παρατηροῦν κάθε κίνησί του ζητώντας ἀφορμὴ νὰ τὸν κατηγορήσουν, ἐν τούτοις δὲν ἐπρόβαλε κάποια πρό­φασι γιὰ ν᾽ ἀρνηθῇ τὴν πρόσ­κλησι, ἀλλὰ πῆ­γε. Δὲν πῆγε βέβαια γιὰ ν᾽ ἀπολαύ­σῃ φαγητά· πῆ­γε γιὰ νὰ δοθῇ εὐ­καιρία νὰ διδάξῃ. Καὶ πρά­γματι, κατὰ τὴ διάρκεια ἐκείνου τοῦ γεύ­ματος θεράπευσε ἕναν ἀσθενῆ, δι­δάσκον­τας ὅτι δὲν ἁμαρτάνει ὅποιος ἀ­γαθοεργεῖ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου· καὶ ἐνῷ αὐτὸ τὸ ἄκουσαν ὅλοι, καν­­είς ἀπὸ τοὺς συνδαιτυμόνες δὲν τόλμησε νὰ τοῦ φέρῃ ἀντίρρησι. Δί­δαξε ἐπίσης τὴν ταπεί­νωσι λέγοντας· Ὅταν σᾶς κα­λοῦν σὲ γάμους, νὰ προτιμᾶτε στὸ τραπέζι ὄ­χι τὴν πρώτη ἀλ­λὰ τὴν τελευταία θέσι. Τέλος εἶπε καὶ στὸν οἰ­κοδεσπότη· Ὅταν κάνῃς τραπέζι, νὰ καλῇς ὄ­χι φίλους καὶ συγγενεῖς ἢ πλου­σίους γειτόνους, ἀλλὰ φτωχοὺς καὶ σακά­τηδες, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ σοῦ τὸ ἀν­τα­ποδώ­σουν ἐδῶ στὴ γῆ, ὥστε νὰ σοῦ ἀνταποδο­θῇ στὸ τέλος ὅταν θὰ γίνῃ ἡ κοινὴ ἀνάστασι. Ἀκούγοντας τὰ τελευ­ταῖα αὐτὰ λόγια ἕνας ἀ­πὸ τοὺς συνδαιτυμόνες εἶπε στὸν Κύριο μὲ πόθο· Εὐτυχισμένος ὅ­ποιος θ᾽ ἀξιωθῇ νὰ παρακα­θήσῃ στὸ τραπέζι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ!
Τότε, μὲ ἀφορμὴ τὸν λόγο αὐτόν, ὁ Κύριός μας εἶπε τὴν παραβολὴ τοῦ μεγάλου δείπνου ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Ὅτι κάποιος ἄνθρωπος ἔκανε μεγάλο βραδινὸ τραπέζι καὶ κάλεσε πολλούς. Κι ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα κ᾽ ἦ­ταν ὅλα ἕ­τοιμα, ἔστειλε τὸ δοῦλο του νὰ τοὺς φω­νάξῃ. Ἐκεῖ ὅμως συνέβη τὸ παράδοξο ποὺ εἴ­παμε στὴν ἀρχή· οἱ καλεσμένοι φίλοι ἄρχισαν νὰ δί­νουν ὅλοι τὴν ἴδια ἀ­πάντησι, λὲς καὶ ἦταν συν­εννοημένοι. Οἱ πρῶ­τοι προσκεκλημένοι ὁ ἕ­νας μετὰ τὸν ἄλλο ἀρ­νοῦνται νὰ λάβουν μέρος στὸ δεῖπνο. Προφασίζονται, ὅτι διάφορες ἐ­πείγου­σες τάχα ἀ­σχο­λίες, ὅπως ὁ «ἀγρός», τὰ «ζεύγη βο­ῶν» καὶ ἡ οἰκογένεια («γυναῖκα ἔ­γημα»), τοὺς ἐμ­ποδίζουν νὰ συμμετάσχουν στὸ τραπέζι (ἔ.ἀ. 14,18-20). Δὲν εἶνε λοιπὸν παράδοξο αὐτὸ τὸ πρᾶ­γμα; Πολὺ παράδοξο. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου

