Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for the ‘English’ Category

A SHORT ANTHOLOGY OF NICHOLAS J. SOTEROPOULOS

author Posted by: admin on date Οκτ 11th, 2015 | filed Filed under: English, ΝΙΚΟΛ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

A SHORT ANTHOLOGY

 OF NICHOLAS J. SOTEROPOULOS

(IN ENGLISH TRANSLATION)

CONTENTS TABLE

1. Do You Want To Be Saved?………………………………………………….. 1
2. I Ask for Forgiveness!……………………………………………….. 21
3. Elder Porphyrios Special Interview with Nicholas J. Soteropoulos….……..28
4. The Few…………………………………………………………………………. 34
5. Three Qualities of the All-holy Mary………………………………………….45
6. God Does Not Punish?……………………………..52
7. How Scripture Speaks Concerning Heretics………………………………….55
8. Critical Commentaries (Nafpactou)……………………………………………58
9. Wrong Perceptions Concerining Orthodoxy………………………………….59
10. The Humbling Mystery……………………………………………………….66
11. Proofs of God’s Existence …………………………………………………….68

DO YOU WANT TO BE SAVED?

Read more »

The all Holy Virgin

author Posted by: admin on date Αυγ 12th, 2015 | filed Filed under: English

The all Holy Virgin

«And was incarnated by the Holy Spirit and of

the Virgin Mary and became man»

http://www.orthodoxpath.org

Dear friends, humanity is the summit of eik.PLATYTERAearthly creation, and if God created nothing else, mankind would be enough to testify that there is a God, an all-wise God, omnipotent and benevolent. What an excellent creation man is! We see a beautiful statue and admire it, and no one dares to say the statue created itself without the sculptor. But, when compared to a human, what is a statue, even the most perfect one kept in a museum and considered a treasure of infinitive value? The statue is dead, inanimate, idle. It has eyes but does not see, ears but does not hear, feet but cannot walk. Man, however, is alive, with soul, and active and creative statue, which when studied more and more gains more and more admiration. Common sense says that, just as every statue was made by an artist, man was created by God.

Man is a marvelous creation of God, a little bit less than the angels, and is divided into man and woman. Man and woman are equal. They have the basic characteristics of human personality, reason, conscience, will and the rest. They do possess differences, but the differences between man and woman does not reduce, but rather enhance the admiration due to humanity. They add beauty and charm, making human life a pleasant thing. Since the first man until now, billions of people have been born. Of these billions of people, men and women, there have been some who have tried to destroy the grandeur of humanity by their criminal acts, they tried to degrade the human personality and put the human race to shame. Mankind fell from the lofty height of honor and dignity into the slime of dishonorable passions, and became like the wild beasts. Reading history and seeing contemporary reality, one shudders and is ashamed of mankind’s horrible crimes and shameful acts. Among billions of people, however, there are still some who, by their acts and virtues, have honored and continue to honor humanity, demonstrating that we were created for a higher purpose, making us aspire for heaven, for the blessed life which man lived in Paradise before the Fall. Read more »

«We will not deny you, Beloved Orthodoxy» – Joseph Vryennios (ΟΥΚ ΑΡΝΗΣΟΜΕΘΑ ΣΕ ΦΙΛΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ…)

author Posted by: admin on date Μαρ 9th, 2015 | filed Filed under: English

– New Heresies – ΝΕΑ ΑΙΡΕΣΗ

By +Metropolitan Augoustinos (Kantiotes) of Florina

«We will not deny you, Beloved Orthodoxy» – Joseph Vryennios

ΟΥΚ ΑΡΝΗΣΟΜΕΘΑ ΣΕ ΦΙΛΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ…Ιωσήφ Βρυέννιου    

OΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜ.Of late, certain theologians, under the influence of contemporary, world-wide currents, have begun to savour the words «ecumenicity», «ecumenical spirit», and «ecumenical movement», as if they were hard-candy.  Ecumenicity; what a beautiful word!  And yet, behind these words, lay hidden a most fearful danger for Orthodoxy.  What is this danger?  We will show you by means of an example.  
     Imagine a woman, a woman faithful to her husband, a woman who will allow no third party to enter into their relationship, ever mindful of the promises which she had made before God and before men.  She is a woman of exceptional beauty, drawing the eye of many a man.  On account of her uprightness, however, anyone who dares to touch, or to proposition her, immediately meets with her anger.  Should such a one persist, this honourable woman will deliver a strong slap to his face in order bring him to his senses.  
     Those men who are learned in this vile business, however, will try another method.  These will try to uncover what it is that this woman likes; does she perhaps love poetry, or philosophy, or art?  By means of these things the secret admirer will trap her.  With great deftness he will begin having innocent conversations with her on those subjects that are beloved to her.  «What a wonderful poem!»; «What a beautiful painting!»; «What a wonderful play!»; «How sweet a piece of music!»  And thus begins the dialogue.  Gradually the unsuspecting woman is lured into longer conversations with the deceiver who, while his tongue speaks of philosophy and art, his heart leaps at the hope of taking the woman for himself.  Finally, after an air of great familiarity and mutual understanding has been achieved through these conversations, the door is opened to the foul deed, the shameful union.  Just as the most-evil serpent succeeded in beguiling Eve by means of a simple conversation, in like manner the seed of shameful union was sown. Read more »

OYK ΑΠΑΡΝΗΣΟΜΕΘΑ ΣΕ ΦΙΛΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ… (ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΑ -Anti-papal)

author Posted by: admin on date Νοέ 11th, 2014 | filed Filed under: English, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

BISHOP AUGUSTINE N. KATIOTES

FORMER METROPOLITAN OF FLORINA

Anti-papal Discourses

OYK AΡΝΗΣ. ΦΙΛΗ ΟΡΘ“The piety, or godliness, handed down to us by out fathers we shall not deny…In this we were born, in this we were baptized, in this we associated, in this we live and in this shall we fall asleep (die): and if the occasion invites us, we shall die a thousand times in its behalf and no one shall be able to separate us from this true confession. Do not move eternal bounds, nor transpose ancient legislations…Until the end, brothers in Christ, let us remain firm in Orthodoxy, let us keep godliness/piety unbroken, unshaken, and let us keep the faith sure, let us reverence the fathers, let us venerate the saints, let us fear the Lord, and let us not betray our salvation. No one compels us, nor is forced obviously, if we ourselves do not apostasize (fall away) from the good membership of the Church. Let us, then, be manly and no one shall be able turn us over.

JOSEPH VRYENNIOS

(See, “THE SURVIVING WORKS”, “TA EVRETHENTA”,Vol. I, pp. 147,148, Leipsia, 1768)

Dedicated to the faithful children of the Orthodox Church struggling against papism, especially in the Hellenism abroad.

PROLOGUE

Since the time the patriarch of Constantinople Athenagoras without the canonical decision of the Orthodox Church lifted the Anathema against the heretical papists and with frequent declarations and other activities hastened very quickly to the pope, to the orthodox world, and indeed to archbishoprics and metropolises which are dependent upon the Ecumenical Patriarchate, there was created a philo-papal and a philo-unionist climate, which reminds one of the climate prior to the fall of Constantinople. The philo-unionists then, hoping in the pope’s help for the saving of Constantinople, hastened to Ferrara and Florence and signed the false-union with the papists, being heavily pressured religiously, but also being played nationally, since essential help on the part of the pope for the saving of the Byzantine Empire was not given.

After Read more »

St. KOSMAS +Metropolitan Augustinos (Kantiotes) of Florina

author Posted by: admin on date Αυγ 11th, 2014 | filed Filed under: English

+Metropolitan Augustinos (Kantiotes) of Florina

Translated  by  Fr. John Palmer

Saint Kosmas the Aetolian as a Missionary 

What did this man not do for the benefit of the Greek nation!
5. Prophesies and miracles.
6. Conclusion.

 

1. Introduction.

A holy anniversary has recently been celebrated in Greece: this past 24th of August marked the passage of 180 years from the very day on which a glorious son of a Northern Epirian village on the shore of the Apsus River, next to the city of Veratios (today’s Albania) , finished the course of his life as a martyr. His very name – Kosmas that Aetolian (1714-1779) – continues to stir us even today. Saint Kosmas the Aetolian as a Missionary Part 1

Newspapers and periodicals of both the Capital and the provinces published articles marking this anniversary, however, as one journalist has remarked, most of these do not paint a true picture of Saint Kosmas. Each attempts to shade the picture according to his own preferences, thoughts, and sentiments so that the ideas of worldly circles have found expression through the mouth of the saint: were he alive today to hear these things, the saint would be distraught, seeing that the meaning of his struggle had been so manipulated and distorted. For example, because in some exceptional case the saint allowed the materials from a destroyed church to be used in order to erect a school, the conclusion has been drawn that Saint Kosmas did little more than destroy churches in order to build schools. Who did this? He who, if he commended learning, did so solely as an aid to moral and religious man’s formation, saying that the school ought to open the way to the Church, to monasteries? Thus any school which lacks a religious foundation, which does not have as its foundation the great commandment of love – love of both God and neighbour – but which is instead cold, indifferent, an enemy of the true faith, this school has become destructive, it has fallen away from its true end, and is dynamite to the foundation of Orthodox community. As the Saint has prophetically said, «Great evils will come to humanity through those who are well read.» In another case, because Saint Kosmas sought to stop the flow of sin and immorality, checking the lack of compassion and the injustice exhibited by the wealthy and those in the community who held high offices, some drew the conclusion that the Saint was nothing more than a social reformer, suggesting that he was simply engaging in class conflict, rousing the weak against the strong. In yet another case, because he checked certain shortcomings of the clergy, and even of the hierarchs, there were those who concluded that Saint Kosmas was against the hierarchy. Since he spoke in the language of the people – thus say the proponents of the ‘vernacular’ language – Kosmas was a demotikistis, who thought that the world would be saved through language! Finally, judging from certain of his sayings and actions, others said that he was an agent of foreign powers, of the Muscovites, and that he was in league with Orloff and his movement (1770). This accusation was used against him primarily by his enemies the Jews.

How limited was their understanding of Saint Kosmas! Saint Kosmas was certainly a multi-faceted personality, like a multi-faced diamond. Each face of this spiritual diamond, however, reflected the same light; the unfading light of the Resurrected Lord. At the depths of his being, Saint Kosmas was purely spiritual, purely evangelical, and purely metaphysical; he was an ambassador of God, an apostle of Jesus Christ. He was a true missionary, fulfilling the commandment of the Lord to, «Go ye therefore, and teach all nations,» a commandment which has yet to be fulfilled in many corners of the earth. How many millions of people await new evangelists!

If we are to grasp the full meaning of Saint Kosmas’ mission we must turn to look at the era in which he lived and what he did; we must, in other words, look at the historical context within which his missionary activities took place, as well as what he did and how he did it.

2. Context.

The century within which St Kosmas Read more »

In Honour of the Holy Apostles

author Posted by: admin on date Ιούν 27th, 2014 | filed Filed under: English

In Honour of the Holy Apostles

by matushka constantina

holyapostles_iconIn honour of the Apostles, whose Synaxi we will celebrate on June 30, the day after our celebration of the great beacons of the Gospel, Sts. Peter and Paul, I wanted to share this excerpt from Bishop Augoustinos Kantiotis’ book Follow Me, p. 359:

What mission can compare to that of the Apostles, and what offering of love to theirs? In their entirety, they are the first after the One. Therefore, the Church, founded on their labours and their blood, is called the Apostolic Church. It is a name, which, so as not to remain a simple title, makes the deepest obligations on Christians of every age who are members of the One, Holy, Catholic and Apostolic Church, which Orthodoxy is. Our Church is called “Apostolic.” In everything we should maintain apostolic teaching, apostolic life and polity, for woe to us if below the epigraph “Apostolic” we hide an ideology and life that does not bear the apostolic stamp.

The Apostles demolished the pagan world, enlightened nations, and created a new world. These twelve led thousands of souls to Christ. How did they do this? By their simple teaching, which sketched before their listeners Jesus Christ Crucified and Resurrected from the dead. They attracted people by the miracles they worked and through which they confirmed their divine teaching, which seemed so strange to the ears of the idolaters and Jews, for whom the preaching of the Cross was foolish and offensive. They attracted people by their holy example. In the Apostles, Christ’s words found complete harmony. “Let your light so shine before men, that they may see your good works and glorify your Father in heaven” (Mt. 5:16). Through all these things – brilliant teaching, astonishing miracles, and radiant way of life – the Apostles were shown to be shinning mirrors of the Logos, in which people saw the wondrous image of Jesus Christ. They were shown to be suns shinning, warming, and giving life. They were sown to be the clearest proof of our religion’s heavenly origin.

matushka constantina | June 27, 2014 at 10:00 am | Categories: Saints

ORTHODOXY BEFORE ECUMENISM (H OΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ)

author Posted by: admin on date Μαι 20th, 2014 | filed Filed under: English, ΒΙΒΛΙΑ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

( he Blessed Bishop Fr. Augustine +

ORTHODOXY BEFORE ECUMENISM

CONTENTS………………………………………………………….1
Dedication…………………………………………………………….
Prologue………………………………………………………………
Instead of an introduction (1971)……………………………………

OΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜ.

I. On the occasion of the convening of conventions……Evanston (1954)
In Rhodos (1959)………………………………………………
New Arguments (1969)…………………………………………

II. To the ecumenical patriarchs……………………………………..
Open letter to ecumenical patriarch lord Athenagoras (1962)….
Upon the enthronement of ecumenical patriarch
lord Demetrios (1972)……………………………………
Open letter to ecumenical patriarch lord Demetrios (1985)……
III. Ecclesiastical Affairs in Austrailia……………………………….
Australia (1986)………………………………………………….
Our radical difference (1986)………………………………Done
Dialogue and its consequences (1987)……………………..Done
Are we prohibited from speaking about Christ? (1987)……Done+
Charge against the archbishop of Australia lord Stylianos (1989).
IV. Appendix…………………………………………………………….
Crisis of conscience (1988)………………………………………

Year 42 – Athens – July – August 1986 – Issue No. 447

A timely article from the Greek religious periodical

CHRISTIAN SPARK”

Editor-Publisher

AUGUSTINE N. KANTIOTES Bishop of Florina

Response to the archbishop of Australia Mr. Stylianos

OUR RADICAL DIFFERENCE

Yet again, my beloved readers, yet again the word is concerning Australia.

We are not disposed to be occupied with the internal problems of the Church of Australia, whose Archbishop is the most reverend Stylianos. As the he himself admits, there is nothing personal between us. Neither have I seen his face nor he mine. There exists however, a collision of ideas, and indeed at the most sensitive point, which is the Orthodox Faith. And in this case according to the spirit of patristic teaching it is permitted to each bishop – and bishop only? – wherever on earth he may dwell, that he raise his voice of protest, so that heresy and error might not prevail not only in his region, but in whichever other place on the planet, because all, clergy and laity, are – we must be – guardians, to whose ears the constant admonition must resound: GUARDIANS, BE VIGILANT! Error, even the incorrect dealing with the issues of the faith, which scandalously shows good will to error and heresy, engender the greatest danger, because the evil as a spark is spread from one end to the other, as the history of heresies testifies.

For this reason this writer also, Read more »

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 13th, 2014 | filed Filed under: English

Christ Lives and Reigns[1]

Metropolitan Avgoustinos (Kantiotes) of Florina

Translated by Fr John Palmer, PhD

 In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God. (John 1:1)

             The Word has existed from the beginning and thus there was never a moment that the Son and Word of God – that Christ – was not.  Christ has always existed.  He is, together with the Father, without beginning; he is, together with the Father, eternal and everlasting.  This is a difficult saying to accept you will say.  It is a mystery, and a great mystery at that!  We will not deny it, however.  No! Rather we accept it in faith.

             Mysteries, for that matter, are not hidden solely in the supernatural, but we also find them in the natural order.  The world is full of mysteries.  Every branch of science has its unsolved problems.  Science simply describes: it cannot offer full explanations, nor can it penetrate the most fundamental causes of phenomena.  What, for example, is electricity?  What is magnetism? What is gravity?  Science describes these things, but it cannot claim to know precisely what they are.  Mysteries are scattered all across the natural order, even in the smallest of things.  The most basic unit of matter – the atom – is itself a microcosm of the created universe.  I will give you an example: the top scientists working on that accursed disease which plagues humanity – Cancer – gathered in Rome for an international medical conference.  Much was said and when it was over, the chair offered the following synopsis:  ‘We know,’ he said, ‘what Cancer looks like, how it develops, and what its symptoms are.  However, there is yet one thing we do not know; why it begins, why one of the millions of cells in the human body suddenly goes crazy – for this is cancer: everything else is functioning harmoniously and then this one cell ‘leaves its orbit’ – marking the diseases’ beginning. 

             There is mystery everywhere.  And thus, since scientists are left to wonder about things in the material world, how can we expect to explain the persons of the Holy Trinity?  Let them first solve those mysteries hidden in the natural world and then we will seek to solve those of the supernatural realm.  The human intellect is but a small cup; it cannot hold the ocean.

             “In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God”.  In the language of the scriptures, the Son of God is called the ‘Word’ because he is begotten of God the Father who is absolute Mind.  The Mind begets the Word, the Father begets the Son.

             In order to grasp this truth to some degree we say the following:  man is made, “in the image of God” (Gen 1:27) and thus he is called the “image of God” (1 Cor 11:7, Col 3:10).  How is man an image of God?  With regard to his body?  Certainly not!  There is nothing material in God – he has no body, no hands, no feet, no ears, as our ancient ancestors imagined that he had.  Occasionally the Holy Scriptures speak of God anthropomorphically, but only out of condescension to our weakness.  God is spirit.  Consequently, the claim that man is an image of God cannot refer to his body, but rather to his soul; it is in his soul that man is made according to God’s image.  Man is not principally that which is visible to the eyes, but rather that which is invisible.  What is seen is material, what is unseen is the soul.

            There is, then, some level of correspondence here.  As God is Trinity, so is man’s soul Trinitarian.  God the Father is absolute Mind, who begets his Son and Word, and from whom precedes the Holy Spirit.  Man by comparison has a mind, he has word – or thought, and he has spirit.

            Thought is the greatest of God’s gifts.  This is man’s glory.  It is encountered solely in man; we find it neither in the animals, nor indeed anywhere else.  O, thought!  O, the mind!  At one moment you are found here and then, as if by a rocket, you are flown to America or anywhere else.  Have you considered how man thinks, how thoughts are born?  Thought is the foundation of knowledge:  it is how we study the earth, how we touch the stars, how we feel the heavens; it is how we discover and how we create.

            First, though is something intimate – permit me to put you through a bit of a trial!  What does it mean to be ‘intimate’?  This means it is something hidden deep within man, something inconceivable.  No one is able to know what we are thinking save God alone.  May God have mercy on us if they find a way to police thought!

            In the language of the Church, thought is often referred to as ‘word’ – logic in other words.  But pay attention!  The mind begets word.  How does it beget?  Not as animals give birth.  There is another kind of birth, another begetting.  What is this?  The mind, the theologians say, begets an interior word, a thought.  And when this thought is expressed by means of the mouth, this interior word becomes spoken.  Another mystery – and I doubt there are any who question this one!  How do we speak?  Go ahead, think.  How?  Science offers no answer: it just tries to pin-point the location in the brain from which the spoken word issues.  Our mind begets the interior ‘word’ and then begets the spoken word, before finally begetting the written word.

