Μέγα Σάββατο πρωὶ

«ΔΟΞΑ ΤΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ»

Ο Κύριος, ἀγαπητοί μου, σταυρώθηκε γιὰ μᾶς. Ἀλλ’ ἐμεῖς, ἀντὶ γιὰ εὐχαριστῶ, μὲ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάνουμε καὶ προπαντὸς μὲ τὶς φρικτὲς βλασφημίες, τὸν ἀνασταυρώνουμε. Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· Πῶς ὁ Θεὸς ἀ­νέχεται τὴν ἀσέβειά μας; Δὲν ἀκούει ἆραγε;
Ἀκούει ἀσφαλῶς. Εἶνε αὐτὸς ποὺ ἔπλασε τὰ αὐτιὰ καὶ ἔδωσε τὴν ἀκοή. Μικρὸ δημιούργημα εἶνε τὸ αὐτί; Γιά ρωτῆστε ἕνα γιατρό· κρύβει τόσα μυστήρια, μικροσκοπικὰ ὄρ­γανα, μυστικοὺς ἀσυρμάτους καὶ λαβυρίνθους. Τὸ αὐτὶ διδάσκει, ὅτι ὑπάρχει κάποιος μηχανικὸς ποὺ τὸ ἐφύτευσε. Ἐνῷ ὅμως θὰ ἔ­πρεπε ν’ ἀκοῦμε τὴ φω­νὴ τοῦ οὐρανοῦ, τὰ αὐ­τιά μας σήμερα κατήντησαν αὐτιὰ κτηνῶν, ζῴων, καὶ ἀκόμη χειρότερα. Διότι ἕνα σκυλὶ ἀκούει τὸν ἀφέντη του, ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀ­κούει τὸν ἀφέντη του. Μιὰ προφητεία τοῦ ἀ­ποστόλου Παύλου λέει, ὅτι θὰ ἔρθουν χρόνια, ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ φράξουν τ’ αὐτιά τους νὰ μὴν ἀκοῦνε τὴ φωνὴ τῆς ἀληθείας, καὶ θὰ τ’ ἀνοίξουν γιὰ ν’ ἀ­κοῦ­νε παραμύθια (βλ. Β΄ Τιμ. 4,3-4). Τέτοια εἶνε ἡ ἐποχή μας.
Αὐτὸς λοιπὸν ποὺ μᾶς ἔδωσε τὰ αὐτιὰ δὲν ἔχει ἆραγε ἀκοή; «Ὁ πλάσας τὸ οὖς», λέει ὁ ψαλμῳδός, αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ ἔπλασε τὸ αὐ­τί, «δὲν ἀ­κούει;» (Ψαλμ. 93,9). Ὁ Χριστὸς τ’ ἀ­κούει ὅλα. Ὅταν περιώδευα στὴ Μακεδονία, ἔφθασα στὰ παραμεθόρια. Μπῆκα στὴν ἐκ­κλη­σιὰ ἑ­νὸς χωριοῦ· βλέπω ἐκεῖ μιὰ εἰκόνα, ποὺ εἶχαν κολλήσει στὸ εἰκονοστάσι, καὶ μ’ ἔ­κανε ὥρα ὁλόκληρη νὰ τὴ φιλοσοφῶ. Εἰ­κόνιζε τρία πράγματα· ἕνα αὐτί, ἕνα μάτι, ἕνα χέρι. Κι ἀ­πὸ κάτω ἔγραφε· «Ὑπάρχει ἕνα αὐτὶ ποὺ τ’ ἀ­κούει ὅλα, ὑπάρχει ἕνα μάτι ποὺ τὰ βλέπει ὅ­λα, καὶ ὑπάρχει ἕνα χέρι ποὺ τὰ γράφει ὅλα». Αὐτί, μάτι καὶ χέρι ὄχι τῆς μάνας ἢ τοῦ πατέρα ἢ τῆς ἀστυνομίας, ἀλλ’ Ἐκείνου ποὺ ἔδυσε ἐπάνω στὸ Γολγοθᾶ.
Τὸ αὐτὶ αὐτὸ τ᾽ ἀκούει ὅλα. Τὴ Μεγάλη Ἑ­βδομάδα ἕνα θαυμάζω· τὴ μακροθυμία.

* * *

Ὤ ἡ μακροθυμία τοῦ Κυρίου! Ἂν δὲν ὑ­πῆρχε αὐ­τή, δὲν θὰ ἤμασταν τώρα στὴ ζωή. Θὰ εἴ­χαμε ἤδη κληθῆ νὰ δώσουμε λόγο τῶν πράξεών μας σ’ αὐτὸν ποὺ κρατάει στὴ φούχτα του τὸ σύμπαν κ’ ἐξουσιάζει τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως. Ὅπως ὁ στρατιώτης μπροστὰ στὸν ἀξιωματικὸ λέει «Διατάξτε!», ἔτσι, ἀδελφοί μου, ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, σὰν στρατιῶ­τες, στέκονται μπροστὰ στὸν ἐστεμμένο Βασιλέα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τὸ Χριστό, καὶ περιμένουν διαταγές.
Μπορεῖ νὰ πῇ ὁ Χριστός· Ἥλιε, ἀρκετὰ φώ­τισες· τώρα σὲ διατάζω, ὄχι τρεῖς ὧρες ὅ­πως στὸ Γολγοθᾶ, ποὺ «ἀπὸ ἕκτης ὥρας σκότος ἐγένετο ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἕως ὥρας ἐ­νάτης» (Ματθ. 27,45)· ὄχι ὅπως στὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, ποὺ «ἔστη ὁ ἥλιος κατὰ Γαβαὼν καὶ ἡ σελήνη κατὰ φάραγγα Αἰλών» (Ἰησ. 10,12)· ἀλλὰ σὲ διατάζω, ἥλιε, νὰ κρύψῃς τὶς ἀκτῖνες σου δέκα ἡμέρες, νὰ μὴν παρουσιασθῇς στὸ στερέωμα!… Κ’ ἐλᾶτε τότε, σκουλήκια τῆς γῆς ποὺ βλαστημᾶτε τὸ Θεό, ν’ ἀντικαταστήσετε τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Θὰ πέσουμε κάτω καὶ θὰ παρακαλοῦμε· Θεέ μου, ἀνάτειλε τὸν ἥλιο σου!… Καὶ ὅμως ὁ Κύριος μακροθυμεῖ.
Μπορεῖ ὁ Χριστός μας νὰ πῇ· Νερὰ σηκω­θῆτε, ποτάμια ὑψῶστε τὴ στάθμη σας, φουσκῶστε!… Καὶ θὰ δῇς τότε τὴ θάλασσα, στὴ διαταγὴ τοῦ Χριστοῦ, ν’ ἀνεβαίνῃ, νὰ καλύπτῃ πόλεις, λόφους, βουνά, ἀκόμη καὶ τὸν Ὄλυμ­πο καὶ τὶς Ἄλπεις καὶ τὰ Ἱμαλάϊα, καὶ μέσα σ’ ἕνα κατακλυσμὸ νὰ μὴ μείνῃ οὔτε ἕνας ἀπὸ τὸ ἀχάριστο γένος. Καὶ ὅμως ἡ μακροθυμία τοῦ Κυρίου ἀνέχεται. «Τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. 5,45).
Μπορεῖ καὶ κάτι ἄλλο νὰ κάνῃ. Ποιό; Νὰ καλέσῃ τὴ γῆ. Τί εἶνε, ἀδέρφια μου, ἡ γῆ, ἐπάνω στὴν ὁποία οἱ μικροὶ ἄνθρωποι διαπληκτίζον­ται; Ὅλη ἡ γῆ μὲ τὰ παλάτια, τοὺς οὐρανοξύστες καὶ τὰ πλούτη της εἶνε ἕνα κουκκὶ ἄμ­μου. Γιὰ ἕνα κουκκὶ ἄμμου ὅλοι αὐτοὶ οἱ πόλεμοι; Ὤ ἀφροσύνη! Μπορεῖ λοιπὸν ὁ Χριστὸς νὰ πῇ· Γῆ, σὲ διατάζω νὰ σεισθῇς, ὄχι ἕ­να δευτερόλεπτο ἀλλὰ συνεχῶς… Τὸ φαν­τά­ζεστε; Δὲν ἀντέχει τὸ μυαλὸ τὸν παρατετα­μέ­νο σεισμό, ὁ ἄνθρωπος τρελλαίνεται. Θὰ γίνῃ ὅμως κατὰ τὴν Ἀποκάλυψι (16,18) ἕνας πο­λὺ μεγάλος σεισμός, καὶ τότε οὐαὶ καὶ ἀλλοίμονο· ὅσοι ζήσουν, θὰ εἶνε πλέον γιὰ τὸ τρελλοκομεῖο. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, λέει ὁ ἱ. Χρυ­­σόστομος, σείει τὴ γῆ μόνο γιὰ ἐλάχιστα δευτερόλεπτα. Ἰδοὺ ἡ μακροθυμία του.
Ὁ ἥλιος ἀνατέλλει, τὰ ποτάμια τρέχουν, τὰ πουλιὰ ψάλλουν, ἡ φύσις ὅλη ὑμνεῖ τὸ Θεό. Καὶ μέσα στὴν ἁρμονία αὐτὴ τοῦ παντὸς ἕνας εἶνε τὸ φάλτσο· ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ ὑβρίζῃ τὸ Θεό. Καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀνέχεται!
Ἀδελφοί μου, εἶμαι ἁμαρτωλὸς ὅπως κ’ ἐ­σεῖς. Ἀλλὰ δὲν θά ᾽θελα οἱ μέρες αὐτὲς νὰ περάσουν ἔτσι. Διαβάστε Παπαδιαμάντη. Ὅ­ταν ἐρχόταν ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα δὲν ἤθελε νὰ μένῃ στὴν Ἀθήνα. Ἤθελε νὰ πάῃ στὴ Σκιάθο τὸ νησί του, νὰ βρῇ τοὺς τσοπάνηδες στὶς καλύβες, νὰ πάῃ στὸ ἐξωκκλήσι, νὰ χτυπήσῃ τὴν καμπάνα, κ’ ἐκεῖ μέσα στὴν ἁγνὴ φύσι, κάτω ἀπ’ τ’ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, νὰ κρατάῃ τὴ λαμπάδα καὶ ν᾽ ἀκούσῃ «Τὴν ἀνάστασίν σου, Χριστὲ Σωτήρ…» (τελ. Ἀναστ., ἀπόστ. ἑσπ. ἦχος πλ.β΄).
Τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες, ἂν μοῦ πῆτε ἀπ᾽ ὅλη τὴν ἀκολουθία ποιό μ᾽ ἀρέσει περισσότε­ρο, ἐγὼ ―σὰν ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, ποὺ φο­­βᾶ­μαι μὴν ἀνοίξουν ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα οἱ καταρ­ράκτες τοῦ οὐρανοῦ καὶ πέσῃ πῦρ στὰ κεφάλια μας― ἀπ᾽ ὅλα τὰ χρυσᾶ λόγια, τὰ διαμάν­τια, τὰ μαργαριτάρια, ποὺ δὲν ἔχει καμμιά ἄλλη θρη­σκεία στὸν κόσμο, ἐγὼ συγκινοῦμαι βαθύτατα ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ λέμε στὸ τέλος ἑ­κάστου τῶν δώδεκα εὐαγγελίων· «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε, δόξα σοι»! Ἴλιγγος σὲ πιάνει ὅταν σκεφθῇς τί κάνουμε ἐμεῖς ἐδῶ κάτω στὴ γῆ, καὶ πῶς μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός· ποὺ μόνο τὸ δαχτυλάκι του νὰ κουνήσῃ ὁ Ἐ­σταυρωμένος, γίναμε κάρβουνο. Ἐγὼ θαυμάζω τὴ μακροθυμία τοῦ Κυρίου.
«Παράτεινον τὸ ἔλεός σου…» (Ψάλμ. 35,11· Δοξολ.), λέμε. Καὶ ἡ μακροθυμία τοῦ Κυρίου μᾶς λέει· Σᾶς δίνω μιὰ τελευταία προθεσμία. Δὲν εἶμαι προφήτης οὔτε υἱὸς προφήτου, ἀλλ᾽ ἔ­χω μπροστά μου τοὺς προφήτας. Πιστεύω στὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου. Καὶ φοβοῦμαι, ἀδέρφια μου, ὅτι φθάσαμε σὲ ἔσχατες ὧρες. 12 πα­­ρὰ 5 χτυπάει τὸ ρολόι τῆς ἀνθρωπότητος. Μικρὸ περιθώριο ἔχουμε. Προ­θεσμία μᾶς δίδει ὁ Κύριος νὰ ἐπιστρέψουμε κοντά του ἐν μετα­­νοίᾳ. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἡ μακροθυμία του ἐπιτρέπει νὰ ἑορτάσουμε· εὐεργεσία αὐτή!

