Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2223

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν (Μᾶρκ. 8,34 – 9,1)
15 Σεπτεμβρίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο μεγαλυτερος θησαυρoς

.

«Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μᾶρκ. 8,36-37)

Μεγάλα καὶ συγκλονιστικὰ εἶνε, ἀγαπητοί μου, τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Ὅ­ποιος τ᾽ ἀκούσῃ καὶ τὰ ἐφαρμόσῃ, αὐτὸς σῴ­ζεται. Εἶνε συμβουλὲς κάποιου ὁ ὁποῖος μᾶς ἔχει ἀγαπήσει περισσότερο ἀπὸ τὸν πατέρα μας, συμβουλὲς ἀπὸ ἕνα στόμα ποὺ εἶπε πάν­τοτε τὴν ἀλήθεια καὶ ποτέ δὲν ἐξαπάτησε καν­ένα. Εἶνε λόγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὸν ὁποῖον οἱ προφῆτες εἶ­χαν προα­ναγγείλει, καὶ οἱ ἀπόστολοι ποὺ τὸν ἔζησαν τὸ ἐπιβεβαίωσαν, ὅτι δὲν «εὑρέθη δό­λος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Ἠσ. 53,9 = Α΄ Πέτρ. 2,22)· δὲν εἶπε ποτέ ψέμα, δὲν μίλησε ποτέ ἀπατηλά.
Τὰ λόγια αὐτὰ τὰ εἶπε ὅταν πλησίαζε τὸ τέλος τῆς ἐπιγείου ἀποστολῆς του καὶ εἶνε ἰδιαιτέρως βαρυσήμαντα.
Ἂς τὸν ἀκούσουμε λοιπόν.

* * *

Λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ Χρι­στὸς κάλεσε ὅλο τὸ λαὸ καὶ τοὺς μαθητάς του καὶ τοὺς εἶπε· «Ὅσ­τις θέλει ὀπίσω μου ἀ­κολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι»· ὅ­ποιος θέλει νὰ γίνῃ ἀκόλουθός μου, τὸν κα­λῶ νὰ ἀπαρνηθῇ τὸν ἑαυτό του, νὰ σηκώσῃ τὸ σταυρό του καὶ νὰ μὲ ἀκολουθῇ (Μᾶρκ. 8,34).
Πολλοὶ ἔχουν τὴν ἐντύπωσι ὅτι ὁ Κύριος κήρυξε μόνο τὴν εἰρήνη καὶ τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλ­λήλους» (Ἰω. 13,34· 15,12,17). Ναί, ἀλλ᾽ ὄχι μόνο αὐτά. Μὲ τὸ ὅλο κήρυγμά του ὁ Κύριος ἔκανε φανε­ρὸ ὅτι ἄρχισε μία πνευματικὴ μάχη, ὅτι κήρυξε ἕ­ναν ἀόρατο πόλεμο. Πόλεμο ἐναντίον τῶν τριῶν ἀσπόνδων ἐ­χθρῶν μας· τοῦ πονηροῦ διαβόλου, τοῦ ἁ­μαρτωλοῦ κόσμου καὶ τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου ποὺ φέρουμε μέσα μας.
Τώρα λοιπὸν κάνει ἐπιστράτευσι καὶ καλεῖ μαχητάς. Θέλει νὰ κάνῃ ἐπιλογὴ τῶν στρατι­ω­τῶν του· ἀλλὰ δὲν θέλει στρατιῶτες ἀναγ­καστικούς, θέλει ἐθελοντάς, γι᾽ αὐτὸ λέει· «Ὅ­ποιος θέλει…». Δὲν βιάζει κανέναν ὁ Κύριος. Ὁ καθένας εἶνε ἐλεύθερος ν᾽ ἀκολουθή­σῃ ἢ νὰ ἀρ­νηθῇ τὸ προσκλητήριό του.
Ὅσοι ὅμως θελήσουν ν᾽ ἀκολουθήσουν τὸ Χριστό, πρέπει νὰ γνωρίζουν καὶ νὰ ἀποδέχωνται τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ἀναλαμβάνουν, νὰ ξέρουν –ἂς ποῦμε μὲ σημερινὴ γλῶσσα– τὸν κανονισμὸ τοῦ στρατεύματός του. Τί ζητάει λοιπὸν ἀπὸ μᾶς ὁ Κύριος γιὰ νὰ εἴμαστε πραγματικὰ ἀκόλουθοί του; Τρία πράγματα ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο.
Πρῶτον, «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν», ν᾽ ἀπαρ­νη­θοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Τί σημαίνει τὸ ν᾽ ἀρ­νη­θῇ κανεὶς τὸν ἑαυτό του; ποιός εἶνε ὁ ἑαυτός μας ποὺ πρέπει νὰ τὸν ἀποστραφοῦμε, νὰ τὸν μισήσουμε καὶ νὰ τὸν ἐγκαταλείψουμε; Μήπως εἶνε τὸ σῶμα μας; Ὄχι· διότι τὸ σῶμα εἶνε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶνε κάτι κα­­κό. Γιὰ νὰ καταλάβουμε τί ἐννοεῖ ἐδῶ ὁ Κύρι­ος, πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ᾽ ὄψι μας, ὅτι ὁ ἄν­θρω­πος δὲν εἶνε τώρα ὅπως τὸν ἔπλασε στὴν ἀρ­χὴ ὁ Θεός· δὲν εἶνε τώρα δίκαιος, εὐ­θύς, ἐν­άρετος. Ἡ ἁμαρτία τὸν διέστρεψε καὶ τὸν ἐ­μό­λυνε· διαμόρφωσε μέσα του ἕ­­ναν ἄλλον ἄν­θρωπο, διεφθαρμένο, ποὺ ῥέπει πρὸς τὸ κα­κὸ καὶ τὴν καταστροφή του. Τὸ αἰ­σθανόμαστε καὶ οἱ ἴδιοι· ὑπάρχει μέσα μας καὶ κάποιος κακὸς σύμβουλος ποὺ μᾶς σπρώχνει ἀλλοῦ. Καὶ τί συμβουλεύει· νὰ δείχνουμε κακία, νὰ θυμώνουμε, νὰ λέμε ψέματα, νὰ συ­κοφαν­τοῦ­με, νὰ βλαστημοῦμε, νὰ ἀδικοῦμε, νὰ κλέ­βου­με, νὰ πιανώμαστε στὰ χέρια σὰν τ᾽ ἀ­γρίμια, ἀκόμη καὶ νὰ σκοτωνώμαστε.
Αὐτὸν λοιπὸν τὸν κακὸ ἑαυτό μας, τὸν «πα­λαιὸν ἄνθρωπον» (῾Ρωμ. 6,6. Ἐφ. 4,22. Κολ. 3,9), αὐτὸν τὸν παλιάνθρωπο, πρέπει ν᾽ ἀπαρνηθοῦμε· νὰ μὴ τὸν λυπηθοῦμε, ἀλλὰ νὰ τὸν διώξουμε ἀποφασιστικὰ ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς ψυχῆς μας. Γιατὶ ἂν αὐτὸς μείνῃ, ἐμεῖς θὰ καταστραφοῦμε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2221

Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως (Ἰω. 3,13-17)
8 Σεπτεμβρίου 2019
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

Αιμα φαρμακο ψυχης!

