• Εκτος απο το φοβερο έγκλημα των εκτρώσεων, που σκοτώνουν οι Έλληνες σαν κανίβαλοι τα παιδιά τους, πριν να γεννηθουν, υπάρχει και άλλο έγκλημα, η αποφυγει τεκνογονίας, που είναι εξ ίσου ἐπικίνδυνο. Το ‘απόσπασμα της ομιλιας του Μητροπολιτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου, που παραθέτουμε ἀναφέρεται στὴν ἐλλάτωση τοῦ Ἑλληνικου πληθυσμοῦ ἀπὸ τὴν μία ἀπογραφή ἑως στην ἄλλη.

Τεραστιος ταφος παιδιων

«Η απογραφή εδειξε ότι…χάθηκαν 1.700.00 Ελληνες! Kαλά, οι 200.000 φύγανε στὸ ἐξωτερικό· οἱ ἄλλοι ποῦ εἶνε; Ἐὰν πάρῃς ντεμπεσίρι καὶ ἀφαιρέσῃς ἀπὸ τὸ 1.700.000 τὶς 200.000, μένουν ὑπόλοιπο ἑνάμισυ ἑκατομμύριο (1.500.000) Ἕλληνες. Αὐτοὶ ποῦ εἶνε, ποιός τοὺς κατέπιε, ποιό σκοτάδι τοὺς ἔφαγε; Καλά, ἐκεῖνοι ἐπὶ τέλους φύγανε στὸ ἐξωτερικό· τὸ ἄλλο ἑνάμισυ ἑκατομμύριο Ἕλληνες, ποιός τοὺς ἔφαγε;
Ρωτᾶτε ποιός τοὺς ἔφαγε; Δὲν θὰ μπῶ ἀπότομα, γιατὶ θὰ διακρίνω καὶ μερικὰ μειδιάματα ὅταν θελήσω νὰ προχωρήσω εἰς τὸ βάθος καὶ νὰ ἀποκαλύψω ποιός εἶνε ὁ τεράστιος τάφος μέσα εἰς τὸν ὁποῖον ἐτάφησαν ἑνάμισυ ἑκατομμύριο (1.500.000) Ἕλληνες, νέοι Ἕλληνες.
Πρὶν ἀπὸ ἕνα μῆνα ὡμιλοῦσα σὲ ἕνα κεντρικὸ ναὸ τῆς Ἀθήνας, κεντρικώτατο ναό, ποὺ εἶνε κοντὰ στὰ ἀνάκτορα, στὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα. Ἐκεῖ μοῦ εἶπαν κάτι φοβερό.
Mοῦ εἶπαν ὅτι, Ἐδῶ κατοικεῖ ὅλη ἡ ἀριστοκρατία, κατοικοῦν οἱ πλούσιοι, οἱ πολλοὶ πλούσιοι. Ὅταν πᾶμε στὰ σπίτια τους, ντρεπόμεθα νὰ πατήσουμε. Ἡ πολυτέλεια τῶν σπιτιῶν εἶνε κάτι ἀπερίγραπτο. Δὲν μπορεῖς νὰ τὸ φανταστῇς πῶς εἶνε.
Ὅλα τὰ βλέπεις. Βλέπεις χαλιά, ποὺ τὸ πόδι σου – ὁ ἀστράγαλός σου βυθίζεται μέσα στὸ πάχος τῶν χαλιῶν.  Βλέπεις ἔπιπλα, ὄχι πιὰ ἑλληνικὰ ἔπιπλα, ἀλλὰ ἔπιπλα παρμένα μέσα ἀπὸ τὴ Ῥώμη καὶ ἀπὸ τὸ Λονδῖνο καὶ ἀπὸ τὰ καλύτερα καταστήματα τῆς Εὐρώπης. Βλέπεις ὅλα νὰ εἶνε πολυτελέστατα. Βλέπεις καὶ τὶς ὑπηρέτριες· ὄχι μιὰ καὶ δυό, ἀλλὰ ἕξι – ἑφτά. Ἄλλη νὰ εἶνε στὸ κουδούνι, ἄλλη νὰ εἶνε στὴν ὑποδοχή, ἄλλη νὰ εἶνε στὸ γεῦμα, ἄλλη νὰ ᾿νε ἀπὸ ᾿δῶ, ἄλλη ἀπὸ ᾿κεῖ. Ναί. Βλέπεις γάτες, ποὺ εἶνε χτενισμένες καὶ περιποιημένες. Βλέπεις σκυλιὰ ράτσας.
Καὶ τί δὲ βλέπεις μέσα, πάτερ μου! Ἕνα όμως πρᾶγμα δὲ βλέπεις· παιδιὰ δὲ βλέπεις! Μόνο κάπου – κάπου ὑπάρχουν ἕνα, δυό, τρία, σπανιώτατα. Ποῦ; Σὲ σπίτια ποὺ μπορούσανε νὰ θρέψουνε ντουζίνες ὁλόκληρες παιδιῶν.

