Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1781

Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,26-39)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Εποχη δαιμονικη

Ενας ἅγιος, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τοὺς πιὸ με­γάλους διδασκάλους τῆς ἁγίας μας Ἐκκλη­σίας, ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, τοῦ ὁποίου ἀναξίως φέρω τὸ ὄνομα, εἶπε ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε πνευματικὸς καθρέφτης. Ὅπως στὸν καθρέφτη βλέπουμε τὴ μορφή μας καὶ εὐπρεπιζόμαστε, ἔτσι στὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε ὄχι τὸν ὁρατὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν ἀόρατο ἑαυτό μας, τὶς κα­κίες καὶ τὰ πάθη μας, γιὰ νὰ τὰ δι­ορθώνου­με. Κι ὅπως δὲν ὑπάρχει σπίτι, ἀκόμα καὶ τὸ πιὸ φτωχό, χωρὶς καθρέφτη, ἔτσι δὲν πρέ­πει νὰ ὑπάρχῃ οἰκογένεια χωρὶς Εὐ­αγγέλιο.
Σήμερα λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία ἔβαλε μπρο­στά μας πάλι τὸν πνευματικὸ καθρέφτη καὶ μέσα σ᾽ αὐτὸν βλέπουμε τὸν ἑαυτό μας. –Τὸν ἑαυτό μας; θὰ πῆτε· μὰ δὲ μιλάει γιὰ μᾶς τὸ εὐ­αγγέλιο. Καὶ ὅμως. Ἐλᾶτε νὰ δοῦμε μὲ συν­τομία τί μᾶς λέει ἡ περικοπὴ καὶ πῶς σ᾽ αὐτὴν καθρεφτίζεται ὁ ἑαυτός μας.

* * *

Τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, στὴ λίμνη τῆς Τιβεριάδος ἦταν χτισμένο ἕνα χωριὸ ποὺ τὸ ἔλεγαν Γάδαρα. Στὸ χωριὸ αὐτὸ ζοῦ­σε ἥσυχα ἕνας νέος. Ἐνῷ ὅμως ἦταν ἡ χαρὰ καὶ τὸ καμά­ρι τῶν γονέων του, ξαφνικὰ ὁ ἄνθρω­πος αὐτὸς ἄλλαξε. Τὸ μυαλό του θόλω­σε, ἡ γλῶσσα του μπέρδεψε καὶ ἄρχισε νὰ βγάζῃ ἄ­σχημα λόγια. Ὠργιζόταν, θύμωνε, χτυπιόταν, ἔσχιζε τὰ ροῦχα του καὶ παρουσιαζόταν γυμνός, ὅπως τὸν γέννησε ἡ μάνα του. Ἔβγαινε ἔξω, ἔτρεχε δεξιὰ κι ἀριστερά. Τὴ νύχτα δὲν κοιμόταν στὸ σπίτι ἀλλὰ στὰ νεκροταφεῖα, μέσ᾿ στὰ μνήματα. Πήγαιναν συγγενεῖς καὶ φί­­λοι νὰ τὸν πιάσουν, τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες, ὄχι μὲ σχοινιά, κι αὐτὸς εἶχε τέτοια πρωτοφανῆ δύναμι ποὺ ἔσπαζε τὶς ἁλυσίδες ὅ­πως σπάει κανεὶς τὶς κλωστές. Ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος ὅλης τῆς περιοχῆς· κανείς δὲν τολμοῦσε νὰ περάσῃ ἀπ᾽ τὸ μέρος ἐκεῖνο.
Τί ἦταν, τρελλός; Μακάρι νὰ ἦταν τρελλός. Ὑπάρχει κάτι χειρότερο ἀπ᾽ τὴν τρέλλα, κι ἂς μὴν τὸ πιστεύουμε κι ἂς μὴ θέλουμε νὰ τὸ ἀν­τιληφθοῦμε. Ὁ νέος αὐτὸς ἦταν δαιμονισμένος, «εἶχε δαιμόνια» λέει τὸ εὐαγγέλιο (Λουκ. 8,27). Κάποια στιγμὴ ἄνοιξε τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς του καὶ δέχτηκε μέσα του τὸ σατανᾶ, τὸν διάβολο. Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἔχασε πλέον τὸν ἔλεγχο, τὸ κοντρὸλ τοῦ ἑαυτοῦ του· καὶ κον­τρὸλ τοῦ ἀνθρώπου εἶνε τὸ μυαλό. Τὸ τιμόνι του δὲν τὸ εἶχε πλέον ὁ ἴδιος, τὸ εἶχε ὁ σατανᾶς, τὸ πνεῦμα τὸ πονηρό. Ἀπὸ ᾽κείνη τὴ στιγμὴ ἔχασε τὴν ταυτότητα καὶ τὴν προσωπικότητά του· ἦταν ἕνα ρομπότ, τὸ ὁ­ποῖο κινοῦσε ὡς ἐνεργούμενο ὁ σατανᾶς. Ὅ,τι ἔλεγε ἐκεῖνος, ἔπραττε αὐτός· ἦταν ὄρ­γανο σατανικό. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ
Λουκ. 8, 26-39

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΓΥΜΝΟΙ!

«Ὑπήντησεν αὐτῶ ἀνήρ τις ἐκ τῆς
πόλεως, ὅς εἴχε δαιμόνια ἐκ χρόνων
ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο»
(Λουκ. 8, 27)

ΑΠΕΝΑΝΤΙ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἀπέναντι ἀπὸ τὴ Γαλιλαία, πρὸς τὸ ἀνατολικὸ μέρος τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, ὑπῆρχε στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ μία χώρα, ποὺ ὀνομάζεται χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Οἱ Γαδαρηνοὶ ἦταν ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Θεός τους ἦταν τὸ συμφέρον, ὁ μαμωνᾶς. Κι ὅμως στὴ χώρα αὐτὴ ὁ Χριστὸς πῆγε νὰ κηρύξη τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Μπῆκε σʼ ἕνα πλοῖο κʼ ἔφθασε στὴν παραλία, ὅπου ἄρχιζε ἡ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Ἐνῶ ὁ Χριστὸς βάδιζε γιὰ νὰ πάη στὴν πόλι τῶν Γαδαρηνῶν, ἐκεῖ κάπου σὲ κάποια καμπὴ τού δρόμου, συνέβη τὸ ἐξῆς.

