Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2305

Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου
12 Ἰουλίου 2020 ἑσπέρας
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Στη Γυαρο

(Στὸ ταραγμένο κλῖμα τοῦ σκανδάλου τῶν καλλιστείων, ποὺ ἄρχισε τὸ 1952, συνεχίζει καὶ ὁ ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Καν­­τιώτης τὸ ἑπόμενο θέρος τὴν σχετικὴ μαχητικὴ ἀρθρογραφία μὲ νέα ἄρθρα στὸ περιοδικὸ «Χριστιανικὴ Σπίθα». Ὁ ἀγώνας αὐτὸς εἶνε σκληρὸς καὶ θὰ διαρκέ­σῃ, ὅπως θὰ δοῦμε, ἀφοῦ τὸ κακὸ ὑποστηρίζεται καὶ ἐπιχορηγεῖται ἀπὸ τὸ κράτος. Ἀφορμὴ νὰ γράψῃ παίρνει ἀπὸ μία εἴδησι τῶν ἡμερῶν.)

Τὸ μάθατε; Ἕνα ὀνάριο στὸν Πειραιᾶ δάγ­κωσε μιὰ κοπέλλα, κι αὐτὴ μήνυσε τ᾽ ἀ­­φεν­τικό του. Τέτοιος ὄνος, σχολί­ασε κά­ποιος, χρειαζόταν νὰ βρεθῇ καὶ στὴν αἴθουσα τῶν καλλιστείων, νὰ «περιποιη­θῇ» τὶς τόσες καλλονές… Θὰ διαφωνήσουμε ὅμως· ὄχι δὲν χρει­­α­ζό­ταν, ὑπῆρχαν ἐκεῖ πολλοὶ σὰν …κι αὐ­τόν, μόνο ποὺ αὐτοὶ βαδίζουν ὄχι μὲ τὰ τέσ­σερα ἀλλὰ ὄρθιοι, ἔχουν τίτλους μέσα σ᾽ αὐτὸ τὸν στάβλο ποὺ λέγεται ἑλληνικὴ ἀριστοκρατία.
–Εἶνε γλῶσσα αὐτὴ ἱεροκήρυκα, νὰ παρομοιάζῃς τέτοιους ἀνθρώπους μὲ γαϊδάρους;
Ἀντιθέτως, κύριοι· οἱ γάιδαροι θὰ θεωροῦ­σαν ὕβρι νὰ τοὺς ποῦν ἀνθρώπους ἔτσι ποὺ καταν­τήσαμε τὸν ἄνθρωπο· τὰ ζῷα δὲν κάνουν τὰ αἴσχη ποὺ κάνουν οἱ ἄνθρωποι σήμερα.

«Καλλιστεῖα» ὀνομάζουν οἱ εὐφημισταὶ τοὺς κινηματογραφικοὺς διαγωνισμοὺς πρὸς ἀνάδειξιν στὰρ καὶ μίς. Ἡ ἀλήθεια εἶνε, ὅτι καλλι­­στεῖα = συγκέντρωσις ἐξευγενισμένων ὄνων μὲ ἀνθρώπινη λαλιά, ἕτοιμων νὰ ξεσπάσουν σὲ ὀγ­κανίσματα ἐπὶ τῇ θέᾳ γυμνῆς σαρκός, ὅ­πως ἔγινε τὸ 1952 στὸ ξενοδοχεῖο «Μεγάλη Βρεττά­νια». Ὁ Δαυῒδ θὰ ἔλεγε· «Ἄνθρωπος ἐν τι­μῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνε­σι τοῖς ἀ­νοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48,13,21).
Ἐναντίον τέτοιων καλλιστείων ἔγιναν μεγάλες διαμαρτυρίες, ἀλλὰ ἡ κυβέρνησι ἀδιαφορεῖ. Ὁ λαὸς ἀγανακτεῖ· ἄλλη εἶνε ἡ Ἑλλάδα τοῦ Συντάγματός μας, καὶ ἄλλη αὐτὴ ποὺ βλέπει. Δὲν ἀγωνίστηκε γιὰ νὰ προμηθεύῃ τὸ Χόλλυγουντ μὲ στὰρ διεθνοῦς χαμαιτυπείου. Ὄχι! φωνάζουν τὰ νεκροταφεῖα Φλωρίνης, Γρεβενῶν, Καστοριᾶς, Κοζάνης κ.ἄ., κι ἀλλοί­­μονο ἂν δὲν θέλετε ν᾽ ἀκούσετε τὴ φωνή τους ποὺ φτάνει «ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν» (Ἀπ. 1,15· 14,2· 19,6).
