Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου «ΣΥΝΟΔΙΚΑ»
Μέρος Α΄. Περιέχει ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ – ΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ στὴν Ἱερά Σύνοδο, σελ. 3-10

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

«Κέκμηκα καὶ λόγω καὶ φθόνω μαχόμενος καὶ πολεμίοις καὶ ἡμετέροις»
(Γρηγορίου Θεολόγου, Συντακτήριος λόγος)

Ο ΥΠΟΦΑΙΝΟΜΕΝΟΣ διετέλεσα διὰ τετάρτην φορὰν(*) συνοδικὸν μέλος τῆς Διαρκοῦς Ἱ. Συνόδου κατὰ τὴν 132αν Συνοδικὴν περίοδον, ἡ ὁποία ἤρχισε τὴν 1ην Σεπτεμβρίου 1988 καὶ τελειώνει τὴν 31ην Αύγούστου 1989. Κατὰ τὸ τέλος τῆς συνεδρίας τοῦ μηνὸς Ἰουνίου 1989, διαφωνήσας ἐπὶ τοῦ ἰδεολογικοῦ πεδίου καὶ ἐλθὼν εἰς σύγκρουσιν μὲ τὸν μακρ. Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Σεραφείμ, χυδαίως δὲ ὑπʼ αὐτοῦ ὑβρισθείς, ἀπῆλθον καὶ δὲν μετέσχον πλέον εἰς τὰς ἐργασίας.
Ἐν ἀρχῆ τῆς συνοδικῆς ταύτης περιόδου, ἔχων ὑπʼ ὄψιν ὅτι τὰ τηρούμενα πρακτικὰ τῆς Ἱ. Συνόδου ὡς συντάσσονται δὲν ἀποδίδουν πιστῶς τὰ ὑπὸ τῶν συνέδρων λεγόμενα, ἐπρότεινα νὰ γίνεται χρῆσις μαγνητοφώνου, ὡς συμβαίνει εἰς τὰς συνεδριάσεις τῆς Βουλῆς καὶ ἄλλων κοσμικῶν σωμάτων, διὰ νὰ καταγράφεται πιστῶς πᾶν ὅ,τι λέγεται. Δυστυχῶς ἡ πρότασίς μου αὕτη δὲν ἐγένετο δεκτή. Οἱ δὲ γραμματεῖς, ἀνθρώπινόν τι πάσχοντες, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀποφεύγουν νὰ καταγράψουν ὁλόκληρον τὴν ὡμὴν ἀλήθειαν φοβούμενοι μήπως θιγῆ τὸ πρόσωπον τοῦ προέδρου. Ἀκόμη δὲ τὰ μὲν λόγια τοῦ ἀρχιεπισκόπου, καὶ ἀτελῶς λεγόμενα, προσπαθοῦν νὰ καλλύνουν φραστικῶς, ἐνῶ τὸν ὑπʼ ἐμοῦ ἀσκούμενον ἔλεγχον προσπαθοῦν νὰ παρουσιάσουν κατὰ τὸν μαλακώτερον τρόπον, ἐξαλείφοντες σκοπίμως λέξεις ποὺ ἀποτελοῦν τὴν οὐσίαν τοῦ ἐλεγκτικοῦ λόγου, ὁ ὁποῖος οὕτως ἐμφανίζεται ὡς πλαδαρὸν σῶμα ἄνευ νεύρων. Τοῦτο παρετήρησα γινόμενον καὶ εἰς ἄλλας συνοδικὰς περιόδους ὡς καὶ εἰς συνεδρίας τῆς Ἱεραρχίας, εἰς τὰς ὁποίας κατὰ τὸ ὑπερεικοσαετὲς διάστημα τῆς ἐπισκοπικῆς μου διακονίας ἔλαβον μέρος.
Χωλαίνει λοιπὸν ἡ λειτουργία τῶν συνεδριάσεων ὡς πρὸς τὸν τρόπον λήψεως καὶ καταγραφῆς τῶν ἐν τῆ Συνόδω λεγομένων ἀδικουμένης οὕτω τῆς ἀληθείας. Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου «ΣΥΝΟΔΙΚΑ»
Μέρος Α΄. Περιέχει ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ – ΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ στὴν Ἱερά Σύνοδο, σελ. 49-53

7. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΟΥΔΕΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟΝ ΕΠΙΤΕΛΕΙΤΑΙ

(Συνεδρία τῆς 18-11-1988)

