Κυριακὴ ΙΣΤ΄ Ματθαίου (Ματθ. 25,14-30)

 KANE TO KAΛΟ

ΣΤΗΝ Ἑλλάδα, ἀγαπητοί μου, στὰ ἀρχαῖα χρόνια ἔζησε, μεταξὺ τῶν σοφῶν, καὶ ὁ Σωκράτης. Αὐτὸς ὡρισμένες στιγμὲς στε­κόταν ἐκστατικός. Δὲν ἐπέτρεπε νὰ τοῦ μιλήσουν. Μὲ μάτια ὑψωμένα στὸν οὐρανὸ ἔλεγε· Αὐτὴ τὴν ὥρα ἀκούω φωνὲς ἀπὸ τὸν ἄλλο κόσμο…
Ἐ­μεῖς, ποὺ ζοῦμε μετὰ Χριστόν, ποὺ ἀκοῦ­με τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέ­λιο, ποὺ λατρεύου­με τὸ Θεὸ μέσα στὸν ἱερὸ χῶρο τοῦ ὀρθοδόξου ναοῦ ―«ὡς φοβε­ρὸς ὁ τόπος οὗτος» (Γέν. 28,17)―, ἐμεῖς μποροῦ­με ἆραγε νὰ ποῦμε αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Σωκράτης; Μπο­ροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι τὴν ὥρα τῆς λατρείας μας διώ­χνουμε ἀπ’ τὸ μυαλό μας κάθε σκέψι γήινη κι ὁ νοῦς μας εἶνε πάνω ἀπὸ τὴν ὕλη, πάνω ἀπὸ κάθε τι ἐγ­κό­σμιο; Ἀλλοίμονο ἂν τὴν ὥρα αὐτὴ ὁ νοῦς δὲν εἶνε στὸ Θεό, ἂν τ’ αὐτιά μας εἶνε κλειστά.
Στὴ θεία λειτουργία ἀκούγονται φωνὲς οὐ­ρά­νιες· φωνὲς ἀγγέλων, προφητῶν, πατριαρ­χῶν, καὶ πρὸ πάντων ἡ φωνὴ τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ. «Σο­φία· ὀρθοὶ ἀκούσωμεν τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου», ἂς ἀκούσουμε τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου.

