Αυγουστίνος Καντιώτης



MHNYMATA

date Ιούν 15th, 2011 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Η πνευματικη ζωη κατακταται μονο με πονο

Η ουσία της πνευματικής ζωής
Η κυοφορία του Ιησού μέσα μας φέρνει ωδίνες

π. Αθανάσιου Μυτιληναίου

(Ομιλία 48 στην Αποκάλυψη, κεφ. ιβ΄. Απόσπασμα)

Η δευτέρα εικόνα (στο σημείο αυτό της Αποκαλύψεως) είναι η Εκκλησία. Φεύγουμε από το ιστορικό πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και πηγαίνουμε στην Εκκλησία. Σε πλείστες προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, έχουμε ταύτισιν και ταυτοχρόνως διάκρισιν του προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου και της Εκκλησίας σε πάρα πολλές προφητείες, όπως κι εδώ.
Αν μου πείτε, γιατί ταυτίζεται και ταυτοχρόνως διακρίνεται η Υπεραγία Θεοτόκος με την Εκκλησία, θα σας απαντούσα: Η Υπεραγία Θεοτόκος, έδωσε την σάρκα της την οποία δανείστηκε ο θείος Λόγος, περιεβλήθη, έγινε άνθρωπος και ήρθε. Αυτήν τη σάρκα του ο Χριστός τη δίνει τώρα στον κόσμο για να σωθεί. Και λέγει: ελάτε να φάτε την σάρκα μου και να πιείτε το αίμα μου. «Λάβετε, φάγετε». Αλλά όταν τρώμε την σάρκα του Χριστού, γινόμαστε σώμα Χριστού. Ξέρουμε όμως από την Αγία Γραφή –το λέγει δια πολλών ο απόστολος Παύλος– ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού· αλλ’ αυτό το σώμα του Χριστού, που είναι η  Εκκλησία, που είναι οι πιστοί –και είναι η Εκκλησία γιατί γίνονται κοινωνοί του σώματος του Χριστού–, είναι το σώμα που πήρε ο Χριστός από την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Να, γιατί η Εκκλησία ταυτίζεται με την Υπεραγία Θεοτόκο. Ταυτίζεται, αλλά ταυτοχρόνως διακρίνεται.
Τώρα έχουμε την Εκκλησία μπροστά μας η οποία και αυτή είναι περιβεβλημένη τον ήλιο της δικαιοσύνης. Βεβαίως, αφού η κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, ο οποίος είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης, προφανώς λοιπόν η Εκκλησία περιβάλλεται, ντύνεται τον ήλιον, δηλαδή το φως, τη δόξα.
Η σελήνη είναι κάτω από τα πόδια της Εκκλησίας. Είναι το σύμβολο της αλλοιούμενης κοσμικής ζωής· και τούτο γιατί πάντοτε στην Εκκλησία, το κοσμικόν φρόνημα είναι κάτω από τα πόδια της. Πάντοτε. Μην ξεχνάμε, ότι μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν πολλοί μπολιασμένοι, αλλά δεν είναι όλοι δόκιμοι. Υπάρχουν και οι αδόκιμοι. Εκείνοι οι οποίοι, τελικά, σαν κλαδιά άκαρπα θα κοπούν και θα πεταχτούν. «Εγώ ειμι η άμπελος, ημείς τα κλήματα», οι κληματόβεργες. Και λέγει ο Κύριος: κάθε κλήμα (κληματόβεργα) που δεν κάνει καρπό κόβεται «και εις πυρ βάλλεται», και πετιέται έξω. Συνεπώς, όταν λέμε: η Εκκλησία πάντοτε κάτω από τα πόδια της έχει το αλλοιούμενον κοσμικόν φρόνημα, αυτό αφορά μόνο εις τους πιστούς που αποτελούν το σώμα του Χριστού…
Η Εκκλησία εφεξής, κάθε πιστός του λαού του Θεού που γεννάται από την Εκκλησίαν, γεννά και τον Χριστόν νοητώς. Εδώ τώρα κάτι πολύ περίεργο. Σ’ ένα ψαλμό βρίσκουμε την υποψηφία νύμφη του βασιλέως, τη μια στιγμή σαν σύζυγο και την άλλη στιγμή (στον ίδιο ψαλμό) ως θυγατέρα. Από τη μια σύζυγος και μετά, η σύζυγος γίνεται θυγατέρα του βασιλέως. Πώς γίνεται αυτό;
Ο Χριστός γεννήθηκε από την Θεοτόκο και αναμφισβήτητα η Θεοτόκος είναι η μητέρα Του, αλλά και ταυτοχρόνως, όμως, η Θεοτόκος γεννήθηκε από τον Χριστόν, διότι αναγεννήθηκε πνευματικά. Φέρνει τον Χριστό στον κόσμο και αναγεννάται η ιδία. Η ιδία, για να μην πω βέβαια ότι από την στιγμή της συλλήψεως αναγεννάται, αλλά την πληρότητα θα λέγαμε (αν επιτρέπεται να το πω έτσι), της αναγεννήσεώς της την έχει στην Πεντηκοστή. Την ημέρα της Πεντηκοστής ήτο παρούσα η Θεοτόκος… Έτσι η Θεοτόκος γεννά τον Χριστόν και γεννάται υπό του Χριστού.
Αυτό τώρα το σχήμα, υπάρχει μέσα στην Εκκλησία. Ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας το λέγει με ένα θαυμάσιον τρόπον και υπάρχει ένα ημιστίχιο που λέει:
«Ώστε εν εκάστω γεννάσθαι τον Χριστόν νοητώς». (Ώστε στον κάθε έναν να γεννηθεί ο Χριστός νοητά).