Πριονιζεις την εντολη του Θεου;

«…Ἀλλὰ ποῦ νὰ θρέψουν παιδιά! Γιά πλησίασε τὴν κυρά Ἄ, σοῦ λέει, «παιδιά; Ὄχι παιδιά. Προτιμῶ ἕνα αὐτοκίνητο τελευταίας μάρκας ἀντὶ παιδί…». Μιὰ ἄλλη θὰ σοῦ πῇ· «Προτιμῶ ἕνα πάρτυ παρὰ παιδί…». Ἡ ἄλλη θὰ σοῦ πῇ· «Προτιμῶ τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο…».
Ἡ μόδα αὐτὴ ἡ σατανική, νὰ γεννοῦν παιδιὰ κατὰ παραγγελίαν, δὲν βρίσκεται μόνο μέσα στὰ σπίτια τῶν πλουσίων, τῶν ἐκφύλων, τῶν πλουτοκρατῶν ποὺ λατρεύουν τὸ μαμωνᾶ. Δυστυχῶς ἡ μόδα αὐτὴ ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ ἅπλωσε μέσα σ’ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ἔφτασε καὶ στὸ μικρότερο χωριουδάκι. Καὶ μέσα στὴ μικρότερη καλύβα ἐπῆγε καὶ σκόρπισε σὰν περονόσπορος. Ὅπως ὁ περονόσπορος πέφτει στὰ φυτὰ καὶ τὰ καίει ὅλα, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ἡ ἰδέα αὐτή, ἡ ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας, ἔχει διαδοθῆ παντοῦ. Read more »

ΘΕΕ ΜΟΥ ΘΕΕ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΙΜΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΙΧΝΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΥΓΚΙΝΕΙΤΑΙ – ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΑ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ Η ΕΛΛΑΣ»

«…Τὸ ἔμβρυο νήπιο εἶνε κύριοι. Ἄν πᾶτε στὸ χωράφι καὶ τὸ σκαλίσετε καὶ βγάλετε τὸν σπόρο, ποὺ θὰ γίνῃ αὔριο ἕνας ὄμορφος στάχυς καὶ ἕνας καταπράσινος κάμπος, θὰ καταστρέψετε τὸ χωράφι. Ἔτσι καὶ τὸ ἔμβρυο εἶνε ἡ ἀρχὴ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ὅποιος σκοτώνει ἔμβρυο, σκοτώνει ἄνθρωπο καὶ εἶνε φονιάς, λέγουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ μὴ μοῦ λὲς τὰ παραμύθια σου, ὅτι τάχατες δὲν εἶνε νήπιο.

Τὸ τέλος μας ἔφτασε. Δὲν μᾶς ἀκούει κανείς. Τὰ μυαλὰ τῶν ἀνθρώπων τὰ κυβερνᾷ ὁ διάβολος.
Ἔμαθα κάτι φρικτό. Παρακολουθῶ καλὰ τὴν ζωὴ τῆς πατρίδος μου. Μοῦ ἔγραψε κάποιος ὅτι ὑπάρχουν γιατροὶ ποὺ κάνουν 50 καὶ 30 ἐκτρώσεις τὴν ἡμέρα. Ἔχουν μηχάνημα ποὺ μπαίνει στὴν μήτρα τῆς γυναίκας καὶ κάνει κιμὰ τὸ ἔμβρυο.
Θεέ μου, Θεέ μου, κάνουν κιμὰ τὰ παιδάκια καὶ τὰ ῥίχνουν στοὺς ὑπονόμους καὶ κανεὶς δὲν συγκινεῖται. Μόνο ἐμεῖς φαινόμαστε ἀνόητοι καὶ ἀνισόρροποι, γιατὶ λέμε τὰ πρέποντα.
Κάποιος γιατρὸς καυχήθηκε ὅτι ἔκανε 1000 ἐκτρώσεις.
Μαθήτριες, φοιτήτριες, ἐργάτριες, γυναῖκες μικρὲς καὶ μεγάλες εἶνε ἔνοχες αὐτῶν τῶν ἐγκλημάτων. Σήμερα ἔχουμε ἀρκετὲς γυναῖκες ποὺ δὲν κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων μυστηρίων, γιατὶ ἔχουν τύψεις γιὰ τὸ ἔγκλημα τὸ μεγάλο ποὺ διέπραξαν.
Γιὰ τὶς φοβερὲς συνέπειες τῶν ἐκτρώσεων θὰ μιλήσουμε λεπτομερῶς ἄλλοτε.
Κινδυνεύουν λοιπὸν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὶς ἐκτρώσεις.
Ἀπὸ τὰ πέντε ἀγγελούδια ποὺ εἶνε νὰ γεννηθοῦν, ἕνα γλυτώνει, ἕνα γεννιέται, τὰ ἄλλα τὰ τρώει ἡ λάμια, τὰ τρώει ἡ ἔκτρωση.
Ποιός θὰ ὑποστηρίξῃ τὸ ἀδύνατο αὐτὸ πλάσμα, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ διορίσῃ συνήγορο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τρέξῃ στὴν ἀστυνομία καὶ νὰ πῇ: Ἀστυνόμε, μὲ σκοτώνει ἡ μάνα μου.
Γιὰ σκεφτεῖτε το αὐτό. Καὶ ἐκείνη ἡ μάνα φαίνεται κυρία καὶ χορεύει τὴν νύχτα καὶ παίζει χαρτιὰ καὶ παρουσιάζεται μεγάλη.
Ὤ! Ἐγὼ ἀπορῶ, πῶς ἀκόμα καὶ μόνο γιὰ τὸ ἔγκλημα αὐτό, δὲν πέσανε τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ στὰ κεφάλια μας γιὰ νὰ μᾶς κάνουν κομμάτια.
Καὶ βλέπεις ὅλες σχεδὸν οἱ οἰκογένειες νὰ ἔχουν μόνο δυὸ παιδιά, τὸ πολὺ τρία. Κάπου κάπου ἐμφανίζονται καὶ τέσσερα παιδιά….»

