«ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΑΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ»
Βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου,
σελ. 152, έκδοση 1950

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΔΙΚΗ

« Καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη».(Ματθ. κε΄ 32)

Ἡ ἀνομία, ἀγαπητοί μου ἀκροαταί, ἡ ἀνομία πάντοτε μέν, ἀλλ’ ἰδίως ἐν τοῖς ἐσχάτοις τούτοις χρόνοις ὕψωσε θρασεῖαν τὴν κεφαλήν. Ποῖος δὲν τὸ βλέπει; Θρασεῖς καὶ ἀσύστολοι παραβάσεις τῶν Νόμων, τῶν Θείων καὶ αἰωνίων, ἀναρίθμητοι λαμβάνουν χώραν καθημερινῶς. Ὁ σεισμογράφος τῆς ἀδιαφθόρου συνειδήσεως δονεῖται ἀκαταπαύστως. Ἀραὶ καὶ ψεύδη, διαβολαὶ καὶ συκοφαντίαι, ψευδομαρτυρίαι καὶ φρικταὶ βλασφημίαι, κλοπαὶ καὶ πορνεῖαι καὶ μοιχεῖαι καὶ φόνοι καὶ ἐγκλήματα στυγερὰ καὶ ἀποτρόπαια διαπράττονται καὶ μυριάδες θυμάτων ἀναστενάζουν καὶ ζητοῦν τὴν τιμωρίαν τῶν σαδιστῶν κακούργων, τὸν θρίαμβον τῆς δικαιοσύνης. Ἀλλὰ ποῦ ἡ ἰδεώδης δικαιοσύνη;

***

Καὶ εἶνε μὲν ἀληθὲς ὅτι πρὸς τιμωρίαν τῆς ἀδικίας καὶ τοῦ ἐγκλήματος ἡ πεπολιτισμένη ἀνθρωπότης ἐψήφισε Νόμους, συνέταξε ποινικοὺς κώδικας, ἵδρυσε δικαστήρια ἔκτισε φυλακὰς καὶ σωφρονιστήρια, καὶ διὰ μέσου πολλῶν εὐγενῶν τέκνων της, θυσιασθέντων εἰς τὸν βωμὸν τῆς Δικαιοσύνης κατέβαλλε καὶ καταβάλλει πολλὰς προσπαθείας πρὸς τελειοτέραν ἀπονομὴν τοῦ δικαίου εἰς ὅλας τὰς σχέσεις τῆς ζωῆς. Ἀλλὰ ἆράγε τὰ δίκτυα τῆς δικαιοσύνης ποὺ ἁπλώνονται ἐπάνω εἰς τὸν πλανήτην μας ὑπὸ τὴν μορφὴν ποικίλων δικαστηρίων τῶν ἐλευθέρων λαῶν, συλλαμβάνουν ὅλους τοὺς πραγματικῶς ἐγκληματίας καὶ τιμωροῦν ὅλα τὰ ἐγκλήματα πάσης μορφῆς; Ἀσφαλῶς ὄχι. Πολλοὶ εἶνε ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι διὰ διαφόρους αἰτίας κατορθώνουν νὰ διαφύγον τὴν ἁρπάγην τῆς ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης, οὐχὶ δὲ σπανίως μεγάλοι καὶ διεθνεῖς ἀπατεῶνες καὶ ἐπιστήμονες τοῦ ἐγκλήμαατος μὲ σατανικὴν τέχνην σκεπάζουν τὰ κακουργήματά των, νίπτουν τὰς χεῖρας ὡς ἄλλοι Πιλᾶται καὶ ἐνῷ εἶνε Κάϊν καὶ Νέρωνες καὶ τὰ αἵματα τῶν θυμάτων των ἀκόμη ἀχνίζουν, αὐτοὶ φοροῦν τὸ προσωπεῖον τῆς ἀθωότητος καὶ παρουσιάζονται ὡς ἥρωες καὶ εὐεργέται τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἀξιοῦν ἀπὸ τοὺς τρέμοντας λαούς των νὰ τοὺς ἀνακηρύξουν ὡς Σωτῆρας! Ποῖος θὰ τους ἀφαιρέσῃ τὰ προσωπεῖα; Ποῖος θὰ κάμῃ τὰ ἀποκαλυπτήρια τῆς ψυχικῆς των καταστάσεως καὶ θὰ τοὺς παραστήσῃ ἐνώπιον ὅλων ὁποῖοι πραγματικῶς εἶνε καὶ θὰ τοῖς είπῃ: «Κύριοι! Μὴ ἀπατᾶτε πλέον. Εἶσθε ὑποκριταὶ καὶ ἀπατεῶνες, ἐκμεταλλευταὶ καὶ πλαστογράφοι τῆς ἀρετῆς».
Καὶ ὄχι μόνον πλεῖστοι ἔνοχοι διαφεύγουν ἀπὸ τὰς χεῖρας τῆς ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης καὶ περιφέρονται ἐλεύθεροι, εὐτυχοῦντες καὶ κομπάζοντες καὶ προκαλοῦντες τοὺς πάντας καὶ τὰ πάντα, ἀλλὰ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, τὸν πλήρη ἀντινομιῶν, συμβαίνει καὶ κάτι ἄλλο ἀπείρως τραγικώτερον, νὰ καταδικάζωνται οὐχὶ σπανίως ὑπὸ τῶν ἀτελῶν ἀνθρωπίνων δικαστηρίων ἑκάστης ἐποχῆς ἀθῷοι, ἄνδρες ὑπέροχοι, τοὺς ὁποίους ὡδήγησεν εἰς τὸ ἑδώλιον τοῦ κατηγορουμένου ἡ ὠργανωμένη κακία τῶν ἀνθρώπων. Ὤ! Ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων τοῦ 20οῦ αἰῶνος. Ἡ κακία αὐτὴ εἶνε μεγάλη. Δύναται νὰ ἐπιστρατεύσῃ ψευδομάρτυρας καὶ νὰ δημιουργήσῃ πλέγμα κατηγορίας καὶ διὰ τὸν ἀθωότερον ἄνθρωπον καὶ νὰ παρασύρῃ καὶ τοὺς δικαστὰς καὶ τοὺς πλέον ἐξ αὐτῶν ὀξυδερκεῖς καὶ εὐσυνειδήτους εἰς δικαστικὰς πλάνας καὶ τὸ «ἔνοχος θανάτου ἐστὶ» ν’ ἀκουσθῇ καὶ δι’ ἐκεῖνον ἀκόμη, τὸν ὁποῖον ἡ κοινωνία θὰ ἔπρεπε νὰ στεφανώσῃ μὲ τὸν ἀμάραντον στέφανον τῆς ἀρετῆς. Κλασσικὸν παράδειγμα ἡμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχομεν τὴν δίκην τοῦ Σωκράτους. Ὁ δικαιότερος οὗτος καὶ σοφώτερος τῶν Ἑλλήνων τῆς ἐποχῆς του, ὁ μηδὲν ἔγκλημα διαπράξας κατὰ τῆς Πατρίδος, τὴν ὁποίαν πάντοτε ὑπηρέτησε πιστῶν καὶ εὐόρκως, ἐσύρθη εἰς τὸ δικστήριον μὲ φρικτὰς κατηγορίας. Εἱς μάτην ἠγωνίσθη ν’ ἀποδείξῃ τὴν ἀθωότητά του, τὴν πρὸς τοὺς Θεοὺς εὐσέβειάν του, τὴν πρὸς τὴν Πατρίδα ἀγάπην του, τὴν πιστὴν ἐκπλήρωσιν τῶν καθηκόντων του ὡς πολίτου καὶ ὡς ἀνθρώπου. Ὑπερίσχυσεν ἡ κακία τῶν ἐχθρῶν του καὶ ὁ Σωκράτης κατεδικάσθη εἰς τὸν διὰ κωνείου θάνατον, καταδικαζόμενος δ’ ἀδίκως ὕψωσε τοὺς ὀφθαλμούς του πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπεν ὅτι, ἐὰν ἐδῶ δὲν εὖρε δικαιοσύνην, ἐκεῖ εἰς τὸν ἄλλον κόσμον πρὸς τὸν ὁποῖον πορεύεται, θὰ συναντήσῃ λαμπρὰν τὴν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ· ἐκεῖ δικασταὶ ἄνευ ἐλαττωμάτων καὶ ἀτελειῶν, σοφοὶ καὶ ἀμερόληπτοι, ὁ Νίνως, ὁ Αἰακὸς καὶ ὁ Ραδάμαντυς, θὰ κρίνουν τὴν ὑπόθεσίν του καὶ θὰ τῷ ἀποδώσουν τὸ δίκαιον, τὸ ὁποῖον ἐσφαγιάσθη ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ μὲ τὴν πίστιν περὶ τῆς πέραν τοῦ τάφου Θείας Δικαιοσύνης ἔκλεισε τοὺς ὀφθαλμούς του ὁ μέγας τῶν Ἀθηνῶν φιλόσοφος. Καὶ δὲν εἶνε μόνον ὁ Σωκράτης τὸ μοναδικὸν θύμα, ἀλλὰ καὶ ἀναρίθμητα ἄλλα θύματα τῆς ἀδικίας ἑκάστης ἐποχῆς καὶ ἐκ πάσης γωνίας τῆς γῆς, τὰ ὁποῖα ὑψώνουν τοὺς ὀφθαλμούς των πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐπικαλοῦνται τὴν Θείαν Δικαιοσύνην, λέγοντα: «Κύριε δίκασον τοὺς ἀδικοῦντάς με». Καὶ «Ἀνάστα ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν». Ἡ ἀνθρωπότης αἰτεῖ δικαιοσύνην π λ ή ρ η  κ α ὶ  τ ε λ ε ί α ν. Ἀλλὰ ἐδῶ εἰς τὴν γῆν μόνον ψυχία δικαιοσύνης εὑρίσκονται. Διὸ καὶ πάντοτε θὰ ἀκούεται ἡ Θεία προτροπή: «Δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς».

