Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αρτέμιος το Σάββατο, 2η μέρα των Χριστουγέννων, λειτούργησε στο χωριό Ljuljaci. Μετά το πέρας της Θ. Λειτουργίας επισκέφτεικε τους μοναχούς της Τσέρνα Ρέκα, που μένουν όχι μακριά από εκεί, στο χωριό Loznica. Εκεί τον περίμενε όλως απροσδόκητα πλήθος κόσμου, από την πόλη Cacak, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν όταν έμαθαν ότι έρχεται ο Αρτέμιος.
Στο βίντεο παρουσιάζεται αυθόρμητη υποδοχή του Ορθόδοξου Σέρβικου λαού στον διωκόμενο επίσκοπο Αρτέμιο. Ο πιστός λαός γνωρίζει τους αληθινούς ποιμένας, ακούει την φωνή τους και τους ακολουθεί.
___________________
_____________
__________
Και τώρα κάνετε σύγκριση τον αριθμό των ατόμων
που υποδέχθηκε τον μοιχεπιβάτη του Κοσσυφοπεδίου Θεοδόσιο!!!
Γι’ αυτό τελικός φύλαξ της Πίστεως και του Έθνους ορίζεται ο πιστός λαός
Σάββατο, 8 Ιανουαρίου ΠΡΩΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ STHN KATAKOMBH
Το βόρειο Κοσσυφοπέδιο
ΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ
Στο βόρειο μέρος του Κοσσυφοπεδίου, όπου πριν από λίγο καιρό με την βοήθεια της Αλβανικής Αστυνομίας εκδιώχθηκε παράνομα ο κανονικός Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος και δεν του επιτρέπεται εις το εξής να προσεγγίσει στο ποίμνιό του, έγινε η Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων υπο του ηγουμένου του Евтимије (της μονής Sočanica στην εξορία), με χορωδία που διηύθυνε ο ιεροδιάκονος James. Ο Μητροπολίτης Αρτέμιος δεν εγκατέλειψε το ποιμνιό του στα χέρια λυκοποιμένων.
Η Θεία Λειτουργία όπως ήτο φυσικό δεν έγινε σε κάποιον μεγαλοπρεπή ναό, αλλα σε κατακόμβη.
Ένα δωμάτιο μετατράπηκε σε παρεκκλήσι (αφιερωμένο στον Άγιο Σάββα της Σερβίας).
Ο Γέροντας Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος λέει στο βιβλίο του· “Οι Χριστιανοί στους Εσχάτους Καιρούς”, β΄ έκδοση, σελ. 32.
«Να ετοιμαζώμεθα για Εκκλησία κατακομβών
Έ, φεύγουμε κ’ εμείς από το σχήμα αυτό της Εκκλησίας, που απολαμβάναμε ωρισμένα προνόμια εις ωρισμένας εποχάς και είχαμε μερική ελευθερία. Φεύγουμε πλέον από το σχήμα αυτό της Εκκλησίας, και μπαίνουμε στο σχήμα των κατακομβών.
Τότε πλέον, όχι μόνο τροπικώς, αλλά και τοπικώς θα χωριστούμε. Και η Εκκλησία θα διωχθεί· και οι ναοί θα κλείσουν, ον τρόπο έχουν κλείσει στην Αλβανία και σε άλλα μέρη.
Διωγμός. Φαίνονται αυτά απίστευτα· αλλά όλες οι ενδείξεις φανερώνουν, ότι εκεί βαίνομε. Λοιπόν, πρέπει κ’ εμείς να προετοιμάσουμε τον εαυτό μας δια Εκκλησία κατακομβών».
Η κατακόμβη του Αγίου Σάββα της Σερβίας ήταν μικρή για να χωρέσει γύρω στους 100 χριστιανούς, που προσήλθαν από διάφορα μέρη του Κοσσυφοπεδίου και κοινώνησαν όλοι σχεδόν των άχραντων μυστηρίων.
Διαβάστηκε επιστολή του κανονικού Μητροπολίτου Αρτεμίου.
Οι πιστοί πήραν θάρρος. Ο επίσκοπος και πνευματικός τους πατέρας Αρτέμιος δεν τους εγκατέλειψε. Έστειλε τον εκπρόσωπό του. Είναι ο καλός ποιμένας, που λέει ο Κύριος στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, και δεν εγκαταλείπει τα πρόβατα στα χέρια των λυκοποιμένων·
Ο ΠΟΙΜΗΝ Ο ΚΑΛΟΣ (Ἰωάν. ι´, 11-13)
«Ο ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. 13 ὁ δἑ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. ι´, 11-13). Η παρουσία του εξορίστου ηγουμένου στην περιοχή τους έδωσε μεγάλη χαρά.
Ο ηγούμενος .. είπε· «Σήμερα είναι μια ξεχωριστή ημέρα· ας δοξολογήσουμε και ας ευχαριστήσουμε τον Θεό, που δεν εγκατέλειψε το μικρό του ποίμνιο…»
Η παρουσία των μοναχών του Μητροπολίτη τους Αρτεμίου χαρακτηρίστηκε από τους πιστούς· σαν ένα ποτήρι κρύο νερό που προσφέρεται σε διψασμένο.
Μετά την Θεία Λειτουργία το μικρό ποίμνιο αντάλλαξε ευχές και πήρε απόφαση να βαδίσει τον στενό δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή.
Και άλλοι 2 ηγούμενοι σε περιοχές του Κοσσυφοπεδίου
Χριστουγεννιάτικη θεία Λειτουργία
στην Κατακόμβη у Штрпцу и Новом Пазару
Λειτούργησε π. Ιωάννη (Milojevic) με συλλείτουργο τον ιεροδιάκονο Prohora (Ackovic).
Η Θεία Λειτουργία πραγματοποιήθηκε σε κατακόμβη αφιερωμένη στους Αγίους Αρχαγγέλους, συμμετείχαν δεκαπέντε πιστοί. Θα πρέπει να τονιστεί ότι η μοναστική αδελφότητα ήτο υπό συνεχή παρακολούθηση από την αστυνομία με πολιτικά ρούχα και πολλοί πιστοί λόγω των απειλών που προέρχονται από διάφορους παράγοντας και κομματικούς, φοβήθηκαν να πλησιάσουν στην κατακόμβη. Μόνο οι πιο γενναίο δεν έδωσαν σημασία στις απειλές. Αυτό μας θυμίζει κάποια άλλα λόγια του επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου, που έλεγε σε εκκλησίασμα της Κυριακής στην Φλώρινα·
Αν έρθει καιρός που θα απαγορεύεται ο εκκλησιασμός και σας απειλούν ότι θα τιμωρηθείτε αν πάτε στην Θεία Λειτουργία, πόσοι από σας θα τολμήσουν να εκκλησιαστούν; ούτε 5.
Και όμως στην κατακόμβη у Штрпцу и Новом Пазар προσήλθαν 15 πιστοί! Η Θεία Λειτουργία που τελέστηκε με την ευλογία του κανονικού επισκόπου Αρτεμίου ήταν ένα μεγάλο δώρο, που προσέφερε το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ, σ’ αυτούς που τόλμησαν και προσήλθαν.
Κατακόμβη у Новом Пазару (Νόβι Παζάρ).
Λειτούργησε ο ηγούμενος π. Βησσαρίων (Šulović) με Συλλείτουργο ιεροδιάκονος Paul (Dreković).
Την Θεία Λειτουργία παρακολούθησαν περίπου τριάντα πιστοί από Pazar και την γύρω περιοχή.
Αριθμός ατόμων θα ήταν ασφαλώς μεγαλύτερος, αν δεν δεχόταν απειλές και μάλιστα θρησκευτικές.
Ο Θεοδόσιος έστειλε κληρικούς στα σπίτια των πιστών, για να τους αποτρέψει να μην πλησιάσουν τους μοναχούς του Αρτεμίου.
ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Ράσκας και Πριζρένης ΑΡΤΕΜΙΟΣ
_________________________________________
(Οι Σέρβοι, οι Ρώσοι, το πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, το Άγιον Όρος και άλλοι ορθόδοξοι λαοί γιορτάζουν με το παλαιό ημερολόγιο τα Χριστούγεννα)
Ο Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος λειτούργησε στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστού. Συλλειτούργησαν μαζί του και 6 ιερείς, παρουσία μεγάλου αριθμού πιστών από όλη τη Σερβία. Οι πιστοί εξομολογήθηκαν και κοινώνησε των άχραντων μυστηρίων και γιόρτασαν αληθινά τα Χριστούγεννα.
Ο επίσκοπος Αρτέμιος κήρυξε στο λαό. Αισθάνθηκαν όλοι την πατρική του αγάπη και πήραν την ευχή του.
Μετά την θεία Λειτουργία παρακάθησαν και σε υλική τράπεζα, που παρέθεσε η αγάπη των πιστών, καθ’ ότι κανείς από τους ιερείς του Μητροπολίτου Αρτεμίου καθώς και ο ίδιος δεν παίρνουν μισθό.
Η αυθόρμητη συγκέντρωση των πιστών γύρω από τον λαοπρόβλητο και θεοπρόβλητο ποιμενάρχη της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, αφυπνίζει τον Σέρβικο λαό. Οι διώκτες του επισκόπου Αρτεμίου τον έδιωξαν από το Κόσοβο, μετά από εντολή των Αμερικάνων και άλλων δαιμονικών ανθρώπων και μετέφεραν το πρόβλημα κάτω από τα πόδια τους.
Ο Σέρβικος λαός ενημερώνεται και θα αντισταθεί στην άλωση της Ορθοδοξίας, που την προετοιμάζουν οι λυκοποιμένες της Σερβίας.
Θα αντισταθούν στην έλευση του αντιχρίστου Πάπα, που έσφαξε το 1945, 700.000 Σερβους επειδή δεν αρνούνταν την Ορθόδοξη πίστη τους και συμμετείχε στους πρόσφατους βομβαρδισμούς της Σερβίας.
BĂTRÂNUL PURTĂTOR DE DUH SFÂNT PAISIE «PLEDEAZĂ» ÎN FAVOAREA MITROPOLITULUI SERAFIM DE PIREU
– Sioniştii controlează în întregime SUA. Aceştia au creat Comunitatea Economică Europeană (aşa s-a numit la început Uniunea Europeană). Urmăresc să guverneze lumea. Vor reuşi asta pentru şapte ani, instalându-l pe Antihrist. “America nu există. Sioniştii sunt America. …. Aceştia au izbutit şi i-au capturat pe conducătorii noştri”.
(Macarie Ieromonahul, Sfânta Chilie a Adormirii Maicii Domnului din Sfântul Munte, “Cuvinte de înţelepciune şi de har ale Stareţului Paisie Aghioritul”, Editura “Sfânta Anna”, Tesalonic, 2004, pag. 104)
– “Comunitatea Economică Europeană este statul Israel… Puţine sunt pâinile ei”.
(Athan. Rakovali, “Părintele Paisie mi-a spus”, ediţia a XVI – a, Tesalonic, pag. 84)
– “În felul acesta, prin indiferenţă merg să slăbească lucrurile, să dizolve Ortodoxia. Sioniştii sunt în spatele lor. În toată lumea. Şi în India acelaşi lucru îl fac. În spatele lor sunt sioniştii. O singură religie, un singur stat [vor să instaureze pe pământ]“.
