27 Ιουνίου 2021

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ:

ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΦΟΡΑΤΕ ΜΑΣΚΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

http://www.eordaia.org/index.php/54-2020-martios/35870-mitropolitis-theoklitos-xairomai-pou-vlepo-na-forate-maskes-mesa-stin-ekklisia

https://youtu.be/BALOp8KT2i8

Κυριακὴ Ἁγίων Πάντων (Α΄ Ματθαίου)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου

OMOΛOΓIA ΠΙΣΤΕΩΣ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἄπιστοι καὶ ἄ­θεοι, ποὺ ἀ­νοίγουν τὰ στόματά τους καὶ χλευάζουν τὰ ὅσια καὶ ἱερά, καὶ προσπαθοῦν νὰ ξερριζώσουν ἀπ’ τὶς καρδιὲς τῶν ἀν­θρώ­­πων τὴν πίστι στὸ Θεό. Μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς λένε μὲ τρόπο δόλιο· Καλὰ εἶν’ αὐτὰ ποὺ λέει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ κηρύττει ἡ ᾿Εκκλησία, ἀλλὰ ποιός τὰ κάνει;… Ὁ λόγος αὐτὸς σπέρνει ἀ­πιστία. «Ποιός τὰ κάνει;…»· θέ­λουν δηλαδὴ νὰ ποῦν, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο πάλιωσε πλέ­ον. Ἀλλὰ ὁ ἥλιος μπορεῖ νὰ παλιώσῃ, τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο δὲν παλιώνει. Αὐτοὶ δὲν πιστεύουν, γι᾿ αὐ­τὸ θέ­λουν ἕνα καινούργιο «εὐ­αγγέλιο», ἀντιευαγγέ­λιο, «εὐαγγέλιο» τοῦ ἀντιχρίστου. Τί ἔ­χουμε ν’ ἀπαντήσουμε σ᾿ αὐτούς; Ὅτι, καὶ ἕνας ἀκόμη μέσ᾿ στὰ δισεκα­τομ­μύρια ἂν παρουσι­αστῇ νὰ ἐ­φαρμόζῃ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀρκεῖ αὐ­τὸς ν’ ἀ­ποδείξῃ, ὅτι ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ Εὐαγγε­λίου εἶ­νε δυνατή. Ἐφ’ ὅσον ἕνας τὸ ἐφήρμοσε, μποροῦν νὰ τὸ ἐφαρμόσουν καὶ οἱ ἄλλοι· διό­τι ὅ­λοι οἱ ἄνθρωποι εἶνε τοῦ αὐτοῦ φυράματος….
Την συνέχεια : http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?m=201106&paged=2

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2388
Κυριακὴ Ἁγίων Πάντων (Α΄ Ματθαίου)
27 Ἰουνίου 2021
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Αν θελης αγιοτητα, εμποδιο δεν υπαρχει

«Τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων…» (Ἑβρ. 12,1)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Ὄχι μία, δύο ἑορτὲς ἔχουμε· ἡ μία εἶνε ἡ Κυριακὴ καὶ ἡ ἄλλη ἡ μνήμη τῶν ἁγίων Πάντων.
Τί θὰ πῇ Κυριακή; Θὰ πῇ, ὅτι ἡ ἡμέρα αὐτὴ ξεχωρίζει ἀπὸ τὶς ἄλλες τῆς ἑ­βδομάδος. Γι᾽ αὐτὸ νὰ ξυπνᾶμε καὶ νὰ ἐρχώμαστε νωρὶς τὸ πρωὶ στὴν ἐκκλησία. Τὸ εἴπαμε καὶ ἄλλοτε· ὅ­ταν λέγεται τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος…», πρέπει νὰ εἴμαστε ὅλοι μέσα. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ἡ ἐξώθυ­ρα τοῦ ναοῦ ἔκλεινε. Κι ὅταν ἀκουγόταν τὸ «Ὅσοι πιστοί…» (θ. Λειτ.), ἀ­πο­χωροῦσαν οἱ κατηχούμενοι καὶ στὴ λειτουργία ἔμε­ναν μόνο οἱ βαπτισμέ­νοι. Αὐτὸ ποὺ συμβαί­νει τώρα, πολλοὶ νὰ ἔρ­χων­ται μετὰ τὸν ἀπόστολο ἢ καὶ μετὰ τὸ εὐαγγέλιο, εἶνε ἁμαρτία.

