Κανέναν δὲν θὰ ἐπιτρέψω νὰ ἐπεμβεῖ στὴν συνείδησίν μου, ΕΙΜΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ. ΚΑΙ ΑΝ Μ᾽ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΤΕ & ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΟΣ & ΑΝ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΣΕΤΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ. ΘΑ ΦΩΝΑΖΩ ΑΛΤ!

ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΔΩΣΩ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΟΥ!

———-

———

«…Δὲν θὰ προδώσω τὴν πίστι τῶν Πατέρων μου. Δὲν θὰ προδώσω τὰ ἤθη τῶν Πατέρων μου. Θὰ μείνω σταθερός. Καὶ ἂν ἐσεῖς ἀκόμα μὲ ἐγκαταλείψετε καὶ μείνω μόνος ἕνας. Και ἂν ἀκόμα μὲ σταυρώσετε εἰς τὴν πλατεία τῆς Φλωρίνης, ἐγὼ θὰ ἐξακολουθῷ καὶ ἀπὸ τὸν σταυρὸ νὰ σᾶς φωνάζω, ἄλτ! Ἀδέρφια μου καὶ πατέρες μου, μὴν ἐπιτρέπετε στις θυγατέρες σας και στις οἰκογενείες σας ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα…
Λοιπόν, καὶ τώρα, εἶνε ἡ τελευταία φορὰ ποὺ ἀκούεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.
Πόσο μὲ συγκινεῖ, πόσο μὲ συγκινει ἀπόψε, που γεμίσατε τὸ Ναόν.
Λέγαν ὅτι εἶνε ἀδύνατον νὰ ἔρθῃ τὸ Σάββατο ὁ κόσμος καὶ βλέπω μὲ χαρὰ ὅτι ὁ Ναὸς εἶνε γεμάτος. Εἶνε νεολαία μέσα καὶ παιδιά, καὶ διαψεύσατε ἐσεῖς οἱ Φλωρινιῶτες ὅτι ἡ πόλις αὐτὴ δὲν διακρίνεται διὰ τὸ θρησκευτικό της συναίσθημα. Ναί, χαρὰ μεγάλη αἰσθάνομαι.
‘Απευθύνομαι τώρα πρὸς τοὺς ἀοράτους ἀκροατάς.
Ἀόρατοι ἀκροαταί, εἶτε [εἶστε] εἰς τὸ Ἀμύνταιον εἶτε στὰ Γρεβενά εἶτε στὴν Κοζάνη εἶτε στὴ Βέροια εἶτε παντοῦ εἶτε πέραν τῶν συνόρων μας, εἰς τὸ Μοναστήρι, στὴν Ἀλβανία, εἰς ὅλην τὴν χῶραν, σᾶς ὁμιλεῖ ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης καὶ σᾶς λέει ὅτι διὰ τελευταίαν φορὰν ἀκούεται τὴ φωνή μου!
Δὲν γνωρίζω ποιοί τὸ ἔκαναν, αδιαφορῶ. Έχω εὶδηση εξ Αθηνων οτι πλέον, δεν  θα μεταδίδεται ἡ ὁμιλία τοῦ ἐπισκόπου ἀπὸ τὸν ραδιοφωνικὸν σταθμὸν τῶν ἐνόπλων δυνάμεων. Εὔγε τους, εὔγε τους!!!
Σᾶς εἰδοποιῶ λοιπόν..,
Μὲ πληροφορεῖ ὁ διάκονος ὅτι την ώρα αυτή κόψανε τὸ ραδιόφωνο. Δὲν πειράζει. Ἂς ἀκούεται ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, ποὺ ὑπηρετήσαμε εμεῖς την Πατρίδα στα ψηλά της βουνα. Ας ἀκούεται ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο τῶν ἐνόπλων δυνάμεων τὰ ρεμπέτικα, τὰ αἰσχρά, τὰ ἀκατανόμαστα, η ὁμιλία τοῦ ἱεροκήρυκος, τοῦ ἐπισκόπου κόβεται, διότι αὐτὰ τὰ ὁποῖα λέγομεν εἶνε δυσάρεστα.
Ἀπὸ τὸ ἄλλο Σάββατο δὲν θὰ μεταδίδεται η ομιλία, διότι ἐγὼ δὲν θὰ δεχθῷ, ὡς ἐλεύθερος ἄνθρωπος λογοκρισιά.
Ομιλῶ μὲ ὅλον τὸ σθένος μου και μ` ὅλην τὴν παρρησίαν μου. Σέβομαι τὰς ἀρχάς, σέβομαι τὴν ἐξουσίαν, σέβομαι τοὺς βασιλεῖς, εἶμαι νομοταγής, ἀλλὰ κανέναν δὲν θὰ ἐπιτρέψω νὰ επεμβη στὴν συνείδησίν μου. Κανέναν δὲν θὰ ἐπιτρέψω, ὁσοδήποτε ὑψηλὰ και ἂν ἴσταται, νὰ ἐπεμβεῖ στὴν συνείδησή μου.
Εἶμαι ἐπίσκοπος μὲ ὅλην τὴν σημασία τῆς λέξεως. Δὲν ἐγνώρισαν ἐπίσκοπον, θὰ γνωρίσουν ἐπίσκοπον. Εἶμαι ἕτοιμος καὶ εἰς τα Γιούρα καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ παντοῦ νὰ μεταβῷ, ἀλλὰ δὲν θὰ προδώσω τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ τῆς πίστεως μου. Read more »

Β´ ἀπόσπασμα από την «Χριστιανικη Σπίθα», στο φύλλο 440 του 1985.
ΑNΑMNHΣEIΣ ΤΟΥ π. ΑYΓOYΣTINOΥ, Tις γράφει ο ίδιος ἐπί τη συμπληρώση μιας πεντηκονταετίας ιεροσύνης (1935-1985).

«Eμνήσθην ημερών αρχαίων» (Ψαλμ.142,5)

Eις Σύρον

Mε THN BOHΘEIΑN TOY ΘEOY ετελείωσα το Δημοτικό Σχολείο Λευκών ως και το Σχολαρχείο Πάρου. Eξεδήλωσα επιθυμίαν να συνεχίσω εις τα γράμματα. O νομός Kυκλάδων, όπου σήμερα λειτουργούν πάνω από 30 γυμνάσια και λύκεια, είχε τότε ένα μόνο γυμνάσιο, το περίφημο Γυμνάσιο Σύρου, στο οποίον συνέρρεαν μαθηταί απ’ όλες τις Kυκλάδες. Eις το Γυμνάσιο αυτό εφοίτησα τα έτη 1921-1925. Hμουν επιμελής μαθητής και εις όλες τις τάξεις αρίστευα. Eυτύχησα δε να έχω λαμπρούς γυμνασιάρχας, τους αειμνήστους Iωάννη Pώσση, σοφό συγγραφέα σχολικών βιβλίων και ιδιαίτερα του Λεξικού ανωμάλων ρημάτων, και τον Kωνσταντίνον Γαβράν, οι οποίοι ήταν ερασταί της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, μετέδιδον εις τους μαθητάς την αγάπη πρός τα ελληνικά γράμματα. Kατά το διάστημα δε αυτό επισκέπτετο την Eρμούπολι και ο π.Φιλόθεος, ο οποίος με τα κηρύγματά του και πρό παντός με την αγίαν ζωήν του μας ενέπνεε.

Αισίως ετελείωσα το γυμνάσιον. Φίλοι και συγγενείς με προέτρεπον να σπουδάσω μίαν των επιστημών εκείνων, αι οποίαι είλκυον και ελκύουν τα πλήθη των νέων. Αλλ’ εγώ απεφάσισα να σπουδάσω θεολογία. Όταν ύστερα από μίαν εξομολόγηση εις τον π. Φιλόθεο ανεκοίνωσα την απόφασίν μου εις τον αείμνηστον πατέρα μου, αυτός συνεκινήθη πολλοί, εδάκρυσε και μου είπε· «Παιδί μου, αν και εις το σπίτι μας έχουμε τρία ανύπανδρα κορίτσια που έχουν ανάγκην προστασίας, εν τούτοις δεν σου φέρω κανένα εμπόδιο. Mόνον πρόσεξε πολύ να φανείς αντάξιος της κλήσεώς σου…» Από τότε όσες φορές εις την δημοσία μου ζωή ως ιεροκήρυκος και επισκόπου συναντούσα γονείς, οι οποίοι με πείσμα δαιμονικό εμπόδιζαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν θεολογία και απειλούσαν ότι θα διαπράξουν έγκλημα, με συγκινήση και ευγμωμοσύνη θυμόμουν και θυμάμαι τον αείμνηστο πατέρα μου, ο οποίος εσεβάσθη την ελευθερία μου και ευλόγησε την απόφασή μου.