Κυριακὴ ΙΑ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 14,16-24· Ματθ. 22,14)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρινησ π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Λιγοι θα σωθουν

«Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί»
(Ματθ. 22,14)

ΘΑ ΗΘΕΛΑ στὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας νὰ ἀπευθύνω ἕνα ἐρώτημα·
Πόσες οἰκογένειες κατοικοῦν κατὰ μέσον ὅρο σὲ μία μεγάλη ἐνορία; Δύο χιλιάδες (2.000) περίπου; Καὶ πόσες ψυχὲς εἶνε οἱ δύο αὐτὲς χιλιάδες οἰκογένειες; Δέκα χιλιάδες (10.000) ψυχὲς περίπου; Ὅλοι αὐτοὶ εἶνε βαπτισμένοι, ὅλοι βγῆκαν ἀπὸ τὴν ἱερὰ κολυμβήθρα. Ἐξαίρεσις εἶνε νὰ ὑπάρχῃ κάποιος αἱρετικὸς ἢ ἀλλόθρησκος. Ὅλοι σχεδὸν εἶνε ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὅλων οἱ ταυτότητες γράφουν «Χριστιανὸς ὀρθόδοξος». Κι ἀφοῦ καὶ οἱ δέκα χιλιάδες εἶνε ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τί ἔπρεπε νὰ κάνουν; Κάθε Κυριακή, μόλις χτυπᾷ ἡ καμπάνα, θά ᾿πρεπε ὅλοι τους νὰ κάνουν φτερὰ στὰ πόδια καὶ νὰ τρέχουν στὴν ἐκκλησία, ἐκτὸς τῶν ἀσθενῶν καὶ τῶν γερόντων. Καὶ ὅμως· ἀπὸ τὶς δέκα χιλιάδες Χριστιανούς, ποὺ εἶνε γραμμένοι στὰ χαρτιά, στοὺς καταλόγους, πόσοι ἐκκλησιάζονται; Δὲν εἶνε παραπάνω ἀπὸ πεντακόσες (500) ψυχές, ἄντρες καὶ γυναῖκες. Οἱ ἄλλοι ποῦ;
Ἀλλ᾿ ἂς ἀφήσουμε τοὺς ἄλλους. Ἂς δοῦμε τώρα, αὐτοὶ οἱ πεντακόσοι ποὺ πᾶμε στὴν ἐκκλησία, ὅσοι ἀκόμα, στὰ χρόνια αὐτά, θεωροῦμε καθῆκον μας νὰ ἐκκλησιαζώμεθα, ἐμεῖς ἐκτελοῦμε τὰ χριστιανικά μας καθήκοντα; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2245

Κυριακὴ ΙΑ΄Λουκᾶ (Λκ. 14,16-24· Μθ. 22,14)
15 Δεκεμβρίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Τα δυο τραπεζια του Θεου

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο, ποὺ εἶνε μία παραβολή, μία ἁ­πλῆ διήγησι ποὺ μέσ᾽ στὴν ἁπλότητά της κρύ­βει νο­­ήματα βαθειά· εἶνε μιὰ ζωγραφιά.
Ὁ Κύριος ἄλλα λέει καὶ ἄλλα ἐννοεῖ. Προσπαθεῖ ν᾽ ἀνυψώσῃ τοὺς μαθητάς του· νὰ τοὺς ὁ­δηγήσῃ ἀπ᾽ τὰ εὔκολα στὰ δύσκολα, ἀπ᾽ τὰ γνωστὰ στὰ ἄγνωστα, ἀπ᾽ τὰ ὁρατὰ στὰ ἀόρα­τα, ἀπ᾽ τὰ συγκεκριμένα στὰ ἀφῃρημένα. Εἶ­νε ἄφθαστος δάσκαλος· ἔχει δίκιο ὅταν λέει, Σεῖς «μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδά­σκαλος» καὶ «ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός» (Ματθ. 23,8-10).
Στὶς παραβολὲς παίρνει παραδείγματα ἢ εἰ­κόνες ἀπ᾽ τὴ φύσι καὶ τὴ ζωή. Κ᾽ ἐδῶ ὡς βάσι ἔχει μιὰ σκηνὴ τῆς οἰκογενείας, τὸ τραπέζι.

