ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ
Ἰωάν. 20, 19-31
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΤΕ;

«Θωμᾶς δὲ εἶς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος
Δίδυμος, οὐκ ἦν μετʼ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς»
(Ἰωάν. 20, 24)

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ σταυρώθηκε πάνω στὸ Γολγοθᾶ. Ἦταν τρεῖς τὸ ἀπόγευμα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς ὅταν εἶπε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19, 30) καὶ απρέδωκε τὸ πνεῦμα του στὸν οὐράνιο Πατέρα. Ὁ Χριστός, ποὺ ἄπειρα πλήθη παρακολουθοῦσαν τὴ διδασκαλία καὶ τὰ θαύματά του, ἔμεινε μόνος καὶ ἐγκαταλελειμμένος. Ποῦ εἶνε οἱ τυφλοὶ ποὺ εἶδαν τὸ φῶς; Ποῦ οἱ κουφοί, οἱ κουτσοί, οἱ λεπροί, οἱ παράλυτοι, οἱ δαιμονισμένοι, ποὺ μʼ ἕνα του λόγο ὁ Χριστὸς τοὺς θεράπευσε; Ποῦ εἶνε οἱ ἀκροαταί του; Φόβος καῖ τρόμος τοὺς ἔχει καταλάβει.
Καὶ οἱ μαθηταί; Κι αὐτοὶ τὸν ἄφησαν. Ὁ ἕνας τὸν πρόδωσε. Ὁ ἄλλος τὸν ἀρνήθηκε καὶ οἱ ὑπόλοιποι διασκορπίστηκαν. Πρὶν νὰ σταυρωθῆ ὁ Χριστὸς φαινόταν ἀφωσιωμένοι, ἕτοιμοι νὰ ὑποστοῦν κάθε θυσία. Ἀλλʼ ὅταν τὸν εἶδαν νὰ συλλαμβάνεται, νὰ προπηλακίζεται, νὰ δικάζεται καὶ νὰ καταδικάζεται, ἔχασαν τὸ θάρρος τους, δειλίασαν καὶ ἔφυγαν.
Κι ὅμως στὰ βάθη τῆς ψυχῆς τους διατηροῦσαν ἀπέραντη ἀγάπη καὶ σεβασμὸ πρὸς τὸν Διδάσκαλο. Ἦταν ἀδύνατο νὰ ξεχάσουν τὶς ὡραῖες ὧρες ποὺ ἔζησαν κοντά του καὶ ἀπολάμβαναν τὶς θεῖες εὐλογίες.
Γιʼ αὐτὸ βλέπουμε, πὼς ὕστερα ἀπὸ τὴ σταύρωσι μαζεύτηκαν σʼ ἕνα φιλικό τους σπίτι κʼ ἐκεῖ κρυμμένοι «διὰ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων» (Ἰωάν. 7, 13), συζητοῦσαν τὰ θλιβερὰ γεγονότα, ποὺ συνετάραξαν τὰ Ἰεροσόλυμα, καὶ προσπαθοῦσαν νὰ βροῦν κάποια παρηγοριὰ μέσα στὴ φιλικὴ αὐτὴ συναναστροφή. Στὴ θλῖψι του ὁ ἄνθρωπος παρηγορεῖται ὅταν κι ἄλλοι συμμετέχουν στὸν πόνο του. Μιὰ συντροφιὰ πονεμένων ἀνθρώπων ἦταν κʼ ἡ συντροφιὰ τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ.
Ἦταν Κυριακὴ τὸ ἀπόγευμα, κι ὅπως ἦταν κλεισμένοι στὸ σπίτι καὶ μελάγχολες σκέψεις κυριαρχοῦσαν μέσα στὴν ψυχή του καὶ ἀπελπισμένοι ἑτοιμάζονταν νὰ ἐπιστρέψουν στὶς δουλειές τους, ξαφνικὰ ἔγινε τὸ μεγάλο θαῦμα, ποὺ πραγματικὰ τοὺς ἄλλαξε. Ποιό εἶνε τὸ θαῦμα;
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2380

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Ἰω. 20,19-31)
9 Μαΐου 2021
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ο «απιστος» Θωμας διδασκει την πιστι

(σε αδιαφορους, σε αμφιβαλλοντες, σε απιστους)

«Καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20,28)

Δοξάζουμε, ἀγαπητοί μου, τὸν Κύριο, ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ ἑορτάσουμε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὴν ἀνάστασί του, τὸ Πάσχα.
Τί σημαίνει Πάσχα; Δὲν εἶνε ἑλληνικὴ λέξι, εἶνε ἑβραϊκή. Πάσχα σημαίνει διάβασις, πέρα­σμα, γέφυρα. Πάσχα σημαίνει ν᾽ ἀφήσῃς τὴν Αἴγυπτο καὶ νὰ πᾷς στὰ Ἰεροσόλυμα, ν᾽ ἀφή­σῃς τὴ σκλαβιὰ καὶ νὰ πᾷς στὴν ἐλευθερία, ν᾽ ἀφήσῃς τὸ ψέμα καὶ νὰ πᾷς στὴν ἀλήθεια, ν᾽ ἀ­φήσῃς τὸ σκοτάδι καὶ νὰ πᾷς στὸ φῶς, ν᾽ ἀφή­σῃς τὸν διάβολο καὶ νὰ πᾷς στὸ Χριστό. Τὸ Πάσχα εἶνε τὸ γεφύρι τοῦ Θεοῦ. Ὅπως περ­νᾷς τὸ γεφύρι κι ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος πᾷς στὸ ἄλλο καὶ χωρὶς γεφύρι δὲν μπορεῖς νὰ διαβῇς τὸ ποτάμι, ἔτσι ἦταν καὶ τὸ μεγάλο πο­τάμι τοῦ ᾅδου, τὸ μαῦρο καὶ σκοτει­νό· μᾶς χώ­ριζε ἀπὸ τὸ Θεό, καὶ ὁ Χριστὸς –εὐ­λογημέ­νο τὸ ὄνομά του– μὲ τὸ τίμιο αἷμα του ἅπλωσε στὸ ποτάμι αὐτὸ γέφυ­ρα, καὶ ἔτσι περνᾶμε τώρα οἱ ἁ­μαρτωλοὶ ἀπὸ τὸ θάνατο στὴ ζωή.
Αὐτὰ νὰ τὰ πιστεύῃς· ἂν δὲν τὰ πιστεύῃς, μὴν ἔρχεσαι στὴν ἐκκλησιά· μεῖνε ἔξω, παῖζε πρέφα, κάνε ὅ,τι θέλεις. Γι᾽ αὐτὸ πρὶν τὴ θεία λειτουργία ἀκοῦμε «Ὅσοι πιστοί» (θ. Λειτ.)· μόνο ὅ­σοι πιστεύουν νὰ μένουν μέσα στὸ ναό.
Τὸ Πάσχα εἶνε «ἑορτῶν ἑορτὴ καὶ πανήγυρις πανηγύρεων» (καν. Πάσχ. ᾠδ. η΄) κ᾽ εὐχαριστοῦμε τὸ Θεὸ ποὺ ἀ­κούσαμε πάλι τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Τὸ ἐρώτημα εἶνε· πῶς τ᾽ ἀκούει ἡ γενεά μας;
Read more »

