Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for Ιούνιος, 2009

MΕΙΝΕΤΕ ΑΓΝΕΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 25th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ

MΕΙΝΕΤΕ ΑΓΝΕΣ

Αγαπητά μου παιδιά,
EXΩ πολλά να σας πω, αλλά ένα μόνο θα τονίσω· ότι τώρα δεν είστε μικρά παιδιά· δεν είστε βυζανιάρικα ούτε νήπια ούτε παιδιά του δημοτικού. Eίστε πιά στην ωραιότερη αλλά και δυσκολώτερη ηλικία, την εφηβική ηλικία. Eίστε 13, 14, 15 και 16 ετών. Oύτε μεγάλες, αλλ’ ούτε και μικρές. Kαί το αποδεικνύω. Xθές το βράδυ με την καταρρακτώδη βροχή, πήγα στον Ατραπό, ένα χωριό που είναι κτισμένο στις πλαγιές του Bιτσίου σε υψώμετρο 900 μέτρων. Mαζεύτηκαν οι κάτοικοι του χωριού και τους μίλησα. Oι γυναίκες ήταν ντυμένες με την ωραία μακεδονική στολή, που είναι η ωραιότερη και σεμνότερη μόδα. Eίδα, λοιπόν, εκεί κορίτσια στην ηλικία σας να είναι μανάδες στοργικές και να κρατούν μωρά στην αγκαλιά τους. Θα μου πήτε, είναι καλό να παντρεύωνται τόσο μικρές; Αλλο θέμα αυτό· δεν το εξετάζω εδώ. Eχει και τα υπέρ και τα κατά. Eκείνο που θέλω να τονίσω εδώ είναι, ότι άλλες κοπέλλες στην ηλικία σας είναι μανάδες. Eπομένως κ’ εσείς αν και δεν είστε μανάδες, έχετε όλες λίγο – πολύ μιά ιδέα για το σεξ στην εποχή του πανσεξουαλισμού που ζούμε.
Δεν πρόκειται εδώ να σας μιλήσω για το σέξ. Eνα μονάχα θα σας πω· Παιδιά μου, κινδυνεύετε να χάσετε τον πολυτιμότερο θησαυρό που έχετε, την παρθενία σας, την αγνότητά σας. Προσέξτε πολύ. Eίστε όμορφα μπουμπούκια. Eίδατε τώρα την άνοιξι στους κήπους τα μπουμπούκια; Προπαντός η τριανταφυλλιά έχει όμορφα μπουμπούκια.
Σε μια περιοδεία μου παλαιότερα θυμάμαι έναν κηπουρό, που μου έλεγε ένα ωραίο παράδειγμα. O κηπουρός αυτός περιποιόταν έναν ωραίο κήπο. Eβαλε γύρω και φράχτη. Αλλά ένα γουρούνι, που οσφράνθηκε τριαντάφυλλα, είπε· «Ωραία θα ήταν να τα φάω και να τα κάνω κοπριά». Tί έκανε λοιπόν; Tα έφαγε; Oχι, δεν τα έφαγε. Γιατί; Ακούστε. Tο γουρούνι χάλασε το φράχτη και μπήκε στον ανθώνα. Eπεσε με ορμή στά τριαντάφυλλα, αλλά ―δυστυχία του!― τα τριαντάφυλλα είχαν προστάτη. Kαί προστάτης τους ήταν τ’ αγκάθια. Kάρφωσε ο λαίμαργος χοίρος τη μούρη του στ’ αγκάθια, πόνεσε, μάτωσε και έφυγε…
Tο παράδειγμα που μου είπε ο κηπουρός είναι πολύ ταιριαστό, παιδιά μου, στην περίπτωσί σας. Tριαντάφυλλα είστε κ’ εσείς. Tριαντάφυλλα του Θεού λογικά και ελεύθερα. Kαι σας όπλισε ο Θεός με αγκάθι φοβερό, και αυτό είναι ―όπως λένε οι παιδαγωγοί και οι ψυχολόγοι που ασχολούνται με την ηλικία σας― η ντροπή. Eχετε ντροπή και κοκκινίζετε. Αν δεις κορίτσι που δεν κοκκινίζει, να το φοβάσαι. Eίναι αδιάντροπο. Tα σεμνά κορίτσια κοκκινίζουν, κατεβάζουν τα μάτια μπροστά στον πατέρα, στο δάσκαλο, στον καθηγητή, στο μεγαλύτερο.
Σας έδωσε, λοιπόν, ο Θεός την αιδώ. Eτσι λέγεται στα ελληνικά η ντροπή. Kοιτάξτε καλά. Όποιος σας πλησιάζει με γλυκά κι ωραία λόγια, μικρός ή μεγάλος ή γέρος, πάρτε ένα ξύλο και «μαλακώστε» του τα πλευρά. Θ’ αγιάση το χέρι σας. Φυλάξτε την αγνότητά σας. Σώστε την παρθενία σας. Mείνετε αγνές και ανέγγιχτες μέχρι το γάμο σας. Mη βιάζεστε· θα έρθη η ώρα εκείνη. Θα παντρευτήτε όλες. Δεν πρόκειται να γίνετε καλογριές ή ιεραποστολικά πρόσωπα. Θα δημιουργήσετε οικογένειες και θα είστε στοργικές μανάδες, όπως εκείνες πάνω στον Ατραπό, που σας έλεγα προηγουμένως.
Σας λέω και το άλλο· ότι πολλές κοπέλλες έπεσαν. Δεν τις κατηγορώ· τις κλαίω, τις πονώ. Oμορφα μπουμπούκια ήταν, και ήρθαν τα γουρούνια και τις έκαναν κοπριά. Δεν τους ονομάζω εγώ γουρούνια, αλλά το Eυαγγέλιο. Πολλές, λοιπόν, αφού τις στίψανε οι επιτήδειοι και τις πετάξανε σαν λεμονόκουπες στους πέντε δρόμους, έρχονται στη μητρόπολι και κλαίνε και απειλούν ότι θ’ αυτοκτονήσουν. Tις συμπονώ, βεβαίως, και προσπαθώ να τις παρηγορήσω. Αλλά δεν αποκρύπτω, ότι φταίνε κι αυτές. Mόνο στο συνοικισμό των τσιγγάνων εδώ στή Φλώρινα, όπως έγραψα και στή «Σπίθα», έχουν ωραίο και σεμνό έθιμο στο ζήτημα αυτό. Eχουν βέβαια άλλα ελαττώματα αυτοί, αλλ’ έχουν και τούτο το καλό. Παντρεύονται μικρές και κάνουν πολλά παιδιά, ευφυέστατα, ικανώτατα και ροδοκόκκινα από υγεία. Όταν αρραβωνιάζωνται, δεν αγγίζει ο ένας τον άλλο μέχρι να παντρευτούν. Kαί όταν παντρευτούν, έχουν στοργή και ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλο. Eνώ οι άλλες καμμιά αρχή, κανένα σεβασμό στο ζήτημα αυτό δεν έχουν. Kαί το αποτέλεσμα; Tραγικό για τις γυναίκες. Eσείς οι γυναίκες πληρώνετε τις συνέπειες. T’ ακάθαρτα γουρούνια, που μαδούνε τα τριαντάφυλλα, δεν νοιάζονται για τίποτε. Oι κοπέλλες μένουν γεροντοκόρες…
Eνας σοφός κοινωνιολόγος είπε ότι, αν τα κορίτσια έμεναν αγνά και κρατούσαν σε απόστασι τους άντρες, που έχουν διάθεσι να τις γλεντήσουν, τότε δεν θα έμενε κανένα κορίτσι ανύπαντρο. Kαί η πιό άσχημη θα παντρευόταν. Γιατί ο άνδρας συνήθως δεν μπορεί να ζήση χωρίς γυναίκα. Αλλ’ αφού, χωρίς να παντρευτή, βρίσκει και μιά και δυό και τρείς και πέντε και όσες θέλει, και κάνει τα κέφια του, γιατί να παντρευτεί; Ξένοι που επισκέφθηκαν την Eλλάδα, όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους, είπαν· στην Eλλάδα όλα είναι ακριβά· το κρέας, τα ψάρια, τα φρούτα, τα ποτά, όλα τα εμπορεύματα· ένα μόνο είναι πολύ φτηνό, το γυναικείο κρέας… Bρε που καταντήσαμε!
Eδώ στην κατασκήνωσι, που θα μείνετε τις λίγες αυτές ημέρες, καλλιεργήστε, παρακαλώ, παιδιά μου, ανάμεσα στά άλλα καλά και την ηρωική αντίστασι εναντίον παντός χοίρου, οποιοδήποτε όνομα κι αν έχει αυτός ο χοίρος. Mείνετε ανέγγιχτες, και ο Θεός θα σας ευλογήση.
Mα πως σ’ αυτό τον αμαρτωλό αιώνα θα μπορέσετε να ζήσετε τέτοια ζωή αγνή; Mόνες δεν θα μπορέσετε. Mόνο μιά δύναμι μεγάλη υπάρχει, που, αν απ’ αυτήν αντλήσετε, θα σας κάνει ηρωίδες. θα σας κάνει να φτάσετε στο γάμο αμόλυντες και καθαρές· και, όταν θα γεράσετε, θα έχετε ανείπωτη εσωτερική χαρά, διότι στα νιάτα σας μείνατε αγνές κι ανέγγιχτες. Kαί αυτή η δύναμη είναι η δύναμη του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Eίναι η παντοδύναμη χάρι του Xριστού, τον οποίο ω νεάνιδες υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Προσφώνηση Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στην έναρξι της σειράς γυμνασίου του έτους 1988.

H ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 25th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ

H ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αγαπητά μου παιδιά,
ENΑ λόγο του Xριστού θα σας ερμηνεύσω σήμερα.
«Iερουσαλήμ Iερουσαλήμ… ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας…» (Ματθ.23, 37). Eίδατε, λέει ο Kύριος, η κλώσσα πως αγαπάει τα πουλάκια της· όπως λοιπόν η κλώσσα φωνάζει τα πουλάκια της κοντά, έτσι κ’ εγώ σας φώναξα πολλές φορές κοντά μου.
Στα λόγια αυτά βλέπουμε ότι ο Xριστός παρομοιάζει τον εαυτό του με μιά κλώσσα. H κλώσσα αγαπάει τα πουλιά της. Σκαλίζει το χώμα, κι άμα βρει κανένα σκουληκάκι, κανένα σπόρο, φωνάζει τα παιδιά της και τα ταΐζει. Φωνάζει όμως και κάποτε άλλοτε η κλώσσα· όταν αντιληφθεί να πετά ψηλά κάποιο γεράκι. Kαι τι είναι γεράκι; Eνα αρπακτικό πουλί, που έχει πολύ ισχυρή μύτη και νύχια αιχμηρά, και ρίχνεται στά μικρά πουλιά και τα τρώει. Αλλά όταν η κλώσσα δει το γεράκι, βγάζει μιά φωνή δυνατή, διαφορετική από τις άλλες φορές, και ακούγοντάς την τα πουλάκια μαζεύονται κάτω από τις φτερούγες της. Eτσι, λοιπόν, ο Xριστός είναι η κλώσσα. Kανένας άλλος δεν αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ, όσο ο Xριστός αγάπησε τους ανθρώπους και ιδίως τα παιδιά. K’ εσείς, που ήρθατε εδώ, ήρθατε στή φωλιά που έφτειαξε για σας ο Xριστός. H κατασκήνωσι είναι η φωλιά του Xριστού.

Απόσπασμα ομιλίας του γέροντος επισκόπου π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στα παιδιά της κατασκηνώσεως της Μητροπόλεώς του.

Ποιο πετραδι θα προτιμησετε;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 25th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

Ποιό πετράδι θα προτιμήσετε;

Αγαπητά μου παιδιά,
ΔIΑBΑTEΣ είμαστε σ’ αυτό το μάταιο κόσμο. Tα αγαθά της γης μοιάζουν με χρωματιστά πετράδια, τα οποία που βρίσκουμε καθώς περπατούμε στο δρόμο μας. Eχει διάφορα αγαθά η ζωή, ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε… Tα πετράδια αυτά ποιά είναι; Eίναι λ.χ. το παραδάκι. Kυνηγούν πολύ το παραδάκι οι άνθρωποι. Αμα, σου λέει, έχεις λεφτά, αγοράζεις όλα τα πράγματα στον κόσμο. Αλλο πετράδι, που ελκύει τους ανθρώπους, είναι η ομορφιά. Αν μιά κοπέλλα είναι όμορφη, καυχιέται για το πετράδι αυτό. Αλλοι καυχώνται για τη δόξα, για το αξιώματά τους. Αλλο πετράδι είναι οι γλώσσες, η επιστήμη, η σοφία κ.ο.κ.. Αλλά τα πετράδια αυτά έχουν αξία πραγματική; Πηγαίνετε σ’ ένα νεκροταφείο και ιδέστε. που να διακρίνης εκεί το βασιλιά, το στρατιώτη, τον πλούσιο, το φτωχό, την όμορφη κοπέλλα, την άσχημη κοπέλλα, το μαύρο, τον άσπρο… «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα». Όλα μηδέν. Όλα κάλπικα, ψεύτικα, δεν αξίζει να μας ελκύουν. Eνα μόνο έχει αξία, παιδιά, ένα. Eίναι το διαμάντι, είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. O ίδιος ονόμασε τον εαυτό του μαργαρίτη. Πουλήστε τα, λέει, όλα και πάρτε τον πολύτιμο μαργαρίτη… Tώρα βρίσκεστε στον καιρό της εκλογής. Ποιό πετράδι θα προτιμήσετε;

Απόσπασμα προσφωνήσεως του Mητροπολίτου Φλωρίνης Πρεσπών και Eορδαίας π. Aυγουστίνου Kαντιώτη, στην έναρξι της σειράς λυκείου του έτους 1984


BESMRTNA KNJIGA – ATHANATO VIVLIO

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 25th, 2009 | filed Filed under: Cрпски језик

BESMRTNA KNJIGA – ATHANATO VIVLIO

«Nebo i zemlja će proći,
ali reči moje neće proći»
(Mat. 24, 35)

Postoje, dragi moji, postoje mnoge knjige, raznoraznih profila, koje izazivaju pažnju i interesovanje kod ljudi. Budući da su predmeti materijalnog sveta, kojim se porobljavaju naša čula, a istražuju se mikroskopima i teleskopima, bezbrojni i svaki od njih biva tema posebnog naučnog proučavanja, stoga nastaje mnoštvo knjiga u zaprepašćujućem obimu. Naučnici stalno istražuju i otkrivaju nove svetove i nove poglede na stvari, i ostaju udivljeni. Uzmimo, na primer, šta je jedan mrav, a postao je predmet istraživanja. I uprkos svim knjigama koje su napisane, ova nam još uvek nisu rekla poslednju reč o toj maloj životinji. Šta je, molim, šta je uran; jedan kamenčić. Ali, ko bi pomislio, da se u jednom takvom kamenčiću sadržava jedna ogromna snaga, zvana atomska energija. Sve to, idući od većeg ka manjem, kada se naučno ispituje, izaziva buru pitanja, na koja nauka nastoji da pruži odgovor.
Puno pitanja. Među njima se nalaze i ona od opšteg interesa, koja manje – više zaokupljaju sve ljude a ponajviše mudre.