Πρώτη ἐκδήλωσι τῆς ὀργῆς τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ ἦταν ἡ φωνὴ «αἶσχος», μὲ τὴν ὁποία ὑ­πο­­δέχτηκε τὴ Δευτέρα 1 Ἰουνίου 1953 στὶς 5 μ.μ. μπροστὰ στὸ κινηματοθέατρο «Ρέξ» τὶς ὑ­ποψήφιες στὰρ καὶ μίς, ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ πολυ­τελῆ αὐτοκίνητα μὲ μειδιάματα καὶ στέλνον­τας ἀδιάντροπα φιλιά. Ἐπὶ μία ὥρα ἡ περιοχὴ σειόταν ἀπὸ τὶς φωνὲς μελῶν τῶν συλλόγων «Μέγας Ἀθανάσιος», «Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής», «Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» κ.ἄ.. Καὶ τὸ περίεργο, ὅπως ἔγραψε τὴν ἑπομένη σοβαρὴ ἐφημε­ρίδα, «ἀντὶ ἡ Ἀστυνομία νὰ συλλάβῃ τὴν πέτραν τοῦ σκανδάλου –τὰς σεισοπυγούσας καλλονάς–», συνέλαβε, κακοποίησε καὶ ἔρριξε στὸ ὑπόγειο τοῦ «Ρέξ», στὰ ἀποχωρητήρια, 30 ἀ­πὸ τοὺς διαμαρτυρομένους. Ἀνάμεσά τους ἦ­ταν· νέοι παρασημοφορημένοι μὲ ἀ­ριστεῖα ἀν­δρείας, πατέρες μονογενῶν υἱῶν ποὺ ἔπεσαν σὲ πεδία μαχῶν, ἀνάπηροι μὲ τὸ σῆ­μα στὸ πέτο, φοιτητές, ἐργάτες καὶ ἀθῷες γυναῖκες τοῦ λαοῦ. Ἐκφράζουμε τὴ βαθειὰ λύπη μας. Μόνο ἀστυνομία ποὺ θὰ ὑποστήριζε καθεστὼς καὶ «πολιτισμὸ» Πομπηΐας, Σοδόμων καὶ Γομόρρας, καὶ λοιπῶν πορνοπόλεων τῆς ἀρχαιότητος μποροῦσε νὰ συμπεριφερθῇ ἔτσι.
Ἀστυνομία τῆς Ἑλλάδος, μετανόησε γι᾽ αὐ­­τὴ τὴ στάσι σου! ἀναλογήσου τίνος εἶσαι ἐσὺ φρου­ρός· στὰ πηλήκιά σου φέρεις τὸν τίμιο σταυρό, ποὺ ὅμως ὡρισμένα ὄργανά σου τὴν ὥρα ἐκείνη τῶν ἐπεισοδίων τὸν βλαστημοῦ­σαν. Θέλουμε, τὰ ὄργανα αὐτὰ ὄχι νὰ τιμωρη­θοῦν ἀλλὰ νὰ με­τανοήσουν.
Ἡ πρώτη κροῦσις ἔγινε. Καὶ ἐνῷ ἡ ἐπιτρο­πὴ τῶν καλλιστείων συνεδρίαζε στὴν αἴθουσα τοῦ «Ρέξ» καὶ ἄκουγε εἰσήγησι κάποιου καθηγητοῦ τοῦ Πο­λυτεχνείου περὶ μεθόδου ἐξ­ακριβώσεως τῆς συμμετρίας τῶν μελῶν τῶν ὑ­ποψηφίων στὰρ καὶ μίς, ἀπὸ τὰ ὑπόγεια ἔ­φτανε ἡ διαμαρτυρία τῶν ἐγκλείστων, ἀλλὰ τώρα ὑπὸ τὴ μορφὴ ψαλμῳδίας…
Ὁ διοργανωτὴς τῶν καλλιστείων δημοσιογράφος κ. Μαμάκης, ἀσυνήθιστος σὲ ἀποδοκιμασίες, ματαίως προσπαθεῖ νὰ καλυφθῇ πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη τῆς πρέσβειρας τῆς Ἀμερι­κῆς κ. Πιουριφόϋ, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς ὁποίας θέτει τὰ καλλιστεῖα. Ἄλλωστε τώρα ἐναν­τίον τέτοιων ἐκδηλώσεων ξεσηκώνονται διαμαρτυρίες καὶ στὴν Ἀμερική.
