Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1599

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,22-34)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Το αντιδοτο του φοβου

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27)

Αδελφοί μου, θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ δώσε­­τε προσοχὴ στὰ ἁπλᾶ λόγια ποὺ θὰ σᾶς πῶ.
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε ἐπίκαιρο, κατάλληλο γιὰ τὴν ἐποχή μας. Μᾶς μεταφέρει νοερῶς στὴ θάλασσα. Καὶ τέτοια ἐποχὴ βλέπουμε, προτοῦ ν᾽ ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος, νὰ φεύγῃ κόσμος πρὸς τὰ ἀκρογιάλια γιὰ μπάνιο.
Τὸ νὰ δροσιστῇ κανεὶς στὴ θάλασσα δὲν εἶ­νε κακό. Ἀλλὰ Κυριακὴ πρωὶ τὰ λουτρὰ ἀπαγο­ρεύον­ται· ἔτσι λέ­νε οἱ κανόνες τῆς Ἐκ­κλησίας. Τὴν ὥρα αὐτὴ πρέπει ὅλοι νὰ εἴ­μαστε στοὺς ναούς. Ἐκεῖ γίνεται τὸ λουτρό, τὸ πνευματι­κὸ λουτρό, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ προφήτης λέει «Λούσα­σθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε…» (Ἠσ. 1,16).

* * *

Στὴν ἐκκλησία λοιπὸν ἀκοῦμε σήμερα περὶ θαλάσσης. Ἀλλὰ ἡ θάλασσα ποὺ λέει ἐδῶ τὸ εὐαγγέλιο δὲν εἶνε εὐχάριστη· εἶ­νε ἀ­φρισμένη κι ἀ­νοίγει τὸ στό­­μα νὰ καταπιῇ ἕνα μικρὸ πλοῖο, ποὺ παλεύει μέσ᾽ στὴ νύχτα νὰ σω­θῇ.
Ὅποιος θά ᾽βλεπε τὸ πλοῖο, θά ᾽λεγε πὼς θὰ καταποντισθῇ. Καὶ ὅμως σώθηκε. Πῶς; Μὲ θαῦ­­μα. Καὶ πῶς νὰ μὴ γίνῃ θαῦμα, ἂν σκεφτοῦμε ποιοί ἦταν μέσα! Στὸ πλοῖο ἐκεῖνο δὲν ἦταν ἀ­σεβεῖς καὶ βλάσφημοι, λῃσταὶ καὶ φονιᾶδες· ἦ­ταν οἱ δώ­δεκα ἀπόστολοι, ὅ,τι ἁγιώτερο εἶχε νὰ ἐπιδείξῃ τότε ὁ κόσμος. Πῶς λοιπὸν ὁ Χριστὸς ν᾿ ἀ­φήσῃ νὰ βουλιά­ξῃ τὸ πλοῖο ποὺ μετέ­φερε τοὺς κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου του, τὴν Ἐκ­κλησία του, τὴν ἐλπίδα γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου; Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ματθ. 14, 22-34
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ!

«Καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη
εἰς τὸ ὄρος κατʼ ἰδίαν προσεύξασθαι»
(Ματθ. 14, 23)

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ἀγαπητοί μου, ὅπως εἴδαμε στὴν προηγούμενη ὁμιλία, εἶχε ἀποσυρθῆ στὴν ἔρημο. Ἀλλʼ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τόσο αἰσθάνονταν τὴν ἀνάγκη τῆς παρουσίας του, ἔψαξαν καὶ βρῆκαν τὸ μέρος ὅπου εἶχε ἀποσυρθῆ, καὶ σὲ λίγο ἡ ἔρημος ἔγινε πολυάνθρωπος πόλις. Ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ εἶχαν συγκεντρωθῆ. Ὁ Χριστός, ποὺ εἶδε τὸ λαὸ νὰ ἔχη τόση δίψα γιὰ νʼ ἀκούση τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἄρχισε νὰ διδάσκη. Κι ὁ λαὸς ἄκουγε μὲ πολλὴ προσοχὴ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλʼ ὄχι μόνο τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων εὐεργετοῦσε ὁ Χριστὸς μὲ τὸ λόγο του. Εὐεργετοῦσε καὶ τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων ποὺ εἶχαν προσβληθῆ ἀπὸ διάφορες ἀρρώστιες καὶ κανένας γιατρὸς δὲν μποροῦσε νὰ τὰ θεραπεύση. Ὁ Χριστὸς θεράπευε μὲ τὸν παντοδύναμο λόγο του.
Ἔτσι ὅλη ἐκείνη τὴ μέρα ὁ Χριστὸς στὴν ἔρημο δίδασκε καὶ θεράπευε καὶ δὲν τοῦ ἔμεινε ὥρα νʼ ἀναπαυθῆ. Ὅ ἥλιος κόντευε νὰ βασιλέψη. Ὁ λαός, ἀφοῦ ἔφαγε καὶ χόρτασε καὶ ἀπόλαυσε τὴ μέρα ἐκείνη τὶς ὑλικὲς καὶ πνευματικὲς εὐεργεσίες τοῦ Χριστοῦ, ἄρχισε νὰ ἐπιστρέφη στὸν τόπο του. Στὸ ἐρημικὸ ἐκεῖνο μέρος ἔμειναν μόνο ὁ Χριστὸς καὶ οἱ μαθηταί του. Ἀλλὰ κʼ οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ μὲ προσταγὴ τοῦ Χριστοῦ μπῆκαν σὲ κάποιο μικρὸ πλοῖο, ποὺ ἦταν ἐκεῖ κοντὰ στὴ λίμνη, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Καπερναούμ, ποὺ ἦταν στὴν ἀπέναντι ὄχθη.