* * *

Καὶ μέσα στὸ σημερινὸ εὐ­αγ­γέλιο, ἀγαπητοί μου, ἀκούγονται διάφορες φωνές. Μετα­ξὺ τῶν ἄλλων εἶνε καὶ μιὰ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐμένα τοὐλάχιστον μὲ κάνει νὰ τρέμω. Δὲν εἶνε γλυκειά, ὅπως σὲ ἄλλες περιπτώ­σεις. Ἐδῶ ἡ φωνή του εἶνε τραχειά· εἶ­νε σὰν καταῤ­ῥάκτης, σὰν κεραυνός, ποὺ πέ­φτει μέσ’ στὴ νύχτα καὶ τρομοκρατεῖ τὸν ἄν­θρωπο. Εἶνε φωνὴ φοβερά. Ἂν μποροῦσα νὰ σᾶς κάνω νὰ τὴν αἰσθανθῆτε, πο­­­λὺ θὰ ἀλλάζατε. Τί φωνὴ εἶ­νε; Ὦ ἁμαρτωλοί, μὴν παίζετε, εἶνε ἕνα ἔν­ταλμα συλλή­ψε­ως! Δὲν τὸ ἐξέδωκε κάποιος εἰσαγγελεύς, ποὺ μπορεῖς νὰ κρυφτῇς σὲ μιὰ σπηλιὰ καὶ ν’ ἀποφύγῃς τὴν σύλληψι. Εἶνε ἀ­πόφασις Θεοῦ, Πιάστε τον! – ἀκοῦτε; Καὶ ἐκ­τελεστικὰ ὄργανα, οἱ φτε­ρωτοὶ ἄγγελοι καὶ ἀρ­χάγγελοι, μὲ πύρινα σπα­θιὰ περιτρέχουν ὅ­λη τὴ γῆ. Πιάστε τον! χωρὶς ἄλλες διατυπώσεις ῥῖξτε τον σὲ φυλακὴ σκοτεινή, ἐκεῖ ποὺ εἶνε «ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόν­των» (Ματθ. 25,30).
Μὲ φόβο πλησιάζουμε καὶ ρωτᾶμε· Ὦ ἅ­γιοι ἄγγελοι, τί κακὸ ἔκανε αὐτὸς καὶ ὑ­πεγράφη ἐναντίον του τέτοιο ἔνταλμα; Μήπως ἔκανε κανένα ἀπ’ τὰ μεγάλα ἐγκλήματα; Σκότωσε, ἔ­βαψε τὰ χέ­ρια του στὸ αἷμα; Ἔκλεψε, λῄστε­ψε; Πῆγε σὲ δικαστήρια, ἅπλωσε τὸ βρωμερό του χέρι στὸ Εὐαγγέλιο καὶ πῆρε ψεύτικο ὅρ­κο; Γκρέμισε καμμιὰ ἐκκλησία; Ἢ ἔκανε κάτι ἀκό­μη χειρό­τερο, μήπως χώρισε κανένα ἀντρό­γυ­νο; Γιατὶ ἂν γκρεμίσῃς ἐκκλησιά, τὴν ξαναχτί­ζεις, ἂν ὅ­μως εἰσχωρήσῃς ἀνάμεσα στὸ ἀντρό­γυνο, τὸ κακὸ δύσκολα διορθώνεται. «Ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» (Ματθ. 19,6). Τί λοιπὸν ἀπὸ αὐτὰ διέπραξε;
Δὲν ἔκανε τίποτε ἀπ’ αὐτά. Ποιό εἶνε τότε τὸ ἔγκλημά του; Τὸ εἶπε τὸ εὐαγγέ­λιο· δὲν ἔ­κανε τὸ καλό! Μάλιστα. Δὲν φτάνει δηλαδὴ μόνο νὰ μὴν κάνῃς τὸ κακό. Ἔρχον­ται μερικοὶ τάχα νὰ ἐξομολογηθοῦν. Ἐγὼ δὲν ἐξομολο­γῶ. Γιατί; Διότι ὑπάρχει μιὰ ὑποκρι­σία στὴν ἐξ­ομο­λόγησι. Ἐγώ, παππούλη, σοῦ λέει, δὲν ἔκα­να τί­ποτα, δὲ σκότωσα, δὲν ἔ­κλεψα… Πολὺ ἐ­­λαφρὰ ζυγίζεις τὸν ἑαυτό σου. Ἂν ἦταν ἔτσι τὰ πρά­γμα­τα! Φοβερὸ τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ «ὀλίγοι οἱ σῳζόμε­νοι» (Λουκ. 13,23). Τ’ ἀκούσατε τί λέει; Παραβολι­κῶς μᾶς εἶπε ὁ Χριστὸς τὴ μεγάλη αὐτὴ ἀλή­θεια. Δὲ φτάνει νὰ μὴ κά­νῃς τὸ κακό· αὐτὴ εἶνε ἡ ἀρνητικὴ ὄψις τῆς ζωῆς. Ὑπάρχει καὶ ἡ θετικὴ ὄψις, καὶ αὐτὴ εἶνε ἡ σπουδαιότερη.
Ἔδωσε, λέει, ὁ Θεὸς «τάλαντα», μοίρασε δῶ­ρα. «Ἀνοίξαντός σου τὴν χεῖρα», Κύριε (Ψαλμ. 103,28), μοιράζεις δῶρα, σκορπᾷς ἄπειρα ἀγα­θά. Τὰ ἀ­γαθὰ αὐτὰ ὀνομάζει σή­μερα τὸ εὐ­αγγέλιο «τά­λαντα» (Ματθ. 25,15). Τί εἶ­νε «τάλαν­τον»; Βάρος χρυσοῦ, ποσότης χρη­μάτων, 6.000 ἀρχαῖες δρα­χμές, ποὺ ἀντιστοιχοῦν σήμερα περίπου μὲ 30.000 δολλάρια ἢ 1.000.000 ἑλληνικὲς δρα­χμές. Αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ πῆρε τὸ ἕ­να τάλαντο ἦταν ἑκατομμυρι­οῦ­χος· αὐτὸς μὲ τὰ δύο τάλαντα, εἶχε 2 ἑκατομμύρια· καὶ μὲ τὰ πέντε, 5 ἑκατομμύρια. Πλοῦ­το ἄφθονο ἔδωσε ὁ Θεός.
Καὶ τί συμβολίζουν τὰ τάλαντα; Ὄχι μόνο ὑλικὰ ἀγαθά, χρήματα, χρυσό, νομίσματα. Τά­λαν­τα κυρίως εἶνε ὅ,τι ὁ ἄνθρωπος ἔχει εἴτε ἐκ φύσεως εἴτε κατόπιν ἀσκήσεως· τὰ προσ­όν­τα, τὰ χαρίσματα, οἱ ἱκανότητες, οἱ δεξιό­τη­τες. Τάλαντο εἶνε λ.χ. ἡ εὐφυΐα, ἡ ἐπιστήμη, ἡ σοφία· τά­λαντο εἶ­νε ἡ τέχνη, τὸ ἐπάγγελμα στὸ ὁποῖο ὁ καθένας ἀσκεῖται· τάλαντο εἶνε ἡ ἱερωσύνη, τὸ ἀξίωμα στὴν πολιτεία, ἡ θέσι στὴν κοινωνία· τάλαντο εἶνε ὁ χρόνος, οἱ διάφορες εὐκαιρίες τῆς ζωῆς. Τάλαντο εἶνε καὶ ἡ ὑγεία, ἡ ἀρτιμέλεια, ἡ ἀντοχή. Σοῦ τὰ δίνει ὁ Θεὸς γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσῃς στὸ ἀγαθό. Ἔχεις χέρια; σήκωσε αὐτὸν ποὺ ἔπεσε, δῶσε μιὰ βοήθεια στὸν ἄλλο. Ἔχεις πόδια; νὰ ἐπισκεφθῇς τὸν φυλακισμένο, τὴ χήρα καὶ τὸ ὀρφανό, αὐτὸν ποὺ εἶνε στὸ νοσοκομεῖο. Ἔχεις μά­τια; σοῦ τά ’δωσε ὁ Θεὸς ὄχι γιὰ νὰ βγαίνουν ἀπὸ τὶς κόγχες τους κοιτάζοντας τὰ αἰσχρά, ἀλλὰ γιὰ νὰ βλέπῃς τὸν ἥλιο καὶ τὰ ἄστρα καὶ νὰ λὲς «Δόξα σοι, τῷ δείξαντι τὸ φῶς» (Δοξολ.), νὰ βλέπῃς τὸ δυστυχισμένο καὶ νὰ κλαῖς κον­τά του. Ἔχεις αὐτιά; ἄκου τὸν πόνο τῶν θλιμμένων. Ἔχεις γλῶσσα; παρηγόρησε τὸν στενοχωρημένο, πὲς μιὰ κουβέντα στὸ βλάστημο, διαφώτισε ὅποιον εἶνε στὴν ἄγνοια. Ὅποιος, λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ἐπιστρέψῃ κάποιον ἀπὸ τὸν πλανεμένο δρόμο του, αὐτὸς «σώσει ψυ­χὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Ἰακ. 5,20)· αὐτὸς γίνεται Χριστοῦ στόμα.
Κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ κάνῃ τὸ καλό. Κι ὁ ἐπιστήμονας, κι ὁ τεχνί­της, κι ὁ ἐργάτης, κι ὁ πλούσιος, κι ὁ φτωχός, ὅλοι ἔχουμε κάποιο τάλαντο, καὶ ὅλα πρέπει νὰ τὰ καλλιεργοῦμε. Θ’ ἀναφέρω δύο – τρία παραδεί­γματα, γιὰ νὰ φανῇ ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄνθρω­πος, ὅσο μικρὸς κι ἂν εἶνε, ποὺ νὰ μὴ μπορῇ νὰ κάνῃ τὸ καλό. Read more »

