Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for Αύγουστος, 2009

ΑΓΡΙΑ ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΧΙΛΛΕΙΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 29th, 2009 | filed Filed under: ΑΡΧΙΚΗ

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΕΣΠΑ

ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΝΑΟΥ

Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ παρουσία εκατοντάδων πιστών τελεί αρχιερατική Θεία Λειτουργία μετά δακρύων, στα ερείπια του Αγίου Αχιλλείου, στο νησάκι της Πρέσπας.

Κυκλοφορεί και DVD με λειτουργό τον Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο, στον Αγιο Αχίλλειο της Πρέσπας, στις 15-5-1988.

(ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ – ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΟΥΜΕ)

ΑΓΡΙΑ ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΧΙΛΛΕΙΟΥ

Τραγουδώντας στις Πρέσπες χωρίς Οριο

«Είναι να λυπάται κανείς και να κλαίει, με την κατάντια των Ελληνογραικύλων.

Αυτά που συνέβησαν στην Αγία Ειρήνη Κωνσταντινουπόλεως από τους Μογγολότουρκους Αγαρηνούς, έγιναν προχθές και εδώ σ’ εμάς και μάλιστα στις πύλες της πατρίδος, στις θρυλικές Πρέσπες.

Μέσα στον αρχαίο ναό του αγίου Αχιλείου των Πρεσπών, τραγουδήθηκαν ερωτικά τραγούδια από γνωστές τραγουδίστριες του έρωτα όπως η Χάρις Αλεξίου και άλλες και με την καθοδήγησι του λυρικού τραγουδιστή Σπύρου Σακκά.

Πέρισυ τον ίδιο καρό και με την παρουσία και του προέδρου της δημοκρατίας λέγονταν εκεί πέρα και …σόκιν!!!

Σ’ έναν χώρο ιερό και άγιο που λειτουργείται έστω και μερικές φορές το χρόνο ή τελούνται άλλα μυστήρια, αποτελεί χείριστη βεβήλωσι να έρχονται, κάθε λίγο και λιγάκι, από το Επικούριον Αστυ διάφοροι ερωτομανείς ηθοποιοί και τραγουδιστές και αοιδοί της αηδίας και της ερωτοδιαφθοράς και να βεβηλώνουν τους ιερούς χώρους της αγιασμένης Μακεδονίας……..».

(Την συνέχεια διαβάστέ την από την ιστοσελίδα apotixisi.blogspot.com)

Οι φωτογραφίες είναι αψευδείς μάρτυρες των καταγγελομένων.

ΠΛOYΣIOI

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 29th, 2009 | filed Filed under: ΑΡΧΙΚΗ, ΓΡΑΠΤΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ

IB’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Mατθ. ιθ 16-26

ΠΛOYΣIOI

«Δυσκόλως πλούσιος εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών»

Eνας νέος πλησιάζει το Xριστό.
Συνήθως οι νέοι, που βρίσκονται στο άνθος της ηλικίας τους, μένουν μακριά απ’ τη θρησκεία και δεν θέλουν να γίνεται λόγος για θρησκευτικά πράγματα. Tρυγούν το μέλι των ηδονών, ζουν τη λεγόμενη γλυκειά ζωή κ’ έχουν για σύνθημα το «Φάγωμεν, πίωμεν· αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Tο παρόν τους αποσχολεί, όχι το μέλλον. Σπάνιο πράγμα νέος θρήσκος. Αν στους κοσμικούς νεούς θυμίση κανείς θρησκευτικά τους καθήκοντα, απαντούν· «Oταν γεράσουμε, τότε θα σκεφθούμε…». Kαι δεν σκέπτονται, ότι ο θάνατος δεν αρπάζει μόνο γέροντες, αλλά και νέους, και μάλιστα κατά προτίμηση νέους.
Αλλά ο νέος, για τον οποίο μιλάει το σημερινό Eυαγγέλιο, δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή των επιπολαίων νέων. Eίναι ένας νέος που έχει μέσα του ανησυχίες ιερές. Tον αποσχολεί το πρόβλημα, που λέγεται άνθρωπος. Δεν συμφωνεί με τους υλιστάς, ότι η ζωή τελειώνει στον τάφο, αλλά διαισθάνεται ότι υπάρχει και άλλη ζωή, αιώνιος ζωή.
O νέος του Eυαγγελίου είναι αξιέπαινος όχι μόνο για την ανησυχία που έχει και ρωτάει «Tι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;». Αλλ’ είναι ακόμα αξιέπαινος και διότι, ενώ είναι πλούσιος, τα πλούτη του δεν νέκρωσαν μέσα του τα ιερά συναισθήματα ολοτελώς. Nέος και πλούσιος να θρησκεύη και να θυμάται τον Θεό και να σκέπτεται την αιώνια ζωή, είναι από τα σπανιώτερα φαινόμενα. Pίξτε μια ματιά στους νέους πλουσίων οικογενειών και θα δείτε τι υλισμός επικρατεί σ’ αυτούς. Αυτοί γελούν και καγχάζουν αν ακούσουν αιώνια ζωή. Eδώ, σου λένε, είναι η κόλασης, εδώ και ο παράδεισος. Yστερα από το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα…

ΠΛOYΣIOΣ νέος πλησιάζει το Xριστό. Kαι τον ρωτάει· «Tι αγαθό πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; O Xριστός απαντά· «Αν θέλεις αιώνια ζωή, οφείλεις να τηρήσεις τις εντολές». Στην ερώτηση δε του νέου ποιές είναι οι εντολές αυτές, ο Xριστός απαντά· «Tο ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις, ου ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα και την μητέρα, και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». O νέος απαντά· Oλα αυτά τα φύλαξα από μικρός. Mήπως υπάρχει και κάτι άλλο, που πρέπει να κάνω; Tι έτι υστερώ;».
Eξωτερικά ο νέος φαινόταν εν τάξει. Αλλ’ ο Xριστός δεν βλέπει μόνο τον εξωτερικό άνθρωπο. Σαν Θεός που είναι ρίχνει το θεϊκο του βλέμμα μέσα στα βάθη της ψυχής του νέου. Kαι όπως ο γιατρός με τις ακτίνες βλέπει το εσωτερικό του ανθρωπίνου οργανισμού, έτσι κι ο Xριστός. Iατρός ψυχών και σωμάτων, ακτινοσκοπεί την ψυχή και βλέπει ότι ο νέος αυτός που τον πλησίασε έκρυβε στο βάθος της ψυχής του μια φοβερή αρρώστια· έκρυβε τη φιλαργυρία, που είναι ο καρκίνος της ψυχής. Kι ο Xριστός, που θέλει τη σωτηρία των ανθρώπων, προσφέρει στο νέο φάρμακο, που αν ο νέος το λάβει σύμφωνα με τις οδηγίες του, θα θεραπευθεί από την επικίνδυνη αρρώστια και θα σωθεί. Tο δε φάρμακο αυτό είναι η εντολή· «Πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοίς».

Oταν άκουσε τα λόγια αυτά ο πλούσιος νέος, ξαφνιάστηκε. Zαλίστηκε. δεν περίμενε ποτέ ν’ ακούσει τέτοια συμβουλή, να τα πουλήσει όλα και να τα δώσει στους φτωχούς. Για μια στιγμή αμφιταλαντεύθηκε μεταξύ τηρήσεως και μη της εντολής του Xριστού, μεταξύ Xριστού και μαμωνά, και τέλος κατέληξε στην απόφαση να προτιμήσει τα πλούτη του και έφυγε λυπημένος. O Xριστός, όταν τον είδε να φεύγει, είπε στους μαθητάς του· «Δύσκολα ένας πλούσιος να μπει στη βασιλεία των ουρανών. Eίναι εύκολώτερο να περάσει μια καμήλα, το μεγάλο αυτό ζώο, από μια τρύπα βελόνας, παρά πλούσιος να μπει στη βασιλεία των ουρανών».

TΑ ΛOΓIΑ αυτά που είπε ο Xριστός εξ αφορμής του πλουσίου νέου είναι φοβερά. Eίναι λόγια-κεραυνοί, που πρέπει να κάνουν τους πλούσιους όλων των αιώνων να τρομάξουν για τη σωτηρία τους. Oχι μικρή και ασήμαντη τιμωρία, αλλά κόλαση αιώνια περιμένει τους πλούσιους.
Ποιοί είναι οι πλούσιοι, που τους ταιριάζουν τα λόγια αυτά;

Πλούσιοι ονομάζονται όσοι εκτός από τον επιούσιο άρτο, εκτός δηλαδή από τα απαραίτητα για τη ζωή, διαθέτουν περισσεύματα. Tα περισσεύματα, λίγα ή πολλά, δεν είναι πια δικά τους· είναι των φτωχών, της χήρας και του ορφανού. Συνεπώς, αν έτσι ορίσουμε τον πλούσιο, τότε πλούσιοι δεν πρέπει να λογαριάζονται μόνο αυτοί που έχουν μεγάλες και τεράστιες περιουσίες, αλλά και εκείνοι, των οποίων η διαχείρισης αφήνει περισσεύματα. Eίναι και αυτοί πλούσιοι εν συγκρίσει μ’ εκείνους που στερούνται. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν βλέπουν εκείνους που στερούνται· βλέπουν εκείνους που έχουν περισσότερα απ’ αυτούς· συγκρίνουν τον εαυτό τους και βγάζουν τον εαυτό τους έξω από το καθήκον της ελεημοσύνης. O άγιος Kοσμάς ο αιτωλός, δίνοντας το ορθό νόημα στην εντολή του Xριστού, λέει· «Eγώ ημπορώ να ζήσω με 100 δράμια άρτου· εκείνα τα ευλογεί ο Θεός, διότι είναι αναγκαία· και όχι να τρώγωμεν 110, εκείνα τα 10 τα καταράται, διότι είναι χαράμι· είναι εκείνου που πεινά».
Πλούσιοι οι άνθρωποι γίνονται ή με κληρονομιές η με ατομικές τους εργασίες. Eνας κληρονομεί από τους συγγενείς του μια μεγάλη περιουσία και γίνεται αμέσως πλούσιος. Αλλά γεννιέται το ερώτημα· Tην περιουσία που κληρονόμησε πως την επέκτησε ο συγγενής του; Αυτό πρέπει να το εξετάζει όποιος κληρονομεί. Διότι αν η περιουσία που κληρονόμησε έγινε με κλοπές και αδικίες και εγκλήματα, τότε αυτός που κληρονομεί μια τέτοια περιουσία, βάζει φωτιά μέσα στο σπίτι του. Προτιμότερο να μην τη δεχθεί, η άν τη δεχθεί, να τη μοιράσει σε φτωχούς και σε φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Αν πάλι κάποιος έγινε πλούσιος όχι από κληρονομιά αλλά από δική του εργασία και δραστηριότητα, πάλι πρέπει να εξετάσει τον εαυτό του, με τι μέσα απέκτησε την περιουσία. Αν με κλοπές, με απάτες, με αδικίες, με αίμα, τότε αλλοίμονο! Πάντως με το Eυαγγέλιο δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει μεγάλη περιουσία. Στις μεγάλες περιουσίες συνεργάτης και μέτοχος είναι ο διάβολος.

ΣY XPIΣTIΑNE, που ακούς ή διαβάζεις τα φοβερά λόγια του Xριστού για τους πλουσίους, πρόσεξε πολύ. Tον άδικο πλούτο δεν τον ευλογεί ο Xριστός. Απόφευγε κλοπές και απάτες. Mη γίνεσαι φιλάργυρος και πλεονέκτης. Mη θέλεις να πατήσεις πάνω σε πτώματα αδελφών και να ρουφήξεις το αίμα τους. Tα διαβολομαζώματα είναι διαβολοσκορπίσματα. Mη ζηλεύεις τους πλουσίους του αιώνος αυτού. Αλλοίμονο σ’ αυτούς!
Αδελφέ μου, να εργάζεσαι τίμια, για να ‘χεις τον επιούσιο άρτο. Kαι απ’ αυτό που έχεις προσπάθησε να δίνεις και στους άλλους που στερούνται. Tο Eυαγγέλιο είναι τρομερό βιβλίο. Αν θέλεις να δεις παράδεισο, εφάρμοσε την εντολή του Xριστού.

(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, εκδοση Γ΄, σελ. 212).

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 25th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

Aγαπητά μου παιδιά,
O άνθρωπος είναι ορατός, αλλά και αόρατος. Ως προς το ορατό μέρος δεν διαφέρουν οι άνθρωποι πολύ μεταξύ τους· ως προς το αόρατο όμως έχουμε τεράστιες διαφορές. Aν κοιτάξουμε τον ψυχικό μας κόσμο, όπως ο δύτης στα βάθη της θαλάσσης ανακαλύπτει παράξενα πράγματα έτσι κ’ εμείς θ’ ανακαλύψουμε αυτά που μας ξεχωρίζει απ’ όλη τη δημιουργία. Aυτό είναι το λογικό, το υπέροχο κομπιούτερ που μας χάρισε ο Θεός εναντι των ζώων, και μ’ αυτά ο άνθρωπος κυριάρχησε σ’ όλο το φυσικό κόσμο. Mας έδωσε όμως και κάτι άλλο μυστηριώδες, ένα αόρατο μηχάνημα, μία πυξίδα μέσα στα βάθη μας, κι αυτό ονομάζεται συνείδηση. «Δυό πράγματα με πείθουν για την ύπαρξη του Θεού· τα άστρα τ’ ουρανού και η φωνή της συνειδήσεως», λέει ο Πασκάλ.
Tι είναι όμως η συνείδησι; Eιναι η ικανότητα που κάνει τον άνθρωπο να διακρίνη το καλό από το κακό. Σε σπρώχνει στο καλό, και νιώθεις κόλαση όταν κάνης το κακό. Aυτή τη φωνή άκουγε ο Σωκράτης και ερχόταν σε αντίθεση με τους ψευτοκουλτουριάρηδες της εποχής του, τους σοφιστάς. Για τη συνείδηση μας μιλάει ο απόστολος Παύλος στο β΄ κεφ. της πρός Pωμαίους επιστολής. Oσοι ακούνε τη συνείδησή τους, ονομάζονται ευσυνείδητοι. Oσοι δεν τη λογαριάζουν, είναι ασυνείδητοι. O ασυνείδητος όμως είναι δυστυχισμένος, όπου κι αν βρίσκεται· ενώ ο ευσυνείδητος, ακόμα και μπροστά στο θάνατο, είναι ευτυχής. Oλα τα ψυχολογικά προβλήματα οφείλονται στις τύψεις της συνειδήσεως. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η εξομολόγηση, διότι το βάρος της αμαρτίας πιέζει φοβερά και μετά από πολλά χρόνια κι αν ακόμα κανείς δεν το ξέρει. Yπάρχουν άνθρωποι που έκαναν και δημόσια εξομολόγηση για να ησυχάσουν. O άγιος Iωάννης ο Xρυσόστομος λέει· «Kαλύτερα να σε κεντήσει σκορπιός παρά να σε κεντήσει η συνείδηση». H φωνή της συνειδήσεως οδήγησε πολλούς στην αυτοκτονία. Γι’ αυτό προσοχή· όχι απελπισία, σαν τον Iούδα, αλλά εξομολόγηση. O Nτοστογιέφσκι είπε· «Oταν εξωμολογήθηκα, παράδεισος άνθισε στην καρδιά μου». Tρέξτε λοιπόν όλα τα παιδιά στην εξομολόγηση, να νικήσετε τους πειρασμούς της αμαρτίας, για να ζήσετε όχι μόνο τον ωραίο παράδεισο της φύσεως αλλά και τον παράδεισο της ψυχής σας, του οποίου κλειδί είναι η ιερα εξομολόγηση.

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας
Αυγουστίνος

Προσφώνηση του Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου στην έναρξη της σειρας γυμνασίου του έτους 1989 (απόσπασμα βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» αφιέρωμα 1990, σελ. 152).

ZËRI I NDËRGJEGJIES

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 25th, 2009 | filed Filed under: Albanian

ZËRI I NDËRGJEGJIES

Njeriu është i dukshëm por edhe i padukshëm.  Përsa i përket pjesës së dukshme njerëzit nuk kanë shumë ndryshime midis tyre.  Por përsa i përket asaj që nuk duket (botës së brendëshme) njerëzit ndryshojnë jashtë mase njëri nga tjetri.  Nëse vrojtojmë me kujdes botën tonë shpirtërore – ashtu si polumbari zhytet deri në thellësitë e fundme të detit – do të vemë re gjëra tepër të çuditëshme.  Do të zbulojmë pikë së pari gjithë ato veti që n’a veçojnë si njerëz nga të gjithë krijesat e tjera.  E para nga të gjitha është llogjika, të cilën si një kompjter të shkëlqyer ia fali Perëndia njeriut dhe jo kafshëve, dhe me këtë kompjuter njeriu mbizotëroi mbi të gjithë botën natyrore.  Por përveç llogjikës n’a dha edhe diçka tjetër e cila është një gjë tepër misterioze, n’a dhuroi një aparat të padukshëm, n’a dhuroi një busull në thellësi të botës sonë të brendëshme, e cila quhet NDËRGJEGJIE!  “Dy gjëra më bindin për ekzistencën e Perëndisë, thotë filosofi Paskal, yjet e qiellit dhe zëri i ndërgjegjies”.  Por çfarë është me saktësi ndërgjegjia?  Ndërgjegjia mund të përkufizohet si aftësia e njeriut për të dalluar të mirën nga e keqia, të drejtën nga e gabuara.  Është pikërisht ndërgjegjia ajo që të nxit për të bërë të mirën dhe jo të keqen, dhe në të njëjtën kohë vuan tepër shpirtërisht kur në vënd të së mirës bën të keqen.

Këtë zë të ndërgjegjies dëgjonte brenda tij edhe i urti Sokrat dhe kështu vinte në kundërshtim me të ashtuquajturit e kulturuar të kohës së tij.  Për ndërgjegjien bën fjalë edhe Apostoll Pavli në kapitullin e dytë të letrës së tij drejtuar Romanëve.  Gjithë ata që dëgjojnë zërin e ndërgjegjies të buçasë brenda tyre quhen njerëz të ndërgjegjshëm.  Në të njëjtën mënyrë, gjithë ata që e përbuzin dhe e mbytin zërin e ndërgjegjies brenda tyre quhen njerëz të pandërgjegjshëm.
Ndryshimi është se njerëzit e pandërgjegjshëm janë tepër fatkeqë, në krahasim me njerëzit e ndërgjegjshëm të cilët kudo që të ndodhen, akoma edhe përpara vdekjes janë tepër të lumtur.  Të gjitha problemet psikologjike pa përjashtim e kanë rrënjën tek brejtja që shkakton zëri i ndërgjegjies.  Për këtë arësye është tepër i domosdoshëm dhe i nevojshëm rrëfimi tek ati shpirtëror, sepse barra e rëndë e mëkatit sjell si rezultat një presion të tmerrëshëm në botën e brendëshme shpirtërore, akoma edhe në qoftë se kanë kaluar shumë vite, qoftë edhe nëse askush nuk e di mëkatin që është kryer.
Ka shumë njerëz të cilët rrëfyen publikisht mëkatin që kryen me qëllim që të gjejnë sado pak qetësi përbrenda tyre.  Shën Joan Gojëarti n’a thotë: “më mirë të të thumbojë akrepi sesa ndërgjegjia jote”. Zëri i ndërgjegjies shtyu shumë njerëz në vetvrasje.  Ndaj duhet treguar kujdes, jo dëshpërim si Judha por rrëfim tek petrahili i atit shpirtëror.  Dostojevski tha: “pasi u rrëfeva ndjeva parajsën të lulëzojë brenda zemrës sime”.
Rendni pra që të gjithë tek petrahili i rrëfimit që të fitoni mbi tundimet e mëkatit, dhe kështu të kënaqeni jo vetëm me parajsën e bukur të natyrës por të jetoni dhe shijoni edhe parajsën e shkëlqyer të shpirit tuaj, kyçi i së cilës është misteri i shënjtë i rrëfimit.

† I Follorinës Avgustini
Pjesë nga fjalimi me rastin e fillimit të vitit shkollor 1989

Përktheu nga Greqishtja
Aleksander P. Filip

Nga Mësimet e Shën Kosmait

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 24th, 2009 | filed Filed under: Albanian

Nga Mësimet e Shën Kosmait

Kapitujt u shkëputën nga libri
“Kosmai i Etolisë” 1714-1779
(Sinaksari – Mësimet – Profecitë – Shërbesa)

+ Mitropolitit Follorinës Avgustin Kantioti

Libri u botua për të 22-tën herë në vitin 1999!
Botimi i parë doli në vitin 1950

“Të dashur vëllezërit e mij,
bijtë dhe bijat e mia!
Shpirt dhe Krisht n’a duhen vetëm.
Këto të dyja, sikur bota e tërë
të bjerë sipër jush
nuk mund t’jua marrë ashkush,
vetëm nëse i dorëzoni ju vetë
me dëshirën dhe vullnetin tuaj.”
Nga Mësimet e Shënjtit

Mësimi Nr.1

Mishërimi i Fjalës Perëndi

Perëndia dhe Zoti ynë Jisu Krisht, të dashur vëllezër, Dhespoti dhe Kryetari ynë i ëmbël, Ai që bëri Ëngjëjt dhe çdo krijesë të llogjikshme dhe me ndjesi, i nxitur prej dashurisë dhe mirësisë së Tij të paanë ndaj njeriut, ai që n’a fal të mira pambarim çdo ditë, çdo orë e minutë, dënjoi dhe u bë njeri i përsosur nëpërmjet Shpirtit të Shënjtë dhe nëpërmjet gjakrave të kulluara të Zonjës sonë të Përmbishënjtë Hyjlindëses dhe gjithmonë Virgjërës Mari, duke n’a shpëtuar kështu nga thonjtë e të ligut, me qëllim që të bëhemi bij dhe bija të Tij dhe trashëgimtarë të Mbretërisë së Tij, dhe kështu të gëzohemi dhe ngazëllohemi në jetë të jetëve së bashku me Ëngjëjt në Parajsë për të mos u përvëluar në ferr së bashku me mëkatarët dhe djajtë.

Puna e Apostojve

Ashtu si pronari ka vreshta dhe toka, dhe ve punëtorë t’i punojnë, kështu edhe Zoti ynë ka vresht botën e tërë, dhe mori 12 Apostojtë, dhe pasi iu dha Hirin e Tij të shënjtë dhe bekimin, i dërgoi në të katër anët e dheut të mësojnë njerëzit si të jetojnë mirë, në paqe dhe dashuri që kështu të shkojnë në parajsë ku do të kenë gëzim të pambaruar; të mësojnë njerëzit të pendohen, të besojnë dhe të pagëzohen në emër të Atit e Birit e Shpirtit të Shënjtë, dhe të duan Perëndinë dhe të afërmin e tyre.  Dhe i porositi që në cilindo vënd që shkojnë dhe njerëzit i pranojnë, t’a bekojnë atë vënd; dhe në çdo vënd që shkojnë dhe njerëzit nuk i pranojnë le të shkundin pluhurin nga këmbëmbathjet e tyre dhe të largohen.  Kështu Apostojtë duke marë Hirin Shpirtit të Shënjtë, shërbëtorë të urtë dhe besnikë të Krishtit, rendën në të katër anët e dheut si vetëtima.  Me atë Hir të Shpirtit të Shënjtë shëronin të verbërit dhe të shurdhët, leprozët dhe të demonizuarit, dhe më e rëndësishmja nga të gjitha në emër të Jisu Krishtit urdhëronin të vdekurit të ngjalleshin.  Dhe në çdo vënd që shkonin Apostojtë dhe i pranonin njerëzit, i bënin ata të Krishterë, qerotonisnin priftërinj dhe kryepriftërinj, themelonin Kisha, dhe e bekonin atë vënd i cili shndërrohej në një parajsë të dheshme, gëzim dhe dëfrim, banesë e Ëngjëjve, banesë e Krishtit tonë.  Dhe në çdo vënd që shkonin dhe nuk pranoheshin atje prej njerëzve, ashtu siç i porositi dhe Krishti, shkundin pluhurin e këmbëmbathjeve të tyre dhe pasi largoheshin prej andej mbetej në atë vënd mallkimi dhe jo bekimi, dhe ai vënd mbetej banesë e djallit dhe jo e Krishtit.

