ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
Μάρκ. 8, 34 – 9, 1
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγυστίνου Καντιώτου

«ΑΠΑΡΝΗΣΑΣΘΩ ΕΑΥΤΟΝ»

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου, ἀκολουθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν…» (Μάρκ. 8, 34)

ΟΛΟΙ, ἀγαπητοί μου, ὅλοι λεγόμαστε χριστιανοί. Ἀλλʼ ἐρωτοῦμε˙ Εἴμαστε πράγματι χριστιανοί; Γιὰ νὰ εἶνε κανεὶς χριστιανός, πρέπει νʼ ἀκούη καὶ νὰ κάνει ὅ,τι λέει ὁ Χριστός. Ἀπόλυτη ὑπακοὴ στὸ Χριστό, ὑπακοὴ σʼ ὅλα ὅσα διατάζει, εἶνε τὸ γνώρισμα τοῦ άληθινοῦ χριστιανοῦ. Καὶ τί διατάζει ὁ Χριστός; Τὸ βλέπουμε στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Λέει ὁ Χριστός˙ «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι».
Ἀκούτε τί λέει; Τὸ νόημα τῶν λόγων του˙ Θέλεις, ἄνθρωπε, νὰ μὲ ἀκολουθήσης, νὰ γίνης ὀπαδὸς καὶ μαθητής μου; Σὲ καλῶ κοντά μου, ἀλλὰ δὲν σὲ βιάζω. Μπροστά σου εἶνε δυὸ δρόμοι. Ὁ ἕνας εἶνε ὁ δρόμος τοῦ σατανᾶ, ποὺ στὴν ἀρχὴ φαίνεται εὔκολος καὶ εὐχάριστος, ἀλλὰ στὸ τέλος, εἶνε γκρεμός, καταστροφή, κόλασις. Ὁ ἄλλος δρόμος εἶνε ὁ δικός μου. Εἶνε ὁ δρόμος ποὺ φαίνεται στενὸς καὶ δύσκολος. Δρόμος ἀνηφορικὸς καὶ κουραστικός, δρόμος στρωμένος μὲ ἀγκάθια, μὲ πολλὰ ἐμπόδια καὶ πειρασμούς, δρόμος ποὺ μοιάζει μὲ τὸ δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ. Ἀλλὰ ὁ δρόμος αὐτός, δρόμος τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς, εἶνε εὐλογημένος, καὶ στὸ τέλος τοῦ δρόμου ζωὴ αἰώνια. Ὦ ἄνθρωπε! Αὐτοὶ οἱ δυὸ δρόμοι εἶνε μπροστά σου. Διάλεξε ἕναν ἀπὸ τοὺς δυὸ. Εἶσαι ἐλεύθερος. Ἀλλʼ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ διαλέξης καὶ θʼ ἀποφασίσης τὸ δικό μου δρόμο, – λέει ὁ Χριστός –, πρέπει νὰ συμμορφωθῆς σὲ τρεῖς ὅρους.
Καὶ ποιοί εἶνε, Χριστέ, οἱ ὅροι μὲ τοὺς ὁποίους μᾶς δέχεσαι;
Καὶ ὁ Κύριος, ὁ ἐσταυρωμένος Κύριος, ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ σταυροῦ ἀπαντᾶ στὸν κάθε ἕνα ποὺ θέλει τὴ σωτηρία του˙ Οἱ ὅροι εἶνε τρεῖς. «Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν» εἶνε ὁ πρῶτος ὅρος. «Ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ» εἶνε ὁ δεύτερος ὅρος. Καὶ «Ἀκολουθείτω μοι» εἶνε ὁ τρίτος ὅρος.
Τρεῖς ὅροι! Μὴ φοβηθῆς ἀκούγοντάς τους. Ἐκτέλεσέ τους καὶ θὰ βρῆς εἰρήνη καὶ ἀνάπαυσι.
Ἀλλὰ τί σημαίνουν οἱ τρεῖς ὅροι ποὺ προβάλλει ὁ Χριστός; Read more »

KΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
Ἰωάν. 3, 13-17
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο ΧΑΛΚΙΝΟΣ ΟΦΙΣ

«Καθῶς Μωϋσὴς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῆ ἐρήμω, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱόν του ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλʼ ἔχη ζωὴν αἰώνιον»(Ίωάν. 3, 14)

ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ, ἀγαπητοί, ἔρχεται ἡ γιορτὴ τῆς ὑψώσεως τοῦ τιμίου σταυροῦ. Ἡ γιορτὴ αὐτὴ συνδέεται μὲ πολὺ μεγάλα γεγονότα θρησκευτικῆς καὶ ἐθνικῆς σημασίας. Ὁ λαὸς συρρέει στοὺς ναοὺς καὶ μὲ εὐλάβεια προσκυνεῖ τὸν τίμιο σταυρό.
Ἀλλὰ φτάνει νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία καὶ νʼ ἀσπάζωνται μόνο τὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ, χωρὶς ἡ σκέψι καὶ ἡ καρδιά τους νὰ πηγαίνουν στὸ μεγάλο γεγονὸς ποὺ διαδραματίστηκε πάνω στὸ σταυρό, ποιά ἡ ὠφέλεια;
Σταυρὸς ὑπῆρχε καὶ πρὸ Χριστοῦ. Ἀλλὰ τότε χρησιμοποιόταν σὰν μέσο ἐκτελέσεως ἀνθρώπων ποὺ διέπραξαν φοβερὰ ἐγκλήματα. Φρίκη προκαλοῦσε ἡ θέα τοῦ σταυροῦ. Ἀλλʼ ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Χριστὸς ὑπέστη τὸ σταυρικὸ θάνατο, συνέβη κάτι ποὺ προκαλεῖ τὴν ἔκπληξι καὶ τὸ θαυμασμό. Ὁ σταυρὸς ἀπὸ ξύλο κατάρας ἔγινε ξύλο εὐλογίας. Ὀ Ἐσταυρωμένος ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχει πηγὴ ἀπείρων εὐλογιῶν γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα.

* * *

Ὁ Χριστὸς ἔπρεπε νὰ σταυρωθῆ. Γιατί; Στὸ σοβαρώτατο αὐτὸ ἐρώτημα, ποὺ ἔχει σχέσι μὲ τὴ σωτηρία ὅλων μας, δίνει ἀπάντησι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο ποὺ διαβάστηκε σήμερα, Κυριακὴ πρὸ τῆς ὑψώσεως τοῦ τιμίου σταυροῦ.
Πέντε στίχοι εἶνε τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Ἀλλʼ οἱ λίγοι αὐτοὶ στίχοι περιέχουν μεγάλα καὶ ὑψηλὰ νοήματα. Ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος, ὅτι κάτι ποὺ συνέβη πρὶν ἀπὸ 1.500 χρόνια π.Χ., στὴν ἐποχὴ τοῦ Μωυσῆ, ἦταν συγχρόνως καὶ μιὰ προφητικὴ εἰκόνα τοῦ τί θὰ συνέβαινε πάνω στὸ λόφο τοῦ Γολγοθᾶ. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1001

Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως (Ἰω. 3,13-17)
13 Σεπτεμβρίου
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ελειψε η αγαπη του Χριστου…

«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον…» (Ἰω. 3,16)

