ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

 

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου (σελ. 76-83)

«Καὶ ἐμασῶντο τὰς γλώσσας αὐτῶν ἐκ τοῦ
πόνου, καὶ εβλασφήμησαν τὸν Θεὸν
τοῦ οὐρανοῦ ἐκ τῶν πόνων αὐτῶν καὶ ἐκ
τῶν ἑλκῶν αὐτῶν, καὶ οὐ μετενόησαν
ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν»
(Αποκ. 16, 10-11)

Ζώμεν αγαπητοί μας αναγνώσται, ζώμεν εις ημέρας αφαντάστως πονηράς. Το Φως και το Σκότος παλαίουν. Ο αγών εισέρχεται εις κρισιμωτέρας φάσεις. Ποιος θα νικήση; Δεν πρέπει να υπάρχη καμμία αμφιβολία, ότι τελικώς τὸ Φως θα νικήση το Σκότος, ο Χριστός τον Σατανάν, η γη θα πλημμυρίση και πάλιν από κύματα φωτός και λαοί και έθνη θʼ αλαλάζουν από την χαράν ψάλλοντες: «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν». Άλλʼ έως ότου η ανθρωπότης φθάση εις την λαμπράν εκείνην ημέραν, θα διέλθη δια πολλών σταδίων, δια πολλών σκοτεινών περιόδων. Και διʼ αυτό οι Χριστιανοί, οι οποίοι ζουν εις σκοτεινάς και ταραχώδεις ημέρας, πρέπει να κρατούν τας λυχνίας των πάντοτε αναμμένας, να προσεύχωνται, να μελετούν την Αγίαν Γραφήν, τα Προφητικά αυτής βιβλία και μάλιστα την Αποκάλυψιν του Ιωάννου, και ούτως, ενώ οι άπιστοι θα κυλίωνται εις τα σκότη, οι πιστοί εν μέσω του σκότους θα γνωρίζουν τα σημεία των καιρών, θα προσανατολίζωνται σταθερώς προς τον Αστέρα ο οποίος εφάνη υπεράνω της Βηθλεέμ.

Σκοτειναί, ταραχώδεις, πονηραί ημέραι! Ποιος αμφιβάλλει; Δεν είναι υπερβολή εάν είπωμεν ότι η τρομερά σκιά του Αντιχρίστου, περί του οποίου ομιλούν αι Γραφαί, πλανάται τώρα επὶ της γης. Πολλά τα σημεία, που προειδοποιούν τον Χριστιανικόν κόσμον, ότι ο Αντίχριστος από ημέρας εις ημέραν κάμνει απαισιωτέραν την εμφάνισιν του εις τον πλανήτη μας. Το κακόν, η υπό ατόμων, κοινωνιών, μικρών και μεγάλων εθνών, φανερά, ασύστολος και αναιδής παραβίασις των αναλλοιώτων Αρχών του Ευαγγελικού Νόμου, λαμβάνει οσημέραι και μεγαλυτέρας διαστάσεις.