Ὁ κ. Μαμάκης νιώθει ὅτι τὸ ἔδαφος σείεται κάτω ἀπ᾽ τὰ πόδια του καὶ προσπαθεῖ νὰ σωθῇ. Ἀπὸ τὸ ξενοδοχεῖο «Μεγάλη Βρεττάνια», ὅπου ἔκανε τὸ 1952 τὴν ἁμαρτωλὴ παννυχίδα του, σπεύδει νὰ μεταφέρῃ τὰ καλλιστεῖα πρὸς τὸ Ἱπποδρόμιο τοῦ Φαλήρου· ἐ­κεῖ, τὴ νύχτα τὴ ἀσέληνη, θ᾽ ἀκουστοῦν τὰ «χρε­μετίσματα», οἱ ζητωκραυγὲς γιὰ τὶς καλλονές. Ἄν, ἐκεῖνες τὶς ὧρες τοῦ «οἴστρου ἀ­κο­λασί­ας» (τροπ. Κασσ. Μεγ. Τετ.), περνοῦσε ἀπὸ τὸ Ἱπποδρόμιο ὁ προφήτης Ἰερεμίας, θὰ ἐπαναλάμβανε τὸν ἁρ­μόζοντα ἔλεγχό του· «Ἵπποι θηλυμανεῖς ἐ­γενήθησαν, ἕκαστος ἐπὶ τὴν γυναῖκα τοῦ πλη­­σίον αὐτοῦ ἐχρεμέτιζον. Μὴ ἐπὶ τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει Κύριος. ἢ ἐν ἔθνει τοιού­τῳ οὐκ ἐκδικήσει ἡ ψυχή μου;» (Ἰερ. 5,8-9).
Ἀλλ᾽ οὔτε στὸ Ἱπποδρόμιο τοῦ Φαλήρου πρέπει νὰ μείνῃ ὁ κ. Μαμάκης. Δὲν θὰ τὸν ἀ­φήσῃ ἡ ὀργὴ τοῦ λαοῦ. Στὴ θάλασσα! εἶνε τὸ νέο σύνθημά μας. Στὸ Αἰγαῖο ὑπάρχουν κάτι ἀκατοίκητα ἐρημόνησα, ὅπου βόσκουν ὑπομονητικὰ τετράποδα, γι᾽ αὐτὸ λέγονται γαϊδουρονήσια. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶνε ἡ Γύαρος, ὅ­πως λέγεται στὴν ἀρχαία γλῶσσα, ἢ Γιοῦρα· βρίσκεται μεταξὺ Σύρου, Ἄνδρου καὶ Κέας.
Ἐκεῖ ἂς μεταφερθοῦν πλέον τὰ ἐπαίσχυν­τα καλλιστεῖα. Κι ὅταν φτάσῃ ἐκεῖ ἡ θαλαμη­γὸς ποὺ θὰ μεταφέρῃ τὶς καλλονές, θὰ τὶς ὑ­ποδεχτοῦν τὰ εὐ­γενῆ τετράποδα μὲ τὶς ἰδιότροπες σειρῆνες τους. Λοιπὸν στὴ Γυάρο!
Συλλαλητήριο
Τὰ «καλλιστεῖα» ἀποδοκιμάστηκαν ἔντονα, ὅπως εἴδαμε. Ἡ ἀγανάκτησι ἐναντίον τους εἶ­νε ἔκδηλη. Καὶ ἡ Ἱ. Σύνοδος ζήτησε ἀπὸ τὸν πρωθυπουργὸ τὴν κατάργησι τῶν καλλιστείων (Χρονικὸ 20οῦ αἰώνα, 5-6-1953, σ. 823). Ὕ­στερα λοιπὸν καὶ ἀ­πὸ τὸ διάβη­­μα αὐτὸ τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας θὰ ἔπρεπε νὰ σταματήσουν.
Δυστυχῶς ὅμως ἡ κυβέρνησι δὲν λαμβάνει κανένα μέτρο. Ἴσως διότι καὶ οἱ ἐπίσημοι ἐν­διαφέρον­­ται γι᾽ αὐτά, συμμετέχουν καὶ ἀθλοθετοῦν τὴν ἀθλιότητα.
Γι᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ ἀγώνας τοῦ λαοῦ πρέπει νὰ ἐν­ταθῇ. Καὶ οἱ σύλλογοι «Μέγας Ἀθανάσι­ος», «Τρεῖς Ἱεράρχαι», «Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής», «Ἰωάννης ὁ Θεολόγος Ἀθηνῶν» καὶ «40 Μάρτυρες» Κοζάνης ζήτησαν μὲ αἴτησί τους τὴν ἄδεια νὰ συγκροτήσουν συλλαλητήριο στὴν πλατεῖα τῆς Μητροπόλεως Ἀθη­νῶν. Δυστυ­χῶς ὅμως ἡ ἄδεια δὲν δόθηκε.