***

Εἰς τὸ πανανθρώπινον αὐτὸ αίτημα τῆς δικαιοσύνης ποὺ εἶνε μὲν φυτευμένον εἰς τὴν καρδίαν παντὸς ἀνθρώπου, ἀλλὰ τόσον ὀλίγον ἱκανοποιεῖται ἐδῶ εἰς τὴν γῆν, ἀνταποκρίνεται τὸ Χριστιανικὸν δόγμα, τὸ ὁποῖον περιέχεται εἰς τὸ 7ον ἄρθρον τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεώς μας, καὶ κατὰ τὸ ὁποῖον ἡμεῖς οἱ Χριστιανοὶ διακηρύσσομεν ὅτι πιστεύομεν εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν «καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἐσται τέλος».
Τὴν εἰκόνα δὲ τῆς παγκοσμίου Δίκης ἐζωγραφισμένην μὲ ζωηρὰ χρώματα μᾶς παρουσίασεν ἡ Ἐκκλησία σήμερον, Κυριακὴν τῶν Ἀπόκρεων, κατὰ Read more »

ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Παραδειγμα αγαπης

«…Ήταν φοβερή η εποχή. Συνέλαβαν από τα βουνά κάποιον αντάρτη -τον ξέρουν οι παλαιοί Kοζανίται― και δεμένο τον έσερναν μέσα στην πόλη. Kάποιοι άνανδροι Kοζανίται, που όταν εκείνος ήταν στα πράγματα καθότανε κλαρίνο μπροστά του, τώρα βλέποντάς τον σαν κτυπημένο σκυλί να τον μεταφέρουν στην πόλη, τον φτούσαν. Aυτός ήταν εχθρός μου, επανειλημμένως επιχείρησε να με σκοτώσει.

Tον πιάσανε, λοιπόν, και σε άθλία κατάσταση τον έρριξαν στη φυλακή. Όταν το έμαθα, στεναχωρέθηκα. Πήγα στις φυλακές, για να τον δω. Oι υπεύθυνοι των φυλακών δεν με άφηναν να μπω· «Σ’ αυτόν έρχεσαι να φέρεις φαγητό;», μου είπαν· «όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να του δώσεις». Και τους απήντησα·

―«Όπως ερχόμουν σ’ εσάς και έφερνα φαγητό στη φυλακή και όχι δηλητήριο, το ­ίδιο θα κάνω και σ’ αυτόν τον φυλακισμένο».
Mε άφησαν τότε να μπω. Όταν άνοιξε η πόρτα και με είδε, έκλαυσε. Ήταν σε άθλία κατάσταση. Kαι είπε· «Πάτερ Aυγουστίνε, εσύ ήρθες να με δεις! Oύτε η γυναίκα μου ούτε τα παιδιά μου δεν με επισκέφθηκαν. Tώρα πιστεύω ότι υπάρχει Xριστός!».

Τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους

KATΩ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ!

«Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ» (Ψαλμ. 67,36)

  ΕΟΡΤΑΖΕΙ, ἀγαπητοί μου, ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ μεγάλους ἁγίους, ὁ ἅγιος Χαράλαμπος.
Οἱ Χριστιανοὶ τρέχουν στὶς ἐκκλησιές, ἀνάβουν κερὶ στὴν εἰκόνα του, προσκυνοῦν τὴν ἁγία κάρα του στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Στεφάνου Μετεώρων, μὲ κάθε τρόπο ἐκδηλώνουν τὴν εὐλάβειά τους. Ἀλλὰ παραπάνω ἀπ᾿ αὐτὰ ὁ ἅγιος Χαράλαμπος ζητεῖ κάτι ἄλλο. Θέλει νὰ μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμά του. ―Μὰ τί, μποροῦμε ἐμεῖς νὰ κάνουμε τὰ θαύματά του; Ὄχι ἀσφαλῶς. Μποροῦμε ὅμως ν᾿ ἀντιγράψουμε στὴ ζωή μας τὶς ἀρετές του. Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνῃ αὐτό, πρέπει νὰ μάθουμε πῶς ἔζησε.

