Κυριακὴ ΙΑ΄ Λουκᾶ
(Λουκ. 14,16-24· Ματθ. 22,14)

Η παραβολὴ τοῦ μεγάλου δείπνου

ΑΡΝΗΣΙΣ ΣΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙ

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

ΘΑ μιλήσουμε μὲ ἁπλᾶ λόγια, ἀγαπητοί μου. Τὸ ἀκούσατε τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο. Εἶνε ἡ ὡραία παραβολὴ τοῦ μεγάλου δείπνου.
Ἀλλὰ προτοῦ νὰ μποῦμε στὴν παραβολή, θὰ σᾶς πῶ μιὰ ἱστορία. Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας σὲ κάποιο ἄλλο μέρος, μιὰ μέρα βρῆκα στὸ δρόμο ἕναν ὑπάλληλο. Ἦταν πολὺ στενοχωρημένος, μέχρι σημείου νὰ θέλῃ ν᾿ αὐτοκτονήσῃ. ―Τί σοῦ συνέβη, λέω, πέθανε ἡ γυναίκα σου, τὸ παιδί σου; σὲ τιμώρησαν, σὲ ἀπέλυσαν ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία;… ―Ὄχι τίποτα ἀπ᾿ αὐτά. ―Τότε; ―Δέχτηκα μιὰ προσβολὴ καὶ δὲν τὴν ὑποφέρω. ―Ποιά προσβολή; ―Νά, χθὲς ἔγινε τραπέζι· ἦταν ὅλοι οἱ σπουδαῖοι, κ᾿ ἐμένα δὲ᾿ μὲ κάλεσαν. Δὲν τὸ ἀνέχομαι. ―Τόσο εὔθικτος εἶσαι, λέω, καὶ τόσο κατάκαρδα τὸ πῆρες; ―Βεβαίως. Ἀκοῦς ἐκεῖ, νὰ καλέσουν τὴ σάρα καὶ τὴ μάρα κ᾿ ἐμένα νὰ μὴ μὲ καλέσουν; Τὸ θεωρῶ ἀνυπόφορο… Τότε κ᾿ ἐγὼ ἔκανα στροφὴ καὶ τοῦ λέω· ―Μὴ στενοχωριέσαι· ἔχω στὴν τσέπη μία ἄλλη πρόσκλησι γιὰ σένα. ―Τί; ―Σὲ καλεῖ κάποιος τιμητικῶς σὲ μεγάλο τραπέζι… Αὐτός, ὅπως τοῦ μιλοῦσα σοβαρά, τὸ πίστεψε καὶ λέει· ―Ποιός, ὁ νομάρχης; ―Μπᾶ, κάποιος ἀνώτερος. ―Ὁ ὑπουργός; ―Παραπάνω. ―Ποιός, ὁ βασιλιᾶς; ―Παραπάνω. ―Ποιός; ―Κάποιος, ποὺ ὅλοι αὐτοὶ ποὺ θεωρεῖς μεγάλους εἶνε μπροστά του πελώρια μηδενικά. Σὲ καλεῖ ἐκεῖνος ποὺ κυβερνᾷ τὰ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ, ποὺ ἔφτειαξε κ᾿ ἐσένα κ᾿ ἐμένα. Σὲ καλεῖ ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόντων. ―Ποιός; λέει (κατάλαβε ποῦ τὸ πήγαινα). ―Σὲ καλεῖ ὁ Χριστός! ―Ὁ Χριστός; ―Ναί, ὁ Χριστός. Κι ἂν θεωρῇς προσβολὴ τὸ ὅτι δὲ᾿ σὲ κάλεσαν οἱ ἐντὸς εἰσαγωγικῶν «μεγάλοι», μὴ στενοχωριέσαι. Σὲ καλεῖ ὁ Χριστός. ―Ποῦ; πότε; ―Κάθε Κυριακὴ ποὺ χτυπᾷ ἡ καμπάνα· κάθε χτύπημα εἶνε μία πρόσκλησι…
Ὁ Χριστὸς καλεῖ ἐσένα, τὸν ἄλλο, ὅλους. Ὄχι βέβαια καὶ τὸ μασόνο, τὸ χιλιαστή, τὸ μουσουλμᾶνο, τὸ βουδδιστή, τὸ βραχμᾶνο, ὅποιον ἀνήκει σὲ ἄλλη θρησκεία. Καλεῖ ὅσους πιστεύουν σ᾿ αὐτὸν καὶ φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ· ἄντρες – γυναῖκες, μικροὺς – μεγάλους. Εἶνε ὑποχρεωτικό. Οἱ ἱεροὶ κανόνες λένε καθαρά, ὅτι ὅποιος χωρὶς λόγο λείψῃ τρεῖς Κυριακὲς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, αὐτὸς διαγράφεται ἀπὸ τὰ μητρῷα της, ἀποκόπτεται, μὲ ἄλλα λόγια εἶνε ἀφωρισμένος.
Ὁ Χριστὸς καλεῖ. Καὶ οἱ ἄνθρωποι τί κάνουν; Ἐλάχιστοι ἔρχονται. Κ᾿ εἶνε ὅλοι σχεδὸν βαπτισμένοι, ὅλοι δηλώνουν «Χριστιανὸς ὀρθόδοξος». Κουράστηκαν τὰ χέρια τῶν ἀστυνομικῶν νὰ τὸ γράφουν στὶς ταυτότητες. Ἐν τούτοις ἀπὸ τοὺς ἑκατὸ Χριστιανοὺς ἕνας μόνο ἐκκλησιάζεται. Ἂν ἐκκλησιάζονταν ὅλοι, θά ᾿πρεπε νὰ γκρεμίσουμε τοὺς ναοὺς καὶ νὰ τοὺς χτίσουμε μεγαλύτερους. Ἡ πλειονότης λείπει χωρὶς λόγο σοβαρό (ὡρισμένοι μόνο δικαιολογοῦνται· ἕνας γέρος σακάτης, μιὰ γυναίκα ἄῤῥωστη, κάποιοι μὲ εἰδικὰ ἐπαγγέλματα). Ἕνας στοὺς ἑκατὸ ἐκκλησιάζεται. Οἱ ἄλλοι; Ἐμένα ῥωτᾶτε; Ποιούς ὅμως νὰ κλάψω; ἐκείνους ποὺ ἀπουσιάζουν, ἢ αὐτοὺς ποὺ εἶνε παρόντες μὲν τῷ σώματι ἀλλ᾿ ἀπόντες τῷ πνεύματι; ἂν τοὺς ρωτήσῃς τί εἶπε ὁ ἀπόστολος, δὲν ξέρουν. Ποῦ εἶν᾿ ἐκείνη ἡ ἐποχή, ποὺ ἔμπαιναν στὴν ἐκκλησία ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι καὶ ἔνιωθαν τὴ λειτουργία! Ἐγὼ γνώρισα ἀγράμματο τσοπᾶνο ποὺ ἤξερε ἀπ᾿ ἔξω τὴ θεία λειτουργία, τὸ «Πιστεύω» κ.τ.λ.. Σήμερα γραμματισμένοι, μ᾿ ἕνα μάτσο διπλώματα, δὲν ξέρουν νὰ σοῦ ποῦν ἕνα ῥητὸ τῆς ἁγίας Γραφῆς· κι ὅταν ἔρθουν στὴν ἐκκλησία, ἄλλος κοιτάζει τὸν πολυέλεο, ἄλλος χαζεύει, ἄλλος βλέπει τὸ ῥολόϊ, ἄλλος ξύνεται· δὲν ὑπάρχει ἐνδιαφέρον.
Ἐν πάσῃ περιπτώσει, κάτι εἶνε καὶ τὸ ὅτι ἔρχονται. Ἀλλὰ ἔρχεται μόνο τὸ ἕνα ἑκατοστό. Οἱ ἄλλοι; Ἡ διαγωγή τους εἶνε ἀγενής, ὅπως τῶν καλεσμένων τῆς σημερινῆς παραβολῆς.
Κάποιος, λέει, ἔκανε δεῖπνο. Τὰ ἑτοίμασε ὅλα καὶ κάλεσε πολλοὺς στὸ τραπέζι. Ὁ ἕνας εἶπε· Read more »

Πως θ’ αντιμετωπισουμε τις δυναμεις του σκοτους;

Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ.95-96

Τι λέει η Αποκάλυψις;

Πουλήστε το πουκάμισό σας και αγοράστε την Αποκάλυψη. Αυτά που είναι γραμμένα, όλα θα γίνουν. Ο ουρανός και τα άστρα θα πέσουν, τα ποτάμια θα ξηρανθούν, θα λειώσει η γη σαν το μολύβι, θα πέσουν θρόνοι και καθεστώτα, αλλά ό,τι λέει η Αποκάλυψις, όλα θα γίνουν. «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι», είπε ο Χριστός.

Αυτά που λέγει η αποκάλυψις, αυτά που είπε ο απόστολος, αυτά που είπε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, γίνονται στις ημέρας μας. Κ’ εμείς τι κάνουμε, αδελφοί μου;

Να ξυπνησουμε

Διάβασα κάποτε για έναν που πήγε πάνω σ’ ένα βουνό. Το βουνό ήταν ο Βεζούβιος κ’ ήταν οι παραμονές της εκρήξεως του ηφαιστείου. Πήγε λοιπόν και κάθησε πάνω στο Βεζούβιο. Εδώ, λέει, ωραία είναι, χορταράκι άφθονο, δέντρα με ωραία σκιά… Έβγαλε την κάπα του, ξάπλωσε κάτω, και πήρε έναν θαυμάσιο ύπνο. Ροχάλιζε επάνω στο χορταράκι. Από κάτω όμως τι έκανε; Δούλευε ο Βεζούβιος. Ποιος θα του το έλεγε; Από κάτω ήτανε κρατήρας. Σε ολίγα λεπτά, ενώ αυτός κοιμόταν και ροχάλιζε, άνοιξε ο κρατήρας, τον πέταξε και η λάβα τον έκανε κάρβουνο.
Κοιμούμεθα, αδέρφια μου! Κοιμούμεθα επιμενίδειον ύπνον, και οι πολιτικοί μας και οι εκκλησιαστικοί μας άρχοντες και οι πάντες, και οι μικροί και οι μεγάλοι, όλων των χρωμάτων, και δεξιοί και αριστεροί και όλων των αποχρώσεων. Οφείλω να το κηρύξω σήμερα και να πω, ότι κοιμούμεθα επάνω σε ένα ηφαίστειο. Άς γλεντούνε, ας διασκεδάζουν ας χορεύουν ας οργιάζουν το ηφαίστειο λειτουργεί, και μια ημέρα θα εκραγεί. Ουαί και αλλοίμονον σε όλους μας. Θα μας εκτινάξει ο Βεζούβιος της οργής του Θεού εις τα πέρατα του κόσμου. Ουαί τω κόσμω!
Κοιμάσαι λοιπόν; Κοιμάσαι όταν λειτουργάει ο ιερεύς, κοιμάσαι όταν κηρύττει ο ιεροκήρυκας, κοιμάσαι όταν γίνωνται μεγάλα γεγονότα; Θα σαλπίσουν σάλπιγγες Αποκαλύψεως. Και τότε και άρχοντες και αρχόμενοι και μεγάλοι και μικροί θα ξυπνήσουν. Θα είναι όμως πλέον αργά. Θα πάνε στα βουνά και θα λένε, Βουνά, ανοίξατε για να μας κρύψετε από την οργή του Κυρίου.
Είναι ταύτα παραμύθια; Όχι, αδελφοί μου. Είναι γεγονότα, γεγονότα της Αποκαλύψεως. Γεγονότα, τα οποία έρχονται.
Λοιπόν σαλπίζω κ’ εγώ ένας μικρός σαλπιγκτής μέσα στην Εκκλησία του Χριστού μου, σαλπίζω κ’ εγώ και λέγω: Ξυπνάτε, ξυπνάτε!
«Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα τι καθεύδεις;…», λέει ένα τροπάριο της Εκκλησίας μας. Ξύπνα ψυχή, ξύπνα ψυχή. «Το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι…».
Άς μη κοιμώμεθα, αδελφοί μου, για ν’ ακούσωμε το «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός…». Άς ξυπνήσωμε και ας γρηγορούμε, για να δοξάζουμε Πατέρα Υιόν και άγιον Πνεύμα εις αιώνας αιώνων, αμήν.