* * *

Ὁ Χριστὸς ἔμεινε μόνος στὴν ἔρημο. Ὁ ἥλιος εἶχε πιὰ βασιλέψει. Τὰ πουλιὰ ἐπέστρεψαν στὶς φωλιές τους. Τὰ ἄστρα φάνηκαν στὸν οὐρανό. Ἡσυχία μεγάλη καὶ γαλήνη στὴ φύσι. Θὰ περίμενε κανείς, ὁ Χριστὸς ὕστερα ἀπὸ τόσο κόπο μιᾶς ὁλόκληρης μέρας νὰ πλαγιάση κάπου καὶ νὰ κοιμηθῆ. Ἀλλʼ ὄχι. Ὁ Χριστός, τώρα ποὺ ἔμεινε μόνος, δὲν πῆγε νὰ κοιμηθῆ. Προχώρησε λίγο στὴν ἔρημο, ἀνέβηκε στὴν κορυφὴ ἑνὸς βουνοῦ, κʼ ἐκεῖ μέσα στὴ σιωπὴ τῆς νύχτας ὕψωσε τὰ βλέμματά του στὸν οὐρανὸ καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται.
Ὁ Χριστὸς προσεύχεται! Ἀλλά, θὰ πῆτε, ὁ Χριστὸς ἦταν Θεὸς καὶ συνεπῶς δὲν εἶχε ἀνάγκη νὰ προσεύχεται. Οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἄγγελοι προσεύχονται.
Βέβαια ὁ Χριστὸς σὰν Θεὸς δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ προσευχή. Ἀλλʼ ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε μόνο Θεός. Εἶνε καὶ ἄνθρωπος σὰν κʼ ἐμᾶς, ἐκτὸς ἁμαρτίας. Καὶ σὰν ἄνθρωπος αἰσθάνονταν τὴν ἀνάγκη νὰ προσεύχεται, νὰ ἐπικοινωνῆ διαρκῶς μὲ τὸν οὐράνιο Πατέρα καὶ νὰ ζητᾶ τὴ βοήθειά του στὸ ἔργο ποὺ ἀνέλαβε. Ἔτσι ὁ Χριστὸς βρισκόταν σὲ ἀδιάληπτη ἐπικοινωνία μὲ τὸν οὐράνιο Πατέρα. Καὶ ἡ ἐπικοινωνία αὐτή, ποὺ γιὰ τὸν Χριστὸ σὰν ἄνθρωπο ἦταν πηγὴ ἀνέκφραστης χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως, ἡ ἐπικοινωνία αὐτή, ὅπως λένε διδάσκαλοι καὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, διακόπηκε γιὰ λίγα λεπτὰ ὅταν ὁ Χριστὸς σὰν ἀντιπρόσωπος τῆς ἁμαρτωλῆς ἀνθρωπότητος, σήκωσε πάνω στὸ σταυρὸ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Τότε ὁ ἀναμάρτητος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἔγινε κατάρα. Συγκέντρωσε πάνω του ὅλους τοὺς κεραυνοὺς τῆς θείας δικαιοσύνης γιὰ τὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα, καὶ κάτω ἀπὸ τὸ βάρος αὐτὸ τῆς ἁμαρτίας, ποὺ χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ Θεό, εἶδε τὸν ἑαυτό του ἐγκαταλελειμμένο, ἀναστέναξε καὶ εἶπε˙ «Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλειπες;» (Ματθ. 27, 46).
Προσευχόταν ὁ Χριστός. Προσευχόταν γιὰ τοὺς μαθητάς του, ποὺ τὴ νύχτα ἐκείνη μόνοι τους πάλευαν μὲ τὰ ἀφρισμένα κύματα καὶ κινδύνευαν νὰ καταποντισθοῦν. Προσευχόταν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο.
Κι ὄχι μόνο στὴν περίπτωσι αὐτή, ἀλλὰ πάντοτε προσευχόταν ὁ Χριστός. Τόσο πολὺ αἰσθανόταν τὴν ἀνάγκη τῆς προσευχῆς, ὥστε, ὅπως λέει τὸ Εὐαγγέλιο, διανυκτέρευε «ἐν τῆ προσευχῆ».
Προσευχόταν ὁ Χριστός. Τί ὑπέροχο τὸ παράδειγμά του! Μᾶς διδάσκει ὅτι κʼ ἐμεῖς, ποὺ πιστεύουμε στὸ ὄνομά του καὶ λεγόμαστε χριστιανοί, πρέπει νὰ μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμα τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας.

* * *

Νὰ προσευχώμαστε. Ἄν ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνῆ μὲ ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ ἀγαπάει, ἔστω κι ἄν βρίσκονται στὰ ἄκρα τῆς γῆς, καὶ αἰσθάνεται χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι ὅταν ἀπʼ τὸ τηλέφωνο ἀκούη τὴ φωνή τους, ἀσυγκρίτως περισσότερο πρέπει νὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνῆ μὲ τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶνε ὁ πάνσοφος, ὁ πανάγαθος κι ὁ παντοδύναμος Πατέρας. Καὶ μέσον ἐπικοινωνίας, πνευματικὸ τηλέφωνο, εὶνε ἡ προσευχή.
Ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται στὴ γῆ καὶ ὁποιαδήποτε ὥρα καὶ στιγμὴ μὲ τὴν προσευχὴ μπορεῖ νὰ ἐπικοινωνήση μὲ τὸ Θεό. Ἡ φωνὴ τοῦ ἀνθρώπου, κι ὄχι μόνο ἡ φωνή, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀναστεναγμοὶ τῆς καρδιᾶς ποὺ πονάει καὶ ἀγαπάει τὸ Θεό, ὅταν προσεύχεται, ἀνεβαίνουν, περνοῦν τὰ ἄστρα, περνοῦν τοὺς γαλαξίες καὶ φτάνουν μέχρι τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ κεῖ ψηλὰ ἀπαντὰ ὁ Θεός. Ἀπαντᾶ μὲ μιὰ μυτικὴ φωνή, ποὺ τὴν ἀκοῦνε ὅσοι πιστεύουν εἰλικρινὰ σʼ αὐτὸν καὶ κάνουν τὴν προσευχή τους ὅπως τὴ θέλει ἐκεῖνος. Δὲν εἶνε αὐτὸ ψέμα ἤ φαντασία. Εἶνε μιὰ πραγματικότητα, ποὺ τὴ ζοῦν οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ ὅλων τῶν αἰώνων.
Ἡ δύναμι τῆς προσευχῆς εἶνε μεγάλη, ἀνυπολόγιστη. Ἄνθρωποι ποὺ ἀρρώστησαν βαρειά, καὶ οἱ καλύτεροι ἐπιστήμονες γιατροὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ δὲν μπόρεσαν νὰ τοὺς κάνουν καλὰ καὶ περίμεναν ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ τὸ θάνατο, θεραπεύτηκαν. Πῶς; Μὲ τὴ θερμὴ προσευχή, ποὺ ἔκαναν οἱ ἄρρωστοι ἤ ἄλλοι φίλοι καὶ συγγενεῖς. Ἄλλοι ἄνθρωποι, ποὺ βρέθηκαν ναυαγοὶ καὶ πάλευαν μὲ τὰ ἄγρια κύματα καὶ κινδύνευαν νὰ καταποντισθοῦν καὶ νὰ γίνουν τροφὴ στοὺς καρχαρίες, σώθηκαν. Πῶς; Μὲ τὴν προσευχή. Ὅπως ὁ Πέτρος, ποὺ ὅταν εἶδε τὰ κύματα νὰ ὀρθώνωνται φώναξε «Κύριε, σῶσόν με» (Ματθ. 14, 30), καὶ τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ τὸν ἔπιασε καὶ τὸν στήριξε πάνω στὰ κύματα καὶ τὸν ἔσωσε, ἔτσι κʼ οἱ ἄνθρωποι ποὺ βρέθηκαν μπροστὰ σὲ φοβεροὺς κινδύνους. Προσευχήθηκαν καὶ ἔκραξαν πρὸς τὸν Θεό, καὶ ὁ Θεὸς τοὺς ἔσωσε. Καὶ ὅπου βρεθοῦν διαλαλοῦν τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. Ἄπειρα εἶνε τὰ θαύματα τῆς προσευχῆς.

* * *

Προσευχόταν ὁ Χριστός. Διανυκτέρευ στὴν προσευχή. Ἐμεῖς τί κάνουμε; Διανυκτερεύουμε στὴν προσευχή;
Ἀλλοίμονο! Ἄν ἀφαιρέσουμε λίγες ψυχές, ποὺ ἀγαποῦν τὴν προσευχὴ καὶ περνοῦν ὥρες ὁλόκληρες στὴν προσευχὴ κλαίγοντας καὶ ἀναστενάζοντας γιὰ τὰ ἅμαρτήματά τους, οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοί, κάνουν τὸ ἀντίθετο. Ὧρες ὁλόκληρες περνοῦν ἀκούγοντας ραδιόφωνα καὶ βλέποντας τηλεοράσεις. Ὧρες ὁλόκληρες πολιτικολογοῦν, φλυαροῦν, αἰσχρολογοῦν. Ὧρες ὁλόκληρες, νύχτες ὁλόκληρες περνοῦν μέσα στὰ λεγόμενα νυχτερινὰ κέντρα καὶ βγαίνουν ἀπὸ κεῖ μέσα ἐρείπια σωματικὰ καὶ ψυχικά.
Ὧρες καὶ νύχτες καὶ μέρες γιὰ τὸ διάβολο, καὶ οὔτε μιὰ ὥρα, οὔτε λίγα λεπτὰ γιὰ τὸ Θεό! Ἀλλʼ ἄνθρωπος, ποὺ δὲν προσεύχεται καὶ δὲν λέει ἕνα «Δόξα σοι, ὁ Θεός» ἤ ἕνα «Εὐχαριστῶ» ἤ ἕνα «Κύριε, ἐλέησον», δὲν ἀξίζει νὰ λέγεται ἄνθρωπος.
Χριστιανοί μου! Προσεύχεσθε, ὅπως δίδαξε μὲ τὸ λόγο καὶ τὸ παράδειγμά του ὁ Χριστός, καὶ θὰ δῆτε θαύματα στὴ ζωή σας.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν», σελ. 194-199 (ἕκδοσις Γ΄, »Ἀδελφότης ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 1990).