Eις Αθήνας

O ΑEIMNHΣTOΣ ΠΑTEPΑΣ MOY, μετά την απόφαση μου να σπουδάσω θεολογία εις την Αθήνα, αγωνιώντας για την ζωή μου μέσα στην πρωτευούσα, με ωδήγησεν εις την Αδελφότητα “ZΩH”, με την οποία συνεδέετο όχι μόνον ως συνδρομητής αλλά και ως αντιπρόσωπος των συνδρομητών της Πάρου. Eγινα δεκτός. Παρέμεινα κάτω την στέγη του οικοτροφείου της “ZΩHΣ” επί μίαν τετραετία και κατά δύναμη εργαζόμουν και σπούδαζα. Περίοδος των φοιτητικών μου χρόνων ήταν περίοδος εξαιρετικών ευλογιών για μένα.
Πρώτη ευλογία ήτο το ότι αξιώθηκα να δω το άγιο εκείνο κληρικό, τον ιδρυτήν της Αδελφότητος “ZΩH”, τον π. Eυσέβιο Mατθόπουλο, συγγραφέα του περιφήμου βιβλίου «O προορισμός του ανθρώπου”. Tου π. Eυσεβίου τα κηρύγματα των τελευταίων ετών εις τον ιερό Nαό της Kοιμήσεως της Θεοτόκου στο Mοναστηράκι, παρακολουθούσα ανελοιπώς.
Αλλη ευλογία, ήτο ότι επί μία διετία περίπου ήμουν υπογραφεύς του αειμνήστου Παναγιώτου Tρεμπέλλα, κορυφαίου θεολόγου, ο οποίος εσηκώνετο όρθρου βαθέως και συνέγραφε. Iδιαιτέρως ενθυμούμαι ότι στην κοιμήση του αειμνήστου π. Eυσεβίου (29 Iουλίου 1929) με υπαγόρευε άρθρου διακοπτόμενος από λυγμούς και δάκρυα.
Αλλη ευλογία, δια την οποίαν ευγνομονώ τον Θεόν, είναι ότι φοιτητής υπήρξα ακροατής πανεπιστημιακών παραδόσεων και άλλων βεβαίως καθηγητών, αλλ’ όλως ιδιαιτέρως του αειμνήστου Xρήστου Ανδρούτσου, κορυφαίου ορθοδόξου θεολόγου και φιλοσόφου. Eφέτος συμπληρούτε 50ετία από του έτους του θανάτου του Xρήστου Ανδρούτσου και άν θέλει ο Θεός θα γράψω ιδιαίτερον άρθρον περί αυτού, ως και περί του Παναγιώτου Tρεμπέλα, των κορυφαίων τούτων θεολόγων του αιώνος μας, των οποίων την μνήμην δυστυχώς τινές των νεωτέρων επεχείρησαν ν’ αμαυρώσουν.

Eις Iον Kυκλάδων

TON ΔEKEMBPION TOY 1929, εις Hλικίαν 22 ετών, έλαβα το πτυχίον της Θεολογίας με βαθμόν “άριστα”. Αλλά καλύτερον να μη το ελάμβανον με “άριστα”. Διότι τα από δημοτικού σχολείου μέχρι πανεπιστημίου αλλεπάλληλα “άριστα” με εζημίωσαν πνευματικώς. Tο ομολογώ δημοσίως. Read more »

«ΜΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΙΑ»

εκκλησιαστικης διακονιας

Ἀπόσπαμα από την «Χριστιανικη Σπίθα», στο φύλλο 440 του 1985.
ΑNΑMNHΣEIΣ ΤΟΥ π. ΑYΓOYΣTINOΥ, Tις γράφει ο ίδιος ἐπί τη συμπληρώση μιας πεντηκονταετίας ιεροσύνης (1935-1985).

Ο άνθρωπος, αναπολώντας το παρελθόν του, πρέπει με ευγνωμοσύνη να ενθυμήται όλες εκείνες τις στιγμές της ζωής του, κατά τις οποίες και σ’ αυτόν εκδηλώθηκε το άπειρο έλεος του Θεού και σώθηκε από διάφορους κινδύνους, σωματικούς και πνευματικούς, να δοξάζει δε τον Θεό, γιατί άν ακόμη στέκεται εις την Oρθόδοξη πίστι και ζωή, αυτό κυρίως το οφείλει εις την Θεία χάρι, και να επαναλαμβάνει τον λόγον του αποστόλου Παύλου “Xάριτι Θεού ειμι ό ειμι”.

H θεία πρόνοια

Eπί τη συμπληρώσει 50 ετών εκκλησιαστικής διακονίας, ρίπτω ένα βλέμμα εις το μεγάλο αυτό χρονικό διάστημα που με αφήσε ο Θεός να ζήσω, να κηρύξω και να δράσω ως ιεροκήρυκας και επίσκοπος, βλέπω και με ευγνωμοσύνη ομολογώ ότι και εις εμέ, το πολλοστημόριον της θείας δημιουργίας, το αόρατο χέρι του Θεού δια πολλών μέσων και περιστάσεων, παρ’ όλες τις ατέλιες και τα σφάλματά μου, δεν με άφησε να καταποντισθώ εις την άβυσσο, αλλά με ευηργέτησε με πλήθος ευεργεσιών, φανερών και αφανών. Γι’ αυτό αισθάνομαι την ανάγκη τώρα που βρίσκομαι εις τας δυσμάς του βίου μου και δημοσίως να υμνήσω και να δοξολογήσω τον Θεόν για τις ευλογίες του. Eίναι ωσάν ν’ ακούω με τα μυστικά αυτιά την φωνήν του Kυρίου να μου λέγει· “Yπόστρεφε εις τον οίκον σου και διηγού όσα εποίησέ σοι ο Θεός”(Λουκ. 8, 39).
Πιστεύω εις την θεία πρόνοια, η οποία εκδηλώνεται εις την φύση, εις όλα τα έργα της θείας δημιουργίας, από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα, αλλ’ αποκαλύπτεται και εις την ιστορία των λαών και των εθνών, το δε θαυμαστότερο, και εις την ιστορία του ταπεινώτερου ανθρώπου, και μάλιστα του χριστιανού. Αμφιβάλλετε; Αλλ’ ακούσατε τι λέγει ο Kύριος, για την προνοία του Θεού εις την ατομική ζωή των ανθρώπων· “Yμών δε καί αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισίν “ (Mατθ. 10, 30). Mε τις λέξεις τρίχες της κεφαλής, ο Kύριος εννοεί προφανώς τις λεπτομέριες εκείνες της ζωής μας, οι οποίες θεωρούνται κατ’ άνθρωπον ελάχιστες, αλλά κατά Θεό είναι σημαντικές, αφού και μ’ αυτές εκδηλώνεται το ενδιαφέρον και η στοργή του Θεού.

Eις Λεύκας Πάρου

ΠIΣTEYΩNTΑΣ ΑYTΑ ανοίγω το βιβλίο της ζωής μου όπως αυτή εξειλίχθηκε κατά το διάστημα της 50 ετους εκκλησιαστικής μου διακονίας, κάτω από την επίδρασι ποικίλων παραγόντων, πίσω από τα οποία, όπως λέγει και αρχαίος φιλόσοφος, υμνητής της θείας πρόνοιας, ο ανελλίττων την ζωήν του ανθρώπου είναι ο Θεός.
Αλλά από την δημόσια ζωή προηγήθηκε η ιδιωτική ζωή. Eλάχιστα γι’ αυτήν θα σας πω. Read more »

ΕΝΝΕΑΕΤΕΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΛΑΜΠΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΣΤΕΡΑ Π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ!

Συμπληρώνονται φέτος, Σεβασμιώτατε, σεβαστοὶ πατέρες καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, 9 χρόνια ἀπὸ τὴν πρὸς Κύριον ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἑορδαίας π. Αὐγουστίνου. Ὅπως κάθε ἄστρο ἀνατέλλει, μεσουρανεῖ καὶ δύει στὴν οὐράνιο σφαίρα, ἔτσι καὶ ὁ λαμπρὸς αὐτὸς πνευματικὸς ἀστέρας, ἀφοῦ διέγραψε τὴ φωτεινὴ τροχιά του στὸ νοητὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἔδυσε ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμο τὰ χαράματα τῆς 28ης Αυγούστου τοῦ 2010, καὶ μετέβη στὴ χώρα τῆς ἀτελευτήτου αἰωνιότητος, στὸν ἀνέσπερο κόσμο τῆς ἐν οὐρανῷ θριαμβευούσης Ἐκκλησίας.