«Και δια τούτο η εκκλησία σπαργανεί και ωδίνει άχρις αν ο Χριστός μορφωθεί εν ημίν γεννηθείς». (Γι’ αυτό η Εκκλησία κοιλοπονά, έχει τους πόνους του τοκετού, έως ότου όλοι οι πιστοί αναγεννηθούν εν Χριστώ Ιησού).
Γι’ αυτό πάντοτε θα κράζει, πάντα θα κυοφορεί και πάντα θα γεννά. Και τελειώνει:
«όπως έκαστος το μετέχειν Χριστού, Χριστός γένηται». (Ώστε ο καθένας μετέχοντας του Χριστού, να γίνεται Χριστός). Μετέχοντας, δηλαδή να μετέχει στον Χριστό και να γίνεται Χριστός, να γίνεται Χριστοειδής όπως λέει ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς. Αυτό γίνεται μ’ αυτήν την περίεργη κυοφορία.
Λέγει ο Ησαΐας στην ωδή του, που ομιλεί γι’ αυτή την πνευματική γέννηση: «Και ως η ωδίνουσα εγγίζει του τεκείν και επί τη ωδίνι αυτής εκέκραξεν, ούτως εγεννήθημεν τω αγαπητώ σου διά τον φόβον σου, Κύριε» (Ησ. 26, 17).
Είναι περίφημο αυτό, είναι η καρδία της πνευματικής ζωής. Δεν είναι το να μην κλέψουμε και να μην πούμε ψέματα· αυτά πρέπει να έχουνε τελειώσει από την ζωή μας. Δεν πρέπει να λέμε ψέματα και να κλέβουμε και να μοιχεύουμε και να πορνεύουμε και δεν ξέρω τι· αυτά πρέπει να φύγουν από την ζωή μας. Αυτά είναι ακατανόητα.
Εδώ είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής. «Εν γαστρί ελάβομεν και ωδινήσαμεν και ετέκομεν· πνεύμα σωτηρίας σου εποιήσαμεν επί της γης, ου πεσούμεθα, αλλά πεσούνται πάντες οι ενοικούντες επί της γης» (Ησ. 26, 17-18). Δηλαδή, όπως εκείνη που κυοφορεί, κοιλοπονάει και στο κοιλοπόνημά της φωνάζει, «εκέκραξεν», «ούτως εγενήθημεν τω αγαπητώ σου»· έτσι και εμείς, Κύριε, γινήκαμε διά τον Μεσσίαν σου.
«Δια τον φόβον σου, Κύριε, εν γαστρί ελάβομεν», λέει ο Ησαΐας· «εν γαστρί ελάβομεν». Εγώ ο Ησαΐας, «εν γαστρί έλαβον». Εγώ ο πατήρ Αθανάσιος «εν γαστρί έλαβον». Τί θα πει; εγώ εγκυμονώ: Τί εγκυμονώ; Εγκυμονώ στα σπλάχνα μου τον σωτήρα, τον Χριστό. Αλλά η εγκυμοσύνη έχει πόνους: «και ωδινήσαμε και ετέκομεν». Και κοιλοπονήσαμε και γεννήσαμε. Τί γεννήσαμε; «Πνεύμα σωτηρίας σου εποιήσαμεν επί της γης». Γεννήσαμε την σωτηρία.
Έτσι ο Χριστός με γεννάει και μετά γεννάω εγώ τον Χριστό και γίνομαι Θεοτόκος. Ώστε λοιπόν δεν είναι η Θεοτόκος (βέβαια η Υπεραγία Θεοτόκος, η Μαρία είναι η ιστορική Θεοτόκος), αλλά Θεοτόκος γίνεται ο κάθε πιστός. Να ο πυρήνας της πνευματικής ζωής. «Πού πεσούμεθα»; Αφού έγινα Θεοτόκος δεν θα πέσω, θα πέσουν μόνο εκείνοι που κατοικούνε πάνω στην γη, δηλαδή αυτοί που δεν κοιλοπόνησαν τον Χριστόν και δεν γέννησαν το πνεύμα της σωτηρίας. Αυτοί θα πέσουν· εμείς «ου πεσούμεθα», εμείς δεν θα πέσουμε.
Λοιπόν, αγαπητοί, τι ήταν εκείνο που έκανε την Υπεραγίαν Θεοτόκον τόσο μεγάλη; Πρώτα-πρώτα, κατά την ωδήν του Ησαΐου, η Θεοτόκος είχε εγκυμονήσει τον αγαπητόν του Θεού («τω αγαπητώ σου», λέγει). Ο αγαπητός του Θεού ποιος είναι; «Σύ ει ο Υιός μου ο αγαπητός». Είναι ο μεσσίας. Πριν ενανθρωπήσει, η  Υπεραγία Θεοτόκος τον είχε βάλει στα σπλάχνα της, κατά την ωδήν του Ησαΐου.
Ώστε, λοιπόν, η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία ήξερε την Π. Διαθήκη, γνώριζε και την ωδήν του Ησαΐα και το χωρίο αυτό. Και ήδη είχε συλλάβει τον αγαπητόν του Θεού στα σπλάχνα της, πριν έρθει ο αρχάγγελος Γαβριήλ να της πει ότι και σαρκικά θα εγκαθιδρύετο, θα έκανε την σκηνή Του μέσα στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αυτό είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής. Αυτό το άνοιγμα προς τον ουρανό, ένα παράθυρο στον ουρανό που βλέπει κανείς όλα αυτά και τα ζει.
Προσέξτε όμως κάτι. Αυτές οι ωδίνες όπως ήδη σας ανέφερα, υπάρχουν στην εικόνα της Εκκλησίας και θα υπάρχουν πάντοτε. Υπάρχει δηλαδή η πνευματική γέννηση του κάθε πιστού. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα για να το κάνουμε σαφές· όλα αυτά που είπα να τα κάνουμε σαφή.
Για μια στιγμή ένας άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει τον Χριστό· γίνεται μέσα του ένα  αναποδογύρισμα, αλλοίωση της καρδιάς του· βάζει τα δυνατά του να ζήσει πνευματική ζωή. Του λέμε: ζήσε την πνευματική ζωή και θα δεις τί ειρήνη θα έχεις μέσα στη ψυχή σου, να δεις τί χαρά θα έχεις μέσα στη ψυχή σου. Θα γίνεις άλλος άνθρωπος. Πραγματικά έτσι γίνεται. Αλλάζει η ζωή του.
