ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΝΕΥΜΑ ΠΛΑΝΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Aπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ.  134

Ζοῦμε σ᾿ ἕνα τεράστιο παγκόσμιο ῥεῦμα πλάνης, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὰ μικρότερα καὶ φθάνει ἕως τὰ μεγαλύτερα. Θὰ πέσουν, λέει ἐδῶ ὁ ἀπόστολος, στὰ δίχτυα τοῦ ἀντιχρίστου ὄχι ὅλοι, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν καλὴ διάθεσι. Αὐτοὶ ποὺ τεντώνουν τ᾿ αὐτιά τους πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ.

Θυμᾶμαι, ἦταν στὴν Ἀθήνα κάποιος σοβαρὸς ἀλλὰ ὄχι πνευματικὸς ἄνθρωπος, ποὺ εἶχε μιὰ ὑπόθεσι. Πῆγε σὲ δέκα πνευματικούς. Ὁ πρῶτος τοῦ ἄνοιξε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοῦ εἶπε· Παιδάκι μου, ἔτσι νὰ κάνῃς. Δὲν τοῦ ἄρεσε. Πῆγε σὲ ἄλλον, κ᾿ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε τὰ ἴδια. Πῆγε καὶ σὲ τρίτο, καὶ σὲ τέταρτο, καὶ σὲ πέμπτο, καὶ σὲ ἕκτο, καὶ σὲ ἕβδομο, καὶ σὲ ὄγδοο, καὶ σὲ ἔνατο, καὶ τοῦ εἶπαν τὰ ἴδια. Πῆγε καὶ στὸν δέκατο. Κ᾿ ἐκεῖνος τοῦ λέει· Δὲν εἶνε τίποτε αὐτό… Τότε εὐχαριστήθηκε αὐτὸς καὶ εἶπε· Ἆ, ἐσύ εἶσαι καλὸς πνευματικός, ἐσύ μοῦ εἶπες τὴν ἀλήθεια! Εἴδατε; μὲ τὸν τελευταῖο, τὸ «μασκαρᾶ», συμφώνησε, ποὺ εἶχε τὸ πνεῦμα του, καὶ αὐτόν ἄκουσε. Τοὺς ἄλλους ἐννιά, ποὺ ἐξέφραζαν τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν τοὺς ἄκουσε. Καὶ τώρα κάτω στὴν Ἀθήνα αὐτοί οἱ πνευματικοὶ ἔχουν πέρασι. Ἔ, σοῦ λέει, δὲν εἶνε τίποτε αὐτά, ὅλος ὁ κόσμος τὰ κάνει.
Δὲν εἴδατε τί ἔγινε στὴν Ἀθήνα; Καθηγηταί, ἀνώτεροι ἄνθρωποι, μαζεύτηκαν γιὰ νὰ ἐπισημάνουν τὰ κακὰ τοῦ σέξ. Καὶ μαζεύτηκαν στὴ διάλεξι χιλιάδες νέοι, καὶ φώναζαν καὶ ὠρύοντο· Κάτω ἡ παρθενία, ζήτω ὁ αὐνανισμὸς καὶ ἡ μαλακία… Φρικτὴ εἶνε ἡ κατάστασι. Πνεῦμα πλάνης ἐξαπλώνεται μὲ καταπληκτικὸ ῥυθμό. Δὲν εἶνε τίποτε, σοῦ λέει, ἡ μοιχεία· δὲν εἶνε τίποτε ἡ πορνεία· δὲν εἶνε κακὰ πράγματα αὐτά. Τί κάθεσαι καὶ μοῦ λὲς ἐσύ;…

Read more »

Τοῦ ἁγίου Γεωργίου
23 Ἀπριλίου
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΟΝ;

Εἶπεν ὁ Κύριος· «Ἀποβήσεται δὲ ὑμῖν εἰς μαρτύριον» (Λουκ. 21,13)

ΕΟΡΤΗ καὶ πανήγυρις σήμερα. Ὁ ἅγιος Γεώργιος εἶνε ἀπὸ τοὺς πλέον δημοφιλεῖς ἁγίους. Τὸν ἀγαπάει πολὺ ὁ λαός μας. Πολλοὶ ἄντρες ἔχουν τὸ ὄνομά του, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες παίρνουν τὸ ὄνομα Γεωργία. Ἐκκλησίες ὑπάρχουν παντοῦ στὴν πατρίδα μας ἐπ᾿ ὀνόματί του. Χωριὰ φέρουν τὸ ὄνομα Ἅγιος Γεώργιος. Ἀλλὰ καὶ στὸν ἔνδοξο ἑλληνικὸ στρατὸ τὸ πεζικό, ἡ βάσις τοῦ στρατεύματος, αὐτὸν ἔχει προστάτη καὶ τὸν τιμᾷ. Καὶ ὄχι μόνο ἐμεῖς, ἀλλὰ καὶ οἱ Σέρβοι καὶ οἱ Βούλγαροι καὶ οἱ Ῥουμᾶνοι καὶ οἱ Ῥῶσοι· παντοῦ στὴν Ὀρθοδοξία τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Γεωργίου τιμᾶται πολύ. Τὸ περίεργο εἶνε, ὅτι ἀκόμα καὶ ἀλλόδοξοι τὸν τιμοῦν. Ἀπόδειξις ἡ Ἀγγλία, καὶ μάλιστα μὲ τὸ ἐθνικό της νόμισμα, τὴ λίρα. Αὐτὸ ἐγὼ δὲν τὸ ἤξερα, στὴν Κοζάνη τὸ ἔμαθα. Ἐκεῖ ἄκουσα δύο ἀνθρώπους ποὺ κουβέντιαζαν, καὶ λέει ὁ ἕνας· ―Ἔχεις Ἁϊγιώργηδες καβαλλάρηδες;… Ἐγὼ δὲν καταλάβαινα. ―Τί ἐννοεῖς; λέω. ―Ἐννοῶ λίρες· ἡ λίρα στὸ πίσω μέρος ἔχει ζωγραφισμένο τὸν ἅϊ-Γιώργη… Καὶ πέραν τοῦ Ἀτλαντικοῦ, ὁ πρῶτος πρόεδρος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν ὠνομάζετο Γεώργιος Οὐάσιγκτων. Παντοῦ λοιπόν.

