Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2204

Κυρ. Πατ. Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (Ματθ. 5,14-19)
14 Ἰουλίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

OI AIΩΝΙΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ

«Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται» (Ματθ. 5,18)

Νὰ προσέξουμε τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, νὰ προ­σέξουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ· ἔτσι μᾶς λέει τὸ εὐ­αγγέλιο σήμερα. Κι αὐτὸ εἶνε δίκαιο καὶ πρέ­πον. Τὸ παιδὶ πρέπει ν᾽ ἀκούῃ τὸν πατέρα, ὁ μα­θη­τὴς τὸ δάσκαλο, ὁ στρατι­ώ­της τὸν ἀ­ξι­ωματι­κό, κ᾽ ἐμεῖς λοιπὸν ν᾽ ἀκοῦμε τὸ Θεό.
Τί εἶνε ὁ Θεός, τί εἶνε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός; Ἕ­νας ἄπιστος θὰ πῇ μὲ θράσος· Γιὰ μένα ὁ Χρι­στὸς δὲν εἶ­νε τίποτα· γιὰ μένα ἐκεῖ­νο ποὺ ἀξίζει εἶνε ἡ ἐπιστήμη… Νά ὅμως ποὺ κά­­ποτε καὶ ἡ ἐπιστήμη κάνει τραγικὰ λάθη καὶ θρηνεῖ θύματα. Στὴ ῾Ρωσία ὅταν ἐπέστρεφε ἕ­να διαστημόπλοιο μετὰ ἀπὸ ταξίδι 40 ἡμερῶν βρέθηκαν μέσα νεκροὶ 3 ἀστροναῦτες! Ἡ μά­να τοῦ ἑ­νὸς ἀπ᾽ αὐτοὺς τρελλάθηκε, ἡ μάνα τοῦ ἄλ­λου βρῆ­κε παρηγοριὰ σ᾽ ἕνα μοναστήρι· μό­νο ἡ θρησκεία ξέρει νὰ σφουγγίζῃ τὰ δάκρυα. Δὲν μπορεῖς λοιπόν, ἄπιστε, νὰ λές, Δὲν εἶνε τίποτα ὁ Χριστὸς κ᾽ ἡ Παναγία. Ἐσύ εἶσαι ἕνα τίπο­τα. Δὲν ἔ­­χει ἀνάγκη ἐκεῖνος ἀπὸ μᾶς τὰ σκουλήκια, ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ αὐτόν.
Ν᾽ ἀκοῦμε λοιπὸν τὸ Θεό, γιατὶ ὁ Θεὸς γιὰ μᾶς εἶνε πατέρας! Ὅσοι εἶ­στε γονεῖς, ξέρετε πῶς νιώθετε γιὰ τὰ παιδιά σας. Ποιός πατέ­ρας –λέει τὸ Εὐαγγέλιο–, ἅμα τὸ παιδί του ζητήσῃ ψωμί, αὐτὸς θὰ τοῦ δώσῃ πέτρα; ἤ, ἅμα τοῦ ζητήσῃ ψάρι, αὐτὸς θὰ τοῦ δώσῃ φίδι; (βλ. Ματθ. 7,9-10). Δὲν ὑ­πάρχει τέτοιος πατέρας. Ὁ πατέ­ρας κάνει τὸ πᾶν γιὰ τὸ παιδί. Καὶ ὁ Θεὸς εἶνε πατέ­ρας γιὰ ὅλους· καὶ γιὰ τὸν ἄρχοντα καὶ γιὰ τὸ ζητιάνο, καὶ γιὰ τὸν πλούσιο καὶ γιὰ τὸ φτωχό, καὶ γιὰ τὸν ἐργάτη καὶ γιὰ τὸν ἐπιστή­μονα, καὶ γιὰ τὸ γέρο καὶ γιὰ τὸ νέο, καὶ γιὰ τὸ λευκὸ καὶ γιὰ τὸ μαῦ­ρο, καὶ γιὰ τὸν ἐρυθρόδερμο καὶ γιὰ τὸν κίτρινο, καὶ γιὰ τὸν κάτοικο τοῦ Βορείου καὶ γιὰ τὸν κάτοικο τοῦ Νοτίου Πόλου, καὶ γιὰ τὸν κάτοικο τῆς Γῆς καὶ γι᾽ αὐτὸν ποὺ πετάει στὸ διάστημα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1442

Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου (Ματθ. 6,22-33)
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΜΩΝΑ

«Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. 6,24)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Τί μᾶς λέει; Λέει, ὅτι δὲν πρέπει νὰ γίνουμε σκλάβοι, σκλάβοι τοῦ «μαμω­νᾶ» (Ματθ. 6,24). Μὰ ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ὁ «μαμω­νᾶς»;

* * *

Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι ὡς πρὸς τὴν πίστι δι­ακρίνονται σὲ δυὸ κατηγορίες. Ἡ μιὰ κατηγορία εἶνε οἱ ἄπιστοι, αὐτοὶ ποὺ λένε ὅ­τι δὲν ὑ­πάρχει Θεός. Μὴ νομίσετε ὅτι εἶνε τίποτα ἐπιστήμο­νες. Οἱ πραγματικοὶ ἐπιστήμονες, ποὺ ἔ­­καναν ἀνα­καλύψεις, πιστεύουν στὸ Θεό. Αὐ­τοὶ ἐδῶ, ποὺ πιπιλίζουν τὸ ψέμα ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, εἶνε κά­τι νεαροὶ φοιτηταὶ ποὺ μὲ χίλια βάσανα πῆ­ραν ἕνα χαρτὶ κι ἀπὸ τότε ἔ­κλει­σαν τὰ βιβλία, κάθονται στὰ καφενεῖα μὲ τό ᾽να πόδι πάνω στ᾽ ἄλλο, παίζουν χαρτιά, καπνί­ζουν, ἀργολο­γοῦν κ᾽ αἰσχρολογοῦν. Αὐτοί λένε πὼς δὲν ὑ­πάρχει Θεός, καὶ προσπαθοῦν νὰ ξερριζώσουν μέσ᾽ ἀπ᾽ τὴν καρδιὰ καὶ ἄλλων τὸ εὐγενέστε­ρο ἄνθος, τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ μας. Σ᾽ ἕνα χωριὸ μιὰ γριὰ 80 χρονῶν κινδύνευε νὰ πεθάνῃ. Τό ᾽μαθε ὁ παπᾶς, κα­λὸς ποιμένας, καὶ πῆγε νὰ τὴν ἑτοιμάσῃ. ―Γιαγιά, λέει, ἦρθα νὰ ἐξομολογη­θῇς. ―Ἄ, ἐγὼ δὲν πιστεύω· δὲν ὑπάρχει Θεός. ―Μά, γριὰ γυναίκα ἐσύ, ἀ­πὸ ὥρα σὲ ὥρα φεύγεις, καὶ λὲς δὲν πιστεύω; Γιατί; Ποιός σοῦ εἶ­πε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός; ―Ἔχω ἐγ­γο­νὸ ποὺ σπουδάζει στὸ πανεπιστή­μιο καὶ μοῦ εἶ­πε πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός… Ἄ­κουσε λοιπὸν ἡ γιαγιὰ τὸν ἄ­θεο ἐγγονό!
Ἂν συναντήσετε κανένα τέτοιο καὶ σᾶς πῇ ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, νὰ τοῦ πῆτε ἕνα λόγο· Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2203

Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου (Ματθ. 6,22-33)
7 Ἰουλίου 2019

Δεν μπορουμε και τους δυo!