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΣΕΒ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΟΨΙΑ ΣΕΒ. ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ Κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ…...

www.augoustinos-kantiotis:

• Μη τὰ ψάχνετε σεβασμιώτατε Ἀμβρόσιε, ὁ Ζιμπαμπουε ὑπηρετεῖ τὸ ἀφεντικό του τὸν Βαρθολομαῖο, ἀπὸ ἐκεῖνον περιμένει τὸν ἔπαινο! Τί τὸν νοιάζει ἡ Ὀρθοδοξία καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας! Αὐτὰ εἶναι ψιλὰ γράμματα γι᾽᾽αὐτούς. Ἡ «καλὴ ζωή» καὶ τὰ λεφτά, βρίσκονται μ᾽ ἐκείνους! Προσέξτε, πῶς φιλᾶ τὸ χέρι τῶν λεφτάδων ὁ Πάπας· Σαν ὁ τελευταῖος δοῦλος.
• Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, ποὺ ἀνοίγει τὸν δρόμο στὴν πανθρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶναι τὸ παν για τοὺς οἰκουμενιστάς! Ἐντολὲς ἀπὸ τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις παίρνουν οἱ ἄνθρωποι καὶ τὶς ὑπερετοῦν πιστά!!! ‘Εμεῖς, τί κάνουμε; Ἡ ἱεραρχία μας ἐγινε δέσμια τοῦ Βαρθολομαίου! Φύλλο δὲν κουνιέται!
  

Καὶ ἡ σιωπὴ τῶν ἐπισκόπων σὲ τέτοιες στιγμὲς εἶναι ἔγκλημά καὶ ἀθεΐα, λέει ὁ ἀγωνιστὴς ἱεράρχης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος. Ἀκοῦστέ τον:

https://www.youtube.com/watch?v=hVh2rzf29is

«Ο μεγαλύτερος υπερόπτης και η φωνή της δικτατορίας…..»

Σεβασμιώτατε,
_________Τα παραπάνω λόγια είναι δικά Σας και αναφέρονται στο ταπεινό πρόσωπό μου. Σας έδωσα μια ειρηνική απάντηση, αλλά Σείς δεν «επήρατε χαμπάρι»! Επανέρχομαι, λοιπόν, σήμερα με ένα πιό……
Διαβάσατε τὴν συνέχεια:

http://mkka.blogspot.gr/2017/05/blog-post_22.html

Το φρικτo εγκλημα των εκτρωσεων

‘Aπόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου.
Έκφωνήθηκε στις 13-11-1988

______________

_______________

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Ἐάν προσέξει ὁ σύγχρονος διανοητής ἄνθρωπος, ἐάν προσέξει κάποιους σημερινούς διανοούμενους, θά παρατηρήσει ὅτι μέσα ἀπό τήν κοπιαστική διανοητική ἐργασία τους, ἔχουν καί ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ. Ἐκεῖνες λοιπόν τίς ὁμολογίες, ἔρχονται ὡς ζωγραφιές, νά χρωματίσουν, ὡς πνευματικά χρώματα κάποιου ζωγράφου, τό πῶς βλέπει τόν κόσμο, μέσα ἀπό τούς συνεχόμενους πολέμους των (βλέπε ὁ Ἀόρατος πόλεμος ἁγίου Νικοδῆμου).
Οἱ πατροπαράδοτες ἀρχές τῆς οἰκογένειας, οἱ οἰκογένειες ποῦ πίστευαν πρῶτα σέ Θεό, καί ἔπειτα σέ πατρίδα, βλέπουμε ὅτι πολλές φορές δέν μένουν χωρίς ἀντίκτυπο στά παιδιά τους, εἶναι ὡς Θεῖο κήρυγμα, πολλές φορές καί ὡς ἰσόβαθμο τῶν καλῶν ἱερέων μας στίς Ἐκκλησιές μας. Οἰκογένειες φτωχές, ἀλλά τίμιες, μέ ἰδανικά καί ὁράματα γιά τά παιδιά τους….

Τὴν συνέχεια ἐδῶ: ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ – ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Αγίου Πνευματος 26.5.1991
Ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σε p.d.f

ΘΑ ΣΒΗΣΗ Ο ΚΟΣΜΟΣ & ΘΑ ΣΩΘΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΜΕΙΝΟΥΝ ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἀποσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟ

Στὴ σημερινὴ ἐποχή, ἀδελφοί μου, ὑπάρχουν δύο ἀντιμαχόμενες παρατάξεις· ἡ μία λατρεύει τὴν ὕλη, ἡ ἄλλη –ἐμεῖς– λατρεύουμε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Αὐτοὶ λένε, ἐκ τῆς ὕλης τὸ πνεῦμα· ἐμεῖς λέμε, ἐκ τοῦ Πνεύματος ἡ ὕλη. Τελικῶς θὰ νικήσῃ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.
Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ Πνεῦμα ἅγιο. Χωρὶς αὐ­τὸ ἡ ζωή μας ἐξασθενεῖ, καταπίπτει, μένει χω­ρὶς χάρι καὶ φῶς, χάνει τὸν προσανατολισμό της. Μακριὰ ἀπὸ τὸ πανάγιο Πνεῦμα οἱ ἄν­θρω­ποι γίνονται ὑλισταί, ἄνθρωποι τῆς ὀκᾶς. Σὲ ὅ­ποια παράταξι κι ἂν ἀνήκουν, κυριαρχεῖ τὸ σύν­θημα τῶν ἐπικουρεί­ων «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔ­­ριον γὰρ ἀποθνῄ­σκομεν» (Ἠσ. 22,13 = Α´ Κορ. 15,32)· ἀνέσεις, καλοπέρασι, ἀπολαύσεις, ἀπιστία, ἀμέλεια.
Τ᾽ ἀποτελέσματα; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ἡ Ὕδρα, ἕνα νησάκι εὐλογημένο, ταράχθηκε ἀπὸ μιὰ τρα­γῳδία. Δυὸ μαθήτριες τῆς τελευταίας τάξεως τοῦ λυκείου, ἐπηρεασμένες ἀπὸ διδά­γμα­τα τοῦ ὑλισμοῦ, συμφώνησαν ν᾽ αὐτοκτονή­σουν. Πῆγαν σ᾽ ἕνα βράχο ὕψους 30 μέτρων. Ἡ μία ἔ­κανε βουτιὰ στὸ χάος καὶ αὐτοκτόνησε, ἡ ἄλ­λη τὴν τελευταία στιγμὴ δίστασε καὶ σταμάτη­σε. Ἄφησαν ὅμως μιὰ ἐπιστολή, ποὺ θά ᾽πρεπε νὰ τὴ διαβάσουν ὅλοι οἱ γονεῖς. Ἐ­μεῖς, λένε, εἴ­μαστε ἀπὸ σπίτια ποὺ δὲ μᾶς ἔ­λειψε τίποτε, ἡ μάνα κι ὁ πατέρας ποτέ δὲ μᾶς μάλωσαν – τὰ γράφει ἡ ἐπιστολή. Χορτάσαμε, ἀηδιάσαμε. Ἡ ζωὴ ἔτσι δὲν ἔχει νόημα, καὶ αὐτοκτονοῦμε…
Ὦ πατέρες καὶ μητέρες, δὲν εἶνε ἔτσι ἡ ζωή. Ζωὴ ἴσον καθῆκον, θυσία! Μόνο ὅποιος ἀγωνίζεται καὶ θυσιάζεται γιὰ μιὰ ἰδέα, γιὰ ἕνα ἰδα­νικό, αὐτὸς ζῇ, οἱ ἄλλοι αὐτοκτονοῦν.

Read more »

Εγκύκλιος ὑπ᾽ ἀριθμ. 111/15.7.1970 (Απόσπ. γ´)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΑΓΩΝΑ

Κατὰ τὸν 25ον κανόνα τῆς ἐν  Ἀγκύρᾳ Συνόδου θεωρεῖ ἐνόχους  φόνου καὶ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι,  ἐνῷ ἐγνώριζον τὰ προηγηθέντα καὶ  ἠδύναντο νὰ προλάβουν τὸ κακόν, ἐν  τούτοις δὲν ἔπραξαν τὸ καθῆκον  των.

  Πρέπει  ν᾿ ἀναμένωμεν, ὅτι ἐν ταῖς  ἐσχάταις ἡμέραις τὸ κῦμα τῶν  αὐτοκτονιῶν θὰ ὀγκωθῇ. Ἀλλ᾿ ἡ  Ἐκκλησία παραμένει ἐν μέσῳ τοῦ  σκότους ὁ φάρος, καὶ οἱ κληρικοὶ  πρέπει νὰ εἴμεθα φῶς, ὅπως ὁ  Παῦλος ὁ ὁποῖος κατώρθωσε νὰ  παρηγορήσῃ τοὺς κατεπτοημένους  συνεπιβάτας του εἰς τὸ πλοῖον μὲ  τὰ λόγια «Εὐθυμεῖτε, ἄνδρες» (Πράξ.  27,25). Οἱ ἐφημέριοι ἔχουν τὴν  μεγαλυτέραν εὐθύνην, διότι  εὑρίσκονται πλησίον τοῦ λαοῦ. Αἱ  αὐτοκτονίαι δὲν ἐπέρχονται ὅλαι  ἀποτόμως. Προηγοῦνται διάφορα  γεγονότα (οἰκονομικαὶ δυσχέρειαι,  ἀσθένειαι, ἔριδες, φιλονικίαι,  διαστάσεις συζύγων, παρεκτροπαὶ  τέκνων, ἀποτυχίαι ἔρωτος,  διαλύσεις συνοικεσίων, διαβολαὶ  καὶ συκοφαντίαι κ.ἄ.). ῾Ο ἱερεὺς  ποὺ ἔχει συνείδησιν τῆς ἀποστολῆς  του θὰ σπεύσῃ ἐγκαίρως ἐκεῖ,  Παῦλος θὰ γίνῃ, Χριστὸς θὰ γίνῃ  ἐπαναλαμβάνων τοὺς λόγους «Μὴ  ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία·  πιστεύετε εἰς τὸν Θεόν, καὶ εἰς  ἐμὲ πιστεύετε» (᾿Ιω. 14,1).

Διὰ  ταῦτα ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνον τοὺς  αὐτοκτονοῦντας θεωρεῖ ἐνόχους  φόνου καὶ ἀπαγορεύει τὴν δι᾿  ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας ταφήν  των καὶ τὴν τέλεσιν μνημοσύνων,  ἀλλὰ κατὰ τὸν 25ον κανόνα τῆς ἐν  Ἀγκύρᾳ Συνόδου θεωρεῖ ἐνόχους  φόνου καὶ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι,  ἐνῷ ἐγνώριζον τὰ προηγηθέντα καὶ  ἠδύναντο νὰ προλάβουν τὸ κακόν, ἐν  τούτοις δὲν ἔπραξαν τὸ καθῆκον  των. // Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐπίστευον,  ἡ αὐτοκτονία ἦτο σπανιώτατον  φαινόμενον, προκαλοῦσα τὴν κοινὴν  ἀποδοκιμασίαν, αὐστηρὰ δὲν ἦτο  καὶ ἡ θέσις τῆς Ἐκκλησίας· οὔτε  κηδεῖαι οὔτε μνημόσυνα  ἐπετρέποντο. Τώρα αἱ αὐτοκτονίαι  ἔγιναν σύνηθες φαινόμενον. Ἡ  Ἐκκλησία ἂς ἀναλάβῃ ἀγῶνα.