* * *

Ποιός ἦτο ὁ ἅγιος Γεώργιος; Γεννήθηκε στὴ Μικρὰ Ἀσία, στὸ λίκνο τῆς Ὀρθοδοξίας, στὰ εὐλογημένα μέρη τῆς Καππαδοκίας· εἶνε συμπατριώτης τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Γεννήθηκε σὲ σπίτι χριστιανικό. Ὁ πατέρας του, κατὰ τὴν παράδοσι, ἦταν μάρτυρας. Ἡ μητέρα του εὐσεβεστάτη. Αὐτὴ φύτεψε στὴν καρδιά του τὴν πίστι. Καὶ ὅ,τι φυτεύει ἡ μάνα, δὲν τὸ ξερριζώνουν χίλιοι δαίμονες.
Ὅταν ἔγινε δεκαοχτὼ χρονῶν ὁ ἅγιος Γεώργιος κατετάγη στὸ στρατό. Ῥωμαλέος στὸ ἀνάστημα, γενναῖος στὸ φρόνημα, χαλύβδινος στὰ νεῦρα, ἐνωρὶς διέπρεψε σὲ μάχες σκληρὲς ἐναντίον τῶν Περσῶν καὶ ἄλλων βαρβάρων. Ἔτσι ἀπὸ βαθμὸ σὲ βαθμὸ προαγόμενος ἔφθασε μὲ τὴν ἀξία του στὸν ἀνώτερο βαθμό, τοῦ στρατηγοῦ σχεδόν, καὶ τέλος τοῦ κόμητος. Ἦτο ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα στελέχη τῶν λεγεώνων τῆς αὐτοκρατορίας.
Κανείς δὲν γνώριζε ὅτι εἶνε Χριστιανός. Ἦρθε ὅμως ἡ στιγμὴ νὰ ὁμολογήσῃ τὴν πίστι του. Στὸ θρόνο τῆς Ῥώμης ἀνέβηκε τότε ὁ Διοκλητιανός (284-304). Αὐτὸς εἶπε· Θὰ ξερριζώσω κάθε ἴχνος χριστιανισμοῦ· ἐντὸς ὀλίγου δὲ᾿ θὰ ὑπάρχῃ Χριστιανός… Διέταξε γενικὸ διωγμό. Ἔπιαναν τοὺς Χριστιανοὺς μὲ μόνη κατηγορία τὴν πίστι τους. Ὅταν ὁ Γεώργιος εἶδε νὰ ὁδηγοῦνται στὰ κριτήρια καὶ νὰ καταδικάζωνται ἄνθρωποι ἀθῷοι, ἐμφανίστηκε στὰ δικαστήρια συνήγορος τῶν Χριστιανῶν. Read more »

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Πράξ. 5,12-20)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΙΣ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, οἱ ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν. Εἶνε οἱ πιστοί, ποὺ σὰν βράχος στέκονται σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι μέσα στὴ σημερινὴ θάλασσα τῆς ἀπιστίας καὶ ἀθεΐας.
Ὑπάρχει μία ἄλλη κατηγορία, ποὺ δὲν εἶ­νε πιστοί, ἀλλ᾽ οὔ­τε καὶ τελείως ἄπιστοι. Εἶνε οἱ ἀμφιταλαντευόμενοι. Μοιά­ζουν μὲ τὸ ἐκκρεμές, ποὺ κι­νεῖ­ται πότε δεξιὰ – πότε ἀριστερά. Δὲ μένουν σταθεροί· κυμαίνονται μετα­ξὺ ἀ­λη­θείας καὶ ψεύδους, φωτὸς καὶ σκότους, πίστεως καὶ ἀπιστίας. Ἔρχεται ὅμως ὥρα πού, σὰν τὸ Θωμᾶ, πιστεύουν κι αὐτοί, καὶ τότε λέ­νε «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ἰωάν. 20,29).
Τρίτη κατηγο­­ρία εἶνε οἱ ἄπιστοι. Αὐτοί, ὅσα ἐπιχειρήματα κι ἂν τοὺς πῇς, καὶ θαύ­ματα ἀ­κόμη νὰ δοῦν, ἐμμένουν στὴν ἀπιστία τους.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ μιὰ ἀκόμη κατηγορία, ἡ χειρότερη. Εἶνε ὄχι ἁ­πλῶς ἄ­πιστοι, ἀλλὰ ἐ­χθροὶ τοῦ Εὐαγγελίου, σφοδροὶ κατήγοροι. Ἂν ἦταν δυνατόν, θὰ ξεθεμέλιωναν ὅλες τὶς ἐκκλησίες. Αὐτοὶ ἐκσφεν­δονίζουν συνεχῶς κατηγορίες ἐναντίον τῆς πίστεώς μας.
Μία κατηγορία ποὺ ἐπαναλαμβάνουν εἶνε, ὅτι αὐτὰ ποὺ λέει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ κηρύττουν οἱ κήρυκες εἶνε πράγματα παλαιά, ξεπερασμέ­να, οὐτοπία πλέον. Ποιός τὰ ἐφαρμόζει αὐτά; λένε· ἐμεῖς δὲ θέλουμε λόγια καὶ θεωρίες, θέλουμε ἔργα. Ἔχετε ἔργα; θὰ πιστέψου­με· δὲν ἔχετε ἔργα; δὲν πιστεύουμε…
Τί ἔχουμε νὰ τοὺς ἀπαντήσουμε; Read more »

Ἁγίου Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου
23 Ἀπριλίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»

Η ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, εἶ­νε τὸ ἰσχυρότερο προπύργιο τῆς πίστε­ώς μας. Ἀλλ’ ὅσο γιὰ τοὺς πιστοὺς εἶνε γεγο­νὸς πανη­γυρικό, τόσο οἱ ἄπιστοι καὶ ἄθεοι τὸ ἀμφισβητοῦν. Αὐτοὶ θέλουν ἐπιχειρήματα, θέ­λουν θαύματα γιὰ νὰ πεισθοῦν.

