«ΠΩΣ ΘA ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ» (ΔΩΡΕΑΝ)

Πατηστε τόν τίτλο καί τυπώστέ το σε pdf

Οι νεκροι μας ζουν, δεν εξαφανιζονται.

Οι ψυχες τους ζουν εκει που ειναι η αληθινη ζωη

«ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΘΛΙΨΗ»
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιωτου, σελ. 29-30)

Ναί, ἀδελφοί μου! οἱ νεκροί μας δὲν παύουν νὰ ζοῦν, δὲν ἐξαφανίζονται. Μετὰ τὸν θά­νατο οἱ ψυχές τους ζοῦν ἐκεῖ ποὺ εἶνε ἡ ἀ­ληθινὴ ζωή. Καὶ τὰ σώματά τους, ποὺ μένουν ἐ­δῶ μέσα στοὺς τάφους, ἀναπαύονται καὶ κοιμοῦνται μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως. Γι᾽ αὐτὸ τὰ νεκροταφεῖα κατὰ τὴν χριστιανικὴ ἀντίληψι εἶνε καὶ λέγονται κοιμητήρια. Οἱ ψυχὲς ἐκείνων ποὺ ἔφυγαν ἀπ᾽ αὐτὴ τὴ ζωὴ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως ζοῦν κοντὰ στὸ Θεὸ καὶ περιμένουν τὴν ἡμέρα ἐκείνη, τὴ μεγάλη καὶ ἐπίσημη, κατὰ τὴν ὁ­ποία τὰ σώματα θὰ ἑνωθοῦν μαζί τους, τότε ποὺ ὅλοι οἱ νεκροὶ θ᾽ ἀναστηθοῦν καὶ θὰ ἐμ­φανισθοῦν μπρο­στὰ στὸν Ποιητὴ καὶ Πλάστη τους γιὰ τὴν τελικὴ κρίσι καὶ ἀπόφασι.
Μέχρι τὴν ἡμέρα ἐκείνη οἱ ψυχὲς ἐκείνων ποὺ ἔκλεισαν τὰ μάτια στὸ μάταιο τοῦ­το κόσμο ἐν μετανοίᾳ, ζοῦν ἐκεῖ μέσα στὴν πνευματικὴ ἀ­τμόσφαιρα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο καὶ ὡραιότερο ἀπὸ τὸ νὰ ζῇ κανεὶς κον­τὰ στὸ Θεό; Καὶ ἐφ᾿ ὅσον ἡ ψυχὴ τοῦ ἀποθανόντος συγγενοῦς μας ἔχει ἐξασφαλισθῆ ἐκεῖ ὅπου δὲν ὑπάρχουν τὰ δει­νὰ τῆς παρού­σης ζωῆς, ἐκεῖ ὅπου ὅπως τόσο ὡραῖα ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας «ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στε­ναγμός» (Νεκρ. ἀκολ., εὐχή), ἐκεῖ ποὺ «οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός» (κοντάκ.), γιατί ἐμεῖς νὰ κλαῖμε καὶ νὰ θρηνοῦμε ἀπαρηγόρητα; Σὲ λιμάνι ἀσφαλισμένο ἔφτασαν οἱ ψυχὲς μὲ τὸ θάνατο. Μακριὰ ἀπὸ τὰ κύματα, τὴ ζάλη, τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς θλίψεις αὐ­τῆς τῆς ζωῆς, εἶνε μακάριοι, ἥσυχοι, εὐτυχισμένοι· βλέπουν σὰν σκιὰ καὶ ἀράχνη ὅλα ἐ­κεῖνα τὰ δύσκολα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἐμεῖς ἐπάνω στὴ γῆ θρηνοῦμε καὶ χτυπιόμαστε.

Ἐὰν ἀπὸ τὸν ἄλλο ἐκεῖνο κόσμο, στὸν ὁποῖο τώρα ζῇ τὸ προσφιλές σας πρόσωπο, μποροῦσε νὰ φθάσῃ ἡ φωνή του, θὰ ἀκούγατε νὰ σᾶς λέῃ·
Ἀγαπητοί μου, μὴ κλαῖτε γιὰ μένα. Ὑπάρχω. Ζῶ ἐδῶ, σὲ ἕνα κόσμο ποὺ δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε τὴν ὡραιότητά του. Γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲν πίστευαν κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή τους καὶ ζοῦσαν ἀντιθέτα ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶνε φοβερὸς ὁ τόπος…
Ὑπάρχει ἄλλος κόσμος. Ὑπάρχει ή κόλασις. Ὑπάρχει ὁ παράδεισος. Ὑπάρχει ἡ αἰώνιος ζωή. Πιστεύετε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, μελετᾶτε τὸ Εὐαγγέλιο, ἐκτελεῖτε τὶς ἅγιες ἐντολές του, μετανοεῖτε καὶ κλαίετε γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάνετε. Διότι «ἐν τῷ ἅδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια».
Ὁ θάνατος δὲν διακόπτει τὸν σύνδεσμο τῶν ζώντων στὴ γῆ μὲ τοὺς ζῶντας στὸν ἄλλο κόσμο. Διατηρῆστε, λοιπόν, τὸν σύνδεσμο αὐτόν. Ἐνθυμεῖσθε τὰ πρόσωπα ποὺ ἔχουν μεταναστεύσει στὸν κόσμο τῆς αἰωνιότητος. Τελεῖτε τὰ ἱερά των μνημόσυνα.
Νὰ τὰ τελῆτε δὲ ὄχι εἰδωλολατρικά, ἀλλὰ χριστιανικά, ὅπως σᾶς ἔχουμε συμβουλεύσει.

Ὁ Χριστιανὸς ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό,
τὸν νικητὴ τοῦ θανάτου, νικᾷ τὴ θλῖψι

Τὰ δάκρυά μας λοιπὸν ἁρμόζουν μᾶλλον γιὰ ἐμᾶς τοὺς ζῶντας, παρὰ γιὰ τοὺς προσ­φιλεῖς νεκρούς μας.

Μὲ τέτοια φρονήματα καὶ αἰσθήματα ὁ πιστὸς ἀντιμετωπίζει τὸ θάνατο. Πιστεύει στὸ Χριστὸ τὸ νικητὴ τοῦ θανάτου, ζῇ κατὰ τὸ θέλη­μά του, ἐλπίζει στὸ ἔλεος καὶ στὴ φιλανθρω­πία τοῦ Θεοῦ, νικᾷ τὴ θλῖψι τοῦ θανάτου. Ἔτσι μπορεῖ κι αὐτὸς μαζὶ μὲ τοὺς πιστοὺς ὅ­λων τῶν αἰώνων, βλέποντας μὲ ἀτάραχο βλέμμα τὸ θάνατο, νὰ κραυγάσῃ μὲ τὴ χαρὰ τοῦ θρι­άμβου τῆς πίστεώς του· Ποῦ εἶνε, θάνατε, τὸ κεντρί σου; ποὺ εἶνε, ᾅδη, ἡ νίκη σου; …εὐχαριστοῦμε τὸ Θεό, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴ νίκη διὰ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ποῦ σου, θά­νατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος; … τῷ Θεῷ χάρις τῷ διδόντι ἡμῖν τὸ νῖκος διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 15,55,57).