(Athan. Rakovali, “Părintele Paisie mi-a spus”, ediţia a XVI – a, Tesalonic, pag. 114-115)
– “Sioniştii vor să guverneze întreaga lume. Pentru a-şi atinge scopul, se folosesc de magie şi de satanism… Nu L-au luat în calcul pe Dumnezeu… Alte teorii sataniste au ţinut cel puţin 70 de ani… Acestea nici măcar şapte ani nu vor ţine. […] Semnul că se apropie împlinirea profeţiilor va fi dărâmarea moscheei lui Omar din Ierusalim. O vor dărâma pentru a reconstrui Templul lui Solomon, deoarece, după cum se spune, era construit în acest loc. În final, acolo, sioniştii îl vor instala pe Antihrist ca Mesia”.
(Stareţul Paisie Aghioritul, Cuvinte (Învăţături), vol. II – “Trezire duhovnicească”, Sf. Sihăstrie “Evanghelistul Ioan Teologul”, Souroti, Tesalonic, 199, pag. 177)
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on Ιαν 7th, 2011 | Filed under: Român (ROYMANIKA)
Sfântul Antonie cel Mare: întâmplări din viaţa sa
(de Mitropolit Augustin Kantiotis)
Astăzi Biserica noastră îl sărbătoreşte pe Antonie cel Mare. Vom spune câteva învăţături din viaţa lui.
***
Sfântul Antonie s-a născut în secolul al III – lea d.Hr., în epoca Marelui Constantin, în Alexandria. Avea părinţi evlavioşi, dar şi bogaţi, care murind l-au lăsat moştenitor al unei mari averi. N-a vrut însă să înveţe carte.
Încă de tânăr se ducea la biserică. Într-o duminică a auzit în Evanghelie că Hristos spune acelui om bogat care căuta desăvârşirea: „Dacă voieşti să fii desăvârşit, mergi, vinde ale tale şi dă-le săracilor” (Matei 19, 21), adică să îţi vinzi averile şi să le împarţi nevoiaşilor. Şi noi am auzit acest cuvânt de multe ori, dar nu ne impresionează prea mult. El a auzit acest cuvânt pentru prima oară şi nu a fost nevoie să-l mai audă o dată. Imediat a spus: „Acest cuvânt se referă la mine”. Şi imediat ce a ieşit din biserică, a luat eroica hotărâre şi a mers mai departe: a vândut toate cele moştenite – 300 de ţarini alese, a dat banii săracilor, iar după ce s-a îngrijit de mica sa soră orfană, s-a dus şi a ieşit din cetate spre pustie. Acolo a trăit mulţi ani, peste 85. Cine poate să istorisească aspra sa luptă de acolo împotriva demonilor?
1. În Alexandria existau înţelepţi, care citeau multe cărţi. Aceştia au auzit de faima lui şi nu se pricepeau cum un analfabet reuşise să ajungă la astfel de măsuri. S-au dus deci şi l-au aflat în pustie. Îl întreabă:
– Noi ne ostenim citind pe Platon, pe Aristotel, pe atâţia înţelepţi. Tu ce cărţi citeşti?
– Eu, zice, studiez cărţile pe care voi nu le băgaţi în seamă.
– Care sunt aceste cărţi?
– Sunt cărţile lui Dumnezeu care se află înaintea noastră. Prima carte este soarele care ne luminează ziua, ne încălzeşte, ne dăruieşte viaţă. „Mare eşti, Doamne, şi minunate sunt lucrurile Tale”. „Slavă Ţie, Celui ce ne-ai arătat lumina…” (şi până astăzi, într-adevăr, ştiinţa nu şi-a spus ultimul cuvânt, ci încă studiază soarele). Altă carte este luna cu lumina ei smerită din timpul nopţii. O carte este şi pământul pe care locuim. O carte este marea cea mare şi nesfârşită. O carte sunt râurile, carte sunt plantele şi arborii, carte animalele şi păsările, carte toate acestea de la cele mai mici până la cele mai mari. Carte este natura. Acestea sunt, zice, cărţile pe care le citesc şi le studiez. Şi mă minunez şi zic şi eu: „Cine este Dumnezeu mare ca Dumnezeul nostru? Tu eşti singurul Dumnezeu care faci minuni” (Psalmul 76, 14-15).
Au rămas uimiţi şi au plecat gânditori.
2. Faima Marelui Antonie a ajuns până la Constantinopol. Constantin cel Mare s-a minunat de el şi i-a trimis o scrisoare. Când a ajuns scrisoarea în pustie ucenicii îi spuneau:
– Cât de mult îl preţuieşte împăratul pe dascălul nostru!
Marele Antonie a spus:
– Vă minunaţi că un împărat pământesc mi-a trimis o scrisoare? Să vă minunaţi că Împăratul celor ce împărăţesc şi Domnul celor ce domnesc, înaintea Căruia toţi împăraţii sunt un zero, ne-a trimis scrisoare. Şi scrisoarea lui este Sfânta Scriptură. O citim oare cu un interes asemănător?
Mi-amintesc că, atunci când ca preot militar mă aflam şi eu într-un post de pază, am văzut din spate, fără să mă fi zărit cineva, un soldat care citea ceva şi plângea. M-am apropiat de el. Ce citea? Primise o scrisoare de la mama lui. Deci precum acesta, dar şi noi toţi, când primim o scrisoare de la o persoană iubită, o citim şi o recitim, într-un mod asemănător, zice Marele Antonie, trebuie să citim – şi să împlinim – Sfânta Scriptură.
3. Dar Sfântul Antonie, după cum am spus, avea război de la cel viclean. Odată, într-un moment de ispită, satana i-a spus: „Antonie, altul ca tine nu există. Eşti cel mai sfânt de pe pământ…”. Periculos gândul mândriei. Marele Antonie l-a izgonit. Însă a auzit atunci şi un alt glas de la Dumnezeu:
– Vrei să vezi cine este cel mai sfânt? Mergi jos în Alexandria (marea cetate în bogăţie şi stricăciune), şi acolo îl vei afla.
Coboară în Alexandria. Şi după ce a trecut de centru şi de părţile mărginaşe ajunge la un subsol. „Aici” – i-a spus îngerul Domnului – „locuieşte cel mai sfânt om din lume”. Când a intrat a văzut un cizmar.
– Tu ce faci?, îl întreabă. Cum vieţuieşti?
– Mă trezesc dimineaţa şi îmi fac cruce. Îmi chem femeia şi copiii, facem rugăciune şi citim Evanghelia. Apoi vin aici la cizmărie şi muncesc. Din tot ce scot, dau şi la unul mai sărac. Plâng pentru păcatele mele şi cer mila lui Dumnezeu.
– Nu faci nimic altceva?
– Nimic altceva.
Şi s-a minunat Marele Antonie.
Poţi să te duci în Sfântul Munte şi să pustniceşti într-o peşteră, şi totuşi să te duci în iad. Şi se poate să rămâi în cel mai stricat oraş (cea mai stricată societate) şi să trăieşti nu numai cu înţelepciune, ci şi în feciorie.
Încă ceva:
4. În vremea Marelui Antonie trăia în Alexandria un teolog orb. Se numea Didim şi ştia pe dinafară Sfânta Scriptură. Aşadar Marele Antonie l-a întâlnit şi îi zice:
„Să nu te întristezi că nu ai ochi trupeşti. Astfel de ochi au şi muştele, şi ţânţarii, şi toate animalele. Tu ai alţi ochi, ochi îngereşti, care Îl văd pe Dumnezeu şi lumina Lui”.
„Fericiţi cei curaţi cu inima, că aceia vor vedea pe Dumnezeu” (Matei 5, 8). Astăzi oamenii sunt orbi. În atâtea mii câţi văd?
Unuia din cei care au venit şi l-au cunoscut de aproape, Avva Sisoe i-a spus: Dacă aş fi avut un gând de-al lui Antonie, „m-aş fi făcut cu totul foc” (9 Filocalia 1, 664). Mă minunez, zice, de Marele Antonie. Noi nu ne gândim la Dumnezeu, pe când el continuu se gândeşte la El. Dă-mi, zice, Dumnezeul meu, un gând din gândurile pe care le-a avut Sfântul Antonie şi mă voi face „cu totul foc”.
Sfântul Antonie a trăit în epoca ereticilor arieni şi lupta împotriva lor. În principal însă lupta împotriva satanei în pustie. Şi iată că a ajuns să treacă de 100 de ani. Ce mânca? Era un mare postitor. Mânca foarte puţin şi bea apă din Nil. Hai să vedem dacă tu cu biftecurile tale, vei trăi 105 ani, cât a trăit Marele Antonie! Astăzi programul oamenilor este: „să mâncăm şi să bem, căci mâine vom muri” (Isaia 22, 13; I Corinteni 15, 32). Este epoca consumismului. Dar postul este medicament al longevităţii. Longevitatea depinde deci şi de noi.
***
Aceste puţine cuvinte am vrut să le spun dragostei voastre. Şi acum noi ce trebuie să facem? Sfântul Antonie a auzit o singură dată cuvântul Evangheliei şi l-a împlinit. Noi le auzim, le auzim, şi nu credem în cuvintele lui Dumnezeu. Cosma Etolianul spune completându-l pe Sfântul Antonie: „Îţi spune Hristos să vinzi toate averile tale şi să le dai săracilor, dar tu nu o faci. Ei, atunci fă altceva: dă jumătate. Nici asta nu o faci? Atunci dă o zecime. Nimic!”. Dovadă, când se face colectă: oamenii nu răspund la nevoile altora. Dacă împlinim Evanghelia lui Hristos, ajunge; nu avem nevoie de alte „evanghelii”; nici a lui Nietzsche, nici a lui Lenin, nici a lui Marx, nici a oricărui altuia. Dacă împlinim toţi Evanghelia lui Hristos, mici şi mari, săraci şi bogaţi, planeta noastră ar putea să hrănească o mulţime de patru ori mai mare. Însă acum oamenii mor de foame jos în Somalia şi în alte părţi.
Aşadar, să trăim după Evanghelie după cum ne-a spus Marele Antonie. Şi să ne rugăm să ne învrednicească să sărbătorim sfânta lui pomenire. Amin.
+ Episcopul Augustin
(Omilie a Mitropolitului de Florina, Părintele Augustin Kantiotis, în Sfânta Biserică a Sfântului Panteleimon din Florina, duminică 17.01.1993. În această zi episcopul nu a liturghisit, ci doar a asistat la Dumnezeiasca Liturghie şi a predicat. Vreme de o săptămână şi mai bine, de pe 10 pe 18 ianuarie a fost bolnav.)
ΕΠΙΤΙΜΟΙ ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΙ ΨΩΜΙΑΔΗΣ, ΓΚΙΟΥΛΕΚΑΣ, ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΡΑΠΤΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ!
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ,ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΑΗΔΙΑ:ΤΙΣ ΒΑΖΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΙΟΙ ΖΗΤΑΝΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΟΥ.
ΑΡΧΙΚΑ, ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΩΝ, ΕΠΙΤΙΜΩΝ ΜΕΛΩΝ:
Ο «ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ» ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ!
Ο «ΝΕΟΣ ΚΑΙ ΑΦΘΑΡΤΟΣ» ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΙΟΥΛΕΚΑΣ
–
Ο «ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ» ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Η ΕΛΕΝΑ ΡΑΠΤΗ…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΗΣ «ΑΝΤΙΠΑΡΑΚΜΗΣ», ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ!
ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΑΡΩΤΙΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥΣ,
ΑΣ ΔΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:
Στο «Μήνυμα της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος προς τον ευσεβήν Ελληνικόν λαόν» της 29.11.1958 μεταξύ άλλων θεμάτων αναφέρονται και τα εξής για τους Ροταριανούς:
« ….Η Οργάνωσις αυτή έχει χαρακτήρα διεθνή, στηριζόμενη επί αφηρημένων ηθικών φιλοσοφικών αρχών. Δεν δέχεται την ηθικήν ζωήν και την φιλανθρωπίαν ως καρπούς της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως, τουτέστι της Ελληνοχριστιανικής παραδόσεως …. Πάσα ηθική και κοινωνική κίνησις και ζωή εκτός του Χριστού καθιστά την Εκκλησίαν εφεκτικήν (=επιφυλακτικήν) και την εφεκτικότητα αυτήν έκρινεν η Ιεραρχία να τηρήση και απέναντι της Ροταριανής Οργανώσεως και να συστήση εις τους Κληρικούς να απέχουν των συνεστιάσεων αυτής ….»
Ο δε Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Θεόκλητος, εξ αφορμής της συγκλήσεως στο Αγρίνιον του 13ου Πανελληνίου Συνεδρίου του Ρόταρυ, εξέδωσε την υπ’ αριθ. 1.227/4.4.1973 Εγκύκλιον, στην οποίαν μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται και τα εξής:
«Θεωρούμεν υποχρέωσιν επιβαλλόμενην εκ της αποστολής ημών, ίνα διαφωτίσωμεν τους τυχόν απληροφόρητους και καλοπροαίρετους Χριστιανούς ημών.Εκθέτομεν τα ακόλουθα χωρίς καμμίαν απολύτως διάθεσιν εχθρότητος κατ’ ουδενός, αλλά και χωρίς δισταγμόν ή φόβον δια την δυσφορίαν την οποίαν πιθανώς να προκαλέση:
1. – Η Οργάνωσις του Ρόταρυ έχει στενή σχέσιν και συγγένειαν προς τον Τεκτονισμόν (Μασωνίαν), χαρακτηρισθείσα υπό των ειδότων ως «εξάδελφος» και «πρώτος σταθμός» και «προθάλαμος» της Μασωνίας και «προεισαγωγή» εις αυτήν.
2. – Μέγα ποσοστόν των Ροταριανών συμβαίνει να είναι και τέκτονες. Ο δε πρώτος «Κυβερνήτης» του εν Ελλάδι Ρόταρυ υπήρξε «διακεκριμένον μέλος» της Ελληνικής Μασωνίας.
3. – Αποτελεί εν είδος συγκρητισμού (δηλαδή μίγμα θρησκευτικών δοξασιών, το οποίον «ευρίσκεται εν αρμονία με όλας τας θρησκείας», όπως ομολογούν οι ίδιοι οι Ροταριανοί προσπαθούντες να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα), πράγμα το οποίον ακριβώς αποτελεί υποτίμησιν της θρησκείας του Χριστού. Αντιθέτως, ο Χριστιανισμός μη ευρισκόμενος εν αρμονία προς τα λοιπά θρησκεύματα, ίσταται υπεράνω αυτών, ως η μοναδική θρησκεία, η κατέχουσα την εξ αποκαλύψεως αλήθειαν.
4. – Είναι φανερός ο διεθνιστικός χαρακτήρ του Ρόταρυ, πλείστα ερωτήματα προκαλούντος δια τινων ενεργειών του και εμφανίζοντος ύποπτα σημεία αντιθέσεως προς τον Χριστιανισμόν.
8. -Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας μας διατηρούσα πολλάς επιφυλάξεις έναντι της Οργανώσεως Ρόταρυ, απηγόρευσαν κατά καιρούς (1951, 1958 και 1970) εξ αφορμής σχετικών ερωτημάτων Αρχιερέων, την συμμετοχήν εις τας συνεστιάσεις των Ροταριανών, η δευτέρα μάλιστα ζητεί απ’; αυτούς να εκκαθαρίσουν την θέσιν των, εάν δηλαδή τυγχάνουν πιστά τέκνα της Εκκλησίας.
10. – Δια τους ως άνω λόγους εφιστώμεν την προσοχήν των αγαπητών μας τέκνων της Εκκλησίας και συνιστώμεν, όπως απέχουν οιασδήποτε αναμίξεως εις την Ροταριανήν κίνησιν (συζητήσεις, συνεστιάσεις κλπ.). «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν». Όστις θέλει να είναι πράγματι Χριστιανός δεν δύναται να είναι συγχρόνως και Ροταριανός. Η Χριστιανική ιδιότης του αρκεί. Και πρέπει να είναι υπερήφανος δι’ αυτήν. Δεν του χρειάζεται άλλο τι, ει μη η συνέπεια εις την ζωήν του. Τίποτε το νέον δεν έχει να του προσφέρη το Ρόταρυ ….».
Επειτα από ολίγον χρονικόν διάστημα, και συγκεκριμένως στις 10.1.1974, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απέστειλε προς την Ιεράν Μητρόπολιν Αιτωλίας και Ακαρνανίας έγγραφον, με το οποίον απαντά σε σχετικήν ερώτησιν και τονίζει ότι δεν μπορεί να γίνη Ανάδοχος σε Βάπτισιν ένας Ροταριανός. Στο Έγγραφον αυτό αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα εξής:
«..Η ιδιότης τίνος ως Ροταριανού … δεν αποτελεί εχέγγυον (=εγγύησιν) εκπληρώσεως εις το ακέραιον των … υποχρεώσεων του Αναδόχου. Όθεν.. δύναται να ευσταθήση ως εύλογος επιφύλαξις της ή και άρνησις οιουδήποτε εκκλησιαστικού Λειτουργού όπως δεχθή ως Ανάδοχον μέλος τι της οργανώσεως «Ρόταρυ»».
Προς το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Δημητριάδος & Αλμυρού κ.κ. Ιγνάτιο
Σεβασμιότατε,
Μας είναι φυσικά γνωστό ότι έχετε πολλά αποθέματα αγάπης για όλους τους ανθρώπους. Για τη δική Σας προσωπικότητα είναι απολύτως φυσιολογική τόσο η παρέμβασή Σας για τις δηλώσεις του Μητροπολίτη κ. Σεραφείμ, όσο και η δημόσια στήριξή Σας, που εκφράστηκε στον Μητροπολιτικό ιερό Ναό του Αγ. Νικολάου κατά την κοπή της βασιλόπιτας.
Σεβασμιότατε,
Επιτρέψτε μας με το θάρρος που αντλούμε από την αγάπη Σας, να Σας πούμε ότι είστε ο πραγματικός εκφραστής της Χριστιανικής θρησκείας, την οποία σεβόμαστε ευλαβικά, γιατί διδάσκει αγάπη και μόνο αγάπη.
Για μια ακόμη φορά, Σας εκφράζουμε, εκτός από τις θερμές μας ευχαριστίες, την αγάπη και το σεβασμό μας επιθυμώντας να Σας τονίσουμε ότι Σας θεωρούμε πραγματικό ποιμενάρχη μας.
«Φακέλωμα» των πολιτών μέσω κινητών, σταθερών τηλεφώνων και internet, με τις εταιρείες να κρατούν αρχείο για έναν ολόκληρο χρόνο προβλέπει νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης, που κατατέθηκε στη Bουλή και με το οποίο ενσωματώνεται στο εθνικό δίκαιο η σχετική κοινοτική οδηγία.
– Αποστολέας telecomnews.gr
–
–
ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
ΑΛΛΟΙΩΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ ΚΑΙ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ
(ΔΕΣΤΕ ΤΙ ΒΓΑΖΕΙ Ο ΧΑΡΤΗΣ ΣΤΟ GOOGLE EARTH ΟΤΑΝ ΠΑΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΡΟΔΟΠΗ. ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΜΠΛΟΚ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ)
Iubiţii mei, cine este atent în biserică, se foloseşte din toate. Astăzi, 15 ianuarie, să învăţăm de la sfântul sărbătorit, de la Sfântul Ioan Colibaşul. Este cel mai bun dascăl; nu atât prin cuvintele lui, cât prin viaţa lui.
***
La începutul veacului al V – lea după Hristos, în Constantinopol, trăia o familie de viţă nobilă şi bogată, Eutropie şi Teodora. Soţul avea o mare dregătorie, era senator, iar Teodora era din primele femei ale Bizanţului. Aveau trei copii. Primii doi deveniseră ofiţeri. S-ar fi aşteptat ca şi cel mai mic, Ioan, să apuce un drum asemănător. Însă Dumnezeu a aprins foarte devreme în inima lui focul iubirii Sale. Ca dovadă, preferinţele pe care le avea; deoarece de mic, copilul arată care îi va fi drumul său. În fiecare duminică era primul la biserică, cu totul afierosit Marii Taine a Dumnezeieştii Liturghii. Şi din toate cărţile el iubea Evanghelia. Grăitor este şi următorul fapt.
Atunci Evanghelia, ca şi toate cărţile, erau greu de găsit; nu ca acum. Însă micul Ioan nu voia să o asculte doar în biserică; voia să o aibă sub capul său, precum Alexandru cel Mare îl avea pe Homer. A cerut deci de la mama sa să îi facă rost de o Evanghelie şi, în ciuda cheltuielilor, dorinţa lui a fost împlinită.
Astfel, prin studiul Evangheliei, flacăra iubirii faţă de Hristos se înteţea din ce în ce mai mult. Şi a crescut încă şi mai mult, atunci când prin casa lor a trecut un sfânt pustnic. Aparţinea faimoasei Mănăstiri a Achimiţilor (sau Neadormiţilor) din Bitinia. Acolo, la orice oră ai fi mers, fie dimineaţa, fie la prânz, fie seara, fie la miezul nopţii, auzeai psalmodii; nu înceta cântarea adusă lui Dumnezeu. Cum? Făceau slujbe în schimburi. Precum în posturile de gardă de la frontiere soldaţii păzesc zi şi noapte, şi precum în marile fabrici şi întreprinderi, muncitorii lucrează continuu în schimburi, aşa şi în această mănăstire, călugării aveau schimburi; niciun minut nu înceta doxologia adusă lui Dumnezeu. Era o mănăstire cu program strict.
Acolo a vrut să meargă Ioan. Dar pentru că părinţii lui, cu toate că erau evlavioşi, nu i-ar fi îngăduit, într-o zi a fugit pe ascuns.
Toţi aveţi copii, puteţi să vă închipuiţi întristarea părinţilor lui. Când s-a înserat şi el nu mai apărea, mama şi tatăl au ieşit afară neliniştiţi strigându-l pe nume. În zadar. Toată noaptea nu au dormit. Dimineaţa au ieşit iarăşi. Tatăl, senatorul, a trimis oameni; au căutat în dreapta, în stânga, pe drumuri, în port, în munţi şi în prăpăstii. Nimic. Şi durerea lor era mare, plânsul de nedescris.
Şi Ioan? El şi-a aflat adăpost în mănăstire. Şi în ciuda tinereţii lui a fost primit, deoarece arăta osârdie. Părăsise bunăstarea pentru a trăi pustniceşte. Este emoţionant cum îl ruga pe egumen: „În numele Dumnezeului celui în Treime fă-mă călugăr chiar astăzi; am o mare dragoste şi mă grăbesc să port schima îngerească”. Aşa l-au primit. Şi acest tânăr i-a întrecut pe toţi ceilalţi.
