Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2214

Κυριακὴ Η΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,14-22)
11 Αὐγούστου 2019
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου

Ιατρος, Διδασκαλος, Τροφευς

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Αὐτὸ τ᾽ ἀκοῦμε ἀπὸ τὰ παιδικά μας χρόνια· μᾶς τὸ δίδαξαν οἱ διδάσκαλοι καὶ οἱ γονεῖς μας. Ἀλλὰ πῶς εἶνε ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου; αὐτὸ δὲν μᾶς τὸ ἀνέλυσαν. Αὐτὸ λοι­πὸν ἔρ­χεται νὰ μᾶς ἐξηγήσῃ σήμερα τὸ ἱερὸ εὐ­αγγέλιο. Μᾶς παρουσιάζει δηλαδὴ τὸν Χριστὸ ὡς Ἰατρό, ὡς Διδάσκαλο, καὶ ὡς Τροφέα.
Ἂς δοῦμε τὰ τρία αὐτὰ πιὸ ἀναλυτικά.

* * *

1. Ὁ Χριστὸς εἶνε Ἰατρός. «Εἶδε», λέει,« πο­λὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾽ αὐτοῖς καὶ ἐ­­θεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν» (Ματθ. 14,14). Εἶχε πάει σὲ μέρος ἐρημικό, νὰ βρῇ ἡσυχία γιὰ προσευχή. Ἀλλὰ ὁ κόσμος δὲν τὸν ἀφήνει ἥ­συχο. Μόλις ἔμαθαν ποῦ βρίσκε­ται, ἔτρεξαν ἐκεῖ καὶ σὲ λίγο μαζεύτηκαν στὴν ἔρημο χιλιά­δες. Ἐκεῖνος τοὺς εἶδε καὶ τοὺς λυπήθηκε· ἔ­μοιαζαν σὰν κοπάδι χωρὶς τσοπάνη.
Εἶχαν μαζί τους καὶ πολλοὺς ἀρρώστους ποὺ ἔ­πασχαν ἀπὸ διάφορες ἀσθένειες· μανά­δες κρατοῦσαν στὴν ἀγκαλιὰ παιδάκια καχεκτικά, μερικὰ κ᾽ ἑτοιμοθάνατα· νέοι ποὺ δὲν μποροῦ­σαν νὰ χαροῦν τὴν ὑγειά τους, γιατὶ τοὺς βασάνιζαν συνέπειες κάποιας ἀσωτίας· γέροι, ποὺ ἡ προχωρημένη ἡλικία τους εἶχε φέρει καὶ τὴ φυσικὴ φθορὰ τοῦ σαρκίου· γυναῖ­κες, ποὺ ὁ ὀργανισμός του ἀδυνάτιζε ἀπὸ ἀ­σθένεια τοῦ φύλου· ἀλλὰ καὶ ἄντρες, ποὺ κάποια ἀναπηρία ἢ σκληρὴ ἐργασία τοὺς εἶχε παροπλίσει προώρως. Ὅλοι αὐ­τοὶ οἱ ἀσθενεῖς ἦταν ἐκεῖ. Τοὺς εἶδε ὁ Χριστὸς καὶ τοὺς πόνεσε. Πόσο ὑπέφεραν οἱ καημένοι! τί φάρμακα θὰ εἶχαν πάρει, σὲ πόσους γιατροὺς θὰ εἶχαν πάει, πόσες νύχτες θὰ πέρασαν ἄυπνοι! Ὁ πυρετός, ὁ πόνος, ἡ ζάλη, ἡ στέρησι, ἡ ἐξάν­τλησι, τοὺς ἔλειωνε ὅ­πως τὸ κερὶ ἡ φωτιά.
Ἀλλὰ τώρα ἔφθασε ἡ ὥρα τοῦ λυτρωμοῦ τους! Ὁ Χριστός, χωρὶς συν­ταγές, χωρὶς φάρ­μακα, χωρὶς κλινικές, χωρὶς ἐγχειρήσεις, μόνο μὲ ἕνα του λόγο, τοὺς θεράπευσε ὅλους, τοὺς ἔ­κανε ὅλους καλά. Ἀποδείχθηκε ὅτι εἶ­νε ὁ Ἰατρὸς κάθε ἀσθενείας.