Περίοδος Δ΄- Ἔτος ΙΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 7682

Κυριακὴ τῶν Βαΐων (Ἰω. 12,1-18)
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Πρακτικα διδαγματα

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (Ἰω. 12,13)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε μεγάλη ἑορτή, δεσποτικὴ ἑορτή, ἡ Βαϊοφόρος. Ὅλος ὁ λαὸς τῶν Ἰεροσολύμων βγῆκαν ἔξω, γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦν τὸ Χριστό. Κρατοῦσαν στὰ χέρια τους βάϊα καὶ κλαδιὰ ἐλιᾶς. Ἔστρωναν στὸ δρόμο τὰ ροῦχα τους, νὰ πατήσῃ ὁ Χριστός. Καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ φώναζαν «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…» (Ἰω. 12,13). Ἔτσι τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἡ πρωτεύουσα τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔ­θνους ὑποδέχθηκε τὸ Χριστό.
Ἡ ἱστορία ἀναφέρει πολλὲς ὑποδοχὲς βασιλέων καὶ αὐτοκρατόρων. Ἡ Ἀθήνα, ἡ Ῥώμη, ἡ Κωνσταντινούπολι πολλὲς φορὲς ὑποδέχθηκαν νικητὰς καὶ θριαμβευτὰς ὕστερα ἀπὸ νικηφόρους πολέμους. Ἀλλ᾿ ὅλες αὐτὲς οἱ ὑποδοχὲς εἶνε πολὺ μικρὲς μπροστὰ σ᾿ αὐτὴ τὴ θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ παμβασιλέως Χριστοῦ στὰ Ἰεροσόλυμα.
Οἱ λεπτομέρειες διδάσκουν. Καὶ ἀπὸ τὶς λεπτομέρειες τῆς σημερινῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου θὰ ἤθελα, ἀγαπητοί μου, νὰ προσέξετε μερικές.

