Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for Φεβρουάριος, 2010

«GOSPODI POMILUJ»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 28th, 2010 | filed Filed under: Cрпски језик

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΗ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ

«GOSPODI POMILUJ»

«(ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ»)

Nedelja Hananejke (Mat. 15, 21-28)

ΧΡΙΣΤΟΣJedno, dragi moji, od najvećih zala koje pogađa čovečanstvo je nezahvalnost. Suprotna vrlina je zahvalnost, da imaš potrebu da kažeš jedno hvala svojim dobročiniteljima. Zahvalan čovek je dužan  svome ocu koji ga je rodio, svojoj majci koja ga je othranila, učitelju koji ga je učio, svešteniku koji ga je blagosiljao, dužan je svakom svom dobročinitelju.

Ali kakvi su to dobročinitelji? Oni su mali i nebitni. Jedan je najveći od svih dobročinitelja – a ne osećamo to na žalost, a taj veliki dobročinitelj je Bog, Gospod svega. Dobročinstva Božija, materijalna i duhovna su nemeriva. Ako možeš da izbrojiš zvezde na nebu, izbrojaćeš i dobročinstva kojima smo darovani neprestalno. Dobročinstva u danu, u noći, zimi, u proleće, u leto, u jesen… Kao riba koja pliva u beskonačnom moru, tako i čovek gde i da se nalazi je u jednom pelagu dobročinstava Božijih. Ne radi li vaše srce svakoga trena tik-tak? Razmislite molim vas, šta bi se desilo da prestane? Zato nek je svaki otkucaj jedno hvala Bogu. «Na svemu zahvaljujte» (A’ Solunj. 5,18)’ da ispoljavamo našu zahvalnost Bogu.

Jedno od dobročinstava Božijih je i što idemo u hram. Zato što je hram mesto sveto’ on je sveto mesto, raj, nešto veoma uzvišeno. Veruješ li u to?  Dođi u crkvu, ne veruješ li u to, sedi kod kuće. Sa verom da ideš u hram, tada on preuzima beskonačne dimenzije. Šta biva tamo? Prima nas. Ko nas prima, alfa (a), vita (b) ili gama (c) osoba? Prima nas na saslušanje Bog i ima otvorene uši da čuje naše molitve. Tamo prima molbe, tamo je mesto svetog okupa. Tamo molimo nebeskog Oca da nam da – šta? Da li ste pažljivo slušali liturgiju? Kao kada dete moli od oca, tako i mi tražimo materijalna ili duhovna dobra. Šta tražimo? Dvadeset zahteva ima Božanstvena Liturgija, jedan  važniji od drugog. Prvo što tražimo čim počne božanstvena liturgija’ « za višnji mir». «Oče, daj nam mir». Ne očekujemo ga ni sa Istoka ni sa Zapada, od onih koji govore o miru a spremaju rat. Pretvorni ljudi! Samo u crkvi zahtev je iskren. I toliko današnji. Ako sada bude rata, biće sa atomskim bombama, «Daj mir svetu, Gospode» « za svevišnji mir sveta». Šta drugo tražimo? «za nepokolebljivost svetih Božijih Crkava»’ «Gospode, čuvaj sve tvoje crkve, da stoje čvrsto, da ne dođu varvari i bezbožnici i da ih sruše. Sačuvaj svoju Crkvu, Hriste, neklonulom dao kraja vekova».

Šta drugo tražimo? «i jedinstvo svih». Svet je rasparčan na hiljadu komadića, narodi razdvojeni se bore kao lavovi ideološki. Kažemo dakle: « Molimo te Gospode, da se hiljadu komadića ujedini, da postanu « jedan pastir, jedno stado» (Jovan 10,16). Jedinstvo, to je veoma važan zahtev. «za jedinstvo svih». – «Gospode, prosvetli vladare koji nas vode, daj im um, a pre svega daj im srce, da misle o velikih i uzvišenim stvarima, da napreduje naš narod».Šta još tražimo? « Gospode učvrsti našu vojsku koja čuva granice». «Gospode zaštiti udovice i siročad, bolesnike u bolnicama, mornare koji plove i koji su u opasnosti na okeanu». Gospode pogledaj na zarobljenike, zatvorenike i robove…» Nikoga ne ostavlja naša crkva, kao majka, koja se seća sve svoje dece, tako se i ona seća sviju i moli Boga za ceo svet. Na svaku molbu koju upućuje Crkva, kada tražimo materijalna i duhovna dobr, šta odgovaraju pojci od strane naroda? «Gospode pomiluj». Da li to govori samo pojac? Ne, to treba da govori cela Crkva. «Gospode pomiluj» je najkraća molitva. Ima samo dve reči, ali koliku snagu imaju, kada se govore kako treba i sa dubokom verom i posvećenošću!  «Gospodi pomiluj» je rekla i žena iz današnjeg evanđelja i dogodilo se čudo. Koja je to bila žena? To je bila Hananejka. Hananejka nije neko žensko ime, to je ime kojim se objavljuje njeno poreklo ( kao kada kažemo Atinjanka, Solunjanka itd.), njena domovina je bila na granici Izraela. Kada je Hristos došao blizu granice ona je potrčala i povikala: «Pomiluj me, Gospode» (Mat. 15,22). Šta je htela? Imala je jednu nesrećnu kćerku koju je demon uznemravao, padala je na patos i bacala se a pena joj je izlazila na usta, bacala se kao riba, strašan prizor. Ni jedan vrač, ni jedan lekar nije mogao da je izleči. Očajna dolazi Nadi i govori: «Gospode pomiluj». Ali Hristos ne odgovara, čini se kao da nije zainteresovan. Ona ne očajava. Trči za njim, i viče glasnije: «Gospode, pomiluj» Nastupaju i učenici’ – Ali, Gospode, ne čuješ? Nije ti žao, nećeš se smilovati na nju?… Hristos je imao svoj cilj. Rekao joj je; « Ja, hleb imam za svoju decu, a ne za pse». Sa tim je hteo da kaže da čuda čini samo svome narodu Izrailju, a ne nečistim idolopoklonicima ( nije još došlo vreme za njih). Jedna psovka je bio taj opis, nazvao je psom. Ali ona ni tada nije se rasrdila, i nije otišla. Uzela je tu Hristovu reč i učinila je svojim oružjem. – Da, reče, Gospode, prihvatam da ja nisam tvoje dete, već da sam jedan mali kerić u tvojoj avliju. Ali i kerić, sedi ispod stola,  za kojim ruča gazda, i očekuje da jede mrvice koje padaju. Jednu mrvicu, Gospode želim, ne tražim ti ceo hleb… Kakve velike reči! Jednu mrvicu od beskonačne snage Hristove je tražila. A Hristos videći njenu veru, njenu poniznost i tu istrajnu molitvu, reče joj: «O ženo, velika je tvoja vera! neka ti bude kako želiš…» ( e.a. 15,28).

** *

Poučimo se, dragi moji i mi. Naša Crkva nije laž, druženje sa Bogom je živo. Mogu da budu laž zvezde, sunce, zemlja i sve ostalo ali jedno nije laž, naš Gospod. Oponašajmo I mi Hananejku. Kleknimo i pomolimo se neprestalno govoreći: “Gospode pomiluj”. Naši svetitelji su govorili: “Gospodi pomiluj” i činili su čuda. U staro vreme to su govorili svi hrišćani klečeći i sa suzama u očima. U Rusiji to govori verni narod i odjekuje u crkvi. Na Svetoj gori drže u ruci celu noć brojanicu i svaki broj (komb) je jedno “Gospode, Isuse Hriste, pomiluj me”. A mi? Tipično, provodeći vreme telesno prisutni u crkvi, odsutni duhom, bez osećaja, bez oduševljenja. “Gospode pomiluj” je najmanja molitva. To može da izgovori i jedan nepismen čovek, može da to izgovori i malo dete pa i odojče, kao i sedi starac.  Čuje Bog “Gospode pomiluj”. Preporučujem i ja vama tu molitvu. Ne moliš se velikim molitvama, nisi neprestalno u crkvi? Izgovori je tamo gde se nalaziš “Gospode pomiluj”  Sedaš da jedeš, opet “Gospode pomiluj”, smrkava se, opet “Gospode pomiluj”, sviće a ti opet “Gospode pomiluj” , ideš na posao opet “Gospode pomiluj”, radiš “Gospode pomiluj”, napasaš stoku, “Gospode pomiluj”, na poslu si “Gospode pomiluj” , ako si oficir “Gospode pomiluj”, vojnik si “Gospode pomiluj”, grešan si “Gospode pomiluj”  Ta molitva čini čuda. Ono što tražimo daće nam  Bog, jer je otac. Kaže nam Hristos: “ Koji otac kada mu dete traži hleb, daje detetu kamen? Ili ako traži ribu da mu daje zmiju? (Mat. 7, 9 – 10’ Luk, 11,11). Ukoliko se zemaljski otac brine o deci, mnogo više se brine onaj koga nazivamo: “Oče naš….”. Daće nam to Bog, ukoliko verujemo zaista i ako smo Hrišćani . Amin.

+ Mitropolit Florine Avgustinos

Snimljen govor Mitropolita Avgustina Kandiota, u  hramu svetog Konstandina i Jelene u Amindeu 1-2-1987.

Διατροφη, το εγκλημα της εποχης

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 27th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Η ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ



*************************************************************

ΠΑΡΑΣΗΜΟΦΟΡΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΠΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΚΑΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 27th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

ΠΑΡΑΣΗΜΟΦΟΡΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ

ΠΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΚΑΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

=================

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

CYPAFOS171-1“Στην “Απολογία” του, ο Σωκράτης, μετά την καταδίκη του, εισηγήθηκε ως “τιμωρία” να σιτίζεται δωρεάν στο πρυτανείο της πόλης. Με άλλα λόγια προκάλεσε ανοιχτά τους δικαστές του και χωρίς περιστροφές τους είπε: Με καταδικάσατε για κάτι που θα έπρεπε ουσιαστικά να με αμείψετε.

Αφού, λοιπόν, η Εκκλησία της Κύπρου απεφάσισε να παραπέμψει σε ανακρίσεις τους ηρωικούς ιερείς και ομολογητές μοναχούς που έσωσαν κυριολεκτικά την τιμή της εξαιτίας των οικουμενιστικών ακροβατισμών των ιεραρχών της ευσεβάστως υποβάλλουμε την ακόλουθη εισήγηση: Οι μεν κληρικοί να τιμηθούν με το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου και να επαινεθούν με συνοδική εγκύκλιο που να διαβαστεί σε όλους τους ναούς της Κύπρου. Στους δε μοναχούς Σταυροβουνίου ας απονεμηθεί το παράσημο του Αποστόλου Βαρνάβα ανώτατη διάκριση της Εκκλησίας της Κύπρου. Παράλληλα με την παρασημοφορία των καλών αυτών πατέρων η Σύνοδος ας παρασημοφορήσει ΟΛΟΥΣ ανεξαίρετα τους λαϊκούς Κυπρίους και Ελλαδίτες που διαδήλωσαν ειρηνικά προσευχόμενοι εναντίον του Παπισμού (και όχι εναντίον των διαλόγων όπως συκοφαντικά οι διώκτες τους ισχυρίζονται.)”

Αυτά, μεταξύ άλλων, είχα γράψει όταν εκτυλίσσονταν τα θλιβερά γεγονότα στην Πάφο.

Πού να ήξερα τι γυρίσματα έχει ο καιρός και προπαντός τι γυρίσματα έχει ο Θεός!

Τι μαθαίνω λοιπόν; Οτι ο π. Χριστόδουλος Μούγιας εφημέριος της κοινότητας του Αλεθρικού χειροθετήθηκε, όχι απλά πρωτοπρεσβύτερος, όπως είχα προτείνει, αλλά Αρχιμανδρίτης (χηρεύει από δεκαπενταετίας), στη Β΄ Στάση των Χαιρετισμών, από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Τριμυθούντος κ. Βαρνάβα.

Υπενθυμίζω ότι ο π. Χριστόδουλος αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη από τον Αρχιεπίσκοπο που τον κάλεσε επί τούτω στην Αρχιεπισκοπή για τη συμμετοχή του στην ειρηνική διαδήλωση των πιστών έξω από το συνεδριακό κέντρο στην Πάφο όπου πραγματοποιείτο η συνάντηση της Μικτής επιτροπής Ορθοδόξων και Παπικών. Και όχι μόνον αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη αλλά και του επεβλήθηκε ποινή στέρησης μισθού ενός μηνός παρόλον ότι είναι πολύτεκνος πατέρας.

Τότε ασκήσαμε αυστηρή μεν αλλά δίκαιη κριτική. Τώρα είναι η ώρα να απονείμουμε δίκαιο έπαινο. Δόξα σοι ο Θεός που μπορούμε να πούμε εκ βαθεών ένα μπράβο με όλη μας την καρδιά στην Εκκλησία της Κύπρου και ιδιαίτερα στο Σεβασμιότατο κ. Βαρνάβα που προέβη σε μια καθόλα επαινετή ενέργεια.

Επειδή όμως Αγιοι Συνοδικοί ο αιρεσιάρχης της Ρώμης ετοιμάζεται να επισκεφθεί μετά φανών και λαμπάδων σύντομα το νησί μας ελπίζουμε να μην παρατηρηθούν απρέπειες και παραβάσεις των κανόνων με συμπροσευχές και άλλα παρατράγουδα.

ΟΙ ΚΟΥΦΙΕΣ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 27th, 2010 | filed Filed under: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ

ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΟΙ ΚΟΥΦΙΕΣ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

-1

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ κ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ:

[Δεκέμβριος 2007. Μήνυμα προς τους Μουσουλμάνους για την εορτή του Μπαϊραμιού]


«Θα ήθελα με την ευκαιρία της Μεγάλης Εορτής της Θυσίας να εκφράσω τις εγκάρδιες συγχαρητήριες ευχές και προσρήσεις μου προς τους αγαπητούς Μουσουλμάνους της ευλογημένης και φιλόξενης χώρας της Αιγύπτου και ολοκλήρου του κόσμου.

Απευθύνω τις θερμές ευχές μου προς τον Εξοχώτατο Πρόεδρο της Αιγύπτου κ. Χ. Μουμπάρακ και στην Ευγενεστάτη σύζυγό του…

Ο αληθινός Θεός της αγάπης, της ειρήνης και της δικαιοσύνης να συνεχίζει να σκεπει και να προστατεύει τον ευγενή και φιλοπρόοδο Λαό της Αιγύπτου, ώστε η ειρηνική συνύπαρξη, συμπόρευση και αγαστή συνεργασία μεταξύ Μουσουλμάνων και Χριστιανών να καρποφορεί πάντοτε. Διότι η Αίγυπτος αποτελεί φωτεινό παράδειγμα και πρότυπο αυτής της ειρηνικής διαβιώσεως, Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Χρόνια Πολλά!

-2-4EΡΤ- ΕΙΔΗΣΕΙΣ, Πέμπτη, 07/1/2010.

Αίγυπτος: Ματωμένα Χριστούγεννα με 7 νεκρούς

Με λουτρό αίματος «γιόρτασαν» τα Χριστούγεννα οι κόπτες της Αιγύπτου. Άγνωστοι άνοιξαν πυρ εναντίον πλήθους πιστών που έβγαινε από εκκλησία Κοπτών, στο νότιο κομμάτι της χώρας. Τουλάχιστον επτά Κόπτες Χριστιανοί έχασαν τη ζωή τους και δεκάδες τραυματίστηκαν…

-5

Ασσυριακο Διεθνες Πρακτορειο Ειδησεων

Χριστιανές εξισλαμίζονται με τη βία με την υποστήριξη του αιγυπτιακού κράτους

[Μετάφραση]: Κάιρο, 23-12-2009 – Το φαινόμενο της απαγωγής, βιασμού και αναγκαστικού εξισλαμισμού χριστιανών κοριτσιών στην Αίγυπτο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από το χριστιανικό τηλεοπτικό κανάλι “Life TV”, το οποίο εκπέμπει έξω από την Αίγυπτο και έχει σχεδόν 60 εκατομμύρια Αραβόφωνους θεατές στην Αίγυπτο και σε όλο τον κόσμο.