* * *

Ἕνας ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν σὲ μιὰ ἔξαλλη κατάστασι στεκόταν. Ἦταν φοβερὸς στὴν ὄψι. Δὲν τολμοῦσε νὰ περάση κανεὶς ἀπὸ τὸ δρόμο. Τρομοκρατοῦσε τὴν περιφέρεια. Εἶχε τεράστια δύναμι˙ ὄχι δική του, ἀλλὰ ξένη. Ὁ σατανᾶς – ποιός ξέρει γιὰ ποιὰ ἁμαρτία ποὺ εἶχε διαπράξει – εἶχε μπῆ στὴν καρδιᾶ τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ καὶ ἔκανε κατοχή. Ἦταν πιὰ σατανοκίνητος. Ὅ,τι τοῦ ἔλεγε ὁ σατανᾶς, ἔκανε. Τέλειο ὄργανό του. Δὲν ἀγαποῦσε τὴν συναναστροφὴ μὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Δραπέτευε ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του. Ἔφευγε μακριά. Τὴ νύχτα κατοικοῦσε μέσʼ στὰ μνήματα. Ἔσχιζε τὰ ροῦχα του, ἔμενε τελείως γυμνός, ὅπως τὸν γέννησε ἡ μάνα του, καὶ δὲν ντρεπόταν νὰ περπατάη ἔτσι. Δὲν τὸν ἐνδιέφερε τί θὰ ἔλεγε ὁ κόσμος. Κι ὅταν οἱ ἄλλοι, συγγενεῖς καὶ φίλοι, ντρέπονταν γιὰ τὴν ἐμφάνισί του καὶ προσπαθοῦσαν νὰ τὸν σωφρονίζουν καὶ τὸν ἔδεναν μὲ δυνατὲς ἀλυσίδες, αὐτὸς ἐσπαζε τὶς ἀλυσίδες, σὰν νὰ ἦταν κλωστές, καὶ γυμνὸς ἔτρεχε παντοῦ καὶ προκαλοῦσε φόβο καὶ τρόμο. Ἀντικοινωνικὸ στοιχεῖο εἶχε καταντήσει ὁ δυστυχισμένος αὐτὸς ἄνθρωπος κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ διαβόλου.
Καμμία δύναμιε δὲν μποροῦσε νὰ τὸν σωφρονίση. Καμμία δύναμις; Ὄχι. Ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει μία δύναμις, ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπʼ ὅλες τὶς δυνάμεις, δύναμις ποὺ μπορεῖ νὰ νικήση ὅλες τὶς λεγεώνες, ὅλα τὰ τάγματα καὶ τὶς ταξιαρχίες τῶν δαιμόνων. Εἶνε ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ. Ἄν καὶ ἐξωτερικῶς ὡς ἄνθρωπος ὁ Χριστὸς φαινόταν ἀσθενής, ποὺ εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ φαγητὸ καὶ πιοτὸ καὶ ὕπνο, ἐν τούτοις ἔκλεινε μέσα του τὴν ἄπειρη δύναμι τῆς Θεότητος. Ἦταν ἄνθρωπος καὶ Θεός. Ἦταν ὁ Θεάνθρωπος.
Ἄν καὶ ὁ σατανᾶς, πρὶν ὁ Χριστὸς σταυρωθῆ καὶ ἀναστηθῆ, δὲν μποροῦσε νὰ ἀντιληφθῆ πλήρως τί ἀκριβῶς συνέβαινε μὲ τὸ Χριστό, ἐν τούτοις ἀπὸ ὡρισμένες ἐκδηλώσεις τοῦ Χριστοῦ ἔπαιρνε μιὰ ἰδέα τῆς δυνάμεώς του καὶ ἄρχισε νὰ φοβᾶται καὶ νὰ τρέμη, ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ διαλύση τὸ βασίλειό του. Ἀπόδειξις εἶνε ὅτι, ὅταν ὁ δαιμονιζόμενος αὐτὸς τῶν Γαδαρηνῶν εἶδε τὸ Χριστό, ὁ διάβολος ποὺ ἦταν κρυμμένος μέσα του ἄρχισε νʼ ἀνησυχεῖ ἕνας κακοποιὸς ὅταν βρεθῆ ἐμπρὸς στὴ πάνοπλη δύναμι τῶν ἀρχῶν. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2332

Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,26-39)
25 Ὀκτωβρίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ποιο εινε το ονομα σας;

«Ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών» (Λουκ. 8,30)

Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 8,26-39) θὰ τό ᾽χετε ἀκούσει κατ᾽ ἐπανάληψιν, ἀδελφοί μου, ἢ στὸ σχολεῖο ἢ στὸ κατηχητικό. Ἀλλὰ τὸ Εὐ­αγγέλιο εἶνε πηγάδι ἀνεξάντλητο· ὅσο νερὸ κι ἂν βγάλῃς, δὲν τελειώνει ποτέ. Ἔτσι καὶ κάτω ἀ­πὸ τὰ ἁπλᾶ λόγια τῆς σημερινῆς περικο­πῆς κρύβεται θησαυρὸς μεγάλος. Τί μᾶς λέει;
Λέει γιὰ κάποιον ποὺ ἦταν ἄρρωστος. Ἄρ­ρωστος; Μὰ χίλιες φορὲς καλύτερα νὰ ἦταν ἄρ­ρωστος. Ἔπασχε –Θεὸς φυλά­ξοι– ἀπὸ κάτι ποὺ εἶνε χειρότερο ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἀρρώστιες· ἦταν δαιμονιζόμενος. Δηλαδή; Εἶχε καταληφθῆ ἀπὸ δαιμόνια· ὄχι ἕνα, πολλὰ δαιμόνια. Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ καταλή­φθηκε ἔ­χασε τὴν προσωπικότητά του, τὸν ἑαυτό του· ἦταν ἁ­πλῶς ἕνα ῥομπὸτ κινούμενο κατὰ τὶς ὀ­ρέξεις τοῦ πονηροῦ πνεύματος. Καὶ τί ἔκανε;
Πρῶ­τα-πρῶτα –προσέξτε, ἔχει σημασία– ἔ­γι­νε ἀδιάντροπος. Ἐνῷ ἦταν ντυμέ­νος, ἔ­σχισε τὰ ῥοῦχα του, τά ᾽κανε κομμάτια, καὶ παρουσι­ζόταν γυμνὸς ὅπως τὸν γέννησε ἡ μάνα του. Ποιός τὸν ἔ­σπρωξε σ᾽ αὐτό; Τὸ δαι­μόνιο. Καὶ ποιός σπρώ­χνει σήμερα γυναῖκες καὶ ἄντρες νὰ πετᾶνε τὰ ῥοῦχα τους καὶ νὰ μένουν γυμνοί; Τὸ δαιμόνιο ἀσφαλῶς.
Εἶχε μιὰ ὑπεράνθρωπη μυϊκὴ δύναμι· τὸν ἔ­δεναν μὲ ἁλυσίδες κι αὐτὸς τὶς ἔσπαζε ὅπως ἐμεῖς σπᾶμε μιὰ κλωστή· τέτοια δύναμι εἶχε.
Ἦταν ἐπίσης ἐπικίνδυνος καὶ ἐπιθετικός· ἔ­πιανε πέτρες καὶ πετροβολοῦσε τοὺς ἀνθρώπους· καν­είς δὲν μποροῦσε νὰ περάσῃ ἀπ᾽ τὸ μέρος ποὺ στεκόταν, εἶχε γίνει φόβητρο.
Ἔδειχνε μιὰ ἀφύσικη συμπεριφορὰ καὶ μιὰ μακάβρια οἰκειότητα μὲ τὸ θάνατο· δὲν μαζευ­όταν στὸ σπίτι, γύριζε ὅ­λη μέρα ἔξω· κι ὅ­ταν βράδιαζε κοιμόταν στὸ νεκροταφεῖο μὲ τοὺς πεθαμένους, ἀ­νάμεσα στὰ μνήματα.
Ποιός τὸν ἄλ­λαξε, ποιά δύναμις τὸν μετέβα­λε; Ἕνας· ὁ Χριστός! κι ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ὁ Χριστὸς τὸν ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὰ δαιμόνια, ὁ λύκος ἔγινε ἀρνί. Γιατὶ λύκος καὶ θηρίο εἶνε ὁ δαιμονιζόμενος ἄνθρωπος. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Ζ΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ
Λουκ. 8, 4-15
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο ΣΠΟΡΟΣ

«Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή˙ ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 8, 11)

ΑΡΧΙΖΩ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἀρχίζω τὸ σύντομο αὐτὸ κήρυγμα μὲ μιὰ μικρὴ ἱστορία.
Πᾶνε τώρα 80 καὶ πλέον χρόνια ποὺ ἕνας Γερμανὸς ἐπιστήμονας περιώσευε τὸν Πόντο.
Ἦταν ἐποχὴ ποὺ στὴ μεγάλη αὐτὴ περιφέρεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κατοικοῦσαν πολλὲς χιλιάδες Ἕλληνες χριστιανοί, ποὺ αἰῶνες κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τῶν Τούρκων εἶχαν διατηρήσει ἄσβηστη τὴ φλόγα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν πατρίδα. Ἐκεῖ στὰ ψηλὰ βουνὰ τοῦ Πόντου ἦταν κτισμένα σὰν ἀετοφωλιὲς μοναστήρια, ποὺ ἦταν κέντρα ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας. Τὸ περιφημότερο ἀπὸ τὰ μοναστήρια αὐτὰ ἦταν τὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Σουμελᾶ.
Τὸ μοναστήρι αὐτὸ ἐπισκέφθηκε ὁ Εὐρωπαῖος. Ἔξω ἀπὸ τὸ κελλὶ ἑνὸς μοναχοῦ στάθηκε. Ἦταν ἕνας μικρὸς κῆπος, ποὺ εὐωδίαζε ἀπὸ πολύχρωμα ὡραιότατα λουλούδια. Ὁ ξένος θαύμαζε τὸν κῆπο. Ὁ μοναχὸς ποὺ εἶχε τὴν ἐπιμέλεια τοῦ κηπαρίου λέει στὸν περιηγητή˙
– Ξέρεις ἀπὸ τί προέρχονται τὰ λουλούδια αὐτά; Θὰ σοῦ δείξω.
Ὁ μοναχὸς πῆγε στὸ κελλί του καὶ ἔφερε ἕνα σακκουλάκι, τὸ ἔδειξε στὸν ἐπιστήμονα καὶ εἶπε˙
– Μέσα ἐδῶ εἶνε οἱ σπόροι ὅλων τῶν λουλουδιῶν. Ἐρωτῶ˙ Δὲν εἶνε θαῦμα τὸ ὅτι ἀπὸ τοὺς μικροὺς αὐτοὺς σπόρους βγαίνουν τὰ πολύχρωμα καὶ εὐωδιαστὰ λουλούδια;
– Πράγματι, ἀπάντησε ὁ ξένος, εἶνε θαῦμα τῆς θείας δημιουργίας.
Ὅταν κατόπιν ὁ περιηγητὴς γύρισε στὴν πατρίδα του, ἔγραψε ὡραιότατο βιβλίο γιὰ τὸν Πόντο καὶ σʼ αὐτὸ ἀναφέρει καὶ τὸ παραπάνω περιστατικό.

* * *

Ἕνας σπόρος εἶνε ἕνα μικρούτσικο πραγματάκι, ποὺ σὲ ὡρισμένες περιπτώσεις εἶνε σὰν τὸ κεφάλι τῆς καρφίτσας. Ἐὰν ὑποθέσουμε, Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1007

Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,4-15)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Υπομονη

«…Καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ» (Λουκ. 8,15)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Ἑορτάζουν οἱ διδάσκαλοι καὶ πατέρες τῆς Ἑβδό­μης (Ζ΄) Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Σχετικὸ εἶνε καὶ τὸ εὐαγγέλιο. Εἶνε μία παραβολὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁμιλεῖ περὶ σπορέως· διότι σπορεῖς ἦταν καὶ οἱ πατέρες.
Ὁ γεωργὸς σπέρνει σπόρο, οἱ πατέρες ἔ­σπειραν τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ γεωρ­γὸς σπέρνει στὰ χωράφια, οἱ πατέρες ἔσπειραν στὶς καρδιές. Καὶ πῶς ἔσπειραν; Μὲ δάκρυα, μὲ θαύματα, μὲ βίο ἅγιο, μὲ τὸ αἷμα τους. Αὐτὰ τὰ τέσσερα δὲν τὰ ἔχουμε σήμερα οἱ ἱεροκήρυκες· γι᾿ αὐτὸ δὲν καρποφορεῖ ὁ λόγος μας. Ὁ σπόρος ὅμως τῶν πατέρων καρποφόρησε. Ἔβγαλε κρίνα καὶ ῥόδα εὐώδη καὶ ἀμάραντα. Βγῆκαν ἅγιοι καὶ μάρτυρες. Ἔτσι ἔγινε τὸ ὡραῖο περιβόλι, ἡ ἁγία Ὀρθοδοξία μας.
Ἀλλά, ἀδελφοί μου, γιὰ νὰ παρουσιασθῇ καὶ ν᾿ ἀνθήσῃ ἡ Ὀρθοδοξία δὲν συνετέλεσε μόνο ὁ σπόρος, τὸ κήρυγμα. Δὲν φτάνει μόνο νὰ εἶνε ὁ σπόρος ἐκλεκτός· πρέπει νὰ ὑπάρχῃ καὶ γῆ καλή. Στὴν ἀπόδοσι λοιπὸν τοῦ σπόρου συνετέλεσαν καὶ οἱ ἀκροαταί, οἱ Χριστιανοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Αὐτοὶ ἦταν ἐκλεκτὴ «γῆ». Ἦταν ἀπὸ ᾿κείνους ποὺ μὲ ἀγαθὴ καρδιὰ ἀ­κοῦνε τὸ λόγο, τὸν κρατοῦν, «καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ» (Λουκ. 8,15). Ἐὰν σήμερα, ἀγαπητοί μου, δὲν ὑπάρχῃ καρποφορία, εἶνε διότι λείπει ἡ ὑπομονή. Χρειάζεται ὑπομονή.