Au trecut aşa şase ani. Dar ce este glasul conştiinţei! Înăuntrul său ca un vierme îl rodea o mare durere şi nu-l lăsa să se liniştească. Era neliniştit, deoarece plecase din casă fără permisiunea părinţilor săi, care atât de mult îl iubeau. Şi simţea asta ca pe o greutate. De aceea, fără a părăsi viaţa călugărească şi a încălca jurământul său faţă de Hristos, s-a hotărât să se întoarcă în casa sa. Şi într-o zi, după ce a luat binecuvântarea egumenului şi a întregii obşti, a pornit. Înaintat de acum în ani şi necunoscut din pricina ascezei, iată-l că păşeşte spre casa părintească. Pe drum întâlneşte un cerşetor. Îşi scoate hainele şi i le dă şi poartă el zdrenţele aceluia. Cum se apropia de casă inima parcă-i sărea din piept.
A bătut în poartă. Câinii au lătrat. Au ieşit slujitorii stăpânului. Dar cum să înţeleagă că sub acest zdrenţuros şi desculţ şi nepieptănat era Ioan, iubitul fiu al stăpânilor lor? Nici tatăl, nici mama lui nu l-au cunoscut!
Să nu vi se pară ciudat. Îmi amintesc că eram mic când au venit în satul meu din Asia Mică acei copii care se luptaseră ajungând până la Ankara. S-au întors scheletici, vrednici de milă şi cu totul ticăloşiţi; nu-i recunoşteam nici noi, sătenii lor. Când omul trece prin robii, necazuri, răutăţi în lagăre, ajunge un zdrenţuros, pe care nu-l recunoaşte nici mama lui. Aşa şi pe el, după nevoinţa ascezei. Nu l-au recunoscut nici mama lui, nici tatăl lui. L-au compătimit însă. Şi-au arătat dispoziţia de a-i oferi ospitalitate. Şi nu provizoriu; i-au propus să rămână pentru totdeauna în casa lor. Dar el s-a mulţumit să-i facă o colibă în colţul curţii lor, şi acolo să rămână, în timp ce ceilalţi treceau prin faţa lui cu aroganţa bogăţiei. De aici s-a numit Colibaşul. Şi a rămas ani acolo, ca şi Lazăr din pildă la poarta bogatului (vezi Luca 16, 19-21); dar acesta de bunăvoie, prin vrerea sa.
În această perioadă nimeni nu l-a bănuit. Şi slujitorii, care altădată îl avuseseră peste ei, acum, de multe ori îşi băteau joc de el. Părinţii, desigur, îi ofereau toate cele necesare. Dar el nu le păstra. Le dădea săracilor şi el însuşi trăia o viaţă mai aspră. Da, mai aspră ca înainte! Pentru că există şi în societate oameni care trăiesc mai aspru decât trăiesc călugării.
După ce au trecut trei ani, îi venise de acum vremea sfârşitului. Domnul l-a înştiinţat… Să plece aşadar din această lume şi să nu afle părinţii lui nimic? Considera asta greu de purtat. De aceea, într-o zi, a chemat-o la colibă pe mama lui şi i-a zis:
– Mă duc, plec.
– Pleci? Şi unde te duci?
– Într-o călătorie îndepărtată, foarte îndepărtată. În puţin timp nu voi mai fi pe pământ. Vreau aşadar să vă mulţumesc pentru ospitalitate şi să vă las un dar, ca să vă aduceţi aminte de mine.
Şi cu mâna tremurând, cu ochii înlăcrimaţi şi inima bătând, a scos din rasa lui săracă Evanghelia sa. Doar ce a văzut-o, mama a recunoscut-o şi i-a spus:
– Aceasta este a copilului nostru, a lui Ioan. Noi i-am dat-o.
– Eu sunt Ioan.
– Tu eşti Ioan?…
A avut loc o scenă de nedescris. Mama, recunoscând Evanghelia, şi-a recunoscut copilul. Plângea aceea, plângea şi el. Era o scenă emoţionantă. Aşa a închis ochii Ioan în această lume, iar sufletul său a zburat în ceruri. Casa lui l-a plâns, dar s-a şi bucurat că le-a destăinuit marea taină. Sfântul său trup însă a rămas pe pământ şi a devenit izvor de tămăduiri şi de minuni.
***
Va veni o zi când această istorie emoţionantă va deveni film. Iată teme frumoase pentru cinematograf, nu teme murdare. Dacă aceasta ar deveni operă cinematografică, nu va rămâne nicio inimă nemişcată şi niciun ochi neînlăcrimat.
Fraţii mei, termin. Ce ne învaţă Sfântul Ioan Colibaşul? Trei lucruri. Primul: că în acei ani exista evlavie nu doar în casele săracilor, ci şi în casele boierilor. Din case de senatori şi demnitari ieşeau sfinţi. În felul acesta Bizanţul a devenit farul Răsăritului şi Apusului. Acum evlavia a rămas doar în casele săracilor. Dacă n-ar fi existat binecuvântata sărăcime, nu am fi avut nici preoţi, nici psalţi, nici biserici, nici mănăstiri, nimic. Însă în anii aceia statul era creştin. Aşadar o învăţătură este că din casele boiereşti ieşeau sfinţi.
A doua învăţătură este măreţia milosteniei. Imaginaţi-vă, ca atunci când zdrenţărosul a bătut în poarta senatorului, acesta să-l fi gonit! Ar fi izgonit comoara lor. Ei însă au avut grijă de el ca de un străin; astfel şi-au găsit copilul. Şi noi, atunci când ne bate în poartă un străin, nu ştim ce se ascunde. Sub hainele-i rupte, sub omul îndurerat, este însuşi Hristos. El a spus: „Întrucât aţi făcut unuia dintre aceşti fraţi ai Mei foarte mici, Mie Mi-aţi făcut” (Matei 25, 40).
Şi a treia învăţătură este: ce valoare are Evanghelia. Dacă n-ar fi existat aceasta, nu ar fi existat Ioan. Ţinea în mâini Evanghelia şi aceasta i s-a făcut călăuză în viaţă.
Părinţi, care mă ascultaţi, luaţi o Evanghelie copilului vostru. Nu vă va costa 500 de galbeni ca atunci. Astăzi este ieftină. Ia o Evanghelie, scrie pe ea câteva cuvinte scoase din inima ta şi dă-o copilului tău să o citească. Îţi spun: tu vei muri într-o zi, vei merge în pământ şi vei deveni ţărână, dar copilul tău o va păstra ca pe cel mai preţios dar.
Evanghelia este temelia societăţii, rădăcina oricărei reuşite înalte. Ea e puterea care luminează, încălzeşte, electrizează. Ea şterge lacrimile şi mângâie, ea arată cerurile, ea naşte eroii. Evanghelia a născut şi pe Ioan Colibaşul, pentru ale cărui mijlociri fie ca Dumnezeu să ne miluiască pe noi toţi. Amin.
+ Episcopul Augustin
(Omilia Mitropolitului de Florina, Părintele Augustin Kantiotis,
rostită într-o biserică din Athene pe 15 ianuarie 1960 )
Η Πατρα, «πειραματοζωο» του πολυπολιτισμου (ανανεωθηκε)
Τideon : Θέλουμε να μάθουμε τι έχουν στο βάθος του μυαλού τους, όσοι υποστηρίζουν την αθρόα «φιλοξενία» , χωρίς αριθμητικό περιορισμό, όλων των λαθρομεταναστών, που εισέρχονται με οργανωμένο σχέδιο εισόδου στην Χώρα.
Και για να το ξεκαθαρίσουμε, ότι δεν διακατεχόμαστε από κανενός είδους ρατσισμό απέναντι στον κατατρεγμένο κάθε φυλής, επαναλαμβάνουμε τη φράση: χωρίς αριθμητικό περιορισμό και με οργανωμένο σχέδιο εισόδου στην Χώρα…
Επειδή όμως δεν μας το αποκαλύπτουν, εμείς κάνουμε τις επισημάνσεις:
Σε περίπτωση που φιλοξενηθούν σε παλιά Στρατόπεδα ή άλλους καταυλισμούς και προκειμένου να μην μεταβληθούν σε «Στρατόπεδα Συγκέντρωσης» θα πρέπει να μας απαντήσουν στο λαό οι εμπνευστές του σχεδίου:
* Που θα βρεθεί εργασία ; Αν δεν εργάζονται θα εγκληματούν. Είναι όμως δυνατόν να βρεθεί και γι΄ αυτούς νόμιμη απασχόληση , όταν έχουμε στρατιές Ελλήνων ανέργων σε έναν ιδιωτικό τομέα που έχει καταστραφεί και σε ένα Δημόσιο που διώχνει υπαλλήλους ; Ή μήπως οι κύριοι άρχοντες ενθαρρύνουν την παράνομη εργασία τους και την υποκληπή των ελαχίστων θέσεως εργασίας από τους ημεδαπούς; Διαμαρτύρεται η ΓΣΕΕ γι΄ αυτό ;
* Ποιός θα παρέχει Υγειονομική περίθαλψη ; Σήμερα τα Νοσοκομεία μας δεν έχουν πιστώσεις ούτε για εντελώς απαραίτητα υλικά. Πώς επομένως θα επωμιστούν και άλλο βάρος χωρίς να κινδυνεύσει η φροντίδα των ημεδαπών ; Γίνονται σ΄ αυτούς προληπτικοί έλεγχοι για μεταδοτικές νόσους ;
* Θα τους αφήσουν χωρίς θέρμανση και φαγητό ; να παγώνουν στα Στρατόπεδα ; Ποιος όμως θα επωμιστεί το κόστος εγκαταστάσεων και καυσίμων ; Μήπως οι καταχρεωμένοι Δήμοι ;
* Ποιος θα τους προμηθεύει μόνιμα τα τρόφιμα, τις εγκαταστάσεις μαγειρείων κλπ; Μήπως πάλι θα στηριχθούν στις πάντα φιλάνθρωπες Ενορίες, που οι μερίδες δεν φθάνουν ούτε για τους μονίμους φτωχούς κατοίκους ; Πώς θα αποτραπεί η εγκληματικότητα ; Πώς θα ελέγχονται συνεχώς οι περιοχές εγκαταστάσεώς τους, ότι δεν θα συγκεντρώνονται εγκληματικά στοιχεία και υλικά, ενθαρρυνόμενα από την άτυπη παραμονή των «φιλοξενουμένων» μας . Ποιος γνωρίζει αν μέσα τους δεν υπάρχουν και ακραία στοιχεία; Πώς θα αποτραπούν οι μάχες μεταξύ φυλών; Μήπως θα αφήσει η ΑΠΔΠΧ να μπουν κάμερες παντού ;
* Από πού θα καταβληθούν οι πολυτεκνικές και άλλες κοινωνικές παροχές ; όταν θα αρχίσουν να τις ζητούν, σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση του ΕΔΑΔ, που δεν διατίθενται πλέον κρατικά χρήματα ούτε για τις παρούσες ανάγκες;
* Πόση διάρκεια θα έχει αυτή η φιλοξενία ; Διότι έχουμε το προαίσθημα πως σε λίγο καιρό θα μας κάνουν πλύση εγκεφάλου για ανάγκη ενσωμάτωσης των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων στην Ελληνική κοινωνία !