«Οὐδείς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου κατα­φρονήσει. Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. 6,24)

Μία, ἀγαπητοί μου, μία καρδιὰ – μία ψυχὴ ἔχουμε. Ἀλλὰ τὴν καρδιά μας αὐτὴ τὴν δι­­εκδικοῦν δύο κύριοι· ὁ ἕνας εἶνε ὁ Θεός, ὁ ἄλλος εἶνε τὸ χρῆμα, ὁ «μαμωνᾶς» ὅπως τὸν λέει σήμερα ὁ Χριστός μας (Ματθ. 6,24). Θεὸς καὶ μαμω­νᾶς ζητοῦν τὴν καρδιά μας· τώρα ἐμεῖς σὲ ποιόν ἀπὸ τοὺς δύο θὰ τὴ δώσουμε, στὸ Θεὸ ἢ στὸ μαμωνᾶ; Εἴμαστε ἐλεύθεροι νὰ ἐκ­λέξουμε· ἢ ν᾽ ἀκολουθήσουμε τὸ Θεό, ἢ ν᾽ ἀ­κο­λουθήσου­με τὸ μαμωνᾶ. Ἀλλὰ ἕνα πρέπει νὰ ξέρουμε καὶ νὰ προσ­έξουμε· ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ δουλεύουμε καὶ στοὺς δύο συγ­χρό­νως, καὶ στὸ Θεὸ καὶ στὸ μαμωνᾶ. Γιατὶ Θεὸς καὶ μαμωνᾶς εἶνε δύο κύριοι ἐντελῶς ἀσυμβίβαστοι, ὅπως ἀκούσαμε στὸ εὐ­αγγέλιο.
Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ἂς ἐξετάσουμε ἐδῶ μὲ συντομία, γιὰ νὰ ὠφεληθῇ ἡ ψυχή μας.

* * *

«Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (ἔ.ἀ.). Γιατί; Διότι ἀπὸ ὅ,τι διατάζει ὁ Θεός, τὸ ἀντίθετο διατάζει ὁ μαμωνᾶς. Γιά νὰ δοῦμε λοιπόν, τί διαταγὲς ἐκδίδει ὁ Θεός, καὶ τί διαταγὲς ἐκδίδει ὁ μαμωνᾶς.
1. Ὁ Θεὸς διατάζει, ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀρ­κῆ­ται σὲ ὅ,τι τοῦ χορηγεῖ ἡ ἀγαθότης Του. «Ἔ­χοντες διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ· ἂν ἔχουμε κάτι νὰ βάλου­με στὸ στόμα καὶ κάτι νὰ σκεπαστοῦμε, αὐτὰ μᾶς φτάνουν (Α΄ Τιμ. 6,8). Γιὰ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς, ποὺ πιστεύουμε στὸ Θεό, λίγη τρο­φὴ κ᾽ ἕνα ἀπέριττο ροῦχο, τὰ ἀναγκαῖα δηλα­δή, μᾶς εἶνε ἀρκετά. Μένε εὐχαριστημένος μὲ ὅ,τι σοῦ δίνω, μᾶς λέει ὁ Κύριος.
Ὁ μαμωνᾶς ὅμως διατάζει ἀντίθετα· Πάσχιζε ν᾽ ἀποκτήσῃς περισσότερα· τὸ ἕνα νὰ τὸ κάνῃς δέκα, τὰ δέκα ἑκατό, τὰ ἑκατὸ χίλια…. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2199

Κυριακὴ Ἁγίων Πάντων (Α΄ Ματθαίου)
23 Ἰουνίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρινης Αυγουστίνου

Ομολογησε εμπρακτως Χριστον!

.

«Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς…» (Ματθ. 10,32)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τῶν ἁ­γίων Πάντων καὶ θέλω ὁ γέρων ἐπίσκοπος νὰ πῶ λίγες λέξεις γι᾽ αὐτούς. Ποιοί εἶνε οἱ ἅγιοι Πάντες;
Ἡ Ἐκκλησία μας ἔ­χει πολλοὺς ἁγίους. Τὸ ἔτος ἔχει 365 ἡμέρες· καὶ κάθε μέρα, ποὺ ὁ ἱ­ερεὺς χτυπάει τὸ πρωὶ τὴν καμπάνα, στὴν ἐκ­κλησία μνημονεύουμε ἁ­γίους μὲ τὰ ὀνόμα­τά τους. Πότε ἑορτάζει ἕ­νας ἅγιος, πότε ἑορτάζουν δύο, πότε τρεῖς, πό­τε πέντε, πότε ἑ­κατό, πότε διακόσοι, πότε χίλιοι καὶ περισσότεροι. Αὐτοὶ εἶνε οἱ γνωστοὶ ἅγιοι. Ἀλλ᾽ ἐ­κτὸς ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς ἔχουμε καὶ ἁ­γίους ἀ­­γνώστους. Ποιοί εἶνε οἱ ἄγνωστοι ἅ­γιοι; Εἶ­νε ὅσοι δὲν γνωρίζουμε τὰ ὀνόματά τους· τὰ γνω­ρίζει ὁ Θεὸς καὶ εἶνε γεγραμμένα ἐν οὐ­ρανῷ στὸ «βιβλίο τῆς ζωῆς» (βλ. Λουκ. 10,20. Ἀπ. 13,8. πρβλ. Φιλιπ. 4,3).
Ὅλοι μαζί, γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι ἅγιοι, συν­αποτελοῦν τοὺς ἁ­γίους Πάντας. Οἱ ἅγιοι Πάν­τες προέρχονται ἀπ᾽ ὅλο τὸν κόσμο. Εἶνε ἄν­τρες καὶ γυναῖκες, νέοι καὶ νέες, μικρὰ παιδιὰ καὶ γέρον­τες· εἶνε ἀπὸ διάφορες χῶρες, φυ­λὲς καὶ γλῶσσες, ἀπὸ διαφό­ρους χρόνους καὶ ἐποχές, ἀπ᾽ ὅλους τοὺς αἰ­ῶνες. Καὶ μέχρι σήμερα ἔ­χουμε ἁγίους· τώρα ἀνακηρύσσονται μάρτυρες ἀπὸ τὴ ῾Ρωσία κι ἀπὸ ἀλλοῦ. Ἀμέτρητες εἶνε οἱ θυσίες Χριστιανῶν γιὰ τὴν πίστι. Δὲν παύει ὁ Χριστὸς νὰ γεννᾷ ἁγίους.
Τί ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πάντες, ὥστε νὰ τοὺς μνημονεύῃ καὶ νὰ τοὺς τιμᾷ ἡ Ἐκκλησία μας; Read more »

Κυριακὴ Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. 7,37-52· 8,12)
16 Ἰουνίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Ο ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΔΙΧΑΣΜΟΣ

«Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾽ αὐτόν» (Ἰωάν. 7,43)

.

