Θαυμα η εκπληρωσις των προφητειων

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 36-39

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ τοῦ ενδόξου πατριάρχου διέτρεχε την οικουμένη. Ό κόσμος όλος από Ανατολῆς ἕως Δύσεως και ἀπό Βορρά έως Νότου ἀνέμενεν ἐναγωνίως τον Ποθητόν, τον όποιον ή φαντασία τῶν λαῶν κατεκόσμει ποικιλοτρόπως. Και ὁ Ποθητός τῶν ποθητῶν, ό Σοφός τῶν σοφῶν, ὁ Δυνατός τῶν δυνατῶν, ό Βασιλεύς τῶν βασιλευόντων και Κύριος τῶν κυριευόντων, ό «Αγιος τῶν ἁγίων ἦλθεν! Εἰσῆλθε δε εις τον κόσμον ούχί διά θριαμβευτικής άψίδος, ἀλλ’ ώς ό ταπεινότερος ὅλων τῶν άνθρώπων. Έγεννήθη εν φάτνη άλογων. Ὤ μυστηρίου ἀνερμηνεύτου! Ἦλθε -και εἰς τοῦτο ἐφιστῶμε ιδιαιτέρως τήν προσοχή τῶν φίλων άναγνωστῶν-, ἦλθεν εἰς εποχήν κατά τήν οποίαν, συμφώνως προς τήν προφητείαν τοῦ Ιακώβ, επί τοῦ θρόνου τοῦ βασιλείου τοῦ Ιούδα δεν υπῆρχε πλέον βασιλεῦς. Τό βασίλειον εἶχε καταλυθῆ. Ό ιουδαϊκός λαός εύρίσκετο υπό κατοχήν. Ή ‘Ρώμη έκυριάρχει. Ήγεμών αυτῆς, ό πραίτωρ, διώκει τήν Παλαιστίνην. ‘Έδρα τοῦ ήγεμόνος ή ιερά πόλις. Ό Ηρώδης ό βασιλεύς, είς τάς φλέβας τοῦ οποίου έρρεεν αίμα Ίδουμαίου, ήτο μία θλιβερά εὶκών βασιλείας έκπεσούσης. Α λ η θ ή ς βασιλεύς ’Ιουδαῖος δεν ύπῆρχεν, άλλ’ οὔτε καί ἀληθής ἀρχιερεύς. ’Άνναι καί Καϊάφαι ήσαν άλλαι θλιβεραί εικόνες, γελοιογραφίαι άρχιερωσύνης καταπεσούσης είς βάθος διαφθοράς. Ή προφητεία τοῦ ’Ιακώβ έξεπληρώθη εν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου ημών Ίησοῦ Χριστοῦ. Καί όχι μόνον ή προφητεία αυτή, άλλά καί όλαι αί αλλαι προφητεῖαι τῆς Π. Διαθήκης εὖρον τήν έκπλήρωσίν των εν τῷ Χριστῷ. Ή δε μέχρι λεπτομερειῶν έκπλήρωσις τῶν προφητειῶν άποτελεῖ ένα θαῦμα, άπό τά μεγαλύτερα θαύματα, τό οποῖον μίαν έχει τήν ἐξήγησιν, ὅτι δηλαδή ὁ Θεός ό αἰώνιος διά τῶν ἐκλεκτῶν του δούλων προανήγγειλε τό μέγιστον γεγονός τῆς ἀνθρώπινης ιστορίας, τήν γέννησιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Η ελπις του κοσμου ο Χριστος

Αλλ’ οί Εβραίοι, θά εἴπη κάποιος, δεν πιστεύουν ότι ό Χριστός εἶνε ό έπηγγελμένος Μεσαίας. Καί ημείς έρωτώμεν. Έάν είς τον Χριστόν δεν έχουν εφαρμογήν αί προφητεῖαι τής Π. Διαθήκης, είς ποιό άλλο πρόσωπον έξ ὸλων ὁσα μέχρι σήμερον ένεφανίσθησαν είς τήν σκηνήν τοϋ κόσμου έχουν τήν έφαρμογήν; Όσονδήποτε καί έάν προσπαθήσουν οί άπιστοῦντες ’Ιουδαῖοι νά εὺρουν τοιοῦτον πρόσω­πον, δεν θά εὺρουν. Ή ουράνιος στολή, τήν όποιαν κλωστήν προς κλωστήν έπλεξαν οί προφήται, μόνον είς τον Χριστόν έφαρμόζει.