Ἡ Κυριακὴ λοιπὸν εἶνε μία ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸ Θεό. Τί θὰ πῇ ἀφιερωμένη; Νὰ τὸ ἐξ­ηγήσουμε μὲ ἕνα παράδειγμα. Ἐπάνω στὴν ἁγία τράπεζα ὑ­πάρχει τὸ ἅγιο δισκοπότηρο. Αὐ­τό, λέμε, εἶνε ἀφιερωμένο στὸ Θεό· δὲν ἐ­πι­τρέπεται νὰ πάῃ κάποιος μέσα στὸ ἅγιο βῆ­μα, νὰ πλησι­ά­σῃ στὴν ἁγία τράπεζα, νὰ πάρῃ τὸ δισκοπότη­ρο, τὸ ἅγιο ποτήριο ποὺ περιέχει τὸ αἷ­μα καὶ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας, νὰ τὸ πάρῃ στὸ σπί­τι του καὶ νὰ τὸ κάνῃ κρασοπότηρο. Ὄχι τέτοιο πρᾶγμα! Μόνο ἂν καμμιὰ φορὰ –μὴ γένοιτο– ἐπικρατήσουν ἄθεοι καὶ ἄ­πιστοι, μπορεῖ νὰ δῆ­τε νὰ φέρωνται ἔτσι. Τὸ δισκοπότη­ρο, ποὺ εἶνε δοσμένο γιὰ πάντα στὸ Θεό, λέγεται ἅ­γιο. Ὅπως εἶνε λοιπὸν τὸ ἅγιο ποτήριο, ἔτσι εἶνε καὶ ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς· εἶνε ξεχωρισμένη ἀπὸ τὶς ἄλλες ἡμέρες τῆς ἑ­­­βδομάδος κ᾽ ἔχει ἀφιερωθῆ στὸ Θεό. Δὲν μπορεῖς τὴν Κυριακὴ νὰ κάνῃς ὅ,τι κάνεις τὶς ἄλλες μέρες. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμ­πτη, Παρασκευή, Σάββατο, δουλειὰ σὰν τὸ μυρμήγκι. Ἡ δουλειὰ εἶνε εὐλογία. Ἀλλὰ ὅσο εὐλογία εἶνε ἡ ἐργασία τῶν ἄλλων ἡμερῶν, τόσο εἶνε ἁμαρτία νὰ ἐργάζεσαι τὴν Κυριακή, ἐκτὸς ἀπὸ μιὰ μεγάλη ἀνάγκη. Ὅταν ξημερώνῃ ὁ ἥλιος τῆς Κυριακῆς, πρέπει νὰ σταμα­τᾷ κάθε ἐργασία. Χτύπησε ἡ καμπάνα; ὁ γεωρ­γὸς θ᾽ ἀφήσῃ τὸ ἀλέτρι του καὶ ὁ ψαρᾶς τὸ δί­χτυ, ὁ βοσκὸς θὰ κλείσῃ τὰ πρόβατα στὸ μαν­τρί, ἡ νοικοκυρὰ θ᾽ ἀφήσῃ τὸ μαγειρειὸ καὶ τὰ παι­διὰ θ᾽ ἀφήσουν τὰ μαθήματα. Ὅ­λοι νὰ κάνουν φτερὰ γιὰ νὰ βρεθοῦν στὴν ἐκ­κλησιά, νὰ ποῦν στὸν Κύριο ἕνα εὐχαριστῶ κ᾽ ἕνα «Δό­ξα σοι, ὁ Θεός». Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλεῖο τῆς Κυριακῆς, ποὺ εἶνε ἀφιερωμένη στὸ Θεό.
Σήμερα λοιπὸν εἶνε Κυριακή. Ἀλλὰ ἡ Κυρι­ακὴ αὐτὴ ἔχει καὶ μιὰ σπουδαία ἑορτή, κινη­τὴ ἑορτή, τὴν ἑορτὴ τῶν ἁγίων Πάντων. Λέγε­ται κινητή, γιατὶ κινεῖται, δὲν ἑορτάζεται δηλα­δὴ κάθε χρόνο τὴν ἴδια ἡμερομηνία· ἀλ­λά­ζει ἡμερομηνία της μαζὶ μὲ τὴν Κυριακὴ αὐ­τή, ἡ ὁποία μετακινεῖται γιατὶ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ Πάσχα. Ἂς ποῦμε λοιπὸν τώρα λίγα λόγια γιὰ τοὺς ἁγίους Πάντες.