Αυτό όμως δεν κρατάει πολύ καιρό. -Εδώ τώρα θέλω να προσέξετε. Είναι αυτό που, εκείνοι που μιλάνε για πνευματική ζωή, το παρακάτω δεν το λένε. Δεν το λένε το παρακάτω. Ούτε στα κηρύγματα μας δεν το ακούμε αυτό. Προσέξτε.
Όλα πηγαίνουν καλά. Χαρά μέσα στην ψυχή. Ειρήνη, ειρήνη στο σπίτι. Όλα πολύ καλά. Αφήνει ο Θεός να υπάρχει αυτή η κατάσταση. Ακόμα δεν γεννήθηκε, όμως, ο Χριστός μέσα στην καρδιά. Πού είναι οι κοιλόπονοι της ψυχής; Πού είναι οι ωδίνες του τοκετού; Δεν υπάρχει τίποτα. Ακόμα υπάρχει στειρότης.
Τώρα αρχίζουν «αι ωδίναι», αρχίζει να εγκαθιδρύεται ο Χριστός μέσα στην καρδιά και αρχίζουν οι πειρασμοί. Πάει η ειρήνη. Όχι του Θεού. Αυτή η ειρήνη που είχαμε όταν όλα ήταν ησυχία. Όλοι με την καλημέρα τους, όλα ευτυχισμένα και ο ήλιος χαρούμενος σούλεγε το πρωί καλημέρα. Πάει αυτό, πάει, εξαφανίστηκε. Πειρασμοί, σκουντούφλες, δυσκολίες. Αρχίζει η γυναίκα σου, αδελφέ μου, να τα βάζει μαζί σου και να σου λέει: τί είναι αυτοί οι πνευματικοί που έχεις; Πόλεμο. Και αντίστροφα, τον πόλεμο να τον κάνει ο άντρας με την γυναίκα. Μετά; Ά, μετά! Μετά οι άνθρωποι αρχίζουν απέξω. Βίαιον πόλεμον. Ο διάβολος· βίαιον πόλεμον.
Ακόμα δεν έχει γίνει τίποτε σπουδαίο, η σωτηρία μέσα στην ψυχή αρχίζει να κοιλοπονά. Βλέπει ο πιστός ότι η πνευματική ζωή είναι δύσκολη. Βλέπετε τί αγωνία έχει η γυναικά όταν θέλει να γεννήσει: Το βλέπουμε και στα ζωντανά αυτό, τί αγωνία έχουνε. Και μετά όταν γεννήσουν, βλέπετε το ζωντανό ας πούμε, όταν γεννήσει (η αγελάδα, το πρόβατο) μένει εκεί ξαπλωμένο, δεν έχει πια δυνάμεις, διότι είχε πολύ αγωνία για να γεννήσει. Αυτή είναι η αγωνία του πιστού. Χτυπιέται, άγρυπνος, βράχος, χτυπιέται. Κύριε, να φωνάζει, πού είσαι. Κύριε, δεν μπορώ. Κύριε…
Είναι οι πόνοι, οι πόνοι του τοκετού, του Χριστού που θα γεννηθεί η σωτηρία.
Θα χάσει την περιουσία του ακόμα, τα χρήματά του, θα χάσει τη υγεία του. Θυμηθείτε τον Ιώβ! Θυμηθείτε τον Τωβίτ! Θυμηθείτε τί πειρασμούς! Και μετά έρχεται το πνεύμα της σωτηρίας.
Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Άραγε το καταλάβαμε: Αν σας πουν, ότι η πνευματική ζωή είναι χαρά και τραγούδια ή τραγουδάκια, είτε πλανώνται, είτε ψεύδονται. Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Έχει πόνο.
Αλλά υπάρχει και άλλη μια όψις.
Η άλλη όψις δεν είναι άσχετη με αυτή την πρώτη που σας είπα. Είναι ο λόγος του Χριστού που είπε, και έχει εσχατολογικήν διάστασιν δια την Εκκλησίαν: «πάντα δε ταύτα αρχή ωδίνων» (Ματθ. 24,8). Άμα δείτε, λέει, σεισμούς, άμα δείτε πολέμους, διωγμούς, όταν βλέπετε να μην παραδέχεται η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα· ο πατέρας τον γιο και ο γιος τον πατέρα. Να σκοτώνει ο πατέρας τον γιο και ο γιος τον πατέρα για την πίστη– για την πίστη–, αυτά λέει, άμα τα δείτε αυτά, είναι η αρχή του κοιλόπονου, «αρχαί ωδίνων».
Αρχές λοιπόν, ε! Που σημαίνει ότι θα δείτε πιο πολλά πράγματα, πιο δύσκολα. Η γυνή που εμφανίζεται στον ουρανόν είναι η Παναγία από την μια, η Εκκλησία από την άλλη, που κυοφορεί τη σωτηρία της, αγωνίζεται, διώκεται· σε λίγο θα σταθεί ο διάβολος απέναντί της να της αρπάξει τον τοκετό, το παιδί που γέννησε. Τί θα κάνει;
Εδώ τώρα έχουμε ένα σκηνικό. Πάνω σ’ αυτό το σκηνικό θα διεξαχθεί μία μάχη· μια μάχη πέρα και πάνω από κάθε μάχη που ποτέ δόθηκε μέσα εις την ιστορίαν. Σε λίγο θα δοθεί η μάχη με το παιδί που θα γεννηθεί απ’ αυτήν την γυναίκα και με τον δράκοντα, τον διάβολο και το πολυπληθές των οργάνων του. Ο διάβολος θα δώσει στον Αντίχριστον την εξουσίαν του (κατά παραχώρησιν Θεού) εφ’ όλων των εθνών, εφόσον οι άνθρωποι θέλουν να μη κυβερνώνται από τον Θεόν, αλλά από τον διάβολον.
Δεν θέλεις, αδελφέ μου, τις Εντολές του Θεού, σε κυβερνάει ο διάβολος, και το σπίτι σου και την πατρίδα σου και την υφήλιον ολόκληρον.