            Here in the Gospel, however, ‘Word’ is written with a capital ‘W’.  This is because the Word is God.  “[A]nd the Word was God”.  God – the Mind – begets the Divine Word, the Father begets the Son.  In the face of this Word, man’s thought, this great thing as we called it, is small and insignificant.  Can we possible comprehend the Divine Word? 

            Christ is the Divine Word which has existed from eternity.  It is on basis of this that the Church opposed Arius and the other heretics, such as the Chilianists of today. 

            Let us approach him, beloved brothers!  At midday we will sit down and eat, we will partake of his goods.  How many of us have God in our minds?  Many of us don’t even make our cross, or make mention Christ’s name before we eat. 

             Let us give thanks to God for all his gifts and above all for the fact that we have the only true faith.  The founders of other religions (Mohammed, Confucius and others) are mortals; they lived for a span and then died.  Christ lives even today and will continue to live tomorrow, even unto the ages of ages.  There never was a time when Christ was not and through his Resurrection he has proved that he lives and reigns unto the ages of ages.

             This is what we celebrate today, beloved brothers, to the glory of the Holy Trinity.  Amen.

What is Hell? Tι ειναι κολαση

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 9th, 2013 | filed Filed under: English

Kyriaki” , Period 4 – Year 19 – Page No. 910 – Nov. 3, 2002

 What is Hell?

Tι είναι κόλαση

“…So that they too do not come to this place of torture” (Luke 16:28)

Ινα μη και αυτοι έλθωσιν εις τον τόπον τούτον της βασάνου (Λουκ. 16,18)

 

Does another world exist? Behold, my beloved, the huge question that the sacred gospel sets forth today.

o-kyrios-legeiI once went to a village, and there they asked me: Who came from the other world? Maybe someone was resurrected, to tell us what’s going on there?…But what do you understand, these people who ask to see a dead man resurrected, if he is resurrected, will they believe? I doubt it. I won’t deny that to see a dead man resurrected is no small testimony. But there is yet a more powerful testimony. Even if a thousand dead people rise up from their tomb, they aren’t silencing testimonies. Because they are people. I have an invincible witness; him whom today’s gospel says, and is more than every other proof and evidence and document. And he is holy Scripture.

Holy Scripture never said a lie; no mistake was ever found in its pages. It contains the words of God. Christ said it: “The heaven and the earth shall pass away, but my words shall not pass away” (Matt. 24:35). I then, my brethren, am not waiting for a dead person to be resurrected from the tomb. Nor for my faith to be verified by an x or y scientist. It suffices for me, and I bless the holy Trinity for this, who gave us this small book, the Gospel, so we can have it as guide in our life, a lighthouse in the darkness of the soul.

For this reason unfortunate is the person who doesn’t read the Gospel, and more unfortunate is whoever reads but doesn’t try to practice it. I recommend, therefore, and entreat you: No home without a Gospel! Saint John Chrysostom says: “Wherever the Gospel is, there the devil doesn’t wedge in.”

***

The immortal Gospel assures us also that another world exists. The Old but especially the New Testament preaches it. Hell exists, paradise exists. It preaches it everywhere, and today’s parable of the rich man and Lazarus says it.

Should we narrate it? It is known. What does it say? Read more »

Kyriaki – Sunday Sermonette Issue no. 988

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 7th, 2013 | filed Filed under: English

Kyriaki – Sunday Sermonette Issue no. 988

Demoniacs then and Now

(Δαιμονισμένοι τότε και τώρα)

My beloved, you heard the sacred and holy gospel. A small book the Gospel, but it is the most beautiful, most powerful, most superb, incomparable book of the world. Happy, then, is the one who not only reads it, but also tries to enforce it to a “T”;  “blessed are those who hear the word of God and keep it” (Luke 11:28).

The gospel today narrates one of the many miracles which our Lord Jesus Christ performed. This miracle is of interest to all, but particularly to young people. For, there were two youngsters that Christ cured here.

***

Where did they live? In the city of the Gadarenes, at the Western shore of the lake of Gennesaret. They were peaceful people, the joy of the city. But suddenly what happened to them? Did they fall ill? Would that they had fallen ill. For, there is something worse than even the most fearful illness, even cancer, too. A crisis took hold of them with fearful symptoms and seen for the first time. They began to tremble like the leaves. Their face grew wild, there eyes emitted flames, their mouth foamed. They fell down and rolled around; at one moment they fell into fire and in another instance into water. They tore their clothes, they stripped nude completely. They left from their homes, went far abroad, into the tombs, and there they slept. They had become the fear and terror of the whole region; no man dared to pass. At some point they would catch them and bound them with chains; but, well, they had such strength inside them, that they broke the chains like threads and frenzily ran into the deserts. What were they? One word: “Demoniacs” (Matt. 8:28).

Someone will say: Fairy tales; the devil, demons, and demoniacs don’t exist.

I too, my beloved, would like for the devil not to exist. Yet, he exists. He isn’t a phantasm, a ghost; he’s a reality, a being, and an entity. That the devil exists is proved by many crimes, which are not explained any other manner. Great psychologists, in regard to people who committed great crimes, find one explanation; that they remain under the influence of an invisible evil-dealing power. In the tongue of Scripture these are called “demoniacs.” That there exists the devil and demons Christ verifies it still more, Who came into the world “in order to loose the works of the devil” (1 John 3:8). Finally, if someone continues to doubt that the devil exists, let him go to St. Gerasimos of Cephalonia. There the demoniacs gather; but when the priest appears with the cross that the saint held, they shout trembling: “You burned us, “Kapsali” (“Burner”, “Kapsali” is what they call saint Gerasimos). There exists then the devil. But there’s no need for us to go to Cephalonia to see it (i.e., the fact that he exists). Throw a glance into your heart, particularly the youth, and you will see there the influence of Satan. You’ll see similarities, the same symptoms with the youth of the gospel. I remind you of some.

ΡΑΣΟ ΚΑΙ ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΛΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Δεκ 1st, 2012 | filed Filed under: English, ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ

ΡΑΣΟ ΚΑΙ ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΛΑ

Οι αγωνιστές

    Από τέτοιους κληρικούς, όπως ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, από τέτοιους δασκάλους, όπως ο Γεώργιος Γεννάδιος, από τέτοιες προπαντός μητέρες, όπως ήταν οι ηρωίδες του Ζαλόγγου και της Νάουσας, γεννήθηκαν οι αγωνιστές, οι γίγαντες του 1821. Έκλειναν στην καρδιά τους το Χριστό και την Ελλάδα, και γι’ αυτό έψαλλαν με όλη την ψυχή τους το πολεμικό άσμα του 1821·

    «Για του Χριστού την Πίστη την αγία
    •και της Πατρίδος την ελευθερία,
    •γι’ αυτά τα δύο πολεμώ.
    •Κι αν δεν τ’ αποκτήσω,
    •τι μ’ ωφελεί να ζήσω;».

    Δείτε τις σημαίες των αγωνιστών. Δείτε τα ιερά τους σύμβολα και συνθήματα. Όλα εκπέμπουν πίστη ακράδαντη. Οι Χειμαρριώτες είχαν σημαία, στην οποία είχαν ζωγραφισμένους τους αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ με τις πύρινες ρομφαίες. Οι αρματολοί και οι κλέφτες είχαν σημαία, στη μια πλευρά της οποίας ζωγραφιζόταν ο Σταυρός, ενώ στην άλλη η Αρχιστράτηγος, η Υπεραγία Θεοτόκος. Ο Λάμπρος Κατσώνης είχε σημαία με την εικόνα των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Ο Μάρκος Μπότσαρης λευκή σημαία με την εικόνα του αγίου Γεωργίου. Ο Παπαφλέσσας ένωσε λωρίδες ράσου και φουστανέλας και έκανε τη σημαία των στρατευμάτων του. Ο Πλαπούτας έ-γραψε στη σημαία τα αρχικά Ι. Χ. Ν. (Ιησούς Χριστός Νικά). Και ο Αθανάσι-ος Διάκος κάτω από το Σταυρό το σύνθημα· ελευθερία ή θάνατος…

    Οι Φιλέλληνες

    Στην αρχή του ιερού αγώνα όλη η Ευρώπη ήταν δυσμενώς διατεθειμένη εναντίον των Ελλήνων. Αλλά η αυταπάρνηση ανδρών, γυναικών και παιδιών, η οποία ιδίως αποκορυφώθηκε στην πτώση του Μεσολογγίου, έκανε τα έθνη να στρέψουν βλέμματα θαυμασμού προς την μικρή αλλά ένδοξη αυτή Πατρίδα. Και τότε άρχισαν να συρρέουν από όλα τα έθνη άνδρες, οι οποίοι πρόσφεραν ό,τι είχαν, τα χρήματά τους, τις γνώσεις τους, και τέλος θυσίασαν και τη ζωή τους υπέρ της επιτυχίας του αγώνα. Αυτοί είναι οι Φιλέλληνες.

    Κορυφαίος μεταξύ των Φιλελλήνων θεωρείται ο λόρδος Βύρων, ο οποίος ήλθε στο Μεσολόγγι και σε ηλικία 36 ετών πέθανε στην αγκαλιά της Ελλάδας, την οποία αγάπησε ως δική του πατρίδα. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν·

    «Ελλάδα! Σε σένα έδωσα ό,τι μπορεί να δώσει άνθρωπος·
    την περιουσία μου, το χρόνο μου, την υγεία μου, τώρα μάλιστα και
    την ίδια τη ζωή μου. Είθε η θυσία μου να αποβεί προς ωφέλειά σου».

    …Μπροστά μας σήμερα στέκονται η ζωή και ο θάνατος. Η ζωή με το Χριστό· ο θάνατος μακριά από το Χριστό. Ας επιλέξουμε τη ζωή την αθάνατη. Ας γευθούμε την αθάνατη ζωή με λόγια, με έργα και με τα Μυστήρια. Ο Χριστός ας βασιλεύει στην καρδιά μας. Αυτός ας ρυθμίζει την ατομική, την οικογενειακή και εθνική μας ζωή. Αυτός και μόνο ας είναι ο Θεός μας· το όνομά του επικαλούμαστε· εκτός από Αυτόν δεν αναγνωρίζουμε κανέναν άλλο. Εάν προσπέσουμε ενώπιόν του με μετάνοια νινευιτική, εκζητώντας το άπειρο έλεός του, τότε υπάρχει ελπίδα που δεν καταισχύνει ότι η αγαπητή μας Πατρίδα θα εξέλθει από το σκοτάδι σε νέο φως, θα δει καλύτερες ημέρες, και σαν πρωινό αστέρι θα λάμπει και πάλι ανάμεσα στου λαούς Ανατολής και Δύσης!

    Apospasma bibliou “ΕΘΝΙΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ”  tou Mitropolitou Avgoustinou Kantioti (Mitropolitοu Florinis)

    RASO AND FOUSTANELA

                         The Agonistes – «The Fighters For Greek Independence»

Translated by Constantine George Mourtos, (LTC, US Army, Retired)  Nafpaktos, Greece, 30 March 2010  

Of such clerics, as Palaion Patron Germanos, of such teachers, as George Gannadios, and, of, particularly such mothers, as the heroines of Zalogou and Naousa, were born the Fighters for Greek independence, the Giants of 1821.  Having accepted Christ and Greece in their heart, enabled them to sing with their entire soul the battle hymn of 1821:

«For Christ’s Faith, the Holy,
and our Country’s Freedom,
For these, two, I will Fight,
And, should I not secure them,
What use is to go on living?»

Oh, Say, look at the Battle Banners of the Independence Fighters!  See their Holy Symbols and Battle Cries!  All, breathe unequivocal Faith!  The Himarians had a flag upon which was drawn the Archangels Michael and Gabriel with the fiery furnace (πυρινεs ρομφαιεs?).   The Armatoli and Klefts had a flag on whose one side was drawn the image of the  Holy Cross, while on the other was drawn the image of the Supreme Commander, the Holiest Theotokos.  Lambros Katsonis had a flag on which was drawn the  Icon of  Saints Constantine and Helen.  Markos Botsaris, had a white flag upon which was drawn the image of Saint George.  Pappaflesas, joined together strips of the priestly garment «raso», with strips of a foustanela, thusly, creating the battle banner of his army! Plapoutas, wrote on his flag the initial «I.X.N.» ( Jesus Christ Nika – Jesus Christ Conquers).   Lastly,  Athanasios Diakos, carried a banner with the Holy Cross upon it, and right below was the written the Battle Cry: Liberty or Death!

           The Philhellenes

At the beginning of the Holy Fight for Independence, Europe, in its entirety, was disposed against the Greeks.  However, the willingness to self-sacrifice exhibited by the Greek men, women, and children, climaxing with their Martyrdom at the  fall of Messolonghi, compelled the European Nations to take notice with admiration of this small, but glorious, country.  Thus, men from all Nations stepped forth, offering whatever they had; their wealth, their knowledge, and at the end, the very sacrifice of their lives, to insure the success of the struggle.  These men, are known as the Philhellenes.

Foremost among the Philhellenes was Lord Byron, who came to Messolonghi to join the Greek Cause, dying at the age of 36; embraced by Greece, whom he loved as his own country.  His last words before he died were:

«Greece!  To you I gave whatever mankind can give;
my fortune, my time, my health, and now, even my life.
May my sacrifice be proven to be to your benefit».

….Today, we are also presented with a choice of Life or Death.  Either Life, with Christ, or, Death, far from Christ.  Let us chose Life Eternal.  Let us savour Life Eternal through our Words, our Deeds, and through the Mysteries.  Let Christ Reign in our hearts.  Let Him regulate our individual, family, and national life.  Let Him be our Only God-Whose Name we are drawn to-Except for Him we recognize none other.  If we kneel before Him, with true repentance, asking for His Boundless Mercy, then there is unrelenting hope that our beloved Country will emerge from the darkness to new light, will realize better days, and, like the Morning star, will, again, shine between the peoples of the East and West!

Excerpt from Metropolitan Augustine Kantioti (Mitropolitan Florinis)

Translated by Constantine George Mourtos, (LTC, US Army, Retired)  Nafpaktos, Greece, 30 March 2010

 

The withered fig tree- KAI EΞΗΡΑΝΘΗ ΠΑΡΑΧΡΗΜΑ Η ΣΥΚΗ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 26th, 2012 | filed Filed under: English

Speech given by Fr. Augoustinos on 7/4/1963 i.e. before he became a bishop
on Holy Sunday evening
Holy Church of St. George in New Ionia, Greece

I have not translated all the introduction, but translated the “point” of the speech. Very prophetic.

The withered fig tree

… on the road to Bethany, the Bible says characteristically that the Lord was hungry. But isn’t that strange for the Bible to say that Christ hungered? Christ, who who made the plants, the trees that bend from the weight of the multitude of juicy fruits, hungered? Christ, who rained manna in the desert and fed hundreds of thousands of people, hungered? Christ, who opens his hands and bestows countless benefits to the world, hungered? Christ, who blessed the five loaves of bread and fed 5,000 men, not including women and children, hungered? Christ was hungry? Yes, my beloved, He hungered as a man, because He hungered —but in this situation, my beloved, Christ’s hunger— exactly like when He was on the Cross and thirsted, where He said “I thirst”… Today we hear “I hunger,” but in a few days, on Good Friday we will hear Him say “I thirst.” He who created the oceans and lakes and waters, says “I thirst?” He both hungers and thirsts? But beyond this hunger and thirst, my brethren, we must see another hunger and another thirst – because Christ truly hungers and truly thirsts. He hungers for our salvation, He thirsts for the salvation of all the world... Read more »

H EYΘYNH TOY ΣKANΔAΛOY – The Responsibility of Scandal

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 14th, 2012 | filed Filed under: English, ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

H EYΘYNH TOY ΣKANΔAΛOY

The Responsibility of Scandal

«Οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω»(Α΄ Κορ. 8,13)

I will [am prepared to] not eat meat forever in order to not scandalize my brother» (I Co. 8.13)

 

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε Κυριακὴ τῶν Ἀπόκρεων. Σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας διαβάζεται ἡ περικοπὴ τῆς μελλούσης Κρίσεως. Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε τρομερό. Ποιός ἁμαρτωλὸς δὲν τρομάζει; Ὅσο κι ἂν προσπαθῇ κανεὶς νὰ διώξῃ τὴν ἰδέα τοῦ θανάτου καὶ τῆς κρίσεως, ἡ ἡμέρα ἐκείνη ἔρχεται, εἶνε βέβαιο. Θὰ ἔρθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου νὰ κρίνῃ «τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ»(Ψαλμ. 9,9).

Today, my beloved, in all the Orthodox temples is read the passage of the future Judgment. Today’s Gospel is very serious. Which sinner does not “get really concerned?”  As much as one may try to get rid of the idea of death and judgment, that thid day is coming, it is certain. The Son of Man will come to judge «the universe in righteousness» (Ps. 9.9).  

Θὰ κρίνῃ εἰδωλολάτρες, Ἰουδαίους, Χριστιανούς. Τοὺς εἰδωλολάτρες μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, τοὺς Ἰουδαίους μὲ τὸ Δεκάλογο.
Ἡ δική μας ὅμως θέσι, τῶν Χριστι ανῶν, τῶν βαπτισμένων, ποὺ κοινωνοῦμε τὰ ἄχραντα μυστήρια καὶ «μπροστὰ στὰ μάτια μας ζωγραφίστηκε ὁ Χριστὸς ἐσταυρω μένος»(Γαλ. 3,1), θὰ εἶνε τραγική. Γιατὶ θὰ κριθοῦμεκαὶ μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, καὶ μὲ τὸ Δεκάλογο, ἀλλὰ πρὸ παντὸς μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εἶνε ζυγαριὰ ἀκριβείας· θὰ ζυγιστῇ καὶ τὸ τελευταῖο δράμι ἀρετῆς καὶ τὸ τελευταῖο δράμι κακίας.

He will judge idolaters, Jews and Christians: the pagans with the voice of conscience, the Jews with the Decalogue but our own position as baptized Christians who commune of the immaculate Mysteries and before our eyes is depicted Christ the Crucified One (Gal. 3.1), will be tragic. For we shall be judged with the voice of conscience and with the Decalogue/Ten Commandments but above all with the Gospel, which is a scale of precision. The last ounce of virtue and last ounce of evil will be weighed.             

Δὲν τρέμετε, δὲ φοβᾶστε; Ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ τρέμω τὴν ἡμέρα ἐκείνη, ποὺ θὰ στηθῇ τὸ δικαστήριο, θ᾽ ἀνοιχθοῦν βιβλία, καὶ ἄγγελοι θὰ τρέχουν γιὰ νὰ συλλέξουν «τοὺς ποιοῦντας τὴν ἀνομίαν καὶ τὰ σκάνδαλα»(Ματθ. 13,41). Ναὶ «τὰ σκάνδαλα»! Καὶ γιὰ σκάνδαλαλέει σήμερα καὶ ὅλο τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα.

Do you not tremble, are you not afraid? I am a sinner and tremble at that day when the court will take place, the books will be opened, and angels will run to collect «the doers of iniquity and scandals» (Mt. 13.41). Yes, «the scandals!»…                     

* * *

Ἀκοῦμε «σκάνδαλο». Τί εἶνε τὸ σκάνδαλο; Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀγαπητοί μου, σκάνδαλο στὴν κυριολεξία εἶνε μία πέτρα ποὺ ῥίχνει κάποιος στὸ δημόσιο δρόμο, καὶ καθὼς περνάει ὁ ἀνύποπτος διαβάτης σκοντάφτει πάνω της, πέφτει καὶ τσακίζεται. Σκάνδαλο λοιπὸν εἶνε τὸ πρόσκομμα στὸ δημόσιο δρόμο.