1. Χωρὶς νὰ θέλω, καθʼ ἥν στιγμὴν μαζὶ μὲ τὸν ἀγαπητον ἐν Χριστῶ ἀδελφὸν σεβασμ. Μητροπολίτην Σιδηροκάστρου κ. Ἰωάννην ἐπρόκειτο νὰ ῥίψωμεν εἰς τὴν κάλπην τὰ ψηφοδέλτιά μας διʼ ἐκλογὴν μητροπολίτου, ἤκουσα τὸν μακαριώτατον ἀρχιεπίσκοπον νʼ ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Σιδηροκάστρου κ. Ἰωάννην καὶ νὰ τοῦ λέγη: «Αὔριο λόγω κρυολογήματος δὲν ἔρχομαι στὴν Σύνοδο˙ θὰ προεδρεύης ἐσύ, ἀλλὰ μόνο ὑπηρεσιακά». Ὁμολογῶ ὅτι ἔμεινα κατάπληκτος, διότι εἰς τὸ πρόγραμμα τῆς ἡμηρεσίας διατάξεως τῆς ἡμέρας αὐτῆς, κατόπιν ὁμοφώνου ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατὰ τὴν τελευταίαν συνεδρίασιν τοῦ προηγουμένου μηνός (Ὀκτωβρίου), εἶχον ἐγγραφῆ ὡς θέματα συζητήσεως ὁ ἐκκλησιασμὸς τῶν μαθητῶν ὡς καὶ ἡ ὀργάνωσις Χ.Ο.Ε.
Ἤδη βλέπω τὸ γραφεῖον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νὰ προσκομίζη τοὺς φακέλους τῶν ὑπηρεσιακῶν ὡς χαρακτηρίζονται θεμάτων, ὁ δὲ ἀρχιγραμματεὺς δηλοῖ, ὅτι μόνον ἐπʼ αὐτῶν θὰ γίνη συζήτησις. Ὡς μέλος τῆς Διαρκοῦς ἱ. Συνόδου (Δ.Ι.Σ.) διαμαρτύρομαι ἐντόνως. Διότι ἄν θέλωμεν ἡ Δ.Ι.Σ. ὡς σῶμα νὰ λειτουργῆ κανονικῶς καὶ νομίμως, ὅλα τὰ προκαθορισθέντα θέματα πρέπει νὰ συζητῶνται καὶ ἐπʼ αὐτῶν νὰ λαμβάνωνται ἀποφάσεις, καὶ εἰς περίπτωσιν ἀκόμη καθʼ ἥν διʼ οἱονδήποτε λόγον ἀπουσιάζει ὁ μακ. πρόεδρος. Τοῦτο, κατὰ παγίαν τακτικήν, συμβαίνει εἰς ὅλα τὰ διοικητικὰ σώματα.
2. Εἰς τὰ γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καταφθάνει σωρεία ἐγγράφων, αἰτήσεων καὶ ἀναφορῶν, προερχομένων ἐκ διαφόρων ὑπηρεσιῶν ὡς καὶ ἰδιωτῶν. Εἰς παλαιοτέραν ἐποχήν, ὅτε ἡ Δ.Ι.Σ. ἐσυνεδρίαζε τρὶς ἤ τετράκις τῆς ἑβδομάδος καὶ καθʼ ὅλον τὸν μῆνα, ταῦτα ἐτίθεντο ἐν συνεδριάσει ὑπʼ ὅψιν τῆς Δ.Ι.Σ., ἡ ὁποία καὶ τὰ ἠξιολόγει, ἄλλων μὲν τιθεμένων εἰς τὸ ἀρχεῖον, ἄλλων δὲ χαρακτηριζομένων ὡς θεμάτων πρὸς συζήτησιν, ἐπὶ τῶν ὁποίων καὶ διεξήγετο συζήτησις καὶ ἐλαμβάνοντο ἀποφάσεις. Ἀλλʼ ὅτε ἡ εξουσία τοῦ ἀρχιεπισκόπου, ἐπὶ τῆ βάσει ἀντικανονικῶν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον νόμων καὶ διατάξεων, ὑπερεξωγκώθη, εἰς ὡρισμένα μόνον ἐκ τῶν εἰς τὸ γραφεῖον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀφικνουμένων ἐγγράφων ἀπαντᾶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος «συνοδικῆ ἐξουσιοδοτήσει», καίτοι τινὰ ἐξ αὐτῶν, λόγω τῆς μεγάλης σπουδαιότητός των, θὰ ἔπρεπε νὰ τίθενται ὑπʼ ὄψιν τῆς Δ.Ι.Σ. Τὰ δὲ λοιπά, πλὴν ἐνίων, δὲν τίθενται κἄν ὑπʼ ὄψιν τῆς Δ.Ι.Σ., ως ἐγίνετο παλαιότερον. Οὕτως ἔγγραφα, τὰ ὁποῖα ἀμέσως ἤ ἐμμέσως ἄπτονται σοβαρῶν θεμάτων, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἀπαραιτήτως ἔδει νὰ λάβη ἀποφάσεις ἡ Δ.Ι.Σ., αὐθαιρέτως ὑπὸ τοῦ ἀρχιεπισκόπου τίθενται εἰς τὸ ἀρχεῖον. Οἱ δὲ ἀναφερθέντες εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον ὡς ἀνωτάτην ἐκκλησιαστικὴν ἀρχὴν καὶ ἀναμένοντες τὴν ἀπάντησιν αὐτῆς, ἐκ τῆς μὴ ἀπαντήσεως σκανδαλίζονται καὶ κατηγοροῦν ὡς ὑπεύθυνα ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐνῶ ταῦτα οὐδεμίαν ἔλαβον γνῶσιν.
Οὕτως εὑρισκόμεθα πρὸ μιᾶς τραγικῆς πραγματικότητος, καθʼ ἥν φαίνεται μὲν ἡ αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὡς διοικουμένη συνοδικῶς, ἀλλʼ ἐν τοῖς πράγμασιν ἡ ἐξουσία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἔχει συρρικνωθῆ καὶ ἡ Ἐκκλησία πλέον διοικεῖται, ὡς πλεῖστα γεγονότα μαρτυροῦν, – ἄς τὸ εἴπωμεν – δικτατορικῶς ὑπὸ τοῦ ἀρχιεπισκόπου.

Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου «ΣΥΝΟΔΙΚΑ»
Μέρος Α΄. Περιέχει ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ – ΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ στὴν Ἱερά Σύνοδο, σελ. 42-48

6. ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ε.Ο.Κ.

(Συνεδρία τῆς 6-10-1989)