Ὅσοι εἶστε ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, θὰ διαβάζετε διάφορα περιοδικὰ καὶ βιβλία, ἀλ­λὰ δὲν ξέρω ἂν ἀγαπᾶτε τὸ ἅγιο καὶ ἱερὸ Εὐ­αγγέλιο. Ὑπάρχουν Χριστιανοὶ ποὺ ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο μόνο μιὰ φορὰ τὴ ᾿βδομάδα, τὴν Κυριακὴ στὴν ἐκκλησία. Ὑπάρχουν ἄλλοι ποὺ ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο δυὸ – τρεῖς φορὲς τὸ χρόνο, ὅταν πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία τὰ Χριστούγεννα καὶ τὴ Λαμπρή. Ὑπάρχουν δὲ καὶ Χριστιανοὶ ποὺ οὐδέποτε ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο, παρὰ μόνο μιὰ φορά, ὅταν εἶνε στὸ μέσον τοῦ ναοῦ νεκροὶ στὸ φέρετρο… Ἐσεῖς σὲ ποιά κατηγορία ὑπάγεσθε; Ξέρω ὅμως, ὅτι καὶ σ᾿ αὐτὰ τὰ σατανικὰ χρόνια ὑπάρχουν ἄν­θρωποι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ποὺ ἀγαποῦν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ διαβάζουν καθημερινῶς. Ἔτσι ἦταν ἄλλοτε, στὰ εὐλογημένα χρόνια, στὴ Μικρὰ Ἀσία. Μαζευόταν στὸ σπίτι ἡ οἰκογένεια ὅταν πιὰ βασίλευε ὁ ἥλιος, καὶ πρὶν πέ­σουν νὰ κοιμηθοῦν ἔπιανε ὁ πατέρας καὶ διάβαζε τὸ Εὐαγγέλιο· κι ἄκουγαν τὰ παιδιά, καὶ ἅγιαζε ὁ τόπος. Τότε τὸ σπίτι ἦταν ἐκκλησία. Μάλιστα.
Τὸ Εὐαγγέλιο λοιπὸν εἶνε γεμᾶτο νοήματα πολύτιμα. Ἂν ἀνοίξουμε τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, θὰ δοῦμε μπροστά μας ἕνα διαμάντι πρώτου μεγέθους, ποὺ φωτίζει. Λένε, ὅτι τὸ διαμάντι καὶ μέσα στὸ σκοτάδι λάμπει· τὴ νύχτα τὴν κάνει μέρα. Ἕνα τέτοιο διαμάντι ἀπεί­ρου ἀξίας, ἕνα χωρίο στὸ ὁποῖο συγκεφαλαιώνεται ὅλο τὸ βάθος τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ μας, εἶνε αὐτὸ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Τί λέει; Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ματθ. 21, 33-42
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Α’υγουστίνου Καντιώτου

ΦΡΑΓΜΟΣ

«Ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν
ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῶ περιέθηκε»
(Ματθ. 21, 33)

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ, ἀγαπητοί μου, στὴν περίοδο τοῦ τρύγου. Τὰ σταφύλια κάτω ἀπʼ τὶς θερμὲς ἀκτῖνες τοῦ ἥλίου ἔχουν πιὰ ὠριμάσει. Οἱ γεωργοί μας πηγαίνουν στʼ ἀμπέλια καὶ τρυγοῦν τὸ γλυκὸ καρπό. Ὁ τρυγητὸς χαρὰ Θεοῦ, δίκαιη πληρωμὴ τῶν κόπων ποὺ καταβάλλει ὁ γεωργὸς ὄλο τὸ χρόνο γιὰ τὴν καλλιέργεια. Ὑπάρχουν δὲ στὴν πατρίδα μας περιφέρειες, ποὺ κατʼ ἐξοχὴν καλλιεργοῦν τʼ ἀμπέλια.
Ἡ κάθε ρίζα, τὸ κάθε κλῆμα, εἶνε ἕνα θαυμαστὸ ἔργο, ὅπως ὅλα τὰ ἔργα τῆς θείας δημιουργίας. Κάθε ρίζα εἶνε ἕνα θαῦμα. Μερικοί, ποὺ διαβάζουν ὅτι ὁ Χριστὸς ἔκανε τὸ νερὸ κρασί, δὲν τὸ πιστεύουν, λέγοντας πῶς εἶνε ἀδύνατο. Ἀλλʼ ὦ ἄπιστε ἄνθρωπε! Τώρα τὸ καλοκαίρι κάνε ἕναν περίπατο σʼἕνα ἀμπέλι, κοίταξε μὲ προσοχὴ ἕνα κλῆμα κατάφορτο ἀπὸ σταφύλια. Ἡ ρίζα χωμένη μέσα στὸ χῶμα, σὰν μιὰ ἀντλία, κατὰ τρόπο μυστηριώδη ρουφάει νερό, τὸ ἀνεβάζει ψηλά, τὸ διοχευτεύει στὸν κορμό, στὰ κλαδιὰ καὶ στὰ φύλλα, καὶ τὸ νερὸ αὐτὸ γίνεται κρασί. Σὲ ρωτῶ˙ Δὲν εἶνε αὐτὸ ἕνα θαῦμα; Ἡ ἐπιστήμη μέχρι σήμερα δὲν κατώρθωσε νὰ κάνη μιὰ ρίζα ἀμπελιοῦ. Φτάνει μιὰ ρίζα ἀμπελιοῦ νʼ ἀποδείξη ὅτι ὑπάρχει Θεός, ποὺ ἡ ἄπειρη σοφία του δημιούργησε τὰ πάντα.
Ὁ Χριστός, ὁ δημιουργὸς τοῦ ἀμπελιοῦ, πολλὲς φορὲς σὰν διδάσκαλος πῆρε εἰκόνες ἀπὸ τʼ ἀμπέλι, γιὰ νὰ κάνη διδασκαλία ἀπλῆ καὶ παραστατική. Ἀπόδειξις τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Εἶνε ἡ ὡραία παραβολὴ τοῦ Ἀμπελῶνος.
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2319

Κυριακὴ ΙΓ΄ Ματθαίου (Ματθ. 21,33-42)
6 Σεπτεμβρίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ἐργατες αναξιοι εμπιστοσυνης

«Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς» (Ματθ. 21,41)

Τὸ εὐαγγέλιο ποὺ διαβάζεται σήμερα σὲ ὅ­λους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας (βλ. Ματθ. 21,33-42) περιέχει, ἀγαπητοί μου, μία παραβολή. Σᾶς ὑπενθυμίζω τὴν ὑπόθεσί της, γιὰ νὰ δοῦ­με ἐν συνεχείᾳ τὴν ἑρμηνεία της.