4996201

ΑΓΑΠΗ!

ΑΘΑΝΑΤΗ ΛΕΞΗ ΣΕ ΘΝΗΤΑ ΧΕΙΛΗ

Η αγάπη είναι ασφαλώς η ωραιότερη λέξη που αγαπούν να λένε οι άνθρωποι. Μα είναι συγχρόνως και μια λέξη που οι άνθρωποι τη λένε με τόση προχειρότητα και της κάνουν τόση κατάχρηση και τόση νοθεία.

Όταν διαβάζη κανείς τα τρυφερά γράμματα των αγαπημένων και ακούει τις ωραίες εξομολογήσεις και τους όρκους των, όταν βλέπωμε με τα ίδια μας τα μάτια την αληθινά αγαπημένη ζωή των ερω­τευμένων, των αρραβωνιασμένων, των υπαντρεμένων και κείνων που αρχίζουν όμορ­φα και μυστικά να πλέκουν τα ειδύλλιά των, είμαστε έτοιμοι να πιστέψωμε στην ειλικρίνεια της αγάπης και να εγκωμιάσωμε τη δύναμη και την αθανασία της.

Όμως όταν αντίστροφα παρασταθούμε στη διάψευση και απιστία της αγάπης και δούμε πάλι με τα μάτια μας να κόβωνται οι σχέσεις, να διαλύουν οι αρραβώνες και να χωρίζουν τα ανδρόγυνα και ακόμη χειρότερα, να μεταβάλλωνται οι όρκοι της αγάπης σε κατάρες και τα χέρια που αγκαλιάζουν και χαϊδεύουν να πιάνουν στιλέτα και φαρμάκια για να σκοτώσουν εκείνον ή εκείνη που ως τα χθες ακόμη ελάτρευαν, τότε στ’ αλήθεια σταματά το μυαλό μας και δοκιμάζομε μια αποστροφή και μια φρίκη γι’ αυτό που λέγεται ανθρώπινη αγάπη. Και μαζί μ’ αυτά δοκιμάζομε μια απογοήτευση και μια απαισιοδοξία για τον άνθρωπο και τη ζωή του.

Φιλόσοφοι, ποιητές και κοινωνιολόγοι έχουν σταθή με έκπληξη, με φόβο κι’ ειρωνεία ή και τρομερή μελαγχολία μπροστά στα φαινόμενα αυτά της αποτυχεμένης αγάπης και καθημερινά χιλιάδες μικροί κι’ απλοί άνθρωποι καίνε την καρδιά και καταστρέφουν τη ζωή των και τη ζωή ακόμη τόσων άλλων μ’ αυτό το όμορφο και επικίνδυνο πυροτέχνημα της αγάπης. Όμως, ένας Χριστιανός στοχαστής, δεν απορεί καθόλου για όλα αυτά. Γιατί ξέρει πως ο άνθρωπος είναι «αμαρτωλός», έχει ατέλειες κι’ αδυναμίες κι’ είναι φυσικό και ψυχολογημένο και κείνο που βγαίνει από την καρδιά και το κορμί του ανθρώπου νάχη τα σημάδια της ατέλειας και της αδυναμίας. Γιατί ξέρει πως, ο άνθρωπος που δεν αναγεννήθηκε και δε ζη ακατάπαυστα μέσα στη Χάρη του Θεού, δεν μπορεί να βρίσκη υπεράνθρωπες και ανώτερες δυνάμεις να δαμάζη τον κτηνώδη εγωϊσμό του και να κατανικά τα πάθη του. Γιατί ξέρει πως ο άνθρωπος που τολμά να μιλή με τα θνητά του χείλη για την αθάνατη αγάπη, αργά ή γρήγορα θα την προδώση. Γιατί αγάπη αληθινή δεν θα πη δώσε, αλλά πάρε. Κι’ όποιος θέλει στ’ αλήθεια ν’ αγαπά, πρέπει να μάχεται κάθε στιγμή εναντίον του εαυτού του. Πολλές φορές κατορθώνομε έστω και προ­σωρινά να κοιμίζωμε και να νικούμε τον εγωϊσμό μας, να παρα­μερίζωμε ολότελα τον εαυτό μας κι’ είμαστε τότε έτοιμοι κι’ άξιοι για την αγάπη.

