Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Κατά Ματθαίον, κεφάλαιο ΙΔ΄, εδάφια 22-34

• Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. 23 καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. 24 τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. 25 τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. 26 καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. 27 εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε. 28 ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα. 29 ὁ δὲ εἶπεν, ἐλθέ. καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. 30 βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. 31 εὐθέως δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας; 32 καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος· 33 οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ. 34 Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ.

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2402

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,22-34)
22 Αὐγούστου 2021
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Παντου ο Χριστος!

«…Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων» (Ματθ. 14,23)

Γιὰ νὰ καταλάβουμε, ἀγαπητοί μου, τὸ θαῦ­μα ποὺ περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι στὴν Παλαιστίνη ὑπάρχει μιὰ χαριτωμένη λίμνη μὲ ἁ­πλοϊκοὺς ψαρᾶδες, ποὺ ὀνομάζεται «λίμνη Γεν­νησαρέτ» (Λουκ. 5,1) καὶ «θά­λασσα τῆς Γαλιλαίας» (Ματθ. 15,29. Μᾶρκ. 1,16· 7,31. Ἰω. 6,1) ἢ τῆς «Τιβεριάδος» (Ἰω. 6,1,23· 21,1). Σ᾽ αὐτὴν πέφτουν τὰ νε­ρὰ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ξεχειλίζουν ἀ­πὸ τὸ νότιο μέρος καὶ πέφτουν μέσα στὴ Νεκρὰ Θάλασσα. Ἡ λίμνη αὐτὴ ἦταν κέντρο τῆς δρά­σεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Στὴ λίμνη αὐτὴ λοιπόν, λέει τὸ εὐαγγέλιο, ταξίδευε ἕνα μικρὸ πλοῖο, μέσα στὸ ὁποῖο ἦ­ταν οἱ δώδεκα μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς δὲν ἦταν μαζί τους. Ποῦ ἦταν; Ἀνέβηκε στὸ βουνὸ κ᾽ ἐκεῖ ὅλη τὴ νύχτα προσ­ευχόταν. Τὸ παράδει­γμά του διδάσκει κ᾽ ἐμᾶς ν᾽ ἀναζητοῦμε καὶ νὰ ἔχουμε ὧρες πνευ­ματικῆς περισυλλογῆς καὶ προσευχῆς.
Ἀλλ᾽ ἐνῷ ὁ Χριστὸς ἦταν στὸ βουνό, κάτω στὴ θάλασσα συνέβαιναν πράγματα σοβαρά. Τὸ πλοῖο στὴν ἀρχὴ ταξίδευε ἥσυχα. Τὴ νύχτα ὅμως φύσηξε ἄνεμος δυνατός, ἔγινε θύελλα· σηκώθηκαν κύματα μεγάλα, ποὺ χτυποῦσαν τὸ μικρὸ σκάφος κι αὐτὸ κινδύνευε.
Κ᾽ ἐνῷ οἱ δώδεκα μαθηταὶ ἀγωνιοῦσαν γιὰ τὴ φουρτούνα, ξαφνικὰ σὲ κάποια ἀπόστασι διέκριναν κάτι ἀλλόκοτο· εἶδαν κάποιον νὰ περπατάῃ ἐπάνω στὰ κύματα! Νόμισαν πὼς εἶ­νε φάντασμα, τρομοκρατήθηκαν κι ἀπὸ τὸ φό­βο τους ξεφώνισαν. Μὰ δὲν ἦταν φάντασμα, ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός! Ἄ­κουσαν τότε τὴ γλυκειὰ φωνή του νὰ τοὺς λέῃ· «Θαρσεῖ­τε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27). Ὁ Πέτρος, ὅταν ἄκουσε τὴ γνώριμη φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, πῆρε θάρρος καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τὸν προσ­τά­ξῃ νὰ περιπατήσῃ κι αὐτὸς πάνω στὰ κύματα.