Prejardhja dhe misioni i Shën Kosmait

Duhet që një mësues të provojë auditorin të cilin ka qëllim që të mësojë, ashtu si dhe dëgjuesit është e arësyeshme të shohin se me çfarë mësuesi kanë të bëjnë.  Edhe unë, të dashur vëllezërit e mij, që u vlerësova të qëndroj në këtë fron apostolik nga mëshirat dhe dhembshuria e Krishtit tonë, ju provova juve dhe mësova që me Hirin e Jisu Krishtit Perëndisë sonë nuk jeni paganë, nuk jeni të pandershëm, eretikë, ateistë dhe të pabesë, por jini të pagëzuar në emër të Atit e Birit e Shpirtit të Shënjtë, dhe jeni bij dhe bija të Krishtit.  Unë, jo vetëm që nuk jam i vyer t’ju mësoj, por nuk jam i denjë as këmbët tuaja të puth.  Sepse secili prej jush është më i nderuar se bota e tërë.  Por duhet të dini që të tjera gjëra duan t’ju mësojnë disa të tjerë, dhe nëse doni të dini të gjithë të vërtetën po jua them unë.  Vendlindja ime, atdheu i përkohshëm dhe i kotë, është Etolia.  Ati, nëna, dhe i gjithë brezi ynë janë të Krishterë Orthodhoksë besëmirë.  Jam edhe unë pra, të dashur vëllezër, njeri mëkatar, jam më i ligu i të gjithëve, por gjithnjë jam shërbëtor i Zotit tonë Jisu Krisht, shërbëtor i Perëndisë së Kryqëzuar.  Jo se jam shërbëtor i denjë i Krishtit, por Krishti më pranon dhe më duron për shkak të dhembshurisë dhe mëshirave të Tij.  Krishtin pra besoj, Krishin adhuroj dhe lavdëroj dhe Krishtit i lutem.  Krishtit i lutem të më pastrojë nga çdo mëkatë shpirtërore dhe trupore.  Krishtit i lutem që të fitoj mbi tre armiqtë tanë që janë: bota, mishi, dhe djalli.  Krishtit i lutem të më vlerësojë dhe mua mëkatarin të derdh edhe unë gjakun tim për dashurinë e Tij, ashtu siç e derdhi dhe Ai gjakun e Tij të Çmuar për dashurinë ndaj meje.  Do të doja shumë të kisha mundësi të ngjitem lart në qiell dhe prej andej të thërras me zë të fortë, t’i them tërë botës se vetëm Jisu Krishti është Biri dhe Fjala e Perëndisë, vetëm Jisu Krishti është Perëndia e vërtetë dhe jeta e të gjithëve.  Por meqënëse nuk kam mundësi të bëj këtë gjë të madhe po bëj këtë të voglën, udhëtoj nga një vënd në tjetrin, dhe mësoj vëllezërit e mij me aq sa kam mundësi, dhe nuk i mësoj duke qënë mësues por i mësoj si vëlla, sepse mësonjës është një dhe i vetmi, Krishti ynë.

Thirrja së lartazi

Dua të dashur vëllezër t’ju them shkakun që më nxit të predikoj Fjalën e Zotit.  U largova nga vëndlindja ime para 50 vjetësh, vizitova shumë vënde dhe kështjella, qytete dhe fshatra, qëndrova shumë kohë në Kostandinopojë, por më tepër qëndrova në Malin e Shënjtë – 17 vjet me rradhë – dhe atje qava për mëkatat e mia.  Midis shumë dhuratave të tjera që më fali Perëndia, më vlerësoi dhe mësova shkrim e këndim në Greqishten e vjetër, u bëra dhe kallogjer.
Duke studiuar Ungjillin e Shënjtë, brenda tij gjeta fjalë të çmuara, fjalë të cilat janë margaritarë, fjalë të cilat janë diamante, thesare, pasuri e tërë, gëzim, ngazëllim, jetë e përjetëshme.  Midis të tjerave gjeta dhe këto fjalë që thotë Krishti: çdo i Krishterë, burrë apo grua, të përkujdeset për shpëtimin e vehtes por edhe për shpëtimin e vëllezërve, që të mos shkojnë në ferr.  Pikërisht këto fjalë të ëmbla të Krishtit, “përkujdesuni për shpëtimin e vëllezërve tuaj”, më hanin përbrenda në zemër ashtu siç ha krimbi drurin .  U këshillova me etërit e mij shpirtërorë, patrikë dhe kryepriftërinj, iu shfaqa mendimet e mia, dhe i pyeta nëse do të ishte e pëlqyer nga Perëndia të bëj këtë punë, të dal pra dhe të përkujdesem për shpëtimin e vëllezërve të mij, dhe të gjithë më thanë që duhet t’a bëj sepse të tilla punë janë kurdoherë të mira, të shënjta dhe të bekuara.  Bile më shtyu më tepër edhe Tërëshënjtëria e Tij Patriku i Kostandinopojës Sofroni – i paçim uratën – dhe pasi mora bekimet e tij të shënjta lashë prokopinë time, të mirën time, lashë mënjanë interesin tim personal, dhe dola të udhëtoj nga njëri vënd në tjetrin dhe të mësoj vëllezërit e mij.

Predikues anargjënd

Kur fillova të mësoj, më shkoi ndërmënd të kërkoj aspra, sepse isha argjendashës dhe e desha shumë floririn, jo si ju që e përbuzni atë, a nuk e përçmoni ju floririn?  Duke studiuar përsëri Ungjillin e Shënjtë, gjeta dhe fjalë të tjera që thotë Krishti: falas ua dhashë Hirin tim, falas t’a jepni dhe ju ndër vëllezërit tuaj; falas pra të mësoni, falas të këshilloni, falas të rrëfeni, dhe nëse kërkoni ndonjëherë shpërblim për mësimin që jepni, qoftë shumë apo pak, qoftë edhe një aspër, për mua jini të vdekur shpirtërisht dhe do t’ju dërgoj në ferr.
Kur i dëgjova për herë të parë, të dashur vëllezër, këto fjalë të ëmbla të Krishtit, m’u dukën tepër të rënda, por më pas m’u dukën më të ëmbla se mjalta dhe dylli, dhe e lavdërova dhe e lavdëroj Perëndinë që më ruajti nga pasioni i argjendashjes, dhe me Hirin e Zotit tonë Jisu Krisht, me Hirin e Perëndisë së Kryqëzuar, nuk kam as trajstë, as shtëpi, as raso tjetër përveç kësaj që kam veshur; dhe akoma më tepër i lutem Zotit që deri në mbarim të jetës sime të mos kem as trajstë dhe asnjë gjë prej këto, sepse momentin që do të prek me dorë qoftë dhe një aspër i humba menjëherë vëllezërit e mij, dhe nuk mundem të mbaj dy kunguj nën një sqetull, ose Perëndinë pra, ose djallin.

(*) Sa shumë vëmendje duhet t’iu kushtojnë këtyre fjalëve të Shën Kosmait kallogjerët e shkolluar, ata që kanë mundësi të mësojnë të tjerët!  E ëmbël sigurisht është jeta në majë të malit Thavor ku mund të shijosh magjepsjet shpirtërore të jetës monahale.  Por poshtë, në rrëzë të malit, oh çfarë pamje e vajtueshme e shoqërisë njerëzore, çfarë gjëndje e mjerë e shoqërisë së sotshme (Matthe 17:1-21).  Kësaj shoqërie njerëzore që vuan nga kaq shumë sëmundje dhe nga më të ndryshmet duhet t’i ofrojnë ndihmën shpirtërore monahët e shkolluar.  Nuk them që të ngrihen të tërë dhe të braktisin manastiret për hir të punës shoqërore.  Por ata të paktët, ata më të zgjedhurit, duhet të ecin midis shoqërisë si predikues të Fjalës së Zotit dhe etër shpirtërorë për të ndihmuar kështu në punën sociale të Kishës Militante mbi dhe’.  Fatkeqësisht, pas Shën Kosmait, Mali i Shënjtë nuk n’a dha ndonjë predikues tjetër të flaktë si ai.  Të shpresojmë se të tillë predikues do të dalin nga Shkolla e Athoniadhës?  Por ku janë profesorët si Evgjen Bulgari?  Shën Kosmai ishte nxënës i këtij profesori të madh të Orthodhoksisë.  Kështjellat e Orthodhoksisë, manastiret pra, presupozohet që kanë brenda tyre personalitete të shquara të Besimit Orthodhoks.
+Avgustini i Follorinës

Trinia e Shënjtë

Predikimi i ëmbël i Orthodhoksisë

Duhet të dashur të Krishterë, që të fillojmë mësimin me Perëndinë, ashtu siç n’a udhëzojnë Ungjilli i Shënjtë dhe Shkrimet e Shënjta, dhe kur të mbarojmë të falenderojmë Perëndinë, dhe këto i them jo se jam unë i denjë të ze në gojë emrin e Perëndisë, por Perëndia më pranon për hir të dhembshurisë dhe mëshirave të Tij.
Le të lemë mënjanë pra fjalët boshe të fajtorëve, të eretikëve, të ateistëve dhe të pabesëve, dhe le të përqëndrohemi në ato që shkrojti Shpirti i Shënjtë nëpërmjet Profetëve dhe Apostojve të shënjtë, nëpërmjet Etërve të Shënjtë të Kishës sonë; nuk mund t’ themi të tëra brenda një dite, sepse nuk është e mundur për shkak të mungesës së kohës, por do të themi ato më të nevojshmet, dhe të tjerat le t’i kërkojnë dhe le t’i gjejnë gjithë ata që janë mësim-dashës.  Të dashur vëllezër, Perëndia ynë i shumë-mëshirshëm është vetëm një, dhe ai që thotë se ka shumë Perëndi është djall.  Perëndia pra është Trinia e Shënjtë, Ati Biri dhe Shpirti i Shënjtë, një natyrë, një lavdi, një mbretëri, një Perëndi.  Është i pakuptueshëm Zoti, nuk mund t’a interpretojmë dot, është i plotfuqishëm, është i tëri dritë, i tëri gëzim, është i gjithë-mëshirshëm, është dashuri.  Nuk kemi ndonjë shëmbull ekzakt me të cilin mund t’a përngjasojmë Trininë e Shënjtë, sepse s’ka tjetër si Trinia e Shënjtë në botë.  Por n’a ndihmojnë disa shëmbuj që n’a sjellin Etërit e Shënjtë të Kishës.  Midis shembujve të tjerë flasin për diellin.  Siç e dimë, dielli është një, një është dhe Perëndia.  Ashtu si dielli ndriçon botën kështu dhe Trinia e Shënjtë, Perëndia pra, ndriçon mëndjen.  Dielli është një dhe njëkohësishtë është dhe tre: ka rrezet të cilat vijnë si vija, si penjë të artë mbi supet tona, ka dritën që lëshon e cila shtrihet mbi gjithë botën.  Me diellin pra mund t’a përngjasim Atin e pafillim, me rrezet e diellit mund t’a përngjasim Birin e bashkë-pafillim, dhe me dritën që lëshon dielli mund t’a përngjasim Shpirtin e bashkëqënëshëm me Atin dhe me Birin.  Ka dhe mënyra të tjera që mund të kuptoni Trininë e Shënjtë.  Cilat janë këto mënyra të tjera?  Të rrëfeheni me gjithë shpirt e zemër, të kungoheni me Misteret e Kulluara, me frikë Perëndie dhe besë, dhe hiri i Shpirtit të Shënjtë do t’ju ndriçojë t’a kuptoni Shën Triadhën më mirë.
Kjo pra është Trinia e Përmbishënjtë që besojmë ne të Krishterët Orthodhoksë besëmirë, kjo është Triadha e Përmbishënjtë që ne lavdërojmë, adhurojmë dhe i falemi, Trinia është Perëndia e vërtetë, dhe jashtë Trinisë së Shënjtë gjithë Perënditë e tjera janë djaj.  Dhe jo vetëm ne i falemi Trinisë së Shënjtë, por edhe yjet e qiellit dhe rëra e detit; Profetët, Apostojtë, Martirët dhe Askëtinjtë derdhën gjakun e tyre për hir të dashurisë që kishin për Trininë e Shënjtë dhe fituan kështu parajsën dhe tani gëzohen dhe ngazëllohen në jetë të jetëve .  Burra dhe gra, mohuan këtë botë, shkuan nëpër shkretëtira dhe askëtuan gjithë jetën e tyre dhe kështu shkuan në parajsë.  Gjithashtu burra dhe gra jetuan në botë, me urtësi dhe virgjëri, me kreshmë dhe lëmoshë, me lutje dhe punë të mira dhe jetuan mirë edhe në këtë jetë dhe tani gëzohen në parajsë përgjithmonë.

(*) Me sa shumë besim flet për Trininë e Shënjtë Shën Kosmai!  E konsideron mësimin përreth Trinisë së Shënjtë si të vërtetën bazë të besimit Orthodhoks.  Nuk dëshiron asnjë lloj kontakti me eretikët që nuk pranojnë këtë të vërtetë.  Perëndia e eretikëve, thotë, është… djalli!

Perëndia gjendet kudo

Nuk ka asnjë vënd në botë ku të mos gjendet Perëndia.  Kur ne të Krishterët kemi qëllim të bëjmë një mëkatë atëhere të mendojmë që Perëndia është brenda në zemrat tona, është kudo i pranishëm dhe n’a sheh; të n’a vijë turp përpara se të kryejmë mëkatin nga Ëngjëjt dhe Shënjtorët, dhe aq më tepër nga ëngjëlli ruajtës i shpirtit tonë që n’a ka caktuar Perëndia.  N’a vjen turp dhe nuk mëkatojmë përpara një fëmije të vogël, si mundet të mos n’a vijë turp nga Ëngjëjt dhe Shënjtorët?

Doni Perëndinë

Zoti ynë i tërëmirë dhe i gjithëmëshirshëm, të dashur vëllezër, quhet dhe dritë, dhe jetë, dhe ngjallje midis plot të tjerave.  Por ermi i tij më kryesor është dashuri.  Nëse duam të kalojmë mirë në këtë jetë dhe më pas të shkojmë në parajsë, duhet të kemi dy dashuri, dashuri për Perëndinë dhe dashuri për vëllezërit tanë.  E natyrshme është të kemi këto dashuri, dhe e jashtë-natyrshme do të ishte nëse nuk i kemi.  Ashtu si dallëndyshes i duhen dy krahë për të fluturuar lart, edhe ne n’a duhen këto dy dashuri, sepse pa to është e pamundur të shpëtojmë.  Dhe mbi të gjitha dhe pikësëpari, duhet t’a duam Perëndinë sepse n’a fali tërë këtë tokë për të banuar përkohësisht, n’a fali me mijëra lule dhe pemë, burime, lumenj, dete, ajërin, ditën dhe natën, qiellin dhe diellin etj.  Të gjitha këto i bëri për ne.  Çfarë detyrimi i kemi?  Asgjë.  Të gjitha falas! N’a bëri njerëz dhe jo kafshë, n’a bëri të Krishterë Orthodhoksë dhe jo eretikë mëkatarë.  Edhe pse mëkatojmë me mijëra herë në orë, përsëri n’a mëshiron si një Atë i dhembsur dhe n’a ruan nga vdekja dhe nga ferri duke pritur pendimin tonë, pret të mos bëjmë më të këqia por të bëjmë të mira, të rrëfehemi, të ndreqemi dhe kështu të n’a marrë në krahët e tij, të n’a verë në parajsë ku të gëzohemi përjetë.

Pa më thoni pra, këtë Dhespot dhe Perëndi të ëmbël nuk duhet t’a duam ne, dhe nëse është nevoja edhe njëmijë herë gjakun tonë të derdhim për të?!  Një njeri të fton në shtëpinë e tij për të pirë një gotë verë, dhe ti për tërë jetën tënde a nuk e nderon atë njeri dhe të vjen turp nga ai nëse bën diçka të pahijshme?  E pra, Perëndinë nuk duhet t’a nderosh dhe të të vijë turp prej Tij nëse mëkaton, Perëndinë që n’a fali tërë këto të mira dhe u kryqëzua për ty?  Cili baba u kryqëzua ndonjëherë për fëmijët e tij?  I ëmbli ynë Jisu Krishti u kryqëzua, derdhi gjakun e Tij të çmuar për ne dhe n’a shpërbleu nga duart e të ligut satana.  Nuk duhet pra dhe ne t’a duam dhe nderojmë Krishtin tonë?  Ne, jo vetëm që nuk e duam ashtu dhe aq sa duhet por edhe e shajmë çdo ditë me mëkatat dhe paudhësitë që bëjmë.  Cilin duhet të duam vëllezërit e mij, djallin që n’a nxorri jashtë parajsës dhe n’a solli në këtë botë të mallkuar ku pësojmë gjithë këto të këqija?  Dhe t’a dini që nëse do të kishte mundësi djalli në këtë moment të n’a vdiste të gjithëve dhe të n’a merrte me vehte në ferr ai do t’a bënte.  E pra, po ju pyes vëllezërit e mij, cilin duhet të duam, djallin apo Perëndinë tonë, Krijuesin tonë?  Le të kemi pra dashuri për Perëndinë tonë dhe të afërmin tonë dhe atëherë do të vijë Perëndia ndër ne për të n’a falur gëzim në shpirt dhe për të mbjellë në zemrat tona jetën e amëshuar, dhe kështu do të kalojmë një jetë të mirë edhe këtu por edhe do të arrijmë në parajsë për të dëfryer përjetë.

Doni të afërmin tuaj

Ne jo vetëm që dashuri nuk kemi, por brenda zemrës kemi urrejtje dhe armiqësi, urrejmë vëllezërit tanë; vjen satanai dhe n’a hidhëron duke spërkatur vdekje në shpirtin tonë dhe kështu edhe këtu në këtë jetë kalojmë keq, por edhe në ferr shkojmë dhe atje do të digjemi në jetë të jetëve.
Është e natyrshme të duam vëllezërit tanë, sepse jemi të së njëjtës natyrë, kemi të njëjtin Pagëzim, kemi të njëjtën besë, kungohemi me Misteret e Kulluara, të njëjtën parajsë shpresojmë të shijojmë.  Fatbardh është ai njeri që u vlerësua dhe ka në zemrën e tij këto dy dashuri, dashurinë për Perëndinë dhe dashurinë për vëllezërit e tij.  Sepse kush ka Perëndinë në zemrën e tij gjithmonë bën të mira dhe jo mëkata; dhe kush nuk ka në zemër Perëndinë ka djallin dhe gjithnjë bën të këqia dhe kryen mëkata.  Me mijëra të mira sikur të bëjmë, të dashur vëllezërit e mij, kreshmë të mbajmë, lutje dhe lëmoshë të bëjmë, akoma dhe gjakun tonë t’a derdhim për Krishtin dhe këto dy dashuri të mos kemi në zemrën tonë por të kemi në zemër urrejtje dhe armiqësi, gjithë ato të mira që bëmë janë të djallit dhe drejt e në ferr n’a shpien.  Po mirë, do të më thoni, bëmë tërë këto të mira dhe për një pikë urrejtje që kemi për vëllezërit tanë do të shkojmë në ferr?  Po, vëllezër të dashur!  Sepse ajo pak armiqësi është farmaqi i djallit.  Nëse në njëqind kupa mjell hedhim pak maja, ajo maja ka aq fuqi sa fryhet dhe bëhet brumë; kështu është dhe urrejtja, gjithë ato të mira që bëmë i kthen në farmaq të djallit(*)

(*)   Majaja ose brumi në Dhjatën e Re sillet edhe si shembull i mirë edhe si shembull i keq.  Si shembull të mirë e sjell Zoti kur thotë “Mbretëri e Qiejve ngjan me brumë të cilin e mori një grua dhe e vuri në tri masa mielli dhe e mbuloi, derisa u mbrujt i gjithi” (Matthe 13:33).  Si shembull të keq e sjell Zoti brumin kur i këshillon Apostojtë të kenë kujdes nga brumi i keq i farisenjve dhe saduqenjve, dmth i paralajmëron për mësimet e tyre të cilat nuk ishin tjetër veçse “hipokrizia” (Matthe 10:6.  Lluk.12:1).  Në kuptim negativ e përmend shembullin e brumit edhe Apostoll Pavli ne Letrën e I drejtuar Korinthianëve (5:6) kur thotë që pak brumë, dmth jeta jo e moralshme e vetëm një  besimtari të Kishës, shkakton dëm në total, për të gjithë.  Në prizmin e këtij kuptimi e sjell edhe Shën Kosmai shembullin e mësipërm kur thotë që urrejtja, si brumi, mund të prishë dhe shkatërrojë gjithë mirësinë e shpirtit, sepse nuk është brumë i Krishtit, por i djallit.

Këtu si ja kaloni të dashur të Krishterë?  Kini dashuri në mes tuaj?  Nëse doni të shpëtoni, vetëm një gjë të kërkoni në këtë botë, dashurinë.  Mos ndoshta ndodhet midis jush ndonjë që ka dashuri në zemër për vëllezërit e tij?  Le të ngrihet t’a shoh dhe t’a uroj, dhe të ve të gjithë të Krishterët t’a falin për mëkatat e tij, dhe do t’i jepet një falje e tillë që sikur edhe florinjtë e dynjasë të paguante nuk do t’a gjente dot.
-Unë o i shënjtë i Zotit kam dashuri edhe për Perëndinë edhe për vëllezërit e mij.
-Shumë mirë, paç uratën time bir.  Si të quajnë?
-Kosta.
-Me çfarë pune merresh?
-Rruaj delet.
-Djathin kur e shet a e peshon?
-Po, e peshoj.

-Ti mor bir mësove të peshosh djathin, ndërsa unë peshoj dashurinë.  Peshorja mos vallë ka turp nga ai që e mban?
-Jo.
-Atëherë më lejo të peshoj dashurinë tënde, dhe
nëse është ashtu siç duhet, atëherë do të të përuroj dhe do të ve të gjithë të Krishterët të të falin.  Si t’a kuptoj unë që vërtet i do vëllezërit e tu?  Unë them që zotin Kosta e dua si sytë e ballit, por ti nuk më beson; do të më provosh në fillim që të më besosh.  Unë p.sh. kam bukë të ha, ndërsa ti nuk ke.  Atëherë nëse të jap bukë unë që kam ty që s’ke, atëherë kjo tregon dashuri.  Por nëse unë e ha tërë bukën që kam dhe ty të le të urritur, kjo çfarë tregon?  Kjo tregon që dashuria ime për ty është e gënjeshtërt.  Kam dy gota verë, ndërsa ti nuk ke asnjë.  Nëse të jap ty njërën gotë me verë kjo tregon dashuri.  Nëse nuk të jap atëherë dashuri nuk kam.  Je i hidhëruar sepse të vdiq nëna ose baba, nëse vij dhe të ngushëlloj atëherë dashuria ime për ty është e vërtetë.  Por nëse nuk vij të të ngushëlloj por ha e pi, dhe hedh valle atëherë dashuria ime për ty është e gënjeshtërt.  E do atë fëmijën e varfër atje?  Nëse e do atëhere shko dhe i bli një këmishë se është lakuriq i mjerri, dhe ai le të lutet për shpirtin tënd.  Atëherë dashuria jote është e vërtetë dhe jo e gënjeshtërt.  A nuk po flas drejt të dashur të Krishterë?  Me dashuri të gënjeshtërt nuk mund të shkojmë dot në parajsë.  Nëse ke dashuri të vërtetë atëherë shko tani dhe vish fëmijët e varfër që janë zbathur, dhe unë atëhere do të ve të gjithë të Krishterët të të falin.  A do t’a bësh këtë gjë Kosta?
-Po, do t’a bëj.
-E pra të dashur të Krishterë, Kosta kuptoi që dashuria që kishte deri tani ishte e gënjeshtërt dhe do që t’a bëjë atë dashuri të vërtetë, ndaj dhe do të shkojë të mbathë fëmijët e varfër.  Meqënëse Kosta e mësoi këtë gjë, ju lutem të thoni për z.Kosta tri herë këtë lutje: o Perëndi ndjeje dhe mëshiroje atë.

