Επιστολή Αποστόλου Παύλου – Προς Εφεσίους, Δ'(4) 1-7

• «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν. ῾Ενὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ».

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1912

Κυριακὴ ΚΕ΄ (Η΄) Λουκᾶ (Ἐφ. 4,1-7)
8 Δεκεμβρίου
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΑΝΟΧΗ

«…Ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφ. 4,2)

Ὅλοι γνωρίζουμε, ἀγαπητοί μου, τί ὀλέθριο κακὸ εἶνε ἡ διαίρεσις. Ἡ διαίρεσις, ὅπου ὑπάρχει, εἶνε φωτιὰ τοῦ διαβόλου ποὺ καίει, δυναμίτης ποὺ τινάζει στὸν ἀέρα κάθε ὡραῖο δημιούργημα. Ἐμεῖς μάλιστα οἱ Ἕλληνες, κατ᾿ ἐξοχήν, ἔχουμε πικρὰ πεῖρα τῆς διαι­­ρέσεως· γιατὶ εἶνε μιὰ κατάρα στοὺς Ἕλληνες ἡ διαίρεσις. Ἂν εἴχαμε ὁμόνοια, θὰ ἤ­μασταν τὸ εὐτυχέστερο ἔθνος τοῦ κόσμου.
Καὶ ὅμως ἡ διαίρεσις ὑπάρχει παντοῦ. Σπάνιο πρᾶγμα νὰ βρῇς σπίτι μονοιασ­μένο. Διαίρε­σι στὰ σπίτια, διαίρεσι στὰ σχολεῖα, διαίρεσι στοὺς πολιτικούς, διαίρεσι ἀκόμα καὶ στὴν Ἐκ­κλησία, ὅπου ἔπρεπε νὰ ὑπάρχῃ ὁμόνοια.
Ὅλα μᾶς φωνάζουν, Ἑνωθῆτε! ἡ ἱστορία τοῦ ἔθνους μας, φωνὴ τοῦ Εὐαγγελίου, οἱ ἅ­γιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ ἅγιος Κλήμης λ.χ., μαθητὴς τῶν ἀποστόλων, ἀ­πὸ τοὺς πρώτους ἐπισκόπους τῆς Ῥώμης (ποὺ ἑορτάζει αὐτὴ τὴν ἐ­ποχή, 24 Νοεμβρίου). Ὁ ἅγιος Κλήμης ἔ­γραψε στοὺς Κορινθίους, ποὺ τρώγονταν μετα­ξύ τους τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ Χριστιανισμοῦ, μιὰ σπουδαία ἐπιστολή. Ἑνωθῆτε! φωνάζει ὁ ἅγιος Κλήμης. Ἑνωθῆτε! φωνάζει ἡ θεία Λειτουργία· «Ὑπὲρ …τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν», καὶ «Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως… αἰτησάμενοι…», λέει. Ἑνωθῆ­τε! φω­­νάζουν οἱ νεκροὶ ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἑνω­θῆτε! φωνάζει σή­μερα καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Μὰ εἶνε εὔκολο πρᾶγμα ἡ ἐνότης; Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἄριστος ψυχολόγος τῆς ἀν­θρωπίνης καρδίας καὶ ἰατρὸς τῶν ψυχικῶν νο­σημάτων, στὴ σημερινὴ περικοπὴ τοῦ ἀποστόλου, ἂν προσέξατε, ὑποδεικνύει φάρμακα ἀποτελεσματικὰ πού, ἐὰν τὰ πάρουμε σύμ­φωνα μὲ τὴ συνταγὴ ποὺ δίνει, τότε ἡ διαίρε­σις ἐλαττώνεται καὶ ἐξαλείφεται· ἐπικρατεῖ ἀ­γάπη καὶ εἰ­ρήνη. Ποιά εἶνε τὰ φάρμακά του ἐν­αντίον τῆς διαιρέσεως; Φάρμακο εἶνε ἡ ταπεί­­νωσις. «Μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρα­ότητος», λέει. Φάρμακο εἶνε ἡ βαθειὰ πίστις στὸ Χριστό. «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτι­σμα», λέει (Ἐφ. 4,2,5). Φάρμακο εἶνε ἀκόμα μία λέξις· ἡ ἀνοχή. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾷ· «ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ» (ἔ.ἀ. 4,2). Ἐπάνω στὸ τελευταῖο αὐτό, ὅτι πρέπει νὰ ἀνέχεται ὁ ἕνας τὸν ἄλλο «ἐν ἀγάπῃ», θὰ μοῦ ἐπιτρέ­ψετε νὰ ἐνδιατρίψω γιὰ λίγα λεπτά. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1861

Κυριακὴ ΚΔ΄ (Ζ΄) Λουκᾶ (Ἐφ. 2,14-22)
«Oμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ποθος ειρηνης

«Ὁ Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφ. 2,14)

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ὑπάρχῃ μία λέξι ποὺ ὅ­λοι ἔχουν στὰ χείλη, εἶνε ἡ λέξις εἰρήνη.
Ποιός ἀπὸ μᾶς εἶ­νε «υἱὸς εἰρήνης» (Λουκ. 10,6), ἄ­ξιος νὰ τὴν ἀ­να­φέρῃ; Θά ᾽πρεπε νὰ κατεβῇ πά­λι ἀπὸ ψηλὰ ἕνας ἄγγελος ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔ­ψα­λαν στὴ Βηθλεὲμ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐ­­πὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14).
«Εἰρήνη φίλη, τὸ γλυκὺ καὶ πρᾶ­γμα καὶ ὄνομα», ὅπως λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός (P.G. 35,1132). Εἰρήνη! ἰδανικό, κορυφαῖο ἀγαθὸ τῆς ἀν­θρωπότητος. Ὅπως λέει ὁ προφήτης Ἰερεμί­ας, θά ᾽ρθῃ ἐποχὴ ποὺ θὰ λένε· «Εἰρήνη εἰρήνη. καὶ ποῦ ἐ­στιν εἰρήνη;» (Ἰερ. 6,14). Καὶ σήμερα ἀκριβῶς ἐ­φαρμόζεται ὁ προφητικὸς αὐτὸς λόγος· λέμε κ᾽ ἐμεῖς «εἰ­ρήνη εἰρήνη, καὶ ποῦ εἶσαι εἰρήνη;».
Ἐρασταὶ τῆς εἰρήνης, ἂς ἐπιχειρήσουμε τώ­ρα ἕνα νοερὸ περίπατο ζητώντας τὴν εἰρήνη.

* * *

⃝Καὶ πρῶτα ἂς ἐπισκεφθοῦμε τὰ παλάτια καὶ μέγαρα. Μπαί­νον­τας σὲ πολυτελεῖς αἴθουσες καὶ δωμάτια ἀναζητοῦμε τὴν εἰρήνη. Ἀλλὰ εἰ­ρήνη μέ­σα ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει. Τὸ ἀντρόγυνο, ποὺ κατοι­κεῖ ἐδῶ, ἐνῷ δὲν στεροῦνται τίποτα, δὲν εἶνε ἀγαπημένοι· βρίσκονται σὲ ψυ­χρότητα, ὁδηγοῦνται σὲ διάστασι. Κάθον­ται νὰ φᾶνε μὲ σερβίτσια σπάνια, μὲ ὑπηρέτες καὶ μα­γείρους, μὰ ὄρεξι δὲν ἔ­χουν. Φαρμάκι τὸ ψωμί, τὸ γλύκυ­σμα, ὅ,τι εἶνε πάνω στὸ τραπέζι. Αὐ­τὸ ποὺ ὅλα τὰ κά­νει ἄνοστα καὶ μεταβάλλει τὸ σπίτι σὲ κό­λασι εἶνε ἡ διχόνοια, οἱ ἔριδες καὶ φιλονικίες. Ἔτσι βλέπεις πλούσια σπίτια νά ᾽νε δυσ­τυχισμένα, ἡ γυναίκα νὰ τρέχῃ σὲ δικηγό­ρους γιὰ διαζύγιο, ὁ ἄν­τρας ν᾽ ἀναστενάζῃ καὶ νὰ ζητάῃ παρηγοριὰ στὶς ἀκρογιαλιές.
Καὶ τότε θυμᾶσαι τὸ σοφὸ Σολομῶντα ποὺ λέει, ὅτι προτιμότερο νὰ τρώῃ κανεὶς ἕνα κομμάτι ξερὸ ψωμὶ μὲ εἰ­ρήνη, παρὰ μοσχάρια μὲ φιλονικί­ες· «Κρείσσων ξενισμὸς μετὰ λαχάνων πρὸς φι­λίαν καὶ χάριν ἢ παράθεσις μόσχων μετὰ ἔ­χθρας» (Παροιμ. 15,17). Ἔχω ὡραῖ­ες ἀναμνήσεις βοσκῶν τῆς ὑπαίθρου στὰ ψη­λὰ βουνά, ποὺ τὸ ἀντρόγυνο κα­τοικεῖ ἀγαπημένο στὴν καλύβα, τρῶνε μονοιασμένοι πάνω στὰ χορτάρια τῆς γῆς –τὸ εἶδα, τὸ ἀπήλαυσα αὐτό–, κάνουν τὸ σταυ­ρό τους, εὐλογοῦν τὸ Θεό. Ἡ εἰρήνη τῆς καλύβας δὲν ἀνταλλάσσεται μὲ τὰ πλούτη τῶν ἀνακτόρων. Ἐκεῖ ὑπάρχει σχετικὴ εἰρήνη, στὰ μέγαρα ἡ εἰρήνη εἶνε μὲ τὸ σταγονόμετρο. Read more »