Η Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δὲν εἶνε ἔργο ἀνθρώπων· εἶνε θεοκατασκεύαστο ἵδρυμα. Καὶ σήμερα πανηγυρίζει τὰ γενέθλιά της.
Στὴν πρόσοψι τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Φλωρίνης, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ὑπάρχει ἕνα ψηφιδωτό. Εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς ἕνα πλοῖο. Κυβερνήτης του εἶνε ὁ Χριστός· βο­ηθοὶ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ κληρικοί· ἐπιβάται ὅ­λοι οἱ Χριστιανοί· καὶ ἄνεμος οὔριος, ποὺ κολπώνει τὰ πανιά του, εἶνε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.
Τὸ πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας ὅμως διὰ μέσου τῶν αἰώνων συχνὰ πλέει σὲ τρικυμία, ποὺ σηκώνουν τὰ κύματα τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀπιστί­ας. Ἐσωτερικοὶ διχασμοὶ αἱρέσε­ων καὶ σχισμά­των, ἐξωτερικοὶ διωγμοὶ εἰδωλολατρῶν καὶ ἀ­πίστων, ἀλλὰ καὶ ἐπεμβάσεις τοῦ ―χριστιανι­κοῦ θεωρουμένου― κράτους δημιουργοῦν κα­τὰ καιροὺς σάλο. Μικρὸ δεῖγμα τέτοιου σάλου ἔζησαν οἱ πιστοὶ στὴν πατρίδα μας λ.χ. στὰ τέλη τῆς δεκα­­ετίας τοῦ ᾽80. Ἔγινε τότε ἀ­­πόπειρα ν᾽ ἀποδυ­ναμωθῇ ἡ Ἐκκλησία μὲ μιὰ νέα ἀ­φαίρεσι τῆς κτηματι­κῆς της περιουσίας. Μεγαλύτερος κίνδυνος ὅ­μως ἦταν ἡ ἀπειλὴ κατὰ τῆς πνευματι­κῆς της αὐτοτελείας. Οἱ κομματι­κὲς συμπάθειες καὶ ἀντιπάθειες προκάλεσαν τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ἀντιθέσεις καὶ διαίρε­σι.
Καὶ μόνο τότε; Πολλὲς φορὲς δημιουργοῦν­ται παρόμοιες καταστάσεις. Καὶ ὡρισμένοι, ποὺ ἔ­χουν τὴ γνώμη ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ᾽­νε πάντα ὑποταγμένη στὴν πολιτεία, μᾶς λέ­­νε· Σεῖς εἶστε οἱ αἴτιοι τῆς ὀξύτητος ποὺ δη­μιουργεῖται στὶς σχέσεις Ἐκκλησί­ας καὶ πο­λιτείας.
Κατηγοροῦν ἐμᾶς, ὅτι εἴμεθα ὑπαίτιοι τοῦ διχασμοῦ. Τί ἔχουμε ν᾽ ἀπαντήσουμε; Ἀλλὰ δὲ χρειάζεται ν᾽ ἀπαν­τή­σουμε ἐμεῖς. Σήμερα ἀπαν­τᾷ τὸ εὐαγγέλιο. ―Μὰ τὸ Εὐαγγέλιο γρά­φτηκε πρὸ 20 αἰώνων· πῶς ἀπαντᾷ σ᾽ ἕνα σημερινὸ ζήτη­μα;… Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε βιβλίο αἰ­ώνιο, εἶνε γιὰ ὅλες τὶς ἐποχές. Δίνει ἀπάντησι σὲ ὅ­λα τὰ προβλήματα, δίνει καὶ στὸ ζήτημα τοῦτο. Τί ἀπαν­τᾷ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1676

Κυρ. Πατ. Α΄ Οἰκ. Συνόδου (Ἰω. 17,1-13)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Τι σημαινει η λεξις «πατηρ»

«Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα…» (Ἰω. 17,1)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Εἶνε ἡ Κυριακὴ τῶν Πατέρων, ποὺ βρίσκεται μετα­ξὺ τῶν ἑορτῶν Ἀ­ναλήψεως καὶ Πεντηκοστῆς.
Ἀκούσατε τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο, ποὺ διαβάστηκε σήμερα στοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶνε πολὺ συγκινητικό. Μᾶς ὑπενθυμί­ζει τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμ­πτης. Εἶνε ἕνα μέρος ἀπὸ τὸ πρῶτο ἐκεῖνο μεγάλο εὐαγγέλιο τῆς ἀκολουθίας τῶν ἁγίων παθῶν, ποὺ περιέχει τὴν τελευταία ὁμιλία τοῦ Κυρίου στοὺς μαθητάς του. Ὅποιος τὸ διαβάζει μὲ πίστι, συγ­κινεῖται. Κάποιος Χριστια­νὸς εἶχε συνήθεια νὰ τὸ διαβάζῃ κάθε μέρα. Μέσα σ᾿ αὐτὸ εἶνε ἡ ἀ­γάπη τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο.
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο περιέχει ἕνα μέρος ἀπὸ τὴν ἀρχιερατικὴ προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ στὸν οὐ­ράνιο Πατέρα. Ἐκεῖ ὀ­νομάζει «πατέρα» τὸν Θεὸ ἕξι φορές. «Πά­τερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν… Καὶ νῦν δό­ξασόν με σύ, πάτερ… Πά­­τερ ἅ­γιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου… ἵνα πάντες ἓν ὦ­σι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀ­­γὼ ἐν σοί… Πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅ­που εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ᾽ ἐμοῦ… Πάτερ δί­καιε, …οὗτοι ἔγνωσαν ὅτι σὺ μὲ ἀπέστειλας» (Ἰω. 17, 1, 5, 11, 21, 24, 25).
Ἀφοῦ λοιπὸν στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ὑ­πάρχει ἡ λέξι «πατὴρ» καὶ ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶ­νε ἀφιερωμένη στὴ μνήμη τῶν ἁγίων πατέρων, ἂς δοῦμε ἐδῶ τί σημαίνει ἡ λέξι «πατήρ».

* * *

⃝«Πατήρ», ἀ­γαπητοί μου, ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ἐν πρώτοις, εἶνε ὁ Θεός.
Τὸ ὄνομα αὐτὸ τοῦ τὸ ἔδωσε ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν προσευχὴ ποὺ μᾶς δίδαξε. Κάθε φορὰ ποὺ λέμε τὴν Κυριακὴ προσευ­χή, ἀρχίζουμε μὲ τὸ «πάτερ»· «Πάτερ ἡμῶν…» (Ματθ. 6,9). Τί λέμε στὸ «Πάτερ ἡ­μῶν»· Πατέρα μας, ποὺ παντοῦ βέβαια στὴ γῆ εἶσαι παρών, ἀλλὰ πρὸ παντὸς ἡ δόξα καὶ ἡ μεγαλοπρέπειά σου λάμπει στὸν οὐρανό, ὅ­που σὲ περιβάλλουν ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, σὲ παρακαλοῦ­με ἐ­μεῖς τ᾽ ἁμαρτωλὰ παιδιά σου, μὴ μᾶς λησμονεῖς, ποὺ παλεύουμε ἐδῶ γιὰ τὸ καθημερινὸ ψωμὶ καὶ ζυμώνουμε τὸ χῶμα μὲ τὶς ἁ­μαρτίες μας. Εἴμαστε ἀδύνατοι· βοήθησέ μας, τὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις μας νὰ εἶνε ὄχι μιὰ βλασφημία τοῦ ὀνόματός σου ἀλλὰ μιὰ καθη­μερινὴ δοξολογία σ᾽ ἐσένα. Ὅπως στὰ οὐράνια οἱ ἄγγελοι ἐκτελοῦν τὸ ἅγιο θέλημά σου, δὸς κ᾽ ἐμεῖς ἐδῶ στὴ γῆ νὰ τὸ ἐκτελοῦμε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 11762

Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. 9,1-38)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠEΡΙ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΙΛΙΑΣ

Εἶνε ἀξία ἐπαίνου ἡ προθυμία σας, ἀγαπητοί μου, νὰ ἀκοῦτε ὀρθόδοξο διδασκαλία. Μὰ ποιός θὰ εἶνε ὁ διδάσκαλός σας; Σήμερα διδάσκαλος δὲν θὰ εἶμαι οὔτε ἐγὼ ὁ μικρὸς οὔτε κάποιος ἐκ τῶν μεγάλων πατέρων τῆς Ἐκ­κλησίας. Σήμερα διδάσκαλος ὅλων μας θὰ γίνῃ ὁ τυφλὸς τοῦ εὐαγγελίου. Ἕνας ἄνθρωπος μὲ σβησμένα μάτια, ἀγράμματος, ποὺ δὲν φοίτησε σὲ σχολὲς καὶ πανεπιστήμια. Ἀλλὰ «τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ» (Α΄ Κορ. 1,27). Ὁ τυφλὸς ἐ­παίτης γίνεται διδάσκαλος στοὺς σοφοὺς τοῦ κόσμου καὶ πρὸ τῆς θεραπείας του ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν θεραπεία του. Πρὸ μὲν τῆς θεραπεί­ας του γιὰ νὰ διορθώσῃ τὴν ἀχαριστία μας, μετὰ δὲ τὴν θεραπεία του γιὰ νὰ διορθώσῃ τὴ δειλία μας.