Ὁ Χριστὸς τὸν κάλεσε νὰ πάῃ κοντά του, ὁ Πέτρος πήδηξε πάνω στὰ κύματα καὶ –λὲς ἡ θάλασσα πήχτωσε κ᾽ ἔγινε στερεά– περπάτησε πάνω στὰ νερὰ νὰ ἔλθῃ πρὸς τὸν Κύριο. Βλέπον­τας ὅμως δυνατὸ τὸν ἄνεμο, σὲ μιὰ στι­­γμὴ κυριεύτηκε ἀπὸ φόβο κι ἀμέσως ἄρχισε νὰ βουλιάζῃ. «Κύριε, σῶσόν με», φώναξε. Ἀμέσως ὁ Χριστὸς ἁπλώνει τὸ χέρι καὶ τὸν πιάνει λέγοντάς του «Ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;». Καὶ μόλις ἀνέβηκαν στὸ πλοῖο, ἀ­μέσως σταμάτησε ὁ ἄνεμος κ᾽ ἔγινε γαλήνη. Τότε ὅλοι ὅσοι ἦταν μέσα στὸ πλοιάριο ἦρ­θαν καὶ τὸν προσκύνησαν γονατιστοὶ λέγον­τας· «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ» (ἔ.ἀ. 14,30-33).