* * *

Ἡ ὑπόθεσις. Ἕνας πλούσιος «οἰκοδεσπότης», νοικοκύρης, εἶ­χε στὴν κατο­χή του πολλὰ χω­ράφια. Ἀπ᾽ ὅ­λα αὐτὰ διάλεξε ἕνα καὶ ἀ­ποφάσισε νὰ τὸ κά­νῃ«ἀμπελῶνα», ἀμ­πέλι. Φύ­τεψε ἐκεῖ κλήματα καὶ σήκωσε γύρω – γύρω «φραγμόν», φράχτη, γιὰ νὰ μὴ μπαίνουν μέσα ζῷα καὶ τοῦ κάνουν ζημιά. Μέσα στὸ ἀμ­πέλι ἔσκαψε κι ἄ­νοιξε στὴ γῆ «ληνόν», στέρνα, κι ἀ­πὸ πάνω κατασκεύασε πατητήρι, ὥστε νὰ συνθλί­βουν μέσα σ᾽ αὐ­­τὸ τὰ σταφύλια κι ἀ­πὸ κάτω νὰ συλ­λέγουν τὸ μοῦστο ἀπ᾽ τὸν ὁ­ποῖο γίνεται τὸ κρασί. Ἔχτισε ἀ­κόμη ἕναν ὑ­ψηλὸ «πύρ­γον» μὲ παρατηρητήριο, γιὰ νὰ βλέ­πουν ἀ­πὸ ᾽κεῖ ὅ­λο τὸν ἀμπε­λῶ­να μὲ τὴ γύρω περιοχὴ καὶ νὰ φρουροῦν καλὰ ἀπὸ κλέφτες. Τὸ ζηλευτὸ αὐ­τὸ ἀμπέλι τὸ ἐμπιστεύθηκε σὲ «γεωργούς», καλλι­εργη­τὰς ποὺ εἶχε στὴν ὑπη­ρεσία του, καὶ ἑ­τοιμάστηκε ν᾽ ἀναχωρήσῃ. Προτοῦ νὰ φύγῃ κάλεσε τοὺς ἐργάτες καὶ τοὺς εἶ­πε· Ἐνῷ θὰ λείπω, θέλω ἐσεῖς νὰ περιποιη­θῆτε τὸ ἀμπέλι ὅσο καλύτερα μπορεῖτε.
Πέρασε ἀρκετὸ διάστημα, ἦρθε ὁ και­ρὸς ποὺ ὡριμάζουν τὰ σταφύλια, καὶ τότε ὁ νοικο­κύ­­ρης, ποὺ ποτέ δὲν σταμάτησε νὰ σκέπτεται τὸ ἀμ­πέλι του, ἐπέστρεψε καὶ ἔστειλε ὑπηρέτες ζητών­τας νὰ τοῦ φέρουν τοὺς καρπούς. Οἱ ἀμ­πελουργοὶ ὅμως δὲν φέρθηκαν καθόλου καλά· ἔπιασαν τοὺς ὑπηρέτες καὶ τοὺς κακο­ποίησαν· ἄλλον τὸν ἔδειραν, ἄλλον τὸν σκότω­σαν, ἄλλον τὸν πῆραν μὲ τὶς πέτρες. Τὸ ἀ­φεν­­τι­­­κὸ δείχνοντας μιὰ ἀπίστευτη ἐπιείκεια ἀπέφυγε νὰ τοὺς τιμωρήσῃ ἀ­μέσως, ὅπως θὰ περίμενε κανείς. Στέλνει πάλι ἄλλους ὑπηρέτες περισσότερους ἀπὸ τοὺς πρώτους, μὰ οἱ κακοὶ ἐργάτες ἀμετανόητοι κάνουν καὶ σ᾽ αὐ­τοὺς τὰ ἴ­δια. Στὸ τέλος πλέον τοὺς ἔστειλε τὸν ἴδιο τὸ γυιό του κάνοντας τὴ σκέψι· Πιστεύω τώ­ρα θὰ ντρα­ποῦν. Οἱ γεωργοὶ ὅ­μως, ὅ­ταν εἶδαν τὸν γυιὸ τοῦ ἰδιοκτήτη, σκέφτηκαν πολὺ σατανικά. Αὐτός, συλλογίστηκαν, εἶ­νε ὁ αὐ­ριανὸς κληρο­νόμος· ἐλᾶτε νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾽ τὴ μέση καὶ τὸ ἀμπέλι νὰ ᾽ρθῇ στὰ χέρια μας… Ἔτσι καὶ ἔγινε· τὸν ἁρπάζουν τὸν βγάζουν ἔ­ξω ἀπὸ τ᾽ ἀμπέλι καὶ τὸν σκοτώνουν!
Αὐτὴ ἦταν ἡ παραβολή. Κι ὅταν τελείωσε τὴ διήγησί του ὁ Κύριος, ἐρωτᾷ· Ὅταν λοι­πὸν ἔρθῃ ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἀμ­πελῶνος, τί θὰ κά­νῃ τοὺς γεωργοὺς ἐκείνους; Καὶ οἱ ἀ­κροαταὶ τοῦ ἀποκρίνονται· Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2318

Κυριακὴ ΙΒ΄ Ματθαίου (Ματθ. 19,16-26)
30 Αὐγούστου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ειμαστε ελλιπεiς

«Τί ἔτι ὑστερῶ;» (Ματθ. 19,20)

Ἕνας πλούσιος νέος, ἀγαπητοί μου, διηγεῖ­ται τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 19,16-26), πλη­σίασε τὸν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν. Τὸν πλη­σίασε μὲ σεβασμό, μὲ εἰλικρινῆ διάθε­σι, μὲ ἐνδι­αφέρον νὰ μάθῃ ἀπὸ τὸν Θεῖο Δι­δάσκαλο τί πρέ­πει νὰ κάνῃ γιὰ νὰ ἔχῃ «ζω­ὴν αἰώνιον» (ἔ.ἀ. 19,16).
Εἶχε ἐνδιαφέροντα πνευματικά. Θά ᾽χε ἀ­κούσει, φαίνεται, προηγουμένως τὸν Κύριο νὰ κάνῃ λόγο γιὰ «ζω­ὴν αἰώνιον», ἢ εἶχε διαβάσει καὶ στὰ ἀναγνώσματα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὅτι ὑπάρχει ζωὴ αἰώνι­ος (βλ. Δαν. 12,2). Ἔτσι ἄναψε μέσα του τὸ ἐνδιαφέρον. Σπάνιο φαινό­μενο νεαροῦ! Ἂν τὶς καρδιὲς τῶν νέ­ων, τῶν περισσοτέ­ρων, συγ­κινοῦν, ἑλ­κύουν κ᾽ αἰ­χμαλωτίζουν θέλγητρα τῆς πα­ρούσης ζω­ῆς, τὴν καρδιὰ τοῦ νέου αὐτοῦ τὴν εἶχε συγκινή­σει καὶ ἑλκύσει τὸ ὅ­ραμα τῆς «αἰωνίου ζωῆς».
Εἶνε ὅμως εὔκολη ἡ κατάκτησι τῆς «αἰωνίου ζωῆς»; Καὶ τὰ πνευματικὰ ἐφόδια τούτου τοῦ νεαροῦ εἶνε ἆραγε ἀρκετὰ ὥστε νὰ βρῇ ἀ­νοιχτὴ τὴν θύρα τῆς ζωῆς αὐτῆς καὶ νὰ ἐξασφαλίσῃ μιὰ θέσι κοντὰ στὸν Κύριο;… Τέτοιες σκέψεις ἔκανε μὲ τὸ νοῦ του. Εἶχε ἀπορία καὶ ἔψαχνε νὰ βρῇ μιὰ ἱκανοποιητικὴ ἀπάν­τησι. Τώρα λοιπὸν ἐρωτᾷ τὸ Ναζωραῖο, τὸν Διδά­σκαλο· ἔχει ἐμπιστοσύνη στὴ δική του ἀ­πάντησι, γιατὶ ξέρει ὅτι ἡ ζωή του εἶνε ἁγία, ἔχει ἀγάπη, ἔχει τὴ δύναμι καὶ κάνει θαύ­ματα, ὁ λόγος του μιλάει στὴν ψυχή. Ὅλα αὐτὰ παρεῖ­χαν σ᾽ αὐτὸν τὸν νέο ἐγγύησι, ὅτι καὶ στὸ ζή­τημα ποὺ τὸν ἀπασχολεῖ, τῆς «αἰωνίου ζω­ῆς», θὰ τοῦ δώσῃ ἀπάντησι ἐγγυημένη.
Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἀπαντᾷ·
–«Εἰ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς».
Ὁ νέος ὅμως συνεχίζει νὰ ἐρωτᾷ· Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΓ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1966

Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου (Ματθ. 18,23-35)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η μακροθυμια του Θεου

«Κύριε, μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ πάντα σοι ἀποδώσω» (Ματθ. 18,26)

Ἡ παραβολή, ἀγαπητοί μου, ποὺ περιέχει τὸ εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, εἶνε ἡ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ ὀφειλέτου τῶν «μυρίων ταλάντων» (Ματθ. 18,24). Στὴν παραβολὴ αὐτὴ ὁ Κύριος, ὡς ἄριστος ζωγράφος, ζωγραφίζει δύο εἰκόνες. Στὴν πρώτη εἰκόνα βλέ­που­με τὴ φιλανθρωπία καὶ τὴ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ στὴν ἄλλη βλέπουμε τὴν ἀσπλαχνία καὶ τὴν ὠ­μότητα τοῦ ἀνθρώπου.
Διδακτι­κές, πολὺ διδακτι­κὲς καὶ οἱ δύο εἰ­κόνες τῆς παραβο­λῆς. Ἀλλὰ ἐμεῖς, ἀφοῦ στὸ σύν­τομο αὐτὸ κήρυ­γμα δὲν μποροῦμε νὰ ἐξ­ετάσουμε καὶ τὶς δύο, θὰ περιοριστοῦμε στὴ μία μόνο. Θὰ ἀρ­κε­σθοῦμε νὰ ῥίξουμε γιὰ λίγο τὰ βλέμματά μας στὴν πρώτη εἰκόνα, γιὰ νὰ θαυμάσουμε σ᾽ αὐτὴν τὴ μακροθυμία καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2315

Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου (Ματθ. 18,23-35)
23 Αὐγούστου 2020
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ξερριζωσε το αγκαθι του μiσους!

«Οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα;» (Ματθ. 18,33)

Ὡραία, ἀγαπητοί μου, ἡ παραβολὴ τοῦ ση­μερινοῦ εὐαγγελίου (βλ. Ματθ. 18,23-35). Δὲν τὴν εἶπε ἄνθρωπος, τὴν εἶπε ὁ Χριστός μας.
Ὑπῆρχε, λέει, ἕνας καλὸς βασιλιᾶς ποὺ εἶ­χε πλού­τη μεγάλα. Δὲν τὰ κράτησε ὅμως μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του, ὅπως κάνουν συνήθως οἱ πλού­σιοι· μοίρασε ἀπὸ αὐτὰ καὶ στοὺς δούλους του. Ἕνα πρᾶγμα μόνο τοὺς ζήτησε· νὰ ἐργασθοῦν μ᾽ αὐτά, νὰ τὰ πολλαπλασιάσουν γιὰ τὸ καλὸ τὸ δικό τους καὶ τῶν ἄλλων.
Μετὰ ἀπὸ καιρὸ ἦρθε ἡ ὥρα ὁ βασιλιᾶς νὰ λογαριαστῇ μαζί τους, νὰ δῇ πῶς χρησι­μοποίησαν τὰ ἀγαθά του. Τοῦ ἔφεραν λοιπὸν καὶ ἕ­να δοῦλο ποὺ εἶχε πάρει «μύρια τάλαντα» (ἔ.ἀ. 18,24), πολὺ μεγάλο ποσό, δὲν ἐργάστηκε ὅμως ὅπως ἔπρεπε καὶ τώρα δὲν εἶχε νὰ ἐπιστρέ­ψῃ τὸ ποσό. Σοῦ ἔχω δώσει τόσα, τοῦ λέει ὁ βασιλιᾶς· τί ἔκανες μ᾽ αὐτά; Μὰ ὁ δοῦλος δὲν εἶ­χε πεντάρα· πῶς νὰ ἐξοφλήσῃ τὸ μεγάλο αὐ­τὸ χρέος; Ἐπειδὴ ὅμως ὁ βασιλιᾶς ἔπρεπε ὁ­πωσδήποτε νὰ εἰσπράξῃ τὰ χρήματά του, διατάζει νὰ πουληθῇ ἡ γυναίκα καὶ τὰ παιδιά του κι ὅ,τι ἄλλο εἶχε γιὰ νὰ σβήσῃ τὸ χρέος.
Περί­εργη φαίνεται σήμερα αὐτὴ ἡ διαταγή· ἀλλὰ τὸν καιρὸ τῆς δουλείας, προτοῦ νὰ ᾽ρθῇ ὁ Χριστὸς στὴ γῆ, εἶχε ὁ δανειστὴς δικαίω­μα νὰ βγάλῃ σὲ πλειστηριασμό, «στὸ σφυρί», ὄχι μό­νο τὰ κτήματα ἀλλὰ καὶ τὴν οἰκογένεια τοῦ ὀφειλέτου· θεωροῦνταν κι αὐτὰ μέρος τῆς ἰ­διοκτησίας του, ὅπως π.χ. τὰ ζῷα του.
Ἀκούγοντας αὐτὴ τὴ διαταγὴ ὁ δοῦλος συγ­κλονίσθηκε. Νὰ τὰ χάσῃ ὅλα; ἦταν φοβερό. Πέ­φτει στὰ γόνατα, προσκυνάει τὸ βασιλιᾶ καὶ μὲ πόνο καὶ δάκρυα λέει· Πολυχρονεμένε μας, σὲ παρακαλῶ δός μου μιὰ μικρὴ προθεσμία, καὶ ὑπόσχομαι ὅτι θὰ σοῦ ἐπιστρέψω ὅλο τὸ χρέος. Ὁ βασιλιᾶς βλέποντας τὴν ἐλεεινὴ κα­τάστασί του τὸν λυπήθηκε καὶ τὸν ἀφήνει ἐ­λεύθερο χαρίζοντάς του τὸ χρέος. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ματθ. 17, 14-23

ΣΕΛΗΝΙΑΣΜΟΣ

«Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει» (Ματθ. 17, 15)

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ἀγαπητοί μου, ὅταν βγῆκε ἀπʼ τὰ δημιουργικὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ἔμοιαζε μὲ ἕνα ἔξοχο ἄγαλμα ποὺ μόλις βγαίνει ἀπὸ τὸ ἐργοστάσιο τοῦ ἀγαλματοποιοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἔλαμπε ἀπὸ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ καθαρότητα, ἀπὸ ὑγεία. Μικρόβιο δὲν ὑπῆρχε. Μάτια, αὐτιά, χέρια, πόδια, πνευμόνια, καρδιά, νεφρά, ὅλα γενικὰ τὰ ὄργανα τοὺ ἀνθρωπίνου σώματος μέχρι τὸ τελευταῖο κύτταρο ἦταν ὑγιᾶ, σὲ ἄριστη κατάστασι.