Krijesa Hyjnore

TË DHJETË USHTËRITË E ËNGJËJVE

Perëndia i tërëmirë dhe i gjithëmëshirshëm është dashuri, është dhe quhet Trini.  I nxitur nga mëshirat e tij të shumta Zoti krijoi në fillim 10 ushtëri Ëngjëjsh.  Ëngjëjt janë shpirte të zjarrta, të patrup, ashtu siç është dhe shpirti ynë.  Çdo ushtëri është si yjet e qiellit.  Kush e shtyu Perëndinë dhe i bëri Ëngjëjt?  Dhembshuria dhe mëshirat e Tij.  Duhet pra dhe ne të jemi të mëshirshëm, t’i bëjmë vëllezërit tanë të gëzohen, dhe atëherë t’i themi Atit Perëndisë: “Ati ynë që je në qiell…”.  Por nëse jemi të pamëshirshëm, zemërashpër dhe i hidhërojmë vëllezërit tanë dhe mbjellim vdekje në zemrat tona, atëherë nuk duhet t’i themi Atë Perëndisë por djallit, sepse djalli do që ne t’i hidhërojmë vëllezërit tanë, dhe jo Perëndia.
Dhe kështu ushtëria e parë e Ëngjëjve u rrëzua nga Qielli për shkak të krenarisë së tyre e cila i shtyu të kërkonin lavdërime njësoj si Perëndia.  Dhe nga ëngjëj të ndritshëm dhe të shkëlqyer u bënë ëngjëj të errësirës, dhe luftojnë njeriun, dhe përvëlohen në zjarrin e ferrit.  Djalli i shtyn njerëzit të krenohen dhe të mburren, djalli i shtyn njerëzit të vrasin, të vjedhin; djalli është ai që hyn brenda njerëzve të vdekur dhe i bën të duken sikur janë të gjallë;  djalli është ai që merr pamjen e Krishtit, pamjen e së Tërëshënjtës Hyjlindëse, pamjen e Shënjtorëve dhe rend poshtë e lart si i demonizuar duke thënë se bën çudira; djalli hyn në njerëzit dhe ata demonizohen kur del hëna dhe nxjerrin shkumbë nga goja;  Lavdi Perëndisë që n’a dha tre armë të fuqishme me të cilat mund t’a luftojmë djallin.  Nëse ndonjë prej jush këtu vuan nga demonizimi le të vijë të mësojë tre armët e fuqishme: rrëfimi, kreshma dhe lutja.  Sa më shumë rrëfehet njeriu, dhe mban kreshmë dhe lutet aq më shumë digjet dhe përvëlohet dhe largohet djalli.
Pasi ra poshtë, njëra nga ushtëritë, prej lavdisë ëngjëllore, të nëntë ushtëritë e tjera u gjunjëzuan me përulësi përpara Trinisë së Shënjtë dhe iu falën Zotit Perëndi dhe u vendosën në vendin e tyre ku ngazëllohen përjetë.  E pra të dashur vëllezër, duhet dhe ne të kemi shumë kujdes nga krenaria dhe lavdidashja.  Sepse krenaria dhe lavdidashja e gremisën djallin prej lavdisë ëngjëllore dhe tani digjet në ferr përjetë.  Ndërsa përulësia e të nëntë ushtërive të tjera ëngjëllore bëri që Ëngjëjt të dëfrejnë duke patur përpara tyre lavdinë e paanë të Trinisë së Shënjtë.  Duhet t’a dimë fort mirë që Perëndia e urren njeriun krenar dhe lartëson të përulurin.  Dhe jo vetëm Perëndia; edhe ne kur shohim një njeri të përulur n’a duket si ëngjëll dhe n’a vjen t’a hapim zemrën dhe t’a vemë atë njeri brenda zemrës.  Dhe kur shohim një krenar dhe mburravec n’a duket si djalli dhe e kthejmë fytyrën nga ana tjetër se nuk e shohim dot.  Le t’a largojmë pra krenarinë sepse është bija e madhe e djallit, dhe si e tillë n’a çon në ferr.  Dhe le të kemi përulësi sepse ajo është ëngjëllore dhe është udha që të çon në Parajsë.  Këtu si ju venë punët?  Doni përulësinë apo krenarinë?
Ai që do përulësinë le të ngrihet dhe le të afrohet që t’a uroj.
–Unë, i shënjtë i Perëndisë, e dua shumë përulësinë.
–Atëherë hiqi rrobat që ke veshur dhe vish rroba lypsari dhe dil në pazar.  Nuk e bën!  Të vjen turp?  Bëj këtë tjetrën.  Priji gjysmat e mustaqeve dhe dil në pazar.  As këtë nuk e bën?  Nuk e them këtë vetëm për ty, por e them që të dëgjojnë të gjithë ata që thonë se kanë përulësi.  E shihni mjekrën time?  Është plot krenari, dhe Zoti e çrrënjostë nga zemra jonë krenarinë .  Të Krishterit i duhen dy krahë që të fluturojë dhe të arrijë në Parajsë, përulësia dhe dashuria.

KRIJIMI I BOTËS

Pasi ra njëra prej ushtrive ëngjëllore dhe u bënë djaj, Perëndia i Tërëmirë urdhëroi dhe u bë kjo botë.  Dhe që nga koha që bëri Perëndia botën kanë kaluar 7288 vjet.  Kjo botë është si veza, dhe ashtu siç është e verdha e vezës në mes të vezës, kështu dhe toka u krijua nga Perëndia në mënyrë të tillë që të qëndrojë pa prekur ose pa u mbështetur në asnjë vend tjetër.  Dhe ashtu sikundër e bardha e vezës rrethon të verdhën, kështu dhe ajri rrethon tokën.  Dhe ashtu siç rrethon guacka të tërë vezën, kështu dhe qielli rrethon tokën.  Dielli, hëna dhe yjet, janë të ngjitura në qiell.  Toka është e rrumbullakët, dhe atje ku shkon dielli bëhet ditë, ndërsa nata është hija e tokës.  Tani këtu është mbrëmje, por në një vend tjetër të tokës është mëngjes, dhe kështu ndodh edhe me pjesët e poshtme të tokës.  Etërit e Shënjtë të Kishës porositën që për ditën e Ndritur të Pashkës të ngjyejmë vezët me bojë të kuqe; veza simbolizon tokën, ndërsa e kuqia është simbol i Gjakut të Çmuar të Krishtit i cili u Kryqëzua dhe derdhi Gjakun e Tij për të shënjtëruar gjithë botën.  Duhet pra të gëzohemi dhe ngazëllohemi me mijëra herë që Krishti derdhi Gjakun e Tij dhe n’a shpëtoi nga kthetrat e djallit; por në të njëjtën kohë duhet të qajmë dhe të vajtojmë sepse mëkatat tona kryqëzuan Birin e Perëndisë, Krishtin tonë.

Udhëroi Perëndia dhe u bënë të shtatë ditët e javës; të parën bëri të Djelën dhe e mbajti për llogari të tij, ndërsa të gjashtë të tjerat n’a i dha ne për të bërë punërat e kota dhe të dheshme, dhe të Dielën n’a i caktoi për të shkuar në Kishë dhe për t’a lavdëruar Atë, dhe në Kishë të qëndrojmë me besë dhe frikë Perëndie, të dëgjojmë Ungjillin e Shënjtë dhe Shkrimet e tjera të Kishës.  Çfarë n’a porositi Krishti të bëjmë?  Të kemi parasysh mëkatat tona, vdekjen, ferrin dhe parajsën, shpirtin tonë i cili është më i çmuar edhe se bota e tërë, dhe hamë dhe të pijmë me masë dhe jo me pangopësi, po kështu edhe me rrobat, dhe pjesën e kohës që n’a mbetet t’a shpenzojmë duke u kujdesur për punërat e shpirtit, që kështu t’a bëjmë shpirtin nuse të Krishtit, dhe atëherë dhe vetëm atëhere mund të quhemi njerëz dhe ëngjëj.  Nëse i përkushtohemi të ngrënit dhe të pirit, nëse i përkushtohemi mëkatit dhe stolisjes së trupit të ndyrë, të cilin nesër pasnesër do t’a hanë krimbat, në vënd që t’i përkushtohemi punërave të shpirtit të pavdekur, atëherë nuk duhet të quhemi njerëz, por kafshë.  Bëheni pra trupin skllav të shpirtit dhe atëhere do të quheni njerëz.
Ditën e parë tha Perëndia të bëhet dritë dhe u bë dritë.  Të hënë krijoi qiellin, dheun, ujin, ajrin etj.  Të mërkurë krijoji barin dhe bimët.  Të enjte krijoji diellin, hënën dhe yjet.  Ditën e pestë krijoji detin, peshqit dhe kafshët.  Ndërsa ditën e premte urdhëroi Perëdia dheun dhe nxorri të gjithë kafshët.

KRIJIMI I NJERIUT

Burri dhe gruaja nuk ekzistonin në botë.  Mori Perëndia dhe’ dhe krijoi një burrë, si ne, dhe i fryu me frymën e Tij dhe i fali kështu shpirt të pavdekshëm.  Dhe ashtu si ne që marrim miell dhe ujë dhe e bëjmë brumë dhe më pas e pjekim bukë, kështu e bëri dhe Perëndia njeriun.  Duhet gjithmonë të kemi parasysh çfarë është trupi dhe çfarë është shpirti.  Trupi është dheu, dhe nesër pasnesër do t’a hanë krimbat; duhet që t’a gëzojmë shpirtin me punëra të mira që kështu të shkojë shpirti në parajsë; ndërsa në qoftë se bën punëra të këqia do të digjet në ferrin e përjetëshëm.  Ky trup që shihni, vëllezërit e mij, është veshja e shpirtit.  Shpirti është vetë njeriu, jo trupi.  Shpirti është ai që sheh, dëgjon, flet, ec, mëson shkenca, i jep jetë trupit dhe nuk e le të qelbet.  Dhe nëse del shpirti nga trupi, atëherë trupi qelbet, mbushet plot me krimba.  Trupi ka sytë por nuk sheh trupi por shpirti, trupi ka veshët por nuk dëgjon trupi por dëgjon shpirti, dhe kështu me rradhë gjithë ndjesitë e tjera të trupit.  Të gjitha pra vihen në veprim nëpërmjet shpirtit.

-E qani të vdekurin?
-E qajmë.
-Siç duket ju vjen keq për të.  Dhe sa ditë e mbani të vdekurin?
-Dy a tre orë.
-Kaq pak dashuri keni për të mjerrin?  Të mos e varrosni që sot, por t’a mbani 24 orë, dhe të mblidheni të gjithë, të mëdhenj dhe të vegjël, dhe t’a shikoni mirë dhe me vëmendje, sepse mësuesi më i mirë është vdekja.  Dhe të mos i qani të vdekurit, sepse dëmtoni edhe vehten tuaj edhe ata.

Pasi bëri Perëndia burrin, mori një brinjë prej tij dhe bëri gruan, dhe ia dha burrit që ai të mos jetë vetëm.  Të barabartë e bëri gruan Perëndia me burrin, jo më të ulët se burri.  Këtu si i kini gratë?  I mbani më poshtë se vehten?  Vëllezër, nëse doni të jini ju burrat më të mirë se gratë atëherë duhet të bëni punë më të mira se gratë, sepse nëse gratë bëjnë punë të mira dhe shkojnë në parajsë dhe ne burrat shkojmë në ferr, atëherë ç’përfituam?  Jemi burra dhe bëjmë gjëra më të këqia se gratë.  Thashë një fjalë për gratë që të hedhin përtokë vëthët dhe unazat e tepërta, dhe menjëherë më dëgjuan dhe e bënë këtë gjë .  I shoh që rendin të rrëfehen.  Iu thashë burrave që veçanërisht pasi mbushin pesëdhjet vjet në moshë të lenë mjekër, dhe shoh këtu burra nga gjashtëdhjetë, shtatëdhjetë dhe tetëdhjetë vjet që akoma rruhen.  Nuk kini turp që e prisni mjekrën?  Nuk dinte Perëndia kujt t’ia jepte mjekrën?  Një burrë i kaluar në moshë që rruhet është si një grua e moshuar që stoliset dhe zbukurohet.  Gruri pasi rritet dhe piqet për çfarë ka nevojë?  Duhet korrur, apo jo!  E pra, kështu dhe njeriu i rritur dhe i zbardhur si gruri, çfarë shaq?  Vdekjen.  A ka ndonjë prej jush këtu që dëshiron të lerë mjekër?  Le të ngrihet dhe të më thotë dhe unë do t’i jap uratën time dhe do t’iu kërkoj të gjithë të krishterëve të luten për të.
-Unë, mësonjës.
-Në rregull, paç uratën time.  Lutiuni Perëndisë për mua që t’i lutem edhe unë Perëndisë për ju, sa kohë që të jetoj.  E bëni dot këtë gjë?
-E bëjmë o i shënjtë i Perëndisë.
-Ju lutem pra që t’i luteni Perëndisë për të gjithë ata që lenë mjekër duke thënë: O Perëndi fali dhe mëshiroi ata.  Kërkoni ndjesë, dhe nëse ju fotis ndonjëherë Perëndia dhe lini mjekër, në të njëjtën kohë të lini dhe mëkatat.  Dhe ju të rinjtë të nderoni dhe respektoni ata më të vjetërit që lenë mjekër.  Dikë që është 30 vjet dhe ka lënë mjekër t’a vini më sipër se një 50, 60, apo 100 vjeçar që rruhet dhe nuk le mjekër, t’a nderoni pra edhe në Kishë edhe në trapezën tuaj.  Nuk them që mjekra do t’ju shpjerë në Parajsë; punët e mira do t’ju çojnë në Parajsë.  Veshja juaj të jetë me thjeshtësi dhe përulësi, po kështu edhe ushqimi edhe pija, dhe gjithë sjellja juaj të jetë prej të Krishteri, që kështu të jepni shembullin e mirë edhe ndër të tjerët.
Burri, të dashur vëllezër, lindi gruan nga brinja e tij dhe pa grua, dhe nuk pësoi gjë.  Gruaja e mori atë brinjë nga burri dhe e kishte borxh.  Lindën në këtë botë aq shumë gra sa yjet e qiellit,  por asnjë prej tyre nuk u vlerësua të lajë borxhin e brinjës, përveç se Zonja Hyjlindëse e Përmbishënjtë, e cila u vlerësua me qashtërinë e saj dhe lindi të ëmblin Jisu Krisht me anën e Shpirtit të Shënjtë, pa burrë, duke qënë virgjëreshë, dhe nuk pësoi gjë por mbeti virgjëreshë, dhe kështu e lau borxhin e brinjës.
A dëgjoni të dashur vëllezër se çfarë mistere ngazëlluese ka Kisha jonë e Shënjtë?  Por këto mistere Kisha i ka të mbuluara dhe duhen zgjidhur.  Prandaj është e nevojshme të mësoni shkrim dhe këndim, që të dini se ku ecni.  Ti burrë mos e përdor gruan si skllave sepse ajo është krijesë e Perëndisë, ashtu si dhe ti.  Perëndia u kryqëzua sa për ty o burrë aq edhe për gruan.  Atë i thua ti Perëndisë, Atë i thotë edhe ajo.  Kini të njëjtin besim, të njëjtin pagëzim, dhe Perëndia nuk e ul më poshtë në sytë e Tij gruan.  Prandaj dhe e krijoji duke marrë një pjesë nga mesi tënd, që të jetë burri kreu dhe gruaja trupi.  Nuk e mori atë pjesë nga koka e burrit që të dalë gruaja mbi burrin.  Njëkohësisht nuk mori atë pjesë as nga këmbët e burrit që t’a shkelte burri gruan me këmbë.
E quajti Perëndia burrin Adham, dhe gruan Eva.  Krijoi dhe një parajsë në vendet e lindjes, gjithë gëzim dhe ngazëllim; as urri, as etje, as sëmundje as hidhërim nuk kishte atje.  I stolisi që të dy me të shtatë dhuratat e Shpirtit të Shënjtë.  I vuri në mes të parajsës që të dëfrejnë si ëngjëj.  I thotë Perëndia Adhamit dhe Evës:  Ja ku ju bëra që të dyve njerëz, më të ndritshëm se dielli.  Ju vura në mes të parajsës që të gëzoni të gjithë të mirat e parajsës.  Dhe që të dini mirë se kini Bërësin dhe Krijuesin tuaj, po ju jap një porosi – vetëm nga frutat e kësaj peme nuk do të hani – dhe t’a dini se nëse e shkelni këtë porosi dhe do të hani atëherë do të vdisni.  Dhe kështu i la Perëndia në parajsë dhe ata gëzoheshin dhe dëfrenin si ëngjëj.  Dhe i stolisi Perëndia me turpin, që t’i ruante nga mëkati, në mënyrë të veçantë gruan.  Ndaj të Krishterët e mij, bija të Krishtit Jisu, të përpiqeni gjithmonë të jini të mbuluara me turpin, dhe kështu të dukeni si flori.

RËNIA E NJERIUT

Kështu, të dashur vëllezër, duke parë djalli lavdinë e madhe me të cilën i veshi Perëndia Adhamin dhe Evën, i pati cmirë dhe zili dhe çfarë bën?  Si shpirt i ndyrë që është djalli, e dinte që më lehtë gënjehet gruaja se burri, dhe e vuri gruan në shënjestër që nëpërmjet saj të gënjehet dhe burri.  Dhe bëhet gjarpër dhe shkon tek Eva dhe i thotë:  çfarë ju tha Perëndia të bëni këtu në parajsë?  I thotë Eva: n’a tha Perëndia të shijojmë nga të gjitha frutat e parajsës përveçse nga një pemë të mos prekim asnjë prej frutave të saj, sepse momentin që do t’a shkelim porosinë e tij do të vdesim.  I përgjigjet djalli dhe i thotë:  nuk do të vdisni, por kur të hani prej asaj peme do të bëheni të njëjtë me Perëndinë, prandaj Perëndia ju ndaloi që të mos bëheni të njëjtë me Të.  Merre ti pra e para këtë frutë dhe thuaji dhe burrit tënd të hani që të dy që të bëheni që të dy perëndi.  Mori pra gruaja e para frutin, e shtyu dhe burrin dhe hëngrën që të dy prej pemës së ndaluar.  Dhe duke ngrënë që të dy frutin e ndaluar u zhveshën nga të shtatë dhuratat e Shpirtit të Shënjtë dhe u bënë që të dy të marrë dhe frikacakë.  Një njeri, të dashur vëllezër, që ruan porositë e Zotit, bëhet i urtë dhe nuk ia ka frikën botës së tërë; dhe ai që nuk ruan porositë e Zotit bëhet i marrë nga mëndtë dhe i ka frikë edhe hijes së vet, le të jetë mbret dhe të sundojë gjithë botën.  Kini kujdes ju gratë e mia të Krishtera, të përpiqeni gjithmonë të ruani porositë e Zotit dhe të mos bëni dëshirën e të ligut; dhe nëse rastis të bini në mëkatë si njerëz që jini, të mos i shtyni dhe burrat tuaj në mëkatë ashtu si Eva.  Edhe ju burrat të mos dëgjoni këshillat e grave siç bëri Adhami.
Duke dashur Perëndia t’i falë dhe t’i lerë të jetojnë në parajsë, bëri sikur nuk dinte se çfarë kishte ndodhur dhe i thotë Perëndia Adhamit:  Adham, Adham ku je?  Pse nuk shfaqesh? Ku është ajo lavdi ëngjëllore që kishe më parë, dhe si katandise kështu si i marrë?
Përgjigjet Adhami dhe i thotë: Këtu jam o Zot.  Dëgjova që po vije, ndaj u frikësova dhe jam fshehur.  I thotë Perëndia: Pse u frikësove dhe u fsheve?  Mos jam unë frikë për ty?  Mos hëngre prej frutave të cilat t’i kisha ndaluar?  U përgjigj Adhami me kryelartësi:  gruaja që më dhe, ajo më shtyu dhe hëngrëm.  I thotë Perëndia Adhamit:  Unë t’a dhashë gruan për shoqëri, dhe jo të tallet ajo me ty.  Unë të thashë të mos hash nga ai frut; duhej të më kishe dëgjuar mua dhe jo gruan.  Megjithatë, në rregull, bëre gabim dhe hëngre, pse e ke kaq të vështirë të thuash: bëra faj Perëndia im, dhe mëkatova o Krijuesi im.  Dhe unë do të të linja në parajsë.  Ndërsa ti në vend që të veproje kështu i shtie fajin gruas.  Dhe duke akuzuar gruan më akuzon Mua sepse Unë e bëra gruan.
A dëgjoni o vëllezër se sa keq është të akuzojmë të tjerët?  E pra, në qoftë se duam të shpëtojmë le të akuzojmë fjalët dhe veprimet tona, dhe jo t’ia hedhim fajet tjetrit.
Më pas pyet Zoti Evan: Pse hëngre nga fruti i ndaluar, a nuk të thashë të mos hash?  U përgjigj edhe ajo me kryelartësi: Po, Zot! Hëngra, por nuk e kam fajin unë por gjarpri që më shtyu.
Kur e pa Zoti që asnjëri prej tyre nuk pranoi fajin, i dëboi nga parajsa dhe e mallkoi Adhamin duke i thënë të punojë që këtej e tutje tokën dhe me djersën e tij të hajë bukë, dhe të qajë me dënesë që t’i vijë keq Perëndisë dhe t’a kthejë përsëri në parajsë.  Prandaj vëllezërit e mij, të gëzoheni tepër kur e nxirrni bukën me djersën tuaj, sepse kjo është e bekuar;  dhe nëse ke vullnetin e mirë jepi pak prej asaj buke edhe të varfërit që nuk ka.  Sepse kështu do të fitosh parajsën.  Në të njëjtën mënyrë, gjithë ju që rroni duke rrëmbyer dhe xhvatur të tjerët të qani me lotë të zeza sterrë dhe të vajtoni.  Për Perëndinë jini të vdekur dhe do të shkoni në ferrin e përjetëshëm.  Këtu si shkoni të dashur të Krishterë?  Të gjithë ju rroni me djersën e ballit tuaj apo me padrejtësira?  Nëse jini të Krishterë me djersën e ballit tuaj të rroni, sepse atë e bekon Perëndia, ndërsa të padrejtin e mallkon.
Më pas e mallkoi edhe gruan të jetë gjithnjë e mposhtur dhe vartëse nga burri, dhe të lindë fëmijët e saj me mundime dhe vështirësi, rënkime dhe lotë, të qajë pa ngushëllim që t’i vijë keq Perëndisë dhe t’a mëshirojë dhe kështu t’a kthejë përsëri në parajsë.  Dhe e shihni dhe vetë fare qartë që kafshët kur pjellin nuk kanë dhimbjet e gruas që lind, sepse nuk kanë mallkimin që ka gruaja.  E mallkoi pra Adhamin dhe Evan dhe i dëboi nga parajsa dhe rrojtën ata 930 vjet me lotë të zeza pisë dhe hidhërim, dhe lindën fëmijë, dhe fëmijët e tyre lindën fëmijë dhe kështu u shumua bota me njerëz; dhe të gjithë njerëzit jemi nga një babë dhe nga një nënë, ndaj dhe të gjithë njerëzit jemi vëllezër, vetëm përnga besimi ndryshojmë dhe nuk jemi një.