Πάσα άπόπειρα, ὁπως είς άλλο πρόσωπον άποδώσουν τούς υπέρο­χους χαρακτηρισμούς τών προφητειών περί τοϋ Μεσαίου, θά προκαλέση τον γέλωτα, όπως τον γέλωτα θά προκαλέση ή τυχόν άπόπειρα τίνος, όπως μέ στολήν κατεσκευασμένην διά γιγάντιον άνάστημα θελήση νά ένδύση νάνον. Αί περί Μεσσίου προφητεῖαι, έπαναλαμβάνομεν, μόνον είς τον Χρι­στόν ευρίσκουν τήν έκπλήρωσίν των. Καί οί Εβραίοι, μή δυνάμενοι νά τάς έφαρμόσουν είς άλλο πρόσωπον καί νά εὶπουν «’Ιδού ό Μεσαίας!», διότι θά γελοιοποιη­θοῦν ένώπιον δλου τοϋ κόσμου, μεταθέτουν τάς έλπίδας είς τό μέλλον.
Οι Εβραίοι εξακολουθούν νά προσδοκούν τον Μεσσίαν. Τί θλιβερόν! Ό ήλιος νά μεσουρανη, νά έκπέμπη τάς άκτίνάς του, νά περιλούη τήν γην, και αυτοί νά λέγουν ότι ό ήλιος άκόμη δεν άνέτειλεν. Άλλά μήπως μόνον άπιστούντων Εβραίων είνε τό πάθημα τοῦτο; Είνε δυστυχώς και πολλών άλλων, αναρίθμητων λεγομένων χριστιανών τῆς σήμερον, οί οποίοι, ένώ τό φώς ήλθε, δεν πιστεύουν εις τό φώς, δεν πιστεύουν είς τον Σωτήρα τοΰ κόσμου, άλλά κυλίονται είς τά σκότη τής πλάνης καί τής άμαρτίας καί πλάθουν έν τη νοσηρά φαντασία των ψευδοσωτήρας, μύθους, εις τό βάθος τῶν οποίων, έάν ύπάρχη κόκκος άληθείας, είνε ή αϊωνία νοσταλγία τής ανθρώπινης καρδίας, ἡ ὁποία μόνον εὶς τον Χριστό ευρίσκει τήν άνάπαυσιν. Διότι ό Χριστός είνε ή έλπίς τοΰ κόσμου. Αυτός καί μόνον.

Η μητροπολις των εορτων

• « Εορτή μέλλει προσελαύνειν, ή πασῶν τῶν έορτῶν σεμνοτάτη καί φριχωδεστάτη, ήν ούκ αν τις άμάρτοι μητρόπολιν πασών τῶν έορτών προσειπών. Τίς δε έστιν αὐτη; Η κατά σάρκα τοΰ Χριστοΰ γέννησις. ‘Από γάρ ταύτης τά Θεοφάνια, και τό Πάσχα τό ιερόν, και ή Άνάληψις, και ή Πεντηκοστή τήν άρχήν και τήν ύπόθεσιν έλαβον. Εί γάρ μή έτέχθη κατά σάρκα ό Χριστός, ούκ αν έβαπτίσθη, όπερ έστί τά Θεοφάνια’ ούκ άν έσταυρώθη, όπερ έστι τό Πάσχα· ούκ άν τό Πνεῦμα κατέπεμψεν, όπερ έστιν ή Πεντηκοστή. Ὥστε έντεϋθεν, ώσπερ άπό τίνος πηγῆς, ποταμοί διάφοροι ρυέντες, αὺται έτέχθησαν ήμϊν αίΰμα κατέπεμφεν, όπερ έστιν ή Π εντηκοστή. «Ωστε έντεϋθεν, ώσπερ άπό τίνος πηγῆς, ποταμοί διάφοροι ρυέντες, αὔται έτέχθησαν ήμῖν αί έορταί»

I. Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

• (Έ κ τοΰ λόγου Είς τόν μακάριον Φ ιλογόνιον Έ. Π. Migne 48, 752)