* * *

Στὴν ἐποχή μας πολλοὶ παραπονοῦνται ὅτι εἶνε φτωχοί. Ἀλλὰ νά ὁ τυφλὸς μὲ τὴν καθα­ρὴ φωνή του κράζει· Ὄχι δὲν εἶστε φτωχοί, ἔχετε πλοῦτο· εἶστε ὅμως ἀχάριστοι.
Πράγματι, ἀδέρφια μου, εἴμαστε πλούσιοι. Ἔχουμε ἐν πρώτοις ἕνα θησαυρὸ ἀνεκτίμητο ποὺ λέγεται ὑγεία καὶ δὲν ἀγοράζεται μὲ τίποτα. Φανταστῆτε π.χ. νὰ ἔρθῃ ὁ μαμωνᾶς κρατώντας λίρες καὶ νὰ πῇ· «Θὰ δώσω τὶς λίρες σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ θὰ καθήσῃ νὰ τοῦ βγάλω τὰ μάτια». Ποιός τὸ δέχεται; Κανείς· ἐκτὸς ἂν τρελλάθηκε ἀπ᾿ τὴν πλεονεξία. Ἄρα λοιπὸν τὰ μάτια εἶνε ἕνας πλοῦτος ἀνεκτίμητος. Εἶ­σαι πλούσιος, ἀδελφέ μου, διότι ἔχεις μάτια, ἔχεις αὐτιά, ἔχεις σκέψι, ἔχεις συνείδησι, ἔ­χεις μνήμη. Εἶσαι πλούσιος πρὸ παντός, διότι ἔχεις σωτῆρα τὸ Χριστό. Γιὰ ὅλα αὐτὰ πὲς ἕνα εὐχαριστῶ.
Μιὰ φορά, σὲ ἡμέρες θλιβερές, ἕνας ἱεροκήρυκας βρέθηκε σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ εὐλογημένα χωριὰ τῆς Μακεδονίας μας ποὺ εἶχε καῆ. Μάζεψε τοὺς ἁπλοϊκοὺς ἐκείνους Χριστιανούς, τοὺς πραγματικοὺς Ἕλληνες, κάτω ἀπὸ ἕνα πλατάνι καὶ ἄρχισε νὰ τοὺς ἀναπτύσσῃ τὸ ῥητὸ «Ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε» (Α΄ Θεσ. 5,18). Τότε μιὰ γυναικούλα ἄρχισε τοὺς μορφασμοὺς καὶ τὸν διέκοψε· γιατὶ ἦρθε ἀπὸ τὴν πόλι, αὐτὸς ποὺ δὲν γνώρισε καταστροφή, νὰ τοὺς πῇ νὰ εὐ­χα­ριστοῦν τὸ Θεό. –Τί νὰ εὐχαριστήσω, παππούλη, εἶπε, ποὺ δὲν μοῦ ᾿μεινε τίποτα, οὔτε καλύβι οὔτε δεκάρα;… Ὁ ἱεροκήρυκας βρέθη­κε σὲ δύσκολη θέσι. Μὰ νά πιὸ κάτω ἕνα παιδάκι ξυπόλητο ἔπαιζε κοντὰ στὸ ποταμάκι. Γυρίζει λοιπὸν καὶ ρωτάει· –Τίνος εἶνε τὸ παιδάκι; Ἀπαντᾷ ἡ γυναίκα· –Δικό μου. –Ἄ, ὡ­ραῖα· γιά φαντάσου λοιπόν, ὅτι ἔρχεται ἕνας Ἀμερικᾶνος, σοῦ χτίζει ἀντὶ γιὰ τὸ καλύβι μιὰ πολυκατοικία, μὲ ἀσανσέρ, κρεβατοκάμαρες, σα­λόνια…, μὲ ὅλα τὰ καλλυντικὰ καὶ τὶς καρα­μπο­γιές, κ᾿ ἐπὶ πλέον σοῦ δίνει καὶ μερικὰ στρέμματα γῆς γιὰ νὰ τὰ καλλιεργῇς· δίνεις ἐ­σὺ εἰς ἀντάλλαγμα ὅλων αὐτῶν τὸ παιδί σου; –Ὄχι, ποτέ! –Ἑπομένως εἶσαι πιὸ πλούσια ἀπ᾿ αὐ­τόν. Γι᾿ αὐτὸ «εὐχαριστεῖτε» τὸ Θεὸ «ἐν παν­τί». Εὐχαριστεῖτε γιὰ ὅ,τι ἔχετε καὶ δὲν ἔχετε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2191

Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος (Ἰω. 4,5-42)
26 Μαΐου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

Στενός, ἀγαπητοί μου, πολὺ στενός, ἦταν ὁ θρησκευτικὸς ὁρίζοντας, μέσα στὸν ὁ­ποῖο ζοῦσε ὁ ἀρχαῖος κόσμος, πρὸ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ. Τὰ ἔθνη, ποὺ δημιουργήθηκαν μετὰ τὸν διασκορπισμὸ ποὺ προκάλεσε ὁ πύργος τῆς Βαβέλ, ἀντιλαμβάνον­ταν τὸ θεὸ ἢ τοὺς θεούς, ποὺ λάτρευαν κατὰ τόπους, σύμφωνα μὲ τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα, μέσα δηλα­δὴ στὰ γνωστὰ σ᾽ αὐ­τοὺς μέτρα. Δὲν μποροῦσαν νὰ σκεφτοῦν κατ᾽ ἄλλο τρόπο, ἡ σκέψι τους δὲν διέθετε ἄλλα περιθώ­ρια. Περιώριζαν τὸ θεῖο σὲ ὡρισμένους τό­πους, σὲ χώρους ποὺ μόνοι τους, μὲ ἀνθρώπι­νη ἔμπνευσι, εἶχαν συμφωνήσει καὶ εἶχαν καθι­­ερώσει γιὰ τὴ λατρεία του. Φαν­τά­ζονταν λοι­πόν, ὅτι μόνο ἐκεῖ, στοὺς τόπους αὐτούς, ὁ ἄν­θρωπος μπορεῖ νὰ ἐπικοινωνήσῃ μὲ τὸ θεό του καὶ νὰ τὸν λατρεύσῃ.
Καὶ καλὰ οἱ εἰδωλολάτρες, ποὺ ὅπως γνωρίζουμε ἀπὸ τὴ μυθολογία ἔπλαθαν τοὺς θεοὺς καὶ τὶς θεὲς κατὰ τὴν ἀφελῆ τους νο­οτροπία καὶ ἀπέδιδαν σ᾽ αὐτοὺς ὅλες τὶς ἀν­θρώπινες ἀδυναμίες. Ἀλλὰ κι αὐτοὶ οἱ Ἰσ­ρα­ηλῖτες, ποὺ εἶχαν δεχτῆ κατὰ χάριν τὴν ἀ­ποκάλυψι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, δὲν εἶχαν ξεφύγει ἀπὸ τὸν περιορισμὸ αὐτόν. Στὰ χρόνια τῆς παλαιᾶς διαθήκης ὁ Κύριος ἄφηνε σκοπίμως τοὺς πιστούς του νὰ σκέπτωνται ἀκόμη ἔτσι. Δὲν ἦταν ὥριμη ἡ ἀνθρώπινη ἀντίλη­ψι νὰ δεχτῇ τὴν πλήρη ἀποκάλυψι. Γι᾽ αὐτὸ στὸν Ἰσραήλ, γιὰ νὰ μὴ γλιστρήσῃ καὶ ἐπιστρέ­ψῃ πάλι κι αὐτὸς στὴν εἰδωλολατρία τῶν γειτονικῶν του λαῶν, ὁ Θεὸς εἶχε ὁρίσει νὰ ὑ­­πάρχῃ ἕνα κέντρο λατρείας, ἕνας ναὸς καὶ ἕ­να θυσιαστήριο. Ἀργότερα, στὰ χρόνια τῆς καινῆς διαθήκης, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, θὰ καταργοῦ­σε τοὺς περιορισμοὺς αὐτοὺς καὶ θὰ ἄνοιγε τὴ σκέψι τῶν πιστῶν στὴν πλήρη ἀλήθεια. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2189

Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου (Ἰω. 5,1-15)
19 Μαΐου 2019
Του Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Παραλυτος και παραλυτοι

«Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χω­λῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν» (Ἰω. 5,3)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ τετάρτη Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, ἡ Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου. Τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» ἐξακολουθεῖ νὰ ψάλλεται μέσα στὴν ἐκκλησία, καὶ θὰ ψάλλεται ἔτσι μέχρι τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως.
Ἀλλ᾽ αὐτὸ δὲν εἶνε ἀρκετό. Στὰ χρόνια τὰ παλιά, τὰ εὐλογημένα, τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» δὲν τὸ ἔλεγαν μόνο μέσα στὴν ἐκκλησία· ἦ­ταν ὁ χαιρετισμὸς ὅλων τῶν Χριστιανῶν παν­τοῦ. Τώρα μόνο τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως ἀ­κούγε­ται, καὶ πάλι ψυχρά. Σήμερα, σὲ ἐποχὴ ὑλιστι­κή, ποὺ τὸ πνεῦμα σβήνει καὶ ἡ πίστι ψυ­χραίνεται, τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» ἀκού­γεται πο­λὺ ἄ­τονα. Ἄλλα πράγματα συγκινοῦν· ὄχι ἡ ἁγία πνευματικὴ ζωή, ἀλλὰ μιὰ ζωὴ ὑλιστική, ὅ,τι ἐν­διαφέρει τὸ σῶμα. Θέλετε ἀπόδειξι;
Κάνω μιὰ ὑπόθεσι, γιὰ νὰ αἰσθανθῆτε αὐτὸ ποὺ λέμε. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι διαδίδεται μία εἴδησις· Ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι, σὲ ἀπόστασι χιλι­ομέ­­τρων, πά­νω σ᾽ ἕνα ἀπόκρημνο βουνό, βρέ­θη­κε μιὰ πηγὴ ποὺ τὸ νερό της εἶνε θεραπευ­τι­κό. Ὅποιος πιῇ καὶ λουστῇ σ᾽ αὐτό, ἂν πάσχῃ π.χ. ἀπὸ ἀρ­θριτικὰ ἢ ῥευματικά, γίνεται ἀμέσως καλὰ χωρὶς φάρμακα ἢ ἄλλη ἰατρι­κὴ βοήθεια· ἂν εἶνε τυφλὸς βλέπει τὸ φῶς του, ἂν εἶνε κου­­φὸς ἀκούει, ἂν εἶνε κουτσὸς πετάει τὰ δεκανίκια· καὶ ἂν πάσχῃ ἀπὸ καρκίνο, τὴ μάστιγα αὐτὴ τῆς ἀνθρωπότητος, θεραπεύεται. Μπορεῖτε νὰ φανταστῆτε τί θὰ γίνῃ, ἂν ἀκουστῇ κάτι τέτοιο; Θὰ τρέξῃ κόσμος πατεῖς με – πα­τῶ σε· θὰ χρειαστῇ ἡ ἀστυνομία νὰ βάλῃ τάξι.
Read more »

Κυριακὴ Μυροφόρων (Μᾶρκ. 15,43 – 16,8)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

Η θρησκεία μας, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε ἕ­να παραμύθι, ἕνα ψέμα. Εἶνε ἡ μόνη ἀλη­θινὴ στὸν κόσμο. Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς· τὸ ἀποδεικνύουν τὰ πράγματα, ἡ ἱστορία εἴκοσι αἰώνων. Εἶνε δέντρο ποὺ δὲν τὸ φύτεψε ἄνθρω­πος ἀλλὰ ὁ Θεός. Κι ὅ,τι φυτεύει ὁ Θεός, ὅλοι οἱ δαίμονες δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὸ ξερριζώσουν. Θὰ σπάσουν τὰ τσεκούρια τους ἐπάνω του, μὰ ἡ ῥίζα του μένει ἀνεκρίζωτος.
Εἶνε ἀληθινὴ ἡ θρησκεία μας, διότι αὐτὸς ποὺ τὴν ἵδρυσε δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας μεγάλος ἄν­θρω­πος, ὅπως τόσοι ἄλλοι· εἶνε ὁ ἀληθι­νὸς Θεός. Ὅτι εἶνε ὁ Θεὸς τὸ ἀποδεικνύουν καὶ τὸ φωνάζουν τὰ ἄπειρα θαύματά του, ἡ ἁγία ζωή του, ἡ ἄφθαστη διδασκαλία του, καὶ τέλος τὸ ὅτι ὄντως ἀνέστη ἀπὸ τὸν τάφο. Τὸ χάρο καν­είς δὲ μπόρεσε νὰ τὸ νικήσῃ, οὔτε πλούσιος οὔτε ἐπιστήμονας οὔτε στρατηγὸς οὔτε βασι­λιᾶς. Τὸ χάρο πάλεψε καὶ τὸ νίκησε μόνο ὁ Χριστός· αὐτὸς εἶνε ὁ ἀληθινὸς Θεός.
Μὰ ἀφοῦ εἶνε ἀληθινὸς Θεός, θὰ ρωτήσε­τε, γιατί δὲν τὸν πιστεύουν ὅλοι; Δὲν θά ᾽πρε­πε νὰ ὑπάρχῃ οὔτε ἕνας ἄπιστος. Καὶ ὅμως ἀ­πὸ τὴν ὥρα ποὺ γεννή­θηκε καὶ βγῆ­κε στὸ δημόσιο βίο μέχρι ποὺ σταυρώθηκε καὶ ἀναστή­θηκε, ὁ κόσμος διαιρέθηκε ἀπέναντί του.

