ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ. Ω! Εως οτου υπαρχει η ΕΚΚΛΗΣΙΑ του ΧΡΙΣΤΟΥ, του πρωτομαρτυρος του Γολγοθα, θ᾿ αναδεικνυη και νεους μαρτυρας. Ετσι, περα απο την ελληνικη Ορθοδοξια, προστιθενται και αλλοι νεομαρτυρες νεους μαρτυρες.


Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΓ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου
Τῶν μεγαλομαρτύρων Εἰρήνης καὶ Ἐφραὶμ, (29.5)
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Νεομαρτυρες
TΟΝ μῆνα Μάιο, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ θλιβερὰ ἐπέτειος τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀπὸ τὶς 29 Μαΐου 1453 ἄρχισε ἡ μακρὰ περίοδος τῆς τουρκοκρατίας, ποὺ ἐκράτησε μέχρι τὸ 1821 καὶ τὸ 1912. Μέσα στὸ διάστημα τῶν αἰώνων αὐτῶν πολλοὶ Χριστιανοὶ μαρτύρησαν. Εἶνε οἱ ἅγιοι νεομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἂς ποῦμε σήμερα λίγα λόγια γι᾿ αὐτούς, γιὰ τοὺς ὁποίους κ᾿ ἐμεῖς κτίσαμε ναὸ σὲ ὕψωμα τοῦ Ἀμυνταίου.
* * *
Ὑπάρχουν οἱ παλαιοὶ μάρτυρες, τῶν πρώτων αἰώνων· ἀλλὰ κοντὰ σ᾿ ἐκείνους προσετέθησαν καὶ αὐτοί, οἱ μάρτυρες τῶν νεωτέρων χρόνων καὶ μάλιστα τῆς τουρκοκρατίας. Θὰ ἔπρεπε στὶς 29 Μαΐου νὰ χτυποῦν νεκρικὰ οἱ καμπάνες, νὰ μᾶς ὑπενθυμίζουν τὴ μεγάλη συμφορὰ τοῦ γένους, τὴν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ ἔγινε τὸ 1453. Δυστυχῶς λησμονήσαμε τὸ παρελθόν μας, γίναμε γραικύλοι. Μπῆκαν τότε μέσ᾿ στὴν Πόλι οἱ βάρβαροι, οἱ ὀρδὲς τοῦ Μωάμεθ, καὶ κατέβασαν ἀπὸ τὸν τροῦλλο τῆς Ἁγίας Σοφίας τὸν τίμιο σταυρό. Ἀπὸ τότε ἄρχισε τὸ μαρτύριο τῆς φυλῆς. Σύνθημα τῶν Τούρκων ἦταν ―καὶ μέχρι σήμερα εἶνε― «θάνατος στοὺς γκιαούρηδες». Τότε ὄχι ἕνας καὶ δύο, ἀλλὰ πλήθη μαρτύρησαν· γέροντες καὶ παιδιά, νέοι καὶ νέες, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ἔγγαμοι καὶ ἄγαμοι, κληρικοὶ καὶ μοναχοί, ἐσφάγησαν ὡς ἀρνία ἀπὸ τὴν μάχαιρα τοῦ Μωάμεθ. Αὐτοὶ εἶνε οἱ νεομάρτυρες.
Ἀναφέρω ἕναν μόνο ἀπὸ αὐτούς, γιὰ νὰ λάβουμε μιὰ ἰδέα τί ψευτοχριστιανοὶ εμεθα ἐμεῖς μπροστὰ σ᾿ ἐκείνους. Εἶνε ὁ μοναχὸς Δημήτριος ὁ ἐκ Σαμαρίνης τῆς Πίνδου, ποὺ μαρτύρησε τὸ 1808 καὶ ἑορτάζει στὶς 17 Αὐγούστου. Ὁ νεομάρτυς αὐτὸς ἦταν μαθητὴς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Ἁπλοϊκὸς βοσκὸς ἦταν, ἀγράμματος, ἀλλὰ μέσα του εἶχε τὸν οὐρανὸ καὶ προσευχόταν συνεχῶς· ἐνῷ μερικοὶ εἶνε ἐγγράμματοι, ἀλλὰ μέσα τους ἔχουν τὴν κόλασι. Τὸν συνέλαβε ὁ Ἀλῆ πασᾶς μετὰ ἀπὸ συκοφαντία, τὸν φυλάκισε καὶ τὸν βασάνισε. Στὸ στῆθος του εἶχε μιὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας. ―Βγάλε τὴν εἰκόνα, ἄπιστε γκιαούρη, τοῦ λένε, καὶ πάτησέ την. ―Τὴν Παναγία νὰ πατήσω; ὄχι. ―Πάτησέ την. ―Δὲν τὴν πατῶ… Κ᾿ ἐπειδὴ δὲν πατοῦσε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ὁ Ἀλῆ πασᾶς διέταξε σειρὰ φρικτῶν βασανιστηρίων. Τὸν τρύπησαν μὲ καλάμια, τοῦ ἔσφιξαν τὸ κρανίο, τὸν κρέμασαν ἀνάποδα πάνω ἀπὸ ἀναμμένη φωτιά (ἕνας Τοῦρκος βλέποντας αὐτὰ πίστεψε στὸ Χριστὸ καὶ μαρτύρησε). Τέλος ὁ πασᾶς – πρωτοφανὲς μαρτύριο― διέταξε νὰ τὸν κτίσουν· μόνο τὸ κεφάλι του ἄφησαν ἔξω ἀπὸ τὸν τοῖχο! Δέκα μέρες διήρκεσε τὸ μαρτύριό του καὶ ἔλεγε· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42). Παναγία μου Δέσποινα Θεοτόκε… Ἔτσι σφράγισε τὴ ζωή του ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς νεομάρτυρας τῆς τουρκοκρατίας.
Σᾶς ἀνέφερα ἕνα παράδειγμα. Θὰ μποροῦσα ν᾿ ἀναφέρω δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, δέκα, ἑκατὸ παραδείγματα. Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ εἶνε καὶ ὁ διδάσκαλος τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ παρακαλοῦσε· «Χριστέ μου, ὅπως ἐσὺ ἔχυσες τὸ αἷμα σου γιὰ μένα, ἀξίωσέ με νὰ χύσω κ᾿ ἐγὼ τὸ αἷμα μου γιὰ σένα». Καὶ τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ περάσῃ ἀπὸ τὸ μαρτύριο, τὸ βάπτισμα τοῦ αἵματος, καὶ ἔκλεισε τὴν ἁγία του ζωὴ μὲ τὰ λόγια «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμ. 65,12). Read more »