ΤΟ ΘΕΜΑ «Ἐκκλησία καὶ Ε.Ο.Κ.», ὡς ἀναγράφεται εἰς τὴν ἡμερησίαν διάταξιν τῆς συνεδρίας τῆς 6 – 10 – 1988, εἶνε καὶ διʼ ἡμᾶς τοὺς Ἕλληνας ἕνα φλέγον θέμα, ἐφʼ ὅσον ἐρήμην τοῦ λαοῦ, ἄνευ δηλαδὴ δημοψηφίσματος, ὡς θὰ ἔδει, καὶ κατόπιν τῆς ἐπιμόνου θελήσεως τοῦ τέως πρωθυπουργοῦ Κ. Καραμανλῆ, ἡ Ἑλλὰς προσεδέθη εἰς τὸ ἅρμα τῆς Ε.Ο.Κ., ἐπειδὴ ἐκεῖνος ἐπίστευεν ὅτι ἐκ τῆς προσχωρἠσεως ταύτης ὡς διὰ μαγείας τινὸς θὰ ἐλύοντο ὅλα τὰ προβλήματά μας καὶ ἡ Ἑλλὰς θὰ ἐγίνετο ὡς ὁ παράδεισος τῆς Ἐδέμ.
Ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου ὁ ὑποφαινόμενος εἰς τὸ περιοδικὸν «Χριστιανικὴ Σπίθα» (βλ. φ. 426/1977) ἐδημοσίευσα σχετικὸν ἄρθρον, εἰς τὸ ὁποῖον, καὶ ἐξ οίκονομικῆς ἐπόψεως ἀλλὰ κυρίως ἐξ ἐπόψεως ἐπιπτώσεων εἰς τὸν ἐκκλησιαστικὸν καὶ ἠθικὸν τομέα, ἐξητάσθη τὸ θέμα τοῦτο. Τὸ ἐν λόγω ἄρθρον, ὑπὸ τὸν τίτλον «Νὰ γίνη δημοψήφισμα», συμπεριελήφθη εἰς τὸ ὑπʼ ἐμοῦ ἐκδοθὲν βιβλίον «Βασιλεύει τὸ ἀγκάθι» (Ἀθῆναι 1978, σελ. 319-339).
Καὶ ἐξ ἐπόψεως μὲν οἰκονομικῆς ἐξετάζοντες τὸ θέμα, ἀνεφέραμεν ὄχι ιδικήν μας γνώμην, ἀλλὰ κρίσεις πολιτικῶν ἀνδρῶν καὶ εἰδημόνων. «Ἕνας ἐξ αὐτῶν», γράφομεν εἰς τὸ ὡς ἄνω βιβλίον μας, «ὁ ὁποῖος ἐχρημάτισε καὶ πρωθυπουργὸς τῆς δημοκρατικῆς μας πατρίδος, μὲ τὴν σαφήνειαν ἀλλὰ καὶ τὴν λακωνικότητα ποὺ ἐγνώριζε νὰ ἐκφράζεται, εἶπεν, ὅτι “ἡ συμμετοχὴ τῆς Ἑλλάδος εἰς τὴν Ε.Ο.Κ. εἶνε συμμετοχὴ τῆς Ἑλλάδος εἰς ἕνα σκληρότατον ἀγῶνα ζωῆς καὶ θανάτου”! Καὶ δὲν ἐξεδήλωσεν καμμίαν αἰσιοδοξίαν, ἐὰν τὸν ἀγῶνα θὰ κερδήση ἡ ζωὴ ἤ ὁ θάνατος. Ἄλλος δέ, ἀρχηγὸς κόμματος, εἶπεν, ὅτι “ἡ Ἑλλὰς ῥίπτεται εἰς τὸν λακκον τῶν λεόντων”. Ἕνας τρίτος, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὅτι ἔχει ὀξεῖαν ἀντίληψιν εἰς τὰ οἰκονομικά, εἶπεν, ὅτι “βαδίζομεν κυριολεκτικῶς εἰς τὰ τυφλά. Δὲν ὑπάρχη κἄν μελέτη, ἐκ τῆς ὁποίας θὰ γίνεται φανερὸν ποῖαι ἐκ τῶν βιομηχανιῶν θὰ ἐξαφανισθοῦν διὰ τῆς συνδέσεως καὶ ποῖαι ἔχουν τὰς δυνατότητας ἐπιβιώσεως καὶ ἀναπτύξεως”. Ἄς σημειωθῆ, ὅτι ὁ ἀρχηγὸς αὐτός, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ ἔτσι, δὲν εἶνε ἐχθρὸς τῆς ἐντάξεως, ἀλλὰ φρονεῖ, ὅτι, χωρὶς ὡρισμένας προϋποθέσεις, ἡ ἔνταξις τῆς Ἑλλάδος θὰ φέρη τὴν οἰκονομικήν της καταστροφήν. Ἄλλος δὲ εἰδικός, ὁ ὁποῖος ἐχρημάτισεν ἐπὶ πολλὰ ἔτη καθηγητὴς τῆς πολιτικὴς οἰκονομίας εἰς τὸ Πανεπιστήμιον τῶν Ἀθηνῶν, ἐκφραζόμενος τολμηρότερον ἐξ ὅλων, ἔγραψεν εἰς δημοσίευμά του, ὅτι “ἡ συμμετοχὴ τῆς Ἑλλάδος εἰς τὴν Ε.Ο.Κ. μόνον Ὡς ἐθνικὴ αὐτοκτονία θὰ ἠδύνατο νὰ θεωρηθῆ”. Νʼ ἀναφέρωμεν γνώμας καὶ ἄλλων εἰδικῶν; Ἀρκοῦν αἱ ἀνωτέρω. Καὶ ἐφʼ ὅσον ἀκούονται ἀντιρρήσεις, ἐπόμενον εἶνε ἡ δυσπιστία νʼ αὐξάνη καὶ πολλοί, ἀκουοντες συνεχῶς νὰ συνιστᾶται ἡ Ε.Ο.Κ. ὡς πανάκεια ὅλων τῶν κακῶν τῆς πατρίδος, νʼ ἀνησυχοῦν καὶ νὰ διερωτῶνται˙ Τὶ εἶνε, ἐπὶ τέλους αὐτὴ ἡ Ε.Ο.Κ.;» (σελ. 322). Read more »

Ἀπὸ βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου «ΣΥΝΟΔΙΚΑ»
Μέρος Α΄, Μέ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ – ΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ στὴν Ἱερά Σύνοδο, σελ. 37-41

5. ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ – ΖΩΗΡΟΤΗΣ – ΦΩΣ

(Συνεδρία τῆς 4-10-1989)

ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ τῆς ἀναγνώσεως τῶν Παρακτικῶν τῶν ἀφορώντων εἰς τὰς ἐνεργείας τοῦ Μακαριωτάτου Προέδρου, τὰς γενομένας «Συνοδικῆ ἐξουσιοδοτήσει» κατὰ τὸν χρόνον τὴς μὴ λειτουργίας τοῦ Σώματος τῆς Διαρκοῦς Ἱ. Συνόδου, ἔχω νὰ παρατηρήσω τὰ ἐξῆς.
1. Ἐνῶ ἀναγινώσκονται τὰ ὡς ἄνω Πρακτικὰ τῆς ἐξουσιοδοτήσεως, δὲν ἀναγινώσκονται ὅμως καὶ τὰ πρακτικὰ τῆς τελευταίας συνεδρίας τῆς Ἱ. Συνόδου τοῦ προηγουμένου μηνός. Τοῦτο φρονῶ ὅτι δὲν εἶνε ὀρθὸν καὶ ἀντίκειται πρὸς τὰς ἀρχάς, αἱ ὁποῖαι πρέπει νὰ διέπουν τὸ Συνοδικόν μας σύστημα. Τὰ μέλη τῆς Ἱ. Συνόδου, τὰ ὁποῖα κατὰ τὴν τελευταίαν συνεδρίαν τοῦ προηγουμένου μηνὸς ὠμίλησαν ζωηρῶς καὶ διεφώνησαν καὶ ἦλθον εἰς ἀντίθεσιν πρὸς τὰς γνώμας ἄλλων μελῶν, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ λάβουν γνῶσιν πῶς διετυπῶθησαν οἱ λόγοι των κατὰ τὰς συζητήσεις τῆς ὡς ἄνω συνεδρίας.
Καὶ πάλιν ἐπαναλαμβάνω τὸ καὶ ἄλλοτε λεχθεν ὑπʼ ἐμοῦ, ὅτι ὁ τρόπος τηρησεως τῶν Πρακτικῶν τῆς Ἱ. Συνόδου εἶνε πλέον ἀπηρχαιωμένος, καὶ θὰ ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ, συμφώνως καὶ πρὸς τὴν πρόοδον τῆς τεχνολογίας, νὰ εἶχεν οὗτος ἀλλάξει καὶ νὰ τηρῶνται τὰ Πρακτικὰ καθʼ ὅν τρόπον τηροῦνται εἰς τὴν Βουλὴν ἤ εἰς ἄλλα σώματα, ὅπου μέχρι λεπτομερειῶν καταγράφεται πᾶσα συζήτησις, καὶ οὕτω τὸ κοινὸν δύναται νὰ σχηματίση πλήρη εἰκόνα καὶ νὰ διαμορφώση τὴν κρίσιν καὶ νὰ ἐξαγάγη τὰ συμπεράσματά του. Ἐὰν λοιπὸν εἰς τὰς συνεδριάσεις τῶν κοσμικῶν ὀργάνων ὑπάρχη διαφάνεια, πολὺ περισσότερον πρέπει νὰ συναντᾶται τοῦτο εἰς ἕνα ἀνώτερον ἐκκλησιαστικὸν σῶμα, ὡς εἶνε ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος.
2. Ἀλλʼ ἐκτὸς τοῦ ἀνωτέρω θέματος, τοῦ σχετιζομένου με τὴν τήρησιν τῶν Πρακτικῶν, ἔχω νὰ παρατηρήσω ὅτι καὶ τὰ ανακοινωθέντα τοῦ Γραφείου τύπου τῆς Ἱ. Συνόδου, τὰ προοριζόμενα διὰ τὸν ἡμερήσιον τύπον, χωλαίνουν σοβαρῶς. Διότι ταῦτα θὰ ἔπρεπε νὰ δίδουν μίαν σύντομον καὶ ζωηρὰν εἰκόνα τῶν συζητήσεων τῆς Ἱ. Συνόδου καὶ ὡς εὔηχοι σάλπιγγες νὰ ἀφυπνίζουν τὴν κοιμωμένην συνείδησιν τῶν πολλῶν ἐπὶ σοβαρῶν θεμάτων πίστεως καὶ ἠθικῆς, ἐκ τῆς ὀρθῆς λύσεως τῶν ὁποίων ἐξαρτῶνται ὕψιστα συμφέροντα. Ἀντιθέτως τὰ ἀνακοινωθέντα ταῦτα εἶνε συνήθως χλιαρὰ καὶ ὑποτονικά, ὁμοιάζουν δὲ μὲ ψυχρὰ ἰατρικὰ ἀνακοινωθέντα σοβαρῶς νοσοῦντων ἀνθρώπων. Ποῦ ἡ γλῶσσα τῆς ὡμῆς εἰλικρινείας; Ποῦ ἡ γλῶσσα τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας; Ποῦ – διὰ νὰ ὁμιλήσωμεν ἐπικαίρως – ἡ γλῶσσα τοῦ Μ. Ἀθανασίου λέγοντος˙ «Ἀδελφοί, παρρησίας ἔχομεν ἀνάγκην»; Ποῦ ἡ γλῶσσα τοῦ μεγάλου προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον ὑπερημύνθη τῆς προσκυνήσεως τῆς ἀχράντου εἰκόνος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ τῶν εἰκονομάχων, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τοῦ ἠθικοῦ πεδίου ἐτόλμησε νὰ ἐλέγξη τὸν ἥρωα δημοσίου σκανδάλου, ὅστις ἧτο ὁ αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου Κωνσταντῖνος ὁ ΣΤ΄. Read more »

Ἀπὸ βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου «ΣΥΝΟΔΙΚΑ»
Μέρος Α΄,  Μέ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ – ΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ στὴν Ἱερά Σύνοδο, σελ. 32, 46

 (Συνεδρία τῆς 9-9-1988)

4. «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ»

«Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα, μαρὰν ἀθά»