Κυριακὴ ΚΣΤ΄ (Θ΄) Λουκᾶ (Ἐφ. 5,8-19)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Πονηρες ημερες, προσοχη!

«…Ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι» (Ἐφ. 5,16)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸν σημερινὸ ἀ­πόστολο; Ἐπ᾽ αὐτοῦ θὰ ποῦμε λίγα λόγια.
Πολλὰ θαύματα ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία του. Ἰδιαίτερη ἐντύπωσι προκαλοῦ­σαν καὶ προκαλοῦν πάν­τοτε οἱ θεραπεῖες τυφλῶν, τὸ ὅ­τι ἔδωσε τὸ φῶς σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔπασχαν στὰ μά­τια. Στὸν τυφλὸ λ.χ., ποὺ ζητιάνευε ἔξω ἀπ᾽ τὴν Ἰεριχώ, διέταξε, καὶ μέσα σ᾽ ἕνα δευτε­ρόλεπτο, χωρὶς φάρμακα, χωρὶς ἐγχείρησι, χω­ρὶς τίποτε, ἄνοιξαν τὰ μάτια του καὶ εἶδε τὸν ὡραῖο κόσμο καὶ ἐδόξασε τὸ Θεό (βλ. Λουκ. 18,35-43).
Καὶ δὲν ἄνοιγε μάτια τοῦ σώματος μόνο· ἄ­νοιγε προπαντὸς τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, τὰ πνευ­­μα­τικὰ μάτια· καὶ αὐτὸ εἶνε ἀπείρως πιὸ θαυμαστό. Ὤ καὶ ἂν ἄνοιγαν ἔτσι καὶ τὰ δικά μας μάτια! Μά, θὰ πῇς, τυφλοί εἴμαστε; Δὲν εἴ­μαστε βέβαια τυφλοί – δόξα τῷ Θεῷ. Δὲν ὑπάρχει ὅμως μόνο σωματικὴ τύφλωσις. Μάτια ἔχει καὶ ἡ ψυχή· κι ὅπως ὑπάρχουν σωμα­τικῶς τυφλοί, ἔτσι ὑ­πάρχουν καὶ ψυχικῶς τυφλοί.
Τὰ μάτια τοῦ σώ­ματος τὰ ξέρουμε· τὰ μά­τια τῆς ψυχῆς ποιά εἶ­νε; Τὸ ἕνα μάτι τῆς ψυ­χῆς εἶνε ἡ νόησις, τὸ μυαλό. Ὅταν κάποιος κά­­νῃ κάτι ἄστοχο, λέμε πολλὲς φορές· Μὰ στρα­βὸς εἶν᾽ αὐτός; τυφλώ­θηκε, δὲ βλέπει τὸ συμ­φέρον του;… Τὸ δεύ­τερο μάτι, ἀκόμη πιὸ καθαρό, εἶ­νε ἡ συνείδησις, ποὺ φωνάζει καὶ δι­αμαρτύ­ρεται κάθε φο­ρὰ ποὺ κάνουμε τὸ κακό. Καὶ τὸ τρί­το, ποὺ εἶ­νε ὄχι πλέον μάτι ἀλλὰ τηλεσκόπιο μὲ τὸ ὁ­ποῖο βλέπεις μακριά, τὰ βλέπεις ὅλα, εἶ­νε ἡ πίστις. Τρία μάτια λοιπὸν ἔχει ἡ ψυχή· τὸ μυα­λό, τὴ συνείδησι καὶ τὴν πίστι στὸ Χριστό.
Λειτουργοῦν αὐτὰ τὰ τρία; τότε ὁ ἄν­­θρωπος βλέπει. Ἂν ἄνοιγαν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, θὰ βλέπαμε κ᾽ ἐμεῖς. Καὶ τότε, ἄλλοτε θὰ λέγαμε «Δόξα σοι, ὁ Θεός» καὶ θὰ εὐχαριστούσαμε, ἄλλοτε πάλι θὰ λέγαμε «Κύριε, ἐλέησον», γιατὶ διατρέχου­με κινδύνους καὶ ἀ­πειλές. Μάτια ἀνοιχτὰ σημαίνει προσοχή. Read more »

Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ο Ὰπόστολος`(Ἐφ. 2,4-10) εἶναι σέ pdf

Πατῆστε τον παρακάτω τίτλο

ΘΕΟΥ EΣMEN ΠΟΙΗΜΑ

Είμαστε Δημιούργημα τοῦ Θεοῦ

Κυριακὴ ΙΓ΄Λουκᾶ (Λουκ. 18,18-27)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΞΙΟΙ;

«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ. 18,18)

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐ­αγγέλιο. Θὰ προσπαθήσω νὰ τὸ ἐξηγήσω ἁ­πλᾶ, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ τὸ καταλάβουν ὅλοι.

* * *

Κάποιος πλησίασε τὸ Χριστὸ μὲ σε­βασμὸ καὶ τοῦ ἔκανε μιὰ ἐρώτησι μὲ περιεχόμενο. Ποιά ἦταν ἡ ἐρώτησις· «Τί νὰ κάνω;…» (Λουκ. 18,18). Αὐ­τὸ τὸ «Τί νὰ κάνω;» τὸ λέμε συχνά. Ὁ ἄνθρωπος καὶ μάλιστα στὴν ἐποχή μας ἔχει ἀγωνία. Ἐπιθυμεῖ πολλὰ πράγματα· θέλει νὰ ἔχῃ λεφτά, ἀνέ­σεις, δόξες, τιμές, μεγαλεῖα…, χιλιά­δες πρά­γματα· καὶ γιὰ νὰ τ᾽ ἀποκτήσῃ, ἰδίως τὰ χρήμα­τα ποὺ ἔγιναν ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου, ἀγωνίζεται ἀπ᾽ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ. Ἀλλ᾽ αὐ­τὸς ποὺ πλησίασε τὸ Χριστὸ διέφερε, εἶχε ἄλ­λα ἐνδιαφέρον­­τα. Τί τὸν ἀπασχολοῦσε· «Τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνιο ζωή;» (ἔ.ἀ.)….

https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=56839

Κυριακὴ ΚΒ΄ (Γαλ. 6,11-18)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου

Το φαρμακο της ανθρωπαρεσκειας και κενοδοξiας

«Ὅσοι θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί… Ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6,12 & 14)

Τὸ Νοέμβριο μῆνα, ἀγαπητοί μου, στὶς 13 τοῦ μηνός, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴ μνήμη τοῦ μεγάλου πατρὸς καὶ διδασκάλου ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Δική του εἶ­νε καὶ ἡ θεία Λειτουργία ποὺ ἀκοῦμε κάθε φορὰ στὴν ἐκκλησία. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης, μετα­ξὺ τῶν ἄλλων διδαχῶν του, λέει καὶ ὅτι ἡ Ἐκ­κλησία εἶνε πνευματικὸ φαρμακεῖο ποὺ χορηγεῖ φάρμακα γιὰ κάθε ψυχικὴ ἀσθένεια.
Γιὰ μιὰ τέτοια σοβαρὴ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς κάνει λόγο ὁ σημερινὸς ἀπόστολος. Ποιά εἶ­νε ἡ ἀσθένεια αὐτή; Εἶνε ἡ κενοδοξία, ἡ τάσι ποὺ ἔχουμε ὅλοι ἀνεξαιρέτως νὰ κοιτᾶμε ὄχι τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν ψυχὴ ἀλλὰ τὸν κόσμο, νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει τί θὰ πῇ ὁ κόσμος· εἶνε ἡ μέριμνα νὰ κάνουμε ἐκεῖνα ποὺ θέλει ὁ κόσμος καὶ ἡ φοβία μήπως δυσαρεστήσουμε τὸν κόσμο.