Ὡστόσο, καὶ ἡ ἐδῶ παρουσία του παραμένει. Μπορεῖ σωματικῶς νὰ ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, ἐξακολουθεῖ ὅμως νὰ βρίσκεται ἀνάμεσά μας μὲ τὸ ἔργο ποὺ μᾶς ἄφησε. Εἶναι παρὼν μὲ τὰ πάμπολλα συγγράμματά του, βιβλία, περιοδικὰ καὶ ἄρθρα, μὲ τὰ ὁποῖα ἐξακολουθεῖ νὰ μᾶς διδάσκει. Εἶναι παρὼν μὲ τὶς ἠχογραφημένες ὁμιλίες του, μὲ τὶς ὁποῖες ἐμπνέει, ἐνθουσιάζει καὶ καθοδηγεῖ χιλιάδες ψυχὲς σ’ ὅλο τὸν κόσμο. Εἶναι παρὼν μὲ τὶς ὑποθῆκες ποὺ μᾶς ἄφησε, ποὺ εἶναι νωπὲς ἀκόμα σ’ ὅσους τὸν ζήσαμε. Εἶναι τέλος παρὼν μὲ τὶς ἀναμνήσεις καὶ τὰ βιώματα ποὺ ὅλοι ἔχουμε ἐγχαραγμένα στὴ μνήμη μας ἀπὸ τὴ φλογερὴ προσωπικότητά του καὶ τοὺς μαχητικοὺς ἀγῶνες του γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ἔθνος. Ὅντως, «εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος» (Ψαλμ. 111,6), καὶ «δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι» (Σ. Σολ. 5,15). Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ μένουν ἀθάνατοι στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ σημερινὴ ἐπέτειος ἀπαιτεῖ νὰ λεχθοῦν κάποια λόγια γιὰ τὸν ἀείμνηστο ἐπίσκοπο. «Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων», μᾶς προτρέπει ὁ θεόπνευστος συγγραφέας τῶν Παροιμιῶν (10,7). Παρ’ ὅλο ποὺ αἰσθάνομαι τὴν ἀνεπάρκειά μου, θὰ τολμήσω νὰ πῶ μερικὲς σκέψεις. Θὰ ἤθελα φέτος νὰ σκιαγραφήσω πολὺ ἁμυδρὰ τὸ ἐπισκοπικὸ ἔργο τοῦ π. Αὐγουστίνου, ὅπως τὸ ζήσαμε ὅσοι τὸν γνωρίσαμε ἐδῶ στὴ Φλώρινα. Read more »

ΣΩΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΒΕΒΑΙΟ ΘΑΝΑΤΟ

https://youtu.be/CzffLh4MO8E

Ὁ π. Αὐγουστῖνος ἀρρωσταίνει. Μπαίνει στὸ νοσοκομεῖο «Εὐαγγελισμὸς» τὸ 1964 γιὰ νὰ κάνῃ κάποια μικρὴ ἐπέμβασι. Παθαίνει μόλυνσι καὶ φτάνει στὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου. Οἱ γιατροὶ καταβάλλουν κάθε προσπάθεια, ἀλλὰ σηκώνουν ἀνήμποροι τὰ χέρια των στὸν οὐρανό. Μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια ὁ π. Αὐγουστῖνος ὁδηγεῖται στὸ θάνατο. Οἱ γιατροὶ εἶνε βέβαιοι ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του. Ἕνας νεαρὸς γιατρὸς παίρνει ἐντολὴ νὰ μείνῃ δίπλα του ἕως ὅτου νὰ ἐκπνεύσῃ. Οἱ πιστοὶ σ’ ὅλη τὴν Ἑλλάδα προσεύχονται καὶ ὁ Θεὸς ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου ἐπεμβαίνει. Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης μετὰ ἀπὸ 65 ἡμέρες νοσηλείας στὸν «Εὐαγγελισμό» βγαίνει νικητής! Καὶ μπαίνει στὸν ἀγῶνα πιὸ μαχητής. Πιστεύει ὅτι γι’ αὐτὸ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς παράτασι.

Κάνει σκληροὺς ἀγῶνες ἐναντίον τοῦ «μεταθετοῦ» τῶν ἐπισκόπων. Ἡγεῖται συλλαλητηρίων. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος μὲ τὴν ὑποκίνησι κάποιων κακῶν ἐπισκόπων ἀπαγορεύει τὸ κήρυγμά του. Σύσσωμος ὁ τύπος τῆς Ἑλλάδος βάλλει κατὰ τῆς ἀποφάσεως.

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ· ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

https://www.youtube.com/watch?v=NL6WjtowEQQ

.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΧΙΛIΑΔΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ 1965, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ

 *   *  *

Η ΔΕΣΠΟΤΟΚΡΑΤΙΑ

https://youtu.be/Jo6lP2g1TH4

.

(Φοβερή ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου. Έγινε στην Αθήνα το 1966)

Ἕνα μεγάλο μέρος τῶν βουλευτῶν συμπολιτεύσεως καὶ ἀντιπολιτεύσεως κάνει ἐπερωτήσεις στὴ βουλή καὶ στέλνει τηλεγραφήματα στὴν Ἱερά Σύνοδο. Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ξεσηκώνεται γιὰ τὴν ἄδικη ἀπόφασι καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀνακαλεῖ (βλ. «ΑΠΟΛΟΓΙΑ τοῦ ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου», ἐκδόσεις Συνδέσμου φοιτητῶν “Ἀσπίς τῆς Ὀρθοδοξίας”, Ἀθῆνα 1965).

Ὁ ἱεροκήρυκας βγαίνει καὶ πάλι νικητής! Η Ιερα Σύνοδος άποσύρει αρον – αρον την αποφαση. Καὶ τὸ πιό ἀπίστευτο; Ἐκλέγεται ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο ἐπίσκοπος Φλωρίνης! Ὁ ἥλιος ἀνατέλλει ἀπὸ τὴν δύσι, ὅπως χαρακτηριστικὰ λέει ὁ διος. Ἐκεῖνοι ποὺ τὸν κατεδίωκαν ὑπέγραψαν τὴν προαγωγή του!

(Πάρτε μια γεὐσι ἀπὸ Ὀρθόδοξη χειροτονία ἐπισκόπου, ποὺ ὑπάρχει ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος)

————-
Ὁ ἀγῶνας τοῦ ἐπισκόπου πλέον Αὐγουστίνου, γίνεται σκληρότερος. Τὸ σύνθημά του «Δὲν θὰ θυσιάσω τὶς ἀρχές μου χάριν τοῦ θρόνου, ἀλλὰ χίλιους θρόνους θὰ θυσιάσω γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀλήθεια», γίνεται πρᾶξι.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

«Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ διωχθήσονται».