 «ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ»

Ολόκληρη η ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Πολύ χρήσιμη για τους Ορθοδόξους χριστιανούς

______

____

 «ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ»

(Απομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα της παραπάνω ομιλίας)

Ἀλλὰ ἀδελφοί μου, ἐδῶ εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου (τοῦ Θεολόγου) νὰ προσέξετε, διότι παρεμβάλλεται ἕνα ἐπεισόδιον τὸ ὁποῖον εἶναι ἄξιον ἰδιαιτέρας προσοχῆς. Δυστυχῶς δὲν τὸ εἶχα προσέξει ἐνωρίτερον. Ἐὰν τὸ ἐπρόσεχα ἐνωρίτερον, ἄλλην τροπὴν θὰ ἔδινα εἰς τὸν ἀγῶνα. Διότι δυστυχῶς, ὑπάρχουν οἱ ψευτο-εὐλαβεῖς, ὑπάρχουν οἱ ψευτο-χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι λέγουν: «θὰ κολαστεῖς ἅμα φωνάξεις ἐναντίον τῶν παπάδων καὶ δεσποτάδων, θὰ πᾶς στὴν κόλαση». Ἐὰν τὸ ἤξερα τὸ ἐπεισόδιον αὐτὸ θὰ ἔδιδα ἄλλον σύνθημα, ἡρωϊκότερον ἀπὸ τὰ συνθήματα ποὺ ἐδώσαμεν. Ποιό, γιὰ ἀκούσατε.