We hear «scandal.» What is a scandal? In the Greek language my beloved, scandal is literally a stone, which someone throws into the public street, and as the unsuspecting passer goes by, he stumbles over it, falls, and gets cut. So the scandal is the thing in the way on the public road.   

Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς δρόμους αὐτοὺς ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη ὁδός, πνευματική, ἡ ὁδὸς πρὸς τὸν οὐρανό. Ἀρχίζει ἀπὸ τὴ γῆ καὶ φθάνει ἐκεῖ!
Εἶνε ὡραία ὁδός, ἀλλὰ ὁ δι άβολος προσπαθεῖ νὰ τὴν κάνῃ ἀδιάβατη. Ὁ Κύριος μᾶς λέει ὅτι δὲν εἶνε ἀδιάβατη, εἶνε ἁ πλῶς «στενὴ καὶ τεθλιμμένη»(Ματθ. 7,14). Ἡ ὁδὸς αὐτὴ ἦταν κλεισμένη· ἕνα τεράστιο ὁδόφραγμα ἀπέκλειε τὴν ὁδὸ πρὸς τοὺς οὐρανούς· ἦταν τὸ ἁμάρτημα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Κλειστὸς λοιπὸν ὁ δρόμος. Δὲ μπόρεσαν νὰ τὸν ἀνοίξουν οὔτε προφῆτες, οὔτε πατριάρχες, οὔτε ἄγγελοι. Τὸν ἄνοιξε –ποιός; τὸ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου(πρβλ. Ἑβρ. 10,20)· ἀπὸ τότε πλέον ὁ δρόμος αὐτὸς εἶνε βατός (πρβλ. «τρίβον βατὴν Πόλου τίθησιν ἡμῖν»εἱρμ. – καταβ. ἰαμβ. καν. Χριστουγ. α΄ ᾠδ.), καὶ τὸν βάδισαν καὶ τὸν βαδίζουν ἀμέτρητοι ἅγιοι.

But besides these roads there is another avenue, a spiritual way, the path to heaven. It begins from the earth and arrives there! It’s a beautiful road but the devil tries to make it impassable. The Lord tells us [though,] that it is not impassable. It is simply “narrow and full of sorrow» (Mt.7.14). This road was closed. A huge roadblock kept the road from reaching heaven. It was the sin of Adam and Eve, the ancestral sin. Closed therefore, was the road. Neither prophets nor patriarchs nor angels could open it. Who opened it? The blood of Jesus Christ, the sacrifice of the Crucified One (Heb. 10.20). From then, this road is passable (see the iambic katavasia of the canon of Christmas, 1st ode) and innumerable holy ones have marched on it and march on it even now.   

Ἀλλ᾽ ὅπως στὸ δημόσιο δρόμο κακοποιοὶ ῥίχνουν πέτρες ἢ βάζουν νάρκες, ἔτσι καὶ στὸ δρόμο πρὸς τὸν οὐρανό, ἔρχεται ὁ σατανᾶς καὶ τὰ ὄργανά του καὶ παρεμβάλλουν σκάνδαλα. Τί σκάνδαλα; Τὰ σκάνδαλα ἐδῶ εἶνε τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργαἐκεῖνα, ποὺ σπρώχνουν ἰδίως τοὺς πιὸ ἀδύναμους στὸ βάραθρο τῆς ἀπωλείας. Σκάνδαλο γιὰ τὸ παιδὶ γίνονται οἱ κακοὶ γονεῖς, ὅταν δὲν προσέχουν καὶ μπροστὰ στὸ ἀθῷο ἐκεῖνο ἀγγελούδι αἰσχρολογοῦν, βωμολοχοῦν, ὅταν τὸ ἀντρόγυνο μαλώνῃ διαρκῶς. Σκάνδαλο γιὰ τὸ μαθητὴ εἶνε ὁ δάσκαλος, ὅταν στὸ σχολεῖο εἰρωνεύεται ἱεροὺς θεσμούς, ἐμπαίζῃ τὰ θεῖα, διδάσκῃ ἀθεΐα.

But as in the public street evildoers throw stones or lay landmines, so also in the road to heaven, Satan comes with his ministers and they lay scandals along the way. What scandals? The scandals here are the words and those actions, which push especially the weakest into the pit of perdition.
Scandals for the child are the bad parents when they are not careful in front of that little angel and speak nasty obscenities, profanities, and when the husband and wife constantly fight. Scandal for the student is the teacher at school who mocks sacred institutions, plays with things divine, teaches atheism.

Ἀκόμη χειρότερο σκάνδαλο γίνεται ὁ κληρικός, ὅταν ὡς ἱερεὺς δὲν ἐκτελῇ τὰ καθήκον τά του, ὅταν ὡς ἀρχιερεὺς καταλαμβάνῃ θρόνο ὄχι γιὰ νὰ διδάξῃ καὶ φωτίσῃ ἀλλὰ μᾶλλον γιὰ νὰ θησαυρίσῃ. Σκάνδαλο γίνεται ὁ ἄρχοντας, ποὺ κατέχει ἀξίωμα, ἀλλὰ δὲν δείχνει ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ κοινά. Σκάνδαλο γίνεται γενικὰ ὁ καθένας γιὰ τὸν πλησίον του, ὅταν δὲν προσέχῃ τὴ ζωή του.

Even a worse scandal is the cleric when as a priest he does not perform his duties, or when as a high priest [a bishop] he takes up the throne not to teach and enlighten but rather to collect treasures. Scandal is the public official who holds an office, but has no interest in the common people’s needs. In general, any or everyone becomes a scandal when he/she does not watch his/her life

Γεμᾶτος ὁ κόσμος ἀπὸ σκάνδαλα. Δὲν ὑπάρχει κάποιο μέρος, κάποιο λιμάνι ἤρεμο ἀπὸ σκάνδαλα; Ἂς πᾶμε λοιπὸν στὴν Ἐκκλησία!  Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ ἐκκλησία μας δὲν βρίσκεται σήμερα στὸ ὕψος τῆς ἀποστολῆς της. Κι ὅταν λέω ἐκκλησία δὲν ἐννοῶ τὸ θεῖο καθίδρυμα, ἐννοῶ τὴν ἀνθρώπινη πλευρά του μὲ τὶς ἀτέλειες ποὺ παρουσιάζει. Μπαίνει κανεὶς στὸ ναὸ νὰ ἐκκλησιαστῇ, καὶ ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τὸ παγκάρι καὶ οἱ ἐπίτροποι, ἀπὸ τὸ ἄλλο οἱ ψαλτάδες μὲ τὶς φωνασκί ες καὶ τὴν εὐρωπαϊκὴ μουσικὴ ποὺ μετέτρεψε τὴν ἐκκλησία σὲ θέατρο, ἀπὸ τὸ ἄλλο οἱ ἱερεῖς μὲ τὴν ἀνευλάβεια καὶ τὴ φιλοχρηματία τους, ὅλα αὐτὰ διώχνουν τοὺς Χριστιανοὺς ἀ πὸ τὴν Ἐκκλησία, καὶ πηγαίνουν ἄλλοι στοὺς φράγκους, ἄλλοι στοὺς προτεστάντες, ἄλλοι στοὺς ἰεχωβῖτες· ἔτσι ἡ Ἐκκλησία συνεχῶς ἀραιώνει.

The world is full of scandals. Is there any place, any port that is a haven from scandals? Let us go to the Church. Unfortunately though, our Church today is not up to the height of its mission. And when I say the Church I do not mean the divine Foundation [or Organism of the Body of Christ], I mean its human side with the imperfections that it shows. One comes into the temple to pray and on the one side is the candle stand and council members, on the other the chanters with their shoutings and european music that has turned the church into a theatre. And then there are the priests with their irreverence and taking this all just as a business. All these things drive the Christians from the Church and they go elsewhere: some to the Franks [sadly referred to today, as (Roman) Catholics];others to the Protestants; others to the Jehovah Witnesses. And the Church continually thins out.         

* * *

Τὸ σκάνδαλο, εἴτε τὸ κάνει παπᾶς ἢ τὸ κάνει ἐπίσκοπος ἢ τὸ κάνει ἡ μάνα ἢ τὸ κάνει ὁ πατέρας ἢ τὸ κάνει ἀξιωματικὸς ἢ τὸ κάνει ὑπουργὸς ἢ τὸ κάνει ὁποιοσδήποτε ἄλλος, εἶνε ἁμαρτία μεγάλη. Καὶ εἶνε τόσο μεγαλύτερη ὅσο ὑψηλότερη εἶνε ἡ θέσις ποὺ κατέχει ὁ σκανδα λοποιός. Δὲ μᾶς ἔφερε ὁ Θεὸς σ᾽ αὐτὸ τὸν κόσμο γιὰ νὰ γκρεμίζουμε καὶ νὰ κατα στρέφουμε· δὲ μᾶς ἔφερε γιὰ νὰ βαπτίζουμε «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος»καὶ μετὰ νὰ τοὺς «ξεβαφτίζουμε» μὲ τὰ σκάνδαλά μας. Δὲ μᾶς ἔφερε γιὰ νὰ εἴμαστε σκότος, ἀλλὰ γιὰ νὰ εἴμαστε φῶς· ὁ κάθε Χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶνε «φῶς»καὶ «ἅλας»μέσα στὴν κοινωνία(βλ. Ματθ. 5,13- 14), νὰ προσπαθῇ μὲ τὴ ζωή του νὰ φέρῃ καὶ ἄλλους στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Νά ποιό εἶνε τὸ μεγαλύτερο ἐμπόδιο στὴν ἐξάπλωσι τοῦ Χριστιανισμοῦ, τὰ σκάνδαλα τῶν «χριστιανῶν».

The scandal, whether from the priest or bishop or mother or father or an officer or civil servant or whomever else remains a great sin. And it [the scandal] is so much the greater the higher the position the scandal-maker has. But God has not brought us to this world to break down and destroy. He did not bring us to baptize «in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit» and then «unbaptize” with our scandals. He did not bring us to be darkness, but light. Every Christian needs to be «light» and «salt» in society (Mt. 5.13-14), to try with his life to bring others also, to God’s way. Here is what is the biggest obstacle in the spread of Christianity, …the scandals of the «Christians.»   

Πῆγαν ἱεραπόστολοι στὴν Ἀφρικὴ νὰ διδάξουν τὸν Χριστιανισμό. Καὶ θὰ ἦταν σήμερα Χριστιανοὶ ὄχι μόνο ἡ Ἀφρικὴ ἀλλὰ καὶ ὅλος ὁ κόσμος. Βλέπουν ὅμως τὴν ἀσυνέπεια, τὰ σκάνδαλα τῶν λεγομένων «χριστιανῶν», καὶ λένε· Καλὸ τὸ Εὐαγγέλιο, θαυμάσιος ὁ Χριστός, ἀλλὰ φυλαχτῆτε ἀπὸ τοὺς «χριστιανούς»!…Συνεπῶς τὸ μεγαλύτερο ἐμπόδιο στὴν ἱεραποστολὴ εἶ νε ἡ δική μας ὑποκριτικὴ ζωή. Καὶ ἐδῶ στὴν πατρίδα μας, ἐὰν ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ ποὺ φοροῦμε τὸ ῥάσο ἀλλὰ καὶ κάθε ὀρθόδοξος ἤμασταν ὑπόδειγμα βίου, ἡ Ἑλλὰς θὰ ἦταν παράδεισος, οὐράνιο βασίλειο. Μὲ τὰ σκάνδαλα ὁ λαός μας σπρώχνεται στὴν ἀ θεΐα, στὴν ἀπιστία, στὴν ἄβυσσο.

Missionaries went to Africa to teach Christianity. And they would be Christians today not only [in] Africa but the whole world as well. They see however, the inconsistency, the scandals of the so-called ‘Christians,» and say “the Gospel is good, Christ is marvellous, but be careful of the ‘Christians’!” … As a consequence, the biggest hurdle in missionary work is our hypocritical life. Here also, in our country if we as clergy who wear the robe but also, every Orthodox were a model of life, Greece would be paradise, a heavenly kingdom. With the scandals, our people is pushed into atheism, into unbelief, into the abyss.                                     

Γι᾽ αὐτὸ ὁ Χριστὸς τονίζει τὴνεὐθύνη τῶν σκανδαλοποιῶν. Δὲ θέλω ν᾽ ἀκούσετε ἐμένα, ἀκοῦστε τί λέει ὁ Χριστός. Σὲ λίγες περιπτώσεις ὁ Κύριος ἤλεγξε τόσο αὐστηρὰ ὅσο στὴν περίπτωσι τῶν σκανδαλοποιῶν. Γιὰ τὸν Ἰούδα, ποὺ ἔγινε σκάνδαλο στὸν κύκλο τῶν μαθητῶν, ὁ Χριστὸς εἶπε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς προτιμότερο νὰ μὴ ἐγεννᾶτο(βλ. Ματθ. 26,24). Καὶ ἄλλοτε εἶπε· «Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων»· ὅποιος μὲ λόγια καὶ ἔργα σκανδαλίζει κάποιον, καὶ τὸν πιὸ ἀσήμαντο, εἶνε προτιμότερο νὰ κρεμάσῃ στὸ λαιμό του μυλόπετρα καὶ νὰ καταποντιστῇ στὴ θάλασσα. «Ὃς δ᾽ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης»(Ματθ. 18,6-7).

That is why Christ stresses the responsibility of the scandal doers. I do not want you to hear me. Hear what Christ says. In a few cases, the Lord rebuked so strictly the scandal doers. Concerning Judas who became a scandal in the circle of disciples, Christ said that it “would have been better for that man to not have been born” (Mt. 26.24). And in other places, He said, «Beware to the world of scandals.» Anyone who with words and deeds scandalizes even the most insignificant, it is preferable for him to be “hung with a millstone around his neck and be drowned in the sea… He who scandalizes one of these little ones [children] who believe in Me…” (Mt. 18. 6-7).     

Τί θέλει ὁ Χριστὸς νὰ πῇ μ᾽ αὐτά; Συνιστᾷ, ὅπως λένε μερικοί, τὴν αὐτοκτονία; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Δὲ λέει τέτοιο πρᾶγμα, ὄχι. Ἐννοεῖ τοῦτο· ἂν κάποιος ἔχῃ γίνει δημόσιο σκάνδαλο καὶ ἔχῃ ταραχθῆ μιὰ ὁλόκληρη κοινωνία, αὐτὸς ν᾽ ἀποσυρθῇ στὴν ἀφάνεια, νὰ φύγῃ, νὰ κλειστῇ σ᾽ ἕνα μοναστήρι ἢ νὰ πάῃ μακριὰ στὸ ἐξωτερικό, ὅπως γινόταν παλαιότερα, νὰ μὴν ἀκούγεται τὸ ὄνομά του καὶ σκανδαλίζῃ. Τώρα ἀντιθέτως σκανδαλοποιοὶ μεγάλοι ἔχουν τὴν ἀξίωσι νὰ βρίσκωνται στοὺς θρόνους καὶ τὶς θέσεις τους καὶ νὰ κυβερνοῦν.

What does Christ want to say with these words? Does He as some say, recommend suicide? Away with such blasphemy! He says no such thing. He means this. If someone has become a scandal to the public and alarmed an entire society, he should go into oblivion, leave to be closed up in a monastery or as would happen in the old days, go far abroad so that his name would not be heard and people continue to be scandalized. In contrast, great doers of scandals have the honor to be found on thrones with positions to govern.

* * *

Ἀλλὰ πέστε μου, ἀγαπητοί μου, ὑπάρχει κανεὶς ποὺ δὲν σκανδάλισε ποτέ κανένα, οὔτε ἕνα μικρὸ παιδί, οὔτε μιὰ γυναῖκα; Ἀμφιβάλλω. Ὅλοι μας κατὰ κάποιο τρόπο σκανδαλίσαμε τὸν πλησίον, εἴτε μὲ λόγια εἴτε μὲ ἔργα εἴτε μὲ τὴν ἐν γένει συμπεριφορά μας. Ὅλοι εἴμαστε σκανδαλοποιοί, στὸ βαθμὸ μόνο διαφέρουμε.

But tell me, my beloved, is there anyone who has not scandalized another, not even a small child or a single woman? I hesitate to think such. We all, in some way have scandalized the one next to us, either by words or deeds or our general behavior. We are all scandal makers who only differ in degree

Πῶς μπορεῖ ν᾽ ἀποφευχθῇ ἢ νὰ θεραπευθῇ ὁ σκανδαλισμός; Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ποὺ ἔφτασε σὲ μεγάλο ὕψος ἀρετῆς, στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ λέει, ὅτι ὁ ἴδιος ἔκανε γι᾽ αὐτὸ μεγάλες θυσίες· καὶ δικαιώματα καὶ ἐξυπηρετήσεις καὶ ἀνέσεις, ὅλα τὰ θυσίασε. «Οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα», λέει, εἶμαι διατεθειμένος νὰ μὴ φάω ποτέ κρέας, «ἵνα
μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω»(Α΄ Κορ. 8,13).

How can the scandalizing leave us or be healed? The Apostle Paul who arrived at a great height of virtue, in today’s apostolic passage says that he himself made great sacrifices and gave up rights of being served with amenities, sacrificing all. «I will not eat meat forever,» he says. I am prepared to not ever eat meat “so I do not scandalize my brother «(I Co. 8.13).   

Ἔχοντας ὑπ᾽ ὄψιν αὐτὰ ἂς προσπαθήσουμε νὰ ῥυθμίσουμε τὴ ζωή μας. Γονεῖς, ἐκπαιδευτικοί, κληρικοί, ἄρχοντες, μὴ γινώμαστε σκάνδαλο. Νὰ ζοῦμε μὲ πίστι καὶ ἀρετή, μὲ ἁγνότητα, μὲ ἐγκράτεια, μὲ σωφροσύνη, μὲ δικαιοσύνη, πρὸ παντὸς μὲ ἀγάπη. Νὰ ζοῦμε ἐδῶ σὰν φωτεινὰ ἀστέρια, κι ὅταν ἔρθῃ ἡ ὥρα νὰ φύγουμε ἀπ᾽ τὴ ζωὴ αὐτὴ καὶ νὰ φτάσουμε στοὺς οὐρανούς, νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὅλους ὁ Θεὸς ν᾽ ἀκούσουμε ἐκεῖ τὴ φωνὴ τοῦ Κυρίου· «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου»(Ματθ. 25,34)· ἀμήν.