* * *

Τί εἶνε, ἀγαπητοί μου, οἱ ἅγιοι Πάντες, ποὺ ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας;
Μερικοὶ ὅταν ἀκοῦνε ἅγιος, φαντάζονται ὅτι ὁ ἅγιος εἶνε κάποιος καλόγερος, ποὺ ἄ­φη­σε τὸν κόσμο, πῆγε στὸ Ἅγιο Ὄρος ἢ σὲ ἄλ­λο μοναστήρι κ᾽ ἐκεῖ νηστεύει, ψάλλει, κάνει προσευχές, κρατάει κομποσχοίνι, καὶ ἔτσι ἁγίασε. Εἶνε ἔτσι; Οἱ ἅγιοι Πάντες δὲν ἦσαν ὅ­λοι καλόγεροι. Λίγοι ἦταν καλόγεροι, λίγοι ἱερεῖς, λίγοι ἀρχιερεῖς· τὸ πλῆθος, τὸ μεγάλο πλῆθος, τὸ «νέφος μαρτύρων» ποὺ λέει σήμε­ρα ὁ ἀπόστολος (Ἑβρ. 12,1), τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἑκατομμυρίων, ἦταν λαός, λαϊκοί.
Ἦταν ἀπ᾽ ὅλα τὰ μέρη. Ἡ ἁγιότης μοιάζει σὰν ἕνα λουλούδι ποὺ φυτρώνει παντοῦ· καὶ στὸ βουνὸ καὶ στὸν κάμπο, καὶ στὰ βράχια καὶ στὶς πεδιάδες, καὶ στὰ περιβόλια καὶ στὶς αὐ­λές. Παντοῦ φυτρώνει τὸ λουλούδι αὐτό.
Οἱ ἅγιοι εἶνε ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα. Ὅ­ποιο ἐπάγγελμα νὰ μοῦ πῇς, ὑπάρχει ἅγιος. Ὑπάρχουν ἅγιοι γεωργοί, ὅπως ὁ ἅγιος Τρύφων, ποὺ ἔσκαβε καὶ κλάδευε ἀμπέλια. Ὑπάρ­χουν ἅγιοι βοσκοί, ὅπως ὁ Ἄ­βελ κι ὁ ἅγιος Σπυ­ρίδων, ποὺ ἔβοσκαν τὰ πρόβατά τους. Ὑ­πάρχουν ἅγιοι στρατιῶτες, ὅπως οἱ Τεσσαρά­κον­τα Μάρτυρες ποὺ μαρτύ­ρησαν στὴ Σεβάστεια τοῦ Πόν­του. Ὑπάρχουν ἅγιοι δασκάλοι, ὅ­πως οἱ μέγας Βασίλειος Χρυσόστομος Γρη­γό­­ριος. Ὑπάρχουν ἅγιοι ἀξιωματικοί, ὅπως ὁ ἅ­γιος Γε­ώργιος κι ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ὑπάρχουν ἅγιοι βασιλεῖς καὶ αὐτοκράτορες, ὅπως ὁ ἅγιος Κων­σταν­τῖ­νος καὶ ἡ ἁγία Ἑλένη… Μπορεῖς δηλαδή, ὅ,τι καὶ νά ᾽σαι, εἴτε καλλιεργητὴς εἴ­τε κτηνοτρόφος εἴτε ἀεροπόρος εἴτε στρατη­γὸς εἴτε πλούσιος εἴτε φτωχός, ὁποιοδήποτε τίμιο ἐπάγ­γελμα κι ἂν κάνῃς, μπορεῖς ν᾽ ἁγι­άσῃς. Δὲν σ᾽ ἐμποδίζει αὐτό· μὴν προφασιστῇς. Κάθε Χριστιανὸς μπορεῖ νὰ γίνῃ ἅγιος, ἀρκεῖ νὰ θέλῃ.
Οἱ ἅγιοι εἶνε ἀκόμη ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἡλικίες. Ἔ­χουμε ἁγίους βρέφη, ὅπως τὰ νήπια ποὺ ἔ­σφαξε ὁ Ἡρῴδης, ἁγίους παιδιὰ ποὺ πήγαιναν σχολεῖο. Ἔχουμε ἁγίους νέους στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας. Ἔχουμε ἅγιες γυναῖ­κες, ἁγίους γέροντες μὲ ἄσπρα μαλλιά· πάσης ἡλικίας.