* * *

Ἐ­λᾶτε λοιπὸν νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν ἀποπνικτικὴ ἀτμό­σφαιρα τῶν πόλεων, νὰ πᾶμε στὴν ὕπαιθρο, ν’ ἀναπνεύσουμε καθαρὸ ἀέρα. Ἂς βγοῦ­με στὰ χωράφια, νὰ δοῦμε ἐκεῖ τὸ θαῦ­μα τῆς Ἀναστάσεως. ―Τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως στὰ χωράφια; μὰ τί σχέσι ἔχει;… Ἔ­χουμε μάτια, ἀλλὰ δὲ βλέπουμε. Εἴδατε ποτὲ γεωργό; Τί κάνει; Ὅ,τι καὶ ὁ νεκρο­θάφτης. Ὅ­πως ὁ νεκροθάφτης σκάβει λάκκο καὶ βάζει μέσ᾿ στὴ γῆ τὸ νεκρὸ τὸ σῶ­μα, ἔτσι καὶ ὁ γεωρ­γός. Παίρνει ἕνα νεκρὸ μικρούτσικο πρᾶγμα, ποὺ πολλὲς φορὲς εἶνε σὰν τὸ κε­­φάλι τῆς καρ­φίτσας, παίρνει ἕνα σπόρο, ἀνοίγει λάκκο καὶ τὸ θάβει μέσα στὴ γῆ. Ὁ σπόρος δὲν ἔχει οὔ­τε φύλλα οὔτε ἄνθος. Καὶ ὄχι μόνο θάβεται, ἀλλὰ καὶ σαπίζει στὴ γῆ, ὅπως τὸ κορμὶ τοῦ πεθαμένου (γι᾿ αὐτὸ ἀ­κριβῶς ἐμεῖς οἱ ὀρθό­δοξοι κάνουμε κόλλυβα στὰ μνημόσυνα. Ἔ­χει μεγάλη σημασία αὐ­τό, ἀλλὰ δὲν μπορῶ ἐ­δῶ νὰ ἐπεκταθῶ). Ἀφοῦ λοιπὸν σαπίσῃ ὁ σπόρος, μετά, ἀπὸ ’κεῖνο τὸ σάπιο πρᾶγμα, ―με­γάλα σου τὰ θαύ­ματα, Θεέ μου!― βγαίνει ἕνα ὡραῖο στάχυ· καὶ πᾷς τώ­ρα στὸν κάμπο τῆς Θεσσαλίας καὶ βλέπεις μιὰ θάλασσα πράσινη νὰ κυματίζῃ κάτω ἀπὸ τὶς πνοὲς τοῦ ἀνέμου. Ἔλα ἐσύ, ἐπιστήμη, νὰ φτειάξῃς, ἕνα σπυρὶ κα­λαμπόκι, ἕνα σπυρὶ σι­τάρι. Μπορεῖς νὰ τὸ φτειάξῃς; Δὲν μπορεῖς. Τί παρατηροῦμε λοι­πόν· ὅτι ἕνα σπυρὶ πέθανε καὶ ἀναστήθηκε. Τά ’χουμε συνηθίσει αὐτὰ τὰ φαινόμενα καὶ δὲ μᾶς κάνουν ἐντύπωσι. Ἕνα μικρὸ σπυράκι σὰν τὸ κεφάλι τῆς καρ­φίτσας ῥίχνεις στὴ γλά­στρα σου, ἐσὺ ἡ νοικοκυρά, κι ἀπ’ αὐτὸ βγαί­νει ἕνα ὡραῖο λουλούδι ποὺ εὐωδιάζει. Πῶς γίνεται αὐτό; Πῶς ἀπὸ ἕνα μικρὸ σπόρο, ποὺ σπέρνει ὁ κηπουρός, βγαίνει ἀλλοῦ λεμονιά, ἀλλοῦ πορτοκαλιά, ἀλλοῦ ἐλιὰ κ.τ.λ.; Καὶ μέ­σα ἀπὸ μικροὺς σπό­ρους βγαίνουν τεράστια δέντρα, πελώρια πλα­τάνια, ποὺ κάτω ἀπ’ τὴ σκιά τους παίζει τὴ φλογέρα του ὁ βοσκός. Πῶς;… Μυστήρια, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ἐξη­γήσῃ ἡ ἐπιστήμη. ―Μὰ τί σχέσι ἔχουν αὐτὰ μὲ τὸ θέμα; Read more »

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Ἰω. 20,19-31)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αύγουστίνου Καντιώτου

ΔEN EINE ΨEMA Η ΠΙΣTI MAΣ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Εἶνε ἡ δευτέρα Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἢ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ. Καὶ λέγεται Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ, γιατὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ὥρισε νὰ δια­βά­ζεται τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ τὸ Θωμᾶ.