* * *

Αὐτὸ εἶνε, ἀγαπητοί μου, τὸ σημερινὸ εὐαγ­γέλιο. Τό ᾽χετε ξανακούσει καὶ σᾶς εἶνε γνωστό. Ἀλλὰ ὅ,τι ἔγινε τότε στὴ λίμνη τῆς Τιβεριάδος ἢ θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, εἶνε διδακτικὸ γιὰ μᾶς. Τὸ μικρὸ ἐκεῖνο πλοῖο, ποὺ ταξί­δευε τὴ νύχτα μέσα στὴν ἄγρια θάλασσα καὶ πάλευε μὲ τὰ κύματα, εἶνε μιὰ εἰκόνα ποὺ παριστάνει ζωηρὰ 4 πράγματα· πρῶτον τὴν ἀ­τομική μας ζωή, δεύτερον τὴν οἰκογενειακή μας ζωή, τρί­τον τὴν ἐθνική μας ζωή, καὶ τέταρ­τον τὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή. Ἂς δοῦμε σύντομα τοὺς 4 αὐτοὺς τομεῖς.
Τὸ πλοῖο αὐτὸ εἰκονίζει πρῶ­τον τὴν ἀτομική μας ζωή. Ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς ἄρχισε κάποτε τὴ ζωή του σὰν ταξίδι στὸ χρόνο. Μπῆκε σὲ μιὰ βαρκούλα καὶ μὲ ἀνοιχτὰ τὰ πανιὰ ταξιδεύει στὸ ἀπέραντο πέλαγος τοῦ παρόντος βίου. Ὡραία εἶνε στὴν ἀρ­χὴ ἡ ζωή μας. Ἀμέριμνη, γιατὶ στὴν παιδικὴ καὶ νεανικὴ ἡλικία ἄλ­λοι φροντίζουν καὶ κοπιάζουν γιὰ μᾶς. Γνώσεις, αἰσθήματα, ἐμπειρίες, σχέδια, ὄ­νειρα, φαν­τασίες, ὅλα εἶνε χαρούμενα καὶ εὐτυχισμένα. Μὰ εἶνε ἔτσι πάντοτε; Ὄχι βέβαια. Ὅπως ἡ θάλασσα δὲν ἔχει διαρκῶς γαλήνη ἀλλὰ συχνὰ ἔχει τρικυμία, ἔτσι καὶ ἡ ζωή μας. Καθὼς ἡ ἀθῴα ἡλικία παρέρχεται, ἐκεῖ ποὺ ζοῦμε ἥ­συχα, ξαφνικὰ μᾶς βρίσκουν διάφοροι πειρασμοί, στοὺς ὁποίους μᾶς ἑλκύουν ἢ ἡ περι­έργεια, ἢ ἡ φαν­τασία, ἢ οἱ ἀπαιτήσεις τοῦ ἐγώ (φιλαργυρία, φιληδονία, φιλοδοξία). Οἱ διάφο­ροι πειρασμοί (διανοητικοί, συναισθηματικοί, σαρκικοί), ποὺ μᾶς στήνει ὁ παλαιὸς ἑαυτός μας, ὁ ἁμαρτω­λὸς κόσμος μὲ τὰ ὄργανά του, καὶ πρὸ παν­τὸς ὁ σατανᾶς, χτυποῦν σὰν ἄγρια κύματα ἀπὸ παντοῦ τὸ σκάφος μας. Τότε λοιπόν, ὅταν τὰ κύματα τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν παθῶν ἀπειλοῦν νὰ μᾶς καταποντίσουν, ἂς φωνάζουμε ὅπως ὁ Πέτρος «Κύριε, σῶσε με», καὶ ὁ Κύριος θὰ ἔρχεται πρὸς βοήθειάν μας, θὰ διώχνῃ τὸν πειρασμό, θὰ τιθασεύῃ τὸ πάθος, θὰ ἐνισχύῃ τὴν πίστι καὶ τὸν ἀγῶνα μας.
Τὸ πλοιάριο τοῦ εὐαγγελίου εἰκονίζει, δεύ­τερον, τὴν οἰκογενειακή μας ζωή. Δὲν ζοῦμε μόνοι, ἀνήκουμε σὲ κάποια οἰκογένεια· ἔχουμε πατέρα, μητέρα, ἀδέρφια, συγγενεῖς. Καὶ ἡ οἰκογένεια, ποὺ συστάθηκε μὲ τὸ μυστήριο τοῦ γάμου, ἄρχισε ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη τὸ ταξίδι της σὰν πλοῖο στὸ πέλαγος τῆς κοινωνίας. Ὑπάρχουν διαστήματα στὴν οἰκογενειακὴ ζωὴ ποὺ τὸ σκάφος πλέει ἥσυχα· ἤρεμη ἡ ζωὴ ὅταν ὅλα τὰ μέλη εἶνε ὑγιεῖς, σώφρονες, ἀποδοτικοί, ὅταν τὰ οἰκονομικὰ τοῦ σπιτιοῦ εἶνε ἀνθη­ρά, ὅταν ὑπάρχουν ὅλα τ᾽ ἀναγ­καῖα. Γνωρίζου­με καλὰ ὅμως ὅλοι ὅτι στὴ ζωὴ δὲν λείπουν οἱ θλίψεις· ἀρρώστιες παιδιῶν καὶ γονέων, θερα­πεῖες, ἐγχει­ρή­σεις, νοσοκομεῖα, θάνατοι, σχολι­κὲς φρον­τίδες, νεανικὲς ἀγωνίες, ἐφηβικὰ πα­ραστρατή­ματα, οἰκονομικὴ στενότητα, συκοφαντίες, δικαστήρια… Ἢ τὰ χειρό­τερα – οἱ τρα­γῳδίες· πείσματα, συζυγικοὶ καυ­γᾶδες, ἀπάτες, ἀπιστίες, μοιχεῖες, ἔριδες κ.