* * *

Στὴν ἐποχή μας, ἐποχὴ ἐγωϊσμοῦ, ἐποχὴ ποὺ ἡ μηχανὴ ἔκανε τὸν ἄνθρωπο νευρόσπα­στο, ἐποχὴ ποὺ ἰσχύει ὁ γρόνθος καὶ ἡ δύναμις, ἡ ὑπομονὴ θεωρεῖται ἀδυναμία, γνώρισμα τῶν σκλάβων. Ἀντιθέτως ὁ θυμός, ἡ ὀργή, ἡ ἐκδίκησι θεωροῦνται γνωρίσματα τῶν ἰσχυ­ρῶν. Ἀλλ᾿ ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, δὲν θ᾿ ἀκούσου­με τί λέει ὁ κόσμος. Θ᾿ ἀκούσουμε τί λέει ὁ Χριστός. Καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καὶ στὴ σημερινὴ παραβολὴ καὶ σὲ ἄλ­λα μέρη τοῦ Εὐαγγελίου, μᾶς λέει· «Ἐν τῇ ὑ­πομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν» (Λουκ. 21,19), καὶ «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. 10,22· 24,13). Read more »

Περίοδος Δ´
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2329

Κυριακὴ Δ΄ Λουκ. ἢ Πατ. Ζ΄ Οἰκ. Συν. (Λκ 8,4-15)
11 Ὀκτωβρίου 2020

Σπορα Χριστου και σπορα διαβολου

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ» (Λουκ. 8,5)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε Κυριακὴ καὶ ἡ ἁ­γία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ὥρισε νὰ ἑ­ορτάζεται ἡ μνήμη τῶν ἁγίων πατέρων τῆς Ἑ­­βδόμης (Ζ΄) Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ κατα­­πο­­λέμησαν τοὺς εἰκονομάχους. Σήμερα ἐ­πίσης γίνεται ἔναρξις τοῦ κηρυκτικοῦ καὶ κατη­­χητικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπικαίρως λοιπὸν ὡς εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὡρίστηκε ἡ περίφημη παραβολὴ τοῦ Σπορέως (βλ. Λουκ. 8,4-15). Σᾶς παρακαλῶ νὰ προσέξουμε τὴν ἀρ­χὴ τῆς παρα­βολῆς. Πῶς ἀρχίζει· «Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ» (Λουκ. 8,5).
Τί λέει; Μιλάει γιὰ σπόρο. Ἡ παραβολὴ στη­ρίζεται σὲ μιὰ εἰκόνα, ἕνα παράδειγμα συνηθι­σμένο στοὺς γεωργούς μας· εἶνε ὁ σπόρος.

* * *

Διακρίνουμε, ἀδελφοί μου, δύο εἴδη σπόρων.
⃝ Τὸ ἕνα εἶνε ὁ φυσικὸς σπόρος. Τὸν ἔχουμε συ­νη­θίσει καὶ δὲν μᾶς κάνει ἐντύπωσι. Ὑπάρχουν ἑκατομμύρια σπόροι διαφόρων φυτῶν· ἀπὸ σπόρο βγαίνουν τὰ χορτάρια, τὰ σπαρτά, τὰ ὡραῖα ἄνθη, οἱ θάμνοι, τὰ δέν­τρα, τὰ δάση. Τί εἶνε ὁ σπόρος; Ἕνα μικρὸ πραγματάκι, συχνὰ μικρότερο κι ἀπ᾽ τὸ κεφάλι τῆς καρφίτσας. Καὶ μέσα σ᾽ αὐτὸ –ὦ Θεέ μου, πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι;– εἶνε κλεισμένο ἕ­να ἐργοστάσιο, ἕνα χη­μεῖο! Θαυμάζεις τὰ ἐρ­γοστάσια; Μηδὲν εἶνε αὐτὰ μπρο­στὰ σ᾽ ἕνα μικρὸ σπόρο. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ – Λουκ. 6, 31-36
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ!

«Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς ὑμῶν» (Λουκ. 6, 35)

ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ἀγαπητοί μου, καὶ πάλι θὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν ἀγάπη. Ὑπάρχει τίποτε ἀνώτερο ἀπὸ τὴν ἀγάπη; Γιὰ τὴν ἀγάπη μιλοῦσε συχνὰ ὁ Χριστός. Κι ὅταν τὸν ρώτησαν, ὁ ἴδιος βεβαίωσε ὅτι ἀπʼ ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ οἱ σπουδαιότερες εἶνε δύο˙ «Νὰ ἀγαπήσεις τὸν Θεὸ μὲ ὅλες τὶς σωματικές, διανοητικὲς καὶ πνευματικὲς δυνάμεις, καὶ τὸν πλησίον σου σὰν τὸν ἑαυτό σου» (Ματθ. 22, 37). Ὅπως ἀγαπᾶς τὸν ἑαυτό σου πρέπει νὰ ἀγαπᾶς καὶ τὸν πλησίον σου.
Ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον! Ἀγάπη ποὺ σὰν φωτιὰ ὑψώνεται μέχρι τὰ ἄστρα καὶ πέρα ἀπʼ αὐτὰ καὶ ἀγγίζει τὰ κράσπεδα τῆς θείας μεγαλωσύνης˙ ἀγάπη ποὺ ἡ φλόγα της ξαπλώνεται σʼ ὅλη τὴ γῆ καὶ ἀγκαλιάζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ ἀγάπη αὐτὴ εἶνε ἡ ὑψίστη ἀρετὴ τοῦ χριστιανισμοῦ, εἶνε ἐκείνη ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κυριώτερο γνώρισμα τοῦ χριστιανοῦ. Ἀγάπη ὁ Θεός, ἀγάπη καὶ ὁ χριστιανός.