* * *

Τί ἦταν ὁ Θωμᾶς; κανένας πλούσιος, κανένας ἐπιστή­μων, κανένας διάσημος τῆς ἐπο­χῆς ἐκείνης; Τίποτε. Ἕνα ἀγράμματο φτωχα­δάκι ἦταν. Καὶ ὅμως ἔγινε πασίγνωστος. Καὶ ἐνῷ μεγάλοι καὶ τρανοὶ λησμονήθηκαν, αὐτὸς ζῇ στὴ μνήμη ὅλων. Τί συνέ­βη ἆραγε; Κάτι ἄλ­λαξε στὴ ζωὴ τοῦ Θωμᾶ, καὶ τὸ πτωχαδάκι ἔγινε μιὰ μεγάλη φυσιογνωμία. Τί συνέβη;
Μιὰ μέρα ἄκουσε νὰ τὸν καλῇ μιὰ φωνή. Μιὰ φωνὴ πιὸ γλυκειὰ κι ἀπ’ τὴ φωνὴ τῆς μά­νας, φωνὴ ποὺ ἀπευθύνεται σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο καὶ μακάριοι ὅσοι τὴν ἀκοῦνε. Εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ μας. Εἶδε ὁ Χριστὸς τὸ Θωμᾶ καὶ διέκρινε ὅτι μέσα του κρύβεται ἕνα διαμάντι. Διαμάντι ἦταν ἡ καλή του διάθεσι. Ἔλα μαζί μου, τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. Κι ἀμέσως ὁ Θωμᾶς ἄφησε τὰ πάν­τα καὶ τὸν ἀκολούθησε. Κάθησε τρία χρόνια κοντά του. Ἄκουσε τὰ λόγια του, λόγια ποὺ δὲν ἀκούστηκαν ποτέ ἄλλοτε στὸν κόσμο. Εἶδε τὰ θαύματά του, ποὺ εἶνε ἄ­­πειρα – ἀμέτρητα. Εἶδε τὴν ἁγία ζωή του. Ἔ­τσι πίστεψε καὶ εἶπε· Αὐτὸς εἶνε ὁ Χριστός, ἐκεῖνος ποὺ λένε οἱ προφητεῖες ὅτι θὰ ἔρθῃ. Πίστεψε, ὅτι ὁ Ναζωραῖος θὰ συντρίψῃ τὶς λεγεῶνες τῆς ῾Ρώμης, θὰ διώξῃ τοὺς κατακτητάς, θὰ στήσῃ θρόνο μεγάλο, θὰ ἱδρύ­σῃ βασί­λειο, τὴν πιὸ μεγάλη αὐτοκρατορία, καὶ θὰ γίνῃ ὁ βασιλεὺς τῆς ἀνθρωπότητος. Read more »

Τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ ἀνήκει στὶς λεγόμενες κινητὲς ἑορτὲς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους.
Κινητὲς λέγονται οἱ ἑορτὲς τοῦ Τριῳδίου καὶ τοῦ Πεντηκοσταρίου, ποὺ ἔχουν ὡς κέντρο τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα. Τὸ Τριῴδιο (10 ἑβδομάδες, δηλαδὴ 70 ἡμέρες) προηγεῖται τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, τὸ δὲ Πεντηκοστάριο (7 ἑβδομάδες, δηλαδὴ 50 ἡμέρες) ἀκολουθεῖ. Οἱ ἑορτὲς αὐτὲς ὀνομάζονται κινητές, γιατὶ δὲν ἔχουν σταθερὰ ἡμερομηνία, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὶς ἄλλες ἑορτὲς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ποὺ ἔχουν σταθερὰ ἡμερομηνία καὶ λέγονται ἀκίνητες. Τῶν κινητῶν ἑορτῶν ἡ ἡμερομηνία κάθε χρόνο ἀλλάζει. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα. Ὅταν τὸ Πάσχα εἶνε πρώιμο, ἔρχονται καὶ αὐτὲς ἐνωρίτερα· ὅταν τὸ Πάσχα εἶνε ὄψιμο, αὐτὲς ἔρχονται ἀργότερα.
Ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἑορτάζεται τὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου, δηλαδὴ τὴν ἑβδομάδα ποὺ ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ τὸ Πάσχα. Μετὰ τὴν Ἀνάστασι εἶνε ἡ πρώτη ἑορτὴ τοῦ Πεντηκοσταρίου. Ἑορτάζεται τὴν ὡραία ἐποχὴ τῆς ἀνοίξεως μέσα στὸ κλῖμα τῆς πασχαλινῆς χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως.
Ἡ Ζωοδόχος Πηγὴ εἶνε μία ἑορτὴ πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας. Δὲν ἔχει σχέσι μὲ τὴ ζωὴ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπως οἱ ἄλλες γνωστὲς θεομητορικὲς ἑορτές, λόγου χάριν τὰ Εἰσόδια, ὁ Εὐαγγελισμὸς ἢ ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ ἔχει σχέσι μὲ τὶς θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τῆς Παναγίας πρὸς σωτηρίαν δυστυχῶν καὶ ταλαιπώρων ἀνθρώπων ποὺ τὴν ἐπικαλέσθηκαν μὲ πίστι. Ἡ Ζωοδόχος Πηγὴ μᾶς ὑπενθυμίζει τὰ θαύματα, ποὺ ἔκανε ἡ Παναγία σὲ ἕνα ὡρισμένο ναό της στὸν τόπο ἐκεῖνο ποὺ προκαλεῖ τὴ συγκίνησι κάθε Ἕλληνος.
Στὴν ὁμιλία αὐτὴ θὰ ποῦμε λίγα λόγια γύρω ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ τῆς ἑορτῆς. Read more »