* * *

Ἕνας ἄνθρωπος, λέει, ἑώρταζε κάποιο εὐχά­ριστο γεγονὸς –δὲν τ᾽ ἀ­ποδοκιμάζει αὐτὰ ὁ Χριστός– κ᾽ ἔκανε τραπέζι. Σὰν ἁπλοχέρης, φρόντισε τὸ γεῦ­μα νά ᾽νε πλούσιο. Μάγειροι ἑτοίμασαν τὰ καλύτερα φαγητά, στρώθηκαν σερβί­τσια ἀξίας, κέρασαν κρασιὰ σπάνια, ἔγινε διακόσμησι μὲ λου­λούδια, ἔπαιζε μουσικὴ εὐ­χάριστη· κάθε τέρψι τῶν αἰσθήσεων. Ποιός δὲν θά ᾽θελε νὰ παρακαθήσῃ στὸ τραπέζι αὐτό;
Καὶ ὅμως δὲν πῆγε κανείς! Ὥστε λοιπὸν ἀ­δί­κως ἔγινε ὅλος ὁ κόπος καὶ τὰ ἔξοδα; Γιατί αὐ­τὴ ἀποχή, ἀφοῦ τοὺς κάλεσε μὲ ἐπίσημη πρόσ­κλησι; Ἀκοῦστε λοιπὸν τὶς ἀπαντήσεις. Ὅταν πῆ­γε ὁ ἀπεσταλμένος δοῦ­λος καὶ τοὺς εἶ­πε «Ἐ­λᾶτε, εἶνε ὅλα ἕτοιμα κι ὁ κύριός μου σᾶς πε­ρι­μένει», ὁ ἕνας εἶπε· Ἀγόρασα ἕνα χωράφι καὶ πρέπει νὰ πάω νὰ τὸ δῶ. Ὁ ἄλλος εἶ­πε· Ἔχω ἀ­γοράσει 5 ζευγάρια βόδια καὶ πάω νὰ τὰ δοκιμά­σω. Κι ὁ ἄλλος, τύπος αὐ­θάδης καὶ σαρκολάτρης, ἀπο­κρίθηκε ἀ­διάντροπα· Εἶμαι νιόπαν­τρος, στὸ «μῆνα τοῦ μέλιτος», γι᾽ αὐ­τὸ δὲν μπορῶ νὰ ᾽ρθῶ. Ἀρνήθηκαν ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο. Ὅ­λοι εἶπαν, Σὲ παρακα­λῶ, «ἔχε με παρῃτημέ­νον» (βλ. Λουκ. 14,18-20).
Ὅταν ἄκουσε ὁ ἀφέντης τὴν ἄρνησί τους ὠρ­γίστηκε, λέει τὸ εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 14,21). Τί θὰ γί­νῃ τώρα; Δὲν ἔστρωσε ματαίως τὸ τραπέζι. Προστάζει λοιπὸν τὸ δοῦ­­λο του· –Βγὲς γρήγο­ρα στὶς πλατεῖες καὶ τοὺς δρόμους τῆς πόλε­ως καὶ ὅποιους βρῇς, φτωχούς, ἀνάπηρους, κουτσούς, τυφλούς, φέρ᾽ τους ἐδῶ μέσα. Δίχως ἀναβολὴ ὁ δοῦλος ἐκτελεῖ τὴ διαταγὴ καὶ ἀναφέρει· –Ἀφέντη, ἔγινε ὅπως δι­έταξες, καὶ ὑ­πάρχουν ἀκόμη κε­νὲς θέσεις. (Τό­σο εὐρύχωρη ἦταν ἡ αἴθουσα). Ὁ ἀφέν­της τὸν ξαναστέλνει· –Βγὲς πάλι στοὺς δρόμους καὶ τοὺς φράχτες, καὶ ὅποιους βρῇς φέρ᾽ τους καὶ ἀ­ναγκαστικά, ὥστε νὰ γεμίσῃ στὸ σπίτι μου.
Αὐτὴ εἶνε μὲ λίγα λόγια ἡ παραβολή. Καὶ γεννῶνται ἐρωτήματα. Πρῶ­τον· ποιός εἶνε ὁ ἀ­φέντης ποὺ κάνει τὸ μέγα δεῖπνο; Δεύτερον· ποιοί εἶνε οἱ προσκεκλημέ­νοι; Τρίτον· ποιά εἶ­νε ἡ τράπεζα καὶ τὰ ἐκλεκτὰ ἐδέσματα; Ὁ χρό­νος δὲν ἐπιτρέπει ν᾽ ἀ­παντήσουμε διεξοδικά. Θὰ πῶ μόνο λίγες λέξεις ἐπάνω τὸ κεντρικὸ νόημα τῆς παραβολῆς, ποὺ εἶνε τὸ τραπέζι. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου

Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ (Λουκ. 13,10-17)
9 Δεκεμβρίου
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Σαν τα ζωα και χειροτερα…

«…Καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές»(Λουκ. 13,11)

ΤΟ σημερινὸ εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, περιγράφει τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τῆς συγκυπτούσης.

* * *

Στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ζοῦσε μιὰ γυναίκα, ἡ ὁποία ἀρρώστησε. Ἡ ἀρρώστια της δὲν ὠφείλετο σὲ φυσικὰ αἴτια, π.χ. σὲ κάποιο μικρόβιο, ἀλλὰ στὸν σατανᾶ! Ὁ σατανᾶς καμπύλωσε τὴ σπονδυλική της στήλη, ὥστε τὸ κεφάλι της ν᾿ ἀγγίζῃ τὸ χῶμα. Ὅποιος τὴν ἀντίκρυζε, νόμιζε ὅτι περπατάει μὲ τὰ τέσσερα. Εἶχε γίνει πλέον σὰν τὸ κτῆνος.
Δὲν ἔβγαινε ἔξω. Ἔμενε στὸ σπίτι. Μόνο τὸ Σάββατο, ποὺ εἶνε ἡμέρα λατρείας τοῦ Ἰσραήλ, πήγαινε στὴ συναγωγή, στὴν ἐκκλησία.
Ἀλλὰ θὰ πῆτε·
―Καὶ τί κέρδιζε; Ἀσθενὴς πήγαινε, ἀσθενὴς γύριζε· καμπούρα ἔμπαινε, καμπούρα ἔβγαινε…
Ὄχι, δὲν εἶνε ἔτσι. Αὐτὴ πίστευε στὸ Θεό. Δὲ᾿ γόγγυσε ποτέ ἐναντίον τῆς θείας προνοίας. Καὶ μιὰ μέρα ἀξιώθηκε νὰ δῇ τὸ Χριστό.
Ὁ Χριστὸς πῆγε στὴν ταπεινὴ ἐκείνη συναγωγή. Ἐκεῖ ἄνοιξε καὶ ἑρμήνευε τὰς Γραφάς, καὶ ἡ γυναίκα αὐτὴ ῥουφοῦσε τὴ γλυκυτάτη διδασκαλία του. Τότε ὁ Χριστὸς ἔκανε τὸ θαῦμα. Τὴν εἶδε, τὴ σπλαχνίστηκε, καὶ τῆς λέει· «Γυναίκα, ἀπὸ τὴν ὥρα αὐτὴ εἶσαι ἐλεύθερη» (Λουκ. 13,12). Καὶ ἀμέσως τὸ καμπουριασμένο ἐκεῖνο κορμὶ τινάχτηκε πρὸς τὰ ἐπάνω καὶ ὑψώθηκε σὰν κυπαρίσσι.
Εἶδαν ὅλοι καὶ θαύμασαν. Μόνο μιὰ ψυχὴ φθονερή, δὲ᾿ μπόρεσε νὰ θαυμάσῃ, ἀλλὰ θέλησε νὰ κατηγορήσῃ τὸ Χριστό.