Οι μαρτυρίες των θυμάτων και των οικογενειών τους ήταν ένα σοκ για πολλούς, δεδομένου ότι το θέμα είναι ταμπού για τα αιγυπτιακά μέσα ενημέρωσης… Το φαινόμενο αυτό στη σημερινή του μορφή είναι σχεδόν 40 ετών, και τα περισσότερα από αυτά τα εγκλήματα μεταστροφής διεξάγονται από οργανωμένες συμμορίες εξισλαμισμού, οι οποίες χρηματοδοτούνται εξ ολοκλήρου από το κράτος και υποστηρίζονται από την Κρατική Ασφάλεια.  (www.aina.org/news/20091223164421.htm)

-6

-3

ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΑΣΟΣΙΕΪΤΕΝΤ ΠΡΕΣ

Μία Αιγύπτια γυναίκα κοιτάει από το μπαλκόνι της το καμμένο σπίτι της μετά από επιθέσεις σε σπίτια χριστιανών στο χωριό Μπαχόρα, 64 χλμ. από το Λούξορ, στην Αίγυπτο το Σάββατο 9 Ιαν. 2010

ENA ΘANAΣIMO AMAPTHMA

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 27th, 2010 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

KYPIAKH B΄ NHΣTEIΩN

Eβρ. α΄ 10 – β΄ 3

ENA ΘANAΣIMO AMAPTHMA

«Πώς ημείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;»

τεμπελ. ιστΘα μιλήσουμε, αγαπητοί μου χριστιανοί, θα μιλήσουμε σήμερα, Δευτέρα Kυριακή των Nηστειών, γιά ένα αμάρτημα πού, ενώ είναι ένα από τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα, εν τούτοις όλοι μας δεν δίνουμε την πρέπουσα προσοχή και άλλος λιγώτερο και άλλος περισσότερο είμαστε ένοχοι. Tο αμαρτημα αυτό είναι η αμέλεια.
Aφορμή γιά να μιλήσουμε γιά την αμαρτία αυτή μας δίνουν τα τελευταία λόγια του σημερινού Aποστόλου. O απόστολος Παύλος μας συνιστά να προσέξουμε πολύ την αμαρτία αυτή που τόσο κακό μπορεί να προξενήση στην ψυχή μας. Άνθρωποι, που αμάλησαν στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης, τιμωρήθηκαν με φοβερές τιμωρίες, όπως ο κατακλυσμός, η καταστροφή τών Σοδόμων και άλλες καταστροφές που υπέστησαν οι Ιουδαίο. Aλλά πιό μεγάλες τιμωρίες περιμένουν εμάς τους χριστιανούς, πού, ενώ είδαμε και ακούσαμε τα πιό θαυμαστά πράγματα και απολαμβάνουμε τις πιό μεγάλες ευεργεσίες του Θεού, δείχνουμε αμέλεια στην εκτέλεσι των ιερών μας καθηκόντων γιά το ζήτημα της σωτηρίας της ψυχής μας.
AMEΛEΙA! Θανάσιμο αμάρτημα, σύμφωνα με τη διδασκαλία των πατέρων. Aλλά τί είναι αμέλεια; O Θεός έδωσε στον άνθρωπο σωματικά, διανοητικά και πνευματικά χαρίσματα, που ονομάζονται σε μιά παραβολή του Eυαγγελίου τάλαντα. Tα έδωσε με την εντολή να μη τα αφήνη ο άνθρωπος ανενέργητα, να μη τα θάβη στο λάκκο της οκνηρίας και της αμέλειας, αλλά να δουλεύη, και έτσι να προοδεύη συνεχώς.
H γη γιά να θρέψη τον άνθρωπο πρέπει να καλλιεργηθεί. Ξερρίζωμα αγκαθιών, καθάρισμα απ’ τίς πέτρες, όργωμα, σπορά, πότισμα, θέρισμα και αλώνισμα, όλα αυτά απαιτούν κόπους. Όπως λέει ο Θεός, με τον ιδρώτα του προσώπου του ο άνθρωπος θα τρώη το ψωμί του. Kαί όχι μόνο ο γεωργός πρέπει να κοπιάζει, αλλά και κάθε άλλος που έχει οποιαδήποτε ασχολία. Kαι ο βοσκός. Kαι ο ψαράς. Kαι ο μαραγκός. Kαι ο κτίστης. Kαι ο ναύτης. Kαι ο εργάτης. Kαι ο δάσκαλος. Kαι ο καθγητής. Kαι ο γιατρός. Όλοι πρέπει ν’ αγαπούν την εργασία τους. H εργασία είναι καθήκον, που πρέπει με πολλή επιμέλεια να γίνεται.
Eυλογία Θεού υπάρχει στα μέρη, όπου όλοι οι άνθρωποι, ανάλογα με τις δυνάμεις τους, εργάζονται, και κανένας δεν παραμένει άνεργος και τεμπέλης.
Oπου όμως οι άνθρωποι δεν αγαπούν την εργασία ή όπου εργάζονται μεν αλλά δεν εργάζονται με ζήλο και επιμέλεια, εκεί παρατηρείται αταξία, σύγχυσις και κάθε κακό. Όπως λέγανε οι αρχαίοι, «αργία μήτηρ πάσης κακίας». Παρατηρήστε. Aν ο τεχνίτης που κατασκευάζει μηχανές, όπως π.χ. μηχανές αυτοκινήτου, δεν είναι επιμελής στην εργασία του, και η ελαττωματική μηχανή θα καταστραφεί και δυστύχημα θα γίνη. Δυστυχώς λίγοι πλέον είναι οι επιμελείς και ευσυνείδητοι τεχνίτες. Πολλά δυστυχήματα γίνονται εξ αιτίας των αμελών και ασυνειδήτων τεχνιτών. Kαί ο φύλακας μιας σιδηροδρομικής γραμμής, που θα δείξη αμέλεια και δεν θα προειδοποιήση εγκαίρως, γίνεται αιτία να συμβεί σύγκρουσις αμαξοστοιχιών, δυστυχήματα και θάνατοι. Γιά ένα λεπτό αμελείας πόσα δυστυχήματα δεν έχουν συμβεί στον κόσμο! Aλλά κι ο γιατρός που κάνει μιά εγχείρησι, αν δεν κάνη το έργο του με όλη την επιμέλεια και προσοχή, γίνεται αιτία ν’ αποτύχη η εγχείρησις και να πεθάνη ο άρρωστος.
Γενικά σε όλα τα έργα χρειάζεται η επιμέλεια και ο ζήλος. Kι ο άνθρωπος που δεν εκτελεί το έργο του με ζήλο και επιμέλεια, αλλ’ αμελεί και γίνονται εξ αιτίας του δυστυχήματα, φέρνει όχι μόνο εθική, αλλά και ποινική ευθύνη. Διότι η αμέλεια γιά την εκτέλεσι του καθήκοντος τιμωρείται.
KAΙ τώρα προχωρούμε στη βαθύτερη έννοια της αμέλειας. Διότι υπάρχει αμέλεια στα έργα που αφορούν την υλική και σωματική σωματική ζωή  του ανθρώπου, αλλά υπάρχει και αμέλεια βαρύτερη, που αφορά κάτι απείρως ανώτερο απ’ το σώμα. Kι αυτό είναι η ψυχή.
Aλλοίμονο αν όλη τη δραστηριότητά του ο άνθρωπος την εξαντλή γιά τα έργα τα σωματικά, και αμελή γιά το ύψιστο θέμα της σωτηρίας της ψυχής του! Ω η ψυχή, τί ανεκτίμητη αξία έχει! Kαί μόνο το γεγονός ότι ένας Θεeς κατέβηκε από τον ουρανό και έγινε άνθρωπος και υπέστη τα φρικτά πάθη της σταυρώσεως γιά να σώση τον άνθρωπο, αυτό και μόνο το γεγονός αν το σκεφθεί ο άνθρωπος, αρκεί ν’ αποδείξη την ανεκτίμητη αξία της ψυχής.
O Θεός θέλει τη σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου. Aλλ’ η σωτηρία αυτή προσφέρεται με έναν όρο· να προσφέρη και ο άνθρωπος τη θέλησί του. Nα πιστέψη, δηλαδή, στο Xριστό και να εργάζεται πνευματικά, να εκτελή δηλαδή με ζήλο και προθυμία όλα τα ιερά του κάθηκοντα, που ζητάει η πίστις. Aυτά δε που καλείται να πράξη είναι μικρά και ασημαντα μπροστά σε ό,τι έπραξε ο Xριστός γιά τη σωτηρία μας.
Ξυπνάς, άνθρωπε, το πρωΐ· στάσου λίγα λεπτά κάνε την προσευχή σου, μελέτησε ένα κεφάλαιο της αγίας Γραφής. Πρόκειται να κοιμηθείς· σταύρωσε τα χέρια σου και κάνε θερμή την προσευχή σου. Eίναι Tετάρτη και Παρασκευή· νήστεψε. Eρχεται η Kυριακή, άκουσες την καμπάνα να χτυπάη· σήκω και πήγαινε στcν εκκλησία και στάσου με προσοχή και ευλάβεια, γιά ν’ ακούσης τη θεία Λειτουργία. Eρχεται η αγία και Mεγάλη Σαρακοστή· ζήσε πιο πνευματικά την περίοδο αυτή. Eρχεται ο πνευματικός στο χωριό σου· πήγαινε να εξομολογηθείς τα αμαρτήματά σου, προετοιμάσου γιά τη θεία Kοινωνία. Φτάνει στ’ αυτιά σου η φωνή ανθρώπων που δυστυχούν από διάφορες αιτίες και ζητούν βοήθεια· μη φανείς αδιάφορος, αλλά προσπάθησε να προσφέρης κ’ εσύ τη βοήθειά σου όσο μπορείς. Zει ο άλλος, ο γείτονάς σου, ο συχωριανός σου, μέσα στην πλάνη και την αμαρτία και χρόνια έχει να πατήση στcν εκκλησία και ζει χωρίς Xριστό· σύ, που πίστεψες και γνώρισες το Xριστό, φρόντισε με τα καλά σου λόγια και προπαντώς με το άγιο παράδειγμά σου να τον φέρης στο Xριστό· να μη μείνης αδιάφορος, αλλά να συμβουλεύσης, να ελέγξης, να επιπλήξης τον βλάστημο.
Aυτά είναι μερικά από τα καθήκοντα, που πρέπει να κάνη ο χριστιανός.
EΙΝΑΙ, αγαπητοί μου χριστιανοί, δύσκολα αυτά; Oχι. Δύσκολα τα κάνει η αμέλεια. Δύσκολα τα κάνει η έλλειψις ενδιαφέροντος γιά τα πνευματικά ζητήματα.
Δυστυχώς δεν είμαστε επιμελείς και δραστήριοι χριστιανοί. Mοιάζουμε, γιά να θυμηθούμε τη διδασκαλία του Xριστού, με τον οκνηρό εκείνο δούλο, που εκρυψε το τάλαντό του στη γη και δεν το δούλευε. Mοιάζουμε με τις πέντε μωρές παρθένες της γνωστής παραβολής, που, ενώ από στιγμή σε στιγμή αναμενόταν ο Nυμφίος, εκείνες αμέλησαν και δεν φρόντισαν να είναι εφοδιασμένες με λάδι γιά τις λαμπάδες τους.
Kύριε! Bοήθησέ μας να νικήσουμε το δαίμονα της αμελείας, της πνευματικής τεμπελιάς. Nα μη μας βρει ο θάνατος σε στιγμή αμελείας!

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 27th, 2010 | filed Filed under: ΒΙΝΤΕΟ (αποσπασμ.), ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΥΜΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΟΜΙΛΙΑΣ

ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΕΡΑΡΧΟΥ Π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ,



ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


ΦΛΩΡΙΝΑ 12-3-1995, ΟΤΑΝ Ο ΣΕΒΑΣΜΙΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 90 ΕΤΩΝ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΝ

************************************************************************************

Να μη χάσετε τον θησαυρό σας

Να μη χάσετε τον πολυτιμότερον θησαυρόν σας, την Ορθοδοξία. Είναι γνωστόν ότι κατά τα τελευταία έτη πολλαί αιρέσεις, με όλα τα μέσα που διαθέτουν προσπαθούν να σας αποσπάσουν από την Ορθόδοξη πίστη. Φοβερός είναι ιδίως ο κίνδυνος εκ μέρους μιας κινήσεως, που ονομάζεται οικουμενισμός. Οι οπαδοί της αντορθοδόξου αυτής κινήσεως μισούν την Ορθοδοξία και αγωνίζονται να δημιουργήσουν μία νέα θρησκεία. Ο οικουμενισμός, όπως λέγει ο αείμνηστος Σέρβος κληρικός Ιουστίνος Πόποβιτς, είναι παναίρεσης, ως περιθάλπουσα όλας τας αιρέσεις.
Αλλ’ εσείς, αγαπητοί μου, Ορθόδοξοι χριστιανοί, άνδρες γυναίκες και παιδιά, μείνετε προσηλωμένοι εις την Ορθοδοξία…

(Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης
Φλώρινα 22-6-1993, προς τους ομογενείς της Αυστραλίας)

Μητροπολιτης Πειραιως: «Απορριπτω ως απαραδεκτη την ασκηση εκκλητου του πρωην Αττικης»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 27th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Δευτέρα, 01 Μαρτίου 2010

Μητροπολίτης Πειραιώς:

«Απορρίπτω

ως απαράδεκτη

την άσκηση εκκλήτου

του πρώην Αττικής»

Επιστολή προς τον μητροπολίτη Αθηνών κ. Ιερώνυμο απέστειλλε ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, όσον αφορά την πρόσκληση του να συμμετάσχει στο Β Βάθμιο δι΄ Αρχιερείς Συνοδικό Δικαστήριο.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:

Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε,

Επί τής Υμετέρας υπ’ αριθμ. 664/372/22.2.2010 Προσκλήσεως προς συμμετοχήν μου ως αναπληρωματικού μέλους.
Εν τη συνθέσει του υπό την Υμετέραν Προεδρίαν συγκληθησομένου Β βαθμίου δι’ Αρχιερείς Συνοδικού Δικαστηρίου την Δευτέραν προσεχούς μηνός Μαρτίου ημέραν Τρίτην και ώραν 10ηνπρωϊνην προκειμένου ίνα τούτο κρίνη και δικάση την από 29/1/2010 έφεσιν του τέως Μητροπολίτου Αττικής και νυν Μοναχού κ. Παντελεήμονος Μπεζενίτου κατά της υπ’ αριθ. 1/2009 Αποφάσεως του Πρωτοβαθμίου δι’ Αρχιερείς Συνοδικού Δικαστηρίου, δι’ ης κατ’ εφαρμογήν της διατάξεως του άρθρου 160 του Ν. 5383/1932 «Περί Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων και της προ αυτών διαδικασίας», καθηρέθη ούτος εκ του Αρχιερατικού Υπουργήματος και επανήλθε εις την τάξιν των Μοναχών επάγομαι τα κάτωθι:

1. Ο Μητροπολίτης πρ. Αττικής κ. Παντελεήμων καθηρέθη όχι κατά τήν τακτικήν κανονικήν διαδικασίαν, την οποίαν προβλέπει ο προρρηθείς Νόμος 5383/1932, αλλά κατά την ειδικήν διαδικασίαν την οποίαν προβλέπει το άρθρον 160 του Νόμου αυτού. Όπως είναι διατυπωμένη η ειρημένη διάταξις προκύπτουν εξ αυτής, ότι η καθαίρεσις είναι υποχρεωτική δηλ. δεν έχει το Εκκλησιαστικόν Δικαστήριον εξουσίαν ίνα απαλλάξη τον παραπεμφθέντα εις αυτό Κληρικόν η να του επιβάλη μικροτέραν ποινήν. Αυτή είναι η έννοια της φράσεως του Νόμου: «… προκαλεί την καθαίρεσιν άνευ ετέρας τινός διαδικασίας».

Επομένως πρόκειται περί δεσμίας νομικής ενεργείας και εν ταυτώ η Απόφασις περί καθαιρέσεως εκδίδεται μεν από Εκκλησιαστικόν Δικαστήριον, εις την ουσίαν όμως δεν είναι δικαστική Απόφασις, ως αι λοιπαί αποφάσεις των Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων, αλλά ειδικόν και υποχρεωτικόν διοικητικόν μέτρον, το οποίον αποτελεί έννομον συνέπειαν της αμετακλήτου καταστάσης ποινικής Αποφάσεως του Πολιτειακού Ποινικού Δικαστηρίου.

Ο Πολιτειακός Νομοθέτης δια της διατάξεως 160 του Ν. 5383/1932, την οποίαν καλώς η κακώς, ηθελημένως η αθελήτως απεδέχθησαν, τόσον το Σεπτόν Οικουμενικόν Πατριαρχείον, όσον και η καθ’ ημάς Αγιωτάτη Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Ελλάδος, κατά την ψήφισιν του Ν. 590/1977 «Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος», δεν θέλει να παραμείνη εις το ιερατικόν Υπούργημα Κληρικός, ο οποίος διέπραξε τοσούτον σοβαρόν ποινικόν αδίκημα, ώστε να του επιβληθή «εγκληματική ποινή» και δη αμετακλήτως.

Επειδή όμως δεν έχει εξουσίαν να αναθέση την αρμοδιότητα καθαιρέσεως εις το Πολιτειακόν Δικαστήριον, διότι τούτο θα ισοδυναμούσε με ανεπίτρεπτον κατά το Σύνταγμα επέμβασιν της Πολιτείας εις τα interna της Εκκλησίας, αναθέτει την αρμοδιότητα αυτήν εις το αρμόδιον Εκκλησιαστικόν Δικαστήριον, η Απόφασις του οποίου λαμβανομένη «άνευ ετέρας τινός διαδικασίας» είναι οριστική και τελεσίδικος και δεν υπόκειται εις ένδικον μέσον δηλ. εις έφεσιν ενώπιον του αρμοδίου Ββαθμίου Εκλησιαστικού Δικαστηρίου ούτε προκειμένου περί Μητροπολιτών εις έκκλητον ενώπιον του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου.