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1766

Κυριακὴ Η΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,14-22)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η ερημος περιβολι του Χριστου

«Ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν» (Ματθ. 14,15)

Ηταν ἐρημιὰ κ᾽ ἡ ὥρα εἶχε περάσει, λέει τὸ εὐαγγέλιο. Ἀρχίζω, ἀγαπητοί μου, μὲ μιὰ ὑ­πόθεσι. Πέστε, ὅτι ἐκεῖ ποὺ μένετε παρουσιά­ζεται κάποιος καὶ φωνάζει, ὅ­τι πρέπει, μέσα σὲ μία ὥρα, ν᾽ ἀδειάσουν σπίτια καὶ καταστήματα, νὰ φύγουν ὅλοι, νὰ πᾶ­νε ἔξω στὰ βουνὰ καὶ νὰ κατοικήσουν σὲ σπη­λιές. Ὅποιος τὸν ἀκούσῃ θὰ πῇ πὼς τρελλάθηκε. Ποιός ἀφήνει τὸ σπίτι του νὰ πάῃ στὴν ἐρημιά; Καὶ ὅμως τὴν παράξενη φωνὴ «Ἀδειάστε τὶς πόλεις καὶ κατοικῆ­στε σὲ σπηλιές» θὰ τὴν ἀκούσουμε. Εἶνε γραμ­μένο στὴν Ἀποκάλυψι. Θὰ ἔρθῃ, λέει, μέρα ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ λένε στὰ βουνὰ καὶ τὶς σπηλιές· «Ἀνοῖξτε τὰ σπλάχνα σας καὶ σκεπάστε μας ἀπ᾽ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔρχεται» (βλ. Ἀπ. 6,15-17).
Ἀλλ᾽ ἐγὼ δὲν θέλω νὰ σᾶς φοβίσω μὲ εἰ­κό­νες τῆς ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως. Θέλω νὰ σᾶς κα­λέσω νὰ βγοῦμε σὲ μιὰ ἄλ­λη ἔρημο δι­αφορετική· ἔρημο ὅπου φύτρωσαν λουλούδια ἁγιότητος, ἔζησαν ἅγιοι ἀσκηταὶ ὅπως ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία καὶ τό­­σοι ἄλλοι. Ἐκεῖ μᾶς καλεῖ σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. «Ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος», λέει (Ματθ. 14,15). Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2308

Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,27-35)
26 Ἰουλίου 2020
Το[υ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Προσθεσε μας πιστι, Κυριε!» (Λουκ. 17,5)

Ἡ ῥίζα, ἀγαπητοί μου, ἡ ῥίζα τῆς ἁγίας μας θρησκείας ποιά εἶνε; Ὅπως τὸ δέντρο ἔχει ῥίζα, ἔτσι καὶ ἡ ἁγία μας θρησκεία ἔχει ῥίζα. Καὶ ἡ ῥίζα της εἶνε τὸ δόγμα, ἡ ἀλήθεια. Ποιά ἀλήθεια· ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶνε αὐτὸς ὁ Θεός. Θεός! τὸ μαρτυροῦν ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, ὅλο τὸ ὑλικὸ καὶ πνευματικὸ σύμπαν· τὸ φωνάζουν τὰ θαύματα, τὰ ἀναρί­θμητα θαύματα ποὺ ἔκανε.
Τρία θαύματα διηγεῖται τὸ σημερινὸ ἱερὸ εὐ­αγγέλιο. Νὰ τὰ ἑρμηνεύσουμε, νὰ τ᾽ ἀναλύ­­­σουμε; Ἀ­ποφάσισα νὰ ἐξηγήσω τώρα τὸ εὐ­αγγέλιο αὐτὸ κατὰ ἕναν ἄλλο τρό­πο· θὰ ἀναφέρω παραδείγματα καὶ εἰκόνες, γιὰ νὰ πλησιάσουμε τὰ σπουδαῖα νοήματά του.
Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜ. ΣΥΝΟΔΟΥ
Ματθ. 5, 14-19
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΟΛΟΙ ΚΗΡΥΚΕΣ!

«Ὅς δʼ ἄν ποιήση καῖ διδάξη, οὗτος μέγας
κληθήσεται ἐν τῆ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»
(Ματθ. 5, 19)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, σʼ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας διαβάζεται μία περικοπὴ ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου.
Ὁ Κύριος στὴν περικοπὴ αὐτὴ τονίζει τὴν ἀξία ποὺ ἔχει γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου ἕνας γνήσιος ὁπαδὸς τῆς χριστιανικῆς ἀληθείας, ἕνας ἐμπνευσμένος κήρυκας τοῦ εὐαγγελίου. Ἡ ἐπίδρασί του στὸν κόσμο εἶνε πολὺ μεγάλη. Ἡ ζωή του εἶνε θεατὴ ἀπʼ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Μοιάζει ὁ πιστὸς μὲ μιὰ πόλι ποὺ εἶνε κτισμένη πάνω στὴν κορυφὴ ἑνὸς βουνοῦ. Ὅπως ἡ πόλι αὐτὴ εἶνε ὁρατὴ ἀπʼ ὅλα τὰ μέρη, ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς μαθητὴς τοῦ Κυρίου εἶνε ὁρατὸς ἀπʼ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ παρακολουθοῦν τὴ ζωή του. Γιʼ αὐτὸ πρέπει νὰ εἶνε ἁγία, νὰ λάμπη. Πρέπει μέσα στὴν κοινωνία νὰ εἶνε ἕνας μικρὸς ἥλιος. Κι ὅπως ὁ ἥλιος στέλνει παντοῦ τὶς ἀκτῖνες του καὶ φωτίζει ὅλα τὰ μέρη τῆς γῆς, ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς μαθητὴς πρέπει μὲ τὸ παράδειγμα καὶ μὲ τὸ κήρυγμά του νὰ φωτίζη τὸν κόσμο.
«Ὑμεῖς» (σεῖς δηλαδή), εἶπε ο Χριστὸς ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς μαθητὰς ὅλων τῶν αἰώνων «σεῖς, εἶσθε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Σεῖς θᾶ διαλύσετε τὰ σκοτάδια τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας.
Σεῖς θὰ κάνετε νὰ λάμψη παντοῦ ἡ ἀλήθεια. Οἱ ἄνθρωποι θὰ δοῦν τὰ καλά σας ἔργα, θὰ έλκυσθοῦν πρὸς τὴν ἀλήθεια, καὶ θὰ δοξάσουν τὸν ούράνιο Πατέρα. Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. 5, 14-16).
Στὸ τέλος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ὁ Κύριος λέει, ποιὰ θὰ εἶνε ἡ ἀμοιβὴ ἐκείνων ποὺ μὲ τὴν ἁγία ζωή τους καὶ μὲ τὴ φωτεινὴ διδασκαλία τους εὐεργέτησαν τὸν κόσμο καὶ ἔσωσαν ψυχὲς ἀπὸ τὸ θάνατο. Οἱ γνήσιοι αὐτοὶ μαθηταῖ τοῦ Χριστοῦ θʼ ἀνακηρυχθοῦν μεγάλοι στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, θὰ καταλάβουν ἐξαιρετικὴ θέσι κοντὰ στὸ Χριστό. Ἰδοὺ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου˙ «Ὅς δʼ ἄν ποιήση καῖ διδάξη, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῆ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