* * *

Ο Αντίχριστος μαίνεται και ο πλανήτης σείεται. Εν από τα πρώτα σημεία της εμφανίσεως και της καταστροφικής μανίας του Αντιχρίστου είνε ότι ο Αντίχριστος ανοίγει δημόσια πλατύ το στόμα του εις βλασφημίαν του ονόματος του Θεού, κρημνίζει τον σεβασμόν προς τον Δημιουργόν του παντός, και διδάσκει τους ανθρώπους να βλασφημούν «τὸ ὄνομα Αὐτοῦ καὶ τὴν σκηνὴν Αὐτοῦ καὶ τοὺς ἐν οὐρανῶ σκηνούντας» (Αποκ. 13, 6). Και ούτω με τας ενεργείας των οργάνων του η βλασφημία ηυξήθη εσχάτως καταπληκτικώς. Νομίζεις, ότι επί των ημερών μας πραγματοποιείται εν από τα τρομακτικώτερα οράματα της Αποκαλύψεως. Ποίον τὸ όραμα; Εις την Πάτμον, την Ελληνικήν νήσον των Δωδεκανήσων, ο ηγαπημένος μαθητής του Κυρίου, ο απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης είδεν όραμα. Είδεν ανθρώπους να υποφέρουν από πρωτοφανείς αλεπαλλήλους συμφορας, που προεκάλεσαν οι ίδιοι με την αποστασίαν των από τον Θεόν. Είδε τους αποστάτας τούτους υιούς όχι μέσα εις τον Παράδεισον της Εδὲμ που εδημιούργησε δια τον άνθρωπον ο Θεός, αλλά μέσα εις μίαν φύσιν εξηγριωμένην, ανάστατον, η οποία εφαίνετο ωσάν να είχεν εξεγερθή δια να τιμωρήση τα φρικώδη εγκλήματα της ανθρωπότητος. Είδε το έδαφος της γης να σείεται, τους ποταμούς και τας θάλασσας να κοκκινίζουν από τα αίματα των αλληλοσφαγών, τα άστρα του ουρανού να πίπτουν, τας ακτίνας του ηλίου νʼ αυξάνουν αποτόμως την θερμότητα των, να σχηματίζουν επιγείους καμίνους και με τας φλόγας των να καίουν, να λειώνουν και τα σκληρότερα των μετάλλων. Είδεν… Ύστερον από τα οδηνηρά αυτά παγκόσμια πλήγματα θα έπρεπεν η ανθρωπότης νʼ ανανήψη, θα έπρεπεν οι κάτοικοι της γης νʼ ανοίξουν τα μάτια των, να φιλοσοφήσουν, νὰ ίδουν την βαθυτέραν αιτίαν των συμφορών και να κάμνουν στροφήν 180 μοιρών προς τον Θεόν. Και όμως! Οι άνθρωποι, τους οποίους είδε το προφητικόν όμμα του Ευαγγελιστού, εσκοτίζοντο περισσότερον. Και μέχρι τοιούτου πνευματικού σκοτισμού έφθασαν, ώστε αντί να στραφούν κατὰ του εαυτού των, της κακής χρήσεως της ελευθερίας των, ως της ρίζης και της πηγής του κακού, αντί να κτυπήσουν τα αμαρτωλά των στήθη, νʼ αναστενάξουν και να είπουν: «Ημάρτομεν… Άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν», αυτοί – ω της αφροσύνης του ανθρώπου! – εστράφησαν κατά του Δημιουργού, του Πανσόφου και Παναγάθου Θεού, ως αιτίου των συμφορών. Οι δυστυχείς! Επόνουν τρομερά, εδάγκανον τας γλώσσας των δια να μετριάσουν τον πόνον των και όμως, αντί την στιγμήν του φρικτού πόνου να είπουν με δάκρυα το «Κύριε, ελέησον», αυτοί ανοίγουν τα στόματα των και εβλασφήμουν το όνομα του Θεού. Μέχρι τέλους παρέμειναν αμετανόητοι, αποθνήσκοντες με τους αφρούς της βλασφημίας ως λυσσώντες κύνες!

Αυτή είνε η παραστατική εικών των βλασφήμων κατά την Αποκάλυψιν. Και εις αυτήν την φρικώδη περίοδον της ανθρωπότητος φαίνεται ότι έχομεν εισέλθει. Διότι που θα στραφώμεν και δεν θα ακούσωμεν φρικτήν βλασφημίαν;

* * *

Βλασφημούν τον Δημιουργόν οι άνθρωποι του 20ου αἰώνος. Και δια να περιορίσωμεν το θέμα εντός των ορίων της Πατρίδος μας, λέγομεν, ότι βλασφημούν οι Έλληνες. Οι Έλληνες; Αλλʼ οι Έλληνες από αρχαιωτάτων χρόνων εσέβοντο το Θείον και εθεωρούντο ένας από τους ευλαβέστερους λαούς της οικουμένης. Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος προ 1900 περίπου ετών εστάθη επί των βράχων της Ακροπόλεως δια να κηρύξη την νέαν πίστιν που θα μετεμόρφωνε την Ελλάδα ήρχισε την περίφημον ομιλίαν με τον έπαινον της ευσεβείας των αρχαίων προγόνων μας: «Ἄνδρες Ἀθηναῖοι, κατὰ πάντα ὡς δεισιδαιμονεστέρους (=ευλαβεστέρους) ὑμᾶς θεωρῶ» (Πράξ. 17, 22).