2. Η έφεσις και το έκκλητον εν γένει προϋποθέτουν την ύπαρξιν νομικού λόγου εφέσεως ο οποίος εν προκειμένω δεν υφίσταται η την ύπαρξιν σφάλματος εις την Απόφασιν του αποφανθέντος Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου το οποίον ωσαύτως δεν υφίσταται διότι το αποφασίσαν την καθαίρεσιν Πρωτοβάθμιον δι’ Αρχιερείς Συνοδικόν Δικαστήριον δεν έκρινε κατ’ουσίαν την υπόθεσιν ούτε εξέδωκε κρίσιν επί σχηματισθείσης Κανονικής δικογραφίας, ούτε ηρμήνευσεν Νόμον τινα κατά τρόπον λανθασμένον, αλλά διέταξε την καθαίρεσιν «άνευ ετέρας τινός διαδικασίας» διότι δεν ηδύνατο να αποφασίση διαφορετικώς. Συνεπώς επαναλαμβάνω και αύθις, ούτε έφεσις ενώπιον του Ββαθμίου δι’ Αρχιερείς Συνοδικού Δικαστηρίου χωρεί ούτε έκκλητον ενώπιον του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου.

3. Εν όψει τών προεκτεθέντων το αίτημα του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου ως και προφορικώς έχω αναφέρει εις Υμάς θα έδει να ερμηνευθή ως απλή υπόδειξις μη λαμβάνουσα υπ’ όψιν αυτής τα ανωτέρω και όχι ασφαλώς ως εντολή πρός Αυτοκέφαλον, ανεξάρτητον και Αυτοδιοίκητον Εκκλησίαν διότι ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης τοιαύτην αρμοδιότητα και δυνατότητα και κατά το Κανονικόν δικαιϊκόν πλαίσιον και κατά το Νομικόν σύστημα ρυθμίσεως σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας εν Ελλάδι δεν κέκτηται.

Θα ηδύνατο όμως αντί όλης αυτής της εμπλοκής να κάμη χρήσιν της εκκλήτου αυτού δικαιοδοσίας, την οποίαν πάντες αποδεχόμεθα ομοφώνως, απορρίπτων ως απαραδέκτως ασκηθείσας τας ενώπιον Αυτού υποβληθείσας εκκλήτους προσφυγάς του πρώην Μητροπολίτου Αττικής.

4. Κατόπιν τών προεκτεθέντων η σύγκλησις του Β βαθμίου δι’ Αρχιερείς Συνοδικού Δικαστηρίου τη Υμετέρα Προσκλήσει παρίσταται ως μία μη σύννομος ενέργεια και μη ερειδομένη επί Νομικής προβλέψεως και προϋποθέσεως και φυσικά ως μία πλήρως αλυσιτελής διαδικασία που δυστυχώς θα εμπλέξη τόσον την Υμετέραν Γεραράν Μακαριότητα όσον και τους αποδεχθησομένους την Υμετέραν πρόσκλησιν και συμμετέχοντας εις την ως άνω παράνομον διαδικασίαν εις ενδεχομένους ποινικάς ευθύνας δια παράβασιν καθήκοντος και απιστίαν περί την υπηρεσίαν.

Κ Α Τ Α  Τ Α Υ Τ Α

Αδυνατώ ίνα συμπράξω εις μίαν τοιαύτην έκνομον ενέργειαν και δια τον λόγον αυτόν δεν αποδέχομαι την υπ’ αριθ. 664/372/22.2.2010 Υμετέραν Πρόσκλησιν.

“Τοις οικουμενισταις και πασι τοις αιρετικοις ΑΝΑΘΕΜΑ!”

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 26th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Κυριακή τής Ορθοδοξίας

“Τοις οικουμενισταις και πασι τοις αιρετικοις ΑΝΑΘΕΜΑ!”

ΑΝΑΘΕΜ ιστ

Ομολογία κατά των Οικουμενιστών του Μητροπολίτου Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ.

Περιμένουμε ν’ ακούσουμε και άλλους Μητροπολίτας να πουν την αλήθεια στο λαό.

Επίσης παραθέτω τήν επιστολή τού ιδίου Μητροπολίτου, πού εστάλη το 2007 στόν Λατίνον Επίσκοπον τής Σύρου, η οποία καταδικάζει τήν πλάνη καί αίρεση τού Παπισμού. (Ν.Σ.)

Συγκλονιστικός ο μητροπολίτης Πειραιώς π. Σεραφείμ έκανε, εν μέση Εκκλησία, αυτό που έπρεπε να είχαν κάνει εδώ και καιρό όλοι οι επίσκοποι μας: Στο συνοδικό της Ορθοδοξίας, σήμερα Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2010, απήγγειλε το υπό των Πατέρων της Εκκλησίας υποβληθέν ανάθεμα κατά των Παπικών, προτεσταντών και των συνοδοιπόρων τους οικουμενιστών.

“Τοις οικουμενισταίς και πάσι τοις αιρετικοίς ΑΝΑΘΕΜΑ!” ήταν τα λόγια που βγήκαν από τα χείλη του ομολογητή ιεράρχη και ακούστηκαν σε όλο τον κόσμο μέσα από το ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας

Ν΄αγιάσει το στόμα σου πάτερ Σεραφείμ, πολυχρόνιον ποιήσαι σε Κύριος ο Θεός!

(http://misha.pblogs.gr)

«Εν Πειραιεί τη 25η οκτωβρίου 2007

Προς τον εκλαμπρότατον επίσκοπον κ. Φραγκίσκον Παπαμανώλη, εις Σύρον.

Εκλαμπρότατε.

Έλαβον την ημετέραν επιστολήν, καθ΄ον χρόνον τα Γραφεία της ημετέρας Μητροπόλεως Πειραιώς ήργουν και λυπούμαι διότι καθυστέρησα να απαντήσω εις αυτή. Παρακαλώ όθεν δια την Υμετέραν συγγνώμη.
Επειδή ειλικρινώς αγαπώ Υμάς ως και έκαστον συνάνθρωπόν μου, γράφω τα κατωτέρω μετά πολλής ταπεινώσεως και ενώπιον του Δομήτορος της Εκκλησίας Κυρίου Ιησού, ουχί ίνα αιτιολογήσω τας θέσεις δι’ ας με ψέγετε διότι δεν είναι ιδικές μου, αλλά της Αδιαιρέτου Εκκλησίας του Θεού, άτινας εγώ ο έσχατος πάντων απλώς τα μετέφερον επί του χάρτου, ερωτηθείς σχετικώς επί του δημοσιογραφικού οργάνου των αγρυπνούντων Αδελφών της πανελληνίου Ορθόδοξου Ενώσεως, ους αδικείτε καταφώρως όταν χαρακτηρίζετε αυτούς ως δήθεν «ακραίους», ενώ οι ειρημένοι τηρούν όσα η Μία Αγία, Αδιαίρετος, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία εδογμάτισε και διασαλπίζει επί 20 αιώνας τώρα, αλλά δια να είπω προς Υμάς τα αυτονόητα ότι η Εκκλησία του Χριστού εις ην από Πνεύμα το Άγιον έθεσεν Επισκόπους ποιμένειν (Αυτήν). Ην περί εποιήσατο δια του ιδίου αίματος (Πραξ.20,2 θ), είναι η Αδιαίρετος Εκκλησία των 1000 πρώτων χρόνων. Ήστινος ακατάλυτος ιστορική συνέχεια τυγχάνει η καθ’ ημάς Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία και ότι εξ αυτής αποκοπείσα η Υμετέρα Θρησκευτική Κοινότης δια του γνωστού σχίσματος, απόλεσαι τη χάρη του Ζώντος Θεού και εξέπεσεν από αιρέσεως εις αίρεσιν και από ακοσμίας εις ακοσμίαν, διαστρεβλώσασα το σωτηριώδες μήνυμα του ενσαρκωθέντος Υιού του Θεού και ανατρέπουσα λόγοις και έργοις εν ανατροπήν των κατεστημένων δομών και εξουσιών, του εκπεσόντως κόσμου ην εισέφερε δια της απερινοήτου Αυτού σταυρικής θυσίας και του παναχράντου Αυτού Αίματος ο Υιός και Λόγος του Θεού.

ΑΓΑΠΗ ΑΝΕΥ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Όθεν ευνόητον τυγχάνει ότι η θεωρία των αδελφών Εκκλησιών και η συνακόλουθος θεωρία των Κλάδων ας Υμείς ενστερνίζεστε δια του κειμένου της υμετέρας επιστολής και η θεωρία του Πετρείου «δόγματος», ην διεκήρυξε προσφάτως η Υμετέρα Θρησκευτική Κοινότης δια του εγκυκλίου «Dominus Christus» ουδεμίαν σχέσιν κέκτηνται προς την αδιαίρετον Εκκλησίαν των Αποστόλων, των Οικουμενικών Πατέρων και των Αγίων επτά Οικουμενικων Συνόδων.
Συνεπώς ευχερώς αντιλαμβάνεστε ότι επόμενος τοις θεσφάτοις της Αδιαιρέτου Εκκλησίας, εξ’ ης απεκόπη η Υμετέρα εκπεσούσα εις αίρεσιν θρησκευτική κοινότης, δεν δύναμαι να συναινέσω εις την Υμετέρα πλάνη και να μην είπω φιλαδέλφως υμίν ότι Πλανάσθαι θεωρών εαυτόν «Επίσκοπον της εκκλησίας του Θεού». Αυτοπροσδιορίζεσθε ούτως ενώ εν τη αληθεία είσθε πνευματικώς υπεύθυνος των εν σχίσματι και αιρέσει τελούντων πιστών της Υμετέρας κοινότητος.
Η αγάπη άνευ αληθείας στερήται ουσίας, δι’ αυτό και τυγχάνει ειλικρινώς ακατανόητος η υμετέρα θέσις «δεν έπαψα να λέω στους πιστούς μας ότι ποτέ και τίποτα δεν δικαιολογεί την καταπάτηση της αγάπης, ακόμα και η υπεράσπιση της αληθείας» διότι αν ειλικρινώς αγαπώμεν δεν θα καταλείψωμεν τον αγαπώμενον εις την οικτράν του πλάνην, να συμπνίγεται εν αυτή και να πιστεύει ότι ευρίσκεται εν δικαίω.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Επί μίαν ολόκληρον χιλιετίαν είχομεν κοινήν πίστιν κοινόν πολίτευμα, κοινήν Ευχαριστίαν, κοινά Δόγματα, κοινήν Πνευματικότητα και κατά Θεόν άσκησιν, κοινήν Αρχήν τας Οικουμενικάς Συνόδους και την Πενταρχίαν.
Τι συνέβη λοιπόν και τα πάντα ανετράπησαν; Διατί δεν απησχόλησεν Υμάς επί 33 χρόνια, που είσθε Επίσκοπος της θρησκευτικής υμών παραδοχής;
Διατί επί 1000 έτη δεν υφίσταντο αι Υμέτεραι θέσεις περί Πρωτείου διακαιοδοσίας του επισκόπου Παλαιάς Ρώμης, περί αλαθήτου αυτού, περί καθαρτηρίου, περί λυσιποίνων, περί αξιομισθιών, περί Αμολύντου Συλλήψεως, περί, περί…
Διατί εις την Αποστολικήν Σύνοδον των Ιεροσολύμων η Σύνοδος των Αποστόλων και των Πρεσβυτέρων απεφήνατο και ουχί ο καθ΄υμάς «Πρόεδρος του Κολεγίου» των Αποστόλων Θείος Απόστολος Πέτρος (Πραξ.15,22);
Διατί αι Επτά Οικουμενικαί Σύνοδοι συνήλθον εν τη Ανατολή τη κοινωνία και ενότητι του τότε Ορθοδόξου Επισκόπου της Παλαιάς Ρώμης;
Διατί ο ΚΗ’ κανών της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου της Αδιαιρέτου Εκκλησίας απονέμει τα ίσα πρεσβεία εις το Θρόνον της Παλαιάς Ρώμης και εις τον Θρόνον της Νέας Ρώμης;

Πότε και διατί αυτά ανετράπησαν; Δεν απησχόλησεν Υμάς αν όχι ως κληρικός τουλάχιστον ως σκεπτόμενον άνθρωπον, που προσδοκά την Ογδόην Ημέραν και γνωρίζει ότι εγγύς εστί το τέλος των ανθρωπίνων δι’ εν έκαστον εξ ημών;

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΙ

Τι θα είπητε άραγε εις τον Δομήτορα της Εκκλησίας Κύριον δια τας εκατόμβας των δολοφονηθέντων υπό της Υμετέρας Αιρέσεως («Ιερά Εξέτασις», «Ιεροί Πόλεμοι», «Σταυροφορίαι») εν ονόματι της δήθεν καθαρότητος της πίστεως εφ’ όσον συνευδοκείτε και δεν διαχωρίζετε την Υμέτερον θέσιν εξ όλων αυτών των κακουργιών αλλά και το σπουδαιότερον, των ανατροπών του μηνύματος ελευθερίας, αγάπης, αποδοχής της ετερότητας του επί Σταυρού θυσιασθέντος Υιού του Θεού, ίνα μη αποθάνη ο βλάσφημος άνθρωπος;

Εσχάτως εμακαριοποιήσατε τον καρδινάλιον Αυγουστίνον Στέπινατς του Ζάγκρεμπ της Κροατίας, ηθοκόν αυτουργόν των φασιστικών ορδών των Ουστάσι του Άντε Πάβελιτς, ον το βατικανόν εφυγάδευσε εις λατινικήν Αμερικήν, και του λουτρού αίματος των 800.000 Ορθοδόξων Σέρβων. Δεν είδον να διαμαρτύρεσθε, ούτε να διαχωρίζετε την Υμετέραν θέσιν, καίτοι επί 33 χρόνια γράφετε ότι διακονείτε την «Εκκλησίαν του Χριστού».

Εάν αυτός ο ανάλγητος και ψυχρός δολοφόνος είναι «μακάριος» τότε αυτός ο Θεός που τον αναγνωρίζει ως τοιούτον, είναι εις εμάς παντελώς άχρηστος, δεν μας είναι αναγκαίος, δεν μας αφορά. Να διατί έγραψα μετά λόγου γνώσεως αυτό που επίκρανε Υμάς. Την αλήθειαν δηλαδή ότι «ο Παπισμός ωδήγησε στην αθεϊα». Ωδήγησε εις την Διαμαρτύρησιν πρώτον και εις τον Αθεϊσμόν ύστερον, διότι ελάτρευσεν έναν θεόν ηθικόν αυτουργόν εγκλημάτων, θρησκευτικών πολέμων, εκατομβών αίματος και οδύνης. Να υπομνήσω Υμίν τους 29.000 σφαγιασθέντας Ουγενότους της τραγικής νυκτός του Αγίου Βαρθολομαίου. Να υπομνήσω Υμίν τας εκατόμβας του λεγομένου εκατονταετούς θρησκευτικού πολέμου; Τι να πρωτοείπω υμίν; Ποίος έκαυσεν επί της πυράς την Ιωάνναν της Λωρραίνης; Η Ιερά Εξέτασις, δηλαδή ο Παπικός Θρόνος την έκαυσε ως δαιμονόπληκτη και εν συνεχεία την αγιοποιήσατε. Θα επαναλάβω παραλλάσων ολίγον το ερώτημα του μακαριστού γέροντός μου Αρχιεπισκόπου κυρού Σεραφείμ, είναι ενέργειες αυτές μιας εκκλησίας ταμιούχου της Θείας Αποκαλύψεως;

Οι ειλικρινώς αγαπώντες Υμάς, χρεωστούν να είπουν Υμίν την αλήθειαν της εκκλησίας, άλλως καταλείπουν Υμάς εν τη πλάνη των δοξασιών Υμών, μη κηδόμενοι περί του αιωνίου μέλλοντος Υμών. Διό και ακραδάντως πιστεύω ότι η μετοχή της Εκκλησίας εν ταις Υμετέραις κινήσεσιν εν Ευρώπη και αλλαχού ως και εν τοις λεγομένοις «Θεολογικοίς Διαλόγοις», ζημιοί Υμάς πρωταρχικώς και τους Υμετέρους πιστούς διότι δίδει εις Υμάς την ψευδή γεύσιν της αναγνωρίσεως και καλύψεως της Υμετέρας αστοχίας, και εγκαταλείπει Υμάς εν τη σκοτία των Υμετέρων και(ε)νοδόξων δογμάτων.

ΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΙ

Με αιτιάσθε εν τη Υμετέρα Επιστολή ότι δήθεν οι αποδιδόμενοι δια της επιστολής μου τη Υμετέρα Θρησκευτική Κοινότητι δογματικαί θέσεις, τυγχάνουν δήθεν «εικασίαι», γράφων χαρακτηριστικώς «θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι και αυτά που εσείς γράφετε και παρουσιάζετε ως διδασκαλία της Καθολικής Εκκλησίας, η Καθολική Εκκλησία δεν τα διδάσκει, όπως και δεν δίδασκε και δεν διδάσκει όσα, στο πρόσφατο παρελθόν, έγραφαν τα σχολικά βιβλία θρησκευτικών και Ιστορίας με τα οποία δηλητηρίαζαν τις αθώες ψυχές των μαθητών και καλλιεργούσαν μισαλλοδοξία».