Ν’ ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας εναντίον του κακού

Η Εκκλησία μας σήμερα πολεμείται. Πολεμείται περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και οι Χριστιανοί κοιμούνται. Εγώ, λέει ο ψευτοχριστιανός, πάω στην εκκλησία, κάνω το σταυρό μου, προσκυνώ τις εικόνες ανάβω το κερί μου, ακούω, κοινωνώ, και τίποτα παραπάνω μέχρι εκεί σταματούν, Ενώ τώρα οι δύσκολοι καιροί μας επιβάλλουν, ο Χριστιανός να είναι μαχητικός και να αγωνίζεται για την πίστι του.

Θέλω να είστε έτοιμοι για να δώσετε το παρών εις όλα τα προσκλητήρια εις τα οποία ενδεχομένως – με σάλπιγγα Χριστού – να σας καλέσει ο επίσκοπος.

Σας ερωτώ: Είστε σύμφωνοι; Έχετε διάθεση ν’ αγωνιστήτε;

Τι μπορούμε να πετύχουμε με τον αγώνα;

Η απάντηση στο επόμενο

Τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος
12 Δεκεμβρίου

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

(Σύντομος βίος καὶ μερικὰ θαύματα)

ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ μεγάλη ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος.
Πῶς τιμᾶται ὁ ἅγιος Σπυρίδων; Τιμᾶται βεβαίως κι ὅταν τὸν παραδέχεσαι ὡς ἅγιο, ὅταν ἐκκλησιάζεσαι στὴν ἑορτή του καὶ προσεύχεσαι κι ἀνάβῃς τὸ κερί σου καὶ προσκυνᾷς τὴν ἁγία του εἰκόνα. Ἀλλὰ φτάνουν αὐτά; Αὐτὰ εἶνε τὰ εὔκολα. Ὁ ἅγιος ζητεῖ καὶ κάτι ἄλλο ποὺ εἶνε πιὸ δύσκολο. Ὅποιος τὸ κατορθώνει, αὐτός τιμᾷ τὸν ἅγιο. Ποιό εἶν᾿ αὐτό; Νὰ τὸν μιμηθοῦμε. Δηλαδή; νὰ κάνουμε κ᾿ ἐμεῖς ὅ,τι ἔκανε ἐκεῖνος; Μὰ ἐκεῖνος ἔκανε θαύματα. Ποιός ἀπὸ μᾶς μπορεῖ νὰ κάνῃ θαύματα; Ὅλοι νὰ μαζευτοῦμε, τὸ νυχάκι τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος δὲν κάνουμε. Τότε λοιπὸν πῶς θὰ τὸν μιμηθοῦμε; Νὰ τὸν μιμηθοῦμε σὲ ἄλλο σημεῖο. Νὰ μιμηθοῦμε τὶς ἀρετές του· τὶς ἀρετὲς ποὺ εἶχε, ποὺ χάρι σ᾿ αὐτὲς ἔλαμψε ὡς ἀστὴρ πρώτου μεγέθους. Νὰ μιμηθοῦμε τὶς ἀρετές του. Ἀλλὰ γιὰ νὰ μιμηθοῦμε τὶς ἀρετές του, πρέπει νὰ ξέρουμε τὸν βίο του· τί ἔκανε ὁ ἅγιος.
Στὰ παλιὰ τὰ εὐλογημένα χρόνια, ποὺ δὲν ὑπῆρχαν σχολεῖα, γυμνάσια καὶ πανεπιστήμια, ἀλλὰ κατοικοῦσαν σὲ καλύβες, παρ᾿ ὅλη τὴ φτώχεια στὰ σπίτια είχανε συναξάρια. Τί θὰ πῇ συναξάριον; Θὰ πῇ βίος ἁγίου. Είχανε τοὺς βίους τῶν ἁγίων. Καὶ τὴν παραμονὴ ἀποβραδὶς διαβάζανε. Γνωρίζανε τὸν ἅγιο ποιός ἦταν, συγκινοῦνταν καὶ κλαίγανε. Καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ ἀκόμα ἂν ρωτοῦσες τί ἤτανε ὁ ἅγιος Σπυρίδων, θὰ σοῦ ἀπαντοῦσαν. Ἦταν ξεφτέρια. Ἄντε τώρα… Δὲν κατηγορῶ οὔτε δασκάλους οὔτε καθηγητάς. Κατηγορῶ τὸ ἄθεο ἐκπαιδευτικὸ σύστημα μιᾶς ὀρθοδόξου χώρας. Γιατὶ ἂν ρωτήσῃς ἑκατό, ὄχι μαθητὰς δημοτικοῦ ἀλλὰ καὶ φοιτητὰς πανεπιστημίου, γιὰ τὸν ἅγιο Σπυρίδωνα δὲν ξέρουν τίποτα, γρῦ!
Γιὰ νὰ μιμηθοῦμε λοιπὸν τὸν ἅγιο, πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὸν βίο του, τὸ συναξάριό του. Αὐτὸ τὸ συναξάρι ἀνοίγω κ᾿ ἐγὼ ἐδῶ σ᾿ ἐσᾶς. Θὰ ποῦμε μερικὰ περιστατικὰ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ὄχι ὅλα, διότι τότε ὁ λόγος θὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε πολὺ ἐκτεταμένος.

* * *

Ποιά ἤτανε ἡ πατρίδα τοῦ ἁγίου; Ἕνα μαρτυρικὸ ἑλληνικὸ νησί, ἡ Κύπρος. Στὴν Κύπρο γεννήθηκε τὸν 3ο αἰῶνα. Τὸ ἐπάγγελμά του; Δὲν ἦταν ἐγγράμματος, οὔτε δάσκαλος οὔτε δικηγόρος. Ἦταν φτωχαδάκι, βοσκός. Ἔβγαζε τὰ πρόβατά του στὸ βουνὸ καὶ ἔπαιζε φλογέρα, τὰ πήγαινε στὸ ποτάμι καὶ τὰ πότιζε.
Βοσκός. Ἀλλὰ τί βοσκός! Βοσκὸς ἀπὸ βοσκὸ διαφέρει. Ὑπάρχουν βοσκοὶ καλοί, ἀγαθοὶ ἄνθρωποι, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κακοί. Διαβάσαμε στὶς ἐφημερίδες, ὅτι ἕνας βοσκὸς σκότωσε μὲ καραμπίνα τέσσερις – πέντε ἀνθρώπους, γιατὶ πάτησαν τὸ γρασίδι του. Μπῆκαν τὰ πρόβατά τους καὶ φάγανε λίγο χόρτο, κι αὐτὸς τοὺς ἔρριξε. Τέτοιοι βοσκοὶ εἶνε κακοί. Ἀλλ᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδων δὲν ἦταν τέτοιος. Ἦταν ἀγαθός, πολὺ ἀγαθός. Ἀκοῦστε καὶ θαυμάστε. Μιὰ νύχτα πήγανε στὸ μαντρί του κλέφτες νὰ κλέψουν. Τὸ περικύκλωσαν, προσπαθοῦσαν νὰ μποῦνε μέσα, μὰ δὲ᾿ μποροῦσαν. Ἄγγελος Κυρίου φύλαγε τὸ μαντρί. Ἅμα εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἄγγελος σὲ φυλάει, δὲν παθαίνεις τίποτα. Τὸ πρωῒ ποὺ ξημέρωσε τοὺς βλέπει κουρασμένους καὶ λυπημένους. ―Τί θέλετε; λέει. ―Νά, ἤρθαμε νὰ κλέψουμε, ἀλλὰ κάποιο χέρι ἀόρατο δὲ᾿ μᾶς ἄφησε… Κατάλαβε ὁ ἅγιος. Ἀφοῦ τοὺς συμβούλευσε, τέλος τοὺς λέει· ―Κουραστήκατε ὅλη νύχτα. Γιὰ τὸν κόπο σας λοιπὸν πάρτε δυὸ κριάρια!… Ἀκοῦτε, ἀδελφοί μου; Γι᾿ αὐτὸ εἶνε ἅγιοι! Ὄχι μόνο δὲν τοὺς μάλωσε, ἀλλὰ καὶ τοὺς φιλοδώρησε. Σὰν παραμύθια φαίνονται αὐτά. Ἐνῷ ἄλλος σκοτώνει πέντε μὲ καραμπίνα γιὰ ἕνα γρασίδι, τί μεγαλεῖο ὁ ἅγιος Σπυρίδων! Γι᾿ αὐτό, ὅταν τὸ εἶδαν αὐτὸ οἱ κλέφτες, είπανε· ―Πιστεύουμε στὸ Θεό!… Πέσανε στὰ πόδια του, ζητοῦσαν συγγνώμη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Βλέπετε τί κάνει ἡ ἀγαθότης καὶ ἡ ἁγιότης; Ποιός τὸ κάνει αὐτὸ σήμερα; Τρέχουν τὸν ἀντίδικο ἀμέσως στὰ δικαστήρια· ἀδέρφια χωρίζουν καὶ μαλώνουν γιὰ λίγα μέτρα γῆς.
Κοντὰ στὴν ἀγαθότητα καὶ ἁγιότητα ἄλλο χαρακτηριστικὸ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος εἶνε ὅτι μὲ τὴν πίστι του ἔκανε θαύματα. Ἔτσι ἦταν γνωστὸς σὲ ὅλο τὸ νησί. Ὅταν λοιπὸν πέθανε ὁ ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος, τότε ὅλοι, ἄντρες – γυναῖκες – μικρὰ παιδιά, μὲ μιὰ φωνὴ εἶπαν· ―Τὸν Σπυρίδωνα ἐπίσκοπο!… Καὶ ἐνῷ ὑπῆρχαν ἄλλοι ἐγγράμματοι, ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου ἔγινε ὁ τσομπάνος. Τριάντα περίπου χρόνια ἔμεινε ἐπίσκοπος. Ἐποίμανε μὲ ἀγάπη καὶ μὲ πίστι.
Πίστευε ἀληθινά. Ὄχι σὰν κ᾿ ἐμᾶς. Ποῦ ἔδειξε τὴν πίστι του; Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη παρουσιάστηκε ἕνας ἄπιστος καὶ αἱρετικός, ὁ Ἄρειος. Αὐτὸς δίδασκε, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε Θεός. (Αὐτὸ ποὺ διδάσκουν καὶ οἱ χιλιασταὶ σήμερα. Ἐγγόνια καὶ τρισέγγονα τοῦ Ἀρείου εἶνε οἱ ἰεχωβῖτες· ὅ,τι ἔλεγε ὁ Ἄρειος, λένε κι αὐτοὶ τώρα). Τότε φάνηκε ἡ πίστις τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος. Μαζευτήκανε στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας 318 πατέρες, γιὰ νὰ πολεμήσουν τὴν αἵρεσι τοῦ Ἀρείου. Ἦταν ἐκεῖ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ ἅγιος Νικόλαος…, ἐκεῖ καὶ ὁ ἅγιος Σπυρίδων. Ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ὅπως είπαμε, δὲν ἤξερε πολλὰ γράμματα. Καὶ ἐνῷ στὴ Σύνοδο γινόταν μεγάλη συζήτησι, σὲ μιὰ στιγμὴ λαμβάνει τὸν λόγο ὁ βοσκὸς αὐτὸς καὶ λέει· ―Ὁ Θεός, ἡ ἁγία Τριάς, εἶνε μυστήριο· εἶνε ἀόρατος καὶ ἀκατάληπτος. Καὶ γιὰ ν᾿ ἀποδείξῃ στὸν Ἄρειο ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε τρία πρόσωπα, Πατὴρ Υἱὸς καὶ ἅγιο Πνεῦμα, τρισυπόστατος Θεός, τί ἔκανε; Πῆρε ἕνα κεραμίδι ―ἂς μὴ πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς πιστεύουμε στὰ θαύματα τῶν ἁγίων―, καὶ λέει· ―Τὸ βλέπεις τὸ κεραμίδι; Εἶνε ἕνα, ἀλλὰ εἶνε καὶ τρία. Γιὰ νὰ γίνῃ τὸ κεραμίδι, χρειάζονται τρία πράγματα· τὸ ἕνα εἶνε τὸ χῶμα, τὸ ἄλλο εἶνε τὸ νερὸ ποὺ ζυμώνει τὸ χῶμα, τὸ τρίτο εἶνε ἡ φωτιὰ ποὺ τὸ ψήνει στὸ καμίνι. Κάνει λοιπὸν τὸ σταυρό του καὶ προσεύχεται· Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Παναγία Τριάς, ἐλέησόν με, καὶ λέει· ―Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἀμέσως τὸ κεραμίδι ἔγινε τρία· ἡ φωτιὰ ἀνέβηκε πρὸς τὰ ἐπάνω, τὸ νερὸ ἔπεσε πρὸς τὰ κάτω, καὶ μέσ᾿ στὴ χούφτα του ἔμεινε τὸ χῶμα. Ἔτσι ὅλοι πίστεψαν, ὅτι τὸ δόγμα τῆς ἁγίας Τριάδος εἶνε ὄντως γνήσιο.
Εἶχε πίστι. Ἀλλὰ εἶχε καὶ ἀγάπη. Πίστευε καὶ ἀγαποῦσε. Γιατὶ πίστι χωρὶς ἀγάπη εἶνε νεκρά, ὅπως καὶ σῶμα χωρὶς ψυχὴ εἶνε νεκρό. Ποῦ ἔδειξε τὴν ἀγάπη του ὁ ἅγιος Σπυρίδων; Θὰ σᾶς διηγηθῶ τρία περιστατικά.  Read more »