Κι ἄν γιὰ ἕνα ἄγαλμα ποὺ εἶνε ἄψυχο δὲν τολμάη κανένας νὰ πῆ ὅτι ἔτσι μόνο του ἔγινε, χωρὶς τεχνίτη, πολὺ περισσότερο δὲν μπορεῖ κανένας λογικὰ σκεπτόμενος νὰ πῆ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, τὸ ἔμψυχο αὐτὸ καὶ λογικὸ ὄν, ἔγινε ἔτσι τυχαῖα. Κάποιος τὸν σχεδίασε καὶ τὸν κατασκεύασε. Καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Θεός.

Κι ἄν δὲν ὑπῆρχαν ἄλλα δημιουργήματα καὶ ὑπῆρχε μόνο ὁ ἄνθρωπος, ἔφτανε τὸ ἔξοχο αὐτὸ δημιούργημα νʼ ἀποδείξη ὅτι ὑπάρχει Θεός. Τὸ «Γνῶθι σαυτὸν» ὁδηγεῖ τὸ «Γνῶθι Θεόν». Ἡ ἀνθρωπογνωσία συνδέεται μὲ τὴ θεογνωσία. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος βγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ ὑγιὴς κιʼ ἦταν προωρισμένος γιὰ τὴν ἀθανασία. Ἀλλὰ δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ἁμάρτησε καὶ ἡ ἁμαρτία ἔκανε τὸν ἄνθρωπο θνητό. Σὰν φοβερὸ μικρόβιο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ φθορὰ ποὺ ἐπέφερε στὴν ψυχή, ἔφθειρε καὶ τὸν σωματικὸ ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ σῶμα ἄρχισε νὰ προσβάλλεται ἀπὸ διάφορες ἀρρώστιες. Καὶ οἱ ἀρρώστιες, ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός, τόσο καὶ αὐξάνονταν. Οἱ ἀρρώστιες εἶνε ἀμέτρητες. Δὲν ὑπάρχει μέλος οὔτε κύτταρο τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ποὺ νὰ μένη ἀπρόβλητο ἀπὸ τὰ διάφορα μικρόβια. Κι ὁ ἄνθρωπος μοιάζει μὲ ἄγαλμα ποὺ βάρβαρα χέρια ἔπληξαν καὶ ἀκρωτηρίασαν καὶ κατέστρεψαν τὸ ἀρχικό του κάλλος. Ὁ ἄνθρωπος ἐρείπιο, μουσεῖο παθῶν καὶ ἀσθενειῶν. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1599

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,22-34)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Το αντιδοτο του φοβου

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27)

Αδελφοί μου, θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ δώσε­­τε προσοχὴ στὰ ἁπλᾶ λόγια ποὺ θὰ σᾶς πῶ.
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε ἐπίκαιρο, κατάλληλο γιὰ τὴν ἐποχή μας. Μᾶς μεταφέρει νοερῶς στὴ θάλασσα. Καὶ τέτοια ἐποχὴ βλέπουμε, προτοῦ ν᾽ ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος, νὰ φεύγῃ κόσμος πρὸς τὰ ἀκρογιάλια γιὰ μπάνιο.
Τὸ νὰ δροσιστῇ κανεὶς στὴ θάλασσα δὲν εἶ­νε κακό. Ἀλλὰ Κυριακὴ πρωὶ τὰ λουτρὰ ἀπαγο­ρεύον­ται· ἔτσι λέ­νε οἱ κανόνες τῆς Ἐκ­κλησίας. Τὴν ὥρα αὐτὴ πρέπει ὅλοι νὰ εἴ­μαστε στοὺς ναούς. Ἐκεῖ γίνεται τὸ λουτρό, τὸ πνευματι­κὸ λουτρό, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ προφήτης λέει «Λούσα­σθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε…» (Ἠσ. 1,16).

* * *

Στὴν ἐκκλησία λοιπὸν ἀκοῦμε σήμερα περὶ θαλάσσης. Ἀλλὰ ἡ θάλασσα ποὺ λέει ἐδῶ τὸ εὐαγγέλιο δὲν εἶνε εὐχάριστη· εἶ­νε ἀ­φρισμένη κι ἀ­νοίγει τὸ στό­­μα νὰ καταπιῇ ἕνα μικρὸ πλοῖο, ποὺ παλεύει μέσ᾽ στὴ νύχτα νὰ σω­θῇ.
Ὅποιος θά ᾽βλεπε τὸ πλοῖο, θά ᾽λεγε πὼς θὰ καταποντισθῇ. Καὶ ὅμως σώθηκε. Πῶς; Μὲ θαῦ­­μα. Καὶ πῶς νὰ μὴ γίνῃ θαῦμα, ἂν σκεφτοῦμε ποιοί ἦταν μέσα! Στὸ πλοῖο ἐκεῖνο δὲν ἦταν ἀ­σεβεῖς καὶ βλάσφημοι, λῃσταὶ καὶ φονιᾶδες· ἦ­ταν οἱ δώ­δεκα ἀπόστολοι, ὅ,τι ἁγιώτερο εἶχε νὰ ἐπιδείξῃ τότε ὁ κόσμος. Πῶς λοιπὸν ὁ Χριστὸς ν᾿ ἀ­φήσῃ νὰ βουλιά­ξῃ τὸ πλοῖο ποὺ μετέ­φερε τοὺς κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου του, τὴν Ἐκ­κλησία του, τὴν ἐλπίδα γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου; Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ματθ. 14, 22-34
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ!

«Καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη
εἰς τὸ ὄρος κατʼ ἰδίαν προσεύξασθαι»
(Ματθ. 14, 23)

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ἀγαπητοί μου, ὅπως εἴδαμε στὴν προηγούμενη ὁμιλία, εἶχε ἀποσυρθῆ στὴν ἔρημο. Ἀλλʼ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τόσο αἰσθάνονταν τὴν ἀνάγκη τῆς παρουσίας του, ἔψαξαν καὶ βρῆκαν τὸ μέρος ὅπου εἶχε ἀποσυρθῆ, καὶ σὲ λίγο ἡ ἔρημος ἔγινε πολυάνθρωπος πόλις. Ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ εἶχαν συγκεντρωθῆ. Ὁ Χριστός, ποὺ εἶδε τὸ λαὸ νὰ ἔχη τόση δίψα γιὰ νʼ ἀκούση τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἄρχισε νὰ διδάσκη. Κι ὁ λαὸς ἄκουγε μὲ πολλὴ προσοχὴ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλʼ ὄχι μόνο τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων εὐεργετοῦσε ὁ Χριστὸς μὲ τὸ λόγο του. Εὐεργετοῦσε καὶ τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων ποὺ εἶχαν προσβληθῆ ἀπὸ διάφορες ἀρρώστιες καὶ κανένας γιατρὸς δὲν μποροῦσε νὰ τὰ θεραπεύση. Ὁ Χριστὸς θεράπευε μὲ τὸν παντοδύναμο λόγο του.
Ἔτσι ὅλη ἐκείνη τὴ μέρα ὁ Χριστὸς στὴν ἔρημο δίδασκε καὶ θεράπευε καὶ δὲν τοῦ ἔμεινε ὥρα νʼ ἀναπαυθῆ. Ὅ ἥλιος κόντευε νὰ βασιλέψη. Ὁ λαός, ἀφοῦ ἔφαγε καὶ χόρτασε καὶ ἀπόλαυσε τὴ μέρα ἐκείνη τὶς ὑλικὲς καὶ πνευματικὲς εὐεργεσίες τοῦ Χριστοῦ, ἄρχισε νὰ ἐπιστρέφη στὸν τόπο του. Στὸ ἐρημικὸ ἐκεῖνο μέρος ἔμειναν μόνο ὁ Χριστὸς καὶ οἱ μαθηταί του. Ἀλλὰ κʼ οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ μὲ προσταγὴ τοῦ Χριστοῦ μπῆκαν σὲ κάποιο μικρὸ πλοῖο, ποὺ ἦταν ἐκεῖ κοντὰ στὴ λίμνη, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Καπερναούμ, ποὺ ἦταν στὴν ἀπέναντι ὄχθη.