Δεν θελεις, λαε, Ιησουν τον Ναζωραιο;
Θα σε κυβερνουν οι αντιχριστοι

Aπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. 129

«…Καὶ πάλι ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, ἂν παρουσιαστῇ ἕνας πραγματικὰ πιστὸς Χριστιανός ―τώρα δὲν ὑπάρχει, σᾶς τὸ λέω καθαρά, γιατὶ εἴμαστε ἄξιοι τιμωρίας―, ἂν βρισκόταν ἕνας, καὶ ἔλεγε· «Ἕλληνες, δὲν θὰ κυβερνήσουμε τὴν Ἑλλάδα μὲ τὸ ἄλφα ἢ βῆτα ἢ γάμμα κόμμα, ἀλλὰ μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, (μὲ τοῦτο ποὺ κρατῶ, ποὺ εἶνε σοφία. Δὲν ὑπάρχει ἄλλο. Ὅλα τ᾿ ἄλλα εἶνε βλακεῖες, ἀνοησίες καὶ κουταμάρες)· τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἡ σοφία καὶ μ᾿ αὐτὸ θὰ κυβερνήσουμε τὴν Ἑλλάδα», πέστε μου, θὰ τὸν ψήφιζαν οἱ Χριστιανοί; Ἐμένα, λοιπόν, νὰ μοῦ τρυπήσετε τὴ μύτη, ἂν ἡ παράταξί του θὰ ἔπαιρνε ἕνα βουλευτὴ στὴν Ἑλλάδα. Τὸ Βαραββᾶ θὰ ἐκλέξουν, διότι εἶνε κουμπάρος τους, διότι τοὺς εὐνοεῖ…, πολλὰ ἄλλα διότι.
Δὲν θέλεις, λαέ, Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖον; Ἔ, ἄφησε τότε νὰ ἐκλέγωνται οἱ Βαραββᾶδες σου καὶ νὰ σὲ κυβερνοῦν οἱ ἀντίχριστοι.
Δὲν θέλω νὰ ἐπεκταθῶ περισσότερο, γιατὶ θὰ νομίσετε ὅτι πολιτικολογῶ. Δὲν ἀνήκω σὲ κανένα κόμμα. Τοὺς ξέρω ὅλους, ἐπὶ τόσα χρόνια. Ξέρω ποιός εἶνε ὁ ἕνας καὶ ποιός εἶνε ὁ ἄλλος. Ποιός ἀπ᾿ αὐτοὺς πατάει στὴν ἐκκλησία; ποιός ἐξομολογεῖται; ποιός κοινωνεῖ; Ὁ ἕνας τραβάει ἀπὸ ᾿δῶ κι ὁ ἄλλος ἀπὸ ᾿κεῖ.
Τὸ Εὐαγγέλιο μόνο λύνει τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα. Ἡ λύσι τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος εἶνε πάρα πολὺ εὔκολη. Καὶ εἶνε εὔκολη ὄχι μὲ τὸν ἀντίχριστο, ἀλλὰ μὲ τὸ Χριστό.
Πρέπει νὰ γίνῃ στὴν Ἑλλάδα μιὰ κίνησι χριστιανική. Ἀλλὰ ποῦ εἶνε οἱ Χριστιανοί; Εἶνε σπάνιοι οἱ Χριστιανοί, ὅπως σπάνιοι εἶνε καὶ οἱ ἀστροναῦται. Ἀλλ᾿ ὅ,τι καὶ ἂν γίνῃ, τὸ Εὐαγγέλιο θὰ νικήσῃ. Αὐτὸ τὸ τρομερὸ βιβλίο, τὸ ὁποῖο ἐσεῖς δὲν τὸ διαβάζετε.

Read more »

Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ – ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀπό τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«Κόρακες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐξέλθετε τῆς Κιβωτοῦ», σελ 10

Στὴν ἐποχή μας οἱ οἰκουμενισταὶ εἶνε μιὰ νέα ἐπικίνδυνη αἵρεσι, ποὺ λέει· Ἔχουν διαφορὲς οἱ «ἐκκλησίες», ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ συλλέξουμε ὅτι ὡραῖο ἔχει ἡ καθεμία καὶ θὰ κάνουμε μιὰ νέα θρησκεία, τὴν πανθρησκεία, καὶ θὰ λειτουργοῦμε μαζὶ καὶ ὀρθόδοξοι καὶ παπισταὶ καὶ ἀγγλικανοὶ καὶ λουθηρανοὶ καὶ οἱ ἰουδαῖοι καὶ οἱ βουδισταὶ καὶ οἱ μουσουλμᾶνοι καὶ… οἱ πάντες.
Αὐτὴ εἶνε ἡ πανθρησκεία [τοῦ ἀντιχρίστου]· ἀλλὰ ὅπως εἶπε ἕνας ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, ὁ Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ οἰκουμενισμὸς εἶνε παναίρεσις (Φλώρινα 1995).

TON KAΛΟ ΠΟΙΜΕΝΑ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΤΡΙΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΑΤΕΙ ΤΟΥΣ ΘΕΙΟΥΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ

————

————-

ΔΕΝ ΥΠΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΝ ΤΟΝ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Σχόλιο απο Χαρη Γκρινακερ ἀπὸ YouTube
Άγιε Επίσκοπε, του Θεοῦ εργαλείο, τον καιρό που μίλαγες μὲ τον σημερινό καιρό, είναι σαν να ζούσες εσείς στον Παράδεισο, κι εμείς σήμερα στην κόλαση. Εμείς οι χριστιανοί, όχι της ταυτότητας, ξέρουμε και σε ομολογούμε σαν τους ιεράρχες, αυτούς που ήθελε ο Κύριος. Σήμερα σε είχαμε ανάγκη περισσότερο από άλλες φορές. Πιστεύω και το δηλώνω, άν ζούσες σήμερα, αυτήν την μαούνα της Κρήτης, μαζί με τους λίγους αλλά σωστούς χριστιανούς, θα την πνίγατε καὶ δὲν θὰ συμμετειχατε σε τέτοιους διαλόγους, μαζί με αυτούς που συνταυτίστηκαν στην προδοσία, Read more »

Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΔEN ΠΑΛΙΩΝΕΙ Η ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ

ΣΑΣ ἀπευθύνω, ἀγαπητοί μου, ἐγκάρδιο χαι­ρετισμό. Ἀπ’ ὅλους τοὺς χαιρετισμοὺς ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ ἄνθρωποι, ἐγὼ σήμερα ἐκλέγω τὸν ὡραιότερο· τὸν χαιρετισμὸ ποὺ δὲ θὰ παύσῃ ν’ ἀκούγεται ἐπάνω στὴ φλούδα τῆς γῆς καὶ νὰ θίγῃ τὶς βαθύτερες χορδὲς τῆς ψυχῆς μας, τὸν χαιρετισμὸ τῆς Ἀναστάσεως, τὸ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ».
Δύο λέξεις εἶνε αὐτές. Δύο λέξεις ὅμως πλατειὲς ὅπως ὁ οὐρα­νὸς καὶ βαθειὲς ὅπως ὁ ὠκεανὸς καὶ θερμὲς ὅπως ἡ φωτιά. Δυὸ λέ­ξεις, ποὺ εἶνε τὸ θεμέ­λιο ἐπάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ὁλόκληρος ὁ χριστιανισμὸς καὶ ἡ ᾿Ορθοδοξία. Δυὸ λέξεις – δυναμήτης, ποὺ τι­νάζει στὸν ἀέρα τὰ βράχια τοῦ σατανᾶ. Δυὸ λέξεις – φωνὴ ἀρχαγγέλων, ποὺ σείει τὰ μνή­ματα, τὸ βασίλειο τοῦ ᾅδου, ὅλο τὸν ἁμαρτω­λὸ κόσμο. Δυὸ λέξεις ποὺ ἔχουν μέσα τους τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ μας, καὶ ὅσο κι ἂν θε­λήσῃ ὁ διάβολος δὲ θὰ μπορέσῃ νὰ τὶς σβή­σῃ. Δυὸ χιλιάδες χρόνια ὁ διάβολος μὲ τὶς μαῦρες ἢ κόκκινες ἢ ἄλλων χρωμάτων γομμολάστιχές του προσπαθεῖ νὰ σβήσῃ μέσα ἀ­πὸ τοὺς αἰῶνας καὶ τὴν ἱστορία τὶς δυὸ αὐτὲς λέξεις· ἀλλ᾿ ὅσο καὶ ἂν κοπιάσῃ, ποτέ δὲ θὰ τὸ κατορθώσῃ. Ὅσο μάλιστα περνοῦν τὰ χρό­νια κ’ οἱ αἰῶνες, τόσο οἱ λέξεις αὐτὲς θὰ ῥιζώνουν βαθύτερα μέσα στὴν ἀνθρώπινη καρδιά. Σὰν δυὸ ἀστέρια θὰ δείχνουν πάντοτε τὸ δρόμο τῆς πίστεως, τοῦ ἀγῶνος, τῆς τιμιότητος, ὅλης συλλήβδην τῆς ἀρετῆς.
«Χριστὸς ἀνέστη!» λοιπόν. Read more »