Τι μπορουμε να πετυχουμε με τον αγωνα

Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 96-98

Θα σας αναφέρω μερικά παραδείγματα, για να δείτε τι μπορεί να πετύχει ο Χριστιανός που αγωνίζεται.

Η Βουλή των Ελλήνων, πλην ενός και των κομμουνιστών, ψήφισε υπέρ του γυμνισμού. Είπαν, ότι ο γυμνισμός είναι πρόοδος είναι εξέλιξις, είναι είδος ανωτέρου πολιτισμού, κι ότι μπορούν πλέον ελεύθεροι να κινούνται οι γυμνισταί. Ως δικαιολογία έφεραν, ότι θα πέσει συνάλλαγμα στην πατρίδα μας.
Καημένη πατρίδα που κατήντησες! Είναι σαν γυναίκα να πουλάει το κορμί της για το παραδάκι. Όπως είναι άτιμο πράγμα μια γυναίκα να πουλάει το σώμα της για το παραδάκι, έτσι άτιμο πράγμα είναι να παραδίδουμε τα ακρογιάλια μας και τα άγια χώματά μας, που είναι ποτισμένα με αίματα μαρτύρων και ηρώων, στα έκφυλα όντα της Ευρώπης για το συνάλλαγμα.
Παρουσιάστηκε ένα κοπάδι γυμνιστών, ολόγυμνοι, σε κάποιο νησάκι κοντά στην Αίγινα. Πάνε στην αστυνομία οι κάτοικοι για να διαμαρτυρηθούν και λέει η αστυνομία:
   – Έχουμε εντολή να τους προστατεύσουμε.
   – Βρέ αμάν, λένε, τι αστυνομία είστε εσείς;… Καλά, λένε εφ’ όσον εσείς δεν έχετε διάθεση να προστατεύσετε τα ήθη, θα τα προστατεύσουμε εμείς.
Χτύπησε την καμπάνα ο παπάς, μαζευτήκανε άντρες γυναίκες και παιδιά, τους απεδοκίμασαν αγρίως με φωνές «αίσχος» κ.τ.λ. και σηκώθηκαν και φύγανε και ξαλάφρωσε το νησί.
Αν δεν το έκαναν οι Χριστιανοί, τώρα θα ήταν στο νησάκι αυτό οι γυμνισταί.
Παρουσιάστηκε στην Ξάνθη άλλο κακό. Ένα αισχρότατο έργο. Οι κινηματογράφοι, που πήγαιναν να κλείσουν, ζωντάνεψαν, διότι επέτρεψε το κράτος να παρουσιάζουν σκληρό πορνό. Πήγαν λοιπόν στην Ξάνθη, για να παρουσιάσουν ένα τέτοιο αισχρότατο έργο, και η αστυνομία πάλι τους παρείχε προστασία. Κάποιοι δραστήριοι Χριστιανοί ενός χριστιανικού συλλόγου μαζεύτηκαν έξω από τον κινηματογράφο, διαμαρτυρήθηκαν, δημιουργήθηκε ταραχή μεγάλη, άρπαξαν «φραγγέλιο» και έτσι οι επιχειρηματίες αναγκάστηκαν να το αποσύρουν.

Τι λέτε, έκαναν καλά αυτοί που έδιωξάν τους γυμνιστάς; Έκαναν καλά αυτοί που διαμαρτυρήθηκαν έντονα και δεν άφησαν να παιχτεί το αισχρότατο έργο; Οι Χριστιανοί πρέπει να είστε αγωνιστικοί, πρέπει να αγωνίζονται.

Παράδειγμα προς αποφυγήν

Θέλετε να σας αναφέρω άλλο παράδειγμα, για να δείτε τι μπορεί να γίνει εξ αιτίας της αδράνειας των Χριστιανών;

Δε με μέλει, λέει ο άλλος το σπίτι μου να μην πειράξουν, τη γυναίκα μου να μην πειράξουν, τα παιδιά μου να μη πειράξουν, τα συμφέροντα μου και το μαγαζάκι μου να μην πειράξουν, το πορτοφόλι μου να μην πειράξουν και τα άλλα δεν μ’ ενδιαφέρουν καθόλου… Είναι ένα τρελοκομείο ο κόσμος.

Θα σας αναφέρω για ένα δεσπότη εκλεκτό, τον Προκόπιο Κεφαλληνίας.

Αυτός είναι άγιος άνθρωπος. Έχει κομποσχοίνι, προσεύχεται όλη νύχτα, νηστεύει, όλα αυτά τα κάνει. Αλλά είχε το «ελάττωμα» να είναι εθνικόφρων. Μιλούσε στα χωριά όπου πήγαινε. Δεν έκανε βέβαια καλά σ’ αυτό το σημείο. Αλλά εν πάση περιπτώσει δεν έκανε και καμιά αμαρτία φώναζε «Ελλάς» όπου και αν πήγαινε. Τον μίσησαν λοιπόν γι’ αυτό κάποιοι τρομερά. Και τι είπαν, ότι πήρε πριόνι και πριόνισε τα πόδια του αγίου (Γερασίμου). Τι φοβερό είναι η συκοφαντία! Ψέμα είναι αυτό. Τον μηνύσανε, έγινε δικαστήριο. Τρεις φορές απηλλάγη και αθωώθη από το πρωτοδικείο, από το εφετείο, από τον Άρειο Πάγο. Μετά τι του είπαν πλέον, Δε θα πατήσεις στο νησί, δε σε θέλουμε!…

Και ενώ στην Κεφαλονιά είναι δύο χιλιάδες και τρεις χιλιάδες μαζί του, είναι όμως Χριστιανοί νερόβραστοι ενώ οι άλλοι, οι εχθροί του, είναι μαχητικού. Αυτός, αθώος άνθρωπος, πήρε το μπαστούνι του και πήγε στην Κεφαλονιά. Μόλις το μάθανε οι εχθροί του, οι σκορπιοί και τα φίδια, κατέλαβαν τη μητρόπολη και τον διώξανε τον πετάξανε από τη μητρόπολη. Αυτοί, όταν μπαίνανε στη μητρόπολη, βλαστημούσαν τον άγιο Γεράσιμο, το Χριστό, την Παναγία, τα πάντα. Και οι λεγόμενοι Χριστιανοί δεν του συμπαραστάθηκαν.

Εδώ στην περιφέρεια μας δεν θέλω τέτοιους Χριστιανούς. Σ’ αυτές, αλλά και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις, θέλω τους Χριστιανούς αγωνιστάς.