* * *

Κόσμος, ἀγαπητοί μου, εἶνε τὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Κύριο καὶ ζοῦν ὄχι μὲ τὸ Εὐαγγέλιο ἀλλὰ μὲ τὸ ἀντι-ευαγγέλιο. Ὑπάρχει λοιπὸν δυστυχῶς ἡ τάσι σὲ πολλοὺς πιστοὺς νὰ ἀρέσουν στὸν κόσμο. Νὰ ἐξηγη­θῶ καλύτερα μὲ μερικὰ παραδείγματα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Λ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1822

Κυριακὴ ΙΗ΄ [Α΄ Λουκ.] (Β΄ Κορ. 9,6-11)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Ειδη σπορας

Ἀδελφοί, «ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καὶ θερίσει, καὶ ὁ σπείρων ἐπ᾽ εὐλογίαις ἐπ᾽ εὐλογίαις καὶ θερίσει» (Β΄ Κορ. 9,6)

Ἀγαπητοί μου, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ σᾶς πῶ μερικὰ ἁπλᾶ λόγια. Θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς δείξω κάποια θαύματα, θαύματα ἠθικά, ποὺ μποροῦν νὰ συντελεσθοῦν στὴν καρδιὰ τοῦ καθενός μας. Γι᾽ αὐτὰ μιλάει σήμε­ρα ὁ ἀπόστολος. Θὰ ἑρμηνεύσουμε μία μόνο λέξι.
Πῶς ἀρχίζει· Ἀδελφοί, λέει, «ὁ σπείρων φει­δομένως», ὅποιος σπέρνει λίγο, «λίγο καὶ θὰ θερίσῃ, καὶ ὅποιος σπέρνει πολύ, πολὺ καὶ θὰ θερίσῃ» (Β΄ Κορ. 9,6). Μιλάει γιὰ σπορὰ καὶ σπορέα.

* * *

῾Ρίχνω ἕνα βλέμμα ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ στὸ βιβλίο τῆς φύσεως κι ἀπὸ τὴν ἄλλη στὸ βιβλίο τῆς ἁγίας Γραφῆς, καὶ διακρίνω 4 – 5 εἴδη σπο­ρᾶς, τὸ ἕνα ἀνώτερο ἀπὸ τὸ ἄλλο.
⃝ Τὸ πρῶτο εἶδος εἶνε ἡ σπορὰ τοῦ φυσικοῦ σπόρου στὴ γῆ ἀπὸ τοὺς γεωργούς. Ἐάν, ἀ­γα­πητοί μου, τώρα τὸ φθινόπωρο βγοῦμε στὴν ὕ­παι­θρο, θὰ δοῦμε ἕνα ὡραῖο θέαμα. Ἔγινε ἕ­να θαῦμα· παρ᾽ ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς ἀ­σέβειές μας, γιὰ τὶς ὁποῖες θά ᾽πρεπε ὁ οὐρα­νὸς νὰ κλείσῃ, ἔδωσε ὁ Θεὸς κ᾽ ἔπεσε στὰ χωράφια βροχούλα. Αὐτὴ ἡ βρο­χὴ εἶνε χρυσάφι. Μ᾽ αὐ­τὴν τὸ χῶμα μαλακώνει, τ᾽ ἀλέτρια ἀνοίγουν αὐλάκια καὶ οἱ γεωρ­γοὶ σπέρνουν τὸ σπόρο. Εὐλογημένη ἡ ὥρα τῆς σπορᾶς, εὐλογημένος ὁ χωρικὸς ποὺ μὲ τὸν ἱδρῶτα του ποτίζει τὴ γῆ νὰ δώσῃ καρπό. Ἡ Ἐκκλησία μας προσ­εύχε­ται «ὑπὲρ …εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς» (θ. Λειτ.).
⃝ Θὰ μοῦ πῆτε· Αὐτὰ νὰ τὰ πῇς στοὺς χωρικούς· ἐμεῖς δὲν ἔχουμε γῆ νὰ καλλιεργή­σουμε… Ἀδελφοί μου, καὶ ὁ πιὸ φτωχὸς καὶ ἀκτή­μων ἔχει κάποιο ἄλλο χωράφι· χωράφι πνευματικό, ἄυλο, τὸ ὁποῖο εἶνε ὑποχρεωμένος νὰ τὸ καλλιεργήσῃ. Μία γῆ χωρὶς καλλιέργεια γεμίζει πέτρες καὶ χορ­τα­ριάζει. Ἔτσι καὶ τὸ πνευ­ματικό μας χωράφι, ὁ ἄλλος αὐτὸς ἀ­γρὸς μὲ τὴν ἀν­εκτίμητη ἀξία, δηλαδὴ τὸ πνεῦμα, ἡ ψυχή μας· ἔχει ἀ­νάγκη ἀ­πὸ καλλιέργεια· πρέπει νὰ βγάλουμε μέσα ἀ­πὸ τὴν καρδιά μας τὰ ἀγ­κάθια, τὶς πέτρες, τοὺς ὀγ­κολίθους· νὰ περά­σῃ ἐπάνω στὴν ψυ­χὴ τὸ ἀλέτρι. Εἶνε καλὸς ὁ λαός μας, εὐγενικός, ἔ­χει ἀρετές, ἀλλὰ ἔμεινε ἀκαλλιέργητος καὶ ἔ­γινε γῆ χέρσα. Θέλει καλλιέργεια. Εἶνε κατάρα γιὰ ἕνα τόπο νὰ μέ­νῃ ἡ γῆ του ἀκαλλιέργητη· ἀλλὰ μεγαλύτερη κατάρα εἶ­νε ὅταν δὲν καλλιεργοῦνται οἱ ψυχές. Ἐπάνω στὶς ψυχὲς τῶν Ἑλλήνων, μικρῶν καὶ μεγάλων, πρέπει νὰ περάσουν τὰ τρακτὲρ τὰ πνευματικά, νὰ σκάψουν βαθειά, καὶ μετὰ νὰ πέσῃ ὁ πολύτιμος σπόρος. Ποιός εἶνε ὁ σπόρος ποὺ πρέπει νὰ πέσῃ στὴν ψυχὴ τοῦ παι­διοῦ, τοῦ νέου, τοῦ πλουσίου, τοῦ φτωχοῦ, τοῦ κάθε ἁμαρτωλοῦ; Τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου. Εὐλογημένη ἡ ὥρα ποὺ ὁ γεωργὸς σπέρνει στὸ χωρά­φι, καὶ τρισευλογημένη ἡ ὥρα ποὺ ὁ κήρυκας παίρνει ἀπ᾽ τὴν ἀποθήκη τ᾽ οὐρανοῦ τὸν ἀνεκ­τίμητο σπόρο τοῦ εὐαγγελίου καὶ σπέρνει ὅπου ὑπάρχει ψυχὴ δεκτική. Δεύτερο λοι­πὸν εἶδος σπορᾶς εἶνε τὸ φύτεμα τοῦ θείου λό­γου στὸν ἀγρὸ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τοὺς κήρυκες.
⃝ Ἀλλὰ θὰ μοῦ πῇ πάλι κάποιος ἄλλος· Ἐγὼ δὲν εἶ­μαι οὔτε γεωργὸς οὔτε ἱεροκήρυκας, γιὰ νὰ σπέρνω… Ὑπάρχει, ἀγαπητέ μου, καὶ ἕνα ἄλ­­λο τρίτο εἶδος σπορᾶς. Ποιό; Read more »

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν (Γαλ. 2,16-20)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστινου

Τι χρειαζεται για να σωθουμε;

«…Οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 2,16)

ΖΟΥΜΕ, ἀγαπητοί μου, σὲ μιὰ ἐποχὴ μεγάλης ἀπιστίας. Ὑλισταὶ καὶ ἄθεοι λένε, ὅτι ἔτσι τυχαίως ἔγινε ὁ κόσμος, ὅλα ὅσα βλέπου­με. Κι ὁ ἄνθρωπος ἔτσι, λένε, ξεφύτρωσε, κ᾽ εἶνε κι αὐτὸς ἕνα ζῷο, ἐξελιγμένο βέβαια· ὅ­σο ἀναπνέει τόσο καὶ ζῇ, τὸ φτυάρι τοῦ νεκρο­θάφτη θέτει τελεία καὶ παῦλα στὴ ζωή του.