Δευτέρα τοῦ Πάσχα
Τέλος ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
ποὺ ἔγινε στὴν αἴθουσα τῆς ὁδοῦ Ζ. Πηγῆς 44 τῶν Ἀθηνῶν τὴν 2-5-1965

Τρεχετε!

ΣΤΟ κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, στοὺς στίχους 1-10 τοῦ 20οῦ κεφαλαίου (εἶνε τὸ Ζ΄ ἑωθινὸ εὐαγγέλιο), ἱστορεῖται γιὰ τοὺς δύο μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ, τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰωάννη, ποὺ μό­λις εἰδοποιήθηκαν ὅτι τὸ σῶμα του ἀπουσιάζει ἔσπευσαν στὸν τάφο, «πῶς τοῖς ὀθονίοις καὶ τῷ σουδαρίῳ τὴν Ἀνάστασιν ἐτεκμήραντο», πῶς δηλαδὴ ἀπὸ τὴ λε­πτο­μέρεια αὐτὴ συμπέραναν ὅτι ὁ Κύριος ἀ­νέστη (Ζ΄ ἑωθ. δοξ.). Ἡ περικοπὴ αὐτὴ προσφέρει σπουδαῖα διδάγματα. Ἂς δοῦμε μερικά.

* * *

1. Βλέπουμε ἐδῶ, ὅτι οἱ δύο μαθηταὶ ἔτρεχαν. Ὅταν τρέχῃ κανεὶς δείχνει, ὅτι κάτι ἐ­πιδιώκει, ἔχει κάποιο σκοπό. Βλέπεις κάτι γέ­ρους νὰ περπατᾶνε στὸ δρόμο ἄσκοπα· κρατοῦν κ’ ἕνα κομπολόϊ καὶ συζητοῦν γιὰ παρα­μύθια· κ᾿ ἐνῷ ἡ ἀπόστασι εἶνε μισὴ ὥρα, αὐ­τοὶ τὴν κάνουν δυὸ ὧρες. Οἱ δύο ἀπόστολοι ὅ­μως βλέπουμε ὅτι ἔ­τρεχαν. Κ᾿ ἐμεῖς λοιπὸν πρέπει νὰ τρέχουμε. Ὅσοι μάλιστα εἶ­στε νέοι, νὰ τρέχετε πιὸ πολύ. Ποῦ νὰ τρέχετε; Ἐ­γὼ σᾶς συμβουλεύω νὰ μὴν ἀκολουθήσετε ἄλ­λους δρόμους, ποὺ ἀνοίγον­ται μπροστά σας· ἂς φαίνωνται ἀνθόσπαρτοι, ἂς ἔχουν μουσικές, τραγούδια καὶ παιχνίδια, ἂς εἶνε ἀσφαλτοστρωμένοι γιὰ τὶς λιμουζίνες. ᾿Εσεῖς νὰ δια­λέξετε τὸν ἕνα καὶ μόνο σωστὸ δρόμο, τὸν ἀ­νηφορικὸ καὶ δύσκολο, τὸ δρόμο μὲ τὴν πινακίδα «ὁδὸς Γολγοθᾶ». Αὐτὸς εἶνε ὁ δρόμος. Διότι ἡ ζωὴ δὲν εἶνε γλέντι καὶ διασκέδασις καὶ ἀπόλαυσις τῶν πέντε αἰσθήσεων, ἡ ζωὴ δὲν εἶνε «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀ­ποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13· Α´ Κορ.15,32)· ζωὴ ἴσον «στενὴ πύλη» καὶ «τεθλιμμένη ὁδός» (Ματθ. 7,13-14), τὴν ὁποία δείχνει ὁ σταυρός. Ἀκοῦστε τὰ λόγια αὐτά· δὲν τὰ λέμε γιὰ φιλολογία, γιὰ νὰ περάσουμε τὴν ὥρα· θέλουμε νὰ ποῦμε πέντε λόγια ποὺ θὰ μείνουν στὴν καρδιά. Ἐ­γὼ θὰ πεθάνω, ἀλλὰ σεῖς νὰ τὰ κρατήσετε αὐ­τὰ καὶ ν’ ἀκολουθήσετε τὸ δρόμο ποὺ εἶνε γεμᾶτος κοφτερὰ λιθάρια καὶ ἀγκάθια. Τὰ πό­δια σας θὰ ματώσουν, καὶ στὸ κεφάλι σας θὰ αἰσθανθῆτε τοὺς νυγμοὺς ἀπὸ τὸν ἀκάνθινο στέφανο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ αὐτὸ τὸ δρόμο ἔ­τρεξαν καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι. Read more »

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα
Tοῦ  Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Γεγονοτα και μαρτυριες

