Κυριακὴ Θ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 12,16-21· 14,35)
Toῦυ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Η αγωνια των πλουσιων

Ο ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, κάθε ἄνθρω­πος, ὁπουδήποτε καὶ ἂν κατοικῇ καὶ ὅ­ποια γλῶσσα καὶ ἂν λαλῇ καὶ ὅ,τι μόρφωσι κι ἂν ἔχῃ, δὲν εἶνε τώρα ὅπως βγῆκε ἀπὸ τὰ χέ­ρια τοῦ Δημιουργοῦ. Μὴ σᾶς φαίνεται παράξε­νο αὐτό. Διότι στὰ ἔγκατα τῆς ὑπάρξεώς μας συ­ν­­έ­βη κάποτε ἕνας φοβερὸς σεισμός, τὸ λε­γόμενο προπατορικὸ ἁμάρτημα, ποὺ ἔ­φθει­ρε τὴν ἀνθρωπίνη φύσι. Μέσα μας ὑπάρχει τὸ κα­­κό, τὸ μικρόβιο τῆς διαφθορᾶς. Ὅπως ἡ χελώνα ὅ­που κι ἂν πάῃ φέρνει μαζὶ τὸ καύκαλό της, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅ,­τι κι ἂν κάνῃ, φέρνει μαζί του τὴν κακία, τὰ πάθη καὶ ἐλαττώματά του, ποὺ εἶνε πολλά.
Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ φοβερὰ πάθη, ποὺ πολὺ ταλαιπω­ρεῖ τὴν ἀνθρωπότητα, εἶνε ἡ πλεονεξία. Τὴν εἰ­κόνα της ζωγραφίζει μπροστά μας σήμερα τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο.

* * *

Ὁμιλεῖ γιὰ ἕνα πλεονέκτη πλούσιο. Δὲν εἶ­χε ῥευστὸ χρῆμα, εἶχε ὅμως κτήματα πολλά· χωράφια, ἀμπέλια, ἐ­λαι­ῶ­­νες. Καὶ συνέβη ἐκεί­νη τὴ χρονιὰ νὰ ἔρθῃ πλούσια σοδειά. Τὰ χωράφια πράσινη θάλασσα, οἱ ἐλιὲς ἔσπαζαν ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ καρποῦ, τ᾽ ἀμπέλια γεμᾶτα σταφύλια, τὰ ὀπωροφό­ρα δέντρα κατάφορτα.
Τί ἔπρεπε νὰ κάνῃ μπροστὰ σ᾽ αὐτὴ τὴν ἐ­ξαιρετικὴ εὐλογία; Νὰ δοξάσῃ τὸ Θεό. Γιατὶ ἂν ὁ οὐρανὸς δὲν ἔβρεχε κι ὁ ἥ­λιος δὲν ἔστελνε τὶς ἀκτῖνες του κι ὁ δροσε­ρὸς ἀέρας δὲ φυσοῦ­­σε, ἂν δηλα­­δὴ δὲν ὑπῆρχαν οἱ κα­τάλληλες συν­θῆκες, τίποτα δὲ θὰ φύτρωνε. Χάρις στὴν εὐ­λογία τοῦ Θεοῦ τὰ κτήματά του ἀπέδωσαν. Θά ᾽πρεπε λοιπὸν νὰ πῇ ἕνα «Δόξα σοι ὁ Θεός», ἕνα εὐχαριστῶ. Δὲν τὸ λέει. Εἶνε ἀχάριστος. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1535

Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. 10,25-37)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Οι «λησται» και ο «πλησiον»

     Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸν ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Τί εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο; Τὸ πιὸ ὡραῖο βιβλίο. Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπάρχῃ στὰ σπίτια, καὶ οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδιὰ νὰ τὸ διαβά­ζουν κάθε μέρα. Τὸ Εὐαγγέλιο περιέχει τὴ ζωή, τὰ λόγια καὶ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ μας.
Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἁπλό. Τὰ λόγια του μπορεῖ νὰ τὰ καταλάβῃ κ᾽ ἕνας ἀγράμματος κ᾽ ἕνα παι­δὶ τοῦ δημοτικοῦ. Ἔ­χουν ὅμως βάθος. Εἶνε χρυ­σάφι, μαργαριτά­­ρια, διαμάντια, λόγια αἰώνια. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ πα­ρε­λεύ­σονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ πα­ρέλ­θωσι» (Ματθ. 24,35). Θὰ ἔρθῃ δηλαδὴ μιὰ μέρα ποὺ ὁ ἥ­λιος θὰ σβήσῃ, τὰ ἄστρα θὰ πέσουν, τὰ ποτά­μια θὰ ξεραθοῦν, ἡ γῆ θὰ γίνῃ ἄνω – κάτω· ἕνα ὅμως θὰ μείνῃ αἰώνιο· τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο περιέχει μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες παραβολὲς τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τί λέει ἡ παραβολὴ αὐτή;

* * *

Ἕνας ἄνθρωπος ξεκίνησε ἀπὸ μιὰ πόλι νὰ πάῃ σὲ ἄλλη. Στὸ δρόμο ἔβλεπε τὴ φύσι, ἄ­κουγε τὰ πουλιά, ἔνιωθε χαρὰ Θεοῦ. Μὰ ξα­φνικὰ σὲ μιὰ στροφὴ τοῦ δρόμου πετάχτηκαν κάτι λῃσταὶ μὲ ἄγριες μορφές, ποὺ παραμόνευαν κρυμ­μένοι. Μόλις τὸν εἶδαν βγῆκαν μὲ τὰ μα­χαί­ρια, τὸν σταμάτη­σαν, τὸν χτύπησαν, τὸν πλήγωσαν, τοῦ πῆραν ὅ,τι εἶχε καὶ μισοσκοτωμένο τὸν ἄφησαν ἐκεῖ.
Ὁ ἄνθρωπος εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ βοήθεια. Σὲ λίγο φάνηκε νά ᾽ρχεται καβάλλα κάποιος εὐ­παρουσίαστος. Ἦταν ἕνας ἱερεὺς τοῦ ναοῦ. Ὁ τραυματισμένος περίμενε, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν βοηθήσῃ στὴν κα­τάστασι ποὺ βρισκόταν. Σταμάτησε, κατέβηκε ἀπ᾽ τὸ ἄλογο, τὸν βοήθησε; Ὄχι δυστυ­χῶς. Εἶδε τὸ θλιβερὸ ἐκεῖνο θέαμα μὲ τὰ αἵ­ματα, φοβήθηκε, κέντησε τὸ ζῷο του καὶ ἀπομακρύν­θηκε γρήγορα. Read more »

Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. 10,25-37)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Κανε κ᾿ εσυ το ιδιο»

«Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως» (Λουκ. 10,37)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ζοῦμε σὲ μιὰ «γενεὰν ἄπιστον καὶ διεστραμμένην», ὅπως λέει λόγος τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 17,17), καὶ διστάζω νὰ μιλήσω. Ἀλλὰ μὲ ἐνθαρρύνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος μοῦ λέει· Λάλησε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ· κι ἂν δὲν σ᾿ ἀκούσουν ὅλοι, θὰ σ᾿ ἀκούσουν οἱ μισοί· κι ἂν δὲν σ᾿ ἀκούσουν οἱ μισοί, θὰ σ᾿ ἀκούσουν οἱ δέκα· καὶ δέκα ἀκόμη νὰ σ᾿ ἀκούσουν, φτάνει· καὶ ἕνας νὰ σ᾿ ἀκούσῃ, φτάνει· διότι ὅσο ἀξίζει μιὰ ψυχή, δὲν ἀξίζει ὁλόκληρος ὁ ὑλικὸς κόσμος. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος· «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» (Μᾶρκ. 8,36). Τολμῶ λοιπὸν νὰ πῶ λίγα ἁπλᾶ λόγια ἐπάνω στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή.