* * *

Ἐπιτρέψτε μου, γιὰ τὸν ἑαυτό μου πρῶτα καὶ μετὰ γιὰ σᾶς, νὰ πῶ μία σκέψι, λυπηρὰ σκέ­ψι· δὲν θέλω νὰ σᾶς ταράξω, ἀλλὰ εἶνε ἀ­λήθεια. Πόσοι ἀπὸ μᾶς ἑορτάζουμε γιὰ τελευ­ταία φορά; μήπως αὐτὸ εἶνε τὸ τελευταῖο Πάσχα τῆς ζωῆς μας; Δὲν τὸ γνωρίζουμε, ἀδέρφια μου. Μπορεῖ ὁ ἀσπρομάλλης γέροντας νὰ ἔχῃ ἀκόμη ζωὴ 10 χρόνια, καὶ μπορεῖ ἡ κοπέλ­λα τῶν 20 καὶ ὁ νέος τῶν 25 ἐτῶν, πάνω στὸ ἄν­θος τους, τὸ δρεπάνι τοῦ θανάτου νὰ τοὺς πάρῃ στὸν οὐράνιο κόσμο. Κ’ ἐγὼ ποὺ μιλῶ δὲν γνωρίζω, ἂν μὲ ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς τοῦ χρόνου τέτοια μέρα ν’ ἀνεβῶ στὸν ἄμβωνα καὶ νὰ κηρύξω. Κ’ ἐσεῖς δὲν γνωρίζετε ἂν θὰ ζῆτε. Ἂς τὸ σκεφθοῦμε σοβαρά. Ἂς τακτοποιήσου­με τὰ διαβατήριά μας καὶ τὰ εἰ­σιτήριά μας γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι, ποὺ θὰ μᾶς φέρῃ πλησίον τοῦ γλυκυτάτου μας Ἰησοῦ.
Κάτι ἀκόμη. Σεῖς ποὺ ζῆτε ἕνα σκληρὸ καὶ συχνὰ μαρτυρικὸ βίο, σεῖς ποὺ παλεύετε μὲ δυσκολίες, μὲ πάθη, μὲ ἀδικίες ―ἡ ζωὴ κάθε τιμίου Ἕλληνος εἶνε ἕνα μαρτύριο, οἱ ἄτιμοι μόνο καλοπερνοῦν―, μέσα στὴ φαυλοκρατία ποὺ ζοῦμε, μιὰ εὐχὴ σᾶς λέγω· ψηλὰ τὰ λάβα­ρα! Ἂν ὅλοι μας, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἀγωνισθοῦμε, ἂν ἀγαπήσουμε Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Ναζωραῖον, ποὺ εἶνε ὁ βασιλεύς μας, ἡ ζωή μας, τὸ φῶς μας, ἡ λύτρωσίς μας, τότε ἡ πατρίδα μας ἀξίζει νὰ ζήσῃ, καὶ θὰ δῇ καλύτερες ἡμέρες.
Ὅσο γιὰ τὴν ὥρα τοῦ τέλους, θέλω ἀγαπη­τοί μου, κάτι νὰ εὐχηθῶ γιὰ ὅλους ἐσᾶς καὶ τὸ ἴδιο παρακαλῶ νὰ εὐχηθῆτε κ’ ἐσεῖς γιὰ μέ­να. Ὅταν τὸ ρολόι χτυπήσῃ τὸ τελευταῖο λεπτό μας καὶ φθάσῃ καὶ τὸ δικό μας τέλος, ἕνα ζητῶ. Σὲ τοῦτο τὸ μάταιο κόσμο, τὴν τελευταία ἐκείνη στιγμὴ τοῦ βίου μας, νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς τὰ χείλη μας καὶ ἡ γλῶσσα μας νὰ ποῦν ἕνα λόγο, νὰ σφραγίσουμε τὴ ζωή μας μὲ μιὰ προσευχή. Ὅπως τοὺς φακέλλους ποὺ φεύγουν πρὸς ἀποστολὴν τοὺς σφραγίζουμε μὲ σφραγῖδα, ἔτσι εὔχομαι νὰ σφραγίσουμε καὶ τὴ ζωή μας μὲ μιὰ σφραγίδα. Μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ εὐγνώμονος λῃστοῦ. Πρὶν ἀποθάνουμε νὰ ποῦμε κ’ ἐμεῖς ὅλοι· «Μνή­σθη­τί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42). Ὦ Ναζωραῖε, ὁ ἔρως τῆς ψυ­χῆς μου, ὦ ἀθάνατε βασιλεῦ τῆς δόξης, πάρε με κοντά σου αἰωνίως· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Παύλου ὁδ. Ψαρρῶν Ἀθηνῶν 30-3-1958 ἑσπέρας)

Απόσπασμα από τό βιβλίο του πατρός Αυγουστίνου
«Απόστολος –Sparks from the Apostles».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

(ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ)
Μετάφραση στά Αγγλικά από τόν π. Αστέριος Γεροστέργιο

EASTER SUNDAY

Acts of the Apostles 1:1-8

WORKS

The former treatise have I made, O Theophilus, of all
that Jesus began both to do and teach.

-Acts 1:1

Christ, beloved, the founder of our Holy Church, was a teacher.  He taught things that no one before Him had ever taught, and you can be sure that on one, no matter how wise he may be, will ever say greater things than those which Christ has preached.  His teaching was the highest of all teaching.  There is none higher.  Those who read the Bible without prejudice will tell you that of all the other teachings heard both in ancient times and today, no matter how they may dazzle people, none can compare to the teachings of Christ an all are far below that very pinnacle of Christ’s divine teaching.  You, too, beloved, open you Bible and read just one page, any page.  Wherever you open the Bible, you will see that a river of pure gold runs before you.

Read, for example, the parable of the prodigal son (Luke 15:11-32).  Read it carefully, and you will be convinced how right the philosopher was who said that if Christ had but told this one parable only, it would have been enough to prove that He was not a man but God.  God, who created man, knows man’s heart, knows how he thinks and acts.  Because of this, the teaching of Christ, in spite of the severity which it seems to have, corresponds to the noblest of desires and aspirations of man and offers to suffering humanity what all the philosophies of the world cannot offer.  Christ’s teaching offers joy and peace and comfort of the heart and mind.  The greatest teaching of Christ is love, a word that was totally unknown to the ancients.  Oh love, divine gift, angel with golden wings!  Oh love, divine flame, the flame that Christ ignited in the hearts of people!  Oh love that rises upward and reaches the stars, surpasses them, and touches God to sing hallelujah.  It comes downward to embrace all of God’s creatures, especially man, and creates sacred bonds of family, of brotherhood!  The God-man taught love for God and love for fellow man.  And in that love He enclosed all of the commandments.
Christ taught love.  He taught that we should love God, the Heavenly Father.  He taught that we should love our parents.  He taught that we should love other people like brothers.  He taught that we should love even those who are our enemies and pray for them.
But Christ did more that teach this greatest teaching.  His teaching isn’t the only miracle.  His life is a much greater miracle.  For someone to teach is an easy thing to do.  But to practice what he teaches is far more difficult.  Christ practiced what He taught.  Christ taught that we should love God.  But who loved God the Heavenly Father the way Christ did?  Who ever prayed to God with the fervor Christ prayed to Him?  Christ spent nights without sleep in ardent conversations with His Heavenly Father.  Christ taught that we should love our parents.  And He himself, while nailed to the Cross, did not forget His Holy Mother.  He took care of her.  Christ taught that we should love our enemies.  He himself loved His enemies, even though they hated Him with a passion.
Christ taught that we should forgive our enemies and pray for them.  He prayed for and forgave His own enemies.  “Father, forgive them, for they know not what they are doing,”  He was heard saying a few moments before He gave up His spirit to the Heavenly Father.

We must follow Christ’s example.  We must also do what He taught and practiced.  But how can we practice what Christ taught, many of you will ask.  Christ practiced these virtues, but after all He was a man and a God, and as God-man He had the strength to carry our the most difficult commandments and to accomplish the greatest works.  And we are not Gods.  We’re people – people with weaknesses, people with faults and vices, people who want what’s good, people who marvel at what Christ said – how can we do it?  The morality that he taught is impossible to practice.  His teaching isn’t applicable, especially in present times.  So what do we do?

Most of us will ask this.  But what do you say, Oh people?  That Christ’s teaching isn’t feasible, is unrealizable?    But if history presents you with people who also had imperfections and shortcomings but practiced the teaching of Christ, what would you say?  If only one person in the world who practiced Christ’s teaching were found, he would be enough to prove that Christ’s teaching can be practiced.  But there is not just one person who did this.  Many people heard Christ’s words and then did wonderful and marvelous deeds.  And those who saw them marveled  and said that if a religion gives such power to people to overcome weaknesses and passions and to surpass human standards, then this is a religion that is divine in origin, and He Who established it is God.