* * *

Αὐτὸ εἶνε, ἀγαπητοί μου, τὸ θαῦμα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Ἡ περικοπὴ αὐτὴ εἶνε μιὰ ζυγαριὰ γιὰ νὰ ζυγιστοῦμε ὅλοι. Γιατὶ ἐμεῖς εἴμεθα ἡ συγκύπτουσα. Ἡ γυναίκα αὐτὴ εἶνε ὁ καθρέφτης μας, ἡ φωτογραφία μας.
―Ἡ φωτογραφία μας; θὰ πῆτε.
Μάλιστα. Προσέξτε, καὶ θὰ πεισθῆτε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2244

Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ (Λουκ. 13,10-17)
8 Δεκεμβρίου 2019

Αμαρτωλος, ο χειροτερος αιχμαλωτος

«Ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔ­τη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;» (Λουκ. 13,16)

18 χρόνια, ἀγαπητοί μου, 18 χρόνια ἡ δυσ­τυχισμένη γυναίκα τοῦ σημερινοῦ εὐ­αγγελίου ἦταν αἰχμάλωτη τοῦ διαβόλου. Για­τὶ ἡ ἀσθένειά της, ὅπως ἀποκαλύπτει ὁ Κύρι­ος, δὲν ἦταν μιὰ ἀσθένεια ποὺ ὠφείλετο σὲ μία ὀργανικὴ φθορὰ ἢ σὲ μία ἐπιπλοκὴ τῆς λειτουργίας τοῦ ὀργανισμοῦ της· ἦταν ἀποτέλεσμα ἐπεμβάσεως τοῦ πονηροῦ. Ἔπασχε ἡ γυναίκα αὐτή, ἀλλὰ τὸ πάθημά της δὲν ἦ­ταν κάτι φυσικό· τὸ εἶχε προκαλέσει ὁ πονηρός, κατὰ θείαν παραχώρησιν.
Ὁ σατα­νᾶς, αὐτὸς ποὺ ἄλλοτε εἶχε γεμίσει πληγὲς τὸ σῶμα τοῦ Ἰώβ, αὐτὸς ποὺ ἔβαζε τοὺς δαιμονιζομένους νὰ χτυπιῶνται στὶς πέτρες καὶ νὰ πέφτουν στὴ φωτιὰ ἢ στὸ νερό, αὐτὸς καὶ τώρα στὴν περίπτωσι αὐτὴ εἶχε δημιουργήσει μιὰ φοβερὴ πάθησι. Ἡ δυστυχισμένη αὐτὴ γυναίκα εἶχε ἄλλοτε, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, τὸ σῶμα της ὄρθιο σὰν κυπαρίσσι· ἀλλὰ ἡ δαιμονικὴ ἀσθένεια λύγισε τὴ σπονδυλικὴ στήλη της· τὸ σῶμα καμπούριασε τόσο πολύ, ὥστε τὸ κεφάλι νὰ φτάνῃ πολὺ χαμηλά· σχεδὸν ἄγγιζε τὴ γῆ!
Ἡ ταλαίπωρη αὐτὴ γυναίκα δὲν μποροῦσε ν᾽ ἀνορθωθῇ, νὰ σηκώσῃ τὸ κεφάλι καὶ νὰ δῇ ψηλὰ καὶ γύρω, νὰ χαρῇ ὅσα ὡραῖα ἔχει δημι­ουργήσει ὁ Πλάστης, ὅσα χαίρονται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴτε ψηλὰ στὸν οὐράνιο θόλο εἴ­τε στὸν ὁρίζοντα τῆς γῆς. Καὶ ὅμως, ἐνῷ ζοῦσε τόσο δύσκολα, ποτέ δὲν παρέλειπε τὰ πνευματικά της καθήκοντα· ἐνῷ βρισκό­ταν σ᾽ αὐ­τὴ τὴν ἀ­ξι­ολύπητη κατάστασι, τὸ Σάβ­βατο, ἡ­μέ­ρα ἀργίας καὶ λατρείας τῶν πιστῶν, δὲν ἐν­νοοῦ­σε νὰ μένῃ στὸ σπίτι, ἀλ­λὰ ἔδινε πάντοτε τὸ παρών. Ὅταν μάλιστα ἄ­κουσε ὅτι ἦρθε ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος καὶ κηρύττει στὴ συν­αγωγή, ἔτρεξε ἐκεῖ μὲ ὅλη τὴν προθυμία.