* * *

⃝ Καὶ πρῶτα ἂς ρωτήσουμε· Πῶς εἰσῆλθε ὁ Χριστὸς στὰ Ἰεροσόλυμα; Οἱ νικηταί, ποὺ ἀ­ναφέραμε, κάθονταν πάνω σὲ ἄλογα ὑπερήφανα καὶ χρυσοστολισμένα ἢ σὲ ἅμαξες πολυτελέστατες. Κάποιος μάλιστα, γιὰ νὰ φανῇ πιὸ ἰσχυρὸς ἀπὸ τοὺς ἄλλους, διέταξε, τὸ ἁ­μάξι του νὰ τὸ σέρνουν λιον­τάρια· φανταστῆ­τε τί τρόμος! Καὶ ἄλλοι κάθησαν ἐπάνω σὲ ἐ­λέφαντες ἢ ἄλλα ἄγρια θηρία.
Κοιτάξτε τώρα τὴ διαφορά. Ὁ Χριστός μας εἶνε ὁ ποιητὴς καὶ βασιλιᾶς τοῦ παντός. Εἶνε, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, «ὁ τοῖς Χερου­βὶμ ἐποχούμενος καὶ ὑμνούμενος ὑπὸ τῶν Σε­ραφίμ» (δοξ. ἑσπ. Ὑπαπαντῆς). Καὶ ὅμως συγκαταβαίνει, ταπεινώνεται τόσο, ὥστε ἀπ᾿ ὅλα τὰ ζῷα διαλέγει ἕνα «πῶλον ὄνου», ἕνα γαϊδουράκι (ἔ.ἀ. 12,15). Ἐπάνω στὴ ῥάχη ἑνὸς τέτοιου ζῴου κάθεται ὁ Χριστός. Καὶ μᾶς διδάσκει μὲ τὸ παράδειγμά του, ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε ταπεινοὶ στὸν κόσμο αὐτόν.
Διδάσκει ὅμως καὶ κάτι ἄλλο. Τὸ γαϊδουρά­κι, ὅπως λένε οἱ πατέρες, σημαίνει τὸ ἄλογον μέρος τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Σημαίνει τὴν ἀγριότητα καὶ τὸ πεῖσμα, τὸ πεισματά­ρικο «γαϊδουράκι» ποὺ κάθε ἄνθρωπος ἔ­χει μέ­σα του καὶ δὲν θέλει νὰ ὑποταχθῇ στὸ Θεό.
Σημαίνει ἀκόμη, κατὰ τοὺς πατέρας, τὰ εἰ­δωλολατρικὰ ἔθνη, ποὺ ἦταν βυθισμένα στὸ πηχτὸ σκοτάδι τῆς πλάνης καὶ ποὺ τὰ πάθη τους τοὺς εἶχαν καταντήσει κατώτερους κι ἀ­πὸ τὰ τετράποδα. Γι᾿ αὐτοὺς εἶπε καὶ ὁ Δαυ­ΐδ· «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυν­εβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς», δηλαδή· ὁ ἄνθρωπος δὲν συνει­δητοποίησε τὴν τιμητική του θέσι, συν­αριθμήθηκε μὲ τὰ ἀνόητα ζῷα καὶ ἔγινε ὅμοιος μ᾽ αὐτά (Ψαλμ. 48,13).
Τὸ γαϊδουράκι, μόλις κατάλαβε ὅτι τὸ ζητάει ὁ Χριστός, μὲ προθυμία δέχθηκε ἐπάνω του τὸν Κύριο· γιατὶ καὶ τὰ ζῷα κάτι αἰσθάνον­ται.
Ἕνας φίλος μου ἱεροκήρυκας μοῦ ἔλεγε τὸ ἑξῆς. Κάποτε περιοδεύοντας ἔφτασε κουρασμένος σ᾿ ἕνα χωριό. Πῆγε στὴν πλατεῖα νὰ μιλήσῃ, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔδειξαν μεγάλη προθυμία ν᾿ ἀκούσουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ξαφνικὰ ἔρχεται καὶ σταματᾷ ἀπὸ κάτω ἕνα πουλαράκι καὶ τέντωσε τ᾿ αὐτιά του. Ὅ­ση ὥρα μιλοῦσε ὁ ἱεροκήρυκας, αὐτὸ δὲν κου­νήθηκε ἀπὸ τὴ θέσι του. Αὐτὸ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωσι. Καὶ ὁ ἱεροκήρυκας εἶπε· Ἦρ­θα στὸ χωριό σας, κ᾽ ἐσεῖς ποὺ ἔχετε αὐτιά, ἐσεῖς ποὺ ἔχετε λογικό, ἐσεῖς ποὺ ἀκούσατε τὴν καμπάνα νὰ χτυπᾷ, δὲν ἤρθατε· τὸ γαϊδουράκι αὐτὸ ἄφησε τὴ μάνα του, ἄφησε τὸ χορτάρι του, καὶ ἦρθε καὶ στάθηκε ἐδῶ…
Νά λοιπὸν τί μᾶς διδάσκει τὸ γαϊδουράκι. Σὰν νὰ ἔχῃ φωνὴ μᾶς φωνάζει· Ταπεινωθῆτε, ὅπως ταπεινώθηκε ὁ Χριστός· κι ὅπως ἐγὼ πρόθυμα ἔφερα στὴ ῥάχη μου τὸ Χριστό, κ᾿ ἐσεῖς νὰ ὑποταχθῆτε στὸ χρηστὸ ζυγό του ποὺ ἐλευθερώνει ἀπὸ τὰ ζῳώδη πάθη.
⃝ Ἀλλὰ τὸ Εὐαγγέλιο ἀναφέρει καὶ κάτι ἄλλο. Κρατοῦσαν, λέει, «βαΐα» (ἔ.ἀ. 12,13).
Τὰ βάϊα τὰ κρατοῦσαν ὅταν ἤθελαν νὰ ὑ­ποδεχθοῦν ἕνα νικητή. Τὰ βάϊα ἦταν, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία, «τὰ τῆς νίκης σύμβολα».
Ἀλλὰ γιατί νὰ ὑποδεχθοῦν μὲ βάϊα τὸ Χριστό; Ἀπὸ ποιόν πόλεμο ἦρθε; Ποιόν νίκησε; Δὲν ἔχετε αὐτιά; Σὰν χθὲς ὁ Χριστὸς πολέμησε καὶ νίκησε ἐκεῖνον ποὺ τρέμει ὁ κόσμος ὅλος. Νίκησε τὸ χάρο. Χθὲς Σάββατο πῆγε στὰ μνήματα καὶ εἶπε· «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (ἔ.ἀ. 11,43). Καὶ ὁ Λάζαρος βγῆκε ὁλοζώντανος ἀπὸ τὸν τάφο. Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλύτερο θαῦμα. Γι᾿ αὐτὸ κρατοῦν τὰ βάϊα καὶ λένε· Χαῖρε, ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου! Καὶ νὰ εἶστε βέβαιοι ὅτι, ὅπως στὸ Λάζαρο, ἔτσι πάλι θὰ σταθῇ ὁ Χριστός μας στὰ μνήματα ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ θ᾿ ἀκουστῇ ἡ φωνή· Νεκροί, ἀναστηθῆτε! Καὶ οἱ νεκροὶ θ’ ἀναστηθοῦν.
Αὐτὴ τὴ σημασία ἔχουν τὰ βάϊα.
⃝ Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ βάϊα μερικοὶ ἔκοψαν κλαδιὰ ἐλιᾶς. Γιατί κρατοῦσαν κλαδιὰ ἐλιᾶς;
Ἂν διαβάζετε ἁγία Γραφή, θὰ δῆτε ὅτι, ὅ­ταν ὁ Νῶε ἄνοιξε τὸ παράθυρο τῆς κιβωτοῦ καὶ ἔστειλε τὸ περιστέρι, αὐτὸ πέταξε, ἀλλὰ παντοῦ συνάντησε πτώματα, καὶ γύρισε πίσω. Ὅταν ὅμως τὸ ἔστειλε γιὰ δεύτερη φορά, τὰ νερὰ εἶχαν χαμηλώσει καὶ εἶχαν φανῆ τὰ δέν­­τρα. Τότε τὸ περιστέρι ἔκοψε ἕνα κλαδάκι ἀ­πὸ ἐλιά, καὶ τὸ ἔφερε μὲ τὸ ῥάμφος του (βλ. Γέν. 8,11). Καὶ ὁ Νῶε δόξασε τὸ Θεό. Εἶνε δηλαδὴ ἡ ἐλιὰ σύμβολο χαρᾶς καὶ εἰρήνης.
Καὶ ὁ ὄχλος, λοιπόν, κρατοῦσε ἐλιὰ στὰ χέρια του, γιὰ νὰ πῇ· Χριστέ, σὺ μόνο εἶσαι ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης. Πέρασαν ἀ­πὸ τότε τόσα χρόνια, καὶ ὁ κόσμος σήμερα τίποτε ἄλλο δὲν διψάει τόσο ὅσο τὴν εἰρήνη. Τὴν εἰρήνη δός μας, Χριστέ· τὴν παγκόσμια εἰρήνη. «Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κό­σμου», εὔχεται ἡ Ἐκκλησία μας.
⃝ Κάτι ἀκόμη. Εἴδαμε, ὅτι ὁ ἁπλοϊκὸς λαὸς ἔ­βγαζε τὰ ροῦχα του καὶ τὰ ἅπλωνε κάτω, σὰν τάπητα, γιὰ νὰ πατήσῃ ἐπάνω ὁ Χριστός μας. Ἀλλὰ τί σημαίνουν τὰ ροῦχα, τὰ «ἱμάτια», ποὺ ἀναφέρουν τὰ εὐαγγέλια γιὰ τὴ σημερινὴ ἑ­ορτή; (Ματθ. 21,8. Μᾶρκ. 11,8. Λουκ. 19,36).
Δὲν τὸ λέω ἐγώ, ὁ ἀπόστολος τὸ λέει. Διαβάστε πρὸς Κολασσαεῖς (3,9)· «Ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον…», γδυθῆτε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, καὶ ἐνδυθῆτε τὸ νέο. Ἔχεις κ᾿ ἐσὺ νὰ βγάλῃς ἕνα ροῦχο. Ὅλοι μας ἔχουμε νὰ βγάλουμε ἕνα ροῦχο. Τὰ λερωμένα σου τὰ βγάζεις καὶ τὰ βάζεις νὰ πλυθοῦν. Ἀλλὰ ἔχεις κ᾿ ἕνα ροῦχο ποὺ μένει ἐπὶ μέρες καὶ χρόνια βρωμερὸ καὶ ἀκάθαρτο. Ἔλα, σὲ καλεῖ ἡ Ἐκ­κλησία, ἔλα νὰ τὸ βγάλῃς καὶ νὰ τὸ πλύνῃς στὸ πλυντήριο. Γιατὶ ἂν δὲν βγάλῃς τὸ πουκάμισο αὐτὸ τῆς κολάσεως (τῆς μοιχείας, τῆς πορνείας, τῆς ψευτιᾶς, τῆς ἀτιμίας κ.τ.λ.), Χριστιανὸς δὲν εἶσαι. Καὶ θ᾿ ἀκούσουμε τὴ νύ­χτα τῆς Ἀναστάσεως στὴ θεία λειτουργία· «Ὅ­σοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύ­σασθε. Ἀλληλούϊα». Ὅσοι, λέει, πιστέψατε στὸ Χριστό, βγάλατε τὸ πουκάμισο τῆς ἁμαρτίας καὶ φορέσατε τὴ λαμπρὴ στολή, τὸ ἔνδυμα τῶν πριγκίπων, ποὺ δίνει ὁ Χριστὸς σὲ κάθε ψυχὴ ποὺ τὸν πιστεύει καὶ τὸν ἀκολουθεῖ.