Do you want to see people who believed in Christ and did everything He taught, beloved?  Open the book of the New Testament that is called the Acts of the Apostles.  Today, on this holy day, this great holy day of Christianity, the Sunday of Easter, we read the beginning of the Gospel according to John, and the Epistle reading is the beginning of the Acts of the Apostles in the Divine Liturgy.  The Bible is the story of the life of Christ.  The Acts, a continuation of the Bible, is the story of the Apostles of Christ and the first Christians.  It contains not only their teachings but also what they did.  The Apostles applied Christ’s teaching.  They loved God, and they loved their neighbor.  For this love they abandoned everything.  Poorly clothed and hungry, they traveled the world, preaching everywhere and performing miracles.  In some instances – don’t be surprised – they performed miracles that were even greater than those of Christ.  They performed them with His power and in this way proved that what He said was true when He said that “not only that which I do you shall do, but even greater things” (John 14:12).

My beloved! We must put Christ’s words, which we hear in Church, into practice and into works in the community in which we live.  We must show our children and future generations that faith is not dead in our times but alive – a faith that shines like the sun, shining with the brilliant teaching of Christ.  It shines even more so with good deeds, with the marvelous works of men and women, of clerics and laity.  Therefore, let us all go forward, beloved, to do good works.  Christian works, like the ones of the first Christians, like the works of the Apostles, like the works of Christ.  “Both to do and to teach.”

________________________________________________________________

___________________________________________________________________________

________________________________________________________

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
_______________________________________________

Αναφέρει το πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων “Ρομφαία”:

“Η Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος και ο Εκδοτικός Οργανισμός Π. Κυριακίδη ανακοινώνουν την έκδοση και κυκλοφορία του 2ου Τόμου των έργων του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών & Πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου, του από Δημητριάδος.
Ο τόμος περιλαμβάνει τις Λειτουργικές και τελετουργικές Εγκυκλίους σύνολης της Αρχιερατικής του διακονίας (1974-1998 στην Ι. Μητρόπολη Δημητριάδος και 1998-2008 στην Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών).
Στα κείμενα αυτά αποκαλύπτονται και ξεδιπλώνονται εναργέστατα το λειτουργικό ήθος και πάθος του Μακαριστού Πρωθιεράρχου, το ενδιαφέρον του για την διαρκή λειτουργική αγωγή των πιστών, την συνεχή λειτουργική εκπαίδευση του ιερού κλήρου, την καλλιέργεια της ιεροκηρυκτικής διακονίας, καθώς και την κατά τάξη και ακρίβεια τέλεση όλων των Εκκλησιαστικών ακολουθιών.
Καταγράφεται, επίσης και η αγωνία του για την παρατηρούμενη δυσκολία αποδοχής και κατανόησης των λειτουργικών δρωμένων από τους νέους, κυρίως, της εποχής μας, γεγονός που τον οδήγησε στην ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών, που υπήρξαν καρπός της αδιάλειπτης και αναμφισβήτητης ποιμαντικής του μέριμνας και φροντίδας”.

ΟΙ ΑΥΛΙΚΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
__________________________

Από ότι διαπιστώνω οι αυλικοί του αείμνηστου Χριστόδουλου συνεχίζουν απτόητοι το εργο τους με την προβολή του εκλεκτού της καρδιάς τους. Δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που ενθουσιάζει ορισμένους με την προσωπικότητα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου. Για τους μεν αυλικούς του δεν δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε τους λόγους. Η παράγραφος που παραθέτουμε με έντονα στοιχεία εξηγεί πολλά. Οχι όλα!

ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ
___________________________

Οι υπόλοιποι, όμως, που αναπολούν ακόμη με νοσταλγία το Χριστόδουλο; Αν υπήρχε Νόμπελ αφέλειας θα μπορούσαν επάξια να το διεκδικήσουν! Κάποιοι ανώνυμοι οπαδοί του λ.χ. έγραψαν σχόλια στον ιστοχώρο ισχυριζόμενοι ότι ο Χριστόδουλος ήταν μέγας Αρχιεπίσκοπος επειδή αφύπνισε το λαό εναντίον του κινδύνου της παγκοσμιοποίησης με τους αγώνες που έκανε για το θέμα των ταυτοτήτων!!!
Δεν απευθυνόμαστε στους αυλικούς του βέβαια! Αυτοί ξέρουν από πρώτο χέρι – και μάλιστα χέρι γενναιόδωρο – τον αληθινό Χριστόδουλο. Ο διάλογος γίνεται με αυτούς που πίστεψαν στο Χριστόδουλο ως μέγα “αντιπαγκοσμιοποιημένο” ηγέτη. Για να βοηθήσουμε τους τελευταίους να μορφώσουν την αληθινή εικόνα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου παραθέτουμε απόσπασμα από τον κοσμικό τύπο με τα ευρήματα της πολυτελούς έπαυλής του, άμα τη εκδημία του:

ΤΑ “ΑΝΤΙΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΑ” ΑΝΑΚΤΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
_______________________

“Μετά το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου άνοιξαν το ιδιαίτερο δωμάτιο στο ανάκτορο-σπίτι του. Ένας Αρχιεπίσκοπος του οποίου «μέριμνα είναι η σωτηρία της ψυχής» διατηρούσε μεταξύ άλλων: 600 ζεύγη χρυσά ή αργυρά μανικετόκουμπα. Απ’ αυτά τα 140 ζευγάρια έχουν διαμάντια και μερικά έχουν ζαφείρια. Πάνω από 100 πολύτιμα χρυσά και αργυρά στυλό και πένες ανεκτίμητης αξίας. Πάρα πολλούς χρυσούς και αργυρούς σταυρούς ευλογίας με πολύτιμα πετράδια. Έναν μεγάλο πολυτιμότατο πολυέλαιο Baccarat αξίας 50.000 ευρώ, η ανώτερη φίρμα στον κόσμο. Καναπέδες και πολυθρόνες του σαλονιού, των γραφείων και των δωματίων από τις δυό ακριβότερες φίρμες του κόσμου Versace και Armani. Μεταξωτές κουρτίνες πολυτιμότατες από τις καλύτερες φίρμες στον κόσμο σε όλο το ανάκτορο. Εκατοντάδες λευκά πουκάμισα, τα περισσότερα μεταξωτά. Εκατοντάδες ζεύγη παπουτσιών, όλα από τις δυό ακριβότερες φίρμες του κόσμου Sebago και Church’s, απ’ αυτά που φορούν μόνο οι Άγγλοι πρίγκιπες, λόρδοι και άλλοι αριστοκράτες. Τρεις δεκάδες σετ με καθημερινά δεσποτικά άμφια. 50 επίσημες και μεγαλοπρεπείς αρχιερατικές στολές αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ η καθεμία. Και πολλά άλλα που κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε. Όλα γι’ αυτόν τον εδώ «μάταιο» κόσμο”. (“Πολίτης”).

Ο ΘΕΟΣ ΑΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ
___________________

Ο Θεός ας του συγχωρήσει τα πολλά εκκλησιαστικά εγκλήματα που διέπραξε κατά της άμωμης μας πίστης. Τι να πρωτοθημηθούμε; Οτι μας κουβάλησε τον Πάπα στην Αθήνα; Οτι πήγε στο Βατικανό παρά την αντίθετη γνώμη της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος; Οτι δημιούργησε την έριδα με το Πατριαρχείο; Οτι προώθησε κληρικούς όπως τους Μεσσηνίας, Δημητριάδος και Σύρου στο επισκοπικό αξίωμα; Οτι πλαστογράφησε τα ψηφοδέλτια για να μεταθέσει τον Μπεζενίτη στην Αττική; Οτι πρωτοστάτησε στη δημιουργία του κινήματος του Νεοβαρλααμισμού που ακόμη ταλανίζει την Εκκλησία; Οτι χαρακτήριζε “Ταλιμπάν της Ορθοδοξίας” τους παραδοσιακούς πιστούς; Οτι συγχρωτιζόταν με τους εφοπλιστές και διέμενε στα “αντιπαγκοσμιοποιημένα” «Four Seasons»; Οτι εξευτέλισε την Εκκλησία με το παραδικαστικό κύκλωμα; Οτι διαιώνισε το εκκλησιαστικό πρόβλημα αντί να το λύσει με την αποκατάσταση του κανονικού Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος στο Θρόνο του;
Οπως είπαμε, Θεός συγχωρέσει τον! Δεν τα έχουμε με ένα κεκοιμημένο, αλλά έκανε πολύ, πάρα πολύ κακό στην Εκκλησία.

*******************************

ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟY

ΚΑΙ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Τεράστιο σκάνδαλο σείει εκ θεμελίων τον Παπισμό εξαιτίας της σεξουαλικής κακοποίησης χιλιάδων παιδιών από κυκλώματα παιδόφιλων φραγκοπαπάδων με την πλήρη κάλυψη των επισκόπων τους.

Από αυτό το έγκλημα δεν εξαιρείται ούτε και ο ίδιος ο Πάπας. Ως Αρχιεπίσκοπος Μονάχου και αργότερα ως Καρδινάλιος για “την ορθότητα της πίστης” κουκούλωνε συστηματικά τα σκάνδαλα των φραγκοπαπάδων. Ας σημειωθεί μάλιστα ότι πολλά από τα θύματα ήταν κωφάλαλα και άλλα αθώα παιδάκια με διάφορες αναπηρίες!!!

Η ΚΥΠΡΟΣ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑΝΙΑ ΓΑΛΗΝΗ ΤΗΣ

__________________

Ενώ τα ΜΜΕ, ανά την υφήλιο, οι Παπικοί πιστοί αλλά και κάθε άνθρωπος με στοιχειώδη αξιοπρέπεια ξεσηκώθηκαν και διαμαρτύρονται για τα απίστευτα αίσχη εναντίον των αθώων παιδικών ψυχών, στην Κύπρο επικρατεί οι Αρχιερείς της Κυπριακής Εκκλησίας και η Πολιτεία ετοιμάζονται πυρετωδώς να υποδεχθούν τον Πάπα Βένεδικτο ΙΣΤ΄το μέγα προστάτη των παιδεραστών φραγκοπαπάδων!!!

Ούτε ένας (επαναλαμβάνω ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ!) Κύπριος ιεράρχης μέχρι στιγμής δεν έχει εγερθεί εκ του ύπνου της ουράνιας γαλήνης του για να ζητήσει πάραυτα και αμελλητί την ακύρωση της επίσκεψης του Πάπα.

Συνειδητοποιούν άραγε ότι η Εκκλησιαστική Ιστορία θα καταγράψει με τα πιο μελανά χρώματα τη στάση τους;

Συνειδητοποιούν την ευθύνη τους έναντι του Θεού;

Δεν υπάρχει ούτε ένας αρχιερέας της Εκκλησίας της Κύπρου που να έχει τη στοιχειώδη ανθρωπιά να πει ότι ο Πάπας είναι persona non grata “στην νήσο των Αγίων και των ηρώων”;

ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΑΚΑΡΙΟΤΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ

_________________

Απευθυνόμασε σε όλους ανεξαίρετα τους αρχιερείς της Κύπρου!