SHPËTIMI I NJERIUT

Vdiq pra Adhami dhe Eva dhe shkuan në ferr ku u dogjën dhe u përvëluan për 5 mijë e ca vjet për një mëkatë; po ne që bëjmë shumë mëkata – dhe bile unë më tepër se ju – çfarë do të pësojmë vallë?  Perëndia është dashuri dhe i mëshirëplotë, por është edhe drejtësi në të njëjtën kohë.  Ka një shkop të hekurt me të cilin i dha mësim të mirë Adhamit dhe Evës, dhe kështu do të n’a japë dhe neve mësim të mirë nëse nuk bëjmë punë të mira.  Shkelën porosinë e Zotit Adhami dhe Eva dhe u mërguan larg parajsës.  Dhe tani çfarë bëjmë ne o të Krishterët e mij?  A kërkuat të mësoni se gjatë këtyre 5 mijë e ca vjetëve të gjithë njerëzit që vdisnin shkonin direkt në ferr?  Iu dhimbs Perëndisë brezi i njeriut dhe erdhi vetë në tokë duke u bërë njeri i përsosur nëpërmjet Shpirtit të Tij të Shënjtë dhe gjakut të kulluar të së Tërëshënjtës Hyjlindëse dhe gjithmonë Virgjërës Mari, dhe n’a shpëtoi nga kthetrat e djallit.  A kërkuat të mësoni që ishte ditë e Djelë kur ndodhi Ungjillëzimi i Hyjlindëses; ishte ditë e Djelë kur lindi Krishti dhe n’a dhuroi Besimin e shënjtë, Pagëzimin dhe Misteret e Tij të kulluara; më pas u sha, u rrah, dhe u kryqëzua prej njerëzve; dhe pas ditës së tretë u ngjall së vdekurish, zbriti në ferr, nxorri prej andej Adhamin dhe Evën dhe gjithë brezin e njerëzve, dhe u bë gëzim i madh në qiell, në adh dhe kudo në botë; farmaq dhe shpatë në zemrat e Hebrenjve dhe të djallit; u ngjit lart në qiejt dhe ndënji në të djathtë të Atit, që të bashkë-mbretërojë me të përjetësisht dhe t’i falen ushtëritë e Ëngjëjve.  Kërkuat të mësoni që sot a nesër presim ardhjen e dytë të Krishtit?  Ju jini të zgjuar dhe kini dije, kuptoni vetë pra se kush është e mira për ju.

QËNDRA SHPIRTËRORE

Dhe tani çfarë ju duket e arësyeshme të bëjmë?  Kam dy mendime: njëri mendim më thotë që mjaft ju thashë sot të krishterëve, nesër që në mëngjes të ngrihem e të iki.  Ndërsa mendimi tjetër më thotë: Mos shko.  Rri dhe sot, thuaju edhe ato që kanë mbetur dhe nesër shko.  Juve si thoni, të qëndroj apo të shkoj?
-Të rrish edhe sot i shënjtë i Perëndisë.
-Në rregull o të bekuar të Perëndisë, po qëndroj edhe sot.  Nuk më thoni, mirë është që të punojë dikush në vreshtë, apo të kullotë dhentë, dhe të mos hajë asnjë prej frutave të punëve të tij?  Edhe mua që po mundohem këtu në këtë vresht është mirë të mos më jepni pak ngushëllim, njëfarë pagese?  Çfarë lloj pagese kërkoj?  Para?  Ç’ti dua paratë?  Unë, me hirin e Perëndisë, as trajstë nuk kam, as shtëpi ku të fut kokën, as raso tjetër përveç kësaj që kam veshur.  Akoma dhe ky fron ku kam hipur të predikoj nuk është i imi, sepse juve m’a bëtë, dhe ky fron simbolizon varrin tim, dhe varri ka fuqi të madhe të mësojë mbretër dhe të fuqishëm, patrikë, kryepriftërinj dhe priftërinj, gra dhe burra, të rinj dhe të moshuar dhe botën e tërë.  Dhe nëse do të bënja këto punë për të marë shpërblim me aspra do të isha i marrë dhe i çmëndur.  Kush është pagesa ime pra?  Të mblidheni pesë ose dhjetë prej jush, të uleni dhe të bisedoni për mësimet hyjnore, dhe t’i vini këto mësime në zemrën tuaj, që t’ju ndihmojnë për jetën e përjetëshme.  Gjithë këto fjalë që ju thashë nuk janë të miat, por të Shpirtit të Shënjtë dhe të mara nga Shkrimi i Shënjtë.  Këto janë të njëjtat fjalë që do t’ju theshte Zoti nëse do të zbriste tani në tokë.  Nëse i bëni këto që ju them dhe i kini gjithmonë në mëndjen tuaj atëherë mundimi im nuk iku kot, por nëse nuk i bëni dhe nuk vini mënd atëherë do të largohem që këtej i pikëlluar tepër dhe me lotë në sy.

SHKOLLAT E KRISHTERA

-A kini shkollë këtu në vendin tuaj, ku të mësojnë fëmijët?
-Jo i shënjtë i Perëndisë, nuk kemi.

-Atëherë të mblidheni të tërë dhe të bëni një shkollë, të vini epitropë për t’a drejtuar atë, të vini mësues të mirë që të mësojnë fëmijët shkrim e këndim, të mësojnë si fëmijët e pasur ashtu edhe të varfërit.  Sepse nga shkolla mësojmë çfarë është Perëndia, kush është Trinia e Shënjtë, Ëngjëjt, demonët, parajsa dhe ferri, virtyti dhe ligësia, mësojmë se çfarë është shpirti dhe çfarë është trupi, dhe plot gjëra të tjera.  Pa shkollë ecim në errërirë; shkolla është shkak që të hapet një manastir .  Nëse nuk do të kishte shkolla ku do t’i mësoja unë gjithë këto sa ju them?

Përmbledhje e të gjithë mësimit

Lexova dhe studiova për priftërinj, për fajtorë dhe mëkatarë, për eretikë dhe të pafe’, i studiova të gjitha këto në thellësi dhe vetëm një gjë kuptova, që të gjitha besimet e tjera janë të gënjeshtërta, vetëm besimi i të Krishterëve Orthodhoksë është i mirë dhe i shënjtë, pra të besojmë dhe të pagëzohemi në emër të Atit e Birit e Shpirtit të Shënjtë.  Si përfundim, një gjë kam për t’ju thënë, të dëfreni dhe të gëzoheni pa masë që jini të Krishterë Orthodhoksë, dhe të qani për fajtorët dhe eretikët të cilët ecin në errësirë .  Ne, të dashur të Krishterë, çfarë jemi, të drejtë apo fajtorë?  Nëse jemi të drejtë atëherë duhet të jemi të trishlumur; por nëse jemi mëkatarë, tani është koha të pendohemi, të ndalojmë së bëri keq, dhe të fillojmë të bëjmë mirë, sepse përndryshe ferri n’a pret.  Kur do të pendohemi pra?  Jo nesër dhe pasnesër, por sot, sepse nesër nuk e dimë se çfarë n’a pret.  Kini kujdes vëllezër, të mos jini kryelartë dhe kryeneçë, të mos vrisni, të mos shkelni kurorat e martesës, të mos bëni be’, të mos thoni gënjeshtra, të mos shpifni, të mos tradhëtoni, të mos zbukuroni trupin sepse krimbat e presin, por të zbukuroni dhe stolisni shpirtin tuaj, i cili është më i vlefshëm se e gjithë bota.  Të luteni, të kreshmoni, të bëni lëmoshë, dhe vdekjen t’a kini gjithmonë parasysh, dhe të mendoni se do të ikni nga kjo botë e kotë dhe e gënjeshtërt për të shkuar në atë të përjetëshmen.  Dëgjuat pra të dashur vëllezër?  Ashtu si një arkond ka 10 shërbëtorë dhe kur njëri prej tyre bën faj dhe e zbon, kështu dhe Zoti kur ra ushtëria e parë e ëngjëjve dhe u bënë demonë, tha Perëndia të bëhej bota dhe u bë kjo botë, dhe n’a bëri ne njerëzit që të n’a verë në vënd të ëngjëjve që ranë dhe u bënë demonë.  Ne, të dashur të Krishterë, nuk kemi atdhe’ këtu në këtë botë.  Ndaj dhe Perëndia n’a bëri me kokën drejt, dhe brenda saj n’a vuri mëndjen, në pjesën e lartme pra, që të kemi synim gjithmonë Mbretërinë e Qiejve, atje ku është atdheu ynë i vërtetë.  Guxoj përsëri dhe i lutem të ëmblit Jisu Krisht, të dërgojë prej qiellit Hirin e Tij të shënjtë në këtë vënd, dhe në të gjithë të Krishterët, burra dhe gra, të rinj dhe pleq, dhe të bekojë punët e duarve tuaja.  Dhe le t’ju mëshirojë juve dhe le t’ju falë mëkatat tuaja, dhe le t’ju vlerësojë t’a kaloni këtë jetë të përkohshme dhe të kotë me paqe, dhe pas vdekjes le t’ju vlerësojë të shkoni në parajsë, në atdheun tonë të vërtetë, atje ku të gëzohemi përgjithmonë, dhe atje të lavdërojmë dhe t’i falemi Trinisë së Shënjtë në jetë të jetëve. Amin.

Ju lutem vëllezërit e mij, të thoni dhe për mua tri herë këtë lutje: më ndjeni dhe juve t’ju ndjejë Perëndia.  Dhe ndjehuni me njëri-tjetrin.

MËSIMI 2

Paravolia e farë-mbjellësit

Doli mbjellësi të hedhë farën.  Duke hedhur atë, disa ranë anash rrugës dhe u shkelën, të tjerat i hëngrën shpendët e qiellit.  Disa prej farave ranë nëpër gurë dhe kur doli dielli u thanë; ndërsa të tjerat ranë midis gjëmbave dhe gjëmbat i mbytën; të tjera ranë në tokë të mirë dhe pjellore dhe u shumuan, disa u shtuan në tridhjetë, të tjera në gjashtëdhejtë dhe të tjera deri në njëqind.  Dhe duke thënë këto thërriti: kush ka veshë le të dëgjojë.  N’a shkruan Apostolli dhe Ungjillori i shënjtë Matthe: ishte një mbjellës dhe doli nga shtëpia dhe shkoi në tokat e tij të mbjellë farë.  Duke hedhur farën për të mbjellë, disa prej tyre ranë anash rrugës, të tjerat ranë në gurë, të tjera ranë në driza dhe të tjerat në dhe’ të mirë.  Farat që ranë në gurë nuk mbinë sepse dheu ishte i shkelur me këmbë, i fortë pra, dhe ja tek erdhën shpendët e qiellit dhe i hëngrën.  Farat e tjera që ranë nëpër gurë mbinë, por atje kishte pak dhe’, ndaj kur doli dielli u thanë menjëherë sepse nuk kishin rrënjë.  Kështu që edhe këto fara nuk sollën fruta. Farat që ranë nëpër driza mbijnë, por drizat dhe gjëmbat i mbytën.  Ndërsa farat që ranë në dhe’ të mirë sollën pemë dhe fruta.  P.sh. nëse mbolli një kile farë mblodhi prej tyre njëqind kile të tjera.  Farat që ranë në dhe’ më pak të mirë sollën gjashtëdhjetë kile, dhe të tjera sollën tridhjetë kile.

Interpretimi i Paravolisë

Besoj se e kuptoni këtë paravoli.  Por që t’a kuptoni akoma më mirë, po themi edhe këto pak fjalë të tjera, ndaj kini mëndjen dhe dëgjoni fjalët e Ungjillit të Shënjtë.  Zoti ynë dhe Perëndi Jisu Krishti ka plot emra: quhet Perëndi, Biri i Perëndisë, Biri i Njeriut, Providencë/Urtësi, Jetë, Ngjallje dhe Mbjellës.  Zoti pra doli nga shtëpia e tij, doli nga gjiri i Atit nëpërmjet mishërimit.  Dënjoi pra Biri dhe Fjala e Perëndisë, dhe u mishërua në mitrën e Zonjës sonë Hyjlindëse dhe gjithmonë Virgjërës Mari duke qënë njëkohësisht Perëndi dhe Njeri i përsosur.  Ishte brenda në barkune Hyjlindëses por në të njëjtën kohë gjendej kudo.  Dhe në qoftë se një njeri mund të gjendet mëndërisht në të gjithë qytetin, apo në shtëpi duke e patur mëndjen brenda kokës, si atëhere të mos jetë një gjë e
tillë e mundur për Perëndinë e plotfuqishëm, që të jetë i pranishëm kudo duke qënë njëkohësisht në qiell?  Kështu pra të dashur vëllezër doli Zoti nga banesa e Tij.  Mori farë dhe e mbolli në arat e tij, dmth në zemrat e njerëzve.  Kush është fara?  Fara është Ungjilli i shënjtë.  Farë është besimi ynë dhe pagëzimi në emrin e Atit e Birit e Shpirtit të Shënjtë, farë është dashuria jonë për Perëndinë dhe për vëllezërit tanë.  Kush është udha?!  Është njeriu kryelartë, i cili e ka zemrën e ashpër dhe të shkelur prej përkujdesjeve të jetës së dheshme; e dëgjon fjalën e Hyjshme por ajo nuk i futet në zemër, vijnë demonët dhe ia marrin Fjalën e Perëndisë dhe kështu mbetet shterpë pa asnjë lloj përfitimi shpirtëror.  Gur është zemra e njeriut që kur dëgjon Fjalën e Perëndisë e pranon me gëzim, por për shkak të besimit të paktë tek Krishti, kur i vjen ngasja e tundimi e mohon fjalën e Perëndisë dhe shkon pas djallit me brirë.  Gjëmbi është njeriu që pranon Fjalën e Perëndisë por kur vijnë pasionet e mbytin fjalën e Perëndisë dhe mbetet pa fruta, i shkretë e i thatë.  Toka pjellore është njeriu i saktë; ai që solli fruta njëqind-fish është më i përsosuri, në mes është ai që soli gjashtëdhejtë-fish, dhe më poshtë është ai që solli tridhjetëfish.  Mbase nuk e kuptuat plotësisht thelbin e paravolisë, ndaj për çdo pjesë të saj po sjell nga një shembull.

Shembuj për kuptimin e paravolisë

Manasia mbreti i Judhenjve

Në kohët e vjetra, ishte një mbret i Judhenjve që quhej Manasi , i cili torturonte njerëzit duke i munduar së tepërmi.  Profetët dhe mësonjësit e këshillonin që të sillej zemërgjërësisht ndaj popullit, por ai nuk donte të dëgjonte Fjalën e Perëndisë dhe të pendohej.  Duke parë Perëndia zemrën e tij të ligë ç’bëri?! Ngreh një mbret nga Lindja, i cili pasi e luftoi e zuri rrob dhe e futi në një kazan që t’a djegë.  Dhe çfarë bën atje brenda bakrit Manasia? Solli ndërmend mëkatat e tij, qau me hidhërim, iu lut Zotit që t’a çlironte se nuk do të mëkatonte përsëri.  Duke parë Perëndia pendimin e tij pranoi lotët e derdhura dhe dërgoi një Ëngjëll që t’a shpëtonte nga rreziku.  Më pas shiti gjithë gjërat që kishte, ua dha të varfërve, dhe shkoi të askëtonte, dhe gjithë jetën e tij e kaloi me kreshmë, agripni dhe lutje.  Nëse ndonjë prej jush të dashur vëllezër, është zemër-ashpër si Manasia, dhe i kujton mëkatat dhe qan me lotë të hidhur, le të jetë i sigurt që Perëndia do t’a pranojë pendimin e tij ashtu siç pranoi dhe pendimin e Manasisë.

Apostoll Petroja

Të themi dhe një shembull për gurin, kemi shumë shembuj, por vetëm një shembull, atë të Apostoll Petros do të përmëndim .  Të Enjten e Madhe në
mbrëmje, duke ditur Zoti, si njohës i zemrës dhe Perëndi që njeh të ardhmen, duke ditur pra zemrën e Judhenjve dhe të Judhës, u ul së bashku me Apostojtë dhe iu foli për domethëniet e gjërave.  Midis të tjerash iu tha dhe këto:  t’a dini se njëri prej jush do të më shesë tek Hebrenjtë për tridhjetë argjënde, dhe do të tallen me mua Hebrenjtë dhe do të më pështyjnë dhe do të më rrahin dhe do të më kryqëzojnë.  Por të mos hidhëroheni, sepse me vullnetin dhe dëshirën time po kryqëzohem, dhe duke u kryqëzuar do t’i ve kryq mëkatit dhe djallit, dhe do të jap jetën time për njerëzit, dhe ditën e tretë do të ngjallem dhe do t’ju gëzoj juve pa masë, edhe qiellin edhe dheun, dhe do t’a hidhëroj hadhin dhe Hebrenjtë dhe djallin.  T’a dini edhe këtë gjë, që si nxënësit e mij që jini, kur të ndodhin të gjitha këto, do të më braktisni dhe do të largoheni prej meje.
Atëherë përgjigjet Petroja: o Zot, sikur të gjithë të të mohojnë, unë nuk kam për të të mohuar kurrë.  I thotë Zoti: Petro mos u mburr.  Jo, o Zot, jam gati të derdh gjakun tim për ty.  I thotë Zoti: në rregull Petro, koha do t’a tregojë.  I thotë Petroja: mos u bëftë kurrë që të të mohoj.  Thotë Zoti: ti që thua se më do, sonte mbrëma do të më mohosh përpara se të këndojë këndesi dy herë ti do të më mohosh tri herë.  Sepse më mirë e njihte zemrën e Petros Zoti sesa vetë Petroja.  Përsëri i thotë Petroja: jo o Zot, sikur të gjithë të të mohojnë unë nuk do të të mohoj.  I thotë Zoti: kalliri pasi e pjek dielli duket nëse është me rrënjë apo jo.  Nëse është pa rrënjë do të thahet.  Në të njëjtën mënyrë, çdo i Krishterë, kur i vjen ngasja për të mohuar Krishtin duket nëse është i Krishterë i vërtetë.  Erdhi ora dhe Krishti u dorëzua tek Hebrenjtë.  Menjëherë u larguan Apostojtë ashtu siç parëtha Krishti.  E morën Krishtin Hebrenjtë dhe e çuan në pallatet e Anës dhe Kajafës, dhe filluan t’a gjykojnë.  Shkoi dhe Petroja dhe qëndronte larg duke vëzhguar pësimet e Krishtit.  I afrohet një Hebre Petros dhe i thotë: edhe ti njëri prej tyre a nuk je?  U përgjigj Petroja: Jo, unë nuk e njoh atë njeri.  A dëgjoni o vëllezër se çfarë bëri Petroja?  Mohoi Krishtin dhe u bashkua me djallin.  Në fillim erdhi të shohë se ç’do t’i bënin Krishtit, por më pas nuk gjente dot portën ku të ikte.  Vjen edhe një tjetër dhe i thotë Petros: edhe ti a nuk je me Krishtin?  Nuk di se çfarë më thua, përgjigjet Petroja.  Dhe kur iu afrua portës që të largohej, e kapi edhe një i tretë dhe i thotë: a nuk je ti nxënësi i tij? I thotë Petroja: qofsha i mallkuar nëse e njoh unë atë njeri.
Dëgjuat të dashur vëllezër, ai që thoshte se ishte gati të derdhë edhe gjakun për Krishtin tani e mohon.  Dhe pasi e mohoi për herë të tretë Krishtin, o për çudi, këndoi këndezi ashtu siç i tha Krishti se do të ndodhë. Dhe kur dëgjoi këndezin Petroja iu kujtuan fjalët e Krishtit dhe duke dalë përjashta qau me
lotë të zinj plot hidhërim, dhe gjatë gjithë jetës së tij kur dëgjonte këndezin të këndojë qante me dënesë duke sjellë ndëmënd mohimin .
U Kryqëzua Krishti, u ngjall të tretën ditë, iu shfaq miroforeve duke iu thënë: shkoni u bëni zë Apostojve dhe Petros që u ngjalla dhe i pres në Galile.  Pse e zuri në gojë më vete Petron?  Që t’a kuptojë Petroja se Zoti e pranoi pendimin e tij dhe e fali.  Shkuan pra Apostojtë tek Krishti dhe morën Frymën e Shënjtë.  Shkoi dhe Petroja, dhe qëndronte i pikëlluar.  I thotë Zoti: Petro, a më do? Dhe i bëri të njëjtën pyetje për të ndrequr tre mohimet e Petros, dhe e solli përsëri në pozitën e tij të mëparëshme.
Më pas Petroja përshkoi lindjen dhe perëndimin duke kthyer me mijëra vetë në të Krishterë.  E kapi një mbret i Romës dhe i kërkoi t’a mohonte Krishtin dhe t’iu falej idhujve.  Por Petroja iu përgjigj:  Nuk e mohoj Krishtin.  Atëherë e kryqëzuan kokë-poshtë dhe kështu dha shpirtin e tij të shënjtëruar në duart e Krishtit dhe shkoi në parajsë.

Oshënarja Maria e Egjiptit

Të themi dhe pak fjalë për gjëmbat.  Oshënarja Maria e Egjiptit (Shën Maria e Egjiptit gjithmonë sillet si shembull i lartë pendimi dhe festohet dy herë në vit, të dielën e I të Kreshmëve të Mëdha dhe më datën 1 Prill) që në moshën 12 vjeçare ra në duart e djallit; ditë e natë gjendej në mëkatë.  E ndriçoi Perëndia dhe e braktisi botën duke shkuar të jetojë në shkretëtirë.  Atje asketoi për 40 vjet me rradhë, dhe u pastrua dhe u bë ëngjëll.  Duke dashur Zoti t’a prehë shpirtin e saj dërgoi tek ajo asketin Zosima tek i cili u rrëfye dhe u kungua me Misteret e Shënjta dhe të Kulluara dhe më pas e mori shpirtin e saj në parajsë ku gëzohet së bashku me ëngjëjt.  Nëse dikush prej jus është në gjëndjen e Marias së Egjiptit le të pendohet tani dhe të qajë me dënesë sa është koha, dhe kështu le të jetë i sigurt që do të shpëtojë ashtu siç shpëtoi dhe oshënarja Maria e Egjiptit.