* * *

⃝ Ἀδελφοί μου, τελείωσα. Ἀφήνω τὰ ροῦχα ποὺ ἔστρωναν, ἀφήνω τὰ βάϊα, ἀφήνω τὰ κλαδιὰ τῆς ἐλιᾶς, ἀφήνω τὸ πουλαράκι, κι ἀκούω –ὤ τί ἀκούω– μουσική! Τί μουσικὴ εἶνε αὐτή; Εἶνε τὰ «Ὡσαννά…» (Ἰω. 12,13). Ποιοί ψάλλουν; Τὰ ἀθῷα παιδάκια. Αὐτὰ ἦταν πιὸ κοντὰ στὸ Χριστό. Σὰν ἀηδόνια τοῦ οὐρανοῦ τραγουδοῦσαν «Ὡσαννά…». Τ᾿ ἄκουσαν οἱ ἄγγελοι τοῦ οὐρανοῦ καὶ χάρηκαν. Τ᾿ ἄκουσε καὶ ὁ διάβολος καὶ πικράθηκε· κ᾿ ἔβαλε τὰ ὄργανά του, τοὺς γραμματεῖς καὶ φαρισαίους, νὰ ἐμποδίσουν τὰ παιδιὰ ποὺ φώναζαν «Ὡσαννά…». Σὰν τοὺς ἀπίστους πατεράδες σήμερα, ποὺ κυνηγοῦν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν πηγαί­νουν στὰ κατηχητικὰ σχολεῖα, ἔτσι κι αὐτοὶ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἤθελαν νὰ σταματήσουν τὰ παιδιά. Ἀλλ᾿ ὁ Χριστὸς τί τοὺς εἶπε· Κι ἂν ἀκόμη τὰ παιδιὰ σιωπήσουν, κι ἂν ἀκόμη ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σιωπήσουν, κι ἂν βουβαθῇ ὁ κόσμος, οἱ πέτρες ποὺ πατᾶμε κι αὐτὲς ἀκόμα θὰ φωνάξουν (βλ. Λουκ. 19,40).
Δὲν ἔχει ἀνάγκη, ἀδελφοί μου, ἀπὸ μᾶς τὰ σκουλήκια ὁ Χριστός. Κι ἂν ἐμεῖς φύγουμε κι ἀ­δειάσουν οἱ ἐκκλησίες, κι ἂν ἐμεῖς τὸν ἀρνηθοῦμε, οἱ οὐράνιες σφαῖρες καὶ τὰ ἀμέτρητα ἄστρα, τὰ λουλούδια καὶ οἱ θάλασσες καὶ οἱ ἄ­βυσσοι καὶ οἱ τάφοι θὰ φωνάξουν· «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύρι­ος, Ἰησοῦς Χριστός» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.). Αὐτὸν ὑμνεῖ­τε, αὐτὸν ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰ­ῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Θωμᾶ Ἄνω Κυψέλης – Ἀθηνῶν 2-4-1961.

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2369

Κυριακὴ Βαΐων πρωὶ
25 Ἀπριλίου 2021
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ας υποδεχθουμε τον Βασιλεα

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, Κυριακὴ τῶν Βαΐων, ἡ ἡμέρα δὲν ἔχει πένθιμο χαρακτῆρα· σήμερα χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις. Γιατί;

* * *

Πολλὰ θαύματα ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλὰ τὸ πιὸ μεγάλο ἦταν ὅτι, λί­­γες μέρες πρὸ τῆς σταυρώσε­ώς του, πῆγε στὸ νεκροταφεῖο, στάθηκε μπρὸς στὸ μνῆ­μα τοῦ φίλου του Λαζάρου, εἶπε τὸν παντοδύ­­να­μο λό­γο «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω»! (Ἰω. 11, 43), καὶ τό­τε ὁ νεκρὸς –θαμμένος τέσσερις ἤδη μέρες μέσ᾽ στὸ χῶμα– βγῆκε ἀπ᾽ τὸ μνῆμα ζωντανός!
Τὸ εἶδαν πολλοὶ καὶ πίστεψαν στὸ Χριστό. Τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶνε ὁ προάγγελος τῆς κοινῆς ἀ­ναστά­σεως ὅλων μας, τὸ χελιδόνι, ποὺ μηνύει, ὅτι ἔρχεται ἡ ἄνοιξι. Ποιά ἄνοιξι; Ὁ ἄν­θρωπος δὲν εἶνε μόνο σάρκα, κορμί· εἶνε κυρίως ψυχὴ ἀθάνατη. Νὰ εἴμαστε λοιπὸν βέβαιοι ὅτι ὁ Χριστὸς ὅπως στάθηκε μπροστὰ στὸ μνῆμα τοῦ Λαζάρου καὶ εἶπε «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω», ἔτσι ἔρχεται ἡ ἡμέρα ποὺ θὰ σταθῇ ἐπάνω σὲ ὅλα τὰ μνήματα καὶ θὰ πῇ· Νεκροί, «δεῦτε ἔξω!», καὶ οἱ νεκροὶ θ᾽ ἀναστηθοῦν. Αὐτὴ τὴ σημασία ἔχει ἡ ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου, ποὺ ἑωρτάσαμε χθές.
Ὅταν ὁ Χριστὸς ἀνέστησε τὸ Λάζαρο δὲν ὑ­πῆρχαν βέβαια ῥαδιόφωνα, ἐφημερίδες, τηλεοράσεις. Ἀλλ᾽ ὅπως τὸ μυρμήγκι συν­εννοεῖται μὲ τὶς κεραῖες του, ἔτσι ὁ ἄνθρωπος συν­εννοεῖται μὲ τὴ γλῶσσα του. Ἀπὸ στόμα σὲ στόμα λοιπὸν ἔγινε γνωστό· Τὸ μάθατε; μέγα θαῦμα· ὁ Χριστὸς ἀνέστησε τὸ Λάζαρο!… Καὶ πολλοὶ πήγαιναν νὰ δοῦν τὸ νεκραναστημένο, ποὺ γύρισε ἀπὸ τὸν κάτω κόσμο!…
Τὸ θαῦμα αὐτὸ ἔγινε στὴ Βηθανία, ἕνα χωριὸ κοντὰ στὰ Ἰεροσόλυμα. Τὰ χωριὰ ἀγαποῦ­σαν τὸ Χριστό, τὸν λάτρευαν. Τὸ Χριστὸ δὲν τὸν σταύρωσαν στὰ χωριά, τὸν σταύρωσαν στὴν πρωτεύουσα, ὅπου ἦταν οἱ ἄρχον­τες, οἱ γραμ­ματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι. Ἂν δὲν πήγαινε ὁ Χρι­στὸς στὰ Ἰεροσόλυμα, δὲν θὰ σταυρωνό­ταν· ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ πάῃ, γιὰ νὰ σώσῃ μὲ τὴ θυσία του τὸ ἀνθρώπινο γένος. Γνώριζε λοι­πὸν τί τὸν περιμένει ἐκεῖ. Ἐν τούτοις βάδισε μὲ βῆμα σταθερὸ πρὸς τὴ θυσία (βλ. Λουκ. 9,51).
Ὅταν ὁ λαὸς ἔμαθε ὅτι ἔρχεται ὁ Χριστός, «σείστηκε» ἡ πόλις (Ματθ. 21,10). Ἄδειασε ἡ ἀ­γορά, τὰ σπίτια, τὰ σχολεῖα. Ἕνα κῦμα, μιὰ ἀν­θρωπο­θάλασσα χύθηκε ἔξω. Στάθηκαν κι ἀπὸ ψηλὰ ἀγνάντευαν τὸ δρόμο. Καὶ νάτος, φάνηκε! Μὰ πῶς εἶνε; Δὲν ἔ­χει στέμ­μα, δὲν κρατάει σπαθί, δὲν κάθεται σὲ ἁμάξι οὔτε σὲ ἄλογο. Δὲν εἶνε σὰν τοὺς βασιλιᾶδες ἢ στρατηλάτες ποὺ κάνουν θρί­αμβο, μὲ σάλπιγγες, σημαῖες, τύμπανα. Τίποτε ἀπ᾽ αὐτά. Νάτος ὁ Χριστός! Κάθεται τα­­πεινὰ σὰν χωρι­κὸς πάνω σ᾽ ἕνα γαϊδουράκι, καὶ γύρω οἱ μαθη­ταί, δίχως ἐπισημότητες. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1056

Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 10,32-45)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Μαθηται καθυστερημενοι;

«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἰεροσόλυμα…» (Μᾶρκ. 10,33)

«Η Πέμ­πτη (Ε΄) Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Εἶνε ἡ μνή­μη τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ποὺ ἔζησε ζωὴ αὐστηρῆς ἀσκήσεως σαράντα χρό­νια πέραν τοῦ Ἰορδάνου. Εἶνε ἐπίσης, μαζὶ μὲ τὴ μνήμη τῆς ὁσίας Μαρίας, καὶ ἡ μνημη τοῦ σπανίου ἐκείνου πνευματικοῦ, τοῦ ἐξομολόγου τῆς ὁσίας Μαρίας, τοῦ ἁγίου Ζωσιμᾶ, στὸν ὁποῖον ἡ ἴδια ἄφησε τὴν παραγγελία «Θάψον, Ζωσιμᾶ, τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτωλῆς Μαρίας». Σή­μερα εἶνε ἀκόμα τὸ προοίμιο τῶν σεπτῶν πα­θῶν τοῦ Κυρίου, τὸ προανάκρουσμα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Σήμερα ἀκοῦμε τὸ «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἰεροσόλυμα…» (Μᾶρκ. 10,33).
–Μά, θὰ πῆτε, ἐγὼ εἶμαι φτωχαδάκι. Ἐγὼ δὲν ἔχω λεφτὰ νὰ κινηθῶ ἐντὸς τῆς πόλεως, καὶ θὰ πάω στὰ Ἰεροσόλυμα;
Μπορεῖ κάποιος νὰ εἶνε πλούσιος καὶ νὰ πη­γαίνῃ στὰ Ἰεροσόλυμα, καὶ ὅμως νὰ μένῃ ψυχικῶς μακριὰ ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα. Καὶ μπορεῖ ἐσὺ νὰ εἶσαι φτωχαδάκι καὶ νὰ μὴν ἔχῃς οὔτε τὰ εἰσιτήρια γιὰ τὴ δουλειά σου, καὶ ὅ­μως νὰ μεταφέρεσαι νοερῶς στὰ Ἰεροσόλυμα, νὰ κάνῃς τὴν καρδιά σου Ἰεροσόλυμα. Πῶς γίνεται αὐτό; Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Μάρκ. 10, 32-45
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕ;

«Ὅς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὅς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος» (Μάρκ. 10, 43-44)

ΟΠΟΙΟΣ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ὅποιος ἀκούει ἤ διαβάζει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, τῆς Πέμπτης Κυριακῆς τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, αἰσθάνεται μιὰ λύπη, γιατὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ, παρʼ ὅλη τὴ διδασκαλία ποὺ ἄκουγαν, δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τὸ Χριστό. Ἀλλʼ ἄς δοῦμε τὰ πράγματα κάπως λεπτομερέστερα.

* * *

Ὁ Χριστὸς γιὰ τελευταία φορὰ πηγαίνει στὰ Ἰεςροσόλυμα. Σὰν Θεὸς ποὺ ἦταν γνώριζε μὲ κάθε λεπτομέρεια τί ἐπρόκειτο νὰ συμβῆ. Οἱ μαθηταὶ εἶχαν ἄγνοια καί, γιὰ νὰ μὴν αἰφνιδιασθοῦν γιὰ ὅ,τι θὰ συνέβαινε, ὁ Χριστὸς προλέγει τὰ πάθη του, ὅτι δηλαδὴ στὰ Ἰεροσόλυμα ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου – ἔτσι ὠνόμαζε τὸν ἑαυτό του – θὰ συλληφθῆ, θὰ δικασθῆ ἀπὸ ἰουδαϊκὰ καὶ ρωμαϊκὰ δικαστήρια, θὰ ὑποστῆ πολλοὺς ἐξευτελισμούς, θὰ σταυρωθῆ, καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα θὰ ἀναστηθῆ!
Αὐτὰ εἶπε ὁ Χριστὸς στοὺς δώδεκα μαθητάς του. Ἀκούγοντας τὰ τρομερὰ αὐτὰ λόγια οἱ μαθηταὶ τί ἔπρεπε νὰ αἰσθανθοῦν; Θὰ ἔπρεπε νὰ λυπηθοῦν καὶ νὰ ἐκδηλώσουν ὅλη τὴ συμπάθειά τους πρὸς τὸ Χριστό, ποὺ τόσο θὰ ὑπέφερε στὰ Ἰεροσόλυμα.
Οἱ μαθηταὶ ἀγαποῦσαν τὸ Χριστό, ἀλλὰ τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς γιὰ τὴ σταύρωσί του δὲν μποροῦσαν νὰ τὰ καταλάβουν. Βλέποντας τὸ Χριστὸ τρία χρόνια νὰ κάνη τόσα θαύματα καὶ νὰ ἐκδηλώνη μιὰ ὑπερφυσικὴ δύναμι, ποὺ κανένας μέχρι τότε δὲν εἶχε ἐπιδείξει, δὲν μποροῦσαν νὰ παραδεχθοῦν ὅτι θὰ ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν στὸ Χριστὸ κακό. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1420

Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 10,32-45)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

Τα αιτηματα μας

«Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (Μᾶρκ. 10,38)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Τί λέει; Λέει, ὅτι σὲ λίγες μέ­ρες ὁ Χριστὸς θὰ σταυρωθῇ.
Θὰ σταυρωθῇ ὁ Χριστός; Αὐτὸς ποὺ ἔκανε τόσα θαύματα, ποὺ ἀνέστησε νεκρούς; Ἀ­δύνατον! ἔλεγαν οἱ μαθηταί του.
Μὰ ὁ Χριστὸς ἐπιμένει· Παι­διά μου, σὲ λί­γες μέρες θὰ σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς. Θὰ μὲ πιάσουν, θὰ μὲ δέσουν, θὰ μὲ χτυπήσουν, θὰ μὲ φτύσουν, καὶ τέλος θὰ μὲ σταυρώσουν· ἀλλὰ τὴν τρίτη μέρα θ᾽ ἀναστηθῶ.
Αὐτὰ τοὺς ἔλεγε, ἐκεῖνοι ὅμως ἄλλα φαν­τάζονταν· ὅτι σὲ λίγο θὰ πάῃ στὰ Ἰεροσόλυμα, θὰ ξεσηκώ­σῃ τὸ βασανισμένο λαὸ σὲ ἐπανάστασι ἐναν­τίον τῶν κατακτητῶν, θὰ γκρεμίσῃ ὅλα τὰ βα­σίλεια, θὰ κάνῃ ἕνα νέο βασίλειο, μιὰ αὐτοκρατορία ποὺ πρωτεύουσα θά ᾽χῃ τὰ Ἰερο­σό­λυμα, κι ἀπὸ ᾽κεῖ θὰ διοικῇ ὅλο τὸν κόσμο. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Μάρκ. 9, 17-31
Του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου

«ΠΑΙΔΙΟΘΕΝ»

«Πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῶ; ὁ δὲ εἶπε˙ Παιδιόθεν» (Μάρκ. 9, 21)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ἀγαπητοί μου, τὸ Εὐαγγέλιο μιλάει γιὰ ἕνα δυστυχισμένο νέο καὶ γιὰ ἕναν πιὸ δυστυχισμένο πατέρα. Ὁ νέος ἔπασχε ἀπὸ μιὰ φοβερὴ ἀρρώστια. Σὲ διάφορα χρονικὰ διαστήματα τὸν ἔπιανε κάποια κρίσις. Ἔβγαζε ἄναρθρες φωνές, ἔτριζε τὰ δόντια, ἄφριζε, ἔπεφτε κάτω, ἔπεφτε ὅπου βρισκόταν. Ἔπρεπε κάποιος νὰ εἶνε πάντα κοντά του, γιὰ νὰ προλάβη νὰ τὸν πιάση ὅταν κινδύνευε νὰ πέση στὴ φωτιὰ καὶ στὸ γκρεμό. Ἦταν μιὰ διαρκὴς ἀγωνία τοῦ πατέρα του. Τί, ἆραγε, νὰ εἶχε ὁ νέος αὐτός;
΄Μερικοί, ἀκούγοντας τὰ συμπτώματα αὐτά, θὰ νομίσουν ὅτι τὸ παιδὶ ἦταν σεληνιασμένο ἤ, ?πῶς λένε ἐπιστημονικῶς ἐπιληπτικό. Τὸ ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ πάσχουν ἀπὸ ἐπιληψία μὲ ὅλα τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ἀρρώστιας αὐτῆς, δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Ἀλλὰ στὴν περίπτωσι αὐτή, γιὰ τὴν ὁποία μιλάει τὸ Εὐαγγέλιο, ὁ νέος δὲν ἦταν ἐπιληπτικὸς ἤ σεληνιαζόμενος, ἀλλὰ – ἄς μὴ γελάση κανένας ποὺ κάνει πὼς τὰ ξέρει ὅλα μὰ τίποτα δὲν ξέρει – ὁ νέος ἦταν δαιμονισμένος. Δαιμονισμένος; Ναί. Διότι τὸ Εὐαγγέλιο σαφῶς, ὅτι ὁ νέος βρισκόταν κάτω ἀπὸ τὴν κυριαρχία μιᾶς ἐξωτερικῆς πονηρῆς δυνάμεως, ποὺ ὀνομάζεται «πνεῦμα ἀκάθαρτον, πνεῦμα ἄλαλον καὶ κωφόν» (Μάρκ. 9, 25). Ὅ,τι ἔλεγε καὶ ἔκανε ὁ δυστυχισμένος νέος, δὲν ἦταν δικό του. Ἦταν ἐνέργεια δαιμονική. Διότι πρέπει νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι ὑπάρχουν δαίμονες, καὶ μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἀποδείξεις ὅτι ὑπάρχουν δαίμονες εἶνε καὶ οἱ δαιμονισμένοι. Αὐτοὶ οἱ δαιμονισμένοι στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ἦταν πάρα πολλοί. Λὲς καὶ καταλάβαιναν ὅτι πλησιάζει νὰ λήξη τὸ κράτος τοῦ διαβόλου.
Ἀλλὰ καὶ σήμερα ἀκόμη ὑπάρχουν δαιμονισμένοι, ποὺ μὲ κανένα τρόπο δὲν πρέπει νὰ συγχέωνται μὲ τοὺς ἐπιληπτικούς, ἄν καὶ ἔχουν μερικὲς κοινὲς ἐκδηλώσεις.
Read more »

Μεσα στο Ναο rapid test και απολυμανση !!!

 Rapid test μέσα σε εκκλησία στην Δήμο Αμπελοκήπων – Μενεμένης (εικόνες) 

https://eugenikos.blogspot.com/2021/04/rapid-test_9.html

–https://agonasax.blogspot.com/2021/04/rapid-test_10.html

Η απιστια και τα αιτια της

(Γ΄) Λογοι απιστιας·

τα σκανδαλα και η διαφθορα της καρδιας

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Μᾶρκ. 9,19)

 Ἀνέφερα ὡς πρῶτο αἴτιο τὴν ἄγνοια τῆς Γραφῆς, ὡς δεύτερον αἴτιον τῆς ἀπιστίας ἀνέφερα τὴν ὑπερηφάνεια τῶν πνευμάτων, τρίτον ἀνέφερα τὰ σκάνδαλα, καὶ τελειώνω ἀναφέρων τὸ τελευταῖο.
Ποιό εἶνε τὸ τελευταῖο; Εἶνε ὁ μεγαλύτερος συντελεστὴς τῆς ἀπιστίας τοῦ αἰῶνος μας. Εἶνε – ποιός; εἶνε ἡ διαφθορὰ τῆς καρδίας μας. Μπορεῖ ἕνας νὰ εὑρίσκεται στὸ καλύτερο περιβάλλον, ἢ μπορεῖ ἕνας νά ᾽χῃ πατέρα ἅγιο, ἢ μπορεῖ ἕνας νά ᾽χῃ μητέρα ἁγία, παναγία, ἢ μπορεῖ ἕνας νά ᾽χῃ δάσκαλο ὄχι ἐμᾶς, ὄχι τὸν Βασίλειο ἢ τὸν Χρυσόστομο, ἠμπορεῖ νά ᾽χῃ δάσκαλο τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Ναζωραῖον, καὶ ὅμως νὰ καταντήσῃ ἀσεβὴς καὶ ἄθεος καὶ σταυρωτὴς τοῦ Χριστοῦ. Γιατί; τί φταίει; Ἡ μάνα του δὲν φταίει, ὁ πατέρας του δὲν φταίει, τὸ περιβάλλον του δὲν φταίει. Τί φταίει; ποιό εἶνε ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον φταίει; Εἶνε μέσα ἕνα μυστήριον, «τὸ μυστήριον τῆς ἀνομίας» (πρβλ. Β΄ Θεσ. 2,7), τὸ ὁποῖο ἐπεξεργάζεται μέσα στὴν καρδίαν του ὁ ἄνθρωπος. Ποιό εἶνε τὸ μυστήριον αὐτό; Διότι, ἀγαπητοί μου, τὸ Εὐαγγέλιο αὐτὸ δὲν κολακεύει τὰ ἀνθρώπινα πάθη· τὸ Εὐαγγέλιο αὐτὸ δὲν εἶνε δημαγωγός, ὁ ὁποῖος νὰ ῥίπτῃ συνθήματα καὶ ῥουκκέττες καὶ πυροτεχνήματα καὶ νὰ τραβάῃ τὸν κόσμο. Ὄχι. Τὸ Εὐαγγέλιον αὐτὸ εἶνε αὐστηρόν, τὸ Εὐαγγέλιον αὐτὸ πάει κόντρα μὲ τὶς ἀνθρώπινες ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν θέλει νὰ πειθαρχήσῃ τὸν ἑαυτόν του, εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, σὰν τὸ χέλι βρίσκει ἀφορμὲς νὰ ξεγλιστρήσῃ καὶ εὑρίσκει ἀνάπαυσιν ἐπάνω στὴν ἰδέα, ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ὅτι αὐτὰ τὰ ὁποῖα λέγει τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶνε ἀληθινά. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2365