Ἔχουμε ἁγίους ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἔθνη. Δὲν εἶνε μό­νο Ἕλληνες, εἶνε ἀπ᾽ ὅλα τὰ μέρη. Ἀπέναν­τι ἀπ᾽ τὴ Λαμία εἶνε ἕνα μεγάλο νησί, ἡ Εὔ­βοια· λίγο πιὸ κάτω ἀπὸ τὰ Λουτρὰ τῆς Αἰδηψοῦ εἶνε τὸ προσκύνημα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ῾Ρώσου· ἀπὸ ἐκεῖ κάθε χρόνο περνάει χιλιά­δες κόσμος ποὺ φτάνει ἀπὸ παντοῦ, κι ἀ­πὸ τὴν Ἀθήνα κι ἀπὸ τὸν Πειραιᾶ κι ἀπ᾽ ἔξω, κι ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο ἀκόμα, καραβάνια – καραβάνια φτάνουν. Λίγοι πᾶ­νε στὰ Λουτρά, οἱ περισσότεροι πᾶνε στὸν Ἅ­γιο, ποὺ εἶνε ἀπὸ τὴ ῾Ρωσία. Ἔχουμε ἁγίους ἀπὸ κάθε χώρα· ἁγίους Βουλγάρους, Σέρβους, ῾Ρου­μάνους, Εὐ­ρω­παίους, Ἀμερικανούς…· ἀπ᾽ ὅλο τὸν κόσμο.
Δὲν σ᾽ ἐμποδίζει τὸ ἐπάγγελμα, δὲν σ᾽ ἐμ­πο­δίζει ἡ ἡλικία, δὲν σ᾽ ἐμποδίζει τὸ ἔθνος, δὲν σ᾽ ἐμποδίζει ἡ ἐποχή. Ἄ, λένε μερικοί, τὰ παλιὰ τὰ χρόνια ἁγίαζαν οἱ ἄνθρωποι, στὰ χρό­νια μας δὲν ἁγιάζουν. Καὶ στὴν ἐποχή μας ὅμως, ἐπο­χὴ διαφθορᾶς, ὑπάρχουν ἅγιοι. Στὴν Αἴγινα π.χ. εἶνε ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἐπίσκοπος Πεν­ταπόλεως, ποὺ κάνει θαύματα. Πηγαίνει ἐκεῖ πλῆ­θος κόσμου μὲ τὸ καράβι. Πότε ἔζησε; Στὰ χρόνια μας (1846-1920). Θέλετε ἄλλο παράδειγμα; Ἔξω ἀπ᾽ τὰ Τρίκκαλα, σ᾽ ἕνα μικρὸ χωριό, παρουσι­­άστηκε ἄλλος ἅγιος, ὁ π. Δημήτριος Γκα­γκαστάθης (1902-1975), καὶ κάνει θαύματα· ἦταν παπᾶς ἀγράμματος, τσοπᾶνος μὲ ἐννιὰ παιδιά, καὶ κάθε μέρα χτυποῦσε τὴν καμπάνα.
Ἀπ᾽ ὅλα λοιπὸν τὰ ἔθνη, ἀπ᾽ ὅλες τὶς γλῶσ­σες, ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἡλικίες, ἀπ᾽ ὅλα τὰ μέρη, ἀπ᾽ ὅλο τὸν κόσμο, ἂν θέλῃ κανείς, γίνεται ἅγιος. Γι᾽ αὐτὸ οἱ ἅγιοι δὲν εἶνε ἕνας καὶ δύο, εἶνε ἑ­κατομμύρια, «νέφος» ὁλόκληρο εἴπαμε. Πιὸ εὔ­­κολα μετρᾷς τὰ ἄστρα τ᾽ οὐρανοῦ, τὴν ἄμ­μο τῆς θαλάσσης, τὰ φύλλα τῶν δέντρων, παρὰ τοὺς ἁγίους. Καὶ συνεχῶς προστίθενται νέοι.