* * *

Πράγματι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν χωριστῆ σὲ δυὸ παρατάξεις. Ἄλλοι μισοῦν τὸ Χριστὸ ὅσο τίποτε ἄλλο καὶ ἄλλοι τὸν λατρεύουν. Ἄλλοι εἶνε μὲ τὸ μέρος του καὶ ἄλλοι ἐναντίον του.
Ποιοί τὸν μίσησαν; Τὸν μίσησε ὁ Ἡ­ρῴδης. Μόλις ὁ Χριστὸς γεννήθηκε μέσα στὰ ἄ­χυρα τοῦ στάβλου, αὐτὸς ταράχτηκε καὶ τρόχισε τὰ μα­χαίρια του νὰ τὸν σφάξῃ. Τὸν φθόνησαν ἔ­πειτα οἱ φαρισαῖοι καὶ γραμματεῖς, ὁ Ἄννας καὶ ὁ Καϊάφας οἱ ἀρχιερεῖς. Τέλος ὁ μὲν Πιλᾶ­τος τὸν ἀδίκησε, οἱ δὲ ῾Ρωμαῖοι στρατιῶτες τὸν σταύρωσαν. Ὅλοι αὐτοὶ τὸν μίσησαν.
Καὶ ποιοί τὸν ἀγάπησαν; Οἱ ταπεινοὶ τῆς γῆς. Οἱ βοσκοί, ποὺ φύλαγαν τὴ νύχτα στὴ Βη­θλεὲμ τὰ πρόβατά τους καὶ ἄκουσαν τὸ ὁ­λόγλυκο τραγούδι τῶν ἀγγέλων «Δόξα ἐν ὑ­ψί­στοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14). Καὶ μέχρι σήμερα τέτοιοι ἄνθρωποι τὸν ἀγαποῦν. Στὰ ψη­λὰ βου­νὰ τῆς Πίνδου γνώρισα τσοπάνηδες, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησιά, ἀλλ᾽ ἅμα ἄκουγαν ἀπὸ μακριὰ νὰ χτυπᾷ ἡ καμ­πάνα, τοὺς ἔβλεπες νὰ γονατίζουν στὰ ἐξωκκλήσια καὶ νὰ βρέχουν τὴ γῆ μὲ δάκρυα.
Τὸν ἀγάπησαν ἀκόμα οἱ ἄνθρωποι τοῦ μόχθου, οἱ ἐργατικοὶ ἄνθρωποι, οἱ δουλευτάδες, αὐτοὶ ποὺ κοπιάζουν καὶ μοχθοῦν στὴ γῆ. Read more »

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Ἰω. 20,19-31)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Τι οφελος εχουμε απο την Εκκλησiα

«Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ᾿ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς» (Ἰω. 20,24)

ΚΥΡΙΑΚΗ εἶνε σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἡμέρα τοῦ Κυρίου, οἱ ἐκκλησίες ὅλες λειτουργοῦν καὶ καλοῦν τοὺς πιστοὺς στὸν ἐκ­κλησιασμό.
Στὴν παλιὰ ἐποχή, ποὺ οἱ ἄνθρωποι πίστευαν στὸ Θεό, μόλις ἄκουγαν νὰ χτυπᾷ ἡ καμπάνα, τὰ πόδια τους ἔκαναν φτερὰ καὶ πήγαιναν ὅλοι στὴν ἐκκλησία. Τώρα οἱ ἄν­θρω­ποι, λὲς κ᾿ ἔχουν μολύβια στὰ πόδια τους, δὲν πατοῦν στὴν ἐκκλησία. Κι ὅταν τοὺς πῇς, Γιατί δὲν πᾶτε στὴν ἐκκλησία; σοῦ ἀπαντοῦν·
–Καὶ τί ἔχουμε ἐμεῖς νὰ κερδίσουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Σὲ τί θὰ ὠφεληθοῦμε;
Σ᾿ αὐτοὺς θ᾿ ἀπαντήσουμε τώρα. Θ᾿ ἀπαν­τήσω ὄχι ἐγώ, ἀλλὰ ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς, ποὺ ἑορτάζει σήμερα καὶ τὸ εὐαγγέλιο ποὺ διαβάσαμε μιλάει γι᾿ αὐτόν.

* * *

Τί ἔκανε ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς; Ἔκανε καὶ αὐτὸς τὴν ἁμαρτία ποὺ κάνουν οἱ περισσότε­ροι· ἀπουσίασε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
Ὅταν εἶδε τὸ Χριστὸ νὰ τὸν καρφώνουν στὸ σταυρό, ἀπογοητεύτηκε. Εἶπε· Ἔσβησαν πιὰ οἱ ἐλπίδες μας σ᾿ αὐτόν… Σκέφτηκε νὰ γυρίσῃ στὴν παλιά του δουλειά, στὸ ψάρεμα, μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ψαρᾶδες.
Οἱ ἄλλοι μαθηταὶ μαζεύτηκαν, γιὰ νὰ κάνουν τὴν προσευχή τους καὶ νὰ θυμηθοῦν τὸ Χριστό. Ἔτσι ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἔλειπαν δυό· ὁ Ἰούδας, ποὺ τὸν πρόδωσε, καὶ ὁ Θωμᾶς. Τότε ὅμως ἔγινε τὸ πιὸ καταπληκτικὸ γεγονός, τότε ἦρθε τὸ μεγάλο μήνυμα.
Ἐνῷ οἱ μαθηταὶ ἦταν κλεισμένοι, ἐκεῖ κατὰ τὸ ἡλιοβασίλεμα, ξαφνικά, «τῶν θυρῶν κεκλει­σμένων» (Ἰω. 20,19), μὲ κλειστὲς τὶς πόρτες καὶ τὰ παράθυρα, παρουσιάστηκε ὁ Χριστὸς μπροστά τους ὁλοζώντανος. Ἔμειναν κατάπληκτοι.
Καὶ ἡ πρώτη λέξι τοῦ Χριστοῦ ποιά ἦταν; «Εἰρήνη ὑμῖν», τοὺς εἶπε. Καὶ «ἐχάρησαν οἱ μα­θηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον» (ἔ.ἀ. 20,20). Ὤ τί ἔχασε ὁ Θωμᾶς, ποὺ ἔλειπε τὴν ἡμέρα ἐκείνη!
Πῆγαν καὶ τὸν βρῆκαν. Τὸν εἶδαν σκεπτικό, λυπημένο, καὶ τοῦ εἶπαν·
–Θωμᾶ, τὰ ἔμαθες; Ἀνέστη ὁ Κύριος! Τὸν εἴδαμε. «Ἑωράκαμεν τὸν Κύριον» (ἔ.ἀ. 20,25).
–Ὄχι, λέει ὁ Θωμᾶς. Ἐὰν δὲν βάλω τὸ δάκτυλο μόνος μου στὰ σημάδια τῶν πληγῶν του, ἐγὼ δὲν πιστεύω. Read more »

Κυριακὴ Πάσχα θ. λειτ. (Ἰωάν. 1,1-17)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο Χριστος ζη και βασιλευει

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. 1,1)

ΣΥΝΤΟΜΟ, ἀγαπητοί μου, θὰ εἶνε τὸ κήρυ­γμα. Παρὰ τὴν κόπωσι, δὲν πρέπει νὰ γίνεται θεία λειτουργία χωρὶς κήρυγμα.
Τὸ εὐαγγέλιο ποὺ διαβάζεται σήμερα εἶνε τὸ σπουδαιότερο ἀπ᾽ ὅ­λα τὰ εὐαγγέλια τοῦ ἔ­τους. Εἶνε τὸ πιὸ ὑψήγο­ρο, τὸ πιὸ θεολογικό. Εἶνε ὕψος τὰ λόγια «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. 1,1)! Νὰ τὰ ἑρμηνεύσουμε; Δὲν ἔχου­με οὔτε ἐγὼ εὐφράδεια οὔτε σεῖς ὑπομονὴ γιὰ μία πλήρη ἐξήγησι τοῦ ῥητοῦ αὐτοῦ. Λίγες λέξεις μόνο θὰ ψελλίσουμε ἐπάνω σ᾽ αὐτό.