* * *

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε μόνος. Δὲν κατοικεῖ σὲ κάποιο ἐρημονήσι ὅπου δὲν ὑπάρχουν ἄλλοι ἄνθρωποι. Ζῆ μέσα σὲ κοινωνία, μέσα σὲ χωριὰ καὶ πόλεις, συναναστρέφεται μὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Γιὰ νὰ ὑπάρχη λοιπὸν κανονικὴ καὶ ἁρμονικὴ συμβίωσι, πρέπει οἱ σχέσεις του μὲ τοὺς ἄλλους νὰ διέπωνται ἀπὸ τὸν παγκόσμιο νόμο, τὸ νόμο τῆς ἀγάπης. Χωρὶς ἀγάπης δὲν μπορεῖ νὰ σταθῆ οὔτε οἰκογένεια οὔτε κοινωνία, οὔτε ἀνθρωπότητα. Χωρὶς ἀγάπη ὅλα θὰ καταρρεύσουν. Καὶ ἡ ἀνθρωπότητα θὰ γίνη μιὰ ζούγκλα, ὅπου τὰ ἄγρια ζῶα τρώγονται μεταξύ τους. Read more »

ερίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2327

Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ (Λουκ. 6,31-36)
4 Ὀκτωβρίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Το μπλεγμενο κουβαρι και η χρυση κλωστη

«Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6, 31)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο. Θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς μιλήσω ἁπλᾶ.
Ἠ περικοπὴ αὐτὴ περιέχει ἕνα νόμο. Περὶ νό­μου λοιπὸν θὰ εἶνε σήμερα ὁ λόγος. Γιὰ νόμους μιλᾶνε οἱ φυσικοὶ ἐπιστήμονες, γιὰ νό­μους μι­λᾶνε οἱ δικηγόροι καὶ οἱ δικασταί, γιὰ νόμο μιλάει καὶ τὸ Εὐαγγέ­­λιο. Ἀπ᾽ ὅλους αὐ­τοὺς τοὺς νό­­μους ποιός εἶνε ὁ ἀνώτερος; Ἐγὼ νομίζω, ὅτι ἀνώτερος, ἡ κορυφὴ ὅλων τῶν νόμων, εἶ­νε αὐ­τὸς ποὺ ἀκούσαμε σήμερα στὸ εὐαγγέλιο. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1612

Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ (Λουκ. 6,31-36)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστινου

Δικαιοσυνη των εθνων

«Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6,31)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι ὅλοι ἐ­σεῖς ἀγαπᾶτε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ δὲν περιμέ­νετε νὰ ᾿ρθῇ ἡ Κυριακὴ γιὰ νὰ τὸ ἀκούσετε στὸ ναό – μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα, ἀλλὰ τὸ διαβά­ζετε τακτικά, καθημερινῶς· καὶ ὄχι μόνο τὸ δια­βάζετε, ἀλλὰ καὶ προσπαθεῖτε καὶ ὡς ἄτομα καὶ ὡς οἰκογένειες νὰ τὸ ἐφαρμόζετε. Ἔ­τσι θὰ εἶστε εὐτυχισμένοι, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11,28).
Ὑπάρχουν ὅμως κάποιοι ἄλλοι πού, ἅμα τοὺς πῇς, Διάβαζε τὸ Εὐαγγέλιο, κάνουν ἕνα μορφασμὸ εἰρωνείας καὶ λένε· Οὔφ, καημένε τώρα! τὸ Εὐαγγέλιο ἦταν… «τῷ καιρῷ ἐκεί­νῳ»· πά­λιωσε πλέον, τώρα νέες ἰδέες ἐπικρα­τοῦν… Τί ἔχουμε ν᾽ ἀπαντήσουμε σ᾿ αὐτούς;
Ταλαίπωροι ἄνθρωποι! Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶνε ὅπως τ᾿ ἄλλα βιβλία ποὺ παλιώνουν. Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε πάντοτε νέο· καὶ χθὲς καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ εἰς αἰῶνας αἰώνων (πρβλ. Ἑβρ. 13,8)· εἶνε αἰώνιο. Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν παλιώνει, ὅ­πως δὲν παλιώνει ὁ ἥλιος, ποὺ χιλιάδες τώρα χρόνια ἐξαποστέλλει φῶς παντοῦ. Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἕνας ἥλιος πνευματικὸς ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο. Τὸ διαβάζουν οἱ λευκοί, οἱ μαῦροι, οἱ ἐρυθρόδερμοι, οἱ κίτρινοι, λαοὶ φυλὲς καὶ γλῶσσες, ἄνθρωποι ὅλων τῶν τάξεων, καὶ ὁ­μολογοῦν, ὅτι βιβλίο ἀνώτερο, ὑψηλότερο, ἁ­γιώτερο, σοφώτερο ἀπὸ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει.
Ἀπόδειξις εἶνε τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ εὐ­αγγελίου. Τί μᾶς λέει· «Καθὼς θέλετε ἵνα ποι­ῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐ­τοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6,31). Δώδεκα λέξεις εἶνε, ἀλ­λὰ μέσα σ᾽ αὐτὲς περικλείονται τὰ πάντα. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ
Λουκ. 5, 1-11
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΕΥΛΟΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ»(Λουκ. 5, 6)

ΣΤΗ ΧΩΡΑ, ἀγαπητοί μου, στὴ χώρα ποὺ γεννήθηκε, ἔζησε, σταυρώθηκε καὶ ἀναστἠθηκε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, Ὑπάρχει μία χαριτωμένη λίμνη, ἡ λίμνη τῆς Γεννησαρέτ.
Ἐκεῖ, στὴ λίμνη Γεννησαρέτ, φέρνει τὰ βήματά του ὁ Χριστός. Γιατί; Διότι στὰ χωριὰ ἐκεῖνα, ποὺ ἦταν κτισμένα γύρω ἀπὂ τὴ λίμνη, κατοικοῦσαν φτωχοὶ ψαράδες. Ἕνας λαϊκὸς ἀπλοϊκὸς καὶ ἀπονήρευτος, ποὺ ἐργαζόταν καὶ μὲ τὰ προϊόντα τῆς ἀλιείας του ζοῦσε μιὰ λιτὴ ζωή, μακριὰ ἀπὸ τὴ διαφθορὰ τῶν μεγάλων ἀστικῶν κέντρων. Καὶ ὁ Χριστὸς ἀγαποῦσε τοὺς ψαρᾶδες καὶ εὐχαριστιόταν νὰ βρίσκεται κοντά τους, καὶ ἀπʼ αὐτοὺς διάλεξε τοὺς πρώτους μαθητάς του, γιὰ νὰ τοὺς κάνη ἀλιεῖς ἀνθρώπων, κήρυκες καὶ διδασκάλους τῆς οἰκουμένης. Ὄχι ἀπὸ πανεπιστήμια καὶ σχολὲς φιλοσόφων καὶ ρητόρων, ὄχι ἀπὸ μέγαρα καὶ ἀνάκτορα, ἀλλʼ ἀπὸ τὴ λίμνη Γεννησαρὲτ ὁ Χριστὸς στρατολόγησε τοὺς πρώτους μαθητάς του καὶ διὰ μέσου αὐτῶν ξάπλωσε τὴν πνευματική του βασιλεία σʼ ὅλο τὸν κόσμο. Μέγα θαῦμα! Πῶς μὲ ἀγράμματους ἀνθρώπους ὁ χριστιανισμὸς νίκησε καὶ θριάμβευσε! Read more »

ερίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2325

Κυριακὴ Α΄ Λουκᾶ (Λουκ. 5,1-11)
27 Σεπτεμβρίου 2020 πρωὶ

Σωματικη και πνευματικη εργασια

«Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν» (Λουκ. 5,10)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 5,1-11). Τί μᾶς λέει; Ἡ σημερινὴ περι­κοπὴ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶνε ἕνας ὕ­μνος τῆς ἐργασίας· ὁ Χριστὸς εὐλογεῖ τοὺς ἐργάτες καὶ τὸν κόπο τους.
Ὁ Κύριός μας βρίσκεται στὴν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρὲτ καὶ διδάσκει. Πλῆθος λαοῦ τὸν ἀκούει. Ὅλοι τὸν κυκλώνουν καὶ τὸν πλησι­άζουν μὲ πόθο γιὰ τὸ λόγο του. Ὁ συνωστισμὸς εἶνε μεγάλος. Γιὰ νὰ μὴν πέφτουν πάνω του καὶ τὸν πιέζουν, ἀλ­λά­ζει θέσι. Βλέπει ἐκεῖ ἀραγμένα δυὸ ψαροκάικα, ποὺ οἱ ψαρᾶδες ἔ­χουν βγῆ στὴν ἀκτὴ καὶ ξεπλένουν τὰ δίχτυα τους. Μπαίνει σὲ ἕνα ἀπ᾽ αὐτά, στὸ καΐκι τοῦ Σίμωνος, καὶ τὸν παρακα­λεῖ ν᾽ ἀπομακρύ­νῃ λίγο τὸ πλεούμενο ἀπὸ τὴν πα­ραλία· κι ἀ­φοῦ κάθισε, δίδασκε ἀπ᾽ τὸ καΐκι τὸ πλῆθος ποὺ τὸν ἄκουγαν ὄρθιοι στὸ γιαλό.
Ὅταν σταμάτησε τὴν ὁμιλία, εἶπε στὸν Σίμωνα· –Γύρισε πάλι στὰ βαθειὰ καὶ ῥίξτε τὰ δίχτυα σας νὰ ψαρέψετε. Ὁ Σίμων τοῦ ἀποκρίνεται· –Παρ᾽ ὅλο ποὺ κοπιάσαμε, Κύριε, ὅ­λη τὴ νύχτα, τίποτα δὲν πιάσαμε· ἀφοῦ ὅμως τὸ λὲς ἐσύ, θὰ ῥίξω τὸ δίχτυ. Κι ὅταν τό ᾽καναν αὐ­τό, ἔπιασαν πλῆθος ψάρια, τόσο πολλὰ ποὺ τὸ δίχτυ τους σχιζόταν, κ᾽ ἔγνεψαν στοὺς συνεταίρους ἀπ᾽ τὸ ἄλλο καΐκι νὰ ᾽ρθοῦν νὰ τοὺς βο­ηθήσουν. Καὶ ἦρθαν κ᾽ ἐκεῖνοι καὶ γέμισαν καὶ τὰ δυὸ καΐκια ψάρια, τόσα ποὺ νὰ κον­τεύουν νὰ βουλιάξουν ἀπ᾽ τὸ βάρος.
Βλέποντας ὁ Πέτρος τί συνέβη συγ­κλονίστηκε ἀπὸ φόβο· δὲν ἦταν φυσιολογικὸ ψάρεμα αὐτό, ἦταν δεῖγμα παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὸ καϊκάκι του· συναισθάνθηκε πόσο μηδαμι­νὸς εἶνε, ἔπεσε γονατιστὸς μπροστὰ στὸν Ἰησοῦ καὶ εἶπε· –Βγές, Κύριε, ἀπ᾽ τὸ κα­ΐκι μου, γιατὶ ἐγὼ εἶμαι ἕνας ἁμαρτωλὸς ἄν­θρωπος· πῶς δέχεσαι νὰ κάθεσαι ἐσὺ κοντὰ σ᾽ ἐμένα;… Γιατὶ τὸν ἔπιασε κατάπληξι, κι αὐ­τὸν καὶ ὅλους ὅσοι ἦταν μαζί του, μπροστὰ στὸ πλῆ­θος τῶν ψαριῶν ποὺ ἔπιασαν, ὅπως καὶ τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, τοὺς γυιοὺς τοῦ Ζεβε­δαίου ποὺ ἦταν συνέταιροι τοῦ Σίμωνος. Καὶ τότε ὁ Ἰησοῦς γύρισε καὶ εἶπε στὸ Σίμω­να· –Μὴ φοβᾶσαι· ἀπὸ ᾽δῶ καὶ πέρα θὰ πιάνῃς στὰ δίχτυα σου ὄχι ψάρια ποὺ σπαρταροῦν καὶ ψοφᾶνε ἀλλὰ ἀνθρώπους ζωντανούς.
Κι ἀφοῦ ἐπέστρεψαν στὴ στεριὰ καὶ ἄραξαν τὰ καΐκια, τ᾽ ἄφησαν πλέον ὅλα καὶ τὸν ἀκολούθησαν.