Σας παρουσιάζουμε λοιπόν το πολυπολιτισμικό μοντέλο, το οποίο είναι προάγγελος τι θα γίνει σε όλη την Ελλάδα σε λίγο καιρό, αν δεν παρθούν έγκαιρα μέτρα για την πλήρη αποτροπή εισόδου και την επαναπροώθηση όλων των λαθρομεταναστών στις πατρίδες τους :
Μάνος Μεϊμαράκης
H Ιταλία τους στέλνει πίσω, η Τουρκία αρνείται να τους προωθήσει στις πατρίδες τους και ο νέος δήμαρχος Πάτρας, ετοιμάζεται να τους φιλοξενήσει μόνιμα. Οι κάτοικοι είναι έτοιμοι να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και ο Θεός βοηθός…
Το πείραμα της Πάτρας…
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο νέος δήμαρχος Γιάννης Δημαράς ετοιμάζεται να ζητήσει σύντομα την έγκριση του δημοτικού συμβουλίου της πόλης για τη μόνιμη εγκατάσταση των χιλιάδων παράνομων μεταναστών στην περιοχή. Δημιουργώντας μόνιμο οργανωμένο καταυλισμό για αρχή, κοντά στο λιμάνι της Πάτρας, με έξοδα του δημοτών φυσικά. Και δεν πρόκειται για ένα από τα γνωστά πολυπολιτισμικά πειράματα. Είτε πετύχει το πείραμα είτε όχι, οι πολίτες της Πάτρας δεν θα ερωτηθούν. Η εξέλιξη αυτή βεβαίως αναμένεται να προκαλέσει τις θυελλώδεις αντιδράσεις των Πατρινών. Δεν είναι όμως ο κ. Δημαράς ο οποίος συνέλαβε πρώτος την ιδέα. Η πρώτη που μίλησε για μόνιμη εγκατάσταση των λαθρομεταναστών στην Πάτρα, είναι η υφυπουργός Εργασίας Άννα Νταλάρα, η οποία σε πρόσφατη δημόσια παρέμβασή της για το θέμα, υποσχέθηκε την ανέγερση κατοικιών για τους λαθρομετανάστες. Προφανώς, ο έντονος προβληματισμός των Πατρινών δεν απασχολεί ούτε τη νέα διοίκηση του δήμου, ούτε και την κ. Νταλάρα φυσικά. Προκύπτει από τη στάση της Ιταλίας να επιστρέφει πίσω στην Πάτρα όσους λαθρομετανάστες συλλαμβάνει, αλλά και την πάγια θέση της Τουρκίας να μην δέχεται να τους προωθήσει στις πατρίδες τους.
Οι πρώτοι λαθρομετανάστες εμφανίστηκαν στην Πάτρα το 1996. Το πρόβλημα διογκώθηκε μετά το 2001 από την εισβολή των Αμερικανών στο Αφγανιστάν. Από το 2008, άρχισαν να καταφθάνουν μεταξύ άλλων και Σομαλοί. Για να έχουν άμεση πρόσβαση στο λιμάνι, το 1996 δημιουργήθηκε στον παλιό σταθμό του ΟΣΕ ένας μικρός καταυλισμός. Οι κάτοικοι όμως απαίτησαν να απομακρυνθούν και έτσι μεταφέρθηκαν σε κατασκηνώσεις. Εγκατέλειψαν όμως γρήγορα τις κατασκηνώσεις και επέστρεψαν στο λιμάνι και το 1998 δημιούργησαν δεύτερο καταυλισμό. Σήμερα υπάρχουν τρεις καταυλισμοί σε απόσταση 800 μέτρων περίπου μεταξύ τους, κατά μήκος της παραλιακής ζώνης. Στον ένα καταυλισμό ζουν μόνο Αφγανοί, στο δεύτερο μόνο Σομαλοί και στον τρίτο όλοι οι υπόλοιποι, Παλαιστίνιοι, Κούρδοι, Ασιάτες, κ.α. Σε κάθε καταυλισμό υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 1200 άτομα. Αρκετοί ακόμα ζουν διασκορπισμένοι σε ελεύθερα οικόπεδα, ερειπωμένα σπίτια και αλλού, μέσα στην πόλη. Γιατί η Πάτρα; Το λιμάνι της Πάτρας λόγω της ακτοπλοϊκής σύνδεσης με την Ιταλία, αλλά και της ανύπαρκτης φύλαξης του λιμανιού, αποτελεί πόλο έλξης λαθρομεταναστών με προορισμό άλλες χώρες της Ευρώπης. Και διευκολύνει αφάνταστα τους δουλεμπόρους της Ανατολής να θησαυρίζουν. Με αμοιβή αρκετών χιλιάδων δολαρίων ανά άτομο, αναλαμβάνουν να περάσουν από τα ελληνικά σύνορα προς την Πάτρα ορδές παράνομων μεταναστών. Από εκεί, με τη βοήθεια του δουλεμπορικού δικτύου ή και μόνοι τους, κρύβονται σε φορτηγά που αποβιβάζονται με τα πλοία της γραμμής στην Ιταλία.
Βία και απόγνωση
Η κλιμάκωση της βίας και της εγκληματικότητας στην Πάτρα δεν έχει προηγούμενο. Οι πολίτες ζουν καθημερινά με τον φόβο μιας επίθεσης σε βάρος τους για λίγα ευρώ, ενώ βλέπουν την αξία της περιουσίας τους να μειώνεται δραματικά όλο και περισσότερο από την υποβάθμιση των κοινωνικών συνθηκών. Πλέον των καταστροφών που καλούνται συχνά να αποκαταστήσουν έπειτα από τις οδομαχίες μέσα στην πόλη. Οι συχνές συγκρούσεις ομάδων Αφγανών και Σομαλών μεταξύ τους και όλων εναντίον όλων για τον έλεγχο των καλύτερων σημείων από τα οποία παρακολουθούν τα πλοία και τα φορτηγά προς στο λιμάνι δεν έχουν τέλος, γίνονται όλο και πιο βίαιες..
Aγρια επεισόδια με μολότoφ, μαχαίρια και λοστούς – Αστυνομία πουθενά…
Την περασμένη Πέμπτη η απαίτηση των Αφγανών, όλοι οι υπόλοιποι, Σομαλοί, Παλαιστήνιοι, Κούρδοι, Ασιάτες, κ.α. να τους πληρώνουν 50 ευρώ κάθε φορά για να μπορούν να κινούνται ελεύθερα στο λιμάνι, μετέτρεψε έναν καυγά μερικών ατόμων σε γενικευμένη σύγκρουση εκατοντάδων λαθρομεταναστών μεταξύ τους με μολότωφ, σιδηρολοστούς, μαχαίρια και πέτρες στους κεντρικότερους δρόμους γύρω από το λιμάνι. Με τους Πατρινούς να παρακολουθούν μουδιασμένοι τα σπασμένα καταστήματα και τα αυτοκίνητα τους και την Αστυνομία να μην έχει να στείλει μια διμοιρία ΜΑΤ να απομακρύνει τους ταραξίες… Ένα περιστατικό ακόμα το οποίο δεν έπαιξε καθόλου στα αθηναϊκά media είναι και το εξής… 250 περίπου λαθρομετανάστες προ ημερών πάλι, οπλισμένοι με ξύλινα ρόπαλα, μαχαίρια και πέτρες βγήκαν από τον καταυλισμό και όρμησαν να κρυφτούν σε επιβατηγό πλοίο της ΑΝΕΚ που θα εκτελούσε το δρομολόγιο της γραμμής Πάτρα -Αγκόνα και είχε ανοίξει την μπουκαπόρτα για να υποδεχθεί τους επιβάτες. Οι ελάχιστοι υπάλληλοι της εταιρίας δεν κατάφεραν να εμποδίσουν το λεφούσι και κάλεσαν τις Αρχές. Πέντε ώρες οι άνδρες του Λιμενικού και της Αστυνομίας ξετρύπωναν τους λαθρομετανάστες μέσα από το πλοίο χωρίς, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, να καταφέρουν να τους βρουν όλους. Μέχρι το μηχανοστάσιο είχαν κρυφτεί…
Παραμονές Χριστουγέννων, η κυβέρνηση προχώρησε σε μια ασυνήθιστη -πρωτόγνωρη- απόφαση που δημιουργεί σοβαρότατα ερωτήματα για την ασφάλεια ολόκληρης της Μακεδονίας.
Στην ένθετη φωτογραφία-ντοκουμέντο: τα τρία τουρκικά ελικόπτερα πάνω από το αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης.
Στη μεγάλη φωτογραφία, το ίδιο μοντέλο Σιρκόσκι Η κυβέρνηση στις 22 Δεκεμβρίου έδωσε σε τρία τουρκικά στρατιωτικά ελικόπτερα, προερχόμενα από τη Β. Αλβανία με προορισμό την Τουρκία, άδεια υπερπτήσης ολόκληρης της Μακεδονίας!
Τα τρία τουρκικά ελικόπτερα τύπου Σιρκόσκι ανήκουν στις ειδικές δυνάμεις του τουρκικού στρατού, είναι πλήρως εξοπλισμένα, από τα πλέον εξελιγμένα σε παγκόσμιο επίπεδο και με τεράστιες δυνατότητες στα ηλεκτρονικά συστήματά τους. Οι πτήσεις τους έγιναν στα περίπου 2.000 πόδια και μάλιστα εξ όψεως, οι οποίες δεν ελέγχονται.
Μεγαλύτερη απόσταση
Σημειώνεται ακόμα -και αυτό δημιουργεί επιπρόσθετα ερωτηματικά-ότι τα τρία τουρκικά ελικόπτερα δεν ακολούθησαν τη συντομότερη διαδρομή πτήσης (Β. Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία, Τουρκία), αλλά πέταξαν πάνω από τη Μακεδονία, με τη μεγαλύτερη απόσταση.
Η άδεια τουρκικής υπερπτήσης δόθηκε την ίδια ημέρα κατά την οποία 8 τουρκικά F-16, εκ των οποίων τα τέσσερα οπλισμένα, πετούσαν πάνω από τους Φούρνους, χωρίς -ως συνήθως- να αναχαιτιστούν. Πέντε ημέρες πριν από την άδεια υπερπτήσης δύο τουρκικά πολεμικά πλοία αρμένιζαν στο Σούνιο και την Κύμη.
Είναι προφανές ότι η κεντρική και κυρίως η ανατολική Μακεδονία αποτελούν ανέκαθεν σημείο μεγάλου επιχειρησιακού και πολιτικού ενδιαφέροντος για την Τουρκία, διότι στην περιοχή αυτή έχει εγκατασταθεί σχεδόν το σύνολο των δυνάμεων του Στρατού Ξηράς της Ελλάδας, με αποστολή την αποτροπή κάθε απειλής και την προάσπιση της ασφάλειας της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Η Τουρκία μέχρι πρότινος είχε περιορισμένες πληροφορίες για τις δυνάμεις αυτές. Επομένως είναι κωμικό ή επιπόλαιο να ισχυριστεί κάποιος ότι τα συγκεκριμένα τρία τουρκικά ελικόπτερα δεν συνέλεξαν τις ακριβείς πληροφορίες που ήθελαν.
Αεροφωτογράφηση
Η Αγκυρα, εξάλλου, εμμένει σταθερά να συλλέγει στρατιωτικές πληροφορίες με αεροφωτογράφηση με αεροσκάφη Φάντομ για τα αεροδρόμια της Σούδας, του Καστελόριζου, του Καστελίου και φυσικά τις εγκαταστάσεις των S 300.