Τώρα θέλω να σας ρωτήσω· Αν εδώ στην περιφέρεια μας παρουσιασθούν παρόμοια κρούσματα και χρειαστεί αγώνας – γιατί δεν πρέπει η Εκκλησία μας να είναι αμπέλι ξέφραγο -, εσείς έχετε διάθεση να μιμηθείτε εκείνους τους Χριστιανούς της Αιγίνης που εξεδίωξαν τους γυμνιστάς; Έχετε διάθεση να μιμηθείτε τους άλλους γενναίους ανθρώπους που διαμαρτύρονται;

Αγωνια του Χριστου υπνος των Χριστιανων

«Καὶ γενόμενος ἐν ἀγωνίᾳ ἐκτενέστερον προσηύχετο» (Λουκ. 22,44)

Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 91-94

Ἀγωνιᾷ ὁ Χριστός! Ἀλλὰ τί ἦτο ἐ­κεῖνο ποὺ ἔκανε τὸν Χριστὸν ν’ ἀγωνιᾷ;

Εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς δημοσίας Του δράσεως, ἐνεφανίσθη ὁ σατανᾶς καὶ ἐζήτει νὰ τὸν θαμπώ­ση μὲ τὰ πλούτη, μὲ τὴν δόξαν καὶ τὴν ἰσχὺν τῶν ἐπιγείων βασιλείων. «Ταῦτα πάντα σοι δώσω, ἐὰν πε­σὼν προσκυνήσῃς μοι» (Ματθ. 4,9). Τώρα εἰς τὸ τέλος τῆς ἐπιγείου Του ζωῆς, ἀντιστρόφως ζητεῖ ὁ σατα­νᾶς νὰ Τὸν τρομοκρατήσῃ μὲ τὸν θάνατον, μὲ ἕνα θάνατον φρικτὸν καὶ ἐπονείδιστον. Ἀλλὰ ὁ Χριστός, ποὺ ἐνίκησε ὅλα τὰ θέλγητρα τοῦ σατανᾶ, νικᾷ τώρα καὶ ὅλα τὰ φόβητρά Του. Ὁ Χριστὸς δὲν ἐφοβήθη τὸν θάνατον. Ἐὰν ἐφοβεῖτο, δὲν θὰ ἤρχετο εἰς τὰ Ἰεροσόλυμα, ὅπου ἦσαν συγκεντρωμένοι οἱ ἀσπονδότεροι ἐχθροί Του, ἀλλὰ θὰ ἐζήτει ἀσφαλὲς καταφύγιον μεταξὺ τῶν πιστῶν ὀπαδῶν Του, τοὺς ὁποίους εἶχεν εἰς τὰ βόρεια μέρη τῆς Παλαιστίνης. Ἦλθεν ἑκουσίως ἐπὶ τὸ πάθος.
— Ἀλλὰ τότε πόθεν ἡ ἀγωνία;

  Ἡ ἀγωνία, τὴν ὁποίαν τὴν νύκτα τῆς Μ. Πέμπτης ᾐσθάνθη ὁ Χριστός, εἶχεν αἴτια πολὺ βαθύτερα, τὰ ὁποῖα νοῦς ἀνθρώπου δὲν δύναται νὰ συλλάβῃ εἰς ὅλον τὸ βάθος καὶ τὴν ἔκτασιν αὐτῶν. Ἐὰν οἱ ψυχικοὶ πόνοι εἶνε δριμύτεροι τῶν σωματικῶν, ἐὰν αἰσχρὰ ὕβρις καὶ βδελυρὰ συκοφαν­τία ἐναντίον μιᾶς παρθένου κόρης ἀποτελῇ διὰ μίαν εὐαίσθητον καρδίαν πλῆγμα τὸ ὁποῖον πονεῖ περισσότερον ἀπὸ τὸ τραῦμα ποὺ διανοίγει εἰς τὰ στήθη ἡ αἰχμὴ φονικῆς μαχαίρας, τότε πρέπει νὰ παραδεχθῶμεν ὅτι ἡ ὀδύνη, ἡ ἀ­γωνία τοῦ Χριστοῦ θὰ προήρχετο ἀπὸ αἰτίας ποὺ πρέπει νὰ ἀναζητηθοῦν πολὺ πέραν ἀπὸ τοὺς σωματικοὺς πόνους καὶ ἀλγηδόνας.

   Βεβαίως ὁ Χριστὸς ὡς ἄνθρωπος μὲ σάρκα θὰ ἐδοκίμαζεν ὅλην τὴν δριμύτητα τῶν σωματι­κῶν πόνων ποὺ θὰ ἐδημιούργει ἡ Σταύρωσις, ἀλλὰ ἡ ψυ­χή Του θὰ ἐβυθίζετο εἰς ὠκεανὸν θλίψεως, θὰ ἤρχετο εἰς ἐπαφὴν μὲ τὴν ἁμαρτίαν, μὲ σκοτεινοὺς κόσμους μέσα εἰς τοὺς ὁποίους θὰ ἐκινοῦντο ὅλα τὰ τέρατα τῆς ἀβύσσου, καὶ δι’ αὐτὸ ἠγωνία. Ἠγωνία, διότι Αὐτὸς ὁ ὁποῖος δὲν ἐποίησεν ἁμαρτίαν «οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι Αὐτοῦ», ὁ ἄμωμος, ὁ ἀκηλίδωτος, θὰ ἐδέχετο μετ’ ὀλίγον τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν ὅλων, ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ μέχρι τοῦ τελευταίου ἀνθρώπου ποὺ θὰ ζήσῃ καὶ θ’ ἀναπνεύση ἐπὶ τῆς γῆς, διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἡ προφητεία· «Οὗτος τὰς ἁ­μαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει» (Ἠσ. 53,4). Ἠγωνία διὰ τὰ ἁμαρτήματα τῶν μαθητῶν Του, τοὺς ὁποίους ἐπὶ μίαν τριετίαν ἐμόχθησε νὰ τοὺς μορφώσῃ καὶ ν’ ἀναδείξῃ συνεχιστὰς τοῦ ἔργου Του, καὶ τώρα, ὁ ἕνας θὰ τὸν προδώσῃ, ὁ ἄλλος θὰ τὸν ἀρνηθῇ, καὶ οἱ λοιποὶ θὰ τὸν ἐγκαταλείψουν εἰς τὰς κρισιμωτέρας στιγμὰς τῆς ζω­ῆς Του. Ἠγωνία διὰ τὴν ἀχαριστίαν τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, τὸν ὁποῖον ἔθρεψεν ἐν τῇ ἐρήμῳ μὲ τὸ μάννα καὶ ἐπότισεν μὲ τὸ μέλι καὶ τὸ γάλα τῆς διδασκαλίας Του. Ἠγωνία διὰ τὴν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρον, ἀλλ’ ἰδιαιτέρως διὰ τὴν Ἐκ­κλησίαν Του, τὴν ὁποίαν ἐπόθει νὰ βλέπη ἀδιάσπαστον, ἡνωμένην περὶ Αὑτόν. Ἠγωνία διὰ τὰ σχίσματα καὶ τὰς αἱρέσεις, διὰ τὴν ἐκμετάλλευσιν τῶν εὐγενεστέρων Του ἰδανικῶν, διὰ τὸ πλῆθος τῶν ὑποκριτῶν καὶ τῶν Φαρισαίων ποὺ θὰ ἐπλημμύριζον τὴν γῆν, διὰ τοὺς προβατοσχήμονας λύκους τοῦ ποιμνίου Του, διὰ τὴν μεταποίησιν τῶν ἱερῶν ναῶν εἰς οἴκους ἐμπορίου καὶ σπήλαια λῃστῶν. ᾿Η­γωνία δι’ ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν Του, ἀλλὰ καὶ δι’ ἕνα ἕκαστον τῶν πιστῶν, ἄρα δὲ καὶ δι’ ἐμὲ καὶ διὰ σέ. Ὑπῆρξες καὶ καὶ σύ, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, ἀντικείμενον τῆς ἀγωνίας τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ κήπῳ τῆς Γεθσημανῆ. Καὶ διὰ σὲ ἐχύθη ὁ ἱδρὼς ὡς θρόμβοι αἵματος.
«Καὶ γενόμενος ἐν ἀγωνίᾳ ἐκτενέστερον προσηύχετο».
Ἀλλ’ ἐνῷ ὁ Χριστὸς ἀγωνιᾷ καὶ ποτίζει τὴν γῆν μὲ τὸν ἱδρῶτα Του καὶ μὲ τὰ δάκρυά Του, εἰς μικρὰν ἀπόστασιν οἱ προσφιλέστεροι μαθηταί, Πέτρος, Ἰωάννης καὶ Ἰάκωβος, δὲν ἀγρυπνοῦν μετ’ Αὐτοῦ, δὲν συμμετέχουν εἰς τὴν ἀγωνίαν Του, ἀλλὰ κοιμῶνται. Τρὶς τοὺς ἐπισκέπτεται καὶ τρὶς τοὺς εὑρίσκει κοιμωμένους καὶ ἀπευθύνει πρὸς αὐτοὺς τὸν δίκαιον ἔλεγχο· «Καθεύδετε τὸ λοιπὸν καὶ ἀναπαύεσθε! ἰδοὺ ἤγγικεν ἡ ὥρα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἁμαρτωλῶν. Ἐγείρεσθε ἄγωμεν· ἰδοὺ ἤγγικεν ὁ παραδιδούς με» (Ματθ. 26, 45-46).
Οἱ φίλοι τοῦ Χριστοῦ κοιμῶνται, ἀλλὰ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ δὲν κοιμῶνται. Ὅλοι τὴν νύκτα ἐκείνην εἶνε ἄγρυπνοι. Εὑρίσκονται εἰς ζωηρὰν κίνησιν. Εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Ἄννα καὶ τοῦ Καϊάφα συσκέπτονται, καταστρώνουν τὸ σχέδιον τῆς συλλήψεώς Του. Ὑπηρέται ὁπλίζονται μὲ ρόπαλα καὶ μαχαίρας, καὶ λόχος Ρωμαίων στρατιωτῶν ἐκ τῆς φρουρᾶς τῆς πόλεως εἶνε ἐπὶ ποδός. Ἐπὶ κεφαλῆς ὅλων τίθεται ὁ Ἰούδας καὶ ἐντὸς ὀλίγου ἡ ἀγέλη αὐτὴ τῶν θηρίων πολιορκεῖ τὴν Γεθσημανῆ. Φαίνονται τὰ φῶτα. ᾿Ασ­τράπτουν τὰ ὅπλα. Ἀκούονται τὰ βήματά των. Καὶ οἱ μαθηταὶ κοιμῶνται…
Ἀλλ’ ὅ,τι συνέβη εἰς τὸν κῆπον τῆς Γεθσημανῆ, ἐξακολουθεῖ νὰ συμβαίνη καὶ σήμερον. Ὁ Χριστὸς καὶ σήμερον ἀγωνιᾷ! Ἡ Ἐκκλησία, τὴν ὁποίαν ἴδρυσε διὰ νὰ συνεχίσῃ τὸ ἀπολυτρωτικόν Του ἔργον, συναντᾷ καὶ σήμερον τεράστια ἐμπόδια. Οἱ ἔχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, οἱ Γραμματεῖς, οἱ Φαρισαῖοι, οἱ Ἡ­ρῳδιανοί, οἱ Σαδδουκαῖοι, οἱ Ἀρχιερεῖς, ὁ Ἄννας καὶ ὁ Καϊάφας, ὁ Ἡρώδης, ὁ Πόντιος Πιλᾶτος καὶ ὁ Ἰούδας ὁ προδότης, ὑπάρχουν καὶ σήμερον, ἀλλὰ μὲ ἄλλα ὀνόματα καὶ σχήματα. Οἱ νεώτεροι ἐχθροὶ εἶνε πονηρότεροι τῶν πρώτων, χρησιμοποιοῦν μεθόδους σατανικωτέρας. Πολεμοῦν τὸν Χριστὸν, τὰ δόγματά Του, τὴν ἠθικήν Του, τοὺς ἁγίους θεσμούς Του. Εἰς τὸν πόλεμον αὐτὸν κατὰ τοῦ πνεύματος τοῦ Χριστοῦ συμφωνοῦν οἱ ἐχθροὶ παρ’ ὅλας τὰς διαφορὰς καὶ ἀντιθέσεις ποὺ ἔχουν ἀναμεταξύ των. Κάτω ἀπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Ἀντιχρίστου προχωροῦν ὅλοι ἡνωμένοι, μὲ τὰ ρόπαλα καὶ τὰς μαχαίρας καὶ μὲ τοὺς φανοὺς τῆς ψευδο-ἐπιστήμης τρομοκρατοῦν τοὺς ἀμαθεῖς, παρασύρουν τὰ πλήθη. Ἰοῦδαι δὲ δυστυχῶς εὑρίσκονται διὰ νὰ δίδουν φίλημα τῆς προδοσίας, νὰ παραδίδουν τὰ κλειδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὑπὸ μορφὴν ἀντιχριστιανικῶν νόμων νὰ ἐγκαθιστοῦν τὰ βδελύγματα τῆς ἐρημώσεως ἐν τόπῳ ἁγίῳ.