λπ. κλονίζουν σὰν κύματα τὸ σκάφος. Τὸ δὲ διαζύγιο ἀ­ποτελεῖ πλέον τὸ ὁριστικὸ ναυάγιο. Μοῦ ᾽λε­γε ἕνας καπετάνιος ἀπὸ ἕνα χωριό· Δὲν φοβήθηκα τὴν τρικυμία στὸν Ἀτλαντικὸ ὠκεανό, μὰ φοβήθηκα ὅταν γύρισα στὸ σπίτι καὶ βρῆ­κα τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά μου σὲ μεγάλη ἀ­ναστάτωσι… Σὲ τέτοιες δύσκολες στιγμές, σὺ ποὺ πιστεύεις στὸ Θεό, γονάτισε καὶ παρακάλεσε τὸ Χριστὸ σὰν τὸ Πέτρο· Κύριε, σῶσε τὸ σπίτι μου· καὶ ὁ Κύριος θὰ ἐπεμβῇ.
Τὸ πλοῖο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀτομικὴ καὶ τὴν οἰκογενειακή μας ζωή, εἰκονίζει καὶ τὴν ἐθνική μας ζωή, τὴν πορεία τοῦ μικροῦ μας ἔθνους μέσα στὴν παγκόσμιο ἱστορία. Ὅλοι οἱ Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες ταξιδεύουμε μέσα στὸ πλοῖο ποὺ λέγεται Ἑλλάδα· ταξιδεύει 3.000 τώρα χρόνια μέσα στὸ πέλαγος τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Τὸ πλοῖο μας ἀπειλεῖται ἀπὸ ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς κινδύνους· ἐπιδρομὲς βαρβάρων, ἀναξίους κυβερνῆτες καὶ προδοσίες. Εἶνε θαῦμα, ὅτι δὲν καταποντίστηκε μέχρι τώρα. Ὅσοι πονοῦμε τὸ ἔθνος μας, νὰ πα­ρακαλοῦ­με τὸ Θεὸ μὲ τὰ λόγια τοῦ Πέτρου· Κύριε, σῶ­σε τὸ μαρτυρικό μας γένος.
Τέλος, τὸ πλοῖο τῆς Τιβεριάδος εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι οἱ βαπτισμέ­νοι στὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος ἀνήκου­με σ᾽ αὐτήν. Σὲ ποιά; Στὴν Ὀρ­θόδοξο Ἐκκλησία. Αὐ­­τὴ εἶνε ἡ «νοητὴ Ναῦς», ποὺ ἡ ἐκκλησιαστι­κὴ γλῶσσα καὶ τέχνη τὴν πα­ριστάνει μὲ καράβι· ἔτσι εἰ­κο­νίζεται καὶ σὲ ψηφιδωτὸ ψηλὰ στὴν πρόσοψι τοῦ ναοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλω­ρίνης. Καράβι ἡ Ἐκκλησία καὶ ταξιδεύει 2.000 τώρα χρό­νια. Σπανίως ἔχει γαλήνη· πιὸ συχνὰ συν­αντᾷ φουρτοῦνες, ποὺ ξεσηκώνουν σὰν ἄγρια κύματα ἐναντίον της θανάσιμοι ἐχθροί· ῥωμαῖοι διῶκτες, ἰουδαῖοι, εἰδωλολάτρες, διάφοροι αἱρετικοὶ καὶ πλανεμένοι, οἱ ὑλισταὶ καὶ ὀρθολογισταί, οἱ ἄ­πιστοι καὶ ἄθεοι. Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἐξωτερικοὺς αὐτοὺς κινδύνους, τὸ σκάφος τῆς Ἐκκλησίας ἀπειλοῦν καὶ ἐσωτερικοὶ κίνδυνοι· ἀκαταστασίες, ἀντικανονικότητες, ἔριδες καὶ φιλονικίες, διαιρέσεις, σκάνδαλα κληρικῶν κ.λπ., ποὺ κάνουν τὰ ἐκκλησιάσματα ν᾽ ἀραιώνουν. Ἐμεῖς σὰν παιδιὰ τῆς Ἐκκλη­­σίας νὰ παρακαλοῦμε τὸ Χριστό· Κύριε, κράτη­σέ μας πιστοὺς μέσα στὴν Ἐκκλησία σου, γιατὶ κινδυνεύουμε ὅπως ὁ Πέτρος. Αὐτὴ δὲν κινδυνεύει, εἶνε ἀνίκητη· τὸ πλοῖο της, κα­τὰ τὸν ἀψευδῆ λόγο σου (βλ. Ματθ. 16,18), εἶνε ἀ­βύθιστο. Καὶ γι᾽ αὐτὸ ὁ πιστὸς ποιητὴς ἐρωτᾷ·
«Ποῦ πᾶς, καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό;
Σὲ μάχεται ἡ θάλασσα, δὲν τὴ φοβᾶσαι;
Ἀνέμοι σφυρίζουν καὶ πέφτει νερό,
ποῦ πᾶς, καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό; ………
–Ψηλὰ στὸ ἐκκλησάκι τοῦ βράχου ποὺ ἀσπρίζει
γιὰ μένα ἔχουν κάμει κρυφὴ λειτουργία·
ὀρθὸς ὁ Χριστὸς τὸ τιμόνι μου ἀγγίζει,
στὴν πλώρη μου στέκει ἡ παρθένα Μαρία» (Ζαχ. Παπαντωνίου).