* * *

Οἱ ἅγιοι, ἀγαπητοί μου, μὲ τὶς προσευχές, τὶς νηστεῖες, τὰ λόγια, τὰ θαύματα, μὲ ὅλη τὴ ζωὴ καὶ τὸ τέλος τους, μὲ τὰ μαρτύριά τους, φωνάζουν, ὅτι ἡ θρησκεία μας εἶνε ἀληθινή, ἡ πίστι μας εἶνε ζωντανή. Δὲν εἶνε ψέμα, παραμύθι. Ὅλα μπορεῖ νά ᾽νε ψέμα· καὶ ὁ ἥλιος, καὶ τὰ ἄ­στρα, κι ὁ κόσμος, κ᾽ ἐμεῖς οἱ ἴ­διοι· ἕνα δὲν εἶ­νε ψέμα, ἡ ἁγία μας θρησκεία. Γεννᾷ ἁ­γίους, κάνει καὶ θὰ κάνῃ θαύματα.
Ἀλλ᾽ ὅπως πάνω στὴν κοπριὰ φυτρώνουν καὶ μανιτάρια φαρμακερά, ἔτσι καὶ στὴ σημερι­νὴ κοινωνία φυτρώνουν ἄπιστοι, ἄ­θεοι, ὑλι­σταί, αἱρετικοί, ἰεχωβῖτες κ.λπ.. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος προφήτευσε, ὅτι στοὺς ἐσχάτους και­ροὺς θὰ παρουσιαστοῦν ἀσεβεῖς, ποὺ θὰ κλεί­νουν τ᾽ αὐτιά τους στὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ τ᾽ ἀνοίγουν στὸ ψέμα τοῦ διαβόλου (βλ. Β΄ Τιμ. 4,3-4). Καὶ βλέπεις ἐπὶ ὧρες τεντώνουν τ᾽ αὐ­τί τους στοὺς δι­αφόρους σταθμοὺς ν᾽ ἀκούσουν τί ψευτιὲς θὰ πῇ τὸ Λονδῖνο, ἡ Βιέννη, ἡ Νέα Ὑόρκη ἢ ἡ Μόσχα. Τ᾽ αὐτί τους ἐκεῖ καὶ τὸ μάτι στὴν τηλεόρασι. Πέφτει σπόρος σατανικός, θέλουν νὰ πλήξουν τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ.
Ὅσο ὅμως κι ἂν πολεμήσουν τὴν Ἐκκλησία, δὲν θὰ πετύχουν τίποτα! Ἡ πίστι μας, ἡ ἀ­λήθεια ποὺ μᾶς δίδαξαν οἱ ἀπόστολοι καὶ γιὰ τὴν ὁποία μαρτύρησαν οἱ ἅγιοι Πάντες, εἶνε βράχος. Ὅ­πως τὸ βράχο δὲν τὸν νικοῦν τὰ κύμα­τα, ἔτσι καὶ ἡ πίστι μας, πάνω στὴν ὁποία εἶνε κτισμένη ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, εἶνε ἀνίκητη (πρβλ. Ματθ. 16,18). Ἡ πίστι μας εἶνε διαμάντι, ποὺ δὲν σπάει ὅ­σο κι ἂν τὸ χτυποῦν· κανένας διάβολος καὶ καν­­ένα σφυρί του δὲν θὰ τὸ θραύσῃ. Ἡ θρησκεία μας εἶνε δέντρο, ποὺ δὲν τὸ φύτε­ψε ἄνθρωπος· τὸ ἐφύτευσε ἡ ἁ­γία Τριάς, καὶ κανένα τσεκούρι δὲν θὰ μπορέ­σῃ νὰ τὸ ῥίξῃ. Μένει ῥιζωμένο στὴν καρδιὲς τῶν πιστῶν. Τέτοια εἶνε ἡ θρησκεία μας, τέτοια θαύματα κάνει.
Θὰ ᾽ρθοῦν χρόνια δύσκολα. Ἀλλὰ καὶ ἂν ὅλοι γονατίσουν στὸν διάβολο, ἐσεῖς νὰ μὴ γονατί­σε­τε. Μείνετε μέχρι τέλους πιστοί, γιὰ νὰ ἔ­χε­τε πάντοτε τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ πρεσβειῶν τῶν ἁγίων ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πάντων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Πέτρου & Παύλου Πετρῶν – Ἀμυνταίου τὴν 29-6-1975, μὲ νέο ἐδῶ τίτλο. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 7-5-2021.