ΕΘΕΣΑ χθὲς ὑπʼ ὄψιν τοῦ μακ. προέδρου καθὼς καὶ τῶν λοιπῶν σεβ. συνέδρων ἡμέτερον τεῦχος ἐσχάτως ἐκδοθὲν ὑπὸ τὴν ἐπιγραφὴν «Ὁ Καζαντζάκης ἀντίχριστος» (κριτικὴ ἐπὶ τῶν συγγραμμάτων του). Ἐλπίζω ὅτι τὸ ἐμελετήσατε ἤ ἐλάβατε κάποιαν γνῶσιν τούτου. Εἰς τὸ τεῦχος τοῦτο, ὡς εἴδετε, κρίνομεν τοῦτο ἐπῖ τῆ βάσει δύο βιβλίων του, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ ἕνα εἶνε «Ὁ τελευταῖος πειρασμός». Παραθέτομεν δὲ αὐτουσίας περικοπάς. Εἰς αὐτὰς φαίνεται ὅτι ὁ συγγραφεύς, ὡς ἄλλος Νίτσε, ἐν τῆ νοσηρᾶ, ὀργιαζούση καὶ ἀπίστω φαντασία του, ἔπλασε τέρατα, διὰ τῶν ὁποίων ὁμιλεῖ καὶ ἐκφράζει τὰς βαθυτέρας ἰδέας καὶ αἰσθήματα τοῦ ἐσωτερικοῦ του κόσμου. Ὅσα δὲ καταμαρτυρεῖ ἐν σχέσει πρὸς τὸ πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, προκαλοῦν φρίκην! Ἄς μᾶς συγχωρηθῆ ἀπὸ τὸν Κύριον νὰ σημειώσωμεν ἐνδεικτικῶς ὡρισμένας ἐκ τῶν ὕβρεων καὶ χαρακτηρισμῶν τῆς νοσηρᾶς φαντασίας τοῦ συγγραφέως. Κατὰ τοὺς ἥρωας – τέρατα τοῦ Καζαντζάκη, ὁ Χριστὸς μπάσταρδος, τεμπέλης, ἀχαΐρευτος, ἐρωτύλος, διαφθορεὺς παρθένων, ἀνισόρροπος, δαιμονισμένος, σταυρωτής, ὁ ὁποῖος εἰς τὰς τελευταίας στιγμὰς τῆς ζωῆς του ἔπλαθεν εἰς τὴν φαντασίαν του σκηνὰς πορνείας καὶ μοιχείας.
Ποῖος ἔχων σπινθῆρα πίστεως καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριον δὲν αἰσθάνεται φρίκην καὶ ἀγανάκτησιν ἀκούων τοιαύτας ὕβρεις καὶ χαρακτηρισμοὺς διὰ τὸ πρόσωπον τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ;
Ὁ ἐκ τῆς Δωδεκανήσου λογοτέχνης Γιάννης Κλ. Ζερβός, ὅστις μὲ δύναμιν ἐξήλεγξε τὰς πλάνας τοῦ Καζαντζάκη, ἐπιμένει καὶ μὲ πόνον ψυχῆς ἐρωτᾶ τὴν Ἑλλάδα ὅλην, τὸν κόσμον ὅλον, ἐὰν ὁ Ἰησοῦς ἤξιζε μιᾶς τοιαύτης κακοήθους μεταχειρίσεως ἐκ μέρους Ἕλληνος λογοτέχνου (Ἰδὲ Γ. Κλ. Ζερβοῦ, Σημειώματα ἐπάνω στὸ ἔργο τοῦ Καζαντζάκη, σελ. 16). Σταυρωτὴς ὁ Ἰησοῦς… Καὶ μόνον διὰ τὴν διαστροφὴν αὐτῆς τῆς ὑψηλῆς ἐννοίας τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀξίζει νὰ ὀνομασθῆ ἀντίχριστος ὁ Καζαντζάκης, ἐκ τῶν μεγαλυτέρων ἀντιχρίστων ποὺ εγέννησεν ἡ ἀνθρωπότης, ἐὰν ἀντίχριστος κατὰ τὰς Γραφὰς ὀνομάζεται καὶ πρέπει νὰ ὀνομάζεται ὁ ἀρνούμενος τὴν θεότητα τοῦ Θεανθρώπου.
Ἀλλʼ αὐτὸς ὄχι ἀπλῶς ἀρνεῖται, ὄχι ἀπλῶς πολεμεῖ, ἀλλὰ ἀγωνίζεται, ἵνα μὲ ἄλλου εἴδους περιεχόμενον άκαθαρσίας πληρώση τὰς ὑψίστας ἐννοίας, ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν θεανδρικὴν προσωπικότητα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Read more »

ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ
ΝΟΣΕΙ ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ Η ΣΥΝΟΔΟΣ

Ἀποσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου. Ἐγινε στην Αθήνα στις 15.1.1989