Γεννιέται τὸ ἐρώτημα˙ Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1597

Κυρ. Πατ. Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (Ματθ. 5,14-19)
Toυ Μητροπολοτου Φλωρινης Αυγουστίνου

Αληθεια, ειμαστε Χριστιανοι;

«Ὃς δ᾽ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5,19)

ΔΙΣΤΑΖΩ, ἀγαπητοί μου, νὰ μιλήσω, γιατὶ δὲν ἔχετε ἀνάγκη ἐσεῖς ἀπὸ κηρύγματα. Εἶμαι ὅμως ὑποχρεωμένος. Ἀλλὰ ἔχω κ᾽ ἕ­ναν ἄλλο δισταγμό· τί κήρυγμα νὰ κάνω, ἐ­ποικο­δο­μητικὸ ἢ ἐλεγ­κτι­κό; νὰ παίξω φλογέρα ἢ ν᾿ ἁρπά­ξω σφενδόνα; νὰ ἑρμηνεύσω πρακτικὰ τὸ εὐ­αγγέλιο καὶ νὰ εὐχαριστηθῆτε, ἢ νὰ κάνω ἐ­κεῖ­νο ποὺ ἔκαναν οἱ 630 πατέρες τῆς Τετάρ­της (Δ΄) Οἰκουμενικῆς Συνόδου ―ἑορτάζουν σήμερα―, ποὺ ὅταν εἶδαν νὰ πέφτουν οἱ αἱρε­τι­­κοὶ σὰν λύκοι στὸ μαντρὶ καὶ ν᾿ ἁρπάζουν τὰ πρό­βατα τοῦ Χριστοῦ, ἄφησαν τὴ φλογέρα καί, ὅπως λένε σήμερα οἱ αἶνοι, τοὺς ἔδιωξαν «τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος»; Ἄλλωσ­τε τὸ μῆνα αὐτὸν ἑορτάζει καὶ ὁ προφήτης Ἠλίας, ποὺ ὄχι μόνο μίλησε καυστι­κά, ἀλλὰ καὶ ἔσφα­ξε κατ᾿ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ 450 ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης ποὺ ἔτρωγαν εἰς «τράπεζαν Ἰεζάβελ» (Γ΄ Βασ. 18,19).
Σήμερα γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας αἰωρεῖται πά­νω ἀπ᾽ τὰ κεφάλια μας κίνδυνος ὀλέθρου· ὄχι βέβαια ἀπ᾽ τὸ μαχαίρι τοῦ προφήτη Ἠλία, ἀλλὰ τώρα ἀπὸ τὴν πυρηνι­κὴ ἐνέργεια. Ἂν διαβάζε­τε Ἀποκά­λυψι, θὰ δῆτε, ὅτι τὸ ἓν τρίτον τῆς ἀνθρωπό­τητος θὰ σφαγῇ (βλ. Ἀπ. 9,15,18). Ἂς παρακαλέσουμε τὸν προφήτη Ἠλία νὰ πρεσβεύῃ στὸ Θεό, νὰ μὴν πέσῃ ἡ ὀργή του πάνω μας. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1512

Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28 – 9,1)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Υπαρχει διαβολος

«Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν…» (Ματθ. 8,31)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Μᾶς διηγεῖται ἕνα θαῦμα, ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τὸ θαῦ­μα εἶνε, ὅτι θεράπευσε δυὸ ἀνθρώπους μέσα σ᾽ ἕνα δευτερόλεπτο.
Ἀπὸ τί ἔπασχαν αὐτοί; Κλινικῶς δὲν παρου­σίαζαν τίποτα τὸ παθολογικό· τὸ σῶμα τους ἦ­­ταν ἐν τάξει. Ἔπασχαν ψυχικῶς. Οἱ δὲ ψυχι­κὲς ἀσθένειες εἶνε οἱ φοβερώτερες, καὶ ἀπ᾽ αὐτὲς προέρχονται καὶ οἱ σωματικές. Ῥίζα ὅλων τῶν ἀσθενειῶν εἶνε ἡ κακὴ ψυχικὴ κατάστασις τοῦ ἀν­θρώπου.
Ποιά ἦταν ἡ ἀσθένειά τους; Μία λέξις – μὴ γελάσῃ κανείς, τὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀλλάζει· οἱ ἄρρωστοι αὐτοὶ ἦταν «δαιμονιζόμενοι» (Ματθ. 8,28). Τί θὰ πῇ δαιμονιζόμενοι; Ὅπως τὰ μικρόβια μπαίνουν στὸ αἷμα, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ οἱ δαίμονες μπαίνουν στὴν καρδιά. Ὅπως σὲ κουφάλες δέντρων φωλιάζουν κουκουβάγιες κι ἀλεποῦδες καὶ σὲ σπηλιὲς θηρία, ἔτσι καὶ οἱ δαίμονες μπαίνουν σὲ ἀφύλαχτες καρδιές. Ἔχετε δεῖ σπίτια ἔ­ρημα κ᾽ ἐγκαταλελειμ­μένα; Ἐγώ, ποὺ περιώδευσα σὰν ἱεροκήρυκας, εἶδα στὴ Μακεδονία τέτοια σπίτια. Ὅπως λοι­πὸν σὲ σπίτια ποὺ λείπει ὁ νοικοκύρης ἐγκαθί­στανται κακοποιοί, ἔτσι καὶ σὲ ψυχὲς ποὺ λείπει ὁ νοικοκύρης, δηλαδὴ ὁ Θεὸς – τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο, φωλιάζουν πονηρὰ πνεύματα. Κι ἀ­πὸ τότε τὸ σῶμα καὶ τὸ μυαλὸ καὶ τὴν καρδιὰ τὰ διευθύνει ὁ διάβολος· ὁ ἄνθρωπος τελεῖ ὑ­πὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος.
Μὰ τί ἔπαθες, θὰ μοῦ πῆτε, καὶ μιλᾷς γιὰ διαβόλους; Τὰ πίστευαν αὐτὰ ἄλλοτε γριοῦ­λες καὶ ἀναλφάβητοι. Τώρα ποὺ ἡ ἐπιστήμη πετάει μὲ πυραύλους σὲ ἄλλους πλανῆτες, ἔρ­χεσαι σὺ νὰ μᾶς μιλήσῃς γιὰ διαβόλους;… Μάλιστα, ἀδελφοί μου, γιὰ διαβόλους θὰ σᾶς μιλήσω. Διότι τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμε­ρα. «Παρεκάλουν», λέει, «αὐτόν» (ἔ.ἀ. 8,31), πέσανε μπρούμυτα οἱ δαίμονες μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ τὸν παρακαλοῦσαν. Ὁμολογῶ, ὅτι θὰ ἤθε­λα κ᾽ ἐγὼ νὰ μὴν ὑπάρχουν δαίμονες καὶ κόλασι, γιατὶ κ᾽ ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ φοβοῦ­μαι· ἔλα ὅμως ποὺ ὑπάρχουν; Δὲν θὰ γίνω λοιπὸν ἐγὼ ἀνώτερος ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο.
Ὑπάρχουν δαίμονες; ἔχουμε ἀποδείξεις; Μὲ συντομία παρουσιάζω μερικὰ ἐπιχειρήματα. Read more »