Ὅποιος πλησιάζει τὸ Χριστὸ μὲ πίστι, αὐ­τὸς καὶ ἀπὸ τὴ χειρότερη ἀσθένεια ἂν πάσχῃ θὰ θεραπευθῇ. Αὐτὸ τὸ εἴδαμε στὴν εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀλλὰ τὸ βλέπουμε καὶ σήμερα στὴ ζωὴ τῶν πιστῶν. Ὑπάρχουν πολλὲς περιπτώσεις ποὺ γιατροὶ ἀπήλπισαν τὸν ἄρρωστο ἀλλ᾽ αὐτὸς –ἀνέλπιστα– βρῆκε τὴν ὑγεία του. Πῶς; Πίστεψε στὸ Χριστό, μετανό­ησε, ἐξωμο­λογήθηκε, ζήτησε τὴ βοήθειά του, καὶ ἐκεῖ­νος τὸν θεράπευσε. Ὁ Κύριος βέβαια δὲν καταργεῖ τοὺς γιατρούς, γιατὶ κι αὐτοὶ εἶ­νε δικοί του ἀπεσταλμένοι στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἀ­σθενοῦς· δὲν πρέπει ὅμως νὰ λησμονοῦμε, ὅτι πάνω ἀπ᾽ ὅλους τοὺς γιατροὺς εἶνε ἐκεῖ­νος. Ὅ,τι δὲν μποροῦν νὰ κάνουν καὶ οἱ καλύτεροι γιατροὶ τοῦ κόσμου, μπορεῖ νὰ τὸ κάνῃ αὐτός. Ὅσοι λοιπὸν εἴμαστε ἀσθενεῖς στὸ σῶμα, ἂς τὸν πλησιάζουμε, γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ ἀνώτερος Ἰατρός.
2. Καὶ μόνο οἱ ἀσθενεῖς νὰ πλησιάζουν τὸ Χριστό; Ἂς τὸν πλησιάζουν καὶ ὅλοι ὅσοι διψοῦν τὴν ἀλήθεια. Ὁ Χριστὸς ἱκανοποιεῖ τὴ μεταφυσικὴ αὐτὴ δίψα καὶ πεῖνα τῆς ψυχῆς.
«Πάντες ἄνθρωποι τοῦ εἰδέναι ὀρέγονται φύσει» ((Ἀριστοτέλους, Μετὰ τὰ Φυσικὰ Α΄, σημ. δ΄). Ἡ ψυ­χή μας ἐκ φύσεως θέ­λει νὰ μάθῃ τὴν ἀλήθεια, διψᾷ τὴν ἀλήθεια. Ἀλλὰ τὴν ἀλήθεια ποὺ διψᾶμε δὲν θὰ τὴ βροῦμε πουθενὰ ἀλλοῦ πα­ρὰ μόνο στὸ Χρι­στό. Αὐτὸς εἶνε, μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔννοια ὁ Διδάσκαλος τοῦ κόσμου, ἡ πηγὴ τῆς σοφίας. Τὸ βλέπουμε κι αὐτὸ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο.
Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀρρώστους, τόσος ἄλλος κόσμος ἀκολούθησε τὸ Χριστὸ στὴν ἔρημο. Τί τοὺς ὤθησε κοντά του; Δὲν πῆγαν ὅλοι αὐ­τοὶ γιὰ σωματικὴ θεραπεία. Γιατί κάνουν ἕνα τέτοιο κόπο; Κάτι ἄλλο τοὺς κινεῖ· θέλουν ν᾽ ἀ­κούσουν τὸ λόγο του, τὴν ἀ­λήθεια. Ὤ τὰ χεί­λη τοῦ Χριστοῦ! στάζουν μέλι καὶ κάτι περισσότερο, γλυκύτερη κι ἀπ᾽ τὸ μέλι ἡ διδασκαλία του (πρβλ. Ψαλμ. 18,11). Εὐχαριστεῖ τὴν ψυχή. Ὧρες ὁλόκληρες δίδασκε ἐκεῖ, μὰ αὐτοὶ δὲν κουράζονταν. Κι ὅσο δίδασκε, τόσο περισσότερο αὐτοὶ ἤθελαν νὰ τὸν ἀκοῦνε.
Τὴν ἴδια ἱκανοποίησι, ποὺ ἔνιωθαν τότε οἱ ὄ­χλοι, δοκιμάζουν διὰ μέσου τῶν αἰώνων μέχρι σήμερα καὶ πλῆθος σοφοὶ διανοούμενοι καὶ ἐ­πιστήμονες σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ὁμολογοῦν, ὅ­τι μεγαλύτερος διδάσκαλος ἀπὸ τὸ Χριστὸ δὲν ὑπάρχει. Ὅλους τοὺς δασκάλους τοῦ κόσμου ν᾽ ἀκούσῃς, ἂν δὲν ἀκούσῃς αὐτόν, τίπο­τε σχε­δὸν δὲν ὠφελήθηκες· αὐτὸς μόνο διδάσκει τὰ σπουδαιότερα, ἀληθέστερα καὶ ὠφε­λιμώ­τερα διδάγματα· ποιός εἶνε ὁ Θεός, τί εἶ­νε ἡ αἰώνι­ος ζωή, ποιός εἶνε ὁ προορισμός μας, τί εἶνε κρίσις, ἀνταπόδοσις κ.τ.λ.. Μακάριοι ὅσοι ἔ­χουν ἀνοιχτὰ τὰ αὐτιά τους καὶ τὸν ἀκοῦνε.