* * *

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς διηγεῖται στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μία ὡραιοτάτη παραβολή, τὴν παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου. Τί λέει ἡ παραβολή;
Ἕνας ἄνθρωπος ξεκίνησε ἀπ᾿ τὰ Ἰεροσόλυμα καὶ πήγαινε στὴν Ἰεριχώ. Στὸ δρόμο, πίσω ἀπ᾿ τὰ βράχια, ἦταν κρυμμένοι λῃσταί. Τὸν σταμάτησαν, τὸν χτύπησαν, τὸν τραυμάτισαν, τοῦ πῆραν ὅ,τι εἶχε, τὸν ἄφησαν «ἡμιθανῆ» (Λουκ. 10,30), κ᾿ ἔφυγαν. Μετὰ ἀπὸ λίγο νά καὶ φαίνεται ἕνας ἱερεύς. Ὡς ἐκ τῆς ἀποστολῆς του ἔπρεπε νὰ τὸν βοηθήσῃ. Δὲν τὸν βοήθησε· φοβήθηκε ἴσως καὶ τὸν προσπέρασε ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ τί θ᾿ ἀπογίνῃ ὁ τραυματίας. Μετὰ περνᾷ ἕνας ἄλλος, λευΐτης αὐτός, διάκονος δηλαδὴ τοῦ ναοῦ. Κι αὐτὸς θὰ ἔπρεπε νὰ τὸν ἐξυπηρετήσῃ. Τίποτε· ἔφυγε κι αὐτός. Read more »

Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ (Λουκ. 16,19-31)
3 Νοεμβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου
 

ΘΕΪKA AΓΩNIΣMATA

ΓΙΑ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ KAI ΦΤΩXOYΣ

Πατῆστε τον τίτλο και διαβᾶστέ το σε pdf

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 11142

Η περαν του ταφου ζωη

Πολλά, ἀγαπητοί μου, κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ φοβᾶται. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνο ποὺ τὸν φοβί­ζει περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα εἶνε ὁ θάνατος. Καὶ μόνο ἡ λέξι θάνατος προκαλεῖ τρόμο. Ὁ θάνατος μυστήριο μεγάλο!
Ὅλοι κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον ἔχουν τὴν ἀ­πορία· Τί γίνεται μετὰ τὸ θάνατο; Ὑπάρχει τίποτα πέρα ἀπὸ τὸν τάφο, ἢ ἡ ζωὴ τελειώνει ἐκεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος σβήνει;…
Τὸ ἐρώτημα εἶνε σπουδαῖο. Ἐὰν πιστέψου­με, ὅτι στὸν τάφο τελειώνει ἡ ζωή, τότε ὁ ἄν­θρωπος εἶνε ἐλεύθερος νὰ κάνῃ ὅ,τι θέλει· νὰ ἁμαρτάνῃ, νὰ πορνεύῃ, νὰ μοιχεύῃ, νὰ δι­α­­πράττῃ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα, ἀρκεῖ μό­νο νὰ διαφεύγῃ τὰ μάτια τῆς ἀστυνομίας καὶ τῆς δικαιοσύνης. Ἐὰν ὅμως ὑπάρχῃ πέραν τοῦ τάφου ζωή, τότε ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ῥυθμίσῃ ἐδῶ τὴ ζωή του σύμφωνα μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Στὸ ἐρώτημα τί ὑπάρχει μετὰ θάνατον ἀ­πάντησι μᾶς δίνει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μὲ τὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου ποὺ ἀκούσατε. Τί μᾶς λέει;

* * *

Ἦταν ἕνας πλούσιος, ποὺ εἶχε ὅλα τ᾿ ἀγα­θὰ τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ᾿ ὅλα αὐτὰ (σπίτια, χωράφια καὶ ὅ,τι ἄλλο) τὰ χρησιμοποιοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μόνο. Ἦταν ἕνας ἰδιοτελὴς συμφε­ροντολόγος καὶ σαρκολάτρης. Ἔφτειαχνε τὰ καλύτερα ροῦχα, φοροῦσε ἐνδυμασίες πανά­κριβες ποὺ μόνο βασιλιᾶδες φοροῦσαν, ἔ­τρω­γε τὰ καλύτερα φαγητά, ἔπινε τὰ καλύτερα κρασιά, διασκέδαζε καθημερινῶς στὸ μέγαρό του· ὀργανοπαῖκτες – βιολιτζῆδες κάθε βράδυ ἔπαιζαν ἐκεῖ, καὶ γυναῖκες ἁμαρτωλὲς χόρευαν ἀνήθικους χορούς. Ἔτσι περνοῦσε τὴ ζωή του, «εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμ­πρῶς» (Λουκ. 16,19). Γιὰ ἄλλον δὲν ἔδινε σημασία.
Στὴν πόρτα του καθόταν ὁ Λάζαρος, ἕνας φτωχὸς καὶ ἄρρωστος, ἔρημος κ᾿ ἐγκαταλελειμμένος, ποὺ δὲν εἶχε οὔτε στέγη οὔτε φάρμακα οὔτε ἄλλη ἀνθρώπινη βοήθεια. Ὁ πλούσιος ποτέ δὲν ἄνοιξε τὴν πόρτα του νὰ τὸν φιλοξενήσῃ, κι αὐτὸς προσπαθοῦσε νὰ ζήσῃ μὲ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου. Ἦταν γεμᾶτος πληγὲς καὶ σκυλιὰ ἔγλειφαν τὶς πληγές του. Ἔτσι ζοῦσε.
Ἀλλὰ μιὰ μέρα ὁ πλούσιος, ἐκεῖ ποὺ νόμιζε πὼς θὰ ζήσῃ μὲ τὰ βουνά, ἄκουσε νὰ χτυ­πᾷ κάποιος τὴν πόρτα του. Ποιός ἦταν; Ὁ χάρος! Αὐτὸς εἶνε ὁ ἐπισκέπτης ὁ αἰφνίδιος, ποὺ ἔρχεται σὲ ὥρα ποὺ δὲν τὸν περιμένουμε κι ἁρπάζει μικροὺς – μεγάλους, τὸν πλούσιο καὶ τὸ φτωχό, καὶ τοὺς ὁδηγεῖ στὸν ἄλλο κόσμο. Πέθανε λοιπόν. Καὶ τότε τὸ μὲν σῶμα του ἔγινε τροφὴ σκωλήκων καὶ δυσωδία, ἡ δὲ ψυχή του πῆγε στὸν ᾅδη, ὅπου ἔνιωθε νὰ τὸν ἐ­λέγχουν οἱ τύψεις τῆς συνειδήσεως· καὶ προ­τιμότερο, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, νὰ σὲ δαγκώσῃ σκορπιὸς παρὰ νὰ σὲ δαγκώσῃ ἡ συν­είδησι. Τότε ἔμαθε, ὅτι ὑπάρχει καὶ ἄλλος κόσμος. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2235

Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,41-56)
27 Ὀκτωβρίου 2019
Του Μητροπολιτου π. Αὐγουστινος Καντιωτου

Απεναντι στο θανατο

«Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει» (Λουκ. 8,52)

Ὁ θάνατος, ἀγαπητοί μου, ποὺ πολλὲς φο­ρὲς ἔρχεται στὴ ζωή μας ἀπροειδοποίητα καὶ πέφτει ξα­φνι­κὰ πάνω σ᾽ ἕναν ἢ περισσοτέρους συνανθρώ­πους μας σὰν κεραυνός· ὁ θά­νατος, ποὺ ἁρ­πάζει μέσα ἀπ᾽ τὴν ἀγ­κάλη μας καὶ τὰ πιὸ ἀγαπητὰ πρόσωπα, δημιουργεῖ θλῖψι. Κάθε λογικὸς καὶ φυσιολογικὸς ἄνθρωπος μπροστὰ στὸ θάνατο σταματᾷ, μπροστὰ στὸ φέρετρο συστέλλεται, μπροστὰ σὲ ἕνα τάφο συλλογίζεται μὲ θλῖψι πολλὰ πράγματα.