Αντί ετέρος απαντήσεως εις τας επιτραπήτω μοι να είπω, μη ακριβείς αναφοράς Υμών, και εν ταυτώ μειωτικάς της ταπεινότητός μου, παραθέτω δύο μόνον παραγράφους εκ των ατελειώτων κακοδοξιών της Υμετέρας Θρησκευτικής Κοινότητος εκ του κυκλοφορηθέντος βιβλίου «Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας» Βατικανό-Κάκτος έκδοσις 1996. Εν σελίδι 332 παρατίθεται:

Ο τελικός εξαγνισμός ή το Καθαρτήριο. 1030 «Όσοι πεθαίνουν στη χάρη και στη φιλία του Θεού. άλλα χωρίς να έχουν εξαγνισθεί ολότελα, αν και είναι βέβαιοι για την αιώνια σωτηρία τους υποβάλλονται μετά το θάνατό τους σ’ έναν εξαγνισμό, ώστε να κατορθώσουν την απαιτούμενη αγιοσύνη, για να εισέρθουν στη χαρά τού ουρανού» και εν σελίδι 464 αναφέρεται: Χ Τα λυσίποινα 14/1»Η Διδασκαλία και η πράξη για τα λυσίποινα μέσα στην Εκκλησία συνδέονται στενά με τα αποτελέσματα τού Ιερού μυστηρίου της Μετανοίας. Λυσίποινα είναι η άφεση μπροστά στο Θεό της πρόσκαιρης ποινής των αμαρτιών, η ενοχή των οποίων έχει ήδη σβησθεί, μία άφεση, πού ο πιστός, με καλές διαθέσεις και με ορισμένες συγκεκριμένες προϋπόθεσες, κατορθώνει να αποκτήσει με τη δράση Της εκκλησίας, η οποία, ως οικονόμος της λυτρώσεως, διανέμει και εφαρμόζει με την αυθεντία της το θησαυρό των αξιομισθίων τού Χριστού και των Αγίων. Τα λυσίποινα μπορούν να εφαρμοσθούν για τους ζωντανούς ή τους κεκοιμημένους»

Δια των δογματικών αυτών θέσεων εισάγεται ναι ή όχι ο δικανισμός εν τη Εκκλησία;. Εμφανίζεται το σωτηριώδες έργον Τού Κυρίου της Δόξης ως δούναι και λαβείν τού άνθρωπου με τον Δημιουργόν του; Καθυβρίζεται ο ανενδεής και απείραστος παθών και επέκεινα πάσης ενδοκοσμικότητος Κύριος των οικτιρμών ως άτεγκτος και στυγνός δικαστής;

ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Αλλοιούται όλον το ήθος, διαστρεβλώνεται η Καινή Διαθήκη το Νέον Σύνταγμα Θεού-Κόσμου-Ανθρώπου και διαστρέφεται η σωτηρία πού εισεκόμισε ο τυθείς Υιός και Λόγος τού Πατρός, εξ αυτών των αθεολογήτων δοξασιών.
Είναι, λοιπόν, εικασίαι αι αναφοραί μου εις τας κακοδοξίας Υμών;
Δύνασθε να είπητε εν αναφορά προς τας εκπτώσεις των ως άνω αιρετικών Υμετέρων τραγικών θέσεων διατί εδικαιώθη ο τελώνης και ο άσωτος και όχι ο φαρισαίος και ο πρεσβύτερος υιός της παραβολής; Και ακόμη, πώς, άνευ ικανοποιήσεως τινός η μεταμελείας εμπράκτου απηλλάγη του νομίμου λιθοβολισμού η συλληφθείσα έπ’ αυτοφώρω μοιχαλίς γυνή; Και πως πρώτος οικιστής του Παραδείσου εγένετο ο ληστής εν τω Σταυρώ; Και το σπουδαιότερον, χωρεί δικανικός απολογισμός έργου εν τω αμπελώνι Του; Λησμονείτε τους ιδικούς Του λόγους “περί αχρείων δούλων;

Η επιστολή μου αύτη δεν αποτελεί διατριβήν ή μελέτην των ατελευτήτων κακοδοξιών της Υμετέρας θρησκευτικής Κοινότητος και κατά τούτο, απλάς επισημάνσεις μόνον κάμνω εν αυτή. Εκ του μεγίστου πλήθους των Υμετέρων πλάνων επιλέγω και μιαν ακόμη, ην έχετε περιβάλει με δογματικήν ισχύν.
Αναφέρομαι εις το νέον Δόγμα περί δήθεν αμόλυντου Συλλήψεως της Θεοτόκου, ο εκήρυξεν ως δόγμα πίστεως ο Πάπας Πίος ο Θ το έτος 1854 και δια να μη αμφισβητήσετε και αύθις την Υμετέραν διδασκαλίαν παραθέτω εκ του μνημονευθέντος Υμετέρου βιβλίου Κατηχήσεως την ανάλογον καταχώρησιν εν σελίδι 163. «491 Στο πέρασμα των αιώνων η εκκλησία συνειδητοποίησε ότι η Μαρία, η Κεχαριτωμένη από τον Θεό, είχε εξαγορασθεί από τη σύλληψή της. Αυτό ομολογεί το δόγμα της Αμόλυντης Συλλήψεως, το οποίο διεκήρυξε ο Πάπας Πίος Θ’ το 1854. Η μακαρία Αειπάρθενος Μαρία από την πρώτη στιγμή της συλλήψεώς Της με την χάρη μιας μοναδικής ευνοίας του παντοδυνάμου Θεού, εν όψει των αξιομισθιών του Ιησού Χριστού σωτήρα τού ανθρωπίνου γένους διατηρήθηκε άθικτη από κάθε Ίχνος της προπατορικής αμαρτίας».
Εάν ήτο αληθής η κακοδοξία αυτή “περί αμολύντου συλλήψεως της Αειπαρθένου Θεοτόκου, δύνασθε να πληροφορήσετε ημάς πώς μετέδωσεν ανθρωπίνην Θνητότητα εις τον ενσαρκωθέντα τέλειον Άνθρωπο εκτός αμαρτίας και τέλειον Θεόν Υιόν Της; Έχετε ποτέ σκεφθή, ότι αν ήτο αληθής η Υμετέρα πλάνη ο θάνατος του Υιού του Θεού θα εγένετο «κατά δόκησιν», εφ όσον η θνητότης δεν θα είχε μετοδοθή εις την ανθρωπίνην φύσιν Αυτού; Αντιλαμβάνεσθε την τραγικότητα των Υμετέρων δοξασιών;

ΤΑ ΠΕΡΙ ΔΙΧΟΣΤΑΣΙΑΣ

Δικαίως αισθάνεστε ποιμαντικήν ευθύνην δια τα παρόν και τα μέλλον. Δεν ανεφέρθητε όμως, έπ’ ουδενί εις τα λάθη του παρελθόντος αναγνωρίζοντες ταύτα ως λάθη. Πλείστα εξ αυτών συνεχίζονται. Μήπως δια της αναγνωρίσεως λαθών του παρελθόντος διασαλεύεται το Παπικόν “αλάθητον”; Δυστυχώς είμεθα καταδικασμένοι, εάν δεν αναγνωρίσωμεν τα λάθη του παρελθόντος, να επαναλάβωμεν ταύτα εις το μέλλον, περί του οποίου ως αναφέρατε έχετε ποιμαντικήν ευθύνην και ευαισθησίαν. Περί των τοιούτων συνίσταται ταπείνωσις, Αγάπη και θείος φωτισμός, ταύτα πάντα ασύμβατα προς το εωσφορικόν αλάθητον δι’ ου ανατρέπεται η Εκκλησιολογία και το Πολίτευμα της Αδιαιρέτου Εκκλησίας.

ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ

Τέλος τυγχάνει όλως απαράδεκτος η παράγραφος της Υμετέρας επιστολής δι’ ής επιχειρείται δι’ ερμηνευτικών ακροβασιών, όπως σπαρή έρις και διχοστασία μετά του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρίου κυρίου Χριστοδούλου, ο οποίος είναι εγνωσμένος δια την ευγένειαν, καταλλαγήν και τα αγνά αισθήματα αγάπης Αυτού και χωρεί η Υμετέρα επιστολή «πέραν των πεδίλων», εφ’ όσον επικαλείται το άκαιρον της ημετέρας επιστολής εν σχέσει προς την ασθένειαν του Μακαριωτάτου, όστις παρά τας Υμετέρας ερμηνείας παραμένει ακλόνητος και εδραίος εις τα λόγια τού Πατροκοσμά τού Αιτωλού, Γενάρχου του Νέου Ελληνισμού, τον οποίον συχνάκις επικαλείται και ο οποίος ομιλεί πάντοτε μετά λόγου γνώσεως και σαφηνείας ως και πλείστοι Άγιοι Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας, από τού Αγίου Μάρκου του Ευγενικού και του Ιερομάρτυρος Κυρίλλου Α’ του Λουκάρεως, έως ΚΑΙ των Σέρβων Νεομαρτύρων του Κ’ (20ου) αιώνος, μεμφόμενοι τον εκπεσόντα Παπικόν Θρόνον και τον εξ αιτίας της πλάνης Αιρεσιάρχην Προκαθήμενον Αυτού.

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΑΤΕ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗΝ

Κατακλείω τον λόγον παρακαλών Υμάς ίνα αποστήτε της λατινικής κακοδοξίας και επιστρέψητε εις την Αδιαίρετον Καθολικήν Εκκλησίαν των 1.000 πρώτων χρόνων, την Πίστιν, Θεολογίαν, Άσκησιν, Πνευματικότητα, Πολίτευμα, Αλήθειαν και Παράδοσιν της οποίας ακαινοτομήτους παρατείνει εις τους αιώνας η ιστορική συνέχεια Αυτής Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία. Αποτινάξατε εκ των οφθαλμών Υμών την αχλύν των χιλίων χρόνιων κακοδόξου ζωής και ενσωματωθείτε εις την Μίαν, Αγίαν, Αποστολικήν, Αδιαίρετον Καθολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν Ήστινος «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν», ίνα επανέλθητε εις το Εν και Μοναδικόν Σώμα του Χριστού και εύρητε έλεος και χάριν. Αναμένοντες την Υμετέραν επιστροφήν διατελούμεν ειλικρινώς μετά πολλής αγάπης και ευχών

Ο Μητροπολίτης
Ο Πειραιώς Σεραφείμ

«ΓΟΝΕΙΣ ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΑΣ»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 26th, 2010 | filed Filed under: ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.), ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

«Hκουσαν οι ποιμενες…» (Ακαθ. υμνος Η)

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 25th, 2010 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

Β΄ Στάσις Χαιρετισμῶν

Αυτι, ακοη, υπακοη

«Ἤκουσαν οἱ ποιμένες…» (Ἀκάθ. ὕμν. Η)

ΠΟΙΜΑΝΕΣΑΠΟΨΕ, ἀγαπητοί μου, ψάλλεται ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Τί εἶ­ναι ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος; Ἕνα τραγούδι. Τραγούδια ὑπάρχουν πολλά· τραγούδια τοῦ Θεοῦ, τραγούδια τοῦ διαβόλου. Ποιά εἶνε τοῦ διαβόλου; Αὐτὰ ποὺ ἀκούγον­ται στὰ νυκτερινὰ κέντρα, τὰ ὁποῖα δυστυ­χῶς τ᾽ ἀφήνουν καὶ λειτουργοῦν γιὰ νὰ σαπί­σῃ ἡ νέα γενεά, τὰ παιδιά μας. Ἀ­ναστενάζω γι᾽ αὐτό. Ὅ­σοι εἶστε γο­νεῖς, μὴν ἀφήνετε τὰ παιδιά σας νὰ γυρίζουν τὴ νύ­χτα. Βράδυασε; σὰν τὰ πουλάκια νὰ γυρίζουν στὸ σπίτι.
Ἐγὼ ὅμως τώρα θέλω νὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὰ τραγούδια τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τραγούδια ποὺ φωτίζουν τὸ μυαλό, θερμαίνουν τὴν καρδιά, σὲ ἀ­νεβάζουν στὰ οὐράνια. Ἕνα τέτοιο τραγούδι εἶνε ὁ Ἀ­κά­θιστος ὕμνος, τὸ τραγούδι τῆς Παναγιᾶς. Τὰ παλιὰ τὰ χρόνια οἱ γυ­ναῖκες δὲν ἤξεραν ἄλλα τραγούδια, κοσμι­κὰ – ἐρωτικά. Τραγουδοῦσαν ὅλες τὸ «τραγού­δι τῆς Παναγιᾶς» – ἔτσι τὸ λέγανε. Τώρα, πέστε μου, ὑ­πάρ­χει κορίτσι ποὺ νὰ ξέρῃ ἀπ᾽ ἔξω τοὺς Χαιρετισμούς;… Ἀφήσαμε τὰ τραγούδια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ τραγούδια τοῦ διαβόλου.
Τί εἶναι ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος; Μὲ ἁπλᾶ λόγια, εἶναι μιὰ ὡ­ραία πολυκατοικία, ποὺ ἔχει τέσσερα διαμερίσματα (τὶς τέσσερις στάσεις)· κάθε διαμέρι­­σμα ἔχει ἕξι δωμάτια (τοὺς ἕξι οἴκους ἢ στρο­φές)· καὶ κάθε δωμάτιο ἔχει δώδεκα πα­ράθυρα (τὰ δώδεκα «χαῖ­ρε»), δηλαδὴ συνολι­κῶς ἑκατὸν σαραν­τατέσ­σερα παράθυρα – «χαῖ­ρε». Τὸ σπίτι αὐτὸ τό ᾽χτι­σαν μὲ θεϊκὰ ὑλικὰ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, καὶ μένει ἀθάνατο. Οἱ στροφές, εἴ­παμε, λέγονται καὶ οἶκοι, καὶ εἶ­νε τόσες ὅσα καὶ τὰ γράμματα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου. Πόσα γράμματα ἔχει τὸ ἀλφάβητο; Εἰκοσιτέσ­σερα. Ἀπ’ ὅλες τὶς στροφὲς θὰ ἑρμηνεύσουμε μόνο μία, αὐτὴν ποὺ ἀρχίζει ἀ­πὸ τὸ γράμμα Η (ἦτα), κι ἀπ’ αὐτὴν κυρί­ως τὶς δύο πρῶτες λέξεις· «Ἤκουσαν οἱ ποιμένες».