3. Τέλος ὁ Χριστός, μετὰ τὴ διδασκαλία, ἔ­γινε, μὲ τρόπο θαυμαστό, καὶ ὁ Τροφεὺς τοῦ πλήθους. Ὁ κόσμος ἐκεῖνος, ἂν καὶ ὁ τόπος ἦ­ταν ἔρημος κ᾽ ἡ ὥρα περασμένη, δὲν ἐννοοῦ­σε νὰ φύγῃ. Ὁ ἥλιος ἄρχισε νὰ γέρνῃ στὴ δύσι, ἀλλ᾽ αὐτοὶ δὲν ἔφευγαν. Προτιμοῦσαν νὰ μέ­νουν ὄρθιοι καὶ νηστικοὶ στὸ ὕπαιθρο παρὰ νὰ χάσουν τὴν εὐκαιρία ν᾽ ἀκούσουν τὸν θεῖο Διδάσκαλο. Ὁ Χριστὸς ὅμως σὰν καλὸς πατέ­ρας θὰ φρον­τίσῃ γιὰ τὰ παιδιά του, δὲν θὰ τ᾽ ἀ­φήσῃ νὰ φύγουν ἔτσι. Ἀφοῦ λοιπὸν ἔθρεψε τὶς ψυχές τους μὲ τὴ διδασκαλία, τώρα θὰ θρέ­ψῃ καὶ τὰ σώματά τους. Ἀλλὰ πῶς; Στὴν ἔρημο τρόφιμα δὲν ὑ­πάρχουν. Μόνο πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια ἔχουν μαζί τους οἱ μαθηταί. Αὐτὰ λοιπὸν τὰ λίγα εὐλογεῖ καὶ τὰ πολλαπλασιάζει, μ᾽ αὐτὰ στρώνει τραπέζι πάνω στὰ χορτάρια καὶ τρέφει ὅλους· πέντε χιλιάδες ἄν­τρες, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά, τρῶνε καὶ χορταίνουν! Τὸ θαῦμα φωνάζει, ὅτι αὐτὸς εἶνε ὁ Τροφεὺς τοῦ κόσμου.
Κι ὄχι μόνο τότε. Ὅπου ὑπάρχει ἡ εὐλογία του, ἐκεῖ τὰ πάντα εἶνε ἄφθονα καὶ φτάνουν γιὰ νὰ ζήσῃ χιλιάδες κ᾽ ἑκατομμύρια κόσμος· ὅπου ὅμως δὲν ὑπάρχει ἡ εὐλογία του, ἐκεῖ βασιλεύει δυσ­τυχία. Ἂς ἔχῃς χωράφια καὶ λιο­στά­σια καὶ ἀμπέλια, ἂς κοπιάζῃς μέρα – νύχτα, ἂς τηρῇς ὅλες τὶς συμβουλὲς τῶν γεωπό­νων· ἂν δὲν δώσῃ τὴν εὐλογία ὁ Χριστός, εἰς μάτην ὅλοι οἱ κόποι. Πέφτει ἕνα χαλά­ζι καὶ τὰ καταστρέφει, ἢ ἔρχεται ἕνας καύσω­νας καὶ τὰ καίει ὅλα· καὶ τότε ξοδεύεις χωρὶς νὰ εἰσ­πράτ­τῃς, σπέρνεις καὶ δὲν θερίζεις, κοπιάζεις κ᾽ οἱ κόποι σου πᾶνε χαμένοι. Γιατί; Δι­ότι δὲν ἔ­χεις τὴν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ. Ὅ­που ὑπάρχει ἡ εὐλογία, τὰ λίγα γίνονται πολλά. Ἑ­κατομμύρια στρέμματα νὰ κατέχῃς, ἅμα δὲν ἔ­χῃς τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου, εἶνε σὰν νὰ μὴν ἔ­χῃς τίποτα. Νὰ ζητοῦμε λοιπὸν τὴν εὐλογία του.
Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Τροφεὺς καὶ Συντηρητὴς τοῦ κόσμου. Αὐτὸς μοιράζει ἄφθονα τὰ ἀγαθά του σ᾽ ἐκείνους ποὺ τὸν ἀκολουθοῦν καὶ κάνουν τὸ θέλημά του. Αὐτὸς δὲν ἀφήνει νὰ πεινάσῃ ὅποιος τὸν ἐπικαλεῖται. «Πλούσιοι ἐ­πτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ» (Ψαλμ. 33,11). Αὐτὸ τὸ εἴδαμε καὶ στὶς μέρες μας. Ὄχι μόνο πλούσιοι ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ ὁ­λόκληρα κράτη πλού­­σια, ὅταν ἔφυγαν ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἁγία του πίστι, πείνασαν καὶ δυστύχησαν. Παράδειγμα ἡ ῾Ρωσία· στὴ χώρα, ποὺ ἄλλοτε ἔτρεφε ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη, λίγα χρόνια μετὰ τὴν ἐπανάστασι τοῦ 1917, τὸ 1921, ἔπεσε τέτοια δυστυχία, ὥσ­τε παιδιὰ γυναῖκες καὶ ἄντρες πέθαιναν ἀ­πὸ τὴν πεῖνα. Γιατί; Διότι ἀρνήθηκαν τὸ Θεό, ἔγιναν ἄ­πιστοι ἄθεοι ἀσεβεῖς, πολέμησαν τὴν Ἐκ­­κλη­σία, ἔκαναν τοὺς ναοὺς ἀ­ποθῆκες καὶ θέα­τρα. Αὐτὸ θὰ πάθουμε κ᾽ ἐμεῖς, ἂν ἐγκαταλείψουμε τὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἁγία του πίστι.\