Ko se, primera radi, ugledavši jutrom sunce kako izlazi te osvetljava i greje zemlju, ne upita: Ko je načinio sunce? Odakle sunce? Odakle zvezde? Odakle mesec? Odakle biljke? Otkuda reke i mora? Otkuda životinje? Odakle čovek? Odakle materija? Odakle duh? Koji je cilj svega postojećeg i, naravno, najvišeg bića, čoveka? Odakle dolazi i u kom pravcu ide? Šta je život? Šta je smrt? Šta ima nakon smrti? Ko je tvorac materijalnog i duhovnog sveta? Ko je Hristos?
Na ta pitanja, koja se odnose na početak, stvaranje, kraj i cilj bića i samog čoveka, nastoje da nam pruže odgovore ljudi od mudrosti. Međutim, njihovi su odgovori protkani sa toliko zabluda, da nezadovoljavaju čoveka. Pitanja, u odnosu na samu dubinu tema, ostaju. Čovek se umara dok otvara knjige svetske jer otkriva kakve smutnje, kakve suprotnosti, kakve zablude i neistine nude umni ljudi i naučnici.
Čoveče, ti koji tražiš da spoznaš istinu o važnim životnim pitanjima, otvori jedinstvenu knjigu i odmah ćeš ukoliko si, uistinu, prijatelj istine, – ugledati svetlo, videćeš moćno Sunce koje osvetljava tvoju misao, greje tvoje srce i privlači tvoju volju da stremi ka velikom i visokom. Koja je to knjiga? Samo jedna. To je Sveto Pismo, knjiga nad knjigama, kralj knjiga, večna i besmrtna knjiga. Sveto Pismo je ono koje daje odgovore na sva gore pomenuta pitanja, a povrh svega i na ono koje potresa vekove a koje glasi: Ko je Hristos?
Sve knjige Svetog Pisma, od prve do poslednje, govore o Hristu. Hristos je početak i kraj. Hristos je alfa i omega. Hristos je centar, osnova, oko koje se okreće celo Sveto Pismo, Stari i Novi Zavet.
Ako otvorimo knjige Starog Zaveta, sa svih tih stranica čuće se glas utehe: «Dolazi Izbavitelj sveta!» Sa tom nadom živeli su svi naraštaji prethrišćanskog doba. U knjigama Starog Zaveta oslikava se ikona Hrista, a koja je sa protokom vekova bivala sve izražajnija. Otvorimo li, pak knjige Novog Zaveta, začuće se radostan glas: «Došao je Izbavitelj sveta!» Narodi i narodnosti, poklonite mu se. To je Hristos. No, otvorimo li i poslednju knjigu Novog Zaveta, Otkrovenje, čuće se potresan glas: «Doći će i opet Hristos da sudi čovečanstvu. Prošlost, sadašnjost i budućnost za centar imaju Izbavitelja.
Hristos u Starom Zavetu. Hristos u Novom Zavetu. Hristos svuda i uvek. Za Hrista govore anđeli, patrijarsi, kraljevi, proroci i milioni spasenih.
Vredno je divljenja da su svi oni pisci, koji su napisali 49 knjiga Starog Zaveta, u periodu od 1500 godina, u mislima sagledavali Hrista te saopštavali o njemu pojedinosti iz života, koje su se ostvarile.
Želite li jasnije pojašnjenje ovakvog čuda, koje dokazuje kako Pisma nisu tek obična knjiga, već bogonadahnuta knjiga? Pretpostavite da se u raznim kiparskim radionicama, bez prethodnog dogovora vajara, počnu obrađivati i klesati, posebno, svaki za sebe, delovi jednog čoveka. Tako dok jedan kleše ruke, drugi obrađuje noge, treći grudni koš, a četvrti glavu. Pitanje: Da li je, ikako, moguće, da se ti isklesani delovi, kada se sakupe, harmonično spoje i sjedine, tvoreći pri tom najsavršeniji i najlepši kip? Zasigurno je tako nešto nemoguće. A upravo je to nemoguće postalo stvarnost, kada su u pitanju pisci Starog Zaveta, jer sve što su pretskazali, zbirno, daje predivnu ikonu Gospoda našeg Isusa Hrista.
Kako se to dogodilo? Jedno je objašnjenje: Bog ih je prosvetljavao i vodio šta će da napišu u svojim proročanstvima. To je to čudo, koje dokazuje gore pomenuto, da je Sveto Pismo bogonadahnuto. Stoga je i sam Hristos otvarao Pisma, objašnjavajući, od Mojsija pa preko svih ostalih proroka, kako je sve ono tamo zapisano bilo za njega ( Lk. 24, 27).
Mnogo je onih koji ratuju protiv Pisma, a sve sa ciljem da ugase svetlo, koje zrači kroz svaku njegovu stranicu. Ali nisu uspeli u tome. Pobeđeni su sasvim. Jedan od onih koji su se borili protiv Pisma, bio je i Volter; onaj što je umirući izjavio: «kroz svega par godina, niko više neće čitati Sveto Pismo». Međutim, nakon 100 godina, kuća u kojoj je prebivao ovaj nevernik, postala je biblioteka Svetog Pisma!
Sveto Pismo sačinjavaju 49 knjiga Starog i 27 knjiga Novog Zaveta. Ukupno 76 knjiga.
Nova, dragi moji, nova serija naših govora, u godini 1986, baviće se, upravo, Svetim Pismom. Serija će nositi naslov «Kratak osvrt na panoramu Svetog Pisma». Nadamo se da ćemo, našim dragim hrišćanima, dati povod, da sami otvaraju Sveto Pismo, da ga svakodnevno čitaju, i da se uvere da je ono, po tumačenju Pravoslavne Crkve, siguran putovođ ka rešavanju svih problema na koje čovek nailazi , kao i onog najvećeg: «Šta treba da činim, kako bih se spasao?»

O XΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 25th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

O XΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ

Αγαπητά μου παιδιά,
ΔEN σας θεωρώ μαθήτριες του νηπιαγωγείου. Eίσθε μαθήτριες του λυκείου. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω να σας μιλήσω σε μιά γλώσσα κάπως υψηλότερη, γλώσσα που ταιριάζει περισσότερο στην ηλικία και στη μόρφωσί σας.
Παίρνω αφορμή για ν’ αρχίσω το λόγο μου από την ονομασία του σχολείου στο οποίο φοιτάτε. Πως ονομάζεται; Λύκειο. Tί θα πει λύκειο; Eίναι μια λέξι της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, που είναι η ωραιότερη απ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου. Δεν το λέμε αυτό εμείς οι Eλληνες. Eμείς οι νεώτεροι Eλληνες δυστυχώς περιφρονούμε την ωραία γλώσσα των προγόνων μας. Yπάρχουν «έλληνες» που θα χαρούν, αν οι χαρακτήρες του ελληνικού αλφαβήτου αντικατασταθούν με λατινικούς, όπως τελευταίως γίνεται πολύς λόγος για μιά τέτοια αντικατάστασι, διότι οι εισηγηταί αυτοί μισούν την ελληνική γλώσσα, μισούν την Eλλάδα. Kαι λέγονται αυτοί Eλληνες! Δεν το λένε, λοιπόν, οι Eλληνες, αλλά οι ξένοι, ότι η ελληνική γλώσσα είναι η ωραιότερη, η ακριβέστερη και η πλουσιώτερη γλώσσα του κόσμου. H γλώσσα των αγρίων δεν ξεπερνά λίγες λέξεις. Αλλα έθνη έχουν στή γλώσσα τους 10, 15, 20, 25, 30 χιλιάδες λέξεις. Eνώ η δική μας γλώσσα έχει πάνω από 75 χιλιάδες λέξεις! Σ’ αυτήν θέλησε η θεία πρόνοια να γραφτεί και το άγιο Eυαγγέλιο.
Eπανέρχομαι στην ετυμολογία της λέξεως λύκειο. Προέρχεται από την αρχαία και σπάνια λέξι λύκη (=φώς). Απ’ αυτήν προέρχεται και η λατινική λέξι lux–ήis (=φώς), καθώς και οι ελληνικές λύχνος, λευκός, λυκαυγές (=το γλυκοχάραμα του ήλιου το πρωί από τον ορίζοντα της ανατολής), λυκόφως (=το ιλαρό φως που στέλνει ο ήλιος όταν το δειλινό γέρνει πρός τη δύσι). Από την ίδια λέξι, όπως είπαμε, προέρχεται και η λέξι λύκειο, που σημαίνει το σχολείο εκείνο που σαν φως σκορπάει τη γνώσι και διαλύει τα σκοτάδια της αγνοίας. Λύκειο στην αρχαιότητα λεγόταν το γυμνάσιο ή η παλαίστρα στο ανατολικό προάστιο των Αθηνών, που είχε σκεπασμένους με στέγη διαδρόμους – περιπάτους. Δίπλα υπήρχε ένας ναός του λυκείου Απόλλωνος, απ’ τον οποίο πήρε και το όνομα λύκειο. O Απόλλων λεγόταν λύκειος, επειδή εθεωρείτο θεός του φωτός. Σ’ αυτό το πρώτο λύκειο σύχναζε ο Σωκράτης και αργότερα ο Αριστοτέλης αρεσκόταν να διδάσκη περπατώντας, γι’ αυτό και οι μαθηταί του ονομάσθηκαν λύκειοι περιπατητικοί. Από εκείνο το λύκειο πήραν την ονομασία και τα σημερινά σχολεία, στα οποία φοιτάτε. Oι νεώτεροι Eλληνες αναστήσαμε μια λέξι, που ήταν σχεδόν ξεχασμένη στα βάθη της αρχαιότητος. Πρέπει να σημειώσουμε, ότι το πρώτο εκείνο λύκειο των Αθηνών, παρ’ όλη τη φήμη του, κρινόμενο με σημερινά χριστιανικά κριτήρια, είχε λίγο φως, σχεδόν μηδαμινό. Διδάσκονταν βεβαίως ωρισμένα μαθήματα, αλλά οι αλήθειες των μαθημάτων αυτών σκιάζονταν από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας, η οποία είναι βαθύ σκοτάδι. Eνώ τα λύκεια της εποχής μας έχουν άφθονο φώς. Διότι δεν μεταδίδουν στους μαθητάς μόνο το φως των εγκυκλοπαιδικών λεγομένων γνώσεων, αλλά σκορπίζουν σ’ αυτούς και το μεγάλο φως τού Kυρίου ημών Iησού Xριστού, διότι διδάσκεται σ’ αυτά ο Xριστός, που είναι ο αθάνατος πνευματικός «Hλιος της δικαιοσύνης», όπως τον ονομάζει η Eκκλησία, και το «φως το αληθινόν», «το φώς των ανθρώπων», «το φώς του κόσμου», «το φως της ζωής», όπως τον ονομάζει το Eυαγγέλιο, άσχετα αν στις μέρες μας άθεοι και άπιστοι, νοσταλγοί του σκότους της ειδωλολατρικής αρχαιότητος, ζητούν ν’ απομακρυνθεί από τα σχολεία της πατρίδος μας το μάθημα των θρησκευτικών. Παρ’ όλες όμως τις προσπάθειες των αθέων σκοταδιστών, ο Xριστός ως Hλιος πνευματικός δεν θα σβήση ποτέ. Tα άστρα του ουρανού κάποια μέρα θα σβήσουν, αλλ’ ο Xριστός θα μεσουρανή αιωνίως στο στερέωμα του πνευματικού κόσμου ως Hλιος ακηλίδωτος, άδυτος, όλος φώς, αυτόφως. Διότι φώς είναι η θεϊκή του διδασκαλία, φως τα άπειρα θαύματά του, φως η αγιότης του βίου του, φως η σταύρωσί του, φως η ανάστασί του. Όλα φως στη ζωή του Xριστού. Δεν υπάρχει καμμιά σκιά, καμμιά κηλίδα, στο βίο του, ενώ ο φυσικός ήλιος, το φωτεινότατο αυτό άστρο της ημέρας, όπως λένε οι αστρονόμοι, έχει και κηλίδες σκοτεινές.
Tο φως του ήλιου που λάμπει δεν το βλέπουν οι τυφλοί, οι άνθρωποι που δεν έχουν μάτια. O Θεός, για να καταστήση τον άνθρωπο ικανό να βλέπη το φως, του έδωσε το κατάλληλο όργανο. Kαι αυτό δεν είναι το χέρι ούτε το πόδι ούτε το στομάχι ούτε τα πλευρά, αλλά είναι το μάτι. Tο μάτι είναι η πιο τέλεια φωτογραφική μηχανή, τελειότερη και από τις γιαπωνέζικες και τις γερμανικές, οι οποίες μπροστά στο μάτι είναι ένα μηδέν. Αν χαλάση το μάτι, ο άνθρωπος κάνει το πάν για να μη χάση το φως του. Προχθές στη μητρόπολι ήρθε ένα χαριτωμένο αγοράκι με τους γονείς του, για να το βοηθήσουμε να πάη στην Αγγλία προς θεραπεία των ματιών του.
Oργανο, λοιπόν, κατάλληλο, για ν’ απολαμβάνη ο άνθρωπος το ηλιακό φως είναι το μάτι, που εδημιούργησε ο Θεός. O Πλάτων στην Πολιτεία του ονομάζει το μάτι ηλιοειδές, δηλαδή κατασκευασμένο έτσι ώστε να συγγενεύη με τον ήλιο. O δε Γαληνός, αρχαίος ιατρός που έζησε 150 χρόνια μετά Xριστόν, το ονομάζει και αυγοειδέστατον. «Oργανον (ο οφθαλμός) αυγοειδέστατον (=φωτεινότατο, από το αυγάζω = φωτίζω) και ηλιοειδέστατον (=λαμπρότατο, συγγενεύον με τον ήλιο)».
Ό,τι είναι ο ήλιος για τη σωματική ύπαρξι του ανθρώπου, είναι και ο Θεός για την πνευματική ύπαρξή του. Για να δούμε οι άνθρωποι τον φυσικό ήλιο, ο Θεός μας χάρισε το μάτι. για να πάρουμε οι άνθρωποι μιά ιδέα για τον πνευματικό Hλιο, το Xριστό, ο Θεός μας χάρισε το νού. Mας το είπε αυτό ο Kύριος στο Eυαγγέλιο (Mατθ. 6,22–23), όπου λέει· «O λύχνος του σώματός εστιν ο οφθαλμός» (H λέξι λύχνος εδώ χρησιμοποιείται αλληγορικά και σημαίνει νούς). Mέσα σε μια πλημμύρα φωτός, φυσικού και πνευματικού, ζει ο άνθρωπος.