«Καὶ καθὼς Μωυσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀν­θρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 3,14-15)

Ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, μυστήρια στὴ ζωή μας, ποὺ ζαλίζουν τὴ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπάρχουν μυ­­στήρια στὴ φύσι, ποὺ δὲν μπο­­ροῦν νὰ λύσουν οἱ ἐγκέφαλοι τῶν φυσικῶν. Τί εἶνε π.χ. ζωή; ἢ τί καίει ὁ ἥλιος ὥσ­τε νὰ μᾶς φωτίζῃ καὶ νὰ μᾶς θερμαίνῃ;… Καὶ τόσα καὶ τόσα ἄλ­λα δύσκολα γιὰ τοὺς ἐπιστήμονες.
Ὑπάρχουν ὅμως μυστή­ρια καὶ στὴν πνευ­μα­τικὴ σφαῖ­ρα, στὶς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Γιατί π.χ. ὁ Θεὸς ἔγινε ἄν­θρωπος; ποιός ἦταν ὁ σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπή­σεώς του; ἢ πῶς ἑ­νώθηκαν στὸ πρόσωπό του ἡ θεία φύσις μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύσι;… Αὐτὰ εἶνε πραγματικό­τητες τὶς ὁ­­ποῖες δὲν μπορεῖ νὰ χωρέσῃ τὸ ἀν­θρώπινο μυαλό· τὶς δεχόμεθα μὲ τὴν πίστι.
Ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς γνωρίζει ὅλα τὰ μυστήρια. Καὶ ὅταν ὁμιλεῖ σ᾽ ἐμᾶς γιὰ τὰ οὐράνια μὲ τὴν πεπερασμένη ἀν­θρώπινη γλῶσ­σα, μᾶς ἀποκαλύπτει τόσα ὅσα μπορεῖ νὰ χωρέσῃ ὁ δικός μας νοῦς. Αὐτὸ βλέπουμε καὶ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο.
Ὁ Χριστὸς συνομιλεῖ μὲ τὸ Νικόδη­μο, ἕναν ἄρχοντα τῶν Ἑβραίων ποὺ ἦρ­θε νύχτα νὰ τὸν συναντήσῃ γιὰ νὰ ζητήσῃ ἐξηγήσεις ἐπάνω σὲ τέτοια ζητήματα τῆς πίστεως. Γιατί ὁ Θεὸς θέλησε νὰ γίνῃ ἄνθρωπος; Στὸ ζήτημα αὐτὸ λοιπὸν ὁ Χριστὸς ἔδωσε, ὅπως ἀκούσαμε, ἐ­ξ­ήγησι μὲ ἕνα βοηθητικὸ παράδειγμα ἀπὸ τὴν ἱστορία τοῦ περιουσίου λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΓ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1966

Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου (Ματθ. 18,23-35)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Η μακροθυμια του Θεου

«Κύριε, μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ πάντα σοι ἀποδώσω» (Ματθ. 18,26)

Ἡ παραβολή, ἀγαπητοί μου, ποὺ περιέχει τὸ εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, εἶνε ἡ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ ὀφειλέτου τῶν «μυρίων ταλάντων» (Ματθ. 18,24). Στὴν παραβολὴ αὐτὴ ὁ Κύριος, ὡς ἄριστος ζωγράφος, ζωγραφίζει δύο εἰκόνες. Στὴν πρώτη εἰκόνα βλέ­που­με τὴ φιλανθρωπία καὶ τὴ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ στὴν ἄλλη βλέπουμε τὴν ἀσπλαχνία καὶ τὴν ὠ­μότητα τοῦ ἀνθρώπου.
Διδακτι­κές, πολὺ διδακτι­κὲς καὶ οἱ δύο εἰ­κόνες τῆς παραβο­λῆς. Ἀλλὰ ἐμεῖς, ἀφοῦ στὸ σύν­τομο αὐτὸ κήρυ­γμα δὲν μποροῦμε νὰ ἐξ­ετάσουμε καὶ τὶς δύο, θὰ περιοριστοῦμε στὴ μία μόνο. Θὰ ἀρ­κε­σθοῦμε νὰ ῥίξουμε γιὰ λίγο τὰ βλέμματά μας στὴν πρώτη εἰκόνα, γιὰ νὰ θαυμάσουμε σ᾽ αὐτὴν τὴ μακροθυμία καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

* * *

Στὴν εἰκόνα αὐτὴ βλέπουμε, ἀγαπητοί μου, ἕνα δοῦλο κάποιου βασιλιᾶ – φαντασθῆτε πῶς ἦ­ταν οἱ δοῦλοι τῆς ἀρχαίας ἐποχῆς.
Βρίσκεται στὰ γραφεῖα τῶν ἀνακτόρων τοῦ βασιλιᾶ. Ἐκεῖ ἀνοίγουν γιὰ τὸν κάθε χρεώστη τὰ λογιστικὰ βιβλία καὶ βλέπουν τὰ χρέη του. Ἔτσι καὶ γιὰ τὸν δοῦλο αὐτὸν οἱ γραμματεῖς σκύβουν στὰ κατάστιχα, ἐρευνοῦν τοὺς λογα­ριασμούς, ἀ­θροίζουν τὸ «δοῦ­ναι» καὶ τὸ «λαβεῖν», γίνεται ἡ σύγκρισι, καὶ στὸ τέλος ἀκούγεται ξερὰ ἕνας ἀριθμός. Μόλις ἀκούγεται τὸ νούμερο, ὁ δοῦλος ἀρχίζει νὰ τρικλίζει. Πέφτει ἀμέσως κατὰ γῆς, προσκυνάει τὸ βασιλιᾶ, φιλάει τὰ πόδια του, κλαίει καὶ τὸν παρακαλεῖ ἐξουθενωμένος.
Τί συνέβη; ρωτᾶμε κ᾽ ἐμεῖς μὲ ἀγωνία κα­θὼς βλέπουμε τὸ δοῦλο σὲ τέτοια ἐλεεινὴ κα­τάστασι. Καὶ τότε ἀπὸ τοὺς ὑπαλλήλους τοῦ λογιστηρίου μαθαίνουμε τὰ ἑξῆς. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2218

Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. 17,14-23)
25 Αὐγούστου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Κλονισμενη πιστι – τσακισμενη ηθικη

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾽ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. 17,17)

Θὰ προσπαθήσω, ἀγαπητοί μου, ὅσο μπο­ρῶ νὰ δώσω μιὰ ἐξήγησι στὸ σημερινὸ ἱ­ερὸ εὐαγγέλιο μὲ λίγα λό­για.

