Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 9,11-14)
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ποιος θ᾽ απαλλαξη τη συνειδησι απο το αγχος;

«Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ… καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι» (Ἑβρ. 9,14)

Κάθε φορά, ἀγαπητοί μου, ποὺ γίνεται θεία λειτουργία, διαβάζονται δύο περικοπὲς ἀ­πὸ τὴν ἁγία Γραφή· μία τὸ εὐ­αγγέλιο καὶ μία ὁ ἀπόστολος. Τὸ εἴπαμε καὶ τὸ ξαναλέμε, δὲν ὑ­πάρχει ἄλλο βι­βλίο ἀνώτερο ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή. Χιλιάδες βιβλία νὰ διαβάσῃς, ἂν δὲν διαβάσῃς τὴν ἁγία Γραφή, τίπο­τα δὲν ἔκανες.
Ἡ ἁγία Γρα­φὴ εἶνε ἀναγκαία. Τόσο ἀναγκαία ὅσο καὶ ἡ θεία κοινωνία. Ὅ­πως ἐὰν κάποιος δὲν κοινωνῇ, δὲν μπορεῖ νὰ εἶνε Χριστιανός, ἔτσι καὶ ἂν δὲν διαβάζῃ ἢ δὲν ἀ­κούῃ τὴν ἁγία Γραφή. Προτιμότερο νὰ μὴν ἔ­χῃς ψωμὶ νὰ φᾷς παρὰ νὰ μὴν ἔχῃς ἁγία Γρα­φὴ νὰ μελετᾷς· Ἡμέρα χωρὶς ψωμὶ νὰ περνάῃ, ἡμέρα χωρὶς ἁγία Γραφὴ νὰ μὴν περνάῃ.
Ἡ ἁγία Γραφὴ εἶνε προστασία. Ὁ ἱερὸς Χρυ­σόστομος λέει ὅτι ὅπου ὑπάρχει Εὐαγγέλιο, ἐ­κεῖ διάβολος δὲν πατάει· ὅπου ὑπάρχει Εὐ­αγ­­γέλιο, δηλαδὴ ἀνάγνωσις ἢ ἀκρόασις καὶ ἐφαρ­μογή του καὶ προσπάθεια νὰ μεταδοθῇ καὶ σὲ ἄλλους τὸ φῶς του, ἐκεῖ διάβολος δὲν πατάει.
Ἀλλὰ στὰ σημερινὰ χρόνια ἐλάχιστα εἶνε τὰ σπίτια ποὺ κάθε βράδυ προτοῦ νὰ κοιμηθοῦν διαβάζουν οἰκογενειακῶς τὴν ἁγία Γρα­φή. Κλείσαμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀπ᾽ αὐτὸ προ­­έρχονται ὅλα τὰ κακά. Δῶστε μου ἕνα σπίτι ποὺ διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ προσπαθοῦν ὅλοι νὰ ἐφαρμόσουν τὰ διδάγματά του· τὸ σπίτι αὐ­τό, καὶ καλύβα ἂν εἶνε, θὰ λάμπῃ σὰν παράδεισος. Δῶστε μου κ᾽ ἕνα σπίτι ποὺ δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο· σ᾽ αὐτό, ἔστω κι ἂν εἶνε μέγαρο καὶ ἀνάκτορο, θὰ εἶνε κόλασις.
Δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ἔκλεισαν· καὶ τί ἄνοιξαν, τὴν τηλεόρασι. Μιὰ ὥρα, δυὸ ὧ­ρες, τρεῖς ὧρες τηλεόρασι, ποὺ σκορπίζει τὰ «κόπριά» της καὶ διδάσκει τὰ πιὸ αἰσχρὰ καὶ ἀκατονόμαστα. Ἡ τηλεόρασι, ὅπως εἶπε ὁ ἅγι­ος Κοσμᾶς, εἶνε τὸ κουτὶ ποὺ βρῆκε ὁ διάβολος γιὰ νὰ ἐκφαυλίσῃ ὅλους, τὸ χαζοκούτι.
Ἀκούσατε λοιπὸν τὸ εὐαγγέλιο, ἀκούσατε καὶ τὸν ἀπόστολο. Δὲν μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύ­σουμε καὶ τὰ δύο. Θὰ πῶ λίγα λόγια ἐπάνω στὸν ἀπόστολο. Τὸν ἀκούσατε, ἀλλὰ τὰ λόγια του φαίνονται σὰν κινέζικα. Ἄλλοτε τὰ καταλάβαιναν οἱ πιστοὶ καὶ τὰ ἤξεραν ἀπ᾽ ἔξω. Τώρα δυστυχῶς δὲν διαβάζουμε. Καὶ οἱ μόνοι ποὺ φαίνεται νὰ διαβάζουν εἶνε οἱ χιλιασταί. Ἀλλ᾽ αὐτοὶ διαστρεβλώνουν τὸ ἱερὸ κείμενο· ἄλλα ἐννοεῖ καὶ ἄλλα λένε αὐτοί. Read more »

ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

ΟΜΙΛΙΑ του  π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

____________________

_______________

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2170

Κυρ. Γ΄ Νηστ. Σταυρ/σεως (Ἑβρ. 4,14 – 5,6)
31 Μαρτίου 2019
Του Μητροπολίτου Φλωρινης π. Αυγουστίνου

Η ΠΙΣΤΙ ΦΩΣ, ΟΠΛΟ, ΟΔΗΓΟΣ

«Ἀδελφοί, ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διελη­λυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας» (Ἑβρ. 4,14)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Σῴζει ὁ Χριστός. Καθὼς διανύουμε τὸ στάδιο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, εἶνε ὁ πιὸ κατάλληλος και­ρὸς γιὰ νὰ ἐμβαθύνουμε μὲ ἡσυχία στὶς μεγάλες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας ὅπως αὐτή, ὅτι ὁ Χριστὸς σῴζει.
Ἀπὸ τί σῴζει; Ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ τῆς ἁ­μαρτίας. Ὅπως ἔσωσε τότε τὸ Νῶε καὶ τὴν οἰ­κογένειά του ἀπὸ τὸν κατακλυ­σμὸ τοῦ νεροῦ, ποὺ ἔπνιξε ὅλη τὴν ἀμετα­νόητη ἀν­θρωπότητα, ἔτσι σῴζει καὶ σήμερα.
Πῶς σῴζει; Ἡ σωτήριος κιβωτὸς τώρα, μέσα στὸν τελευταῖο αὐτὸ φοβερὸ κατακλυσμό, εἶνε ἡ Ἐκκλησία, τὸ ἀβύθιστο πλοῖο τοῦ Θεοῦ, ἡ Ὀρ­θόδοξος Ἐκκλησία, τὴν ὁποία ἔ­χτισε καὶ ἀπέκτησε μὲ τὸ ἴδιο τὸ αἷμα του· δι᾽ αὐτῆς σῴζει ὁ Χριστός.
Ποιούς σῴ­ζει; Τὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ τὸν ἐ­πικαλοῦνται. Σῴζει τοὺς ἁ­μαρτωλούς. Ἀλλὰ ἁμαρτωλοὶ εἶνε ὅλοι, θὰ πῆτε· θὰ σωθοῦν δηλαδὴ ὅλοι; Ἀσφαλῶς ὅλοι μποροῦν νὰ σωθοῦν, ἂν βέβαια τὸ θελήσουν. Δυστυχῶς ὅμως δὲν τὸ θέλουν. Ποιούς ἁμαρτωλοὺς λοιπὸν σῴζει ὁ Χριστός; Read more »

Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 1,10 – 2,3)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ…

«Πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν» (Ἑβρ. 2,2)

Ηταν ἄλλοτε, ἀγαπητοί μου, ἐποχὴ ποὺ ὑ­πῆρ­χε στὸν κόσμο φόβος Θεοῦ. Οἱ ἄνθρω­ποι ἄκουγαν «ἁμαρτία» καὶ ἔτρεμαν. Kι ἂν ἁ­μάρταναν, μετανοοῦσαν κ᾽ ἔ­τρεχαν νὰ βροῦν πνευματικὸ αὐστη­ρὸ νὰ ποῦν τὰ κρίματά τους, νὰ πάρουν τὸν κα­νόνα καὶ ν᾽ ἀκούσουν ἀπ᾽ τὸ στόμα του τὰ γλυκὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «Τέ­κνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μᾶρκ. 2,5).
Τώρα ἀκοῦνε ἁ­μαρτία καὶ καγχάζουν. Τὴν θεωροῦν κάτι φυσικό, ποὺ μπο­ροῦν νὰ τὸ κάνουν χωρὶς συνέπειες. Ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία δὲν εἶ­νε παιχνίδι, εἶνε συμφορά, ἡ πιὸ μεγάλη συμφορά. Ἡ ἁμαρτία εἶνε ἡ ῥίζα ὅλων τῶν κακῶν. Ἂν αὐτὴ ξερριζωνόταν, ἡ ἀνθρωπότης θὰ ζοῦ­σε τὴ χρυσῆ περίοδο τῆς ἱστορίας της.
Ὅτι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία προέρχονται ὅλα τὰ κακὰ τὸ βλέπουμε καὶ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Γιατί ὁ παρά­λυτος ἔπεσε στὸ κρεβάτι ἀκί­νητος σὰν μολύβι καὶ τὸν πήρανε σηκωτὸ νὰ τὸν πᾶνε στὸ Χριστό; Ἡ αἰτία τῆς βαρειᾶς του ἀσθενείας ἦ­ταν ἡ ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς πρῶ­τα τοῦ ἔδωσε συγχώρησι τῶν ἁ­μαρτιῶν του· ἀφοῦ εἶπε «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» καὶ τὸν θεράπευσε ψυχι­κῶς, μετὰ τὸν θεράπευσε καὶ σωματικῶς καὶ τοῦ εἶπε Τέκνον, «ἔγειρε …καὶ περιπάτει» (ἔ.ἀ. 2,9).
Ἂν θέλῃς νὰ δῇς τ᾽ ἀποτελέσματα τῆς ἁ­μαρ­τίας, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο, ἄκουσε καὶ τὸν σημερινὸ ἀπόστολο ποὺ ἀστράφτει καὶ βροντᾷ. Read more »

Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου (Α΄ Κορ. 6,12-20)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Ακριβοπληρωμενοι απελευθεροι

«Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς» (Α΄ Κορ. 6,20)

Εὐχαριστῶ, ἀγαπητοί μου, τὸν Κύριό μας ποὺ μ᾽ ἀξιώνει νὰ κηρύττω. Θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς μιλήσω ἁπλᾶ.

* * *

Σήμερα εἶνε ἡ δευτέρα Κυριακὴ τοῦ Τριῳδί­­ου, ἡ Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου. Ὅλα ὅσα λέγον­ται στὴν ἐκκλησία εἶνε ὡραῖα· τὰ λόγια τοῦ ἀ­ποστόλου, τοῦ εὐαγγελίου, τῶν τροπαρίων εἶ­­­νε ὑπέροχα. Ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ θὰ σᾶς παρακαλέ­σω νὰ προσέξετε ἕνα μόνο λόγο τοῦ ἀποστό­λου Παύλου, ὁ ὁποῖος στὸ ἀνάγνωσμα λέει· «Ἠγοράσθητε τιμῆς» (Α΄ Κορ. 6,20). Δυὸ λέξεις εἶ­νε. Ἂν μπορούσαμε νὰ τὶς νιώσουμε, νὰ τὶς πι­στέ­ψουμε, ἡ σωτηρία μας ἦταν ἐξασφαλισμένη.
«Ἠγοράσθητε τιμῆς». Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Θὰ προσπαθήσω μὲ δυὸ – τρία παραδείγματα νὰ τὰ καταστήσω σαφῆ.
⃝ Εἶνε κανεὶς ἐδῶ ποὺ νά ᾽χῃ ἕνα παιδί, ὄχι γιατὶ τὸ θέλει ἔτσι –αὐτὸ εἶνε σατανικό, μεγά­λη ἁμαρτία–, ἀλλὰ διότι ἔτσι ἤθελε ὁ Μεγαλο­δύναμος; Ὅποιος ἔχει ἕνα μονάκριβο παιδί, μπορεῖ νὰ σᾶς πῇ πόσο τρέμει μήπως ἀρ­ρωστήσῃ ἢ μήπως πεθάνῃ. Ἐ­ὰν τώρα ὑποθέσου­με τὸ παιδὶ αὐτό, τὴν ὥρα ποὺ παίζει μὲ τ᾽ ἄλλα παιδιά, κάποιος γκάγκ­στερ τὸ πάρῃ, τὸ πάῃ μακριὰ καὶ τὸ κλείσῃ σὲ μιὰ σπηλιά, καὶ στείλῃ μήνυμα στοὺς γονεῖς, «Τὸ παιδὶ τό ᾽χω ἐ­­γώ, τὸ κρατῶ, καὶ ἔχει ζωὴ δυὸ μέρες μόνο· ὕστερα ἀπὸ δυὸ μέρες, ἂν δὲν μοῦ στείλετε στὸ τάδε μέρος χίλιες λί­ρες, θὰ τὸ σκοτώσω», μπορεῖτε νὰ φανταστῆ­τε τί θὰ γίνῃ στὸ σπίτι ἐ­κεῖνο; Ὁ πατέρας θὰ τρέξῃ σὰν τρελλὸς παν­τοῦ σὲ φίλους, θὰ πουλήσῃ ἀκόμα καὶ τὶς βέρες καὶ τὰ εἰκονίσματά του, θὰ βάλῃ ὑποθήκη καὶ τὸ σπί­τι του, θὰ κλάψῃ θὰ παρακαλέσῃ, γιὰ νὰ μαζέ­ψῃ τὸ ποσὸ ποὺ ζητάει ὁ λῃστής. Κι ὅ­ταν βρῇ τὸ ποσὸ καὶ τὸ πάῃ στὸ μέρος ἐκεῖνο καὶ τὸ παιδὶ ἐλευθερωθῇ καὶ γυρίσῃ πίσω, τότε στὸ σπίτι θὰ γίνῃ χαρὰ ἀπερίγραπτῃ. Ναί, τὸ πλήρωσε τὸ παιδί, τὸ πλήρωσε χίλιες λίρες· θὰ ἦταν ἕτοιμος νὰ τὸ πληρώσῃ καὶ μὲ τὸ αἷμα του ἀκόμα, γιὰ νὰ τὸ γλυτώσῃ. Καταλαβαίνου­με λοιπὸν τί θὰ πῇ σκλαβιὰ προσωπική. Read more »

