Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2286

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Πράξ. 5,12-20)
26 Ἀπριλίου 2020
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Λογοι Ζωης

«Πορεύεσθε, καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ῥήματα τῆς ζωῆς ταύτης» (Πράξ. 5,20)

Μεγάλη πρόοδο εἶχε σημει­ώσει, ἀγαπητοί μου, στὰ Ἰεροσόλυμα, ὕστερα ἀπὸ τὴν σταυρικὴ θυσία καὶ τὴν ἔνδοξο ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, τὸ κήρυγμα τῶν ἁγίων ἀποστόλων. Ἀπὸ τὶς πρῶ­τες κιόλας ἡμέρες μετὰ τὴν Πεν­τηκοστή, ὅ­πως ἀ­κούσαμε σήμε­­ρα στὸ ἀποστο­λικὸ ἀνάγνωσμα, «πλήθη ἀν­­δρῶν τε καὶ γυ­ναι­κῶν» (Πράξ. 5,14) πίστευαν στὸν Κύριο. Ἡ Ἐκ­κλη­σία τῶν Ἰεροσολύμων δεχόταν κάθε μέρα καὶ νέα μέλη. Ἡ Συναγωγὴ ἀ­ραίωνε καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σία πύκνωνε. Ὁ λαὸς ἔ­δειχνε ὅτι ἀ­ποστρέφεται τοὺς ἀρ­χιερεῖς καὶ τοὺς λοιποὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες τοῦ Ἰσ­ραήλ, αὐ­τοὺς ποὺ «εἶχαν προδώσει καὶ φονεύ­σει τὸν Δίκαιον (τὸν Ἰησοῦ τὸ Ναζωραῖο)» (ἔ.ἀ. 7,52), καὶ «ἐμεγάλυνε» (ἔ.ἀ. 5,13) τοὺς ἀποστό­λους. Ἔδυε πιὰ ἡ δόξα τῶν ὑποκρι­τῶν καὶ ἀνέτελλε ἡ δόξα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας κόσμος παλαιὸς μὲ ὅλες τὶς κακί­ες του ἀποδοκιμαζόταν καὶ πήγαινε γιὰ ­θάψιμο, καὶ ἕ­νας νέος κόσμος, πραγματικὰ «ὄ­μορφος ἠ­θι­κὸς ἀγγελικὰ πλασμένος» (Διον. Σολωμός), ἐμφανιζόταν ἐπάνω στὴ γῆ, καὶ προκαλοῦσε τὸν ἐν­θουσιασμὸ τοῦ λαοῦ.