Περίοδος Γ΄ – Ἔτος ΙΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 684

Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28 – 9,1)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Κατα κρημνου»

«Καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ
εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν» (Ματθ. 8,32)

Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, μιλάει γιὰ δύο δαιμονισμένους ποὺ θεράπευσε ὁ Χριστός. Δύο οἱ δαιμονισμένοι στὸ εὐαγγέλιο· ἀλλὰ στὴ σημερινὴ κοινωνία οἱ δαιμονισμένοι εἶνε τόσοι ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς μετρήσουμε. Κάθε ἀμετανόητος ἁ­μαρτωλὸς εἶνε κ᾿ ἕ­νας δαιμονισμένος. Καὶ ὅ­ποιος βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ πονηροῦ πνεύματος, εἶνε ἐπικίνδυνος στοὺς συνανθρώπους του ὅ­πως ἦταν καὶ οἱ δαιμονιζόμενοι τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.
Θέλετε ἀπόδειξι; Λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι ἐ­κεῖ ποὺ ἦταν οἱ δαιμονισμένοι δὲν τολμοῦσε νὰ περάσῃ κανείς. Δὲ μοῦ λέτε, καὶ σήμε­ρα στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ καὶ σ᾿ ἄλλες πόλεις, δὲν ὑ­πάρχουν μέρη καὶ δρόμοι, ποὺ ὅταν νυχτώ­σῃ φοβᾶται νὰ περάσῃ ὁ ἄνθρωπος;
Λέει ἀκόμη τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι οἱ δύο δαιμο­νισμένοι ἦταν ἀναιδέστατοι· ἔσχιζαν τὰ ῥοῦ­χα τους καὶ παρουσιάζονταν γυμνοί, χωρὶς ντροπὴ στὸν κόσμο. Δὲ μοῦ λέτε, καὶ σήμερα δὲν γίνεται αὐτό; δὲν παρουσιάζονται οἱ γυναῖκες ξεγυμνωμένες, χωρὶς καμμιὰ ντροπή; Ἑπομένως, κι αὐτὲς εἶνε κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν ἴδιων πονηρῶν πνευμάτων, καὶ σκαν­δαλίζουν καὶ βάζουν φωτιὰ στὴν κοινωνία.
Γιὰ δυὸ δαιμονισμένους μᾶς μιλάει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Ἀλλ᾿ ἐγὼ θ᾿ ἀποσπάσω τὴν προσοχή σας ἀπὸ τὰ ἄλλα σημεῖα τῆς περικοπῆς καὶ θὰ τὴν στρέψω σὲ ἕνα. Ποιό εἶν᾿ αὐτό; Εἶνε ὁ «κρημνός», ὁ γκρεμός (Ματθ. 8,32).
Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξετε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2304

Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28 – 9,1)
12 Ἰουλίου 2020 πρωὶ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

Απαλλαγη απο τα δαιμoνια

Φοβερά, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὅσα διηγεῖ­ται σήμερα στὸ εὐαγγέλιο ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος (Ματθ. 8,28 – 9,1). Περιγράφει τὴν κατάστασι δύο δαιμονιζομένων, ἀλ­λὰ καὶ τὴ θεραπεία τους.

* * *

⃝ Ποῦ ζοῦσαν, ἀδελφοί μου, οἱ δύο δαιμονιζό­­­μενοι; Στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν (ἔ.ἀ. 8,28. Μᾶρκ. 5,1) ἢ Γαδαρηνῶν (Λουκ.. 8,26,37). Εἶνε μία περιοχὴ ἡ ὁποία βρισκόταν στὴ «λίμνην Γεννησαρέτ» (Λουκ. 5,1) ἢ «θά­λασσαν τῆς Γαλιλαίας» (Ματθ. 15,29. Μᾶρκ. 1,16· 7,31. Ἰω. 6,1) ἢ τῆς «Τιβεριάδος» (Ἰω. 6,1,23· 21,1), ἀπέναν­­­τι ἀπὸ τὴν Καπερναούμ. Ἀπὸ τὸ μέρος αὐ­τὸ κατάγονταν οἱ δύο ταλαίπωροι ἄνθρωποι.
Δὲν ἦταν ἀνέκαθεν δαιμονιζόμενοι. Ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ οἱ δύο αὐτοὶ ἄντρες ζοῦ­σαν καλά. Ὁ σατανᾶς δὲν εἶχε ἀκόμη ἐξουσία νὰ τοὺς πει­ράξῃ. Ἦ­ταν δυὸ γερὰ παλληκάρια ποὺ ἔ­μεναν στὸ σπίτι τους καὶ δούλευαν στὰ κτήμα­τά τους· κανένα δὲν ἐνωχλοῦσαν, ἦταν καμάρι τοῦ χωριοῦ τους.
Ἀλλὰ μιὰ μέρα, μέρα κατηραμένη, τὸ δαιμό­νιο βρῆκε εὐκαιρία νὰ πειράξῃ τοὺς δύο νέ­ους. Σὰν λῃστὴς χτύπησε τὴν πόρτα τῆς ψυ­χῆς τους, τὴ βρῆ­κε ἀνοιχτὴ καὶ μπῆκε μέσα. Ἀπὸ τὴ μέρα ἐ­κείνη ἄλλαξε ἀπότομα ἡ ζωή τους. Ἔ­γιναν ἀγνώριστοι· προηγουμένως ἦ­ταν ἥ­συ­­χα παιδιὰ καὶ τώρα ἔγιναν ἄγρια θηρία, ἦ­ταν ἐργατικοὶ καὶ τώρα ἔγιναν ἄνεργοι γυρίζοντας ἀπὸ μέρος σὲ μέρος χωρὶς δουλειά, ἦταν ἡ χαρὰ τοῦ χωριοῦ τους καὶ τώρα ἔγιναν τὸ φόβητρο ὅλων. Στὸ σπίτι τους δὲν ἔ­­με­­­ναν. ῾Ροῦχο δὲν φοροῦσαν πάνω τους. Τὴν ἡμέρα γύριζαν ἐδῶ κ᾽ ἐκεῖ· καὶ τὴ νύχτα, σὰν τὰ ἄγρια θηρία, κοιμοῦνταν μέσα σὲ σπηλιὲς ποὺ οἱ ἀρ­χαῖοι τὶς χρησιμοποιοῦσαν καὶ γιὰ νεκροταφεῖα. Ἐκεῖ μέσα ἔμεναν. Κι ὅταν ξημέρωνε αὐτοὶ ἄφηναν τὴ σπηλιά, σκαρφάλωναν σὲ ῥάχες, ἔστηναν ἐκεῖ τὸ παρατηρητήριό τους καὶ δὲν ἄφηναν νὰ περάσῃ καν­ένας ἀπὸ τὸ μέρος τους· σὰν λυσσασμένα σκυλιὰ ὡρμοῦσαν σὲ κάθε περαστικό.