* * *

«Ἤκουσαν». Ἄκουσαν. Ποιοί καὶ τί ἄκουσαν; Πρὶν ὅμως ἀπὸ αὐτὰ ἂς δοῦμε κάτι ἄλλο.
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει πάνω του πολλὰ ὄργανα. Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ θαυμαστὰ εἶνε τὸ αὐτί. Ἐπάνω στὸ Βίτσι ἡ ἐπιστήμη ἔχει φτειάξει ἕνα μεγάλο τεχνητὸ αὐτί. Πῶς τὸ λέ­νε; Ραντάρ. Εἶ­νε τεντωμένο κι ἀκούει ἀπὸ μακριὰ ἂν πετάῃ ἐχθρικὸ ἀεροπλάνο, εἰδοποιεῖ καὶ λέει‧ Φυλα­χτῆτε! Αὐτὸς εἶνε ὁ προορισμός του. Φανταστῆτε λοιπόν, ν’ ἀνεβῇ κάποιος στὸ βουνό, νὰ δῇ αὐ­τὸ τὸ μηχάνημα, καὶ νὰ πῇ· Ἄ, δὲν εἶνε τίποτα αὐτό, ἔτσι φύτρωσε μόνο του! Τὸ λέει καν­εὶς αὐτό; Ὄχι βέβαια. Δὲ μοῦ λὲς τώρα· ἐ­σὺ ἔχεις ἐπάνω στὸ κεφάλι σου δυὸ ραντάρ, τὰ αὐτιά· ποιό εἶνε πιὸ τέλειο, τὸ ραντὰρ τοῦ Βιτσίου ἢ τὸ αὐτὶ τοῦ ἀνθρώπου; Τὸ αὐτὶ τοῦ ἀνθρώπου ἀσφαλῶς. Μπορεῖ νὰ πῇ κανείς, ὅ­τι τὸ αὐτὶ ἔγινε μόνο του; Ἂν λοιπὸν συναν­τήσετε κανένα ἡμιμαθῆ ποὺ λέει πὼς δὲν ὑ­πάρχει Θεός, νὰ τοῦ πῆτε· Ἐ­ὰν μὲ πείσῃς ὅτι τὸ ραντὰρ φύτρωσε μόνο του, τότε κ’ ἐγὼ θὰ πιστέψω ὅτι καὶ τὸ αὐτί μας τό ᾽κανε ἡ τύχη. Φτάνει ἕνα αὐτὶ ν᾽ ἀποδείξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός.
Θαυμάζουμε τὸ ραντάρ. Ἀλλὰ τί εἶνε τὸ ρα­ν­τάρ; Ἕνα αὐτὶ μηχανικό. Δὲ συγκρίνεται μὲ τὸ φυσικὸ αὐτί. Γι’ αὐτὸ νὰ παρακαλοῦμε ὁ Θεὸς νὰ δίνῃ ὑ­γεία. Γιατὶ καμμιὰ φορὰ χα­λᾶ­νε καὶ τ’ αὐτιά, καὶ δὲ γιατρεύ­ονται· χρει­ά­ζον­ται ἀκουστικά. Μεγάλο πρᾶ­γμα ἡ ἀ­κοή. Ὅσοι τὴν ἔχουμε ἂς εὐχαριστοῦ­με τὸ Θεό.
Μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴν ἀκοή, γιὰ ν’ ἀκοῦμε τὶς φωνὲς τῶν ἄλλων ἀλλὰ καὶ τοὺς δι­αφόρους ἤχους στὴ φύσι. Ἐν συγκρίσει βέβαια μὲ τὸν ἄνθρωπο μερικὰ ζῷα ἔχουν ἀκοὴ ἀνώτερη, ἔ­χουν τὴν αἴσθησι αὐτὴ πολὺ πιὸ ἀνεπτυ­γμένη. Ὁ σκύλος λ.χ. ἀκούει καὶ τὸ παραμικρό. Ἔχει τ᾽ αὐτί του κάτω στὴ γῆ κ’ εἶνε ὁ πρῶτος ποὺ καταλαβαίνει πὼς θὰ γίνῃ σεισμός. Ὅταν ἀ­κούσετε τὴ νύχτα νὰ γαυγίζουν ὅλα τὰ σκυλιά, κάτι συμβαίνει. Στὴν Ἀ­καρνανία, ποὺ ἔ­γινε σεισμός, μία ὥρα πρὶν τὴν δόνησι ὅλα τὰ σκυλιὰ γαυγίζανε.
Μᾶς ἔδωσε λοιπὸν ὁ Θεὸς τὴν ἀκοή. Γιατί μᾶς τὴν ἔδωσε; Γιατί, παιδί μου, σοῦ ᾽δωσε ὁ Θεὸς δύο ὡραῖα αὐτάκια, ἕν᾽ ἀπὸ δῶ κ’ ἕν᾽ ἀπὸ κεῖ; Γιὰ ν᾽ ἀκοῦς τοὺς γονεῖς. Τοὺς ἀκοῦς; Ἂν σὲ φωνάζουν κ’ ἐσὺ δὲν πηγαίνῃς, τ᾽ αὐ­τιὰ θέλουν κόψιμο. Ἔ­δωσε ὁ Θεὸς αὐτιὰ στὰ παιδιά, ν᾽ ἀκοῦνε τὸ δάσκαλό τους. Ἔδωσε αὐ­­τιὰ σ’ ἐσᾶς τὶς γυναῖκες, ν᾽ ἀκοῦτε τὸν ἄν­τρα σας, ποὺ σηκώνεται πρωὶ καὶ πάει στὴ δουλειὰ καὶ μερικὲς φορὲς κινδυνεύει. Νὰ τὸν ἀκοῦτε σὲ ὅλα. Μόνο ἂν σᾶς πῇ νὰ κάνετε κάτι κακό (νὰ κλέψετε, νὰ πῆτε ψέματα, νὰ ἀτιμάσετε, νὰ πᾶτε νὰ πουλήσετε τὸ κορμί σας), τότε μὴν τὸν ἀκούσετε. Σὲ ὅλα τ’ ἄλλα πρέπει νὰ τὸν ἀ­κούσετε. Ἦρθε κάποιος ἀπὸ τὴν Πρέσπα καὶ μοῦ ἔλεγε· Ἔχω μαρτύριο μὲ τὴ γυναῖκα μου· τὴ συμβουλεύω, δὲ μ᾽ ἀ­κούει· ἄλφα λέω ἐγώ – βῆ­τα αὐτή, βῆτα λέω ἐ­γώ – γάμμα αὐτή…
Ν᾽ ἀ­κοῦτε λοιπόν, γυναῖ­κες, τὸν ἄντρα σας. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι ν’ ἀ­κοῦμε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ· μᾶς ἔδωσε τὴν ἀ­κοή, γιὰ νὰ εἴμαστε κάθε Κυριακὴ στὴν ἐκ­κλη­σιὰ καὶ ν᾽ ἀκοῦμε τὸν ἱερέα, τὸν ποι­μένα μας. Ὅπως ὁ ἄρρωστος ἀκούει τὸ γιατρὸ κι ὁ στρατιώτης τὸν ἀξιωματικό, ἔ­τσι κ’ ἐ­μεῖς ν᾽ ἀκοῦμε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ.
Ἀκοῦμε ἆραγε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ; Μιὰ προ­φητεία τῆς Και­νῆς Διαθήκης λέει, ὅτι θὰ ᾽ρθοῦν χρόνια κατηραμένα, ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ φράξουν τ’ αὐτιά τους μὲ βου­λοκέρι νὰ μὴν ἀκοῦ­νε τὰ λόγια του Θεοῦ καὶ θὰ τ᾽ ἀνοίξουν ν᾽ ἀ­κοῦνε τὰ λόγια τοῦ διαβόλου (βλ. Β΄ Τιμ. 4,3-4). Δὲ βλέπετε τί γίνεται κάθε νύχτα μὲ τὴν τηλε­όρασι; Ἔχουμε τὴ χειρότερη τηλεόρασι· κάνει μεγάλη ζημιὰ σὲ μικροὺς καὶ μεγάλους. Μοῦ ᾽λεγε ἕνας γυμνασιάρχης ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη· Διαλύθηκε τὸ σχολεῖο. Εἴχαμε ἕνα μα­θη­τὴ ἀριστοῦχο σὲ ὅλα τὰ μαθήματα, ὁ ὁποῖ­ος ὅμως ξαφνικὰ ἄρχισε νὰ πέφτῃ. Περίεργο πρᾶγμα. Τί ἔπαθε τὸ παιδί; Πηγαίνω στὸ σπίτι. Ρωτῶ τὸν πατέρα. Τί βλέπω; Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ὁ πατέρας ἔβαλε μέσ᾽ στὸ σπίτι τὸ κατηραμένο αὐτὸ κουτί, τὸ παιδὶ πλέον δὲ μαθαίνει γράμματα… Στὴ Νέα Ὑόρκη καὶ στὸ Σικάγο σηκώθηκαν μεγάλοι ἐπιστήμονες καὶ τί λένε· Πε­τάξτε τὶς τηλεοράσεις!… Πρὶν διακόσα χρό­νια πέρασε ἀπὸ τὴν πατρίδα μας ἕνας ἅγιος καὶ προφήτης, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καὶ τί εἶ­πε; Ὅτι ὁ διάβολος θὰ βρῇ ἕνα κουτὶ καὶ μ’ αὐ­τὸ θὰ τρελλάνῃ τὴν ἀν­θρωπότητα. Προφήτευσε τί κακὸ θὰ κάνῃ ἡ τηλεόρασι. Γι’ αὐτὸ σᾶς προοτρέπω· Κλεῖ­στε τὶς τηλεοράσεις, βγάλτε τὸ διάβολο μέσ᾽ ἀπ’ τὸ σπίτι σας!
Αὐτὰ σχετικὰ μὲ τὸ «Ἤκουσαν». Παρακάτω τί λέει· «Ἤ­κουσαν οἱ ποιμένες». Δὲν ὑπάρχει δηλαδὴ μόνο παρακοή, ὑπάρχει καὶ ὑπακοή. Δὲν εἶναι μόνο αὐτοὶ ποὺ κωφεύουν καὶ παρακού­ουν, εἶναι κ’ ἐκεῖ­νοι ποὺ ἀ­κούουν καὶ ὑπακούουν στὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτοὶ εἶναι οἱ ποιμένες, οἱ τσοπάνηδες. Μιὰ νύχτα τοῦ χειμώνα ἔξω ἀπὸ τὴ Βηθλεὲμ φύλαγαν τὰ πρόβατά τους. Αἴ­φνης τὰ μεσάνυχτα —δὲν εἶ­ναι ψέμα— τοὺς ἐ­­πι­σκέφθηκε ἄγ­γελος Κυρίου, ἔλαμψε γύρω φῶς, καὶ τοὺς εἶπε ὅτι γεννήθη­κε ὁ Χριστός· συγχρόνως πλῆθος ἄγγελοι ὑ­μνοῦσαν τὸ Θεὸ καὶ ἔλεγαν· «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14). Μά, θὰ πῆτε, δὲν ὑπῆρχαν τότε ἄλλοι νὰ πάρουν τὸ μήνυμα αὐτό; Ὑπῆρχαν. Σὲ ἀπόστασι λίγων χιλιομέτρων, μέσα στὰ Ἰεροσόλυμα, ἦταν τὸ παλάτι ὅπου ζοῦσε ὁ βασι­λιᾶς, καὶ πιὸ πέρα ἦ­ταν πολλοὶ ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς καὶ φαρισαῖοι καὶ γραμματεῖς ποὺ κρατοῦσαν βιβλία κ’ ἔκαναν τὸ σοφό. Κανείς ἀπ’ αὐτοὺς δὲν ἄκουσε τὸν ὕμνο τῶν ἀγ­γέλων· τὸν ἄκουσαν μόνο οἱ τσοπάνηδες. Τί μεγαλεῖο ἡ θρησκεία μας! Ἄρ­χισε ἀπὸ τοὺς τσοπάνηδες καὶ τοὺς ψαρᾶδες καὶ τοὺς ἐργάτες.
Καὶ τώρα ἐρωτῶ‧ Γιατί τὸ μήνυμα τοῦ εὐαγ­γελίου τὸ ἄκουσαν αὐτοὶ καὶ ὄχι οἱ ἄλλοι; Ἔ­χει μεγάλη σημασία αὐτό. Ὅσοι κατέ­χουν ἐξ­ουσία καὶ πλούτη καὶ μόρφω­σι, τοὺς πειράζει ὁ διάβολος κ’ ἔχουν ὑπερηφάνεια κ’ ἐγωϊσμό· νομίζουν πὼς πιάσανε τὰ ἄστρα. Οἱ τσοπάνηδες ἦταν ἄκακοι, ἁπλοῖ, καθαροὶ ἄνθρωποι, εἶ­χαν ταπείνωσι· καὶ στοὺς ταπεινοὺς ἀναπαύεται καὶ ἐμφανίζεται ὁ Θεὸς καὶ αὐτοὺς εὐλογεῖ. Προφητεύω· θὰ πέσῃ πεῖνα, πεῖνα μεγάλη, αὐτοὶ ποὺ μαζεύτηκαν στὶς πόλεις, κ’ ἔ­χουν μισθό, καὶ δὲν τοὺς φτάνουν τὰ λεφτά, καὶ ζητᾶνε αὐξήσεις, καὶ κάνουν ἀπεργίες, θὰ πεινάσουν. Ὅσα χρήματα καὶ νὰ ἔχῃ τὸ κράτος, θὰ τελειώσουν· κι ὁ Ὅλυμπος νά ᾽τανε χρυσάφι, θὰ τὸν τρώγαμε. Σὲ ἄλλες χῶρες οἱ φοιτηταὶ ἐργάζονται, δὲν κάνουν ἔρωτα στὸ δρόμο ὅπως οἱ δικοί μας. Ἔ λοιπόν, θὰ πέσῃ πεῖνα. Καὶ θὰ σβήσουν ὅλα τὰ χιλιάδες ἐπαγγέλματα. Τὰ πιὸ εὐλογημένα, ποὺ θὰ μείνουν, ποιά εἶνε· ὁ γεωργός, ὁ βοσκός, καὶ ὁ ψαρᾶς.

* * *

Ἂς ὑπακούσουμε, ἀγαπητοί μου, στὸ Χριστό· ἂς ὑποταχθοῦμε στὸ θέλημά του· ἂς ζήσουμε κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ τότε, διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, νὰ τύχουμε τῆς οὐρανίου χαρᾶς μετὰ τῶν ταπεινῶν ποιμέ­νων καὶ πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Σπυρίδωνος Ἀχλάδας – Φλωρίνης τὴν 19-3-1976

1) Ο ΝΕΟΣ ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ, 2)ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΥΠΟΔΟΜΗ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΩΝ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΩΝ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 25th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

ΘΕΜΑ 1ο

Ο ΝΕΟΣ ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ

______________

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
================

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τα κατορθώματα του Σύμβουλου για το μάθημα των θρησκευτικών στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου. Εκτός των άλλων αθλιοτήτων που έχει στο παθητικό του ο θλιβερός αυτός άνθρωπος και η ολιγομελής και άκρως επικίνδυνη σπείρα που τον περιβάλλει, συνέστησε από τα παρασκήνια που αρέσκεται να κινείται, τη διασπαστική κίνηση θεολόγων “Ο Καιρός”, με το πρόσχημα της συμμετοχής στα θέματα του κλάδου και της δραστηριοποίησης των θεολόγων στα τεκταινόμενα. Εμπεριστατωμένη απάντηση στους διασπαστές έδωσαν ήδη με πρόσφατα άρθρα τους οι κ. Αγγελόπουλος και Τάτσης, τα οποία συνιστώ θερμά στους αναγνώστες.

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΔΙΑΣΠΑΣΤΩΝ
______________
Είναι σαφές ότι “τα κοπέλια” του Γιαγκάζογλου και του Πέτρου Βασιλειάδη δεν ενδιαφέρονται να καταστήσουν την ΠΕΘ ένα δυναμικό συνδικαλιστικό φορέα ο οποίος θα μπορεί να ανατρέπει γεγονότα και καταστάσεις. Αλλος είναι ο στόχος τους. Πρόκειται για ριψάσπιδες. Για Πήλιους Γούσηδες που βάζουν το χεράκι τους για να επιβάλουν οι άθεοι κυβερνώντες τα άνομα τους σχέδια στην Εκκλησία, στην κοινωνία και στην παιδεία. Εχουν βαλθεί να ανοίξουν διάπλατα την κερκόπορτα των ιερών και των οσίων της πίστης μας. Οπως τα έχουν κάνει θάλασσα στο Ραδιοσταθμό της Εκκλησίας έτσι και τώρα υποσκάπτουν την πίστη των πατέρων μας στο υπουργείο Παιδείας. Αντί να φιλοδοξούν να διδάσκουν τα παιδιά μας την πίστη της Εκκλησίας θέλουν να καταστήσουν το μάθημα των θρησκευτικών πολυπολιτισμικό και θρησκειολογικό.
ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟ
___________________
Φοβούμαι ότι δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί επακριβώς ο καταχθόνιος ρόλος που διαδραματίζει ο διαβόητος Γιαγκάζογλου. Προσέξτε, πατέρες και αδελφοί, επειδή έχουμε να κάνουμε με ένα καινούργιο Παπανούτσο. Είναι μάλιστα κατά τούτο και του Παπανούτσου χειρότερος και πιο επικίνδυνος ο Γιαγκάζογλου: Με τον Παπανούτσο ξέραμε όλοι με ποιον είχαμε να κάνουμε. Ο Γιαγκάζογλου και η ολιγομελής σπείρα που τον περιβάλλει, αντί αντικείμενοι της Εκκλησίας, παρουσιάζονται (και είναι δυστυχώς) το δεξί χέρι του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου Β΄, του σκοτεινού αυτού άνθρωπου των παρασκηνίων που μεθοδεύει την επαναφορά του Μπεζενίτη σε αγαστή σύμπνοια με το Φανάρι και κάτω από το διάτρητο μανδύα μιας τεχνητής κρίσης μεταξύ των δύο.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΛΕΙΔΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΥΡΑΛΓΙΚΑ ΠΟΣΤΑ
_______________
Ο Γιαγκάζογλου, με τις ευλογίες του Μακαριοτάτου, ελέγχει με άλλους ευρωθεολόγους και Νεορθόδοξους κουλτουριάρηδες το Ραδιοσταθμό της Εκκλησίας και έχει αναλάβει τη διεύθυνση του επίσημου περιοδικού της Εκκλησίας “Θεολογία”. Η ολιγομελής συμμορία έλκει την καταγωγή της στους μακαριστούς Νησιώτη και Αγουρίδη (τον “κακό δαίμονα της νεοελληνικής θεολογίας”, όπως ευστοχότατα τον αποκαλούσε ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης).
ΔΙΝΕΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΣΤΟΥΣ ΑΘΕΟΥΣ
_________________
Σε απλά Ελληνικά: Η Εκκλησία ζεσταίνει στον κόρφο της ένα φίδι και στο Ραδιοσταθμό, και στο επίσημο περιοδικό της και στο υπουργείο παιδείας. Αντί να εκμεταλλευτεί, ως όφειλε, τη θέση του για να στηρίξει το μάθημα των θρησκευτικών δίνει στους άθεους τη “θεολογική” βάση για να αλλοιώσουν τον ομολογιακό χαρακτήρα του. Και να γύρευαν τέτοιο κελεπούρι οι κυβερνώντες δεν θα τα κατάφερναν τόσο καλά. Πρώτος λαχνός τους έπεσε. Είναι κυριολεκτικά ο λάθος άνθρωπος στη λάθος στιγμή.
ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΙ Ο ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
______________

Επομένως απαιτείται η συστράτευση όλων των δυνάμεων για να γκρεμιστεί κακήν κακώς ο άθλιος αυτός άνθρωπος και από το Ραδιοσταθμό και από το περιοδικό “Θεολογία” και από και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Αρκετή ζημιά επέφερε ήδη. Ούτε ανάσα δεν πρέπει να του δοθεί από εδώ και εμπρός.