* * *

Ὁ ἅγιος Χαράλαμπος γεννήθηκε τέλη τοῦ Α΄ αἰῶνος καὶ μαρτύρησε τὸ 198 μ.Χ.. Ποῦ γεννήθηκε; Στὴ χώρα τῶν ἁγίων καὶ μαρτύρων, στὴ Μικρὰ Ἀσία. Γι᾿ αὐτὸ οἱ πρόσφυγες τὸν τιμοῦν ἰδιαιτέρως. Γεννήθηκε στὴ Μαγνησία, ἐπὶ τοῦ Μαιάνδρου ποταμοῦ. Οἱ γονεῖς του ἦταν φτωχοὶ μὰ πιστοὶ στὸ Θεό. Γράμματα δὲν ἔμαθε πολλά. Ἀλλὰ τί νὰ τὰ κάνῃς τὰ γράμματα; Δὲ᾿ βγῆκε ἀπὸ σχολὲς καὶ πανεπιστήμια, ἀλλὰ εἶχε πίστι βουνὸ ποὺ ἔκανε θαύματα. Γι᾿ αὐτὸ οἱ χωριανοί του τὸν ξεχώρισαν καὶ τὸν ἔκαναν ἱερέα τοῦ Ὑψίστου.
Λειτουργοῦσε ὁ ἅγιος Χαράλαμπος, μὰ ὄχι ὅπως οἱ σημερινοὶ παπᾶδες, δεσποτάδες καὶ πατριαρχάδες. Ὅταν ἔμπαινε στὴν ἐκκλησία κ᾿ ἔβαζε τὸ πετραχήλι μπρὸς στὴν ἁγία τράπεζα, τὰ μάτια του βούρκωναν. Γονάτιζε καὶ μοσχοβολοῦσε ἡ ἐκκλησιά. Λειτουργοῦσε σὲ σπήλαια, μακριὰ ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ἀπίστων.
Ἀλλὰ τὸ ἔτος 198 κηρύχθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Σεπτίμιο Σεβῆρο (193-211 μ.Χ.) διωγμὸς σκληρός. Ἡ διαταγὴ ἦταν· Θάνατος στοὺς Χριστιανούς! Καὶ ὁ πρῶτος ποὺ συνελήφθη στὴν περιοχὴ ἐκείνη ἦταν ὁ ἅγιος Χαράλαμπος. Τοῦ ἔβγαλαν τὰ ἄμφια καὶ τὸν ὡδήγησαν μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα τῆς Μαγνησίας, τὸ Λουκιανό. Τοῦ ἔδειξαν τὰ ἀγάλματα τῶν εἰδώλων καὶ τοῦ εἶπαν· ―Προσκύνησε, εἰ δ᾿ ἄλλως θὰ σὲ βασανίσουμε. Ἐκεῖνος ἀπήντησε· ―Εδωλα δὲ᾿ λατρεύω· ἕνας εἶνε ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Διατάζει τότε ὁ ἔπαρχος νὰ τὸν δέσουν σὲ μιὰ κολώνα, νὰ τὸν χτυπήσουν μὲ βούνευρα, καὶ μετά ―ἕνα μαρτύριο ποὺ σπανίως συναντοῦμε στὰ συναξάρια― νὰ τὸν γδάρουν ζωντανὸ ἀπ᾿ τὸ κεφάλι ὣς τὰ νύχια! Κ᾿ ἐπειδὴ ὁ Λουκιανὸς ἔβλεπε τὸν ἅγιο νὰ ὑπομένῃ μὲ καρτερία, ἐπιχείρησε ὁ διος μὲ τὰ χέρια του νὰ ξεσχίσῃ τὶς σάρκες του. Ὅμως, μόλις τὸ μαχαίρι ἄγγιξε στὸ σῶμα ―ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς πιστεύουμε―, τὰ χέρια τοῦ τυράννου κόπηκαν ἀπὸ τοὺς ἀγκῶνες κ᾿ ἔμειναν κρεμασμένα πάνω στὸ σῶμα τοῦ ἁγίου! Ὁ τύραννος ἔπεσε κάτω ἀπὸ τὸν πόνο καὶ παρακαλοῦσε τὸν ἅγιο νὰ τὸν κάνῃ καλά. Ὁ ἅγιος Χαράλαμπος προσευχήθηκε γιὰ τὸ δήμιό του· κι ὅπως τὴ Μεγάλη Πέμπτη ὁ Χριστὸς πῆρε τὸ αὐτὶ ποὺ ἔκοψε ὁ Πέτρος καὶ τὸ κόλλησε στὴ θέσι του, ἔτσι πάλι ὁ Χριστὸς διὰ τοῦ ἁγίου Χαραλάμπου πῆρε τὰ κομμένα χέρια τοῦ τυράννου καὶ τὰ κόλλησε πάλι στὴ θέσι τους. Τὸ θαῦμα ἦταν μεγάλο. Πίστεψαν πολλοί. Πίστεψαν καὶ δύο δήμιοι ποὺ βασάνιζαν τὸν ἅγιο Χαράλαμπο, ὁ Πορφύριος καὶ ὁ Βάπτος, καθὼς καὶ τρεῖς γυναῖκες ποὺ βρέθηκαν ἐκεῖ. Καὶ οἱ πέντε ὡμολόγησαν τὸ Χριστό, ἀποκεφαλίσθηκαν καὶ ἑορτάζουν σήμερα μαζί του.
Κατόπιν ὁ τύραννος ἄφησε τὸν ἅγιο Χαράλαμπο κ᾿ ἐξακολούθησε τὴν πνευματική του ἐργασία. Μετὰ ἀπὸ χρόνια βρέθηκε στὴν Ἀντιόχεια ὁ αὐτοκράτορας τῆς Ῥώμης, ὁ Σεβῆρος (πρόκειται γιὰ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἐπίσης ἐπὶ τοῦ Μαιάνδρου ποταμοῦ). Παρουσιάστηκε μπροστά του μιὰ ἐπιτροπὴ καὶ τοῦ εἶπε· Μεγαλειότατε, ἐδῶ ὑπάρχει ἕνας ἱερεὺς τῶν Χριστιανῶν, ὁ Χαράλαμπος· ἂν τὸν ἀφήσῃς, δὲ᾿ θὰ μείνῃ οὔτε ἕνας εἰδωλολάτρης. Ὁ Σεβῆρος στέλνει ἕνα ἀπόσπασμα καὶ τὸν ἀνακαλύπτει σὲ μιὰ σπηλιὰ τὴν ὥρα ποὺ προσευχόταν. Τὸν δένουν ἀπὸ τὴ γενειάδα, τοῦ καρφώνουν καρφιὰ στὴ ῥάχη, καὶ τὸν τραβοῦν γιὰ νὰ τὸν φέρουν ἀπὸ τὴ Μαγνησία μέχρι τὴν Ἀντιόχεια. Ἐπὶ τέλους τὸν ὁδηγοῦν ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος.
Γαλήνιος ἦταν στὸ πρόσωπο ὁ ἅγιος Χαράλαμπος, γέροντας 113 ἐτῶν. Γιὰ νὰ τὸν δοκιμάσουν, φέρνουν ἐκεῖ ἕνα δαιμονισμένο. ―Ἂν ἔχῃς δύναμι, βγάλε τὸ δαιμόνιο, τοῦ λένε. Ὁ ἅγιος Χαράλαμπος, προτοῦ νὰ τὸ βγάλῃ, ρωτάει· ―Γιά πές, πῶς μπῆκες μέσα στὸν ἄνθρωπο αὐτὸν καὶ γιατί τὸν βασανίζεις; Τὸ δαιμόνιο ἀπαντᾷ· ―Δικαίως βασανίζεται. Αὐτὸς ἔκλεψε τὰ πράγματα τοῦ γείτονά του καὶ σκότωσε ἐκεῖνον ποὺ ἦταν ὁ νόμιμος κληρονόμος του, γιὰ νὰ μείνουν πλέον ὅλα σ᾿ αὐτόν· μετὰ τὸ ἔγκλημα αὐτὸ τὸν κυρίευσα ἐγὼ καὶ τὸν κρατῶ 36 τώρα χρόνια. Τότε ὁ ἅγιος Χαράλαμπος εἶπε· ―Ἐγὼ ὁ δοῦλος τοῦ Κυρίου Χαράλαμπος σὲ διατάζω νὰ φύγῃς αὐτοστιγμεί. Καὶ ὤ τοῦ θαύματος! τὸ δαιμόνιο σπαρτάρησε, ἔβγαλε φωνὲς κ᾿ ἐγκατέλειψε τὸν ἄνθρωπο. Καὶ μόνο τὸ θαῦμα αὐτό; Καὶ νεκρὸ ἀκόμη ἀνέστησε!
Ἐν τούτοις αὐτοὶ δὲν πίστεψαν. Ἅμα δὲν ἔχῃ κανεὶς καλὴ διάθεσι, ὅ,τι καὶ νὰ δῆ δὲν πιστεύει. Κι ὁ τύραννος, βλέποντας τὸν ἅγιο νά ᾿χῃ τέτοια δύναμι, ἄφρισε. Καὶ τί κάνει· ὥρμησε νὰ πολεμήσῃ τὸν οὐρανὸ ὁ ἀνόητος. Καὶ ῥίχνοντας βέλη στὸν ἀέρα βγάζει μιὰ βλαστήμια. Χριστέ, λέει, κατέβα στὴ γῆ νὰ σὲ πολεμήσουμε. Κι ἂν ἐσὺ δὲν κατεβῇς, θ᾿ ἀνεβοῦμε ἐμεῖς πάνω στὰ ἄστρα νὰ σ᾿ ἐξοντώσουμε… Μόλις εἶπε τὴ βλασφημία αὐτή, ἄρχισε ἡ γῆ νὰ σείεται, ὁ ἥλιος νὰ σκοτεινιάζῃ, τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως νὰ μαίνωνται, καὶ ὁ Σεβῆρος μὲ τὸν ἔπαρχο Κρίσπο ἁρπάχτηκαν καὶ ἔμειναν μετέωροι στὸν ἀέρα! Ὅλοι τρόμαξαν, καὶ μόνο κατόπιν προσευχῆς τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους πάτησαν πάλι στὴ γῆ.
Τότε πίστεψε στὸ Χριστὸ ἡ Γαλήνη, ἡ κόρη τοῦ βασιλέως, ἡ ὁποία χλεύασε καὶ γκρέμισε τὰ εἰδωλολατρικὰ ἀγάλματα τοῦ Διός, τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ πολλὰ ἄλλα.
Δὲ᾿ συνεχίζω τὴ διήγησι, γιατὶ εἶνε ἄπειρα τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους. Ἕνα μόνο θὰ προσθέσω. Θυμωμένος ὁ τύραννος ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τῶν εἰδώλων, διέταξε, πρὸς ἐξευτελισμὸν τοῦ ἁγίου, νὰ τὸν παραδώσουν σὲ μία χήρα γυναῖκα νὰ τὸν φυλάξῃ στὸ σπίτι της. Μόλις ἅγιος Χαράλαμπος ἀκούμπησε σ᾿ ἕνα ξηρὸ στῦλο τοῦ σπιτιοῦ, λέει τὸ συναξάριο, ὁ στῦλος βλάστησε κ᾿ ἔκανε τόσα κλαδιὰ ὥστε σκέπασε ὅλο τὸ σπίτι. Εἶδε τὸ θαῦμα ἡ γυναίκα, ἔπεσε τὸν προσκύνησε καὶ τοῦ εἶπε· Φῦγε, κύριε, ἀπὸ τὸ σπίτι μου· δὲν εἶμαι ἄξια νὰ εἶσαι κοντά μου. Τὸ πρωΐ, ὅταν εἶδαν καὶ οἱ γείτονες τέτοιο δέντρο μέσα στὸ δωμάτιο, μὲ ἄνθη καὶ καρπούς, πίστεψαν καὶ βαπτίστηκαν στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Τὴν ἄλλη μέρα τὸ εἶπαν καὶ στὸ βασιλιᾶ. Τότε ὁ ἔπαρχος εἶπε· Βασιλιᾶ, δῶσε διαταγὴ ν᾿ ἀποκεφαλίσουν τὸν Χαράλαμπο, γιατὶ μ᾿ αὐτὰ ποὺ κάνει θὰ πιστέψουν στὸ Χριστὸ περισσότεροι. Ἔτσι βγῆκε πλέον ἡ ἀπόφασι ν᾿ ἀποκεφαλισθῇ. Ἀπόσπασμα στρατιωτῶν τὸν ὡδήγησε στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως. Ἐκεῖ ὁ ἅγιος Χαράλαμπος ἄρχισε νὰ προσεύχεται. Ἀλλὰ πρὶν προλάβουν νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν ἡ ψυχή του πέταξε σὰν λευκὸ περιστέρι.