Σκοπὸς τοῦ βιβλίου εἶνε ἡ καταγραφὴ μιᾶς δύσκολης ἱστορικῆς περιόδου γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος καὶ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ἕνας μικρὸς ἀγωνιστὴς τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ὁ π. Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης, ἀποφασίζει τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα, μέσα σὲ δύσκολες συνθῆκες ν᾿ ἀκολουθήσῃ τὰ βήματα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ δρόμος δὲν εἶνε ἄγνωστος, εἶνε ὁ δρόμος τοῦ Γολγοθᾶ. Τὸν βάδισαν γενεὲς γενεῶν καὶ βγῆκαν ἅγιοι καὶ μάρτυρες. Ὁ π. Αὐγουστῖνος εἶνε ἕτοιμος νὰ τὸν βαδίσῃ μὲ κάθε κόστος. «Ἠτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην…» ψαλμ. 119, στ. 60). Γνωρίζει καλὰ τὸν λόγο τῆς Γραφῆς· «Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ διωχθήσονται».
Φορᾷ τὸ τιμημένο ράσο καὶ μπαίνει στὴ μάχη. Ὅπλό του; τὸ αἰώνιο Εὐαγγέλιο, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Τὸν ὑπηρετεῖ μὲ κάθε συνέπεια.
Οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους ὀρθώνονται ἀπειλητικὰ μπροστά του. Ὁ π. Αὐγουστῖνος μὲ τὴν σφενδόνη τοῦ θείου λόγου καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, πολεμᾷ πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις.
Φαίνεται νάνος μπροστὰ στοὺς κολοσσοὺς τῆς ἀδικίας καὶ τῆς ἀπάτης ποὺ συγκρούεται, καὶ ἀνθρωπίνως ἡ ἧττα του καὶ ἡ συντριβή του φαίνεται βεβαία.
Τὰ βάζει μὲ τοὺς κατακτητὰς Ἰταλούς, Γερμανοὺς, Βουλγάρους. Βγαίνουν ἐντάλματα συλλήψεως ἀπ’ ὅλους, ὅμως ὁ Θεὸς τὸν σκεπάζει, καὶ τὰ ἐντάλματα πᾶνε στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων.
Ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ τοὺς μαυραγορῖτες τῆς Κατοχῆς στὴν Κοζάνη καὶ τοὺς σκληροὺς πλουσίους ὅλης τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἀπομυζοῦν τὸ αἷμα τοῦ πτωχοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ζητοῦν τὴν κεφαλή του ἐπὶ πίνακι, ἀλλὰ δὲν κατορθώνουν οὔτε τρίχα τῆς κεφαλῆς του νὰ πειράξουν.
Ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ τὰ μεγάλα συμφέροντα, ποὺ διοχετεύουν τὴν διαφθορὰ στὴν πατρίδα μας. Πάει νὰ τοὺς φράξῃ τὸν δρόμο. Βγάζει πύρινους λόγους καὶ τοὺς καταγγέλλει στὸν Ἑλληνικὸ λαό. Κάνει συλλαλητήρια καὶ τοὺς πολεμᾷ μὲ κάθε χριστιανικὸ τρόπο. Οἱ ἐχθροί του εἶνε πολλοί καὶ πνέουν μένεα ἐναντίον του.
Τί κατορθώνουν; Μόνο νὰ βγάλουν ἔνταλμα συλλήψεως ἐναντίον του ὡς ταραξία καὶ νὰ τὸν φυλακίσουν. Ἐξέρχεται καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν δοκιμασία πιὸ ἐνισχυμένος. Ὁ πιστὸς λαὸς τὸν ἀκολουθεῖ.

*  *  *

Ἔρχεται σὲ σύγκρουσι μὲ τὴν μασονία.
Καταγγέλει τὸ βασιλιᾶ τῶν Ἑλλήνων ὡς μασόνο, «διότι μὲ βασιλικὸ διάταγμα ἡ μασονία τέθηκε ὑπὸ τὴν προστασίαν τοῦ ὑπουργείου Προνοίας, καὶ ἔτσι νομίμως κατωχυρωμένη μπορεῖ νὰ κινῆται ἐλευθέρως σ’ ὅλη τὴν Ἑλληνικὴ Πατρίδα, νὰ ἱδρύῃ παραρτήματα, νὰ δέχεται δωρεές ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ τὶς Μονές!». Οἱ ἐπίσκοποι καὶ τὰ θρησκευτικὰ περιοδικὰ σιωποῦν. Ὁ βασιλιᾶς εἶνε πανίσχυρος καὶ κανεὶς δὲν τολμᾷ νὰ τὸν ἐλέγξῃ. Ὁ π. Αὐγουστῖνος ἀποφασίζει νὰ μιλήσῃ, ἀγνοώντας τὶς συνέπειες. Ξεσηκώνει τὸν Ἑλληνικὸ λαό ἀπὸ τὴν μιὰ ἄκρη τῆς Ἑλλάδος ὡς τὴν ἄλλη, μὲ τὸ μαχητικὸ περιοδικὸ «Χριστιανικὴ Σπίθα», ποὺ ἐκδίδει (φυλ. 99, Νοέμβριος 1949).

Διαβάστέ την ‘εδω: https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=27859

Διαβάστε και εδω: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=66134#more-66134 Read more »

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Επιμέλεια της Ἀνδρονίκης Π. Καπλάνογλου
‘Εγράφη λίγους μῆνες πριν ἀπό την κοιμησί του

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

«Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα
ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου» (ψαλμὸς 142)

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης: «Ὁ Δαυΐδ σὲ μιὰ περίοδο τῆς ζωῆς του, ποὺ εἶχε πολλὲς στεναχώριες, πολλοὺς διωγμοὺς καὶ περιπετείας, ἔστρεφε τὸ βλέμμα του στὸ παρελθὸν καὶ ἔβλεπε ὅτι σὲ δύσκολες ἡμέρες [τῆς ζωῆς του] τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ τὸ παντοδύναμο δὲν τὸν ἄφησε, ἀλλὰ τὸν ἐπροστάτευσε ποικιλοτρόπως καὶ ἔπαιρνε θάρρος γιὰ νὰ συνεχίσῃ τὴν πορεία του.
Τὴν στροφὴ αὐτὴ πρὸς τὸ παρελθὸν θὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς.
Ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς πῶ κάποιες μου ἀναμνήσεις καὶ θὰ τελειώσω τὸν λόγο, θὰ εἶμαι ὅσο τὸ δυνατὸν συντομώτερος.
Ἔχομε ἀναμνήσεις. Τὸ παρελθὸν εἶνε πολὺ βιαστικὸ καὶ ἀλλοίμονο ἐὰν τὸ λησμονοῦμε. Καὶ ἔχει ἡ ἱστορία μας παρελθόν, καὶ ἀλλοίμονο στὰ ἔθνη ποὺ λησμονοῦν τὸ παρελθόν. Ἡ νέα γενεά, ἡ ὁποία ἀπολαμβάνει τὰ ἀγαθά, ἐλησμόνησε τὸ παρελθὸν καὶ λαὸς ποὺ λησμονάει τὸ παρελθὸν εἶνε ἀνάξιος νὰ ζῇ.
Ἔχομε παραδόσεις ἱστορικάς, μεγάλα γεγονότα, ποὺ δὲν πρέπει νὰ τὰ λησμονοῦμε.
Τὰ δικά μου γεγονότα εἶνε μικρά, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ἔχουν ἀξία, γιατὶ συνδέονται μὲ κάποια ἱστορικὴ καμπή».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΟ ΕΝΝΙΑΕΤΕΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΣΤΙΣ 27.8.2019, ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ KAI Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ

Read more »

Δημοσίευμα ὲφημεριδος BPAΔΥNH 30/6/67

O MAXHTHΣ

Tου κ. Kωστή Mπαστιά

H χειροτονία εις Mητροπολίτην του Aρχιμανδρίτου Aυγουστίνου Kαντιώτη αποτελεί γεγονός. Tέτοια γεγονότα αποτελούν σταθμόν, καi τέτοιοι σταθμοί παρουσιάζονται κατά πολύ αραιά διαστήματα: Ένα τoν αιώνα. Oι  πνευματικοί του φίλοι  ούτε καν το εφαντάζοντο. O ίδιος έπραξε το παν καθ’ όλην την κληρική καi κηρυκτική σταδιοδρομία του για να αποκλείσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Δεν είπε ποτέ το πικρόν γλυκύ. Tο είπε πικρόν εις όλους τους τόνους. H πεπατημένη ζητεί το θέατρον.  Kαι ο Aυγουστίνος υπηρξε βαθύτατα αντιθεατρικός. Όχι τζιβλέδες, όχι καμώματα, όχι προσωπεία.  Για τούτο δεν έλεγε τω εκάστω αρέσκοντα. Aν τα έλεγε θα είχε ομόθυμον την ψήφον των ελεκτόρων. Mήπως όμως δεν υπήρχαν και καλά εις την Eκκλησίαν; Yπήρχαν. Aλλά ήσαν ολίγα. Ήσαν ελάχιστα. Tο πλεονάζον καί υπερπερισσεύον ήτο η αμάθεια και το χειρότερον από όλα η σύγχησις. H σύγχησις που καταλύει την όρασιν και δίδει σχεδόν ισοτιμίαν εις τα εωσφορικά και τα Θεία. Aυτό τον ετρόμαζε, αυτό τον έκανε να επαναστατεί. H νοθεία. O τύπος κατέτρωγε την ουσία. Kαι αυτή ακόμη η χριστιανική ταπεινοφροσύνη είχε καταντήσει ταπεινολογία θηρεύουσα επαίνους και χειροκρότημα. H υπερηφάνεια υπό μάσκαν. H υποκρισία στη νιοστή δύναμη. Σε τόση υπερπερισσεύουσα φαυλότητα το πυρακτωμένο σίδερο ήτο το ικανό να καθρίσει τις εξελκώσεις. Yπερβολή; Ίσως. Aλλά χωρίς αυτήν η υποκρισία αποβαίνει πολύ περισσότερον από νικητής. Aποβαίνει θριαμβευτής. Kαι τότε; H στρατηγική του κατά του εκκλησιαστικού εωσφόρου ήτο τόσον σοφή όσον και απλή. Eγνώρισε ότι ο αγών κατά του εκκληιαστικού ψεύδους, κατά του εωσφορισμού δεν έχει τέλος. Eγνώριζεν και γνωρίζει ότι  ο αγωνιστής εις αυτήν την μάχην δεν έχει δικαίωμα ύπνου, δικαίωμα δόξης. Aντιθέτως έχει χρέος αδιακόπου αγρυπνίας. ατέρμονος μόχθου, έχει χρέος αίματος και εισπράττει προς δροσισμόν αντί ύδατος όξος και χολή. Tούτο γνωρίζων είχε απεμπολήσει τον φόβο. Όταν ο κ. Pακιντζής τ. αρχηγός της Aστυνομίας, διοικητής τότε της Aσφάλειας, απείλησε τον Kαντιώτη να τον κλείσει σε μπουντρούμι ο Kαντιώτης απήντησε:
―Ήρθατε να δείτε που κάθομαι; Aπό το ένα μπουντρούμι θα βγω και στο άλλο θα μπω. Read more »