Μα όταν ξυπνά πάλι μέσα μας ο εαυτός μας, με όλες εκείνες τις νόμιμες και παράλογες απαιτήσεις του, τότε δεν υπάρχει τόπος για την αγάπη και τότε ακριβώς βλέπει κανείς εκείνο το θλιβερό και φρικιαστικό θέαμα. Κείνους που αγαπούσαμε και λατρεύαμε χθες, τους μισούμε και τους βλέπομε μ’ αποστροφή σήμερο. Σωστό είναι, λοιπόν, να βλέπωμε καθαρά τα πράγματα και να μη λέμε παχειά λόγια για την αγάπη. Όμορφη, καθαρή, παντοτεινή και δυνατή αγάπη, δεν μπορεί να φυτρώση στην καρδιά του συνηθισμένου ανθρώπου, του ανθρώπου που δεν ζη μέσα στο φως και τη Χάρη του Θεού.

Ο πρ. Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος

Σημείωση:
Επιλέξαμε αυτό το άρθρο από το εξαντλημένο βιβλίο του Σεβ. Μητρο­πολίτου πρώην Κισάμου και Σελίνου κ. Εiρηναίου Γαλανάκη «Προς ένα χριστιανικό Γάμο», Χανιά, 1960, γιατί σήμερα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Επιθυμία μας είναι να συνεχίσουμε και στο μέλλον την δημο­σίευση και άλλων άρθρων αυτού του βιβλίου, γιατί στην εποχή που «εψύγη η αγάπη των πολλών» έχουμε πολλή ανάγκη τους θερμουργούς της αγάπης λόγους.

Με τη δημοσίευση αυτή εκφράζω συγχρόνως τον σεβασμό και την υιική μου αγάπη προς τον προ 40 ετών χειροτονήσαντά με Διάκο­νον, Σεβασμι­ώτατον κ. Ειρηναίον, τον πνευματικόν αγωνιστήν και αρχαιότερον κατά τα πρεσβεία όλων των εν ζωή Ορθοδόξων Ιεραρχών.

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«Ενοριακή Ευλογία» Τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου

Αριθμ. Τεύχους 108-109

4996201

Ἔκδηλα σημάδια κοπώσεως, ἐνῶ ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μαίνεται

Φιλορθόδοξη Ένωση· “Κοσμάς Φλαμιάτος”

  • Κουράστηκαν ἢ ἀδιαφοροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ
    καὶ σιωπηλὰ παραδίδονται στὸν Οἰκουμενισμό;
  • Οἱ ποιμένες καινοτομοῦν (στὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως
  • τῶν πιστῶν) ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως

Τὸ ἐρώτημα εἶναι κρίσιμο: Ὅταν ἐμφανιζόταν μία αἵρεση, οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔμεναν ἱκανοποιημένοι μόνο μὲ κάποια στιγμιαία διαπίστωση καὶ μία πρόχειρη ἐνημέρωση γιὰ τὴν ὕπαρξή της; Καὶ μετὰ σταματοῦσαν νὰ ἐνημερώνουν τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ στηρίζουν τὴν ἀποκρουσή της, νὰ ἀποκαλύπτουν τὶς αἱρετικὲς κακοδοξίες καὶ νὰ τὶς ἐλέγχουν; Ἔχουμε, ἄραγε, παραδείγματα ἁγίων ποὺ ἄρχιζαν τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν καὶ κατόπιν ἔδειχναν σημάδια κοπώσεως, καθὼς ὑφίσταντο τὸ μαρτύριο τῆς περιφρόνησης, τῆς λοιδορίας, τῆς συκοφαντίας καὶ τῶν διωγμῶν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς; Ὀπισθοχωροῦσαν καὶ ἐγκατέλειπαν τὸν ἀγῶνα ἤ πολεμοῦσαν ὡς λιονταρόψυχοι ἀγωνιστὲς οἱ ἅγιοι, ἀψηφώντας κακουχίες, διωγμούς, ἐξορίες, ἀκόμα καὶ τὸν θάνατο;

Μήπως ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἀπόκαμε διωκόμενος 16 περίπου χρόνια ἀπὸ τοὺς Ἀρειανούς; Μήπως ὁ ἅγιος Μάξιμος σιώπησε μπροστὰ σὲ Αὐτοκράτορα καὶ Πατριάρχες, μπροστὰ σὲ μίαν ὁλόκληρη αὐτοκρατορία; Μήπως ἄλλοι ἅγιοι ἀδιαφόρησαν καὶ σιώπησαν δραστηριοποιουμένης καὶ ἐπελαυνούσης τῆς αἱρέσεως;

Γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, πὼς ἡ ὕπαρξη αἱρετικῶν σὲ κάποια πόλη ξεσήκωσε τοὺς ποιμένες, οἱ ὁποῖοι, ὡσὰν «γενναῖοι σκύλακες» ποὺ βλέπουν τοὺς αἱρετικοὺς «λύκους… τὴν ποίμνην ἅπασαν διαφθείροντας», κατέβηκαν στὴν μάχη κατὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ δὲν σταμάτησαν τὸν ἀγῶνα πρὶν νὰ τοὺς διώξουν ἀπὸ τὴν πόλη τους, «αὐτοὺς πάντοθεν ἀπελαύνοντες» (Ἰω. Χρυσοστόμου, Πρὸς Ἀνομοίους περὶ ἀκαταλήπτου, λόγ. Β΄).