______________

***

______________

ΘΕΜΑ 2ο

ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ Η ΥΠΟΔΟΜΗ
ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΩΝ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΩΝ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
==============
Με πολλή θλίψη και πόνο ψυχής οι Ορθόδοξοι πιστοί παρακολουθούν τη συστηματική προσπάθεια εισαγωγής νεωτερισμών στη ζωή της Εκκλησίας οι οποίοι στοιχούνται στα βήματα της προτεσταντικής θεολογίας και ακολουθούν τα πρότυπα της προτεσταντικής ποιμαντικής λειτουργικής πρακτικής.

Π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ
_______________
Η θεολογική προσέγγιση του π. Βασίλειου Θερμού είναι στην ουσία της κακόδοξη. Την μεν ποιμαντική κατανοεί ως ψυχανάλυση. Οχι ως ψυχοθεραπεία. Παράλληλα έχει μια “Δαρβινική”, τρόπον τινά, θεώρηση της εξέλιξης της ορθόδοξης λατρείας. Νομίζει ότι η λατρεία εξελίσσεται για να προσαρμοστεί με το πνεύμα των καιρών για να επιβιώσει. Δεν κατανοεί ότι η λατρεία εξελίσσεται μόνον αν υπάρχει ποιμαντική ανάγκη που εξυπηρετεί τη σωτηρία του ανθρώπου. Και ότι αυτοί που κάνουν τις αλλαγές (ΜΟΝΟΝ όταν χρειάζονται και όχι απλώς επειδή “ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί”) είναι Αγιοι άνθρωποι, όπως εύγλωττα επεσήμανε ο αγιασμένος ασκητής π. Ενώχ ο Αγιορείτης. Προπαντός δεν συνειδητοποιεί ότι η εξέλιξη της λατρείας δεν είναι δυνατόν να ιχνηλατείται στα μονοπάτια της “λειτουργικής αναγέννησης” της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου. Δεν είναι επιτρεπτόν να πιθηκίζει σύμφωνα με την πρακτική του λεγόμενου “φιλελεύθερου προτεσταντισμού” της δεκαετίας του 1960  που ελεεινολογούν σήμερα ακόμα και οι “φιλελεύθεροι” Προτεστάντες. Ενώ μιλά για κίνηση προς τα εμπρός, ο π. Βασίλειος και οι ομόφρονές του “Νεοβαρλααμίτες”, κινούνται ολοταχώς προς τα οπίσω με τη λογική του Λούθηρου, που πίστευε ότι η αρχέγονη Εκκλησία διατήρησε την αληθινή διδασκαλία του Κυρίου την οποία δήθεν διέστρεψε η παράδοση της Εκκλησίας. Μιλά για “τσιμέντωμα” της λατρείας και λοιδορεί το Βυζάντιο. Επιδιώκει να επαναφέρει τη λατρεία σε μια κατάσταση που ο ίδιος θεωρεί ως “πρωτοχριστιανική καθαρότητα”. Ενστερνίζεται, δηλαδή, επιγνώστως ή ανεπιγνώστως, την πεμπτουσία του Προτεσταντισμού, την ώρα που ο ίδιος έχει πείσει τον εαυτό του ότι επιζητεί την εξέλιξη της λατρείας.

Ο π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΠΙΝΑΚΟΥΛΑΣ
________________
Ο π. Βασίλειος Θερμός δεν ακολουθεί μοναχική πορεία. Δεν είναι ο μόνος μεταξύ των “Νεοβαρλααμιτών” που διακατέχεται από προτεσταντικό φρόνημα. Ολοι οι νεωτεριστές στοιχούνται στην ίδια φιλοσοφία και πρακτική. Ο π. Αντώνιος Πινακούλας λ.χ. θέλει να απεμπολήσει το μοναστηριακό τυπικό, το οποίο υιοθετήθηκε μετά την περίοδο της Εικονομαχίας. Προσπαθεί να επαναφέρει το ενοριακό τυπικό που προυπήρχε του Θριάμβου της Ορθοδοξίας. Διέπεται από εικονοκλαστικό φρόνημα το οποίο μάλιστα, ως μη όφειλε, προσπαθεί να στηρίξει στη διδασκαλία του Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης!!!.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
____________
Ολοι οι “Νεοβαρλααμίτες” και οι άλλοι νεωτεριστές εμπνέονται, όταν δεν στοιχούν με αποφευκτέα συνέπεια, από το παράδειγμα του “πατριάρχη” της Νεορθοδοξίας κ. Χρήστου Γιανναρά. Ο κακόδοξος αυτός διανοούμενος αναζητεί με τους διαλογισμούς της μάταιης του διάνοιας το αληθινό ήθος της Εκκλησίας πριν την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο. Ο λόγος; Η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος  επικύρωσε προγενέστερους Ιερούς Κανόνες Τοπικών συνόδων που εξέφραζαν την quod semper, quod ubique, quod ab omnibus creditum est” πίστη της Εκκλησίας, οι οποίοι ενοχλούν τον κ. Γιανναρά ως καρποί του “Μανιχαισμού”!!!. Ετσι βαφτίζει όσους δεν συμφωνούν με το Νεονικολαιτικό του φρόνημα.

ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ
____________
Το χειρότερο από όλα είναι ότι οι Νεοβαρλααμίτες, οι Νεορθόδοξοι και οι άλλοι νεωτεριστές, όχι μόνον ενεργούν υπό την επήρεια κακόδοξου πνεύματος,  αλλά δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα ακόμα και όταν τους υποδεικνύουν τα λάθη τους κορυφαίοι θεολόγοι της Εκκλησίας (Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Ράσκας Αρτέμιος, Γεώργιος Καψάνης, Θεόκλητος Διονυσιάτης, π. Παίσιος, π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Γεώργιος Μεταλληνός, π. Σαράντης Σαράντος, κοκ.). Αγνοούν ή αρνούνται (επιδεικτικά και προκλητικά) να  συμμορφωθούν με τις υποδείξεις που τους γίνονται. Διαμαρτύρονται ισχυριζόμενοι ότι οι κορυφαίοι θεολόγοι της Εκκλησίας δεν τους κατανοούν και τους παρεξηγούν. Ακόμη χειρότερα αυθαδιάζουν και απαντούν με προπέτεια και μικρότητα. στα επιχειρήματα και τις νουθεσίες που τους προβάλλονται. Οσοι, όμως, διακατέχονται από αυτό το φρόνημα μπορούν να ελπίζουν σε προκοπή;


ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΨΕΥΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 25th, 2010 | filed Filed under: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ

-2

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

«Μηνυμα της Α.Θ.Μ.

του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας & πάσης Αφρικής Θεοδώρου Β’,  με την ευκαιρία της Εορτής της Θυσίας – Μεγάλου Μπαϊραμίου (Αλεξάνδρεια 26 Νοεμβρίου 2009)

…Η ευλογία του Θεού είναι ακόμη μεγαλύτερη όταν η επικοινωνία αυτή [μεταξύ των ανθρώπων] έχει ως αιτία την πίστη σε Αυτόν και την έκφραση της, που είναι η λατρεία προς Αυτόν.

Και κατ’ αυτές τις ημέρες η πίστη προς τον Ένα και Μεγάλο Θεό εκδηλώνεται για τους αγαπητούς συμπολίτες μας Μουσουλμάνους με την Εορτή της Θυσίας, του Μ. Μπαϊραμίου.

Με αυτές τις σκέψεις επιθυμούμε να εκφράσουμε τις θερμές συγχαρητήριες ευχές μας προς τους Μουσουλμάνους αδελφούς μας στην ευλογημένη και φιλόξενη χώρας της Αιγύπτου και ολοκλήρου του κόσμου….

Χρόνια πολλά, καρποφόρα και πανευφρόσυνα !

Θ ε ό δ ω ρ ο ς  Β’

Παπας και Πατριαρχης Αλεξανδρειας & πασης Αφρικης

[Από την επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου:
www.patriarchateofalexandria.com/index.php?module=news&action=details&id=408 ]

**************************************************************************************

ag_evritanesΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ

[Εμαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη το 1679]

«Ω ταλαίπωροι Αγαρηνοί, έως πότε να ήστε πεπλανημένοι; Και δεν πιστεύετε εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, οπού είναι αληθινός Υιός και Λόγος του Θεού, αμή πιστεύετε εις τον Μωάμεθ και τον λέγετε προφήτην, ο οποίος προφήτης δεν ήτον αλλά απατεών και σας εκαταγέλασεν»

[Νέον μαρτυρολόγιον, σελ. 92]

*******************************************************************************************

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΟΝΤΟΠΟΛΕΩΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

-1ΓΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

«Η διάδοση της Μουσουλμανικής θρησκείας γίνεται με έναν τρόπο εύκολο. Δεν απαιτεί από τους ανθρώπους αυταπάρνηση, προσφορά και θυσίες. Ούτε αλλαγή τρόπου ζωής και αναγέννησης, όπως ζητά ο Χριστιανισμός από τους πιστούς του. Αρκεί ο προσερχόμενος στον Μουσουλμανισμό, να πιστέψει στον Αλλάχ (θεό) και στην αποστολή του Μωάμεθ, ως τον προφήτη του θεού. Την πίστη του αυτή, θα την ομολογήσει τρεις φορές και κατόπιν θα ακολουθήσει ορισμένα καθήκοντα, που επιβάλλει το Κοράνιον.

Ο Μουσουλμανισμός είναι μία θρησκεία με πολύ μικρές απαιτήσεις. Είναι εύκολη στην τήρηση των εντολών και ικανοποιεί τας υλικάς επιθυμίας του ανθρώπου. Έτσι εξηγείται και η γρήγορη διάδοσή του ανάμεσα στους αραβικούς λαούς και στον κόσμο. Οι ηθικές ιδέες του Ισλαμισμού δεν διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους και δεν γίνονται εμπόδιο για εκείνους, που θέλουν να ζήσουν ελεύθερα και μία ζωή χαλαρή και υλιστική. Ακόμη και την ουράνια ζωή, στον Παράδεισο, τη συνδέουν με υλικές απολαύσεις. Επιτρέπουν την αρπαγή και την λεηλασία κατά τους ιερούς πολέμους εναντίον των απίστων. Αναγνωρίζουν την δουλεία και δέχονται το εύκολο διαζύγιο, μόνο από τον άνδρα. Δίδουν το δικαίωμα στον άνδρα να έχει τέσσερες γυναίκες, ενώ ο Μωάμεθ είχε επτά, μεταξύ αυτών ήταν και η Αήσια, που ήταν μικρής ηλικίας οκτώ μόλις ετών… Έγκλημα φοβερό. Δεν ήσαν μόνον αυτές οι γυναίκες του, είχε και άλλες, που του είχαν δωρίσει φίλοι του».

[Εφημ. “Oρθόδοξος Τύπος”, φ. 1817, 29 Ιανουαρίου  2010]

Ψευδη πολλα, ψευδη σκοπιμα και ασυστολα απο τον «δεσποτη» της Παφου κ. Γεωργιο

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 24th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Αν και «χεiλη Αρχιερεως  ου ψευδονται»…

Ψευδη πολλα, ψευδη σκοπιμα και ασυστολα

απο τον «δεσποτη» της Παφου κ. Γεωργιο


CYPAFOS171-1Τις τελευταίες ημέρες και με μεγάλη καθυστέρηση λάβαμε γνώση από το διαδίκτυο μιας θλιβερής τηλεοπτικής συνέντευξης, που έδωσε στην δημοσιογράφο Ντόρα Χριστοδούλου (στο «Πάφος ΤV») ο Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα που συνέβησαν τον Οκτώβριο του 2009 στην Χλώρακα Πάφου, κατά την εκεί 11η συνάντηση της Μικτής Επιτροπής Λατίνων και Ορθοδόξων με θέμα το πρωτείο του Πάπα κατά την πρώτη χιλιετία.
Θλίψη και ιερά αγανάκτηση είναι τα συναισθήματα που κατακλύζουν τον ορθόδοξο χριστιανό, βλέποντας έναν Επίσκοπο —σε ρόλο «δεσπότη»— να καταφεύγει σε συνειδητά ψεύδη, απροσχημάτιστες συκοφαντίες και ανενδοίαστη παραπληροφόρηση, για ν’ αποδιώξει από πάνω του τις βαρύτατες κατηγορίες που του απευθύνο-νται, βάσει των Ι. Κανόνων αλλά και του κοινού ποινικού δικαίου!… Από ποιόν, λοιπόν, πρέπει να περιμένουμε σήμερα να πει την αλήθεια;
Δεν θα σχολιάσουμε όλη τη συνέντευξη και όσα απαράδεκτα από θεολογικής και εκκλησιολογικής απόψεως είπε εκεί, γιατί δεν αντέχουν σε θεολογική αξιολόγηση και κριτική. Άλλωστε η Φιλορθόδοξος Ένωσις «Κοσμάς Φλαμιάτος» (ΦΕΚΦ) έχει ήδη απαντήσει με κείμενά της στα ζητήματα που θίγονται στην εν λόγω συνέντευξη(1). Θα απαντήσουμε μόνο σε επτά ψεύδη του. Πρέπει όμως, πριν προχωρήσουμε στις απαντήσεις, να σημειώσουμε τρεις παραμέτρους, που από μόνες τους αναδεικνύουν το ήθος και το ύφος του «δεσπότη» και της δημοσιογράφου:

(α) Η συνέντευξη ήταν καταφανώς «στημένη», για να δώσει την ευκαιρία στον Πάφου κ. Γεώργιο να πει τα όσα είπε.

(β) Όχι μόνον δεν αναφέρθηκε στη συνέντευξη, τί ακριβώς υποστηρίζουν οι διαμαρτυρόμενοι κατά του Διαλόγου και του Οικουμενισμού, αλλά η δημοσιογράφος —παραβιάζοντας κάθε δημοσιογραφική δεοντολογία— στις «αβανταδόρικες» ερωτήσεις-τοποθετήσεις της αναφερόταν με χαρακτηρισμούς («φανατικούς», «κατάληψη» κ.λπ.) και απαξιωτικά σε αυτούς.

(γ) Ο Πάφου κ. Γεώργιος ενώ αναφέρθηκε σε θεολογικά και εκκλησιολογικά θέματα (χωρίς, βεβαίως, να αναφέρει την θεολογική επιχειρηματολογία των αντιπαπικών και αντιοικουμενιστών) δεν τα υποστήριξε με θεολογικό και τεκμηριωμένο και ποιμαντικό λόγο, αλλά ανέπτυξε έωλη και αντορθόδοξη και εκκοσμικευτική επιχειρηματολογία, περιοριζόμενος σε ύβρεις και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς εναντίον τους.
Όποιος έχει υπομονή να παρακολουθήσει τη συνέντευξη, που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο(2), ίσως βρει τα λεγόμενά μας υπέρ το δέον επιεική.