Θεωρείται λοιπόν αδύνατον τα τουρκικά ελικόπτερα να άφησαν την ευκαιρία να χαθεί για τη Μακεδονία, την οποία δεν μπορούσε να φωτογραφίσει με τα Φάντομ.
Σημειώνεται ότι η περιοχή της Μακεδονίας περιλαμβάνει εκτός των άλλων:
* Το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Χρυσούπολης, το οποίο μαζί με το αεροδρόμιο της Λήμνου αποτελούν την αιχμή του δόρατος για την άμυνα της χώρας λόγω εγγύτητας με την Τουρκία. Επομένως, το ενδιαφέρον της Τουρκίας να αποκτήσει πληροφορίες και στοιχεία του αεροδρομίου αυτού και να το στοχοποιήσει είναι μοναδικό [σ.σ. εκτός πλέον και αν θεωρήσει κανείς ότι η Τουρκία κάνει τις αεροφωτογραφήσεις (αεροδρομίων, βλημάτων κ.λπ.) για να… τυπώσει καρτ ποστάλ και όχι για στοχοποίηση].
**Επιπροσθέτως, στην περιοχή της Ξάνθης και του Εβρου, όπου πέταξαν τα τουρκικά ελικόπτερα, είναι εγκατεστημένη η μεγαλύτερη δύναμη του Στρατού Ξηράς, σε μια περιοχή άκρως ευαίσθητη για την άμυνα και την ασφάλεια της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Ερωτήματα
Τα ναρκοπέδια της περιοχής, αλλά και οι ακριβείς θέσεις στις οποίες είναι εγκατεστημένες οι πυροβολαρχίες Πάτριοτ, θεωρείται βέβαιον ότι κατεγράφησαν από τα τουρκικά ελικόπτερα και οδεύουν προς τη στοχοποίησή τους. Ως εκ τούτου, είναι άγνωστο αν και σε ποιο βαθμό οι ελληνικές δυνάμεις έχουν καταστεί ευάλωτες ή και λίαν τρωτές και κατά συνέπεια η ίδια η άμυνα της χώρας..
Γραπτή, πάντα επίκαιρη ομιλία του 1946
του Μητροπολ. Φλωρίνης π. Αυγουστίνου
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΑ;
«Χαίρε, δι’ ης η χαρά εκλάμψει
Χαίρε, δι’ ης η αρά εκλείψει»
–Χαρά ! Λέξις που συγκινεί κάθε καρδίαν. Διότι δια την χαράν επλάσθηκεν η ανθρωπίνη καρδιά και την χαράν ποθούμε όλοι. Ποθούμε μίαν ζωήν απηλλαγμένην από ανησυχίας, ταραχάς, φόβους, πόνους, κινδύνους, από κάθε τι που ταράσσει από τα βάθη την ύπαρξίν μας και μας ποτίζει καθημερινώς με τόσα πικρά ποτήρια. Νοσταλγούμεν την χαράν.
Θέλομεν να εύρωμεν την πηγή της, να πίωμεν και να δροσισθώμεν από τα κρυστάλλινα νερά της. Αλλά που είσαι; Διατί δεν φαίνεσαι; Διατί με τους ψευδείς αντικατοπτρισμούς τόσον απατάς τον άνθρωπον; Σε εζήτησαν και εξακολουθούν να σε ζητούν οι πολλοί εκεί όπου ρέει ως μαρμαίρων μυθολογικός ποταμός το χρυσούν μέταλλον.
Ω ! Εδώ ας αναπαυθώμεν. Εδώ είναι η πηγή της χαράς. Εδώ -λέγουν εις το χρήμα- θα εύρωμεν την χαράν.Το είπαν πολλοί. Το είπε και ο Ιούδας. Αλλά η χαρά που πρωσωρινώς έλαμψεν εις το πρόσωπόν του όταν εμετρούσε τα τριάκοντα αργύρια, αισχράν αμοιβήν της προδοσίας, πολύ γρήγορα η χαρά αυτή μεταβλήθηκεν εις μελαγχολίαν, εις απερίγραπτον λύπην, εις απόγνωσιν που οδήγησεν εις το τραγικό τέλος, και επάνω εις το πρόσωπον του αυτοκτονήσαντος Ιούδα εζωγραφίσθησαν δια παντός οι απαίσιοι σπασμοί της φρικιαστικής του αγωνίας, της διπλής αγωνίας, σωματικής και ψυχικής. Και το δράμα αυτό του Ιούδα επαναλαμβάνεται. Διότι και μέχρι σήμερον εις τας φυσιογνωμίας των συντρόφων του Ιούδα ζωγραφίζεται η κατάρα, η λύπη, η οποία όσον αυξάνουν τα αργύρια της ανομίας τόσον πολλαπλασιάζεται και αυτή. Αντί χαράς λύπην, αντί ζωής θάνατον έδωκεν και δίδει εις τους φιλαργύρους, πλεονέκτας, υλιστάς, ειδωλολάτρας, πλουσίους του αιώνα μας, το χρήμα που αποκτάται όχι με τον τίμιον ιδρώτα της εργασίας, αλλά με τα μύρια μέσα της απάτης και ποικίλης εκμεταλλεύσεως που χρησιμοποιεί ο άνευ Χριστού άνθρωπος. Τέτοιο χρήμα είναι όχι πηγή χαράς και κοινωνικής ευημερίας, αλλά πηγή θανατηφόρος. Από τέτοιο χρήμα καμιά ευγενής χαρά δεν φυτρώνει. ΄Εχει επάνω την κατάραν. Μη το πλησιάσετε. Αργά ή γρήγορα θα πίετε τον θάνατον. Οι Κροίσοι δεν έχουν χαράν, δεν έχουν ευτυχίαν. Ας τους ερωτήσετε και οι ίδιοι θα το μαρτυρήσουν. Ένας σύγχρονος Κροίσος, ο Ροκφέλλερ, είπε: Με το χρήμα ειμπορείς να πας παντού εκτός από τον παράδεισο και ειμπορείς ν’ αγοράσεις ότι θέλεις εκτός από την ευτυχίαν. Χαρά που είσαι; Εξακολουθεί να ερωτά ο άνθρωπος.
Μήπως είσαι εις ηδονάς, εις τας ανηθίκους διασκεδάσεις, εις την αχόρταστον ικανοποίησιν των 5 αισθήσεων; Η ηδονή-να άλλη θεότης που μεγαλοπρεπής προβάλλεται και υπόσχεται χαράν, αλλά η χαρά που δίδει διαρκεί δευτερόλεπτα, δια να δώση κατόπιν ώρες, ημέρες, νύχτες, μήνες, χρόνια ατελεύτητα στενοχωρίας. «Αχ! Ας είναι κατηραμένη η στιγμή που σε πλησίασα. Συ με το πιοτό σου με εμάγευσες, με εδηλητηρίασες, με εθανάτωσες….» Τίνος είναι αχ! Αυτά; Δεν τα ακούετε; Βγαίνουν από τις καρδιές χιλιάδων νέων και νεανίδων, που σαπίζουν τώρα μέσα εις τα διάφορα νοσοκομεία. Είναι τα άπειρα, τα αξιοθρήνητα θύματα της χαράς, της ψεύτικης χαράς, που σαν τρελοί την εκυνήγησαν. -Χαρά που είσαι; Φωνάζουν οι άνθρωποι πάσης εποχής και καταστάσεως. Εκπρόσωπος του Πανανθρωπίνου αυτού πόθου δια την κατάκτησιν της χαράς είναι και ο μεγαλοφυής ποιητής Γκαίτε, ο οποίος εις το περίφημον ποίημά του «η χαρά» εκφράζει την αγωνιώδη αναζήτησίν της από τον άνθρωπον.
«Ζητώ την χαράν πότε εδώ πότε εκεί!
Που είσαι; ειπέτε μου που κατοικεί;
Την εζήτησε παντού εις ευθύμους χορούς,
Εις δείπνων θαλάμους λαμπρούς και ηχηρούς,
Εις φώτα εις σκεύη χρυσά και αργυρά
πλην ούτε εις αυτά ευρέθη η χαρά!» -Και λοιπόν, κοιλάς κλαυθμώνος η ζωή αυτή; Ματαίως θα περιπλανάται ο άνθρωπος επάνω εις το πρόσωπο της γης, θα ζητή την χαράν και δεν θα την ευρίσκει. -Ω αναγνώστα που διαβάζεις τα φτωχά λόγια του φυλλαδίου αυτού. Υπάρχει χαρά; Χαρά της χαράς. Όχι τα τριάκοντα αργύρια του Ιούδα, όχι τας ηδονάς του Σαρδαναπάλου, όχι την άθεον επιστήμην, όχι άλλο τι εγκόσμιον και φθαρτόν, αλλά πίστευσε και λάβε ως οδηγόν τον Αρχάγγελον Γαβριήλ και μαζί με τον πρωτοστάτην αυτόν άγγελον πέταξε, φέρε την κουρασμένη σου ύπαρξιν εις μίαν ταπεινήν γωνίαν της Γης. Η γωνία αυτή δεν είναι ανάκτορον. Δεν είναι Πανεπιστήμιον. Δεν είναι χρηματιστήριον. Δεν είναι αίθουσα που συνεδριάζουν οι Μεγάλοι. Είναι το πενιχρόν Σπήλαιον της Βηθλεέμ. Εκεί μέσα είναι η ΧΑΡΑ η ιδική μου και η ιδική σου και του κόσμου όλου. Δια να την ιδείς, να την απολαύσεις, να την κατακτήσεις ολόκληρον, ένα εισιτήριον χρειάζεται: ν’ αποβάλωμεν τον εωσφορικό μας εγωϊσμόν. Εάν ταπεινωθείς ενώπιον του Θείου, τότε θ’ ανοίξει διάπλατα η κλεισμένη πόρτα του Παραδείσου, θα ιδείς την Παρθένον να κρατεί ΤΟ ΠΑΙΔΙΟΝ ΙΗΣΟΥΝ, την ενσάρκωσιν ταύτην της θείας χαράς και θα ακούσεις μυριάδες στόματα μελωδικώς να ψάλλουν τον ύμνον της χαράς, της παγκοσμίου χαράς:
«Χαίρε δι’ης η χαρά εκλάμψει
Χαίρε δι’ης η αρά εκλείψει.»
-Ω Ευλογημένον παιδίον της Βηθλεέμ. Ω εσταυρωμένε Κύριε του Γολγοθά. Πόσον ματαιοπονώ ζητών την χαράν Σου. Συ μόνον κατέχεις το μυστικόν της χαράς. Όποιος με πίστιν Σε πλησίασε, όποιος ήλθεν εις επαφήν με την ακτινοβόλον υπερφυσικήν προσωπικότητά Σου, όποιος Σε ησθάνθη εκ βάθους ψυχής θα λάμψει από χαράν. Διότι Συ δια του αίματός Σου έσβησες την λέξιν «κατάρα», που ως δαμόκλειος σπάθη αιωρείται υπεράνω της κεφαλής παντός ενόχου και αμαρτωλού τέκνου της γης. Συ σενεφιλίωσες ουρανόν και γην, εκήρυξες την χαράν, την αγάπην και το έλεος και μέχρι σήμερον η φωνή σου, ακούεται πάλλουσα από θείαν αγάπην από του ύψους του Σταυρού Σου προς όλα τα πλανεμένα Σου τέκνα. Πλησιάστε Με. Δροσισθείτε από τα διδάγματά Μου.