* * *

Τὴ θλῖψι ὅμως αὐτὴ δὲν τὴν ζοῦν ὅλοι μὲ τὸν ἴδιο τρόπο· ἀλλιῶς τὴν ἀν­τιμετωπίζει ὁ ἄ­πιστος καὶ ἀλλιῶς ὁ πιστός. Ὁ ἄπιστος νικιέται ἀπὸ τὴ θλῖψι, ἐνῷ ὁ πιστὸς νικᾷ τὴ θλῖψι.
⃝ Ὁ ἄπιστος καταβάλλεται, νικιέται, ἀποδι­οργανώνεται ἀπὸ τὴ θλῖψι. Κλαίει ἀ­παρηγόρητα καὶ ὀδύρεται. Πάνω στὸν πόνο ποὺ νιώθει χάνει τὸ ἔλεγχο τοῦ ἑαυτοῦ του, παραφέ­ρεται, ξεφεύγει, παραλογίζεται. Αἰσθάνεται μέσα του πί­εσι, θέλει κάπου νὰ ξεσπάσῃ, καὶ τὰ βάζει μὲ ὅλους· ἐκεῖ τότε συχνὰ ἀσεβεῖ, καταριέται, βλαστη­μάει, καταν­τᾷ μισάνθρωπος, τρελλαίνεται. Κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς θλίψεως μαραίνεται ψυχικά, φαρμακώνεται καὶ σωματικά, καὶ τὸ χειρότερο· κάποτε στὸ τέλος δυσ­τυ­χῶς αὐτοκτονεῖ.
Εἶνε ἑπόμενο αὐτό. Ἐφ᾿ ὅσον δὲν πιστεύει στὸ Θεό, στὴν θεία πρόνοια καὶ τὴν ἀθανα­σία τῆς ψυχῆς, ἀφοῦ γι᾽ αὐτὸν ἄλλη ζωὴ δὲν ὑπάρ­χει, νομίζει ὁ ταλαίπωρος ὅτι ὁ ἀποθα­νὼν συγ­γενὴς ἢ φίλος του ἐξαφανίστηκε, μηδενίστηκε πλέ­ον· βλέπει τὸ θάνατο ὡς τὸ ὁ­ριστικὸ καὶ ἀ­μετάκλητο τέρμα τῆς ζωῆς μας, καὶ γι᾽ αὐτὸ τὸν φοβᾶται καὶ τὸν τρέμει. Ταρά­ζεται καὶ ἀ­κούγοντας ἀκόμη τὴ λέξι «θάνατος». Πασχίζει νὰ διώξῃ ἀπὸ τὴ σκέψι του κάθε τι ποὺ θυμίζει θάνατο. Καὶ μπο­ρεῖ νὰ δῇ τότε κανεὶς αὐ­τὸν τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δηλώνει ἄπιστος, νὰ ἐκδηλώνῃ μιὰ πίστι σὲ κάτι μεταφυσικό, νὰ θέ­λῃ π.χ. νὰ ἐξορκίσῃ τὸ θάνατο …χτυπών­τας ξύλο! Τί σημαίνουν αὐτά; Σημαίνουν, ὅτι στὴν ψυχὴ καὶ τὴ σκέψι αὐτοῦ τοῦ ἀπίστου βασιλεύει ὁ θάνατος μὲ ὅλα τὰ φόβητρά του, τὶς δεισιδαιμονίες καὶ ἀνόητες προλήψεις.
⃝ Τελείως διαφορετικὴ στάσι ἀπέναν­τι στὸ θάνατο παίρνει ὁ πιστός. Τὸν καιρὸ τοῦ πένθους του γιὰ τὸ θάνατο τῶν γονέων του, τῆς συζύγου του, τοῦ παιδιοῦ του, τοῦ φίλου του, ὁ πιστὸς Χριστιανὸς φανερώνει ἕνα μεγαλεῖο ψυχῆς· ξεδιπλώνει τὴν πίστι του καὶ τὴν ὑψώνει σὰν σημαία θριάμβου κατὰ τοῦ θανάτου. «Πιστεύει» –καὶ τὸ δείχνει– «εἰς ἕ­να Θεόν, Πατέρα παντοκράτορα»· «προσδο­κᾷ» –χωρὶς ἀμφιβολία– «ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Σύμβ. πίστ. 1, 11-12). Read more »

ερίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2231

Κυριακὴ ΣΤ΄ τοῦ Λουκᾶ (Λουκ. 8,26-39)
20 Ὀκτωβρίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Καθρεπτης της κοινωνιας μας

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Ἡ σημερινὴ περικοπὴ εἶνε εἰ­κόνα τῆς συγχρόνου ἀνθρωπότητος. Διότι οἱ ἐκδηλώσεις τοῦ δυστυχισμένου ποὺ θεράπευσε ὁ Χριστὸς στὴ χώρα τῶν Γαδα­ρηνῶν, τὰ σημάδια ποὺ ἐμφάνιζε ὁ δαιμονιζό­μενος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, τὰ ἴδια αὐ­τὰ σημάδια ἐμφανίζουν σήμερα περισσότερο ἢ λιγώτερο καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας. Ποιές ἦταν οἱ ἐκδηλώσεις τοῦ δαιμονιζομένου;
Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ κατελήφθη ἀπὸ τὸ πονη­ρὸ πνεῦμα, τὸ πρῶτο σημεῖο ποὺ ἐξεδή­λωσε ἦ­ταν – ποιό; Ἀκοῦστε, γυναῖκες καὶ ἄντρες· ὅ­τι ἔσχιζε τὰ ῥοῦχα του κ᾽ ἔβγαινε γυμνός, ὅ­πως τὸν γέννησε ἡ μάνα του, χωρὶς νὰ ντρέπεται.
Τὸ δεύτερο σημεῖο εἶνε, ὅτι δὲν ἔμενε στὸ σπίτι του· λὲς καὶ εἶχαν βελόνες οἱ καρέκλες, λὲς καὶ ἦταν φυλακὴ τὸ σπίτι, ἀπ᾽ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ, μέρα – νύχτα ἔμενε ἔξω.
Τὸ τρίτο σημάδι. Ἀφοῦ δὲν ἦταν στὸ σπίτι, ποῦ ἔμενε; Στὸ νεκροταφεῖο, στὰ μνήματα, μέσ᾽ στὰ κόκκαλα, τὴ βρωμιὰ καὶ ἀκαθαρσία.
Τὸ τέταρτο, ὅτι τὸν ἔπιαναν, τὸν ἔδεναν μὲ σχοινιὰ καὶ ἁλυσίδες, ἀλλ᾽ ὅπως κ᾽ ἕνα μικρὸ παιδὶ σπάει μιὰ κλωστή, ἔτσι ἔσπαζε τὶς ἁλυσίδες καὶ «ἠλαύνετο» στὶς ἐρημιές (Λουκ. 8,29).
Πέμπτον, ὅτι αὐτὸ τὸ κακὸ ἦταν πολυχρόνιο.
Ἕκτον, ὅτι καμμία δύναμι δὲν μπόρεσε νὰ δαμάσῃ τὸ δαιμόνιο, κι αὐτὸς ἦταν ὁ τρομο­κράτης τῆς περιοχῆς· ἄνθρωπος δὲν τολμοῦ­σε νὰ περάσῃ ἀπὸ τὸ μέρος του. Μία μόνο δύ­ναμις τὸν ἐλευθέρωσε, ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.