«…Αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα εἶχα Σύνοδο. Βεβαίως, βλέπω ὅτι θὰ περιμένετε νέα ἀπὸ τὴ Σύνοδο. Καί… προσπαθήσαμε κ᾿ ἐκεῖ νὰ δώσωμε – νὰ εἴπωμεν ὅσο μπορούσαμε τὴν ἀλήθεια. Κονταροχτυπηθήκαμε πολύ. Ναί… ᾿Εκεῖ ἐπικρατεῖ ἕνα σύστημα, σύστημα παλαιό. ῞Οπως ἐτόνισα, νοσεῖ συνοδικῶς ἡ ᾿Εκκλησία. ῞Ενα σύστημα ὅτι ὅ,τι γίνεται, ὅ,τι λέγεται ἐκεῖ, νὰ μένῃ μυστικό. ᾿Επικρατεῖ τὸ σύνθημα· «Τὰ ἐν οἴκῳ, μὴ ἐν δήμῳ».
Προσπαθήσαμε νὰ σπάσουμε τὸ φράγμα αὐτὸ τῆς σιωπῆς. Ναί… Καὶ ὡμιλήσαμε κατ᾿ ἐπανάληψι… Καὶ ἐκάναμε – δὲ᾿ λέγω περισσότερα. Διότι μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἔκανα τρεῖς ἀγορεύσεις· καὶ τὶς ἀγορεύσεις αὐτὲς θὰ τὶς δῆτε εἰς τὸν «᾿Ορθόδοξο τύπο». Καὶ εἰς τὸν «᾿Εκκλησιαστικὸ ἀγῶνα» θὰ πληροφορηθῆτε τὰ νεώτερα νέα τῆς Συνόδου.
Συνοπτικῶς λέγω, ὅτι στὴν πρώτη ἀγόρευσι ἐτόνισα, ὅτι – ὅπως ἐτόνισε κ᾿ ἕνας ἐκλεκτὸς δημοσιογράφος τῶν ᾿Αθηνῶν, ὁ κύριος Σαρδελής, ὅτι πρέπει νὰ παύσῃ ἡ ῥουτῖνα μέσ᾿ στὴν ᾿Εκκλησία. ῾Ρουτῖνα, ῥουτῖνα τρομερά. Νὰ φύγωμε ἀπὸ τὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα πράγματα καὶ νὰ ἐξετάσωμε καὶ νὰ ἐρευνήσωμε ἀπὸ τὴν σκοπιὰν τοῦ Εὐαγγελίου τὰ μεγάλα, τὰ τρισμέγιστα θέματα, ποὺ ἀπασχολοῦν τὸ ταλαίπωρο ἔθνος μας, ποὺ κινδυνεύει – δὲν εἶνε προφητεία· θὰ εἶνε δεινὴ αὐτὴ ἡ προφητεία… Δὲν ἀποκλείεται, ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες, τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ ἔθνους ἡ σύγχρονη γενεά, ἡ ὁποία ἔφυγε μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, φοβοῦμαι πολύ —εἶνε πολλὰ τὰ σημάδια—, μήπως γίνουμε νεκροθάφται ἑνὸς ἱστορικοῦ ἔθνους, ἐὰν δὲν ἀφυπνισθῶμεν ὅλοι μας, ἰδίως δὲ ἡ ἡγεσία ἡ πνευματική…
Λοιπόν, τὸ ἕνα εἶνε αὐτό… ῾Η δεύτερη ἀγόρευσι εἶνε, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία μας ἡ ᾿Ορθόδοξος, ἡ ἐπίσημος ᾿Εκκλησία δὲν ἔχει ἑνότητα, δὲν ὑπάρχει ἑνότης… ῾Ενότης φαινομενική, ἑνότης πραγματική, ἑνότης – «τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως» (᾿Εφεσ. 4,13), λέμε ἐμεῖς – μὴν πῶ καμμιὰ σκληρὰ λέξι… Τὰ λέμε χωρὶς καμμία συναίσθησι. Δίκαιον εἶχε ὁ μακαρίτης ὁ ῾Ιερώνυμος, ὅτι —ἔπρεπε νὰ γράψῃ βιβλίο πολύτιμο, ποὺ δὲν τὸ ἔγραψε— τὰ λησμονησμένα λόγια τοῦ Χριστοῦ – πρέπει νὰ τὰ ζωντανεύσωμε πάλι μέσα εἰς τὸ λαό μας τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας. ῾Η ἑνότης δὲν ὑπάρχει στὴν ᾿Εκκλησία. Καὶ γιὰ νὰ ἐπέλθῃ ἑνότης πρέπει νὰ ἀποκατασταθοῦν μερικὲς ἀδικίες, ἀδικίες τρομερές.
῾Η δὲ μεγαλυτέρα ἀδικία, πρωτοφανὴς – δὲν ξέρω ἂν τὴν αἰσθάνεστε ἐσεῖς, ἐγὼ τὴν αἰσθάνομαι… Πρωτοφανὴς ἀδικία, πρωτοφανής… Πρωτοφανής… Χωρὶς δίκη, χωρὶς ἀπολογία δώδεκα ἐκλεκτοὶ ἱεράρχαι, σεβάσμιοι ἱεράρχαι, ποὺ ποτέ τους δὲ᾿ ζήτησαν νὰ γίνουν ἱεράρχαι, ἀλλὰ ἦσκον τὸ ἱεραποστολικό τους ἔργο μετὰ πίστεως καὶ αὐταπαρνήσεως καὶ ἁγνότητος, δώδεκα ἱεράρχαι, ἐπὶ τῆς δικτατορίας ῾Ιωανίδη, ἐσφάγισαν ὡς ἀρνία διὰ τῆς μαχαίρας, τῆς ἀγρίας μαχαίρας τῆς ἱεραρχίας, τῆς – ὑπὸ Μείζονος λεγομένης ῾Ιεραρχίας. ᾿Εσφάγισαν… «Οὔτε βάρβαροι», λέει ὁ Χρυσόστομος, «οὔτε Σαβρωμάται οὕτω πως δικάζουσι».
Καὶ αὐτὴ ἡ ἀδικία ἐξακολουθεῖ μέχρι σήμερα νὰ ὑπάρχῃ. ᾿Ετόνισα λοιπὸν καὶ εἶπα, ὅτι πρέπει νὰ ἀρθῇ αὐτὴ ἡ ἀδικία γιὰ νὰ προοδεύσῃ – καὶ νὰ ἐπανέλθουν εἰς τὰ καθήκοντά τους αὐτοὶ ποὺ ζοῦν τοὐλάχιστον· δυὸ – τρεῖς ἀείμνηστοι ἀπῆλθον μὲ πικρίαν μεγάλην εἰς τὸ ὑπερπέραν… ᾿Ανεχώρησαν εἰς τὸ ὑπερπέραν μὲ μεγάλην πικρίαν. Αὐτὸς ἦτο – ἕνας ὁ ἅγιος Χαλκίδος – ἅγιος ἄνθρωπος… Λοιπόν… ῾Ο δεύτερος ἤτανε ὁ Θεσσαλονίκης, ὁ πάτερ Λεωνίδας… Καὶ τρίτος ἤτανε τοῦ Κιλκισίου, ὁ πάτερ Χαρίτων. Αὐτοὶ οἱ τρεῖς…

O ΛΑΡΙΣΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ Ο ΣΤΕΦΑΝΩΜΕΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Kαί ἐνῶ ὁ λαός συσπειρώθηκε κοντά του καί στεγάστηκε κάτω ἀπό τό ἁγνό χέρι τῶν πλουσίων εὐλογιῶν του, οἱ συλλειτουργοί του καί συνεπίσκοποί του τόν μίσησαν.
Mέ πάθος ἀσίγαστο.
Kαί μέ ἀγριότητα ἀπερίγραπτη.
Ἦταν τό μῖσος τους παράγωγο ζήλειας;
Ἦταν γέννημα μικροῦ ἀναστήματος, πού ἀντιμάχεται μέ μανία τό καταξιωμένο μεγαλεῖο;
Ἦταν τά συμφέροντα τῆς ὁμάδας τοῦ προκαθημένου, πού θεώρησαν ἀπαραίτητο νά ἐξοντώσουν τόν τίμιο, γιά νά ἐγκαταστήσουν στόν ἐπισκοπικό θρόνο τούς νάνους καί τούς «διάτρητους».
Ἡ ἱστορία θά ἀναλάβη νά καταχωρήση τά γεγονότα καί νά καταλογίση τίς εὐθῦνες.
Ὁ Λαρίσης Θεολόγος

Ὁ στεφανωμένος μάρτυρας.
Ὁ ἄνθρωπος, πού μέ τή σιωπή του ἔγραψε ἱστορία.
Ὁ ποιμένας, πού μέ τό χαμόγελό του θεράπευσε πληγές.
ΤΗν ΣΥΝΕΧΕΙΑ://agonasax.blogspot.gr/2016/08/blog-post_14.html

 ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΝΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

 «ΩΣ ΑΚΡΙΤΑΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, ΘΕΩΡΩ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΟΥ ΝΑ ΘΕΣΩ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ Ι. ΣΥΝΟΔΟΥ [Στη συνεδρια της 7-9-1988] ΤΟ ΦΛΕΓΟΝ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ»
__________________

_________________

ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
«ΣΥΝΟΔΙΚΑ», σελ. 23-26

 ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ

ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ – ΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ
(Στὴν Διαρκή Ἱερά Σύνοδο)