Και όμως! Οι Έλληνες σήμερον βλασφημούν. Εάν ήτο δυνατὸν να κρατηθή επί εν έτος λεπτομερής στατιστική των βλασφημιών που ακούονται, θα εβλέπομεν, ότι καμμία ημέρα – τι λέγω; – καμμία ώρα, κανέν πρώτον και δεύτερον λεπτόν του ημερονυκτίου θα έμενεν εν Ελλάδι λευκόν από την βλασφημίαν. Και ο εκφωνητής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών θα μετέδιδε καθʼ εκάστην την θλιβερωτέραν είδησιν της ημέρας. Το δελτίον του θα εσημείωνε: «Σήμερον Κυριακὴν, 23 Ἰανουαρίου 1949, ενώ η ημέρα εἰς τοὺς ιεροὺς ναοὺς τῆς Ἑλλάδος ἤρχισε μὲ ορθρινήν δοξολογίαν προς τον Θεόν καὶ μὲ τὸ ‟Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματοςˮ, ἔκλεισε μὲ … βλασφημίας»! Και ο αριθμός των βλασφήμων, που θα εσημειώνετο εις το δελτίον μιας και μόνον ημέρας της Ελλάδος θα ήτο τοιούτος ώστε θα προεκάλει τον ίλιγγον.

Εκπλήττεσθε; Αλλά τότε, παρακαλώ, περιοδεύσατε την Πατρίδα μας, και θʼακούσετε παντού την βλασφημίαν. Τα στόματα των βλασφήμων εκπέμπουν τον βόρβορον και μολύνουν τον Ελληνικόν αέρα. Βλασφημούν οι αναλφάβητοι αλλά και οι εγγράμματοι, οι σπουδασμένοι, οι «ἐπιστήμονες» που δεν ηννόησαν ακόμη, ότι μία είναι η αληθήςεπιστήμη, το φοβείσθαι τον Θεόν. Βλασφημούν οι απλοί ιδιώται, αλλά και οι μεγάλοι αξιωματούχοι, που, ως εκ της θέσεως των εν μέσω της Ελληνικής κοινωνίας, θα έπρεπε πρώτοι αυτοί να δίδουν το παράδειγμα της ευλάβειας προς τα Θεία. Βλασφημούν ασπρομάλληδες γέροντες, αλλά και τα παιδιά, που τα ακούουν «οἱ προωδευμένοι» γονείς των και τα καμαρώνουν δια τα… ευφυή αστεϊά των, ενώ θα έπρεπεν ως χριστιανοί γονείς να τα διδάξουν, να τα επιπλήξουν, και εν υποτροπή να τα τιμωρήσουν και να «βάλουν πιπέρι εἰς τὸ στόμα των», δια να ενθυμούνται εις όλην των την ζωήν, τι τρομερόν πράγμα είνε η βλασφημία. Βλασφημούν εδώ εις την Ελλάδα μικροί και μεγάλοι. Βλασφημούν οι ναυτικοί, αλλά και οι αγρόται και οι βοσκοί. Παντού βλασφημούν. Εις τα μέγαρα, αλλά και εις τας καλύβας. Εις τας πόλεις, αλλά και εις τα χωρία. Εις τας φυλακάς αλλά και εις τους διαδρόμους των δικαστηρίων και εις τας αυλάς των σχολείων μας. Εις τα προαύλια των εκκλησιών ακόμη, αλλά και εντός των Εκκλησιών! Ναι! Εντός των Εκκλησιών. Την εποχήν, κατά την οποίαν ο ναός εγίνετο κέντρον εκλογικόν και προσήρχοντο οι ψηφοφόροι και διεπληκτίζοντο γύρω από τας κάλπας οι υποψήφιοι, τότε ηκούοντο φρικταί βλασφημίαι, και ο ιερός χώρος των εκκλησιών εμολύνετο. Αλλά και εις άλλας περιπτώσεις ακούονται βλασφημίαι εντός των ιερών ναών. Ασεβείς επίτροποι και νεωκόροι ακούονται ενίοτε βλασφημούντες τον Θεόν μέσα εις τον τόπον της λατρείας του!…