Κυριακὴ Τελώνου & Φαρισαίου (Β΄ Τιμ. 3,10-15)
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Πονηροι και γοητες

«Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι»

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ πρώτη Κυριακὴ τοῦ Τριῳδίου καὶ ὁ ἀπόστολος περιέχει δύο προφητεῖες τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἡ μία λέει, ὅτι ὅσοι θέλουν νὰ ζήσουν «εὐσεβῶς» θὰ διωχθοῦν. Ἡ ἄλλη λέει, ὅτι ἀντιθέτως ὅσοι εἶνε «πονηροὶ ἄνθρωποι» καὶ ἀπατεῶνες, αὐτοὶ θὰ προκόψουν (Β΄ Τιμ. 3,12-13). Θὰ προκόψουν λοιπὸν οἱ πονηροί; Μυστήρια πράγματα! Ἐπάνω στὴν δευτέρα αὐτὴ προφητεία θὰ σᾶς πῶ λίγα λόγια, γιὰ νὰ δοῦμε ποιοί εἶνε αὐτοὶ οἱ «πονηροί» καὶ ποιά ἡ προκοπή τους. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Πρός Τιμόθεον Β΄2,1-10 [αγίου Χαραλάμπους]

Ερμηνεία του Ιερού Χρυσοστόμου στην αποστολική περικοπή από την Β´ Τιμόθεον επιστολή του αποστόλου Παύλου, κεφάλαιο Β,εδάφια 1-10.

[ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ]

• «Σὺ οὖν, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἃ ἤκουσας παρ’ ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι».
  (Εσύ λοιπόν παιδί μου, αντίθετα με αυτούς που με απαρνήθηκαν, να ενδυναμώνεσαι με τη χάρη που μας δίνει ο Ιησούς Χριστός, όταν είμαστε ενωμένοι μαζί Του. Και όσα άκουσες από μένα μπροστά σε πολλούς μάρτυρες, αυτά να τα εμπιστευθείς ως πολύτιμο θησαυρό σε ανθρώπους πιστούς, που δε θα τα νοθεύουν ούτε θα τα προδίδουν, αλλά θα είναι ικανοί να τα διδάξουν και σε άλλους).
  «Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης»
  (Εσύ λοιπόν κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού).
  «οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ»
  (Όταν κάποιος υπηρετεί ως στρατιώτης, δεν μπλέκεται στις υποθέσεις και τις φροντίδες της καθημερινής ζωής, για να είναι αρεστός σε εκείνον που τον στρατολόγησε).
  «ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ»
• Read more »

Κυριακὴ ΙΣΤ΄ (ΙΣΤ΄ Ματθ.) (Maτθ. 25,14-30)
3 Φεβρουαρίου
Tου Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστινου Καντιωτου

ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΦΤΩΧΟΣ ΕΧΕΙ ΤΑΛΑΝΤΟ!

Πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ!…(Ματθ. 25-26)

Κυριακὴ ΙΣΤ΄ (ΙΣΤ΄ Ματθ.) (Β΄ Κορ. 6,1-10)

Oσο υπαρχει καιρος!…

«Καιρω δεκτω επηκουσα σου» (Β΄ Κορ. 6,2 = Ἠσ. 49,8)

Θὰ παρακαλέσω, ἀγαπητοί μου, νὰ προσέξετε. Ἀπ᾿ ὅλα ὅσα ἀκούσατε σήμερα, θὰ ἑρμηνεύσουμε μόνο αὐτὲς τὶς λίγες λέξεις τοῦ ἀποστόλου, ποὺ εἶνε καὶ προφητεία τοῦ Ἠσαΐου· «Καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου» (Β΄ Κορ. 6,2=Ἠσ. 49,8). Ἐὰν νιώσετε καὶ ἐφαρμόσετε τὰ λόγια αὐτά, κερδίσατε τὸ πρῶτο λαχεῖο. Διαφορετικά, ἐγὼ νίπτω τὰς χεῖρας μου.
Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Θ᾿ ἀρχίσω ἀπὸ κάπως μακριά.

* * *

Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πρόκειται νὰ φύγῃ στὸ ἐξωτερικό, φροντίζει νὰ κάνῃ τὰ χαρτιά του ἐντὸς τῆς προθεσμίας ποὺ ὁρίζει ἡ πρεσβεία. Γενικὰ ὅποιος θέλει νὰ ταξιδέψῃ, ρωτάει πότε φεύγει τὸ λεωφορεῖο ἢ τὸ τραῖνο ἢ τὸ πλοῖο ἢ τὸ ἀεροπλάνο, καὶ προσπαθεῖ νὰ ἔ­χῃ τὸ εἰσιτήριο στὸ χέρι καὶ νὰ βρίσκεται ἐγ­καίρως στὸ σταθμό. Καὶ ὁ νέος ποὺ θέλει νὰ σπουδάσῃ, διαβάζει καὶ ὑποβάλλει τὰ χαρτιά του μέσα στὸ χρόνο ποὺ ὁρίζει τὸ ὑπουργεῖο, ὥστε νὰ μπορέσῃ νὰ δώσῃ ἐξετάσεις. Καὶ ὁ ἔμ­πορος ποὺ χρωστάει γραμμάτια, προσπαθεῖ νὰ τὰ ἐξοφλήσῃ προτοῦ νὰ διαμαρτυρηθοῦν… Τί θέλω νὰ πῶ· ὅπως ὑπάρχει προθεσμία γιὰ νὰ βγάλῃς εἰσιτήριο ἢ διαβατήριο ἢ μηχανογραφικὸ γιὰ ἐξετάσεις ἢ ἐξοφλητικὸ ἑνὸς λογαριασμοῦ, ὅπως ὑπάρχει ὡρισμένος καιρὸς γιὰ νὰ πᾷς στρατιώτης ἢ γιὰ νὰ πιάσῃς δουλειὰ ἢ γιὰ νὰ παντρευτῇς κ.λπ., ἔτσι ὑ­πάρχει καὶ κάποιος καιρός, γιὰ μιὰ ἄλλη ὑπόθεσι, πολὺ σπουδαιότερη ἀπὸ κάθε ἄλλη.
Ποιά εἶνε ἡ ὑπόθεσι αὐτή; Δὲν μᾶς ἔφερε ὁ Θεὸς στὸν κόσμο γιὰ ταξίδια καὶ ἐπιχειρήσεις, γιὰ διπλώματα καὶ τίτλους, γιὰ προῖκες καὶ παντρειές. Δὲν εἶν᾿ αὐτὸς ὁ μεγάλος σκοπός μας. Ποιός εἶνε ὁ σκοπός μας; Τὸ λέει κα­θαρὰ σήμερα ὁ ἀπόστολος. Ὅπως ὑπάρχει καιρὸς γιὰ ὅλα τὰ ἐγκόσμια πράγματα, ἔτσι ὑ­πάρχει καιρὸς γιὰ κάτι ἄλλο ποὺ εἶνε τὸ σπου­δαιότερο ἀπ᾿ ὅλα. Ἀλλὰ ποιός τὸ νιώθει; Πρέπει νὰ κατεβῇ ἄγγελος, νὰ στάξῃ στὴ νεκρωμένη καρδιά μας μιὰ σταγόνα ἀπὸ τὴν πίστι καὶ τὴν ἀγάπη τῶν ἁγίων. Τότε θὰ αἰσθανθοῦ­με αὐτὸ ποὺ λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος.

«Καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου». Δηλαδή, Read more »

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα (Ἐφ. 4,7-13)
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ

«Καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων…» (Ἐφ. 4,11)

Θὰ μιλήσω ἁπλᾶ, ἀγαπητοί μου, ὥστε νὰ μὲ καταλάβουν ὅλοι, καὶ θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ κάνετε ὑπομονή. Ὑπομονή, γιατὶ δυσ­τυ­χῶς στὰ χρόνια μας ἡ φωνὴ τοῦ ἱεροκήρυκα, καὶ μάλιστα ἐκείνου ποὺ ἐλέγχει τὸ κακὸ ὅ­που καὶ ἂν τὸ συναντᾷ, εἴτε στὶς καλύβες εἴτε στὰ ἀνάκτορα εἴτε στοὺς βασιλικοὺς θρόνους εἴτε καὶ σ᾽ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς πατριαρχικοὺς θρόνους, ἡ φωνὴ αὐτὴ εἶνε δυσάρεστη. Σὲ λί­γο, ὅπως προβλέπω, θὰ συμβῇ ἕνα ἀπὸ τὰ δυό· ἢ δὲν θὰ ὑπάρχουν κήρυκες νὰ κηρύξουν ἢ δὲν θὰ ὑπάρχουν ἀκροαταὶ ν᾽ ἀκούσουν. Ἀλ­λὰ ἐδῶ ἐλπίζω ὅτι ὑπάρχουν αὐτιὰ γιὰ ν᾽ ἀ­κούσουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν ἐλπίδα αὐτὴ θὰ σᾶς πῶ λίγα λόγια.
Θέμα τῆς ὁμιλίας μας θὰ εἶνε ὁ ἀπόστολος. Ἡ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε εἶνε ἕνα διαμάντι ἀπὸ τοὺς ἀμυθήτους θησαυροὺς ποὺ λέγον­ται Ἐπιστολὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἔχουν μερικοὶ μιὰ συνήθεια, νά ᾽χουν στὶς τσέπες τους τὴν λεγομένη Ἁγία Ἐπιστολή· ἀλλ᾽ αὐτὴ δὲν ἔχει τόση ἀξία ὅση ἔχουν οἱ ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου. Ὅποιος τὶς διαβάζει καὶ τὶς νιώθει, ἀνεβαίνει μέχρι τὸν οὐρανό, γίνεται ἀετός.

* * *

Σήμερα, ὅταν ἄκουσα τὴν περικοπή, μοῦ φάνηκε ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος κρατάει μιὰ κιθάρα καὶ ψάλλει καὶ ἐγκωμιάζει – ποιόν; Κάποιον ποὺ τὸν ἀγνοοῦμε καὶ δὲν τὸν ἀγαποῦ­με ὅπως θὰ ἔπρεπε· καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Κύριος ἡ­­μῶν Ἰησοῦς Χριστός. Πῶς νὰ μὴ τὸν εὐγνωμο­­νῇ ὁ Παῦλος; Αὐτὸς τὸν πῆρε –ποὺ ἦταν ἕ­να σκουλήκι, ἕνα ἀκάθαρτο κουρέλι, ἀφοῦ τὰ χέ­ρια του ἔσταζαν αἷμα–, τὸν ἔπλυνε μέσα στὸ πλυντήριό του, στὸν Νιαγάρα τῆς χάριτός του, στὰ ῥεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου, στὴν ἱερὰ κολυμβή­θρα, καὶ τὸν ἔκανε παιδὶ τοῦ Θεοῦ, πρίγκιπα. Πῆρε ὁ Χριστὸς τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ κάτω, ἀ­πὸ τὸ βόρβορο, καὶ τὸν ὕψωσε μέχρι τὸν οὐ­ρανό. Γι᾽ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος ψάλλει σήμερα τὸ με­γαλεῖο τοῦ Κυρίου καὶ λέει, ὅτι «ὁ κατα­βὰς» ὁ ἴδιος εἶνε καὶ «ὁ ἀναβάς» (Ἐφ. 4,10). Read more »

Τὰ ἅγια Θεοφάνεια
Δευτέρα 6 Ἰανουαρίου
Ομιλια του π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Σωφρονως, δικαιως και ευσεβως»

(Τίτ. 2,12)

Εἴμαστε, ἀγαπητοί μου, στὴν περίοδο τῶν ἑορτῶν. Στὰ χέρια μας κρατοῦμε ἕνα ἀγ­γελικὸ κομπολόϊ μὲ δώδεκα χάντρες· εἶνε τὸ Δωδεκαήμερον. Ἡ πρώτη χάντρα, χρυσῆ χάν­τρα, εἶνε ἡ ἑορτὴ τῆς γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Καὶ σήμερα, τελευταία ἡμέρα τοῦ Δω­δεκαημέρου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τῶν Φώτων, κατὰ τὴν ὁποία τελοῦμε καὶ τὸν ἁγιασμὸ τῶν ὑδάτων.
Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· Πρὸς τί οἱ ἑορτές; Ἔγιναν γιὰ νὰ κινῆται τὸ ἐμπόριο, γιὰ τὴν κατανάλωσι; Ἔγιναν γιὰ νὰ μὴν πλήττῃ ὁ ἄνθρω­πος, σὰν μιὰ διακοπὴ στὴν καθημερινὴ ζωὴ καὶ ἀνάπαυσι; Ἢ μήπως ἔγιναν γιὰ τὸ χαρτοπαίγνιο; Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ἔτσι γιορτάζουμε, τότε μοιάζουμε μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ κι αὐτοὶ περίμεναν τὶς ἑορτὲς τῶν θεῶν τους γιὰ νὰ γλεντήσουν, νὰ ὀργιάσουν, νὰ κάνουν ὅσα δὲν ἔκαναν τὶς ἄλλες μέρες.
Ὄχι. Οἱ χριστιανικὲς ἑορτὲς διαφέρουν. Σκοπὸς τῶν ἑορτῶν τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας εἶνε αὐτὸ ποὺ τόνισε σήμερα ὁ Παῦλος στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὅταν ἔλεγε «Ἐπε­φάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀν­θρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν» (Τίτ. 2,11-12). Αὐτὰ τὰ λόγια εἶνε χοντρὸ νόμισμα καὶ πρέπει νὰ τὸ κάνουμε λιανά. Τί σημαίνουν;
Τὸ οὐσιῶδες ἐρώτημα, ἀγαπητοί μου, εἶνε τὸ ἑξῆς. Ἦρθε ἢ δὲν ἦρθε ὁ Χριστός; Τὰ τρία τέταρτα (3/4) τῶν κατοίκων τοῦ πλανήτου τὸν ἀγνοοῦν· εἶνε εἰδωλολάτρες μέχρι σήμερα. Ἕνα μικρὸ μέρος, οἱ Ἰουδαῖοι, λένε ὅτι δὲν ἦρ­θε· τὸν περιμένουν ἀκόμη οἱ δυστυχεῖς κά­τω στὸ Ἰσραήλ. Καὶ οἱ ἄλλοι, ἐμεῖς; Γιὰ μᾶς δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι ὁ Χριστὸς ἦρθε. Read more »