Ἀλλὰ δὲν εἶνε ἔτσι τὰ πράγματα. Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε μόνο ὕλη, κόκκαλα καὶ σάρκες· εἶνε καὶ πνεῦμα, ψυχὴ ἀθάνατη. Καὶ μόνο τὰ λόγια ποὺ εἶπε σήμερα ὁ Χριστὸς στὸ εὐαγγέλιο, ἀρκοῦν· «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυ­­χὴν αὐτοῦ;» (Μᾶρκ. 8,36). Λόγια αἰώνια, ποὺ πρέπει νὰ τὰ προσέξουμε ὅλοι. Δὲν λέει «ἐὰν κερ­δήσῃ τὴν γῆν ὅλην», ἀλλὰ «τὸν κόσμον ὅ­λον». Προφήτευσε δηλαδὴ καὶ τὶς σημερινὲς διαστημικὲς κατακτήσεις. Γιατὶ αὐ­τὸ εἶνε «κόσμος»· δὲν εἶνε μόνο ἡ γῆ. Τὰ λόγια αὐτὰ κηρύττουν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε καὶ ψυχὴ ἀθάνατη.
Ὑπάρχει λοιπὸν ψυχή, Θεὸς πλάστης καὶ κριτής. Ὑπάρχει ἄλλος κόσμος, καὶ σήμερα – αὔριο φεύγουμε νὰ πᾶμε ἐκεῖ. Καὶ ὅπως ὅσοι πρόκειται νὰ ταξιδέψουν φροντίζουν γιὰ τὸ εἰσιτήριό τους, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς, ποὺ δὲν ξέρουμε πότε ἀναχωροῦμε γιὰ τὸ αἰώνιο ταξίδι, ἂς φροντίσουμε γιὰ τὸ εἰσιτήριό μας.
Καὶ ποιό «πρακτορεῖο» ἐκδίδει τὸ εἰσιτήριο αὐτό; Τὸ εἰσιτήριο, ἂν προσέξατε, μᾶς τὸ δίνει ὁ σημερι­νὸς ἀπόστολος. Τί μεγάλα λόγια ἔχει! Ἐγώ, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἤ­μουν φανατικὸς Ἰουδαῖος, τηροῦσα μὲ ἀκρίβεια ὅλα ὅσα διατάζει ὁ Μωσαϊκὸς νόμος. Κατάλαβα ὅμως, ὅτι μ᾽ αὐτὰ δὲν σῴζομαι. Αὐτὰ ἦταν τὸ φλοῦδι καὶ ὄχι ὁ καρπός, ἡ σκιὰ καὶ ὄχι ἡ πραγματικότης. Γι᾽ αὐτὸ ἄφησα τὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία καὶ ἦρθα στὸ Χριστιανισμό, πίστεψα στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀπὸ τότε αἰσθάνθηκα τὴ λύτρωσι, τὴ σωτηρία, καὶ ἀγάπησα τὸ Χριστό. Καὶ δὲν ἡσυχάζω· μέρα – νύχτα γυρίζω τὸν κόσμο καὶ κηρύττω, ὅτι ὁ ἄνθρωπος «δικαιοῦται», σῴζεται, μὲ τὴν πίστι στὸ Χριστό· «διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ» καὶ ὄχι «ἐξ ἔργων νόμου» (Γαλ. 2,16).
Στὰ λόγια αὐτὰ θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ δώσετε ἰδιαιτέρα προσοχή. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1095
Κυριακὴ Ι΄ (Ι΄ Ματθ.) (Α΄ Κορ. 4,9-16)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Οι πιστοι περιφρονουνται

«…Ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Α΄ Κορ. 4,13)

ΟΛΟΙ, ἀγαπητοί μου, ἀγαποῦμε τὴ δόξα. Χαιρόμεθα ὅταν ὁ κόσμος μᾶς ἐπαινῇ, λυπούμεθα ὅταν μᾶς κατηγορῇ. Ὅλοι προσέχουμε τί θὰ πῇ ὁ κόσμος. Ἀλλὰ τί εἶνε αὐτὸς ὁ κόσμος; Ἔχει τόση ἀξία ἡ κρίσι τοῦ κόσμου; Σ᾿ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα ἀπαντᾷ ὁ σημερινὸς ἀπόστολος. Θὰ εἶμαι εὐτυχὴς ἂν μπορέσω ἕνα λόγο τοῦ ἀποστόλου νὰ σᾶς τὸν ἐξηγήσω ὥστε νὰ τὸν καταλάβετε. Εἶνε ὁ λόγος «…Ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Α΄ Κορ. 4,13).

* * *

Ὑποθέστε, ὅτι ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῶν ἀποστόλων, τὸ 50 μ.Χ.. Ἂν κάποιος ἀπὸ μᾶς περιώδευε τὰ κέντρα ποὺ ἐπισκέφθηκαν οἱ ἀπόστολοι (Θεσσαλονίκη, Ἀθήνα, Κόρινθο, Ῥώμη) καὶ τέντωνε τὸ αὐτί του ν᾿ ἀκούσῃ τί συζητοῦν οἱ ἄνθρωποι, ποιούς ἐπαινεῖ ὁ κόσμος, θὰ ἄκουγε διάφορα ὀνόματα τῆς ἐποχῆς, πλουσίων, στρατηγῶν, φιλοσόφων, ῥητόρων. Πρὸ παντὸς ὅμως θὰ ἄκουγε νὰ λένε γιὰ τὸν αὐτοκράτορά τους. Ὅπου παρουσιαζόταν, τὸν ἐπευφημοῦσαν. Κι ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ ἐκεῖνος ἐπισκέφθηκε τὴν Ἑλλάδα, στὴν Κόρινθο οἱ πρόγονοί μας τοῦ στήσανε ἁψῖδα, τοῦ στρώσανε τὸ δρόμο καὶ τὸν στεφάνωσαν μὲ 1.800 στεφάνια! Μὰ ποιός τέλος πάντων ἦταν αὐτός; Τόσο καλὸ ἔκανε στὸν κόσμο, τόσο ἀγαποῦσε τὸ λαό; τί ἔκανε; Τί ἔκανε! Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ ἄγριους βασιλεῖς τοῦ κόσμου· θηρίο ἐστεμμένο, τέρας μὲ στέμμα πάνω στὸ κεφάλι. Ἦταν ὁ Νέρων. Αὐτὸν στεφάνωνε ὁ κόσμος. Τέτοια τιμὴ ἀπέδιδαν τότε στὸν αὐτοκράτορα καὶ ἄλλους σπουδαίους καὶ ἰσχυρούς. Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε ἀκόμη νὰ πῶ, ὅτι τέτοια τιμὴ ἀπέδιδε καὶ στὶς πόρνες ποὺ ζοῦσαν στὶς πόλεις τους καὶ μάζευαν τὸ χρυσάφι τῶν ἀνοήτων πλουσίων. Τέτοια τι μὴ ἀπέδιδαν καὶ σὲ κάτι ἀθλητὰς μὲ γερὰ μπράτσα ποὺ πάλευαν μὲ λιοντάρια καὶ σκότωναν ἄγρια θηρία. Τιμὴ λοιπὸν στὸν ἀθλητή, τιμὴ στὴν πόρνη, τιμὴ στὸν πλούσιο, τιμὴ στὸν δυνατό, τιμὴ στὸ στρατηγό, τιμὴ στὸ Νέρωνα.
Καὶ ἐνῷ ὁ κόσμος τιμοῦσε ἔτσι ὅλους αὐτούς, τὴν ἴδια ἐποχὴ κάποιοι ἄλλοι ζοῦσαν στὴν ἀτιμία. Ποιοί; Οἱ ἀπόστολοι. Αὐτοὶ βέβαια δὲν εἶχαν λεφτά, περπατοῦσαν ξυπόλητοι, δὲν εἶχαν στέμματα καὶ σπαθιά, δὲν εἶχαν τιμὲς καὶ δόξες· ἦταν τελείως ἄσημοι. Ὅπως καμμιὰ φορὰ μέσα στὴ λάσπη βρίσκονται διαμάντια, ἔτσι καὶ οἱ ἀπόστολοι, παρ᾿ ὅλη τὴ φτώχεια τους, εἶχαν ἕνα μεγαλεῖο, ποὺ δὲν τό ᾿χε κανένας βασιλιᾶς, κανένας ῥήτορας, κανένας φιλόσοφος. Τὸ μεγαλεῖο τους ἦταν, ὅτι κήρυτταν τὴν πίστι στὸ Χριστό, καλοῦσαν τὸν κόσμο σὲ μετάνοια, καὶ μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ ἔβγαζαν δαιμόνια καὶ θεράπευαν ἀρρώστους· ἔπαιρναν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν κατάστασι τοῦ κτήνους καὶ τὸν ἔκαναν ἄγγελο. Ὑπάρχει πιὸ μεγάλη εὐεργεσία; Καὶ πῶς τοὺς συμπεριφέρθηκε ὁ κόσμος; Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἦρθε στὴν Ἀθήνα καὶ στὴν Κόρινθο, ἐκεῖνοι ποὺ στεφάνωσαν ἕνα Νέρωνα μὲ 1.800 στεφάνια βγῆκαν νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν; Κάθε ἄλλο. Γιά διαβάστε τὸ βίο τῶν ἀποστόλων. Ἐμεῖς, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις» (Α΄ Κορ. 4,9). Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1767