* * *

Αὐτές, ἀγαπητοί μου, ἦταν οἱ ἀπαίσιες ἐκδη­λώσεις τοῦ δαιμονιζομένου. Ἀλλὰ οἱ ἴδιες ἐκ­δηλώσεις παρατηροῦνται καὶ σήμερα. Εἶπα, ὅ­τι τὸ εὐαγγέλιο αὐτὸ εἶ­­νε ἡ εἰκόνα τῆς ση­μερινῆς ἀνθρωπότητος. Δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λέ­νε σπουδαῖοι συγγραφεῖς. Μπορεῖ κάποιοι καφ­φενόβιοι, ποὺ δαπα­νοῦν τὸ χρόνο τους παίζον­τας χαρτιά, νὰ εἰρωνεύωνται, ὅτι τὸ Εὐ­αγγέλιο ἦταν γιὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ»· ἂς μάθουν λοιπόν, ὅτι τὸ σημε­ρινὸ εὐαγγέλιο τὸ διά­βασε κ᾽ ἕνας μεγάλος ῾Ρῶσος λογοτέχνης, ὁ Ντο­στογιέφσκυ, ἐμπνεύσθηκε ἀπ᾽ αὐτὸ καὶ ἔγραψε τὸ ἔργο «Οἱ δαιμονισμένοι», μετα­φρασμέ­νο καὶ σ᾽ ἄλλες γλῶσσες. Γι᾽ αὐτὸ εἶπα ὅτι τὰ σημάδια τοῦ δαιμονιζομένου τοῦ σημερινοῦ εὐαγγε­λίου, τὰ ἴδια ἔχει καὶ ἡ ἐποχή μας. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2230

Κυριακὴ Δ΄ Λουκ. ἢ Πατ. Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου
13 Ὀκτωβρίου 2019 ἑσπέρας
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η βεβηλωσι της Κυριακης

Θέλετε, ἀγαπητοί μου, νὰ δῆτε τὸ πνευμα­τικὸ ἐπίπεδο μιᾶς ὀρθοδόξου χώρας; Παρατηρῆστε τί κάνουν κάτοικοί της τὶς ἑορτὲς καὶ ἰδίως τὴν Κυριακή. Κάνουν σταυρό, ἐκκλη­σιάζονται, σκέπτονται τὸν οὐρανό, ὑμνοῦν τὴν ἁ­γία Τριάδα, κοινωνοῦν, μελετοῦν Γραφή, ἐπι­σκέπτονται ἀρρώστους, βοηθοῦν φτωχούς, ἀπέχουν ἀπὸ ἁμαρτίες; Ἐὰν ναί, ἡ χώρα εἶνε χριστιανική, ἔθνος εὐλογημένο, ἄγγελοι φρου­ροῦν τὰ σύνορά της. Ἐὰν ὅμως ὄχι, τότε ἡ χώ­ρα αὐτὴ εἶνε εἰ­δωλολατρική, διώχνει ἀπὸ πάνω της τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ. Ἀ­σφαλὴς δείκτης τῆς πνευματικῆς καταστάσε­ώς της εἶνε ἡ τήρησι τῆς τετάρτης ἐντολῆς τοῦ Δεκαλόγου (βλ. Ἔξ. 20,8-11. Δευτ. 5,12-15). Καὶ γεννᾶται τὸ ἐ­ρώτημα· οἱ Ἕλληνες τη­ροῦν τὴν ἐντολὴ αὐτή, ἀργοῦν ἀπὸ τὰ καθη­μερινὰ ἔργα, ἁγιάζουν τὴν ἡμέρα τοῦ Κυρίου; Τὸ δείχνουν ὄχι τὰ λόγια ἀλλὰ τὰ ἔρ­γα τους. Καὶ νά ἕνα παράδειγμα.
Ὅταν περιώδευα ὡς ἱεροκήρυκας τὴ νότιο Εὔβοια, τὸ 1951, διαπίστωνα μετὰ λύπης, ὅτι ἡ Κυριακὴ ὡς ἡμέρα λατρείας τοῦ Κυρίου εἶχε κα­ταργηθῆ. Ἀπὸ νωρὶς τὸ πρωὶ γινόταν παζάρι, καὶ οἱ φω­νὲς ἔφταναν μέχρι τὸ ναὸ ὅπου ὁ ἱερεύς, μόνος, προσευχόταν στὸ Θεό. Τί βεβήλωσι! Κι ὅπως λέει ὁ ἱε­ρὸς Χρυσόστο­μος, μεταξὺ ἀγορᾶς καὶ πωλήσεως, ἀγοραστῶν καὶ πω­λητῶν, καιροφυλακτοῦν οἱ περισσότεροι δαίμο­νες, γίνεται δι­ελ­κυστίνδα κακῶν, οἱ ἄν­θρωποι σέρνουν καὶ σέρνονται στὴν ἁμαρτία· ὅποιος προλάβῃ καὶ γελάσῃ τὸν ἄλλο. Ποιός νὰ μετρή­σῃ τὰ ψέμα­τα ποὺ λέγονται, τοὺς ὅρκους ποὺ γίνονται, τὶς ἀπάτες καὶ κλοπές; Καὶ ἡ βεβήλω­σι συνεχίζεται· μετὰ τὸ παζάρι πολλοὶ πηγαίνουν σὲ διάφορα κέντρα καὶ ταβέρνες, ὅ­που σπαταλοῦν τὰ λίγα κέρδη τους, κ᾽ ἐκεῖ μεθοῦν, αἰσχρολογοῦν, βρίζουν, βλα­στημοῦν, καὶ γυρίζουν στὰ σπίτια τους σὲ ἀ­θλία κα­τάστασι. Τί ἐξ­ευτελισμός, τί κατάπτωσι τοῦ ἀν­θρώπου, τῆς «εἰ­κόνος» τοῦ Θεοῦ (Γέν. 1,26) – καὶ πότε; τὴν Κυρι­α­­κή, τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Κύριος ἦρθε νὰ τὸν ὑψώσῃ μὲ τὸ σταυ­ρὸ καὶ τὴν ἀνάστασί του, νὰ τὸν κάνῃ ἄγγελο, νὰ τὸν κάνῃ θεὸ κατὰ χάριν!
Αὐτὰ καὶ ἄλλα χειρότερα συνέβαιναν τότε, ἐκεῖ καὶ ἀλλοῦ. Μήπως δὲν συμβαίνουν καὶ σή­μερα; Τὸ παζάρι ἔφαγε τὴν Κυρια­κή! Ὄ­χι στοὺς ναοὺς ἀλλὰ στὰ μαγαζιὰ τρέχουν ὅλοι. Ἡ Κυρι­ακὴ ἔχει σβή­σει. Καὶ μόνο αὐτῆς τῆς ἐν­το­λῆς ἡ καταπάτησι φτάνει γιὰ νὰ βεβαιώσῃ πόσο ἔ­χουμε ξεμακρύνει ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Κυρίου. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2229

Κυριακὴ Δ΄ Λουκ. ἢ Πατ. Ζ΄ Οἰκ. Συν. (Λκ 8,4-15)
13 Ὀκτωβρίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

Τα τεσσερα εδαφη γης

«Καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν…·
καὶ ἕ­τερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν…·
καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀ­καν­θῶν…·
καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν…» (Λουκ. 8,5-8)

Βρισκόμαστε, ἀγαπητοί μου, στὸ φθινόπω­ρο, στὴ μία δηλαδὴ ἀπὸ τὶς τέσσερις ἐπο­χὲς ποὺ διαιρεῖται τὸ ἔτος. Αὐτὴ ἡ διαίρεσι τοῦ χρόνου σὲ τέσσερις ἐποχὲς εἶνε ἔργο τῆς θεί­ας σοφίας. Φανταστῆτε νὰ εἴχαμε μόνο χειμῶ­να· θὰ ἤμασταν Βόρειος πόλος. Ἢ φανταστῆ­τε νὰ εἴχαμε μόνο θέρος κι ὁ ἥ­λιος νὰ καίῃ τὴ γῆ· θὰ ἤμασταν σὰν δι­ακεκαυμένη ζώνη. Ἐν­αλλάσσονται οἱ ἐποχές, κι αὐτὸ εἶνε μία ἀπόδειξις τῆς θεϊ­κῆς ἀγάπης γιὰ τὸν ἄνθρωπο.
Τὸ φθινόπωρο τὸ θερμόμετρο πέφτει, ὁ ἀέ­ρας γίνεται ψυχρότερος, ὁ οὐρανὸς γεμίζει σύννεφα καὶ πέφτουν οἱ πρῶτες βροχές. Αὐ­τὲς οἱ σταλαγματιὲς τῆς βροχῆς εἶνε εὐλο­γία Θεοῦ· ἀξίζουν παραπάνω κι ἀπὸ χρυσάφι. Οἱ γεωργοὶ περιμένουν αὐτὴ τὴ βροχή· τὸ ξε­ρὸ χῶμα ῥουφάει τὸ νερό, μαλακώνει, καὶ αὐ­τοὶ βγαίνουν στὰ χωράφια, σκάβουν μὲ τὰ ἀ­λέ­τρια ἢ τὰ τρακτέρ, ἀνοίγουν αὐλάκια βαθειὰ στὴ γῆ, καὶ σπέρνουν τὸ σπόρο τὸν πολύτιμο. Ἔπειτα ἀπὸ τὸ σπόρο βγαίνουν τὰ στάχυα, ἀ­πὸ τὰ στάχυα γίνεται ὁ καρπὸς – τὸ σιτάρι, ἀ­πὸ τὸ σιτάρι τὸ ἀλεύρι, κι ἀπὸ τὸ ἀλεύρι τὸ ψωμί, τὸ τόσο ἀναγκαῖο γιὰ τὴν τροφὴ τοῦ ἀν­θρώπου, ὅλου τοῦ κόσμου. «Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον» (Ματθ. 6,11).
Ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ ἰδιαιτέρως τὴν γεωργία καὶ εὐλογεῖ τὰ χωράφια. Γι᾽ αὐτὸ βλέπετε συχνὰ στὴν ἐκκλησία ἀναπέμπουμε εἰδικὸ αἴτημα καὶ λέμε· «Ὑπὲρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορί­ας τῶν καρπῶν τῆς γῆς καὶ καιρῶν εἰρηνι­κῶν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν» (θ. Λειτ. κ.ἀ.).
Τὸ φθινόπωρο λοιπόν, στὴν κατάλληλη ἐ­ποχή, ὥρισε ἡ Ἐκκλησία μας νὰ διαβάζεται στὴ λατρεία καὶ ἡ ὡραιοτάτη παραβολὴ τοῦ Σπορέως (βλ. Λουκ. 8,4-15). Εἶνε γνωστή. Τί μᾶς λέει; Read more »

Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 7,11-16)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Ειδη νεκρωσεως

Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, μᾶς διηγεῖται ἕνα ἀ­πὸ τὰ μεγαλύτερα θαύματα τοῦ Χριστοῦ. Γινόταν κηδεία ἑνὸς παιδιοῦ. Ὁ Κύρι­­­­ος πλησίασε τὸ φέρετρο καὶ ἄγγιξε τὸ νεκρὸ λέ­γον­τας· «Νεα­νίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθη­τι» (Λουκ. 7,14). Καὶ μὲ τὶς τρεῖς αὐτὲς μόνο λέξεις ἐ­πανέ­φερε τὸ παιδὶ στὴ ζωή, κι ὅλους τοὺς κατέλαβε «φόβος» καὶ «ἐδόξαζον τὸν Θεόν» (ἔ.ἀ. 7,16).
«Τὸ φρέαρ» ἐδῶ εἶνε «βα­­θύ», θέλουμε «ἄν­τλη­μα» (Ἰω. 4,11) γιὰ νὰ μπο­ρέσουμε νὰ βγάλου­με νοήμα­τα. Ἔχοντας λοιπὸν ὡς ὁδηγό, ὡς «ἄν­τλημα» κα­τάλληλο, τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, λέμε ὅτι ὁ νε­κρὸς αὐτός, ποὺ ἀνέστη­­σε ὁ Χριστός, δὲν εἶνε ὁ μόνος· ὑπάρχουν κι ἄλ­λοι νεκροί, κι ἄλλοι τρόποι νεκρώ­­σεως. Κατὰ τὴ Γραφὴ καὶ τὸν ἱε­ρὸ Χρυσό­στομο ὑπάρχουν τρεῖς νεκρώ­σεις· ἡ μία εἶνε ἀκατηγόρητη, ἡ ἄλλη ἀξία ἐ­παίνων, ἡ τρίτη ἀξία θρή­νων. Ποιές εἶν᾽ αὐτές;

* * *

⃝ Ἡ πρώτη, ἀγαπητοί μου, ὅπως εἴπαμε, εἶνε ἀ­­κατηγόρητη. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε μὲ σῶ­μα καὶ ψυχή, δυστυχῶς ὅμως ὁ δεσμὸς μεταξύ τους διασπάσθηκε, καὶ ἔρχε­ται γιὰ τὸ κάθε παιδὶ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας ἡ στι­γμὴ ποὺ ἡ ψυχὴ χωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα· ἐ­πέρχεται ὁ θά­νατος, ὡς συνέπεια τοῦ προπα­τορικοῦ ἁμαρτήματος. Εἶνε ἡ ἐκτέλεσι τῆς ἀ­ποφάσεως τοῦ Κυρίου ποὺ εἶ­πε «ᾟ δ᾽ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾽ αὐ­τοῦ, θανά­τῳ ἀποθανεῖσθε» (Γέν. 2,17). Δὲν ὑ­πάρχει ἄνθρωπος ποὺ θὰ ζήσῃ καὶ δὲ θὰ πεθάνῃ.
Στὶς κηδεῖες ἀκοῦμε· «Θρηνῶ καὶ ὀδύ­ρομαι, ὅταν ἐννοήσω τὸν θάνατον καὶ ἴδω ἐν τοῖς τά­­φοις κειμένην τὴν κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ πλασθεῖ­σαν ἡμῖν ὡραιότητα, ἄμορφον, ἄδοξον, μὴ ἔχου­σαν εἶδος· ὤ τοῦ θαύματος! τί τὸ περὶ ἡ­μᾶς τοῦτο γέγονε μυστήριον; πῶς παρεδόθη­μεν τῇ φθορᾷ; πῶς συνεζεύχθημεν τῷ θανάτω;» (Εὐχολ., εἰς κεκοιμ.· βλ. Παρακλ. ἦχ. πλ. δ΄, Σάββ. πρωὶ νεκρώσ.). Βλέπουμε τὸν ἄνθρωπο, τὴν εἰκόνα αὐτὴ τοῦ Θεοῦ, νὰ ῥαγίζῃ, νὰ καταστρέφεται. Τί μυ­στήριο εἶν᾿ αὐτό! Read more »

Kυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 7,11-16)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντώτου

Ο θανατος νικηθηκε!

«…Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκώς…» (Λουκ.7,11-16)

ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγαπητοί μου, μία λέξις, ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἅμα τὴν ἀκούσῃ λυπᾶται καὶ μελαγχολεῖ· εἶνε ἡ λέξι θάνατος. Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας ―καὶ ἤμουν πολὺ εὐτυχής, διότι μ᾿ ἀξίωνε ὁ Θεὸς νὰ γυρίζω καὶ νὰ κηρύττω τὸ Εὐαγγέλιο―, εἶχα πάει σ᾿ ἕνα χωριό. Ἦταν βράδυ. Φιλοξενήθηκα σ᾿ ἕνα σπίτι. Προτοῦ νὰ κοιμηθοῦμε εχαμε μιὰ συζήτησι μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ. Ἐκεῖ ποὺ συζητούσαμε εἶπα τὴ λέξι «θάνατος». Μόλις ἄκουσε ὁ νοικοκύρης τὴ λέξι «θάνατος», τρόμαξε καὶ χτύπησε ξύλο. ―Γιατί χτυπᾷς ξύλο; τοῦ λέω. ―Ἐδῶ, λέει, ἔχουμε αὐτὴ τὴ συνήθεια· νομίζουμε ὅτι ἔτσι φεύγει ὁ θάνατος…
Ἂν ἔφευγε ὁ θάνατος ἔτσι εὔκολα!… Τὸ παράδειγμα αὐτὸ δείχνει πόσο τρόμο προξενεῖ καὶ τὸ ἄκουσμα τῆς λέξεως «θάνατος», πολὺ δὲ περισσότερο ὅταν ὁ θάνατος ἐπισκεφθῇ τὸ σπίτι μας καὶ πεθάνῃ κάποιος ἀπὸ τοὺς οἰκείους.