* * *

Αὐτὴ εἶνε ἡ ζωὴ καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους. Ποιό εἶνε τώρα τὸ συμπέρασμα; Ὅτι ὅσοι τιμοῦν τὴ μνήμη του πρέπει νὰ μιμηθοῦν τὴν πίστι του. Ἐκεῖνος δὲν προσκύνησε τὰ εδωλα· προτίμησε νὰ μαρτυρήσῃ.
―Μά, θὰ πῆτε, τώρα δὲν ὑπάρχουν εδωλα… Λάθος κάνετε. Μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχουν ειδωλα ἀπὸ μάρμαρο ἀσήμι καὶ χρυσάφι. Ἀλλὰ τί εἶνε εδωλο; Ὅταν ἕνα πρᾶγμα ἢ πρόσωπο τὸ ἀγαπᾷς παραπάνω ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τό ᾿χῃς σὰ᾿ Θεό, αὐτὸ πλέον γίνεται εδωλο κ᾿ ἐσὺ εἰδωλολάτρης. Ἐὰν λόγου χάριν λατρεύῃς τὸ χρῆμα, ἔχεις θεὸ τὸ μαμωνᾶ. Ἄλλοι λατρεύουν τὴ σάρκα, ἄλλοι κάτι ἄλλο (τὴν ἐπιστήμη, τὴν ὀθόνη, τὴ μόδα, τὸ κόμμα, τὴ μπάλλα, τὸ ποτό, τὸ τσιγάρο, τὸ ναρκωτικό…). Ὅλα αὐτὰ τί εἶνε; Ειδωλα, καὶ πρέπει νὰ πέσουν.
Λοιπόν, ἀδελφοί μου, κάτω τὰ εδωλα! Ὄχι γιατὶ τὸ λέω ἐγώ. Ἐμένα μπορεῖτε νὰ μὲ περιφρονήσετε. Ἀλλὰ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὰ βάλετε μὲ τὸν ἅγιο Χαράλαμπο. Ὅπως ἐκεῖνος μίσησε καὶ κατεφρόνησε τὰ εδωλα, ἔτσι κ᾿ ἐσεῖς, ὅσοι τὸν τιμᾶτε. Σᾶς ἐξορκίζω ἐνώπιον τῆς εἰκόνος τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους· κανείς νὰ μὴν προσκυνήσῃ τὰ εδωλα. Δῶστε χαρὰ στοὺς ἀγγέλους, δῶστε χαρὰ στὸν ἅγιο Χαράλαμπο, δῶστε χαρὰ καὶ σ᾿ ἐμένα.
Μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μὲ ἀκούσετε εὐλογῶ τὰ σπίτια καὶ τὶς οἰκογένειές σας καὶ εὔχομαι ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους νὰ σκεπάζῃ ὅλο τὸν τόπο μας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Χαραλάμπους Μανιακίου – Ἀμυνταίου τὴν 9-2-1970

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ

ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΤΤΙΛΑ

 Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Αγιου Παντελεήμονα Φλωρίνης

Τελέσαμε το μνημόσυνο των εν Κύπρω πεσόντων αδελφών μας, κατά την εισβολή των ορδών του Αττίλα.

Ποιοι είναι αυτοί οι πεσόντες αδελφοί; Είναι επώνυμοι και ανώνυμοι. Είναι γνωστοί και άγνωστοι. Είναι οι Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες, που πολέμησαν σα λιοντάρια, ένας προς 100, πολέμησαν ενδόξως και έπεσαν στα πεδία των μαχών. Είναι ακόμη οι Κύπριοι αδελφοί μας, οι οποίοι τις στιγμές εκείνες, ασχέτως πολιτικών διαφορών, ενώθηκαν και αγωνίστηκαν εφάμιλλα με τους Έλληνες αξιωματικούς. Είναι ακόμη γυναίκες παρθένες, που προτίμησαν το θάνατο από την ατίμωση και την αισχρή δουλεία. Είναι ασπρομάλληδες γέροντες Κύπριοι και μικρά νήπια. Είναι 4 χιλιάδες νεκροί, 3 χιλιάδες αγνοούμενοι, 4 χιλιάδες τραυματίες, 200 χιλιάδες πρόσφυγες. Εθνική συμφορά.