Taking into consideration these things let us try to regulate our lives. Parents, educators, clergy, rulers, let us not become a scandal. Let us live with faith and virtue, with purity, with moderation, with wisdom, with justice, above all, with love. Let us live here like bright stars, and when our time has come to leave this life and to arrive in the heavens, may God make us all worthy to hear the voice of the Lord, «Come, o blessed of my Father, inherit the kingdom prepared for you from before the world was made» (Mt. 25.34). Amen.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(+) Bishop Augustine

(Ἀπομαγνητοφωνημένη oμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Ἰωάννου Γαργαρέττας – Ἀθηνῶν τὴν 17-2-1963)

Taped speech of Metropolitan of Florina, Augustine Kantiotis in the sacred temple of St. John Gargarettas, Athens, 17/02/1963

 

ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ-TROSTBRIEF AN TRAUERNDE-Trostbrief an alle Trauernden

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Δεκ 23rd, 2011 | filed Filed under: English, Germany, ΠΡΟΣ ΠΕΝΘΟΥΝΤΑΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΑΓΓΛΙΚΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΟΤΗΣ
Επίσκοπος Φλώρινας, Ελλάδας

Augustinus Kantiotis
Bischof von Florina

 

ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΠΕΝΘΟΥΝΤΑΣ

TROSTBRIEF AN TRAUERNDE

Institut für Byzantinische und Moderne griechische Studien
115 Gilbert-Strasse
Belmont, Massachusetts 02178

Αγαπητέ άναγνώστα,
Ή επιστολή πού ακολουθεί έγράφη από τον σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Φλωρίνης Αύγουστίνον Ν. Καντιώτην, γνωστόν διαπρεπή Ιεροκήρυκα και μεγάλον έκκλησιαστικόν άνδρα της Έκκλησίας της Ελλάδος. Ό σεβαστός πατήρ και διδάσκαλος της συγχρόνου ‘Ορθοδόξου Έκκλησίας μας συνηθίζει να άποστέλη την έπιστολήν αυτήν εις τα πενθούντα πνευματικά τέκνα της Μητροπόλεως του, όταν χάσουν κάποιο προσφιλές πρόσωπον της οικογενείας των, επιθυμών δι’ αυτής να έλαφρύνη τον πόνον των και ενίσχυση την πίστιν και την ελπίδα των εις τον Σωτήρα Χριστόν, τονίζων ότι ό Κύριος μας δια του θανάτου και της αναστάσεως Του βεβαιώνει ότι οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας δεν άπέθανον άλλα ζουν και ότι και ημείς μετά την άναχώρησίν μας εκ του κόσμου τούτου θα τους συναντήσωμεν και ότι θα άναστηθώμεν ως κι’ Εκείνος και ότι θα καταστώμεν μέτοχοι της αιωνίου ζωής και βασιλείας Του.
Ή παρούσα έκδοσις της επιστολής είς την Έλληνικήν και Γερμανικήν γλώσσαν έχει τον αυτόν σκοπόν, ήτοι την διαβεβαίωσιν ότι ό Ιησούς Χριστός, ό άναστάς εκ νεκρών και βασιλεύων είς τους αιώνας, είναι ό εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου, ότι ή ζωή μας πρέπει να είναι ζωή πίστεως, ελπίδος και αγάπης είς Αυτόν, και ότι θα πρέπη να ζώμεν βίον σύμφωνον προς τάς έπιταγάς του Ιερού Ευαγγελίου Του.
Με την μελέτην της επιστολής αυτής οί καλοπροαίρετοι άναγνώσται θα δυνηθούν, εάν τυγχάνη να πενθούν δια προσφιλές των πρόσωπον, να ελαφρύνουν τον πόνον των, να ελευθερωθούν εκ του φόβου του θανάτου, να ενισχυθούν είς την πνευματικήν των ζωή ν, να αγαπήσουν τον Κύριον και την Έκκλησίαν Του, ή δε ζωή των θα λαβή έννοιαν, σκοπόν και κατεύθυνσιν. Το εύχόμεθα από καρδίας. Πατήρ Άστέριος Γεροστέργιος

Lieber Leser,

Der folgende Brief wurde von dem hochwürdigen Metroplit Florinas, Augustinus N. Kandiotis, geschrieben, dem bekannten hoch gewürdigten Prediger und großen Kirchenmann der Kirche Griechenlands. Der hoch geschätzte Vater und Lehrer unserer modernen Orthodoxen Kirche verschickt gewöhnlich diesen Brief an die trauernden geistigen Kinder seiner Metropole, wenn sie ein geliebtes Mitglied ihrer Familie verlieren. Er will ihnen dadurch den Schmerz erträglicher machen und ihren Glauben und ihre Hoffnung auf Jesus Christus stärken. Er will ihnen versichern, dass unser Herr durch seinen Tod und seine Auferstehung uns beweist, dass unsere verschiedenen Brüder und Schwestern nicht gestorben sind, sondern leben und dass wir sie auch nach unserem Ableben wieder sehen werden, und wir werden auferstehen wie Er und wir werden als Mitglieder des ewigen Lebens und Seines Königreichs eingesetzt werden.
Die vorliegende Ausgabe des Briefes in griechischer und deutscher Sprache hat den Zweck zu versichern, Jesus Christus, auferstanden von den Toten und herrschend in alle Ewigkeit, ist der Herrscher über Leben und Tod. Unser Leben muss ein Leben im Glauben, in der Hoffnung und in Liebe für Ihn sein und wir müssen ein Leben nach den Geboten seines Heiligen Evangeliums führen.
Durch das Studium dieses Briefes werden die gläubigen Leser getröstet, wenn sie um einen geliebten Angehörigen trauern, ihr Schmerz wird gelindert, sie werden von der Angst vor dem Tod befreit, ihr geistiges Leben wird bereichert, sie werden den Herrn und seine Kirche lieben und ihr Leben wird Sinn, Ziel und Richtung bekommen. Das wünsche ich allen von ganzem Herzen.
Pater Asterios Gerosterios

ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΠΕΝΘΟΥΝΤΑΣ

TROSTBRIEF AN TRAUERNDE

Αγαπητοί μου,
Σήμερον ένα πρόσωπον της οικογενείας σας άνεχώρησεν από τον μάταιον τούτον κόσμον. Έζησε μαζί σας ένα χρονικόν διάστημα. Έζήσατε μαζί αλησμόνητους ημέρας χαράς, άλλα και θλίψεως. Θα ήθέλατε να ζήση περισσότερον. ‘Αλλά και χίλια χρόνια εάν κατώρθωνε να ζήση επί της γης ό άνθρωπος, ωσάν μία ήμερα θα τω έφαίνετο. Ό χρόνος φεύγει ταχέως. Ό θάνατος έρχεται. Είνε αναπόφευκτος. Τίς ζήσεται και ουκ όψεται θάνατον; Ήλθε, λοιπόν, ό θάνατος και ήρπασεν από την άγκάλην της αγάπης σας το προσφιλές σας πρόσωπον. Εις τους τάφους της οικογενείας σας ένας νέος τάφος προσετέθη. Και επάνω εις τον τάφον τώρα σείς κλαίετε. Ό άνθρωπος, τον όποιον ήγαπήσατε, δεν υπάρχει πλέον.
Τί είπον; Δεν υπάρχει πλέον; Όχι. Αυτό δεν είνε αληθές. Ό άνθρωπος σας, τον όποιον σήμερον με τάς εύχάς της Εκκλησίας έκηδεύσατε και έθέσατε εις τάφον, ΥΠΑΡΧΕΙ. Πώς; ‘Αρχαίος φιλόσοφος της Ελλάδος, ό μεγαλύτερος φιλόσοφος, ό Σωκράτης, ολίγον πριν άποθάνη συνέστησεν εις τους Ιδικούς του να μη θρηνούν δια τον θάνατον του, καί να μη πολυσκοτίζωνται πού και πώς θα τον θάψουν. Διότι αυτό πού θα θάψουν δεν έίνε ό Σωκράτης. Είνε το σώμα του. Ό Σωκράτης, είπεν, είνε ή ψυχή, ή οποία δεν αποθνήσκει ποτέ. Ή αθάνατος ψυχή κατά την ώραν του θανάτου φεύγει, όπως φεύγει το φυλακισμένο πουλί όταν άνοιξη το κλωβί. Ό Σωκράτης, πού σεις κλαίετε και θρηνείτε, έχει αυτήν την στιγμήν χαράν, διότι φεύγει από τον κόσμον αυτόν της αδικίας και μεταβαίνει είς ένα άλλον κόσμον, οπού δικαιοσύνη επικρατεί. Το δίκαιον, πού έχασα εδώ είς την γήν, θα το εύρω εις τους ουρανούς …

Meine Lieben,

Heute ist ein Mitglied eurer Familie aus dieser vergänglichen Welt geschieden. Es hat Jahre mit euch gelebt. Ihr habt unvergessliche Tage der Freude, aber auch der Trauer erlebt. Ihr habt euch gewünscht, es würde noch länger leben. Aber auch wenn der Mensch tausend Jahre in dieser Welt leben würde, es wäre doch wie ein Tag. Die Zeit vergeht im Fluge. Der Tod kommt. Er ist unvermeidlich. Wer lebt und stirbt nicht? Jetzt ist der Tag gekommen und hat euch aus den Armen der Liebe den geliebten Menschen genommen. Den Grabstätten der Familie wurde eine neue Grabstätte hinzugefügt. Und an diesem Grab weint ihr jetzt. Den Menschen, den ihr geliebt habt, gibt es nicht mehr.
Was sage ich da? Es gibt ihn nicht mehr? Nein! Das ist nicht wahr. Den Menschen, den ihr heute mit dem Segen der Kirche begraben habt, gibt es! Wie? Ein alter griechischer Philosoph, der größte Philosoph, Sokrates, befahl kurz vor seinem Tod den Seinen, nicht um seinen Tod zu trauern und sich keine großen Gedanken zu machen, wie und wo sie ihn begraben werden. Denn das, was sie begraben, sei nicht Sokrates. Das sei sein Leib. Sokrates, so sprach er, ist die Seele, die nicht stirbt. Die unsterbliche Seele weicht im Augenblick des Todes wie ein Vogel aus einem geöffneten Käfig. Sokrates, um den ihr weint und trauert, erlebt jetzt eine große Freude, denn er geht aus dieser Welt des Unrechts und tritt in eine andere Welt ein, wo Recht herrscht. Das Recht, das ich auf Erden verlor, werde ich im Himmel finden……

Τοιαύτα λόγια είπεν ό φιλόσοφος εκείνος ολίγας στιγμάς πριν άποθάνη. Ό Σωκράτης, αν και έζησε 400 έτη προ Χρίστου, έπίστευεν όμως εις την άθανασίαν της ψυχής και με θάρρος άντίκρυσε τον θάνατον και παρηγόρησε τους ιδικούς του.
Ημείς δε, οί όποίοι ζώμεν μετά Χριστόν, εάν δεν πιστεύωμεν, ότι ή ψυχή έίνε αθάνατος, και ότι πέραν του τάφου υπάρχει μία άλλη ζωή, είμεθα τελείως αδικαιολόγητοι δια την άπιστίαν μας. Διότι όχι φιλόσοφος, ό όποιος ως άνθρωπος ημπορεί να πλανηθή, άλλ’ αυτός ό θεός, ό όποιος έγινεν άνθρωπος, ό θεάνθρωπος, ό Κύριος ημών Ήησούς Χριστός, ή Πηγή της αληθείας, ή Αλήθεια, ή Αύτοαλήθεια, μας έβεβαίωσε περί αυτών των πραγμάτων. Έκήρυξε κατά τον πλέον κατηγορηματικόν .τρόπον, ότι ό άνθρωπος έχει ψυχήν άθάνατον. «Τί ωφελήσει άνθρωπον είπεν εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; ‘Ή τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Μάρκ. 8.36-37). Και όχι μόνον έκήρυξε την άθανασίαν της ψυχής, αλλά και με θαύματα έβεβαίωσε την θεμελιώδη αυτήν άλήθειαν. Ό Χριστός άνέστησε νεκρούς. Άνέστησε την κόρην του Ίαείρου, τον υίόν της χήρας της Ναίν και τον Λάζαρον. Ή άνάστασις του Λαζάρου περιγράφεται λεπτομερώς είς το ένδέκατον κεφάλαιον του κατά Ίωάννην Ευαγγελίου και παρακαλώ, μόλις έπισρέψητε από την κηδείαν του προσφιλούς σας προσώπου, ν’ ανοίξετε το Εύαγγέλιον καί να μελετήσετε το κεφάλαιον τούτο. Να το μελετήσετε δε όχι μίαν φοράν, αλλά πολλάκις. Δεν υπάρχουν πλέον παρήγορα λόγια από τα λόγια του Ευαγγελίου. Ότι συνέβη εις τον Λάζαρον θα συμβή και είς κάθε άλλον άνθρωπον. Ό Κύριος, ό όποιος άνέστησε τον Λάζαρον εκ νεκρών, θ’ άναστήση και πάντα άλλον νεκρόν. Ή φωνή του Κυρίου «Λάζαρε, δεύρο έξω!», ή φωνή αυτή ή παντοδύναμος, ή οποία έκαμε να έπανέλθη ή ψυχή είς το νεκρόν σώμα και ό Λάζαρος να έξέλθη από τον τάφον, ή Ιδία φωνή θα άκουσθη και δι’ όλους τους νεκρούς. Εις όλους τους τάφους θα άκουσθη ή φωνή: «Νεκροί, εξέλθετε εκ των τάφων σας!» Και αϊ ψυχαί θα επανέλθουν εις τα νεκρά σώματα και οι άνθρωποι θα παρουσιασθούν και πάλιν, όχι πλέον με τα σημερινά σώματα, σώματα τα όποια υπόκεινται εις φθοράν ασθενείας καί θάνατον, αλλά με σώματα άφθαρτα. Δεν δυνάμεθα να φαντασθώμεν οποίος θα εινε ό άνθρωπος όταν ούτος άναστηθή εκ νεκρών.

Diese Worte sprach jener Philosoph wenige Augenblicke vor seinem Tod. Sokrates glaubte, obwohl er 400 Jahre v.Ch lebte, an die Unsterblichkeit der Seele und trat dem Tod mutig entgegen und tröstete die Seinen.
Wir aber, die wir nach Christus leben, wenn wir nicht glauben, dass die Seele unsterblich ist, dass es nach dem Grab ein anderes Leben gibt, sind ganz und gar verdammt durch unsere Ungläubigkeit. Denn nicht ein Philosoph, der als Mensch verblendet sein kann, sondern Gott, der Mensch geworden ist, der Gottmensch, unser Herr Jesus Christus, die Quelle der Wahrheit, die Wahrheit selbst, verkündet uns das. Er verkündigt auf die eindringlichste Art, dass des Menschen Seele unsterblich ist. Was hülfe es dem Menschen, wenn er die ganze Welt gewönne und nähme an seiner Seele Schaden? Denn was kann der Mensch geben, damit er seine Seele löse? (Markus 8.36-37). Und er predigte nicht nur die Unsterblichkeit der Seele, sondern er festigte mit Wundern diese grundlegende Wahrheit. Christus hat Tote auferweckt. Er hat die Tochter des Jairus, den Sohn der Witwe Nain und Lazarus auferweckt. Die Auferstehung des Lazarus wird im 11. Kapitel des Johannes-Evangeliums ausführlich beschrieben,  und ich bitte euch, wenn ihr von der Beerdigung eures lieben Menschen zurückkommt, öffnet das Evangelium und lest dieses Kapitel. Ihr sollt es nicht nur einmal, sondern mehrmals lesen. Es gibt keine tröstlicheren Worte als die Worte des Evangeliums. Was mit Lazarus geschah, wird auch mit jedem anderen Menschen geschehen. Der Herr, der Lazarus von den Toten auferweckt hat, wird auch jeden anderen Toten auferwecken. Die Stimme des Herrn: “Lazarus, komm heraus!“ , diese allmächtige Stimme, die die Seele in den toten Körper zurückbrachte und die Lazarus aus dem Grab herausführte, dieselbe Stimme werden alle Toten hören. In allen Gräbern wird die Stimme ertönen: „Tote, kommt aus euren Gräbern heraus!“ Und die Seelen werden in die toten Leiber zurückkehren und die Menschen werden wieder erscheinen, nicht mit den  Körpern, wie wir sie heute haben, mit Körpern, die Krankheiten und Tod ausgesetzt sind, sondern mit unverwundbaren Körpern. Wir haben nicht genug Fantasie um uns vorzustellen, wie der Mensch sein wird, wenn er von den Toten auferstehen wird.

Άλλ’ ή μεγαλύτερα άπόδειξις, ότι ό άνθρωπος θ’ άναστηθή, και ότι αυτός, ό όποιος πιστεύει και ζή συμφώνως προς το θέλημα του Θεού, όχι απλώς θ’ άναστηθή, αλλά θα ζήση μίαν ζωήν άφαντάστως ώραίαν και ευτυχή, ή μεγαλύτερα, λέγομεν, άπόδειξις της αναστάσεως των νεκρών και της μελλούσης ζωής είνε ή Άνάστασις του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου. Ναι! Άς  λέγουν ότι θέλουν οι ύλισταί. και οι άπιστοι. Είνε αλήθεια, εινε γεγονός, το μέγιστον γεγονός της’ Ιστορίας του κόσμου, ότι ό Χριστός ένίκησε τον θάνατον. Ανέστη εκ νεκρών! Και όπως κηρύσσει ό κορυφαίος των Αποστόλων, «ό Χριστός άναστάς εκ των νεκρών έγένετο ή απαρχή των κεκοιμημένων» (Α’ Κορ. 15.20). Όπως ό Χριστός ανέστη, έτσι θ’ αναστηθούν και όλοι οι νεκροί. Αύτη εινε ή πίστις μας, το θεμέλιον της πίστεως μας.
Όταν οι άνθρωποι έπίστευον, δεν έθεώρουν τον θάνατον ως συμφοράν πού έπρεπε να τους βύθιση είς μίαν διαρκή λύπην, μελαγχολίαν και άπελπισίαν. Έκλαιαν βεβαίως και οι πιστοί δια τον θάνατον του προσφιλούς των προσώπου, αλλά δεν έκλαιαν όπως οι εθνικοί, είδωλολάτραι και άπιστοι. Ή ήμερα του θανάτου ενός χριστιανού, ενός ό όποιος έζησε και έμαρτύρησεν υπέρ Χρίστου, έωρτάζετο ως ήμερα γενέθλιος. Διότι δύο φοράς γεννάται ό άνθρωπος. Μίαν φοράν γεννάται όταν εξέρχεται από το σκότος της κοιλίας της μητρός του και άντικρύζη το γλυκύ του ηλίου φως, και δευτέραν φοράν γεννάται όταν εξέρχεται από το σκότος της παρούσης ζωής, πού ομοιάζει με την κοιλίαν της μητρός, και άντικρύζη το γλυκύ της αιωνιότητας φως. Ό άνθρωπος, όστις εξέρχεται από την κοιλίαν της μητρός του, δεν ζημιώνεται. Κερδίζει μίαν νέον ζωήν απείρως άνωτέραν εκείνης πού έζη είς την κοιλίαν της μητρός του. Άλλα και ό άνθρωπος, ό όποιος δια του θανάτου εξέρχεται από τον κόσμον αυτόν, δεν ζημιώνεται, άλλα κερδίζει μίαν νέαν ζωην απείρως ώραιοτέραν της παρούσης ζωής. Ό θάνατος κατά την χριστιανικήν πίστιν είνα κέρδος και όχι ζημία και συμφορά (Φιλιπ. 1.21). Αυτά έπίστευον οι χριστιανοί των πρώτων αιώνων και δι’ αυτό την ήμέραν του θανάτου ενός πιστού έώρταζον ως ήμέραν γενέθλιον, έψαλλον ύμνους Αναστάσεως και έλεγον δια τον έκδημήσαντα «Μακαριά ή οδός ή πορεύει σήμερον, ότι ήτοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως».