(Συνεδρία τῆς 7-9-1988)
ΩΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ἀκριτικῆς περιοχῆς τῆς μαρτυρικῆς μας πατρίδος, ἐναντίον τῆς ὁποίας ἰδιαιτέρως βάλλει ἡ προπαγάνδα τῶν Σκοπίων, διʼ ἧς πλαστογραφεῖται ἡ ἱστορία τῆς Μακεδονίας, θεωρῶ καθῆκον νὰ θέσω ὑπʼ ὄψιν τῆς Διαρκοῦς Ἱ. Συνόδου τὸ φλέγον τοῦτο θέμα.
Βεβαίως τὸ θέμα εἶνε κυρίως ἐθνικὸν καὶ κατὰ πρῶτον λόγον ἀπασχολεῖ τοὺς ἁρμοδίου κυβερνητικοὺς παράγοντας. Ἐν τούτοις συνδέεται καὶ μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, καθʼ ὅσον ὅσοι ἐμπλέκωνται εἰς τὰ δίκτυα τῆς προπαγάνδας τῶν Σκοπίων, ὄχι μόνον διακόπτουν σχέσεις μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ καταντοῦν θανάσιμοι ἐχθροὶ αὐτῆς, ἀλλʼ ἀπομακρύνονται καὶ ἐκ τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Σχηματίζουν δὲ οὗτοι εἰς τὸν ἀπόδημον Ἑλληνισμόν, ἰδίως εἰς τὴν Αὐστραλίαν ὅπου εἶνε ἡ ἔδρα των ἰδιαιτέρας ἐκκλησίας -παρασυναγωγάς, αἱ ὁποῖαι ἐξαρτῶνται πλέον ἀπὸ τὴν διοίκησιν τῆς ψευδοεκκλησίας τῶν Σκοπίων, τὴν ὁποίαν ὡς γνωστὸν οὐδὲν Πατριαρχεῖον ἤ Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναγνωρίζει. Ὅσοι δὲ ἐξ αὐτῶν ἐπισκέπτονται τὴν Μακεδονίαν μας, βάλλουν καταιγιστικῶς κατὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ κλήρου καὶ προπαγανδίζουν ἀγρίως ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων.
Ἰδοὺ γιατὶ τὸ ἐθνικὸν τοῦτο θέμα συνδέεται καὶ μὲ τὴν ἡμετέραν Ἐκκλησίαν καὶ κατὰ συνέπειαν θὰ πρέπη νʼ ἀπασχολήση καὶ ἡμᾶς ὡς ὑπευθύνους κυρίως διὰ τὴν θρησκευτικὴν ἐνότητα.
Χθές, 6-9-1988, εἰς τὴν καθημερινὴν ἐφημερίδα «Ἐστία» ἐδημοσιεύθη εἰς τὴν πρώτην σελίδα ἐμπεριστατωμένον ἄρθρον ἐπὶ τοῦ φλέγοντος τούτου θέματος, τὸ ὁποῖον ἀξίζει νὰ τύχη τοῦ ἐνδιαφέροντός μας. Ἀποκρούων ὁ συντάκτης ὅτι οἱ Μακεδόνες ἀποτελοῦν ἰδιαιτέραν ἐθνότητα, διακρινομένην τῆς ὑπολοίπου Ἑλλάδος, ὡς ἀναντίρρητον ἀπόδειξιν περὶ τοῦ ψεύδους τῶν Σκοπίων φέρει τὴν κατὰ τὸ ἔτος 1904 ὑπὸ τῶν τουρκικῶν ἀρχῶν ἀπογραφὴν τοῦ πληθυσμοῦ τῆς ὀθωμανικῆς Εὐρώπης.

Read more »

ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
«ΣΥΝΟΔΙΚΑ», σελ. 13

Μέρος Α΄

•   H Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, ὡς θεσμὸς ἐπιβληθεὶς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ἐπὶ βαυαροκρατίας, μὲ σκοπὸν τὴν εὐκολωτέραν ὑποδούλωσιν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ κράτος καί δὲν εἶνε σύμφωνος πρὸς τὴν ἀρχαία παράδοσι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
  

ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ – ΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ

1. ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ
ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

(Συνεδρία τῆς 6-9-1988)
ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ πρόεδρε, σεβασμιώτατοι σύνεδροι,
Ὡς μέλος καὶ ἐγὼ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς νέας περιόδου 1988-89, αἰσθάνομαι ἐν πρώτοις τὴν ψυχικὴν ἀνάγκην νὰ εὐχαριστήσω ἐκ βάθους καρδίας τὸν Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅστις ἐν τῆ ἀπείρω αὐτοῦ ἐλέει, ὕστερον ἀπὸ περιπέτειαν ὀδυνηρᾶς ἀσθενείας, μὲ ἠξίωσε νὰ εὑρίσκωμαι ὑγιὴς ἐν μέσω ὑμῶν. Ἐπιτραπήτω δὲ εἰς ἐμὲ κατὰ τὴν πρώτην αὐτὴν ἐμφάνισίν μου ἐνώπιόν σας μὲ γλῶσσαν ὡμῆς εἰλικρινείας, ὡς συνηθίζω νὰ ὁμιλῶ καὶ νὰ γράφω, νὰ εἴπω τὰ δέοντα, ἐλπίζων ὅτι θὰ μὲ ἀκούσετε μὲ ὑπομονήν.

