«ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ»

Tὴν πίστι αὐτή, ποὺ ἀνόσιοι, ἀπάτριδες, ἀνάξια παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, ζητοῦν νὰ τὴν τορπιλίσουν, τὴν πίστι αὐτὴ θὰ τὴν κρατήσουμε· Εἶνε τὸ φῶς μας, εἶνε ἡ παρηγοριά μας, εἶνε ἡ ἄγκυρά μας, εἶνε ὁ φάρος μας, εἶνε τὸ φαρμακό μας, εἶνε ἡ ζωή μας. Προτιμότερο νὰ ἀποθάνουμε, παρὰ νὰ σβήσῃ ἡ πίστι..

____________

____________

ΠΡΟΔΟΤΑΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΕΝΩΣΗ  ΕΓΙΝΕ;

https://youtu.be/9FqzfGio_sU

«Ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»

(Ένα πολιτικό–ψυχολογικό όπλο εναντίον της Ορθοδόξου Εκκλησίας)

Εξ αρχής να τονίσουμε, ότι δεν είναι μόνο η αίρεση του οικουμενισμού προς αλλοίωση της Ορθοδοξίας. Χρησιμοποιείται επίσης, στην ηθικο-πολιτική «γεωγραφία» των ισχυρών πλανητικών δυνάμεων και ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Εν πολλοίς, ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι η αντίστροφη όψη των νόμων – εντολών του Θεού. Να θυμηθούμε, όμως, και την ανθρώπινη αρχή – έναρξη της αντιστροφής – παραβίασης των Θείων δικαιωμάτων, ως προβολή ανθρώπινου δικαιώματος:

«και είδεν η γυνή, ότι καλόν το ξύλον εις βρώσιν και ότι αρεστόν τοις οφθαλμοίς ιδείν και ωραίον εστι του κατανοήσαι, και λαβούσα από του καρπού αυτού έφαγε∙ και έδωκε και το ανδρί αυτής μετ’ αυτής, και έφαγον» (Γένεσις γ΄,6).

Είχαμε «δικαιωματική» αντίδραση στο θέλημα του Δημιουργού. Το χαρισματικό δικαίωμα (δώρο) στη Θέωση το μετέτρεψαν σε «έλλογη» ανθρώπινη δικαιωματική πράξη!

Η φιλανθρωπία του Θεού προχώρησε, όμως, στην αναίρεση της μεταπτωτικής αδυναμίας του ανθρώπου σε νέο πνευματικό άξονα:

«… και το πνεύμα μου δώσω εν ημίν και ποιήσω, ίνα τοις δικαιώμασί μου πορεύησθε και τα κρίματά μου φυλάξησθε και ποιήσητε» (Ιεζ. 36, 26-27).

Όταν ο άνθρωπος ειλικρινά δει τον εαυτό του στην εν Χριστώ ζωή τότε, με την ελπίδα σωτηρίας, προσεύχεται: «ότι λύχνος τοις ποσί μου ο νόμος σου και φως ταις τρίβοις μου τα δικαιώματά σου».

Για να μη κατηγορηθούμε «συνωμοσιολόγοι», παραθέτω οξυδερκείς παρατηρήσεις του Παναγιώτη Κονδύλη (1943-1998):

– Α. «Η παγκόσμια αναγνώριση των αρχών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θ’ αποτελέσει θεμέλιο της παγκόσμιας ηθικής συνεννόησης παρά άλλον κοινό πεδίο μάχης πάνω στο οποίο κάθε πλευρά θα αγωνίζεται για την επικράτηση της δικής της ερμηνείας αυτών των αρχών και εναντίον άλλων ερμηνειών».

– Β. «Ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προλειάνει, σύμφωνα με την εσωτερική του λογική, τον δρόμο προς τον παραμερισμό των συνόρων καθώς επιδιώκει να αποσπάσει το άτομο από την δικαιοδοσία του εθνικού κράτους και να αναθέσει την προστασία των δικαιωμάτων του σε διεθνείς οργανισμούς.

Έτσι διαμορφώνεται βαθμηδόν η συνείδηση, ότι αιωρείται κανείς μεταξύ έθνους και ανθρωπότητας, και ό,τι είχε σχεδιασθεί ως κατοχύρωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μεταβάλλεται σε προοίμιο ανεξέλεγκτης μεταναστεύσεως των λαών και της άμεσης αντιπαράθεσης ανθρώπου προς άνθρωπο…». (Από το βιβλίο του «Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο).