Ἀλλὰ ὁ κόσμος τῆς κακίας διέθετε ἀκόμη ἀρ­κετὴ δύναμι καὶ ἐσκλήρυνε τὴ στάσι του. Νόμιζε, πὼς μπορεῖ ν᾿ ἀντισταθῇ στὴν πρόοδο τοῦ εὐαγγελίου. Μὲ τί τρόπο ὅμως ν᾿ ἀν­τι­στα­θῇ; μὲ λόγο καὶ θεολογικὰ ἐπιχειρήματα; Αὐτὸ ἦταν ἀδύνατον· γιατὶ ὁ λόγος τῶν ἀ­ποστόλων καὶ κηρύκων τῆς νέας πίστεως ἦ­ταν δυνατός, μὲ ἀποδεικτικὰ τεκμήρια τῆς Βίβλου, μὲ μαρτυρίες τῶν προφητῶν· ἀ­ποστόμω­νε τοὺς ἀντιπάλους καὶ θρυμμάτιζε τὰ σαθρὰ ἐ­πιχειρήματα τῶν ἀ­πίστων. Ποιό ὅπλο τοὺς ἀ­πέμενε λοιπόν; Ἡ βία, ἡ ὠ­μὴ βία, τὴν ὁποία μποροῦ­σαν ἀκόμη νὰ χρησι­μοποιοῦν. Καὶ τὴν χρησιμοποίησαν.
Ἀκούσαμε πῶς περιγράφει σήμερα τὴν ἀν­τίδρασι τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν ἀποστόλων· «Ἀναστὰς δὲ ὁ ἀρ­χι­­ε­ρεὺς καὶ πάντες οἱ σὺν αὐτῷ, ἡ οὖσα αἵρεσις τῶν Σαδδουκαίων, ἐπλήσθησαν ζήλου καὶ ἐ­πέβαλον τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐ­πὶ τοὺς ἀποστό­­λους, καὶ ἔθεν­το αὐτοὺς ἐν τηρήσει δημοσίᾳ» (Πράξ. 5,17-18). Γεμᾶτοι φθόνο ἐ­πετέθησαν ἐ­ναντί­ον τῶν ἀποστόλων, τοὺς ἔ­πιασαν καὶ μὲ τὴ βο­ήθεια τῶν ρωμαϊκῶν ἀρχῶν τοὺς ἔκλεισαν σὲ δημοσία φυλακή.
Στὴ φυλακὴ λοιπὸν οἱ κήρυκες τοῦ εὐαγγε­­λίου. Πῶς τώρα νὰ μιλήσουν ἀπὸ ᾽κεῖ γιὰ τὸν Ἰησοῦ καὶ τὴν ἀνάστασι; Ἀλλ᾿ ἐὰν ὁ Θεὸς θέλῃ νὰ ἔχῃ ἐλεύθερους τοὺς ἀπεσταλμένους του, κανένας δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς περιορίσῃ, οὔτε ὁ κόσμος ὁλόκληρος. Καὶ ἀκοῦμε τὴ συνέχεια ὅ­πως τὴν ἐξ­­­ιστορεῖ τὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα· «ἄγγελος δὲ Κυρίου διὰ τῆς νυκτὸς ἤνοιξε τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, ἐξαγαγών τε αὐτοὺς εἶπε· Πορεύ­εσθε, καὶ σταθέντες λαλεῖ­τε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ῥήματα τῆς ζω­ῆς ταύτης» (Πράξ. 5,19-20). Ἄγγελος Κυρίου, δηλα­δή, ἄ­νοι­ξε τὴ νύχτα τὶς θύρες τῆς φυλα­κῆς, τοὺς ἔ­­­βγαλε ἔξω καὶ τοὺς εἶπε· Πηγαίνε­τε, σταθῆ­τε στὸ ναὸ κ᾽ ἐκεῖ συνεχίστε νὰ κηρύτ­τετε στὸ λαὸ ὅλα τὰ λόγια τῆς ζωῆς αὐ­τῆς. Ἐλεύθεροι λοιπὸν τώρα οἱ ἀπόστολοι κη­ρύττουν τοὺς λόγους τῆς ζωῆς.