* * *

Εὑρισκόμην εἰς περιοδίαν τῶν χωρίων τῆς παραμεθορίου περιοχῆς τῶν Πρεσπῶν, ὅτε ἔλαβον τὴν πρόσκλησιν του μακαριωτάτου προέδρου περὶ συμμετοχῆς μου εἰς τὴν σύνθεσιν τὴς νέας Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ εἰς τὰς έργασίας αὐτῆς. Ὁμολογῶ ὅτι πάλη τις παρετηρήθη εἰς τὸ βάθος τοῦ ἐσωτερικοῦ μου κόσμου. Διηρωτώμην τὶ ἔπρεπε νὰ πράξω˙ νὰ ἀποδεχθῶ τὴν πρόσκλησιν ἤ νὰ ἀρνηθῶ τὴν συμμετοχήν μου εἰς αὐτήν; Εἶνε γεγονός, ὅτι εἰς τὰ σύνορα τῆς φιλτάτης μας πατρίδος, εἰς τὴν Μακεδονίαν, οἱ ἀκρῖταί μας μὲ πολλὴν προθυμίαν καὶ μεγάλην συγκίνησιν ἀκούουν τοὺς λόγους τοῦ γέροντος ἐπισκόπου, καὶ θεωρῶ τὸν ἑαυτόν μου ἐκ τῆς ἐπόψεως αὐτῆς εὐτυχῆ. Ἀλλʼ ἐδῶ εἰς τὴν αἴθουσαν τῶν συνεδριάσεων τῆς ἱ. Συνόδου οἱ λόγοι μου, ὡς ἀπέδειξε τὸ ἐγγὺς καὶ τὸ ἀπώτερο παρελθόν, – διατὶ νὰ τὸ ἀποκρύψω; – εἶνε τὸ ὀλιγώτερον δυσπαράδεκτοι, καὶ συχνὰ γίνονται ἀφορμὴ δυσαρεσκειῶν, ἐρίδων καὶ διαπληκτισμών ἀκόμη. Ὡς ἔχων προσωπικὴν πεῖραν τοῦ παελθόντος, ἔκλινα μᾶλλον πρὸς τὴν ἀπόφασιν νὰ μιμηθῶ τὸ παράδειγμα ἀειμνήστου ἱεράρχου τῶν Νέων Χωρῶν, ὅστις καλούμενος ὡς μέλος τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου δὲν ἀπεδέχετο τὴν πρόσκληση καὶ δὲν κατήρχετο εἰς Ἀθήνας, προτιμῶν νὰ παραμένη πλησίον τοῦ ποιμνίου του παρὰ νὰ εὑρίσκεται εἰς τὸ κλεινὸν ἄστυ. Τὰς σκέψεις μου δὲ ταύτας ἐξεμυστηρεύθην εἰς φίλους καὶ σεβαστὰ πρόσωπα, οἱ ὁποῖοι ὅμως μοῦ συνέστησαν νʼ ἀποδεχθῶ τὴν πρόσκλησιν. Καὶ ἰδοὺ ὁ ὑποφαινόμενος, ὁ γηραιότερος τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εὑρίσκομαι ἐν μέσω ὑμῶν κατὰ τὴν πρώτην αὐτὴν συνεδρίαν. Ἐπιθυμῶ λοιπὸν νὰ παρατηρήσω τὰ ἐξῆς.

1. Ἐν πρώτοις, ὡς καὶ ἄλλοτε προφορικῶς καὶ γραπτῶς ὑπεστήριξα, ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, ὡς θεσμὸς ἐπιβληθεὶς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ἐπὶ βαυαροκρατίας, μὲ σκοπὸν τὴν εὐκολωτέραν ὑποδούλωσιν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ κράτος, δὲν εἶνε σύμφωνος πρὸς τὴν ἀρχαίαν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Διότι αὕτη, διὰ τοπικῶν καὶ οἰκουμενικῶς Συνόδων, ὥρισεν ἵνα οἱ ἱεράρχαι τοπικῆς τινος ἐκκλησίας συνέρχωνται εἰς σύνοδον δὶς τοῦ ἔτους, ἄνοιξιν καὶ φθινόπωρον, καὶ ἐν Πνεύματι Ἁγίω ἐπιλύουν τὰ ἑκάστοτε ἀνακύπτοντα ζητήματα (βλέπε ἱ. κανόνας˙ ΛΖ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, Ε΄ τῆς Α΄, ΙΘ΄ τῆς Β΄, Η΄ τῆς Πενθέκτης, ΣΤ΄ τῆς Ζ΄ οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ Μ΄ τῆς ἐν Λαοδικεία, ΙΗ΄ τῆς ἐν Καρθαγένη τοπικῶν Συνόδων, ὡς καὶ ἀξιόλογον ὑπόμνημα ὑπεβληθὲν ὑπὸ της Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατὰ τὸ ἔτος 1930 εἰς τὸν τότε πρωθυπουργὸν τῆς χώρας ἀείμνηστον Ἐλ. Βενιζέλον και γνωμοδότησιν τοῦ εισαγγελέως τοῦ Ἀρειου Πάγου Δημ. Τζιβανοπούλου εἰς τὸ περιοδικὸν «Ἐκκλησία», τόμ. 1930, σελ. 1-8).
Ἡ Ὀρθόδοξος λοιπὸν Ἐκκλησία συμφώνως πρὸς τοὺς ἀνωτέρω ἱ. κανόνας, δὲν διοικεῖται δικτατορικῶς καὶ ἀπολυταρχικῶς ὡς ὁ παπισμός, ἀλλʼ ἐν γνησίω δημοκρατικῶ πνεύματι, ὅπερ εἶνε τὸ ἀκραιφνὲς χριστιανικόν, ὑπὸ τὸν φωτισμὸν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τοῦ προεδεύοντος οὐσιαστικῶς καὶ ἀοράτως κατὰ τὰς ἱ. συνάξεις καὶ ἐξασφαλίζοντος ἐλευθέραν συζήτησιν καὶ ἀβίαστον λῆψιν ἀποφάσεων. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὡς παρατηρεῖ σοφὸς ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἶνε Ἐκκλησία τῶν Συνόδων. «Οὐδεμία Σύνοδος» γράφει, «ἠγνόησε μέχρι τώρα τὸν λαόν. Οὐδεμία Σύνοδος ἠγνοήθη ὑπὸ τοῦ λαοῦ. Οὐδέποτε οἱ Πατέρες συνεδρίασαν μυστικῶς, κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων ἠθέλησαν νὰ ἐπιβάλουν τὰς ληφθείσας ἀποφάσεις ἐπὶ τοῦ λαοῦ. Ἀρκεῖ νὰ ένθυμηθῶμεν πόσον ἀκριβὰ ἐπλήρωσε τὴν παράβασιν τοῦ χρυσοῦ τούτου κανόνος ἡ βεβιασμένη ἐν Φλωρεντία Σύνοδος, ἐπειδὴ ἐκώφευσεν εἰς τὰς διαμαρτυρίας καὶ περιεφρόνησε τὴν ἀντίδρασιν τοῦ λαοῦ τοῦ Βυζαντίου. Τὸ τέλος της ἦτο νʼ ἀποδοκιμασθῆ καὶ νὰ συναντήση τὴν μῆνιν καὶ τὴν ἀγανάκτησιν. Διὰ τοῦτο ἀπέτυχε καὶ αἱ ἀποφάσεις της ναυαγήσασαι οὐδὲν κῦρος ἀπέκτησαν» (βλ. ἐπισκόπου Μελόης Αἰμιλιανοῦ, «Ἐκκλησία τῶν Συνόδων», Ἀθῆναι 1963, σελ. 7). Read more »