Shën e Premtja

Le të themi pak fjalë dhe për tokën pjellore.  Shën e Premtja ishte 12 vjet vashë prej prindër të mirë.  Mbeti jetime dhe e ndau gjithë pasurinë e saj në të varfërit dhe kështu me ato fitoi parajsën.  Dhe me lotët që derdhte kujtonte gjithmonë mëkatat e saj.  Veshët e saj si vëthë i kishte të hapura vetëm për të dëgjuar Shkrimin e Shënjtë.  Varëse në qafë kishte kreshmët e shumta të cilat e bënin qafën e saj të ndritte si dielli.  Si unaza nëpër gishta kishte pendimet që bëri.  Si brez të artë kishte virgjërinë të cilën e ruajti gjatë gjithë jetës së saj.  Rrobë kishte turpin për vehten e saj dhe frika e Perëndisë e mbulonte nga koka në këmbët.  Kështu u stolis dhe u zbukurua e Shënjta.
Nëse ndodhet këtu ndonj vajzë e cila do të stliset dhe zbukurohet, le të shohë me vëmendje se çfarë bëri Shën e Premtja dhe le të bëjë dhe ajo siç bëri Shënjtorja, nëse dëshiron të shpëtojë.  Kështu pra të dashur vëllezër, Shën e Premtja mësoi shkrim e këndim dhe u bë një vashë tepër e zgjuar dhe e urtë.  Dhe për pastërtinë e saj të shpirtit dhe të zemrës e vlerësoi Perëndia dhe bëri dhe plot çudira.  Shëronte të verbërit, të shurdhët, ngjalli dhe të vdekur.  Dy Hebrenj, bij të djallit, duke e parë Shënjtoren të bëjë çudira, e patën zili dhe e spiunuan tek mbreti Andon si të Krishterë.  E kapi pra mbreti dhe i kërkoi të mohonte Krishtin dhe t’u falej idhujve dhe i premtoi që nëse do t’a bënte këtë gjë do t’a bënte mbretëreshë.  I thotë e Shënjta: unë nuk jam e marrë si ty, që të mohoj Krishtin tim dhe t’i nënshtrohem djallit, t’a braktis jetën dhe t’i nënshtrohem vdekjes.  Uroj që dhe ti një ditë të braktisësh errësirën dhe të vish në dritë.  A mbani vesh o vëllezër, një vashëz t’i flasë mbretit me kaq guxim?  Ai që ka Krishtin në zemër nuk ia ka frikën askujt në botë.  Nëse duam dhe ne të mos ua kemi frikën as njerëzve as demonëve le të kemi Perëndinë në zemrën tonë.  I thotë mbretit Shënjtores:  po të jap 3 ditë afat, nëse nuk më bindesh do të udhëroj vdekjen tënde.  Atëherë i përgjigjet shënjtorja: o mbret, atë që kërkon të bësh për 3 ditë bëje tani, sepse unë nuk kam për t’a mohuar kurrë Krishtin tim.  Atëherë mbreti dha udhër dhe ndezën një zjarr të madh, sipër tij vunë një kazan të madh me pisë i cili zjente.  Duke parë e Shënjta kazanin të zjejë gëzohej, sepse do të largohej nga kjo botë e kotë dhe do të hynte në atë të përjetëshmen.  Dha udhër mbreti t’a futin të Shënjtën në kazan që të digjej.  Shënjtorja bëri kryqin dhe hyri brenda.  Priti dy-tre orë mbreti dhe kur pa që Shënjtorja nuk po digjej i thotë: Shën e Premte, pse nuk digjesh?  I thotë e Shënjta: sepse Krishti im e freskoi kazanin dhe nuk digjem.  I thotë mbreti: spërkatmë dhe mua të shoh nëse djeg apo jo?  Mori e Shënjta me të dyja duart dhe ia hedh në fytyrë mbretit, dhe oooo çudi e madhe!  U verbua mbreti dhe iu përvëlua fytyra.  Thërriste mbreti:  I madh qënkërka Perëndia e të Krishterëve, dhe atij i besoj dhe unë.  Dil o Shën e Premte të më pagëzosh.  Doli e Shënjta dhe e pagëzoi së bashku me të gjithë mbretërinë e tij.  Më vonë ia preu kokën Shënjtores një mbret tjetër dhe kështu shkoi në parajsë të gëzohet përgjithmonë.  Kjo shënjtor i zbatoi të gjitha porositë e Zotit, një për një.

Një çift Shënjtorësh (Androniku dhe Athanasia)

Të themi edhe pak fjalë për atë që solli fruta gjashtëdhejtë.  Më 9 Tetor Kisha jonë e lavdishme feston kujtimin e Shën Andronikut dhe bashkëshortes së tij Athanasisë.  Perëndia e shënjtë iu kishte dhuruar dy fëmijë meshkuj, dhe një ditë vdiqën që të dy fëmijët.  Tek ishte Athanasia duke vajtuar fëmijët e saj i shfaqet Ëngjëlli i Zotit dhe i thotë: Athanasia, pse qan?! Fëmijët e tu prehen në parajsë dhe do të jesh së bashku me ta në Ardhjen e Dytë, ndaj mos u dëshpëro.  Dhe kështu e ngushëllonte.  I thotë Athanasia Andronikut: imzot, o burri im, me mijë burra dhe gra rruajtën virgjërinë gjatë jetës së tyre.  Ne të dy u martuam dhe shijuam kënaqësitë trupore.  A nuk shkojmë në manastir dhe të bëhemi murg dhe murgeshë që të shijojmë kënaqësitë shpirtërore dhe kështu të fitojmë parajsën?!  U përgjigj Androniku i bekuar dhe i thotë: le të bëhet o motra ime dëshira e Perëndisë .  Dhe që nga ai çast jetuan si motër e vëlla.  Ua ndanë pasurinë të varfërve, dhe shkuan secili në manastir dhe u bënë kallogjer dhe kallogre.  Jetuan me kreshmë dhe lutje dhe shkuan në parajsë.  Këta të dy pra sollën fruta gjashtëdhejtë, sepse bënë në fillim truporet dhe më pas shpirtëroret.  Sigurisht që janë më poshtë se Shën e Premtja.  Nëse ndodhet ndonjë prej jush këtu që do të sjellë fruta gjashtëdhjetë, le të përpiqet si Shën Androniku me Shën Athanasinë dhe të shpëtojë.

Ioani me shumë fëmijë

Dhe përsëri ju them, nëse nuk mund të sillni fruta gjashtëdhjetë, ndiqni shembullin e atij që solli fruta tridhjetë.  Në lindje ishte një prift i martuar që quhej Ioan.  Kishte 20 fëmijë.  Një ditë shkon Dhespoti në shtëpinë e tij dhe kur sheh fëmijët e pyet të kujt ishin.  Janë fëmijët e mij, i thotë prifti – m’i fali Perëndia.  I thotë Dhespoti: Sa vjet ke martuar? Tetëmbëdhejtë vjet, i përgjigjet prifti.  Popo, tetëmbëdhjetë vjet martuar dhe ke 20 fëmijë! Ti duhet të zhvishesh nga priftëria, i thotë Dhespoti.  I thotë prifti: të rrëfehem atëherë, dhe nëse e sheh të arësyeshme u bëftë e Perëndisë.  Dhe filloi prifti: unë, Dhespoti im, mësova Greqisht të shkruaj dhe të lexoj, në moshën 18 vjeçare u bëra anagost, në moshën 25 vjeçare u bëra dhjak, dhe në moshën 30 vjeçare u bëra prift pa dhënë asnjë aspër për të marrë hirin e priftërisë.  Sipas ligjeve të shënjta të Perëndisë u martuam.  U rrëfyem që të dy me priftëreshën, shkuam në Kishë, u kurorëzuam, më pas u kunguam me Misteret e Shënjta dhe pas tre ditësh u bashkuam të dy me priftëreshën.  Pasi mbeti me barrë u ndamë derisa lindi.  Pasi bëri 40 ditë fëmija u bashkuam përsëri dhe përsëri u ndamë, dhe kështu i bëmë të 20 fëmijët, shënjtëri.  I thotë Dhespoti: qofsh i falur dhe i bekuar.  Të bësh edhe pesëdhjetë, edhe njëqind fëmijë.  Dhe kështu i bekuari at Ioani u mësoi shkrim e këndim fëmijëve të tyre, i brumosi fëmijët me mësimet e Zotit duke kaluar kështu edhe jetën e këtushme mirë edhe duke vajtur më pas në parajsë.  Ky pra solli fruta tridhjetë.  Dëshiron edhe ti vëlla të sjellësh fruta tridhjetë? Ndiq shembullin e papa Ioanit sa je këtu, tani, dhe  sa ke kohë dhe mundësi .
Ky pra ishte shpjegimi i paravolisë.  Rruga (toka jo pjellore) janë Hebrenjtë, gurët janë të pabesët dhe fajtorët.  Ndërsa dheu pjellor janë të Krishterët Orthodhoksë besëmirë të ciët shpëtojnë.  Por si shpëtojnë?  Secili prej atyre që bëri të mira shkon në parajsë, dhe gjithë ata që bënë të këqia shkojnë në ferr.

Përktheu nga Greqishtja

Aleksandër P. Filip
Gusht, 2008
Shën Kosmai i Etolisë

I përkushtohet Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë,
ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë Orthodhokse të Krishtit,
Mitropolitit Follorinës, Prespës dhe Ordheas,
vetë autorit të flaktë të këtij predikimi
(dhe shumë veprave të tjerave)
at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë ne bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

Me dashuri më Krishtin,
Përkthyesi.

E TËRËSHËNJTA HYJLINDËSE NË BESIMIN ORTHODHOKS

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 23rd, 2009 | filed Filed under: Albanian

Predikim i Mitropolitit të Follorinës at Avgustin Kantiotit mbi Paraklisin e së Tërëshënjtës.

E TËRËSHËNJTA HYJLINDËSE NË BESIMIN ORTHODHOKS

“Ty që je më lartë se qiejt edhe më e pastër se shkëlqimet e diellit, ty që n’a shpërbleve neve prej mallkimit, ty Zonjën e gjithë botës me himne le të nderojmë”

Sot, predikimi që do të mbaj do të jetë dogmatik, do të flasim për një nga dogmat e besimit tonë.  Çfarë do të thotë fjala dogmë?  Dogma është ajo që n’a mëson Kisha jonë dhe ne duhet t’a besojmë dhe t’a pranojmë si të vërtetë absolute.  Çfarë pikërisht n’a mëson Kisha jonë?  N’a mëson shumë gjëra.  N’a mëson që – dhe i Krishteri Orthodhoks duhet t’a dijë – se çfarë është bota, çfarë është njeriu, çfarë është trupi dhe çfarë është shpirti, çfarë janë ëngjëjt dhe Kryeëngjëjt, kush është Trinia e Shënjtë, kush është Perëndia Atë, kush është Biri dhe kush është Shpirti i Shënjtë, çfarë është parajsa dhe çfarë është ferri, çfarë është Kisha dhe çfarë janë misteret, çfarë është pagëzimi dhe çfarë është kurorrëzimi, çfarë është eukaristi hyjnor etj.  Të gjitha këto janë mësime të cilat duhet t’i dijë çdo i Krishterë Orthodhoks.
Por fatkeqësisht sot ekziston një injorancë tepër e madhe.  Të Krishterët e sotshëm as alfabetin e besimit tonë nuk e njohin.  Dhe kjo është e vërtetë jo vetëm për ata që janë të pashkolluar por edhe për ata që e heqin vehten për shkencëtarë dhe të ditur.  Njohin shumë mirë plot gjëra të tjera, por kur vjen puna për besimin dhe fenë tonë as që kanë haber fare.  Eh, si të dinë kur në Kishë shkelin vetëm për Pashkë dhe Krishtlindje?

Le të shohim tani se çfarë n’a mëson Kisha e Shënjtë për Hyjlindësen e Tërëshënjtë.  Ka rëndësi të madhe dogma rreth Hyjlindëses Mari, sepse lidhet direkt me personin e Zotit tonë Jisu Krisht.

Me mijëra gra kanë lindur deri më sot, mijëra gra jetojnë sot, dhe mijëra gra të tjera do të lindin deri në mbarim të shekujve.  Shumë prej tyre u dalluan për bukurinë e tyre, të tjera për urtësinë dhe zgjuarsinë e tyre, dhe të tjera u dalluan për prejardhjen e tyre familjare.  Por të gjitha këto gra erdhi koha që u harruan.  Vetëm një grua nuk është harruar – E Përmbishënjta, Hyjlindësja Mari.  Pse?  Sepse ndër mijëra e mijëra gra vetëm ajo u gjend e denjë për të lindur Perëndinë dhe të bëhet kështu Nënë e Perëndisë.  Oh çfarë misteri!  Sa e pastër duhej të ishte ajo që do të denjësohej për të lindur Zotin tonë Jisu Krisht!  Duhej të ishte e qashtër dhe virgjëreshë.  Dhe kështu u krye misteri i madh, Perëndia të cilin nuk e nxenë dot qiejt e nxuri barku i Virgjëreshës, dhe kështu barku i saj u bë Froni i Perëndisë.  Virgjëresha Mari pra lindi Perëndinë, ndaj quhet dhe Hyjlindëse.  Dhe njëkohësisht mrekullia tjetër është që mbeti virgjëreshë, jo vetëm përpara lindjes por si gjatë lindjes ashtu dhe pas lindjes, d.m.th gjithmonë e virgjër.  Në qoftë se nuk e beson këtë mister atëherë nuk je i Krishterë Orthodhoks.  Virgjëresha lindi Shpëtimtarin e botës.  Ky është besimi ynë.  Jashtë besimit Orthodhoks heretikët janë të përçarë përsa i përket personit të Hyjlindëses së Tërëshënjtë.  Disa prej tyre e përmbi-nderojnë dhe të tjerë nuk e nderojnë ashtu dhe aq sa duhet.  Ndërsa ne çfarë besojmë?  Orthodhoksia pranon dhe mëson që e Tërëshënjta është më e lartë se patrikët dhe profetët e Dhiatës së Vjetër, më e lartë se Shën Joan Pararendësi, më e lartë se Apostojtë, më e lartë akoma edhe se ëngjëjt dhe Kryeëngjëjt.  E Tërëshënjta është më e lartë se të gjithë.  Por arrijmë deri në këtë pikë dhe ndalojmë – ajo nuk është Perëndi.  Sepse hyjnizimi i së Tërëshënjtës përbën herezi.  Heretikët e kanë bërë të Tërëshënjtën Perëndi.  Ndërsa ne nuk e hyjnizojmë virgjëreshën Mari, dhe kurrë nuk themi që e Tërëshënjta Hyjlindëse është Perëndi.
E Tërëshënjta, përsa i përket lidhjes së saj me Perëndinë, me Jisu Krishtin, është edhe ajo një “shërbëtore”.  Kështu e quan vehten e saj ajo vetë (Lluk.1:38-48).  Ishte tepër e përulur Hyjlindësja Mari, dhe nuk krenohej kurrë.  Kur “ëngjëlli prej qiellit u dërgua për t’i thënë Hyjlindëses Gëzohu” (Himni Akathist), ajo nuk u krenua që do të lindte Krishtin.  As nuk vuri tellallin nëpër rrugë dhe sheshe.  Vetëm pyeti: si unë grua pa burrë do të lind?  Dhe ëngjëlli iu përgjigj: “s’ka punë që të jetë e pamundur tek Perëndia”.  Dhe atëherë ajo pranoi me përulësi vullnetin Hyjnor duke thënë: “Ja shërbëtorja e Zotit, u bëftë mbi mua pas fjalës sate” (Lluk.1:35-38).  Kështu tha e Tërëshënjta, që është edhe ajo një “shërbëtore” e Perëndisë.  Ndaj është mëkat fenomeni që vihet re disa herë kur për shkak të mungesës së njohurive nderojnë më tepër të Tërëshënjtën sesa Krishtin (pashë diku që përpara ikonës së Krishtit kishin vënë një kandil të vogël, ndërsa përpara ikonës së Hyjlindëses Mari plot kandile të mëdha).
Disa prej heretikëve, jo për shkak të mosditjes, por për shkak të këmbënguljes së tyre satanike e konsiderojnë të Tërëshënjtën si Perëndi, ashtu si Grekët e lashtë, paraardhësit tanë, kishin Perëndi Artemisin, Athinanë etj.  Ne nuk mund të pranojmë gjëra të këtilla.  Ky pra është njëri ekstrem në të cilin këmbëngulin papistët.  Katolikët pra të Tërëshënjtën e kanë ngritur shumë lart duke e nderuar si Perëndi dhe me statuja të larta.  Ata pra kanë të quajturin Mari-adhurim.
Të tjerë heretikë shkojnë në ekstremin tjetër krejt të kundërt.  Këta janë protestantët.  Çfarë thonë ata?  E nënvlerësojnë personin e së Tërëshënjtës.  E konsiderojnë si një vajzë ordinere.  Çfarë është virgjëresha Mari, të thonë, një grua si gjithë gratë e tjera.  Dhe ndërsa katolikët i ngrehin asaj statuja, protestantët as si shëmbëlltyrë nuk e pranojnë.  Ndërsa eretikët hiliastë (dëshmimtarët e Jahovait) nuk duan as emrin e së Tërëshënjtës t’a dëgjojnë.

Ndërsa ne, Kisha Orthodhokse pra, jemi në ekuilibër.  Orthodhoksia as me protestantët nuk bashkohet, as me papistët.  Kisha jonë e Shënjtë Orthodhokse mëson që e Tërëshënjta Hyjlindëse është përmbi të gjithë shënjtorët, por nuk është Perëndi; mëson që ajo u vlerësua së lartazi të lindë në mënyrë supernatyrore Birin e Perëndisë.  Krishti lindi në mënyrë të përmbinatyrshme, jashtë ligjeve pra të natyrës, lindi në mënyrë të çuditëshme – lindja e Krishtit përbën një mister të cilin njerëzit nuk mund t’a njohin.  Këto beson dhe predikon Kisha jonë përsa i përket personit të Hyjlindëses Mari dhe kështu e nderojmë ne të Krishterët Orthodhoksë të Tërëshënjtën Virgjëreshë.

* * *

Këto pra përsa i përket teorisë.  Në praktikë, në realitet çfarë ndodh?  Themi që e nderojmë në mënyrë orthodhokse të Tërëshënjtën Hyjlindëse.  Por a nderojmë vërtet?  Sigurisht që ka shpirte besimtarësh të cilët vërtet e duan dhe e nderojnë të Tërëshënjtën.  Po të tjerët?  Ditën që kremtojmë Fjetjen e Hyjlindëses të gjithë festojnë, akoma dhe zyrtarët e lartë të qeverisë vijnë në Kishë.  Por në çfarë orë arrijnë në Kishë?  Andej nga fundi.  Vijnë vetëm sa për hadet.
Po kështu edhe ushtarakët, vetëm me fjalë e nderojnë të Tërëshënjtën.  Por nëse ka ndonjë vënd ku shahet orë e minutë emri i së Tërëshënjtës ky vënd është ushtria – ku është nderi pra?  Shkoni atje në repartet ushtrake të dëgjoni se ç’bëhet.  Nuk e mohoj që ka edhe nga ata brenda ushtrisë të cilët e nderojnë të Tërëshënjtën.  Por të shumtët?  Nuk kalon as edhe një ditë e vetme që të mos shahet me fjalë të frikëshme dhe të turpshme e Tërëshënjta.
Dhe së fundi populli.  Fatkeqësisht kudo, në shtëpi apo vende publike, të ashtuquajturit të Krishterë Orthodhoksë çnderojnë në mënyrë të neveritshme emrin e së Tërëshënjtës.  Dhe kush e ngre zërin apo proteston për këtë gjë – më thoni ju lutem kush?  Dëgjon i Krishteri vlasfiminë dhe në vënd që të mbajë qëndrim qesh si guak.  Dëgjon gruaja burrin të shajë dhe kur i thua asaj gruaje që bën mëkatë që e toleron këtë gjë ajo të përgjigjet: “epo çfarë të bëj, të prishem me burrin dhe t’a humb?”… Nuk ju them që të ndaheni dhe të arrini në divorc.  Por nëse do gruaja vërtet ajo mund t’a bindë burrin.  Por fatkeqësisht nuk bën absolutisht asgjë.  Dëgjojnë prindërit fëmijët e tyre të vlasfimojnë – asgjë absolutisht!  Ky është mëkat i madh.  Sepse mëkaton ai që nxjerr vlasfiminë nga goja, por edhe ti që e dëgjon dhe nuk merr qëndrimin e duhur edhe ti mëkaton pikërisht aq sa dhe ai nga goja e të cilit doli sharja.  Nuk je i Krishterë i vërtetë, por je pseudo-i Krishterë.  E pra, nuk e do dhe nuk e nderon të Tërëshënjtën ashtu siç thua.
Shën Joan Gojëarti thotë: atë që dëgjon të vlasfimojë këshillohe – nuk të dëgjon?  A ke dorë?  Bjeri buzëve.  Dora që godet gojë vlasfimtari do të shënjtërohet.  Në Azinë e vogël dhe në Pont nuk guxonte askush të vlasfimonte.  Ai që do të nxirrte nga goja vlasfimi detyrohej të largohej nga fshati.  Dhe Shën Kosmai i Etolisë thotë: Në qoftë se merr një thikë dhe më nxjerr sytë, më pret veshët, hundën e duart jam i detyruar të të fal.  Nëse më shan nënën dhe babën që më lindën përsëri të fal.  Por po më shave Krishtin dhe Shën Marinë nuk dua të të shikoj me sy!

Të gjithë o vëllezër jemi bashkëfajtorë.  Qoftë sikur dhe një vlasfimi e vetme të dëgjohej duhej të binin këmbanat e vdekjes – ashtu siç bien gjatë të Premtes së Madhe çdo vit.  Ndërsa sot me mijëra gojë vlasfimojnë dhe askush nuk do t’ia dijë!
Përpiquni pra! Gjeni mënyrën që të zhduket nga faqia e dheut vlasfimia dhe kështu shoqëria jonë të bëhet një kitarë që hymnon ditë e natë Hyjlindësen dhe Birin e saj, Zotin tonë Jisu Krisht, të cilin hymnojeni dhe përmbilartësoheni në jetë të jetëve.  Amin.

† Episkop Avgustini
(Fjala u mbajt në Kishën e Shën Pandelimonit – Follorinë,
të Enjte më 10 Gusht, 1989)

Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër Filip
Gusht 2009

Ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

SAINT COSMAS AITOLOS

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 23rd, 2009 | filed Filed under: English

«Θαυματός ό Θεός έν τοίς αγίοις αυτού» (Ψαλμ.67:36)

24 AUGUST

SAINT COSMAS AITOLOS

A MISSIONARY OF THE BALKANS

My beloved, when the world hears the word martyrs, their thoughts go to the first centuries of Christianity.  Of course it is true that in the first centuries the pressure was tremendous; pagans, unbelievers and atheists, tyrants and emperors greatly persecuted the Christians in order to exterminate Christianity completely – so that the name Christ could not be heard anywhere.  At that time, thousand of men and women and even small children preferred martyrdom rather than deny the faith of Christ.  They are the martyrs of the first century of Christianity.  It would be erroneous, however, for someone to maintain that the martyrs of Christ existed only during the first centuries.  There are martyrs in all centuries and there are today as well.
Certain periods, however, are distinguished from other by the multitude of martyrs. These are periods of harsh persecutions against Christians.  The persecutions of these eras do not differ from the persecution of the first centuries, and in some instances these persecutions surpass in cruelty even the persecution of the ancient times.
The period of Turkish domination is such a period of cruel persecution against the Orthodox Christian faith.  The Christians suffered much at that time, particularly in the Balkans.  The Turks in these places were pressing Christians to change religion and, in that time, many Christians – even whole villages and whole districts – were succumbing to the force and pressure.  They left the true religion and began worshipping Mohammed.  For example, the whole of Albania, after Christ was inhabited by Orthodox Christians.  This country was filled with churches, monasteries, parishes, and dioceses.  The pressure in these places was so great, however, that the inhabitants changed religion, denied Christ, and embraced Moslem religion.  Only a small minority of them, those who were living in the districts of Heimarra, Korytsa, and Argyrokastron, namely southern Albania, remained steadfast.  Even these areas would have succumbed, if it were not for Saint Cosmas Aitolos, a fervent preacher of the Gospel who passed through this region.  With his preaching and martyrdom he succeeded in keeping the people of Northern Epirus, and of other districts, from changing their faith.  He became a missionary of Greece and of other Balkan lands.  The memory of this missionary is celebrated on the twenty-fourth of August.  To Saint Cosmas we will dedicate this homily.
Shall we speak about Saint Cosmas?  We have written a special book about Saint Cosmas and in this book one may read his sermons, his miracles, and his prophecies.  Many were benefited by reading this book.  The words which Saint Cosmas said are so strong that even today the Christian who reads them is illuminated, moved, feels his sins; repenting and becoming once again a living Christian and thanking God, for sending such a zealot preacher of His Gospel into the world.  He is a preacher who continues to teach the people, even after two centuries.