Κυριακὴ Θ΄ (Θ΄ Ματθ.) (Α΄ Κορ. 3,9-17)
18 Αὐγούστου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε» (Α΄ Κορ. 3,9)

Μία ἀπὸ τὶς ἀνάγκες ποὺ ἔ­χει ὁ ἄνθρωπος ἐ­δῶ στὴ γῆ εἶνε ἡ στέγη, τὸ σπίτι. Βράδιασε; Ὅπως τὸ πουλὶ κι αὐ­τὸ τὸ ἄγριο θηρίο γυρίζει στὴ φωλιά του, καὶ δὲν ὑπάρχει ζων­τα­νὸ ποὺ νὰ μὴν ἔχῃ φωλιά, ἔτσι κι ὁ ἄνθρωπος ἔ­χει ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα μέρος ποὺ θὰ στεγά­σῃ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν οἰ­κογένειά του. Κανείς δὲν θέλει νά ᾽νε ἄ­στεγος· ὅλοι προσπαθοῦν νὰ χτίσουν ἕνα σπίτι. Κάνουν τὰ πάντα γι᾽ αὐτό· καὶ οἰκόπεδα ἀγοράζουν, καὶ χρή­ματα δανείζον­­ται, καὶ τότε θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους εὐτυ­­χῆ ὅταν μπορέσουν νὰ μποῦν μέσα στὸ σπίτι.
Σπίτια διάφορα, μεγάλα, πολυώροφα, παλά­τια, οὐρανοξύστες. Ὁ κόσμος θεωρεῖ αὐτοὺς ποὺ κατοικοῦν σὲ τέτοια μέγαρα εὐτυχισμένους. Ἀλλὰ εἶνε ἔτσι; Ὅταν ὁ Θεὸς σείει τὴ γῆ, τότε τὰ σπίτια πέφτουν κ᾽ οἱ ἄνθρωποι φο­νεύονται. Τὸ εἶπε κι ὁ Χριστός· ὅταν στὰ Ἰερο­σόλυμα τοῦ ἔδειχναν τὶς μεγάλες οἰκοδομὲς εἶπε· Ὅλα αὐτὰ θὰ γκρεμιστοῦν, δὲ θὰ μείνῃ «λίθος ἐπὶ λίθῳ» (Λουκ. 19,44). Τὰ καλύβια εἶνε εὐλογη­μένα· τὰ μέγαρα ποὺ στήθηκαν μὲ ἀδικίες καὶ πλεονεξίες, ἂν ἕνας ἄγγελος Κυρίου τὰ πιά­σῃ καὶ τὰ στύψῃ, θὰ στάξουν αἷμα ἀ­δικημένων.
Ἀλλὰ γιατί, ἀδελφοί μου, σᾶς ἀπασχολῶ μὲ τὰ σπίτια, μικρὰ καὶ μεγάλα; Διότι γι᾽ αὐτὸ μᾶς μιλάει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος· ὁλόκληρος ὁ σημερινὸς ἀπόστολος λέει γιὰ κάποια οἰ­κοδομή. Θὰ ἤμουν εὐτυχής, ἂν μποροῦσα νὰ κάνω τὸν καθένα σας νὰ ἐπιθυμή­σῃ ν᾽ ἀγορά­σῃ ἕνα διαμέρισμα σ᾽ αὐτήν! Εἶνε μιὰ μεγάλη – τεράστια οἰκοδομή· ἀρχίζει ἀπὸ ᾽δῶ στὴ γῆ καὶ φτάνει μέχρι τὸν οὐ­ρανό· χωράει μέσα ὅ­λους, ὄχι μόνο τοὺς βασιλιᾶδες ἀλλὰ καὶ τοὺς πιὸ φτωχούς· οἰκοδομὴ ἀ­θάνατη καὶ αἰωνία. Ποιά ἆραγε νὰ εἶνε αὐτὴ ἡ οἰκοδομή; καὶ πῶς μπορεῖ καθένας μας ν᾽ ἀποκτήσῃ ἕνα μέ­ρος σ᾽ αὐ­τήν, νὰ συμπεριληφθῇ στοὺς ἐνοίκους της; Μᾶς τὸ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε» (Α΄ Κορ. 3,9). Ἡ οἰκοδομὴ αὐτὴ εἶνε ἡ Ἐκκλησία.

* * *

Ἀλλ᾽ ὅταν λέμε «Ἐκκλησία», ἀγαπητοί μου, δὲν ἐννοοῦμε τὸ κτήριο τοῦ ναοῦ. Τὰ κτήρια μπορεῖ νὰ τὰ γκρεμίσουν οἱ ἄπιστοι καὶ μιὰ μέρα νὰ μὴν ὑπάρχῃ καμμιά ἐκκλησιὰ πάνω στὴ γῆ. Ἡ οἰκοδομὴ ὅμως τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐκκλη­σία, εἶνε κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερο καὶ ὑψη­λότερο. Ἡ Ἐκκλησία θὰ ὑπάρχῃ στὶς σπηλιὲς καὶ τὰ δάση, ὅπως τὴν ἐποχὴ τῶν διωγμῶν. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1852

Κυριακὴ Η΄ (Η΄ Ματθ.) (Α΄ Κορ. 1,10-17)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Διχονοια

Ἀδελφοί, «παρακαλῶ διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα» (Α΄ Κορ. 1,10)