* * *

⃝Ὁ Χριστὸς βρισκόταν μὲ τοὺς τρεῖς πιὸ θερμοὺς καὶ ἀγαπημένους μαθητάς του ἐπάνω στὸ ὄρος Θαβώρ. Ἐκεῖ ἔγινε ἡ ἔνδοξος Με­­ταμόρφωσίς του, τῆς ὁποίας τὴ μνήμη ἑ­ορτά­ζουμε στὶς 6 Αὐ­γούστου. Ἀλλ᾽ ἐνῷ ἐκεῖ­νος ἦ­ταν ἐκεῖ μὲ τοὺς τρεῖς μαθητάς, οἱ ἄλ­λοι ἐν­νέα μαθηταὶ ἔμειναν στοὺς πρόποδες τοῦ βουνοῦ. Ἐν τῷ μεταξὺ μαζεύτηκε κό­σμος καὶ κάποιος ταλαιπωρημένος πατέρας ἔ­φερε τὸ παιδί του, ποὺ ἦταν ἄρρωστο βαρειά, καὶ τοὺς ζήτησε νὰ τὸ θεραπεύσουν.
Τὸ παι­δὶ σεληνι­αζόταν ὅπως λέει τὸ εὐαγγέλιο (Ματθ. 17,15)· ἔπασχε δηλαδὴ ἀπὸ δαιμονικὲς προσβο­λὲς ποὺ συνδέονταν μὲ φάσεις τῆς σε­λήνης. Αἰτία τοῦ κακοῦ βέβαια δὲν ἦταν ἡ σελή­νη· τὶς δαιμονικὲς κρίσεις τὶς προκαλοῦ­σε ὁ πονηρὸς σὲ συγκεκριμένες ἡμέρες, γιὰ νὰ θεωρηθῇ ὡς αἰτία τῆς ταλαιπωρίας τοῦ παι­διοῦ ἡ σελήνη, τὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, καὶ ἔτσι ἐμμέσως νὰ κατηγορῆται ὁ Θεός. Τὸ παι­δὶ ἔ­πε­φτε κάτω, χτυπιόταν μὲ ἀφροὺς ἀ­­­­­πὸ τὸ στό­μα, ἔβγαζε φωνὲς ἄγριες, σπάραζε ὅ­πως τὸ ψάρι ὅταν τὸ βγάζῃ ὁ ψαρᾶς ἀπὸ τὴ θάλασ­σα, ὑπέφερε φοβερά.
Ὁ πατέρας ὁπωσδήποτε θὰ τὸ πῆγε καὶ σὲ γιατρούς, μὰ δὲν μπόρε­σαν νὰ τὸ κάνουν καλά· θὰ μεταχειρίσθηκε ἀ­σφα­λῶς καὶ φάρμακα δι­άφορα, μὰ δὲν ἔ­φεραν ἀποτέλεσμα· ἡ ἀσθένεια, ἢ μᾶλλον τὸ δαιμόνιο, δὲν ἐν­­νοοῦσε νὰ φύγῃ. Ὁ σατανᾶς εἶχε στή­σει καλὰ τὴ φωλιά του μέσα στὸ σῶ­μα ἐ­κεῖνο καί, λὲς καὶ ἦταν ἰ­διοκτήτης, δὲν ἐννοοῦσε νὰ τ᾽ ἀφήσῃ. Ἀ­πελπισμένος μετὰ ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ ὁ πατέρας ἀποφάσισε νὰ τὸ φέρῃ στὸ Χριστό. Βρίσκει τοὺς μα­θητὰς καὶ τοὺς παρακαλεῖ νὰ τοῦ θεραπεύ­σουν τὸ παιδί. Μὰ οὔτε καὶ οἱ ἀπόστολοι κατάφεραν νὰ νικήσουν τὸ δαιμόνιο. Ἡ ἀπελπισία τοῦ πατέρα κορυφώθηκε.
Πάνω στὴν ὥρα ἔρχεται ὁ Χριστός· καὶ τώρα ὅ,τι δὲν κατάφεραν νὰ κάνουν οἱ γιατροὶ καὶ τὰ φάρμακα, ὅ,τι δὲν μπόρεσαν οὔτε οἱ ἀ­πόστολοι, θὰ τὸ κάνῃ ἐκεῖνος. Γιατὶ αὐ­τὸς εἶ­νε ὁ παν­τοδύναμος γιατρός, ποὺ χωρὶς φάρ­μακα, χωρὶς κλινικὲς καὶ ἔξοδα, θεραπεύει τὸν ἄνθρωπο πλήρως, ψυχικῶς καὶ σωματικῶς.
Ἀλλὰ γιὰ νὰ κάνῃ τὴ θεραπεία ὁ Χριστὸς θέλει κάτι. Τί ζητάει; ὄχι χρήματα, οὔτε κάτι ἄλλο παρόμοιο, ἀλλὰ τί· πίστι! Ὁ Χριστός μας εἶ­νε πλούσιος, γεμᾶτος δῶρα. Γιὰ νὰ πά­ρῃς ὅ­μως κάτι ἀπὸ τὰ δῶρα του, πρέπει ν᾽ ἁ­πλώ­σῃς κ᾽ ἐσὺ τὸ χέρι σου· καὶ «χέρι» εἶνε ἡ πίστι· μ᾽ αὐτὴν μποροῦ­με νὰ πάρουμε ὅ,τι ἔ­χου­με ἀνάγκη. Στὸν πατέρα τοῦ δαιμονιζομέ­νου παιδιοῦ δὲν ὑ­πῆρχε δυστυχῶς δυνατὴ πί­στι. Καὶ μόνο σ᾽ αὐτόν; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2216

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,22-34)
18 Αὐγούστου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο Χριστος φερνει τη γαληνη

«Καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος» (Ματθ. 14,32)

Ὁ κίνδυνος στὴ ζωὴ αὐτή, ἀγαπητοί μου, ἐλλοχεύει παν­τοῦ. Τὸ ζοῦμε καθημερι­νῶς. Κινδυνεύουμε σωματικῶς, κινδυνεύουμε καὶ ψυχικῶς. Κινδυνεύει τὸ σῶμα ἀπὸ γνω­στὲς καὶ ἄγνωστες, αἰσθητὲς καὶ ἀνεπαίσθητες ἀπειλές· ἀπειλεῖται ἡ ὑγεία, ἡ ἀσφάλεια, ἡ ἀρτιμέλεια, αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ ζωή μας.
Κινδυνεύει ὅμως καὶ ἡ ψυχή μας ἀπὸ ποικί­λες προσβολές· ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τοὺς δαί­μονες, ἀπὸ κακοὺς ἀν­θρώπους καὶ τὸν ἁ­μαρτωλὸ κόσμο ἐν γένει, μὰ καὶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν πα­λαιὸ ἑαυτό μας μὲ ὅλα του τὰ πάθη, τὶς ἀδυνα­μίες του καὶ τὶς κακὲς συνήθειές του. Θέλγη­τρα καὶ φόβητρα τριγύρω, ζιζάνια καὶ τριβό­λια στὴ συμβίωσι, πλά­νες καὶ ἀλλοιώσεις στὸ φρόνημα, ἐξασθένησι καὶ παράλυσι στὴ διάθεσι, παγίδες καὶ γλιστρήματα στὴν πορεία.
Ἡ αἴσθησι τοῦ κινδύνου μερικὲς φορὲς ἐν­τείνεται καὶ κάποιες στιγμὲς κορυφώνεται. Καὶ τότε, παρὰ τὴν ἰδέα ποὺ εἴχαμε γιὰ τὸν ἑ­αυτό μας, φαίνεται στὴν πρᾶξι πόσο μικρὲς εἶ­νε οἱ δυνά­μεις μας. Λίγοι ἄνθρωποι τὴν ὥρα τῆς δοκιμασίας ἀποδεικνύονται γενναῖοι καὶ μένουν ἀκλόνητοι. Οἱ περισ­σότεροι –κακὰ τὰ ψέματα– καμπτόμεθα, χάνουμε τὸ θάρρος, ὀ­λιγοπιστοῦμε, σαστίζουμε, δὲν ἐλέγχου­με τὶς ἀντιδράσεις μας, δὲν ξέρουμε τί λέμε καὶ τί κάνουμε. Δὲν ὁμιλοῦμε ἐδῶ γιὰ ἀπίστους.
Καὶ μεταξὺ τῶν θεωρουμένων πιστῶν πολλοὶ δυστυ­χῶς στὴν δεδομένη δύσκολη στι­γμὴ ὀλιγοπιστοῦν καὶ παραφέρονται· μερικοὶ κλαῖ­νε καὶ παραπονοῦνται στὸ Θεό, ἄλλοι δυσανασχε­τοῦν καὶ γογγύζουν στὸν Κύριο ὅπως οἱ Ἑ­βραῖοι στὴν ἔρημο, ἄλλοι ἀνοίγουν τὸ βρωμε­ρό τους στόμα, ὑβρίζουν τὰ θεῖα καὶ βλασφημοῦν χυδαῖα. Καὶ κάποιοι –ποὺ ἴσως ζητοῦσαν ἀ­φορμή– καταντοῦν σὲ ἀπιστία καὶ ἀ­θεΐα· εἶνε ὅμως ἀδικαιολόγητοι.
Ὅλοι πάντως οἱ κίνδυνοι, ὅλες οἱ ἀπειλὲς καὶ ὅλες οἱ δοκιμασίες, ὅλα εἶνε ἐν γνώσει τοῦ Θεοῦ· τίποτα δὲν συμβαίνει ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Κυρίου, τίποτα δὲν διαφεύγει ἀπὸ τὸ μάτι του. Αὐτὸ τὸ εἴδαμε καθαρὰ καὶ στὴ σημερινὴ περικοπὴ τοῦ εὐαγγελίου.
Σὲ θανάσιμο κίνδυνο βρέθηκαν οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τὴν ὥρα τοῦ κινδύνου ἐ­πεμβαίνει ὁ ἴδιος καὶ τοὺς σῴζει. Ποιός ἦταν ὁ κίνδυνος καὶ πῶς τοὺς ἔσωσε ὁ Κύριος; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2214

Κυριακὴ Η΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,14-22)
11 Αὐγούστου 2019
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου

Ιατρος, Διδασκαλος, Τροφευς

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Αὐτὸ τ᾽ ἀκοῦμε ἀπὸ τὰ παιδικά μας χρόνια· μᾶς τὸ δίδαξαν οἱ διδάσκαλοι καὶ οἱ γονεῖς μας. Ἀλλὰ πῶς εἶνε ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου; αὐτὸ δὲν μᾶς τὸ ἀνέλυσαν. Αὐτὸ λοι­πὸν ἔρ­χεται νὰ μᾶς ἐξηγήσῃ σήμερα τὸ ἱερὸ εὐ­αγγέλιο. Μᾶς παρουσιάζει δηλαδὴ τὸν Χριστὸ ὡς Ἰατρό, ὡς Διδάσκαλο, καὶ ὡς Τροφέα.
Ἂς δοῦμε τὰ τρία αὐτὰ πιὸ ἀναλυτικά.