Ἂν λοιπὸν αὐτοί, τοὺς ὁποίους τιμοῦμε καὶ κηρύττουμε —«τιμὴ μάρτυρος μίμηση μάρτυρος»—, μᾶς ἔδωσαν τὸ παράδειγμα γιὰ ἀνυποχώρητο ἀγῶνα ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, πῶς ἐμεῖς σήμερα, ἀδιαφοροῦντες γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ποὺ κολοβώνεται συστηματικὰ (μὲ τὴ μέθοδο τῆς σαλαμοποίησης), ὄχι μόνον σιωποῦμε καὶ ἀδρανοῦμε μπροστὰ στὴν ἐπέλαση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τοὺς αἱρετικούς, μὲ μπροστάρηδες τοὺς Ἐπισκόπους;

Κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἐπηρεασθεῖ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν αἵρεση, ὅταν οἱ πιστοὶ συμβιώνουν καὶ «κοινωνοῦν» μὲ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ ἀποδεικνύονται ἀρνητὲς τῆς πατερικὴς διδασκαλίας στὸ θέμα τῆς καταπολέμησης τῶν αἱρέσεων, ὅσοι πνευματικοὶ διδάσκουν: κοίταζε τὸν ἑαυτό σου καὶ προσεύχου, ἄφησε τὰ ὑπόλοιπα στοὺς ποιμένες ἢ στὸν Θεό.

Ἀλλὰ σὲ ποίους ποιμένες; Σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων; Καὶ σὲ ποιόν Θεό; Σὲ ἕναν Θεὸ ἰδικῶν τους προδιαγραφῶν, ἢ στον Ἀληθινὸ Θεό, ποὺ ἐντέλλεται διὰ τῶν Γραφῶν καὶ τῶν Ἁγίων Του: «μὴ συγκοινωνεῖτε» αὐτοῖς, καὶ «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν» καὶ «μηδὲ χαίρειν λέγετε αὐτοῖς», ἀλλὰ καὶ «μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζετε»;

***

Ἡ κόπωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος εἶναι ἐμφανὴς σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε:

1. Ἀσφαλῶς καὶ δὲν εἶναι εὔκολο στὸν καθένα νὰ κρίνει τὸ ἔργο τῶν πνευματικῶν. Παλεύουν καὶ κονταριοχτυπιοῦνται μὲ «τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας» γιὰ νὰ βοηθήσουν καὶ νὰ νεκραναστήσουν κάθε πεπτωκότα. Ὅμως, ἡ ἀδράνεια τῶν πνευματικῶν στὸ θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ —ποὺ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία τῶν πιστῶν γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν ἄγνοια τοῦ τί ἀκριβῶς εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς— δίνει τὸ στίγμα μιᾶς «καινοτομίας» στο πνευματικὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως τῶν πιστῶν γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως. Ὅπως δι’ ὀλίγων ἐπισημάνθηκε παραπάνω, οὐδέποτε οἱ ποιμένες (ἐπίσκοποι καὶ πνευματικοὶ) ἔδειχναν τόση καὶ τέτοια ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἐκδίωξη τῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ὡς μολυσματικὴ ἀσθένεια ἔχει μολύνει ὄχι μόνο τοὺς εὐσεβεῖς πιστούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἴδιους τοὺς ποιμένες!

Ἔχουν, ἄραγε, τόσο μεγάλη πεποίθηση στὸν ἑαυτό τους οἱ σημερινοὶ πνευματικοὶ πατέρες, ὥστε νὰ πιστεύουν ὅτι τὰ πνευματικά τους παιδιά, ὑπὸ τὴν καθοδήγησή τους, δὲν ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὴν αἵρεση; Ἔδειξαν γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ ἓν δέκατο τοῦ ἐνδιαφέροντος ποὺ δείχνουν γιὰ τὰ οἰκονομικὰ καὶ ἐθνικὰ θέματα, γιὰ τὴν Κάρτα τοῦ Πολίτη καὶ τόσα ἄλλα θέματα λιγότερο ἢ περισσότερο ἐπουσιώδη; Ἢ μήπως, ἡ ἀδιάφορη καὶ ἐφεκτικὴ στάση τους ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δηλοῖ προσωπικὸ φόβο καὶ ἐπαγγελματικὴ ἰδιοτέλεια, ἐφ’ ὅσον ἡ καταπολέμησή του συνεπάγεται ρήξη καὶ σύγκρουση μὲ τὸ ἐξουσιαστικὸ καθεστὼς τῆς δεσποτοκρατίας; Τὸ καθεστὼς ποὺ ἀρνεῖται πεισμόνως καὶ σκανδαλωδῶς νὰ ἀπαντήσει ἂν ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση, τὸ καθεστὼς ποὺ ἔχει σιωπηρὰ ἀποδεχθεῖ ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι «ἐκκλησία» καὶ ἔχει ἐντάξει τὴν Ὀρθοδόξη Ἐκκλησία στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, αὐτὴ τὴν αἱρετικὴ σφηκοφωλιὰ τοῦ Προτεσταντισμοῦ;