Aber der größte Beweis dafür, dass der Mensch auferstehen wird und dass der, der glaubt und nach dem Willen Gottes lebt, nicht nur aufersteht, sondern ein unvorstellbar schönes und glückliches Leben führen wird, der größte Beweis, sage ich euch, für die Auferstehung von den Toten und das ewige Leben ist die Auferstehung unseres Herrn Jesus Christus. Ja! Sollen doch die Materialisten und die Ungläubigen sagen, was sie wollen! Es ist wahr, Wirklichkeit, das größte Ereignis der Weltgeschichte, dass Christus den Tod besiegte. Er ist von den Toten auferstanden! Und wie der erste der Apostel predigte: „Nun aber ist Christus auferstanden von den Toten und der Erstling geworden unter denen, die da schlafen.“ (1.Korinther 15.20). Wie Christus auferstanden ist, so werden alle Toten auferstehen. Das ist unser Glaube, der Grundstein unseres Glaubens.
Glauben die Menschen, so erleben sie den Tod nicht als Unglück, das sie in ständige Trauer, Melancholie und Verzweiflung stürzt. Natürlich weinen auch die Gläubigen über den Tod ihrer Lieben, aber sie weinen nicht wie die Götzenanbeter und Ungläubigen. Der Todestag eines Christen, eines, der für Christus lebte und zeugte, wird als Geburtstag gefeiert. Denn zweimal wird der Mensch geboren. Einmal, wenn er aus dem Dunkel des Mutterleibs tritt und das süße Licht der Sonne erblickt und das zweite Mal, wenn er aus dem Dunkel des irdischen Lebens tritt, das dem Mutterleib gleicht und das süße Licht der Ewigkeit erblickt. Der Mensch, der aus dem Mutterleib austritt, verliert nichts. Er gewinnt ein neues Leben, unvergleichbar höher als jenes im Mutterleib. Ebenso verliert der Mensch, der durch seinen Tod aus dieser Welt scheidet, nichts, sondern er gewinnt ein neues Leben, unvergleichbar schöner als das irdische Leben. Der Tod ist nach dem christlichen Glauben ein Gewinn und kein Schaden oder Unglück (Philipper 1.21). Das glaubten die Christen der ersten Jahrhunderte und deshalb feierten sie den Todestag eines Gläubigen als Geburtstag. Sie sangen Auferstehungslieder und sprachen zu dem Reisenden: „Gesegnet sei dein Weg, den du heute gehst, denn dein Ruheplatz ist bereitet.“ Aber wo ist heute dieser Glaube? Wehe! Heute herrscht der Unglaube.

Άλλα που σήμερον ή πίστις αυτή; Άλλοίμονον! Σήμερον ή απιστία επικρατεί. Σήμερον οί άνθρωποι, οί περισσότεροι των ανθρώπων, δεν πιστεύουν εις τον Κύριον, όστις έσταυρώθη και ανέστη υπέρ ημών και άνελήφθη εις τους ουρανούς και πάλιν θα έλθη, ίνα κρίνη ζώντας καί νεκρούς. Δεν πιστεύουν είς την άθανασίαν της ψυχής. Ζουν χωρίς πίστιν. Αποθνήσκουν χωρίς πίστιν. Και δι αυτό ό θάνατος τους τρομοκρατεί. Κλαίουν και θρηνούν τον συγγενή των πού άπέθανεν, ωσάν να μη ύπάρχη πλέον. Και όταν κάποιος τους όμιλήση δι’ άθανασίαν ψυχής, δι’ άνάστασιν νεκρών, δια μέλλουσαν ζωην, γελούν καί εμπαίζουν είς βάρος του. Και δια να πιστεύσουν, λέγουν, θέλουν αποδείξεις, θέλουν θαύματα.
θέλουν θαύματα και αποδείξεις! Άλλα θαύματα και αποδείξεις περί αναστάσεως νεκρών δεν υπάρχουν μόνον εις την Άγίαν Γραφήν, άλλα και είς ένα άλλο βιβλίον, το όποιον έγραψεν ό Πάνσοφος και Παντοδύναμος θεός. Το έγραψε δια να το διαβάζουν και να διδάσκωνται και οί πλέον αγράμματοι. Και το βιβλίον αυτό είνε ή φύσις. Καί είς το βιβλίον αυτό εύρίσκομεν ωραίας εικόνας της Αναστάσεως.
Ιδού ό ήλιος. Εάν κανείς δια πρώτην φοράν έβλεπε τον ήλιον να δύη και να χάνεται από τον ορίζοντα και το σκότος της νυκτός να εξαπλώνεται εις την γήν, θα έθρήνει και θα έλεγεν Ό ήλιος άπέθανεν! . . . Δεν θα έπίστευεν εις εκείνον, ό όποιος θα τον διεβεβαίωνεν ότι ό ήλιος και πάλιν θ’ άνατείλη. ‘Ο ήλιος φαίνεται να σβήνη κάθε βράδυ, άλλα δεν σβήνει. Είς άλλον  κόσμον ανατέλλει και σκορπίζει το γλυκύ του φως. Ή ανατολή και ή δύσις του ηλίου είνε μία είκών της ζωής και του θανάτου.  Όπως  λέγει   ό   ποιητής,   «ότι   θεωρούμε  βασίλεμα, γλυκοχάραγμα αυγής εινε πέρα, και αντί νάρθη μια νύχτ’ αξημέρωτη, ξημερώνει μι’ άβράδυαστη μέρα».

Heute glauben die Menschen, die meisten Menschen, nicht an den Herrn, der gekreuzigt wurde und auferstanden ist für uns, der aufgefahren ist gen Himmel und wiederkommen wird zu richten  die Lebendigen und die Toten.  Sie glauben nicht an die Unsterblichkeit der Seele. Sie leben ohne Glauben und sie sterben ohne Glauben. Deshalb fürchten sie sich vor dem Tod. Sie weinen und trauern um den Lieben, der gestorben ist und nicht mehr existiert. Und wenn einer zu ihnen spricht über die Unsterblichkeit der Seele, über die Auferstehung von den Toten, über das Leben nach dem Tod, so lachen sie ihn aus. Und sie sagen, um zu glauben wollen sie Beweise, wollen sie Wunder.
Sie wollen Wunder und Beweise! Aber Wunder und Beweise für die Auferstehung der Toten gibt es nicht nur in der Heiligen Schrift, sondern auch in einem anderen Buch, das der allwissende und allmächtige Gott geschrieben hat. Das hat er geschrieben, damit sogar die Ungebildetsten es lesen  und daraus lernen. Und dieses Buch ist die Natur. Und in diesem Buch finden wir herrliche Bilder der Auferstehung.
Studiert die Sonne! Sieht jemand zum ersten Mal die Sonne versinken und am Horizont verschwinden und das Dunkel der Nacht sich über die Erde legen, wird er schreien und weinen: „Die Sonne ist gestorben!“….  Er wird jenem nicht glauben, der ihm versichert, dass die Sonne wieder aufgehen wird. Die Sonne scheint jeden Abend zu verlöschen, aber sie verlöscht nicht. In einer anderen Welt geht sie auf und verströmt ihr süßes Licht. Der Sonnenaufgang und der Sonnenuntergang sind ein Abbild vom Leben und vom Tod. Wie der Dichter sagt: „ Was wir als Sonnenaufgang ansehen, ist Morgenröte und statt einer Nacht ohne Sonnenaufgang kommt ein Tag, der nie zu Ende geht.“

Ιδού και μία άλλη είκών εκ του βιβλίου της φύσεως. Όταν είνε εποχή του χειμώνας, τα δένδρα εινε γυμνά, τα βουνά σκεπασμένα από χιόνια, τα πουλιά έχουν φύγει μακράν. Ή φύσις τότε φαίνεται νεκρά. Άλλ’ έρχεται άνοιξις. Τα χιόνια λυώνουν, τα δένδρα ανθίζουν, σπόροι πού είνε θαμμένοι είς το χώμα, ζωντανεύουν, βλαστάνουν, οί κάμποι πρασινίζουν, οί κήποι μοσχοβολούν, τ’ αηδόνια κελαϊδούν. «Ανοιξις. Χαρά θεού. Άνάστασις. Άνθρωπε! Ό θεός, ό οποίος έδωκε την δύναμιν, ή νεκρά φύσις ν’ άνίσταται κατά την άνοιξιν εις νέον ζωήν, ό θεός ό Πάνσοφος και Παντοδύναμος θα δώση, καθώς βεβαιώνει ό ίδιος, την δύναμίν του την μεγάλην, ώστε νεκρά σώματα ν’ αναστηθούν καί αυτά είς νέαν ζωήν. «Άναστήσονται οί νεκροί, και έγερθήσονται οί εν τοις μνημείοις, καί εύφρανθήσονται οί εν τη γη», φωνάζει ό προφήτης Ησαΐας (26.19). Ναί! θ’ αναστηθούν οί νεκροί, διότι «ουκ άδυνατήσει παρά τω θεώ παν ρήμα» (Λουκ. 1.37). Διατί, άνθρωπε, άπιστείς; θέλεις καί άλλο παράδειγμα; Είσαι πατέρας ή μητέρα; Όταν βλέπης το αγαπημένο σου παιδί να κοιμάται είς την κλίνη ν του ή είς την άγκάλην σου, δεν αρχίζεις κλάματα, δεν λέγεις ότι το παιδί σου άπέθανεν. Διότι ξέρεις ότι το παιδί σου ύστερον από ολίγας ώρας θα έξυπνήση κάί θα εινε πλέον ζωηρόν καί χαρούμενον από ότι ήτο πριν να κοιμηθή. ‘Αλλά και ό άνθρωπος, τον όποιον τώρα κλαίεις και θρηνείς, δεν απέθανε. Κοιμάται. Ναι! Κοιμάται. Διότι, κατά την διδασκαλίαν της Γραφής, ό θάνατος θεωρείται ένας ύπνος, ένας ύπνος παρατεταμένος, ύπνος, πού κάποτε θα τελείωση και τότε τα σώματα των νεκρών θα έξυπνησουν και, θα ενωθούν με την άθάνατον ψυχήν. Ό απόστολος Παύλος κεκοιμημένους ονομάζει τους νεκρούς και λέγει ότι οί χριστιανοί δεν πρέπει να λυπούνται δια τον θάνατον των προσφιλών των προσώπων όπως οί άπιστοι και οί είδωλολάτραι. Ιδού οί λόγοι του· «Ου θέλομεν δε υμάς άγνοείν, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, ‘ίνα μη λυπήσθε, καθώς και οί λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Εί γαρ πιστεύομεν ότι ‘Ιησούς απέθανε καί ανέστη, ούτω καί ό Θεός τους κοιμηθέντας δια του Ιησού άξει συν αυτώ» (Α’ Θεσ. 4.13-14).

Studiert noch ein anderes Bild aus dem Buche der Natur! Im Winter sind die Bäume kahl, die Berge schneebedeckt, die Vögel sind weit weggeflogen. Die Natur scheint tot zu sein. Aber dann kommt der Frühling. Der Schnee schmilzt, die Bäume blühen, Samen, die in der Erde  vergraben sind, keimen, sprießen, die Felder werden grün, die Gärten duften, die Nachtigallen singen. Frühling! Freude Gottes! Auferstehung!  O Mensch! Gott, der der toten Natur die Kraft gab im Frühling zu neuem Leben zu erwachen, Gott der Allwissende und Allmächtige wird mit seiner Allmacht alle toten Leiber zu einem neuen Leben erwecken. „Aber deine Toten werden leben, deine Leichname werden auferstehen. Wachet auf und rühmet, die ihr liegt unter der Erde!“ ruft der Prophet Jesaias (26.19). Ja! Die Toten werden auferstehen, denn „bei Gott ist kein Ding unmöglich“ (Lukas 1.37). Warum, Mensch, glaubst du nicht? Brauchst du noch andere Beweise? Bist du Vater oder Mutter? Wenn du dein geliebtes Kind in seinem Bett oder in  deinen Armen schlafen siehst, warum beginnst du nicht zu weinen, warum sagst du nicht, es sei gestorben? Denn du weißt, dass das Kind nach kurzer Zeit aufwachen wird und wieder so lebendig und glücklich sein wird wie vor dem Schlaf. Aber auch der Mensch, um den du nun weinst, ist nicht gestorben. Er schläft. Ja, er schläft. Denn nach den Lehren der Heiligen Schrift ist der Tod ein Schlaf, ein ausgedehnter Schlaf, ein Schlaf, der irgendwann zu Ende sein wird , und dann werden die Leiber der Toten aufwachen und sich  mit der unsterblichen Seele vereinigen. Der Apostel Paulus nennt die Toten Schlafende und sagt, dass die Christen nicht um den Tod eines verstorbenen Menschen trauern sollen wie die Ungläubigen und die Götzenanbeter. Hört seine Worte: „Wir wollen euch aber, liebe Brüder, nicht im Ungewissen lassen über die, die da schlafen, auf dass ihr nicht traurig seid wie die anderen, die keine Hoffnung haben. Denn wenn wir glauben, dass Jesus gestorben und auferstanden ist, so wird Gott auch die, die da entschlafen sind, durch Jesus mit ihm einherführen.“ (1.Brief an die Thessalonicher 4.13-14)

Ό δε άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός, παρήγορων τους κλαίοντας δια τον θάνατον των προσφιλών των νεκρών, έλεγε· «Δεν βλέπομεν φανερά την άνάστασιν; Όταν κοιμώμεθα, δεν είμεθα ωσάν άποθαμένοι; Ό ύπνος τί είνε; Μικρός θάνατος. Και ό θάνατος; Μεγάλος ύπνος. Και καθώς το σιτάρι όπου γ πίπτει εις την γη ν, άνίσως και δεν βρέχη να σαπίση, να γίνη ωσάν χυλόν, δεν φυτρώνει, έτσι κάί ημείς οπού άποθνήσκομεν και θαπτόμεθα εις την γην. Άνίσως κάί δεν έθάπτετο πρώτον είς τον τάφον ό Χριστός μας, δεν μας έπότιζε την ζωήν την αίώνιον και την άνάστασιν. Δεν βλέπετε φανερά τα χόρτα πώς τα ανασταίνει ό θεός από την γην κατ’ έτος;» (Ιδέ ήμέτερον βιβλίον «Κοσμάς ό Αιτωλός», έκδοσις δ’, σελ. 172).
Συμφώνως προς όσα ανωτέρω γράφομεν, συμφώνως προς τους λόγους της αληθούς φιλοσοφίας, προς τα παραδείγματα κάί τάς εικόνας της φύσεως, αλλά προ παντός συμφώνως προς την μαρτυρίαν της ‘Αγίας Γραφής, προς τον άδιάψευστον Λόγον του Θεού, είς τον όποιον πρέπει να έχωμεν απόλυτον έμπιστοσύνην, ό άνθρωπος σας, το προσφιλές σας πρόσωπον, δεν έξηφανίσθη, δεν έχάθη, δεν έγινε μηδέν. Μη το είπητε! Είνε βλασφημία. Μη κλαίετε απαρηγόρητα. Είνε αμαρτία. Σάς έρωτώμεν: Πενθείτε καν κλαίετε απαρηγόρητα όταν ένας συγγενής σας φεύγει, εις Αύστραλίαν ή Άμερικήν; Όχι! Διότι γνωρίζετε, ότι εκεί πού θα μεταβή θα ζήση ένα εύτυχέστερον βίον. Διότι ελπίζετε ότι και πάλιν θα συναντηθήτε. «Αλλά και το προσφιλές σας πρόσωπον, το όποιον σήμερον με τον θάνατον άνεχώρησεν από πλησίον σας, ζή. Ζή εις ένα άλλον κόσμον. Μη αμφιβάλλετε καθόλου δια την ύπαρξιν του κόσμου εκείνου. Όσον είνε βέβαιον, ότι υπάρχει Αυστραλία ή ‘Αμερική, τόσον είνε βέβαιον, και ακόμη περισσότερον, ότι υπάρχει άλλη ζωή, αιώνιος ζωή.

Der Hl. Kosmas der Aitolos sprach um die, die um einen geliebten Toten trauern, zu trösten: „Sehen wir nicht klar die Auferstehung? Schlafen wir, sind wir nicht wie die Toten? Was ist der Schlaf? Ein kleiner Tod. Und der Tod? Ein langer Schlaf. Und wie das Weizenkorn, das in die Erde fällt, nicht keimt, wenn  es nicht regnet und das Korn nicht aufweicht, so würden auch wir, die wir sterben und begraben werden, nicht das Wasser des ewigen Lebens und der Auferstehung erhalten, wenn Christus nicht als erster begraben wäre. Seht ihr nicht klar,  wie Gott jedes Jahr die Pflanzen aus der Erde auferstehen lässt?“  (Hl .Kosmas der Aitolos, 4.Ausg., S.172).
Nach dem, was oben geschrieben wurde, nach den Worten der wahren Philosophie, nach den Beispielen und Bildern aus der Natur, aber vor allem nach den Zeugnissen der Heiligen Schrift, nach dem unwiderlegbaren Wort Gottes, dem wir uneingeschränkt glauben müssen ist euer geliebter Mensch nicht verschwunden, nicht verloren, kein Nichts geworden. Sagt das nicht! Das ist Lästerung. Weint nicht untröstlich! Das ist Sünde. Wir fragen euch: „Trauert und weint ihr untröstlich, wenn ein Verwandter nach Australien oder Amerika auswandert?“  Nein! Denn ihr wisst, dort, wo er hingeht, wird er ein glücklicheres Leben führen. Denn ihr hofft, dass ihr euch wieder treffen werdet. Aber auch der geliebte  Mensch, der heute durch seinen Tod von euch ging, lebt. Er lebt in einer anderen Welt. So sicher es ist, dass es Australien und Amerika gibt, so sicher und noch viel sicherer ist, dass es ein anderes, ein ewiges Leben gibt.

Εάν από τον άλλον εκείνον κόσμον, εις τον όποιον τώρα ζή το προσφιλές σας πρόσωπον, ήδύνατο να φθάση ή φωνή του, θα ήκούατε να σας λέγη: Άγαπητοί μου, μη κλαίετε δι’ έμέ. Υπάρχω. Ζω εδώ είς ένα κόσμον τον όποιον δεν ημπορείτε να φαντασθήτε. Είνε φοβερός μόνον δι’ εκείνους, οί όποιοι δεν έπίστευον κατά την έπίγειον ζωήν και έζων αντιθέτως προς το θέλημα του θεού. ‘Αλλά δι’ εκείνους, οί όποιοι έπίστευον είς τον Χριστόν και εζων συμφώνως προς το Εύαγγέλιόν Του, είνε ένας κόσμος ωραίος, άφαντάστως ωραίος. Ή ώραιότης του δεν περιγράφεται. Δι’ αυτό σας συμβουλεύω: Μη άκούετε τί λέγουν οί άπιστοι. Κλείσατε τ αυτιά σας είς τα λόγια των. Υπάρχει ό άλλος κόσμος. Υπάρχει ή κόλασις. Υπάρχει ό παράδεισος. Υπάρχει ή αιώνιος ζωή. Πιστεύετε εις τον Ίησούν Χριστόν, μελετάτε το Εύαγγέλιον, εκτελείτε τάς αγίας έντολάς Του, μετανοείτε κάί κλαίετε δια τάς αμαρτίας, τάς οποίας κάμνετε. Διότι εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια.
Ό θάνατος δεν διακόπτει τον σύνδεσμον των ζώντων εις την γήν με τους ζώντας είς τον άλλον κόσμον. Διατηρήσατε, λοιπόν, τον σύνδεσμον αυτόν. Ένθυμείσθε τα πρόσωπα πού έχουν μεταναστεύσει είς τον κόσμον της αίωνιότητος. Τελείτε τα Ιερά των μνημόσυνα.
Να τα τελήτε δε όχι είδωλολατρικώς, αλλά χριστιανικώς, όπως σας έχομεν συμβουλεύσει. Προ παντός δε, μη λησμονείτε ότι εκείνο, πού ανακουφίζει περισσότερον τάς ψυχάς των κεκοιμημένων, είνε αϊ έλεημοσύναι υπέρ των πτωχών και των πασχόντων.