Πίετε από το αίμα Μου και μέσα σας θ’ ανθίσει ο Παράδεισος της χαράς, της Χριστιανικής Χαράς, την οποίαν καμία δύναμις δεν δύναται ν’ αφαιρέσει από την καρδίαν του πιστού.
(«Χριστ. Σπίθα», ιεροκήρυκος Αυγουστίνου Ν. Καντιώτη, αρ. Φυλλαδ. 37,
Γρεβενά τη 10 Απριλίου 1946)
______________________
ΣΑ ΣΕΡΒΙΚΑ
_________________
ИЗ АКАТИСТА ПРЕСВЕТОЈ БОГОРОДИЦИ
Писани и увек актуелан говор из 1946 године Митрополита Флорине о. Августина
ГДЕ ЈЕ РАДОСТ?
«Радуј се, Тобом ће радост заблистати Радуј се, Тобом ће проклетство ишчезнути»
Радост! Реч која дира свако срце. Зато што је за радост створено људско срце и сви желимо радост. Сви ми желимо један живот ослобођен од немира, узбуђења, страхова, болова, опасности и од било чега што нас узнемирава из дубине нашег постојања и што нас свакодневно напаја са толико горких чаша. Сви прижељкујемо радост. Желимо ли пронаћи њен извор да са њега пијемо њене свеже и чисте воде. Али где je извор? Зашто се не види? Зашто са лажним одсјајем вараш толико човека? Тражили су те многи и настављају да те траже тамо где тече као светла митолошка река златни метал.
О радости ! Овде се одморимо. Овде је извор наше радости. Овде – говоре о новцу- ћемо пронаћи радост.Многи су то рекли. То је рекао и Јуда. Међутим, радост која је привремено засијала на његовом лицу док је пребројавао тридесет сребрника, прљаву плаћу за издају, веома брзо та се радост се претворила у меланхолију, у неописиву тугу, у очајање које доводи до трагичног краја, и на лицу самоубице Јуде исцртана је заувек та грозничава борба, дупла борба, телесна и психичка. А та Јудина драма се понавља. Зато што се и до данас на лицима Јудиних пријатеља исчитава проклетство, туга, која што више умножава сребренике безакоња тим се више умножава и она. Уместо радости, туга, уместо живота, смрт давала је и даје среброљупцима, похлепним, материјалистима, идолопоклоницима, богаташима нашег века, новац који се стиче на нечасан начин а не са часним знојем рада, већ на хиљаду превара и искоришћавања које користи човек без Христа. Такав новац није извор радости и друштвеног благостања већ је смртоносни извор. Од таквог новца никаква добра радост не ниче. Има на себи проклетство. Немојте му се приближавати. Пре или касније ћете попити чашу смрти. Моћници немају радост, немају срећу. Ако их упитате посведочиће вам то. Један савремени моћник, Рокфелер је рекао: Са новцем можеш свуда путовати осим у рај и можеш да купиш све што пожелиш осим среће. Радости где си? Наставља да пита човек.
Можда си у ужитцима, у нечистим проводима, у незаситном задовољавању пет чула? Ужитак- ево другог божанства који се величанствено пројављује и обећава радост, али радост коју даје траје коју секунду, да би после тога дала часове, дане, ноћи, месеце и године бескрајне туге. «Ах! Нека је проклет час када сам ти се приближио. Ти си ме са својим пићем очарала, отровала и убила….» Чији је то уздах,ах! Не чујете ли? Излази из срца хиљада младих младића и девојака, који сада труле у разним болницама. Безбројне су, достојне жалости многе жртве радости, лажне радости, коју су као луди јурили. –Радости где си?Повикују људи сваког доба и положаја. Представник те Надчовечанске жеље за задобијањем радости је и велики песник Гете, који у његовој предивној песми «радост» издражава потрагу човека за радошћу. «Тражим радост некада овде некада тамо! Где је? Реците ми где станује? Тражио сам је увек у веселим плесовима, У вечерњим одајама, светлим и гласним, У светлима и посуђу златном и сребрном али ни у њима нисам пронашао радост!» – Тако дакле, долина патње је овај живот? Узалудно ће човек лутати по лицу земаљском, тражећи радост и неће је пронаћи. – О читаоче, који читаш ове сиромашне речи из листа овог. Да ли постоји радост? Радост над радостима. Не тридесет сребрника Јудиних, не ужитци Сарданопала, не безбожна наука, не било шта друго овоземаљско и пролазно, али веруј и узми као свога водича Арханђела Гаврила и заједно са тим Арханђелом прваком одлети, доведи своје уморно постојање на један скромни ћошак земље. Тај ћошак није дворац. Није Факултет. Није берза. Није дворана где се састају велики. То је сиромашна спиља у Витлејму. Тамо унутра је РАДОСТ, моја и твоја и радост целог света. Да би је видео, да би је окусио, да је целу задобијеш, само је једна карта потребна, да одбацимо наш егоизам. Ако се понизиш пред Богом, тада ће се широм отворити затворена врата Раја, видећеш Богородицу да држи ДЕТЕ ИСУСА, то отеловљење божанске радости и чућеш хиљаде уста анђелских да поју химну радости, светске радости: «Радуј се, Тобом ће радост заблистати Радуј се, Тобом ће проклетство ишчезнути»
О, Благословено дете Витлејма. О, разапети Господе с Голготе. Колико узалудно тражим Твоју радост. Ти једини имаш тајну радости. Онај који Ти се са вером приближи, онај који је дошао у додир са Твојом натприродном личношћу, онај који Те осетио из дубине душе ће сијати од радости. Зато што си Ти својом крвљу угасио реч «проклетство», која се као мач надвила над главом кривог и грешног детета земаљског. Ти си помирио небо и земљу, прогласио си радост, љубав и милост и до данас твој глас се чује пун љубави божанске са висине Твога Крста према сваком Твом створеном детету. Приближите ми се. Освежите се мојим поукама. Пијте од Моје крви и у вама ће процветати Рај радости, Хришћанске Радости, коју ни једна сила не може одузети из срца верника. («Хриш. Варница», проповедник Августин Н. Кандиот, бр. листа. 37, Гревена 10 Априла 1946)
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on Ιαν 5th, 2011 | Filed under: Cрпски језик
Најлепши поклон
(CEL MAI FRUMOS CADOU Ρουμανικά)
(ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ)
Драга моја децо, сва деца воле поклоне. Добијају их на свој празник, али и на друге велике празнике, нарочито за Нову годину. Како ли тај дан ишчекују деца! Светог Василија, тога великог оца и учитеља Цркве, замишљају натовареног поклонима, спремног да их дели деци из руку оца, мајке, баке и других блиских рођака. Мноштво поклона, који вреде милионе и милијарде. Лопте, бициклови, аутићи, бродићи, лутке, слаткиши, нова одећа, златни украси, сатови и друго.
Дакле, које је то дете што ће за Нову годину добити највећи поклон? А који је по вама највећи поклон? Но пре него што то утврдимо, да погледамо чиме су то једно Дете даривали неки мудри људи.
***
На Бадње вече, у песмама које певају деца док обилазе куће у ноћи пре Божића, Христос се хвали и слави као „Цар свега“. Заиста је Христос истинити Цар целог света! Али Цар потпуно другачији од свих других царева и владара. Цареви се рађају у палатама, које сјаје од раскоши. Али Христос се није родио у таквим палатама. Родио се, као што знате, у једној влажној штали, где су једино чисто место били јасле и слама, оно место где чобани стављају зими суву траву да животиње једу. Таква једна слама постала је случајна колевка у коју је малог Христа ставила његова мајка Богородица.
Ко је, видећи Христа на слами међу животињама, могао да замисли да је то одојче „Цар света“? Да су то знали, да ли би било оних који не би дошли да се поклоне те да и сами, по угледу на старо доба када су се приносили дарови новорођеном цару, принесу своје поклоне?
Христос, када се родио, био је непознат старом идолопоклоничком свету. Па ипак, у једној земљи која је била хиљадама километара далеко од те штале, неки људи су сазнали да је рођен Христос. То су били мудраци о којима говори еванђелист Матеј. Њихова имена не наводи Еванђеље, али сагласно са старим предањем звали су се: Гаспар, Мелхиор и Валтазар.
Овде би требало дати једно објашњење: ти мудраци нису били као данашњи врачеви и врачаре, који, уз помоћ разних сатанских средстава, на разне начине варају и искоришћавају безумне људе, говорећи им њихову „судбину“. Не! Мудраци о којима говори еванђелист Матеј су били људи науке и мудрости. Ти мудраци, астрономи из Персије, видевши на небу једну необичну звезду, сагласно са старим пророчанством, протумачили су то као знак који их обавештава да је рођен Спаситељ света. У њима се родила жеља да оду и да Му се поклоне. Са звездом као водичем кренули су и, након дугог путовања, које је трајало месецима, стигли су у Јерусалим. Отишли су у Витлејем, пронашли Христа, отворили своје поклоне и принели Цару света вредне дарове: „злато, тамјан и смирну“ (Матеј. 2,11).
***
Дар Христу принели су мудраци. Поклоне Христу треба да принесемо и ми људи 20-тог века, сви без изузетка: мушкарци, жене па и мала деца. Али какве поклоне? Сребро? Злато? Дијаманте? Драго камење? Не! Нешто друго, далеко узвишеније од тих поклона, можемо принети Христу. Да се изразим боље: Христу нису потребни поклони, јер је цео материјални свет Његов. Он нама дарује један поклон и тражи да ми тај поклон примимо.
Христос даје сваком од нас дар од непроцењиве вредности. Примимо ли га, Христос ће се обрадовати. Добровољно примање овог дара нашом вољом је за Христа најважнији поклон Њему од нас. Поклон Христос, у замену ми. Можда се то што говоримо о поклону и замени за поклон чини тешко и неразумљиво? Навешћемо један пример, да све буде јасније.
***
дило се у веома богатој кући. Родитељи су га послали на студије, јер је био веома паметан и напредовао је са словима. Када се стаде ближити његов имендан, родитељи га упиташе какав поклон жели за свој празник. Он је одговорио:
– Не желим да ми поклоните ништа друго изузев једне књиге…
На питање коју књигу жели, дечачић је одговорио:
– Еванђеље…
У оно време књиге су биле прескупе, зато што их нису штампале машине, већ су преписиване руком по танкој кожи. Родитељи, који су волели Јована – тако је било његово име, поручили су књигу. Када је Еванђеље исписано и када су га предали Јовану, његова родост је била неописива. Било је то као да је у своје руке примио најдрагоценији поклон.
Од онога дана, Еванђеље је било његов нераздвојни пратилац. Читао га је и настојао је да испуњава прочитано. Читао га је као мали, а касније и као младић. Читао га је у тешким часовима. Увек га је читао. То је била књига која га је водила, тешила и снажила до краја његовог живота. Уколико неко жели више детаља, нека прочита житије светог Јована Кушчника, који се слави 15./28. јануара.
***
Драга моја децо! Александар Велики је од свих писаца ценио Хомера, а његову књигу је држао под јастуком и читао је сваки дан ради поуке и надахнућа. Међутим, шта је Хомер или било који други писац старог и новог света пред Еванђељем? Пред њим, све књиге света су као каменчићи спрам дијаманта. Као што је рекао неки мудрац: Еванђеље је најважнији поклон који је икада дат свету. Поклон неба – нашој грешној земљи. Сунце, које распршује мрак и осветљава земљу.