Θεέ μου! Που της Ελληνικής γης να σταθώμεν και να μην ακούσωμεν να βλασφημήται το αγιόν Σου όνομα; Αλλʼ αδελφοί, χαρήτε! Ανεκάλυψα μέρος απυρόβλητον από τα βλήματα των αισχρών βλασφημιών. Είνε το Μέτωπον (το άρθρον εδημοσιεύθη το 1949). Είνε τα υψώματα των Ελληνικών ορέων. Εκεί δεν ακούεται βλασφημία. Εκεί οι στρατιώται μας, εκθέτοντες την ζωήν των κάθε δευτερόλεπτον υπέρ της Πατρίδος, εξαγνίζονται, μεταρσιώνονται προς τα ύψη της αρετής, αισθάνονται τον Θεόν πλησιέστερον και έχουν σβήσει από το λεξιλόγιον των την βλασφημίαν. Δεν βλασφημούν, οι ακρίται μας. Και όχι μόνον δεν βλασφημούν, αλλά και λυπούνται και αγανακτούν οι ψυχαί των όταν ακούουν, ότι κάτω εις τας πόλεις όπου δεν υπάρχει ο άμεσος κίνδυνος, υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που βλασφημούν.

Από τα ύψη των ορέων αυτών έρχεται φωνή διαμαρτυρίας˙ «Ἕλληνες! Ἐὰν θέλετε τὸ συντομώτερον νὰ λήξουν τὰ δεινὰ τῆς Πατρίδος, ἐὰν θέλετε ἡ Ἑλλὰς νὰ νικήση καὶ νὰ θριαμβεύση καὶ εἰρηνεύση ἡ Χώρα μας, παύσατε αὐτοστιγμεί τὸν πόλεμον κατὰ του Θεού, παύσατε τὰς φρικτὰς σας βλασφημίας. Δὲν γνωρίζετε πόσον βλάπτει τὸν ἀγῶνα μας καὶ μία ακόμη αἰσχρὰ βλασφημία τῶν μετόπισθεν».

Η βλασφημία δεν είνε αθώον παίγνιον, με το οποίον ημπορεί τις να παίξη. Είνε πυρ, καταστροφή, όλεθρος. Αλλοίμονον εις εκείνον, που δεν θέλει να το εννοήση. Η βλασφημία είνε όχι απλώς αμαρτία, αλλά μεγάλη, η μέγιστη των αμαρτιών. Και είνε η μέγιστη, διότι, ενώ αι άλλαι αμαρτίαι είνε προσβολαί των εντολών του Θεού, η βλασφημία είναι άμεσος προσβολή κατά του Θεού, του Θείου Νομοθέτου. Δεν το λέγομεν ημείς. Το κηρύττει ένας από τους μεγαλυτέρους Πατέρας της Εκκλησίας μας, ο ουρανοφάντωρ Βασίλειος, ο οποίος κηρύττει τους εξής αθάνατους λόγους˙ «Ο μεν αμαρτάνων παραβαίνει νόμον, ο δε βλασφημών εις αυτήν αθετεί την Θεότητα».