* * *

1. Ὁ Χριστὸς εἶνε Ἰατρός. «Εἶδε», λέει,« πο­λὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾽ αὐτοῖς καὶ ἐ­­θεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν» (Ματθ. 14,14). Εἶχε πάει σὲ μέρος ἐρημικό, νὰ βρῇ ἡσυχία γιὰ προσευχή. Ἀλλὰ ὁ κόσμος δὲν τὸν ἀφήνει ἥ­συχο. Μόλις ἔμαθαν ποῦ βρίσκε­ται, ἔτρεξαν ἐκεῖ καὶ σὲ λίγο μαζεύτηκαν στὴν ἔρημο χιλιά­δες. Ἐκεῖνος τοὺς εἶδε καὶ τοὺς λυπήθηκε· ἔ­μοιαζαν σὰν κοπάδι χωρὶς τσοπάνη.
Εἶχαν μαζί τους καὶ πολλοὺς ἀρρώστους ποὺ ἔ­πασχαν ἀπὸ διάφορες ἀσθένειες· μανά­δες κρατοῦσαν στὴν ἀγκαλιὰ παιδάκια καχεκτικά, μερικὰ κ᾽ ἑτοιμοθάνατα· νέοι ποὺ δὲν μποροῦ­σαν νὰ χαροῦν τὴν ὑγειά τους, γιατὶ τοὺς βασάνιζαν συνέπειες κάποιας ἀσωτίας· γέροι, ποὺ ἡ προχωρημένη ἡλικία τους εἶχε φέρει καὶ τὴ φυσικὴ φθορὰ τοῦ σαρκίου· γυναῖ­κες, ποὺ ὁ ὀργανισμός του ἀδυνάτιζε ἀπὸ ἀ­σθένεια τοῦ φύλου· ἀλλὰ καὶ ἄντρες, ποὺ κάποια ἀναπηρία ἢ σκληρὴ ἐργασία τοὺς εἶχε παροπλίσει προώρως. Ὅλοι αὐ­τοὶ οἱ ἀσθενεῖς ἦταν ἐκεῖ. Τοὺς εἶδε ὁ Χριστὸς καὶ τοὺς πόνεσε. Πόσο ὑπέφεραν οἱ καημένοι! τί φάρμακα θὰ εἶχαν πάρει, σὲ πόσους γιατροὺς θὰ εἶχαν πάει, πόσες νύχτες θὰ πέρασαν ἄυπνοι! Ὁ πυρετός, ὁ πόνος, ἡ ζάλη, ἡ στέρησι, ἡ ἐξάν­τλησι, τοὺς ἔλειωνε ὅ­πως τὸ κερὶ ἡ φωτιά.
Ἀλλὰ τώρα ἔφθασε ἡ ὥρα τοῦ λυτρωμοῦ τους! Ὁ Χριστός, χωρὶς συν­ταγές, χωρὶς φάρ­μακα, χωρὶς κλινικές, χωρὶς ἐγχειρήσεις, μόνο μὲ ἕνα του λόγο, τοὺς θεράπευσε ὅλους, τοὺς ἔ­κανε ὅλους καλά. Ἀποδείχθηκε ὅτι εἶ­νε ὁ Ἰατρὸς κάθε ἀσθενείας. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΔ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1359

Κυριακὴ Η΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,14-22)
Tου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Ο Θεος φροντιζει για μας

«Καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν» (Ματθ. 14,20)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Τί εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο; Εἶνε ἕνα βιβλίο· εἶνε τὸ ὡραιότερο βιβλίο ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Ἐὰν ὅλοι μας, μικροὶ καὶ μεγά­λοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ἐγγράμματοι καὶ ἀ­γράμματοι, ἐπιστήμονες καὶ ἐργάτες, ὅλοι ἐν γένει, ἐφαρμόζαμε ὅσα λέει τὸ Εὐαγγέλιο, αὐτὴ ἡ γῆ θὰ ἦταν παράδεισος· ἐνῷ τώρα, ποὺ παραβαίνουμε ὅλοι τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυ­ρίου, ἡ γῆ, ὁ πλανήτης αὐτός, κινδυνεύει νὰ γίνῃ κόλασις.

* * *

Τί λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα; Διηγεῖται ἕνα ἀπὸ τὰ θαύματα, τὰ μεγάλα καὶ ἀναρίθμητα θαύματα, ποὺ ἔ­κανε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο αὐτόν. Μετρᾷς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ; μετρᾷς τὰ φύλλα τῶν δέντρων; μετρᾷς τὶς στα­γόνες τῶν ὠκεανῶν; Ἄλλο τόσο μπορεῖς νὰ μετρήσῃς τὰ θαύματα, ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ μέχρι συν­τελείας τῶν αἰώνων ὁ Κύ­ριος ἡμῶν ᾿Ιησοῦς Χριστός.
Ποιό τὸ θαῦμα; Read more »

Kυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,27-35)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η δυναμις του «Κυριε, ελεησον»

«Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ» (Ματθ. 9,27)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Τί εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο; Τὸ πιὸ ὡραῖο βιβλίο τοῦ κόσμου. Χαλίκια εἶνε τὰ ἄλλα βιβλία, διαμάντι εἶνε αὐτό. Ὅπου διαβάζεται καὶ ἐφαρμόζεται τὸ Εὐαγγέλιο, ἐκεῖ ὑπάρχει ἀσφάλεια. Ὅπου ὑπάρχει Εὐαγγέλιο, διάβολος δὲν πατάει.

* * *

Τί λέει τὸ εὐαγγέλιο; Λέει, ὅτι σὲ κάποια πόλι ἤτανε δυὸ δυστυχεῖς ἄνθρωποι. Δυστυχεῖς, διότι δὲν εἶχαν ὑγεία· ἤτανε τυφλοί, εἶχαν χάσει τὸ φῶς τους. Ζούσανε μέσα σ᾿ ἕνα σκοτάδι. Δὲν μποροῦσαν νὰ διακρίνουν πότε τελειώνει ἡ νύχτα κι ἀρχίζει ἡ μέρα.
Ἡ ὑγεία εἶνε σπουδαῖο ἀγαθό, ἀνεκτιμήτου ἀξίας. Ἐὰν σ᾿ ἕνα τυφλὸ πῇς «ποιό ἀπὸ τὰ δυὸ προτιμᾷς, ἕνα πουγγὶ λίρες ἢ νὰ δῇς τὸ φῶς σου;», ἐκεῖνος ἀσφαλῶς θὰ προτιμήσῃ νὰ δῇ τὸ φῶς. Πρέπει νὰ χάσῃ κανεὶς τὴν ὑγεία, γιὰ νὰ ἐκτιμήσῃ τί εἶχε. Γι᾿ αὐτὸ νὰ εμεθα εὐγνώμονες στὸ Θεό.
Ἐν τούτοις ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἀχάριστος· ἕνα εὐχαριστῶ δὲ᾿ λέει στὸ Μεγαλοδύναμο. Τὸ σκυλί, ἕνα κόκκαλο τοῦ δίνεις καὶ κουνάει τὴν οὐρά του, σὰν νὰ σοῦ λέῃ· Ἀφεντικό, σ᾿ εὐχαριστῶ! Κι ὁ ἄνθρωπος; Ὄχι εὐχαριστῶ δὲ᾿ λέει, ἀλλὰ καὶ βλαστημάει μέρα – νύχτα Χριστό, Θεό, ἁγίους, ὅλα τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1595

Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,1-8)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Τι κανει η αμαρτια!