Δυο ομιλίες του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου, η πρώτη ειναι σε pdf
4.11. 2018

ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ (Λουκ. 16,19-31)

Ο θανατος του αμετανοητου

«Ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη» (Λουκ. 16,22)

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὴν παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου; Τί βάθος, τί ὕ­ψος νοημάτων! Ἑπτὰ λόγους ἐξεφώνησε ἐ­πάνω σ᾽ αὐτὴν ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.
Ἕνας βαθύπλουτος ζοῦσε μὲ κάθε πολυτέ­λεια. Κατοικοῦσε σὲ μέγαρο μὲ πλῆ­θος ὑπηρέ­τες. Ξώδευε γιὰ τὸν ἑαυτό του ὅσα θὰ ἔφτα­ναν νὰ ζήσῃ μιὰ κωμόπολις. Ἀλλ᾿ αὐτός ―ὅ­πως καὶ οἱ σημε­ρινοὶ ὅμοιοί του– δὲν ἐν­δι­αφερόταν γιὰ φτωχούς, «καρφὶ δὲν τοῦ καιγόταν».
Πόσα χρόνια κράτησε ἡ ζωή του; Δὲ μᾶς λέει ἡ παραβολή. Ἀλλ᾿ ὅσο κι ἂν κράτησε, ἦρ­­θε τέλος ὁ κακὸς ἐπισκέπτης, ὁ θάνατος. Σὲ μιὰ στιγμὴ βρέ­θηκε γυμνός, τρέμοντας σὰν φύλλο, στὸν ἄλλο κόσμο, ποὺ δὲν τὸν εἶχε καθό­λου σκεφτῆ. «Πόσο πλανήθηκα!», θὰ εἶπε. Καὶ τί δὲν θά ᾽δινε νὰ γυρί­σῃ πάλι στὴ γῆ καὶ νὰ ζήσῃ διαφορετικά! Πλάστηκε γιὰ νὰ ζήσῃ σὰν ἄνθρωπος, κι αὐτὸς ἔ­ζησε σὰν ζῷο, σὰν ἕνας χοῖρος.
«Ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη» (Λουκ. 16,22). Ἡ παραβολὴ μᾶς δίνει ἀφορμὴ νὰ ποῦμε λίγες λέξεις γιὰ τὸ θάνατο, καὶ μάλιστα τὸ θάνατο ἐκείνων ποὺ ὄχι μόνο ζοῦν ἁμαρτωλὰ ἀλ­λὰ καὶ μένουν ἀμετανόητοι μέχρι τέλους.
Read more »

Δύο ομιλίες του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου,  η πρώτη είναι σε pdf

ΕΜΠΟΔΙΟ ΟΔΥΝΗΡΟ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΟ

«Καὶ τῇ ὑπερβολὴ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι» (Β´ Κορ. 12, 7)

Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 7,11-16)
7 Ὀκτωβρίου
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

Θανατος και αναστασι

ΔΙΣΤΑΖΩ, ἀγαπητοί μου, νὰ μιλήσω. Γιατὶ ἔχουμε φθάσει σὲ χρόνια σὰν ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα μιὰ προφητεία λέει, ὅτι οἱ ἄνθρωποι θὰ ἔχουν τὰ αὐτιά τους ἀνοιχτὰ γιὰ τὸ διάβολο ἀλλ’ ὄχι γιὰ τὸ Χριστό (πρβλ. Β΄ Τιμ. 4,4). Ἐν τούτοις θὰ τολμήσω νὰ πῶ μερικὰ λόγια πρὸς ὠφέλειαν. Κι ἂν δὲ μ᾽ ἀκούσουν ὅλοι, θὰ μ᾽ ἀκούσουν οἱ μισοί· κι ἂν δὲ μ᾽ ἀκούσουν οἱ μισοί, θὰ μ᾽ ἀκούσουν οἱ δέκα· κι ἂν δὲ μ᾽ ἀκούσουν οἱ δέκα, θὰ μ᾽ ἀκούσῃ ἕνας. Ἕνας νὰ μ᾽ ἀκούσῃ, φτάνει, εἶνε μεγάλος ὁ μισθός. Διότι, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, μιὰ ψυχὴ ἀξίζει παραπάνω ἀπὸ ὁλόκληρο τὸν ὁρατὸ κόσμο (βλ. Ματθ. 16,26· Μᾶρκ. 8,37). Μὲ τὴν ἐλπίδα αὐτὴ θὰ μιλήσω. Τί θὰ πῶ;