Εἴθε ἡ γῆ μας νὰ μη μολύνεται μὲ αἵματα ἀνθρώπων φονευομένων ἤ αὐτοκτονούντων. Ἡ ζωή εἶναι πολύτιμον δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἁγία του ἐντολὴ «Οὐ φονεύσεις» πρέπει ἀπὸ ὅλους να γίνῃ σεβαστὴ καὶ νὰ τηρῆται κατὰ πλάτος καὶ βάθος. (ΠΡΟΣ  ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ σσ. 322-329).

 Χίλιοι ἄνθρωποι αὐτοκτονοῦν κάθε  μέρα! Ποιό εἶνε τὸ βαθύτερο αἴτιο;  Ἔχει σβήσει τὸ καντήλι τῆς  πίστεως. Δὲν πιστεύουν στὸ Θεό, ποὺ  φροντίζει καὶ μεριμνᾷ γιὰ ὅλα τὰ  πλάσματά του. Θεοί τους ἔχουν  γίνει ὁ μαμωνᾶς, ἡ ὑγεία, ἡ  δουλειά, ἡ φιλία, ἡ προστασία τῶν  ἰσχυρῶν προσώπων. Κι ὅταν οἱ θεοὶ  αὐτοὶ πέσουν, τότε σὰν μόνη λύσι  βρίσκουν τὴν αὐτοκτονία. Πέθανε ὁ  θεός τους; πρέπει νὰ πεθάνουν κι  αὐτοί. (ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟΝ).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Βαθυτερη  αιτια που αυτοκτονουν

οι ανθρωποι ειναι η απιστια;

Εγκύκλιος ὑπ᾽ ἀριθμ. 111/15.7.1970 (Απόσπ. β´)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

   «Ἀλλὰ για πιά ἡ  αἰτία αὐτοκτονοῦν οἱ ἀνθρωποί; Οἰκονομικοὶ λόγοι,  λέγουν πολλοί. Ὅπου, λέγουν ὑπάρχει τὸ χρῆμα, ὅλα ἐκεῖ πᾶνε καλά. Τὸ χρῆμα εἶναι παντοδύναμο. Εξυπηρετεῖ κάθε ἀνάγκη. Ἱκανοποιεῖ κάθε ἐπιθυμία. Ἀνοίγει ὅλες τὶς πόρτες. Εὐτυχής ὅποιος ἔχει γεμάτες τὶς τσέπες του με χρῆμα. «Ὅποιος ἔχει τὸν κάτω θεό, ἔχει καὶ τὸν ἄνω…» θεός, λοιπόν, ἀνακηρύσεται τὸ χρῆμα ἀπὸ τοὺς οπαδοὺς τοῦ θεωρητικοῦ καὶ πρακτικοῦ ὑλισμοῦ. Ὁ οἰκονομικὸς παράγων τὸ πᾶν, ἀλλ᾽ ἐὰν ἡ θεωρία αὐτὴ περὶ παντοδυναμίας τοῦ χρήματος ἦτο ἀληθινή, θὰ ἔπρεπε στὰ πλούσια κράτη ὅπου ρέει το χρήμα ἄφθονο νὰ μὴν ὑπάρχῃ δυστυχία, νὰ μὴ ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι τερματίζουν τὴν ζωήν τους αὐτοκτονοῦντες. Αἱ στατιστικαὶ ὅμως  ἀποδεικνύουν, ὅτι μεταξὺ τῶν  αὐτοκτονούντων εἶνε καὶ  βαθύπλουτοι. Εἶναι καὶ ἐφοπλιστές, μεγαλοβιομήχανοι, βαθύπλουτοι μεγιστᾶνες τοῦ πλούτου, ποὺ διαθέτουν ὅλα τὰ μέσα για να ζήσουν μια ἄνετη ζωή.  Ἄρα ὁ πλοῦτος δὲν  μπορεῖ νὰ ἀποτρέψει τοὺς ἄνθρώπους ἀπὸ τὸ ἀπονενοημένο διάβημα τῆς αὐτοκτονίας.

Ἡ αἰτία τῆς  αὐτοκτονίας εἶνε βαθυτέρα. Μέσα στον ἀόρατο ψυχικὸ κόσμο τοῦ ἀνθρώπου συντελοῦνται μυστικαὶ ἐπεξεργασίαι, γίνονται συσκέψεις καὶ διαβούλια, λαμβάνονται ἀποφάσεις. Ἐὰν ἐντὸς τοῦ ψυχικοῦ κόσμου ἡ πίστη στὸ Θεό, τὸν Δημιουργὸ καὶ Προνοητὴ τοῦ παντός, δὲν ἔχει ἀποθάνει, ἀλλὰ ζῇ, τότε ἡ πίστις αὐτὴ ὡς ἥλιος φωτίζει ὅλο τὸ ψυχικὸ κόσμο. Καὶ ἐνῷ οἱ μὴ πιστεύοντες ζοῦν μέσαεἰς πυκνὸ σκοτάδι καὶ δεν βλέπουν καμμία ἀκτῖνα φωτὸς καὶ ἀπελπίζονται καὶ αὐτοκτονοῦν, αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν, ἀντιθέτως, καὶ εἰς τας δυσκολοτέρους στιγμάς τῆς ζωῆς τους διακρίνουν τὸ ιλαρὸ φῶς καὶ ζοῦν μὲ τὴν βεβαία ἐλπίδα ὅτι τὸν βαρὺ χειμῶνα τῆς ζωῆς θὰ τὸν διαδεχθῇ ἡ ἄνοιξις, τὴν θύελλαἡ γαλήνη, τὸν θάνατον ἡ ζωή, τὸν σταυρὸ ἡ ἀνάστασις. Αὐτὸς ποὺ πιστεύει πραγματικά οὐδέποτε ἀπελπίζεται. Τὸ αἴσθημα αὐτὸ τῆς ἀκραδάντου πίστεως καὶ τῆς βεβαίας ἐλπίδος εἰς τὸν Θεὸ ἐκφράζει ὁ Ψαλμωδός, λέγων «Ἐὰν καὶ  πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ  φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ  εἶ» (Ψαλμ. 22,4).