Και στους υπέρμαχους των εθνικών δικαίων της Κύπρου.

Και σε αυτούς που κατοικοεδρεύουν στο θείο γνόφο.

Και σε όσους έχουν δυσκολία να μιλήσουν επειδή τη μίτρα την ημέρα της χειροτονίας τους τη φόρεσαν στο στόμα αντί στο κεφάλι.

Και στους εκπρόσωπους της “Κυπριακής Ορθοδοξίας”.

Και στους Ηρακλείς του Οικουμενικού Θρόνου.

Ακόμη και στους συνειδητούς Οικουμενιστές.

ΓΙΑΤΙ ΟΜΟΦΩΝΕΙΤΕ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΛΘΕΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ;

______________________

Είστε όλοι απολύτως ομόφωνοι στην προώθηση αυτού του εγκλήματος, που προσβάλλει, όχι μόνον την αλήθεια του Ευαγγελίου, αλλά ακόμη και την πιο στοιχειώδη ανθρωπιά;

Γιατί θέλετε να φέρετε τον Πάπα στην Κύπρο;

Για να καταπατήσετε τους κανόνες της Εκκλησίας που απαγορεύουν τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς;

Για να εμπεδώσετε το “λαικό Οικουμενισμό”;

Για να χαντακώσει το εθνικό μας θέμα με το καταρρακωμένο κύρος του αφού αποδεδειγμένα στη συνείδηση της ανθρωπότητας υπήρξε προστάτης των παιδόφιλων φραγκοπαπάδων για δεκαετίες;

Ή μήπως για να “ευλογήσει” με την κουστωδία του τα παιδιά μας όπως “ευλόγησε” και τα δικά του αθώα και ανυπεράσπιστα παιδιά;

Ούτε ένας Κύπριος Ιεράρχης δεν θα μιλήσει για το θέμα;

Κανείς δεν θα ζητήσει ακύρωση της επίσκεψης του Πάπα μια επίσκεψη που έτσι και αλλιώς δεν έπρεπε ποτέ να είχε απευθυνθεί στον αιρεσιάρχη της Ρώμης;

___________________________________________________

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ;

Eπιτίμια ακοινωνησιας
και σε μοναστηρια
της Σερβιας

Ο ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΙΕΦΤΙΤΣ

ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΣΤΟ

ΚΟΣΣΟΒΟ ΡΗΜΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥ

Το φαινομενο των επιτιμιων της ακοινωνησιας που αποτελουν προϊοντα της εμπαθους αρχιερατικης κακιας και μοχθηριας και ξεκινησαν εδω στην Ελλαδα με την αντικανονικη επιβολη τους στον μητροπολιτη Αττικης και Μεγαριδος κ.Νικοδημο «κολησε» και στις μονες της Σερβιας.
Μετα την μονη της Μεταμορφωσεως του Σωτηρος Ναυπακτου που πρωτος τα επεβαλε αυθαιρετως ο μητροπολιτης Ιεροθεος, και ακολουθησε μονη της Χαλκιδος απο τον μητροπολιτη Χαλκιδος, και η μονη Καλογραιων στην Καλαματα απο τον περιβοητο μητροπολιτη Χρυσοστομο Σαββατο, τωρα «κολησε» η σατανικη αυτη ασθενεια και στη Σερβια.
Ο, ως ταυρος εν υαλοπωλείο, συνταξιουχος Αθανασιος Γιεφτιτς, επεβαλε το επιτιμιο της ακοινωνησιας στους μοναχους δύο μονων της μητροπολεως Ρασκας και Πριζρενης επειδη μενουν πιστοι στον επισκοπο και πατερα τους μητροπολιτη Κοσσοβου ΑΡΤΕΜΙΟ.
Αφου απομακρυναν αυθαιρετως, παρανομως και αντικανονικως τον μητροπολιτη Αρτεμιο τωρα προβαινουν σε νεους τραμπουκισμους και σε νεες αυθαιρετες και ανιερες πραξεις και προσπαθουν να επιβαλουν με το ετσι θελω την αναγνωρισι τους, που οι μοναχοι του Κοσσοβου τους την αρνουνται.

Εχουμε την σπουδαια και ευχαριστη ειδησι οτι ολα τα μοναστηρια της Σερβιας ειναι με το μερος του μητροπολιτη Ρασκας και Πριζρενης Αρτεμιου.
Και αυτο το γεγονος για τους πραξικοπηματιες – Αθανασιο Γιεφτιτς, Ειρηναιο Μπουλοβιτς και Αμφιλοχιο Ραντοβιτς, και τα δυο αλλα …υποτεκνα τους και μαζι και με τον φιλοπαπικο πατριαρχη Ειρηναιο που απαρτιζουν την μικρη συνοδο της Σερβιας – αυτη λεγω η λατρεια του μοναχικου κοσμου της Σερβικης γης απεναντι στον διωκομενο αγιο μητροπολιτη Αρτεμιο, στεκεται ως βασανιστικος καρφος στους οφθαλμους τους.
Και ιδου τα νεα τους κατορθωματα.Ο Αθανασιος Γιεφτιτς προβαινει συνεχως σε νεες αχαρακτηριστες πραξεις μεσα στην μητροπολι του Κοσσοβου που δεν θα διεπρατταν ουτε και αυτοι οι βαρβαροι Αλβανοι.
Απαγορευσε την τελεσι της θειας λειτουργιας οχι μονο στους ιερεις δυο μονων να λειτουργουν αλλα και σε καθε αλλο ιερεα που θα ερχονταν στη μονη.
Οι μονες ειναι των Αγιων Αρχαγγελλων που βρισκεται σε αλβανικο περιβαλλον του Κοσσοβου και του Μαυροποταμου.
Πως να χαρακτηριση κανεις αυτες τις βαρβαρες και αχαρακτηριστες πραξεις του Αθανασιου Γιεφτιτς;
Το αφηνουμε στους επισκεπτες μας.

ΑΤΥΧΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

___________________

Ατυχή (ατυχέστατη για να ακριβολογώ) εγκύκλιο εξαπέλυσε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος αναφορικά με το πενταετές μνημόσυνο του προκατόχου του Ιάκωβου. Την παραθέτουμε όπως την διαβάσαμε στο Εκκλησιαστικό Πρακτορείο ειδήσεων “Αμήν” και τη σχολιάζουμε στη συνέχεια:

Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

__________________

“Το Σάββατο, 10 Απριλίου, σηματοδοτεί το τέλος ενός ευλογημένου κεφαλαίου στην ιστορία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής, διότι είναι η 5η Επέτειος από την εκδημίαν του σεβασμίου και προσφιλούς προκατόχου μου, αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Ιακώβου. Από την πρώτη στιγμή της αφίξεώς του στις ακτές αυτού του έθνους, την Άνοιξη του 1939, ο Σεβασμιώτατος ηργάσθη επί μακρόν και σκληρά, οδηγώντας την κοινότητά μας από τις μεταναστευτικές ρίζες της στην καθημερινή Αμερικανική πραγματικότητα. Πρωτεργάτης των πολιτικών και θρησκευτικών ελευθεριών καθ’ όλη την διάρκεια της ποιμαντορίας του, υπηρέτησε πιστά με ανωτερότητα και παραδειγματική αφοσίωση ως Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής επί 37 και πλέον έτη, και πράγματι, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, ηγωνίσθη τον καλόν αγώνα, τον δρόμον τετέλεκε, την πίστιν τετήρηκε (Β΄ Τιμ. 4:7).

Σε αναγνώριση αυτής της Επετείου, παρακαλώ όλες τις ενορίες της καθ’ ημάς Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής να τελέσουν Μνημόσυνο 5 ετών στο πέρας της Θείας Λειτουργίας την Κυριακή, 18 Απριλίου, ικετεύοντας τον Παντοδύναμο Θεό να χαρίζη αιώνια ανάπαυση στην ψυχή του ακούραστου αυτού εργάτου του Αμπελώνος του Κυρίου μας. Ας καταστή αυτή η ημέρα ευκαιρία όχι μόνον προσευχής για την αιώνια ανάπαυσή του, αλλά και δυνατότητα προσφοράς ευχαριστιών στον Θεό, ο Οποίος ευλόγησε την Εκκλησία μας με αυτόν τον διακεκριμένο κληρικό ο οποίος επηρέασε τις ζωές αμέτρητων ανθρώπων. Είθε η μνήμη του να είναι αιώνια!

Με αγάπη και εκτίμηση εν

Χριστώ Αναστάντι,

† ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος”

ΠΛΗΡΗΣ ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

_____________________

Λυπάμαι πολύ αλλά δεν έχω καμιά διάθεση να συμφωνήσω με το Σεβασμιότατο Αμερικής. Οι επαινετικοί χαρακτηρισμοί που αποδίδει στον αείμνηστο Ιάκωβο (Κουκούζη) είναι με τον επιεικέστερο δυνατό χαρακτηρισμό ατυχέστατοι. Αδυνατώ να αποδεχθώ ότι πιστεύει ειλικρινά ότι ο Ιάκωβος “ηγωνίσθη τον καλόν αγώνα, τον δρόμον τετέλεκε, την πίστιν τετήρηκεν”. Οπως λέγουν οι Αμερικανοί ο κ. Δημήτριος “knows better than that”!

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ο ΙΑΚΩΒΟΣ

____________

Βαμμένος οικουμενιστής ήταν ο αείμνηστος Ιάκωβος, μάνατζερ ήταν, επικοινωνιακός ήταν, των λιμουζίνων ήταν, των επαύλεων του Martha Vineyard ήταν, των πρωτοκλισιών στα δείπνα των ισχυρών του κόσμου ήταν, όλων των περίλαμπρων πατριαρχικών θρόνων μόνιμος εραστής ήταν και σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση και για ΚΑΝΕΝΑ λόγο οδοδείκτης προς τον Ουρανό δεν ήταν. Πύργωσε το εκπροτεσταντισμένο οικοδόμημα της Εκκλησίας της Αμερικής μέχρι τρίτου ουρανού. Ενα οικοδόμημα που φύτευσε η δεξιά του Μελέτιου Μεταξάκη και πότισε η αριστερά του Αθηναγόρα. Χειροτόνησε ότι χειρότερο για επισκόπους. Περιβαλλόταν από υλιστές και συγκρητιστές. Μόνο λιβάνι δεν μύριζε και μέχρι το τέλος της ζωής του έγραφε διθύραμβους για τον Αθηναγόρα.

ΑΤΥΧΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

___________

Δεν ξέρω ποια σκοπιμότητα οδήγησε το Σεβασμιότατο κ. Δημήτριο να αναλύεται σε κολακείες που δεν έχουν αντίκρυσμα στο χρηματιστήριο της Ιστορίας και της Ορθοδόξου θεολογίας. Σε κάθε περίπτωση λυπάμαι να παρατηρήσω ότι ούτε ευσταθούν όσα αναφέρονται στην εγκύκλιο, ούτε το Σεβασμιότατο Αμερικής τιμά η εγκύκλιος. Μνημόσυνο για την ψυχή του αείμνηστου Ιάκωβου μάλιστα! Αλλά όχι με αυτούς τους επαίνους. Σιγά τον Απόστολο Παύλο που “ηγωνίσθη τον καλόν αγώνα, τον δρόμον τετέλεκε, την πίστιν τετήρηκε”.

___________________________________________________-

__________________________________________________________-

Ο ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Το επίσημο περιοδικό της Εκκλησίας της Κύπρου “Απόστολος Βαρνάβας” (τεύχος Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου 2009) περιέχει κείμενο που αναφέρεται στην ανακήρυξη τις Ιεράς Μονής του Αποστόλου Βαρνάβα σε Σταυροπηγιακή.

Μεγάλη Πέμπτη  βράδυ

Το τελος των διωκτων

«Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες (αὐτοῖς) κακὰ τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς» (᾿Ησ. 26,15)

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΜΕ, ἀγαπητοί μου, πρακτι­κῶς τοὺς τέσσερις περίφημους στίχους ποὺ συνοδεύουν τὸ ἀλληλούια στὴν ἀρχὴ τοῦ ὄρ­θρου, ἀμέσως μετὰ τὸν ἑξάψαλμο. Εἶνε λόγια τοῦ προφήτου Ἠσαΐου καὶ ψάλλονται στὶς ἀ­κολουθίες τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομά­δος τὶς τρεῖς – τέσσερις πρῶτες μέρες. Ὁ πρῶ­τος στίχος, ὅπως ἀκούσαμε, εἶνε· «᾿Εκ νυ­κτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θε­ός, διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9α´), καὶ σημαίνει· Χριστιανέ, νὰ προσεύχεσαι συχνότερα ἀπ᾿ ὅ,τι μέχρι σήμερα, ἡ προσ­ευχὴ νὰ εἶνε γιὰ σένα ἱερὸ καθῆκον. Ὁ δεύ­τε­ρος στίχος λέει· «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐν­οικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (ἔ.ἀ. 26,9β´), δηλαδή· Χριστιανέ, πρόσεξε στὶς σχέσεις σου μὲ τοὺς ἄλλους νὰ μὴν ἀδικήσῃς κανένα, διότι αὐτὸς ποὺ λ.χ. μοιράζεται μὲ ἕνα κλέφτη τὰ κλεμμέ­να καὶ ἀδικεῖ, αὐτὸς «μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυ­χήν» (Παροιμ. 29,24). Ὁ τρίτος στίχος ―χθὲς τὸν ἑρ­μη­νεύσαμε― λέει· «Ζῆλος λήψεται λαὸν ἀ­παί­δευ­τον, καὶ νῦν πῦρ τοὺς ὑπεναντίους ἔ­δεται» (Ἠσ. 26,11β΄)· καὶ ἐπ᾽ αὐτοῦ εἴπαμε ὅτι, ἀλ­λοίμονο στὸ λαὸ ποὺ ἔπεσε σὲ χέρια δημαγω­­γῶν ποὺ κατορθώνουν ν᾽ ἀνεβοῦν στὴν ἐξ­ουσία, διότι μὲ τὰ συνθήματα τέτοιων ἀπατε­ώνων τὰ ἔθνη διαφθείρονται· ὁ λαὸς παύει πλέον νὰ εἶνε συνειδητοποιημένος, γί­νεται ῥομπότ, δοῦλος, ἀνδρείκελο, καταντᾷ ὄχλος· καὶ ὁ ὄχλος, ὅπως διδάσκει ἡ ἱστορία, μπορεῖ νὰ διαπράξῃ καὶ τὰ μεγαλύτερα ἐγ­κλήματα ἐν ὀνόματι τῶν ὡραιοτέρων ἰδεῶν.

Ἀπόψε τελειώνουμε ἑρμηνεύοντας τὸν τελευταῖο στίχο· «Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες (αὐτοῖς) κακὰ τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς» (ἔ.ἀ. 26,15). Τιμώρησέ τους, δηλαδή, Κύριε, τοὺς μεγάλους καὶ ἰσχυροὺς τῆς γῆς, τιμώρησέ τους. Τί λέει ἐδῶ ὁ προφήτης; Ὁμιλεῖ περὶ τῶν κακῶν ἀνθρώπων ποὺ εἶνε στὴν ἐξουσία.

* * *

Ποιός εἶνε, γενικά, ὁ κακὸς ἄνθρωπος; Δὲν εἶνε ἐκεῖνος ὁ ἁμαρτωλός, ποὺ ἀπὸ συναρπα­­γὴ τοῦ διαβόλου διαπράττει κάποιο ἁμάρτημα, καὶ κατόπιν μετανοεῖ καὶ χύνει δάκρυα καὶ ζητάει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Κακὸς εἶνε αὐτὸς ποὺ ἡ κακία – ἡ ἁμαρτία ἔχει διαποτίσει ὅλο τὸν ψυχικό του κόσμο καὶ ἔχει διαφθαρῆ μέ­χρι τὰ κύτταρά του. Ἡ κακία σ᾽ αὐτὸν ἔχει προχω­ρήσει βαθειὰ στὸν ἐσωτερικό του κό­σμο καὶ τοῦ ἔγινε δευτέρα φύσις. Σκέπτεται συνεχῶς τὸ κακό. Τὴ νύχτα ὕπνος δὲν τὸν πιάνει· δι­αλογίζεται καὶ σχεδιάζει τί κακὸ θὰ κάνῃ τὸ πρωῒ ποὺ θὰ σηκωθῇ. Ἡ σκέψι του εἶνε προσηλω­μέ­νη στὸ κακό. Ὅπως εἶπα καὶ ἄλλοτε, πές μου τί σκέπτεσαι τὴ νύχτα, νὰ σοῦ πῶ τί εἶσαι.
Τέτοιοι κακοὶ ἦταν λ.χ. ὁ ᾿Ιούδας, ὅπως τὸν περιγράφουν τὰ τροπάρια τῆς Μεγάλης Ἑ­βδο­μάδος. Εἶχε εἰσχωρήσει μέσα του ἡ κακία – ἡ φιλαργυρία. Δὲν εἶχε ἁπλῶς ἐπιθυμία χρή­ματος· εἶχε «λύσσα φιλαργυρίας» (Μ. Πέμ., β´ ἀ­πόστ. αἴν.). Κακοὶ ἦταν οἱ ψευδομάρτυρες. Κα­κὸς ἦταν καὶ ὁ λαὸς πού, ἐνῷ εὐεργετήθηκε τόσο ἀπὸ τὸ Ναζωραῖο, ὠρύετο «Σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν» (Λουκ. 23,21). Πρὸ πάν­των ὅ­μως κακοὶ ἦταν οἱ «ἔνδοξοι τῆς γῆς», οἱ θρησκευτικοὶ καὶ πολιτικοὶ ἄρχοντες τῆς ἐποχῆς· ὁ Ἄννας καὶ ὁ Καϊάφας ποὺ δίκασαν τὸ Χριστό, καθὼς καὶ ὁ Πιλᾶτος πού, μολονό­τι ἔνιψε τὰς χεῖρας του καὶ εἶπε «᾿Αθῷός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵ­ματος τοῦ δικαίου τούτου» (Ματθ. 27,24), ἐν τούτοις ὑπέγραψε τὴν θανάτωσί του.
Ποιό ἦταν ἆραγε τὸ τέλος ὅλων αὐτῶν; ᾿Εμέ­να ρω­τᾶτε; Τὸ γράφει ἡ ἱστορία. Οἰκτρό. Ποιό ἦταν τὸ τέ­λος τοῦ ᾿Ιούδα; μιὰ ἀγχόνη! Ἀπελπισμέ­νος ἀπὸ τὴν ἐνοχή, πῆγε καὶ κρεμάστηκε, αὐ­τοκτόνησε. Οἱ ἀρχιερεῖς Ἄννας καὶ Καϊ­ά­φας εἶχαν κι αὐτοὶ κακὸ τέλος· ἦρθαν οἱ ῾Ρω­μαῖοι, ἀνέσκαψαν τὰ ᾿Ιεροσόλυμα, ἀλέτρι πέρασε ἐ­κεῖ ποὺ ἦταν τὰ μέγαρά τους καὶ τὰ δικαστήριά τους. Καὶ ὁ Πόντιος Πιλᾶτος ἄσχημο τέ­λος εἶχε· ἔχασε τὴ θέσι του, ἔ­φυγε μακριά (μιὰ παράδοσις λέει, ὅτι ἔφτασε ἐξόριστος στὴν Ἑλβετία), κ᾽ ἐκεῖ ἀπελπισμέ­νος αὐ­τοκτόνησε πέφτοντας ἀπὸ ψηλὰ στὰ νερὰ μιᾶς λίμνης. Ὁ λαὸς τέλος, ποὺ φώναζε «Σταύ­ρωσον αὐτὸν» καὶ «Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν» (Ματθ. 27,25), πλήρωσε μὲ τὸ ἴδιο νόμισμα. Ὅπως λέει ὁ ἱ­στορικὸς ᾿Ι­ώσηπος, τὸ 70 μ.Χ. ἔφτασαν οἱ λεγεῶ­νες τῆς ῾Ρώμης, πολιόρκησαν καὶ κατέλαβαν τὰ ᾿Ιερο­σόλυμα. Δὲν ἄφησαν «λίθον ἐπὶ λίθον» (ἔ.ἀ. 24,2), καὶ ἄρχισαν νὰ σταυρώνουν συνεχῶς ᾿Ιουδαί­ους. Τόσο πολλοὺς σταύρωσαν, ὥστε ἐξαν­τλήθηκαν τὰ ξύλα, δὲν ὑπῆρχαν πλέον ἄλ­λα δέντρα στὸ δάσος γιὰ νὰ κάνουν σταυρούς.
Τί σημαίνουν αὐτά; Ὅτι τέτοιο τέλος θὰ ἔ­χουν καὶ ὅλοι οἱ διῶκτες τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι καταδιώκουν τὴν πίστι τοῦ Εὐαγγελίου.

