ΤΙ ΚΙ’ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟΝ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

«ΙΗΣΟΥ ΟΝΟΜΑΤΙ, ΜΑΣΤΙΖΕ ΠΟΛΕΜΙΟΥΣ»*

«Που σου, θάνατε, το κεντρί;». ΦΤΟΎ σου!, Κρορωνοϊέ.

Τοῦ ἱερεως Ιωάννου Νικολόπουλου ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ 25.3.2020

«Πού εστιν ή τού κόσμου προσπάθεια;
Πού εστιν ή των προσκαίρων φαντασία;
Πού εστιν ό χρυσός και ό άργυρος;
Πού εστι των οικετών ή πλημμύρα και ό θόρυβος;
Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά..» (Νεκρώσιμος Ακολ.)

ΣΤΟΝ ΑΕΙΚΙΝΗΤΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ – «ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΩ»!
(Τον, τόν «ελαύνοντα» (Λουκ.8,29-30) έχοντα)

Μην κλαίς, τής γής ή δόξα πού σ’ αφήνει.
Κι’ εσύ γεννήθηκες φτωχός.
Εγένου «βασιλιάς» στη Νέα Κρήνη.
Στήν άκρη πιά σέ βάνει ό Θεός.

Πήρες ψηλά τον αμανέ,
Τίποτε δεν ψηφούσες.
[Θεόν είχες μόνο Εαυτόν(!),
δι’ Όνπερ και εζούσες…] (δίς)

Θυμήσου, πόσες ‘γώ φορές
σούλεγα ταπεινώσου,
μά εσύ, με μίσος άσπονδο,
με έλεγες εχθρό σου;

Πάντας είχες αθύρματα,
Γέρους, «αρούρης άχθος»!,
[με ουρανομήκη έπαρση,
και αβυσώδες πάθος!] (δίς)

Στενάζει, Δέσποτα, ό λαός
και τίς πληγές μετράει,
σύντομα να απαλλαγή
έκ σού αναζητάει.

Αόρατος Κορωνοϊός
«σούκοψε τον αέρα»
[κι’ ό τού Θεού Μόνος Υιός
ρωτά για παρα πέρα ,] (δίς)

Θ’ αλλάξης, άραγε, μυαλά,
ή θάσαι μιά π’ τά ίδια,
κι’ ολούθε πίσω θα σκορπάς
στάχτη κι’ αποκαϊδια;!

Υπομνήσεις: * Μνημιώδης ρήσις τού Οσίου Πατρός Ιωάννου τής Κλίμακος.

* Οί στίχοι τού Ποιήματος, δύνανται να αποδοθούν ασματικώς έν διασκευή, επακριβώς επί τής ωραιωτάτης μελωδίας τού Μουσικού Ηλία Ανδριόπουλου στο έργο του επί των Στίχων τού Μιχάλη
Μπουρμπούλη: «Μην κλαίς και μη λυπάσαι πού βραδυάζει, εμείς πού ζήσαμε φτωχοί, τού κόσμου ή βροχή δεν μά πειράζει …» με Ρεφραίν «Τά σπίτια είναι χαμηλά σάν έρημοι στρατώνες κ.λ.π.».