«Εἶπε (ὁ Κύριος) τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. 9,2)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Δι­η­γεῖται σήμερα ἕνα θαῦμα. Ἕνα; λάθος κά­νω· δύο θαύματα διηγεῖται. Τὸ ἕνα φαίνεται, τὸ ἄλλο δὲν φαίνεται· γιατὶ ὑπάρχουν θαύ­ματα φα­νερὰ καὶ θαύματα κρυμμένα. Ποιό ἀπὸ τὰ δύο εἶνε τὸ μεγαλύ­τερο, θὰ συμπεράνετε μόνοι σας.
Τὸ ἕνα θαῦμα· ἕνα κορμὶ ἀκίνητο. Εἶχε γίνει σὰν μάρμαρο· δὲν διέφερε ἀπὸ νεκρό, ἀφοῦ τὸ σήκωναν τέσσερις, σὰν τὸ φέρετρο. Αὐτὸ λοι­πὸν τὸ κορμί, ὅταν πλησίασε στὸ Χρι­στὸ κι ἄκου­σε τὴ φωνή του «Ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου» (Ματθ. 9,6), ἀμέσως, σὰ νὰ τὸ διαπέρασε ἠλεκτρι­σμός, τινάχτηκε ὄρ­θιο, στάθηκε στὰ πόδια του, πῆρε στὴν πλάτη τὸ κρεβάτι καὶ πῆγε στὸ σπίτι του. Αὐτὸ εἶνε τὸ ἕνα θαῦμα, ποὺ τὸ εἶ­δαν ὅλοι καὶ δόξασαν τὸ Θεό.
Τὸ ἄλλο θαῦμα· μιὰ ψυχὴ φορτωμένη ἁμαρ­τήματα, μαύρη σὰν τὰ φτερὰ τοῦ κόρακα καὶ παράλυτη, μόλις πλησίασε τὸ Χριστὸ κ᾽ ἐκεῖνος εἶ­πε «Θάρσει, τέκνον, ἀ­φέων­ταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (ἔ.ἀ. 9,2), ἔνιωσε νὰ φεύγῃ ἀπὸ πάνω της ὅλο τὸ βάρος, νὰ παίρνῃ φτερά· καὶ τότε, ὄχι πλέον ἄνθρωποι ὅπως προηγου­μένως, ἀλλ᾽ αὐτὴ τὴ φο­ρὰ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, ποὺ εἶ­δαν ἕνα κορά­κι νὰ γίνε­ται περιστέρι, δοξολόγησαν τὸ Θεό.
Δυὸ θαύματα συγχρόνως. Τὴν ἴδια ὥρα ὁ πα­ράλυτος εἶδε τὴ δύ­ναμι τοῦ Χριστοῦ καὶ στὸ κορμί του καὶ στὴν ψυχή του. Ἀλλ᾽ ἐγὼ θέλω τώρα νὰ σᾶς δείξω, ὅτι ἡ ἁμαρτία, ἀπὸ τὴν ὁ­ποία θεραπεύθηκε ἡ ψυχή του, εἶνε χειρότερη ἀπὸ τὴν ἀσθένεια ποὺ εἶχε τὸ σῶμα του. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2210

Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,1-8)
28 Ἰουλίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Φρουρα λογισμων

«Ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· Ἵνα τί ὑ­μεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;…» (Ματθ. 9,4)

Ἕνα θῦμα τῆς ἁμαρτίας μᾶς παρουσιάζει, ἀγαπητοί μου, τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, θῦμα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀξιολύπητα. Εἶνε παράλυτος· ὄχι ἁπλῶς στὸ χέρι ἢ στὸ πόδι, ἀλλὰ σὲ ὁ­λόκληρο τὸ σῶμα. Ἀκίνητος, καρφωμένος ἐ­πάνω στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου του. Ὅλοι οἱ ἄλ­λοι κινοῦνται ὅπου θέλουν, αὐτὸς ὅμως ὁ ταλαίπωρος μένει ἐκεῖ ἀκίνητος· εἶ­νε σὰν νεκρὸς ἄταφος. Ἡ ἀσθένειά του ἀνίατη, ἀθερά­πευτη. Κανένα γιατρικό, κανένας γιατρὸς δὲν μπόρεσε νὰ τὸν θεραπεύσῃ.
Ἀλλὰ νά τώρα ὁ Ἰησοῦς· ἔρχεται ἐκεῖ, στὴν πόλι τους τὴν Καπερναούμ, γιὰ νὰ διδάξῃ ὅ­πως συνήθως. Καὶ κάποιοι σπλαχνικοὶ ἄνθρωποι, κινούμενοι ἀπὸ συμπάθεια καὶ ἀγάπη, σκέπτονται πῶς μποροῦν νὰ βοηθήσουν τὸν ἀ­βοήθητο αὐτὸν ἀσθενῆ. Συμφωνοῦν κι ἀναλαμβάνουν τὸν κόπο νὰ τὸν σηκώσουν στὰ χέρια καὶ τὸν φέρνουν στὸ Χριστό, ποὺ εἶ­νε ἡ μόνη ἐλπίδα κάθε ἀπελπισμένου. Χωρὶς ἀ­ναβολὴ λοιπὸν γίνεται ἡ μεταφορὰ καὶ σὲ λίγο νάτος ὁ παράλυτος ἐμπρὸς στὸν Ἰησοῦ.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τὸν βλέπει τώρα. Τὸν βλέπουν βέβαια καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι· τὸν κοιτάζουν μὲ οἶ­κτο καὶ συμπόνια, ὡς ἕναν ἀσθενῆ ποὺ πά­σχει στὸ σῶμα. Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν τὸν βλέπει μόνο ἔτσι, ἐξωτερικὰ ὅπως οἱ ἄλ­λοι· τὸν βλέπει καὶ ἐσωτερικά. Δὲν βλέπει μόνο τὸ παρόν, βλέπει καὶ τὸ παρελθόν του. Τὸν βλέπει βαθειά· καὶ διακρίνει ὅτι, ἐκτὸς ἀ­πὸ τὸ σῶ­μα καὶ πρὶν ἀπὸ τὸ σῶμα, πάσχει ἡ ψυχή του. Ἔχει βέβαια ἀνάγκη νὰ θεραπευ­θῇ τὸ σῶμα του, ἀλλὰ προηγουμένως πρέπει νὰ θεραπευ­θῇ ἡ ψυχή του. Γι᾽ αὐτὸ τοῦ λέει· «Ἔχε θάρρος, παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁ­μαρτίες σου» (Ματθ. 9,2).
Αὐτὸ εἶνε ἡ πρώτη καὶ μεγαλύτερη βοήθεια καὶ παρηγοριὰ στὸ δυστυχισμένο παρά­λυτο. Ἐνῷ ὅμως τὰ λόγια αὐτὰ γιὰ τὸν παράλυτο εἶνε βάλσαμο, γιὰ κάποιους ἄλλους ποὺ παρευρίσκονται ἐκεῖ γίνονται σκάνδαλο.
Μεταξὺ τῶν ἀκροατῶν τοῦ Χριστοῦ τὴν ὥ­ρα ἐκείνη ἦταν καὶ κάποιοι γραμματεῖς, ποὺ δὲν εἶχαν σεβασμὸ στὸ πρόσωπό του· εἶχαν ἐχθρικὴ διάθεσι καὶ ζη­τοῦσαν ἀφορμὴ νὰ τὸν κατηγορήσουν. Τὰ λόγια αὐτὰ τοὺς προκαλοῦν ἀγανάκτησι. Τὸ συγχωρεῖν ἁμαρτίες εἶ­νε δικαίωμα μόνο τοῦ Θεοῦ· πῶς λοιπὸν αὐ­τὸς ἐδῶ ὁ Ἰησοῦς οἰκειοποιεῖται ξένο δικαίωμα;… Αὐτὰ ἄρχισαν νὰ συλλογίζωνται μέσα τους. Δὲν τολμοῦν ὡστόσο νὰ ἐκστομίσουν τίποτα, γιατὶ ξέρουν ὅτι ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ τοὺς ἀποστομώσῃ. Φοβοῦνται βέβαια καὶ τὸν ὄχλο, τὸ λαὸ ποὺ τοὺς παρακολουθεῖ· ξέρουν ὅτι ὅλοι αὐτοὶ εἶνε μὲ τὸ μέρος του καὶ τὸν σέβονται. Περισσότερο ὅμως ὑπολογίζουν τὸν ἴδιο τὸν Ἰ­η­σοῦ, ποὺ μὲ τὴ δύναμι τοῦ λόγου του μπορεῖ νὰ συντρίψῃ τὰ ἐπιχει­ρήματα ὅ­ποιου θελήσῃ νὰ τὸν ἀντιστρατευθῇ. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 883

Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28 – 9,1)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η φωτογραφια της συγχρονου κοινωνιας

«Ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν»
(Mατθ. 8,28)

AΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Τί εἶνε τὸ εὐαγγέλιο σήμερα; Εἶνε μία φωτογραφία τῆς συγχρόνου κοινωνίας. Ἀλλὰ πῶς εἶνε φωτογραφία τῆς κοινωνίας μας; Αὐτὸ θὰ προσπαθήσω νὰ ἐξηγήσω.
Στοὺς Ἁγίους Τόπους ὑπάρχει μία λίμνη ποὺ λέγεται Γεννησαρέτ. Σὲ ἕνα χωριὸ πρὸς τὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τῆς λίμνης ζούσανε δύο νέοι ἐργατικοί, ποὺ ἦταν ἡ χαρὰ τῶν γονέων τους. Ἀλλὰ αφνης συνέβη κάτι τρομερό. Μέσα στὴν ὕπαρξί τους μπῆκαν δαιμόνια. Ἂς μὴν τὸ πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς τὸ πιστεύουμε. Ὅσο εἶνε βέβαιο ὅτι ὑπάρχει νύχτα, τόσο βέβαιο εἶνε καὶ ὅτι ὑπάρχουν δαίμονες καὶ δαιμονιζόμενοι. Ἀπὸ τὴν ὥρα λοιπὸν ποὺ μπῆκαν τὰ δαιμόνια, τὰ δύο αὐτὰ παιδιὰ ἄλλαξαν τελείως χαρακτῆρα. Δὲν ἐξουσίαζαν πλέον τὸν ἑαυτό τους, ἔχασαν τὸν ἔλεγχό τους. Ὅ,τι ἐσκέπτοντο, ὅ,τι αἰσθάνοντο, ὅ, τι ἐνεργοῦσαν, δὲν ἦταν δικό τους. Ἔκαναν τώρα παράξενα πράγματα. Πέταξαν ὅλα τὰ ροῦχα τους καὶ τελείως γυμνοὶ γύριζαν ἀδιάντροπα. Οἱ δικοί τους προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς πιάσουν, νὰ τοὺς δέσουν, νὰ τοὺς ντύσουν. Ἀλλ᾿ αὐτοὶ εἶχαν ἀποκτήσει τεραστία δαιμονικὴ δύναμι καί, ἐνῷ τοὺς δένανε μὲ ἁλυσίδες, αὐτοὶ ἔσπαζαν τὶς ἁλυσίδες σὰν κλωστές. Κι ὅταν βράδιαζε καὶ βγαίνανε τὰ ἄστρα, δὲν πήγαιναν στὸ σπίτι νὰ κοιμηθοῦνε· πήγαιναν στὰ μνήματα, καὶ ὅλη νύχτα μένανε ἐκεῖ. Φόβος καὶ τρόμος εἶχαν καταντήσει· κανείς δὲν τολμοῦσε νὰ περάσῃ ἀπὸ τὸ μέρος ἐκεῖνο.
Οἱ δαιμονιζόμενοι αὐτοὶ δὲν πῆγαν στὸ Χριστό· πῆγε ὁ Χριστὸς στοὺς δαιμονιζομένους, καὶ εἶνε αὐτὸ ἄξιο παρατηρήσεως. Κι ὅταν ὁ Χριστὸς πῆγε κοντά τους, τρόμαξαν. Κατάλαβαν, ὅτι μέσα σ᾿ ἐκεῖνον κατοικεῖ μεγάλη δύναμις. Κι ὅπως τρέμουν τὰ φύλλα ὅταν φυσάει ὁ ἄνεμος, ἔτσι σείσθηκαν κι αὐτοὶ καὶ εἶπαν· «Γιατί ἦρθες νὰ μᾶς βασανίσῃς;» (Ματθ. 8,29). Τέλος ὁ Χριστὸς διέταξε καὶ ἔφυγαν τὰ δαιμόνια καὶ οἱ δύο νέοι ἀπηλλάγησαν.

* * *

Αὐτοὶ εἶνε οἱ δαιμονιζόμενοι τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, ποὺ χωρὶς ὑπερβολὴ εἶνε μιὰ φωτογραφία τῆς σημερινῆς κοινωνίας. Διότι καὶ ἡ κοινωνία μας δίδει ἀκριβῶς εἰκόνα δαιμονιζομένων. Ὀνομάζεται χριστιανικὴ κοινωνία, ἀλλὰ κυριαρχεῖται ἀπὸ δαιμόνια. Ὅταν ὁ Χριστὸς ρώτησε στὸ μέρος ἐκεῖνο κάποιον ἄλλο δαιμονιζόμενο, Ποιό εἶνε τὸ ὄνομά σου; ὁ δαίμονας ποὺ ἤτανε μέσα του ἀπήντησε· «Λεγεών» (Μᾶρκ. 5,9· Λουκ. 8,30). Ἡ δὲ λεγεὼν ἦτο σῶμα στρατοῦ ἀπὸ ἕξι χιλιάδες ἄνδρες, ὅπως σήμερα ἡ μεραρχία. «Λεγεὼν» λοιπὸν σήμαινε, πλῆθος δαιμονίων.
Ἕνας διάσημος συγγραφεύς, ὁ Ῥῶσος Ντοστογιέφσκυ, προφήτευσε ὅτι θὰ ἔρθῃ μιὰ δαιμονικὴ ἐποχή. Ἔγραψε ἕνα σπουδαῖο βιβλίο μὲ τίτλο «Οἱ δαιμονισμένοι»· συνιστῶ στοὺς νεωτέρους νὰ τὸ διαβάσουν. Ἐκεῖ περιγράφει ὅλους μὲ διαφόρους χαρακτηρισμούς.
Κ᾿ ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἂν ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας, θὰ δοῦμε ὅτι δὲν κατοικεῖ ἐκεῖ ὁ Χριστός· στὰ χείλη ἔχουμε τὸ Χριστό, ἀλλὰ στὴν καρδιὰ ὑπάρχουν δαιμόνια, ποὺ εἶνε λεγεών. Ὁ ἕνας ἔχει τὸ δαιμόνιο τῆς ἀπιστίας καὶ ἀθεΐας, ὁ ἄλλος ἔχει τὸ δαιμόνιο τῆς ὑποκρισίας καὶ τοῦ φαρισαϊσμοῦ, ὁ ἄλλος ἔχει τὸ δαιμόνιο τῆς λαιμαργίας καὶ τῆς μέθης, ὁ ἄλλος ἔχει τὸ δαιμόνιο τῆς ἀκολασίας, τοῦ σεξουαλισμοῦ, τοῦ γυμνισμοῦ, τῆς πορνείας καὶ τῆς μοιχείας, ὁ ἄλλος τὸ δαιμόνιο τῆς φυγῆς καὶ τῆς ἀσωτίας, ὁ ἄλλος τὸ δαιμόνιο τοῦ θυμοῦ καὶ τῆς ὀργῆς, ἄλλος τὸ δαιμόνιο τοῦ φθόνου καὶ τῆς κακίας, ἄλλος τὸ δαιμόνιο τῆς ἀδικίας, τῆς φιλαργυρίας καὶ πλεονεξίας, ἢ τῶν ἄλλων κακιῶν.
Ἡ κοινωνία μας σήμερα κυβερνᾶται ὄχι ἀπὸ τὸ Χριστὸ ἀλλ᾿ ἀπὸ τὸ σατανᾶ. Εἶνε σανατοκρατουμένη. Καὶ τὰ δαιμόνια δημιουργοῦν μεγάλη σύγχυσι. Ποιό πρῶτο καὶ ποιό δεύτερο ἀπὸ τὰ δαιμόνια ποὺ ταλαιπωροῦν τὴ σύγχρονη ἀνθρωπότητα ν᾿ ἀναφέρουμε; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1512

Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28 – 9,1)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Υπαρχει διαβολος

«Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν…» (Ματθ. 8,31)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Μᾶς διηγεῖται ἕνα θαῦμα, ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τὸ θαῦ­μα εἶνε, ὅτι θεράπευσε δυὸ ἀνθρώπους μέσα σ᾽ ἕνα δευτερόλεπτο.
Ἀπὸ τί ἔπασχαν αὐτοί; Κλινικῶς δὲν παρου­σίαζαν τίποτα τὸ παθολογικό· τὸ σῶμα τους ἦ­­ταν ἐν τάξει. Ἔπασχαν ψυχικῶς. Οἱ δὲ ψυχι­κὲς ἀσθένειες εἶνε οἱ φοβερώτερες, καὶ ἀπ᾽ αὐτὲς προέρχονται καὶ οἱ σωματικές. Ῥίζα ὅλων τῶν ἀσθενειῶν εἶνε ἡ κακὴ ψυχικὴ κατάστασις τοῦ ἀν­θρώπου.
Ποιά ἦταν ἡ ἀσθένειά τους; Μία λέξις – μὴ γελάσῃ κανείς, τὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀλλάζει· οἱ ἄρρωστοι αὐτοὶ ἦταν «δαιμονιζόμενοι» (Ματθ. 8,28). Τί θὰ πῇ δαιμονιζόμενοι; Ὅπως τὰ μικρόβια μπαίνουν στὸ αἷμα, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ οἱ δαίμονες μπαίνουν στὴν καρδιά. Ὅπως σὲ κουφάλες δέντρων φωλιάζουν κουκουβάγιες κι ἀλεποῦδες καὶ σὲ σπηλιὲς θηρία, ἔτσι καὶ οἱ δαίμονες μπαίνουν σὲ ἀφύλαχτες καρδιές. Ἔχετε δεῖ σπίτια ἔ­ρημα κ᾽ ἐγκαταλελειμ­μένα; Ἐγώ, ποὺ περιώδευσα σὰν ἱεροκήρυκας, εἶδα στὴ Μακεδονία τέτοια σπίτια. Ὅπως λοι­πὸν σὲ σπίτια ποὺ λείπει ὁ νοικοκύρης ἐγκαθί­στανται κακοποιοί, ἔτσι καὶ σὲ ψυχὲς ποὺ λείπει ὁ νοικοκύρης, δηλαδὴ ὁ Θεὸς – τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο, φωλιάζουν πονηρὰ πνεύματα. Κι ἀ­πὸ τότε τὸ σῶμα καὶ τὸ μυαλὸ καὶ τὴν καρδιὰ τὰ διευθύνει ὁ διάβολος· ὁ ἄνθρωπος τελεῖ ὑ­πὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος.
Μὰ τί ἔπαθες, θὰ μοῦ πῆτε, καὶ μιλᾷς γιὰ διαβόλους; Τὰ πίστευαν αὐτὰ ἄλλοτε γριοῦ­λες καὶ ἀναλφάβητοι. Τώρα ποὺ ἡ ἐπιστήμη πετάει μὲ πυραύλους σὲ ἄλλους πλανῆτες, ἔρ­χεσαι σὺ νὰ μᾶς μιλήσῃς γιὰ διαβόλους;… Μάλιστα, ἀδελφοί μου, γιὰ διαβόλους θὰ σᾶς μιλήσω. Διότι τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμε­ρα. «Παρεκάλουν», λέει, «αὐτόν» (ἔ.ἀ. 8,31), πέσανε μπρούμυτα οἱ δαίμονες μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ τὸν παρακαλοῦσαν. Ὁμολογῶ, ὅτι θὰ ἤθε­λα κ᾽ ἐγὼ νὰ μὴν ὑπάρχουν δαίμονες καὶ κόλασι, γιατὶ κ᾽ ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ φοβοῦ­μαι· ἔλα ὅμως ποὺ ὑπάρχουν; Δὲν θὰ γίνω λοιπὸν ἐγὼ ἀνώτερος ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο.
Ὑπάρχουν δαίμονες; ἔχουμε ἀποδείξεις; Μὲ συντομία παρουσιάζω μερικὰ ἐπιχειρήματα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2207

Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28 – 9,1)
21 Ἰουλίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Αυτος εινε ο σατανας

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου, ὅπως λέ­ει ὁ θεόπνευστος λόγος, ἦρθε στὴ γῆ «ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου», φανερώθηκε στὸν κόσμο μὲ σκοπὸ νὰ καταλύσῃ τὰ ἔργα τοῦ σατανᾶ (Α΄ Ἰω. 3,8).
Ὁ σατανᾶς προηγουμένως φαινόταν ἀνίκη­τος. Ἦταν ἕνας «κοσμοκράτωρ» ὅπως χαρακτηρίζεται (Ἐφ. 6,12). Οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦ­σαν νὰ τοῦ ἀντισταθοῦν, νὰ τὸν νικήσουν. Ἦ­ταν ὑπηρέτες τῶν θελημάτων του, σκλάβοι. Ὅταν ὅμως ἐμφανίστηκε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ, τὸν ἐξουδετέρωσε· συγ­κρούστηκε μαζί του καὶ τὸν νίκησε ὁριστικά.
Μία ἀκτίνα τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ μας περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο.

* * *

Ἔρχεται, ἀδελφοί μου, «εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν» (Ματθ. 8,28). Ἀφοῦ διέσχισε τὴ λίμνη τῆς Τιβεριάδος, φτάνει ἀπέναντι ὅπου κατοι­κοῦσαν οἱ Γεργεσηνοὶ ἢ Γαδαρηνοί. Ἐκεῖ ἔρ­χεται. Θέλει νὰ βοηθήσῃ αὐτοὺς τοὺς ἀν­θρώ­πους, νὰ τοὺς διδά­ξῃ, νὰ τοὺς φωτίσῃ. Ἀποβιβάζεται λοιπόν, ἀλ­λὰ καθὼς βαδίζει συ­ναν­τᾷ δύο δυστυχισμένους. Ἦταν σὰν ἄγρια θηρία ποὺ εἶχαν στήσει ἐκεῖ τὴ φωλιά τους. Ἦ­ταν δαιμονιζόμενοι, ἄνθρωποι δηλαδὴ ποὺ τὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματά τους εἶχε κυριεύσει τὸ πονηρὸ πνεῦ­μα· εἶ­χαν γίνει ὄργανα τοῦ σατανᾶ. Εἶχαν ἐγ­καταλείψει τὰ σπίτια καὶ τὸ χωριό τους. Ζοῦ­σαν ἔ­ξω, κοιμόντουσαν μέσα σὲ μνήματα καὶ σπηλιές. Εἶχαν γίνει ὁ φόβος καὶ τρόμος τῶν κατοίκων, τρομοκράτες τῆς περιοχῆς. Κανείς δὲν μποροῦσε νὰ περάσῃ ἀ­πὸ ᾽κεῖ. Αὐτὴ ἦταν ἡ κατάστασί τους.
Ἀλλὰ δαιμονιζόμενοι δὲν ἦταν μόνο τότε οἱ δυὸ αὐτοὶ δυστυχισμέ­νοι ἄντρες, οὔτε εἶ­νε καὶ σήμερα ὅσοι πάσχουν παρομοίως· δαιμονιζόμενοι εἶνε καὶ ἄλλοι. Δὲν εἶνε μόνο ἐ­κεῖ­νοι ποὺ φωνάζουν, βρίζουν, τρίζουν τὰ δόν­τια, ἀφρίζουν, πέφτουν κάτω, μένουν ξεροὶ κι ἀναίσθητοι, καὶ τοὺς πηγαίνουν οἱ δικοί τους στὸν ἅγιο Γεράσιμο τῆς Κεφαλονιᾶς γιὰ νὰ θε­­ραπευθοῦν. Δαιμονιζόμενοι εἶνε πολλοί! Θέλετε μερικὰ παραδείγματα; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2204