Αυθόρμητα έρχεται στα χείλη μας και την καρδιά το ερώτημα, «Ποια η αιτία της εθνικής αυτής συμφοράς;». Τη στιγμή αυτή, κατά την οποία τελούμε το ιερό τους μνημόσυνο, οι άγιες ψυχές τους φτερουγίζουν στο θρόνο του ουρανού. Εδώ στην ιερή εκκλησία πρέπει να είναι μακριά κάθε βέβηλη σκέψη πολιτικολογίας. Ποιοι είναι υπεύθυνοι από πολιτικής πλευράς, μια μέρα η ιστορία, μετά από 50 χρόνια, όταν καθησυχάσουν τα πράγματα, θα αποδώσει το δίκαιο.

Τώρα εμείς, σιωπώντας και πενθώντας, εκ θρησκευτικής σκοπιάς εξετάζοντας τα πράγματα, δυνάμεθα αδιστάκτως να πούμε ότι τα βαθύτερα αίτια της εθνικής αυτής συμφοράς είναι οι αμαρτίες μας. Ιδιαιτέρως δε, είναι η αμαρτία που δύναται να ονομασθεί «εθνική αμαρτία» των Ελλήνων και η αμαρτία αυτή είναι η διχόνοια, η οποία, κατά τον ποιητή, «κρατεί σκήπτρον η δολερή».

Η διχόνοια αυτή υπήρξε η βαθύτερη αιτία που κατέρρευσε η Βυζαντινή αυτοκρατορία σε ερείπια. Η διχόνοια είναι ο κυριότερος παράγοντας, ώστε να καταρρεύσει το μέτωπο της Μικράς Ασίας, που έφθασε μέχρι την Άγκυρα ενδόξως. Ορθώς είπε ο Κεμάλ στην εισβολή της Άγκυρας: «Οι Έλληνες δεν νικήθηκαν στρατιωτικώς. Νικήθηκαν πολιτικώς, ένεκα της φοβεράς διχόνοιας των πολιτικών ανδρών». Και η διχόνοια πάλι υπήρξε η βαθύτερη αιτία, θα το γράψει η ιστορία, της κατάρρευσης του εθνικού αυτού αγώνα παρά τα ίμερα (τους πόθους δηλαδή) της φυλής μας.

Είθε, αδελφοί, τελώντας το ιερό μνημόσυνο, τα παθήματα τα παλαιότερα και νεότερα του ελληνικού λαού να μας γίνουν μαθήματα για το μέλλον μας. Ορθώς είπε μέγας ιστορικός των νεότερων χρόνων: «Εάν η Ελλάδα δεν είχε αυτή τη διχόνοια, θα ήταν το ισχυρότερο και το δυνατότερο κράτος της Μεσογείου».

Θρηνούμε επί των ερειπίων της διχόνοιας μας. Ας ευχηθούμε στο Θεό το μικρόβιο αυτό, ο θάνατος αυτός, που κατατρώει τις σάρκες του ελληνικού λαού, να εξαφανιστεί. Είθε ο Θεός να ενώσει την πατρίδα μας πολιτικώς, οικονομικώς, θρησκευτικώς, εθνικώς, ώστε ως ένας λαός, ένα έθνος και μια ψυχή να αντιμετωπίσουμε τις θύελλες, οι οποίες έρχονται από βορρά, από νότο, από διάφορες διευθύνσεις. Και είθε ο Θεός να μας αξιώσει ενωμένους να εορτάσουμε την ένωση των δύο άκρων, αφενός της Βορείου Ηπείρου με τη μητέρα Ελλάδα, όσο και της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα.

Είη των ηρώων της Κύπρου, των Ελλήνων και των Κυπρίων, εφαμίλλως αγωνισθέντων υπέρ της ελευθερίας της Κύπρου, η μνήμη αυτών αιωνία. Αμήν.

Φλώρινα, 13 -4 -1975

(Στο τέλος έκανε αναγνώστη έναν Κύπριο φοιτητή θεολογίας και του ευχήθηκε τα ακόλουθα).

Σήμερα, την ημέρα αυτή, κατά την οποία τελούμε το ιερό μνημόσυνο, θα τον κάνουμε αναγνώστη ως έκφραση και σύμβολο της Κύπρου, την οποία όλοι οι Έλληνες αγαπάμε και τιμάμε. Το ράσο στην Κύπρο πάντοτε έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο και ευχόμαστε ο μικρός αυτός, που μεθαύριο θα γίνει επίσκοπος ή αρχιεπίσκοπος, να παίξει σπουδαίο ρόλο για το καλό της μεγαλονήσου Κύπρου

IEΡOI NAOI THΣ KOZANHΣ

_________

______

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ

ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ KANTΩΤΗ

___________

___

 ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΜΑΧΗΜΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ.95-99

Δεν κάλεσα στην συγκέντρωση μας αυτή όλη την πόλη, κάλεσα εσάς, γιατί μου είπαν οι ιερείς σας, ότι εκκλησιάζεστε, ότι εξομολογήστε, ότι κοινωνείτε και έχετε ενδιαφέρον εκκλησιαστικόν. Λοιπόν, αυτό το ενδιαφέρον να το χρησιμοποιήσουμε και να γίνετε μαχητικοί Χριστιανοί, μιας Εκκλησίας αγωνιζόμενης με όλα «τα όπλα του φωτός».

Πάλι σας ερωτώ Είστε σύμφωνοι;

«Έχει ο Θεός», αλλά κ’ εμείς ν’ αγωνιστούμε

Μερικοί ίσως θα πούνε, «Έχει ο Θεός…».

Έχει ο Θεός ασφαλώς. Δεν γίνεται τίποτα πάνω στη γή αν δεν θέλει ο Θεός. Ο Θεός όμως θέλει πάνω στη γή να είμαστε αγωνισταί.

Στα μαρτυρολόγια, που διαβάζουμε ότι κρεμούσαν τους Χριστιανούς μπροστά σε αυτοκράτορες και τους καίγανε, μένει κανείς κατάπληκτος βλέποντας την ανδρεία των. Ξέρετε, ότι εμφανίζονταν οι Χριστιανοί μπροστά στους αυτοκράτορες και τους τυράννους και φώναζαν, «Αίσχος, ντροπή σας, απάνθρωποι και σκληροί…». Διεμαρτύροντο, ήλεγχαν, και τότε τους πιάσανε και μαρτυρούσαν. «Εισπήδησις» λεγόταν αυτό. Τέτοιοι ζωντανοί Χριστιανοί ήταν εκείνοι.

Αυτό που σας λέω το πιστεύω ότι μία μαχητική ομάδα άθεων μπορεί να διαλύσει την ενορία. Και έχουν σύστημα αυτοί, για να γκρεμίσουν την Εκκλησία του Χριστού. Γι’ αυτό και εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υπερασπίσουμε τα ιερά και τα όσια. Και να μη λέμε μόνο «Έχει ο Θεός…» και «πύλαι αδού ου κατίσχύσουσιν αυτής».