* * *

Ὁ Χριστὸς ἔμεινε μόνος στὴν ἔρημο. Ὁ ἥλιος εἶχε πιὰ βασιλέψει. Τὰ πουλιὰ ἐπέστρεψαν στὶς φωλιές τους. Τὰ ἄστρα φάνηκαν στὸν οὐρανό. Ἡσυχία μεγάλη καὶ γαλήνη στὴ φύσι. Θὰ περίμενε κανείς, ὁ Χριστὸς ὕστερα ἀπὸ τόσο κόπο μιᾶς ὁλόκληρης μέρας νὰ πλαγιάση κάπου καὶ νὰ κοιμηθῆ. Ἀλλʼ ὄχι. Ὁ Χριστός, τώρα ποὺ ἔμεινε μόνος, δὲν πῆγε νὰ κοιμηθῆ. Προχώρησε λίγο στὴν ἔρημο, ἀνέβηκε στὴν κορυφὴ ἑνὸς βουνοῦ, κʼ ἐκεῖ μέσα στὴ σιωπὴ τῆς νύχτας ὕψωσε τὰ βλέμματά του στὸν οὐρανὸ καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται.
Ὁ Χριστὸς προσεύχεται! Ἀλλά, θὰ πῆτε, ὁ Χριστὸς ἦταν Θεὸς καὶ συνεπῶς δὲν εἶχε ἀνάγκη νὰ προσεύχεται. Οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἄγγελοι προσεύχονται.
Βέβαια ὁ Χριστὸς σὰν Θεὸς δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ προσευχή. Ἀλλʼ ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε μόνο Θεός. Εἶνε καὶ ἄνθρωπος σὰν κʼ ἐμᾶς, ἐκτὸς ἁμαρτίας. Καὶ σὰν ἄνθρωπος αἰσθάνονταν τὴν ἀνάγκη νὰ προσεύχεται, νὰ ἐπικοινωνῆ διαρκῶς μὲ τὸν οὐράνιο Πατέρα καὶ νὰ ζητᾶ τὴ βοήθειά του στὸ ἔργο ποὺ ἀνέλαβε. Ἔτσι ὁ Χριστὸς βρισκόταν σὲ ἀδιάληπτη ἐπικοινωνία μὲ τὸν οὐράνιο Πατέρα. Καὶ ἡ ἐπικοινωνία αὐτή, ποὺ γιὰ τὸν Χριστὸ σὰν ἄνθρωπο ἦταν πηγὴ ἀνέκφραστης χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως, ἡ ἐπικοινωνία αὐτή, ὅπως λένε διδάσκαλοι καὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, διακόπηκε γιὰ λίγα λεπτὰ ὅταν ὁ Χριστὸς σὰν ἀντιπρόσωπος τῆς ἁμαρτωλῆς ἀνθρωπότητος, σήκωσε πάνω στὸ σταυρὸ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Τότε ὁ ἀναμάρτητος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἔγινε κατάρα. Συγκέντρωσε πάνω του ὅλους τοὺς κεραυνοὺς τῆς θείας δικαιοσύνης γιὰ τὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα, καὶ κάτω ἀπὸ τὸ βάρος αὐτὸ τῆς ἁμαρτίας, ποὺ χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ Θεό, εἶδε τὸν ἑαυτό του ἐγκαταλελειμμένο, ἀναστέναξε καὶ εἶπε˙ «Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλειπες;» (Ματθ. 27, 46).
Προσευχόταν ὁ Χριστός. Προσευχόταν γιὰ τοὺς μαθητάς του, ποὺ τὴ νύχτα ἐκείνη μόνοι τους πάλευαν μὲ τὰ ἀφρισμένα κύματα καὶ κινδύνευαν νὰ καταποντισθοῦν. Προσευχόταν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο.
Κι ὄχι μόνο στὴν περίπτωσι αὐτή, ἀλλὰ πάντοτε προσευχόταν ὁ Χριστός. Τόσο πολὺ αἰσθανόταν τὴν ἀνάγκη τῆς προσευχῆς, ὥστε, ὅπως λέει τὸ Εὐαγγέλιο, διανυκτέρευε «ἐν τῆ προσευχῆ».
Προσευχόταν ὁ Χριστός. Τί ὑπέροχο τὸ παράδειγμά του! Μᾶς διδάσκει ὅτι κʼ ἐμεῖς, ποὺ πιστεύουμε στὸ ὄνομά του καὶ λεγόμαστε χριστιανοί, πρέπει νὰ μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμα τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας.