* * *

Ὑπάρχει μιὰ λέξις ποὺ κάνει τὸν κόσμο νὰ τρομάζῃ. Ποιά εἶν’ αὐτή; Εἶνε ἡ λέξις θάνατος. Ὅταν ἀκούσουν θάνατο, ταράζονται, ἀνησυχοῦν. Σ᾽ ἕνα χωριὸ ποὺ περιώδευα ὡς νέος ἱε­ροκήρυκας, κάπου στὸ λόγο μου εἶπα τὴ λέξι θάνατος, κι ἀμέσως ἄκουσα κάποιον νὰ λέῃ μὲ φρίκη «Χτύπα ξύλο». Νομίζουν, ὅτι ἔτσι ὁ θάνατος θ’ ἀπομακρυνθῇ. Ὁ θάνατος ὅμως ἔρχεται· εἶνε γεγονός.
Πότε ἔρχεται; Ἔρχεται ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸν περιμένουμε. Ἔρχεται τὴ νύχτα – τὰ μεσάνυχτα, ἔρχεται τὸ πρωΐ, ἔρχεται στὴν ἐργασία ποὺ κάνει ὁ καθένας, ἔρχεται τὸ μεσημέρι, σὲ ὁποιαδήποτε ὥρα. Ἄγνωστο εἶνε τὸ πότε θὰ παραδώσουμε τὸ πνεῦμα στὸ Θεό.
Τί εἶνε ὁ θάνατος; Εἶνε ἐκμηδένισις; Οἱ ἄ­πιστοι λένε ἐκμηδένισις. Πέθανες; λέει· πάει τελείωσε. Ἐμεῖς δὲ λέμε ἔτσι. Ἐμεῖς λέμε, ὅτι πέρα τοῦ τάφου ὑπάρχει ἄλλη ζωή. Τὸ σῶμα δι­αλύεται στὰ ἐξ ὧν συνετέθη, ἀλλὰ ἡ ψυχὴ μένει ἀθάνατος καὶ αἰωνία. Γι’ αὐτὸ μιὰ μέρα θὰ ἐπανέλθῃ στὸ σῶμα, τὸ ὁποῖο θ’ ἀναστη­θῇ. Ὑπάρχει ἀνάστασις.
Ἔχετε ἀποδείξεις; ρωτοῦν οἱ ἄπιστοι. Ἔ­χουμε. Τί ἀποδείξεις; Τριῶν εἰδῶν. Ἔχουμε πρῶτον παραδείγματα ἀπὸ τὴ φύσι, ἔχουμε δεύτερον προφητεῖες ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή, καὶ τρίτον ἔχουμε τὰ σχετικὰ θαύματα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Read more »

Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, ἡ πρώτη σὲ pdf

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ 

ΑΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑ ΜΑΣΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

«Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6,14)

Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ἔχει μέσα του μιὰ μεγάλη κακία, τὴν ὑπερηφάνεια. Ἡ ὑπερηφάνεια δὲν κρύβεται. Ὅπως ὁ καπνὸς ὅπου καὶ νὰ εἶνε βγαίνει, ἔτσι καὶ ἡ ὑπερηφάνεια. Ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος φαίνεται ἀπὸ τὴ ματιά, ἀπὸ τὸ περπάτημα, ἀπὸ τὸ ροῦχο του, ἀπ᾽ ὅλα. Φαίνεται προπαντὸς ἀπὸ τὴ γλῶσσα καὶ τὰ λόγια του. Δὲν θὰ πῇ ποτέ εὐχαριστῶ, δὲν θὰ πῇ «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Αὐτὸς δοξολογεῖ ἕναν ἄλλο θεό, τὸν ἑ­αυτό του. Αὐτὸς εἶνε ὁ θεός του, τὸ εἴδωλό του. Καυχᾶται συνεχῶς γιὰ τὸν ἑαυτό του.
Γιὰ τί καυχᾶται; Γιὰ διάφορα πράγματα. Οἱ περισσότεροι καυχῶνται γιὰ τὰ λεφτὰ καὶ τὰ πλούτη τους, γιὰ τὰ χωράφια καὶ τὰ οἰκόπεδά τους, γιὰ τὰ αὐτοκίνητα καὶ τὰ καράβια τους, γιὰ τὶς μετοχὲς καὶ τὶς λίρες τους, γιὰ ὅλα ἐν γένει τὰ ὑλικὰ πράγματα. Ἄλλος καυ­χᾶται γιὰ τὰ μπράτσα, γιὰ τὴ δύναμί του, γιὰ τὴ ῥωμαλεότητά του, γιὰ τὴν ὑγεία του. Ὁ ἄλ­λος καυχᾶται γιὰ τὴν ὀμορφάδα του, ὁ ἄλλος γιὰ τὴν εὐφυΐα καὶ τὴν ἐξυπνάδα του. Ὁ ἄλλος καυχᾶται γιὰ τὴν τέχνη ἢ γιὰ τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴ σοφία του. Ὁ καθένας καυχᾶται γιὰ κάτι. Οἱ ἄνθρωποι καυχῶνται ἀκόμα καὶ γιὰ τοὺς δικούς των. Ὁ ἕνας γιὰ τὴ γυναῖκα του, ὁ ἄλ­λος γιὰ τὰ παιδιά του ἢ τὰ κορίτσια του, ὁ ἄλ­λος γιὰ τοὺς προγόνους του ὅτι κατάγεται τάχατες ἀπὸ μεγάλο τζάκι. Ὁ ἄλλος γιὰ τὸν τόπο τῆς γεννήσεώς του, ὅτι εἶνε πρωτευουσιάνος. Ἄλλος καυχᾶται γιὰ τὴν πατρίδα του· καὶ μάλιστα αὐτοὶ ποὺ εἶνε ἀπὸ μεγάλα κράτη, ἔχουν μεγαλύτερη ὑπερηφάνεια. Καυχῶν­ται γιὰ τὸ στρατὸ καὶ τὸ στόλο τους, γιὰ τοὺς πυραύλους καὶ τοὺς ἀστροναῦτες τους…
Ἀλλ᾿ ἀξίζει νὰ καυχᾶται κανεὶς γιὰ ὅλ᾿ αὐτά;
Σήμερα τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, διὰ τοῦ ἀποστό­λου Παύλου, μᾶς ἀπαντᾷ· Μὴ καυχάσθω ἄνθρωπος· νὰ μὴ καυχᾶται ὁ ἄνθρωπος (βλ. Γαλ. 6,14). Καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, διὰ τῆς προφή­τιδος Ἄννης, μᾶς παραγγέλλει· «Μὴ καυχάσθω ὁ φρόνιμος ἐν τῇ φρονήσει αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ δυνατὸς ἐν τῇ δυνάμει αὐ­τοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλού­τῳ αὐτοῦ» (Α΄ Βασ. 2,10).
Γιατί ὅμως νὰ μὴ καυχῶνται; Ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά. Read more »

Κυριακὴ ΙΑ΄ (ΙΑ΄ Ματθ.) (Α΄ Κορ. 9,2-12)
12 Αὐγούστου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Τι μισθο επαιρνε ο Παυλος;

Δαιμόνιο τοῦ χρήματος

ΣΤΗΝ ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου, ὅλους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες τοὺς κατέλαβε, μεταξὺ τῶν ἄλλων, τὸ δαιμόνιο τοῦ χρήματος…

Λεφτά, λεφτά! φωνάζει ὁ ἐργάτης. Λεφτά! φωνάζουν καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι. Λεφτά! φωνάζουν καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ζητοῦν οὔτε ἕνα γρόσι, οὔτε μία δραχμή, αὐτοὶ ποὺ ἔλαβαν ἐντολὴ «Δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε» (Ματθ. 10,8)· καὶ αὐτοὶ ἀκόμα οἱ παπᾶδες καὶ οἱ δεσποτάδες ζητοῦν λεφτά.
—Μά, θὰ πῆτε, μπορεῖ νὰ ζήσωμε χωρὶς λεφτά;