Ασφαλώς, δε θα σβήσει η Εκκλησία από τον κόσμο αλλά μπορεί να σβήσει από την Ελλάδα, όπως έσβησε από τη Μικρά Ασία. Που είναι η εκκλησία της Μικρά Ασίας; Που είναι οι πενήντα μητροπόλεις, που είναι οι άλλες εκκλησίες της, που είναι τα μοναστήρια της, που είναι τα προσκυνήματα της, που είναι τα λείψανα της, που.., που…, που…; Δεν φανήκαμε αντάξιοι και ήρθε η μοιραία στιγμή της μικρασιατικής καταστροφής, έτσι θα έρθει και η μοιραία στιγμή της που ο Θεός θα δώσει κλώστο και θα μας πετάξει και θα πάει ο χριστιανισμός κάτω στην Αφρική. Θα αλλάξει τόπο. Θα φύγει μακριά. Θα πάει αλλού, μέσα στις Ινδίες, μέσα στην Κίνα θα πάει. Εμείς θα είμεθα ανάξιοι.

Εγώ τους είπα, Βρέ παιδιά προσέξτε, ο κίνδυνος της Ελλάδος είναι εκ των αιρέσεων. Τρακόσες αιρέσεις υπάρχουν. Εξέλεξαν την Ελλάδα ως τόπον όλων των αιρέσεων. Είναι η μόνη γωνιά του πλανήτου που τοιαύτη ελευθερία εδόθη. Συνεπώς και ο κίνδυνος εκ της αθεΐας δεν είναι μικρός. Καθ’ ην στιγμή στη Ρωσία κλονίζεται ο υλισμός, εδώ εμείς πάντοτε οπισθοδρομικοί, θα είμεθα τελευταίοι που θα απαλλαγούμε από αυτό το μικρόβιο. Μεγάλος είναι ο κίνδυνος της αθεΐας και των αιρέσεων.

Τα εγκλήματα των πνευματικών

Ακούτε, τώρα τα εγκλήματα των πνευματικών.
Στην Αθήνα κάτω, παιδιά σπουδαία, που διαμαρτυρηθήκανε για τα αίσχη και μπήκαν στην φυλακή και κακοποιηθήκανε, πήγαν στους πνευματικούς των – δεν θέλω να αναφέρω ονόματα – και εξομολογήθηκαν τις αμαρτίες των. Μετά ρωτούσε να μάθει ο πνευματικός, αν κάνανε τίποτε άλλο.
   – Να. Λένε τα λεβέντικα παιδιά, πήγαμε εκεί κάτω με τον Καντιώτη και φωνάξαμε «αίσχος».
  – Τι κάνατε; Τι είναι αυτά τα πράγματα, που κάνατε! Δεν τα θέλει αυτά ο Θεός!… και τους έβαλε ένα χρόνο μακριά από τη θεία κοινωνία.
Λοιπόν σας ειδοποιώ, να μην επηρεάζεστε από τέτοιες θεωρίες αλλά να δίνετε το παρών σε όλα τα προσκλητήρια, που με σάλπιγγα Χριστού θα σας καλέσει ο επίσκοπος.

Το κεχρί!

Θα σας αναφέρω ένα σχετικό ανέκδοτο και τελειώνω με αυτό.
Στην Τουρκία ένας χότζας, ελεεινός και τρισάθλιος, πήγαινε στο σπίτι ενός χωρικού και ατίμαζε τη γυναίκα του ταλαίπωρου μουσουλμάνου. Είχε σχέσεις παρανόμους ο χότζας και όμως ανέβαινε πάνω στο μιναρέ και έλεγε «Αλλάχ, Αλλάχ, Αλλάχ…». Η γυναίκα είχε ένα παιδί, που έβλεπε την κατάσταση αυτή και δεν μπορούσε να την ανεχθεί. Είπε λοιπόν το παιδί στον πατέρα του.
  – Πατέρα, είναι ντροπή να έρχεται ο χότζας μέσα στο σπίτι μας και να ατιμάζει τη μάνα.
  – Σώπα, παιδί μου, έχει ο Αλλάχ, έχει ο Αλλάχ, είπε ο πατέρας.
Το κακό όμως συνεχίζονταν. Πάλι το παιδί λέει στον πατέρα του.
  – Μα, πατέρα πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας.
  – Παιδί μου, σώπα ο Αλλάχ βλέπει και θα τον τιμωρήσει.
Μα ο χότζας δεν σταματούσε τις αθλιότητες.
Μια μέρα λοιπόν, που ο χότζας ανέβηκε πάνω στο μιναρέ για να πεί πάλι το τραγούδι του «Αλλάχ, Αλλάχ, Αλλάχ…», όταν πήγε να κατέβει γλιστράει από κει πάνω και πέφτει κάτω και σκοτώνεται. Τότε λέει ο πατέρας στο παιδί.
  – Παιδί μου, βλέπεις, Πάει ο χότζας, σκοτώθηκε τον τιμώρησε ο Αλλάχ.
Ο υιός απαντά
  – Ναι, πατέρα, τον τιμώρησε ο Αλλάχ αλλά και το κεχρί;…
Τα έχασε ο πατέρας και ρωτά
  – Τι θα πει κεχρί;
  – Αμ, λέει το παιδί, να σου πω τι έκανα. Ένα χρόνο μου έλεγες « έχει ο Αλλάχ, έχει ο Αλλάχ…» και έκανα υπομονή. Τώρα λοιπόν, όταν ο παλιάνθρωπος ανέβηκε στο μιναρέ, πήρα ένα σακί κεχρί και το σκόρπισα σε όλα τα σκαλιά. Κατεβαίνοντας το πάτησε, γλίστρησε και τελείωσε η ιστορία.
 

Ήλεγξα την κατάσταση

Δεν θέλω να χρησιμοποιήσομε εμείς τέτοια μέσα. Όχι τέτοια μέσα, απαγορεύονται. Αλλά υπό ορισμένες προϋποθέσεις και το «κεχρί» χρειάζεται. «Κεχρί» είναι η φωνή μας, είναι ο αγώνας μας. Πρέπει να ομολογήσω ότι, αν παραμένω επίσκοπος Φλωρίνης, συνέβαλε και αυτό. Θα είχα φύγει από το 1968 το πρώτο έτος που ήρθα στη μητρόπολη, εάν δεν υπήρχε το αγωνιστικό αυτό πνεύμα. Διότι τώρα η αστυνομία είναι απαθής θεατής, τότε όμως δεν ήταν απαθής θεατής αλλά εχθρική. Κινδύνευσα, επειδή ήλεγξα την κατάσταση. Τώρα γινήκανε όλοι αντιστασιακοί. Τα πράγματα βοούν, ότι διαφώνησα τότε επάνω σε σοβαρά εκκλησιαστικά θέματα, δεν επέτρεψα να εκφωνούνε λόγους πολιτικούς μέσα εις τον ναό και τους έδιωξα. Γι’ αυτό έπνεαν μένεα εναντίον μου και έστειλαν επάνω στη Φλώρινα γιατρούς – ψυχιάτρους. Τα θυμάστε αυτά; Ήρθαν στη μητρόπολη και με περικυκλώσανε με στρατιώτας και χωροφύλακας και όλοι μαζί με παρακολουθούσαν.
– Τώρα τι γίνεται; Λέω.

Μου’ δωσε ο Θεός θάρρος

Μου έδωσε ο Θεός θάρρος, τόλμη, δύναμη. Και τι έκανα, έφυγα από τη μητρόπολη και πήγα στο ναό, στον Άγιο Παντελεήμονα. Χτύπησα την καμπάνα, μαζεύτηκε ο λαός, και τους είπα το ιστορικό. Ο λαός εξεμάνει και φώναζε «Όχι, δε θα φύγεις, θα μείνεις εδώ κοντά μας!…».

Ήτανε τόλμη αυτό. Απ’ έξω ήτανε αξιωματικοί και παρακολουθούσαν. Φεύγω από’ κει και έρχομαι εδώ στην Πτολεμαΐδα, πιο δυναμικά. Όσοι ήσασταν στην Αγία Τριάδα θα το θυμάστε αυτό.