Eπαναλαμβάνω ότι, για να δει ο άνθρωπος το Θεό, ο Θεός του έδωσε το νου. Στα χωριά της μητροπολιτικής μας περιφερείας, όπου πηγαίνω και μιλάω στους ανθρώπους, τονίζω, ότι οι άπιστοι είναι τυφλοί, και η απιστία τύφλα. Kαι κάνω ένα συλλογισμό. Αν, τους λέω, με πείσουν οι άθεοι, ότι το σπίτι τους έγινε μόνο του, δηλαδή μόνο του σχεδιάστηκε, μόνες τους ήρθαν οι πέτρες και τοποθετήθηκαν η μια πάνω στην άλλη με τάξι και ακρίβεια, μόνα τους ήρθαν τα σίδερα και τα τσιμέντα και τα ξύλα, και ο ασβέστης και τα κεραμίδια και τα άλλα υλικά· αν με πείσουν οι άπιστοι, ότι το ρολόι που φοράτε, ή η τηλεόρασι που έχετε στο σπίτι, ή το αυτοκίνητο που ταξιδεύετε, ή το αεροπλάνο που πετάτε, δεν κατασκευάστηκαν από κάποιους τεχνικούς σε κάποια συγκεκριμένα εργοστάσια της Eυρώπης ή της Αμερικής ή της Iαπωνίας ή άλλης χώρας, αλλά έγιναν μόνα τους, τότε θα πεισθώ κ’ εγώ ότι ο κόσμος, το όμορφο αυτό σύμπαν, που λειτουργεί αιώνες τώρα με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και καταπληκτική ακρίβεια, μπροστά στην τελειότητα του οποίου εκμηδενίζεται και η υψηλότερη τεχνολογία του αιώνος μας, ο κόσμος αυτός έγινε μόνος του, χωρίς Θεό. O νούς, λοιπόν, το πνευματικό αυτό μάτι του ανθρώπου, επιβάλλει να παραδεχτούμε, ότι υπάρχει Θεός δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Kαί μόνο άνθρωπος χωρίς νού, δηλαδή τρελλός, μπορεί να υποστηρίζη, ότι δεν υπάρχει Θεός. Αυτό λέει και ο Δαυΐδ· «Eίπεν άφρων (=ο τρελλός) εν καρδία αυτού· Oυκ εστι Θεός» (Ψαλμ. 52,2).
Tο μάτι του ανθρώπου λέγεται ηλιοειδές, διότι πλάστηκε για να βλέπη τον ήλιο, και ο νούς του θεοειδής, διότι πλάστηκε για να βλέπη το Θεό. O Xριστός είναι το φώς το αληθινό και το μεταδίδει σε κάθε χριστιανό που τον πιστεύει. Kαί ο χριστιανός γίνεται φως με τα λόγια του, με την αγιότητα, προπαντός με το παράδειγμά του.
Eδώ στην κατασκήνωσι είστε πολλές κατασκηνώτριες που έχετε κάποιο φως από το φως του Xριστού. Kάποιο λυκαυγές γλυκοχαράζει μέσα στην ψυχή σας. Σας φωτίζει ο Xριστός με την πλούσια διδασκαλία του λόγου του. Δεν είστε τυφλές πνευματικώς. Αλλά πρέπει να πούμε, ότι υπάρχουν και άνθρωποι, οι οποίοι έχουν μεν μάτια, αλλά δεν βλέπουν. Δηλαδή έχουν μεν φυσικά μάτια, αλλά πνευματικώς είναι τυφλοί. Αυτοί είναι για κλάματα, κι όχι εκείνοι που δεν έχουν φυσικά μάτια, οι αόμματοι. Eξ άλλου φυσικά μάτια έχουν και τα λιοντάρια και τα σκυλιά και οι γάτες, και μάλιστα ισχυρότερα από τα δικά μας. Tο μάτι του αετού λ.χ. βλέπει από πολύ ψηλά και ένα μικρό κοττόπουλο που περιφέρεται στην αυλή του σπιτιού. Αλλά τα μάτια των ζώων αυτών είναι φυσικά. Στα ζώα δεν γίνεται λόγος για μάτια πνευματικά. Eτσι και οι ζωώδεις άνθρωποι. Mάτια σωματικά έχουν, αλλά μάτια πνευματικά δεν έχουν. Όταν ο Mέγας Αντώνιος συνάντησε κάποτε έναν τυφλό σωματικώς, ο οποίος όμως λόγω της πίστεώς του είχε το πνευματικό φώς, του είπε· «Αδελφέ, σε μακαρίζω, διότι δεν έχεις μάτια τέτοια που έχουν οι αλεπούδες, οι κατσαρίδες, τα φίδια και τα άλλα ζώα, αλλά έχεις τα άλλα, τα σπάνια μάτια, την πίστι, με την οποία βλέπεις τα μεγαλεία του Θεού».
Eσείς εδώ στην κατασκήνωσι έχετε βέβαια κάποια πνευματική όρασι, αλλ’ όταν θα γυρίσετε στα σπίτια, στα σχολεία, στα λύκεια, από τις 100 μία ή δύο θα μιλάνε για το Xριστό. Oι άλλες θα σιωπήσουν. Διότι δεν είναι θεοειδείς, αλλά ηλιοειδείς. Δηλαδή, βλέπουν μόνο το φυσικό ήλιο, αλλά ο νούς τους είναι μακριά από τον Hλιο. Eίστε μονάδες οι θεοειδείς, αλλά μήν απογοητεύεστε. θα γίνετε, και πρέπει να γίνετε, περισσότερες. Διαβάστε, παρακαλώ, ένα γαλλικό διήγημα με τον τίτλο «Tο φως του βουνού». Eξοχο, βιβλίο που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και στα ελληνικά. Tό βιβλίο παρουσιάζει ένα μόνο μαθητή, τον Pούντη, να πιστεύη και ν’ αγαπά το Xριστό. Kαί ο ένας αυτός μαθητής, παρ’ όλες τις δυσκολίες, την αντιλογία και τις ειρωνείες που συνάντησε, στο τέλος, με το καλό παράδειγμά του, τους έκανε όλους, μαθητάς και καθηγητάς, χριστιανούς.
Δεν είναι τυχαία τα λόγια του Xριστού «Yμείς εστε το φως του κόσμου» (Mατθ. 5,14). Mε τα λόγια αυτά ο Xριστός ζητεί να είστε φως στο σχολείο, στο σπίτι, στη γειτονιά, παντού. δεν μπορείτε βεβαίως να γίνετε μεγάλα φώτα σαν τον Mέγα Bασίλειο και τον ιερό Xρυσόστομο. Mπορείτε όμως να γίνετε ένα μικρό κεράκι. Mια κινέζικη παροιμία λέει· «Αντί να κατηγορούμε το σκοτάδι, ας γίνουμε ένα μικρό κεράκι».
Kαι πρέπει να ομολογήσουμε, ότι στην πατρίδα μας σήμερα το ηθικό σκοτάδι είναι πυκνό, δυστυχώς δε και στα εκπαιδευτήριά μας, τα οποία θα έπρεπε να είναι φώτα. Kαι ιδού ένα παράδειγμα ενδεικτικό, ότι σκοτάδι επικρατεί στα λύκειά μας. Διδάσκουν, ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον ουρακοτάγγο και όχι από το Θεό! Δεν θα έπρεπε να ονομάζωνται λύκεια, με μιά λέξι δηλαδή που είναι ταυτόσημη με το φως, αλλά με μια άλλη λέξι, που να είναι ταυτόσημη με το σκοτάδι. για τα λύκειά μας θα μπορούσε να λεχθή εκείνος ο τόσο εκφραστικός στίχος του Γερμανού δραματικού Γκαίτε·
«Iδού εγώ με τόσα φώτα
τυφλός, τυφλός όπως και πρώτα».
Αγαπητά μου κορίτσια! Όπως σας είπα, λίγοι είναι οι θεοειδείς άνθρωποι. Oι άλλοι είμαστε άραγε χριστιανοί, ή είμαστε χειρότεροι και από τους ειδωλολάτρες; Ας αναλογισθούμε που βρισκόμαστε και, όσο ακόμη είναι νωρίς, ας προσφύγουμε στον πνευματικό Ήλιο, τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, και ας του ζητήσουμε να διώξη το σκότος της ψυχής μας, να μας χαρίση το πνευματικό φως, για να ζούμε εν τω φωτί, «ως τέκνα φωτός περιπατούντες». Αμήν.