* * *

Μὲ τὸ νὰ πάῃ, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστὸς στὴ λίμνη Γεννησαρέτ, νὰ βρῇ τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους ψαρᾶδες, νὰ τοὺς δώσῃ ἐντολὴ νὰ ψαρέψουν καὶ νὰ ἔλθῃ τέτοιο θαυμαστὸ ἀποτέλεσμα, εὐλόγησε τὴν ἐργασία. Δὲν πῆγε ἀλλοῦ, σὲ ἀνθρώπους τῶν γραμμάτων, φιλοσόφους καὶ ποιητάς· πῆγε σὲ χειρώνακτες, ἀνθρώπους τοῦ μό­χθου, καὶ ἀπ᾽ αὐτοὺς κατὰ κανόνα διάλεξε τοὺς μαθητὰς καὶ ἀποστόλους του. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
Μάρκ. 8, 34 – 9, 1
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγυστίνου Καντιώτου

«ΑΠΑΡΝΗΣΑΣΘΩ ΕΑΥΤΟΝ»

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου, ἀκολουθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν…» (Μάρκ. 8, 34)

ΟΛΟΙ, ἀγαπητοί μου, ὅλοι λεγόμαστε χριστιανοί. Ἀλλʼ ἐρωτοῦμε˙ Εἴμαστε πράγματι χριστιανοί; Γιὰ νὰ εἶνε κανεὶς χριστιανός, πρέπει νʼ ἀκούη καὶ νὰ κάνει ὅ,τι λέει ὁ Χριστός. Ἀπόλυτη ὑπακοὴ στὸ Χριστό, ὑπακοὴ σʼ ὅλα ὅσα διατάζει, εἶνε τὸ γνώρισμα τοῦ άληθινοῦ χριστιανοῦ. Καὶ τί διατάζει ὁ Χριστός; Τὸ βλέπουμε στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Λέει ὁ Χριστός˙ «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι».
Ἀκούτε τί λέει; Τὸ νόημα τῶν λόγων του˙ Θέλεις, ἄνθρωπε, νὰ μὲ ἀκολουθήσης, νὰ γίνης ὀπαδὸς καὶ μαθητής μου; Σὲ καλῶ κοντά μου, ἀλλὰ δὲν σὲ βιάζω. Μπροστά σου εἶνε δυὸ δρόμοι. Ὁ ἕνας εἶνε ὁ δρόμος τοῦ σατανᾶ, ποὺ στὴν ἀρχὴ φαίνεται εὔκολος καὶ εὐχάριστος, ἀλλὰ στὸ τέλος, εἶνε γκρεμός, καταστροφή, κόλασις. Ὁ ἄλλος δρόμος εἶνε ὁ δικός μου. Εἶνε ὁ δρόμος ποὺ φαίνεται στενὸς καὶ δύσκολος. Δρόμος ἀνηφορικὸς καὶ κουραστικός, δρόμος στρωμένος μὲ ἀγκάθια, μὲ πολλὰ ἐμπόδια καὶ πειρασμούς, δρόμος ποὺ μοιάζει μὲ τὸ δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ. Ἀλλὰ ὁ δρόμος αὐτός, δρόμος τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς, εἶνε εὐλογημένος, καὶ στὸ τέλος τοῦ δρόμου ζωὴ αἰώνια. Ὦ ἄνθρωπε! Αὐτοὶ οἱ δυὸ δρόμοι εἶνε μπροστά σου. Διάλεξε ἕναν ἀπὸ τοὺς δυὸ. Εἶσαι ἐλεύθερος. Ἀλλʼ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ διαλέξης καὶ θʼ ἀποφασίσης τὸ δικό μου δρόμο, – λέει ὁ Χριστός –, πρέπει νὰ συμμορφωθῆς σὲ τρεῖς ὅρους.
Καὶ ποιοί εἶνε, Χριστέ, οἱ ὅροι μὲ τοὺς ὁποίους μᾶς δέχεσαι;
Καὶ ὁ Κύριος, ὁ ἐσταυρωμένος Κύριος, ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ σταυροῦ ἀπαντᾶ στὸν κάθε ἕνα ποὺ θέλει τὴ σωτηρία του˙ Οἱ ὅροι εἶνε τρεῖς. «Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν» εἶνε ὁ πρῶτος ὅρος. «Ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ» εἶνε ὁ δεύτερος ὅρος. Καὶ «Ἀκολουθείτω μοι» εἶνε ὁ τρίτος ὅρος.
Τρεῖς ὅροι! Μὴ φοβηθῆς ἀκούγοντάς τους. Ἐκτέλεσέ τους καὶ θὰ βρῆς εἰρήνη καὶ ἀνάπαυσι.
Ἀλλὰ τί σημαίνουν οἱ τρεῖς ὅροι ποὺ προβάλλει ὁ Χριστός; Read more »

KΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
Ἰωάν. 3, 13-17
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο ΧΑΛΚΙΝΟΣ ΟΦΙΣ

«Καθῶς Μωϋσὴς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῆ ἐρήμω, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱόν του ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλʼ ἔχη ζωὴν αἰώνιον»(Ίωάν. 3, 14)

ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ, ἀγαπητοί, ἔρχεται ἡ γιορτὴ τῆς ὑψώσεως τοῦ τιμίου σταυροῦ. Ἡ γιορτὴ αὐτὴ συνδέεται μὲ πολὺ μεγάλα γεγονότα θρησκευτικῆς καὶ ἐθνικῆς σημασίας. Ὁ λαὸς συρρέει στοὺς ναοὺς καὶ μὲ εὐλάβεια προσκυνεῖ τὸν τίμιο σταυρό.
Ἀλλὰ φτάνει νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία καὶ νʼ ἀσπάζωνται μόνο τὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ, χωρὶς ἡ σκέψι καὶ ἡ καρδιά τους νὰ πηγαίνουν στὸ μεγάλο γεγονὸς ποὺ διαδραματίστηκε πάνω στὸ σταυρό, ποιά ἡ ὠφέλεια;
Σταυρὸς ὑπῆρχε καὶ πρὸ Χριστοῦ. Ἀλλὰ τότε χρησιμοποιόταν σὰν μέσο ἐκτελέσεως ἀνθρώπων ποὺ διέπραξαν φοβερὰ ἐγκλήματα. Φρίκη προκαλοῦσε ἡ θέα τοῦ σταυροῦ. Ἀλλʼ ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Χριστὸς ὑπέστη τὸ σταυρικὸ θάνατο, συνέβη κάτι ποὺ προκαλεῖ τὴν ἔκπληξι καὶ τὸ θαυμασμό. Ὁ σταυρὸς ἀπὸ ξύλο κατάρας ἔγινε ξύλο εὐλογίας. Ὀ Ἐσταυρωμένος ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχει πηγὴ ἀπείρων εὐλογιῶν γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα.