Κυριακὴ Δ΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 9,17-31)
11 Ἀπριλίου 2021
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η απιστια και τα αιτια της

Β΄. Λογοι απιστιας· η αγνοια της Γραφης και η υπερηφανεια

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»
(Μᾶρκ. 9,19)

 Ἀλλὰ ἂς ἐξετάσωμεν, ἀδελφοί, ποῖοι εἶνε οἱ λόγοι ἕνεκα τῶν ὁποίων ἡ ἀπιστία σήμερον ἔχει ὀπαδοὺς πολλούς, ποῖοι εἶνε οἱ λόγοι τῆς ἀπιστίας; Ἐὰν ἐρευνήσωμε τὸ θέμα αὐτό, θὰ ἴδωμεν ὅτι οἱ λόγοι τῆς ἀπιστίας εἶνε οἱ ἑξῆς.
Πρῶτον – πρῶτον, ἀδελφοί μου, ἐγὼ ὡς πρῶτον λόγον τῆς ἀπιστίας ποιό θεωρῶ; Ἂς λέγουν ἄλλοι ἱεροκήρυκες· ἐγὼ ὡς πρῶτον λόγον τῆς ἀπιστίας ποιό θεωρῶ; Θεωρῶ ποῖο, τὴν ἄγνοιαν τῆς ἁγίας Γραφῆς. Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχή, ποὺ θὰ ὀνομασθῇ αἰὼν τῆς ἐπιστήμης, αἰὼν τῆς γνώσεως, αἰὼν περὶ τοῦ ὁποίου προφήτευσε ὁ Δανιήλ, ὅταν εἶπε, ὅτι «ἡ γνῶσις θὰ πληθυνθῇ» σφόδρα (Δαν. 12,4). Φθάσαμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ μέρα – νύχτα στὰ δάση τὰ ἀπέραντα τῆς Νορβηγίας κόβουν κορμοὺς δέντρων, κόβουν, ξυλεύουν, τὰ δέντρα, ὁλόκληρα δάση, νὰ τὰ κάνουν πολτό, χαρτί, χαρτομάζα, καὶ μέρα – νύχτα τὰ τυπογραφεῖα, τὰ πιεστήρια τοῦ κόσμου δουλεύουν ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ νὰ μουτζουρώνουν τὰ χαρτιά, νὰ τυπώνουν βιβλία, νὰ τυπώνουν περιοδικά, νὰ τυπώνουν ἔντυπα, νὰ τυπώνουν παντὸς εἴδους βιβλία, καὶ δι᾽ αὐτῶν νὰ σκορπίζεται ἡ γνῶσις. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2365

Κυριακὴ Δ΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 9,17-31)
11 Ἀπριλίου 2021
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η απιστια και τα αιτια της

Α΄. Τί εἶνε ἀπιστία

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Μᾶρκ. 9,19)

Ἀκούω, ἀγαπητοί μου, τὰ λόγια αὐτὰ καὶ ἀ­νησυχῶ, φοβοῦμαι – σεῖς δὲν ἀνησυχεῖ­τε, δὲν φοβᾶστε; «Γενεὰ ἄπιστος» (Μᾶρκ. 9,19), γενεὰ «διεστραμμένη» (Ματθ. 17,17. Λουκ. 9,41)! Τίνος εἶνε τὰ λό­για αὐτά; Μήπως τοῦ αὐστηροῦ προφήτου Ἠ­λία, ποὺ «ἐ­ζήλωσε τῷ Κυρίῳ παντοκράτορι» (Γ΄ Βασ. 19,10) καὶ ἤλεγξε Ἀ­χαὰβ καὶ Ἰεζάβελ, καὶ ἔ­σφαξε τοὺς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης; Ὄχι. Εἶνε λό­για τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀ­κούσαμε σήμερα Δ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν.
–«Γενεὰ ἄπιστος», ἀνυπόφορη! Εἶνε δυνα­τὸν νὰ ἐκφράζεται ἔτσι ὁ Κύριος; λένε μερικοί.
Κάνουν ὅμως λάθος. Ὁ Κύρι­ος ναί, εἶνε ὅ­λος ἀ­γάπη· ἀλλὰ ἡ ἀγάπη ὡς ἀ­ρετὴ εἶνε συνδεδεμένη μὲ τὴν ἄλλη θεμελι­ώ­δη ἀρετή, τὴν δι­και­οσύνη. Ὅπου δὲν ὑπάρχει δικαιοσύνη, ἡ ἀ­­γάπη εἶνε ἀσθενής, ἔκφυλη, δὲν διακρίνει με­τα­­ξὺ φωτὸς καὶ σκότους, ἀληθείας καὶ ψεύδους. Ὁ Κύριος, ἀκριβῶς δι­ότι ἀγαποῦσε τὸ πλάσμα του, καυτηριάζει τὴν πλάνη καὶ τὴν ἁ­­­μαρτία ποὺ τὸ ἀπειλεῖ· ἔρριξε κεραυνοὺς ἐναν­τίον τῆς ὑ­ποκρισίας (βλ. Ματθ. 23,13-33), ἅρπαξε φραγγέλλιο κα­τὰ τῆς ἀσεβείας (βλ. Ἰω. 2,16). Ὅσο ἀγαποῦ­σε τὸ ἀ­γαθό, τόσο μισοῦσε τὸ κακό. Καὶ σήμερα ἐκφράζεται ἐ­ναντί­ον τῆς ἀπιστίας. Ἡ ἀφορμὴ εἶνε γνωστή. Read more »

MHTPOΠOΛITOY AYΓOYΣTINOY KANTIΩTOY
Κυριακή Γ΄ Nηστειών ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

«Τι ωφελήσει ανθρωπον εαν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού ; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού ;»
(Μάρκ. 8,36-37)

ENΑ, αγαπητοί μου, από τα μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολούν τους σοφούς α ποτελει το ερώτημα· Tι είναι ο άνθρωπος; Eίναι κι αυτός απλώς ένα ζώο με κατώτερες ορέξεις; Ποιά η αρχή του, από που προέρχεται; Ποιός ο σκοπός και ο προορισμός του; Ποιά τα συστατικα και ποια τα βάθη της υπάρξεώς του; Tι είναι ο άνθρωπος; Στύβουν τα μυαλά τους οι σοφοί. Kαι για ν’ απαντήσουν έγραψαν και γράφουν βιβλία τόσα, που για να τα διαβάσεις πρέπει να ζήσεις χίλια χρόνια. Αλλ’ αν τα ζυγίσουμε όλα αυτά τα βιβλία, είναι ένα άχυρο μπροστά στα λόγια που λέει σήμερα το ευαγγέλιο. Λόγια, που αν καθήσουμε έστω πέντε λεπτά και τα σκεφτούμε σοβαρά, είναι ικανά να κάνουν και τον πιο αμαρτωλό ν’ αλλάξει πορεία, σήμερα Kυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Tα λόγια αυτά δεν είναι γραμμένα με μελάνι, αλλά με το αίμα του Xριστού μας. Eίναι αυτά που ακούσαμε· «Tι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» (Mάρκ. 8,36). Αυτά τα λόγια δίνουν τη λύσι στο πρόβλημα άνθρωπος. Mας λένε ποιά είναι η αξία του ανθρώπου. Kαι ποιά, αγαπητοί μου, είναι η αξία του; Που έγκειται η αξία και σε τι συνίσταται το μεγαλείο του ανθρώπου; Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Μάρκ. 2, 1-12
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΒΟΗΘΕΙΑ!

«Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν
φέροντες, αἱρόμενον ὑπὸ τεσσάρων»
(Μάρκ. 2, 3)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ τῆς σημερινῆς Κυριακῆς εἶνε ἡ ἱστορία ἑνὸς ἀνθρώπου.
Σὲ μιὰ πόλι τῆς ἁγίας γῆς, τὴν Καπερναούμ, ποὺ ἦταν κτισμένη στὴν παραλία τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, ζοῦσε ἕνας νέος. Ἐργαζόταν, περπατοῦσε, πήγαινε ὅπου ἤθελε, ἔκανε συντροφιὰ μὲ ἄλλους νέους, ἔτρωγε, ἔπινε, διασκέδαζε. Χαιρόταν τὴ ζωή του. Φαίνεται ὅμως, πὼς ὁ νέος αὐτὸς δὲν πρόσεξε. Ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι στὴν ἡλικία τῆς νεότητος, παρασύρθηκε στὸ κακὸ καὶ ἁμάρτησε. Ἀλλʼ οἱ ἁμαρτίες ποὺ κάνουν οἱ νέοι δὲν μένουν πάντοτε ἀτιμώρητες. Οἱ σαρκικὲς ἰδίως ἁμαρτίες ἔχουν συνέπειες στὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ νέοι ποὺ κυλιοῦνται μέσα στὸ βόρβορο τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων φθείρουν τὴν ὑγεία τους, προσβάλλονται ἀπὸ ἀσθένειες καὶ δὲν εἶνε λίγα τὰ παραδείγματα νέων, ποὺ κατάντησαν σωματικὰ ἐρείπια καὶ τώρα φιλοξενοῦνται σὲ κάποια γωνιὰ τῶν νοσοκομείων τῶν ἀνιάτων σοσημάτων…
Δυστυχισμένοι νέοι! Γλυκειὰ σᾶς φαίνεται ἡ ἁμαρτία, ἀλλʼ εἶνε θανατηφόρα. Μέλι στὴν ἀρχή, φαρμάκι στὸ τέλος. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1049

Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 2,1-12)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Τεσσερις συνοδοι της μετανοiας

«…Παραλυτικὸν φέροντες αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων»
(Μᾶρκ. 2,3)

ΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, Δευτέρα (Β΄) Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε νὰ ἑορτάζεται ἕνας ἅγιος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς· ὑπάρχουν πολλοὶ ἅγιοι Γρηγόριοι, καὶ πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τοὺς ἄλλους αὐτὸς ἐπονομάζεται Παλαμᾶς.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἔχει μία θαυμάσια ὁμιλία ἐπάνω στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Θὰ τολμήσω νὰ πάρω μερικὰ ἄνθη καὶ θὰ τὰ προσφέρω στὴν ἀγάπη σας, σὰν μιὰ μικρὰ ἀνθοδέσμη.

* * *

Στὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ σὲ μιὰ πόλι τῆς Γαλιλαίας, τὴν Καπερναούμ, ζοῦσε κάποιος ἀσθενής. Ἦταν παράλυτος σωματικῶς ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του. Ῥίζα ὅλων τῶν ἀσθενειῶν εἶνε ἡ ἁμαρτία. Καὶ ἐπιστημονικῶς ἀκόμη εἶνε ἀποδεδειγμένο, ὅτι ἡ ἁμαρτία, ἐκτὸς τῶν ἄλλων συνεπειῶν τὶς ὁποῖες ἔχει, τσακίζει τὰ νεῦρα τοῦ ἀνθρώπου· καὶ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο συντομώτερα στὸν τάφο. Ἐγνώρισα στὴν Ἀθήνα, στὸ ἄσυλο τῶν ἀνιάτων ἕνα νέο, ἀθλητὴ πρώτης τάξεως. Σήκωνε ―ὅταν ἦταν καλά― 150 κιλὰ σὰ᾿ νὰ ἦταν πούπουλο. Κατόπιν, δὲ᾿ μποροῦσε νὰ σηκώσῃ οὔτε τὸ κουτάλι του. Γιατί; Διότι ἔπεσε στὴν πορνεία καὶ στὴ μοιχεία, μὲ δεκάδες γυναῖκες. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦτο νὰ παραλύσῃ. «Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος», λέει ἡ Καινὴ Διαθήκη (Ῥωμ. 6,23).

Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2363

Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 2,1-12)
28 Μαρτίου 2021
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Η αμαρτια πληττει και σωμα και ψυχη

«Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μᾶρκ. 2,5)

Κανένας ἄλλος, ἀγαπητοί μου, κανένας ἄλλος στὸν κόσμο αὐτὸν δὲν ἀγάπησε τόσο πολὺ τοὺς δυστυχισμένους ὅσο ὁ Χριστός μας. Ἐκεῖνος εἶνε ὁ ἀνεκτίμητος φίλος τῶν ἀσθενῶν καὶ πονεμένων ἀνθρώπων. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ βλέπουμε καὶ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, τὸ ὁποῖο μᾶς διηγεῖται τὴ θεραπεία ἑνὸς παραλυτικοῦ (βλ. Μᾶρκ. 2,1-12). Ἀλλ᾽ ἂς δοῦμε μὲ συντομία τὴ διήγησι αὐτοῦ τοῦ θαύματος.

* * *

Ποῦ κατοικοῦσε ὁ παραλυτικός; Στὴν Καπερναούμ, τὴν πρωτεύουσα τῆς Γαλιλαίας. Εἶνε ἡ κεντρικὴ πόλις τῆς περιοχῆς, στὴν ὁποία καὶ ὁ Χριστός, ἀφήνοντας πλέον τὴν ἰδιωτικὴ ζωὴ τῆς Ναζαρέτ, ἦρθε καὶ κατοίκησε ὅταν ἄρχισε τὸν δημόσιο βίο του καὶ τὴν ἔκανε ἕδρα τῶν περιοδειῶν του. Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινοῦσε καὶ ἐκεῖ ἐπέστρεφε. Ἐκεῖ λοιπόν, στὴν Καπερναούμ, ἐπιστρέφει πάλι σήμερα, ὅπως λέει τὸ εὐαγγέλιο (ἔ.ἀ. 2,1). Ἡ εἴδησι ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶνε στὴν πόλι διαδόθηκε ἀστραπιαίως. Καὶ σὲ λίγο κόσμος ἀπ᾽ ὅλες τὶς συνοικίες τρέχει νὰ πάῃ ἐκεῖ ποὺ διδάσκει ὁ Κύριος.
–Ἦρθε ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὁ Διδάσκαλος! Ἦρθε ἐκεῖνος πού, ὅπου ἀγγίξῃ τὸ ἅγιό του χέρι, διώχνει κάθε λογῆς ἀσθένεια! Ἦρθε ὁ γιατρὸς ψυχῶν καὶ σωμάτων!…

Read more »