Λένε, ἀγαπητοί μου, μερικοὶ στὴν ἐπο­χή μας, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο πάλιωσε. Ἀλλὰ τὸ Εὐαγγέλιο εἶ­νε ἡ ἀλήθεια κ᾽ ἡ ἀλήθεια δὲν παλιώ­νει. Εἶνε τὸ φῶς· «Ἐκ νυκτὸς ὀρ­θρίζει τὸ πνεῦ­μά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, ὅτι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9). Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὁ οὐρα­νὸς καὶ ἡ γῆ παρε­λεύσον­ται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35). Τὴν ἀλήθεια αὐτή, ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶνε αἰ­ώνιος, τὴ βλέπουμε καὶ στὴ σημε­ρι­­νὴ περικο­πὴ τοῦ ἀποστόλου. Προσέξατε τί λέει;
Ἀπὸ τότε ποὺ γράφτηκαν αὐ­τὰ πέρασαν τόσοι αἰῶνες, ἀλλὰ εἶνε σὰν νὰ φωτογραφίζῃ τὴν ἐποχή μας, τὰ ἤθη – τὴ δική μας κατάστασι. Εἶνε δέκα στί­χοι ἀπὸ τὴν Πρώτη πρὸς Κορινθί­ους ἐπιστολή. Ὅταν πᾶτε στὸ σπίτι, ἀνοῖξτε καὶ δια­βάστε –σᾶς τὸ δίνω σὰν κανόνα– ὄχι μόνο τοὺς δέκα στίχους ἀλλὰ ὁλόκληρη τὴν Ἐ­πιστολή, νὰ δῆτε ἐκεῖ τί διαμάντια ἔχει ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ, τί μεγάλες ἀλήθειες ἀναγ­καῖες ὄχι μόνο τότε ἀλλὰ καὶ σήμερα καὶ αὔ­ριο καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας.
Γράφει λοιπὸν ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τοὺς Κορινθίους. Τί ἦταν ἡ Κόρινθος; Τώρα εἶ­νε μία ἐπαρχιακὴ πόλις· τότε ἦταν κέντρο, μία ἀπ᾽ τὶς μεγαλύ­τερες πόλεις τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Ἐκεῖ ἀγάλματα, μνημεῖα, ναοί, ἀγορά, πλοῦτος. Ἀλλ᾽ ὅπου πλοῦ­­τος, ἐκεῖ καὶ διαφθορά. Οἱ Κο­ρίνθιοι εἶχαν διάφορες κακίες. Ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐ­­λαττώματα ποὺ εἶχαν θὰ σταθῶ σὲ ἕνα.
Λὲς καὶ εἶνε ἐλάττωμα ἑλ­ληνικό. Χρόνια – αἰ­ῶνες μᾶς βασανίζει. Ἂν γινόταν νὰ τὸ ξερ­ριζώσουμε, θὰ ἤ­μασταν τὸ εὐτυχέστερο ἔθνος. Τὸ εἶχαν κ᾽ οἱ Κορίνθιοι, καὶ κινδύνευε νὰ τοὺς διαλύσῃ. Εἶνε ἡ διχόνοια. Ὁ διάβολος ἔρ­ριξε στὶς καρδιές τους τὸ σπέρ­μα τῆς διχονοίας. Καὶ οἱ Κορίνθιοι –ἄσε τοὺς εἰδωλολάτρες, ἐν­νοῶ οἱ λίγοι Χριστι­ανοὶ τῆς Κορίνθου– κόλλησαν ἀπ᾽ αὐτὴ τὴν ψώρα κ᾽ ἦταν κι αὐτοὶ χωρισμένοι.

* * *

Χωρισμένοι οἱ Χριστιανοί; Πάει ποτὲ στὸ μυαλό; Εἶνε κάτι τὸ ὀξύμωρο, μιὰ ἀντινομία. Χωρισμένοι αὐτοὶ ποὺ πιστεύ­ουν στὸ Χριστό, ποὺ ἔ­χουν ἔμβλημα τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 13,34· 15,12,17), ποὺ ἀ­κοῦνε στὴν ἐκκλησία «Ἀγαπήσω­­μεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν» (θ. Λειτ.); αὐτοὶ ποὺ βγῆκαν ὅλοι ἀπὸ μιὰ κολυμβή­θρα, ποὺ κοινωνοῦν ἀπὸ τὸ ἴ­διο δισκοπότηρο, ποὺ περιμένουν μία αἰώνια πατρίδα; Αὐτοί, ποὺ θά ᾽πρεπε νά ᾽νε ἑνωμέ­νοι, εἶνε λοιπὸν χωρισμένοι; Μάλιστα. Οἱ Χρι­στιανοὶ ἐκεῖνοι διαιρέθηκαν. Read more »

Kυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου(Ρωμ. 15, 1)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΑΝΩΧΗ, ΥΠΟΧΩΡΗΣΙ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΙ

Ὁφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων

βαστάζειν καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν» (Ρωμ. 15,1)

Δεν κατοικεῖται ἡ Γῆ ἀπὸ ἀγγέλους, ἀγαπητοί μου. Ἄνθρωπο τὴν κατοικοῦν, ποὺ καθένας ἔχει τὰ ἐλαττώματά του, τὶς ἀδυναμίες του· αὐτὰ δηλαδὴ ποὺ ἔχουμε ὅλοι…

Πατῆστε τον τίτλο και διαβάστε το σε pdf

KYΡΙΑΚΗ Ζ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ(Ρωμ. 15,1-7)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ TOY IEΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

Αφού λοιπόν ο Παύλος απέδωσε τη δοξολογία προς τον Θεό, πάλι από την ευχή προχωρεί σε παραίνεση, στρέφοντας τον λόγο στους πιο δυνατούς κατά την πίστη και λέγοντας τα εξής: «Ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν(: οφείλουμε εμείς οι δυνατοί στην πίστη και στην αρετή να δείχνουμε ανεκτικότητα και συμπάθεια στις αδυναμίες των αδυνάτων στην πίστη ανθρώπων και να μην κάνουμε εκείνα που αρέσουν στον εαυτό μας)»[Ρωμ.15,1].
Είδες πώς εξύψωσε αυτούς με τους επαίνους, όχι με το να τους πει μόνο δυνατούς, αλλά και με το να τους τοποθετήσει μαζί με τον εαυτό του; Και όχι μόνο έτσι, αλλά και τους παρακινεί πάλι με το χρήσιμο και το ευχάριστο. «Γιατί εσύ βέβαια είσαι δυνατός», λέγει, «και όταν δείχνεις συγκατάβαση δεν βλάπτεσαι καθόλου αλλά σε εκείνον ο κίνδυνος είναι για τα χειρότερα κακά, αν δεν βαστάζεται». Και δεν είπε «να βαστάζουμε τους αδυνάτους», αλλά «τις αδυναμίες των αδυνάτων ανθρώπων», για να παρακινήσει και να οδηγήσει τον δυνατό σε ευσπλαχνία, όπως και αλλού λέγει: «ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος(:εάν από αδυναμία πέσει ένας άνθρωπος σε κάποιο αμάρτημα, εσείς που είστε πνευματικά ισχυροί, να τον διορθώνετε και να τον παιδαγωγείτε με πνεύμα πραότητας)»[Γαλ.6,1]. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1892

Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου (῾Ρωμ. 5,1-10)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Κολυμπαμε στην αγαπη Του οι αχαριστοι

«Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν» (῾Ρωμ. 5,5)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸν σημερινὸ ἀπό­στολο (βλ. ῾Ρωμ. 5,1-10); Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ σᾶς πῶ μερικὰ λόγια ἐπὶ τῆς περικοπῆς.