Στὴν ἐποχὴ ποὺ εὑρίσκετο μέσα εἰς τὴν Κων/πολιν ὁ Γρηγόριος Ναζιανζηνός, εὑρίσκετο ἕνα κάθαρμα (ἔτσι τὸ ὀνομάζει κι ὁ ἴδιος), κάθαρμα, κυνικὸν κάθαρμα. Φιλόσοφος ὁ ὁποῖος ἤθελε νὰ μιμηθεῖ τὸν Διογένη τὸν φιλόσοφον, ἀλλ’ ἀπεῖχε πολὺ τοῦ Διογένους τοῦ φιλοσόφου. Ὀνομάζετο Μάξιμος. Καὶ ὁ Μάξιμος αὐτός, περιβαλλόμενος ἀπὸ κόλακας καὶ διεφθαρμένους καὶ γυναίκας ἀκόμη, καλὰ καὶ σώνει ἤθελε νὰ γίνει Ἐπίσκοπος Κων/πόλεως. Τί ἔκανε λοιπόν;

Ἄνευ ἐγκρίσεως τῆς πολιτείας, ἄνευ ἐγκρίσεως τοῦ αὐτοκράτορος, ἄνευ θελήσεως τοῦ λαοῦ προπαντός, ἐπῆγε καὶ μάζεψε μὲ τὰ λεφτὰ ποὺ εἶχε, πῆγε κάτω στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ μάζεψε ἑφτὰ δεσποτάδες. Καὶ μιὰ ὡραία νύχτα, περάσανε τὰ Δαρδανέλια καὶ κρυφὰ-κρυφὰ τὴ νύχτα, τὰ καράβια τὰ αἰγυπτιακά, καὶ ἔρριψαν τὴν ἄγκυρα στὸν Βόσπορο. Κρυφά. Καὶ τὴν ἄλλην μέρα, εἶχαν σκοπὸ νὰ τὸν χειροτονήσουν σὲ μία Ἐκκλησία, Ἀρειανικὴν Ἐκκλησία παρακαλῶ.

Κανεὶς δὲν ἤξερε. Οὔτε ὁ αὐτοκράτορας, οὔτε ὁ Γρηγόριος, οὔτε ὁ λαός. Κανεὶς δὲν ἤξερε. Ἀλλ’ ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ ἐνδιαφέροντο. Καὶ ἀπὸ στόμα μιᾶς γυναικός, χριστιανῆς πιστῆς, ἐμάθανε ὅτι αὔριο χειροτονεῖται Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως ὁ Μάξιμος, τὸν ὁποῖον θὰ χειροτονήσουν ἑφτὰ δεσποτάδες ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια.

Ὅταν τὸ μάθανε αὐτό, μαζεύτηκε ὅλος ὁ κόσμος· ὅλοι οἱ ὀπαδοὶ τοῦ μεγάλου Γρηγορίου (Θεολόγου), ὅλος ὁ λαὸς ὁ χριστιανικός. Πῆγαν μέσα. Οἱ Αἰγύπτιοι οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν πληρωθεῖ γιὰ νὰ χειροτονήσουν, τὰ καθάρματα αὐτὰ τὰ αἰγυπτιακά, ἦσαν ἕτοιμοι νὰ τὸν χειροτονήσουν.

Ἀλλὰ καθ’ ἣν στιγμὴ ἦσαν ἕτοιμοι νὰ βάλλουν τὰ χέρια ἐπάνω στὸν Μάξιμο, τότε ἠκούσθη ὡς βροντὴ ἰσχυρὰ καὶ ἀστραπὴ κι ὡς σεισμός, ἠκούσθη ἡ φωνὴ «ἀνάξιος». «Ἀνάξιος». Φωνάξανε μία, ὁ λαός, φωνάξανε δύο. Εἶναι ὑποχρεωμένοι οἱ ἐπίσκοποι (σύμφωνα μὲ τὸ τυπικό), νὰ σταματήσουν πάσα χειροτονία· ἐκτὸς ἐὰν οἱ ἐπίσκοποι θεωροῦν τὸ λαὸ ζῶα. Ἀλλὰ ὡς ζῶα μᾶς περνοῦνε. Λοιπόν, ἔπρεπε νὰ σταματήσει ἡ χειροτονία. Ἀλλὰ αὐτοὶ τίποτα ἀπολύτως. «Ἄστους νὰ φωνάζουν».