Ὁποία δραστηριότης παρατηρεῖται εἰς τὸ στρατόπεδον τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ! Νομίζεις ὅτι εἰς κάθε λεπτὸν τοῦ 24ώρου ἀκούεται ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου· «Ἐγείρεσθε ἄγωμεν· ἰδοὺ ἤγγικεν ὁ παραδιδούς με». Κάποια ψυχή, ὑπὲρ τῆς ὁποίας Ἐκεῖνος ἐδοκίμασε τὴν φρικτὴν ἀγωνίαν τῆς Γεθσημανῆ, αὐτὴν τὴν στιγμὴν ποὺ ἀναγιγνώσκεις τὸ παρόν, πολιορκεῖται ὑπὸ κτηνανθρώπων καὶ κινδυνεύει νὰ χαθῇ. Χριστιανοί, σπεύσατε πρὸς σωτηρίαν της!

Καὶ οἱ χριστιανοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου τί κάνουν; Δὲν θὰ εἶ­νε ὑπερβολὴ νὰ εἴπωμεν, ὅτι ἡ μεγίστη πλειοψηφία τοῦ λεγομένου χριστιανικοῦ κόσμου κοιμᾶται ὅσον οὐδέποτε ἄλ­λοτε.

Πως θ’ αντιμετωπισουμε τις δυναμεις του σκοτους;

Η απάντηση στο επόμενο

Τοῦ ἁγίου Ἀμβροσίου Μεδιολάνων
7 Δεκεμβρίου

ΠΟΙΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ;

• 
• Τὴ στιγμὴ αὐτή, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἄντρες, γυναῖκες, τὴ στιγμὴ αὐτὴ ποὺ μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεὸς νὰ συγκεντρωθοῦμε ἐδῶ στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος διὰ νὰ ἀκούσωμε τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου, τὴ στιγμὴ αὐτὴ πρέπει νὰ εὐχαριστήσουμε τὸ Θεό. Διότι τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου, ὅσο πτωχὸ καὶ νὰ εἶνε καὶ ὅσο καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλὰ χείλη καὶ ἂν ἐξέρχεται, τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου εἶνε μία εὐλογία Θεοῦ. Ἐκκλησία ποὺ δὲν ἀκούεται τὸ κήρυγμα, ἐνορία ποὺ δὲν ἀκούεται τὸ κήρυγμα, εἶνε μιὰ ἐνορία νεκρά. Οἱ Χριστιανοὶ δὲν γνωρίζουν τὰ ἱερά τους καθήκοντα, ποὺ ἔχουν ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, ἀπέναντι τοῦ πλησίον καὶ ἀπέναντι τοῦ ἑαυτοῦ των. Αὐτὴ τὴν ὥρα ποὺ είμεθα ἐδῶ ἂς εὐχαριστήσουμε τὸν Θεό. Ἡ πατρίς μας μόνο ἡ Ἑλλάς, μετρῆστε μὲ τὰ δάκτυλα, ἔχει 8.000 ἐνορίες. Ἑσπερινὸ κήρυγμα ζήτημα ἐὰν γίνεται σὲ ἑκατὸ ἐκκλησίες· οἱ ἄλλες ἐκκλησίες εἶνε νεκρές, δὲν ἀκούεται λόγος Θεοῦ. Γιά φανταστῆτε τί θὰ γινότανε, ἐὰν κάθε βράδυ τὴν Κυριακὴ ποὺ ὀργιάζουν τὰ σκυλάδικα, τὰ κέντρα, γιὰ φανταστῆτε τί συναγερμὸς τῶν ψυχῶν θὰ γινότανε ἐὰν κάθε Κυριακὴ στὶς 7 ἡ ὥρα ὅλες οἱ ἐκκλησιές, ὅλες οἱ ἐνορίες μικρὲς καὶ μεγάλες, χτυποῦσαν τὴν καμπάνα καὶ καλούσανε τὸν πιστὸ λαὸ ν᾿ ἀκούσῃ λόγον Θεοῦ! Εὐλογία Θεοῦ θὰ ἦτο. Ἐδῶ στὴ Φλώρινα ἔχετε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ αὐτή. Θά ᾿ρθῃ μέρα, προφητεύω τὴν ὥρα αὐτή, ποὺ δὲν θὰ ἔχετε πλέον αὐτὴ τὴν εὐλογία νὰ ἀκοῦτε τόσο συχνὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Εὐλογία Θεοῦ λοιπὸν εἶνε τὸ ὅτι ἀπόψε εὑρισκόμεθα ἐδῶ στὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος· καὶ ἂς παρακαλέσουμε τὸ Θεό, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο νὰ φωτίσῃ καὶ αὐτὸν ποὺ ὁμιλεῖ καὶ ἐσᾶς ποὺ ἀκούετε, διὰ νὰ ἀκούσετε μὲ προθυμίαν καὶ νὰ ἐκτελέσετε τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ.
• Ἀρχίζω τὸ κήρυγμα μὲ ἕνα ἐρώτημα. Γιὰ ποιό σκοπὸ ζοῦμε στὸν κόσμο αὐτόν; Ποιός ὁ σκοπὸς ποὺ ὁ ἄνθρωπος ζῇ στὸν πλανήτη αὐτὸ τοῦ σύμπαντος; Ὁ σκοπός του εἶνε, ὅπως ἔλεγε κάποιος ἀρχαῖος ὑλιστής, «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13· Α΄ Κορ. 15,32); Σκοπὸς εἶνε νὰ ἀπολαύσῃ τὰς ἠδονὰς τοῦ κόσμου τούτου; Σκοπὸς εἶνε νὰ πλουτίσῃ, νὰ θησαυρίσῃ, νὰ ἀγοράσῃ οἰκόπεδα, νὰ χτίσῃ πολυκατοικίας, νὰ γίνῃ πλούσιος, πάμπλουτος, Ὠνάσης; Σκοπός του εἶνε νὰ καταλάβῃ διάφορα ἀξιώματα καὶ νὰ ἀνέλθῃ εἰς τὸν κολοφῶνα τῆς δόξης; Σκοπὸς εἶνε νὰ ἀποκτήσῃ γνώσεις καὶ ἐπιστήμας καὶ νὰ γίνῃ ἐπιστήμων μεγάλος καὶ ὑψηλός; Σκοπὸς εἶνε νὰ κυριαρχήσῃ ἐπάνω εἰς τὴν νεκρὰν φύσιν; Σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ σκοπὸς λοιπὸν τέτοιος εἶνε; Νὰ γίνῃ Μέγας Ἀλέξανδρος; Νὰ γίνῃ Κροῖσος καὶ Μίδας ὡς πρὸς τὸν πλοῦτον; Νὰ γίνῃ Σαρδανάπαλος ὡς πρὸς τὰς ἡδονὰς καὶ διασκεδάσεις; Νὰ γίνῃ Σωκράτης ἢ Ἀϊνστάιν ὡς πρὸς τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν γνῶσιν; Δὲν εἶνε ὁ σκοπὸς αὐτός. Ποιός εἶνε ὁ σκοπός; Δὲν τὸν λέγει ἄνθρωπος τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου, τὸν λέγει ὁ Θεός, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Λέγει λοιπὸν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ὅτι ὁ σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶνε· Ἔσεσθε ἅγιοι (πρβλ. Ματθ. 5,48· Λευϊτ. 20,7,26· Α΄ Πέτρ. 1,16), ὅτι πρέπει νὰ γίνωμεν ἅγιοι, αὐτὸς εἶνε ὁ σκοπός.
  Ἅγιος ποιός εἶνε; Ἕνας καὶ μόνον εἶνε. «Εἶς ἅγιος, εἶς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.). Ἅγιος εἶνε ὁ Πατήρ, ἅγιος ὁ Υἱός, ἅγιον τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου» (Ἠσ. 6,3 καὶ θ. Λειτ.). Ἅγιος σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ εἶνε ὁ Θεός, ὁ ἐν Τριάδι Θεός· καθαρὸς – πεντακάθαρος ἀπὸ κάθε κακία, ἀπὸ κάθε ἁμαρτία. Ἅγιοι εἶνε οἱ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι σὲ σχετικὸ βαθμό. Ἅγιοι ὅμως εἶνε καὶ οἱ ἄνθρωποι· καὶ οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ γίνουν ἅγιοι. Ὅπως ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γίνῃ κακοῦργος καὶ Ἰούδας καὶ νὰ διαπράξῃ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος ἠμπορεῖ νὰ διαπράξῃ καὶ τὰ μεγαλύτερα θαύματα καὶ τὰ μεγαλύτερα κατορθώματα ἀρετῆς, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἅγιος ὁ ἄνθρωπος, σχετικῶς ἅγιος.

  Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὸ «κατ᾿ εἰκόνα». Ὁ ἄνθρωπος, ὅπως λέγει ἡ Γραφή, ἐπλάσθη «κατ᾿ εἰκόνα» ἀλλὰ καὶ «καθ᾿ ὁμοίωσιν» τοῦ Θεοῦ. «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γέν. 1,26). Τὸ «κατ᾿ εἰκόνα» ποιό εἶνε; Ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει μυαλὸ ποὺ δὲν τό ᾿χει κανένα πλάσμα στὸν κόσμο, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐλευθερίαν ποὺ δὲν ἔχουν τὰ ζῷα, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει συνείδησιν ἡ ὁποία λαλεῖ μέσα εἰς τὴν καρδία τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ἐπειδὴ ἔχει αὐτὰ τὰ ἐξαίρετα χαρίσματα, μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐὰν κάνῃ καλὴ χρῆσι τῶν χαρισμάτων αὐτῶν, νὰ ἀνέλθῃ εἰς μεγάλας σφαίρας ἀρετῆς καὶ καλωσύνης. Τότε, κοντὰ στὸ «κατ᾿ εἰκόνα», θ᾿ ἀποκτήσῃ καὶ τὸ «καθ᾿ ὁμοίωσιν». Τὸ «κατ᾿ εἰκόνα» τὸ ἔχει, τὸ «καθ᾿ ὁμοίωσιν» καλεῖται νὰ τὸ ἀποκτήσῃ· μὲ ἀγῶνα ἰσχυρὸν δηλαδὴ νὰ ξερριζώσῃ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά του ὅλα τὰ ἀγκάθια τῆς κακίας ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ φυτέψῃ μέσ᾿ στὴν καρδιά του τὸ δέντρον τῆς ἀρετῆς, τὸ δέντρο τῶν ἀρετῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, κατὰ τὸ «Ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν» (Ψαλμ. 33,15).

  Ἔσεσθε ἅγιοι. Μάλιστα. Τί μεγάλο πρᾶγμα εἶνε ὁ ἅγιος! Ἀλλὰ σπάνιο πρᾶγμα. Γέμισε ἡ πατρίδα μας ἀπὸ ἐπιστήμονας· ἀπὸ γιατρούς, ἀπὸ δικηγόρους…. Ἀπὸ διπλωματούχους γέμισε. Γέμισε ὁ κόσμος. Τὸ ἅγιον εἶνε σπάνιο. Ὅσο σπάνιο εἶνε τὸ διαμάντι, τόσο σπάνιον πρᾶγμα ἔγινε ὁ ἅγιος. Καὶ ὁ ἅγιος εἶνε ἕνας ἄγγελος. Ὅσον διαφέρει Ὅπως ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, ὁ κακὸς καὶ διαστραμμένος, ὁμοιάζει μὲ τὸν διάβολον ―καὶ διάβολοι ἔγιναν οἱ ἄνθρωποι εἰς τὸν αἰῶνα μας―, ἀντιθέτως αὐτὸς ποὺ πιστεύει στὸν Χριστὸ καὶ κάνει καλὴ χρῆσι τῶν θείων χαρισμάτων, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἀνέρχεται σὲ ἕνα μεγάλο ὕψος καὶ γίνεται ἄγγελος, ἔνσαρκος ἄγγελος «Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, τῶν προφητῶν ἡ κρηπίς…»), ὅπως ὁ προφήτης Ἠλίας καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Λοιπὸν ἅγιος εἶνε τὸ ἀνώτερο ἀπὸ ὅλα.
  Τί εἶνε ὁ ἅγιος; Εἶνε ἅλας· «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. 5,13). Τί εἶνε ὁ ἅγιος; Εἶνε φῶς· «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (ἔ.ἀ. 5,14). Τί εἶνε ὁ ἅγιος; Ἕνας μικρὸς ἥλιος. Τί εἶνε ὁ ἅγιος; Εἶνε μιὰ πηγὴ εὐλογίας εἰς τὸν κόσμον. Τί εἶνε ὁ ἅγιος; Ἕνας μικρὸς Θεός, ἕνας μικρὸς Χριστὸς στὴ γῆ. Ὅπως ὁ Χριστὸς περπάτησε στὴ γῆ καὶ σκόρπισε τὴν εὐλογία εἰς τὸν κόσμον, ἔτσι καλεῖται καὶ κάθε Χριστιανὸς νὰ βαδίσῃ εἰς τὰ ίχνη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ φθάσῃ εἰς τὴν θέωσιν καὶ εἰς τὴν πραγματικότητα τῆς ζωῆς. Μάλιστα, ἅγιοι!
  Κάποιος ἄθεος στὸ Παρίσι, ποὺ ἐτάραξε τὴν οἰκουμένη μὲ τὶς θεωρίες του, προτοῦ νὰ πεθάνῃ εἶπε ὅτι· «Πάει πλέον ὁ Θεός, πάει πλέον τὸ παραμύθι αὐτό, ἔσβησε» – ἔτσι νόμιζε αὐτὸς ὁ ἠλίθιος. «Πάει πλέον ὁ Θεός, πάει πλέον τὸ παραμύθι αὐτό, ἔσβησε. Δὲν τὸ πιστεύουν πλέον οἱ ἄνθρωποι. Ἐμεῖς οἱ φιλόσοφοι» ―ἐθεωροῦσε τὸν ἑαυτόν του φιλόσοφον, ὁ κενόδοξος ἄνθρωπος― «ἐμεῖς ἀποδείξαμε μὲ ἰσχυρὰ ἐπιχειρήματα» ―ἔτσι ἐνόμιζε― «ὅτι δὲν ὑπάρχει πλέον Θεός». Ἔτσι εἶπε αὐτός. Συνέχισε ὅμως παρακάτω· «Τελειώσαμε μὲ τὸ Θεό· ἀλλὰ τώρα πῶς θὰ τελειώσουμε μὲ τοὺς ἁγίους;…». Ἐτρόμαζε ὅτι ὑπάρχουν εἰς τὸν κόσμον ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν. Ἐτρόμαζε ὅτι ὑπάρχουν γυναῖκες καὶ ἄντρες, μέσα στὸ Παρίσι καὶ εἰς τὴν Εὐρώπη ὅλη, ποὺ πιστεύουν εἰς τὸν Θεόν. Ἐτρόμαζε καὶ ἔλεγε, ὅτι ἐφ᾿ ὅσον ὑπάρχει καὶ ἕνας ἅγιος, ἐφ᾿ ὅσον πάνω στὴ γῆ ὑπάρχει καὶ ἕνας ἅγιος, ἀρκεῖ ὁ ἅγιος αὐτὸς νὰ ἀποδείξῃ, ὅτι ὑπάρχει Θεός. Στὸν αἰῶνα μας ἔχει ὑπάρχουν πολλοὶ ἅγιοι· πολλοὺς ἁγίους ἀνέδειξε ὁ αἰώνας μας. Ἕναν ἅγιο, τὸν ἅγιο Νεκτάριο, ―ὑπάρχουν ἀκόμα πολλοί― ζοῦν ἄνθρωποι ποὺ τὸν θυμοῦνται· καὶ αὐτὸς ὁ ἅγιος ταράσσει ὁλόκληρον τὴν κοινωνία καὶ συγκινεῖ. Μεγάλο πρᾶγμα εἶνε ὁ ἅγιος. Παραπάνω ἀπὸ τὴ θεολογία, παραπάνω ἀπὸ τὴ φιλοσοφία, παραπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ χαρίσματα ἡ ἁγιότης ἐπικρατεῖ.
  Περὶ ἁγίων ὡμιλήσαμε σήμερα τὸ πρωῒ εἰς τὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νικολάου (6-12-1980, θέμα «Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ»), εἰδικῶς γιὰ τὸν ἅγιο Νικόλαο ποὺ γιορτάζει σήμερον. Χθὲς ἑώρταζε ὁ ἅγιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος, ὁ ἀσκητὴς πέραν ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη ποταμό. Καὶ προχθὲς πάλι ἑώρταζε ἡ ἁγία Βαρβάρα, ποὺ προστατεύει τὸ ἔνδοξον πυροβολικὸ τῆς πατρίδος μας καὶ τοὺς ἐργάτας τοῦ ἐργοστασίου Πτολεμαΐδος. Αὔριο στὸν ὁρίζοντα τῆς Ἐκκλησίας μας ἀνατέλλει ἕνα λαμπρό ἀστέρι ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος ἐπίσκοπος Μεδιολάνων. Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, γι᾿ αὐτὸν τὸν ἄγνωστο ἅγιο νὰ σᾶς πῶ ὀλίγα λόγια ἀπόψε. καὶ Παρακαλῶ νὰ προσέξετε· θὰ εἶνε σύντομο τὸ κήρυγμα.

* * *

«ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ, ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ…»

Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος γεννήθηκε τὸ 340 μ.Χ. στὴ Ῥώμη καὶ ἔδρασε Read more »

Η ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΕΟΚ

ΠΡΟΦΗΤΕΥΩ ΑΠΟ ΤΗΣ ΘΕΣΕΩΣ ΤΑΥΤΗΣ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

(Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου. Η ομιλία έγινε στην Αθήνα, στις 6-7-1972. Και σήμερα  βλέπουν τα λόγια του να πραγματοποιούνται μέχρι κεραίας, ακούστε τον·)
________

_________

«…Oυαί και αλοίμονο· Η ένταξή μας στην ΕΟΚ όχι απλώς εμπορική, αλλά ιδεολογική, ηθική, οικογενειακή, προφητεύω από της θέσεως ταύτης, ότι θα γίνει ο τάφος της Ελλάδος και της ορθοδοξίας [στο Εθνος μας] και η εξομοίωσή μας προς τα άλλα έθνη τα μακράν ημών.
Τί είναι το Έθνος μας; Θα το πω με όλη την σημασία της λέξεως και διαμαρτύρομαι μέχρι του ουρανού και μέχρι τ’ άστρα· Το έθνος το δικό μας δεν είναι πλέον ιεραποστολικό, αλλά μασονικό. Αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις έχουν βραχυκυκλώση το ταλαίπωρον Έθνος μας και είναι σαν αετός στο κλουβί.... Εμπρός να σπάσουμε την φυλακήν αυτή και ο αετός να πετάξει πάλι ψηλά, πολύ ψηλά, μέχρι τα άστρα του ουρανού…..

ΠΑΠΙΣΜΟΣ

Εδώ στην Ελλάδα εκτός των άλλων κακών… θέλουν να μας φέρουν ένα καινούργιο φρούτο! Τον παπισμό…..
Ο παπισμός είναι θηρίο της Αποκαλύψεως….Τί εστί παπισμός; Σύνολο αιρέσεων. Και  φοβούμαι δυστυχώς, ότι θα δούμε στη Μητρόπολη [των Αθηνών], -εγώ δεν πηγαίνω στη Μητρόπολη-, θα δείτε την επίσημη εορτή της 25 Μαρτίου…, μπροστά-μπροστά, πρώτον …σαν κόκορα, με τα φτερά του τα κολωτά να στέκεται δίπλα στον πρωθυπουργό, δεν ξέρω ποιος θα είναι τότε, ένας καρδινάλιος. Από ώρα σε ώρα ετοιμάζουν να μας φέρουν καρδινάλιο, για να φορέσουμε κουστούμι!
Η Ελλάς τους μοιρίζει χωριατίλα και θέλουν να μας φορέσουν Ευρωπαϊκό κουστούμι!… Μα, χίλιες φορές  με φουστανέλα, χωριάτες, με χωριάτικο κουστούμι και Ελλάδα στην καρδιά…Θέλει η κυβέρνηση να μας αλλάξει την φορεσιά μας! Θέλει να μας φορέσει το κουστούμι που ονομάζεται ΕΟΚ. Να γίνουμε Ευρωπαίοι. Να μιλούμε όπως οι Ευρωπαίοι, να ζούμε όπως οι Ευρωπαϊοι, να διώχνουμε τις γυναίκες όπως οι Ευρωπαίοι, να κάνουμε τα όργια των Ευρωπαίων!…..Εμείς όμως θέλουμε να μείνουμε Ελληνες και μόνον Ελληνες, Ορθόδοξοι Χριστιανοί..