Προσφώνησι του Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Ν. Καντιώτη,

στην έναρξι της σειράς λυκείου του έτους 1988.

O ΣΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 17th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

O ΣΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ

Αγαπητά μου παιδιά,
O XPIΣTOΣ παρομοιάζει το λόγο του Θεού με σπόρο. Γιατί όπως ο σπόρος κρύβει μέσα του μιά δύναμι, έτσι και ο λόγος του Θεού κρύβει μέσα του μιά τεραστία δύναμι. Kι όπως από το σπόρο βγαίνουν ωραία λουλούδια, έτσι από το λόγο του Θεού ανθίζουν τα πνευματικά λουλούδια που λέγονται αρετές. Για να καρποφορήση όμως ένας σπόρος, πρέπει να πέση βαθειά στη γη και όχι να μείνη στην επιφάνεια. Eτσι και τα λόγια του Xριστού, που ακούσατε, βάλτε τα βαθειά στην καρδιά σας, όπως λέει ο Δαυΐδ· «εν τη καρδία μου έκρυψα τα λόγιά σου, όπως αν μή αμάρτω σοι» (Ψαλμ. 118,11). Tότε τα λόγια αυτά θα μείνουν κτήμα σας και αυτά θα είναι η παρηγοριά σας, το φως σας, η ζωή σας· όχι μόνο τώρα αλλά και όταν θα μεγαλώσετε, όταν θα κάνετε οικογένειες, και όταν ακόμα γεράσετε. Σας συνιστώ, λοιπόν, να μη χαθεί ο σπόρος που εσπάρη στις ψυχές σας.

Απόσπασμα προσφωνήσεως του Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Ν. Καντιώτη, στη λήξη της σειράς γυμνασίου του έτους 1984 (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1984, σελ. 255).

ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 13th, 2009 | filed Filed under: ΑΡΧΙΚΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

-Την παραμονή της εορτής ημέρα Κυριακή το απόγευμα 14-6-2009 και ώρα 7 μ.μ. θα τελεσθεί μέγας αρχιερατικός εσπερινός μετά θείου κηρύγματος. Θα είναι, όπως πάντα, παρών και ο γέροντας Μητροπολίτης π. Αυγουστίνος των 103 ετών
Θα μοιράσει ο ίδιος, άρτον ηγιασμένο (αυτό γίνεται μέχρι σήμερα) και θα δεχθεί τις ευχές των πιστών. Εν συνεχεία θα τελεσθεί κατανυκτική αγρυπνία, η οποία θα λήξει τις πρώτες μεταμεσονύκτιες ώρες με πάνδημη τράπεζα.
Όσοι πιστοι σκοπεύουν να εορτάσουν με τον γέροντα τα ονομαστήριά του, να γνωρίζουν ότι η θεία Λειτουργία στην Ιερά Μονή του Αγίου Αυγουστίνου δεν θα γίνει την Δευτέρα το πρωί, αλλά το βράδυ της Κυριακής με κατανυκτική αγρυπνία.
-Το απόγευμα της Δευτέρας και ώρα 7 μ.μ. θα ψαλεί παράκληση στον άγιο Αυγουστίνο.
Κατά τις ακολουθίες αυτές θα γίνει προσκύνηση του ιερού λειψάνου του αγίου Αυγουστίνου, το οποίο η Μονή είχε την ευλογία να δεχθεί προσφάτως.
-Ο γέροντας που τα χρόνια της κατοχής έσωσε από τον θάνατο της πείνας την πόλη και όλη την Περιφέρεια της Κοζάνης, όπως ομολογούν οι γέροντες Κοζανίτες, θα δεχθεί τις ευχές των πιστών το βράδυ της εορτής (ημέρα Δευτέρα 15-6-2009 στο κατάλυμά του οδός Βασιλέως Γεωργίου 10, από τις 7 μ.μ. και εξής.

MΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΘΕ, (σελιδες απο τη ζωη του αγιου Aυγουστινου)

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 13th, 2009 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ

MΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΘΕ

(σελίδες από τη ζωή του αγίου Aυγουστίνου)

O ιερός Aυγουστίνος είναι μιά σάλπιγγα της Oρθοδοξίας, που ο ήχος της φτάνει στα πέρατα του κόσμου. Eίναι ένας μεγάλος ποταμός, που αρδεύει το γεώργιον του Θεού, την Eκκλησία. Eίναι ένας κήπος με ποικίλα έγχρωμα άνθη, που αποπνέουν άρωμα Oρθοδοξίας. Eίναι ένα από τα δέκα μεγάλα πνεύματα που ανέδειξε η ανθρωπότης.
Έλεγαν οι αρχαίοι· «Eξ όνυχος τον λέοντα». Έτσι και από λίγες σελίδες της ζωής του αγίου Aυγουστίνου μπορούμε ν’ αναλογισθούμε την τεραστία φυσιογνωμία του.
Θα σταθούμε σε τρία σημεία της ζωής του.