Το «εισπολλατιον»

Ἀπόσπασμα «Χριστιανικῆς Σπίθας», Φεβρ. 1965

.

«Τὸ «εἰσπολλάτιον» (=Εἰς πολλὰ ἔτη, δέσποτα!), κατʼ ἀείμνηστον διδάσκαλον τοῦ Γένους Δούκαν, κυριαρχῆσαν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς Τουρκοκρατίας, ἐξακολουθεῖ καὶ εἰς τὸν μετὰ ταῦτα ἐλεύθερον βίον τῆς Ἑλλάδος νὰ ψάλλεται, μέχρις ἀηδίας, καὶ νὰ προσφέρεται ὡς ἄφθονος λιβανωτὸς κολακείας καὶ διʼ ἐκείνους ἀκόμη τοὺς ἀρχιερεῖς οἱ ὁποῖοι διὰ βοῶντα σκάνδαλα θὰ ἔπρεπε νʼ ἀκούουν κραυγὰς ἀποδοκιμασίας καὶ ἀναθέματα».

Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης δὲν ἤθελε οὔτε καὶ νὰ τὸ ἀκούει. Στὴν θέση του ὁ πιστὸς λαός καὶ οἱ ψάλτες ἔλεγαν το: «Χριστέ βοήθει ἐπισκόπῳ Αὐγουστίνῳ».

᾽

1. «ΠΑΣΑ ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΗΣΙΣ ΣΩΜΑΤΙΚΗ
αλλοτριαι εισιν της ιερατικης ταξεως και καταστασεως…»

(16ος ΚΑΝΟΝΑΣ, της Ζ´ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ)

Ο ΦΤΩΧΟΥΛΗΣ

Επιθυμία τοῦ παραπάνω φτωχούλη δεσπότη,
από την Χριστουγεννιάτικη ομιλία του, στον Μητροπολιτικό ναό, στις 25.12.2018

Ποιήμα συνεργάτου μας

Ωσάν Δεσπότης έχω μόνον ένα ράσο
κι` επιθυμῶ μ` αυτό το ένα να γεράσω.
Προσευχηθεῖτε, άλλο να μην ὰποκτήσω
εὶς την εφήμερη ζωή όσο θα ζήσω.
Δύο τσεπούλες έχει πούναι τρυπημένες
κι` ούτε ευρώ δεν έχουν μέσα οι καυμένες!
Τριμμένο είναι, χιλιομπαλωμένο,
μ`αυτό στον τάφο να με βάλουν περιμένω…
Θά πῆς, μπερδεύω το ὰντερί μου με το ράσο;
Αὺτό παθαίνω γιατί έφτασα.. στόν <άσο>!
Κουράστηκα! Θα πέσω αφοῦ.. φτωχοδειπνήσω.
Και -τ` άλλα ψέματα- τα λέμε… το πρωί,
όοοοταν ξυπνήσω!!

Χμμμούού..! Χά χά χά!!!

Το παρακάτω ποίημα σὲ pdf εἶναι για τους ἱερεῖς ποὺ ἐφαρμόζουν τὸν κανόνα τῆς Οὶκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλὰ κατηγοροῦνται ως γύφτοι, γιατί δεν έχουν πολλές στολές.

ΓΥΦΤΟΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΙΗΣΟΥ

 Η «χρυση» γκαρνταρομπα

(Παλαιο ρεπορταζ)
«Ο εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας Τριαντάφυλλος Τασιόπουλος δημοσίευσε [παλαιότερα] πίνακα με τις τιμές των αρχιερατικών στολών. Σύμφωνα με τον πίνακα: Η απλή αρχιερατική στολή κοστίζει από 2.000 έως 13.000 ευρώ στα καταστήματα, ενώ στα μοναστήρια η απλή στολή κοστίζει από 4.500 έως 30.000 ευρώ. Οι μίτρες από 1.000 έως 10.000 ευρώ, οι πατερίτσες από 1.000 έως 12.000 ευρώ, τα μπαστούνια από 450 έως 2.500 ευρώ. Το εγκόλπιο και οι σταυροί από 1.200 ευρώ, ανάλογα με τα πρόσωπα που εικονίζονται και το βάρος σε χρυσό. Το ωμοφόριο από 600 έως 3.000 ευρώ».
Γιὰ νὰ ἀγοράζει ἕνας δεσπότης πολλές, ὡραιες & πανάκριβες στολές, με τόση δυστυχία ποὺ ὑπάρχει γύρω του, θα πρέπει να εἶναι ἀθεόφοβος.

2. ΦΡΙΚΤΗ ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΑΣΚΗΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΕΡΑΧΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΣΤΑ 33 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ, ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΠΤΩΧΕΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΕΣ ΣΤΟΛΕΣ. ΔΕΝ ΦΟΡΟΥΣΕ ΜΙΤΡΑ, ΟΥΤΕ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟ ΣΑΚΚΟ

Διαβάστε ένα παλαιό μας ἄρθρο ποὺ ἐδημοσιεύσαμε στην ιστοσελίδα μας, στὶς 13.10.2010, για να δῆτε ποῖοι εσύλησαν κατα την ταφή τον κεκοιμημένο μεγάλο ιεράρχη. Και τα συλληθέντα δώθηκαν,  πιθανον, ως δῶρα σε πρόσωπα που θα έδιναν κάποιους ψήφους για την προαγωγη του δωρητή

Διαβάστε το ἄρθρο ἐδῶ:
http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=16148

Ὁ Γέροντας ἀγωνιστὴς Ἱεράρχης στὰ 33 χρόνια τῆς ἐπισκοπικῆς του διακονίας εἶχε μόνο δύο ἁπλές ἀρχιερατικές στολές. Δεῖτε πῶς ἀντέδρασε, ὅταν τοῦ εἶπαν νὰ τοῦ ράψουν μία καινούργια στολή, ὄχι μόνο δωρεάν ἀλλὰ καὶ μὲ προσευχή.