Γιά σκεφτῆτε. Μιὰ σακατεμένη γυναίκα ση­κώθηκε καὶ πῆ­γε σέρνοντας στὸ μέρος ὅπου δίδασκε ὁ Χριστός. Πόσοι καὶ πόσοι Χριστιανοὶ σήμερα, ποὺ εἶνε γεροὶ κ᾽ ἔχουν πόδια, τὴν Κυριακὴ μένουν στὸ σπίτι ἢ τρέχουν ἀλ­λοῦ, ἀλλὰ δὲν ἀποφασίζουν νὰ σύρουν τὰ βήματά τους μέχρι τὴν ἐκκλησία ἢ ἐκεῖ ποὺ γίνεται ἕνα ἐκκλησιαστικὸ κήρυγμα. Κουράζον­ται, σοῦ λέει ἡ κυ­ρία τῆς ἀριστοκρατίας. Ἂν ἦταν βέβαια κανένας χορὸς καὶ διασκέδασι, ἐ­κεῖ μποροῦσε νὰ μεί­νῃ ὄρθια ὧρες ὁλόκληρες, ἀλλὰ στὴν ἐκκλησία κουράζεται νὰ στα­θῇ μία ὥρα, νὰ προσ­­ευχηθῇ καὶ νὰ ζητήσῃ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ· προφασίζεται κούρασι.
Δὲν εἶνε ἡ κούρασι, ἀγαπητοί μου, αἰτία τῆς ἀπουσίας· εἶνε ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὰ πνευματικά, ἡ ἀμέλεια γιὰ τὴν σπουδαιότερη ὑπόθεσι τῆς ζωῆς μας, γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς.
Ἀλλὰ ἡ γυναίκα αὐτὴ δὲν ὑπολόγισε τὴν κούρασι, οὔτε δικαιολογήθηκε γιὰ τὴν κατάστασι τῆς ὑγείας της, οὔτε σκέφτηκε ὅτι μὲ τὴν ταπεινωτικὴ ἐμφάνισί της ἔξω στὸν κόσμο καὶ τὴν ἐ­λαττωματικὴ κίνησί της ἐκτίθεται στὰ μά­τια τῆς κοινωνίας. Πῆγε στὴ συν­αγωγή, συμμετεῖχε στὴν προσευχή, ἄκουσε τὴν ἀνάγνωσι τοῦ νόμου, καὶ παρακολούθησε μὲ προσοχὴ τὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ψυχή της φωτίστηκε, ἐνισχύθηκε, παρηγορή­θηκε· καί, μαζὶ μὲ τὸ φῶς ποὺ δέχθηκε στὴν καρδιά, εἶ­δε καὶ τὴ θεραπεία τοῦ σώματος. Ὁ Χριστὸς τὴν θεράπευσε. Μιὰ τέτοια ψυχὴ δὲν ἄξιζε νὰ τὴν εὐεργετήσῃ ὁ Θεός;
Read more »

Περίοδος Δ΄- Ἔτος ΙΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 7382

Κυριακὴ ΙΔ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 18,35-43)
1 Δεκεμβρίου 2019 (2000) πρωὶ
Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Εχουμε ματια της ψυχης;

«Τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω» (Λουκ. 18,41)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς διηγεῖται σήμερα ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα θαύματα, ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ μέχρι συν­τελείας τῶν αἰώνων ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Δεκαεννέα αἰῶνες μᾶς χωρίζουν ἀ­πὸ τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Χριστὸς ἔκανε τὸ θαῦμα· καὶ ὅμως τὸ θαῦμα αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐπαναληφθῇ, μπορεῖ νὰ γίνῃ καὶ δικό μας θαῦμα.
–Μὰ πῶς εἶνε δυνατὸν τὸ θαῦμα αὐτὸ νὰ ἐπαναληφθῇ;
Ἀκοῦστε, ἀγαπητοί μου.

* * *

Ὁ Κύριος ἦρθε γιὰ νὰ σκορπίσῃ φῶς στὸν κόσμο. Καὶ ἄρχισε τὴν περιοδεία του. Μιὰ μέρα ἔρχεται σὲ μιὰ μεγάλη πόλι, τὴν Ἰεριχώ. Μόλις ἄκουσαν οἱ κάτοικοι τῆς Ἰεριχοῦς ὅτι ἔρχεται ὁ Χριστός, βγῆκαν ὅλοι νὰ τὸν ὑποδε­χθοῦν. Περνάει ὁ Χριστός. Τὸν παρακολουθεῖ ὁ κόσμος.
Ξαφνικά, πάνω ἀπὸ τὶς φωνὲς καὶ τὶς ζητω­κραυγές, ἀκούγεται μιὰ φωνὴ συγκλονιστική, φωνὴ σὰν αὐτὲς ποὺ ἀκούγονται καὶ στὴ θεία λειτουργία, μιὰ φωνὴ ποὺ ἔλεγε· «Κύριε, ἐλέησον»· «Υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με» (Λουκ. 18,38). Read more »

Κυριακὴ ΙΓ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 18,18-27)
24 Νοεμβρίου 2019 (1999)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Περι πλουτου

«Πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύ­σονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!» (Λουκ. 18,24)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Θὰ σᾶς παρακαλέσω, νὰ προσ­έ­ξουμε ἕνα λόγο τοῦ Χριστοῦ, μία προειδοποίησι· τὴν ἀπευθύνει ὁ Κύριος πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως πρὸς τοὺς πλουσίους.
Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶνε ἕνα συνηθισμένο βι­βλίο· εἶνε τρομερὸ βιβλίο. Θέτει στὸν καθένα μας, εἴτε φτωχὸς εἶνε εἴτε πλούσιος, εἴ­τε βασιλιᾶς εἴτε ζητιάνος, θέτει ἕνα δίλημμα. Τὸ Εὐαγγέλιο ἢ εἶνε ψέμα, ἢ εἶνε ἀλήθεια· ἕ­να ἀπὸ τὰ δυό. Ἐὰν εἶνε ψέμα, ἂς ἑνωθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς μὲ τοὺς ἀθέους καὶ ὑλιστὰς καὶ ἂς τὸ ῥίξουμε στὴ φωτιά· ἀλλὰ τότε θὰ ἔρθῃ ὥρα ποὺ θὰ καταλάβουμε, ὅτι «σκληρὸν πρὸς κέν­τρα λακτίζειν» (Πράξ. 26,14). Ἐὰν ὅμως τὸ Εὐαγγέ­λιο δὲν εἶνε ψέμα ἀλλὰ εἶνε ἀλήθεια τοῦ οὐ­ρανοῦ, τότε εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἐκτελέ­σουμε ὅ,τι λέει μέχρι κεραίας· καὶ ἀλλοίμονο ἂν δὲν τὰ ἐκτελέσουμε.