* * *

Ὁ Χριστὸς ἔπρεπε νὰ σταυρωθῆ. Γιατί; Στὸ σοβαρώτατο αὐτὸ ἐρώτημα, ποὺ ἔχει σχέσι μὲ τὴ σωτηρία ὅλων μας, δίνει ἀπάντησι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο ποὺ διαβάστηκε σήμερα, Κυριακὴ πρὸ τῆς ὑψώσεως τοῦ τιμίου σταυροῦ.
Πέντε στίχοι εἶνε τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Ἀλλʼ οἱ λίγοι αὐτοὶ στίχοι περιέχουν μεγάλα καὶ ὑψηλὰ νοήματα. Ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος, ὅτι κάτι ποὺ συνέβη πρὶν ἀπὸ 1.500 χρόνια π.Χ., στὴν ἐποχὴ τοῦ Μωυσῆ, ἦταν συγχρόνως καὶ μιὰ προφητικὴ εἰκόνα τοῦ τί θὰ συνέβαινε πάνω στὸ λόφο τοῦ Γολγοθᾶ. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1001

Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως (Ἰω. 3,13-17)
13 Σεπτεμβρίου
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ελειψε η αγαπη του Χριστου…

«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον…» (Ἰω. 3,16)

Ὅσοι εἶστε ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, θὰ διαβάζετε διάφορα περιοδικὰ καὶ βιβλία, ἀλ­λὰ δὲν ξέρω ἂν ἀγαπᾶτε τὸ ἅγιο καὶ ἱερὸ Εὐ­αγγέλιο. Ὑπάρχουν Χριστιανοὶ ποὺ ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο μόνο μιὰ φορὰ τὴ ᾿βδομάδα, τὴν Κυριακὴ στὴν ἐκκλησία. Ὑπάρχουν ἄλλοι ποὺ ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο δυὸ – τρεῖς φορὲς τὸ χρόνο, ὅταν πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία τὰ Χριστούγεννα καὶ τὴ Λαμπρή. Ὑπάρχουν δὲ καὶ Χριστιανοὶ ποὺ οὐδέποτε ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο, παρὰ μόνο μιὰ φορά, ὅταν εἶνε στὸ μέσον τοῦ ναοῦ νεκροὶ στὸ φέρετρο… Ἐσεῖς σὲ ποιά κατηγορία ὑπάγεσθε; Ξέρω ὅμως, ὅτι καὶ σ᾿ αὐτὰ τὰ σατανικὰ χρόνια ὑπάρχουν ἄν­θρωποι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ποὺ ἀγαποῦν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ διαβάζουν καθημερινῶς. Ἔτσι ἦταν ἄλλοτε, στὰ εὐλογημένα χρόνια, στὴ Μικρὰ Ἀσία. Μαζευόταν στὸ σπίτι ἡ οἰκογένεια ὅταν πιὰ βασίλευε ὁ ἥλιος, καὶ πρὶν πέ­σουν νὰ κοιμηθοῦν ἔπιανε ὁ πατέρας καὶ διάβαζε τὸ Εὐαγγέλιο· κι ἄκουγαν τὰ παιδιά, καὶ ἅγιαζε ὁ τόπος. Τότε τὸ σπίτι ἦταν ἐκκλησία. Μάλιστα.
Τὸ Εὐαγγέλιο λοιπὸν εἶνε γεμᾶτο νοήματα πολύτιμα. Ἂν ἀνοίξουμε τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, θὰ δοῦμε μπροστά μας ἕνα διαμάντι πρώτου μεγέθους, ποὺ φωτίζει. Λένε, ὅτι τὸ διαμάντι καὶ μέσα στὸ σκοτάδι λάμπει· τὴ νύχτα τὴν κάνει μέρα. Ἕνα τέτοιο διαμάντι ἀπεί­ρου ἀξίας, ἕνα χωρίο στὸ ὁποῖο συγκεφαλαιώνεται ὅλο τὸ βάθος τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ μας, εἶνε αὐτὸ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Τί λέει; Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ματθ. 21, 33-42
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Α’υγουστίνου Καντιώτου

ΦΡΑΓΜΟΣ

«Ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν
ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῶ περιέθηκε»
(Ματθ. 21, 33)

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ, ἀγαπητοί μου, στὴν περίοδο τοῦ τρύγου. Τὰ σταφύλια κάτω ἀπʼ τὶς θερμὲς ἀκτῖνες τοῦ ἥλίου ἔχουν πιὰ ὠριμάσει. Οἱ γεωργοί μας πηγαίνουν στʼ ἀμπέλια καὶ τρυγοῦν τὸ γλυκὸ καρπό. Ὁ τρυγητὸς χαρὰ Θεοῦ, δίκαιη πληρωμὴ τῶν κόπων ποὺ καταβάλλει ὁ γεωργὸς ὄλο τὸ χρόνο γιὰ τὴν καλλιέργεια. Ὑπάρχουν δὲ στὴν πατρίδα μας περιφέρειες, ποὺ κατʼ ἐξοχὴν καλλιεργοῦν τʼ ἀμπέλια.
Ἡ κάθε ρίζα, τὸ κάθε κλῆμα, εἶνε ἕνα θαυμαστὸ ἔργο, ὅπως ὅλα τὰ ἔργα τῆς θείας δημιουργίας. Κάθε ρίζα εἶνε ἕνα θαῦμα. Μερικοί, ποὺ διαβάζουν ὅτι ὁ Χριστὸς ἔκανε τὸ νερὸ κρασί, δὲν τὸ πιστεύουν, λέγοντας πῶς εἶνε ἀδύνατο. Ἀλλʼ ὦ ἄπιστε ἄνθρωπε! Τώρα τὸ καλοκαίρι κάνε ἕναν περίπατο σʼἕνα ἀμπέλι, κοίταξε μὲ προσοχὴ ἕνα κλῆμα κατάφορτο ἀπὸ σταφύλια. Ἡ ρίζα χωμένη μέσα στὸ χῶμα, σὰν μιὰ ἀντλία, κατὰ τρόπο μυστηριώδη ρουφάει νερό, τὸ ἀνεβάζει ψηλά, τὸ διοχευτεύει στὸν κορμό, στὰ κλαδιὰ καὶ στὰ φύλλα, καὶ τὸ νερὸ αὐτὸ γίνεται κρασί. Σὲ ρωτῶ˙ Δὲν εἶνε αὐτὸ ἕνα θαῦμα; Ἡ ἐπιστήμη μέχρι σήμερα δὲν κατώρθωσε νὰ κάνη μιὰ ρίζα ἀμπελιοῦ. Φτάνει μιὰ ρίζα ἀμπελιοῦ νʼ ἀποδείξη ὅτι ὑπάρχει Θεός, ποὺ ἡ ἄπειρη σοφία του δημιούργησε τὰ πάντα.
Ὁ Χριστός, ὁ δημιουργὸς τοῦ ἀμπελιοῦ, πολλὲς φορὲς σὰν διδάσκαλος πῆρε εἰκόνες ἀπὸ τʼ ἀμπέλι, γιὰ νὰ κάνη διδασκαλία ἀπλῆ καὶ παραστατική. Ἀπόδειξις τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Εἶνε ἡ ὡραία παραβολὴ τοῦ Ἀμπελῶνος.
Read more »