* * *

Ἂν θέλουμε, ἀγαπητοί μου, εὐημερία καὶ γαλήνη σ᾽ ἐ­μᾶς καὶ στὰ σπίτια μας, ἂν θέλουμε νὰ ὑπάρχῃ εἰρήνη καὶ εὐτυχία στὸν τόπο μας, μὴ ἐγ­καταλείπου­με τὸν Κύριο· ἀντιθέτως, νὰ πλησιάσουμε ἀκόμη περισσότερο τὸ Χριστό. Τ σημερινὸ εὐαγγέλιο ἀκούσαμε τὸ θεόπνευστο λόγο νὰ βεβαιώνῃ, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Ἰατρός, ποὺ θεραπεύει τὰ σώματά μας ἀπὸ κάθε λογῆς ἀσθένεια· ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Διδάσκαλος, ποὺ τρέφει τὶς ψυχές μας μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ λόγου του· ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Τροφεύς, ποὺ συντηρεῖ τὸν κόσμο καὶ ἐνδιαφέρεται στοργικὰ καὶ γιὰ τὴν ὑ­λικὴ καὶ σωματική μας ἀκόμη ἐπιβίωσι.
Νὰ τὸ βάλουμε καλὰ στὸ νοῦ μας καὶ ποτέ μὴν τὸ ξεχνᾶμε· κοντὰ στὸ Χριστὸ εἶνε ἡ ὑ­γεία, μακριά του εἶνε ἡ ἀσθένεια· κοντὰ στὸ Χριστὸ εἶνε ἡ ζωή, μακριά του εἶνε ὁ θάνατος· κοντὰ στὸ Χριστὸ εἶνε ἡ ἀλήθεια, μακριά του εἶνε τὸ ψέμα· κοντὰ στὸ Χριστὸ εἶνε ὅλα ἄφθονα, μακριά του πεῖνα καὶ δυστυχία.
Ἂς τρέχουμε λοιπὸν κ᾽ ἐμεῖς στὸ Χριστό, ὅπως τότε ὁ λαὸς τοῦ εὐαγγελίου. Ἂς τὸν ἀ­κολουθοῦμε πάντα. Ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ ζωή μας θὰ πεισθοῦμε τότε τετραγωνικά, ὅτι μόνο αὐ­τὸς χαρίζει τὴ χαρά, τὴν ὑγεία, τὰ ἀγαθά, τὴν εὐ­τυχία. Γιατὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσ­­κύνησις εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπὸ τὸ χειρόγραφο ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε σὲ ἄγνωστο ἱ. ναὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας καὶ πιθανῶς τὴν 7-8-1938. Ἀνάγνωσις, στοιχειοθεσία, μεταφορὰ σὲ ἁπλῆ γλῶσσα καὶ μικρὰ σύντμησις 8-7-2019.