* * *

Μία ἀγάπη ὑπάρχει στὸν κόσμο, ἀγάπη ποὺ τρέχει σὰν ποταμὸς ἀστείρευτος. Ὤ καὶ νὰ μποροῦσα νὰ σᾶς πείσω σήμερα νὰ πλησιάσετε αὐτὸ τὸν ποταμὸ καὶ μὲ τὸ δαχτυλάκι νὰ γευ­θῆ­τε μιὰ σταλαγματιὰ ἀπὸ τὸ νερό του!
Ὁ κόσμος ὁμιλεῖ γιὰ διάφορα εἴδη ἀγάπης. Τραγούδια, ποιηταί, ζωγράφοι, ὅλοι τὴν ἀγάπη ὑμνοῦν. Ὁ ἕνας λέει γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔ­χουν δυὸ φίλοι, ὁ ἄλλος γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔ­χουν τ᾽ ἀ­δέρ­φια, ὁ ἄλλος γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔ­χουν τὰ ἀν­τρόγυνα, ὁ ἄλ­λος γιὰ τὴν ἀ­γάπη τῶν παι­διῶν στοὺς γονεῖς, ὁ ἄλλος γιὰ τὴν ἀ­γά­πη τῆς μάνας στὸ παιδί. Δι­άφορες ἀγά­πες. Ἀλλὰ καμμιά δὲν εἶνε ἀθάνατη, ὅλες ἔρ­χον­ται καὶ παρέρχον­ται. Φαίνον­ται ὅτι εἶνε ἀ­­γάπη· στὸ βάθος εἶνε κάτι ἐλλιπές, δὲν στέκει στὸ ὕψος τῆς ἀγάπης.
⃝ Ὡραία ἡ ἀγάπη τῶν φίλων, ἀλλὰ βλέπεις καὶ φίλους ποὺ μετὰ ἀπὸ χρόνια χωρίζουν, ἀλληλο­ϋβρίζονται καὶ ἀπορεῖς πῶς ἡ φιλία ἔγινε ἔχθρα.
⃝ Ὡραία ἡ ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν. Βγῆκαν ἀ­πὸ τὴν ἴδια κοιλιά, βύζαξαν τὸ ἴδιο γάλα. Μὰ συχνὰ γιὰ τὸ τίποτα, γιὰ ἕνα οἰκόπεδο, διαπληκτίζον­ται στὰ δικαστήρια, μισοῦνται θα­νάσιμα. «Γιατί εἶνε τό­σο βαθειά βγαλμένο τὸ μάτι σου;», λέει ὁ κόσμος· «γιατὶ μοῦ τό ᾽βγαλε ὁ ἀδερφός μου».
⃝ Καλὴ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνδρογύνου. Βγαίνουν ἀπὸ τὴν ἐκκλησιά, τοὺς ῥαίνουν μὲ ῥοδοπέτα­λα, τοὺς εὔχονται νὰ ζήσουν εὐ­τυχισμένοι. Μὰ δὲν περνάει χρόνος καὶ τρέχουν σὲ δικηγόρο γιὰ διαζύγιο. Ποῦ εἶνε λοιπὸν ἡ συζυγικὴ ἀγάπη;
⃝ Νὰ δοῦμε καὶ τὴν ἀγάπη τῶν παιδιῶν; Ἐνῷ οἱ γονεῖς κοπίασαν γι᾽ αὐτά, ἔρχεται στιγμὴ ποὺ τὰ παιδιὰ τοὺς συμπεριφέρονται ἄστοργα καὶ τοὺς ἐγκαταλείπουν τελείως.
⃝ Λέμε τέλος ὅτι, ἂν ὑπάρχῃ μιὰ γνήσια ἀγάπη στὸν κόσμο, αὐτὴ εἶνε ἡ ἀγάπη τῆς μάνας. Ναί· ἀλλὰ μήπως δὲν βλέπουμε καὶ μάνες ποὺ ξερριζώνουν ἀπ᾽ τὰ σπλάχνα τους τὴ μητρότη­τα καὶ τρέχουν σὲ κλινικὲς καὶ πετοῦν τὰ παιδιά τους; Δὲν ὑπάρχουν καὶ πατεράδες ποὺ ἀποκλη­ρώ­­νουν τὰ παιδιά τους ἀπὸ μιὰ ἰδιοτροπία;
Ποῦ πῆγαν λοιπὸν ὅλες αὐτὲς οἱ ἀγάπες; Ἂς τὶς ὑμνῇ ὁ κόσμος· ἐγὼ δὲν θέλω σήμερα νὰ μιλήσω γι᾽ αὐτές. Θὰ σᾶς δείξω μιὰ ἄλλη ἀγάπη, πιὸ πλατειὰ κι ἀπ᾽ τὸν οὐρανό, πιὸ βαθειὰ κι ἀπ᾽ τὴ θά­λασσα, ἀγάπη ποὺ «ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν», ὅπως λέει ὁ σημερι­νὸς ἀπόστολος (῾Ρωμ. 5,5). Ποιά εἶνε ἡ ἀγάπη αὐτή; Read more »

«Ιδων ο Παυλος τους αδελφους ευχαριστησας τω Θεω ελαβε θαρσος» (Πράξ. 28,15). Ο Παυλος προτυπο για τους ποιμενες της Εκ­κλησιας. Επειδη κ᾽ εγω κατα τις ανεξιχνιαστες βουλες του Θεου ειμαι ενας ποιμενας, εχω κ᾽ εγω αναγκη ενισχυσεως. Θα σας παρουσιασω, προς δοξαν Θεου, 4 – 5 στι­γμι­οτυπα, κατα τα οποια οι Χριστιανοι μου εδωσαν μεγαλο θαρρος, για να συνεχισω τον αγωνα μου. Ἂν δὲν ἦταν αὐτοί, δὲν ξέρω ἂν τὴν ὥρα αὐτὴ θὰ βρισκόμουν ἐδῶ, ἢ θὰ εἶ­χα ἀποσυρθῆ στὸ Ἅγιο Ὄρος.

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2202

Τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων
Κυριακὴ 30 Ἰουνίου 2019 ἑσπέρας

ΕYXAΡΙΣΤΩ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ

«Ἰδὼν ὁ Παῦλος τοὺς ἀδελφοὺς εὐχαριστήσας τῷ Θεῷ ἔλαβε θάρσος» (Πράξ. 28,15)

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου, μετὰ ἀ­πὸ μεγάλη τα­λαι­πωρία σωματικὴ καὶ ψυ­χι­κή, φτάνει στὰ πρόθυρα τῆς ῾Ρώμης. Ἔρχε­ται κρατού­μενος γιὰ νὰ δι­καστῇ. Βγαίνουν τότε καὶ τὸν ὑ­πο­δέχονται Χριστιανοί. Καὶ ὁ συνοδός του εὐαγγελιστὴς Λου­κᾶς σημειώνει γιὰ τὴ συν­άν­­τησι αὐτή· «Ἰ­δὼν ὁ Παῦλος τοὺς ἀ­δελφοὺς εὐ­χαρι­στήσας τῷ Θεῷ ἔλαβε θάρσος» (Πράξ. 28,15), πῆρε δηλαδὴ θάρρος ἀπὸ τοὺς πιστούς.

Ἂν ὅμως ὁ Παῦλος πῆρε θάρρος ἀπὸ τοὺς ἀ­­δελφοὺς τῆς ῾Ρώμης, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς ἔ­χου­­με τὴν ἀνάγκη αὐτή; Ὁ Παῦ­λος εἶ­νε πρότυπο γιὰ τοὺς ποιμένες τῆς Ἐκ­κλησί­ας· καὶ ἐπειδὴ κ᾽ ἐγὼ κατὰ τὶς ἀνεξιχνί­αστες βουλὲς τοῦ Θεοῦ εἶμαι ἕνας ποιμένας, ἔχω κ᾽ ἐγὼ ἀνάγκη ἐνισχύ­σεως. Ὅπως σ᾽ ἐ­κεῖ­­νον ἔ­τσι καὶ σ᾽ ἐμᾶς, ποὺ ἐργαζόμεθα στὸν ἀ­γρὸ τοῦ Κυρίου, ποιός θὰ μᾶς δώσῃ θάρρος; Πρῶτα ὁ Θεὸς βέβαια. Ὄχι ὅ­μως μόνο ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοὶ ἀδελφοί.
Αὐτὸ ἔδωσε ὁ Κύριος νὰ τὸ δοκιμάσω κ᾽ ἐ­γώ. Ἐπιτρέψτε μου λοιπὸν τὴν ὥρα αὐτὴ νὰ σᾶς παρουσιάσω, πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ, 4 – 5 στι­γμι­ότυπα, κατὰ τὰ ὁποῖα οἱ Χριστιανοὶ μοῦ ἔ­δωσαν μεγάλο θάρρος, ὥστε νὰ συνεχίσω τὸν ἀγῶ­να μου. Ἂν δὲν ἦταν αὐτοί, δὲν ξέρω ἂν τὴν ὥρα αὐτὴ θὰ βρισκόμουν ἐδῶ, ἢ θὰ εἶ­χα ἀποσυρθῆ στὸ Ἅγιο Ὄρος. Μὲ τὰ λόγια, τὴ στάσι καὶ τὴν στήριξί τους μὲ ἐνίσχυσαν νὰ κρα­τηθῶ. Γι᾽ αὐτὸ τὸ χωρίο αὐτό, ὅτι «ὁ Παῦ­λος ἰ­δὼν τοὺς ἀ­δελφοὺς εὐ­χαρι­στήσας τῷ Θε­ῷ ἔλαβε θάρσος», μὲ συγκινεῖ.