* * *

Καὶ σήμερα παρουσιάζονται τέτοιοι ἰσχυροὶ ἐκκλησιομάχοι, ὅπως λέγαμε χθὲς καὶ προ­χθές. Εἶνε κακοί, ἔχουν κακία μέσα τους. Δὲν εἶνε ἁπλῶς ἁ­μαρτωλοί. Ὁ ἁμαρτωλὸς μετανοεῖ. Ὁ κακὸς ἔχει τὴν ἐμμονὴ τοῦ διαβόλου καὶ δὲν μετανοεῖ. Μισεῖ ὅ,τι ὡραῖο, ὅ,τι ὑψηλό, ὅ,τι μέ­γα· μισεῖ τὴν πίστι – τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὸν στενοχωρεῖ ἡ παρουσία της. Δὲ θέ­λει νὰ βλέπῃ παπᾶ· ἅμα δῇ ῥάσο στὸ δρό­μο, τὸν πιάνει δαιμόνιο. Εἶνε κι αὐτὸ μία ἀπό­δειξις ὅτι ἡ θρησκεία μας εἶνε ἀληθινή. Δὲν τοὺς βλέπετε πῶς κάνουν; ἀσχημονοῦν, βλαστημοῦν, καταριῶνται, ἀφρίζουν. Νὰ μὴ δοῦν ἱερέα μπροστά τους· τὸ θεωροῦν ὡς κακὸ συναπάντημα. Στενοχωροῦνται ν᾿ ἀκοῦν κήρυ­γμα· βουλώνουν τ᾿ αὐτιά τους. Ἐνοχλοῦνται ὅ­­ταν χτυπᾷ ἡ καμπάνα· πότε νὰ σταματήσῃ! λένε. Στὴ Φλώρινα ὡρισμένους τοὺς πειράζει ἀκόμα κι ὁ σταυρὸς ποὺ μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ στήσουμε στὸ ὕψωμα 1.020 καὶ φωταγωγεῖ­ται τὴ νύχτα· τρίζουν τὰ δόντια καὶ θέλουν νὰ τὸν γκρεμίσουν μὲ δυναμίτη· ἄλλο σύμβολο θέλουν αὐτοὶ νὰ στήσουν ἐκεῖ.
Εἶνε ἀνάγκη νὰ ὑπενθυμίσουμε, ποιό θὰ εἶ­νε τὸ τέλος τῶν ἐκκλησιομάχων; Θὰ εἶνε τὸ ἴ­διο μὲ τὸ τέλος ὅλων τῶν διωκτῶν. Πολλοὺς δι­ώκτας ἀναφέρει ἡ ἱστορία. Θὰ ἦταν μακρὸς ὁ λόγος ἂν ἤθελα ν᾿ ἀναφέρω παραδεί­γματα τέτοιων ἀνθρώπων, «ἐνδόξων τῆς γῆς», ποὺ ἀ­­πὸ τὰ ὕψιστα ἀξιώματα ποὺ κατεῖχαν πολέ­μησαν τὸν χριστιανισμὸ καὶ εἶχαν κακὸ τέλος. Σὲ καθεμιὰ ἀπὸ τὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἐφαρμόστηκε τὸ «Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσ­θες αὐ­τοῖς κακὰ τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς». Ἕνα μόνο χαρακτηριστικὸ παράδειγμα θ᾽ ἀ­ναφέ­ρω ἀπ᾽ τὰ πολλά. Εἶνε ὁ ᾿Ιουλιανὸς ὁ Παρα­βά­της. Αὐτὸς μίσησε πολὺ τὴ χριστιανικὴ πίστι. Ἐνῷ ἀνατράφηκε ὡς Χριστιανὸς καὶ στὴν ἀρχὴ φαινόταν πρᾷος καὶ ἥσυχος, ἐνῷ ἦ­ταν φίλος καὶ συμμαθητὴς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου στὴν ᾿Α­θήνα, κατόπιν ὡς βασιλεὺς ἔ­δει­ξε ἄλ­λη στάσι. Μίσησε τὸ χριστιανισμό, ἀρ­­­νή­θηκε τὸ Χριστὸ σὰν ἄλλος ᾿Ιούδας, καὶ κατε­δί­ωξε τὴν ᾿Εκκλησία. Ἔλαβε αὐστη­ρὰ μέ­τρα ἐ­ναντίον της μὲ σκοπὸ νὰ τὴν ἐξουδετερώσῃ καὶ νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν εἰδωλολατρία. Ἀλλὰ τὸ τέλος του ποιό ἦταν! Νόμιζε ὅτι θὰ ξεῤῥιζώσῃ τὸν χριστιανισμό. Δὲν ξεῤῥιζώθηκε ὅμως ὁ χρι­στιανισμός· αὐτός ξεῤῥιζώθηκε. Πολεμώντας ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν στὰ βάθη τῆς Περσίας, ἐκεῖ τραυματίσθη­κε θανάσιμα. Τὸν χτύπησε στὸ στῆθος ἕνα βέ­λος, καὶ τὸ τραῦ­μα ἦταν θα­νατηφόρο. Πεσμένος κάτω στὸ χῶ­μα τῆς γῆς, ἔβαλε τὴ φούχτα του κάτω ἀπ᾽ τὴν πληγή, τὴ γέμισε μὲ τὸ αἷμα ποὺ ἔτρεχε, καὶ μετὰ τὸ σκόρ­πισε στὸν ἀέρα λέγοντας· «Νενίκηκάς με, Ναζωραῖε», Ναζωραῖε, μὲ νί­κη­σες! «Πρόσθες αὐ­τοῖς κακά, Κύριε, πρόσ­θες αὐ­τοῖς κακὰ τοῖς ἐνδό­ξοις τῆς γῆς».

* * *

Τὸ συμπέρασμα, ἀδελφοί μου· ὁ Ναζωραῖ­ος εἶνε ἀήττητος. Καὶ τὸ δίδαγμα ποιό εἶνε· μὴ πτοού­μεθα.
Ἂς λυσσοῦν οἱ ἐχθροὶ τῆς πί­στεώς μας, οἱ ἰ­σχυροὶ τῆς ἡμέρας· ἂς πολεμοῦν τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, ἂς μηχανεύων­ται ὅ,τι θέλουν, ἂς προσπαθοῦν ὅσο μποροῦν. Ἂς χρησιμοποι­­ήσουν ὅλες τὶς μηχανές, ἂς ἐ­φαρμόσουν ὅλα τὰ σατανικὰ σχέδια πρὸς ἐξ­όντωσιν τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Δὲν θὰ τὸ ἐπιτύχουν. Προσωρινῶς θὰ σημειώ­σουν μερικὲς ἐπιτυχί­ες, θὰ ἔχουν ὡρισμένες νίκες· θὰ φανῇ ὅτι κατέβαλαν καὶ ἀποδυνάμωσαν τὸν χρι­στιανισμό. Πάλι ὅμως θὰ τὸν βροῦν μπροστά τους. Γιατί; Διότι ἡ πίστις μας – ἡ ᾿Εκκλη­σία μας δὲν εἶνε ἕνα ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, δὲν εἶνε κάτι ποὺ τὸ δημιούργησε ἄνθρωπος. Ἡ ᾿Εκκλησία μας εἶνε δέντρο ἀθάνατο, ποὺ τὸ φύ­τευσε μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ἡ δεξιὰ τοῦ Κυρίου, αὐ­τὸς ὁ Θεός, ἡ ἁγία Τριάς. Κ᾽ ἕνα τέτοιο δέντρο δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ξεῤῥι­ζώσῃ κανείς. Ὅλοι οἱ δαίμονες τῆς κολάσεως νὰ μαζευτοῦν, δὲ θὰ μπορέσουν νὰ τὸ κλονίσουν. Τὰ τσεκούρια τους θὰ σπάσουν καὶ οἱ ἴδιοι θὰ συντριβοῦν. Καὶ θὰ βρίσκῃ πάντοτε ἐ­φαρμογὴ ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ προφήτου Ἠσαΐα· «Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσ­­­θες αὐ­τοῖς κακὰ τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Oμιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 15-4-1987 βράδυ)

*******************************************

KAI ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ

*********************************************

Veliki Četvrtak veče

Kraj progonitelja

“Gospode, umnožio si narod, umnožio si narod i proslavio si se, ali si ih proterao na sve krajeve zemaljske” (Isaija 26, 15).

Tumačimo dragi moji, četiri predivna stiha koji su popraćeni sa aliluja, na početku jutarnje službe, odmah posle šestopsalma. To su reči proroka Isaije i poju se na bogosluženjima Velike sedmice tri – četiri prva dana. Prvi stih kao što smo već čuli je : “ Dušom svojom žudim tebe noću, i duhom svojim što je u meni tražim te jutrom, jer kad su sudovi tvoji na zemlji” (Isaija 26,9), a te reči znače, hrišćanine, da se moliš češće nego danas, molitva je za tebe sveta obaveza. Drugi stih govori: “uče se pravdi koji žive u vaseljeni” (Isaija 26,9), dakle, hrišćanine pripazi kako se odnosiš prema bližnjima da nikome ne načiniš nepravdu, jer kao što onaj koji npr. deli ukradeno sa kradljivcem čini nepravdu, on “mrzi svoju dušu” (Prop. 29,24). Treći stih – juče smo ga tumačili – govori: “ videće i posramiće se od revnosti za narod, i oganj će progutati neprijatelje tvoje” (Isaij. 26,11). i o njemu smo rekli da, teško narodu koji je pao u ruke demagoga koji uspevaju da dođu na vlast, jer sa sloganima takvih prevaranata narod postaje korumpiran, narod prestaje da bude savestan, postaje robot, rob, kukavica, postaje mnoštvo a mnoštvo kao što nas uči istorija, može da učini najveće žločine u ime određenih ideja. Večeras završavamo tumačenje sa poslednjim stihom: “ Dodaj im zla, Gospode dodaj (im) zla, slavnima. Dakle govori ovaj stih: Kazni Gospode, vladare velike i jake na zemlji, kazni ih . O čemu nam ovde govori prorok? O lošim ljudima koji su na vlasti.