Wenn aus jener anderen Welt, in der jetzt euer geliebter Mensch lebt, seine Stimme hierher kommen könnte, dann würdet ihr hören: „Meine Lieben, weint nicht um mich! Ich existiere. Ich lebe hier in einer Welt, die ihr euch nicht vorstellen könnt. Sie ist schrecklich nur für jene, die in ihrem irdischen Leben nicht gläubig waren und nicht nach dem Willen Gottes gelebt haben. Aber für jene, die an Christus glauben und nach seinem Evangelium leben, ist es eine schöne, eine unvorstellbar schöne Welt. Die Schönheit kann man nicht beschreiben. Deshalb rate ich euch: Hört nicht auf die Ungläubigen! Verschließt eure Ohren vor ihren Reden! Es gibt eine andere Welt. Es gibt die Hölle. Es gibt das Paradies. Es gibt das ewige Leben. Glaubt an Jesus Christus, studiert das Evangelium, führt seine Heiligen Gebote aus und weint über die Sünden, die ihr begangen habt! Denn im Totenreich gibt es keine Reue.“
Der Tod unterbricht nicht die Verbindung der Lebendigen auf Erden mit den Toten in der anderen Welt. Haltet also diese Verbindung aufrecht! Wahrt ein Andenken an die Menschen, die in die ewige Welt übergetreten sind! Führt die heiligen Totenfeiern durch! Führt sie nicht durch wie die Götzenanbeter, sondern wie Christen, so wie wir es euch gelehrt haben! Und vor allem vergesst nicht, dass  Almosen für Arme und Leidende das Beste ist, was ihr für die Seelen der Entschlafenen tun könnt.

Αγαπητοί μου! Ως επίσκοπος επί τω θανάτω του προσφιλούς σας συμμετέχω και εγώ εις την λύπην σας. θα ήθελα να σας επισκεφθώ κατ οίκον, και προσωπικώς να εκφράσω τα συλλυπητήρια μου και να προσπαθήσω να σας παρηγορήσω με την άθάνατον διδασκαλίαν του Ευαγγελίου. Άλλ’ επειδή τούτο δεν εινε δυνατόν, σας αποστέλλω δια μέσου του εφημερίου σας το παρόν γράμμα και παρακαλώ να μη το περιφρονήσετε, να μη το σχίσετε, άλλα να το διαβάσετε με προσοχήν και να το φυλάξετε ως μίαν άνάμνησιν, ή οποία συνδέεται με την μνήμην του προσφιλούς σας προσώπου, πού σήμερον άνεχώρησε δια τους ουρανούς. Καλήν άντάμωσιν, σας φωνάζει από το υπερπέραν ή ψυχή πού άπήλθεν εκ του παρόντος ματαίου βίου. Καλήν άντάμωσιν να έχωμεν όλοι, αδελφοί μου, εις την αιωνιότητα.
Είθε, αγαπητοί μου, δια πρεσβειών της Ύπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων των απ’ αιώνων εύαρεστησάντων τω θεώ, είθε τα τέλη της ζωής μας να εινε χριστιανικά, ανώδυνα και ανεπαίσχυντα, και να έχωμεν καλήν άπολογίαν ενώπιον του φοβερού βήματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις μέλλει να κρίνη ζώντας και νεκρούς.

† Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

Meine Lieben! Als Bischof teile ich eure Trauer um den Tod eurer Lieben. Ich würde euch gern zu Hause besuchen und euch persönlich mein Beileid aussprechen und versuchen, euch mit der unsterblichen Lehre des Evangeliums zu trösten. Da dies aber nicht möglich ist, sende ich euch durch euren Priester diesen Brief und bitte euch, ihn nicht zu ignorieren, nicht zu vernichten, sondern ihn aufmerksam zu lesen und ihn aufzubewahren als Erinnerung, die euch verbindet mit dem Andenken an euren Lieben, der heute in den Himmel aufgefahren ist. „Auf Wiedersehen“ ruft seine Seele aus dem Jenseits, wohin sie aus diesem vergeblichen Leben entschwand. „Gesegnetes Wiedersehen, Brüder und Schwestern, in der Ewigkeit!“
Meine Lieben, durch die Vermittlung der Hl. Muttergottes und aller Heiligen, die durch alle Jahrhunderte durch Gott zu Gefallen waren, soll das Ende unseres Lebens christlich, ohne Qualen und Scham sein, und wir sollen ein gutes Zeugnis ablegen, wenn wir einst vor den Thron unseres Herrn Jesus Christus treten, der da kommen wird zu richten die Lebendigen und die Toten.

† Bischof Augustinus
Metropolit von Florina, Griechenland

_______________

ΣTA ΓΕΡMANIKA

__________

Augustinus Kantiotis Bischof von Florina

Trostbrief an Trauernde

Institut für Byzantinische und Moderne griechische Studien
115 Gilbert-Strasse
Belmont, Massachusetts 02178

Die vorliegende Schrift wurde mit Hilfe der großzügigen Spende von Frau Ethel Karajannis und ihrer Kinder in liebendem Angedenken an ihren Gatten und Vater· James Karajannis

veröffentlicht.

Lieber Leser,
der folgende Brief  wurde von dem hochwürdigen Metroplit Florinas, Augustinus N. Kandiotis, geschrieben, dem bekannten hoch gewürdigten Prediger und großen Kirchenmann der Kirche Griechenlands. Der hoch geschätzte Vater und Lehrer unserer modernen Orthodoxen Kirche verschickt gewöhnlich diesen Brief an die trauernden geistigen Kinder seiner Metropole, wenn sie ein geliebtes Mitglied ihrer Familie verlieren. Er will ihnen dadurch den Schmerz erträglicher machen und ihren Glauben und ihre Hoffnung auf Jesus Christus stärken. Er will ihnen versichern, dass unser Herr durch seinen Tod und seine Auferstehung uns beweist, dass unsere verschiedenen Brüder und Schwestern nicht gestorben sind, sondern leben und dass wir sie auch nach unserem Ableben wieder sehen werden, und wir werden auferstehen wie Er und wir werden als Mitglieder des ewigen Lebens und Seines Königreichs eingesetzt werden.

Die vorliegende Ausgabe des Briefes in griechischer und deutscher Sprache hat den Zweck zu versichern, Jesus Christus, auferstanden von den Toten und herrschend in alle Ewigkeit, ist der Herrscher über Leben und Tod. Unser Leben muss ein Leben im Glauben, in der Hoffnung und in Liebe für Ihn sein und wir müssen ein Leben nach den Geboten seines Heiligen Evangeliums führen.

Durch das Studium dieses Briefes werden die gläubigen Leser getröstet, wenn sie um einen geliebten Angehörigen trauern, ihr Schmerz wird gelindert, sie werden von der Angst vor dem Tod befreit, ihr geistiges Leben wird bereichert, sie werden den Herrn und seine Kirche lieben und ihr Leben wird Sinn, Ziel und Richtung bekommen. Das wünsche ich allen von ganzem Herzen.

Pater Asterios Gerosterios

Trostbrief an alle Trauernden

Meine Lieben,
heute ist ein Mitglied eurer Familie aus dieser vergänglichen Welt geschieden. Es hat Jahre mit euch gelebt. Ihr habt unvergessliche Tage der Freude, aber auch der Trauer erlebt. Ihr habt euch gewünscht, es würde noch länger leben. Aber auch wenn der Mensch tausend Jahre in dieser Welt leben würde, es wäre doch wie ein Tag. Die Zeit vergeht im Fluge. Der Tod kommt. Er ist unvermeidlich. Wer lebt und stirbt nicht? Jetzt ist der Tag gekommen und hat euch aus den Armen der Liebe den geliebten Menschen genommen. Den Grabstätten der Familie wurde eine neue Grabstätte hinzugefügt. Und an diesem Grab weint ihr jetzt. Den Menschen, den ihr geliebt habt, gibt es nicht mehr.

Was sage ich da? Es gibt ihn nicht mehr? Nein! Das ist nicht wahr. Den Menschen, den ihr heute mit dem Segen der Kirche begraben habt, gibt es! Wie? Ein alter griechischer Philosoph, der größte Philosoph, Sokrates, befahl kurz vor seinem Tod den Seinen, nicht um seinen Tod zu trauern und sich keine großen Gedanken zu machen, wie und wo sie ihn begraben werden. Denn das, was sie begraben, sei nicht Sokrates. Das sei sein Leib. Sokrates, so sprach er, ist die Seele, die nicht stirbt. Die unsterbliche Seele weicht im Augenblick des Todes wie ein Vogel aus einem geöffneten Käfig. Sokrates, um den ihr weint und trauert, erlebt jetzt eine große Freude, denn er geht aus dieser Welt des Unrechts und tritt in eine andere Welt ein, wo Recht herrscht. Das Recht, das ich auf Erden verlor, werde ich im Himmel finden……

Diese Worte sprach jener Philosoph wenige Augenblicke vor seinem Tod. Sokrates glaubte, obwohl er 400 Jahre v.Ch lebte, an die Unsterblichkeit der Seele und trat dem Tod mutig entgegen und tröstete die Seinen.

Wir aber, die wir nach Christus leben, wenn wir nicht glauben, dass die Seele unsterblich ist, dass es nach dem Grab ein anderes Leben gibt, sind ganz und gar verdammt durch unsere Ungläubigkeit. Denn nicht ein Philosoph, der als Mensch verblendet sein kann, sondern Gott, der Mensch geworden ist, der Gottmensch, unser Herr Jesus Christus, die Quelle der Wahrheit, die Wahrheit selbst, verkündet uns das. Er verkündigt auf die eindringlichste Art, dass des Menschen Seele unsterblich ist. Was hülfe es dem Menschen, wenn er die ganze Welt gewönne und nähme an seiner Seele Schaden? Denn was kann der Mensch geben, damit er seine Seele löse? (Markus 8.36-37). Und er predigte nicht nur die Unsterblichkeit der Seele, sondern er festigte mit Wundern diese grundlegende Wahrheit. Christus hat Tote auferweckt. Er hat die Tochter des Jairus, den Sohn der Witwe Nain und Lazarus auferweckt. Die Auferstehung des Lazarus wird im 11. Kapitel des Johannes-Evangeliums ausführlich beschrieben,  und ich bitte euch, wenn ihr von der Beerdigung eures lieben Menschen zurückkommt, öffnet das Evangelium und lest dieses Kapitel. Ihr sollt es nicht nur einmal, sondern mehrmals lesen. Es gibt keine tröstlicheren Worte als die Worte des Evangeliums. Was mit Lazarus geschah, wird auch mit jedem anderen Menschen geschehen. Der Herr, der Lazarus von den Toten auferweckt hat, wird auch jeden anderen Toten auferwecken. Die Stimme des Herrn: “Lazarus, komm heraus!“ , diese allmächtige Stimme, die die Seele in den toten Körper zurückbrachte und die Lazarus aus dem Grab herausführte, dieselbe Stimme werden alle Toten hören. In allen Gräbern wird die Stimme ertönen: „Tote, kommt aus euren Gräbern heraus!“ Und die Seelen werden in die toten Leiber zurückkehren und die Menschen werden wieder erscheinen, nicht mit den  Körpern, wie wir sie heute haben, mit Körpern, die Krankheiten und Tod ausgesetzt sind, sondern mit unverwundbaren Körpern. Wir haben nicht genug Fantasie um uns vorzustellen, wie der Mensch sein wird, wenn er von den Toten auferstehen wird.

Aber der größte Beweis dafür, dass der Mensch auferstehen wird und dass der, der glaubt und nach dem Willen Gottes lebt, nicht nur aufersteht, sondern ein unvorstellbar schönes und glückliches Leben führen wird, der größte Beweis, sage ich euch, für die Auferstehung von den Toten und das ewige Leben ist die Auferstehung unseres Herrn Jesus Christus. Ja! Sollen doch die Materialisten und die Ungläubigen sagen, was sie wollen! Es ist wahr, Wirklichkeit, das größte Ereignis der Weltgeschichte, dass Christus den Tod besiegte. Er ist von den Toten auferstanden! Und wie der erste der Apostel predigte: „Nun aber ist Christus auferstanden von den Toten und der Erstling geworden unter denen, die da schlafen.“ (1.Korinther 15.20). Wie Christus auferstanden ist, so werden alle Toten auferstehen. Das ist unser Glaube, der Grundstein unseres Glaubens.

Glauben die Menschen, so erleben sie den Tod nicht als Unglück, das sie in ständige Trauer, Melancholie und Verzweiflung stürzt. Natürlich weinen auch die Gläubigen über den Tod ihrer Lieben, aber sie weinen nicht wie die Götzenanbeter und Ungläubigen. Der Todestag eines Christen, eines, der für Christus lebte und zeugte, wird als Geburtstag gefeiert. Denn zweimal wird der Mensch geboren. Einmal, wenn er aus dem Dunkel des Mutterleibs tritt und das süße Licht der Sonne erblickt und das zweite Mal, wenn er aus dem Dunkel des irdischen Lebens tritt, das dem Mutterleib gleicht und das süße Licht der Ewigkeit erblickt. Der Mensch, der aus dem Mutterleib austritt, verliert nichts. Er gewinnt ein neues Leben, unvergleichbar höher als jenes im Mutterleib. Ebenso verliert der Mensch, der durch seinen Tod aus dieser Welt scheidet, nichts, sondern er gewinnt ein neues Leben, unvergleichbar schöner als das irdische Leben. Der Tod ist nach dem christlichen Glauben ein Gewinn und kein Schaden oder Unglück (Philipper 1.21). Das glaubten die Christen der ersten Jahrhunderte und deshalb feierten sie den Todestag eines Gläubigen als Geburtstag. Sie sangen Auferstehungslieder und sprachen zu dem Reisenden: „Gesegnet sei dein Weg, den du heute gehst, denn dein Ruheplatz ist bereitet.“ Aber wo ist heute dieser Glaube? Wehe! Heute herrscht der Unglaube. Heute glauben die Menschen, die meisten Menschen, nicht an den Herrn, der gekreuzigt wurde und auferstanden ist für uns, der aufgefahren ist gen Himmel und wiederkommen wird zu richten  die Lebendigen und die Toten.  Sie glauben nicht an die Unsterblichkeit der Seele. Sie leben ohne Glauben und sie sterben ohne Glauben. Deshalb fürchten sie sich vor dem Tod. Sie weinen und trauern um den Lieben, der gestorben ist und nicht mehr existiert. Und wenn einer zu ihnen spricht über die Unsterblichkeit der Seele, über die Auferstehung von den Toten, über das Leben nach dem Tod, so lachen sie ihn aus. Und sie sagen, um zu glauben wollen sie Beweise, wollen sie Wunder.

Sie wollen Wunder und Beweise! Aber Wunder und Beweise für die Auferstehung der Toten gibt es nicht nur in der Heiligen Schrift, sondern auch in einem anderen Buch, das der allwissende und allmächtige Gott geschrieben hat. Das hat er geschrieben, damit sogar die Ungebildetsten es lesen  und daraus lernen. Und dieses Buch ist die Natur. Und in diesem Buch finden wir herrliche Bilder der Auferstehung.

Studiert die Sonne! Sieht jemand zum ersten Mal die Sonne versinken und am Horizont verschwinden und das Dunkel der Nacht sich über die Erde legen, wird er schreien und weinen: „Die Sonne ist gestorben!“….  Er wird jenem nicht glauben, der ihm versichert, dass die Sonne wieder aufgehen wird. Die Sonne scheint jeden Abend zu verlöschen, aber sie verlöscht nicht. In einer anderen Welt geht sie auf und verströmt ihr süßes Licht. Der Sonnenaufgang und der Sonnenuntergang sind ein Abbild vom Leben und vom Tod. Wie der Dichter sagt: „ Was wir als Sonnenaufgang ansehen, ist Morgenröte und statt einer Nacht ohne Sonnenaufgang kommt ein Tag, der nie zu Ende geht.“

Studiert noch ein anderes Bild aus dem Buche der Natur! Im Winter sind die Bäume kahl, die Berge schneebedeckt, die Vögel sind weit weggeflogen. Die Natur scheint tot zu sein. Aber dann kommt der Frühling. Der Schnee schmilzt, die Bäume blühen, Samen, die in der Erde  vergraben sind, keimen, sprießen, die Felder werden grün, die Gärten duften, die Nachtigallen singen. Frühling! Freude Gottes! Auferstehung!  O Mensch! Gott, der der toten Natur die Kraft gab im Frühling zu neuem Leben zu erwachen, Gott der Allwissende und Allmächtige wird mit seiner Allmacht alle toten Leiber zu einem neuen Leben erwecken. „Aber deine Toten werden leben, deine Leichname werden auferstehen. Wachet auf und rühmet, die ihr liegt unter der Erde!“ ruft der Prophet Jesaias (26.19). Ja! Die Toten werden auferstehen, denn „bei Gott ist kein Ding unmöglich“ (Lukas 1.37). Warum, Mensch, glaubst du nicht? Brauchst du noch andere Beweise? Bist du Vater oder Mutter? Wenn du dein geliebtes Kind in seinem Bett oder in  deinen Armen schlafen siehst, warum beginnst du nicht zu weinen, warum sagst du nicht, es sei gestorben? Denn du weißt, dass das Kind nach kurzer Zeit aufwachen wird und wieder so lebendig und glücklich sein wird wie vor dem Schlaf. Aber auch der Mensch, um den du nun weinst, ist nicht gestorben. Er schläft. Ja, er schläft. Denn nach den Lehren der Heiligen Schrift ist der Tod ein Schlaf, ein ausgedehnter Schlaf, ein Schlaf, der irgendwann zu Ende sein wird , und dann werden die Leiber der Toten aufwachen und sich  mit der unsterblichen Seele vereinigen. Der Apostel Paulus nennt die Toten Schlafende und sagt, dass die Christen nicht um den Tod eines verstorbenen Menschen trauern sollen wie die Ungläubigen und die Götzenanbeter. Hört seine Worte: „Wir wollen euch aber, liebe Brüder, nicht im Ungewissen lassen über die, die da schlafen, auf dass ihr nicht traurig seid wie die anderen, die keine Hoffnung haben. Denn wenn wir glauben, dass Jesus gestorben und auferstanden ist, so wird Gott auch die, die da entschlafen sind, durch Jesus mit ihm einherführen.“ (1.Brief an die Thessalonicher 4.13-14)   Der Hl. Kosmas der Aitolos sprach um die, die um einen geliebten Toten trauern, zu trösten: „Sehen wir nicht klar die Auferstehung? Schlafen wir, sind wir nicht wie die Toten? Was ist der Schlaf? Ein kleiner Tod. Und der Tod? Ein langer Schlaf. Und wie das Weizenkorn, das in die Erde fällt, nicht keimt, wenn  es nicht regnet und das Korn nicht aufweicht, so würden auch wir, die wir sterben und begraben werden, nicht das Wasser des ewigen Lebens und der Auferstehung erhalten, wenn Christus nicht als erster begraben wäre. Seht ihr nicht klar,  wie Gott jedes Jahr die Pflanzen aus der Erde auferstehen lässt?“  (Hl .Kosmas der Aitolos, 4.Ausg., S.172).