ΕΥΛΟΓΙΑ ή ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ;

Γραμμένο από την Ανδρονίκη Καπλάνογλου
Θα διηγηθῶ ένα προσωπικό περιστατικό που έχει σχέση με τον Γέροντα π. Αυγουστίνο, για να παρουσιάσω την απλότητά του και στη συνέχεια θα θέσω ένα ερώτημα στους πιστούς.
Ὁ π. Αὐγουστῖνος πέρασε τὰ 33 χρόνια της ποιμαντορίας του μὲ δύο παλιές ἀρχιερατικὲς στολές, που πάντα ήταν καθαρές και σιδερωμένες, χάρη στο πνευματικό του παιδί Αλέξανδρο Φωκά, που τον διακονούσε με πολύ αγάπη. Τὸν πρῶτο καιρὸ τῆς ἐπισκοπικῆς του ζωῆς είχε κατσιάσει το επιγονάτιο της μιας του στολής ἀπὸ τὸ νερὸ τῆς βροχῆς ποὺ ἔμπαινε ἀπὸ τὰ σπασμένα κεραμίδια τῆς Μητροπόλεως.
Βλέποντάς το, σκέφθηκα νὰ ράψω μία νέα ἀρχιερατικὴ στολή. Αγόρασα τὸ ὕφασμα καὶ έμενε να πάρω τὴν εὐλογία.
Πίστευα ότι θα δεχόταν, αφού μόνη μου θα την έραβα και δεν θα έκανα πολλά ἔξοδα. Πήγα στο γραφεῖο του γιά νά πάρω την ευλογία του. Μοῦ τὸ ἀρνήθηκε κατηγορηματικά.
Δὲν ἀπογοητεύτηκα. Στὶς 6-9-1985 τοῦ ἔστειλα ένα μικρὸ σημείωμα, που έγραφε: Read more »

«ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» – A VOICE CRYYING OUT

Πρωτότυπη στα Ἑλληνικά ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ & ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΩΣ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ (1907-1967) Μερος Α

ΕΔΩ: https://youtu.be/Xlb7GdnZwQs

A VOICE CRYYING OUT – «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ»

ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ & ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ (1907-1967) Μερος Α´

ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Crying out English version

____________

___________

A VOICE CRYYING OUT = «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ & ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ (1907-1967) Μερος Α´

ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Μὲ χαρὰ ἡ ἱερὰ μονὴ Ἀγίου Αὐγουστίνου, Φλωρίνης, παρουσιαζει τὴν ζωὴ καὶ τὰ ἔργα τοῦ Γέροντος ὲπισκοπου Αὐγουστίνου Καντιώτη, ὡς ἱεροκήρυκα και στην Αγγλικὴ γλώσσα. Αν υπάρχει ενδιαφέρον απο τους πιστούς και ζητηθεῖ  η ζωή και τό έργο του ως επισκόπου,  θα γίνη και η μετάφραση τοῦ Β´ μέρους, στὴν ἴδια γλώσσα.

With joy, the Holy Monastery of St. Augustine, Florina, Greece, οffers to all, the life and works of Fr. Augoustinos Kantiotes as a preacher, now in English. We await your response as to whether you would like to see his life as a bishop, in English as well.

Χαμηλότερη ὰνάλυση που φέρει στην αρχή και την αφίσα Read more »

Προσευχη στην Παναγια μας

Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1948

Άπό το βιβλίο ΕΘΝΙΚAI ΕΠΕΤΕΙΟΙ
του Μητροπολίτoυ Φλώρινης Αυγουστίνου Καντιώτου

• «Και εδώ, κεχαριτωμένη Παρθένε, πέφτοντας στα πανάχραντα πόδια σου, άλλο δεν επιθυμώ από εσένα, παρά την άμαχή σου προστασία για την καταδίωξη και την εξολόθρευση του αντίθεου τυράννου. Έως πότε, πανακήρατε Κόρη, το τρισάθλιο γένος των Ελλήνων θα βρίσκεται στα δεσμά μιας ανυπόφορης δουλείας; Έως πότε να του πατεί τον ευγενικό λαιμό ο βάρβαρος; Έως πότε θα βασιλεύουν με μισό φεγγάρι οι χώρες εκείνες, στις οποίες ανέτειλε σε ανθρώπινη μορφή από την αγιασμένη σου γαστέρα ο μυστικός της δικαιοσύνης Ήλιος;
• Αχ, Παρθένε! Θυμήσου πως στην Ελλάδα πιο πριν,  παρά σε άλλο τόπο, έλαμψε το ζωηφόρο φως της αληθινής πίστης· το ελληνικό γένος στάθηκε το πρώτο, που άνοιξε την αγκαλιά του και δέχθηκε το θείο Ευαγγέλιο του μονογενούς σου Υιού, το πρώτο που σε γνώρισε για αληθινή Μητέρα του Θεανθρώπου Λόγου, το πρώτο που αντιστάθηκε στους τυράννους, που με μύρια βάσανα γύρευαν να ξεριζώσουν από τις καρδιές των πιστών το σεβάσμιό σου όνομα. Αυτό έδωσε στον κόσμο τους δασκάλους, οι οποίοι με το φως της διδασκαλίας τους φώτισαν τις αμαυρωμένες διάνοιες των ανθρώπων. Αυτό τους ποιμένες, που με την ποιμαντική ράβδο εξόρισαν τους αιμοβόρους λύκους από το εκκλησιαστικό ποίμνιο. Αυτό τους γεωργούς, που με το άροτρο του Σταυρού και με τον ιδρώτα του προσώπου καλλιέργησαν τις καρδιές και σπέρνοντας τον ευαγγελικό σπόρο θέρισαν τις ψυχές για την ουράνια αποθήκη. Αυτό τους μάρτυρες, που με το ίδιο το αίμα τους έβαψαν την πορφύρα της Εκκλησίας.
• Λοιπόν, ευσπλαχνική Μαριάμ, σε παρακαλούμε για το «Χαίρε» εκείνο, που μας προξένησε τη χαρά· για τον αγγελικό εκείνο Ευαγγελισμό, που στάθηκε της σωτηρίας μας το προοίμιο. Χάρισέ του την προηγούμενη τιμή. Σήκωσέ το από την κοπριά της δουλείας στο θρόνο του βασιλικού αξιώματος, από τα δεσμά στο σκήπτρο, από την αιχμαλωσία στο βασίλειο. Και αν αυτές μας οι φωνές δεν σε παρακινούν να μας σπλαχνιστείς, ας σε παρακινήσουν αυτά τα πικρά δάκρυα, που πέφτουν από τα μάτια μας. Αλλά αν και αυτά δεν φθάνουν, ας σε παρακινήσουν οι φωνές και οι παρακλήσεις των αγίων σου, που ακατάπαυστα φωνάζουν από όλα τα μέρη της τρισάθλιας Ελλάδας….
  
• Η προσευχή ὁλόκληρη ἐδῶ: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?cat=54

Παραδειγμα «Ο ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ» ας ειναι για μας φωτεινο,

ποὺ μαχόταν εἰς τὰς ΕΠΑΛΞΕΙΣ γιὰ τὸν Ὄρκο του τὸν ἱερό!

.

Συνεργάτου μας

Ὅσοι φυλᾶνε «Θερμοπύλες», φορᾶν στά πόδιά τους ἀρβύλες!
Αὐτοὶ ἐνίκησαν τὴ «μπότα» καὶ τῆς ἀλλάξανε τὰ φῶτα·
τρώγοντας κίτρινη μπομπότα καὶ χύνοντας καφτό ἱδρῶτα!
Αἷμα, δὲν ἔμεινε σταγόνα. Ὅλο τὸ δῶσαν στὸν ἀγῶνα!
Ξύπνησε, πάτερ Αὐγουστῖνε. Παράδειγμα σὲ ὅλους γίνε.
Στάσου ὁρθὸς πάλι μπροστά μας, μὴ χάσουμε τὴν λευτεριά μας.
Τὰ πάντα Ἐσὺ εἶχες ζυγίσει κι ὀρθότατ᾽ εἶχες κάνει κρίση.
Εἶχες, βαθὺ μέσα «πιστεύω», π᾽ οὐδέποτε τὸ ἀμνηστεύω,
Πώς  πρῶτα εἶναι ἡ Πατρίδα, γιὰ νὰ μήν ἔλθη καταιγίδα!…
Χωρὶς αὐτή, οὔτ᾽ Οἰκογένεια, οὔτε Παπάδων θαὕρῃς γένια
νὰ ὑπηρετοῦνε τὴν Θρησκεία, ποὺ ἀποβαίνει οὐτοπία,
ποὺ τὴν κλωτσάει ὁ καθείς, ἀλλοδαπὸς ἢ γηγενής.
«Ἔθεσε ὅρια Ἐθνῶν» μέσα σ᾽ αὐτὰ νὰ κατοικοῦμε,
Τὸν Πλάστη νὰ δοξολογοῦμε, καὶ νὰ Ἀναδημιουργοῦμε.
Ὅλα τὰ ἔχουμε προδώσει. Βρισκόμαστε ἐν καταπτώσει!…
Σάλπιγξ Πατρίδος ἀντηχεῖ σ᾽ Ἔγερση καὶ Συλλαλητήριο.
Κι ἡ Ἐκκλησία τὸ «νοεῖ»: Ἀπήχημα Ἱκετήριο,
ἢ Πένθημο Ἐμβατήριο, ἢ ὡς Σιωπητήριο!!…
Ποὖσε Πελώριε Γέροντα, πού εἶχες Θεῖον Ἔρωτα
Πρῶτα γιὰ τὴν Πατρίδα, τοῦ Κόσμου τὴν Κοιτίδα;

Read more »

ΑΣΒΕΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΚΟΙΜΗΤΟΣ ΛΥΧΝΟΣ Α΄ –

ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ ΣΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ, ΦΛΩΡΙΝΑ 15-6-2007

Του πανοσ. Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου

Οι κοσμικοί άνθρωποι και τα πιο σοβαρά πράγματα, που έχουνε να κάνουν, τα μεταβάλλουν σε χωρατό με τον δεισιδαίμονα επενδύτη που τα περιβάλλουν. Έτσι, στα γενέθλια, σε μια τούρτα τα αναμμένα κεράκια συμβολίζουν τα χρόνια του τιμωμένου προσώπου. Αλλά, αν ήτανε σβηστά, για τους περισσότερους από μας θα ήταν εκφραστικώτερα, γιατί η ζωή μας δεν έφεξε ποτέ. Και, αν σβήσουν όλα μαζί, συντομεύει η ζωή του ανθρώπου. Αν ένα ένα, μικραίνει…

Εγώ όμως, σήμερα, αυτήν την ώρα, ο ιερομόναχος Γρηγόριος ο Πάριος, άπτω αυτόν τον λύχνο προς τιμήν και μνήμην του οσίου πατρός ημών Αυγουστίνου, Επισκόπου Φλωρίνης, του Ομολογητού.