Οἱ διαβάτες τοὺς φοβοῦνταν περισσότερο κι ἀπὸ τοὺς λῃ­στές. Οἱ λῃστὲς ἔχουν καὶ κάποια λογική, ἐνῷ αὐτοὶ δὲν λογικεύονταν· ἦ­ταν χειρότεροι ἀπὸ τοὺς λῃστές, για­τὶ οἱ λῃ­στὲς ἔχουν σωματικὴ δύναμι μὰ ἡ δύ­ναμι τῶν δαιμο­νιζομένων ἦταν πολὺ πιὸ μεγάλη, ὑπερ­­άνθρω­πη. Τὸ λῃστὴ μπορεῖς νὰ τὸν δέ­σῃς, νὰ τὸν κλείσῃς στὴ φυλακὴ κ᾽ ἐκεῖ μέσα νὰ σαπί­σῃ· μὰ αὐτοὺς δὲν μποροῦσε ἄνθρωπος νὰ τοὺς δεσμεύσῃ· οἱ συγγενεῖς τοὺς ἔ­δεναν μὲ ἁλυσίδες κι αὐτοὶ τὶς ἔσπαζαν ὅπως σπᾶμε ἐ­μεῖς τὴν κλωστὴ καὶ τὸ σπάγκο.
Δυστυχισμένοι οἱ δαιμονιζόμενοι. Δυστυχι­σμένοι ὅμως καὶ οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι τους· δυσ­τυχισμένη καὶ ὅλη ἐκείνη ἡ περιοχή, τὴν ὁ­ποία ταλαιπωροῦσαν καὶ τυραννοῦσαν –ἄθελά τους βέβαια– αὐτοὶ οἱ ­δυό. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ματθ. 8, 5-13

Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΣ

«Προσῆλθεν αὐτῶ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτόν»(Ματθ. 8, 5)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ἀγαπητοί μου, τὸ Εὐαγγέλιο μιλάει σήμερα γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ τὸν ʼπαίνεσε καὶ τὸν βράβευσε ὁ Χριστὸς δημοσίως. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν ἦταν ἰουδαῖος. Δηλαδὴ δὲν ἀνῆκε στὴν ἀληθινὴ θρησκεία τοῦ Ἰσραήλ. Ἦταν εἰδωλολάτρης στὸ θρήσκευμα, στὴν πατρίδα Ρωμαῖος, στὸ ἐπάγγελμα ἀξιωματικὸς τῆς πανίσχυρης Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας ποὺ ἐξουσίαζε ὅλο τὸν τότε κόσμο. Ὁ βαθμός του ἦταν ἑκατόνταρχος, ποὺ ἀντιστοιχοῦσε μὲ τὸ σημερινὸ βαθμὸ τοῦ λοχαγοῦ, καὶ εἶχε στὶς διαταγές του ἑκατὸ στρατιῶτες. Κατοικοῦσε δὲ προσωρινὰ στὴν πόλι Καπερναούμ, ὅπου ὑπηρετοῦσε ὡς ἀξιωματικός.
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 792

Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,5-13)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Πιστις, η μεγαλυτερα δυναμις

«Οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον» (Ματθ. 8,10)

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, βρεθῆτε σὲ ἕνα κύκλο χιλίων ἀνθρώπων, διαφόρων ψυχοσυνθέ­σεων, διαφόρων ἐπαγγελμάτων, διαφόρων κλίσεων καὶ ῥοπῶν, καὶ τοὺς ὑποβάλετε τὸ ἐ­ρώτημα, Ποιά εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη δύναμι στὸν κόσμο; δὲν θὰ συμφωνήσουν ἀλλὰ θὰ δώσουν διάφορες ἀπαντήσεις.
⃝ Οἱ μὲν –κι αὐτοὶ εἶνε οἱ περισσότεροι– θὰ φωνάξουν· Ἡ πιὸ μεγάλη δύναμι στὸν κόσμο εἶνε τὰ λεφτά!… Εἶ­νε οἱ ἄνθρωποι ποὺ σὰν τὰ στρείδια εἶνε κολλημένοι στὸ μαῦρο βράχο τοῦ μαμωνᾶ. Πέρα ἀπὸ τὰ λεφτὰ δὲν βλέπουν τίποτε ἄλλο.
⃝ Ἄλλοι ὅμως θὰ διαφωνήσουν καὶ θὰ ποῦν, ὅτι ἡ πιὸ μεγάλη δύναμι στὸν κόσμο εἶνε τὸ ξίφος, τὸ σπαθί. Αὐτοὶ λατρεύουν τὸν Ἄρη, τὸ θεὸ τοῦ πολέμου. Νομίζουν, ὅτι τὸ ξίφος εἶνε ἡ μόνη δύναμι μὲ τὴν ὁποία λύνονται τὰ προβλήματα παγκοσμίως. Νομίζουν, ὅτι τὸ ξίφος τους εἶνε σὰν τὸ ξίφος τοῦ Μεγάλου Ἀ­λεξάνδρου, ποὺ ἔκοψε τὸν γόρδιο δεσμό.
⃝ Οἱ μὲν βλέπουν ὡς δύναμι τὸ χρῆμα, οἱ δὲ τὸ ξίφος. Ἄλλοι νομίζουν κάτι ἄλλο. Τὸ κάλλος, λένε, ἡ ὀμορφιά, καὶ ἰδίως τὸ γυναικεῖο κάλλος, εἶνε ἡ δύναμι ποὺ συνταράσσει τὸν κόσμο ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τῆς γενετησίου ἕλξεως, τοῦ σέξ, καὶ ἐννοοῦν τὶς ἡδονὲς τῆς σαρκός. Τὸ γυναικεῖο κάλλος, λένε, ἔκανε καὶ τοὺς γενναιότερους ἄντρες νὰ πέσουν στὰ πόδια τῶν γυναικῶν· αὐτὸ ἔρριξε τὸν Ἡρακλῆ στὴν ἀγκάλη τῆς Ὀμφάλης, αὐ­τὸ τὸν Ἀν­τώνιο στὰ δίχτυα τῆς Κλεοπάτρας, αὐτὸ τὸν Σαμψὼν στὰ πόδια τῆς Δαλιδᾶ.
⃝ Καὶ ἄλλοι πάλι λένε· Ὄχι τὸ χρῆμα, ὄχι τὸ ξίφος, ὄχι τὸ γυναικεῖο κάλλος, ἀλλὰ μία ἄλ­λη νέα δύναμις εἰσέρχεται στὰ πεπρωμένα τῆς ἀνθρωπότητος· καὶ ἡ δύναμις αὐτὴ εἶνε ἡ ἐ­πιστήμη!… Ὅταν λένε τὴ λέξι ἐπιστήμη, λὲς καὶ γεμίζει τὸ στόμα τους μὲ γαλακτομπού­ρε­­κο ζαχαροπλαστείου. Ἡ ἐπιστήμη, σοῦ λένε, ἡ ἐπιστήμη!… Καὶ μᾶς δείχνουν τὰ ἀεροπλάνα, τοὺς πυραύλους, τὰ διαστημόπλοια, τοὺς ἀστροναῦτες. Καὶ καυχῶνται καὶ λένε, ὅτι ἡ ἐπιστήμη θὰ λύσῃ τὰ παγκόσμια προβλήματα.
Δὲν τὰ ἀρνοῦμαι αὐτά. Δὲν πετῶ στὰ ἄ­στρα, στὴ γῆ πατῶ. Δύναμις τὸ χρῆμα, δύναμις τὸ ξίφος, δύναμις τὸ κάλλος τῶν γυναι­κῶν, δύναμις ἡ ἐπιστήμη. Ἀλλ᾿ ὑπεράνω γυναι­κῶν, ὑπεράνω χρημάτων (δολλαρίων, χρυσίου καὶ ἀργυρίου), ὑπεράνω ξίφους, ὑπεράνω ὅλων, εἶνε μία ἄλλη δύναμις. Ποιά; Ἔχετε αὐτιά; Τὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Ποιά εἶνε ἡ δύνα­­μις αὐτή; Ἂς γελάσουν ὅσο θέλουν οἱ ἄπιστοι, ἂς καγχάσουν ὅσο θέλουν τὰ βατράχια τοῦ βυθοῦ. Τὸ γεγονὸς εἶνε, ὅτι ὑπεράνω ὅ­λων τῶν ἄλλων δυνάμεων εἶνε ἡ δύναμις ἐ­κείνη ποὺ ὀνομάζεται πίστις. Ὤ ἡ πίστις! Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1685

Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,5-13)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Κντιώτου

Γιατι δεν πιστευετε;

Στὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο σήμερα, ἀγαπη­τοί μου, ὄχι ἕ­νας ἄνθρωπος ἀλλ᾽ αὐτὸς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπαινεῖ κάποιον. Δὲν εἶνε οὔτε Ἰουδαῖος, οὔτε ἱερεὺς ἢ ἀρχιερεὺς ἢ φαρι­σαῖος, οὔτε κανένας ἀσκητής· εἶ­νε εἰδωλολάτρης, ζῇ μέσα στὴν κοινωνία, καὶ ἀ­σκεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σκληρὰ ἐπαγγέλματα, εἶ­νε ῾Ρωμαῖος ἀξιωματικός, ἑκατόν­ταρχος.
Στὴν Καινὴ Διαθή­κη βλέ­πουμε κι ἄλλους σὰν αὐτόν, ὅπως τὸν κεντυρίωνα, ποὺ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ στὸ Γολγο­θᾶ, ὅταν εἶ­δε τὰ συγ­κλονιστικὰ γεγονότα κι ἄκουσε τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὁ σκληρὸς ἐκεῖ­­νος ἄν­δρας (ποὺ τὸ ὄνομά του κατὰ τὴν παρά­δοσι ἦ­ταν Λογγῖνος) εἶπε· «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗ­τος» (Ματθ. 27,54. βλ. καὶ Μᾶρκ. 15,37-39). Στὶς Πράξεις τῶν ἀποστό­λων βλέπουμε ἐπίσης ὅτι ὁ Κορνήλιος, μιὰ ἄλ­λη ἐξαιρετικὴ φυσιογνωμία ἑκατοντάρ­χου, ἦ­ταν τόσο εὐλαβὴς ὥστε οἱ προσευχὲς κ᾽ οἱ ἐ­λε­ημοσύνες του ἀνέβηκαν στὸν οὐρανό (βλ. Πράξ. 10,1-4).
Δὲν ἐμποδίζει λοιπὸν τὸ ἐπάγγελμα νά ᾽νε κανεὶς κοντὰ στὸ Θεό. Κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ σωθῇ, ὁποιοδήποτε ἐπάγγελμα καὶ ἂν κάνῃ· αὐτὸ βλέπουμε καὶ ἐδῶ.

* * *

Πῶς εἰσακούστηκε, ἀγαπητοί μου, ὁ ἑκατόνταρχος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου; Εἰσακούστηκε μὲ τὴν πίστι του, τὴν ὁποία συνώδευαν ἡ ταπείνωσι καὶ ἡ ἀγάπη. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ματθ. 6, 22-33
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΜΑΜΩΝΑΣ

«Οὐ δύνασθε Θεῶ δουλεύειν καὶ μαμωνᾱ»(Ματθ. 6, 24)

ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ὑπάρχει στὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, μιὰ λέξι ποὺ δὲν εἶνε ἑλληνική. Εἶνε λέξι συριακή. Εἶνε ἡ λέξι μαμωνᾶς. Σημαίνει πλούτη, θησαυρούς. Κάτι περισσότερο˙ τὴ λατρεία πρὸς τὸ χρῆμα, ποὺ οἱ ἄνθρωποι τὸ θεοποιοῦν. Ὁ μαμωνᾶς ἔτσι γίνεται θεός, ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς θεοὺς ποὺ λάτρευαν οἱ ἀρχαῖοι.
Καὶ σήμερα ὅμως, ἄν ρίξουμε μιὰ ματιὰ στὸν κόσμο, θὰ δοῦμε ὅτι ὁ μαμωνᾶς δὲν ἔπαψε νὰ λατρεύεται. Καὶ στὶς χῶρες ἀκόμη ἐκεῖνες ποὺ ὀνομάζονται χριστιανικές, ἀλλὰ δὲν ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ χρυσὸς καὶ ὄχι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνα μας. Κράτη μεγάλα καὶ ἰσχυρὰ εἶνε ἕτοιμα σὰν ἄγρια θηρία νὰ ὁρμήσουν τὸ ἕνα πάνω στὸ ἄλλο γιὰ τοὺς ὑλικοὺς θησαυρούς, γιὰ τὸ μαμωνᾶ.
Ἀλλʼ ὁ Χριστὸς στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο διεκήρυξε, ὅτι Θεὸς καὶ μαμωνᾶς δὲν συμβιβάζονται. Ἤ τὸν ἕνα θʼ ἀγαπήσης καὶ τὸν ἄλλον θὰ μισήσης, ἤ θὰ προσκολληθῆς στὸν ἕνα καὶ τὸν ἄλλο θὰ περιφρονήσης.

* * *

Ἀλλὰ γιατί Θεὸς καὶ μαμωνᾶς εἶνε ἀσυμβίβαστα; Ὁ Χριστὸς σὰν μέσο γιὰ τὸν πορισμὸ τοῦ ἐπιουσίου ἄρτου συνιστᾶ τὴν ἐργασία. Ὁ μαμωνᾶς ὅμως δὲν ἀρκεῖται σὲ μιὰ λιτὴ καὶ ἀπλῆ ζωῆ, δὲν ἀρκεῖται στὸν ἐπιούσιο ἄρτο˙ ζητεῖ νʼ ἀυξήση τὰ κεφάλαιά του, νὰ τὰ πολλαπλασιάση, νὰ ξαπλωθῆ καὶ ἄν εἶνε δυνατὸν νὰ καταλάβη ὅλη τὴ γῆ. Τὸ χρῆμα γίνεται πιὰ γιὰ τὸν πλεονέκτη καὶ φιλάργυρο, ὄχι μέσο, ἀλλὰ σκοπὸς τῆς ζωῆς. Γιὰ τὸ χρῆμα ζῆ καὶ ἀναπνέει ὁ ἄνθρωπος τοῦ μαμωνᾶ. Κινεῖται καὶ ἀναπτύσσει τεράστια δραστηριότητα, καὶ ταξιδεύει στὴν ξηρὰ καὶ τὴ θάλασσα, καὶ ρίχνεται στὶς πιὸ ἐπικίνδυνες ἐπιχειρήσεις, καὶ δὲν ἡσυχάζει οὔτε μέρα οὔτε νύχτα, ἀλλʼ ὅπως ὁ ἄφρων πλούσιος τῆς παραβολῆς ἀγωνιᾶ καὶ προσπαθεῖ νὰ βρῆ λύσι τοῦ προβλήματος, τί θὰ κάνη, πῶς θʼ ἀσφαλίση τοὺς θησαυροὺς καὶ τὰ πλούτη του ποὺ διαρκῶς συσσωρεύονται. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2297

Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου (Ματθ. 6,22-33)
28 Ἰουνίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Τα παθη τυφλωνουν, ο απαθης διακρινει

«Ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον;» (Ματθ. 6,23)