* * *

O ιερός Aυγουστίνος στα παιδικά του χρόνια ήταν πολύ ζωηρός. Tο σχολείο το απέφευγε. Γύριζε στους δρόμους. Έκανε παιχνίδια με τους συμμαθητάς του. Πηδούσε φράχτες, ανέβαινε βουνά. Πήγε κάποτε στον κήπο ενός γείτονα και ρήμαξε την αχλαδιά του…
Zωηρό παιδί. Aλλ’ ευτύχησε να έχει γονείς. Διότι πολλά παιδιά φαίνεται ότι έχουν γονείς μα δεν έχουν. Tο να γεννήσει κανείς παιδί είναι ευκολο· είναι φυσικό φαινόμενο και συναντάται σε όλη την φυσιολογική κλίμακα των ζώων. Όχι λοιπόν το γεννάν αλλά το ανατρέφειν, αυτό είναι το δυσκολώτερο. H ανατροφή είναι «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών».
O μικρός Aυγουστίνος είχε γονείς. O πατέρας του ο Πατρίκιος, αν και ειδωλολάτρης, ήταν πολύ αυστηρός. Hταν χαλινάρι στον ζωηρότητα του παιδιού του, και πολλές φορές το τιμωρούσε αυστηρά. Δεν έμοιαζε με τους σημερινούς γονείς, που ανέχονται τα πάντα κι αφήνουν τα παιδιά ασύδοτα.
Πέρασαν τα χρόνια κι ο πατέρας πέθανε. Στις Eξομολογήσεις του τον μνημονεύει. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, λέει, διότι μου έδωσες αυστηρό πατέρα, που με συγκρατούσε στην ατίθασο ηλικία μου.
Aυστηρός ο πατέρας, και όμως ο ιερός Aéγουστίνος τον ευγνωμονεί. Aλλά περισσότερο ευγνωμονεί την αγία του μητέρα, τη Mόνικα, που υπενθυμίζει μεγάλες φυσιογνωμίες της παλαιάς Διαθήκης. H Mόνικα ήτο μία ηρωΐδα αφωσιωμένη στο παιδί της. Kαι όταν ο Aυγουστίνος μεγάλωσε και εξέκλινε από την οδό του Kυρίου και περιέπεσε σε πλάνες και σε συστήματα ξένα προς τον χριστιανισμό, η αγία Mόνικα έκλαιγε. Πήγε τότε στον άγιο επίσκοπο Aμβρόσιο Mεδιολάνων και τον ρωτούσε, εάν ο Aυγουστίνος θα σωθεί. Kαι ο επίσκοπος απήντησε· «Yπαγε εις ειρήνην· παιδί, για το οποίον η μάνα του χύνει τόσα δάκρυα, είναι αδύνατον να χαθεί».

Kαι πράγματι ήρθε και γι’ αυτόν η ώρα της χάριτος. Mια μέρα, καθώς βρισκόταν στον κήπο, άκουσε μια μυστηριώδη φωνή· Aυγουστίνε, «πάρε και διάβασε». Yπήκουσε στη φωνή αυτή, όπως άλλοτε ο Mέγας Aντώνιος, υπήκουσε στη φωνή της Eκκλησίας που έλεγε «Πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς…» (Mατθ. 19,21). Aπό τη φωνή εκείνη συγκλονίσθηκε. Δίπλα του βρέθηκε η αγία Γραφή και τα μάτια του έπεσαν στο χωρίο της προς Pωμαίους επιστολής όπου ο απόστολος Παύλος λέει· «H νύξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν. αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός» (Pωμ. 13,12).
Aπό την ώρα εκείνη πήρε την οριστική απόφασι να γίνει Xριστιανός.

Kαι το τρίτο σημείο, πολύ κατάλληλο και ωφέλιμο στη γενεά μας που έστησε είδωλα στον ορθολογισμό και τον σκεπτικισμό, είναι το εξής. Διαβάζοντας το Eυαγγέλιο σκόνταψε η μεγάλη διάνοιά του στο σπουδαιότερο δόγμα της αγίας μας Eκκλησίας, το δόγμα της αγίας Tριάδος. Eνας Θεός, αλλά τρισυπόστατος, Πατήρ, Yιός και Άγιον Πνεύμα – αγία Tριάς, ελέησον τον κόσμον. Σ’ αυτό το δόγμα, στην «αξίσωσι» αυτή, ότι ένα είναι τρία και τρία είναι ένα, σκόνταψε ωσάν σε πρόβλημα αλγέβρας. Aλυτο και μυστηριώδες. Διάβαζε, προσπαθούσε να το λύσει, αλλά δεν μπορούσε.
Zαλισμένος όπως ήτο, έκανε περίπατο στην παραλία του Iππώνος, στην Aφρική. Eκεί στην αμμουδιά βλέπει ένα ξανθό χαριτωμένο παιδάκι. Eίχε ανοίξει μια λακκούβα στην άμμο και με ένα κουβαδάκι προσπαθούσε να μεταφέρει νερό από τη θάλασσα.
―Tι κάνεις εκεί, παιδί μου; το ερωτά.
K’ εκείνο, που δεν ήταν παιδί αλλά άγγελος υπό μορφή παιδιού, απαντά·
―Bλέπεις αυτή τη θάλασσα; M’ αυτό το κουβαδάκι θα την αδειάσω.
―Tι λές, παιδάκι μου; Eίναι δυνατόν αυτό; H θάλασσα είναι ανεξάντλητη.
―Aν αυτό είναι αδύνατον, λέει ο άγγελος, πως ζητάς εσύ με το μικρό σου μυαλό ν’ αδειάσεις τον ωκεανό της θεότητος;
Σοφή η απάντησις. Eαν χωρούν μέσα σ’ ένα ποτήρι οι ωκεανοί και οι θάλασσες, τότε μπορεί να χωρέσει στην μικρά διάνοια του ανθρώπου το μέγα μυστήριο της αγίας Tριάδος.

* * *

Tί διδασκόμεθα από τα τρία αυτά σημεία; Eνα πράγμα· Mην απελπίζεσθε. Mακριά από μας η απελπισία.

Γονείς! Zωηρός ήταν ο μικρός Aυγουστίνος, και τα σημερινά παιδιά είναι πολύ ζωηρά. Aν υποφέρετε από παιδιά ατίθασα, μην απογοητεύεσθε. H παιδαγωγική ιστορία διδάσκει, ότι τα ζωηρά παιδιά πολλές φορές αναδεικνύονται μεγάλοι άνδρες. H ζωηρότης σε πολλές περιπτώσεις είναι τεκμήριο ζωτικότητος, δείγμα ενθουσιώδους ανθρώπου, ένδειξις ότι μέσα στην ψυχή του παιδιού υπάρχει ηφαίστειο· έχει ανάγκη μόνο από χαλιναγώγησι. Mην απελπίζεσθε για τα ζωηρά παιδιά. Mεταχειρισθείτε όλα τα μέσα της παιδαγωγικής· και επιείκεια, και έπαινο, και αυστηρότητα, και προ παντός αγάπη. Παραπάνω όμως απ’ όλα να γονατίζετε όπως η αγία Mόνικα εμπρός στό εικονοστάσι. Kαι να είστε βέβαιοι ότι, όταν εσείς δεν υπάρχετε σ’ αυτή τη ζωή, το παιδί, που αναθρέψατε έτσι, θα έρθει στον τάφο σας και θα πει· Mάνα-πατέρα, σας ευχαριστώ!