Αὐτὴ εἶνε ἡ ἐποχή μας ἀπὸ ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως· ἐποχὴ χειρότερη καὶ ἀπὸ τὴν ἐπο­χὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ὑπὸ ῾Ρωμαϊκὴν κατοχὴν μποροῦσε νὰ μιλήσῃ στοὺς Ἀ­θηναίους ἐ­λεύθερα ἀπὸ τὸ βῆμα τοῦ Ἀρείου πάγου (βλ. Πράξ. κεφ. 17ο). Οἱ πολιτικοὶ σὲ παραμο­νὲς ἐκλογῶν μποροῦν νὰ μιλᾶνε ἀπὸ τὰ μπαλ­κόνια, οἱ κληρικοὶ ὅμως περιορίζονται μόνο στοὺς ναούς. Ὁ κ. Μαμάκης μπορεῖ νὰ ὀργανώνῃ τὰ καλλιστεῖα του, ὁ πιστὸς λαὸς δὲν μπορεῖ νὰ συγκεντρωθῇ καὶ νὰ ἐκδηλώσῃ νόμιμα τὴ σκέψι του. Τώρα, ἀκόμη καὶ ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος ἂν ξαναερχόταν, δὲν θὰ μποροῦ­σε νὰ μιλήσῃ σὲ ἀνοικτὸ χῶρο.
Πρὸ τῶν γεγονότων τῆς 1ης Ἰουνίου 1953 ὁ κ. Μαμάκης εἶχε ὁρίσει τὴν 13η τοῦ μηνὸς ὡς ἡμέρα τῆς τελικῆς ἐκλογῆς. Μετὰ τὰ γεγονότα ἀνέβαλε τὴν ἡμέρα τῶν καλλιστείων. Φοβᾶται, λόγῳ τῆς ἀσταθείας τοῦ καιροῦ στὰ Βαλκάνια, μήπως καμμιὰ μπόρα τοῦ Ἀττικοῦ οὐρανοῦ ἐμποδίσῃ τὴν ὡραία τελετὴ τῆς γυμνότητος! Φοβᾶται μπόρα; Ναί, ἴσως κάποτε ἀ­νοίξουν καὶ οἱ καταρράκτες τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἔλθῃ μπόρα ἀπὸ τὸν οὐρανό· ἀλ­­λὰ ἡ μπόρα ποὺ φοβᾶται ἔρχεται αὐτὴ τὴ φο­ρὰ ἀπὸ τὸ λαό, ὁ ὁποῖος θὰ βρῇ ὁπωσδήποτε τρόπο νὰ ἐκδηλωθῇ γιὰ τὰ καλλιστεῖα, ἀρκεῖ νὰ πληροφορηθῇ ἐγκαίρως τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ γίνουν.
Ὅπως οἱ Κύπριοι ματαίωσαν στὴν Πάφο τε­λετὴ στέψεως τοῦ βασίλισσας τῆς Ἀγγλίας, ποὺ κρίνεται ἀνεπιθύμητη στὴν ἑλληνικὴ μεγαλόνησο, ἔτσι οἱ Ἀθηναῖοι καὶ Πειραιῶτες θὰ ματαιώσουν τὴν στέψι τῆς αἰσχρῆς βασίλισσας ποὺ λέγεται ἀναίδεια. Αὐτὴ ποὺ θὰ ἐκ­λε­γῇ στὰ καλλιστεῖα δὲν θὰ ἐκπροσωπῇ τὴ χριστι­­α­νικὴ Ἑλλάδα, ἀλλὰ μόνο τὴ μειονότητα ἐκείνων ποὺ ζοῦν μὲ πλαδαρότητα, ἀσωτία καὶ φιληδονία. Δὲν θυσιάστηκαν οἱ ἥρωές μας γιὰ νὰ στεφανώνεται δημοσίως στὴν πρωτεύουσα τὸ ξόανο τῆς πορνείας σκεπασμένο μὲ τὴν ἀ­ραχνοΰφαντη σάρπα τῶν καλλιστείων.
Σὲ ἀγώνα καταλύσεως τῶν αἰσχρῶν εἰδώλων μᾶς καλεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ποὺ σαλ­­πίζει, ὅτι ὁ Θεὸς «παραγγέλλει τοῖς ἀν­θρώποις πᾶσι πανταχοῦ μετανοεῖν, διότι ἔ­στησεν ἡμέραν, ἐν ᾗ μέλλει κρίνειν τὴν οἰ­κου­μένην ἐν δικαιοσύνῃ» (Πράξ. 17,30-31).
Τὰ «καλλιστεῖα» ὄχι στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ στὴ Γυάρο, ἢ οὔτε καὶ στὴ Γυάρο· γιατὶ κ᾽ ἐκεῖ τὰ ὀ­νάρια ἄρχισαν νὰ διαμαρτύρωνται.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Περιληπτικὴ μεταφορὰ μὲ μεταγλώττισι στὴν ὁμιλουμένη σήμερα ἄρθρων, ποὺ δημοσιεύθηκαν στὸ περιοδικὸ «Χριστιανικὴ Σπίθα» (φ. 145/1953) καὶ περιελήφθησαν στὸ βιβλίο Σημεῖα τῶν καιρῶν (Ἀθῆναι 1953, σσ. 90-101) 25-5-2020.