Αλλά όπως πάμε αδέλφια μου, παρ’ όλες τις διαμαρτυρίες του ευσεβούς Ελληνικού λαού, που δυστυχώς, είναι αδιοργάνωτος και γι’ αυτό δεν φταίει ο λαός, φταίνε οι πνευματικοί ηγέτες, που τον αφήσαν  αδιοργάνωτο, εις τρόπον ώστε οι αρουραίοι να ροκανίζουν τας ρίζας του δένδρο της Ορθοδοξίας….Όπως πηγαίνουμε στην ευλογημένη πατρίδα μας…σε 50 χρόνια και λιγότερο, θα υπάρχουν όλων των λογιών καρύδια, μόνο έλληνες ορθόδοξοι δεν θα υπάρχουν. Μάλιστα, αυτού θα καταντήσουμε εαν δεν δημιουργήσουμε ένα ρεύμα αντιστάσεως….

«Η ΔΕΣΠΟΤΟΚΡΑΤΙΑ»

Φοβερή ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, ο οποίος ξεχωρίζει τους καλούς από τους κακούς ποιμένας. Έγινε στην Αθήνα το 1966. Μιλά σκληρά για τους κακούς επισκόπους, που δεν είναι ούτε θεόκλητοι ούτε δημόκλητοι, αλλά αυτόκλητοι. Καυτηριάζει την πολυτελή ζωή και την φυλαργυρία των, που δεν αρμόζει σε αντιπροσώπους του Χριστού και είναι σκάνδαλο στον λαό. Επαινεί τους καλούς επισκόπους και συμβουλεύει τους πιστούς·

• «…Τιμώμεν τον επίσκοπο, τιμώμεν τον καλόν επίσκοπο, τιμώμεν τον καλόν Ποιμένα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ο οποίος είναι ο Αρχιποίμην του λογικού Ποιμνίου· τιμώμεν, λέγω, τον Εσταυρωμένο Λυτρωτή, ο οποίος είναι το πρότυπο παντώς καλού ποιμένος. Τιμώμεν τους επισκόπους, -τους αληθινούς επισκόπους-, υποκλινόμεθα, γονατίζουμε και φιλούμε τα κράσπεδά τους, δεν είμεθα άξιοι να φιλήσουμε ούτε τον ιμάντα των υποδημάτων τους… Αλλά ενώ αγαπητοί μου, υποκλινόμεθα ενώπιον παλαιών και νέων ιερών μορφών της σεπτής ιεραρχίας μας, δεν υποκλινόμεθα, δεν υποχρεούμεθα ούτε από το Ευαγγέλιο ούτε από τους Ιερούς Κανόνας, ούτε από την Ιστορία της Εκκλησίας να υποκλινόμεθα ενώπιον κακών επισκόπων· ενώπιον επισκόπων οι οποίοι αποτελούν την ανατροπήν του Ευαγγελικού κηρύγματος. Δεν υποκλινόμεθα ενώπιον σκανδαλοποιών ιεραρχών. Δεν υποκλινόμεθα ενώπιον ιεραρχών οι οποίοι εισήλθαν ανωμάλως εις την Εκκλησία του Χριστού μας. Η αγία μας Ορθοδοξία γνωρίζει μίαν μόνον θύραν, και πας ο εισερχόμενος δια αυτής είναι ποιμήν των προβάτων κανονικός….»

(Ολόκληρη την ομιλία ακούστέ την κατ’ ευθείαν από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο)

_

_

ΤΗΝ ΔΕΣΠΟΤΟΚΡΑΤΙΑ Σ’ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΔΙΩΓΜΟ ΕΥΛΑΒΩΝ ΙΕΡΕΩΝ

Χαρακτηριστική εικόνα της δεσποτοκρατίας είναι η  παρακάτω «Εκκλησιαστική δίκη»

Αν κάποιος μπορεί να την ονομάση δίκη!!!!

1. Πατήστε εδώ· Δίκη π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ – Ἡ Ἀπολογία του – Δευτεροβάθμιο Συνοδικό

2. Ο διωγμός του π. Ιωάννου στην Αλεξανδρούπολη.
(Ο Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος σε συνέντευξή του ήταν πιο απαιτητικός από τους γκρίζους λύκους, για να κτίσουν νέα τζαμιά στην Ελλάδα!!! Απο τέτοιον δεσπότη τι θα περιμένει κανείς;)

2α) πατηστε εδω· Αλεξ/πόλεως Άνθιμος: Απορώ…γιατί δεν κάνετε επιτέλους τζαμι..

3. Ο διωγμός του αγνού ιεραποστόλου στο Κονγκό π. Θεολόγου, από έναν νεοχειροτονηθέντα δεσπότη, που κατηγορείτε για φρικτά σκάνδαλα!

3. πατηστε· Κραυγή αγωνίας από τους νέους και τους πιστούς του Κονγκό Μπραζαβιλ

Πρέπει να το καταλάβουμε οι χριστιανοί· Μπαίνει σαβούρα στην Εκκλησία μας, χειροτονούν ανάξιους και σκανδαλοποιούς επισκόπους, για να καταλύσουν την Εκκλησία έσωθεν. Αν δεν μετανοήσουμε και δεν αγωνιστούμε η Ορθοδοξία δεν θα χαθεί, αλλά εμείς θα χαθούμε.

Κυριακὴ Ι΄ (Λουκ. 13,10-17)
  8 Δεκεμβρίου

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΣΘΕ!

ΘΑ σᾶς μιλήσω ἁπλᾶ, καὶ παρακαλῶ νὰ προσέξετε αὐτὰ ποὺ θὰ σᾶς πῶ.
Ὁ καλὸς πατέρας, ὅταν βλέπῃ τὸ παιδί του νὰ παρεκτρέπεται, ἀναγκάζεται νὰ τὸ τιμωρήσῃ. Δὲν εἶνε καλὸς πατέρας ἐκεῖνος ποὺ βλέπει τὸ παιδί του ἔτσι κι αὐτὸς τὸ χαϊδεύει. Ἡ Γραφὴ λέει· «Ὃς φείδεται τῆς βακτηρίας μισεῖ τὸν υἱὸν αὐτοῦ» (Παρ. 13,24)· ὅποιος λυπᾶται τὸ ῥαβδί του, δὲν ἀγαπάει τὸ παιδί του. Κ᾿ ἐγὼ πατέρας εἶμαι, καὶ θεωρῶ ὑποχρέωσι νὰ παιδεύω τὰ παιδιά μου. Θὰ διδάξουμε, θὰ παρηγορήσουμε, θὰ σφουγγίσουμε τὰ δάκρυα τῶν πονεμένων. Ἀλλ᾿ ὅταν δοῦμε μέσα στὴν ἱερὰ οἰκογένεια τῶν Χριστιανῶν κάποιους νὰ ξεφεύγουν ἀπὸ τὰ ὅρια τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τοῦ εὐαγγελίου, εμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ ἐλέγξουμε, ἀπὸ ἀγάπη.
Μερικοὶ βέβαια, ὅταν τοὺς ἐλέγχουν, εἶνε σὰν τὸν ἄῤῥωστο πού, ἐνῷ ὁ γιατρὸς προσπαθεῖ νὰ τὸν ἀπαλλάξῃ ἀπὸ τὸν καρκίνο, αὐτὸς τοῦ δαγκώνει τὸ χέρι. Γιατρὸς εἶμαι κ᾿ ἐγώ, μαχαίρι κρατῶ, πνευματικὸ μαχαίρι, ἐγχείρησι κάνω, καὶ ὁ ἀσθενὴς πάνω στὸν πόνο του μπορεῖ νὰ μὲ δαγκώσῃ. Ἀλλὰ προτιμότερο αὐτό, παρὰ ν᾿ ἀφήσω τὸν ἄῤῥωστο νὰ πεθάνῃ.
Τώρα, λοιπόν, θὰ γίνω δυσάρεστος. Γιὰ ποιό πρᾶγμα; Βλέπω, ὅτι ἐλάχιστοι Χριστιανοὶ ἐκκλησιάζονται. Γι᾿ αὐτὸ διαμαρτύρομαι. Καὶ θέλω μὲ ὅλη μου τὴ δύναμι νὰ κηρύξω καὶ νὰ παρακαλέσω ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς καὶ νὰ τοὺς πῶ μόνο μία λέξι· ἐκκλησιάζεσθε!

* * *

 Ἐκκλησιάζεσθε! Δὲν τὸ λέω ἐγώ. Τὸ λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ἀκούσατε πῶς ἀρχίζει· «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἦν διδάσκων ὁ Ἰησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι» (Λουκ. 13, 10)· ἦταν, λέει, στὴ συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων.
Τί εἶνε ἡ «συναγωγή»; Εἶνε κτήριο τῶν Ἑβραίων γιὰ τὶς θρησκευτικές τους ἀνάγκες. Οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν ἕνα μόνο ναό, τὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος στὰ Ἰεροσόλυμα. Στὶς διάφορες παροικίες τους ἀνὰ τὸν κόσμο δὲν ἔχουν ναούς, ἀλλὰ συναγωγές, ποὺ κοινῶς λέγονται χάβρες· κάτι μεταξύ ναοῦ, σχολείου καὶ θρησκευτικῆς αἰθούσης. Οἱ Ἑβραῖοι ἔχουν τὴ χάβρα, οἱ Τοῦρκοι τὸ τζαμί, ἐμεῖς τὴν ἐκκλησία. Ἡμέρα ἀργίας καὶ συγκεντρώσεως οἱ Ἑβραῖοι ἔχουν τὸ Σάββατο, οἱ μουσουλμᾶνοι τὴν Παρασκευή, κ᾿ ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ τὴν Κυριακή. Τὸ Σάββατο οἱ Ἑβραῖοι εἶνε ὅλοι στὴ χάβρα, στὴ συναγωγή τους. Καὶ μέχρι σήμερα, τρεῖς χιλιάδες τώρα χρόνια, τὸ ίδιο κάνουν. Αὐτὸ τὸ μικρὸ ἔθνος, ποὺ συνταράσσει τὴν οἰκουμένη, ἐξακολουθεῖ νὰ κρατάῃ τὶς παραδόσεις του· κάθε Σάββατο πηγαίνουν στὴ συναγωγή.
Δὲν εἶνε πολὺς καιρὸς ποὺ ἕνας ὑπουργὸς τοῦ Ἰσραὴλ ταξιδεύοντας βρέθηκε στὴ Λάρισα, καὶ ἦταν Σάββατο. Διέκοψε τὸ ταξίδι του. Κατέβηκε ἀπὸ τὸ ἀεροπλάνο, πῆγε στὸ ξενοδοχεῖο, καὶ πρὸς κατάπληξιν ὅλων προσευχόταν καὶ διάβαζε Παλαιὰ Διαθήκη. Τὴν ἑπομένη ἡμέρα συνέχισε τὸ ταξίδι του. Στὸ Ἰσραὴλ τὸ Σάββατο δὲν κουνιέται φύλλο.
Συγκρίνατε τώρα αὐτὴ τὴν εἰκόνα μὲ τὴ δική μας. Οἱ ὑπουργοί μας διαλέγουν τὴν Κυριακὴ νὰ κάνουν τὶς περιοδεῖες τους. Καὶ μόνο οἱ ἄρχοντες; Καὶ ὁ λαὸς τὰ ίδια κάνει. Κυριακὴ γίνονται τὰ πιὸ πολλὰ δυστυχήματα, τὰ μεγαλύτερα ἁμαρτήματα καὶ πολλὰ ἐγκλήματα κατὰ τὴ στατιστικὴ τῆς ἀστυνομίας. Ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου καταντᾷ ἡμέρα τοῦ διαβόλου.
Ἀπόδειξις· ἐνῷ ἡ καμπάνα καλεῖ, ἐλάχιστοι ἐκκλησιάζονται, καὶ αὐτοὶ γέροντες. Οἱ ἄλλοι;
   Ἐκκλησιάζεσθε! μᾶς φωνάζουν Read more »