* * *

Λόγοι Ζωῆς! ἔτσι χαρακτήρισε, ἀγαπητοί μου, τὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου ὁ ὁποῖος τοὺς ἐλευθέρωσε. Λόγοι Ζωῆς! Καὶ πρά­γματι· τὸ κήρυγμα τοῦ εὐ­αγγελίου, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, δίνει ζωή, δημιουργεῖ ζωή, γεννᾷ ζωή· ἀ­ναπτύσσει ζωή, πνευ­ματικὴ καὶ ἁγία ζωή. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶχε πεῖ ­γιὰ τὴ διδασκαλία του ὅτι «Τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑ­μῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν» (Ἰω. 6,63)· τὰ λόγια ποὺ σᾶς λέω ἐγώ, δηλαδή, ἔχουν Πνεῦμα ἅγιο, εἶ­νε πνευματικά, οὐράνια, δὲν ἔχουν τίποτε τὸ ὑλικὸ καὶ σαρκικό, καὶ γι᾽ αὐ­τὸ μεταδίδουν ζωὴ αἰώνια.
Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖο κήρυξαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ κηρύττει μέχρι σήμερα ἡ Ἐκκλησία, εἶνε τὸ σπέρμα, ὁ σπόρος, τῆς αἰ­­ωνίου ζωῆς, διὰ τοῦ ὁποίου μεταδίδεται ἡ ζωὴ στὶς νεκρὲς ψυχές. Ὅπως ὁ σπόρος κλείνει μέσα του ζωὴ κι ὅταν καν­εὶς τὸν ῥίξῃ στὴ γῆ φυτρώνει καὶ ἀπ᾽ αὐτὸν βλαστάνει ἕνα νέο φυτὸ ἢ δέντρο, ἔτσι καὶ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου· ὅταν πέσῃ σὰν σπόρος στὴν ἀνθρώπινη ψυχή, δημιουργεῖ ἐκεῖ τὴ νέα ζωή.
Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶνε ἡ θεία πνοή, ἡ ὁ­ποία δίνει ζωὴ στὶς ψυχὲς τῶν ἁμαρτωλῶν. Καὶ ὅπως ἄλλοτε, κατὰ τὴ δημιουργία τοῦ ἀν­θρώπου, ἡ πνοὴ τοῦ Κυρίου ἐμψύχωσε τὸν πρῶτο ἄν­θρωπο, τὸν Ἀδάμ –«καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ», λέει, «πνοὴν ζω­ῆς, καὶ ἐ­γένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶ­σαν» (Γέν. 2,7)–, ἔτσι τώρα, κατὰ τὴν ἀναδημιουργία τοῦ κόσμου, τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ὡς πνοὴ τοῦ παν­­­αγίου Πνεύματος, φέρνουν τὴ ζωὴ στὶς ψυ­χὲς τὶς νεκρωμένες λόγῳ τῆς ἁμαρτίας.
Ὤ, πόσες νεκραναστάσεις δημιούργησε καὶ δημιουργεῖ κάθε μέρα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου! Ἄνθρωποι, ποὺ ἡ καρδιά τους ἦταν μιὰ Νε­κρὰ Θάλασσα, μιὰ ἔρημος Σαχάρα, ἔδαφος ὅ­που δὲν φυτρώνει καὶ δὲν βλαστάνει κανένα φυτό, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι διὰ τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου μεταβλήθηκαν, ἄλλαξαν· ἡ ἔ­ρημος γῆ ἔγινε κῆπος, ἡ «λιθίνη» καὶ ἀναίσθητη καρδία ἔγινε καρδία «σαρκίνη», εὐαίσθητη (Β΄ Κορ. 3,3), ἡ Σαχάρα ἔγινε Παράδεισος, ὁ νεκρὸς σηκώθη­κε, ἔγινε ζωντανός, γεμᾶτος ζωή.
Οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου εἶνε λόγοι ζωῆς. Τὸ μαρτυρεῖ ἡ Ἱστορία. Ὅπου ἐμπνευσμένοι κήρυκες τοῦ θείου λόγου ἐλάλησαν τὰ ῥήματα τοῦ Ἰησοῦ, ἐκεῖ μιὰ νέα ζωὴ δημιουργήθηκε. Οὐρανὸς ἔγινε ἡ γῆ, τὸ μέρος ἐκεῖνο τῆς γῆς ποὺ οἱ κάτοικοί του ἄκουσαν καὶ ἐφάρμοσαν τὰ ῥήματα τοῦ εὐαγγελίου· ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι πολιτεύονταν σὰν ἄγγελοι, τὸ κακὸ ἐξαφανιζόταν, βασίλευε ἡ ἀρετή.
Λόγοι ζωῆς. Καὶ ὄχι μόνο γιὰ νὰ δημιουρ­γη­θῇ ζωὴ πνευματικὴ εἶνε ἀνάγκη νὰ λα­λῆται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ συνεχισθῇ ἡ ζωὴ αὐτὴ ἔχει ἀνάγκη τὸν θεῖο λόγο. Κανείς δὲν μετανοεῖ καὶ δὲν ἐπιστρέφει στὸν Κύριο, ἐὰν δὲν ἀκούσῃ τὰ ῥήματα τῆς ζωῆς, τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ δὲν πιστέψῃ σ᾽ αὐτὸν ὡς λόγο τοῦ Θεοῦ· ἀλλὰ καὶ κανείς δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ κρατηθῇ καὶ νὰ συνεχίσῃ τὴν πνευματικὴ ζωή, ἐὰν δὲν παίρνῃ τακτικὰ ἀπὸ τὸν «ἀρχη­γὸν τῆς ζωῆς (τὸ Χριστό)» (Πράξ. 3,15), τὸν καθημερινὸ πνευματικὸ ἄρτο, τὸ πνευματικὸ ψωμί· καὶ τέτοιο ψωμί, ἀπαραίτητο γιὰ τὴ συντήρησι τῆς πνευματικῆς ζωῆς, εἶνε οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου. Ζωὴ πνευματικὴ χωρὶς ἀκρόασι ἢ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ εἶνε ἀδύνατον νὰ ὑ­πάρξῃ· ξηρασία πνευματικὴ θὰ καταλάβῃ τὴν ψυχὴ ἐκείνη, ποὺ ἔπαψε νὰ ποτίζεται ἀπὸ τὰ ζωογόνα ῥεύματα τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυ­ρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* * *