* * *

Ἐὰν πιστεύουμε, ἀγαπητοί μου, τὸ Εὐαγγέλιο, τότε θὰ προσέξουμε καὶ ἐκεῖνα τὰ λόγια του ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Εἶνε τρομερὰ γιὰ ὅποιους ἔχουν περίσσευμα ἀγαθῶν. Μᾶς λέει ὁ Κύριος, ὅτι εἶνε πολὺ δύσκολη ἡ σωτη­ρία τῶν πλουσίων. Πιὸ εὔκολο εἶνε, λέει, νὰ περάσῃ μιὰ γκαμήλα ἀπὸ τὴν τρύπα μιᾶς βελόνας, παρὰ νὰ μπῇ ἕνας πλούσιος στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ἐὰν τώρα μὲ ρωτήσετε, γιατί εἶνε τόσο δύσ­κολο νὰ σωθοῦν οἱ πλούσιοι, γιὰ ν᾿ ἀπαντήσω σ᾽ αὐτὸ τὸ ἐρώτημά σας θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ κάνω δύο ἄλλα ἐρωτήματα. Τὸ ἕνα ἀφορᾷ στὰ μέσα, μὲ τὰ ὁποῖα ἀποκτᾶται ὁ πλοῦτος· πῶς ἀπέκτησαν τὰ πλούτη; Καὶ τὸ ἄλλο ἐρώτημα ἀφορᾷ στὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁ­ποῖο τὰ μεταχειρίζονται· πῶς καὶ ποῦ διαθέτουν τὰ πλούτη τους; Read more »

Kυριακη IΓ΄ Λουκα (Λουκ. 18,18-27)
24 Nοεμβρίου
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου

Η τηρησις των εντολων του Κυριου

«Τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;»
(Λουκ. 18,18)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ὁμιλεῖ γιὰ ἕνα νέο ποὺ διαφέρει ἀπὸ τοὺς νέους τῆς σημερινῆς ἐποχῆς. Αὐτὸς εἶχε εὐγενῆ αἰσθήματα, εἶχε πνευματικὰ ἐνδιαφέροντα. Οἱ νέοι μας σήμερα γιὰ ἄλλα ἐνδιαφέρονται καὶ τυρβάζουν· δὲν ἔχουν τὰ ἐνδιαφέροντα ποὺ εἶχε αὐτός. Αὐτὸς εἶχε ἀγωνία γιὰ τὴν αἰώνιο ζωή. Ὤ ἡ αἰώνιος ζωή!
―Παραμύθια, θὰ ποῦν οἱ ἄθεοι.
Καὶ ὅμως, ἀδελφοί μου, ὑπάρχει αἰώνιος ζωή. Ἡ ζωή μας δὲν τελειώνει στὸν τάφο. Ὁ τάφος εἶνε ἀρχὴ μιᾶς νέας ἀτελευτήτου ζωῆς. Καὶ ὅσο βέβαιοι εἶστε ὅτι ὑπάρχει ἥλιος φεγγάρι ἀστέρια ποτάμια δέντρα, ὅτι αὔριο ξημερώνει Δευτέρα, ἄλλο τόσο βέβαιοι νὰ εἶστε ὅτι ὑπάρχει αἰώνιος ζωή.
Αὐτὴ τὴ ζωὴ σκεπτόταν ὁ νέος αὐτὸς καὶ ρωτοῦσε τὸ Χριστό· «Τί νὰ κάνω, γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνιο ζωή;» (Λουκ. 18,18). Καὶ ὁ Κύριος τοῦ ὑπέδειξε τί νὰ κάνῃ. Τοῦ ἔδωσε τὸ χρυσὸ κλειδί, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἄνοιγε τὸν παράδεισο. Καὶ τὸ χρυσὸ κλειδὶ εἶνε ἡ τήρησις τῶν ἐντολῶν. «Τὰς ἐντολὰς οἶδας». Δηλαδή, τὸ «μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου» (ἔ.ἀ. 18,20). Αὐτὲς εἶνε οἱ θεμελιώδεις ἐντολές, ποὺ ῥυθμίζουν τὶς σχέσεις μας μὲ τὸ συνάνθρωπο. Read more »