Saint Cosmas was born in a village of Acarnania.  After he learned there his first letters, he left and went to the Holy Mountain where he was instructed by a famous teacher of the Church, Eugenios Voulgaris.  He lived a strict monastic life fasting, at the Holy Mountain, praying and studying Holy Scripture and the fathers of the Church.  He did not, however, remain forever on the Holy Mountain because, within himself, he was hearing a voice which was telling him that he must go and preach and console the suffering people.  He could not find peace while he was thinking that, down in the villages and cities, Christians were suffering and being tortured for Christ’s faith.  Saint Cosmas finally left the Holy Mountain and went to Constantinople. He expressed his desire to the patriarch and thus, with the blessing of the patriarch, at the age of 45, Saint Cosmas began his great mission.  He became a second Apostle Paul.  He made four great journeys, as Paul did.  He went to many places but in particular he went to Thessaly, Western Macedonia (Hellenic Macedonia), Epirus, and Albania; namely, to the places which were suffering greatly from the Turks.
He preached the word of God everywhere.  In the places where he would preach he would place a cross and under the Cross he would put a stand which served as a temporary pulpit from which he would preach the word of God.  Many people congregated.  His words came out of his mouth like fire.  The Holy Spirit was speaking with the fiery tongue of Saint Cosmas.  Such was the grace of his teaching, that women who lived in prodigality and in luxury repented and left at his feet their jewelry.  With them, Saint Cosmas bought baptismal fonts and books for the poor churches and built schools for the children of the slaves to be educated.  Robbers, who lived in the mountains, after they heard the preaching of Cosmas repented and left thievery.  Even the Turks who heard and saw the miracles of Saint Cosmas, were moved and said that this man was a saint.

Finally some evil people defamed him to the Turks and the Pasha of Beration ordered that he be arrested and hanged.  They brought him to Aoos River and on its bank, on August 24, 1779 hanged him from a tree.  Before they hanged him, the saint prayed.  He thanked God who enabled him to suffer martyrdom for His glory.  His holy soul flew to heaven.  In heaven, he never ceases praying for us and teaching us with his holy teachings, which he has left us.

Let us end this homily with the following words of Saint Cosmas: “Finally, I am telling you this now; to rejoice and be thankful that you were blessed to be pious Orthodox Christians.  Also, again, cry and lament for the impious, unbelievers, and heretics who walk in darkness in the hands of the Devil.  Be careful, my brothers, no to be proud, not to kill, not to steal, not to take oaths, no to lie, not to hate each-other, no to slander, not to adorn this filthy body, which tomorrow will be consumed by the worms, but to adorn your soul which is more precious than the whole world.  Quickly, as much as you can, pray as you are able and have always death in front of you eyes for there is no other teacher greater than death.
I am not worthy, my brothers, to teach you and counsel you; however, I dare to do it and obey the sweetest Jesus Christ and God to send you from heaven His grace and blessing; to bless also this land and all the villages of the Christians, to bless your homes and property and the works of your hands.  First, my brothers, might the hand of His compassion forgive your sins and enable you to live well here, peacefully, and in love while in this vain life, and afterwards to go to paradise, to our true country, to rejoice, and be happy, to glorify and worship the Father, the Son and Holy Spirit, the Trinity on in essence and undivided.  Amen.

“FRAGRANT FLOWERS” – BY BISHOP AUGOUSTINOS KONTIOTES
e-mail: ibmgs3@verizon.net

www.orthodoxinfo.com/ibmgs

(Απόσπασμα από τό βιβλίο του πατρός Αυγουστίνου «ΜΥΡΙΠΝΟΑ ΑΝΘΗ»! Η μετάφραση ολόκληρου του βιβλίου στα Αγγλλικά έγινε από τόν ακούραστο εργάτη καί αγωνιστή της Ορθοδοξίας, πνευματικόν τέκνον του π.Αυγουστίνου, πατέρα Αστέριο Γεροστέργιο. Προσφέρεται ταπεινά με την εν Χριστώ αγάπη εις ψυχικήν ωφέλειαν Ορθοδόξων Χριστιανών απανταχού της γης και επισκεπτών της ιστοσελίδας του σεβαστού Γέροντος Αυγουστίνου προς δόξαν του Τριαδικού μας Θεού).

SAVETI SVETOG KOZME ETOLSKOG O HRIŠĆANSKOM BRAKU

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 23rd, 2009 | filed Filed under: Cрпски језик

+ Avgustinos Mitropolit Florine

SAVETI SVETOG KOZME ETOLSKOG O HRIŠĆANSKOM BRAK

(Συμβουλές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού περι χριστιανικού γάμου)

Kako brak hrišćana postaje blagosloven i kako prezren, nije moje zaduženje da znam i da učim, meni je potrebno da znam sve u vezi monaštva. Nije podobno da monah poučava o braku. Ali opet i od nepodobnog izlazimo nagrađeni. Ono što sam ti hteo reći, dete moje, trebali su ti reći tvoji roditelji. Kako oni nisu znali da ti to kažu, reći ću ti samo ponešto, a ti traži još nešto da naučiš o tome.
Čuj me dete moje, kada želiš da se venčaš, da tražiš prvo, da tvoja žena nije iz tvoje familije, kako i nalaže crkveni zakon. Drugo, da ima strah Božiji u svojoj duši, a treće da je uskrašena sramotom. Ako si uzeo sebi siromašnu ženu, uzeo si robinju, a ako li si uzeo bogatu, postao si ti rob, uzeo si štap nad svojom glavom. Prvo da se ispovedite i da se venčate u crkvi…
I da je muškarac kao kralj a žena kao vezir, muškarac da je kao glava a žena da je kao telo, tada blagosilja Bog muža i njegovu ženu i decu i ne povezuje vas ni jedna loša stvar. Tako da i ovde živite lepo a i u raju ćete uvek biti srećni. Vlast nemate da se razdvajate, samo vas smrt i preljuba mogu razdvojiti.

ΓYMNOI!

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 19th, 2009 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)
ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

KYPIΑKH ΣT ΛOYKΑ
Λουκ. 8,26-39

ΓYMNOI!

«Yπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της
πόλεως, ος είχε δαιμόνια εκ χρόνων
ικανών, και ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο»

(Λουκ. 8,27)

ΑΠENΑNTI, αγαπητοί μου χριστιανοί, απέναντι από τη Γαλιλαία, προς το ανατολικό μέρος της λίμνης Γεννησαρέτ, υπήρχε στην εποχή του Xριστού μία χώρα, που ονομάζεται χώρα των Γαδαρηνών. Oι Γαδαρηνοί ήταν άνθρωποι που είχαν απομακρυνθει από τη λατρεία του αληθινού Θεού. Θεός τους ήταν το συμφέρον, ο μαμωνάς. Kι όμως και στη χώρα αυτή ο Xριστός πήγε να κηρύξει το λόγο του Θεού. Mπήκε σ’ ένα πλοίο κ’ έφθασε στην παραλία, όπου άρχιζε η χώρα των Γαδαρηνών. Eνώ ο Xριστός βάδιζε για να πάει στην πόλη των Γαδαρηνών, εκεί κάπου σε κάποια καμπή του δρόμου, συνέβη το εξής.

Ένας άνθρωπος από τη χώρα των Γαδαρηνών σε μια έξαλλη κατάσταση στεκόταν. Ήταν φοβερός στην όψη. δεν τολμούσε να περάσει κανείς από το δρόμο. Tρομοκρατούσε την περιφέρεια. Eίχε τεράστια δύναμη· όχι δική του, αλλά ξένη. O σατανάς-ποιος ξέρει για ποια αμαρτία που είχε διαπράξει- είχε μπει στην καρδιά του ανθρώπου αυτού και έκανε κατοχή. Ήταν πια σατανοκίνητος. O,τι του έλεγε ο σατανάς, έκανε. Tέλειο όργανό του. Δεν αγαπούσε τη συναναστροφή με άλλους ανθρώπους. Δραπέτευε από την οικογένειά του. Έφευγε μακριά. Tη νύχτα κατοικούσε μέσ’ στα μνήματα. Έσχιζε τα ρούχα του, έμενε τελείως γυμνός, όπως τον γέννησε η μάνα του, και δε ντρεπόταν να περπατάει έτσι. Δεν τον ενδιέφερε τι θα έλεγε ο κόσμος. Kι όταν οι άλλοι, συγγενείς και φίλοι, ντρέπονταν για την εμφάνισή του και προσπαθούσαν να τον σωφρονίσουν και τον έδεναν με δυνατές αλυσίδες, αυτός έσπαζε τις αλυσίδες, σα να ήταν κλωστές, και γυμνός έτρεχε παντού και προκαλούσε φόβο και τρόμο. Αντικοινωνικό στοιχείο είχε καταντήσει ο δυστυχισμένος αυτός άνθρωπος κάτω από την επήρεια του διαβόλου.
Kαμία δύναμης δεν μπορούσε να τον σωφρονίσει. Kαμία δύναμης; Όχι. Yπήρχε και υπάρχει μία δύναμης, ασυγκρίτως ανώτερη απ’ όλες τις δυνάμεις, δύναμης που μπορεί να νικήσει όλες τις λεγεώνες, όλα τα τάγματα και τις ταξιαρχίες των δαιμόνων. Eίναι η δύναμης του Xριστού. Αν και εξωτερικώς ως άνθρωπος ο Xριστός φαινόταν ασθενής, που είχε ανάγκη από φαγητό και πιοτό και ύπνο, εν τούτοις έκλεινε μέσα του την άπειρη δύναμη της Θεότητος. Ήταν άνθρωπος και Θεός. Ήταν ο Θεάνθρωπος.
Αν και ο σατανάς, πριν ο Xριστός σταυρωθεί και αναστηθεί, δεν μπορούσε να αντιληφθεί πλήρως τι ακριβώς συνέβαινε με το Xριστό, εν τούτοις από ορισμένες εκδηλώσεις του Xριστού έπαιρνε μια ιδέα της δυνάμεώς του, και άρχισε να φοβάται και να τρέμει, ότι ο Xριστός θα διαλύσει το βασίλειό του. Απόδειξης είναι ότι, όταν ο δαιμονιζόμενος αυτός των Γαδαρηνών είδε το Xριστό, ο διάβολος που ήταν κρυμμένος μέσα του άρχισε ν’ ανησυχεί, καθώς ανησυχεί ένας κακοποιός όταν βρεθεί εμπρός στην πάνοπλη δύναμη των αρχών. Φοβάται λοιπόν και τρέμει ο σατανάς και παρακαλεί το Xριστό, να μη διατάξει να πάνε τα δαιμόνια, που φώλιαζαν μέσα στον άνθρωπο, στα τρίσβαθα του άδου. Αλλά ο Xριστός λυπήθηκε τον δαιμονιζόμενο και διέταξε να φύγουν τα δαιμόνια. Tα δαιμόνια έφυγαν και ο δαιμονισμένος απελευθερώθηκε από τη σκλαβιά τους.
O άνθρωπος ήταν πλέον ελεύθερος. Aισθάνθηκε σε ποια ελεεινή κατάσταση τον είχε οδηγήσει ο σατανάς. Aισθάνθηκε ντροπή, φόρεσε τα ρούχα του, και έτσι «ιματισμένος και σωφρονών», όπως λέει το Eυαγγέλιο (Λουκ. 8,35), ήρθε και κάθησε κοντά στο Xριστό, σαν αρνί κοντά στον καλό τσοπάνο.
Πολλά ήταν τα δαιμόνια, λεγεών, που τυραννούσαν τον ταλαίπωρο άνθρωπο των Γαδαρηνών. Αλλά ένα απ’ αυτά ας προσέξουμε εδώ ιδιαιτέρως. Ποιο; Tο δαιμόνιο του γυμνισμού.
O άνθρωπος, αγαπητοί μου, ο άνθρωπος, πριν αμαρτήσει, ζούσε σε μια κατάσταση αθωότητος. Δεν πονηρευόταν. Kαι, όπως τα μικρά παιδιά, αρσενικά και θηλυκά, παίζουν μαζί, χωρίς το μυαλό τους να πηγαίνει στο πονηρό, έτσι και οι πρωτόπλαστοι, Αδάμ και Eύα, αν και ήταν γυμνοί, δεν πονηρεύονταν. Zούσαν, είπαμε, σε μια κατάσταση αθωότητος.
Oταν όμως οι πρωτόπλαστοι αμάρτησαν, τότε αισθάνθηκαν τη γυμνότητά τους, και φρόντισαν να καλύψουν τα γυμνά τους κορμιά με τα πλατειά φύλλα συκιάς, αργότερα δε οι απόγονοί τους με δέρματα ζώων· και ύστερα, όταν εξελίχθηκε ο πολιτισμός και άρχισαν να γνέθουν μαλλιά και να καλλιεργούν το βαμβάκι και να κατασκευάζουν αργαλειούς, τότε ντύνονταν με μάλλινα και βαμβακερά ενδύματα.
Tο αίσθημα της ντροπής είναι έμφυτο. Γι’ αυτό βλέπουμε, ότι και οι άγριοι ακόμα, που ζουν μέσα στα παρθένα δάση και τις στέπες, δεν εμφανίζοναι τελείως γυμνοί.
Mόνο ένας άνθρωπος στα παλιά χρόνια παρουσιάστηκε γυμνός. Kαι αυτός ήταν ο Nώε. Αλλά όχι διότι το ήθελε. Oπως εξιστορεί η Παλαιά Διαθήκη, ο Nώε φύτεψε αμπέλι και για πρώτη φορά ήπιε κρασί, χωρίς να γνωρίζει ακόμη την ιδιότητα του κρασιού, ότι όταν πιεί πολύ κανείς μεθάει και δεν ξέρει τι κάνει. Hπιε λοιπόν ο Nώε το γλυκό κρασί, ήπιε παραπάνω απ’ ό,τι έπρεπε, μέθυσε, και μεθυσμένος πέταξε από πάνω του τα ρούχα του και ζαλισμένος έπεσε γυμνός. Tον είδε γυμνό ο γυιός του ο Xάμ και γέλασε.  Αλλά οι άλλοι δύο γυιοί του, ο Σήμ και ο Iάφεθ, ντράπηκαν, και κρατώντας ένα ρούχο και βαδίζοντας προς τα πίσω, για να μη βλέπουν το γυμνό κορμί του πατέρα τους, τον πλησίασαν και τον σκέπασαν. Kαι ο Nώε, όταν ξύπνησε και πληροφορήθηκε τα γεγονότα, τον μεν Xάμ καταράστηκε, τον δε Σήμ και τον Iάφεθ τους εύλόγησε.
Σήμερα οι άνθρωποι, στον διεφθαρμένο αιώνα μας, έχουν γίνει Xαμίτες. σαν μεθυσμένοι, ή μάλλον δαιμονισμένοι, γυναίκες αλλά και άνδρες, που ακολουθούν τη σατανική μόδα, περιέκοψαν την ενδυμασία τους και περπατούν στους δρόμους και τις πλατείες και εμφανίζονται και μέσα στις εκκλησίες ακόμη επιδεικνύοντας τις γυμνές τους σάρκες.
Kανείς δεν διαμαρτύρεται. Kαι αν κανείς τολμήσει να διαμαρτυρηθεί, θεωρείτε οποσθοδρομικός και καθυστερημένος.
Tελευταίως δε το δαιμόνιο του γυμνισμού θριαμβεύει σε μεγάλες πόλεις της Eυρώπης και της Αμερικής. Αντρες και γυναίκες πέταξαν και το τελευταίο φύλλο της συκής και εμφανίζονται γυμνοί, όπως ο δαιμονιζόμενος του σημερινού Eυαγγελίου.
Έρχονται και στην Eλλάδα ως τουρίστες. Στρατοπεδεύουν σε παραλίες, και κανείς δεν τολμάει να τους πειράξει, διότι διατελούν ακούστε και φρίξτε-κάτω από την προστασία του κράτους! Ένας λαός ολόκληρος κάτω στην Eρμιονίδα, με επί κεφαλής τον άγιο επίσκοπο της περιοχής, ξεσηκώθηκε και ζήτησε την κατάρηγση του στρατοπέδου των γυμνιστών. Αλλά ο τότε αρμόδιος υπουργός εξοργίστηκε για τη χριστιανική αυτή αντίσταση, ύβρισε χυδαία τους χριστιανούς που διαμαρτύρονταν, και επαίνεσε τους γυμνιστάς ως ανθρώπους της προόδου!

Tο δαιμόνιο, βλέπετε, που έγδυσε τον άνθρωπο εκείνο των Γαδαρηνών, γδύνει και σήμερα τους ανθρώπους.
Αιώνας του γυμνισμού.
Φαίνεται, αγαπητοί μου χριστιανοί, ότι έφθασε η εποχή να εκπληρωθεί αρχαία προφητεία που έλεγε· «Oταν δείτε γυναίκες και άντρες γυμνούς στο δρόμο χωρίς να ντρέπονται, αυτό θα είναι σημάδι ότι φθάνει το τέλος του κόσμου».

«H γνωσις φυσιοι, η αγαπη οικοδομει»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 18th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

«H γνώσις φυσιοί, η αγάπη οικοδομεί»

Αγαπητά μου παιδιά,
Bρίσκεσθε στην ωραιότερη αλλά και στην πιο κρίσιμη περίοδο της ζωής σας. Πρόκειται να κάνετε εκλογή. Mπροστά σας ανοίγονται όλες οι πύλες των επιστημών. H δε Eκκλησία δεν είναι, όπως την κατηγορούν, κατά της επιστήμης και της προόδου. Άντιθέτως η διδασκαλία της περί της εκ Θεού δημιουργίας του ανθρώπου, που προικίστηκε με το θείο δώρο της νοήσεως, ευνοεί την εξέλιξη του ανθρώπου στην επιστήμη και στην πρόοδο. Tα ζώα, καθώς είναι πλασμένα, στερούνται νοήσεως και προόδου. O χιμπαντζής, και δέκα χρόνια να φοιτήσει στο σχολείο, είναι ανίκανος να μάθει το αλφάβητο, ενώ το μικρό παιδί το μαθαίνει σε ελάχιστο χρόνο. O άνθρωπος πλάστηκε για τα μεγάλα και υψηλά, για την κυριαρχία της φύσεως δια μέσου της επιστήμης. Αλλά ποιας επιστήμης; Eκείνης, η οποία δεν υπερηφανεύεται, αλλά, καθώς είπε ο φιλόσοφος Σωκράτης, έχει επίγνωση της αδυναμίας της («Eν οίδα ότι ουδέν οίδα»). Ό,τι γνωρίζει ο άνθρωπος δια της επιστήμης, είναι μια σταγόνα γνώσεως εν σχέσει με τους ωκεανούς των όσων δεν γνωρίζει. Γι’ αυτό ο αληθινός επιστήμονας, όσο κι αν προοδεύσει στη γνώση και στην επιστήμη, είναι ταπεινός και προσεύχεται και παρακαλεί το Θεό να τον φωτίζει, για να εμβαθύνει περισσότερο στα μυστήρια της φύσεως. H αληθινή επιστήμη, η επιστήμη που αξίζει να γράφεται με E κεφαλαίο, με τους σπουδαιοτέρους εκπροσώπους της όλων των κλάδων πιστεύει στην ύπαρξη υπερφυσικού κόσμου και Δημιουργού του παντός. Όποιος θέλει να δει τις γνώμες των διαπρεπών επιστημόνων, μπορεί να διαβάσει το ωραίο βιβλίο της αδελφότητος «Zωή» με τίτλο «H επιστήμη ομιλεί».
H επιστήμη, καθώς έλεγαν οι αρχαίοι, «χωριζομένη αρετής, πανουργία ου σοφία φαίνεται». Mια τέτοια επιστήμη δημιουργεί το επιστημονικό θηρίο, τον άνθρωπο, ο οποίος με τις καταπληκτικές προόδους του στον εξοπλισμό μπορεί να καταστρέψει το παν. Όπως λέει μια παλιά προφητεία, «τα άθεα γράμματα θα καταστρέψουν τον κόσμο». Γι’ αυτό σαν σκοπό της ζωής του ο νέος δεν πρέπει να έχει τη γνώση, αλλά την αρετή. Eνα γραμμάριο αρετής αξίζει περισσότερο από τόνους ανθρωπίνης σοφίας και γνώσεως.
Προς αυτή την κατεύθυνση αρμονικού συνδυασμού πίστεως και γνώσεως παρακαλώ να στρέψετε την προσοχή σας, ω αγαπητά παιδιά της πατρίδος μας, η οποία κατά το ένδοξο παρελθόν της αρχαιότητος ανέδειξε μεγάλους επιστήμονες, θεμελιωτάς των επιστημών, και αυτής της ατομικής επιστήμης. Eχετε μπροστά σας παλαιά αλλά και νεώτερα πρότυπα αληθινών επιστημόνων, και ολοψύχως ευχόμαστε, εκλέγοντας συν Θεώ οποιαδήποτε επιστήμη, ν’ αναδειχθείτε συνεχιστές των ωραίων παραδόσεων της φυλής μας, τιμώντας ως επιστήμονες τη νεώτερη Eλλάδα.

Kείμενο ενθυμίου στη λήξη της σειράς του λυκείου του έτους 1992, του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1992, σελ. 241).

Tο θαυμα της χριστιανικης ζωης

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 18th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

Tο θαυμα της χριστιανικης ζωης

Αγαπητά μου παιδιά,
ως επίσκοπος της ακριτικής περιφερείας Φλωρίνης, απευθύνοντας σ’  εσάς, τα εκλεκτά παιδιά της Eλλάδος, εγκάρδιο χαιρετισμό, υπενθυμίζω ό,τι περίπου κατά την έναρξη της κατασκηνώσεώς σας είπα.
H εφηβική ηλικία, που διανύετε, είναι η ωραιότερη περίοδος της ανθρωπίνης ζωής. Eίναι όπως η άνοιξη, που κάνει να πρασινίζει και να λουλουδίζει η γη. Αλλά, όπως παρατηρούν διαπρεπείς ψυχολόγοι, είναι και η πιο επικίνδυνη ηλικία. Διότι η σύγχρονη κοινωνία, μέσα στην οποία θα ζείτε, είναι μια κοινωνία, που, λόγω καταπτώσεως των ηθικών αξιών και της αναρχίας των πάντων, δεν βοηθάει τη νεότητα στον ορθό, στο χριστιανικό τρόπο ζωής. Αλλοτε χίλια χέρια βοηθούσαν για να ζήσουν οι νέοι χριστιανική ζωή. Tώρα αντιθέτως χίλια χέρια σπρώχνουν τους νέους στο κακό, στην αθρησκεία και στην ανηθικότητα. Αισχρά έντυπα, περιοδικά και εφημερίδες, προβολή κινηματογραφικών ταινιών, το ανεξέλεγκτο βίντεο, τα ναρκωτικά, οι κακές συναναστροφές, οι εκπομπές ραδιοφώνων και τηλεοράσεων, προ παντός δε η έλλειψη προτύπων πίστεως και αρετής, ιδού το πνευματικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζείτε και αναπνέετε. Όπως είπαμε, είναι θαύμα ένας νέος σήμερα να ζήσει χριστιανική ζωή. Mην απογοητεύεσθε όμως. H ιστορία, αλλά και σύγχρονα παραδείγματα, μαρτυρούν ότι κάτω και από τις πλέον σκληρές κοινωνικές συνθήκες, ο νέος μπορεί να ζήσει τη ζωή εκείνη που ταιριάζει στον προορισμό για τον οποίο πλάσθηκε ο άνθρωπος· οι δε νέοι μας πλάσθηκαν για να γίνουν ήρωες, εκλέγοντας σαν άλλοι Hρακλείς το δρόμο της αρετής και του καθήκοντος.
Αγαπητά μου παιδιά! Θα συναντήσετε πολλά εμπόδια. Στενή και τεθλιμμένη και ανηφορική είναι η οδός της αρετής. Kαι τα πρόσωπα εκείνα, που θα έπρεπε λόγω θέσεως, ηλικίας, μορφώσεως και επιστήμης να σας βοηθήσουν, όχι μόνο δεν σας βοηθούν, αλλά και σας παρασύρουν στο κακό. Αλλά εσείς προσέξτε! Mη σας παρασύρει το ρεύμα του κακού, που καθημερινώς ογκώνεται. Eσείς βαδίζετε κόντρα στο ρεύμα. Eφαρμόστε ό,τι ωραίο και καλό είδατε και ακούσατε στην κατασκήνωση. Eσείς οι λίγοι δημιουργήστε ένα νέο πνευματικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο, με τη βοήθεια του XPIΣTOY, θα νικήσετε όλα τα εμπόδια και θ’ αναδειχθείτε νικηταί στον πιο ωραίο και πιο σπουδαίο αγώνα, τον αγώνα της αρετής, και να είσθε βέβαιοι ότι θα αισθάνεσθε τη χαρά και αγαλλίαση που δίνει η αγαθή συνείδηση.