Καὶ τὸ συμπέρασμα ποιό εἶνε, ἀγαπητοί μου; Ἂς σπεύ­δουμε ὅπου οἱ κήρυκες τοῦ θείου λό­γου λαλοῦν τὰ ῥήματα τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ἂς μελετοῦμε κάθε μέρα στὶς ἅγιες Γραφὲς τοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ. Ἂς τοὺς διαδίδουμε μὲ τὸν ἱερὸ ἐκεῖνο ἐνθουσιασμό, μὲ τὸν ὁ­ποῖο διέδιδαν τὸν θεῖο λόγο οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι. Περισσότερη ἀκρόασις, περισσότερη μελέτη, περισ­σότερη διάδοσις καὶ ἐξάπλωσις τῶν λόγων τοῦ Κυρίου εἶνε ἴσον· περισσότερη ζωή, ζωὴ χριστιανική.
Καὶ μακάρι, ἀδελφοί μου, ν᾿ ἀξιωθοῦμε κ᾽ ἐ­­μεῖς τοῦ θείου ἐκείνου μακαρισμοῦ, ποὺ ἀ­κού­γεται στὴν ἀρχὴ τοῦ Ψαλτηρίου γιὰ τὸν πιστὸ μελετητὴ καὶ τηρητὴ τῶν θείων ἀληθειῶν·
«Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη
ἐν βουλῇ ἀσεβῶν
καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη
καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν
2 ἀλλ᾿ ἢ ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ,
καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει
ἡμέρας καὶ νυκτός.
3 καὶ ἔσται ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον
παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων,
ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει
ἐν καιρῷ αὐτοῦ…».
Εὐτυχισμένος ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν πῆγε
σὲ συμβούλιο ἀσεβῶν
καὶ δὲν ἀκολούθησε τοὺς ἁμαρτωλούς,
καὶ δὲν πῆγε στὰ μέρη ὅπου
συσκέπτονται καὶ μιλοῦν οἱ ἀσεβεῖς.
2 ἀλλὰ τὸ θέλημά του ἦταν
σύμφωνο μὲ τὸ νόμο τοῦ Κυρίου,
καὶ θὰ μελετήσῃ μέσα στὸ νόμο του
ἡμέρα καὶ νύχτα.
3 αὐτὸς θά ᾽νε σὰν τὸ δέντρο
ποὺ ἔχει φυτευθῆ
ἐκεῖ ποὺ τρέχουν τὰ νερά,
τὸ ὁποῖο θὰ δώσῃ τὸν καρπό του
στὸν καιρό του… (Ψαλμ. 1,1-3).
Εἴθε ν᾿ ἀναδειχθοῦμε καρποφόρα δέντρα μὲ τὴν συνεχῆ μελέτη καὶ τὴν τήρησι τῶν λόγων τοῦ Κυρίου.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

1940 (5-5-1940 Μεσολόγγι γραπτὸ κήρυγμα) Λόγοι ζωῆς (Πράξ. 5,20)
― περιοδικὸ «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς» τ. 241/30-4-1940, σ. 51-52
«Κυριακὴ» 22…/2020 Λόγοι ζωῆς (Πράξ. 5,20)