* * *

Νὰ προσευχώμαστε. Ἄν ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνῆ μὲ ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ ἀγαπάει, ἔστω κι ἄν βρίσκονται στὰ ἄκρα τῆς γῆς, καὶ αἰσθάνεται χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι ὅταν ἀπʼ τὸ τηλέφωνο ἀκούη τὴ φωνή τους, ἀσυγκρίτως περισσότερο πρέπει νὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνῆ μὲ τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶνε ὁ πάνσοφος, ὁ πανάγαθος κι ὁ παντοδύναμος Πατέρας. Καὶ μέσον ἐπικοινωνίας, πνευματικὸ τηλέφωνο, εὶνε ἡ προσευχή.
Ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται στὴ γῆ καὶ ὁποιαδήποτε ὥρα καὶ στιγμὴ μὲ τὴν προσευχὴ μπορεῖ νὰ ἐπικοινωνήση μὲ τὸ Θεό. Ἡ φωνὴ τοῦ ἀνθρώπου, κι ὄχι μόνο ἡ φωνή, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀναστεναγμοὶ τῆς καρδιᾶς ποὺ πονάει καὶ ἀγαπάει τὸ Θεό, ὅταν προσεύχεται, ἀνεβαίνουν, περνοῦν τὰ ἄστρα, περνοῦν τοὺς γαλαξίες καὶ φτάνουν μέχρι τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ κεῖ ψηλὰ ἀπαντὰ ὁ Θεός. Ἀπαντᾶ μὲ μιὰ μυτικὴ φωνή, ποὺ τὴν ἀκοῦνε ὅσοι πιστεύουν εἰλικρινὰ σʼ αὐτὸν καὶ κάνουν τὴν προσευχή τους ὅπως τὴ θέλει ἐκεῖνος. Δὲν εἶνε αὐτὸ ψέμα ἤ φαντασία. Εἶνε μιὰ πραγματικότητα, ποὺ τὴ ζοῦν οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ ὅλων τῶν αἰώνων.
Ἡ δύναμι τῆς προσευχῆς εἶνε μεγάλη, ἀνυπολόγιστη. Ἄνθρωποι ποὺ ἀρρώστησαν βαρειά, καὶ οἱ καλύτεροι ἐπιστήμονες γιατροὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ δὲν μπόρεσαν νὰ τοὺς κάνουν καλὰ καὶ περίμεναν ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ τὸ θάνατο, θεραπεύτηκαν. Πῶς; Μὲ τὴ θερμὴ προσευχή, ποὺ ἔκαναν οἱ ἄρρωστοι ἤ ἄλλοι φίλοι καὶ συγγενεῖς. Ἄλλοι ἄνθρωποι, ποὺ βρέθηκαν ναυαγοὶ καὶ πάλευαν μὲ τὰ ἄγρια κύματα καὶ κινδύνευαν νὰ καταποντισθοῦν καὶ νὰ γίνουν τροφὴ στοὺς καρχαρίες, σώθηκαν. Πῶς; Μὲ τὴν προσευχή. Ὅπως ὁ Πέτρος, ποὺ ὅταν εἶδε τὰ κύματα νὰ ὀρθώνωνται φώναξε «Κύριε, σῶσόν με» (Ματθ. 14, 30), καὶ τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ τὸν ἔπιασε καὶ τὸν στήριξε πάνω στὰ κύματα καὶ τὸν ἔσωσε, ἔτσι κʼ οἱ ἄνθρωποι ποὺ βρέθηκαν μπροστὰ σὲ φοβεροὺς κινδύνους. Προσευχήθηκαν καὶ ἔκραξαν πρὸς τὸν Θεό, καὶ ὁ Θεὸς τοὺς ἔσωσε. Καὶ ὅπου βρεθοῦν διαλαλοῦν τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. Ἄπειρα εἶνε τὰ θαύματα τῆς προσευχῆς.

* * *

Προσευχόταν ὁ Χριστός. Διανυκτέρευ στὴν προσευχή. Ἐμεῖς τί κάνουμε; Διανυκτερεύουμε στὴν προσευχή;
Ἀλλοίμονο! Ἄν ἀφαιρέσουμε λίγες ψυχές, ποὺ ἀγαποῦν τὴν προσευχὴ καὶ περνοῦν ὥρες ὁλόκληρες στὴν προσευχὴ κλαίγοντας καὶ ἀναστενάζοντας γιὰ τὰ ἅμαρτήματά τους, οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοί, κάνουν τὸ ἀντίθετο. Ὧρες ὁλόκληρες περνοῦν ἀκούγοντας ραδιόφωνα καὶ βλέποντας τηλεοράσεις. Ὧρες ὁλόκληρες πολιτικολογοῦν, φλυαροῦν, αἰσχρολογοῦν. Ὧρες ὁλόκληρες, νύχτες ὁλόκληρες περνοῦν μέσα στὰ λεγόμενα νυχτερινὰ κέντρα καὶ βγαίνουν ἀπὸ κεῖ μέσα ἐρείπια σωματικὰ καὶ ψυχικά.
Ὧρες καὶ νύχτες καὶ μέρες γιὰ τὸ διάβολο, καὶ οὔτε μιὰ ὥρα, οὔτε λίγα λεπτὰ γιὰ τὸ Θεό! Ἀλλʼ ἄνθρωπος, ποὺ δὲν προσεύχεται καὶ δὲν λέει ἕνα «Δόξα σοι, ὁ Θεός» ἤ ἕνα «Εὐχαριστῶ» ἤ ἕνα «Κύριε, ἐλέησον», δὲν ἀξίζει νὰ λέγεται ἄνθρωπος.
Χριστιανοί μου! Προσεύχεσθε, ὅπως δίδαξε μὲ τὸ λόγο καὶ τὸ παράδειγμά του ὁ Χριστός, καὶ θὰ δῆτε θαύματα στὴ ζωή σας.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν», σελ. 194-199 (ἕκδοσις Γ΄, »Ἀδελφότης ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 1990).

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1766

Κυριακὴ Η΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,14-22)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η ερημος περιβολι του Χριστου

«Ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν» (Ματθ. 14,15)

Ηταν ἐρημιὰ κ᾽ ἡ ὥρα εἶχε περάσει, λέει τὸ εὐαγγέλιο. Ἀρχίζω, ἀγαπητοί μου, μὲ μιὰ ὑ­πόθεσι. Πέστε, ὅτι ἐκεῖ ποὺ μένετε παρουσιά­ζεται κάποιος καὶ φωνάζει, ὅ­τι πρέπει, μέσα σὲ μία ὥρα, ν᾽ ἀδειάσουν σπίτια καὶ καταστήματα, νὰ φύγουν ὅλοι, νὰ πᾶ­νε ἔξω στὰ βουνὰ καὶ νὰ κατοικήσουν σὲ σπη­λιές. Ὅποιος τὸν ἀκούσῃ θὰ πῇ πὼς τρελλάθηκε. Ποιός ἀφήνει τὸ σπίτι του νὰ πάῃ στὴν ἐρημιά; Καὶ ὅμως τὴν παράξενη φωνὴ «Ἀδειάστε τὶς πόλεις καὶ κατοικῆ­στε σὲ σπηλιές» θὰ τὴν ἀκούσουμε. Εἶνε γραμ­μένο στὴν Ἀποκάλυψι. Θὰ ἔρθῃ, λέει, μέρα ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ λένε στὰ βουνὰ καὶ τὶς σπηλιές· «Ἀνοῖξτε τὰ σπλάχνα σας καὶ σκεπάστε μας ἀπ᾽ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔρχεται» (βλ. Ἀπ. 6,15-17).
Ἀλλ᾽ ἐγὼ δὲν θέλω νὰ σᾶς φοβίσω μὲ εἰ­κό­νες τῆς ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως. Θέλω νὰ σᾶς κα­λέσω νὰ βγοῦμε σὲ μιὰ ἄλ­λη ἔρημο δι­αφορετική· ἔρημο ὅπου φύτρωσαν λουλούδια ἁγιότητος, ἔζησαν ἅγιοι ἀσκηταὶ ὅπως ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία καὶ τό­­σοι ἄλλοι. Ἐκεῖ μᾶς καλεῖ σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. «Ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος», λέει (Ματθ. 14,15). Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2308

Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,27-35)
26 Ἰουλίου 2020
Το[υ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Προσθεσε μας πιστι, Κυριε!» (Λουκ. 17,5)

Ἡ ῥίζα, ἀγαπητοί μου, ἡ ῥίζα τῆς ἁγίας μας θρησκείας ποιά εἶνε; Ὅπως τὸ δέντρο ἔχει ῥίζα, ἔτσι καὶ ἡ ἁγία μας θρησκεία ἔχει ῥίζα. Καὶ ἡ ῥίζα της εἶνε τὸ δόγμα, ἡ ἀλήθεια. Ποιά ἀλήθεια· ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶνε αὐτὸς ὁ Θεός. Θεός! τὸ μαρτυροῦν ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, ὅλο τὸ ὑλικὸ καὶ πνευματικὸ σύμπαν· τὸ φωνάζουν τὰ θαύματα, τὰ ἀναρί­θμητα θαύματα ποὺ ἔκανε.
Τρία θαύματα διηγεῖται τὸ σημερινὸ ἱερὸ εὐ­αγγέλιο. Νὰ τὰ ἑρμηνεύσουμε, νὰ τ᾽ ἀναλύ­­­σουμε; Ἀ­ποφάσισα νὰ ἐξηγήσω τώρα τὸ εὐ­αγγέλιο αὐτὸ κατὰ ἕναν ἄλλο τρό­πο· θὰ ἀναφέρω παραδείγματα καὶ εἰκόνες, γιὰ νὰ πλησιάσουμε τὰ σπουδαῖα νοήματά του.
Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜ. ΣΥΝΟΔΟΥ
Ματθ. 5, 14-19
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΟΛΟΙ ΚΗΡΥΚΕΣ!