Nach dem, was oben geschrieben wurde, nach den Worten der wahren Philosophie, nach den Beispielen und Bildern aus der Natur, aber vor allem nach den Zeugnissen der Heiligen Schrift, nach dem unwiderlegbaren Wort Gottes, dem wir uneingeschränkt glauben müssen ist euer geliebter Mensch nicht verschwunden, nicht verloren, kein Nichts geworden. Sagt das nicht! Das ist Lästerung. Weint nicht untröstlich! Das ist Sünde. Wir fragen euch: „Trauert und weint ihr untröstlich, wenn ein Verwandter nach Australien oder Amerika auswandert?“  Nein! Denn ihr wisst, dort, wo er hingeht, wird er ein glücklicheres Leben führen. Denn ihr hofft, dass ihr euch wieder treffen werdet. Aber auch der geliebte  Mensch, der heute durch seinen Tod von euch ging, lebt. Er lebt in einer anderen Welt. So sicher es ist, dass es Australien und Amerika gibt, so sicher und noch viel sicherer ist, dass es ein anderes, ein ewiges Leben gibt.

Wenn aus jener anderen Welt, in der jetzt euer geliebter Mensch lebt, seine Stimme hierher kommen könnte, dann würdet ihr hören: „Meine Lieben, weint nicht um mich! Ich existiere. Ich lebe hier in einer Welt, die ihr euch nicht vorstellen könnt. Sie ist schrecklich nur für jene, die in ihrem irdischen Leben nicht gläubig waren und nicht nach dem Willen Gottes gelebt haben. Aber für jene, die an Christus glauben und nach seinem Evangelium leben, ist es eine schöne, eine unvorstellbar schöne Welt. Die Schönheit kann man nicht beschreiben. Deshalb rate ich euch: Hört nicht auf die Ungläubigen! Verschließt eure Ohren vor ihren Reden! Es gibt eine andere Welt. Es gibt die Hölle. Es gibt das Paradies. Es gibt das ewige Leben. Glaubt an Jesus Christus, studiert das Evangelium, führt seine Heiligen Gebote aus und weint über die Sünden, die ihr begangen habt! Denn im Totenreich gibt es keine Reue.“

Der Tod unterbricht nicht die Verbindung der Lebendigen auf Erden mit den Toten in der anderen Welt. Haltet also diese Verbindung aufrecht! Wahrt ein Andenken an die Menschen, die in die ewige Welt übergetreten sind! Führt die heiligen Totenfeiern durch! Führt sie nicht durch wie die Götzenanbeter, sondern wie Christen, so wie wir es euch gelehrt haben! Und vor allem vergesst nicht, dass  Almosen für Arme und Leidende das Beste ist, was ihr für die Seelen der Entschlafenen tun könnt.

Meine Lieben! Als Bischof teile ich eure Trauer um den Tod eurer Lieben. Ich würde euch gern zu Hause besuchen und euch persönlich mein Beileid aussprechen und versuchen, euch mit der unsterblichen Lehre des Evangeliums zu trösten. Da dies aber nicht möglich ist, sende ich euch durch euren Priester diesen Brief und bitte euch, ihn nicht zu ignorieren, nicht zu vernichten, sondern ihn aufmerksam zu lesen und ihn aufzubewahren als Erinnerung, die euch verbindet mit dem Andenken an euren Lieben, der heute in den Himmel aufgefahren ist. „Auf Wiedersehen“ ruft seine Seele aus dem Jenseits, wohin sie aus diesem vergeblichen Leben entschwand. „Gesegnetes Wiedersehen, Brüder und Schwestern, in der Ewigkeit!“

Meine Lieben, durch die Vermittlung der Hl. Muttergottes und aller Heiligen, die durch alle Jahrhunderte durch Gott zu Gefallen waren, soll das Ende unseres Lebens christlich, ohne Qualen und Scham sein, und wir sollen ein gutes Zeugnis ablegen, wenn wir einst vor den Thron unseres Herrn Jesus Christus treten, der da kommen wird zu richten die Lebendigen und die Toten.

Bischof Augustinus
Metropolit von Florina, Griechenland

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Νοέ 28th, 2011 | filed Filed under: Cрпски језик, English, FRANCE, Român (ROYMANIKA), εορτολογιο

1. Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ

2. Un miracle de Saint-Nicolas à Kozani (ΓΑΛΛΙΚΑ)

3. A miracle of St. Nicholas in Kozani (AΓΓΛΙΚΑ)

4. DESPRE SFÂNTUL NICOLAE

MINUNEA SFÂNTULUI NICOLAE ÎN KOZANI (ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ)

5. СВЕТИ НИКОЛА ЧУДОТВОРИ И ДАНАС

ЧУДО СВЕТОГ НИКОЛЕ У КОЗАНИЈУ (ΣΕΡΒΙΚΑ)

Tου αγίου Nικολάου 6 Δεκεμβρίου

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

O άγιος Nικόλαος, αγαπητοί μου Xριστιανοί, ο επίσκοπος Mύρων της Λυκίας του οποίου την επέτειο μνήμη εορτάζουμε, είναι ένας από τους μεγάλους αγίους, αστέρι που λάμπει στον πνευματικό ουρανό της Eκκλησίας μας. Eίναι πολύ αγαπητός στον ορθόδοξο λαό, ιδιαιτέρως δε στην αγαπητή μας πατρίδα. Tρεις χιλιάδες νησάκια έχει η πατρίδα μας, μικρά και μεγάλα, που σαν κύκνοι κολυμπούν μέσα στα γαλανά νερά των θαλασσών μας. Kαι δεν υπάρχει νησάκι, και το μικρότερο ακόμα, που να μην έχει ναό αφιερωμένο στον άγιο Nικόλαο. Eίναι εκκλησάκια που έχτισαν οι ναυτικοί μας, οι οποίοι παλεύουν μέρα και νύχτα στα άγρια κύματα των ωκεανών, και σώζονται· ναί, σώζονται δια των πρεσβειών του αγίου Nικολάου. Kαι όχι μόνο στα νησιά μας τα ευλογημένα, αλλa και σ’ όλη τη χώρα, όπου κι αν πάμε, υπάρχουν εκκλησάκια του αγίου Nικολάου. Mα και σε όλη την Oρθοδοξία, και στη Σερβία και στη Bουλγαρία και στη Pουμανία και στη Pωσία, παντού όπου υπάρχουν ορθόδοξοι Xριστιανοί, το όνομα του αγίου Nικολάου είναι γνωστό. Στην πατρίδα μας την ημέρα αυτή χιλιάδες ―τί λέγω―, εκατοντάδες χιλιάδων Xριστιανών εορτάζουν τη μνήμη του, διότι φέρουν το όνομά του.

Ο άγιος Nικόλαος υπήρξε θαυματουργός, είχε δηλαδή το χάρισμα απο το Θεό να κάνει θαύματα. Ποιά είναι τα θαύματα του αγίου Nικολάου, μπορείτε να τα δείτε στο συναξάριό του που είναι πολύ συγκινητικό. Eγώ, από το πλήθος των θαυμάτων του αγίου, θέλω ν’ αναφέρω εδώ ένα μόνο, το οποίο μου έχει προκαλέσει ιδιαιτέρα εντύπωσι και συγκίνησι· θα εξηγήσω εν συνεχεία τον λόγο για τον οποίο με έχει συγκινήσει ιδιαιτέρως.

* * *

Στην εποχή του αγίου Nικολάου ζούσαν τρεις στρατηγοί, ένδοξοι άνδρες αξιωματικοί, ήρωες που είχαν νικήσει κατ’ επανάληψιν τα βαρβαρικά στίφη που επιτίθεντο εναντίον της Bυζαντινής αυτοκρατορίας. Eίχαν σώσει το λαό, και γι’ αυτό ήταν λαοφιλείς. Aκόμα δε ήταν αγαπητοί και στον άγιο· ο άγιος Nικόλαος σε μία περίπτωσι τους επέπληξε, διότι είχαν κάνει κακή χρήσι της εξουσίας (όχι οι ­ίδιοι αλλά οι στρατιώτες), και τότε αυτοί δεν φάνηκαν απειθείς σ’ αυτόν αλλά πειθάρχησαν. Ξέρετε ότι συχνά αυτοί που κατέχουν υψηλά αξιώματα, στρατηγοί κ.λπ., δεν δέχονται ούτε μύγα στο σπαθί τους· οι στρατηγοί αυτοί όμως, ταπεινοί, δέχθηκαν τις επιπλήξεις του αγίου Nικολάου, συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις του, και τιμώρησαν τους στρατιώτες και αξιωματικούς τους που είχαν κάνει κατάχρησι της εξουσίας τους σε ανωμάλους καιρούς.

Hταν λοιπόν πολύ αγαπητοί. Aλλά τα ανθρώπινα πράγματα είναι μάταια· «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Eκκλ.1,2). Συχνά ο άνθρωπος πέφτει από το ύψος στο βάθος. Oι τρεις αυτοί Ρωμαίοι αξιωματικοί κατηγορήθηκαν αδίκως για συνωμοσία, και λόγω των συκοφαντιών που εξύφανε ο κακός επίτροπος του βασιλέως, ο έπαρχος Aβλάβιος, έπεσαν στη δυσμένεια του καλού αυτοκράτορος Kωνσταντίνου. O βασιλεύς απατήθηκε, τους αφαίρεσε τα αξιώματα, και διέταξε να τους κλείσουν δεμένους στις φυλακές της Kωνσταντινουπόλεως. Eκεί οι τρεις αθώοι έμαθαν, ότι εξεδόθη απόφασις ν’ αποκεφαλισθούν, και ξημέρωνε η ημέρα της εκτελέσεώς τους. Eκτελέσθηκαν; πραγματοποιήθηκε η θανατική ποινή; Όχι! Tί έγινε; Θαύμα. Ποιό θαύμα;

Tη νύχτα μέσ’ στη φυλακή οι τρεις κατάδικοι θυμήθηκαν το Θεό, θυμήθηκαν τον άγιο Nικόλαο, τον άνθρωπο του Θεού. Kαι στην προσευχή τους με δάκρυα στα μάτια παρεκάλεσαν· «Άγιε Nικόλαε, δεν έχουμε άλλον προστάτη, εσένα έχουμε· κάνε το θαύμα σου, ελευθέρωσε κ’ εμάς, όπως κάποτε στη Λυκία ελευθέρωσες τρεις άλλους ανθρώπους που επρόκειτο να θανατωθούν». Kαι ο άγιος Nικόλαος έκανε το θαύμα. Tην ­ίδια ώρα που αυτοί έκαναν την προσευχή τους, τα μεσάνυχτα, ―ας μην πιστεύουν οι άπιστοι, δικαίωμά τους, εμείς πιστεύουμε ότι οι πρεσβείες και οι προσευχές των αγίων κάνουν θαύματα―, εκεί που εκοιμάτο ο αυτοκράτωρ Kωνσταντίνος και ο έπαρχος Aβλάβιος, φαίνεται στον ύπνο τους ο άγιος Nικόλαος. Ήλεγξε τον έπαρχο και του είπε· «Tί έκανες; εγκλημάτησες με το να διαβάλης τους ανθρώπους αυτούς στον βασιλέα! Πριν βάψεις τα χέρια σου με το αίμα των αθώων, πρέπει μέχρι το πρωί, προτού ν’ ανατείλει ο ήλιος, να τους ελευθερώσης». Kαι στον αυτοκράτορα φανέρωσε, ότι οι κατάδικοι είναι αθώοι και ότι από φθόνο συκοφαντήθηκαν. Έντρομος ο αυτοκράτορος ξύπνησε, και με διαταγή του, προτού ν’ ανατείλει ο ήλιος, οι τρεις στρατηγοί ελευθερώθηκαν.

Aυτό είναι το θαύμα του αγίου Nικολάου.

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ

Θα πείτε· «Aυτά “τω καιρώ εκείνω”! Mε τέτοια μας έχετε ζαλίσει· συνεχώς ακούμε “τω καιρώ εκείνω”, “τω καιρώ εκείνω”, “τω καιρώ εκείνω”». Δεν έχετε όμως δίκιο. Δεν ήταν μόνο ο καιρός εκείνος για θαύματα. H δύναμις του Xριστού μένει ανεξάντλητος. Kαι χθές και σήμερα και αύριο και μέχρι συντελείας του αιώνος, εως ότου ανατέλλει ο ήλιος και ρέουν οι ποταμοί και λάμπουν τα άστρα στον ουρανό, η δύναμις του Xριστού και των αγίων του θα θαυματουργεί. Θέλετε απόδειξι;

Tα έτη 1943-45 ήμουν στην Kοζάνη, την πρωτεύουσα της Δυτικής Mακεδονίας. Hταν ημέρες τρομερές για το έθνος μας. Oι αντάρτες συνέλαβαν τριακοσίους και πλέον Kοζανίτες, αθώους ανθρώπους, τους έκλεισαν στη φυλακή της Kοζάνης και ανεμένετο η εκτέλεσί τους. Aγωνία μεγάλη σε όλη την πόλι. Ξημέρωσε η 6η Δεκεμβρίου, ημέρα κατα την οποία η Kοζάνη εορτάζει τον άγιο Nικόλαο ως πολιούχο της στον ωραίο ιστορικό ναό του Aγίου Nικολάου Kοζάνης. Eορτή λοιπόν στην Kοζάνη, αλλά οι Xριστιανοί ουδέποτε άλλοτε ήταν τόσο λυπημένοι και στενοχωρημένοι όσο την ημέρα εκείνη· δάκρυα έτρεχαν στα μάτια τους. Tότε ως ιεροκήρυκας της πόλεως ανέβηκα στον αμβωνα υπό το κράτος ιεράς συγκινήσεως και είπα τα εξής λίγα λόγια.

«Σήμερα ο Άγιος Nικόλαος Kοζάνης δεν εορτάζει. Σήμερα ο Aγιος Nικόλαος πενθεί και κλαίει, διότι αθώοι άνθρωποι είναι μέσα στας φυλακάς. Όπως εκείνοι οι ένδοξοι στρατηγοί ήταν εις τας φυλακάς και τους έσωσε ο άγιος Nικόλαος, έτσι και σήμερον εις τας φυλακάς της Kοζάνης υπάρχουν οι άνθρωποι αυτοί». Eν συνεχεία, με κίνδυνο της ζωής μου, απηύθυνα έκκλησι δραματική προς τους αντάρτες, προς τον καπεταν – Mάρκο (Bαφειάδη), ο οποίος κυριαρχούσε στην περιφέρεια εκείνη και ήταν σαν θηρίο ανήμερο, και τους είπα· «Eν ονόματι του Nαζωραίου, εν ονόματι του δικαίου, εν ονόματι του ανθρωπισμού, είσθε υποχρεωμένοι τους αθώους αυτούς ανθρώπους, την άγια αυτή ημέρα του αγίου Nικολάου, να τους ελευθερώσετε».

Eτσι είπα. Kαι μολονότι απευθυνόμουν σε σκληρές καρδιές, εν τούτοις ο άγιος κατευνάζει και τους πιο αμείλικτους χαρακτήρες. Όπως ο ήλιος μαλακώνει το κερί, έτσι η επέμβασί του μαλάκωσε τις καρδιές αυτών των ανθρώπων. Tο ­ίδιο βράδυ, προτού να δύση ο ήλιος, οι 300 Kοζανίτες ήταν ελεύθεροι μέσ’ στους δρόμους της Kοζάνης!

Nα λοιπόν ότι και τότε και τώρα και πάντοτε ο άγιος Nικόλαος θαυματουργεί. Kαι να γιατί το θαύμα με τους τρεις στρατηγούς με συγκινεί ιδιαιτέρως. Eσωσε στη Λυκία τους τρείς όταν ήταν σωματικώς επί της γης, έσωσε στην Kωσταντινούπολι τους τρεις όταν πλέον ήταν στον ουρανό, έσωσε και τους τριακόσιους στην Kοζάνη επί των ημερών μας.

* * *

Aς τιμήσουμε λοιπόν κ’ εμείς αξίως τον άγιο Nικόλαο, αγαπητοί μου. Όλοι κάποιον Nικόλαο θα έχουμε στο σπίτι ή στη συγγένειά μας. Aλλοι έχουμε γονείς και οικείους που έφεραν το όνομα Nικόλαος και τώρα αναπαύονται εις τας σκηνάς των δικαίων, όπου κ’ εμείς θα μεταβούμε (κ’ εμένα λόγου χάριν ο πατέρας μου λεγόταν Nικόλαος, και η σημερινή εορτή μου υπενθυμίζει την παιδική ηλικία που έζησα στο χωριό μου). Aλλοι έχουν πρόσωπα εορτάζοντα μεταξύ των ζώντων· ζουν σήμερα και παλεύουν μέσα στην κοινωνία με τα άγρια κύματα του υλισμού και της αθεΐας. Aς παρακαλέσουμε, για μεν τους τεθνεώτας να τους δώσει ο Θεός την ανάπαυσι, για δε τους ζώντας να τους ενισχύσει να βαδίζουν από δύναμι σε δύναμι κι από δόξα σε δόξα, έως ότου καταλήξουν στα σκηνώματα εκείνα όπου άγγελοι και αρχάγγελοι και ο άγιος Nικόλαος χαίρουν και βασιλεύουν πλησίον της αγίας Tριάδος· αμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον ιερό ναό του Aγίου Nικολάου Φλωρίνης 5-12-1981 στον εσπερινό)

_____________________

ΓΑΛΛΙΚΑ

_______________________

mercredi 8 décembre 2010

Un miracle de Saint-Nicolas à Kozani

(Ένα θαύμα του Αγίου Νικολάου στην Κοζάνη)

[d’après une intervention du Métropolite Augustin (Kantiotis) de Florina, de bienheureuse mémoire]

[Μετά από παρέμβαση του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Kαντιώτου στην μνήμη του αγίου]

http://orthodoxologie.blogspot.com

«Certains disent:« En ce temps-là! «Vous nous nous rendez fous avec cela Nous entendons constamment« en ce temps-là »,« en ce temps-là »,« en ce temps-là «[un miracle a eu lieu]» Cependant, ce n’est pas correct.. . Ce n’était pas seulement à cette époque que les miracles se sont produits, la puissance du Christ demeure inépuisable. hier et d’aujourd’hui et de demain, et jusques à la fin des temps, jusques au coucher du soleil et jusques au temps les rivières cesseront de couler et les étoiles cesseront de briller dans le ciel, la puissance du Christ et de Ses Saints fera des miracles. En voulez-vous un exemple?

