Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2304
Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28 – 9,1)
12 Ἰουλίου 2020 πρωὶ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτη
Απαλλαγη απο τα δαιμoνια
Φοβερά, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὅσα διηγεῖται σήμερα στὸ εὐαγγέλιο ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος (Ματθ. 8,28 – 9,1). Περιγράφει τὴν κατάστασι δύο δαιμονιζομένων, ἀλλὰ καὶ τὴ θεραπεία τους.
* * *
⃝ Ποῦ ζοῦσαν, ἀδελφοί μου, οἱ δύο δαιμονιζόμενοι; Στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν (ἔ.ἀ. 8,28. Μᾶρκ. 5,1) ἢ Γαδαρηνῶν (Λουκ.. 8,26,37). Εἶνε μία περιοχὴ ἡ ὁποία βρισκόταν στὴ «λίμνην Γεννησαρέτ» (Λουκ. 5,1) ἢ «θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας» (Ματθ. 15,29. Μᾶρκ. 1,16· 7,31. Ἰω. 6,1) ἢ τῆς «Τιβεριάδος» (Ἰω. 6,1,23· 21,1), ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Καπερναούμ. Ἀπὸ τὸ μέρος αὐτὸ κατάγονταν οἱ δύο ταλαίπωροι ἄνθρωποι.
Δὲν ἦταν ἀνέκαθεν δαιμονιζόμενοι. Ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ οἱ δύο αὐτοὶ ἄντρες ζοῦσαν καλά. Ὁ σατανᾶς δὲν εἶχε ἀκόμη ἐξουσία νὰ τοὺς πειράξῃ. Ἦταν δυὸ γερὰ παλληκάρια ποὺ ἔμεναν στὸ σπίτι τους καὶ δούλευαν στὰ κτήματά τους· κανένα δὲν ἐνωχλοῦσαν, ἦταν καμάρι τοῦ χωριοῦ τους.
Ἀλλὰ μιὰ μέρα, μέρα κατηραμένη, τὸ δαιμόνιο βρῆκε εὐκαιρία νὰ πειράξῃ τοὺς δύο νέους. Σὰν λῃστὴς χτύπησε τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς τους, τὴ βρῆκε ἀνοιχτὴ καὶ μπῆκε μέσα. Ἀπὸ τὴ μέρα ἐκείνη ἄλλαξε ἀπότομα ἡ ζωή τους. Ἔγιναν ἀγνώριστοι· προηγουμένως ἦταν ἥσυχα παιδιὰ καὶ τώρα ἔγιναν ἄγρια θηρία, ἦταν ἐργατικοὶ καὶ τώρα ἔγιναν ἄνεργοι γυρίζοντας ἀπὸ μέρος σὲ μέρος χωρὶς δουλειά, ἦταν ἡ χαρὰ τοῦ χωριοῦ τους καὶ τώρα ἔγιναν τὸ φόβητρο ὅλων. Στὸ σπίτι τους δὲν ἔμεναν. ῾Ροῦχο δὲν φοροῦσαν πάνω τους. Τὴν ἡμέρα γύριζαν ἐδῶ κ᾽ ἐκεῖ· καὶ τὴ νύχτα, σὰν τὰ ἄγρια θηρία, κοιμοῦνταν μέσα σὲ σπηλιὲς ποὺ οἱ ἀρχαῖοι τὶς χρησιμοποιοῦσαν καὶ γιὰ νεκροταφεῖα. Ἐκεῖ μέσα ἔμεναν. Κι ὅταν ξημέρωνε αὐτοὶ ἄφηναν τὴ σπηλιά, σκαρφάλωναν σὲ ῥάχες, ἔστηναν ἐκεῖ τὸ παρατηρητήριό τους καὶ δὲν ἄφηναν νὰ περάσῃ κανένας ἀπὸ τὸ μέρος τους· σὰν λυσσασμένα σκυλιὰ ὡρμοῦσαν σὲ κάθε περαστικό.
Οἱ διαβάτες τοὺς φοβοῦνταν περισσότερο κι ἀπὸ τοὺς λῃστές. Οἱ λῃστὲς ἔχουν καὶ κάποια λογική, ἐνῷ αὐτοὶ δὲν λογικεύονταν· ἦταν χειρότεροι ἀπὸ τοὺς λῃστές, γιατὶ οἱ λῃστὲς ἔχουν σωματικὴ δύναμι μὰ ἡ δύναμι τῶν δαιμονιζομένων ἦταν πολὺ πιὸ μεγάλη, ὑπεράνθρωπη. Τὸ λῃστὴ μπορεῖς νὰ τὸν δέσῃς, νὰ τὸν κλείσῃς στὴ φυλακὴ κ᾽ ἐκεῖ μέσα νὰ σαπίσῃ· μὰ αὐτοὺς δὲν μποροῦσε ἄνθρωπος νὰ τοὺς δεσμεύσῃ· οἱ συγγενεῖς τοὺς ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες κι αὐτοὶ τὶς ἔσπαζαν ὅπως σπᾶμε ἐμεῖς τὴν κλωστὴ καὶ τὸ σπάγκο.
Δυστυχισμένοι οἱ δαιμονιζόμενοι. Δυστυχισμένοι ὅμως καὶ οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι τους· δυστυχισμένη καὶ ὅλη ἐκείνη ἡ περιοχή, τὴν ὁποία ταλαιπωροῦσαν καὶ τυραννοῦσαν –ἄθελά τους βέβαια– αὐτοὶ οἱ δυό. Read more »