* * *

Κλυδωνιζόμαστε, ἀδελφοί μου, στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς. Τὸ σημερινὸ θαῦμα δείχνει, ὅτι μόνο ὁ Χριστὸς κατευνάζει τὰ κύματα. Καὶ τὸ συμ­­πέρασμά μας· ὅπου βρίσκεται ὁ Χριστός, ἐκεῖ ὑπάρχει 100% ἀ­σφάλεια. Αὐ­τὸς εἶνε ὁ βράχος ὁ ἄσειστος. Λοιπόν· ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά, στὸ σπίτι, στὸ σχολεῖο, στὸ στρατό, στὰ δικαστήρια, στὴν ἀγορά, στὰ πλοῖα, παντοῦ. Καὶ τό­τε θὰ εἴμαστε ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπερ­αγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Πρώτης – Φλωρίνης τὴν 20-8-1978 πρωί. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 10-7-2021.

Ερμηνευτική απόδοση από τον μακαριστό Παν. Τρεμπέλα

²² Και αμέσως ο Ιησούς, για να μην παρασυρθούν οι μαθητές Του από τον ενθουσιασμό του πλήθους που ήθελε να Τον ανακηρύξει βασιλιά, τους ανάγκασε να μπουν στο πλοίο και να περάσουν πριν απ’ Αυτόν στο απέναντι μέρος της λίμνης, ωσότου Αυτός διαλύσει τα πλήθη του λαού. ²³ Και αφού διέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί μόνος Του. Και όταν βράδιασε καλά, ήταν μόνος Του εκεί. ²⁴ Το πλοίο όμως είχε προχωρήσει πλέον στη μέση της λίμνης και συνταρασσόταν από τα κύματα· διότι ήταν αντίθετος ο άνεμος. ²⁵ Και στο τέταρτο και τελευταίο τρίωρο της νύχτας, ο Ιησούς έφυγε απ’ το βουνό και ήλθε προς αυτούς περπατώντας πάνω στη θάλασσα, σαν να ήταν η θάλασσα στεριά. ²⁶ Όταν λοιπόν Τον είδαν οι μαθητές να περπατάει πάνω στη θάλασσα, ταράχθηκαν λέγοντας ότι αυτό που έβλεπαν είναι φάντασμα. Και απ’ τον φόβο τους έβγαλαν κραυγές. ²⁷ Αμέσως όμως τους μίλησε ο Ιησούς και τους είπε: “Έχετε θάρρος, Eγώ είμαι, μη φοβάστε”. ²⁸ Τότε Του αποκρίθηκε ο Πέτρος: “Κύριε, εάν είσαι Εσύ, δώσε μου εντολή να έλθω κοντά Σου περπατώντας πάνω στα νερά”. ²⁹ Ο Κύριος τού είπε: “Έλα”. Και τότε ο Πέτρος κατέβηκε από το πλοίο και περπάτησε πάνω στα νερά για να έλθει κοντά στον Ιησού. ³⁰ Αλλά όταν είδε τον αέρα πόσο δυνατός ήταν, κλονίστηκε η πίστη του και φοβήθηκε, και καθώς άρχισε να βουλιάζει, φώναξε δυνατά: “Κύριε, σώσε με, διότι κινδυνεύω να πνιγώ”. ³¹ Αμέσως ο Ιησούς άπλωσε το χέρι Του, τον έπιασε και του είπε: “Ολιγόπιστε, γιατί δείλιασες;” ³² Και όταν ο Χριστός και ο Πέτρος μπήκαν στο πλοίο, ησύχασε ο άνεμος. ³³ Τότε όσοι ήταν στο πλοίο ήλθαν και Τον προσκύνησαν με πολλή ευλάβεια λέγοντας: “Αληθινά, είσαι Υιός του Θεού”. ³⁴ Και αφού πέρασαν από το ένα μέρος της λίμνης στο άλλο, ήλθαν στη χώρα Γεννησαρέτ.