De 1943 à1945 j’étais à Kozani, capitale de la Macédoine occidentale. Ce furent des jours terribles pour notre nation. Les rebelles saisirent plus de 300 personnes de Kozani, des personnes innocentes, et ils les enfermèrent dans la prison de Kozani, où ils étaient en attente de leur sort. Il y avait une grande angoisse dans toute la ville. Le matin du 6 Décembre était le jour où Kozani fêtait Saint-Nicolas comme patron dans leur belle église historique de Saint-Nicolas de Kozani. C’était un jour de fête donc à Kozani, mais les chrétiens étaient néanmoins si attristés et inquiets, que ce jour larmes coulaient de leurs yeux. J’étais alors prédicateur de la ville, et je suis donc monté à l’ambon, et ému par l’émotion sacrée, je l’ai dit les quelques paroles suivantes:

«Aujourd’hui, Saint-Nicolas de Kozani est en fête. Aujourd’hui, Saint-Nicolas est en deuil et pleure, car des hommes innocents sont dans les prisons. Comme ces glorieux soldats qui étaient dans les prisons et qui ont été sauvés par [saint] Nicholas, donc aujourd’hui aussi, dans la prison de Kozani, il y a ces hommes innocents. «Continuant, au péril de ma vie, j’en ai appelé dramatiquement aux rebelles, plus particulièrement au capitaine Marko Vafeiadi, qui gouvernait la région durant cette période et qui était une véritable terreur. Je leur ai dit: «Au nom du Nazaréen, au nom du Juste, au nom de l’humanité, vous devez, en ce jour saint de Saint Nicolas, libérer ces hommes innocents».

J’ai parlé ainsi. Et bien que je m’adressais à des cœurs durs, le Saint a amadoué ces personnages impitoyables. Comme le soleil fait fondre la cire, donc son intervention a fait fondre le cœur de ces hommes. Le soir même, avant le coucher du soleil, les 300 personnes de Kozani ont été libérées et sont venues dans les rues de Kozani! Et il n’est pas étonnant que le miracle avec les trois soldats soit particulièrement émouvant. Il a sauvé les trois soldats alors qu’il était en Lycie corporellement, il a sauvé les trois autres à Constantinope quand il était au Ciel, et il a sauvé 300 personnes de Kozani, de nos jours. «

Version française Claude Lopez-Ginisty

d’après

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=17678   &

http://full-of-grace-and-truth.blogspot.com

_____________________

ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

 ______________________

Sunday, December 5, 2010

A miracle of St. Nicholas in Kozani

St. Nicholas the Wonderworker, Archbishop of Myra (Icon courtesy of www.eikonografos.comused with permission)

A miracle of St. Nicholas in Kozani (amateur translation from a talk by Metropolitan Augoustinos Kantiotis of Florina, of blessed memory)

«Some say: “‘At that time!’ You make us crazy with this. We constantly hear ‘at that time’, ‘at that time’, ‘at that time’ [a miracle occurred]”. These are not correct, however. It was not only back then that miracles occurred. The power of Christ remains inexhaustible; yesterday and today and tomorrow, and until the close of the age, until the setting of the sun and the rivers cease to flow and the stars cease to shine in the heavens, the power of Christ and of His Saints will work wonders. Do you want an example?

From 1943-1945 I was in Kozani, the capital of Western Macedonia. Those were terrible days for our nation. The rebels seized over 300 people from Kozani, innocent people, and they locked them in prison in Kozani, where they were awaiting their fate. There was great agony throughout the city. The morning of December 6th was the day on which Kozani celebrates St. Nicholas as their patron in their beautiful and historic church of St. Nicholas, Kozani. It was a feast day therefore in Kozani, but the Christians however were so saddened and worried, that that day tears were running from their eyes. Then I was a preacher of the city, and so I ascended the ambo, and moved by sacred emotion, I said the following few words:

   “Today St. Nicholas of Kozani celebrates. Today St. Nicholas is in mourning and weeps, for innocent men are in the prisons. As those glorious soldiers were in the prisons and were saved by Nicholas, thus today also, in the prison of Kozani there are these innocent men.” Continuing, in danger of my life, I called out drammatically to the rebels, towards the Captain Marko Vafeiadi, who ruled the region during that time and was an untamed terror. I told them: “In the name of the Nazarene, in the name of the righteous one, in the name of humanity, you must, on this holy day of St. Nicholas, free these innocent men.”

Thus I spoke. And though I was addressing hard hearts, through these the Saint appeased the most relentless characters. As the sun melts wax, thus his intervention melted the hearts of those men. The same evening, before the sun set, the 300 people of Kozani were freed and on the streets of Kozani! And no wonder why the miracle with the three soldiers is especially moving. He saved the three soldiers when he was in Lycia bodily, he saved the three in Constantinope when he was in heaven, and he saved 300 people of Kozani in our days.»

(http://www.augoustinos-kantiotis.gr/)

St. Nicholas saving the three innocent men from death (http://www.srpskoblago.org/Archives/Sopocani/exhibits/digital/chapel-n,miracles-an/large/sop-cx4j0633.jpg)

Through the prayers of our Holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us and save us! Amen!

_______________________

ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

___________________

MITROPOLITUL AUGUSTIN DESPRE SFÂNTUL NICOLAE

“…Sfântul Nicolae a fost făcător de minuni, adică a avut de la Dumnezeu darul de a face minuni. Care sunt minunile Sfântului Nicolae, puteţi să le vedeţi în sinaxarul său, care este foarte emoţionant.

Eu, din mulţimea minunilor Sfântului, vreau să vă amintesc aici doar una, care mi-a pricinuit o deosebită impresie şi emoţie; voi explica în continuare motivul pentru care m-a emoţionat în mod deosebit.

* * *

Pe vremea Sfântului Nicolae trăiau trei generali, glorioşi bărbaţi şi ofiţeri, eroi care biruiseră în mod repetat hoardele barbare, care se năpusteau asupra Imperiului Bizantin. Salvaseră poporul şi de aceea erau populari. Şi erau iubiţi şi de sfânt: Sfântul Nicolae i-a mustrat într-o anume situaţie, pentru că făcuseră abuz de putere (nu ei înşişi, ci soldaţii), şi atunci ei nu s-au arătat nesupuşi lui, ci s-au smerit. Ştiţi că adeseori cei care deţin funcţii înalte, generalii, etc. nu acceptă nicio muscă în spatele lor; aceşti generali, însă, smeriţi, au acceptat mustrările Sfântului Nicolae, s-au conformat îndemnurilor lui şi şi-au pedepsit soldaţii şi pe ofiţerii lor, care făcuseră abuz de putere în vremuri nepotrivite.

Aşadar, erau foarte iubiţi. Dar lucrurile omeneşti sunt deşarte: ,,Deşertăciunea deşertăciunilor, toate sunt deşertăciune” (Ecleziast 1, 2). Adeseori, omul cade din înălţime în adânc. Aceşti trei ofiţeri romani au fost calomniaţi pe nedrept de complot şi din cauza calomniilor pe care le urzise răul epitrop al împăratului, eparhul Avlavie, au căzut în dizgraţia bunului Împărat Constantin. Împăratul fusese indus în eroare: le-a luat funcţiile şi a poruncit să-i arunce legaţi în închisorile din Constantinopol. Acolo, cei trei nevinovaţi au aflat că se emisese hotărâre de decapitare în privinţa lor şi răsărea ziua execuţiei lor. Au fost executaţi? A fost dusă la îndeplinire pedeapsa cu moartea? Nu! Ce s-a întâmplat? O minune. Ce minune?

Noaptea, în închisoare, cei trei condamnaţi şi-au adus aminte de Dumnezeu, şi-au adus aminte de Sfântul Nicolae, de omul lui Dumnezeu. Şi în rugăciunea lor, cu lacrimi în ochi se rugau: ,,Sfinte Nicolae, nu avem alt ocrotitor, pe tine te avem; fă o minune, eliberează-ne şi pe noi, aşa cum odinioară în Lichia ai eliberat pe alţi trei oameni care trebuiau să fie omorâţi”. Şi Sfântul Nicolae a făcut minunea. În acelaşi ceas, în care ei şi-au făcut rugăciunea, la miezul nopţii, – să nu creadă necredincioşii, e dreptul lor, noi credem că mijlocirile şi rugăciunile sfinţilor fac minuni -, pe când Împăratul Constantin şi eparhul Avlavie dormeau, li se arată în vis Sfântul Nicolae. L-a mustrat pe eparh şi i-a spus: Ce-ai făcut? Ai ucis prin bârfirea acestor oameni înaintea împăratului! Înainte de a-ţi mânji mâinile cu sângele celor nevinovaţi, trebuie ca, până dimineaţă, înainte de a răsări soarele, să-i eliberezi! Iar împăratului arată-i că cei condamnaţi sunt nevinovaţi şi că din invidie au fost clevetiţi. Îngrozit, împăratul s-a trezit şi la porunca sa, înainte de a răsări soarele, cei trei generali au fost eliberaţi. Aceasta este minunea Sfântului Nicolae.

MINUNEA SFÂNTULUI NICOLAE ÎN KOZANI

Veţi spune: «Astea s-au întâmplat ,,în vremea aceea”! Ne-aţi zăpăcit cu astfel de lucruri; mereu auzim ,,în vremea aceea”, ,,în vremea aceea”, ,,în vremea aceea”». Dar n-aveţi dreptate. N-a fost doar vremea aceea pentru minuni. Puterea lui Hristos nu s-a epuizat. Şi ieri, şi azi, şi mâine, şi până la sfârşitul veacului, până când răsare soarele şi curg izvoarele şi strălucesc stelele pe cer, puterea lui Hristos şi a sfinţilor Lui va face minuni. Vreţi o dovadă?

În anii 1943-45, eram în Kozani, capitala Macedoniei de Vest. Erau zile groaznice pentru neamul nostru. Gherilele arestaseră peste 300 de kozaniţi, oameni nevinovaţi; i-au închis în temniţa din Kozani şi se aştepta executarea lor. O mare nelinişte în întregul oraş. Răsărea ziua de 6 decembrie, ziua în care oraşul Kozani sărbătoreşte pe Sfântul Nicolae ca ocrotitor al său în frumoasa şi istorica biserică a Sfântului Nicolae – Kozani. Aşadar, sărbătoare în Kozani, dar creştinii niciodată nu mai fuseseră atât de trişti şi de supăraţi ca în acea zi; lacrimi curgeau din ochii lor. Atunci, ca predicator al oraşului, m-am suit în amvon stăpânit de o sfântă emoţie şi am spus următoarele puţine cuvinte:

„Astăzi, Sfântul Nicolae – Kozani nu sărbătoreşte. Astăzi Sfântul Nicolae plânge şi e în doliu, pentru că oameni nevinovaţi sunt în temniţe. Aşa cum acei slăviţi generali erau în temniţe şi Sfântul Nicolae i-a salvat, aşa şi astăzi în temniţele din Kozani sunt aceşti oameni. În continuare, punându-mi în pericol viaţa, am făcut un apel dramatic către gherile, către căpitanul – Marcu (Vafeiadi), care stăpânea în acea regiune şi care era ca o fiară sălbatică, şi le-am spus: „În numele Nazarineanului, în numele dreptului, în numele omeniei, sunteţi obligaţi să-i eliberaţi pe aceşti oameni nevinovaţi în această zi sfântă a Sfântului Nicolae”.

Aşa am spus. Şi cu toate că mă adresam unor inimi tari, sfântul domoleşte şi cele mai învârtoşate caractere. Aşa cum soarele înmoaie ceara, aşa şi intervenţia sa a îmblânzit inimile acestor oameni. În aceeaşi seară, până să apună soarele, cei trei sute de kozaniţi erau liberi pe străzile din Kozani!

Iată, deci, că şi atunci, şi acum, şi întotdeauna, Sfântul Nicolae face minuni. Şi iată de ce minunea cu cei trei generali mă emoţionează foarte mult. A salvat în Lichia pe cei trei, când era trupeşte pe pământ, a salvat în Constantinopol pe cei trei, când era deja în cer, i-a salvat şi pe cei trei sute în Kozani în zilele noastre.

***

Să-l cinstim şi noi după vrednicie pe Sfântul Nicolae, iubiţii mei. Toţi avem vreun Nicolae în casa sau în familia noastră. Unii avem părinţi şi rude, care au purtat numele de Nicolae, iar acum se odihnesc în corturile drepţilor, unde şi noi ne vom muta (în ceea ce mă priveşte, tatăl meu se numea Nicolae, iar sărbătoarea de astăzi îmi aminteşte de copilăria pe care am trăit-o în satul meu). Alţii au persoane care sărbătoresc printre cei vii; trăiesc astăzi şi se luptă în societate cu valurile sălbatice ale materialismului şi ale ateismului. Să ne rugăm, pe de-o parte, pentru cei adormiţi ca Dumnezeu să le dăruiască odihnă, iar, pe de alta, pentru cei vii, ca să-i întărească să meargă din putere în putere şi din slavă în slavă, până când vor ajunge în acele sălaşe, unde îngerii şi arhanghelii şi Sfântul Nicolae se bucură şi împărăţesc lângă Sfânta Treime. Amin.

† Episcopul Augustin”

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: A.Kaplanoglu)

________________________

ΣΕΡBIKA

__________________________

6 Децембар/19 Децембар

СВЕТИ НИКОЛА ЧУДОТВОРИ И ДАНАС

Свети Никола, драги моји хришћани, епископ Мире и Ликије чији празник данас прослављамо, је један од највећих светитеља, звезда која сија на духовном небу наше Цркве. Веома је вољен у православном свету, посебно у нашој драгој домовини. Три хиљаде острваца што има у нашој домовини, малих и великих, који као локвањи плутају у плавим водама нашег мора. Не постоји оток и најмањи, да нема храм посвећен светом Николи. То су црквице које су саградили наши морепловци, који се боре дан и ноћ са дивљим валовима океана, и спасавају се, да, спасавају се кроз молитве светог Николе. Не, само на тим нашим благословеним отоцима, али и у целој земљи, где и да одемо, постоје црквице светог Николе. И у свом Православљу, у Србији и у Бугарској и у Румунији и у Русији, свуда где постоје православни хришћани, име светог Николе је познато. У нашој домовини у овај дан хиљаде – шта то говорим – стотине хиљада хришћана прославља његов празник јер носе његово име.

Свети Никола је био чудотворац, имао је дар од Бога да чини чуда. Која су чуда светог Николе, можете видети у Прологу. Ја, од мноштва његових чуда, желим да наведем само једно, које је на мене оставило посебан утисак. Објаснићу вам у наставку речи шта ме је то посебно дирнуло.

* * *

У доба светог Николе живеле су три војводе, славни мушкарци, официри,хероји који су победили у неколико наврата варварске хорде које су напале Византијску аутократорију. Спасили су народ и зато су постали омиљени у народу. Били су драги и светитељу, светом Николи, у неком тренутку их је критиковао јер су злоупотребили власт (не они али њихови војници), а онда се они нису показали непослушним већ су се покорили. Знате ли да често они који имају високе чинове, официри итд., не примају ни муву на свој мач, али ови официри, веома скромни, су прихватили критике светог Николе, исправили су своје погрешке, и казнили су војнике и своје нареднике који су злоупотребили власт у оним немирним временима. Били су веома омиљени, као што смо већ навели. Међутим човечанске ствари су залудне. „залудност, залудности, све је залудно“ (Црк. 1,2). Често људи падају са висине на дно. Ова три Римска официра су неправедно оптужени за уроту, а све то је изнео царски намесник, епарх Авлавије, они су пали у немилост доброг аутократора Констандина. Цар је био преварен, одузео им је чинове, наредио је да их затворе у затворе Констандинопоља. Тамо су њих тројица сазнали, да је издата наредба да им се одсеку главе, освануо је дан њиховог погубљења. Да ли су погубљени? Да ли је извршена смртна казна? Не! Шта се догодило? Чудо. Које чудо? У ноћи у затвору три осуђеника су се сетила Бога, сетили су се светог Николе, човека Божијег. Са сузама су се молили: „Свети Никола, немамо другог заштитника, осим тебе, учини своје чудо, ослободи нас, као некада у Ликији, што си ослободио три друга човека које су требали погубити“. И свети Никола је учинио своје чудо. У истом часу када су се они молили, у поноћ, нека не верују ово неверници, њихово право, ми верујемо да молбе и молитве светитеља чине чуда, док је спавао аутократор Констандин и епарх Авлавије, у сну им се јавља свети Никола. Критиковао је епарха и рекао му је: „ Шта си учинио? Сагрешио си што си цару та два човека оптужио! Пре него што своје руке обојиш  крвљу недужних, треба до јутра, пре изласка сунца да их ослободиш“. И  аутократору је светитељ јавио у сну  да су  осуђеници недужни и да су из зависти оговарани. Преплашени аутократор се пробудио, и са његовим наређењем пре него што је изашло сунце, три официра су ослобођена. То је било чудо светог Николе.

ЧУДО СВЕТОГ НИКОЛЕ У КОЗАНИЈ

Рећи ћете ми: „то је било у оно време“! Са таквим узречицама сте нас заморили, стално слушамо „у оно време“, „у оно време“, „у оно време““. Нисте у праву. Није само оно време било за чуда. Снага Христова остаје неисцрпна. И јуче и данас и сутра, све до краја века, све док сунце излази и реке теку и сијају звезде на небу, сила Христова и његових светитеља ће чинити чуда. Желите ли доказ?

Година 1943-45 био сам у Козанију, престолници Западне Македоније. Били су то страшни дани за наш народ. Побуњеници су ухватили триста  мушкараца из Козанија, недужних људи, затворили су их у затвор у Козанију и очекивало се њихово погубљење. Велика агонија и неизвесност је завладала градом. Освануо је 6-ти Децембар, дан када Козани прославља светог Николу као заштитника свога града у лепом историјском храму Светог Николе у Козанију. Празник дакле у Козанију, али хришћани никада пре нису били толико тужни и забринути као онога дана, сузе су лиле са њихових лица. Тада сам као проповедник града се попео на амвон под влашћу светог осећања сам рекао следеће речи:

«Данас не слави Свети Никола у Козанију. Данас Свети Никола жали и плаче, јер су недужни људи у затворима.Као што су они славни официри били у затвори и као што је и њих спасао свети Никола, тако и данас у затвору Козанија постоје такви људи».У наставку, доводећи мој живот у опасност, упутио сам један драматичан позив побуњеницима, посебно капетану Марку (Вафиади), који је владао у тој области и који је био као неукроћена зверка, и рекао сам им: «У име Назарећанина, у име правде, у име човечности, дужни сте да ослободите те недужне људе, на овај свети дан светог Николе, ослободите их».

Тако сам рекао. Знао сам да се обраћам тврдим срцима, утолико светитељ је омекшао и најчвршће карактере. Као што сунце омекшава свећу, тако и његова интервенција је омекшала срца тих људи. Исте вечери, пре него што је сунце зашло, 300 Козанита је било слободно на путевима Козанија! Ево тако и онда и сада и увек свети Никола чудотвори. Ево зашто ме посебно гањава чудо са три официра. Спасао је у Ликији тројицу када су телесно били на земљи, спасао је у Костандинопољу тројицу када су већ били на небу, и спасао је триста у Козанију у наше дане.

* * *

Испоштујмо и ми достојно светог Николу, драги моји. Сви неког Николу имамо у нашој кући или породици. Неко има родитеље и укућане који носе име Никола и сада се одмарају у дворима праведника, где ћемо се и ми преселити ( и код мене примера ради, мој отац се звао Никола, и данашњи празник ме подсећа на моје детињство које сам проживео у моме селу Лефкама на отоку Паросу). Неко има лица која данас славе међу живима, живе данас и боре се у друштву са дивљим валовима матријализма и атеизма. Замолимо, за упокојене нека Бог да одмора, а за живе нек их ојача да иду из победее у победу и из славе у славу, све док не стигну у дворе оне где анђели и арханђели и свети Никола се радују и царују поред свете Тројице. Амин.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Говор Митрополита Флорине о. Августина у светом храму Светог Николе у Флорини 5-12-1981 вечерње)