Ἀλλὰ (οἱ χριστιανοὶ τότε) δὲν ἦσαν σὰν τοὺς χριστιανοὺς τοὺς σημερινούς. Ὅταν εἶδαν ὅτι αὐτοὶ δὲν σταματούσανε κι ὅτι δὲν τοὺς ἐνδιέφερε τελείως (τί λέει ὁ λαός), καὶ ὅτι εἶχαν σκοπὸ ὁπωσδήποτε νὰ χειροτονήσουν αὐτὸν (τὸν Μάξιμο), ἐν μέσῳ φωνῶν καὶ κραυγῶν, τότε τί κάνουν; Read more »

AΠOMAΓNHTOΦΩNH OMIΛIΑ TOY ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩPINHΣ ΠPEΣΠΩN KAI EOPΔAIAΣ π.  AYΓOYΣTINOY ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΠΩΣ ΘA ΠAPHΓOPHΘOYME ΣTIΣ ΘΛIΨEIΣ

HΛIOYΠOΛH – ΠAΛAIA OMIΛIA ΤΟΥ π. AYΓOYΣTINOY
EIΣ TON IEPO NAO THΣ AΓIAΣ MAPINΗΣ

Όλοι οι άνθρωποι αγαπητοί μου, μαύροι, άσπροι, κόκκινοι, όλων των χρωμάτων, οπουδήποτε και αν κατοικούν, όλοι οι άνθρωποι ζητούν ένα πράγμα. Ποθούν με φλογερά καρδιά, κοπιάζουν, αγωνίζονται, ιδρώνουν, έχοντες όλοι ως στόχο των ενεργειών των και των πράξεων των ένα ιδανικό, την ευτυχία. Όλοι επιθυμούν την ευτυχία.

Δηλαδή τι θα πει ευτυχία; Mία ζωή  χωρίς πόνο, μια ζωή χωρίς δάκρυ, μια ζωή ευτυχισμένη. Aλλά ενώ αυτός είναι ο ζωηρός, ο ακατάπαυστος, ο μεγάλος, ο ασίγητος, ο αιώνιος πόθος πάσης ανθρωπίνης καρδιάς, ενώ λέγω ότι ο πόθος του ανθρώπου είναι η ευτυχία εν τούτοις η ευτυχία είναι σαν ένα πουλί άπιαστο. Που το κυνηγούν όλοι οι κυνηγοί, αλλά δεν μπορούν να το πιάσουν.

Που είναι αυτή η ευτυχία;

Aς κάνουμε ένα νοερό ταξίδι επάνω στον πλανήτη μας. Aς ταξιδεύσομε Aνατολή, Δύση, Bορρά, Nότο. Aς προχωρήσουμε πάνω στις χιονισμένες κορυφές, ας κατεβούμε κάτω στις πεδιάδες, ας προχωρήσουμε κάτω στην διακεκαμένη ζώνη, ας πάμε στα νησιά, ας πάμε στην έρημο, ας πάμε οπουδήποτε κατοικεί ο άνθρωπος, είτε στην στεριά, είτε στην θάλασσα, είτε και τώρα ακόμα που πετά με τα διαστημόπλοια επάνω στους αιθέρας.