Μία σφαλερὰ ἰδέα

Χριστιανέ μου, μὲ παρεξηγεῖς. Δὲν ὑποτιμῶ τὸν οἰκονομικὸ παράγοντα. Δὲν λέω ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐργάζεται δὲν εἶνε «ἄξιος τοῦ μισθοῦ αὐτοῦ» (Λουκ. 10,7). Δὲν ἀρνοῦμαι, εἰδικῶς ὡς πρὸς τὸν ἱερέα, ὅτι καὶ αὐτὸς εἶνε ἄνθρωπος, ἔχει καὶ παπαδιά, ἔχει καὶ παιδιά, ἔχει καὶ ἀνάγκας καὶ πρέπει νὰ ἱκανοποιῆται. Ἀλλὰ ἀπὸ τοῦ σημείου τούτου μέχρι τοῦ σημείου νὰ νομίζωμεν, ὅτι ἅμα δώσωμεν λεφτὰ στὸν ἄνθρωπο θὰ γίνῃ καλύτερος καὶ εὐγενέστερος καὶ ὑψηλότερος, κάνομε μεγάλο λάθος. Εἰδικώτερα δὲ ὡς πρὸς τὸν ἱερέα, λένε·
Τί νὰ σοῦ κάνῃ κι ὁ παπᾶς; δός του μισθό. Ἐὰν τοῦ δώσῃς λεφτά, θὰ δουλέψῃ. Παίρνει μισθὸ ὁ παπᾶς λιγώτερο ἀπὸ ἕναν κλητῆρα· δός του λεφτά, κι ὅταν δῇ λεφτὰ θὰ δουλέψῃ κι αὐτός, θὰ ἐργασθῇ μέσα στὴν ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ…
Λάθος εἶνε, παρεξήγησις εἶνε, σφαλερὰ ἰδέα εἶνε αὐτή, νὰ μὴν πῶ κάτι χειρότερον. Γιατί μπορεῖ νὰ δώσῃς σ᾿ ἕναν παπᾶ διπλάσιο καὶ τριπλάσιο μισθό, μπορεῖ ἀκόμα νὰ τὸν πάρῃς ἀπὸ δῶ ἐπάνω ἀπὸ τὰ Γρεβενά, ποὺ ἔχει 50 σπίτια, καὶ νὰ τὸν πᾷς κάτω στὴν πλουσιώτερη ἐνορία τῶν Ἀθηνῶν. Μπορεῖ ἀκόμα νὰ τοῦ δώσῃς τόσο μισθό, ποὺ νὰ μὴ παίρνῃ οὔτε ἕνας ἀρεοπαγίτης (γιατὶ μερικοὶ παπᾶδες κάτω στὴν Ἀθήνα ἔχουν, μὲ τὰ τυχερά τους, μεγαλύτερες ἀπολαβὲς κι ἀπὸ ἕνα στρατηγὸ κι ἀπὸ ἕναν ἀρεοπαγίτη). Ναί, μπορεῖ ἀκόμα νὰ τοῦ κάνῃς καὶ τὰ γένεια του χρυσᾶ, καὶ τὸ καλυμμαύχι του καὶ τὸ ῥάσο του μεταξωτό. Γίνεται μὲ αὐτὰ τὰ λεφτὰ ἕνας Χρυσόστομος; κάνεις ἕναν Βασίλειο, κάνεις ἕναν ἅγιο Κοσμᾶ; Δὲν γίνονται τὰ πράγματα ἔτσι ποὺ νομίζετε. Κάτι ἄλλο εἶνε ὁ ἄνθρωπος. Δὲν εἶνε ὁ ἄνθρωπος ὅπως τὸ γαϊδουράκι, ποὺ τοῦ δίνεις σανὸ νὰ δουλέψῃ. ῞Αμα δώσῃς σανό, τὸ γαϊδουράκι δουλεύει· ἅμα δὲν τοῦ δώσῃς, δὲν δουλεύει.
῎Αμ, δὲν εἶνε ἔτσι τὰ πράγματα. Κοντὰ στὸ «σανό», κοντὰ στὸ φαγητό, κοντὰ στὸ ροῦχο, χρειάζεται καὶ κάτι ἄλλο ὁ ἄνθρωπος· ἕναν ἱερὸ ἐνθουσιασμό, ποὺ πρέπει νὰ δονῇ τὶς καρδιὲς ὅλων, ἰδιαιτέρως δὲ ἐκείνων ποὺ ἐτάχθησαν στὴν ὑπηρεσίαν ἑνὸς ἱεραποστολικοῦ ἰδεώδους.

Πραγματικὸς ἱερωμένος

Read more »

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Α´ Κορ. 3,10)
29 Ἰουλίου 2018
Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΥΛΙΚΑ ΑΞΙΑΣ Ή ΕΥΤΕΛΗ;

«Ἕκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ» (Α´ Κορ. 3,10)

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,22-34)

«ΚΥΡΙΕ, ΣΩΣΟΝ ΜΕ»

«…ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με» (Ματθ. 14,30)

Ο Χριστός, ἀγαπητοί μου, δὲν ἔζησε πολὺ στὰ Ἰεροσόλυμα, ἐκεῖ ποὺ ἦταν οἱ γραμματεῖς, οἱ φαρισαῖοι καὶ οἱ ἀρχιερεῖς. Τὸν περισσότερο χρό­νο τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς του τὸν ἔ­ζησε κοντὰ στὴ λίμνη Γεννησαρὲτ ἢ θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, ἐ­­κεῖ ποὺ οἱ ψαρᾶδες ἔῤῥιχναν τὰ δίχτυα τους γιὰ νὰ ζήσουν. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ψαρᾶδες διάλεξε καὶ τοὺς ἀποστόλους του, μὲ τοὺς ὁποίους ἀ­νεγέννησε τὸν κόσμο.
Στὴ λίμνη αὐτὴ ὁ Χριστὸς ἔκανε καὶ τὸ θαῦμα ποὺ περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ποιό θαῦμα; Ἐὰν σᾶς ἔλεγαν ὅτι ἄνθρωπος περπάτησε πάνω στὴ θάλασσα, ποιός θὰ τὸ πίστευε; Καὶ ὅμως· «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀν­θρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18,27).
Ἂς ἀναπαραστήσουμε τὴ σκηνὴ αὐτή.