Ούτε η ηγεσία της Εκκλησίας, ούτε ο Ελληνικός λαός πρόσεξαν με σοβαρότητα – υπευθυνότητα και τις διαχρονικές (προειδοποιητικές) διακηρύξεις της «Χριστιανικής δημοκρατίας» (Ν. Ψαρουδάκης):

«Η παγκοσμιοποίηση, η προσπάθεια αποβολής της εθνικής μας μνήμης και συνείδησης, η λήθη και η μετατροπή μας σε πολιτιστικό χυλό, εύχρηστο υλικό στα χέρια των ηγετών της Νέας Τάξης, αποτελούν, επίσης, ένα νέο στοιχείο της σύγχρονης πραγματικότητας το οποίο πρέπει να λάβει υπόψη της η Χ.Δ.» (Στ΄ συνέδριο, 2007).

Όμως, Εκκλησία και λαός, προσπέρασαν με βήμα ζωηρό, μοιράζοντας εγκάρδια ψήφους στα νέο-ταξικά και μαρξιστικά κόμματα.

Προσπέρασαν, ακόμη, και τους προφητικούς συναγερμούς συγχρόνων αγίων της Εκκλησίας μας (π. Αυγουστίνος Καντιώτης, αγ. Παΐσιος, π. Φιλ. Ζερβάκος, π. Αθ. Μυτιλιναίος, π. Σάββας Αχιλλέως, π. Χαρ. Βασιλόπουλος κ.λ.π.). Οι κρίσεις που ήλθαν (σήμερα) βαρύνουν όλους μας. Προήλθαν από τα λάθη-αμαρτήματα κλήρου και λαού, ενώ είχαμε όπλα επιτυχούς έγκαιρης αντιμετώπισής τους.

Θαυμαστό γεγονός, ότι η Ι. Αποκάλυψη έχει υπογραμμίσει τις Αποστατικές (πλανητικές) κοινωνικές-ιστορικές δράσεις με θεολογικούς όρους και εικόνες.

Σήμερα, στο «δικαίωμα Υγείας», η νέα-τάξη έθεσε (κοινωνικο-πολιτικά) στο κέντρο την ανθρώπινη υγεία, ως προτεραιότητα, θεωρώντας – προβάλλοντας την Ορθόδοξη Εκκλησία ως απούσα στην πραγματικότητα «Κορονοϊός». Αυτή την καθοδήγηση του μυαλού ακολούθησε και η οικουμενιστική διοίκηση της Εκκλησίας, παρασύροντας σε πρωτοφανή ασέβεια και προκλητικό (μαζικό) φόβο το πλήθος των πιστών (;), αρνούμενοι (έτσι) την ιερότητα των Ναών (Μασκοφορία).

Οι «νεοεποχίτικες – προοδευτικές» ιδέες στο όνομα του δικαιώματος, σημάδεψαν το ήθος της Εκκλησίας και τη ζωή των ανθρώπων, ως έλεγχος γεννήσεων, δωρεές σπέρματος, εκατοντάδες απογόνους και νόμους (παρά φύσει) υπέρ της ανηθικότητας – διαστροφής της γενετήσιας ορμής.

Γνωρίζουμε (και από την Γραφή), ότι η επιστημονική έρευνα είναι πολύτιμη όταν υποκινείται – διέπεται από άδολη – υγιή προαίρεση. Υπάρχουν όμως και υπερ-παράτολμα βιολογικά πειράματα επάνω σε αδιάγνωστες (ακόμη) περιοχές της ζωής. Όλα τα ερευνητικά πειράματα χρειάζονται και ανάλογο χρόνο προς αποτροπή κινδύνων των όρων ζωής.

Ερώτημα: Γιατί, σεβασμιώτατοι, επιμένετε στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού έναντι του Κορονοϊού, όταν είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχει η απαιτούμενη (μακροχρόνια) επιστημονική προεργασία;

Να υπογραμμίσουμε, ότι πολλοί άνθρωποι (φοβούμενοι) κάνουν μόνο «χρήση δικαιώματος» να διατηρηθούν υγιείς – ασφαλείς, χωρίς άλλους αποτρεπτικούς πνευματικούς ενδοιασμούς, όπως η χρήση εκτρωμένων εμβρύων!

Είναι αυτό Εκκλησιαστικό ήθος;

Με κάθε συντομία μπορούμε να πούμε, ότι πολλοί αρνητές της υποχρεωτικότητας των εμβολίων (και Χριστιανοί) πέφτουν στην παγίδα – λογική του «ανθρώπινου δικαιώματος» (μόνο), χωρίς Μετάνοια ενώπιον του Θεού.

Μόνο με νομική πάλη δικαιωμάτων (δεν την αρνούμεθα), η αμαρτία – υγειονομική δικτατορία δεν χαλιναγωγούνται.

Ο Κύριος είναι σαφής: «χωρίς Εμού ου δύνασθαι ποιείν ουδέν».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