Тај поклон и ми препоручујемо сада на крају старе и на почетку Нове године. Препоручујемо га свој деци наших верских школа. Христос приноси сваком детету тај поклон. Мала је и незнатна његова цена, али његов садржај има непроценљиву вредност.
Свако дете нека га узме и нека каже:
– Христе, хвала ти за овај драгоцени поклон! Од сада, и као дете, па све док растем, или ми коса побели, све до смрти – имаћу Еванђеље као свога верног пратиоца. Од свих књига, њега ћу волети највише, читаћу га, и прочитано испуњавати.
Дете моје!
Дајеш ли то обећање Христу? То твоје обећање ће бити најважнији поклон који ћеш Христу дати. Поклон узвишенији од дарова које су принели мудраци: злато, тамјан и смирну. Поклон – у замену за поклон.
Драги моји, на крају смо периода који се назива Дванаестодневница, видимо чудо, небеса се отварају. Дух свети у виду голуба да се јавља, света Тројица се објављује, а пре свега се Исус пројављује као једини сигуран вођа човечанства. Христос је крштен у Јордану. Та истина има много страна, али нећемо то сада анализирати овде. Од свих тема поводом данашњег празника молим вас да обратите пажњу на ону материјалну твар, која се данас поштује посебно, а то је вода. „Данас се водена освећује природа“, чујемо. О води ћу дакле и ја рећи мало речи. .
* * *
Свет је драги моји скуп материјалних елемената. Не знам колико данас до тога држи наука, али стари мудраци, као Демокрит, су говорили да постоје четири најважнија елемента од којих се сачињава свет. И данас можемо рећи да у природи имамо четири важна елемента. У предивним молитвама Великог Освећења чујемо: «Ти си од четири елемента творевину саставио…». Који је први и најнесавршенији елемент? Ко јој придаје важност? Али, какву непроценљиву вредност има!Од ње смо постали, од ње се хранимо, и у њој завршавамо. «Јер си прах, и у прах ћеш се вратити», рекао је Бог (Прв.Мојс. 3,19). Тешко нама да површина земаљска није од плодне земље, умрли бисмо као Мида, који је желео све што дотакне да се претвори у злато и тако је умро од глади. То је један мит, али издражава једну истину, да смо у опасности да умремо у богатству које смо обожили. Други елемент, вреднији од земље, је истанчанији, то је вода, вода о којој ћемо говорити, скуп водоника и кисеоника. Трећи елемент, важнији од воде је ваздух. Најлакши је али и он нешто тежи, најлакши је од свих елемената. А четврти елемент још лакши је ватра. Та четири елемента заједно сачињавају свет.
И људско тело је састављено од материјалних елемената. Има свој хемијски састав, толико воде, толико фосфора, толико гвожђа, толико масноће, толико магнезија, толико минерала, толико азбеста. Међутим његов најважнији елемент је вода. Тачно је неко рекао да је човек једна чаша која непрестално тече. Вода смо. Хармоничан однос тих елемената у телу је једнак здрављу, а дисхармоничан однос тих елемената у телу је једнак болести и смрти. Само мало речи о води.
* * *
Постоји драги моји: природна, исцелитељска и освећена вода. Природна вода се налази у изобиљу на нашој планети. Извире из разних извора. Тече као речица, као водопад, као река. Долази и слива се у мала и велика језера, у мора и у океане. Како те огромне количине воде се држе и не оду у свемир? Придржава их привлачност земље, кажу. Међутим то је у суштини нешто необјашњиво. На Велики Петак чујемо „Данас виси на дрвету Онај, Који је на водама основао земљу …. Вода је непроценљиво благо. Ми смо незахвални, као што сам и пре говорио. Видиш ли птичицу; пије воду и подиже главу ка небу. Као да говори:“ Боже мој, хвала ти на твом поклону“. Човек показује незахвалност и неблагодарност. Постали смо земљани, телесни, без натприродних узвишења. У старо време су људи били неписмени, али су били благодарни. Упознао сам старије људе који пре него што су пили воду су се крстили. Да ли сте видели некога у данашње време да то чини? Доћи ће време када ћеш давати једну лиру а неће бити довољно за једне чаше воде. Тада ћемо ценити вредност воде која је дар и благослов Божији, ускраћење воде ствара дехидрацију и води у смрт. Не живи човек без воде.
Настављамо сада ка следећој степеници. То је исцелитељска вода. О свему се побринуо добри Бог. Постоји вода која, као што знају рудари, пре него што изађе напоље, пролази кроз земљину кору која је обогаћује са разним минералним састојцима, као и са радиоенергијом. То су познати разни извори, који се напајају са здравом водом за пиће, као и други исцелитељни извори, топли и хладни, са чудесним исцелитељским својствима, хиљаде људи се тамо окупља. То је један благослов Божији за нашу домовину.
Изнад свега тога на првој лествици је вода освећена. «Данас се водена освећује природа…». Да би неко пио освећену воду, потребна је вера. Ако не желиш да верујеш, твоје право. Тада и хиљаду примера да ти наведем,да постанем Цицерон, Димостен, Платон и Аристотел, нећу те уверити. Вера је тајна. Неко верује, неко не верује. Шта је освећена вода? То је вода освећења, коју узимамо данас, и вода светог крштења, вода из наше крстионице. Пре но што је благослови свештеник, то је обична вода као и све друге воде. Али од часа када свештеник каже: «Крсти се слуга Божији у име Оца и Сина и светог Духа», у онај час – по нашем веровању- вода добија «радиоенергију», благодат, духовну силу. Постаје страшна за ђавола и демоне. Које је њено дејство? Обична вода чисти тело од природне прљавштине, а освећена вода нас чисти од праочинског греха, од адамског бремена, али и од личних грехова. Човек се преображава од црног као крила гавранова постаје бео као голуб, који је данас пролетео над воденом стихијом Јордана.
* * *
Данас ћемо рећи ове речи поводом Христовог крштења на Јордану. Пре него што завршим желим дати одговор онима који питају: Ми се крстимо, јер смо грешни, али зашто се Христос крстио, ако није отежан ни са праочинским грехом ни са личним греховима? “Он греха не учини“ (Исаиј. 53,9, А.Петр. 2,22), зато данас појемо „О безгрешни Христе…“ (веч.). Како и зашто се безгрешни крсти? Овде би било потребно дуго теолошко објашњење. Једно само кажем. По очевима Господ је крштен не зато што је то било неопходно, већ да се пројави и увери ко је. Невидљиви радник Назарета, непознат многима, да постане познат човечанству, да је Месија и Избавитељ света. Био је то званични тренутак, небеса су поручила најважнију поруку, светску поруку, пред којом падају поруке земаљских владара- и Отац је објавио“ Ово је син мој љубљени“ где ће се касније опет поновити са допуном: “који је по мојој вољи“ (Мат. 3,17-17,5).Небеска порука нам показује да је Господ наш Исус Христос, наш једини сигуран водич.
Молим вас, браћо моја, да ми искрено кажете, кога имате за водича у свом личном животу? О, када бисмо имали за свог водича Христа! Тешко нама ако поставимо било кога другог као свог водича. Христос је рекао: „ Ја сам пут, истина и живот“ (Јова. 14,6). Необориве речи кроз векове. Када би Христос био водич особе, породице, друштва, народа,човечанства,о какав благослов! Рај би био овај свет.
Данас имамо друге водиче, земаљске «богове»,које смо створили као мит, ……. Зато уместо благослова имамо проклетство, распад свега и свеопшти хаос. Нека нам Господ дарује благослов његов кроз узимање и кропљење освећеном водом, да славимо и хвалимо име његово, Оца и Сина и светог Духа, у векове векова, амин.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Св Пантелејмон Флорина 6 -1-1988 , дан Среда)
ΡΙΨΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΑ ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ
Russian Orthodox Music 13
______________________
____________________________
Ο «ορθόδοξος» πατριάρχης Βαρθολομαίος διακόπτει τον αγιασμό των υδάτων και τους αφήνει όλους άφωνους, για να ακούσουν τον ιμάμη!!! Μπορείτε να το δείτε και μόνοι σας.
Αυτό ζητά η παγκοσμιοποίηση.
Ο κ. Ιωαννίδης Τρύφων μας έστειλε το εξής e-mail και το δημοσιεύουμε ευχαρίστως.
Καλησπέρα και χρόνια πολλά. Χαιρόμαστε που διαβάζουμε και βλέπουμε βιντεακια με κηρύγματα του γέροντος μας πατρός Αυγουστίνου, αλλα στο θεμα του παναγιωτάτου πατριάρχη μας κάνετε ένα λάθος και καλό ειναι να επανορθώσετε.
Δεν σταμάτησε ο παναγιώτατος πατριαρχης μας τον αγιασμο των υδατων προς τιμην του ιμαμη, οπως εχετε την εντυπωση, αλλα σταμάτησε για να τελειώσει ο ιμαμης, επειδη τα ηχεία του τζαμιού είχαν πολυ δυνατη ενταση. Το τζαμί ειναι ακριβως μπροστα από το πατριαρχειο μας και κάλυπταν την ακολουθία του αγιασμου… Σας το λεω επειδή πήγα και άκουσα τον ανυπόφορο θόρυβο, που δημιουργεί το τζαμί.
Είμαι σιγουρος πως θα διορθώσετε το λανθασμένο δημοσιευμα σας….
Ο Θεος μαζι σας και η ευχη του γεροντος μας πατρος Αυγουστινου απο τον παραδεισο να σας φωτισει.
Βλέποντας το βίντεο καταλήξαμε σ’ αυτό το συμπέρασμα, γιατί ο πατριάρχης μας έδωσε πάρα πολλές αφορμές. Μακάρι να κάνουμε λάθος και ο πατριάρχης μας να είναι ορθοδοξότατος
Μη ξεχνάτε· Πήγε στην συναγωγή των Έβραίων της Αμερικής και τιμήθηκε απ’ αυτούς. Χάρισε κοράνιο αντί Ευαγγέλιο σε φίλο του. Συμπροσεύχεται με τους καθολικούς και με άλλους αιρετικούς.
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on 
Ιαν 8th, 2011 | 
Filed under: Eпископ Артемије
Στο βόρειο μέρος του Κοσσυφοπεδίου, όπου πριν από λίγο καιρό με την βοήθεια της Αλβανικής Αστυνομίας εκδιώχθηκε παράνομα ο κανονικός Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος και δεν του επιτρέπεται εις το εξής να προσεγγίσει στο ποίμνιό του, έγινε η Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων υπο του ηγουμένου του Евтимије (της μονής Sočanica στην εξορία), με χορωδία που διηύθυνε ο ιεροδιάκονος James. Ο Μητροπολίτης Αρτέμιος δεν εγκατέλειψε το ποιμνιό του στα χέρια λυκοποιμένων.
Μετά την θεία Λειτουργία παρακάθησαν και σε υλική τράπεζα, που παρέθεσε η αγάπη των πιστών, καθ’ ότι κανείς από τους ιερείς του Μητροπολίτου Αρτεμίου καθώς και ο ίδιος δεν παίρνουν μισθό.
Be the first! 
«Φακέλωμα» των πολιτών μέσω κινητών, σταθερών τηλεφώνων και internet, με τις εταιρείες να κρατούν αρχείο για έναν ολόκληρο χρόνο προβλέπει νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης, που κατατέθηκε στη Bουλή και με το οποίο ενσωματώνεται στο εθνικό δίκαιο η σχετική κοινοτική οδηγία.