Ναί, πίσω ἀπὸ τὰς  διαφόρους αἰτίας τῶν αὐτοκτονιῶν  ὑπάρχει πάντοτε ὡς βασικὴ αἰτία  ἡ ἀπιστία· Τοῦτο ὁμολογεῖ καὶ ἕνας ἐκ τῶν συγχρόνων ἀθέων, ὁ ὁποῖος κάτω ἀπὸ τὴν πίεση τῆς σκληρᾶς πραγματικότητος ἀναγκάσθηκε νὰ πῇ «Οφείλω νὰ ὁμολογήσω εἰλικρινῶς ὅτι ἐὰν μία κοινωνία ἀποτελεῖτο μόνον ἀπὸ ἀθέου, θὰ κατέληγε φυσικὰ εἰς μία ἐπιδημία αὐτοκτονιῶν. Πραγματικά, πρὶν ἀπὸ τὴν αὐτοκτονία τοῦ σώματος προηγεῖται ἡ αὐτοκτονία τῆς ψυχῆς. Ὡς  ἀποφθεγματικῶς εἶπεν ὁ Οὑγκώ, «ἡ  κακὴ σκέψις εἶνε αὐτοκτονία τῆς  ψυχῆς».  Κακὲς καὶ σατανικὲς σκέψεις ἐπικρατοῦν στὸν ἄνθρωπο κατὰ τὶς στιμές τῆς αὐτοκτονίας. Ἐφ᾽ὅσον ἡ ἁγία σκέψη, ἡ διαρκὴς μνήμη τοῦ  Θεοῦ ἐξασθενεῖ καὶ σβήνει στὶς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, ἐφ᾽ὅσον ὑλίστικὰ κηρύγματα διαδίδονται καὶ ἐπικρατοῦν, ἐφ᾽ὅσον αὐθάδης ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας  ἀκούεται ἡ κραυγὴ τῶν ἀθέων «Ἀπέθανε ὁ Θεὸς….» τί τὸ παράδοξον ποὺ αὐξάνει τὸ ρεῦμα τῶν αὐτοκτονιῶν; Οἱ αὐτοκτονίες εἶνε  πανάθλιος καρπὸς μιᾶς ἀπίστου καὶ  διεφθαρμένης γενεᾶς, ἡ ὁποία ὡς  μόνην διέξοδον ἐκ τῶν δεινῶν  εὑρίσκει τὴν θύραν ἐπὶ τῆς  ὁποίας ὁ σατανᾶς ἔγραψε τὸ  σύνθημα «Αὐτοκτονεῖτε»…

Εγκύκλιος ὑπ᾽ ἀριθμ. 111/15.7.1970 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΟΛΗ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΕΞΑΡΤΑΝΕ ΑΠ’ ΑΥΤΟ

ΑΜΑ ΛΕΙΨΕΙ ΑΥΤΟ – Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥΣ, ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ

Toυ Μητροπολίτου  Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«…Ζοῦμε, γιατὶ θέλει ὁ Θεός. Τὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο· ἕνα πουλάκι δὲν πέφτει στὴ γῆ χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μιὰ τρίχα δὲ φεύγει χω­ρὶς τὸ θέλημά του (βλ. Ματθ. 10, 29-30). Ὅλα ζοῦν γιατὶ τὰ συντηρεῖ ἐκεῖνος, καὶ πολὺ περισ­σό­τερο τὸν ἄνθρωπο. Εἶνε σπουδαῖο νὰ πιστεύῃ κανεὶς στὸ Θεὸ καὶ ὄχι στὰ λεφτὰ τὰ ἄτιμα.

 Αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν στὸ χρῆμα, ἅμα λείψῃ αὐτὸ – ὁ θεός τους, αὐτοκτονοῦν· δὲν ἔχουν ἄλλο θεό. Ὅσοι πιστεύουν στὸ ζωντανὸ Θεό, δὲν ἀπελπίζονται. Πᾶνε πολλὰ χρόνια ποὺ περ­πατώντας στὴ Θεσσαλονίκη εἶδα πρωὶ – πρωὶ ἕνα γεροντάκο νὰ πουλάῃ λάχανα καὶ στὸ κα­ρότσι ἐπάνω μὲ κόκκινα γράμ­ματα εἶχε μιὰ ἐπιγραφή· «Ἔχει ὁ Θεός». Μοῦ ᾽κανε ἐντύπω­σι καὶ τὸν πλησίασα· ―Γιατί πάνω στὸ καρότσι σου ἔγραψες «Ἔχει ὁ Θεός»; ―Εἶμαι πρόσ­φυγας, λέει. Στὸν Πόντο ζούσαμε καλά, ἤμασταν πλούσιοι. Ἔγινε ὅμως ἡ καταστρο­φὴ καὶ ἤρθαμε γυμνοὶ στὴν Ἑλλάδα. Πῆγα στὴν ἐκ­κλη­σιά, γονάτισα καὶ εἶπα· Θεέ μου, ἐσὺ ποὺ τρέ­φεις τὰ πουλιὰ καὶ τὰ κοράκια, μὴ μᾶς ἀ­φήσῃς. Κι ἄρχισα νὰ δουλεύω. Ἔχω γυναῖκα καὶ 5 παιδιά. Κάνω τὸ σταυρό μου, βγαίνω καὶ πουλῶ, καὶ ἔτσι ζῶ. Δόξα νά ᾽χῃ ὁ Θεός!…
Μὴν ἀπελπίζεσαι. Κι ἂν σ᾽ ἀφήσουν ὅλοι, κι ἂν γίνῃ ὁ κόσμος ἄνω – κάτω, ὑπάρχει ὁ Θεός!
«Κι ἂν δὲν μοῦ μείνῃ ἐντὸς τοῦ κόσμου
ποῦ ν᾽ ἀκουμπήσω, νὰ σταθῶ,
ἐκεῖ ψηλὰ εἶν᾽ ὁ Θεός μου·
πῶς ἠμπορῶ ν᾽ ἀπελπισθῶ;».
Αὐτὰ μᾶς λέει τὸ εὐαγγέλιο. Ἂς τὰ κρατήσουμε σφιχτά. Νὰ πιστεύουμε. Νὰ βουλώσου­με τ᾽ αὐτιά μας νὰ μὴν ἀκοῦμε τί λένε τὰ κορά­κια τῆς ἀπιστίας, ἀλλὰ νὰ ζήσουμε ὅπως θέλει ὁ Χριστός, ὁ εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος (τέλος ομιλίας στον ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Βεύης – Φλωρίνης 19-6-1977)

Ἐγκύκλιος ὑπ᾽ ἀριθμ. 111/15.7.1970 (Μέρος α´)

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΣΕΒΑΣΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΖΩΗ

«οὐ φονεύσεις» (8η ἐντολή)

…Η αὐτοκτονία στην οποία καταφεύγουν μερικοί δὲν εἶνε μικρὰ παράβασις και ἀσήμαντος ἁμαρτία. Εἶνε το μεγαλύτερο ἔγκλημα και τρομερὰ παράβασις τοῦ ἠθικοῦ νόμου, τῆς ἐντολῆς τοῦ  Δεκαλόγου ποὺ ἀπαγορεύει τὸν  φόνον.
«Οὐ φονεύσεις», είπε ὁ Θεός (Ἔξ. 20,15. Δευτ. 5,17). Ναί! Δὲν ἐπιτρέπεται ν᾿ ἀφαιρέσῃ κάποιος τὴν ζωὴν τοῦ ἄλλου, πολὺ περισσότερον τὴν ἰδικήν του ζωή. Η ζωή δεν είναι δημιούργημα ανθρώπινο…
Ἡ ζωὴ εἶνε ἀπὸ τὰ μυστηριωδέστερα καὶ  μεγαλοπρεπέστερα φαινόμενα, ποὺ  ἀποδεικνύουν τὴν ὕπαρξιν Δημιουργοῦ, πανσόφου καὶ παντοδυνάμου Θεοῦ. ᾿Ιδίως ἡ  δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, μὲ αἴσθησιν, νοῦν, συνείδησιν καὶ ἐλευθερίαν, μὲ ψυχὴν ποὺ διαρκῶς  φέρεται πρὸς τὰ ἄνω, εἶνε μέγιστον θαῦμα ποὺ διαλαλεῖ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Τὸν ἄνθρωπον κανείς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ καταστρέψῃ. Ἡ ζωή του  εὑρίσκεται στά χέρια Ἐκείνου, ὁ  ὁποῖος κρατεῖ τὰς κλεῖς τῆς ζωῆς  καὶ τοῦ θανάτου. Ἀσεβεῖ λοιπὸν  πρὸς τὸν Θεὸν κάθ’ ἕνας που ὑψώνει  το χέρι του γιὰ νὰ φονεύσῃ ἢ τὸν ἴδιον τὸν ἑαυτόν του ἢ κάποιον ἄλλον.
Ἀλλ ᾽ὄχι μόνον περιφρόνησιν καὶ ἀσέβια πρὸς τὸν Θεὸν ἐκδηλώνει ὁ αὐτοκτονών, ἀλλὰ καὶ ἔλλειψιν ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον, πρὸς ὅλα τὰ προσφιλῆ του πρόσωπα. Ὤ, πόσον δοκιμάζονται καὶ θλίβονται οἱ φίλοι καὶ οἱ συγγενεῖς τοῦ αὐτοκτονοῦντος! Ἐὰν αὐτὸς ποὺ ἐπιχειρεῖ ν᾽αὐτοκτονήσῃ ἐσκέπτετο πρὸς στιγμήν τὰ δάκρυα ποὺ θὰ χύσουν ἡ σύζυγος καὶ τὰ παιδιά, οἱ γονεῖς, οἱ φίλοι καὶ οἱ συγγενεῖς, δὲν θ᾽αὐτοκτονοῦσε. Πρέπει νὰ ἔχῃ ἐκριζώσῃ ἀπὸ τὰ στήθη του κάποιος κάθε ἴχνος ἀγάπης καὶ συμπάθειας πρὸς τοὺς συνανθρώπους του γιὰ αὐτοκτονἠσῃ… Κανένας λογικὸς ἄνθρωπος δὲν επαινεί τὴν πράξη τοῦ αὐτοκτονοῦντος. Ἐὰν αὐτὸς, πρὶν αὐτοκτονήσῃ  ἐρωτοῦσε ἄλλους ἐὰν εῖναι λογικὸν καὶ πρέπον νὰ θέσῃ τέρμα εἰς τὴν ζωήν του, μύρια στόματα θὰ τὸν ἐφώναζον Ὄχι! καὶ θὰ τὸν ἀπέτρεπαν ἀπὸ τὴν βδελυρᾶ αὐτὴ πράξη.
Ἐν σχέσει πρὸς τὸν Θεὸν ἀσέβεια, ἐν σχέσει πρὸς τὸν πλησίον ἀσπλαγχνία, ἐν σχέσει δὲ πρὸς τὸν ἑαυτόν του ὄχι ἡρωισμό, ὅπως κάποιοι κακῶς λένε, ἀλλὰ δειλία καὶ ἀνανδρία εἶνε ἡ αὐτοκτονία. ῾Υπάρχουν στὸν κόσμο αὐτὸ  περιπέτειες καὶ θλίψεις. Ἐὰν ὁ  πάσχων ῥίψῃ ἕνα βλέμμα εἰς τὴν  κοινωνίαν, θὰ δῃ ὅτι πολλοὶ  συνάνθρωποί του ὑποφέρουν  περισσότερον ἀπ᾽αὐτόν, καὶ ὅμως δὲν  αὐτοκτονοῦν· εἰς τὴν καρδίαν των ζῇ ἡ ἐλπίδα καὶ εἰς τὰ χείλη των ἔχουν  τὸ «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν» τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου…