* * *

Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ ὁ θάνατος δὲν ὑπῆρχε. Περίεργο πρᾶγμα, δὲν ὑπῆρχε θάνατος; Ναί, δὲν ὑπῆρχε. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἀθάνατο. Ἀλλὰ ὑπὸ ἕνα ὅρο· νὰ ὑπακούῃ στὶς ἐντολές του. Τὸν προειδοποίησε μέσα στὸν κῆπο τοῦ παραδείσου, ὅτι ἂν παραβῇ τὴν ἐντολή του θὰ πεθάνῃ· «θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γέν. 2,17). Δυστυχῶς οἱ πρωτόπλαστοι δὲν ὑπήκουσαν στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Παρέβησαν τὴν ἐντολή του, ἁμάρτησαν, κι ἀπὸ τότε ὁ θάνατος μπῆκε στὴν ἀνθρωπότητα. Ἀθάνατος πρῶτα ὁ Ἀδάμ, θνητὸς κατόπιν. Θνητὸς ὁ Ἀδάμ, θνητὴ ἡ Εὔα, θνητοὶ ὅλοι ἐμεῖς, ἄντρες – γυναῖκες, ποὺ καταγόμεθα ἀπὸ ἐκείνους.
Κανένα ἄλλο πρᾶγμα δὲν εἶνε τόσο βέβαιο ὅσο ὁ θάνατος. Ὅλα τ᾿ ἄλλα μπορεῖ νὰ συμβοῦν – μπορεῖ νὰ μὴ συμβοῦν, ἔχουν κάποια πιθανότητα· ὁ θάνατος εἶνε τὸ πιὸ βέβαιο. Ἀλλ᾿ ἐνῷ εἶνε τὸ πιὸ βέβαιο, ἐν τούτοις εἶνε ἄγνωστη ἡ ὥρα του. Ὁ θάνατος ἔρχεται σὰν τὸν κλέφτη, «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί» (πρβλ. Α΄ Θεσ. 5,2). Ὁ κλέφτης δὲν προειδοποιεῖ τὸ νοικοκύρη ποιά ὥρα θὰ ᾿ρθῇ· ἔρχεται αἰφνιδίως καὶ κλέβει. Ἔτσι κι ὁ θάνατος. Ἔρχεται πρωΐ, ἔρχεται μεσημέρι, ἔρχεται βράδυ· ἔρχεται στὸ δρόμο, ἔρχεται στὴν πλατεῖα, ἔρχεται στὸ χωράφι, ἔρχεται στὸ αὐτοκίνητο ποὺ ταξιδεύεις, ἔρχεται στὸ πλοῖο, ἔρχεται στὸ σιδηρόδρομο, ἔρχεται στὸ ἀεροπλάνο. Παντοῦ καὶ πάντοτε ἔρχεται. Ἀκόμα καὶ στὶς στιγμὲς τῆς χαρᾶς, ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα τοῦ γάμου· ἔχουμε παραδείγματα πού, ἐνῷ πήγαιναν γιὰ τὰ στέφανα, πέθαναν ὁ γαμπρὸς ἢ ἡ νύφη καὶ ὁ γάμος ἔγινε κηδεία. Ὦ Θεέ μου! παντοῦ ὁ θάνατος. Read more »

 Η παρακάτω ΟΜΙΛΙΑ ΣΕ pdf

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ (Λουκ. 7,11-16)

«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συν­επορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε· καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγον­τες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2227

Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 7,11-16)
6 Ὀκτωβρίου 2019 πρωὶ

Ο θανατος

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο. Δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο βιβλίο ἀνώτερο ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο. Νὰ μὴν τ᾽ ἀκοῦμε μόνο τὴν Κυ­ριακή· νὰ ὑ­πάρχῃ καὶ στὸ σπίτι, κάθε μέρα ὁ πα­τέρας νὰ διαβάζῃ ἕνα κομμάτι, νὰ τ᾽ ἀκοῦνε ἡ γυναίκα καὶ τὰ παιδιά. Ὅπου ὑπάρχει τὸ Εὐ­αγγέλιο, ἐκεῖ διάβολος δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ.

* * *

⃝ Τὸ εὐαγγέλιο λοιπὸν σήμερα μᾶς ὁμιλεῖ γιὰ κάτι ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀποφεύγουμε νὰ μιλήσου­με. Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὴ γλῶσσα κ᾽ οἱ ἄν­θρωποι μι­λᾶνε ἀπ᾽ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ. Μι­λᾶνε στὸ σπίτι, στὸ καφενεῖο, στὸ δρό­μο, στὰ σχολεῖα, στὰ πανεπιστήμια… Γιὰ τί μιλᾶ­νε; Γιὰ λεφτά, ἐπιστῆμες, γνῶσι καὶ γράμματα· γιὰ γάμους, συνοικέσια, διαζύγια· γιὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου, πολιτική, ποδόσφαιρο – μπάλλα… Γιὰ ὅ­λα μι­λᾶ­νε, καὶ μόνο γιὰ ἕνα δὲν τολμοῦν νὰ μιλήσουν. Ποιό εἶν᾽ αὐτό, ποὺ ὁ ἄν­­­θρωπος ὁ τόσο φλύαρος δὲν τολμᾷ νὰ τὸ φέ­ρῃ στὸ λό­γο του; Εἶ­νε κά­­τι ἑ­κατὸ τοῖς ἑκατὸ βέβαιο. Ποιό δηλαδή· ὅτι ὅ­λοι ἐ­μεῖς θὰ ἔρθῃ μιὰ ὥρα ποὺ θὰ πεθάνουμε· εἶνε ὁ θάνατος!
Γιὰ τὸ θάνατο δὲν μιλάει καν­είς λοιπόν. Ἀ­πο­φεύγουν. Στὶς σύγχρονες πολιτεῖες, ποὺ ὑπάρ­χουν γραφεῖα κηδειῶν, ἐπιβλή­θηκε πλέον νὰ μὴν τὰ λένε «γραφεῖα κηδειῶν», ἀλλὰ νὰ τὰ λέ­νε «γραφεῖα τελετῶν», γιὰ νὰ μὴν ταρά­ζωνται οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν ἐνθύμησι τοῦ θα­νά­­του. Ἐπίσης, ἐνῷ παλαιότερα τὸ νεκρὸ τὸν εἶχαν ἀ­σκέπαστο, ὥστε νὰ τὸν βλέ­που­με καὶ νὰ λέμε «Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. 1,2· 12,8), τώρα τὸν σκεπά­­­ζουν νὰ μὴν τὸν βλέπουν καὶ λυποῦνται. Ἐ­πίσης, ἐνῷ ἄλλοτε τὰ φέρετρα τὰ ἔβγαζαν ἔξω ἀπὸ τὰ καταστήματα τῶν γραφεί­ων, τώρα τὰ κρύβουν μέσα. Ἀ­ποφεύγουν ὅ,τι θυμίζει θάνατο. Πολλοὶ ἐπίσης –δὲν ξέρω ἂν τὸ κάνε­τε κ᾽ ἐσεῖς–, ἅμα ἀκούσουν τὴ λέξι θάνατος, λένε «Χτύπα ξύλο», νομίζοντας πὼς ἔτσι φεύγει τάχα ὁ θάνατος. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1612

Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ (Λουκ. 6,31-36)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

«Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6,31)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι ὅλοι ἐ­σεῖς ἀγαπᾶτε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ δὲν περιμέ­νετε νὰ ᾿ρθῇ ἡ Κυριακὴ γιὰ νὰ τὸ ἀκούσετε στὸ ναό – μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα, ἀλλὰ τὸ διαβά­ζετε τακτικά, καθημερινῶς· καὶ ὄχι μόνο τὸ δια­βάζετε, ἀλλὰ καὶ προσπαθεῖτε καὶ ὡς ἄτομα καὶ ὡς οἰκογένειες νὰ τὸ ἐφαρμόζετε. Ἔ­τσι θὰ εἶστε εὐτυχισμένοι, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11,28).
Ὑπάρχουν ὅμως κάποιοι ἄλλοι πού, ἅμα τοὺς πῇς, Διάβαζε τὸ Εὐαγγέλιο, κάνουν ἕνα μορφασμὸ εἰρωνείας καὶ λένε· Οὔφ, καημένε τώρα! τὸ Εὐαγγέλιο ἦταν… «τῷ καιρῷ ἐκεί­νῳ»· πά­λιωσε πλέον, τώρα νέες ἰδέες ἐπικρα­τοῦν… Τί ἔχουμε ν᾽ ἀπαντήσουμε σ᾿ αὐτούς;
Ταλαίπωροι ἄνθρωποι! Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶνε ὅπως τ᾿ ἄλλα βιβλία ποὺ παλιώνουν. Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε πάντοτε νέο· καὶ χθὲς καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ εἰς αἰῶνας αἰώνων (πρβλ. Ἑβρ. 13,8)· εἶνε αἰώνιο. Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν παλιώνει, ὅ­πως δὲν παλιώνει ὁ ἥλιος, ποὺ χιλιάδες τώρα χρόνια ἐξαποστέλλει φῶς παντοῦ. Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἕνας ἥλιος πνευματικὸς ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο. Τὸ διαβάζουν οἱ λευκοί, οἱ μαῦροι, οἱ ἐρυθρόδερμοι, οἱ κίτρινοι, λαοὶ φυλὲς καὶ γλῶσσες, ἄνθρωποι ὅλων τῶν τάξεων, καὶ ὁ­μολογοῦν, ὅτι βιβλίο ἀνώτερο, ὑψηλότερο, ἁ­γιώτερο, σοφώτερο ἀπὸ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει.
Ἀπόδειξις εἶνε τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ εὐ­αγγελίου. Τί μᾶς λέει· «Καθὼς θέλετε ἵνα ποι­ῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐ­τοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6,31). Δώδεκα λέξεις εἶνε, ἀλ­λὰ μέσα σ᾽ αὐτὲς περικλείονται τὰ πάντα.

* * *

Ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος μᾶς ὑποδεικνύει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ ζή­σουμε ἁρμονικὰ μέσα στὴν κοινωνία· μᾶς δίνει ἕνα χρυσὸ κανόνα ποὺ πρέπει νὰ τηρήσουμε. Ὅ,τι δυσκολίες καὶ κοινωνικὰ προβλήματα ὑ­πάρχουν στὴν συμβίωσί μας, ὅλα, καὶ τὰ δυσ­­κολώτερα ἀκόμα, λύνονται μὲ τὸν κανόνα αὐ­τόν. Καὶ γιὰ νὰ δοῦμε ὅτι ὁ κανόνας αὐτὸς δὲν ἦταν μόνο γιὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ ἔ­χει ἰσχὺ σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ μέχρι σήμερα, ἀνα­φέρω μερικὰ συγκεκριμένα παραδείγματα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2226

Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ (Λουκ. 6,31-36)
29 Σεπτεμβρίου 2019
Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Μίση, ἔχθρες καὶ ἀδικίες βασίλευαν στὸν κόσμο, ἀγαπητοί μου, προτοῦ νὰ ἔλ­θῃ ὁ Κύριος στὴ γῆ. Παντοῦ ἦταν ὑψωμένη ἡ σημαία τοῦ μίσους. Ἀγάπη δὲν ὑπῆρχε· ἤ, καὶ ὅ­που ὑπῆρχε, ἦταν μιὰ ἀγάπη ἀτελὴς καὶ συμφεροντολόγος· εἶχε τὸ ὄνομα τῆς ἀγάπης, μὰ ἀγάπη δὲν ἦταν. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἦρθε γιὰ νὰ σβήσῃ τὰ μίση καὶ νὰ ὑψώσῃ παντοῦ τὴ σημαία τῆς ἀγάπης. Ἦρθε νὰ διώξῃ τὴν ἔχθρα καὶ νὰ θεμελιώσῃ ἕνα νέο κόσμο ἐπάνω σὲ νέο θεμέλιο, τὸ θεμέλιο τῆς ἀγάπης. Τὴν ἀ­γά­­πη αὐτὴ δίδαξε πάντοτε, τὴν ἀγάπη διδάσκει καὶ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο.
Ποία λοιπὸν εἶνε ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶνε ὅπως ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου. Σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, τὰ γνωρίσματα τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης εἶνε τὰ ἑξῆς τρία. Ἀ­γαπᾷ κατὰ Θεὸν ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀδικεῖ τὸν ἄλλο – πρῶ­τον, ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἐκδικεῖται τοὺς ἐ­χθρούς του – δεύτερον, καὶ τρίτον ἐκεῖ­νος ποὺ ἐλεεῖ καὶ συμπαθεῖ τοὺς πάσχοντας. Ἂς τὰ ἐξετάσουμε ὅμως αὐτὰ καλύτερα.

* * *

⃝ Πρῶτον, ὅποιος ἔχει τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀδικεῖ κανένα. Καὶ γιὰ νὰ μὴν ἀδικῇ ποτὲ στὴ ζωή του, πρέπει νὰ θυμᾶται τὸν χρυ­σὸ κανόνα τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸν ὁποῖο ἀρχίζει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Τί λέει ἐκεῖ ὁ Χριστός· «Κα­θὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄν­θρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6,31). Δηλαδή· ὅπως θέλετε νὰ φέρωνται οἱ ἄλ­λοι ἀ­πέναντι σ᾽ ἐσᾶς, ἔτσι νὰ φέρεστε κ᾽ ἐ­σεῖς ἀ­πέναντι σ᾽ αὐ­τούς. Καὶ γιὰ νὰ τὰ ἀναλύσουμε ἀκόμη περισ­σότερο τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ, λέμε τὰ ἑξῆς. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2224

Κυριακὴ Α΄ Λουκᾶ (Λουκ. 5,1-11)
22 Σεπτεμβρίου 2019
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστινου

Τι θα κερδισουμε; Την ευλογια Του!

«Ἐπιστάτα, δι᾽ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβο­μεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον» (Λουκ. 5,5)

Στοὺς Ἁγίους Τόπους, ἀγαπητοί μου, ὑ­πάρ­χει μία λίμνη, ποὺ λέγεται λίμνη Γεννησαρέτ (Λουκ. 5,1) ἤ, ὅπως τὴν ὀνομάζουν ἀλ­λοῦ τὰ ἱ­ερὰ Εὐαγ­γέλια, θάλασσα τῆς Τιβερι­ά­δος (βλ. Ἰω. 6,1· 21,1). Γύρω ἀπὸ τὴ λίμνη αὐτὴ τὴν ἐ­ποχὴ τῆς καινῆς διαθήκης ἦταν χτισμένα διάφορα χωριά. Ὁ μεγαλύτερος ἀ­πὸ τοὺς οἰκισμοὺς ἐ­κεί­νους, ἡ πρωτεύουσα, ἦταν ἡ Καπερ­ναούμ. Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς αὐτῆς ἀσχολοῦν­ταν βέβαια καὶ μὲ ἄλλες ἐργασίες, κυρί­ως ὅ­μως ζοῦσαν ἀπὸ τὸ ψάρεμα.
Ὁ Χριστὸς πολλὲς φορὲς ἦρθε στὰ μέρη αὐτὰ γιὰ νὰ διδάξῃ καὶ νὰ εὐλογήσῃ τοὺς ἐρ­γα­τικοὺς αὐτοὺς ἀνθρώπους. Μία λοιπὸν ἀ­πὸ τὶς πρῶτες ἐπισκέψεις του ἀναφέρει τὸ σημε­ρινὸ εὐαγγέλιο, ὅταν ἄρχισε νὰ διαλέγῃ ποιούς θὰ κάνῃ μαθητὰς καὶ ἀποστόλους του.