2. Ἐπίσης, εἶναι ἐμφανὴς ἡ κόπωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πρωτοσελίδες διαμαρτυρίες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Τύπου κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν ἐλαττωθεῖ. Παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο, ὅσο περισσότερες συμπροσευχὲς γίνονται, τόσο χλιαρότερες νὰ εἶναι καὶ οἱ ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν. Ἡ τελευταία συμπροσευχὴ μετὰ τῶν Παπικὼν στο Ρέθυμνο, φαίνεται πὼς δὲν ἔκανε πιὰ καὶ τόση ἐντύπωση, δὲν σχολιάστηκε ὡς συμπροσευχή. Τὸ μικρόβιο-δηλητήριο τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μιθριδατισμοῦ ἔχει παραλύσει τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

***

Τὰ παραπάνω γράφονται μὲ ἀφορμὴ τὴν πρόσφατη συνάντηση μελῶν τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων–Ρωμαιοκαθολικῶν στὸ Ρέθυμνο Κρήτης (15-17 Ἰουνίου).

Στὴ συνάντηση αὐτὴ συνεχίστηκε συνειδητὰ καὶ προκλητικὰ ἡ παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων περὶ συμπροσευχῶν, ἀφοῦ ἀγνοήθηκαν οἱ διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν ἀπὸ τοὺς αὐθαιρετοῦντας «ὀρθοδόξους» συνέδρους. Ἐπανέλαβε ὁ καρδινάλιος Kurt Koch τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ Βατικανοῦ περὶ «δύο πνευμόνων», χωρὶς νὰ ἀντιδράσουν οἱ πνευματικοὶ ποιμένες καὶ οἱ ἐπίσκοποί μας. Καὶ δὲν ἐννοοῦμε τοὺς συμμετέχοντες στὸν διάλογο «ὀρθοδόξους» ἐπισκόπους, (ἀπὸ αὐτοὺς πλέον τίποτα δὲν περιμένουμε, ἀφοῦ κάθε φορὰ ἐπιβεβαιώνουν καὶ ἀναβαθμίζουν τὸ αἱρετικὸ προφίλ τους), ἀλλὰ τοὺς ὑπολοίπους ποιμένες μας.

Τὰ ἱστολόγια, ἐπίσης, αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν ἐπεσήμαναν καὶ δὲν διαμαρτυρήθηκαν —ὅπως ἔπραξαν γιὰ ἄλλες συμπροσευχὲς στὸ ἐγγὺς καὶ ἀπώτερο παρελθὸν— γιὰ τὶς τελευταῖες συμπροσευχὲς κατὰ τὴν διεξαγωγὴ τοῦ Διαλόγου στο Ρέθυμνο Κρήτης. Κι αὐτὸ εἶναι ἄλλο ἕνα σαφὲς δεῖγμα τῆς ἐξοικείωσης μὲ τὴν αἵρεση. Τὰ δὲ σχόλια τῶν πιστῶν στὰ ἐκκλησιαστικὰ ἱστολόγια, τώρα ἔχουν σχεδὸν μηδενισθεῖ. Κι ὅμως, πρὶν μερικοὺς μόλις μῆνες οἱ σχολιογράφοι ἀντιδροῦσαν ἔντονα, κι ἔτσι ἔδιναν τὸ μήνυμα στὶς ἡγεσίες τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν ὅτι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀκόμα ἀντιστέκεται καὶ παραμένει φρουρὸς ἄγρυπνος, καὶ αὐτὸ τοὺς ἔκανε διστακτικοὺς στὰ βήματα-ἀνοίγματα ποὺ ἐπιχειροῦσαν.

Ὁ ὅποιος, λοιπόν, ἀγῶνας τῶν λίγων ἀποτελματώθηκε, ἐξ αἰτίας τῆς διστακτικότητας καὶ τῆς ἀναβλητικότητας ἐκείνων ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶναι πρωτοπόροι. Καὶ αὐτὸ τὸ τέλμα σὲ λίγο θὰ ἀρχίσει (ἔχει ἤδη ἀρχίσει) νὰ ἀναδίδει δυσωδία.

Διοργανώνουν οἱ ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὴν μία οἰκουμενιστικὴ συνάντηση πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη, πραγματοποιοῦν δεκάδες συνέδρια τῶν εἴκοσι καὶ τριάντα ἀτόμων (καὶ αὐτοὶ οἱ ἐλάχιστοι καὶ ὀλίγιστοι διαμορφώνουν τὶς συνειδήσεις), ἐπαναλαμβάνουν τὶς ἴδιες αἱρετικὲς θέσεις (καὶ ἄλλες ἀκόμα πιὸ προωθημένες), οἱ ὁποῖες πρὶν μερικὰ χρόνια εἶχαν ξεσηκώσει θύελλα ἀντιδράσεων· καὶ ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων καμιὰ σθεναρὴ ἀντίδραση δὲν ἀκούγεται, δὲν προγραμματίζεται, δὲν ἐκδηλώνεται.

Ὁ καρδινάλιος Kurt Koch στὸ Ρέθυμνο (πρὸς χαρὰν τοῦ συμπροέδρου μητροπολίτου Περγάμου), ἐπανέλαβε ὅτι προχωροῦν στὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», χωρὶς οἱ αἱρετικοὶ παπικοὶ νὰ διαγράψουν τὶς αἱρέσεις τους καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στην ὀρθὴ Πίστη. Εἶπε: «θὰ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε πίσω στὴν πραγματικὴ ἔννοια τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας ὅπως ἦταν στοὺς πρώτους αἰῶνες. Οἱ διάφορες παραδόσεις μποροῦν νὰ συνεχίσουν νὰ μένουν μέσα στὴν διαφοροποίηση…»!