Κάπου εἶχα διαβάσει ὅτι κάποιος κύριος, ποὺ κατείχε μεγάλη κοινωνικὴ θέση ἐξ αἰτίας ὄχι καὶ τόσον σοβαροῦ οἰκογενειακοῦ ἐπεισοδίου, ἀπογοητεύθηκε τόσο πολύ ἀπὸ τὴν ζωή, ὥστε ἀποφάσισε ν᾽αὐτοκτονήσῃ. Βγῆκε λοιπὸν ἀπὸ τὴν πόλι καὶ ἐπροχώρησε εἰς ἕνα κοντινό δάσος. Ἐκάθησε κάτω ἀπὸ ἕνα δένδρο, πῆρε τὸ περίστροφο, τὸ ἐστήριξε εἰς τὸν κρόταφόν του καὶ ἦτο ἕτοιμος νὰ πατήσῃ τὴν σκανδάλη. Ἀλλ᾽αἴφνης ἕνα στιβαρὸ χέρι ἄρπαξε τὸ ὅπλο ἀπὸ τὸ χέρι του καὶ τὸν ἀφώπλισε. Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἄρπαξε τὸ ὅπλο ἀπὸ τὸ χέρι του ἄνοιξε συζήτηση  μὲ τὸν ὑποψήφιο  αὐτόχειρα καὶ ἄκουσε τὴν ἱστορία του, ἔμαθε τὸν λόγο, για τὸν ὁποῖον ἤθελε ν᾽αὐτοκτονήσῃ καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀπορῶ, κύριε, πῶς κατέληξες εἰς τὴν ἀπόφασιν αὐτὴν τῆς αὐτοκτονίας. Ἐγὼ δὲν ἔχω τὴν δικὴν σου θέσι καὶ τις δικές σου ἀπολαβές. Πάσχω καὶ ὑποφέρω οικονομικά. Εἰκοσι χρόνια ἔρχομαι ἐδῶ στὸ δάσος γιὰ νὰ μαζέψω κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τοῦ ἔτους μανιτάρια, γιὰ νὰ τὰ πουλήσω καὶ νὰ ζήσω τὴν γυναίκα μου καὶ τὰ παιδιά μου. Παρ᾽ὅλη ὅμως τὴν δυστυχία μου οὐδέποτε ἐσκέφθηκα νὰ θέσω τέρμα τὴν ζωήν μου…»

Ἔλλειψιν  θάρρους καὶ ἀνδρείας γιὰ τὴν ζωὴν  φανερώνει ὁ ἐπιχειρῶν ν᾿  αὐτοκτονήσῃ. Γι᾽αύτὸ καὶ ὁ  Ἀριστοτέλης λέγει· «Τὸ  ἀποθνῄσκειν φεύγοντα πενίαν ἢ  ἔρωτα ἤ τι λυπηρὸν οὐκ ἀνδρείου  ἀλλὰ μᾶλλον δειλοῦ· μαλακία γὰρ  τὸ φεύγειν τὰ ἐπίπονα. Φαῦλοι  βροτῶν γὰρ οὐ πονεῖν δυνάμενοι  θανεῖν ἐρῶσιν» (=τὸ νὰ πεθαίνῃ κάποιος γιατὶ πιέζεται ἀπὸ φτώχεια ἢ ἀπὸ ἔρωτα ἢ ἀπὸ κάτι λυπηρὸ δὲν εἶνε γνώρισμα ἀνδρείου ἀλλὰ μᾶλλον δειλοῦ· τὸ ν᾽ ἀποφεύγῃ κανεὶς ὅ,τι ἀπαιτεῖ κόπο εἶνε ἀνανδρία· ὅσοι δηλαδὴ ἀπὸ τοὺς θνητοὺς εἶνε φαῦλοι, ἐπειδὴ δὲν ἀντέχουν νὰ κοπιάζουν προτιμοῦν νὰ πεθάνουν).

(H Ἐγκύκλιος ὅλη περιέχεται στο βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου «ΠΡΟΣ  ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ» σσ. 322-329, ἔκδοση 1973).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