Ας χαρούμε σαν Έλληνες γιατί το λείψανο της αγίας Αικατερίνης

όπως και τα λείψανα άλλων αγίων τα ‘χουμε στα χέρια μας

• 

  Η Κέρκυρά μας έχει τον άγιο Σπυρίδωνα. Κάτω η Κεφαλονιά μας έχει τον άγιο Γεράσιμο. Η Ζάκυνθος τον άγιο Διονύσιο, τα διάφορα νησιά μας έχουν τα λείψανα άλλων αγίων. Και το Σινά το Όρος, μέσα στην καρδιά της αραπιάς, κρατούν στα άγιά τους χέρια καλόγεροι Έλληνες το λείψανο της Αγίας Αικατερίνης, πάνω στα ψηλά εκείνα βουνά. Ας χαρούμε γι’ αυτό και ας ευχαριστήσουμε τον Θεό.

(Μικρό απόσπασμα από ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στην Αγία Τριάδα Πτολεμαϊδος, την Κυριακή στις 26-11-1978)

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΣΙΝΑ

EG: c/o 18 Midan el Daher, Cairo, EGYPT. Tel. +20693470348, Fax +20693470349

                                            GR: Δορυλαίου 26, 11521 ΑΘΗΝΑΙ. Τηλ. +302106444766, Fax +302106461073

                               Email: monasteryofsinai@gmail.com

Στήν καρδιά τῆς ἐρήμου τῆς ἀβάτου, πετρώας καί ἀνύδρου Σιναϊτικῆς χερσονήσου κεῖται ἡ ἱστορική βυζαντινή, αὐτόνομη, βασιλική καί αὐτοκρατορικῆ Ἱ. Μονῆς τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ.

ΙΕΡΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ ΜΟΝΗ
ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΒΑΔΙΣΤΟΥ
ΟΡΟΥΣ ΣΙΝΑ

Α´ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

1. Σιναϊτική Χερσόνησος

Το Σινά είναι σημείον συναντήσεως δύο ηπείρων και διαχωριστική γραμμή δύο θαλασσών. Η χερσόνησος, είναι η πύλη μεταξύ Αφρικῆς και Ασίας και η γέφυρα μεταξύ Μεσογείου και Ερυθρᾶς θαλάσσης, δηλαδή της συντομωτέρας οδού από την Ευρώπην προς τον Ινδικόν ωκεανόν και την άπω Ανατολήν.
Ανέκαθεν το Σινά ήτο ένα από τα σπουδαιότερα σταυροδρόμια του κόσμου.
Εκ πρώτης όψεως το Σινά φαίνεται δυσπρόσιτον, γεμάτο άγονα και βραχώδη όρη. Η γη είναι ακατάλληλη δια καλλιέργειαν και οι βροχές πολύ ολίγες, πολλή ζέστη την ημέραν και πολύ κρύο την νύκτα.Το νοτιώτερον τμήμα εντός της τριγωνικής απολήξεως της χερσονήσου καταλαμβάνεται από γρανιτώδη, απόκρημνα όρη, εκ των οποίων τα σημαντικώτερα είναι το όρος Σινά, το όρος της Αγ. Αικατερίνης, το όρος της Αγ. Επιστήμης, το όρος Σερμπάλ και το Ουμ Σωμάρ. Δια μέσου αυτής της περιοχής διήλθε πριν από 35 αιώνας ο λαός του Ισραήλ.Το ερημικόν μεγαλείον του Σινά έχει μίαν σαγηνευτικήν ωραιότητα, που παρέμεινεν αμόλυντος από τον σύγχρονον κόσμον. Ολίγοι άνθρωποι ζουν εις αυτήν την έρημον. Εκτός των παραλιακών πόλεων, η χερσόνησος κατοικείται από ολίγους Βεδουΐνους, οι οποίοι κατορθώνουν να ζουν από τα μικρά κοπάδια τους, ολίγα κηπευτικά και χουρμάδες, καθώς και τούς Μοναχούς της Ι. Μ. Σινά.

2. Η πνευματική κληρονομιά του Σινά Read more »

Τοῦ ἁγίου Νικολάου
6 Δεκεμβρίου

ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ

ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ἀγαπητοί μου, ἀνέτειλε ἡ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Νικολάου. Τί νὰ ποῦμε;
Νὰ ἐγκωμιάσουμε τὶς ἀρετές του; Νὰ ἐπαινέσουμε τὴν ἐγκράτειά του; Ὅπως λέει τὸ ἀπολυτίκιό του, ὑπῆρξε τῆς «ἐγκρατείας διδάσκαλος». Διότι ὄχι μόνο ὅταν ἦταν μεγάλος, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἦταν  βρέφος στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του, νήστευε τὸ γάλα καὶ δὲν θήλαζε. Νὰ ἐπαινέσουμε τὴν πραότητά του, ποὺ λέει πάλι τὸ ἀπολυτίκιό του ὅτι ὑπῆρξε «εἰκόνα πραότητος»; Στὶς ὕβρεις καὶ συκοφαντίες καὶ διαβολὲς τῶν ἐχθρῶν του ἀπαντοῦσε μὲ μεγάλη πραότητα. Μᾶς διδάσκει, ὅτι κ᾿ ἐμεῖς, ὅσες φορὲς ὑβριζόμεθα καὶ συκοφαντούμεθα στὸν κόσμο αὐτόν, πρέπει νὰ είμεθα πρᾶοι. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη δύναμις ἀπὸ τὴν πραότητα, μὲ τὴν ὁποία νικῶνται οἱ δαίμονες τῆς κολάσεως. Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη του, τὴ μεγάλη του ἐλεημοσύνη; Πήγαινε νύχτα στὰ φτωχὰ σπίτια καὶ σκορποῦσε χρυσᾶ νομίσματα, καὶ ἔσωσε ὑπάρξεις ἀπὸ τὸ βόρβορο καὶ τὴ διαφθορά. Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν πίστι, τὴ μεγάλη καὶ ἀκλόνητη πίστι ποὺ εἶχε ὁ ἅγιος; Ὅταν ἡ Ἐκκλησία κινδύνευσε ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Ἀρείου, ἔσπευσε στὴν πόλι τῆς Νικαίας κ᾿ ἐκεῖ μαζὶ μὲ ἄλλους ἁγίους πατέρας συνετέλεσε στὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας. Βέβαια ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν εἶχε τὴν εὐγλωττία τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἢ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν ἄλλων πατέρων, γιατὶ ἦταν ἀγράμματος. Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; Ὅταν ἄκουσε τὸν Ἄρειο νὰ βλασφημῇ τὸ Χριστό, αὐτὸς ὁ πρᾶος καὶ ταπεινὸς ἐξανέστη καί, ὅπως λέει ὁ βίος του, ἐρράπισε τὸν αἱρεσιάρχη γιὰ τὴ βλασφημία του. Καὶ εἶνε γιὰ μᾶς δίδαγμα ὅτι, ὅσες φορὲς προσβάλλεται ὁ Θεός, πρέπει νὰ ἐξανιστάμεθα. Ἐμεῖς, ἀντιθέτως, ὅσες φορὲς προσβάλλεται τὸ ἐγώ μας, ὅσες φορὲς ἀδικούμεθα, ὑβριζόμεθα, προπηλακιζόμεθα, τότε ἐξοργιζόμεθα καὶ γινόμεθα θηρία καὶ ἀπειλοῦμε τὸ σύμπαν· ἀλλ᾿ ὅταν θίγεται καὶ βλασφημῆται ὁ Χριστός, τότε δείχνουμε ἀδιαφορία. Ἀντιθέτως ὁ ἅγιος· στὶς προσωπικές του προσβολὲς ἀπαντοῦσε μὲ πραότητα, ὅταν ὅμως ὑβρίζετο ὁ Χριστὸς ἀπαντοῦσε μὲ σφοδρότητα· ἔτσι ἐρράπισε τὸν Ἄρειο. Ἐμεῖς ἔχουμε περὶ πολλοῦ τὸ ἐγώ μας, ὄχι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐκεῖνος.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος, δηλαδή, εἶνε ἡ σύνοψις ὅλων τῶν ἀρετῶν, ἡ ἔκφρασις τῶν μακαρισμῶν τοῦ Χριστοῦ, διότι στὸ πρόσωπό του ἐφαρμόσθηκαν ὅλοι οἱ μακαρισμοὶ τοῦ Κύριου  (βλ. Ματθ. 5,1-12).

* * *

Ἀλλ᾿ ἐγώ, ἀγαπητοί μου, θέλω νὰ συμπληρώσω τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου μὲ δύο λέξεις ποὺ ἀποδεικνύουν, ὅτι ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν ἦταν μόνο ὁ ἐλεήμων καὶ ὁ πρᾶος καὶ ὁ πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος δοῦλος τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ὑπῆρξε ἀκόμα καὶ ὁ προστάτης φτωχῶν καὶ ἀδικουμένων, ὁ προστάτης ἀνθρώπων ποὺ τοὺς κατεδίωκαν οἱ ἰσχυροὶ τῆς ἡμέρας. Θ᾿ ἀναφέρω ἕνα ἢ δύο παραδείγματα, καὶ θὰ τελειώσω. Read more »