ΠΩΣ ἀλλιῶς νὰ σᾶς προσφωνήσω σήμερα, ἀγαπητά μου ἀδέρφια; Χίλιες ἄλλες προσφωνήσεις νὰ σᾶς κάνω, δὲν ἔχουν τόση ἀ­ξία. Μιὰ προσφώνησις τώρα ἁρμόζει. Αὐτὴ ὑπερ­έχει, αὐτὴ ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ ὁποιαδήπο­τε ἄλλη προσφώνησι. Ἀφήνον­τας λοιπὸν ὅ­λες τὶς ἄλ­λες προσρήσεις καὶ πα­ραμερίζον­τας κάθε ἄλ­λο χαιρετισμό, σᾶς προσφωνῶ μὲ τὸ κοσμοχαρμόσυνο μήνυμα, μὲ τὸν χαιρετισμὸ τῶν δύο λέξεων, μὲ τὸ ἀγ­γελικό, τὸ μυρο­φορικό, τὸ ἀποστολικὸ «Χριστὸς ἀνέστη»! — «᾿Αληθῶς ἀνέστη»!
Αὐτὴ εἶνε ἡ καλυτέρα προσφώνησις, δὲν ὑπάρχει ἄλλη νὰ σᾶς ἀπευθύνω. Μὲ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» σᾶς χαιρετίζω. Αὐτὸ τὸ γεγο­νὸς κυριαρχεῖ, αὐτὸ ἑορτάζουμε καὶ πανηγυρίζουμε. Καὶ θὰ τὸ ἑορτάζουμε μέχρι τῆς Ἀ­ναλήψεως, ἐπὶ σαράντα ἡμέρες.
Ἐρωτῶ· μήπως ὑπάρχει κανεὶς ποὺ ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ; Μετα­ξὺ τῶν ὀρ­θοδόξων δὲν πιστεύω νὰ ὑπάρχῃ οὔ­τε ἕ­νας, εἴτε νέος εἴτε ἡλικιωμένος, ποὺ νά ᾿χῃ ἀμφιβολία ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος. Ἡ Ἀ­νάστασις, τὸ ὅτι ὁ Κύριος ἀνέστη, εἶνε ἕνα ἱ­στορικὸ γεγονός.
―Μὰ ἔχουμε τώρα ἐμεῖς ἀποδείξεις, σοῦ λέει ὁ ἄπιστος καὶ ὁ ἄθεος, ὅτι ἀνέστη ὁ Χριστός; Ποῦ μποροῦμε νὰ τὸ στηρίξουμε αὐτό, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε;

* * *

Ἐν συγκρίσει μὲ κάθε ἄλλο γεγονός, ἀδελφοί μου, ἡ Ἀ­νάστασις τοῦ Κυρίου εἶνε τὸ περισσότερο μαρτυρημένο, κα­τωχυρωμένο καὶ βέβαιο. Ἂν ἀμφισβητήσουμε αὐτό, τότε πολὺ περισσότερο θὰ πρέπῃ ν’ ἀμφισβητήσουμε ἄλλα γεγονότα ποὺ ἐκθέτει ἡ ἱστορία. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου
Η πρώτη ὁμιλία εἶναι σὲ pdf

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

Κυριακὴ Πάσχα θ. λειτ.
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΖΗ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. 1,1)

ΣΥΝΤΟΜΟ, ἀγαπητοί μου, θὰ εἶνε τὸ κήρυ­γμα. Παρὰ τὴν κόπωσι, δὲν πρέπει νὰ γίνεται θεία λειτουργία χωρὶς κήρυγμα.
Τὸ εὐαγγέλιο ποὺ διαβάζεται σήμερα εἶνε τὸ σπουδαιότερο ἀπ᾽ ὅ­λα τὰ εὐαγγέλια τοῦ ἔ­τους. Εἶνε τὸ πιὸ ὑψήγο­ρο, τὸ πιὸ θεολογικό. Εἶνε ὕψος τὰ λόγια «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. 1,1)! Νὰ τὰ ἑρμηνεύσουμε; Δὲν ἔχου­με οὔτε ἐγὼ εὐφράδεια οὔτε σεῖς ὑπομονὴ γιὰ μία πλήρη ἐξήγησι τοῦ ῥητοῦ αὐτοῦ. Λίγες λέξεις μόνο θὰ ψελλίσουμε ἐπάνω σ᾽ αὐτό.

* * *

Λένε, ὅτι κάποιος βασιλιᾶς τῆς ἀρχαίας ἐπο­­χῆς κάλεσε στὰ ἀνάκτορα ἕνα σοφό. ―Θέλω, λέει, νὰ μοῦ λύσῃς ἕνα πρόβλημα. Μὲ βασανί­ζει τὸ ἐρώτημα τί εἶνε Θεός. ―Δύσκολο αὐ­τό, ἀπαντᾷ ὁ σοφός. Δὲν μπορῶ ν᾽ ἀπαντήσω ἀμέσως. Δῶσε μου προθεσμία τρεῖς μέρες. Τοῦ ἔδωσε προθεσμία. Ἄνοιξε ἐκεῖνος βιβλία καὶ μελέτησε. Ὅταν ἐπέστρεψε λέει· ―Βασιλιᾶ, δὲν μπόρεσα νὰ βρῶ ἀπάν­τησι. Ζητῶ ἄλ­λες τρεῖς μέρες. Πῆρε ἄλλες τρεῖς. Πάλι ὅμως ἴδια ἡ ἀ­πάν­τησι. Ζητάει ἀκόμα τρεῖς μέρες. Ἀλλὰ τελικά, παρ᾽ ὅ­λες τὶς παρατάσεις ποὺ πῆ­ρε, στά­θηκε ἀδύνατο νὰ ἱκανοποιήσῃ τὸ βασιλιᾶ.
Στὸ ἐρώτημα λοιπὸν αὐτό, ποὺ δὲν ἀ­πήν­τη­σε ὁ ἀρχαῖος σοφός, ἀπαντᾷ σήμερα μὲ λίγες λέξεις τὸ εὐαγγέλιο· «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος».
Πῶς θὰ τὸ ἐννοήσουμε τὸ χωρίο αὐτό; Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 2009
ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΔΟΞΑ ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΩ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΩ ΤΡΙΑΔΙ