* * *

⃝ Ἂς θυμηθῶ κατ᾽ ἀρχὴν τὴν πρώτη πόλι ποὺ μ᾽ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ ὑπηρετήσω, τὸ Μεσολόγ­γι. Νέος ἐγὼ τότε, τὸ 1935, μόλις 28 ἐτῶν, ἀνέβη­κα στὸν ἄμβωνα. Ἀπὸ τὶς πρῶτες προσπάθειές μου δὲν ἔβλεπα ἀποτελέσματα. Ἕνας νέ­ος ξέρετε ζητάει νὰ δῇ ἄμεσα ἀποτελέσματα. Γι᾽ αὐτὸ ἤ­­μουν κάπως ἀπογοητευμένος. Συνέχισα βέβαια τὴ διδασκαλία, εἶχα ὅμως ἀπορία· Καὶ τί ἔ­κανες, Αὐγουστῖνε, στὸ Μεσολόγγι; τό­σα κη­ρύ­γματα, κατηχητικά, φυλλάδια, κόποι· τί βγῆ­κε ἀπ᾽ ὅλη αὐτὴ τὴν περιπέτεια, ποὺ κάθησες ἑφτὰ χρόνια (1935-1941) στὸ Μεσολόγγι;… Πάντοτε τὸ σκεπτόμουν. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2201

Τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων
Κυριακὴ 30 Ἰουνίου 2019 πρωὶ
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ

«Ἰδὼν ὁ Παῦλος τοὺς ἀδελφοὺς εὐχαριστήσας τῷ Θεῷ ἔλαβε θάρσος» (Πράξ. 28,15)

Νὰ πῶ, ἀγαπητοί μου, τί αἰσθάνομαι τὴν ὥρα αὐτή; Αἰσθάνομαι κάτι ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ αἰ­σθανόταν ὁ ἀ­πόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἑ­ορ­τάζει σήμερα μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἁγίους Ἀ­ποστόλους. Προλαμβάνω τὴν παρεξήγησι·
–Μὰ τολμᾷς, θὰ πῆτε, νὰ συγκρίνῃς τὸν ἑ­αυτό σου μὲ τὸν Παῦλο, ποὺ ὅπως λέει ὁ ἅγι­ος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶνε ἀσύγ­κριτος;
Ὄχι βέβαια. Τί εἶμαι ἐγώ, τί εἴμαστε ὅλοι ἐ­μεῖς! ἑρπετὰ μπροστὰ στὸν ἀετό· νὰ μᾶς στύ­ψῃς ὅλους, δὲν κάνεις οὔτε τὸ νυχάκι τοῦ Παύ­λου. Ἐν τούτοις ὁ ἴδιος μᾶς λέει· «Μιμηταί μου γίνεσθε καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 11,1). Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὸν μιμηθοῦ­με· εἶνε τὸ πρότυπο γιὰ κάθε ποιμένα· εἶνε τὸ πρότυπο ἀ­κόμα καὶ γιὰ τὸν πιὸ ἁ­μαρτωλό. Γιατὶ καὶ ὁ Παῦλος ἦταν ἁμαρτωλός, βλάσφημος καὶ δι­ώ­κτης τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ξέρουμε, καὶ γι᾽ αὐ­τὸ εἶπε «Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁ­μαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15).
Ἡ ζωὴ τοῦ Παύλου, μὲ τὶς πτώσεις καὶ τ᾽ ἁ­μαρτήματά του ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς νίκες καὶ τοὺς θριάμβους του, εἶνε μία μεγάλη παρηγορία γιὰ κάθε Χριστιανό. Κάποιοι ζητοῦν θαύματα, ἀλ­λὰ καὶ μόνο ὁ Παῦλος εἶνε ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα θαύματα τῆς πίστεώς μας.
Θέλετε νὰ δῆτε τὸν Παῦλο; Ἀνοῖξτε τὸ βιβλίο Πράξεις τῶν ἀποστόλων, βιβλίο ἱστορικὸ τὸ ὁποῖο, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὰ ἄλλα, ποὺ εἶνε ἱ­στορίες ἐρίδων, πολέμων, ὕλης, σαρκός, αἵμα­τος, ἱστορία τοῦ Ἀδάμ, τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώ­που, αὐτὸ εἶνε ἡ ἱστορία τοῦ Πνεύματος, ἱστορία τοῦ νέου Ἀδάμ. Δὲν ψάλλει μιὰ ἔριδα, σὰν ἐ­­­κεί­νην τοῦ Ἀχιλλέως στὴν ἀρχὴ τῆς Ἰλιάδος τοῦ Ὁ­μήρου. Ἐδῶ ὁ εὐ­αγγελιστὴς Λουκᾶς ψάλλει τὸ ἔργο τοῦ ἁγίου Πνεύ­ματος, τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ· πῶς ἕνας διώκτης ἔγινε κορυφαῖος ἀπό­στολος, πῶς ἕνα σκοτάδι ἔ­γινε φῶς, πῶς ἄνθρω­ποι ποὺ ζοῦσαν σὰν τετράποδα ἔγιναν ἄγγελοι.
Ψάλε μας, Λουκᾶ, τὰ μεγαλεῖα τοῦ Παύλου – γιατὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν Πράξεων ὁ­μιλεῖ γι᾽ αὐτόν. Μακάρι νὰ μπορούσαμε νὰ προ­βάλουμε τὴ ζωή του σὲ μιὰ ταινία μὲ τίτλο «Ὁ Παῦλος». Ἀπ᾽ ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ Παύλου θὰ σᾶς παρουσιάσω τώρα μόνο ἕνα στιγμιότυπο. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2200

Τῶν ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου
Σάββατο 29 Ἰουνίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου

Πως σωζεται ο αμαρτωλος;

«Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15)

Τί εἶνε ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου; Γιὰ ἐ­κεῖ­νον ποὺ δὲν πιστεύει, ποὺ δὲν τὸν ἀπασχολεῖ τὸ ζήτημα τῆς σωτηρίας καὶ ζῇ χωρὶς σκο­πὸ στὸν κόσμο, ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε τίποτα· μπορεῖ ὁ κάθε ἀσήμαντος νὰ τὸν ὑβρίζῃ καὶ νὰ τὸν βλα­­σφημῇ. Γιὰ ὅποιον ὅμως πιστεύει πρα­γμα­τικά, ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ πᾶν. Εἶνε παραπάνω ἀπ᾽ ὅλους καὶ ἀπ᾽ ὅλα (πρβλ. Φιλ. 2,9). Εἶνε ὁ πλάστης καὶ δημιουργὸς τοῦ παντός, τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠ­μέγα (Ἀπ. 1,8· 21,6· 22,13), «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. 8,12), ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, «ὁ ἀρ­χη­γὸς» τῆς ζω­ῆς, τῆς πίστεως, καὶ τῆς σωτηρί­ας μας (Πράξ. 3,15. Ἑβρ. 12,2· 2,10), αὐτὸς ποὺ κρατάει στὰ χέρια του τὰ κλειδιὰ τῆς ζωῆς, «τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου» (Ἀπ. 1,18), εἶνε ὁ βασιλεὺς τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρ­χαγ­γέλων. Ὁ Χριστός, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμ­βο­λο τῆς πίστεως, εἶνε ὄχι ἁπλῶς ἕνας ἄν­θρωπος ὅπως ἐμεῖς, ἀλλὰ ὁ Θεός, ὁ ἀληθινὸς Θεός· «φῶς ἐκ φωτός, Θεὸς ἀληθινός» (ἄρθρ. 2).
Τὸ φωνάζει ὅλη ἡ δημιουργία. Ἀπὸ τὰ μικρό­τερα ἕως τὰ μεγαλύτερα, ἀπὸ ἕνα φύλλο δέν­τρου, ἕναν κόκκο ἄμμου καὶ μιὰ σταγόνα τοῦ ὠκεανοῦ μέχρι τὰ οὐράνια σώματα καὶ τὰ σμή­νη τῶν ἄστρων, ὅλα ὁμολογοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός. Τὸ βεβαιώνουν ἀκόμη τὰ ἀμέτρητα θαύματά του, ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κά­νῃ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων εἰς πεῖσμα τῶν ἀ­θέων καὶ ἀπίστων ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Read more »