Η ιστορική ομιλία στο ναό του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, στις 6-4-1968 στο επόμενο

Ὁ Χριστὸς σῴζει τὴν πατρίδα

(ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ)

Ποιές δυνάμεις κρατοῦν ὄρθια τὴν Ἑλ­λάδα πάνω στὰ ἱστορικά της βράχια; ἡ γεωγρα­φική της θέσι; τὰ ὅπλα της; ἡ ἀνδρεία τῶν παι­διῶν της; τὸ ἔνδοξο παρελθόν της; ἡ προστα­σία τῶν συμμάχων της; Ἔχουν κι αὐτὰ σημασία. Μὰ πάνω ἀπ᾽ ὅλ᾽ αὐτὰ εἶνε ἡ δύναμι τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν ἀφήνει τὸ μικρὸ αὐτὸ ἔθνος νὰ ἐξαφανιστῇ. Ἐπιτρέπει ἐκεῖνος θύελλες καὶ καταιγίδες, γιὰ νὰ τὸ ἀναδείξῃ ἀκόμη μιὰ φορὰ καὶ νὰ καταισχύνῃ ὅσους μισοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ φῶς.
Ἡ Ἑλλάδα δὲν θὰ καταστραφῇ. Ἔχει σημαία τὸ σταυρό, πηδάλιο τὸ Εὐαγγέλιο, πυξίδα τὴν ἁγνή της συνείδησι, ἄγκυρα τὴν ἐλπίδα, πολι­κὸ ἀστέρα τὶς θυσίες τῶν ἀναριθμήτων μαρτύ­ρων, κυβερνήτη τὸ Χριστό. Ὁ Κύριος εἶνε μαζί της. Ὅταν φαίνεται νὰ καταποντίζεται, ἐκεῖνος ἐκ­τείνει τὸν βραχίονά του τὸν ἰσχυρὸ καὶ μᾶς ἐμ­ψυχώνει φωνάζοντας Ἕλληνες, «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27), καὶ μᾶς σῴζει. Μᾶς σῴζει θαυματουργικά. Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ ἔθνους μας εἶνε ἕνα θαῦμα. «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)»! (Ψαλμ. 76,14-15). Ὁ Χριστὸς σῴζει τὴν πατρίδα.

Ἀδελφοί! Τὸ πλοῖο τῆς Ἑλλάδος ἐξακο­λουθεῖ νὰ κλυδωνίζεται. Μέσα σ᾽ αὐτὸ εἴμαστε ὅ­λοι. Τέτοιες ὧρες ποιός θὰ μείνῃ ἀναίσθητος; Ὅταν τὸ πλοῖο κινδυνεύει, ἀπὸ τὸν πλοίαρχο μέχρι τὸν τελευταῖο ναύτη ὅλοι ἀγωνίζονται γιὰ τὴ σωτηρία του. Ὅλοι ἂς κοπιάσουμε, ἂς ἀ­γρυπνήσουμε γιὰ τὴν πατρίδα. Ταυτοχρόνως νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν ἀσύρματο τῆς προσ­ευχῆς μὲ τὸ σῆμα «Κύριε, σῶσόν με!» (Ματθ. 14,30).
Ἂς φωνάξουμε κ᾽ ἐμεῖς ὅπως ὁ Πέτρος «Κύριε, σῶσε μας!», καὶ τότε θὰ δοῦμε τὸ θαῦμα. Ὁ ἄνεμος σύντομα θὰ κοπάσῃ, τὰ κύματα θὰ σταματήσουν, ἡ χώρα θὰ εἰρηνεύσῃ, κι ἀδελφωμένοι κάτω ἀπὸ τὴ σκιὰ τοῦ σταυροῦ θὰ ψάλουμε ὅλοι μαζί· «Ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται…» (Ἔξ. 15,1 κ.ἑ.).

[ἀπὸ τὸ βιβλίο Σαλπίσματα, Ἡ Ἑλλὰς ἐν μέσῳ τῶν κυμάτων, ἐπίλογος, Ἀθῆναι 1952 [1949], σσ. 67-68, μτγλ.]

Kυριακὴ Tελώνου & Φαρισαίου (B΄ Tιμ. 3,10-15)

ΠΟΝΗΡΟΙ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΣ

Πονηροί δὲ ἄνθρωποι και γόητες προκόψουσιν ἔπι τῷ χεῖρον πλανῶντες και πλανώμενοι (B΄ Tιμ. 3,13)

   ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ πρώτη Κυριακὴ τοῦ Τριῳδίου καὶ ὁ ἀπόστολος περιέχει δύο προφητεῖες τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἡ μία προφητεία εἶνε ὅτι· ὅσοι θέλουν νὰ ζήσουν μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ὅσοι θέλουν στὴ ζωή τους νὰ ἐφαρμόσουν κατὰ γράμμα τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ὅσοι θέλουν νὰ ζήσουν «εὐσεβῶς», αὐτοὶ θὰ διωχθοῦν. Αὐτὴ εἶνε ἡ μία προφητεία. Ἡ δὲ ἄλλη προφητεία ποιά εἶνε; Ὅτι ὅσοι εἶνε «πονηροὶ ἄνθρωποι» καὶ ἀπατεῶνες, αὐτοὶ ―τὸ λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος― αὐτοὶ θὰ προκόψουν (ἔ.ἀ. 12-13).
Θὰ προκόψουν λοιπὸν οἱ πονηροὶ καὶ ἀπατεῶνες; Μυστήριο πρᾶγμα! Δὲν εἶνε ἀνάποδα αὐτά; 
Ἀκριβῶς λοιπὸν ἐπάνω εἰς τὸ δεύτερο σκέλος τῆς προφητείας τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ λέγει ὅτι οἱ πονηροὶ καὶ οἱ ἀπατεῶνες, οἱ «γόητες», θὰ προκόψουν, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, μὲ πολὺ ἁπλᾶ λόγια νὰ σᾶς ὁμιλήσω, γιὰ νὰ ἐξηγήσω ποιοί εἶνε αὐτοὶ οἱ «πονηροί» καὶ ποιά ἡ προκοπή τους.

***

• (Παρέκβασις:) Θὰ παρακαλέσω νὰ σταματήσῃ ὁ δίσκος. Δὲ᾿ θά ᾿ρθῃ αὐτὴ ἡ ἅγια ἡμέρα ποὺ θὰ καταργηθοῦν οἱ δίσκοι; Δὲν κατηγορῶ τοὺς ἐπιτρόπους· κατηγορῶ μιὰ ἀταξία ποὺ ὑπάρχει στὴν ὀρθόδοξον ἐκκλησία, τὴν πιὸ ἱερὰ στιγμὴ τῆς θείας λειτουργίας να περιφέρεται ὁ δίσκος. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος, κατὰ τὸν ὁποῖον θὰ μπορέσουν οἱ ναοὶ ν᾿ ἀποκτήσουν τα ἔσοδα, τὰ ὁποῖα χρειάζονται, μόνο εἶνε ἀναγκασμένοι οἱ Χριστιανοὶ νὰ βλέπουν ἐνώπιόν τους τὸν δίσκο καὶ νὰ διαταράσσεται ἡ ἱερὰ στιγμὴ τῆς θείας λειτουργίας; (Ο π. Αυγουστίνος ως Μητροπολίτης Φλωρίνης κατήργησε τους δίσκους και τα έσοδα των ναών διπλασιάστηκαν)