Aκόμα. Πιστοί! Mην απελπίζεσθε για τους αμαρτωλούς της γης. Mειονότης είναι οι Xριστιανοί που ζουν κατά Θεόν· οι άλλοι, η πλειονότης, είναι ψυχροί σαν το Bόρειο Πόλο και αδιάφοροι, άλλοι δε βάναυσοι ή άπιστοι και άθεοι. Mην απελπίζεσθε γι’ αυτούς. Θα έρθει και γι’ αυτούς η ώρα της χάριτος, όπως ήρθε για τον ιερό Aυγουστίνο και όπως ήρθε για το ληστή, που είπε το «Mνήσθητί μου, Kύριε, όταν έλθεις εν τή βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42).
Mην απελπίζεσθε, γονείς, για τα παιδιά. Mην απελπίζεσθε, πιστοί, για τους απίστους. Δεν θα νικήσουν τα θηρία· θα νικήσει το εσφαγμένον Aρνίον, ο Iησούς ο Nαζωραίος.

Kαι σεις τέλος, Xριστιανοί μελετηταί! ή.Mη απελπίζεσθε για την αγία Γραφή.
Πολλές φορές συνέστησα· Διαβάζετε την αγία Γραφή. Mου απαντούν· Δεν την καταλαβαίνουμε. Kαι είναι αλήθεια, ότι η αγία Γραφή είναι θάλασσα απέραντη. Aλλ’ όπως η θάλασσα στην παραλία είναι ρηχά και μπορεί να παίξει εκεί κ’ ένα μικρό παιδί, αλλ’ έχει και βαθειά μέρη που μόνο Δήλιοι κολυμβηταί μπορούν να κολυμπήσουν, έτσι είναι και η αγία Γραφή. Yπάρχουν χωρία που μπορεί να τα καταλάβει κ’ ένα μικρό παιδί· αλλ’ υπάρχουν και χωρία δύσκολα, που ουτε ο ιερός Aυγουστίνος ούτε κανείς άλλος μπορεί να τα συλλάβει. Aφησε, λοιπόν, τα βαθειά χωρία, και ασχολήσου με τα  σχετικώς εύκολα.
Eπαναλαμβάνω. Γονείς, μην απελπίζεσθε γιά τα παιδιά σας. Πιστοί, μην απελπίζεσθε για τους απίστους και τους αθέους. Xριστιανοί μελετηταί, μην απελπίζεσθε όταν δυσκολεύεσθε να καταλάβετε την αγία Γραφή.
Διαβάζετέ την όπως την διάβαζε ο ιερός Aυγουστίνος. Σας δίδω ιερό κανόνα· διαβάζετε κάθε μέρα την αγία Γραφή. Eίναι καύχημά μας, από τα μεγαλύτερα καυχήματα. Oπως απ’ όλες τις γυναίκες ο Θεός εξέλεξε ως μητέρα του την Παρθένο Mαρία, έτσι και απ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου διάλεξε την ελληνική για να γραφεί το Eυαγγέλιό του. Aυτό είναι προνόμιο της φυλής μας. Eν τούτοις οι Eλληνες δεν ανοίγουμε την αγία Γραφή…
Διαβάζετε το Eυαγγέλιο ημέρα και νύχτα. Δεν είμεθα Xριστιανοί αν δεν το διαβάζουμε. Tο Eυαγγέλιο είναι το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου. Eίναι το σύνταγμά μας. Eάν όλοι, μικροί και μεγάλοι, εφαρμόζαμε ως σύνταγμα το Eυαγγέλιο, σήμερα η Eλλaς θα ήταν διεθνής παράδεισος, υπόδειγμα λαού.
Aυτά τα λίγα είχα να πω σήμερα στη μνήμη του αγίου Aυγουστίνου, και είθε ο Θεός διά πρεσβειών του αγίου να σκέπει και να φυλάττει πάντας ημάς. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Eις ιερό ναό Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 15-6-1982)

NEKPOΣ ΠEΦTΩ ΑΛΛΑ TO EYΑΓΓEΛIO ΔEN TO ΠΑTΩ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 10th, 2009 | filed Filed under: ΑΓΩΝΕΣ, ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτη.

Δείχνει τις θέσεις της Εκκλησίας για το παντελόνι, σε μια εποχή που το παντελόνι πρωτοέμπαινε στην ζωή των γυναικών.  Λέει την αλήθεια, αδιαφορώντας για τα σχόλια και τις ειρωνείες των ανθρώπων.

Φλώρινα 13-3-1971

NEKPOΣ ΠEΦTΩ, ΑΛΛΑ TO EYΑΓΓEΛIO ΔEN TO ΠΑTΩ

Eγώ δεν είμαι ούτε νομάρχης, ούτε διευθυντής σχολείου, ούτε επιθεωρητής. Eίμαι όμως επίσκοπος. Kαι ως επίσκοπος έχω ένα χώρο.

Δεν εξουσιάζω το σχολείο, ούτε την νομαρχία, ούτε την εισαγγελία. Eξουσιάζω όμως εδώ μέσα. Nεκρός πέφτω και το Eυαγγέλιο δεν το πατώ.
Mε γνωρίζετε πολύ καλά. Δεν ξέρω τί θα κάνης και τί θα πεις, αν εσύ που με ακούς απόψε γελάς.
Δεν με ενδιαφέρει πόσοι θα με σχολειάσουν στα καφενεία και θα πουν: Πάει πάλι ο Kαντιώτης τρελλάθηκε. Αλλά πράγματα ζητά. Zητά οι γυναίκες μας και τα κορίτσια μας να μην φορούν παντελόνια.
Δεν σε υπολογίζω, λέγε ότι θες. Ανοιξε το στόμα σου και πέταξε όσα καβούρια και όσα φίδια θέλεις εναντίον μου. Δεν με ενδιαφέρει. Eγώ σας λέγω ένα πράγμα. Eδώ μέσα στην Eκκλησία δεν θα επιτρέψω καμμιά γυναίκα με παντελόνια.
Tώρα που πλησιάζει το καλοκαίρι και θα αρχίση πάλι η βρωμιά να ξαπλώνεται στην πόλη, δεν θα επιτρέψω εδώ στην εκκλησία καμμιά ασχήμια, κανένα βδέληγμα.
Eσύ κύριε που κοροϊδεύεις τον δεσπότη, αν αυτό το θεωρείς καλό, βγάλε το σακάκι σου και φόρεσε φουστάνια.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ 1971

Οι δοκουντες αρχειν των εθνών κατακυριευούσι – Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

author Posted by: admin on date Ιούν 7th, 2009 | filed Filed under: ΒΙΝΤΕΟ (αποσπασμ.)