* * *

Και ενώ η βλασφημία είνε η μέγιστη αμαρτία, εν τούτοις ημείς αδιαφορούμεν, ωσάν να επρόκειτο περί παρωνυχίδος. Οι ταλαίπωροι! Εδώ εις την Ελλάδα πρέπει να έλθη ένας νεώτερος Ιερεμίας, να κλαύση δια την αναισθησίαν των σημερινών Ελλήνων απέναντι του αμαρτήματος τούτου. Ο Έλλην ακούει γύρω του ένα κόσμον να βλασφημή και δεν σηκώνεται από το κάθισμα του και δεν εξοργίζεται η ψυχή του και δεν διαμαρτύρεται η γλώσσα του. «Δὲν τοῦ καίγεται καρφί». Τόλμησε όμως να του είπης κάποιαν προσβλητικήν λέξιν δια το άτομον του, την Α. Μεγαλειότητα το Εγώ του ἤ δια το ὄνομα ενός μέλους της οικογένειας του, δια το όνομα της μητρός του, της γυναικός, της αδελφῆς του, ω τότε, θα τον ίδης θάλασσαν αγριεμένην. Θα ζητή τον λόγον από τον υβριστήν και θα είνε έτοιμος να φθάση εις τα έσχατα των διαβημάτων. «Ἄθλιε! Διὰ νʼ ἀναφέρης τὸ ὄνομά μου, πρέπει νὰ πλύνης τὸ στόμα σου», τον ακούεις να λέγη εις εκείνον που εξεφράσθη υβριστικώς εναντίον του ἤ εναντίον ενός προσφιλούς μέλους της οικογενείας του. Πόσον εύθικτος είνε δια την τιμήν του ονόματος του!

Αλλʼ ω άνθρωπε, ω Χριστιανέ! Το όνομα σου το θεωρείς τόσον καθαρόν, ώστε έχεις την αξίωσιν ο άλλος να πλύνη με ροδόσταγμα το στόμα του δια να το προφέρη. Αλλʼ ιδού ένα άλλο όνομα, όνομα απείρως τιμιώτερον από το ιδικόν σου, όνομα το οποίον υμνούν ακαταπαύστως αι συναυλίαι των αγγέλων και αρχαγέλλων, όνομα το οποίον ακούουν αι σκοτειναί δυνάμεις του Άδου και τρέμουν και φεύγουν πανικόβλητοι, όνομα υπέρ του οποίου έχυσαν ποταμούς αιμάτων οι μάρτυρες, υβρίζονται όσον ουδέν άλλο όνομα. Διατί δεν πονείς; Ω εάν επόνεις! Τι δεν θα έκαμνες δια να εξαλειφθή από το πρόσωπον της Ελλάδος η βλασφημία! Ο ισαπόστολος και ιερομάρτυς άγιος Κοσμάς ο οποίος εμαρτύρησεν εις τα πρόθυρα του Βερατίου και ερρίφθη το λείψανον του εις τον Αώον ποταμόν, εκήρυττε κατά της βλασφημίας τα εξής˙

«Ἕνας ἄνθρωπος νὰ μὲ ὑβρίση, νὰ φονεύση τὸν πατέρα μου, τὴν μητέρα μου, τὸν αδελφό μου, καὶ ὕστερα τὸ μάτι νὰ μοῦ βγάλη, ἔχω χρέος ὡσὰν χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρήσω. Τὸ δὲ νὰ ὑβρίση τὸν Χριστόν μου καὶ τὴν Παναγίαν μου, δὲν θέλω νὰ τὸν βλέπω» (Ιδέ ημέτερον βιβλίον «Κοσμάς ο Ἀιτωλός», Αθήναι 1966 σελ. 184-185).

* * *

Φίλοι αναγνώσται! Είνε τόσον τρομερά η βλασφημία, ώστε και εάν ένας Έλλην ήτο βλάσφημος, θα έπρεπε όλη η Ελλάς νʼ ανησυχήση, να φοβηθή, μήπως δια την βλασφημίαν του ενός ανοίξουν οι ουρανοί και βρέξουν «φωτιὰ καὶ σίδηρο». Αλλά, δυστυχώς, όχι ένας, όχι δύο, αλλά δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες εκατοντάδες χιλιάδων Ελλήνων συμπατριωτών μας βλασφημούν ασυστόλως τα όσια και τα ιερά της Πίστεως μας.