Ko je uopšte, zao čovek. Nije onaj koji je grešan, onaj koji poveden nečastivim čini neke grehe, a zatim se kaje i lije suze i traži milost Božiju. Zao je onaj čovek, čija zloća – greh je ispunio ceo njegov duševni svet i zatrovan je do svojih ćelija. Zloća je kod njega ušla duboko u njegov unutrašnji svet i postala je njegova druga priroda. Razmišlja neprestalno o zlu. Noću ga ne hvata san, razmišlja i planira kakvo će zlo učiniti ujutru kada se probudi. Pomisao njegova je priviknuta na zlo. Kao što sam i rekao ranije, kaži mi o čemu razmišljaš noću, da ti kažem ko si. Takvi zločinci su bili npr. Juda, kao što ga opisuju tropari Velike Sedmice. U njega je ušla zloća – srebroljublje. On nije samo imao želju za novcem ali je imao u sebi “maniju srebroljublja” (V. Čet. B apost. himn.). Zli su bili lažni svedoci. Zao je bio i narod, koji je primio toliko dobročinstava od Nazarećanina, vikao je sada: “Raspni ga, raspni ga” (Luk. 23,21). Pre svega kao što su zli bili “ vođe zemaljske”, religiozne i političke vođe onoga doba. Anna i Kajafa koji su sudili Hristu, kao i Pilat koji je oprao svoje ruke i rekao: “ ja sam nevin u krvi ovoga pravednika; vi ćete videti” (Mat. 27,24), ipak je potpisao presudu da ga ubiju. Koji je bio kraj svih njih? Mene pitate? Istorija o tome piše. Gorak. Koji je bio Judin kraj; jedno vešalo! Očajan od krivice, otišao je i obesio se, izvršio je samoubistvo. Arhijereji Anna i Kajafa i oni su imali loš kraj, došli su Rimljani, prekopali Jerusalim, plugom su prošli tamo gde su bili njihovi dvorci i sudovi. A Pondije Pilat je imao ružnu končinu , izgubio je svoj položaj, daleko je otišao (jedno predanje govori da je proteran u Švajcarsku), a tamo je očajan izvršio samoubistvo bacivši se sa velike visine u vodu jednog potoka. Narod koji je na kraju vikao: “Raspni ga” i “Krv njegova na nas i decu našu!” (Mat. 27,25), platio je istom kovanicom. Kao što navodi istoričar Josip, 70 godine p. H. stigli su čuveni legioni Rimski, opkolili su i zauzeli Jerusalim. Nisu ostavili “kamen na kamenu” (e.a. 24,2), i počeli su neprestalno da raspinju Judejce. Toliko su ih raspeli, da su potrošili sva drva, nije više bilo drveća u šumama da naprave krstove. Šta to znači? Da će takav kraj imati i svi progonitelji Hrista, koji progone veru Evanđelja.

I danas se javljaju takvi jaki crkvoborci, koji kao što smo već rekli su zli, imaju zlo u sebi. Nisu samo grešni. Grešnik se kaje. Zao čovek ima upornost nečastivog i ne kaje se. Mrzi, sve što je lepo, sve što je uzvišeno, sve što je veliko, mrzi veru – Crkvu Hristovu, ometa ga njeno prisustvo. Ne želi da vidi sveštenika, ako vidi mantiju na putu, obuzima ga demon. I to je jedan dokaz da je naša religija istinita. Ne vidite li ih samo šta čine? Psuju, proklinju, pene itd. Ne vole da čuju propoved, zatvaraju svoje uši. Smeta im kada zvoni zvono, kada će prestati kažu? U Florini pojedincima smeta i krst koji nas je udostojio Bog da postavimo na visini od 1.020 m , koji je osvetljen noću, škripe oni zubima i žele sa dinamitom da ga unište. Neke druge simbole oni žele tamo da postave.

Velika je potreba da podsetimo, kakav će biti kraj crkvoboraca? Kao i kraj svih progonitelja . Mnogo progonitelja navodi istorija. Bio bi ovaj moj govor veoma dug, ako bih navodio primere takvih ljudi, “ moćnika zemaljskih”, koji su sa velikih položaja koje su imali se borili protiv hrišćanizma a imali su lošu končinu. U svakom od tih slučajeva su se ispunile reči : “Gospode, dodaj im zla, dodaj zla moćnicima zemaljskim”. Samo jedan karakterističan primer ću navesti od svih. Primer Julijana Prestupnika. On je veoma mrzeo hrišćansku veru. Iako je vaspitan kao hrišćanin i na početku se pokazao kao krotak i miran, bio je prijatelj i školski drug Velikog Vasilija u Atini, potom je kao car pokazao drugo lice. Mrzio je hrišćane, odrekao se Hrista kao drugi Juda, i proganjao je Crkvu. Uzeo je drastične mere protiv Crkve sa ciljem da je uništi i da ponovo oživi idolopoklonstvo. Ali kakav je bio kraj njegovog ovozemaljskog života? Mislio je da će iskoreniti hrišćanstvo. Nije iskorenjeno hrišćanstvo već je on iskorenjen. Boreći se protiv neprijatelja u dubini Persije, tamo je smrtno ranjen. Pogodila ga je jedna strela u grudi, a povreda je bila smrtonosna. Kada je pao dole na zemlju, stavio je svoju šaku ispod svoje rane, napunio je krvlju koja je isticala, i posle je raneo u vazduh govoreći: “Pobedio si me Nazarećanine”, Nazarećanine, pobedio si me! “Gospode, dodaj im zla, dodaj zla moćnicima zemaljskim”.

Zaključak je, braćo moja, Nazarećanin je nepobediv. A pouka je koja, poučimo se. Ako odluče neprijatelji naše vere, moćnici dana, da se bore protiv svete naše Crkve, nek pokušaju šta žele, nek probaju najbolje što mogu. Nek upotrebe sva sredstva, nek upotrebe sve satanističke planove za uništenje vere Hristove. Neće im uspeti. Zabeležiće samo privremeno neke uspehe, imaće poneku pobedu, činiće se da su uništili i oslabili hrišćanstvo. Ali opet će biti pred njima. Zašto? Zato što naša vera- naša Crkva nije čovečanska tvorevina, nije nešto što su ljudi stvorili. Naša Crkva je drvo besmrtno, koje je usadila u srca ljudi desnica Gospodnja, Bog, Sveta Trojica. A jedno takvo drvo ne može da iskoreni niko. Svi demoni iz pakla da se sakupe, neće moći da ga poljuljaju. Njihovi čekići će se slomiti a oni će biti uništeni. I uvek će naći svoje ispunjenje bogonadahnute reči proroka Isaije: “Gospode, dodaj im zla, dodaj zla moćnicima zemaljskim”.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Govor Mitropolita Florine o. Avgustina Kandiota u svetom hramu Sv. Pantelejmona u Florini 15-4-1987)

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ

Σταυρωθηκε για μας

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ! Ὅπως, ἀγαπητοί μου, ἕνας πίνακας δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ μιὰ μόνο γραμμή, ἀλλὰ εἶνε σύνθεσις πολλῶν γραμμῶν, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ἡ Μεγάλη Ἑβδομὰς εἶνε ἕνας θαυμάσιος πίνακας μὲ πλῆθος λεπτομέρειες, μὲ πλῆθος γραμμές. Καὶ ἡ ἐλαχίστη ἀπὸ αὐτὲς ἔχει μεγάλη ἀξία. Δὲν μποροῦμε βέβαια τώρα νὰ παρουσιάσουμε ὅ­λες τὶς λεπτομέρειες τοῦ θείου δράματος. Θὰ συγκεντρώσουμε τὴ σκέψι μας σὲ ἕνα σημεῖο. Ποιό εἶν’ αὐτό;