* * *

Λένε, ὅτι κάποιος βασιλιᾶς τῆς ἀρχαίας ἐπο­­χῆς κάλεσε στὰ ἀνάκτορα ἕνα σοφό. ―Θέλω, λέει, νὰ μοῦ λύσῃς ἕνα πρόβλημα. Μὲ βασανί­ζει τὸ ἐρώτημα τί εἶνε Θεός. ―Δύσκολο αὐ­τό, ἀπαντᾷ ὁ σοφός. Δὲν μπορῶ ν᾽ ἀπαντήσω ἀμέσως. Δῶσε μου προθεσμία τρεῖς μέρες. Τοῦ ἔδωσε προθεσμία. Ἄνοιξε ἐκεῖνος βιβλία καὶ μελέτησε. Ὅταν ἐπέστρεψε λέει· ―Βασιλιᾶ, δὲν μπόρεσα νὰ βρῶ ἀπάν­τησι. Ζητῶ ἄλ­λες τρεῖς μέρες. Πῆρε ἄλλες τρεῖς. Πάλι ὅμως ἴδια ἡ ἀ­πάν­τησι. Ζητάει ἀκόμα τρεῖς μέρες. Ἀλλὰ τελικά, παρ᾽ ὅ­λες τὶς παρατάσεις ποὺ πῆ­ρε, στά­θηκε ἀδύνατο νὰ ἱκανοποιήσῃ τὸ βασιλιᾶ.
Στὸ ἐρώτημα λοιπὸν αὐτό, ποὺ δὲν ἀ­πήν­τη­σε ὁ ἀρχαῖος σοφός, ἀπαντᾷ σήμερα μὲ λίγες λέξεις τὸ εὐαγγέλιο· «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος».
Πῶς θὰ τὸ ἐννοήσουμε τὸ χωρίο αὐτό; Read more »

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα (Ἰω. 1,1-17)
Ομιλία του Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Αγνωστος και σ᾽ εμας;

«…Καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω» (Ἰω. 1,10)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο. Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε τὸ προοίμιο, ἡ ἀρ­χή, τοῦ τετάρτου εὐαγγελίου, ποὺ ἔγραψε ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Ἰωάννης.
Ἂν κοιτάξετε ἐπάνω στὸν θόλο ἑνὸς βυζαν­τι­νοῦ ναοῦ, θὰ δῆτε ὅτι σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ τέσσερα σφαιρικὰ τρίγωνα, τὰ λεγόμενα κοῖ­λα τρίγωνα, εἶνε ζωγραφισμένος ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάν­νης καὶ δίπλα του ἕνας ἀετός. Ὁ ἀετὸς συμ­βολίζει τὸ ὕψος τῆς θεολογίας· ὅπως ὁ ἀετὸς πετάει ὑψηλότερα ἀπ᾽ ὅλα τὰ πουλιά, ἔτσι καὶ ὁ Ἰωάννης, ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, μὲ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο πετάει πολὺ ψηλά· περνάει τὸν ἥλιο τ᾽ ἀστέρια καὶ τοὺς γα­λαξίες, ἀγγίζει τὰ κράσπεδα τῆς θεότητος καὶ γίνεται θεατὴς τοῦ ἀοράτου κόσμου.
Καὶ στὸ μυστικὸ ἐρώτημα ποὺ ὑπάρχει σὲ κάθε ἄνθρωπο, στὸ ἐρώτημα «ποιός τὰ ἔκανε ὅ­λα αὐτά;», στὸ ὁποῖο ἡ ἐπιστήμη δὲν μπο­ρεῖ οὔ­­τε θὰ μπορέσῃ ποτὲ νὰ δώσῃ ἀπάν­τησι, ἀ­παν­τᾷ ὁ εὐαγγελιστὴς σήμερα καὶ λέει· «Ἐν ἀρ­χῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θε­όν, καὶ Θε­ὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰω. 1,1)· ὅτι τὰ πάντα, ὁ­ρατὰ καὶ ἀ­όρα­τα, ἔγιναν διὰ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ Λόγου, διὰ τοῦ Χριστοῦ· «πάντα δι᾽ αὐ­τοῦ ἐγένε­το, καὶ χω­ρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν» (ἔ.ἀ. 1,3).
Τὰ πάντα, τὰ μέγιστα καὶ τὰ ἐλάχιστα. Ποιά εἶνε τὰ μέγιστα; Οἱ οὐράνιες σφαῖρες, τὰ σμή­νη τῶν ἄστρων. Ποιά εἶ­νε τὰ ἐλάχιστα; Στὴ γε­νεά μας ἐπεφύλασσε ὁ Θεὸς νὰ δῇ τὸ θάμβος τῆς δημιουργίας. Ποιός τὸ περίμενε; τὸ μι­κρότερο δημιούργημα, τὸ ἐλάχιστο δημιούργημα, εἶνε τὸ ἄτομο. Τί εἶνε τὸ ἄτομο; Ἕνα ἐ­λάχιστο μέρισμα τῆς ὕλης. Καὶ ἀποτελεῖ μιὰ μικρογραφία τοῦ πλανητικοῦ συστήματος· στὴ μέση ἔ­χει πυρῆνα, ἕνα μικρὸ «ἥλιο», καὶ γύρω του στρέφονται ἄλλα σωματίδια. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν εἶνε ὁ δημιουργὸς τῶν μικρῶν καὶ τῶν μεγάλων πλανητῶν, ὅλων τῶν μικρῶν καὶ τῶν μεγάλων πραγμάτων.
Ἀλλ᾽ ἀπόψε δὲν εἶνε ἡ ὥρα οὔτε ἔχουμε δυ­νάμεις νὰ φιλοσοφήσουμε καὶ νὰ θεολογήσουμε ἐπάνω στὸ εὐαγγέλιο. Εἶνε ὕψος «δυσ­α­νάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς» (Ἀκάθ. ὕμν. Α΄,3α΄)· καὶ γλῶσσα ἀγγέλου ἀκόμα δὲν μπορεῖ νὰ πε­ριγράψῃ τὸ μεγαλεῖο του, ποὺ τὸ θαύμασαν θεολόγοι καὶ φιλόσοφοι. Θὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας μόνο σὲ μία μικρὴ φράσι τοῦ εὐαγγελίου, ἡ ὁποία λέει· «…καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω» (Ἰω. 1,10), ὅτι δηλαδὴ ὁ κόσμος δὲν τὸν γνώρισε.

* * *

Δὲν εἶνε περίεργο, ἀγαπητοί μου, ὅ­τι ὁ κόσμος, ἐνῷ ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ δημιουργός του, δὲν τὸν γνώρισε. Διότι ποιόν κόσμο ἐννοεῖ ἐ­δῶ; Ἐννοεῖ τὸν κόσμο ποὺ εἶνε μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, τὸν κόσμο ἐκεῖνον ποὺ ὡς πρόγραμμα ἔχει τὸ «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔ­ριον γὰρ ἀ­πο­θνῄ­σκομεν» (Ἠσ. 22,13 = Α´ Κορ. 15,32). Ὁ κόσμος αὐτὸς «οὐκ ἔγνω» τὸν Χριστόν, δὲν μπόρεσε νὰ τὸν νιώσῃ, δὲν τὸν γνώρισε. Γι᾽ αὐτοὺς ὁ Χριστὸς παρέμεινε ἄγνωστος. Read more »

Κυριακὴ τῶν Βαΐων (Ἰω. 12,1-18)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Ο βασιλευς των καρδιων

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ἰω. 12,13)