Εκ των πολλών απαράδεκτων που είπε ο Πάφου κ. Γεώργιος, στην ανωτέρω συνέντευξη, επισημάνουμε επτά σημεία, στα οποία άλλη μια φορά σύγχρονος Ιεράρχης καταρρίπτει την παλιά φράση-αξίωμα των πατεράδων μας: «χείλη Αρχιερέως ου ψεύδονται»:
Ψεύδος πρώτο: Ο «δεσπότης» της Πάφου ψεύδεται, όταν —θέλοντας ν’ αποδείξει ότι η προσευχητική ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως κατά τοῦ Διαλόγου ήταν «ξενόφερτο το φαινόμενο»— λέγει, πως εμείς(3) επήγαμε από την Ελλάδα στην Κύπρο για να οργανώσουμε αυτή την αντίδραση κατά της 11ης Συνάντησης της Μικτής Επιτροπής Ορθοδόξων και Λατίνων, ωσάν οι Κύπριοι να μην μπορούσαν μόνοι τους να την οργανώ-σουν.
Η αλήθεια είναι, ότι ως Φιλορθόδοξος Ένωσις «Κοσμάς Φλαμιάτος», μετά από έντονο προβληματισμό και συζήτηση, είχαμε αποφασίσει να μην πάμε(4) στην Κύπρο. Όμως, μας προσκάλεσε το Παγκύπριο Χριστιανικό Ορθόδοξο Κίνημα (ΠΑΧΟΚ) «Άγιος Νίκων ο μετανοείτε», το οποίο και διοργάνωσε την προσευχητική διαμαρ-τυρία, μέσω του δημοσιογράφου κ. Διονύση Μακρή (που δεν είναι μέλος του «Κοσμά Φλαμιάτου»), για να βο-ηθήσουμε, δίνοντας 2-3 ενημερωτικές συνεντεύξεις (σχετικές με τα των Διαλόγων και του Πρωτείου του Πάπα) σε ραδιοφωνικούς σταθμούς Μητροπόλεων της Κύπρου, σε έντυπα και τηλεοπτικά μέσα. Δεχθήκαμε —θεωρώντας ότι, παρά την αρνητική απόφασή μας, η βούληση του Θεού μας ήθελε εκεί— και με την ευλογία και την παρότρυνση των πνευματικών μας (στους οποίους εκθέσαμε τους δισταγμούς μας) κατεβήκαμε στην Κύπρο. Δώσαμε τις συνεντεύξεις όπου κατέστη εφικτό και, φυσικά, βρεθήκαμε κι εμείς στην Χλώρακα για να συμπα-ρασταθούμε στην ειρηνική και προσευχητική εκδήλωση διαμαρτυρίας με την ανάγνωση ολόκληρου του Ψαλτηρίου. Εκεί είδαμε την αγωνιστικότητα των Κυπρίων, που οργανωμένοι και με 70 περίπου πανώ, τα οποία είχαν αναπτύξει στον χώρο έξω από το ξενοδοχείο, διαδήλωναν την αντίθεσή τους στον Διάλογο με τους Λατίνους και τον εξουνιτισμό της Αγίας Ορθοδοξίας μας. Αν μας έδωσαν κάποια πρωτοβουλία, ήταν γιατί είχαμε κάποια πεί-ρα από άλλες εκδηλώσεις και κυρίως όταν ο Αρχιεπίσκοπος απείλησε τους Κληρικούς και τους Μοναχούς με τιμωρίες και παρενέβη η Αστυνομία, με την οποία χρειάστηκε να διεξάγουμε διαπραγματεύσεις.
Ψεύδος δεύτερο: Ο «δεσπότης» της Πάφου ψεύδεται, αποκαλώντας τον Πρόεδρο της Ενώσεως «πρώην παπικό ιερέα», και τον υβρίζει αποκαλώντας τον «γενίτσαρο». Ο Πρόεδρος όχι μόνον δεν ήταν «ιερέας», αλλά εκινείτο στον πολιτικό χώρο της αθεΐας!… Ο «δεσπότης», είναι ίσως δικαιολογημένος την πρώτη φορά που το είπε, εφ’  όσον είχε κακή πληροφόρηση. Ευθύνεται, όμως, γιατί και μετά τη διάψευση του Προέδρου σε έντυπα και τηλεοπτικά μέσα, προηγηθείσα της ανωτέρω συνεντεύξεώς του «δεσπότη», επέμενε να το επαναλαμβάνει· οπότε τίθεται ζήτημα για την σκοπιμότητα της εμμονής του.
Αλλά η περί «γενιτσαρισμού» κατηγορία που απευθύνει, αποκαλύπτει τα πραγματικά λατινόφρονα συναι-σθήματα και φρονήματα του «δεσπότη» της Πάφου, που καθορίζουν κι εξηγούν τα φιλοπαπικά, οικουμενιστικά και κερδοσκοπικά καμώματά του. Αντί ως ορθόδοξος ιεράρχης να χαρεί που ο Θεός οικονόμησε έναν αιρετικό να γευτεί το φως της αληθούς Πίστεως και να επιστρέψει στην Αγία Ορθοδοξία μας, με θερμό και ενεργό πνευματικό νόστο, εκείνος τον λοιδορεί, αποδεικνύοντας —εξ ιδίων κρίνοντας τα αλλότρια— πως τελικά μάλλον στον ίδιο αρμόζει αυτός ο χαρακτηρισμός, του γενίτσαρου, αφού έχει αποδεχθεί εσωτερικά τον παπισμό (υπό την μορφή του Οικουμενισμού) και ως εκ τούτου ελέγχεται από την συνείδηση του, στενοχωρείται και αγανα-κτεί για την επιστροφή του ανανήψαντος στην Ορθοδοξία!!! «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι»…
Τρίτο ψεύδος: Ο «δεσπότης» της Πάφου ψεύδεται και αυτοδιαψεύδεται, λέγοντας ότι όσοι ήσαν στο εκκλησάκι —τον ιστορικό ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου στην Χλώρακα(5)— δεν προσεύχονταν, αλλά «εκάθονταν και κουβέντιαζαν και (σ.σ. μόλις με είδαν, τότε) αμέσως σηκώθηκαν να πάνε να ψάλλουν και να κάνουν ακολουθία». Όλη την ημέρα και όλη τη νύχτα ήμασταν εκεί αδιαλείπτως προσευχόμενοι. Ακόμη και στα απαραίτητα διαλείμματα που κάναμε, ένας ήταν πάντοτε στο αναλόγιο…
Αλλά εδώ ο «δεσπότης» συλλαμβάνεται «κλέπτων οπώρας»! Ενώ ισχυρίζεται ότι κάναμε κατάληψη και κλειδωθήκαμε μέσα στον ναό, πώς εκείνος μας αιφνιδίασε καταλαμβάνοντάς μας αναπαυομένους και συζητούντες και όχι προσευχομένους; Ας αποφασίσει ο «δεσπότης»: είχαμε κάνει κατάληψη ή μας αιφνιδίασε; Και τα δυο μαζί αποκλείεται! Αλλά ψεύδεται και στα δύο: ούτε κατάληψη κάναμε, ούτε μας αιφνιδίασε. Προσευχή κάναμε, την οποία διέκοψε με βάρβαρο και ανάξιο για ιεράρχη τρόπο!…
Ψεύδος τέταρτο: Ο «δεσπότης» της Πάφου ψεύδεται, προσπαθώντας να μην έρθει σε αντιπαράθεση με τον σεβαστό και αγαπητό στους Κυπρίους ασκητικό και άγιο Καθηγούμενο της παλαιφάτου και χαριτοβρύτου Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου, ο οποίος, με τη σύμφωνη γνώμη του Ηγουμενοσυμβουλίου και με ομόφωνη την Ἱερά Αδελφότητο, έδωσε την ευλογία του όχι μόνον στους Μοναχούς του, αλλά και στα μέλη του ΠΑΧΟΚ και σ’ εμάς τους Ελλαδίτες, δι’ επιθέσεως της χειρός του στις κεφαλές μας και σταυρώνοντάς μας για τη συμμετοχή όλων μας στην εκδήλωση διαμαρτυρίας· και μάλιστα μετά το πέρας αυτής ο άγιος Καθηγούμενος μας ευλόγησε πάλι και μαζί με όλη την Αδελφότητα μας ευχαρίστησε και μας συνεχάρη, ιδιαιτέρως εκείνους που είχαν συλ-ληφθεί από την Αστυνομία.
Γι’ αυτό ο «δεσπότης» προσπαθεί να ρίξει το βάρος στους Μοναχούς, ενοχοποιώντας τους εμμέσως και ψευδώς, λέγοντας πως μπορεί «κάποιοι μοναχοί να έφυγαν χωρίς την άδειά του (του ηγουμένου), αυτό θα το δεί η Σύνοδος», ωσάν να ήταν δυνατό να φύγουν κρυφά οι Μοναχοί από το Μοναστήρι σαν σκολιαρόπουλα, και μάλιστα να φύγουν από ένα Μοναστήρι σαν του Σταυροβουνίου (δικά του λόγια είναι τα παρακάτω), που βρί-σκεται «πολύ ψηλά στην εκτίμηση και της Ιεραρχίας, αλλά και όλου του λαού της Κύπρου»! Όμως η δημοσιογράφος επιμένει και ρωτά: «Λέτε, πως μπορεί και να μη το γνώριζε ο ηγούμενος;» Και ο «δεσπότης» της Πάφου —αφού έριξε πρώτα ανεύθυνα την κατηγορία περί τάχα ανυπακοής των Μοναχών— αναδιπλώνεται και λέει: «Θα κάνει τις ανακρίσεις ο οικείος Μητροπολίτης. Θα δει αν, το ήξερε ο ηγούμενος, δεν το ήξερε, είχαν την άδειά του…»!
Ψεύδος πέμπτο: Ο «δεσπότης» της Πάφου ψεύδεται και αυτοδιαψεύδεται, όταν λέει: «Οι ίδιοι εκλειδώ-θηκαν μέσα στην Εκκλησία και απαγόρευαν σε άλλους να πάνε να προσευχηθούν. Εκλειδώθηκαν μέσα στο εκκλη-σάκι και δεν επέτρεπαν σε άλλους να προσευχηθούν, είτε ήταν ορθόδοξοι, είτε ήταν καθολικοί. Αυτό δεν συνιστά αδίκημα;». Η αλήθεια, όμως, είναι πως όχι μόνον έμπαινε όποιος ήθελε, αλλά και οι αστυνομικοί, και ο λατίνος ιερέας (την αιρετική τελετή δεν τον αφήσαμε να κάνει!), και οι περιηγητές. Και βεβαίως ο ίδιος, που μας «αιφνιδίασε»!…
Ψεύδος έκτο: Ο «δεσπότης» της Πάφου ψεύδεται και όταν λέει ότι υβρίζαμε και προκαλούσαμε τους α-στυνομικούς. Αντιθέτως, οι σχέσεις μας με τους αστυνομικούς —έως την εισβολή τους, κατόπιν άνωθεν ανίερης και υποβολιμαίας εκ του Αρχιεπισκόπου εντολής— ήταν από άψογες έως αδελφικές. Πολλοί από αυτούς και πολλές φορές προσεύχονταν μαζί μας, συζητούσαμε και εξέφραζαν τη στενοχώρια τους για τη θέση στην οποία υπηρεσιακώς είχαν περιέλθει, μοιραζόμασταν το κολατσιό και τα αναψυκτικά!…
Ψεύδος έβδομο: Ο Μητροπολίτης Πάφου ψεύδεται, ως προς τον ξυλοδαρμό του φοιτητή θεολογίας και το σπάσιμο της φωτογραφικής μηχανής, όταν λέγει: «την φωτογραφική την τράβηξα από το χέρι του ανθρώπου. Ούτε έσπασεν, ούτε έμεινεν κομμάτι στα χέρια του». Η αλήθεια είναι ότι, όταν καταφερόταν ο Μητροπολίτης κατά των προσευχομένων στο αναλόγιο Μοναχών, αρπάζοντας από τα χέρια τους και πετώντας στο δάπεδο το Ψαλτήρι, το Μέγα Ωρολόγιον και άλλα βιβλία, ο φοιτητής τον φωτογράφισε κι εκείνος όρμησε πάνω του για να τον σταματήσει και για να εξαλείψει την απόδειξη του γεγονότος! Ο φοιτητής δεν έδινε τη μηχανή κι εκείνος χειροδίκησε, τη στιγμή που οι αστυνομικοί, οι οποίοι τον συνόδευαν, ασμένως ακινητοποιούσαν τον φοιτητή, φοβούμενοι ίσως μήπως αντεπιτεθεί αμυνόμενος!…
Δεν θα αναλύσουμε τώρα και άλλα ψεύδη του, όπως: «Και αυτό το οποίο λενε ότι απαγορεύεται η συμπροσευ-χή. Έχουν λανθασμένες αντιλήψεις γι’ αυτό το πράγμα…». Κρύβει ψευδόμενος κι εδώ ο Μητροπολίτης, πως δε-κάδες Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τις συμπροσευχές και κατεδαφίζει έτσι, εκείνο που έπρεπε, ιδιαιτέρως ως εκ του ιερατικού αξιώματός τους, να προστατεύει. Αυτό όμως χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για τον λαό, που —κακώς και με ευθύνη των ποιμένων του— αγνοεί τους Ιερούς Κανόνες, αν και είναι πασιφανής στους γνωρίζο-ντας η απαγόρευση των συμπροσευχών, εκτός φυσικά από εκείνους που «εμήδισαν».
cybiaΝα κλείσουμε, όμως, και με κάτι για το οποίο πρέπει να επαινεθεί ο Επίσκοπος. Πρέπει να επαινεθεί και να του απονεμηθεί μετάλλιο από την Αστυνομία της Κύπρου, γιατί την υποστήριξε και δικαιολόγησε τους τραμπουκισμούς ελαχίστων οργάνων της, που υπερέβαλαν στην εφαρμογή της εντολής: πετάξτε τους έξω. Βέβαια, ο αστυνομικός διευθυντής στην τηλεόραση και ο πολιτικός υπεύθυνος κατεδίκασαν (προς τιμήν τους) τα γεγονότα και διέταξαν ανακρίσεις για τους υπευθύνους αστυνομικούς, αλλά επειδή δεν θα βρούν καλύτερο υποστηρικτή της αστυνομικής βίας, καλύτερο κήρυκα του μη κολασμού παράνομων ενεργειών κάποιων αστυνομικών οργάνων, γι’ αυτό, ας του απονείμουν ένα μετάλλιο: του κήρυκα της κρατικής αυθαίρετης κατασταλτικής βίας και του ραγιαδισμού. Θαυμάστε τα λόγια του και προσέξτε κυρίως την έμμεση σύγκριση και τον «ευφυή» παραλληλισμό που κάνει μεταξύ των προσευχομένων Μοναχών του Σταυροβουνίου και λαϊκών από τη μία μεριά, και των αναρχικών που πέρυσι έκαψαν την Αθήνα από την άλλη!!!
«Όταν λοιπόν αποφάσισε η Αστυνομία, —οπωσδήποτε θα πήραν κάποιαν εντολή—, να ελευθερώσουν τον χώρο της Εκκλησίας, τότε έγιναν αυτά τα οποία είδατε. Όμως κάθε γεγονός πρέπει να κρίνεται κάτω από τις συνθήκες που γίνεται εκείνη την στιγμή. Όχι να βλέπουμε απλώς μιαν εικόνα από το γραφείο μας, χωρίς να ξέρουμε τι γίνεται εκεί. Όταν κάποιος αντιστέκεται με εκείνην την βία που είδαμε στην σύλληψη» (σ.σ.: Την βίαιη και παρά-νομη σύλληψη προσευχομένων ορθοδόξων χριστιανών μέσα από το άσυλο του Ιερού Ναού, ο Πάφου δεν την μνημονεύει. Αντίθετα, βαπτίζει «βία» την εμμονή μας στην προσευχή και την αντίστασή μας στην βί-αιη και παράνομη διακοπή της!) Και συνεχίζει: «Τί έπρεπε να κάνουν; να τον αφήσουν να φύγει; Είμαι σε θέση να πω ότι τους ύβρισαν κιόλας τους αστυνομικούς» (σ.σ. Κι άλλο ασύστολο ψέμα!). «Έπρεπε να μην αντιδρά-σουν οι αστυνομικοί; Νομίζω πως είμαστε λίγο υπερβολικοί στο να θέλουμε να παροπλίσουμε την Αστυνομία. Στο τέλος δεν θα έχουμε κράτος ευνομούμενον (σ.σ. Για να προστατεύει και να επιβάλλει με την κρατική βία τις ανομίες και τις αυθαιρεσίες, τα ηθικά και οικονομικά σκάνδαλα, τις κακοδοξίες και τις αιρέσεις των δε-σποτάδων!), θα έχουμε κράτος αναρχίας. Να δούμε και τις συνθήκες εκείνης της στιγμής. Ήταν μια στιγμή που ο καθένας μπορεί να παρεκτραπεί» (σ.σ. Οι αστυνομικοί που άσκησαν τη βία, μπορούσαν να παρεκτραπούν. Οι προσευχόμενοι Μοναχοί που την υφίσταντο, όχι!). Και τελειώνει ο Πάφου με το αμίμητο σε αντιστοιχία παράδειγμα: «Είχαμε το παράδειγμα το συγκεκριμένο της Ελλάδας. Έκαψαν την Αθήνα όλη οι αναρχικοί και δεν επενέβη η Αστυνομία. Αυτό θέλουμε να κάνουμε;…».
Όχι μόνον άσκησε ο ίδιος βία, αλλά προτρέπει και τους αστυνομικούς να ασκούν βία, και μάλιστα περισσότερη βία!!! Και μόνον γι’ αυτό, βάσει των Ιερών Κανόνων, ο «δεσπότης» της Πάφου είναι καθαιρετέος!!! Τί άλλο να πει κανείς… Αυτό είναι τό ήθος και το ύφος του ανδρός!…
Θεσσαλονίκη, 26 Φεβρουαρίου 2009

Για την Φιλορθόδοξο Ένωσι «Κοσμάς Φλαμιάτος»
Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο              Ο Γραμματέας Παναγιώτης Σημάτης


ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
(1) Βλέπε: (α) «Άκαρπη απέβη η Συνάντηση της Μικτής Επιτροπής Ορθοδόξων και Λατίνων στην Κύπρο. Αιρετίζοντες και αιρετικοί διαλέγονται, υπονομεύοντας την αυθεντικότητα της Ορθοδόξου Πίστεώς μας και την ακεραιότητα της Εκκλησίας μας. Δεν πέρασε το “Πρωτείο του Πάπα” ως καθεστώς στην πρώτη χιλιετία», στο «Να πούμε όχι στον Πάπα, τον τρίτο και οριστικό Αττίλα», Ειδικό Ενημερωτικό Φυλλάδιο της ΦΕΚΦ, Φεβρουάριος 2010, σελ. 4. (Έχει αναρτηθεί και στο διαδίκτυ-ο: www.pthe.gr) (β) «Όλη η αλήθεια για την προσευχητική Ομολογία Πίστεως και τα γεγονότα στην Χλώρακα της Πάφου. Εισβολή αστυνομικών σε ιερό ναό, κακοποίηση και σύλληψη προσευχομένων Μοναχών και Λαϊκών. Κατόπιν προτροπής και πιέσεων του Επισκόπου Πάφου και του Αρχιεπισκόπου Κύπρου», στο ίδιο, σελ. 13.
(2) Έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο: http://aktines.blogspot.com/2010/02/blog-post_736.html.
(3) Ὁ δημοσιογράφος κ. Διονύσης Μακρής, εκδότης της μηνιαίας εφημερίδας «Στύλος Ορθοδοξίας», ο Λαυρέντιος Ντε-τζιόρτζιο και o Παναγιώτης Σημάτης, πρόεδρος και γραμματέας αντιστοίχως της Φιλορθοδόξου Ενώσεως «Κοσμάς Φλαμιά-τος» (ΦΕΦΚ).
(4) Απόδειξη της αποφάσεώς μας, αποτελεί τρισέλιδη εμπιστευτική Επιστολή που αποστείλαμε στον Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο, με ημερομηνία 7/10/2009. Σ’ αυτήν (μαζί με άλλα) τον πληροφορούσαμε για την εμπειρία μας από την Ημερί-δα της Θεσσαλονίκης, τις καινοφανείς τοποθετήσεις τῶν Πατριαρχικῶν και τις μεθοδεύσεις τους για την επιβολή του παπι-κού Πρωτείου (όπως αυτά στην Ημερίδα της Θεσσαλονίκης αποκαλύφθηκαν) και τις προθέσεις των Οικουμενιστών να επι-σημοποιήσουν (όσα απ’  αυτά μπορέσουν) στην Κύπρο. Τέλος τον πληροφορούσαμε για τους λόγους που —ενώ θέλαμε— δεν θα πηγαίναμε στην Κύπρο για να συμμετάσχουμε κι εμείς στον κοινό αγώνα υπέρ της Πίστεως, και τον παρακαλούσα-με να ενεργήσει δεόντως τα κατ’ αυτόν.
(5) Βλέπε για τα εκεί γεγονότα στό «Όλη η αλήθεια…», ό. π., σελ. 25 (υποσημ. 13)· σελ. 29 (Προσάρτημα 1. ‘Ορθόδοξος ιερός ναός, «κράχτης κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων).

ENAΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΟ ΑΡΩΜΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 24th, 2010 | filed Filed under: ΑΡΧΙΚΗ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ “ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ” ΤΗΣ

ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

==========

Πληροφόρηση, Μηνιαία έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2009, σσ. 20.
Σελίδες 20. Φωτογραφίες του Μητροπολίτη Ιγνάτιου; 27 παρακαλώ! Από φωτογένεια, δηλαδή, πάμε πρίμα.
Περιεχόμενα: Αποκαλυπτήρια προτομής του Χριστόδουλου. Θαυμάσια!
“Πανελλήνιο Λειτουργικό Συμπόσιο” για να προωθηθεί η “Νεοβαρλααμική” “λειτουργική αναγέννηση”. Καταπληκτικά!
Πολυσέλιδη αναφορά για τον τόμο που εξεδόθη για τα δεκάχρονα της ποιμαντορίας του Σεβασμιότατου κ. Ιγνάτιου. Εξαίσια!
Οπισθόφυλλο: Φωτογραφία επιστολής με τις ιδιόχειρες υπογραφές ποδοσφαιριστών τοπικού αθλητικού συλλόγου!!! Λαμπρά!
Συμπέρασμα: Ελεος! Οικουμενιστής, νεωτεριστής και Νεοβαρλααμίτης. Εισήγαγε “παπαδίνες” στη Μικρή και τη Μεγάλη Είσοδο!!!. Προωθεί με το στανιό, χωρίς συνοδική άδεια, την αδόκιμη, δογματικά προβληματική και κακόγουστη μεταγλωττισμένη θεία Λειτουργία στη  Μητρόπολη Δημητριάδος. Υποστηρίζει το μη ομολογιακό, πολυπολιτισμικό περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών. Είναι αλληλέγγυος της ολιγομελούς διασπαστικής και επικίνδυνης κλίκας του Γιαγκάζογλου, που προωθεί το πρόγραμμα των άθεων κυβερνώντων στην παιδεία. Α! ναι. Κόντεψα να το ξεχάσω! Και εμπνευστής της Θεολογικής Ακαδημίας Δημητριάδος στο Βόλο από όπου εκπορεύεται πάν νεωτεριστικό, οικουμενιστικό και “Νεοβαρλααμικό” πονηρόν ρήμα. Τελικό συμπέρασμα: Μια και συμπλήρωσε δεκαετία στον πολύπαθο θρόνο Δημητριάδος ο Σεβασμιότατος δεν είναι καιρός να αποσυρθεί εις τα ίδια για να ξεκουρασθεί από το φόρτο της ποιμαντορικής του διακονίας; Γένοιτο. “Ο ποιείς, ποίησον τάχιον”, Σεβασμιότατε. Δεν σηκώνει άλλη χρονοτριβή. Μη χρονίσει άλλο το κακό. Δεν κάνει.

ÇFARË ËSHTË FERRI?

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 24th, 2010 | filed Filed under: Albanian

ÇFARË ËSHTË FERRI?

(ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΗ;)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΓΕΦΥΡΑΣ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΤΙΣ 30-10-1960

…με βαθιά αγάπη της καρδιάς μου καί πνευματική ευγνωμοσύνη τής ψυχής μου, το αφιερώνω στον σεβαστό Γέροντα, στον ανίκητο καί παραδειγματικό μαχητή της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, στον φωτισμένο ιεράρχη της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, στον φλογερό καί ακούραστο ιεροκύρηκα του Λόγου του Θεού, Επίσκοπο Φλωρίνης, πατέρα Αυγουστίνο…

ΧΡΙΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ!


«…që të mos vijnë edhe ata në këtë vend të mundimit..» (Lluk. 16,28)

Β΄. Παρουσια ιστEkziston botë tjetër?  Ja pra, të dashur, pyetja e rëndësishme për të cilën bën fjalë sot Ungjili i shënjtë.  Dikur shkova në një fshat dhe atje më pyetën: kush u kthye nga bota tjetër?  Mos u ngjall ndonjë i vdekur dhe erdhi të n’a thotë se çfarë bëhet në botën tjetër?…  Nuk e kuptoj se çfarë duan të thonë me këtë pyetje ata njerëz që duan të shohin të vdekurin të ngjallet; edhe në qoftë se e shohin të vdekurin të ngjallet vallë a do të besojnë?  E ve tepër në dyshim nëse do të besojnë.  Nuk mund të them që ngjallja e një të vdekuri është një dëshmi e vogël dhe e parëndësishme.  Por ka dëshmi akoma më të forta se kjo.  Edhe sikur njëmijë të vdekur të ngjalleshin nuk do të mund t’ua mbyllnin gojën atyre që nuk besojnë.  Sepse ata të vdekur që do të ngjalleshin janë njerëz.  Unë vetëm një dëshmimtar konsideroj të pamposhtur.  Atë për të ciliën bën fjalë Ungjilli, dhe përmbi çdo provë tjetër, dhe përmbi çdo dokument tjetër qëndron Shkrimi i Shënjtë.
Shkrimi i Shënjtë nuk tha kurrë gënjeshtra, në faqet e tij nuk u gjendën kurrë gabime.  Përmban të gjithë fjalën e Perëndisë.  E tha dhe vete Krishti: “qielli dhe dhue do të ikin por fjalët e mija qëndrojnë në përjetësi” (Matthe 24:35).  Unë pra vëllezër nuk pres të ngjallet ndonjë i vdekur nga varri që të besoj.  As nuk pres të më bindë për besimin tim ky apo ai shkencëtar.  Më mjafton një libër, dhe bekoj Trininë e Shënjtë që n’a dhuroi këtë libër, Ungjillin e Shënjtë, që t’a kemi udhërrëfyes në jetën tonë, far ndriçues në errësirën e shpirtit tonë.  Ndaj e konsideroj fatkeq atë që nuk hap Ungjillin, dhe akoma më fatkeq atë të cilin edhe pasi e lexon Ungjillin nuk përpiqet t’a zbatojë atë në jetë.  Ju rekomandoj pra dhe ju lutem:  asnjë shtëpi të mos jetë pa Ungjill!  Shën Joan Gojëarti thotë: “atje ku ka Ungjill djalli nuk qëndron dot”.

* * *

Ungjilli i pavdekshëm n’a siguron që ekziston bota tjetër.  Këtë gjë e predikon Dhiata e Vjetër, dhe veçanërisht Dhiata e Re.  Ka ferr, ka dhe parajsë.  E predikon këtë fakt kudo, veçanërisht me paravolinë e të pasurit dhe Llazarit. Është nevoja t’a përsëritim këtë paravoli?  Të gjithë e dinë.  Çfarë n’a thotë Zoti me këtë paravoli?
Dëgjonte zëra i pasuri duke qënë në ferr.  Në ferr?  Pu pu, do të thoni…  Të dashur vëllezër! Unë sot nuk doja të predikoj.  Kur e lexova këtë fragment të Ungjillit mbrëmë thashë me vehte: “ah sikur të isha në ndonjë shpellë të Malit të Shënjtë, të më shpëtonte Perëndia, që të mos shkoj në ferr!”  Sepse edhe unë, si mëkatar që jam, nuk do të desha të ekzistonte ferri.  Por fatkeqësisht ferri ekziston!  Ashut siç ekziston nata ashtu ekziston dhe ferri.  Dhe dëgjoni se çfarë diskuton i pasuri duke u ndodhur në ferr me Avrahamin e drejtë që gjendet në parajsë, atje ku vajti dhe Llazari i varfër.  I thotë të gjitha Ungjilli…
Duke parë i pasuri Llazarin në ato madhështi i lutet Avrahamit për pakëz freski.  “Është e pamundur”, i thotë Avrahami.  Atëherë i kërkon i pasuri Avrahamit t’i bëjë një nder për të pesë vëllezërit që jetonin akoma në botë: të ngjallet Llazari së vdekurish dhe të shkojë tek vëllezërit e mij dhe t’iu thotë të pendohen, që të mos përfundojnë edhe atë si unë.  Dhe Avrahami i përgjigjet “s’është nevoja të shkojë Llazari tek ata.  “Kanë Moisiun dhe profetët” (Lluk.16:29).  Kanë pra Shkrimin e Shënjtë.
-Jo, i thotë i pasuri.  Nëse do të shohin që dikush u ngjall së vdekurish atëhere do të binden.
-Jo, i thotë më së fundi Avrahami.  Nëse ata nuk binden nga Shkrimi i Shënjtë atëhere edhe i vdekuri të ngjallet përsëri nuk do të besojnë.

* * *

Shohim pra dy të pasur.  Njërin të ndodhet në zemër të ferrit, dhe tjetri (Avrahami) në zemër të parajsës.  Si është e mundur?  Ishin të kundërt ata të dy.  Njëri iu mbyllte portën njerëzve ndërsa tjetëri ua hapte.  Njëri ishte i pamëshirshëm ndërsa tjetri tepër i dhimbsur.  Tregomëni vëllezër ku janë të pasurit si Avrahami?!  Të tillë të pasur të kishim dhe vrafëria në botë nuk do të ekzistonte.  Nëse do të ndjekësh itinerarin e quajtur “Avraham” do të përfundosh direkt në zemër të parajsës.  Nëse ndjek rrugën e të pamëshirshmit do të gjendesh në zemër të ferrit.
– E çfarë është ferri?, do të pyesni.  Kërkoni opinionin tim për këtë çështje?  Nuk është i denjë opinioni im.  Le të mbështetemi përsëri e përsëri tek Shkrimi i Shënjtë.  Çfarë n’a thotë Shkrimi i Shënjtë përreth kësaj teme?  Me përshkrime, shembuj, me gjuhë alegorike dhe metafora, n’a jep një ide të ferrit të tmerrshëm.  Me pak fjalë ferri është zjarr, det i zjarrtë, liqen që digjet, është zjarr që edhe pse digjet me flakë nuk bën dritë.  Ferri është errësirë.  Ferri është dridhje dhëmbësh dhe tartarim i nofullave.  Ferri do të jetë deprivim, etje dhe urri, i të mirave të përjetëshme. «Le të sillen andej e këndej si qeni për të ngrënë» (Psallm. 58,7,15), ata pra që do të ndodhen në ferr do të jenë si qenër të urritur.  Ferri gjithashtu është vend i qelbur nga fëlliqësia e mëkatarëve. Ndërsa varret e Shënjtorëve kur u hapën lëshonin një erë të këndëshme – ne besojmë në lipsanet e nderuara të Shënjtorëve – eshtrat e mëkatarëve dhe të paudhëve lëshonjë erë të qelbur.
O ju që shpenzoni gjithë ato para për aroma, verini gishtin kokës dhe mendohuni që një ditë ky trup që sot e aromatisni nesër do jetë burim i një arome të qelbur. Ferri është – akoma nuk mbaruam – vend i prangave të padurueshme.  Ferri është – akoma nuk ju kam thënë gjithçka sa duhet – vend ku lule shprese nuk mbin dot.  Të gjithë, kriminelët, vrasësit, të dënuarit, të burgosurit rrojnë me një shpresë.  Pa shpresë mos mbettë kurrë njeriu!  Por atje, në ferr, nuk ka asnjë fije shprese për ndryshim ose ndreqie dhe korrigjim.  Ditë, javë, muaj, vite, shekuj, mijëvjeçarë do të ikin por ferri nuk ka për të mbarruar kurrë.
Po ju sjell një shembull.  Cili mal është më i larti në Greqi?  Është mal i Olimpit, tre kilometra lartësi ka.  Imagjinoni ky mal të ishte i përbërë prej rrëre, si rrëra e Saharës, dhe një korb të vinte çdo njëmijë vjet dhe të merrte vetëm një kokër rrëre.  Ose imagjinoni një oqean, dhe çdo njëmijë vjet të kalonte një ëngjëll dhe të merrte nga një pike prej oqeanit.  Sa mijëra vjet duhet të kalojnë derisa të vijë momenti që korbi të marrë kokrën e fundit të rrërës dhe ëngjëlli pikën e fundit të ujit të oqeanti?  Ky moment i fundit ka për të ardhur, për këtë të jini të sigurt. Por kurrë nuk ka për të erdhur momenti që ëngjëlli të thotë “mbaroi ferri e nuk ekziston më”.
Ah sikur të mund të arrinin deri në veshët tanë zërat e atyre që ndodhen në ferr, çfarë do të dëgjonim vallë?  Qarje dhe rrënkim i madh u dëgjua poshtë në “luginën e Josafatit” (Ioil 4:2).  Çfarë do të thoshin ato zëra?  Një fjalë, që këtu në botë të mos e thoni vëllezër – është mëkat.  Çfarë fjalë thonë?  “Mallkim!” “Mallkim!”… Çfarë mallkojnë?
Do të thonë: mallkuar qofshi ju këmbë që të Djelave në vënd që të vinit në Kishë vinit në qendrat e zbavitjes, fusha sporti apo teatro.  Mallkuar qofshi ju duar që nuk bënit shënjën e Kryqit siç duhet dhe nuk luteshit “O Zoti ynë Jisu Krisht mëshiromë mua mëkatarin”; mallkuar qofshi o duar që nuk dhatë lëmoshë, duar që goditët, duar që u lyet me gjak, duar që vratë, duar që u betuat mbi Ungjill për dëshmi të rreme, duar që goditët nënë e babë – qofshi të mallkuara!
Mallkuar qofshi o veshë që u tendosët tërë jetën për të dëgjuar gjithë turpet e dynjasë, por u mbyllët për të mos dëgjuar fjalët e Ungjillit.  O veshë mëkatarë mallkuar qofshi.  Dhe ju sy, që në vend të hapeshit dhe të ngriheshit lart për të parë qiellin dhe yjet, ikonat e shënjta, u hapët përpara mëkatave dhe u bëtë magnetë të ferrit, qofshi të mallkuar!
O gjuhë që nuk thatë kurrë “Lavdi Perëndisë”, gjuhë të poshtra thashethemesh, gjuhë farmaq që shkaktuat hidhërim, gjuhë që shpifët, gjuhë që nxorrët vlasfimi ndaj Perëndisë, ndaj Hyjlindëses së Tërëshënjtë, ndaj Shënjtorëve, qofshi të mallkuara!

* * *

O vëllezërit e mij!  Këto fjalë a do t’i zbatoni? Do të pendoheni?  Çfarë do të bëni sot?  Nëse merrni vendimin e mirë dhe të drejtë atëherë do të dëfrejnë ëngjëjt, do të gëzohet qielli dhe do të ngazëllohet Trinia e Shënjtë.  Por nëse nuk pendoheni, oh atëherë të jini të sigurt që do të vijë dita, dita e fundit kur ëngjëlli i Zotit do të ushtojë për ne duke bërtitur “gjithçka mbaroi”.
Sepse, «siç është urdhërurar për njerëzit një herë të vdesin, dhe pastaj vjen gjyqi» (Let.Pavl.Hebr. 9:27) – do të vdesim pra që të gjykohemi.
Si përfundim po ju jap një efqi: «Mbarim të Krishterë të jetës sonë, pa dhimbje, faqebardhë, me paqe dhe mbrojtje të mirë përpara gjykatores së trembshme të Krishtit» (Nga Liturgjia Hyjnore).  Uroj dhe lutem për të gjithe ne që kur të arrijë momenti ynë i fundit të vulosim jetën tonë me fjalët e kusarit mbi kryq: «Kujtomë o Zot kur të vish në Mbretërinë Tënde» (Lluk.23:42). Amin

† Episkop Avgustini

Predikimi u mbajt më 30 Tetor, 1960 në Kishë e Shënjtë të Shën Thanasit në Gjefira të Selanikut
Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër P. Filip
Shkurt, 2010

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!