* * *

Μιὰ νύχτα, περασμένα μεσάνυχτα, ἕνα μικρὸ καΐκι ταξίδευε στὰ νερὰ τῆς Γαλιλαίας. Μετέφερε τοὺς μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ. Εἶνε εὐχάριστο τὸ ταξίδι ὅταν ἡ θάλασσα εἶνε ἤ­ρε­μη. Σὲ λίγο ὅμως ἄρχισε νὰ φυσάῃ, ὁ ἄνεμος δυνάμωσε, ἔγινε πολὺ ἰσχυρός, καὶ τὸ κα­ΐκι ἔπεσε σὲ φοβερὰ τρικυμία. Σὰν καρυ­δότσουφλο, πότε ὑψωνόταν καὶ πότε βυθιζόταν. Οἱ ἀπόστολοι κινδύνευαν ἀπὸ στι­γμὴ σὲ στιγμὴ νὰ πνιγοῦν. Τελικῶς τί ἔγινε;
Δὲν πνίγηκαν, σώθηκαν. Πῶς; Τὴν ὥρα ποὺ αὐτοὶ κινδύνευαν, πάνω ἀπ’ τὸ βουνὸ κάποιος τοὺς παρακολουθοῦσε. Ὅλη νύχτα δὲν κοι­μήθηκε. Κοιμοῦνται τὰ πουλιά, κοιμοῦνται τὰ ζῷα, κοιμοῦνται οἱ ἄνθρωποι, τὰ νήπια καὶ οἱ γέροντες, κοιμοῦνται ὅλοι. Ἕνας δὲν κοιμᾶ­ται, εἶνε ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμός· ἕνας δὲ γνω­ρίζει ὕπνο. Εἶνε ὁ Χριστός! Πάνω ἐκεῖ, γονατι­σμένος, ὕψωνε τὰ χέρια στὸ οὐρανὸ καὶ προσ­ευχόταν· παρακαλοῦσε τὸν οὐράνιο Πατέρα γιὰ τοὺς μαθητάς του. Προσευχόταν ὁ Χριστός. Κι ὅταν εἶδε ὅτι κινδυνεύουν ἦρθε κοντά τους· βρέθηκε ἐκεῖ στὴ λίμνη, καὶ περπατοῦσε πά­νω στὰ κύματα. Μέσ’ στὸ σκοτάδι οἱ μαθηταὶ νόμισαν πὼς βλέπουν φάντασμα καὶ φοβισμέ­νοι ἐκραύγασαν. Εἶνε ποτὲ δυνατὸν νὰ περπα­τᾷ ἄνθρωπος πάνω στὸ νερό; Ἀμέσως ὅμως ὁ Χριστὸς τοὺς εἶπε· ―«Μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27), ἐγὼ εἶμαι. —Ἂν εἶσαι σύ, Κύριε, φωνά­ζει ὁ Πέ­τρος, πές μου νὰ ’ρθῶ κοντά σου περπα­τών­τας κ’ ἐγὼ πάνω στὸ νερό. ―Ἔλα, τοῦ λέει ὁ Κύριος. Καὶ πράγματι ὁ Πέτρος κατέβηκε ἀπ’ τὸ πλοῖο κι ἄρχισε νὰ βαδίζῃ πάνω στὰ κύματα. Βλέποντας ὅμως δυνατὸ τὸν ἄνεμο φοβή­θηκε, ἄρχισε νὰ βυθίζεται καὶ φώναξε «Κύριε, σῶσόν με» (ἔ.ἀ. 14,30). Ἀμέσως ὁ Χριστὸς ἅ­πλωσε τὸ σπλαχνικὸ καὶ παντοδύναμο χέρι του καὶ τὸν ἅρπαξε. Μόλις μπῆκαν μαζὶ στὸ πλοῖο, κόπασε ὁ ἄνεμος κ’ ἔγινε γαλήνη. Ὅ­σοι ἦταν στὸ καΐκι ἔπεσαν ὅλοι καὶ τὸν προσκύνησαν λέ­γον­τας· «Ὄντως εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ». Read more »

1) ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Κυριακὴ Η΄ (Η΄ Ματθ.) (Α΄ Κορ. 1,10-17)
Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου στὸν Ἀπόστολο. Ἡ πρώτη σὲ pdf

2. ΔΙΧΟΝΟΙΑ

Ἀδελφοί, «παρακαλῶ διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα» (Α΄ Κορ. 1,10)

Λένε, ἀγαπητοί μου, μερικοὶ στὴν ἐπο­χή μας, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο πάλιωσε. Ἀλλὰ τὸ Εὐαγγέλιο εἶ­νε ἡ ἀλήθεια κ᾽ ἡ ἀλήθεια δὲν παλιώ­νει. Εἶνε τὸ φῶς· «Ἐκ νυκτὸς ὀρ­θρίζει τὸ πνεῦ­μά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, ὅτι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9). Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὁ οὐρα­νὸς καὶ ἡ γῆ παρε­λεύσον­ται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35). Τὴν ἀλήθεια αὐτή, ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶνε αἰ­ώνιος, τὴ βλέπουμε καὶ στὴ σημε­ρι­­νὴ περικο­πὴ τοῦ ἀποστόλου. Προσέξατε τί λέει;
Ἀπὸ τότε ποὺ γράφτηκαν αὐ­τὰ πέρασαν τόσοι αἰῶνες, ἀλλὰ εἶνε σὰν νὰ φωτογραφίζῃ τὴν ἐποχή μας, τὰ ἤθη – τὴ δική μας κατάστασι. Εἶνε δέκα στί­χοι ἀπὸ τὴν Πρώτη πρὸς Κορινθί­ους ἐπιστολή. Ὅταν πᾶτε στὸ σπίτι, ἀνοῖξτε καὶ δια­βάστε –σᾶς τὸ δίνω σὰν κανόνα– ὄχι μόνο τοὺς δέκα στίχους ἀλλὰ ὁλόκληρη τὴν Ἐ­πιστολή, νὰ δῆτε ἐκεῖ τί διαμάντια ἔχει ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ, τί μεγάλες ἀλήθειες ἀναγ­καῖες ὄχι μόνο τότε ἀλλὰ καὶ σήμερα καὶ αὔ­ριο καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας.
Γράφει λοιπὸν ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τοὺς Κορινθίους. Τί ἦταν ἡ Κόρινθος; Τώρα εἶ­νε μία ἐπαρχιακὴ πόλις· τότε ἦταν κέντρο, μία ἀπ᾽ τὶς μεγαλύ­τερες πόλεις τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Ἐκεῖ ἀγάλματα, μνημεῖα, ναοί, ἀγορά, πλοῦτος. Ἀλλ᾽ ὅπου πλοῦ­­τος, ἐκεῖ καὶ διαφθορά. Οἱ Κο­ρίνθιοι εἶχαν διάφορες κακίες. Ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐ­­λαττώματα ποὺ εἶχαν θὰ σταθῶ σὲ ἕνα.
Λὲς καὶ εἶνε ἐλάττωμα ἑλ­ληνικό. Χρόνια – αἰ­ῶνες μᾶς βασανίζει. Ἂν γινόταν νὰ τὸ ξερ­ριζώσουμε, θὰ ἤ­μασταν τὸ εὐτυχέστερο ἔθνος. Τὸ εἶχαν κ᾽ οἱ Κορίνθιοι, καὶ κινδύνευε νὰ τοὺς διαλύσῃ. Εἶνε ἡ διχόνοια. Ὁ διάβολος ἔρ­ριξε στὶς καρδιές τους τὸ σπέρ­μα τῆς διχονοίας. Καὶ οἱ Κορίνθιοι –ἄσε τοὺς εἰδωλολάτρες, ἐν­νοῶ οἱ λίγοι Χριστι­ανοὶ τῆς Κορίνθου– κόλλησαν ἀπ᾽ αὐτὴ τὴν ψώρα κ᾽ ἦταν κι αὐτοὶ χωρισμένοι. Read more »