Πολλὲς περιπτώσεις, ἀγαπητοί μου, ἀναφέρει ἡ ἱστορία καὶ ἡ σύγχρονη ζωή, ποὺ οἱ λαοὶ ἀναστέναζαν καὶ ἀναστενάζουν κάτω ἀπὸ τὴν διακυβέρνησι σκληρῶν βασιλέων καὶ στυγνῶν τυράννων. Εἶνε δὲ τραγικὴ εἰρωνεία, ἐκεῖνοι ποὺ ὑψώνουν κάποιον στὴν ἐξουσία, οἱ ἴδιοι ἔπειτα νὰ ὑποφέρουν ἀπὸ τὸν ἀπάνθρωπο τρόπο ποὺ αὐτὸς τοὺς διοικεῖ.
Σήμερα ὅμως, Κυριακὴ τῶν Βαΐων, τὸ εὐ­αγ­γέλιο ὁμιλεῖ γιὰ ἕναν ἄλλο βασιλέα, ποὺ δὲν ἔ­χει καμμία σχέσι μὲ τοὺς βασιλεῖς καὶ ἄρχον­τες τῆς γῆς. Ἐκεῖνοι στηρίζουν τὴν ἐξουσία τους στὴν πίεσι καὶ τὴ βία, αὐτὸς στὴν ἀνοχὴ καὶ τὴν ὑπηρεσία· ἐκεῖνοι στηρίζονται στὴν κο­λακεία καὶ τὸ ψέμα, αὐτὸς στὴν εἰλικρίνεια καὶ τὴν ἀλήθεια· ἐκεῖνοι στὴ δημαγωγία καὶ τὴν ἀ­πάτη, αὐτὸς στὴν εὐθύτητα καὶ τὴν ἀγάπη.
Ὅλη του ἡ ζωὴ αὐτὸ δείχνει. Ἰδιαιτέρως ὅ­μως τὰ γνωρίσματα αὐτὰ φαίνονται σήμερα, ποὺ ἔρχεται γιὰ τελευταία φορὰ στὴν πρωτεύ­ουσα τοῦ Ἰσραήλ, γιὰ νὰ κάνῃ τὸ τελευταῖο πάσχα τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, τὸ τελευταῖο ἰουδαϊκὸ πάσχα, καὶ νὰ ἐγκαινιάσῃ τὸ δικό του πάσχα, τὸ πάσχα τῆς Ἐκκλησίας του. Read more »

Κυριακὴ τῶν Βαΐων
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Γιατι κλαιει o Χριστoς;

«Καὶ ὡς ἤγγισεν, ἰδὼν τὴν πόλιν ἔκλαυσεν ἐπ᾽ αὐτῇ» (Λουκ. 19,41)

Ὁ ἀπόστολος, τὸ εὐαγγέλιο, ὅλα τὰ τροπάρια, ἀγαπητοί μου, μᾶς φωνάζουν σήμερα· Ἔρχεται! Ποιός ἔρχεται; Ἐὰν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅ­γιο μᾶς φώτιζε νὰ νιώσουμε ποιός ἔρχεται, τότε στὰ μυστικὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς μας θ᾽ ἀ­κούγαμε τὸ σάλπισμα τῶν ἀγ­γέλων ποὺ λέει σὲ ὅλους· Ἐξέλθετε πρὸς προ­ϋπάντησιν τοῦ Χριστοῦ! Μικροὶ καὶ μεγάλοι, γυναῖκες καὶ ἄν­τρες, φτωχοὶ καὶ πλούσιοι, ἐξ­έλθετε ἅπαντες γιὰ νὰ λάβετε μέρος στὴν ὑ­ποδοχή του.
Ἡ ὑποδοχὴ αὐτὴ ἔγινε σήμερα στὴν πόλι τῶν Ἰεροσολύμων, τὴν πρωτεύουσα τοῦ Ἰσρα­ήλ. Ποιά γλῶσσα μπορεῖ νὰ τὴν περιγράψῃ!

* * *

Πολλὲς ὑποδοχές, ἀγαπητοί μου, ἔχουν γίνει καὶ γίνονται. Καὶ ἡ πρωτεύουσα τῆς Ἑλ­λάδος λ.χ., ἡ Ἀθήνα, τὸ 1913 ἔζησε μιὰ τέτοια ἡ­μέρα. Ἦταν Ἰούλιος. Τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος γύριζαν νικηταί. Ὕστερα ἀπὸ ἀγῶνες ὀκτὼ μη­νῶν, ὁ Ἑλληνικὸς στρατὸς ἐπέστρεφε δαφνο­στεφὴς μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ἔνδοξο βασιλέα ἀπὸ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους. Οἱ καμπάνες χτυποῦσαν, οἱ σάλπιγγες ἠχοῦσαν, οἱ σημαῖες ἀνέμιζαν, ὅλα τὰ μάτια δάκρυζαν. Τέτοιος ἦταν ὁ ἐνθουσιασμός, ὥστε ἔπεφταν καὶ φιλοῦσαν τὰ πόδια τοῦ ἀλόγου τοῦ βασιλέως!
Μὰ γιατί τὰ λὲς αὐτά; θὰ πῆτε. Τὰ λέω ὡς πα­ράδει­γμα. Ἡ ὑποδοχὴ ἐκείνη εἶνε μιὰ σκιά, ποὺ μπορεῖ κάπως νὰ ζων­τανέψῃ μπροστά μας τὴ σημερινὴ ὑποδο­χή, τὴν ὑποδοχὴ ποὺ ἑτοίμα­σε ὄχι πλέον ὁ λαὸς τῶν Ἀθηνῶν σ᾽ ἕναν ἐπίγειο βασιλιᾶ ἀλλὰ ὁ λαὸς τῶν Ἰεροσολύμων στὸν βασιλέα Χριστὸ ὡς τὸν μεγαλύτερο νικητή.
Πολλοὺς νικητὰς ἀναφέρει ἡ ἱστορία. Οἱ ἄλ­λοι νικηταὶ πρέπει νὰ γράφωνται μὲ νῦ μικρό· αὐτὸς γράφεται μὲ νῦ κεφαλαῖο, Νικητής. Διότι οἱ ἄλλοι νίκησαν ἀνθρώπους. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, ποὺ σήμερα ὑποδέχονται τὰ Ἰεροσόλυ­μα μὲ ἔξαλλο ἐνθουσιασμό, εἶνε ὁ μονα­δικὸς νικητής. Νίκησε ἐκεῖνον ποὺ κανένας ἄλλος δὲν μπόρεσε νὰ νικήσῃ· νίκησε τὸ μεγαλύτερο ἐχθρὸ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὸ θάνατο. Σὰν χθὲς πῆγε στὰ μνήματα καὶ εἶπε «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (Ἰω. 11,44), καὶ ὁ Λάζαρος αὐ­τοστι­γμεὶ ἀναστή­θηκε ἐκ νεκρῶν. Αὐτὸ ἦταν τὸ με­γαλύτερο θαῦμα ποὺ ἔ­κανε ἡ δύναμίς του.
Ἡ εἴδη­σι τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λα­ζάρου διαδόθηκε ἀ­στραπι­αίως καὶ ἐξέπλη­ξε ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους. Γι᾽ αὐτὸ τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔγινε κάτι πρω­τοφανές. Ὑπολογίζουν οἱ ἱ­στορικοί, ὅτι πάνω ἀ­πὸ ἕνα ἑκατομμύριο ἄν­θρωποι ἦταν συγκεν­τρω­­μένοι ἐκεῖνες τὶς μέρες στὴν ἁγία πόλι γιὰ νὰ ἑορτάσουν τὸ πάσχα. Μόλις λοιπὸν ἄκουσαν ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, ὁ θριαμβευτὴς καὶ νικη­τὴς τοῦ θανάτου, βγῆκαν ὅλοι ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν. Τέτοια ἦταν ἡ χαρά τους, ὥστε ἔβγαζαν τὰ ῥοῦχα τους καὶ τὰ ἔ­στρωναν κάτω νὰ γίνουν τάπητας νὰ πατήσουν τὰ ἅγιά του πόδια, ἀνέβαιναν στὰ δέντρα καὶ ἔκοβαν κλαδιὰ καὶ βάια. Κι ὅταν πλέον τὸν ἀν­τίκρυσαν πάνω στὸ γαϊδουράκι, σεί­οντας τὰ βάια ξέσπα­σαν σὲ οὐρανομήκεις ζητωκραυγὲς «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (ἔ.ἀ. 12,13). Read more »