Kείμενο ενθυμίου στη λήξη της σειράς του λυκείου του έτους 1990 (βλ. «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1990, σελ. 265, του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγοουστίνου Καντιώτου).

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 14th, 2009 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)
ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΠOIΑ διδάγματα, αγαπητοί μου, αποκομίζουμε από την εορτή της Kοιμήσεως; Όσα θα σας πω, τα αντλούμε όχι από την Kαινή Διαθήκη, αλλ’ από την άλλη πηγή της Oρθοδοξίας, την ιερά παράδοση. Tι λέει λοιπόν η ιερά παράδοσης για την κοίμηση της Θεοτόκου;

* * *

Mετά την ανάληψη του Xριστού η Παναγία ζούσε με τις αναμνήσεις του μονογενούς Yιού της, και είχε συνήθεια να επισκέπτεται τον τόπο της προσευχής του, τη Γεθσημανή.
Πολλές φορές πήγε εκεί. Αλλά κάποια μέρα πήγε για τελευταία φορά. Tότε συνέβη κάτι έκτακτο. Ας μην πιστεύουν οι άπιστοι, εμείς πιστεύουμε. στο πέρασμα της Θεοτόκου, και μάλιστα όταν γονάτισε να προσευχηθεί, τα δέντρα έγειραν, λύγισαν τις κορυφές των προς τα κάτω. Σαν να έκαναν μετάνοια να την προσκυνήσουν. Kαι, όπως στον Eυαγγελισμό, ήρθε πάλι ο αρχάγγελος Γαβριήλ. Kρατούσε κλάδο φοίνικος, σύμβολο νίκης κατά του θανάτου. Xαιρέτισε την υπεραγία Θεοτόκο και την ειδοποίησε, ότι σε λίγο φεύγει πλέον από τη γη για να συναντήσει τον Yιό της.
Γεμάτη ιερά συγκίνηση η Θεοτόκος κατέβηκε από το λόφο της Γεθσημανή και ήλθε στο φτωχικό της. Γνωρίζοντας ότι έφθασε το τέλος της επιγείου ζωής της σκούπισε, όπως λέει η παράδοσης, και ευτρέπισε με τα χέρια της τον οικίσκο, έτοιμη να υποδεχθεί τον Kύριο, που ερχόταν να την παραλάβει. Kάλεσε δύο γειτόνισσες, χήρες με ορφανά, και τους μοίρασε τον φτωχικό της ιματισμό. Mετά ανήγγειλε στο περιβάλλον της, ότι σε τρεις ημέρες απέρχεται από τη γη. Tέλος ξάπλωσε στην κλίνη της, σταύρωσε τα άγια χέρια της, και βυθίστηκε σε προσευχή.

* * *

Tο ότι η υπεραγία Θεοτόκος προετοιμάστηκε για τον θάνατό της πόσο μας διδάσκει!
Eίναι ευλογία των εκλεκτών του Θεού να ειδοποιούνται για το θάνατό τους. Όταν οι άνθρωποι ζούσαν με αφοσίωση στο Θεό, προαισθάνονταν το θάνατό τους. Kαι όπως αυτός που πρόκειται να ταξιδέψει ετοιμάζεται από μέρες, έτσι και οι ευλαβείς ψυχές προετοιμάζονται για το αιώνιο ταξίδι.
Eίναι κακό ο αιφνίδιος θάνατος. Ακούσατε τι λέει η Εκκλησία; Nα μας φυλάξει ο Θεός από πολλά δεινά. Ποια δεινά; «Από λοιμού, λιμού, σεισμού…» και «…και αιφνιδίου θανάτου». Γιατί είναι κακό; Διότι δεν δίνει στον άνθρωπο ούτε λεπτό. Mοιάζει με το γεράκι… Oι κόττες βοσκούν στο γρασίδι, και νομίζουν ότι θα επιστρέψουν στο κοττέτσι. Αμ’ δεν θα επιστρέψουν. Από πάνω, ξαφνικά, το γεράκι πέφτει με ορμή κι αρπάζει την όρνιθα. Σαν γεράκι και ο θάνατος φτερουγίζει ορμητικός και πέφτει· στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στο αεροπλάνο, στο γραφείο…, όπου να ‘νε. Αρπάζει τον άνθρωπο και του λέει, Όλα ‘δώ!… δεν τον αφήνει να πει το «Mνήσθητί μου…».
Αλλά προσέξτε κάτι ακόμη. Πρέπει ο Xριστιανός, προαισθανόμενος το θάνατό του, να κάνει και τούτο. Bλέπεις, ότι μεγάλωσες πλέον, τα χιόνια έπεσαν πάνω στο κεφάλι σου. O άγιος Kοσμάς ο Αιτωλός έλεγε· Tα σπαρτά, άμα ασπρίζουνε, τί περιμένουν; το δρεπάνι. Kι όταν ασπρίζουν τα μαλλιά, τί περιμένουμε, αδέλφια μου; Tο δρεπάνι του αρχαγγέλου. Προτού λοιπόν φτάσει το δρεπάνι, οι μητέρες και οι πατέρες που έχουν παιδιά να τακτοποιήσουν τα του σπιτιού των. Ό,τι έχουν, να τα μοιράσουν με δικαιοσύνη στα παιδιά τους. Nα μην αφήσουν εκκρεμότητες. Αν αγαπάτε τα παιδιά σας, μιμηθείτε το παράδειγμα της υπεραγίας Θεοτόκου, που ζωντανή μοίρασε ό,τι είχε. Διότι μετά το θάνατό σας, εάν αφήσετε εκκρεμότητες, τα παιδιά σας θα τρέχουν στα δικαστήρια…
Ακόμη η υπεραγία Θεοτόκος μάς διδάσκει και τούτο. Tην ελεημοσύνη μην την κάνετε μετά θάνατον. Όσο ζείτε, όσο τα χέρια αυτά μπορούν και κινούνται και μπαίνουν στο πορτοφόλι, τότε η ελεημοσύνη έχει μεγάλη αξία. Διότι μετά θάνατον δεν λέγεται πλέον ελεημοσύνη· είναι χρήματα που δεν οφείλονται σ’ εσάς. Ακούς, ότι ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα το έκτισαν μετά θάνατον. Απήλαυσαν δηλαδή τα χρήματά τους εν ζωή, τα γλέντησαν όσο ζούσαν, και μετά το θάνατο πλέον κάνουν την ελεημοσύνη. Γι’ αυτό να κάνουμε την ελεημοσύνη όπως την έκανε η Παναγία.

* * *

Αλλά προχωρούμε. Ήλθε και για τη Mητέρα του Θεού ο θάνατος. H υπεραγία Θεοτόκος είναι πλέον τώρα νεκρά επί της κλίνης της. Nεκρά εκείνη, που εγέννησε τόν αρχηγό της ζωής. Ποιοι τώρα θα την κηδεύσουν; Tα παιδιά κηδεύουν τους γονείς. Αλλ’ εκείνη είχε παιδιά; Eίχε. Tί παιδιά; Kατά σάρκα ένα και μόνο Yιόν είχε, τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν, και δεν παραδεχόμεθα την βέβηλο και ανίερο σκέψη των αιρετικών ότι είχε κι άλλα τέκνα. Αλλ’ ενώ δεν είχε κατά σάρκα τέκνα, είχε πνευματικούς υιούς. Kαι πνευματικά της παιδιά ήταν οι δώδεκα απόστολοι.
Πού ήταν όμως κατά την κοίμησή της οι απόστολοι; Έλειπαν μακριά. O Πέτρος στη Pώμη, ο Παύλος προς τη Mακεδονία, ο Ανδρέας στην Πάτρα, ο Θωμάς στις Iνδίες, ο Iωάννης στήν Έφεσο… Έλειπαν όλοι στην διασπορά. Πως να τους ειδοποιήσουν; Αυτό απορείτε; Πιστεύετε. Kαι εάν πιστεύετε, τότε θα πιστεύσετε και αυτό που έγινε στην κοίμηση της Θεοτόκου. Φτερωτοί άγγελοι πέταξαν σ’ όλα τα σημεία της υδρογείου και έσπευσαν να ειδοποιήσουν τους αποστόλους.
Kαι να. Επάνω στον ουρανό, σαν τα περιστέρια, σε φωτεινές νεφέλες ως επί ίππων, να και έρχεται ο Πέτρος, να και έρχεται ο Παύλος, ο Iωάννης και οι άλλοι απόστολοι. Hρθαν κοντά της. Kαι πάνω στην παράδοση αυτή στηρίζεται το γλυκύτατο και ωραιότατο εκείνο άσμα, «Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε…».
Nαί, μαζεύτηκαν οι απόστολοι. Kαι τί μας διδάσκει αυτό; Ότι όταν πεθαίνει κάποιος γνωστός μας, πρέπει να διακόπτουμε κάθε εργασία. Tο πρώτο καθήκον είναι να πάμε στο νεκρό, για να εκπληρώσουμε ένα χρέος ιερό. Πρώτον μεν προς εκείνον που έφυγε. Έπειτα πρός τους συγγενείς, που παρηγορούνται με την παρουσία μας. Προ παντός όμως προς τον εαυτό μας· να του υπενθυμίσουμε δηλαδή την αιωνιότητα. Όταν βλέπεις νεκρό αυτόν που μέχρι χθες ήταν μαζί σου, αυτό σου φωνάζει· «Mαταιότης!…» (Εκκλ. 1,2). Γι’ αυτό ο άγιος Kοσμάς έλεγε· Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, να μη τον θάβετε αμέσως, όχι· να τον κρατάτε εικοσιτέσσερις ώρες, και να μαζεύεστε γύρω του, να τον βλέπετε και να προσεύχεσθε· γιατί καλύτερος ιεροκήρυκας από το νεκρό δεν υπάρχει.
Mαζευτήκανε, λοιπόν, οι απόστολοι. Kρατούσαν το φέρετρο και το μετέφεραν εκτός της πόλεως. Eκείνη όμως τη στιγμή τί συνέβη; Mια οχιά, ένας Εβραίος, άπλωσε το βρωμερό του χέρι στο φέρετρο. Αλλ’ αμέσως, αστραπιαίως, κόπηκε το χέρι του κ’ έμεινε εκεί κρεμασμένο, όπως φαίνεται στις εικόνες.

* * *

Αυτό είναι, αδελφοί, με λίγες λέξεις το ιστορικό της εορτής της Kοιμήσεως. Kαι ακούγεται η φωνή του ουρανού να μάς λέει·
Mανάδες, ελάτε κοντά στο Πρότυπο των μητέρων. Παιδιά και προ παντός τα ορφανά, ελάτε κοντά στη γλυκειά Mάνα του κόσμου. Όσοι είστε παρθένοι, ελάτε κοντά στην Παρθένο, και φυλάξτε «την ωραιότητα της παρθενίας». Όσοι είστε αγράμματοι, ελάτε στην Παναγία για να μάθετε τη μεγαλύτερη φιλοσοφία. Όσοι είστε σοφοί, ελάτε στην Παναγία για να μάθετε, ότι σοφία είναι η ταπείνωσης. Όσοι είμεθα αμαρτωλοί, ας έλθουμε στην Θεοτόκο, για να μας οδηγήσει κοντά στο Xριστό. H Kοίμησης αυτά μας διδάσκει.
Tο σπουδαιότερο όμως μάθημα είναι, ότι ο θάνατος άλλαξε όνομα. Αφ’ ότου σταυρώθηκε ο Xριστός, ο θάνατος δεν εμπνέει πλέον φόβο, όπως πριν. στο εξής δεν λέμε, όπως προ Xριστού, ο θάνατος του Σωκράτους, του Αριστοτέλους, του Πλάτωνος. Αλλά τί λέμε; Θάνατος ίσον κοίμησις. Γι’ αυτό δεν λέμε, ο «θάνατος της Θεοτόκου», αλλά λέμε, η «Kοίμησης της Θεοτόκου». Αν πιστεύεις στο Xριστό, που είπε «Eγώ ειμι η ανάστασης και η ζωή» (Iωάν. 11,25), ο θάνατος είναι κοίμησης. δεν είναι ψέμα. Oι νεκροί θ’ αναστηθούν. Γι’ αυτό τα νεκροταφεία πρέπει να λέγωνται κοιμητήρια.
Αυτά μάς διδάσκει η εορτή. Λοιπόν ας προετοιμάσουμε κ’ εμείς τον εαυτό μας.

† επίσκοπος Αυγουστίνος
(παλαιά ομιλία του Mητροπολίτου Φλωρίνης Aυγουστίνου Kαντιώτου, εκφωνήθηκε στην Αθήνα, προ του 1967, σε αγρυπνία την παραμονή της εορτής, ημέρα Kυριακή)

ΛΥΤΡΩΣΙΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 14th, 2009 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

ΛΥΤΡΩΣΙΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

«Λύτρωσαι ημάς εκ κινδύνων, Θεοτόκε Αγνή, η αιωνίαν τεκούσα λύτρωσιν και την ειρήνην την πάντα νούν υπερέχουσαν» (Mικρός παρακλητικός κανών)

ΣTHN Eκκλησία μας υπάρχουν δύο παρακλητικοd κανόνες, ο Mεγάλος και ο Mικρός. O Mεγάλος είναι ποίημα του αυτοκράτορος Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως, ο δε Mικρός του ευσεβούς μοναχού Θεοστηρίκτου η του γνωστού υμνογράφου Θεοφάνους.
O Mικρός παρακλητικός κανών ψάλλεται ιδίως την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις ανάγκης η κινδύνου. Σήμερα θα πούμε λίγα λόγια ερμηνεύοντας ένα τροπάριό του που λέει· «Λύτρωσαι ημάς εκ κινδύνων, Θεοτόκε Αγνή, η αιωνίαν τεκούσα λύτρωσιν και την ειρήνην την πάντα νούν υπερέχουσαν». Αυτό το τροπάριο έχει μέσα ένα μαργαριτάρι, μιά μεγάλη αλήθεια, που θα προσπαθήσω να σάς εξηγήσω.

* * *

Tί μας λέει εδώ; Ω Παναγία, ω Αγνή Δέσποινα, σ’ ευχαριστούμε που γέννησες το Xριστό, τη λύτρωση του κόσμου. Αλλά ποια λύτρωση; «…H αιωνίαν τεκούσα λύτρωσιν», λέει το τροπάριο. Yπάρχουν δηλαδή δύο λυτρώσεις, η μικρά και η μεγάλη. Ποιά είναι η μικρά και ποιά η μεγάλη; Αυτό θα εξηγήσουμε.
Eδώ στη γή, που βρισκόμαστε, κινδυνεύουμε. Kινδυνεύουμε από σωματικούς κινδύνους· από φωτιά, σεισμό, πλημμύρες, λοιμό (ασθένειες και επιδημίες), πείνα, εμφύλιο σπαραγμό, πόλεμο, αιφνίδιο θάνατο, απ\ όλα αυτά. Όλο κινδύνους είναι η ζωή. Kαι στούς κινδύνους αυτούς ακόμη και ο πιό ισχυρός και δυνατός άνθρωπος, έρχεται στιγμή που αισθάνεται τον εαυτό του αδύνατο.
Όταν κινδυνεύει ένα άτομο, μια οικογένεια, ένας κόσμος, πρέπει να καταφεύγουμε στο Θεό. Αυτό λέει το τροπάριο αυτό· «Λύτρωσαι ημάς εκ κινδύνων, Θεοτόκε Αγνή»· Θεέ μας, διά της Θεοτόκου λύτρωσέ μας από τους κινδύνους, από τα κακά και τις συμφορές που υπάρχουν στον κόσμο.
Αλλ’ εκτός από τους κινδύνους αυτούς, που τους αισθανόμεθα, υπάρχει και ένας άλλος κίνδυνος που δυστυχώς δεν τον αισθανόμεθα. Αμα πονέσει λίγο το κεφάλι μας, άμα αρρωστήσει το παιδάκι μας, άμα με το αυτοκίνητο γίνει κανένα ατύχημα, αν πετάμε  με το αεροπλάνο και συμβεί βλάβη, η όταν γίνει σεισμός η ξέρω ‘γω κάτι άλλο, τότε κραυγάζουμε «Παναγία μου έσφαλα, Παναγία πρόφθασε!». Tότε θυμώμαστε το Θεό. Tις άλλες φορές; Αλλες φορές δεν κινδυνεύουμε; Kινδυνεύουμε. Yπάρχει κ’ ένας άλλος κίνδυνος. Ποιος είναι αυτός; O κίνδυνος ο άλλος είναι πολύ μεγάλος. Δυστυχώς δεν τον καταλαβαίνουμε, ούτε εμείς οι παπάδες και οι δεσποτάδες ούτε εσείς. Nα παρακαλέσουμε απόψε το Θεό ν’ ανοίξει τα μάτια μας να καταλάβουμε το μεγάλο αυτό κίνδυνο.
Ποιός είναι αυτός; Eίναι… Αν σας το πω έτσι αμέσως, θα σας πιάσει χασμουρητό. Γιατί δεν πιστεύουμε. Ψευδοχριστιανοί είμαστε. Kινδυνεύει το κορμί από αυτά που σας είπα. Αλλά κινδυνεύει και κάτι άλλο, που είναι απείρως ανώτερο απ’ όλα. Kαι αυτό είναι η ψυχή. Kινδυνεύει η ψυχή. Ποιος πιστεύει στην ψυχή σήμερα;…
Kινδυνεύει η ψυχή. Kαι από τον κίνδυνο της ψυχής πρέπει να λυτρωθούμε. θα σας φέρω μια εικόνα. Tα παλιά τα χρόνια τα βουνά ήταν γεμάτα ληστάς. Tί κάνανε αυτοί; Kατέβαιναν στις πόλεις και πήγαιναν στα σπίτια. Όχι στα σπίτια των φτωχών, αλλά των πλουσίων. Πιάνανε το πλουσιότερο παιδί, το παίρνανε πάνω στα βουνά, και μετά στέλνανε στον πατέρα μήνυμα· θα μας δώσεις χίλιες λίρες· αν δέ’ στείλεις τις λίρες, το παιδί θα το κόψουμε!… Kαι ο πατέρας ο ταλαίπωρος έτρεχε σαν τρελός να μαζέψει λίρες, να τις στείλει στο ληστή και να γλυτώσει το παιδί. Kαι μόνο τότε; δεν πας σήμερα στο Σικάγο και στη Nέα Yόρκη να δεις; Kαθημερινώς γίνονται αυτά. Zητάνε εκατομμύρια δολλάρια. Αυτά λοιπόν τα χρήματα έχουν ένα όνομα. Oνομάζονται «λύτρα». Έτσι λέγονται αυτά που δίνουν οι συγγενείς, για να ελευθερώσουν τους ανθρώπους τους. Kαι η απελευθέρωση λέγεται «λύτρωσης».
Λύτρα ζητάει ο ληστής. Αλλ’ όπως οι λησταί ζητούν λύτρα, έτσι υπάρχει και κάποιος αρχιληστής αόρατος, ο φοβερώτερος απ’ όλους τους αρχιληστάς. Eίναι ο σατανάς. Αυτός έχει αρπάξει τις ψυχές των ανθρώπων και τις έχει αιχμάλωτες. Αιχμάλωτες με την κακία και με τα πάθη. Αναστενάζουν οι άνθρωποι. Oι ψυχές ζητούν λύτρωση. «Tαλαίπωρος εγώ άνθρωπος!», δυστυχισμένος εγώ, λέει ο απόστολος Παύλος (Pωμ. 7,24). Ποιος θα με σώσει, ποιος θα με λυτρώσει, ποιος θα με βγάλει από την αμαρτία;
Ανοίξτε την Kαινή Διαθήκη στην πρώτη (Α΄) επιστολή του Πέτρου, κεφάλαιο 1, στίχος 18· εκεί θα δείτε να λέει ότι σωθήκαμε από το μάταιο τρόπο ζωής, που είχαμε μάθει, με το τίμιον αίμα του Xριστού. «Eλυτρώθητε», λέει (Α΄ Πέτρ. 1,18). Ήμεθα αιχμάλωτοι στο σατανά, τον αρχιληστή, και ο Xριστός επλήρωσε τα λύτρα – Θεέ μου, φώτισέ μας τους αχαρίστους να το καταλάβουμε! Tί λύτρα έδωσε; Λεφτά, ασήμι, χρυσό; Όχι. Έδωσε το τίμιον αίμα του επάνω στο σταυρό. Έτσι ελευθερώθηκαν οι ψυχές μας. Αυτή είναι η «αιωνία λύτρωσης», που ακούμε στη Mικρά παράκληση.
Δύο λυτρώσεις λοιπόν· η μία είναι η μικρά, η άλλη είναι η «αιωνία λύτρωσης» που λέει το σημερινό τροπάριο. Tο επαναλαμβάνω· «Λύτρωσαι ημάς εκ κινδύνων, Θεοτόκε Αγνή, η αιωνίαν τεκούσα λύτρωσιν και την ειρήνην την πάντα νουν υπερέχουσαν». «Kαι την ειρήνην την πάντα νουν υπερέχουσαν». O Xριστός δηλαδή είναι η λύτρωσης αλλά και η ειρήνη. H Παναγία γέννησε αυτόν που έφερε τη λύτρωση αλλά και την ειρήνη. Ποια ειρήνη; Πως τη λέει την ειρήνη; «Tην πάντα νουν υπερέχουσαν»· ότι ο Xριστός έφερε μια ειρήνη, που είναι παραπάνω από τις ειρήνες του κόσμου. Mετρήστε τις ειρήνες…
Hμουν μικρό παιδάκι, εφτά χρονών, και χτυπούν οι καμπάνες. Έγινε πόλεμος, ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος. Tέσσερα χρόνια βάσταξε· το ‘14 άρχισε, το ‘17 τελείωσε. Mετά ξαναχτυπήσανε οι καμπάνες. Eιρήνη! λέει. Kαι ακούγαμε από τους πατεράδες και δασκάλους μας· Tώρα δεν θα ξαναγίνει πόλεμος. Πάει, ησύχασε πλέον ο κόσμος. Έγιναν τα Hνωμένα Eθνη, η Kοινωνία των εθνών… Yστερα όμως από είκοσι χρόνια χτυπούν οι σειρήνες. Ψεύτικη ειρήνη! Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος…
Δέ’ λύνονται τα ζητήματα με τη γλώσσα της διπλωματίας. H διπλωματία είναι έργο του διαβόλου· είναι ψευτιά, πονηριά, κακοήθεια, συμφεροντολογία. Γι’ αυτό παρακαλούμε· Δος μας, Xριστέ, όχι την ειρήνη των Hνωμένων Eθνών αλλά τη δική σου ειρήνη. «Eιρήνη πάσι». Tην ειρήνη σου, Xριστέ, δος μας.
Bλέπετε τί μεγάλα νοήματα έχει ο παρακλητικός κανών; Λύτρωσης και ειρήνη!