Ο λύχνος είναι από τα αρχαιότερα λατρευτικά σκεύη της Εκκλησίας. Άγνωστος όμως σήμερα σε πολλούς ιερωμένους, γιατί αντικαταστάθηκε από τον ηλεκτρικό. Ο λύχνος αυτός έκαιγε με καθαρό λάδι πάνω στο καθαγιασμένο τραπέζι της καταλλαγής, της συμφιλιώσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Υπήρχε αρχαία τάξις εφόσον η Ωραία πύλη είναι ανοιχτή, πρέπει αμέσως να ανάβει και ο λύχνος, ή μάλλον πρώτα ο λύχνος να φωτίσει και έπειτα να ανοίξει η θύρα του ελέους. Ο υποδιάκονος προτρέπεται να ανάπτει «λύχνον σκηνώματος δόξης του Κυρίου». Και ποιά άλλη είναι η δόξα του Θεού μέσα στην Εκκλησία, παρά η αγία Τράπεζα, την οποία οι ευλαβείς ιερείς ποτέ δεν αγγίζανε ; Και η προτροπή έχει ως εξής να διαβάζει τις ευχές ο ιερεύς παρά τη Αγία Τραπέζη. Οι παλαιές φυλλάδες άρχιζαν την εικοσιτετράωρη Ακολουθία με την εξής σύσταση : «Αναγιγνωσκομένου του Προοιμιακού Ψαλμού, ο ιερεύς ίσταται ασκεπής παρά τη Αγία Τραπέζη και αναγινώσκει μυστικώς τας ευχάς του λυχνικού». Από αυτόν τον λύχνο πήραν και την προσωνυμία ευχές «του λυχνικού».

Μπροστά σ’ αυτό το αναμμένο λυχνάρι ήρθα να αναπέμψω τις ευχές μου στον Θεό για τον Γέροντα Αυγουστίνο. Άλλωστε και ο ίδιος υπήρξε στην Εκκλησία άσβεστος και ακοίμητος λύχνος. Η μελέτη του λόγου του Θεού τον κρατούσε όρθιο και άγρυπνο μπροστά στο Θυσιαστήριο. Αν πούμε πως ο Γέρων Αυγουστίνος κράτησε τον κανόνα της Μονής των Ακοιμήτων, δεν θα είναι υπερβολή. Πάντοτε ιερουργούσε και κατεργαζόταν την σωτηρία με την θεία Λειτουργία και τον λόγο του Θεού. Καιγότανε η καρδιά του για την αγάπη του Χριστού, γι’ αυτό άκουγε και εννοούσε τα λόγια του αγαπημένου του Ναζωραίου. Το πάθημα του Λουκά και του Κλεόπα ήταν άγνωστο για τον Γέροντα. Η καθαρή του πολιτεία του είχε αφαιρέσει το κάλυμμα από τα μάτια του. Με ανακεκαλυμμένο πρόσωπο έβλεπε τα θεία πράγματα. Ο Γέροντας Αυγουστίνος και μόνον από ένα «και» της Αγίας Γραφής μας έδινε κήρυγμα πύρινο και διδαχή μιάς ώρας. Όχι γιατί ήτανε δημαγωγός, όπως τον κατηγορούσαν οι «αγαπώντες» αυτόν, αλλά γιατί υπήρχε μέσα του η αύρα του Αγίου Πνεύματος, που εμφυσούσε στον νου του τα υψηλά νοήματα και τα έπαιζε στα χείλη του σαν μουσουργική κιθάρα. Συγχωρέστε με. Αυτό το σπάνιο πράγμα μου φαίνεται πως έχει εκλείψει από την Εκκλησία, όπως η γλωσσολαλιά και τόσα άλλα. Σαν περιστερά σώφρων και φιλόστοργος ο Γέροντας, έκανε μέσα του χυλό τα θεία και μας τα μετέδιδε με το μελίρρυτο στόμα του. Τις ομιλίες του, τις διδασκαλίες του και τα βιβλία του χρόνια θα τα κρατούμε στα χέρια μας σαν λυχνάρι στις τρίβους της ζωή μας. Read more »

Ἀπόσπασμα ἱεραποστολικοῦ μαθήματος στὸν «Oἶκο Xειροτεχνίας» Φλωρίνης, σημερινὴ Ἱερα Μονὴ Ἁγίου Αὐγουστίνου ἐπισκόπου Ιππῶνος. Φλώρινα 11-1-1991

ΔEN KHPYTTOME ΓIA NA APEΣOΥME

«…Δὲν προσπαθῶ νὰ κολακεύσω ἀνθρώπους, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· »Eἰ ἀνθρώποις ἤρεσκον δοῦλος Xριστοῦ οὐκ ἂν εἴμιν». Δὲν εἶμαι λέει δημαγωγός. Δὲν κηρύττω κατὰ τοιοῦτον τρόπο.
Ἔ, αὐτό τὸ παράδειγμα προσπαθοῦμε νὰ ἐφαρμόσουμε καὶ ἐμεῖς, παρ’ ὅλη τὴν ἀτέλεια καὶ ἁμαρτωλότητά μας, ἐδῶ στὴν πόλι. Ἐάν κάτι εἶναι ὁρθόν καὶ πρέπων, προσπαθοῦμε νὰ τὸ ἐφαρμόσουμε ἔστω καὶ ἐάν ὅλη ἡ κοινωνία εἶναι ἐναντίον μας, ἔστω καὶ ἐὰν μείνουμε μόνοι μας».

Παραδείγματα

1) Kίνδυνος χολέρας στὴν πόλη τῆς Φλωρίνης

Μεταφορὰ κοιμητηρίων τῆς πόλως

«Ἐνθυμεῖστε πρὸ ἐτῶν τί ἔγινε ἐδῶ πέρα, γιὰ τὸ πρόβλημα τοῦ νεκροταφείου, που και εσείς ακόμη είχατε κλονιστεῖ, ἐνῶ ἐμεῖς ἐπείσθημε, ότι διέτρεχε κίνδυνο η πόλη από τον κορεσμό των νεκροταφείων και έπρεπε να μεταφερθοῦν.
Δεν μπορούσε κανείς να λύσει το πρόβλημα. Ήθελαν όλοι να θαύονται στα κοιμητήρια του Aγίου Γεωργίου. Aδιαφορούσαν, που το έδαφος είχε μεστώσει, είχε κορεστεί από τα λύπη, από την διάλυση των ανθρωπίνων σωμάτων, τα οποία έφευγαν από τας ρωγμάς των τειχωμάτων και επίκειτω κατά την έκθεση του επεθεωρητού της υγείας μολυσμός, χολέρα θα έπεφτε εις την πόλη και κανείς δεν τολμούσε να κάνει την μεταφορά. Tολμήσαμε εμείς και τι ακούσαμε, δεν περιγράφεται. Tα θυμάστε αυτά όλα. Έμεινα μόνος. Oύτω πως, πρέπει να μη αρέσουμε στον κόσμο.
Λοιπόν, δεν θα κηρύττομε για να αρέσουμε στον κόσμο, αλλά για να αρέσουμε στον Θεό. Έτσι πρέπει να ζήσουμε.
Kατηγόρησαν τον απόστολο Παύλο και απολογείται.
Για φαντάσου, τα πόδια εναντίον της κεφαλής. Tον καθίσαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου οι ψευδάδελφοι και αναγκάζεται να απολογηθεί».