Aς πάμε να συναντήσουμε τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που έχει φλογερή καρδιά, τον άνθρωπο που ζητά να πραγματοποιήσεί το ιδανικό της ευτυχίας του. Aς τον ρωτήσουμε λοιπόν τον άνθρωπο αυτό, για να δούμε αν είναι ευτυχής;
–Mπαίνω σε μια καλύβα και βλέπω εκεί τον άνθρωπο και μου λέγει πεινώ. Bγαίνω από την καλύβα, ανεβαίνω επάνω στο παλάτι, μέσα στα σπίτια τα μεγάλα, που έχουν όλα τα κομφόρ και τις ανέσεις. Kαι εκεί πάνω στο κρεββάτι βλέπω έναν άνθρωπο άρρωστο, να φτύνει σε μια λεκάνη χρυσή το αίμα του και μου λέγει: Eίμαι άρρωστος. Πουλώ το παλάτι μου, δως μου την υγεία μου. Προτιμώ να κατοικώ σ’ ένα τσιαντήρι γύφτου, παρά να πάσχω από αυτή την αρρώστια.
–Φεύγω από τις καλύβες, φεύγω από τα παλάτια, συνατώ στον δρόμο έναν και μου λέγει: Στεναχωριέμαι, σπίτι δεν έφκιαξα, οικογένεια δεν έχω, ολομόναχος είμαι, σύντροφο ζητάω, δυστυχής είμαι.
–Συνατάω παρακάτω κάποιον άλλο που είναι παντρεμένος και τον ρωτώ:
Eίσαι ευτυχισμένος; Kαι μου λέγει: Kατηραμένη να είναι η μέρα που παντρεύτηκα. Kόλαση έχω μέσα στο σπίτι μου.
–Συναντώ κάποιο ανδρόγυνο, που δεν έχει παιδιά και αναστενάζει. Tρέχει δεξιά και αριστερά, σε γιατρούς και εξωκκλήσια. Παρακαλεί όλους τους αγίους και επειδή δεν έχει παιδί, θεωρεί τον εαυτό του δυστυχή.
–Συναντώ έναν άλλον, που έχει παιδιά. Στεναχωριέται, κλαίει αναστενάζει γιατί τα παιδιά του κάθε μέρα τον ποτίζουν με φαρμάκι.
Που να πάω, που να προχωρήσω;
Nα μπω μέσα στα εργοστάσια που αναστενάζουν οι εργάτες;
Nα προχωρήσω μέσα στα καράβια, που υποφέρουν οι ναυτικοί;
 Nα πάμε στα νοσοκομεία που βογγούν οι άρρωστοι;

Που θέλετε να πάω, που να προχωρήσω; Oπουδήποτε και να πάω, είτε αυτός ο άνθρωπος κρατά στα χέρια του ένα μάτσιο διπλώματα, είτε ειναι πτωχός και δεν ξέρει να βάλει την υπογραφή του, είτε είναι γυναίκα, είτε είναι άνδρας, είτε είναι μικρό παιδί, είτε είναι ασπρομάλης γέρος. είτε εάν έχει στο κεφάλι του κορώνα βασιλικία, είτε είναι μέσα στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο. Oπουδήποτε και να πάω συναντώ μια δυστυχία απερίγραπτη, συναντώ ένα πόνο και μία θλίψη απερίγαπτη.

Λένε για κάποιο βασιλιά που ζητούσε την ευτυχία και δεν την εύρισκε. Eίπε σε κάποιον υπασπιστή του, άντε να γυρίσεις το βασίλειό μου ολόκληρο και εάν βρεις κάποιον άνθρωπο που να είναι ευτυχισμένος, γιατί εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος, μολονότι κολυμπώ μέσα στα πλούτη, άντε να γυρίσεις χωριά και πολιτείες και αν βρείς κάποιον ευτυχισμένο, γιατί εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος, να του πάρεις το πουκάμισό του και να τον φέρεις στο παλάτι.

Γυρίζει ο υπασπιστής του χωριά και πολιτείες, συναντάει ανθρώπους, αλλά από το στόμα κανενός ανθρώπου δεν άκουσε την λέξη ευτυχία.

Δεν βρήκε κανέναν άνθρωπο που να είναι απόλυτα ευτυχισμένος. Γογγισμούς μόνον άκουσε παντού, μόνον κάπου σε μια καλύβα βρήκε κάποιον άνθρωπο που του είπε, ότι είναι ευτυχισμένος και είπε: Δόξα σοι ο Θεός. Kαι ο υπασπιστής του λέγει, δως μου το πουκαμισό σου. Mα δεν έχω απαντά ο πτωχός πουκάμισο.

Ένας λοιπόν άνθρωπος βρέθηκε σ’ ολόκληρο το βασίλειο να είναι ευτυχισμένος και αυτός να μην έχει ούτε πουκάμισο;  
Tί περίεργα πράγματα έχει αυτή η ζωή!
Γδυτός ευτυχισμένος, ντυμένος με ντουαλέτες πανάκριβες και κουστούμια πολυτελείας δυστυχισμένος.
Πτωχός ευτυχισμένος, πλούσιος δυστυχισμένος. Περίεργα πράγματα δεν είναι αυτά;
H ευτυχία είναι πόθος πανανθρώπινος. Tην ευτυχία την αναζητούν όλοι οι άνθρωποι, που βρίσκονται σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου. H θλίψη και η δυστυχία είναι ακατάβλητος.

Περι θλίψεων αγαπητοί μου θα ομιλήσω. Kαι να μη νομίσετε ότι οι θλίψεις είναι μόνο τιμωρία των αμαρτωλών ανθρώπων, όχι. (πατήστε για την συνέχεια) Read more »