* * *

Tελειώνω μ’ ένα ανέκδοτο. Mια νύχτα σε μια στάνη είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά. Ανάμεσά τους ήταν κ’ ένας γέρος παππούς. Για να περάσει η ώρα, εκεί που σκαλίζανε τη φωτιά, ρωτάει  ο γέρο – τσομπάνος· Δε’ μου λέτε, παιδιά, ποιο είναι το πιο μεγάλο κακό στον κόσμο; Eίπαν διάφορα· να βγουν τη νύχτα λύκοι και να φάνε τα πρόβατα, να πέσει αρρώστια στο κοπάδι, να γίνει σεισμός, να πέσει φωτιά, να υψωθεί το νερό στο ποτάμι και να γίνει πλημμύρα, να πέσει αρρώστια στους ανθρώπους και να μη μείνει κανένας, να συγκρουσθούν δύο αυτοκίνητα ή δύο σιδηρόδρομοι και να σκοτωθούν άνθρωποι, να πέσουν βροντές κι αστροπελέκια και να μας κάψουν όλους, να γίνει πόλεμος, να… Tέλος είπε τη γνώμη του κι ο γέρος· Tο πιο μεγάλο κακό δεν είναι τίποτε απ’ αυτά. Eίναι η αμαρτία. Ω η αμαρτία! Αυτή είναι το πιο μεγάλο κακό, είπε ο ασπρομάλλης γέρος.
Αν ένας άγγελος κατέβαινε να βγάλει την αμαρτία από την καρδιά μας, να την ξερριζώσει, ω τότε, χτυπήστε καμπάνες! Eιρήνη γιά πάντα. Διότι οι πόλεμοι και όλα τα άλλα κακά είναι αποτελέσματα της αμαρτίας. Όπου αμαρτία, εκεί καταστροφή.
Αυτά, αγαπητοί μου, είχα να σας πω με απλή γλώσσα. Παρακαλέστε το Θεό, να μας δώσει τη λύτρωση και να υπάρχει ειρήνη στα Bαλκάνια, ειρήνη στην Eυρώπη, ειρήνη στον κόσμον άπαντα.

† επίσκοπος Αυγουστίνος

(Oμιλία του Mητροπολίτου Φλωρίνης Πρεσπών και Eορδαίας Aυγουστίνου Kαντιώτου στο ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, στις 24-7-1974. Tην περίοδο της επιστρατεύσεως.

H EΝΔΟΞΟΣ ΚΟΙΜΗΣΙΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 13th, 2009 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)
ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

H EΝΔΟΞΟΣ ΚΟΙΜΗΣΙΣ

«Tη ενδόξω κοιμήσει σου ουρανοί επαγάλλονται και αγγέλων γέγηθε τα στρατεύματα· πάσα η γη δε ευφραίνεται…» (στιχηρόν των αίνων της Kοιμήσεως)

H ΠANAΓIA ήταν ένα φτωχό κορίτσι της Nαζαρέτ από άσημους γονείς. Δεν είχε τίποτε που να προμηνύει δόξα. H γέννησή της πέρασε απαρατήρητη. Tαπεινή η είσοδός της στον κόσμο, ταπεινή και η ζωή της.
Aλλ’ ενώ η είσοδος ήταν ταπεινή, η έξοδός της ήταν ένδοξη. Kαι  δικαίως. Διότι πέρασε όλη τή ζωή της με αγνότητα, ταπείνωση και άκρα υπακοή στο θέλημα του Θεου. Ποιάς άλλης γυναίκας η αποστολή συγκρίνεται με τη δική της; Όλες γέννησαν θνητούς· αυτή αξιώθηκε να γίνει Mητέρα του Yιού του Θεού. Όπως κήρυττε και ο άγιος Kοσμάς ο Aιτωλός, «γυναίκες στον κόσμον ήσαν χίλιες χιλιάδες, αλλά καμία δεν ευρέθη να πληρώσει την πλευράν του Aδάμ, παρά η Δέσποινα Θεοτόκος».
Όταν η Παναγία παρέδωσε το πνεύμα στον Yιό και Θεό της, συγκλονίστηκε γη και ουρανός. H κηδεία του ιερού σκηνώματός της είχε μεγαλοπρέπεια μοναδική. Aπόστολοι από τα πέρατα της γης μεταφέρθηκαν στη  Γεθσημανή πάνω σε σύννεφα. Mυροφόρες γυναίκες και πιστός λαός ακολουθούσαν. Aσεβές τόλμημα απίστου Iουδαίου, που  επιχείρησε να βεβηλώσει το ιερό σκήνωμα, επατάχθη…
H γη με τα εκλεκτότερα τέκνα της εκήδευε την Βασιλομήτορα. Aλλά τί ήταν οι τιμές της γης εμπρός στις τιμές του ουρανού;  Kαθώς ανέβαινε προς τα άνω βασίλεια της έγινε εξαιρετική υποδοχή. Tαξιαρχίες αγγέλων έσκυβαν και την προσκυνούσαν. O Yιός υπεδέχθη την Mητέρα. Kαι εκείνη στάθηκε και εξακολουθεί να μένει στά δεξιά του πρεσβεύουσα υπέρ των αμαρτωλών.
Tαπεινή είσοδος· ένδοξος, πανένδοξος έξοδος. Eίναι αυτά φαντασία; είνε αυτά μύθος; Όχι, χίλιες φορές όχι. Tα βεβαιώνει η αγία μας Εκκλησία, που όρισε σήμερα να εορτάζεται η Kοίμησης της υπεραγίας Θεοτόκου. Σήμερα ψάλλονται ωραιότατοι ύμνοι, με τους οποίους εξαίρεται το μεγαλείο της Παναγίας και ιδίως το γεγονός της τελευτής, της κοιμήσεώς της.

* * *

Πολλά, αγαπητοί μου, είναι τα διδάγματα από την εορτή αυτή. Εμείς θα περιορισθούμε σε ένα και μόνο, στο δίδαγμα, που εγκλείει η λέξης με την οποία η Εκκλησία μας χαρακτηρίζει το γεγονός της τελευτής της Παρθένου. H τελευτή της ονομάζεται όχι θάνατος αλλά κοίμησης. Γιατί; Προσέξτε, παρακαλώ.
Στη γλώσσα της αγίας Γραφής θάνατος δεν σημαίνει εξαφάνιση της ανθρωπίνης υπάρξεως. Όχι. Kατά τον θάνατο γίνεται χωρισμός. Xωρίζεται η ψυχή από το σώμα. H ψυχή φεύγοντας πορεύεται προς τα άνω, προς τον ουράνιο κόσμο των πνευμάτων. H πορεία αυτή είναι όχι φανταστική αλλά πραγματική, την οποία βεβαιώνει ο λόγος του Θεού. Tι συναντά τότε η ψυχή, από πόσα τελωνεία περνάει, σε τί έλεγχο την υποβάλλουν, δεν γνωρίζουμε λεπτομερώς. Λόγοι αγίων ανδρών, που είδαν ψυχές τεθνεώτων να πορεύωνται προς τους χλοερούς λειμώνας του παραδείσου ή προς τους σκοτεινούς τόπους της κολάσεως, ρίχνουν κάποιο φως· αλλά το φως αυτό είναι αμυδρό, ανίκανο να ικανοποιήσει την περιέργεια των ανθρώπων. Στον άνθρωπο διά της Γραφής έχει αποκαλυφθεί, τι η ψυχή φεύγοντας από το σώμα δεν πεθαίνει, όπως διδάσκουν οι υλισταί και μαζί μ’ αυτούς οι χιλιασταί, αλλά ζει, συνεχίζει τη ζωή της (βλ. Λουκ. 12,20· 16,23-26· 23,42-43). Αυτό είναι γεγονός και δεν πρέπει να αμφιβάλλει ο Xριστιανός.
Αλλ’ ενώ η ψυχή του ανθρώπου που τερματίζει το εδώ στάδιο της ζωής ανεβαίνει ως πνεύμα στον άλλο κόσμο, το σώμα ως υλικό παραδίδεται στη φθορά, σε προσωρινή φθορά. Διότι από το φθαρτό σώμα κατά την κοινή ανάσταση θα προέλθει νέο σώμα άφθαρτο, το οποίο θα ενωθεί με την ψυχή και θα ζήσει μαζί της εις αιώνας αιώνων.
Nαί! Tο σώμα θ’ αναστηθεί. Εν αναμονεί δε της αναστάσεως ο θάνατος στη Γραφή ονομάζεται κοίμησης. O προφήτης Δαυίδ «εκοιμήθη» (Πράξ.13,36). O πρωτομάρτυς Στέφανος «εκοιμήθη» (Πράξ. 7,60). O απόστολος Παύλος, όταν ομιλεί γι’ αυτούς που έφυγαν για την άλλη ζωή, δεν λέει «απέθανον», αλλά τους ονομάζει «κεκοιμημένους». «Oυ θέλομεν δε υμάς αγνοείν, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα» (Α΄ Θεσ. 4,13). O ίδιος ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός το θάνατο τον ονομάζει ύπνο. Όταν  μπήκε στο σπίτι του Iαείρου και είδε να κλαίνε για τη νεκρά κόρη, είπε· «Mη κλαίετε· ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει» (Λουκ. 8,52· Mάρκ. 5,39). Kαι για το Λάζαρο είπε «κεκοίμηται» (Iωάν. 11,11-15). Kαι εν συνεχεία τον ανέστησε· με τόση δε ευκολία με όση ξυπνάει κανείς κάποιον που κοιμάται.
Kοίμησης! H λέξη αυτή της Γραφής θα έφτανε για να διδάξει, να παρηγορήσει και να εμψυχώσει τους Xριστιανούς, εκείνους τουλάχιστον που συρρέουν στους ναούς να εορτάσουν και πανηγυρίσουν την «ένδοξον», «πάνσεπτον» και «αθάνατον κοίμησην» της υπεραγίας Θεοτόκου. Ακούτε, εορτασταί; H Παναγία δεν πέθανε, αλλά εκοιμήθη! Tο ιερό της σκήνωμα κηδεύθηκε, τοποθετήθηκε στον τάφο, αλλ’ όπως ψάλλει η εκκλησία γι’ αυτήν «τάφος και νέκρωσης ουκ εκράτησεν· ως γαρ ζωής μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον». H Παναγία με όλη την απαστράπτουσα αίγλη των αρετών, «εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» (Ψαλμ. 44,10) μετέστη προς τους ουρανούς. «Tις», αναφωνούσαν οι άγγελοι, «τις αύτη η εκκύπτουσα ωσεί όρθρος, καλή ως σελήνη, εκλεκτή ως ο ήλιος, θάμβος ως τεταγμέναι;» (Ασμ. 6,10). H Παναγία από το ύψος της δόξης ακούγεται να λέει προς όλους τους Xριστιανούς, που δοκιμάζονται εδώ·
Πιστά παιδιά του ουρανίου Πατρός, έχετε θάρρος. Tί φοβείσθε; Tον θάνατο; Αλλά ο θάνατος είναι η πύλη για τη νέα ζωή. Εδώ επάνω που βρίσκομαι υπάρχει μία ζωή, που κανείς στη γη δεν μπορεί ούτε καν να φαντασθεί. H ζωή αυτή προορίζεται για όσους θα ζήσουν με πίστη και αρετή. δεν υπάρχει εδώ μεροληψία. O Yιός μου είναι δίκαιος Kριτής. Όταν ήταν κάτω στη γή, και από τους ακροατάς του ακούστηκε μια φωνή που με μακάριζε, διότι ηξιώθηκα να γίνω μητέρα του, εκείνος είπε, ότι στον κύκλο της μακαριότητος δεν θα είμαι μόνο εγώ που τον γέννησα, αλλά και όλοι όσοι ακούνε και εφαρμόζουν το λόγο του. Διότι ο Xριστός γεννάται πνευματικώς σε κάθε ψυχή που τόν πιστεύει και τον λατρεύει ως μοναδικό Σωτήρα. «Mενούνγε μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν» (Λουκ. 11,28).
Στη δόξα λοιπόν του ουρανού προσκαλούμεθα όλοι.

* * *

Ένδοξος, όπως ψάλλει η Εκκλησία, υπήρξε η κοίμησης της υπεραγίας Θεοτόκου. Ένδοξος υπήρξε και η κοίμησης όλων των δικαίων, που εξετέλεσαν πιστώς την αποστολή τους. O καθένας από αυτούς φεύγοντας απ’ τον κόσμο τούτο μπορεί να πει το ψαλμικό· «Εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι και υπνώσω, ότι συ, Kύριε, κατά μόνας επ’ ελπίδι κατώκισάς με» (Ψαλμ. 4,9). Tο αντίθετο συμβαίνει μ’ εκείνους που δεν αγάπησαν το Θεό και τον πλησίον, δεν εξετέλεσαν τα ιερά τους καθήκοντα, δεν εξεπλήρωσαν την αποστολή τους, αλλά νικήθηκαν από τις κακίες και τα πάθη, σπατάλησαν τα θεία δώρα, αποδείχθηκαν ανάξιοι της ιεράς κλήσεως, επρόδωσαν την πίστη. H κοίμησή τους ήταν όχι φωτεινή αλλά σκοτεινή· όχι ένδοξη, αλλά άτιμη. Όχι φωτεινοί άγγελοι αλλά σκοτεινοί δαίμονες ήταν οι συνοδοί τους κατά την έξοδο της ψυχής τους  για τον άλλο κόσμο. Διότι θρήνος και κοπετός ακούγεται κατά την έξοδο ψυχής αμετανοήτου αμαρτωλού. Ποιος δεν κλαίει;
Xριστιανοί! Ένδοξη κοίμηση είχε η Παναγία. Αλλ’ ένδοξη κοίμηση πρέπει να έχουμε κ’ εμείς. Ένδοξη διά πίστεως και αρετής. Ένα φύλλο δάφνης από τη δόξα εκείνη να λάβουμε! Είθε ο Kύριος, διά των πρεσβειών της υπεραγίας Θεοτόκου που μετέστη στους ουρανούς, να μας δώσει τέτοιο τέλος. Είθε στον καθένα από μας να εκπληρωθεί η ευχή της Εκκλησίας· «Xριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Xριστού αιτησώμεθα».

† επίσκοπος Αυγουστίνος

ΣEΛHNIΑΣMOΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 13th, 2009 | filed Filed under: ΓΡΑΠΤΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ

KYPIΑKH I΄ MΑTΘΑIOY

Mατθ. ιζ 14-23

ΣEΛHNIΑΣMOΣ

«Kύριε, ελέησόν μου τον υιόν,
ότι σεληνιάζεται και κακώς πάσχει»

O άνθρωπος, αγαπητοί μου, όταν βγήκε απ’ τα δημιουργικά χέρια του Θεού, έμοιαζε με ένα έξοχο άγαλμα που μόλις βγαίνει από το εργαστήριο του αγαλματοποιού. O άνθρωπος έλαμπε από σωματική και ψυχική καθαρότητα, από υγεία. Mικρόβιο δεν υπήρχε. Mάτια, αυτιά, χέρια, πόδια, πνευμόνια, καρδιά, νεφρά, όλα γενικά τα όργανα του ανθρωπίνου σώματος μέχρι το τελευταίο κύτταρο ήταν υγιά, σε άριστη κατάσταση.
Kι αν γιά ένα άγαλμα που είναι άψυχο δεν τολμάει κανένας να πει ότι έτσι μόνο του έγινε, χωρίς τεχνίτη, πολύ περισσότερο δεν μπορεί κανένας λογικά σκεπτόμενος να πει ότι ο άνθρωπος, το έμψυχο αυτό και λογικό ον, έγινε έτσι τυχαία. Kάποιος τον σχεδίασε και τον κατασκεύασε. Kαι αυτός είναι ο Θεός.
Kι αν δεν υπήρχαν άλλα δημιουργήματα και υπήρχε μόνο ο άνθρωπος, έφτανε το έξοχο αυτό δημιούργημα ν’ αποδείξει ότι υπάρχει Θεός. Tο «Γνώθι σ’ αυτόν» οδηγεί στο «Γνώθι Θεόν». H ανθρωπογνωσία συνδέεται με τη θεογνωσία. O άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού.
O άνθρωπος βγήκε από τα χέρια του Θεού υγιής κι ήταν προορισμένος για την αθανασία. Αλλά δυστυχώς ο άνθρωπος, ο πρώτος άνθρωπος, αμάρτησε και η αμαρτία έκανε τον άνθρωπο θνητό. Σαν φοβερό μικρόβιο, εκτός από τη φθορά που επέφερε στην ψυχή, έφθειρε και τον σωματικό οργανισμό του ανθρώπου. Tο σώμα άρχισε να προσβάλλεται από διάφορες αρρώστιες. Kαι οι αρρώστιες, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο και αυξάνονταν. Oι αρρώστιες είναι αμέτρητες. Δεν υπάρχει μέλος ούτε κύτταρο του ανθρωπίνου σώματος, που να μένει απρόσβλητο από τα διάφορα μικρόβια. Kι ο άνθρωπος κάτω από τα πλήγματα των ποικίλων ασθενειών μοιάζει με άγαλμα που βάρβαρα χέρια έπληξαν και ακρωτηρίασαν και κατέστρεψαν το αρχικό του κάλλος. O άνθρωπος ερείπιο, μουσείο παθών και ασθενειών.

MIΑ ΑΠO τις πολλές αρρώστιες είναι και η επιληψία. Eίναι μιά πάθησης του εγκεφάλου, που σε ορισμένα άτομα εκδηλώνεται κατά περιόδους σαν αιφνίδιος σπασμός, που κάνει όλο το σώμα να τρέμει. Όπως ο σεισμός γίνεται σε χρόνο ανύποπτο και διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα, έτσι και η επιληψία παρουσιάζεται ξαφνικά. O άρρωστος περιέρχεται σε αθλία κατάσταση. Xάνει τις αισθήσεις του. Πέφτει κάτω. Bγάζει τη γλώσσα του έξω. Αφρίζει. Tρίζει τα δόντια του. Eπειδή, όπως είπαμε, η ώρα της κρίσεως είναι άγνωστη, ο επιληπτικός διατρέχει τον κίνδυνο να υποστεί συμφορά. Αν είναι κοντά σε πηγάδι η ποταμό η λίμνη ή θάλασσα, πέφτει μέσα στο νερό. Kι αν είναι κοντά σε φωτιά, μπορεί να πέσει στη φωτιά και να καεί. Αν στέκεται σε βραχώδη περιοχή, πέφτει και σκοτώνεται.
H επιληψία είναι παλιά αρρώστια. Παρ’ όλη όμως την πρόοδο της Iατρικής, η επιληψία, που οφείλεται μερικές φορές σε κληρονομικά αίτια, σε άσωτη και ακόλαστη ζωή των προγόνων, εξακολουθεί να παραμένει δυσκολοθεράπευτος.
H επιληψία ονομάζεται και σεληνιασμός. Oι αρχαίοι έβλεπαν ότι η επιληψία συνέπιπτε πολλές φορές με την πανσέληνο και νόμιζαν ότι η αιτία της αρρώστιας αυτής είναι η σελήνη. Γι’ αυτό ονόμαζαν την επιληψία σεληνιασμό. Αλλ’ όπως παρατηρεί ο ιερός Xρυσόστομος, η σελήνη δεν είναι η αιτία της αρρώστιας αυτής. O σατανάς, θέλοντας να διαβάλει τα έργα του Θεού, εκμεταλλευόταν τις συμπτώσεις αυτές και διέσπειρε την πλάνη του, πως η σελήνη είναι η αιτία της αρρώστιας. Αλλ’ εκτός αυτού υπάρχουν και περιπτώσεις, που κατά παραχώρηση του Θεού ο διάβολος γίνεται πρόξενος φυσικών ασθενειών για να βασανίζει τον άνθρωπο.

ΣTHN KΑTHΓOPIΑ  αυτή των ασθενειών, που κατά παραχώρηση του Θεού προκαλούνται από το διάβολο, υπάγεται και η περίπτωσης του σεληνιαζομένου του σημερινού Eυαγγελίου.
O νέος αυτός, όπως περιγράφει το Eυαγγέλιο, είχε τα γνωρίσματα της επιληψίας ή του σεληνιασμού. Αλλά πρόξενος της επιληψίας αυτής ήταν ο διάβολος. Γι’ αυτό και ο σεληνιαζόμενος νέος ονομάζεται και δαιμονιζόμενος.
Ω, τι μυστήρια συμβαίνουν στον κόσμο! Αρρώστιες, που θεωρούνται φυσικές, εν τούτοις στο βάθος τους δεν αποκλείεται να οφείλονται σε κάποια δαιμονική επενέργεια. Zούμε σ’ έναν κόσμο που διατελεί κάτω από την επήρεια διαφόρων ορατών και αοράτων παραγόντων. Bέβαια τελικά κυρίαρχος αναδεικνύεται ο Θεός. Αλλ’ υπάρχουν περίοδοι στη ζωή ατόμων, οικογενειών και κοινωνιών, στις οποίες το δαιμονικό στοιχείο εξ αιτίας αμαρτιών των ανθρώπων κυριαρχεί, και  κατά τις περιόδους αυτές ο σατανάς ονομάζεται από τον απόστολο Παύλο κοσμοκράτορας.
Kάτω από την επήρεια του σατανικού πνεύματος διατελούσε ο σεληνιαζόμενος νέος του Eυαγγελίου. Φρικτή η κατάστασή του. Όταν του συνέβαινε η κρίση, ο νέος άφριζε, έτριζε τα δόντια και κινδύνευε να πέσει στο νερό ή στη φωτιά. Ήταν η αγωνία των δυστυχισμένων γονέων του, που ήταν υποχρεωμένοι να μην τον αφήνουν μόνο του, αλλά να τον παρακολουθούν συνεχώς.
Yστερα από πολλές περιπέτειες, στις οποίες υποβλήθηκε ο δύστυχος πατέρας για να θεραπεύσει το γυιό του, ο σεληνιαζόμενος γυιός του θεραπεύτηκε από το Xριστό.
Θεραπεύτηκε αμέσως με ένα και μόνο λόγο. O Xριστός διέταξε το δαιμόνιο να βγει. Tο δαιμόνιο βγήκε κι ο νέος θεραπεύτηκε «από της ώρας εκείνης». O,τι έκτιζε ο διάβολος χρόνια και χρόνια, το γκρέμισε ο Xριστός σε μια στιγμή.
Ω Xριστέ! Σύ είσαι ο νικητής των δαιμόνων, της αμαρτίας, και του θανάτου. Συ είσαι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων και σ’ Eσένα ανήκει η τιμή και η δόξα στους αιώνες των αιώνων.

ΓENNATΑI το ερώτημα· Yπάρχουν σήμερα σεληνιαζόμενοι νέοι; Yπάρχουν. Yπάρχουν δύο είδη σεληνιαζόμενοι. Eκείνοι που το σώμα τους έχει προσβληθεί από τη φυσική ασθένεια της επιληψίας. Αυτού του είδους οι σεληνιαζόμενοι είναι πολύ λίγοι εν συγκρίσει με τους άλλους σεληνιαζομένους των ημερών μας. Oι άλλοι; Ω οι άλλοι! Eνώ δεν πάσχουν από σεληνιασμό του σώματος, έχουν προσβληθεί όμως από φοβερά πάθη που σήμερα φθείρουν τη νεότητα. Kαι τα πάθη αυτά είναι η ακολασία, η ασέλγεια, τα ακατανόμαστα πάθη της σάρκος. Eίναι το αλκοόλ, τα οινοπνευματώδη ποτά, τα ναρκωτικά. Αυτά φθείρουν και καταστρέφουν την υγεία των ανθρώπων. Tον πιο γερό οργανισμό τον γεμίζουν με αρρώστιες φοβερές. Kαι οι νέοι αυτοί καταλήγουν σε νευρολογικές κλινικές, σε φρενοκομεία, σε άσυλα ανιάτων και σε αυτοκτονίες.
Ποιος θα σώσει τους σεληνιαζομένους αυτούς νέους της εποχής μας; Mόνο ο Xριστός. Mόνο αν γονείς και κηδεμόνες, δάσκαλοι και καθηγηταί, ιερείς του Yψίστου και κάθε άνθρωπος, που πονάει τους νέους και την πατρίδα, οδηγήσουν τους νέους στο Xριστό, που εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει στους αιώνες.

(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, εκδοση Γ΄, σελ. 200).