Ἄρα, κατὰ τὸν καρδινάλιο (συνευδοκοῦντος τοῦ Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα καὶ ἀποδεχομένου τὴν «σοφία» τοῦ Koch) σήμερα δὲν ὑπάρχει ὡς πραγματικότητα ἡ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Αὐτὴ θὰ ὑπάρξει, ὅταν ἀποδεχθοῦμε καὶ τὶς αἱρέσεις τῶν Παπικῶν ὡς ἐκκλησιαστικὲς Παραδόσεις(!), ὅταν ἑνωθοῦμε ὑπὸ τὸν Πάπα καὶ ἔτσι συνεχίσει ἡ κάθε «πλευρὰ» νὰ ἔχει τὶς διαφοροποιημένες θέσεις της. Ἐμεῖς τὴν παρεφθαρμένη πλέον «Ὀρθοδοξία» καὶ οἱ Παπικοὶ τὴν ὀρθοδοξοποιημένη αἵρεση!

Καὶ συνεχίζοντας ὁ καρδινάλιος εἶπε βλάσφημα πώς, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐγωϊστικοὶ καὶ αἱρετικοὶ σχεδιασμοὶ γιὰ μία παρὰ «φύσιν» καὶ παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες «ἕνωση», εἶναι θέλημα τοῦ Χριστοῦ! «Ἡ θέλησή μας εἶναι ἡ θέληση τοῦ Κυρίου, ὥστε ὅλοι νὰ ἑνωθοῦν. Ἕνας σημαντικὸς παράγοντας γιὰ τὴν ὑλοποίηση αὐτῆς τῆς θείας ἐντολῆς εἶναι ὁ θεολογικὸς διάλογος μεταξὺ τῶν δύο ἐκκλησιῶν. Εἴχαμε μία χιλιετία ὅπου ζήσαμε μαζὶ καὶ εἴχαμε κοινὰ πράγματα καὶ μία δεύτερη χιλιετία στὴν ὁποία οἱ δύο ἐκκλησίες εἶναι διαλυμένες».

Σὲ ἄλλο σημεῖο ἡ αὐτοῦ ἐξοχότης καρδινάλιος Koch χαρακτήρισε τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ ὡς «διαφορετικὴ παράδοση», ἐξίσωσε τὴν Πίστη μὲ τὸν «πολιτισμὸ» καὶ ὀνόμασε τὶς κακοδοξίες «ἄνθη» τοῦ κήπου τῆς Ἐκκλησίας! Θαυμάστε τὸν «εὐώδη» λόγο τοῦ καρδινάλιου: «Οἱ διάφορες παραδόσεις μποροῦν νὰ συνεχίσουν νὰ ὑπάρχουν. Ὁ οἰκουμενισμὸς δὲ σημαίνει ὅτι θὰ δημιουργήσει κανεὶς ἕναν μονοπολιτισμό, ἀλλὰ εἶναι ἕνας κῆπος μὲ πολλὰ ἄνθη καὶ τὰ ἄνθη πρέπει μεταξύ τους νὰ σέβονται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο παρότι βρίσκονται στὸν ἴδιο κῆπο».

Τὰ «ἄνθη τοῦ κακοῦ», λοιπόν, ἐξαγιάζονται καὶ ἀπαιτοῦν ἀναγνώριση ἀπὸ τὰ φαναριώτικα «ἄνθη τοῦ καλοῦ», ποὺ ὅπως φαίνεται, ἤδη τὴν ἔχουν λάβει.

Μόνο, ποὺ τὰ «μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου», δηλαδὴ οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦν, δὲν θὰ δώσουν ποτὲ αὐτὴ τὴν ἀναγνώριση στὰ κακόδοξα σχήματα τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

(Σημείωση: Στὶς 24 Ἰουνίου θὰ γίνει παρουσίαση τῆς «Μεγάλης Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας». Παρόντες θὰ εἶναι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁ π. Κ. Μπέης, ὁ κ. Πέτρος Βασιλειάδης κ.ἄ. Ὁμιλητὴς θὰ εἶναι καὶ ὁ Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, ὁ εἰσηγητὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» ποὺ συμπροσεύχεται μὲ τοὺς αἱρετικούς, παραβαίνοντας ἀσυστόλως τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, καὶ ὁ ὁποῖος ἀνέχεται ἀδιαμαρτύρητα τὰ αἱρετικὰ φληναφήματα τῶν συμπροέδρων του καρδιναλίων στὸν Διάλογο μὲ τοὺς Παπικούς, δηλαδὴ προωθεῖ συνειδητὰ καὶ μεθοδικὰ τὸν Οἰκουμενισμό. Ὡς ἐκ τούτου ἀποτελεῖ ἔκπληξη τὸ γεγονός, ὅτι δίπλα στὸν κ. Ζηζιούλα, ὡς δεύτερος ὁμιλητής, θὰ εἶναι καὶ ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος ἔχει γράψει ἄρθρα ἐναντίον τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας». Συμβιβάζονται, ὅμως, ἡ ἀντι-οἰκουμενιστικὴ ἀρθρογραφία τοῦ Ναυπάκτου καὶ ἡ συμπαρουσίαση τῆς Ἐγκυκλοπαιδείας μὲ τὸν κ. Ζηζιούλα; Αὐτὸ μπορεῖ να θεωρηθεῖ ὡς ἀντίσταση κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;).

Θεσσαλονίκη, 23 Ἰουνίου 2011

     Add A Comment

You must be logged in to post a comment.