2) Τὸν κόσμο ὅλο τὸν πατῶ, ἀλλὰ τὸ Εὐαγγέλιο δὲν τὸ πατῶ

«Αν δεν επίστευα στο Ευαγγέλιο, θα προτιμούσα να είμαι λούστρος, να γυαλίζω παπούτσια στους δρόμους της πόλεως. Πιστεύω στο Ευαγγέλιο, πιστεύω στην Ορθοδοξία, και παίζω κορώνα – γράμματα τη ζωή μου για την Ελλάδα…
Εδώ δίδεται μια μάχη, η μάχη του Χριστού κατά του σατανά. Πρέπει να νικήσει ο Χριστός, και μόνον ο Χριστός.
Μου είπαν οι αρχιερείς, «Πάτερ μου, συμβιβασμό».

Είμαι έτοιμος για κάθε συμβιβασμό. Αντέστε στο νομάρχη. Και αν ο νομάρχης θέλει να συμμορφωθεί με το αιώνιον Ευαγγέλιο, και αν υποταχθούν οι άρχοντες στο αιώνιον Ευαγγέλιο, εγώ θα τους αγκαλιάσω εδώ μέσα στην εκκλησία. Read more »

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

H ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» & Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΤΗΣ

ΠΗΓΗ : «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», έτος 29ο, 1964, αριθ. 331-332, σσ. 81-88. Toῦ Ἁγιορείτου μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτη,

(Τελευταῖο ἀπόσπασμα σελ. 86-88)

«…Ἴσως ἕνα ἀκόμη. Ἀφοῦ δὲν δυνάμεθα νὰ ἀμφισβητήσωμεν τὴν εὐεργετικότητα καὶ τὴν ἀνάγκην τοῦ ἐλέγχου καὶ ἐκ τοῦ ἄλλου ἀναγνωρίζοντες τὴν καταλληλότητα καὶ τὰ θεάρεστα ἐλατήρια τοῦ π. Αὐγουστίνου, θὰ ἠθέλαμεν ὅπως τὰ σφάλματα τοῦ παρελθόντος γίνουν πεῖρα διὰ τὸν ἔλεγχον τοῦ μέλλοντος. Οἱ σοφοὶ σὲ ἠγάπησαν περισσότερον. Οἱ ὑπὸ τῆς ἰδίας συνειδήσεως ἐλεγχόμενοι καὶ οἱ ἀφελεῖς σὲ ἐμίσησαν. Μὴ σοὶ μελέτω.

Καὶ συγκεκριμένως εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Ἐπισκόπου. Πολλοὶ βλάπτονται ἐκ τοῦ ἐλέγχου τῶν Ἐπισκόπων σὲ θέματα ἥσσονος σπουδαιότητος διὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἂν καὶ δὲν ὑπάρχουν μικρά, «ὅταν εἰς μέγα ἐκβαίνουν».
Ἀλλὰ θὰ τὸ ἐπιτύχῃ αὐτὸ ὁ π. Αὐγουστῖνος; Πολὺ ἀμφιβάλλομεν. Διότι εἶναι ἰδιοσυστασία ποὺ ζητεῖ τὸ ἀπόλυτον. Καὶ παρασύρεται πολλάκις, λησμονῶν ὅτι ζῇ εἰς ἕναν κόσμον ἑλκόμενον ἀπὸ τὸ σχετικόν. Τοὺς φορεῖς τοῦ Ὀρθοδόξου πνεύματος θέλει ἰδεώδεις. Διὰ τοῦτο, παρ᾽ ὅ,τι ἀνέχεται τὴν πνευματικὴν των καθίζησιν, ἐξεγείρεται ὁσάκις εἰς τὴν ἀντιπνευματικότητα προστεθῇ καὶ τὸ σκάνδαλον.
Εἰς τὸν νοῦν του ἔχει πρότυπα ἁγίων Ἐπισκόπων. Καὶ ταράσσεται κυκλούμενος ἀπὸ μετριότητας. Θητεύων εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ὑπὲρ τὰ τριάκοντα ἔτη γνωρίζει σχεδὸν ἐκ παίδων τοὺς πλείωνας τῶν ἐπισκόπων. Καὶ ἐπαναλαμβάνει τὸ τοῦ Παπουλάκου: «Καὶ σὺ Μῆτρο Δεσπότης»; Ἀλλὰ πῶς νὰ κάμωμεν π. Αὐγουστῖνε, ὅταν ὁ Θεὸς δίδῃ κατὰ τὴν καρδίαν τοῦ λαοῦ τοὺς ἄρχοντας; Μᾶς φθάνει ἡ ὁμολογία των, ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξοι. Ἂν δὲν φωτίζουν τὸν λαόν, ὅμως τὸν ἁγιάζουν. Μόνον σκάνδαλα νὰ μὴ κάμνουν καὶ νὰ ὑπερμαχοῦν τῆς πίστεως κινδυνευούσης. Τὰ σκάνδαλα βλάπτουν καὶ ἡ ὑποτονία τοῦ φρονήματος τῆς Ὀρθοδοξίας. Τί πταίουν εἰς ἡμᾶς ἂν δὲν ἠμποροῦν νὰ ἐξαρθοῦν ὑψηλότερα; Πταίουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ δώσουν λόγον.

* * *

Χωρὶς «τὸ ἐπίφθονον καὶ ἐπικίνδυνον ὕψος» τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, πολλοὶ θὰ ἧσαν θαυμάσιοι χριστιανοί. Θέλει δύναμιν μεγάλην διὰ νὰ ἀνθέξῃς εἰς τὸ ὕψος. Τὸ σφάλμα εὑρίσκεται εἰς τὴν συγκατάθεσιν. «Εἰ τις ὀρέγεται ἐπισκοπῆς…». Ἀπὸ ἐκεῖ ἀρχίζει τὸ κακὸ, δι᾽ ἑαυτοὺς καὶ τὴν Ἐκκλησία. Τινὲς δὲν εἶναι μικροὶ ὅσον φαίνονται. Τοὺς κάμνει τὸ ὕψος τοῦ ἀξιώματος. Ὅσον εἶσαι εἰς τὸ χωρίον σου θεωρεῖσαι ἀξία. Μετεφέρθης εἰς τὴν πρωτεύουσα, ἐχάθης.
Λοιπόν; Θὰ ἀφήσωμεν μοιρολατρικῶς τὰ πράγματα εἰς τὴν φοράν των; Ἐὰν ὁ Χριστὸς εἶναι παρὼν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ του, ἂς μὴ θέλωμεν νὰ τὰ διορθώσωμεν ὅλα ἡμεῖς. Ἂς κρατήσωμεν περιθώρια ἐνεργείας καὶ εἰς τὸν Χριστόν. Τὸ δρᾶμα τῶν ἐκλεκτῶν πνευμάτων καὶ τῶν θεωρητικῶν ψυχῶν εἶναι αὐτὴ ἡ ὕπαρξίς των ἐν μέσῳ μετρίων καὶ ἀπτέρων ἀνθρώπων. Ἔρχεται ὅμως ἡ χριστιανικὴ ταπείνωσις καὶ βλέπεις τὸν ἑαυτόν σου «χείρονα δαιμόνων» καὶ εἰρηνεύεις. Μόνον ποὺ δὲν παύεις νὰ ἐλέγχῃς ἂν ἔλαβες τὸ χάρισμα. Καὶ τὸ χάρισμα τοῦτο τὸ ἔχει ὑπερεκπερισοῦ. Ἂν σταματήσῃ τὸν ἔλεγχο θὰ ἀποθάνῃ ὡς πνευματικὸς λειτουργός. Πάρετε τὸν Ἠλία τὸν Θεσβίτην. Ὑποχρεώσατε τὸν ὀρεσίβιον αὐτὸν νὰ ζῇ εἰς τὰς πόλεις, ἀφαιρέσατε καὶ τὸν ἔλεγχο καὶ ἰδού. Δὲν θὰ εἶναι πλέον Ἠλίας. Μεταφέρατε τὸν κοινωνικώτατον καὶ φιλόξενον Ἀβραάμ ἀπὸ τῆς πόλεως εἰς τὴν ἔρημον διὰ νὰ ἀσκήσῃ ἡσυχασμόν. Καὶ ἰδοὺ  ἐχάθη ὁ ὑμνηθεὶς ὡς μέγας φιλόξενος. Ἀμεταμέλητα τὰ χαρίσματα. Read more »