Ποιοί εἶνε οἱ πονηροὶ

Ποιοί ἆραγε εἶνε αὐτοὶ οἱ «πονηροί»;
Ὁ πονηρὸς εἶνε ὁ ἀντίθετος τοῦ χαρακτῆρος ἐκείνου ὁ ὁποῖος λέγεται ἁπλοῦς καὶ εἰλικρινής. Ὁ ἁπλοῦς καὶ εἰλικρινὴς ὅ,τι εἶνε στὴν καρδιὰ εἶνε καὶ στὰ χείλη. Ὁ ἁπλοῦς καὶ εἰλικρινὴς ἔχει ὡς δόγμα «τὸ ναὶ ναί» καὶ τὸ «οὒ οὔ» (Ματθ. 5,37)· λέει «τὰ σῦκα σῦκα καὶ τὴ σκάφη σκάφη», τὴν ἡμέρα ἡμέρα καὶ τὴ νύχτα νύχτα. Ἐνῷ ἀντιθέτως ὁ πονηρὸς ἄλλα ἔχει μέσ᾿ στὴν καρδιὰ καὶ ἄλλα ἐκφράζει, ἄλλο εἶνε καὶ ἄλλο φαίνεται. Ὁ πονηρὸς εἶνε πηγάδι βαθὺ ποὺ δὲν ξέρεις τί ἔχει κάτω εἰς τὸν βυθό του. Ὁ πονηρὸς εἶνε ποτάμι θολὸ ποὺ δὲ᾿ γνωρίζεις τί λάκκους κρύβει. Ὁ πονηρὸς εἶνε θάλασσα, ποὺ κάτω κρύβει βράχους, καὶ εἶνε εὔκολο νὰ προσκρούσῃ ἐκεῖ ἕνα πλοῖο ποὺ ταξιδεύει. Ὁ πονηρὸς κρύβει τὰ ἐλαττώματά του καὶ τὶς κακίες του, καὶ παρουσιάζει τὴν ψευδῆ ἀρετή. Ὁ πονηρὸς εἶνε ὑποκριτής, ὁ πονηρὸς εἶνε φαρισαῖος· ὅπως ἀκριβῶς ὁ φαρισαῖος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου (βλ. Λουκ. 18,10-14). Ἔκρυβε τὶς κακίες του ποὺ εἶχε καὶ παρουσίαζε ἐπάνω στὴν ἐπιφάνεια τὰς δῆθεν ἀρετάς. Καὶ ἐθεώρει τὸν ἑαυτόν του ἅγιο, καὶ ἐζήτει νὰ τὸν θεωρήσουν ἅγιο, νὰ τὸν προσκυνήσουν ὡς ἅγιο· νὰ πέσουν ἄνθρωποι καὶ ἄγγελοι καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουν ὡς ἅγιο. Μὰ ἤτανε ἅγιος; Κάθε ἄλλο. Ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, μοιάζανε αὐτοὶ οἱ φαρισαῖοι σὰν ἕνα ποτήρι ποὺ ἀπ᾿ ἔξω εἶνε πεντακάθαρο, ἀλλὰ μέσα εἶνε γεμᾶτο ἀπὸ σαπρία καὶ ἀκαθαρσία (Ματθ. 23,25). Ὁ πονηρὸς εἶνε δίγλωσσος. Ὁ πονηρὸς δὲν ἔχει ἕνα πρόσωπο ἀλλὰ πολλὰ προσωπεῖα.

Τώρα τὴν περίοδο τοῦ Τριῳδίου κακῶς, κάκιστα, μερικοὶ ἐξαφανίζουν τὸ δικό τους πρόσωπο, τὸ μουτζουρώνουν καὶ φοροῦν μάσκες. Αὐτοὶ φοροῦν τὴ μάσκα μιὰ φορὰ τὸ χρόνο, ἐνῷ ὁ πονηρὸς ὅλο τὸ χρόνο μασκαρεύεται. Ἔχει πολλὲς μάσκες, παρουσιάζεται μὲ πολλὰ προσωπεῖα.
Ὁ πονηρὸς μοιάζει σὰν ἕνα ἑρπετὸ ποὺ τὸ ὀνομάζουν χαμαιλέοντα. Αὐτὸς ὁ χαμαιλέων ἔχει τὴν ἰδιότητα νὰ ἀλλάζῃ χρώματα ἡ ἐπιδερμίς του. Εἶνε μέσα σὲ πράσινα χορτάρια; θὰ γίνῃ πράσινο τὸ δέρμα του. Εἶνε μέσα σὲ κίτρινα χορτάρια; θὰ γίνῃ κίτρινο τὸ δέρμα του. Εἶνε μέσα σὲ παπαροῦνες; θὰ γίνῃ κόκκινο τὸ δέρμα του. Μόνο ἄσπρο δὲ᾿ γίνεται. Αὐτός εἶνε ὁ χαμαιλέων. Χαμαιλέοντες εἶνε καὶ οἱ πονηροί. Ὁ πονηρὸς εὑρίσκεται μέσα σ᾿ ἕνα κύκλο θρησκευτικῶν ἀνθρώπων; θὰ κάνῃ τὸ θρῆσκο, θὰ κάνῃ μετάνοιες, θὰ προσκυνᾷ τὶς εἰκόνες ὅλες. Εὑρίσκεται μέσα σ᾿ ἕνα κύκλο πατριωτῶν; θὰ κάνῃ τὸν ὑπερπατριώτη. Εὑρίσκεται μέσα σ᾿ ἕνα κύκλο μοντέρνων; θὰ κάνῃ τὸ μοντέρνο. Εὑρίσκεται μέσα εἰς κύκλον συντηρητικῶν ἀνθρώπων; θὰ κάνῃ τὸν συντηρητικόν. Δὲ᾿ μπορεῖς νὰ τὸν πιάσῃς. Ἀλλάζει χρώματα· μόνο λευκὸς δὲν εἶνε· μόνο τὴν ἁπλότητα καὶ ἀθῳότητα δὲν ἔχει.
Ὁ πονηρὸς ὁμοιάζει ὡς πρὸς τὴν πονηρία μὲ ἕνα ζῷο, τὸ ὁποῖο εἶνε ἡ ἐνσάρκωσις τῆς πονηρίας· ὁμοιάζει μὲ τὴν ἀλεποῦ. Πόσα τεχνάσματα δὲ᾿ μεταχειρίζεται ἡ ἀλεποῦ διὰ νὰ παγιδεύσῃ τὰ θύματά της! Πολλὲς φορὲς κάνει τὴν ψόφια καὶ ξαπλώνεται κατὰ γῆς, γιὰ νὰ ἐξαπατήσῃ τὰ ὀρνίθια τὰ ἀνόητα καὶ νὰ τὴν πλησιάσουν καὶ νὰ γίνουν κατάβρωμά της. Ἔτσι ἀκριβῶς εἶνε. Ὁ πονηρὸς ἐκμεταλλεύεται ὅλα. Παρουσιάζεται φίλος, παρουσιάζεται συμπάσχων καὶ συμπονῶν καὶ συλλυπούμενος καὶ συμμορφούμενος πρὸς ὅλας τὰς ἰδιοτροπίας τοῦ ἄλλου, μὲ ἕνα καὶ μοναδικὸν σκοπόν· πῶς νὰ ἀποκτήσῃ τὴν εὔνοιά του, πῶς νὰ ἀποκτήσῃ τὴν ἀγάπη του, διὰ νὰ ἐπιδιώξῃ τὰ ἀτομικά του συμφέροντα.

Παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ

«Ἀλώπεκα», ἀλεποῦ, ναὶ ἀλεποῦ, ὠνόμασε ὁ Χριστὸς – ποιόν, κανένα φτωχαδάκι; Τὰ φτωχαδάκια ὡς ἐπὶ τῷ πλεῖστον εἶνε ἁπλᾶ. Ποιόν ὠνόμασε ἀλεποῦ ὁ Χριστός; Read more »