«Ὅς δʼ ἄν ποιήση καῖ διδάξη, οὗτος μέγας
κληθήσεται ἐν τῆ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»
(Ματθ. 5, 19)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, σʼ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας διαβάζεται μία περικοπὴ ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου.
Ὁ Κύριος στὴν περικοπὴ αὐτὴ τονίζει τὴν ἀξία ποὺ ἔχει γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου ἕνας γνήσιος ὁπαδὸς τῆς χριστιανικῆς ἀληθείας, ἕνας ἐμπνευσμένος κήρυκας τοῦ εὐαγγελίου. Ἡ ἐπίδρασί του στὸν κόσμο εἶνε πολὺ μεγάλη. Ἡ ζωή του εἶνε θεατὴ ἀπʼ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Μοιάζει ὁ πιστὸς μὲ μιὰ πόλι ποὺ εἶνε κτισμένη πάνω στὴν κορυφὴ ἑνὸς βουνοῦ. Ὅπως ἡ πόλι αὐτὴ εἶνε ὁρατὴ ἀπʼ ὅλα τὰ μέρη, ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς μαθητὴς τοῦ Κυρίου εἶνε ὁρατὸς ἀπʼ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ παρακολουθοῦν τὴ ζωή του. Γιʼ αὐτὸ πρέπει νὰ εἶνε ἁγία, νὰ λάμπη. Πρέπει μέσα στὴν κοινωνία νὰ εἶνε ἕνας μικρὸς ἥλιος. Κι ὅπως ὁ ἥλιος στέλνει παντοῦ τὶς ἀκτῖνες του καὶ φωτίζει ὅλα τὰ μέρη τῆς γῆς, ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς μαθητὴς πρέπει μὲ τὸ παράδειγμα καὶ μὲ τὸ κήρυγμά του νὰ φωτίζη τὸν κόσμο.
«Ὑμεῖς» (σεῖς δηλαδή), εἶπε ο Χριστὸς ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς μαθητὰς ὅλων τῶν αἰώνων «σεῖς, εἶσθε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Σεῖς θᾶ διαλύσετε τὰ σκοτάδια τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας.
Σεῖς θὰ κάνετε νὰ λάμψη παντοῦ ἡ ἀλήθεια. Οἱ ἄνθρωποι θὰ δοῦν τὰ καλά σας ἔργα, θὰ έλκυσθοῦν πρὸς τὴν ἀλήθεια, καὶ θὰ δοξάσουν τὸν ούράνιο Πατέρα. Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. 5, 14-16).
Στὸ τέλος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ὁ Κύριος λέει, ποιὰ θὰ εἶνε ἡ ἀμοιβὴ ἐκείνων ποὺ μὲ τὴν ἁγία ζωή τους καὶ μὲ τὴ φωτεινὴ διδασκαλία τους εὐεργέτησαν τὸν κόσμο καὶ ἔσωσαν ψυχὲς ἀπὸ τὸ θάνατο. Οἱ γνήσιοι αὐτοὶ μαθηταῖ τοῦ Χριστοῦ θʼ ἀνακηρυχθοῦν μεγάλοι στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, θὰ καταλάβουν ἐξαιρετικὴ θέσι κοντὰ στὸ Χριστό. Ἰδοὺ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου˙ «Ὅς δʼ ἄν ποιήση καῖ διδάξη, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῆ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

Γεννιέται τὸ ἐρώτημα˙ Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1597

Κυρ. Πατ. Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (Ματθ. 5,14-19)
Toυ Μητροπολοτου Φλωρινης Αυγουστίνου

Αληθεια, ειμαστε Χριστιανοι;

«Ὃς δ᾽ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5,19)

ΔΙΣΤΑΖΩ, ἀγαπητοί μου, νὰ μιλήσω, γιατὶ δὲν ἔχετε ἀνάγκη ἐσεῖς ἀπὸ κηρύγματα. Εἶμαι ὅμως ὑποχρεωμένος. Ἀλλὰ ἔχω κ᾽ ἕ­ναν ἄλλο δισταγμό· τί κήρυγμα νὰ κάνω, ἐ­ποικο­δο­μητικὸ ἢ ἐλεγ­κτι­κό; νὰ παίξω φλογέρα ἢ ν᾿ ἁρπά­ξω σφενδόνα; νὰ ἑρμηνεύσω πρακτικὰ τὸ εὐ­αγγέλιο καὶ νὰ εὐχαριστηθῆτε, ἢ νὰ κάνω ἐ­κεῖ­νο ποὺ ἔκαναν οἱ 630 πατέρες τῆς Τετάρ­της (Δ΄) Οἰκουμενικῆς Συνόδου ―ἑορτάζουν σήμερα―, ποὺ ὅταν εἶδαν νὰ πέφτουν οἱ αἱρε­τι­­κοὶ σὰν λύκοι στὸ μαντρὶ καὶ ν᾿ ἁρπάζουν τὰ πρό­βατα τοῦ Χριστοῦ, ἄφησαν τὴ φλογέρα καί, ὅπως λένε σήμερα οἱ αἶνοι, τοὺς ἔδιωξαν «τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος»; Ἄλλωσ­τε τὸ μῆνα αὐτὸν ἑορτάζει καὶ ὁ προφήτης Ἠλίας, ποὺ ὄχι μόνο μίλησε καυστι­κά, ἀλλὰ καὶ ἔσφα­ξε κατ᾿ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ 450 ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης ποὺ ἔτρωγαν εἰς «τράπεζαν Ἰεζάβελ» (Γ΄ Βασ. 18,19).
Σήμερα γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας αἰωρεῖται πά­νω ἀπ᾽ τὰ κεφάλια μας κίνδυνος ὀλέθρου· ὄχι βέβαια ἀπ᾽ τὸ μαχαίρι τοῦ προφήτη Ἠλία, ἀλλὰ τώρα ἀπὸ τὴν πυρηνι­κὴ ἐνέργεια. Ἂν διαβάζε­τε Ἀποκά­λυψι, θὰ δῆτε, ὅτι τὸ ἓν τρίτον τῆς ἀνθρωπό­τητος θὰ σφαγῇ (βλ. Ἀπ. 9,15,18). Ἂς παρακαλέσουμε τὸν προφήτη Ἠλία νὰ πρεσβεύῃ στὸ Θεό, νὰ μὴν πέσῃ ἡ ὀργή του πάνω μας. Read more »