* * *

Εἶνε ἕνα ἐρώτημα, ποὺ ὁ ὑμνῳδὸς τῆς Ἐκ­κλησίας θέτει στὸ στόμα τῆς ὑπεραγίας Θεο­τόκου. Σὲ γλῶσσα λυρικὴ καὶ ποιητικὴ παρουσιάζει τὴν Παναγία νὰ στέκεται κάτω ἀπὸ τὸ σταυρὸ τοῦ ἀγαπητοῦ Υἱοῦ της καὶ νὰ ἐ­ρωτᾷ μὲ πόνο· Υἱέ μου, ποιά εἶνε ἡ αἰτία τῆς ἀδίκου σφαγῆς σου; Εἶνε ὁ ὕμνος ποὺ ἀκούγεται κατὰ τὴ διάρκεια ὅλης τῆς Με­γάλης Τεσσαρακοστῆς κάποια βράδια στὸ τέλος τοῦ μεγάλου ἀ­πο­δείπνου· «Σφαγήν σου τὴν ἄ­δικον, Χριστέ, ἡ Παρθέ­νος βλέπουσα ὀ­δυρομένη ἐ­βόα σοι· Τέκνον γλυκύτατον, πῶς ἀ­δίκως θνῄ­σκεις; πῶς τῷ ξύ­λῳ κρέμασαι, ὁ πᾶ­σαν γῆν κρεμάσας τοῖς ὕδασι; Μὴ λίπῃς μό­νην με, Εὐεργέτα πολυέλεε, τὴν Μητέρα καὶ δούλην σου δέομαι».
Τὸ ἴδιο ἐρώτημα κάνει καὶ ἕνας ἐκ τῶν μεγαλυτέρων πατέρων τῆς ἀρχαίας ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος. Στὰ Μονολόγιά του, ποὺ περιέχουν κατανυκτικὲς προσ­­ευχές, καθὼς βλέπει τὸν Κύριο ἐπάνω στὸ σταυρό, λέει· Κύριε, ὅταν ῥίπτω τὸ βλέμμα ἐ­πάνω στὴν γλυκυτάτη μορφή σου, ἀπορῶ καὶ ἐρωτῶ· ἐρωτῶ τὴ γῆ, ἐρωτῶ τὴ θά­λασσα, ἐ­ρωτῶ τὰ ἄστρα, ἐρωτῶ τοὺς ἀν­θρώπους, ἐ­ρωτῶ τοὺς δικαστάς, ἐρωτῶ τὴ φύσι· ποιά ἡ αἰτία τῆς ἀδίκου σφαγῆς τοῦ Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Υἱοῦ τῆς Παρθένου; Καὶ τί ἀπαντᾷ ὁ ἴ­διος· Ἡ αἰτία τῆς σφαγῆς τοῦ Ἰησοῦ εἶνε κάτι πού, ὅσο καὶ ἂν τώρα ἔχῃ ξεθωριάσει στὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων, δὲν παύει νὰ εἶ­νε φοβερὸ καὶ τρομερό. Ποιό εἶν’ αὐτό; ἡ ἁ­μαρτία, οἱ ἁμαρτίες. Ποιές ἁμαρτίες, οἱ δικές του; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! διότι ὁ Κύριος «δὲν ἐποίησεν ἁμαρτίαν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Ἠσ. 53,9· Α΄ Πέτρ. 2,22). Αἰτία τῆς ἀδίκου σφαγῆς τοῦ Χριστοῦ εἶνε οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἀνθρωπότητος ὁλοκλήρου, τοῦ κόσμου ὅλου. Αὐτὸς ὑπῆρξε «ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», ἐκεῖνος ποὺ φορτώθηκε τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου (Ἰωάν. 1,29), καὶ ὡς ἀντιπρόσωπος τῆς ἁμαρτωλοῦ ἀνθρωπότητος, ὡς πληρεξούσι­ος τρόπον τινὰ ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν, ἐπάνω στὸ Γολγοθᾶ προσέφερε θυσία «τὴ ζωή του» ὡς «λύτρον ἀντὶ πολ­λῶν» (Ματθ. 20,28).
Μὲ ἄλλα λόγια, ἐκεῖνα ποὺ ἔπρεπε νὰ ὑποφέρουμε ἐμεῖς, ἐκεῖνα ποὺ ἔπρεπε νὰ ὑποστοῦ­με ἐμεῖς ὡς συνέπειες καὶ ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας μας, αὐτὰ τὰ ὑπέφερε ὁ υἱὸς τῆς Παρθένου, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
Τὰ πόδια τὰ δικά μας, ποὺ σπανίως κινοῦν­ται γιὰ κάτι σοβαρὸ καὶ μεγάλο, καὶ συχνὰ τρέχουν γιὰ μικροὺς καὶ εὐτελεῖς σκοπούς· τὰ πόδια αὐτά, μὲ τὰ ὁποῖα διασχίζουμε τοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες τοῦ κόσμου τούτου γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουμε καθα­ρῶς ἀτομικά, ὑλιστικὰ ἢ κάποτε καὶ ἁμαρτω­λὰ συμφέρον­τα· τὰ πόδια αὐτά, ποὺ διανύουν χιλιόμετρα ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχῃ ἐλπίδα κάποιου κέρδους ἢ ἄλλη σκοπιμότης κοσμική· τὰ πόδια τὰ δικά μας, τὰ ἁμαρτωλὰ καὶ μο­λυσμένα, αὐτὰ ἔπρεπε νὰ καρφωθοῦν, νὰ τρυπηθοῦν μὲ τὰ καρφιά, καὶ ἀπ’ αὐτὰ νὰ ῥεύσῃ αἷμα, τὸ αἷμα τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ἐνόχων, καὶ ὄχι τὰ πόδια τοῦ Κυρίου μας, τὰ πόδια τὰ ἀμόλυντα, μὲ τὰ ὁποῖα βάδισε στὸν κόσμο αὐτὸν ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριὸ καὶ ἀπὸ πολιτεία σὲ πολιτεία, κι ἀνέβηκε βουνὰ καὶ κατέβηκε λαγκάδια, γιὰ νὰ εὕρῃ καὶ σώσῃ τὸ ἀπολωλός. Ὄχι τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τὰ δικά μας πόδια ἔπρεπε νὰ καρφωθοῦν.
Τὰ χέρια τὰ δικά μας, ποὺ μᾶς τά ’δωσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, γιὰ νὰ κάνουμε τὸ καλό, γιὰ νὰ σκορποῦμε ῥοδοπέταλα ἀγάπης γύρω μας, αὐτὰ ἔπρεπε νὰ σταυρωθοῦν μὲ τὰ πιὸ μυτερὰ καρφιά. Δι­ότι, ἐνῷ τὸ χέρι εἶνε τὸ θαυμασιώτερο ἐργαλεῖο, ἐμεῖς μὲ τὸ χέρι αὐτὸ κτυποῦμε τὸν ἀ­δελφό μας, ἁρπάζουμε καὶ κλέβουμε τὰ ξένα πράγματα, μὲ τὸ χέρι αὐτὸ φονεύουμε, μὲ τὸ χέρι αὐτὸ ―τί φρίκη!― στὰ γραφεῖα τῶν ἀνακριτῶν καὶ στὶς αἴθουσες τῶν δικαστηρίων, χωρὶς καμμία συνείδησι τῆς πράξεώς των, πλησιάζουν τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, τὸ παλαμίζουν, ἀγγίζουν δηλαδὴ τὴ φωτιά, καὶ ὁρκίζον­­­­ται ―τὶς περισσότερες μάλιστα φορὲς ψευ­δῶς―, γιὰ νὰ ῥίξουν μέσα στὶς φυλακὲς κάποιον ἄκακο καὶ ἀθῷο. Τὰ χέρια λοιπὸν αὐτά, ἀγαπητοί μου, ἔπρεπε νὰ σταυρωθοῦν, καὶ ὄ­χι τὰ ἀμόλυντα καὶ εὐεργετικὰ χέρια τοῦ Κυρίου μας, ποὺ ὅπου ἄγγιξαν ἔκαναν καὶ τὶς πέτρες νὰ τινάξουν ῥόδα καὶ τὴ γῆ νὰ εὐωδιάζῃ καὶ τυφλοὺς νὰ βλέπουν τὸ φῶς τους καὶ νεκροὺς ἀκόμη ν’ ἀνασταίνωνται σὲ νέα ζωὴ καὶ ν’ ἀποκτοῦν κίνησι.
Ἡ κεφαλὴ ἡ δική μας, τὸ κρανίο ποὺ προστατεύει τὸν ἐγκέφαλό μας, ποὺ ἀντὶ νὰ γεννᾷ σκέψεις μεγάλες καὶ ὑψηλές, γεννᾷ λογισμοὺς χαμερπεῖς καὶ εὐτελεῖς, ἀντὶ νὰ διανοῆται τὰ εὐγενῆ καὶ τὰ ἅγια, ἐπινοεῖ χυδαῖα καὶ ἐγκληματικά, ἀντὶ νὰ παράγῃ διαμάντια καὶ μαργαριτάρια, ἐξάγῃ μαύρους καπνοὺς καὶ θανατηφόρες ἀναθυμιάσεις, σκέψεις σκοτεινὲς καὶ πονηρές, συστροφὲς καὶ δαιμονικὰ σχέδια, αὐτὴ ἡ κεφαλὴ ἡ γεμάτη ἀπὸ οἴησι καὶ ὑπερηφάνεια, αὐτὸ τὸ κρανίο ποὺ γίνεται ἀερόστατο τῆς φαντασίας καὶ πετάει δεξιὰ κι ἀριστερὰ σὲ ματαίους καὶ αἰσχροὺς λο­­γισμούς, σὲ μάταιες βουλὲς καὶ διανοήματα κακίας, αὐτὴ ἡ κεφαλὴ ἔπρεπε νὰ φορέσῃ τὸν ἀκάνθινο στέφανο, καὶ ὄχι ἡ κεφαλὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀκτινοβολοῦσε ὅ,τι φωτεινότερο καὶ ὅ,τι ὑψηλότερο διενοήθη ποτὲ ἀνθρώπινος νοῦς στὸν κόσμο.
Ἡ γλῶσσα, ἡ δική μας γλῶσσα, ποὺ μᾶς τὴν ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ τὸν ὑμνοῦμε, γιὰ νὰ ψάλλουμε ὕμνους στὴν ἁγία Τριάδα· ἡ γλῶσ­σα, ποὺ μᾶς δόθηκε ὡς μέσον συνεννοήσεως μεταξύ μας καὶ γιὰ νὰ γλυκαίνουμε τὸν πόνο τοῦ ἄλλου, αὐτὴ ἡ γλῶσσα ἔπρεπε νὰ γευθῇ τὸ ὄξος καὶ τὴ χολή. Διότι ἐμεῖς μὲ τὴ γλῶσσα λέμε ψέματα, φλυαροῦμε, αἰσχρολογοῦμε, βω­μολοχοῦμε, διαβάλλουμε καὶ συκοφαν­τοῦ­­με. Μὲ τὴ γλῶσσα μας ―τὸ ἀκόμη χειρότερο, τὸ φρικτώτερο ἀπ᾽ ὅλα― βλασφημοῦ­με· αὐτὴ ἡ γλῶσσα γίνεται πλέον γλῶσσα ὀ­χιᾶς καὶ ἀτιμάζει τὸ «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9), τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας. Αὐτὲς οἱ γλῶσσες λοιπὸν ἔπρεπε γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους ὄχι ἁ­πλῶς νὰ πιοῦν ὄξος καὶ χολή, ἀλλὰ νὰ τρυπη­θοῦν καὶ νὰ κρεμαστοῦν ἀπὸ τὸ ξύλο τοῦ σταυ­ροῦ, καὶ ὄχι ἡ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὅταν μιλοῦσε «ἐξεκρέματο ἅπας ὁ λαὸς ἀκούων αὐτοῦ» (Λουκ. 19,48), ὅπως κρέμεται τὸ μελίσσι ἀπ’ τὸ κλαρί. Εἴδατε μελίσσι νὰ κρέμεται ἀπ’ τὴν ἀμυγδαλιά; Ἔτσι κρεμόταν ὅλος ὁ λαὸς ἀπὸ τὴ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅμως ἡ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ ποτίσθηκε μὲ ὄξος καὶ χολή.
Ἕνα ἀκόμη μέλος τοῦ ἀχράντου σώματος τοῦ Χριστοῦ ἔπαθε, ἡ πλευρά του. Τὰ πόδια του τὰ κάρφωσαν, τὰ χέρια του τὰ τρύπησαν, τὴν κεφαλή του τὴν τραυμάτισαν, τὴ γλῶσσα του τὴν πότισαν μὲ ὄξος καὶ χολή. Ἕνα ἀκόμη ὑ­πελείπετο, καὶ ἔγινε κι αὐτό. Ποιό; Τὸν λόγχισαν στὴν πλευρά του. Κάτω ἀπὸ τὴν πλευρὰ αὐτὴ ἦταν ἡ πιὸ καθαρὴ καρδιά, ἡ καρδιὰ ποὺ κτύπησε τοὺς ἁγιωτέρους παλμούς· μιὰ καρδιὰ ὠκεανὸς ἀγάπης, μιὰ καρδιὰ ποὺ αἰσθανόταν τὸν ἄνθρωπο, μιὰ καρδιὰ ποὺ εἶχε πλάτος καὶ βάθος τοῦ οὐρανοῦ. Αὐ­τὴ τὴν καρδιὰ τραυμάτισε ἡ ἀγνωμοσύνη τοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλη καρδιὰ ὅμως ἔ­πρεπε νὰ τραυ­ματισθῇ. Ὄχι ἡ καρ­διὰ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἡ δι­κή μας σκληρὴ καρδιά, στὴν ὁποία φωλιάζουν τὸ μῖσος, ἡ κακία, ἡ ἔχθρα, ὁ φόνος, αὐτὴ ἔπρεπε νὰ κεντηθῇ μὲ τὴ λόγχη.

* * *

Ἀγαπητοί μου! «Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σαρκὸς» τοῦ Χριστοῦ «ὑπέμεινεν ἀτιμίαν δι’ ἡ­μᾶς» (αἶν. Μ. Παρ.), γιὰ νὰ θεραπευθοῦν τὰ δικά μας τραύματα. Γι’ αὐτὸ ἔγινε ὅλος μιὰ πλη­γή, ἕνα τραῦμα. Ὁ προφήτης Ἠσαΐας, 800 χρόνια πρὸ Χριστοῦ, εἶδε τὸν Υἱὸν τῆς Παρθέ­νου νὰ πάσχῃ, καὶ στὴν ἀπορία, γιατί νὰ ὑ­ποφέρῃ, πῆρε τὴ θεόπνευστη ἀπάντησι· «Οὗ­τος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται… Αὐτὸς ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁ­μαρ­τίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν… Τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν» (Ἠσ. 53,4-5).
Ὁ Χριστὸς ἔπαθε, σταυρώθηκε καὶ πέθανε γιὰ μᾶς. Δικές μας ἁμαρτίες σήκωσε, γιὰ δικές μας ἀνομίες πληγώθηκε, καὶ μὲ τὶς δικές του πληγὲς ἐμεῖς θεραπευθήκαμε. Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ ἡ λατρεία εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Παύλου ὁδ. Ψαρρῶν Ἀθηνῶν 30-3-1958 ἑσπέρας)