* * *

Σὲ μιὰ παραλία τῆς λίμνης εἶχε μαζευτῆ τότε χιλιάδες κόσμος. Καὶ μέσα ἀπὸ τὸ πλῆθος ἐκεῖνο τοῦ κόσμου ὁ καρδιογνώστης Κύριος πλησιάζει τέσσερις ψαρᾶδες, ποὺ ἀνὰ δύο ἦ­ταν μεταξύ τους ἀδέρφια, καὶ αὐτοὺς τοὺς κα­λεῖ κοντά του γιὰ τὴ μεγάλη ἀποστολή. Οἱ τέσσερις αὐτοὶ εἶνε· ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἀνδρέας παιδιὰ τοῦ Ἰωνᾶ, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου.
Μεγάλη τιμὴ τοὺς ἔκανε ὁ Χριστός. Ἂν εἶ­νε τιμὴ νὰ ὑπηρετῇ κανεὶς κοντὰ στὸ βασιλιᾶ ὡς ὑπασπιστής του, πόσο πιὸ μεγάλη τιμὴ εἶ­νε νὰ ὑπηρετῇ κανεὶς κοντὰ στὸ Χριστό, νὰ εἶνε ἀπόστολος, κήρυκας τοῦ εὐαγγελίου; Με­γάλη ἡ τιμή· ἀλλὰ τὴν ἄξιζαν. Ἄξιζαν νὰ τιμηθοῦν μὲ τέτοιο μέγα ἀξίωμα αὐτοὶ οἱ ἁλιεῖς τῆς Γεννησαρὲτ – γιατί; Διότι ἦταν ψυχὲς στο­λισμένες μὲ πολλὲς ἀρετές. Προσέξτε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2223

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν (Μᾶρκ. 8,34 – 9,1)
15 Σεπτεμβρίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο μεγαλυτερος θησαυρoς

.

«Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μᾶρκ. 8,36-37)

Μεγάλα καὶ συγκλονιστικὰ εἶνε, ἀγαπητοί μου, τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Ὅ­ποιος τ᾽ ἀκούσῃ καὶ τὰ ἐφαρμόσῃ, αὐτὸς σῴ­ζεται. Εἶνε συμβουλὲς κάποιου ὁ ὁποῖος μᾶς ἔχει ἀγαπήσει περισσότερο ἀπὸ τὸν πατέρα μας, συμβουλὲς ἀπὸ ἕνα στόμα ποὺ εἶπε πάν­τοτε τὴν ἀλήθεια καὶ ποτέ δὲν ἐξαπάτησε καν­ένα. Εἶνε λόγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὸν ὁποῖον οἱ προφῆτες εἶ­χαν προα­ναγγείλει, καὶ οἱ ἀπόστολοι ποὺ τὸν ἔζησαν τὸ ἐπιβεβαίωσαν, ὅτι δὲν «εὑρέθη δό­λος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Ἠσ. 53,9 = Α΄ Πέτρ. 2,22)· δὲν εἶπε ποτέ ψέμα, δὲν μίλησε ποτέ ἀπατηλά.
Τὰ λόγια αὐτὰ τὰ εἶπε ὅταν πλησίαζε τὸ τέλος τῆς ἐπιγείου ἀποστολῆς του καὶ εἶνε ἰδιαιτέρως βαρυσήμαντα.
Ἂς τὸν ἀκούσουμε λοιπόν.

* * *

Λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ Χρι­στὸς κάλεσε ὅλο τὸ λαὸ καὶ τοὺς μαθητάς του καὶ τοὺς εἶπε· «Ὅσ­τις θέλει ὀπίσω μου ἀ­κολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι»· ὅ­ποιος θέλει νὰ γίνῃ ἀκόλουθός μου, τὸν κα­λῶ νὰ ἀπαρνηθῇ τὸν ἑαυτό του, νὰ σηκώσῃ τὸ σταυρό του καὶ νὰ μὲ ἀκολουθῇ (Μᾶρκ. 8,34).
Πολλοὶ ἔχουν τὴν ἐντύπωσι ὅτι ὁ Κύριος κήρυξε μόνο τὴν εἰρήνη καὶ τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλ­λήλους» (Ἰω. 13,34· 15,12,17). Ναί, ἀλλ᾽ ὄχι μόνο αὐτά. Μὲ τὸ ὅλο κήρυγμά του ὁ Κύριος ἔκανε φανε­ρὸ ὅτι ἄρχισε μία πνευματικὴ μάχη, ὅτι κήρυξε ἕ­ναν ἀόρατο πόλεμο. Πόλεμο ἐναντίον τῶν τριῶν ἀσπόνδων ἐ­χθρῶν μας· τοῦ πονηροῦ διαβόλου, τοῦ ἁ­μαρτωλοῦ κόσμου καὶ τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου ποὺ φέρουμε μέσα μας.
Τώρα λοιπὸν κάνει ἐπιστράτευσι καὶ καλεῖ μαχητάς. Θέλει νὰ κάνῃ ἐπιλογὴ τῶν στρατι­ω­τῶν του· ἀλλὰ δὲν θέλει στρατιῶτες ἀναγ­καστικούς, θέλει ἐθελοντάς, γι᾽ αὐτὸ λέει· «Ὅ­ποιος θέλει…». Δὲν βιάζει κανέναν ὁ Κύριος. Ὁ καθένας εἶνε ἐλεύθερος ν᾽ ἀκολουθή­σῃ ἢ νὰ ἀρ­νηθῇ τὸ προσκλητήριό του.
Ὅσοι ὅμως θελήσουν ν᾽ ἀκολουθήσουν τὸ Χριστό, πρέπει νὰ γνωρίζουν καὶ νὰ ἀποδέχωνται τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ἀναλαμβάνουν, νὰ ξέρουν –ἂς ποῦμε μὲ σημερινὴ γλῶσσα– τὸν κανονισμὸ τοῦ στρατεύματός του. Τί ζητάει λοιπὸν ἀπὸ μᾶς ὁ Κύριος γιὰ νὰ εἴμαστε πραγματικὰ ἀκόλουθοί του; Τρία πράγματα ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο.
Πρῶτον, «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν», ν᾽ ἀπαρ­νη­θοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Τί σημαίνει τὸ ν᾽ ἀρ­νη­θῇ κανεὶς τὸν ἑαυτό του; ποιός εἶνε ὁ ἑαυτός μας ποὺ πρέπει νὰ τὸν ἀποστραφοῦμε, νὰ τὸν μισήσουμε καὶ νὰ τὸν ἐγκαταλείψουμε; Μήπως εἶνε τὸ σῶμα μας; Ὄχι· διότι τὸ σῶμα εἶνε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶνε κάτι κα­­κό. Γιὰ νὰ καταλάβουμε τί ἐννοεῖ ἐδῶ ὁ Κύρι­ος, πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ᾽ ὄψι μας, ὅτι ὁ ἄν­θρω­πος δὲν εἶνε τώρα ὅπως τὸν ἔπλασε στὴν ἀρ­χὴ ὁ Θεός· δὲν εἶνε τώρα δίκαιος, εὐ­θύς, ἐν­άρετος. Ἡ ἁμαρτία τὸν διέστρεψε καὶ τὸν ἐ­μό­λυνε· διαμόρφωσε μέσα του ἕ­­ναν ἄλλον ἄν­θρωπο, διεφθαρμένο, ποὺ ῥέπει πρὸς τὸ κα­κὸ καὶ τὴν καταστροφή του. Τὸ αἰ­σθανόμαστε καὶ οἱ ἴδιοι· ὑπάρχει μέσα μας καὶ κάποιος κακὸς σύμβουλος ποὺ μᾶς σπρώχνει ἀλλοῦ. Καὶ τί συμβουλεύει· νὰ δείχνουμε κακία, νὰ θυμώνουμε, νὰ λέμε ψέματα, νὰ συ­κοφαν­τοῦ­με, νὰ βλαστημοῦμε, νὰ ἀδικοῦμε, νὰ κλέ­βου­με, νὰ πιανώμαστε στὰ χέρια σὰν τ᾽ ἀ­γρίμια, ἀκόμη καὶ νὰ σκοτωνώμαστε.
Αὐτὸν λοιπὸν τὸν κακὸ ἑαυτό μας, τὸν «πα­λαιὸν ἄνθρωπον» (῾Ρωμ. 6,6. Ἐφ. 4,22. Κολ. 3,9), αὐτὸν τὸν παλιάνθρωπο, πρέπει ν᾽ ἀπαρνηθοῦμε· νὰ μὴ τὸν λυπηθοῦμε, ἀλλὰ νὰ τὸν διώξουμε ἀποφασιστικὰ ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς ψυχῆς μας. Γιατὶ ἂν αὐτὸς μείνῃ, ἐμεῖς θὰ καταστραφοῦμε. Read more »