ΠΑΝΤΟΤΕ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΑΜΗΝ

————

————

Κυριακὴ Πάσχα (Ἰω. 1,1-17)
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΑΓΝΩΣΤΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

«…Καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω» (Ἰω. 1,10)

Τί εἴμαστε, ἀγαπητοί μου, σήμερα; ὄχι ἀπὸ πλευρᾶς μορφώσεως, ἀξιωμάτων, πλούτου καὶ θησαυρισμοῦ, ἀλλ᾿ ἀπὸ πλευρᾶς πνευματι­κῆς, ἀπ᾽ ὅπου κυρίως πρέπει νὰ κρίνεται καν­είς; τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος; Ἐμένα ρωτᾶτε; ρωτῆ­στε τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σας, καὶ θ᾽ ἀ­κούσετε τὸ γραφικό, «σκώληξ» εἶνε ὁ ἄνθρωπος (Ἰὼβ 25,6)· καὶ τὸ ἐκκλησιαστικό, «σκωλήκων βρῶμα» (Νεκρ. ἀκολ., μακ.), ἐκεῖ καταντᾷ. Ἐν τούτοις ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα μᾶς φωνάζει νὰ γίνουμε ἀετοί. Ἀπὸ σκώληκες ἀετοί; εἶνε δυνατὴ αὐτὴ ἡ μεταλλαγή; Καὶ ὅμως γίνεται.
Ἀετὸς εἶνε σήμερα ὁ εὐαγγελιστὴς ποὺ ἀ­κούσαμε. Σὲ ὡραῖες βυζαντινὲς εἰκόνες στὸ Ἅγιον Ὄρος θὰ δῆτε ὅτι ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ζωγραφίζεται μὲ σύμβολο δίπλα του τὸν ἀετό. Γιατί; Διότι οἱ ἄλλοι εὐαγγελισταὶ (ὁ Ματθαῖος, ὁ Μᾶρκος κι ὁ Λουκᾶς) ἀρχίζουν τὴν ἱστορία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἐν χρό­νῳ σάρκωσι, ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης ἀρχίζει ἀπὸ ἕνα μεγάλο ἰλιγγιῶδες ὕψος, μᾶς ἀνεβάζει στὴν ἄ­χρονο γέννησί του ἐκ τοῦ Πατρός. Ὡς ἄν­θρω­πος μὲν ἐγεννήθη ἐν Βηθλεὲμ «ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου» (Γαλ. 4,4), ἀλλὰ ὡς Θεὸς εἶνε ἄχρονος. Ὑπῆρχε ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία δὲν ὑπῆρχε ἥλιος, σελήνη, γαλαξίες, ὕλη· ἀλ­λὰ δὲν ὑπῆρχε ποτέ μὰ ποτέ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία δὲν ὑπῆρχε ὁ Χριστός. Ἡ Ἐκκλησία καταδίκασε τὸν Ἄρειο ποὺ ἔλεγε ὅτι «Ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν». Ἡ ἀίδιος γέννησις καὶ ἡ ἄναρχος ὕ­παρξις τοῦ Υἱοῦ, αὐτὸ τὸ δόγμα, εἶνε θε­μέλιο τῆς πίστεως. Τὸ πιστεύεις; εἶσαι Χριστι­ανός· δὲν τὸ πιστεύεις; ἐλεύθερος εἶσαι, ἀλ­λὰ πιστὸς δὲν εἶσαι. Κι ἂν παραδέχεσαι τὸ Χριστὸ ὡς ἕνα φιλόσοφο, ποιητή, κοινωνιολό­γο κ.λπ., τίποτα δὲ λές. Ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός· «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰω. 1,1).
Σ᾽ αὐτὸ τὸ ὕψος μᾶς ἀνεβάζει ὁ ἀετὸς τῆς θεολογίας. Ἀλλ᾽ ἐγὼ τώρα δὲν πρόκειται νὰ ἀσχοληθῶ μὲ ὑψηλὰ θεολογικὰ θέματα. Θὰ κατέβω χαμηλότερα καὶ θ᾽ ἀσχοληθῶ μόνο μὲ μία φράσι τῆς σημερινῆς περικοπῆς. Θὰ ἐξετάσω ποιά συμπεριφορὰ ἔδειξε ὁ κόσμος στὸ Χριστὸ ὅταν ἦρθε ἐδῶ στὴ γῆ· ποιά ἡ συμπεριφορὰ τῶν συγχρόνων του καὶ ποιά ἔπειτα τοῦ σημερινοῦ δικοῦ μας κόσμου. Read more »

Μέγα Σάββατο πρωῒ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν»

(Ψαλμ. 81,8)

ΑΥΤΟΣ ὁ στίχος, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἀκούσατε πρὸ ὀλίγου νὰ ψάλλῃ ὁ ἱερεύς, ἐνῷ κρατοῦσε κάνιστρο καὶ σκορποῦσε σ᾿ ὅλο τὸ ναὸ φύλλα δάφνης, ὡς σύμβολα νίκης καί θριάμβου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶνε παρμένος ἀπὸ τὸ Ψαλτήρι. Ψάλλεται εἰδικῶς κατὰ τὴ λειτουργία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Δὲν ψάλλεται ἄλλοτε, μόνο σήμερα, μιὰ φορὰ τὸ χρόνο, καὶ ἔχει κάποιο σκοπό. Ποιός λοιπὸν ὁ σκοπός; Ἔχει μεγάλη σημασία.
Ὁ στίχος αὐτὸς εἶνε τὸ προανάκρουσμα τῆς μεγάλης ἑορτῆς, ποὺ θά ἑορτάσουμε σὲ λίγο, τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θὰ μιλήσω ἁπλᾶ πάνω σ᾿ αὐτόν.

* * *

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…». Ποιητὴς τοῦ ψαλμοῦ αὐτοῦ εἶνε ὁ Δαυΐδ· αὐτὸς ἔφτειαξε τὸ στίχο αὐτό. Λυπᾶται ὁ Δαυΐδ. Γιατί; Διότι βασιλεύει ἡ ἀδικία. Read more »

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

————

———