Δια την φρικώδη αυτήν κατάστασιν της βλασφημίας, που υπενθυμίζει το περί βλασφήμων όραμα της Αποκαλύψεως, είμεθα όλοι υπεύθυνοι. Υπεύθυνον το Κράτος, που, ενώ δεν επιτρέπει να υβρίζεται ο ανώτατος άρχων της Πολιτείας, ανέχεται όμως να υβρίζεται το όνομα Εκείνου, ο οποίος είνε ο Βασιλεύς των βασιλευόντων. Υπεύθυνος η επίσημος Εκκλησία, η οποία έπρεπε να υψώση την φωνήν της,να ελέγξη, να καυτηριάση, νʼ αφορίση εν τέλει τους αμετανοήτως βλασφημούντας, όσον υψηλά αξιώματα και εάν κατέχουν ούτοι. Υπεύθυνοι οι διδάσκαλοι και οι γονείς. Υπεύθυνοι όλοι οι ακούοντες τους βλασφήμους και μη υψώνοντες έντονον φωνήν διαμαρτυρίας. Αποτέλεσμα της αδρανείας και αδιαφορίας όλων μας είνε ότι η βλασφημία, ως σημείον του Αντιχρίστου, ως τεράστιον κύμα της κολάσεως επλημμύρησε την Πατρίδα μας, και, ενώ άλλοτε εις ολόκληρα διαμερίσματα της Πατρίδος μας, όπως εις την Θεσσαλίαν π.χ., δεν ηκούετο ούτε μία βλασφημία, σήμερον και τα νήπια μαζί με το γάλα που βυζαίνουν μαθαίνουν και την βλασφημίαν, και αι πρώται λέξεις που ψελίζουν είνε λέξεις βλασφημίας. Τα ακούει ο πιστός Χριστιανός και ραγίζεται η καρδιά του, και θα ηύχετο να μη έχη αυτιά δια να μη ακούη τας φρικτάς βλασφημίας.

Ελλάς! Τι κακόν έκαμεν ο Θεός των πατέρων μας, και τα τέκνα σου τόσον πολύ δημοσία τον βλασφημούν; Ο άγγελος, που φυλάσσει την χώραν ταύτην, αναστενάζει διαρκώς και φωνάζει˙ «Χριστιανοὶ Ἕλληνες! Δώσατε μου καὶ πάλιν μίαν Ἑλλάδα, εἰς τὴν ὁποίαν θὰ περνοῦν ὧραι, ἡμέραι, ἑβδομάδες, μῆνες, καὶ ἔτη, χωρὶς νʼ ἀκούεται οὔτε μία βλασφημία, ἀλλὰ μόνον ὕμνοι καὶ δοξολογίαι πρὸς τὸν Θεόν˙ δώσατε μου μίαν τοιαύτην Ἑλλάδα καὶ τότε θὰ ἔχετε ἐξησφαλισμένην τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ. Σύμμαχός σας εἰς ὅλους τοὺς ἀγῶνας θὰ εἶναι ὁ Θεός. Καὶ εἰ ὁ Θεὸς μεθʼ ἡμῶν οὐδεὶς καθʼ ἡμῶν. Ἄλλως…»

* * *

Δεν αντέχω να συνεχίσω το άρθρον. Δάκρυα μου έρχονται εις τα μάτια. Κλείνω το άρθρον με μίαν θερμήν προτροπήν, όπως κάθε Έλλην, που δεν βλασφημεί, να διαφωτίση 1, 2, 3, 5, 10, 100, βλασφημούντας. Μόνον εάν με πάθος αναλάβωμεν μίαν σταυροφορίαν κατά της βλασφημίας υπάρχει ελπίς να ίδωμεν την Ελλάδα απηλλαγμένην από το στίγμα αυτό του πολιτισμού, από το σημείον αυτό του Αντιχρίστου.

σελ. 76-83