Διδάσκει, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Διδάσκαλος μὲ δέλτα κε­φαλαῖο – μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔννοια τῆς λέξεως. Πρόκειται γιὰ τὴν περίφημη Ἐπὶ τοῦ ὄ­ρους ὁ­μιλία (βλ. Ματθ. κεφ. 5ο-7ο), ποὺ λόγῳ τῆς σπουδαιότητός της ἔχει χαρακτηρισθῆ ὡς «ἡ καρδιὰ τοῦ Εὐαγγελίου». Ὁ Χριστὸς δὲν βρίσκεται σὲ μία πόλι ἢ χωριό, οὔτε στὸ ναὸ τῶν Ἰεροσολύ­μων ἢ στὴν αἴ­θουσα κά­ποιας συναγωγῆς· βρίσκεται σὲ ὕπαιθρο, ἐπά­νω στὸ ὕψωμα ἐ­κεῖνο ποὺ ἀπὸ τότε πῆρε τὸ ὄνομα «ὄρος τῶν μακα­ρισμῶν», ἐ­πειδὴ ἡ ὁμιλία του αὐτὴ ἀρχίζει μὲ τοὺς γνωστοὺς 9 Μακαρισμούς (ἔ.ἀ. 5,1-12).
Ὑψηλό­τερες ἀλήθειες δὲν μποροῦν ν᾽ ἀ­κου­­στοῦν· δὲν διδάσκει ἕνας θνητός, διδάσκει ἡ ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Θεοῦ. Μακαρίζει ὄχι τοὺς πλουσίους καὶ δυνατούς, ὄχι τοὺς ἄρ­χον­­τες καὶ μεγιστᾶνες, ὄχι τοὺς διασήμους καὶ ἐν­δόξους· μακαρίζει αὐ­τοὺς ποὺ φροντίζουν νὰ φυτέψουν στὴν ψυ­χή τους τὸ δέντρο τῆς ἀ­ρε­τῆς καὶ τῆς ἁγιότητος, τὸ ὁποῖο ὡς καρποὺς πα­ράγει· τὴν αὐτογνωσία καὶ τὴν ταπεί­νωσι, τὴ συν­αίσθησι καὶ τὴν αὐτομεμψία, τὴν ἔμπρα­κτη μετάνοια, τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν ἐ­λεημοσύ­νη, τὴν καθαρότητα, τὴν εἰ­ρήνη, τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ὁμολογία. Διδασκαλία πρωτάκουστη!
Διδάσκει μὲ λόγια ἁπλᾶ, ποὺ ἀγγίζουν τὴν καρδιά. Χρησι­μοποιεῖ εἰ­κόνες γνωστὲς καὶ παρ­αδεί­γμα­τα ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωή. Λέει ὅ­μως μεγάλες ἀλήθειες, ποὺ καθηλώνουν καὶ τὸν φιλόσοφο καὶ ἐπιστήμονα. Δὲν ἀναπτύσσει θεωρίες προοριζόμενες γιὰ μία ἀ­ριστοκρατία διανο­η­τῶν ἀλλὰ μένουν ἀκατανό­η­τες ἀπὸ τὸν πολὺ λαό. Ἀ­πευ­θύνεται σὲ ὅ­λους· ἀ­παιτεῖ μόνο αὐτὸ ποὺ μποροῦν ὅλοι νὰ διαθέσουν, μιὰ ψυχὴ καθαρὴ καὶ εἰλικρινῆ. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2296

Κυριακὴ Β΄ Ματθαίου (Ματθ. 4,18-23)
21 Ἰουνίου 2020

Σαλπιζει προσκλητηριο!

«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. 4,19)

Ὁ Χριστὸς προσκαλεῖ, ἀγαπητοί μου, ὅπως ἀκοῦμε στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Βηματίζει στὴν ἀκροθαλασσιὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ πλησιάζει τοὺς ψαρᾶδες. Προσ­καλεῖ δύο ἀ­δέρφια, τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἀνδρέα· καὶ πιὸ πέρα ἄλλα δύο ἀδέρφια, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη. Τί ἆραγε σκοπεύει νὰ κάνῃ;
Ἀνοίγει σχολεῖο, ἀρχίζει νὰ συγκεντρώνῃ μα­θητὰς κι αὐτοὶ οἱ τέσσερις εἶνε οἱ πρῶτοι· τοὺς προσ­καλεῖ νὰ τοὺς ἐγγράψῃ στὸ μαθητο­λόγιό του, νὰ τοὺς ἐκ­παι­δεύσῃ, γιὰ νὰ τοὺς ἀναδείξῃ μιὰ μέρα δι­­δασκά­λους καὶ καθηγη­τὰς τῆς οἰκουμένης. Ἔχει νὰ κάνῃ καὶ πόλεμο, χρειάζεται μαχητάς· στρατολογεῖ λοιπὸν αὐ­τοὺς τοὺς τέσσερις ἄνδρες, ποὺ τοὺς βρίσκει κατάλληλους γιὰ τὸ σῶμα ποὺ ἑτοιμάζει.
Καὶ οἱ τέσσερις αὐτοί, μαθηταὶ καὶ ὑποψήφιοι μαχηταί, ὑπακούουν ἀμέσως στὴν πρόσ­κλησι τοῦ Χριστοῦ. Ἀφήνουν τὰ δίχτυα τους, τὰ πλοιάριά τους, τοὺς γονεῖς τους, ὅ,τι πιὸ ἀ­­γαπητὸ εἶχαν σ᾽ αὐτὸ τὸν κόσμο, καὶ χωρὶς δισταγμὸ ἀκολουθοῦν τὸ Ναζωραῖο. Τὸν ἀκολουθοῦν ὄχι γιὰ λίγο, ὄχι προσωρινά, ἀλλὰ διὰ βίου, γιὰ πάν­τα· θὰ μείνουν πιστοὶ καὶ ἀ­φωσιωμένοι σ᾽ αὐτὸν μέχρι θανάτου.

* * *

Ὁ Κύριος ὅμως, ἀγαπητοί μου, δὲν προσ­κάλεσε κοντά του ἀνθρώπους μόνο τότε· συνέχισε νὰ προσκαλῇ καὶ μετὰ τὴν ἐμφάνισι τῆς Ἐκκλησίας του, διὰ μέσου τῶν αἰώνων, σὲ κά­θε ἐποχή, σὲ κάθε γενεά. Ἐξ­ακολουθεῖ λοι­­πὸν νὰ προσκαλῇ καὶ σήμερα. Ὅ­πως προσ­κάλεσε τοὺς τέσσερις ἐκείνους μαθητάς, ἔτσι προσκαλεῖ τώρα κ᾽ ἐμᾶς. Μᾶς προσ­­καλεῖ ὄχι βέβαια γιὰ νὰ μᾶς κάνῃ ἀποστόλους του ὅ­πως ἐκείνους· ἐκείνη ἦταν μία μοναδικὴ πρόσ­κλησι γιὰ κάτι ἰδιαίτερο, κάτι ἐξαιρετικό, γιὰ τὴ σω­τηρία τοῦ κόσμου. Ἐμᾶς μᾶς προσκαλεῖ ὄ­χι γιὰ νὰ σώσουμε ἄλλους, ἀλλὰ γιὰ νὰ σωθοῦ­με οἱ ἴδιοι· μᾶς προσκαλεῖ γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ.
Γι᾽ αὐτὴ τὴν πρόσκλησι τοῦ Χριστοῦ λοι­πὸν ἂς μιλήσουμε κ᾽ ἐμεῖς τώρα. Read more »