Κυρ. Πατ. Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (Ματθ. 5,14-19)
14 Ἰουλίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

OI AIΩΝΙΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ

«Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται» (Ματθ. 5,18)

Νὰ προσέξουμε τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, νὰ προ­σέξουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ· ἔτσι μᾶς λέει τὸ εὐ­αγγέλιο σήμερα. Κι αὐτὸ εἶνε δίκαιο καὶ πρέ­πον. Τὸ παιδὶ πρέπει ν᾽ ἀκούῃ τὸν πατέρα, ὁ μα­θη­τὴς τὸ δάσκαλο, ὁ στρατι­ώ­της τὸν ἀ­ξι­ωματι­κό, κ᾽ ἐμεῖς λοιπὸν ν᾽ ἀκοῦμε τὸ Θεό.
Τί εἶνε ὁ Θεός, τί εἶνε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός; Ἕ­νας ἄπιστος θὰ πῇ μὲ θράσος· Γιὰ μένα ὁ Χρι­στὸς δὲν εἶ­νε τίποτα· γιὰ μένα ἐκεῖ­νο ποὺ ἀξίζει εἶνε ἡ ἐπιστήμη… Νά ὅμως ποὺ κά­­ποτε καὶ ἡ ἐπιστήμη κάνει τραγικὰ λάθη καὶ θρηνεῖ θύματα. Στὴ ῾Ρωσία ὅταν ἐπέστρεφε ἕ­να διαστημόπλοιο μετὰ ἀπὸ ταξίδι 40 ἡμερῶν βρέθηκαν μέσα νεκροὶ 3 ἀστροναῦτες! Ἡ μά­να τοῦ ἑ­νὸς ἀπ᾽ αὐτοὺς τρελλάθηκε, ἡ μάνα τοῦ ἄλ­λου βρῆ­κε παρηγοριὰ σ᾽ ἕνα μοναστήρι· μό­νο ἡ θρησκεία ξέρει νὰ σφουγγίζῃ τὰ δάκρυα. Δὲν μπορεῖς λοιπόν, ἄπιστε, νὰ λές, Δὲν εἶνε τίποτα ὁ Χριστὸς κ᾽ ἡ Παναγία. Ἐσύ εἶσαι ἕνα τίπο­τα. Δὲν ἔ­­χει ἀνάγκη ἐκεῖνος ἀπὸ μᾶς τὰ σκουλήκια, ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ αὐτόν.
Ν᾽ ἀκοῦμε λοιπὸν τὸ Θεό, γιατὶ ὁ Θεὸς γιὰ μᾶς εἶνε πατέρας! Ὅσοι εἶ­στε γονεῖς, ξέρετε πῶς νιώθετε γιὰ τὰ παιδιά σας. Ποιός πατέ­ρας –λέει τὸ Εὐαγγέλιο–, ἅμα τὸ παιδί του ζητήσῃ ψωμί, αὐτὸς θὰ τοῦ δώσῃ πέτρα; ἤ, ἅμα τοῦ ζητήσῃ ψάρι, αὐτὸς θὰ τοῦ δώσῃ φίδι; (βλ. Ματθ. 7,9-10). Δὲν ὑ­πάρχει τέτοιος πατέρας. Ὁ πατέ­ρας κάνει τὸ πᾶν γιὰ τὸ παιδί. Καὶ ὁ Θεὸς εἶνε πατέ­ρας γιὰ ὅλους· καὶ γιὰ τὸν ἄρχοντα καὶ γιὰ τὸ ζητιάνο, καὶ γιὰ τὸν πλούσιο καὶ γιὰ τὸ φτωχό, καὶ γιὰ τὸν ἐργάτη καὶ γιὰ τὸν ἐπιστή­μονα, καὶ γιὰ τὸ γέρο καὶ γιὰ τὸ νέο, καὶ γιὰ τὸ λευκὸ καὶ γιὰ τὸ μαῦ­ρο, καὶ γιὰ τὸν ἐρυθρόδερμο καὶ γιὰ τὸν κίτρινο, καὶ γιὰ τὸν κάτοικο τοῦ Βορείου καὶ γιὰ τὸν κάτοικο τοῦ Νοτίου Πόλου, καὶ γιὰ τὸν κάτοικο τῆς Γῆς καὶ γι᾽ αὐτὸν ποὺ πετάει στὸ διάστημα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1442

Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου (Ματθ. 6,22-33)
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΜΩΝΑ

«Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. 6,24)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Τί μᾶς λέει; Λέει, ὅτι δὲν πρέπει νὰ γίνουμε σκλάβοι, σκλάβοι τοῦ «μαμω­νᾶ» (Ματθ. 6,24). Μὰ ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ὁ «μαμω­νᾶς»;

* * *

Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι ὡς πρὸς τὴν πίστι δι­ακρίνονται σὲ δυὸ κατηγορίες. Ἡ μιὰ κατηγορία εἶνε οἱ ἄπιστοι, αὐτοὶ ποὺ λένε ὅ­τι δὲν ὑ­πάρχει Θεός. Μὴ νομίσετε ὅτι εἶνε τίποτα ἐπιστήμο­νες. Οἱ πραγματικοὶ ἐπιστήμονες, ποὺ ἔ­­καναν ἀνα­καλύψεις, πιστεύουν στὸ Θεό. Αὐ­τοὶ ἐδῶ, ποὺ πιπιλίζουν τὸ ψέμα ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, εἶνε κά­τι νεαροὶ φοιτηταὶ ποὺ μὲ χίλια βάσανα πῆ­ραν ἕνα χαρτὶ κι ἀπὸ τότε ἔ­κλει­σαν τὰ βιβλία, κάθονται στὰ καφενεῖα μὲ τό ᾽να πόδι πάνω στ᾽ ἄλλο, παίζουν χαρτιά, καπνί­ζουν, ἀργολο­γοῦν κ᾽ αἰσχρολογοῦν. Αὐτοί λένε πὼς δὲν ὑ­πάρχει Θεός, καὶ προσπαθοῦν νὰ ξερριζώσουν μέσ᾽ ἀπ᾽ τὴν καρδιὰ καὶ ἄλλων τὸ εὐγενέστε­ρο ἄνθος, τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ μας. Σ᾽ ἕνα χωριὸ μιὰ γριὰ 80 χρονῶν κινδύνευε νὰ πεθάνῃ. Τό ᾽μαθε ὁ παπᾶς, κα­λὸς ποιμένας, καὶ πῆγε νὰ τὴν ἑτοιμάσῃ. ―Γιαγιά, λέει, ἦρθα νὰ ἐξομολογη­θῇς. ―Ἄ, ἐγὼ δὲν πιστεύω· δὲν ὑπάρχει Θεός. ―Μά, γριὰ γυναίκα ἐσύ, ἀ­πὸ ὥρα σὲ ὥρα φεύγεις, καὶ λὲς δὲν πιστεύω; Γιατί; Ποιός σοῦ εἶ­πε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός; ―Ἔχω ἐγ­γο­νὸ ποὺ σπουδάζει στὸ πανεπιστή­μιο καὶ μοῦ εἶ­πε πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός… Ἄ­κουσε λοιπὸν ἡ γιαγιὰ τὸν ἄ­θεο ἐγγονό!
Ἂν συναντήσετε κανένα τέτοιο καὶ σᾶς πῇ ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, νὰ τοῦ πῆτε ἕνα λόγο· Read more »